Κατηγορία: Κράτος και Βία

χάρτες… Παλαιστίνη, Κύπρος, Κουρδιστάν, Μεσόγειος, όλη η υφήλιος…

ΟΜΑΔΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

4 χάρτες-1000 λέξεις,

4 χάρτες-χιλιάδες νεκροί,

4 χάρτες-εκατομμύρια ξεριζωμένοι

 ΑΠΩΛΕΙΑ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΩΝ ΕΔΑΦΩΝ ΑΠΟ ΤΟ 1946 ΩΣ ΤΟ 2000

Ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία, χωρίς σταματημό, διενεργείται από το τέλος του Β’ παγκόσμιου Πολέμου μέχρι και σήμερα. Η περίφημη «διεθνής κοινότητα» κουφή σε κάθε επίκληση δικαιοσύνης, εξισώνει τις εκατόμβες νεκρών και προσφύγων Παλαιστινίων από την πατρογονική τους γη με τις προκλήσεις εκ μέρους φανατικών.
Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν την ίδια ευθύνη που εξοπλίζουν το κράτος του Ισραήλ, καθιστώντας το, ένα σύμμαχο-εταίρο στη σφαγή των λαών της Μέσης Ανατολής.

2 χάρτες-μια ημερομηνία: 14 Αυγούστου 1974

Από τις 14 Αυγούστου (Αττίλας ΙΙ) μέχρι και σήμερα, μέρος της Κύπρου είναι υπό τουρκική κατοχή. Η διχοτόμηση για την οποία μόχθησαν Άγγλοι και Αμερικάνοι από τη δεκαετία του 1950, μαζί με τις ελληνικές κυβερνήσεις που έβλεπαν από το 1950, το κυπριακό, σαν μια καυτή πατάτα, είναι πλέον πραγματικότητα. Η περίφημη «διεθνής κοινότητα» κωφεύει εδώ και 40 χρόνια για την παράνομη εισβολή, την παράνομη κατοχή και τον παράνομο εποικισμό. Μαζί μ’ αυτούς κωφεύουν, η ελλαδική και η κυπριακή κυβέρνηση που συζητούν για μια ενδεχόμενη διχοτόμηση. Αυτήν τη διχοτόμηση την ονομάζουν δικοινοτική-διζωνική ομοσπονδία.

Κανένας χάρτης-ένας λαός

Αν δεν θυμόμαστε την παράδοση του ηγέτη του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (ΡΚΚ), Αμπντουλάχ Οτσαλάν, στα χέρια των τουρκικών αρχών, από το ελλαδικό κράτος, τότε είναι πολύ μακριά η ελευθερία των Κούρδων. Είναι πολύ μακριά η ελευθερία όλων των λαών.

Οι Κούρδοι είναι ο πιο μεγάλος λαός στη γη, χωρίς πατρίδα. Μοιρασμένοι στην Τουρκία, στο Ιράν, στο Ιράκ και στη Συρία αλλά και σε άλλες χώρες, οι Κούρδοι, έχουν ζήσει τις διαψεύσεις των υποσχέσεων για την «αυτοδιάθεση των εθνών». Συκοφαντημένοι ως τρομοκράτες, με ελάχιστα δικαιώματα, προσπαθούν να επιβιώσουν στις χώρες αυτές και να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα και τις παραδόσεις τους. Τα κράτη-δεσμοφύλακες χρησιμοποιούν το κουρδικό ζήτημα για να υπενθυμίσουν το πόσο επικίνδυνη είναι η αστάθεια στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ) τροφοδοτούν την καταπίεση των Κούρδων διαιρώντας τους σε κομμάτια. Αυτό κάνουν με όλους τους καταπιεσμένους λαούς.
Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να μπορούν να ελέγχουν τη Μέση Ανατολή. Χθες για τα πετρέλαια και σήμερα για το φυσικό αέριο. Τότε με τις πετρελαιοπηγές και τώρα με το βυθό της Μεσογείου να γίνεται σουρωτήρι από τις τρύπες των ΑΟΖ και σκουπιδότοπος χημικών αποβλήτων.

Ένας χάρτης-εκατομμύρια άνθρωποι

Σκουπιδότοπος για χημικά και εργοτάξιο των ΑΟΖ

ή

θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας των λαών;

 

ενάντια στην κατοχή της Παλαιστίνης

Ανακοίνωση της ισραηλινής αναρχoκομμουνιστικής ομάδας Ahdut σχετικά με τον παλαιστινιακό αγώνα

Το σιωνιστικό αποικιστικό σχέδιο, που χρηματοδοτείται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και συνεχίζεται στην υπηρεσία τους, έχει υποδουλώσει την Παλαιστίνη και έχει επίμονα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εκτοπίσει τις αυτόχθονες μάζες έξω από την περιοχή που κυβερνάται από αυτό, ή τουλάχιστον, να τις επικεντρώσει σε περιορισμένους θύλακες.

αναδημοσίευση από το ιντιμέντια, αναρκίσμο, ahdut

Ανακοίνωση – Θέση της ισραηλινής αναρχoκομμουνιστικής ομάδας Ahdut (Ενότητα) σχετικά με τον παλαιστινιακό αγώνα

μετάφραση-επιμέλεια: Filistina

 
a1sx2_Thumbnail1_ahdut.jpg

Το σιωνιστικό αποικιστικό σχέδιο, που χρηματοδοτείται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και συνεχίζεται στην υπηρεσία τους, έχει υποδουλώσει την Παλαιστίνη και έχει επίμονα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εκτοπίσει τις αυτόχθονες μάζες έξω από την περιοχή που κυβερνάται από αυτό, ή  τουλάχιστον, να τις επικεντρώσει σε περιορισμένους θύλακες.

Παλαιστίνιοι, ενός τμήματος του παλαιστινιακού λαού, απέφυγαν την απέλαση  και έγιναν πολίτες του Ισραήλ, που υφίστανται όμως διακρίσεις από το νόμο και τις συνήθεις πρακτικές του Ισραήλ. Το κράτος του Ισραήλ επιμένει σε μέτρα που αποσκοπούν στην εκδίωξη τους. Τον τελευταίο καιρό τα μέτρα αυτά επικεντρώνονται στο σχέδιο Πράουερ για τη Νεγκέβ, το οποίο παραπέμπει στο σχέδιο του 1970 για εξιουδαϊσμό  της Γαλιλαίας, και στα γεγονότα της Ημέρας της Γης (30 Μαρτίου 1976).

Ένα άλλο τμήμα του παλαιστινιακού λαού, στα εδάφη που το Ισραήλ κατέλαβε το 1967, ζει ως επί το πλείστον υπό στρατιωτικό καθεστώς. Οι ισραηλινές στρατιωτικές αρχές έχουν πολύ μεγαλύτερη ελευθερία δράσης  εκτοπίζοντας τους Παλαιστίνιους ή συγκεντρώνοντάς τους σε θύλακες  μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Επίσης, το Ισραήλ αυξάνει σταδιακά τις κατασχέσεις της γης των Παλαιστινίων, εμποδίζει την ατομική και συλλογική τους οικονομική ανάπτυξη, αρνείται την ελεύθερη κυκλοφορία τους, τη συνάθροιση και τον λόγο και καταστέλει με  διάφορα μέσα την αντίστασή τους στον συνεχιζόμενο εποικισμό και την κατοχή. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο ξεχωριστές οικονομίες: οι Παλαιστίνιοι στις περιοχές του 1948 έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην ισραηλινή οικονομία – ως εργαζόμενοι με διακρίσεις στους μισθούς και ως κάτοικοι πόλεων και  χωριών που πάσχουν από υπο-ανάπτυξη,  και ένα σημαντικό μέρος των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη εργάζονται για ισραηλινά αφεντικά ή για τοπικές εμπορικές επιχειρήσεις, που πωλούν τα προϊόντα τους στην αγορά του Ισραήλ – είτε στους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη ή στην επίσημη επικράτεια του Ισραήλ.Οι περισσότεροι από τους Παλαιστίνιους που έχουν εκδιωχθεί από τη χώρα και τους απογόνους τους, καθώς και πολλοί από αυτούς που έχουν διαφύγει από τα κύματα της μετατόπισης και  απέλασης, ζουν ως πρόσφυγες ή εσωτερικά εκτοπισμένοι – είτε στις περιοχές που έχουν κατακτηθεί το 1948 ή το 1967, ή στις γειτονικές χώρες.

Με τα χρόνια, οι Παλαιστίνιοι έχουν αντισταθεί στη  μετατόπιση, στην καταπίεση και στην εκμετάλλευσή τους. Ανάλογα με την τοποθεσία, η αντίστασή τους παίρνει διάφορες μορφές: κάποιοι διαδηλώνουν ή κάνουν συμβολικές δράσεις, κάποιοι αντιδρούν με άμεσες ενέργειες, κάποιοι επιλέγουν τον ένοπλο αγώνα,  κάποιοι είναι μη-βίαιοι, κάποιοι είναι βίαιοι αλλά άοπλοι. Οι περισσότερες πράξεις αντίστασης δεν συνεπάγονται τη συνεργασία με τους Ισραηλινούς που αντιτίθενται στη σιωνιστική πολιτική, αλλά μερικοί   συνεργάζονται με τους εν λόγω ακτιβιστές. Η πολύμορφη αντίσταση των παλαιστινιακών εργαζόμενων μαζών, όλα αυτά τα χρόνια, έχει καταφέρει κυρίως  την επιβράδυνση και τον περιορισμό των διαδικασιών της υποταγής  αλλά δυστυχώς  γενικά δεν είναι σε θέση να γυρίσει πίσω τον χρόνο.

Δεν συμμεριζόμαστε την ψευδαίσθηση ορισμένων τμημάτων των παλαιστινιακών και των ισραηλινών εργαζόμενων ότι στην παρούσα άσχημη κατάσταση  πρέπει να γίνει δεκτή η «λύση δύο κρατών». Η διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη είναι η επιδίωξη, εδώ και περίπου εκατό χρόνια, των παγκόσμιων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων της Βρετανίας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Αυτό είναι ένα μέρος της γενικής παρέμβασής τους στη Μέση Ανατολή, η οποία είναι καταδικασμένη σε αδιέξοδο, σε δεσποτικά καθεστώτα, σε εθνικό και θρησκευτικό μίσος και στον πόλεμο, παρακωλύοντας την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη που επιθυμούν οι κάτοικοι της περιοχής. Η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, αν διατεθεί το 15% ή το 25% του εδάφους της Παλαιστίνης από την βρετανική  κυριαρχία,  δεν θα επιλύσει τα θεμελιώδη προβλήματα της χώρας, και σίγουρα δεν θα «τερματίσει τη σύγκρουση»: στην καλύτερη περίπτωση θα είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ της ισραηλινής καπιταλιστικής ελίτ και του καθεστώτος  της Παλαιστινιακής Αρχής με το οποίο συνεργάζεται. Οι τοπικοί παράγοντες θα αποκτήσουν το προνόμιο για  να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται άμεσα τον παλαιστινιακό πληθυσμό για το δικό τους όφελος και προς όφελος ξένων συμφερόντων.

Είναι αλήθεια, ότι η αποχώρηση του Ισραήλ από τα εδάφη που κατέλαβε το 1967 θα βάλει ένα φρένο στις άμεσες διαδικασίες κατάσχεσης γης και στην καταπίεση των Παλαιστινίων που ζουν εκεί υπό τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Θα μείωνε, κατά πάσα πιθανότητα, την τριβή και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των κατοίκων της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας με τους ισραηλινούς στρατιώτες και τους εποίκους, καθώς και τις ισραηλινές στρατιωτικές επιθέσεις, οι οποίες αναζωπυρώνουν το διάχυτο μίσος και την ενίσχυση του εθνικισμού μεταξύ των κατακτητών και των κατεκτημένων. Η αποχώρηση αυτή μπορεί επίσης να καταστήσει δυνατή μια περιορισμένη επιστροφή των προσφύγων στο έδαφος του παλαιστινιακού κράτους.Ωστόσο, μια συμφωνία για την ίδρυση ενός τέτοιου παλαιστινιακού κράτος θα παραχωρούσε στο Ισραήλ τη διεθνή νομιμοποίηση των κατακτήσεών του στον πόλεμο του 1948 και τη  Νάκμπα – την αποστέρηση, εκρίζωση και εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων (τώρα εκατομμύριων) Παλαιστινίων. Μια τέτοια συμφωνία θα ενισχύσει την πολιτική και τον οικονομικό διαχωρισμό μεταξύ των δύο τμημάτων της χώρας, όπου και στα δύο υπάρχουν Παλαιστίνιοι κάτοικοι, καθώς και ο διαχωρισμός μεταξύ των δυο λαών, του εβραϊκού και του αραβικού.  Αυτό θα εμπόδιζε τον αγώνα για μια δίκαιη λύση στη συνεχιζόμενη αντιπαράθεση με το σιωνιστικό κίνημα – του οποίου τα κύρια θύματα είναι οι Παλαιστίνιοι εργάτες, αλλά που βλάπτει επίσης με διάφορους τρόπους τους Εβραίους εργάτες μέσα στο Ισραήλ. Εφ’ όσον οι πρόσφυγες δεν έχουν επιστρέψει και δεν έχουν ανακτήσει αυτά που τους έκλεψαν,  εφ ‘όσον το εθνικιστικό-σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ – το οποίο αποκλείει, διακρίνει και καταπιέζει τα παλαιστινιακά ζητήματα και τους πολίτες του – εξακολουθεί να υπάρχει, δεν πρόκειται να υπάρξει «παύση της σύγκρουσης».

Άλλα τμήματα  εργαζομένων, ιδιαίτερα μεταξύ των Παλαιστινίων, υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός δημοκρατικού κράτους για όλους τους κατοίκους της Παλαιστίνης-Ισραήλ.Η δημιουργία ενός  ενιαίου δημοκρατικού κράτους, μπορεί να παράσχει ίσα πολιτικά δικαιώματα σε όλους τους πολίτες του, και να θέσει τέλος στην επίσημη θεσμική διάκριση εναντίον των Παλαιστινίων. Θα επιτρέψει πολύ πιθανόν την επιστροφή των προσφύγων. Επίσης, για να γίνει δυνατή η σύσταση ενός τέτοιου κράτους θα πρέπει να διαλυθεί το κράτος του Ισραήλ αλλά και η Παλαιστινιακή  Αρχή, σε πείσμα των στόχων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Έτσι, το πρόγραμμα αυτό βασίζεται σε ένα μέτρο ελπίδας σε αντίθεση με την απελπισία και τη συναίνεση στην υπάρχουσα πολιτική πραγματικότητα.Ωστόσο, η ελπίδα αυτή είναι λανθασμένη, διότι εφ ‘όσον η καπιταλιστική-σιωνιστική ελίτ που κυβερνάει το Ισραήλ δεν έχει ηττηθεί, το μόνο κράτος που μπορεί να επιτευχθεί είναι το ήδη υπάρχον.

Ακόμη και αν θα μπορούσε να πετύχει η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ενιαίου και δημοκρατικού κράτους, ας μην ξεχνάμε ότι τα κράτη γενικά, και ιδίως τα δημοκρατικά κράτη, είναι πολιτικές μορφές που καταρτίζονται και συντηρούνται από άρχουσες τάξεις μειονοτήτων, για να συντηρούν τα συστήματα καταπίεσης και εκμετάλευσης των κοινωνικών σχέσεων. Ο χαρακτήρας της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ποικίλλει και γίνεται όλο και πιο εκλεπτυσμένος στις αναπτυγμένες χώρες, αλλά και ο θεμελιώδης χαρακτήρα της δεν εξαφανίζεται ούτε για μια στιγμή. Σε μια τέτοια κατάσταση οι Παλαιστίνιοι και Εβραίοι εργάτες θα ζουν σε μια κοινωνία όπως αυτή της Νοτίου Αφρικής, όπου μια μικρή μειοψηφία λευκών καπιταλιστών και των μη-λευκών νέων συντρόφων τους, κατέχουν τα περισσότερα των μέσων παραγωγής και τη  γη  και οι πολυεθνικές εταιρείες απολαμβάνουν μεγάλη ελευθερία δράσης.

Επιβεβαιώνουμε εκ νέου το συμπέρασμα των προκατόχων μας στον αγώνα: Η ήττα της καπιταλιστικής-σιωνιστικής άρχουσας τάξης και του έργου του εποικισμού και των κατασχέσεων παλαιστινιακής γης,απαιτεί μια βαθιά κοινωνική επανάσταση, όχι απλώς μια πολιτική επανάσταση, αλλά μια μεταμόρφωση των σχέσεων παραγωγής και όλων των άλλων θεμελιωδών κοινωνικών σχέσεων. Επιπλέον, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι μια τέτοια επανάσταση θα είναι δυνατή μόνο σε περιφερειακή κλίμακα, σε πολλές γειτονικές χώρες ταυτόχρονα και όχι ξεκομμένα στην Παλαιστίνη-Ισραήλ. Μόνο ένας τέτοιος μετασχηματισμός θα καταστήσει δυνατή την οικοδόμηση μιας μη-απολυταρχικής κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση, στην οποία η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφότητα θα επικρατήσουν πραγματικά, στην οποία η συσσωρευμένη εθνικιστική εχθρότητα θα διαλυθεί.

Μαζί με όσα ειπώθηκαν παραπάνω, ας αναφέρουμε και το προφανές: Θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε, ως οργάνωση αλλά και ατομικά, μαζί με τους Παλαιστίνιους κατοίκους της Δυτικής Όχθης,με Ισραηλινούς  και άλλους ακτιβιστές, στον καθημερινό αγώνα ενάντια σε όλες τις πτυχές της κατοχής και της καταπίεσης στα κατεχόμενα εδάφη του 1967. Θα στηρίξουμε και θα συνεργαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε με τον αγώνα των κατοίκων της Γάζας ενάντια στις επιθέσεις του Ισραήλ και στην ισραηλο-αιγυπτιακή πολιορκία. Και θα είμαστε ενεργοί εντός των συνόρων του 1948 ενάντια στις διακρίσεις, την καταπίεση και την εκδίωξη των Παλαιστινίων εργατών που έχουν ισραηλινή υπηκοότητα.

Ισραηλινή Aναρχοκομμουνιστική Οργάνωση Ahdut (Ενότητα)

ΠΗΓΗ: anarkismo

φράουλες και αίμα-η Ελλάδα των δουλοκτητών και της θεσμισμένης αδικίας

«Σαν το φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους…»

αναδημοσίευση από το Άρδην

 

του Θόδωρου Ντρίνια

Έτσι παρομοίαζε τη Δικαιοσύνη ένα σύνθημα που διάβασα κάποτε σε έναν τοίχο. Το προσπερνούσα συνήθως μουρμουρίζοντας για την εφηβική δραματικότητα του ύφους του νεαρού αντεξουσιαστή που το ανέγραψε. Μετά τη χτεσινή απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου της Πάτρας, που ουσιαστικά αθώωσε τους δουλέμπορους της Μανωλάδας και επέβαλε κάποιες ποινές-χάδι στους τραμπούκους τους που πυροβόλησαν στο ψαχνό δεκάδες αλλοδαπούς εργάτες γης όταν εκείνοι ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, για ένα είμαι σίγουρος: «το φίδι σίγουρα δεν δαγκώνει όσους φοράνε μοκασίνια»…

Δεν είναι μόνο η απίστευτη διάσταση της απόφασης με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ούτε το γεγονός ότι η αγόρευση-καταπέλτης της εισαγγελέως πετάχτηκε στην κυριολεξία στο καλάθι των αχρήστων από δικαστές και ενόρκους πετυχαίνοντας ένα δικονομικό αποτέλεσμα όπου «αποδεικνύει» ότι τα έμμισθα εκτελεστικά όργανα του τσιφλικά έδρασαν αυτοβούλως (!) και μάλιστα στέλνοντας 40 ανθρώπους στο νοσοκομείο (τους τέσσερις σοβαρά) χωρίς να έχουν, τάχα, πρόθεση να σκοτώσουν! Χειρότερο απ’ όλα είναι αυτό το καταραμένο 7-0 της απόφασης (που σημαίνει ότι δεν εφεσιβάλλεται) στο οποίο συναίνεσαν και οι «λαϊκοί» δικαστές, οι ένορκοι, αποδεικνύοντας πόσο βαθιά έχει φτάσει το δηλητήριο της δουλοκτησίας στο λαϊκό σώμα. Μια κοινωνία που ανέχτηκε, αν δεν επικρότησε, το κρατικά και παρακρατικά οργανωμένο δουλεμπόριο, ήδη από την εποχή του Σημίτη και των Ολυμπιακών έργων, μέχρι σήμερα στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, αρνείται εν τέλει στα θύματα τη στοιχειώδη δικαιοσύνη. Και μάλιστα τη στιγμή που η ίδια κοινωνία εδώ και τέσσερα χρόνια στενάζει κάτω από το ζυγό των  Μνημονίων και της Μέρκελ μετατρεπόμενη σε κοινωνία του 1/3 (βολεμένων) και 2/3 (αποκλεισμένων).

Με την απόφαση αυτή δεν νομιμοποιείται απλά η βάναυση συμπεριφορά των εκάστοτε αφεντικών στους εργαζόμενούς τους, όπως διατείνονται κάποιοι υπερασπιστές των εργατών γης – δεν είναι χαζοί να εκτεθούν ξανά με πυροβολισμούς και παρόμοια, πήραν το μάθημα. Κυρίως, στέλνεται ένα βροντερό μήνυμα σε όλη την κοινωνία ότι την εποχή του Μνημονίου και της μαζικής ανεργίας νόμος γίνεται το «σκάσε και σκύψε το κεφάλι» μπροστά στο πιο μικρό έως το πιο μεγάλο αφεντικό που σου δίνει ένα 15άρι ή 20άρι για τον μόχθο σου (…έτσι όπως ακριβώς σκύβουν το κεφάλι τους οι κυβερνώντες μας μπροστά στο ΔΝΤ και τη Γερμανία για να παίρνουν το επόμενο μεροκάματο – δόση δανείου). Και αυτό το μήνυμα αφορά σε όλους όσους δεν ανήκουν στο τυχερό 1/3, Έλληνες και ξένους. Φαίνεται, λοιπόν, ότι σαν κοινωνία δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα να αντιληφθούμε την ουσία του μηνύματος και αυταπατόμαστε ότι αφορά σε κάποιους άλλους, παρά τα όσα έχουμε τραβήξει τα τελευταία χρόνια. Όταν δεν μπορούμε να προσφέρουμε ούτε καν την αυτονόητη και σύμφωνη με την κοινή λογική και αξιοπρέπεια δικαιοσύνη, τότε έχουμε πολύ δρόμο ακόμη για την δική μας απελευθέρωση.

Η Μαθήτρια μου στη Γάζα

αναδημοσίευση από το Κύπρος-Kibris-Cyprus Indymedia

Η Μαθήτρια μου στη Γάζα

By solon antartis, submitted on Wed, 07/30/2014 – 13:02

Η Μαθήτρια μου στη Γάζα

Δυσκολεύομαι να γράψω αυτό το καλοκαίρι. Οι εικόνες που με βομβαρδίζουν είναι τόσο οικείες και αβάστακτες. Αναδύονται από το Υποσυνείδητο όπου τις καταχώνιασα πριν από 40 χρόνια με κάθε εικόνα και κάθε είδηση από την κατεχόμενη Παλαιστίνη.

***

Η εικόνα βγαλμένη από τα τρίσβαθα της συλλογικής ανθρώπινης μας συνείδησης. Της κοινής μοίρας που μας βολοδέρνει μέσα στους μαιάνδρους του χωροχρόνου.

Το κορίτσι ψάχνει μέσα στα χαλάσματα.

40 Χρόνια πριν ένα αγόρι κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι του ακούει τους ήχους των βομβαρδισμών.
Το αγόρι αφουγκράζεται την καρδία εντός του. Χτυπά δαιμονισμένα. Τα χείλη στεγνά, κρύος ιδρώτας το αίσθημα του Φόβου στον υπέρτατο του βαθμό.

Το κορίτσι σκύβει μέσα στα ερείπια

Το αγόρι έχει πάψει να υπάρχει ως δομημένη προσωπικότητα. Ένα μέρος του – αυτό που αργότερα θα ονόμαζε; ψυχή – αποστασιοποιείται παντελώς από την πραγματικότητα. Τα πάντα πλέον βιώνονται σε αργή κίνηση, δισδιάστατα σαν να μην είναι πραγματικά, σαν να εκτυλίσσονται μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου κινουμένων σχεδίων. Ο πατέρας του σκύβει και το αρπάζει. Σχεδόν με βία το παίρνει στο μικρό Volkswagen με τα νούμερα FA910. Το “αυτοκίνητο του λαού” τους περνά μέσα από πεδία μαχών, αεροπλάνα σφυρίζουν, βόμβες πέφτουν, στα βουνά, στα βουνά, η προαιώνια φυγή, η προαιώνια σωτηρία, τόσο κοντά, τόσο μακριά.

Το κορίτσι αναγνωρίζει αυτό που έψαχνε

Το αγόρι μεγάλωσε. Στο σχολείο κάνουν ασκήσεις για την αεροπορία. Το αγόρι πέφτει δίπλα στο περιτείχισμα βάζοντας τα χέρια του στο κεφάλι. Κάθε φορά σαν να κινητοποιείται ένας αόρατος μηχανισμός, με κάθε άσκηση η ψυχή του; η συνείδηση του; βγαίνει εκτός και βιώνει ξανά τα πράγματα δισδιάστατα αποστασιοποιημένα. Το πνεύμα γνωρίζει: ο διχασμός σώματος πνεύματος οδηγεί πέρα από το φόβο.

Το κορίτσι σχεδόν θριαμβευτικά ανασύρει το βιβλίο. Κοιτάζει το φωτογράφο με την ίδια αποστασιοποίηση. Ο κόσμος είναι εντός της. Το βλέμμα κοιτάζει αλλά δεν βλέπει.

Το αγόρι διαβάζει. Ξεφυλλίζει τα σκονισμένα βιβλία. Μέσα τους χάνεται Ζει!. Ένας άλλος κόσμος ανοίγεται εντός του. Ήρωες και ηρωίδες ζωντανεύουν. Οι Τρώες και οι Τρωαδίτισσες τον συντροφεύουν στα βιβλία και τα παιχνίδια της γειτονιάς. Και ο Αινείας μέσα στα χαλάσματα της πόλης του διαλέγει αυτό που μπορεί να κουβαλήσει με τα χέρια του όπως όρισαν οι κατακτητές — Αχαιοί, Τούρκοι, Ισραηλίτες – φορτώνοντας στην πλάτη του το γέρο πατέρα του.

Το κορίτσι αναγνωρίζει το μικρό σημειωματάριο. Ποιός ευλογημένος δάσκαλος να έχει διαβάσει τους στίχους της, την κατάθεση της ψυχής της;

Το αγόρι μεγάλωσε κι έγινε δάσκαλος. Ο πολιτισμός του τον ανέστησε τον έσωσε, τον άνδρωσε. Μέσω του αγκάλιασε τον ξένιο Δία και τους δεσμούς της φιλοξενίας. Τώρα διδάσκει σε παιδιά όπως εκείνον, πρόσφυγες από τα πέρατα της γης, κάποια το ίδιο φοβισμένα με εκείνον τότε πριν από 40 χρόνια. Ο πολιτισμός του ξανά και ξανά τον επισκέπτεται από τότε μέσα από τις πράξεις μέσα από τους στίχους. Αδυνατεί να κατανοήσει ακόμη και τώρα στα -άντα πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που ορίζουν τους εαυτούς τους ως Έλληνες να τάσσονται με το μέρος του καταπιεστή και του σφαγέα, να χαίρονται με τον πόνο του μικρού και του καταπιεσμένου.
Το φως του τόπου του τον λούζει με την ίδια αγάπη για τον τόπο του και τους ανθρώπους του και για τη μικρή μαθήτρια του στη Γάζα. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει

Το κορίτσι τέλειωσε. Στρέφει απότομα και επιστρέφει. Πάντα επιστρέφει. Η αποφασιστικότητα φωτίζει το πρόσωπο της. Και τα όπλα που κρατά στα χέρια της είναι πολύ πιο ισχυρά από τις βόμβες και τις σφαίρες του σιωνιστικού κράτους.

Το αγόρι κλαίει. Ο δάσκαλος αναγνωρίζει στο βλέμμα και την κίνηση τις αδελφές, τις μανάδες και τις γιαγιάδες του με το αγέρωχο βλέμμα και την άρνηση να υποταχτούν μήτε σε Θεούς μήτε σε ανθρώπους.

Μέσα από το στόμα της, μέσα από το στόμα όλων τους αρχετυπικά ακούει τη φωνή τους ευλογία και κατάρα εις αιώνας αιώνων:

“Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου!”

Η Ελευθερία δεν κάνει εκπτώσεις. Ο αγώνας για τη δική μας Ελευθερία χρειάζεται να αγκαλιάζει και τον αγώνα για Ελευθερία όλων των σκλαβωμένων λαών στον κόσμο.

Insallah!

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com

Για το Σόλωνα Αντάρτη: http://www.frederick.ac.cy/research/oralhistory/index.php/nnnn-oral-history-archive-sp-184245723/60-antartis-solonas-male-1970-nicosia-cypriot-greek-cypriot-1970-

εκδήλωση μνήμης και προβληματισμού για την Κύπρο

εκδήλωση μνήμης και προβληματισμού για την Κύπρο

συζήτηση-προβολή της ταινίας «Αττίλας 74»

40 χρόνια από το πραξικόπημα της ελλαδικής χούντας

40 χρόνια από την εισβολή του τουρκικού στρατού

1ο Δημοτικό Σχολείο Αίγινας

Κυριακή 20 Ιουλίου, 10.30 π.μ.

Ομάδα Προβληματισμού και Παρέμβασης στην Αίγινα

Με το πραξικόπημα η χούντα ετοίμασε την τουρκική κατοχή

Με το πραξικόπημα η χούντα ετοίμασε την τουρκική κατοχή

αναδημοσιευμένο από το ‘Έθνος” άρθρο του Δελαστίκ

Ηταν Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974. Σαράντα ακριβώς χρόνια πριν. Νωρίς το πρωί ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος επιστρέφει από τη θερινή του κατοικία στο όρος Τρόοδος στο προεδρικό μέγαρο. Λίγη ώρα νωρίτερα έχουν αποσυρθεί από τις κεντρικές οδικές αρτηρίες οι ένοπλοι εθελοντές της σοσιαλιστικής ΕΔΕΚ και του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ που εκτελούσαν κάθε νύχτα περιπολίες με αυτόματα καλάσνικοφ για να αποτρέψουν πραξικόπημα της ελλαδικής χούντας που εκτελεί εντολές των ΗΠΑ.

Στις 8.30 το πρωί ο Μακάριος βρίσκεται στην αίθουσα υποδοχής του προεδρικού μεγάρου για να καλωσορίσει μια ομάδα παιδιών της Ελληνορθόδοξης Νεολαίας του Καΐρου, τα οποία φιλοξενεί η κυπριακή αρχιεπισκοπή. Πριν προλάβει να τα χαιρετήσει, ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί που ρίχνουν οι προδότες πραξικοπηματίες. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αρχίζουν να πέφτουν ρουκέτες και όλμοι. Το προεδρικό μέγαρο φλέγεται. Μεγάλο μέρος του μετατρέπεται σε σωρό ερειπίων.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Λευκωσίας μεταδίδει την πρώτη ανακοίνωση της χούντας: «Σήμερον την πρωίαν η Εθνική Φρουρά επενέβη διά να σταματήση τον αδελφοκτόνον εμφύλιον πόλεμον. Η Εθνική Φρουρά είναι την στιγμήν αυτήν κυρία της καταστάσεως. Ο Μακάριος είναι νεκρός!». Το άκουσμα της δολοφονίας του Μακαρίου παγώνει τους Κύπριους και τον κόσμο ολόκληρο.

Πάφος, 3 η ώρα μετά το μεσημέρι. Ενας ασήμαντος, τοπικός ιδιωτικός ραδιοσταθμός γίνεται πρωταγωνιστής των εξελίξεων, καθώς μεταδίδει ένα μήνυμα που αστραπιαία κάνει τον γύρο του κόσμου! «Ελληνικέ κυπριακέ λαέ! Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις ποίος σου ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος!… Δεν είμαι νεκρός, όπως η χούντα των Αθηνών και οι εδώ εκπρόσωποί της θα ήθελαν!… Η χούντα δεν πρέπει να περάσει και δεν θα περάσει! Νυν υπέρ πάντων ο αγών!»

Η χούντα όμως περνάει. Ο οργανωτής του επιτόπιου κλάδου του πραξικοπήματος, ταξίαρχος Μιχαήλ Γεωργίτσης, τοποθετεί ως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας τον κατάπτυστο Νικόλαο Σαμψών. «Εν ονόματι Θεού και ανθρώπων και κατόπιν τιμητικής επιλογής μου υπό των Ενόπλων Δυνάμεων του λαού μας… με ιδιαιτέραν υπερηφάνειαν αναλαμβάνω σήμερον τα υψηλά μου καθήκοντα» αναφέρει στο πρώτο διάγγελμα τούτο το ακροδεξιό ανδρείκελο της χούντας του Ιωαννίδη.

Ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Βρετανία, παρόλο που η τελευταία έχει κυβέρνηση των Εργατικών, καταδικάζουν το πραξικόπημα της χούντας της Αθήνας στην Κύπρο. Δύο μέρες αργότερα οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» αποκαλύπτουν ότι ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ απορρίπτει κατηγορηματικά κάθε εισήγηση, έστω και τυπικής καταδίκης του πραξικοπήματος για τα μάτια του κόσμου.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Χάρολντ Ουίλσον φέρεται πιο έξυπνα. Υποδέχεται τον Μακάριο στο Λονδίνο ως νόμιμο εκπρόσωπο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού προηγουμένως τον φυγαδεύει από την Πάφο μέσω της βρετανικής βάσης προς τη Μάλτα και από εκεί προς την Αγγλία.

Δεκάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι αποθεώνουν τον Μακάριο μόλις αυτός φθάνει στη βρετανική πρωτεύουσα. Το σχέδιο των Αμερικανών όμως που εκτελούν οι προδότες αξιωματικοί της χούντας των Αθηνών έχει πετύχει. Απονομιμοποιώντας την κυβέρνηση της Λευκωσίας μέσω του πραξικοπήματος, τα πάντα είναι πλέον έτοιμα για να αναλάβει δράση η Τουρκία.

Να εισβάλει δηλαδή στην Κύπρο και να κατακτήσει το 40% του νησιού όχι ως εισβολέας και κατακτητής, αλλά ως… «φορέας αποκατάστασης της δημοκρατικής ομαλότητας και της συνταγματικής νομιμότητας» που έχουν ανεπανόρθωτα τρωθεί από τους Ελληνες πραξικοπηματίες!!! Σε πέντε μέρες θα αρχίσει η τελική πράξη του δράματος, που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, σαράντα χρόνια μετά…

Το πραξικόπημα της προδοτικής χούντας στην Κύπρο δεν ήταν σε καμία περίπτωση κεραυνός εν αιθρία. Ολοι το περίμεναν. Ολοι τότε είχαν καταλάβει ότι μπαίνουμε στην κορύφωση της τραγωδίας όταν δημοσιοποιήθηκε η συγκλονιστική επιστολή του Μακαρίου προς τον στρατηγό Γκιζίκη, τον δήθεν «πρόεδρο» του χουντικού καθεστώτος.

«Ουχί άπαξ μέχρι τούδε ησθάνθην, και είς τινας περιπτώσεις σχεδόν εψηλάφησα, εκτεινομένην αοράτως εξ Αθηνών χείρα αναζητούσαν προς αφανισμόν την ανθρωπίνην ύπαρξίν μου» αναφέρει το κορυφαίο, ανατριχιαστικό απόσπασμά της.

«Δεν δύναμαι να είπω ότι τρέφω ιδιαιτέραν συμπάθειαν προς στρατιωτικά καθεστώτα και μάλιστα εις την Ελλάδα, την χώραν η οποία εγέννησε και ελίκνισεν την δημοκρατίαν» προανέφερε στην επιστολή του ο Μακάριος, την οποία έδωσε προς κοινοποίηση στον κυπριακό Τύπο. Η χούντα απάντησε με πραξικόπημα, το οποίο σηματοδότησε αφενός τον χαμό της μισής Κύπρου και αφετέρου το δικό της τέλος…

Δείτε:

 

από την Κύπρο για τη βομβαρδισμένη Παλαιστίνη που αντιστέκεται

αναδημοσίευση από το κυπριακό ιντιμέντια

Θέλει να συναγλείφεται με τους σφαγείς των λαών

Είναι τρία μερόνυκτα τώρα συνεχών βομβαρδισμών στην Παλαιστίνη. Τα πτώματα στοιβάζονται στα χαλάσματα, τα σωστικά συνεργεία δεν προφταίνουν να ξεθάβουν ζωντανούς και νεκρούς από τα ερείπια. Και ο Πρόεδρος Βρυκόλακας την ίδια στιγμή εμφανίζεται να συναγλείφεται με τους σφαγείς των λαών χωρίς ούτε μια λέξη κριτικής για την σφαγή των Παλαιστινίων από το Ισραήλ:
ΠτΔ: Δέσμευση για περαιτέρω εμβάθυνση των σχέσεων με το Ισραήλ
«Προς αμοιβαίο όφελος», Τετάρτη, 09 Ιουλίου 2014
http://www.philenews.com/el-gr/eidiseis-politiki/39/208914/ptd-desmefsi-gia-peraitero-emvathynsi-ton-scheseon-me-to-israil
Οι διεθνείς εμπόροι του Θεάματος κατέγραψαν τις σφαγές αλλά δεν τις πολυ-προωθούν στα Μέσα. Δείτε εδώ τι συμβαίνει στη γειτονική μας Παλαιστίνη σήμερα, χθες και προχθές, νύκτα-μέρα:

Οι εκρήξεις από μακριά, στα μάτια ανθρώπων συνηθισμένων στην τηλεόραση και στα παιγνίδια βίντεο μπορεί να μην σημαίνουν και πολλά. Ιδίως οι νέοι μας – των οποίων οι οφθαλμοί είναι ήδη υπέρκεκορεσμενοι στις οθόνες και στο Θέαμα – μπορεί να δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι αυτές οι εκρήξεις είναι σε κάποιου το σπίτι. Κάποιου σαν εμάς.
Σε τρείς μέρες έχουν καταγραφεί πάνω από 750 βομβαρδισμοί από το Ισραήλ μες τις κατοικημένες περιοχές της Γάζας από αεροπλάνα, πυροβολικό, ρουκέτες και ιπτάμενα ρομπότ (τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη – drones).
Όλα αυτά κτυπούν ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ:
 

Από την Τρίτη μέχρι σήμερα καταγράφονται πάνω από 500 σοβαρά τραυματίες και επιβεβαιωμένοι πάνω από 80 νεκροί Παλαιστίνιοι – σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται πάνω από 10 γυναίκες και περίπου 20 παιδιά:
http://www.imemc.org/article/68412
Η επιθετική πολιτική γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης από το Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων συνεχίζεται με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, την ανοχή των άλλων μεγάλων δυνάμεων, καθώς και την “μεγαλειώδη” εξωτερική πολιτική των Κυπρίων Προέδρων, την οποία περιγράφουμε πιο κάτω. Μια απλή ματιά στον χάρτη φανερώνει τα πάντα:
Ενώ ο Πρόεδρος Βρυκόλακας αρέσκεται στην πρωκτολειχία με τους σφαγείς των λαών, ο Πρόεδρος Καταστρόφιας δεν έκαμε κάτι διαφορετικό. Αντίθετα, εκείνος ήταν που άρχισε ΕΠΙΣΗΜΑ και με την δύναμη του Κράτους, την στροφή της ελίτ των “εθνικά Κυπραίων” αρχόντων ενάντια στον λαό της Παλαιστίνης.
ο- Επίσκεψη και στήριξη στον πραξικοπηματία Μαχμούτ Αμπάς
Το 2007 ο Μαχμούτ Αμπάς με ένοπλο πραξικόπημα και υποστήριξη από τις Δυτικές δυνάμεις ανέτρεψε την νόμιμη και δημοκρατική Κυβέρνηση της Παλαιστίνης που επελέγει από τον λαό σε δημοκρατικές εκλογές το 2006. Οι εκλογές αυτές, που έφεραν την οργάνωση Χαμάς στην εξουσία, είχαν λάβει την “σφραγίδα έγκρισης” από διεθνείς παρατηρητές συμπεριλαμβανόμενου και του πρώην Πρόεδρου των ΗΠΑ, Τζίμμυ Κάρτερ.
Εκτός από τις φανερά Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι πραξικοπηματίες στην Παλαιστίνη ήβραν μια καταπληκτική πηγή πολιτικής και οικονομικής στήριξης: τον Πρόεδρο Χριστόφια! Μέχρι και η εφημερίδα του εμφάνιζε τον πραξικοπηματία ως τάχα “νόμιμο” Πρόεδρο:
“Εμπρακτη στήριξη στην Παλαιστίνη και τον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό εξέφρασε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας στη χθεσινή επίσημη επίσκεψη που πραγματοποίησε στη Ραμάλα όπου μέσα σε κλίμα φιλίας και ευγνωμοσύνης έγινε δεκτός από τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούτ Αμπάς και μέλη της Παλαιστινιακής Κυβέρνησης.
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας ύστερα από κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Πρόεδρο Αμπάς και συνομιλίες αντιπροσωπειών των δύο πλευρών σε δηλώσεις του εξήγγειλε τη δωρεά ενός εκατομμυρίου δολαρίων εκ μέρους της Κυπριακής Κυβέρνησης και του κυπριακού λαού με σκοπό την ανέγερση μιας κλινικής στο χώρο που θα υποδειχθεί από την παλαιστινιακή πλευρά. Πρόκειται όπως τόνισε για χειρονομία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και την ηγεσία του, με την ευκαιρία της επίσημης ιστορικής επίσκεψης του στη Ραμάλα.”
http://www.haravgi.com.cy/site-article-2628-gr.php
ο- Καταπρόδωσαν το αναφαίρετο Δικαίωμα της Επιστροφής των Προσφύγων
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ο πραξικοπηματίας “Πρόεδρος” Αμπάς με παράλληλες δηλώσεις και συμφωνίες με τις αντίστοιχες κατοχικές δυνάμεις Τουρκίας και Ισραήλ, απεμπόλησαν το Δικαίωμα της Επιστροφής για μεγάλους αριθμούς προσφύγων από την Κερύνεια και από τις περιοχές της ιστορικής Παλαιστίνης που εκδιώχθηκαν από το Ισραήλ σε κύματα, αρχίζοντας το 1947:
Μαχμούτ Αμπάς και Δημήτρης Χριστόφιας
Βίοι Παράλληλοι
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/01/blog-post_25.html
ο- Απαγόρευση του στόλου προς την Γάζα
Με διοικητικές, αστυνομικές, οικονομικές και πολιτικές του πράξεις, ο Πρόεδρος Χριστόφιας έφραξε τον δρόμο στις νηοπομπές αλληλεγγύης που είχαν βάση την Κύπρο και ήταν διεθνώς γνωστές με τα ονόματα “Πλοίο για την Γάζα”, “Στόλος για την Ελευθερία της Γάζας”, κ.α. Αποτέλεσμα της πράξης του κου Χριστόφια ήταν:
α) η δημιουργία πολιτικού κενού το οποίον εκμεταλλεύτηκε το παράνομο κατοχικό καθεστώς στη βόρεια Κύπρο για να φιλοξενήσει τον Στόλο, το οποίο εκμεταλλεύτηκε η κατοχική Τουρκία για να προσπαθήσει να καπελώσει (να πάρει έλεγχο) της κίνησης αλληλεγγύης. Αυτό είχε αποτέλεσμα:
β) την σφαγή 10 ακτιβιστών πάνω στο πλοίο Μαβί Μαρμαρά από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ και την αιχμαλωσία εκατοντάδων επιβατών και πληρωμάτων του Στόλου για την Γάζα, το 2010.
Γάζα! ~ Εύγε στον Κυριάκο Τριανταφυλλίδη του Ακελ
Αίσχος και Ντροπή στην Κυβέρνηση και ηγεσία του Κόμματος
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2010/05/blog-post_28.html
“This is the Cyprus Police Helicopter. We have instructions to keep you as far away as possible from the Cyprus Ports…”
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2010/05/this-is-cyprus-police-helicopter.html
Ο Πειρατής της Ανατολικής Μεσογείου
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2010/07/blog-post_03.html
Αυτά τα αίσχη ήταν τα κατορθώματα του ψευδο-σοσιαλιστή πρώην Πρόεδρου Καταστρόφια και της ηγεσίας του κόμματος του. Αλλά όλα έγιναν με την ανοχή και επιδοκιμασία της λεγόμενης “δεξιάς” αντιπολίτευσης, της ψευδο-πατριωτικής ηγεσία του ΔΗΣΥ. Σε αυτά, και πολλά άλλα θέματα, οι κομματάρχες και οι ηγεσίες των έχουν ακριβώς την ίδια πολιτική.
Γι’ αυτό και η νυν Πρόεδρος Βρυκόλακας, προχωρεί ακάθεκτος να συμπληρώσει την πολιτική του κου Καταστρόφια, και να την “φέρει σε ώριμη ενηλικίωση”.
Προς αυτό τον σκοπό έχει κοπάδι συμβούλους που τον υποστηρίζουν – και το πιο σημαντικό – υλοποιεί την αυτή την εξωτερική πολιτική γιατί ακόμα και η λεγόμενη “πατριωτική αντιπολίτευση” αυτό επιζητεί. Δείτε το πρόσφατο κείμενο του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη, όπου – για πολλοστή φορά – εκφράζει την επιμονή του να μπει η Κύπρος στο ΝΑΤΟ και να δημιουργηθεί μια γερή στρατιωτική συμμαχία του άξονος Ελλάς-Κύπρος-Ισραήλ “σε στρατηγικό επίπεδο” που να συμπεριλαμβάνει τις οικονομικές, εμπορικές, και ενεργειακές παραμέτρους των τριών χωρών. Άρθρα όπως αυτό θεωρούνται ως η “κορωνίδα” της πολιτικής σκέψης στην Κύπρο του σήμερα, όπου μάλιστα προτείνεται να δοθεί πρόσβαση στο Ισραήλ για στρατιωτική και κατασκοπευτική χρήση των ραντάρ του Τροόδους. Ο Πρόεδρος μας απλώς πραγματώνει αυτά που επιζητεί η συλλογική φωνή των αρχόντων, ντόπιων και ξένων, καθώς και τα ιδεολογικά τους όργανα και φερέφωνα. Η συγκάλυψη της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων από τις δυνάμεις του Σιωνιστικού Ισραήλ είναι το πιο κραυγαλέο μέρος του άρθρου:
Παιγνίδια ισχύος με τα ραντάρ του Τροόδους
http://www.sigmalive.com/simerini/news-asset/141332
Δεν είναι καθόλου τυχαία όλα αυτά. Και οι δύο Πρόεδροι – ο νυν και ο τέως – συμφωνούν με την ρατσιστική Διζωνική “λύση” που ζητά να μας επιβάλει η κατοχική Τουρκία με την υποστήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των άλλων μεγάλων δυνάμεων. Γι αυτό και δεν τους ενοχλεί ποσώς η ρατσιστική Διζωνική που ήδη επέβαλε το κατοχικό Ισραήλ με τη δύναμη των όπλων και τις περιοδικές σφαγές αθώων με την υποστήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των άλλων μεγάλων δυνάμεων.
Η κατοχική βία της Τουρκίας στην Κύπρο δεν διαφέρει πολύ από την ρατσιστική εθνοκάθαρση που επέβαλε το Ισραήλ στην Παλαιστίνη.
Έχουν πορωθεί ηθικά σε τόσο βάθος οι ηγέτες μας που δεν ανατριχιάζουν πλέον με τις σφαγές, δεν βογγούν, δεν αναστενάζουν όταν βλέπουν αυτό το λαό να σφάζεται; Δεν τους ενοχλεί η γνώση και ζωντανή ανάμνηση του ότι περάσαμε τα ίδια;
Προφανώς η απάντηση είναι, όχι, δεν τους ενοχλεί η γνώση, η ζωντανή ανάμνηση του ότι περάσαμε τα ίδια. Αν τους ενοχλούσε, δεν θα ήταν λίγο πιο προσεκτικοί στις πράξεις και διακηρύξεις τους για συμμαχίες με τους Σιωνιστές σφαγείς; Δεν θα ήταν λίγο πιο προσεκτικοί ώστε να καταδικάσουν τις ανήθικες πράξεις των συμμάχων, να βοηθήσουν ηθικά και εκείνους να ‘βρουν μια έξοδο από τον βούρκο;
Και προφανώς η άλλη απάντηση είναι, ναι, έχουν πορωθεί ηθικά σε τόσο βάθος που δεν τους ενοχλεί η εθνοκάθαρση, δεν ανατριχιάζουν πλέον με τις σφαγές, δεν βογγούν, δεν αναστενάζουν όταν βλέπουν αυτό το λαό να σφάζεται. Αν τους ενοχλούσε, ΔΕΝ θα επεδίωκαν να συμμαχήσουν με την Τουρκία στην επιβολή της ρατσιστικής Διζωνικής στην Κύπρο, πανομοιότυπης με εκείνην που επέβαλε το Ισραήλ στους Παλαιστινίους. Εκεί, διοικούν δια της βίας με τους Φυλετικούς Νόμους ως τον υπέρτατο νόμο της χώρας, και με “νομιμοποίηση” της εισβολής, της κατοχής, της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας. Αυτά θέλουν οι ηγέτες μας και εδώ.
Δεν χρειάζεται “υψηλή” πολιτική σκέψη για να διαχωρίσουμε το δίκαιο από το άδικο, ακόμα και σήμερα στην “Εποχή του Τίποτα“, όπως την ονομάζει και ο αγαπητός ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας. Απλή ανθρωπιά χρειάζεται.
Ακόμα και μία μόνο σταγόνα ηθικής αν παραμένει ζωντανή μέσα στον καθένα μας , σίγουρα αυτή δονείται με ενόχληση, με αγανάκτηση, επαναστατεί σήμερα με το αίσχος και την ντροπή που επισύρει πάνω μας η απεχθής δημόσια χθεσινή εμφάνιση του Προέδρου Βρυκόλακα στο πλευρό των σφαγέων.
Το δύσκολο όμως πολιτικό πρόβλημα – για όσους έχουμε ήδη αποστασιοποιηθεί ηθικά και πολιτικά από τους δύο “μεγαλειώδεις” Προέδρους και τα κόμματα τους – τι δέον γενέσθαι; Ποιές πολιτικές πράξεις και οργανωτικές δραστηριότητες είναι οι πιο σωστές για μάς ώστε να δημιουργηθεί ένας τρίτος δρόμος για τον λαό μας;
Σαφώς οι παραισθήσεις του λεγόμενο “κέντρου” – δηλαδή ο συνδυασμός στοιχείων από τον εκφυλιστικό κομματισμό των ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, δεν είναι το ζητούμενο. Εκείνο δοκιμάστηκε επανειλημμένα – οδηγεί μόνο στην αύξηση της ηγεμονίας του ΔΗΣΑΚΕΛ, και στην δημιουργία ενός όλο και μεγαλύτερου πολιτικού κενού, όπως απέδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές όπου η αποχή – η αποδοκιμασία δηλαδή του πολιτικού κόσμου από τον λαό – κέρδισε το πιο μεγάλο ποσοστό υποστήριξης.
Το “κέντρο” όχι μόνο δεν σώζει, αλλά δυσχεραίνει τα πράγματα. Ανοίγει την τρύπα ακόμα πιο διάπλατα. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι μια μαζική πολιτική του έκκεντρου, του Αντίποδα:
Αν έπεφτε στους δικούς μου ώμους η ιστορική ευθύνη να ονομάσω το περιεχόμενο και τις πολιτικές αποχρώσεις, αρχές και αξίες αυτού του Αντίποδα, της ζητούμενης έκκεντρου πορείας προς την απελευθέρωση, θα διάλεγα τις αρχές, αξίες, και στόχους της Φιλικής Εταιρείας:
Αρχές, Αξίες, Στόχοι
http://filiki.etaireia.org/Filiki-Arxes-A3ies.pdf
Οι σκέψεις και τα αισθήματά σας, ερωτήσεις, αντιρρήσεις, απορίες, εισηγήσεις για βελτίωση είναι πολύ ευπρόσδεκτες.
Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net

Μικρή κριτική στο «Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθηνών 2021»

Αναδημοσιεύεται το κείμενο του Γιώργου Σαρηγιάννη, ως μια προσπάθεια τεκμηριωμένων ενστάσεων απέναντι στο ρυθμιστικό σχέδιο Αθηνών, με βάση τις πραγματικές επιδιώξεις των συντακτών του, πίσω από τις πραγματικές στοχεύσεις που κρύβονται πίσω από ωραία λόγια, για περεταίρω έλεγχο της ζωής από το κράτος και την αγορά. Οι μεθοδεύσεις στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι κάτι παραπάνω από μια γνωστοποίηση στο τι μας περιμένει.

από την ιστοσελίδα “Έλληνες Αρχιτέκτονες”

04 Φεβρουάριος, 2012

Μικρή κριτική στο «Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθηνών 2021»

 

Προοδευτικές προθέσεις-αντιδραστικές διατάξεις. (Α’ μέρος)

 

Του Γεωργίου Μ.Σαρηγιάννη


Οι παρατηρήσεις αφορούν το τεύχος «ΑΘΗΝΑ – ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΘΗΝΑΣ / ΑΤΤΙΚΗΣ 2021» του ΥΠΕΚΑ-ΟΡΣΑ, Ιούνιος 2011, καθώς και στο αντίστοιχο κείμενο του Νομοσχεδίου. Όλα τα στοιχεία έχουν ληφθεί από τις ιστοσελίδες του ΥΠΕΚΑ και του ΟΡΣΑ.

Οι παρατηρήσεις γράφονται με bold italic γράμματα, και τα αποσπάσματα του πρωτότυπου κειμένου του τεύχους του  ΡΣΑ  με απλά γράμματα, όπως στο πρωτότυπο κείμενο. Οι αριθμοί σελίδων στις παρενθέσεις ισχύουν με κάποια αύξουσα μετατόπιση δεδομένου ότι στο πρωτότυπο κείμενο του ΡΣΑ έχουν παρεμβληθεί από τον συντάκτη του παρόντος οι πρώτες επισημάνσεις – παρατηρήσεις. Τα αυτά ισχύουν και στις παρατηρήσεις στο Νομοσχέδιο.

Εισαγωγή. Το τεύχος του ΡΣΑ μετά από τα Εισαγωγικά του, ξεκινά με την σύντομη έκθεση  «10+1 αξόνων προτεραιότητας» στους οποίους διαφαίνεται σαφώς η κατεύθυνση του ΡΣΑ, και στην συνέχεια αφού αναλυθεί το ιστορικό από το πρώτο θεσμοθετημένο ΡΣΑ του 1985 (Ν11515/1985) στο Κεφάλαιο 1, ακολουθεί στο κεφάλαιο 2 η ανάπτυξη γενικά  στους υφιστάμενης κατάστασης (βασικά δεδομένα και δυναμικές) και στο κεφάλαιο 3 αναλύονται  οι βασικές ενότητες  «3.1 οικονομικη ανάπτυξη…», «3.2 περιβαλλοντικά βιώσιμη ανάπτυξη..», «3.3 βελτίωση ζωής …», και λεπτομερέστερα οι 10+1 άξονες προτεραιότητας που αναφέρθηκαν (Κεφάλαιο 3.4).

Το κεφάλαιο 4 που ακολουθεί αναλύει λεπτομερέστερα τις βασικές αρχές σχεδιασμού (4.1 Διεθνές πλαίσιο, 4.2 χωροταξική οργάνωση – περιοχές στρατηγικής σημασίας, 4.3 προστασία και αναβάθμιση περιβάλλοντος, 4.4 πολιτισμός και αττικό τοπίο, 4.5 οργάνωση παραγωγικών δραστηριοτήτων, 4.6 Μεταφορές, 4.7 πολιτικές πολεοδομικής ανασυγκρότησης 4.8 προγράμματα μητροπολιτικής εμβέλειας.

Η διάρθρωση του τεύχους, είναι στους άξονες και «επιστημονικής» και «πολεοδομικής πολιτικής» έτσι, σε γενικό πλαίσιο επαναλαμβάνονται προτάσεις και μέτρα δύο και τρείς φορές (στα γενικά, στους 10+1 άξονες και στην ειδικότερη ανάλυση). Στην παρούσα Έκθεση παρατηρήσεων έγινε προσπάθεια ομαδοποίησης των προτάσεων/πολιτικής, δεδομένου ότι το αντικείμενο των «παρατηρήσεων» είναι αυτό το ίδιο το ΡΣΑ και η πολεοδομική πολιτική του,  και λιγότερο η κυβερνητική στρατηγική σ’ αυτό.

Παρ’ όλα αυτά, χρειάστηκε στο τέλος να επανέλθουμε και να επιμείνουμε σε ορισμένα κρίσιμα σημεία, και ακόμη να γίνει ως συμπέρασμα μια γενική εκτίμηση του «ΡΣΑ 2021».

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΟΥ «ΡΣΑ 2021»

Αξονες προτεραιότητας (9, στις παρενθέσεις είναι ο αριθμός της σελίδας) οικονομική κρίση, περιβαλλοντική κρίση, κοινωνικές ανακατατάξεις.

Είναι σαφές το πλαίσιο στο οποίο κινείται το ΡΣΑ αλλά και όλη η κυβερνητική πολιτική, με την μόνη διαφορά ότι αλλιώς εννοεί η Κυβέρνηση και αλλιώς εμείς την επίλυση των βασικών αυτών προβλημάτων, και αυτό διαφαίνεται και στο ίδιο το ΡΣΑ:

– την οικονομική κρίση προσπαθεί να την αντιμετωπίσει με περισσότερες παροχές στο Κεφάλαιο (αποδέχεται τις πιέσεις του ΣΕΒ για περισσότερους βιομηχανικούς χώρους, των επενδυτών και τραπεζικών κύκλων για ανάπτυξη σε όσους χώρους επιθυμούν οι επενδυτές (υποβαθμισμένο Κέντρο, αδόμητες αλλά νευραλγικές εκτάσεις στις παρυφές του ΡΣΑ (οι λεγόμενες «πύλες») και στις αδόμητες αλλά «αναπτυσσόμενες» εκτάσεις εντός ΡΣΑ (οι λεγόμενοι «πόλοι ανάπτυξης»).

– Την περιβαλλοντική κρίση με διάφορα μέτρα εντός των πυκνοδομημένων περιοχών (επανάχρηση κτηριακού αποθέμαστος κλπ), την αποδοχή και ενίσχυση της αγροτικής εκμετάλλευσης κ.α. τα οποία είναι σωστά, αλλά τα οποία τορπιλίζονται από τις επί μέρους προτάσεις του ΡΣΑ σε συγκεκριμένες κρίσιμες περιοχές, όπως στο Θριάσιο, τα Μεσόγεια, τον Αυλώνα κ.α. τα οποία θεσμοθετούνται ως «πύλες» και «πόλοι» και οικοδομούνται έντονα, και το αυτό συμβαίνει και εντός του ΡΣΑ όπως στον Ελαιώνα, την περιοχή Αχαρνών, την περιοχή Νεραντζιώτισσας, την Δραπετσώνα κ.α. (για το Ελληνικό είναι αρκετά ασαφές, τόσο ώστε να επιτρέπει κάθε είδους ερμηνεία).

– Το πρόβλημα της Κοινωνικής Συνοχής, το έχει επισημάνει από χρόνια και μετ’ επιτάσεως η Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωρίζοντας πολύ καλά τι σημαίνουν τα «μέτρα» που παίρνει για την «κρίση». Οντάς προνοητική (ή έγκαιρα γνώστης των καταστάσεων) περιμένοντας ακόμη και ανοικτές εξεγέρσεις, παίρνει από τώρα τα μέτρα της στην κατεύθυνση της προσπάθειας ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών στην καλύτερη περίπτωση ή της αυθόρμητης εκτόνωσης με αναταραχές διαφόρων τύπων «αγανακτισμένων» οι οποίες δεν αποτελούν καθεστωτικό κίνδυνο. Στο σημείο αυτό, οι προτάσεις του ΡΣΑ είναι εκτός τόπου και χρόνου, και μάλλον ευνοούν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους τις επιχειρηματικές επιθυμίες επενδυτών παρά τους κατοίκους που θα ήθελαν να ενσωματωθούν με αναπλάσεις στις υποβαθμισμένες περιοχές. Στις περιπτώσεις αυτές των αναπλάσεων όπως είναι διεθνώς γνωστό, συμβαίνει ένα πράγμα, η αύξηση των τιμών γής και ενοικίων με τρία αποτελέσματα: αναγκαστική και «εθελούσια» απομάκρυνση ενοικιαστών χαμηλών εισοδημάτων, κέρδη στους ιδιοκτήτες (οι οποίοι και ενσωματώνονται αν δεν το είχαν ήδη κάνει) και εισβολή επιχειρηματιών οι οποίοι είναι ήδη κύριοι της γης προ της αναπλάσεως και οι οποίοι, κερδοσκοπούν και ανεβάζουν ακόμη περισσότερο το επίπεδο διαβίωσης στους χώρους αυτούς, όχι πια όμως σε όφελος των παληών ιδιοκτητών αλλά δικό τους (διαδικασία διεθνώς γνωστή ως «εξευγενισμός», gentrification).

Οι πέντε πυλώνες του ΡΣΑ : (11)

περιβάλλον,  «…συνεκτική πόλη, προστασία αδόμητου εξωτερικού χώρου, επανάχρηση κτηριακού αποθέματος,, μείωση ΙΧ…Ενθάρρυνση της εγκατάστασης χωρικών συγκεντρώσεων αυτού του τύπου σε περιοχές όπου υπάρχει κατάλληλο κενό κτιριακό απόθεμα και σε μεγάλα κενά ….κτίρια και ειδικότερα βιομηχανικά. Ανάδειξη περιοχών προτεραιότητας σε αυτή την κατεύθυνση.» (23). Πολύ σωστές κατευθύνσεις, όμως στα επόμενα κεφάλαια στις λεπτομερείς πλέον αναλύσεις όχι μόνο δεν διασφαλίζεται κάτι τέτοιο, (όπου εν πάσει περιπτώσει θα μπορούσε να γίνει) αλλά και πολλές φορές προτείνεται και το αντίθετο. Θα επανέλθουμε στον Ελαιώνα, την Αυλώνα, την Δραπετσώνα κ.α.

«Κάλυψη της πληθυσμιακής και οικονομικής ανάπτυξης, κυρίως εντός της θεσμοθετημένης αστικής γης, βάσει της αρχής της «συνεκτικής πόλης» και αναχαίτιση του φαινομένου της αστικής διάχυσης στο φυσικό χώρο (26, βλ. και 38). Σύμφωνοι, όταν όμως θεσμοθετούν «πόλους ανάπτυξης» σε όλες τις αδόμητες περιοχές (βλ. παρατηρήσεις στους χάρτες) με ποιό τρόπο νομίζουν ότι θα ελέγξουν την παραπέρα δόμηση στις περιοχές αυτές;;;; τόσο από τις χρήσεις που τοποθετούν λόγω «πόλων ανάπτυξης» όσο και τις παρελκόμενες χρήσεις σε τέτοιους πόλους -και όχι μόνο κατοικίες. ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΣΑ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΘΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΞΑΝΑ ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ…

Γενικά για την διάρθρωση (και διαχείριση) πρασίνου, θα επανέλθουμε στην ανάλυση των χαρτών και των λεπτομερών προτάσεων, οι οποίες από τώρα τις χαρακτηρίζουμε νεφελώδεις και χωρίς νομική κάλυψη, αλλά και συνειδητά καταστρατηγούμενες στους συγκεκριμένους χώρους.

Διαχείριση υδάτων, απορρίμματα
Η πρόληψη με μέτρα για τη μείωση των μη διαπερατών επιφανειών, την ανάσχεση των όμβριων, την επεξεργασία και διοχέτευση στον υδροφόρο ορίζοντα και τη φιλική στο περιβάλλον αντιπλημμυρική λειτουργία των ρεμάτων. (57)
Τι ωραία που τα λένε, αλλά και πόσο αντίθετα από όσα έχουν κάνει, όχι η προηγούμενη επάρατος Δεξιά ή ο καταστροφικός Σημίτης, αλλά αυτοί οι ίδιοι τα δυο χρόνια τους στην Κυβέρνηση. ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥΣ ΕΓΓΥΑΤΑΙ ΔΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ που έλεγε και ο Μπόστ.

Συγκεκριμένα, προβλέπονται:

– Για τα υπόγεια ύδατα: Σύνταξη υδρογεωλογικών μελετών και χαρτών και  προώθηση της αποταμίευσης των επιφανειακών υδάτινων πόρων, του εμπλουτισμού, καθώς και αποκατάστασης  υποβαθμισμένων υπόγειων υδροφορέων και δημιουργίας στρατηγικών αποθεμάτων. (57) ΑΣΩΠΟΣ!!!
– Διαχείριση των απορριμμάτων που βασίζεται στο τρίπτυχο ανακύκλωση-κομποστοποίηση-επανάχρηση και στην εφαρμογή του συστήματος των «τεσσάρων κάδων», με στόχο τη βέλτιστη δυνατή διαλογή στην πηγή. Βασικής σημασίας είναι η ενημέρωση των πολιτών για τους στόχους μείωσης των απορριμμάτων στην πηγή.(58)

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΩΡΑΙΑ, ΠΩΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ ΕΥΘΕΩΣ ΚΑΙ ΠΛΑΓΙΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΞΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ. Ή μας δουλεύουν ή δεν ξέρουν τι γίνεται στο διπλανό γραφείο στο ΥΠΕΚΑ και στην ΚΕΔΚΕ !

Επιπλέον, επιτρέπεται η εγκατάσταση σταθμών ηλεκτροπαραγωγής από βιοαέρια, σε συνδυασμό με μονάδες επεξεργασίας στερεών και υγρών αποβλήτων. (59). Το Νομοσχέδιο (άρθρο 11 σελ. 78) όμως δεν αναφέρει για βιοαέρια αλλά για «ανάκτηση ενέργειας» γενικά, όπου προφανώς περιλαμβάνεται -νομικά τουλάχιστον- και η κάθε είδους καύση απορριμμάτων. Και εδώ αναφέρεται «σε συνδυασμό με μονάδες επεξεργασίας …κλπ» ΚΑΙ ΙΔΟΥ Η ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟΣ ΚΑΥΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ,  ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ.

παραγωγή, (αναπτυξιακοί πόλοι, στροφή σε καινοτομικούς τομείς),

«Ενίσχυση και χωρικά στοχευμένη εξειδίκευση του αναπτυξιακού ρόλου της Πρωτεύουσας στους τομείς στους οποίους συγκεντρώνει αξιόλογο δυναμικό: πολιτιστική μητρόπολη, κέντρο έρευνας, εκπαίδευσης και τεχνολογικής ανάπτυξης, τουριστικός πόλος διεθνούς ακτινοβολίας, ενδυνάμωση της αγροτικής παραγωγής, κέντρο προηγμένων υπηρεσιών (χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, ασφάλειες, ναυτιλία), πεδίο ενίσχυσης / υποδοχής μεταποιητικών δραστηριοτήτων, διεθνής κόμβος μεταφορών και διαμετακομιστικού εμπορίου, κέντρο παροχής υπηρεσιών υγείας, πόλος αθλητισμού….» (23).  «…Χωροθέτηση μεταποιητικών δραστηριοτήτων σε οργανωμένους υποδοχείς. Διαμόρφωση εξειδικευμένων ζωνών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων για ένα ή περισσότερους κλάδους που ενισχύονται από τη χωρική εγγύτητα και συνεργασία, καθώς και συγκρότησή τους σε δίκτυα αναπτυξιακών ζωνών με διακριτούς ρόλους και συμπληρωματικές λειτουργίες…..» (25).

Αφήνοντας την ευχολογική φρασεολογία η οποία θα μπορούσε να ήταν και σωστή αν είχε ανταπόκριση με το σχέδιο, ας δούμε ειδικότερα το θέμα:

– Η αγροτική παραγωγή υπάρχει εκεί όπου έχει σήμερα και δυναμικό (συνήθως πακιστανούς και ινδούς οικονομικούς μετανάστες με ελάχιστο μεροκάματο σε συνθήκες δουλείας) και εμπειρία, όπως στον Μαραθώνα, στις Αχαρνές, κ.α. όμως σχεδόν όλες οι περιοχές αυτές πιέζονται για οικιστική και βιομηχανική ανάπτυξη, ενώ οι εκτός Αττικής παράγουν προϊόντα θανάσιμα μολυσμένα (Θήβα και απέναντι περιοχές Ωρωπού και Εύβοιας, Θριάσιο, Αγιοι Θεόδωροι κ.α) με εξασθενές χρώμιο κ.α. (πανελλαδικό το φαινόμενο, και στην Θεσσαλία εντοπίστηκε το ίδιο πρόβλημα, και στην Μακεδονία και όπου υπάρχει ανεξέλεγκτη βιομηχανία). Δεν γνωρίζουμε ακόμη και ο Μαραθώνας, βασικός ακόμη χώρος γεωργικής παραγωγής των Αθηνών αν είναι μολυσμένος από το κλοφέν κ.α. απόβλητα της πρώην αμερικανικής Βάσης Νέας Μάκρης όπως παληότερα είχε καταγγελθεί.

– Η βιομηχανική παραγωγή, από την μια περνά κρίση λόγω μεταφοράς της από τους ίδιους τους βιομήχανους της παραγωγής τους σε χώρες φθηνού εργατικού δυναμικού (Βαλκάνια, ΝΑ Ευρώπη και αργότερα Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, αν ομαλοποιηθούν εκεί οι καταστάσεις σε όφελος του ξένου Κεφάλαιου), από την άλλη όμως παρ’ όλη την μεταφορά μονάδων στο εξωτερικό, αναπτύσσεται βιομηχανία κυρίως καταναλωτικών αγαθών, οικοδομικών υλικών κ.α. και η οποία αναζητεί χώρους εντός πόλεως κοντά στην κατανάλωση, τους μεταφορικούς κόμβους και το εργατικό δυναμικό. Δυστυχώς, το ΡΣΑ, αντί να εφαρμόσει τις διατυπωμένες αρχές του στα πρώτα του κεφάλαια περί επανάχρησης κτηριακού πλούτου και να επιβάλλει την εγκατάσταση μονάδων σε παληούς βιομηχανικούς χώρους, πράγμα απλό μιά και δεν εκπέμπουν πλέον ρύπανση (ή είναι αυτή ελέγξιμη και αναστρέψιμη) αποδέχεται την «ανάπτυξη» στους πόλους και στις πύλες, σε «νέους υποδοχείς», σε νέους δηλαδή χώρους και μάλιστα μέσα στο εναπομείναν φυσικό γεωργικό και δασικό περιβάλλον, όπως ακριβώς το θέλει ο ΣΕΒ. Στην ιστοσελίδα του ΟΡΣΑ υπάρχει μια έκθεση για την Βιομηχανία της κ.Μ.Ζήφου, πολύ σωστή και πολύ τεκμηριωμένη, όμως από ό,τι φαίνεται ΔΕΝ ΕΛΗΦΘΗ ΚΑΘΟΛΟΥ ΥΠ’ ΟΨΙΝ …

– Ο τριτογενής τομέας, (την κυριαρχία του Τραπεζοπιστωτικού Συμπλέγματος την λέμε τώρα «προηγμένες υπηρεσίες» !) ευνοείται ως είναι φυσικό, και είναι μεν λογικό μια και η πορεία του καπιταλισμού διογκώνει τον τομέα των υπηρεσιών γενικότερα και του τραπεζοπιστωτικού συμπλέγματος ειδικότερα, αλλά η παραχώρηση χώρων στον τομέα αυτόν είναι σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Συμπλέγματος αυτού και όχι των χωρικών αναγκών του ΡΣΑ. Απλά, αντί να του επιβληθεί να εγκατασταθεί όπου πρέπει σύμφωνα με τις ανάγκες του ΡΣΑ (και όπως τουλάχιστον εξαγγέλθηκε στις πρώτες γραμμές του κειμένου τους ως αστική επανάχρηση εγκαταλειμμένων χώρων κλπ), του παραχωρεί χώρους στους πόλους και στις πύλες αλλά και σε άλλους ευαίσθητους περιβαλλοντικά και πολεοδομικά χώρους, όπως στην Δραπετσώνα, τον Ελαιώνα, στο Νέο Αεροδρόμιο (και στα Μεσόγεια γενικότερα), στον άξονα Λ.Κηφισίας-Νερατζιώτισσας, κλπ. υποπτευόμαστε και στο Ελληνικό, ή και αργότερα στο «διεθνές κέντρο» του Ολυμπιακού χωριού, κ.α.

– Για τη διεύρυνση του τουριστικού προϊόντος της Αττικής είναι σκόπιμη η προώθηση υποδομών, κατά  προτεραιότητα για την ανάπτυξη των εξής μορφών τουρισμού: Πολιτισμικός, περιηγητικός, συνεδριακός, εκθεσιακός, επιχειρηματικός, φυσιολατρικός, θαλάσσιος, καταδυτικός και ναυταθλητικός τουρισμός, αθλητικός – προπονητικός τουρισμός, τουρισμός μεγάλων γεγονότων, σπορ αέρος, προσκυνηματικός τουρισμός, αγροτοτουρισμός, γαστριμαργικός, ιαματικός και θεραπευτικός τουρισμός, τουρισμός αναψυχής και διασκέδασης.   (82)

Καλά, εντάξει παιδιά! Θα τους πηγαίνουμε αρχικά στον γαστριμαργικό τουρισμό, έπειτα στον σεξοτουρισμό και μετά στον προσκυνηματικό για να συχωρεθούν οι αμαρτίες τους, και θα τους δίνουμε και συγχωροχάρτια σε ομόλογα.

– Ενθάρρυνση ήπιων μορφών τουρισμού σε όλη την Περιφέρεια και κατάταξη της Χωρικής Ενότητας Νησιωτικής Αττικής στην κατηγορία «περιοχές με περιθώρια ανάπτυξης ήπιου και εναλλακτικού τουρισμού».
– Οργάνωση των υποδομών και δραστηριοτήτων του τουρισμού σε λειτουργική συσχέτιση και με τις όμορες Περιφέρειες.

Η ελκυστικότητα της πόλης της Αθήνας ως διεθνούς τουριστικού προορισμού επιδιώκεται να αυξηθεί, κυρίως μέσω παρεμβάσεων που αφορούν στην ποιότητα ζωής και στην ανασυγκρότηση σε δίκτυο και ανάδειξη των ιστορικών, πολιτιστικών και φυσικών τόπων ιδιαίτερου ενδιαφέροντος σε όλη την έκταση της Αττικής (86).

– Την τουριστική ανάπτυξη δεν την σχολιάζουμε, άλλωστε η δράση των tour operators οι οποίοι ελέγχουν την διοχέτευση της τουριστικής κίνησης και των κερδών της,  είναι εκτός αρμοδιοτήτων του ΡΣΑ, είναι γνωστό άλλωστε τα πόσα πολυτελή ξενοδοχεία κλείνουν τας τελευταία χρόνια στην Αθήνα, ούτε σχολιάζουμε την κακή ποιότητα και υψηλή τιμή των παρεχόμενων υπηρεσιών στην Αθήνα (και στην Ελλάδα), άλλωστε όσα έργα και να κάνει το ΡΣΑ ο μεγάλος όγκος των τουριστών θα μετακινείται προς τα all inclussiv πακέττα και θα μένει στα κρουαζιερόπλοια -πολύ που τους έννοιαξε η Αθήνα και ο πολιτιστικός πλούτος της…

(πάντως όμως, η οικονομική διάσταση υπολανθάνει ή και είναι κυρίαρχη, η «Οικονομία της Αγοράς» τα κατάπιε όλα τελικά).

Συγκεκριμένα, οι θεματικοί τομείς στους οποίους εντάσσονται αυτές οι δραστηριότητες είναι:  Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών – Μικροηλεκτρονική, Περιβάλλον, Οικοκαινοτομία, Ενέργεια, Γεωργία, Αλιεία, Κτηνοτροφία, Τρόφιμα και Βιοτεχνολογία, ΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ! Προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας και καινοτόμες τεχνολογίες παραγωγής σε παραδοσιακούς κλάδους, Υλικά και τεχνολογίες δόμησης και κατασκευών περιβαλλοντικά φιλικών και ενεργειακά αποδοτικών, Μεταφορές, Υπηρεσίες Διαμεταφοράς, Πολιτισμός –  Δημιουργικές Βιομηχανίες, Τουρισμός, Αθλητισμός,  Υγεία – φαρμακευτικά προϊόντα και συσκευές, Σχεδιασμός – κατασκευή ενδυμάτων. (82)  ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΧΤΑΡΜΑΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΛΗΩΝ, ΒΑΦΤΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ «ΟΙΚΟΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ», ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΜΑΖΙ. Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ.

πολιτισμός, (προώθηση πλούσιου πλέγματος  πολιτιστικών δραστηριοτήτων > και ενίσχυση του τομέα ως σημαντικού για την  οικονομία της πόλης.

«Στον πολιτιστικό εμπλουτισμό της Πρωτεύουσας έχει προστεθεί ήδη μια σειρά σημαντικών πολιτιστικών εγκαταστάσεων…νέοι κλπ» (19)

– «Υψηλής ποιότητας φυσικό ανάγλυφο, με ορεινούς όγκους που δημιουργούν μια περιβαλλοντική ασπίδα με νταμάρια και πολυκατοικίες ή βίλλες εφοπλιστών και ένα ανοικτό θαλάσσιο μέτωπο, πλούσιο σε διαφοροποιήσεις λειτουργιών και ποιοτήτων μαρίνες και κατίνες του Αγίου Κοσμά. Τι θα γίνει άραγε η ακτή ΣΕΦ-Π.Φαλήρου ή το Ελληνικό;
– Πυκνό / Συνεκτικό αστικό ιστό στο Λεκανοπέδιο, αλλά και στα παλαιά αστικά κέντρα της Αττικής, που με κατάλληλες πολιτικές αποτελούν θετικό υπόβαθρο για την αποφυγή της διάχυσης. (19). Όντως πυκνό: πυκνότατο, έχει πήξει στην πολυκατοικία !

Κοινωνική συνοχή
«Κοινωνική πολυσυλλεκτικότητα που διατηρείται, σε γενικές γραμμές, στις περισσότερες γειτονιές της πόλης και είναι από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματά της «Εντούτοις, η πρόσφατη στοχοποίηση περιοχών και οι ενδείξεις φαινομένων περιθωριοποίησης, που δεν παρακολουθούνται από εντατική ανάπτυξη κοινωνικών πολιτικών, συνεπάγονται σε εποχή κρίσης τον κίνδυνο σημαντικών κοινωνικών ρωγμών. « (19) «Ανάδειξη της πολυλειτουργικής και κοινωνικά πολυσυλλεκτικής φυσιογνωμίας των συζυγών μητροπολιτικών κέντρων Αθήνας και Πειραιά,» (29) «Προώθηση πολιτικών για την καταπολέμηση των φαινομένων κοινωνικού αποκλεισμού, μέσα από στοχευμένα προγράμματα για τις ιδιαιτέρως ευάλωτες ομάδες» (29).

Αυτό είναι και το πρόβλημα της αστικής τάξης: κοινωνική πολυσυλλεκτικότητα, πολυσυλλεκτική φυσιογνωμία > κοινωνική συνοχή… : Οι μετανάστες στον Αγιο Παύλο μαζί με τους χρυσαυγίτες, οι εργαζόμενοι μαζί με τους εφοπλιστές της Πλάκας … Πού’ σαι Σαββόπουλε… «…ο μαρκήσιος de Sad με έναν χίππυ  /  ο φονηάς με το θύμα αγκαλιά /  ο Γραμματέας μαζί με τον αλήτη  /  και η παρθένα με τον Σατανά,  / ο Ολιβερ Τουίστ χαμογελάει / και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά – ολαρία ολαρά…».

Θα το λύση το πρόβλημα το ΡΣΑ;;;!!! Αλλωστε και η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει συγκεκριμένες προτάσεις πολεοδομικής ανασυγκρότησης με (όπως ελπίζει !!!) θετικές επιπτώσεις και στην κοινωνική συνοχή, και είδαμε τι γίνεται στα παρισινά προάστεια, και στις αγγλικές φτωχογειτονιές των μεταναστών !

Προώθηση εργαλείων πολιτικής γης για τη διάχυση στην τοπική κοινωνία και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο των ωφελειών που προκύπτουν από την κατασκευή δημόσιων έργων υποδομής και από τη θεσμοθέτηση νέων ή αυξημένων δυνατοτήτων αξιοποίησης των εδαφικών πόρων. (30) Πώς; Με τι νομοθετικό, οικονομικό και πολεοδομικό πλαίσιο; Νεφελώδες και ευχολογικό, και γνωρίζουμε διεθνώς τι σημαίνει «ανάπλαση» και τελικά σε όφελος τίνος καταλήγει.

Αστικές αναπλάσεις και κοινωνική συνοχή (105) «…. και επιδιώκονται η σύνδεση των πολεοδομικών πολιτικών με τους θεσμούς του κοινωνικού κράτους και αλληλεγγύης, καθώς και η κατάκτηση της χωρικής και κοινωνικής συνοχής….» «…και επιδιώκεται η συνεργασία μεταξύ συναρμόδιων φορέων, καθώς και του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, δεδομένου ότι η μέχρι σήμερα επικρατούσα διάχυση ευθυνών προκαλεί απομείωση των πολιτικών ανάπλασης σε έργα πλακοστρώσεων πεζοδρομίου…»

Το θέμα είναι γνωστό : ανάπλαση > αύξηση τιμής γής > εκδίωξη παληών κατοίκων, γνωστό ως gentrification  κλπ. Και εδώ προωθείται ανοιχτά η συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα: σε τι επίπεδο, με τι όρους, με τι αντικείμενο (που αν δεν είναι κερδοφόρο δεν πλησιάζει ο ιδιωτικός τομέας!) Μπορούν να μας πούν πώς θα εμποδίσουν αυτές τις συνέπειες, το ξεχάσανε, δεν τους ενδιαφέρει ή το θέλουν γιά εκμετάλλευση από το Μεγάλο Κεφάλαιο, όπως γίνεται τώρα στο Μεταξουργείο;;; Και ποιο άραγε «κοινωνικό Κράτος»; αυτό που κατεδαφίζεται συνεχώς τα τελευταία πέντε χρόνια ;

«Ασκηση πολιτικών για την εξασφάλιση κοινωνικής κατοικίας ή κατοικίας προσιτής τιμής ειδικότερα για συγκεκριμένες ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού ή και στοχευμένες ομάδες» (29)………………. μην παίρνουμε όμως και πολύ θάρρος, απλά μιλάμε γενικά και αόριστα για «άσκηση πολιτικών» μη προσδιοριζόμενων, μη κατοχυρωνόμενων …δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων Ημών….σώσον, ελέησον και διαφύλαξον ημάς….

Αστική αναζωογόνηση (στροφή σε βιοκλιματική κατοικία επανάχρηση κτηρίων, σχέδια αναπλάσεων)
«Περιοχές αποβιομηχάνισης, όπως το δυτικό Ιστορικό Κέντρο και σε συνέχεια αυτού ο Ελαιώνας, οι παρυφές της οδού Πειραιώς η Νέα Ιωνία, ο Πειραιάς και μικρότερα αστικά κέντρα, όπως Ελευσίνα και Λαύριο, είναι ευνοϊκά τοποθετημένες στον αστικό ιστό και μπορούν επομένως προγραμματικά να αναλάβουν, με κατάλληλες πολεοδομικές παρεμβάσεις και ρυθμίσεις, νέες δραστηριότητες και ρόλους, συμβάλλοντας στη συνεκτική ανάπτυξη της Αθήνας. « (20). Αξιοποίηση από διεθνείς επιχειρηματικούς ομίλους είτε σε πολυτελή κατοικία (loft κ.α.) είτε mall κλπ. (έχουν πάει οι συντάκτες αυτής της παραγράφου στις περιοχές που προτείνουν; Ας «σερφάρουν» τουλάχιστον στο Google Earth) :

– Το Δυτικό Ιστορικό Κέντρο έγινε μια νέα (και χειρότερη) Πλάκα, και ό,τι υπάρχει ακόμη σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις «δίδεται αντιπαροχή» ή το αγοράζει ο Λιαρός,
– ο Ελαιώνας με πολλαπλά Διατάγματα και Νόμους «πράσινης αξιοποίησης» είναι ήδη πυκνή βιομηχανική περιοχή και οι εναπομείναντες χώροι δόθηκαν σε ΚΤΕΛ, Βωβό, ΠΑΕ και κάθε καρυδιάς καρύδι,
– η Ελευσίνα έχει ακόμη τον ελαιώνα της (εκεί προτείνεται και από το ΡΣΑ «πόλος ανάπτυξης»….) και μέσα είναι ήδη πολυκατοικιοποιημένη,
– η Νέα Ιωνία είναι πηγμένη στην πολυκατοικία και στους δρόμους, οι ελάχιστες βιομηχανίες ή έχουν κατεδαφιστεί ή είναι σημειακές,
– ο Πειραιάς, ο Αγιος Διονύσιος, το Πέραμα είναι ήδη πολυκατοικιοποιημένο πλην ελαχίστων σημείων.

Το ΡΣΑ θα πρέπει να είναι σαφές: ή μειώνει τους ΣΔ και επιβάλλει επανάχρηση του κτηριακού πλούτου, ή αλλιώς,  με ή χωρίς αναπλάσεις θα συνεχίσουν τον δρόμο της «αξιοποίησης» με πολυτελείς πολυκατοικίες. Στην περίπτωση αυτή, το ΡΣΑ (το κράτος δηλαδή) θα ξοδέψει ένα σωρό χρήματα σε όφελος των μεσαίων και μεγάλων (κατά περίπτωση) επενδυτών και χωρίς να επιτύχει την επανάχρηση για την οποία θα έχει διαθέσει τεράστια κεφάλαια εξυγείανσης και αναπλάσεων.

Μεταλλαγή οικοδομικής δραστηριότητας «Η αναπτυξιακή στροφή της δεκαετίας του 1990 και τα μεγάλα έργα που κατασκευάστηκαν, απαιτούσαν και ανάλογη προσαρμογή του κατασκευαστικού δυναμικού του τομέα, που υλοποιήθηκε με τη συγχώνευση των μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών. Η γενικότερη συγκυρία όμως ωθούσε και σε σημαντικές αναδιαρθρώσεις των παραδοσιακών δομών στον τομέα της οικοδόμησης κατοικιών και ανάπτυξης του αστικού χώρου: Η διεθνής στροφή του χρηματιστηριακού κεφαλαίου προς την «ανάπτυξη της γης» συντονιζόταν με τη μεγάλη διεύρυνση του αστικοποιούμενου χώρου και της οικοδομήσιμης γης, που παρακολούθησε τα μεγάλα έργα και τη νέα γεωγραφία της Αττικής. Ήταν σημαντικό διακύβευμα το κατά πόσον ο μετασχηματισμός της παραδοσιακής οργάνωσης του τομέα της οικοδομής και των κοινωνικών στρωμάτων και παραγωγικών δυνάμεων που συνδέονται με αυτήν, θα μπορούσε να γίνει ομαλά.» (16) Να γίνει δηλαδή χωρίς προβλήματα, ομαλά η συγκεντροποίηση Κεφαλαίου στον κατασκευαστικό τομέα, ομολογούμε ότι είναι πολύ ειλικρινής τοποθέτηση (και σύμφωνη με την πολιτική των κατασκευαστικών εταιρειών).

Αύξηση πληθυσμού Αθήνας «Είναι σημαντικό εδώ να επισημάνουμε ότι οι στόχοι του Ρυθμιστικού Σχεδίου του 1985 για τη μη περαιτέρω ανάπτυξη του πληθυσμού της πρωτεύουσας, ουσιαστικά εκπληρώνονται: ο πληθυσμός της Πρωτεύουσας ουσιαστικά σταθεροποιείται μετά το 1991 ως ποσοστό του συνολικού πληθυσμού της χώρας, ο οποίος αυξάνεται με χαμηλό ρυθμό, παρά την εισροή μεταναστών. Και η σταθεροποίηση αυτή προβλέπεται ότι θα εξακολουθήσει. (έχει λίγο καμφθεί ο ρυθμός ανάπτυξης, αλλά δεν έχει πέση, μην ξεχνάμε ότι η ΕΣΥΕ (όπως και η ΕΛΣΤΑΤ !) είναι αναξιόπιστη δεδομένου ότι πρώτον ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, δεύτερον ΠΟΣΟΙ ΑΠΟΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΙ ΔΗΜΟΙ και τρίτον ΠΟΣΟΙ ΔΕΝ ΑΠΟΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΦΕΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΛΗΡΩΤΟΥΣ ΑΠΟΓΡΑΦΕΙΣ (μεταξύ μας, μην το πούμε και παραέξω, ούτε εγώ ούτε η γυναίκα μου απογραφτήκαμε φέτος και είμαστε …ανύπαρκτοι στην Ελλάδα μας !!!!!) Επομένως, η μεγάλη διεύρυνση του αστικοποιούμενου χώρου και της οικοδομήσιμης γης που παρακολούθησε τα μεγάλα έργα στη Αττική δημιουργεί ευνοϊκό έδαφος για «κρίση», όταν αναιρεθούν οι παράγοντες υπερθέρμανσης της αγοράς, ενώ παράλληλα βρίσκεται στον ορισμό της αστικής διάχυσης και κατασπατάλησης του φυσικού χώρου.» (15) δημιουργεί «έδαφος για κρίση» ή έδαφος για ανάπτυξη και αξιοποίηση για κάποιους ;;;;

«Ο πληθυσμός της Αθήνας / Αττικής προβλέπεται να παραμείνει έως το 2021 στα επίπεδα του 2001» (18) πόσο σίγουροι είμαστε για ένα τέτοιο ενδεχόμενο;;

Ελαιώνας «Μεγάλα αποθέματα γης, όπως π.χ. στον Ελαιώνα, δημιουργούν ευκαιρίες για άσκηση ολοκληρωμένης πολεοδομικής πολιτικής στην κατεύθυνση χωρικής και ποιοτικής αναδιάρθρωσης του δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα, καθώς και πράσινης ανάπτυξης, σε άμεση γειτνίαση και αλληλεπίδραση με το αστικό συνεχές» (18).

– Ανάδειξη του Ελαιώνα σε περιοχή στρατηγικής σημασίας για την ενίσχυση της αναπτυξιακής δυναμικής και ανταγωνιστικότητας της Περιφέρειας, με αιχμή την προοπτική μετατροπής του σε υποδοχέα καινοτομίας και εν γένει λειτουργιών υψηλής προστιθέμενης αξίας. Στην κατεύθυνση αυτή χωροθετείται Επιστημονικό και Τεχνολογικό Πάρκο, σε συνδυασμό με την ερευνητική δραστηριότητα των εγκατεστημένων ΑΕΙ. (114) Δεν φτάναν τα άλλα (ΠΑΕ, ΚΤΕΛ, Βωβός κ.α.) να τώρα και …Τεχνολογικό Πάρκο. Άλλο τίποτα;
– Βελτίωση των όρων εγκατάστασης και λειτουργίας βασικών μητροπολιτικών λειτουργιών / υποδομών για τις οποίες ο Ελαιώνας λειτουργεί ως κύριος Υποδοχέας, όπως ο Νέος Κεντρικός Σταθμός των ΚΤΕΛ και το Νέο Συγκοινωνιακό Κέντρο, αμαξοστάσια Μετρό, Τρόλλεϋ και Λεωφορείων, η Κεντρική Αγορά Αθηνών, ο Σταθμός Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων.
– Διεύρυνση των επιφανειών κοινόχρηστων χώρων και πρασίνου με κύριο στόχο τη λειτουργική και περιβαλλοντική τους αναβάθμιση και ένταξή τους στο μητροπολιτικό δίκτυο ελεύθερων χώρων. (114-115) Διεύρυνση στον Ελαιώνα, μετά από όλα αυτά, τώρα γίνεται μόνο σε γλάστρες και στις ταράτσες…. όσοι κυκλοφορούν και εργάζονται στον Ελαιώνα, υποχρεούνται από τώρα, οι μεν γυναίκες να φορούν καπέλλα με λουλούδια και πρασινάδες (δεκτά και λαχανικά), οι δε άνδρες να έχουν στο πέτο τους άνθος.

Οριστικά πλέον στο Αρχείο σειρά μελετών και δημοσιευμένων Προεδρικών Διαταγμάτων για έναν πράσινο Ελαιώνα : ανάπτυξη! Ανάπτυξη! ανάπτυξη! ανάπτυξη! ανάπτυξη! (και εδώ ο κακός της παρέας ρωτάει : «για ποιόν; για τίνος όφελος;»!)

Διεθνής θέση της Αθήνας
«Η ενδυνάμωση του διεθνούς ρόλου της Αθήνας συναρτάται στρατηγικά με την ισόρροπη, κοινωνικά δίκαιη (εδώ γελάμε ή κλαίμε;) και περιβαλλοντικά βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη (και εδώ ομοίως…).» (22) «Ως επιχειρηματικού συνδέσμου της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη Μέση Ανατολή και τις χώρες της Ασίας, καθώς και, από κοινού με τη Θεσσαλονίκη, με τη νοτιοανατολική Ευρώπη και τις χώρες του Εύξεινου Πόντου» (22) και άλλους χώρους φθηνού εργατικού δυναμικού…

Και για να σοβαρευτούμε, η πρόθεση να αποτελέσει η Αθήνα διεθνές κέντρο είναι από την μεταξική περίοδο, εμφανίστηκε ξανά επί Παττακού, συνεχίστηκε επί Εβερτ ο οποίος χρησιμοποίησε τον παληό όρο «λιβανοποίηση», υλοποιήθηκε επί Σημίτη με την μεταφορά κεφαλαίων και επιχειρήσεων στα Βαλκάνια και την ΝΑ Ευρώπη μετά το 1991 [1] , και αποτελεί πλέον όχι απλά ευσεβή αποικιακό πόθο των ελλήνων επιχειρηματιών αλλά κατεύθυνση του Κεφαλαίου (επί τέλους και για την Ελλάδα μας που θα γίνει έτσι μεγάλη και τρανή αποικιακή δύναμη!). Σήμερα, είναι γνωστά τα ποσοστά της παραγωγής που έχουν μεταφερθεί και τα ποσά που έχουν επενδυθεί στα Βαλκάνια και την ΝΑ Ευρώπη από ελληνικό και «ελληνικό» κεφάλαιο.

«10+1 άξονες προτεραιότητας» (31-34)

1. προβολή της πολιτιστικής ταυτότητας
«Ανάδειξη της πολυστρωματικής διάστασης του πολιτισμού….. Ο πολιτισμός ως έννοια πολυδιάστατη, με έμφαση στη διαχρονική διάσταση και τη σύγχρονη καινοτομική παραγωγή, σε συνδυασμό με το Θαλάσσιο μέτωπο και τους πολλαπλούς του ρόλους, ανάγεται σε βασική συνιστώσα για τη χωρική, οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της Αθήνας» (31). Εχει παρέλθει η «Ανοιξη» του ΄60, και ο μόνος πολιτισμός δυστυχώς που υπάρχει σήμερα είναι ο «επίσημος» ο οποίος μάλλον δεν αναφέρεται στις μεγάλες μάζες των πολιτών. Κυρίως αναφερόμαστε στο Μέγαρο Μουσικής, στο Φεστιβάλ Αθηνών (ή ό,τι απέμεινε από αυτό…) και στις εκδηλώσεις των ιδιωτικών φορέων (Τραπεζών, Μουσείων κ.α.). Και βέβαια η σύνδεση του Πολιτισμού με την «καινοτομική παραγωγή» δεν είναι τίποτα άλλο από την σύνδεσή του με την Αγορά, πράγμα που είναι σαφές με την μετατροπή των κρατικών Μουσείων σε ΝΠΙΔ, και υποθέτουμε ότι είναι γνωστές αυτές οι καταστάσεις στους συντάκτες του ΡΣΑ (διαμαρτυρίες και καταγγελίες για την εισβολή της οικονομίας της αγοράς» στο Εθνικό Αρχαιολογικό και τα άλλα κρατικά Μουσεία, στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης (σ’ αυτό από γεννησιμιού του…).

Οι πολιτιστικοί πόροι και δυναμικό που συγκροτούν τη διεθνώς αναγνωρίσιμη ιστορική και πολιτιστική ταυτότητα της Αθήνας / Αττικής, συνδέονται κατ’ αρχήν με το ιστορικό βάθος, την ακτινοβολία των μνημείων, την ευδιάκριτη ιστορική τοπογραφία, αλλά και τις πολεοδομικές χαράξεις και αρχιτεκτονική φυσιογνωμία της πόλης του 19ου αιώνα, όπως αυτές έχουν συναρτηθεί με τον αρχαίο και μεσαιωνικό ιστό. Επίσης, αναγνωρίζεται και προωθείται ως αναπόσπαστη συνιστώσα του πολιτιστικού δυναμικού της Αθήνας / Αττικής: (63).

Ε, ΟΧΙ ΠΙΑ !!! Σε ποιους απευθύνονται;; λες και δεν ξέρουμε την φαλκίδευση του άρθρου 4 του ΓΟΚ για τις συνεχείς παράνομες «ειδικές ρυθμίσεις» που παρ’ όλες τις αλλεπάλληλες Αποφάσεις του ΣτΕ επιμένουν να καταστρέφουν τα νεοκλασικά σε όλη την Ελλάδα (και την Αθήνα περισσότερο), σε όφελος της κερδοσκοπίας των ιδιοκτητών νεοκλασικών, ιδίως αν αυτοί είναι ιδιωτικοί οργανισμοί, τράπεζες και άλλα ευαγή Ιδρύματα….

Παράλληλα, ο στόχος αυτός συμβάλει στην ενεργοποίηση νέων δημιουργικών επιχειρήσεων και νέων μορφών τουρισμού και ψυχαγωγίας και, γενικότερα, στην ανάπτυξη της πολιτιστικής οικονομίας. (64) ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΞΕΦΥΓΕ : ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ !!!!! «γλώττα λανθάνουσα, ταληθή λέγει» όπως έλεγαν και οι ένδοξοι αρχαίοι ημών πρόγονοι…)

Στο σύνθετο αυτό πλέγμα πολιτιστικών χώρων σύγχρονης δημιουργίας, δραστηριοποιείται ήδη σημαντικό δυναμικό καλλιτεχνών (66) καλλιτέχνες «ενσωματωμένοι» στο Μέγαρο και στα άλλα ιδιωτικά Ιδρύματα π.χ. ιδιωτικά Μουσεία και άλλα πολλά «Πολιτιστικά Ιδρύματα» Τραπεζών κ.α. …

– Η μεσογειακή διατροφή αυτό πού κολλάει;;;; προβάλλεται και για την Αττική ως συγκριτικό πλεονέκτημα, σε συνδυασμό και με τις πολιτικές για την προστασία της αγροτικής γης και την ανάδειξη των παραδοσιακών προϊόντων της, στο πλαίσιο της συνδυασμένης ανάπτυξης εναλλακτικών μορφών αστικού και πολιτιστικού τουρισμού. (66)

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΠΟΝΗΣΕΙ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΜΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ «ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ -ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΜΕ- ΚΑΙ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑ»

Προσωπικά δηλώνω υπεύθυνα ότι προτίθεμαι να μετέχω στην Τριμελή Επιτροπή Επίβλεψης του, μόνο αν στην «Μεσογειακή Διατροφή» περιλαμβάνονται και μερικά κοψίδια !

Αναδεικνύονται ο Μεγάλος Αρχαιολογικός Περίπατος και οι άξονες πάνω στους οποίους βρίσκονται οι σημαντικότεροι χώροι πολιτισμού της Πρωτεύουσας : Μέγαρο Μουσικής – Εθνική Πινακοθήκη – Βυζαντινό Μουσείο – Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης …………………..(69)

– Ενισχύονται νέες «πολιτιστικές διαδρομές» και συνδέσεις ως εξής :

– Σύνδεση Νέου Μουσείου Ακροπόλεως με Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, μέσω της Πανεπιστημίου,
– Σύνδεση Κεραμεικού με Ακαδημία Πλάτωνος και Λόφο Ιππείου Κολωνού, μέσω του ζεύγους Σαλαμίνος / Πλαταιών.
– Σύνδεση Ιστορικού Κέντρου
– …………………………………

Εντάξη στο ενιαίο δίκτυο πολιτιστικών διαδρομών των περιοχών Τουρκοβουνίων, Αρδηττού, Λυκαβηττού, Πεδίου του Αρεως. (69)

Τι ακριβώς θα κάνουν;; οι περισσότερες από τις αναφερόμενες «διαδρομές» είναι ήδη κορεσμένες αστικές αρτηρίες. μεγάλης κυκλοφορίας. Θα κάνουν την πολιτική της Μελίνας Μερκούρη που μίλαγε για σωτηρία της Ιεράς Οδού επειδή την σκέπαζαν με αρτηρία βαρειάς κυκλοφορίας ;; ξανά το ίδιο δούλεμα;; Μια φορά συνέβει κάτι σωστό στην Αθήνα σ’ αυτόν τον τομέα με τον Καλαντίδη, κι αυτό δεν ολοκληρώθηκε …

2. έμφαση στις πολιτικές κοινωνικής συνοχής
«Η ενίσχυση των χωρικών προϋποθέσεων για την αποφυγή / άμβλυνση φαινομένων κοινωνικού αποκλεισμού» (31). Από τον καιρό του Μαρξ έχει διατυπωθεί και αποδεικνύεται συνεχώς στην Ιστορία ότι ο χώρος μπορεί να εμποδίζει ή να διευκολύνει εν μέρει τις κοινωνικές καταστάσεις αλλά δεν είναι ο κυρίαρχος : η ήττα της Κομμούνας των Παρισίων, η νίκη του Οκτώβρη του ’17, η ήττα του Δεκέμβρη του ’44 ή η εν γένει πορεία των αναταραχών του Μάη του ΄68 ή του κινήματος των Banlieux το δείχνουν πολύ καθαρά : αλλού είναι τα κυρίαρχα στοιχεία των κοινωνικών εν γένει θετικών ή αρνητικών εξελίξεων : στην οικονομική τους βάση και στον βαθμό ανάπτυξης του κάθε κινήματος. Αλλωστε, αν εννοούν ότι αυτό θα επιτευχθεί μέσω αναπλάσεων, είναι πολύ γελασμένοι, μια και είναι γνωστή η πορεία των αναπλάσεων όπως αυτή γίνεται στον Δυτικό κόσμο (gentrification, εξευγενισμός για κάποιους και εκδίωξη για τους άλλους) απλά μετατίθεται στον χώρο το πρόβλημα αλλού…

3. ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού
«Ενίσχυση της γεωργικής παραγωγής… Αναδιάρθρωση / ανασυγκρότηση του δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα …με έμφαση κατασκευαστικές σε αναπλάσεις κλπ» (31) «….σύγχρονης πολιτιστικής παραγωγής και δημιουργικών μεταποιητικών δραστηριοτήτων».(31)
Γεωργία : Αφού όλα τα Μεσόγεια τα έκαναν κατοικία και ο Καμπάς γίνεται Μώλ, ενώ η Ελευσίνα έχει πήξει στις αποθήκες, τα logistics και την βιομηχανία και έχει χάσει τα υπόγεια ύδατά της, ο Ελαιώνας έγινε αποθήκη βαρέων χρήσεων κλπ κλ.

– Για το Μητροπολιτικό Κέντρο Πειραιά, επιδιώκεται:

– Ενίσχυση και ανασυγκρότηση της παραγωγικής και οικονομικής βάσης, σε κατεύθυνση σύγχρονων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Λειτουργική διασύνδεση των λιμενικών δραστηριοτήτων με τον αστικό ιστό. (44) ΟΜΟΙΩΣ, ΚΑΙ ΟΙ ΛΙΜΕΝΙΚΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΓΡΑΦΕΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (ΒΛ. COSCO, ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΑΙ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ ΚΛΠ…)

Υποδοχείς ανάπτυξης για την Υποενότητα Μεσογείων αποτελούν οι θεσμοθετημένες περιοχές παραγωγικών δραστηριοτήτων δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα, με έμφαση σε καινοτομικές μορφές ανάπτυξης στους αναπτυξιακούς υποδοχείς Κορωπίου, Παιανίας, Σπάτων του ευρύτερου Πόλου Περιοχής Αεροδρομίου. Στην ίδια Υποενότητα προάγεται η συνέργεια περιβάλλοντος και οικονομίας με το φυσικό περιβάλλον να αντιμετωπίζεται ως πλουτοπαραγωγικός πόρος προς διαφύλαξη, προστασία και ανάδειξη. Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στη διαφύλαξη του Αττικού Τοπίου, της βιοποικιλότητας και των παραδοσιακών καλλιεργειών.(46) Με απλά λόγια, για όσους γνωρίζουν και την φρασεολογία των πολιτικών (δυστυχώς και πολεοδόμων που παίζουν το παιχνίδι τους…) όλα αυτά σημαίνουν ότι τα Μεσόγεια εξακολουθούν να αναπτύσσονται σε τριτογενείς υπηρεσίες, άλλωστε οι «καινοτόμες» μορφές ανάπτυξης είναι ήδη εκεί : ΙΚΕΑ, ΚΩΤΣΟΒΩΛΟΣ κ.α. που ήδη λειτουργούν.

Δυστυχώς, η επαναλαμβανόμενη φράση «…η πολεοδομική οργάνωση των οποίων αποτελεί άμεση προτεραιότητα…» σημαίνει απλά ενίσχυση της τάσης, μ΄ άλλα λόγια όλη η Λαυρεωτική οικόπεδα.

4. ενδυνάμωση και αναδιανομή των πόρων αστικής ανάπτυξης
«Πολιτική γης και άντληση πόρων από την άνοδο των τιμών λόγω έργων και παρεμβάσεων, για τη διάχυση του οφέλους πού προκαλείται και τη συνολική βελτίωση του αστικού περιβάλλοντος. Η αστική ανασυγκρότηση υποστηρίζεται και από τις προσόδους που δημιουργεί». (32)

Αν και η φρασεολογία είναι θολή, είναι σαφές ότι πρόκειται για αναδιανομή της γαιοπροσόδου ανάμεσα στον δημιουργό της (Κράτος) και τον χρήστη της (Ιδιώτες). Λογικό είναι, και ουσιαστικά συνεχίζει τον περίφημο Νόμο 947/78 του Μάνου και την συνέχειά του, τον 1337/83 του Τρίτση, όμως ο τρόπος υπολογισμού της κατανομής των εισφορών σε σχέση με το μέγεθος της ιδιοκτησίας μέχρι τώρα λειτούργησε σε βάρος της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας και όχι της μεγάλης (όπως άλλωστε και όλο το φορολογικό σύστημα, όπως φαίνεται και με τα «μέτρα» της τελευταίας διετίας). Θα μπορέσει το ΡΣΑ να γίνει πιο εξειδικευμένο, ή θα αφήσει «λόγω αρμοδιότητας» το Υπουργείο Οικονομικών να ασκήσει την γνωστή πολιτική του;;

Εργαλεία πολιτικής γης
Για την εφαρμογή της πολιτικής και των στόχων του Ρυθμιστικού και για την αύξηση της αποτελεσματικότητας και του κοινωνικού προσανατολισμού του συστήματος χωρικού σχεδιασμού, προτείνεται να καθιερωθούν θεσμοί και εργαλεία πολιτικής γης με τη μορφή νέων ή με βελτιώσεις των υφιστάμενων, τα οποία αποσκοπούν:

Στη δικαιότερη κατανομή της υπεραξίας γης που προκύπτει από την αστική ανάπτυξη, με τη «παρακράτηση» μέρους αυτής από το δημόσιο και την αναδιανομή της σε έργα περιβαλλοντικής και πολεοδομικής αναβάθμισης, των οποίων η αναγκαιότητα προκύπτει ως συνέπεια από την αστική ανάπτυξη. (106) Όλα αυτά είναι δίκοπα μαχαίρια, αν εφαρμοστούν σωστά αποδίδουν, αν όχι ευνοούν τους μεγάλους και την πρόσθετη φορολόγηση, όπως έχει γίνει ως σήμερα. Πάντως από το κείμενο δεν προκύπτει κάτι νέο που θα διασφαλίζει τίποτα από όσα λένε (το ΕΤΕΡΠΣ ισχύει από το 1970, και το περιβαλλοντικό τέλος βενζίνης από το 1990, όμως όσες φορές έχουν γίνει ερωτήσεις στην Βουλή «πόσα εισπράχτηκαν και πού πήγαν τα χρήματα» κανείς δεν απάντησε (και παράνομα, σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής).

5. περιορισμός της εκτός σχεδίου δόμησης
«…αυστηροποίηση νομικών ρυθμίσεων…μετατροπή σε γεωργική γή…πληρωμή επιβάρυνσης πόλης από τα αυθαίρετα…> πράσινο ταμείο

Επιπλέον, για τον κοινωνικό έλεγχο του φαινομένου της παράνομης δόμησης στις προστατευόμενες φυσικές περιοχές, συντάσσονται και δημοσιοποιούνται σε ετήσια βάση κατάλογοι όλων των πράξεων χαρακτηρισμού αυθαιρέτων και επιβολής προστίμων σε εκτός σχεδίου περιοχές και στην παράκτια ζώνη. (56) Για τα αυθαίρετα προβλέπει πρόστιμα και κανένα μέτρο ανάσχεσής τους ! ΠΡΟΣΕΞΤΕ !! «ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ» ΟΧΙ «ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗΣ» ! ΠΑΛΙ ΘΑ ΚΤΙΣΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΜΕ ΦΟΡΟ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ !

– Ενσωμάτωση στο κόστος της εκτός σχεδίου οικοδόμησης της επιβάρυνσης που επιφέρει σε αστικές υποδομές και περιβάλλον, μέσω θέσπισης αντισταθμιστικών οφελών και ενίσχυσης του Πράσινου Ταμείου.(106) ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΙΣΧΥΕΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΛΕΓΑΜΕ: ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΤΑ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ!!!! (είναι και αυτό μια κάποια πρόοδος από την εποχή του Τρίτση, εκείνος έλεγε «αν το δηλώσεις, μπορεί να το σώσεις» τώρα μας λέει το σημερινό ΡΣΑ «αν το πληρώσεις το σώζεις σίγουρα» !
– Προώθηση δυνατοτήτων εναλλακτικών χρήσεων στην εκτός σχεδίου γη, κυρίως στον γεωργικό τομέα και ορισμένων ήπιων χρήσεων, με την προϋπόθεση ότι συνδέονται με ειδικού τύπου οικονομικές λειτουργίες που υποστηρίζουν τη διατήρηση και ανάδειξη του αγροτικού χαρακτήρα της περιοχής. Σύμφωνοι, πώς όμως; (στο Σχέδιο Νόμου ελάχιστες είναι οι δεσμεύσεις και περιορισμοί, ουσιαστικά δεν κατοχυρώνεται νομικά).

6. ολοκλήρωση των πράσινων τόξων και οικολογικών διαδρόμων
Συγκρότηση δικτύου πράσινων τόξων στον εξωαστικό και περιαστικό χώρο και οικολογικών διαδρόμων στον αστικό χώρο (32). Κριτική σ’ αυτό το κεφάλαιο βλ. την κριτική στον αντίστοιχο Χάρτη.

7. αστική αναζωογόνηση με ανακύκλωση γής και οικοδομής
Η ενθάρρυνση της στροφής της οικοδομικής δραστηριότητας σε έργα αναπλάσεων με βιοκλιματικές μεθόδους (32). Τις αναπλάσεις θα τις χρηματοδοτήσει το Κράτος; Τότε έχουμε μια κλασσική μέθοδο, εκείνη της αντιμετώπισης μιάς οικονομικής κρίσης με την κρατική χρηματοδότηση σε δημόσια έργα, τακτική που εφάρμοσε η ναζιστική Γερμανία (μόνο που εκεί τα δημόσια έργα ήταν συνυφασμένα και με πολεμικές προετοιμασίες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Όσο για τις βιοκλιματικές μεθόδους, θα μπορούσε να είχε δύο όψεις, την μία όπως τα δημόσια έργα που είδαμε (μέσω κρατικής χρηματοδότησης), και την άλλη μέσω ιδιωτικής, είτε άμεσα από τους ιδιοκτήτες (τους επιβάλλεται -όπως περίπου ήδη γίνεται- η ενεργειακή θωράκιση δια Νόμου) είτε έμμεσα από ιδιώτες, αλλά αυτό είναι επίσης μιά άλλη ιστορία. Ούτως ή άλλως όμως θα όφειλε το ΡΣΑ να αποσαφήνιζε το τι προτείνει, αλλιώς απομένει ένα γενικόλογο και ανεφάρμοστο ευχολόγιο.

8. τόνωση της κεντρικότητας
«Ενδυνάμωση της πολυλειτουργικότητας των κέντρων…… Ανάδειξη της πολυλειτουργικής και κοινωνικά πολυσυλλεκτικής φυσιογνωμίας… Παρεμβάσεις αναζωογόνησης, με αναβάθμιση του δημόσιου χώρου…(33). Εχω πεί πολλές φορές ότι είναι απαραίτητα ορισμένα έργα στο κέντρο (αναπλάσεις, μεταφορικά συστήματα κ.α.) και τα θεωρώ απαραίτητα για το σύνολο των κατοίκων ακόμη και με την δυσμενή προοπτική να ωφεληθούν υπέρμετρα κάποιοι, όμως μην περιμένουμε να αναδειχθεί η «κοινωνικά πολυσυλλεκτική φυσιογνωμία» ή άλλα ηχηρά παρόμοια, διότι απλούστατα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

9. ενίσχυση της βιώσιμης κινητικότητας
Έμφαση στα Μέσα Σταθερής Τροχιάς και την προσιτή σε όλους δημόσια συγκοινωνία…. ήπιων μέσων μετακίνησης, όπως το ποδήλατο και το περπάτημα… Συμπληρωματικότητα και οργάνωση όλων των μέσων μεταφοράς….» (33) «…οι παρεμβάσεις για τη βελτίωση της βιώσιμης κινητικότητας υποστηρίζονται και από τις προσόδους που δημιουργούν…» (33).  Είναι, πιστεύω, το πιο σωστό και προσγειωμένο κεφάλαιο στο τωρινό ΡΣΑ, όχι μόνο διότι έχει απορρίψει εντελώς τις εργολαβικές θέσεις του «ΡΣΑ Σουφλιά» το οποίο γέμιζε αυτοκινητόδρομους, κόμβους και σήραγγες όλη την Αθήνα και την Αττική, αλά και διότι οι προτάσεις του υπέρ των Μέσων Μαζικών Μεταφορών (ΜΜΜ) και ειδικότερα Μέσων Σταθερής Τροχιάς (ΜΣΤ) και εναλλακτικών μέσων είναι σωστές και εφαρμοσμένες ήδη στον ευρωπαϊκό χώρο από δεκαετίες. Δεν υπάρχει καμμία παρατήρηση σ’ αυτόν τον τομέα, ο οποίος έχει το προσόν να μην είναι δίγλωσσος ή να υποκρύπτει άλλα από εκείνα τα οποία παρουσιάζει ή να αντιφάσκει από την γενικότητα στην εφαρμογή, και κυρίως είναι συγκεκριμένος χωρίς γενικότητες και ευχολόγια.

10. στροφή προς το θαλάσσιο μέτωπο
«προώθηση πολιτικών που έχουν ήδη δρομολογηθεί και επεξεργασία νέων για την προστασία, άνοιγμα, αναβάθμιση…. συστατικό στοιχείο της φυσιογνωμίας της Αθήνας / Αττικής – Μεσογειακής Πρωτεύουσας, αναντικατάστατος περιβαλλοντικός πόρος σε κίνδυνο λόγω κλιματικής αλλαγής…. χωρίς εντατικές χρήσεις και με τόνωση του δημόσιου χαρακτήρα του.» (33). Αν ως «δρομολογημένες πολιτικές» εννοεί τα ολυμπιακά έργα, σωθήκαμε !!! τι να δούμε; Την αλάνα του Φαληρικού Ορμου, την τσιμεντοποίηση του Αγίου Κοσμά, την επαπειλούμενη τσιμεντοποίηση (κατάρα του Κατάρ) του Ελληνικού; τι;; Και γιά ποιόν «δημόσιο χαρακτήρα μιλάμε ;;; τίνος;;; και σε ποιούς χώρους του θαλάσσιου μετώπου δεν έχει ήδη γίνει εντατική εκμετάλλευση με εντατικές χρήσεις;;;

Το Εργαστήριο Αστικού Περιβάλλοντος με επιστημονικό υπεύθυνο τον συνάδελφο Νίκο Μπελαβίλλα, έχει εκπονήσει συγκεκριμένη μελέτη για το μέλλον του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού όπου διατηρούνται μόνο τα υπάρχοντα κτήρια (του Saarinen κ.α.) και το υπόλοιπο διαμορφώνεται σε μητροπολιτικό πάρκο. Από ό,τι φαίνεται όμως στα επίσημα κείμενα του ΡΣΑ η μελέτη δεν έχει ληφθεί υπ’ όψιν…

+1. βελτίωση του συστήματος χωρικού σχεδιασμού και διακυβέρνησης
«…προώθηση δομών διακυβέρνησης που θα διασφαλίζουν οριζόντιες συνεργασίες μεταξύ φορέων….. επιχειρησιακή διάσταση του σχεδιασμού μέσω προγραμματισμού διακριτών δράσεων, σύνδεσής τους με τις κατάλληλες πηγές χρηματοδότησης….» (33). Τώρα μάλιστα, αν εννοούν τις διαδικασίες fast-truck και αν εννοούν ως «κατάλληλες πηγές χρηματοδότησης» τα ψιχία του ιδιωτικού κεφαλαίου σε μιά ΣΔΙΤ, σωθήκαμε…

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΧΑΡΤΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ:

Γενική παρατήρηση για τους χάρτες. Πρόκειται για ανίσχυρα νομικά κείμενα μια και δεν είναι συγκεκριμένοι αλλά διαγραμματικοί/συμβολικοί με κύκλους, βέλη, τόξα και άλλα σχεδιαστικά γενικά σύμβολα και σε κλίμακα 1:100.000, και δεν περιλαμβάνουν ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΣΕ ΑΝΑΓΝΩΣΙΜΗ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΗ ΚΛΙΜΑΚΑ (1: 20.000 ή 1: 10.000). Δυστυχώς και το Σχέδιο Νόμου, προσπαθεί να περιγράψει ονομαστικά τις περιοχές, και αν μεν πρόκειται για λιμνούλα, εντάξει, αλλά για περιοχή, ποτάμι, υγροβιότοπο, κέντρο, πόλο ανάπτυξης κ.α. αυτό χωρίς αναγνώσιμο χάρτη δεν γίνεται και δημιουργεί νομικές ασάφειες με γνωστά αποτελέσματα.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΔΑΧΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟ «ΡΣΑ 1985» ΤΟΥ ΤΡΙΤΣΗ (Ν1515/1985)ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΑΡ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ, ΕΙΧΕ ΜΕΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΕΝΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΒΟΗΘΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ (ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΙΣΧΥΕΙ ΠΛΕΟΝ Ο Ν.1515/85 ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΟΝ Ν.2052/92 ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙ ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ ΝΟΜΟΥΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ) ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΡΟΠΗ ΧΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣτΕ ΕΦ’ ΟΣΟΝ ΔΕΝ ΑΝΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ (ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΔΑΜΕ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟ ΜΩΛΛ, ΕΙΠΕ ΤΟ ΣτΕ ΟΤΙ «ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» ΚΑΙ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΑΜΕ!

(βάφτισε ο καλόγερος το κρέας ψάρι και όλα εντάξει, βοήθειά μας!)

 


Χάρτης 1

Σχόλια στον Χάρτη 1 ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ»: Εμφανίζονται ως πόλοι ανάπτυξης όλες οι εναπομείνασες ελεύθερες δόμησης περιοχές : Λαύριο, Μεσόγεια, Θριάσιο, Αυλώνα, η κεντρική περιοχή Αθηνών και Πειραιά, το Θριάσιο και τα Μέγαρα και η περιοχή του mall Lamda Development στην Νεραντζιώτισσα-Λ.Κηφισίας.

Περί των «πόλων ανάπτυξης»
Σύμφωνα με το ΡΣΑ , οι «πόλοι ανάπτυξης»

– Συγκεντρώνουν σημαντικό δυναμικό επιχειρηματικών δραστηριοτήτων δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα και, κατά περίπτωση, σημαντικό πολιτιστικό δυναμικό, επιτελικές και διοικητικές λειτουργίες ή και λειτουργίες αναψυχής και τουρισμού.
– Παρουσιάζουν σημαντικό αριθμό αναδυόμενων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.
– Έχουν κομβική θέση στο δίκτυο μεταφορών.
– Συγκεντρώνουν φθίνουσες παραγωγικές δραστηριότητες με σημαντικό και, κατά περίπτωση, αρχιτεκτονικά αξιόλογο κτιριακό απόθεμα που εγκαταλείπεται, το οποίο μπορεί να λειτουργήσει ως αναπτυξιακή ευκαιρία για την εγκατάσταση νέων χρήσεων. (39)

Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικά προσανατολισμένης ανάπτυξης των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στο δίκτυο των πόλων, προβλέπονται διαδικασίες για τη διευκόλυνση της εγκατάστασης και την επίσπευση των διαδικασιών αδειοδότησης μονάδων του δευτερογενούς και επιλεγμένων μονάδων του τριτογενούς τομέα, με την προϋπόθεση ότι η χρήση περιλαμβάνεται στον αναπτυξιακό προσανατολισμό του κατά περίπτωση πόλου. Με την ως άνω προϋπόθεση, είναι δυνατή και η κατ’ εξαίρεση επέκταση θεσμοθετημένων επιχειρηματικών υποδοχέων για την εγκατάσταση μεγάλων μονάδων στους τομείς συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Αττικής. (40).

Ουσιαστικά, πέρα από την τυπική φρασεολογία, πρόκειται απλά για μεταφορά εκτός πολεοδομικού συγκροτήματος μεγάλου μέρους της οικοδομικής δραστηριότητας η οποία δεν επιθυμεί λόγω κόστους γής να μείνει σε κεντρικές περιοπχές, (διεθνές φαινόμενο, ουσιαστικά μιλάμε για μικρές ελληνικές Defance…) και μάλιστα με διαδικασίες fast track, σημειώνεται η τάχα «κατ’ εξαίρεση» (αυτές ουσιαστικά αφορά) επέκταση .. κλπ για την εγκατάσταση μεγάλων μονάδων, πρακτικά μιλάμε για την συγκεντροποίηση του Κεφαλαίου στον χώρο των επιχειρήσεων και στον χώρο του Λεκανοπεδίου.

Θωράκιση γεωργικής γής, σωστό, αλλά πουθενά δεν το διασφαλίζει ούτε σχεδιαστικά, ούτε νομικά.

Το δίκτυο των Αναπτυξιακών Πόλων διαρθρώνεται ως εξής:

Πόλοι Διεθνούς και Εθνικής Εμβέλειας

– Πόλος Αθήνας – Πειραιά. Περιλαμβάνει:

– Μητροπολιτικό Κέντρο Αθήνας – Μητροπολιτικό Κέντρο Πειραιά
– Περιοχή Επιβατικού / Εμπορευματικού Λιμένος Πειραιά
– Ελαιώνας
– Αστικές Λεωφόροι Συγγρού, Πειραιώς, Ιερά Οδός

– Πόλος Θαλάσσιου Μετώπου: Φαληρικός Όρμος έως Ελληνικό

– Ερευνητικός – Εκπαιδευτικός Πόλος Ζωγράφου – Αγ. Παρασκευής : Πανεπιστημιακά Συγκροτήματα, Ερευνητικά Κέντρα, Νοσοκομεία

Δίκτυο Πόλων Διαπεριφερειακής Εμβέλειας

– Πόλος Βόρειου Λεκανοπεδίου. Περιλαμβάνει:

-Μαρούσι
– Νέα Ιωνία
– Υποδοχείς επιχειρηματικών δραστηριοτήτων Μεταμόρφωσης – Κηφισιάς

-Πόλος Θριάσιου Πεδίου. Περιλαμβάνει:

– Πόλη της Ελευσίνας
– Υποδοχείς επιχειρηματικών δραστηριοτήτων Θριασίου

-Πόλος Περιοχής Αεροδρομίου. Περιλαμβάνει:

– Πάρκο Αεροδρομίου
– Οικισμοί Κορωπίου, Παλλήνης, Σπάτων
– Υποδοχείς επιχειρηματικών δραστηριοτήτων Κορωπίου, Παιανίας, Σπάτων

– Πόλος Λαυρεωτικής : Πόλη του Λαυρίου

– Πόλος Αυλώνα: Οικισμός και υποδοχείς επιχειρηματικών δραστηριοτήτων Αυλώνα

– Πόλος Μεγάρων: Πόλη και υποδοχείς επιχειρηματικών δραστηριοτήτων Μεγάρων (40-41)

ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Οι «πόλοι ανάπτυξης» είναι σαφώς όχι μόνον η νομιμοποίηση αλλά και η επέκταση των υφισταμένων τάσεων. Πουθενά δεν διαφαίνεται προσπάθεια ελέγχου της «ανάπτυξης», ούτε καν περιορισμού της, ή η χωροθέτησή της σε περιοχές συμβατές με την πολεοδομική δομή της Αττικής (παρ’ όλα τα ηχηρά λόγια περί αναζωογόνησης. ανακύκλωσης, επανάχρησης κλπ υποβαθμισμένων περιοχών) αντίθετα, βαφτίζονται ως «πόλοι» όλες οι περιοχές που ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΩΝ ΟΜΙΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΠΕΝΔΥΤΩΝ (ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ, ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΛΠ). ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΕΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ (ΒΙΕΝΝΗ, ΕΛΣΙΝΚΙ, ΡΟΤΕΡΝΤΑΜ, ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΛΠ ΚΛΠ.

Νομίζω ότι μετά από αυτές τις παρατηρήσεις, και για όποιον γνωρίζει την πολεοδομική τοπογραφία της Αττικής δεν χρειάζεται να σχολιαστούν ιδιαίτερα οι «πόλοι» αυτοί, άλλωστε σε πολλά σημεία του κειμένου έχουν ήδη γίνει αναφορές

 


Χάρτης 2


Χάρτης 3

Ο Χάρτης 3. είναι σαφής: η διόγκωση της «ανάπτυξης» εκεί όπου την αποζητά το Κεφάλαιο και με τον τρόπο με τον οποίο την αποζητά, είναι περισσότερο από καθαρή: τριτογενείς υπηρεσίες (γραφεία και εμπόριο μεγάλης κλίμακας, μωλλ, πολυεθνικές κλπ όπως ήδη γίνεται τώρα) σε όλη την Αττική, Κέντρο, Παραλία, Θριάσιο, Μέγαρα, Μεσόγεια, Βόρεια Προάστεια και Λαύριο. Αν αυτό είναι το ΡΣΑ αναρωτιέμαι σε τι διαφέρει άραγε από του Σουφλιά, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΥΜΕΝΗ ΜΕ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ «ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΣ» ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ ΦΡΑΣΕΟΛΟΓΙΑ…. (τι ρόλο άραγε έπαιξε εκείνη η ρημάδα η ημερίδα το 2009 που κατακεραυνώσαμε και εξαφανίσαμε από προσώπου γής τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα Σαρακατσάνο (ο οποίος μεταξύ μας έσωσε και τον Καραμανλή από τους μπελάδες της τρόϊκας !!!!!)

Γενική παρατήρηση για όλα τα παραπάνω: δεσπόζουν οι «επιχειρηματικές δραστηριότητες» ΠΑΝΤΟΥ και στον Ελαιώνα, και στα Μεσόγεια και στο Μαρούσι και παντού. Τριτογενοποίηση της οικονομίας μέχρι τα αυτιά…

Το έλεγε ο προφητικός (;!) Τζανίκος, «θα φτιάξω το Μαρούσι Μανχάτταν» (το’πε και το’κανε !)


Χάρτης 4.

Ο χάρτης 4. Όχι μόνο είναι ασαφής χωρικά και δεν επιβάλλει καμμία εφαρμογή του, αλλά οι προτάσεις του είναι επιπέδου φοιτητικών εργασιών εξαμήνου (ούτε κάν διπλωματικών…):

– «τόξο πρασίνου» : άγνωστο για ποιο λόγο, περιλαμβάνει (ανεξάρτητα από το ανάγλυφο του εδάφους) τα όρη της βόρειας Αττικής, και σχεδιάζεται φοιτητικώ τω τρόπω επικαλύπτοντας όρη και βουνά, πολεοδομημένες περιοχές αφήνοντας εκτός τους μισούς ορεινούς όγκους .– «αστικό πράσινο» τον Υμηττό, Πεντέλη, Αιγάλεω και όρη Λαυρεωτικής. Μήπως διότι υφίστανται ισχυρές πιέσεις «αξιοποίησης» η οποία είναι ευχερέστερο να γίνει αποδεκτή σε «αστικό πράσινο» και όχι σε ορεινό φυσικό περιβάλλον; (λέμε, μήπως…)– «διάδρομοι πρασίνου» εντελώς φοιτητική σχεδίαση, διάδρομοι χωρίς καμμία λογική, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν το ανάγλυφο του εδάφους, τις χρήσεις γής, σε άσχετες θέσεις, λές και πετάν με ελικόπτερο επάνω από οπουδήποτε
– «οικολογικά γεωργικά πάρκα». Χωρίς αιτιολόγηση γύρω από το νέο Αεροδρόμιο (με χιλιάδες τόννους καυσαέριο ετησίως που επικάθεται στις γύρω περιοχές) και σε περιοχές στην βόρεια Αττική: δίπλα στην βιομηχανική περιοχή Αυλώνας (και μελλοντική «πύλη βιομηχανικής κ.α. ανάπτυξης», στην περιοχή Ωρωπού, στο οροπέδιο των Σκούρτων (περιοχές ήδη με μολυσμένα με εξασθενές χρώμιο υπόγεια ύδατα), και στην περιοχή των Μεγάρων (γνωρίζουμε σε τι κατάσταση είναι εκεί τα εδάφη από τις βιομηχανίες Αγίων Θεοδώρων-Ελευσίνας -οι υπόγειοι ορίζοντες είναι πιο εκτεταμένοι και ανεξάρτητοι απ’ό το ανάγλυφο του εδάφους, για παράδειγμα ο υ.ο. των Οινοφύτων φθάνει μέχρι την απέναντι ακτή της Εύβοιας (Δήμος Μεσσαπίων) και τον Ωρωπό). Βέβαια, μεγάλη και γνωστή αλυσσίδα εμπορίας τροφίμων με δεκάδες supermarkets στην Αθήνα, μας σερβίρει «οικολογικά προϊόντα» Θηβών, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία….

Διαχείρηση υδάτων, απορρίμματα
Η πρόληψη με μέτρα για τη μείωση των μη διαπερατών επιφανειών, την ανάσχεση των ομβρίων, την επεξεργασία και διοχέτευση στον υδροφόρο ορίζοντα και τη φιλική στο περιβάλλον αντιπλημμυρική λειτουργία των ρεμάτων. (57) Τι ωραία που τα λένε, αλλά και πόσο αντίθετα από όσα έχουν κάνει, το είπαμε στην αρχή.
Συγκεκριμένα, προβλέπονται:

– Για τα υπόγεια ύδατα: Σύνταξη υδρογεωλογικών μελετών και χαρτών και προώθηση της αποταμίευσης των επιφανειακών υδάτινων πόρων, του εμπλουτισμού, καθώς και αποκατάστασης υποβαθμισμένων υπόγειων υδροφορέων και δημιουργίας στρατηγικών αποθεμάτων. (57) ΑΣΩΠΟΣ!!!
– Διαχείριση των απορριμμάτων που βασίζεται στο τρίπτυχο ανακύκλωση-κομποστοποίηση-επανάχρηση και στην εφαρμογή του συστήματος των «τεσσάρων κάδων», με στόχο τη βέλτιστη δυνατή διαλογή στην πηγή. Βασικής σημασίας είναι η ενημέρωση των πολιτών για τους στόχους μείωσης των απορριμμάτων στην πηγή.(58)

Επιπλέον, επιτρέπεται η εγκατάσταση σταθμών ηλεκτροπαραγωγής από βιοαέρια, σε συνδυασμό με μονάδες επεξεργασίας στερεών και υγρών αποβλήτων. (59) ΒΛΕΠΕ ΣΕΛΙΔΑ 4 ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ, ΤΑ ΕΙΠΑΜΕ.

– Αμεσα προωθείται η θεσμοθέτηση δύο μεγάλων θεματικών πολιτιστικών πάρκων εντός προστατευόμενων περιοχών ορεινών όγκων Πάρνηθας και Λαυρεωτικής, το κτήμα Τατοϊου και το υπαίθριο Ιστορικό Μεταλλευτικό Πάρκο Λαυρεωτικής. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει μελέτες για τη οριοθέτηση των περιοχών αυτών και τον καθορισμό περιοριστικών διατάξεων σε χρήσεις και σε δόμηση, ώστε να διατηρήσουν τα ιδιαίτερα ιστορικά χαρακτηριστικά τους. Στις ως άνω μελέτες, εκτός της υφιστάμενης κατάστασης, γίνεται προσπάθεια προσέγγισης της μορφής του τοπίου (διαμόρφωση, φυτεύσεις κλπ) και της εξέλιξής του. (71) ΧΡΗΣΗ ΚΑΙ ΔΟΜΗΣΗ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΑΤΟΪΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΡΥΜΟ ΠΑΡΝΗΘΑΣ ;;;; !!!!! (αναρωτιέμαι τι περισσότερο έλεγε ο φουκαράς ο Σουφλιάς και τον ξεσκίσαμε….).

Επίσης, επιδιώκεται η αρμονική ένταξη των Ολυμπιακών Ακινήτων στα Μητροπολιτικά Πάρκα, με την επανεξέταση των μεταολυμπιακών χρήσεων που έχουν ήδη θεσμοθετηθεί. (121) Τώρα μάλιστα, στα golden μώλλ της Λ.Κηφισίας και στα σούπερμάρκετ της Ομορφοκλησσιάς ….

 


Χάρτης 5

Σημαντικός πολιτιστικός χώρος/περιοχή συγκέντρωσης πολιτιστικών δαστηριοτήτων: πρόκειται για σχεδόν τυχαία επιλογή κατά την άποψή μου, εκτός αν υποκρύπτεται κάτι άλλο.
Περιστέρι, ;;;;
Μαρκόπουλο, ;;;; (υπάρχουν πολλές μικρής έκτασης διάσπαρτες αρχαιότητες – όσες δεν έγιναν μπάζα των εργολάβων του αεροδρομίου όπως το Ζάγανι)
Κηφισιά, εννοεί τα νεοκλασικά της ή τα εμπορικά κέντρα της; Εχει βέβαια και ένα-δυό πολιτιστικούς συλλόγους, αλλά από τέτοιους είναι γεμάτη σύμπασα η Ελλάς και το Αργος…
Ανω Σούλι, εννοεί ολόκληρο την Μαραθώνα;; (ό,τι απόμεινε από τα Ολυμπιακά έργα και τις πολυκατοικίες…)
Γλυφάδα ;;;;
Βουλιαγμένη ;;; οι κάποιες συναυλίες κλασικής μουσικής που δινόταν στην Λίμνη προ ετών ή το beach party του Κελαϊδόνη της δεκαετίας του ‘80;; Τώρα η Βουλιαγμένη είναι περιοχή πολυτελών πολυκατοικιών και η Λίμνη αναψυκτήριο-πισίνα.

Ποιο άραγε είναι το κριτήριο; Η διενέργεια κάποιων ετήσιων εκδηλώσεων; Και πού είναι τότε τα Θέατρα της Πέτρας, το Σελεπίτσαρι, το πάρκο Τρίτση, κ.ά ;; μήπως η ύπαρξη δραστήριων πυρήνων;; και πού είναι τότε οι Αχαρνές με το ιδιαίτερα αξιόλογο μουσείο τους και τα Συνέδρια Λαογραφίας;; μήπως η ύπαρξη αρχαιοτήτων; Όλη η Αττική είναι γεμάτη αρχαιότητες από την προϊστορία μέχρι τον νεοκλασικισμό, μικρής έκτασης και διασπαρμένες.

Ξαναβλέποντας τον Χάρτη, επισημαίνουμε για παράδειγμα ότι το Μαρούσι είναι και «αναπτυξιακός πόλος με έμφαση στον πολιτισμό», άραγε για τις πολυκατοικίες του ή την εξαφανισμένη πλέον αρβανίτικη παράδοση;; Υποενότητα Βόρειας Αττικής (47) Σε αυτή την Υποενότητα, προάγεται η περιβαλλοντική και οικονομική αειφορία με κύριους άξονες την ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα, καθώς και την ανάδειξη του διεθνούς ακτινοβολίας δικτύου πολιτιστικής κληρονομιάς οι αρβανίτες του Μαρουσιού και των Κιούρκων;;;; (μίρι-μίρι πρά ω’ρέ μπίρο’μ !)

Φοβάμαι ότι η πιθανότερη ερμηνεία που μπορούμε να δώσουμε είναι ότι μετά την ιστορική Απόφαση του ΣτΕ που χαρακτήρισε το «εμπόριο» του Golden… ως πολιτισμό, σίγουρα εννοεί το Maroussi City και τα malls του, αυτό άλλωστε συνάδει και με όσα αναφέρονται με έμφαση στο κείμενο για την οικονομική σημασία και ….χρήση του πολιτισμού.

 


Χάρτης 6

Δεν μπορώ να βγάλω άκρη με τα χρώματα, αλλά γενικά βλέπω τα ίδια Πολιτισμός-Τουρισμός παντού, γεωργική γή ό,τι απέμεινε και τα οικολογικά πάρκα στους ορεινούς όγκους, αν βλεπω καλά τότε υπονοεί ότι με το πρόσχημα του «οικολογικού πάρκου» θα εισβάλει η γεωργία στις δασικές εκτάσεις ή δεν ξέρω τί άλλο βαφτίσουν «οικολογικό» γιά κάθε είδους χρήση;;


Χάρτης 7


Χάρτης 8

Χάρτες 7 και 8. Τελικά οι προτάσεις για το μεταφορικό σύστημα είναι πολεοδομικά και κυκλοφοριακά-συγκοινωνιακά οι πιο σωστές και λογικές, και θα έλεγα αναμφισβήτητες. Απαλλάχτηκε το ΡΣΑ από τον καταιγισμό των μεγάλων κατασκευών οδικού δικτύου του «Σχεδίου Σουφλιά» οι οποίες και ήταν και το κύριο συστατικό του στοιχείο, πέρα από την άμετρη επέκταση κατοικίας και βνιομηχανίας την οποία τουλάχιστον είχε την ειλικρίνεια ( ή την αφέλεια) να μην κρύψει.

Επομένως εντάξει, αρκεί να γίνουν και να μην μείνουν ως ευχολόγια. Ομως πρέπει να σημειωθεί ότι στις λεπτομέρειες χρειάζεται ορθολογισμό το Σύστημα, όπως π.χ. να υπάρχει γραμμή (δρομολόγιο) αεροδρόμιο-ΣΣΛαρίσης του Προαστειακού και να μην μπλέκεται με το Κιάτο !, αναδιοργάνωση και σε τοπική βάση των δημοτικών συγκοινωνιών με εκείνες του ΟΑΣΑ, ορθολογισμό των γραμμών του ΟΑΣΑ ώστε να εξυπηρετούν και να μην αποτελούν κατάλοιπα της συγκοινωνιακής πολιτικής του 1960 κ.α.

 


Χάρτης 9

Πρόκειται νομίζω για το «συνολικό» σχέδιο, για το οποίο ισχύουν συνολικά και όλες οι παρατηρήσεις, αρχής γενομένης από την παρατήρηση της κλίμακας του σχεδίου (1:100.000) η οποία δεν διασφαλίζει νομικά τίποτα. Φοβάμαι ότι όσα κείμενα και να περιέχει ο Νόμος που θα εκδοθεί, αν δεν είναι σε συγκεκριμένη κλίμακα αναγνώσιμη ως χρήση εδάφους και όχι ως διάγραμμα τάσεων και προθέσεων, θα δίνει πάντα λαβή σε ερμηνείες κατά το δοκούν, ανάλογα με την εκάστοτε πολιτική βούληση.

Αν υπάρχουν λεπτομερή σχέδια στις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΕΚΑ και του ΟΡΣΑ, και δεν περιληφθούν με ορισμένες προϋποθέσεις ποσότητας, κλίμακας, νομικού πλαισίου κλπ στον Νόμο (προφανώς ο Νόμος δεν μπορεί να περιλαμβάνει μελέτες ΓΠΣ ή ΖΟΕ κ.α., αλλά τις γενικές προδιαγραφές του πρέπει να τις περιλάβει σε σχέδια χρήσης εδάφους τουλάχιστον σε κλίμακα 1:20.000 , αλλιώς θα παραμείνουν στα συρτάρια των Υπηρεσιών αυτών, όπως τόσες και τόσες άλλες μελέτες τους.

Τέλος Α’ μέρους

του Γεωργίου Σαρηγιάννη
ομότιμου καθηγητή, Ε.Μ.Π

για τη Νέα Φιλαδέλφεια

Διαβάστε προσεκτικά το τι συμβαίνει με την υπόθεση του γηπέδου της ΑΕΚ, με το δερβέναγα της περιοχής Μελισσανίδη και τους στρατολογημένους του τραμπούκους, αναφορικά με τις κυρίαρχες επιλογές της κατοχικής κυβέρνησης που προωθεί το νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Είναι ένα προεικόνισμα για το τι θα συμβεί σε όλη την επικράτεια. Και εδώ.

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του “συντονιστικού κατοίκων ΝΦ-ΝΧ, για την υπεράσπιση του Άλσους και της πόλης”

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ για το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας και ΤΙΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ του ΣΤΗ ΖΩΗ και την ΠΟΛΗ ΜΑΣ!

June 30, 2014 / 1 Comment

Γνωρίζετε ότι το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής-Θεσσαλονίκης (νΡΣΑΘ) προβλέπει:

  • Την απόσπαση του άλσους από το Δήμο και την ένταξη του σε φορέα που μετονομάζεται σε “Φορέας Ανάπλασης και Διαχείρισης Μητροπολιτικών και Υπερτοπικών Πάρκων Αττικής”;

Προοπτική του οποίου είναι να παραδώσει το άλσος μας στο ΤΑΙΠΕΔ, για ξεπούλημα και εκμετάλλευση από ιδιώτες;

  • Τη μετατροπή του από δασική – αναδασωτέα έκταση, σε «Μητροπολιτικό Πάρκο» με «ζώνες ειδικών χρήσεων»;

Που πρακτικά σημαίνει πως μεγάλο τμήμα του θα οικοδομηθεί και θα αξιοποιηθεί εμπορικά, πάντα από ιδιώτες;

  • Τη δυνατότητα άμεσα οικοδόμησης του για «αθλητικές και πολιτιστικές χρήσεις μητροπολιτικής εμβέλειας και αναψυχής» σε ποσοστό 5%, ή περίπου 24 στρέμματα;

Που σημαίνει πως αυτή η έκταση προορίζεται για την επέκταση της επιχείρησης που σχεδιάζει ο Δ. Μελισσανίδης. Ενώ για την είσοδο στο χώρο, θα πληρώνουμε αντίτιμο, ώστε να έχει κέρδη ο ιδιώτης!

  • Ότι επιτρέπεται τμήμα του να παραχωρηθεί στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, η οποία μπορεί να το παραχωρήσει σε ιδιώτες για εκμετάλλευση; Κι ακόμη τμήματα του να αλλάξουν χρήση; 
  • Ότι σύμφωνα με το νΡΣΑΘ παραχωρούνται άμεσα 6 στρέμματα του άλσους στην ερασιτεχνική ΑΕΚ, η οποία τα παραδίδει στην Α.Ε. «Δικέφαλος 1924» που σε ποσοστό 98,5% ανήκει στο γιο Μελισσανίδη; 
  • Ότι ήδη ψηφίστηκε αιφνιδιαστικά ως προαπαιτούμενο της τρόικας μέσα σε μια μέρα, διάταξη που καταργεί την κατηγορία της αμιγούς κατοικίας στην οποία ανήκει η πόλη μας; Τέτοια διάταξη περιλαμβάνεται στο νΡΣΑΘ, ειδικά για την πόλη μας! 
  • Ότι εντάσσει το τμήμα της εθνικής οδού που διασχίζει την πόλη μας, στον «Αναπτυξιακό Άξονα Βορρά – Νότου»; Και σε συνδυασμό με τις αλλαγές στις χρήσεις γης, θα μπορούν να εγκατασταθούν βιομηχανικές δραστηριότητες; Οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν αυτόματα την αλλαγή των όρων και των συντελεστών δόμησης, κατά τη βούληση των… επενδυτών.

Αυτό σημαίνει πως καθημερινά θα διέρχονται από την πόλη νταλίκες μεταφέροντας εμπορεύματα, όπως ήδη συμβαίνει στη γειτονική Μεταμόρφωση.

  • Ότι σύμφωνα με τη διατύπωση που υπάρχει στο νΡΣΑΘ, οι επιπτώσεις των αλλαγών που προβλέπει, οδηγούν στην ανάγκη ο πληθυσμός της πόλης μας να πρέπει να «συγκρατηθεί»; 
  • Ότι σε αντίθεση με δήμους όπως οι Άγιοι Ανάργυροι και η Νέα Ιωνία, οι οποίοι προσδιορίζονται ως περιοχές κυρίως κατοικίας, κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται για τη Ν. Φιλαδέλφεια – Ν. Χαλκηδόνα;

Αυτό σημαίνει κατάρρευση της αξίας των σπιτιών μας, γιατί η ζωή θα είναι αφόρητη όπως στο κέντρο της Αθήνας.

Γνωρίζετε ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης πριν οχτώ μήνες δήλωσε πως θέλει να κάνει το άλσος, Μόντε Κάρλο; (Τι σύμπτωση: το ίδιο δήλωνε προεκλογικά και ο Μπέος για τον Βόλο).  Το οποίο φημίζεται για το καζίνο του, και θεωρείται διεθνώς ως ναός του τζόγου και των μεγαλοφοροφυγάδων!

Όχι χώρος κατοικίας για ανθρώπους που ζουν από την εργασία τους.

ΤΟ ΑΛΣΟΣ ΜΑΣ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Η ΠΟΛΗ ΜΑΣ ΥΠΟ ΑΠΕΙΛΗ

Η οποιαδήποτε απόπειρα για δημόσια συζήτηση για το νΡΣΑΘ αντιμετωπίστηκε με απειλές κατά της ζωής, στοχοποιήσεις προσώπων, προπηλακισμούς, τραμπούκικες επιθέσεις, διάλυση συγκεντρώσεων, αντισυγκεντρώσεις, δολοφονικά πογκρόμ. Οργανωμένα επιχειρηματικά συμφέροντα επιχειρούν να επιβάλουν απόλυτη σιωπή γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα.

Θεωρούμε απαραίτητο όλοι οι κάτοικοι της περιοχής να ενημερωθούν αναλυτικά για το περιεχόμενο του υπό ψήφιση νόμου και να αντιληφθούν πλήρως τους κινδύνους που συνεπάγονται από την εφαρμογή του, για την πόλη μας και το Άλσος μας.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ΓΗΠΕΔΟ, αλλά ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της ΠΟΛΗΣ και του ΑΛΣΟΥΣ ΜΑΣ!

Όλοι στη συγκέντρωση-πορεία, την Πέμπτη 3/7/14 στις 19.00, στην Πλατεία Πατριάρχου.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΝΦ-ΝΧ ΚΑΙ ΓΥΡΩ ΠΕΡΙΟΧΩΝ

http://syntonistikofx.wordpress.com/

syntonistikofx@gmail.com

Όψεις γερμανικής επικυριαρχίας στην τοπική αυτοδιοίκηση

Όψεις γερμανικής επικυριαρχίας στην τοπική αυτοδιοίκηση
Posted on February 6, 2014 | Leave a comment

1germania2

* Ομιλία του Κώστα Σαμάντη στην εκδήλωση με τίτλο «Αντίσταση στη νέα Κατοχή» που πραγματοποιήθηκε στις 2 Οκτωβρίου στην αίθουσα του Άρδην, Ξενοφώντος 4. Δημοσιεύθηκε στο Άρδην τ. 94

αναδημοσίευση από το Γερμανία stop

Στις 5 Μαρτίου του 2010, η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ υπογράφει συμφωνία με τον τότε πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου, περί εντατικοποίησης των φιλικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Σε εφαρμογή αυτής της συμφωνίας, περνούσαν κάτω από άμεση γερμανική εποπτεία 12 ελληνικοί δήμοι (Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Λάρισας, Καλλιθέας, Βέροιας, Κοζάνης, Καρδίτσας, Ρόδου, Αμφιλοχίας, Παιωνίων, Πλαστήρα και Νεάπολης), δυο αιρετές περιφέρειες (Δυτικής Ελλάδας και Δυτικής Μακεδονίας) και μια αποκεντρωμένη διοίκηση (Διοίκηση Αττικής). Ένα μέρος της συμφωνίας αφορά στην ενεργοποίηση της αδελφοποίησης των γερμανικών πόλεων με τις ελληνικές, καθώς και την ανταλλαγή εμπειριών και τεχνογνωσίας. Όσο ψευδεπίγραφος ήταν ο τίτλος της συμφωνίας που υπεγράφη, άλλο τόσο αποπροσανατολιστική ήταν η περιγραφή του περιεχομένου.
Όσον αφορά στην τοπική αυτοδιοίκηση, αποκλειστικός και μόνος σκοπός ήταν η πλήρης οργανωτική αναδιάρθρωση των δήμων, μέσω μείωσης κατά εν τρίτο του προσωπικού που απασχολούν, η εκχώρηση σε ιδιώτες μιας σειράς λειτουργιών και αρμοδιοτήτων, καθώς και η «συνδιαχείριση», μέσω του ΕΣΠΑ, σημαντικών όσο και κερδοφόρων τομέων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης.
Για τον λόγο αυτό εγκαταστάθηκε στη χώρα μας, μετά τον σοσιαλδημοκράτη Χορστ Ράιχενμπαχ της Τασκ Φορς, ο χριστιανοδημοκράτης Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ, ώστε το κυβερνών κόμμα της Γερμανίας να έχει τον δικό του έμπιστο κομματικό άνθρωπο. Μάλιστα, ο Χανς Φούχτελ διατηρεί μια διπλή ταυτότητα: Πληρεξούσιος υπουργός της γερμανικής καγκελαρίας και υφυπουργός Εργασίας της Γερμανίας! Ο ορισμός της πολιτικής επιτροπείας σε απευθείας επαφή με τη γερμανική κυβέρνηση. Για όσους σκεφτούν ότι αυτό συνιστά μια πρωτόγνωρη κατοχή στο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης, θα θέλαμε να θυμίσουμε το εξής:
Ένα από τα πρώτα πράγματα τα οποία αποφάσισαν να ελέγξουν οι γερμανικές αρχές κατοχής στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941 ήταν η δημόσια διοίκηση και ιδιαίτερα η τοπική αυτοδιοίκηση. Όσοι δήμαρχοι και κοινοτάρχες –διορισμένοι από το δικτάτορα Μεταξά– δέχτηκαν τη συνεργασία με τις αρχές κατοχής, παρέμειναν στο πόστο τους. Όσοι, ελάχιστοι, παραιτήθηκαν, αντικαταστάθηκαν από υπάλληλους τους οποίους διόρισαν οι Γερμανοί. Έτσι, οι επίσημες αρχές της τοπικής αυτοδιοίκησης ελέγχονταν άμεσα, με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών του κατακτητή. Η εξυπηρέτηση αυτή περιελάμβανε την εξασφάλιση, σε συνεργασία με τις γερμανικές οικονομικές υπηρεσίες, αγροτικών προϊόντων, πρώτων υλών, ημικατεργασμένων βιομηχανικών προϊόντων, μεταφορικών μέσων και εξαρτημάτων ή μηχανών που έβγαζε τότε η Ελλάδα, είτε με επίταξη, είτε με εξαγορά με κατοχικό πληθωριστικό χρήμα.
Ο Χέρμαν Νοϊμπάχερ, ο ανάλογος Φούχτελ της Κατοχής, εφάρμοσε αποτελεσματικά τη διαδικασία «Ντεγκρίγκες». Σύμφωνα με αυτή τη διαδικασία, από τη μια πλευρά οι τιμές των προϊόντων που εισάγονταν στην Ελλάδα από τη Γερμανία μεθοδικά ανέβαιναν, ενώ από την άλλη οι τιμές των εμπορευμάτων που εξάγονταν από την Ελλάδα (αγροτικά προϊόντα και πρώτες ύλες σε σημαντικό βαθμό) σταδιακά μειώνονταν. Έτσι στις αρχές του 1943 είχε δημιουργηθεί ένα ενεργητικό υπέρ των Γερμανών στο διακρατικό ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών.
Ο δικός μας Χανς Φούχτελ έχει ελαφρώς διαφοροποιημένο ρόλο. Στο στόχο του, μέσω του ελέγχου των ΟΤΑ, έχουν μπει η διαχείριση των οικιακών απορριμμάτων, η αξιοποίηση (εκποίηση) της ακίνητης περιουσίας των δήμων, η συνεργασία σε τουριστικό επίπεδο (βλέπε ιαματικές  πηγές, παραλίες), κοινωνικά αγαθά που σκοπεύουν να δώσουν σε χέρια ιδιωτών (βλέπε νερό, ρεύμα κ.λπ.), ακόμη και ο ορυκτός πλούτος της χώρας μέσω του ελέγχου των περιφερειών όπου βρίσκονται οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Ένα σαθρό επιχείρημα, το οποίο μετέρχονται οι πρόθυμοι για την συνεργασία (βλέπε υποταγή) με τον επίτροπο της γερμανικής κυβέρνησης είναι η κακή οικονομική κατάσταση των ΟΤΑ και ο υπερβολικός δανεισμός τους. Αξίζει να αναφέρουμε ένα απόσπασμα του γνωστού δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου, από άρθρο του για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στους ΟΤΑ κατά του Φούχτελ, στο Protagon 3/11/12  «Όταν χρωστάς πουλάς και όταν έχεις ανάγκη κάθε ευρώ για να ξεχρεώσεις, πουλάς όσο όσο. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει». Όμως:
Η πραγματικότητα λέει ότι οι ελληνικοί ΟΤΑ ήταν το 2011 οι λιγότερο χρεωμένοι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που απέστειλε ο επίτροπος των οικονομικών Όλι Ρεν στον Έλληνα ευρωβουλευτή Νίκο Χουντή, απαντώντας σε σχετική ερώτηση το Νοέμβριο του 2012. Σύμφωνα με τον πίνακα που ανακοίνωσε ο Ρεν τα υψηλότερα ποσοστά χρέους των ΟΤΑ επί του ΑΕΠ το 2011 παρουσιάζουν η Ιταλία και οι Κάτω Χώρες με ποσοστό 8,6%. Ακολουθούν η Γαλλία με χρέος 8,4%, η Δανία με 7,3%, η Σουηδία με 7%. Οι χώρες με το μικρότερο χρέος της τοπικής αυτοδιοίκησης μεταξύ των 27 είναι η Ελλάδα με ποσοστά 0,9% του ΑΕΠ και η Μάλτα με χρέος 0,1%. Και όλα αυτά παρά τη ραγδαία μείωση του ΑΕΠ από το 2009 και μετά.
Προς τι όμως η σπουδή; Την απάντηση ίσως δίνει η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γερμανικοί ΟΤΑ. Σε άρθρο της το Νοέμβριο του 2011 η γερμανική Τάγκεσπίγκελ του Βερολίνου, με τον ειρωνικό τίτλο «Γίναμε Ελλάδα», παρουσιάζει την υπερχρέωση πολλών οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης στη Γερμανία. Γράφει: «Στους περισσότερους δήμους η κατάσταση είναι οικτρή, μάλιστα ο ένας στους τρεις δήμους δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τα χρέη του. Η  «Αθήνα»  βρίσκεται παντού σε κάθε (γερμανική) περιφέρεια».
Οι περισσότεροι δήμοι (αλλά και κρατίδια) είναι στο χείλος της χρεοκοπίας. Μπορούν να ακολουθήσουν δύο δρόμους: Ο ένας είναι η χρηματοδότηση από την κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, πράγμα το οποίο σημαίνει αύξηση του δημόσιου χρέους και ελλείμματος και κατά συνέπεια τον κίνδυνο υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Γερμανίας, ο άλλος είναι η δανειοδότηση από τις τράπεζες μέσω της νέας ρύθμισης των δανείων που έχουν από αυτές. Σε αυτή την περίπτωση οι εμπράγματες εγγυήσεις, π.χ. ακίνητη περιουσία, είναι ήδη εξαντλημένες. Έχουν ήδη υποθηκεύσει τα πάντα, μέχρι και τα φορολογικά έσοδα  της επόμενης δεκαετίας. Με αυτό ως δεδομένο, χρειάζονται νέα περιουσιακά στοιχεία, είτε δικά τους είτε τη διαχείριση άλλων, και εδώ ακριβώς μπαίνει η εκμετάλλευση των περιφερειών και των δήμων της Ελλάδας.
Το σενάριο αυτό έχει ξαναπαιχτεί. Αρκεί να θυμηθούμε το τι ακριβώς υπέστη η Ανατολική Γερμανία όταν ενοποιήθηκε με τη Δυτική. Η ισότιμη συνεργασία και ο αμοιβαίος σεβασμός προς τους αδελφούς Ανατολικογερμανούς είχε ως αποτέλεσμα τη συστηματική αποδιοργάνωση της οικονομικής παραγωγής του ανατολικού πλέον τμήματος της Γερμανίας, την αφαίμαξη κάθε πλουτοπαραγωγικού στοιχείου της και τη ραγδαία φτωχοποίηση των κατοίκων της. Με ένα μεγάλο ποσοστό ανεργίας, συντριπτικά μεγαλύτερο από αυτό της Δυτικής, και με αμοιβές στο μεγαλύτερο μέρος τους κάτω των 400 ευρώ (7,4 εκατομμύρια εργαζομένων αναφέρουν οι γερμανικές στατιστικές για το 2010).

 

Πόσο εύκολο όμως είναι να περάσει μια τέτοια συνεργασία;

 

Η συντριπτική πλειοψηφία των εκλεγμένων αιρετών ανήκει είτε στη Ν. Δημοκρατία είτε στο ΠΑΣΟΚ, κατ’ εξοχήν κόμματα μνημονιακά, οπότε λογικό είναι οι τοπικοί άρχοντες αυτών των κομμάτων να υιοθετούν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Σε συνάντηση που είχε ο Γερμανός επίτροπος Φούχτελ με τον γερμανοτραφή, τότε, υπ. Εσωτερικών Ευρυπίδη Στυλιανίδη στις 5/9/2012, είχε ανακοινώσει ότι ήδη οι μισοί δήμοι έχουν ξεκινήσει επαφές για την ένταξη στο πρόγραμμα. Μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι σήμερα, ένα χρόνο μετά, η συμμετοχή θα έχει αυξηθεί κατά πολύ. Ανάμεσά τους οι μεγαλύτεροι δήμοι της χώρας (Αθηναίων, Θεσσαλονίκης, Πάτρας), δήμοι με ιδιαίτερο οικονομικό ενδιαφέρον, λόγω υποδοχής παραγωγικών ή εμπορικών δραστηριοτήτων, όπως είναι οι δήμοι Περιστερίου, Κηφισιάς, Αμαρουσίου, αλλά και δήμοι με ιδιαίτερη εθνική σημασία, όπως είναι οι δήμοι Αλεξανδρούπολης, Ορεστιάδας, Σουλίου. Το ψηφιδωτό έρχεται να συμπληρώσει η συντριπτική πλειοψηφία των περιφερειών, με προεξάρχουσες τις περιφέρειες Κεντρικής Μακεδονίας (Απόστολος Τζιτζικώστας), Δυτικής Μακεδονίας (Γιώργος Δακής) και Πελοποννήσου (Πέτρος Τατούλης).
Έτσι, τους τελευταίους μήνες γινόμαστε μάρτυρες πλήθους συναντήσεων, συνεργασιών, διημερίδων και εκθέσεων με θέμα την «ελληνογερμανική συνεργασία», στις οποίες, από πλευράς Ελλάδος, συμμετέχουν οι πρόθυμοι της τοπικής αυτοδιοίκησης και από πλευράς Γερμανίας οι αντίστοιχοι αιρετοί, με τις αντιπροσωπείες τους να συμπληρώνονται από ιδιώτες εκπροσώπους επιχειρήσεων και παραγωγικών φορέων.
Θυμόμαστε όλοι το 3ο συνέδριο «Ελληνογερμανικής Συνεργασίας» που διεξήχθη πέρυσι στα πλαίσια της ΔΕΘ, και όχι μόνο για τη σφοδρή αντίδραση των εργαζομένων κατά του προσώπου του Χανς Φούχτελ και τις καταγγελίες της ΠΟΕ-ΟΤΑ για τη «χρυσή συμφωνία κυβέρνησης και ορισμένων δημάρχων για την εκχώρηση της αποκομιδής του σκουπιδιών σε ιδιώτες». Τότε ο Γερμανός τοπάρχης ανακάλυψε «μελέτες και έρευνες που έδειξαν ότι, για εργασίες όσον αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση, απαιτούνται 3.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα, ενώ στη Γερμανία η δουλειά διεκπεραιώνεται με 1.000 άτομα. Θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις και να φανούν τρόποι πώς θα μειωθούν ο αριθμός τους», προαναγγέλλοντας με τον τρόπο αυτό την επιβολή μαζικών απολύσεων στους δήμους. Ξεχνά όμως ότι οι δήμοι της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων στην καθαριότητα, στο πράσινο, στα τεχνικά συνεργεία, στις κοινωνικές υποδομές, αναλαμβάνοντας με αυτό τον τρόπο την ευθύνη για κοινωνικές δραστηριότητες που τους αναλογεί, σε αντίθεση με τους γερμανικούς ΟΤΑ, όπου πλείστες όσες των υπηρεσιών αυτών έχουν εκχωρηθεί σε ιδιώτες. Όχι ότι οι δήμοι της χώρας μας δεν χρειάζονται μια πιο λειτουργική και εκσυγχρονισμένη αναδιοργάνωση ή δεν παρουσιάζουν προβλήματα διαφάνειας. Εξακολουθούν όμως, παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα της εφαρμογής δύο αποδομητικών διοικητικών μεταρρυθμίσεων (βλέπε Καποδίστριας και Καλλικράτης), να παραμένουν οι εγγύτεροι στον πολίτη θεσμοί δημοκρατίας και κατεξοχήν, εν δυνάμει πάντα, τομείς άσκησης κοινωνικής πολιτικής στις τοπικές κοινωνίες.

 

Ποια πεδία όμως έχουν μπει στο στόχαστρο των γερμανικών οικονομικών κύκλων;

 

Κατ’ αρχάς και κατ’ εξοχήν ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων. Την αρχή έκανε η κυβέρνηση, η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της για την επιβολή κεφαλικού φόρου για τα μη επεξεργασμένα οικιακά απορρίμματα που οδηγούνται στους ΧΥΤΑ,  υιοθετώντας κοινοτικές οδηγίες. Ουσιαστικά πιέζουν τους δήμους για το διπλασιασμό των δημοτικών τελών για την υγειονομική ταφή των απορριμμάτων. Προετοιμάζουν με αυτό τον τρόπο την κοινωνία ώστε, μέσα από την αύξηση του κόστους των σκουπιδιών ανά οικογένεια, να περάσουν στο επόμενο στάδιο, που είναι η εκχώρηση της διαχείρισής τους σε κάποιους «εθνικούς εργολάβους», σε συνεργασία με εταιρείες του εξωτερικού ή ακόμη και σε αυτές απευθείας. Εξ ου και η ανησυχία του Γερμανού εντεταλμένου για το θέμα των απορριμμάτων.
Τα δύο προηγούμενα χρόνια γίναμε όλοι  μάρτυρες του βομβαρδισμού ενημέρωσης σχετικά με τις σύγχρονες τεχνολογίες καύσης απορριμμάτων που αναπτύσσουν γερμανικές εταιρείες. Εργοστάσια «φιλικά» προς το περιβάλλον, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να εγκατασταθούν ακόμη και στο κέντρο της πρωτεύουσας, σύμφωνα με το υποτιθέμενο πρότυπο της Βιέννης. Έφτασαν μάλιστα σε σημείο να στοχεύσουν τόσο στην έκταση της ΠΥΡΚΑΛ στον Υμηττό, όσο και στο πάλαι ποτέ υποτιθέμενο Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού. Ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι το σημαντικότερο διακύβευμα το επόμενο χρονικό διάστημα για τους ΟΤΑ και δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε την περίπτωση της Κερατέας από τη μια πλευρά ούτε την  περίπτωση της Νάπολης από την άλλη όπου η μαφία της Ιταλίας διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στη διαχείριση των απορριμμάτων.
Άλλος σημαντικός τομέας είναι ο τομέας του τουρισμού. Αρκετοί δήμοι διαχειρίζονται υπό την ευθύνη τους τόσο αξιόλογες εγκαταστάσεις όπως είναι οι ιαματικές πηγές, όσο και μεγάλα τμήματα του αιγιαλού της χώρας. Οι επιδιώξεις όμως των Γερμανών επικυρίαρχων δεν σταματούν στις βλέψεις που έχουν για την ιδιωτική εκμετάλλευση των τουριστικών υποδομών της χώρας. Προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Σε συνάντηση που έγινε το Μάρτιο του 2013 με την υπουργό Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη, στην οποία παραβρισκόταν, φευ!, ως επίτιμος πρέσβης της Μέρκελ ο Ότο Ρεχάγκελ, ανακοινώθηκε η συνεργασία στον τομέα της τουριστικής εκπαίδευσης. Στις δηλώσεις του ο επίτροπος και υφυπουργός Εργασίας, μην το ξεχνάμε, της Γερμανίας, Φούχτελ, στάθηκε στο θέμα της επαγγελματικής εκπαίδευσης ή δυαδικής εκπαίδευσης, όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται, και υπογράμμισε ότι ο μαθητευόμενος ταυτόχρονα εργάζεται, απολαμβάνει «κάποιες» αποδοχές, ενώ ταυτόχρονα αφουγκράζεται τις τάσεις αγοράς εργασίας και μπορεί ταυτόχρονα να εργαστεί και στο εξωτερικό». Το πρόγραμμα αυτό βασίζεται κυρίως στη στήριξη από ιδιωτικές επιχειρήσεις, το οποίο λειτουργεί παράλληλα με το υπουργείο Τουρισμού.
Το σενάριο το έχουμε ξαναζήσει. Τα τελευταία τέσσερα πέντε χρόνια υπάρχει  μια αυξανόμενη μείωση των εργαζομένων στον τουριστικό τομέα. Ολοένα και περισσότερο εισάγονται «εκπαιδευόμενοι» από τρίτες χώρες, κυρίως την Πολωνία, και έναντι πινακίου φακής υποτίθεται ότι κάνουν το εκπαιδευτικό τους, ουσιαστικά όμως υποκαθιστούν τους Έλληνες εργαζόμενους σε αυτές τις επιχειρήσεις και αποδομούν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τις συλλογικές συμβάσεις, τις απολαβές και όσα άλλα εργασιακά δικαιώματα, π.χ. ωράριο εργασίας, πλαισιώνουν τον τομέα αυτό. Η επιδίωξη είναι σαφέστατη. Οι μαθητευόμενοι της τουριστικής εκπαίδευσης στη χώρα μας προορίζονται ως «Πολωνοί» για τη Γερμανία.

 

Άλλος τομέας είναι εκείνος των ορυκτών.

 

Τον Ιούνιο του 2012 πραγματοποιήθηκε συνάντηση του εντολοδόχου του Αντώνη Σαμαρά, Γιώργου Δακή (περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας), με τον Φούχτελ, συνοδεία για άλλη μια φορά επιχειρηματιών γερμανικών και ελληνογερμανικών συμφερόντων. Σκοπός της συνάντησης η προώθηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσω του Φούχτελ του αιτήματος χρηματοδότησης της κατασκευής του νέου λιγνιτοηλεκτρικού σταθμού Πτολεμαΐδας. Με δεδομένο το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της ΝΔ για πώληση της ΔΕΗ και των εργοστασίων της, η συνάντηση χαρακτηρίζεται ως η μετεκλογική εκτέλεση μιας συμφωνίας που έχει ήδη αναγγελθεί. Ακόμη χειρότερα, ο περιφερειάρχης ζήτησε «παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της μη εφαρμογής της εξίσωσης των τιμών πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης για τη Δυτική Μακεδονία, που αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών»! Κι εδώ ακριβώς προκύπτει το πολιτικό πρόβλημα. Ο Δακής απευθύνει αιτήματα όχι στην ελληνική κυβέρνηση, αλλά σε ένα Γερμανό αξιωματούχο(!) ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το υπουργείο Οικονομικών, Ανάπτυξης ή Υγείας της ελληνικής κυβέρνησης. Βρισκόμαστε ήδη υπό γερμανική κατοχή και δεν το γνωρίζουμε;
Στο ίδιο κλίμα, θερμό κατά τα άλλα, η συνάντηση του Πέτρου Τατούλη, περιφερειάρχη Πελοποννήσου, με τον Φούχτελ για θέματα ανάπτυξης και συνεργασίας για την εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδιασμού της περιφέρειας Πελοποννήσου. Η απάντηση του Φούχτελ αποκαλυπτική. «Έχετε διάθεση, ενέργεια, προετοιμασία και ολοκληρωμένο σχέδιο, κι εμείς βρισκόμαστε εδώ για να βοηθήσουμε». Και σε αυτή τη συνάντηση, η απουσία εκπροσώπου της ελληνικής κυβέρνησης ήταν κραυγαλέα. Δυστυχώς, αυτή η δυνατότητα της αδιαμεσολάβητης δυνατότητας συνεργασίας κάθε τοπικού αιρετού με εξωεθνικά κέντρα κατοχυρώνεται από τη διοικητική μεταρρύθμιση του Ραγκούση, την και «Καλλικράτης» επονομαζόμενη. Περιττό να αναφέρουμε ότι το ίδιο ακριβώς πλαίσιο χαρακτηρίζει κάθε συνάντηση αιρετών περιφερειαρχών και δημάρχων με τα αιτήματα των τελευταίων, εν είδει «σπαρακτικής έκκλησης», να απευθύνονται απευθείας στο Γερμανό επιτελάρχη, με τα δημοτικά συμβούλια να παίζουν το ρόλο του κομπάρσου. Η διαχείριση των προβλημάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης ολοένα και περισσότερο εκχωρούνται στον Φούχτελ.
Τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότεροι δήμοι και περιφέρειες εκλιπαρούν ουσιαστικά την αδελφοποίηση των οργανισμών τους με αντίστοιχους της Γερμανίας. Ήδη, λίγο μετά την εγκατάστασή του το 2011 ως γκαουλάιτερ στην Ελλάδα, ο Φούχτελ είχε εκφράσει τα παράπονά του ότι μόνο τριάντα ελληνικές πόλεις έχουν αδελφοποιηθεί με γερμανικές, όταν ο αντίστοιχος αριθμός των γαλλικών πόλεων είναι 2000. Δυστυχώς, δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Ήδη ο Μπουτάρης  αδελφοποίησε πέρυσι το Νοέμβριο τη Θεσσαλονίκη με την Κολωνία ενώ ο Πέτρος Τατούλης τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει για εξεύρεση εταίρου στη Δημοκρατία της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, κρατίδιο στο οποίο εκλέγεται ο Φούχτελ.
Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός. Όχι όμως όπως είπε ο Φούχτελ: «Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός που πρέπει να εκμεταλλευτούμε, γιατί μέχρι τώρα το καθεστώς των ΟΤΑ και της Ευρώπης ήταν μόνο για θέματα χρηματοδοτήσεων». Για εμάς, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός, γιατί είναι ένας τόπος εφαρμογής συμμετοχικών και αμεσοδημοκρατικών θεσμών, είναι ο κοντινότερος θεσμός δημοκρατίας προς τον πολίτη, είναι, εν τέλει, ένα πεδίο άσκησης της πραγματικής δημοκρατίας.
Αρμόζει να διεκδικήσουμε μέσα στη δίνη της κρίσης την ανάκτηση της διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, οφείλουμε να διεκδικήσουμε την οργανωτική και λειτουργική ανασυγκρότησή τους, ώστε να λειτουργήσουν ως ένα δίκτυο προστασίας της κοινωνίας και της δημοκρατίας, στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε.

 

Σημειώσεις

 

 1. Για περισσότερα: Ιστοσελίδα των γερμανικών αποστολών στην Ελλάδα / http://www.griechenland.diplo.de/Vertretung/griechenland/el/03/Bilaterale__Beziehung/Deutsch__Griechisches__Partnerschaftsprogramm.html

 

2.  Η Ντεγκρίγκες είχε αναλάβει το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο της Ελλάδας. Με βάση συμφωνίες που έκανε με τις κατοχικές ελληνικές κυβερνήσεις καρπωνόταν τη διαφορά της τιμής ενός προϊόντος ανάμεσα στον τόπο παραγωγής του και στον τόπο κατανάλωσής του (εφ. ΕΜΠΡΟΣ, 18ης και 21ης Μαρτίου 1945 ).

3.  Για λεπτομέρειες: «Η λεηλασία της Ελλάδας από τους Γερμανούς κατά την περίοδο της Κατοχής» http://chronontoulapo.wordpress.com/2013/05/02.

Από τύχη δεν θρηνούμε νεκρούς

Από τύχη δεν θρηνούμε νεκρούς, μετά το δολοφονικό σχέδιο αστυνομίας – νέας «ΚΑΡΦΙΤΣΑΣ»

αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Κόντρα”
Στις 22 Μάη του 1963, δημοκρατικοί και αριστεροί πολίτες οργάνωσαν συγκέντρωση σε κλειστό χώρο στη Θεσσαλονίκη, στην οποία θα μιλούσε ο βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης. Τα γεγονότα έχουν καταγραφεί από την Ιστορία. «Αγανακτισμένοι πολίτες» συγκεντρώθηκαν για να ματαιώσουν την εκδήλωση. Ξυλοκοπούσαν όποιον προσπαθούσε να φτάσει στο χώρο της εκδήλωσης (μεταξύ των ξυλοκοπηθέντων και ο βουλευτής Γιώργης Τσαρουχάς) και στο τέλος άνοιξαν στα δύο το κεφάλι του Λαμπράκη, χτυπώντας τον με ένα λοστό που κρατούσε ο Εμμανουηλίδης, επιβαίνοντας στο τρίκυκλο που οδηγούσε ο Γκοτζαμάνης.

Αποδείχτηκε ότι αυτοί οι «αγανακτισμένοι πολίτες» δεν ήταν παρά ομάδες τραμπούκων, οργανωμένων στην παρακρατική συμμορία «ΚΑΡΦΙΤΣΑ», την οποία καθοδηγούσε ο ίδιος ο επικεφαλής της Χωροφυλακής στρατηγός Μήτσου. Ισως αυτά να μην είχαν αποκαλυφθεί ποτέ, αν ένας νεαρός εργάτης, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, δεν πηδούσε πάνω στο τρίκυκλο, δεν συμπλεκόταν και δεν ακινητοποιούσε τον Εμμανουηλίδη. Ο τρόπος με τον οποίο σαλτάρισε πάνω στο εν κινήσει τρίκυκλο ο Χατζηαποστόλου, σαν αιλουροειδές, του προσέδωσε το τιμητικό παρατσούκλι Τίγρης. Ετσι τον φώναζαν πλέον οι πάντες στη Θεσσαλονίκη.

Στις 20 Ιούνη του 2014, δημοκρατικοί πολίτες στη Νέα Φιλαδέλφεια προσπάθησαν να οργανώσουν στην κεντρική πλατεία της πόλης τους μια ανοιχτή συζήτηση για τα θέματα του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας, που παραδίδει την πόλη και το άλσος της βορά σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Ενας ιδιωτικός στρατός μπράβων, που αναφέρεται σε έναν μεγαλοκαπιταλιστή που αρέσκεται να τον ονομάζουν «τίγρη» (η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία είτε ως φάρσα, έλεγε ο Μαρξ), κινούμενος ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες οργανωμένους οπαδούς της ΑΕΚ και με την πλήρη κάλυψη της Αστυνομίας, η οποία γνώριζε το σχέδιο δράσης του και διευκόλυνε την εξέλιξή του, ματοκύλησε τους δημοκρατικούς πολίτες, διέρρηξε και βανδάλισε τον Αυτοοργανωμένο Κοινωνικό Χώρο «Στρούγκα» και επί τέσσερις περίπου ώρες έσπειρε τον τρόμο στο κέντρο της πόλης. Αποσύρθηκε ήσυχος και ανενόχλητος όταν ολοκλήρωσε το δολοφονικό του όργιο. Η μόνη διαφορά από το 1963 είναι ότι τώρα, ευτυχώς, δεν είχαμε νεκρούς. Καθαρά από τύχη…

Από τύχη δεν είχαμε νεκρό

Για το ρόλο της αστυνομίας σ’ αυτό το δολοφονικό σχέδιο θα μιλήσουμε στο τέλος. Πριν, όμως, θα μιλήσουμε για τους τραυματίες από το πολύωρο δολοφονικό όργιο των τραμπούκων. Εχει σημασία να δούμε και ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και πώς τραυματίστηκαν. Εμείς καταφέραμε να εντοπίσουμε οκτώ από τους τραυματίες. Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι που δεν μπορέσαμε να τους εντοπίσουμε.

Μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος που τραυματίστηκαν, που αποδεικνύει ότι τουλάχιστον οι τρεις πρώτοι θα μπορούσαν να είναι νεκροί.

1. Πέτρος Περάκης (63 ετών, αρχιτέκτονας): Από τις ηγετικές μορφές του φοιτητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια της δικτατορίας της χούντας. Πρόεδρος του Συλλόγου Κρητών Φοιτητών, του μόνου τοπικού συλλόγου που λειτουργούσε στη διάρκεια της χούντας. Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, συνελήφθη, βασανίστηκε, φυλακίστηκε ως ένας από τους πρωταίτιους. Με συνεχή παρουσία και συμμετοχή επί σχεδόν μισό αιώνα στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

Φέρει συντρπτικό κάταγμα ωλένης στο αριστερό χέρι. Το χέρι του έχει ακινητοποιηθεί με νάρθηκα από γύψο (στο Λαϊκό Νοσοκομείο) και τις επόμενες μέρες θα μπει σε χειρουργείο για να γίνει ανάταξη με λάμες και βίδες. Το κάταγμα προήλθε από κυβόλιθο που πετάχτηκε τυφλά στους συγκεντρωμένους έξω από τη «Στρούγκα», μαζί με δεκάδες άλλα αντικείμενα (τούβλα, κυβόλιθους, πέτρες, κομμάτια από μάρμαρα, μπουκάλια, βαριά κλαδιά δέντρων). Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως αν αυτός ο βάρους 3-4 κιλών  κυβόλιθος τον εύρισκε στο κεφάλι, θα ήταν νεκρός. Ζει καθαρά από τύχη.

2. Ελσα Βούλγαρη (62 ετών, φιλόλογος): Αγωνίστρια του φοιτητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη τα χρόνια της χούντας. Συνελήφθη και φυλακίστηκε μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Με αδιάλειπτη παρουσία στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, καθώς και στους αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος.

Δέχτηκε στο κεφάλι πυροσβεστήρα που εκτοξεύτηκε στα τυφλά ενάντια στους συγκεντρωμένους έξω από τη «Στρούγκα». Ο πυροσβεστήρας της προκάλεσε μεγάλο οίδημα στο δεξί μέτωπο και στο δεξί μάτι. Εξετάστηκε πρώτα στο Λαϊκό και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξετάστηκε από νευροχειρουργό και υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία. Της συστήθηκε «εκτίμηση από νευρολόγο σε τακτική βάση», για να ελέγχεται η πορεία του τραύματος. Δεν χρειάζεται να πούμε τι θα συνέβαινε αν ο πυροσβεστήρας την χτυπούσε με κάποιο από τα οξέα τμήματά του. Σώθηκε μόνο από το τυχαίο γεγονός ότι χτυπήθηκε από την αμβλεία πλευρά του πυροσβεστήρα. Βρισκόταν ανάμεσα στους πάνω από 100 ανθρώπους (όχι στην πρώτη σειρά), οι οποίοι συγκεντρώθηκαν έξω από τη «Στρούγκα», όταν τελείωσε ο βανδαλισμός, οι τραμπούκοι αποσύρθηκαν για να ανασυγκροτηθούν και μέλη της «Στρούγκας» κατάφεραν να μπουν στο χώρο τους, όπου δέχτηκαν το δεύτερο κύμα επίθεσης. Οι υπερασπιστές της «Στρούγκας» κατάφεραν να οχυρωθούν στο εσωτερικό και να απωθήσουν τους εισβολείς, οι οποίοι επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους στον εξωτερικό χώρο, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν άνθρωποι μέσης και μεγαλύτερης ηλικίας.


3. Τ.Κ. (τεχνίτης, 29 ετών): Ηταν ανάμεσα στην ομάδα των οχτώ πρώτων κατοίκων που έφτασε στο δημαρχείο και δέχτηκε την επίθεση της ομάδας κρούσης των τραμπούκων, υπό τα αδιάφορα μάτια του παριστάμενου αστυνομικού διευθυντή και των ανδρών του. Ο πιο ηλικιωμένος από τους οχτώ δέχτηκε μόνο αυγά, ενώ οι υπόλοιποι ξυλοκοπήθηκαν, μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή και της κουστωδίας του. Χτυπήθηκε με κράνος στο κεφάλι και έχει εκχυμώσεις στην αριστερή πλευρά του μετώπου. Χτυπήθηκε δεύτερη φορά με παλούκι έξω από τη «Στρούγκα», στο κεφάλι και στο χέρι, και έπεσε λιπόθυμος. Δίπλα του οι τραμπούκοι προσπάθησαν να ανάψουν φωτιά με βενζίνη που έβγαλαν από μηχανάκι. Τη φωτιά έσβησαν κάποιοι από τους συγκεντρωμένους, οι οποίοι περιμάζεψαν και τον λιπόθυμο Τ.Κ. Μεταφέρθηκε πλημμυρισμένος στα αίματα στο Λαϊκό Νοσοκομείο, όπου του έγιναν ράμματα στο κεφάλι (το χέρι του ευτυχώς δεν είχε σπάσει).

4. Α.Π. (φοιτητής, 19 ετών): Δέχτηκε βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι έξω από τη «Στρούγκα». Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες.

5. Γ.Σ. (οικονομολόγος, 33 ετών): Ηταν στην ομάδα των οχτώ πρώτων που έφτασε στο δημαρχείο. Χτυπήθηκε με κράνος στο κεφάλι και μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου διαγνώστηκαν μώλωπες και ελαφρά διάσειση.

6. Α.Α. (φοιτητής, 21 ετών): Κι αυτός από την ομάδα των οχτώ πρώτων που έφτασε στο δημαρχείο. Χτυπήθηκε με γροθιές και κράνος στο πρόσωπο και έχει κάταγμα μύτης, το οποίο ανατάχθηκε στο νοσοκομείο «Ελπίς».

7. Η.Α. (εργάτης, 29 ετών): Δέχτηκε κυβόλιθο στο πόδι, έξω από τη «Στρούγκα». Φέρει μεγάλο τραύμα και έχει υποστεί θλάση στο αριστερό πόδι. Από τους γιατρούς συστήθηκε ακινησία για μερικές μέρες.

8. Μ.Π. (αρχιτέκτονας, 32 ετών): Ηταν απ’ αυτούς που πρόλαβαν να οχυρωθούν μέσα στη «Στρούγκα» και δέχτηκαν σωρεία πετρών, κυβόλιθων και μαρμάρων. Χτυπήθηκε στο κεφάλι (τα γυαλιά που φορά τον γλίτωσαν από τα χειρότερα και έχει τραύμα περίπου πέντε εκατοστών, ακριβώς πάνω από το αριστερό μάτι), στο δεξιό μέρος της κοιλιάς (ευμεγέθες τραύμα) και στην αριστερή κνήμη (κουτσαίνει ακόμη).

Δεν χρειάζεται να γράψουμε περισσότερα. Κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί τι συνέβη και να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Σχέδιο με αστυνομική βούλα

Καταρχάς, να σταθούμε σε ένα όνομα: Φώτης Παπαγεωργίου. Πρώην στέλεχος της Αντιτρομοκρατικής (την περίοδο των συλλήψεων για τη 17Ν και τον ΕΛΑ), αργότερα υποδιοικητής της ΕΥΠ, νυν υπεύθυνος ασφαλείας στις επιχειρήσεις του Μελισσανίδη, ιδρυτικό μέλος-μέτοχος της «Δικέφαλος 1924 ΑΕ», στα μέσα και στα έξω σε ό,τι έχει να κάνει με την ΑΕΚ του Μελισσανίδη.
Ενα από τα «παπαγαλάκια» του Μελισσανίδη έγραψε σε ΑΕΚτζήδικη ιστοσελίδα, μετά την επίσημη ανακοίνωση της πρόσληψης του Παπαγεωργίου στην ΑΕΚ: «Από την αντιτρομοκρατική, στην ΑΕΚ που θα προκαλεί… τρόμο» (δείτε εδώ). Προφητικό το υπαγορευμένο ρεπορτάζ, δε νομίζετε; Μπορεί εύκολα να εικάσει κανείς το ρόλο που διαδραματίζουν τέτοιοι σκοτεινοί άνθρωποι στην οργάνωση συμμοριών τύπου «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» και στη διασύνδεσή τους με την αστυνομία.

Στη συνέχεια, παραθέτουμε τα γεγονότα, τα οποία περιγράψαμε στα πρώτα κιόλας ρεπορτάζ μας εκείνης της μαύρης για τη Νέα Φιλαδέλφεια μέρας (δείτε εδώ και εδώ). Εδώ θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε το ρόλο της αστυνομίας, όπως καταγράφηκε από το ρεπορτάζ.

1.    Το Συντονιστικό Κατοίκων Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας και γύρω περιοχών ανακοίνωσε ανοιχτή συζήτηση στην πλατεία Πατριάρχου την Πέμπτη 19 Ιούνη. Η Original ανακοίνωσε αντισυγκέντρωση την ίδια μέρα, στον ίδιο χώρο, μια ώρα πριν. Το Συντονιστικό, που ήθελε να κάνει συζήτηση και όχι οδομαχίες, ανέβαλε την εκδήλωσή του για την επομένη. Η Original ανακοίνωσε νέα αντισυγκέντρωση. Το Συντονιστικό κάλεσε σε προσυγκέντρωση έξω από το δημαρχείο. Στα ΑΕΚτζίδικα διαδικτυακά Μέσα άρχισαν να εξαπολύονται απειλές. Φόρα παρτίδα ήταν τα πράγματα.

Η αστυνομία, ενώ ξέρει τι σχεδιάζεται να γίνει, δεν παίρνει κανένα μέτρο. Αφήνει τους τραμπούκους να αναπτυχθούν από την πλατεία μέχρι το δημαρχείο, σε ένα μήκος 100 περίπου μέτρων, ενώ μια μεγάλη ομάδα τους (γύρω στα 50 άτομα) έχει καταλάβει τον προαύλιο χώρο της «Στρούγκας», που βρίσκεται απέναντι από το δημαρχείο. Εξω από το δημαρχείο βρίσκεται ο αστυνομικός διευθυντής Βιτσελάς με δύο (αριθμός 2) καπελάκηδες! Στις 18:15 φτάνει μια κλούβα των ΜΑΤ. Δεν την τοποθετούν στη Δεκελείας, αλλά στον πλαϊνό δρόμο (Επταλόφου), 20 περίπου μέτρα κάτω από το δημαρχείο.

Οταν φτάνουν οι πρώτοι οχτώ κάτοικοι δέχονται την επίθεση των τραμπούκων μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή, ο οποίος δεν κάνει καμιά κίνηση. Τα ΜΑΤ παραμένουν μέσα στην κλούβα. Αυτοί που δέχτηκαν την επίθεση αναγκαστικά τραβιούνται στο απέναντι πεζοδρόμιο της Επταλόφου, μπροστά από το υποκατάστημα της ΤΤ. Εκεί αρχίζουν να καταφθάνουν και άλλοι κάτοικοι, ενώ οι τραμπούκοι αποσύρονται ανενόχλητοι στην απέναντι πλευρά της Δεκελείας και περιμένουν. Σωρεία αυτόφωρων αδικημάτων έγιναν μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή και αυτός δεν είδε τίποτα!

2.    Οταν οι κάτοικοι αρχίζουν να πληθαίνουν, βγάζουν τα ΜΑΤ από την κλούβα και σχηματίζουν δυο κορδόνια. Ενα μπροστά από τη μάζα των οπαδών (κάθετα στη Δεκελείας), που πλέον έχουν μετακινηθεί μαζικά από την πλατεία και έχουν ανέβει προς το δημαρχείο, και ένα μπροστά από τους κατοίκους (διαγώνια μπροστά από την Επταλόφου). Το κορδόνι μπροστά από τους κατοίκους, οι οποίοι πλέον ξεπερνούν τους 100, διώχνει όποιον προσπαθεί να πλησιάσει και να ενωθεί με τους υπόλοιπους και μόνο μετά από αντιδράσεις επιτρέπει να περάσουν. Πολύς κόσμος της πόλης, όμως, βλέποντας αυτή την κατάσταση, φεύγει, γιατί φοβάται.

3.    Στις 18:30 περίπου, ο δικηγόρος Μιχάλης Παπάζογλου τηλεφωνεί μπροστά μας στον εισαγγελέα υπηρεσίας, δίνει το όνομά του και του περιγράφει την κατάσταση. Εισαγγελέας στην περιοχή δεν υπήρχε, ούτε φτάνει ποτέ. Από το ΑΤ Φιλαδέλφειας καταφθάνει μια υπαστυνόμος, η οποία ενώνεται με τον αστυνομικό διευθυντή, ενώ δείχνει φανερά ότι τα έχει χαμένα. Το τοπικό ΑΤ δεν παίζει κανένα ρόλο. Απλώς έστειλε την υπαστυνόμο, επειδή πολύς κόσμος τηλεφωνούσε και διαμαρτυρόταν πως θα γίνει σφαγή.

4.    Οταν έφτασε ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Α. Βασιλόπουλος, επί μισή και πλέον ώρα ο αστυνομικός διευθυντής έβλεπε μπροστά του να διαπράττονται τα αυτόφωρα πλημμελήματα της απειλής και της εξύβρισης (και μάλιστα σε βάρος ενός αιρετού) και δεν έκανε τίποτα. Αφηνε τους υβριστές και απειλούντες να πηγαίνουν «καρότσι» τον Α. Βασιλόπουλο από το ένα σημείο στο άλλο και αυτός στεκόταν δίπλα του και απλά του έλεγε να φύγει!

5.    Γύρω στις 19:00, ομάδα τριάντα τουλάχιστον τραμπούκων πέρασε ανενόχλητη ανάμεσα από το ένα κορδόνι των ΜΑΤ, στη συνέχεια πέρασε πάλι ανενόχλητη ανάμεσα από το άλλο κορδόνι των ΜΑΤ και επιτέθηκε στους κατοίκους, οι οποίοι είχαν λιγοστέψει. Μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή, της υπαστυνόμου και των επικεφαλής των ΜΑΤ, χτύπησαν ανθρώπους με γροθιές, κλοτσιές, με κράνη, με χτυπήματα καράτε με τα πόδια και τον έτρεψαν αναγκαστικά σε φυγή στην Επταλόφου. Εξακολούθησαν να κυνηγούν τον κόσμο, ενώ στα γύρω στενά είχαν ακροβολιστεί άλλες ομάδες τραμπούκων, που περίμεναν να τον αποτελειώσουν. Οι λίγοι που είχαν απομείνει και οι οποίοι δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να κρατήσουν τους μπράβους, σώθηκαν χάρη στους γείτονες, οι οποίοι άνοιξαν τα σπίτια τους και τους έκρυψαν! Αν αυτό σας θυμίζει το σκηνικό τη βραδιά της 17ης Νοέμβρη του 1973 στους δρόμους των Εξαρχείων, όπου οι άνθρωποι άνοιγαν τα σπίτια τους και έκρυβαν τους κυνηγημένους, είναι ακριβώς το ίδιο, σε μικρότερη έκταση. Τα ΜΑΤ δεν ακολούθησαν τους τραμπούκους που κυνηγούσαν τον κόσμο στην Επταλόφου, ούτε έκαναν καμιά κίνηση να τους σταματήσουν (μόνο η έντρομη τοπική υπαστυνόμος προσπάθησε κάτι να κάνει, αλλά την «έγραψαν» κανονικότατα). Ολοκλήρωσαν το κυνηγητό στην Επταλόφου και επέστρεψαν στις θέσεις τους, περνώντας και πάλι ανενόχλητοι ανάμεσα από τα δύο κορδόνια των ΜΑΤ.

6.    Οταν οι συγκεντρωμένοι διαλύθηκαν και στη Δεκελείας είχαν μείνει μόνο οι Χούλιγκαν (πάνω από 200 άτομα και όχι μόνο η ομάδα κρούσης με τους μπράβους), τα ΜΑΤ αποτραβήχτηκαν και οι τραμπούκοι επιτέθηκαν στη «Στρούγκα». Επί ώρα χτυπούσαν τα ρολά της μιας πόρτας για να τα σπάσουν. Κόσμος συγκεντρώθηκε στον παράλληλο στη Δεκελείας πεζόδρομο, ακριβώς απέναντι από τη «Στρούγκα» και άρχισε να φωνάζει στους τραμπούκους, οι οποίοι δεν έδιναν καμιά σημασία. Κάποιοι (οι πιο θαρραλέοι) προσπάθησαν να τους αποτρέψουν, αλλά άλλοι οπαδοί τους απομάκρυναν, λέγοντάς τους «φύγετε, γιατί θα σας σκοτώσουν»! Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει στον αστυνομικό διευθυντή που παρακολουθούσε ατάραχος. «Και σας τι σας νοιάζει, κυρία μου, ένα στέκι αναρχικών είναι», είπε σε μια γυναίκα μέσης ηλικίας που του ζητούσε να παρέμβει! Αρκετοί άρχισαν να τηλεφωνούν στο τοπικό ΑΤ και να φωνάζουν ότι οι τραμπούκοι θα βάλουν φωτιά στο κτίριο. Ο αστυνομικός διευθυντής δεν κάλεσε τα ΜΑΤ, αλλά… την Πυροσβεστική!

7.    Οι τραμπούκοι κατάφεραν να σπάσουν το ρολό και να εισβάλουν στη «Στρούγκα». Οταν κατέστρεψαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, ακολούθησε μια ομάδα ανδρών, με μπλουζάκια της ΑΕΚ, ένας από τους οποίους κρατούσε και φωτογραφική μηχανή με φλας! Ηταν προφανώς ασφαλίτες. Εκαναν ό,τι έκαναν και ήρεμα, όπως ακριβώς ήρθαν, αποχώρησαν μαζί με τους τραμπούκους, οι οποίοι αποσύρθηκαν, χωρίς να τρέχουν, με κατεύθυνση προς Βορρά.

8.    Οταν ο κόσμος της «Στρούγκας» άρχισε να επιστρέφει στο χώρο και οι συγκεντρωμένοι έξω απ’ αυτόν έγιναν πολλοί (όλοι σχεδόν Φιλαδελφειώτες), τα ΜΑΤ παρέμειναν μέσα στην κλούβα, επί της Δεκελείας, καμιά πενηνταριά μέτρα βόρεια από τη «Στρούγκα». Οι τραμπούκοι κατέβηκαν ανενόχλητοι, πέρασαν μπροστά τους και επιτέθηκαν για δεύτερη φορά. Αυτή η επίθεση ήταν η πιο δολοφονική, γιατί χρησιμοποίησαν κυβόλιθους, πέτρες, μάρμαρα, μπουκάλια. Οταν οι οχυρωμένοι μέσα στη «Στρούγκα» τους απώθησαν, αυτοί στράφηκαν ενάντια στον κόσμο που ήταν έξω. Τότε προκλήθηκαν και οι σοβαρότεροι τραυματισμοί. Ηταν νύχτα και οι συγκεντρωμένοι οπισθοχώρησαν, αλλά δεν μπορούσαν να δουν τα αντικείμενα που τους πετούσαν.

9.    Η ομάδα των τραμπούκων αποχώρησε ανενόχλητη (περπατούσαν, δεν έτρεχαν), ξαναπερνώντας μπροστά από την κλούβα των ΜΑΤ και τον αστυνομικό διευθυντή. Ανθρωπος με μηχανή που τους ακολούθησε είδε δυο ζευγάρια της ΔΙΑΣ να τους παρακολουθούν και να λένε στον ασύρματο: «Υπάρχουν άτομα». Ανενόχλητοι έφυγαν, ενώ αρκετοί απ’ αυτούς αγόρασαν μπίρες και τις έπιναν στο δρόμο ή κάθησαν στο καφέ «Γκαζόζα».

10.  Οταν έξω από τη «Στρούγκα» άρχισε να μαζεύεται κόσμος «μάχιμος», ειδοποιημένος για τα γεγονότα, και σχηματίστηκαν ομάδες περιφρούρησης γύρω από το τετράγωνο, τα ΜΑΤ βγήκαν από την κλούβα και παρατάχτηκαν στον πεζόδρομο. Κατάλαβαν πως πλέον οι τραμπούκοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και θα είναι αυτοί που θα έχουν το πρόβλημα. Παρατάχτηκαν για να τους προστατέψουν. Το έργο τους είχε ολοκληρωθεί.

Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε πως σε επιθέσεις και βανδαλισμούς που κράτησαν περισσότερες από τρεις ώρες, με τόσους τραυματίες να παραλαμβάνονται από ασθενοφόρα, δεν έγινε ούτε μια προσαγωγή! Ετσι για τα μάτια, βρε αδερφέ. Ακόμη και σ’ αυτό το επίπεδο, φρόντισαν να καταστήσουν σαφές, ότι οι τραμπούκοι της νέας «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» δρουν υπό την πλήρη προστασία της αστυνομίας.

Και δυο υστερόγραφα.

ΥΓ1: Αρκετοί φίλαθλοι της ΑΕΚ εξέφρασαν την ενόχλησή τους για τον παραλληλισμό με την «ΚΑΡΦΙΤΣΑ», που έκανε το Συντονιστικό Κατοίκων, πριν τα γεγονότα της Παρασκευής. Ορισμένοι εμφανίζονταν ως «αντιφασίστες», ου μην και «αγωνιστές κατά του κράτους και του κεφαλαίου»! Τα γεγονότα τους διέψευσαν πλήρως. Οσοι βρέθηκαν στην αντισυγκέντρωση της νέας «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» είναι συνένοχοι και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Οι υπόλοιποι έχουν μια τελευταία ευκαιρία να διαχωριστούν, όχι μόνο στα λόγια, αλλά στην πράξη. Αυτοί οφείλουν να καθαρίσουν το χώρο τους από τη βρομιά. Οσο δεν το κάνουν, αποδεικνύουν τη συνενοχή τους. Και να σταματήσουν κάποιοι να χαϊδεύουν αυτιά και να λειτουργούν ως χυδαίοι «ψιθυριστές», μοιράζοντας ευθύνες και στο Συντονιστικό Κατοίκων. Οποιος έχει το θάρρος να βγει να το πει αυτό ανοιχτά. Οι «αγνοί οπαδοί» χτύπησαν με δολοφονικό τρόπο ανθρώπους που ήταν εντελώς ανυπεράσπιστοι, συνεργάστηκαν ανοιχτά με την αστυνομία, εισέπραξαν τα συγχαρητήρια της Χρυσής Αυγής (δείτε εδώ), επιτέθηκαν σε Αυτοοργανωμένο Κοινωνικό Χώρο σε συνεργασία με ασφαλίτες. Χρειάζονται άλλες αποδείξεις; Να σταματήσουν τα παραμυθάκια για τους «λίγους κακούς», γιατί αυτοί οι λίγοι είναι μαζί με τους πολλούς και έχουν την ανοχή, αν όχι τη στήριξή τους.

ΥΓ2: Κάποιοι «επώνυμοι» ΑΕΚτζήδες, που ο Μελισσανίδης τους έβαλε ως ασπίδα για να «τρέξουν» τη νέα ΠΑΕ ΑΕΚ, ορισμένοι εκ των οποίων κουνάνε δημοκρατικά και αριστερά εύσημα, έχουν να μας πουν τίποτα;

Με αφορμή τη Ν. Φιλαδέλφεια: Κρατικοδίαιτος, μαφιόζικος καπιταλισμός

αναδημοσίευση από το “άβαντγκαρντ”

Με αφορμή τη Ν. Φιλαδέλφεια: Κρατικοδίαιτος, μαφιόζικος καπιταλισμός

16/06/2014 · by · in Πολιτική. ·

melisanisamaraΜπορεί οι εγκάθετοι του Μελισανίδη να μην πήραν τον Δήμο Ν. Φιλαδέλφειας όπως έγινε στον Πειραιά με την παράταξη του Μαρινάκη ή στο Βόλο με τον Μπέο, αλλά όπως φαίνεται υπάρχουν πολλοί τρόποι για να επιβάλει κανείς τη θέλησή του, ειδικά όταν πρόκειται για μαφίες που ξέρουν καλά τα κατατόπια. Σε αντίθεση φυσικά με όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση Σαμαρά και τα παπαγαλάκια της, το πάρτι σε βάρος της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται ακάθεκτο με τα κοράκια να νομοθετούν (βλέπε Νέο Ρυθμιστικό Αττικής) προκειμένου η λεηλασία να συνοδεύεται και με το γράμμα του νόμου. Να μην μας λένε και μαφιόζους. Κατά τα άλλα, τα γελοία αυτά υποκείμενα, περικόπτουν τα πάντα, απολύουν χιλιάδες δημ. υπαλλήλους, κλείνουν δημόσιους οργανισμούς, δήθεν για να μειωθεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού και την ίδια στιγμή χαρίζουν το Ελληνικό στο Λάτση, αφού πρώτα χάρισαν δεκάδες δις ευρω στην σαπιοτράπεζά του, τον ΟΠΑΠ που απέφερε τεράστια έσοδα στο δημόσιο στον φίλο του πρωθυπουργού Μελισανίδη και τώρα ετοιμάζονται να του χαρίσουν όχι μόνο ένα γήπεδο στη Ν. Φιλαδέλφεια αλλά σχεδόν ολόκληρη την περιοχή, που θα αποκτήσει έναν νέο δερβέναγα.
Η υπόθεση της Ν. Φιλαδέλφειας και του γηπέδου της ΑΕΚ, μαζί με όλες τις σχετικές μπίζνες που λαμβάνουν παράλληλα χώρα, δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Αποτελούν το λύδια λίθο ενός νέου καπιταλιστικού μοντέλου, με το κεφάλαιο να αναζητά αποδόσεις καθαρά από το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων αγαθών. Είναι προφανές ότι η απόλυτη υπαγωγή του δημόσιου χώρου στο κεφάλαιο, αντιστοιχεί και σε νέες μορφές πολιτικής διαμεσολάβησης, σαν αυτές που προέκυψαν στις δημοτικές εκλογές του Πειραιά και του Βόλου με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, αλλά και στους περισσότερους επίσης δήμους, όπου αυτονομημένοι από την κεντρική πολιτική σκηνή, στήνουν ένα ακόμα πιο αντιδραστικό μοντέλο διαχείρισης, με πρώτο βιολί τα τοπικά επιχειρηματικά συμφέροντα, και τους φορείς τους να συμπεριφέρονται σαν να είναι τοπικοί φεουδάρχες με απόλυτες εξουσίες πάνω στους υπηκόους της περιοχής τους. Ακριβώς πάνω σε αυτή τη βάση οι τοπικοί επιχειρηματίες, επιχειρούν να χτίσουν νέα μοντέλα πολιτικής διαμεσολάβησης και κοινωνικής συναίνεσης. Ο Μώραλης στον Πειραιά υποσχέθηκε 35000 νέες θέσεις εργασίας (αέρας κοπανιστός), σε μια περιοχή με τεράστια ανεργία, αλλά όλοι ξέρουν ότι αυτές δεν θα προκηρυχθούν από κάποιον ΑΣΕΠ, αλλά αφορούν τις μπίζνες του αφεντικού του και του Ολυμπιακού. Όποιος θέλει να έχει έστω και μια μικρή πιθανότητα πρόσβασης στον παράδεισο που υπόσχεται ο Μαρινάκης θα πρέπει να γίνει ενεργό μέλος στο στρατό του. Δεν χρειάζεται να είναι ούτε στη ΝΔ, ούτε στο ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου αυτές οι πολιτικές ταυτότητες έχουν χάσει την αξία τους, και επιπλέον αποτελούν κορωνίδες της μεταπολίτευσης που ως γνωστόν είναι προς απόσυρση. Η αστική τάξη χρειάζεται εδώ και τώρα λύσεις και δεν μπορεί να περιμένει ούτε τον Βενιζέλο, ούτε καν τον Σαμαρά. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να περιμένει κάτι από την “λαϊκή δεξιά” στυλ Καμένου, Πολύδωρα κοκ. Επιπλέον είναι μια ευκαιρία να αναλάβει χωρίς περιττές διαμεσολαβήσεις το κενό πολιτικής εκπροσώπησης που αφήνει το παλιό καταρρέων πολιτικό σύστημα. Άλλωστε το κόστος μια κεντρικής πολιτικής διαμεσολάβησης, με τα κλασικά αστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι πανάκριβο, και ο ελληνικός καπιταλισμός προς το παρόν δεν έχει τέτοιου είδους πολυτέλειες.

Τέλος στις παλιές διαμεσολαβήσεις

Αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως να δημιουργεί ένα κενό στην εκπροσώπηση της εργατικής τάξης (όχι ως επαναστατικό υποκείμενο αλλά ως “κοινωνικός εταίρος”) στο επίσημο πολιτικό σύστημα, με την έννοια ότι μέχρι πριν κάποια χρόνια τουλάχιστον, τα συνδικάτα ως εκπρόσωποι της αξίας πώλησης της εργατικής δύναμης αποτελούσαν ένα θεσμικό συνομιλητή (συλλογικές συμβάσεις) και διαμέσω αυτών τα κόμματα ακόμα και αν δεν συμμετείχαν στην κυβέρνηση (μέσα από τους συνδικαλιστικούς τους βραχίονες ΕΣΑΚ, Αυτόνομη Παρέμβαση) είχαν ρόλο στην αστική διαχείριση. Ας μην γελιόμαστε. Η ταξική συνεργασία είναι επιδιωκόμενο από την αστική τάξη για να λειτουργήσει το σύστημα ειδικά στις καλές εποχές. Αυτό απαιτεί και ορισμένες υποχωρήσεις, όπως η ύπαρξη ενός εργατικού δικαίου που να ενσωματώνει ορισμένα τουλάχιστον από τα εργατικά αιτήματα, συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ως εκ τούτου η θεσμική εκπροσώπηση των συνδικάτων στη διαμόρφωσή τους. Όλα αυτά ήταν μέρος της λειτουργικότητας του συστήματος. Στην κρίση που είναι σε εξέλιξη, όλες αυτές οι ισορροπίες που ενσωματώθηκαν στο θεσμικό αστικό πλαίσιο, αποτελούν πλέον βαρίδι για το ξεπέρασμά της. Ο καπιταλισμός έχει ανάγκη με νέα πρωταρχική συσσώρευση και αυτή μπορεί να γίνει μόνο με το γκρέμισμα όλων των παλιών δεσμεύσεων της αστικής τάξης έναντι των άλλων υποτελών τάξεων. Ακριβώς για αυτό το λόγο η αποδόμηση των κεκτημένων είναι μια συνειδητή πράξη από την άρχουσα τάξη και όχι απλά μια παράπλευρη απώλεια της κρίσης, που με το ξεπέρασμά της θα αποκατασταθούν και οι παλιές διαμεσολαβήσεις. Αυτό με τη σειρά του συμπαρασέρνει όλες τις μορφές λαϊκής εκπροσώπησης στους μηχανισμούς του συστήματος και ως εκ τούτου αποτελεί και το τέλος της “κοινωνίας των πολιτών” και των ομάδων πίεσης όπως τις ξέραμε μέχρι τώρα.
Αυτός είναι επίσης και ένας ακόμα λόγος για την απαξίωση των συνδικάτων. Τα συνδικάτα κάποτε θεωρούντο από την αριστερά (λαθεμένα αλλά αυτό δεν έχει σημασία) κάτι σαν βραχίονας της σοσιαλιστικής επανάστασης. Έτσι πολλές οργανώσεις του αριστερού εξωκοινοβουλίου απαιτούσαν από την κάθε ΓΣΕΕ να κηρύξει γενική απεργία διαρκείας και να καταλάβει την εξουσία, κάτι που συνεχίζουν να το κάνουν ακόμα και τώρα. Στην πραγματικότητα, τα συνδικάτα, ως εκπρόσωποι ενός κλάδου, μιας επιχείρησης ή ενός επαγγέλματος, απλά διαπραγματεύονται τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης και αυτό είναι το απόλυτο όριό τους. Όσο αυτά κάποτε δεν αναγνωρίζονταν σαν θεσμικός συνομιλητής, αναγκάζονταν να επιβληθούν μόνο με τη δύναμη τη σύγκρουσης και αυτό τα ριζοσπαστικοποιούσε, άσχετα που και τότε δεν είχαν σαν στόχο την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Ο άλλος δρόμος ήταν να τα βρουν με το αφεντικό, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα εργοστασιακά συνδικάτα ακόμα και στην εποχή που ο συνδικαλισμός νομιμοποιήθηκε. Στις εποχές πάντως της συνδικαλιστικής νομιμότητας τα συνδικάτα μαζικοποιήθηκαν ακριβώς γιατί απέκτησαν θεσμικό ρόλο. Τα μέλη τους (τμήματα της εργατικής τάξης) μέσα από αυτά αποκτούσαν μια φόρμα συνεννόησης με την εξουσία και τα στελέχη τους μια ανοιχτή εισόδο για το άρχων μπλοκ εξουσίας (όμως έγινε με πολλούς καριερίστες συνδικαλιστικές της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ). Αυτό εξηγεί μάλιστα γιατί οι κυβερνητικές παρατάξεις ήταν εξίσου ίσως και δυνατότερες από τις αριστερές που υποτίθεται έπρεπε να είναι παντοδύναμες στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Τώρα τα συνδικάτα γκρεμίζονται τουλάχιστον με τον τρόπο που τα ξέραμε. Η παντοδύναμη ΓΕΝΟΠ έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης, ενώ τα συνδικάτα φόβος και τρόμος των αστικών συγκοινωνιών δεν καθόρισαν τίποτα στις μάχες των τελευταίων 4-5 ετών. Η ΟΛΜΕ ενώ από πέρσι βρίσκεται στα χέρια της αριστεράς, επίσης δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της, ύστερα από 3 απανωτές σφαλιάρες που έφαγε (επιστράτευση πέρσι καλοκαίρι, απεργία διαρκείας φάρσα το Σεπτέμβρη, και αυτοαξιολόγηση φέτος) και με πλήρη αδυναμία να συντονίσει τον αγώνα κατά των διαθεσιμοτήτων, στον οποίο από ένα σημείο και ύστερα τη σκυτάλη πήραν ομάδες κλάδων των υπό διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών οι οποίες διαπραγματεύονται ακόμα και τώρα την κινητικότητα των μελών τους (πχ υγείας, αισθητικών, ΤΕ κοκ).
Δεν μας ενδιαφέρει εδώ μια αποτίμηση του συνδικαλισμού, αλλά ο συνδικαλισμός ως πεδίο μέχρι πρότινος (τώρα όχι πια) ταξικής διαμεσολάβησης και απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης από τις υποτελείς τάξεις. Αυτό θα γίνει ακόμα πιο κατανοητό όταν απαλλαγούμε από την φαντασίωση που είχε η αριστερά για το συνδικαλισμό και τα παρεπόμενά του. Μια φενάκη που εξυπηρετούσε την καθεστωτική αριστερά να συμμετέχει στη διαχείριση χωρίς να έχει την άμεση κυβερνητική ευθύνη, σαν η ισχυρότερη ομάδα πίεσης στο άρχων μπλοκ εξουσίας. Αυτό ακριβώς εννοεί ο Αδ. Γεωργιαδής και οι διάφοροι Πάγκαλοι και Τζήμεροι, όταν λένε ότι η αριστερά ασκούσε εξουσία, καταλήγοντας ότι το μοντέλο αυτό που η εξουσία λάμβανε υπόψη τις απαιτήσεις των ισχυρών συνδικάτων πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα. Βεβαίως στην προπαγάνδα τους οι Γεωργιάδηδες αποδίδουν στη μικρή αυτή συμμετοχή, όλες τις αιτίες της καταστροφής που βρήκε τον ελληνικό καπιταλισμό. Τι έφταιγε λοιπόν για αυτούς; Ότι η εργατική τάξη μέσω των συνδικάτων της συμμετείχε σε ποσοστό 10% στον κρατικό προϋπολογισμό, ή στο ύψος του βασικού του κλαδικού μισθού. Ξεχνάνε όμως ότι αυτή η συναλλαγή ήταν επωφελής κυρίως για την αστική τάξη εξασφαλίζοντας έτσι μια ορισμένη ταξική ειρήνη. Η αστική τάξη αγόραζε χρόνο για να κάνει απρόσκοπτα τις μπίζνες της και να συνεχίζει να λεηλατεί το δημόσιο πλούτο όπως έκανε και χωρίς καμία συναίνεση από τον εμφύλιο μέχρι τη χούντα, όταν πχ με τα αποθεματικά τω ασφαλιστικών ταμείων η Τράπεζα Ελλάδας ως ο μόνος διαχειριστής τους επιδοτούσε με μηδενικά επιτόκια και με δανεικά και αγύριστα το ελληνικό κεφάλαιο. Επιπλέον εξασφάλιζε τη συναίνεση της εργατικής αριστοκρατίας εντάσσοντάς την στη βάση του αστικού μπλοκ εξουσίας. Όπως και να χει αυτό που κρατάμε από την προπαγάνδα του Γεωργιάδη είναι το τέλος της Βάρκιζας. Το να κλαίγεται κανείς γι’ αυτό εκτός από το ότι τον κάνει να φαίνεται πιο γελοίος ακόμα και από τον Κουβέλη, δεν προσφέρει και τίποτα στην ουσία του πράγματος. Ο Ψαριανός είναι πιο σοβαρός, γιατί αντιλαμβάνεται ότι για να σωθεί το σύστημα δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από το να ακολουθήσουν όλες οι ομάδες πίεσης (κοινωνικές και πολιτικές όπως η αριστερά) το κυρίαρχο αστικό σχέδιο, μέχρι το κεφάλαιο να γίνει εκ νέου αποδοτικό (αυτό το λένε “να φέρουμε επενδύσεις”) και τότε να ξεκινήσει για ακόμα 100 χρόνια η γνωστή φλυαρία για την αναδιανομή του πλούτου που έτρεφε την αριστερά του είδους του για τα προηγούμενα 100 χρόνια. Αυτό άλλωστε λεει περίπου και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν στην φάση που βρισκόμαστε τώρα το επείγον δεν είναι ο σοσιαλισμός, αλλά “να σωθεί η χώρα”. Προφανώς για τον Συριζα ο σοσιαλισμός προϋποθέτει έναν καπιταλισμό που να δουλεύει ρολόι, όπως και για τον Ψαριανό η κοινωνική συναίνεση και η επανενσωμάτωση της άσκησης πίεσης στην εξουσία (ως ρελιέ αυτορύθμισης) θα καταστεί εφικτή επίσης με έναν καπιταλισμό που θα δουλεύει ρολόι. Μέχρι τότε μόνο οι λύσεις έκτακτης ανάγκης θα είναι εφικτές. Μόνο που τέτοιες οριακές λύσεις θα εξυπηρετούν απόλυτα το σύστημα ή την ανατροπή του. Είτε θα είναι μια δικτατορία της αστικής τάξης, είτε μια επαναστατική προλεταριακή δικτατορία. Και επειδή ο κάθε Ψαριανός ξέρει ότι στη δεύτερη περίπτωση δεν θα έχει καμία τύχη, τάσσεται αναφανδόν με την πρώτη. Ενώ ο Συριζα αποκαλύπτει μέσα από τα διφορούμενα μηνύματα που στέλνει ότι δεν είναι ικανός να ηγηθεί καμίας από τις δύο.

You can’t teach an old dog new tricks

Το τραγικό με την αριστερά και τους συνδικαλιστές της, είναι ότι φαντάζεται ότι θα παίξει κάποιο ρόλο σωτήρα μέσα στην κρίση, που δεν μπορεί να παίξει η αστική τάξη. Σωτήρα όμως τίνος; Αυτό δεν είναι ξεκάθαρο. Η απάντηση είναι των λαϊκών συμφερόντων, και διάφορων άλλων δακρύβρεχτων του στυλ να μπορούμε να ζήσουμε, να σωθεί ο τόπος από την καταστροφή κοκ. Δεν θα αμφισβητήσουμε τις καλές προθέσεις κανενός. Όμως η υπεράσπιση των “λαϊκών συμφερόντων” (αν αυτό σημαίνει κάτι, μιας και η ΧΑ σε κάτι τέτοια συμφέροντα αναφέρεται) δεν μπορεί να γίνει έξω από ένα πλαίσιο. Το ίδιο φυσικά και η “σωτηρία της χώρας” και οποιουδήποτε. Στην Ουκρανία που επίσης δεν υπάρχει κοινή βάση συνεννόησης, για να σωθείς ας πούμε στο Λουγκανσκ ίσως πρέπει να κρατάς καλάζνικοφ. Εδώ πως θα σωθούμε, όταν δεν υπάρχει κοινά αποδεκτό πλαίσιο; Όταν η ίδια η κυβέρνηση λεει ότι το μεταπολιτευτικό μοντέλο έχει ήδη ψοφήσει; Ακόμα κι αν η αριστερά έρθει στην κυβέρνηση θα αντιληφθεί ότι θα έχει να διαχειριστεί ένα άδειο τσόφλι, περίπου σαν αυτό που έχει να διαχειριστεί η ΟΛΜΕ από τότε που βρέθηκε στα χέρια μιας αριστερής πλειοψηφίας. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η δυνατότητά που έχει κανείς να επιβάλει τη θέλησή του, ανεξάρτητα από το πόσο του το επιτρέπει το οποιοδήποτε πλαίσιο. Γιατί το πλαίσιο δεν το ορίζει από κοινού η κυρίαρχη με τις κυριαρχούμενες τάξεις, ακόμα και αν η κυρίαρχη τάξη λαμβάνει υπόψη της τα αιτήματα των κυριαρχούμενων, αλλά μόνο στο βαθμό που παραμένει στη θέση της. Ένας συμβιβασμός αλλά επ’ ωφελεία της. Η αριστερά όμως και οι συνδικαλιστές της ξοπίσω, προσέρχονται σε αυτή τη μάχη αναζητώντας μια μέση λύση, “win, win” το είπε κάπου ο Τσίπρας, αυτό άλλωστε σημαίνει η αποδοχή της διάσωσης της χώρας. Να σωθεί και το κεφάλαιο. Όλες οι κρίσιμες μάχες που διαμορφώνουν ήδη το νέο καθεστώς, ακόμα και πριν θεσμοποιηθεί, η αριστερά τις αντιμετώπισε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει με αυτή τη λογική. Η αριστερά σε κάθε της βήμα επιδιώκει τη συναίνεση ευρύτερων πλειοψηφιών, ακόμα και τμημάτων της αστικής τάξης που “καταλαβαίνουν”. Το ίδιο κάνουν και οι συνδικαλιστές. Για να ξεκινήσουν ας πούμε μια σκληρή απεργία, όπως οι καθηγητές τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, έπρεπε δήθεν να έχουν την υποστήριξη της κοινωνίας. Βεβαίως ο καθένας θέλει υποστήριξη, αλλά αυτή κερδίζεται με τη δύναμη, και όχι με παρακαλετά. Πρώτα επιβάλλεσαι και μετά προτείνεις ένα συναινετικό σχέδιο. Η μεταπολεμική συναίνεση στην Ελλάδα στηρίχθηκε πάνω σε χιλιάδες νεκρούς αντάρτες και σε ακόμα περισσότερους διωχθέντες. Κάθε φορά που η αριστερά υποτασσόταν στο σύστημα, τόσο περισσότερα ψίχουλα έπαιρνε, μέχρι που να γίνει πλήρως ελέγξιμη. Η σταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού έκανε εφικτά ορισμένα δικαιώματα που η αριστερά και ο συνδικαλισμός αρέσκεται να βλέπει μόνο ως κατακτήσεις ξεχνώντας ότι είναι ταυτόχρονα και το προϊόν ενός ιστορικού συμβιβασμού, ύστερα από μια ήττα και όχι από ένα ατελείωτο ψηστήρι. Αν το δούμε έτσι, ίσως αντιληφθούμε καλύτερα γιατί με τόση ευκολία έχουν περάσει τόσα μέτρα μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Η αριστερά μας όμως θέλει να γυρίσει το ρολόι πίσω, στις καλές εποχές που ο ρόλος της ήταν αναγνωρισμένος ακόμα και με ποσοστά 4και 5%. Και δεν καταλαβαίνει πως δεν γίνεται αποδεχτή με τα σημερινά της ποσοστά. Μα γιατί πολύ απλά η αστική τάξη και το βαθύ κράτος δεν έχει καμία όρεξη να διαπραγματευτεί το οτιδήποτε.
Το πρόβλημα που έχει η αστική τάξη δεν είναι ακριβώς η αριστερά (και τα συνδικάτα της) αλλά ολόκληρο το μοντέλο διαχείρισης. Είναι σε αναζήτηση ενός νέου μοντέλου, κάτι που γίνεται ακόμα δυσκολότερο γιατί έχει να αντιμετωπίσει και τις εσωτερικές της έριδες. Φράξιες μέσα στην ΝΔ, κόντρες στην κεντροαριστερά, νέα καπενατάτα που μπαίνουν στο παιχνίδι της διεκδίκησης κοκ. Σε αυτό το τουρλουμπούκι δεν υπάρχουν περιθώρια να εισέλθει ο Τσίπρας (ο Κουτσούμπας αποσύρεται από μόνος του). Στην πραγματικότητα θέλουν να ξεμπερδεύουν με όλο το παρελθόν με τον ίδιο τρόπο που το κεφάλαιο θέλει να ξεμπερδεύει με το κομμάτι του που αδυνατεί να αναπαραχθεί. Τέλος με τα βαρίδια που εμποδίσουν ένα νέο κύκλο συσσώρευσης. Στο καπιταλισμό οι κρίσεις ξεπερνιούνται με καταστροφή σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου. Αυτό ας το προεκτείνουμε και στους πολιτικούς του εκπροσώπους: Καταστροφή λοιπόν και των παλιών αστικών κομμάτων, αλλά και των εκπροσώπων του μεταβλητού κεφαλαίου (της εργατικής δύναμης) οι οποίοι καταστρέφονται γιατί ξεμένουν από αντικείμενο. Η υπαρξιακή κρίση της ΔΗΜΑΡ είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Είναι η κρίση μιας ολόκληρης αριστεράς που ήταν κυρίαρχη στην Ευρώπη. Που είχε μάθει για 60 και χρόνια να πολιτεύεται με αυτό τον τρόπο και που έχει ήδη καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Είναι ο ίδιος λόγος που οδήγησε στη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και του Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία. Είναι ο ίδιος λόγος που οδήγησε την ευρωπαϊκή έξω αριστερά του 1968 που είχε μάθει πάντα να “βάζει τις πιέσεις” σε αυτή την main stream μαζική αριστερά. Ο Συριζα δεν θα μπορέσει να αποφύγει τα διλήμματα όσο και αν προσπαθεί να το κάνει. Η προσμονή μιας κυβέρνησης με κορμό το Συριζα σίγουρα είναι μια προσδοκία που μπορεί ακόμα να συσπειρώνει, αλλά η αποψίλωση κάθε βραχίονα που έχει η αριστερά για να επιβεβαιώνει το ζωτικό της ρόλο στην τρέχουσα ταξική πάλη (και πραγματικότητα) πριονίζει ήδη το κλαδί πάνω στο οποίο στέκεται. Η απαξίωση του θεσμικού ρόλου των συνδικάτων, λειτουργεί ταυτόχρονα απαξιωτικά για την ίδια και τη δυνατότητά της να επεμβαίνει στις εξελίξεις. Επιπλέον αποκαλύπτει την αδυναμία της απέναντι σε έναν αντίπαλο που υποτίθεται θέλει να τιθασεύσει. Το μήνυμα που βγαίνει είναι ότι πέρα από τα λόγια δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, ότι υπάρχουν ισχυρότεροι παράγοντες που καθορίζουν το παιχνίδι. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι οι οπαδοί της και γενικά ο κόσμος που έχει επενδύσει μέρος των προσδοκιών του στην αριστερά (από τα συνδικάτα όπως είναι δεν έχει πλέον καμία προσδοκία) και εφόσον δεν υπάρχει άλλος δρόμος, θα αναζητήσουν αλλού μεσσία για να τους σώσει. Μπορεί να μην είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι. Οι χτισμένοι αριστεροί δεν ψαρώνουν με τους μαρινάκηδες, ούτε με τους μελισαννίδηδες. Ωστόσο αν αποσυρθούν από τα εγκόσμια (κοινά) ο αντίπαλος θα παίζει μπάλα μόνος του. Η απογοήτευση ως γνωστόν οδηγεί στην αποστράτευση. Εκεί αρχίζει η εποχή των μαρινάκηδων και του νέου μοντέλου που ευαγγελίζονται. Εκεί αρχίζει επίσης η εποχή της ΧΑ, της “Νέας Ελλάδας” του Σαμαρά, της “κεντροαριστεράς” του Βενιζέλου, του Θεωδοράκη και του Ψαριανού. Ως τσόντες μιας νέας συναίνεσης με τα αφεντικά που δεν περιλαμβάνει την αριστερά και την εκπροσώπηση της εργατικής τάξης. Μιας εκπροσώπησης που ήταν προϊόν ενός παγκόσμιου συσχετισμού που προέκυψε, θέλει δεν θέλει κανείς, από την οκτωβριανή επανάσταση και τα υπολείμματά της μέχρι το 1990. Ο ταξικός συμβιβασμός στην μεταπολεμική Ευρώπη είναι το προϊόν αυτής της ισορροπίας. Ας ξεφύγουμε λίγο από τον ελληνικό επαρχιωτισμό και ας δούμε στην Ευρώπη το μέλλον μιας απίστευτης ανυπαρξίας του εργατικού κινήματος στα χρόνια μετά το 2008. Μπορεί να είδαμε αγανακτισμένους, χτισμένους, ευρωσκεπτικιστές κοκ μόνο εργατικό κίνημα δεν είδαμε.
Το ρεφορμιστικό σχέδιο με το οποίο ανδρώθηκε μεταπολεμικά η αριστερά είχε ορισμένες προϋποθέσεις: 1ον έναν ακμαίο καπιταλισμό για να μπορεί να πετάει και κανένα ψίχουλο, 2ον ένα υπαρκτό εργατικό κίνημα με θεσμική εκπροσώπηση στη διαμόρφωση των σχέσεων του με το κεφάλαιο και 3ον τον μπαμπούλα της ΕΣΣΔ. Το κέρδισμα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είχε κάποιο νόημα μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις. Και φυσικά με το σεβασμό από όλες τις μεριές της αστικής νομιμότητας (άρνησης της κατάληψης της εξουσίας με άλλα μέσα χωρίς εκλογές), πράγμα για το οποίο ο ρεφορμισμός ήλπιζε να τηρηθεί και από την άλλη μεριά σε περίπτωση που κέρδιζε τις εκλογές. Η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις θεωρούνταν μέρος αυτής της στρατηγικής. Αφού συμμετέχουμε που συμμετέχουμε στο αστικό παιχνίδι, είμαστε που είμαστε κομμάτι της ταξικής ισορροπίας ας χωθούμε μέχρι τέλος μπας και φτάσουμε στο στόχο μας. Αυτό στην Ιταλία παίχτηκε στους κόκκινους δήμους της δεκαετίας του 70 όταν απέτυχαν τα σχέδια για συμμετοχή του ΚΚΙ στην κυβέρνηση. Στη Γαλλία λίγο αργότερα το εκεί ΚΚΓ μπήκε στην κυβέρνηση του Μιτεράν γα να βγει αργότερα με το 1/3 της αρχικής του δύναμης. Τώρα χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις (που ακόμα και με αυτές δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα πέρα από τον απόλυτο εκφυλισμό του ρεφορμισμού και την πλήρη ενσωμάτωσή του στο αστικό σύστημα) τα πάντα είναι στον αέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αστική τάξη δεν προβλέπει προς το παρόν καμία θέση για τέτοιου είδους σχέδια. Κυρίως γιατί δεν επιδιώκει καμία συναίνεση, όχι γενικά αλλά ειδικά, με το εργατικό κίνημα και επομένως με τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Η άρχουσα τάξη επιδιώκει συναινέσεις αλλά τώρα σε μια άλλη βάση. Η ήττα του εργατικού κινήματος και της αριστεράς είναι ένας βασικός όρος για την επίτευξή τους καθώς και για τη δυνατότητά να συγκροτηθεί εκ νέου ένα γενικό πλαίσιο συναίνεσης και ανασύνθεσης του αστικού μπλοκ εξουσίας.

Πολεμικός καπιταλισμός και αστική αντεπανάσταση

Αυτή η μάχη δεν έχει κριθεί ακόμα. Η δημιουργία νέων κομμάτων που προκύπτουν από το δοκιμαστικό σωλήνα (κομματίδια της λαϊκής δεξιάς, Ποτάμι, Τζήμερος κοκ) για να καλύψουν τα κενά της κεντρικής πολιτικής σκηνής και παράλληλα το μπερλουσκονικό πείραμα στους δήμους με παρατάξεις άμεσα ελεγχόμενες από το μαφιόζικο κεφάλαιο και με ανάλογες λογικές που χτίζουν από τα κάτω (περιοχή-περιοχή) τη βάση του αστικού μπλοκ, και γιατί όχι να δώσουν τελικά ένα κεντρικό μοντέλο διαχείρισης, εντάσσεται ακριβώς σε αυτή την προοπτική (ανασύνθεσης του αστικού μπλοκ εξουσίας). Εξάλλου μετά το “τέλος των ιδεολογιών” και αφού “όλοι ίδιοι είναι” και “όλα για τη μάσα”, η πολιτική έχει νόημα μόνο για να βρεθούν οι κατάλληλοι μάνατζερ που θα κουμαντάρουν το βαπόρι της μάσας και του κανιβαλισμού. Η αφήγηση αυτή που δίνει νόημα μόνο στη μάχη για τον κατάλληλο πρωθυπουργό, ή τον κατάλληλο δήμαρχο (Μώραλης, Μπέος, Ψινάκης, Γκλέτσος κοκ) αποκτά ολοένα και περισσότερη απήχηση σε κομμάτια του πληθυσμού που μπορεί να αγανάκτησαν από τα μνημόνια αλλά δεν πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και ανισότητες. Άνθρωποι δηλαδή που πιστεύουν ότι η κοινωνία είναι και θα είναι για πάντα μια ζούγκλα που θα πατάει ο ένας τον άλλον, και το μόνο που ζητάμε από την πολιτεία είναι να μην παρεμβαίνει σε αυτή τη σφαγή. Είναι ο κόσμος που γουστάρει να απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, αφού και στον ιδιωτικό απολύονται, να πνίγονται οι μετανάστες στο Αιγαίο αφού δεν τους κάλεσε κανείς εδώ και να καταργηθούν τα πολλά-πολλά δικαιώματα γιατί αυτά μας έφεραν μέχρι εδώ. Οι απόψεις αυτές που κυκλοφορούν ευρέως ακόμα και στις πιο λαϊκές γειτονιές, και που βλέπουν ακόμα και τη ΝΔ σαν κόμμα της αριστεράς, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ιδεολογικοποίηση του κανιβαλισμού που ζει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Είναι ο κόσμος που λεει “γιατί  να προστατεύεται η μονιμότητα του δημοσίου υπαλλήλου αφού εμένα με απολύει το αφεντικό όποτε θέλει;”. Η αστική τάξη δεν δίνει καμία ιδεολογική μάχη, ή τουλάχιστον δεν περιμένει πρώτα να την κερδίσει για να κάνει τη δουλειά της. Είναι προφανές ότι η θεραπεία σοκ παράγει και τα αντίστοιχα ιδεολογικά αποτελέσματα. Οι απόψεις που θέλουν να απολυθεί εδώ και τώρα όλο το δημόσιο πλειοψηφούν ακριβώς τη στιγμή που η ανεργία είναι στο 30% και όχι στο 10%.
Αυτός που διαμορφώνει τους κανόνες, στο τέλος ηγεμονεύει ιδεολογικά. Γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων θέλει να επιβιώσει στις οποιεσδήποτε συνθήκες. Όσο η αξιολόγηση στο δημόσιο ήταν στην κουβέντα οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ενάντια. Τώρα που εφαρμόζεται, τρέχουν μήπως πάρουν κανένα βαθμό παραπάνω. Από δικαιολογίες βεβαίως άλλο τίποτα. (από “δεν θέλουμε Κασσάνδρες”, μέχρι “γιατί να μην πάρουμε όλοι άριστα” και διάφορες άλλες αρλούμπες). Το ουσιαστικό όμως έχει γίνει. Η αξιολόγηση εφαρμόζεται κανονικά και γίνεται μια συνήθεια, όπως έγιναν οι απολύσεις. Όσοι δεν απολύθηκαν ή ακόμα και όσοι θα μετακινηθούν έστω και σαν τραυματιοφορείς από καθηγητές, ή όσοι “ανταποκρίνονται” τελικά στις απαιτήσεις της αξιολόγησης θα μπορούν να είναι και ευγνώμονες στο υπουργείο και τη νέα τάξη. Επιπλέον θα διαπιστώσουν ότι εξελίσσονται γρηγορότερα από τους άλλους που “δεν είναι ικανοί” ή “δεν δουλεύουν όσο χρειάζεται”. Να λοιπόν η βάση για τη νέου τύπου συναίνεση. Η κάθε ΟΛΜΕ εδώ δεν έχει καμία δουλειά. Ας κοιτάξει ο καθένας την πάρτη του. Το νέο θεσμικό πλαίσιο δίνει αυτή τη δυνατότητα. Δεν θα χαθούν όλοι. “Οι ικανοί θα επιβιώσουν”. Όταν λέμε “ικανοί” δεν σημαίνει ακριβώς ικανοί, μπορεί να σημαίνει καριερίστες, ρουφιάνοι, κανίβαλοι, παρατρεχάμενοι του διευθυντή κοκ. Εννοείται ότι το σύστημα δεν ενδιαφέρεται γενικά για ικανούς, αλλά για υποτακτικούς. Χρειάζεται ένα στρατό πραιτόρων για να αναπαράγεται. Και επιτέλους αυτό δεν θα εξαρτάται από διαπραγματεύσεις με τους “μαρξιστές”.
Κρατικοδίαιτος νεοφιλευεθερισμός με κράτος έκτακτης ανάγκης ταυτόχρονα. Πολεμικός καπιταλισμός. Αυτό είναι το νέο μοντέλο, για όσους νόμιζαν ότι το χειρότερο ήταν η συμφωνία της Γιάλτα, ο σταλινισμός και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που δεν άφηναν την έτοιμη από την εποχή του Μαρξ εργατική τάξη να κάνει την επανάσταση και να πάρει τις τύχες στα χέρια της. Τώρα που η εργατιά δεν έχει στο κεφάλι της τη συνδικαλιστική αστυνομία, γιατί ψηφίζει Μαρινάκη, θα μας πει κανείς της αυτονομίας, της άμεσης δημοκρατίας και του από τα κάτω; Τώρα που οι καθηγητές δεν έχουν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό πάνω από το κεφάλι τους (λες και δεν τους ψήφιζαν οι ίδιοι, αλλά οι μύθοι είναι για να αγαλλιάζει η ψυχούλα μας) γιατί δεν συμμετέχουν μαζικά στον ανυπότακτο και παρατεταμένο αγώνα; Μην μας πει κανείς ότι δεν τους αφήνουν οι Παρεμβάσεις και οι Συριζαίοι, γιατί πρώτον ειδικά αυτοί οι δύο δεν διαθέτουν ούτε συνδικαλιστική αστυνομία και κατά δεύτερον αν ήθελε ο κόσμος ας πήγαινε στις συνελεύσεις να τους πετάξει από τα παράθυρα, αλλά δεν πήγε, παρά που έγιναν καμιά 30ριά από δαύτες το τελευταίο 7μηνο. Φυσικά οι συριζαίοι και οι παρεμβάσεις άφησαν την απεργία να καταρρεύσει (ή την οδήγησαν εκεί για να αποφύγουν την αναμέτρηση), αλλά αυτή είναι μια άλλη κριτική που μπορεί να κάνει κάποιος που θεωρεί ότι χωρίς σχέδιο και καθοδήγηση, χωρίς τη συνειδητή δράση της πρωτοπορίας δεν γίνεται τίποτα. Το ερώτημα είναι σε αυτούς που πιστεύουν ότι κάποια “βάση από τα κάτω” δεν την αφήνουν κάποιοι μπάτσοι από τα μέσα να δράσει. Και επειδή δεν έχουμε τέτοιους μπάτσους πια, το ερώτημα παραμένει. Γιατί αυτή η ιερά αγελάδα της “από τα κάτω βάσης”, δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της και σαν να μην φτάνει αυτό ψάχνει τη σωτηρία από τους μαρινάκηδες; Γιατί αυτή η “βάση” όταν πήγε ο Κασιδιάρης με τον Παναγιώταρο στη Χαλιβουργία την 120η μέρα της απεργίας, αντί να τους θάψουν μέσα σε κανένα σωρό από παλιοσίδερα, τους έδωσαν και βήμα για να ξεράσουν το δηλητήριό τους;
Αυτό το μοντέλο μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από μια αστική αντεπανάσταση. Αυτός είναι ένας όρος που χρησιμοποιούμε συχνά στο Avantgarde. Πολλοί εξυπνάκηδες μας εγκαλούν. Μα που είδατε την αντεπανάσταση, μήπως έγινε κάποια επανάσταση και δεν το πήραμε χαμπάρι; Είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν τώρα να δουν που είναι η αντεπανάσταση στην Ουκρανία και μας εγκαλούν ξανά ότι δεν βλέπουμε το παιχνίδι που παίζει ο Πούτιν. Λοιπόν για να το απαντήσουμε κι αυτό μήπως λυθούν και οι απορίες. Μια αντεπανάσταση δεν γίνεται μόνο σαν άμεση απάντηση σε μια επανάσταση, όπως έγινε ας πούμε στην Ιταλία το 1922 ή στην Ισπανία το 1936. Στην Γερμανία το 1933 ο Χίλτερ ανέβηκε στη εξουσία πάνω στο κουφάρι της Βαϊμάρης χωρίς να κινδυνεύει από κάποια επανάσταση. “Ε που την είδατε την αντεπανάσταση στη Γερμανία μήπως έγινε καμιά επανάσταση και δεν το ξέραμε;”, θα έλεγε τότε κάποιος ανάλογος είρωνας που θα ήθελε να υποτιμήσει την αξία των γεγονότων. Και σίγουρα θα πρόσθετε παραδίδοντας και μαθήματα ιδεολογικής καθαρότητας. “Σιγά μωρέ τι έγινε, καπιταλισμό είχε η Γερμανία, καπιταλισμό συνεχίζει να έχει”. Κάποιος άλλος θα έλεγε ίσως ότι στη Γερμανία έγινε επανάσταση πριν από καμιά δεκαετία. Ναι αλλά αυτό δικαιολογεί μια όψιμη ναζιστική αντεπανάσταση 10 χρόνια αργότερα; Τι ανάγκη είχε η αστική τάξη; Λοιπόν η αστική τάξη, όπως και κάθε άρχουσα τάξη δεν κάνει αντεπαναστάσεις μόνο γιατί προκλήθηκε από τον αντίπαλο. Κυρίως τις κάνει για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα αναπαραγωγής του συστήματος, τα οποία προέρχονται από διάφορους λόγους μεταξύ των οποίων και οι κινήσεις των ταξικών της αντιπάλων (πχ μια προλεταριακή κομμουνιστική επανάσταση, (ναι-ναι κομμουνιστική, σκέτες προλεταριακές δεν υπάρχουν)). Ο ελληνικός καπιταλισμός όπως και ο γερμανικός 80 χρόνια πριν, αντιμετωπίζει μια τεράστια οικονομική και πολιτική κρίση. Το δημόσιο χρέος σε αντίθεση με τις βλακείες που μπορεί να αραδιάζει ο κάθε Τζήμερος είναι μέρος της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού και όχι του δημόσιου τομέα. Ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας είναι καπιταλιστικός και δουλεύουν από κοινού για το κεφάλαιο, όπως γίνεται και τώρα που τους χαρίζουν τα χρέη των τραπεζών με προίκα το Ελληνικό, το παραλιακό μέτωπο, τα λιμάνια και την μισή Ν,. Φιλαδέλφεια. Μια τέτοια κρίση που βεβαίως δημιουργεί κοινωνικές αντιδράσεις εξαιτίας των εξωφρενικών μέτρων (μνημονιακά τα λένε), που παίρνει η άρχουσα τάξη (της ελληνικής Βαϊμάρης) και που θέτει σε ανυποληψία το μέχρι τότε πολιτικό σύστημα (μεταπολίτευση με πυλώνες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με μια αστική αντεπανάσταση, ακόμα και αν δεν υπάρχει ο κίνδυνος μιας προλεταριακής επανάστασης. Αυτό δεν την κάνει λιγότερο αντεπανάσταση, και αυτός ο χαρακτηρισμός προκύπτει από τα μέτρα που παίρνει, την καταστροφή που συντελείται, και κυρίως από την πραγματική αντεπαναστατική αλλαγή των όρων εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης με αποτέλεσμα για παράδειγμα εκατοντάδες χιλιάδες να δουλεύουν και να μην αμείβονται καν και με το εργασιακό καθεστώς να έχει ανατραπεί ακόμα και στα πιο καλοπληρωμένα και με μονιμότητα τμήματα της εργατικής τάξης. Μια τέτοια κατάσταση θα μπορούσε μόνο να εδραιωθεί από ένα κράτος έκτακτης ανάγκης. Μια κουτσουρεμένη αστική δημοκρατία, που λειτουργεί με προεδρικά διατάγματα, με τα δικαστήρια να δουλεύουν από κοινού με την εκτελεστική εξουσία (βλ. καθαρίστριες, ΕΡΤ, επιστράτευση κοκ), με τα ΜΑΤ να τσακίζουν σε κάθε διαδήλωση εκατοντάδες ανθρώπους στο ξύλο και να συλλαμβάνουν άλλους τόσους (τα ξεχάσαμε αυτά;), και μια χώρα να έχει γεμίσει επίσης με φασίστες και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και κάποιοι μας λένε ότι όλα αυτά δεν είναι μια αντεπανάσταση γιατί δεν έχει προηγηθεί μια επανάσταση. Αυτό εμείς το λέμε αστική αντεπανάσταση και σε όποιον δεν αρέσει ας μας πει πως αλλιώς λέγεται. Επίσης να πούμε ότι μια αντεπανάσταση μπορεί να έχει και προληπτικό χαρακτήρα σε σχέση με το ενδεχόμενο μιας δικής μας επανάστασης, που τα προεόρτια της τα είδαμε τον Δεκέμβρη του 2008. Μήπως όταν πραξικοπηματικά (το παραδέχτηκε επίσημα και ο Μπαρόζο) εκπαραθύρωναν τον Παπανδρέου –με αφορμή το δημοψήφισμα-, βάζοντας στη θέση του τον Παπαδήμο (το ζήταγε και η πάνω πλατεία των εθνικοφρόνων αγανακτισμένων αυτό) τι ήταν αυτό, μια νίκη του κινήματος όπως μας έλεγαν διάφοροι ανεκδιήγητοι της αριστεράς των κινημάτων που νόμισαν ότι ο Παπανδρέου έπεσε από το κίνημα που σταμάτησε τις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου, ακόμα κι αν σε αυτές πρωταγωνίστησαν ακροδεξιοί παρακρατικοί; Ας είναι, τους μάθαμε κι αυτούς. Είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν πριν μια δεκαετία για την πορτοκαλί επανάσταση της Τιμοσένκο, οι ίδιοι που πανηγύριζαν για την πτώση του Μόρσι πέρσι τέτοια εποχή και τώρα κλαίγονται που ο Ασίζι χώνει τους συντρόφους τους στη φυλακή, και οι ίδιοι που πανηγύριζαν για την πτώση του Γιανουκόβιτς από το Μαϊντάν και τώρα διαμαρτύρονται για τους φασίστες του Κιέβου. Είναι αλήθεια ότι η σχιζοφρένεια εμποδίζει κάθε επαφή με τον ορθό λόγο.

Η μάχη της Ν. Φιλαδέλφειας

Έχουν κάποια σχέση όλα αυτά με το γήπεδο της ΑΕΚ και το Μελισσανίδη; Φυσικά και έχουν.  Όλη η ουσία είναι η λεηλασία του δημόσιου χώρου και οι μπίζνες των κρατικοδίαιτων καπιταλιστών με επιδοτήσεις από τα ΕΣΠΑ και δανεικά και αγύριστα από τράπεζες με εγγυητή το δημόσιο. Οι λεπτομέρειες είναι ήδη γνωστές. Με λίγα λόγια: στο Νέο Ρυθμιστικό για την Αθήνα περιλαμβάνονται μια σειρά άρθρων κυρίως το 81 και το 82 με τα οποία παραχωρούνται στην ερασιτεχνική ΑΕΚ 29 στρέμματα (που ήταν το παλιό της γήπεδο) συν άλλα 6 για να χτιστεί το νέο γήπεδο και επιπλέον άλλα 27 (το 5% του άλσους) για υποστηρικτικά έργα (πάρκινγκ, βοηθητικά γήπεδα κοκ). Για να μην καταπέσουν όλα αυτά στα δικαστήρια, έπρεπε επίσης να αλλάξει ο χαρακτήρας της περιοχής και από καθαρά οικιστική ζώνη να γίνει ζώνη “ειδικών χρήσεων” στην οποία επιτρέπονται κτήρια ύψους 30 μέτρων (10 ορόφων) προφανώς για να καλύπτεται και το γήπεδο, ξενοδοχεία μέχρι 100 κλινών και ξενώνες, επαγγελματικά εργαστήρια χαμηλής όχλησης, πρατήρια βενζίνης, αθλητικές εγκαταστάσεις, κτήρια και γήπεδα στάθμευσης, μπαρ και μουσικά κέντρα με ζωντανή και ηλεκτρονική μουσική.
Τέλος για να μην προκύψουν ζητήματα στο ίδιο το Άλσος αυτό αρχικά αποχαρακτηρίζεται από δάσος σε μητροπολιτικό πάρκο στο οποίο επιτρέπονται εγκαταστάσεις ενώ η ιδιοκτησία του περνάει από το Δήμο σε κάποιον «Φορέα Ανάπλασης και Διαχείρισης Μητροπολιτικών και Υπερτοπικών Πάρκων Αττικής». Η ερασιτεχνική ΑΕΚ βάσει του ίδιου νόμου (αρ.81) “δύναται να αποδέχεται δωρεές ή χορηγίες από τρίτους, να εκχωρεί δικαιώματα και υποχρεώσεις σε τρίτους, να συμβάλλεται με αυτούς (…)”. Έτσι το γήπεδο θα περάσει στη διαχείριση της ΠΑΕ δηλαδή του Μελισαννίδη, ο οποίος με ξένα κόλλυβα θα παριστάνει τον δερβέναγα της περιοχής και οι προστάτες του στα κανάλια θα μας λένε ότι οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών έριξαν τα δημόσια ταμεία έξω αφού η χώρα βρίσκεται κάτω από την μπότα της αριστεράς εδώ και 40 χρόνια.
Αυτό που έχει σημασία δεν είναι να χαθούμε στις λεπτομέρειες του Ρυθμιστικού και του Άλσους, αλλά να εντάξουμε όλη αυτή την υπόθεση στο μοντέλο που χτίσει ο ελληνικός καπιταλισμός. Και στη Νέα Φιλαδέλφεια έχουμε όλα τα συστατικά του: Εκχώρηση με εξευτελιστικούς όρους δημόσιας περιουσίας σε μαφιόζους καπιταλιστές (και όχι σε ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία τα οποία άλλωστε είναι ΝΠΔΔ). Χρηματοδότηση με λεφτά του δημοσίου (μόνο ο Σγουρός υποσχέθηκε να δώσει το 1/3 του κόστους του γηπέδου, δηλαδή 20 εκ ευρώ). Για να ξεπλυθεί νομικά η μπίζνα νομοθετούν παραβιάζοντας ασύστολα το Σύνταγμα (αποχαρακτηρισμός δάσους κοκ) και ως συνήθως στη ζούλα μέσα σε κάποιο θερινό τμήμα. Προηγουμένως ο “επιχειρηματίας”, στα πρότυπα του Μαρινάκη, ντύνει έναν πρώην ποδοσφαιριστή τον Γεωργαμλή υποψήφιο δήμαρχο, αλλά για κακή του τύχη χάνει τη Δημαρχεία για 1000 ψήφους από τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ γεγονός που ως ένα βαθμό περιπλέκει τα πράγματα. Ωστόσο η μαφία νιώθει τόσο ισχυρή, που με μεθόδους νύχτας και πεζοδρομίου επιχειρεί να επιβάλει τη θέλησή της και στη νέα δημαρχεία αλλά και στους πολίτες της περιοχής που καταγγέλλουν ανοιχτά τις μεθοδεύσεις κυβέρνησης Μελισσανίδη. Προεκλογικά ο υποψήφιος του Συριζα δέχτηκε επανειλημμένα απειλές για τη ζωή του, ενώ τα περίπτερα της παράταξής πυρπολήθηκαν πολλάκις από μπράβους που παρίσταναν τους θιγμένους οπαδούς της ΑΕΚ που δήθεν δεν τους αφήνει ο Συριζα να φτιάξουν την “Αγιά Σοφιά” τους. Ο Συριζα αντί να καταγγείλει με τον πιο ανοιχτό τρόπο τις απειλές και τα μπραβιλία προτιμά να ρίχνει τους τόνους. (γιατί μήπως τον λυπηθούνε τα καθάρματα; Ή μήπως για να μην τα χαλάσουν με τον επιχειρηματία;) Τα παραμύθια των μαφιόζων και η προκλητικότητά τους δεν έχει όρια. Αυτό όμως ήταν αναμενόμενο, όπως αναμενόμενο θα ήταν το πως πρέπει να αντιμετωπιστούν τέτοιου είδους σκουλήκια και μόνο στη γλώσσα που καταλαβαίνουν.
Όμως το κεντρικό επιτελείο του Συριζα φαίνεται ότι έχει άλλη γνώμη. Εγκλωβισμένοι στη πάλαι ποτέ λογική του θεσμικού συνομιλητή και καβαλημένοι από τα μεγάλα ποσοστά τους, κλείνουν ήδη συμφωνίες με τον “επιχειρηματία”, λες και τους πέφτει κάποιος θεσμικός λόγος. Την ώρα που οι τραμπούκοι διαλύουν συγκεντρώσεις πολιτών στη Ν. Φιλαδέλφεια*, την ώρα που έχουν επικηρύξει το νέο δήμαρχο μέλος του Συριζα, οι επιτελάρχες του, βρίσκουν σκόπιμο για συμφωνίες περί του γηπέδου, τόσο με τον επιχειρηματία, όσο και στη βουλή, που δηλώνουν χωρίς ντροπή ότι θα καταψηφίσουν το ρυθμιστικό εκτός από το άρθρο 81 που αφορά το γήπεδο. Στην πραγματικότητα ότι και να ψηφίσει ο Συριζα, το ν/σ θα περάσει. Ωστόσο η υπερψήφιση του 81 έχει συμβολικό χαρακτήρα και μπόλικο πολιτικό νόημα. Πρώτα από όλα δείχνει πως εννοεί ο Συριζα τις συνεννοήσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και δη με το κεφάλαιο. Προφανώς στους σχεδιασμούς αυτούς περιλαμβάνονται επιχειρηματίες τους συγκεκριμένου είδους. Δεύτερον είναι το απόλυτο άδειασμα των κατοίκων της περιοχής που αρνούνται τη μετατροπή των γειτονιών τους σε φέουδο των κρατικοδίαιτης αριστοκρατίας. Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι ότι ο πρωταγωνιστής της συναλλαγής ακούει στο όνομα Στρατούλης κεντρικό στέλεχος της Αριστερής Πλατφόρμας που υποτίθεται αντιπολιτεύεται από τα αριστερά τις επιλογές προσαρμογής του προεδρικού επιτελείου.
Η Ν. Φιλαδέλφεια είναι μια κεντρική και όχι μια τοπική μάχη. Το αν ένα άλσος 550 στρεμμάτων που εξυπηρετεί περιοχές πέρα από το συγκεκριμένο δήμο βρεθεί στα χέρια κάποιου “φορέα” που θα το χαρίζει όπου γουστάρει, δεν αφορά μόνο του κατοίκους πέριξ αυτού, αλλά τους κατοίκους όλου του λεκανοπεδίου. Ο Μελισσανίδης όπως και κάθε πετρελαιάς, εφοπλιστής και επιχειρηματίας που μπλέκεται με το ποδόσφαιρο, προφανώς και δεν το κάνει για να ικανοποιήσει τα πάθη του. Πρόκειται για αδίστακτους μπιζνεσμεν όπως ο Μπέος που ως γνωστόν έστηνε τους αγώνες για να κονομάει εκατομμύρια από το “στοίχημα”. Το μόνο ενδιαφέρον του Μελισσανίδη από την ΑΕΚ είναι η εκμετάλλευση του γηπέδου και παράλληλα η στελέχωση ενός ιδιωτικού στρατού από μπράβους προκειμένου να μπαίνουν στη θέση τους όσοι φέρνουν αντιρρήσεις στο θεάρεστο έργο του πλιατσικολόγου, με το αζημίωτο πάντα. Λοιπόν αυτά τα υποκείμενα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν θα κάνουν περίπατο, ούτε στη Ν. Φιλαδέλφεια, ούτε πουθενά. Οι μαγκιές και οι κλανιές στα χουλιγκανάκια της θύρας 7 και της 13. Στο βαθμό που οι συγκεκριμένες συμμορίες που μαζεύονται από όλη την Αττική για να βγάλουν μεροκάματο, συνεχίζουν να τρομοκρατούν τους πολίτες της περιοχής που ζητάνε το αυτονόητο δικαίωμα στα δημόσια αγαθά, τότε η Νέα Φιλαδέλφεια πρέπει να γίνει η νέα Κερατέα. Ο νέος δήμαρχος οφείλει να πάρει μια ξεκάθαρη θέση. Εδώ δεν υπάρχει μια μέση λύση. Εξυπακούεται ότι οι απειλές κατά οποιουδήποτε πολίτη της Νέας Φιλαδέλφειας πρέπει να καταγγέλλονται άμεσα και να παρθούν μέτρα περιφρούρησης. Αν νομίζουν ορισμένοι ότι θα έχουμε νέους Λαμπράκηδες από τους γκοτζαμάνηδες που σέρνουν πίσω τους είναι γελασμένοι. Μπορεί κανείς το πρωί να θέλει να απαλλαγεί από τα βαρίδια της μεταπολίτευσης και τη νύχτα να νοσταλγεί τις εποχές της καρφίτσας. Να μην ξεχνά όμως ότι η εποχή της καρφίτσας έφερε τα Ιουλιανά (όπως κάποτε τα Δεκεμβριανά) και ότι τα βαρίδια περιελάμβαναν και μια αριστερά του χεριού σας που με τα ψιχουλάκια που της δίνανε, κράταγε την κατάσταση υπό έλεγχο. Τώρα αφού δεν σας ενδιαφέρει η συναίνεση από την αριστερά και τον κόσμο της, αλλά οι συμμαχίες με τον υπόκοσμο της ΧΑ και της μαφίας -και χωρίς Καζέρτες και Λίβανους- να ξέρετε ότι το παιχνίδι μπορεί να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Φαίνεται όμως ότι τα επιτελεία του Σαμαρά (βλέπε Μπαλτάκος) σπέρνουν ανέμους για να θερίσουν θύελλες. Από τις Σκουριές, από την Κερατέα, και από τα κολλητιλίκια με τη ΧΑ φαίνεται ότι δεν έβγαλαν κανένα μάθημα. Ας το βγάλουν τώρα από την Νέα Φιλαδέλφεια.
Σε μάχες σαν αυτή θα κριθεί και η δυνατότητα της άρχουσας τάξης και του ελεεινού πολιτικού της προσωπικού να χτίσει τις συμμαχίες της με τον υπόκοσμο συγκροτώντας το νέο αστικό μπλοκ εξουσίας σε συνθήκες πολεμικού καπιταλισμού. Αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που η μάχη αυτή είναι κεντρική και η ήττα του επιχειρηματία θα είναι μια ήττα για την άρχουσα τάξη, μια ήττα για το κράτος έκτακτης ανάγκης. Και μια παράπλευρη ήττα τέλος της θλιβερής ηγεσίας του Συριζα να γίνει αρεστή στο κεφάλαιο. Όσο για τους φίλαθλους της ΑΕΚ (δεν μιλάμε για τους έμμισθους μπράβους), ας αναρωτηθούν ποιοι ήταν αυτοί που γκρέμισαν το ιστορικό της γήπεδο υποσχόμενοι ενόψει ολυμπιάδας ένα Μαρακανά στη θέση του. Αν θέλουν γήπεδο για την ΑΕΚ και όχι για τον επιχειρηματία, ας τα βρουν με τους κατοίκους της περιοχής. Εξάλλου η ΑΕΚ ανήκει στο λαό της και όχι στο κάθε λαμόγιο που ασχολείται μόνο με την τσέπη του.

Κ. Μαραγκός για το Avantgarde

*Την Πέμπτη (29/5), 200 τραμπούκοι δήθεν “φίλαθλοι” εισέβαλαν στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου και διέλυσαν πριν καν ξεκινήσει συγκέντρωση-συζήτηση  φορέων πολιτών με θέμα την αντισταση στο νέο Ρυθμιστικό