αναδημοσίευση από το Κύπρος-Kibris-Cyprus IndymediaΗ Μαθήτρια μου στη Γάζα
By solon antartis, submitted on Wed, 07/30/2014 – 13:02
Η Μαθήτρια μου στη Γάζα
Δυσκολεύομαι να γράψω αυτό το καλοκαίρι. Οι εικόνες που με βομβαρδίζουν είναι τόσο οικείες και αβάστακτες. Αναδύονται από το Υποσυνείδητο όπου τις καταχώνιασα πριν από 40 χρόνια με κάθε εικόνα και κάθε είδηση από την κατεχόμενη Παλαιστίνη.
***
Η εικόνα βγαλμένη από τα τρίσβαθα της συλλογικής ανθρώπινης μας συνείδησης. Της κοινής μοίρας που μας βολοδέρνει μέσα στους μαιάνδρους του χωροχρόνου.
Το κορίτσι ψάχνει μέσα στα χαλάσματα.
40 Χρόνια πριν ένα αγόρι κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι του ακούει τους ήχους των βομβαρδισμών.
Το αγόρι αφουγκράζεται την καρδία εντός του. Χτυπά δαιμονισμένα. Τα χείλη στεγνά, κρύος ιδρώτας το αίσθημα του Φόβου στον υπέρτατο του βαθμό.
Το κορίτσι σκύβει μέσα στα ερείπια
Το αγόρι έχει πάψει να υπάρχει ως δομημένη προσωπικότητα. Ένα μέρος του – αυτό που αργότερα θα ονόμαζε; ψυχή – αποστασιοποιείται παντελώς από την πραγματικότητα. Τα πάντα πλέον βιώνονται σε αργή κίνηση, δισδιάστατα σαν να μην είναι πραγματικά, σαν να εκτυλίσσονται μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου κινουμένων σχεδίων. Ο πατέρας του σκύβει και το αρπάζει. Σχεδόν με βία το παίρνει στο μικρό Volkswagen με τα νούμερα FA910. Το “αυτοκίνητο του λαού” τους περνά μέσα από πεδία μαχών, αεροπλάνα σφυρίζουν, βόμβες πέφτουν, στα βουνά, στα βουνά, η προαιώνια φυγή, η προαιώνια σωτηρία, τόσο κοντά, τόσο μακριά.
Το κορίτσι αναγνωρίζει αυτό που έψαχνε
Το αγόρι μεγάλωσε. Στο σχολείο κάνουν ασκήσεις για την αεροπορία. Το αγόρι πέφτει δίπλα στο περιτείχισμα βάζοντας τα χέρια του στο κεφάλι. Κάθε φορά σαν να κινητοποιείται ένας αόρατος μηχανισμός, με κάθε άσκηση η ψυχή του; η συνείδηση του; βγαίνει εκτός και βιώνει ξανά τα πράγματα δισδιάστατα αποστασιοποιημένα. Το πνεύμα γνωρίζει: ο διχασμός σώματος πνεύματος οδηγεί πέρα από το φόβο.
Το κορίτσι σχεδόν θριαμβευτικά ανασύρει το βιβλίο. Κοιτάζει το φωτογράφο με την ίδια αποστασιοποίηση. Ο κόσμος είναι εντός της. Το βλέμμα κοιτάζει αλλά δεν βλέπει.
Το αγόρι διαβάζει. Ξεφυλλίζει τα σκονισμένα βιβλία. Μέσα τους χάνεται Ζει!. Ένας άλλος κόσμος ανοίγεται εντός του. Ήρωες και ηρωίδες ζωντανεύουν. Οι Τρώες και οι Τρωαδίτισσες τον συντροφεύουν στα βιβλία και τα παιχνίδια της γειτονιάς. Και ο Αινείας μέσα στα χαλάσματα της πόλης του διαλέγει αυτό που μπορεί να κουβαλήσει με τα χέρια του όπως όρισαν οι κατακτητές — Αχαιοί, Τούρκοι, Ισραηλίτες – φορτώνοντας στην πλάτη του το γέρο πατέρα του.
Το κορίτσι αναγνωρίζει το μικρό σημειωματάριο. Ποιός ευλογημένος δάσκαλος να έχει διαβάσει τους στίχους της, την κατάθεση της ψυχής της;
Το αγόρι μεγάλωσε κι έγινε δάσκαλος. Ο πολιτισμός του τον ανέστησε τον έσωσε, τον άνδρωσε. Μέσω του αγκάλιασε τον ξένιο Δία και τους δεσμούς της φιλοξενίας. Τώρα διδάσκει σε παιδιά όπως εκείνον, πρόσφυγες από τα πέρατα της γης, κάποια το ίδιο φοβισμένα με εκείνον τότε πριν από 40 χρόνια. Ο πολιτισμός του ξανά και ξανά τον επισκέπτεται από τότε μέσα από τις πράξεις μέσα από τους στίχους. Αδυνατεί να κατανοήσει ακόμη και τώρα στα -άντα πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που ορίζουν τους εαυτούς τους ως Έλληνες να τάσσονται με το μέρος του καταπιεστή και του σφαγέα, να χαίρονται με τον πόνο του μικρού και του καταπιεσμένου.
Το φως του τόπου του τον λούζει με την ίδια αγάπη για τον τόπο του και τους ανθρώπους του και για τη μικρή μαθήτρια του στη Γάζα. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει
Το κορίτσι τέλειωσε. Στρέφει απότομα και επιστρέφει. Πάντα επιστρέφει. Η αποφασιστικότητα φωτίζει το πρόσωπο της. Και τα όπλα που κρατά στα χέρια της είναι πολύ πιο ισχυρά από τις βόμβες και τις σφαίρες του σιωνιστικού κράτους.
Το αγόρι κλαίει. Ο δάσκαλος αναγνωρίζει στο βλέμμα και την κίνηση τις αδελφές, τις μανάδες και τις γιαγιάδες του με το αγέρωχο βλέμμα και την άρνηση να υποταχτούν μήτε σε Θεούς μήτε σε ανθρώπους.
Μέσα από το στόμα της, μέσα από το στόμα όλων τους αρχετυπικά ακούει τη φωνή τους ευλογία και κατάρα εις αιώνας αιώνων:
“Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου!”
Η Ελευθερία δεν κάνει εκπτώσεις. Ο αγώνας για τη δική μας Ελευθερία χρειάζεται να αγκαλιάζει και τον αγώνα για Ελευθερία όλων των σκλαβωμένων λαών στον κόσμο.
Insallah!
Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
Για το Σόλωνα Αντάρτη: http://www.frederick.ac.cy/research/oralhistory/index.php/nnnn-oral-history-archive-sp-184245723/60-antartis-solonas-male-1970-nicosia-cypriot-greek-cypriot-1970-
Η Μαθήτρια μου στη Γάζα
Δυσκολεύομαι να γράψω αυτό το καλοκαίρι. Οι εικόνες που με βομβαρδίζουν είναι τόσο οικείες και αβάστακτες. Αναδύονται από το Υποσυνείδητο όπου τις καταχώνιασα πριν από 40 χρόνια με κάθε εικόνα και κάθε είδηση από την κατεχόμενη Παλαιστίνη.
Η εικόνα βγαλμένη από τα τρίσβαθα της συλλογικής ανθρώπινης μας συνείδησης. Της κοινής μοίρας που μας βολοδέρνει μέσα στους μαιάνδρους του χωροχρόνου.
Το κορίτσι ψάχνει μέσα στα χαλάσματα.
40 Χρόνια πριν ένα αγόρι κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι του ακούει τους ήχους των βομβαρδισμών.
Το αγόρι αφουγκράζεται την καρδία εντός του. Χτυπά δαιμονισμένα. Τα χείλη στεγνά, κρύος ιδρώτας το αίσθημα του Φόβου στον υπέρτατο του βαθμό.
Το κορίτσι σκύβει μέσα στα ερείπια
Το αγόρι έχει πάψει να υπάρχει ως δομημένη προσωπικότητα. Ένα μέρος του – αυτό που αργότερα θα ονόμαζε; ψυχή – αποστασιοποιείται παντελώς από την πραγματικότητα. Τα πάντα πλέον βιώνονται σε αργή κίνηση, δισδιάστατα σαν να μην είναι πραγματικά, σαν να εκτυλίσσονται μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου κινουμένων σχεδίων. Ο πατέρας του σκύβει και το αρπάζει. Σχεδόν με βία το παίρνει στο μικρό Volkswagen με τα νούμερα FA910. Το “αυτοκίνητο του λαού” τους περνά μέσα από πεδία μαχών, αεροπλάνα σφυρίζουν, βόμβες πέφτουν, στα βουνά, στα βουνά, η προαιώνια φυγή, η προαιώνια σωτηρία, τόσο κοντά, τόσο μακριά.
Το κορίτσι αναγνωρίζει αυτό που έψαχνε
Το αγόρι μεγάλωσε. Στο σχολείο κάνουν ασκήσεις για την αεροπορία. Το αγόρι πέφτει δίπλα στο περιτείχισμα βάζοντας τα χέρια του στο κεφάλι. Κάθε φορά σαν να κινητοποιείται ένας αόρατος μηχανισμός, με κάθε άσκηση η ψυχή του; η συνείδηση του; βγαίνει εκτός και βιώνει ξανά τα πράγματα δισδιάστατα αποστασιοποιημένα. Το πνεύμα γνωρίζει: ο διχασμός σώματος πνεύματος οδηγεί πέρα από το φόβο.
Το κορίτσι σχεδόν θριαμβευτικά ανασύρει το βιβλίο. Κοιτάζει το φωτογράφο με την ίδια αποστασιοποίηση. Ο κόσμος είναι εντός της. Το βλέμμα κοιτάζει αλλά δεν βλέπει.
Το αγόρι διαβάζει. Ξεφυλλίζει τα σκονισμένα βιβλία. Μέσα τους χάνεται Ζει!. Ένας άλλος κόσμος ανοίγεται εντός του. Ήρωες και ηρωίδες ζωντανεύουν. Οι Τρώες και οι Τρωαδίτισσες τον συντροφεύουν στα βιβλία και τα παιχνίδια της γειτονιάς. Και ο Αινείας μέσα στα χαλάσματα της πόλης του διαλέγει αυτό που μπορεί να κουβαλήσει με τα χέρια του όπως όρισαν οι κατακτητές — Αχαιοί, Τούρκοι, Ισραηλίτες – φορτώνοντας στην πλάτη του το γέρο πατέρα του.
Το κορίτσι αναγνωρίζει το μικρό σημειωματάριο. Ποιός ευλογημένος δάσκαλος να έχει διαβάσει τους στίχους της, την κατάθεση της ψυχής της;
Το αγόρι μεγάλωσε κι έγινε δάσκαλος. Ο πολιτισμός του τον ανέστησε τον έσωσε, τον άνδρωσε. Μέσω του αγκάλιασε τον ξένιο Δία και τους δεσμούς της φιλοξενίας. Τώρα διδάσκει σε παιδιά όπως εκείνον, πρόσφυγες από τα πέρατα της γης, κάποια το ίδιο φοβισμένα με εκείνον τότε πριν από 40 χρόνια. Ο πολιτισμός του ξανά και ξανά τον επισκέπτεται από τότε μέσα από τις πράξεις μέσα από τους στίχους. Αδυνατεί να κατανοήσει ακόμη και τώρα στα -άντα πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που ορίζουν τους εαυτούς τους ως Έλληνες να τάσσονται με το μέρος του καταπιεστή και του σφαγέα, να χαίρονται με τον πόνο του μικρού και του καταπιεσμένου.
Το φως του τόπου του τον λούζει με την ίδια αγάπη για τον τόπο του και τους ανθρώπους του και για τη μικρή μαθήτρια του στη Γάζα. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει
Το κορίτσι τέλειωσε. Στρέφει απότομα και επιστρέφει. Πάντα επιστρέφει. Η αποφασιστικότητα φωτίζει το πρόσωπο της. Και τα όπλα που κρατά στα χέρια της είναι πολύ πιο ισχυρά από τις βόμβες και τις σφαίρες του σιωνιστικού κράτους.
Το αγόρι κλαίει. Ο δάσκαλος αναγνωρίζει στο βλέμμα και την κίνηση τις αδελφές, τις μανάδες και τις γιαγιάδες του με το αγέρωχο βλέμμα και την άρνηση να υποταχτούν μήτε σε Θεούς μήτε σε ανθρώπους.
Μέσα από το στόμα της, μέσα από το στόμα όλων τους αρχετυπικά ακούει τη φωνή τους ευλογία και κατάρα εις αιώνας αιώνων:
Η Ελευθερία δεν κάνει εκπτώσεις. Ο αγώνας για τη δική μας Ελευθερία χρειάζεται να αγκαλιάζει και τον αγώνα για Ελευθερία όλων των σκλαβωμένων λαών στον κόσμο.
Insallah!
Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
Για το Σόλωνα Αντάρτη: http://www.frederick.ac.cy/research/oralhistory/index.php/nnnn-oral-history-archive-sp-184245723/60-antartis-solonas-male-1970-nicosia-cypriot-greek-cypriot-1970-