για το ναυτικό έγκλημα στ’ ανοιχτά της Κέρκυρας

αναδημοσίευση από το Περιοδικό

Αυξάνονται οι νεκροί και οι αγνοούμενοι στο Norman Atlantic.

Θα απαντήσει κανείς για αυτό το έγκλημα;

normhip-on-fire-1
Το Περιοδικό – Kοινωνία + Κινήματα – 29/12/2014

Σύμφωνα με τις ιταλικές αρχές η επιχείρηση διάσωσης ολοκληρώθηκε. Όμως ο αριθμός των διασωθέντων (432 άτομα) αποκλείνει κατά δεκάδες -ακόμη τουλάχιστον- από τον αρχικό αριθμό των επιβαινόντων (478 άτομα, πλήρωμα και επιβάτες).

Οι αγνοούμενοι λοιπόν είναι περίπου 40 στο βαθμό που μεταδίδεται από περισσότερα μέσα πλέον η τραγική είδηση ότι υπάρχουν συνολικά 7 νεκροί (πρώτη μετέδωσε την είδηση η ιταλική La Republicca). Υπάρχουν βέβαια ακόμη ερωτήματα και για την ακριβή λίστα των επιβαινόντων και την πιθανότητα κάποιοι να βρίσκονται σε αυτή αλλά τελικά να μην ταξίδεψαν. Όπως δήλωσε ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, μετά την ολοκλήρωση της επιχειρήσης εκκένωσης του Norman Atlantic: «Θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερα θύματα…Αποφύγαμε εκατόμβη». 

Την ίδια στιγμή λοιπόν που στην Ελλάδα αντικειμενικά φουντώνει η συζήτηση για τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και τις επικείμενες εκλογές στις 25 Γενάρη, μία ακόμη τραγωδία δείχνει να συντελείται, την οποία φαίνεται να πληρώνουν με τίμημα τη ζωή τους απλοί άνθρωποι που βρέθηκαν στο μοιραίο πλοίο για δουλειές ή για διακοπές. Η τραγωδία αυτή ακόμη και για τον πιο ανυποψίαστο φαίνεται ότι δε αποτελεί απλά αποτέλεσμα φυσικών φαινομένων ή κάποιου ανθρώπινου, τυχαίου λάθους. Οι συνθήκες ασφαλείας φαίνεται και πάλι να μην ειναι συμβατές με τους ρυθμούς και τον τρόπο που λειτουργεί η εφοπλιστική επιχειρηματικότητα. Η προστασία της ανθρώπινης ζωής δεν φαίνεται να είναι συμβατή με τους όρους που ξοδεύεται ο κρατικός προϋπολογισμός και τις συνθήκες λιτότητας που χτυπάνε κυρίως τις δομές του λεγόμενου κοινωνικού κράτους (πλευρά του οποίου είναι και οι δομές προστασίας, διάσωσης). Το κέρδος των εφοπλιστών δεν φαίνεται να είναι συμβατό με συνθήκες ασφαλούς και ποιοτικής ναυσιπλοΐας.

Ενώ λοιπόν ελπίζουμε ακόμη για περισσότερους διασωθέντεες δεν μπορούμε να μην σκύψουμε ήδη στις πρώτες – ενδείξεις ευρήματα που μαρτυρούν των παραπάνω λόγων το αληθές:

Α. Επιβαρυντική έκθεση για το Norman Atlantic από το Λιμεναρχείο Πάτρας

Σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, το Λιμεναρχείο Πάτρας είχε εκδώσει έγγραφη αναφορά, πριν από μερικές ημέρες – πληροφορίες κάνουν λόγο για τις 19 Δεκεμβρίου-, που αφορούσε σε δυσλειτουργίες στο πλοίο Norman Atlantic. Αναφέρθηκαν προβλήματα σε φωτεινές ενδείξεις συναγερμού (!!!), σε θύρα στεγανοποίησης, σε συστήματα διάσωσης(!!!), καθώς και στη στεγανότητα του πλοίου.

Εδώ μπορείτε να δείτε τα έγγραφα όπως διέρευσαν σε ΜΜΕ:

wpid-20141228053246

wpid-20141228053251

Β. Μαρτυρία επιβάτη μέσα από το πλοίο πριν ξεσπάσει η πυρκαγιά

Η μαρτυρία περιγράφει μια απαράδεκτη κατάσταση μέσα στο πλοίο και αναφέρεται σε υπερφόρτωση του πλοίου από επιβάτες, που είναι «παστωμένοι» εξαιτίας του μεγάλου πλήθους:

«Πόσο ασφαλές είναι να υπερφορτώνετε ένα πλοίο τέτοιας κατηγορίας για να μη χάσετε τα ευρωπουλάκια?», γράφει.

«Ποιός και πως θα δικαιολογήσει την έξτρα ώρα καθυστέρησης από δουλειές/άλλα μέσα κυκλοφορίας/ακύρωση κρατήσεων ξενοδοχείων κ.λπ.?

Ο κόσμος κάθεται στο πάτωμα, άλλοι φουσκώνουν στρώμα γιατί οι καμπίνες είναι πλήρεις, άλλοι κοιμούνται κάτω. Φεύγοντας, βάλτε μας και να το καθαρίσουμε κιόλας.

Έχουν γίνει μπερδέματα με τις καμπίνες, έχουν βγάλει τον κόσμο έξω στο σαλόνι με μικρά παιδιά και περιμένει».

Διαβάστε ολόκληρο το δραματικό μήνυμα για την κατάσταση που επικρατούσε λίγο ξεσπάσει η πυρκαγιά. Το μήνυμα αναρτήθηκε από τον επιβάτη στη σελίδα στη 1.14′ τα ξημερώματα της Κυριακής

«Κατ’αρχήν Χρόνια Πολλά!

Ευτυχώς που μπορώ να δημοσιεύσω στη σελίδα χωρίς να κάνω like, γιατί η μέχρι στιγμής μας εμπειρία μόνο για like δεν είναι.

Από που να ξεκινήσω.. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε Ηγουμενίτσα, με καθυστέρηση ήδη στην ώρα άφιξης/αναχώρησης (Πάτρα-Ανκόνα).

Εκτός από παστωμένοι και υπερφορτωμένοι για τη χωρητικότητα του συγκεκριμένου πλοίου, δεν υπάρχει και απολύτως καμία ανακοίνωση-ενημέρωση για το πόσο θα καθυστερήσουμε να φτάσουμε Ανκόνα.

Ενοχλητική δυσωδία διάχυτη σε όλους τους χώρους του πλοίου, τουαλέτες απαράδεκτες, καρέκλες σπασμένες και όλα αυτά στην ίδια τιμή που θα έπρεπε κανονικά να ταξιδέψουμε με ένα αξιοπρεπές και αξιόπιστο πλοίο της γραμμής.

Και αυτό λόγω «αλλαγής πλοίου» και «αντικατάστασης με ένα καινούργιο», όπως ενημερωθήκαμε από το προσωπικό στο λιμάνι της Πάτρας.

Εμείς εδώ έχουμε μαζευτεί παρέα στο κατάτρωμα και κλαίμε τα λεφτά που δώσαμε.

Και σας ρωτάω λοιπόν: Για πόσο ηλίθιους και κορόιδα μας έχετε?

Πόσο ασφαλές είναι να υπερφορτώνετε ένα πλοίο τέτοιας κατηγορίας για να μη χάσετε τα ευρωπουλάκια?

Ποιός και πως θα δικαιολογήσει την έξτρα ώρα καθυστέρησης από δουλειές/άλλα μέσα κυκλοφορίας/ακύρωση κρατήσεων ξενοδοχείων κ.λπ.?

Ο κόσμος κάθεται στο πάτωμα, άλλοι φουσκώνουν στρώμα γιατί οι καμπίνες είναι πλήρεις, άλλοι κοιμούνται κάτω. Φεύγοντας, βάλτε μας και να το καθαρίσουμε κιόλας.

Έχουν γίνει μπερδέματα με τις καμπίνες, έχουν βγάλει τον κόσμο έξω στο σαλόνι με μικρά παιδιά και περιμένει.

Παρακαλώ, να επισημάνω ότι τα παραπάνω παράπονα δε προορίζονται για το πλήρωμα αλλά για τη διοίκηση της εταιρείας. Ευτυχώς το πλήρωμα προσπαθεί να παραμένει ψύχραιμο.

Πολύ που σας ενδιαφέρει βέβαια..

Μπάχαλο!!!»

anek-minyma

Γ. Η εγκληματική ανετοιμότητα του Ελληνικού κράτους: Ανάμεσα στην οσμή σκανδάλων και την λιτότητα δεν περισσεύουν χρήματα για σωστικά μέσα

– Μια σημαντική πτυχή πάνω στο ζήτημα φωτίζει το koutipandoras.gr:

«Η δικαιοσύνη είναι αυτή που θα κληθεί να δώσει απαντήσεις για το αν δόθηκαν μίζες στον Γιώργο Καρατζαφέρη και σε λοιπά πολιτικά και μη πρόσωπα για τα 12 «Super Puma» τα οποία υποτίθεται πως έχει στη διάθεσή της η χώρα μας, αλλά από τα οποία μόνο τα τρία (μάξιμουμ) είναι λειτουργικά. Είναι χαρακτηριστικό πως τα εννέα δεν διαθέτουν το απαραίτητο «hoist», το συρματόσκοινο δηλαδή για την εναέρια διακομιδή ατόμων που βρίσκονται σε κίνδυνο. Και το ακόμα πιο τραγικό είναι πως μόλις τώρα έφυγε από τη Λήμνο για τα ανοιχτά της Κέρκυρας το ένα από τα τρία λειτουργικά «Super Puma», τα οποία είναι κατασκευασμένα ακριβώς για να συνεισφέρουν σε επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης…

Όλα αυτά σημαίνουν, επίσης, πως μένουν ανενεργοί στην 112 Πτέρυγα Μάχης στην Ελευσίνα 49 ειδικευμένοι διασώστες, οι οποίοι θα μπορούσαν τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές να επιχειρούν στην Αδριατική και να σώζουν τους επιβαίνοντες στο «Norman Atlantic». Αντιθέτως, ο υπουργός Άμυνας, Νίκος Δένδιας, ο οποίος όπως και οι προκάτοχοί του αρέσκεται σε επικοινωνιακές βόλτες προς άγραν φωτογραφιών, έχει στείλει «γενικούς» διασώστες» για να συνδράμουν τις ιταλικές αρχές. Κατά τα άλλα, οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή από τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Θάνο Πλεύρη τον καιρό που ήταν να προμηθευτούμε τα «Super Puma»…»!

– Το onalert.gr θέτει και ένα άλλο ζήτημα:

«Μπορεί μήπως κάποιος να μας απαντήσει που ήταν τα έξι αχρησιμοποίητα ελικόπτερα Dauphin του Λιμενικού Σώματος; Αγορασμένα και πληρωμένα από τους Έλληνες φορολογούμενους που πλήρωσαν 50 εκατομμύρια ευρώ, πεταξαν κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων κι ένα τελευταίο πέταξε στην αεροπορική επίδειξη Athens Flying Week! Δεν θυμόμαστε όμως πότε πέταξαν σε επιχείρηση έρευνας διάσωσης για τις οποίες αγοράστηκαν. Από το 2005 που αγοράστηκαν δώσαμε άλλα 280 εκατομμύρια ευρώ για να πάρουμε άλλα 17 ελικόπτερα για τον ίδιο λόγο! Τα Dauphin δεν πέταξαν μετά από τους Ολυμπιακούς γιατί προέκυψαν προβλήματα τεχνικής υποστήριξης!Τότε προσπάθησε να τα αναλάβει το ΠΝ γιατί η ΠΑ δεν τα ήθελε. Πληρώσαμε και εκπαιδεύσεις για πιλότους του ΠΝ στην Γαλλία. Αυτοί θα ¨έπρεπε να συμπληρώσουν έναν ικανό αριθμό ωρών πτήσης, ώστε να καταστούν οι ίδιοι εκπαιδευτές. Μετά να εκπαιδεύσουν προσωπικό του λιμενικού, που με τη σειρά του έπρεπε να γράψει αρκετές ώρες στον αέρα ώστε να γίνουν οι πιλότοι του εκπαιδευτές και να εκπαιδεύσουν άλλους κυβερνήτες και συγκυβερνήτες του λιμενικού”, όπως έγραφε ο Πασχάλης Κορωναίος σε ρεπορτάζ του. Οι λιμενικοί εκπαιδεύτηκαν αλλά τα Dauphin πάλι δεν τα ακούσαμε χθες. Μήπως μπορεί λοιπόν να μας απαντήσει κάποιος γιατί απέχουν;».

– Τέλος δε μπορούμε να μην τονίσουμε τις ιδιαίτερα σημαντικές επισημάνσεις της ρεπόρτερ του υπουργείου Άμυνας, Ιωάννα Ηλιάδη που θέτει με την σειρά της, μέσω twitter, γύρω από το δυστύχημα του «Norman Atlantic», στις οποίες οφείλει να δώσει απαντήσεις ο αρμόδιος υπουργός Νίκος Δένδιας:

«Γιατί έστειλαν στο «Norman Atlantic» τη φρεγάτα από το Αιγαίο και όχι από Σαλαμίνα;

Πότε θα φθάσει η φρεγάτα ΝΑΒΑΡΙΝΟ στο ναυάγιο;

Γιατί έστειλαν στο “Norman Atlantic” τα “Super Puma” από τα νησιά του Αιγαίου και όχι από την Ελευσίνα που είναι πιο κοντά;

Έχουμε δηλώσει τα Ε/Π SB-70 ως ελικόπτερα SAR; Γιατί δεν έφτασαν ποτέ στο “NormanAtlantic”; Μήπως επειδή είναι ανθυποβρυχιακά»;

Τα ερωτήματα αυτά πρέπει να απαντηθούν σε εύλογο χρόνο και σε καμιά περίπτωση να μην μπουν κάτω από το χαλάκι, ούτε φυσικά να καλυφθούν από τις κυβερνητικές δηλώσεις που διαχέονται από την ανάγκη διατήρησης του εναγκαλισμού της εξουσίας και των δημοσίων σχέσεων του κάθε δελφίνου!

Βίντεο (από το Αθηναϊκό – Μακεδονικό πρακτορείο ειδήσεων) με τις τελευταίες εξελίξεις και τις σωρούς που ανασύρθηκαν :

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Pri4T0to_vo]

Η επερχόμενη παγίδα

αναδημοσίευση από το Άρδην

Πολιτική — Δεκεμβρίου 28, 2014 at 6:04 μμ

Η επερχόμενη παγίδα

του Γιώργου Ρακκά

«Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας καταστρέψει». Είναι η μόνιμη επωδός όλου του συστημικού συρφετού, από τον Θ. Πάγκαλο, μέχρι την Μισέλ, από τον λύκο-που-στην-αναμπουμπούλα-χαίρεται Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μέχρι τον απελπισμένο ψευτοκουτσαβάκη Αντώνη Σαμαρά και τον δόλιο σύμβουλό του.

Ωστόσο… Κάτι δεν μας λένε καλά… Αν όντως πιστεύουν κάτι τέτοιο, τότε γιατί επιτάχυναν τις διαδικασίες εκλογής του νέου προέδρου, και μάλιστα με υποψήφιο χωρίς πραγματικά συναινετικό χαρακτήρα, φέρνοντας έτσι ένα βήμα πιο κοντά τις πρόωρες εκλογές, και επιταχύνοντας το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ; Μα πολύ απλά, γιατί θέλουν να γίνει κάτι τέτοιο: Να αποφύγουν, δηλαδή, εκείνοι μια ναρκοθετημένη διαπραγμάτευση που θα τους έδινε την χαριστική βολή, και να προστατέψουν ό,τι έχει απομείνει από τα δικά τους κουφάρια.

Αυτό το τρυκ της Κασσάνδρας, είναι το τελευταίο colpo grosso του Αντώνη Σαμαρά πριν παραδώσει την εξουσία: Να την «στήσει» στην αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθώντας να περισώσει μέσω μιας ενδεχόμενης διαπραματευτικής αποτυχίας της, ό,τι έχει απομείνει από το πολιτικό του γόητρο. Φυσικά, με αυτόν τον τρόπο δείχνει ότι αδιαφορεί παντελώς για το μέλλον αυτής της χώρας. Αλλά ποιός είπε ότι μπροστά στο δικό του το συμφέρον νοιάζεται για αυτό; Με παρόμοιο τρόπο ενέργησε τότε, το 1992, προς μεγάλη ευχαρίστηση του… Σωκράτη Κόκκαλη και των λοιπών μελλοντικών ‘βαρόνων’ του εκσυγχρονισμού.

Τα ίδια τάχα δεν έκανε και ο «όπου φύγει-φύγει» Κωνσταντίνος Καραμανλής το 2009, παραδίδοντας εντελώς αμαχητί την εξουσία στον Γιώργο Παπανδρέου, και χαρίζοντας του την μοναδική ευκαιρία να μείνει στην ιστορία της χώρας ως ο πολιτικός που την παρέδωσε σιδηροδέσμια στα χέρια της Τρόικας μ’ εκείνο το ανεπανάληπτο διάγγελμα στο Καστελόριζο;

Το κεντρικό ερώτημα έγκειται στο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται αυτήν την παγίδα, και σηκώνει το γάντι της πρόκλησης, προκειμένου να διαχειριστεί εξελίξεις λίγο ως πολύ ναρκοθετημένες – αρκεί να προσέξει κανείς την νέα παρέμβαση του Σόιμπλε, που αξιώνει την τήρηση της παρούσας πολιτικής ανεξαρτήτως από το ποιος θα αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας στις επόμενες εκλογές, ώστε να αντιληφθεί ότι η παγίδα που στήνεται στην αξιωματική αντιπολίτευση μοναδικό στόχο έχει να την θέσει και αυτήν στο κάδρο των κομμάτων που υπέκυψαν στην αποικία χρέους. Και μέσω αυτής, να ενσωματώσει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα στο κάδρο ενός «κανονικοποιημένου» μοντέλου ‘συσσώρευσης δια της εθνικής καταστροφής’ της Ελλάδας.

Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται στην λανθασμένη στρατηγική που ακολούθησε ο Αλέξης Τσίπρας ήδη από τις εκλογές του 2012. Στο ότι έπαιξε, πολύ πρόωρα, το χαρτί της «κυβερνώσας αριστεράς», γεγονός που επέτρεψε στο κόμμα του να εκτοξευθεί στο 27% και να μετασχηματιστεί από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας –δίχως βέβαια να υπάρχουν ούτε οι υποκειμενικές ούτε οι αντικειμενικές συνθήκες που θα του επέτρεπαν να διαχειριστεί αυτήν την εξουσία και προπαντός χωρίς την ύπαρξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, προκαλώντας μια μεγάλη πολιτική αλλαγή, όπως υπόσχεται. Μάλιστα, τότε, είχε δηλώσει χαριτολογώντας ότι είναι «πολύ καλός στο… πόκερ». Μόνο που σε αυτού του είδους τον τζόγο «υψηλού ρίσκου» παρουσιάζεται μία μόνον ευκαιρία, και μάλιστα δίχως να μπορείς να επιλέξεις εσύ το πότε.

Και τώρα που ήρθε η στιγμή, όλες οι ενδείξεις βαίνουν σε βάρος της υπόσχεσης για μιαν ανατροπή στην διαπραγμάτευση με τους ξένους δανειστές, που θα απελευθέρωνε  την χώρα από τα δεσμά των μνημονίων: Οι Γερμανοί, είναι δεδομένοι και η ανθελληνική τους στρατηγική γνωστή, ενώ αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει καμία άλλη ευρωπαϊκή δύναμη που φαίνεται ότι θα μπορούσε να στηρίξει μια «μικρή ελληνική ανταρσία» μέσα στην γερμανική Ευρώπη. Το «Ποδέμος» στηρίζει, ωστόσο αυτό έχει υιοθετήσει μιαν άλλη στρατηγική «δημιουργικής αναμονής» και ριζώματος των αντιστάσεων στους κόλπους της ισπανικής κοινωνίας –ενώ η Ιταλία εκφράσει μεν τις ενστάσεις της, ωστόσο δεν επιθυμεί να συμπαραταχθεί με την «καμένη» Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, οι Αμερικάνοι έχουν καταλήξει σε μια συμφωνία με τους Γερμανούς γύρω από το Ουκρανικό, γεγονός που προσανατολίζει την Ε.Ε. στην στρατηγική του ευρωατλαντισμού κι έτσι αίρονται σε σημαντικό βαθμό οι ενστάσεις που είχαν οι ΗΠΑ στην γερμανική πολιτική σχετικά με την Ελλάδα. Τέλος, οι Ρώσοι εξαιτίας του νέου άτυπου ψυχρού πολέμου που έχει στηθεί γύρω από το Ουκρανικό στρέφονται αποφασιστικά προς την Ανατολή, γυρνώντας έστω και προσωρινά τις πλάτες τους στην Δύση, γεγονός που αναβαθμίζει τη σημασία των ρωσο-τουρκικών σχέσεων στην σκακιέρα του Πούτιν, και υποβαθμίζει αντίστοιχα την σημασία των Βαλκανίων και της Ελλάδας. Εξ ου και η πρόσφατη στροφή της Μόσχας σε σχέση με το Κυπριακό, από την πάγια υπεράσπιση των ελληνικών δικαίων σε μια πολιτική ευμενούς για την Τουρκία ουδετερότητας.

Ανεξάρτητα από το εάν όλες αυτές οι ισορροπίες είναι επισφαλείς και μεσοπρόθεσμα μάλλον θα ανατραπούν –οι αντισυσπειρώσεις που δημιουργεί η γερμανική πολιτική στην Ευρώπη δεν μπορούν να αποτραπούν μεσοπρόθεσμα– το παρόν κλίμα εντός κι εκτός της Ε.Ε. είναι εξόχως αρνητικό για την χώρα μας. Πόσο μάλλον για τους σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ που στήριξε καθ όλη την προηγούμενη διάρκεια την στρατηγική του, στην αντίθεση μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ, γύρω από τις πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ευρώπη, και η οποία σήμερα τίθεται μάλλον σε δεύτερο πλάνο.

Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι η Ε.Ε. έχει «κλειδώσει» ως μια «γερμανική φυλακή». Σημαίνουν όμως ότι η επιλογή να ξεκινήσει η ανταρσία ενάντια στην ευρωπαϊκή πολιτική λιτότητας από την Ελλάδα είναι σίγουρα λανθασμένη και εξαιρετικά επισφαλής. Οι Γερμανοί εξ άλλου, έχουν διαγνώσει ότι ο αδύναμος κρίκος του πολιτικού ρεύματος αμφισβήτησής, που τείνει να διαμορφωθεί στον ευρωπαϊκό Νότο, και το οποίο χαρακτηρίζεται από διάφορα ιδεολογικά πρόσημα (Ποντέμος, Μπέπε Γκρίλο κ.ο.κ.), όπως επίσης και την άνοδο της ευρωσκεπτικιστικής ακροδεξιάς στην Γαλλία (Λεπέν) ή την Μεγάλη Βρετανία (Νάιτζελ Φάρατζ), είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και θα φροντίσουν έτσι να ξεκινήσουν από αυτόν την αντεπίθεσή τους.

Η χώρα μας πρέπει επομένως να τηρήσει «αμυντική στάση» και παρελκυστικές πολιτικές, να συγκροτήσει ευρύτερες συμμαχίες έως ότου γενικευτεί η ανοιχτή αμφισβήτηση των Γερμανών –και μόνον τότε να προχωρήσει και η ίδια στην αμφισβήτηση της «γερμανικής φυλακής», έτσι ώστε να αξιοποιήσει την ευρύτερη αναταραχή εντός της Ε.Ε.

Την ίδια στιγμή, στο εσωτερικό πεδίο, οι κοινωνικές κινητοποιήσεις βρίσκονται στο ναδίρ της τελευταίας πενταετίας, και κυριαρχεί παντού ένα κλίμα πολιτικής ανάθεσης –με κύρια ευθύνη γι’ αυτό το πολιτικό κλίμα που διαμόρφωσαν οι κύριοι εκφραστές του διάχυτου αντιμνημονιακού αισθήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Αν. Ελ.

Επίσης, στο εσωτερικό του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί ένα μωσαϊκό αντιθέσεων, το οποίο απειλεί να εκραγεί με τις πρώτες αναταράξεις ή υποχωρήσεις στο μέτωπο της εσωτερικής διαπραγμάτευσης.

Τέλος, το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που στηρίζεται σε μιαν αντίληψη «κοινωνικοποίησης»-αναδιανομής του πρωτογενούς πλεονάσματος της Αποικίας Χρέους, προσκρούει στο γεγονός ότι αυτό το πλεόνασμα είναι εξαιρετικά επισφαλές και αβέβαιο, και εξαρτάται από την καλή θέληση των ίδιων των αφεντικών  της Αποικίας (ΕΣΠΑ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα, δόσεις) για να μπορεί κανείς να στηριχτεί σε αυτό. Το χειρότερο, δε, με αυτό είναι ότι οι πραγματικοί επικυρίαρχοι της χώρας έχουν τα μέσα να επιβάλουν την βούλησή τους, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ακόμα και σε εσωκομματικό πεδίο εμφανίζεται ιδιαίτερα αδύναμος και υπάρχουν πολλοί παράγοντες οι οποίοι είναι έτοιμοι με την παραμικρή στραβοτιμονιά να κατηγορήσουν την ηγεσία τους για μια «Νέα Βάρκιζα». Και είναι πολύ φυσιολογικό: Όταν κανείς καλλιεργεί αντιπολιτευτικά ένα τέτοιο κλίμα προσδοκιών και υποσχέσεων, είναι πολύ εύκολο αυτό να γυρίζει μπούμερανκ με τις πρώτες διαψεύσεις.

Εξ άλλου, θα πρέπει να έχουμε στο νου μας το γεγονός ότι η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος που ξέσπασε με την αναγγελία της πρόωρης εκλογής του ΠτΔ, έχει εξαναγκάσει τον ΣΥΡΙΖΑ να τρέχει διαρκώς πίσω από την τακτική της γρήγορης ανάληψης της εξουσίας, πραγματοποιώντας το ένα λάθος μετά το άλλο, συμμαχώντας με δυνάμεις της «μνημονιακής κεντροαριστεράς» (Κουβέλης, Τζάκρη) ή με παράγοντες της υστερομεταπολιτευτικής «βαθιάς εξουσίας» (λέγε με Γιάννα «Ίδρυμα Κλίντον» Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη).

Έτσι σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ζώσα, εξελισσόμενη αντίφαση ενός πολιτικού προεκλογικού λόγου που ολοένα και εντονότερα στηρίζεται στην υπόσχεση μιας «μεγάλης αλλαγής» και μιας πολιτικής πρακτικής που κινείται προς την αντίθεση κατεύθυνση, αυτήν της ενσωμάτωσης.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε και την «αστάθμητη μεταβλητή» που ιδιαίτερα κατά τα τελευταία 50 χρόνια ‘αποφάσιζε’, δηλαδή επικαθόριζε, την πορεία της χώρας: Τον τουρκικό επεκτατισμό, ο οποίος ολοένα και πιο έντονα τείνει να εγκαταλείψει το συναινετικό προσωπείο της «φιλίας» και να αξιώνει ανοιχτά και με τον ζόρι την ευθυγράμμιση της Ελλάδας στην νεο-οθωμανική πολιτική.

Και εδώ, όπως φάνηκε και κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Νταβούτογλου στην χώρα μας, και το ολιγόλεπτο ραντεβουδάκι που επέτρεψε ο πρωθυπουργός της γείτονος στον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει σε τίποτα από την εξωτερική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων: Του Ευάγγελου Βενιζέλου κατά την θητεία της συγκυβέρνησης, του Δρούτσα κατά την πρώτη μνημονιακή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυτήν της Ντόρας κατά τις κυβερνήσεις ΝΔ, και των Γιώργου Παπανδρέου-Θόδωρου Πάγκαλου στις μέρες της εκσυγχρονιστικής κυριαρχίας.

Έτσι, το «πολιτικό πόκερ» της κυβερνώσας αριστεράς έχει δημιουργήσει μια χιονοστιβάδα, την οποία καβάλησαν στο ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα μετά τον Σεπτέμβριο, ποντάροντας στην συντριβή των Σαμαρά-Βενιζέλου. Ξεχνούν όμως ότι πίσω από αυτούς κρύβονται οι γερμανοτροϊκανοί και ότι ο Σαμαράς έχει στήσει μία παγίδα σε όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις για να τις οδηγήσει αυτές σε πιθανές καταστροφικές επιλογές, που διαφορετικά θα τις χρεωνόταν ο ίδιος.

Υπό αυτό το πρίσμα, και εάν οι παραπάνω εκτιμήσεις αποδειχθούν σωστές, είναι πολύ εύκολο να φανταστούμε το τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες, υπό την προϋπόθεση της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία: Οι διαπραγματευτές θα τον στήσουν στον τοίχο, και ένα κόμμα που έχει συνδέσει την πολιτική του μοίρα με την συμμετοχή του στους κόλπους της ευρωπαϊκής αριστεράς, ένα κόμμα που είναι παντελώς ανέτοιμο, ‘φύσει’ και ‘θέσει’ ανίκανο να διαχειριστεί μια ρήξη με την Ευρώπη, θα αναγκαστεί να υποκύψει στις αξιώσεις της Γερμανικής Ευρώπης. Και τότε θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, τότε ακόμα και αυτή η δυναμική που δημιούργησε το χαρτί της ‘κυβερνώσας αριστεράς’ θα εξανεμιστεί εν μέσω αποχωρήσεων, καυγάδων, καταγγελιών, με συνέπεια να ‘κοντύνει’ η αξιωματική αντιπολίτευση σ’ έναν απλό παράγοντα της κεντροαριστεράς, μαζί με τους υπόλοιπους.

Και εκείνη την στιγμή, ο φόβος, η απελπισία και το αδιέξοδο θα κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους –θα δημιουργήσουν ένα διάχυτο κοινωνικό κλίμα ανασφάλειας που θα νομιμοποιήσει νεο-αυταρχικές λύσεις, δίνοντάς τους μάλιστα πλειοψηφικό αέρα. Θα παιχτεί τότε το χαρτί του ενός ελληνικού Μπερλουσκονισμού, με μια ρετουσαρισμένη, «μετά-μεταπολιτευτική» ακροδεξιά, και άλλα συμπληρώματα μαφιόζων, ντήλερ της ολιγαρχίας, και μπάζων του παλαιού πολιτικού συστήματος.

Την ίδια στιγμή, μια ενδεχόμενη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα απονομιμοποιήσει εν γένει κάθε απόπειρα «αριστερής» απάντησης στην κρίση και κάπως έτσι το «μνημόνιο» θα ολοκληρωθεί με την έννοια ότι θα έχει προκύψει ένα νέο πολιτικό καθεστώς στα πρότυπα χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, ο αυταρχισμός του οποίου θα είναι απολύτως συμβατός με την κοινωνική σκληρότητα και την οικονομική βία που ασκείται και θα ασκηθεί πάνω στην ελληνική κοινωνία.

Η ενδεχόμενη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγήσει σε καταστάσεις που θα λύσουν από μόνες τους το αίνιγμα της πολιτικής νομιμοποίησης της «αποικίας χρέους» αφού η πολιτική αστάθεια που θα έχει μεσολαβήσει θα έχει μεταβάλει την χώρα σε φτερό στον άνεμο που θα φυσούν οι κερδοσκόποι, και οι νέοι αποικιοκράτες.

Με την πρώτη φάση του μνημονίου, η χώρα ξέγραψε την ευημερία της ύστερης μεταπολίτευσης, και τις αυταπάτες περί της βιωσιμότητας ενός ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Με την δεύτερη φάση, εκείνη της ολοκλήρωσής του σε καθεστώς ‘αποικίας χρέους’, θα καταλάβει πολύ καλά ότι η μοίρα της δεν διαφέρει και πολύ από εκείνην της Βουλγαρίας, και των υπόλοιπων Βαλκανικών κρατών που βρέθηκαν στο στόχαστρο της παγκοσμιοποίησης (λέγε με Σερβία, με την Κύπρο και την Θράκη να παίζουν τον ρόλο ενός οιονεί ελληνικού «Κοσόβου»).

Υπάρχει άραγε διέξοδος από αυτήν την μηχανική αλληλουχία των γεγονότων; Όχι, υπό το πρίσμα των στρατηγικών που είναι κυρίαρχες εντός του παρόντος πολιτικού συστήματος. Όχι, στο πλαίσιο του γνωστού επικοινωνιακού πολέμου των χαρακωμάτων, ενός παιχνιδιού εντυπώσεων που αποτελεί πλέον τον μόνο δυνατό τρόπο με τον οποίον μπορεί να ασκήσει πολιτική η παρούσα εκδοχή του ελληνικού κοινοβουλευτισμού.

Δεν είναι τυχαίο, εξ άλλου, ότι ενόψει μιας τόσο σοβαρής διαπραγμάτευσης δεν υπάρχει καμία συζήτηση γύρω από τις στρατηγικές αντιμετώπισης των νέων εκβιασμών, ενώ η πολιτική συζήτηση του τόπου καταβυθίζεται στην δυσωδία των «Χαϊκάλης-Γκέιτ», με πρωταγωνιστές φτωχομπινέδες ανθυποπράκτορες, γελωτοποιούς, και ποντικούς των παρασκηνίων. Αποτελεί δε δείκτη του πολιτικού επιπέδου της χώρας, ότι σε αυτή την υπόθεση, και ανεξάρτητα από το τι έχει συμβεί, κανείς δεν διατηρεί το ηθικό πολιτικό πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου του.

Όλα τούτα δείχνουν, ότι σταδιακά η πολιτική αντιπαράθεση καταλήγει σ’ έναν εργαλειακό πόλεμο χαρακωμάτων για την απόσπαση της εξουσίας, όπου κυριαρχούν οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, η ίντριγκα και το παρασκήνιο, ενώ η πολιτική διαμάχη αποψιλώνεται σταδιακά ακόμα και από εκείνες τις προσχηματικές προγραμματικές συγκρούσεις: Μισέλ Ασημακοπούλου, Θόδωρος Πάγκαλος, και Άδωνις Γεωργιάδης από την μία, επαναπατρισμός του ασώτου Φώτη Κουβέλη, Θεοδώρα Τζάκρη, Βουδούρης και Παραστατίδης από την άλλη. Λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από τις χειρότερες στιγμές δικομματισμού της ύστερης μεταπολίτευσης.

Κάθε μέρα, κάθε στιγμή εξέλιξης αυτής της διαμάχης δεικνύει ολοένα και πιο κατηγορηματικά πως η εναλλακτική λύση βρίσκεται έξω από το παρόν πολιτικό σύστημα, γιατί αυτό τελεί σε συνθήκες συγκρουσιακής ισορροπίας μέσα στο αδιέξοδο.

Σε αντίθεση, δε, με τις υποσχέσεις που μοιράζονται σήμερα αφειδώς, τόσο από τον πόλο των «κουΐσλιγνκ» –δηλαδή της συγκυβέρνησης– όσο και από τους τυχοδιώκτες της «κυβερνώσας αριστεράς» δεν υπάρχει κανένα εύκολο σαξές στόρυ, και καμία ανέξοδη διαφυγή από το μνημόνιο.

Αντίθετα, η αντιστασιακή στρατηγική πρέπει να είναι μεσο-μακροπρόθεσμη, και να πατάει στα πραγματικά δεδομένα της Ελλάδας και της διεθνούς συγκυρίας καλλιεργώντας συστηματικά τις θετικές συνθήκες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μεταβολή της αρνητικής συγκυρίας για την χώρα μας.

Έτσι, έναντι του «πολιτικού πόκερ» της κυβερνώσας αριστεράς πρέπει να προκρίνουμε μια γραμμή κοινωνικού και πολιτικού «αντάρτικου» στην πολιτική της αποικίας χρέους φθείροντας κατά το μέγιστο τους κοινωνικό-πολιτικούς της εκφραστές. Και αυτή τη στρατηγική, παρά τις μεγάλες διαφωνίες που μας χωρίζουν μαζί τους, προτάσσει και το ΚΚΕ ή ακόμα και ένα κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Επομένως, έναντι μιας αντίληψης γρήγορης –και βραχύχρονης– κατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, πρέπει να προκρίνουμε την στρατηγική της ενίσχυσης του λαϊκού κινήματος, της ανάπτυξης μιας «δυαδικής εξουσίας», παράλληλων δομών που θα λειτουργούν παραδειγματικά και θα στέκουν αντίβαρο στην παρακμή των σάπιων μέχρι το μεδούλι κυρίαρχων θεσμών που είναι έτοιμοι να μεταβάλουν οποιονδήποτε πολιτικό φορέα κι αν σπεύσει να τους διαχειριστεί άμεσα σε εικόνα και ομοίωσή τους.

Έναντι μιας υπόσχεσης περί γρήγορης επιστροφής στον παλιό καλό παράδεισο θα πρέπει να υπάρξει μια συστηματική ανάλυση και επεξήγηση της πραγματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα: Μια κοινωνία με διαλυμένο παραγωγικό ιστό, υδροκέφαλη, όπου ο μη-ενεργός οικονομικά υπερβαίνει τον ενεργό οικονομικά  πληθυσμό, και ο τελευταίος απασχολείται ως επί το πλείστον σε παρασιτικές δραστηριότητες που είναι υπερβολικά δεμένες με το κράτος, τα κόμματα ή την διεθνή συγκυρία (λέγε με τουρισμό). Αυτή η κοινωνία, αντικειμενικά, χαρακτηρίζεται από μικρή δυνατότητα αυτοδυναμίας και άρα είναι πολύ πιο ευεπίφορη, ανάλογα με την υφή και την συγκεκριμένη θέση του εκάστοτε κοινωνικού στρώματος, είτε σε πολιτικές σπέκουλας του φόβου –λέγε με ΝΔ, ή αύριο, Μαρινάκη και Μπέο– είτε σε πυροτεχνήματα και «τουφεκιές από αλεύρι» που υπόσχονται μια γρήγορη και εύκολη αποκατάσταση της ευημερίας της ύστερης μεταπολίτευσης.

Όντως, το δίλημμα έχει τεθεί, ωστόσο δεν είναι αυτό που θα μας απασχολήσει στις επικείμενες, πρώτες εκλογές αλλά στην πολιτική αστάθεια που θα επακολουθήσει. Ή θα συγκροτηθεί μια δύναμη «πατριωτικής αριστεράς» που θα χτίσει μια πλειοψηφική κοινωνική ηγεμονία μ’ ένα αταλάντευτο όραμα εθνικής απελευθέρωσης, κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας, άμεσης δημοκρατίας, πολιτιστικής αναγέννησης και παραγωγικής ανασυγκρότησης, που θα παραμείνει κουφό στις σειρήνες των εκπτώσεων για χάρη ευκαιριακών εκλογικών συμμαχιών και οπορτουνιστικών σχημάτων κυβερνητισμού ή η χώρα θα βυθιστεί σε μια νεο-αυταρχική νύχτα μπαίνοντας στο κλαμπ των «αποτυχημένων κρατών» των Βαλκανίων και του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε επίπεδο εξαθλίωσης της κοινωνίας, και εθνικής ακεραιότητας της χώρας.

Ενάντια στην λογική του «ή τώρα ή ποτέ» που κυριαρχεί σήμερα στα τηλεπαράθυρα, έχουμε καθήκον σήμερα να προστατέψουμε όσες υγιείς δυνάμεις απομένουν σε αυτήν την χώρα, από τα ψευδοδιλλήματα μιας εκλογικής αντιπαράθεσης που προτιμάει να ξεχνάει τις πραγματικές απειλές που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, για να επιδοθεί σ’ έναν εργαλειακό ανταγωνισμό για την εξουσία. Αυτές οι δυνάμεις, θα πρέπει να παραμείνουν με καθαρό μέτωπο ώστε πολύ σύντομα, κυριολεκτικά αύριο, να συμβάλουν στην οικοδόμηση ενός πόλου πραγματικής αντίστασης.

Υ.Γ. Είναι γνωστό το επιχείρημα που μας αντιτάσσουν κάποιοι, κακόβουλα, πως «λέμε τα ίδια με τον Σαμαρά». Το πρόβλημα, τους απαντάμε, είναι ότι ο τρόπος που πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει στον Σαμαρά μία ύστατη, ανέλπιστη ευκαιρία: Δεν γίνεται, ο Τσίπρας να αντιμετωπίζει τους εκβιασμούς των αγορών με αστειότητες του τύπου «θα βαράμε νταούλι, κι αυτοί θα χορεύουν». Έτσι, δίνει την δυνατότητα στον Σαμαρά να συγκαλύψει τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του, καθώς και την αθλιότητα της μνημονιακής καθημερινότητας που έχει αυτή προκαλέσει, πίσω από την επίκληση της κοινής λογικής –όπως έκανε και στο πρόσφατο διάγγελμα. Και ταυτόχρονα, με αυτήν την τακτική επιτρέπει, για παράδειγμα, να αναπτυχθεί περαιτέρω ένα ρεύμα «υπεύθυνης» (sic!) κεντροαριστεράς με κύριο εκφραστή «Το Ποτάμι», ή δημιουργεί και πάλι χώρο στον ΓΑΠ, ώστε να λάβει νέες πολιτικές πρωτοβουλίες.

για την κεντρική πολιτική σκηνή

αναδημοσίευση άρθρου του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ από την εφημερίδα “το Έθνος”

Μια συναίνεση – λαιμητόμος

Ολέθριο σφάλμα με σοβαρές πολιτικές συνέπειες για τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνιστούσε ενδεχόμενη επιλογή της ηγεσίας του να συναινέσει στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Οι πιέσεις που ασκούνται προς αυτήν την κατεύθυνση αποσκοπούν στο να καταστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ πιο εύκολα ενσωματώσιμο από το σύστημα. Αν συναινέσει, πραγματικά θα έχει ενσωματωθεί πριν καν γίνει κυβέρνηση!

Η αποξένωση των αριστερών ψηφοφόρων του θα αποτελέσει τον καθοριστικό παράγοντα εύκολης ενσωμάτωσής του. Χωρίς αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί άνετα να κατακτήσει την πλειοψηφία που θα του επιτρέψει να σχηματίσει κυβέρνηση, μόνος ή με συμμάχους. Χωρίς αυτούς όμως είναι αδύνατον να ασκήσει προοδευτική διακυβέρνηση – που να διαφέρει έστω και λίγο δηλαδή από αυτή την ακραία μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κατά κανένα τρόπο συνειδητοποιήσει το βάθος των προετοιμασιών τόσο του ελληνικού κατεστημένου όσο και της Γερμανίας μέσω της τρόικας προκειμένου να υποδεχτούν από θέση ισχύος μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεν βυσσοδομούν ΕΕ και ελίτ για να αποτρέψουν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Προετοιμάζονται μεθοδικά γι’ αυτήν.

Δεν την επιθυμούν φυσικά τη νίκη αυτή. Γνωρίζουν όμως ότι δεν μπορούν να την αποτρέψουν. Με τον ρεαλισμό, που πάντα τους διακρίνει, λοιπόν, προετοιμάζουν το περιβάλλον που θα πιέσει ασφυκτικά τον Αλέξη Τσίπρα να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Ετσι ελπίζουν. Αν έχουν δίκιο ή όχι, μόνο η ζωή θα το αποδείξει. Φυσικά και προτιμούν οι Γερμανοί, αν γίνουν εκλογές και φτιάξει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση αυτή να βρεθεί υπό καθεστώς μνημονίου! Τη μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να δέσουν από την αρχή χειροπόδαρα οι Γερμανοί – γι’ αυτό η τρόικα δεν υπογράφει τίποτα τώρα.

Αν βρει τους 180 βουλευτές η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακόμη καλύτερα για τους Γερμανούς! Βεβαίως και θα προτιμούσαν μια τέτοια εξέλιξη, αφού επί ενάμιση χρόνο ακόμη θα είχαν να κάνουν με την υποτακτική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Επειδή όμως αμφιβάλλουν έντονα αν βρει η κυβέρνηση τους 180, προετοιμάζονται και για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, βέβαιοι ότι και αυτή θα την κάνουν ό,τι θέλουν! Οι μεγάλες δυνάμεις δεν αμφιβάλλουν ποτέ ότι θα ελέγχουν οποιαδήποτε κυβέρνηση κάθε υποτελούς χώρας.

Αν βγάλουν Πρόεδρο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πράγμα που σημαίνει ότι θα κυβερνήσουν άλλον ενάμιση χρόνο, κανείς δεν ξέρει τι πολιτικό κλίμα θα επικρατεί τον Ιούνιο του 2016. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθεί να περιμένει όλο αυτό το διάστημα, χωρίς καθόλου να είναι βέβαιος ότι τότε θα μπορέσει να νικήσει και να σχηματίσει κυβέρνηση. Από την άλλη, τον Ιούνιο του 2016 πρέπει ΕΕ και ελίτ να προετοιμάζονται και για αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τελειωμένο το μνημόνιο!

Καθόλου δεν θέλουν μια τέτοια προοπτική. Οχι ότι τους τρομοκρατεί, βέβαια, αλλά ξέρουν ότι θα παιδευτούν πολύ περισσότερο, πιθανότατα, να ενσωματώσουν μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα προτιμούν ομαλή εναλλαγή στην εξουσία με πολύ πιο ευνοϊκούς όρους για τα συμφέροντά τους.

Χωρίς αυτοδυναμία θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν οι βουλευτικές εκλογές γίνουν στα τέλη Φεβρουαρίου ή Μαρτίου. Αν πετύχει η κολοσσιαία επιχείρηση κατασπάραξης των ΑΝΕΛ για να μείνουν εκτός Βουλής, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθεί να κάνει κυβέρνηση με το Ποτάμι, ένα πλήρως μνημονιακό κόμμα. Το τέλειο σενάριο για τους Γερμανούς!

Η ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔA

Του  Γιώργου Τοζίδη

αναδημοσίευση απο την ιστοσελίδα ερανίσματα

Στο 39ο τεύχος (Ιούλιος 2014) του Οικονομικού Δελτίου της Τράπεζας της Ελλάδος περιλαμβάνεται ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο της κ. Αικατερίνης Χαιρέτη με τίτλο «Η στεγαστική κατάσταση των κατοίκων της Ελλάδος στα χρόνια της κρίσης 2008 – 2012». Στο άρθρο περιλαμβάνονται σημαντικά στοιχεία για τη συνολική κατάσταση των νοικοκυριών στην πατρίδα μας που πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν στην κατάρτιση ενός αξιόπιστου προγράμματος για την έξοδο από την κρίση. Από το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύεται στο σημερινό εράνισμα η σύνοψη των ευρημάτων.

«Κατά το υπό εξέταση χρονικό διάστηµα (2008 – 2012), παρατηρείται µείωση του πληθυσµού της χώρας, τόσο σε επίπεδο Ελλήνων όσο και σε επίπεδο ξένων υπηκόων.

»Η Ελλάδα, από χώρα υποδοχής µεταναστών από άλλες χώρες, µετατρέπεται σε χώρα αποστολής µεταναστών σε άλλες χώρες, ενώ παράλληλα παρατηρείται αισθητή µείωση των γεννήσεων και των γάµων και υψηλή άνοδος των θανάτων. Όπως έχει καταδειχθεί από πολλές µελέτες µικρότερος ή όχι σηµαντικά µεγαλύτερος αριθµός γεννήσεων από τον αντίστοιχο αριθµό των θανάτων είναι σαφής δείκτης υπογεννητικότητας και, σε συνδυασµό µε την αύξηση του προσδόκιµου ζωής, δείκτης γήρανσης του πληθυσµού.

»Η καθοδική εξέλιξη του πληθυσµού, τόσο ως προς τη φυσική του κίνηση όσο και ως προς τη µεταναστευτική του διάσταση, αποτελεί ένδειξη ότι η χώρα βρίσκεται σε διαδικασία δηµογραφικής υποβάθµισης.

»Η εικόνα αυτής της υποβάθµισης ενισχύεται και από την εικόνα που δίνεται από την εξέλιξη της σύνθεσης των νοικοκυριών, όπου παρατηρείται αύξηση τόσο των ζευγαριών χωρίς παιδιά όσο και εκείνων µε ένα µόνο παιδί, µε τα δεύτερα να αυξάνονται µε αλµατώδη ρυθµό, ενώ αντίθετα παρατηρείται έντονη µείωση στα ζευγάρια µε τρία παιδιά και άνω µέχρι 16 ετών που µειώνονται µε επίσης με αλµατώδη αρνητικό ρυθµό µεταβολής. Έντονος, αλλά όχι αλµατώδης ρυθµός µεταβολής παρατηρείται και στα ζευγάρια µε δύο παιδιά µέχρι 16 ετών, ρυθµός που δίνει προβάδισµα σε απόλυτους αριθµούς στα τετραµελή νοικοκυριά στην Ελλάδα.

»Σε ό,τι αφορά τις στεγαστικές συνθήκες, κατά το υπό εξέταση διάστηµα, τόσο οι στεγαστικές συνθήκες των νοικοκυριών της χώρας όσο και οι δυνατότητες διατήρησης των υφισταµένων στεγαστικών συνθηκών µεταβλήθηκαν επί τα χείρω, όπως καταδεικνύεται από µία σειρά δείκτες:

  • Αυξήθηκε ο αριθµός των νοικοκυριών που διαβιούν σε µη κανονικές κατοικίες, όπως καλύβες, παράγκες και καταστήµατα.
  • Αυξήθηκε επίσης ο αριθµός των νοικοκυριών που διαβιούν σε κατοικίες ενός, δύο και τριών δωµατίων, ενώ αντίθετα µειώθηκαν τα νοικοκυριά που διαβιούν σε κατοικίες τεσσάρων δωµατίων και άνω. Η µετακίνηση των νοικοκυριών σε µικρότερες κατοικίες ερµηνεύεται µόνο εν µέρει από τις µεταβολές στη σύνθεση των νοικοκυριών (αύξηση ολιγοµελών νοικοκυριών λόγω διάσπασης συµβίωσης νοικοκυριών δύο και τριών γενεών, αύξησης ζευγαριών µε λιγότερα παιδιά, διαζευγµένων, µονογονεϊκών οικογενειών), κατά το υπόλοιπο αποδίδεται σε οικονοµικούς λόγους.
  • Αυξήθηκαν τα νοικοκυριά που κατοικούν σε κατοικίες µε υψηλό συντελεστή παλαιότητας.
  • Αυξήθηκαν επίσης τα νοικοκυριά µε ιδιόκτητες κατοικίες που φέρουν οικονοµικά βάρη και εκείνα που διαβιούν σε κατοικίες που τους έχουν παραχωρηθεί.
  • Παρατηρήθηκε µετακίνηση των νοικοκυριών σε κατοικίες µικρότερου εµβαδού.
  • Παρατηρήθηκε αρκετά ισχυρή συσχέτιση µεταξύ ανόδου αριθµού µελών νοικοκυριού και ανόδου αριθµού δωµατίων των κατοικιών στις οποίες διαµένουν, όµως ο συντελεστής παλινδρόµησης καταδεικνύει ότι η άνοδος του αριθµού δωµατίων είναι πολύ µικρότερη από την άνοδο του αριθµού των µελών του νοικοκυριού.
  • Μειώθηκαν τα εισοδήµατα του συνόλου των νοικοκυριών. Αυξήθηκαν τα νοικοκυριά που εντάσσονται στα χαµηλά εισοδηµατικά κλιµάκια και µειώθηκαν τα περισσότερο εύπορα νοικοκυριά (βλέπε σχετικό πίνακα)».

Πίνακας μεταβολής διαθέσιμου εισοδήματος

Διαθέσιμο εισόδημα* 2008 2012 Μεταβολή
0 – 750 4,8% 10,6% +120,8%
751 – 1100 10,7% 15,4% +43,9%
1101 – 1450 11,5% 15,2% +32,2%
1451 – 1800 10,9% 13,3% +22%
1801 – 2200 13,0% 13,1%
2201 – 2800 14,1% 11,7% -17%
2801 – 3500 12,8% 8,4% -34,4%
3500 και άνω 22,3% 12,2% -45,3%

*Βάσει των επεξηγήσεων της ΕΛΣΤΑΤ, πρόκειται για τα εισοδήµατα που προκύπτουν µετά την αφαίρεση των άµεσων φόρων και των εισφορών στα ταµεία κοινωνικής ασφάλισης, δηλαδή πρόκειται για το διαθέσιµο εισόδηµα των νοικοκυριών.

 

Στην ίδια μελέτη καταγράφεται επιδείνωση της ανισοκατανομής του εισοδήματος στην Ελλάδα, που βρίσκεται στις πρώτες θέσεις μεταξύ των κρατών – μελών της Ε.Ε. καθώς η ανισοκατανοµή, με βάση τον δείκτη Gini, έχει αυξηθεί από 33,2 το 2008 σε 34,3 το 2012. Όπως όμως προκύπτει από τον σχετικό Πίνακα μεταβολής του διαθέσιμου εισοδήματος, η επιδείνωση της ανισοκατανομής του εισοδήματος συμβαίνει σε χαμηλότερα εισοδηματικά επίπεδα και αυτό το στοιχείο πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν από όσους εκτιμούν ότι η αναδιανομή εισοδήματος μπορεί, από μόνη της, να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε έξοδο από την κρίση. Αλλά γι’ αυτό το τεράστιο θέμα περισσότερα από Σεπτέμβρη…

Η Αίγινα στο μεγάλο παιχνίδι “αποικιoποιήστε τη χώρα”-επεισόδιο νέας πενταετίας

Στις μέρες μας εκτέθηκε στη δημοσιότητα κείμενο 60 δημάρχων απ’ όλη την Ελλάδα που κατά γενική ομολογία στηρίχθηκαν από το κυβερνητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ή τουλάχιστον έχουν μια σοβαρή πρόσβαση στο μηχανισμό της. Το κείμενο που φέρει τον τίτλο «Κίνημα Ανατροπής στην Αυτοδιοίκηση» που θυμίζει και λίγο την άκρα αριστερά, το υπογράφει και ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Αίγινας Μούρτζης. Είναι ένα κείμενο το οποίο εμπεριέχει κάποιες αλήθειες που ωστόσο έχουν καταστεί καραμέλα στο στόμα των εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης από την εποχή του Καλλικράτη και μετά, απολογητικές φανφάρες για την απραξία που έχουν περιέλθει. Έρχονται στην κυριολεξία αντιμέτωποι με την εφαρμογή του Καλλικράτη ο οποίος αποβλέπει σε μια τοπική αυτοδιοίκηση που θα είναι μακρύ χέρι του κράτους, χωρίς να πραγματοποιούν τη στοιχειώδη κριτική στο θεσμό. Αναπαράγοντας μια συνθηματολογία «αποσχιστική» σχεδόν, χωρίς να αναιρούν τον Καλλικράτη επιδίδονται σε ριζοσπαστικούς ακροβατισμούς στηρίζοντας κατά γράμμα τις βασικές συντεταγμένες της λογικής του. Διότι, τι μπορεί να σημαίνει η «εφαρμογή πολιτικών φορολογικής αποκέντρωσης, η παροχή δυνατότητας εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων του ιδιωτικού τομέα για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών» αν δεν σημαίνει τη δυνατότητα περεταίρω φορολόγησης των δημοτών και την εκποίηση της δημοτικής περιουσίας ή την εκχώρηση της διαχείρισης δομών, σε ιδιώτες; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η «τοπική ανάπτυξη και ενίσχυση της απασχόλησης, αποτελούν ζητήματα πρώτης προτεραιότητας» πέρα από την εφαρμογή προγραμμάτων για τους ανέργους τα οποία διαχειρίζονται και πλουτίζουν διάφορες αναπτυξιακές εταιρίες που τρώνε την πίτα κι αφήνουν κάποια ψίχουλα για ανέργους (που κι αυτοί, μέσο θα βάλουν για να ενταχθούν); Τι σημαίνει ότι «είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε δράσεις για την προώθηση της χρήσης κι άλλων χρηματοδοτικών εργαλείων όπως ΣΔΙΤ, Συμβάσεις Παραχώρησης, Ομόλογα Έργων κ.ά.» αν δεν σημαίνει την περεταίρω παρασιτοποίηση των τοπικών οικονομιών και μάλιστα όταν δεν ακούγεται ούτε μια λέξη για την τοπική παραγωγή; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει το «να διεκδικήσουμε την ανάληψη νέων ρόλων στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής και της πρόληψης της υγείας, μέσα από την αναζήτηση συνεργασιών με φορείς και τον ιδιωτικό τομέα» αν δεν σημαίνει την «συνεργασία» ιδιωτών, ΜΚΟ και κράτους (προς όφελος των ιδιωτών που βρίσκουν έτοιμες υποδομές για να κερδοσκοπούν) στον τομέα της υγείας αλλά και σε άλλους τομείς όπως τα ΕΣΠΑ ή «τους πόρους του Πράσινου Ταμείου» στο οποία και αναφέρονται σαφώς, πεδίο δόξης λαμπρόν για τους γκαουλάιτερ του κυρίου Φούχτελ;
Απ’ ότι φαίνεται μέσα από το κείμενο, κι αν προσπεράσει κανείς τον παλαιοκομματικό σαφή χαρακτήρα που εν τέλει ενδυναμώνει τη συμμετοχή του στον κομματικό μηχανισμό αποποιούμενος αυτόν, φαίνεται η εναρμόνιση με την Καλλικρατική λογική μετατροπής της χώρας σε χώρου (διασπασμένης σε Περιφέρειες) και της προσπάθειας φυγόκεντρων δυνάμεων που αυτή παράγει ως αποτέλεσμα. Χωρίς ίχνος συσχέτισης με την ευρύτερη πραγματικότητα, οι 60 δήμαρχοι 1)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στους δημότες τους οποίους διοικούν μεταθέτοντας την ευθύνη για τα δυσάρεστα αποτελέσματα της διοίκησή τους στην κεντρική εξουσία, 2)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στον κομματικό μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας στον οποίο ανήκουν αποκτώντας ένα μεγεθυμένο ρόλο μέσα σε αυτόν, και 3)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στην προσδοκία τους να διεισδύσει ακόμα περισσότερο ο ιδιωτικός τομέας διενεργώντας για λογαριασμό του μια προσπάθεια απορρόφησης κονδυλίων σε μια περίσταση που «δεν είναι σήμερα ευχερής η αξιοποίησή τους».
Ο ανέξοδος πατριωτισμός των 60 δημάρχων και των υπολοίπων που θα συνυπογράψουν το κείμενο, σαφώς δεν δημιουργεί ούτε μια θετική ρωγμή αλλά εξοικειώνει περισσότερο με τις βασικές παρασιτικές, αντιεργατικές και αντιπαραγωγικές κατευθύνσεις του μνημονίου και του Καλλικράτη ως τοπικής του συνδήλωσης. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα στήριγμα στο καθεστώς αποικιοποίησης της χώρας και της εφαρμογής μέτρων φιλελευθεροποίησης αλλά και της ολοένα μετατροπής των δήμων σε εξαρτήματα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου με χρήματα που απομυζούν από τους απλούς εργαζόμενους. Κι αυτό με τη διαχρονική παθολογία του πολιτικού κατακερματισμού συμφερόντων και ιδιοτελών πόθων.

το νέο «ρυθμιστικό σχέδιο» και η Αίγινα (3)

ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής, Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις
ΜΕΡΟΣ 1ο
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ
Άρθρο 10
Οικιστικό Δίκτυο και Δίκτυο Πολεοδομικών Κέντρων
3. Το Οικιστικό Δίκτυο, το οποίο διαμορφώνεται στη βάση των αρχών της ισόρροπης ανάπτυξης και συμπληρωματικότητας, οργανώνεται σε τρία ιεραρχικά επίπεδα: Μητροπολιτικά Κέντρα, Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας, Δημοτικά Κέντρα.
3.2. Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας
Τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας αποτελούν τα δευτερεύοντα κέντρα ή συστήματα κέντρων της Χωρικής Ενότητας Λεκανοπεδίου που συγκεντρώνουν πολυδιάστατη ανάπτυξη και έχουν σημαντική εμβέλεια μέσα στη Χωρική Ενότητα στην οποία ανήκουν, αναδεικνύοντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της και μπορεί να περιλαμβάνουν και ορισμένες συμπληρωματικές δραστηριότητες μητροπολιτικής ακτινοβολίας. Συνιστούν δίκτυο συμπληρωματικών κέντρων πολλαπλών δραστηριοτήτων, τα οποία διατηρούν ταυτόχρονα τη λειτουργική
τους αυτοτέλεια και ετερογένεια, προωθώντας την εσωτερική συνοχή και την ισόρροπη ανάπτυξη.
Τα κέντρα αυτά κατηγοριοποιούνται με βάση πολλαπλά κριτήρια, όπως η γεωγραφική θέση στο ευρύτερο οικιστικό δίκτυο, η βέλτιστη διασύνδεση με εθνικές και διαπεριφερειακές μεταφορές, το επίπεδο παρεχομένων
υπηρεσιών διοίκησης, πρόνοιας, εκπαίδευσης, το πληθυσμιακό μέγεθος, το επίπεδο απασχόλησης, το επίπεδο κοινωνικής συνοχής, η πολυλειτουργικότητα, οι προοπτικές ανάπτυξης χρήσης κατοικίας και η προσβασιμότητα στα μέσα σταθερής τροχιάς. Τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας εντός Χωρικής Ενότητας Λεκανοπεδίου είναι οι Δήμοι Καλλιθέας, Γλυφάδας, Αμαρουσίου, Νέας Ιωνίας και Περιστερίου, καθώς και οι δημοτικές ενότητες Κηφισιάς, Κερατσινίου και Δραπετσώνας. Αντίστοιχα, τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας εκτός Χωρικής Ενότητας
Λεκανοπεδίου είναι οι Δήμοι Παλλήνης, Κρωπίας, Ραφήνας, Λαυρίου, Αχαρνών και Αιγίνης, καθώς και οι δημοτικές ενότητες Ωρωπού, Ελευσίνας, Ασπροπύργου, Μεγάρων και η δημοτική ενότητα Αγ. Στεφάνου του δήμου Διονύσου.
Για όσους δεν το αντελήφθησαν, ο Δήμος Αίγινας πρόκειται να αναβαθμισθεί σε «διαδημοτικό κέντρο ευρείας ακτινοβολίας». Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για μια δημοτική αρχή που αδυνατεί να εξυπηρετήσει επαρκώς και στα στοιχειώδη τους δημότες και κατοίκους της; Ότι θα εξυπηρετεί από τη νέα της θέση, τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Μην ξεχνάμε ότι ο Δήμος Αίγινας ανήκει στη «χωρική Ενότητα Νησιωτικής Αττικής, η οποία περιλαμβάνει τους Δήμους Αίγινας, Τροιζηνίας, Αγκιστρίου, Σαλαμίνας, Σπετσών, Ύδρας, Πόρου και Κυθήρων, καθώς και την κοινότητα Αντικυθήρων» σύμφωνα με την παράγραφο δ του άρθρου 8. Τι θα μπορούσε λογικά να συμβαίνει μ’ αυτήν την διευθέτηση;
-Η αναγκαστική αύξηση των υποδομών σε διοικητικές υπηρεσίες που ήδη αναχώρησαν από την Αίγινα (Εφορία) ή υποβαθμίσθηκαν (ΔΕΗ, ΟΤΕ) που θα εξυπηρετούν τους κατοίκους της «χωρικής ενότητας νησιωτικής Αττικής» ή υπηρεσιών της περιφέρειας που δεν υπάρχουν; Θα γίνει η Αίγινα η «μικρή πρωτεύουσα» του Αργοσαρωνικού;
-Θα υπάρξει αναβάθμιση της ακτοπλοΐας με κέντρο την Αίγινα σε μια περίοδο που μόνο μειώνονται τα δρομολόγια για τον «πιο κοντινό προορισμό» της Αθήνας;
-Θα υπάρξει διοικητική μέριμνα για τις εκπαιδευτικές δομές σε μια περίοδο που ετοιμάζονται απολύσεις του 15% των εκπαιδευτικών και σύμπτυξη και υποβάθμιση των σχολικών μονάδων;
-Θα υπάρξει μέριμνα για την κάλυψη δευτερογενούς φροντίδας υγείας με υποδομές γενικού νοσοκομείου, στην Αίγινα, η οποία θα καλύπτει τους κατοίκους της «χωρικής ενότητας νησιωτικής Αττικής», τη στιγμή που απειλείται η δημόσια υγεία από τα μέτρα του μνημονίου και έχουμε ένα υποβαθμισμένο σε προσωπικό και υποδομές Κέντρο Υγείας και ένα εκκλησιαστικό «νοσοκομείο» που ελαχίστως καλύπτει, και με υποσχέσεις που είναι αδύνατο να εκπληρωθούν ή αν εκπληρωθούν θα ακριβοπληρώνονται;
-Θα υπάρξει μέριμνα για αξιοποίηση της Αίγινας με νέα αγορά η οποία θα εξυπηρετεί τους κατοίκους των γύρω νησιών; Δηλαδή θα έρχονται για μεγάλες αγορές (αυτοκίνητο, ανταλλακτικά κλπ), θα δημιουργηθούν υποδομές για το χονδρεμπόριο, θα γίνει κάτι σαν διαμετακομιστικός σταθμός;
Σε γενικές γραμμές, όπως περιγράφονται και τα παραπάνω στο γενικό κείμενο για το ρυθμιστικό, μάλλον δεν θα προκύψει τίποτε από αυτά, όχι για την εξυπηρέτηση των κατοίκων των γύρω νησιών αλλά ούτε για την Αίγινα. Το ρυθμιστικό είναι «η συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων περεταίρω υποβάθμισης της παραγωγικής δυνατότητας και επέκτασης του τριτογενούς τομέα υπηρεσιών, της ανάδειξης μιας μονομερώς τουριστικής ταυτότητας, της οικοδόμησης, αξιοποίησης προς όφελος των επιχειρηματιών και εμπορευματοποίησης των αδόμητων χώρων, της συνέχειας αντιφάσεων χωροταξίας που διαχρονικά διαπιστώνονται, της εμπέδωσης των μνημονιακών-κατοχικών επιλογών και της επέκτασης των οδηγιών της ΕΕ, σε μια συγκυρία που η γερμανική, πλέον, Ευρώπη έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους». Έχει τεθεί προκειμένου να εξυπηρετήσει μια δράκα κρατικοδίαιτων παράσιτων (Μελισσανίδης, Λάτσης κλπ) που θα μπορέσουν διαμέσου αυτού να επεκταθούν στο όνομα της ανάπτυξης και των νέων θέσεων εργασίας στα κάτεργά τους. Μια προσπάθεια για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αποκέντρωσης και δημοκρατικού προσανατολισμού, σημαίνει την αποαποικιοποίηση της οικονομίας και της πολιτικής της. Αλλά αυτό είναι υπόθεση κινήματος κι όχι σχεδίων επί χάρτου.

————————–

Το σχέδιο νόμου «Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής, Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις» αποτελεί όπως αναφέρει και το ίδιο, τη συνέχεια ρύθμισης ζητημάτων που άπτονται οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών κατευθύνσεων. Μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί μια συνολική εποπτεία, για τις δυο αυτές χωρικές ενότητες Αθήνας-Αττικής, Θεσσαλονίκης και των πέριξ αυτών χωρικές υποενότητες, που συμπτύσσει και συμπυκνώνει τις επιλογές που αφορούν στο κατοχικό μνημόνιο καθώς και σε όλες τις απόπειρες εφαρμογών από πλευράς κυβερνήσεων κυρίως μετά το 1950. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να ειπωθεί ότι το «ρυθμιστικό» είναι η συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων περεταίρω υποβάθμισης της παραγωγικής δυνατότητας και επέκτασης του τριτογενούς τομέα υπηρεσιών, της ανάδειξης μιας μονομερώς τουριστικής ταυτότητας, της οικοδόμησης, αξιοποίησης προς όφελος των επιχειρηματιών και εμπορευματοποίησης των αδόμητων χώρων, της συνέχειας αντιφάσεων χωροταξίας που διαχρονικά διαπιστώνονται, της εμπέδωσης των μνημονιακών-κατοχικών επιλογών και της επέκτασης των οδηγιών της ΕΕ, σε μια συγκυρία που η γερμανική, πλέον, Ευρώπη έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους.
Έτσι λοιπόν, οι νόμοι του μνημονίου και της συρρίκνωσης του κοινωνικού τομέα, της επίθεσης προς τους εργαζόμενους, της πώλησης της δημόσιας περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ, της εκχώρησης-εκποίησης του φυσικού πλούτου της χώρας, του Καλλικράτη που μετατρέπει τη χώρα σε χώρο, βρίσκονται πίσω από τις εν πολλοίς εύηχες αλλά και αυτονόητες στοχεύσεις του «ρυθμιστικού» νομοσχεδίου, οι οποίες παρουσιάζονται από τους αποστάτες επιστήμονες, συντάκτες του. Έτσι λοιπόν σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον όπου το σύμπλεγμα της παρασιτικής τάξης των επιχειρηματιών-πολιτικών εξαγορασμένων-δημοσιογράφων, κυριαρχεί στην ζωή της χώρας, σε μια περίσταση που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε προσαρμογή και αμηχανία μπροστά στο φάσμα της διογκούμενης φτωχοκτονίας και της διάλυσης της μικροϊδιοκτησίας, το «ρυθμιστικό» έρχεται να ικανοποιήσει αυτό το σύμπλεγμα, εκπροσωπώντας όλες τις επιμερισμένες πτυχές ενός διαγράμματος, που η μια συμπληρώνει την άλλη.
Η εκ των πραγμάτων δοκιμή στην περίπτωση της Νέας Φιλαδέλφειας για την επιβεβαίωση των επιχειρηματικών σχεδίων Μελισσανίδη έρχεται να αποκαλύψει τις δυνατότητες αυτού του συμπλέγματος. Οι δυο αυτές περιοχές που συγκεντρώνουν πληθυσμιακά το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας είναι αυτές στις οποίες κυρίως θα τεθούν σε εφαρμογή της σχέδια επέκταση της αγοράς και του κρατικού ελέγχου. Κάθε πτυχή και συνέπεια αυτής της συνολικής επίθεσης, σε κάθε χωρική ενότητα, πτυχή και συνέπεια που διαφαίνεται απλά ως μια «ρύθμιση», συμπληρώνει η μια την άλλη σε μια κοινωνικοπολιτική συγκυρία ανακατατάξεων είτε προς τη μεριά μιας χρήσιμης φασιστικής εφεδρείας ή ενός προσφάτως αναπτυσσόμενου φιλομνημονιακού κέντρου που θα παίξουν τον χρήσιμο κεντρικό ρόλο εφαρμογών μιας πολιτικής του λιγότερο κακού στις οριστικές επιλογές αποικιοποίησης της χώρας, τώρα και τμηματικές και ελεγχόμενες στις πιο ελεγχόμενες περιοχές τις χώρας. Συνεπώς οι διαχρονική παθολογία του μικροπολιτικού παλαιάς κοπής «που φτιάχνει τα γεφύρια και φέρνει τουρίστες» συναντάται με τους εκπροσώπους της μεταμοντέρνας κατοχής της χώρας που με «οικολογικές» ευαισθησίες, με «συμμετοχικές» αναφορές, με «κριτική» στα συμπτώματα των πόλεων τεράτων που δημιούργησαν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, με αναφορές στην κοινωνική συνοχή και ακόμα με σύγχρονο φιλελεύθερο-ελευθεριακό λόγο ρυθμίζει πλέον τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στις σύγχρονες μητροπόλεις του εξαρτημένου «Νότου» επεκτείνοντας το καταναλωτικό, παρασιτικό και φτωχοκτονικό μοντέλο.

σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

 

φράουλες και αίμα-η Ελλάδα των δουλοκτητών και της θεσμισμένης αδικίας

«Σαν το φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους…»

αναδημοσίευση από το Άρδην

 

του Θόδωρου Ντρίνια

Έτσι παρομοίαζε τη Δικαιοσύνη ένα σύνθημα που διάβασα κάποτε σε έναν τοίχο. Το προσπερνούσα συνήθως μουρμουρίζοντας για την εφηβική δραματικότητα του ύφους του νεαρού αντεξουσιαστή που το ανέγραψε. Μετά τη χτεσινή απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου της Πάτρας, που ουσιαστικά αθώωσε τους δουλέμπορους της Μανωλάδας και επέβαλε κάποιες ποινές-χάδι στους τραμπούκους τους που πυροβόλησαν στο ψαχνό δεκάδες αλλοδαπούς εργάτες γης όταν εκείνοι ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, για ένα είμαι σίγουρος: «το φίδι σίγουρα δεν δαγκώνει όσους φοράνε μοκασίνια»…

Δεν είναι μόνο η απίστευτη διάσταση της απόφασης με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ούτε το γεγονός ότι η αγόρευση-καταπέλτης της εισαγγελέως πετάχτηκε στην κυριολεξία στο καλάθι των αχρήστων από δικαστές και ενόρκους πετυχαίνοντας ένα δικονομικό αποτέλεσμα όπου «αποδεικνύει» ότι τα έμμισθα εκτελεστικά όργανα του τσιφλικά έδρασαν αυτοβούλως (!) και μάλιστα στέλνοντας 40 ανθρώπους στο νοσοκομείο (τους τέσσερις σοβαρά) χωρίς να έχουν, τάχα, πρόθεση να σκοτώσουν! Χειρότερο απ’ όλα είναι αυτό το καταραμένο 7-0 της απόφασης (που σημαίνει ότι δεν εφεσιβάλλεται) στο οποίο συναίνεσαν και οι «λαϊκοί» δικαστές, οι ένορκοι, αποδεικνύοντας πόσο βαθιά έχει φτάσει το δηλητήριο της δουλοκτησίας στο λαϊκό σώμα. Μια κοινωνία που ανέχτηκε, αν δεν επικρότησε, το κρατικά και παρακρατικά οργανωμένο δουλεμπόριο, ήδη από την εποχή του Σημίτη και των Ολυμπιακών έργων, μέχρι σήμερα στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, αρνείται εν τέλει στα θύματα τη στοιχειώδη δικαιοσύνη. Και μάλιστα τη στιγμή που η ίδια κοινωνία εδώ και τέσσερα χρόνια στενάζει κάτω από το ζυγό των  Μνημονίων και της Μέρκελ μετατρεπόμενη σε κοινωνία του 1/3 (βολεμένων) και 2/3 (αποκλεισμένων).

Με την απόφαση αυτή δεν νομιμοποιείται απλά η βάναυση συμπεριφορά των εκάστοτε αφεντικών στους εργαζόμενούς τους, όπως διατείνονται κάποιοι υπερασπιστές των εργατών γης – δεν είναι χαζοί να εκτεθούν ξανά με πυροβολισμούς και παρόμοια, πήραν το μάθημα. Κυρίως, στέλνεται ένα βροντερό μήνυμα σε όλη την κοινωνία ότι την εποχή του Μνημονίου και της μαζικής ανεργίας νόμος γίνεται το «σκάσε και σκύψε το κεφάλι» μπροστά στο πιο μικρό έως το πιο μεγάλο αφεντικό που σου δίνει ένα 15άρι ή 20άρι για τον μόχθο σου (…έτσι όπως ακριβώς σκύβουν το κεφάλι τους οι κυβερνώντες μας μπροστά στο ΔΝΤ και τη Γερμανία για να παίρνουν το επόμενο μεροκάματο – δόση δανείου). Και αυτό το μήνυμα αφορά σε όλους όσους δεν ανήκουν στο τυχερό 1/3, Έλληνες και ξένους. Φαίνεται, λοιπόν, ότι σαν κοινωνία δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα να αντιληφθούμε την ουσία του μηνύματος και αυταπατόμαστε ότι αφορά σε κάποιους άλλους, παρά τα όσα έχουμε τραβήξει τα τελευταία χρόνια. Όταν δεν μπορούμε να προσφέρουμε ούτε καν την αυτονόητη και σύμφωνη με την κοινή λογική και αξιοπρέπεια δικαιοσύνη, τότε έχουμε πολύ δρόμο ακόμη για την δική μας απελευθέρωση.

Τοπικά Σύμφωνα Αποδόμησης στην Αίγινα από την Πειρατική Δημαγωγία ή αλλιώς πώς κοροϊδεύουν τον κοσμάκη

Η σύμπραξη Δήμων της Περιφέρειας νήσων Πειραιά με ιδιωτικές επιχειρήσεις παροχών συμβουλών και οργάνωσης σεμιναρίων για την απορρόφηση χρημάτων από το Επιχειρησιακό πρόγραμμα 2007-2013 με τον ανατριχιαστικό τίτλο «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού», πέτυχε με «κωδικό ΟΠΣ 464668, σύμφωνα με την απόφαση ένταξης στον Άξονα Προτεραιότητας 3 Διευκόλυνση της πρόσβασης στην Απασχόληση», τη διοργάνωση επιδοτούμενων σεμιναρίων για ανέργους στην Αίγινα. Το παραμύθι της ανάπτυξης διαιωνίζεται με μια παράταση στη μιζέρια και με μπόλικη κοροϊδία. Φτωχά παιδιά και άνεργοι από την Αίγινα θα εκπαιδευτούν στην «υποδοχή και εξυπηρέτηση πελατών καταστημάτων μαζικής εστίασης». Λες και η μετατροπή της νεολαίας του νησιού σε πλήρωμα για τις εργασιακές γαλέρες των «καταστημάτων μαζικής εστίασης» χρειάζεται ειδικά σεμινάρια για την «υποδοχή και την εξυπηρέτηση». Η κοροϊδία συνεχίζεται με λόγια ηχηρά που προτρέπουν τους νέους να «να μπουν δυναμικά στην αγορά εργασίας» ενώ οι άνεργοι που «θα θέλανε να ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση θα τους δοθεί συμβουλευτική καθοδήγηση (business plan) και σχετική βοήθεια υπαγωγής σε πρόγραμμα επιχορήγησης/επιδότησης, εφόσον αξιολογηθεί θετικά η αίτησή τους, από το φορέα εταίρο της «Πειραϊκής Δημιουργίας» που είναι υπεύθυνος για την υλοποίηση των  business plans». Έτσι ακόμα κι αν βρεθεί ο νέος επιχειρηματίας θα είναι υποχρεωμένος σε φορέα της σύμπραξης «Πειραϊκή Δημιουργία» προκειμένου να είναι αυτός που υποχρεωτικά θα τον καθοδηγήσει. Ένα πακέτο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα επιχειρηματιών που αρμέγουν τα χρήματα του ΕΣΠΑ για να δημιουργήσουν τις ψεύτικες ελπίδες σε παιδιά που θέλουν να ανοίξουν ένα μαγαζί ή να δώσουν την «ανάσα» των 600 ευρώ και με την υπόσχεση ότι «οι καταρτιζόμενοι θα απασχοληθούν στην επιχείρηση μετατρέποντας την πρακτική τους άσκηση σε σύμβαση εργασίας».
Ο Δήμος της Αίγινας συμμετέχει λοιπόν στην κοινοπραξία με τον παραπλανητικό τίτλο «Πειραϊκή Δημιουργία» ενισχύοντας τις εταιρίες συμβουλών και οργάνωσης των σεμιναρίων διαιωνίζοντας το πρόβλημα της ανεργίας, της καταστροφής των μικροεπαγγελματιών και της επιδείνωσης των εργασιακών σχέσεων.
Ένας νέος κόσμος στο νησί μας πρέπει να σκύψει σοβαρά σε ένα δίλλημα που όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται όλο και πιο οριακό: υπηρέτες των ξένων αφεντάδων και των ντόπιων υπαλλήλων τους ή αφέντες στον τόπο μας; Και μπορεί, ναι μπορεί, να απαιτήσει τα χρήματα που σήμερα πάνε για τα μικρά και μεγάλα αφεντικά να μην είναι τα ψίχουλα από τα τραπέζια των σεμιναρίων αλλά να είναι παραγωγικές υποδομές για το νησί, που με τη σειρά τους θα ανοίξουν θέσεις εργασίας και αξιοπρέπειας, για μια χρήσιμη και παραγωγική δραστηριότητα.

Επενδύσεις στην Αίγινα (με κεφαλαίο L και F)

αναδημοσίευση από την “Άλλη Αίγινα”

Επενδύσεις στην Αίγινα (με κεφαλαίο L και F)

 

Αφιερωμένο σ’ όποιον δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει

του Γιώργου Κυριακού

Τι σημαίνει αποικία;

α)Επενδύσεις με κεφαλαίο Λάμδα (Lamda) στην Αίγινα (ή τι σχέση έχει η Αίγινα με το Ελληνικό)

Εδώ και κάποια χρόνια ο όμιλος επιχειρήσεων Λάτση Lamda Development«μέσω της κατά 100% θυγατρικής της εταιρείας ΓΕΑΚΑΤ, κατέχει οικόπεδο 116 στρεμμάτων στην περιοχή Πέρδικα της Αίγινας. Οι επιτρεπόμενες χρήσεις γης επιτρέπουν 22.000 τ.μ. της οικιστικής ανάπτυξης».

Ως γνωστόν, ήδη, έχει ξεκινήσει μέσα στο περιβάλλον φτωχοκτονίας  μια απέραντη φιλολογία για «επενδύσεις και ανάπτυξη» και διαμέσου των οικοδομικών μεγάλων έργων. Αυτές, σύμφωνα με την οργανωμένη προπαγάνδα θα μπορέσουν να συμμετέχουν στη διάσωση της χώρας δημιουργώντας θέσεις εργασίας και διευρύνοντας τον κύκλο της αγοράς. Σύμφωνα με τοπικό υποστηρικτή της επένδυσης, το έργο αυτό των 37.000.000 ευρώ «θα δημιουργήσει δεκάδες εάν όχι εκατοντάδες θέσεις εργασίας». Ο ίδιος με στόμφο διατείνεται ότι επενδύσεις τέτοιου βεληνεκούς «θα καταστήσουν την Ελληνική αγορά παραθεριστικής κατοικίας το πιο δυναμικό είδος ανάπτυξης ακίνητης περιουσίας τόσο για την εγχώρια όσο και την ξένη χρηματαγορά». Με τέτοιου είδους φτωχά  κόπι πέιστ που εντοπίζει κανείς χύμα στο διαδίκτυο, ντόπιοι παράγοντες και επίδοξα -ίσως- στελέχη επενδύσεων, προετοιμάζουν με τους τοπικούς μηχανισμούς προπαγάνδας, απαραίτητους σε τοπικό επίπεδο, το έδαφος για τις «αλκυονίδες μέρες στην οικονομική βαρυχειμωνιά που ζούμε». Σίγουρα και οι μελοδραματικές αντιγραφές εκθέσεων επιπέδου Α΄ Γυμνασίου, πιάνουν τόπο.

Κι ο ίδιος με ψηλά τον «πήχη»αλλού, αναφέρεται εκτενέστερα στο έργο αυτό του ομίλου με κεφαλαίο Lamda: «Είναι 170 πολυτελείς κατοικίες ένα μαγαζί 45 τετραγωνικά και ένα περίπτερο που θα συνοδευτούν από μικρό βιολογικό, δεξαμενή 1500 κυβικών (την στιγμή που η Πέρδικα έχει δεξαμενή 900 κυβικών) και όλα τα οικήματα θα είναι βιοκλιματικά!  Γνωρίζω ότι ο σκοπός του κάθε ιδιώτη είναι το κέρδος αλλά το νησί έχει ανάγκη αυτή την επένδυση»!

Ο ίδιος πάλι ερμηνεύοντας κάποιες πιθανές ενστάσεις για τις εργασιακές γαλέρες που έχουν στηθεί στο όνομα της ανάπτυξης αλλά και για το παράλογο αυτής της επένδυσης λέει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του, ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος του συνδυασμού των μεγάλων έργων, Θάτσερ-«Κίνηση Ευθύνης»:«Έχω ακούσει πολλές απόψεις για το συγκεκριμένο θέμα, απόψεις που φτάνουν στα όρια του παραλόγου, όπως ότι εκεί θα δουλέψουν δούλοι που θα μένουν σε παραγκούπολη, ή ότι εκεί θα γίνουν μαγαζιά και πολλά άλλα! Ζούμε στην Ευρωπαϊκή ΈνωσηΣίγουρα δεν πρέπει και δεν θα ανεχτούμε στον βωμό της κερδοσκοπίας των εργολάβων να αναπτυχθούν τέτοια φαινόμενα. Από την άλλη πλευρά η συγκεκριμένη επένδυση θα δώσει εργασία κατά την διάρκεια της υλοποίησης αλλά και ύστερα, όταν αυτά τα σπίτια κατοικηθούν… Εύκολα θα αντιπαραθέσει κάποιος ότι στην Αίγινα υπάρχουν 400 αδιάθετα σπίτια τι να κάνουμε άλλα 170; Η απάντηση είναι απλή. Θεωρώ δεδομένο ότι αυτοί που κάνουν την επένδυση δεν θέλουν να χάσουν τα χρήματα τους, το πρώτο που θα εξασφαλίσουν είναι να πουληθούν πριν ακόμα ξεκινήσουν οι εργασίες». Ζούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σαφώς δεν έχει ακούσει, ούτε για τις αλλαγές στις συλλογικές συμβάσεις, ούτε και για τα κάτεργα του ιδιωτικού τομέα (πάρε τόσα κι αν δε θέλεις φύγε). Αδιαφορώντας ακόμα και για τους ντόπιους συμπατριώτες του, ιδιοκτήτες των 400 αδιάθετων σπι
τιών (που δεν είναι άμοιροι ευθυνών για τη δική τους-μας κατάντια) απαντάει λιτά ότι το εξασφαλισμένο κέρδος των Λάμδα είναι πάνω από όλα. Εξάλλου θα δώσει«δεκάδες εάν όχι εκατοντάδες θέσεις εργασίας».

Πόσες και πώς;

Ακόμα κι αν δεν επιλέξει ο όμιλος Λάμδα τη στρατηγική να εισαγάγει τη δική του αγορά εργασίας και προϊόντων, όπως έχει συμβεί στις «πολιτισμένες χώρες» που αναφέρεται ο ντόπιος διαφημιστής των Λάμδα, κάτω από ποιες συνθήκες θα εργαστούν ή θα «συν»εργαστούν ντόπιοι; Και ποιοι; Και πόσοι; Το «δεκάδες ως εκατοντάδες» είναι μια απατηλή υπόσχεση αλλά και μια τακτική που ταυτίζεται με μια άλλη επένδυση που αφορά στην ίδια την περιοχή της Πέρδικας: την εγκατάσταση υδατοκαλλιέργειας. Η εμπειρία έχει δείξει ότι πάντοτε είναι τόσοι, ώστε να προκαλέσουν ένα σοβαρό διχασμό μέσα στις τοπικές κοινωνίες για να μπορεί να προχωράει και να κερδίζει η επένδυση. Η εμπειρία έχει επίσης δείξει ότι αμείβεται το κατάστρωμα με ψίχουλα και με υποσχέσεις ντόπιων παραγόντων για περεταίρω απασχόληση. Η εμπειρία έχει δείξει ότι στρατολογούν συνήθως κάποια στελέχη από την τοπική κοινωνία για να μπορούν, αυτά, να στηρίζουν προπαγανδιστικά την επένδυση στην περιοχή. Η εμπειρία έχει δείξει ότι καταπατούν κάθε έννοια νόμου με την ανοχή και τη συνενοχή των δημοτικών αρχών. Όπως ακριβώς και με τις υδατοκαλλιέργειες που ο ίδιος δεν επιθυμεί (για τους ίδιους λόγους που επιθυμεί την επένδυση Λάτση) στην περιοχή.

Από την άλλη οι 170 «βιοκλιματικές» (τσ, τσ! οικολογικές ευαισθησίες) κατοικίες σημαίνει χτίσιμο και επέμβαση στο ήδη κακοποιημένο περιβάλλον (με υλικά και τρόπους μιας άλλης τεχνογνωσίας και τεχνολογίας-αυτό για όσους νομίζουν ότι θα εργαστούν), σημαίνει κατανάλωση νερού με τα πρότυπα της δύσης, σημαίνει βοθρολύματα με τα πρότυπα της δύσης, σημαίνει απορρίμματα με τα πρότυπα της δύσης. Όλα αυτά εκμηδενίζονται με τη μαγική φράση «δένουν με το περιβάλλον». Και βέβαια κάθε ένσταση αφορά στον «εγωισμό» και στη «μικροκακία». Και το πιο τραγικό ακόμα είναι ότι αν κάποιος άλλος μίλησε ενάντια σε αυτήν την επένδυση προτείνει αντί αυτής, ένα πεντάστερο ξενοδοχείο.

Ας είναι καλά ο ιστοχώρος ο οποίος παίρνει συνέντευξη από τον διαφημιστή των Λάμδα, που ενώ λέει άλλα, αλλού, του εύχεται «καλή επιτυχία !!!!!!!! (με 8 θαυμαστικά-ένα για κάθε επένδυση). Μια χαρά τα λέει η τοπική δεξιά αντίληψη:«δεκάδες εάν όχι εκατοντάδες θέσεις εργασίας». Η σχέση της τοπικής μας αριστεράς με το ίδρυμα Λάτση δεν είναι παρά για μια μόνο θέση, κι αυτήν του μούτσου, στο πλοίο «Νεράιδα».

β)Επενδύσεις με κεφαλαίο Φι (Fouchtel) στην Αίγινα (ή τι σχέση μπορεί να έχει ο Φούχτελ με το Σάκη τον Τάκη, τον Φίλιππο και το Μήτσο)

Ακόμα δεν ξεκίνησαν αλλά λένε ότι θα ξεκινήσουν. Ο δήμαρχός μας Σάκης Σακκιώτης, προχώρησε πέρα από την Ελληνογερμανική Συνέλευση δημάρχωνκαι ανέλαβε τη διαφήμιση του γερμανικού παράγοντα. Έτσι, σύμφωνα με το δελτίο τύπου 9/5/2014, που είναι ένα ακόμα χρήσιμο κόπι πέιστ, συμμετείχε σε ημερίδα οργανωμένη από την πρεσβεία της Γερμανίας, με θέμα: «ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ μία αναπτυσσόμενη αγορά». Εκεί παρουσιάστηκε όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου του συνεργάτη της γερμανικής κατοχής «το νέο εγχείρημα «Via Egnatia” που κέρδισε ήδη τις εντυπώσεις στην εφετινή Διεθνή Τουριστική Έκθεση ITV του Βερολίνου, project ενταγμένο στην ενότητα «Δημιουργία Δικτύων για ανάπτυξη Τουριστικών Προορισμών»… Στην ενότητα «Ανάπτυξη Τουριστικών Προορισμών μέσω μεγάλων επενδύσεων» παρουσιάστηκε το μοντέλο του Kosta Navarino».

Για να δούμε, τι σημαίνουν όλα αυτά;

Η Εγνατία Οδός δεν είναι παρά ένα «εγχείρημα» καταστροφής του περιβάλλοντος, δημιουργίας νέων περιφράξεων και συνόρων μέσω της εισπρακτικής πολιτικής των διοδίων, καταστρατήγηση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων και υπονόμευσης κάθε άλλης παραγωγικής δραστηριότητας. Ο τουρισμός uber alles! Σε συνθήκες δουλείας, όπως άλλωστε αυτές διαφημίστηκαν στο νησί μας.

Η άλλη περίπτωση που παρουσιάστηκε είναι η «επιτυχής» επένδυση του περίφημου καπετάν Βασίλη, την οποία οι Πυλαίοι είχαν περί πολλού (πριν τα «επιτυχή» της αποτελέσματα). Ας αφήσουμε όμως την ίδια την Κίνηση Πολιτών Μεσσηνίας «ΚΙΝΩ» με κείμενο που χρονολογείται από το 2005, να αφηγηθεί το ιστορικό«Η Περιοχή Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης (Π.Ο.Τ.Α.) Μεσσηνίας, συνίσταται από τρία τμήματα εκτάσεως 1.450 τα οποία χωροθετούνται στο Νομό Μεσσηνίας και στις περιοχές των Δήμων Γαργαλιάνων, Νέστορος, Πύλου και Πεταλιδίου. Στις περιοχές αυτές εντάσσεται ο μοναδικός ιστορικός, φυσικός και οικολογικός χώρος που περιλαμβάνει τον όρμο του Ναυρίνου, αρχαιολογικούς χώρους (κλασσικούς και προϊστορικούς), το μοναδικό βιότοπο της Λιμνοθάλασσας, περιοχές εξαιρετικής ομορφιάς και γης υψηλής παραγωγικότητας, αλλά και περιοχές προστασίας ενταγμένες στο δίκτυο NATURA (GR 225004). Το κάθε τμήμα Π.Ο.Τ.Α., με τον εισαγωγικό νόμο που τις θεσπίζει και τις περιγράφει άρθρο 29 του Ν.2545/97), περιλαμβάνει ένα σύνολο τουριστικών εγκαταστάσεων , εγκαταστάσεων ειδικής τουριστικής υποδομής και συμπληρωματικές εγκαταστάσεις αναψυχής, άθλησης και διάθεσης ελευθέρου χρόνου.

Την υλοποίηση των σχεδίων κατασκευής και εκμετάλλευσης περιοχών Π.Ο.Τ.Α. αναλαμβάνει η εταιρία ΤΕΜΕS A.E., συμφερόντων της εφοπλιστικής οικογένειας Βασιλείου Κωνσταντακόπουλου. Η εν λόγω οικογένεια κάνει από την δεκαετία του ’80 την παρουσία της στην περιοχή αποκτώντας γη στο μεν τμήμα «Ρωμανός» από την οικογένεια Κοκκέβη (αρχική έκταση 800στρ.), στο δε τμήμα Πύλου από τις υπό εκκαθάριση εταιρίες Καραγιώργη (γνωστού για σχέδια για κατασκευή ναυπηγείων και βαριάς βιομηχανίας) εκτάσεως περίπου 1.200 στρ. Η συγκέντρωση της γης δεν γίνεται εξαρχής με σκοπό την τουριστική αξιοποίηση αλλά ως η συνήθης εναλλακτική τοποθέτηση – επένδυση του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

Το θεσμικό πλαίσιο ολοκληρώνεται με κοινές υπουργικές αποφάσεις (1998) και η ενδιαφερόμενη εταιρία αρχίζει εντατικά να αγοράζει γη και να κινείται για τις πρώτες εγκρίσεις. Παρουσιάζεται και το επενδυτικό σχέδιο το οποίο στην πρώτη του φάση περιλαμβάνει 2.400 κλίνες, στα τμήματα Ρωμανού και Πύλου, γήπεδα γκολφ, συνεδριακό κέντρο, θαλασσοθεραπείας κλπ. Παρά τις αρνητικές εισηγήσεις των εφοριών αρχαιοτήτων (Κλασσικών, Βυζαντινών, Εναλίων, Νεοτέρων Μνημείων) και παρά την επιφυλακτική έως αρνητική στάση του συνόλου του Αθηναϊκού Τύπου (π.χ. ο «Ριζοσπάστης» γράφει για «Ξενοδοχείο η Ελλάς», ο «Αδέσμευτος Τύπος» (του Μήτση) ότι «θάβουν τις αρχαιότητες», «η Καθημερινή» ότι «κτίζεται ο Όρμος του Ναυρίνου» κλπ.) το ΚΑΣ αποφασίζει θετικά για την επένδυση. Παράλληλα το έργο εντάσσεται στο Β’ ΚΠΣ με 50 δις και ανακοινώνεται ότι ξεκινά το 2000 και θα είναι αποπερατωμένο το 2002 (!!!).

Το 2001 με την ΚΥΑ 24069/3817/19-10-2001 (ΦΕΚ 887/22-10-01) χαρακτηρίζονται οι περιοχές της ΠΟΤΑ και οριοθετούνται ενώ εγκρίνονται οι χρήσεις γης και όροι εκμετάλλευσης και τίθενται οι περιορισμοί και οι όροι προστασίας του περιβάλλοντος. Με την ΚΥΑ ορίζεται ως μέγιστος αριθμό κλινών οι 3.500 στο τμήμα Ρωμανού και 1.200 στο τμήμα της Πύλου και η ανέγερση κτιρίων για ειδικές χρήσεις 17.500 τ.μ. και 40.000 τ.μ. αντίστοιχα., ενώ θέτει και ως προθεσμία τα δύο (2) έτη για την απόκτηση της γης που λείπει για να προβεί στην πλήρη αδειοδότηση της υλοποίησης. Σύμφωνα δε με την ενημερωτική έκθεση που συνέταξε το 1999 η ΤΕΜΕS A.E. ο συνολικά δομημένος χώρος για το τμήμα Ρωμανός θα ανέρχεται σε 148.000 τ.μ. ενώ για το τμήμα Πύλου 103.000 τ.μ.

Το Β’ ΚΠΣ τελείωσε χωρίς να έχει αρχίσει το έργο και για τούτο έχει πλέον ενταχθεί στο Γ’ ΚΠΣ (ΥΠΑΝ – ΕΠΑΝ-Μ5.2) με το ποσό των 60 δις. Παρά δε την διαρκώς τροποποιούμενη νομοθεσία (ισχύει μόνο για την ΠΟΤΑ Μεσσηνίας και δεν ισχύουν οι γενικοί νόμοι!!!!!) και τις διαρκείς παρατάσεις (ήδη δόθηκε η τρίτη!!!!) το έργο δεν έχει εξασφαλίσει ούτε την έγκριση των περιβαλλοντικών όρων ενώ έχει προκαλέσει πολλές φορές τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Το επενδυτικό σχέδιο απευθύνεται μεν σε ένα μοναδικό τόπο, όμως ο τόπος αυτός βρίσκεται σε διαρκή υποβάθμιση του τοπικού παραγωγικού συστήματος (κρίση αγροτικού συστήματος, ανύπαρκτη οριζόντια διασύνδεση με μεταποίηση, ισχνή τουριστική ανάπτυξη, χαμηλή αξιοποίηση ιστορικών και οικολογικών πόρων, τεράστιες ελλείψεις σε κοινωνική και τεχνική υποδομή κλπ.). Το αναπτυξιακό έλλειμμα η θεσμική εξουσία και η εκπροσώπησή της επιχείρησε να το καλύψει με την ομόφωνη και άνευ όρων στήριξη στην ΠΟΤΑ. Έτσι το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων, το νομαρχιακό συμβούλιο Μεσσηνίας ομόφωνα (εκτός από τους εκπροσώπους των παρατάξεων της αριστεράς που κρατούν τελευταία μια πιο κριτική στάση σε θέματα περιβαλλοντικής αδειοδότησης έργων εκμετάλλευσης ποταμών), το σύνολο των τοπικών Μ.Μ.Ε. διαγωνίζονται ποιος θα παράσχει την μεγαλύτερη στήριξη και πως θα κατασταλούν οι όποιες κριτικές φωνές ή τα άπειρα πλέον ερωτήματα των πολιτών.

ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΟΛΟΙ;;;

Παρά την σχεδόν ισοπεδωτική – ολοκληρωτική νοοτροπία των κρατούντων, κάποιοι ανησυχούν, στέκονται κριτικά, θέτουν ερωτήματα και ελέγχουν. Από τους πρώτους που στάθηκαν κριτικά και άρχισαν να ασκούν έλεγχο σε όσα σωτηριολογικά εξαγγέλλονταν είναι η Κίνηση Πολιτών «ΚΙΝΩ» με έδρα την Πύλο, η οποία μάλιστα εκδίδει διμηνιαίο έντυπο (υπό έκδοση το φύλλο υπ’αρ.21).

Τα μέλη της ΚΙΝΩ, πολίτες από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου και επαγγελματικής δραστηριότητας από την πρώτη στιγμή παρακολούθησαν την υπόθεση, έφεραν στο προσκήνιο τις απίστευτες παλινωδίες τόσο της επενδύτριας εταιρίας όσο και της κεντρικής ή τοπικής εξουσίας αλλά και έλεγξαν και την στάση των Μ.Μ.Ε. (συχνά αντιδεοντολική στάση υμνολογίας). Προκειμένου να πείσει και να πειστεί η ΚΙΝΩ, διοργάνωσε στις 31.3.02 ημερίδα σταθμό (από οργανωτική άποψη, από συμμετοχή του κόσμου, το διάλογο και τα επιχειρήματα που αναπτύχτηκαν) με την συμμετοχή επιστημόνων κύρους και καθηγητών πανεπιστημίων (Ευθ.Παπαδημητρίου, Λ.Παπακωνσταντινίδης, Π.Σαμπατακάκης, Λ.Τηνιακός, Κ.Χατζιμιχάλης) με την βοήθεια των οποίων ελέγχθηκαν μια σειρά από ερωτήματα και παράμετροι για τις επιπτώσεις της επένδυσης στην περιοχή. Πάνω από όλα όμως έδειξε η ΚΙΝΩ με το μοναδικό ανοιχτό και δημοκρατικό διάλογο (παρεβρέθηκε και ο επενδυτής και έλαβε το λόγο, όπως και πολιτικοί εκπρόσωποι της περιοχής) έδειξε τον υπεύθυνο τρόπο προσέγγισης τέτοιων σοβαρών θεμάτων.

Την τεράστια επιτυχία της ημερίδας επιχείρησε να καλύψει η ημερίδα που διοργάνωσε το ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με θέμα «Εργαζόμενοι και Τουρισμός» που έγινε στους Γαργαλιάνους στις 15.4.02 με μοναδικό σκοπό να ξανα-προβληθούν οι θέσεις των επενδυτών, όμως και εκεί η ΚΙΝΩ με την παρέμβαση των εκπροσώπων της έθεσε ερωτήματα και άσκησε έντονη κριτική.

Το ίδιο έγινε και στην ημερίδα που διοργάνωσε ο Δήμος Γαργαλιάνων στις 20.11.2004 με την συμμετοχή των επενδυτών και μεγάλου αριθμού επιστημόνων και μελετητών. Στην ημερίδα αυτή, με καθοριστική την παρέμβαση της ΚΙΝΩ αλλά και πολιτών, αποκαλύφτηκε η έλλειψη επιχειρημάτων και η μη δέσμευση για κανένα κρίσιμο θέμα. Έτσι κλονίστηκε η «τυφλή» και άνευ όρων αποδοχή από τους κατοίκους αλλά και κάποιους εκπροσώπους.

Η δράση της ΚΙΝΩ δεν έχει αφήσει ασυγκίνητους σοβαρούς αναλυτές, πανεπιστημιακούς και μάχιμους ριζοσπάστες οικολόγους, έτσι για την δράση της ΚΙΝΩ και την ΠΟΤΑ έχουν ασχοληθεί αναλυτές όπως ο Γ.Βότσης, ο Γ.Σχίζας, ο Β.Παπακριβόπουλος αλλά και εφημερίδες όπως η Καθημερινή, η Ελευθεροτυπία, η ΑΥΓΗ, η ΕΠΟΧΗ και το περ.ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ.

Η ΚΙΝΩ έχει θέσει ερωτήματα για την αναπτυξιακή, οικολογική και κοινωνική σκοπιμότητα της επένδυσης. Έχει: 1. αντιταχτεί στα γήπεδα γκολφ (έγινε από ευρωβουλευτή των πρασίνων επερώτηση στην Ευρωβουλή, ενώ υπάρχει συντονισμός με το κίνημα των anti – golfers), 2. για την άσκηση αναγκαστικής απαλλοτρίωσης για την απόκτηση γης για την κατασκευή τους, 3. για την καταστροφή του περιβάλλοντος και την βίαιη αλλαγή χρήσης γης, 4. για την κατασπατάληση του σπάνιου υδατικού πόρου και για την αφειδώς και χωρίς κανέναν έλεγχο παραχώρηση επέμβασης σε δύο ποτάμια, 5. για την σκανδαλώδη ρύθμιση του χώρου που αντί για πολεοδόμηση επιτρέπει (με νόμο!!) την σύσταση οριζόντιων και κάθετων ιδιοκτησιών, 6. για την απαλλαγή από φορολογία για κάθε μεταβίβαση ή αγορά, 7. για την μείωση του ποσοστού παραχώρησης για την εξασφάλιση ενός στοιχειώδους δικτύου κοινοχρήστων χώρων (από 212 στρ. με νόμο μειώνεται η έκταση στα 50), 8. για την μη οριοθέτηση των ρεμάτων και των ποταμών, 9. για την υποβάθμιση του ζητήματος της NATURA και για πολλά άλλα επιμέρους.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;;;

Όλα δείχνουν το τελευταίο διάστημα και ειδικά μετά την «ανάληψη των πρωτοβουλιών» εκ μέρους του κ.Αβραμόπουλου, ο οποίος βάλθηκε να αναπτύξει όλη την Ελλάδα, ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τα φαραωνικά σχέδια της ΠΟΤΑ Μεσσηνίας. Το θράσος και η ασυδοσία έχουν φτάσει σε βαθμό να έχει κατασκευάσει δύο λιμνοδεξαμενές με υδροληψία από χείμαρρο και ποταμό αντίστοιχα χωρίς καν να έχει καταθέσει την τελική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων στο ΥΠΕΧΩΔΕ και επομένως χωρίς καμμία έγκριση του κύριου έργου. Επίσης προχωρά σε αναγκαστικές απαλλοτριώσεις για να αποκτήσει την αναγκαία γη για την κατασκευή των γηπέδων γκολφ, παρά την προσφυγή των θιγομένων με τρεις προσφυγές στο Σ.τ.Ε. και τις σχετικές αιτήσεις αναστολής εκτέλεσης της ΚΥΑ για τις απαλλοτριώσεις. Τέλος χωρίς καμμία έγκριση και νομιμότητα εκριζώνουν χιλιάδες ελαιόδενδρα και δασώδεις εκτάσεις ενώ προβαίνουν σε μεγάλης κλίμακας χωματουργικές εργασίες χωρίς να ευαισθητοποιείται κανείς, παρά τις επώνυμες καταγγελίες σε δασαρχείο, πολεοδομία, αστυνομία, ΥΠΕΧΩΔΕ και Επιθεωρητές Περιβάλλοντος».

Αυτή ήταν η περίφημη Φλώριντα της Μεσογείου που παρουσιάστηκε στο σεμινάριο τουριστικής πολιτικής από πλευράς γερμανών γκαουλάιτερ. Αυτά είναι και τα πρότυπα των συνεργατών τους, γνωστών και μη εξαιρετέων.

 

Αίγινα 16-5-2014

οι φοροαπαλλαγές των εφοπ-ληστών

αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη
…Από τη σχετική έκδοση του υπουργείου Οικονομικών που αναφέρεται στις φοροαπαλλαγές συνολικά, ο «Ρ» επιλέγει και δημοσιεύει λέξη προς λέξη τις απαλλαγές που αναφέρονται στο εφοπλιστικό κεφάλαιο:
  • Απαλλάσσονται από οποιοδήποτε φόρο εισοδήματος τα κέρδη που προκύπτουν από την εκμετάλλευση πλοίων. Να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με τη νέα φορολογική κλίμακα οι μισθωτοί και συνταξιούχοι πληρώνουν φόρο εισοδήματος για κάθε εισόδημα που είναι πάνω από 357 ευρώ το μήνα.
  • Απαλλάσσεται από κάθε φορολογία η υπεραξία που μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε από την πώληση κάποιου πλοίου, είτε από την είσπραξη ασφαλιστικής αποζημίωσης είτε από άλλη αιτία. Σύμφωνα με το φορολογικό σύστημα όσοι αποφασίσουν να πουλήσουν κάποιο ακίνητο, πληρώνουν φόρο υπερτιμήματος.
  • Απαλλάσσεται από το φόρο εισοδήματος το ποσό των καθαρών κερδών ή μερισμάτων κάθε ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας που εκτός από την εκμετάλλευση πλοίων έχει και άλλες εκμεταλλεύσεις. Με τον τρόπο αυτό ενισχύεται η τάση δημιουργίας επιχειρήσεων – μαϊμού στον κλάδο, μόνο και μόνο για να κερδίζουν φοροαπαλλαγές για δραστηριότητες σε άλλους κλάδους.
  • Απαλλάσσονται από το φόρο πλοία α’ κατηγορίας, ναυπηγούμενα στην Ελλάδα.
  • Μείωση του φόρου κατά 50% σε πλοία και κρουαζιερόπλοια α’ κατηγορίας.
  • Απαλλάσσονται από το φόρο πλοία α’ κατηγορίας που υφίστανται επισκευές και οι δαπάνες για αυτές καλύπτονται με εισαγωγή συναλλάγματος.
  • Μείωση του φόρου κατά 60% σε επιβατηγά πλοία, μηχανοκίνητα και ιστιοφόρα, ανεξαρτήτου υλικού αυτών.
  • Μείωση του φόρου κατά 75% στα αλιευτικά πλοία.
  • Απαλλάσσονται από το φόρο φορτηγά πλοία εφόσον έχουν ηλικία μικρότερη των 30 ετών.
  • Απαλλάσσεται από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά ή κρατήσεις υπέρ του Δημοσίου ή κάποιου τρίτου το εισόδημα που αποκτάται από γραφεία ή υποκαταστήματα αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων που εγκαθίστανται στην Ελλάδα.
  • Απαλλάσσεται από κάθε φόρο, τέλος, εισφορά ή κράτηση το εισόδημα που δημιουργείται από την εκμετάλλευση πλοίου στο εξωτερικό.
  • Απαλλάσσονται από κάθε τέλος, τα έγγραφα που συντάσσονται για την εφαρμογή του Ν. 27/1975.
  • Μειώνεται η εισφορά προς το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (ΝΑΤ) για τα πλοία που αποδεδειγμένα αργούν λόγω επισκευών, ελλείψεως εργασίας ή άλλης αιτίας. Η μείωση είναι ανάλογη με το χρόνο της αργίας.
  • Απαλλάσσονται από το φόρο κύκλου εργασιών τα τουριστικά επαγγελματικά πλοία ή πλοιάρια.
  • Απαλλάσσονται από τα τέλη κυκλοφορίας και από το εφάπαξ πρόσθετο ειδικό τέλος τα τουριστικά πλοία και πλοιάρια και οι βενζινάκατοι επαγγελματικής ή ιδιωτικής χρήσης.
  • Απαλλάσσονται από τα τέλη κυκλοφορίας και από το εφάπαξ πρόσθετο ειδικό τέλος τα υπό ξένη σημαία τουριστικά πλοία και πλοιάρια επαγγελματικής ή ιδιωτικής χρήσης.
  • Απαλλάσσονται από το φόρο κύκλου εργασιών και από τους δασμούς τα ναυταθλητικά σκάφη κάθε τύπου που ανήκουν σε αναγνωρισμένους ναυτικούς ομίλους ή ναυτικά σωματεία ή μέλη αυτών.
  • Απαλλάσσεται από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά το εισόδημα που αποκτάται από εταιρείες χαρτοφυλακίου που κατέχουν αποκλειστικά μετοχές εταιρειών πλοιοκτητριών που βρίσκονται υπό ελληνική σημαία.
  • Απαλλάσσονται από κάθε τέλος ή άλλη επιβάρυνση υπέρ του Δημοσίου ή τρίτο η διανομή κερδών και το καθαρό προϊόν της εκκαθαρίσεως αυτής, η ανάληψη κεφαλαίου και οι σχετικές εξοφλητικές αποδείξεις, οι εγγραφές στα βιβλία της εταιρείας και τα δικαιολογητικά καθώς και άλλα έγγραφα που αφορούν πράξη που ενεργεί η εταιρεία στο εξωτερικό κατέρχονται στην Ελλάδα, οι καταθέσεις και τα δάνεια των μετόχων, η κεφαλαιοποίηση των κερδών και η μη ανάληψη των κερδών από τους μετόχους.
  • Απαλλάσσονται από το ΦΠΑ οι παραδόσεις και εισαγωγές πλοίων ή άλλων πλωτών μέσων για εμπορική ή άλλη εκμετάλλευση.
  • Απαλλάσσονται από το ΦΠΑ οι προμηθευτές καυσίμων για τη ναυσιπλοΐα αλλά και της επαγγελματικής αλιείας.
Ολα τα παραπάνω είναι ένα μικρό δείγμα για το βαθιά αντιλαϊκό, τον απόλυτα ταξικό και καθόλα αντιδραστικό χαρακτήρα του φορολογικού συστήματος. Ενα φορολογικό σύστημα που λειτουργεί ως ένα πρόσθετο εργαλέιο αναδιανομής υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και των εφοπλιστών. Είναι όμως και μια απάντηση αποστομωτική για όλους εκείνους που θρηνούν για τα μεγάλα δεινά που αντιμετωπίζει το εφοπλιστικό κεφάλαιο, από τους αγώνες των ναυτεργατών.

η σύγχρονη μετανάστευση στη Γερμανία

Καλωσήρθατε στο 1960! Σύγχρονοι Γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία. Ανταπόκριση από Βερολίνο

by 

της Αλίκης Γκερλιώτη*

αναδημοσίευση από το barikat.gr

Και ακριβώς εκεί που η μεταπολιτευτική Ελλάδα είχε πιστέψει ότι οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες των γκασταρμπάιτερ[1] της δεκαετίας του 50 που φεύγανε με ένα μπογαλάκι για Γερμανία έχουν γίνει κομμάτι ενός μακρινού παρελθόντος, η κρίση  ήρθε να μας θυμίσει ότι  κάθε φορά που τα πράγματα σκουραίνουν σε έναν τόπο το τίμημα μπορεί να είναι ξανά και ξανά το ίδιο: Η απώλεια σχεδόν μιας ολόκληρης γενιάς.

Έτσι βλέπουμε σήμερα τις ίδιες εικόνες, σε μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή τους. Στα αεροδρόμια νέοι ως επί το πλείστον άνθρωποι, αλλά και ολόκληρες οικογένειες φεύγουν για το εξωτερικό. Εφοδιασμένοι με πτυχία και εκείνο το δυναμικό συμμετοχής σε αυτό το πράγμα που ονομάζουμε γίγνεσθαι μιας κοινωνίας, στην εργασία, στην κουλτούρα, την πολιτική, την έρευνα.

Την ίδια δε στιγμή που στην Ελλάδα συντελείται αυτό το καταστροφικό ξεπούλημα της περιουσίας του λαού και το brain drain της νέας γενιάς, στο Βερολίνο δημιουργείται μια πραγματικότητα εκτάκτου ανάγκης που παίρνει διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης.

Άνθρωποι κοιμούνται σε αυτοκίνητα και σε αεροδρόμια, χωρίς να μπορούν να βρουν στέγη ή εργασία επειδή δεν ξέρουν γερμανικά. Άλλοι εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες σε κουζίνες εστιατορίων, ανασφάλιστοι και κακοπληρωμένοι. Και όλοι αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα στην καθημερινή τους ζωή, καθώς δεν μπορούν να συνεννοηθούν στις γερμανικές υπηρεσίες, στο μετρό, στην επίσκεψη στο γιατρό.

Μέσα σε αυτήν την κατάσταση γίνεται σαφής η ανάγκη για την οργάνωση των μεταναστών και την κοινή αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων. Πράγματι, ο μόνος θεσμικός, συλλογικός κοινωνικός φορέας της Διασποράς στο Βερολίνο είναι η Ελληνική Κοινότητα Βερολίνου και οι σύλλογοι που απαρτίζουν το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο (ΕΠΚ).[2] Η παράδοση του Κέντρου αυτού είναι μεγάλη[3] και έχει ρίζες στον αντιδικτατορικό αγώνα, σε αγώνες για την καταπολέμηση του ρατσισμού και  στην κοινή δράση για την επίλυση των προβλημάτων των μεταναστών.

Με το νέο δυναμικό ανθρώπων που καταφτάνουν και με πολλή δουλειά, το ΕΠΚ έχει αρχίσει να αναλαμβάνει την ευθύνη που του αντιστοιχεί, ως εκπρόσωπος της Διασποράς, των αναγκών των νέων μεταναστών αλλά και ως φωνή μιας χώρας που αυτή τη στιγμή λεηλατείται. Έτσι ξεκίνησε ένα χρονικό αγώνων, αλληλεγγύης και αδιεξόδων.

Στο πλαίσιο του ΕΠΚ, δημιουργήθηκαν σταδιακά ομάδες μεταναστών που χωρίς αντίτιμο συνοδεύουν ως διερμηνείς συνμετανάστες  στις κρατικές υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, σε τράπεζες, σε θέματα ανάγκης. Η ιστοσελίδα της Κοινότητας εμπλουτίστηκε με ενημερωτικό υλικό, αγγελίες μεταξύ μεταναστών[4], συμβουλές και οδηγίες για τα πρώτα βήματα στην ζωή στο Βερολίνο, για τα πανεπιστήμια, για νομική και ψυχολογική υποστήριξη.  Δημιουργήθηκε εκπαιδευτικό πρόγραμμα[5] με κοινωνικό χαρακτήρα, που δίνει τη δυνατότητα σε νέους εκπαιδευτικούς και καλλιτέχνες να προσφέρουν μαθήματα διαφόρων ειδικοτήτων, από Γερμανικά και Ελληνικά μέχρι θέατρο και χορό. Δικηγόροι και νομικοί προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίες στο γραφείο του ΕΠΚ, ενώ δημιουργείται δανειστική βιβλιοθήκη για παιδιά και ενηλίκους[6].

Η δράση του ΕΠΚ δεν περιορίζεται στην κάλυψη των υλικών αναγκών των νέων μεταναστών. Είναι το κέντρο δράσεων, όπως το βίντεο συμπαράστασης του Βερολίνου στην ΕΡΤ[7], αντιφασιστικών ψηφισμάτων[8] και συγκεντρώσεων[9], καθώς και κέντρο εκδηλώσεων με πολιτικό και κοινωνικό πρόσημο[10]. Επειδή οι Έλληνες δεν είμαστε οι μόνοι μετανάστες στο Βερολίνο, έχουν ξεκινήσει διεθνικές επαφές με άλλες κοινότητες μεταναστών από άλλες χώρες που βιώνουν την κρίση με παρόμοιο τρόπο καθώς και με γερμανικούς συλλόγους που στέκονται αλληλέγγυοι δίπλα μας. Το ΕΠΚ αποτελεί τον χώρο που δραστηριοποιούνται επιτροπές διεθνικής δράσης[11], είναι η έδρα της Επιτροπής ενάντια στον Φασισμό, η έδρα ομάδων αλληλεγγύης στην Ελλάδα που αποτελούνται από Γερμανούς, Έλληνες αλλά και ανθρώπους άλλης καταγωγής.  Τέλος, το ΕΠΚ είναι ο χώρος όπου συντελείται βήμα-βήμα και με μεγάλες δυσκολίες η αποδόμηση της ρατσιστικής προπαγάνδας περί τεμπέλη και απατεώνα Έλληνα, ενός στερεότυπου εξαιρετικά διαδεδομένο στην γερμανική κοινωνία.

Βέβαια, παρά την στράτευση και την δουλειά των ανθρώπων του ΕΠΚ, όλη αυτή η προσπάθεια δεν είναι παρά μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό. Και αυτό διότι η πολιτική του ελληνικού κράτους σχετικά με τη διασπορά δεν μπορεί να υποκατασταθεί από ένα σύλλογο, ειδικά όταν η μεταναστευτική πολιτική του γερμανικού κράτους γίνεται όλο και πιο σκληρή.

Από τη μια πλευρά, το ελληνικό κράτος ουδέποτε έδειξε κάποια ιδιαίτερη μέριμνα για την Διασπορά. Οι Έλληνες του Αποδήμου αποτελούσαν στην καλύτερη περίπτωση μια βολική δεξαμενή ψήφων που την πακετάρανε και τη φέρνανε κουκί-κουκί στις εκλογές, και στην χειρότερη κάτι αδιάφοροι Λαζογερμανοί που έρχονται τα καλοκαίρια να λιαστούν στον ήλιο και μετά τα 70 για να χαρούν τη γερμανική τους σύνταξη στην πατρίδα.

Αυτή η χρόνια πολιτική αμέλεια της διασποράς έρχεται σήμερα να πάρει τραγικές διαστάσεις. Το ίδιο ελληνικό κράτος που με τις εγκληματικές πολιτικές μιας βάρβαρης λιτότητας εξουθενώνει οικονομικά και κοινωνικά και τέλος διώχνει το ανθρώπινο δυναμικό του, τώρα σταμάτησε την επιχορήγηση των ελληνικών πολιτιστικών κέντρων στη Γερμανία με αποτέλεσμα τα τελευταία να κλείνουν το ένα μετά το άλλο στερώντας από τους μετανάστες τον συλλογικό τους φορέα και το μέσο διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους.

Επιπλέον, τώρα πάνω στην εξέλιξη του μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος της κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση διαλύει σταδιακά και την ελληνική εκπαίδευση στη Γερμανία, η οποία δεν είναι φολκλόρ αλλά αποτελούσε το μόνο σημείο επαφής των παιδιών των μεταναστών με την ελληνική εκπαίδευση και την πολιτική τύχη της χώρας καθώς και το μόνο «εισιτήριο» επιστροφής.  Τα ελληνικά και ευρωπαϊκά σχολεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο, παρά τις διαμαρτυρίες και τις καταλήψεις διαρκείας των μαθητών, των δασκάλων και των συλλόγων γονέων[12]. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκεται σε εξέλιξη αγώνας ενάντια στο κλείσιμο του ευρωπαϊκού σχολείου «Όμηρος»[13].  Αποτέλεσμα της διάλυσής του θα είναι τα παιδιά να εισάγονται απροετοίμαστα  στο έντονα ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα της Γερμανίας και στην πράξη συχνά να αποκλείονται από την Ανώτατη Εκπαίδευση, τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ελλάδα.

Αυτή η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, πρώτα να απαξιώσει και στη συνέχεια να διαλύσει την ελληνική συλλογική εκπροσώπηση και εκπαίδευση, έρχεται να σκιαγραφήσει μια πραγματικότητα της οποίας οι πολιτικές συνέπειες θα κυνηγούν για δεκαετίες τη χώρα. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαδικασία απομύζησης εργατικού, πνευματικού και πολιτιστικού δυναμικού, η οποία πλαισιώνει την οικονομική και πολιτική επίθεση τόσο από μεριάς ελληνικής κυβέρνησης και των υποστηρικτών της όσο και από μεριάς Γερμανικού Ιμπεριαλισμού στον κόσμο της εργασίας.  Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας θα είναι η οριστική απώλεια μιας γενιάς και η σταδιακή αποδόμηση του κοινωνικού και δημογραφικού ιστού της χώρας.

Όσο αγαπούμε τον μετανάστη και παλεύουμε για την προστασία της ιδιαιτερότητας και των δικαιωμάτων του, τόσο μισούμε τη μετανάστευση και τις αστικές τάξεις που εξυπηρετεί. Και η ολοένα και πιο σκληρή μεταναστευτική πολιτική του γερμανικού κράτους δίνει μια πολύ καλή εικόνα για τον τρόπο που γίνεται αντιληπτή η εισροή ανθρωπίνου δυναμικού από τις πληττόμενες χώρες της νότιας και ανατολικής Ευρώπης και δείχνει και τα όρια της δράσης του ΕΠΚ.

Πράγματι, οι γκασταρμπάιτερ του 50 και του 60 δεν ήταν και ούτε όφειλαν να γίνουν “κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας”. Ζούσαν σε γκέτο, δε μάθαιναν γερμανικά και ήταν “φιλοξενούμενοι”. Έρχονταν για να προσφέρουν εργατική δύναμη και να φύγουν. Τριγυρνάνε ακόμα στα καφενεία και τις ταβέρνες, χωρίς να μπορούν να συμμετέχουν στην πλειοψηφία τους σε οποιαδήποτε κοινωνική διεργασία σε οποιαδήποτε γλώσσα και για οποιοδήποτε σκοπό.

Μετά ήρθε η μετανάστευση του 80. Τότε τα κλιμάκια της γερμανικής διοίκησης επιστράτευσαν τη λέξη “Integration” (ενσωμάτωση). Οι μετανάστες δεν ήταν πλέον φιλοξενούμενοι, έρχονταν για να μείνουν, δημιουργώντας όσο το δυνατό λιγότερα προβλήματα. Η πολιτική ενσωμάτωσης στόχευε στο σπάσιμο των γκέτο μέσα από τη μεταφυσική πίστη πως αν όλοι μάθουν Γερμανικά και δε φωνάζουν στο μετρό η γερμανική κοινωνία θα μπορούσε να τους αγνοεί χωρίς κόπο. Μείνε αλλά μην ενοχλείς ένα πράγμα.

Σήμερα είμαστε πλέον στο τρίτο στάδιο που κυριαρχείται από τις λέξεις “Partizipation και Empowerment” (συμμετοχή και ενδυνάμωση)[14]. Η κρίση δεν φέρνει πια μόνο χέρια, φέρνει και κεφάλια. Οι μετανάστες τώρα δεν αρκεί να δουλεύουν και δεν αρκεί να ενσωματωθούν. Πρέπει και να “συμμετέχουν”. Τα προγράμματα που προωθούνται είναι αυτά που κάνουν τον μετανάστη μέρος μιας διεργασίας που εισφέρει στο γερμανικό κράτος, προγράμματα έρευνας της αγοράς εργασίας και των αναγκών της. Η κουλτούρα πια δεν επικουρείται και η διαφορετικότητα δε γίνεται σεβαστή αλλά όχημα στελέχωσης του γερμανικού δημογραφικού κενού. Με άλλα λόγια: Στρατεύουμε τη διαφορετικότητα για να στηρίξουμε την αποτελεσματικότητα.

Στο πλαίσιο της στροφής αυτής σε μια πιο σκληρή και απαιτητική μεταναστευτική πολιτική το ΕΠΚ έχασε για τρείς μήνες την επιχορήγησή του από την Σύγκλητο του Βερολίνου, με αποτέλεσμα τώρα να βρίσκεται σε μεγάλο υπαρξιακό κίνδυνο[15].

Μπαλατζάρoντας, λοιπόν, ανάμεσα στην εγκατάλειψη από την ελληνική πλευρά και την εκμετάλλευση από την γερμανική, το ΕΚΠ δίνει έναν αγώνα τόσο απαραίτητο όσο και καταδικασμένο στα όριά του.

Στο πλαίσιο αυτού του αγώνα, καλούμε όλους τους μετανάστες τόσο στο Βερολίνο όσο και στις άλλες πόλεις να οργανωθούν μέσα στους συλλογικούς φορείς τους, να χτίσουν δίκτυα αλληλεγγύης  και να παλέψουν ενωμένοι απέναντι στις εκμεταλλευτικές πρακτικές και στα ρατσιστικά στερεότυπα.

Καλούμε όσους αγωνίζονται στην Ελλάδα να μην ξεχνούν ότι και στο Βερολίνο υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται και αυτοί και στέκονται δίπλα σας, έστω και από μακριά, σε κάθε προσπάθεια και κάθε διεκδίκηση. Άνθρωποι που αναμένουν την ευκαιρία να γυρίσουν και να συνεισφέρουν.

Τέλος, το ΕΠΚ είναι εδώ ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω και για έναν ακόμα λόγο: Περιμένει το κάλεσμα μιας λαϊκής ελληνικής κυβέρνησης για να συνεργαστεί και να συνεισφέρει σε πολιτικές επαναπατρισμού αυτής της χαμένης γενιάς, όταν έρθει η ώρα.

Καλή μας αντάμωση,


*Σερβιτόρα στο Βερολίνο,
Υποψήφια Διδάκτορας Ευρωπαϊκού Εργατικού Δικαίου και
Γραμματέας της Ελληνικής Κοινότητας Βερολίνου

[1]Από το 1955 η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας συνέταξε διακρατικές συμφωνίες  πρόσληψης εργαζομένων περιορίστου χρόνου με την Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Το εργατικό δυναμικό που ήρθε στη χώρα στο πλαίσιο αυτών των συμφωνιών (Anwerbeabkommen) χαρακτηρίστηκε ως Gastarbeiter, δηλαδή φιλοξενούμενοι εργαζόμενοι.

[15]http://gr-gemeinde.de/die-gemeinde-2/finanzierung/

Η «Νεράιδα» κι ο αριστερός της μούτσος: ένα ειδύλλιο στο λιμάνι της Αίγινας

(Από την παραπάνω σύναξη λείπει ο κύριος Γαβρόγλου-το 1990 ακόμα καταγγέλλεται ο ιμπεριαλισμός κι ο καπιταλισμός από διανοούμενους στην Ελλάδα)

 

Η «Νεράιδα», παλιό πλοιάριο της ακτοπλοϊκής γραμμής βρέθηκε πλέον ως πλωτό μουσείο, επισκέψιμο, στο λιμάνι της Αίγινας. Ως εδώ καλά. Ο δήμαρχος βεβαία δεν θα μπορούσε να λείπει από τις τελετές που θα μιλούσαν για ένα πλοίο που είναι ταυτισμένο με την κοινωνική και οικονομική ιστορία της Αίγινας. Θα ήταν εκεί για να υπενθυμίζει το ρόλο του ως άρχοντα του τόπου. Εκεί ήταν και ο Γαβρόγλου, πανεπιστημιακός, γνωστός στην Αίγινα από τη συμμετοχή του στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μέσα από την παρουσία του σε έντυπο και σε σύλλογο που σχετίζεται με αυτά. Γνωστός επίσης και για την παρουσία του το 2006 στην Αίγινα, σε εκδήλωση του τοπικού συλλόγου Δασκάλων-Νηπιαγωγών, για την παιδεία και για την υπεράσπιση του άρθρου 16 (για τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση), όταν η κυβέρνηση της ΝΔ με τις επιθέσεις εκείνης της περιόδου κατά του λαού, προσπαθούσε να το καταργήσει.  Όμως το πλοίο ανήκει στο ίδρυμα Λάτση, ίδρυμα ενός εφοπληστή, προσωπικού φίλου του πατέρα Μπους, της οικογένειας Μητσοτάκη και γνωστό επίσης για τις οικονομικές του δοσοληψίες την περίοδο της κατοχής. Ο Αργοσαρωνικός ήξερε πολύ καλά τις δουλειές του.

Αυτό όμως που είναι σημαντικό δεν είναι όλα αυτά, αλλά το πώς ο Γαβρόγλου, πανεπιστημιακός και γνωστός διανοούμενος από την αριστερά, βρίσκεται ως μέλος του ιδρύματος Λάτση και παριστάνει τον μούτσο-παρουσιαστή. Δεν είναι βέβαια ο μοναδικός διανοούμενος που τίθεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου και της υπηρεσίας των πολιτιστικών διαβατηρίων προς το κοινό, που του εξασφαλίζουν την κοινωνική ανοχή για όσα εγκλήματα έχει διαπράξει. Όμως βρίσκει πάντα, την αναγκαία στήριξη από τους αποστάτες διανοούμενους.

Η αποστασία των διανοουμένων σ’ ένα καράβι.

Διαβάστε το ιστορικό για τη δολοφονία 14 εργατών στην ΠΕΤΡΟΛΑ, το Σεπτέμβρη του 1992 καθώς και το πώς η εταιρία επεκτάθηκε στο http://antigeitonies2.pblogs.gr/istoriko-gia-thn-petrola.html

Διαβάστε για τον 12 ώρες νεκρό εργάτη, πεταμένο στο υπόγειο του εμπορικού κέντρου στο Ολυμπιακό χωριό Τύπου, που κατασκεύασε ο όμιλος Λάτση στο: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=169673

Διαβάστε για το THE MALL, του ομίλου Λάτση, το μεγαλύτερο αυθαίρετο στην ιστορία του ελληνικού κράτους: http://www.kokkino.org/index.php?option=com_content&task=view&id=421&Itemid=37

Ακούστε την ηχογραφημένη συζήτηση του Γ. Καραμπελιά με τον Γ. Παπαμιχαήλ για την αποστασία των διανοουμένων στο: http://www.youtube.com/watch?v=C3h9QRBe_7M και στο: http://www.youtube.com/watch?v=d65pdRc8gQQ