«O νεαρός ωθήθηκε» έξω από το τρόλεϊ με αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του καταθέτουν αυτόπτες μάρτυρες (Βίντεο)

Από την στήλη του Συλλόγου Ιντιφάντα στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς

Δημοσιεύθηκε το Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Όπως είναι γνωστό, εδώ και μήνες, μια από τις διεκδικήτριες για το ξεπούλημα της ΕΥΑΘ (αλλά και της ΕΥΔΑΠ), είναι η ισραηλινή εταιρία ύδρευσης Mekorot σε κοινοπραξία με τη ΓΕΚ και τον επιχειρηματία Αποστολόπουλο του Ομίλου Ιατρικό Αθηνών.

Η Mekorot είναι κρατική ισραηλινή πολυεθνική που δραστηριοποιείται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη κι έχει γίνει στόχος λαϊκών εκστρατειών σε πόλεις όπως η Λισσαβώνα, το Λος Άντζελες και το Μπουένος Άιρες, τόσο λόγω των προβλεπόμενων αυξήσεων στις τιμές όσο και λόγω της συνενοχής της στα εγκλήματα του ισραηλινού απαρτχάιντ. Ας δούμε, συνοπτικά, ποια είναι αυτά.
Τα εγκλήματά της ξεκινούν από τη δεκαετία του ’50 με την κατασκευή του τεράστιου δικτύου ύδρευσης που εκτρέπει νερά του Ιορδάνη ποταμού προς όφελος των Ισραηλινών και εις βάρος της Δυτικής Όχθης και των γειτονικών αραβικών κρατών.
Το 1982, η υποδομή ύδρευσης της Δυτικής Όχθης που ελεγχόταν από τον ισραηλινό στρατό κατοχής, παραδόθηκε στη Mekorot. Σήμερα η Mekorot λειτουργεί 42 πηγές στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, κυρίως στην περιοχή της Κοιλάδας του Ιορδάνη, που κυρίως υδροδοτούν τους, παράνομους σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, εποικισμούς.

Αυτό επιτρέπει στη Mekorot να κερδοφορεί από τους παράνομους εποικισμούς και τις σχετικές με αυτούς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επίσης η Mekorot εκμεταλλεύεται το παράνομο Τείχος του Απαρτχάιντ ή της Προσάρτησης, καθώς κάποιες πηγές είναι πλέον πίσω από αυτό, αποκόπτοντας έτσι τους Παλαιστίνιους από την πρόσβαση στις ίδιες τους τις πηγές και επιτρέποντας στην Mekorot την αποκλειστική εκμετάλλευση των υπόγειων υδάτινων πόρων.
Η Mekorot, συστηματικά, κάνει διακρίσεις εναντίον των Παλαιστινίων: Η παλαιστινιακή κατανάλωση στα Κατεχόμενα είναι περίπου 70 λίτρα τη μέρα κατά κεφαλήν -αρκετά κάτω από τα 100 λίτρα κατά κεφαλήν που συνιστάται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ)- όταν η ισραηλινή ημερήσια κατά κεφαλήν κατανάλωση είναι περίπου 300 λίτρα, δηλαδή τέσσερις φορές μεγαλύτερη. Σε κάποιες αγροτικές κοινότητες οι Παλαιστίνιοι επιβιώνουν με πολύ λιγότερα, έως και 20 λίτρα τη μέρα, το ελάχιστο που συνιστάται από τον ΠΟΥ σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.

Τα τελευταία χρόνια οι Παλαιστίνιοι αναγκάζονται και αγοράζουν σημαντικές ποσότητες νερού που αντλεί η Mekorot, κάτι που δεν θα χρειαζόταν αν τους επιτρεπόταν να αντλήσουν και να διατηρήσουν τα δικά τους πηγάδια. Έτσι η Mekorot εκμεταλλεύεται το συνολικό σύστημα παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων της κατοχής.
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το οικονομικό κόστος από τις χαμένες ευκαιρίες αρδευόμενης γεωργίας φτάνει έως και το 10% του ΑΕΠ και τις 110.000 θέσεις εργασίας.
Τέλος, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Press TV η Mekorot αντλεί ύδατα δίπλα ακριβώς από την αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας, «κλέβοντάς» της νερό και ταυτόχρονα προκαλώντας εισδοχή υφάλμυρου νερού, από τη Μεσόγειο, στα υπόγεια ύδατά της.

Σύλλογος Ιντιφάντα
http://intifadagr.wordpress.com/

 

Ηττηθήκαμε στην Κύπρο;

 

 

Τη Δευτέρα 15η Ιουλίου 1974 εκδηλώθηκε στη Λευκωσία, από την ελεγχόμενη από τη χούντα Εθνική Φρουρά, το προδοτικό πραξικόπημα κα­ι του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Το πραξικόπημα αυτό είχε από καιρό σχεδιαστεί στους παράδρομους της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που εκμεταλλευθήκαν άριστα τη μικρόνοια της ιωαννιδικής δικτατορίας. Η επιβολή της 21ης Απριλίου άλλωστε ήταν υπό τις «ευλογίες» του αμερικανικού παράγοντος που επιθυμούσε σφόδρα να κλείσει με μια λύση διπλής ένωσης το Κυπριακό, μόνιμη εστία εσωτερικής αναταραχής στο NATO. Παράλληλα από καιρό ήθελε να απαλλαγεί από τον Μακάρι­ο τον οποίο θεωρούσε εν δυνάμει «Κάστρο της Μεσογείου» και απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ.

 

Η επιβολή αυτής της «λύσης» (που με την ιερή λέξη της Ενώσεως κάλυπτε την ουσία που ήταν η διχοτόμηση) με πολιτικά μέσα είχε αποτύχει (σχέδιο Άτσεσον κ.λπ.) αφού ο Μακάριος ανθίστατο και δεν υπήρχε Ελλαδίτης πολιτικός που θα αναλάμβανε αυτό το κόστος. Δεν απέμενε παρά η δημιουργία μιας σκηνοθετημένης πολεμικής κρίσης. Πρώτη δοκιμή υπήρξαν τα γεγονότα του 1967 αλλά η υποχώρηση Παπαδόπουλου, και η προδοτική απόσυρση της μεραρχίας και του βαρύτατου οπλισμού της προ του τουρκικού τελεσιγράφου, θεωρηθήκαν επαρκές πρώτο βήμα.

 

Ακολούθησαν τα χρόνια της σκληρής αντιπαράθεσης με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Είναι πασίγνωστη η μέθοδος του ιμπεριαλισμού, όταν έχει να αντιμετωπίσει έναν σκληροτράχηλο αντίπαλο ηγέτη, να ενισχύει υπόγεια έναν ακόμη πιο «αδιάλλακτο» υπερπατριωτικό πόλο ώστε με τα μαξιμαλιστικά αιτήματα του να υπερκερνά τη στρατηγική του αυθεντικού αντιπάλου. Στην Κύπρο η παράταξη του γενναίου στρατιώτη αλλά πολιτικά αφελούς, Γ. Γρίβα έπεσε σε αυτή την παγίδα, ιδιαίτερα, μετά τον θάνατο του τελευταίου που αναίρεσε και το τελευταίο εμπόδιο αφού ο έλεγχος της ΕΟΚΑ-Β πέρασε πλέον απ’ ευθείας στη χούντα των Αθηνών.

 

Η υπονόμευση του εσωτερικού μετώπου στην Κύπρο στηρίχθηκε σε δύο σχήματα προπαγάνδας. Στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» (είμαστε σε μια ε­υχή αντικομμουνιστικής τύφλωσης) και στη δήθεν αντίδραση του Μακαρίου στην ένωση. Ένας εθνικισττής, ενωτικός και αντικομμουνιστης ηγέτης όπως ο Μακάριος κατηγορήθηκε για την αντιδυτική του πολιτική. Όταν όμως οι δυτικές χώρες δεν του πω­λούσαν οπλισμό (άρματα, τορπιλακάτους κ.λπ.), δεν έπρεπε να αγοραστούν έστω τα ρωσικά άρματα και οι ρωσικές τορπιλάκατοι που διετίθεντο; Όταν απειλείτο με τουρκική εισβολή δεν έπρεπε να επι­διώξει σοβιετική παρέμβαση αφού οι ΗΠΑ ανέχονταν τους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας (καλο­καίρι 1964) για να εκβιάσουν τη διπλή ένωση, το σχέδιο Άτσεσον που όλοι σήμερα προβάλλουν α­ποκρύπτοντας το διχοτομικά του στοιχεία; Ή όταν υπονομεύετο πανταχόθεν, δεν ήταν αναγκασμένος να αναζητήσει στήριξη στο αριστερό ΑΚΕΛ; Κι ό­μως. Τις ενέργειες αυτές οι μικρόνοες τις χρησι­μοποιούσαν στη συνέχεια ως… απόδειξη του φιλοσοβιετικού τάχα προσανατολισμού του αρχιεπι­σκόπου.

 

Ο ταξίαρχος Χάντζος, αμετανόητος αντιμακαριακός, σε πόνημα του για το 1974, ομολογεί ότι πολιτική όλων των ελλαδικών κυβερνήσεων, των χουντικών συμπεριλαμβανομένων, ήταν η διπλή έ­νωση. Σε αυτή την ένωση αντετίθετο ο Μακάριος. Αλλά η προδοτική χούντα προπαγάνδιζε στην Κύ­προ αορίστως περί ενώσεως παρασύροντας τους αγνούς Κυπρίους στον ολέθριο διχασμό. Ο Μακά­ριος όπως κάθε Έλλην Κύπριος επιθυμούσε δια­καώς την ένωση αλλά κατανοούσε ότι άμεσα ήταν αδύνατη αφού η Αθήνα δεν ήταν αποφασισμένη να την επιδιώξει. Πραξικοπηματική ένωση σήμαινε πό­λεμο με την Τουρκία. Κι εκεί όλες οι κυβερνήσεις των Αθηνών έκαμναν πίσω, δειλές όντας και στην υπηρεσία αλλότριων συμφερόντων.

 

Δεδομένου ότι η Ζυρίχη απέκλειε ρητώς την ένωση και ο Μακάριος με την αναθεώρηση του συντάγματος φαινόταν ως αίτιος της κρίσης (τυπικά διότι ουσιαστικά το κράτος δεν μπορούσε να λειτουργήσει) δεν ή­ταν δυνατόν να επιδιώκει επίσημα την ένωση. Με την πολιτική του ο Μακά­ριος θα πετύχει να «σπρώξει» τους Τουρκοκυπρίους στους θυλάκους που δεν περνούσαν το 6% της νή­σου. Η κυπριακή δημοκρατία είχε κα­ταστεί, με την αποχώρηση των Τ/Κ από τα πολιτειακά όργανα, ένα αμι­γώς ελληνικό κράτος. Οι άθλιες συν­θήκες στους θυλάκους είχαν αναγκά­σει τους Τ/Κ να εξέρχονται σιγά- σι­γά απ’ αυτούς είτε προς το νότο είτε στο εξωτερικό και η πορεία της επα­νένταξης τους ως μειονότητας ήταν νομοτελειακή με την τακτική κωλυ­σιεργίας του Μακαρίου στις διακοι­νοτικές. ΗΠΑ και Τουρκία φυσικά α­ντιλαμβάνονται αυτή τη στρατηγική. Επείγονται λοι­πόν για την ανατροπή του Μακαρίου.

 

Σε αυτό το «παιχνίδι» ενεπλάκη η ηλίθια προ­δοτική χούντα των Αθηνών. Και είναι αποκαλυπτικό των σχεδίων ότι το πραξικόπημα θα εκδηλωθεί σε μια χρονική στιγμή που οι Τουρκοκύπριοι, κουρα­σμένοι από τον περιορισμό στους θυλάκους, ανα­ζητούν μια λύση και οι διακοινοτικές συνομιλίες φτάνουν για πρώτη φορά κοντά σε μια συμφωνία που επιβεβαιώνει την ενότητα της Κυπριακής Δη­μοκρατίας και περιορίζει τα προνόμια της Ζυρίχης, Οι Αμερικανοί επείγονται αφού η κρίση στο Αιγαίο φτάνει τον Ιούνιο σε ακραία όρια και παρότι έχουν πετύχει να συρθεί η ελληνική χούντα σε συνομιλί­ες με την Τουρκία για το Αιγαίο.

 

Όταν ο Ιωαννίδης αποφασίζει την ανατροπή του Μακαρίου νομίζει ότι εισηγείται κάποιο δικό του σχέδιο στους Αμερικανούς που τον περιμέ­νουν με ανοιχτή αγκάλη. Τον διαβεβαιώνουν μάλι­στα ότι δεν πρόκειται να εκδηλωθεί τουρκική αντί­δραση. Κι είναι απορίας άξιον, κάποιοι που ήθελαν να παριστάνουν τους «επαναστάτες» και τους «ε­θνικιστές» πώς αποδέχονται τόσο αβασάνιστα τις διαβεβαιώσεις των πρακτόρων, αφού φυσικά ο Κίσινγκερ ήταν αρκετά ευφυής ώστε να μην συνομι­λεί απ’ ευθείας μαζί τους.

 

Το σχέδιο αυτό ήταν έτοιμο πριν την περίφημη επιστολή Μακαρίου της 2ας Ιουλίου 1974 και δεν προκλήθηκε δήθεν από την επιστολή με την οποία ο Μακάριος ζητούσε ανάκληση των Ελλαδιτών α­ξιωματικών από την Εθνική Φρουρά. Η απόφαση ελήφθη πριν την παραλαβή της επιστολής. Η μι­κρόνοια και η ευθύνη για την απόφαση ανατροπής του Μακαρίου ή τη μη πρόληψη της δεν αφορά μόνο την ομάδα Ιωαννίδη αλλά συνολικά όλο το πλέγμα εξουσίας του 1974. Όλους όσοι παρίστα­ναν τον «πρόεδρο της δημοκρατίας» (τον περίφη­μο Γκιζίκη που ποικιλοτρόπως προστατεύθηκε α­πό τη δημοκρατία μας για ευνόητους λόγους), τον πρωθυπουργό, τους «υπουργούς» και εν συνόλω την αστική μας τάξη που μέχρι τότε απολάμβανε τη χουντική ευημερία πριν ανακαλύψει, υπό το βάρος της προδοσίας, τη «δημοκρατία» (διάβαζε αλλαγή φρουράς). Η μικρόνοια (μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής ακροδεξιάς) στην ιστορία έχει αποδει­χθεί συχνά χειρότερη και από τη συνειδητή προδο­σία. Ενημέρωση των Αμερικανών για το σχέδιο ανα­τροπής του Μακαρίου σημαίνει φυσικά και ενημέρωση των Τούρκων οι οποίοι αναμένουν. Ο Ίνονου έχει αφήσει τις υποθήκες του: «Ετοιμαστείτε και μη βιάζεστε. Αφήστε πρώτα τους Έλληνες να φα­γωθούν μεταξύ τους και μετά μ’ έναν περίπατο θα πάρετε ό, τι θέλετε».

 

 

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου θα προκαλέ­σει βαρύ πλήγμα στην Εθνική Φρουρά. Τα αιματηρά εμφύλια επεισόδια δημιουργούν κατάσταση χάους. Οι μονάδες εγκαταλείπουν τις στρατηγικές θέσεις τους, διασκορπίζονται αναζητώντας τον… εχθρό. Και εχθρός είναι τώρα οι «μακαριακοί», όπως για τους μακαριακούς εχθρός είναι οι «χουντικοί» και οι εοκαβήτες και όχι οι Τούρκοι που ετοιμάζονται. Οι μοίρες καταδρομών «πρέπει» να είναι μακριά από τις προβλεπόμενες θέσεις τους τη μέρα της εισβολής. Η αμυντική ισχύς της Κύπρου ελαχιστο­ποιείται και υλικά και ψυχολογικά. Σαν να μη φτά­νουν αυτά προστίθεται μια επιλογή – προβοκάτσια: Επιλέγεται ως νέος πρόεδρος ο Ν. Σαμψών που η ηρωική αλλά και χωρίς ηθικούς φραγμούς δράση του κατά Βρετανών και Τούρκων τον είχαν καταστή­σει ιδιαιτέρως μισητό πρόσωπο και πάντως όχι ι­δανικό για ανώτατη πολιτειακή θέση.

 

Ο Ετζεβίτ από την 15η Ιουλίου παραπλανητικά δηλώνει ότι τα γεγονότα αποτελούν «εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων» και από την άλλη διατάσσει εσπευσμένες προετοιμασίες του αποβατικού σώματος. Από την πρώτη μέρα του πραξι­κοπήματος εισηγείται χωρίς περιστροφές την ε­πέμβαση και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας α­ποφασίζει από το βράδυ της 15ης Ιουλίου απόβα­ση για τις 20 Ιουλίου. Ταξιδεύει το βράδυ της 17ης στο Λονδίνο για να έχει το άλλοθι ότι διαβουλεύθηκε προ της επιθέσεως και με την άλλη εγγυή­τρια δύναμη και συναντά εκεί και τον Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Σίσκο, δηλώνοντας ξεκά­θαρα ότι η Τουρκία θα επέμβει. Παράλληλα εξα­σφαλίζει τη σοβιετική ουδετερότητα που δεν δυ­σαρεστείται ιδιαίτερα από την ελληνοτουρκική δια­μάχη.

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι τη μεσολάβηση δεν α­ναλαμβάνει ο Κίσσινγκερ αλλά ένας υφυπουργός του, οι «πιέ­σεις» του οποίου κάθε άλλο παρά συγκινούν την Άγκυρα. Στην Αθήνα, παρά τα σαφή μη­νύματα από πρεσβείες και μυ­στικές υπηρεσίες, ουδείς δια­τάσσει οποιαδήποτε προπαρα­σκευή για αντιμετώπιση της ε­πικείμενης τουρκικής επίθεσης αλλά και ούτε κάνουν μια διπλω­ματική κίνηση προς την Τουρκί­α ώστε, υποσχόμενοι π.χ. κά­ποιον συμβιβασμό στο κυπρια­κό πρόβλημα, να κερδίσουν χρόνο. Ήθελαν να ανατρέψουν το Μακάριο; Θαυμάσια! Γιατί δεν έλαβαν τα στοιχειώδη μέσα α­μύνης στο διάστημα 15-20 Ιου­λίου; Ένα ερώτημα που αποκαλύπτει τον πυρήνα της προδοσίας.

 

Το μέγα έγκλημα προετοιμάζεται. Ο Σίσκο επι­σκέπτεται την Αθήνα στις 19 Ιουλίου. Το σχέδιο εκτυλίσσεται άψογα, ο Σίσκο από τη συνάντηση με τον Ετζεβίτ ήδη γνωρίζει ότι η Τουρκία θα χτυπή­σει. Ο Ιωαννίδης δεν πιστεύει, έχει άλλες διαβε­βαιώσεις αλλά καλού – κακού απειλεί με πόλεμο χωρίς όμως να πάρει οποιοδήποτε μέτρο προπα­ρασκευής. Ο Σίσκο δηλώνει στην πολιτική και στρα­τιωτική ηγεσία ότι «έρχεται ως εκπρόσωπος της κυβερνήσεως του για να μεσολαβήσει για την ει­ρηνική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφο­ρών». Προτρέπει την Ελλάδα να φανεί διαλλακτι­κή, να δεχθεί τους τουρκικούς όρους παραχωρώ­ντας διέξοδο των Τουρκοκυπρίων στη θάλασσα και ανεχόμενη στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στη νήσο. Πρόκειται σαφώς για το σχέδιο που προβλέ­πει τη διπλή ένωση, τον τελευταίο εκβιασμό πριν την επέμβαση. Ούτε τότε αντιλαμβάνεται η Αθήνα ότι πρέπει να προετοιμαστεί για τη σύγκρουση. Ας αποπλέει το πρωί της 19ης Ιουλίου από τη Μερσί­να ο τουρκικός αποβατικός στόλος.

 

Η περιοχή Αδάνων – Μερσίνας είναι ήδη κατά­μεστη στρατού, φορτηγών, τεθωρακισμένων. Στην Κύπρο δεν λαμβάνονται τα αναγκαία προπαρα­σκευαστικά μέτρα. Το Γενικό Επιτελείο της Εθνικής Φρουράς χρειάζεται 48 ώρες για την υλοποίη­ση των σχεδίων συναγερμού και επιστρατεύσεως. Και παρότι ο χρόνος υπήρχε, ουδείς αποφασίζει να εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα σχέδια, έστω υπό τύπον ασκήσεων. Ούτε καν τίθεται η Εθνοφρουρά υπό προειδοποίησιν, ένα μέτρο που θα κατέπαυε τα εμφύλια πάθη με το ψυχολογικό βάρος της τουρ­κικής απειλής. Η Εθνοφρουρά θα υποστεί στρατη­γικό και τακτικό αιφνιδιασμό. Ούτε λόγος φυσικά για την ανάγκη να αποσταλούν άμεσα στην Κύπρο μονάδες βαρέων όπλων (και δη αντιαεροπορικού και αντιαρματικού πολέμου).

 

Σαν να μη φτάνουν αυτά κάποιοι παραπληρο­φορούν την Αθήνα με ανοησίες για κινήσεις στα βουλγαρικά σύνορα, λες και η ΕΣΣΔ ήθελε να απο­τρέψει την ενδονατοϊκή σύρραξη ή θα απειλούσε την Ελλάδα, μια νατοϊκή χώρα. Σε τέτοιον παρά­φρονα αντικομμουνισμό πελαγοδρομούσαν οι στρα­τιωτικοί ηγέτες και τέτοιο παιχνίδι έπαιζαν οι Αμε­ρικανοί αφού η «πληροφορία» ήρθε από το στρα­τιωτικό τους ακόλουθο στη Σόφια…

 

Μόνη αντίδραση υπήρξε από τον Α/ΓΕΝ Αραπάκη που στέλλει τρία υποβρύχια στην περιοχή Ρόδου. Τα υποβρύχια, για να φτάσουν από τον Πει­ραιά στην Κύπρο εν καταδύσει και να δράσουν, ή­θελαν πέντε μέρες. Σπεύδοντας εν αναδύσει ως τη Ρόδο μπορούσαν να βρεθούν στις ακτές της Κυρήνειας το μεσημέρι της 22ας. θα ήταν αργά για τον Αττίλα-1 (αφού τα F-84 που βρίσκονταν στην Κρήτη δεν στέλλονται) αλλά προλάβαιναν το δεύ­τερο κύμα αποβάσεως, το οποίο μπορούσαν να πλήξουν με τη μοίρα αεροσκαφών F-4E που όμως μόλις στις 22 στέλλεται στην Κρήτη. Αν δε απέπλεαν από τις 15 Ιουλίου, θα ήσαν στην Κύπρο από τη μέρα της πρώτης απόβασης. Δυστυχώς, μόλις το μεσημέρι της 20ης τα δύο εξ αυτών θα διατα­χθούν να πλεύσουν προς την Κύπρο για να ανακλη­θούν την επομένη.

 

Νύχτα της 19ης Ιουλίου. Ο τουρκικός στόλος με την αποβατική δύναμη πλησιάζει ανενόχλητος τις ακτές της Κύπρου παρότι εντοπίζονται από τα ραντάρ των ακτών. Η μη εκμετάλλευση αυτής της νύχτας θα αποδειχθεί μοιραία. Ο Σίσκο προσπαθεί στην Άγκυρα να αποτρέψει την επιχείρηση χωρίς όμως εξουσιοδότηση για μια σαφή απειλή παρε­μπόδισης της. Και στην Κύπρο; Αδράνεια εν όψει του επερχόμενου κινδύνου, ανικανότητα στην εκτί­μηση της κατάστασης και τη λήψη αναγκαίων μέ­τρων, ανικανότητα στην αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης. Η εσχάτη προδοσία δεν είναι κάτι πε­ρισσότερο απ’ αυτά. Προδότης δεν είναι μόνο ο συνειδητός και ο αμειβόμενος πράκτορας. Μπορεί να είναι και ένας ηλίθιος εθνικόφρων. Οι μονάδες αποκοιμίζονται από το ΓΕΕΦ, που καθησυχάζει ακό­μη και τους διοικητές ταγμάτων. Μάταια φωνάζουν οι σταθμοί έγκαιρης ειδοποίησης και οι διευθύν­σεις πληροφοριών: Οι Τούρκοι φτάνουν!

 

Στις πέντε το πρωί τουρκικά αεροσκάφη βομ­βαρδίζουν ελληνοκυπριακούς στόχους. Πέφτουν οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές στο θύλακα της Λευκωσίας στο Κιόνελι, και τα αποβατικά κινούνται προς την ακτή ενώ ξημερώνει. Ο πρώτος καταπέλτης αποβατικού πέφτει στην παραλία Πεντεμίλι Κυρήνειας, σε περιοχή όπου αναμενόταν κατά τα ελληνικά σχέδια. Οι άνδρες αποβιβάζονται από τα αποβατικά με άνεση μεγαλύτερη και από εκτέλεση άσκησης. Κατέρχονται σε μπουλούκια, μέσα σε σύγχυση όλες οι μονάδες σε έναν αιγιαλό πλάτους 200 μ. Πρωτοφανής υπήρξε η απόβαση τόσων δυνάμεων σ’ ένα μόνο αιγιαλό. Τόσο σίγουροι ήσαν την έλλειψη αντίστασης. Τα πυρά υποστήριξης του στόλου τους ήσαν αναπάντεχα άστοχα. «Αραιά που ακούγονταν ριπές αυτομάτων», θα γράψει ο Μπιράντ. Ήσαν οι λιγοστοί γενναίοι που αυτοβούλως αμύνονταν αφού μόλις στις 10 εμφανίστηκε τμήμα της Εθνοφρουράς, το γενναίο 251 του Κουρούπη. Στο μεταξύ οι αλεξιπτωτιστές και καταδρομείς ενισχύουν το θύλακο Λευκωσίας.

 

Ο εκτελών χρέη διοικητού της Εθνοφρουράς (ο αφελέστατος στρατηγός Ντενίσης είχε κληθεί στην Αθήνα), ο θλιβερός ταξίαρχος Γεωργίτσης που είχε ξοδέψει όλο του το πάθος στις συνωμοσίες και το πραξικόπημα και δεν είχε καιρό για την απόκρουση της εισβολής, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Ενημερώνει τον Μπονάνο (που το βράδυ της 19ης άνετος κοιμόταν στο θέρετρο του Αγ. Ανδρέα) ότι πραγματοποιείται τουρκική απόβαση στην Κερύνεια και πέφτουν αλεξιπτωτιστές στον θύλακο Λευκωσίας – Αγύρτας ενώ η τουρκική αεροπορία βομβαρδίζει τον Πενταδάκτυλο και στόχους της ελληνικής Λευκωσίας. Ο Μπονάνος αρνείται ακόμη και τότε να δώσει διαταγές για αντεπίθεση λέγοντας χαρακτηριστικά στον αντιπλοίαρχο Νικολόπουλο (ένορκη κατάθεση τελευταίου) ότι «η Τουρκία χτυπά την Κύπρο και εμείς είμαστε Ελλάς;»!! Η ΕΛΔΥΚ, για την ενέργεια της οποίας απαιτείται διαταγή του ΑΕΔ, ολιγωρεί και χάνονται πολύτιμες ώρες. Λίγες ώρες πριν, ο Μπονάνος έχει διατάξει το αρματαγωγό «Λέσβος», που έφτασε με 450 άνδρες της ΕΛΔΥΚ για να αντικαταστήσουν τη σειρά που απολυόταν, να γυρίσει στην Ελλάδα παρότι έβλεπε πως οι άνδρες αυτοί ήσαν παραπάνω από απαραίτητοι εν όψει της τουρκικής θέσης! Ακόμη και τα πυρομαχικά που μετέφερε το αρματαγωγό διέταξε να μην εκφορτωθούν!

 

Η εθνοφρουρά αναλαμβάνει αυτοβούλως να αμυνθεί αφού βάλλεται και η ΕΛΔΥΚ. Αλλά είναι ήδη αργά. Μια μερική έστω επιστράτευση την προηγούμενη θα επέτρεπε το πρωί της 20ης Ιουλίου να υπάρχουν τα προβλεπόμενα δύο τάγματα στον χώρο απόβασης και την Κυρήνεια, να είχε οργανωθεί επάκτιο πυροβολικό και να συμπληρωνόταν η εμπόλεμη σύνθεση των μονάδων. Η μόνη μονάδα ακτής, το ηρωικό 251 Τ.Π., δεν θα σφαγιαζόταν φεύγοντας από την εν ειρήνη έδρα του. Η ταυτόχρονη αντιμετώπιση θυλάκων και απόβασης απαιτούσε επιστράτευση, η Εθνοφρουρά των 10.000 δεν μπορούσε και τον επιθετικό ελιγμό κατά των θυλάκων και κατά των εισβολέων να ενεργήσει συγχρόνως, με την Ελλάδα παρατηρητή.

 

Όταν οι ελληνοκυπριακές μονάδες το πρωί της εισβολής σπεύδουν να βγουν από τα στρατόπεδα, δέχονται τα καταστρεπτικά πυρά της τουρκικής α­εροπορίας. Τα ελληνικά τάγματα που περισφίγγουν τον θύλακο Λευκωσίας – Αγύρτας έχουν χάσει την υπεροχή. Το χειρότερο είναι ότι, λόγω του πρα­ξικοπήματος, δεν βρίσκονται ούτε αυτά ούτε οι μοί­ρες καταδρομών στις προβλεπόμενες από τα σχέ­δια θέσεις αφού ασχολούνταν με την επιβολή του νέου καθεστώτος. Οι τρεις μοίρες καταδρομών, που θα επετίθεντο στο βόρειο ορεινό τμήμα του θυλά­κου στον Πενταδάχτυλο, είναι στη Λευκωσία για την ασφάλεια του πραξικοπήματος από το οποίο και έχουν μειωμένη μαχητική ικανότητα.

 

Στο μεταξύ στην Αθήνα ο Σίσκο διαβεβαιώνει ότι θα στα­ματήσει τους Τούρκους αν δεν κηρύξει η Ελλάδα τον πόλεμο. Η στρατιωτική ηγεσία και το «υ­πουργικό συμβούλιο» των ασπαλάκων συνέρχεται, κουβε­ντιάζει και κηρύσσει γενική επιστράτευση. Ο Ιωαννίδης α­πειλεί με πόλεμο επειδή τον «εξαπάτησαν» ενώ ο στρατός θέλει δυο μέρες για να προε­τοιμαστεί. Ο «πρόεδρος της δημοκρατίας» Γκιζίκης, οι με­γαλόσχημοι ως τότε υπουργοί και στρατηγοί, ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων (ΓΕΕΘΑ) στρατηγός Μπονάνος οι αρχη­γοί των Επιτελείων (Γαλατσάνος, Παπανικολάου, Αραπάκης), άβουλα ανθρω­πάκια ως τότε στα χέρια του ταξιάρχου Ιωαννίδη, θα του αντιταχθούν για τον ίδιο λόγο που τον υπά­κουαν. Για τη σωτηρία του ασήμαντου τομαριού τους. Ο Αραπάκης προτείνει ανοιχτά την παράδοση της εξουσίας στους πολιτικούς.

 

Τα περί πολέμου ήσαν ανοησίες αφού ο όγκος των ελληνικών μονάδων είναι στην… Αθήνα και όχι στον Έβρο όπου ο εχθρός έχει προετοιμαστεί και είναι τριπλάσιος σε μεραρχίες και τετραπλάσιος σε άρματα μάχης. Η σωτηρία της Κύπρου μπορού­σε να προέλθει μόνο με την πρόβλεψη της εισβο­λής ή έστω την αποστολή των υποβρυχίων και των F-84 ή των F-4Ε αμέσως μετά την εκδήλωση της και χωρίς να κηρυχθεί πόλεμος. Έτσι την ευθύνη για κήρυξη πολέμου θα την είχε η Τουρκία, πράγμα απίθανο. Αλλά τα 22 υπερσύγχρονα F-4 Ε μόλις στις 22 Ιουλίου θα σταλούν από την Ανδραβίδα στην Κρήτη!

 

Απόγευμα της 20ης Ιουλίου, θαυμάστε την πε­ριγραφή του Μεχμέτ Αλή Μπιράντ: «Ο Μεχμέτ κλείνει το ραδιόφωνο του. Γύρω απλώνεται μια πε­ρίεργη νεκρική σιωπή. Πού είναι αυτοί οι Έλληνες τέλος πάντων; Οι Τούρκοι δεν είχαν συναντήσει καμιά σοβαρή αντίσταση κατά την προέλαση τους». Χωρίς ενόχληση τα αποβατικά γυρίζουν στη Μερσί­να για να… φέρουν και το δεύτερο κύμα της επίθεσης! Η αντεπίθεση που θα εξαπολύσουν μετά το απόγευμα και το βράδυ οι ελληνικές δυνάμεις εί­ναι ισχνότατη (από τα 27 άρματα στη Λευκωσία, ακινητοποιούνται τα 23 αφού οι διοικητές τους. Λαμπρινός και Κορκόντζελος, ήξεραν μόνο κατά του Μακαρίου να τα χρησιμοποιούν και να πολιτικολο­γούν αντί να κάνουν συντήρηση), με εξαίρεση την επίθεση των καταδρομέων που γρήγορα διατάσ­σονται να υποχωρήσουν. Από τις 04:30 το πρωί, με την τουρκική αεροπορία να κυριαρχεί, η πίεση χα­λάρωσε.

 

Ο Αττίλας τόσον από πλευράς σχεδίου όσον και εκτέλεσης αποδείχθηκε απίστευτα πρόχειρος και ερασιτεχνικός. Αποβιβάστηκε ευχερώς επειδή δεν συνάντησε αντίσταση. Δεν διέθετε επαρκείς και κατάλληλες δυνάμεις (αποβιβάστηκαν μόλις 6.000 άνδρες), δεν μερίμνησε για τον απαιτούμενο στρατηγικό εδαφικό χώρο, ακριβώς επειδή ήταν ενήμερος ότι δεν θα συναντούσε αντίσταση. Οι σπο­ραδικές αντιστάσεις των γενναίων τού δημιουρ­γούν αμηχανία. Αδρανεί καίτοι επιτιθέμενος, ζητεί απεγνωσμένα ενισχύσεις που χρειάζονται 48 ώρες για να φτάσουν. Και γι’ αυτό τρέμει το πρώτο βράδυ της εισβολής, φοβάται νυχτερινή αντεπίθεση της Εθνοφρουράς. Παρά ταύτα δεν περιφρουρεί το χώ­ρο του με προφυλακές μάχης ούτε κάνει προσπά­θεια διεύρυνσης του μετά την αποβίβαση. Ποιοι τον καθησυχάζουν;

 

Η μάχη που θα μπορούσε να κερδηθεί από την πρώτη νύχτα δεν δόθηκε ποτέ από την Εθνοφρου­ρά. Την είχαν διαλύσει τα εμφύλια πάθη, το πραξι­κόπημα και η χουντική αβελτηρία. Δεν εφαρμόστη­καν τα προβλεπόμενα σχέδια. Η μάχη αυτή δεν δό­θηκε ποτέ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας ζητεί κατά­παυση του πυρός και απόσυρση των ξένων δυνά­μεων από την Κύπρο. Ο Κίσινγκερ πέτυχε αυτό που ήθελε, τώρα έπρεπε να αποτραπεί ο ελληνο­τουρκικός πόλεμος και να αρκεστούν οι Τούρκοι σε όσα είχαν κατακτήσει. Ο Σίσκο μεταφέρει στην Ά­γκυρα ότι η χούντα συμφώνησε να παραμείνουν στην Κύπρο αλλά εντός των θυλάκων τα τουρκικά στρατεύματα που είχαν αποβιβαστεί, να αντικατασταθεί ο Σαμψών και να αποσυρθούν οι αξιωματικοί που έλα­βαν μέρος στο πραξικόπημα. Οι Τούρ­κοι έχουν υλοποιήσει την πρώτη φά­ση του σχεδίου τους που προέβλεπε διέξοδο του θυλάκου στη θάλασσα και δημιουργία προγεφυρώματος, ώστε να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για το νέο κυπριακό κράτος ή τη διπλή ένω­ση.

 

Η κατάπαυση του πυρός είναι μια καλή λύση και για τον Αττίλα που βρί­σκεται σε δυσχερή θέση. Η οδός Κε­ρύνειας – Λευκωσίας δεν έχει τεθεί ακόμη υπό έλεγχο, στον Πενταδάχτυλο συνεχίζονται συγκρούσεις, οι θύ­λακοι πολιορκούνται (έχουν πέσει Λε­μεσού, Λάρνακας και Πάφου). Την ί­δια μέρα (21 Ιουλίου), τουρκικά αε­ροσκάφη βομβαρδίζουν μοίρα του στό­λου τους, την οποία εκλαμβάνουν ως ελληνική νηοπομπή και βυθίζουν το αντιτορπιλικό Κοτζάτεπε. Τι είχε συμ­βεί; Το αρματαγωγό «Λέσβος», που απέπλευσε μετά τη διαταγή της Α­θήνας για να επιστρέψει με τους άν­δρες της ΕΛΔΥΚ που απολύονταν, σταματά στην Πάφο, βομβαρδίζει τον τουρκοκυπριακό θύλακο και αποβιβά­ζει τους άνδρες. Την ενέργεια αυτή εξέλαβαν οι Τούρκοι ως άφιξη ενισχύ­σεων από την Ελλάδα και, αναζητώ­ντας τη νηοπομπή, εβύθισαν το «Κο­τζάτεπε».

 

Στην Αθήνα οι αρχηγοί των επιτε­λείων αποκρούουν την ανόητη εισή­γηση Ιωαννίδη για πόλεμο (ανόητη διό­τι ήταν αργά και όχι γιατί δεν έπρε­πε) και ο Μπονάνος ζητεί από τον Αραπάκη να ανακληθούν τα υποβρύχια. Όντως αυτά διατάσσονται μεσημέρι 21ης να επιστρέψουν, για να διατα­χθούν και πάλι στις 22 να πλεύσουν προς Κύπρο και να… ανακληθούν εκ νέου στις 23! Ο Μπονάνος διατάσσει και την επιστροφή του οχηματαγωγού «Ρέθυμνο» που είχε φτάσει 100 μί­λια νότια της Λεμεσού με το 537 Τ.Π. και ένα τάγμα Κυπρίων εθελοντών. Η ελληνική μοίρα καταδρομών, που ξε­κινά με 15 Νοράτλας από την Κρήτη, φτάνει νύχτα 21 προς 22 με απώλειες λόγω της κατάρριψης ενός και των ζημιών σε τρία αεροσκάφη από κακή συνεννόηση με τις φίλιες δυνάμεις. Δεν ξέρανε καν αν έρχονταν μαχητικά ή μεταγωγικά! Υπεύθυνος και για αυ­τό το αίμα υπήρξε ο θλιβερός Μπο­νάνος που δεν θεώρησε σωστό να βρίσκεται στο γραφείο του τη νύχτα για να συντονίσει τις επιχειρήσεις και να ενημερώσει το ΓΕΕΦ για την αποστο­λή της μοίρας. Επιπρόσθετα ας σκε­φτούμε και κάτι άλλο: Αφού έφθασαν τα Νοράτλας, γιατί δεν μπορούσαν να φτάσουν και μαχητικά, να ανεφοδια­στούν και να αρχίσουν δράση το πρωί της 22ας;

 

Οι Τούρκοι εκμαιεύουν το βράδυ από τον Κίσινγκερ κατάπαυση πυρός (από τις 16:00 της επομένης όμως!) για να σταθεροποιηθούν στο προγε­φύρωμα. Ο Κίσινγκερ τους διαβεβαιώ­νει ότι, αφού οι ενισχύσεις από το δεύτερο κύμα με τα άρματα μάχης φτάνουν από ώρα σε ώρα, είναι εφι­κτή η εκεχειρία το απόγευμα της ε­πομένης. Ρητά δε τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν την αποστολή ενισχύ­σεων και μετά την κατάπαυση του πυ­ρός! Το μεσημέρι της 22ας Ιουλίου καταλαμβάνεται η περικυκλωμένη Κε­ρύνεια και αποβιβάζεται το δεύτερο κύμα. Η Αθήνα διά στόματος Αραπάκη (κυβέρνηση και Ιωαννίδης έχουν εξα­φανιστεί) αποδέχεται στη διάρκεια της νύχτας τη σχετική μεσολάβηση, τα υποβρύχια διατάσσονται να επι­στρέψουν αφήνοντας ελεύθερο το χώ­ρο μεταξύ Μ. Ασίας- Κύπρου προ και κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας.

 

Η «τρίτη χούντα», που επέζησε μόλις δυο μέρες και αποτελείτο από τους Μπονάνο- Αραπάκη- Γαλατσά-νο- Παπανικολάου συνεχίζει κι αυτή εν αγνοία της το σχέδιο των Αμερικα­νών. Η Ελλάδα αντί να αντεπιτεθεί και να εξαλείψει το αδύνατο προγεφύ­ρωμα, απαγορεύοντας συνάμα την ε­νίσχυση του από την Ανατολία αναζη­τεί τη λύση στην πολιτική μεταβολή. Η χούντα είναι πια άχρηστη για τους πάτρωνες της. Οι Τούρκοι, παρά την εκεχειρία, μετά την Κυρήνεια και τη συνένωση της με το θύλακο της Λευ­κωσίας, καταλαμβάνουν την Άσπρη Μούττη στον Πενταδάχτυλο και την πεδιάδα του Δικώμου. Ολοκληρώνε­ται η μεταφορά της 39ης μεραρχίας και μεταφέρεται απρόσκοπτα και άλ­λη μία, η 28η. Έρχονται άρματα. Η ε­κεχειρία είναι απαραίτητο στάδιο του σχεδίου για τη σταθεροποίηση και ε­νίσχυση των Τούρκων, αλλά και για τη δρομολόγηση των μεταπολιτευτικών διαδικασιών στην Ελλάδα.

 

23 Ιουλίου. Στρατιωτική ηγεσία και υπουργικό συμβούλιο αγνοούνται, τα έχουν χαμένα. Η Ελλάδα δεν εκ­προσωπείται από κανέναν. Ο ναύαρ­χος Αραπάκης αναλαμβάνει πρωτο­βουλία, μη υπάρχοντος άλλου, δια­πραγματεύεται και αποφασίζει. Το μείζον είναι να παραδώσουν την ευ­θύνη της εξουσίας άρον – άρον κι όχι η σωτηρία της Κύπρου. Το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. Οι χουντικοί ασπάλακες ενδιαφέρονται πια μόνο για τη σωτηρία του τομαριού τους. Οι «αρχηγοί» αποφασίζουν πολιτικοποί­ηση και ο Μπονάνος σπεύδει στον Γκιζίκη, ο οποίος καλεί το μεσημέρι τους άλλους αρχηγούς και εν συνεχεία τον Ιωαννίδη που ζητεί 48ωρη άδεια α­φού υπόσχεται πως δεν θα αντιδρά­σει! Η σύσκεψη των πολιτικών αρχη­γών με τον Γκιζίκη οδηγεί σε εντολή προς τον Π. Κανελλόπουλο. Αραπά­κης και Αβέρωφ όμως επικοινωνούν με τον Καραμανλή, η εντολή προς Κα­νελλόπουλο αίρεται.

 

Τη νύχτα της 23ης Ιουλίου οι Έλ­ληνες με τα κεράκια γιορτάζουν το τέλος της χούντας. Ο Κίσινγκερ ανα­σαίνει με ανακούφιση. Το χειρότερο, η λαϊκή εξέγερση του ένοπλου επι­στρατευμένου λαού είχε αποφευχθεί. Με την υψηλή αμερικανική εποπτεία δίνονται οι σχετικές διαβεβαιώσεις και η τρίτη χούντα παραδίδει την πολιτι­κή εξουσία αφού παραμένει επικεφα­λής του στρατού- προφανώς λόγω των μέχρι τότε θριάμβων της. Η αλ­λαγή φρουράς αποκαλείται «αποκα­τάσταση της δημοκρατίας». Η νέα η­γεσία κράτησε την υπόσχεση της, δεν έθιξε τους υπεύθυνους της τραγω­δίας, άλλωστε σε λίγες εβδομάδες κατέστη συνένοχη μέσω της ανοχής του Αττίλα-2. Φροντίζει να εντάξει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας τους αφελείς του Κέντρου παραδί­δοντας μάλιστα στο Γ. Μαύρο την η­λεκτρική καρέκλα του υπουργείου Ε­ξωτερικών για να τον καταστήσει συ­νένοχο της εγκατάλειψης της Κύ­πρου. Όπερ και εγένετο.

 

Στις 25 Ιουλίου αρχίζει η διάσκε­ψη της Γενεύης, χωρίς τον χουντικό ΥΠ.ΕΞ. Κυπραίο που δήλωνε ότι προ­τιμά τη Γενεύη γιατί του αρέσει το ελβετικό «φοντί». Δεν πρόλαβε να το απολαύσει. Οι Τούρκοι προελαύνουν και ενισχύουν τις δυνάμεις τους πα­ραβιάζοντας χωρίς προσχήματα την ε­κεχειρία. Ο Γ. Μαύρος απειλεί με α­ποχώρηση αλλά οι Τούρκοι συνεχίζουν να προωθούνται αφού ο θύλακος Κε­ρύνειας – Λευκωσίας δεν ικανοποιεί τα σχέδια τους. Ζητούν να αποσυρθούν οι ελληνικές δυνάμεις από τους θυ­λάκους της Νότιας Κύπρου. Οι Τούρ­κοι ζητούν προκειμένου να σταματή­σουν την προώθηση τους, την εκκέ­νωση των τουρκικών χωριών από τις ελληνικές δυνάμεις. Το προγεφύρω­μα διευρύνεται συνεχώς.

 

Στις επίμονες διαπραγματεύσεις για κατάπαυση πυρός, η Ελλάδα δέ­χεται να παραμείνουν οι τουρκικές δυ­νάμεις στη γραμμή που θα υπάρχει όταν υπογραφεί η συμφωνία! Η μεγά­λη νεκρή ζώνη θα επιτρέπει την πε­ραιτέρω προέλαση ενώ οι Τούρκοι αρνούνται και την παρουσία ειρηνευ­τικής δύναμης στη νεκρή ζώνη. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Γκιουνές τη χαρακτηρίζει «χαλκά στο λαιμό του τουρκικού στρατού». Αρ­νείται και την παρακολούθηση των α­κτών από τον ΟΗΕ που θα απέτρεπε την άφιξη νέων ενισχύσεων. Οι Αμε­ρικανοί που έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν έστω τους Τούρκους στην περιοχή που κατέχουν αναπτύσσοντας ειρηνευτικές δυνάμεις πέριξ αυτών, δεν πιέζουν ούτε κατ’ ελάχιστον.

 

Η Ελλάδα αποδέχεται την παραμονή τουρκικών δυνάμεων ακόμη και μετά την ανακωχή και γίνεται μνεία για «αποχώρηση όλων των ξένων (sic) στρατευμάτων μόνο μετά τη λύση και της συνταγματικής πτυχής του κυπριακού» και «όταν δημιουργηθούν συνθήκες αμοιβαίας εμπιστοσύνης»! Όμως ούτε αυτή τη διατύπωση ανέχεται ο Ετζεβίτ που διατάσσει τον Γκιουνές να αποσυρθεί από τη διάσκεψη αν η Αθήνα δεν αποδεχθεί επίσημα τα τετελεσμένα και την εγκαθίδρυση ενός νέου ομοσπονδιακού κράτους στην Κύπρο, με δύο αυτόνομες διοικήσεις. Ομολογεί ο Μπιράντ: «Κα­τά τη διάσκεψη της Γενεύης ο Ετζεβιτ προσπάθησε σκληρά για την επίτευξη ενός και μόνο σκοπού. Να παραστεί ανάγκη δεύτερης στρατιωτικής επιχείρησης».

 

Ο Μαύρος δέχεται ακόμη και την αναφορά σε δύο διοικήσεις για να σαποτρέψει το ναυάγιο της διάσκεψης και τη νέα προέλαση. Με παρέμβαση του Κίσινγκερ η αναφορά στην αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων παίρνει έναν εντελώς άχρωμο χαρακτήρα («σταδιακή» και «σε εύθετο χρόνο» αφού ληφθούν εκείνα «τα μέτρα που θα συνέβαλλαν σε αποκατάσταση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης»).Η Ελλάδα αποδέχεται και το νέο κείμενο. Η συμφωνία της Γενεύης (30 Ιουλίου) υπήρξε αναμφισβήτητα μια πολιτική νίκη της Τουρκίας ανώτερη των στρατιωτικών ως τότε επιτυχιών. Πανηγυρίζει η Αθήνα γιατί δεν χρειάζεται να πολεμήσει. Τους προδότες έχουν διαδεχτεί οι δειλοί ενώ στην αντιπολίτευση μονάχα πατριδοκάπηλοι και καιροσκόποι φωνασκούν. Καμία ψυχωμένη πατριωτική πρόταση. Ένας λαός αθλίων που ανέχτηκε (τουλάχιστον… ) τη χούντα των πατριδοκάπηλων και τους Παττακούς κάνον­τας αντίσταση με ανέκδοτα, δοξολογεί τώρα τον Καραμανλή που «μας έσωσε από τον πόλεμο».

 

Εκμεταλλευόμενοι την εκεχειρία οι Τούρκοι αποβιβάζουν συνεχώς δυνάμεις και εφόδια, προωθούν τις γραμμές τους. Η Ελλάδα αντίθετα δεν εκμεταλλεύεται την εκεχειρία για την αποστολή ενισχύσεων και βαρειά εξοπλισμένων μονάδων. Όταν εξαπο­λυθεί ο Αττίλας-2 είναι πια αργά. Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου κατα­λαμβάνονται Καραβάς, Λάπηθος και το ανατολικά αυτής ζωτικής σημασί­ας ύψωμα του Πενταδάκτυλου Κόρνος (1023). Μάταια ο ΟΗΕ καταγγέλ­λει τις τουρκικές δυνάμεις για συνε­χείς παραβιάσεις της εκεχειρίας. Η Βρετανία απορρίπτει πρόταση της Α­θήνας για αεροπορική κάλυψη μιας νηοπομπής με ενισχύσεις.

 

Στις 8 Αυγούστου συγκαλείται και η δεύτερη διάσκεψη της Γενεύης με τους Τούρκους να έχουν καταλάβει 100 τ. χλμ. από την ημέρα της εκεχει­ρίας της 30ης Ιουλίου. Οι Τούρκοι θέ­τουν πλέον ανοιχτά τις πολιτικές και συνταγματικές τους αξιώσεις για ε­γκαθίδρυση μιας ομοσπονδίας με κα­ντόνια. Η Άγκυρα προτείνει σύστημα με έξι τουρκικά καντόνια στο βορρά αλλά και στο νότο, συνολικής εκτάσε­ως 34% της νήσου ενώ εναλλακτικά ο Ντενκτάς προτείνει διζωνική ομο­σπονδία με όρια από το Λιμνίτη στα δυτικά και, μέσω της κατεχόμενης κατά το ήμισυ Λευκωσίας, ως το λι­μάνι Αμμοχώστου στα δυτικά. Ακρι­βώς δηλαδή τη γραμμή που επρόκει­το να καταλάβουν μερικές μέρες αρ­γότερα οι τουρκικές δυνάμεις αλλά και τα όρια του σχεδίου Ανάν!

 

Όταν είδαν ότι η Ελλάδα δεν ε­πρόκειτο να πολεμήσει για την Κύ­προ αποθρασύνθηκαν. Έτσι από το 5% του εδάφους έφτασαν στο 35%. Στις 01:45 της 14ης Αυγούστου, 45 λεπτά πριν δοθεί το σύνθημα για τη νέα επί­θεση του Αττίλα, ο Γκιουνές παρου­σίαζε το τουρκικό τελεσίγραφο για με­ταβίβαση σε 24 ώρες στην τουρκοκυ­πριακή διοίκηση της περιοχής που α­πέμενε για να συμπληρωθεί το κύριο καντόνι Λευκωσίας- Κυρήνειας (που κάλυπτε το 17% της νήσου). Ζητούσε επίσης την άμεση παράδοση των τουρκικών τομέων Λευκωσίας και Αμ­μοχώστου και σε τρεις μέρες των υ­πολοίπων «καντονιών» που θα απο­τελούσαν το 34% της Κύπρου. Κληρίδης και Μαύρος ζητούν 48 ώρες προ­θεσμία αλλά ο Γκιουνές εν όψει της επιθέσεως αποχωρεί από τη διάσκε­ψη.

 

Στις 04:30 η τουρκική αεροπορία εξαπολύει σφοδρό βομβαρδισμό. Α­κολουθεί η προέλαση των τεθωρακι­σμένων και του πεζικού που προχω­ρεί κατά μπουλούκια, οι πεδιάδες Μόρφου και Μεσαυρίας παραδίδονται αμαχητί αφού η γραμμή αμύνης ορίζεται στους πρόποδες του Τροόδους. Οι Αβέρωφ, Αραπάκης και Παπανικολάου μεταπείθουν τον Κα­ραμανλή να μη σταλούν υποβρύχια, αεροσκάφη ή ενισχύσεις κατά των Τούρκων! Ήταν αργά. Είκοσι μέρες είχαν χαθεί χωρίς σοβαρή ενίσχυση της Κύπρου. Ένδεκα χρόνια περίμενε την επιστροφή ο Κ. Καραμανλής, δεν ήταν διατεθειμένος να ρισκάρει έναν πόλεμο που έχει πάντα την πιθανό­τητα ήττας. «Η Κύπρος κείται μακράν» δηλώνει και η Ελλάδα αντί να δώσει τον αγώνα της τιμής εξαπολύει την τρακατρούκα της αποχώρησης από το NATO. H ελλαδική αριστερά τσιμπά το δόλωμα και θυσιάζει κι αυτή τον κυπριακό ελληνισμό. Οι Τούρκοι θα κα­ταλάβουν περισσότερα εδάφη από τα προκαθορισμένα για διαπραγματευ­τικούς λόγους, όπως ομολογούν ο Μπιράντ από τότε, ο Εβρέν πρόσφα­τα. Σε 48 ώρες (ως τη νέα εκεχειρία) η Β. Κύπρος είχε παραδοθεί.

 

Με το πλεονέκτημα της χρονικής απόστασης μπορούμε σήμερα να πού­με την αλήθεια. Δεν ηττηθήκαμε στρα­τιωτικά. Ηττηθήκαμε πολιτικά και η­θικά. Και αυτό υπήρξε απείρως χει­ρότερο. Την προδοσία της στρατιωτι­κής χούντας διαδέχθηκε η αναξιότητα και η αναξιοπρέπεια ενός πολιτι­κού εσμού που για μήνες βάδισε χέ­ρι – χέρι με τους επικεφαλής των επι­τελών της χούντας, των ίδιων ανθρώ­πων που δεν έπραξαν τίποτε για να εμποδίσουν την εισβολή. Χρόνια ολό­κληρα δεν ομολόγησαν την ήττα γιατί φοβούνταν ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, μέσα στη ηθική ανά­ταση της δημοκρατικής απελευθέρω­σης, θα αξίωνε μιαν ιστορική απάντη­ση, θα επέβαλλε την πολιτική της ρε­βάνς.

 

Αυτό έτρεμε το μεταπολιτευτικό κατεστημένο. Να καταστεί στη λαϊκή συνείδηση η Κύπρος μια νέα Αλσατία -Λωρραίνη που θα έσυρε τους πολι­τικούς στη μόνη αξιοπρεπή πολιτική, την ανατροπή των τετελεσμένων. Σήμερα που ο λαός αυτός εκφυλίστηκε οριστικά και δεν υπάρχει φόβος πα­τριωτικής αντίδρασης, θρασύτατα α­ποφαίνονται ότι «ηττηθήκαμε το 1974» για να εκμαιεύσουν τη συναί­νεση στη νέα εθνική ταπείνωση. Κα­νένα δάκρυ μάνας αγνοούμενου δεν φτάνει για να ταράξει την ευωχία αυ­τού του λαού και των αντάξιων του ηγετών.

 

 

 

 

Διαβάστε ακόμα: 

 

Τι “πέτυχε” η 21η Απριλίου, Γιώργος Καραμπελιάς

 

Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός Τούρκου

 

Η καταστροφή του ’74 και η κυπριακή ποίηση, Χρ. Αλεξάνδρου

 

20 Ιουλίου 1994, είκοσι χρόνια μετά, Τάσος χατζηαναστασίου

 

Πολύ μικροί και όμως επικίνδυνοι

του Γιώργου Καραμπελιά

Δύο μέρες μετά το πραξικόπημα στην ΕΡΤ, κανένας πλέον δεν πιστεύει ότι η κύρια αιτία για την εκδήλωσή του ήταν απλώς η ανάγκη να προσφερθούν οι υπάλληλοι της ΕΡΤ στον βωμό των ανθρωποθυσιών που επιτάσσει η Μέρκελ και η Τρόικα. Διότι είναι φανερό, όπως το καταδείξαμε και στο προηγούμενο κείμενό μας (Το ColpoGrosso του Σαμαρά, 12-6-2013), πως, αν ήταν αυτό το διακύβευμα, τότε θα είχαν επιλεγεί οι δύο χιλιάδες πιο «εύκολοι» προς απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι και όχι ένα από τα ισχυρότερα τμήματα της ελληνικής δημόσιας μηχανής, με εθνική και παγκόσμια αναγνωρισιμότητα. Όλοι άρχισαν έτσι να αναζητούν τις αιτίες αυτής της κίνησης. Επισημάνθηκε το φιάσκο της ΔΕΠΑ, οι δύσκολες σχέσεις ανάμεσα στους τρεις κυβερνητικούς εταίρους, η θέληση για εκλογές σήμερα που, δημοσκοπικά, η Ν.Δ. εμφανίζεται ενισχυμένη, κ.λπ.

Όμως, όπως συμβαίνει πάντα σε όλες τις αποικίες, τα βασικά αίτια βρίσκονται πάντα στη σχέση της αποικίας με τους επικυρίαρχους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η βασική αιτία είναι πως το οικονομικό πρόγραμμα του επιπλέον ξεζουμίσματος των Ελλήνων δεν «βγαίνει», πως οι περιβόητες ιδιωτικοποιήσεις αποδεικνύονται φιάσκο, ενώ η φοροεισπρακτική καταιγίδα, που θα αρχίσει από το καλοκαίρι, θα οδηγήσει σε αδυναμία πληρωμής, ίσως και σε εξέγερση ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων.

Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα, η κυβέρνηση είχε δύο δρόμους. Ο πρώτος, εάν διέθετε ακόμα και την παραμικρή αξιοπρέπεια και εθνική συνείδηση, θα ήταν να καλέσει το σύνολο του ελληνικού λαού –ενισχυμένη μάλιστα από τις γεωπολιτικές εξελίξεις στη Συρία και την Τουρκία, καθώς από τις πρόσφατες εκθέσεις του ΔΝΤ– σε μια μετωπική αντιπαράθεση/αναδιαπραγμάτευση με την Τρόικα και τους Γερμανούς, τώρα ακριβώς που αυτοί το φοβούνται περισσότερο, τις παραμονές των εκλογών τους. Ωστόσο, η κυβέρνηση, οι κυβερνητικοί εταίροι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, που έχουν μεταβληθεί σε πειθήνια όργανα των Γερμανών –ελεγχόμενοι ποικιλοτρόπως από αυτούς­­– επέλεξαν τη δεύτερη λύση. Δηλαδή, τη μεταφορά της κρίσης στο εσωτερικό της Ελλάδας, την πυροδότηση ενός νέου «εμφυλίου», με κίνδυνο να ανατιναχθεί στον αέρα η ελληνική οικονομία και κοινωνία. (Ήδη, η εικόνα που εκπέμπει η Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, με την πολιτική κρίση που έχει προκληθεί, είναι μια εικόνααναξιοπιστίας, γενικευμένου αλαλούμ και νέας πολιτικής κρίσης, η οποία βέβαια δεν οδηγεί παρά σε νέα καταστρεπτικά σενάρια). Και, αν δεν τους «βγει», να ρίξουν την πετσέτα και να προχωρήσουν σε εκλογές.

Η συνομωσία

Είναι πολύ πιθανό –το πιθανότερο– οι κυβερνητικοί εταίροι να προχώρησαν σε αυτή την κίνηση κατόπιν συνεννοήσεως, έτσι ώστε να διασώσουν ό,τι μπορούν από το κομματικό τους ακροατήριο, παριστάνοντας ότι συγκρούονται. Διότι, σε αυτές τις συνθήκες, μιας κρίσης που βαθαίνει και της αδυναμίας εξόδου από αυτήν, το μεν ΠΑΣΟΚ και η ΔΗ.ΜΑΡ οδηγούνται σε περαιτέρω συρρίκνωση, στα όρια της εξαφάνισης η Ν.Δ. κινδυνεύει να χάσει ακόμα περισσότερους προς την κατεύθυνση της Χ.Α. και εν τέλει να ηττηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς, τους επόμενους μήνες, καταιγιστική θα πέφτει η φορολογία. Επομένως, θα έπρεπε να κινηθούν άμεσα.

Γι’ αυτό, λοιπόν, τους δύο τελευταίους μήνες και την ώρα που υποτίθεται πως εμφανίζονταν ικανοποιημένοι με την πτώση των σπρεντ, τα ταξίδια στην Κίνα, και την πληρωμή της δόσης του Μαΐου, «παραδόξως», άρχισαν να ηχούν τα τύμπανα του «πολέμου». Πρώτη αφορμή αποτέλεσε, στο «ξεκάρφωτο», το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, μέσω του οποίου κατασκεύασαν μία σύγκρουση, όπου οι μεν απευθύνονταν στη λαϊκή δεξιά που αλληθωρίζει προς την Χ.Α. και οι δε στο παραδοσιακό, πολυπολιτισμικών απόψεων, ακροατήριό τους. Και αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για στημένο παιγνίδιγιατί οι πραγματικές διαφορές ανάμεσά τους ήταν ελάχιστες, και όλο το νταβαντούρι γινόταν για το θεαθήναι.

Τώρα, το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται στον κύβο: το κλείσιμο της ΕΡΤ είχε ήδη συζητηθεί τουλάχιστον από την Κυριακή 9 Ιουνίου, όπου εκτιμήθηκαν και τα ήδη γνωστά νέα για την απόρριψη της αγοράς της ΔΕΠΑ – οπότε και τέθηκε σε ισχύ το δεύτερο στάδιο της συνομωσίας.

Με όλα τα ενδεχόμενα να παραμένουν ανοικτά: Είτε αναδίπλωση των Βενιζέλου –Κουβέλη αφού θα έχουν αποσπάσει κάποιες «υποχωρήσεις» του Σαμαρά, είτε αποχώρηση των ελασσόνων εταίρων από την κυβέρνηση και παροχή ψήφου ανοχής σε αυτήν, ώστε και να συνεχίσουν να συγκυβερνούν και ταυτόχρονα να έχουν «απομακρυνθεί», είτε, στον βαθμό που η πίεση των Γερμανών και της Τρόικας θα συνεχισθεί, ακόμα και σενάριο άμεσων εκλογών. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι αυτές οι συνομωσίες τινάζουν στον αέρα κάθε δυνατότητα συγκροτημένης αντιπαράθεσης με τους ξένους επικυρίαρχους και πυροδοτούν συγκρούσεις στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας.

Προφανώς δε, όπως διδάσκει η ιστορία, η ανάγκη να διογκώνονται τεχνητά οι διαφωνίες, αποτελεί την απόδειξη της ύπαρξης αυτών των διαφωνιών. Και όσο καλλιεργείται ένα κλίμα αντιπαράθεσης, αργά ή γρήγορα, αυτές θα εκραγούν και οι άσπονδοι φίλοι-εταίροι, αδυνατώντας να συμβιώσουν, θα οδηγηθούν σε διαζύγιο.

Η στρατηγική του εμφυλίου

Στη διάρκεια της επανάστασης του 1821, οι συγκρούσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, για το ποια θα κυριαρχήσει στην Ελλάδα, τροφοδότησαν και χρηματοδότησαν τον εμφύλιο πόλεμο (το μεγαλύτερο μέρος του δανείου της Αγγλίας θα κατευθυνθεί στις δυνάμεις του Μαυροκορδάτου και θα συμβάλει στην εξόντωση του Ανδρούτσου). Η σύγκρουση ανάμεσα στους Γερμανούς και την Αντάντ, στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα καταλήξει στον εθνικό διχασμό, με τις τραγικές συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στην Κατοχή και αμέσως μετά, οι Άγγλοι αρχικώς και αργότερα οι Σοβιετικοί θα μας σπρώξουν σε μια καταστροφική εμφύλια διαμάχη, το 1944-49.

Όλα αυτά, σε μια χώρα που δεν κατόρθωσε ποτέ να κερδίσει την αυτεξουσιότητά της, επαναλαμβάνονται σήμερα, σε άλλη κλίμακα και με αστειότερους πρωταγωνιστές. Ο Σαμαράς «βαράει το σαμάρι για να ακούσει το γαϊδούρι». Δηλαδή, στρέφει το ένα κομμάτι του λαού ενάντια στο άλλο, προχωρά σε μια λογική εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα –εξ ου και ο απαράδεκτος τρόπος με τον οποίο επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ– διότι, βέβαια, δεν τολμάει να αντιπαρατεθεί με τα αφεντικά του, που προωθούν την ολοκλήρωση του στραγγαλισμού της Ελλάδας. Και το 1992-1993 είχε κάνει κάτι ανάλογο. Αφού πρώτα, στην Ε.Ε., ως υπουργός Εξωτερικών, δέχτηκε το τελεσίγραφο του ΥΠΕΞ της Γερμανίας,Γκένσερ, για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, μια από τις συνέπειες της οποίας ήταν η δημιουργία της ανεξάρτητης «Μακεδονίας», στη συνέχεια έριξε την μπάλα στην εσωτερική κερκίδα, «διαμαρτυρόμενος» για τις συνέπειες και τις συνεπαγωγές της δικής του πολιτικής. Αυτή είναι η λογική των «μικρών» –ολίγιστων– πολιτικών, για τους οποίους η κομματική επιβίωση (μαύρη επιβίωση, δηλαδή) προτάσσεται πάντα απέναντι στο εθνικό και λαϊκό συμφέρον.

Ώρα ευθύνης

Σήμερα, είναι μια στιγμή υψηλής ευθύνης. Αν δεν κινηθούμε άμεσα, σε μερικούς μήνες, είναι βέβαιο πως θα μας βρουν τα χειρότερα, όχι μόνο εκλογές με αβέβαιο αποτέλεσμα, αλλά και καταστροφικές εξελίξεις σε όλα τα πεδία. Δεν πρέπει λοιπόν να αφήσουμε αυτό το επικίνδυνο τρίο να παίζει με την τύχη του τόπου!

Δεν πρέπει να τους αφήσουμε ανενόχλητους να εκτελέσουν τα σχέδιά τους. Πρέπει να αποκαλύψουμε τη συνομωσία που έχουν εξυφάνει και να αντισταθούμε, όχι μόνο στο πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά κυρίως στην πολιτική του στραγγαλισμού μας, που επιτάσσουν οι Γερμανοευρωπαίοι. Εδώ και τώρα, πρέπει να υψωθεί η λαϊκή απαίτηση για την επιστροφή των κατοχικών δανείων και την καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων, και να γίνει κυρίαρχο αίτημα και μέσα στη Βουλή εδώ και τώρα, πρέπει να απαιτήσουμε την κατάργηση ενός μεγάλου μέρους των δανείων που με δόλιο τρόπο επιβλήθηκαν στην Ελλάδα – όπως αναγνωρίζει και το ΔΝΤ. Και, βεβαίως, είναι η καλύτερη στιγμή, τοmomentum, όπως λένε και τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, διότι σήμερα μπορούμε να πλήξουμε την κυρίαΜέρκελ και όχι βέβαια «αύριο», όταν θα έχουν γίνει οι εκλογές στη Γερμανία και θα μπορεί να μας εκβιάζει ακόμα πιο χυδαία.

Ένας δόλιος βλαξ, ο Γ. Παπανδρέου, μας οδήγησε πρώτος στη μεγάλη καταστροφή. Το γεγονός ότι οι κυβερνητικοί εταίροι είναι ολίγιστοι, δεν πρέπει να μας κάνει να υποτιμούμε την επικινδυνότητά τους. Πρόκειται για πολύ επικίνδυνους ανθρώπους.

 

 

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο Σαμαράς με το κλείσιμο της ΕΡΤ επέλεξε τη στρατηγική του, όλα ή τίποτα. Μπροστά στα καθολικά αδιέξοδα που οδήγησε η ενδοτική πολιτική του –αδυναμία διεκπεραίωσης της συμφωνίας της ΔΕΠΑ, κυβερνητικό μπάχαλο, γεωπολιτικές αντιθέσεις, και συγκρούσεις συμφερόντων, συρρίκνωση των κυβερνητικών εταίρων και εκτίναξη της Χρυσής Αυγής– επέλεξε τη στρατηγική της έντασης και της κρίσης. Αυτή η πολιτική της πυγμής που φέρνει στον κόσμο μνήμες της δικτατορίας, έχει πολλούς αποδέκτες.

Πρώτον τον ίδιο το λαό, να σιγήσει να πάψει να διαμαρτύρεται και να δεχτεί μοιρολατρικά τους εκβιασμούς της Τρόικας και της κυβέρνησης. Και δαρμένος και σιωπηλός.

Δεύτερον, απευθύνεται στους Αμερικανογερμανούς, οι οποίοι συγκρούονται πάνω από το πτώμα της χώρας, και τους καλεί να επιλέξουν ανάμεσα σ’ αυτόν και το «χάος» δηλαδή το Συριζα. Καθόλου τυχαία, αυτή η ενέργεια πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα της αποτυχίας με την Γκαζπρομ, η οποία αποτέλεσε συνέπεια πιέσεων των Αμερικανών και των Γερμανών ενάντια στη ρωσική παρουσία στον ενεργειακό τομέα στην Ελλάδα. Και τους καλεί είτε να τον στηρίξουν είτε  να αναλάβουν το «χάος», την ίδια στιγμή που αυτό εξαπλώνεται στη γειτονική Τουρκία.

Τρίτον, στρέφεται ενάντια στους κυβερνητικούς του εταίρους και τους καλεί είτε να υπακούσουν τυφλά, είτε να οδηγηθούν σε μια στρατηγική ήττα ακόμα και εξαφάνιση σε περίπτωση νέων εκλογών.

Ο Σαμαράς, μπροστά στα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί, κάνει μια κίνηση που είτε θα οδηγήσει στην έστω βραχυπρόθεσμη εδραίωσή του, είτε στην καταβαράθρωσή του. Παίζει τα ρέστα του. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να ερμηνεύσουμε και το πρόσφατο μπάχαλο με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο αφού πρώτα το δέχτηκε και συμφώνησε, στη συνέχεια το απέρριψε, προκαλώντας ανοιχτά τους κυβερνητικούς του εταίρους. Παράλληλα, αναπτύσσει μια έντονη ρητορική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίον θεωρεί «εύκολο αντίπαλο», έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα διπολικό μοντέλο που θα του επιτρέπει να ενισχυθεί και να διαιωνίσει την κυριαρχία του, ως η μόνη «ρεαλιστική» εναλλακτική λύση.

Η ΕΡΤ και η στρατηγική του εκφασισμού

Η επιλογή της σύγκρουσης γύρω από την ΕΡΤ, και όχι έναν οποιοδήποτε άλλον οργανισμό δεν είναι τυχαία. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας δεν θα προκαλέσει μόνον αντιδράσεις και συσπειρώσεις στο εσωτερικό της χώρας, αλλά θα πάρει και διεθνή έκταση (είναι ήδη πρωτοσέλιδο σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες και πρώτο θέμα σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ). Επομένως, δεν έκανε μόνο μία κίνηση απλώς για να λύσει το πρόβλημα των δύο χιλιάδων απολύσεων, που του λείπανε, αλλά και για να προκαλέσει τη μεγαλύτερη δυνατή αναταρραχή και σύγκρουση. Έχει δηλαδή ανοιχτό χαρακτήρα πρόκλησης-προβοκάτσιας. Επιζητά τη σύγκρουση και όχι τον κατευνασμό. 

Η ΕΡΤ στα μάτια των συντηρητικών –ακόμα και λαϊκών– στρωμάτων αποτελεί το σύμβολο της μεταπολίτευσης, και της συγκυριαρχίας της εκσυγχρονιστικής αριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ και την εκσυγχρονιστική Δεξιά, το σύμβολο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ορθότητας. Και ταυτόχρονα, ένα χώρο απόλυτης αδιαφάνειας, διορισμών από το παράθυρο, και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος. Έτσι, το χτύπημα στην ΕΡΤ και γενικότερα στα ΜΜΕ ικανοποιεί τα πιο βαθύτερα συντηρητικά αισθήματα που στρέφονται σε συνθήκες κρίσης ενάντια στους «επώνυμους» ενάντια στο «γυαλί», ενάντια σε όσους κατέχουν δημόσιο λόγο. Εξάλλου ένας από τους λόγους που εκτοξεύτηκε η Χ.Α. είναι η μη αναγνωρισιμότητα των βασικών στελεχών της, η αδυναμία να χειριστούν τον λόγο, η ψευδοπληβειατικότητά τους.

 Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, ξεχνάει πως στην ΕΡΤ εδώ και πολλά χρόνια δεν διορίζουν μόνο οι Πασόκοι, αλλά και οι γαλάζιες κυβερνήσεις, αφειδώς τους κολλητούς και τις παλλακίδες τους. Πως την ίδια πολυπολιτισμική σούπα σερβίρουν αριστεροί, δεξιοί και πασόκοι δημοσιογράφοι, έχοντας κάνει έναν καταμερισμό εργασίας μεταξύ τους, και το ίδιο συμβαίνει και στο πληθωρικό διοικητικό προσωπικό. Ξεχνούν πώς παρ’ όλα ταύτα παρέμενε ποιοτικά υψηλότερη από τα τουρκοκάναλα και τα διαφημισάδικα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ξεχνούν εν τέλει πως οι «κολλητοί» και οι «παλλακίδες» θα βρεθούν και πάλι και στον νέο δημόσιο οργανισμό που θα δημιουργηθεί ενώ εκείνοι που θα την πληρώσουν εν τέλει είναι όσοι δεν έχουν μέσα, επαφές και κολλητιλίκια.

Μέσα από τη δημόσια αποκαθήλωση της ΕΡΤ που πραγματοποιήθηκε με τον πιο βίαιο και φασιστικό τρόπο, την κατάληψη των κεραιών και το κλείσιμο του σήματος, πραγματοποιείται και ένα βήμα –πολύ μεγάλο στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, είναι κλασσική συνταγή του εκφασισμού η στροφή των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση ενάντια σε κάποια εξιλαστήρια θύματα. Ας θυμηθούμε πως ανέβηκε για πρώτη φορά η Χ.Α. με το χαστούκι του Κασιδιάρη στην Κανέλλη.

Για τι μπορεί να κάνει εκβιασμούς;

Η κίνηση Σαμαρά είναι μια ζαριά, με την οποία ένας πολιτικός που κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και μεταβλήθηκε στον πιο δουλοπρεπή υποτακτικό των δανειστών, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την προνομιακή θέση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Διότι, απέναντι στον Σαμαρά βρίσκεται ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που θα χρειαστεί καιρό για να συνέλθει από το σοκ της εκτίναξής του σε αξιωματική αντιπολίτευση. Διότι απέναντί του, βρίσκεται ο Καμμένος ως εκπρόσωπος της λαϊκής Δεξιάς και οι νεαντερντάλιοι της Χ.Α. Κυρίως και πάνω απ’ όλα, διότι η ελληνική κοινωνία έχει χάσει το παραγωγικό και εργασιακό της ήθος, έχει χάσει τον πολιτισμικό της δυναμισμό, είναι γερασμένη και έχει μεταβληθεί σε μια σούπα θεατών του Σουλεϊμάν.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μπορεί ένας πολιτικός χαμηλών προδιαγραφών και δυνατοτήτων όπως ο Σαμαράς να εμφανίζεται ως «κυρίαρχος του παιγνιδιού» και να εκβιάζει τον ελληνικό λαό, γιατί δεν μπορεί να εκβιάσει την Τρόικα και την Μέρκελ! Έτσι, ακόμα και την «αγανάκτησή» του για το προφανές πούλημα που του έκαναν στο ζήτημα του φυσικού αερίου, δεν την εκφράζει απευθυνόμενος στα αφεντικά του, αλλά τη στρέφει ενάντια στον λαό και στα πιο εύκολα για την περίπτωση θύματα.

Και όμως η Ν.Δ. και ο Σαμαράς κρατιούνται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και μπορεί να εκβιάζει ακόμα και με εκλογές τις οποίες δεν θέλει προφανώς ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, αλλά στην πραγματικότητα ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ;

Διότι, μέσα στα πλαίσια που ορίζουν τα μεγάλα συμφέροντα και οι ξένοι επικυρίαρχοι, οι οποίοι απλώς υπαλλήλους χρειάζονται, είναι δυνατό να συνεχίσουν να κυβερνάνε και μέτριοι πολιτικοί και κόμματα χαμηλού επιπέδου πλιατσικολόγων. Αν αντίθετα επιδιώκεις να αλλάξεις τη ρότα του σκάφους, να βγάλεις το τρένο από τις ράγες του συστήματος, να οδηγήσεις τον λαό σε σύγκρουση μαζί του, πρέπει να επιδεικνύεις μια άλλη αξιοπιστία και προπαντός να διαθέτεις ένα άλλο επίπεδο. Έτσι λοιπόν, οι Έλληνες, δεν είναι διατεθειμένοι να πάρουν το ρίσκο της ανατροπής της «κόλασης που γνωρίζουν» για να εισέλθουν σ’ ένα άγνωστο πέλαγος. Γι’ αυτό, μπορεί να δείχνουν μεγαλύτερη συμπάθεια και να επικροτούν πολλές από τις βασικές παραδοχές του αντιμνημονιακού χώρου –οι κυβερνήσεις είναι πουλημένες, το πρόγραμμα δεν έχει καμία διέξοδο κ.λπ.– και ταυτόχρονα να φοβούνται την έλευση των αντιμνημονιακών κομμάτων στην εξουσία.

Εκεί λοιπόν στηρίζεται και ο εκβιασμός του Σαμαρά. Στο ότι εμφανίζεται ως μονόδρομος. Και έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο το κύριο αντιπολιτευτικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να υποστηρίζει πως πρέπει να δοθούν χαρτιά σε όλους τους μετανάστες («για να φύγουν στο εξωτερικό!), θα εξακολουθεί να αρνείται τη σημασία της νεο-οθωμανικής απειλής, θα συνεχίζει να μην παρουσιάζει κάποιο αξιόλογο οικονομικό πρόγραμμα, και προπαντός όσο θα συμπεριφέρεται σαν ένα συστημικό κόμμα, με αντισυστημικές απόψεις! Ένα κόμμα που δεν μπορεί να οργανώσει τον κόσμο στις γειτονιές και τα χωριά, γύρω από συγκεκριμένα και απτά αιτήματα, ενώ η εκφορά του αντισυστημικού λόγου περιορίζεται σε πάνελ, ομιλίες, ταξίδια στο εξωτερικό και συνέδρια.

Ο εκβιασμός του Σαμαρά θα συνεχίσει να λειτουργεί όσο μέσα από το λαϊκό σώμα δεν έχει αναπτυχθεί ένα αντίπαλο δέος. Ένα αντίπαλο δέος που να συνδυάζει τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογική ευαισθησία, τη δημοκρατία και την αξιοπιστία είτε μέσα από υπαρκτά σχήματα, είτε μέσα από νέες συνθέσεις, ή το πιθανότερο και τα δύο μαζί.

Και για να συγκροτηθεί κάποτε και αυτός ο περιβόητος πόλος δεν θα πρέπει να περιμένουμε, με σταυρωμένα χέρια, αλλά και στο συγκεκριμένο ζήτημα να απαντήσουμε στην πρόκληση, να οδηγήσουμε σε αποτυχία το colpo grosso του Σαμαρά, να απαιτήσουμε να ξανανοίξει άμεσα κάτω από δημόσιο έλεγχο η ΕΡΤ, να μην αφήσουμε την έρπουσα φασιστικοποίηση να κερδίσει μια ακόμα παρτίδα και να απαντήσουμε σθεναρά στο όλα ή τίποτα, απαντώντας τουτίποτε, όσο δεν στρέφεται επί τέλους ενάντια στη Μέρκελ, και τους τοκογλύφους, αλλά αντίθετα επιλέγει να στρέφεται ενάντια στο λαό, έστω και αν έχει και αυτός ευθύνες. Οι ευθύνες του δεν μπορεί να είναι το άλλοθι των κυβερνώντων και της φασιστικοποίησης της κοινωνίας.

Ο BULUT YAYLA που πολέμησε ενάντια στον τουρκικό φασισμό για ανεξαρτησία και δημοκρατία, η Τουρκία τον προέβαλε στα ΜΜΕ στοχοποιώντας τον. Στις 30 Μάιου 2013 και ώρα 21:30 απαγάγεται στην μέση του δρόμου και τον παραδίδουν στο τουρκικό φασισμό.

Η συνεργασία Η.Π.Α, Τουρκία και Ελλάδα έδωσε μια νέα διάσταση στις πιέσεις και την τρομοκρατία, μετά τις επιδρομές στα σπίτια και σε χώρους εργασίας, μετά τις κρατήσεις και τις συλλήψεις, ήρθαν να προστεθούν οι απαγωγές και η επιστροφή στην Τουρκία με βασανιστήρια. Η Ελληνική Αστυνομία δεν δέχτηκε ότι απήγαγαν τον Bulut Υayla στις 30 Μάιου. Την επομένη μέρα οι μάρτυρες δημοσίευσαν στο ιντερνέτ  την πινακίδα του αυτοκινήτου και τον τρόπο που τον απήγαγαν. Είπαν, επίσης, ότι την στιγμή που έγινε η απαγωγή υπήρχε μια ομάδα της αστυνομίας η οποία τους ειδοποίησε και τους έδωσε την πινακίδα του αυτοκινήτου.

Στις 31 Μάιου ο αστυνομικός διευθυντής δήλωσε στους βουλευτές  και τους δικηγόρους ότι το όχημα ανήκει στην αστυνομία . Ωστόσο, δεν συμφώνησαν ότι τον συνέλαβαν και δεν είπαν που βρίσκεται ο Bulut Yayla.

Στις 1 Ιουνίου ο αστυνομικός διευθυντής επανέλαβε στους βουλευτές και εκπρόσωπους των δημοκρατικών φορέων το ίδιο ψέμα. Μετά την εμφάνιση του Bulut Yayla στην Τουρκία, ο αστυνομικός διευθυντής είπε ότι δεν τον απήγαγαν αυτοί, ότι δεν έχουν καμία σχέση και συνέχισε να αρνείται.

Ο BULUT YAYLA ήταν στοχοποιημένος από την CIA, την ΕΥΠ και την Ελληνική Αστυνομία με κοινή λειτουργία και έχει εκδοθεί παράνομα στην Τουρκία. Ο Υayla  την 1η Ιουνίου, το απόγευμα, στο αστυνομικό τμήμα της Κωνσταντινούπολης συναντήθηκε με τον δικηγόρο του και του είπε αυτά που έζησε.

Αυτοί που απήγαγαν τον Βulut Yayla, τον βασάνισαν και τον παρέδωσαν πίσω και όσοι έχουν σχέση με αυτό πρέπει να τιμωρηθούν.

Απήγαγαν έναν επαναστάτη στην μέση του δρόμου, τον βασάνισαν, είπαν ψέματα και με παράνομο τρόπο τον παρέδωσαν στην φασιστική κυβέρνηση της Τουρκίας και στα χέρια βασανιστών. Τώρα η τουρκική αστυνομία θα υποστηρίξει ότι τον έχουν πιάσει στην Τουρκία.

Εμείς γινόμαστε στόχοι επειδή αγωνιζόμαστε εναντία στο φασισμό στην Τουρκία και στην αμερικανική κατοχή. Ήρθαμε στην Ελλάδα γιατί στην Τουρκία δεν μπορούσαμε να προστατέψουμε τη ζωή μας. Οι Έλληνες ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει  κατοχή της πατρίδας και φάσισμος. Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά εμάς τους Τούρκους και Κούρδους επαναστάτες και ξέρουν ότι δεν θα πάθουν κακό από εμάς. Τα αδέρφια μας οι Έλληνες πάντα ήταν δίπλα μας και μας υπερασπίστηκαν και είναι ένας τίμιος λαός.

Από αύτη την πίεση και τα βασανίστρια απέναντι σε εμάς τους Τούρκους και Κούρδους επαναστάτες δεν έχει κανένα συμφέρον ο ελληνικός λαός. Γιατί τον λόγο ο Σαμαράς πρέπει να εξηγήσει.

Στην Ελλάδα θα κάνουμε γνωστό τον αγώνα μας και θα δείξουμε ποιο είναι το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας. Οι ΗΠΑ και ο τούρκικος φασισμός που κατέλαβαν την χωρά μας ανησυχούν γι’ αυτό. Όμως, δεν έχουν μάθει ακόμα ότι όποιες μεθόδους και να χρησιμοποιούν ο λαός δεν θα παραιτηθεί. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας κατά του ιμπεριαλισμού και του φασισμού. Μπορείτε να μας απαγάγετε όλους, να μας βασανίσετε και να μας δολοφονήσετε. Ξέρουμε πόσο άτιμοι είστε. Όμως, και εσείς ξέρετε πολύ καλά  ότι δεν πρόκειται να μας νικήσετε! Δεν μπορείτε να μας εξαφανίσετε!  Είμαστε ο λαός! Όπως από το στρατόπεδο στη Μακρόνησο, στον αγώνα του Πολυτεχνείου οι Έλληνες επαναστάτες νίκησαν, έτσι και εμείς  θα αγωνιστούμε για ανεξαρτησία, δημοκρατία και το σοσιαλισμό.

από τον Αγώνα στην Τουρκία και το Κουρδιστάν

Χτες κατά τις 9.30 μ.μ. μπροστά στα μάτια των πολιτών, στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Σόλωνος, με τις φασιστικές μεθόδους απαγωγής, που κύρια χρησιμοποιεί η Τουρκία, απήγαγαν τον Μπουλούτ Γιαϊλά, μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν. Μέσω δικηγόρων και βουλευτών ψάξαμε όλα τα αστυνομικά τμήματα, αλλά δεν βρέθηκε.

Ο σύντροφός μας είναι αγνοούμενος, σας καλούμε να σταθείτε αλληλέγγυοι και να συμπαρασταθείτε στην ανεύρεσή του.

“Δεν θα κλάψουμε και για τις απολύσεις των καθηγητών”!!!!!

Δεν το είπε ο Βορίδης!
Δεν το είπε ο Άδωνις!
Ούτε ο Καψής και ο Πρετεντέρης !
Η Ρεπούση της ΔΗΜΑΡ το είπε χτες στην εκπομπή του Πρετεντέρη

ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ…

‘Οταν μπορείς και βυσσοδομείς απέναντι στην ΙΣΤΟΡΙΑ, όταν μένεις ασυγκίνητος στο “αίμα για την ελευθερία”, σιγά μη σου σταθεί εμπόδιο η ΟΛΜΕ, σύντροφοι της Ανανεωτικής Αριστεράς, που με τόσο πάθος τη στηρίξατε την κ. Ρεπούση στο “προοδευτικό πόνημά της” για την Ιστορία της Στ΄ Δημοτικού.

Όταν η κ. Ρεπούση έλεγε να τελειώνουμε με τον εθνοκεντρισμό στην ιστορία, γνώριζε τι εννοούσε. Εσείς σύντροφοί μου, είχατε μπερδέψει το διεθνισμό με τον κοσμοπολιτισμό! Το προοδευτικό με το μεταμοντέρνο!  Πάντως σε εκείνο το συνέδριο στα Τρίκαλα για τα νέα σχολικά βιβλία, ο  Μπράτης  και η Δ.Ο.Ε με συνέπεια,  πάλι μαζί της ήτανε, καθώς και σύμπασα η Ριζοσπαστική Αριστερά, για να την στηρίξουν να κατατροπώσει τους “εθνικιστές ελληναράδες”!!!  Φοβάμαι πως ακόμη και η σιωπή κάποιων που έδειχναν να διαφωνούν μαζί της, έδωσε χέρι βοηθείας ή καλάμι για να ανεβεί και να μας καθυβρίζει σήμερα, σύντροφοι.

Γιατί ρε σύντροφοι,  δε θυμάστε; Πολύ μεγάλο ήτανε το ευρώ, και πολύ Ε.Ε. και Ολυμπιακούς αγώνες προπαγάνδιζε η Ρεπουσο- φυλλάδα!  Κι  αυτό σας ξέφυγε ή είπατε ας κλείσουμε λίγο τα μάτια, γιατί έπρεπε να τελειώνουμε μ’ αυτόν τον καταραμένο τον εθνοκεντρισμό; 

Ευτυχώς όμως, παραδώσαμε πατρίδα, έθνος και σημαία σε Καρατζαφέρη και Χρυσή Αυγή και ησυχάσαμε, γιατί με αυτές τις εμμονές και τις πατριωτικές κορώνες, πότε του Μανόλη του Γλέζου, πότε κάποιων ταξικά απαίδευτων αριστερών πατριωτών, κινδυνεύαμε να οδηγήσουμε το λαό μας σε καμιά περιπέτεια, να αυτοκτονήσουμε σαν το δηλωσία τον Άρη και να καταστρέψουμε την ελπίδα του προοδευτικού λαού μας για τη μεγάλη Ευρώπη των εργαζομένων, των ατομικών ελευθεριών και της αέναης προόδου.

Για να σοβαρευτούμε, ο αντιμνημονιακός αγώνας είναι πολιτικός και αντιαποικιακός, ενάντια σε κυβέρνηση-Ευρωπαϊκή Ένωση-ΔΝΤ, ενάντια στην εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό, και η αντίσταση αποτελεί υπόθεση όλου του λαού που πρέπει να ξαναβρεί τα χνάρια της αντιστασιακής του ιστορίας.

Θα πρέπει συνάδελφοι εκπαιδευτικοί να  ξαναθυμηθούμε και να διδάξουμε τώρα λίγο ιστορία για να σταθούμε ορθοί απέναντι στους τυράννους. Ας ξαναβρεί η μορφή του Κολοκοτρώνη τη θέση της στα σχολικά μας βιβλία. 

Πάντως πρέπει να γνωρίζεις ιστορία για να μπορείς να ψάλλεις:

 

 

 

Όσοι το χάλκεον χέρι

 

βαρύ του φόβου αισθάνονται,

 

ζυγόν δουλείας ας έχωσι·

 

θέλει αρετήν και τόλμην

 

η ελευθερία.

 

Γ. Τασιόπουλος, Δάσκαλος

Στο χτεσινό μας άρθρο, που ήταν αφιερωμένο στη συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή τις δηλώσεις της ποιήτριας Κικής Δημουλά, ένας επισκέπτης παρουσίασε σε σχόλιο ένα βιντεάκι (θα το δούμε παρακάτω), στο οποίο ο αρχηγός της Χρυσής Αβγής, ο Ν. Μιχαλολιάκος καταφέρεται εναντίον της ποιήτριας, αρνούμενος ευθέως την ποιητική αξία της. Παρακολουθώντας το βίντεο, η πρώτη φράση που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η γνωστή “Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα τραβάω το πιστόλι μου”, που είχα ακούσει να αποδίδεται άλλοτε στον Γκέμπελς, άλλοτε στον Γκέρινγκ ή στον Ρούντολφ Ες ή σε κάποιο άλλο ίνδαλμα των επιτελών της ναζιστικής συμμορίας.

Βέβαια, δεν θα την παρουσίαζα χωρίς να την τσεκάρω έστω και ακροθιγώς, δηλαδή χωρίς να κοιτάξω τουλάχιστον τη Βικιπαίδεια. Φαίνεται λοιπόν ότι η φράση στο πρωτότυπο είναι “Wenn ich Kultur höre … entsichere ich meinen Browning!”, το οποίο σημαίνει “Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, απασφαλίζω το Μπράουνιγκ μου”. Στα αγγλικά θα τη βρείτε “Whenever I hear the word ‘culture’ I reach for my revolver”, παρόλο που το Μπράουνινγκ, αυστηρά μιλώντας, δεν είναι περίστροφο. Όπως είπα η φράση έχει αποδοθεί στον Γκέρινγκ και σε άλλους ναζιστές, αλλά στην πραγματικότητα ακούστηκε πρώτη φορά στο θεατρικό έργο Schlageter, του ναζιστή θεατρικού συγγραφέα Χανς Γιοστ: τη φράση τη λέει ένας ήρωας του έργου, ο Thiemann. Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε τον Απρίλιο του 1933 προς τιμή των γενεθλίων του Χίτλερ. Ωστόσο, τη φράση περί κουλτούρας την υιοθέτησε αργότερα ο Μπάλντουρ φον Σίραχ, πρόεδρος της χιτλερικής νεολαίας, και μάλιστα σε ένα ντοκιμαντέρ εμφανίζεται να την εκφωνεί και ταυτόχρονα να βγάζει το πιστόλι του -οπότε η σύνδεση της φράσης με τους ναζιστές είναι απολύτως βάσιμη.

Βέβαια, στο βιντεάκι που θα δείτε, ο αρχηγός των θαυμαστών του Χίτλερ δεν καταδικάζει συλλήβδην την ποίηση: αντιδιαστέλλει την “ακατανόητη και παρακμιακή” (αν και δεν χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη) ποίηση της Κικής Δημουλά με το έργο του Βαλαωρίτη, του Σεφέρη ή του Ελύτη. Υποστηρίζω ότι ο θαυμασμός του προς τον Σεφέρη, ας πούμε, είναι υποκριτικός, αλλά αυτό θα το κρίνετε εσείς βλέποντας το βιντεάκι. Έκανα μάλιστα τον κόπο και απομαγνητοφώνησα ένα κομμάτι, για όσους δεν αντέχουν να προσλαμβάνουν τον Αρχηγό με δύο από τις αισθήσεις τους. Το στιγμιότυπο είναι απόσπασμα από την εκπομπή “Επί του πιεστηρίου” του Κόντρα Τσάνελ, στην οποία ο κ Μιχαλολιάκος ήταν προσκεκλημένος προχτές σχεδόν επί μία ώρα (!). Οικοδεσπότης της εκπομπής ο κ. Μάκης Κουρής. Ποιοι είναι οι άλλοι δύο τσιρλίντερ του Μιχαλολιάκου δεν ξέρω, όσο κι αν φαίνεται περίεργο μπορεί να είναι συντελεστές της εκπομπής.

 

Μιχ:Διάβασα και τώρα τελευταία έγινε ένα θέμα με μία ποιήτρια, Κική Δημουλά, αν την έχετε υπόψη σας….

Κουρής (δεν ακούγεται καθαρά, κάτι σαν “σας έκανε μια σκληρή κριτική”)

Μιχ: …και μας έχει δει, λέει, και να σκοτώνουμε …. ποιητική αδεία, φαντασιόπληκτη (0.13)

Κουρής (διαβάζει τη δήλωση της Κικής Δημουλά περί Χ.Α: Θα ήθελα να τη σκοτώσω γιατί σκοτώνει αυτούς τους ανθρώπους).

Μιχ: Καταρχάς, έχετε διαβάσει ποτέ κανένα ποίημα της Δημουλά;

Κουρής: Δεν προλαβαίνω

Μιχ. (στρέφεται προς άλλον τσιρλίντερ): Εσείς κύριε Δαλαμάγκα; [αν συγκράτησα σωστά το όνομα]

[Γέλια ως απάντηση]

Μιχ.: Εσείς, κύριε Βιτάλη;

Βιτ.: Έχω διαβάσει (γέλια) Παλαιότερα

Μιχ.: Τι καταλάβατε;

Βιτ.: Ντάξει… Έκανε μία σοβαρή προσπάθεια, κάνει η κυρία Δημουλά, δεν είναι….

Μιχ.: Θα τη συγκρίνετε [και σταυρώνει τα χέρια αυτάρεσκα] με έναν Βαλαωρίτη; (ο.38)

Βιτ.: Εντάξει τώρα ο Βαλαωρίτης…

Μιχ.: Μ’ έναν Ελύτη; Μ’ έναν Σεφέρη;

Βιτ.: Δεν λέω, αλλά είναι μία σημαντική προσωπικότητα της σύγχρονης πνευματικής ζωής… δεν μπορούμε να τα μηδενίζουμε…

Μιχ.: Εγώ ευθέως θα το πω, ποιας σύγχρονης πνευματικής ζωής, που μαζεύονται διακόσιοι με ψειριασμένα μούσια, μπολσεβίκια και κουμούνια, και κλαίνε τη μοίρα τους; (0.57) Αυτό είναι τέχνη;

Βιτ.: Δεν είναι μπολσεβίκα η κυρία Δημουλά.

Μιχ.: Βεβαίως και δεν είναι, διότι ξέρετε πότε διορίστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος, διότι διάβασα το βιογραφικό της;

Κάποιος: Δεν το γνωρίζω.

Μιχ. (πονηρό χαμόγελο): Το 1949 παρακαλώ.

Βιτ. (πονηρό χαμόγελο): Ε, αυτό δεν το γνώριζα.

Μιχ.: Ξέρετε πότε πήρε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης; Η προοδευτική κυρία Δημουλά; (1.14)

Βιτ.: Ναι, αλλά δεν είναι το πρόβλημα αυτό

Μιχ.: Το 1972, επί 21ης Απριλίου κύριε Βιτάλη.

Βιτ, ευσεβάστως: Κύριε Πρόεδρε, δεν είναι το πρόβλημα αυτό… η κυρία Δημουλά…

Μιχ.: Όχι, δεν είναι το πρόβλημα, γιατί έχουνε μάθει να λένε όλοι ψέματα… και να λένε μισές αλήθειες.  Τους φτύνω (1.27)

Βιτ.: Κατέγραψε όμως… κατέγραψε τις εικόνες στην Κυψέλη… κατέγραψε με τον δικό της τρόπο τις εικόνες στην Κυψέλη

Μιχ.: Είπε ότι ξυλοφορτώσανε την αδερφή της, τον γαμπρό της….

Βιτ.: Αυτό λέω, την κατέγραψε… και μετά σας κάνει κριτική

Μιχ.: και μετά, όταν την κράξανε, όταν την κράξανε είπε ότι βλέπει εμάς να σκοτώνουμε… είναι μια ψεύτρα. (1.44) Λέει αρλούμπες, όπως λέει και στα ποιήματά της

Κουρής: Είστε άδικος, διότι οι πνευματικοί άνθρωποι… τους πνευματικούς ανθρώπους τους καταγγέλλει. Η ίδια λέει εδώ [διαβάζει]

Μιχ.: Ποιους πνευματικούς ανθρώπους; Δηλαδή αυτή είναι πνευματικός άνθρωπος;

Κουρής [διαβάζει απόσπασμα της δήλωσης Δημουλά στο maga.gr]: Τι είναι αυτός ο πνευματικός άνθρωπος που από έναν πάσχοντα ξέρει περισσότερα; Είναι έξυπνος; Τους αποδοκιμάζει…

Μιχ.: Έχει καταντήσει η Ελλάδα μας, η Ελλάδα των ποιητών, η Ελλάδα ενός Σεφέρη, ενός Ελύτη, ενός αν θέλετε Μανώλη Αναγνωστάκη [ακούγεται βροντή από κόκαλα που τρίζουν] να θεωρεί μεγαλύτερη ποιήτρια την Κική Δημουλά. Διαβάστε ποιήματά της

Κουρής: Δεν είπαμε αυτό…

Μιχ. [απαγγέλλει] Φύσηξε νοτιάς και αισθανόμουν σαν κρεμάστρα με τα τέτοια…. Μάθημα ρευματισμών. Μπούρδες λέει! (2.16)

Βιτ.: Μα δεν είπαμε… δεν συγκρίνουμε…

Μιχ.: Φοβάστε; Δεν έχω την ελευθερία της γνώμης μου να κρίνω;

Βιτ.: Βεβαίως. Αλλά άλλο πράγμα ο Ρίτσος, ο Βάρναλης, ο Καβάφης, άλλο η Δημουλά

Μιχ.: Αυτή λέει αρλούμπες!

Κουρής: Δεν είναι παρούσα όμως να σας απαντήσει.

Μιχ.: Τι να μου απαντήσει; Ότι δεν λέει αρλούμπες; Εγώ έχω διαβάσει τα ποιήματά της, δεν είναι ανάγκη να είναι παρούσα.

Κουρής: Ναι, αλλά δεν…. [μουρμουρίζει χωρίς να ακούγεται]

Μιχ.: Γιατί; Να είμαι ευγενής με κάποια κυρία, η οποία βραβεύτηκε επί 21ης Απριλίου με το Κρατικό Βραβείο, διορίστηκε το 49, που αν είχες τρίτο ξάδερφο αριστερό και δεν ήσουν δεξιός δεν διοριζόσουν στην Τράπεζα της Ελλάδος, και τώρα θυμήθηκε, που είναι ραμολιμέντο στα στερνά της γεράματα, και τη λένε μεγάλη ποιήτρια(2.55)…

(Κάποιος): Ε τώρα έχετε…. εντάξει…

Μιχ: να μας λέει δολοφόνους; Μα γιατί εντάξει; Αυτή με λέει δολοφόνο, λέει ότι είδε να σκοτώνουμε….

(Τσιρλίντερ): Με το ίδιο σκεπτικό θα μπορούσε να πει κάποιος…

Μιχ.: Έχει Αλτσχάιμερ η κυρία!

(Τσιρλίντερ): …ότι σε κάποιους στίχους, σε κάποια άλλα τραγούδια λένε άλλα πράγματα…

Μιχ. Ναι, αλλά είπε ότι εγώ δεν τους σκοτώνω… δηλαδή οι άλλοι να κάθονται να τους σκοτώνουνε… εντάξει ωραία…  δεν είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ την παρουσιάζετε σαν τον πνευματικό ογκόλιθο, σαν έναν σύγχρονο Σωκράτη

(Τσιρλίντερ): Όχι, όχι.

Μιχ.: …που έβγαλε το χρησμό, και λέει ότι εμείς σκοτώνουμε. Πού το είδε η κυρία αυτή ότι σκοτώνουμε;

Κουρής: Βλέπω ότι σας έχει εκνευρίσει πολύ… πονάει[;]

Μιχ.: Δεν με έχει εκνευρίσει αυτή καθόλου. Με έχει εκνευρίσει αυτό που λέγεται σύγχρονη κουλτούρα (3.37) που είναι μια αρλούμπα, μια μπούρδα, η αμορφωσιά έχει κατακλύσει αυτή τη χώρα, καταλάβετέ το, τα παιδιά μας δεν έχουν ακούσει ούτε ένα ποίημα του Παλαμά, και ακούνε της Κικής Δημουλά και του κάθε ανύπαρκτου! Βλέπουνε τις μπούρδες του Παπακαλιάτη στην τηλεόραση και δεν ξέρουν τι-πο-τε! Του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη… του Λασκαράτου, που είναι πατριώτης σου [ο Κουρής συγκατανεύει] αυτό το βαθύ πνεύμα, δεν το ξέρει κανείς… ξέρει την Κική Δημουλά (4.06)

Κουρής: Φταίνε οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, τα σχολεία.

Μιχ.: Φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου

Κουρής: Φταίνε οι καθηγητές, οι δάσκαλοι…

Μιχ.: Φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου που αφάνισε μια γενιά ολόκληρη Ελλήνων και την καταδίκασε στην αμορφωσιά και στον ανθελληνισμό. Αυτό θα το πολεμήσει η Χρυσή Αυγή!

Τελικά παραθέτω ολόκληρη τη στιχομυθία, γιατί βρίσκω ότι είναι πολύ αποκαλυπτική για τη χρυσαβγίτικη προσέγγιση στον πολιτισμό. Βρίσκω επίσης εμετική την δουλοπρεπή στάση του Κουρή και των άλλων τσιρλίντερ, που παρακολουθούν απαθείς τον προσκεκλημένο τους να βρίζει σκαιά την Κική Δημουλά και περιορίζονται σε χλιαρές διαμαρτυρίες για το θεαθήναι, όταν δεν σιγοντάρουν. Τον αφήνουν επίσης να λέει διάφορα ψέματα, χωρίς να τον διορθώνουν, όπως ας πούμε ότι κανένα ποίημα του Παλαμά δεν διδάσκεται στα σχολεία.

Επίσης, βρίσκω υποκριτική την αναφορά του Μιχαλολιάκου στον Σεφέρη και τους άλλους ποιητές -είναι γνωστό ότι οι πνευματικοί πρόγονοί του είχαν επιτεθεί βιαιότατα στον Σεφέρη, κατηγορώντας τον λίγο-πολύ με παρόμοια επιχειρήματα όπως οι τωρινοί φασίστες την Κική Δημουλά. Το θέμα αξίζει χωριστή παρουσίαση σε ειδικό άρθρο, αλλά θα πω δυο λόγια σύντομα. Τον Φεβρουάριο του 1947, ο Σεφέρης τιμήθηκε με το βραβείο Κωστή Παλαμά για το “Ημερολόγιο Καταστρώματος”. Η ακροδεξιά εφημερίδα “Ελληνικόν αίμα” ξεκίνησε αμέσως εκστρατεία λάσπης (αργότερα μπήκε στο χορό και η Εστία). Σε ένα φύλλο της, αφού παραθέσει ένα ποίημα από τη βραβευμένη συλλογή, γράφει με χιούμορ Μιχαλολιάκου: Έτσι εξηγείται το διατί ο εαμίτης και σουρρεαλίστας ποετάστρος αποκαλεί την συλλογήν του “Ημερολόγιον Καταστρώματος”. Διότι με το διάβασμά της ο αναγνώστης καταλαμβάνεται από ναυτίαν. Ω δυστυχισμένε Παλαμά, εν ονόματί σου οποία αίσχη διαπράττονται!

Και σε επόμενο φύλλο παραθέτει τον σεφερικό στίχο “κι ένας πηχτός αέρας φέρνει γύρα / σκουπίδια, καβαλίνα, μπόχα και καταλαλιά”, πράγμα που δίνει εύοσμη τροφή στον λιβελλογράφο του Αίματος: Και τώρα ερωτώμεν. Είναι για βραβείον ο ατυχής καβαλλινογράφος ή για ζουρλομανδύαν;

Βιβλία έκαιγε ο χιτλερικός υπουργός το 1933, ζουρλομανδύα ετοίμαζε ο ακροδεξιός δημοσιογράφος το 1947, Αλτσχάιμερ διαγνώνει ο χρυσαβγίτης αρχηγός σήμερα, η γραμμή είναι ευθεία και η συνέχεια αδιάσπαστη: όταν ακούνε κουλτούρα εκνευρίζονται και βγάζουν πιστόλι.

Όσο για τον στίχο της Κικής Δημουλά που κουτσά στραβά απάγγειλε ο Μιχαλολιάκος, μισό στίχο βέβαια διότι ολόκληρον είναι αδύνατον να καταφέρει, είχα περιέργεια να βρω από ποιο ποίημα είναι παρμένος, και πόσο πολύ τον στραπατσάρισε ο Αρχηγός των ελλήνων εθνικιστών όταν τον μετέφερε ως “Φύσηξε νοτιάς και αισθανόμουν σαν κρεμάστρα“, διότι ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι δεν μπόρεσε να μεταφέρει με ακρίβεια ούτε μισό στίχο, δεν το αντέχει.

Δυστυχώς δεν έχω όλες τις συλλογές της Δημουλά, μου λείπουν μερικές από τις νεότερες, π.χ. το Ενός λεπτού μαζί. Και ο επίμαχος στίχος, έτσι ποδοπατημένος δεν βγαίνει στο γκουγκλ, όπου θα βρείτε μόνο αναφορές στο βιντεάκι αυτό, με ενθουσιώδεις τίτλους από χρυσαβγίτες που θαυμάζουν τις φιλολογικές επιδόσεις του αρχηγού τους. Ωστόσο, ο Θεός αγαπάει τον Νικοκύρη, διότι βρήκα στο Χαίρε ποτέ το απόσπασμα στο οποίο σχεδόν σίγουρα αναφέρθηκε ο αρχηγός των νεοναζιστών. Είναι άλλωστε ο μοναδικός στίχος της Δημουλά όπου συνυπάρχουν ο νοτιάς και η κρεμάστρα:

Νοτιάς. Πονούν θανάσιμα τα κόκαλα.
Εννοώ εκείνες τις ατομικές μας κρεμάστρες
να ταξιδεύει ατσαλάκωτο το σχήμα μας
πλασιέ εδώ εκεί της διάρκειάς μας.

Αυτή είναι η κατά Μιχαλολιάκον “αρλούμπα”, αυτούς τους τέσσερις στίχους προσπάθησε να διαβάσει, διότι παραπάνω δεν αντέχει, και προσπαθώντας να τους απαγγείλει, έργο τιτάνιο γι’ αυτόν, τους μπουρδούκλωσε και τους πετσόκοψε σε: “Φύσηξε νοτιάς και αισθανόμουν σαν κρεμάστρα“. Κι όμως, είχε μετά το θράσος να κομπάζει στους χειροκροτητές του ότι “έχει διαβάσει” ποιήματα της Κικής Δημουλά.

Τέσσερις στίχοι, τόση φαίνεται πως είναι η μέγιστη ανεκτή δόση ποίησης για τον φασίστα. Εμάς όμως μας αρέσει η ποίηση, κι έτσι βρίσκω ταιριαστό να κλείσω παραθέτοντας ολόκληρο το ποίημα που ανέλυσε φιλολογικά ο αρχηγός των νεοναζιστών. Έτσι θα επουλωθούν και τα τραύματα που ίσως προκάλεσε στην καλαισθησία σας ο ναζιστικός οχετός που σας ανάγκασα να διαβάσετε ή να ακούσετε προηγουμένως.

Πρόκειται για το ποίημα “Αναλαμπές της ανυπαρξίας”, από τη συλλογή “Χαίρε ποτέ” και μετά τη συγκεντρωτική έκδοση “Ποιήματα” (σελ. 387). Το μεταφέρω σε μονοτονικό αλλά διατηρώ την ορθογραφία του πρωτοτύπου:

ΑΝΑΛΑΜΠΕΣ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ

Νοτιάς. Υγρός καιρός αστέγνωτος
έξω στο πέρασμά του απλωμένος μέρες.
Στάζοντας ξημερώνει
ή κλαίγοντας όπως αρέσκεται να λέει
περιαυτολογώντας το συνηθέστερο.

Κάθε πρωί το φως τα πρώην φύλλα όλα
οι σιδεριές στ’ ουρανού τα παράθυρα
μη και του φύγει η μανιακή
συνήθεια να υπάρχει
όλα σα να ‘ναι καμωμένα
από σπυριάρικο νερό.

Παλιά αυτό λεγόταν δροσοσταλίδες
πάχνη πάνω στα φύλλα όλα.Ύστερα μετονομάστηκε υγρασία.

Υγρασία. Πονούν θανάσιμα οι αρθρώσεις.
Την περισσότερη ώρα μένεις καθηλωμένος
στην κουνιστή σου μνήμη.

Τι έγινε; Έσπρωξες μονολόγους
αυτή την κλασική βαριά επίπλωση του χρόνου;
Μήπως σήκωσες γεμάτο το απροχώρητο;

Νοτιάς. Πονούν θανάσιμα τα κόκαλα.
Εννοώ εκείνες τις ατομικές μας κρεμάστρες
να ταξιδεύει ατσαλάκωτο το σχήμα μας
πλασιέ εδώ εκεί της διάρκειάς μας.

Η διάρκειά μας· έργο ανεπίγραφο
περίφημου ανώνυμου διακόπτη
τύψη επιδερμική της ανυπαρξίας
ψευδώνυμό της εύηχο πολύ αβανταδόρικο
όταν πρωτοδημοσιεύει σώματα
-μια εντελώς ατάλαντη ερασιτεχνική αιωνιότης.
Η διάρκειά μας: μειοδότης της διάρκειας.

Γι’ αυτούς τους πόνους λένε πως υπάρχει
μια πολύ θαυματουργή
σκόνη που γινόμαστε.

Δεν είναι αμέσως προσιτό, μάλιστα δεν είναι και από το είδος ποίησης που με συγκινεί εμένα προσωπικά, αλλά είναι ποίηση -και καλή ποίηση μάλιστα. Δεν απορούμε που τραβάει το πιστόλι του ο Μιχαλολιάκος.