Η δεξιά στην Αίγινα δεν είναι ο πρωτόγονος αντικομμουνισμός του καθημερινού βιοπαλαιστή, ο φιλοβασιλικός που δεν είδε το βασιλιά πέρα από τη φωτογραφία του στο ποτήρι που αγόρασε, ο ακατέργαστος διάκοσμος του φωνακλά της παραλίας και του καφενείου, οι ανασφαλείς και εν τέλει ανώδυνες πιρουέτες του κάθε γείτονα φαφλατά ή οι αναπαραγωγές της φοβικής τηλεόρασης στα στόματα δεκάδων ανυποψίαστων. Είναι μεν ένα παθολογικό φαινόμενο που ενισχύει τον καθημερινό αυταρχισμό αλλά δεν μπορεί να προχωρήσει από μόνο του.
Η δεξιά στην Αίγινα είναι τα συγκοινωνούντα δοχεία της θερινής συνάντησης της βίλας-τούρτας που ανακοινώνεται το μήνυμα του Σαμαρά. Είναι τα σκουπίδια που χωρίς να σκέφτονται την καθημερινότητα μιλούν για αυτήν σε φιέστες που κρητικοί φωτογραφίζονται με ύφος Κασιδιάρη. Η ακροδεξιά στην Αίγινα είναι η άνεση του ξαδέρφου του αρχηγού των χρυσαβγιτών να παριστάνει τον πυλώνα του πολιτισμού. Η ακροδεξιά στην Αίγινα είναι να μην διαβάζεται τίποτε άλλο για τον πολιτισμό του μπιντέ πέρα από τις ανακοινώσεις του. Η δεξιά στην Αίγινα είναι ο “ευυπόληπτος βίος” αυτών που δεν έχουν υπόληψη καμιά.