Σύμφωνα με την «Εκδήλωση Ενδιαφέροντος για Μίσθωση Αγροτεμαχίου Ιδιοκτησίας ΤΕΣ στην θέση ΠΕΡΔΙΚΑ ν. Αίγινας»  εκ μέρους του Ταμείου Εθνικού Στόλου, ενοικιάζεται αγροτεμάχιο επιφανείας 350,00 στρεμμάτων περίπου, παραθαλάσσιο με ήπιες κλίσεις, που ανήκει στην ιδιοκτησία του. Η Anoixti_Prosklisi_gia_Ekmetaleusi_Agrotemaxiwn_TES_2014.pdf  που αφορά σε συμβόλαιο 25ετούς διάρκειας δίνει και την συγκεκριμένη οδηγία αξιοποίησης των 350 στρεμμάτων: «θα αναβαθμίσει την περιοχή, θα αξιοποιήσει επί τα βελτίω την ακίνητη περιουσία του εκμισθωτή, και θα προσελκύσει το ενδιαφέρον επισκεπτών, τουριστών, ιδιοκτητών σκαφών αναψυχής». Με μια γλώσσα που συνδυάζει τη στρατιωτική και την σύγχρονη του μάρκετινγκ, το Πολεμικό Ναυτικό εκποιεί την περιουσία του προς όφελος της αγοράς και των αφεντικών. Καμιά νύξη για κοινωφελές έργο όπως θα μπορούσε να μιλούσε η ναυτική δομή άμυνας ‘’της πατρίδας’’.
Σύμφωνα με το νόμο 4250,  Αρ. Φύλλου 74/26 Μαρτίου 2014, (εδώ σε μορφή PDF )με τίτλο: «Διοικητικές Απλουστεύσεις – Καταργήσεις, Συγχωνεύσεις Νομικών Προσώπων και Υπηρεσιών του Δημοσίου Τομέα – Τροποποίηση Διατάξεων του π.δ. 318/1992 (Α΄ 161) και λοιπές ρυθμίσεις» και το άρθρο 18 για την «Ίδρυση Ενιαίου Ταμείου Εθνικής Άμυνας (Ε.Τ.Ε.Α.)» καταργούνται όλα τα ταμεία των επίσημων στρατιωτικών δομών (Ταμείο Εθνικής Άμυνας, Ταμείο Εθνικού Στόλου, Ταμείο Αεροπορικής Άμυνας) των τριών όπλων και συγχωνεύονται σε ένα. Τώρα πια, περισσότερο ευέλικτα, κινείται η κυβέρνηση προς την αγορά και τους επιχειρηματίες, για την την οικονομική αξιοποίηση της περιουσίας αυτής που κατά καιρούς γινόταν γνωστή από κινητοποιήσεις των κατοίκων προκειμένου να αποδοθεί σε αυτούς για κοινωφελείς λόγους. Ερωτήματα από πλευράς μερίδας υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού όσο και από το Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων «Σπάρτακος» δίνουν την αίσθηση του ξεπουλήματος και της ευκαιρίας για ξεπούλημα μιας περιουσίας που ανήκει στο λαό. Σε ανακοίνωσή του, το δίκτυο «Σπάρτακος» όταν ήδη σχεδιαζόταν η συγχώνευση των Ταμείων από το Νοέμβριο του 2012 αναφέρει: …Όπως αναφέρεται σε έγγραφο του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Παναγιωτόπουλου, που διαβιβάστηκε στη Βουλή, ανασταλτικοί παράγοντες στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελούν οι διατάξεις δύο νόμων. Ειδικότερα, αναφέρεται ως ανασταλτικός παράγοντας διάταξη του Ν. 1989/1991 με την οποία είχε επιτραπεί η παραχώρηση ακινήτων σε ΟΤΑ ή σε άλλους δημόσιους οργανισμούς, χωρίς την καταβολή ανταλλάγματος. Αναφέρεται επίσης και διάταξη του Ν. 1337/1983 με την οποία η μόνη δυνατότητα που δόθηκε στη στρατιωτική υπηρεσία σε σχέση με την ένταξη ακινήτων της σε σχέδια πόλεως, ήταν η υποβολή των απόψεων ή ενστάσεών της, χωρίς όμως αυτές να είναι δεσμευτικές για το υπουργείο Περιβάλλοντος. «Πέραν των ανωτέρω διαπιστώθηκε», αναφέρει ο υπουργός, «ότι τις περισσότερες φορές μέχρι σήμερα δεν ζητούντο καν οι απόψεις των Γενικών Επιτελείων, με αποτέλεσμα είτε να χαρακτηρίζονται στα Γενικά Πολεοδομικά Σχέδια των δήμων οι χώροι των στρατιωτικών ακινήτων ως χώροι πρασίνου, αθλητισμού, κοινωφελών χρήσεων -και ως εκ τούτου να μην έχουν πολεοδομική αξία, είτε να ζητείται από τη στρατιωτική υπηρεσία να καταβάλλει εισφορά σε γη»…

Το παρελθόν της διαχείρισης της στρατιωτικής περιουσίας έχει πολλές των περιπτώσεων απόδοση ακινήτων προς όφελος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Για αυτό μας εξηγούν: …Το έγγραφο του υπουργού Άμυνας διαβιβάστηκε στη Βουλή προς απάντηση ερώτησης που είχε καταθέσει ο βουλευτής της ΝΔ Ιωάννης Λαμπρόπουλος, με την οποία ζητούσε από την κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα στις απαιτούμενες ενέργειες για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, επισημαίνοντας ότι η περιουσία αυτή που είναι τεράστια, με χιλιάδες στρέμματα γης, αλλά και κτίρια σε καλές τοποθεσίες της χώρας, παραμένει εδώ και χρόνια αναξιοποίητη.
Το συμπέρασμα είναι το εξής: «ότι δόθηκε στις τοπικές κοινωνίες, δόθηκε. Τώρα ήρθε η ώρα της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης»!
Πως θα γίνει αυτό; Το ΥΠΕΘΑ θα δημιουργήσει ενιαίο φορέα που θα αναλάβει την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας. Δηλαδή, προχωράμε σε μια καινούργια πατέντα όπου ο φορέας που ελέγχει το ΥΠΕΘΑ θα πουλά και θα συγκεντρώνει έσοδα.
Τα οποία έσοδα , τι θα τα κάνει, πως θα τα διαχειριστεί; Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας αυτονομείται από τον υπόλοιπο κρατικό μηχανισμό, βγαίνει εκτός προβλέψεων κρατικού προϋπολογισμού; Γιατί είναι διαφορετικό πράγμα το ΥΠΕΘΑ να διαχειρίζεται έσοδα που του εκχωρήθηκαν από τον προϋπολογισμό και άλλο πράγμα να διαχειρίζεται τα δικά του έσοδα, θέτοντας τις δικές του προτεραιότητες! Μήπως αυτός είναι ένας τρόπος για να τρέξει το ξεπούλημα, οι νέες αγορές όπλων και οι πολεμικές δαπάνες, αμβλύνοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις;…
Ο σχεδιασμός όμως έρχεται από πιο παλιά. Σε άλλη παλαιότερη ανακοίνωσή του, με τίτλο «ΧΑΚΙ REAL ΕSΤΑΤΕ: ΤΟ ΒΑΤΟΠΕΔΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ, ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΟΠΛΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΑ 50 Δις ΕΥΡΩ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ!‏» το Μάρτιο του 2011, το Δίκτυο «Σπάρτακος» αναφέρει: …Και ξαφνικά το ΥΠΕΘΑ εμφανίζεται να καταρτίζει λίστα των προς αξιοποίηση ακινήτων του, εκτάσεων και κτιρίων, στο πλαίσιο της απόφασης της ∆ιυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων. Χρέη εξειδικευμένου συμβούλου αναλαμβάνει µεγάλη τράπεζα για να καταγραφεί και αξιολογηθεί η ακίνητη περιουσία, η οποία ανήκει ή έχει την αρµοδιότητα γι’ αυτήν το υπουργείο και γενικά οι Ένοπλες ∆υνάµεις. Το σύνολο των «χακί» αυτών ακινήτων ανέρχεται σε 1.767, συµπεριλαµβανοµένων και µερικών εκτάσεων και εγκαταστάσεων των Ελληνικών Αµυντικών Συστηµάτων (πρώην ΠΥΡΚΑΛ – ΕΒΟ). Στο χαρτοφυλάκιο µε τα µη χρησιµοποιούµενα από τις Ένοπλες ∆υνάµεις ακίνητα περιλαμβάνονται επίσης δεκάδες διαµερίσµατα, καταστήµατα, αστικά οικόπεδα, αγροί, ηµιδασικές εκτάσεις, κληροδοτήµατα κ.λπ., ενώ αρκετή περιουσία έχουν και εποπτευόµενοι φορείς.
Σύμφωνα με τον έμπειρο δημοσιογράφο Λ.Δημάκα «στο υπουργείο Άµυνας αποφεύγουν τη λέξη πώληση και µιλούν για προώθηση προγραµµάτων ανάπτυξης»! Στα σχέδια εντάσσεται «ένα νέο super Γκάζι», πολυχώρος για διασκέδαση και αναψυχή µε πολλά έσοδα που µπορεί να δηµιουργηθεί αν αξιοποιηθούν τα 150 στρέµµατα και οι εγκαταστάσεις της κρατικής εταιρείας µεταξύ Υµηττού και ∆άφνης».
Το στρατηγικό σχέδιο που έχει καταρτίσει η εποπτευόµενη από το υπουργείο Άµυνας εταιρεία προβλέπει την άµεση ίδρυση θυγατρικής real estate, η οποία θα αξιοποιήσει την περιουσία που περιλαµβάνει εκτάσεις σε Ελευσίνα και Μαρτίνο (από 500 στρεµµ.), Σύρο (30 στρεµµ.), Πατήσια (10 στρεµµ.) κ.ά. Η αξιοποίηση της περιουσίας από την «κτηµατική» θυγατρική προτείνεται ανεξαρτήτως από το αν θα περιληφθεί ή όχι στο πακέτο διαπραγμάτευσης για την πώληση – έως 65% – των ΕΑΣ σε στρατηγικό επενδυτή. Το μενού περιλαμβάνει:
1. Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης, πρώην οχυρό ΓΕΝ, 328 στρέμματα. Προγραμματίζεται ανέγερση Διεθνούς Πανεπιστημίου, δημιουργία πάρκου και πολεοδόμηση ακινήτων υψηλού επιπέδου.
2. Γούρνες Ηρακλείου Κρήτης, πρώην Αμερικανική βάση 738 στρέμματα. Δημιουργία μεγάλων τουριστικών μονάδων, ζώνη υψηλής οικιστικής ανάπτυξης και ακόμη ίδρυση του Καζίνο Κρήτης για το οποίο ήδη υπάρχει Ισραηλινό ενδιαφέρον.
3. Μίκρα Θεσσαλονίκης 600 στρ. Συνεργασία με Δήμο για οικιστική και τουριστική αξιοποίηση της έκτασης.
4. Δήμος Ξάνθης, πρώην Αμερικανική βάση «Φωνή της Αμερικής» 175 στρ. Οικιστική- τουριστική αξιοποίηση.
5. Δήμος Αιγάλεω Αττικής 380 στρέμματα, πρώην «Μπαρουτάδικο». Αξιοποίηση ακινήτου με πάρκο αναψυχής, αναψυκτήρια και ρεστοράν.
6. Καλαμαριά Θεσσαλονίκης 300 στρ. Πρώην στρατόπεδο «Κόδρα». Οικιστική ανάπτυξη και πάρκο αναψυχής…
Είναι ολοφάνερο ότι χωρίς πλέον προσχήματα επιθυμούν να ξεπουλήσουν την περιουσία του στρατού έχοντας φτιάξει ήδη και το πλαίσιο μέσω του άρθρου 18 του νόμου 4250/26-03-14. Εμείς λέμε: Τα 350 στρέμματα στην Πέρδικα ανήκουν στο λαό της Πέρδικας και της Αίγινας ευρύτερα. Να αποδοθούν για τη μετατροπή τους σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, σε χώρους αναψυχής, περιπάτου, εκπαίδευσης, άθλησης, σε υποδομές για τους ψαράδες μας, σε υποδομές για τη νεολαία και τα σχολεία ή για όποιες άλλες μη κερδοσκοπικές χρήσεις από τους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Κι επίσης μαζί με το Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων «Σπάρτακος» λέμε:
ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ Πρέπει τώρα να ληφθούν αγωνιστικές πρωτοβουλίες ενάντια στο τεράστιο ξεπούλημα που απειλεί με εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση-τσιμεντοποίηση. Παλεύοντας για την Ανατροπή της Αντεργατικής πολιτικής και του Μνημονίου, λέμε απλά:
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΤΑ ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ ΣΑΣ, ΤΗΝ ΝΕΑ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ ΣΑΣ.ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΤΟΥΣ
Η γη και η φύση συνολικά ανήκουν στην κοινωνική πλειοψηφία και πρέπει να αποτελέσουν χώρους άθλησης, ψυχαγωγίας και αναζωογόνησης. Προστατεύουμε τη Φύση, διεκδικούμε τα Στρατόπεδα, Δεν Ξεπουλιόμαστε για να κερδίσουν ξανά οι εργολάβοι, οι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι δανειστές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, Έλληνες και ξένοι. Ούτε ένα ευρώ για Εξοπλισμούς. Ούτε ένα ευρώ για αποστολές εκτός συνόρων και πρόσληψη Μισθοφόρων. Επιστροφή των χιλιάδων στρατευμάτων που είναι εκτός συνόρων. Άμεση Έξοδο από ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ-Ε.Ε. Να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6932 955437

Ο απερχόμενος αντιπεριφερειάρχης μας, Δημήτρης Κατσικάρης, σε συνέντευξή του στη Νέα Εποχή, ως Ο άνθρωπος που μόχθησε για την αντιπεριφέρεια Νήσων Αργοσαρωνικού, ξετυλίγοντας το κουβάρι της απλότητας ενός ανθρώπου που έκανε το «αγροτικό» του στα νησιά μας, διεμήνυσε για το δίκαιον της γνωστή ρήσης του Πάγκαλου («μαζί τα φάγαμε»). Εξηγώντας μας για την παθολογία της ελληνικής κοινωνίας και καταγγέλλοντας με γενναιότητα τη μήτρα-ΠΑΣΟΚ (από την οποία εξήλθε) για τη συμβολή της στην αναξιοκρατία και στο ρουσφέτι, μας εξήγησε ότι στάθηκε δίπλα σε κάθε πολίτη που προσέτρεχε σ’ αυτόν. Μέχρι εδώ καλά. Δεν είναι να ασχολείται κανείς με το τι είπε για την ερμηνεία αυτού του κόσμου ένας δευτεροκλασάτος υπάλληλος του ΠΑΣΟΚ. Ούτε για την εποποιία του.
Αυτό όμως που έχει μια σημασία είναι το ανεκπλήρωτο όνειρό του για την Αίγινα. Ακριβός τουρισμός-όχι για φτωχούς, βρωμιάρηδες, που δεν έχουν να χαλάσουν χρήμα για το νησί.
Δηλαδή; «Πρέπει να σοβαρευτούνε κάποτε οι παράγοντες στην Αίγινα. Συγκρότηση ενός σχεδίου για την ανάπτυξη για τον τουρισμό. Η Αίγινα αν ήταν δίπλα στη Ν.Υ. θα ήμασταν οι επιστάτες των πλουσίων.» Να το όνειρό του. Επιστάτης σε μια βίλα πλουσίου. Να το φαντασιακό που έρχεται να συμπληρώσει το άλλο φαντασιακό για “την κρίση” ως “ευκαιρία για την Αίγινα” του προσφιλούς μας κυρίου Τάκη Κουκούλη. Δούλος σε βίλα πλουσίου-όχι σερβιτόρος του κάθε κακομοίρη που τρώει σουβλάκια και σκέφτεται να πάρει τζατζίκι και ορεκτικά. Και τι πρέπει να γίνει για να το πετύχουμε; Αυτοοργάνωση. Ναι αυτοοργάνωση. «Όπως είπα και σε έναν τηλεοπτικό σταθμό, άλλο η ποσότητα και άλλο η ποιότητα. Άλλο δηλαδή το «πορτοφόλι» για να καταλήξω στην ουσία. Γενικά έχουμε «φθηνό» τουρισμό. Δεν έχουν πολλά λεφτά να χαλάσουν. Για να πάνε μπροστά τα νησιά και οι επιχειρήσεις, πρέπει να δούμε την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, οι τιμές, όλα αυτά που πρέπει να τα κοιτάξει η περιοχή. Πρέπει να υπάρχει μια αυτοοργάνωση.»
Κύριε Κατσικάρη, έχετε δίκιο. Η ουσία είναι το «πορτοφόλι» που είπατε. Έρχονται φτωχοί, στριμωγμένοι μέσα στα ΙΧ, από την Αθήνα, κουβαλώντας: συγγενείς 1ου και 2ου βαθμού, φίλους, μπατζανάκηδες και κουνιάδες, παράλληλες σχέσεις με κουμπάρες και κουμπάρους, ψησταριές, κατεψυγμένες χοιρινές μπριζόλες και κοτόπουλα, δημητριακά φίτνες, κινέζικα ρούχα και μαϊμού σαγιονάρες από τη λαϊκή, παιχνίδια από πλανόδιους πακιστανούς και το τζάμπο, βιβλία και περιοδικά λάιφ-στάιλ και χαρτιά υγείας από προσφορές των μαγαζιών του κέντρου. Πηγαίνουν μετά στο Κέντρο Υγείας για τις σφήκες που τους τσίμπησαν ή για το στομάχι που παράφαγε «κι έχει πίεση», βρίζουν τους πάντες που «δεν ξέρουν να οδηγάνε» και μουντζώνουν, κατεβαίνουν τα απογεύματα στα θερινά σινέ για κινούμενα σχέδια και σουβλάκι, και στο τέλος πάνε στο σπίτι για να μην αφήσουν μόνη την πεθερά με το πάρκινσον και πίνουν τις φτηνές μπύρες που βρήκαν σε προσφορά. Ποτίζουν και τις λεμονιές τους και κάθονται μετά στη δροσιά, λένε για αυτούς «που μας κυβερνάνε, που θέλουν να μας πάρουν τα σώβρακα και τα σπίτια» μέχρι να έρθει η κουβέντα στα οικογενειακά για να μαλώσουν και να ανάψουν λίγο τα αίματα. Βάζουν και την τηλεόραση στο τέρμα και ο μικρός σηκώνεται να πάει με τους φίλους στο μαγαζί με το 5ευρω ή 10ευρω της κακομοιριάς. Κάθονται με τις ώρες το πρωί στις καρέκλες της παραλίας με ένα φρέντο και έναν φραπέ, παραγγέλνουν για τα παιδιά μια πορτοκαλάδα, διαβάζουν τον φρι-πρες τύπο για να μη δώσουν ούτε ένα σεντ, βάζουν τα γυαλιά πρεσβυωπίας για να δούν το λογαριασμό, κουνάνε το κεφάλι, φεύγουν το μεσημέρι για μπάνιο (δωρεάν) και μετά βουρ για το σπίτι. Πάνε και στα πανηγύρια, ανάβουν το κεράκι, περνάνε από τους πάγκους φωνάζοντας στα παιδιά τους «μα όλα τα έχετε» και αγοράζουν τσάντες από τους “μαυρούληδες”. Λαϊκός κόσμος που φοβάται να χαλάσει τα ευρώ του. Φτηνός τουρισμός. Ούτε φεστιβάλ, ούτε θέατρο, ούτε πολιτισμός, ούτε επαύλεις με πισίνα, ούτε κότερο, ούτε «πορτοφόλι» για να καταλήξουμε στην «ουσία». Εμ πού θα γίνουμε επιστάτες;
Θα μας λείψετε.

Ο Μαρδικούλος που λατρεύει τους πτωχούς πλην τίμιους

και σιχαίνεται τους τιμίους πλην πτωχούς

Στις μέρες μας εκτέθηκε στη δημοσιότητα κείμενο 60 δημάρχων απ’ όλη την Ελλάδα που κατά γενική ομολογία στηρίχθηκαν από το κυβερνητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ή τουλάχιστον έχουν μια σοβαρή πρόσβαση στο μηχανισμό της. Το κείμενο που φέρει τον τίτλο «Κίνημα Ανατροπής στην Αυτοδιοίκηση» που θυμίζει και λίγο την άκρα αριστερά, το υπογράφει και ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Αίγινας Μούρτζης. Είναι ένα κείμενο το οποίο εμπεριέχει κάποιες αλήθειες που ωστόσο έχουν καταστεί καραμέλα στο στόμα των εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης από την εποχή του Καλλικράτη και μετά, απολογητικές φανφάρες για την απραξία που έχουν περιέλθει. Έρχονται στην κυριολεξία αντιμέτωποι με την εφαρμογή του Καλλικράτη ο οποίος αποβλέπει σε μια τοπική αυτοδιοίκηση που θα είναι μακρύ χέρι του κράτους, χωρίς να πραγματοποιούν τη στοιχειώδη κριτική στο θεσμό. Αναπαράγοντας μια συνθηματολογία «αποσχιστική» σχεδόν, χωρίς να αναιρούν τον Καλλικράτη επιδίδονται σε ριζοσπαστικούς ακροβατισμούς στηρίζοντας κατά γράμμα τις βασικές συντεταγμένες της λογικής του. Διότι, τι μπορεί να σημαίνει η «εφαρμογή πολιτικών φορολογικής αποκέντρωσης, η παροχή δυνατότητας εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων του ιδιωτικού τομέα για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών» αν δεν σημαίνει τη δυνατότητα περεταίρω φορολόγησης των δημοτών και την εκποίηση της δημοτικής περιουσίας ή την εκχώρηση της διαχείρισης δομών, σε ιδιώτες; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η «τοπική ανάπτυξη και ενίσχυση της απασχόλησης, αποτελούν ζητήματα πρώτης προτεραιότητας» πέρα από την εφαρμογή προγραμμάτων για τους ανέργους τα οποία διαχειρίζονται και πλουτίζουν διάφορες αναπτυξιακές εταιρίες που τρώνε την πίτα κι αφήνουν κάποια ψίχουλα για ανέργους (που κι αυτοί, μέσο θα βάλουν για να ενταχθούν); Τι σημαίνει ότι «είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε δράσεις για την προώθηση της χρήσης κι άλλων χρηματοδοτικών εργαλείων όπως ΣΔΙΤ, Συμβάσεις Παραχώρησης, Ομόλογα Έργων κ.ά.» αν δεν σημαίνει την περεταίρω παρασιτοποίηση των τοπικών οικονομιών και μάλιστα όταν δεν ακούγεται ούτε μια λέξη για την τοπική παραγωγή; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει το «να διεκδικήσουμε την ανάληψη νέων ρόλων στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής και της πρόληψης της υγείας, μέσα από την αναζήτηση συνεργασιών με φορείς και τον ιδιωτικό τομέα» αν δεν σημαίνει την «συνεργασία» ιδιωτών, ΜΚΟ και κράτους (προς όφελος των ιδιωτών που βρίσκουν έτοιμες υποδομές για να κερδοσκοπούν) στον τομέα της υγείας αλλά και σε άλλους τομείς όπως τα ΕΣΠΑ ή «τους πόρους του Πράσινου Ταμείου» στο οποία και αναφέρονται σαφώς, πεδίο δόξης λαμπρόν για τους γκαουλάιτερ του κυρίου Φούχτελ;
Απ’ ότι φαίνεται μέσα από το κείμενο, κι αν προσπεράσει κανείς τον παλαιοκομματικό σαφή χαρακτήρα που εν τέλει ενδυναμώνει τη συμμετοχή του στον κομματικό μηχανισμό αποποιούμενος αυτόν, φαίνεται η εναρμόνιση με την Καλλικρατική λογική μετατροπής της χώρας σε χώρου (διασπασμένης σε Περιφέρειες) και της προσπάθειας φυγόκεντρων δυνάμεων που αυτή παράγει ως αποτέλεσμα. Χωρίς ίχνος συσχέτισης με την ευρύτερη πραγματικότητα, οι 60 δήμαρχοι 1)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στους δημότες τους οποίους διοικούν μεταθέτοντας την ευθύνη για τα δυσάρεστα αποτελέσματα της διοίκησή τους στην κεντρική εξουσία, 2)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στον κομματικό μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας στον οποίο ανήκουν αποκτώντας ένα μεγεθυμένο ρόλο μέσα σε αυτόν, και 3)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στην προσδοκία τους να διεισδύσει ακόμα περισσότερο ο ιδιωτικός τομέας διενεργώντας για λογαριασμό του μια προσπάθεια απορρόφησης κονδυλίων σε μια περίσταση που «δεν είναι σήμερα ευχερής η αξιοποίησή τους».
Ο ανέξοδος πατριωτισμός των 60 δημάρχων και των υπολοίπων που θα συνυπογράψουν το κείμενο, σαφώς δεν δημιουργεί ούτε μια θετική ρωγμή αλλά εξοικειώνει περισσότερο με τις βασικές παρασιτικές, αντιεργατικές και αντιπαραγωγικές κατευθύνσεις του μνημονίου και του Καλλικράτη ως τοπικής του συνδήλωσης. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα στήριγμα στο καθεστώς αποικιοποίησης της χώρας και της εφαρμογής μέτρων φιλελευθεροποίησης αλλά και της ολοένα μετατροπής των δήμων σε εξαρτήματα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου με χρήματα που απομυζούν από τους απλούς εργαζόμενους. Κι αυτό με τη διαχρονική παθολογία του πολιτικού κατακερματισμού συμφερόντων και ιδιοτελών πόθων.

ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής, Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις
ΜΕΡΟΣ 1ο
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ
Άρθρο 10
Οικιστικό Δίκτυο και Δίκτυο Πολεοδομικών Κέντρων
3. Το Οικιστικό Δίκτυο, το οποίο διαμορφώνεται στη βάση των αρχών της ισόρροπης ανάπτυξης και συμπληρωματικότητας, οργανώνεται σε τρία ιεραρχικά επίπεδα: Μητροπολιτικά Κέντρα, Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας, Δημοτικά Κέντρα.
3.2. Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας
Τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας αποτελούν τα δευτερεύοντα κέντρα ή συστήματα κέντρων της Χωρικής Ενότητας Λεκανοπεδίου που συγκεντρώνουν πολυδιάστατη ανάπτυξη και έχουν σημαντική εμβέλεια μέσα στη Χωρική Ενότητα στην οποία ανήκουν, αναδεικνύοντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της και μπορεί να περιλαμβάνουν και ορισμένες συμπληρωματικές δραστηριότητες μητροπολιτικής ακτινοβολίας. Συνιστούν δίκτυο συμπληρωματικών κέντρων πολλαπλών δραστηριοτήτων, τα οποία διατηρούν ταυτόχρονα τη λειτουργική
τους αυτοτέλεια και ετερογένεια, προωθώντας την εσωτερική συνοχή και την ισόρροπη ανάπτυξη.
Τα κέντρα αυτά κατηγοριοποιούνται με βάση πολλαπλά κριτήρια, όπως η γεωγραφική θέση στο ευρύτερο οικιστικό δίκτυο, η βέλτιστη διασύνδεση με εθνικές και διαπεριφερειακές μεταφορές, το επίπεδο παρεχομένων
υπηρεσιών διοίκησης, πρόνοιας, εκπαίδευσης, το πληθυσμιακό μέγεθος, το επίπεδο απασχόλησης, το επίπεδο κοινωνικής συνοχής, η πολυλειτουργικότητα, οι προοπτικές ανάπτυξης χρήσης κατοικίας και η προσβασιμότητα στα μέσα σταθερής τροχιάς. Τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας εντός Χωρικής Ενότητας Λεκανοπεδίου είναι οι Δήμοι Καλλιθέας, Γλυφάδας, Αμαρουσίου, Νέας Ιωνίας και Περιστερίου, καθώς και οι δημοτικές ενότητες Κηφισιάς, Κερατσινίου και Δραπετσώνας. Αντίστοιχα, τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας εκτός Χωρικής Ενότητας
Λεκανοπεδίου είναι οι Δήμοι Παλλήνης, Κρωπίας, Ραφήνας, Λαυρίου, Αχαρνών και Αιγίνης, καθώς και οι δημοτικές ενότητες Ωρωπού, Ελευσίνας, Ασπροπύργου, Μεγάρων και η δημοτική ενότητα Αγ. Στεφάνου του δήμου Διονύσου.
Για όσους δεν το αντελήφθησαν, ο Δήμος Αίγινας πρόκειται να αναβαθμισθεί σε «διαδημοτικό κέντρο ευρείας ακτινοβολίας». Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για μια δημοτική αρχή που αδυνατεί να εξυπηρετήσει επαρκώς και στα στοιχειώδη τους δημότες και κατοίκους της; Ότι θα εξυπηρετεί από τη νέα της θέση, τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Μην ξεχνάμε ότι ο Δήμος Αίγινας ανήκει στη «χωρική Ενότητα Νησιωτικής Αττικής, η οποία περιλαμβάνει τους Δήμους Αίγινας, Τροιζηνίας, Αγκιστρίου, Σαλαμίνας, Σπετσών, Ύδρας, Πόρου και Κυθήρων, καθώς και την κοινότητα Αντικυθήρων» σύμφωνα με την παράγραφο δ του άρθρου 8. Τι θα μπορούσε λογικά να συμβαίνει μ’ αυτήν την διευθέτηση;
-Η αναγκαστική αύξηση των υποδομών σε διοικητικές υπηρεσίες που ήδη αναχώρησαν από την Αίγινα (Εφορία) ή υποβαθμίσθηκαν (ΔΕΗ, ΟΤΕ) που θα εξυπηρετούν τους κατοίκους της «χωρικής ενότητας νησιωτικής Αττικής» ή υπηρεσιών της περιφέρειας που δεν υπάρχουν; Θα γίνει η Αίγινα η «μικρή πρωτεύουσα» του Αργοσαρωνικού;
-Θα υπάρξει αναβάθμιση της ακτοπλοΐας με κέντρο την Αίγινα σε μια περίοδο που μόνο μειώνονται τα δρομολόγια για τον «πιο κοντινό προορισμό» της Αθήνας;
-Θα υπάρξει διοικητική μέριμνα για τις εκπαιδευτικές δομές σε μια περίοδο που ετοιμάζονται απολύσεις του 15% των εκπαιδευτικών και σύμπτυξη και υποβάθμιση των σχολικών μονάδων;
-Θα υπάρξει μέριμνα για την κάλυψη δευτερογενούς φροντίδας υγείας με υποδομές γενικού νοσοκομείου, στην Αίγινα, η οποία θα καλύπτει τους κατοίκους της «χωρικής ενότητας νησιωτικής Αττικής», τη στιγμή που απειλείται η δημόσια υγεία από τα μέτρα του μνημονίου και έχουμε ένα υποβαθμισμένο σε προσωπικό και υποδομές Κέντρο Υγείας και ένα εκκλησιαστικό «νοσοκομείο» που ελαχίστως καλύπτει, και με υποσχέσεις που είναι αδύνατο να εκπληρωθούν ή αν εκπληρωθούν θα ακριβοπληρώνονται;
-Θα υπάρξει μέριμνα για αξιοποίηση της Αίγινας με νέα αγορά η οποία θα εξυπηρετεί τους κατοίκους των γύρω νησιών; Δηλαδή θα έρχονται για μεγάλες αγορές (αυτοκίνητο, ανταλλακτικά κλπ), θα δημιουργηθούν υποδομές για το χονδρεμπόριο, θα γίνει κάτι σαν διαμετακομιστικός σταθμός;
Σε γενικές γραμμές, όπως περιγράφονται και τα παραπάνω στο γενικό κείμενο για το ρυθμιστικό, μάλλον δεν θα προκύψει τίποτε από αυτά, όχι για την εξυπηρέτηση των κατοίκων των γύρω νησιών αλλά ούτε για την Αίγινα. Το ρυθμιστικό είναι «η συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων περεταίρω υποβάθμισης της παραγωγικής δυνατότητας και επέκτασης του τριτογενούς τομέα υπηρεσιών, της ανάδειξης μιας μονομερώς τουριστικής ταυτότητας, της οικοδόμησης, αξιοποίησης προς όφελος των επιχειρηματιών και εμπορευματοποίησης των αδόμητων χώρων, της συνέχειας αντιφάσεων χωροταξίας που διαχρονικά διαπιστώνονται, της εμπέδωσης των μνημονιακών-κατοχικών επιλογών και της επέκτασης των οδηγιών της ΕΕ, σε μια συγκυρία που η γερμανική, πλέον, Ευρώπη έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους». Έχει τεθεί προκειμένου να εξυπηρετήσει μια δράκα κρατικοδίαιτων παράσιτων (Μελισσανίδης, Λάτσης κλπ) που θα μπορέσουν διαμέσου αυτού να επεκταθούν στο όνομα της ανάπτυξης και των νέων θέσεων εργασίας στα κάτεργά τους. Μια προσπάθεια για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αποκέντρωσης και δημοκρατικού προσανατολισμού, σημαίνει την αποαποικιοποίηση της οικονομίας και της πολιτικής της. Αλλά αυτό είναι υπόθεση κινήματος κι όχι σχεδίων επί χάρτου.

————————–

Το σχέδιο νόμου «Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής, Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις» αποτελεί όπως αναφέρει και το ίδιο, τη συνέχεια ρύθμισης ζητημάτων που άπτονται οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών κατευθύνσεων. Μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί μια συνολική εποπτεία, για τις δυο αυτές χωρικές ενότητες Αθήνας-Αττικής, Θεσσαλονίκης και των πέριξ αυτών χωρικές υποενότητες, που συμπτύσσει και συμπυκνώνει τις επιλογές που αφορούν στο κατοχικό μνημόνιο καθώς και σε όλες τις απόπειρες εφαρμογών από πλευράς κυβερνήσεων κυρίως μετά το 1950. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να ειπωθεί ότι το «ρυθμιστικό» είναι η συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων περεταίρω υποβάθμισης της παραγωγικής δυνατότητας και επέκτασης του τριτογενούς τομέα υπηρεσιών, της ανάδειξης μιας μονομερώς τουριστικής ταυτότητας, της οικοδόμησης, αξιοποίησης προς όφελος των επιχειρηματιών και εμπορευματοποίησης των αδόμητων χώρων, της συνέχειας αντιφάσεων χωροταξίας που διαχρονικά διαπιστώνονται, της εμπέδωσης των μνημονιακών-κατοχικών επιλογών και της επέκτασης των οδηγιών της ΕΕ, σε μια συγκυρία που η γερμανική, πλέον, Ευρώπη έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους.
Έτσι λοιπόν, οι νόμοι του μνημονίου και της συρρίκνωσης του κοινωνικού τομέα, της επίθεσης προς τους εργαζόμενους, της πώλησης της δημόσιας περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ, της εκχώρησης-εκποίησης του φυσικού πλούτου της χώρας, του Καλλικράτη που μετατρέπει τη χώρα σε χώρο, βρίσκονται πίσω από τις εν πολλοίς εύηχες αλλά και αυτονόητες στοχεύσεις του «ρυθμιστικού» νομοσχεδίου, οι οποίες παρουσιάζονται από τους αποστάτες επιστήμονες, συντάκτες του. Έτσι λοιπόν σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον όπου το σύμπλεγμα της παρασιτικής τάξης των επιχειρηματιών-πολιτικών εξαγορασμένων-δημοσιογράφων, κυριαρχεί στην ζωή της χώρας, σε μια περίσταση που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε προσαρμογή και αμηχανία μπροστά στο φάσμα της διογκούμενης φτωχοκτονίας και της διάλυσης της μικροϊδιοκτησίας, το «ρυθμιστικό» έρχεται να ικανοποιήσει αυτό το σύμπλεγμα, εκπροσωπώντας όλες τις επιμερισμένες πτυχές ενός διαγράμματος, που η μια συμπληρώνει την άλλη.
Η εκ των πραγμάτων δοκιμή στην περίπτωση της Νέας Φιλαδέλφειας για την επιβεβαίωση των επιχειρηματικών σχεδίων Μελισσανίδη έρχεται να αποκαλύψει τις δυνατότητες αυτού του συμπλέγματος. Οι δυο αυτές περιοχές που συγκεντρώνουν πληθυσμιακά το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας είναι αυτές στις οποίες κυρίως θα τεθούν σε εφαρμογή της σχέδια επέκταση της αγοράς και του κρατικού ελέγχου. Κάθε πτυχή και συνέπεια αυτής της συνολικής επίθεσης, σε κάθε χωρική ενότητα, πτυχή και συνέπεια που διαφαίνεται απλά ως μια «ρύθμιση», συμπληρώνει η μια την άλλη σε μια κοινωνικοπολιτική συγκυρία ανακατατάξεων είτε προς τη μεριά μιας χρήσιμης φασιστικής εφεδρείας ή ενός προσφάτως αναπτυσσόμενου φιλομνημονιακού κέντρου που θα παίξουν τον χρήσιμο κεντρικό ρόλο εφαρμογών μιας πολιτικής του λιγότερο κακού στις οριστικές επιλογές αποικιοποίησης της χώρας, τώρα και τμηματικές και ελεγχόμενες στις πιο ελεγχόμενες περιοχές τις χώρας. Συνεπώς οι διαχρονική παθολογία του μικροπολιτικού παλαιάς κοπής «που φτιάχνει τα γεφύρια και φέρνει τουρίστες» συναντάται με τους εκπροσώπους της μεταμοντέρνας κατοχής της χώρας που με «οικολογικές» ευαισθησίες, με «συμμετοχικές» αναφορές, με «κριτική» στα συμπτώματα των πόλεων τεράτων που δημιούργησαν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, με αναφορές στην κοινωνική συνοχή και ακόμα με σύγχρονο φιλελεύθερο-ελευθεριακό λόγο ρυθμίζει πλέον τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στις σύγχρονες μητροπόλεις του εξαρτημένου «Νότου» επεκτείνοντας το καταναλωτικό, παρασιτικό και φτωχοκτονικό μοντέλο.

σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

«Σαν το φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους…»

αναδημοσίευση από το Άρδην

αναδημοσίευση από το Κύπρος-Kibris-Cyprus Indymedia

Η Μαθήτρια μου στη Γάζα

• Media
• News

By solon antartis, submitted on Wed, 07/30/2014 – 13:02

Η Μαθήτρια μου στη Γάζα

Δυσκολεύομαι να γράψω αυτό το καλοκαίρι. Οι εικόνες που με βομβαρδίζουν είναι τόσο οικείες και αβάστακτες. Αναδύονται από το Υποσυνείδητο όπου τις καταχώνιασα πριν από 40 χρόνια με κάθε εικόνα και κάθε είδηση από την κατεχόμενη Παλαιστίνη.

***

Η εικόνα βγαλμένη από τα τρίσβαθα της συλλογικής ανθρώπινης μας συνείδησης. Της κοινής μοίρας που μας βολοδέρνει μέσα στους μαιάνδρους του χωροχρόνου.

Το κορίτσι ψάχνει μέσα στα χαλάσματα.

40 Χρόνια πριν ένα αγόρι κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι του ακούει τους ήχους των βομβαρδισμών.
Το αγόρι αφουγκράζεται την καρδία εντός του. Χτυπά δαιμονισμένα. Τα χείλη στεγνά, κρύος ιδρώτας το αίσθημα του Φόβου στον υπέρτατο του βαθμό.

Το κορίτσι σκύβει μέσα στα ερείπια

Το αγόρι έχει πάψει να υπάρχει ως δομημένη προσωπικότητα. Ένα μέρος του – αυτό που αργότερα θα ονόμαζε; ψυχή – αποστασιοποιείται παντελώς από την πραγματικότητα. Τα πάντα πλέον βιώνονται σε αργή κίνηση, δισδιάστατα σαν να μην είναι πραγματικά, σαν να εκτυλίσσονται μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου κινουμένων σχεδίων. Ο πατέρας του σκύβει και το αρπάζει. Σχεδόν με βία το παίρνει στο μικρό Volkswagen με τα νούμερα FA910. Το “αυτοκίνητο του λαού” τους περνά μέσα από πεδία μαχών, αεροπλάνα σφυρίζουν, βόμβες πέφτουν, στα βουνά, στα βουνά, η προαιώνια φυγή, η προαιώνια σωτηρία, τόσο κοντά, τόσο μακριά.

Το κορίτσι αναγνωρίζει αυτό που έψαχνε

Το αγόρι μεγάλωσε. Στο σχολείο κάνουν ασκήσεις για την αεροπορία. Το αγόρι πέφτει δίπλα στο περιτείχισμα βάζοντας τα χέρια του στο κεφάλι. Κάθε φορά σαν να κινητοποιείται ένας αόρατος μηχανισμός, με κάθε άσκηση η ψυχή του; η συνείδηση του; βγαίνει εκτός και βιώνει ξανά τα πράγματα δισδιάστατα αποστασιοποιημένα. Το πνεύμα γνωρίζει: ο διχασμός σώματος πνεύματος οδηγεί πέρα από το φόβο.

Το κορίτσι σχεδόν θριαμβευτικά ανασύρει το βιβλίο. Κοιτάζει το φωτογράφο με την ίδια αποστασιοποίηση. Ο κόσμος είναι εντός της. Το βλέμμα κοιτάζει αλλά δεν βλέπει.

Το αγόρι διαβάζει. Ξεφυλλίζει τα σκονισμένα βιβλία. Μέσα τους χάνεται Ζει!. Ένας άλλος κόσμος ανοίγεται εντός του. Ήρωες και ηρωίδες ζωντανεύουν. Οι Τρώες και οι Τρωαδίτισσες τον συντροφεύουν στα βιβλία και τα παιχνίδια της γειτονιάς. Και ο Αινείας μέσα στα χαλάσματα της πόλης του διαλέγει αυτό που μπορεί να κουβαλήσει με τα χέρια του όπως όρισαν οι κατακτητές — Αχαιοί, Τούρκοι, Ισραηλίτες – φορτώνοντας στην πλάτη του το γέρο πατέρα του.

Το κορίτσι αναγνωρίζει το μικρό σημειωματάριο. Ποιός ευλογημένος δάσκαλος να έχει διαβάσει τους στίχους της, την κατάθεση της ψυχής της;

Το αγόρι μεγάλωσε κι έγινε δάσκαλος. Ο πολιτισμός του τον ανέστησε τον έσωσε, τον άνδρωσε. Μέσω του αγκάλιασε τον ξένιο Δία και τους δεσμούς της φιλοξενίας. Τώρα διδάσκει σε παιδιά όπως εκείνον, πρόσφυγες από τα πέρατα της γης, κάποια το ίδιο φοβισμένα με εκείνον τότε πριν από 40 χρόνια. Ο πολιτισμός του ξανά και ξανά τον επισκέπτεται από τότε μέσα από τις πράξεις μέσα από τους στίχους. Αδυνατεί να κατανοήσει ακόμη και τώρα στα -άντα πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που ορίζουν τους εαυτούς τους ως Έλληνες να τάσσονται με το μέρος του καταπιεστή και του σφαγέα, να χαίρονται με τον πόνο του μικρού και του καταπιεσμένου.
Το φως του τόπου του τον λούζει με την ίδια αγάπη για τον τόπο του και τους ανθρώπους του και για τη μικρή μαθήτρια του στη Γάζα. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει

Το κορίτσι τέλειωσε. Στρέφει απότομα και επιστρέφει. Πάντα επιστρέφει. Η αποφασιστικότητα φωτίζει το πρόσωπο της. Και τα όπλα που κρατά στα χέρια της είναι πολύ πιο ισχυρά από τις βόμβες και τις σφαίρες του σιωνιστικού κράτους.

Το αγόρι κλαίει. Ο δάσκαλος αναγνωρίζει στο βλέμμα και την κίνηση τις αδελφές, τις μανάδες και τις γιαγιάδες του με το αγέρωχο βλέμμα και την άρνηση να υποταχτούν μήτε σε Θεούς μήτε σε ανθρώπους.

Μέσα από το στόμα της, μέσα από το στόμα όλων τους αρχετυπικά ακούει τη φωνή τους ευλογία και κατάρα εις αιώνας αιώνων:

“Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου!”

Η Ελευθερία δεν κάνει εκπτώσεις. Ο αγώνας για τη δική μας Ελευθερία χρειάζεται να αγκαλιάζει και τον αγώνα για Ελευθερία όλων των σκλαβωμένων λαών στον κόσμο.

Insallah!

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com

Για το Σόλωνα Αντάρτη: http://www.frederick.ac.cy/research/oralhistory/index.php/nnnn-oral-history-archive-sp-184245723/60-antartis-solonas-male-1970-nicosia-cypriot-greek-cypriot-1970-

Η έγκριση των όρων του σχεδίου της προγραμματικής σύμβασης για την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού από το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, προϋπολογισμού 32.520.000 ευρώ, είναι ένα βήμα για την κατασκευή ενός μοναδικού έργου στα ελληνικά χρονικά. Το έργο χωροθετείται στο θαλάσσιο χώρο του Σαρωνικού κόλπου μεταξύ Σαλαμίνας και Αίγινας και εκτείνεται στην ξηρά των δύο νησιών, μέχρι τα σημεία σύνδεσής του με τα σχετικά χερσαία έργα ύδρευσης στα δύο νησιά. Ξεκινά από το καταληκτικό σημείο του ήδη κατασκευασμένου αγωγού ύδρευσης στη Σαλαμίνα, στην περιοχή της Πέρανης, ο οποίος τροφοδοτείται από την ΕΥΔΑΠ, διασχίζει τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Σαλαμίνας και Αίγινας με χάραξη σχεδόν τεταμένη, παρακάμπτοντας προς ανατολάς τις βραχονησίδες Λαούσες και καταλήγει στο λιμάνι του Λεοντίου, όπου συνδέεται με τα χερσαία έργα ύδρευσης της Αίγινας.
Το έργο αυτό είναι αποτέλεσμα και πιθανή εφαρμογή μύθων μαζικής κατανάλωσης δυο περίπου δεκαετιών, αφού οι τοπικές αρχές από την περίοδο της χούντας είχαν εγκαταλείψει κάθε μέριμνα για τις υποδομές του τόπου, ενός τόπου με τις ίδιες αναφορές στην τουριστική-οικοδομική ανάπτυξη. Από τις αρχές της δεκαετίας του 60, με τον ανύπαρκτο σχεδιασμό εκ μέρους των κυβερνήσεων και με την ανοχή-συναίνεση της πλειοψηφίας των κατοίκων δημιουργήθηκε το έκτρωμα της νησιωτικής Ελλάδας. Έτσι, ένα μικτό αγροτοκτηνοτροφικό-αλιευτικό μοντέλο εξελίχθηκε βαθμιαία ως ραγδαία σε ένα μοντέλο παροχής τουριστικών υπηρεσιών δίπλα στην πάγια οικοδομική δραστηριότητα που εντάθηκε. Ανάμεσα στα δυσμενή αποτελέσματα, το κορυφαίο, και το οποίο αναδεικνύεται στις μέρες μας, δυστυχώς μόνο από την πλευρά της εμπορευματοποίησης, ήταν η προβληματοποίηση ενός απόλυτου αγαθού, του νερού, το οποίο υπέκυψε κυριολεκτικά απέναντι στο νέο καταναλωτικό υδροβόρο μοντέλο:
-εγκαταλείφτηκαν δημόσιοι τρόποι συλλογής και αποθήκευσης νερού: δημόσια πηγάδια, σουβάλες ή άλλοι ταμιευτήρες
-αγνοήθηκαν συστηματικά τρόποι συγκράτησης των όμβριων υδάτων (π.χ. φράγματα ανάσχεσης) ενώ εξυφάνθηκαν σχέδια και εφαρμογές αντιπλημμυρικών όπως και δεν αξιοποιήθηκαν τα αρχαία υδραγωγεία
-εγκαταλείφθηκαν οι οικιακοί τρόποι συλλογής και αποθήκευσης όπως η στέρνες ενώ καμιά άδεια για οικοδομή δεν προέβλεπε υποχρεωτικά τη στέρνα
-μετατράπηκαν τα πηγάδια σε βόθρους
-έγιναν ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις με αποτέλεσμα την ραγδαία υφαλμύρωση των υπόγειων νερών
-ευνοϊκή μεταχείριση προς τις τουριστικές περιοχές εις βάρος των εναπομενουσών αγροτοκτηνοτροφικών ή μη τουριστικής σημασίας
-διαχωρίστηκε το νερό της λάτρας από το πόσιμο
-ενεργοποιήθηκαν τρόποι μεταφοράς νερού από άλλες περιοχές
-αναδείχθηκε η κατανάλωση του εμφιαλωμένου ως ο μοναδικός τρόπος ασφαλούς κατανάλωσης
Όλες αυτές οι συνέπειες σε όλη την παράλια Ελλάδα, και ιδιαιτέρως για την Αίγινα, δημιούργησαν ένα είδος πολιτικών ηγεμονιών που ταύτισαν την τεχνική άσκησης εξουσίας, με ένα σύμπλεγμα κοινωνικών-πολιτικών-οικονομικών συμφερόντων που είχε βασική αναφορά του την λύση του προβλήματος του νερού. Η μεταπολεμική ηγεμονεύουσα τάξη η οποία υπονόμευσε συστηματικά κάθε παραγωγική δυνατότητα στη χώρα ενδίδοντας στον παρασιτισμό της μονομέρειας του τουρισμού, της οικοδομής και του μεταπρατισμού, μέσα σε μια 50ετία μετέτρεψε τη χώρα σε δυτική αποικία παραθερισμού και θερινής διαμονής. Έτσι, κάθε μαγική λύση θα μπορούσε να είναι κοινώς αποδεκτή, βασίζεται στη μαγική τεχνολογία, στο βαθμό που αυτή υπόσχεται την αέναη και απρόσκοπτη κατανάλωση. Ο υποθαλάσσιος αγωγός στην Αίγινα που είναι ίσως ο πιο συχνός τουριστικός προορισμός δίπλα στην Αττική, έγινε η καραμέλα στο στόμα των τοπικών ομάδων που επιβουλεύονταν την τοπική εξουσία.
Παρόλο που «ο αγωγός είναι προ των πυλών», όπως αναφωνούν οι τοπάρχες με στόμφο χιλίων στρατηγών, σε μια κρίσιμη περίοδο για τη χώρα δίπλα σε βασικές αναφορές τοπικού αγώνα οφείλουν να ειπωθούν κάποια βασικά σημεία που αφορούν στο ίδιο το έργο και την επισφάλεια που αυτό επισύρει:
α) Νερό που πιθανόν να μην είναι αρκετό σε συνθήκες ανόδου του πληθυσμού και των φαντασιακών δυνατοτήτων που πηγάζουν από το υπάρχον καταναλωτικό μοντέλο.
β) Η εγκατάσταση του υποθαλάσσιου αγωγού είναι αναμενόμενο να ξεπεράσει την πρόβλεψη για το κόστος της εφόσον εμφανιστούν νέα προβλήματα. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για κατασκευή κατά τη διάρκεια της μελέτης και μελέτη κατά τη διάρκεια της κατασκευής (η … γνωστή ομελέτα-«μελετοκατασκευή» που ανεβάζει διαρκώς και απρόβλεπτα το κόστος κατασκευής)
γ) Υπάρχει ρίσκο μεγάλο για πιθανές βλάβες στο βυθό
δ) Πιθανή είναι η μετακύληση του κόστους κατασκευής του στους χρήστες του νέου δικτύου, μέσω ειδικής φορολόγησης ή υπεραύξησης του τιμολογίου.
ε) Επικείμενη, είναι λόγω μνημονίου η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ-θυγατρικής ΕΥΔΑΠ νήσων και υπαγωγή όλων των υδάτων της ευρύτερης περιοχής υπό τη διαχείριση μιας πολυεθνικής επιχείρησης.
Το έργο αυτό εντάσσεται στη λογική της επέκτασης της εμπορευματοποίησης του νερού και της επέκτασης της εργολαβίας. Δεν είναι έργο υποδομής αλλά αποικιοποίησης του νησιού, στο βαθμό που δεν έχει γίνει μια σοβαρή μελέτη-αποτίμηση των δυνατοτήτων για την επάρκεια την ποιότητα και τη διαχείριση στην κατεύθυνση της αυτοδυναμίας.
Έτσι λοιπόν απέναντι στη λογική της εμπορευματοποίησης του νερού και της σκόπιμης διαχείρισής του στην κατεύθυνση της δημιουργίας νέων «περιφράξεων», η κοινωνία των πολιτών εκτός από την δημόσια αντίθεσή της στις ιδιωτικοποιήσεις οφείλει να θέσει τοπικά τα εξής:
-Μελέτη με τη συνεργασία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και τμημάτων Υδρολογίας των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων για την ουσιαστική σημασία για την ύδρευση του νησιού δίπλα στην ιστορική ανάδειξη των αρχαίων υδραγωγείων
-Συντήρηση και χρήση του νερού σε ταμιευτήρες για την άρδευση, τη λάτρα και τη βοσκή
-Χρηματοδότηση για την κατασκευή στέρνας σε κάθε κτίριο που πληροί τις προϋποθέσεις
-Απαγόρευση της χρήσης πισίνας για συμβολικούς και ουσιαστικούς λόγους
-Συστηματικά χαμηλή ροή στο δίκτυο ειδικά τους θερινούς μήνες
-Κατασκευή φραγμάτων ανάσχεσης των όμβριων υδάτων
-Αγορά δημοτικής υδροφόρας
-Να τεθούν όρια στην άντληση του νερού από τις γεωτρήσεις και να απαγορευτούν εκείνες που συμπίπτουν με τα αρχαία δίκτυα
-Χρηματοδότηση επισκευής και αντικατάστασης του υπάρχοντος δικτύου ύδρευσης
-Χρηματοδότηση για μικρές κατασκευές στα κτίρια για τη μετατροπή μέρους των καθημερινών λυμάτων σε νερό για πότισμα
-Μελέτη για την χρήση του οικιακού νερού της λάτρας για σκοπούς αρδευτικούς
-Επαναχρησιμοποίηση του νερού για αρδευτικούς σκοπούς από τη διύλιση του στο βιολογικό καθαρισμό
-Δημιουργία τοπικών υδρολογικών εργαστηρίων σε συνεργασία με πανεπιστημιακά ιδρύματα και επίσημους φορείς που επεξεργάζονται σχέδια διαχείρισης, εξοικονόμησης και αποταμίευσης του νερού.
-Μελέτες για την ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής της αυτοδυναμίας με καλλιέργειες που δεν είναι υδροβόρες και ολοκληρώνουν τον κύκλο: παραγωγή αγαθών-επάρκεια κατάλληλου νερού-διάθεση προς την τοπική κοινωνία-ενίσχυση τοπικού εισοδήματος-παραγωγή κλπ.
-Αποκέντρωση της τουριστικής κίνησης και επιδίωξη για την καλλιέργεια ενός αντικαταναλωτικού προτύπου ανθρώπου που επιδιώκει τη γνωριμία με τον τόπο ο οποίος έχει ομορφιές αλλά και προβλήματα, προσπαθεί για την ισχυροποίηση δεσμών ντόπιων και επισκεπτών και απορρίπτει τη μετατροπή του τόπου μας σε νησιού υπηρετών και σερβιτόρων.

εκδήλωση μνήμης και προβληματισμού για την Κύπρο

συζήτηση-προβολή της ταινίας «Αττίλας 74»

40 χρόνια από το πραξικόπημα της ελλαδικής χούντας

40 χρόνια από την εισβολή του τουρκικού στρατού

1^ο Δημοτικό Σχολείο Αίγινας

Κυριακή 20 Ιουλίου, 10.30 π.μ.

Ομάδα Προβληματισμού και Παρέμβασης στην Αίγινα

Με το πραξικόπημα η χούντα ετοίμασε την τουρκική κατοχή

αναδημοσιευμένο από το ‘Έθνος” άρθρο του Δελαστίκ

Ηταν Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974. Σαράντα ακριβώς χρόνια πριν. Νωρίς το πρωί ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος επιστρέφει από τη θερινή του κατοικία στο όρος Τρόοδος στο προεδρικό μέγαρο. Λίγη ώρα νωρίτερα έχουν αποσυρθεί από τις κεντρικές οδικές αρτηρίες οι ένοπλοι εθελοντές της σοσιαλιστικής ΕΔΕΚ και του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ που εκτελούσαν κάθε νύχτα περιπολίες με αυτόματα καλάσνικοφ για να αποτρέψουν πραξικόπημα της ελλαδικής χούντας που εκτελεί εντολές των ΗΠΑ.

Στις 8.30 το πρωί ο Μακάριος βρίσκεται στην αίθουσα υποδοχής του προεδρικού μεγάρου για να καλωσορίσει μια ομάδα παιδιών της Ελληνορθόδοξης Νεολαίας του Καΐρου, τα οποία φιλοξενεί η κυπριακή αρχιεπισκοπή. Πριν προλάβει να τα χαιρετήσει, ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί που ρίχνουν οι προδότες πραξικοπηματίες. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αρχίζουν να πέφτουν ρουκέτες και όλμοι. Το προεδρικό μέγαρο φλέγεται. Μεγάλο μέρος του μετατρέπεται σε σωρό ερειπίων.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Λευκωσίας μεταδίδει την πρώτη ανακοίνωση της χούντας: «Σήμερον την πρωίαν η Εθνική Φρουρά επενέβη διά να σταματήση τον αδελφοκτόνον εμφύλιον πόλεμον. Η Εθνική Φρουρά είναι την στιγμήν αυτήν κυρία της καταστάσεως. Ο Μακάριος είναι νεκρός!». Το άκουσμα της δολοφονίας του Μακαρίου παγώνει τους Κύπριους και τον κόσμο ολόκληρο.

Πάφος, 3 η ώρα μετά το μεσημέρι. Ενας ασήμαντος, τοπικός ιδιωτικός ραδιοσταθμός γίνεται πρωταγωνιστής των εξελίξεων, καθώς μεταδίδει ένα μήνυμα που αστραπιαία κάνει τον γύρο του κόσμου! «Ελληνικέ κυπριακέ λαέ! Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις ποίος σου ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος!… Δεν είμαι νεκρός, όπως η χούντα των Αθηνών και οι εδώ εκπρόσωποί της θα ήθελαν!… Η χούντα δεν πρέπει να περάσει και δεν θα περάσει! Νυν υπέρ πάντων ο αγών!»

Η χούντα όμως περνάει. Ο οργανωτής του επιτόπιου κλάδου του πραξικοπήματος, ταξίαρχος Μιχαήλ Γεωργίτσης, τοποθετεί ως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας τον κατάπτυστο Νικόλαο Σαμψών. «Εν ονόματι Θεού και ανθρώπων και κατόπιν τιμητικής επιλογής μου υπό των Ενόπλων Δυνάμεων του λαού μας… με ιδιαιτέραν υπερηφάνειαν αναλαμβάνω σήμερον τα υψηλά μου καθήκοντα» αναφέρει στο πρώτο διάγγελμα τούτο το ακροδεξιό ανδρείκελο της χούντας του Ιωαννίδη.

Ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Βρετανία, παρόλο που η τελευταία έχει κυβέρνηση των Εργατικών, καταδικάζουν το πραξικόπημα της χούντας της Αθήνας στην Κύπρο. Δύο μέρες αργότερα οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» αποκαλύπτουν ότι ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ απορρίπτει κατηγορηματικά κάθε εισήγηση, έστω και τυπικής καταδίκης του πραξικοπήματος για τα μάτια του κόσμου.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Χάρολντ Ουίλσον φέρεται πιο έξυπνα. Υποδέχεται τον Μακάριο στο Λονδίνο ως νόμιμο εκπρόσωπο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού προηγουμένως τον φυγαδεύει από την Πάφο μέσω της βρετανικής βάσης προς τη Μάλτα και από εκεί προς την Αγγλία.

Δεκάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι αποθεώνουν τον Μακάριο μόλις αυτός φθάνει στη βρετανική πρωτεύουσα. Το σχέδιο των Αμερικανών όμως που εκτελούν οι προδότες αξιωματικοί της χούντας των Αθηνών έχει πετύχει. Απονομιμοποιώντας την κυβέρνηση της Λευκωσίας μέσω του πραξικοπήματος, τα πάντα είναι πλέον έτοιμα για να αναλάβει δράση η Τουρκία.

Να εισβάλει δηλαδή στην Κύπρο και να κατακτήσει το 40% του νησιού όχι ως εισβολέας και κατακτητής, αλλά ως… «φορέας αποκατάστασης της δημοκρατικής ομαλότητας και της συνταγματικής νομιμότητας» που έχουν ανεπανόρθωτα τρωθεί από τους Ελληνες πραξικοπηματίες!!! Σε πέντε μέρες θα αρχίσει η τελική πράξη του δράματος, που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, σαράντα χρόνια μετά…

Το πραξικόπημα της προδοτικής χούντας στην Κύπρο δεν ήταν σε καμία περίπτωση κεραυνός εν αιθρία. Ολοι το περίμεναν. Ολοι τότε είχαν καταλάβει ότι μπαίνουμε στην κορύφωση της τραγωδίας όταν δημοσιοποιήθηκε η συγκλονιστική επιστολή του Μακαρίου προς τον στρατηγό Γκιζίκη, τον δήθεν «πρόεδρο» του χουντικού καθεστώτος.

«Ουχί άπαξ μέχρι τούδε ησθάνθην, και είς τινας περιπτώσεις σχεδόν εψηλάφησα, εκτεινομένην αοράτως εξ Αθηνών χείρα αναζητούσαν προς αφανισμόν την ανθρωπίνην ύπαρξίν μου» αναφέρει το κορυφαίο, ανατριχιαστικό απόσπασμά της.

«Δεν δύναμαι να είπω ότι τρέφω ιδιαιτέραν συμπάθειαν προς στρατιωτικά καθεστώτα και μάλιστα εις την Ελλάδα, την χώραν η οποία εγέννησε και ελίκνισεν την δημοκρατίαν» προανέφερε στην επιστολή του ο Μακάριος, την οποία έδωσε προς κοινοποίηση στον κυπριακό Τύπο. Η χούντα απάντησε με πραξικόπημα, το οποίο σηματοδότησε αφενός τον χαμό της μισής Κύπρου και αφετέρου το δικό της τέλος…

Δείτε:

αναδημοσίευση από το κυπριακό ιντιμέντια

Θέλει να συναγλείφεται με τους σφαγείς των λαών

Είναι τρία μερόνυκτα τώρα συνεχών βομβαρδισμών στην Παλαιστίνη. Τα πτώματα στοιβάζονται στα χαλάσματα, τα σωστικά συνεργεία δεν προφταίνουν να ξεθάβουν ζωντανούς και νεκρούς από τα ερείπια. Και ο Πρόεδρος Βρυκόλακας την ίδια στιγμή εμφανίζεται να συναγλείφεται με τους σφαγείς των λαών χωρίς ούτε μια λέξη κριτικής για την σφαγή των Παλαιστινίων από το Ισραήλ:

ΠτΔ: Δέσμευση για περαιτέρω εμβάθυνση των σχέσεων με το Ισραήλ

«Προς αμοιβαίο όφελος», Τετάρτη, 09 Ιουλίου 2014

http://www.philenews.com/el-gr/eidiseis-politiki/39/208914/ptd-desmefsi-gia-peraitero-emvathynsi-ton-scheseon-me-to-israil

Οι διεθνείς εμπόροι του Θεάματος κατέγραψαν τις σφαγές αλλά δεν τις πολυ-προωθούν στα Μέσα. Δείτε εδώ τι συμβαίνει στη γειτονική μας Παλαιστίνη σήμερα, χθες και προχθές, νύκτα-μέρα:

Οι εκρήξεις από μακριά, στα μάτια ανθρώπων συνηθισμένων στην τηλεόραση και στα παιγνίδια βίντεο μπορεί να μην σημαίνουν και πολλά. Ιδίως οι νέοι μας – των οποίων οι οφθαλμοί είναι ήδη υπέρκεκορεσμενοι στις οθόνες και στο Θέαμα – μπορεί να δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι αυτές οι εκρήξεις είναι σε κάποιου το σπίτι. Κάποιου σαν εμάς.

Σε τρείς μέρες έχουν καταγραφεί πάνω από 750 βομβαρδισμοί από το Ισραήλ μες τις κατοικημένες περιοχές της Γάζας από αεροπλάνα, πυροβολικό, ρουκέτες και ιπτάμενα ρομπότ (τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη – drones).

Όλα αυτά κτυπούν ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ:

 

Από την Τρίτη μέχρι σήμερα καταγράφονται πάνω από 500 σοβαρά τραυματίες και επιβεβαιωμένοι πάνω από 80 νεκροί Παλαιστίνιοι – σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται πάνω από 10 γυναίκες και περίπου 20 παιδιά:

http://www.imemc.org/article/68412

Η επιθετική πολιτική γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης από το Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων συνεχίζεται με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, την ανοχή των άλλων μεγάλων δυνάμεων, καθώς και την “μεγαλειώδη” εξωτερική πολιτική των Κυπρίων Προέδρων, την οποία περιγράφουμε πιο κάτω. Μια απλή ματιά στον χάρτη φανερώνει τα πάντα:

Ενώ ο Πρόεδρος Βρυκόλακας αρέσκεται στην πρωκτολειχία με τους σφαγείς των λαών, ο Πρόεδρος Καταστρόφιας δεν έκαμε κάτι διαφορετικό. Αντίθετα, εκείνος ήταν που άρχισε ΕΠΙΣΗΜΑ και με την δύναμη του Κράτους, την στροφή της ελίτ των “εθνικά Κυπραίων” αρχόντων ενάντια στον λαό της Παλαιστίνης.

ο- Επίσκεψη και στήριξη στον πραξικοπηματία Μαχμούτ Αμπάς

Το 2007 ο Μαχμούτ Αμπάς με ένοπλο πραξικόπημα και υποστήριξη από τις Δυτικές δυνάμεις ανέτρεψε την νόμιμη και δημοκρατική Κυβέρνηση της Παλαιστίνης που επελέγει από τον λαό σε δημοκρατικές εκλογές το 2006. Οι εκλογές αυτές, που έφεραν την οργάνωση Χαμάς στην εξουσία, είχαν λάβει την “σφραγίδα έγκρισης” από διεθνείς παρατηρητές συμπεριλαμβανόμενου και του πρώην Πρόεδρου των ΗΠΑ, Τζίμμυ Κάρτερ.

Εκτός από τις φανερά Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι πραξικοπηματίες στην Παλαιστίνη ήβραν μια καταπληκτική πηγή πολιτικής και οικονομικής στήριξης: τον Πρόεδρο Χριστόφια! Μέχρι και η εφημερίδα του εμφάνιζε τον πραξικοπηματία ως τάχα “νόμιμο” Πρόεδρο:

“Εμπρακτη στήριξη στην Παλαιστίνη και τον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό εξέφρασε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας στη χθεσινή επίσημη επίσκεψη που πραγματοποίησε στη Ραμάλα όπου μέσα σε κλίμα φιλίας και ευγνωμοσύνης έγινε δεκτός από τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούτ Αμπάς και μέλη της Παλαιστινιακής Κυβέρνησης.

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας ύστερα από κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Πρόεδρο Αμπάς και συνομιλίες αντιπροσωπειών των δύο πλευρών σε δηλώσεις του εξήγγειλε τη δωρεά ενός εκατομμυρίου δολαρίων εκ μέρους της Κυπριακής Κυβέρνησης και του κυπριακού λαού με σκοπό την ανέγερση μιας κλινικής στο χώρο που θα υποδειχθεί από την παλαιστινιακή πλευρά. Πρόκειται όπως τόνισε για χειρονομία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και την ηγεσία του, με την ευκαιρία της επίσημης ιστορικής επίσκεψης του στη Ραμάλα.”

http://www.haravgi.com.cy/site-article-2628-gr.php

ο- Καταπρόδωσαν το αναφαίρετο Δικαίωμα της Επιστροφής των Προσφύγων

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ο πραξικοπηματίας “Πρόεδρος” Αμπάς με παράλληλες δηλώσεις και συμφωνίες με τις αντίστοιχες κατοχικές δυνάμεις Τουρκίας και Ισραήλ, απεμπόλησαν το Δικαίωμα της Επιστροφής για μεγάλους αριθμούς προσφύγων από την Κερύνεια και από τις περιοχές της ιστορικής Παλαιστίνης που εκδιώχθηκαν από το Ισραήλ σε κύματα, αρχίζοντας το 1947:

Μαχμούτ Αμπάς και Δημήτρης Χριστόφιας

Βίοι Παράλληλοι

http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/01/blog-post_25.html

ο- Απαγόρευση του στόλου προς την Γάζα

Με διοικητικές, αστυνομικές, οικονομικές και πολιτικές του πράξεις, ο Πρόεδρος Χριστόφιας έφραξε τον δρόμο στις νηοπομπές αλληλεγγύης που είχαν βάση την Κύπρο και ήταν διεθνώς γνωστές με τα ονόματα “Πλοίο για την Γάζα”, “Στόλος για την Ελευθερία της Γάζας”, κ.α. Αποτέλεσμα της πράξης του κου Χριστόφια ήταν:

α) η δημιουργία πολιτικού κενού το οποίον εκμεταλλεύτηκε το παράνομο κατοχικό καθεστώς στη βόρεια Κύπρο για να φιλοξενήσει τον Στόλο, το οποίο εκμεταλλεύτηκε η κατοχική Τουρκία για να προσπαθήσει να καπελώσει (να πάρει έλεγχο) της κίνησης αλληλεγγύης. Αυτό είχε αποτέλεσμα:

β) την σφαγή 10 ακτιβιστών πάνω στο πλοίο Μαβί Μαρμαρά από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ και την αιχμαλωσία εκατοντάδων επιβατών και πληρωμάτων του Στόλου για την Γάζα, το 2010.

Γάζα! ~ Εύγε στον Κυριάκο Τριανταφυλλίδη του Ακελ

Αίσχος και Ντροπή στην Κυβέρνηση και ηγεσία του Κόμματος

http://cyprusindymedia.blogspot.com/2010/05/blog-post_28.html

“This is the Cyprus Police Helicopter. We have instructions to keep you as far away as possible from the Cyprus Ports…”

http://cyprusindymedia.blogspot.com/2010/05/this-is-cyprus-police-helicopter.html

Ο Πειρατής της Ανατολικής Μεσογείου

http://cyprusindymedia.blogspot.com/2010/07/blog-post_03.html

Αυτά τα αίσχη ήταν τα κατορθώματα του ψευδο-σοσιαλιστή πρώην Πρόεδρου Καταστρόφια και της ηγεσίας του κόμματος του. Αλλά όλα έγιναν με την ανοχή και επιδοκιμασία της λεγόμενης “δεξιάς” αντιπολίτευσης, της ψευδο-πατριωτικής ηγεσία του ΔΗΣΥ. Σε αυτά, και πολλά άλλα θέματα, οι κομματάρχες και οι ηγεσίες των έχουν ακριβώς την ίδια πολιτική.

Γι’ αυτό και η νυν Πρόεδρος Βρυκόλακας, προχωρεί ακάθεκτος να συμπληρώσει την πολιτική του κου Καταστρόφια, και να την “φέρει σε ώριμη ενηλικίωση”.

Προς αυτό τον σκοπό έχει κοπάδι συμβούλους που τον υποστηρίζουν – και το πιο σημαντικό – υλοποιεί την αυτή την εξωτερική πολιτική γιατί ακόμα και η λεγόμενη “πατριωτική αντιπολίτευση” αυτό επιζητεί. Δείτε το πρόσφατο κείμενο του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη, όπου – για πολλοστή φορά – εκφράζει την επιμονή του να μπει η Κύπρος στο ΝΑΤΟ και να δημιουργηθεί μια γερή στρατιωτική συμμαχία του άξονος Ελλάς-Κύπρος-Ισραήλ “σε στρατηγικό επίπεδο” που να συμπεριλαμβάνει τις οικονομικές, εμπορικές, και ενεργειακές παραμέτρους των τριών χωρών. Άρθρα όπως αυτό θεωρούνται ως η “κορωνίδα” της πολιτικής σκέψης στην Κύπρο του σήμερα, όπου μάλιστα προτείνεται να δοθεί πρόσβαση στο Ισραήλ για στρατιωτική και κατασκοπευτική χρήση των ραντάρ του Τροόδους. Ο Πρόεδρος μας απλώς πραγματώνει αυτά που επιζητεί η συλλογική φωνή των αρχόντων, ντόπιων και ξένων, καθώς και τα ιδεολογικά τους όργανα και φερέφωνα. Η συγκάλυψη της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων από τις δυνάμεις του Σιωνιστικού Ισραήλ είναι το πιο κραυγαλέο μέρος του άρθρου:

Παιγνίδια ισχύος με τα ραντάρ του Τροόδους

http://www.sigmalive.com/simerini/news-asset/141332

Δεν είναι καθόλου τυχαία όλα αυτά. Και οι δύο Πρόεδροι – ο νυν και ο τέως – συμφωνούν με την ρατσιστική Διζωνική “λύση” που ζητά να μας επιβάλει η κατοχική Τουρκία με την υποστήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των άλλων μεγάλων δυνάμεων. Γι αυτό και δεν τους ενοχλεί ποσώς η ρατσιστική Διζωνική που ήδη επέβαλε το κατοχικό Ισραήλ με τη δύναμη των όπλων και τις περιοδικές σφαγές αθώων με την υποστήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των άλλων μεγάλων δυνάμεων.

Η κατοχική βία της Τουρκίας στην Κύπρο δεν διαφέρει πολύ από την ρατσιστική εθνοκάθαρση που επέβαλε το Ισραήλ στην Παλαιστίνη.

Έχουν πορωθεί ηθικά σε τόσο βάθος οι ηγέτες μας που δεν ανατριχιάζουν πλέον με τις σφαγές, δεν βογγούν, δεν αναστενάζουν όταν βλέπουν αυτό το λαό να σφάζεται; Δεν τους ενοχλεί η γνώση και ζωντανή ανάμνηση του ότι περάσαμε τα ίδια;

Προφανώς η απάντηση είναι, όχι, δεν τους ενοχλεί η γνώση, η ζωντανή ανάμνηση του ότι περάσαμε τα ίδια. Αν τους ενοχλούσε, δεν θα ήταν λίγο πιο προσεκτικοί στις πράξεις και διακηρύξεις τους για συμμαχίες με τους Σιωνιστές σφαγείς; Δεν θα ήταν λίγο πιο προσεκτικοί ώστε να καταδικάσουν τις ανήθικες πράξεις των συμμάχων, να βοηθήσουν ηθικά και εκείνους να ‘βρουν μια έξοδο από τον βούρκο;

Και προφανώς η άλλη απάντηση είναι, ναι, έχουν πορωθεί ηθικά σε τόσο βάθος που δεν τους ενοχλεί η εθνοκάθαρση, δεν ανατριχιάζουν πλέον με τις σφαγές, δεν βογγούν, δεν αναστενάζουν όταν βλέπουν αυτό το λαό να σφάζεται. Αν τους ενοχλούσε, ΔΕΝ θα επεδίωκαν να συμμαχήσουν με την Τουρκία στην επιβολή της ρατσιστικής Διζωνικής στην Κύπρο, πανομοιότυπης με εκείνην που επέβαλε το Ισραήλ στους Παλαιστινίους. Εκεί, διοικούν δια της βίας με τους Φυλετικούς Νόμους ως τον υπέρτατο νόμο της χώρας, και με “νομιμοποίηση” της εισβολής, της κατοχής, της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας. Αυτά θέλουν οι ηγέτες μας και εδώ.

Δεν χρειάζεται “υψηλή” πολιτική σκέψη για να διαχωρίσουμε το δίκαιο από το άδικο, ακόμα και σήμερα στην “Εποχή του Τίποτα“, όπως την ονομάζει και ο αγαπητός ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας. Απλή ανθρωπιά χρειάζεται.

Ακόμα και μία μόνο σταγόνα ηθικής αν παραμένει ζωντανή μέσα στον καθένα μας , σίγουρα αυτή δονείται με ενόχληση, με αγανάκτηση, επαναστατεί σήμερα με το αίσχος και την ντροπή που επισύρει πάνω μας η απεχθής δημόσια χθεσινή εμφάνιση του Προέδρου Βρυκόλακα στο πλευρό των σφαγέων.

Το δύσκολο όμως πολιτικό πρόβλημα – για όσους έχουμε ήδη αποστασιοποιηθεί ηθικά και πολιτικά από τους δύο “μεγαλειώδεις” Προέδρους και τα κόμματα τους – τι δέον γενέσθαι; Ποιές πολιτικές πράξεις και οργανωτικές δραστηριότητες είναι οι πιο σωστές για μάς ώστε να δημιουργηθεί ένας τρίτος δρόμος για τον λαό μας;

Σαφώς οι παραισθήσεις του λεγόμενο “κέντρου” – δηλαδή ο συνδυασμός στοιχείων από τον εκφυλιστικό κομματισμό των ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, δεν είναι το ζητούμενο. Εκείνο δοκιμάστηκε επανειλημμένα – οδηγεί μόνο στην αύξηση της ηγεμονίας του ΔΗΣΑΚΕΛ, και στην δημιουργία ενός όλο και μεγαλύτερου πολιτικού κενού, όπως απέδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές όπου η αποχή – η αποδοκιμασία δηλαδή του πολιτικού κόσμου από τον λαό – κέρδισε το πιο μεγάλο ποσοστό υποστήριξης.

Το “κέντρο” όχι μόνο δεν σώζει, αλλά δυσχεραίνει τα πράγματα. Ανοίγει την τρύπα ακόμα πιο διάπλατα. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι μια μαζική πολιτική του έκκεντρου, του Αντίποδα:

Αν έπεφτε στους δικούς μου ώμους η ιστορική ευθύνη να ονομάσω το περιεχόμενο και τις πολιτικές αποχρώσεις, αρχές και αξίες αυτού του Αντίποδα, της ζητούμενης έκκεντρου πορείας προς την απελευθέρωση, θα διάλεγα τις αρχές, αξίες, και στόχους της Φιλικής Εταιρείας:

Αρχές, Αξίες, Στόχοι

http://filiki.etaireia.org/Filiki-Arxes-A3ies.pdf

Οι σκέψεις και τα αισθήματά σας, ερωτήσεις, αντιρρήσεις, απορίες, εισηγήσεις για βελτίωση είναι πολύ ευπρόσδεκτες.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net

ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής, Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις
ΜΕΡΟΣ 1ο
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΙ
ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ

Άρθρο 9
Κατευθύνσεις για την Οργάνωση Χωρικών Ενοτήτων
4. Χωρική Ενότητα Νησιωτικής Αττικής
α) Προωθείται η ανάπτυξη του τουρισμού υπό το πρίσμα της δικτύωσης με την περιοχή της Αθήνας-Αττικής, προκειμένου ο νησιωτικός χώρος της Περιφέρειας να αποτελεί συνδυασμένο προορισμό διεθνούς εμβέλειας.                                                                          (Καθώς φαίνεται, δικαιώνεται ο ορισμός «νησιά της Αττικής», ως τέτοιος που να παραπέμπει σε μια σχέση εξάρτησης από τη μητρόπολη, των νησιών του Αργοσαρωνικού, ορισμός ο οποίος διαδόθηκε αυτήν την περίοδο. Ο σχεδιασμός αυτός, όσο μπορεί κανείς σαν τον πει σχεδιασμό, προβλέπει τα τελευταία χρόνια την αύξηση του τουρισμού στο κέντρο, με απόληξη τα νησιά).

β) Προκρίνεται η ήπια ανάπτυξη, ανάλογα με τα κατά τόπους συγκριτικά πλεονεκτήματα, με έμφαση στο σεβασμό της ευαισθησίας του νησιώτικου και παράκτιου τοπίου και περιβάλλοντος. Η ήπια οικιστική ανάπτυξη πρέπει να συσχετίζεται με την αναζωογόνηση των φθινόντων οικισμών και την περιορισμένη επέκταση των υπαρχόντων.
(Το «ήπια ανάπτυξη», καθιερωμένη ορολογία για την επαρχία, είναι ο ορισμός του παραλόγου όπου, με προπέτασμα καπνού το “ήπια”, αναφέρεται στην επέκταση της ανάπτυξης και κυρίως αυτήν που αφορά στην οικοδόμηση. Ο συνδυασμός της με τον τουρισμό είναι ο βασικός πυρήνας οικονομίας της μεταπολεμικής περιόδου καθώς και της Αίγινας μετά το ’60. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε ότι η «περιορισμένη επέκταση των υπαρχόντων (οικισμών)» αφορά στην κάλυψη κάθε αδόμητου χώρου στην πόλη της Αίγινας και στα χωριά . Η «αναζωογόνηση των φθινόντων οικισμών» αφορά βεβαίως σε οικισμούς και θέσεις στην Αίγινα που ακόμα δεν έχουν ζήτηση, στα αναφαινόμενα σχέδια της Lamda Development του ομίλου επιχειρήσεων Λάτση καθώς και άλλων οικοδομικών επιχειρήσεων που θα χτίσουν ότι υπάρχει άχτιστο στην περιφέρεια του νησιού).

γ) Προωθούνται ειδικά επιλεγμένες μορφές τουρισμού και η διασύνδεσή τους με δίκτυο πολιτισμικών και τουριστικών, χερσαίων και θαλάσσιων διαδρομών.
(Αν δεν είναι να παραδοθούν σε επιχειρήσεις και μάλιστα γερμανικές που εποφθαλμιούν αυτήν την περίοδο ή έχουν πρότυπο το τουριστικό πλοίο «Πλατυτέρα» που αποβιβάζει ιάπωνες, τότε, ίσως αποβλέπουν σε μια ολοκληρωμένη προσπάθεια συγκράτησης του τουρισμού στη μητρόπολη με απόληξη στα νησιά. Διότι τα νησιά είναι ήδη γνωστά. Επίσης, η “αναβάθμιση των ιστορικών κέντρων” που αναγράφεται σε άλλα άρθρα του νομοσχεδίου, καθιστά σαφές ότι ευνοεί και εννοεί το ίδιο τουριστικό μοντέλο συγκεκριμένων προορισμών, μακριά και πέρα από την αποκέντρωσή του)

δ) Επιδιώκεται η διατήρηση του πρωτογενούς τομέα, όπου υπάρχουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξής του, όπως σε Αίγινα, Σαλαμίνα, Πόρο, Τροιζηνία, με επιπλέον ανάπτυξη ειδικών καλλιεργειών και δραστηριοτήτων εκμετάλλευσής τους. Επιβάλλεται, παράλληλα, η διατήρηση και αξιοποίηση των παραδοσιακών δραστηριοτήτων του δευτερογενούς τομέα, σε συνδυασμό με τις λοιπές αναπτυξιακές δραστηριότητες των νησιών.
(Τι να εννοούν άραγε με το «επιπλέον ανάπτυξη ειδικών καλλιεργειών και δραστηριοτήτων εκμετάλλευσής τους»; Στέβια, γκότζι μπέρι, ιπποφαές κλπ, δηλαδή καλλιέργειες που απαιτούν εξειδικευμένη γνώση, υπονομεύουν το καλλιεργητικό πρότυπο της χώρας και προορίζονται ως προϊόντα εξεζητημένου ενδιαφέροντος. Στόχος τους βεβαίως είναι οι εξαγωγές αυτών των ειδών και όχι βεβαίως η παραγωγή σε βασικά διατροφικά αγαθά (λάδι, στάρι, κηπευτικά, αμπέλι κλπ)

ε) Επιδιώκεται η οργάνωση των νησιών του Αργοσαρωνικού με ενίσχυση των συνδέσεων και λειτουργική μεταξύ τους συσχέτιση, η βελτίωση της θαλάσσιας σύνδεσης της Αίγινας με τη μεταφορά των πορθμειακών και θαλάσσιων εμπορευματικών συνδέσεων στο Λεόντι, καθώς και των εσωτερικών οδικών συνδέσεων του νησιού.
(Πρόκειται βέβαια για το ξεχασμένο και λογικό αίτημα για πορθμειακή σύνδεση του Πειραιά με το Λεόντι που προσκρούει βεβαίως στα συμφέροντα της παραλίας των 200 μέτρων καθώς και στην απόσταση που καθιστά τη σύνδεση από ακτοπλοϊκή σε πορθμειακή, δίνοντας τη δυνατότητα να αποκεντρωθεί το κυκλοφοριακό καθώς και άλλες λειτουργίες (ψυχαγωγία, καταλύματα κλπ) προς όφελος της περιφέρειας της Βόρειας Αίγινας και της ενδοχώρας της, π.χ. Βαθύ-Κυψέλη. Αυτονόητη είναι η ρύθμιση αυτή, από το «ρυθμιστικό», αλλά πώς, με ποιους και πότε;)

στ) Επιδιώκεται, κατά προτεραιότητα, η βελτίωση των υποδομών των δικτύων ύδρευσης, αποχέτευσης ακαθάρτων και βιολογικών καθαρισμών, δικτύων όμβριων και αντιπλημμυρικής προστασίας και η λήψη μέτρων αντιμετώπισης της υφαλμύρωσης των υδάτων και της υπεράντλησης από τις γεωτρήσεις και η οργάνωση των χώρων διάθεσης αποβλήτων και ανακύκλωσης.
(Εδώ μιλάμε για την απέραντη υποσχεσιολογία καθώς και τη λογική αντί της συγκράτησης των όμβριων, της «αντιπλημμυρικής προστασίας» λες και τα νερά της βροχής πλημμυρίζουν αν τα συγκρατείς. Όσον αφορά στις γεωτρήσεις που ανήκουν σε φρεατοϊδιοκτήτες- φίλους της εκάστοτε δημοτικής αρχής τα πράγματα ενώ είναι αυτονόητα, αυτές αποτελούν απαραίτητο τμήμα της εδώ και πάνω από 40 χρόνια “προσωρινής λύσης” για την ύδρευση. Αυτό που αποφεύγεται είναι μια ολοκληρωμένη λύση για το πρόβλημα του νερού, λύση που βεβαίως θα επιβάλουν οι πολίτες της Αίγινας στη λογική της οικολογίας, της απεξάρτησης, της αυτοδυναμίας, της σωστής χρήσης. Λύση που βεβαίως πνίγεται στις συμπληγάδες πέτρες της τωρινής κατάστασης και της υπόσχεσης για τον υποθαλάσσιο αγωγό των 32.000.000 ευρώ (+ πόσα έκτακτα προβλέπει μια μελετο-κατασκευή;).
Η «οργάνωση των χώρων διάθεσης αποβλήτων και ανακύκλωσης» δεν είναι άλλο από την ανάθεση σε ιδιώτες της διαχείρισης και της εκμετάλλευσης για μια αυτονόητη υπηρεσία. Άλλωστε έχουν υπονομευτεί έργα του παρελθόντος (π.χ. στην Αγία Μαρίνα) ή έχουν εξυφανθεί τα σχέδια, για αυτό, από το παρελθόν. Θυμόμαστε και δηλώσεις υπευθύνων εκσυγχρονιστών από τις πρόσφατες διοικήσεις του Δήμου Αίγινας, π.χ. ότι «οι υπηρεσίες του Δήμου πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν» κλπ. (Ακούτε κύριε Φούχτελ;)

ζ) Εκδίδεται προεδρικό διάταγμα μετά από πρόταση των Υπουργών Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και Ναυτιλίας και Αιγαίου και του εκάστοτε συναρμόδιου υπουργού που εξειδικεύει τις ρυθμίσεις του
παρόντος για τα νησιά των Κυθήρων και Αντικυθήρων.
(Μίλησε ο πρόεδρος. Μετά η σιωπή!)

η) Οργανώνονται οι μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας, με την εξειδίκευση των κατευθύνσεων του τομεακού Ειδικού Πλαισίου.
(Δικαιώνονται πλέον οι επιδιώξεις για την εγκατάσταση ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα Αίγινας και πιθανόν άλλες από το ρυθμιστικό το οποίο επιβεβαιώνει τις αποφάσεις (Κοινή Υπουργική Απόφαση) για το χωροταξικό υδατοκαλλιεργειών του Νοέμβρη του 2011. Η Αίγινα θα έχει να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις συνέπειες που αντιμετωπίζουν περιοχές σε όλη την Ελλάδα. Η αντίφαση αυτή για ένα τουριστικό νησί κάθε άλλο επηρεάζει τις αποφάσεις τους, που εμπορευματοποιούν κάθε δυνατότητα στις παραλίες των χωρικών ενοτήτων τους. Η νέα θαλάσσια χωροταξία της ΕΕ όλα αυτά τα προβλέπει με την υποχρεωτική προσαρμογή της Ελλάδας μέχρι το 2016).

για το νέο “ρυθμιστικό νομοσχέδιο” γενικώς

Το σχέδιο νόμου «Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής, Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις» αποτελεί όπως αναφέρει και το ίδιο, τη συνέχεια ρύθμισης ζητημάτων που άπτονται οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών κατευθύνσεων. Μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί μια συνολική εποπτεία, για τις δυο αυτές χωρικές ενότητες Αθήνας-Αττικής, Θεσσαλονίκης και των πέριξ αυτών χωρικές υποενότητες, που συμπτύσσει και συμπυκνώνει τις επιλογές που αφορούν στο κατοχικό μνημόνιο καθώς και σε όλες τις απόπειρες εφαρμογών από πλευράς κυβερνήσεων κυρίως μετά το 1950. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να ειπωθεί ότι το «ρυθμιστικό» είναι η συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων περεταίρω υποβάθμισης της παραγωγικής δυνατότητας και επέκτασης του τριτογενούς τομέα υπηρεσιών, της ανάδειξης μιας μονομερώς τουριστικής ταυτότητας, της οικοδόμησης, αξιοποίησης προς όφελος των επιχειρηματιών και εμπορευματοποίησης των αδόμητων χώρων, της συνέχειας αντιφάσεων χωροταξίας που διαχρονικά διαπιστώνονται, της εμπέδωσης των μνημονιακών-κατοχικών επιλογών και της επέκτασης των οδηγιών της ΕΕ, σε μια συγκυρία που η γερμανική, πλέον, Ευρώπη έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους.
Έτσι λοιπόν, οι νόμοι του μνημονίου και της συρρίκνωσης του κοινωνικού τομέα, της επίθεσης προς τους εργαζόμενους, της πώλησης της δημόσιας περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ, της εκχώρησης-εκποίησης του φυσικού πλούτου της χώρας, του Καλλικράτη που μετατρέπει τη χώρα σε χώρο, βρίσκονται πίσω από τις εν πολλοίς εύηχες αλλά και αυτονόητες στοχεύσεις του «ρυθμιστικού» νομοσχεδίου, οι οποίες παρουσιάζονται από τους αποστάτες επιστήμονες, συντάκτες του. Έτσι λοιπόν σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον όπου το σύμπλεγμα της παρασιτικής τάξης των επιχειρηματιών-πολιτικών εξαγορασμένων-δημοσιογράφων, κυριαρχεί στην ζωή της χώρας, σε μια περίσταση που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε προσαρμογή και αμηχανία μπροστά στο φάσμα της διογκούμενης φτωχοκτονίας και της διάλυσης της μικροϊδιοκτησίας, το «ρυθμιστικό» έρχεται να ικανοποιήσει αυτό το σύμπλεγμα, εκπροσωπώντας όλες τις επιμερισμένες πτυχές ενός διαγράμματος, που η μια συμπληρώνει την άλλη.
Η εκ των πραγμάτων δοκιμή στην περίπτωση της Νέας Φιλαδέλφειας για την επιβεβαίωση των επιχειρηματικών σχεδίων Μελισσανίδη έρχεται να αποκαλύψει τις δυνατότητες αυτού του συμπλέγματος. Οι δυο αυτές περιοχές που συγκεντρώνουν πληθυσμιακά το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας είναι αυτές στις οποίες κυρίως θα τεθούν σε εφαρμογή της σχέδια επέκταση της αγοράς και του κρατικού ελέγχου. Κάθε πτυχή και συνέπεια αυτής της συνολικής επίθεσης, σε κάθε χωρική ενότητα, πτυχή και συνέπεια που διαφαίνεται απλά ως μια «ρύθμιση», συμπληρώνει η μια την άλλη σε μια κοινωνικοπολιτική συγκυρία ανακατατάξεων είτε προς τη μεριά μιας χρήσιμης φασιστικής εφεδρείας ή ενός προσφάτως αναπτυσσόμενου φιλομνημονιακού κέντρου που θα παίξουν τον χρήσιμο κεντρικό ρόλο εφαρμογών μιας πολιτικής του λιγότερο κακού στις οριστικές επιλογές αποικιοποίησης της χώρας, τώρα και τμηματικές και ελεγχόμενες στις πιο ελεγχόμενες περιοχές τις χώρας. Συνεπώς οι διαχρονική παθολογία του μικροπολιτικού παλαιάς κοπής «που φτιάχνει τα γεφύρια και φέρνει τουρίστες» συναντάται με τους εκπροσώπους της μεταμοντέρνας κατοχής της χώρας που με «οικολογικές» ευαισθησίες, με «συμμετοχικές» αναφορές, με «κριτική» στα συμπτώματα των πόλεων τεράτων που δημιούργησαν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, με αναφορές στην κοινωνική συνοχή και ακόμα με σύγχρονο φιλελεύθερο-ελευθεριακό λόγο, ρυθμίζει πλέον τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στις σύγχρονες μητροπόλεις του εξαρτημένου «Νότου» επεκτείνοντας το καταναλωτικό, παρασιτικό και φτωχοκτονικό μοντέλο.