Επικαιρότητα

Tο μόνο αποτέλεσμα από την επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ

Υποταγή στον αμερικανο-ισραηλινό ενεργειακό άξονα (και τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς του)

Και βέβαια, οι επίσημες δηλώσεις που γίνονται κάθε φορά μετά από συναντήσεις ηγετών ιμπεριαλιστικών χωρών με παράκλητους ηγέτες εξαρτημένων χωρών υπακούουν σε μια λογική δημόσιων σχέσεων και ποτέ δεν περιγράφουν αυτά που διαμείφθηκαν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Μόνο υπαινιχτικά μπορεί κανείς να διακρίνει κάποια πράγματα. Αντί, λοιπόν, να μετράμε πόσες φορές ο Ομπάμα είπε τη λέξη «Σαμαράς», όπως κάνουν τόσες μέρες τώρα τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας, ας δούμε τις πραγματικές εξελίξεις και τις προοπτικές που διαγράφονται.

1.    Οι Αμερικανοί δεν έχουν ιδιαίτερα οικονομικά συμφέροντα στην Ελλάδα (σε επίπεδο επενδύσεων), ούτε σχεδιάζουν. Σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του χρέους, παρεμβαίνουν μέσω ΔΝΤ. Η παρέμβασή τους, όμως, γίνεται σε άλλα επίπεδα. Γίνεται είτε στο Eurogroup, όπου συμμετέχει η διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, είτε στις διμερείς σχέσεις τους με τη Γερμανία, η οποία ηγεμονεύει στην Ευρωζώνη και καθορίζει τις οικονομικές της εξελίξεις, λαμβάνοντας υπόψη μόνο το αδιατάρακτο του στρατηγικής συμμαχία γερμανο-γαλλικού άξονα. Την πρώτη φορά που ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου δοκίμασε να καταφερθεί δημόσια κατά της γερμανικής οικονομικής στρατηγικής, επισκεπτόμενος προ μηνών το Βερολίνο, δοκίμασε μια δυσάρεστη έκπληξη, καθώς ο παριστάμενος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αντέδρασε αμέσως, δηλώνοντας πως η Γερμανία δεν δέχεται υποδείξεις για την οικονομική της πολιτική.

Γι’ αυτό και ο Ομπάμα υπήρξε ιδιαίτερα προσεκτικός στη σύντομη (όπως προβλέπει το αυστηρό πρωτόκολλο του Λευκού Οίκου) δήλωσή του μετά τη συνάντηση με τον Σαμαρά. Τι είπε και το έκαναν σημαία τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας; Οτι δε φτάνει μόνο η λιτότητα, αλλά χρειάζεται και η ανάπτυξη για να καταπολεμηθεί η ανεργία. Κάντε ένα σύντομο ψάξιμο στο Διαδίκτυο και θα βρείτε η ίδια δήλωση να έχει γίνει δεκάδες φορές από την Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον Γιούνκερ, τον Μπαρόζο, τον Ντεϊσελμπλούμ και άλλους ιθύνοντες της Γερμανίας και της Ευρωζώνης. Τρεις φορές, σε μια τόσο σύντομη δήλωση, ο Ομπάμα αναφέρθηκε στην ανάγκη της λιτότητας, αλλά αυτό τα ελληνικά παπαγαλάκια δεν το «είδαν»: «Είμαι σίγουρος πως ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς θα τηρήσει τη δέσμευσή του για τη συνέχιση των δομικών μεταρρυθμίσεων (…) Είναι σημαντικό να υπάρχει ένα σχέδιο για δημοσιονομική εξυγίανση προκειμένου να γίνει το χρέος διαχειρίσιμο (…) Πιστεύω πως ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς έχει δεσμευτεί να προχωρήσει στις σκληρές δράσεις που χρειάζονται». Tα παπαγαλάκια είδαν μόνο τις αναπτυξιολογικές παπαριές, τις οποίες -επαναλαμβάνουμε- λένε συνεχώς και οι γερμανοί πολιτικοί.

Αλλά κι αν κλείσουμε τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα και δεχτούμε την προπαγάνδα του Μαξίμου, σύμφωνα με την οποία ο Ομπάμα κατήγγειλε τη γερμανική οικονομική στρατηγική, μήπως έχει αυτό καμιά πρακτική σημασία; Μήπως ετοιμάζονται τίποτα αμερικάνικες επενδύσεις που θ’ αλλάξουν την όψη του ελληνικού καπιταλισμού; Μήπως οι ΗΠΑ ετοιμάζονται ν’ αγοράσουν το δημόσιο χρέος που πλέον βρίσκεται στα χέρια της Γερμανίας και των άλλων χωρών της Ευρωζώνης; Οι μόνες κινήσεις που έχουν γίνει από αμερικανικής πλευράς τα τελευταία χρόνια είναι οι κινήσεις των επιθετικών vulture funds, των κεφαλαίων-γύπας, που αγόρασαν πάμφθηνα ελληνικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά, ενώ στη συνέχεια αρνήθηκαν να μπουν στο «κούρεμα» του PSI και εισπράττουν στο ακέραιο τα ομόλογα που απέκτησαν.

2.    Οι Αμερικανοί δεν ενδιαφέρονται μεν για επενδύσεις στην Ελλάδα ή για τη διαχείριση του χρέους, έχουν όμως ενεργειακή στρατηγική για την περιοχή, στην οποία βρίσκονται σε σκληρό ανταγωνισμό με τη Ρωσία. Για να πάρει ο Σαμαράς την πρόσκληση για την Ουάσιγκτον και να του χαρίσει μερικά λεπτά ο Ομπάμα, λίγο πριν αναχωρήσει για διακοπές στη Χαβάη, τέθηκαν στην ελληνική πλευρά δυο όροι. Τον έναν τον γνωρίζαμε ήδη, τον άλλο τον πληροφορηθήκαμε αμέσως μόλις το πρωθυπουργικό αεροπλάνο απογειώθηκε από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας με κατεύθυνση τις ΗΠΑ.

Ο πρώτος όρος ήταν να μην μπουν οι Ρώσοι στην ελληνική ενεργειακή αγορά. Ετσι, εκεί που η Gazprom ήταν έτοιμη ν’ αγοράσει ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ και ο Αλεξέι Μίλερ μπαινόβγαινε στο Μαξίμου πιο συχνά από τους Βενιζέλο-Κουβέλη, η δουλειά χάλασε, η ΔΕΠΑ έμεινε στο ράφι και ο ΔΕΣΦΑ δόθηκε στους Αζέρους, στενούς ενεργειακούς συμμάχους των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, ο ελληνικός διάδρομος επιλέχτηκε για τον αμερικανοϊταλικών συμφερόντων αγωγό ΤΑΡ, που μπορεί να μην είναι από τους πρωτεύοντες αγωγούς, όμως κατοχυρώνει την Ελλάδα ως στοιχείο της αμερικάνικης ενεργειακής σφαίρας επιρροής.

Ο δεύτερος όρος ήταν η υπογραφή του Μνημόνιου Κατανόησης μεταξύ Ισραήλ, Ελλάδας και Κύπρου, κίνηση που ανακοινώθηκε αιφνιδιαστικά την ώρα που ο Σαμαράς έφευγε για Ουάσινγκτον. Δεν είναι τυχαίο ότι τη φιέστα της υπογραφής του Μνημόνιου στην Κύπρο παρακολουθούσε ο εβραϊκής καταγωγής αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για θέματα Ενέργειας, Ειμος Χοκστάιν, ο οποίος υπήρξε ο ενορχηστρωτής της συμφωνίας. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στη στρατηγική συμμαχία των ΗΠΑ με το Ισραήλ, που εδώ και 65 χρόνια αποτελεί τον χωροφύλακά τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ούτε στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς που εγκυμονεί κάθε «συγχρωτισμός» με το σιωνιστικό μόρφωμα.

3.    Τέλος, κάτι «ψήνεται» στο Κυπριακό, στο οποίο επίσης αναφέρθηκε δημόσια ο Ομπάμα. Κι αυτό που «ψήνεται» είναι το βρυκολάκιασμα του σχεδίου Ανάν. Αρκεί να σκεφτούμε σε τι οικονομικό χάλι βρίσκονται σήμερα Κύπρος και Ελλάδα, εν αντιθέσει με την Τουρκία που ακόμα διανύει τη φάση της σχετικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, ενώ έχει αναβαθμίσει και τον περιφερειακό της ρόλο.

Τα παπαγαλάκια, βέβαια, δίνουν ρέστα και σ’ αυτό το θέμα. Οπως διαβάσαμε στα «Νέα», συνεργάτης του πρωθυπουργού που ήταν παρών σε όλες τις συναντήσεις (λέγε με Χρύσανθο Λαζαρίδη) είπε πως «ακόμα και για το Κυπριακό μας ρώτησαν τι θέλουμε»! Το φαντάζεστε; Ο Ομπάμα ή ο Κέρι να ρωτάνε τον Σαμαρά (που φίλησε κατουρημένες ποδιές για να πάρει την πρόσκληση για την Ουάσινγκτον) τι θέλει να γίνει στο Κυπριακό και όχι να του υπαγορεύουν τις αμερικάνικες απαιτήσεις!

Στα ίδια επίπεδα γελοιότητας με την επίσημη προπαγάνδα έφτασαν και οι υπόλοιπες αντιδράσεις του αστικού πολιτικού κόσμου, θετικές και αρνητικές. Ο Βενιζέλος έκρυψε την πίκρα του (κανονικά θα έπρεπε να συνοδεύει τον Σαμαρά ως υπουργός Εξωτερικών και να συναντηθεί αυτός με τον ομοιόβαθμό του Τζον Κέρι, αλλά ο Σαμαράς μάλλον του την έφερε) και φρόντισε να διαρρεύσει (επίσημη δήλωση δεν έκανε) την ικανοποίησή του για τα αποτελέσματα του ταξιδιού Σαμαρά στις ΗΠΑ, συμπληρώνοντας (πάντοτε μέσω διαρροών), ότι τη στρατηγική την είχαν κανονίσει μαζί με τον Σαμαρά, ο οποίος βρισκόταν και σε συνεχή επαφή μαζί του όσο ήταν στις ΗΠΑ! Οπως μετέδωσε το ΑΠΕ, επικαλούμενο διπλωματικές πηγές, «οι Σαμαράς και Βενιζέλος, που είχαν συμφωνήσει ως προς τις θέσεις της ελληνικής πλευράς σε σύσκεψη που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα, βρίσκονταν σε στενή επαφή καθ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψης στην Ουάσιγκτον».

Ο ζαλισμένος Κουβέλης δεν έκανε προσωπική δήλωση, αλλά η ΔΗΜΑΡ ανακοίνωσε πως «το ζητούμενο, βεβαίως, είναι οι προτροπές του προέδρου των ΗΠΑ να μην εξαντληθούν σε ρητορικό επίπεδο, αλλά να αποτελέσουν ένα ισχυρό αντίβαρο, μαζί με τις υπόλοιπες προοδευτικές φωνές της Ευρώπης, απέναντι στις βαθιά συντηρητικές επιλογές της κυρίας Μέρκελ»! Δεν μας λένε και εμάς, τι ακριβώς περιμένουν να κάνει ο Ομπάμα και η αμερικάνικη πολιτική;

Πιο γελοία, όμως, ήταν η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που συμπέρανε ότι «με βάση τις δηλώσεις των δύο ηγετών και τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν δεν προκύπτει κάποιο συγκεκριμένο και θετικό στοιχείο για τα ενδιαφέροντα και τα συμφέροντα της χώρας μας». Σε ό,τι δε αφορά τα οικονομικά, παρατήρησε ότι «ο έλληνας πρωθυπουργός απέσπασε τη συμπάθεια και τη φραστική συμπαράσταση του προέδρου Ομπάμα, ο οποίος επίσης επεσήμανε την ανάγκη για συνέχιση της πολιτικής των “μεταρρυθμίσεων”. Όσον αφορά τη δήλωση Ομπάμα ότι η λιτότητα δεν μπορεί να είναι η μόνη πολιτική, αλλά απαιτείται επίσης ανάπτυξη και τόνωση της απασχόλησης, αυτή ηχεί παράταιρα  όταν η ανεργία στη χώρα μας εκτινάχθηκε στο 28%».

Δηλαδή, τι περισσότερο απέσπασε ο Τσίπρας, που συναντήθηκε με τα αρπακτικά του CSIS, όπως και ο Σαμαράς, που έγινε δεκτός «στην κοιλιά του κήτους», την έδρα του ΔΝΤ, και συναντήθηκε και με έναν αμερικανό υφυπουργό και επιστρέφοντας στην Ελλάδα ξεσήκωσε μέγα θόρυβο, κατηγορώντας την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, ότι δεν αξιοποιεί την αμερικάνικη προσφορά και τον… κεϊνσιανισμό του Ομπάμα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό της Μέρκελ;

Moλονότι στην επίσημη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε καμιά κριτική της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ, σε ανακοίνωση που εξέδωσε το Τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, αναφερόταν ότι «η δικομματική τροΐκανή κυβέρνηση προχωρά ακάθεκτη στην μετατροπή της χώρας από αποικία χρέους σε ενεργειακό και στρατιωτικό προτεκτοράτο της αμερικανοΐσραηλινής συμμαχίας στην περιοχή»! Η σύγκρουση ανάμεσα στις δυο ανακοινώσεις είναι προφανής, όμως σημασία έχει η αιτιολογία της σύγκρουσης. Σαφή απάντηση δεν έχουμε, επισημαίνουμε όμως ότι δεν υπάρχει μόνο η σύγκρουση ανάμεσα στις διάφορες συριζικές φράξιες, αλλά και το παιχνίδι των «μεγάλων δυνάμεων», που πάντοτε φροντίζουν να χώνουν ανθρώπους τους στα επιτελεία των κομμάτων εξουσίας.

Παρόλο που δεν υπάρχουν αυστηρές τυπολογίες εθνών και παραδόσεων, ωστόσο κάθε έθνος περιοχή ή τύπος παραδόσεων συναρτάται με ορισμένες πολιτικές ή πολιτειακές μορφές που σφραγίζουν τον εθνικό ή τοπικό χαρακτήρα των συλλογικών υποκειμένων. Έτσι η Κινεζική παράδοση π.χ. είναι παράδοση αυτοκρατορική και συγκεντρωτική. Και το ίδιο σε άλλη κλίμακα ισχύει για τη γαλλική. Η ρωσικήπαράδοση είναι ταυτοχρόνως συγκεντρωτική-δεσποτική και κοινοτιστική. Η ελβετικήείναι κοινοτιστική και αποκεντρωτική. Και το ίδιο ισχύει για τον Καναδά ή την Ινδία σε διαφορετικό βαθμό. Η εβραϊκή και η ελληνική παράδοση είναι κατ’ εξοχήνκοινοτικές και κοινοτιστικές, αλλά με αρκετά διαφορετικό τρόπο. Στους Εβραίους, οι κοινότητες, ήδη από την εξορία στη Βαβυλώνα, για δυόμισι χιλιάδες χρόνια περίπου, είναι κοινότητες των πόλεων και σχεδόν ποτέ εθνοτικά αμιγείς. Οι εβραϊκές κοινότητες είναι κοινότητες μειονοτικές, στα πλαίσια άλλων πλειοψηφικών εθνοτήτων και εθνών. Δεν περιλαμβάνουν αγροτικούς πληθυσμούς και συγκροτούνται από κοινότητες εμπόρων, βιοτεχνών και εργατών[1]. Οι ελληνικές κοινότητες από την αρχαιότητα είναι αγροτικές και αστυκές ταυτόχρονα. Οι αρχαίες πόλεις-κράτη είναι αγροτικά και“αστυκά” μορφώματα και γι’ αυτό δεν χαρακτηρίζονται από τη διχοτόμηση πόλης και υπαίθρου που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Οι αγρότες, οι βιοτέχνες και οι έμποροι είναι εξ ίσου πολίτες της αρχαίας πόλης. Και το ίδιο θα επαναληφθεί στην δεύτερη μεγάλη κοινοτική περίοδο της ιστορίας μας, την εποχή της τουρκοκρατίας. Στα Αμπελάκια, τα Ζαγοροχώρια και αλλού θα συνδυάζονται οι αγροτικές με τις δευτερογενείς (βιοτεχνία-κατασκευές) και τις τριτογενείς δραστηριότητες (εμπόριο). Παράλληλα βέβαια υπάρχουν και άλλες μορφές κοινότητας –αποκλειστικά αστυκές– όπως συμβαίνει με τις παροικίες –στα Βαλκάνια, την Αυστροουγγαρία και αλλού στη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου– ή μεταλλευτικού –πχ. Μαντεμοχώρια– ή ναυτικού τύπου –τα ναυτικά νησιά, κλπ. κλπ. ή ακόμα και στρατιωτικού, όπως οι Σουλιώτες ή οι αρματολοί και οι κλέφτες. Πάντως ο πυρήνας της ελληνικής κοινότητας και στην αρχαιότητα και στη νεώτερη Ελλάδα είναι μια κοινότηταπολλαπλών δραστηριοτήτων ενταγμένη σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό τόπο.

Αυτό το κοινοτικό αποκεντρωτικό πνεύμα της μακράς ελληνικής παράδοσης εκκινά από γεωγραφικό-ιστορικούς παράγοντες –διάσπαρτη γεωγραφικά δομή του ελληνικού χώρου, νησιά, μικρές κοιλάδες, οροπέδια, ορεινή συγκρότηση και πολλαπλή φυλετική συγκρότηση, παράδοση εξισωτισμού των ελληνικών φύλων– και καταλήγει στην ιδιαίτερη διαμόρφωση του ελληνικού “δαιμονίου”, που κινητοποιείται και αναπτύσσεται σε μικρά σχήματα και μονάδες, ενώ παραλύει μέσα σε μεγα-σχηματισμούς και γραφειοκρατικά δομημένα σύνολα.

Σε περιόδους που το ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον συγκροτεί μεγάλες ενότητες –ελληνιστικοί χρόνοι, ρωμαιοκρατία, βυζάντιο– αυτό το κοινοτιστικό ήθος θα “δραπετεύει” σε άλλες μορφές κοινότητας, τις θρησκευτικές, είτε σε μικρότερες μονάδες –και κατ’ εξοχήν στην οικογένεια. Όταν η “εκκλησία του Δήμου” ωςπολιτειακή μορφή θα υποχωρήσει, θα αναπτυχθεί η χριστιανική “εκκλησία” ως χώρος αυτοδιοικούμενος και αυτοδιαχειριζόμενος, που για αρκετούς αιώνες θα εκλέγει τους κληρικούς και θα συγκεντρώνει την πνευματική δραστηριότητα των Ελλήνων. Το κοινοτικό πνεύμα θα επιβιώνει στα μοναστήρια, στις ομάδες των παρανόμων, στις κτηνοτροφικές και νομαδικές κοινότητες, και θα αναπαράγεται εν σμικρογραφία στην ευρύτερη οικογένεια που θα λειτουργεί ως μία κοινότητα, με τις ιεραρχήσεις της και την εσωτερική της συγκρότηση. Το ιδιαίτερο βάρος της κοινοτιστικής παράδοσης των Ελλήνων αντανακλάται και στην ιεραρχική συγκρότηση της ελληνικής ορθοδοξίας. Εδώ οι κατά τόπους επίσκοποι είναι ουσιαστικώς αυτόνομοι και δεν υπάρχει η αυστηρή και πυραμιδική ιεραρχία της καθολικής εκκλησίας[2]. Δηλαδή ακόμα και στις περιόδους που η κοινότητα τίθεται εκποδών στο θεσμικό επίπεδο, το κοινοτικό ήθος αναπτύσσεται μέσα από δρόμους πολλαπλούς έστω και σκολιούς, διότι είναι στενότατα συνδεδεμένο με την ιδιοπροσωπία των Ελλήνων.

Ακμή και παρακμή του νεοελληνικού κοινοτισμού

Όταν, αργότερα, στις συνθήκες της τουρκοκρατίας, θα δοθεί εκ νέου η δυνατότητα για την ανάπτυξη των κοινοτήτων, το κοινοτικό ήθος θα εκδιπλωθεί και πάλιν ακέραιο και θα επιτρέψει την μεγάλη πολιτιστική αναγέννηση που από τα 1700 έως το 1922 θα σφραγίσει τον νεώτερο ελληνισμό.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε κατ’ εξοχήν φορο-εισπρακτικές σχέσεις με ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χώρου. Ενδιαφερόταν για την είσπραξη των φόρων και κατά συνέπεια η κοινοτική οργάνωση των ραγιάδων αποτελούσε μάλλον εγγύησηκαι πλεονέκτημα γι’ αυτήν. Επί πλέον ο περιορισμός των κατακτητών, κυρίως στις διοικητικές και στρατιωτικές δραστηριότητες, άφηνε ελεύθερο το πεδίο για την ανάπτυξη βιοτεχνικών, εμπορικών και χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων στις επι-μέρους εθνότητες, ιδιαίτερα στους Έλληνες, τους Εβραίους, τους Αρμένιους. Τέλος η πολυεθνική και πολυεθνοτική συγκρότηση της αυτοκρατορίας, και κατ’ εξοχήν στις μεγάλες πόλεις, ευνοούσε την συγκρότηση των πληθυσμών κατά κοινότητες. Έτσι το κοινοτικό πνεύμα και η κοινοτική μορφή οργάνωσης κυριαρχούν σε όλα τα πεδία. Η ανάπτυξη του ναυτικού θα γίνει με κοινοτικές-συνεργατικές μορφές (αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα εξισωτικές˙ ο καπετάνιος-πλοιοκτήτης παίρνει περισσότερα μερδικά από τους απλούς ναύτες, ωστόσο η συνεταιριστική μορφή παραμένει κυρίαρχη.) Τον ίδιο θα συμβεί με το τσελιγκάτο, στην κτηνοτροφία, με τις στρατιωτικές κοινότητες των Σουλιωτών και των Μανιατών, με τις κοινότητες των Ελλήνων στη Βιέννη και τη Βουδαπέστη. Οι κοινότητες θα δημιουργήσουν τα σχολεία και τα πρώτα νοσοκομεία, και θα επιβάλλουν ακόμα και το δίκαιό τους, παράλληλα με το Οθωμανικό ή το εκκλησιαστικό δίκαιο. Ακόμα και στην Επανάσταση του 1821 η κύρια μορφή οργάνωσης των ένοπλων δυνάμεων, θα είναι κοινοτική.

Ωστόσο, και παρά το γεγονός ότι στα πρώτα Συντάγματα αναγνωρίζεται η σημασία και ο ρόλος της κοινότητας, όπως επίσης και από την διακυβέρνηση του Καποδίστρια, μέχρι την Ε’ Εθνοσυνέλευση το 1832, και γίνεται μια προσπάθεια συγκερασμούκοινοτικής και συγκεντρωτικής οργάνωσης, στη συνέχεια, η βαυαροκρατία θα εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς που θα βρίσκεται στον αντίποδα της παλιάς κοινοτικής οργάνωσης. Και αυτό το καθεστώς θα παραμείνει αναλλοίωτο μέχρι το 1912, ξεριζώνοντας βίαια την κοινοτική παράδοση της χώρας. Οι δημοτικοί θα διορίζονταικαι η κοινότητα θα λειτουργεί ως κρατική διοικητική υποδιαίρεση. Μόνο με το Σύνταγμα του 1912, μετά την επανάσταση του 1909, και από το 1925 και μετά, το Σύνταγμα θα αναγνωρίσει την σημασία της κοινότητας και θα αναθέσει στο κράτος μόνο την εποπτεία στους κοινοτικούς και δημοτικούς οργανισμούς. Όμως μετά τον πόλεμο και ως συνέπεια του εμφυλίου, το σύστημα θα γίνει και πάλι απόλυτα συγκεντρωτικό, με αποκορύφωμα το χουντικό Σύνταγμα του 1968. Η εκπαίδευση θα αφαιρεθεί σε όλες τις βαθμίδες της από τις κοινότητες, καθώς και πολλοί οργανισμοί κοινής ωφέλειας (οργανισμοί ηλεκτροδότησης, συγκοινωνιών, κλπ.). Το συγκεντρωτικό κράτος θα στηριχτεί πλέον και στην πληθυσμιακή και οικονομική συρρίκνωση των κοινοτήτων και θα ταυτιστεί με το Αθηνοκεντρικό κράτος. Αν ηΑθήνα αντιπροσώπευε κάποτε ένα πολλοστημόριο του συνολικού πληθυσμού και μέχρι το 1941 δεν θα ξεπερνά το 10% του συνόλου, στα 2001 θα αντιπροσωπεύει το 35-40% και οι αγροτικές κοινότητες –ιδιαίτερα οι ορεινές–, βάθρο του αρχέγονου κοινοτισμού, θα συρρικνωθούν μέχρις εξαφανίσεως. Η είσοδος εκατομμυρίων προσφύγων, μετά το 19222, η εσωτερική και η εξωτερική μετανάστευση, η καταστροφή των παλιών συνοικιών και της γειτονιάς, η μαζική είσοδος ξένων μεταναστών από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, η εκβιομηχάνιση και η αυξανόμενη διαφοροποίηση χώρου κατοικίας και χώρου εργασίας στις μεγαλουπόλεις, αποτέλεσαν παράγοντες παραπέρα αποσύνθεσης της παραδοσιακής κοινοτικής δομής .

Ένας επί πλέον αποφασιστικός παράγων για την υποχώρηση του κοινοτικού ήθους υπήρξε η καταστροφή του ευρύτερου ελληνισμού, που συντηρούσε την κοινοτική παράδοση έξω από το ελλαδικό κράτος. Οι κοινότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, –στα Βαλκάνια και τη Μικρά Ασία– της Αιγύπτου, της Μέσης Ανατολής, της Μεσευρώπης, της Νότιας Ρωσίας, η μια μετά την άλλη, θα συρρικνωθούν βίαια ή σταδιακά, από το 1914 και στο εξής, διαδικασία που θα συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, με το ξερίζωμα των Βορειοηπειρωτών και των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Και αυτές οι κοινότητες του ευρύτερου ελληνισμού συνέχιζαν μια παράδοση τριών ή τεσσάρων χιλιάδων χρόνων που φαίνεται να οδηγείται στο οριστικό τέλος της. Οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες, ιδιαίτερα η Οθωμανική, επέτρεπαν την επιβίωση των διαφορετικών εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων ή μιλέτ. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ το 1864 με το νέο Σύνταγμα στην Ελλάδα αγνοούνταν πανηγυρικά ο ρόλος των κοινοτήτων, την ίδια στιγμή, το 1865 το Οθωμανικό Σύνταγμα αναβάθμιζε το ρόλο των νομαρχιών, ενώ οι κοινότητες συνέχιζαν να παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην εκπαίδευση, την κοινωνική πρόνοια, τη θρησκεία κ.λπ. που το κεντρικό κράτος εγκατέλειπε στα χέρια των κοινοτήτων. Αντίθετα τα νέα εθνικά κράτη συγκροτήθηκαν ακριβώς επί τη βάσει της συντριβής των κοινοτήτων, εξέλιξη που για έναν λαό “κοινοτικό”, όπως οι Έλληνες, υπήρξε καθοριστικό. Η συρρίκνωση του ελληνισμού υπήρξε ταυτόσημη με την κατάρρευση των κοινοτήτων και του αντίστοιχου ήθους.

Έτσι, στο εσωτερικό του ελλαδικού κράτους ο συγκεντρωτισμός και έξω από αυτό ή συρρίκνωση του ελληνισμού, θα συμβάλλουν, μέχρι τις μέρες μας, στην υποχώρηση του παραδοσιακού κοινοτισμού.

Από πρώτοι… έσχατοι

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια παράδοξη, από πρώτη άποψη εικόνα. Ένας λαός κατ’ εξοχήν κοινοτικός, όπως ο ελληνικός, εισάγοντας το δυτικό –ευρωπαϊκό– συγκεντρωτικό πρότυπο διακυβέρνησης, που στηρίζεται στο κοινοβουλευτικό ατομοκρατικό σύστημα δημοκρατίας, διαθέτει τους ασθενέστερους κοινοτικούς θεσμούς από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, όπως και από τις χώρες του Τρίτου Κόσμου!

Σε ότι αφορά στις ευρωπαϊκές χώρες, ο βαθμός του συγκεντρωτισμού είναι μικρότερος: Το Παρίσι και το Λονδίνο φθάνουν μόλις το 20% του συνολικού πληθυσμού Γαλλίας και Αγγλίας˙ η περιφερειακή οργάνωση του κράτους εδραία – από τα γερμανικά και ισπανικά ομόσπονδα κράτη έως τις ιταλικές περιφέρειες˙ και οι κοινοτικοί θεσμοί κάθε είδους ασύγκριτα ισχυρότεροι – από τις δημοτικές επιχειρήσεις έως τους πανίσχυρους σκανδιναβικούς και ελβετικούς συνεταιρισμούς και τις εναλλακτικές επιχειρήσεις της Γερμανίας και τις οικολογικές οργανώσεις με τα εκατομμύρια μέλη της Βρετανίας. Και αυτό διότι οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών, όπου οι παραδοσιακές κοινότητες συρρικνώθηκαν πολύ ενωρίτερα από την Ελλάδα, –ήδη από την εποχή του διαφωτισμού– αποκρυσταλλώθηκαν σε νέα κοινοτικά ή κοινοτιστικά μορφώματα που αντιστρατεύονται την ισοπεδωτική λογική του κεφαλαίου.

Στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, το παλιό κοινοτικό πνεύμα είναι ακόμα πολύ ισχυρότερο, διότι η αποσύνθεση που έχει υποστεί από τη λογική του κεφαλαίου μικρότερης κλίμακας και έκτασης απ’ ότι στην Ελλάδα. Ο μουσουλμανικός κόσμος διέπεται από ένα πανίσχυρο κοινοτιστικό ήθος θρησκευτικού χαρακτήρα που διατηρεί τη συνοχή της κοινωνίας και αντιτάσσει την κοινοτική θρησκευτική αλληλεγγύη στις δυτικές αξίες (βλέπε τα δίκτυα αλληλεγγύης της “Χαμάς”, τις ισλαμικές τράπεζες, το Ιράν, την εφαρμογή του “ζακάτ” στο Ιραν, κλπ). Στη Λατινική Αμερικήσυνδυάζονται οι παλιές κοινοτικές αρχές των ινδιάνικων κοινοτήτων με τη “θεολογία της απελευθέρωσης”, τις ευαγγελικές και προτεσταντικές αιρέσεις και τα σύγχρονα επαναστατικά κινήματα (χαρακτηριστικές περιπτώσεις τα κινήματα των Ινδιάνων Ζαπατίστας, η ιδεολογία του Τσάβες στη Βενεζουέλα, του Κόμματος Εργασίας στη Βραζιλία). Στην Ινδία και τη Νοτιοανατολική Ασία –Μπάγκλα Ντες, Μαλαισία, Ινδονησία, Σρι Λάνκα– η αγροτική κοινότητα είναι πανίσχυρη ακόμα και έχουν δημιουργηθεί ρωμαλέα κινήματα για την υποστήριξη των κοινοτήτων –η Γκράνμεν Μανκ στο Μπάγκλα Ντες που δανείζει και υποστηρίζει εκατομμύρια φτωχούς αγρότες είναι μόνο ένα παραδειγμα. Η μαύρη Αφρική εξακολουθεί να ζει ακόμα εν πολλοίς σε μια κοινοτική μορφή στο υπόβαθρο της οποίας αναπτύσσονται νέες μορφές κοινοτικής αλληλεγγύης.

Το ελληνικό παράδοξο

Η Ελλάδα –και ίσως το σύνολο του “ορθόδοξου ευρωπαϊκού χώρου”– αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση και ένα “μυστήριο” για την παραδοσιακή κοινωνιολογική σκέψη. Η καταστροφή του κοινοτικού ήθους δεν θα πραγματοποιηθεί μέσα από την άμεση ξένη κατάκτηση και αποικισμό –αντίθετα την εποχή της ξένης κατάκτησης θα ανθίσουν οι κοινότητες–, αλλά μέσα από την εθελούσια προσχώρηση των ελίτ και των “λογίων” του ελληνικού κράτους στο δυτικό υπόδειγμα. Ο ελληνικός κοινοτισμός θα καταρρεύσει όταν το ελληνικό έθνος θα αντιπαρατεθεί με την ανάγκη δημιουργίας ευρύτερων συσσωματώσεων, είτε στους αρχαίους χρόνους, είτε –κατ’ εξοχήν και παραδειγματικά– μετά την επανάσταση του 1821. Το κοινοτικό πνεύμα θαεκφυλίζεται σε πνεύμα διάσπασης, αντιπαράθεσης και εμφυλίου, ενώ ο συγκεντρωτικός δεσποτισμός της βαυαροκρατίας και γενικότερα του νεωτερικού έθνους-κράτους θα εμφανίζεται ως το μόνο αντίδοτο στις “διαλυτικές” εκφάνσεις του εκφυλισμού του κοινοτικού πνεύματος. Η Αθηναϊκή ομοσπονδία θα μεταβληθεί σε Αθηναϊκή τυραννία στην αρχαία Ελλάδα, ενώ η καποδιστριακή απόπειρα ενός συγκερασμού εθνικού κράτους και κοινότητας θα αποδειχτεί βραχύβια και θα λήξει τραγικά μέσα από την δολοφονία του κυβερνήτη. Εν τέλει θα επιβληθεί ένα μοντέλο συγκεντρωτικού κράτους που θα βρίσκεται στον αντίποδα της κοινοτικής οργάνωσης, και το οποίο σταδιακώς θα συρρικνώσει τις δυνάμεις του ελληνισμού, παρόλο που το έθνος-κράτος θα εμφανίζεται ταυτόχρονα ως η μόνη καταφυγή για τη διάσωση του, σε έναν κόσμο που θα κυριαρχείται από τα έθνη κράτη και θα αποκλείει την κοινοτική μορφή οργάνωσης.

Η εποχή των εθνών-κρατών, στον 19ο και κατ’ εξοχήν τον 20ό αιώνα, θα συνοδευτεί με την κυριολεκτική κατάρρευση του κοινοτικού ήθους και –πράγμα ταυτόσημο– της ισχύος και της επιρροής του ελληνισμού. Αυτή η συρρίκνωση θα συμβάλει αποφασιστικά και στην μεταβολή του κοινοτικού ήθους σε έναν διεστραμμένοοικογενειοκρατικό ατομισμό, ως υποκατάστατου του κοινοτικού ήθους. Το κοινοτικό ήθος θα υποστραφεί σε τετράστενη οικογενειοκρατία. Εδώ θα πρέπει να αναζητήσουμε και την αδυναμία της συγκρότησης ενός σύγχρονου κοινωνικού και συλλογικού ήθους στην Ελλάδα. Το συλλογικό, στη δική μας παράδοση είναι κοινοτικό και κοινοτιστικό και μόνο μια “ομοσπονδιακού” τύπου δομή θα επέτρεπε την μετεξέλιξή του. Η αποκλειστική δυνατότητα για την ομαλή μετεξέλιξη του ελληνικού ήθους ήταν μόνο μια ομοσπονδιακή μετεξέλιξη του κοινοτισμού, τέτοια που φάνηκε να διαγράφεται στα πρώτα χρόνια της επανάστασης του ’21 ή σε μικρότερη κλίμακα στην “Ελεύθερη Ελλάδα” στη διάρκεια της Αντίστασης ενάντια στους Γερμανούς. Το συγκεντρωτικό πρότυπο που επιβλήθηκε μετά το 1832 μαζί με το κοινοτικό πνεύμακατέπνιξε και κάθε δυνατότητα για τη συγκρότηση ενός ελληνικού συλλογικού ήθους. Αντ’ αυτού επιχειρήθηκε να επιβληθεί βιαίως μια δυτικού τύπου συλλογικότητα –ταύτιση με το κράτος– η οποία παρήγαγε ένα υποκείμενο που αδυνατεί να αναχθεί στο γενικό συμφέρον, μια και αυτό εμφανίζεται ως ένα ξενόφερτο και επιβεβλημένο κράτος και εγκλωβίζεται σε μια οικογενειοκρατική ατομικότητα, υποκατάστατο και εκφυλισμένη μορφή της παλιάς κοινοτικής ατομικότητας.

Και όμως η “εκσυγχρονιστική” θεωρία και πρακτική όχι απλώς δεν διδάσκεται από την αποτυχία διακόσιων χρόνων κρατοκεντρικού “εκσυγχρονισμού”, αλλά αντίθετα, ακόμα και σήμερα, επιχειρεί να μας πείσει για την ανάγκη παραπέρα “εμβάθυνσης” στο δρόμο του “εκσυγχρονισμού” ώστε να συγκροτηθεί μια “μοντέρνα” ατομικότητα. Ο Στέλιος Ράμφος, στον Καημό του ενός και τα άλλα του πονήματα, κατακεραυνώνει τον οικογενειοκρατικό ατομισμό των ελλήνων και μας καλεί “επί τέλους” να ενστερνιστούμε το δυτικό πρότυπο της εξατομίκευσης, η οποία δεν είναι οικογενειοκρατική αλλά μοναδοκρατική! Και αυτό, τη στιγμή που το δυτικό πρότυπο καταρρέει στην ίδια τη Δύση και η εισβολή του στην Ελλάδα τείνει να εκθεμελιώσει και τα τελευταία υπολείμματα του παλιού συλλογικού πνεύματος, το οποίο για να διασωθεί καταφεύγει στο οικογενειακό σύστημα και την Πα­ρά­δο­ση –εθνική, πολιτιστική και θρησκευτική. Και όμως ο ηροστράτειος εκσυγχρονισμός κανοναρχεί καθημερινά “θάνατος στην παράδοση” για να γίνουμε επιτέλους δυτικοί, χωρίς να υποπτεύεται πως χάνοντας τη δική μας παράδοση δεν γινόμαστε δυτικοί ούτε ενστερνιζόμαστε τη δυτική μορφή της εξατομίκευσης, αλλά αντίθετα μεταβαλλόμαστε σε παρίες και μπαίγνια της Δύσης. Μέσα σε έναν αιώνα από τους “πρώτους στην Ανατολή” γίναμε οι “έσχατοι της Δύσεως”.

Από την κατακλείδα αναγνώστη στην «Εφ.Συν.», χθες: «Δεν θα ξαναπάω να δω τον Σαββόπουλο. Τον γλυκανάλατο, αστό, μουσικό των μεγαλοεπιχειρηματιών». Σπάραγμα από επιστολή αναγνώστριας (11/7/2013): «Ήταν αφοπλιστική η επιμονή της οικογένειας και έτσι δέχτηκα την πρόσκληση», δήλωσε ο αγαπητός Μαχαιρίτσας. Και το σχόλιό της: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν αφοπλιστική μάλλον η αμοιβή για να δώσει το μουσικό στίγμα του σ” αυτό το πάρτι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας». Πάντα καίριοι οι αναγνώστες. Σε ό,τι αφορά τον Σαββόπουλο έχουν γραφεί πολλά, θετικά και αρνητικά. Το μόνο που θυμάμαι είναι η έκφραση της αγαπημένης φιλολόγου, όταν τον υπερασπιζόμουν με μανία πριν από τριάντα χρόνια: Σαχλαμαράκιας είναι, μου έλεγε, και με παρότρυνε να ασχοληθώ με αυτούς που πονούσαν την Αριστερά, τον Μπερτολούτσι λόγου χάριν. Πού να ακούσω εγώ (όπως και κάθε νέος, που νομίζει ότι τα ξέρει όλα…). Δεν συμμερίζομαι τον χαρακτηρισμό της, αλλά δεν μου είναι και τόσο ξένος, πλέον, στο κοσμοείδωλό μου (όποιο κι αν είναι αυτό).

Το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στους τραγουδοποιούς που κομπάζουν για την αντιεξουσιαστική – εναλλακτική τους, τάχα, στάση και συμπεριφορά στον χώρο δημιουργίας τους, εν προκειμένω στους Μαχαιρίτσα, Σταρόβα, Στόκα, που τραγούδησαν για τους εφοπλιστές την ώρα που οι κύριοι αυτοί εφοπλιστές είχαν επιβάλει καθεστώς τρομοκρατίας στο νησάκι της Σχοινούσας, απαγορεύοντας την κίνηση ανθρώπων και οχημάτων προκειμένου να μην εμποδιστεί η κίνηση των καλεσμένων στον γάμο βλασταριών τους. Πώς ανέχτηκαν οι μουσικοί της αμφισβήτησης τη φασιστική συμπεριφορά των κολαούζων των εφοπλιστών;

Αλλά το ερώτημα πρέπει να τεθεί ως εξής: Ξέφυγαν ποτέ τους από τις Σειρήνες της καπιταλιστικής επιτυχίας, του πλουτισμού εις βάρος άλλων, της καθιέρωσής τους ως περσόνων και μόνον της συμπαθητικής τηλοψίας;

Το ερώτημα, βεβαίως, αφορά όλους εκείνους οι οποίοι διακονούν δήθεν τον λόγο και την τέχνη, και μάλιστα την πρώτιστη μορφή αυτών, τη μουσική. Είναι δικαίωμά τους να τραγουδάνε για το κεφάλαιο και την ανήθικη στάση όσων υπηρετούν τούτο το κεφάλαιο· είναι ελεύθεροι να επιλέγουν πώς θα κάνουν καμιά αρπαχτή, να τα «κονομήσουν», εντάξει, ας μη βγαίνουν όμως στην αγορά και να καταγγέλλουν τα μνημόνια και την κυβερνητική αυθαιρεσία και καταστολή όταν το είναι τους βρίσκεται σε ευνοϊκή θέση στην άσκηση κυβερνητικής πολιτικής.

Δισέλιδες συνεντεύξεις στις εφημερίδες, και στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, προσκλήσεις από δήμους για «αρπαχτές» εμφανίσεις εντός θέρους, αναγνώριση από συμπλεγματικούς νεαρούς δημοσιογράφους, που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, ε, πώς να μην καβαλήσουν καλάμι; Αλλά το έργο τους υποτίθεται δεν έχει σχέση με καλάμια.

Τότε, τι; Τίποτε. Απλώς, αυτοί είναι. Βολεψάκηδες, ολίγιστοι καίτοι ταλαντούχοι. Αλλά, άλλο πράγμα το ταλέντο και άλλο η κοινωνική συνείδηση. Βεβαίως, θα “πρεπε να ντρέπονται. Αλλά ποιος ξέρει, πλέον, τι σημαίνει αιδώς, τι σημαίνει έρως, τι σημαίνει αξιοπρέπεια.

gstamatopoulos@efsyn.gr

Τετάρτη, 7 Αυγούστου 2013

Δίπλα βλέπουμε μια απεικόνιση του Ντιτρόιτ “από τα παλιά”, με τους επιβλητικούς ουρανοξύστες δίπλα-δίπλα με τα φουγάρα των εργοστασίων.

Στο Ντιτρόιτ του παρελθόντος τα πράγματα ήταν καλύτερα σε σχέση με τώρα για τον εργάτη, διότι σήμερα ο καπιταλισμός “σκοτώνει τ’ άλογα όταν γεράσουν”:

Η παραγωγή έχει μεταφερθεί αλλού από τους καπιταλιστές που την ελέγχουν, με #1 προορισμό την Κίνα, όπου τα μεροκάματα είναι ελάχιστα.

Και μέχρι οι εργάτες στη Δύση να δεχτούν να δουλέψουν με παρόμοια μεροκάματα, θα μείνουν άνεργοι, γιατί αυτό είναι που συμφέρει τους ολιγάρχες που ελέγχουν την παραγωγή. Τους συμφέρει να μας αφήσουν νηστικούς, ώστε μετά η πείνα να κάνει τη δουλειά της, και να εξωθήσει τον εργάτη να δεχτεί να δουλέψει σε όσο το δυνατόν πιο “κινεζοποιημένες” συνθηκές, αυξάνοντας τα ποσοστά κέρδους του καπιταλιστή.

Όσο για τους εργάτες του σήμερα, ή και τους συνταξιούχους του χθες, αυτοί πρέπει να θυσιαστούν: Όταν οι καπιταλιστές τους χρειάζονταν, τότε τους έδιναν δουλειά, και μάλιστα με αρκετά καλούς μισθούς, ωράρια, περίθαλψη και συντάξεις σε σχέση με σήμερα.

Τώρα όμως που έχουν εισέλθει οι εργάτες της Κίνας στην παγκόσμια αγορά εργασίας (“παγκοσμιοποίηση”), οι εργάτες αυτοί είναι σαν τα άλογα που έχουν γεράσει, και πρέπει να τα σκοτώσουμε, αντικαθιστώντας τα με καινούργια, πιο νέα άλογα που μπορούν να αποδώσουν καλύτερα (πχ ο Κινέζος εργάτης δουλεύει περισσότερες ώρες για λιγότερα χρήματα – άρα είναι αποδοτικότερος και αυξάνει τα κέρδη του καπιταλιστή. Αντίστοιχα, ο εργάτης στη Γερμανία είναι γενικά πιο πραγωγικός, άρα παρότι είναι ακριβούτσικος, προσφέρει καλύτερη ποιότητα. Οι υπόλοιποι θεωρούνται “γερασμένοι”: Περισσεύουν και μένουν άνεργοι, ή βλέπουν τη σύνταξη τους να πετσοκόβεται άγρια, μιας και οι συντάξεις είχαν υπολογιστεί με βάση την παλιότερη κατάσταση. Η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει, και η νεότερη γενιά εργατών δε βρίσκει δουλειά, άρα δεν μπαίνουν χρήματα στα ασφαλιστικά ταμεία, άρα οι συντάξεις “πρέπει” να μειωθούν. Τα γηρασμένα άλογα “πρέπει” να σκοτωθούν).

Στην Αμερική, βλέπουμε ότι το θέμα του Ντιτρόιτ έφερε στην επιφάνεια τα γενικότερα προβλήματα που υπάρχουν. Έως τώρα, βλέπαμε σποραδικές αναφορές σε χρεωκοπίες πόλεων, και σε αυτό το blog προσπαθούσαμε να τις παρουσιάσουμε. Αλλά πλέον βλέπουμε ότι μετά την επίσημη χρεωκοπία ρτου Ντιτρόιτ, οι Αμερικάνοι αρχίζουν να ψάχνουν γύρω τους για το ποιος θα είναι ο επόμενος που θα χρεωκοπήσει (και εννοείται ότι υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι, μιας και η αποβιομηχάνιση (και ο δανεισμός ως υποκατάστατο) έχει αγγίξει ολόκληρη την Αμερική, όχι μόνο το Ντιτρόιτ).

Scranton Needs 117% Property Tax Hike to Balance Budget; Simple Truth: Scranton is Bankrupt

Those looking for the next city to go bankrupt should consider the possibilities in Scranton. The Pennsylvania Economy League projects Scranton could be looking at $18 million deficit, 117 percent tax hike in 2014. PEL’s proposal to raise property taxes is absurd. So are proposals for a countywide tax to bail out Scranton. It’s time for Scranton to face the simple truth. It is bankrupt.

Moody’s downgrades Chicago’s credit rating, pension debt to blame

Chicago’s credit score is on the way down. The city is getting a small down grade from Aa3 to A3, because of the city’spension problem.

According to Moody’s Chicago has $19 billion in unfunded pension liability and faces a “tremendous strain” in meeting their budget and paying law enforcement.

Avalanche of City Debt Downgrades and Eventual Bankruptcies Coming Up; Numerous Cities Bankrupt Over Pension Promises

With the bankruptcy of Detroit and numerous cities in California, it will not be long before the rating agencies downgrade city debt en masse.

Zombified Cities

• Philadelphia: 5th Largest City in US is Effectively Bankrupt; Mayor Holds Closed Meeting With Wall Street to Discuss Asset Sales
• Houston: CPAs state Houston is Bankrupt
• LA: Mayor of Los Angeles Says “Bankruptcy is Not an Option” (Of Course It Is)
• New York Cities: Public Pension Ponzi Scheme – New York Cities Borrow From Pension Plan to Make Contributions
• Baltimore: Time for Baltimore to “Pull a Vallejo” and Declare Bankruptcy
• Miami: Miami Commissioner Says Bankruptcy is City’s Best Hope; Chris Christie Says New Jersey Careens Towards Becoming Greece
• Chicago: Chicago’s Mayor Daley Discusses Bankruptcy For City Pensions 
• Scranton: Scranton Mayor Slashes All Public Worker Wages to $7.25 per Hour, Including Police, Fire, His Own; City Effectively Bankrupt
• Harrisburg: Pennsylvania State Capital Files for Bankruptcy
• Zombified Cities Roundup: Detroit Becomes Dumping Ground for the Dead; Financial Urgency in Miami; Oakland Pension Time Bomb; How Pensions Crashed Stockton and San Bernardino

The bankruptcies in California cities and Detroit provide a backdrop of what’s about to happen. In the meantime, expect an avalanche of city debt downgrades.

Detroit not alone under crushing pension obligations 

From Baltimore to Los Angeles, and many points in between, municipalities are increasingly confronted with how to pay for these massive promises. The Pew Center for the States, in Washington, estimated states’ public pension plans across the U.S. were underfunded by a whopping $1.4 trillion in 2010.

Much like the legacy pension costs that weighed on Detroit’s automakers before the Chrysler and General Motors restructurings of 2009, the worry is that revenues can’t keep up with growing debt and that rosy predictions for market returns downplay the actual financial risk.

61 of the nation’s largest cities — limiting the survey to the largest city in each state and all other cities with more than 500,000 people — had a gap of more than $217 billion in unfunded pension and health care liabilities.

The Unsteady States of America

By one recent estimate, the total pension gap for the states is $2.7 trillion, or 17% of GDP. That understates the mess, because it omits both the unfunded pension figure for cities and the health-care promises made to retired government workers of all sorts. In Detroit’s case, the bill for their medical benefits ($5.7 billion) was even larger than its pension hole ($3.5 billion).

Στο Ντιτρόιτ, μερικοί συνταξιούχοι δημοτικοί υπάλληλοι έχουν να αντιμετωπίσουν κούρεμα έως και κατά 90% των συντάξεων τους (ναι, καλά διαβάσατε, μέχρι και 90%). Πιστεύετε ότι τα πράγματα δε θα είναι έτσι για εσάς; Κι όμως, κάπως έτσι θα είναι. Βέβαια, ανάλογα με τη χώρα, τον κλάδο, κτλ τα νούμερα θα αλλάζουν, αλλά πάντως παντού στη Δύση η κατάσταση θα “αγριέψει” πολύ περισσότερο, ειδικά όσο ο κόσμος εξακολουθεί και έχει ψευδαισθήσεις. Εδώ δείτε μια φωτογραφία από τη συντηρητική εφημερίδα “Telegraph”, που νομίζω είναι για γέλια και για κλάμματα:

Στο άρθρο της, η Telegraph εμφανίζεται προβληματισμένη, διότι οι νέοι Βρετανοί εξακολουθούν να νομίζουν ότι τάχα θα πάρουν σύνταξη στα 65 τους, κάτι όμως που δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συμβεί. Σύμφωνα με την Telegraph, που προφανώς εκφράζει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, πρέπει οι εργάτες να “προσγειωθούν στην πραγματικότητα”, και να αποδεχτούν ότι θα βγουν στη σύνταξη αργότερα, και με μειωμένες αποδοχές.

Η δική μας απάντηση ΔΕΝ πρέπει να είναι οι συνηθισμένες κραυγές και γκρίνιες, ούτε έχει μεγάλο νόημα να ζητάμε από τους καπιταλιστές να μας δώσουν συντάξεις όπως παλιά. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ.

Από τη στιγμή που ο καπιταλιστής μπορεί να βρει εργατική δύναμη στην Ασία με πολύ χαμηλό κόστος, ΔΕΝ πρόκειται να δεχτεί να δώσει “πολλά” χρήματα στους εργάτες Δύσης, όπως έδινε κάποτε.

Καλό θα ήταν λοιπόν να καλέσουμε και εμείς τον κόσμο να “προσγειωθεί στην πραγματικότητα”, και να σταματήσει να ελπίζει σε θαύματα ή σε επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Η διαφορά μας βέβαια με την Telegraph (και την κάθε Telegraph) είναι ότι εμείς καλούμε τον εργάτη όχι να σκύψει το κεφάλι και να δεχτεί τη φτώχεια που του ετοιμάζουν, αλλά να οργανωθεί για να παλέψει μέχρι τέλους. Και να παλέψει για την ανατροπή όπως πάλευε η αριστερά επί Μπολσεβίκων, ή επί Ιακωβίνων παλιότερα, με γκιλοτίνες για αυτούς που μας εκμεταλλεύονταν και με προσπάθεια ριζικής αλλαγής όλου του συστήματος, γιατί όσο υπάρχει ατομική ιδιοκτησία, και η παραγωγή οργανώνεται με βάση τα συμφέροντα αυτών που την ελέγχουν, τόσο θα προκύπτουν ολιγάρχες και πληβείοι.

Έως τότε, πάρτε και κάτι από Ελλάδα (για να μη βλέπουμε μόνο την Αμερική):

TO ΚΡΑΧ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
Στην ουρά για το… άρθρο 99 δεκάδες δήμοι

Αντιμέτωποι με οικονομικό κραχ θα έρθουν δεκάδες δήμοι στα τέλη του φθινοπώρου, καθώς η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης σε συνδυασμό με τον περιορισμό των εσόδων που θα προέλθει από την κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας, τον υψηλό δανεισμό αλλά και την καταγραφή των πραγματικών δαπανών αναμένεται να φέρουν αρκετούς δήμους στο κατώφλι του Παρατηρητηρίου Οικονομικής Αυτοτέλειας των ΟΤΑ προκειμένου να ζητήσουν οικονομική βοήθεια.

Στελέχη της Αυτοδιοίκησης δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να υπάρξουν και παραιτήσεις δημάρχων και δημοτικών συμβουλίων κατά τον Οκτώβριο, καθώς οι αιρετοί της Αυτοδιοίκησης δεν φαίνονται διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε αύξηση δημοτικών τελών, υποχρεωτικές μετακινήσεις προσωπικού όπως προβλέπουν τα προγράμματα εξυγίανσης, λίγους μήνες πριν από τη διενέργεια των δημοτικών εκλογών, τον Μάιο του 2014.

Οι δήμαρχοι αντέδρασαν στον ασφυκτικό έλεγχο του Οικονομικού Παρατηρητηρίου που συστάθηκε στο υπουργείο Εσωτερικών κατά τις πρόσφατες κινητοποιήσεις για το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, γιατί ουσιαστικά αμφισβητεί τη συνταγματικά κατοχυρωμένη οικονομική αυτοτέλεια των δήμων, αλλά σε δεύτερο επίπεδο, με δεδομένη την οικονομική κατάσταση των ΟΤΑ, προαναγγέλλει την επιβολή ενός τύπου οικονομικής εποπτείας από το κράτος στους δήμους που θα πραγματοποιείται υπό τους όρους ενός «σκληρού» μνημονίου.

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που θα πρέπει να εμφανιστούν ισοσκελισμένοι ισολογισμοί σε όλους τους δήμους, και παρά τις διαβεβαιώσεις της προηγούμενης πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εσωτερικών ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση καταγράφει πλεονάσματα, αυτοδιοικητικοί παράγοντες αναφέρουν ότι τους τελευταίους μήνες του χρόνου που θα καταχωριστούν τα παραστατικά δαπανών θα φανεί η μαύρη τρύπα στα οικονομικά στοιχεία αρκετών δήμων, αφού ακόμα και σήμερα παρουσιάζουν «πλασματικούς» προϋπολογισμούς με «φουσκωμένα» έσοδα για να δικαιολογήσουν αντίστοιχες δαπάνες. Μόνο που στο τέλος του χρόνου τα έσοδα θα είναι μειωμένα, ενώ τα έξοδα θα έχουν εκτοξευτεί, και τότε επιβάλλεται σύμφωνα με τον νόμο η παρέμβαση του Οικονομικού Παρατηρητηρίου.

Το πρόγραμμα οικονομικής εξυγίανσης αποτελεί κόκκινο πανί για τις διοικήσεις των δήμων, καθώς δήμαρχοι και δημοτικά συμβούλια αρνούνται να επιβάλουν αυξήσεις στα δημοτικά τέλη, διότι γνωρίζουν ότι οι δημότες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στην καταβολή νέων φόρων, ενώ δεν επιθυμούν να λάβουν αποφάσεις για μετακίνηση προσωπικού λίγους μήνες πριν από τη διενέργεια των δημοτικών εκλογών.

Στην «κόκκινη ζώνη» των δήμων με οικονομικά προβλήματα, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να τεθούν σε οικονομικό έλεγχο, είναι οι Δήμοι Φυλής, Αχαρνών και Ζωγράφου λόγω υψηλού δανεισμού, οι μεγάλοι νησιωτικοί Δήμοι της Ρόδου, της Λέσβου και της Ζακύνθου, ο Δήμος Τήλου, από την Αττική ο Δήμος Αμαρουσίου, καθώς και οι περιφερειακοί Δήμοι της Εδεσσας και των Τρικάλων.

Εννοείται πως όλα αυτά είναι γνωστά εδώ και χρόνια – παρόλα αυτά, πολλοί εξακολουθούν να σφυρίζουν αδιάφορα. Εμείς θυμίζουμε απλά το τι γράφαμε τον Απρίλιο του 2010, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε επίσημα ο “Καλλικράτης”:

[…] Αυτό που το “Έθνος” αποκαλεί στο άρθρο του “θεσμικές αλλαγές στις περιφέρειες” και “αποδοτικότερη λειτουργία των ΟΤΑ” δεν είναι τίποτα άλλο από το ότι οι δήμοι θα κληθούν να χρηματοδοτούν ένα μεγάλο μέρος των εξόδων τους (πχ έξοδα για σχολεία, κέντρα υγείας, κτλ), και αυτό μοιραία θα τους ωθήσει στο κυνήγι χρήματος ώστε να μη φαλιρίσουν: Τι κάνεις όταν είσαι ένας δήμος και ψάχνεις για λεφτά?

α)Βάζεις μεγαλύτερη φορολογία στους ντόπιους κατοίκους
β)Ξεπουλάς ακίνητα, δημοτικές επιχειρήσεις, κτλ σε ιδιώτες
γ)Παίρνεις δάνεια

Δεν είναι τυχαίο που στις ΗΠΑ μεγάλες πόλεις χρεωκοπούν ή βρίσκονται στα πρόθυρα (πχ Ντιτροιτ, Λος Άντζελες και ένα σωρό άλλες, μια έρευνα στο internet θα σας πείσει), και κόβουν δαπάνες όπως η πυροσβεστική, τα νοσοκομεία, κτλ. Ακόμα και στην Ευρώπη όμως έχουμε παραδείγματα, όπως πχ η γαλλική πόλη Σεντ Ετιέν […]

—

Για το τέλος, ένα ακόμα άρθρο “για γέλια και για κλάμματα”, με το Ντιτρόιτ να χρεωκοπεί, αλλά παρόλα αυτά να βρίσκει λεφτά για να χρηματοδοτήσει ένα πανάκριβο γήπεδο χόκευ επί πάγου, προκειμένου “να τονώσει έτσι την οικονομική ζωή της πόλης”. Κάποτε αυτό το λέγανε “άρτο και θεάματα”, και βλέπουμε ότι η πανάρχαια αυτή συνταγή για να κρατά κανείς υποταγμένα τα πλήθη εξακολουθεί να ισχύει:

-Ναι μωρέ, εντάξει, χρεωκοπήσαμε, δεν έχουμε λεφτά να φάμε, αλλά πάμε να δούμε την ομάδα να παίζει χόκευ! (σ.σ. όταν δεν υπάρχει αριστερά να οργανώσει, να εκπαιδεύσει και να εμπνεύσει τον κόσμο, τότε εύκολα ο εργάτης χάνεται στο χόκυ, στο ποδόσφαιρο, ή ξέρω και εγώ που αλλού…)

New $444 million hockey arena is still a go in Detroit 

Detroit’s financial crisis hasn’t derailed the city’s plans to spend more than $400 million in Michigan taxpayer funds on a new hockey arena for the Red Wings. Advocates of the arena say it’s the kind of economic development needed to attract both people and private investment dollars into downtown Detroit.

Από την στήλη του Συλλόγου Ιντιφάντα στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς

Δημοσιεύθηκε το Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Όπως είναι γνωστό, εδώ και μήνες, μια από τις διεκδικήτριες για το ξεπούλημα της ΕΥΑΘ (αλλά και της ΕΥΔΑΠ), είναι η ισραηλινή εταιρία ύδρευσης Mekorot σε κοινοπραξία με τη ΓΕΚ και τον επιχειρηματία Αποστολόπουλο του Ομίλου Ιατρικό Αθηνών.

Η Mekorot είναι κρατική ισραηλινή πολυεθνική που δραστηριοποιείται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη κι έχει γίνει στόχος λαϊκών εκστρατειών σε πόλεις όπως η Λισσαβώνα, το Λος Άντζελες και το Μπουένος Άιρες, τόσο λόγω των προβλεπόμενων αυξήσεων στις τιμές όσο και λόγω της συνενοχής της στα εγκλήματα του ισραηλινού απαρτχάιντ. Ας δούμε, συνοπτικά, ποια είναι αυτά.
Τα εγκλήματά της ξεκινούν από τη δεκαετία του ’50 με την κατασκευή του τεράστιου δικτύου ύδρευσης που εκτρέπει νερά του Ιορδάνη ποταμού προς όφελος των Ισραηλινών και εις βάρος της Δυτικής Όχθης και των γειτονικών αραβικών κρατών.
Το 1982, η υποδομή ύδρευσης της Δυτικής Όχθης που ελεγχόταν από τον ισραηλινό στρατό κατοχής, παραδόθηκε στη Mekorot. Σήμερα η Mekorot λειτουργεί 42 πηγές στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, κυρίως στην περιοχή της Κοιλάδας του Ιορδάνη, που κυρίως υδροδοτούν τους, παράνομους σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, εποικισμούς.

Αυτό επιτρέπει στη Mekorot να κερδοφορεί από τους παράνομους εποικισμούς και τις σχετικές με αυτούς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επίσης η Mekorot εκμεταλλεύεται το παράνομο Τείχος του Απαρτχάιντ ή της Προσάρτησης, καθώς κάποιες πηγές είναι πλέον πίσω από αυτό, αποκόπτοντας έτσι τους Παλαιστίνιους από την πρόσβαση στις ίδιες τους τις πηγές και επιτρέποντας στην Mekorot την αποκλειστική εκμετάλλευση των υπόγειων υδάτινων πόρων.
Η Mekorot, συστηματικά, κάνει διακρίσεις εναντίον των Παλαιστινίων: Η παλαιστινιακή κατανάλωση στα Κατεχόμενα είναι περίπου 70 λίτρα τη μέρα κατά κεφαλήν -αρκετά κάτω από τα 100 λίτρα κατά κεφαλήν που συνιστάται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ)- όταν η ισραηλινή ημερήσια κατά κεφαλήν κατανάλωση είναι περίπου 300 λίτρα, δηλαδή τέσσερις φορές μεγαλύτερη. Σε κάποιες αγροτικές κοινότητες οι Παλαιστίνιοι επιβιώνουν με πολύ λιγότερα, έως και 20 λίτρα τη μέρα, το ελάχιστο που συνιστάται από τον ΠΟΥ σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.

Τα τελευταία χρόνια οι Παλαιστίνιοι αναγκάζονται και αγοράζουν σημαντικές ποσότητες νερού που αντλεί η Mekorot, κάτι που δεν θα χρειαζόταν αν τους επιτρεπόταν να αντλήσουν και να διατηρήσουν τα δικά τους πηγάδια. Έτσι η Mekorot εκμεταλλεύεται το συνολικό σύστημα παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων της κατοχής.
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το οικονομικό κόστος από τις χαμένες ευκαιρίες αρδευόμενης γεωργίας φτάνει έως και το 10% του ΑΕΠ και τις 110.000 θέσεις εργασίας.
Τέλος, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Press TV η Mekorot αντλεί ύδατα δίπλα ακριβώς από την αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας, «κλέβοντάς» της νερό και ταυτόχρονα προκαλώντας εισδοχή υφάλμυρου νερού, από τη Μεσόγειο, στα υπόγεια ύδατά της.

Σύλλογος Ιντιφάντα
http://intifadagr.wordpress.com/

αναδημοσίευση 

Σημείωση της Σχεδίας: Την περίοδο που διανύουμε στο νησί, αρκετές καταγγελίες έχουν γίνει από γείτονες σε γείτονες για την εκτροφή οικόσιτων ζώων. Ένα αλαλούμ αντιφατικών νόμων, διατάξεων, εγκυκλίων όπως και σε κάθε περίπτωση οικονομικής-κοινωνικής δραστηριότητας μαρτυρούν το μεταπολεμικό και μεταπολιτευτικό μας περίγραμμα. Μια κοινωνία, οικονομία, πολιτική βασισμένη σε ένα μεταπρατικό-καταναλωτικό-παρασιτικό-κομματοκρατικό μοντέλο δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Φωτογραφικοί νόμοι, διατάξεις και εγκύκλιοι που αντιφάσκουν, αποτελούν το εμφανές παζλ μιας κοινωνίας εξαρτημένης από τις πολλαπλές και συγκρουόμενες πελατειακές σχέσεις, μιας κοινωνίας διαιρεμένης στο εσωτερικό της. Από κει απορρέει και ο πόθος του “να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα” (στην κυριολεξία, στην περίπτωσή μας) που γίνεται και το ιδιοτελές της πάθος. Είναι όμως καιρός με μια καλή “υπέρ συμφιλίωσης παράκληση” να λήξουν όλες αυτές οι έριδες μεταξύ των ανθρώπων που παγιδευμένοι στην σημερινή προσαρμογή αντί να θέλουν κι αυτοί μια κατσίκα εύχονται να πεθάνει “η κατσίκα του γείτονα”. Η Αίγινα των αποκλεισμένων ας ειρηνεύσει για να γνωρίσει το τι έχει να πολεμήσει. 

Γαστρονομικό – ΔΙΑ….ΣΤΡΟΦΙΚΟΣ -Τουρισμός

Όποιο κ-κο-κο-κο-κο-κο-κό και μπεεεεεεέ, ακούγεται στο νησί είναι παράνομο ! Ας είναι καλά ο κυρ Αργύρης, που το έφερε στην επιφάνεια με την καταγγελία του.

Και πήραν φωτιά τα τόπια και άρχισε να καταγγέλλει ο ένας τον άλλον. Η παρακάτω απόφαση αποτέλεσμα καταγγελίας της Πανελληνίας Φιλοζωικής Ομοσπονδίας (ναι καλά διαβάζετε), επιβεβαιώνει το ισχύον καθεστώς απαγόρευσης διατήρησης οικόσιτων ζωών σε όλο το νησί.

Περιφέρεια Αττικής

Τμήμα Υγειονομικού και Περιβαλλοντικού Ελεγχου

ΑΠ 1284 – 10/7/2013

«………………………………………………………

Κατά την αυτοψία στην παραπάνω διεύθυνση, παρουσία των …….., διαπιστώθηκε ότι σε κτηνοτροφική εγκατάσταση διατηρούνταν δυο αγελάδες, δυο μικρά μοσχαράκια, δεκαεπτά πρόβατα, δώδεκα αίγες και πέντε κατσικάκια. Επίσης όντος τριών κλουβιών υπήρχαν τρία πτηνά (κότες) με τα μικρά τους.

Σύμφωνα με την (ε)* σχετική, απαγορεύεται η διατήρηση ζώων και πτηνών στη νήσο της Αίγινας καθώς πρόκειται για τουριστικό τόπο.

Ως εκ τούτου οι κ.κ. ……, οι οποίοι κατά δήλωση τους είναι ιδιοκτήτες των ανωτέρω ζώων, οφείλουν, σύμφωνα με το (ε) σχετικό να απομακρύνουν άμεσα τα διατηρούμενα ζώα» κλπ κλπ

Και σε άλλα με ….υγεία.

Ούτε ΔΝΤ, ούτε ΤΡΟΙΚΑ, ούτε ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Είναι τελείως ελληνική πατέντα, προϋπήρχε όλων αυτών, δεν σιγοντάρεται από αυτούς και αν δεν γίνει κάτι τώρα, θα υπάρχει και μετά από αυτούς.

Ίσως τις δύσκολες μεταπολεμικές εποχές να είχαν κάποιο νόημα αυτές οι απαγορεύσεις, όταν στήριζαν την ανάπτυξη και την ευημερία στον τουρισμό. Ένα τουρισμό που λειτούργησε, σχηματικά με δυο τρόπους, αλλού και εδώ

Αλλού: Ελάτε κόσμε για διακοπές και χτιστε κατοικίες, αλλά σεβαστείτε το περιβάλλον, τους κατοίκους και τον τρόπο ζωής μας, την αρχιτεκτονική του τόπου, το πολιτισμό μας

Και εδώ στην Αίγινα: Ελάτε κόσμε για διακοπές και χτιστε όπου θέλετε, όποτε θέλετε και όπως θέλετε. Ότι θέλετε στη διάθεση σας, αρκεί να μας μετατρέψετε σε ημιαστική περιοχή. Αν σας ενοχλούν οι κότες του ντόπιου γείτονα θα του τις καταργήσουμε. Αν αποφασίσετε να χτισετε πάνω στα βουνά θα διώξουμε τα κοπάδια με τα κατσίκια. Νερό δεν έχουμε στο νησί, αλλά φυτέψετε όσο γκαζόν θέλετε και φτιαχτε πισίνες και εμείς θα κόβουμε νερό από τους ντόπιους για πάρτι σας.

Για αυτό δεν έχουμε χωροταξικό στην Αίγινα. Μια ηγεμονική οικονομική τάξη και δημοτικές και πολιτικές αρχές υποταγμένες από επιλογή, αρκεί να ρέει χρήμα για να τους ταΐζει και να αναπαράγονται, αναπαράγοντας ταυτόχρονα τα αδιέξοδα και εξοστρακίζοντας τους ντόπιους.

Η Αίγινα έχει γνωρίσει πολλούς εξανδραποδισμούς κατά την διάρκεια της πολυχιλιετους ιστορίας της.

Είναι η πρώτη φορά όμως που τουλάχιστον κατά τα τελευταία 30 χρόνια, αυτό δεν έγινε από ξένους κατακτητές αλλά από ντόπιους φύλαρχους, που καμώνονται σφοδρα ερωτευμένοι με τον τόπο τους/μας.

Τώρα όμως για ποιο τουρισμό μπορούμε να μιλάμε.

Τόσοι άνεργοι, ειδικά της απελθούσας χρυσής εποχής της ανοικοδόμησης, ούτε το δικαίωμα να έχουν μια κότα δεν μπορούν να διατηρούν;

Η φτωχοποίηση των κατοίκων με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς, όταν συνοδεύεται από τέτοια τύπου απαγορεύσεις και φαντασιόπληκτα ιδεολογήματα (Πετρίτης: Ο τουρισμός είναι μονοκαλλιέργεια στην Αίγινα), επιτείνει τα αδιέξοδα και οδηγεί κόσμο και κοσμάκη σε απόγνωση.

Ενδεικτικό από την άλλη είναι πως όλες οι τελευταίες δημοτικές αρχές κινήθηκαν στο ίδιο αδιέξοδο μοτίβο της σημερινής άτυχους για το νησί διοίκησης Σακκιωτη.

Και κάποιοι από αυτούς απειλούν να ξαναζητήσουν την ψήφο των πολιτών, υποσχόμενοι καλύτερη διαχείριση, για να τελειώσουν μια και καλή το νησί.

Και τέλος οι αντιμνημονιακες δυνάμεις, μπορούν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις ιδεοληψιών και στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης (τρόπος του λέγειν ανάπτυξης) σαν αυτές που ζούμε στο νησί ή έχοντας τις δίκες τους ιδεοληψίες τις θεωρούν δευτερευούσης σημασίας προβλήματα.

Γνωρίζουμε πως υπάρχουν έντονοι προβληματισμοί σε δημοτικούς συμβούλους για αυτές τις εξελίξεις. Κάποιοι παίρνουν πρωτοβουλίες. κάποιοι άλλοι εμποδίζουν ροη πληροφοριών, κάποιοι αδιαφορούν πράγμα που μας οδηγεί να σκεπτόμαστε πως γίνεται προσπάθεια τετραγωνισμού του κύκλου και δεν θα έχουμε σοβαρή προσέγγιση και αντιμετώπιση του προβλήματος από τις αρχές.

Το άλλο κομμάτι, της αγροτικής παραγωγής και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σε επόμενο κείμενο. Μιλήσαμε με τον πρόεδρο του αγροτικού συλλόγου και σε επισήμανση μας πως οι αγρότες στο μέρος που τους έχει παραχωρηθεί για να εκθέτουν και να πουλούν τα προϊόντα τους, μοιάζουν στον περαστικό ως φτωχοί συγγενείς, μας είπε πως έχουν ζητήσει να διαμορφωθεί το κηπάκι δίπλα από την ψαραγορά για τους παραγωγούς και δεν έχουν εισακουστεί από τον δήμο.

Και να κλείσουμε με ένα ευτράπελο για να ελαφρύνει το κλίμα…Ζητήθηκε από τον δήμο να προσδιορίσει τον αριθμό των θέσεων πώλησης προϊόντων κατηγορίας Χ (τυχαίο). Ο δήμος που δεν έδωσε σημασία στο Χ είπε πως θέλει 10 θέσεις, εννοώντας θέσεις αγροτών. Το Χ όμως ίσον κάστανα. Έτσι η περιφέρεια εξέδωσε 10 άδειες καστανάδων στην Αίγινα (μυαλό που έχει και η περιφέρεια).

Με το Χ είχε από παλιά πρόβλημα η δημοτική αρχή και το είχε εκφράσει δημόσια με την περίφημη δημαρχιακή ρήση … «Ποιος είστε κύριε άγνωστε Χ»

Μα μια απλή πρωτοβάθμια εξίσωση ένια και όταν δυσκολευόμαστε σε αυτό προφανώς και σε λίγο θα πουλάμε όλοι ….κάστανα !

Νικήτας  Παπαϊωάννου