Κ. Μαραγκός για το Avantgarde

Διαβάζοντας κανείς ορισμένα δημοσιεύματα, υποτίθεται από αριστερή ή αναρχική σκοπιά, με αφορμή τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα, αναρωτιέται όχι μόνο για το αν πραγματικά αξίζει να στέκεται στο πλευρό του παλαιστινιακού αγώνα, αλλά ακόμα και για το ποιοι είναι τελικά τα θύματα και οι θύτες αυτής της διαμάχης. Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, γιατί από μια απλή σύγχυση προσανατολισμού μέχρι να μπερδεύει κανείς τα στρατόπεδα των καταπιεστών με των καταπιεσμένων φαίνεται ότι η απόσταση είναι πολύ μικρή.

Μεταξύ δύο εθνικισμών;

Με μια πρώτη ματιά ακόμα κι αν δεν έχει εντρυφήσει κανείς στην ιστορία του παλαιστινιακού ζητήματος και δεν έχει επίσης ακούσει τίποτα για σιωνισμό, είναι ολοφάνερο ότι μια πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή με την πλήρη υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας (παρά τα κλαψουρίσματα γα τα μάτια της κοινής γνώμης) από την αρχή του Ιούλη διαπράττει κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα πολέμου, βομβαρδίζοντας και ισοπεδώνοντας ολόκληρες κατοικημένες περιοχές, με αποτέλεσμα τουλάχιστον 1700 νεκροί μέχρι τις 4/8, 7000 τραυματίες, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που δεν μπορούν καν να εγκαταλείψουν την μικρή Λωρίδα της Γάζας και φυσικά ολόκληρη την υποδομή της περιοχής εντελώς κατεστραμμένη. Ακόμα και να σταμάταγε η χερσαία εισβολή του ισραηλινού στρατού σήμερα μαζί και οι αεροπορικές επιδρομές, οι νεκροί θα συνέχιζαν να αυξάνονται για πολλές βδομάδες ακόμα εξαιτίας της έλλειψης τροφής, νερού, συνθηκών υγιεινής, νοσοκομειακής και φαρμακευτικής περίθαλψης. Δεν είναι λίγες οι φωνές ακόμα και από ισραηλίτες διανοούμενους που μιλάνε ανοιχτά για γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και μια διαδικασία μαζικής εθνοκάθαρσης (barikat.gr)[1]. Οι αρχές του Ισραήλ δεν είναι άλλωστε καθόλου φειδωλές σε αυτό το στόχο. Λίγο πριν ξεκινήσει η χερσαία επίθεση καλούσαν ανοιχτά τον πληθυσμό να εγκαταλείψει την περιοχή. Η στρατηγική άλλωστε του σιωνισμού σε όλες του τις διακηρύξεις δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την επιβολή ενός καθαρού εβραϊκού κράτους μέσα από το διωγμό και την εξολόθρευση των αράβων από την ιστορική για αυτούς Σιών.

Και ενώ όλα αυτά θα ήταν αρκετά για να σταθεί κανείς χωρίς όρους στο πλευρό των σύγχρονων ξεβράκωτων της Λωρίδας της Γάζας, το πράγμα περιπλέκεται και μάλιστα από «ταξική» σκοπιά. Δεν θα σταθούμε εδώ στο ποιος το λέει ούτε μας ενδιαφέρει να τσουβαλιάσουμε σε πολιτικές ή ιδεολογικές ταυτότητες τους φορείς αυτών των απόψεων. Μας ενδιαφέρει μόνο η θέση τους. Τα γενικότερα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο καθένας μόνος του. Σε ένα δημοσίευμα λοιπόν διαβάζουμε υπό τον τίτλο «Η ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΕΘΝΙΚΙΣΜΩΝ»[2] μια αφήγηση των γεγονότων που πραγματικά μας κάνει να αμφιβάλουμε για το αν πράγματι συμβαίνει κάποιο μακελειό στην περιοχή. Πολύ περισσότερο αν κάποιος δεν ήξερε περί τίνος πρόκειται δεν θα καταλάβαινε όχι μόνο ποιος είναι ο υπεύθυνος αυτού του μακελειού αλλά ούτε καν ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα. Τα ίδια τα γεγονότα φαίνεται να ξεσπούν για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης των αντίπαλων «αστικών δυνάμεων» της περιοχής:  Η Χαμάς υποτίθεται έχει ανάγκη μια σύγκρουση γιατί δεν μπορεί να πληρώσει τους μισθούς της Γάζα και γιατί αυτονομούνται από τις γραμμές της ομάδες μαχητών, η παλαιστινιακή Αρχή υπό τον Αμπάς σέρνεται πίσω από τη Χαμάς γιατί και εκείνη χάνει τα ερείσματα στον αποκαμωμένο από την κρίση παλαιστινιακό λαό, ενώ το «Ισραήλ δεν μπορεί να περιμένει. Ο Νετανιάχου -βλέποντας ότι η εσωτερική του πολιτική δεν έχει την κοινωνική συναίνεση με αποτέλεσμα να δέχεται επιθέσεις ακόμη και μέσα στο ίδιο του το κόμμα- δέχθηκε αμέσως την πρόκληση προσπαθώντας να επωφεληθεί από την αδυναμία της Χαμάς προκειμένου να ενισχύσει την κυβέρνησή του». Εδώ έχουμε και είδηση: Το Ισραήλ δέχθηκε την πρόκληση της Χαμάς. Δεν θα μπούμε στον πειρασμό να αποκαταστήσουμε τα γεγονότα.  Όποιος έχει ακόμα τα μάτια και τα αυτιά στην θέση του μπορεί να τα γνωρίζει. Σημασία έχει εδώ η γενικότερη οπτική που κατανοεί κανείς τα γεγονότα. Και εδώ η ερμηνεία είναι ξεκάθαρη, πρόκειται για δύο εθνικισμούς που σφάζονται αναμεταξύ τους και εμείς -οι επαναστάτες διεθνιστές ως γνήσιοι που είμαστε- οφείλουμε να τους καταδικάσουμε συλλήβδην. Το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν τολμάει να περιγράψει έστω τα κατορθώματα των «δύο εθνικισμών» δεν είναι τυχαίο. Η παραμικρή αναφορά στις φρικαλεότητες του Ισραήλ θα καθιστούσε την ανάλυση αξιοθρήνητη. Προφανώς προηγείται η επιβεβαίωση της θεωρίας.

Ποιος είναι το θύμα;

Στην «ανάλυση» αυτή, το θύμα  των δύο εθνικισμών είναι «οι προλεταριακές μάζες, τόσο των παλαιστινιακών όσο και των ισραηλινών, που συνεχίζουν να είναι υποδουλωμένες στις αντίστοιχες αστικές τους τάξεις και η ατζέντα των τελευταίων για την διατήρηση της κυριαρχίας τους με την εφαρμογή μιας φιλοπόλεμης πολιτικής -είτε επίθεσης είτε άμυνας αναλόγως την σκοπιά από την οποία βλέπει κανείς τα πράγματα- η οποία, ωστόσο, βρίσκεται πάντα εντός του οικονομικού πλαισίου της αστικής τάξης, είτε αυτή είναι κοσμική, είτε φονταμενταλιστική, είτε σιωνιστική»[3].

Μια τέτοια θέση στο μυαλό του συγγραφέα θα διεκδικεί σίγουρα το μετάλλιο του πιο ανυποχώρητου προλεταριακού διεθνισμού κόντρα σε κάθε ταξική συνεργασία με τα αφεντικά. Αφού είμαστε ενάντια στα έθνη κράτη που είναι και καπιταλιστικά και στη συνεργασία με την αστική τάξη, τι δουλειά έχουμε με τα όσα συμβαίνουν στη λωρίδα της Γάζας; Γιατί να υποστηρίζουμε τον αγώνα των παλαιστινίων, μήπως για να συνεχίζουν να σφάζονται σε μια ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση με το Ισραήλ και με το προλεταριάτο του. Μήπως έχουμε πέσει θύμα της «αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς» που δεκαετίες τώρα μας βάζει να τρέχουμε πίσω από ξένες σημαίες (Βιετκόνγκ, Σαντινίστας, Κούβα, PLO); Αν είναι έτσι πείτε το καθαρά. Η σφαγή της Γάζας δεν μας αφορά. Είμαστε ενάντια στην αλληλοσφαγή προλεταρίων από τις δύο μεριές, όπως θα ήμασταν και στην περίπτωση ενός πολέμου ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Επαναστατικός ντεφετισμός και από τις δύο πλευρές. Παλεύουμε να μετατρέψουμε τον ενδοκαπιταλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο ταξικό πόλεμο. Ας πούμε λοιπόν στους παλαιστίνιους: Κατεβάστε τα όπλα, σηκώστε λευκή σημαία, συμφιλιωθείτε με τους προλετάριους της ισραηλινής πλευράς, στρέψτε τα όπλα ενάντια στο εσωτερικό εχθρό που είναι η Χαμάς και η παλαιστινιακή αστική τάξη. Ε’ συντρόφια διεθνιστές, αυτή δεν είναι η σωστή θέση; Ή μήπως δεν την καταλάβαμε ακόμα;

Ήττα του Ισραήλ ή «Να σταματήσει ο πόλεμος»

Η θέση αυτή έχει μια αξία να διερευνηθεί γιατί με αυτή φλερτάρει ένα σημαντικό μέρος αναρχικών, αυτόνομων και συμβουλιακών κομμουνιστών και πολύ περισσότερο όταν αυτό γίνεται κάτω από τη σημαία του προλεταριακού διεθνισμού.  Υπό αυτή την πίεση ή έστω χρησιμοποιώντας μια τέτοια επιχειρηματολογία πολλοί βολεύονται να στέκονται με τους παλαιστίνιους όχι γιατί έχουν κάποιο ιστορικό δίκιο με το μέρος τους, αλλά γιατί απλά είναι τα προφανή θύματα αυτού του μακελειού. «Ναι έχουν δίκιο όσοι τάσσονται ενάντια στους δύο εθνικισμούς, αλλά δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το γεγονός ότι η μια πλευρά έχει 1600 νεκρούς και η άλλη 40». Η θέση εδώ καθορίζεται με επιπλέον κριτήριο το ποιος δέχεται την επίθεση ή έστω το ποιος είναι πιο αδύναμος στρατιωτικά και ως εκ τούτου έχει τις μεγαλύτερες απώλειες.  Το σύνθημα εδώ, παρά τη συμπάθεια για τα παιδιά που χάνονται στα ερείπια, δεν είναι νίκη στους παλαιστίνιους, αλλά να σταματήσει η εισβολή και ο πόλεμος. Αν ας πούμε οι παλαιστίνιοι αντεπιτεθούν και εισβάλουν στο Ισραήλ μήπως τότε θα πρέπει να στρέψουμε τη συμπάθειά μας στον μαρτυρικό-τώρα πια- ισραηλινό λαό;  Τέτοιου είδους συλλογισμοί, οδηγούν πολλούς σε μια ακόμα πιο ασφαλή στάση. Δεν είμαστε, λένε, με τη Χαμάς αλλά με τον παλαιστινιακό λαό. Μάλιστα. Τώρα το γλυκό έδεσε για τα καλά. Κανείς δεν θα μπορεί να μας κατηγορήσει για ενδοτισμό στην αστική ισλαμιστική Χαμάς που καταπιέζει το προλεταριάτο της, ούτε φυσικά οι «αριστερούληδες αντιιμπεριαλιστές» θα μας λένε ότι δεν υποστηρίζουμε τον παλαιστινιακό λαό. Για το τελευταίο, μάλιστα δεν χρειάζεται κανένας ιδιαίτερος κόπος, γιατί η αριστερά στο μεγαλύτερο μέρος της, έχει ήδη φροντίσει να διαχωρίζει το λαό από τις οργανώσεις του και πολύ περισσότερο από οργανώσεις σαν τη Χαμάς που βρίσκονται στις λίστες της διεθνούς αντιτρομοκρατίας, ρίχνοντας όλο το ενδιαφέρον της στους αμάχους και τα γυναικόπαιδα. Τώρα σε τι ακριβώς διαχωρίζεται αυτή η αριστερά με τη Χαμάς είναι ένα θέμα, αλλά εμάς μας φαίνεται ότι είναι οι ίδιοι λόγοι που διαχωρίζεται με οποιονδήποτε βρίσκεται στις λίστες ένοπλων οργανώσεων του Στεϊτ Ντιπάρτμεντ.

Μετά όπως από όλη αυτή την επίδειξη σκληρού διεθνισμού προκύπτει η εξής αντίφαση. Μια τόσο σκληρή «διεθνιστική» θέση ουδετερότητας που «απορρίπτει τον παλαιστινιακό όπως απορρίπτει τον ισραηλινό εθνικισμό» που οι ίδιοι οι φορείς τους την χαρακτηρίζουν «δύσκολη» (Γάζα: Λύση χωρίς Κράτη, 2/8 Eagainst.com)[4] στην πραγματικότητα δεν προκαλεί ουδεμία ανησυχία στους κυρίαρχους του πλανήτη που συντάσσονται αναφανδόν υπέρ του ενός εθνικισμού. Ας φανταστούμε κάποιον να αγορεύει υπέρ «των απλών ανθρώπων της Γάζας και του Ισραήλ ενάντια στον πόλεμο του κράτους – όχι λόγω της ιθαγένειάς, της εθνικότητας ή της θρησκείας τους, αλλά απλά επειδή είναι ανθρώπινα όντα που ζουν, αισθάνονται, σκέφτονται υποφέρουν, αγωνίζονται.. Και η στήριξη αυτή πρέπει να σημαίνει απόλυτη εχθρότητα προς όλους εκείνους που τους καταπιέζουν και τους εκμεταλλεύονται – το κράτος του Ισραήλ, τις δυτικές κυβερνήσεις και τις εταιρείες που το προμηθεύουν με όπλα, αλλά και άλλες καπιταλιστικές ομάδες που προσπαθούν να χρησιμοποιούν τους απλούς Παλαιστίνιους εργαζόμενους ως πιόνια στις διαμάχες για την εξουσία».(Γάζα: Λύση χωρίς Κράτη). Μια τέτοια μαρτυρία όχι μόνο δεν απαιτεί καμία «δυσκολία» για να σταθεί αλλά θα γινόταν ευπρόσδεκτη σε οποιοδήποτε φόρουμ του ΟΗΕ για τη διεθνή ύφεση και ειρήνη, από αυτά που οργανώνουν τα πασιφιστικά παραρτήματα των οπλισμένων μέχρι τα δόντια ιμπεριαλιστών,  για να πασάρονται και ως πολιτισμένοι, ειρηνιστές που αναγκάζονται να βομβαρδίζουν γιατί κατά βάθος θέλουν την ειρήνη. Τι μας λέει αυτή η αφήγηση. Στηρίζουμε τους ανθρώπους της Γάζας και του Ισραήλ ενάντια στους καταπιεστές τους. Εντάξει τότε ας τους καταδικάσουμε εξίσου. Προφανώς και το Ισραήλ δεν κάνει εγκλήματα πολέμου, δεν αφανίζει έναν ολόκληρο λαό. Μα και αν το κάνει, τι αξίζει όλο αυτό μπροστά στην εκμετάλλευση που υφίστανται οι άνθρωποι της Γάζας από «καπιταλιστικές ομάδες» τύπου Χαμάς. Πραγματικά καλύτερη συνηγορία για εγκληματίες πολέμου δεν θα υπήρχε. Επιπλέον η ανέξοδη «διεθνιστική» προπαγάνδα, αυτού του είδους εξυπηρετεί μονάχα την ιμπεριαλιστική ειρήνη και εν προκειμένω μια Γάζα γκέτο, με στοιβαγμένους και σε διαρκή αποκλεισμό 1,8 εκ. «απλούς παλαιστίνιους» χωρίς πρόσβαση σε τρόφιμα, νερό και φάρμακα. Την ώρα που οι «απλοί ισραηλινοί» δεν υφίστανται κανέναν τέτοιο αποκλεισμό ούτε βεβαίως ζουν σε ένα γκέτο. Είναι προφανές ότι ο κόσμος που μας περιγράφουν οι σύντροφοι διεθνιστές και ελευθεριακοί απέχει έτη φωτός από τη βάρβαρη πραγματικότητα που ζουν οι «άνθρωποι της Γάζας» από τους δεσμοφύλακες «ανθρώπους του Ισραήλ».  Ας κάνουμε και καμία πορεία στα γραφεία της παλαιστινιακής αρχής στην Αθήνα. Δεν αξίζουν οι «άνθρωποι του Ισραήλ» λίγη από την αλληλεγγύη μας;

Κάτι λείπει από την αφήγηση

Για να σταθεί μια θέση πρέπει να πατάει σε μια κάποια σταθερή βάση.  Σε μια κάπως λογική περιγραφή της πραγματικότητας. Ο εθνικισμός του ενός για να σταθεί δίπλα σε έναν άλλο εθνικισμό χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις. Για παράδειγμα η ύπαρξη ενός ανεξάρτητου κράτους. Η Παλαιστίνη όμως δεν είναι ανεξάρτητο κράτος. Αντιθέτως είναι εδώ και 66 χρόνια κατειλημμένο έδαφος. Αυτό μένει έξω από το σκεπτικό όσων θέλουν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις. Μα εμάς δεν μας ενδιαφέρουν τα κράτη, θα πει κάποιος «διεθνιστής», εμείς θέλουμε να τα διαλύσουμε θα συμπληρώσει ένας αναρχικός. Βεβαίως θέλουμε να τα διαλύσουμε, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει χωρίς να καταστραφεί ο καπιταλισμός. Το να είναι κανείς ενάντια στην ατομική ιδιοκτησία δεν σημαίνει ότι θα αδιαφορήσει μπροστά στην κατάσχεση της κατοικίας μιας οικογένειας στο Αιγάλεω ή του χωραφιού ενός αγρότη επειδή δεν μπορεί να πληρώσει το δάνειο. Οι παλαιστίνιοι ζούνε σε συνθήκες ανάλογες με αυτές που ζούνε οι μετανάστες χωρίς χαρτιά, πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα. Βεβαίως υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις μέσα στην παλαιστινιακή κοινωνία, όπως υπάρχουν και ανάμεσα στις κοινότητες μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν πρέπει να διεκδικούν τα δικαιώματά τους σαν κοινότητα. Πχ το δικαίωμα να έχουν πολιτικά δικαιώματα, χαρτιά, να μιλάνε τη γλώσσα τους χωρίς να κινδυνεύουν να μαχαιρωθούν, να εκκλησιάζονται αν το επιθυμούν, να μην είναι κατώτεροι πολίτες από τους ντόπιους. Μιλάμε για τα αστικά δικαιώματα, που παλεύουμε να έχει οποιοσδήποτε μετανάστης που ζει οπουδήποτε. Με τη λογική ότι τα δικαιώματα αυτά δεν αλλάζουν την φύση του καπιταλισμού και ότι χρησιμοποιούνται σαν το καρότο για τη διαιώνισή του, θα έπρεπε να τα αρνηθούμε; Μήπως το ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, θα έπρεπε να τους μεμφτούμε που θέλουν να έχουν και το τζαμί τους, αντί να απαλλαγούν επί τη ευκαιρία από τις θρησκοληψίες τους; Αυτό θα ήταν επίσης μια σκληρή ταξική θέση, για να παριστάνουμε τους original κομμουνιστές, σtην πραγματικότητα όμως θα σήμαινε να αφήσουμε ένα τμήμα της κοινωνίας έρμαιο σε κάθε είδους εκμετάλλευση σε βαθμό ασύγκριτα μεγαλύτερο από την εκμετάλλευση που υφίσταται ένας ντόπιος εργάτης με πολιτικά δικαιώματα. Επιπλέον στη βάση αυτού του διαχωρισμού οι ντόπιοι εργάτες (κάτι σαν τους λευκούς στις ΗΠΑ) θα κέρδιζαν καλύτερες αμοιβές και ρόλους στον καπιταλιστικό καταμερισμό και έτσι πολιτικά θα είχαν κάθε λόγο να υποστηρίξουν μια πολιτική διακρίσεων και επομένως να ταυτιστούν με τη ρατσιστική πολιτική των αφεντικών εφόσον ωφελούνται από αυτήν. Αυτή άλλωστε είναι η βάση πάνω στην οποία χτίζει την κοινωνική του επιρροή ο ρατσισμός και φυσικά ο φασισμός. Στην ίδια όμως φυλετική πολιτική έχει χτίσει την κοινωνική του βάση ο σιωνισμός στο Ισραήλ. Και ενώ στα λόγια μπορεί κανείς να αμπελοφιλοσοφεί για την ταξική ενότητα, στην πραγματικότητα αδιαφορεί για εκείνα τα στρώματα που υφίστανται την πιο ελεεινή ταξική εκμετάλλευση, εξαιτίας μια επιπλέον καταπίεσης πάνω στην ταξική που μπορεί να είναι φυλετική, θρησκευτική, εθνική κοκ.

Οι παλαιστίνιοι υφίστανται ακριβώς αυτή τη διπλή καταπίεση και αυτός που αναδεικνύει μόνο τις εσωτερικές ταξικές αντιθέσεις κρύβει μια ακόμα μεγαλύτερη που είναι η εθνική καταπίεση.  Μπορεί εδώ να ισχυριστεί κανείς ότι δεν μας απασχολεί η εθνική καταπίεση, γιατί αυτό είναι το προνομιακό πεδίο της αστικής τάξης και το πολιτικό της παράγωγο είναι η απώλεια κάθε ταξικής ανεξαρτησίας του προλεταριάτου του έθνους που υφίσταται αυτή την πράγματι διπλή καταπίεση. Μέγα λάθος. Καταρχήν η εθνική καταπίεση, όπως και η φυλετική, η θρησκευτική, οι διακρίσεις φύλου ή λόγω σεξουαλικής συμπεριφοράς κοκ είναι οργανικό κομμάτι της ταξικής καταπίεσης και επαναλαμβάνουμε εργαλείο της άρχουσας τάξης προκειμένου να διασπά τις υποτελείς τάξεις και να χτίζει συμμαχίες με τμήματά τους. Επομένως είναι μέρος της αστικής κυριαρχίας που πρέπει να τσακιστεί. Για μας ο αγώνας σε αυτά τα μέτωπα είναι κατ’ επέκταση ταξικός αγώνας και όχι παράπλευρος κάποιου δήθεν γνήσιου προλεταριακού αγώνα. Εκτός και αν οι καπιταλιστές πληρώνοντας χαμηλότερους μισθούς στις γυναίκες ή στους μετανάστες δεν το κάνουν και για να αυξήσουν το ποσοστό της απόλυτης υπεραξίας, αυξάνοντας κάθετα την εκμετάλλευση του προλεταριάτου και μάλιστα με την ανοχή ενός μέρους του που λόγω χρώματος, φύλου ή εθνικότητας (όταν ανήκει στην κυρίαρχη) δεν θίγεται.  Αν λοιπόν πραγματικά μας ενδιαφέρει το μέλλον του προλεταριακού κινήματος στην Παλαιστίνη ας ξεκινήσουμε από τον αγώνα οι άνθρωποι αυτοί να αποκτήσουν αστικά δικαιώματα, το δικαίωμα να μην τρώνε βόμβες στο κεφάλι εκεί που κοιμούνται. Αυτό λοιπόν κύριοι «διεθνιστές» μπορεί να επιτευχθεί μόνο υποστηρίζοντας το δικαίωμα να έχουν τη δική τους πατρίδα. Αλλά και αν την είχαν με τους όρους που την έχει η Συρία ακόμα και τότε θα τους υποστηρίζαμε στο βαθμό που το κάθε Ισραήλ ή το κάθε ΝΑΤΟ θα επιχειρούσε να τους βομβαρδίσει προκειμένου να εμπεδώσει σε όλες τις κατευθύνσεις ποιος είναι το μεγάλο αφεντικό στον πλανήτη. Αλλά είπαμε οι αδιαμεσολάβητοι διεθνιστές δεν ασχολούνται με γεωπολιτικές ιδεοληψίες. Κι όμως η εθνική καταπίεση και ο ιμπεριαλισμός δεν είναι γεωπολιτική ιδεοληψία, είναι στη ραχοκοκαλιά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης η οποία δεν τελειώνει στην αντίθεση αφεντικού εργάτη, όπως θα βόλευε κάθε εργατιστή που δεν μπορεί να δει τίποτα πέρα από τη μύτη του.

Ενάντια σε κάθε καταπίεση και αδικία. Αυτό είναι ταξικός αγώνας

Ο αντικαπιταλιστικός αγώνας είναι αγώνας ενάντια σε κάθε καταπίεση  και από αυτό δεν μπορεί να εξαιρείται η εθνική καταπίεση.  Ο κομμουνισμός πριν να είναι εχθρός του έθνους κράτους και της ταξικής εκμετάλλευσης (αλήθεια αυτή περιορίζεται μόνο στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης;) είναι εχθρός κάθε καταπίεσης, κάθε αδικίας και κάθε εκμετάλλευσης. Βεβαίως υπάρχουν αστοί παλαιστίνιοι, όμως για τα φοβερά δεινά των ανθρώπων που ζουν στη Γάζα δεν ευθύνεται κάποια παλαιστινιακή αστική δύναμη, αλλά το κράτος του Ισραήλ. Όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι άξιος της μοίρας του, αν δεν είναι απολογητής του σιωνισμού. Το σημείο αιχμής του αντικαπιταλιστικού αγώνα στην Παλαιστίνη είναι το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην ύπαρξη. Τελεία και παύλα.

Ο λαός αυτός υφίστανται τα πάνδεινα όχι ως προλετάριοι, αλλά ως παλαιστίνιοι, με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει αυτό σε κάποιον πακιστανό που ζει στην Ελλάδα και εξαιτίας αυτής της ιδιότητας (πακιστανός και μετανάστης) βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το να του κάνει κανείς κήρυγμα περί ταξικού αγώνα δεν έχει κανένα νόημα. Ούτε θα καταλάβει κάτι.  Ο ταξικός αγώνας για αυτόν ξεκινάει από το να αποκτήσει αστικά δικαιώματα, χαρτιά, το δικαίωμα να μην είναι κυνηγημένος. Πολλοί στην αριστερά νομίζουν ότι αυτό είναι πάρεργο του γνήσιου ταξικού αγώνα. Γι’ αυτό, είτε αντιμετώπισαν τους μετανάστες ως συμπαραστάτες, είτε με καλέσματα να μπουν στα συνδικάτα λες και αυτό θα τους έκανε ισότιμους με τους έλληνες εργάτες. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι μετανάστες ήταν το αντικείμενο των ιδεοληψιών της αριστεράς των κινημάτων, του οικονομισμού και του εργατισμού. Σε μερικές ακόμα χειρότερα ένα πρόβλημα από το οποίο έπρεπε να απαλλαγεί η ελληνική κοινωνία που «δεν μπορούσε να σηκώσει τέτοιο βάρος», δίνοντας χαρτιά για να πάνε στην Ιταλία. Ωστόσο το ζητούμενο δεν ήταν αυτό, αλλά ο αγώνας ενάντια στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας, ενάντια στην οικοδόμηση ενός κράτους απαρτχάιντ, ενάντια στο στρατηγικό σχέδιο ανασύνθεσης του αστικού μπλοκ εξουσίας με τα τμήματα εκείνα που για τους δικούς τους λόγους θα τάσσονταν με το ρατσισμό και κατ’ επέκταση με το φασισμό. Κι όμως αντιμετωπίστηκε το θέμα σαν να μην μας αφορούσε, σαν να επρόκειτο για κάποιους άλλους που είτε οφείλουν απλά να μπουν στα συνδικάτα (ποια συνδικάτα; Αυτά που δεν μπορούν να υπερασπιστούν ούτε τους ντόπιους που τουλάχιστον μπορούν να πάνε σε ένα δικαστήριο χωρίς να φοβούνται την απέλαση;), είτε να τους δείξουμε την ανθρωπιά μας και την αλληλεγγύη μας ως θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Κάπως έτσι αντιμετωπίζουν ορισμένοι το παλαιστινιακό. Σαν κάτι που είναι πρόβλημα τρίτων, και τι κοινό έχουμε εμείς με αυτούς; Μα μόνο το ότι κι αυτοί είναι άνθρωποι και πρέπει να ζήσουν. Κι όμως ο αγώνας αυτός είναι δικός μας αγώνας, δεν είναι ένας αγώνας αλληλεγγύης σε κάποιους τρίτους, είναι ένας αγώνας ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση όπως αυτή πραγματώνεται από ένα μαντρόσκυλο της ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας, στην πιο αδυσώπητη μορφή της. Αν αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη δεν είναι ένα καπιταλιστικό έγκλημα τότε τι είναι;

Κατακερματισμός της σκέψης. Κατακερματισμός του αγώνα

Δυστυχώς το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς -αλλά και του α/α/α χώρου- έχει μάθει να σκέπτεται κατακερματισμένα. Όλα δήθεν περιστρέφονται γύρω από μια βασική αντίθεση. Κεφάλαιο-εργασία την ονομάζουν οι περισσότεροι. Αλήθεια τι ακριβώς περιλαμβάνει αυτή η αντίθεση; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς; Τι περιστρέφεται γύρω από αυτή την αντίθεση που υποτίθεται έπεται στις διάφορες ιεραρχήσεις; Κάπως έτσι ιεραρχήθηκε πάνω απ’ όλα το εργατικό κίνημα και μετά όλα τα υπόλοιπα τα οποία αντιμετωπίζονται ως δήθεν σύμμαχοι του πρώτου. Κάποιοι μίλησαν για ισοτιμία των «σύμμαχων» κινημάτων και έτρεξαν να τα καβατζάρουν ως οι πλέον ειδικοί (οικολογικό, γυναικείο, αντιπολεμικό, σεξουαλικού προσανατολισμού, αντιρατσιστικό, αντιφασιστικό, πολιτικών δικαιωμάτων, αντιπαγκοσμιοποιητικό κοκ). Μια ατελείωτη και συνεχώς διευρυνόμενη λίστα «κινημάτων» ξεφύτρωσε μετά το 1968 για να άρει το μονοπώλιο της διαμαρτυρίας από τους κύριους εκπροσώπους μέχρι τότε – τη σοσιαλδημοκρατία και τα παραδοσιακά ΚΚ.  Την ίδια ώρα οι αυτόνομοι στην Ιταλία επέμειναν πάνω στην κεντρική αντίθεση διευρύνοντας το κλασσικό σε συλλογικό εργάτη, μετά σε μητροπολιτάνο, ενώ αργότερα ανακαλύφθηκε ο πρεκάριος  προκειμένου να σωθεί η τιμή κάποιου γνήσιου επαναστατικού κοινωνικού υποκειμένου. Οι διάφορες πολιτικές τάσεις έκτοτε προσπαθούν να εκπροσωπήσουν –ή να ταυτιστούν με- κάποιο κοινωνικό υποκείμενο προκειμένου να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης στο βαθμό που είχαν στερέψει από ιδέες.

Αυτά όμως αφορούσαν κυρίως τις μητροπόλεις που είχαν λύσει έστω και προσωρινά τα προβλήματα της αναπαραγωγής τους και κρατούσαν μακριά το πόλεμο από τα σπίτια τους. Στον υπόλοιπο πλανήτη τα πολεμικά μέτωπα παρέμειναν ανοιχτά, και μαζί τους η εθνική καταπίεση οργανικό κομμάτι της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης. Και οι παλαιστίνιοι, όπως και οι κούρδοι έξω από κάθε καταμερισμό. Η αριστερά των μητροπόλεων όσο σκεφτόταν στρατηγικά προσπαθούσε να συνδέσει τα κινήματα που αναπτυσσόταν εξαιτίας των ανταγωνισμών στην περιφέρεια με το κομμουνιστικό όραμα. Αυτό γινόταν γιατί πίστευε ότι υπάρχει τέτοιο όραμα. Όταν αυτό της τέλειωσε το έριξε στην «αυτονομία των κινημάτων», άλλοτε γύρω από το κεντρικό (κεφάλαιο εργασία) άλλοτε σε «ισοτιμία» με αυτό. Κάπως έτσι στήθηκε μια ολόκληρη σχολή σκέψης που έπαψε να βλέπει απέναντι της τον καπιταλισμό, αλλά μόνο τις επιπτώσεις του. Α’ αυτό είναι ταξικό θέμα, πέφτουμε με τα μούτρα, είμαστε άλλωστε στο κυρίως θέμα, δεν θα κατηγορηθούμε για ύποπτες ενασχολήσεις. Α΄ αυτό δεν είναι κεντρικό, ας πολιτευτούμε αναλόγως. «Οι φοιτητές είναι σύμμαχο στρώμα της εργατιάς». Τώρα μάλιστα. Και τι βγαίνει από αυτό; Να τους πάμε στους εργάτες. (ναι-ναι είχαν πεθάνει στην αναμονή). Και όταν τους πήγαμε και φάγανε πόρτα γιατί οι εργάτες δεν είχαν όρεξη για κάτι πέρα από αυξήσεις στους μισθούς, το συμπέρασμα βγήκε. Τέλος με τους εργάτες, τώρα οι φοιτητές είναι οι γνήσιοι προλετάριοι, μαζί και οι άνεργοι βεβαίως. Από την μια αυταπάτη στην άλλη. Κάθε αντίθεση του καπιταλισμού ή θα την περιστρέφαμε γύρω από τους εργάτες ή θα την αυτονομούσαμε και εκεί θα βρίσκαμε στο τέλος μια νέα πολιτική -ίσως και κοινωνική- ταυτότητα. Έτσι κάποιοι ανακάλυψαν το οικολογικό ως τη νέα κεντρική αντίθεση, μετά ήρθε η αντιπαγκοσμιοποίηση κοκ. Σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Έτσι αντιμετωπίστηκαν τα αντιαποικιακά κινήματα. Είτε ως πάρεργο που ίσως μας αποπροσανατολίζουν από τον κυρίως στόχο (την προλεταριακή επανάσταση;), είτε ως μια νέα ανακάλυψη που θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Στο ιστορικό κομμουνιστικό κίνημα η κουβέντα αυτή είχε ξαναγίνει με τους όρους της εποχής βεβαίως, μόνο που σήμερα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί τελείως μαζί και με τον στόχο. Σε αυτό συνέβαλαν χαμένες μάχες και σίγουρα υψηλές προσδοκίες γύρω από τις προοπτικές του αντιαποικιακού αγώνα. Όλα αυτά έφεραν μια καχυποψία για πολιτικές που ξεπερνούσαν τα όρια του αγνού ταξικού αγώνα γύρω από το εργοστάσιο.  Η επιστροφή στη μήτρα λειτουργεί σαν βάλσαμο για τις αναποδιές αλλά δεν λύνει το πρόβλημα που παραμένει στη θέση του.

Η πτώση του υπαρκτού (1990) απαξίωσε και το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Καθόλου τυχαία άλλωστε. Για δεκαετίες το αντιαποικιακό μέτωπο εντάχθηκε στους σχεδιασμούς της εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου και στις ανάγκες του ψυχρού πολέμου που ακολούθησε τη συμφωνία της Γιάλτας. Η ύπαρξη της ΕΣΣΔ ήταν για τις αντιαποικιακές εξεγέρσεις ένα αποκούμπι, πράγμα που καθόρισε πολλές φορές και το πολιτικό υπόστρωμα αυτών των κινημάτων. Όταν τέλειωσε η ΕΣΣΔ όλα αυτά έχασαν το νόημά τους και οι δυνάμεις που τα εξέφραζαν προσπάθησαν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της νέας μονοκρατορίας. Έτσι νέες δυνάμεις κυρίως στην Αραβία και τη μέση ανατολή με ισλαμικό πια περιεχόμενο (Χαμάς, Χεζμπολά, Αδελφοί Μουσουλμάνοι, κοκ) πήραν την σκυτάλη του αντιαποικιακού αγώνα, εκφράζοντας όμως τις ίδιες κοινωνικές δυναμικές. Η αριστερά ταυτισμένη με τα κατ’ όνομα αραβοσοσιαλιστικά -αλλά στην πραγματικότητα- αστικά κόμματα (Νασερισμός, Μπαάθ, PLO) τα οποία πλέον προσπαθούσαν να συνεννοηθούν με τον ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ, έχασε τελείως τον προσανατολισμό της. Οι πόλεμοι της νέας τάξης του ‘90 και της αντιτρομοκρατίας του 2000 αντιμετωπίστηκαν από την διεθνή αριστερά με ένα τρόπο, σαν να της χάλαγαν την ηρεμία. Οι επιθετικές ενέργειες (πχ αεροπειρατείες) των εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων της δεκαετίας του 70 αντιμετωπίζονταν πλέον καχύποπτα, λογικό επακόλουθο της πλήρους ιδεολογικής ηγεμονίας της δυτικής αυτοκρατορίας που με το πρόσχημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και του αγώνα κατά δικτατόρων στυλ Σαντάμ πήρε το αίμα της πίσω μετά το στραπάτσο του Βιετνάμ. Η αριστερά περιορίστηκε σε μια πασιφιστική ρητορική και σε καμία περίπτωση σε επιθετικές καμπάνιες για την ήττα των ιμπεριαλιστών στα πολεμικά μέτωπα που άνοιγαν με τα «ταραχοποιά κράτη». Τώρα πλέον ούτε αυτό δεν μπορεί να κάνει αυτή η αριστερά, φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίζει σχεδόν ανοιχτά την πρόσφατη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη τρώγοντας αμάσητο όλο το κουτόχορτο για κάποια επανάσταση ενάντια στον Καντάφι, ενώ πέρσι όταν το μουμπαρικό καθεστώς παλινορθωνόταν στην Αίγυπτο η αριστερά των ξυλοπόδαρων και των κινημάτων πανηγύριζε για την «δεύτερη φάση» η της αραβικής άνοιξης. Τώρα που ο Σίσι έχει κλείσει το πέρασμα στη Ράφα σε συνεργασία με το Ισραήλ η συγκεκριμένη αριστερά -για τα πανηγύρια- έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, ενώ στην Ουκρανία αφού έχασκε με την πορτοκαλί αντεπανάσταση πριν 10 χρόνια, τώρα πίστεψε ότι στο Μαϊντάν γίνεται κάποια αραβική άνοιξη αλλά ουκρανικά που αξίζει να υποστηριχθεί. Την είδαμε και αυτή με τους αγκυλωτούς να παρελαύνουν στο Κίεβο και τους ιμπεριαλιστές να πανηγυρίζουν για την κατάκτηση της Ουκρανίας στον «ελεύθερο κόσμο» και ορισμένοι ακόμα να χαμπαριάσουν τι συμβαίνει.

Είναι επόμενο η αριστερά αυτή και οι διάφορες ελευθεριακές και «συμβουλιακές» συνιστώσες της από τα αλλεπάλληλα στραπάτσα να μην μπορεί να διακρίνει πια τον θύτη και το θύμα. Να έχει εξαφανίσει τον ιμπεριαλισμό από την οπτική της, τη ραχοκοκαλιά δηλαδή του καπιταλιστικού συστήματος και να σκεπάζει την τύφλα της με κηρύγματα για τον προλεταριακό διεθνισμό, αρκεί να κάνει τον κινέζο στα θερμά μέτωπα που παίζεται επί της ουσίας η αναπαραγωγή του συστήματος, φτάνοντας στο εμετικό σημείο να εξισώνει τη Χαμάς με το μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού το ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ. Και την ίδια στιγμή να μας παραδίδουν και μαθήματα ιδεολογικής και ταξικής καθαρότητας.  Αλλά ας μην ανησυχούν. Φροντίζει ήδη το Ισραήλ για το τέλος της Χαμάς. Τουλάχιστον ο ένας «χασάπης» φεύγει από τη μέση. Κάτι είναι και αυτό. Έτσι δεν είναι αγαπητοί μας σύντροφοι;

Όποιος λαός καταπιέζει άλλο λαό δεν μπορεί να είναι ελεύθερος

Αυτό το ρητό αν και παλιό διατηρεί ατόφιο το επαναστατικό πνεύμα του κομμουνισμού. Το κράτος του Ισραήλ είναι ένα ρατσιστικό κράτος, μια στρατιωτική μηχανή που στηρίζει την ύπαρξή του στα δισεκατομμύρια ενισχύσεων του διεθνούς ιμπεριαλισμού προκειμένου να τρομοκρατεί και να εποπτεύει τις αραβικές μάζες σε ολόκληρη τη μέση ανατολή.  Ο λαός του Ισραήλ πλην μιας ελάχιστης μειοψηφίας είναι ταυτισμένος με αυτό το στόχο και επομένως μέτοχος σε ότι διαπράττει το σιωνιστικό κράτος. Οι έποικοι προερχόμενοι από διάφορες χώρες εγκαθίστανται στις κατεχόμενες περιοχές των παλαιστινίων εν πλήρη γνώση και για ίδιο όφελος, με τον ίδιο τρόπο που ένας ρατσιστής εκμεταλλεύεται ένα καθεστώς φυλετικών διακρίσεων για την κοινωνική του άνοδο και τον ατομικό του πλουτισμό. Σε ποιους λοιπόν απευθύνονται τα καλέσματα για ταξική ενότητα ισραηλινών και παλαιστινίων; Πρόκειται για καθαρή υποκρισία που κρύβει όλη την ταξική ζωώδη εκμετάλλευση του παλαιστινιακού λαού. Οι δυνάστες αυτού του λαού είναι το Ισραήλ και επομένως αυτός είναι όχι μόνο ένας εθνικός αλλά και ένας ταξικός καταπιεστής. Με τον ίδιο τρόπο που στην Ελλάδα της ναζιστικής κατοχής η άρχουσα τάξη ήταν η Βέρμαχτ, οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής και φυσικά οι έλληνες συνεργάτες τους. Αυτή ήταν η νέα ταξική διάρθρωση και το ότι δεν το κατάλαβαν αυτό ακόμα και μερικοί τροτσκιστές λόγω σεχταρισμού ή γιατί κακοχώνεψαν τα προπολεμικά αντιπολεμικά μανιφέστα αυτό δεν αλλάζει σε κάτι την πραγματικότητα. Ποια ταξική ενότητα διεκδικεί ένας ισραηλίτης προλετάριος με τον παλαιστίνιο προλετάριο αν δεν ταχθεί ξεκάθαρα ενάντια στην εθνική καταπίεση και τη γενοκτονία που διαπράττει το κράτος του εναντίον των παλαιστινίων; Με τον ίδιο τρόπο που κάθε επίκληση στην ταξική ενότητα αμερικάνων και βιετναμέζων εργατών είναι μια γελοιότητα των ώρα που ο αμερικανικός στρατός καίει με βόμβες ναπάλμ τα χωριά προσπαθώντας να εξοντώσει τους Βιετκόνγκ. Για ποια ταξική ενότητα μιλάμε όταν σε μια ιμπεριαλιστική χώρα οι μισθοί σε ετήσια βάση μπορεί να φτάνουν τις 30000 δολάρια ίσως και παραπάνω, ενώ στον τρίτο κόσμο μιλάμε για 300 ή για 1000 δολάρια όλο το χρόνο. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός κύριοι που μας κάνετε και μαθήματα ακραιφνούς ταξικής καθαρότητας. Ενώ όλοι αυτοί μέμφονται κάποια «αντιιμπεριαλιστική αριστερά» έχοντας στο μυαλό τους την ελληνική πατριωτική αριστερά που βλέπει την Ελλάδα σαν ψωροκώσταινα, αυτοί είναι που συμπεριφέρονται στο τέλος σαν ιμπεριαλιστική αριστερά που ταυτίζεται έστω και από καραμπόλα με τον δικό της ιμπεριαλισμό στον βαθμό που κλείνει τα μάτια στη ληστεία του υπόλοιπου κόσμου. Αλήθεια κύριοι γιατί στις μητροπόλεις τα εργατικά εισοδήματα είναι 10πλάσια από την περιφέρεια; Έχετε κάποια απάντηση επ’ αυτού; Μήπως αυτό οφείλεται στο ακμαίο εργατικό κίνημα της δύσης; Σε κάποια εργατικά συμβούλια που τα επέβαλαν;  Ή μήπως στην καταπίεση του προλεταριάτου της Παλαιστίνης από τη Χαμάς;  Η «αντιιμπεριαλιστική αριστερά» των μητροπόλεων βρίσκει κάτι κοινό με την αστική της τάξη αφού πρώτα την κατατάξει στις εκμεταλλευόμενες από κάποιον άλλο ιμπεριαλισμό, ενώ οι δήθεν άκαμπτοι «διεθνιστές προλετάριοι» των μητροπόλεων επίσης, βρίσκουν μπόλικα επιχειρήματα για να αποφύγουν την υποστήριξη σε όποιον εξεγείρεται ενάντια στην ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση ακόμα κι αν πρόκειται για το πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα όπως αυτό της Παλαιστίνης. Η δικαιολογία ότι πρόκειται για δύο εθνικισμούς με θύματα τους προλετάριούς τους. Και ποιος το λέει αυτό, ο ευρωπαίος και ο αμερικάνος συμβουλιακός original κομμουνιστής διεθνιστής; Τι να πούμε, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά σε αυτό το είδος διεθνιστή, ειδικά όταν διαμένει στο ασφαλές από βόμβες, Παρίσι, Άμστερνταμ και Βερολίνο, έτοιμος να τα βάλει με όσους υποστηρίζουν τη Χαμάς σήμερα και τους Βιετκόνγκ κάποτε.

Με τους παλαιστίνιους αλλά όχι με τη Χαμάς;

Το τελευταίο καταφύγιο της υποκρισίας είναι η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό αλλά όχι στη Χαμάς. Κατά αναλογία θα λέγαμε ότι είναι κανείς με τον βιετναμέζικο λαό αλλά όχι με τους Βιετκόνγκ, είναι με την αντίσταση στους ναζί αλλά όχι με τον Ελας ή το ΕΑΜ, είναι με την ισπανική επανάσταση αλλά όχι με τη CNT, είναι με τη Ρώσικη αλλά όχι με τους μπολσεβίκους, είναι με τη γερμανική επανάσταση αλλά όχι με το Σπάρτακο, είναι με την κομμούνα αλλά όχι με τους μπλανκιστές. Ο κατάλογος μπορεί να μεγαλώσει αλλά δεν χρειάζεται, το νόημα είναι σαφές. Δεν υπάρχει κανένα κίνημα χωρίς τις οργανώσεις του. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια της χαλιμάς, που μπορεί να εξυπηρετούν τους χασομέρηδες του καθέδρας κομμουνισμού αλλά στον πραγματικό κόσμο δεν αξίζουν ούτε μια τρύπια πεντάρα. Ένα κίνημα χωρίς οργάνωση είναι ένα σκορποχώρι, εύκολη λεία για οποιονδήποτε. Και τι σημαίνει δεν είναι με τη Χαμάς; Σε τι ακριβώς δεν είναι με τη Χαμάς; Στα ιδεολογικά της πιστεύω; Στον ισλαμισμό της; Στο ότι είναι «οργάνωση της παλαιστινιακής άρχουσας τάξης»; Ότι δεν είναι το κόμμα του προλεταριάτου, του κομμουνισμού και της αναρχίας; Ή στο ότι μάχεται ένοπλα όπως έκανε κάποτε η PLO ενάντια στην ισραηλινή κατοχή της παλαιστινιακής γης;

Το ξεκαθαρίζουμε για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Είμαστε με τη Χαμάς στο βαθμό που συνεχίζει να μάχεται την ισραηλινή κατοχή και ακριβώς γι’ αυτό έχει και την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού της Γάζας. Αυτό μας αρκεί για να υποστηρίζουμε τη Χαμάς ενάντια στο Ισραήλ. Από κει και πέρα η Χαμάς δεν μπορεί να έχει καμία άλλη υποστήριξη από τον κομμουνισμό. Το ερώτημα είναι συγκεκριμένο για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν: Ένας προλετάριος που αναγνωρίζει στον εαυτό του αυτή την ιδιότητα, ένας κομμουνιστής, ένας αριστερός, ένας αναρχικός, ένας εχθρός της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, τι ακριβώς κάνει στην Παλαιστίνη την ώρα που ο ισραηλινός στρατός μπουκάρει στη Γάζα; Καλεί τους γείτονές του, τους εργάτες, και το λαό της Γάζας σε επαναστατικό ντεφετισμό; Πετάει το όπλο και τρέχει να παραδοθεί στον ισραηλινό στρατό; Φεύγει με βάρκα από τη Γάζα; Λιποταχτεί; Καλεί τους ισραηλίτες σε συναδέλφωση στα χαρακώματα; Υπερασπίζεται τη Γάζα με το καλάζνικοφ, ή το στρέφει ενάντια στους μαχητές της Χαμάς και του Λαϊκού Μετώπου για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης;  Αξίζει να υπερασπιστεί το γκέτο της Γάζας όπως κάποτε οι εβραίοι υπερασπίστηκαν το γκέτο της Βαρσοβίας ή αυτό σημαίνει ότι παραδίδεται στις ορέξεις της παλαιστινιακής άρχουσας τάξης και κατ’ αναλογία στους «τοκογλύφους» αστούς εβραίους της Βαρσοβίας; Εδώ χρειάζονται συγκεκριμένες απαντήσεις.

Εμείς θα πολεμάγαμε ενάντια στην ισραηλινή επέμβαση. Αν μπορούσαμε θα φτιάχναμε μια κόκκινη πολιτοφυλακή, αλλά δεν θα ρίχναμε στους μαχητές της Χαμάς, εκτός κι αν μας έριχναν πρώτοι σε κάποιο ξεκαθάρισμα τύπου ΟΠΛΑ. Όμως ακόμα και τότε, θα συνεχίζαμε να θεωρούμε κύριο εχθρό μας το Ισραήλ καταγγέλλοντας όποιον διασπά το μέτωπο του αγώνα, όπως θα κάναμε και στην Ισπανία του 1936 ενάντια στο Φράνκο ακόμα και αν οι σταλινικοί μας έριχναν πισώπλατα ή μας άφηναν εκτεθειμένους σε μάχες με τους ισπανούς φασίστες. Ξέρουμε ότι οποιαδήποτε κομουνιστική προοπτική περνάει μέσα από τη συντριβή των σιωνιστών ρατσιστών ιμπεριαλιστών στην Παλαιστίνη. Το ξεδίπλωμα των ταξικών ανταγωνισμών που τώρα είναι κρυμμένοι κάτω από το πέπλο της εθνικής καταπίεσης θα βγουν στο φως στο βαθμό που συντρίβεται όχι η Χαμάς αλλά το Ισραήλ. Στο βαθμό που η παλαιστίνιοι αποκτούν τη δική τους πατρίδα στην περιοχή της Παλαιστίνης. Όταν τα 5 εκατομμύρια παλαιστίνιοι πρόσφυγες επιστρέψουν στη γη τους. Από κει περνάει ο δρόμος του ταξικού αγώνα στην Παλαιστίνη και όχι από  τις παντός καιρού εκκλήσεις για ταξική ενότητα με τους δυνάστες ρατσιστές. Ο προλετάριος του Ισραήλ (αν υπάρχει τέτοιος) ή της ιμπεριαλιστικής δύσης θα είναι σε θέση να παλέψει στα σοβαρά ενάντια στον καπιταλισμό μόνο όταν παλέψει ενάντια στον ιμπεριαλισμό της χώρας του. Όταν πάψει να ανακαλύπτει δικαιολογίες για τις φρικαλεότητες που διαπράττει η πολιτισμένη δημοκρατική δύση σε όλο τον πλανήτη. Όταν αντιληφθεί  ότι η βασική πηγή των δημοκρατικών του δικαιωμάτων και ενός ορισμένου επιπέδου ζωής βασίζεται στην υπερεκμετάλλευση του τρίτου κόσμου.  Όταν πάψει να συμπεριφέρεται σαν λευκός εργάτης μέσα και έξω από τη χώρα του.

Προφανώς αυτό δεν θα γίνει από μόνο του, ούτε αρκεί το διεθνιστικό ψαλτήρι. Δυστυχώς ακόμα και οι εργάτες έχουν τους υλικούς τους λόγους για να συνεργάζονται με τα αφεντικά τους ή έστω να τα βρίσκουν που και που. Αυτό δεν σημαίνει ότι σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Όχι, δίνουμε την πιο σκληρή μάχη όχι γενικά ενάντια στον εθνικισμό, αλλά σε αυτόν τον εθνικισμό που έχει τη υλική δύναμη να είναι ιμπεριαλιστικός, σε αυτόν τον εθνικισμό που έχει  πίσω του ισχυρά καπιταλιστικά κεφάλαια έτοιμα να αρπάξουν ότι βρουν μπροστά τους. Ο εθνικισμός που ξεκινάει ενάντια σε μια πραγματική εθνική καταπίεση, από τη ληστεία ενός έθνους από ένα άλλο, δεν είναι ο βασικός εχθρός. Είναι ο εθνικισμός του καταπιεσμένου και όχι του ιμπεριαλιστή. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν εθνικισμός γιατί τέτοιος είναι εκείνος που θέλει να επιβληθεί στα υπόλοιπα έθνη και οι παλαιστίνιοι είτε της Χαμάς είτε της Φατάχ δεν μπορούν να κατηγορηθούν για κάτι τέτοιο. Με τον ίδιο τρόπο που και το ΕΑΜ δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν εθνικιστικό. Ο εθνικιστής διακηρύττει την ανωτερότητά του και αυτό δεν μπορεί παρά να εκφράζει την επιθετικότητα του κεφαλαίου που είναι πίσω του.  Για αυτό και δεν κρατάμε καμία ουδετερότητα σε μια τέτοια πολεμική αναμέτρηση. Αντιμετωπίζουμε τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σαν μέρος της κίνησης για την καταστροφή του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Σαν χτύπημα στην καρδιά της αστικής αντεπανάστασης. Σήμερα αυτό περνάει από την ήττα της αντιτρομοκρατικής υστερίας. Από την ήττα του πολέμου των μητροπόλεων στους φτωχούς όλου του κόσμου.

Η ήττα του ιμπεριαλισμού μπορεί να αφυπνίσει το προλεταριάτο των μητροπόλεων που μέχρι τώρα στέκεται απαθές, αφού του πετάξουν λίγα ψίχουλα από τη λεία της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης. Όμως δεν αρκεί ένα τέτοιο σοκ, όπως δεν έφτασε και όταν γίνεται το ίδιο αντικείμενο μιας ληστείας πέρα από τα συνηθισμένα όπως συμβαίνει στην εποχή του μνημονίου. Η απάθεια με ένα ισχυρό κοινωνικό σοκ μπορεί να μετατραπεί σε επαναστατική ορμή κατά του εσωτερικού εχθρού, πολλές φορές όμως η αγανάκτηση καταλήγει στην αγκαλιά των πλέον σκοταδιστικών αντιλήψεων, απουσία μιας πραγματικά προλεταριακής κομμουνιστικής προοπτικής. Η ήττα της Ρωσίας στον 1^ο παγκόσμιο πόλεμο έφερε τη ρώσικη επανάσταση, ενώ στη Γερμανία τους φασίστες, ύστερα βεβαίως από την ήττα της επανάστασης. Ο κανιβαλισμός, ο ρατσισμός, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων, στο τέλος ο φασισμός, τι άλλο είναι πέρα από μια ύστατη προσπάθεια του ιμπεριαλιστικού έθνους να διεκδικήσει ενωμένο τα κεκτημένα που χάνει από την κρίση, ή από μια απότομη πτώση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Γιατί οι άνεργοι εργάτες στρέφονται στο κυνήγι των ξένων αντί στην επανάσταση;  Πόσο εύκολο είναι να μιλάει κανείς γενικά για την προλεταριακή ενότητα, αλλά να μην καταγγέλλει τον δρώντα ελληνικό ρατσισμό σε όλες τις εκδοχές του. Πόσο εύκολο είναι να κατηγορήσει κανείς τους μετανάστες που μπλέκονται σε εθνικές τους μαφίες αντί να οργανωθούν στα συνδικάτα ή στις συλλογικότητες της αριστεράς ή της αναρχίας; Τους μουσουλμάνους που βγαίνουν στο δρόμο άμα κανείς τους θίξει το κοράνι ενώ αδιαφορούν για τις αντιρατσιστικές πορείες της ελληνικής αριστεράς;

Πολλοί λένε ότι ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό κίνημα μπορεί να σταματήσει τη σφαγή στη Γάζα. Δεν υποτιμάμε την πίεση ενός αντιπολεμικού κινήματος, όμως αυτό δεν φτάνει. Τη Γάζα και κάθε Γάζα πρέπει να τη βλέπουμε όχι σαν αλληλέγγυοι αλλά σαν ένα δικό μας αγώνα. Σαν ένα αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, εναντία στον δικό μας καπιταλισμό. Μόνο τότε θα γίνει συγκεκριμένη η βοήθεια σε αυτό το μέτωπο.  Μια τέτοια στάση από την παγκόσμια αριστερά, τους διεθνιστές κομμουνιστές όλων των ειδών θα άλλαζε τους συσχετισμούς και μέσα στην παλαιστινιακή αντίσταση, με την ηγεμονία της Χαμάς να μην είναι δεδομένη. Οι ξεβράκωτοι της Αραβίας και της μέσης ανατολής θα αποκτούσαν μια εναλλακτική πέρα από τους ισλαμιστές. Να πως θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους διεθνιστές κομμουνιστές της Παλαιστίνης και όχι να τους καλούμε να λιποταχτήσουν την ώρα που η αποκλεισμένη εδώ και χρόνια Γάζα δέχεται σήμερα το τελειωτικό χτύπημα.

Κρίμα που μια τέτοια αυτονόητη στάση γίνεται για ορισμένους ένας άλυτος γρίφος. Κρίμα που άνθρωποι με χρόνια στο κίνημα αδυνατούν να ξεχωρίσουν το σωστό στρατόπεδο. Κρίμα για όσους ξεχνάνε ότι υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι. Κρίμα για αυτούς που έχουν ξεχάσει για πάντα τον ιμπεριαλισμό, καλυπτόμενοι πίσω από έναν χωρίς αρχές εργατισμό, πίσω από έναν οικονομισμό που εξεγείρεται με την εργασιακή ανασφάλεια, αλλά δεν νοιώθει τίποτα πάνω από την ισοπεδωμένη Γάζα, ούτε από εγκλήματα ενάντια στους απόκληρους του πλανήτη.  Και αν δεν τους κάνει η Χαμάς ας προσφέρουν άλλα καλύτερα εργαλεία σε αυτόν τον δίκαιο αγώνα. Μέχρι να τα βρούμε όμως θα υποστηρίζουμε την νίκη της Χαμάς. Γιατί μόνο αυτό υπάρχει αυτή τη στιγμή. Αλλά τι λέμε τώρα. Εδώ μιλάμε για δύο εθνικισμούς που τρώγονται αναμετάξυ τους.

Σημειώσεις

[1] Εθνοκάθαρση, γενοκτονία, λήθη  Ο Ισραηλινός ιστορικός Ilan Pappe για το Σιωνισμό, το Ισραήλ, τη Γάζα

[2] http://engymo.wordpress.com και https://athens.indymedia.org/post/1529288/

[3] Το ίδιο με 2

[4] Πρωτότυπο http://libcom.org/library/no-state-solution-gaza

Sort link: http://wp.me/pryYN-1IB