Το απύθμενο θράσος που εκφράζει ο υδρομεταφορέας έχει την αφετηρία του σ’ ένα μεγάλο έλλειμμα πολιτικής διεργασίας το οποίο διαμορφώνεται κυρίως από δυο συνιστώσες που καταλήγουν σε μια ομόρροπη συνισταμένη. Η πρώτη αφορά σε τοπικούς παράγοντες που συμμαχούν με τον υδρομεταφορέα και έχουν κάθε λόγο και συμφέρον να συμπαρατάσσονται με τη συνωμοσία του νερού. Η δεύτερη συνιστώσα που διαμορφώνει το σκηνικό των εκβιασμών για τον 40χρονο ‘’προσωρινό’’ μονόδρομο της μεταφοράς νερού αλλά και της καθήλωσης του πιο σοβαρού ζητήματος στην Αίγινα για το απόλυτο αγαθό, στη φενάκη του αγωγού, είναι το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα του τοπικού πολιτικού κόσμου: η ανοχή στις κομπίνες και το παρακαλετό σε μηχανισμούς και πρόσωπα. Αυτές οι δυο αξεδιάλυτες συνιστώσες οργανώνονται με βάση την ανυπαρξία πολιτικού χώρου στην Αίγινα και δημόσιου διαλόγου.
Όχι πως αυτά δεν υπάρχουν, κατά περίσταση αλλά και κατ’ ευφημισμόν (σε δημοτικά συμβούλια, σε αρθρογραφία κλπ) αλλά είναι αδύναμα -αφενός λόγω της αδυναμίας των ίδιων των ταγών του τόπου και αφετέρου εκ του προσανατολισμού του στην καλή πρόθεση αυτών- και λειτουργούν ελαχίστως με πνεύμα σύνθεσης. Από κει και το ασυνεχές, ανερμάτιστο και ατελέσφορο της τοπικής πολιτικής σκηνής.
Έτσι, ζώντας το ίδιο το σκηνικό, σε ακόμα πιο χείριστη εκδοχή παρατηρούμε αυτήν την αδυναμία από πλευράς του λαϊκού παράγοντα να συγκροτεί μέτωπα διεκδίκησης ακόμα και για τα πιο αυτονόητα. Αυτό είναι ΤΟ ζήτημα που κρύβεται πίσω από την κουρτίνα κάθε αποικίας. Γι αυτό και οι διαδικτυακές εφαρμογές καφενειακού λόγου πιθανόν να μην συνεγείρουν μια δίκαιη διευθέτηση στα τοπικά ζητήματα, ιδιαιτέρως αν πρόκειται για ένα λόγο που δεν μπορεί να γίνει κοινωνικός χώρος. Για αυτό και θα πάει άκλαυτη η υπόθεση του Νηπιαγωγείου των Αγίων, για αυτό και κάθε έννοια κοινωνικού ελέγχου θα παραμείνει μια υπόθεση κουβεντούλας μικρών κλειστών κύκλων.
Τέλος, η νέα εγκύκλιος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που αφήνει ατιμώρητους τους διαχειριστές των δημοτικών επιχειρήσεων οι οποίοι δημιούργησαν χρέη, μεταβιβάζοντάς τα στο συνολικό χρέος της δημοτικής αρχής, δημιουργεί ένα νέο κύκλο προκαταβολικής αμνήστευσης.
Σ’ αυτό το τοπίο, κάθε μικρή συσσωμάτωση που διεκδικεί για λογαριασμό της κοινωνίας, που συνθέτει το αποδομημένο κοινωνικό ζήτημα, που αποδίδει τη μεγάλη ευθύνη στον μη κυρίαρχο λαό για την αναγέννησή του, και προσάπτει την ενοχή σε αυτούς που αναθέτει τα ζητήματά του, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Είναι σίγουρο ότι αν προκύψουν, κάπου θα συναντηθούν.