Συντάκτης: sxedia

Η σχεδία στ' ανοιχτά της Αίγινας είναι ένα τοπικό ιστολόγιο το οποίο στο μέτρο του δυνατού παρεμβαίνει στα τοπικά δρώμενα είτε αναλύοντας το τοπικό ζήτημα από μια διεξοδική ελευθεριακή κοινοτιστική πλευρά, είτε προτείνει σε συγκεκριμένα ζητήματα, είτε συλλέγει αλήθειες του σήμερα και του χτες που διώκονται. Δεν υποκαθιστά καμιά πραγματική επαφή και ανθρώπινη σχέση, δεν υποκαθιστά κάποιον πολιτικό ή κοινωνικό ιστό. Είναι μια σχεδία ιδεών και καλών προθέσεων. Προς το παρόν συνεργάζεται με το Μαρδικούλο της διπλανής πόρτας και με όποιον ή όποιαν επιθυμεί να έχει μια ελεύθερη, δημόσια φωνή χωρίς υποβολέα. Σχεδία στ' ανοιχτά της Αίγινας Δημοσιεύματα παλιά μπορείτε να βρείτε στο αρχείο της Σχεδίας: http://sxediarchive.wordpress.com/

ΘΕΛΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ; – ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΝ Φ.Α.Π.Ε.Σ.

αναδημοσίευση από την δράση της 

Έγινε σήμερα η παρέμβαση έξω από την εφορία

Με τη συμμετοχή περίπου 20 ατόμων πραγματοποιήθηκε σήμερα παρέμβαση για το νέο φοροληστρικό νομοσχέδιο έξω από την  Εφορία Νάξου.

Η ανταπόκριση των περαστικών ήταν πολύ θετική και με ενδιαφέρον διάβαζαν την προκήρυξη που μοιράζαμε.

Στήθηκε πανώ και από τη μικροφωνική διαβάστηκε το κείμενο που είναι στο παρακάτω δημοσίευμα, ενώ γράφτηκαν και συνθήματα στο κτίριο.

Αναρτήθηκε από στις 5:05 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια: Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση

Ετικέτες 

Τρίτη, 15 Ιανουαρίου 2013

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ 16 ΓΕΝΑΡΗ, 11πμ

«Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΠΙΝΟΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΗ ΤΑΞΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΡΕΨΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΩΝ ΚΟΠΩΝ ΤΗΣ ΚΑΤΩΤΕΡΗΣ ΤΑΞΗΣ» Αύγουστος Στρίντμπεργκ, συγγραφέας
Την ίδια ώρα που ο βασικός μισθός έχει κατρακυλήσει στα 586 ευρώ μικτά για 40 ώρες δουλειά και που το 1/3 του ενεργού εργατικού δυναμικού είναι στην ανεργία, το κράτος ετοιμάζεται να εξαπολύσει ένα νέο φορολογικό τυφώνα ενάντια στα φτωχά και τα εναπομείναντα μεσαία κοινωνικά στρώματα. Η επίθεση στο εισόδημα από την πολιτική και οικονομική εξουσία είναι ζωτική για τον έλεγχο του πληθυσμού. Η δημιουργία του ηλεκτρονικού περιουσιολογίου όπου μπορούν να διασταυρωθούν οι δαπάνες για νερό, τηλέφωνο και ρεύμα εξυπηρετεί ακριβώς τον έλεγχο και την αξιοποίηση των στοιχείων κάθε οικονομικής δραστηριότητας, προκειμένου να επιβάλουν κι άλλους φόρους-χαράτσια.
Η επίθεση των αφεντικών είναι ολοκληρωτική: μαζική ανεργία, εξαθλίωση και άγρια καταστολή για την επιβολή της υποταγής στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, εκτυλίσσεται μια άνευ προηγουμένου ιδεολογική χειραγώγηση από τα μμε και τους άλλους μηχανισμούς προπαγάνδας ενάντια σε αυτούς που αντιστέκονται είτε είναι αυτοί εργάτες, αριστεροί, αναρχικοί-αντιεξουσιαστές, είτε τοπικές κοινωνίες που εξεγείρονται (Χαλκιδική). Παράλληλα, μας πλασάρουν το παραμύθι της ανάκαμψης που μοιάζει με χριστουγεννιάτικη ιστορία ευσεβών πόθων, όταν γύρω σου βλέπεις στρατιές ανέργων, οικογένειες που δεν έχουν να βάλουν πετρέλαιο, παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία…
Οι δυνάστες ξέρουν να φροντίζουν την τάξη τους. Από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τον Κουβέλη μέχρι και τα φασιστικά αποβράσματα της Χρυσής Αυγής, ο καθένας συμβάλλει όσο του αντιστοιχεί ώστε όλοι μαζί να οικοδομήσουν τη σημερινή ζοφερή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Από κοντά κι οι ψηφοφόροι τους που είναι σαν τους σκλάβους που επιχαίρουν για την ελευθερία τους να είναι σκλάβοι.
Το νέο φορολογικό είναι προκλητικό γιατί παρέχει ασυλία στο μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια και τις τράπεζες, ενώ την ίδια ώρα γδέρνει το ήδη κατακρεουργημένο κοινωνικό σώμα. Τι προβλέπει λοιπόν το περίφημο φορολογικό νομοσχέδιο;
Πρώτα από όλα είναι οι αποδείξεις: αφού τις κατάργησαν, τις ξαναέβαλαν στο παιχνίδι. Οι αποδείξεις λοιπόν πρέπει να αντιστοιχούν στο 25% του εισοδήματος (πραγματικό ή τεκμαρτό) και σε περίπτωση που είναι λιγότερες θα επιβάλουν πρόστιμο 22% πάνω στην αξία των αποδείξεων από 10% που ήταν φέτος. Δηλαδή αν δεν έχεις να καταναλώσεις γιατί δεν έχεις δουλειά ή είσαι εγκρατής λόγω μειώσεων κλπ, τότε θα πληρώνεις χαράτσι! Για να μάθεις να αγοράζεις με λεφτά που δεν έχεις…. Η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη μιας και τα οικονομικά επιτελεία βρήκαν έναν τρόπο να φορολογούν όσους δεν έχουν εισοδήματα. Έτσι λοιπόν αν δεν έχεις έσοδα θα φορολογείσαι με βάση τα 3.000 ευρώ, ενώ αν είσαι άτυχος και κληρονόμησες ένα δυαράκι από γονείς και μένεις μέσα, αυτό θεωρείται τεκμήριο και επιβαρύνεται με έξτρα φορολόγηση. Καταργείται επίσης το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ και όλοι αυτοί οι προνομιούχοι που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας θα εισαχθούν σε μια νέα φορολογική κλίμακα. Σύμφωνα μάλιστα με κάποιους υπολογισμούς με τη νέα μέθοδο ληστείας οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι θα πληρώσουν γύρω στα 500 ευρώ παραπάνω φόρους σε σχέση με το 2011.
Καταργείται επίσης το αφορολόγητο όριο για τα προστατευόμενα παιδιά, οι ελαφρύνσεις για τους τόκους στεγαστικών δανείων για πρώτη κατοικία, τα ενοίκια, τα φροντιστήρια, ενώ η απαλλαγή για ιατρικές δαπάνες και νοσήλια θα ισχύει μόνο όταν δεν ξεπερνάει το 5% του δηλωθέντος εισοδήματος.
Οι ατομικές επιχειρήσεις, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα πληρώνουν 26% φόρο από το πρώτο ευρώ σαν να μην έχουν έξοδα, το τέλος επιτηδεύματος θα αυξηθεί από 500 στα 650 ευρώ και ο φόρος στις καταθέσεις από το 10% στο 15%.
Για τους αγρότες, ούτε αυτοί θα μείνουν παραπονεμένοι. Και για αυτούς ισχύει ότι και για τους μισθωτούς όσον αφορά την κατάργηση των φοροελαφρύνσεων. Από το 2014 υποχρεώνονται να κρατούν βιβλία ΕΣΟΔΩΝ-ΕΞΟΔΩΝ, η επιστροφή του ΦΠΑ θα μειωθεί στο 6%  από 11% που είναι σήμερα, θα επιβληθεί νέο χαράτσι για τα χωράφια, ενώ και αυτοί θα φορολογούνται με 13% από το πρώτο ευρώ έσοδο.
Αυξημένους φόρους θα πληρώνουν επίσης με το νέο χρόνο και οι ναυτικοί του εμπορικού στόλου.
Για να δούμε όμως τι θα πληρώσουν και οι πλούσιοι: Οι μεγάλες εταιρείες λοιπόν έχουν ΜΕΙΩΣΗ στον συντελεστή φορολόγησης από 40% στο 32,5%, μείωση στα διανεμημένα και τα αδιανέμητα κέρδη, μείωση στα μερίσματα από 25% στο 10%.
Οι τράπεζες τώρα που έχουν εισπράξει μαζί με την τελευταία δόση του δανείου μόνο 140 δις για την ανακεφαλαιοποίηση, ΘΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ από τη φορολογία για 30 χρόνια!!! Για να ισοσταθμίσουν τις απώλειες από το «κούρεμα»… Εδώ ισχύει αυτό που έλεγε ο Μπρεχτ, ότι πιο εύκολα ληστεύεις ιδρύοντας μια τράπεζα παρά αν απειλείς τον ταμία. Βέβαια για πολλούς που έχασαν από το «κούρεμα» όπως μικρο-ομολογιούχοι δεν υπάρχει καμιά παρόμοια ρύθμιση. Ένα επίσης παράδοξο είναι πώς οι τράπεζες που υποτίθεται ότι έχουν πρόβλημα ρευστότητας εξαγοράζουν άλλους τραπεζικούς ομίλους, όπως η Πειραιώς την Αγροτική. Στην τελευταία αυτή συναλλαγή, όπως και για την συνέχιση της σκανδαλώδους φοροαπαλλαγής των εφοπληστών, τα ναζιστικά κατακάθια της Χρυσής Αυγής συναίνεσαν κανονικότατα μέσα στη Βουλή. Εξάλλου αυτοί είναι ταγμένοι με το μεγάλο κεφάλαιο και τα αφεντικά.
Όλοι αυτοί λοιπόν, όταν μιλάνε για φοροδιαφυγή εννοούν τον μισθωτό, το συνταξιούχο και το μικρομάγαζο. Δίπλα στους επιχειρηματικούς ομίλους, στους πλούσιους που φυγαδεύουν τα λεφτά τους στους φορολογικούς παραδείσους στο εξωτερικό, ευημερεί το μεγάλο λαθρεμπόριο, η μαύρη εργασία και η κάθε είδους λαμογιά. Είναι αυθάδεια και θράσος να μιλάει το κράτος και τα φερέφωνά του για φοροδιαφυγή όταν οι πλούσιοι συνεισφέρουν μόλις στο 3,3% των δημόσιων εσόδων. Όταντα παράβολα των μεταναστών για τα χαρτιά τους είναι περισσότερα από αυτά που καταβάλλουν σαν φόρους οι εφοπληστές. Ή όταν ο τραπεζίτης Βγενόπουλος δηλώνει εισόδημα 18.217,41 ευρώ, ο εφοπληστής-καναλάρχης Αλαφούζος 26.160,40, ο Κόκαλης 26.870,11 και μεγαλοβιομήχανος Μάνεσης 30.714,52 ευρώ!!!
Σε μια εποχή όπου οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν γκρεμοτσακιστεί, όπου οι από πάνω προωθούν την αλληλοφαγία πότε με τους «εγκληματίες» μετανάστες, πότε με τους ανυπάκουους αναρχικούς, με τους «προνομιούχους» δημόσιους υπαλλήλους, με τους «χαραμοφάηδες» αγρότες, ή τώρα με τους «κοινωνικά ανεύθυνους» φοροφυγάδες-μικρομαγαζάτορες, αυτοί συνεχίζουν να αλωνίζουν και να ευημερούν.
Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο έρχεται να διευρύνει τις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες και να βαθύνει τη φτώχεια στους ήδη φτωχούς. Η οργάνωση και η συλλογική άρνηση πληρωμών είναι ο μόνος δρόμος για να μην περάσουν τα σχέδιά τους.
ΘΕΛΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ; – ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΝ Φ.Α.Π.Ε.Σ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ 16 ΓΕΝΑΡΗ, 11ΠΜ
Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου

Μια φωτογραφική αποτύπωση του ναζισμού

(από προώθηση ηλεκτρονικής αλληλογραφίας)

Μια φωτογραφική αποτύπωση του ναζισμού

Ίσως το πιο τρομακτικό απ’ όλα είναι η συμμετοχή των μαζών και των απλών ανθρώπων στη γένεση και αναπαραγωγή του ναζιστικού τερατουργήματος. Αυτό το φαινόμενο είναι, κατά τη γνώμη μου, που πρέπει να βρούμε τη ψυχραιμία να κατανοήσουμε.

..

Μια αποτύπωση του τρόμου

..

Το ότι εβδομηντατόσα χρόνια μετά, πρέπει να εξηγήσεις εξ αρχής τι σημαίνει φασισμός, δεν το λες και μεγάλη πρόοδο. Ένα μίγμα αμορφωσιάς, απόγνωσης και καφρίλας έχει καθηλώσει ένα αδικαιολόγητα ευμεγέθες κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην ευκολία των παράλογων επιχειρημάτων. Των βολικών γενικεύσεων. Των ασυνείδητων επιλογών.
 
Στο κέντρο του Βερολίνου, υπάρχει μία μεγάλη έκταση που μετά το τέλος του πολέμου, παρέμεινε γιαπί. Βλέπεις, σε ετούτο το σημείο υψώνονταν κάποτες τα κτήρια της Γκεστάπο και των Ες Ες. Ακριβώς εδώ βρισκόταν το διοικητικό κέντρο του Χίτλερ και των συνεργατών του. Οι βομβαρδισμοί των συμμάχων ισοπέδωσαν το μέρος, που εν συνεχεία υπάχθηκε στο Δυτικό Βερολίνο και σχεδόν γιαπί παραμένει μέχρι τις μέρες μας.
Σα να μην του έφθαναν οι ήδη βεβαρυμένες ιστορικές του φορτίσεις, μερικά χρόνια αργότερα, πέρασε από δίπλα του και το τείχος, που έχτισαν οι Σοβιετικοί για να περιφράξουν τον παραλογισμό τους. Πίσω από το τείχος, παραμένουν θλιμμένα κάποια από τα κτήρια του ανατολικού ολοκληρωτισμού, σε μία πόλη με πολλαπλές ταυτότητες και σύνθετα ιστορικά συμπλέγματα.
Περπατώντας εντός της έκτασης και κατά μήκος του τείχους (που σε αυτό του το τμήμα, έχει παραμείνει σχεδόν ανέπαφο, ως ιστορικό τεκμήριο μνήμης και αναστοχασμού), συναντάς κάτω από ειδικές μεταλλικές κατασκευές, τα υπόγεια των κυβερνητικών κτηρίων των Ναζί.
Καλωσήρθατε στην “τοπογραφία του τρόμου”. Πιαστείτε όλοι από το χέρι και ας κάνουμε μία σύντομη αναδρομή στην αδυσώπητη και αναπόδραστη αλήθεια της φασιστικής βίας.
Στο μέσον της έκτασης, οι Γερμανοί έχουν φτιάξει πολύ προσφάτως ένα λιτό μουσείο από μέταλλο και γυαλί, για να στεγάσουν το δύσκολο και ενοχικό θέμα του Ναζισμού. Μέσα από μία σειρά φωτογραφικών ντοκουμέντων και σύντομων κειμένων, επιστρέφουν σε μία από τις πλέον καταίσχυντες στιγμές της πανανθρώπινης ιστορίας: την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και την πραγμάτωση της φασιστικής ιδεολογίας.
Όλα ξεκίνησαν μέσα στο χάος και την οικονομική δυσπραγία που επέβαλαν οι δυτικοί στην ηττημένη Γερμανία μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η υψηλή ανεργία, η ανέχεια και η απόγνωση των λαϊκών τάξεων αποτέλεσε το πρόσφορο έδαφος για την ανάδειξη του Χίτλερ και την ευρεία υποστήριξη των επιχειρημάτων του: μειονότητες όπως οι Εβραίοι μάς κατατρώνε τον πλούτο, η ανωτερότητα της φυλής μας αποδεικνύεται από τη λαμπρή ιστορία μας, όλοι οι υπόλοιποι λαοί είναι φυλετικά κατώτεροι και άρα θα πρέπει να παταχθούν, οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και αναποτελεσματικοί, η βία κατά πάντων είναι δικαιολογημένη όταν ενδύεται το μανδύα του εθνικού συμφέροντος, χρησιμοποιούμε τη δημοκρατία για να επιβάλουμε τον ολοκληρωτισμό.
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πρώτα ξεσπάσματα βίας. Κατά των “προφανών” εχθρών του λαού: των ξένων. Στην πάνω φωτογραφία, δεν  κάνει τόσο εντύπωση το πλήθος των όσων συγκεντρώθηκαν για να χαζέψουν το σπάσιμο και την καταστροφή ενός εβραϊκού μαγαζιού. Σου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση, οι χαρούμενες, γελαστές φάτσες των ανθρώπων που γύρισαν να κοιτάξουν το φωτογραφικό φακό, ενόσω εκτυλισσόταν δίπλα τους μία πράξη απροκάλυπτης βίας.
Το ίδιο και στις επόμενες φωτογραφίες. Οι Ναζιστές έχουν καταλάβει την εξουσία και προχωρούν σε εκδιώξεις ή συλλήψεις Εβραίων και κατασχέσεις περιουσιών. Πίσω από το σκοινί, το φιλοθεάμων πλήθος παρακολουθεί και δεν λείπουν τα χαμόγελα.
Ντυμένες με τα καλά τους παλτουδάκια και τα καπέλα τους, οι Εβραίες εγκαταλείπουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, χωρίς να καλογνωρίζουν τι σχέδια έχει στο νοσηρό μυαλό του το νέο καθεστώς, για την περίπτωσή τους. Αστές της εποχής, αξιοπρεπείς στην εμφάνιση και σίγουρα θορυβημένες, έχουν βρεθεί ξαφνικά στο επίκεντρο μίας λαϊκής αρένας που στήθηκε για να τις δει να εξευτελίζονται.
Ηλικιωμένες κυρίες εν σειρά οδηγούνται στο άγνωστο. Εξιλαστήρια θύματα ενός λαού που διψάει για αίμα και αντεκδίκηση.
Οι Ναζί προχωρούν σε παραδειγματικές κατασχέσεις και συστηματικούς εκφοβισμούς. Πρόσεξε και πάλι το πλήθος που παρακολουθεί.
Με τα χαρτιά τους στο χέρι, σε μεγάλες ουρές, περιμένουν να ιδούν τι θα απογίνουν. Βλέπεις στα πρόσωπά τους την κούραση, κάποιο φόβο, ίσως και περιέργεια. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί που θα οδηγήσει το τρενάκι του φασισμού. Ξεκινάει έτσι απλά: από μερικές προσαγωγές, μερικές μικρές νίκες που ικανοποιούν και ανακουφίζουν το λαϊκό αίσθημα. Εν συνεχεία, κλιμακώνει τις δράσεις του, ξεδιπλώνει τα πλοκάμια του και στραγγαλίζει τις ελευθερίες. Στο τέλος, κατατρώγει τα σωθικά όλων όσων έρχονται σε επαφή μαζί του και διασπείρει το μίσος και τον τρόμο. Καταλήγει πάντοτε στην καταστροφή. Έτσι ακριβώς. Και τόσο προβλέψιμα.
Δες προσεκτικά τους ανθρώπους που κάθονται και περιμένουν με την καρτέλα περασμένη στο στήθος τους. Κοίταξέ τους πολύ προσεκτικά. Και ύστερα δες αυτό το παιδί.
Είναι μέρος μίας μεγαλύτερης φωτογραφίας που έχει ως θέμα την εκκένωση μίας συνοικίας Εβραίων. Αλλά έκανα ζουμ. Και στάθηκα στο βλέμμα του και στην ανάταση των χεριών του. Από πίσω το όπλο του γερμανού στρατιώτη και μπροστά το παιδί. Αυτός είναι ο φασισμός και δεν έχει κανείς ούτε ένα ελαφρυντικό.
Έπειτα εστίασα σε αυτό το ειρωνικό χαμόγελο. Του στρατιώτη που παρακολουθεί με προφανή ικανοποίηση, τον εξευτελισμό ενός ανθρώπου.
Το επόμενο στάδιο είναι η διαπόμπευση. Των όσων δεν εκπληρώνουν τα κριτήρια. Όσων δεν ταιριάζουν στο προκρούστειο κρεβάτι του φαντασιακού ιδεότυπου.
Και η περιφορά τους μπροστά από τα αδηφάγο και αποκτηνωμένο πλήθος. Που συγκαλύπτει την ατομική του ευθύνη μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο.
 
Κοίταξα κάτω τα βότσαλα. Ψιλόβρεχε έξω, έχουν αρχίσει και τα κρύα. Υγρές και γκρίζες οι πέτρες δεν αφήνουν να φυτρώσει τίποτα σε ετούτο εδώ το μέρος.
Επέστρεψα στην έκθεση. Χάζεψα μερικές φωτογραφίες με στελέχη της Γκεστάπο να ποζάρουν γελαστά στη γερμανική ύπαιθρο. Διάβασα με προσοχή τις λεζάντες, τα ονόματα, τα κατορθώματα του καθενός. Άλλος κατέκαψε ανθρώπους, άλλος οδήγησε εκατοντάδες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλος συμμετείχε σε δολοφονικές επιθέσεις κατά αμάχων.
Αναρωτήθηκα πώς έφθασαν σε αυτές τις θέσεις όλοι αυτοί. Κάποιος τους ψήφισε  κάποιος τους ανέδειξε, κάποιος παρέλειψε να τους εγκαλέσει όταν άρχιζαν να εκφράζουν δημοσίως τον παραληρηματικό λόγο τους.
Ύστερα μελέτησα την ενότητα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όχι, δεν υπάρχει κάτι που δεν ήξερα ή που δεν φανταζόμουν. Έχω άλλωστε επισκεφθεί το Νταχάου (το σχετικό ποστ, εδώ) και ποτέ δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Εντούτοις, κάθε φορά, τη νιώθω τη γροθιά στο στομάχι.
Ο πατέρας μου που τον έχει ζήσει τον πόλεμο, μου έχει πει ότι κατά τη διάρκεια της κατοχής δεν είχαν ιδέα περί στρατοπέδων συγκέντρωσης. Δεν ήξεραν ούτε που οδηγούνταν όλοι όσοι συλλαμβάνονταν, ούτε βεβαίως γνώριζαν περί των φρικαλέων πειραμάτων, των βασανιστηρίων και των φούρνων. Όταν τελείωσε ο πόλεμος και γύρισαν γεμάτοι αγωνία οι όσοι επέζησαν από το Άουσβιτς και το Νταχάου, τότε μόνο αντιλήφθηκε ο κόσμος το μέγεθος του εγκλήματος. Τη συμφορά που προκάλεσε το μίσος.
Αυτός ο χάρτης δείχνει από που μεταφέρονταν συλληφθέντες προς το Άουσβιτς. Ναι, και από την Ελλάδα. Από τη Θεσσαλονίκη, τη Ρόδο, την Αθήνα, την Κέρκυρα και τα Γιάννενα.
Στην Ελλάδα, αφιερώνεται και μία πολύ ενδιαφέρουσα ενότητα. Που περιλαμβάνει φωτογραφίες από τις θηριωδίες στα ελληνικά χωριά, από την πείνα κατά τη διάρκεια της κατοχής.
Ένας ολόκληρος τοίχος καλύπτεται με καρτέλες των εργαζόμενων στα Ες Ες και τη Γκεστάπο. Πολύχρωμες χαρτονένιες καρτέλες. Θα μπορούσε να είναι και ένα εικαστικό αποτέλεσμα, μία σύνθεση ενός μοντέρνου καλλιτέχνη. Αλλά είναι απλώς τα φαντάσματα που στοιχειώνουν ετούτο εδώ το μέρος.
Δυο-τρία πράγματα θέλω να σου δείξω ακόμη και θα σε αφήσω. Το πρώτο είναι αυτές οι φυσιογνωμίες. Είναι γυναίκες δεσμοφύλακες και νοσοκόμες που υπηρέτησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παρατήρησε τη σκληρότητα και την απανθρωπιά στα βλέμματά τους. Από ένα σημείο και μετά, εάν αφήσεις να σε καταλάβει το μίσος, η όποια ηθική σου υπόσταση ακυρώνεται. Ένα κτήνος γίνεσαι.
Επίσης να σου δείξω αυτή τη φωτογραφία από τις δίκες που ακολούθησαν μετά το τέλος του πολέμου. Οι θαρραλέοι παλικαράδες κρύβουν τώρα τα πρόσωπά τους από το φωτογραφικό φακό.
Και κάτι ακόμα που θα βρεις πολύ ενδιαφέρον. Σε αυτό το πλήθος όλοι χαιρετούν ναζιστικά.
Όλοι εκτός από έναν.
Και ίσως αυτός ο ένας, να σώζει κάπως τα προσχήματα για τους Γερμανούς που δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν συνειδησιακά αυτή τη δυσβάσταχτη ιστορική ενοχή. Άλλοι είναι σε φάση άρνησης, άλλοι σε φάση αδιαφορίας, άλλοι ειλικρινώς ντρέπονται για τους μπαμπάδες ή τους παππούδες τους που συμμετείχαν σε αυτό το έγκλημα.
Για το τέλος, σου άφησα ετούτη τη φωτογραφία. Ένα ζευγάρι σε μία τρυφερή, ανθρώπινη στιγμή. Από πάνω του, τα σημαιάκια με τον αγκυλωτό σταυρό. Θα σου την αφήσω ασχολίαστη.

απλήρωτοι από το Σεπτέμβρη του 2012…

Δικοί μας άνθρωποι, σάρκα από τη σάρκα μας, άνθρωποι του τόπου που τους συναντάμε καθημερινά σαν είλωτες στα πλοία της γραμμής, εργαζόμενοι της εταιρίας sea ways είναι απλήρωτοι από το Σεπτέμβρη του 2012. Την ίδια περίοδο που οι εφοπληστές λαμβάνουν δεκάδες φοροαπαλλαγές και διεκδικούν περισσότερες, υποστηριζόμενοι από την κυβέρνηση του μνημονίου και τη Χρυσή Αυγή, την ίδια περίοδο αρνούνται να καταβάλλουν τους μισθούς των ανθρώπων.

Είναι ζήτημα δικό μας, σε ένα νησί που δεν στερείται, απλά, το αγαθό μιας καθώς πρέπει θαλάσσιας συγκοινωνίας.

μπροστά στο αδιέξοδο

α’

Όσο κι αν τρέχει

ο λαγός, το βόλι τρέχει

γρηγορότερα.

Κανείς λαγός ωστόσο

δεν το πίστεψε ακόμη.

β’

Βόλι που φεύγει

απ’ το όπλο δίχως στόχο

τη βολή του χάνει

αστόχαστα τελειώνει

στην καρδιά του μηδενός.

Αργύρης Χιόνης

ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΧΑΪΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑΝΚΑ, 1997

«Τρέχα πιο γρήγορα, σύντροφε, ο παλιός κόσμος έρχεται στο κατόπι σου»

Γίνεται όλο και πιο φανερό μετά την επίθεση του κράτους προς τον αντιεξουσιαστικό χώρο η στρατηγική της κυβέρνησης κινείται βασικά στο χώρο των εντυπώσεων: από τη μια ως επίδειξη δύναμης και επιβολής κι από την άλλη της προβολής επικινδυνότητας του εσωτερικού εχθρού. Η χωρίς σχέδιο υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο σημαίνει από τη μια ληστρικές επιδρομές στην εργασία-επίπεδο επιβίωσης και από την άλλη καταστολή-περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα τηρουμένων των αναλογιών του ιδιαίτερου εγχώριου κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού παράγοντα. Η επίθεση αυτήν την περίοδο από πλευράς των βασικών οικονομικών και πολιτικών παραγόντων του κοινωνικού συστήματος προς τη πιθανή και διαφαινόμενη ανασύνταξή του από τη σοσιαλδημοκρατίζουσα εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, συναντά την μεταπολιτευτική εμπάθεια του βαθέως ελληνικού κράτους απέναντι στους αντιεξουσιαστές . Βαθέως κράτους, το οποίο ακόμα δημοσίως και με στόχο την εφαρμογή του μνημονίου, εκπροσωπείται στην Αστυνομία, το Στρατό και τις Δικαστικές Αρχές. Η ιστορικά επιβεβαιωμένη κινδυνολογική διάθεση από πλευράς των προαναφερόμενων μηχανισμών προς τον αντιεξουσιαστικό χώρο ταυτίζεται με το βαθμιαίο ως και ραγδαίο πέρασμα, από την αριστερά που παραδόθηκε στον κοινοβουλευτικό εναγκαλισμό και την κουλτούρα της «ησυχίας, τάξης και ασφάλειας», στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Αυτός αποτελεί και το έδαφος, το άθυρμα της σύγκρουσης των δυο πόλων διεκδίκησης της εξουσίας αφού δεν προάγει ούτε πολιτική ούτε οικονομία, παρά μόνο νέα ήθη. Τόσο νέα όσο και ο πυρήνας των καθημερινών αξιών της παλιάς αναφομοίωτης αριστεράς. Πρόκειται ακριβώς για τον μοναδικό ανιδιοτελή κοινωνικό χώρο που από το ‘74 μέχρι και σήμερα, με τις αδιάλλακτες ιδεολογικές του αναφορές και τις αντίστοιχες παρεμβάσεις του, έχει συμβάλλει σ’ ένα πολιτισμό που όσο αφομοιώνεται από τις αμήχανες τακτικές της παραδομένης αριστεράς, τόσο μπορεί να συνεχίζει να παράγει πρακτικές και ιδέες που προκαλούν ρωγμές στο κοινωνικό κίνημα.

Μπροστά σ’ ένα αδιαπέραστο τείχος που διακρίνει αφενός ένα τέτοιο συλλογικό ψυχισμό και αυτοαναφορικότητες που πολλαπλασιάζουν όμως τις δυνατότητες κριτικής, και αφετέρου την πραγματικότητα και την ιστορία, η ευθύνη βαραίνει ακόμα περισσότερο τον κόσμο που βαδίζει μέσα στο κοινωνικό κίνημα. Η απαλλαγή από το αστικό φαντασιακό ως h αποκέντρωση, η ανάκτηση της γνώσης και η συνέχεια της επαναστατικής αφήγησης, μπορούν να δώσουν τις νέες σημασίες ενός αγώνα που ξεπερνάει τα στεγανά των συμβολικών αναμετρήσεων.

Για την ισότητα, την ελευθερία, την δικαιοσύνη

Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

Καθολική φασιστική επιδρομή στα κοινωνικά δικαιώματα

αναδημοσίευση από την εφημερίδα της ΚΟΕ, “Δρόμος”

Καθολική φασιστική επιδρομή στα κοινωνικά δικαιώματα

 

Λίγες μέρες πριν από την επιδρομή στη Βίλα Αμαλίας, ένα κινηματογραφικό συνεργείο από την Φινλανδία, ήρθε στην Ελλάδα για ρεπορτάζ σχετικά με το νεοφασιστικό φαινόμενο, που ανησυχεί τους δημοκρατικούς πολίτες σε όλη την Ευρώπη.

Όταν άρχισαν να παίρνουν πλάνα στον Άγιο Παντελεήμονα, πλησίασε ένας τύπος για να ρωτήσει τι θέλουν και στη συνέχεια προσπάθησε να εκθειάσει τη Χρυσή Αυγή. Σε ένα κοντινό δρόμο, σταμάτησαν ένα μετανάστη αφρικανικής καταγωγής που φάνηκε πρόθυμος να μιλήσει, αλλά η συνέντευξη δεν πραγματοποιήθηκε, γιατί όταν πήγαν στο ραντεβού τους, ένας άλλος τύπος που εμφανίστηκε ως διαχειριστής της πολυκατοικίας δεν τους άφησε να επισκεφτούν το διαμέρισμα του μετανάστη απειλώντας ότι θα φωνάξει την αστυνομία. Οι Φινλανδοί ήξεραν τα δικαιώματά τους, αλλά φοβήθηκαν ότι η επιμονή τους θα έβαζε σε κίνδυνο τον μετανάστη και αποχώρησαν. Πάντως, κατάλαβαν τι καθεστώς επικρατεί στον Άγιο Παντελεήμονα.

Όμως, τους έκανε μεγάλη εντύπωση ότι, λίγα τετράγωνα πιο πέρα, η πλατεία Βικτωρίας είναι ζωντανή. Έστησαν τις κάμερές τους και δούλεψαν ανενόχλητοι. Είδαν μετανάστες να κυκλοφορούν, ξενάκια να παίζουν, γυναίκες με μαντίλες να συζητούν στα παγκάκια, οι καφετέριες είχαν κόσμο και εκατοντάδες άνθρωποι μπαινόβγαιναν στον ηλεκτρικό. Μέχρι αραβική καφετέρια έχει ανοίξει πάνω στην πλατεία, ενώ πολλά μαγαζιά στην Αριστοτέλους και τη Χέιδεν ανήκουν σε ξένους διαφόρων εθνοτήτων. Δηλαδή, καμία σχέση με την εικόνα νεκροταφείου που έχει ο Άγιος Παντελεήμονας από την εποχή που η Χρυσή Αυγή επέβαλε την τρομοκρατία της και δημιούργησε ένα απονεκρωμένο γκέτο. 
Βέβαια, τους εξηγήσαμε ότι αυτή η κατάσταση ομαλότητας διαταράσσεται όταν η αστυνομία στήνει μπλόκα και εξαπολύει πογκρόμ στοχεύοντας αποκλειστικά ανθρώπους που έχουν σκούρο χρώμα, εντελώς ρατσιστικά. Η περιοχή έχει πολλά κλειστά μαγαζιά λόγω κρίσης, αλλά επειδή δεν έχει εμφανιστεί η Χρυσή Αυγή να κάνει τσαμπουκάδες, η πλατεία είναι λειτουργική και εμείς ζούμε χωρίς το φόβο και τρόμο που τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καλλιεργούν σκόπιμα.
Η παρουσία της αντιεξουσιαστικής ομάδας στη Βίλλα Αμαλίας, και της άλλης στη Σκαραμαγκά, συνέβαλε καθοριστικά στη μη επέκταση της εγκληματικής δραστηριότητας της Χρυσής Αυγής από τον Άγιο Παντελεήμονα στην πλατεία Βικτωρίας.
Με βάση αυτή την πραγματικότητα, μπορεί κανείς να συμπεράνει γιατί ο Σαμαράς και ο Δένδιας, με την ανοχή και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, οργάνωσαν την επιδρομή εναντίον της Βίλας Αμαλίας, στη γωνία Χέιδεν και Αχαρνών.

Τεχνητή όξυνση
Αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για ηλίθιους ή εξαιρετικά επικίνδυνους. Νομίζω, όμως, με την εμπειρία των τελευταίων χρόνων, ότι μάλλον είναι και τα δύο σε ένα. Ας δούμε, λοιπόν, γιατί αυτοί οι ηλίθιοι επικίνδυνοι ενεργούν μ’ αυτούς τους τρόπους. 
Η δημιουργία φόβου και τρόμου στους πολίτες έχει γίνει επιστήμη, που εφαρμόζεται συστηματικά από τα μητροπολιτικά κέντρα στην Ευρώπη και κυρίως στην Αμερική, αλλά και σε άλλες χώρες με καθεστώτα συγγενή ή υποτελή στις μητροπόλεις, για να εφαρμόζονται οι πιο σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές.
Το κλίμα φόβου και τρόμου ενισχύει τα συντηρητικά ανακλαστικά της κοινωνίας. Έχει αποδειχτεί ότι οι τρομαγμένοι άνθρωποι χάνουν την κριτική τους ικανότητα, χάνουν τη δυνατότητά τους να αξιολογούν τα γεγονότα, να αποδίδουν ευθύνες και να ενεργούν οι ίδιοι. Έτσι, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος και προφανής αφορμή,δημιουργείται τεχνηέντως το κλίμα φόβου και τρόμου ώστε να συντηρείται η ανασφάλεια των πολιτών και η υποταγή τους στις βουλές της εξουσίας. 
Οι τρομοεπιθέσεις στηρίζουν τη συντελούμενη μαφιοζοποίηση της εξουσίας. Έχουμε μία κυβέρνηση η οποία καταλύει τους θεσμούς και καταργεί τους νόμους, δηλαδή, τους στοιχειώδεις κανόνες της αστικής δημοκρατίας για να μπορέσει να διαιωνίσει την κυριαρχία της ακόμα και στις συνθήκες της απόλυτης καταστροφής που τα συμφέροντα της ολιγαρχίας δημιουργούν.
Αυτή η μαφιοζοποίηση θα είναι η πολιτική που θα βιώνουμε όσο αυτοί παραμένουν στην εξουσία. Από δω και στο εξής, θα παρακολουθούμε πολλές εκφάνσεις αυτής της μαφιοζοποίησης. Πως μία όλο και μικρότερη συμμορία, οι αρχιμαφιόζοι με κοστούμια και γραβάτες, έχοντας από κοντά τους Χρυσαυγίτες με σιδερογροθιές, ρόπαλα και άρβυλα σαν βοηθητικούς κομπάρσους, θα βγαίνουν σαν κύριοι στα κανάλια και θα κυκλοφορούν με λιμουζίνες, σοφέρ και σωματοφύλακες, συγκεντρώνοντας την εξουσία και ενισχύοντας το καθεστώς φόβου και τρόμου προκειμένου να μπορέσουν, όταν ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου θα εξεγερθεί, να το μαντρώσουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η πολιτική του φόβου και τρόμου, που εντείνει τη μαφιοζοποίηση, ταυτόχρονα αφήνει εντελώς ανενόχλητους τους κοινούς κακοποιούς, τους οποίους μάλιστα ενισχύει με την ανοχή της. Είναι χαρακτηρηστική η ευκολία με την οποία δρουν στην πόλη οι λαθρέμποροι χρυσού, οι διακινητές ηρωίνης και κοκαΐνης, οι νταβατζήδες και οι συμμορίες των πορτοφολάδων που ξαφρίζουν τους πολίτες στα βαγόνια του ηλεκτρικού και τα λεωφορεία, με ένα τρόπο που φανερώνει ότι δεν φοβούνται την καταστολή. Κι αυτή η «χαλαρότητα» εντάσσεται στο κλίμα τρομοκρατίας που είναι απαραίτητο για να μπορεί η εξουσία να ασκεί τη ληστρική πολιτική της.

Τι κρύβει η επιδρομή
Ένας λόγος που οδηγεί στις επιδρομές εναντίον των ελεύθερων κοινωνικών και πολιτιστικών χώρων, όπως είναι η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης και η Βίλα Αμαλίας, είναι ότι οι εξουσιαστές δεν θέλουν την αυτενέργεια και αυτοοργάνωση των πολιτών. Θέλουν να μας εμποδίσουν να οργανώσουμε τη ζωή μας με ένα πιο ανθρώπινο τρόπο χωρίς τις δικές τους χυδαίες παρεμβάσεις. Οι καταλήψεις, τα κοινωνικά ιατρεία, οι διάφορες μορφές αλληλεγγύης, οι αγώνες για το περιβάλλον, οι αγώνες κόντρα στα ακριβά διόδια για ημιτελείς και ελαττωματικούς δρόμους και τα παράνομα και άδικα χαράτσια… όλες αυτές οι δράσεις αυτοοργάνωσης ενοχλούν την εξουσία ως εστίες αντίστασης που πρέπει να ξεριζωθούν για να μπορέσει να προχωρήσει απρόσκοπτα η μαφιοζοποίηση των μηχανισμών. Με τη συμβολή, βεβαίως, των αποβλήτων της Αριστεράς που αποτελούν την ομάδα Κουβέλη. 
Επίσης, ένας άλλος κίνδυνος για την εξουσία είναι η συντελούμενη ριζοσπαστικοποίηση των πιτσιρικάδων, που αισθάνονται ότι ο αυταρχισμός δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο να ορίσουν έστω ένα μικρό πλαίσιο ζωής έξω από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της εξουσίας. Μια ριζοσπαστικοποίηση που έχει επεκταθεί στις μικρές πόλεις και έχει ριζώσει, κάτι το οποίο προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με την υπόθαλψη των ακροδεξιών, αφήνοντάς τους να διεισδύουν στα σχολεία για να αποτρέψουν την υγιή πολιτικοποίηση των νέων που θέλουν μια ελεύθερη και διάφανη ζωή.
Με την επιδρομή στη Βίλα Αμαλίας που αποτελεί σήμα κατατεθέν του κινήματος των καταλήψεων, προσπαθούν να ανακόψουν τη δυναμική του αντιεξουσιαστικού χώρου. Παράλληλα, ποντάροντας στη συκοφαντική θεωρία των δύο άκρων, θέλουν να χτυπήσουν πλαγίως την Αριστερά που καταγγέλει κάθε πράξη αυταρχισμού. Ταυτόχρονα, προσπαθούν με αντιπερισπασμό να αποσπάσουν την προσοχή των πολιτών από τα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα που επιβάλλουν, αλλά και από τις αποκαλύψεις για τη συνεχιζόμενη διαφθορά που είναι μέσα στο «είναι» τους. Η απόκρυψη και παραποίηση της λίστας Λαγκάρντ, το περιφερόμενο μπλοκ επιταγών του υπουργείου Τουρισμού, η υπεξαίρεση σχεδόν 100.000.000 ευρώ από τους εμποροβιοτέχνες με το επιβληθέν τέλος αλληλεγγύης, είναι μερικά μόνο από τα σκάνδαλα που σκάνε καθημερινά! Χρειάζονται πολλή λάσπη, πολλή βαβούρα, πολλή θολούρα για να στρέψουν αλλού την προσοχή των θυμάτων τους! 
Πουλώντας κρατικό τσαμπουκά ελπίζουν ότι θα αρπάξουν πελάτες-ψηφοφόρους από τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Και βεβαίως, τροφοδοτούν με «υλικό» τα κανάλια που χρειάζονται όλο και περισσότερη λάσπη για να χτίζουν οι εργολάβοι μέσω των «έγκριτων» δημοσιογράφων τους το οικοδόμημα του τρόμου και της υποταγής.

Άμεση δημοκρατία
Μερικοί θεωρούν ότι η δράση του αντιεξουσιαστικού χώρου έρχεται σε αντίθεση με τη δράση του χώρου της ευρύτερης Αριστεράς. Αυτό είναι ένα ζήτημα που έχει βαθιές ρίζες, αλλά πρέπει να το επανεξετάσουμε με την εμπειρία που έχουμε σήμερα. Να σκεφτούμε ότι στα χρόνια που κατά κάποιον τρόπο η Αριστερά φυτοζωούσε, πολυδιασπασμένη και με την αγωνία μπαίνει-δεν-μπαίνει ο ΣΥΝ στη Βουλή, με εσωτερική φαγωμάρα και εξωτερική αναποτελεσματικότητα, αναπτύχθηκε δυναμικά ο αντιεξουσιαστικός χώρος. Και αναπτύχθηκε με καινούριες ιδέες, τολμηρές πρωτοβουλίες, μαχητικότητα και αξιοσημείωτη απήχηση στο πιο ενεργό κομμάτι της νεολαίας. Παρακολουθώντας τις διαδηλώσεις, βλέπεις πόσο δυναμικά και συμπαγή είναι τα μπλοκ του αντιεξουσιαστικού χώρου και πόσο μεγαλύτερα και νεανικότερα από τα μπλοκ κάθε άλλου φορέα της Αριστεράς. 
Ένα σωρό ιδέες και δράσεις που σήμερα υιοθετούνται από την Αριστερά, προέρχονται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Η ιδέα της άμεσης δημοκρατίας, που αναφέρεται όλο και πιο συχνά και λειτουργεί έστω στα σπάργανα εδώ κι εκεί, αποτελεί πλέον ζητούμενο και όρο για την επαναστατική δημοκρατική συγκρότηση της Αριστεράς. Η εθελοντική συμμετοχή και οργάνωση από τα κάτω αναπτύχθηκε από τον αντιεξουσιαστικό χώρο πανελλαδικά. Αυτοί πρωτοδημιούργησαν, και μάλιστα χωρίς λεφτά, δεκάδες στέκια στην Ελλάδα, από τη Στρούγγα στη Νέα Φιλαδέλφεια ως την Κοκκινοσκουφίτσα στο Αγρίνιο. Αυτοί ξεκίνησαν το εναλλακτικό εμπόριο, για τους σπόρους, τα παζάρια και τις δράσεις αλληλεγγύης, πολύ πριν από την κρίση και πριν αφυπνιστεί η Αριστερά. Αυτοί δημιούργησαν πολιτιστικά κέντρα με θεατρικές ομάδες, φροντιστήρια, βιβλιοθήκες κ.λπ.. Στο Νοσότρος, στα Εξάρχεια, πάνω από 50 παιδιά μαθαίνουν να παίζουν όργανα, εντελώς δωρεάν! Στο Βοτανικό Κήπο, στην Πετρούπολη, καλλιεργούν βιολογικά προϊόντα, φέρνουν είδη διατροφής απ’ όλη την Ελλάδα, κάνουν μαθήματα, εκδηλώσεις κ.λπ. Στη Βίλα Αμαλίας, εγκατέστησαν και λειτούργησαν στούντιο και τυπογραφείο. Στη Λαμπηδόνα, το εγχείρημα αποτελεί μια πιο εξελιγμένη μορφή συνεργασίας και πράξης, γιατί στο βασικό πυρήνα συμμετείχαν από την αρχή αντιεξουσιαστές, συριζαίοι, εξωκοινοβουλευτικοί και ανένταχτοι σε αρμονική συνύπαρξη και με εξωστρέφεια. Η Λαμπηδόνα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για το πώς μπορεί να πετύχει ένα τέτοιο εγχείρημα και να αποτελέσει παράδειγμα για όλους, για το πώς μπορούμε να δρούμε συλλογικά, αποτελεσματικά, όμορφα και πολιτισμένα. Κάτι που αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στη βαρβαρότητα που υφιστάμεθα είτε ανήκουμε στον αντιεξουσιαστικό χώρο είτε στην ευρύτερη Αριστερά είτε είμαστε απλοί πολίτες αυτής της πολύ δυστυχισμένης πια χώρας.

Αλήθειες και ουτοπίες
Μερικοί φίλοι θέτουν ζητήματα σχετικά με το δισταγμό που έχουμε εμείς της Αριστεράς απέναντι στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Αλλά αυτή η επιφύλαξη ή αντίθεση είναι αμφίδρομη και δεν έχει να κάνει μόνο με πολιτικοϊδεολογικές διαφορές. Η Αριστερά είναι αλλιώς δομημένη. Για παράδειγμα, οργανωτικά, λειτουργεί πιο επαγγελματικά. Αυτό δεν εκφράζει όλους τους ανθρώπους που θέλουν να δράσουν πολιτικά, πολιτισμικά, κοινωνικά. Στον αντιεξουσιαστικό χώρο, η επαγγελματική συμμετοχή στο κίνημα είναι αδιανόητη. Μόνο δίνεις, ποτέ δεν παίρνεις! Και πρέπει να ομολογήσω ότι ενώ έχω βαθιά πίστη στην Αριστερά, σ’ αυτό το ζήτημα, συμφωνώ με τους αντιεξουσιαστές. Γιατί, από τότε που μπλεχτήκαμε με το αριστερό κίνημα, από τα φοιτητικά μας χρόνια στην περίοδο της δικτατορίας, η σκέψη όλων μας ήταν πώς θα δώσουμε, ποτέ πώς θα πάρουμε. Η Λίνα, η Λυδία, ο Γιώργος, η Ειρήνη, αμέτρητα παιδιά, νέοι άνθρωποι από όχι εύπορες οικογένειες, πούλησαν ακόμα και τα δαχτυλίδια της γιαγιάς τους, για να βγαίνει η εφημερίδα, να τυπώνουμε αφίσες ή να πληρώνουμε τα νοίκια των γραφείων μας.
Και οι πιο φτωχοί άνθρωποι που δούλευαν οκτάωρα στην κλωστοϋφαντουργία, έπαιρναν κουπόνια ενίσχυσης κόβοντας κάτι από το τραπέζι τους. Σαν την κυρία Άννα, εργάτρια στο εργοστάσιο του Δημητριάδη, στην Αχαρνών, που έμενε μόνη της σε ένα διαμερισματάκι, και αγόραζε κάθε βδομάδα την εφημερίδα χωρίς καλά καλά να μπορεί να τη διαβάσει, για να μας ενισχύσει… Αυτή είναι η καλύτερη παράδοση της Αριστεράς και όχι η Δαμανάκη που από πρόεδρος του ΣΥΝ κατέληξε σε μεγαλόμισθο υπάλληλο στις Βρυξέλλες ή ο Ανδρουλάκης ισόβιος βουλευτής της διαπλοκής…
Και σ’ αυτή την παράδοση, να το παραδεχτούμε, είναι τα παιδιά του αντιεξουσιαστικού χώρου. Μια παράδοση που πολλοί αριστεροί έχουν εγκαταλείψει, έχοντας γίνει, όπως λένε οι ίδιοι, πιο ρεαλιστές, πιο σύγχρονοι, με μισθούς για την αριστεροσύνη τους… Τα παιδιά του αντιεξουσιαστικού χώρου μοιάζουν με τα καλύτερα παιδιά της δικής μας Αριστεράς, της πιο ανιδιοτελούς. Μπορεί η ιδεολογία τους να μοιάζει πιο ουτοπική, αλλά η πραγματική απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση και την καταπίεση των ισχυρών και προνομιούχων δεν έμοιαζε πάντα ουτοπική; Τι έκανε την ουτοπία γεγονός; Η επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία! Αλλά κι αυτή σπαταλήθηκε και η απελευθέρωση εξορίστηκε ξανά στη σφαίρα της ουτοπίας από τους ίδιους τους αριστερούς που μεταλλάχθηκαν σε γραφειοκράτες και πρόδωσαν την ιδέα, το όραμα, το λαό, την ελευθερία. 
Λοιπόν, ας μην πετάμε εύκολα πέτρες στους αντιεξουσιαστές… Τα δικά τους ελαττώματα δεν είναι περισσότερα από τα δικά μας. Κι αν έχουμε διάθεση να διασώσουμε τις ιδέες μας και να πλησιάσουμε τους στόχους μας, ας κοιτάξουμε να διορθώσουμε τα δικά μας κακά κείμενα, γιατί απ’ αυτά κινδυνεύει το όραμά μας και όχι από τα άδεια μπουκάλια μπίρας. Εμείς, για να μην ξεχνιόμαστε, μέχρι χτες, αποκαλούσαμε συντρόφους τον Κουβέλη, τον Ψαριανό και τον Μαργαρίτη, τους πιο μνημονιακούς κι από τον Παπακωνσταντίνου ή τον Στουρνάρα. Γι’ αυτό, όταν κάνουμε κριτική στους αντιεξουσιαστές, πρώτα να σκεφτόμαστε τα του οίκου μας και μετά να κρίνουμε τους άλλους.
Βέβαια, δεν είναι όλες οι αντιεξουσιαστικές ομάδες ίδιες, αλλά μήπως είναι οι αριστερές; Και για τις ομάδες που όχι μόνο διαφέρουν από τις δικές μας αντιλήψεις, αλλά με τη δράση τους ηθελημένα ή άθελα υπονομεύουν τις προσπάθειες των εργαζομένων να αντιμετωπίσουν τη βαρβαρότητα του συστήματος, όπως οι ομάδες που επιλέγουν εκτός τόπου και χρόνου την ένοπλη πάλη, ή και ομάδες έξαλλων νέων που απλώς βρίσκουν στέγη στον αντιεξουσιαστικό χώρο για να προκαλούν μπάχαλο, μπορούμε χωρίς ενδοιασμό να διαχωρίζουμε τη θέση μας, να τις αποδοκιμάζουμε και να τις καταγγέλουμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα που μας σπρώχνει η καθεστηκυία τάξη να δημιουργούμε μεγαλύτερα ρήγματα στο χώρο των ανθρώπων που κατά βάθος και κατά πλάτος αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό.
Όταν ένας αντιεξουσιαστής εκτρέπεται, και γίνεται, ας πούμε, αντάρτης πόλεων, κινδυνεύει να σκοτωθεί ή να κλειστεί στη φυλακή για πολλά χρόνια. Όταν ένας αριστερός εκτρέπεται, και γίνεται, ας πούμε ρεφορμιστής, κινδυνεύει να γίνει βουλευτής και υπουργός, με καλό μισθό, προνόμια και σοφέρ.

Στέλιος Ελληνιάδης

Παράπονο

ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ “ΠΑΡΑΠΟΝΟ” ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΑΣ ΠΕΡΣΑΚΗ

ΑΠΟ ΤΙΣ “ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΕΣΤΙΑ”, 1959

Η ΑΙΓΙΝΑ μια μέρα πριν είχε πάρει ένα γερό λούσιμο από δυνατή βροχή κι απόψε είτανε ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα. Όταν χάθηκε πια εντελώς ο ήλιος, παρουσιάστηκαν στον ουρανό κάτι χρώματα τριανταφυλλένια, απαλά, αχνά, που αντανακλούσαν στη θάλασσα.

Κοιτάζοντας ολόγυρα, προχωρούσα από τον Τεπέ, πηγαίνοντας προς την πόλη. Πέρασα κι απ’ τον ζωογονημένο καταπράσινο κήπο με τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά που μοσκομύριζαν.

Σε λίγο έφτασα στα πρώτα σπιτάκια της παραλίας, σαν είδα σ’ ένα απ’ αυτά, στο πεζούλι σύρριζα στον τοίχο, να κάθεται ο μπαρμπα-Γιώργος. Μου προξένησε το αντίθετο συναίσθημα απ’ όση ευδαιμονία αισθανόμουν λίγη ώρα πριν ατενίζοντας τη φύση. Καθόταν στο πεζούλι και κοίταζε τη θάλασσα, φαίνεται, κι αυτός. Τι να κοιτάξει πια; Είτανε ράκος από τα χρόνια και κάτι γεροντικές αρρώστιες. Το πρόσωπό του ωχρό, με αναφουσουλιασμένο δέρμα, σου θύμιζε κάπως μελαγχολικά το πέρασμα του χρόνου. Είχε το ‘να του χέρι ακουμπισμένο σε μια καινούργια άβαφη μαγκούρα από ξύλο ελιάς, και τα’ άλλο χέρι, όχι βαλμένο, αλλά άψυχο σαν πεταμένο απάνω στο γόνατο.

Περνούσα μάκρη στην ακροθαλασσιά για να μη μ’ αναγνωρίσει, όταν ακούω τη βαθειά φωνή του να μου λέει:

-Καλησπέρα κυρά!

Σταμάτησα αμέσως.

-Μπα! Τι γίνεσαι μπαρμπα-Γιώργο; και πήγακοντά. Είχα μέρας να σε ιδώ, του είπα.

-Όχι μέρες, μήνες να λες! με διόρθωσε. Είμουνα χάμω, είχα το πόδι μου (είχε πάθει συμφόρηση) και σήμερα, ύστερ’ από χίλια παρακάλια, είπα στις γυναίκες και μ’ ακουμπήσανε εδώ, να πάρω λίγο τα’ αγέρι μου. Αντί –είπε σε λίγο- να με πάνε στο κρεββάτι ας με βάλουνε, ντε, σε μια βάρκα! Ας με βάλουνε σε μια μικρή βαρκούλα, κι ας μ’ αμολήσουνε μ’ αυτή!

-Ωραία βραδιά! είπα για να του κόψω το παράπονο.

-Ωραία κι ωραία! Κ’ εγώ στο πεζούλι τόση ώρα αυτό συλλογιέμαι.

Κούναγε το κεφάλι, ύστερα με κοίταξε ίσα στα μάτια, για να μην του ξεφύγει η εντύπωση που θα μου προξενούσε από αυτό που θα μούλεγε.

-Μου πουλήσανε τη βάρκα! είπε στο τέλος.

-Μα μπορείς πια να τραβάς κουπί;

Έκανε αμέσως ν’ ανασηκωθεί αλλ’ άσκοπα.

-Δεν μπορώ πια! το παραδέχτηκε.

Με κοίταζε ακόμα με τα δυο διαφορετικά μάτια του, το ‘να κατακόκκινο σα χυμένο αίμα και τ’ άλλο σβησμένο, βασιλεμένο, όταν ήρθαν οι γυναίκες, γιατί νύχτωνε, να τον μπάσουν μέσα. Οι δυο γυναίκες τον πιάσανε απ΄ τις μασχάλες, να τον σηκώσουν μετρώντας ως το τρία.

-Ένα…, δυο…, τρία, όπα!

Τον σήκωσαν, όμως είτανε αλύγιστος, ξυλένιος κι όχι μονάχα τα’ αριστερό, αλλά και το δεξί ποδάρι τόσερνε.

Όταν τον έστησαν ορθό, παραπονέθηκε:

-Όταν κόσμος είναι μυστήριος! Αντί να με πάνε μέσα και να ρίξουν στο κρεββάτι ένα ψοφίμι, όπως  κατάντησα, τους το λέω, να με βάλουνε σε μια βάρκα κι ας μ’ αφήσουνε! Θα με κουμαντάρουν εμένα σε μια βάρκα κι ας μ’ αφήσουνε! Θα με κουμαντάρουν εμένα ύστερα οι ανέμοι…

Τον πέρασαν απ’ την ανοιχτή αυλόπορτα. Μακρυά στο βάθος της αυλής φαινόντουσαν δυο καμαράκια, το σπίτι του. Τον προχώρησαν λίγα βήματα κ’ ύστερα κοντοστάθηκαν, όπως οι παπάδες σαν να γίνεται λιτανεία και σταματάνε καταμεσίς του δρόμου να κάνουν δέηση.

-Σ’ αφήνω γεια! μου φώναξε. Πάει, πάει για μένα ο απάνω κόσμος! Γεια για πάντα! Σαν ξανάρθεις απ’ την Αθήνα, δεν θα με ιδείς στην πόρτα!

Γύρισαν το κεφάλι τους οι γυναίκες προς εμένα. Είχαν συγκινηθεί και με κοίταζαν.

Προχώρησαν δυο πατημασιές μόνο. Σταμάτησαν πάλι.

-Θυμάμαι, κυρά, σαν πρωτόρθες στην Αίγινα, που πέρναγες από δω και στεκόσουν να κάνεις γούστο το γλάρο που είχα ημερώσει. Θάμαζε ο κόσμος, σαν τον έβλεπε να μπαινοβγαίνει όλη την ώρα από τη θάλασσα μέσα στο σπίτι. Αφτέρουγο κι ολομόναχο τον είχα βρει σε μια σπηλιά της θάλασσας, στο ξερονήσι την «Κυρά». Έρημη ζωή, πώς πέρασες; Έρημα χρόνια!…

Νύχτωσε πια και τον έσυραν κάπως βιαστικά για τα καμαράκια που βρισκόντουσαν στην άκρη της αυλής, στο βάθος.

Οι Αιγινήτες μαθητές του Κεντρικού Σχολείου (5)

Αναστάσιος Αργυρού Λαρισσινός, ετών 14 ο πατήρ του έμπορος, παροικών εις Αίγιναν έμαθεν τα Κοινά γράμματα εις Λάρισσαν ηκολούθησε Ελληνικά εις Αίγιναν μήνας δέκα ήλθεν εις το Κεντρικόν Σχολέιον την 18 Φεβρ. του 1830 και κατετάχθη εις την νΔ’  τάξιν υπ’ αρ. 612

Ιδιόχειρον του Αν Αργυρού:

Όστις δεν θέλει να πτωχεύση δεν πρέπει να πορίπτη ουδέ τα μικρότατα

Αναστάσιος Αργυρού λαρισυνός

Α201    Ε(378δ)   ΒΠ7

Οι Αιγινήτες μαθητές του Κεντρικού Σχολείου (4)

Δημήτριος Αργύρης από Ψαρά ετών 14 πατρός ορφανός η μήτηρ του Δέσποινού, πάροικος εις Αίγιναν φροντίζει δι’ αυτόν. Τα Κοινά τα έμαθεν εις το Αλληλοδιδακτικόν της Τήνου τα Ελληνικά ήρχισεν εις τινα Ξενοφωντιάδην και την 1 Μαρτίου 1830 κατετάχθη εις την Γ’  τάξιν του κεντρ. Σχολείου.

Ιδιόχειρον αυτού:

Χορτάσματα και ράβδος και φορτία όνω άρτος και παιδεία και έργον εικέτι.

Δημήτριος Νικολάου Αργύρη

Α130    Ε239

«Οι μαθητές του Κεντρικού Σχολείου» (1830-1834), Γιάννης Κοκκώνας, Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας-Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, εκδόσεις Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών ΕΙΕ, Αθήνα 1997

4 ειδήσεις για το αιγινήτικο καλοκαίρι και μια γελοιογραφία (1947)

Ο κύριος Μπουρνιάς ήρθε το καλοκαίρι και υπεσχέθη πολλά για το νησί μας ενώ παράλληλα η Αίγινα «εσώθη» από τις δυο γεωτρήσεις που άνοιξαν καθώς και από την πληθώρα υποδομών για την σωστή τους λειτουργία. Να μην ξεχνάμε καλοκαίρι είναι  και έρχονται οι τουρίστες. Όλα αυτά στη σελίδα 15, διότι, τα χαλάει λίγο το γεγονός στη σελίδα 19 για τις διακοπές παροχής ύδατος. Ευτυχώς η γελοιογραφία στη σελίδα 20 που καταγράφει νέα ήθη, σώζει την κατάσταση. Ο τουρισμός, μεγάλη προσδοκία της εποχής για λίγους, που κυοφορεί το καινούριο για τους πολλούς. Καινούριο που θα αλλάζει, διαρκώς, το μικρό μας σύμπαν…

ΑΠΟ ΤΟΝ “ΚΗΡΥΚΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ”, ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 6, ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1947

Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΤΟΥ κ. ΜΠΟΥΡΝΙΑ

Περί τα μέσα του τρέχοντος μηνός επεσκέφθη την νήσον μας ο Γενικός Γραμματεύς του υπουργείου Εσωτερικών κ. Μπουρνιάς. Δεν εγνωρίζομεν ποία ζητήματα της νήσου ετέθησαν υπόψη του προς λύσιν. Καθ’ ημάς τοιαύτα είναι 1)η ολοκλήρωσις του Γυμνασίου 2)ο δρόμος Χαλασμένης-Σουβάλας 3)η επισκευή και δια θρανίων πλουτισμός των σχολείων του νησιού 4)ο καθαρισμός του λιμένος ώστε να αρχίση η δια ατμοπλοίων συγκοινωνία και όσα άλλα έθεσαν υπ’ όψιν του κ. Γενικού οι αρμόδιοι…

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΥΔΡΕΥΣΕΩΣ

Αι εργασίαι της γεωτρύσεως δια την ανεύρεσιν ύδατος ετελέιωσαν με πλήρη επιτυχίαν. Το ευρεθέν εις βάθος 137 μέτρων πόσιμον ύδωρ υπολογίζεται εις 7 κυβικά την ώραν και η εξέτασις παρά του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας απέδειξεν ότι είναι πολύ καλλιτέρας ποιότητας από το νυν καταναλισκόμενον. Πιστεύουν οι αρμόδιοι ότι το νερό αυτό θα είναι σταθερό. Εάν πράγματι είναι η Αίγινα εσώθη λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι ενώ το νερό που έχει σήμερα είναι 30 κυβικά το 24ωρο, το αρτεσιανόν αυτό αποδίσει 7-10 κυβικά την ώρα δηλ. περί τα 200 κυβικά το 24ωρον.

Το γεωτρύπανον μετεφέρθη εις άλλην θέσιν 500 μέτρα νοτίως της προηγουμένης και ήρχισαν αι εργασίαι δια δευτέραν γεώτρυσιν.

Πληροφορούμεθα ότι εχορηγήθησαν εις τον Δήμον παρά της Ελληνικής Περιθάλψεως δυο υδραντλίαι και μια μηχανή χλωριώσεως του ύδατος αι οποίαι θα χρησιμοποιηθούν δια την άντλησιν και χλωρίωσιν του ευρεθέντος ύδατος.

ΜΙΚΡΑ ΝΕΑ

-Μόλις ετελείωσαν αι εξετάσεις των σχολέιων, ήρχισαν οι παραθερισταί ερχόμενοι εις την Αίγιναν. Και έρχονται ευτυχώς αρκετοί.

-Κατόπιν διαταγής της υπ’ αριθμ. 60.482)1947 διαταγής του Υπουργείου Εσωτερικών διωρίσθησαν Δημοτικοί Σύμβουλοι οι: 1)Ιωάννης Λαβούτας 2)Στυλιανός Κουκούλης 3)Παναγιώτης Στάθης 4)Ιωάννης Σπαρής και 5)Αντώνιος Λυκούρης εις αντικατάστασιν των απολυθέντων 1)Μάνθου Ηλία 2)Νικολάου Κουκούλη 3)Γεωργίου Μούρτζινου 4)Δημητρίου Κατσιμίγκου και 5)Γεωργίου Λεούση.

Η παροχή ύδατος

Η παροχή ύδατος εις την πόλιν δις της εβδομάδος διεκόπη. Και μόνον μια φοράν την εβδομάδα (έκαστον Σάββατο) θα δίδετε. Το γεγονός αυτό πρέπει να επισπεύσει τα ενέργειας των αρμοδίων δια το ζήτημα της Υδρεύσεως της νήσου μας.

ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Έτσι τιτλοφορείται η γελοιογραφία του «άθανς»: Παραλία. Η χυμώδης ξανθιά με το φτιαγμένο της εποχής μαλλί, κυκλοφορεί με ολόσωμο μαγιό, όχι πολύ διαφορετικό από τα σημερινά. Ο λουόμενος αρσενικός έχει πέσει κάτω κεραυνοβολημένος με τα γνωστά αστράκια των κόμικς. Από κάτω ο τοπικός γελοιογράφος, γράφει: Ηλίασις

ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ (ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ ΤΟΥ 1947)

ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ

ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

Δυο παραθερίστριες

(μεγάλες φεμινίστριες)

Αφού έπιναν σα ναύτες

(δίχως να ‘ναι κι από δαύτες).

Εμορφώσανε τη γνώμη,

πως μπορούσανε ακόμη,

μπάρκουλο να κουμαντάρουν

στον καιρό να κοντραστάρουν.

Ανοιχτήκανε στα πρίμα

κι ως τις βάρησε το κύμα

εξερνούσανε σα γάτες

κ’ ας το πίνανε σα ναύτες.

ΠΑΝΑΓΗΣ Σ. ΜΠΗΤΡΟΣ

«ΚΥΡΗΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ» ΤΕΥΧΟΣ 5, ΙΟΥΝΙΟΣ 1947, ΣΕΛΙΔΑ 23

Είναι φανερό ότι η εισβολή της γυναίκας στα εγκόσμια δημόσια είναι όλο και πιο διακριτή. Γι αυτό και η υπερβολή της σκωπτικής διάθεσης του στιχουργού, που μιλάει για γυναίκες όχι της Αίγινας αλλά για παραθερίστριες που δεν κατέχουν το πιόμα. Ο φεμινισμός είναι μια άλλη υπόθεση εργασίας βέβαια και δεν εξαντλείται σ’ ένα σχόλιο, διακρίνεται από την πορνεία αλλά ταυτίζεται με το αστικό περιβάλλον που ενσωματώνει μικρούς κοινωνικούς …εξισωτισμούς που ακόμα το νησί δεν δύναται. Γι αυτό και η ολίγον φεμινίστρια-παραθερίστρια αποτελεί και πιο εύκολο στόχο. Στην ίδια σελίδα του «Κήρυκα» υπάρχει γελοιογραφία με ξανθιά τουρίστρια στην προκυμαία, γυρισμένη προς τη θάλασσα, της οποίας ανασηκώνεται ελαφρώς το φουστάνι από το αεράκι που φυσάει. Δυο καρικατούρες ναυτικών (φορούν κούκο ή τραγιάσκα;) λίγο πιο πέρα από αυτήν, με μουτζουρωμένες μύτες (μεθύστακες;)και ελαφριές ρυτίδες (μεγαλούτσικοι σε ηλικία;) σχολιάζουν: Ανέκαθεν φίλε μου ο μπάτης, ήταν ευεργετικός για …τους ναυτικούς.

Για να μην το ξεχειλώσει, όμως, εντελώς ο «Κήρυκας» και να κρατήσει και ολίγον τα προσχήματα στην ίδια σελίδα έχει και ένα 5στροφο στιχούργημα της ΤΑΡΣΙΑΣ Ι. ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ για το εκκλησάκι του Αϊ-Νικόλα με τίτλο «ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ».

Κώστας Παπαϊωάννου: Ο φιλόσοφος της σύνθεσης

αναδημοσίευση από το Νέο Λόγιο Ερμή

Κώστας Παπαϊωάννου: Ο φιλόσοφος της σύνθεσης

PAPAJOHANNOU1

———————————————-

Wed, 01/02/2013 – 13:47 | by admin

Βασική επιδίωξη του Κώστα Παπαϊωάννου σε όλη του τη ζωή υπήρξε η μεγάλη «σύνθεση», ανάμεσα στην αρχαιοελληνική, τραγική σύλληψη του κόσμου, και την εσχατολογική οπτική, που χαρακτηρίζει την ιουδαιοχριστιανική και την εγελο-μαρξιστική παράδοση. Στην σκέψη του, η τραγική σύλληψη δεν νοείται ως υποταγή στην κυκλικότητα και τη μοίρα, αλλά μπολιάζεται από το όραμα και την αναζήτηση μιας τελείωσης, η οποία όμως δεν νοείται ως τέλος ή «ολοκλήρωση» της ιστορίας ή της «προϊστορίας», σύμφωνα με την εγελειανή ή την μαρξική οπτική αντίστοιχα.

Ο Παπαϊωάννου ίσως επιζητεί το αδύνατο, μια μη μεσσιανική οραματικότητα, όπου η αποδοχή της «προόδου» δεν μεταβάλλεται σε γραμμικότητα και τελεολογία, αλλά στη βασανισμένη και βασανιστική πορεία μιας ανθρώπινης περιπέτειας, με επιστροφές, ανατροπές, ανακυκλώσεις, με την Φύση να παραμονεύει αγέρωχη, ικανή να συντρίψει δια μιας την ανθρώπινη ύβρη. Κι’ αυτή η αδιάκοπη, αγωνιώδης κάποτε, αναζήτηση αυτής της μεγάλης σύνθεσης θα σφραγίσει το έργο του και θα αποτελέσει την πηγή τόσο της μεγαλοσύνης του, όσο και των όποιων ταλαντώσεων της σκέψης και της διαδρομής του. Διότι η αποδοχή της τραγικότητας της ύπαρξης μπορεί να μεταβληθεί σε υποταγή στο fatum, στο μοιραίο, στην υποταγή στην τάξη του κόσμου. Κάτι τέτοιο,  ως ένα βαθμό, θα συμβεί στα τελευταία χρόνια της ζωής του, όταν η φιλοσοφία του θα βάφει «με γκρίζο πάνω στο γκρίζο», όπως συνέβη με τον ώριμο Χέγκελ, και θα μεταβληθεί σε εργαλείο μιας ριζικής απομυθοποίησης, εγκαταλείποντας κάθε σωτήριο επαναστατικό «μύθο». Αντίθετα, ιδιαίτερα στα νεανικά του έργα και κατεξοχήν στην αδημοσίευτη όσο ζούσε μελέτη του «Μάζα και Ιστορία», θα υποστηρίζει με θέρμη την αναγκαιότητα του επαναστατικού μύθου και τον καθαρτήριο ρόλο της επαναστατημένης μάζας.
Η ίδια αυτή συνθετική «αμφισημία» θα σφραγίσει το έργο του στις πιο ευτυχείς απόπειρές του. Ο Παπαϊωάννου θα μείνει πάντα ο εραστής της μαρξιστικής σκέψης την ίδια στιγμή που θα επικρίνει το μεσσιανισμό της – κατεξοχήν εκείνον των απογόνων. Θα απορρίπτει την γραμμικότητα του διαφωτισμού και την λογική της κατάκτησης-βρώσης του κόσμου (να γίνει ο άνθρωπος κύριος και κάτοχος της φύσης), λογική στην οποία θα αντιπαραθέτει την αρχαιοελληνική αντίληψη μιας ατάραχης φύσης. Θα καταγγέλλει την ύβρη της «ανθρωποποίησης» της φύσης που θα φτάσει στο απόγειό της με την βουλησιαρχική ύβρι του Μαρξ να μεταβάλλει την φύση σε προέκταση του ανθρωπίνου σώματος.
Η ίδια λογική, της σύνθεσης, θα τον κάνει να ταλαντεύεται, στη φιλοσοφία, ανάμεσα στους προσωκρατικούς και τον Πλάτωνα, στην πολιτική οικονομία και το κοινωνικό πρότυπο, ανάμεσα στην ισότητα και την ελευθερία. Έτσι, όσο ακόμα θα πιστεύει στην δυνατότητα μιας επαναστατικής ανατροπής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, θα βάζει τον τόνο στο όραμα ενώ αντίθετα όταν πλέον θα έχει απογοητευθεί ως προς την δυνατότητα μιας ριζικής ανατροπής σε συνθήκες ελευθερίας, θα δει την τραγικότητα της ύπαρξης ως αδυναμία μιας ριζικής θεραπείας των κοινωνικών δεινών. Έτσι θα συμβεί όταν πια θα έχει απογοητευθεί από τα μεγάλα κοινωνικά κινήματα, και τον Μάη του ’68, και θα επιμένει μάλλον στις ολοκληρωτικές διαστάσεις αυτών των κινημάτων, υποτιμώντας έτσι το επαναστατικό τους δυναμικό.
Και το πρόβλημα είναι πραγματικό. Όλα τα επαναστατικά και πληβειακά κινήματα παράλληλα με το απελευθερωτικό τους δυναμικό ενέχουν ολοκληρωτικές και κατασταλτικές διαστάσεις. Έτσι, η γαλλική επανάσταση  ή ο Οκτώβρης του ’17,  ενώ αποτελούσαν κινήματα που απελευθέρωναν το ανατρεπτικό δυναμικό των μαζών, εμπεριείχαν ταυτόχρονα και ολοκληρωτικές ή καταπιεστικές εκφάνσεις. Αυτή τη διαλεκτική των επαναστατικών κινημάτων, δηλαδή την δυσκολία της σύνθεσης ισότητας και ελευθερίας, ο Παπαϊωάννου,  την κατανοεί θετικά σε κείμενά του όπως το «Μάζα και Ιστορία» και αρνητικά στις αναφορές του στην κινεζική επανάσταση, τις επαναστάσεις στον Τρίτο κόσμο και τον Μάη του ’68. Έτσι, θα δει στην Πολιτιστική κινεζική επανάσταση μόνο ή κυρίως τις ολοκληρωτικές πλευρές της, αγνοώντας το τεράστιο επαναστατικό δυναμικό ενός πειράματος ανατροπής των διαχωρισμών μεταξύ χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας.
Και ο δρόμος της σύνθεσης είναι πάντα δυσκολότερος, αν και γονιμότερος. Η συνθετική σκέψη και πρακτική είναι υποχρεωμένη να κινείται πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στην ουτοπία του «τέλους» και την πεζή αποδοχή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Είναι διανοητικά ευκολότερο να πορευτεί κανείς στην μία ή την άλλη λογική από το να επιχειρήσει την σύνθεση μεταξύ οράματος και ρεαλισμού, μεταξύ των μεγάλων αφηγήσεων και της συμπερίληψης των προσωπικών διαδρομών σε αυτές. Ο Παπαϊωάννου σε μια εποχή μάλλον μανιχαϊκή επεχείρησε ακριβώς αυτή τη μεγάλη σύνθεση και προφανώς μόνο όποιος δεν την έχει αποπειραθεί μπορεί εύκολα να τον επικρίνει για τις όποιες πιθανές αστοχίες του.
Με αφετηρία αυτή την προβληματική θα προσπαθήσουμε να επισημάνουμε τις βασικές στιγμές της σκέψης του στα κείμενα που περιλαμβάνονται σε αυτό το μικρό αφιέρωμα. Κατ’ αρχάς δύο κείμενα του, το πρώτο φιλοσοφικό  –«Πλάτων ο ειδώς»– γραμμένο στη νεότητά του, μόλις στα εικοσιένα χρόνια του, και ένα άλλο της ωριμότητάς του, για την «ρωσοφοβία του Μαρξ» που περιλαμβάνεται στον τόμο Μαρξ και μαρξισμός ΙΙ, Τάξεις και Ιστορία, που μόλις κυκλοφόρησε από τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις».  Ο Οκτάβιο Πας σε ένα υπέροχο ποίημα γραμμένο για τον φίλο του Κώστα, το 1982, αποδίδει εύστοχα την ουσία της σκέψης του, ενώ η Παναγιώτα Βάσση, που ολοκληρώνει τη διατριβή της για τον Κ. Παπαϊωάννου, παρουσιάζει τη ζωή και το έργο του. Ο Ρεϋμόν Αρόν, στην Εισαγωγή του στο έργο Μαρξ και μαρξισμός, που εκδόθηκε μετά τον θάνατο του Κ.Π., καταγράφει ικανοποιητικά τη σχέση του Παπαϊωάννου με τον Μαρξ και τη μαρξιστική παράδοση.  Ο Γιώργος Καραμπελιάς  πραγματεύεται  τη νεανική αισιόδοξη και ρηξικέλευθη αντίληψη του Κ.Π. για τον ρόλο των επαναστατικών μαζών στην ιστορία, καθώς και τη σχέση της ελληνικής παράδοσης με τη ιουδαιορωμαϊκή/δυτική,  θέμα στο οποίο αναφέρεται από μια διαφορετική σκοπιά και ο  Σωτήρης Γουνελάς.

νέος Ερμής ο Λόγιος