Κατηγορία: φασίστες

ΟΙ ΤΥΦΛΕΣ ΒΟΜΒΕΣ ΤΟΥ “ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΑ” ΦΑΣΙΣΤΑ

αναδημοσίευση από τον Ελευθεριακό Κόσμο

Οι «δικές μας» τυφλές βόμβες


Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

 

Η δικτατορία των συνταγματαρχών μάς κληροδότησε μια οργάνωση-«φάντασμα», τη Νέα Τάξη. Η δράση της ξεκινά από την περίοδο της χούντας, περνά στη μεταπολίτευση και φτάνει, χωρίς κανείς να το καταλάβει, μέχρι σήμερα

 

Γράφει ο ΙΟΣ 

 

Σύμφωνα με τα ευρήματα του FBI, οι βομβιστικοί μηχανισμοί που προκάλεσαν το αιματηρό τυφλό χτύπημα τη Δευτέρα στον Μαραθώνιο της Βοστόνης περιείχαν καρφιά και μπίλιες από ρουλεμάν. Αυτός είναι ο λόγος που υπήρξε τόσο φονικός ο απολογισμός των εκρήξεων. Τα ατσάλινα κομμάτια πετάχθηκαν σαν θραύσματα όλμων και προκάλεσαν όχι μόνο νεκρούς αλλά και πολλούς τραυματίες, από τους οποίους αρκετοί υπέστησαν ακρωτηριασμό.

 

Δεν μας είναι άγνωστες αυτού του είδους οι βόμβες. Παρόμοιοι βομβιστικοί μηχανισμοί είχαν τοποθετηθεί σε δύο κινηματογράφους της Αθήνας που έπαιζαν σοβιετικές ταινίες το 1978. Η πρώτη βόμβα είχε τοποθετηθεί στον κινηματογράφο «Ελλη», το Σάββατο 11.3.1978. Το σημείο όπου είχαν επιλέξει οι δράστες να τοποθετήσουν τη βόμβα και η ώρα που είχε ρυθμιστεί να εκραγεί ο μηχανισμός δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τους σκοπούς τους. Ηθελαν ασφαλώς να προκαλέσουν πολλά θύματα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση των αρχών, η βόμβα ήταν πολύ μεγάλης ισχύος, ενώ στο εσωτερικό της υπήρξαν μεταλλικά κομμάτια για να προκληθεί μεγαλύτερη βλάβη στα θύματα. Η δεύτερη βόμβα εξερράγη στον κινηματογράφο «Ρεξ», στις 20.6.1978. Ο μηχανισμός ήταν παρόμοιος, μόνο που αυτή τη φορά είχαν τοποθετηθεί στο εσωτερικό της μπίλιες από ρουλεμάν. Ο απολογισμός των τραυματιών έφτασε τους δεκαπέντε.

 

Οι δύο αυτές βόμβες δεν ήταν οι μοναδικές. Δεκάδες εκρήξεις καταγράφονται τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης με στόχους γραφεία κομμάτων της Αριστεράς, έντυπα, βιβλιοπωλεία. Η σκοπιμότητα του μπαράζ των βομβών ήταν διάφανη, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε άμεση ανάληψη ευθύνης από τους δράστες. Αλλωστε δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιθεωρητής Κλουζό για να κατανοήσει το κίνητρο κάποιων που έβαλαν 13 βόμβες στην Αθήνα κατά την επέτειο της πτώσης της χούντας (23.7.1978) ή άλλες 39 για να τιμήσουν τη μνήμη του βασανιστή της Ασφάλειας Μάλλιου (17.12.1978).

 

Αυτές όλες οι ενέργειες έχουν μείνει μέχρι σήμερα σχεδόν ανεξιχνίαστες. Μπορεί να βρέθηκαν και να συνελήφθησαν κάποιοι ως αυτουργοί ή συνεργοί τους, αλλά ποτέ δεν αποκαλύφτηκε το κεντρικό δίκτυο που οργάνωνε όλο αυτό το σκηνικό του τρόμου επί τέσσερα χρόνια, με προφανή σκοπό να αποτρέψει τη σταθεροποίηση της δημοκρατίας στη χώρα και να παραλύσει κάθε σκέψη για ριζοσπαστικότερες λύσεις σε μια περίοδο ιδιαίτερης πολιτικής ρευστότητας.

 

Και το σημαντικότερο: Ποτέ δεν δόθηκαν ικανοποιητικές εξηγήσεις για την αδράνεια των αρχών μπροστά στην προκλητική παρουσία στη χώρα μας ενός διεθνούς νεοφασιστικού παρακρατικού δικτύου, το οποίο βαρύνεται με σωρεία ανατρεπτικών ενεργειών σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

 

Το γνωστότερο πλοκάμι αυτού του δικτύου έχει όνομα. Λέγεται Ordine Nuovo, ελληνιστί Νέα Τάξη, και κάποιοι οπαδοί του βρίσκονται σήμερα στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

 

Ποια είναι η Ordine Nuovo

 

Η Ordine Nuovo ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 από μια ομάδα σκληροπυρηνικών στελεχών που αποσχίστηκαν από το νεοφασιστικό Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα (MSI). Ιδρυτής της υπήρξε ο Πίνο Ράουτι και η αρχική της μορφή είχε το προκάλυμμα ενός «Κέντρου Μελετών» (Centro Studi Ordine Nuovo). To 1959, ένα από τα στελέχη της οργάνωσης που επιθυμούσε πιο ενεργό πολιτική δράση, ο Στέφανο ντελε Κιάε, αποχώρησε και ίδρυσε την Εθνική Πρωτοπορία (Avanguardia Nazionale). Το 1969, λίγο πριν από το μακελειό με την τυφλή βόμβα στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου (12.12.1969, 16 νεκροί, 90 τραυματίες), η πλειονότητα της οργάνωσης επέστρεψε στο MSI. Σ’ αυτούς δεν περιλαμβάνονται τα ηγετικά στελέχη της Ordine Nuovo Κλεμέντε Γκρατσιάνι, Ελιο Μασαγκράντε και Σαλβατόρε Φράντσια, οι οποίο συνελήφθησαν το 1971 ύστερα από μια αστυνομική επιδρομή που ανακάλυψε στο κρησφύγετό τους όπλα και σχέδια ανατρεπτικών ενεργειών. Εβδομήντα τρία μέλη της Ordine Nuovo οδηγήθηκαν σε δίκη στη Ρώμη με την κατηγορία της ανασύστασης του απαγορευμένου Εθνικού Φασιστικού Κόμματος (Partito Nazionale Fascista). Τριάντα από τους κατηγορουμένους καταδικάστηκαν σε ποινές από ένα έως πέντε χρόνια και στα τέλη του 1973 η οργάνωση διαλύθηκε από τις αρχές. Εκείνη την εποχή τα μέλη της υπολογίζονταν σε 2.500.

 

Ενα μικρό μέρος μελών της Ordine Nuovo επέλεξε την παρανομία, με την ονομασία Ordine Nero, που είχε το προσόν να είναι πιο ακριβής και ταυτόχρονα να διατηρεί τα ίδια αρχικά (ΟΝ). Μεταξύ 1974 και 1978 η νέα ON προκάλεσε έναν θάνατο και οκτώ τραυματισμούς με βομβιστικές επιθέσεις, αλλά ευθύνεται και για τη δολοφονία στη Ρώμη, στις 10.7.1976, του εισαγγελέα Βιτόριο Οκόρσιο, ο οποίος ήταν κατήγορος στη δίκη για το μακελειό της Πιάτσα Φοντάνα και εκείνος επέβαλε να τεθεί εκτός νόμου η Ordine Nuovo.

 

Επειτα από μια σύντομη παρουσία στην Ελλάδα την περίοδο 1974-1975, στην οποία θα αναφερθούμε λίγο παρακάτω, τα στελέχη της Ordine Nuovo κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην Ισπανία. Αυτός που συντονίζει την παρουσία των αλλοδαπών ακροδεξιών στη χώρα εκείνα τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο είναι μια φαινομενικά μικρή νεοναζιστική και σκληρά αντισημιτική ομάδα, το CEDADE. Πρόκειται πάλι για έναν «κύκλο μελετών», με τον ανώδυνο τίτλο «Círculo Español de Amigos de Europa» (Ισπανικός Κύκλος των Φίλων της Ευρώπης), ο οποίος, όμως έχει μια ειδίκευση. Από το 1969 άρχισε να φιλοξενεί στη Βαρκελώνη τις ετήσιες συγκεντρώσεις της Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης (Nouvel Ordre Européen), μιας άτυπης ευρωπαϊκής συμμαχίας νεοφασιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων. Οπως διαπιστώνει κάποιος από τον τίτλο αυτών των συγκεντρώσεων, η Ordine Nuovo δεν είναι απλώς ευπρόσδεκτη, αλλά κυριολεκτικά συνδιοργανώνει αυτές τις συναντήσεις.

 

Ενα γαλλικό περιοδικό περιγράφει ως εξής την ιδιότυπη αυτή ισπανική οργάνωση: «Οι δημόσιες δραστηριότητες του CEDADE είναι σχεδόν σίγουρα μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Μήπως το CEDADE λειτουργεί ως κέντρο συντονισμού και τεκμηρίωσης για όλο το ευρωπαϊκό ναζιστικό κίνημα; Ποια είναι η επιχειρησιακή του υποστήριξη προς τη “μαύρη” τρομοκρατία;» («Article 31», τχ. 7, 1985).

 

Πολύ γρήγορα αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν καταφατικά. Τον Μάρτιο του 1977 συλλαμβάνεται στη Μαδρίτη το ιδρυτικό στέλεχος της οργάνωσης Ελιο Μασαγκράντε και ανακαλύπτεται ολόκληρο εργοστάσιο όπλων στο κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας. Μαζί του συλλαμβάνεται και ο Στέφανο ντελε Κιάε.

 

Το CEDADE στην Ισπανία διατηρεί ιδιαίτερες σχέσεις με τον Οτο Σκορτσένι, τον άνθρωπο του Χίτλερ για τις ειδικές αποστολές και τον Βέλγο στρατηγό των Waffen SS Λεόν Ντεγκρέλ, στον οποίο ο Χίτλερ είχε απονείμει την ανώτατη τιμή, λέγοντάς του πως «αν είχα γιο, θα ήθελα να είναι ακριβώς όπως εσείς». Ο Ντεγκρέλ έπαιξε επί χρόνια κεντρικό ρόλο στον συντονισμό του ευρωπαϊκού νεοναζιστικού κινήματος.

 

Η οργάνωση-φάντασμα

 

Ποια είναι τελικά η σχέση της Ordine Nuovo με την Ελλάδα; Παρά την έντονη εμφάνισή της με συνθήματα στους τοίχους την περίοδο των τυφλών βομβών της μεταπολίτευσης, ουδέποτε οι αρχές παραδέχτηκαν τη δράση της στη χώρα μας. Σε μια συνέντευξη Τύπου που έμεινε στην Ιστορία, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης Αναστάσιος Μπάλκος δήλωνε στις 13.6.1975 ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα «Νέα Τάξις», ούτε άλλη φασιστική ομάδα. Ο κυβερνητικός αξιωματούχος πρόσθεσε ότι δεν είχε επισημανθεί κρυμμένος οπλισμός και υποστήριξε ότι είναι υπερβολικός ο θόρυβος των εφημερίδων για την ύπαρξη φασιστικών οργανώσεων. «Ο θόρυβος αυτός», συνέχισε ο Μπάλκος, «προέρχεται από τον αυτόν πολιτικόν χώρον, τον ίδιον πάντοτε και στρέφεται κατ’ οργανώσεων της αυτής πάντοτε πολιτικής τοποθετήσεως, ενώ αι οργανώσεις του άλλου άκρου, καίτοι πολύ περισσότεραι και λίαν δραστήριοι, αποσιωπούνται».

 

Πρόκειται για την πολύ επίκαιρη θεωρία των «δύο άκρων» που είχε εφαρμοστεί και την περίοδο της μεταπολίτευσης προκειμένου να εξομοιωθούν οι δολοφονικές τυφλές επιθέσεις των νεοφασιστών με τις δυναμικές εκφράσεις των κοινωνικών αγώνων που είχαν ξεσπάσει μετά την πτώση της χούντας.

 

Το αναλύει κυνικά ο Μπάλκος: «Δίδεται ούτως η εντύπωσις, ότι κατά κανόνα ο όλος θόρυβος σκοπεί εις την στροφήν της προσοχής του κοινού εις οργανώσεις ανυπάρκτους ή μικράς δραστηριότητος (αρχικώς εις την “Νέαν Τάξιν” και, όταν ο επ’ αυτής θόρυβος εκόπασε, εις τας φιλοβασιλικάς οργανώσεις), ενώ αι πράγματι δημιουργούσαι, σχεδόν καθημερινώς, ζητήματα τάξεως αγνοούνται, ως εάν ήσαν ανύπαρκτοι». Και το συμπέρασμά του είναι ατράνταχτο: «Παρά τον σχετικόν θόρυβον, το υπουργείον Δημοσίας Τάξεως επιμένει ότι δεν έχει διαπιστωθεί η ύπαρξις οργανώσεως. Υπό του Τύπου, ημερησίου και περιοδικού, πάσα εν γένει δραστηριότης, μη κομμουνιστική, αποδίδεται εις αυτήν την οργάνωσιν. Ο φερόμενος ως αρχηγός της Δ. Ναστούλης, έχει καταθέσει εις τον Αρειον Πάγον δήλωσιν ιδρύσεως κόμματος υπό τον τίτλον “Εθνική Σοσιαλιστική Ενωσις Ελλάδος”. Διά την εξακρίβωσιν τυχόν υφισταμένης σχέσεως τούτου μετά της “οργανώσεως” “Νέα Τάξις”, από πολλού χρόνου έχει επιληφθεί η δικαιοσύνη. Εξ άλλου αι κατά καιρούς καταγγελθείσαι περιπτώσεις δήθεν κακοποιήσεων υπό οπαδών της “Νέας Τάξεως” και αι συλλήψεις απολιτικών ή αριστερών ατόμων, αναγραφόντων φασιστικά κ.λπ. συνθήματα και σήματα ενισχύουν την εντύπωσιν του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως ότι ο σχετικός θόρυβος δεν έχει βάσιν».

 

Για να αποδείξει, μάλιστα, του λόγου το αληθές ο Μπάλκος παρέθεσε έναν κατάλογο οργανώσεων των «δύο άκρων» προκειμένου να αποδείξει ότι δεν είναι η άκρα Δεξιά, αλλά η «άκρα Αριστερά» ο πραγματικός κίνδυνος. Και σ’ αυτόν τον κατάλογο υπήρχε από τη μια πλευρά το «κόμμα» του εθνικοσοσιαλιστή Πλεύρη («πρόκειται περί νομίμου κόμματος, διά την λειτουργίαν του οποίου έχει κατατεθή υπό του Κ. Πλεύρη σχετική δήλωσις εις Αρειον Πάγον») και από την άλλη οργανώσεις της Αριστεράς, όπως η ΚΝΕ και ο Ρήγας Φεραίος (οι οποίες «παρουσιάζουν εντυπωσιακήν ανάπτυξιν, με αξιοσημείωτη πολιτική δραστηριότητα, έκδοσιν εντύπων, έντονον προπαγάνδαν εις όλους τους τομείς, ακόμη και εις τα γυμνάσια, έναντι των δέκα γενικώς ασημάντων και υποτονικών οργανώσεων της Δεξιάς»).

 

Η πραγματικότητα διέψευσε την αισιοδοξία του Μπάλκου. Οπως είδαμε πιο πάνω, λίγους μήνες μετά τις καθησυχαστικές του δηλώσεις, η βομβιστική δραστηριότητα των φασιστών πολύ γρήγορα πολλαπλασιάστηκε με αλλεπάλληλα μπαράζ τυφλών επιθέσεων. Οσο για την Ordine Nuovo, τα ίχνη της παρουσίας της στην Ελλάδα είναι μέχρι σήμερα ανεξίτηλα.

 

Η Ordine Nuovo στην Ελλάδα

 

Η δικτατορία των συνταγματαρχών –όπως εξάλλου και η Ισπανία του Φράνκο- αποτέλεσε τον πολιτικό φάρο για το ιταλικό νεοφασιστικό κίνημα. Αλλά και η χούντα από την πλευρά της αναζητούσε στον χώρο των Ιταλών νεοφασιστών τους πιθανούς συμμάχους για να σπάσει την απομόνωση που της είχε επιβληθεί από πολλές χώρες και να αποτρέψει τη διαφαινόμενη αποπομπή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Τη μεσολάβηση ανέλαβε ο ΕΣΕΣΙ (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας), ο οποίος είχε ιδρυθεί από τη χούντα την επαύριο του πραξικοπήματος.

 

Αντιγράφουμε από τα επίσημα πορίσματα για τη σκοτεινή εκείνη περίοδο που έχει καταγράψει η ιταλική Γερουσία: «Την άνοιξη του 1968 οργανώθηκε από τον ΕΣΕΣΙ, μια “εκδρομή” στην Ελλάδα των συνταγματαρχών. Στην περιοδεία ήταν επικεφαλής ο Πίνο Ράουτι, ο Στέφανο ντελε Κιάε και ο Λόρις Φακινέτι και μερικές δεκάδες μέλη, καθώς και οι ηγέτες της Ordine Nuovo και της Avanguardia Nazionale. Οι συμμετέχοντες έγιναν δεκτοί από την ηγεσία του φιλικού καθεστώτος και στη συνέχεια παρακολούθησαν ένα είδος ταχύρρυθμου μαθήματος για τεχνικές διείσδυσης με σκοπούς ανατρεπτικούς, κάτι που είχε εφαρμοστεί με επιτυχία στην Ελλάδα τον προηγούμενο χρόνο. Επιστρέφοντας στην Ιταλία, οι “σπουδαστές” αφιερώθηκαν με τη σειρά τους στην εφαρμογή αυτών των τεχνικών, επιδιώκοντας να διεισδύσουν σε ομάδες της άκρας Αριστεράς».

 

Το αποτέλεσμα αυτών των «μαθημάτων» το είδαμε στην Ιταλία εκείνης της δραματικής περιόδου της «στρατηγικής της έντασης», με την κλιμάκωση της βίας και την ανάμιξη των μυστικών υπηρεσιών σε ένα βρόμικο κουβάρι αλληλοδιαπλοκής παράνομων οργανώσεων.

 

Εδώ μας αρκεί να σημειώσουμε την παρουσία όλων αυτών των στελεχών της Ordine Nuovo στην Ελλάδα ήδη από τον πρώτο χρόνο της δικτατορίας. Ομως λίγα χρόνια αργότερα, αμέσως μετά την τυπική διάλυση της οργάνωσης τον Νοέμβριο του 1973, φαίνεται ότι η Ελλάδα της χούντας πρόσφερε κάτι παραπάνω: τη φιλοξενία και την κάλυψή της. Από τις αρχές του 1974 βρίσκονται στην Ελλάδα ηγετικά στελέχη της Ordine Nuovo, τα οποία μάλιστα αναπτύσσουν προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις με στελέχη των εγχώριων ακροδεξιών οργανώσεων. Πιο εντυπωσιακή είναι η περίπτωση του Ελιο Μασαγκράντε, ο οποίος ενώ τον καταζητούσαν οι ιταλικές αρχές, ανέπτυξε ιδιαίτερη «επιχειρηματική» δράση στην Αθήνα με «συνεταίρο» τον νεαρό τότε εθνικοσοσιαλιστή Αριστοτέλη Καλέντζη. Ενα εστιατόριο (το «Βερόνα» στην Πλάκα) και ένα τουριστικό γραφείο («Νόστος» στην οδό Μητροπόλεως) αποτέλεσαν το κέντρο συγκέντρωσης και συντονισμού πολλών Ιταλών της Ordine Nuovo μέχρι τις αρχές του 1975. Στο εστιατόριο αυτό σύχναζε και ο τότε αρχηγός της Ordine Nuovo Κλεμέντε Γκρατσιάνι. Μόνο μετά τις αποκαλύψεις του Τύπου (ειδικά του περιοδικού «Αντί») οι ελληνικές αρχές επενέβησαν και συνέλαβαν τον Μασαγκράντε και τον «μάγειρα» του εστιατορίου, δηλαδή τον επίσης καταζητούμενο από τους Ιταλούς Κλαούντιο Μπιτζάρι. Αλλά και τότε τους παρέδωσαν στις ιταλικές αρχές χωρίς να τους ανακρίνουν για τη δράση τους στην Ελλάδα.

 

Η Νέα Τάξη του 2013

 

Ολα αυτά θα είχαν μόνο ιστορική σημασία αν δεν μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε ορισμένες πολύ σύγχρονες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας και ειδικά τη διατήρηση της Χρυσής Αυγής επί τόσες δεκαετίες στο καλά προστατευμένο αυγό της, έως ότου προκύψουν οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε ότι επέτρεψαν τη γιγάντωσή της.

 

Αρκούμαστε να απαριθμήσουμε ορισμένα δεδομένα:

 

– Ενας από τους συλληφθέντες για το μπαράζ των αιματηρών βομβιστικών επιθέσεων του 1978 ήταν και ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος. Αρχικά κατηγορήθηκε κι αυτός και οι συνεργοί του με τον αντιτρομοκρατικό νόμο της εποχής (774/1978), ως μέλος «τρομοκρατικής ομάδας», τελικά όμως έπεσε στα μαλακά ως απλός κάτοχος και προμηθευτής εκρηκτικών προς άλλους.

 

– Ο «συνεταίρος» του υπαρχηγού της Ordine Nuovo Ελιο Μασαγκράντε, ο εθνικοσοσιαλιστής Αριστοτέλης Καλέντζης, υπήρξε συγκατηγορούμενος του Μιχαλολιάκου στην ίδια υπόθεση και συνοδοιπόρος του κατά την ίδρυση της Χρυσής Αυγής, ενώ αρθρογραφούσε στο περιοδικό της οργάνωσης ακόμα και από τη φυλακή.

 

– Η αρχική οργανωτική μορφή της Χρυσής Αυγής είναι «κύκλος μελέτης του εθνικοσοσιαλισμού». Αλλά αυτή είναι ακριβώς η μορφή που όπως είδαμε έπαιρναν τα παρόμοια μορφώματα σε όλη την Ευρώπη για να αποφύγουν την άμεση αντιπαράθεση με τις αρχές. Η επιλογή των «πολιτιστικών κύκλων» και των «κέντρων μελετών» ήταν υποχρεωτική κατά την περίοδο που το διεθνές νεοφασιστικό κίνημα είχε μπει στο στόχαστρο κάποιων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

 

– Η πρώτη διεθνής επαφή της Χρυσής Αυγής είναι με αυτή την ισπανική νεοναζιστική ομάδα CEDADE, αυτή που περιέθαλψε τον Μασαγκράντε και τον Ντελε Κιάε, μετά την ανακάλυψη των στελεχών της Ordine Nuovo στην Ελλάδα. Από τα πρώτα τεύχη του περιοδικού «Χρυσή Αυγή» (1981-1982) προβάλλεται η δραστηριότητα του CEDADE, ενώ διαφημίζεται και η παρουσία της ελληνικής οργάνωσης στις διεθνείς συνάξεις της Νέας Τάξης. Για τις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με το CEDADE ενδιαφέρον έχει και η πρόσφατη αποκάλυψη του Κλέωνα Ιωαννίδη για τη συμμετοχή της ελληνικής οργάνωσης στο συνέδριο της Νέας Τάξης στη Βαρκελώνη το 1981 («Αυγή της Κυριακής», 31.3.2013).

 

– Στην Ισπανία υποδέχεται τους εκπροσώπους της Ordine Nuovo και της Χρυσής Αυγής ο ίδιος άνθρωπος, ο διαβόητος Λεόν Ντεγκρέλ.

 

– Πέρα από τους κλασικούς του εθνικοσοσιαλισμού (Χίτλερ, Ρόζενμπεργκ κ.λπ.) κοινός ιδεολογικός πρόγονος της Ordine Nuovo και της Χρυσής Αυγής είναι ο Ιταλός φασίστας διανοούμενος Τζούλιους Εβολα.

 

– Η πρώτη προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να βγάλει εφημερίδα έφερε τον τίτλο «Ετος Μηδέν» και υπότιτλο «Λαϊκή Πατριωτική Επιθεώρηση». Κατά σύμπτωση, τον ίδιο τίτλο (Anno Zero) έφερε και το περιοδικό που κυκλοφόρησε μετά τη δικαστική απαγόρευση της Ordine Nuovo για πέντε τεύχη, τον χειμώνα και την άνοιξη του 1974, από στελέχη της οργάνωσης με εκδότη τον Σαλβατόρε Φράντσια.

 

– Και αν δεν θεωρούνται όλα αυτά αρκετά, υπάρχει το νέο ιδεολογικό έντυπο της Χρυσής Αυγής, το οποίο πολύ πρόσφατα, τον περασμένο Φεβρουάριο, είχε πολυσέλιδο αφιέρωμα στον διαβόητο ιδρυτή της Ordine Nuovo: «Πίνο Ράουτι: παρών! Απεβίωσε ο ιδρυτής της Ordine Nuovo» (περιοδικό «Μαίανδρος», τχ. 2). «Ο ίδιος ο Ράουτι», γράφει το άρθρο του Παύλου Γκάστη στο χρυσαυγίτικο έντυπο, «κατηγορήθηκε ότι αποτελούσε σύνδεσμο μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών νεοφασιστών. Οι κατηγορίες αυτές θα οδηγήσουν τον Ράουτι σε δικαστικές περιπέτειες, χωρίς τελικά να αποδειχθεί τίποτε».

 

Το συμπέρασμά μας είναι σαφές. Η Νέα Τάξη ή Ordine Nuovo δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει στη χώρα μας. Μόνο που σήμερα φέρει ένα άλλο όνομα.

 

————————————–

 

Η Ordine Nuovo και οι ΗΠΑ

 

Χάρη στα Wikileaks και την αποδέσμευση των επίσημων εγγράφων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (με τον νόμο για την ελευθερία της πληροφόρησης, FOIA) είναι προσβάσιμα ορισμένα τηλεγραφήματα διπλωματικών αξιωματούχων των ΗΠΑ σχετικά με τη δράση της Ordine Nuovo. Δυστυχώς μέχρι στιγμής η δημοσιοποίηση των τηλεγραφημάτων φτάνει μόνο μέχρι το 1976.

 

Στις 23.11.1973 η πρεσβεία των ΗΠΑ στη Ρώμη ανακοινώνει την είδηση ότι η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε τη διάλυση της Ordine Nuovo με το εξής σχόλιο: «Το βασικό στοιχείο της κυβερνητικής απόφασης έγκειται στο γεγονός ότι δημιουργεί ένα προηγούμενο για μελλοντικές ενέργειες εναντίον άλλων εξωκοινοβουλευτικών ακροδεξιών δυνάμεων και απειλεί ακόμα και το ίδιο το MSI. Υπάρχουν πληροφορίες ότι σειρά έχει η νεοφασιστική Avanguardia Nazionale» (σ.σ. πράγμα το οποίο συνέβη).

 

Στις 14.1.1975 το προξενείο των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη αναφέρεται σε «τοπική έρευνα για τη φασιστική οργάνωση Νέα Τάξις», ύστερα από έκρηξη βόμβας σε εστιατόριο της πόλης. Το σχόλιο του προξένου είναι πως «παρά το γεγονός ότι ορισμένοι μάρτυρες αμφισβητούν καν την ύπαρξη βόμβας, η αστυνομία διερευνά την υπόθεση, εξαιτίας των προκηρύξεων που βρέθηκαν». Οι προκηρύξεις αυτές με την υπογραφή Νέα Τάξις είχαν τα συνθήματα: «Η Νέα Τάξις χτυπά όποιον θέλει, όπου θέλει και όποτε θέλει» και «Ευρώπη Ενωμένη, Οργανωμένη και Οπλισμένη». Σύμφωνα με το τηλεγράφημα, «η αστυνομία πιστεύει ότι ίσως αυτά τα συνθήματα είναι έργο αριστερών προβοκατόρων».

 

Στις 15.1.1975 η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα, σε τηλεγράφημα που υπογράφει ο πρεσβευτής Τζακ Κιούμπις, αναφέρει την είδηση ότι οι ελληνικές αρχές αποφάσισαν να εκδώσουν στην Ιταλία τα «μέλη της νεοφασιστικής οργάνωσης Ordine Nuovo Ελιο Μασαγκράντε και Κλαούντιο Μπιτζάρι», τους οποίους «είχαν υπό παρακολούθηση για πολλούς μήνες». Ενδιαφέρον έχει και η παρατήρηση ότι οι ελληνικές αρχές «δεν ανέφεραν τους νομικούς λόγους στους οποίους στηρίζεται η απόφαση της απέλασης», ενώ εκτιμάται ότι «η περαιτέρω έρευνα η οποία διατάχθηκε από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Γκίκα αναμένεται να αποκαλύψει και άλλες πτυχές της υπόθεσης, συμπεριλαμβανομένης της πιθανής εμπλοκής Ελλήνων πολιτών στην οργάνωση». Στις διπλανές στήλες εξηγούμε ότι η στάση των ελληνικών αρχών ήταν ακριβώς αντίθετη: λίγους μήνες αργότερα, το ίδιο υπουργείο διέψευδε ακόμα και την ύπαρξη της οργάνωσης.

 

Στις 13.7.1976 η πρεσβεία των ΗΠΑ στη Ρώμη αναφέρεται στη δολοφονία του εισαγγελέα Βιτόριο Οκόρσιο και διαπιστώνει πως «παρά το γεγονός ότι υπάρχουν προκηρύξεις και τηλεφωνήματα που την αποδίδουν στις Ερυθρές Ταξιαρχίες, δεν υπάρχουν πολλές αμφιβολίες ότι υπεύθυνη είναι η Ordine Nuovo, της οποίας την υπόθεση χειρίστηκε ο εισαγγελέας», ενώ «σήμερα έχουν καταδικαστεί ή δικάζονται ακόμα πολλά μέλη της».

 

Στις 22.7.1976 το προξενείο των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη αναφέρεται σε βομβιστικές ενέργειες των νεοφασιστών με χαμηλούς τόνους: «Υπήρξε πριν από τρεις μήνες μια μικρή βόμβα σε ένα αριστερό βιβλιοπωλείο, με ασήμαντες ζημιές και κανένα τραυματισμό. Μια χειροβομβίδα είχε τοποθετηθεί στην αίθουσα της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής τη μέρα των φοιτητικών εκλογών. Ανακαλύφτηκε μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα που προειδοποιούσε για έκρηξη». «Η αστυνομία διενεργεί έρευνες για τις τοπικές παρακρατικές οργανώσεις, αλλά η αντίδραση των πολιτών σε σχέση μ’ αυτές τις έρευνες υπήρξε κυνική και ελάχιστα αποτελέσματα αναμένονται, διότι οι οργανώσεις είναι μικρές και πολλοί πιστεύουν ότι έχουν επαφή αν όχι ενθάρρυνση από την αστυνομία».

 

Πάντως, σύμφωνα με τον πρόξενο, «τα δύο βομβιστικά περιστατικά δεν ήταν ασήμαντα και μπορεί να προκαλούσαν σοβαρούς τραυματισμούς, ακόμα και θανάτους». Το συμπέρασμα είναι πάντως μάλλον αθωωτικό: «Δεν φαίνεται να ήταν αυτός ο στόχος των βομβιστών».

 

——————————-

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

 

Senato della Repubblica, Camera dei Deputati

«Commissione Parlamentare d’Inchiesta sul Terrorismo in Italia e sulle Cause della Mancata Individuazione dei Responsabili delle Stragi»

(26.4.2001)

Οι εκθέσεις της ερευνητικής επιτροπής της ιταλικής Γερουσίας για τα αιματηρά γεγονότα της περιόδου της «στρατηγικής της έντασης» και ο ρόλος της Ordine Nuovo.

Προσβάσιμες στον επίσημο ιστότοπο της Γερουσίας: http://goo.gl/D7Mwg

 

Sheelagh Ellwood

«The extreme right in Spain: a dying species?»

Στο Luciano Cheles et al. (επιμ.), «The Far Right in Western and Eastern Europe».

(Longman, Νέα Υόρκη 1991)

Η διαπλοκή των στελεχών της Ordine Nuovo με την ισπανική CEDADE, αδελφή οργάνωση της Χρυσής Αυγής.

 

Vittorfanco S. Pisano

«The Dynamics of Subversion and Violence in Contemporary Italy»

(Hoover Institution Press, Στάνφορντ 1987)

 

Franco Ferraresi

Minacce alla Democrazia. La Destra radicale e la strategia della tensione in Italia nel dopoguerra

(Feltrinelli, Μιλάνο 1995)

 

Νίκος Κλειτσίκας, Andrea Speranzoni

«Φαινόμενα Τρομοκρατίας»

(εκδ. «Προσκήνιο», Αθήνα 2003)

 

…………………………………………………………………

 

ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ

 

https://www.wikileaks.org/plusd/

Τα έγγραφα των Wikileaks της περιόδου 1973-1976.

 

……………………………………………..

 

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς     ios@efsyn.gr

Το αίμα της φράουλας

αναδημοσίευση από τον Ελευθεριακό

Το αίμα της φράουλας


Με αφορμή τη δολοφονική επίθεση στη Μανωλάδα εναντίον μεταναστών εργατών οι οποίοι κατόπιν διαμαρτυρίας τους με σκοπό τη διεκδίκηση των δεδουλευμένων, δέχθηκαν πυρά με αποτέλεσμα να τραυματιστούν 32 από αυτούς (εκ των οποίων οι 6 σοβαρά), αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο άρθρο που αναλύει την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή…

Πριν τρία χρόνια (18-21 Απριλίου 2008) έγινε μια απεργία 1.500 δούλων εργατών γης στην περιοχή της Νέας Μανωλάδας Ηλείας, την οποία ακολούθησαν πογκρόμ και λιντσαρίσματα σε βάρος τους από την πλευρά των δουλοκτητών και των τραμπούκων τους. Μέρες που είναι των Παθών, κι αφού κάποιοι από εμάς δεν ακολουθούν το «χριστιανικό» (βλ. αστικό) εορτολόγιο, ας θυμηθούμε κάποια από τα πάθη της εργατικής τάξης που έλαβαν χώρα τότε και συνεχίζουν να συμβαίνουν μέχρι σήμερα:

 

«Στην περιοχή της Μανολάδας γίνεται εκτεταμένη καλλιέργεια φράουλας, με αποδέκτες του προϊόντος την εγχώρια και ξένη αγορά», όπως αναφέρει η Εγκυκλοπαίδεια (βλ. λήμμα «Νέα Μανολάδα Ηλείας», στη Βικιπαίδεια). Στην περιοχή αυτή παράγεται το μεγαλύτερο ποσοστό της εγχώριας παραγωγής της φράουλας (περίπου το 90%). Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, η Νέα Μανωλάδα είχε 1.522 έλληνες κατοίκους,  στους οποίους θα πρέπει να προσθέσουμε σήμερα περίπου 2.500 μετανάστες που αποτελούν το κύριο εργατικό δυναμικό της περιοχής, δεδομένου ότι απασχολούνται ως εργάτες στις διάφορες αγροτικές επιχειρήσεις, κυρίως στα φραουλοχώραφα. Αυτοί, όμως, δεν αναφέρονται στα επίσημα αρχεία και θα έμεναν στην αφάνεια, αν δεν συνέβαιναν τα τελευταία χρόνια ορισμένα αιματηρά γεγονότα που αποκάλυψαν το άγριο καθεστώς της υπερεκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας που ασκείται σε βάρος τους από τους έλληνες νεοτσιφλικάδες της περιοχής. Έτσι, αν θέλουμε να κατανοήσουμε όσα γεγονότα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν στην περιοχή αυτή, θα πρέπει να μελετήσουμε τις παραγωγικές σχέσεις της προαναφερόμενης «εκτεταμένης καλλιέργειας», δηλαδή τις σχέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών των φραουλοχώραφων και των μισθωτών καλλιεργητών τους, δουλοκτητικές σχέσεις που στάζουν στην κυριολεξία αίμα. Αυτό το αίμα ρέει και ποτίζει τις φράουλες της Νέας Μανωλάδας εδώ και πολλά χρόνια, αν και το γεγονός αυτό με το πλήθος των εγκληματικών επεισοδίων που το συνοδεύουν και αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα των παραπάνω σχέσεων άρχισαν να δημοσιεύονται μόλις εδώ και τέσσερα χρόνια, δηλαδή από το Μάη του 2007,  με διάφορα ρεπορτάζ αριστερών δημοσιογράφων.

Τα γνωστά κατεστημένα Μ.Μ.Ε, άρχισαν να ενδιαφέρονται μόλις το 2008, όταν οι μισθωτοί δούλοι των φραουλοχώραφων, έχοντας οδηγηθεί στα όρια της λιμοκτονίας από τη μη καταβολή των δεδουλευμένων τους, διέπραξαν το… «έγκλημα» να απεργήσουν διεκδικώντας την πληρωμή τους. Μαζί με όσα τους οφείλονταν, είχαν και το… θράσος να ζητήσουν ένα καλύτερο μεροκάματο (κατώτερο του νομίμου) καθώς και «καλύτερες συνθήκες εργασίας». Πιο συγκεκριμένα, στις 18 Απριλίου του 2008, περισσότεροι από 1.500 εργάτες γης, κυρίως από το Μπαγκλαντές, αλλά και από την Ινδία και από τις βαλκανικές χώρες, αρνήθηκαν να εργαστούν και συγκεντρώθηκαν από νωρίς το πρωί στην κεντρική πλατεία της Νέας Μανωλάδας, διεκδικώντας να πληρωθούν άμεσα τα δεδουλευμένα (που σε ορισμένους έφταναν μέχρι και 7 μήνες), καλύτερο μεροκάματο και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Και τότε, σαν απάντηση στα εργατικά αιτήματα, άρχισε η αιματηρή βία. Εμφανίστηκαν ξαφνικά 60-70 άτομα, στην πλειονότητά τους παραγωγοί φράουλας, μαζί με ομάδες τραμπούκων συνεργατών τους, τους επιτέθηκαν και άρχισαν να τους χτυπούν.

«Εικόνες απίστευτης βαρβαρότητας και ντροπής, που αναμένεται να εκθέσουν σύντομα τη χώρα μας διεθνώς, εκτυλίχθηκαν χθες και προχθές με την προκλητική ανοχή και τη στάση της Αστυνομίας, στο “κράτος” της Νέας Μανωλάδας Ηλείας. Θύτες, οι πανίσχυροι οικονομικά “φραουλάδες” της περιοχής και θύματα δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές του ΚΚΕ και οι “άθλιοι” εξεγερμένοι αλλοδαποί εργάτες.» (Ελευθεροτυπία, 21.4.2008). Στο ίδιο ρεπορτάζ, ο ιατροδικαστής του Πύργου Κοσμάς Αλεξίου δήλωσε: «Ζήσαμε σκηνές φρίκης. Σωθήκαμε χάρη στην παρέμβαση των αλλοδαπών εργατών γης. Μας χτυπούσαν δεκάδες άτομα, παραγωγοί φράουλας, και η Αστυνομία απλά κοιτούσε. Ζούμε από θαύμα…».

Στη συνέχεια ακολούθησε πογκρόμ κατά των ξένων εργατών: «…αμέσως μετά τα επεισόδια, οι “φραουλάδες” εξαπέλυσαν ένα άνευ προηγουμένου ανθρωποκυνηγητό σε όλη τη Νέα Μανωλάδα, ξυλοκοπώντας αδιακρίτως όποιον αλλοδαπό έβρισκαν μπροστά τους. Κάποιοι -όπως καταγγέλλεται- έριξαν μέχρι και μασούρια με δυναμίτη (!) στην κεντρική πλατεία του χωριού, ενώ λίγο αργότερα, οπλισμένοι με καραμπίνες “αγανακτισμένοι” παραγωγοί φράουλας άρχισαν να εισβάλλουν στους καταυλισμούς, να πυροβολούν στον αέρα και να δέρνουν τους αλλοδαπούς ζητώντας τους να επιστρέψουν στην εργασία τους και να σπάσουν την απεργία.» (…) « “Ήρθαν κάποιοι έξω από την καλύβα μας στις 4 το πρωί, πυροβόλησαν στον αέρα και άρχισαν να χτυπούν με σίδερα την καλύβα, βρίζοντας και απειλώντας για να γυρίσουμε στα χωράφια. Κάποιοι έφαγαν πολύ ξύλο. Άλλοι αναγκάστηκαν να τρέξουν και να κρυφτούν σαν τα αγρίμια στους διπλανούς λόγγους”, κατήγγειλε στην «Ε» ένας εκ των εργατών από το Μπανγκλαντές. Κι όλα αυτά κάτω από τα προκλητικά αδιάφορα μάτια των αστυνομικών, οι οποίοι όχι μόνο ήταν απλοί παρατηρητές στα γεγονότα, αλλά –σύμφωνα με τις μαρτυρίες των αλλοδαπών και την καταγγελία του βουλευτή του ΚΚΕ στην Αχαΐα, Νίκου Καραθανασόπουλου- “οι αστυνομικοί συμμετείχαν μαζί με τους επιχειρηματίες της περιοχής στον εκφοβισμό και στην προσπάθεια σπασίματος της απεργίας, ακόμη και με τη βίαιη προσαγωγή των αλλοδαπών εργατών μεταβαίνοντας στα θερμοκήπια, προτρέποντας τους εργάτες να δουλέψουν με τη βία”» (Ελευθεροτυπία, ό.π.)

Για τι είδους «καλύβα» μιλάει παραπάνω ο εργάτης από το Μπαγκλαντές;

«Οι συνθήκες εργασίας στα θερμοκήπια της φράουλας μοιάζουν με θάλαμο αερίων. Ιδιαίτερα όταν η εξωτερική θερμοκρασία σκαρφαλώνει και ξεπερνά τους 30 βαθμούς Κελσίου στο εσωτερικό του θερμοκηπίου εκτινάσσεται πάνω από 45 βαθμούς με την ατμόσφαιρα πλέον να είναι αποπνικτική. Οι χώροι στους οποίους διαμένουν οι μετανάστες εργάτες δεν κάνουν ούτε για να σταβλίζονται ζώα, πολλώ δε μάλλον να κατοικούν άνθρωποι. Η εικόνα είναι απελπιστική. Στις κατασκευές – θερμοκήπια που καλλιεργούν τις φράουλες στις ίδιες ακριβώς κατασκευές – παράγκες – θερμοκήπια οι μεγαλοπαραγωγοί στοιβάζουν τους μετανάστες – έξω από το χωριό στα βάθη των αγρών – οι οποίες και αποτελούν τα σπίτια τους. Κάθονται και κοιμούνται σε ξύλινες παλέτες με χαρτόνι για σεντόνι και μοναδικό σκέπαστρο μια κουρελού. Πόσιμο νερό, τουαλέτα, ρεύμα είναι ανύπαρκτες έννοιες. Η ατομική τους υγιεινή και το μπάνιο γίνεται από μια σωλήνα γεώτρησης, καταμεσής στο ύπαιθρο, με τα νερά να λιμνάζουν ακριβώς δίπλα όπου μένουν και να λειτουργούν ως φως, πάνω στο οποίο συνωστίζονται όλων των ειδών τα έντομα. Από το ίδιο νερό, διανθισμένο με κάθε είδους «σαρίδια», πίνουν και μαγειρεύουν. Οι περισσότερο τυχεροί, ελάχιστοι στον αριθμό, διαβιούν κατά εικοσάδες σε εγκαταλειμμένα παλαιά σπίτια και αποθήκες που “άνοιξαν”, για να φιλοξενήσουν ανθρώπους οι οποίοι πληρώνουν με το κεφάλι την παραμονή τους. Έτσι, εκεί που κατοικούσαν ποντίκια, σαύρες και αράχνες δημιουργήθηκε χώρος και για ανθρώπους.» (Ριζοσπάστης, 19.4.2008)

Για τα παραπάνω γεγονότα και γι’ αυτές τις κατοικίες των εργατών βρήκε να πει δυο λόγια και η «δημοκρατική» μας εφημερίδα «Τα Νέα» (20.6.2009), σ’ ένα μικρό κείμενο υπό τον τίτλο: Σε παραπήγματα από νάιλον με μεροκάματα κάτω των 10 ευρώ: «Η υπόθεση που σοκάρει με την αγριότητά της ξαναφέρνει στην επικαιρότητα την περιοχή της Νέας Μανωλάδας, όπου αυτή την περίοδο βρίσκονται και εργάζονται στα χωράφια περίπου 1.000 οικονομικοί μετανάστες. Οι μετανάστες ζουν σε παραπήγματα από νάιλον, κάτω από άθλιες συνθήκες και αμείβονται με μεροκάματα χαμηλότερα των δέκα ευρώ για δέκα και δώδεκα ώρες δουλειάς. Πρόπερσι, αλλά και πέρσι, είχαν γίνει σοβαρά επεισόδια στην περιοχή, όταν οι μετανάστες είχαν διεκδικήσει καλύτερη αμοιβή και συνθήκες δουλειάς, ιδιαίτερα στα φραουλοχώραφα της περιοχής».

Τι συνέβη και τους θυμήθηκαν αναδρομικά Τα Νέα (20.6.2009); Απλώς, ένα …λιντσάρισμα που θορύβησε την κοινή γνώμη και που συνέβη και πάλι στη Νέα Μανωλάδα. Ας δούμε το γεγονός πιο συγκεκριμένα:

Μετά τα παραπάνω γεγονότα με το πογκρόμ του 2008, τα πράγματα στις παραγωγικές σχέσεις δουλοκτητών και δούλων της Νέας Μανωλάδας «εκσυγχρονίστηκαν» από… εγκληματική άποψη. Οι δουλοκτήτες οργανώθηκαν σε συνεργασία με ερασιτεχνικές και επαγγελματικές εγκληματικές οργανώσεις, χρησιμοποιώντας συγχρόνως  κάποιους μεσαιωνικούς θεσμούς της «σοσιαλιστικής» μας  κυβέρνησης, όπως είναι ο θεσμός της «ενοικίασης εργαζομένων» ―θυμηθείτε την υπόθεση Κούνεβα και το «ανεξιχνίαστο έγκλημα» σε βάρος της. Ας αναφέρουμε δύο μόνο επεισόδια αυτού του αιμοσταγούς σίριαλ, που θα μας οδηγήσουν στα τελευταία εγκληματικά γεγονότα ή μάλλον σε κάποια αποκάλυψη τους που έγινε πριν λίγες ημέρες.

Όσον αφορά το πρώτο επεισόδιο, Τα Νέα στις 20.6.2009, δημοσίευσαν ένα ρεπορτάζ για λιντσάρισμα, στο οποίο διαβάζει κανείς και το παραπάνω συνοπτικό κείμενο για τα «παραπήγματα από νάιλον»:

«Σκηνές φαρ ουέστ με θύματα απάνθρωπης βίας δύο μετανάστες από το Μπανγκλαντές εκτυλίχθηκαν προχθές στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας. Πρωταγωνιστές είναι δύο νεαροί αγρότες, οι οποίοι χτύπησαν, έδεσαν και έσυραν τους μετανάστες πίσω από το μηχανάκι τους στους δρόμους της Μανωλάδας, ισχυριζόμενοι ότι εκείνοι είχαν αποπειραθεί να κλέψουν τρία αρνιά από τη στάνη τους. Η Αστυνομία κινητοποιήθηκε έπειτα από τηλεφωνήματα κατοίκων της περιοχής και συνέλαβε τους αγρότες, αλλά και τους μετανάστες.

»Τους γρονθοκόπησαν, στη συνέχεια τους έδεσαν στο δίκυκλο και τους έσυραν σαν ζώα στο κέντρο του χωριού για παραδειγματισμό, επειδή το τελευταίο δεκαήμερο φέρεται να είχαν αφαιρέσει αιγοπρόβατα από το αγρόκτημά τους. Οι κλοπές ωστόσο ουδέποτε είχαν δηλωθεί στις αστυνομικές αρχές…»

Κι ας έρθουμε στο δεύτερο αποκαλυπτικό επεισόδιο της συνεργασίας δουλοκτητών και εγκληματικών οργανώσεων. Προχτές (15.4.2011) δημοσιεύτηκε στο δημοσιογραφικό portal «THEBEST» της Πάτρας και το ακόλουθο ρεπορτάζ υπό τον τίτλο, Ηλεία: Εξαρθρώθηκε κύκλωμα δουλεμπόρων στα φραουλοχώραφα. Παραθέτω αποσπάσματα:

«Ένα ακόμη κύκλωμα μπράβων μαύρης εργασίας που λειτουργούσε στα φραουλοχώραφα της ντροπής στο δημοτικό διαμέρισμα Κουρτεσίου, στην Ανδραβίδα-Κυλλήνης του νομού Ηλείας, εξαρθρώθηκε από το τμήμα Καταπολέμησης Εμπορίας Ανθρώπων της Ασφάλειας Αττικής.» [Καλά, η τοπική αστυνομία πού… βρισκόταν;] «Τους έβαζαν σε παραπήγματα, ξυλοφόρτωναν όσους αντιδρούσαν, τους υποχρέωναν να ψωνίζουν τα υπερτιμολογημένα προϊόντα από αυτοσχέδιο μπακάλικο του δουλέμπορου, ο οποίος γυρνούσε με μια καραμπίνα στα φραουλο-χώραφα και πυροβολούσε στον αέρα όταν έβλεπε τους “δούλους” να χαλαρώνουν την εργασία τους.

»Οι πληροφορίες ανέφεραν ότι ένας Έλληνας κρατά Ρουμάνους στην συγκεκριμένη περιοχή και τους εξαναγκάζει να εργάζονται στη συγκομιδή φράουλας και να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες σε πρόχειρα νάυλον παραπήγματα που είχε φτιάξει εκείνος. Οι αστυνομικοί διαπίστωσαν ότι οι καταγγελίες ήταν πέρα για πέρα αληθινές, επενέβησαν συνέλαβαν τους δράστες και απελευθέρωσαν 10 υπηκόους Ρουμανίας που εργάζονταν σε θερμοκήπια με φράουλες κάτω από την επίβλεψη των δραστών, ενώ ζούσαν σε παραπήγματα από χαρτόνι και πλαστικό.»

Μεταξύ των άλλων, αποκαλύπτεται και η συμφωνία του δουλέμπορου με το δουλοκτήτη για την ενοικίαση των δούλων εργατών γης:

«Την επόμενη μέρα άρχισαν να εργάζονται στη συγκομιδή φράουλας στην ευρύτερη περιοχή, ανάλογα με τις συμφωνίες που έκανε ο 32χρονος Έλληνας, ο οποίος έπαιρνε τα χρήματα από τους ιδιοκτήτες των θερμοκηπίων χωρίς να τους τα αποδίδει και ταυτόχρονα τους υποχρέωνε να εφοδιάζονται, ποτά, τρόφιμα και απαραίτητα προϊόντα από αυτοσχέδιο μπακάλικο που διατηρούσε σε παρακείμενο παράπηγμα, χρεώνοντας τους μεγάλα ποσά για κάθε είδος, ενώ δεν τους επέτρεπε να απομακρυνθούν από τον χώρο.

»Καθημερινά εργάζονταν από τις 07:00 έως τις 16:00 και τους μετέφεραν στην εργασία με μικρό λεωφορείο ενώ κατά της διάρκεια της εργασίας τους επιτηρούσαν οι συλληφθέντες. Όταν κάποια από τα θύματα διαμαρτύρονταν ο Έλληνας και ο Ρουμάνος [προφανώς τραμπούκος βοηθός] τους ξυλοφόρτωναν άγρια και τους υποχρέωναν να εργάζονται. Ο 32χρονος Έλληνας γυρνούσε με ένα κυνηγετικό όπλο και πυροβολούσε στον αέρα κατά διαστήματα, όταν οι «δούλοι», χαλάρωναν την εργασία, προκειμένου να τους εκφοβίσει να συνεχίζουν.»

Μα τι κάνει, θα αναρωτηθεί κανείς, η κυβέρνηση; Τι λέει γι’ αυτά που συμβαίνουν στη Μανωλάδα και γενικά στα φραουλοχώραφα της Ηλείας; Νομίζω πως ο αρμοδιότερος να εκφράσει την άποψη της “σοσιαλιστικής” μας κυβέρνησης είναι ο ίδιος ο αρχηγός της, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. Ας ακούσουμε, λοιπόν, τι είπε στις 31.3.2011 για τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας σε ομιλία του σε ημερίδα του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων με θέμα «Η Ελληνική Γεωργία Καινοτομεί»:

«Φίλες και φίλοι, εντυπωσιάστηκα και εγώ σήμερα και ένιωσα χαρά, θα έλεγα ακόμα και συγκίνηση, γιατί όπως είπε και ο Υπουργός, ο Κώστας Σκανδαλίδης, εδώ υπάρχει πραγματικά ένα δυναμικό ανθρώπων, που όχι μόνο πασχίζουν, όχι μόνο αγαπάνε τη δουλειά τους, αλλά και αναδεικνύουν το τι μπορούμε να κάνουμε.»

Στη χαζοχαρούμενη αυτή ομιλία του ανέφερε και τις ελάχιστες (4-5) αγροτικές επιχειρήσεις-υποδείγματα που τον «εντυπωσιάζουν» και τον κάνουν να νιώσει «χαρά…, ακόμα και συγκίνηση». Ανάμεσά τους, λοιπόν, έκανε ειδική επαινετική αναφορά στους δουλοκτήτες φραουλοπαραγωγούς της Ηλείας: «Επίσης», ανέφερε,«οι φράουλες στην Ηλεία, ο “κόκκινος χρυσός” της Μανωλάδας και της Βάρδας, κρύβει ανθρώπους πρωτοπόρους και αναπτύχθηκε εκτατικά. Υπήρξαν ειδικές καλλιεργητικές πρακτικές, αλλά οργανώθηκαν συλλογικά και οι παραγωγοί. Επενδύθηκαν μεν χρήματα, αλλά οργανώθηκαν και οι παραγωγοί σε ομάδα.» [βλ.http://www.pasok.gr/portal/resource/contentObject/id/ff726d99-2fe8-40d8-9eca-98af4c39cd54]

Υ.Γ: Καλή (επ)ανάσταση, σύντροφοι! Ας ελπίσουμε πως θα απαλλαγούμε σύντομα απ’ αυτούς τους φονιάδες επιχειρηματίες, απ’ τους τραμπούκους τους και απ’ τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.

ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑ (ΜΕΤΑΠΡΑΤΙΣΜΟΥ ΠΡΑΞΙΣ)

(με ελάχιστες αλλαγές, 21-4)

Χωρίς κάποια εμβριθή ανάλυση στο ζήτημα της απόκρυψης της ταυτότητας του ενεργήσαντα πράξεων που επισείουν-επισύρουν μέχρι και την ποινή της αφαίρεσης της ζωής, της δολοφονίας ή της εκτέλεσης ενίοτε, η απόκρυψη του προσώπου ήταν πάντοτε ένας από τους τρόπους να εκμηδενιστεί κάθε δυνατότητα αποκάλυψης της ταυτότητας. Η χρήση κουκούλας, εν ολίγοις, ως καλύπτρα του προσώπου ήταν και παραμένει τρόπος απόκρυψης της ταυτότητας για πράξεις που είναι ειδεχθή εγκλήματα, όπως αυτά που διέπραξαν «εθνικόφρονες» δεξιοί την περίοδο της κατοχής και οι οποίοι τιμήθηκαν μετά τον εμφύλιο για το επάγγελμά τους να υποδεικνύουν κομμουνιστές ή πατριώτες για την αντιστασιακή τους δράση, για πράξεις που αφορούν τη σύγκρουση-αντίσταση με τους μηχανισμούς καταστολής κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ή για πράξεις περιορισμένης σημασίας όπως μια ληστεία τράπεζας. Δηλαδή το ζήτημα δεν είναι η κουκούλα, αλλά το ποιος τη φοράει και γιατί.

Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο Άσημος τραγουδούσε, στο γνωστό τραγούδι-μύθο της γενιάς του 70-80, των συγκρούσεων στη μητρόπολη των Αθηνών: «..και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε, σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε…». Από τότε κι από την Ευρώπη των συγκρούσεων του 60-70-80, το περιορισμένης σημασίας αντάρτικο στην πόλη της Αθήνας είχε τη ρετσινιά της κουκουλοφορίας των «γνωστών-αγνώστων». Η αμηχανία και η ανεπάρκεια της αριστεράς να μπορέσει να ερμηνεύσει το μειοψηφικό αλλά αστείρευτο φαινόμενο των νεολαιίστικων συγκρούσεων στους δρόμους της μητρόπολης όταν συνάντησε την ασφαλιτολαγνεία των παλαιότερων εποχών με την οποία αντιμετώπιζε κάθε φαινόμενο εσωτερικής κομματικής απόκλισης, δημιούργησε αυτήν την όχι και τόσο εύηχη ταμπέλα. Ο νέος που φοράει κουκούλα –σύμφωνα με την επίσημη αριστερά- για να μην τον αναγνωρίσουν οι μπάτσοι, για να μην τον καταγράψουν οι κάμερες, για να μην τον συλλάβουν, δεν είναι αυτός που αντιστέκεται -με τον, έστω, αδιέξοδο τρόπο του- στην καταστολή αλλά είναι «ασφαλίτης» «σε υπηρεσία» που «προσπαθεί να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα». Και κουκουλοφόρος για το «λαϊκό κίνημα» δεν είναι άλλος από αυτόν που υπηρετεί την «αντίδραση». Από κει και μετά, η οικουμενική υιοθέτηση της μυθολογίας για τον κουκουλοφόρο σπάστη ήταν υπόθεση χρόνου μέχρι και τον περίφημο κουκουλονόμο. Εκεί λοιπόν ήταν και το σημείο όπου εν μέσω της κουκούλας διεξήχθη η κυρίαρχη ιδεολογική συζήτηση που είτε εξίσωνε τους εγκληματίες κουκουλοφόρους της κατοχής με «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα» που «φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη που ‘χα» ή απλά δημιουργούσε ένα νέο εχθρό υπερ-αριστερό με κουκούλα. Ο παλιός «εθνικόφρονας», δεξιός, προδότης στα μπλόκα των γερμανών της κατοχής, απλά, ξεχάστηκε. Κι αν στη χειρότερη περίπτωση κάνεις κριτική για ενέργειες που είναι άνευ νοήματος, που αποτελούν πολιτική παθολογία, που είναι αντιφάσεις του συστήματος, που είναι αδιέξοδες πολιτικά  ή σιχτιρίζεις και καταγγέλλεις και θες να στήσεις στον τοίχο γιατί μπορεί να φτάσουν στο εξ αμελείας έγκλημα της Μαρφίν (μετά απόλυτης ευθύνης Βγενόπουλου), από την άλλη, στην καλύτερη, τους εκτελείς με συνοπτικές διαδικασίες για προδοσία. Αν νικήσεις. Διότι αν χάσεις, τότε, οι κουκουλοφόροι δεξιοί, αντικομουνιστές, γερμανόφιλοι, αγγλόφιλοι, αμερικανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες, τσιράκια του Τζήμερου και της κυβέρνησης γίνονται υπηρεσιακοί παράγοντες από το 1949 μέχρι και σήμερα.

ΥΓ: Τα παραπάνω είναι εξ αφορμής μιας φιστικομαχίας δυο τοπικών παραγόντων: Ενός επιχειρηματία που εργάζεται με τους όρους της αγοράς της νέας εποχής και ό,τι πιο κακό έχει να επιδείξει το μέλλον μας  και ενός που με σύμβουλο ό,τι πιο κακό έχει να επιδείξει το τοπικό παρελθόν μας, δυσφημώντας την χλωρίδα (φιστίκι) και την πανίδα (οχιά). Όταν όμως του κλείνουν το ματάκι φιλικά και πίνουν τσιπουράκι μαζί, όταν τον προσφωνούν «καλλιτέχνη», όταν του χτυπούν την πλάτη ως σε «συνάδελφο» στα τοπικά «ρεπορτάζ», όταν συμμαχούν για τα «τοπικά» και χαμογελάνε με «νόημα» μαζί, τη στιγμή που ελάχιστοι τον αποκαλούν βόθρο, τότε ο βόθρος έρχεται κατά πάνω τους. Κι αν ο εργαζόμενος με τη λινάτσα από τα φιστίκια που τίναζε βρέθηκε εύκολα κατηγορούμενος ενός «σκηνοθέτη», «δημοσιογράφου», και «καλλιτέχνη» γνωστού σπιούνου της περιοχής, ως «κουκουλοφόρος» των Εξαρχείων προς χάριν μιας δυσφήμισης του ΦΦ, αλλά «δεν πρέπει να δίνουμε σημασία» στον γκεμπελίσκο, κι αν άνθρωποι (καλοί και κακοί) βρέθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου με τον πιο χυδαίο τρόπο από το λάκκο με τα σ..χόλια και των τύπου Τριανταφυλλόπουλου αναρτήσεων-εκβιασμών (αλλά «γιατί να καταγγέλλουμε όσα δεν μας ακουμπάνε;»), τότε ας τον λουστούν. Στην πλατεία Εξαχρείων στην Αίγινα.

Ο Μαρδικούλος που τα φώναζε αλλά δεν τον άκουγε κανείς τους

ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΙΑΣ:

Η γνωστή ως Παναγιά των κουκουλοφόρων: Βλέμμα στραμμένο στο φακό, φιλτράκι έτοιμο για το στριφτό-άνεση, μαλλί επιμελώς ατημέλητο, κουκούλα αλλά που δεν καλύπτει την ομορφιά. Όταν η καλή κουκούλα των διαδηλώσεων δίνει ιδέες στο μόντελινγκ.

Όταν είσαι Κούγιας και φοράς κουκούλα σε συλλαμβάνει μόνο ο φακός. Οι μπάτσοι σου κάνουν τεμενάδες.

420118_10200989029554254_490683160_n

Στο επαναστατημένο Μεξικό και στις εξεγερμένες Σκουριές φορούν κουκούλες για να δίνεις σημασία σε αυτά που λένε.

Ο κουκουλοφόρος στο κέντρο της φωτογραφίας είναι ήρωας της δεξιάς, ήρωας του χρυσαυγίτη, υπηρεσιακός παράγοντας από το 1949 και μετά.

Υποχρεωτική κουκουλοφορία

Ύποπτοι κουκουλοφόροι για αντικαταναλωτισμό: δεν αγοράζουν ΣΙ-ΝΤΙ, γαλακτοκομικά από τη βιομηχανία γάλακτος και υπάρχουν πληροφορίες ότι δεν παίρνουν χάπια για τη χοληστερίνη.

ΟΜΑΔΑ ΔΕΛΤΑ ΜΕ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

συνάδελφοι τα λένε όπως παλιά (1943-2013)

 

 

Η Μεταπολιτευτική χρεοκοπία: τα πολιτιστικά αίτια

αναδημοσίευση από το Άρδην

Η Μεταπολιτευτική χρεοκοπία: τα πολιτιστικά αίτια

by 

του Λαοκράτη Βάσση από το Άρδην τ. 91

Η εισήγησή μου χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο είναι μια γενική και κατ’ ανάγκην ελλειπτική απόπειρα για την οικείωση με βασικές έννοιες του ελληνικού πολιτισμού και της αξιακής του βάσης. Στο δεύτερο, που αντιστοιχεί άμεσα στον τίτλο της, θα καταθέσω σκέψεις και απόψεις για το δυσανάγνωστο πολιτιστικό βάθος της κακής έκβασης της Μεταπολίτευσης, που τόσο οδυνηρά και με βασανιστικά αβέβαιο το μέλλον του βιώνει ο λαός μας. Στον επίλογο, τέλος, θα αναφερθώ εν συντομία στη διαρκή (και διαχρονική) επικαιρότητα και υπεροχή της ελληνικής πολιτιστικής φιλοσοφίας, στην αντιπαραθετική σύγκρισή της με τη δυτική πολιτιστική φιλοσοφία.

Πρώτο μέρος

Α. Θα ξεκινήσω το πρώτο μέρος, αυτό του εγκλιματισμού μας στα του ελληνικού πολιτισμού, με κάποιες κρίσιμες και χρήσιμες, θέλω να πιστεύω, παραδοχές:
Παραδοχή πρώτη
Ο ελληνισμός, στην πνευματική του διάσταση, δεν είναι θρησκεία και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με όρους μεταφυσικής, ως αξιακό δηλ. σύστημα αναλλοίωτο στον χρόνο. Με την ίδια λογική, ο ελληνισμός δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι (κλειστό) σύστημα ιδεών επίσης αναλλοίωτο στον χρόνο. Είναι φιλοσοφία ζωής, που προκαλεί τους καιρούς με τη διαχρονική της υπόσταση και την αντοχή της.
Παραδοχή δεύτερη
Η ελληνικότητα δεν είναι δόγμα και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δόγμα, κλειστό δηλαδή σύστημα κανόνων, που ορίζουν πότε ένα έργο είναι ή δεν είναι ελληνικό και που γενικώς ξεχωρίζουν ό,τι το ελληνικό απ’ το μη ελληνικό.  Η ελληνικότητα είναι μια ιδιαίτερη αίσθηση και ένα ιδιαίτερο άρωμα που αναδίδει η εξακολουθητικά δημιουργούμενη και διαμορφούμενη ελληνική πολιτιστική ταυτότητα «ως στάση ζωής και τρόπος του υπάρχειν» (Ζηζιούλας).

Παραδοχή τρίτη

Ο ελληνικός πολιτισμός είναι ζωντανός πολιτισμός, ανοιχτός και πλουραλιστικός από τα πρωτοκύτταρά του, που συνυφαίνεται με έναν επίσης ανοιχτό και αδογμάτιστο τρόπο ζωής. Με δεδομένη τη συνέχειά του διαμέσου των αιώνων και των χιλιετιών, νοούμενη όχι απλοϊκά, ως γραμμική εξέλιξη δηλαδή, αλλά σε όλη της τη συνθετότητα, που δεν τη διασφαλίζουν κάποια κοινά και αναλλοίωτα πολιτιστικά στοιχεία, αλλά κάποια κοινά, ζωντανά και αενάως εξελισσόμενα, όπως το μαγικό υφάδι της γλώσσας μας. Η κάθε περίοδος του ελληνικού πολιτισμού (αρχαία, ελληνιστική, βυζαντινή, νεοελληνική) είναι μια νέα του φάση, με αναμφισβήτητες πολιτιστικές επιβιώσεις απ’ τις προγενέστερες, αλλά και με νέα πολιτιστικά στοιχεία που απαντούν στις εκάστοτε νέες ανάγκες, προδιαγράφοντας τα επόμενα βήματά του.

Παραδοχή τέταρτη

Η ζώσα πολιτιστική μας ταυτότητα, η σημερινή ελληνική πολιτιστική ταυτότητα, ως ζώσα ιδιαιτερότητα που τη συνθέτουν όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τον λαό μας να ξεχωρίζει μεσ’ την ευρύτερη κοινότητα των εθνών, είναι ένα διαρκές, πολυδιάστατο, πολυσύνθετο και πολύχρωμο γίγνεσθαι, ασύμβατο με κανονιστικού χαρακτήρα ρυθμίσεις.
Κάτω απ’ το ελληνικό πρόσωπό μας υπάρχουν τα πολλά ιδιαίτερα «πρόσωπά» μας, που συναιρούμενα το προσδιορίζουν. Ο Γιάννης Ρίτσος το εκφράζει με υπαινικτική μοναδικότητα (Τειρεσίας, Κέδρος, τόμος Δ΄):
Πολλά πρόσωπα αλλάξαμε, πολλά, – όχι
προσωπεία. Πίσω από χίλια πρόσωπα
κρυφτήκαμε. Μπλεχτήκαμε
με θεούς και μύθους, μ’ άλλους φωτισμούς,
μ’ άλλους χρόνους,
για να σκεπάσουμε το πρόσωπό μας,
το βαθύ, το πικρό,
το αμετάβλητο,
το άφταιγο, το τιμωρημένο,
το μόνο δικό μας.
Παραδοχή πέμπτη
Οι πολιτιστικές ιδιαιτερότητες είναι συστατικά στοιχεία του παγκόσμιου πολιτισμού κι η αλληλεπίδρασή τους, ο διάλογος δηλαδή των πολιτισμών, όρος της ύπαρξης και της εξέλιξής τους.  Πολιτιστική καθαρότητα, στην κυριολεξία της, την οποία δεν πρέπει να συγχέουμε με την πολιτιστική ιδιαιτερότητα ή και την πολιτιστική μοναδικότητα, ούτε ποτέ υπήρξε και ούτε μπορεί να υπάρξει, πολύ περισσότερο στις συνθήκες παγκοσμιοποίησης των καιρών μας. Οι περί πολιτιστικής καθαρότητας αντιλήψεις, που συνήθως αναπέμπουν και σε φυλετικές καθαρότητες, είναι και αντιεπιστημονικές και επικίνδυνες. Η ανθρωπότητα έχει πληρώσει ακριβά, πληρώνοντας ακόμη και στις μέρες μας, εμμονές σε τέτοιες λογικές, που αντιστρατεύονται την αυτονόητη πλουραλιστική συνύπαρξη λαών και εθνοτήτων.
Που σημαίνει πως εμείς, ως φορείς ανοιχτού και οικουμενικού πολιτισμού, πρέπει να πορευόμαστε προς το μέλλον με ανοιχτά τα «παράθυρά» μας στον κόσμο, μακριά από αμυντικές λογικές περιχαράκωσης, παντελώς ασύμβατες με την οδυσσειακή ψυχή μας και τη βαθύτερη ουσία του πολιτισμού μας, αλλά και με κριτική πάντοτε προσέγγιση των ξένων πολιτιστικών στοιχείων. Κι είναι ως προς αυτό πολύ διδακτικός ο Μαχάτμα Γκάντι:
«Δεν θέλω να χτίσω τείχη γύρω απ’ το σπίτι μου, ούτε τα παράθυρά μου να σφραγίσω. Θέλω τα πολιτιστικά ρεύματα από όλα τα μέρη της γης να κυκλοφορούν στο σπίτι μου όσο πιο ελεύθερα γίνεται. Σε κανένα όμως απ’ αυτά δεν θα επιτρέψω να με παρασύρει».
Παραδοχή έκτη
Η πολυπολιτισμικότητα νοείται ως πολιτιστική πολυφωνία και πολλαπλότητα, ως πολιτιστικός πλουραλισμός και εναρμονισμένη συνύπαρξη πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων, στο πλαίσιο όμως της δεδομένης (και κυρίαρχης!) εθνο/πολιτιστικής μας συλλογικότητας. Μ’ αυτό το περιεχόμενο προφανώς και είναι ένας αθώος όρος, που εκφράζει και προδιαγράφει τον σεβασμό όλων των πολιτιστικών χρωμάτων ως ανεκτίμητο πλούτο της ζωντανής πολιτιστικής πραγματικότητας. Όπως προδιαγράφει και την αναγκαιότητα του γόνιμου διαλόγου και της διαρκούς αλληλεπίδρασης των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων ως νόμου της εξέλιξής τους. Δεν είναι όμως πάντοτε αυτονόητως αθώα η επίκλησή της, καθώς, πολύ συχνά, πίσω απ’ τη φετιχιστική της προβολή, κρύβονται ύποπτες προσπάθειες αποδόμησης ενοχλητικών στη νέα τάξη πραγμάτων (και στην ισοπεδωτική ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης!) εθνο/πολιστικών συλλογικοτήτων.
Β. Ολοκληρώνοντας τον εισαγωγικό εγκλιματισμό του πρώτου μέρους της εισήγησής μου, απλώς θα αγγίξω τον αξιακό πυρήνα του πολιτιστικού μας προτύπου, προτάσσοντας λίγες σκέψεις για ό,τι θα αποκαλούσαμε φιλοσοφία αντιμετώπισης του πολιτιστικού μας προβλήματος.
β1. Λένε λοιπόν κάποιοι: «Κινδυνεύουμε, χάνουμε τη γλώσσα μας, τις αξίες μας, την ταυτότητά μας». Οπότε; «Οπότε άμυνα, τείχη, πολιτιστική κάθαρση και πολιτιστική απολύμανση, για να διαφυλάξουμε…την πολιτιστική μας καθαρότητα». Χωρίς να αγνοούμε τους κινδύνους, αλλά και χωρίς να αποδεχόμαστε κινδυνολογικές υπερβολές, γιατί πρέπει να συνεννοηθούμε και στα περί κινδύνων, καθώς δεν εννοούμε όλοι το ίδιο όταν μιλάμε για κινδύνους να χάσουμε την ταυτότητά μας, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με την απλοϊκή λογική της αμυντικής περιχαράκωσης και τα συνεπαγόμενά της. Όχι γιατί δεν χρειάζεται άμυνα. Χρειάζεται. Αλλά άμυνα ανατροφοδοτική του αξιακού μας συστήματος. Που σημαίνει: παιδεία στη βαθύτερη και ουσιαστικότερη έννοιά της, ποιοτική ελληνική παιδεία. Κάθε άμυνα σε ξενοφοβική, καθαρτική και καθαρολογική βάση είναι αφελής και επικίνδυνη. Είναι αφελής, γιατί είναι σε κάθε περίπτωση ατελέσφορη. Κι αυτό όχι μόνο γιατί εξ αντικειμένου δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια άμυνα, ιδίως σε συνθήκες μιντιακής παγκοσμιοποίησης, αλλά ακόμα και αν μπορούσε να υπάρξει, καθώς, όπως ήδη σημειώσαμε, η διαρκής αλληλεπίδραση των πολιτισμών είναι νόμος και οξυγόνο της εξέλιξής τους. Είναι όμως και επικίνδυνη, γιατί, έστω και ασύνειδα σε κάποιες περιπτώσεις, εμπεριέχει τον ρατσιστικό ιό που μολύνει και αναιρεί τη βαθύτερη ουσία της αξιακής βάσης του πολιτισμού μας και της ζωής μας. Γι’ αυτό και λέμε όχι στη λογική της αμυντικής περιχαράκωσης και προπαντός όχι στον ομφαλοσκοπικό, στον αυτιστικό μεγαλοϊδεατισμό μας και στα νοσηρά παρεπόμενά του. Η μόνη άμυνα που χωράει στο μυαλό μου είναι η διά της ποιοτικής παιδείας ανατροφοδότηση της αξιακής βάσης του πολιτισμού μας και η διαρκής ενίσχυση της ποιοτικής πολιτιστικής δημιουργίας του λαού μας, ως του μόνου διαβατηρίου… που αναγνωρίζει η ιστορία και το μέλλον.
β2. Έρχομαι, μετά ταύτα, στο πολύ κρίσιμο ζήτημα του αξιακού μας πυρήνα, που αποτελεί τη βάση της πολιτιστικής, αλλά και της συνολικής επιβίωσης και ύπαρξής μας, καθώς ορίζει την άυλη υπόσταση και τα άυλα σύνορά μας στο παγκοσμιοποιούμενο διεθνές περιβάλλον των ύπουλων καιρών μας.
Θα μπορούσαμε, ξεκινώντας απ’ το ιστορικό του βάθος, να πούμε πολλά για τις κλασικές αξίες, πολλά για την πολύ κρίσιμη ποιοτική διαφορά μεταξύ ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού στο θέμα της γνώσης, με δεδομένο ότι η ρωμαϊκή αντίληψη κληροδοτήθηκε στον δυτικό πολιτισμό. Όπως θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την επίσης πολύ κρίσιμη φιλοσοφική θέση περί προσώπου, πατερική κληρονομιά της Ορθοδοξίας (με τη ρίζα της στην ελληνική αρχαιότητα), ευθέως αντιπαραθετική κι αυτή στο ατομικιστικό υπόβαθρο του δυτικού πολιτισμού.
Επειδή όμως τα χρονικά περιθώρια δεν μας το επιτρέπουν κι επειδή θα τα θίξω αυτά στο επιλογικό μέρος της εισήγησής μου, εδώ θα περιοριστούμε μόνο σε μια απλή και άνευ σχολίων αναφορά στις πολιτιστικές αντιλήψεις, ρήτρες του πολιτιστικού μας «συμβολαίου», που άντλησε ο καθηγητής Ερατοσθένης Καψωμένος μόνο απ’ τη μελέτη της νεοελληνικής ποίησης και που συνυφαίνονται με τρεις θεμελιώδεις ισορροπίες: τη μεταξύ ατόμου-φύσης, ατόμου-κοινωνίας και πολιτισμού-φύσης, χωρίς τις οποίες ο ανθρώπινος πολιτισμός δεν έχει μέλλον.
Οι πολιτιστικές αυτές αντιλήψεις (βλ. Ερατοσθένης Καψωμένος, Αναζητώντας τον χαμένο ευρωπαϊκό πολιτισμό, εκδ. Πατάκη) είναι:
• η ενότητα ανθρώπου-φύσης, που προδιαγράφει μια προωθημένη οικολογική φιλοσοφία
• η θεώρηση της φύσης ως πηγής όλων των αξιών, που συνεπάγεται την ισοτιμία των φυσικών και των ηθικών αξιών
• η ταύτιση κάλλους-αγαθού, έτσι που το ωραίο είναι αγαθό και το αγαθό είναι ωραίο
• η ενότητα υλικού και πνευματικού κόσμου, κόντρα στα δυϊστικά κοσμολογικά μοντέλα
• η σύνθεση ορθολογισμού-μυστικισμού, που δεν ταυτίζεται με την εργαλειακή περί ορθού λόγου αντίληψη της νεωτερικότητας
• η συνύπαρξη των αντιθέτων, που δέχεται το παράλογο και το τραγικό ως στοιχεία της ζωής
• η υπέρβαση της αντίθεσης ατόμου-κοινωνίας και η συνακόλουθη σύζευξη ατομικών και κοινωνικών αξιών.
Αν στα ευρήματα Καψωμένου προσθέσουμε: τις πολιτικές αξίες, όπως αυτές «επέζησαν» στις ελληνικές κοινότητες (θέμα που έχει αναδείξει σε μελέτες του ο Γιώργος Κοντογιώργης), τη φιλοξενία,  με το αντιρατσιστικό της βάθος, το φιλότιμο, ως έκφραση βαθιάς αξιοπρέπειας και ευγενούς υπερηφάνειας, τη λεβεντιά, στην οποία συνυπάρχει η ευψυχία των αρχαίων και η αντρειοσύνη των νεώτερων Ελλήνων (και η οποία θέλει τον ήρωα να σκοτώνεται για τους άλλους και όχι να σκοτώνει τους άλλους, όπως οι Ράμπο του παγκοσμιοποιημένου αμερικανικού προτύπου), αλλά και τον καημό,  με τον έρωτα για τη ζωή στο βάθος του, θα έχουμε αγγίξει τη βαθύτερη ουσία του αξιακού μας πυρήνα, που είναι η ανεκτίμητη μαγιά της ελληνικής πολιτιστικής πρότασης, στην αντίποδα του κυρίαρχου αμερικανοδυτικού καταναλωτικού πρότυπου ζωής.

Δεύτερο μέρος

Πριν περάσω στο δεύτερο και κύριο μέρος της εισήγησής μου, θα προτάξω μια διαπίστωση και δύο επισημάνσεις:
Η διαπίστωση: Έχουμε μια εκπληκτική πνευματική και πολιτιστική περιουσία, αναξιοποίητη όμως, για να μην πω και κακοποιημένη. Αποκαλούμε μεγαλόστομα τον πολιτισμό «βαριά μας βιομηχανία», χωρίς όμως να έχουμε ποτέ χαράξει πολιτιστική πολιτική βάθους και προοπτικής, που, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα έπρεπε να αποτελεί τη βάση της εθνικής μας στρατηγικής, που κι αυτή δεν υπάρχει. Αλλά και χωρίς, πολύ περισσότερο, να έχουμε εμβαθύνει σε ό,τι θα αποκαλούσαμε θεωρία Ελληνισμού, στη διαχρονική του διάσταση, χωρίς, εννοείται, μεταφυσικές δογματοποιήσεις και «ελληνοκεντρικές» αφελείς υπερβολές.
Πρώτη επισήμανση: Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις πολιτιστικές μας αξίες φετιχιστικά. Είναι η βαθύτερη ουσία της μεγάλης πνευματικής μας κληρονομιάς, αλλά και το απόσταγμα της σοφίας του λαού μας διαμέσου των αιώνων και των χιλιετών. Δεν υπάρχουμε όμως για τις αξίες, αλλά μέσα από τις αξίες και χάρη στις αξίες. Που σημαίνει πως δεν γίνεται να υπάρχουμε ως Έλληνες χωρίς τις αξίες μας. Είναι η ταυτοτική δύναμη του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας.
Δεύτερη επισήμανση: Η κρίση που περνάμε προφανώς και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, οφειλόμενο μόνο σε ενδογενή αίτια. Το βάθος όμως και η έκταση της κρίσης οφείλεται πρωτίστως στα ενδογενή αίτια, στο ότι, δηλαδή, ως χώρα και ως κοινωνία, βρεθήκαμε ανοχύρωτοι μπροστά στα εξωγενή αίτια της κρίσης, που είναι και ευρωπαϊκή και παγκόσμια, έτσι ώστε να μεγιστοποιηθούν οι αρνητικές τους επιπτώσεις. Ούτε, ακόμα ακόμα, κι ο καταναλωτισμός με όλα του τα συμπαρομαρτούντα, που κατά κύριο λόγο συνδέεται με τη βαθιά ηθικο/πνευματική κρίση της κοινωνίας μας, είναι ελληνικό φαινόμενο. Οι μεγιστοποιημένες όμως επιπτώσεις του είναι ελληνικό φαινόμενο.
Αλλά είναι καιρός να προσγειωθούμε στη ζοφερή μας πραγματικότητα και να προσπαθήσουμε να φωτίσουμε το σκοτεινό βάθος της οδυνηρά βιούμενης κακής έκβασης της Μεταπολίτευσης. Θα προσπαθήσουμε, πολύ απλά, να αναδείξουμε τα βαθύτερα αίτια αυτής της χρεοκοπίας, τα πέραν των πολιτικο/οικονομικών, που είναι τα πολιτιστικά, τα σχετικά δηλαδή με το πνευματικό, ηθικό, αξιακό και ταυτοτικό έρμα της εθνικής μας συλλογικότητας. Χωρίς υπερβολή, μπορούμε να μιλήσουμε για μια κερκόπορτα στην πολιτιστική συνείδηση της κοινωνίας μας και του τόπου μας, πεπεισμένοι πως, χωρίς τη σωστή θεώρηση του πώς άνοιξε αυτή η κερκόπορτα, δεν θα συνειδητοποιήσουμε πραγματικά τι και γιατί μας συνέβη και μας συμβαίνει, με αυτονόητη την παραδοχή πως δεν άνοιξε μόνη της.
Προσπερνώντας, για την οικονομία του χρόνου, τον γρίφο της σχέσης πολιτικού-πολιτιστικού, με δεδομένο πάντοτε πως στο βάθος του το πολιτικό είναι και πολιτιστικό, όπως και το πολιτιστικό είναι πρωτίστως και πολιτικό, θα αρχίσω με μια πολύ σύντομη αναφορά στην πολύ προσφιλή σε όλους μας πολιτική διάσταση της τωρινής μας κακοδαιμονίας, μια πολύ σύντομη δηλαδή αναφορά στα πολιτικά αίτια της χρεοκοπίας μας.
α. Τα πολιτικά αίτια της χρεοκοπίας: Αποφεύγοντας, λοιπόν, κοινές και αυτονόητες διαπιστώσεις, θα περιοριστώ στο πολιτικό στίγμα της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας, του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, του συγκεκριμένου δικομματικού πολιτικού συστήματος, σε μεγάλο βαθμό οφειλόμενο και στο πώς αυτό λειτουργήθηκε.  Καθώς από σύστημα μιας αφετηριακά οριοθετημένης διαχείρισης των κοινών, εννοώ την καραμανλικής επιλογής στρατηγική λογική «ελέγχου» της μεταχουντικής ελληνικής κοινωνίας με «δημοκρατικά» μέσα, μετέπεσε γρήγορα (πρωτίστως δια του Πα.Σο.Κ!) σε σύστημα νομής της εξουσίας, έτσι που, αντί να υπάρχει το πολιτικό σύστημα για την κοινωνία, υπήρχε η κοινωνία για το πολιτικό σύστημα της εναλλασσόμενης και αδηφάγου δικομματικής συγκυριαρχίας. Κι αυτό πώς; Πολύ απλά και χωρίς να υπεισέρχομαι στα «γιατί», με την ιδιοποίηση του κράτους απ’ τα δυο κόμματα εξουσίας και την ομηρεία της κοινωνίας απ’ το αδυσώπητο πλέγμα, απ’ τον πολύποδα κομμάτων εξουσίας και κράτους, με πλήρη ανατροπή της λογικής σχέσης κομμάτων-κράτους-κοινωνίας, έτσι που, όπως ήδη είπα, αντί να υπάρχουν τα κόμματα και το κράτος, με απολύτως διακριτές τις λειτουργίες τους, για την κοινωνία, να υπάρχει η κοινωνία για τα κόμματα εξουσίας και το ιδιοποιημένο απ’ αυτά ως λάφυρό τους κράτος, με μοιραία, εξ αυτού, τα αποτελέσματα που ζούμε.  Γιατί, ούτως εχόντων των πραγμάτων και με τη φορά που αυτά προσέδιδαν στις εξελίξεις, η πολιτική σταδιακά μετέπεσε και ταυτίστηκε στη συνείδηση των πολλών με τη νομή και λαφυραγώγηση της εξουσίας, οι πολιτικοί με νομείς και επικαρπωτές της, ενώ η διαφθορά κατέστη, μοιραία, το καύσιμο λειτουργίας αυτού του τραγικά εκπεσμένου πολιτικού συστήματος.  Αυτή η τόσο απλή και καίρια αλήθεια πόσο αναλύθηκε και πόσο αναδείχτηκε σ’ αυτό το ζοφερό τέλος της Μεταπολίτευσης;  Αλλά και μαζί της, πόσο αναλύθηκε και πόσο αναδείχτηκε η αδυσώπητη ανάγκη να αποκατασταθεί, με ριζικές τομές στην πολιτική μας ζωή, η λογική σχέση κομμάτων-κράτους-κοινωνίας, έτσι που κόμματα και κράτος να υπάρχουν για την κοινωνία, όπως η στοιχειώδης (αστικο)δημοκρατική τάξη και δεοντολογία επιτάσσει;  Πόσο ψάξαμε τις πραγματικές ρίζες της αχαλίνωτης και ανακυκλούμενης διαφθοράς, που είναι απότοκος της αμοιβαίας ηθικής έκπτωσης πολιτικού συστήματος και κοινωνίας; Η απάντηση είναι αυτονόητη, όχι όμως και το γιατί οδηγηθήκαμε  σ’ αυτή  τη μοιραία έκπτωση.
β. Τα πολιτιστικά αίτια της χρεοκοπίας: Έτσι όμως μπαίνουμε στην καρδιά του θέματός μας, που, όπως είπαμε, δεν είναι άλλη απ’ την αναζήτηση του βαθύτερου «γιατί» συνέβη ό,τι συνέβη, του πολιτιστικού δηλαδή «γιατί» (ηθικού, πνευματικού, αξιακού και ταυτοτικού), που προφανώς και συναρτάται, σε διαλεκτική σχέση αλληλοπροσδιορισμού, με το ήθος όλων μας, όσο κι αν, σχεδόν όλοι μας, όταν ψάχνουμε αυτό το «γιατί», κοιτάζουμε… απέναντί μας. Ελπίζω αυτή μου η νύξη να μην εκληφθεί ως υπαινικτική σύμπτωση με τον χυδαίο κυνισμό του «μαζί τα φάγαμε», στον οποίο και υποκρύπτεται η λογική του βιαστή πως …τα ‘θελε κι η βιασθείσα.  Απλώς, επιδιώκοντας να ερμηνεύσω τα γεγονότα και όχι να καταλογίσω ευθύνες, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ και να μην αναζητήσω το κοινό βάθος αφενός της πολιτικής ενοχής, που άπτεται του πώς και γιατί η καθεστηκυία μεταπολιτευτική πολιτική τάξη έπραξε όπως έπραξε, διέπραξε δηλαδή το έγκλημα της χρεοκοπίας, και αφετέρου της δεδομένης κοινωνικής συνενοχής, που άπτεται του πώς και γιατί ο λαός μας, εμείς όλοι, «συνεργήσαμε» στο έγκλημα με πράξεις, ανοχές και παραλείψεις μας, λιγότερο ή περισσότερο. Γιατί, ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, κανένας λαός δεν εκμαυλίζεται ανεπιγνώτως και εν υπνώσει. Κι αυτό σημαίνει πολλά, που πρέπει να τα ψάξουμε με αυτοκριτική γενναιότητα και προπαντός χωρίς να κοιτάζουμε μόνο… απέναντι. Σημαίνει, ας πούμε, μεταξύ πολλών άλλων: ρηχή πολιτική συνείδηση, υπονομευμένη και ρευστοποιημένη πολιτιστική συνείδηση, ελαστική ηθική συνείδηση, αμβλυμένη πατριωτική συνείδηση, ανύπαρκτο πνεύμα συλλογικότητας κι άλλα τέτοια παρόμοια.  Χωρίς, εννοείται, όλα αυτά και όποια άλλα να εκλαμβάνονται  ως απόλυτα μεγέθη, αλλά και χωρίς να αποσυνδέονται, κάθε άλλο, απ’ τα «ιζήματα», στο πολιτιστικό υπόστρωμα της μεταπολιτευτικής μας ζωής.
γ. Επί τον τύπον των ήλων: Αποπειρώμενος να θέσω τα δάχτυλά μου επί τον τύπον των ήλων κι αφού ξανατονίσω πως το πολιτιστικό μας πρόβλημα δεν προσεγγίστηκε ποτέ στην στρατηγική για τη συλλογική μας μοίρα διάστασή του:
Θα ήθελα να τονίσω το κρίσιμο κενό μακρόπνοης πολιτικής πολιτισμού στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, που, μετά την αρχική σωστή μετακίνηση από παρωχημένες στερεοτυπικές ακρότητες, ευτελισμένες και απ’ τη χουντική εφταετία της έτσι κι αλλιώς προβληματικής εθνικής μας ιδεολογίας, καλύφτηκε, σταδιακά και ηγεμονικά, περίπου ως επίσημο υποκατάστατο ιδεολογίας, από ένα ρεύμα προοδευτικοφανούς αποδόμησης παντός του ελληνικού με προσχηματική επένδυση εκσυγχρονισμού και ευρωπαϊσμού.  Περάσαμε έτσι, για παράδειγμα, απ’ τον παρωχημένο ελληνοκεντρισμό στον αστιγματικό αντιελληνοκεντρισμό, για να θυμηθούμε τον Νάσο Βαγενά, απ’ τη νοσηρή προγονολατρία στην ακόμα πιο νοσηρή άρνηση της παράδοσής μας, απ’ την ανάγκη κριτικής θεώρησης των αφελειών της γραμμικής ιστορικής μας συνέχειας, στην πλήρη άρνηση της ιστορικής μας συνέχειας, διανθισμένη με «συνωστισμούς» στο λιμάνι της Σμύρνης (Ρεπούση) και «απώθηση» των Σουλιωτισσών στον γκρεμό του Ζαλόγγου απ’ τους ίδιους τους Σουλιώτες (Ψιμούλη).  Μπορούμε, νομίζω, να σταθμίσουμε τη διαβρωτική λειτουργία αυτού του ρεύματος στη συνείδηση της κοινωνίας μας, ιδίως αν σκεφτούμε πως ήταν κυρίαρχο στα μεγάλα Μ.Μ.Ε., αλλά, απ’ τα μέσα της Μεταπολίτευσης και μετά, περίπου κυρίαρχο και στην πολύπαθη παιδεία μας.
Παρομοίως, θα ήθελα να τονίσω την καταλυτική διάβρωση του συνολικού αξιακού μας συστήματος απ’ τον καταναλωτισμό και τη συνακόλουθη υλικο/ευδαιμονιστική φιλοσοφία του, που θέλει το χρήμα και τα υλικά αγαθά στην κορυφή της κλίμακας των αξιών ως υπέρτατο σκοπό ζωής και τον άνθρωπο στη βάση της ως μέσο και πράγμα.  Ο χρόνος δεν επιτρέπει την ανάλυση της ισοπεδωτικής επέλασης του καταναλωτικού προτύπου ζωής.  Γι’ αυτό θα περιοριστώ να πω πως εδώ βρίσκεται το πιο κρίσιμο κλειδί για την ερμηνεία της συνολικότερης χρεοκοπίας μας, που είναι, το επαναλαμβάνω, πρωτίστως ηθική, πνευματική, αξιακή και εντέλει ταυτοτική χρεοκοπία.  Στα ιζήματα του καταναλωτικού βυθού της μεταπολιτευτικής κοινωνίας μπορούμε να βρούμε όλες τις απαντήσεις: πρώτον για την εξαχρείωση της κοινωνίας μας, που πέρασε απότομα στον «καταναλωτικό παράδεισμο», ρευστοποιώντας με κυνική αφροσύνη μερίσματα των μελλοντικών γενεών, δεύτερον για την εξαχρείωση του πολιτικού μας συστήματος, που, αντί να βάλει χαλινάρι, καβαλίκεψε και επιτάχυνε τον καταναλωτικό κατήφορο, επιτείνοντας, ως σύστημα άγριας νομής της εξουσίας, όλες τις αρνητικές ροπές και όλα τα νοσηρά φαινόμενα της κοινωνίας μας (άκοπος πλουτισμός, λογική της ελάσσονος προσπάθειας, ρουσφέτι, βόλεμα, φοροδιαφυγή, αυθαίρετα και άλλα τέτοια παρόμοια) και τρίτον για την εξαχρείωση του Έλληνα, που, υπό την επήρεια της καταναλωτικής μέθης, έγινε αγνώριστος, άλλοτε πρωταγωνιστώντας, άλλοτε ανεχόμενος και αδιαφορώντας για το εξακολουθητικό βούλιαγμα στο μεταπολιτευτικό τέλμα, έκθετος στην κατακλυσμιαία και αποχαυνωτική υποκουλτούρα των Μ.Μ.Ε και όχι μόνο, με την παιδεία να μην οργανώνει την πολιτιστική μας άμυνα και με τους πνευματικούς μας ανθρώπους να μην ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών.  Όχι πως τα όσα επισημαίνω είναι καθολικά, πως δεν υπάρχουν αντιστάσεις και αξόδευτο αξιακό υπόλοιπο στην καρδιά του πολιτιστικού μας κυττάρου. Πως δεν υπάρχει άσβηστη αξιακή καταγραφή στον «σκληρό δίσκο» της συλλογικής μας συνείδησης με το τρισχιλιετές ιστορικό και πολιτιστικό της βάθος.  Ευτυχώς υπάρχουν αντιστάσεις, υπάρχει αξιακό υπόλοιπο, υπάρχει άσβηστη αξιακή καταγραφή στον σκληρό δίσκο της συλλογικής μας μνήμης και συνείδησης.
δ. Διά ταύτα: Σ’ αυτή την οριακή μας κατάσταση δεν πρέπει να αφεθούμε στη δίνη των καιρών και στην κακή μας μοίρα, σαν να είμαστε ένας ξοφλημένος λαός.  Έχοντας στο πλάι μας τους αιώνες της ιστορίας μας, όπως το λέει ο Ελύτης, αλλά και πιστεύοντας στον ελληνισμό ως ιδέα της αξιοσύνης, της ελευθερίας και του ανθρωπισμού, όπως τον ορίζει ο Σεφέρης, να συνειδητοποιήσουμε καλά τι μας συνέβη και γιατί μας συνέβη, έτσι ώστε: υφαίνοντας νέο όραμα για το μέλλον του τόπου μας, νέο όραμα ελληνισμού, εμπλουτισμένο από έναν νέο πατριωτισμό και μια νέα συλλογικότητα, να χαράξουμε, διεμβολίζοντας το μεταπολιτευτικό παγιδευτικό δίπολο του νοσηρού ελληνοκεντρισμού, που γέννησε χρυσαυγίτες, και του εξίσου νοσηρού αστιγματικού αντιελληνοκεντρισμού, που γέννησε τη νεοταξική ατοπία των ψευτοπροοδευτικών, μακρόπνοη πολιτιστική πολιτική για τη θέση και την πορεία μας στην Ευρώπη και στο παγκοσμιοποιημένο διεθνές περιβάλλον, που θα είναι η βάση μας για μια αναθεμελιωτική, ανορθωτική και αναγεννητική στρατηγική μας στη δύσκολη ανηφοριά του 21ου αιώνα, με πρώτο ζητούμενο να βγάλουμε την τροϊκανή χανάκα απ’ τον λαιμό μας και να βγούμε σε μετατροϊκανό ξέφωτο. Γιατί, για να βγούμε, εντέλει, απ’ τον σκοτεινό λαβύρινθο της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας, χρειαζόμαστε οδηγητικό «μίτο», καμωμένο απ’ τη συλλογική μας «Αριάδνη» με «ίνες» απ’ την αξιακή μας παρακαταθήκη ή, έστω, απ’ το αξιακό υπόλοιπο της σκόρπιας ψυχής μας, που, παρ’όλες τις κακοποιήσεις που της επιφυλάξαμε, ο εσώτατος αξιακός της πυρήνας αντέχει ακόμη. Κι αν ισχύει πως στα δύσκολα οι λαοί κρατιούνται απ’ την ψυχή τους, εμείς, κι απ’ το υπόλοιπο της ψυχής μας αν κρατηθούμε, θα μπορέσουμε να σηκώσουμε κεφάλι και να βρούμε τη σωστή περπατησιά μας προς το μέλλον.

Επίλογος

Καθώς δεν έχω χρονικά περιθώρια να αναφερθώ στο πώς θα συμμαζέψουμε τη σκόρπια ψυχή μας, ενοχλημένος απ’ το κλίμα περιφρόνησης που, πολύ συχνά, εκπέμπουν εναντίον της χώρας μας άσπονδοι φίλοι μας στην Ευρώπη, με συνηγορία των ψοφοδεών της οργανικής μας διανόησης, θα μου επιτρέψετε την επιλογική παρέκβαση για να καταθέσω, ως νότα έλλογης υπερηφάνειάς μας, πως τούτος ο τόπος, ο τόπος μας, που τόσο κι οι ίδιοι έχουμε αδικήσει, εξακολουθεί να είναι ανεκτίμητο για όλη την ανθρωπότητα κοίτασμα πολιτισμού και να έχει ακόμα και τώρα εν δυνάμει ηγεμονικό πολιτιστικό λόγο ουκουμενικής εμβέλειας, που είναι μάλιστα και σηματοδοτικός μιας εναλλακτικής προς την κυρίαρχη της δυτικογενούς παγκοσμιοποίησης καταναλωτική φιλοσοφία ζωής. Για του λόγου το αληθές, θα δώσω,  πολύ συνοπτικά (ελλειπτικά) και αντιπαραθετικά, το στίγμα των δύο αυτών φιλοσοφιών ζωής, της δυτικής (κράμα ρωμαϊκής και προτεσταντικής λογικής) και της ελληνικής, μέσα από τρία πολύ ενδεικτικά γνωρίσματά τους:
Α. Δυτική πολιτιστική φιλοσοφία
Τα τρία πολύ ενδεικτικά γνωρίσματά της είναι, πρώτον, η χρηστική αντίληψη για τη γνώση, που έρχεται απ’ ρωμαϊκή πνευματική κληρονομιά, δεύτερον, η καρτεσιανική νοησιαρχία και ο εργαλειακός ορθολογισμός, που έρχεται απ’ τη νεωτερικότητα, τρίτον, η ατομοκρατία ως συστατικό γνώρισμα των δυτικών κοινωνιών, επίσης νεωτερικής προέλευσης. Τα τρία αυτά ενδεικτικά γνωρίσματα, γιατί υπάρχουν κι άλλα, μόνο άσχετα δεν είναι από τη δογματική σύνδεση της γνώσης με την παραγωγή, απ’ τη θεοποίηση της παραγωγικότητας και του ανταγωνισμού, από την πρόταξη της οικονομίας και των αγορών, απ’ τον καταναλωτισμό και τον υλικό ενδαιμονισμό, από την ατομοκρατία και την ηθική της, από την υποκατάσταση της παιδείας από την πραγματιστική εκπαίδευση, κι άλλα τέτοια παρόμοια, που όλα μαζί, με συνακόλουθή τους την οικολογική σε πλανητικό επίπεδο ασφυξία, προδιαγράφουν αναποτρέπτως το πλήρες αδιέξοδο στην πορεία της ανθρωπότητας. Γιατί, ό,τι κι αν λέγεται, οι ράγες αυτού του δυτικού πολιτισμού και της «παγκοσμιοποίησης», που είναι το σημερινό στάδιο στην εξέλιξή του, οδηγούν μοιραία σε εφιαλτικό αδιέξοδο.

Β. Ελληνική πολιτιστική φιλοσοφία

Τα τρία πολύ ενδεικτικά γνωρίσματά της είναι, πρώτον, η γνώση ως μέσο για την αρετή και με συνακόλουθη την κατ’ αρετήν χρήση της, που έρχεται απ’ την αρχαία ελληνική κληρονομιά, δεύτερον, ο  επίσης αρχαίος ελληνικός ορθός λόγος, που συνιστά εναρμόνιση νοητικών, βουλητικών και συναισθηματικών δυνάμεων, τρίτον, η περί προσώπου αντίληψη, που έρχεται από την ελληνική αρχαιότητα και την πατερική κληρονομιά, όπου το πρόσωπο, έννοια ενική και πληθυντική ταυτόχρονα, έχει ενσωματωμένη στην ουσία του την ετερότητα, προδιαγράφοντας κοινότητες συνανθρώπων και όχι αριθμητικά σύνολα ανταγωνιζομένων ατόμων (homo homini lupus!). Αν συνυπολογίσουμε τα τρία αυτά κρίσιμα γνωρίσματα με το σύνολο των κλασικών αξιών και με τις ρήτρες του νεοελληνικού πολιτιστικού προτύπου, προπαντός με τις τρεις θεμελιώδεις ισορροπίες, για τις οποίες έχουμε ήδη μιλήσει, μόνο αφελώς και ατόπως ελληνοκεντρική δεν θα θεωρηθεί η άποψη πως απ’ τον εσώτατο αξιακό πυρήνα όλων αυτών μπορεί να προκύψει εναλλακτική πολιτιστική φιλοσοφία ζωής και πολιτιστικές συντεταγμένες για να αντιπαλέψει η ανθρωπότητα τα πνιγηρά αδιέξοδα στα οποία τη σπρώχνει η κυρίαρχη δυτική φιλοσοφία της «παγκοσμιοποίησης» και του αμερικανοδυτικού καταναλωτικού προτύπου ζωής.
Που σημαίνει πως στο ελληνικό παράδειγμα ενυπάρχει, σε επίπεδο πολιτιστικής φιλοσοφίας πάντοτε, το αντίδοτο σε ό,τι θα αποκαλούσαμε δυτική παγκοσμιοποιητική εκτροπή, έστω κι αν, για πολλούς λόγους που εξηγούνται, δεν σταθήκαμε ικανοί να το αρθρώσουμε και θεωρητικοποιήσουμε πειστικά, να το αναδείξουμε και πολύ περισσότερο να κάνουμε πράξη ζωής το αξιακό του διατακτικό. Που είναι και ο θεμελιώδης όρος της αναθεμελιωτικής ανασύνταξής μας για να βγούμε κι εμείς απ’ το τροϊκανό χαντάκι που έχουμε «πέσει».

*Ομιλία στο «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Αλιάρτου» (19.01.2013)

αλληλεγγύη για τον αγώνα στις Σκουριές

αναδημοσίευση
10 Aπριλίου: Έφοδοι σε σπίτα των δυνάμεων καταστολής και απαγωγές στην Ιερισσό
Οι συλληφθέντες μεταφέρονται στα δικαστήρια Πολύγυρου και από εκεί στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης.
Άμεσα πραγματοποιείται πορεία από την Καμάρα στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης [ Ενημέρωση ]  ενώ μετά τα επικοινωνιακά παιχνίδια των μπάτσων η πορεία αλληλεγγύης κατευθύνεται στη ΓΑΔΘ

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής (Σάββατο 13 Απρίλη)

Στη Χαλκιδική, εδώ και καιρό γίνεται ένα πείραμα καταστολής του αυθόρμητου, γνήσιου λαϊκού κινήματος ενάντια στην επέκταση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων και την καταστροφή της φύσης, το οποίο έχουν προσπαθήσει να φιμώσουν με την αλόγιστη αστυνομική βία, τις αθρόες και τυφλές προσαγωγές, την παράνομη λήψη DNA, την ρίψη δακρυγόνων μέσα σε χωριά  και σε σχολεία , την στοχευόμενη παραπληροφόρηση από πολλά  ΜΜΕ και ιδιαίτερα από τους μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς. Κράτος και κεφάλαιο αφού προσάρμοσανόπως βόλευε τον νέο “αναπτυξιακό” νόμο,  χρησιμοποιούν όλα τα μέσα (μπάτσους και εργαζόμενους στην El Dorado) για να κάμψουν τις αντιστάσεις και τον αγώνα των κατοίκων ενάντια στη λεηλασία της φύσης και της ζωής τους.

Έτσι, για δεύτερη φορά τα ξημερώματα της Τετάρτης 10 Απρίλη κατασταλτικές δυνάμεις εισβάλλουν στα σπίτια κατοίκων της Ιερισσούσπάζοντας τις πόρτες και απαγάγοντας 2 άτομα. Αμέσως κινητοποιήθηκε όλο το χωριό και μαζί με αλληλέγγυους από τα διπλανά χωριά εισέβαλλαν στο ήδη εγκαταλειμμένο Α.Τ της Ιερισσού. Το πρωί της ίδια μέρας οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν έξω από τα Δικαστήρια του Πολύγυρου, όπου συγκεντρώθηκαν κάτοικοι της Ιερισσού και των γύρω χωριών, αντιμέτωποι με 3 κλούβες ΜΑΤ, ενώ περιμένουν κι άλλες κατασταλτικές δυνάμεις από την Θεσσαλονίνη.

Για την ιστορία, μετά τη νύχτα της Κυριακής 17/2, εξαπολύεται μια ευρείας κλίμακας τρομοκρατική-κατασταλτική επιχείρηση, η οποία συνοδεύεται από μαζικές ποινικές διώξεις αγωνιζόμενων κατοίκων.  20 κάτοικοι της Ιερισσού που με παρόμοιο βίαιο τρόπο είχαν απαχθεί από τους μπάτσους, διώκονται με στημένο κατηγορητήριο  –με μοναδικούς μάρτυρες μπάτσους και τους ανθρώπους της εταιρίας–  με 7 κακουργήματα και 9 πλημμελήματα. Στόχος τους η εξάλειψη της σθεναρής αντίστασης των κατοίκων και των αλληλέγγυων και η παράδοση ενός ασφαλούς πεδίου –χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις– στην εταιρία, για τη συνέχιση των λεηλατικών της εργασιών.

Άμεση απελευθέρωση του πολιτικού πρόσφυγα HUSEYIN CAKIL

από τον ΑΓΩΝΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ

Ζητάμε την απελευθέρωσή του HUSEYIN CAKIL. Πρέπει να αφεθεί αμέσως ελεύθερος!

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Συνεχίζεται δίωξη και συλλήψεις των αγωνιστών από την Τουρκία
Καλούμε για αύριο στις 9 η ώρα το πρωί σε διαμαρτυρία μπροστά στο εφετείο και ζητάμε την άμεση απελευθέρωση του HUSEYIN CAKIL.
Αύριο το πρωί, 8/4/2013 
εισαγγελέα στο εφετείο,
στην οδό Λουκάρεως δίπλα στον Άρειο Πάγο
Ζητάμε την απελευθέρωσή του HUSEYIN CAKIL. 
Πρέπει να αφεθεί αμέσως ελεύθερος!
ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΔΟΘΕΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
 
Το Σάββατο 6/4/2013 το απόγευμα συνελήφθη στην Αθήνα ο HUSEYIN CAKIL, που διαμένει μόνιμα και νόμιμα στην Ελλάδα εδώ και 12 χρόνια από το 2001, λόγω των διώξεων που αντιμετωπίζει στην Τουρκία. Είναι γνωστός στη
Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα λόγω της ενεργής συμμετοχής του όλα αυτά τα χρόνια στο κίνημα συμπαράστασης στους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία, αλλά και της συμμετοχής του στο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα .
Η σύλληψη του είναι η πολλοστή στη σειρά συλλήψεων Τούρκων και Κούρδων πολιτικών προσφύγων που προχωράει το Υπουργείο Δικαιοσύνης στα πλαίσια της σύσφιξης των σχέσεων της Ελληνικής Κυβέρνησης με την Τουρκική το τελευταίο διάστημα.
 Αύριο το πρωί, 8/4/2013 ο αγωνιστής HUSEYIN CAKIL περνάει εισαγγελέα στο εφετείο, στην οδό Λουκάρεως δίπλα στον Άρειο Πάγο για να φυλακιστεί μετά από ένταλμα που εξέδωσαν οι Τούρκικες δυνάμεις Ασφαλείας. Δεν είναι τυχαίο ότι η μνήμη τους φρεσκαρίστηκε μετά από 12 χρόνια και μετά την επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Τουρκία τον περασμένο μήνα.
Καλούμε για αύριο στις 9 η ώρα το πρωί σε διαμαρτυρία μπροστά στο εφετείο και ζητάμε την άμεση απελευθέρωση του HUSEYIN CAKIL. Κανένας πολιτικός πρόσφυγας να μη φυλακιστεί και να μην εκδοθεί στην Τουρκία. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει ένα τέτοιο έγκλημα. Δεν πρέπει η Ελληνική Κυβέρνηση να υποκύπτει στις πιέσεις της Τούρκικης και να διώκει, ταλαιπωρεί και ακόμη χειρότερο να δολοφονεί με τη στάση της τους πολιτικούς πρόσφυγες, σε αντίθεση με τους διεθνείς νόμους και συμβάσεις.
 ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΔΟΘΕΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Λαμπαδηδρομία; Για την 25η Μαρτίου; χμμμμ…

Λαμπαδηδρομία των Ναζί, στο Βερολίνο, στις 30 Ιανουαρίου 1933

Λαμπαδηδρομία των χρυσαυγιτών, στην Αθήνα, στις 30 Ιανουαρίου 2013

για τον δήθεν σπαρτιατικό χαιρετισμό των χρυσαύγουλων

αναδημοσίευση από το Jungle Report

Ο ..σπαρτιάτικος ναζιστικός χαιρετισμός

τάδε έφη SPY Πέμπτη, 20 Ιανουαρίου 2011 , 5:02 π.μ.

 

 

Είναι πολλοί οι αστικοί μύθοι που συναντάμε στον έρμο τούτο τόπο. Από που να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει; Από τα περίφημα “Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών”; Από την ανύπαρκτη “Ομιλία Κίσινγκερ”; Από την “κερκόπορτα” που την άνοιξαν οι Εβραίοι; Από τα φαντασιακά κρυφά σχολειά στην τουρκοκρατΚαλό είναι βέβαια που υπάρχουν τέτοιοι μύθοι, για παιδαγωγικούς κυρίως λόγους, ώστε να δύναται να κατανοεί κανείς τα σκεπτικά και τις σκοπιμότητες που οδήγησαν κάποιους στο να κατασκευάσουν αυτούς τους μύθους. Όπως εξίσου καλά και διδακτικά είναι και τα παραμύθια, με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές.

Η Κοκκινοσκουφίτσα, Η Σταχτοπούτα, Τα 3 Γουρουνάκια, κ.ο.κ.

Όλα αυτά έχουν, αν μη τι άλλο, το σκοπό τους, που είναι για το παιδί είτε ψυχαγωγικός, είτε διδακτικός, είτε και τα δύο μαζί.
Κάποτε όμως φτάνει και η στιγμή της ενηλικίωσης. Σιγά-σιγά αρχίζει το παιδί να μαθαίνει και να κατανοεί ότι αυτές οι ιστορίες ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Παύει δηλαδή να πιστεύει πως υπάρχει ο Άι Βασίλης ή ότι το αδερφάκι του το έφερε ο πελαργός (ή ο Τζίνραϊ από τους Τρανσφόρμερς -αν θέλουμε να είμαστε πιο σύγχρονοι).

Κάθε άλλο, πέραν του απογαλακτισμού αυτού, θα είχε μια όχι και τόσο ευχάριστη κατάληξη για το παιδί. Διότι ο έφηβος ή ο άνδρας που, από μια ηλικία και μετά, συνεχίζει να πιστεύει πχ. στον Άι Βασίλη, δεν τον λες σκεπτόμενο έφηβο ή άνδρα, αλλά μαμούχαλο.

Ο μαμουχαλισμός μπορεί να έχει δυσάρεστες συνέπειες για το παιδί, αλλά και για το περιβάλλον του. Μία από αυτές θα ήταν να γίνει χρυσαυγίτης. Μια άλλη θα ήταν να γίνει Άδωνις ή θαυμαστής του Άδωνη κλπ.. Όπως και να ‘χει πάντως, το σίγουρο είναι ότι θα καταλήξει να υιοθετεί κάθε παραμύθι και κάθε ανιστόριτη ανοησία  που ακούει, αρκεί αυτή να του δημιουργεί μια κάποια ψευδαίσθηση ανωτερότητας απέναντι στους Άλλους.

Ένας από αυτούς τους αστικούς μύθους που ακούγεται, υιοθετείται και αναπαράγεται συχνά από μαμούχαλους, ένθεν κακείθεν, είναι και η τάχα ελληνική προέλευση του ναζιστικού χαιρετισμού. Πιο συγκεκριμένα, ο σπαρτιάτικος χαιρετισμός.

Έναν τέτοιο “σπαρτιάτικο χαιρετισμό” απολαύσαμε προχθές στο δημοτικό συμβούλιο των Αθηναίων από τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής.

 εδώ το σχετικό βίντεο


Θα μπορούσε εύλογα να αναρωτηθεί κανείς, σε τι θα μπορούσε να αποσκοπεί ένας “σπαρτιάτικος” χαιρετισμός σε συμβούλιο Αθηναίων;
Στην αρχαία Αθήνα πάντως -κυρίως σε συγκεκριμένες περιόδους- θα κινδύνευε ο Μιχαλολιάκος να χαρακτηριστεί προδότης αν χαιρετούσε έτσι “σπαρτιάτικα” σε κάποιο συμβούλιο της πόλης. Για καλή του τύχη όμως, είμαστε στη σύγχρονη Αθήνα, όπου υπάρχει ανεκτικότητα στις συνήθειες των μη Αθηναίων και εξάλλου ανήκουμε όλοι και στην ίδια φυλή. Αυτό το διαπιστώνει κανείς εύκολα, συγκρίνοντας πχ τον Μιχαλολιάκο με τον Πεταλωτή, ή τον Καρατζαφέρη με τον Παύλο Γερουλάνο.
Αν πάλι ο χαιρετισμός δεν είναι σπαρτιάτικος, αλλά ναζιστικός, τότε σίγουρα ο Μιχαλολιάκος θα χαρακτηριζόταν προδότης, για ευνόητους λόγους.
Και  στην περίπτωση που -ειδικά ο Μιχαλολιάκος- έκανε τον χαιρετισμό αυτό μπροστά σε γερμανικό κοινό, το μόνο σίγουρο θα ήταν το άφθονο γέλιο που θα προκαλούσε, προτού τον μαζέψουν με τις χειροπέδες (παρούσα εποχή) ή τον πακετάρουν για το Άουσβιτς (παρελθοντική εποχή).

Τον ίδιο “σπαρτιάτικο” χαιρετισμό είχαμε απολαύσει προ κάποιων ετών και σε ένα συνέδριο του Λά.Ο.Σ., την ώρα που ακουγόταν ο εθνικός ύμνος.

 


Ήταν τότε που ο πρόεδρος του Λά.Ο.Σ. έσπευσε αμέσως να χαρακτηρίσει το συγκεκριμένο περιστατικό ως προβοκάτσια, που ως στόχο είχε τον κακοχαρακτηρισμό του κόμματός του. Ισχυρισμός όμως που είναι άξιος απορίας, μιας και ο Πρόεδρος τότε “υποδεχόταν με θέρμη” στο κόμμα του τους “μαχητές” που συνηθίζουν να χαιρετάνε έτσι “σπαρτιάτικα”:

 


Ο Καρατζαφέρης, εκτός από τον “μαχητή” Βασίλη Κολιό, είχε υποδεχτεί τότε στο κόμμα του -με θέρμη πάντα- και τους “μαχητές”: Μιχαήλ Παπαδημητρίου, Νικόλαο Σκάντζο και τον Ηλία Παναγιώταρο. Όλοι γεννήματα θρέμματα της Χρυσής Αυγής. Οπότε, τι πιο λογικό και αναμενόμενο από το να λαμβάνουν στο συνέδριό του χώρα και “σπαρτιάτικοι” χαιρετισμοί;

Όσο για τους “σπαρτιάτικους” χαιρετισμούς καθαυτούς, για να μπαίνουμε και στην ουσία του παρόντος θέματός μας, είναι καιρός να  διδαχτούμε λίγο και την ιστορία τους.

Σε ένα γερμανικό ντοκιμαντέρ του Spiegel, που έχει να κάνει με τους νεοναζί στη Ρωσία ακούμε τους ψυχοπαθείς συμπάσχοντες  ομολόγους των χρυσών μας αυγών να λένε τα εξής:

 

 

Μεταφράζω τα βασικότερα: «Πρόκειται για έναν αρχαίο σλάβικο χαιρετισμό που [η κίνηση του χεριού] συμβολίζει το “από την καρδιά στον Ήλιο” ή  αλλιώς, πιο χριστιανικά, “από την καρδιά στο Θεό”»

Εγώ πάντως -όσον αφορά τους συγκεκριμένους- στην κίνηση αυτή του χεριού θα απέδιδα τη “βλακεία που απογειώνεται ψηλά στην απεραντοσύνη”. Αλλά, τέλος πάντων, δεν έχει και πολύ σημασία τι λέω εγώ. Όμως ούτε σημασία έχει τι λένε και αυτοί οι βάρβαροι οι σλαβορώσοι που έτρωγαν τα βελανίδια.
Την (εθνικά ορθή) αλήθεια, την έχουν μόνο οι γνήσιοι Άριοι, σαν τον Μιχαλολιάκο φερ’ ειπείν:

 


Τα ίδια περίπου μας λέει και στο blog του:

 

 

Σε όλα αυτά συμφωνεί και ο Άδωνις, που είναι και σπουδαγμένος και ξέρει ιστορία:

 


Όχι τίποτα άλλο, αλλά έλεγαν και “έρρωσθαι”(sic) οι Σπαρτιάται οι τανηεπιτάσηδες όταν χαιρετιόσαντο ωσάν Αδόλφοι (την ώρα που τα γουρούνια της Κίρκης κουτρουβαλούσαν σαν γιουβαρλάκια διερχόμενα από την κερκόπορτα φωνάζοντας το ΟΧΙ στον Μουσολίνι…).

Η αλήθεια, πικρή για ορισμένους, για αυτόν τον χαιρετισμό, είναι πως δεν θα τον συναντήσει κανείς και πουθενά πριν τον 18ο αιώνα μ.Χ..

Όχι απλά δεν είναι σπαρτιάτικος, αλλά ούτε καν ρωμαϊκός.

Ψάξαμε στο TLG, τα άπαντα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων,  στο Liddell-Scott, στο λεξικό Σούδα, σε ιστορικούς, σε περιηγητές. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα για τον υποτιθέμενο σπαρτιάτικο ή αρχαιοελληνικό χαιρετισμό.

Και επειδή ακούγεται και ο μύθος, ότι ήταν δήθεν ρωμαϊκός χαιρετισμός, τον οποίο οι Ρωμαίοι αντέγραψαν από τους Σπαρτιάτες, σας πληροφορούμε ότι ούτε οι Ρωμαίοι υπήρξαν ποτέ “αγανακτισμένοι κάτοικοι” του Αγίου Παντελεήμονα.

Ο Martin Winkler στο βιβλίο του “Ο ρωμαϊκός χαιρετισμός. Κινηματογράφος, Ιστορία, Ιδεολογία” αναφέρει:

“Σε κανένα ρωμαϊκό έργο τέχνης -άγαλμα, νόμισμα ή ζωγραφική- δεν αναπαρίσταται ο χαιρετισμός που συναντάται στο Φασισμό, στον Εθνικοσοσιαλισμό ή σε κάποια άλλη συγγενή ιδεολογία. Επίσης είναι άγνωστος και στην Ρωμαϊκή Γραμματεία, δεν αναφέρεται από κανέναν αρχαίο ιστορικό. Ούτε στην περίοδο των Καισάρων, ούτε και στην ρεπουμπλικανική περίοδο.”

 Martin Winkler  “Ο ρωμαϊκός χαιρετισμός. Κινηματογράφος, Ιστορία, Ιδεολογία” σελ. 22


Σε πολύ γενικές γραμμές, ο αγιοπαντελήτικος αυτός χαιρετισμός εμφανίστηκε κατά τον 18ο αιώνα σε πίνακες που αναπαριστούσαν σκηνές ρωμαϊκών εποχών, όπως πχ. ο “Oath of the Horatii” του Jacques-Louis David:

 


Αργότερα, στις αρχές του 20ου αιώνα, ο χαιρετισμός αυτός υιοθετήθηκε από διάφορες κινηματογραφικές παραγωγές, όπως πχ. Μπεν Χουρ, Σπάρτακος κλπ, ώσπου ήρθε και η σειρά του Μουσολίνι να καθιερώσει τον “saluto romano” στο φασιστικό του καθεστώς, αφού νόμιζε πως έτσι θα ήταν περισσότερο απευθείας απόγονος των αρχαίων Ρωμαίων.
Από τον Μουσολίνι τον έκλεψε αμέσως ο Χίτλερ, μιάς και ο ημίτρελος αυτός Αυστριακός αντέγραφε και παραποιούσε ότι περνούσε από το διάβα του, και τον ονόμασε “Deutscher Gruß” ή και “Hitlergruß” (“γερμανικός χαιρετισμός” & “χαιρετισμός του Χίτλερ” αντίστοιχα).

Έτσι λοιπόν αυτό έφτασε και στους μαμούχαλους της Χρυσής Αυγής, που χαιρετώντας έτσι θαρρούν πως είναι αρχαίοι Σπαρτιάτες, έχοντας από την άλλη μεριά και τον έγκυρο ιστορικό Άδωνη να συμφωνεί.

[Βέβαια, δεν είναι καταδικαστέο το να νομίζει κάποιος οτιδήποτε θέλει για τον εαυτό του. Υπάρχει άλλωστε πολύς κόσμος που νομίζει και αισθάνεται διάφορα για το ποιός είναι. Δύστυχώς όμως, μόνο λίγοι έχουν την τύχη να βρίσκονται σε καλά και υπεύθυνα χέρια.]

Εν ολίγοις, είναι τόσο αρχαιοελληνικός ο ναζιστικός χαιρετισμός, όσο αρχαιοελληνικές κομμώσεις είναι και οι φαλάκρες που κοσμούν τα ακατοίκητα κρανία τους.

Αλλά ακόμα και αρχαιοελληνικός να ήταν, δεν θα είχε καμία απολύτως τύχη αν δεν τον είχε καθιερώσει πρώτα το παρανοϊκό τους είδωλο, ο Αδόλφος. Απλά, για να μην κοροϊδευόμαστε.

Έρρωσθαι heil.

 

 

______________________________

Την γελοιογραφία, στην κορυφή του άρθρου, με τον ..ζορισμένο χρυσαυγίτη, που χαιρετάει “σπαρτιάτικα” στο χρυσό αυγό, μας την ετοίμασε ο απολαυστικός ανθελληνογράφος ΑΝΤΙ:http://uhuru66.blogspot.com

για δες και διάβασε χρυσαυγίτη, για δες και διάβασε, τοπικέ μπαμπέση

αναδημοσίευση από το: KOKKINOΣ ΦΑΚΕΛΟΣ

Ιστορικό, πολιτικό Blog για την ιστορία της διεθνούς και ελληνικής αριστεράς

ΠΈΜΠΤΗ, 14 ΜΑΡΤΊΟΥ 2013

Ναζιστικά Εγκλήματα και η σημερινή Χρυσή Αυγή

Στα πλαίσια της ανόδου της ακροδεξιάς και του νεοναζισμού στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, μέλη και βουλευτές της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής δήλωναν στα αστικά media ότι ο Χίτλερ δεν έχει κριθεί ακόμα από την Ιστορία. Παρά το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή έχει ιδρώσει για να αποτινάξει τη “ρετσινιά” του νεοναζί από πάνω της (κανείς βέβαια δεν ξέχασε τα αφιερώματα στους στυλοβάτες του Τρίτου Ράιχ στο περιοδικό της, ούτε την εικόνα του Μιχαλολιάκου να περιφέρεται γύρω από σκίνχεντς που χαιρετούσαν φασιστικά), σταγονίδια της πραγματικής της ουσίας ξεφεύγουν και παρουσιάζονται ακόμα και σε ξένες εφημερίδες. Στελέχη της μιλούν για φούρνους και στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ μέλη της φωτογραφίζονται χαμογελαστοί να ατενίζουν τους φούρνους του Νταχάου.

Στο παρών άρθρο δεν θα ασχοληθούμε με τον νεοναζιστικό πολιτικό κόπρο. Θα παραθέσουμε ένα μικρό ιστορικό και φωτογραφικό αφιέρωμα για τα εγκλήματα που ο γερμανικός ναζισμός του Τρίτου Ράιχ διέπραξε. Σκοπός μας είναι η ενημέρωση για την ιστορική πραγματικότητα της ναζιστικής αποκτήνωσης. Τα παρακάτω αποτελούν μέρος μονάχα των ναζιστικών εγκλημάτων ενάντια στην Ανθρωπότητα.
ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΑΘΛΙΌΤΗΤΑ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΡΑΙΧ
 
 
Στρατόπεδο Μπούχενβαλντ
 
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ λειτούργησε από το 1936 έως το 1945. Τρόφιμοί του ήταν αρχικά πολιτικοί αντίπαλοι του Τρίτου Ράιχ και μετέπειτα ομοφυλόφιλοι, αιχμάλωτοι του Κόκκινου Στρατού και μικρός αριθμός Εβραίων. Το στρατόπεδο λειτούργησε από το 1943 ως στρατόπεδο εξόντωσης. Στο Μπούχενβαλντ δολοφονήθηκαν πάνω από 30.000 άνθρωποι με μερικές από τις πιο απάνθρωπες μεθόδους. Αν και το Μπούχενβαλντ ήταν ένα σχετικά μικρό στρατόπεδο στη θάλασσα των στρατοπέδων του Τρίτου Ράιχ, έμεινε ιδιαίτερα γνωστό για τη θηριωδία των διοικητών και ειδικά για την γυναίκα του διοικητή του Ilse Koch. Η Ilse Koch, γνωστή και ως μάγισσα του Μπούχενβαλντ (στους τρόφιμούς του), καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά για εγκλήματα ενάντια στην Ανθρωπότητα. Στην Ilse Koch άρεσε το ανθρώπινο δέρμα. Διάλεγε προσεκτικά κρατούμενους με όμορφα τατουάζ και τους έστελνε αμέσως στους θαλάμους αερίων. Αργότερα, οι γιατροί της συνέλεγαν το δέρμα των σωρών τους και το συντηρούσαν για την Koch που είχε μάλιστα μια ευρύτατη συλλογή. Στη συλλογή της αυτή βρέθηκαν επίσης δύο συρρικνωμένα κεφάλια και ένα λαμπατέρ με αμπαζούρ από ανθρώπινο δέρμα. Μελανό σημείο στην ιστορία του στρατοπέδου αποτέλεσε και η διεξαγωγή βιολογικών πειραμάτων σε ζώντες κρατούμενους. Με την απελευθέρωση   του στρατοπέδου από τον Κόκκινο Στρατό βρέθηκε και μια εκτενής συλλογή ανθρώπινων οργάνων συντηρημένα σε φορμόλη που ανήκαν στο γιατρό του στρατοπέδου Waldemar Hoven.
Παρουσίαση των ανθρώπινων δερμάτων στον ΔΕΣ


Η συλλογή των ανθρώπινων οργάνων


Παρουσίαση των ευρημάτων του Μπούχενβαλντ μετά την απελευθέρωση


Τα κεφάλια της Ilse Koch


Δείγματα από τη συλλογή δερμάτων της Ilse Koch.
Κρεματόριο του Μπούχενβαλντ
Στρατόπεδο Άουσβιτς
 
 
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς δημιουργήθηκε αρχικά το 1940 στην Πολωνία για να επεκταθεί το 1942 στο λεγόμενο στρατόπεδο Άουσβιτς – Μπίρκεναου που περιλάμβανε 45 μικρότερα στρατόπεδα-δορυφόρους. Το Άουσβιτς λειτούργησε έως το 1944 και στο διάστημα 1942-1944 λειτούργησε αποκλειστικά σαν στρατόπεδο εξόντωσης. Στο Άουσβιτς άφησαν τη ζωή τους περίπου 3 εκατομμύρια άνθρωποι. Ανάμεσά τους Εβραίοι, Πολωνοί, Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου, Αθίγγανοι και μάρτυρες του Ιεχωβά. Το Άουσβιτς είναι το στρατόπεδο όπου η ναζιστική βιομηχανία θανάτου γνώρισε τον απόγειό της. Με εξαιρετική ακρίβεια και προσοχή, “φορτία” ανθρώπων κατέφθαναν από τα γύρω στρατόπεδα αλλά και το σιδηρόδρομο στις κεντρικές εγκαταστάσεις. Τα στοιχεία τους καταγράφονταν και τα πρόσωπά τους φωτογραφίζονταν. Τα ρούχα τους, τα υπάρχοντά τους, τα μαλλιά  και τυχόν χρυσά δόντια που είχαν συλλέγονταν προσεκτικά και αποθηκεύονταν. Αργότερα επισκευάζονταν και αξιοποιούνταν. Τα δόντια μετατρέπονταν σε πλάκες χρυσού και μαλλιά σε χαλιά και υφάσματα. Οι άνθρωποι, που αποτελούσαν το υποπροϊόν της διεργασίας θανατώνονταν ή τοποθετούνταν σε προγράμματα καταναγκαστικής εργασίας όπου θα πέθαιναν σε μερικούς μήνες. Οι λιγότερο τυχεροί από τους κρατούμενους τοποθετούνταν στα ανθρώπινα πειράματα του Josef Mengele που άφησε ιστορία ως ο “άγγελος του θανάτου”. Στα πειράματα του  Josef Mengele δολοφονήθηκαν αδιακρίτως άνδρες, γυναίκες και παιδιά κάθε ηλικίας. Ο Mengele πειραματίζονταν σε ζώντες ανθρώπους προσπαθώντας να αναπτύξει νέα φάρμακα και να μελετήσει την πορεία των διαφόρων ασθενειών. Διεξήγαγε επίσης πειράματα χαμηλής πίεσης, ψύχους καθώς και πειράματα με ακτινοβολίες γ. Σκιώδεις παραμένουν οι σχέσεις του με την γνωστή φαρμακοβιομηχανία Bayern. Με τον αρχίατρο των SS Wolfram Sievers δημιούργησαν την συλλογική εβραιομπολσεβικικών σκελετών από κρατούμενους του Άουσβιτς που εκτελέστηκαν στους θαλάμους αερίων. Η συλλογή αυτή που περιλάμβανε 86 σκελετούς και σώματα, εξετέθη για μικρό διάστημα στο Βερολίνο. Σκοπός της ήταν να καταδείξει την κατωτερότητα των Εβραίων σε σχέση με τους άριους.
To σώμα του μπακάλη Μεναχέμ Τάφελ. Ο Τάφελ εκτελέστηκε στους θαλάμους αερίων και το σώμα του χρησιμοποιήθηκε για ανατομικούς λόγους από τους γιατρούς του Άουσβιτς.



Θύμα των πειραμάτων του Μένγκελε


Πείραμα υποθερμίας στο Άουσβιτς


Πείραμα απότομης αλλαγής πίεσης στο Άουσβιτς.
Σορός γυαλιών των θυμάτων του Άουσβιτς
Χαλί από ανθρώπινα μαλλιά στο μουσείο του Άουσβιτς


Τα παπούτσια των νεκρών του Άουσβιτς όπως εκτίθενται στο μουσείο σήμερα.


Στρατόπεδο Νταχάου
 
Το κατεξοχήν στρατόπεδο συγκέντρωσης των πολιτικών αντιπάλων του Χίτλερ. Από τα κελιά του πέρασαν πάνω από 300.000 κρατούμενοι. Σε αυτούς δεν υπολογίστηκαν ποτέ οι αιχμάλωτοι πολέμου του Κόκκιου Στρατού των οποίων οι εκτελέσεις έτσι κι αλλιώς σπάνια καταγράφονταν. Αν και το Νταχάου δεν ήταν στρατόπεδο εξόντωσης, καταγράφηκαν 31.000 θάνατοι κρατουμένων, κύρια λόγω των πολύ κακών συνθηκών διαβίωσης αλλά και εκτελέσεων από δεσμοφύλακες. Δεν είναι, επίσης, καταγεγραμμένα όλα τα θύματα των ιατρικών πειραμάτων που εκτελούνταν εκεί με προϊστάμενο το Δρα Sigmund Rascher, μέλος των Waffen-SS (Ενόπλων SS), που έκανε έρευνες για λογαριασμό της Λουφτβάφε. Φυσικά, οι εντολές των SS ήταν να εκτελείται οποιοσδήποτε κρατούμενος υπέπιπτε στο παραμικρό παράπτωμα. Το Νταχάου έμεινε παγκοσμίως γνωστό για τα φρικτά βασανιστήρια, τις εκταόμβες νεκρών από ασθένειες και τις φρικώδεις εκτελέσεις των δημίων του. Τρόφιμός του υπήρξε και ο γ.γ. του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης.
Εικόνες της Αμερικανικής Στρατιωτικής Αποστολής που απελευθέρωσε το Νταχάου


Εικόνες της Αμερικανικής Στρατιωτικής Αποστολής που απελευθέρωσε το Νταχάου


Πειράματα χαμηλής πίεσης σε κρατούμενους του Νταχάου


Πειράματα υποθερμίας σε κρατούμενους του Νταχάου
Πειράματα χαμηλής πίεσης σε κρατούμενους του Νταχάου
Κλινική Σπίγκελγκρουντ
 
Για πολλούς το Τρίτο Ράιχ υπήρξε δήμιος των λαών όχι όμως το γερμανικού λαού. Αρκετά διαδεδομένη είναι σήμερα η άποψη ότι ο Χίτλερ επιχείρησε την ανόρθωση της Γερμανίας και του λαού της εξαπολύοντας τον επεκτατικό πόλεμο του 1939. Σφάλμα. O πόλεμος για το ζωτικό χώρο της αρίας φυλής στοίχισε τη ζωή σε περίπου 9 εκατομμύρια Γερμανούς πολίτες. Περίπου δηλαδή το 13% του πληθυσμού της Γερμανίας. Όσοι όμως πιστεύουν ότι η τρομοκρατία και η αποκτήνωση δεν άγγιζαν παρά μόνο τους Εβραίους και του κομμουνιστές κάνουν εξίσου λάθος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κλινική Σπίγκελγκρουντ. Η κλινική Σπίγκελγκρουντ ξεκίνησε να λειτουργεί το 1939 για λογαριασμό της Ναζιστικής Ιατρικής. Ήταν μια από τις πολλές κλινικές ευθανασίας των”ανίκανων” για το Τρίτο Ράιχ. Από το 1940 έως το 1942 στην κλινική εισάγονταν παιδιά με διανοητική υστέρηση, σωματικές και κινησιακές παθήσεις και γενικότερα παιδιά που χαρακτηρίζονταν από το Υπουργείο Υγείας ως “βεβαρημένες περιπτώσεις”. Στην κλινική, τα παιδιά ζούσαν σε άθλιες συνθήκες (πολλές φορές δεμένα σε κλουβιά) και γίνονταν αντικείμενα πειραμάτων.  Με απειροελάχιστες εξαιρέσεις, όλα τα παιδιά θανατώθηκαν στα πλαίσια του προγράμματος ευθανασίας για την καθαρότητα της αρίας φυλής. Υπολογίζεται ότι πάνω από 800 παιδιά με ειδικές ανάγκες θανατώθηκαν στο Σπίγκελγκρουντ. Στα υπόγεια της κλινικής, οι γιατροί  Heinrich Gross και  Alexander Igor Caruso διατηρούσαν μια μακάβρια συλλογή 70 περίπου εγκεφάλων που αφαιρέθηκαν από τα νεκρά παιδιά του Σπιγκελγκρουντ. Ας σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα και παρά τα αδιάσειστα στοιχεία ο εν ζωή Heinrich Gross δεν έχει τεθεί ενώπιον της αυστριακής δικαιοσύνης.
Ο φάκελος της Anne Raimmer. Η διάγνωση του γιατρού γράφει: Άχρηστη
Οι εγκέφαλοι των παιδιών στο Σπίγκελγκρουντ
Tα κλουβιά του Σπίγκελγκρουντ


Tα κλουβιά του Σπίγκελγκρουντ
Το πρόγραμμα Ευγονικής 
 
Στα πλαίσια της διατήρησης της καθαρότητας της αρίας φυλής, ο κρατικός μηχανισμός του Τρίτου Ράιχ πέρασε σε μια σειρά από μέτρα και νομοσχέδια. Πέραν του γνωστού φυλετικού πιστοποιητικού που απαιτούνταν για να παντρευτεί ένα ζευγάρι, από το 1938 ξεκίνησε να εφαρμόζεται από το Υπουργείο Υγείας το λεγόμενο πρόγραμμα Ευγονικής. Σύμφωνα με αυτό Γερμανίδες και Γερμανοί που ανήκουν μεν στην άρια φυλή, πάσχουν δε από κινησιακά ή άλλα σωματικά προβλήματα, θα υπόκεινται υποχρεωτικά σε στείρωση. Το πρόγραμμα της Ευγονικής συνδέεται επίσης με το πρόγραμμα ευθανασίας Τ-4. Το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4 (Aktion T-4) πήρε το όνομά του από την οδό Tiergartenstraße αριθ. 4. του Βερολίνου όπου ήταν η έδρα της υπεύθυνης για την εφαρμογή του Υπηρεσίας. Ήταν το επίσημο όνομα του προγράμματος ευγονικής της Ναζιστικής Γερμανίας, το οποίο εκτελούσε δυναμικά μαζικές στειρώσεις και ευθανασία σε “ανεπιθύμητα” στοιχεία του πληθυσμού στη Γερμανία και στις κατεχόμενες από τους Ναζιστές περιοχές. Υπολογίζεται ότι συνολικά 200.000 άνθρωποι θανατώθηκαν ως αποτέλεσμα αυτού του προγράμματος.
Αυτή η αφίσα αναφέρει: «60000 μάρκα κοστίζει στην κοινωνία αυτός ο εκ γενετής ανάπηρος ισοβίως. Σύντροφε, αυτά είναι και δικά Σου χρήματα. Διαβάστε το “Νέος λαός”, την μηνιαία έκδοση του Γραφείου Φυλετικής Πολιτικής του NSDAP (Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος)».


Πολίτης υπόκειται σε υποχρεωτική μέτρηση των προσωπικών του χαρακτηριστικών για να διαπιστωθεί  η φυλετική του ταυτότητα.
Στο σημείο αυτό έληξε το αφιέρωμά μας στα εγκλήματα του ναζισμού, για όσους φίλους όμως δεν καταφέραμε ακόμα να πείσουμε, τουλάχιστον ως προς την πολιτική συνάφεια του Τρίτου Ράιχ και της Χρυσής Αυγής παραθέτουμε παρακάτω τις φωτογραφίες του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Σ. Βλαμάκη από την επίσκεψή του στο Νταχάου.
Ο Σ. Βλαμάκης με χαρά ατενίζει τους φούρνους των κρεματορίων


Ο Σ. Βλαμάκης στην είσοδο του Νταχάου


Ο Βλαμάκης χειρονομεί στο πορτραίτο του ήρωα Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου.
Αναρτήθηκε από Oberon στις 7:13 μ.μ.

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΣΤΕΙΡΩΣΗ, ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ, ΕΞΟΝΤΩΣΗ

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΣΤΕΙΡΩΣΗ, ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ, ΕΞΟΝΤΩΣΗ

Από την χιτλερική Γερμανία στους σημερινούς νεοναζί απογόνους της

 

Πριν μόλις λίγα χρόνια, τα «Τετράδια Ψυχιατρικής» και η «Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση» είχαν οργανώσει μιαν εκδήλωση με άξονα την προβολή του ντοκιμαντέρ «Οι γιατροί του Τρίτου Ράϊχ», με σκοπό την ανάδειξη της σχέσης της Ψυχιατρικής με την Εξουσία, αυτήν της οποίας η ίδια είναι φορέας και αυτήν της οποίας λειτουργεί ως εντολοδόχος για την επιβολή της Δημόσιας Τάξης.

Οπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα δεν βρήκε καμιά δυσκολία (το αντίθετο μάλιστα) να συμπλεύσει, κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, ακόμα και με τους ναζί και μάλιστα, να αναλάβει  ιδιαίτερο ρόλο στον ορισμό της «ζωής που είναι ανάξια να ζει» και εν συνεχεία στην πρακτική της στείρωσης, της ευθανασίας και της μαζικής εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων ψυχικά πασχόντων και αναπήρων στα γερμανικά ψυχιατρεία, ως ενός οικονομικού βάρους, ενός πληθυσμού ‘περιττών’ υπάρξεων που έπρεπε να φύγουν από τη μέση.

Σήμερα, αυτό που τότε φαινόταν σαν μια «αναδρομή στο παρελθόν», ορθώνεται ξανά ως μια πολύ υλική δυνατότητα ενός μέλλοντος, που απειλεί, με γοργούς  ρυθμούς, να γίνει παρόν. Το νεοναζιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής», που είδε στις περσινές εκλογές και μετεκλογικά τα ποσοστά και την επιρροή του να ανεβαίνουν αλματωδώς, αντανακλώντας (και επιχειρώντας να δώσει έκφραση και να εκμεταλλευτεί) τις πιο σκοτεινές και αδιέξοδες όψεις της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και της κονιορτοποίησης πλατειών κοινωνικών στρωμάτων από την κρίση και το μνημόνιο, δεν παρέλειψε, μετά τους μετανάστες, να βάλει στο στόχαστρο τους ψυχικά πάσχοντες και τους αναπήρους. Η ανάρτηση στην ιστοσελίδα τους κειμένων που προπαγανδίζουν την στείρωση και την ευθανασία των «ζωών που είναι ανάξιες να ζουν», μόνο τυχαία δεν είναι.

Είναι προφανές ότι, μετά τα πογκρόμ και τις δολοφονικές επιθέσεις κατά των μεταναστών, και παράλληλα προς αυτές, δεν θ΄ αργήσει (αν τους δοθεί το έδαφος) να έλθει και η σειρά των ψυχικά ασθενών και των αναπήρων, καθώς, μάλιστα, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να  προβάλλουν την «ορθότητα» του λόγου τους κατ΄ αντιπαράθεση προς τους «ψυχασθενείς», την ίδια στιγμή που το ρατσιστικό τους πρόσημο του «έλληνα» φαίνεται, πλέον, να προϋποθέτει τον περαιτέρω προσδιορισμό του ως «ψυχικά υγιούς», αλλιώς δεν θα είναι «έλληνας».

Οι πολιτικές του μνημονίου που βγάζουν εκτός κοινωνικού ιστού, ως ένα ανυπόφορο οικονομικά και περιττό κοινωνικά βάρος, τα πιο αδύναμα στρώματα (μετανάστες, ψυχικά ασθενείς, αναπήρους, ηλικιωμένους κλπ) μιας κοινωνίας της οποίας η πλειονότητα μετατρέπεται με ταχείς ρυθμούς σε «πλεονάζοντες» και «περιττούς», έχουν ήδη βρει στη «Χρυσή Αυγή» τους πιο πρόθυμους εκτελεστές του εξοστρακισμού σ΄ έναν κυριολεκτικό Καιάδα.

Είναι αυτή η κοινωνική και πολιτική συνθήκη που έρχεται να συναντήσει ένα σύστημα Ψυχικής Υγείας σε κυριολεκτική κατάρρευση. Οι βασικές συνιστώσες της λογικής και των πρακτικών υπό τις οποίες λειτουργεί η κατεστημένη ψυχιατρική (αγκυλωμένη στα παραδοσιακά στερεότυπα της «ψυχικής νόσου» των εγχειριδίων, του «ανίατου», του «εκφυλισμού» και της «κατωτερότητας»), μπορεί, κάτω από συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες (όπως οι σημερινές), να μετατραπούν ξανά σε όχημα αποκλεισμού και εξόντωσης, κάτω από χίλιες δικαιολογίες.

Είναι γι’ αυτό που «Οι γιατροί του Γ΄ Ράϊχ» είναι τώρα επίκαιροι όσο ποτέ. Όχι σε μια λογική ενημερωτική και  αναπόλησης του παρελθόντος, αλλά απόκτησης περαιτέρω εφοδίων για το άνοιγμα των νέων δρόμων που απαιτούνται σήμερα για το ξεπέρασμα της κατασταλτικής ψυχιατρικής προς μια χειραφετητική ψυχιατρική και για την συντριβή της νεοναζιστικής απειλής.

 

Τετάρτη, 27 Φεβρουαρίου 2013,  ώρα 11.00-15.00

‘Αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων’ ΨΝΑ

 

Διοργάνωση:

Τετράδια Ψυχιατρικής,

Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση

Πενταμελής Επιτροπή ΕΙΝΑΠ ΨΝΑ

 

παραδειγματική αξιοπρέπεια

αναδημοσίευση:

Όταν χρεώνουν γενιές ολόκληρες μόνο και μόνο για να ανακεφαλαιοποιήσουν τις ατμομηχανές του καπιταλιστικού παρασιτισμού δεν μας κάνουν εντύπωση οι πανηγυρισμοί της αστυνομίας για τη σύλληψη των (κατα την ορολογία της) “υπόπτων για ληστεία” τραπεζών.
Όταν χιλιάδες κρατούμενοι βρίσκονται σακατεμένοι ή δολοφονημένοι είτε γιατί “αντιστάθηκαν κατά τη σύλληψη”, είτε γιατί “έπεσαν στο μπάνιο”, είτε γιατί “αυτοτραυματίστηκαν” θεωρούμε γελοίο θέατρο τη δήθεν έκπληξη και ανατριχίλα των καθεστωτικών μπροστά στις φωτογραφίες των 4 ξυλοκοπημένων αναρχικών.

Όταν κάποιοι μαφιόζοι όπως οι φασίστες είναι στη δούλεψη του κράτους είναι λογικό ούτε φωτογραφίες τους να δημοσιεύονται, ούτε πολύς ντόρος να γίνεται ακόμα και όταν τους πιάνουν επ”αυτοφώρω να σφάζουν μετανάστες (Πετράλωνα Ιανουάριος 2013), ακόμα και όταν τους βρίσκουν 60 έτοιμες βόμβες, μία εκ των οποίων σκάει στα χέρια και σκοτώνει το βομβιστή (Σπάρτη, Αύγουστος 2012) ή βαρύ οπλισμό και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στα χέρια παραστρατιωτικών συμμοριών (Καβάλα, Ιούλιος 2012), ή πιστόλια, σουγιάδες και κουκούλες (Κόρινθος, Φλεβάρης 2013), για να αφήσουμε να μιλήσουν τα γεγονότα. Είναι ζήτημα κοινής λογικής άρα επιβίωσης για το καθεστώς να προστατεύει τους φίλους του και να χτυπά τους εχθρούς του.

Όταν μισθοδοτούν 20χρονους να στελεχώσουν τους κοινωνικούς γενίτσαρους των ΜΑΤ για να χτυπάνε τους φίλους, τους γείτονες, ακόμα και τους γονείς τους που αγωνίζονται, όταν τροφοδοτούν με 18χρονο κρέας για τα κανόνια τον εθνικό τους στρατό, όταν οι χρυσαυγίτες εκπαιδεύουν έφηβους 15-16 χρονών στην “εθνική αρετή” του πισώπλατου μαχαιρώματος τυχαίων μεταναστών, τότε μάλλον απευθύνεται σε ηλίθιους η προσπάθεια κράτους και ΜΜΕ να αποπολιτικοποιήσουν και να αποδυναμώσουν την πολιτική στράτευση των συλληφθέντων αγωνιστών με όλες αυτές τις υποκριτικές κορώνες για το νεαρό της ηλικίας τους.

Όταν το κράτος δείχνει να παύει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της δημοκρατίας και αποφασίζει να επιβεβαιώσει το λόγο των αναρχικών, αυτό το λόγο που εδώ και χρόνια ισχυρίζεται πως οι νόμοι, τα συντάγματα, τα “ανθρώπινα δικαιώματα” δεν είναι τίποτα άλλο από πατσαβούρες που παριστάνουν τα λάβαρα, νοιώθουμε πικρά δικαιωμένοι.

Εκτός από τους αναρχικούς που γνωρίσαμε την πιό άγρια φάτσα της δημοκρατίας και τους μετανάστες που σαν παρίες προσφέρονταν για επιδείξεις κτηνωδίας, αυτή τη φορά βρίσκεται στο στόχαστρο όλη η κοινωνία. Οι αυτονόητες συνδικαλιστικές αντιδράσεις στην πλήρη κατάργηση κάθε εργασιακού κεκτημένου, οι κοινωνικές αντιστάσεις στη δολοφονία του περιβάλλοντος, οι κραυγές των γερόντων που καταδικάζονται σε ευθανασία καταπνίγονται άμεσα από την ίδια εξουσία με απαράμιλλη λύσσα.

Διότι, αυτή η έκρηξη ειλικρίνειας από μεριάς του κράτους, αυτή η δήλωση του υπουργού “βάλαμε photoshop στα σημάδια των τραυμάτων για να διευκολύνουμε την αναγνώριση” δεν είναι παρά μια σάλπιγγα από το μέλλον. Ένα μέλλον τόσο κοντινό στο “ξεχασμένο” παρελθόν μιας εξουσίας που φυλακίζει όποιον θέλει, βασανίζει όποιον θέλει, εκτελεί όποιον θέλει. Ένα μέλλον απόλυτου ολοκληρωτισμού.

Σεβόμενοι τον εκάστοτε πολιτικό αυτοπροσδιορισμό και τις ιδιαίτερες επιλογές κάθε πολιτικού κρατούμενου, στεκόμαστε στο πλευρό τους. Όπως και σε πολλούς άλλους έτσι και στους 4 του Βελβεντού, αναγνωρίζουμε στην περήφανη στάση τους τις καλύτερες παραδόσεις κάθε μαχόμενης τάσης του ιστορικού αναρχικού κινήματος, βλέπουμε και σε αυτούς την αποτυχία των μπάτσων, των δικαστών, των δημοσιογράφων, της εξουσίας ως σύνολο να λυγίσει τους εχθρούς της, να τους κάνει να υποστείλουν τη σημαία της επανάστασης. Κι αυτό είναι μια από τις λίγες αλλά ισχυρότερες ελπίδες των καταπιεσμένων.

Γιατί η εξουσία θέλει αλλά δεν μπορεί να επικρατήσει ολοκληρωτικά. Όχι όσο αντιστάσεις της φράζουν το δρόμο, όχι όσο υπάρχουν όρθια κεφάλια απέναντί της. Και το αναρχικό κίνημα, πλήρες θράσους, στέκεται απέναντί της. Και θα συνεχίσει να το κάνει σε κάθε συνθήκη, με κάθε κόστος, γνωρίζοντας πως κανένα πολιτικό κίνημα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος να κερδίσει τη μάχη με την εξουσία. Μπορεί να την εμποδίσει, μπορεί να την ματώσει, μπορεί να την υποχρεώσει να ονομάσει χούντα τη χούντα που φτιάχνει, αλλά μόνο ο κόσμος στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, με την αυτοοργάνωση και την τόλμη του μπορεί να την τρέψει σε φυγή. Η νίκη επί της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης είναι έργο των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεζόμενων. Δικός τους μόνο μπορεί να είναι ο τελευταίος λόγος είτε είναι φωνή θριάμβου είτε σιωπή υποταγής. 

Ως τότε όμως υπάρχουν πολλά να γίνουν και να ειπωθούν. Και το πρώτο από όλα είναι η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της ληστείας στο Βελβεντό της Κοζάνης. Όχι γιατί είναι “οργισμένοι 20χρονοι”. Όχι γιατί τους τσάκισαν στο ξύλο. Αλλά γιατί είναι αναρχικοί αγωνιστές, που έκαναν μια επιλογή επίθεσης και που την τιμούν με παραδειγματική αξιοπρέπεια.

Ας είμαστε σε εγρήγορση: νέες σκευωρίες στήνονται, νέα τρομοσόου σκηνοθετούνται… Να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε και αυτή η επίθεση της εξουσίας, όχι μόνο να αποτύχει να σπείρει το φόβο, όχι μόνο να αποτύχει να αποπροσανατολίσει από την “ατζέντα της κρίσης” αλλά να εισάγει στην ατζέντα της καθημερινότητας τα μηνύματα της αντίστασης, της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της κοινωνικής επανάστασης.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟ-ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΗΣΤΕΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ ΚΟΖΑΝΗΣ.

Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση

μια αληθινή μητέρα, ένας αληθινός πατέρας και ένας αληθινός δάσκαλος

αναδημοσίευση

«Ακόμα και με το απαίσιο φωτομοντάζ που έκαναν, το ρετούς δεν έδωσε τα αποτελέσματα που ήθελαν. Οι κακώσεις είναι εμφανείς. Παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Δικαιώματα που έχει ο κάθε άνθρωπος, κρατούμενος ή μη. Ζήτησα επανειλημμένως να του μιλήσω στο τηλέφωνο. Δεν μου τον έδωσαν ποτέ. Φοβάμαι για τη ζωή του παιδιού μου.»

Αυτά είναι τα λόγια της κ. Παντελίας Βεργοπούλου, μητέρας του συλληφθέντα για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης Ανδρέα-Δημητρίου Μπουρζούκου.

Η μητέρα του 24χρονου, μιλώντας αποκλειστικά στη zougla.gr, περιγράφει τα συναισθήματα που ένιωσε όταν αντίκρισε τη φωτογραφία του κακοποιημένου γιου της στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Ιατρός στο επάγγελμα, με μακρά εμπειρία, τονίζει ότι, με βάση τις φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν, ο 24χρονος αλλά και οι υπόλοιποι συλληφθέντες πρέπει άμεσα να υποβληθούν σε απεικονιστικούς ελέγχους και εξετάσεις, όπως αξονική εγκεφάλου ή οφθαλμολογική εκτίμηση, προκειμένου να διαπιστωθεί εάν κινδυνεύει η ζωή τους από τα χτυπήματα που έχουν δεχτεί.

«Είμαι γιατρός στο ΕΚΑΒ και έχω τρεις ειδικότητες. Απ’ ό,τι είδα, τα μάτια του παιδιού είναι και τα δύο κατάμαυρα, σαν να φοράει γυαλιά. Αυτά στην ιατρική λέγονται “μάτια ρακούν” και, όταν τα δούμε, χτυπάει καμπανάκι ότι μπορεί να υπάρχει ενδοεγκεφαλική βλάβη. Όλο το πρόσωπο πρέπει να έχει υποστεί σοβαρές κακώσεις από γρονθοκοπήματα και κλοτσιές. Πού ξέρω εγώ ότι δεν έχει χτυπηθεί στην κοιλιά ή δεν έχει αιμορραγία σπλάχνου;» διερωτάται με τρεμάμενη φωνή.

«Έπεσα σε τοίχο αναλγησίας»

Η πρώτη ενέργεια της μητέρας του 24χρονου, μετά τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των τεσσάρων συλληφθέντων, ήταν, όπως περιγράφει, να επικοινωνήσει με την Ασφάλεια Κοζάνης ζητώντας απεγνωσμένα να μιλήσει με τον γιο της προκειμένου να διαπιστώσει αν είναι καλά στην υγεία του.

Ωστόσο, όπως επισημαίνει, έπεσε σε τοίχο αναλγησίας, υποκρισίας και ειρωνείας, καθώς οι άνδρες της Ασφάλειας αρνούνταν πεισματικά να τη φέρουν σε επικοινωνία με το παιδί της.

«Ζητούσα επανειλημμένως να μιλήσω με το παιδί. Δεν μου το έδιναν με τίποτα. Ζήτησα να μιλήσει με τη δικηγόρο του. Ούτε και αυτό έγινε. Εν συνεχεία έκανα παράκληση να διακομισθεί στο πλησιέστερο νοσοκομείο για να υποβληθεί σε έλεγχο από κλινικό γιατρό. Δεν έγινε ούτε αυτό. Μου είπαν ότι του πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες. Δηλαδή τι του έβαλαν, Μπεταντίν; Στο τέλος, μάλιστα, ένας από την αστυνομία μου το έκλεισε κατάμουτρα λέγοντάς μου «έχουμε και δουλειές». Το παιδί έχει υποβληθεί πρόσφατα σε επέμβαση λέιζερ στα μάτια. Ο γιατρός που το χειρούργησε μας είπε ότι δεν πρέπει ούτε να κουτουλήσει. Μπορεί μετά την κακοποίηση που υπέστη να αποκολληθεί ο αμφιβληστροειδής του και να μείνει τυφλό» αναφέρει σοκαρισμένη.

«Παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα»

Ανατρέχοντας στις αναμνήσεις της θυμάται ότι η ίδια, ως γιατρός που συμμετείχε -και συμμετέχει- σε αεροδιακομιδές του ΕΚΑΒ, έχει χρειαστεί να φροντίσει και άτομα που είχαν εμπλακεί σε έκνομες δραστηριότητες, σεβόμενη πάντα, όπως τονίζει, το δικαίωμά τους στην ιατρική περίθαλψη.

«Αυτό που έχει συμβεί είναι πρωτοφανές. Παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Δικαίωμα στην υγεία έχουν όλοι οι άνθρωποι. Κρατούμενοι και μη. Να τον δικάσουν για αυτά που έχει κάνει, όχι να του συμπεριφέρονται έτσι και στη συνέχεια να μην του παρέχουν ούτε την απαραίτητη ιατρική βοήθεια. Στο ΕΚΑΒ κατά διαστήματα έχει χρειαστεί να φροντίσουμε εγκληματίες και φονιάδες. Τους σεβαστήκαμε απόλυτα. Όταν διαπιστώσω τι κακώσεις φέρει, θα κινηθώ νομικά. Θα ζητήσω ιατροδικαστική εξέταση και, αν δεν γίνει τίποτα εδώ, θα αποταθώ ακόμα και σε ευρωπαϊκούς φορείς» τονίζει η κ. Βεργοπούλου.

«Είναι κοινωνικός και ευαίσθητος»

Τέλος, αναφερόμενη στον γιο της τον Δημήτρη, συγκινημένη εξηγεί ότι απέχει παρασάγγας από την εικόνα του ληστή. Μοναχογιός, φοιτητής σε πανεπιστημιακή σχολή της Μυτιλήνης, γιος αγιογράφου, με δύο αδελφές, ο 24χρονος περιγράφεται από τη μητέρα του ως άτομο δραστήριο και φιλάλληλο.

«Δεν περίμενα ότι θα μπορούσε να συμμετάσχει σε τέτοια πράγματα. Σαν άνθρωπος είναι δραστήριος, κοινωνικός και ευαίσθητος σε διάφορα θέματα, όπως το μεταναστευτικό και άλλα. Ό,τι κι αν γίνει, θα είμαι δίπλα του και θα τον στηρίξω» καταλήγει.

αναδημοσίευση

«Δεν έγινε συμπλοκή. Αυτά που λένε οι αστυνομικοί είναι ψέματα. Τον πήγαν στην Ασφάλεια, τον έκλεισαν σε ένα δωμάτιο, του έδεσαν τα χέρια πίσω με χειροπέδες, τον έβαλαν να γονατίσει φορώντας κουκούλα στο κεφάλι και τον χτυπούσαν επί ώρες. Όχι για ανάκριση, αλλά για βασανιστήρια.»

Αυτές τις εμπειρίες μοιράστηκε με τον πατέρα του ο Δημήτρης Μπουρζούκος, συλληφθείς για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, κατά την ολιγόλεπτη συνάντηση που είχαν στον 12ο όροφο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής.

Ο πατέρας του 24χρονου, μιλώντας στη zougla.gr, περιγράφει καρέ καρέ τα όσα έζησε ο γιος του στα χέρια των ανδρών της Ασφάλειας Κοζάνης μετά τη σύλληψή του.

Οργισμένος για τα βασανιστήρια που φέρεται να υπέστη ο γιος του, ο κ. Γιάννης Μπουρζούκος εξηγεί ότι ο Δημήτρης -αλλά και οι υπόλοιποι συλληφθέντες- κακοποιήθηκαν βάναυσα, με αποτέλεσμα να υποστούν βαριές κακώσεις σε όλο τους το σώμα.

Παράλληλα και οι υπόλοιποι γονείς, σύμφωνα με πληροφορίες της zougla.gr, ζητούν ιατροδικαστική εξέταση καθώς τα παιδιά τους υπέστησαν σωματικές βλάβες κατά την παραμονή τους στα κρατητήρια της Ασφάλειας Κοζάνης.

«Μιλάμε για βασανιστήρια, όχι για ανάκριση»

Όπως λέει, τα χτυπήματα που δέχτηκαν σε καμιά περίπτωση δεν εξυπηρετούσαν την ανάκριση, αλλά αποσκοπούσαν καθαρά στον βασανισμό των κατηγορουμένων.

«Τον μετέφεραν στην Ασφάλεια, τον έκλεισαν σε ένα δωμάτιο, του έδεσαν τα χέρια πίσω με χειροπέδες, τον έβαλαν να γονατίσει φορώντας κουκούλα στο κεφάλι και τον χτυπούσαν επί ώρες. Όχι για ανάκριση, αλλά για βασανιστήρια. Τον ρωτούσαν μόνο: “Πώς σε λένε; Από πού είσαι;”. Αυτός δεν μίλαγε, δεν τους έλεγε τίποτα, και τον γρονθοκοπούσαν στο κεφάλι επί ώρες. Κανονικό βασανιστήριο. Δεν έχει σχέση με την ανάκριση. Ο αστυνομικός που τον χτύπαγε, αυτός ο μάγκας, δεν τον ρώταγε τίποτα. Του έλεγε: “Ήρθατε εσείς οι μάγκες από την Αθήνα στους επαρχιώτες τους αστυνομικούς να κάνετε ληστεία; Τώρα θα σου δείξω!”» περιγράφει ο κ. Μπουρζούκος σοκαρισμένος, καταγγέλλοντας παράλληλα ότι ο γιος του έκτοτε εμφανίζει έντονες ζαλάδες και κεφαλαλγία.
«Θα τους δικάσω εγώ»

Όσον αφορά δε τους άλλους τρεις συλληφθέντες, ο κ. Μπουρζούκος αναφέρει ότι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τον γιο του, ενώ επισημαίνει ότι, σε συνομιλία που είχε με την μητέρα ενός εκ των υπόλοιπων κατηγορουμένων, εκείνη του αποκάλυψε ότι ο γιος της κατά την κακοποίησή του υπέστη εξάρθρωση ώμου.

«Ακόμα και τώρα, που πήγαμε να τον δούμε, το ένα του χέρι ήταν δεμένο με χειροπέδες. Μιλάμε για ένα παιδί 24 χρονών. Ζαλίζεται εδώ και τρεις ημέρες και δεν τον πάνε στο νοσοκομείο. Ποιος έδωσε το δικαίωμα σε αστυνομικούς να δικάζουν και να συμπεριφέρονται έτσι; Αν πάθει κάτι το παιδί μου, θα μάθω ποιος το έκανε και θα είναι λίγες οι μέρες του. Υπόθεση Κορκονέα δεν θα επιτρέψω. Θα τον δικάσω, θα τον εκτελέσω μόνος μου» τονίζει εξοργισμένος.

Σημειώνει, τέλος, ότι στη συζήτηση που είχε με τον γιο του, εκείνος προσπάθησε να τον καθησυχάσει λέγοντάς του: «Mη στεναχωριέστε. Νομίζουν ότι κάτι μου έκαναν. Δεν μου έκαναν τίποτα. Αυτό που έχω μέσα μου δεν μπορούν να το πειράξουν».

αναδημοσίευση

Δυο λόγια για τον Αντρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο από έναν καθηγητή του     Λέγομαι Χρήστος Ιωαννίδης. Είμαι καθηγητής στη μέση εκπαίδευση εδώ και 23 χρόνια και υπεύθυνος του περιοδικού “Schooligans” και του μαθητικού φεστιβάλ “Schoolwave”. Γνώρισα τον Αντρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο για τρία χρόνια (2005-2008). Ήταν μαθητής μου στο Μουσικό Λύκειο Παλλήνης.   Είμαι σοκαρισμένος από την είδηση της εμπλοκής του σε ένοπλη ληστεία. Δεν ξέρω τι τον οδήγησε ως εκεί. Θέλω όμως να μιλήσω για τα τρία χρόνια που τον γνώρισα ως μαθητή αλλά και ως εθελοντή στο περιοδικό.   Ήταν χαρά μου να έχω μέσα στην τάξη παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη. Ήταν ευαίσθητος, ήταν έξυπνος, ήταν ανήσυχος. Όχι, δεν άκουγε heavy metal. Άκουγε ροκ, άκουγε Χατζιδάκι, άκουγε Μότσαρτ. Όχι, δεν ήταν αντικοινωνικός. Ίσα-ίσα ήταν πολύ αγαπητός στους συμμαθητές του.   Και φυσικά είχε και αυτός θυμό μέσα του, όπως όλα τα αληθινά παιδιά που ανακαλύπτουν στην εφηβεία τους την απάνθρωπη και υποκριτική κοινωνία στην οποία ζούμε. Όχι, δεν ήταν κακός μαθητής, ήταν πολύ καλός. Μπήκε και αυτός στο πανεπιστήμιο, γράφοντας μία από τις εκθέσεις-κονσέρβες που του ζητάει το σύστημα. Οι γονείς του ήταν δύο αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι.   Ερχόντουσαν τακτικά στο σχολείο να μάθουν για το παιδί τους. Κάποια στιγμή έμαθα από τον Αντρέα-Δημήτρη ότι ο πατέρας του έμεινε άνεργος. Μου το είπε πικραμένος και θυμωμένος.   Δεν ξέρω πόσες αιτίες θυμού προστέθηκαν από τότε. Μπορώ ίσως να φανταστώ αρκετές απ’ αυτές, καθώς ζω κι εγώ μέσα σ’ αυτήν την Ελλάδα. Απο κει και πέρα, λυπάμαι και ντρέπομαι.   Λυπάμαι για τον Αντρέα-Δημήτρη που πίστεψε, καθώς φαίνεται, στη βία σαν απάντηση στη βία του συστήματος. Ντρέπομαι όμως και για την Ελλάδα που οδηγεί παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη σ’ αυτό το σημείο. Ντρέπομαι για τους αστυνομικούς που τον βασάνισαν.   Ντρέπομαι για τους δημοσιογράφους που ήδη τον καταδίκασαν. Και ντρέπομαι για όλους τους ανυποψίαστους πολίτες που θα τον τσουβαλιάσουν μέσα στο κεφάλι τους σαν έναν “τρομοκράτη” και θα προσπεράσουν το παραμορφωμένο από τα χτυπήματα πρόσωπό του για να πάνε στην επόμενη είδηση.   Η παραμόρφωση είναι όλη δική μας.