«Ακόμα και με το απαίσιο φωτομοντάζ που έκαναν, το ρετούς δεν έδωσε τα αποτελέσματα που ήθελαν. Οι κακώσεις είναι εμφανείς. Παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Δικαιώματα που έχει ο κάθε άνθρωπος, κρατούμενος ή μη. Ζήτησα επανειλημμένως να του μιλήσω στο τηλέφωνο. Δεν μου τον έδωσαν ποτέ. Φοβάμαι για τη ζωή του παιδιού μου.»
Αυτά είναι τα λόγια της κ. Παντελίας Βεργοπούλου, μητέρας του συλληφθέντα για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης Ανδρέα-Δημητρίου Μπουρζούκου.
Η μητέρα του 24χρονου, μιλώντας αποκλειστικά στη zougla.gr, περιγράφει τα συναισθήματα που ένιωσε όταν αντίκρισε τη φωτογραφία του κακοποιημένου γιου της στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Ιατρός στο επάγγελμα, με μακρά εμπειρία, τονίζει ότι, με βάση τις φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν, ο 24χρονος αλλά και οι υπόλοιποι συλληφθέντες πρέπει άμεσα να υποβληθούν σε απεικονιστικούς ελέγχους και εξετάσεις, όπως αξονική εγκεφάλου ή οφθαλμολογική εκτίμηση, προκειμένου να διαπιστωθεί εάν κινδυνεύει η ζωή τους από τα χτυπήματα που έχουν δεχτεί.
«Είμαι γιατρός στο ΕΚΑΒ και έχω τρεις ειδικότητες. Απ’ ό,τι είδα, τα μάτια του παιδιού είναι και τα δύο κατάμαυρα, σαν να φοράει γυαλιά. Αυτά στην ιατρική λέγονται “μάτια ρακούν” και, όταν τα δούμε, χτυπάει καμπανάκι ότι μπορεί να υπάρχει ενδοεγκεφαλική βλάβη. Όλο το πρόσωπο πρέπει να έχει υποστεί σοβαρές κακώσεις από γρονθοκοπήματα και κλοτσιές. Πού ξέρω εγώ ότι δεν έχει χτυπηθεί στην κοιλιά ή δεν έχει αιμορραγία σπλάχνου;» διερωτάται με τρεμάμενη φωνή.
«Έπεσα σε τοίχο αναλγησίας»
Η πρώτη ενέργεια της μητέρας του 24χρονου, μετά τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των τεσσάρων συλληφθέντων, ήταν, όπως περιγράφει, να επικοινωνήσει με την Ασφάλεια Κοζάνης ζητώντας απεγνωσμένα να μιλήσει με τον γιο της προκειμένου να διαπιστώσει αν είναι καλά στην υγεία του.
Ωστόσο, όπως επισημαίνει, έπεσε σε τοίχο αναλγησίας, υποκρισίας και ειρωνείας, καθώς οι άνδρες της Ασφάλειας αρνούνταν πεισματικά να τη φέρουν σε επικοινωνία με το παιδί της.
«Ζητούσα επανειλημμένως να μιλήσω με το παιδί. Δεν μου το έδιναν με τίποτα. Ζήτησα να μιλήσει με τη δικηγόρο του. Ούτε και αυτό έγινε. Εν συνεχεία έκανα παράκληση να διακομισθεί στο πλησιέστερο νοσοκομείο για να υποβληθεί σε έλεγχο από κλινικό γιατρό. Δεν έγινε ούτε αυτό. Μου είπαν ότι του πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες. Δηλαδή τι του έβαλαν, Μπεταντίν; Στο τέλος, μάλιστα, ένας από την αστυνομία μου το έκλεισε κατάμουτρα λέγοντάς μου «έχουμε και δουλειές». Το παιδί έχει υποβληθεί πρόσφατα σε επέμβαση λέιζερ στα μάτια. Ο γιατρός που το χειρούργησε μας είπε ότι δεν πρέπει ούτε να κουτουλήσει. Μπορεί μετά την κακοποίηση που υπέστη να αποκολληθεί ο αμφιβληστροειδής του και να μείνει τυφλό» αναφέρει σοκαρισμένη.
«Παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα»
Ανατρέχοντας στις αναμνήσεις της θυμάται ότι η ίδια, ως γιατρός που συμμετείχε -και συμμετέχει- σε αεροδιακομιδές του ΕΚΑΒ, έχει χρειαστεί να φροντίσει και άτομα που είχαν εμπλακεί σε έκνομες δραστηριότητες, σεβόμενη πάντα, όπως τονίζει, το δικαίωμά τους στην ιατρική περίθαλψη.
«Αυτό που έχει συμβεί είναι πρωτοφανές. Παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Δικαίωμα στην υγεία έχουν όλοι οι άνθρωποι. Κρατούμενοι και μη. Να τον δικάσουν για αυτά που έχει κάνει, όχι να του συμπεριφέρονται έτσι και στη συνέχεια να μην του παρέχουν ούτε την απαραίτητη ιατρική βοήθεια. Στο ΕΚΑΒ κατά διαστήματα έχει χρειαστεί να φροντίσουμε εγκληματίες και φονιάδες. Τους σεβαστήκαμε απόλυτα. Όταν διαπιστώσω τι κακώσεις φέρει, θα κινηθώ νομικά. Θα ζητήσω ιατροδικαστική εξέταση και, αν δεν γίνει τίποτα εδώ, θα αποταθώ ακόμα και σε ευρωπαϊκούς φορείς» τονίζει η κ. Βεργοπούλου.
«Είναι κοινωνικός και ευαίσθητος»
Τέλος, αναφερόμενη στον γιο της τον Δημήτρη, συγκινημένη εξηγεί ότι απέχει παρασάγγας από την εικόνα του ληστή. Μοναχογιός, φοιτητής σε πανεπιστημιακή σχολή της Μυτιλήνης, γιος αγιογράφου, με δύο αδελφές, ο 24χρονος περιγράφεται από τη μητέρα του ως άτομο δραστήριο και φιλάλληλο.
«Δεν περίμενα ότι θα μπορούσε να συμμετάσχει σε τέτοια πράγματα. Σαν άνθρωπος είναι δραστήριος, κοινωνικός και ευαίσθητος σε διάφορα θέματα, όπως το μεταναστευτικό και άλλα. Ό,τι κι αν γίνει, θα είμαι δίπλα του και θα τον στηρίξω» καταλήγει.
«Δεν έγινε συμπλοκή. Αυτά που λένε οι αστυνομικοί είναι ψέματα. Τον πήγαν στην Ασφάλεια, τον έκλεισαν σε ένα δωμάτιο, του έδεσαν τα χέρια πίσω με χειροπέδες, τον έβαλαν να γονατίσει φορώντας κουκούλα στο κεφάλι και τον χτυπούσαν επί ώρες. Όχι για ανάκριση, αλλά για βασανιστήρια.»
Αυτές τις εμπειρίες μοιράστηκε με τον πατέρα του ο Δημήτρης Μπουρζούκος, συλληφθείς για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, κατά την ολιγόλεπτη συνάντηση που είχαν στον 12ο όροφο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής.
Ο πατέρας του 24χρονου, μιλώντας στη zougla.gr, περιγράφει καρέ καρέ τα όσα έζησε ο γιος του στα χέρια των ανδρών της Ασφάλειας Κοζάνης μετά τη σύλληψή του.
Οργισμένος για τα βασανιστήρια που φέρεται να υπέστη ο γιος του, ο κ. Γιάννης Μπουρζούκος εξηγεί ότι ο Δημήτρης -αλλά και οι υπόλοιποι συλληφθέντες- κακοποιήθηκαν βάναυσα, με αποτέλεσμα να υποστούν βαριές κακώσεις σε όλο τους το σώμα.
Παράλληλα και οι υπόλοιποι γονείς, σύμφωνα με πληροφορίες της zougla.gr, ζητούν ιατροδικαστική εξέταση καθώς τα παιδιά τους υπέστησαν σωματικές βλάβες κατά την παραμονή τους στα κρατητήρια της Ασφάλειας Κοζάνης.
«Μιλάμε για βασανιστήρια, όχι για ανάκριση»
Όπως λέει, τα χτυπήματα που δέχτηκαν σε καμιά περίπτωση δεν εξυπηρετούσαν την ανάκριση, αλλά αποσκοπούσαν καθαρά στον βασανισμό των κατηγορουμένων.
«Τον μετέφεραν στην Ασφάλεια, τον έκλεισαν σε ένα δωμάτιο, του έδεσαν τα χέρια πίσω με χειροπέδες, τον έβαλαν να γονατίσει φορώντας κουκούλα στο κεφάλι και τον χτυπούσαν επί ώρες. Όχι για ανάκριση, αλλά για βασανιστήρια. Τον ρωτούσαν μόνο: “Πώς σε λένε; Από πού είσαι;”. Αυτός δεν μίλαγε, δεν τους έλεγε τίποτα, και τον γρονθοκοπούσαν στο κεφάλι επί ώρες. Κανονικό βασανιστήριο. Δεν έχει σχέση με την ανάκριση. Ο αστυνομικός που τον χτύπαγε, αυτός ο μάγκας, δεν τον ρώταγε τίποτα. Του έλεγε: “Ήρθατε εσείς οι μάγκες από την Αθήνα στους επαρχιώτες τους αστυνομικούς να κάνετε ληστεία; Τώρα θα σου δείξω!”» περιγράφει ο κ. Μπουρζούκος σοκαρισμένος, καταγγέλλοντας παράλληλα ότι ο γιος του έκτοτε εμφανίζει έντονες ζαλάδες και κεφαλαλγία.
«Θα τους δικάσω εγώ»
Όσον αφορά δε τους άλλους τρεις συλληφθέντες, ο κ. Μπουρζούκος αναφέρει ότι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τον γιο του, ενώ επισημαίνει ότι, σε συνομιλία που είχε με την μητέρα ενός εκ των υπόλοιπων κατηγορουμένων, εκείνη του αποκάλυψε ότι ο γιος της κατά την κακοποίησή του υπέστη εξάρθρωση ώμου.
«Ακόμα και τώρα, που πήγαμε να τον δούμε, το ένα του χέρι ήταν δεμένο με χειροπέδες. Μιλάμε για ένα παιδί 24 χρονών. Ζαλίζεται εδώ και τρεις ημέρες και δεν τον πάνε στο νοσοκομείο. Ποιος έδωσε το δικαίωμα σε αστυνομικούς να δικάζουν και να συμπεριφέρονται έτσι; Αν πάθει κάτι το παιδί μου, θα μάθω ποιος το έκανε και θα είναι λίγες οι μέρες του. Υπόθεση Κορκονέα δεν θα επιτρέψω. Θα τον δικάσω, θα τον εκτελέσω μόνος μου» τονίζει εξοργισμένος.
Σημειώνει, τέλος, ότι στη συζήτηση που είχε με τον γιο του, εκείνος προσπάθησε να τον καθησυχάσει λέγοντάς του: «Mη στεναχωριέστε. Νομίζουν ότι κάτι μου έκαναν. Δεν μου έκαναν τίποτα. Αυτό που έχω μέσα μου δεν μπορούν να το πειράξουν».
Δυο λόγια για τον Αντρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο από έναν καθηγητή του Λέγομαι Χρήστος Ιωαννίδης. Είμαι καθηγητής στη μέση εκπαίδευση εδώ και 23 χρόνια και υπεύθυνος του περιοδικού “Schooligans” και του μαθητικού φεστιβάλ “Schoolwave”. Γνώρισα τον Αντρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο για τρία χρόνια (2005-2008). Ήταν μαθητής μου στο Μουσικό Λύκειο Παλλήνης. Είμαι σοκαρισμένος από την είδηση της εμπλοκής του σε ένοπλη ληστεία. Δεν ξέρω τι τον οδήγησε ως εκεί. Θέλω όμως να μιλήσω για τα τρία χρόνια που τον γνώρισα ως μαθητή αλλά και ως εθελοντή στο περιοδικό. Ήταν χαρά μου να έχω μέσα στην τάξη παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη. Ήταν ευαίσθητος, ήταν έξυπνος, ήταν ανήσυχος. Όχι, δεν άκουγε heavy metal. Άκουγε ροκ, άκουγε Χατζιδάκι, άκουγε Μότσαρτ. Όχι, δεν ήταν αντικοινωνικός. Ίσα-ίσα ήταν πολύ αγαπητός στους συμμαθητές του. Και φυσικά είχε και αυτός θυμό μέσα του, όπως όλα τα αληθινά παιδιά που ανακαλύπτουν στην εφηβεία τους την απάνθρωπη και υποκριτική κοινωνία στην οποία ζούμε. Όχι, δεν ήταν κακός μαθητής, ήταν πολύ καλός. Μπήκε και αυτός στο πανεπιστήμιο, γράφοντας μία από τις εκθέσεις-κονσέρβες που του ζητάει το σύστημα. Οι γονείς του ήταν δύο αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι. Ερχόντουσαν τακτικά στο σχολείο να μάθουν για το παιδί τους. Κάποια στιγμή έμαθα από τον Αντρέα-Δημήτρη ότι ο πατέρας του έμεινε άνεργος. Μου το είπε πικραμένος και θυμωμένος. Δεν ξέρω πόσες αιτίες θυμού προστέθηκαν από τότε. Μπορώ ίσως να φανταστώ αρκετές απ’ αυτές, καθώς ζω κι εγώ μέσα σ’ αυτήν την Ελλάδα. Απο κει και πέρα, λυπάμαι και ντρέπομαι. Λυπάμαι για τον Αντρέα-Δημήτρη που πίστεψε, καθώς φαίνεται, στη βία σαν απάντηση στη βία του συστήματος. Ντρέπομαι όμως και για την Ελλάδα που οδηγεί παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη σ’ αυτό το σημείο. Ντρέπομαι για τους αστυνομικούς που τον βασάνισαν. Ντρέπομαι για τους δημοσιογράφους που ήδη τον καταδίκασαν. Και ντρέπομαι για όλους τους ανυποψίαστους πολίτες που θα τον τσουβαλιάσουν μέσα στο κεφάλι τους σαν έναν “τρομοκράτη” και θα προσπεράσουν το παραμορφωμένο από τα χτυπήματα πρόσωπό του για να πάνε στην επόμενη είδηση. Η παραμόρφωση είναι όλη δική μας.