Κατηγορία: τουρισμός

Πολλοί στο νησί νομίζουν ότι η νεώτερη ιστορία της Αίγινας είναι, απλά, τα Καποδιστριακά κτίρια που χτίστηκαν εκείνη την εποχή και αποκλειστική μέριμνα οφείλει να είναι η διατήρησή τους και ανάδειξή τους στο πλαίσιο της τουριστικής ανάπτυξης ή στην πιο καλή περίπτωση, της τοπικής αυτογνωσίας. Κάποιοι άλλοι μονόπλευρα τονίζουν πως μια υπηρεσία θα κλείσει αφήνοντας ένα κενό θέσεων εργασίας. Κάποιοι άλλοι επισημαίνουν ότι το Τοπικό Αρχείο είναι το πιο σημαντικό ιστορικό κτίριο-Μουσείο που πρέπει να αναδειχθεί στον τόπο, αποκλειστικά και μόνο γιατί ήταν στην Αίγινα η έδρα του πρώτου κυβερνήτη του ελληνικού κράτους. Κάποιοι άλλοι, επίσης μονόπλευρα, εστιάζουν στα τελευταία χρόνια πλημμελούς λειτουργίας του Αρχείου, ως ενός κτιρίου που θα μπορούσε να υποδέχεται τους επισκέπτες. Κάποιοι άλλοι μιλούν για τις πρωτότυπες γκραβούρες που θα «φύγουν από την Αίγινα». Αυτό που ξεχνούν ή δεν γνωρίζουν ή δεν ενδιαφέρονται να αναφανεί, είναι το γεγονός ότι το Τοπικό Αρχείο Αίγινας, εκτός από τοπικό φολκλόρ, εκτός από ιστορικό κτίριο που πρέπει να αναδειχθεί, εκτός από χώρος έκθεσης γκραβουρών εποχής και προσωπικών αντικειμένων του πρώτου κυβερνήτη της χώρας, εκτός από υπηρεσία που εξασφαλίζει θέσεις εργασίας-περιττεύων ίσως θεσμός για το μνημόνιο, εκτός από αποθήκη «περίσσιας και άχρηστης χαρτούρας» υπηρεσιών του νησιού είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος μελέτης -μέσω εγγράφων, αυτής της «περίσσιας και άχρηστης χαρτούρας» υπηρεσιών του νησιού- της νεώτερης Ιστορίας τόσο της Αίγινας όσο και γενικότερα της χώρας.

Αυτό είναι που δεν λένε, δεν ενδιαφέρει, δεν αφήνουν να συντεθεί με όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες, που είναι εξίσου σημαντικές και σοβαρές και συνιστούν το «πρόβλημα του Αρχείου». Αν εξαιρέσουμε τον σημαντικό όγκο εγγράφων από όλες τις υπηρεσίες του τόπου, των οποίων η μελέτη θα τεκμηρίωνε καλύτερα την τοπική ιστορία, ίσως το πιο σημαντικό αρχείο Φυλακών στην Ελλάδα βρίσκεται στην κατοχή του Τοπικού Αρχείου. Αυτή λοιπόν η «περίσσια και άχρηστη χαρτούρα» υπηρεσιών του νησιού είναι η σημαντική μας δυνατότητα να γνωρίσουμε από άλλη όψη τους εαυτούς μας, δίπλα στην προφορική μαρτυρία, τα βιβλία, τα ιστορικά κτίρια και τις γκραβούρες. Αυτό μαζί με τα άλλα συνιστούν το «πρόβλημα του Τοπικού Αρχείου Αίγινας».

Από εχθές 25 Ιουλίου 2013, ζούμε στην Αίγινα την επανάληψη θερινών θεατρικών παραστάσεων διακοπής υδροδότησης οι οποίες ξεκίνησαν συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Οι «σύννομες» -λόγω μη πληρωμών- διακοπές μεταφοράς νερού από τους υδρομεταφορείς που αποτελεί τον σχεδόν απόλυτο τρόπο υδροδότησης της Αίγινας με την πολιτική ευθύνη όλων των διοικήσεων του Δήμου, των Νομαρχιακών διοικήσεων στον Πειραιά, των Υπουργείων και της σημερινής διοίκησης της Περιφέρειας, εδώ και 40 χρόνια, είναι το πραγματικό σενάριο για αυτές τις θεατρικές παραστάσεις διακοπής του νερού. Κι αυτές τις παραστάσεις δεν τις πληρώνουμε τόσο ακριβά διότι κρατάνε συνήθως λίγες ημέρες για ένα ακατάλληλο νερό που χρησιμοποιείται αποκλειστικά για λάτρα, μιας και το νερό της ΕΥΔΑΠ που μεταφέρουν οι υδρομεταφορείς αναμιγνύεται με το υφάλμυρο νερό που αγοράζει ο Δήμος Αίγινας εδώ και 40 περίπου χρόνια από τους λεγόμενους «φρεοατοϊδιοκτήτες». Σ’ αυτές τις θεατρικές, θερινές παραστάσεις που έχουν ταλαιπωρήσει το νησί μας τα τελευταία χρόνια, βασικοί πρωταγωνιστές είναι η δημοτική αρχή Αίγινας που αδυνατεί λόγω χρεών να πληρώσει, οι υδρομεταφορείς ιδιοκτήτες πλωτής υδροφόρας, η ΕΥΔΑΠ που πουλάει το νερό στο νησί, η Περιφέρεια που χρηματοδοτεί τη μεταφορά και το Κράτος μέσω των υπουργείων που αναλαμβάνουν την ευθύνη της χρηματοδότησης. Σε κάθε περίσταση, μέρος του θεατρικού σκηνικού είναι μια πλωτή υδροφόρα του Πολεμικού Ναυτικού που προσεγγίζει το νησί σε επίνειο στη βόρεια πλευρά του, η οποία κάθε φορά αναχωρεί άπρακτη είτε διότι για τεχνικούς λόγους δεν μπορεί να συνδεθεί το σύστημα παροχής της με τις εδώ εγκαταστάσεις, είτε διότι οι εγκαταστάσεις αποτελούν ιδιοκτησία ενός από τους υδρομεταφορείς. Κομπάρσοι στις θεατρικές παραστάσεις είναι συνήθως ο εισαγγελέας, οι τοπικοί βουλευτές, ο αντιπεριφερειάρχης και διάφοροι που κατά καιρούς επιδιώκουν να πουλήσουν σπουδαίες λύσεις όπως αυτή της αφαλάτωσης. Γκεστ σταρ στη σημερινή παράσταση «διακοπή υδροδότησης» είναι η επίτροπος Δ. Πειραιά που ακύρωσε την απευθείας ανάθεση της Δημοτικής αρχής Αίγινας στους γνωστούς υδρομεταφορείς, σε μια «ευτυχή» συγκυρία που «χρήματα δεν υπάρχουν», δώρου από τον υπουργό Χατζιδάκη προς τους υδρομεταφορείς, 5.000.000 εκατομμυρίων ευρώ για την απρόσκοπτη μεταφορά νερού προς το νησί μας για όλα τη χρονιά. Αυτά τα στοιχεία, περίπου, συγκροτούν αυτές τις θεατρικές παραστάσεις διακοπών νερού στην Αίγινα, παραστάσεις που ως θεατές δεν τις πληρώνουμε και τόσο ακριβά, αν αυτό είναι η έλλειψη νερού για τη λάτρα της καθημερινότητας για λίγες ημέρες, οι γρίνιες για τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, το κακό όνομα για την τουριστική μας βιομηχανία των 200 μέτρων της παραλίας της πόλης της Αίγινας.

Αυτό που πληρώνουμε ακριβά είναι η πραγματικότητα της μεταφοράς του νερού στην Αίγινα, από το οποίο «χάνεται» 40-45% της ποσότητας, με έναν «μυστηριώδη» τρόπο εδώ και περίπου 40 χρόνια, σύμφωνα με δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων απ’ τη δεκαετία του 70 (ενδεικτικά, δημοσίευμα από το «Βήμα Της Αίγινας», ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΙΟΥΛΗ 1976, έτος Β’ Αριθ. Φύλλου 35, ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ 4 ΔΡΧ. για το 35% «απωλειών» λόγω «φλωτέρ» στην «αποθήκευση του νερού»). Αυτό που πληρώνουμε ακριβά είναι για την ακρίβεια το αποτέλεσμα της κεντρικής και τοπικής πολιτικής, σε μια διαχρονία που ταυτίζεται πολιτικά με το καταναλωτικό-παρασιτικό-μεταπρατικό μοντέλο για την οικονομία και την κοινωνία.

Επειδή στις μέρες μας επιχειρείται, με έναν άνευ προηγούμενου τρόπο η προώθηση της «μαγικής» λύσης του αγωγού ύδατος που θα συνδέει απ’ ευθείας το νησί με εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ στο νησί της Σαλαμίνας, μια διαδικασία που σταμάτησε πριν λίγο καιρό για λόγους μη χρηματοδότησης από τα ΕΣΠΑ όπως και τα χερσαία έργα υποδοχής του αγωγού,

Επειδή συνεχίζεται και στις μέρες μας η διαχρονία εκβιασμών και πλουτισμού των επιχειρηματιών της μεταφοράς νερού οι οποίοι με τον κόπο μας «χτίζουν» νέα πλοία

Επειδή ο Καλλικράτης, περισσότερο από κάθε άλλο σχέδιο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση την καθιστά ένα έρμαιο χρηματοδότησης, δανειοδότησης και χρέωσης, δηλαδή ένα τοπικό μνημόνιο ακόμα και πριν την υπαγωγή της στην επιτήρηση της Τρόικας (ο Δήμος Αίγινας είναι μέσα στις 58 υπερχρεωμένες τοπικές αυτοδιοικήσεις στην Ελλάδα, σύμφωνα με επίσημα δημοσιεύματα από το 2010),

Επειδή ο Καλλικράτης, περισσότερο από κάθε άλλο σχέδιο καθιστά την τοπική Αυτοδιοίκηση ένα βαποράκι του χρήματος από επίσημες χρηματοδοτικές πηγές προς τους εργολάβους,

Επειδή στις μέρες του Μνημονίου που διανύουμε, ως αποικία χρέους, το νερό, το απόλυτο αγαθό είναι, προ των θυρών, στα χέρια πολυεθνικών εταιριών

Αυτή την εποχή είναι σημαντικό να συζητηθεί το πρόβλημα του νερού ξεκινώντας από την εν γένει προβληματοποίησή του. Οι θεατρικές παραστάσεις «διακοπών νερού» θα σταματήσουν αλλά και θα ξαναγίνουν. Η ρητορεία και σπέκουλα των πολιτικών παραγόντων μας για τις διαχρονικές «μαγικές λύσεις» θα ξαναφουντώσει. Το πρόβλημα όμως θα παραμείνει.

26 Ιουλίου 2013

Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

ΓΕΝΙΚΑ:

1)Το πρόβλημα επάρκειας, ποιότητας και διαχείρισης του νερού είναι τοπικό-εγχώριο και διεθνές. Είναι ένα κομβικό κοινωνικό ζήτημα κι όχι «μερικό». Το ζήτημα του νερού τέμνει τη σχέση της κοινωνίας με τη φύση και την οικολογική ισορροπία, τις σχέσεις παραγωγής και την οικονομία, τη σχέση κοινωνίας με την πολιτική και τις κοινωνικές αξίες. Κατά συνέπεια εμπλέκεται άμεσα με τους εξής παράγοντες:

α)σκουπίδια/απόβλητα/βοθρολύματα

β)κατευθύνσεις της παραγωγής

γ)πολιτικές αποφάσεις

δ)κοινωνικές αξίες/παιδεία κλπ.

2)Την περίοδο που ζούμε, ο τεχνοεπιστημονισμός ως εργαλείο της αποικιοποίησης του καπιταλισμού επιδιώκει να κυριαρχήσει σε νέες «ηπείρους»: στο ανθρώπινο σώμα, στον ήλιο, στο νερό, στο οξυγόνο. Το νερό είναι απόλυτο αγαθό εφόσον δεν μπορεί να παραχθεί από την ανθρώπινη δραστηριότητα.

3)Αιτία του διεθνούς, εγχώριου και τοπικού προβλήματος αποτελούν ταυτοχρόνως η διαδικασία επέκτασης της εμπορευματοποίησης και η αστικοποίηση. Το νερό εντάσσεται στα βασικά αντικείμενα της νεοαποικιοκρατίας. Το τοπικό-εγχώριο ζήτημα εμπλέκεται με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας καθώς ολοένα και λιγότεροι οργανισμοί συσσώρευσης του πλούτου (διεθνείς πιστωτικοί μηχανισμοί, πολυεθνικές εταιρίες, ισχυρά κράτη) το ξεπερνούν ως τέτοιο. Η Ελλάδα είναι, πλέον, από το 2010 μια αποικία χρέους και αυτό δίνει το στίγμα πλέον για το σύνολο των προβλημάτων. Από την άλλη, η, απ’ το 19^ο αιώνα ίδρυση εταιριών (στη Γαλλία και αργότερα στην Αμερική, εταιρίες που έγιναν πολυεθνικές) διαχείρισης της ύδρευσης-αποχέτευσης και η δραστηριότητά τους σε όλο τον κόσμο έχει επιδεινώσει συνολικά την κατάσταση:

α)κατακόρυφη αύξηση της τιμής του νερού

β)ελαχιστοποίηση των ελέγχων ποιότητας και υγιεινής

γ)εξαντλητική μείωση του προσωπικού

δ)νέες «περιφράξεις» στο φυσικό νερό (απαγόρευση συλλογής βρόχινου, από ποτάμια, λίμνες κλπ). Παρόλα αυτά στη σύνθεση των αιτιάσεων, οι εσωτερικές αντιφάσεις παίζουν ένα σημαντικό ρόλο με τις διεθνείς ανακατατάξεις ισχύος

4)Η προβληματοποίηση του νερού συντελεί στον απόλυτο διαχωρισμό νερού πόσιμου-νερού λάτρας και άρδευσης εξ αιτίας της μόλυνσης και υφαλμύρωσης των υδάτων. Η βιομηχανία, ο πετροχημικός κύκλος, η εκβιομηχανισμένη αγροτική παραγωγή, ο τουρισμός και ο καταναλωτισμός ως κοινωνική αξία, είναι οι βασικοί λόγοι του προβλήματος διαχείρισης, επάρκειας και ποιότητας του νερού.

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ:

1)Ο τουρισμός ως η εμπορευματοποίηση του «ελεύθερου» χρόνου και ιδιαίτερα αυτού που συνδέεται με τη μετακίνηση του αστικού πληθυσμού προς την παράλια επαρχία ξεκινάει γύρω στο 1960.Η εμπορευματοποίηση αυτή επιχειρηματικά ταυτίζεται με την παροχή υπηρεσιών διαμονής, διατροφής και διασκέδασης.

2)Ο τουρισμός είναι βασικός πυλώνας της παρασιτικής-μεταπρατικής-καταναλωτικής ελληνικής οικονομίας δίπλα σ’ αυτόν του εμπορίου, της οικοδομής, των εμβασμάτων από τη ναυτιλία και τη μετανάστευση. Η πρωτογενής παραγωγή παρόλο που αναβαθμίζεται τεχνολογικά άρα και σε επίπεδο επάρκειας, εν τούτοις φθίνει δημογραφικά ενώ η δευτερογενής παραγωγή υπολείπεται της Δύσης και παραμένει εξαρτημένη. Γενικά η οικονομία στην Ελλάδα ακολουθά το παρασιτικό, καταναλωτικό, μεταπρατικό μοντέλο και στον ίδιο προσανατολισμό παραμένει και η επίσημη πολιτική. Το ελληνικό κράτος είναι απόφυση της Δύσης.

3)Τουρισμός σημαίνει ότι αλλάζει δραστικά η τοπική οικονομία. Από την πρωτογενή παραγωγή που διατηρούν συνήθως οι παράλιες κοινωνίες περνούν στον τριτογενή τομέα πώλησης του τουριστικού προϊόντος. Για την Ελλάδα όμως, πέρα από την εποχιακή και πανταχού μετακίνηση πληθυσμών, υπάρχει και το κύμα μόνιμου παραθερισμού. Άρα μιλάμε και για την αύξηση της οικοδομικής δραστηριότητας.

4)Το νερό παίζει ένα κομβικό ρόλο στη νέα κατάσταση. Η έλλειψη υποδομών ύδρευσης-αποχέτευσης για την εποχιακή παραμονή ενός δυσανάλογου αριθμητικά με τους ντόπιους, πληθυσμού με υψηλές καταναλωτικές απαιτήσεις δημιουργεί την έναρξη του προβλήματος του νερού.

5)Σημαντικό ρόλο στο ζήτημα του νερού παίζει η ταύτιση της πολιτικής κοινωνίας με το κράτος-κόμματα. Αυτή είναι και η βασική ενδογενής αιτία για το είδος της μετέπειτα δραστηριότητας σε όλα τα πεδία της κοινωνίας. Η ψηφοθηρία, οι πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά στους θεσμούς και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που συνιστούν την «ελληνική παθογένεια» δίνουν το στίγμα τους στη νέα βιομηχανία κατασκευής ψευδαισθήσεων. Καταστρατήγηση νόμων για το περιβάλλον, για τη δόμηση, για τις παραλίες, για το στήσιμο γενικά αυτής της παροχής του τουριστικού προϊόντος είναι βασικές συνιστώσες της τουριστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα. Η μη εφαρμογή νόμων, χωροταξικών πλαισίων, δημιούργησαν το τέρας της παράλιας Ελλάδας. Έτσι, το νερό μέσα σε όλα τα προβλήματα που ανακύπτουν από την ανάπτυξη του τουρισμού αποτελεί το φλέγον ζήτημα που αντιμετωπίζεται ως εξής:

α)μεταφορά νερού

β)γεωτρήσεις ανεξέλεγκτες που αλατώνονται στην πάροδο του χρόνου

γ)πηγάδια που γίνονται βόθροι

δ)ανάπτυξη της αγοράς εμφιαλωμένου νερού

ε)χρήση του νερού μιας ευρύτερης περιοχής αποκλειστικά από τις τουριστικές ζώνες

6)Κομβικό ρόλο παίζει η ανάπτυξη του καταναλωτικού μοντέλου περί υγιεινής. Αν στις αστικές περιοχές αποτελεί πρόβλημα υπερκατανάλωσης, για τις τουριστικές (πρώην αγροτικές) περιοχές κυριολεκτικά συνιστά μια βόμβα.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΙΓΙΝΑ:

1)Η Αίγινα απ’ το 1960 ακολουθάει σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά της το προαναφερόμενο μοντέλο. Τουρισμός-Οικοδομή αποτελούν το βασικό δίπτυχο που είναι η οικονομία του νησιού: α)Από το παραγωγικό (αγροκτηνοτροφικό-αλιευτικό με ελάχιστο εμπορικό τομέα και με τα εμβάσματα των ναυτικών και παλιότερα των σπογγαλιέων) στην παροχή τουριστικών υπηρεσιών (εμπόριο, καταλύματα, διασκέδαση κλπ.) β)Ανάπτυξη της οικοδομής για τουριστικά καταλύματα και παραθεριστικές κατοικίες.

2)Όσον αφορά στο ζήτημα του νερού:

α)οικοδόμηση χωρίς μέριμνα για την κατασκευή στέρνας

β)ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις-αλάτωση των υδάτων

γ)αύξηση της κατανάλωσης του νερού

δ)πηγάδια που μετατρέπονται σε βόθροι

ε)μεταφορά νερού από τον κάμπο της Τροιζηνίας (τότε υδρομεταφορέας Μπακόπουλος, αργότερα Ηλιακίδης-Λεβεντάκης από την ΕΥΔΑΠ)

στ)ο Δήμος Αίγινας, υπεύθυνος για το δίκτυο ύδρευσης αγοράζει νερό υφάλμυρο από ντόπιους, τους αποκαλούμενους «φρεατοϊδιοκτήτες»

ζ)διαχωρισμός νερού λάτρας-νερού πόσιμου,

η)αύξηση της κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού μέχρι τη σημερινή αποκλειστική καθημερινή κατανάλωση

3)Αποτέλεσμα: Νερό ακατάλληλο για πόση ακόμα και σε περιπτώσεις για πότισμα, ακριβό, με πλήρες αδιέξοδο όσον αφορά τη λύση του προβλήματος ποιότητας, επάρκειας και διαχείρισης.

4)Ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά του προβλήματος:

α)Άμεση οικονομική επιβάρυνση (4.500.000 ευρώ, περίπου, το χρόνο για τη μεταφορά και αγορά του νερού)

β)δημιουργία ενός κύκλου ανθρώπων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους μέσω των συμφερόντων του υδρομεταφορέα και διαμορφώνουν πολιτικά-εκλογικά μέτωπα

γ)διαχρονική, δήθεν, απώλεια του νερού 35-45% (η «διαρροή» ως τοπικό ανέκδοτο: τροπικό δάσος στην Αίγινα από την 40χρονη απώλεια του μισού νερού του δικτύου)

δ)διεύρυνση αυτής της διαφθοράς στο κοινωνικό σώμα (εκατοντάδες συνδέσεις by-pass στο δίκτυο ύδρευσης)

ε)δημιουργία πελατειακής σχέσης μεγαλοοφειλετών-δημοτικών αρχών,

στ)συμβολική και πρακτική διόγκωση του προβλήματος με τη διεύρυνση ενός μεσοαστικού-μεγαλοαστικού τμήματος στο νησί που συνδυάζει βίλα-πισίνα

5)Όλα τα παραπάνω συνθέτουν το τοπικό μας μνημόνιο μέσω της διόγκωσης του τοπικού χρέους και του συνδυασμού του με την εφαρμογή της νέας διοίκησης Καλλικράτη η οποία αποτελεί το βαποράκι χρήματος από ΕΕ-Περιφέρεια-δάνεια από τις Τράπεζες προς την Αγορά. Πολύ πιθανή και η παραπομπή Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μεταξύ αυτών και της Αίγινας στην επιτήρηση από την Τρόικα σε ένα επόμενο μνημόνιο. Ένα χρέος που πολύ πιθανόν να μοιραστεί κατά κεφαλήν στους κατοίκους του νησιού.

6)Τι κάνουν οι δημοτικές αρχές σε συνδυασμό με τη δευτεροβάθμια τοπική αυτοδιοίκηση; Περεταίρω χρέωση στον υδρομεταφορέα, πίστωση σε Τράπεζες, αύξηση τιμολογίου, μεταφορά χρημάτων (π.χ. από την καθαριότητα-αποκομιδή απορριμμάτων) στο μπάλωμα της «τρύπας» του νερού. Από την άλλη πιθανολογείται και η περιβόητη σύνδεση μέσω υποθαλάσσιου αγωγού με την ΕΥΔΑΠ από τη Σαλαμίνα.

ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΔΑΠ:

α)Νερό που πιθανόν να μην είναι αρκετό σε συνθήκες ανόδου του πληθυσμού και των φαντασιακών δυνατοτήτων που πηγάζουν από το υπάρχον καταναλωτικό μοντέλο

β)εγκατάσταση υποθαλάσσιου που ως πιλοτική, αναμενόμενο είναι να ξεπεράσει την πρόβλεψη για το κόστος της (αρχικό κόστος 24.000.000 ευρώ) εφόσον εμφανιστούν νέα προβλήματα. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για κατασκευή κατά τη διάρκεια της μελέτης και μελέτη κατά τη διάρκεια της κατασκευής (η γνωστή «μελετοκατασκευή» που ανεβάζει διαρκώς και απρόβλεπτα το κόστος κατασκευής)

γ)ρίσκο μεγάλο για τις πιθανές βλάβες στο βυθό

δ)μετακύληση του κόστους κατασκευής του στους χρήστες  του νέου δικτύου

ε)επικείμενη λόγω μνημονίου ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ-θυγατρικής ΕΥΔΑΠ νήσων και υπαγωγή όλων των υδάτων της ευρύτερης περιοχής υπό τη διαχείριση μιας πολυεθνικής επιχείρησης.

Το έργο αυτό εντάσσεται στη λογική της επέκτασης της εμπορευματοποίησης του νερού και της επέκτασης της εργολαβίας. Δεν είναι έργο υποδομής αλλά αποικιοποίησης του νησιού.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ:

απέναντι  στο συνδυασμό της ελληνικής αποικίας χρέους και της ελεεινής δημοτικής διαχείρισης,

απέναντι στη διογκούμενη φτώχεια, την ανεργία, τον παρασιτισμό, την τοπική πολιτική και οικονομική διαπλοκή που επιτείνει το αδιέξοδο,

στα πλαίσια νοικοκυρέματος του τόπου με στόχο τη δημοκρατική πολιτική-την κοινοτικοποίηση της οικονομίας-τη συνεργασία κοινωνίας με τη φύση,

στα πλαίσια μιας τοπικής πολιτικής που απορρίπτει το τρίπτυχο μοντέλο ενός αδιέξοδου κύκλου χρήματος που συνοψίζεται στο: πίστωση ή χρηματοδότηση-αυτοδιοίκηση-επιχειρηματίες, και αγωνίζεται για την δημιουργία ενίσχυση των υποδομών για να μπορέσει να επιβιώσει ο τόπος.

-Να αντισταθούμε στις μνημονιακές συμβάσεις που προβλέπουν την ιδιωτικοποίηση των νερών (ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ) και μετατρέπουν το νερό σε εμπόρευμα. ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΓΑΘΟ!

-Μελέτη με τη συνεργασία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και τμημάτων Υδρολογίας των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων για την ουσιαστική σημασία για την ύδρευση του νησιού δίπλα στην ιστορική ανάδειξη του αρχαίου-ρωμαϊκού-βυζαντινού υδραγωγείου

-Συντήρηση και χρήση του νερού στις καταμετρημένες σουβάλες που ήταν διαχρονική τεχνική συλλογής και αποθήκευσης του βρόχινου και υπόγειου νερού

-Συντήρηση και χρηματοδότηση για την κατασκευή στέρνας σε κάθε κτίριο που πληροί τις προϋποθέσεις

-Απαγόρευση της χρήσης πισίνας για συμβολικούς και ουσιαστικούς λόγους

-Συστηματικά χαμηλή ροή στο δίκτυο ειδικά τους θερινούς μήνες

-Κατασκευή φραγμάτων ανάσχεσης των όμβριων υδάτων στην ορεινή και ημιορεινή Αίγινα

-Αγορά δημοτικής υδροφόρας για τις περιόδους ή περιπτώσεις που χρειάζεται το νησί νερό από την ΕΥΔΑΠ

-Απαγόρευση της αγοράς νερού από τους φρεοατοϊδιοκτήτες αλλά και της λειτουργίας των πηγαδιών που εμπίπτουν στο αρχαίο υδραγωγείο

-Ενεργοποίηση παλαιών υποδομών (π.χ. βραδιυλιστήριο  Κυψέλης-Βαθέως) αλλά και επισκευή του δικτύου σε κάθε περιοχή, ειδικά σε αυτές που έχουν μόνιμο πρόβλημα. Τα περιβόητα «χερσαία έργα» για την υποδοχή του «υποθαλάσσιου αγωγού» να είναι για τη βελτίωση των υποδομών του τόπου και κυρίως για περιοχές που είναι παραμελημένες (π.χ. Ασώματος)

-Χρηματοδότηση για μικρές κατασκευές στα κτίρια για τη μετατροπή μέρους των καθημερινών λυμάτων σε νερό για πότισμα

-Κοινωνικός έλεγχος για τον τερματισμό της «απώλειας» του νερού

-Μελέτη για την ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής στο νησί και της αυτοδυναμίας του με καλλιέργειες πρώτης ανάγκης που δεν είναι υδροβόρες και ολοκληρώνουν τον κύκλο: παραγωγή αγαθών-επάρκεια κατάλληλου νερού-διάθεση προς την τοπική κοινωνία. Μελέτη το σημερινό αδιέξοδο της καλλιέργειας του φιστικιού όπως και για το εισόδημα των παραγωγών που υφαρπάζεται από τους μεσάζοντες προώθησής του.

-Αποκέντρωση της τουριστικής κίνησης και επιδίωξη για την καλλιέργεια ενός αντικαταναλωτικού προτύπου ανθρώπου που επιδιώκει τη γνωριμία με τον τόπο ο οποίος έχει ομορφιές αλλά και προβλήματα, προσπαθεί για την ισχυροποίηση δεσμών ντόπιων και επισκεπτών και απορρίπτει τη μετατροπή του τόπου μας σε νησί υπηρετών και δούλων.

 

 

 

 

Το ηχητικό τοπίο της Αίγινας όπου τα γκονγκ πνίγουν τον αμανέ απ’ το σαντούρι του Γιώργου Λορέντζου, τα δεκάδες κόκκινα μπαλόνια μιας κακοφορμισμένης εκδοχής του «le balloon rouge» ή του «UP», κινουμένου σχεδίου που έκλεψε τις καρδιές πρόπερσι που σκεπάζουν καλλιτεχνικά την καταστροφή της πρόσφατης ιστορίας των βασανιστηρίων των ηττημένων του δεύτερου αντάρτικου, είναι το φόντο απόκρυψης των ανθρώπων του υδρομεταφορέα και της προέκτασης των ανθρώπων της παραλίας.

5.000.000 ευρώ για τα έξοδα του Χρηστάρα σε ένα νησί που δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει τις δυνάμεις του.

5.000.000 ευρώ χρηματοδότησης μιας παρασιτικής-μεταπρατικής-καταναλωτικής οικονομίας για ένα νερό που δεν πίνεται διότι υφαρπάζεται κατά το ήμισυ και αναμιγνύεται με τη θάλασσα που αγοράζει ο Δήμος Αίγινας από τους «φρεατοϊδιοκτήτες», πληρώνοντας το, οι φτωχοί, σε απίστευτες τιμές και τροφοδοτώντας την αγορά εμφιαλωμένου πληρώνοντάς το 400 περίπου φορές περισσότερο το κυβικό.

Το αδιέξοδο συνεχίζεται υπό την απειλή της διακοπής ύδρευσης απέναντι σε μια καθημαγμένη πολιτεία που διοικείται από εργολαβομπούληδες, υπογραφάκηδες, τηλεφωνοκονέδες, κομματοτσολιάδες. Οφείλουμε να οργανώσουμε τη ζωή μας, να σχεδιάσουμε ξανά τον τόπο μας, να απαιτήσουμε τα αυτονόητα.

ΥΓ:  Το σταμάτημα των χερσαίων έργων, έργων απαραίτητων για το δίκτυο του νησιού κι όχι για την υποδοχή του αγωγού είναι άλλο ένα σημείο παρακμής που θα φορτωθούν οι επόμενες γενιές. Η τοπική εξουσία και οι οποίοι σφετεριστές της προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει μέλλον. Πως η ζωή είναι μόνο για ό,τι προλάβουμε να αρπάξουμε, εμείς. Ας μην τους κάνουμε τη χάρη.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΣΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΑΝΤΟΥ

Ο παραδειγματικός αγώνας που δίνουν οι αγωνιστές στις Σκουριές ενάντια στην επένδυση της εταιρίας ΕΛ ΝΤΟΡΑΝΤΟ η οποία επιχειρείται με τη συνδρομή της καταστολής εκ μέρους της μνημονιακής κυβέρνησης αλλά και τα «σίγουρα» ευρώ στους αθλίους, μόνο αισθήματα αλληλεγγύης μπορεί να προκαλέσει, όταν μάλιστα τέσσερις κάτοικοι-αγωνιστές της περιοχής είναι ήδη προφυλακισμένοι. Εκείνο όμως που διαφεύγει σχεδόν πάντα είναι το διευρυμένο περιεχόμενο της αλληλεγγύης. Κι αυτό εξαντλείται σε πολύμορφες δράσεις ενημέρωσης και υποστήριξης του αγώνα. Και πρέπει να γίνονται.

Αυτό όμως που ενισχύει τον αγώνα (και στις Σκουριές) δεν είναι παρά η διασπορά του. Οι Σκουριές είναι παντού. Κι εμείς έχουμε τις δικές μας Σκουριές… Αυτές που ξεκίνησαν ως εργοστάσιο νερού από τη δεκαετία του 60 με την αύξηση των γεωτρήσεων και την υφαλμύρωση των υδάτων, με την απαράδεκτη μεταφορά νερού και κλοπή του, με την μετατροπή των πηγαδιών σε βόθρους, με την παραμέληση της στέρνας στις οικοδομές, με την απίστευτη σπατάλη του νερού για τουριστικούς λόγους… Αυτές είναι οι δικές μας Σκουριές… Ένα εργοτάξιο οικοδόμησης και καταστροφής του νησιού, καταστροφής των δυνατοτήτων αυτοδύναμης οικονομίας, μιας λεηλασίας του τόπου στο όνομα της τουριστικής ανάπτυξης…

Δυο κατηγορίες επισκεπτομετοίκων, πλέον, διακρίνονται δίπλα στο αντίστοιχο ντόπιο στοιχείο που επιτελεί το ρόλο της λάντζας, συνθέτοντας τη -φαινομενικά- δυσδιάκριτη ταυτότητα του νησιού μας. Από τη μια ξεπροβάλλει η παρουσία των καρκατσουλιών που πλημμυρίζει την ακόρεστη ηδονοβλεπτική μας ιδεολογία και οικονομία. Το λάιφ στάιλ στην πιο κακομούτσουνη εκδοχή του. Από την παρουσία γνωστών ξέκωλων στις μεγαλοφυείς επαγγελματικές κινήσεις ντόπιων ευρωκάγκουρων μέχρι και τη λαλίστατη φλυαρία του ΕΟΤάρχη ως αξιομνημόνευτου γεγονότος, της μεταφοράς άμμου για ένα μη άθλημα.

Η άλλη κατηγορία είναι αυτή των μαϊντανών. Είναι μιας άλλης «παιδείας» και «κουλτούρας» άνθρωποι καθότι οι ήπιες παρεμβάσεις τους (βιβλίο, τέχνη, επιστήμες, περιβάλλον, ιστορία, κλπ) πραγματοποιούνται με έναν εξιδανικευμένο λόγο για το παρελθόν της Αίγινας ή σε ό,τι έχει απομείνει από αυτό. Είναι το αναγκαίο περιβάλλον μέσα στο οποίο φαντασιακά κινούνται μιας και μπορούν να έχουν μια περίκλειστη ζωή στις όχι και ευκαταφρόνητες κατοικίες τους ή βίλες, ενώ ταυτοχρόνως την προστατεύουν αναπαράγοντας το πεδίο των κοινωνικών τους σχέσεων. Είναι μια άλλη επιβολή που τείνει να κηδεμονεύει πνευματικά το νησί, μέσω της άνευ αντιλογίας αυτάρεσκης παρουσίας τους στην πολιτισμική μας τούνδρα.

Η χωροταξία του τουρισμού και της μαζικής άγνοιας που όλα τα χωνεύει, καθιστά την παρουσία τους εξόχως απαραίτητη στην εξαρτημένη Αίγινα . Έτσι, οι δυο δυναμικές που συνοψίζονται στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο και οι οποίες συγκρούονται στο νησί, ιδιαίτερα μετά την τετραετία Ιανουαρίου 2007-Δεκεμβρίου 2010, έχουν και την πολιτιστική τους έκφραση. Παρόλο που οι άνθρωποι της παραλίας των 200 μέτρων και οι άνθρωποι της εργολαβίας νερού, της Καλλικράτειας περιόδου που διανύουμε, διατείνονται αντιθετικά, δεν είναι. Η άλλη Αίγινα αν υπάρχει ή αν θα υπάρξει, είναι ή θα είναι σίγουρα αλλού.

ΥΓ: Δεν θα χρειαστεί να προσθέσουμε ότι η πιθανή, αν και πολύ δύσκολη για να είναι και διακριτή, επανεμφάνιση των κοινοβουλευτικών ναζιστών στην Αίγινα εντασσόμενη στον πρώτο πόλο (των καρκατσουλιών), θα κάνει τα πράγματα ιδιαιτέρως σύνθετα και δυσεπίλυτα. Κι αυτό λόγω ανεπαρκούς ανάλυσης και επαφής με την πραγματικότητα όπου επισημαίνεται μονομερώς ο ιστορικός τους ρόλος, οι εγκληματικές τους δραστηριότητες και τα ιδεολογικά τους ξεράσματα. Όμως, τα χρυσάβγουλα δεν είναι παρά η διαχρονική εκσυγχρονισμένη αναγκαία απόφυση της πολιτικής και οικονομικής μαφίας που κυβερνά αυτόν τον τόπο μετά την ήττα της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης της περιόδου 1942-1949. Θέσεις εξουσίας, διαφθορά, διπρόσωπη πολιτική, εκβιασμοί, ψεύδος, υποσχέσεις, χρήμα που ξεπλένεται. Αυτό είναι πρωτίστως.

Από τη θέση, βεβαίως, αυτής της «μίζερης» αντικαπιταλιστικής κριτικής, από τη θέση μιας «αναχρονιστικής» σκοπιάς που εξηγεί τη σημασία της πρωτογενούς παραγωγής που θρέφει τον τόπο κι οι άνθρωποι αποκτούν την αξιοπρέπειά τους, από τη θέση μιας «αντιοικονομικής» λογικής που σπέρνει δαιμόνια για το συγκεντρωτισμό της παραλίας των 200 μέτρων, από τη θέση μιας «αντιεκσυγχρονιστικής» οπτικής που διατείνεται για την πολύτιμη σοφία των παλιών όταν αυτοί έκτιζαν οικισμούς και σπίτια με τρόπο σοφό-όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες, από αυτή τη «μίζερη», «αναχρονιστική», «αντιοικονομική», και «αντιεκσυγχρονιστική» θέση ορμώμενοι, μιλάμε για αυτή τη σύμφυση των 200 μέτρων της παραλίας.

Οι Αιγκινίστας του Αέγκινα ράιζινγκ συνδυάζουν: επιστημονισμό ως αληθοφάνεια, παιδάκια που «ονειρεύονται» και ζωγραφίζουν την πόλη τους, εκθέσεις με ιδέες, συγκεντρώσεις με στόχο την ανοχή, εικαστικά, μουσική κλπ. και σαφώς όπως και καθετί «σοβαρό» που πραγματοποιείται στο δημόσιο χώρο, χορηγία: ΝΕΣΤΛΕ. Τι ευγενική η πολυεθνική εταιρία με την αποικιοκρατική ματωμένη ιστορία που εκμεταλλεύεται τα νερά των λαών πουλώντας τα σε μπουκάλια που εκμεταλλεύεται τον ιδρώτα και το αίμα των φτωχών σε όλον τον κόσμο, είναι ο «μέγας χορηγός» της φαντασίας μας για «την πόλη».

Ας είναι λοιπόν, με τη ΝΕΣΤΛΕ «μέγα χορηγό», ας αφήσουμε τη φαντασία μας να καλπάσει μακριά από αυτόχειρες φτωχούς στις γειτονιές της Αίγινας, μακριά από σπίτια που με κομμένο ρεύμα από τους ευγενείς τοπικούς συνοδοιπόρους του μνημονίου μαγειρεύουν με ξύλα και γκάζι τα μακαρόνια της ελεημοσύνης, μακριά από τη μιζέρια των καφενείων στα χωριά, μακριά από τα άδεια χωριά, τα γκρεμισμένα σπίτια, τις λεηλατημένες από το χρόνο στέρνες, τα πηγάδια που θαλασσώθηκαν, μακριά από τα φαντάσματα-μαγαζιά που έκλεισαν, μακριά από τους κατάκοιτους σε τρώγλες.

Οι άλλοι ας φάνε τα λυσσακά τους με τη ΝΕΣΤΛΕ, την περιφέρεια της Αίγινας, τα 200 μέτρα της παραλίας και τη μιζέρια της φτώχειας. Η φαντασία στην εξουσία λοιπόν!

 

 

 

Η σοβαρή κρίση μπροστά στα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος στην Τουρκία και της αδυναμίας του να υπερβεί τις οικονομικές επιπτώσεις του μοντέλου διακυβέρνησης και εμπλοκής στα διεθνή (Συρία, κλπ) πέρα από τις συνέπειες που αφορούν στη στυγνή και φασιστική κρατική καταστολή, η οικονομία και ιδιαίτερα αυτό το τμήμα που αφορά τον τουρισμό ακολουθά την πτώση. Ο τουρισμός, ο οποίος επί κυβέρνησης Ερντογάν τριπλασιάστηκε τα τελευταία χρόνια έχει ήδη δεχθεί ένα πλήγμα. Επόμενο είναι ότι από αυτό θα επωφεληθεί ο ελληνικός τουρισμός ο οποίος σύμφωνα με προβλέψεις ήταν ήδη ανεβασμένος για τη φετινή περίοδο.

Πέρα από τις κλάψες για την κατεύθυνση -λόγω αεροδρομίου- προς τις Κυκλάδες, πέρα από τις ανυπόστατες μπούρδες για ένα αεροδρόμιο στον Αργοσαρωνικό (στον κάμπο της Τροιζήνας) ένα είναι το γεγονός: ότι η τουριστική κίνηση θα αυξηθεί στην Αίγινα. Το ποιος θα επωφεληθεί από αυτήν είναι ολοφάνερο:  η σκηνοθετημένη παραλία των 200 μέτρων και οι προεκτάσεις της στο νησί. Για τους άλλους απομένουν τα περισσεύματα κι ένας χειμώνας που ξεκινάει από τις νέες περικοπές που ετοιμάζονται να πραγματοποιήσουν από πλευράς κυβέρνησης (και πιθανόν ύστερα από εκλογές) αυτοί που θα ξεπουλήσουν τη χώρα μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη στη Γερμανία. Η Αίγινα των αποκλεισμένων, ταπεινή και καταφρονεμένη δέχεται όλα τα χτυπήματα χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς δυνατότητες υπέρβασης της κατάστασης. Η «αλληλεγγύη» έχει εξελιχθεί, όπως και η «αυτοργάνωση», σε ιβέντ ανταλλαγής συνταγών, ανώδυνης φλυαρίας και αφορμής για συνεύρεση μιας τάξης ευπόρων στην παραλία, που όλα τα χωνεύει. Ας ρεύονται λοιπόν για όσο καιρό τους απόμεινε να καταπίνουν μαγειρεμένα τα ιδανικά της ανθρωπότητας.

ΥΓ: Και τα περίφημα 8 εκατομμύρια ευρώ για τη διαφήμιση των νησιών της Αθήνας; Σιγά μην τα αφήνανε στους 10 τοπικούς εργολάβους που τα περιμένανε πώς και πώς…

 

Η άγνωστης προέλευσης πληροφόρηση για την ονοματοδοσία στο Δήμο Αίγινας, του παιδιού του ηγέτη της κοινοβουλευτικής αριστεράς Αλέξη Τσίπρα, μια υπόθεση ιδιωτική που έγινε δημόσιο γεγονός, έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Αν εξαιρέσουμε τον κρυπτοφασίστα δεξιό που αναλαμβάνει να αποδομήσει συνολικά κάθε όραμα κοινωνικής δικαιοσύνης ταυτίζοντάς το με τις λάιφ στάιλ συμπεριφορές μιας μικρής ομάδας μετοίκων που είναι κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για περιορισμένη χρήση συνθηκών της κοινωνίας του θεάματος αλλά και της οριστικής τοποθέτησης της Αίγινας ως τόπου των αιώνιων διακοπών. Διότι είναι άλλο το να ορίζεις ως τόπο αναφοράς σου τη Δραπετσώνα κι όχι τη χρήση της (πριν από τρεις εβδομάδες) κι άλλο να ορίζεις την Αίγινα των 200 μέτρων της παραλίας. Η αλήθεια είναι ότι αυτό φάνηκε και από την τελευταία επίσημη παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ με αφίσα ενσωματωμένη στο πνεύμα του τοπικού τουρισμού καθώς και από την επιλογή του συγκεκριμένου ξενοδοχείου ως χώρου της συνάντησης.

Στην Αίγινα λοιπόν περιττεύουν οι αγωνιστικές γκραβούρες σε αφίσες που μιλούν για την πείνα, την εκμετάλλευση, τη δυστυχία, τον αγώνα για το σοσιαλισμό, παρόμοιες με αυτές του ΚΚΕ. Η Αίγινα αναδύει τη χαριτωμένη κουλτούρα της παραλίας των 200 μέτρων κι όχι αυτήν των απαγχονισμένων του μνημονίου, αυτών που παρακαλάνε γραφειοκράτες στο τοπικό της ΔΕΗ για να μην κοπεί το ρεύμα, αυτών που χάνουν το σπίτι τους, αυτών που χρωστάνε στην τράπεζα και γλείφουν από δω κι από κει, αυτών που συνωστίζονται για ένα 5μηνο ή 8μηνο στο Δήμο Αίγινας, αυτών που βρίζουν μπροστά στην τηλεόραση, αυτών που χαμηλώνουν το κεφάλι και δέχονται τη φιλανθρωπία, αυτών που δεν έχουν να δώσουν το νοίκι, αυτών που δεν μπορούν να μεταβούν στο Κέντρο Υγείας, αυτών που παρακαλάνε για μια δουλειά των 300 ευρώ, αυτών που είναι έτοιμοι να κάνουν το οτιδήποτε για να δουλέψουν. Η άγνωστης προέλευσης πληροφόρηση για το ιβέντ δείχνει και την επιλογή. Δείχνει την επιλογή των 200 μέτρων της παραλίας τα οποία εκτείνονται εκεί όπου η ευμάρεια έχει το προβάδισμα. Πίσω από αυτήν την ενοχική διεύρυνση είναι η Αίγινα των αποκλεισμένων.

Η διαρκής κρίση τοπικής ταυτότητας στην Αίγινα είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό που εξελίσσεται ως δομικό τα τελευταία χρόνια. Αυτή περιγράφεται ως η σύγκρουση δυο βασικών παραγόντων εν μέσω σύγκλισής τους σε βασικά χαρακτηριστικά της οικονομίας και της πολιτικής. Αυτή η σύγκρουση ξεκίνησε κυρίως από την δημοτική περίοδο 2002-2006 στην οποία ο Δ. Μούρτζης ήταν δήμαρχος, όταν η συγκοινωνούσα αντιπολίτευση της «Ομάδας για το πρόβλημα του νερού στην Αίγινα», του «Αίγινα για Σένα», της «Οικίας» και συν αυτώ «Ενεργών Πολιτών», του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ-ΒΙΠΙΡΙΖΑ και της ομάδας Κυψέλης-αργότερα και της εφημερίδας «Νέα Εποχή», δημιούργησαν έναν σχετικά συγκροτημένο πόλο που αντιπροσώπευε και νέα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Αυτά βεβαίως δεν μπορούσαν να μιλήσουν έξω από τον Καπιταλισμό και τη Γραφειοκρατία αλλά θέτονταν με άλλους οικολογικούς, αισθητικούς και διοικητικούς όρους.

Αυτός μέχρι τώρα ο πόλος, στον οποίο προστέθηκαν νέες συνιστώσες (π.χ. Αέγκινα Ράιζινγκ) αποτελεί και τη βασική αντιπολίτευση προς τη Βαθιά Αίγινα, τμήμα της οποίας εκπροσωπεί η σημερινή δημοτική αρχή Αίγινας. Οι αποτυχημένες προσπάθειές του στο παρελθόν ως δημοτική αρχή (2006-2010) να μπορέσει μέσω παραχωρήσεων να ελέγξει τα 200 μέτρα της παραλίας του άστεως διπλασιάζοντας την εμπορική της δύναμη μέσω μιας Βερολινέζικης διαπλάτυνσης του πεζοδρομίου, αλλά και προκαλώντας μια δήθεν «αδικαιολόγητη» επέκταση της περιοχής Φάρος έξω από το ξενοδοχείο του «καλού μας» επιχειρηματία, έδειξαν ότι στον τομέα αυτό μάλλον τα βρήκε δύσκολα. Η παραλία των 200 μέτρων σηματοδοτείται από τη Βαθιά Αίγινα του Μούρτζη, του Γκότση, του Σακκιώτη, με σημείο αναφοράς τον «καλό μας» επιχειρηματία. Για τους άλλους μένουν δυο-τρία οχυρά-μαγαζιά ανίσχυρα, ενώ ο επιχειρηματικός κόσμος με τον οποίο συνευρέθηκαν δεν μπόρεσε παρά να έχει μια σοβαρή ισχύ στην υπόθεση τόσο της μεταφοράς νερού όσο και στην υπόθεση της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ. Πρόκειται για τη σύγκρουση των ανθρώπων της παραλίας με τους ανθρώπους του υδρομεταφορέα-εργολάβων νερού.

Αυτές οι έντονες διαστάσεις στα οικονομικά-πολιτικά συμφέροντα εμπόδισαν και τη συνεργασία Κουκούλη-Σακκιώτη που ο πρώτος επιδίωκε στο πλαίσιο μιας συναινετικής πολιτικής που επιβαλλόταν από τον Καλλικράτη. Οι ραγδαίες εξελίξεις από την επίθεση στους φτωχούς, την πτώση στην Οικοδομή και τον Τουρισμό μέσα στη γενικότερη κρίση, όσο και η παρακμή που επέφερε μοιραία ο Καλλικράτης, δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν το μαυραγορίτικο όραμα του Κουκούλη: η κρίση είναι ευκαιρία για την Αίγινα». Με φεστιβάλ δεν βάφονται αβγά!

Κι ενώ σε ένα «συνονθύλευμα» ευκαιριών με αναφορά την παραλία των 200 μέτρων που ενίσχυσε η δημοτική αρχή Κουκούλη, προσπαθούσαν «όλοι μαζί» να αντιγράψουν τις παρακαταθήκες της «κίνησης ευθύνης», δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τις προδιαγραφές τους: τη βαθιά Αίγινα. Η ξεκάθαρη τυχοδιωκτική τους πρακτική στις τελευταίες εξελίξεις με συμβολικό σημείο αναφοράς την Κολόνα, μετέτρεψε τη Δημοτική Κοινότητα Αίγινας σε Δημοτική Κοινότητα Σκλαβαινίας.

Απέναντι στην φανερή δημοτική μπόχα, αλλά μέσα στο ίδιο οικονομικό-πολιτικό πλαίσιο αναφοράς, αναδύεται αργά η αντιπολίτευση. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της θα παίξουν το ρόλο της επίφασης: κόσμος κουρασμένος από την πολιτιστική γύμνια, τις μαγγανείες των προυχόντων μας, των αλαλούμ, των σαρδάμ, της τυχοδιωκτικής πολιτικής, κόσμος ολοένα και πιο κοντά στο φάσμα της πραγματικής ανέχειας, κόσμος προδομένος από τις τοπικές ηγετικές ομάδες, θα ξαναγίνει ο εκλογικός πολτός των νέων ποσοστών.

Εκτός κι αν…