Κατηγορία: Πολιτική

για τον εγκληματία Αριέλ Σαρόν

αναδημοσίευση από το “ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ”

Ένας Ισραηλινός για τον Αριέλ Σαρόν λίγο πριν το σημερινό θάνατό του

Posted on Ιανουαρίου 11, 2014 by intifadagr

Ο Σαρόν επισκέπτεται το Τέμενος Αλ Άκσα και προκαλεί το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα

Ο εγκληματίας πολέμου Αριέλ Σαρόν απεβίωσε τελικά σε ηλικία 86 ετών, μετά από πολλά χρόνια σε κώμα, αλλά ατιμώρητος από οποιαδήποτε δικαιοσύνη για τα εγκλήματά του.

Δημοσιεύουμε ένα κείμενο που είχε γράψει λίγες μέρες πριν – και ενώ επέκειτο ο θάνατος του Σαρόν – ο ισραηλινός συγγραφέας Μίκο Πέλεντ.[i]

Τελευταίες λέξεις για τον Σαρόν

Ποτέ δεν κατάλαβα πως μπορεί ο κόσμος να πανηγυρίζει στο άκουσμα των νέων για το θάνατο ενός ανθρώπου. Έτυχε να είμαι στο Ηνωμένο Βασίλειο όταν πέθανε η Μάργκαρετ Θάτσερ και έγινα μάρτυρας των πανηγυρισμών. Οι εκφράσεις χαράς καθώς διαδίδονταν τα νέα του θανάτου της Σιδηράς Κυρίας σε όλη τη χώρα, αρχικά με σόκαρε, καθώς οι άνθρωποι πραγματικά έκαναν πάρτι για να γιορτάσουν το θάνατό της. Καθώς επισκέφτηκα διάφορα μέρη της χώρας, ιδιαίτερα την Ουαλία και την Ιρλανδία, σκέφθηκα ότι όταν πεθάνει ο Αριέλ Σαρόν, μπορεί να δούμε παρόμοια ξεσπάσματα χαράς να λαμβάνουν χώρα.

Ο Σαρόν είναι σε κώμα από τον Ιανουάριο του 2006 όταν υπέστη αρκετές εγκεφαλικές αιμορραγίες που τον άφησαν σε κατάσταση φυτού. Αλλά τώρα υπάρχουν νέα ότι τα νεφρά του καταρρέουν και εκφράζονται ανησυχίες στο Ισραήλ ότι υπάρχει πιθανότητα να πεθάνει σύντομα.

Μπορεί κανείς να φανταστεί τα μακρά εγκώμια που θα πρέπει να υποστούμε όταν θα έχει αναπαυθεί: «Ένας ήρωας», «ένας μεγάλος ηγέτης», όλα αυτά θα ειπωθούν και πολλά περισσότερα. Ο τύπος θα εξιστορήσει κάθε στρατιωτικό του επίτευγμα, κάθε μάχη που κέρδισε, κάθε εχθρό, τόσο στρατιωτικό όσο και πολιτικό, τον οποίο νίκησε. Θα διατυμπανιστεί η αποφασιστικότητά του ως ισραηλινός ηγέτης και, θα μας πουν, ότι θα τον θυμούνται επειδή έδωσε όλο του το είναι στην πατρίδα του.

Στο βιβλίο μου, «Ο γιός του Στρατηγού, το ταξίδι ενός Ισραηλινού στην Παλαιστίνη», αναφέρω αρκετές φορές τον Σαρόν, με την ιδιότητά του ως στρατιωτικό που ήταν βάναυσος, πανέξυπνος και ριψοκίνδυνος, μετά ως υπουργός άμυνας, και τελικά ως πρωθυπουργός. Αλλά το σημαντικό είναι να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους γι’ αυτόν τον άνδρα πριν το αηδιαστικό ξεχείλισμα συλλυπητηρίων, γεμάτο με υποκρισία και ψέματα, που σίγουρα θα ακολουθήσει το θάνατό του.

Ο Αριέλ Σαρόν ήταν ένας φιλόδοξος άνδρας. Ήταν κτηνώδης, άπληστος, ασυμβίβαστος και ανέντιμος. Είχε μια ακόρεστη επιθυμία για εξουσία, δόξα και περιουσία. Οι τάσεις του ως ψυχρός, ανελέητος δολοφόνος ήταν εμφανείς από νωρίς στην καριέρα του όταν διοικούσε τη μονάδα 101 του ισραηλινού στρατού στα 1950. Η Μονάδα 101 ήταν μια διαβόητη ταξιαρχία κομάντο με ειδική άδεια να σκοτώνει και να τρομοκρατεί Παλαιστίνιους. Επιχειρούσε κυρίως στη Γάζα, αλλά και σε άλλα μέρη της χώρας και πέρα από αυτή. Η μονάδα 101 ήταν τόσο κτηνώδης στις πρακτικές της, πήρε τόσες αθώες ζωές, που ακόμα και για τα ισραηλινά στάνταρντ θεωρήθηκε ότι το παράκανε και η μονάδα τελικά διαλύθηκε.

Ο Σαρόν συνέχισε προαγόμενος σε άλλες διοικήσεις στον ισραηλινό στρατό, κερδίζοντας το όνομα ενός υποσχόμενου διοικητή, και όλοι περίμεναν ότι μια μέρα θα γινόταν ο ανώτατος διοικητής του ισραηλινού στρατού, ή Αρχηγός του Επιτελείου. Αλλά αυτή ήταν μια θέση που ποτέ δεν πήρε, τα κατάφερε καλύτερα. Ο Σαρόν μπήκε στην πολιτική και χρήσθηκε Υπουργός Άμυνας υπό τον πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπεγκιν. Με αυτήν του την ιδιότητα καθοδήγησε την ισραηλινή καταστροφική εισβολή στο Λίβανο το 1982.

Η εισβολή άφησε αναρίθμητους Λιβανέζους και Παλαιστίνιους νεκρούς, πληγωμένους και εκτοπισμένους. Ο Σαρόν ήταν επίσης πίσω από τις σφαγές που έλαβαν χώρα τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα κοντά στη Βηρυτό, και εδώ και μια ακόμα φορά, ακόμα και για τα ισραηλινά στάνταρντ ο Σαρόν το παράκανε και απομακρύνθηκε από τη θέση του.

Παρόλο που ο Σαρόν επικρίθηκε για το ρόλο του στη σφαγή της Σάμπρα και Σατίλα, και αποτράπηκε να υπηρετήσει ως υπουργός άμυνας, παρόλα αυτά συνεχίστηκε η πολιτική του καριέρα και η σφαίρα επιρροής του μεγάλωσε. Ως υπουργός οικιστικών και ανάπτυξης, συνέβαλε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στις ρατσιστικές, αντι-παλαιστινιακές πολιτικές και στη διαφθορά στο υπουργείο του. Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο προϋπολογισμός του υπουργείου ήταν απεριόριστος, ξεπερνώντας ολόκληρο τον προϋπολογισμό άμυνας του Ισραήλ. Χρησιμοποίησε όλο του το βάρος για να πετύχει την αποικιοποίηση και τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων από αυτό που ήταν κάποτε η Δυτική Όχθη.

Σίγουρα το πιο παράλογο πράγμα που ειπώθηκε ποτέ για τον Σαρόν ήταν ότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο της ειρήνης. Ότι «άφησε» τη Γάζα, και ότι «έδωσε» τη Γάζα πίσω στους Παλαιστίνιους. Ότι το έκανε για την ειρήνη και ως ανταπόδοση το μόνο που εισέπραξε το Ισραήλ ήταν ρουκέτες που εκτοξεύονται από τη Γάζα. Η απεμπλοκή από τη Γάζα ήταν μια κυνική, μονομερής κίνηση. Επέτρεψε στο Σαρόν να βγάλει τους ισραηλινούς εποίκους απ’ τη μέση, να κλείσει τη Γάζα σα φυλακή και να πάρει μερικούς πολιτικούς πόντους από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ήταν μια απάνθρωπη κίνηση που του επέτρεψε να πνίξει περαιτέρω το λαό της Γάζας, λαό τον οποίο ήταν αποφασισμένος να καταστρέψει από νωρίς, στη διάρκεια της βίαιης καριέρας του. Αλλά οι περήφανοι Παλαιστίνιοι δεν θα παραδινόντουσαν και θα λειτουργούσαν ως μια συνεχής υπενθύμιση του αίματος με το οποίο είναι λερωμένα τα χέρια του.

Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει για πολύ, σχετικά με τον Σαρόν και τα εγκλήματά του. Καθώς κείτεται πεθαίνοντας, ίσως λίγες μέρες ή λεπτά πριν την τελευταία του πνοή, θα πρέπει όλοι/ες να θυμηθούμε τα θύματά του, τους αμέτρητους νεκρούς, πληγωμένους και εκτοπισμένους, και να θυμίσουμε στον κόσμο ότι αυτός ο άνδρας δεν ήταν ένας ήρωας αλλά ένας εγκληματίας.

Καθώς γράφω αυτές τις λέξεις, ο Αριέλ Σαρόν είναι ακόμα ζωντανός, εάν κανείς μπορεί να το πει έτσι, και υπό πολλές έννοιες η κατάσταση στην οποία ζει τώρα, θα μπορούσε να είναι η κόλαση η οποία τόσο πολύ του αξίζει.

Πηγή: mikopeled.com

[i] Ο Μίκο Πέλεντ, είναι γιος του στρατηγού Μάτι Πελεντ που πολέμησε στον πόλεμο των έξι ημερών αλλά μετά έγινε υπερασπιστής της ειρήνης. Ο Μίκο Πέλεντ επίσης υπηρέτησε στις Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής αλλά μετά έγινε ακτιβιστής για την ειρήνη. Το 1997 η 13χρονη ανιψιά του σκοτώθηκε σε επίθεση αυτοκτονίας Παλαιστίνιου. Αλλά παρόλα αυτά συνέχισε να τάσσεται κατά της κατοχής και υπέρ της ειρήνης, και υποστηρίζει το κίνημα για Μποϊκοτάζ – Απόσυρση Επενδύσεων – Κυρώσεις (BDS).

Για τη σύγχρονη δουλεία

http://vimeo.com/64458911

 

 

η ακροδεξιά διεκδικεί την ηγεμονία στα κοινωνικά κινήματα της Ιταλίας

αναδημοσίευση από το Άρδην

Φορκόνι: πώς η ακροδεξιά διεκδικεί την ηγεμονία στα κοινωνικά κινήματα της Ιταλίας

 

forconi

 

Του Γιώργου Ρακκά

 

Βαθαίνει το φαινόμενο της πανευρωπαϊκής ακροδεξιάς ανόδου. Οι πιο σημαντικές εξελίξεις λαμβάνουν χώρα στην Ιταλία. Εκεί, αυτές τις μέρες αναπτύσσεται το πρώτο κοινωνικό πληβειακό κίνημα στο οποίο το ρεύμα της ακροδεξιάς παίζει ηγεμονικό ρόλο, ενώ οι οργανώσεις της αριστεράς βγαίνουν στο περιθώριο. Είναι το «κίνημα της 9ης Δεκεμβρίου», που οργανώνει μαζικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ιταλία, ενάντια στον προϋπολογισμό ακραίας λιτότητας της κυβέρνησης Λέτα. Το «κίνημα» πρόσφατα άλλαξε το όνομά του, για να αποφύγει τις ακροδεξιές αιχμές που άφηνε η προηγούμενη ονομασία του – Forconi, που στα ιταλικά σημαίνει δίκρανο.

 

Ξεκίνησε από την Σικελία, έπειτα από πρωτοβουλία που προήλθε από αγρότες και φορτηγατζήδες. Σύντομα εξαπλώθηκε σε όλη την χώρα, και έχει κυρίως μικροαστική βάση –συμμετέχουν μικρομαγαζάτορες, επαγγελματίες, αγρότες, αλλά εσχάτως άνεργοι και κομμάτια του ‘πρεκαριάτου’, δηλαδή των επισφαλών εργαζόμενων– κυρίως στις υπηρεσίες. Πολιτικά, αν και οι συντελεστές του Κινήματος της 9ης Δεκεμβρίου επιμένουν να ισχυρίζονται πως η πρωτοβουλία τους έχει ακομμάτιστο χαρακτήρα, οι εκλεκτικές συγγένειες με την άκρα δεξιά δεν κρύβονται εύκολα, ούτε καν στα συνθήματα (στις κινητοποιήσεις πολύ συχνά ακούγεται το Φόρτσα Ιτάλια, ενώ κυκλοφορούν και άλλα συνθήματα παρόμοιας λογικής): Οργανώσεις όπως η Κάζα Πάουντ (κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο φασιστών στη Ρώμη, που φέρει το όνομα προς τιμή του Έζρα Πάουντ), η Φόρτσα Νουόβα (ιταλικό ξαδερφάκι της Χρυσής Αυγής, με θητεία στην στρατηγική της έντασης που εφάρμοσε το ιταλικό παρακράτος κατά την δεκαετία 1970-1980) και οπαδοί της Λάτσιο βρίσκονται στο πλευρό του. Σε μια ακόμα χαρακτηριστική δήλωση,  που δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την αντίληψη και την λογική των περισσότερων ηγετικών στελεχών του κινήματος, κάποιος εκπρόσωπος ανέφερε την πρόθεσή τους να ηγηθούν «πορείας προς τη Ρώμη» (προφανώς, αντίστοιχης της μουσολινικής).
Πέρα από την άκρα δεξιά, την στήριξη στο κίνημα δήλωσε ο Μπέπε Γκρίλο με τοποθέτησή του στο ιστολόγιό του, ενώ ακόμα και ο Μπερλουσκόνι εκδηλώθηκε θετικά. Ούτως ή άλλως, ο Γκρίλο, μετά την εκλογική του επιτυχία, έδειξε έντονες τάσεις μεταστροφής σε αντιλήψεις και λογικές ακροδεξιάς προέλευσης: Διατήρησε και ενίσχυσε το προσωποπαγές προφίλ του ρεύματός του, ενώ στον πολιτικό του λόγο, παράλληλα με τις επιθέσεις εναντίον του ευρώ, ενίσχυσε και μια ρητορική που στρεφόταν εναντίον των μεταναστών. Όσο για τον Μπερλουσκόνι, είναι προφανές ότι ποντάρει σε κάθε αναταραχή, προκειμένου να βγει από την εξαιρετικά δυσμενή θέση στην οποία έχει περιέλθει έπειτα από τις αλλεπάλληλες καταδίκες, και θα ήταν ευχαριστημένος με οτιδήποτε αναχαιτίζει την πτώση του πολιτικού του άστρου.
Από την άλλη, η αριστερά παρακολουθεί εξαιρετικά αμήχανη την κατάσταση. Σε ανάλυση τους που δημοσιοποιήθηκε στην ιστοσελίδα Contropiano, η οργάνωση Δίκτυο των Κομμουνιστών (κάτι αντίστοιχο με την ελληνική ΚΟΕ, που συμμετέχει στο ΣΥΡΙΖΑ και εκδίδει μαζί με άλλους την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς) ασκεί αυτοκριτική υποστηρίζοντας ότι ενώ η αριστερά έκανε μια καλή αρχή με τις απεργίες της 18ης/19ης Οκτωβρίου 2013, η συνέχεια υπήρξε άκρως απογοητευτική λόγω της πολυδιάσπασης και της ιδεολογικής αβελτηρίας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κινητοποιήσει την κοινωνία πέρα από το ζήτημα των εξώσεων, που έχει κάνει κάποια δουλειά, και πέρα από τους παγιωμένους δεσμούς που έχει χτίσει με τους μετανάστες και το υποπρολεταριάτο.
Βεβαίως, και το πρόβλημα είναι ευρύτερο. Σε όλη την Ευρώπη, η Αριστερά είναι γερασμένη (πολύ πιο γερασμένη σε σχέση με την Άκρα Δεξιά), μεσοστρωματική, ιδεολογικά μετέωρη και στιγματισμένη, καθώς στην προηγούμενη περίοδο συναλλάχθηκε φανερά με τους «ανακτορικούς» της παγκοσμιοποίησης.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Ιταλία συμμετείχε στην συμμαχία των προθύμων που βομβάρδισαν τη Σερβία το 1999, υπό την καθοδήγηση του πρώην κομουνιστή Ντ’ Αλέμα,. Ο πολύς, κάποτε «τρομοκράτης»Τόνι Νέγκρι, αποθεωνόταν για την «Αυτοκρατορία» του από το Νιούσγικ και ο Φάουστο Μπερτινόττι της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, ως καρικατούρα του Φάουστ πούλησε την ψυχή του στο τελευταίο κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας της κεντροαριστεράς, και έκτοτε βολοδέρνει τριγύρω από το δημοσκοπικό και εκλογικό ελάχιστο.
Τώρα, αυτός ο χώρος δεν ξέρει ούτε τι θέλει, ούτε πώς μπορεί να το αποκτήσει: Με τα ερμηνευτικά της εργαλεία κατεστραμμένα, και την άρνησή της να συλλάβει τη νέα «βιοπολιτική» κατάσταση, όπου τα υπαρξιακά ζητήματα, τα ζητήματα εθνικών και πολιτιστικών ταυτοτήτων, και τα ταξικά συμπυκνώνονται και συνθέτουν την σύγχρονη κοινωνική πάλη, τείνει να απολέσει ακόμα και το πεδίο που κάποτε ήταν κατεξοχήν δικό της: Εκείνο των απλών οικονομικών διεκδικήσεων. Ήδη, στην Γαλλία, στην Ολλανδία, και τώρα και στην Ιταλία το προβάδισμα στο μέτωπο εναντίον του ευρώ το διατηρεί η άκρα δεξιά –η οποία αναμένεται να σαρώσει στις ευρωεκλογές, ακόμα και να καταλάβει την πρώτη θέση: Η Λεπέν στη Γαλλία, και ο Βίλντερς στην Ολλανδία προηγούνται ήδη στις δημοσκοπήσεις.
Αυτό που γίνεται στην Ιταλία είναι εξίσου σημαντικό. Διότι μέχρι τώρα, η ευρωπαϊκή ακροδεξιά μπορούσε να καυχηθεί ότι διατηρεί εκτεταμένα ερείσματα εντός των λαϊκών στρωμάτων, αλλά ήταν αδύνατο να βάλει πόδι στα κοινωνικά κινήματα. Με το ιταλικό «Δίκρανο», αυτό το ταμπού αμφισβητείται κι έτσι το ακροδεξιό ρεύμα αποκτάει και αυτή τη διάσταση.
Πέρα από τις βαθύτερες ιδεολογικές, οργανωτικές και υποκειμενικές αδυναμίες της ευρωπαϊκής αριστεράς, είναι ότι μετά το 1989 αυτή «έπαιξε και έχασε» με την υπόθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, σήμερα, ενώ όλοι έχουν κατανοήσει πολύ καλά ότι το παρόν ευρωπαϊκό σχήμα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από εργαλείο υλοποίησης της «γερμανικής Ευρώπης», αυτοί καμώνονται ακόμα ότι ζουν στο ευρωπαϊκό συνεχές και παίζουν τους χαζοχαρούμενους πολίτες του κόσμου. Έτσι, η αντίθεση με τον γερμανικής εμπνεύσεως νεοφιλελευθερισμό εκχωρείται σε φωνές όπως αυτή της Λεπέν –την ίδια στιγμή που διανοούμενοι της αριστεράς σαν σε ιδεολογική ανία αναρωτιούνται ακόμα «ποιος είναι ο εχθρός; Οι τράπεζες ή η ακροδεξιά;».
Ακόμα και ο δικός μας, ο Τσίπρας, ενώ καυχιέται για την υποψηφιότητά του προέδρου της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ξεχνάει ότι το κόμμα του διαθέτει μέλη κάτω των 32 χρονών μόνο σε ποσοστό… 1-1.5%, και ότι οι πραγματικοί πληβείοι είναι τόσο σπάνιοι στην οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η καρέτα-καρέτα στις ελληνικές θάλασσες. Γι’ αυτό και το γέλιο θα του βγει στο τέλος ξινό και ίσως να πληρώσουμε όλοι τη διαφαινόμενη αποτυχία του.
Το κίνημα του «Φαρκόνι» ή αλλιώς του Δίκρανου αποτελεί μια πολύ σημαντική εξέλιξη στο πανευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό. Ενισχύει αποφασιστικά την μετακίνηση του εκκρεμούς προς την Άκρα Δεξιά, και βάζει ένα πολύ ουσιαστικό θεμέλιο ώστε να ηγεμονεύσει επί της λαϊκής αγανάκτησης. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, πραγματικά δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

Τουρισμός;

αναδημοσίευση από την “Εφημερίδα των συντακτών”

Γ’ τρίμηνο 2013: 1.345.387 οι άνεργοι, το 71% εκ των οποίων μακροχρόνια!

Ούτε ο τουρισμός δεν μας σώζει

 

 

Του Τζώρτζη Ρούσσου

 

 Οταν τη χρονιά που η αύξηση του τουρισμού χαρακτηρίστηκε από τους παράγοντες της αγοράς αλματώδης, το όφελος στην απασχόληση είναι 0,1%, τότε εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα περί κατάρρευσης του επικοινωνιακού success story που προσπαθεί να επιβάλει ως αληθινή τη μαγική εικόνα της αύξησης των θέσεων απασχόλησης στην αγορά εργασίας. Ετσι, ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 9,3% σε σχέση µε το γ” τρίµηνο του 2012. Βέβαια, τρόμο προκαλεί το γεγονός ότι οι μακροχρόνια άνεργοι (πάνω από 12 μήνες χωρίς εργασία) ανέρχονται στο 71% του συνόλου των ανέργων!

Η χθεσινή ανακοίνωση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για το γ” τρίμηνο του 2013 ήταν σαφής… Το ποσοστό ανεργίας ήταν 27,0%, έναντι 27,1% του προηγούµενου τριµήνου και 24,8% του αντίστοιχου τριµήνου του 2012. Ολα αυτά σε μια χρονιά που, σύμφωνα με τους παράγοντες του τουρισμού, μόνο μέσω των αεροπορικών αφίξεων το διάστημα Ιανουαρίου – Αυγούστου στην Ελλάδα ήρθαν 836.211 περισσότεροι επισκέπτες από πέρυσι (9.258.856 από 8.422.645 το 2012) και αν αυτό συνδυαστεί με τις αφίξεις με άλλα μέσα (οδικά – θαλάσσια), τότε η αύξηση σε σχέση με πέρυσι ξεπερνά το ένα εκατομμύριο τουρίστες. Ποσοστιαία, δε, κυμάνθηκε φέτος περίπου στο 10% σε σχέση με το προηγούμενος έτος.

 

Από ποιους, λοιπόν, εξυπηρετήθηκαν όλοι αυτοί οι τουρίστες αν καθίσταται δεδομένο ότι προσελήφθησαν πολύ περισσότεροι άνθρωποι προκειμένου να αντεπεξέλθουν στην εξυπηρέτηση όλων αυτών των επισκεπτών; Προφανώς είναι τέτοια η μείωση της απασχόλησης στους υπόλοιπους κλάδους της ελληνικής οικονομίας που η αύξηση των εποχικών θέσεων απασχόλησης δεν κατάφερε να εξισορροπήσει έστω και κατ’ ελάχιστο τα πράγματα.

 

Ούτε λίγο-ούτε πολύ, στο κρίσιμο για την απασχόληση διάστημα του καλοκαιριού και σε απόλυτους αριθμούς η ελληνική αγορά εργασίας απώλεσε, σε σχέση με το γ” τρίμηνο του 2012, 103.100 θέσεις εργασίας. Τώρα πόθεν προκύπτει η αύξηση της απασχόλησης κατά 113.489 θέσεις εργασίας το 11μηνο του 2013, που ανακοίνωσε πρόσφατα ο μάγος των αριθμών υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, ουδείς μπορεί να απαντήσει! Από τη σκοπιά της απασχόλησης και της ανεργίας:

 

•Ο αριθµός των απασχολουµένων ανήλθε σε 3.635.905 ανθρώπους και των ανέργων σε 1.345.387.

 

•Από το σύνολο των ανέργων που αναζητούν µισθωτή απασχόληση, το 34,1% αναζητά αποκλειστικά πλήρη απασχόληση, ενώ το 61,9% αναζητά πλήρη, αλλά στην ανάγκη είναι διατεθειµένο να εργαστεί και µε µερική απασχόληση.

 

Με την ένταξη και των προνοιακών επιδομάτων στο πρόγραμμα ΗΛΙΟΣ φωτίστηκαν οι ελάχιστες περιπτώσεις στις οποίες κάποιοι εκμεταλλεύονταν το σύστημα λαμβάνοντας επιδόματα αποβιωσάντων συγγενών τους. Από τη διασταύρωση που έγινε με τα στοιχεία του «ΑΡΙΑΔΝΗ» και του ΑΜΚΑ προέκυψε η καταβολή επιδομάτων σε 768 θανόντες. Σημειώνεται ότι καταβάλλονται 172.571 επιδόματα σε 164.106 δικαιούχους από τους δήμους. Οι περιπτώσεις λοιπόν που εντοπίστηκαν αντιπροσωπεύουν το 0,46% του συνόλου των επιδομάτων… 

περασμένα ξεχασμένα για κατοχικό δάνειο & εγκληματίες πολέμου

Pacta sunt servandα ή περασμένα ξεχασμένα για κατοχικό δάνειο & εγκληματίες πολέμου

του Θανάση Γκότοβου

από τη σελίδα aixmi.gr

Ευτυχώς οι περισσότεροι από όσους κακοποιήθηκαν από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του πολέμου, δεν ζουν πια. Έχουν φύγει όχι μόνον εκείνοι που πλήρωσαν με τη ζωή τους τον γερμανικό επεκτατισμό (ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν απλά μια από τις πιο επιθετικές εκφράσεις του, αλλά δεν ήταν η πρώτη), αλλά και όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν στη φρίκη της κατοχής.

Λέω «ευτυχώς», σκεπτόμενος πάντοτε πώς αισθάνονται με όσα συμβαίνουν σήμερα άνθρωποι όπως ο Μανόλης Γλέζος, που η μοίρα κανόνισε να ζήσουν τρεις διαδοχικές φάσεις των ελληνο-γερμανικών σχέσεων: τη σύγκρουση, την επαναπροσέγγιση και, τώρα, την περίοδο της εξάρτησης. Γιατί όσοι έφυγαν δεν χρειάστηκε να ζήσουν την ταπείνωση που βιώνουν πολλοί Έλληνες – όχι όλοι – όταν Γερμανοί αξιωματούχοι και δημοσιολόγοι ασκούν σήμερα πιέσεις συμμόρφωσης κραδαίνοντας το λατινικό ρητό pacta sunt servanda. Τα «pacta» είναι τα Μνημόνια, δηλαδή τρόπος του λέγειν συμφωνημένα. Μέχρι και η κ. Γκάμπι Τσίμερ της Αριστεράς καλεί τους Έλληνες πολιτικούς να κάνουν τα μαθήματά τους, πριν ζητήσουν ελάφρυνση του χρέους.

Ανεξάρτητα από το αν ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών και οι δημοσιολόγοι φίλοι του προσπάθησαν να στριμώξουν μέσω της κ. Τσίμερ τον κ. Τσίπρα, άθλημα όχι ασύνηθες στην πολιτική, η εντύπωση παραμένει: Η Ευρώπη ζητά από την Ελλάδα να τηρήσει τις συμφωνίες. Η απαίτηση, όμως, να τηρηθούν τα συμφωνημένα – κάτι που προβάλλει κάθε φορέας μικρής ή μεγάλης ισχύος απέναντι στον ηττημένο – ακούγεται κάπως περίεργη όταν προέρχεται, και προέρχεται πολύ συχνά, από χείλη Γερμανών αξιωματούχων. Γιατί;

Επειδή είναι υποκριτική. Και είναι υποκριτική, όταν αυτός που την προβάλλει ως γενική αρχή, την ίδια στιγμή αντιμετωπίζει το θέμα της εφαρμογής του κανόνα της αμοιβαιότητας με ένα αόριστο «περασμένα, ξεχασμένα». Με άλλα λόγια, όταν το ίδιο άτομο επικαλείται την ίδια στιγμή δύο αντικρουόμενες και αντιφατικές αρχές, ξέρεις ότι απέναντί σου έχεις έναν τεχνοκράτη της ισχύος. Που μπορεί να είναι ιταμός και υποκριτής ταυτόχρονα. Πιο απλά, αυτό που σου λέει είναι: η τήρηση των συμφωνημένων είναι βασική αρχή των πολιτισμένων εθνών, αλλά μόνο οι δυνατοί μπορούν να απαιτήσουν την εφαρμογή της. Διότι από την πλευρά του γερμανικού κράτους, του διαιρεμένου ή του ενωμένου μετά το 1990, δεν τηρήθηκαν τα συμφωνημένα απέναντι στην Ελλάδα σε δύο κρίσιμους τομείς: στον τομέα των πολεμικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, αλλά και στον τομέα της δίωξης των εγκληματιών πολέμου κατά την περίοδο της κατοχής – και δεν ήταν λίγοι.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο, έχει γίνει αρκετή δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα – μετά το 2009, δυστυχώς. Γιατί θα έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα. Αποτέλεσμα: η γερμανική πλευρά δεν αναγνωρίζει σήμερα τέτοια υποχρέωση. Δεν υπάρχουν εκκρεμότητες, λέει unisono η γερμανική πολιτική τάξη. Δεν μας αφορούν τα δάνεια που είχε συνάψει ο Αδόλφος. Ούτε πόσο κοστίζουν οι καταστροφές που προξένησαν τότε όργανα του γερμανικού κράτους, με τα οποία εμείς δεν έχουμε καμία σχέση, απλώς ανήκουμε στο ίδιο κράτος. Αυτά, άλλωστε, είναι περασμένα ξεχασμένα.

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, την τιμωρία των εγκληματιών, οι κυβερνητικές ελίτ στην Ελλάδα προτίμησαν να μην πάρουν την υπόθεση στα σοβαρά. Ουσιαστικά ο μόνος κρατικός παράγοντας που επέμενε μεταπολεμικά στις διώξεις ήταν το Γραφείο Εγκλημάτων Πολέμου με επικεφαλής έναν ξεχωριστό δικαστή, τον Ανδρέα Τούση. Το Γραφείο καταργήθηκε όχι από τη γερμανική, αλλά από την ελληνική κυβέρνηση μετά τη συμφωνία Καραμανλή-Αντενάουερ για τη μεταβίβαση στη γερμανική Δικαιοσύνη της αρμοδιότητας για τη δικαστική διερεύνηση των εγκληματιών πολέμου. Πόσοι ήταν οι εμπλεκόμενοι σ’ αυτά πολίτες του Τρίτου Ράιχ, αξιωματούχοι και όργανα του γερμανικού κράτους, των οποίων τα ονόματα περιλαμβάνονταν στους εκατοντάδες ειδικούς φακέλους του Γραφείου που δόθηκαν σταδιακά από τις μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις στη Δυτική Γερμανία; Γύρω στα 800 άτομα, σύμφωνα με εκτιμήσεις. Ναι, εκτιμήσεις, διότι το 1975 η ελληνική Πολιτεία αποφάσισε να απαλλαγεί από το υλικό αυτών των φακέλων, πολτοποιώντας το. Αυτή είναι η ελληνική πατέντα αναμέτρησης με το παρελθόν. Εφαρμόστηκε και αργότερα, τον Αύγουστο του 1989 με τη συγκυβέρνηση, μια ελαφρώς διαφορετική παραλλαγή, για λόγους εθνικής συμφιλίωσης…

Πόσοι δικάστηκαν από ελληνικά δικαστήρια πριν το 1959, τη χρονιά που έγινε η ελληνο-γερμανική συμφωνία; Ο αριθμός είναι μονοψήφιος. Πόσοι μετά; Κανένας απολύτως. Πόσοι δικάστηκαν από γερμανικά δικαστήρια πριν και μετά το 1960; Ούτε ένας. Δυο-τρεις που είχαν δικαστεί και καταδικαστεί από τα συμμαχικά δικαστήρια (δίκες της Νυρεμβέργης και οι παρεπόμενες) για εγκλήματα πολέμου στην Ελλάδα εξέτισαν αστείες ποινές και μετά σταδιοδρόμησαν επαγγελματικά στη νέα (Δυτική) Γερμανία.

Κάπως έτσι τηρήθηκαν τα συμφωνηθέντα μεταξύ Καραμανλή-Αντενάουερ σε ό,τι αφορά τη γερμανική πλευρά. Καθόλου μπεσαλίδικα, ομολογουμένως. Μα και οι Γερμανοί μπαταχτσήδες; Είναι δυνατόν; Πώς μπορεί ένα κράτος που συγκροτείται από πολίτες με ισχυρή συνείδηση καθήκοντος να παραβιάζει τα συμφωνηθέντα;

του Αθανασίου Γκότοβου

Έλα ντε…Εδώ είναι το πρόβλημα. Το (μισό) γερμανικό κράτος με το οποίο έγινε η συμφωνία, δεν πίστεψε ποτέ στην απονομή δικαιοσύνης στον τομέα των εγκλημάτων πολέμου. Δεν πίστευε ότι είναι απαραίτητες αυτές οι διαδικασίες εντοπισμού και εκδίκασης των εγκληματιών, ούτε πριν το 1959, ούτε όταν έκλεινε τη συμφωνία με την Ελλάδα. Αλλά μάλλον ούτε και οι ελληνικές κυβερνήσεις το πίστευαν. Υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά γεγονότα που δείχνουν το «κλίμα» της εποχής: οι περιπτώσεις του Μαξ Μέρτεν και του Γκύντερ Κόλβες.

Όταν ο Μαξ Μέρτεν, ο σύμβουλος της γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης στην κατοχική Θεσσαλονίκη, ο άνθρωπος που εισήγαγε τους φυλετικούς νόμους στην πόλη αυτή και είχε άμεση εμπλοκή στη σύλληψη των Εβραίων και τη μεταφορά τους στα στρατόπεδα θανάτου της Πολωνίας, συνελήφθη το 1957 στην Ελλάδα – όχι λόγω κυβερνητικού ζήλου, αλλά χάρις στην ελαφρότητα ενός υπαλλήλου της γερμανικής πρεσβείας και στην ανεξαρτησία του δικαστή Ανδρέα Τούση – προφυλακίστηκε και καταδικάστηκε στις αρχές του 1959 σε πολυετή φυλάκιση, υπήρξαν πιέσεις για τερματισμό των διώξεων.

Ο Μέρτεν βγήκε την ίδια χρονιά από τη φυλακή και μεταφέρθηκε στο Βερολίνο ώστε να επιληφθεί, πλέον, της υποθέσεως η γερμανική δικαιοσύνη, σύμφωνα με τα «συμφωνηθέντα». Όντως, εκείνη επελήφθη και για τα ίδια αδικήματα τον αθώωσε πανηγυρικά, επειδή τα επιβαρυντικά στοιχεία ήταν, υποτίθεται, σαθρά και πρόχειρα – φτιαγμένα προφανώς από τους γνωστούς για την «τσαπατσουλιά» τους Έλληνες, σύμφωνα με το διαχρονικά επαναλαμβανόμενο στερεότυπο.

Ο Μαξ Μέρτεν ήταν ακόμη στη φυλακή, όταν τον Ιούνιο του 1959 ο ραλίστας Γκύντερ Κόλβες, κατηγορούμενος για εκτελέσεις αμάχων στο Ακρωτήρι Χανίων, συμμετείχε, για δεύτερη χρονιά, στο βασιλικό ράλι «Ακρόπολις». Αυτή τη φορά ο Τούσης δεν μπόρεσε να υπερνικήσει τις κυβερνητικές αντιστάσεις που δεν ήθελαν δεύτερο Γερμανό στις φυλακές. Ο Κόλβες συνελήφθη στις 3.6.1959 για να αφεθεί, με άνωθεν εντολή, λίγες ώρες μετά ελεύθερος και να ταξιδέψει με το ατμόπλοιο «Αγαμέμνων» προς Βρινδήσιον – ένας μπελάς λιγότερος για τον Καραμανλή.

Όλα τα τεκμήρια που είχε το Γραφείο Εγκλημάτων Πολέμου παρεδόθησαν πριν και μετά το 1959 από τις ελληνικές αρχές στο γερμανικό υπουργείο των Εξωτερικών. Εκείνο τα προώθησε στις οικείες δικαστικές αρχές προς διερεύνηση. Σε όλες τις περιπτώσεις – ακόμη και για φοβερά εγκλήματα όπως το Κομμένο, η Παραμυθιά, τα Καλάβρυτα, η Κλεισούρα, το Δίστομο, οι Πύργοι και το Μεσόβουνο – η έρευνα σταμάτησε στο στάδιο της προανάκρισης και έκλεισε με παύση της δίωξης. Για τους Γερμανούς ανακριτές δεν προέκυπταν ούτε από τα στοιχεία των ελληνικών αρχών, αλλά ούτε και από τις καταθέσεις των δραστών και των βοηθών τους, εγκληματικές πράξεις. Και δεν προέκυπταν, ή είχαν παραγραφεί, όχι επειδή οι σφαγές δεν είχαν γίνει – κάτι τέτοιο θα ήταν τερατώδες να ειπωθεί – αλλά επειδή πολλοί κατηγορούμενοι δεν μπορούσαν, υποτίθεται, να εντοπιστούν λόγω αγνώστου διαμονής ή ταυτότητας. Άλλοι είχαν πεθάνει. Και αυτοί που τελικά εντοπίστηκαν, κρίθηκε ότι δεν είχαν ταπεινά κίνητρα για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει, ώστε οι πράξεις τους να εμπίπτουν στην κατηγορία της δολοφονίας, που δεν είχε παραγραφεί και θα μπορούσε ακόμη να διωχθεί. Οι σφαγές ονομάστηκαν από τους ανακριτές – μερικοί εξ αυτών είχαν υπηρετήσει οι ίδιοι στη Βέρμαχτ ως στρατοδίκες – «ανθρωποκτονίες», δηλαδή πράξεις που συμβαίνουν στον πόλεμο, ιδιαίτερα όταν επιβάλλεται η χρήση αντιποίνων εναντίον του άμαχου πληθυσμού για πράξεις ανταρτών κατά της κατοχικής αρχής.

Κάπως έτσι υπηρετήθηκαν τα «συμφωνημένα» από τη μεταπολεμική δυτικογερμανική Δικαιοσύνη. Η κ. Μέρκελ, βεβαίως, ήταν τότε στη Λαϊκή Δημοκρατία και έγραφε τη διατριβή της, γι αυτό και δεν είδε τίποτα, δεν άκουσε τίποτα και δεν γνωρίζει τίποτα. Έτσι μπορεί σήμερα να πει «μη με μπερδεύετε εμένα με τα δάνεια του Χίτλερ και τα εγκλήματα πολέμου στην Ελλάδα». Αλλά οι άλλοι; Ούτε αυτοί είχαν ακούσει τίποτα; Και πώς απαντά σήμερα με μια φωνή ο γερμανικός πολιτικός κόσμος όταν τίθεται – όχι από κυβερνητικούς παράγοντες της Ελλάδας, για το όνομα του Θεού … – το ζήτημα της τήρησης των «συμφωνημένων»; Πολύ απλά με το επιχείρημα ότι η αναμόχλευση του παρελθόντος δεν συμβάλλει στη βελτίωση των ελληνο-γερμανικών σχέσεων και δυσχεραίνει τη χορήγηση των νέων δανείων. Αυτό που συμβάλλει, όμως, είναι η πίεση για μονομερή τήρηση των «συμφωνημένων» από την πλευρά της Ελλάδας, που πρέπει τώρα να αποδείξει ότι έχει μπέσα – υπάρχει και το ιστορικό άγος της perfidia Greacorum.

Γιατί, άραγε, δεν ίσχυσε το ίδιο για όλα τα θύματα του γερμανικού κράτους την ίδια περίοδο; Γιατί το δόγμα «περασμένα ξεχασμένα» ίσχυσε μόνο για ορισμένους δολοφονημένους; Γιατί ο γερμανός φορολογούμενος, ανεξαρτήτως εθνοτικής καταγωγής, δέχεται αγόγγυστα να πληρώνει ακόμη αποζημιώσεις για ορισμένα από τα θύματα του Ολοκαυτώματος, αλλά αποκρούει μετά βδελυγμίας τη σκέψη για καταβολή αποζημιώσεων και νόμιμων οφειλών σε άλλα;

Γιατί άλλα τα μάτια του λαγού, και άλλα της κουκουβάγιας, όπως λέει και το λαϊκό άσμα. Γιατί δεν είναι το ίδιο όλοι οι εκπρόσωποι κρατών και οργανισμών. Κάποιοι γνωρίζουν πώς να διεκδικούν αυτά που αναλογούν στους πολίτες του κράτους ή στα μέλη της οργάνωσης που εκπροσωπούν. Κάποιοι άλλοι γνωρίζουν πώς να παραιτούνται από αυτά. Η ελληνική κυβέρνηση ευδόκησε το 2010 να καταργήσει το νόμο 3933/1959 και το διάταγμα 4016/1959 που μεταβίβαζαν στο γερμανικό κράτος την αρμοδιότητα για την εκδίκαση υποθέσεων όπως αυτές του Μέρτεν και του Κόλβες. Προφανώς για να ανοιχτούν οι τάφοι των εμπλεκομένων και να προσαχθούν οι σκελετοί τους στα ελληνικά δικαστήρια.

οι φοροαπαλλαγές των εφοπ-ληστών

αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη
…Από τη σχετική έκδοση του υπουργείου Οικονομικών που αναφέρεται στις φοροαπαλλαγές συνολικά, ο «Ρ» επιλέγει και δημοσιεύει λέξη προς λέξη τις απαλλαγές που αναφέρονται στο εφοπλιστικό κεφάλαιο:
  • Απαλλάσσονται από οποιοδήποτε φόρο εισοδήματος τα κέρδη που προκύπτουν από την εκμετάλλευση πλοίων. Να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με τη νέα φορολογική κλίμακα οι μισθωτοί και συνταξιούχοι πληρώνουν φόρο εισοδήματος για κάθε εισόδημα που είναι πάνω από 357 ευρώ το μήνα.
  • Απαλλάσσεται από κάθε φορολογία η υπεραξία που μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε από την πώληση κάποιου πλοίου, είτε από την είσπραξη ασφαλιστικής αποζημίωσης είτε από άλλη αιτία. Σύμφωνα με το φορολογικό σύστημα όσοι αποφασίσουν να πουλήσουν κάποιο ακίνητο, πληρώνουν φόρο υπερτιμήματος.
  • Απαλλάσσεται από το φόρο εισοδήματος το ποσό των καθαρών κερδών ή μερισμάτων κάθε ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας που εκτός από την εκμετάλλευση πλοίων έχει και άλλες εκμεταλλεύσεις. Με τον τρόπο αυτό ενισχύεται η τάση δημιουργίας επιχειρήσεων – μαϊμού στον κλάδο, μόνο και μόνο για να κερδίζουν φοροαπαλλαγές για δραστηριότητες σε άλλους κλάδους.
  • Απαλλάσσονται από το φόρο πλοία α’ κατηγορίας, ναυπηγούμενα στην Ελλάδα.
  • Μείωση του φόρου κατά 50% σε πλοία και κρουαζιερόπλοια α’ κατηγορίας.
  • Απαλλάσσονται από το φόρο πλοία α’ κατηγορίας που υφίστανται επισκευές και οι δαπάνες για αυτές καλύπτονται με εισαγωγή συναλλάγματος.
  • Μείωση του φόρου κατά 60% σε επιβατηγά πλοία, μηχανοκίνητα και ιστιοφόρα, ανεξαρτήτου υλικού αυτών.
  • Μείωση του φόρου κατά 75% στα αλιευτικά πλοία.
  • Απαλλάσσονται από το φόρο φορτηγά πλοία εφόσον έχουν ηλικία μικρότερη των 30 ετών.
  • Απαλλάσσεται από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά ή κρατήσεις υπέρ του Δημοσίου ή κάποιου τρίτου το εισόδημα που αποκτάται από γραφεία ή υποκαταστήματα αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων που εγκαθίστανται στην Ελλάδα.
  • Απαλλάσσεται από κάθε φόρο, τέλος, εισφορά ή κράτηση το εισόδημα που δημιουργείται από την εκμετάλλευση πλοίου στο εξωτερικό.
  • Απαλλάσσονται από κάθε τέλος, τα έγγραφα που συντάσσονται για την εφαρμογή του Ν. 27/1975.
  • Μειώνεται η εισφορά προς το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (ΝΑΤ) για τα πλοία που αποδεδειγμένα αργούν λόγω επισκευών, ελλείψεως εργασίας ή άλλης αιτίας. Η μείωση είναι ανάλογη με το χρόνο της αργίας.
  • Απαλλάσσονται από το φόρο κύκλου εργασιών τα τουριστικά επαγγελματικά πλοία ή πλοιάρια.
  • Απαλλάσσονται από τα τέλη κυκλοφορίας και από το εφάπαξ πρόσθετο ειδικό τέλος τα τουριστικά πλοία και πλοιάρια και οι βενζινάκατοι επαγγελματικής ή ιδιωτικής χρήσης.
  • Απαλλάσσονται από τα τέλη κυκλοφορίας και από το εφάπαξ πρόσθετο ειδικό τέλος τα υπό ξένη σημαία τουριστικά πλοία και πλοιάρια επαγγελματικής ή ιδιωτικής χρήσης.
  • Απαλλάσσονται από το φόρο κύκλου εργασιών και από τους δασμούς τα ναυταθλητικά σκάφη κάθε τύπου που ανήκουν σε αναγνωρισμένους ναυτικούς ομίλους ή ναυτικά σωματεία ή μέλη αυτών.
  • Απαλλάσσεται από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά το εισόδημα που αποκτάται από εταιρείες χαρτοφυλακίου που κατέχουν αποκλειστικά μετοχές εταιρειών πλοιοκτητριών που βρίσκονται υπό ελληνική σημαία.
  • Απαλλάσσονται από κάθε τέλος ή άλλη επιβάρυνση υπέρ του Δημοσίου ή τρίτο η διανομή κερδών και το καθαρό προϊόν της εκκαθαρίσεως αυτής, η ανάληψη κεφαλαίου και οι σχετικές εξοφλητικές αποδείξεις, οι εγγραφές στα βιβλία της εταιρείας και τα δικαιολογητικά καθώς και άλλα έγγραφα που αφορούν πράξη που ενεργεί η εταιρεία στο εξωτερικό κατέρχονται στην Ελλάδα, οι καταθέσεις και τα δάνεια των μετόχων, η κεφαλαιοποίηση των κερδών και η μη ανάληψη των κερδών από τους μετόχους.
  • Απαλλάσσονται από το ΦΠΑ οι παραδόσεις και εισαγωγές πλοίων ή άλλων πλωτών μέσων για εμπορική ή άλλη εκμετάλλευση.
  • Απαλλάσσονται από το ΦΠΑ οι προμηθευτές καυσίμων για τη ναυσιπλοΐα αλλά και της επαγγελματικής αλιείας.
Ολα τα παραπάνω είναι ένα μικρό δείγμα για το βαθιά αντιλαϊκό, τον απόλυτα ταξικό και καθόλα αντιδραστικό χαρακτήρα του φορολογικού συστήματος. Ενα φορολογικό σύστημα που λειτουργεί ως ένα πρόσθετο εργαλέιο αναδιανομής υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και των εφοπλιστών. Είναι όμως και μια απάντηση αποστομωτική για όλους εκείνους που θρηνούν για τα μεγάλα δεινά που αντιμετωπίζει το εφοπλιστικό κεφάλαιο, από τους αγώνες των ναυτεργατών.

για την Κύπρο και τον διαμεσολαβητή Ντάουνερ

αναδημοσίευση από το

CyprusIndyMedia.org / Κύπρος ~ Kıbrıs ~ Cyprus

http://cyprus.indymedia.org/node/4896

Μετά από τις συνομιλίες Καβάφη – Ντάουνερ

By Πέτρος Ευδόκας, submitted on Wed, 11/13/2013 – 20:03
Αποκαλύπτουμε το επίμαχο κείμενο του Προξενείου που μόλις αποχαρακτηρίστηκε από τα “Απόρρητα” αμέσως επανατοποθετήθηκε ξανά στα “Απόρρητα” και ακολούθως διέρρευσε στη διάρκεια ακαδημαϊκών ερευνών που έγιναν στα Αρχεία του διπλωματικού σώματος [1], [2].
* * *
“Απόσπασμα επιγραφής που ανευρέθει σε θραύσμα κίονος
στα ερείπια της Νέας Λήδρας το έτος 2438 *
Ώ μη μεμψιμοιρείς Αλέξανδρε την Αυστραλία που χάνεις·
ήδη την πρόδωσες πικρά όταν συνετάχθης
με τα στρατεύματα των Δυτικών που ανηλεώς κατέσφαξαν
τους Μεσοποταμίους
με βόμβες ουρανίου και δορυφόρους.
Είδες τον εαυτό σου ως δεύτερο Αλέξανδρο να παρελαύνη εκεί με
τ’ άρματα τα νικηφόρα.
Το μαύρο του ολέθρου που χρωμάτιζε
την υπερωκεάνια σου αποστολή στην Κύπρο
το γνωρίζαμε πριν καν πατήσεις το πόδι σου στο νησί.
Ενώ όλοι σε γνωρίζαμε εσύ κρύφτηκες – όσο μπορούσες –
άτεχνα πίσω από λέξεις και τη γλώσσα της διπλωματίας.
Και όταν φανερώθηκε αίφνης το φαντασμαγορικό σου εγώ
με πράξεις και ελιγμούς που αρμόζουν σε σαπρόφυτα
εσύ συνέχισες να οραματίζεσαι μια νέα Αλεξάνδρεια
που θα ανεγερθεί, τάχα, για να τιμήσουν οι απόγονοι τα επιτεύγματα σου.
Εμείς όμως δεσμευτήκαμε, Αλέξανδρε, με τη μνήμη της Αλεξανδρέττας
τη γνώση της μεθόδευσης με την οποία ξεριζώθηκε από εκεί το είναι μας,
ο Λόγος, η γεωγραφική μας συνοχή, οι απογευματινοί έρωτες
στις παραλίες της Μεσογείου
και η συνέχεια της ελληνικής ιστορίας.
Αυτά προβλέπονται (και πολλοί προβλέπουν) και για μας εδώ,
αν αφήσουμε να περάσεις με τις ορδές που οδηγείς εναντίον μας.
Πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
Αλέξανδρε,
και εκπαραθυρώσου:
διπλωματικά, βέβαια, όπως αρμόζει στους ιπποκόμους του διεθνούς
παρακράτους.
Αποχαιρέτα την νέα Αλεξάνδρεια που φαντάζεσαι·
για τα σκουλήκια που τρων τα πτώματα
ουδέποτε ανεγέρθη μνημείο – πόσο δε μάλλον μια ολόκληρη πόλη
που θά ‘χει και λάθος όνομα.
Πες πως ήταν όνειρο, πως απατήθηκεν ο ευάλωτος σου ψυχισμός
και σύρθηκες ως εδώ
από φαντάσματα που γεννοβόλησε η Ελλάδα:
πως άλλωστε να βρέθηκε στο νότιο άκρο της Γής
ένας Αλέξανδρος με φαντασιώσεις Πλανητοκράτορα – ή έστω πρωκτογλύφτη
και διακόνου της Πλανηταρχίας – χωρίς φαντάσματα;
Η Ελλάδα σου έδωσε το όνομα που κουβαλάς,
και κρίμα, γιατί γνωρίζεις πως δεν το αξίζεις.
Η φαντασίωση της νέας Αλεξάνδρειας
που σε παραφουσκώνει μ’ ενθουσιασμό για να μας υποτάξεις
και να δοξαστείς, ακόμα κι εκείνη
από την πάλη σου με μεταφυσικά πλοκάμια
φύτρα της Ελλάδας τρέφεται·
χωρίς αυτήν δεν θά ‘βγαινες στο δρόμο.
Άς τα να πάν, Αλέξανδρε,
πήγαινε σπίτι.
Δώσε ευκαιρία στους ιθαγενείς εδώ
να αναστενάξουν και να πουν
«νυν απολύεις Δέσποτα»,
και αποχαιρέτα την, την Κύπρο που παρ’ ολίγον να καταβυθίσεις
στο αίμα και να την κόψης σε Δύο Ζώνες ωσάν να ήτο Γόρδιος.
Φύγε· οι οχετοί και οι πλατείες στη νέα σου Αλεξάνδρεια
ενός αρρωστημένου εναλλακτικού μέλλοντος
είναι γεμάτοι πτώματα.
* Αρχαιολογικές ανασκαφές στα ερείπια της Νέας Λήδρας στην Κύπρο έφεραν στο φώς αυτή την επιγραφή και μαζί της την αποτρόπαια θύμηση όλης εκείνης της τραγικής ιστορίας της ρατσιστικής Διζωνικής Ομοσπονδίας που επεβλήθη στους Κύπριους στα χρόνια της Μέσης Εποχής. Οι κίονες στην αρχαία Αγορά συνηθίζετο εκείνη την εποχή να διακοσμούνται με κείμενα, ποίηση, επιγραφές χυτές ή σκαλισμένες στην πέτρα, ενώ δίπλα προεβάλλοντο ψηφιακές εικόνες και ηλεκτρονικές παραστάσεις σε γιγαντο-οθόνες για την προώθηση πολιτιστικών και άλλων έργων ώστε να ενθαρρύνεται ο λαός να ψωνίζει. Εικάζεται ότι η συγκεκριμένη επιγραφή ενεκρίθη και υλοποιήθηκε από το Συμβούλιο Έργων ίσως επειδή τα μέλη της Επιτροπής δεν αντελήφθηκαν το νόημα της, ή παρασύρθηκαν από την φαντασιώδη αοριστολογία του κειμένου.”
Σημειώσεις:
[1].
Αποχαρακτηρισμός Εγγράφων:
Το παρόν ανευρέθη στα αρχεία του Προξενείου εντός φακέλου με τίτλο “Πρακτικά από την συνάντηση Αλ. Ντάουνερ και Κ. Καβάφη, 19ης Μαΐου, 10.45πμ.“. Εντός του φακέλου δεν ανευρέθη άλλο υλικό. Εκ των πραγμάτων και των σημειώσεων της Γραμματείας επί του φακέλου διαπιστώνεται ότι ο Καβάφης απέστειλε στον Ντάουνερ αντίγραφο αυτού του εγγράφου ως “Πρακτικά” της συνάντησης των. Για άγνωστους λόγους η διοίκηση του Προξενείου το κατέθεσε στα “Απόρρητα” για πενήντα έτη.
[2].
Οι ιστορικοί του μέλλοντος αμφισβήτησαν τη γνησιότητα αυτού του ασύμμετρα έμμετρου κειμένου γιατί ανάμεσα τους επικρατούσε η άποψη ότι την εποχή που ο Καβάφης ήταν μέλος του διπλωματικού σώματος ο Αλέξανδρος Ντάουνερ δεν είχε ακόμα αποσταλεί να “ξεκαθαρίσει” την υπόθεση της Κύπρου που τότε βρισκόταν υπό την κατοχή στρατιωτικών δυνάμεων Τουρκίας και Αγγλίας: κάποιοι ακαδημαϊκοί λεν ότι μπορεί να υπήρχαν μέχρι και εκατόν χρόνια απόσταση μεταξύ των δύο ανδρών. Άλλοι πάλιν υποστηρίζουν ότι ο Καβάφης δεν ήταν καν διπλωμάτης και ότι είναι άλλος ο ποιητής που ενώ ήταν μέλος του διπλωματικού σώματος διατηρούσε και ιδιαίτερη σχέση με την Κύπρο: ο Γιώργος Σεφέρης. Ο Σεφέρης είναι αδιαμφισβήτητα ο ποιητής που γέννησε και τον περίφημο εκείνο στοίχο:
“Τα καντόνια δεν σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.
Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

»

Comments

Ο Αλέξανδρος, η Πέτρα του Τίτο, ο Ιγνάτιος, ο Λάζαρος, ο Πρόδρομος κ.α. (κι ο Βακαλόπουλος!)

By editorial-collective, submitted on Fri, 11/15/2013 – 10:49

Λάβαμε το κάτωθι γράμμα από τον Άντη Ροδίτη, τον συγγραφέα των έργων “Δέκα Χιλιάδες Μέλισσες” και “Κουράγιο Πηνελόπη” τα οποία συστήνουμε πολύ θερμά – η μελέτη των είναι απαραίτητη πράξη αυτογνωσίας για κάθε Έλληνα της Κύπρου.
Ομάδα Σύνταξης
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 
14 Nov 2013
Πολλά συγχαρίκια Πέτρο Ευδόκα δια το Μετά από τις συνομιλίες Καβάφη – Ντάουνερ ποίημα!
Θα το στείλω και σε φίλους μου εν Αθήναις. Πλην, όμως, ήρθαν στο νου δύο άλλα τινά χωρίς να θέλω να πω ότι λείπουν έστω κι αν λείπουν από το ποίημα.
Το πρώτον είναι η Πέτρα του Τίτο, που θα έπρεπε κι εκείνη μια μέρα του 2348 να ανασυρθεί από τα ερείπια (σου σύστησα ένα μυθιστόρημα για το δημοκρατικό έργο του Τίτο και δεν με άκουσες – εξ ου και η παράλειψη), και το άλλο είναι σελίδα τις από μυθιστόρημα αγνώστου συγγραφέως των αρχών του 21ου αιώνα, που για τον τίτλο του γνωρίζουμε μόνο ότι περιείχε και τη λέξη «Πηνελό(π)η».
Νά την σελίδα από την Πηνελό(π)η:
Ο Τέυλορ Μπέλτσερ (Αμερικανός πρέσβης στη Λευκωσία) απάντησε στις 7 Απριλίου 1964:    
            «Την εποχή που καταρτιζόταν το Σύνταγμα τής Κυπριακής Δημοκρατίας το 1959, έστειλα στο Υπουργείο μιαν έκθεση, όπου έλεγα ότι αυτό που σχεδιαζόταν ως λύση ενός απλούστατου ‘προβλήματος’ ήταν τόσο πολύπλοκο, που θα μπορούσε μεν να λειτουργήσει, αλλά θα χρειαζόταν πολλή μεγαλοψυχία εκ μέρους των Ελλήνων και καλή θέληση εκ μέρους όλων. Μια ακόμα πρόχειρη λύση, τώρα, το μόνο που μπορεί να φέρει στο μέλλον είναι περισσότερα και μεγαλύτερα προβλήματα. Η ασφάλεια τής περιοχής απαιτεί δραστικά μέτρα και μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους τού ΝΑΤΟ, αλλά επίσης και αναγνώριση τής βασικής αρχής τής δημοκρατίας, της αρχής τής κυβερνώσας πλειοψηφίας.
            »Η δική μας επιθυμία για μια-δια-παντός-λύση προσομοιάζει με εκείνη τού Αλεξάνδρου μπροστά στον Γόρδιο δεσμό, αλλά χωρίς το αποτέλεσμα τού «διαμελισμού» τού κόμβου, όπως έγινε στον μύθο. Θα απαιτηθούν πολύ μεγάλες προσπάθειες για να πείσουμε τους Τούρκους, αφού αυτό που προτείνουμε είναι αναγνώριση τής επικυριαρχίας, της εμμονής και επιμονής των Ελληνοκυπρίων σε λύση σύμφωνη με τις γενικώς αποδεκτές αρχές τής αυτοδιάθεσης, που εδράζεται στην αρχή τής κυβερνώσας πλειοψηφίας… (κ.λπ.) [1].
Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει εξάπαντος να ανακαλύψεις (για να είναι complete το ποίημά σου) και τους ελάχιστους φοβερούς στίχους που οι αρχαίες παραδόσεις λένε ότι ανήκουν στο ποίημα. Τους:
«Κάναμε κι εμείς, Αλέξανδρε, σοβαρά, μα πολύ σοβαρά λάθη
αλλά μ’ αυτά θα χολοσκάμε τώρα;
Οι ξένοι για μας τους Έλληνες ήταν πάντα οι πρώτοι φταίχτες
Κι ας μας έδωσαν σπουδαίες ευκαιρίες και το 22 και το 64
λαμπρόν να μας κάψει, Αλέξανδρε, λαμπρόν να μας κάψει
και σε μιτά μας»!
Κι επί τη ευκαιρία θα ήθελα να σε πληροφορήσω ότι έχω τώρα τρεις από πρώτο χέρι μαρτυρίες ότι τού αρχηγού της ΕΟΚΑ (του ήρωα όχι του προδότη), το χόμπυ ή το κύριο ενδιαφέρον στη ζωή ήταν τα οικόπεδα, άτινα επιθεωρούσε από ελικοπτέρου καμιά φορά και δις της ημέρας! Θα σου τις κοινοποιήσω και τις τρεις μαζί μια άλλη φορά.
Και μια παράκληση: Μπορείς να υπενθυμίσεις τον κ. Χρύση Παντελίδη, Διευθυντή του Κέντρου Ερευνών Τάσσος Παπαδόπουλος, ότι θα περιμένω (όσο πάρει, είπε κάποτε ο Ζουράρις) τον λόγο Τάσσου της 12.1.2005 όπου, φημολογείται (δηλαδή έγκυρες δημοσιογραφικές πληροφορίες λένε) ότι ανακήρυξε τη Ζυρίχη σπουδαιοτέρα λύση από εκείνη της πτωχούλας Ένωσης;
Θα σου ήμουν υπόχρεος αν μπορούσες να προωθήσεις το όλο αυτό το μέιλ στους ήρωες Γεώργιο Λιλλήκα και Νικόλαο Παπαδόπουλο ή στο χαμό του κόσμου να το βάλεις ως σχόλιο κάτω από το Μετά από τις συνομιλίες Καβάφη – Ντάουνερ ποίημα, επειδή εγώ δυσκολεύομαι με την τεχνική πλευρά της ιστοσελίδας σου. Είναι δημοκρατικό αυτό, ξέρεις. Μη μου κάνεις όπως τον Ιγνατίου, ο οποίος μόλις δει το όνομά μου στα σχόλια κάτω από τα «άρθρα» του, τράβα τη πάλα που του χάρισαν από το μουσείο Μακαρίου και… κόβει. Στομωμένη ή όχι η πάλα, κόβει. Μακάριος ήταν αυτός, δεν ήταν παίξε-γέλασε! Κι ούτε λέξη στον Λάζαρο. Τελευταίως δεν μου μιλά καθόλου και δεν πάει να τον στενοχωρήσω κι άλλο. Καλά περνά με τον Πρόδρομο, που τον αντέχει μια χαρά. Όχι τον Προδρόμου, τον Ποταμό, που τον πήδηξε με τριάππιδκια και πήγε αμέσως στο 67 όταν ο Πρόδρομος τόλμησε να του συναφέρει το 64!
Άντε, και η εκτός πραγματικότητας πραγματική Ελλάς να φωτίζει τον δρόμο σου,
Άντης Ροδίτης
Σημείωση
[1].
Το απόφθευγμα με τα λόγια του Αμερικανού Πρέσβη πιο πάνω αναφέρεται στο βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη” – το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αποτελεί μια εξαιρετική συλλογή από αυθεντικότατα επίσημα έγγραφα των χωρών ΗΠΑ, Αγγλίας, Τουρκίας, Ελλάδας και Κύπρου τα οποία είτε μόνο τώρα δημοσιεύονται για πρώτη φορά, είτε συγκαταλέγονται σε εκείνα που διατηρούνται επίτηδες στις σκιές από τους εν Κύπρω εξουσιαστές, δηλαδή τα μέλη της τοπικής άρχουσας τάξης και τους λειτουργούς του ρατσιστικού ανθελληνικού διαχρονικού καθεστώτος που μας διαφεντεύει από το 1960.
 
Τοσυγκεκριμένοαπόφθεγμαείναιαπόεξήςπηγή: Lyndon B. Johnson Library, National Security Files, Country File Cyprus, Vol. 6, 1078 Secret, Foreign Relations of the U.S (FRUS), σελ. 56-58 (ΑρχείοΑ.Ρ.) σελ. (434–436).
Δημοσιεύεται αυτούσιο την σελίδα 106 του βιβλίου. Στο ευρετήριο με τίτλο ΠΗΓΕΣ του έχει ανατεθεί ο αριθμός πηγής 49.
Ομάδα Σύνταξης
Ενδο~Μήδεια / Cyprus IndyMedia

διδάγματα από την ιστορία μας

Άρδην τ. 93, Οικονομία — Νοεμβρίου 21, 2013 at 5:05 μμ

Η παρακαταθήκη του Γιάννη Ροντήρη

by 

E665307259E9B8F37F356DD9A45E38CA

Του Ανδρέα Κυράνη από το Άρδην τ. 93

Μέχρι τις αρχές του ’80, το όνομα Ροντήρης, για τους τεχνικούς του Πειραιά, συνιστούσε θρύλο, κι ας είχε κλείσει είκοσι πέντε χρόνια πριν. Για τους τότε μηχανουργούς, η προϋπηρεσία «στου Ροντήρη» ήταν τίτλος τιμής, δείκτης υψηλής τεχνογνωσίας.
Δεκάδες μεταπολεμικά μηχανουργεία οφείλουν σε αυτό την ύπαρξη, την ιστορία, τη γνώση και το κύρος τους.
Από εκεί γεννήθηκαν η ΔΡΑΚΟΣ-ΠΟΛΕΜΗΣ, στον χώρο των αντλιών, η ΓΑΒΑΛΑΣ, στον χώρο των μηχανημάτων λατομείων, η ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΣ, στα μηχανήματα σχισίματος μαρμάρων, η ΜΕΛΚΑ ΕΠΕ, στα βαρούλκα πλοίων, η ΚΟΚΚΟΤΑΣ-ΛΙΩΡΗΣ, στην υψηλής ποιότητας μαστορική χύτευση χειρός, κ.ά.
Πόσοι γνωρίζουν πως εκείνο το μηχανουργείο δεν υπήρξε παρά ένα βήμα, στο προπολεμικό όραμα του Γιάννη Ροντήρη, για την προκατασκευή μεταλλικών πλοίων, που διέκοψε ο πόλεμος και κατασπάραξε μετά η οικονομικο-πολιτική διαπλοκή; Τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά του Νιάρχου και τα ναυπηγεία Ελευσίνας του Ανδρεάδη δεν θα υπήρχαν χωρίς το καταρτισμένο τεχνικό και επιστημονικό δυναμικό της ΡΟΣΤΡΟ και τις πρωτοβουλίες του Ροντήρη.
Αυτός ο ευγενής ευπατρίδης έφυγε άγνωστος το 1976, αφού δαπάνησε ικμάδα, σχεδιαστικό-μηχανουργικό ταλέντο και περιουσία, στο όραμα μιας παραγωγικά αυτοδύναμης πατρίδας. Η συνεισφορά του ουδέποτε αναγνωρίστηκε. Το μεσοπολεμικό κτήριο της ΡΟΣΤΡΟ, λίγο αργότερα, αντικαθίσταται από ένα μίζερο κτήριο μιας αλυσίδας σούπερ μάρκετ. Κατεδάφιση, συνάμα πραγματική και συμβολική.
Ο τόπος μας, γεννήτορας και μήτρα της τεχνογνωσίας που στήριξε τη δυτική βιομηχανική επανάσταση, επειδή δήθεν δεν παράγει τίποτε, μετατρέπεται δια της βίας σε αποκλειστικό πάροχο υπηρεσιών. Κάθε  ίχνος μνήμης και γνώσης της τεχνογνωσίας μας αφανίζεται από προσώπου γης, προκειμένου, αμνήμονες και αγράμματοι, να μεταλλαχτούμε ταχύτερα σε ευτελή ανθρωποειδή. Ποιες βάσιμες ενδείξεις δυνατότητας ανατροπής της σημερινής παρασιτικής συνθήκης θεμελιώνει άραγε αυτό το ιστορικό υπόδειγμα;

1. Το οικονομικο-πολιτικό γεγονός

Η ενδογενής παραγωγική υπόσταση μιας χώρας είναι «δείκτης» εθνικής ανεξαρτησίας. Μετά από μια εθνική καταστροφή και ήττα, αποτέλεσμα ενός εμφύλιου πολέμου, οι «νικητές» καταστρέφουν την παραγωγική της βάση, υπέρ του μεταπρατισμού.
Την ίδια στιγμή που η αριστερή διανόηση του «Ανταίου», που τεκμηρίωνε την δυνατότητα για παραγωγική-βιομηχανική ανασύνταξη, εκτελείται ξημερώματα Κυριακής, με την εκτέλεση του Μπάτση δίπλα στον Μπελογιάννη, η όποια ελληνική βιομηχανία και παραγωγή, αν και άντεξε μια δεκαετία πολεμικών συγκρούσεων, εκτελείται μεθοδικά, από τις τότε πολιτικές ηγεσίες του τόπου, χάρη στην προσωπική ιδιοτέλεια και τα ξένα συμφέροντα.
Τη Σιδηροβιομηχανία Ρόστρο την έκλεισε μια σαφής άνωθεν πολιτική επιλογή, που έκρινε πως παραγωγή δεν αναπτύσσεται σε μια δήθεν αγροτική χώρα. Οφείλει, λοιπόν, να στραφεί στις εισαγωγές, τον μεταπρατισμό και τις υπηρεσίες, προκειμένου να ενσωματωθεί  στο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον. Κάθε σχέση με σημερινά πραγματικά περιστατικά είναι, προφανώς, εντελώς συμπτωματική.
Ο ίδιος ο «διανοούμενος» Ροντήρης, σε αποσπάσματα επιστολής του, στα τέλη του ’50, γράφει «περί Της Ελληνικής Σιδηροβιομηχανίας και των ληπτέων μέτρων διά την σωτηρίαν της»:
«Η Σιδηροβιομηχανία πρέπει να είναι το ‘‘όπλον μάχης’’ διά την επίτευξιν της ευημερίας ιδία των πτωχών λαών […] χρειάζεται τόσον μικρόν ποσοστόν […] πρώτων υλών […] διά κατασκευάσματα των οποίων η αξία δεν είναι άλλο τι, παρά η αξιοποίησις της ανθρώπινης προσπάθειας.
Θα ήτο […] πραγματική απώλεια […] να σβύση ό,τι έχει δημιουργηθή ύστερα από μύριους κόπους […] ωρισμένων ανθρώπων, οίτινες ωραματίσθησαν την δημιουργίαν μιας τόσον ζωτικής βιομηχανίας και οίτινες […] αξίζουν, σήμερον, καλλίτερης τύχης από το να ίδουν την εξαφάνισην του τοσαύτης εθνικής σημασίας έργου των.
Η ελληνική Σιδηροβιομηχανία […] ουδέποτε έτυχεν έστω και της παραμικρής προστασίας […] διά να δυνηθή να ανταπεξέλθη εις τον οξύτατον ξένον ανταγωνισμόν.
Μεταξύ… άλλων πληγμάτων, ήτο και το γεγονός ότι πολλοί νέοι εν Ελλάδι […] επεδόθησαν εις την επιστήμην του μηχανικού-μηχανολόγου, αλλά, βλέποντες […] τον σκληρόν αγώνα τον οποίο ηγωνίζετο η Ελληνική σιδηροβιομηχανία, αντί να τραπώσιν εις την δημιουργικήν εργασίαν της εν Ελλάδι κατασκευής μηχανημάτων,   μετεβλήθησαν  εις αντιπροσώπους ξένων οίκων, πολύ ολίγον τιμητική ενασχόλησις δι’ έναν επιστήμονα, που απέφερεν άκοπα κέρδη, παραιτούμενοι της φιλοδοξίας να γίνουν οι ίδιοι, εις τον τόπο τους, κατασκευασταί.
Το συμφέρον τους ήτο […] η δυσφήμισις των ελληνικών κατασκευών και η διά παντός μέσου προστασία των έξωθι εισαγομένων.
Παρατηρείται ακόμη και μια συστηματική τάσις διώξεως της ελληνικής σιδηροβιομηχανίας εκ μέρους […] αυτού τούτου του κράτους. […] Έχει φθάσει μέχρι του σημείου […] να γίνωνται δημοπρασίαι […] και να αναφέρηται ρητώς εις τας προκηρύξεις ότι η προμήθεια τούτων πρέπει να γίνει εκ του εξωτερικού. Αυτός ήτο ο ολέθριος ρόλος μερικών Ελλήνων τεχνικών… οίτινες  απομακρυνθέντες τελείως εκ της πραγματικής δημιουργικής εργασίας του μηχανουργείου παρέμειναν μόνον διεκπεραιωταί εγγράφων εις τα διάφορα δημόσια γραφεία και ούτω […] φοβούνται και περιφρονούν τα ελληνικά κατασκευάσματα.
Μόνη ελπίς απομένει να συνέλθωμεν διά να ίδωμεν ότι είναι ολέθριον διά τον τόπον μας να μην κατασκευάζωμεν τα μηχανήματά μας οι ίδιοι, ότι είναι αντίθετον προς την λογικήν να παραγγέλωμεν εις την Ιταλίαν μηχανήματα και πλοία τα οποία ηδύναντο κάλλιστα να κατασκευασθώσιν εν Ελλάδι, ότι είναι παραφροσύνη να σκέπτεται τις ότι είναι συμφερώτερον να φέρωμεν κάτι από το εξωτερικόν […] καθ’ όν χρόνον οι Έλληνες τεχνίται ευρίσκονται άνευ εργασίας και πεινούν, τα δε παιδιά των δε θα μπορέσουν να μάθουν την τέχνην του πατέρα των.
Τα ελληνικά μηχανήματα, τα οποία ήδη και σήμερον συναγωνίζονται τόσον από απόψεως τιμής όσον και ποιότητος τα του εξωτερικού […] θα συμβάλουν ούτω εις την προαγωγήν του μηχανικού πολιτισμού της χώρας μας».
Φυσικά, κανείς δεν ήθελε να τον ακούσει. Οι «ηττημένοι» τώρα του εμφύλιου, αποκλεισμένοι λόγω κοινωνικών φρονημάτων, αξιοποιούν τα ταλέντα τους, ενισχύουν την αυτοδυναμία τους από τον κρατικό μηχανισμό και συνεισφέρουν δραματικά στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, στο  περίφημο «παραγωγικό θαύμα» της δεκαετίας του εξήντα.
Ό,τι έκαναν, δηλαδή, για αιώνες οι πρόγονοί τους, μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στα απομακρυσμένα βουνά και νησιά του τόπου, όπου ανθούσαν ο κοινοτισμός και η βιοτεχνία.

2. Το παραγωγικό μοντέλο

Η ΡΟΣΤΡΟ υπήρξε μια υπερσύγχρονη μηχανουργική και ναυπηγική μονάδα, με 1100 εργαζόμενους το 1950. Με τα γύρω της μικρότερα μηχανουργεία συγκροτούσε ένα αυτοδύναμο παραγωγικό σύστημα. Σχεδίαζε και παρήγε η ίδια ό,τι απαιτούσε η τελική σύνθεση του προϊόντος. Είχε ναυπηγούς, μηχανολόγους και χημικούς ανωτάτης παιδείας, μηχανικούς και σχεδιαστές των τεχνικών σχολών του τότε Πειραιά και τεχνίτες, μηχανουργούς, εφαρμοστές, χυτευτές μετάλλων, ηλεκτρολόγους, ξυλουργούς, βαφείς κ.λπ. Τα σχέδια του εργοστασίου με τα επί μέρους τμήματα και τον αντίστοιχο εξοπλισμό μαρτυρούν αδιάψευστα την πλούσια διάρθρωση του μηχανουργείου.
Ο βιομηχανικός εργάτης απουσίαζε, μαζί με το περίφημο φορντικό μοντέλο, τον καταμερισμό, την εξειδίκευση, τη μαζική παραγωγή. Τη συγκροτούσαν αποκλειστικά επιστήμονες και τεχνίτες.
Ο μεγάλος όγκος της εργασίας της ήταν ειδικά σχεδιασμένα, κατά παραγγελία, προϊόντα. Για την ΕΤΜΑ, πλεκτρικές μηχανές, για την ναυτιλία, μικρά βαπόρια και μηχανολογικός εξοπλισμός, για τον αγροτικό τομέα και τη μεταποίηση, ειδικά μηχανήματα και μεταλλικά κτήρια (ΙΟΝ, ΕΛΑΪΣ,  ΠΑΥΛΙΔΗΣ, ΠΑΠΟΥΤΣΑΝΗΣ, ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ,  Ίσθμια της Κορίνθου και της Λευκάδας, κ.ά.). Τυποποιημένα προϊόντα, αντλίες και συμπιεστές αμμωνίας για την παγοποιία απλώς συμπλήρωναν τα κενά. Υπηρετούσε, σε αντίθεση με το δυτικό μοντέλο, το συγκεκριμένο και όχι το τυποποιημένο.

3. Η τεχνογνωσία

Η ΡΟΣΤΡΟ υπήρξε ένα μεγάλο τεχνικό πανεπιστήμιο. Ένας ναός τεχνολογικής σοφίας και εφαρμοσμένης γνώσης. Η τεχνογνωσία της είναι η παράδοση του μάστορα και του μηχανουργού, δηλαδή του αληθινού υποκειμένου της μεταποιητικής διαδικασίας και όχι του κατ’ εξοχήν αντικειμένου της, όπως ο βιομηχανικός εργάτης. Μια παράδοση που:
α) Διαθέτει ικανότητα αφομοίωσης του αληθινά νέου, μέσω της ένταξης στο προϋπάρχον.
β) Απεχθάνεται τη στείρα επανάληψη, τον καταμερισμό και την  εξειδίκευση, ασκώντας τη δημιουργική σύνθεση των πιο ετερόκλητων  πραγμάτων.
γ) Συγκροτεί έννοιες και σημασίες, μη εννοώντας τη μηχανή θεότητα πάνω από τον δημιουργό της.
Το 1941, οι Γερμανοί την επιτάσσουν, για τη συντήρηση των τορπιλακάτων τους. Οι τεχνίτες του μηχανουργείου προκαλούν ελεγχόμενες βλάβες στις εξελιγμένες μηχανές, που εκδηλώνονται  εκ των υστέρων, όταν τα σκάφη  απομακρύνονται από το λιμάνι. Υποψιάζονται πως κάτι τρέχει, αδυνατούν όμως να αμφισβητήσουν την εμπεριστατωμένη πραγματογνωμοσύνη των Ελλήνων τεχνικών, προϊόν της άριστης τεχνογνωσίας τους.

4. Ένα  μάθημα ήθους, πίστης και οράματος

Το 1956 βρίσκει τη ΡΟΣΤΡΟ καταχρεωμένη από την ΕΤΜΑ. Ο όμιλος Νιάρχου, θέλοντας να λειτουργήσει μεγάλο ναυπηγείο στην Ελλάδα, αναθέτει στον ναυπηγό και καθηγητή του ΕΜΠ, πλοίαρχο Φραγκούλη, να αναζητήσει στελέχη και τεχνικό προσωπικό προκειμένου να μετεκπαιδευτεί στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Εκείνος απευθύνεται αμέσως στον Ροντήρη. Ο Ροντήρης, χάρη στο προπολεμικό του όραμα, συνεισφέρει με ενθουσιασμό, διαθέτοντας τα πολυτιμότερα στελέχη του, καρπό κόπων τριάντα ετών, χωρίς το παραμικρό προσωπικό όφελος. Μια ομάδα εκατόν δέκα ατόμων, ο μετέπειτα αρχικός πυρήνας των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, πηγαίνει για ενάμιση χρόνο στην Ολλανδία. Εκεί, οι μαθητευόμενοι τεχνίτες μετατρέπονται στην πράξη σε εκπαιδευτές και εργοδηγούς των  Ολλανδών.
Στο μεταξύ, ο Ροντήρης παλεύει να κρατήσει εν ζωή το ναυπηγείο στο Πέραμα. Πτωχευμένος, επιχειρεί μια συνεργασία με τον Ανδρεάδη, μέσω της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΓΕΝΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΑΕ. Ο Ανδρεάδης, με κάποιους νομικούς χειρισμούς,  αποκτά τυπικά τον έλεγχο και τον βγάζει εντελώς από το παιχνίδι. Από εκεί γεννιούνται τα ναυπηγεία Ελευσίνας.
Ο Γιάννης Ροντήρης, μέχρι το τέλος, μέσα από ένα μικρό μελετητικό γραφείο  50μ2, στην οδό Αιτωλικού και Μύλου, στον Πειραιά, κοντά στο παλιό του μηχανουργείο, μελετά και επιβλέπει μηχανουργικές κατασκευές, εμπνέοντας τους γύρω του, με αγάπη, γνώση και εμπειρία για την ελληνική σιδηροβιομηχανία.

5. Ένα μάθημα αντοχής στον χρόνο
Η μνήμη των γεγονότων κατοικεί σε ελάχιστους ανθρώπους εκείνης της μεγάλης τεχνικής οικογένειας που ζουν ακόμη. Τα ιστορικά τεκμήρια επαφίενται στην πίστη και επιμονή όσων εμβαθύνουν στα θραύσματα ενός παρελθόντος που σβήνει υπό την πίεση των καιρών. Στον τόπο που γέννησε τον μύθο του Προκρούστη, η τεχνογνωσία αντιστέκεται ακόμη, μέσω της άρρητης παράδοσης και του DNA μας, ακυρώνοντας στην πράξη τα περί του αντιθέτου ιδεολογήματα.
Σε μια εποχή γενικευμένης σύγχυσης, ήρθε ο καιρός το όραμα της μηχανουργίας να πάρει την εκδίκησή του, όταν μια δομική κρίση στο κυρίαρχο παραγωγικό μοντέλο, τουλάχιστον έξι αιώνων, αποκρύπτεται επιμελώς, κάτω από την οικονομική κρίση. (Τι άλλο σηματοδοτεί άραγε η υποχώρηση των εξαγωγών έναντι των εισαγωγών της Γερμανίας προς την Κίνα;)
Σε μια Δύση παντελώς απογυμνωμένη και εξαρτημένη στο παραγωγικό επίπεδο, το μάθημα της ΡΟΣΤΡΟ φωτίζει τον μόνο εναλλακτικό δρόμο.
Η Δύση, παρά τα ιδεολογήματα περί ενός νέου ψηφιακού κόσμου που δήθεν αναδύεται αυτάρκης, αναζητά εναγώνια βιώσιμο εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο. Και αυτό είναι αδύνατο ιστορικά να υπάρξει ερήμην της μηχανουργίας.
Ο τόπος μας το μπορεί όσο κανείς, αρκεί να το συναισθανθούμε και κατανοήσουμε. Προικιά μας είναι η τεχνογνωσία μας, συναρτημένη με την πλούσια και έγκαιρη εμπλοκή μας στον σύγχρονο ψηφιακό κόσμο. Τεράστιο πλεονέκτημά μας είναι η απαλλαγή μας από τα βαρίδια ενός βάρβαρου βιομηχανικού παρελθόντος, της κατ’ εξοχήν, δηλαδή, αγχόνης για τη Δύση που το γέννησε.
Είναι καιρός να ανατρέψουμε ριζικά την κυρίαρχη ατζέντα. Μπρος στο έωλο ιδεολόγημα της ανάπτυξης, οφείλουμε να συναισθανθούμε την εφικτή όσο ποτέ δυνατότητά μας για ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση. Ζωτική οφειλή τόσο στην ιστορία μας όσο και στις γενιές που έρχονται.

Τι γνωρίζετε απ’ αυτά; (για το 1981 στην Αίγινα)

(αναδημοσίευση από το «Βήμα της Αίγινας», Σεπτέμβρης 1981, φύλλο 4)

“Τι γνωρίζετε απ’ αυτά;

Γνωρίζετε ότι ο βουλευτής Γρηγ. Κασιμάτης κατέθεσε την 4530 ερώτηση για τον Υπουργό Δημοσίας Τάξεως και η οποία έλεγε:

«Στην Αίγινα κάποιος νοσταλγός του έκπτωτου μονάρχη, κατ’ επανάληψη προκαλεί το δημόσιο αίσθημα αναρτώντας σε κάθε ευκαιρία στο κεντρικό ακίνητό του, την Ελληνική σημαία με ένα πελώριο στέμμα στη μέση, που διατηρεί από τον καιρό της εδώ παρουσίας των Γλύξμπουργκ. Η τοπική αστυνομία κάνει πως δεν βλέπει και κινείται μοναχά όταν κάποιος διαμαρτυρηθεί μη παραλείποντας μάλιστα να δηλώσει  στον παρανομούντα και την ταυτότητα εκείνου που διαμαρτυρήθηκε σαν να μην ήτανε δική της δουλειά να τον επαναφέρει στην τάξη. Οι παραπάνω προκλητικές ενέργειες …»

Γνωρίζετε ότι ο κύριος Δαβάκης απαντώντας στην ερώτηση του βουλευτή κ. Κασιμάτη δηλώνει ότι αυτός που ανεβάζει τη σημαία έχει στο παρελθόν οδηγηθεί στο δικαστήριο και έχει αθωωθεί;

Γνωρίζετε ότι η αξιοποίηση του Θωμαϊδείου κληροδοτήματος ξεκίνησε το 1959 και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα προς αυτήν την κατεύθυνση;

Γνωρίζετε ότι βρέθηκαν περισσότεροι από 60 λαξευτοί τάφοι στο νησί μας με αρκετά ευρήματα στα θεμέλια οικοδομής λίγο πιο πάνω από την παλιά δεξαμενή προς τους Λαζάρου Πλάκες;

Γνωρίζετε ότι ορισμένοι υπάλληλοι της ύδρευσης αρέσκονται στο θαλάσσιο δια ξηράς ψάρεμα περισσότερο από το να κάνουν τη δουλειά τους στο ΔΗΜΟ την καθορισμένη ώρα εργασίας τους;

Γνωρίζετε ότι ο μισθός αυτού που πηγαίνει για ψάρεμα είναι 51000 και αυτουνού που πηγαίνει και στήνει για πουλιά είναι 45000;

Γνωρίζετε ότι τον Γενάρη του 1980 ο κ. Δήμαρχος ανακοίνωνε ημέρα και ώρα που θα έκανε ενημέρωση στο λαό της Αίγινας (ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ Δεκέμβρης 1979) έφτασε Γενάρης 1981 θάρθει σίγουρα ο Γενάρης του 1982  και φυσικά ο Γενάρης του 1983 τότε όμως ποιος θα ενημερώσει ποιον;

Γνωρίζετε ότι ο Ανδριανόπουλος υπουργός πολιτισμού δήλωσε στη Βουλή στις 3-11-80 «θάταν τραγελαφική η συνέχιση της λειτουργίας του λατομείου Τόγια στην Αίγινα γιατί από τις πολλές εκρήξεις κινδυνεύουν οι γύρω αρχαιότητες… Ήδη έχουν δοθεί όλες οι αναγκαίες οδηγίες για να σταματήσει η λειτουργία…» και σήμερα του 91 το νταμάρι εξακολουθεί να λειτουργεί ανενόχλητο;

Γνωρίζετε τι απάντησε ο κ. υπουργός μας στον Γρηγ. Κασιμάτη βουλευτή μας; Ότι …»εγώ αφαίρεσα την άδεια λειτουργίας αλλά ο κ. Μιχαήλ (υφυπουργός βιομηχανίας) δεν αφαιρεί την άδεια εγκατάστασης». Άρες μάρες κουκουνάρες  δηλαδή.

Γνωρίζετε ότι η διαχειριστική επιτροπή του Θωμαϊδείου Κληροδοττήματος δηλαδή το ΔΣ χάρισε σε κάποια κυρία Γκούνη ενοίκια 7 ετών διότι είναι φτωχειά και δεν έχει χρήματα; (απόφαση 13, απόντες κ. Πρωτονοτάριος, κ. Θανοπούλου, κ. Χαρτοφύλακας) αυτή είναι προικοδότηση!!…”

η σύγχρονη μετανάστευση στη Γερμανία

Καλωσήρθατε στο 1960! Σύγχρονοι Γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία. Ανταπόκριση από Βερολίνο

by 

της Αλίκης Γκερλιώτη*

αναδημοσίευση από το barikat.gr

Και ακριβώς εκεί που η μεταπολιτευτική Ελλάδα είχε πιστέψει ότι οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες των γκασταρμπάιτερ[1] της δεκαετίας του 50 που φεύγανε με ένα μπογαλάκι για Γερμανία έχουν γίνει κομμάτι ενός μακρινού παρελθόντος, η κρίση  ήρθε να μας θυμίσει ότι  κάθε φορά που τα πράγματα σκουραίνουν σε έναν τόπο το τίμημα μπορεί να είναι ξανά και ξανά το ίδιο: Η απώλεια σχεδόν μιας ολόκληρης γενιάς.

Έτσι βλέπουμε σήμερα τις ίδιες εικόνες, σε μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή τους. Στα αεροδρόμια νέοι ως επί το πλείστον άνθρωποι, αλλά και ολόκληρες οικογένειες φεύγουν για το εξωτερικό. Εφοδιασμένοι με πτυχία και εκείνο το δυναμικό συμμετοχής σε αυτό το πράγμα που ονομάζουμε γίγνεσθαι μιας κοινωνίας, στην εργασία, στην κουλτούρα, την πολιτική, την έρευνα.

Την ίδια δε στιγμή που στην Ελλάδα συντελείται αυτό το καταστροφικό ξεπούλημα της περιουσίας του λαού και το brain drain της νέας γενιάς, στο Βερολίνο δημιουργείται μια πραγματικότητα εκτάκτου ανάγκης που παίρνει διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης.

Άνθρωποι κοιμούνται σε αυτοκίνητα και σε αεροδρόμια, χωρίς να μπορούν να βρουν στέγη ή εργασία επειδή δεν ξέρουν γερμανικά. Άλλοι εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες σε κουζίνες εστιατορίων, ανασφάλιστοι και κακοπληρωμένοι. Και όλοι αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα στην καθημερινή τους ζωή, καθώς δεν μπορούν να συνεννοηθούν στις γερμανικές υπηρεσίες, στο μετρό, στην επίσκεψη στο γιατρό.

Μέσα σε αυτήν την κατάσταση γίνεται σαφής η ανάγκη για την οργάνωση των μεταναστών και την κοινή αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων. Πράγματι, ο μόνος θεσμικός, συλλογικός κοινωνικός φορέας της Διασποράς στο Βερολίνο είναι η Ελληνική Κοινότητα Βερολίνου και οι σύλλογοι που απαρτίζουν το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο (ΕΠΚ).[2] Η παράδοση του Κέντρου αυτού είναι μεγάλη[3] και έχει ρίζες στον αντιδικτατορικό αγώνα, σε αγώνες για την καταπολέμηση του ρατσισμού και  στην κοινή δράση για την επίλυση των προβλημάτων των μεταναστών.

Με το νέο δυναμικό ανθρώπων που καταφτάνουν και με πολλή δουλειά, το ΕΠΚ έχει αρχίσει να αναλαμβάνει την ευθύνη που του αντιστοιχεί, ως εκπρόσωπος της Διασποράς, των αναγκών των νέων μεταναστών αλλά και ως φωνή μιας χώρας που αυτή τη στιγμή λεηλατείται. Έτσι ξεκίνησε ένα χρονικό αγώνων, αλληλεγγύης και αδιεξόδων.

Στο πλαίσιο του ΕΠΚ, δημιουργήθηκαν σταδιακά ομάδες μεταναστών που χωρίς αντίτιμο συνοδεύουν ως διερμηνείς συνμετανάστες  στις κρατικές υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, σε τράπεζες, σε θέματα ανάγκης. Η ιστοσελίδα της Κοινότητας εμπλουτίστηκε με ενημερωτικό υλικό, αγγελίες μεταξύ μεταναστών[4], συμβουλές και οδηγίες για τα πρώτα βήματα στην ζωή στο Βερολίνο, για τα πανεπιστήμια, για νομική και ψυχολογική υποστήριξη.  Δημιουργήθηκε εκπαιδευτικό πρόγραμμα[5] με κοινωνικό χαρακτήρα, που δίνει τη δυνατότητα σε νέους εκπαιδευτικούς και καλλιτέχνες να προσφέρουν μαθήματα διαφόρων ειδικοτήτων, από Γερμανικά και Ελληνικά μέχρι θέατρο και χορό. Δικηγόροι και νομικοί προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίες στο γραφείο του ΕΠΚ, ενώ δημιουργείται δανειστική βιβλιοθήκη για παιδιά και ενηλίκους[6].

Η δράση του ΕΠΚ δεν περιορίζεται στην κάλυψη των υλικών αναγκών των νέων μεταναστών. Είναι το κέντρο δράσεων, όπως το βίντεο συμπαράστασης του Βερολίνου στην ΕΡΤ[7], αντιφασιστικών ψηφισμάτων[8] και συγκεντρώσεων[9], καθώς και κέντρο εκδηλώσεων με πολιτικό και κοινωνικό πρόσημο[10]. Επειδή οι Έλληνες δεν είμαστε οι μόνοι μετανάστες στο Βερολίνο, έχουν ξεκινήσει διεθνικές επαφές με άλλες κοινότητες μεταναστών από άλλες χώρες που βιώνουν την κρίση με παρόμοιο τρόπο καθώς και με γερμανικούς συλλόγους που στέκονται αλληλέγγυοι δίπλα μας. Το ΕΠΚ αποτελεί τον χώρο που δραστηριοποιούνται επιτροπές διεθνικής δράσης[11], είναι η έδρα της Επιτροπής ενάντια στον Φασισμό, η έδρα ομάδων αλληλεγγύης στην Ελλάδα που αποτελούνται από Γερμανούς, Έλληνες αλλά και ανθρώπους άλλης καταγωγής.  Τέλος, το ΕΠΚ είναι ο χώρος όπου συντελείται βήμα-βήμα και με μεγάλες δυσκολίες η αποδόμηση της ρατσιστικής προπαγάνδας περί τεμπέλη και απατεώνα Έλληνα, ενός στερεότυπου εξαιρετικά διαδεδομένο στην γερμανική κοινωνία.

Βέβαια, παρά την στράτευση και την δουλειά των ανθρώπων του ΕΠΚ, όλη αυτή η προσπάθεια δεν είναι παρά μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό. Και αυτό διότι η πολιτική του ελληνικού κράτους σχετικά με τη διασπορά δεν μπορεί να υποκατασταθεί από ένα σύλλογο, ειδικά όταν η μεταναστευτική πολιτική του γερμανικού κράτους γίνεται όλο και πιο σκληρή.

Από τη μια πλευρά, το ελληνικό κράτος ουδέποτε έδειξε κάποια ιδιαίτερη μέριμνα για την Διασπορά. Οι Έλληνες του Αποδήμου αποτελούσαν στην καλύτερη περίπτωση μια βολική δεξαμενή ψήφων που την πακετάρανε και τη φέρνανε κουκί-κουκί στις εκλογές, και στην χειρότερη κάτι αδιάφοροι Λαζογερμανοί που έρχονται τα καλοκαίρια να λιαστούν στον ήλιο και μετά τα 70 για να χαρούν τη γερμανική τους σύνταξη στην πατρίδα.

Αυτή η χρόνια πολιτική αμέλεια της διασποράς έρχεται σήμερα να πάρει τραγικές διαστάσεις. Το ίδιο ελληνικό κράτος που με τις εγκληματικές πολιτικές μιας βάρβαρης λιτότητας εξουθενώνει οικονομικά και κοινωνικά και τέλος διώχνει το ανθρώπινο δυναμικό του, τώρα σταμάτησε την επιχορήγηση των ελληνικών πολιτιστικών κέντρων στη Γερμανία με αποτέλεσμα τα τελευταία να κλείνουν το ένα μετά το άλλο στερώντας από τους μετανάστες τον συλλογικό τους φορέα και το μέσο διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους.

Επιπλέον, τώρα πάνω στην εξέλιξη του μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος της κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση διαλύει σταδιακά και την ελληνική εκπαίδευση στη Γερμανία, η οποία δεν είναι φολκλόρ αλλά αποτελούσε το μόνο σημείο επαφής των παιδιών των μεταναστών με την ελληνική εκπαίδευση και την πολιτική τύχη της χώρας καθώς και το μόνο «εισιτήριο» επιστροφής.  Τα ελληνικά και ευρωπαϊκά σχολεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο, παρά τις διαμαρτυρίες και τις καταλήψεις διαρκείας των μαθητών, των δασκάλων και των συλλόγων γονέων[12]. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκεται σε εξέλιξη αγώνας ενάντια στο κλείσιμο του ευρωπαϊκού σχολείου «Όμηρος»[13].  Αποτέλεσμα της διάλυσής του θα είναι τα παιδιά να εισάγονται απροετοίμαστα  στο έντονα ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα της Γερμανίας και στην πράξη συχνά να αποκλείονται από την Ανώτατη Εκπαίδευση, τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ελλάδα.

Αυτή η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, πρώτα να απαξιώσει και στη συνέχεια να διαλύσει την ελληνική συλλογική εκπροσώπηση και εκπαίδευση, έρχεται να σκιαγραφήσει μια πραγματικότητα της οποίας οι πολιτικές συνέπειες θα κυνηγούν για δεκαετίες τη χώρα. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαδικασία απομύζησης εργατικού, πνευματικού και πολιτιστικού δυναμικού, η οποία πλαισιώνει την οικονομική και πολιτική επίθεση τόσο από μεριάς ελληνικής κυβέρνησης και των υποστηρικτών της όσο και από μεριάς Γερμανικού Ιμπεριαλισμού στον κόσμο της εργασίας.  Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας θα είναι η οριστική απώλεια μιας γενιάς και η σταδιακή αποδόμηση του κοινωνικού και δημογραφικού ιστού της χώρας.

Όσο αγαπούμε τον μετανάστη και παλεύουμε για την προστασία της ιδιαιτερότητας και των δικαιωμάτων του, τόσο μισούμε τη μετανάστευση και τις αστικές τάξεις που εξυπηρετεί. Και η ολοένα και πιο σκληρή μεταναστευτική πολιτική του γερμανικού κράτους δίνει μια πολύ καλή εικόνα για τον τρόπο που γίνεται αντιληπτή η εισροή ανθρωπίνου δυναμικού από τις πληττόμενες χώρες της νότιας και ανατολικής Ευρώπης και δείχνει και τα όρια της δράσης του ΕΠΚ.

Πράγματι, οι γκασταρμπάιτερ του 50 και του 60 δεν ήταν και ούτε όφειλαν να γίνουν “κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας”. Ζούσαν σε γκέτο, δε μάθαιναν γερμανικά και ήταν “φιλοξενούμενοι”. Έρχονταν για να προσφέρουν εργατική δύναμη και να φύγουν. Τριγυρνάνε ακόμα στα καφενεία και τις ταβέρνες, χωρίς να μπορούν να συμμετέχουν στην πλειοψηφία τους σε οποιαδήποτε κοινωνική διεργασία σε οποιαδήποτε γλώσσα και για οποιοδήποτε σκοπό.

Μετά ήρθε η μετανάστευση του 80. Τότε τα κλιμάκια της γερμανικής διοίκησης επιστράτευσαν τη λέξη “Integration” (ενσωμάτωση). Οι μετανάστες δεν ήταν πλέον φιλοξενούμενοι, έρχονταν για να μείνουν, δημιουργώντας όσο το δυνατό λιγότερα προβλήματα. Η πολιτική ενσωμάτωσης στόχευε στο σπάσιμο των γκέτο μέσα από τη μεταφυσική πίστη πως αν όλοι μάθουν Γερμανικά και δε φωνάζουν στο μετρό η γερμανική κοινωνία θα μπορούσε να τους αγνοεί χωρίς κόπο. Μείνε αλλά μην ενοχλείς ένα πράγμα.

Σήμερα είμαστε πλέον στο τρίτο στάδιο που κυριαρχείται από τις λέξεις “Partizipation και Empowerment” (συμμετοχή και ενδυνάμωση)[14]. Η κρίση δεν φέρνει πια μόνο χέρια, φέρνει και κεφάλια. Οι μετανάστες τώρα δεν αρκεί να δουλεύουν και δεν αρκεί να ενσωματωθούν. Πρέπει και να “συμμετέχουν”. Τα προγράμματα που προωθούνται είναι αυτά που κάνουν τον μετανάστη μέρος μιας διεργασίας που εισφέρει στο γερμανικό κράτος, προγράμματα έρευνας της αγοράς εργασίας και των αναγκών της. Η κουλτούρα πια δεν επικουρείται και η διαφορετικότητα δε γίνεται σεβαστή αλλά όχημα στελέχωσης του γερμανικού δημογραφικού κενού. Με άλλα λόγια: Στρατεύουμε τη διαφορετικότητα για να στηρίξουμε την αποτελεσματικότητα.

Στο πλαίσιο της στροφής αυτής σε μια πιο σκληρή και απαιτητική μεταναστευτική πολιτική το ΕΠΚ έχασε για τρείς μήνες την επιχορήγησή του από την Σύγκλητο του Βερολίνου, με αποτέλεσμα τώρα να βρίσκεται σε μεγάλο υπαρξιακό κίνδυνο[15].

Μπαλατζάρoντας, λοιπόν, ανάμεσα στην εγκατάλειψη από την ελληνική πλευρά και την εκμετάλλευση από την γερμανική, το ΕΚΠ δίνει έναν αγώνα τόσο απαραίτητο όσο και καταδικασμένο στα όριά του.

Στο πλαίσιο αυτού του αγώνα, καλούμε όλους τους μετανάστες τόσο στο Βερολίνο όσο και στις άλλες πόλεις να οργανωθούν μέσα στους συλλογικούς φορείς τους, να χτίσουν δίκτυα αλληλεγγύης  και να παλέψουν ενωμένοι απέναντι στις εκμεταλλευτικές πρακτικές και στα ρατσιστικά στερεότυπα.

Καλούμε όσους αγωνίζονται στην Ελλάδα να μην ξεχνούν ότι και στο Βερολίνο υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται και αυτοί και στέκονται δίπλα σας, έστω και από μακριά, σε κάθε προσπάθεια και κάθε διεκδίκηση. Άνθρωποι που αναμένουν την ευκαιρία να γυρίσουν και να συνεισφέρουν.

Τέλος, το ΕΠΚ είναι εδώ ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω και για έναν ακόμα λόγο: Περιμένει το κάλεσμα μιας λαϊκής ελληνικής κυβέρνησης για να συνεργαστεί και να συνεισφέρει σε πολιτικές επαναπατρισμού αυτής της χαμένης γενιάς, όταν έρθει η ώρα.

Καλή μας αντάμωση,

*Σερβιτόρα στο Βερολίνο,
Υποψήφια Διδάκτορας Ευρωπαϊκού Εργατικού Δικαίου και
Γραμματέας της Ελληνικής Κοινότητας Βερολίνου

[1]Από το 1955 η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας συνέταξε διακρατικές συμφωνίες  πρόσληψης εργαζομένων περιορίστου χρόνου με την Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Το εργατικό δυναμικό που ήρθε στη χώρα στο πλαίσιο αυτών των συμφωνιών (Anwerbeabkommen) χαρακτηρίστηκε ως Gastarbeiter, δηλαδή φιλοξενούμενοι εργαζόμενοι.

[15]http://gr-gemeinde.de/die-gemeinde-2/finanzierung/

Η ύδρευση στο Δήμο Αίγινας (1979-1981)

Το κείμενο αυτό αναφέρεται σε μια προσπάθεια απεξάρτησης της δημοτικής αρχής από τον τότε υδρομεταφορέα Μπακόπουλο. Δείχνει μια προσπάθεια για μια εκ των ένδον αντιμετώπιση του προβλήματος του νερού. Ατελής αλλά ενδιαφέρουσα. Ατελής διότι δεν λογαριάζει τον τουρισμό καθώς την καταναλωτική διάθεση του νέου τουριστικού υποκειμένου ο οποίος τη δεκαετία του 90 θα αλλάξει άρδην το τοπίο ή την περίπτωση μαζικής κλοπής του νερού με τις παράλληλες συνδέσεις (όπως υπογραμμίζεται σε άλλο άρθρο της ίδιας έκδοσης) ή το ρόλο που ήδη παίζουν οι πηγαδάδες προμηθευτές νερού και ο ρόλος των γεωτρήσεων που διαρκώς αλλοιώνει ή μάλλον αλατώνει τον υπόγειο υδάτινο ορίζοντα, όμως ενδιαφέρουσα.

«Βήμα της Αίγινας», Σεπτέμβρης 1981, φύλλο 4

Η ΥΔΡΕΥΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΛΥΣΗΣ ΤΟΠΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ Κ. ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Η δημοτική αρχή και ιδιαίτερα ο Δήμαρχος, μετά την κρίση που προκάλεσε η προμηθεύτρια εταιρία νερού (Μπακόπουλος ΕΠΕ) το 1979 αντιμετώπισε την κατάσταση στο Δήμο μας, όσο γινότανε πιο θετικά και σήμερα, δυο χρόνια μετά αποδεικνύεται και αποτελεσματικά.

Η αντιμετώπιση αυτή έγινε τον ΙΟΥΛΙΟ του 1979 κάτω από τις «μελετημένες» από τον κ.    Μπακόπουλο συνθήκες, μόνο που ο προμηθευτής νερού δεν λογάριασε ότι ο Ξενοδόχος άλλαξε. Έτσι ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι της συμπολίτευσης με τη βοήθεια των ιδιοκτητών πηγαδάδων, έδωσαν οι μεν πρώτοι στον προμηθευτή τέλος και οι δε δεύτεροι το απαιτούμενο νερό. Πέρασε το καλοκαίρι του 1979 έφτασε το καλοκαίρι του 1980 παρά τις εύλογες ανησυχίες πολλών, το νερό έφτασε για όλους και το 1980 και το 1981 διανύεται αισίως.

Η τιμή του νερού σήμερα έχει 40 δρχ. θα είχε 150 περίπου ίσως περισσότερο αν δεν ενεργούσαν τότε (Δήμαρχος και ΔΣ) έτσι όπως ενήργησαν, αυτό σαν πρώτη επιτυχία, γιατί με τη βοήθεια του δικηγόρου κ. Παπακωνσταντίνου (δικηγόρου του ΔΗΜΟΥ στο θέμα Μπακόπουλος) και την επιμονή του Δημάρχου και ολόκληρου του ΔΣ η δεύτερη επιτυχία είναι ότι σήμερα οι απαιτήσεις του κ. Μπακόπουλου οδεύουν σε συμβιβασμό.   

Έτσι μια πέρα για πέρα απαρτία της προηγούμενης δημοτικής αρχής, στις μέρες μας της τωρινής,   βρήκε τη λύση της, μάλλον καλύτερη.

Αυτήν την επιτυχία της Δημοτικής Αρχής και ιδιαίτερα του δημάρχου κ. Γ. Γιαννούλη η οποία δεν κόστισε χρήματα αλλά κόπο, σωματικό και ψυχικό, ο Αιγινήτικος λαός δεν την γνωρίζει στη συντριπτική του πλειοψηφία, αλλά όσοι τη γνωρίζουν δεν την αντιλαμβάνονται σ’ όλη τη διάστασή της. Η επιτυχία αυτή είναι μοναδικό παράδειγμα της ύπαρξης της ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ και πρέπει να της δοθεί, έκταση, βάθος και ουσιαστική ανάλυση μπροστά στο λαό της Αίγινας. Διότι όσοι ανακαλύπτουν από τη μηχανογραφημένη ειδοποίηση (επιτυχία κι αυτή της ΔΑ στο θέμα νερό) ότι το νερό κάνει 40 δρχ. το κυβικό, χωρίς της προσπάθειες της ΔΑ θα έκανε 150.

Σημείωση: Για να μην παρεξηγηθώ: το ότι οι σωλήνες του νερού είναι εναέριες και πρέπει να είναι κάτω από τη γη, το ότι το νερό πρέπει να είναι λίγο καλύτερο απ’ αυτό που είναι σήμερα, το ότι πρέπει να φτιαχτούν νέες δεξαμενές μεγαλύτερες, το ότι πρέπει να φέρουμε νερό με σωλήνες από τον Πειραιά, το ότι πρέπει να φέρουμε νερό με πλοία από την Τροιζηνία (τώρα που βρήκανε εκεί πολύ και άφθονο καλό νερό). Είναι θέματα οικονομικά, το άρθρο καταπιάνεται με την επιτυχή δραστηριότητα του δημάρχου και γενικότερα της ΔΑ στο θέμα ύδρευση,  έξω από την «οικονομική» ανάγκη της ύδρευσης χωρίς βέβαια να μην την ακουμπάει.

αλληλεγγύη στους Τούρκους διεθνιστές-αγωνιστές ενάντια στο νεο-οθωμανικό, φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών

 

 

Ιατρική γνωμάτευση για τους κρατούμενους απεργούς πείνας

Οι Ahmet Yuksel, Erdgan Cakir, Hasan Biber και Mehmet Yayla,  πραγματοποιούν απεργία πείνας από τις 24 Σεπτεμβρίου. Οι δύο πρώτοι κινδυνεύουν να εκδοθούν σε Γερμανία και Γαλλία αντίστοιχα, ενώ οι άλλοι δύο  στην Τουρκία. Και οι τέσσερις έχουν αιτηθεί πολιτικό άσυλο. Για τους Ahmet Yuksel και Erdgan Cakir υπάρχουν εντάλματα σύλληψης για εκκρεμείς αποφάσεις για ζητήματα που αφορούσαν δράσεις αλληλεγγύης υπέρ των συμπατριωτών τους όπως πωλήσεις περιοδικών, πολιτικές δραστηριότητες, καμπάνιες για φυλακισμένους κτλ.. Στον σύγχρονο Οργουελιανό κόσμο που προσπαθούν να επιβάλουν οι κυβερνήσεις προς όφελος των βιομηχάνων και των τραπεζιτών, κάθε δημοκρατική δράση πλέον μπορεί να θεωρηθεί ως τρομοκρατική ενέργεια σύμφωνα με τέτοιου είδους εντάλματα. Και μόνο αυτά τα στοιχεία πλέον θα αρκούν για να εκδοθεί ένας αγωνιστής στην Γερμανία ή σε μια άλλη χώρα.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι συνελήφθησαν στις 30 Ιουλίου 2013 μετά από έφοδο που πραγματοποίησε η αστυνομία στα γραφεία της Επιτροπή Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν.

Εδώ και μερικές ημέρες πραγματοποιούνται δράσεις συμπαράστασης και ενημέρωσης των πολιτών ενάντια στην έκδοση των τεσσάρων. Στην κινητοποίησή τους οι ντόπιες φασιστικές αρχές απαντούν με καταστολή [1]. Τα τελευταία 24ωρα επτά αλληλέγγυοι έχουν προσαχθεί τουλάχιστον τρείς φορές με την κατηγορία της «ρύπανσης περιβάλλοντος», μετά από μήνυση του άθλιου δήμαρχου Καμίνη επειδή έβαλαν ένα πανό.

Οι κυβερνήσεις συνεργάζονται άψογα όταν πρόκειται να εξαφανίσουν τους εχθρούς τους. Όταν είναι να βασανίσουν ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ανθρώπους που διεκδικούν το δικαίωμα στην ελευθερία στην ισότητα και στην κοινωνική ευημερία  μπαίνοντας εμπόδιο στα σχέδιά τους.  Το ίδιο άψογα πρέπει λοιπόν να συνεργαστούν και οι λαοί στην υπεράσπιση των συμφερόντων τους για την επίτευξη των απελευθερωτικών τους ιδανικών.

Η  έκδοση των Τούρκων αγωνιστών πρέπει να εμποδιστεί με κάθε τρόπο. Για το αναφαίρετο δικαίωμα τους στην ζωή και την ελευθερία πρώτα από όλα, και για όλους εμάς στην συνέχεια.