Κατηγορία: παραλία

(ΜΕΡΟΣ Α)

(ΜΕΡΟΣ Β)

«να τα δείτε σε πέντε χρόνια»

αφήγημα του Γιώργου Μήτρου (ΜΕΡΟΣ Γ)

…Έφυγε από τον Ασώματο, αφήνοντας αυτή τη «μακάβρια» διαδήλωση και κατευθύνθηκε προς την Αίγινα. Σα σαν μην είδε τίποτε, στη σκέψη του ήταν η εμμονή που του κόστισε αποχή από το νησί που αγαπούσε, οχτώ χρόνια. (Δεν ήταν βέβαια μόνο αυτό. Τσακώθηκε με δυο απ’ την παρέα και είπαν τα εξ’ αμάξης, χώρισε με μια «κοπελιά ετών 39» που τα είχαν και έχει σπίτι στην Αίγινα… τέλος πάντων δεν ήταν «η διαφορά των 20 ευρώ και τέσσερις γαύροι που παρίσταναν τις σαρδέλες…») Κατεβαίνοντας προς την παραλία και πηγαίνοντας προς το γήπεδο διαπίστωσε και εκεί αλλαγές. Ο χώρος του γηπέδου είχε αλλάξει πολύ. Δεν ήταν γήπεδο πια. Μια αυτοσχέδια ταμπέλα με χρώματα έγραφε «πάρκο-μαθητικός συνεταιρισμός». Η αγάπη του όμως για τη μπάλα τον έκανε να ρωτήσει τον πρώτο τυχόντα απ’ αυτούς που μπαίνανε στο χώρο.

-Έφυγε το γήπεδο. Το πήγαν στο Μεσαγρό. Αν έχουμε ματς; Συνέχεια. Κάθε Κυριακή γίνεται χαμός. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έχουμε 10 τοπικές ομάδες (του τις είπε), καλά μην περιμένεις φανέλες, προέδρους, χορηγούς και τέτοιες επισημότητες. Μόνο η παλιά ομάδα του Σαρωνικού παίζει σε κατηγορία. Πάω γιατί βιάζομαι. Από πού είσαι;

Κατευθύνθηκαν μαζί στο πάρκο που καταλάμβανε το μισό γήπεδο ποδοσφαίρου. Είχε ένα μικρό θεατράκι που είχε κόσμο εκείνη τη στιγμή και δυο ή τρεις οχτάγωνες κατασκευές με παγκάκια (“Κάποιος ξύπνιος τα πήρε εργολαβία”, σκέφτηκε). Πήγε στο θεατράκι για να χαζέψει. Στον υπόλοιπο χώρο έβλεπε παιδιά, κάπως μεγάλα, που έσκαβαν και περιποιούνταν τους κήπους τους. Διέκρινε ταμπέλες όπως «2^ο Δημοτικό», «1^ο Γυμνάσιο» και λοιπά. Η συζήτηση κι ό,τι άρπαξε από αυτήν γινόταν για τη δημιουργία ενός συνεταιρισμού για να κατασκευάζουν ρούχα. Κάθισε περίπου είκοσι λεπτά και πιο πολύ πρόσεχε τα πιτσιρίκια που ήταν μαζί με κάτι παππούδες που τους έλεγαν τι να κάνουν. Οι φωνές από τη συζήτηση γίνανε πιο έντονες κι αποφάσισε να την κάνει. “Ελλαδάρα μου”, σκέφτηκε.”Πότε θα συνεννοηθούμε; Ποτέ!”

Με τη στροφή δεξιά είδε απέναντί του στο το μαγαζί, δίπλα στην παιδική χαρά, που ήταν πάνω στην παραλία ότι δεν υπήρχε πια. Από την παιδική χαρά και μέχρι και πέρα προς το ΝΟΑ, ένα στριμωξίδι από υπαίθρια μανάβικα. Δεν άντεξε και πήγε. Και τι δεν είχαν. Τα πάντα και σε ποσότητα. Πολύς κόσμος ψώνιζε.

-Όλα ντόπια, του είπε ένας με φανερή διάθεση. Πάρε για την κυρά φασολάκια, πάρε κρεμμυδάκι, πάρε μαϊντανό, πάρε και κερεμέζι από το Νεκτάριο, πάρε και κρασί από Αγίους -κάτσε μη μας ακούσει ο Κυψελιώτης- να την κάνεις να χαρεί.

Μπάκουρας ο Κώστας Γ., χαμογέλασε.

-Μ’ αυτά βρίσκεις γκόμενα; αντείπε.

-Αν θες για γκόμενα θα πάς αφ’ του Τζίμη (του τον έδειξε) που έχει λουλούδια, έχει βότανα, φκιάνει κάτι κρέμες μόνος του, φκιάνει κάτι λιβάνια που τα βάζεις κι η γκόμενα πέφτει.

Ο Τζίμης, μια ωραία φιγούρα, του είπε για όλα τα βότανα της Αίγινας και τον ξενάγησε στον πάγκο του. Στο τέλος πήρε από αυτόν κάτι για «μια φίλη».

-Πού να πάω για μεζέ και τσίπουρο;

Ο Τζίμης κούνησε τους ώμους του, περίπου σαν «ξέρω ‘γώ»;

Έφυγε για την παραλία να βρει τον εφιάλτη του…

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

 

 

 

Όταν σου έχουν κόψει το ρεύμα «υπάλληλοι» και «συνάδελφοι» που «κι αυτοί για το ψωμάκι τους δουλεύουν», όταν σου επιβάλουν το χαράτσι κι εσύ αναγκαστικά περνάς στο κίνημα «δεν πληρώνω» και σου κόβουν το ρεύμα-πάλι «συνάδελφοι», όταν χρειάζεσαι ταξί απ’ το χωριό επειδή επείγοντος πρέπει να πας στο Κέντρο Υγείας διότι δεν έχει οδηγό για το ασθενοφόρο, όταν αναγκάζεσαι για να μην πληρώσεις περισσότερα στις μετακινήσεις να δέχεσαι τις περιποιήσεις του κάθε ενός που με το αζημίωτο κάνει διάγνωση ή χειρίζεται μηχανήματα (αποκαλώντας τον εαυτό του «ιατρό»), όταν το παιδί σου υποκλίνεται στην παραλία των 200 μέτρων της πόλης της Αίγινας για 400 ευρώ το μήνα και 15 ώρες τη μέρα στον καθένα που περνάει από τα θερμοκήπια, όταν αναγκάζεσαι να δανειστείς «απ’ το μαλάκα τον ξάδερφο»  για τις χημειοθεραπείες της γυναίκας σου, όταν είσαι εδώ και τέσσερα χρόνια άνεργος και δεν έχεις ούτε αυτόν τον «άχρηστο» που ψήφιζες κοντά σου και είσαι αναγκασμένος να φιλάς κατουρημένες ποδιές για μια σύμβαση 5μηνη, όταν σου στείλαν το φιρμάνι για το νερό κι ακόμα να πληρώσεις τους λογαριασμούς στο Δήμο Αίγινας, όταν μαθημένος απ’ τα 12 στην οικοδομή αναπολείς τότε που είχες 6 εργάσιμες και 2 ένσημα και συμπλήρωνες έστω για το βιβλιάριο, όταν το μαγαζάκι σου έκλεισε παρόλο που ήσουν 18 ώρες τη μέρα απίκου, όταν, όταν, όταν, όταν…

Ε! δεν μπορείς να ακούς και την κάθε μπούρδα, περί «αυτοργάνωσης», ελαφρά τη καρδία. Ούτε τον δήμαρχο που ξαφνικά προσπαθεί να αποστηθίσει μια λέξη που δεν την είχε ξανακούσει, ούτε και τους διαφημιστές χειριστών μηχανημάτων διάγνωσης που μέσα στη γαλήνη της σιγουριάς για το μέλλον τους μπλογκάρουν την κάθε μπαρούφα χωρίς να κοκκινίζουν από ντροπή. Ούτε βέβαια μπορώ να διαβάζω τους διαφημιστές διαφημιστών, χειριστών απινιδωτή στις αναρτήσεις τους.

Δεν θέλω να τους δω να τρέχουν στο λιμάνι, στις δύσκολες στιγμές τους φωνάζοντας «έναν απινιδωτή ρε παιδιά». Άλλοι θα τρέχουμε και θα πεθαίνουμε: οι μίζεροι, οι καταγγελιολόγοι, αυτοί που σιχαινόμαστε να πάμε στις γιορτές της κάθε νέας αγοράς, αυτοί που παθαίνουν αλλεργία βλέποντας τους παράγοντες κι αυτούς που θέλουν να το παίξουν παράγοντες να σου πετάνε στα μούτρα λέξεις που για αυτές έχει ματώσει ένα κίνημα.

Ο -μη αυτοργανωμένος- Μαρδικούλος σας, του διπλανού θαλάμου

Ήταν σύνηθες στην προαστικοποιημένη επαρχία να «μεγαλώνουν» τα παιδιά πιο γρήγορα. Μέχρι και τη δεκαετία του 70-80, τα παιδιά από 12-18 χρονών, γνώριζαν άριστα να χρησιμοποιούν τα αγροτικά μηχανήματα, να οδηγούν οχήματα πάσης φύσεως για τις αγροτοκτηνοτροφικές εργασίες, να οδηγούν μηχανάκι και για τις εργασίες της οικογένειας ή να πηγαίνουν μ’ αυτό στις οικοδομές που μόλις άρχισαν να πληθαίνουν και να δίνουν ένα επαγγελματικό διέξοδο. Η χρήση των δικύκλων και ακόμα και των τετράτροχων αυτοκινήτων από ανήλικους ήταν αυτονόητη μιας και εξυπηρετούσε την αγροτική οικογένεια, ενώ είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, ότι οι δρόμοι δεν επεφύλασσαν τόσους πολλούς κινδύνους. Στην Αίγινα, τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια ήταν εξαιρετικά αναγκαία η οδήγηση του δικύκλου και από ανήλικους και υπάκουε σ’ αυτές τις συνθήκες. Όποτε υπήρχε υπέρβαση αυτής της χρήσης ήταν σοβαρό γεγονός και εκτός εξαιρέσεων συμβάδιζε με την απώλεια νέων ανθρώπων.

Αν και έχουν επέλθει ραγδαίες αλλαγές στην οικονομική ζωή του νησιού, η χρήση του δίκυκλου παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη με της παλιάς Αίγινας. Κι αυτό είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο. Διότι η μεταβολή των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών στο νησί επιδείνωσαν όψεις της καθημερινότητας κάτω από τον μανδύα του τουρισμού και της οικοδόμησης και της διεύρυνσης του εμπορίου που αποτελούν τον ένα και αυτόν πυλώνα της οικονομίας και της τοπικής ιδεολογίας. Κάτω από αυτό το πλαίσιο είναι απόλυτα “δικαιολογημένο” να κυκλοφορούν πιτσιρίκια 12-17 χρονών τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα ακόμα και σε στενά σοκάκια της πόλης. Μαζί με το τσιγάρο, το ποτό-φραπεδιά στην παραλία των 200 μέτρων, η ταχύτητα στο δίκυκλο αποτελούν το πέρασμα στο αντριλίκι με απαλλαγή, όμως, από κάθε  ευθύνη για την επιβίωση της οικογένειας. Σε μια ηλικία που η αναζήτηση ταυτότητας και νοήματος ταυτίζεται με τη ρευστότητα και την κρισιμότητα ενώ παράλληλα στο κοινωνικό πεδίο, εκλείπουν οι πόλοι-κρίκοι σύνδεσης με την πραγματική κοινωνία και την απαξιωμένη μόρφωση, η ταχύτητα και οι «κόντρες» αναπληρώνουν το κενό. Αυτό που δεν μπορούν να καλύψουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί για λόγους που αφορούν το προσκύνημα της ιερής αγελάδας-νεότητας. «Τα παιδιά έχουν δίκιο», μια επωδός που απλά τα στέλνει πιο γρήγορα στην εντατική ή δυο μέτρα κάτω από τη γη.

Καλή η συμπαράσταση στον τραυματία, καλή η συμπαράσταση στου νεκρού τη μάνα, καλά τα τραγούδια αλλά ακόμα πιο καλά τα λόγια, κάποιοι περιορισμοί και η ανάληψη ευθυνών. Για να μην τραυματίζονται. Kαι να μην σκοτώνονται.

 

… Τι είναι λοιπόν ο πολίτης, από αυτά γίνεται φανερό· σε όποιον δηλαδή υπάρχει η δυνατότητα να μετέχει στην πολιτική και δικαστική εξουσία λέμε ότι είναι πια πολίτης της συγκεκριμένης πόλης και πόλη από την άλλη είναι, για να το πούμε γενικά, το σύνολο από τέτοια άτομα, που είναι αρκετό για την εξασφάλιση της αυτάρκειας στη ζωή τους…

Από τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη

Από την ελληνική αρχαιότητα η διάκριση μεταξύ άστεως και πόλης ήταν τέτοια που να αιτιολογεί τη θέση του πρώτου ως τμήμα της δεύτερης, εξ ορισμού ταυτισμένης με τους πολίτες. Η σύγχρονη σύγχυση μεταξύ των υποδομών του άστεως και της ύπαρξης πόλης, δηλαδή της πολιτικής-κοινωνικής έκφρασης των ανθρώπων της, των πολιτών, υπογραμμίζει ένα κενό αναντικατάστατο. Του δημόσιου χώρου ως έναν πολυδιάστατο σύμπλεγμα έκφρασης της πολιτικής και αισθητικής της, η οποία περικλείει, ούτως ή άλλως, και τη χωροταξία, την πολεοδομία και την κοινή χρήση-διαχείριση του αστικού χώρου. Με άλλα λόγια, ιδού, η σύγχυση μεταξύ του τόπου και του τοπίου, με το τελευταίο να καταντά, στις μέρες μας, προϋπόθεση του πρώτου.

Η σύγχυση αυτή που δεν θα μπορούσε παρά να είναι τμήμα αυτής της ευρύτερης, μεταξύ ταύτισης πολιτιστικού και πολιτισμικού, με το τελευταίο να κατακερματίζεται σε λειτουργίες και εν τέλει να ταυτίζεται με την αναπαράστασή του. Πάνω σ’ αυτήν την ακόμα αξεδιάλυτη σύγχυση, κάθε προσπάθεια αναζωπύρωσης για μια κοινή αισθητική στο αστικό τοπίο, κάθε νέο πεδίο διαλόγου μπορεί να αποτύχει αφού δεν μπορεί να ενταχθεί σε μια άλλη πολιτική πρόταση. Κατά συνέπεια γίνεται διάκοσμος. Για αυτό και η περίπτωση αυτής της μονόπλευρης προσέγγισης σχεδόν πάντοτε καταλήγει (όταν καταλήγει) σε μια κοινή αισθητική συμφωνία που δεν μπορεί να ούτε στο ελάχιστο να θίξει το μορφωτικό κενό, τις οικονομικές ταξικές ανισότητες και την έλλειψη δημοκρατίας. Κι αν μια διαβούλευση φαίνεται ως ευκαιρία για κάτι που θα δώσει «άλλη πνοή», δεν είναι παρά ένα μακιγιάζ που κάθε ευρωπαϊκή πόλη το έχει δεχτεί, για να κρατήσει -όχι την ταυτότητά της, αλλά για να μπορεί να την πουλά κομμάτι-κομμάτι.

Η λυσσαλέα αντίδραση έως και πλήρης άγνοια στην εν δυνάμει συνολική πρόταση της χωροταξικής μελέτης του ‘75 των Σ. Μαύτα-Παπαδοπούλου, Μιχαλιτσιάνου (η πλέον γενναία, ειλικρινής και εντός των θεσμών ενιαία πρόταση) για την Αίγινα και το Αγκίστρι, σε μια εποχή που το τοπίο είχε ακόμα περισσότερες πιθανότητες να μην «κυλήσει» προς την καταστροφή, δίνουν και το αποτέλεσμα αυτής της ελλιπούς προσέγγισης. Ακόμα και αργότερα, αντίστοιχες προτάσεις για την αστική Αίγινα που βελτίωναν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων βρήκαν σοβαρές αντιδράσεις που σχετίζονται με όλη αυτήν την επιδερμική και α-ιστορική προσέγγιση. Το να φανταστεί κανείς το πώς θα είναι τα σπίτια, οι πλατείες, η παραλία της Αίγινας, οι δρόμοι, οι υποδομές του άστεως, με τις σχέσεις των ανθρώπων απόρθητες από το αίτημα της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, φαίνεται τόσο αβαθές και βασισμένο στην υπάρχουσα κυρίαρχη καταναλωτική και αγοραία ιδεολογία. Δεν υπάρχουν κενά στη ζωή, για αυτό και το εμπόρευμα-αγορά, καταλαμβάνει τις ζωές των ανθρώπων, μιας και αποτελεί ακόμα την πιο οργανωμένη, από ένα σύνολο διαπλεκόμενων θεσμών, πρόταση ζωής. Κάθε άλλη πρόταση οφείλει να συγκρουστεί με το εμπόρευμα, διαφορετικά, το πεδίο της σύγκρουσης δεν είναι άλλο από μια αντιγραφή της αισθητικής μιας άλλης εποχής, ενταγμένης και προσαρμοσμένης σ’ αυτό. Διότι τι άλλο μπορεί να είναι ο ελεύθερος περίπατος στο ιστορικό κέντρο της Αίγινας, η κοινή αισθητική των σημερινών θερμοκηπίων (με το παλιό αιγινήτικο στέγαστρο;  Και;), η γνωριμία με το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν (με την αποκατάσταση των ιστορικών κτιρίων;) στο πρότυπο μιας ευρωπαϊκής πόλης αν αυτά δεν είναι για να πουλήσουν σε ένα άλλο κοινό ή να διαμορφώσουν ένα άλλο κοινό πελατών στο σύγχρονο τουριστικό μας Ελντοράντο; Αν το διακύβευμα, δεν είναι τα 200 μέτρα της παραλίας της πόλης της Αίγινας και η επέκταση του εμπορεύματος σε άλλα σημεία του αιγινήτικου άστεως, με μια άλλη αισθητική αντίληψη διαγουμισμένη από το παρελθόν, τότε τι είναι;

Θα δείξει. Διότι και οι ειλικρινείς ευαισθησίες για «την πόλη» θα βρουν το δρόμο τους, αν καταφέρουν να τον δουν.  

Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι το τοπικό μας μνημόνιο, όπως ακριβώς μπορεί να ονομαστεί ο νόμος «Καλλικράτης» και η, μετά τον Απρίλιο του 2010, υπαγωγή της χώρας στην επιτήρηση της Τρόικας, είναι εδώ, στην Αίγινα. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ανθρώπους στην Περιφέρεια, ούτε να έχουμε οφ δι ρέκορντ πληροφόρηση για να το επιβεβαιώνουμε. Η λογιστική χρεωκοπία του Δήμου Αίγινας είναι εδώ. Η τετράλεπτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου που ξεκίνησε και έληξε με την ακύρωσή της από το δήμαρχο λόγω της «μη σύννομης» σύνταξης του προϋπολογισμού δεν είναι, παρά ένα μικρό διαφημιστικό τρέιλερ του επόμενου επεισοδίου. Το κενό είναι εδώ. Και δεν είναι μόνο εδώ, για όσους δεν επιθυμούν να περιορίζονται σ’ αυτό το αποικιοποιημένο τριγωνικό νησί, στο κέντρο του Σαρωνικού κόλπου.

Είναι όμως αυτό που θα δώσει τη δυνατότητα μιας σοβαρής ανασύνταξης της τοπικής μας κοινωνίας στην κατεύθυνση μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης και οργάνωσης της ζωής; Τι είναι αυτό που θα καταλάβει το κενό της διαχείρισης ενός Καλλικρατικού Δήμου και μάλιστα απειλούμενου για επιτήρηση από την Τρόικα ή από νέους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που θα ενεργοποιηθούν; Ποιες κεφαλές «άμεμπτες», ποιοι παράγοντες-«καθαρά χέρια» θα δώσουν το φως για τη συνέχιση αυτής της καταστροφικής λειτουργίας της τοπικής αυτοδιοίκησης; Ποιοι τενεκέδες που ηχούν με σωτηριολογικές ρητορείες θα καταλάβουν το κενό; Ποιοι από τους «υπαλλήλους των νερουλάδων» (όπως ολόσωστα κραύγαζε ο Στέλιος Κοττάκης και μοναδικός δημοτικός σύμβουλος) οι οποίοι δεν χρειάζεται να έχουν πιστοποίηση ή να κόβουν αποδείξεις παροχής υπηρεσιών για να είναι «υπάλληλοι», θα αναλάβουν να σώσουν το πλοίο; Είναι άραγε, το λογιστικό κενό, και πολιτικό-πολιτισμικό κενό;

Σ’ αυτό το ερώτημα, μόνο το σώμα των πολιτών της Αίγινας μπορεί να απαντήσει με την πράξη του και την καθημερινότητά του. Απέναντι σ’ αυτήν την αμήχανη αναμονή που συνολικά χαρακτηρίζει τις κοινωνίες που έχουν ενσωματώσει το δυτικό μοντέλο διοίκησης, οικονομίας και κοινωνικής οργάνωσης, κάποια επίκαιρα ερωτήματα-δείκτες μπορούν να τεθούν ενδεικτικά και επιμερισμένα, αξιολογώντας το περιεχόμενό τους:

-Συσσωματώνονται σε τοπικό επίπεδο οι πολίτες για το τοπικό και ευρύτερο πολιτικό πρόβλημα;

-Λειτουργεί μια οικονομία έξω από τα καθορισμένα πλαίσια που να επικουρεί στην καθημερινή επιβίωση;

-Επιβιώνουν-ζωντανεύουν «δομές» αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας του παρελθόντος;

-Υπάρχουν ενδείξεις επιστροφής στην πρωτογενή παραγωγή και στην πραγματική οικονομία;

-Απέναντι στην κίβδηλη φλυαρία της επιστροφής στην «ανάπτυξη» κυριαρχεί, προσδοκία ή αμφισβήτηση;

-Τι ρόλο μπορεί να παίζει η πραγματική παιδεία ως μια διαδικασία που προσδίδει μορφή στον άνθρωπο;

-Τι ρόλο έχει η παλιά γνώση για την υγεία, για την καθημερινή αισθητική, για την τεχνολογία, για τη μέριμνα του αύριο;

-Τι ρόλο παίζει η τηλεόραση κι αν αντίθετα, πλάθεται ένας νέος κοινωνικός ιστός που υπερβαίνει την καταναλωτική μανία ανθρώπων και αντικειμένων και μετατρέπεται σε δημιουργία;

Εν τάχει, εδώ στην Αίγινα:

-Μας ενδιαφέρει να ξαναδούμε όλον αυτόν τον πολιτισμό που χάσαμε προς χάρη της τουριστικής-οικιστικής ανάπτυξης, μέσα από την οπτική γωνιά της δημοκρατίας και της δημιουργίας;

-Μας ενδιαφέρει να συγκρατούμε το νερό της Αίγινας και των νεφών πάνω από την Αίγινα ή να το διώχνουμε προς τη θάλασσα;

-Μας ενδιαφέρει να στηρίζουμε και να εμπλουτίζουμε τις υποδομές του νησιού με στόχο την αυτονομία ή να γεμίζουμε τις τσέπες των νερουλάδων κι αργότερα των εργολάβων του υποθαλάσσιου αγωγού;

-Μας ενδιαφέρει να παράγουμε την τροφή μας, αξιοπρεπώς στο τόπο μας ή να είμαστε καταναλωτές των σκουπιδιών της παγκόσμιας αγοράς;

-Μας ενδιαφέρει να βρούμε τρόπους πραγματικής ανακύκλωσης και χρήσης των δήθεν άχρηστων σκουπιδιών ή θέλουμε ένα απορριμματοφόρο κάθε μέρα που να ταξιδεύει τα σκουπίδια μας σε χωματερές που είναι αλλού;

-Μας ενδιαφέρει να δικτυωθούμε με κοινότητες που γειτνιάζουν με εμάς ή επιθυμούμε να δεχτούμε πρωτόκολλα «συνεργασιών» και προγραμματικές συμβάσεις με Γερμανικές ή άλλες Περιφέρειες που θα αναλάβουν την εργολαβία της ζωής μας;

-Μας ενδιαφέρει αυτός ο τουρισμός των 200 μέτρων της παραλίας της πόλης της Αίγινας ή να υποδεχόμαστε αξιοπρεπώς τους επισκέπτες στις απίστευτες κι άγνωστες ομορφιές του νησιού και να δημιουργούμε πραγματικούς κοινωνικούς και οικονομικούς δεσμούς;

-Μας ενδιαφέρει η νεολαία του νησιού να παρατάει τη μόρφωση για να υποκλίνεται στους κοιλαράδες ιδιοκτήτες κότερων και στους αγχωμένους τουρίστες του «καπουτσίνο και φύγαμε» για 200-300 ευρώ ή επιθυμούμε να μορφώνονται, να σπουδάζουν και να κάνουν και διάφορες «άχρηστες» δουλειές, όπως του βοσκού, του καλλιεργητή, του τυροκόμου, του εργαζόμενου σε υποδομές του νησιού;

-Μας ενδιαφέρει το να εκλέξουμε ένα νέο διαχειριστή για να τον βρίζουμε στο φουαγιέ της παραλίας των 200 μέτρων ή να αποφασίζουμε πολιτικά σε συνελεύσεις γειτονιάς, χωριών και πολιτικών δομών που εκπροσωπούν την Αίγινα;

Αυτά κι άλλα πραγματικά ερωτήματα μπορούν να τεθούν απέναντι στο εκβιαστικό δίλλημα περί του, ποιος θα κυβερνήσει το πλοίο. Ενός πλοίου χωρίς κατεύθυνση, χωρίς χάρτη, χωρίς πυξίδα, χωρίς πηδάλιο, χωρίς πλήρωμα.

Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

Διεργασίες φωτογραφικών ανακοινώσεων, δημοσιεύσεων και διαφημίσεων (από τις πιο επίσημες μέχρι τις πιο ανεπίσημες των μπκογκς) στο τοπικό μας Ελ Ντοράντο, για χώρο της υγείας, δεν αφήνουν το περιθώριο για πολλές σκέψεις. Μα τι έπιασε τους τοπικούς μας παράγοντες και κόπτονται τόσο για την υγεία και την περίθαλψη στην Αίγινα;

Ποιος τους είδε να απαιτούν αναπλήρωση των κενών οργανικών θέσεων ιατρικού, νοσηλευτικού και βοηθητικού προσωπικού στο Κέντρο Υγείας Αίγινας; Ποιος τους είδε να απαιτούν να αλλάξει το αναχρονιστικό καταστατικό του Κέντρου Υγείας Αίγινας που έλαβε υπ’ όψιν του τα πληθυσμιακά δεδομένα της δεκαετίας του 80; Ποιος τους είδε να απαιτούν την κατασκευή του ελικοδρομίου, με τα έτοιμα σχέδια από τη δεκαετία του 80; Ποιος τους είδε να απαιτούν την αυτονόητη δωρεάν δυνατότητα θαλάσσιας διακομιδής ασθενών στο λιμάνι του Πειραιά; Ποιος τους είδε να απαιτούν την πραγματική μετατροπή ενός συνδυασμού εισπρακτικού μηχανισμού-μαγαζιού της εκκλησίας-γηροκομείου με το αζημίωτο (κατ’ όνομα Νοσοκομείο «Άγιος Διονύσιος»), σε μονάδα που παρέχει υγειονομική περίθαλψη στο νησί; Ποιος τους είδε να προσπαθούν να μετατρέψουν ένα κληροδότημα (Λεούσειο)που κατέχουν για το μαγαζάκι της φιλανθρωπίας τους, σε χώρο κατοικίας και νοσηλευτικής παρακολούθησης για τους ανήμπορους στην Αίγινα;

Αντίθετα, κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους προετοιμάζοντας το έδαφος για τους φίλους τους και τους ίδιους, συγκρουόμενοι για νέες ανακατατάξεις, στο πεδίο της Αγοράς Υγείας και Περίθαλψης. Αν εξαιρέσουμε την επιστολή των 7 εργαζομένων του Κέντρου Υγείας Αίγινας που αποτελεί μειοψηφία αυτών που ρητά υπερασπίζονται τη Δωρεάν Παροχή Υγείας στο νησί, κάθε άλλη περίπτωση και ειδικά της σιωπηρής πλειοψηφίας υποκύπτει στον παραπάνω κανόνα. Όταν ο θάνατος, έτσι κι αλλιώς, κατοικοεδρεύει ως φυσικό δικαίωμα της ζωής αλλά και περιγράφεται ως ραφιναρισμένο εμπόρευμα-πρόσχημα ζωής, το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής ένα: υπάρχει ζωή πριν από το θάνατο;

Διότι μοναχοί μας θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας ή όπως είπε ο ποιητής: «Ένα και δυό: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας. Ένα και δυό: τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς.»

Μια παράπλευρη οδός στην περιοχή «Άρωμα» πλησίον της Σουβάλας, ό,τι έγραψε ή έλεγε σε περιστάσεις ο αιγινήτης ζωγράφος Τζέκος (Φραγκίσκος Κάππος), ό,τι έγραψαν και κι ακόμα λένε πολιτικοί κρατούμενοι από το κολαστήριο των Φυλακών της Αίγινας κι ό,τι ψιθυρίζουν ακόμα οι παλιοί του νησιού μας, μας θυμίζουν ότι από δω πέρασε κάποτε ο γιατρός Ξυδέας. Η ανυπόφορη μπόχα των 200 μέτρων της παραλίας της πόλης της Αίγινας που εμπεριέχει το Δημαρχείο, την ανεκδιήγητη συμφεροντολογία των τοπικών τσάμπα εντύπων και μπλογκς, την φεϊσμπουκίζουσα δεξιόστροφη μπουρδολογία, την καρκατσουλευμένη διάθεση αυτών που βλέπουν στη ζωή τους μόνο τα κότερα των πλουσίων και απολαμβάνουν τον εσπρέσο αλλάζοντας μαζί με τα εσώρουχα και την απόψή τους για τα τοπικά ζητήματα, δεν μπορεί να ξέρει ούτε να αναφερθεί στο ήθος και στο ανάστημα ενός γιατρού. Τα αργυρά ευρωσφαίρια έχουν υψηλά ποσοστά πλέον στο αίμα τους για μπορούν να ξεχωρίσουν τον γιατρό από τους διπλωματούχους που έχουν το τεκμήριο της ιατρικής διάγνωσης, ακόμα κι αν πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Για αυτούς, οι ασθενείς είναι τα «σακιά» που φεύγουν για την Αθήνα συνοδευόμενα από τα ευρώ για το πλοίο ή το θαλάσσιο ταξί, για τον «καφέ» του γιατρού του δημόσιου νοσοκομείου, και την ευχή των συγγενών. Ευρώ που μπορούν να μείνουν στο νησί, όχι σε ένα πλαίσιο δωρεάν υγείας και παροχής αλλά στη βάση της απόλυτης εκμετάλλευσης της υποδομής και του προσωπικού, του «καταρρέοντος» Κέντρου Υγείας Αίγινας. Τα «σακιά» μπορούν κι εδώ να πεθάνουν. Αυτό λέει το «μεικτό» σύστημα που προτείνουν χρήσιμοι ηλίθιοι, μνημονιακοί και συμφεροντολόγοι κολαούζοι της τοπικής μας αγοράς.

Τα 200 μέτρα της παραλίας είναι ένα αδιάσπαστο μπλοκ, και το αριστερίζων φουαγιέ των προβληματισμένων, στα κολλητά καφενεία της παραλίας, μοιάζει να είναι εκείνο που τα κάνει όλα ανεκτά. Πέρα από αυτά τα σύνορα στα οποία ακόμα και η τελευταία σταγόνα ιδρώτα του σερβιτόρου και του καραγωγέα μετριέται με υποδιαιρέσεις του ευρώ, η Αίγινα της Σιωπής, δέχεται πάντοτε ως δώρο αυτό που έχει μάθει να της το παρέχουν. Διότι κανείς και ποτέ δεν διεκδίκησε γιατρό αγωνιστή, γιατρό πονετικό, γιατρό που να τρέχει με το γάιδαρο στο τελευταίο χωριό, γιατρό που να νοιάζεται, γιατρό που να φοράει παντόφλες στον άνθρωπο με τα λασπωμένα παπούτσια (αν είχε να φορέσει) όταν έμπαινε στο κατώφλι του σπιτιού του. Όμως αυτόν είχε, τον Ξυδέα του. Το γιατρό του. Κι αυτό ήταν δώρο. Για αυτό και δεν θα διεκδικήσει, καθώς φαίνεται, επαγγελματίες οδηγούς-τραυματιοφορείς, πλήρη επάνδρωση σε ιατρικό και βοηθητικό προσωπικό, ελικοδρόμιο για το Κέντρο Υγείας, δωρεάν διακομιδή στα νοσοκομεία, τοπική χερσαία συγκοινωνία για να μην πληρώνει ταξί ή να έρχεται με τα πόδια στην Αίγινα απ’ το χωριό και κυρίως, δεν θα διεκδικήσει, Δωρεάν και Δημόσια παροχή Υγείας και Περίθαλψης.

Αν σήμερα μπορούν να διακανονίζουν ζητήματα υγείας στο νησί, διάφορα τίποτα, με τις αναμασημένες δεξιές αναλύσεις τους για το «καταρρέον» δημόσιο πασπαλίζοντάς τες με μπόλικη γαρνιτούρα ρεαλισμού. παριστάνοντας τα τοπικά μεγέθη, είναι διότι έχουν απέναντί τους την Αίγινα της Σιωπής, την Αίγινα των Αποκλεισμένων. Για αυτό επιπλέουν ως φελλοί στον Αργοσαρωνικό, στο πέλαγος της Σιωπής και στα “νησιά της Αθήνας”. Για αυτό δεν μιλά κανείς τους, για τον Ξυδέα. 

Αναδημοσιεύεται, στη σχεδία, το δελτίο τύπου της Λαϊκής Συσπείρωσης Αίγινας όχι διότι υπάρχει κάποιου τύπου πολιτική ομοφωνία αλλά διότι οφείλουμε να αναδημοσιεύουμε φωνές, οι οποίες ξεπερνούν τη στενωπό του τοπικού μας παραγοντισμού, ο οποίος συμβαδίζει συντεταγμένα με το Μνημόνιο, είτε μέσω της αμάθειάς του, είτε από πρόθεση στήριξης αγοραίων «λύσεων» στο δρόμο της καταρράκωσης του υπάρχοντος δημοσίου και δωρεάν τομέα. Η Λαϊκή Συσπείρωση Αίγινας αν και ενσωματώνεται, εκ των πραγμάτων, στην κυρίαρχη πολιτική αντίληψη της άνωθεν διευθέτησης των κοινών και προωθεί ως δημοτικός συνδυασμός την αντίληψη του ΚΚΕ, περί της τοπικής αυτοδιοίκησης, εν τούτοις ανήκει στο αντισυναινετικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που αρνείται την αγορά και τον καπιταλισμό.  Από αυτήν την περιορισμένη, έστω, οπτική γωνιά, η Λαϊκή Συσπείρωση Αίγινας αρνείται τα αυτονόητα: να μετατραπεί το Κέντρο Υγείας Αίγινας, που έχει στηθεί με την εργασία του ελληνικού λαού, σε προέκταση του ιδιώτη γιατρού. Όσον αφορά την κατάρρευση του δημοσίου συστήματος υγείας και του ρόλου των γιατρών (ως σύνολο και ως κυρίαρχη αντίληψη), οι αναγνώστες της σχεδίας μπορούν να διαβάσουν την εμπεριστατωμένη μελέτη των «Μητροπολιτικών Συμβουλίων»: Η χρεωκοπία των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και ρόλος των γιατρών σ’ αυτήν».

ΥΓ: Μιας και περί … «ορθογραφίας» ο λόγος, από τους αμαθείς ψιττακούς και θιασώτες του κόπι-πέιστ: Είτε ΕΦΥΣΗΧΑΣΜΟΣ γράφεται η λέξη, είτε ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ, το ίδιο αποτέλεσμα παράγει: αμάθεια, φτώχεια, εξάρτηση.

 

Η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΓΥΡΙΣΕ ΤΗ ΠΛΑΤΗ

ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΓΕΙΑΣ.

ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ.

ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ & ΚΟΥΚΟΥΛΗ

Συμπολίτες,

Τα όσα συνέβησαν στο δημοτικό συμβούλιο της 15ης Φεβρουαρίου, κατά τη συζήτηση του σοβαρού θέματος για τις ελλείψεις στο κέντρο υγείας ήταν αποκαλυπτικά. Φανέρωσαν τη πλήρη υποταγή της Διοίκησης Σακκιώτη, αλλά και των παρατάξεων Γρηγορόπουλου και Κουκούλη στη πολιτική που προωθεί η κυβέρνηση και η Ε. Ένωση στο τομέα της υγείας.

 Μια πολιτική που καταστρέφει, τις όποιες υποδομές είχαν μείνει στο δημόσιο σύστημα υγείας, μια πολιτική που οδηγεί στη πλήρη ιδιωτικοποίησή της. Η κατάσταση στο Κέντρο Υγείας γίνεται όλο και χειρότερη. Παρά τις προσπάθειες του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν αλλά και οι ελλείψεις σε οδηγούς ασθενοφόρου και ειδικότητες θέτουν σε κίνδυνο καθημερινά δεκάδες συμπολίτες μας. Και ενώ η κατάσταση επιδεινώνεται, η Διοίκηση μέσα από θλιβερούς τακτικισμούς, βοηθούμενη από την αντιπολίτευση, απέρριψε την πρόταση της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ, για συντονισμό της δράσης όλων των φορέων και κατοίκων του νησιού με σκοπό να υπάρξει δυναμική αντίδραση για ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα. Απέναντι σε αυτό το αίτημα, η Διοίκηση έφερε στο συμβούλιο ψήφισμα όπου αναφέρει μεταξύ άλλων: «… για υποχρεωτική σύνδεση του Κέντρου Υγείας με ιδιώτες γιατρούς…» !! Δηλαδή προβαίνει σε ανοιχτή επέμβαση στη κατεύθυνση πλήρους αποδιοργάνωσης και εμπορευματοποίησης του Κ. Υγείας αποδεικνύοντας ότι η Τοπική Διοίκηση αποτελεί το μακρύ χέρι της κυβέρνησης αθωώνοντας την ταυτόχρονα από τις τεράστιες ευθύνες της.

Το συγκεκριμένο συμβούλιο κατέδειξε με το ποιο χαρακτηριστικό τρόπο,  ότι και οι τρεις παρατάξεις στο Δημοτικό Συμβούλιο (Σακκιώτη, Γρηγορόπουλου, Κουκούλη), παρά τις μεταξύ τους κοκορομαχίες για ανούσια θέματα, στα σοβαρά προβλήματα που ταλανίζουν το λαό της Αίγινας, υπερασπίζονται την ίδια πολιτική.

Συμπολίτες,

Η Λαϊκή Συσπείρωση ήταν η μόνη παράταξη που καταψήφισε το συγκεκριμένο αντιλαϊκό ψήφισμα και υποστήριξε το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας. Ήταν η μόνη παράταξη που κατήγγειλε τις αλλαγές που προωθεί το σχέδιο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ».

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΦΥΣΗΧΑΣΜΟΣ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ ΜΕ ΑΝΕΞΟΔΑ ΨΗΦΙΣΜΑΤΑ ΛΥΣΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΓΕΙΑΣ.

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΣΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΛΥΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΓΕΙΑΣ.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ.

 

Βγάζοντας από τη μπουτονιέρα του κουστουμιού, ορισμό από την αντζέντα του χρυσαυγίτη, παραφρασμένο για την περίσταση ως: «Αιγινήτης γεννιέσαι –δε γίνεσαι», ανεπίσημα και εν θερμώ η δημοτική αρχή δίνει περιεχόμενο σε μια πολιτική αντιπαράθεση, μ’ αφορμή μικροεπεισόδιο στο Δημοτικό Συμβούλιο. Η «νέα ταυτότητα» που εγκαινίασε ο προηγούμενος εστέτ δήμαρχος και πρώτος δήμαρχος των 200 μέτρων της παραλίας της πόλης της Αίγινας, δεν άντεξε στους νέο-κάγκουρες που προσποιήθηκαν την αποδοχή της. Κι αν ολοένα ξεκαθαρίζει το τοπίο με τις νέες συμμαχίες-εργολαβίες κατά της δημοτικής αρχής για να πράξουν τα χειρότερα και η μοναδική έλλειψη δεν είναι παρά αυτή της ζώσας κοινωνίας που παίρνει στα χέρια της την πολιτική, μια παράθεση σαν κι αυτήν από τα δεδομένα πρότυπα διαμόρφωσης της τοπικής πολιτικής σκηνής, θα δώσει μια άλλη τροπή στην υπόθεση του κοινωνικού ζητήματος. Θα το κάνουν; Θα τους αφήσουμε;

Μπορείτε να διαβάστε στην έντυπη “σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας”, τεύχος 6, σε μορφή PDF, το αφιέρωμα: Η πολιτική, κοινωνική και οικονομική διάσταση της κρίσης στο ΕΚΠΑΖ, σελίδες 29-71

 

Όταν τα αρπακτικά της παραλίας κάνουν κύκλους έτοιμα να συλήσουν, ο λόγος των αποκλεισμένων επιβεβαιώνεται τραγικά. Και δω, όπως και σε κάθε άλλο κοινωνικό πεδίο, δεν υπάρχει κενό. Κύκλοι διαφημιστικοί πάνω από τα θύματα και τα υποψήφια θύματα, πελάτες και ψηφοφόροι, το καταλαμβάνουν. Από την επικίνδυνη αφέλεια του τζάμπα-μάγκα μέχρι την φιγουρατζίδικη πιρουέτα του επαγγελματία, περιγράφουν τον υπαρκτό λόγο για τα ζήτημα της υγείας στην περιοχή.

Με την αναρμοδιότητα του κάθε κοπανιστού αέρα στα Δημοτικά Συμβούλια και στα διαδίκτυο να είναι το ελάχιστο έγκλημα κατά της κοινής λογικής,

και την αρμοδιότητα σύμφωνα με τον Νόμο «Καλλικράτης» να αποτελεί άλλοθι απασχόλησης μέχρι την οριστική πολιτική κατάρρευση, σίγουρα η υγεία στην Αίγινα δεν περνάει τις καλύτερες ώρες της.

Από τη μια η καταρρέουσα κρατική δομή του Κέντρου Υγείας Αίγινας ακολουθεί κατά γράμμα σχεδόν τα αποτελέσματα της εγκατάλειψής του από την κρατική χρηματοδότηση ενώ το, υποτίθεται, Νοσοκομείο Αίγινας συνεχίζει να αποτελεί ένα μόνιμο μαγαζάκι της τοπικής Εκκλησίας χωρίς να προσφέρει ή να επιθυμεί να προσφέρει, πραγματικό έργο.

Αυτή η πραγματικότητα καταλαμβάνει το κενό της υγείας στην περιοχή και αν συμπεριλάβουμε την έλλειψη χερσαίων συγκοινωνιών ή θαλάσσιων, τότε η Αίγινα των αποκλεισμένων έχει πολλά να πει. Για αυτό οφείλουμε να ρωτήσουμε τα παπούτσια όσων κάνουν τη διαδρομή Μεσαγρός-Αίγινα και πίσω με τα πόδια, το ψυγείο αυτών που θα δώσουν το 20ρικο σε ταξί, αυτούς που περιμένουν υπομονετικά στο φορείο μέχρι να έρθει το πλοίο ή να μαζευτεί ο ρεφενές-400άρι για το θαλάσσιο ταξί.

Ο λόγος της Αίγινας των αποκλεισμένων.

Οι ελάχιστοι καθημερινοί αναγνώστες της σχεδίας, που δεν μπορούν βέβαια να συγκριθούν στον αριθμό με τις επισκέψεις των μεγάλων τοπικών ιστοσελίδων, θα έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχει μια ένδεια σχολίων περί της τοπικής πραγματικότητας. Αυτό συμβαίνει διότι η σχεδία δεν αποτελεί παρά ένα μικρό ιστολόγιο που αδυνατεί και αρνείται να παρακολουθήσει την τοπική επικαιρότητα ως μια σειρά ειδήσεων που αφορούν τα πρόσωπα της εξουσίας και τα γεγονότα που τα ίδια τα πρόσωπα διαχειρίζονται ερήμην μας.  Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά καθαυτά δεν είναι σημαντικά γεγονότα. Σημαντικότερο όμως αποτελεί η καθημερινή ζωή και οι τάσεις-στάσεις που διαμορφώνονται μέσα στην τοπική κοινωνία που βρίσκεται υπό διαρκή κρίση ταυτότητας, όπως η αιγινήτικη κοινωνία και ιδιαίτερα αυτή που ζει στην πόλη της Αίγινας. Αυτό που δηλαδή αποτελεί το ερώτημα και το έδαφος για την αναζήτηση. Οι διαπιστώσεις για το σήμερα όταν διασταυρώνονται με την τοπική ιστορία και μάλιστα με την πρόσφατη μεταπολεμική, βοηθούν την προσέγγιση του ζητήματος αμφίδρομα. Το χτες ως προσέγγιση του σήμερα και το σήμερα ως προσέγγιση του χτες.

Για αυτό και τα δημοσιεύματα της σχεδίας που αφορούν αναδημοσιεύσεις για το χτες, υποβοηθούν τις δυνατότητες αιτίασης για κάποια κεντρικής σημασίας γεγονότα που συμβαίνουν στο σήμερα. Έτσι, μπορεί να ιδωθεί και η τοπική ιστορία. Αλλά και η τοπική συγκυρία ως συνέχεια και μέρος ερμηνείας της προέλευσής της. Διαφορετικά θα σπάμε τα κεφάλια μας στο τείχος που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε, όσοι δεν θέλουμε να βγούμε στο γιουσουρούμ’ για ένα κουστούμ’ ή αλλιώς για μια θέση στη διαχείριση της μιζέριας.