Το τοπικό μας ζήτημα όπως αυτό (δεν) εξελίσσεται, είτε από τη θετική του οπτική ως μια οραματική πρακτική-αναζήτηση για την τοπική αναδημιουργία, είτε από την αρνητική του οπτική ως ξεπουλήματος της Αίγινας (οικισμός ομίλου Λάτση, υδατοκαλλιέργειες, εκτάσεις του Πολεμικού Ναυτικού, ρυθμιστικό σχέδιο, υποψίες διείσδυσης του γερμανικού παράγοντα για επενδύσεις κλπ), άπτεται της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Από πλευράς θετικών στάσεων και τάσεων στην τοπική κοινωνία, άνθρωποι προσκείμενοι, βρίσκονται σε μια αμηχανία και προσμονή για θετικές εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή, ελάφρυνσης των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης μέσω της εκλογής ενός κυβερνητικού σχηματισμού, με την ηγετική συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, όσοι προσδοκούν σε ένα ξεπούλημα του νησιού μέσω των νέων επενδύσεων για την «ανάπτυξή του» βρίσκονται στην κυριολεξία μπλοκαρισμένοι αναμένοντας από την κεντρική πολιτική σκηνή μια μεταβατική κυβέρνηση που θα επιτύχει την πολυπόθητη συνοχή για τη λειτουργία της οικονομίας, έτσι όπως οι ίδιοι την επιθυμούν: εξαρτημένη, αντιπαραγωγική και παρασιτική. Εξ άλλου, η νέα δημοτική αρχή συμμετέχει αβανταδόρικα σε μια συμμαχία αυτοδιοικητικών παραγόντων για την απαίτηση των ανάλογων πόρων από την κεντρική εξουσία. Συνεπώς η συζήτηση για το τοπικό, αναγκαστικά, μετατοπίζεται στη συνολική του διάσταση και μάλιστα μονομερώς. Ό,τι μπορεί να συμβαίνει αυτήν την περίοδο σε τοπικό επίπεδο μπορεί κανείς να πει πως αφορά σε μια συντήρηση ζητημάτων τα οποία θα αναδειχθούν ίσως σε μιαν επόμενη φάση, όταν θα έχει ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο σε κεντρικό επίπεδο. Δηλαδή μπορεί να λαμβάνονται αποφάσεις από την τοπική μας κυβέρνηση, να πραγματοποιούνται κάποιες δράσεις και εκδηλώσεις αλλά αυτές δεν μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στην παρούσα φάση.
Οι πολιτικές εξελίξεις αντιστοιχούν σε μια χώρα της περιφέρειας, εξαρτημένης, και σε μια συγκυρία μιας νέας δανειακής σύμβασης, με τη Γερμανία σε ηγεμονικό ρόλο. Η ρευστότητα των πολιτικών συμμαχιών, τόσο στη δεξιά, στο κέντρο όσο και στην αριστερά, δεν δείχνουν ότι η χώρα μπορεί να αποκτήσει μια κυβέρνηση εκτός από αυτήν που θα μπορέσει με πρόσωπα μιας σχετικής αποδοχής να διευθετήσει τις νέες υποταγές. «Λύσεις» που αναφαίνονται στις κατευθύνσεις μιας μεταβατικής κυβέρνησης είναι κυρίως από: α)τις προσπάθειες των κεντρώων κύκλων ή εφεδρείες που πιθανώς να ενεργοποιηθούν («ΠΟΤΑΜΙ», ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ και κεντροδεξιούς της ΝΔ ή κεντροαριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ) β)του ΣΥΡΙΖΑ να πιθανολογεί για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας, χωρίς τα πρόσωπα των Σαμαρά-Βενιζέλου» ή την επισφαλή δημιουργία μιας αριστερής (;) κυβέρνησης που θα διαπραγματευτεί το χρέος, προκρίνοντας ως ελάχιστο το «επαχθές» κι έχοντας κάνει γαργάρα τα «περί οριστικής διαγραφής» γ)της δεξιάς και άκρας δεξιάς, είτε ως η ΝΔ να υποδεχθεί μια καθαρισμένη άκρα δεξιά, είτε της δημιουργίας ενός δεξιού κόμματος με στοιχεία από όλο το φάσμα των επιγόνων του Πιουριφόι και της χούντας και φυσικά με τη Χρυσή Αβγή ή Εθνική Αβγή ή ως κάποιο άλλο μόρφωμα-ενεργούμενο σύμμαχο, να αποκαθάρεται μετά τις δρομολογούμενες ευνοϊκά εξελίξεις τις δίκης. Από όλη αυτήν την αποικιακού τύπου πολιτική παθολογία, διαφαίνεται η μια εξέλιξη, με δυο εκδοχές: Η διαρκής πολιτική-κοινωνική-οικονομική κρίση, είτε στην κατεύθυνση μιας δήθεν πολιτικής εξομάλυνσης για τη χρηματοδότηση, εκ της νέας Δανειακής συμβάσεως η οποία θα δρομολογήσει σοβαρότερες κρίσεις στη συνέχεια, είτε στην κατεύθυνση της διακυβέρνησης εκ μέρους ενός από τα «άκρα».
Σοβαρό ρόλο θα διαδραματίσει η υπόθεση του κυπριακού ζητήματος, σε μια περίοδο που συζητείται ένα νέο σχέδιο διχοτόμησης, η κρίσιμη εξέλιξη στην Τουρκία και ο ασταθής γεωπολιτικός της ρόλος, οι εξελίξεις μια νέας έμπνευσης ΝΑΤΟ αναφορικά με την υπόθεση της Ουκρανίας-Ρωσίας και σαφώς οι εξελίξεις γύρω από τις νέες δυνάμεις που θα διαφανούν στην ΕΕ, σε μια περίοδο που ο «ευρωσκεπτικισμός» περισσεύει δίπλα σε μια κοσμοπολίτικη ευρω-αριστερά να συμμαζεύεται στο διαχειριστικό της ρόλο στο πλαίσιο του νικηφόρου νεοφιλελευθερισμού και της νεοαποικιοκρατίας.
Ο μοναδικός αστάθμητος παράγοντας, βέβαια, που ακυρώνει κάθε ένδειξη μέλλοντος δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον κόσμο που ακόμα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Για αυτό και το τοπικό ζήτημα, όσο κι αν δέχεται την επίθεση του κεντρικού, σε μια χώρα της ιστορικά εξαρτημένης περιφέρειας, παραμένει ζωντανό ως ερώτημα για μια νέα σύνθεση.

Εκθέτοντας σύσσωμο το τοπικό πολιτικό μας σύστημα, ως διεφθαρμένο ή τουλάχιστον ανεπαρκές, ο αντιπεριφερειάρχης Νήσων, Χατζηπέρος, χαρακτήρισε «φαραωνικό» το έργο σύνδεσης της Αίγινας με την ΕΥΔΑΠ μέσω αγωγού, αποκαλύπτοντας την 6πλάσια (η 3πλάσια για άλλους) σχεδόν αποδοτικότητα σε σχέση με τη ζήτηση, σε κυβικά νερού, ενώ ο ίδιος θεώρησε περιττή την -κόστους 6.000.000+ ευρώ- προστασία του. Αυτό σημαίνει ότι η εδώ και χρόνια προπαγάνδα για το κόστος του αγωγού όπως και του κόστους της προστασίας του στο βυθό, η οποία έφτασε στα 32.000.000+ ευρώ, είναι κατά πολύ μικρότερη, σύμφωνα πάντα με το νέο αντιπεριφερειάρχη. Παράλληλα και γνωρίζοντας ότι πρόκειται για (ο)μελετο-κατασκευή δήλωσε ότι «οι μελέτες πρέπει να έχουν την απαραίτητη αρτιότητα ώστε να μην υπάρχουν καθυστερήσεις και υπερτιμολογήσεις, κι ενδεχομένως ματαίωση του ίδιου του έργου». Εν ολίγοις συμφωνώντας με το έργο του αγωγού ξεκαθάρισε και τις προϋποθέσεις για αυτό.
Η εκβιαστική -από άποψη χρόνου- κατάθεση εγγράφου (μέχρι τις 9/9/2014) για την ένταξη του έργου στον προϋπολογισμό, το οποίο –σημειωτέον- επιβαρύνει εξολοκλήρου την Περιφέρεια σύμφωνα με απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου δε φαίνεται να είναι δεσμευτική όσον αφορά τον μέχρι τώρα οικονομικό υπολογισμό για το έργο. «Αν έχουν αδυναμίες είτε ως προς τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά είτε ως προς τις οικονομικές τους απαιτήσεις, θα αναζητηθούν στη συνέχεια άμεσα άλλες λύσεις», δήλωσε κατηγορηματικά, εννοώντας βεβαίως τόσο την υπέρμετρη αποδοτικότητα του αγωγού όσο και τα ακριβά μέτρα προστασίας του στο βυθό, καταλογίζοντας εμμέσως προθέσεις υπερκοστολόγησης.
Είναι φανερό ότι δηλώσεις όπως αυτές, οι οποίες εκδηλώνουν προθέσεις δραστικής μείωσης του κόστους, δεν φαίνονται να είναι ευκαιριακές. Η νέα διοίκηση της Περιφέρειας δεν βλέπει με καλό μάτι τον αγωγό έτσι όπως προβλέπεται από τις προμελέτες και μελέτες που έχουν γίνει παντιέρα του κάθε τοπικού παράγοντα στην Αίγινα, ενώ επιθυμεί διακαώς να μεταφέρει το τμήμα της υπερτιμολόγησής του σε άλλες χρηματοδοτήσεις. Η αλήθεια είναι ότι η προηγούμενη διοίκηση φρόντισε πολύ μέχρι και την τελευταία στιγμή με ανάρμοστο τρόπο να δείξει τις προθέσεις διαχείρισης του χρήματος  κι αυτό είναι επιβαρυντικό για τη νέα, έχοντας κι ένα σοβαρό υπέδαφος εναντίον της για την «υπόθεση του αγωγού». Η «προ των πυλών» φιλολογία εκ μέρους της προηγούμενης διοίκησης και του τοπικού μας πολιτικού συστήματος, έχει θρέψει ως λίπασμα ένα χλοοτάπητα υποδοχής του αγωγού, χωρίς αμφισβήτηση.
Παρ’ όλες όμως αυτές τις εξελίξεις η «υπόθεση του νερού» -η οποία έχει μετατραπεί σε «υπόθεση αγωγού»– δείχνει ότι η νέα διοίκηση της Αντιπεριφέρειας θα συνεχίσει τον αποικιακό προσανατολισμό στην κεφαλαιώδη αυτή «υπόθεση». Οι εξελίξεις μπορεί να σηματοδοτούν επιφανειακές πολιτικές αλλαγές, όσον αφορά το εύρος αυτής της επένδυσης που θεωρείται η «μητέρα των έργων» και ταυτοχρόνως η αχίλλειος πτέρνα του πολιτικού συστήματος στην Αίγινα, αλλά δεν μπορεί να θίξουν τον πυρήνα του. Ο πυρήνας του παραμένει η αντιπαραγωγική, αποικιοποιημένη και μεταπρατική ανάπτυξη. Ζητήματα, όπως της συγκράτησης του νερού με δημόσια φράγματα, της συγκράτησης μέσω της οικιακής υποδομής σε στέρνα, του χτισίματος των αναβαθμίδων και της αναθέρμανσης της γεωργικής παραγωγής, της αγοράς υδροφόρας, καθώς και άλλων ενεργειών και δράσεων προκειμένου το νησί να καταστεί αυτοδύναμο, είναι απόντα. Αλλά αυτά είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλια».
Δηλαδή «δικά μας».

από τη συνέντευξη του υπουργού

«Χρυσοχοΐδης: …Η ΕΥΔΑΠ σήμερα είναι μια από τις πιο υγιείς εταιρείες της χώρας, όχι του Δημοσίου, [η οποία είναι στα σκαριά να πωληθεί σύμφωνα με το μεσοπρόθεσμο του 2011] με τεράστια κεφαλαιακή επάρκεια, γιατί συνέβαλλε και το Δημόσιο σ’ αυτό [ποιος άλλος δηλαδή συνέβαλε πλην των απλών φορολογούμενων των οποίων τα χρήματα διαχειρίζεται το ελλαδικό κράτος και η ΕΕ;], με πολλά κέρδη [γι αυτό και ετοιμάζονται να την πουλήσουν], με απόδοση μερισμάτων στους μετόχους και στο Δημόσιο το οποίο είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος, με μια προσπάθεια που κάνουμε τώρα να ιδρύσουμε την ΕΥΔΑΠ Νήσων [δεν υπήρχε τόσο καιρό;] έτσι ώστε να σταματήσουν να πηγαίνουν νερό οι «νερουλάδες» στα νησιά.
Δημοσιογράφος: Και να τροφοδοτεί η ΕΥΔΑΠ τα νησιά.
Χρυσοχοΐδης: Ακριβώς, με αφαλατώσεις και παραγωγή ενέργειας, μ’ ένα τεράστιο know how που έχει αυτή η εταιρεία και το προσωπικό της. Κατά τη γνώμη μου, είναι αναγκαία μια συνεργασία με την επίσης καλή εταιρεία ΕΥΑΘ [που επίσης πωλείται αν και οι Θεσσαλονικείς είπαν «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, ανήμερα των δημοτικών εκλογών], η οποία δεν έχει το αντίστοιχο know how [για να πωληθεί μαζί με την εταιρία] και χρειάζεται τη συμπαράσταση και τη συνεργασία της ΕΥΔΑΠ. Πολύ σύντομα πιστεύω, ότι θα έχουμε νέα και σ’ αυτό τον τομέα.
Δημοσιογράφος: Άρα δεν αποκλείεται..
Χρυσοχοΐδης: Καθόλου, το αντίθετο».
Μιλιά για τον αγωγό-ούτε καν από το τηλέφωνο (χωρίς να διατείνεται και για το αντίθετο). Απ’ ό,τι φαίνεται καθαρά και ξάστερα, η εργολαβία των αφαλατώσεων, ιδιαιτέρως όταν επικαιροποιείται δια στόματος υπουργού ως η μαγική λύση δίπλα σε άλλες αποικιακές όπως του αγωγού, ένας ανταγωνισμός συμφερόντων για την πίτα (ή μάλλον για την κανάτα με το νερό) είναι προ των πυλών. Η βαβέλ των δηλώσεων είναι αυτή που δυσκολεύει να φανεί το ποιος προωθεί τι. Η υπουργία Χρυσοχοΐδη και η πρώην διοίκηση της αντιπεριφέρειας έδειχναν ότι προωθούσαν τη λύση του αγωγού ενώ η δεύτερη προωθούσε την εργολαβία των αφαλατώσεων. Τώρα οι «αφαλατώσεις και παραγωγή ενέργειας, μ’ ένα τεράστιο know how» είναι προ των πυλών (κι αυτές). Ένας πόλεμος συμφερόντων μαίνεται και μέλλεται να δείξει. Στο μεταξύ η εργολαβία μεταφοράς νερού συνεχίζεται, οι πολυεθνικές εταιρίες καραδοκούν κι ένα άλαλο πλήθος, συγχυσμένο, περιμένει.

«…Δηλαδή εγώ, όπως κι οι άλλοι Έλληνες, έχω τη γνώμη ότι οι Αθηναίοι είναι λαός σοφός. Παρατηρώ λοιπόν ότι, όταν μαζευόμαστε στην εκκλησία του δήμου, κάθε φορά που είναι να καταπιαστεί η πολιτεία με κάποιο οικοδομικό έργο, φωνάζουν τους αρχιτέκτονες να δώσουν τη συμβουλή τους για τα οικοδομήματα· όταν πάλι είναι να ναυπηγήσουν πλοία, τους ναυπηγούς, το ίδιο και για όλα τ᾽ άλλα, όσα πιστεύουν ότι μπορεί κανείς να τα μάθει και να τα διδάξει. Όμως αν μπει στη μέση για να δώσει συμβουλή κάποιος άλλος, που εκείνοι δεν τον ξέρουν για άνθρωπο της δουλειάς (ας είναι όμορφος και πλούσιος και αριστοκράτης από τους πρώτους), δε δίνουν καμιά προσοχή στα λεγόμενά του, αλλά τον παίρνουν στο ψιλό και χαλούν τον κόσμο, ώσπου ή ο ίδιος που ανέλαβε να δώσει συμβουλές σαστίσει και παραμερίσει ή οι τοξότες τον τραβήξουν από το βήμα ή τον πετάξουν έξω με διαταγή των πρυτάνεων. Λοιπόν, όσα θέματα απαιτούν ειδίκευση, έτσι τα αντιμετωπίζουν· αντίθετα, κάθε φορά που το θέμα της συνεδρίασης έχει σχέση με τα γενικά συμφέροντα της πολιτείας, παίρνει το λόγο και δίνει τη συμβουλή του χωρίς καμιά διάκριση ο ξυλουργός, ο χαλκιάς κι ο τσαγκάρης, ο εισαγωγέας κι ο καραβοκύρης, ο πλούσιος και ο φτωχός, ο αριστοκράτης κι ο άνθρωπος του λαού· τώρα όμως κανείς δεν τους αποπαίρνει γι᾽ αυτό, όπως στην προηγούμενη περίπτωση — επειδή δηλαδή μπαίνουν στη μέση και δίνουν συμβουλές, ενώ πουθενά δε μαθήτευσαν ούτε είχαν κανένα δάσκαλο, ολοφάνερα επειδή πιστεύουν ότι αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να διδαχτούν…».
Πλάτωνος Πρωταγόρας (319b-319e)
Πολύς λόγος έγινε γύρω από τις επιδόσεις σε διπλώματα και την πτυχιακή μόρφωση των εκλεγμένων της Δημοτικής παράταξης η οποία πλέον διοικεί στο Δήμο Αίγινας. Αυτά όχι επίσημα και επώνυμα, όπως συνηθίζεται για όλα τα καίρια ζητήματα που αφορούν στον πολιτισμό της καθημερινότητας, αλλά υπό τύπου σχολίων και ψίθυρων σε μικρές συνάξεις. Απέκτησε όμως διαστάσεις μεγάλες, κυριάρχησε στο πλαίσιο επικρίσεων και ενσωματώθηκε στην κριτική για επιλογές προηγούμενων διοικήσεων όπως και για τις πιθανές της νέας. Στοχοποιήθηκαν εκλεγμένοι της παράταξης ως «αμόρφωτοι και αστοιχείωτοι» άνθρωποι κι όχι βεβαίως για την πολιτική και κοινωνική τους λειτουργία. Αυτό δεν σημαίνει για αυτό το επίπεδο «κριτικής» ότι η μόρφωση αποτελεί αυταπόδεικτη αξία αλλά λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού για την διαρκή διαίρεση του πληθυσμού σε κλίκες εξουσίας και τοπικής ηγεμονίας. Το ίδιο όμως το γεγονός παραμένει σε μια δική του σφαίρα ενισχύοντας κριτικές και επικρίσεις γύρω από ζητήματα επιλογών. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή, ο διάλογος για επιλογές δεν αφορά τόσο σε αυτές καθαυτές αλλά στο ποιοι τις έλαβαν. Η ουσία της κριτικής μεταπηδά από το ενδιαφέρον για την ίδια τη διαδικασία και την πολιτική της διάσταση, στις λοιδορίες για τα σαρδάμ του παρακολουθούντος «ανηλεώς» κι όχι «ανελλιπώς». Το ενδιαφέρον για το τι επιλογές έχει ο λαός της Αίγινας μετατίθεται από τις ίδιες τις επιλογές στο «χαμηλής στάθμης-delivery» επάγγελμα ενός από τους εκλεγμένους δημοτικούς συμβούλους. Έτσι, ως ενδεικτικά παραδείγματα.
Το ζήτημα βεβαίως είναι σύνθετο και δεν ταυτίζεται μόνο από το πάθος αυτής της μορφωμένης επί πτυχίω ελίτ που παριστάνει την ταγό της Αίγινας και είναι διεσπαρμένη σε κλίκες εξουσίας. Ούτε μόνο με την λαϊκή ρήση «άνθρωπος αγράμματος-ξύλο απελέκητο» διότι και αυτή αντιφάσκει με το «τι να τα κάνεις τα πτυχία αν δεν είσαι άνθρωπος». Δεκάδες παραδείγματα «μορφωμένων» έχουν να καταμαρτυρήσουν συμπεριφορές «αμόρφωτων» και δεκάδες παραδείγματα «αμόρφωτων» δείχνουν ένα πολιτισμό ανθρωπιστικό, λογικό και συμβατό με διαχρονικές αξίες καλοσύνης και ευπρέπειας. Το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο σύνθετο με τη διάκριση «λαϊκού» και «λόγιου πολιτισμού», μεταξύ «πολιτισμικού» ως βιώματος και «πολιτιστικού» ως αναπαραγωγής του.
Το δίλημμα μεταξύ «μόρφωσης» και «μη μόρφωσης» είναι φενάκη. Τα «ράσα» δεν κάνουν τον «παπά», ούτε τα πτυχία κάνουν τον άνθρωπο μορφωμένο. Ο άνθρωπος αποκτά «μορφή» άρα μορφώνεται μέσα σε μια πολύπλοκη διαδικασία πολιτικής και κοινωνικής παιδείας πάνω σε αξίες που τέθηκαν από τις κληρονομημένες επαναστάσεις και κοινωνικές αμφισβητήσεις*. Αυτό που συνέβη στην Αίγινα στη διάρκεια των εκλογών και μετά, δεν ήταν παρά μια έκφραση της παρακμής, παρακμής που συμπληρώθηκε από τη θριαμβολογία κι όχι σκεπτικισμό των υπευθύνων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τις σοβαρές «επιτυχίες» στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ανθρώπων που δαπάνησαν έναν οικογενειακό προϋπολογισμό για να σπουδάζουν στην ανεργία της παρασιτικής, μεταπρατικής-αποικίας Ελλάδας ή στη «οικειοθελή» μετανάστευση. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να αγωνίζονται για το καλύτερο, να σπουδάζουν, να μορφώνονται ή να μην παίρνουν πτυχίο. Ούτε βεβαίως ότι τα πτυχία και η ακαδημαϊκή μόρφωση πρέπει να απαξιώνονται μπροστά στο ψευδοπροφίλ του «λαϊκού» ανθρώπου που νομίζει ότι οι εξυπνακίστικες ατάκες του συγχωριανού παραγοντίσκου είναι απαύγασμα της ανθρώπινης σοφίας. Το ζήτημα είναι αλλού. Βρίσκεται στο πώς.
Ανεξάρτητα όμως από όλες αυτές τις προεκτάσεις που ας μείνουν αναπάντητες ως ηγεμονικό ζήτημα κοινωνικών διεργασιών της βάσης της κοινωνίας, γύρω από το πώς επιθυμεί να μετασχηματίζεται και σε ποιους προσανατολισμούς, το πολιτικό ζήτημα παραμένει από την κλασική αρχαιότητα σχεδόν αναλλοίωτο, διότι «κάθε φορά που το θέμα της συνεδρίασης έχει σχέση με τα γενικά συμφέροντα της πολιτείας, παίρνει το λόγο και δίνει τη συμβουλή του χωρίς καμιά διάκριση ο ξυλουργός, ο χαλκιάς κι ο τσαγκάρης, ο εισαγωγέας κι ο καραβοκύρης, ο πλούσιος και ο φτωχός (κι ο ντιλίβερι θα λέγαμε σήμερα), ο αριστοκράτης κι ο άνθρωπος του λαού· τώρα όμως κανείς δεν τους αποπαίρνει». Κι όχι μόνο είναι αναλλοίωτο αλλά και ζητούμενο. Η δημοκρατία, η ενεργός συμμετοχή, δηλαδή.
*Στη γαλλική επανάσταση εκφράστηκαν οι αβράκωτοι φτωχοί, στην παρισινή κομούνα όλο το πάμφτωχο πλήθος του Παρισιού (υπηρέτριες, πλύστρες, άνεργοι, εργάτες, φαντάροι), στην ρωσική επανάσταση οι εργάτες και οι μουζίκοι, στην ισπανική επανάσταση οι «αμόρφωτοι» εργάτες και οι «αμόρφωτοι» αγρότες, στην ελληνική επανάσταση του 1821 εκφράστηκαν οι κατσαπλιάδες, οι κτηνοτρόφοι, οι κλέφτες κι ο κολίγας «Βασίλης» που δεν ήθελε να είναι «σκλάβος των Τουρκών, κοπέλι των γερόντων», στην επανάσταση του 1941-49 εκφράστηκαν όλα αυτά τα αγροτικά-κτηνοτροφικά και εργατικά στρώματα που έμαθαν «μαρξισμό» σε μια μέρα. Όλες οι επαναστάσεις όμως έθεσαν το ζήτημα της παιδείας.

Όπως και η απερχόμενη διοίκηση του Δήμου Αίγινας, η νέα δημοτική αρχή φαίνεται να προβάλει από το κέλυφος του παλιού. Ως μια συμμαχία, ενάντια σε άλλες, με στόχο την κατάκτηση της διοίκησης έρχεται από το παρελθόν χωρίς αρχές, χωρίς θέσεις, χωρίς στόχους. Η διαχείριση, με όσα συνεπάγεται το γενικότερο πλαίσιο του εφαρμοσμένου αντιπαραγωγικού και παρασιτικού οικονομικού-πολιτικού μοντέλου φαίνεται να είναι ο άξονας. Άρα λοιπόν, αναπαράγοντας τα συνθήματα των επόμενων διοικήσεων θα σταθούν σε μια πιθανή πενταετία ως τοποτηρητές μιας σειράς επιλογών που σχετίζονται με την αποικιοποίηση της χώρας. Ένας αποφασιστικός παράγοντας αποδοχής των μεταρρυθμίσεων, διεκπεραίωσης της μετακύλισης του χρήματος από τους οργανισμούς προς τα αφεντικά, συντήρησης της φτώχειας με στοχευμένα προγράμματα επιμόρφωσης, εκποίησης, νέων χρεώσεων και σαφώς μιας πρακτικής υποβοήθησης ανθρώπων που ανήκουν στο περιβάλλον. Αυτά βεβαίως δεν είναι καινούρια ούτε καν εμπίπτουν αποκλειστικά στην ευθύνη της νέα διοίκησης. Επίσης η νέα διοίκηση του Δήμου Αίγινας δεν αποτελεί τον μοναδικό παράγοντα εξουσίας και αποφάσεων-μάλλον είναι το θέατρο αυτών των μικρών αλλά ισχυρών ηγεμονικών ομάδων που ανταγωνίζονται στα 200 μέτρα της παραλίας της πόλης μας μαζί με τους βαστάζους και αβανταδόρους τους. Έτσι, αυτά, αποτελούν αναβιώσεις του παρελθόντος σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που ελάχιστα έχει αλλάξει σε κοινωνικό-αξιακό επίπεδο ενώ η οικονομική του καταβαράθρωση διασκεδάζεται με «ιδέες» και προσδοκίες.
Για αυτό και το ουσιώδες ζήτημα είναι το εμείς. Εμείς ποιοι; Εμείς ως τι; Αυτά είναι τα βασικά ερωτηματικά που συνθέτουν τα «όχι μόνο τι λέει αλλά και ποιος είναι»-«όχι μόνο ποιος είναι αλλά και τι λέει». Οι μέχρι προσφάτως ακαθόριστες δυναμικές που ξεπρόβαλαν ως αντιθετικές στάσεις είναι οι πολλών ταχυτήτων και εκφράσεων αμυντικές συσσωματώσεις ως ευαίσθητα «οικοσυστήματα» με λίγους ανθρώπους να συγκροτούν «συγκοινωνούντα δοχεία» βραχέος βίου, με πολλαπλές αντιφάσεις και κυρίως αυτήν, της αντίληψης του «εμείς κι εμείς». Πολλά από λίγους, λίγα από πολλούς με ό,τι μπορούμε για να μην κάνουμε και με ό,τι κάνουμε για να μην μπορούμε. Κομμάτι ευρύτερο της γενικότερης κοινωνικής παθολογίας, το «εμείς και εμείς», διαδραματίζει ρόλο αυτοϋπονόμευσης του όποιου δημιουργικού μετασχηματισμού. Για αυτό και τα πράγματα γίνονται όλο και πιο σύνθετα, για αυτό και τα προβλήματα όλο και πιο δυσεπίλυτα. Ο «Γιάννης» και το «θεριό» για να το πούμε πιο απλά βρίσκονται στον ίδιο ρόλο να «φοβάται» ο ένας τον άλλον. «Εμείς και εμείς» και «αυτοί και αυτοί» βρίσκονται στους ίδιους ρόλους.
Πρέπει όμως να ονειρευόμαστε. Κι ονειρευόμαστε.

http://www.youtube.com/watch?v=K-xyJ3ptXhU

Σύμφωνα με την «Εκδήλωση Ενδιαφέροντος για Μίσθωση Αγροτεμαχίου Ιδιοκτησίας ΤΕΣ στην θέση ΠΕΡΔΙΚΑ ν. Αίγινας»  εκ μέρους του Ταμείου Εθνικού Στόλου, ενοικιάζεται αγροτεμάχιο επιφανείας 350,00 στρεμμάτων περίπου, παραθαλάσσιο με ήπιες κλίσεις, που ανήκει στην ιδιοκτησία του. Η Anoixti_Prosklisi_gia_Ekmetaleusi_Agrotemaxiwn_TES_2014.pdf  που αφορά σε συμβόλαιο 25ετούς διάρκειας δίνει και την συγκεκριμένη οδηγία αξιοποίησης των 350 στρεμμάτων: «θα αναβαθμίσει την περιοχή, θα αξιοποιήσει επί τα βελτίω την ακίνητη περιουσία του εκμισθωτή, και θα προσελκύσει το ενδιαφέρον επισκεπτών, τουριστών, ιδιοκτητών σκαφών αναψυχής». Με μια γλώσσα που συνδυάζει τη στρατιωτική και την σύγχρονη του μάρκετινγκ, το Πολεμικό Ναυτικό εκποιεί την περιουσία του προς όφελος της αγοράς και των αφεντικών. Καμιά νύξη για κοινωφελές έργο όπως θα μπορούσε να μιλούσε η ναυτική δομή άμυνας ‘’της πατρίδας’’.
Σύμφωνα με το νόμο 4250,  Αρ. Φύλλου 74/26 Μαρτίου 2014, (εδώ σε μορφή PDF )με τίτλο: «Διοικητικές Απλουστεύσεις – Καταργήσεις, Συγχωνεύσεις Νομικών Προσώπων και Υπηρεσιών του Δημοσίου Τομέα – Τροποποίηση Διατάξεων του π.δ. 318/1992 (Α΄ 161) και λοιπές ρυθμίσεις» και το άρθρο 18 για την «Ίδρυση Ενιαίου Ταμείου Εθνικής Άμυνας (Ε.Τ.Ε.Α.)» καταργούνται όλα τα ταμεία των επίσημων στρατιωτικών δομών (Ταμείο Εθνικής Άμυνας, Ταμείο Εθνικού Στόλου, Ταμείο Αεροπορικής Άμυνας) των τριών όπλων και συγχωνεύονται σε ένα. Τώρα πια, περισσότερο ευέλικτα, κινείται η κυβέρνηση προς την αγορά και τους επιχειρηματίες, για την την οικονομική αξιοποίηση της περιουσίας αυτής που κατά καιρούς γινόταν γνωστή από κινητοποιήσεις των κατοίκων προκειμένου να αποδοθεί σε αυτούς για κοινωφελείς λόγους. Ερωτήματα από πλευράς μερίδας υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού όσο και από το Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων «Σπάρτακος» δίνουν την αίσθηση του ξεπουλήματος και της ευκαιρίας για ξεπούλημα μιας περιουσίας που ανήκει στο λαό. Σε ανακοίνωσή του, το δίκτυο «Σπάρτακος» όταν ήδη σχεδιαζόταν η συγχώνευση των Ταμείων από το Νοέμβριο του 2012 αναφέρει: …Όπως αναφέρεται σε έγγραφο του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Παναγιωτόπουλου, που διαβιβάστηκε στη Βουλή, ανασταλτικοί παράγοντες στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελούν οι διατάξεις δύο νόμων. Ειδικότερα, αναφέρεται ως ανασταλτικός παράγοντας διάταξη του Ν. 1989/1991 με την οποία είχε επιτραπεί η παραχώρηση ακινήτων σε ΟΤΑ ή σε άλλους δημόσιους οργανισμούς, χωρίς την καταβολή ανταλλάγματος. Αναφέρεται επίσης και διάταξη του Ν. 1337/1983 με την οποία η μόνη δυνατότητα που δόθηκε στη στρατιωτική υπηρεσία σε σχέση με την ένταξη ακινήτων της σε σχέδια πόλεως, ήταν η υποβολή των απόψεων ή ενστάσεών της, χωρίς όμως αυτές να είναι δεσμευτικές για το υπουργείο Περιβάλλοντος. «Πέραν των ανωτέρω διαπιστώθηκε», αναφέρει ο υπουργός, «ότι τις περισσότερες φορές μέχρι σήμερα δεν ζητούντο καν οι απόψεις των Γενικών Επιτελείων, με αποτέλεσμα είτε να χαρακτηρίζονται στα Γενικά Πολεοδομικά Σχέδια των δήμων οι χώροι των στρατιωτικών ακινήτων ως χώροι πρασίνου, αθλητισμού, κοινωφελών χρήσεων -και ως εκ τούτου να μην έχουν πολεοδομική αξία, είτε να ζητείται από τη στρατιωτική υπηρεσία να καταβάλλει εισφορά σε γη»…

Το παρελθόν της διαχείρισης της στρατιωτικής περιουσίας έχει πολλές των περιπτώσεων απόδοση ακινήτων προς όφελος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Για αυτό μας εξηγούν: …Το έγγραφο του υπουργού Άμυνας διαβιβάστηκε στη Βουλή προς απάντηση ερώτησης που είχε καταθέσει ο βουλευτής της ΝΔ Ιωάννης Λαμπρόπουλος, με την οποία ζητούσε από την κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα στις απαιτούμενες ενέργειες για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, επισημαίνοντας ότι η περιουσία αυτή που είναι τεράστια, με χιλιάδες στρέμματα γης, αλλά και κτίρια σε καλές τοποθεσίες της χώρας, παραμένει εδώ και χρόνια αναξιοποίητη.
Το συμπέρασμα είναι το εξής: «ότι δόθηκε στις τοπικές κοινωνίες, δόθηκε. Τώρα ήρθε η ώρα της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης»!
Πως θα γίνει αυτό; Το ΥΠΕΘΑ θα δημιουργήσει ενιαίο φορέα που θα αναλάβει την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας. Δηλαδή, προχωράμε σε μια καινούργια πατέντα όπου ο φορέας που ελέγχει το ΥΠΕΘΑ θα πουλά και θα συγκεντρώνει έσοδα.
Τα οποία έσοδα , τι θα τα κάνει, πως θα τα διαχειριστεί; Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας αυτονομείται από τον υπόλοιπο κρατικό μηχανισμό, βγαίνει εκτός προβλέψεων κρατικού προϋπολογισμού; Γιατί είναι διαφορετικό πράγμα το ΥΠΕΘΑ να διαχειρίζεται έσοδα που του εκχωρήθηκαν από τον προϋπολογισμό και άλλο πράγμα να διαχειρίζεται τα δικά του έσοδα, θέτοντας τις δικές του προτεραιότητες! Μήπως αυτός είναι ένας τρόπος για να τρέξει το ξεπούλημα, οι νέες αγορές όπλων και οι πολεμικές δαπάνες, αμβλύνοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις;…
Ο σχεδιασμός όμως έρχεται από πιο παλιά. Σε άλλη παλαιότερη ανακοίνωσή του, με τίτλο «ΧΑΚΙ REAL ΕSΤΑΤΕ: ΤΟ ΒΑΤΟΠΕΔΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ, ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΟΠΛΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΑ 50 Δις ΕΥΡΩ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ!‏» το Μάρτιο του 2011, το Δίκτυο «Σπάρτακος» αναφέρει: …Και ξαφνικά το ΥΠΕΘΑ εμφανίζεται να καταρτίζει λίστα των προς αξιοποίηση ακινήτων του, εκτάσεων και κτιρίων, στο πλαίσιο της απόφασης της ∆ιυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων. Χρέη εξειδικευμένου συμβούλου αναλαμβάνει µεγάλη τράπεζα για να καταγραφεί και αξιολογηθεί η ακίνητη περιουσία, η οποία ανήκει ή έχει την αρµοδιότητα γι’ αυτήν το υπουργείο και γενικά οι Ένοπλες ∆υνάµεις. Το σύνολο των «χακί» αυτών ακινήτων ανέρχεται σε 1.767, συµπεριλαµβανοµένων και µερικών εκτάσεων και εγκαταστάσεων των Ελληνικών Αµυντικών Συστηµάτων (πρώην ΠΥΡΚΑΛ – ΕΒΟ). Στο χαρτοφυλάκιο µε τα µη χρησιµοποιούµενα από τις Ένοπλες ∆υνάµεις ακίνητα περιλαμβάνονται επίσης δεκάδες διαµερίσµατα, καταστήµατα, αστικά οικόπεδα, αγροί, ηµιδασικές εκτάσεις, κληροδοτήµατα κ.λπ., ενώ αρκετή περιουσία έχουν και εποπτευόµενοι φορείς.
Σύμφωνα με τον έμπειρο δημοσιογράφο Λ.Δημάκα «στο υπουργείο Άµυνας αποφεύγουν τη λέξη πώληση και µιλούν για προώθηση προγραµµάτων ανάπτυξης»! Στα σχέδια εντάσσεται «ένα νέο super Γκάζι», πολυχώρος για διασκέδαση και αναψυχή µε πολλά έσοδα που µπορεί να δηµιουργηθεί αν αξιοποιηθούν τα 150 στρέµµατα και οι εγκαταστάσεις της κρατικής εταιρείας µεταξύ Υµηττού και ∆άφνης».
Το στρατηγικό σχέδιο που έχει καταρτίσει η εποπτευόµενη από το υπουργείο Άµυνας εταιρεία προβλέπει την άµεση ίδρυση θυγατρικής real estate, η οποία θα αξιοποιήσει την περιουσία που περιλαµβάνει εκτάσεις σε Ελευσίνα και Μαρτίνο (από 500 στρεµµ.), Σύρο (30 στρεµµ.), Πατήσια (10 στρεµµ.) κ.ά. Η αξιοποίηση της περιουσίας από την «κτηµατική» θυγατρική προτείνεται ανεξαρτήτως από το αν θα περιληφθεί ή όχι στο πακέτο διαπραγμάτευσης για την πώληση – έως 65% – των ΕΑΣ σε στρατηγικό επενδυτή. Το μενού περιλαμβάνει:
1. Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης, πρώην οχυρό ΓΕΝ, 328 στρέμματα. Προγραμματίζεται ανέγερση Διεθνούς Πανεπιστημίου, δημιουργία πάρκου και πολεοδόμηση ακινήτων υψηλού επιπέδου.
2. Γούρνες Ηρακλείου Κρήτης, πρώην Αμερικανική βάση 738 στρέμματα. Δημιουργία μεγάλων τουριστικών μονάδων, ζώνη υψηλής οικιστικής ανάπτυξης και ακόμη ίδρυση του Καζίνο Κρήτης για το οποίο ήδη υπάρχει Ισραηλινό ενδιαφέρον.
3. Μίκρα Θεσσαλονίκης 600 στρ. Συνεργασία με Δήμο για οικιστική και τουριστική αξιοποίηση της έκτασης.
4. Δήμος Ξάνθης, πρώην Αμερικανική βάση «Φωνή της Αμερικής» 175 στρ. Οικιστική- τουριστική αξιοποίηση.
5. Δήμος Αιγάλεω Αττικής 380 στρέμματα, πρώην «Μπαρουτάδικο». Αξιοποίηση ακινήτου με πάρκο αναψυχής, αναψυκτήρια και ρεστοράν.
6. Καλαμαριά Θεσσαλονίκης 300 στρ. Πρώην στρατόπεδο «Κόδρα». Οικιστική ανάπτυξη και πάρκο αναψυχής…
Είναι ολοφάνερο ότι χωρίς πλέον προσχήματα επιθυμούν να ξεπουλήσουν την περιουσία του στρατού έχοντας φτιάξει ήδη και το πλαίσιο μέσω του άρθρου 18 του νόμου 4250/26-03-14. Εμείς λέμε: Τα 350 στρέμματα στην Πέρδικα ανήκουν στο λαό της Πέρδικας και της Αίγινας ευρύτερα. Να αποδοθούν για τη μετατροπή τους σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, σε χώρους αναψυχής, περιπάτου, εκπαίδευσης, άθλησης, σε υποδομές για τους ψαράδες μας, σε υποδομές για τη νεολαία και τα σχολεία ή για όποιες άλλες μη κερδοσκοπικές χρήσεις από τους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Κι επίσης μαζί με το Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων «Σπάρτακος» λέμε:
ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ Πρέπει τώρα να ληφθούν αγωνιστικές πρωτοβουλίες ενάντια στο τεράστιο ξεπούλημα που απειλεί με εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση-τσιμεντοποίηση. Παλεύοντας για την Ανατροπή της Αντεργατικής πολιτικής και του Μνημονίου, λέμε απλά:
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΤΑ ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ ΣΑΣ, ΤΗΝ ΝΕΑ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ ΣΑΣ.ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΤΟΥΣ
Η γη και η φύση συνολικά ανήκουν στην κοινωνική πλειοψηφία και πρέπει να αποτελέσουν χώρους άθλησης, ψυχαγωγίας και αναζωογόνησης. Προστατεύουμε τη Φύση, διεκδικούμε τα Στρατόπεδα, Δεν Ξεπουλιόμαστε για να κερδίσουν ξανά οι εργολάβοι, οι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι δανειστές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, Έλληνες και ξένοι. Ούτε ένα ευρώ για Εξοπλισμούς. Ούτε ένα ευρώ για αποστολές εκτός συνόρων και πρόσληψη Μισθοφόρων. Επιστροφή των χιλιάδων στρατευμάτων που είναι εκτός συνόρων. Άμεση Έξοδο από ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ-Ε.Ε. Να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6932 955437

Ο απερχόμενος αντιπεριφερειάρχης μας, Δημήτρης Κατσικάρης, σε συνέντευξή του στη Νέα Εποχή, ως Ο άνθρωπος που μόχθησε για την αντιπεριφέρεια Νήσων Αργοσαρωνικού, ξετυλίγοντας το κουβάρι της απλότητας ενός ανθρώπου που έκανε το «αγροτικό» του στα νησιά μας, διεμήνυσε για το δίκαιον της γνωστή ρήσης του Πάγκαλου («μαζί τα φάγαμε»). Εξηγώντας μας για την παθολογία της ελληνικής κοινωνίας και καταγγέλλοντας με γενναιότητα τη μήτρα-ΠΑΣΟΚ (από την οποία εξήλθε) για τη συμβολή της στην αναξιοκρατία και στο ρουσφέτι, μας εξήγησε ότι στάθηκε δίπλα σε κάθε πολίτη που προσέτρεχε σ’ αυτόν. Μέχρι εδώ καλά. Δεν είναι να ασχολείται κανείς με το τι είπε για την ερμηνεία αυτού του κόσμου ένας δευτεροκλασάτος υπάλληλος του ΠΑΣΟΚ. Ούτε για την εποποιία του.
Αυτό όμως που έχει μια σημασία είναι το ανεκπλήρωτο όνειρό του για την Αίγινα. Ακριβός τουρισμός-όχι για φτωχούς, βρωμιάρηδες, που δεν έχουν να χαλάσουν χρήμα για το νησί.
Δηλαδή; «Πρέπει να σοβαρευτούνε κάποτε οι παράγοντες στην Αίγινα. Συγκρότηση ενός σχεδίου για την ανάπτυξη για τον τουρισμό. Η Αίγινα αν ήταν δίπλα στη Ν.Υ. θα ήμασταν οι επιστάτες των πλουσίων.» Να το όνειρό του. Επιστάτης σε μια βίλα πλουσίου. Να το φαντασιακό που έρχεται να συμπληρώσει το άλλο φαντασιακό για “την κρίση” ως “ευκαιρία για την Αίγινα” του προσφιλούς μας κυρίου Τάκη Κουκούλη. Δούλος σε βίλα πλουσίου-όχι σερβιτόρος του κάθε κακομοίρη που τρώει σουβλάκια και σκέφτεται να πάρει τζατζίκι και ορεκτικά. Και τι πρέπει να γίνει για να το πετύχουμε; Αυτοοργάνωση. Ναι αυτοοργάνωση. «Όπως είπα και σε έναν τηλεοπτικό σταθμό, άλλο η ποσότητα και άλλο η ποιότητα. Άλλο δηλαδή το «πορτοφόλι» για να καταλήξω στην ουσία. Γενικά έχουμε «φθηνό» τουρισμό. Δεν έχουν πολλά λεφτά να χαλάσουν. Για να πάνε μπροστά τα νησιά και οι επιχειρήσεις, πρέπει να δούμε την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, οι τιμές, όλα αυτά που πρέπει να τα κοιτάξει η περιοχή. Πρέπει να υπάρχει μια αυτοοργάνωση.»
Κύριε Κατσικάρη, έχετε δίκιο. Η ουσία είναι το «πορτοφόλι» που είπατε. Έρχονται φτωχοί, στριμωγμένοι μέσα στα ΙΧ, από την Αθήνα, κουβαλώντας: συγγενείς 1ου και 2ου βαθμού, φίλους, μπατζανάκηδες και κουνιάδες, παράλληλες σχέσεις με κουμπάρες και κουμπάρους, ψησταριές, κατεψυγμένες χοιρινές μπριζόλες και κοτόπουλα, δημητριακά φίτνες, κινέζικα ρούχα και μαϊμού σαγιονάρες από τη λαϊκή, παιχνίδια από πλανόδιους πακιστανούς και το τζάμπο, βιβλία και περιοδικά λάιφ-στάιλ και χαρτιά υγείας από προσφορές των μαγαζιών του κέντρου. Πηγαίνουν μετά στο Κέντρο Υγείας για τις σφήκες που τους τσίμπησαν ή για το στομάχι που παράφαγε «κι έχει πίεση», βρίζουν τους πάντες που «δεν ξέρουν να οδηγάνε» και μουντζώνουν, κατεβαίνουν τα απογεύματα στα θερινά σινέ για κινούμενα σχέδια και σουβλάκι, και στο τέλος πάνε στο σπίτι για να μην αφήσουν μόνη την πεθερά με το πάρκινσον και πίνουν τις φτηνές μπύρες που βρήκαν σε προσφορά. Ποτίζουν και τις λεμονιές τους και κάθονται μετά στη δροσιά, λένε για αυτούς «που μας κυβερνάνε, που θέλουν να μας πάρουν τα σώβρακα και τα σπίτια» μέχρι να έρθει η κουβέντα στα οικογενειακά για να μαλώσουν και να ανάψουν λίγο τα αίματα. Βάζουν και την τηλεόραση στο τέρμα και ο μικρός σηκώνεται να πάει με τους φίλους στο μαγαζί με το 5ευρω ή 10ευρω της κακομοιριάς. Κάθονται με τις ώρες το πρωί στις καρέκλες της παραλίας με ένα φρέντο και έναν φραπέ, παραγγέλνουν για τα παιδιά μια πορτοκαλάδα, διαβάζουν τον φρι-πρες τύπο για να μη δώσουν ούτε ένα σεντ, βάζουν τα γυαλιά πρεσβυωπίας για να δούν το λογαριασμό, κουνάνε το κεφάλι, φεύγουν το μεσημέρι για μπάνιο (δωρεάν) και μετά βουρ για το σπίτι. Πάνε και στα πανηγύρια, ανάβουν το κεράκι, περνάνε από τους πάγκους φωνάζοντας στα παιδιά τους «μα όλα τα έχετε» και αγοράζουν τσάντες από τους “μαυρούληδες”. Λαϊκός κόσμος που φοβάται να χαλάσει τα ευρώ του. Φτηνός τουρισμός. Ούτε φεστιβάλ, ούτε θέατρο, ούτε πολιτισμός, ούτε επαύλεις με πισίνα, ούτε κότερο, ούτε «πορτοφόλι» για να καταλήξουμε στην «ουσία». Εμ πού θα γίνουμε επιστάτες;
Θα μας λείψετε.

Ο Μαρδικούλος που λατρεύει τους πτωχούς πλην τίμιους

και σιχαίνεται τους τιμίους πλην πτωχούς

Στις μέρες μας εκτέθηκε στη δημοσιότητα κείμενο 60 δημάρχων απ’ όλη την Ελλάδα που κατά γενική ομολογία στηρίχθηκαν από το κυβερνητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ή τουλάχιστον έχουν μια σοβαρή πρόσβαση στο μηχανισμό της. Το κείμενο που φέρει τον τίτλο «Κίνημα Ανατροπής στην Αυτοδιοίκηση» που θυμίζει και λίγο την άκρα αριστερά, το υπογράφει και ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Αίγινας Μούρτζης. Είναι ένα κείμενο το οποίο εμπεριέχει κάποιες αλήθειες που ωστόσο έχουν καταστεί καραμέλα στο στόμα των εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης από την εποχή του Καλλικράτη και μετά, απολογητικές φανφάρες για την απραξία που έχουν περιέλθει. Έρχονται στην κυριολεξία αντιμέτωποι με την εφαρμογή του Καλλικράτη ο οποίος αποβλέπει σε μια τοπική αυτοδιοίκηση που θα είναι μακρύ χέρι του κράτους, χωρίς να πραγματοποιούν τη στοιχειώδη κριτική στο θεσμό. Αναπαράγοντας μια συνθηματολογία «αποσχιστική» σχεδόν, χωρίς να αναιρούν τον Καλλικράτη επιδίδονται σε ριζοσπαστικούς ακροβατισμούς στηρίζοντας κατά γράμμα τις βασικές συντεταγμένες της λογικής του. Διότι, τι μπορεί να σημαίνει η «εφαρμογή πολιτικών φορολογικής αποκέντρωσης, η παροχή δυνατότητας εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων του ιδιωτικού τομέα για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών» αν δεν σημαίνει τη δυνατότητα περεταίρω φορολόγησης των δημοτών και την εκποίηση της δημοτικής περιουσίας ή την εκχώρηση της διαχείρισης δομών, σε ιδιώτες; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η «τοπική ανάπτυξη και ενίσχυση της απασχόλησης, αποτελούν ζητήματα πρώτης προτεραιότητας» πέρα από την εφαρμογή προγραμμάτων για τους ανέργους τα οποία διαχειρίζονται και πλουτίζουν διάφορες αναπτυξιακές εταιρίες που τρώνε την πίτα κι αφήνουν κάποια ψίχουλα για ανέργους (που κι αυτοί, μέσο θα βάλουν για να ενταχθούν); Τι σημαίνει ότι «είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε δράσεις για την προώθηση της χρήσης κι άλλων χρηματοδοτικών εργαλείων όπως ΣΔΙΤ, Συμβάσεις Παραχώρησης, Ομόλογα Έργων κ.ά.» αν δεν σημαίνει την περεταίρω παρασιτοποίηση των τοπικών οικονομιών και μάλιστα όταν δεν ακούγεται ούτε μια λέξη για την τοπική παραγωγή; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει το «να διεκδικήσουμε την ανάληψη νέων ρόλων στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής και της πρόληψης της υγείας, μέσα από την αναζήτηση συνεργασιών με φορείς και τον ιδιωτικό τομέα» αν δεν σημαίνει την «συνεργασία» ιδιωτών, ΜΚΟ και κράτους (προς όφελος των ιδιωτών που βρίσκουν έτοιμες υποδομές για να κερδοσκοπούν) στον τομέα της υγείας αλλά και σε άλλους τομείς όπως τα ΕΣΠΑ ή «τους πόρους του Πράσινου Ταμείου» στο οποία και αναφέρονται σαφώς, πεδίο δόξης λαμπρόν για τους γκαουλάιτερ του κυρίου Φούχτελ;
Απ’ ότι φαίνεται μέσα από το κείμενο, κι αν προσπεράσει κανείς τον παλαιοκομματικό σαφή χαρακτήρα που εν τέλει ενδυναμώνει τη συμμετοχή του στον κομματικό μηχανισμό αποποιούμενος αυτόν, φαίνεται η εναρμόνιση με την Καλλικρατική λογική μετατροπής της χώρας σε χώρου (διασπασμένης σε Περιφέρειες) και της προσπάθειας φυγόκεντρων δυνάμεων που αυτή παράγει ως αποτέλεσμα. Χωρίς ίχνος συσχέτισης με την ευρύτερη πραγματικότητα, οι 60 δήμαρχοι 1)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στους δημότες τους οποίους διοικούν μεταθέτοντας την ευθύνη για τα δυσάρεστα αποτελέσματα της διοίκησή τους στην κεντρική εξουσία, 2)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στον κομματικό μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας στον οποίο ανήκουν αποκτώντας ένα μεγεθυμένο ρόλο μέσα σε αυτόν, και 3)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στην προσδοκία τους να διεισδύσει ακόμα περισσότερο ο ιδιωτικός τομέας διενεργώντας για λογαριασμό του μια προσπάθεια απορρόφησης κονδυλίων σε μια περίσταση που «δεν είναι σήμερα ευχερής η αξιοποίησή τους».
Ο ανέξοδος πατριωτισμός των 60 δημάρχων και των υπολοίπων που θα συνυπογράψουν το κείμενο, σαφώς δεν δημιουργεί ούτε μια θετική ρωγμή αλλά εξοικειώνει περισσότερο με τις βασικές παρασιτικές, αντιεργατικές και αντιπαραγωγικές κατευθύνσεις του μνημονίου και του Καλλικράτη ως τοπικής του συνδήλωσης. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα στήριγμα στο καθεστώς αποικιοποίησης της χώρας και της εφαρμογής μέτρων φιλελευθεροποίησης αλλά και της ολοένα μετατροπής των δήμων σε εξαρτήματα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου με χρήματα που απομυζούν από τους απλούς εργαζόμενους. Κι αυτό με τη διαχρονική παθολογία του πολιτικού κατακερματισμού συμφερόντων και ιδιοτελών πόθων.

ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής, Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις
ΜΕΡΟΣ 1ο
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ
Άρθρο 10
Οικιστικό Δίκτυο και Δίκτυο Πολεοδομικών Κέντρων
3. Το Οικιστικό Δίκτυο, το οποίο διαμορφώνεται στη βάση των αρχών της ισόρροπης ανάπτυξης και συμπληρωματικότητας, οργανώνεται σε τρία ιεραρχικά επίπεδα: Μητροπολιτικά Κέντρα, Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας, Δημοτικά Κέντρα.
3.2. Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας
Τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας αποτελούν τα δευτερεύοντα κέντρα ή συστήματα κέντρων της Χωρικής Ενότητας Λεκανοπεδίου που συγκεντρώνουν πολυδιάστατη ανάπτυξη και έχουν σημαντική εμβέλεια μέσα στη Χωρική Ενότητα στην οποία ανήκουν, αναδεικνύοντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της και μπορεί να περιλαμβάνουν και ορισμένες συμπληρωματικές δραστηριότητες μητροπολιτικής ακτινοβολίας. Συνιστούν δίκτυο συμπληρωματικών κέντρων πολλαπλών δραστηριοτήτων, τα οποία διατηρούν ταυτόχρονα τη λειτουργική
τους αυτοτέλεια και ετερογένεια, προωθώντας την εσωτερική συνοχή και την ισόρροπη ανάπτυξη.
Τα κέντρα αυτά κατηγοριοποιούνται με βάση πολλαπλά κριτήρια, όπως η γεωγραφική θέση στο ευρύτερο οικιστικό δίκτυο, η βέλτιστη διασύνδεση με εθνικές και διαπεριφερειακές μεταφορές, το επίπεδο παρεχομένων
υπηρεσιών διοίκησης, πρόνοιας, εκπαίδευσης, το πληθυσμιακό μέγεθος, το επίπεδο απασχόλησης, το επίπεδο κοινωνικής συνοχής, η πολυλειτουργικότητα, οι προοπτικές ανάπτυξης χρήσης κατοικίας και η προσβασιμότητα στα μέσα σταθερής τροχιάς. Τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας εντός Χωρικής Ενότητας Λεκανοπεδίου είναι οι Δήμοι Καλλιθέας, Γλυφάδας, Αμαρουσίου, Νέας Ιωνίας και Περιστερίου, καθώς και οι δημοτικές ενότητες Κηφισιάς, Κερατσινίου και Δραπετσώνας. Αντίστοιχα, τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας εκτός Χωρικής Ενότητας
Λεκανοπεδίου είναι οι Δήμοι Παλλήνης, Κρωπίας, Ραφήνας, Λαυρίου, Αχαρνών και Αιγίνης, καθώς και οι δημοτικές ενότητες Ωρωπού, Ελευσίνας, Ασπροπύργου, Μεγάρων και η δημοτική ενότητα Αγ. Στεφάνου του δήμου Διονύσου.
Για όσους δεν το αντελήφθησαν, ο Δήμος Αίγινας πρόκειται να αναβαθμισθεί σε «διαδημοτικό κέντρο ευρείας ακτινοβολίας». Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για μια δημοτική αρχή που αδυνατεί να εξυπηρετήσει επαρκώς και στα στοιχειώδη τους δημότες και κατοίκους της; Ότι θα εξυπηρετεί από τη νέα της θέση, τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Μην ξεχνάμε ότι ο Δήμος Αίγινας ανήκει στη «χωρική Ενότητα Νησιωτικής Αττικής, η οποία περιλαμβάνει τους Δήμους Αίγινας, Τροιζηνίας, Αγκιστρίου, Σαλαμίνας, Σπετσών, Ύδρας, Πόρου και Κυθήρων, καθώς και την κοινότητα Αντικυθήρων» σύμφωνα με την παράγραφο δ του άρθρου 8. Τι θα μπορούσε λογικά να συμβαίνει μ’ αυτήν την διευθέτηση;
-Η αναγκαστική αύξηση των υποδομών σε διοικητικές υπηρεσίες που ήδη αναχώρησαν από την Αίγινα (Εφορία) ή υποβαθμίσθηκαν (ΔΕΗ, ΟΤΕ) που θα εξυπηρετούν τους κατοίκους της «χωρικής ενότητας νησιωτικής Αττικής» ή υπηρεσιών της περιφέρειας που δεν υπάρχουν; Θα γίνει η Αίγινα η «μικρή πρωτεύουσα» του Αργοσαρωνικού;
-Θα υπάρξει αναβάθμιση της ακτοπλοΐας με κέντρο την Αίγινα σε μια περίοδο που μόνο μειώνονται τα δρομολόγια για τον «πιο κοντινό προορισμό» της Αθήνας;
-Θα υπάρξει διοικητική μέριμνα για τις εκπαιδευτικές δομές σε μια περίοδο που ετοιμάζονται απολύσεις του 15% των εκπαιδευτικών και σύμπτυξη και υποβάθμιση των σχολικών μονάδων;
-Θα υπάρξει μέριμνα για την κάλυψη δευτερογενούς φροντίδας υγείας με υποδομές γενικού νοσοκομείου, στην Αίγινα, η οποία θα καλύπτει τους κατοίκους της «χωρικής ενότητας νησιωτικής Αττικής», τη στιγμή που απειλείται η δημόσια υγεία από τα μέτρα του μνημονίου και έχουμε ένα υποβαθμισμένο σε προσωπικό και υποδομές Κέντρο Υγείας και ένα εκκλησιαστικό «νοσοκομείο» που ελαχίστως καλύπτει, και με υποσχέσεις που είναι αδύνατο να εκπληρωθούν ή αν εκπληρωθούν θα ακριβοπληρώνονται;
-Θα υπάρξει μέριμνα για αξιοποίηση της Αίγινας με νέα αγορά η οποία θα εξυπηρετεί τους κατοίκους των γύρω νησιών; Δηλαδή θα έρχονται για μεγάλες αγορές (αυτοκίνητο, ανταλλακτικά κλπ), θα δημιουργηθούν υποδομές για το χονδρεμπόριο, θα γίνει κάτι σαν διαμετακομιστικός σταθμός;
Σε γενικές γραμμές, όπως περιγράφονται και τα παραπάνω στο γενικό κείμενο για το ρυθμιστικό, μάλλον δεν θα προκύψει τίποτε από αυτά, όχι για την εξυπηρέτηση των κατοίκων των γύρω νησιών αλλά ούτε για την Αίγινα. Το ρυθμιστικό είναι «η συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων περεταίρω υποβάθμισης της παραγωγικής δυνατότητας και επέκτασης του τριτογενούς τομέα υπηρεσιών, της ανάδειξης μιας μονομερώς τουριστικής ταυτότητας, της οικοδόμησης, αξιοποίησης προς όφελος των επιχειρηματιών και εμπορευματοποίησης των αδόμητων χώρων, της συνέχειας αντιφάσεων χωροταξίας που διαχρονικά διαπιστώνονται, της εμπέδωσης των μνημονιακών-κατοχικών επιλογών και της επέκτασης των οδηγιών της ΕΕ, σε μια συγκυρία που η γερμανική, πλέον, Ευρώπη έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους». Έχει τεθεί προκειμένου να εξυπηρετήσει μια δράκα κρατικοδίαιτων παράσιτων (Μελισσανίδης, Λάτσης κλπ) που θα μπορέσουν διαμέσου αυτού να επεκταθούν στο όνομα της ανάπτυξης και των νέων θέσεων εργασίας στα κάτεργά τους. Μια προσπάθεια για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αποκέντρωσης και δημοκρατικού προσανατολισμού, σημαίνει την αποαποικιοποίηση της οικονομίας και της πολιτικής της. Αλλά αυτό είναι υπόθεση κινήματος κι όχι σχεδίων επί χάρτου.

————————–

Το σχέδιο νόμου «Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής, Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις» αποτελεί όπως αναφέρει και το ίδιο, τη συνέχεια ρύθμισης ζητημάτων που άπτονται οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών κατευθύνσεων. Μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί μια συνολική εποπτεία, για τις δυο αυτές χωρικές ενότητες Αθήνας-Αττικής, Θεσσαλονίκης και των πέριξ αυτών χωρικές υποενότητες, που συμπτύσσει και συμπυκνώνει τις επιλογές που αφορούν στο κατοχικό μνημόνιο καθώς και σε όλες τις απόπειρες εφαρμογών από πλευράς κυβερνήσεων κυρίως μετά το 1950. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να ειπωθεί ότι το «ρυθμιστικό» είναι η συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων περεταίρω υποβάθμισης της παραγωγικής δυνατότητας και επέκτασης του τριτογενούς τομέα υπηρεσιών, της ανάδειξης μιας μονομερώς τουριστικής ταυτότητας, της οικοδόμησης, αξιοποίησης προς όφελος των επιχειρηματιών και εμπορευματοποίησης των αδόμητων χώρων, της συνέχειας αντιφάσεων χωροταξίας που διαχρονικά διαπιστώνονται, της εμπέδωσης των μνημονιακών-κατοχικών επιλογών και της επέκτασης των οδηγιών της ΕΕ, σε μια συγκυρία που η γερμανική, πλέον, Ευρώπη έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους.
Έτσι λοιπόν, οι νόμοι του μνημονίου και της συρρίκνωσης του κοινωνικού τομέα, της επίθεσης προς τους εργαζόμενους, της πώλησης της δημόσιας περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ, της εκχώρησης-εκποίησης του φυσικού πλούτου της χώρας, του Καλλικράτη που μετατρέπει τη χώρα σε χώρο, βρίσκονται πίσω από τις εν πολλοίς εύηχες αλλά και αυτονόητες στοχεύσεις του «ρυθμιστικού» νομοσχεδίου, οι οποίες παρουσιάζονται από τους αποστάτες επιστήμονες, συντάκτες του. Έτσι λοιπόν σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον όπου το σύμπλεγμα της παρασιτικής τάξης των επιχειρηματιών-πολιτικών εξαγορασμένων-δημοσιογράφων, κυριαρχεί στην ζωή της χώρας, σε μια περίσταση που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε προσαρμογή και αμηχανία μπροστά στο φάσμα της διογκούμενης φτωχοκτονίας και της διάλυσης της μικροϊδιοκτησίας, το «ρυθμιστικό» έρχεται να ικανοποιήσει αυτό το σύμπλεγμα, εκπροσωπώντας όλες τις επιμερισμένες πτυχές ενός διαγράμματος, που η μια συμπληρώνει την άλλη.
Η εκ των πραγμάτων δοκιμή στην περίπτωση της Νέας Φιλαδέλφειας για την επιβεβαίωση των επιχειρηματικών σχεδίων Μελισσανίδη έρχεται να αποκαλύψει τις δυνατότητες αυτού του συμπλέγματος. Οι δυο αυτές περιοχές που συγκεντρώνουν πληθυσμιακά το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας είναι αυτές στις οποίες κυρίως θα τεθούν σε εφαρμογή της σχέδια επέκταση της αγοράς και του κρατικού ελέγχου. Κάθε πτυχή και συνέπεια αυτής της συνολικής επίθεσης, σε κάθε χωρική ενότητα, πτυχή και συνέπεια που διαφαίνεται απλά ως μια «ρύθμιση», συμπληρώνει η μια την άλλη σε μια κοινωνικοπολιτική συγκυρία ανακατατάξεων είτε προς τη μεριά μιας χρήσιμης φασιστικής εφεδρείας ή ενός προσφάτως αναπτυσσόμενου φιλομνημονιακού κέντρου που θα παίξουν τον χρήσιμο κεντρικό ρόλο εφαρμογών μιας πολιτικής του λιγότερο κακού στις οριστικές επιλογές αποικιοποίησης της χώρας, τώρα και τμηματικές και ελεγχόμενες στις πιο ελεγχόμενες περιοχές τις χώρας. Συνεπώς οι διαχρονική παθολογία του μικροπολιτικού παλαιάς κοπής «που φτιάχνει τα γεφύρια και φέρνει τουρίστες» συναντάται με τους εκπροσώπους της μεταμοντέρνας κατοχής της χώρας που με «οικολογικές» ευαισθησίες, με «συμμετοχικές» αναφορές, με «κριτική» στα συμπτώματα των πόλεων τεράτων που δημιούργησαν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, με αναφορές στην κοινωνική συνοχή και ακόμα με σύγχρονο φιλελεύθερο-ελευθεριακό λόγο ρυθμίζει πλέον τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στις σύγχρονες μητροπόλεις του εξαρτημένου «Νότου» επεκτείνοντας το καταναλωτικό, παρασιτικό και φτωχοκτονικό μοντέλο.

σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

«Σαν το φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους…»

αναδημοσίευση από το Άρδην