Ξεψύχησε ο Νίκος, απότομα και χωρίς προειδοποίηση. Θα μας λείψει από όλες τις συνάξεις, αυτές που ζήσαμε μαζί. Ευθύς και εύθυμος, έδωσε ζωή στη Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας, με το ύφος του, την ανθρωπιά του και τις παρεμβάσεις του. Ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που θα τον σκεπάζει. Ζωή, στα εγγόνια του, στα παιδιά του και στην Ελένη, την κυρά του. ΓΚ
* Ομιλία του Κώστα Σαμάντη στην εκδήλωση με τίτλο «Αντίσταση στη νέα Κατοχή» που πραγματοποιήθηκε στις 2 Οκτωβρίου στην αίθουσα του Άρδην, Ξενοφώντος 4. Δημοσιεύθηκε στο Άρδην τ. 94
αναδημοσίευση από το Γερμανία stop
Στις 5 Μαρτίου του 2010, η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ υπογράφει συμφωνία με τον τότε πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου, περί εντατικοποίησης των φιλικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Σε εφαρμογή αυτής της συμφωνίας, περνούσαν κάτω από άμεση γερμανική εποπτεία 12 ελληνικοί δήμοι (Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Λάρισας, Καλλιθέας, Βέροιας, Κοζάνης, Καρδίτσας, Ρόδου, Αμφιλοχίας, Παιωνίων, Πλαστήρα και Νεάπολης), δυο αιρετές περιφέρειες (Δυτικής Ελλάδας και Δυτικής Μακεδονίας) και μια αποκεντρωμένη διοίκηση (Διοίκηση Αττικής). Ένα μέρος της συμφωνίας αφορά στην ενεργοποίηση της αδελφοποίησης των γερμανικών πόλεων με τις ελληνικές, καθώς και την ανταλλαγή εμπειριών και τεχνογνωσίας. Όσο ψευδεπίγραφος ήταν ο τίτλος της συμφωνίας που υπεγράφη, άλλο τόσο αποπροσανατολιστική ήταν η περιγραφή του περιεχομένου.
Όσον αφορά στην τοπική αυτοδιοίκηση, αποκλειστικός και μόνος σκοπός ήταν η πλήρης οργανωτική αναδιάρθρωση των δήμων, μέσω μείωσης κατά εν τρίτο του προσωπικού που απασχολούν, η εκχώρηση σε ιδιώτες μιας σειράς λειτουργιών και αρμοδιοτήτων, καθώς και η «συνδιαχείριση», μέσω του ΕΣΠΑ, σημαντικών όσο και κερδοφόρων τομέων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης.
Για τον λόγο αυτό εγκαταστάθηκε στη χώρα μας, μετά τον σοσιαλδημοκράτη Χορστ Ράιχενμπαχ της Τασκ Φορς, ο χριστιανοδημοκράτης Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ, ώστε το κυβερνών κόμμα της Γερμανίας να έχει τον δικό του έμπιστο κομματικό άνθρωπο. Μάλιστα, ο Χανς Φούχτελ διατηρεί μια διπλή ταυτότητα: Πληρεξούσιος υπουργός της γερμανικής καγκελαρίας και υφυπουργός Εργασίας της Γερμανίας! Ο ορισμός της πολιτικής επιτροπείας σε απευθείας επαφή με τη γερμανική κυβέρνηση. Για όσους σκεφτούν ότι αυτό συνιστά μια πρωτόγνωρη κατοχή στο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης, θα θέλαμε να θυμίσουμε το εξής:
Ένα από τα πρώτα πράγματα τα οποία αποφάσισαν να ελέγξουν οι γερμανικές αρχές κατοχής στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941 ήταν η δημόσια διοίκηση και ιδιαίτερα η τοπική αυτοδιοίκηση. Όσοι δήμαρχοι και κοινοτάρχες –διορισμένοι από το δικτάτορα Μεταξά– δέχτηκαν τη συνεργασία με τις αρχές κατοχής, παρέμειναν στο πόστο τους. Όσοι, ελάχιστοι, παραιτήθηκαν, αντικαταστάθηκαν από υπάλληλους τους οποίους διόρισαν οι Γερμανοί. Έτσι, οι επίσημες αρχές της τοπικής αυτοδιοίκησης ελέγχονταν άμεσα, με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών του κατακτητή. Η εξυπηρέτηση αυτή περιελάμβανε την εξασφάλιση, σε συνεργασία με τις γερμανικές οικονομικές υπηρεσίες, αγροτικών προϊόντων, πρώτων υλών, ημικατεργασμένων βιομηχανικών προϊόντων, μεταφορικών μέσων και εξαρτημάτων ή μηχανών που έβγαζε τότε η Ελλάδα, είτε με επίταξη, είτε με εξαγορά με κατοχικό πληθωριστικό χρήμα.
Ο Χέρμαν Νοϊμπάχερ, ο ανάλογος Φούχτελ της Κατοχής, εφάρμοσε αποτελεσματικά τη διαδικασία «Ντεγκρίγκες». Σύμφωνα με αυτή τη διαδικασία, από τη μια πλευρά οι τιμές των προϊόντων που εισάγονταν στην Ελλάδα από τη Γερμανία μεθοδικά ανέβαιναν, ενώ από την άλλη οι τιμές των εμπορευμάτων που εξάγονταν από την Ελλάδα (αγροτικά προϊόντα και πρώτες ύλες σε σημαντικό βαθμό) σταδιακά μειώνονταν. Έτσι στις αρχές του 1943 είχε δημιουργηθεί ένα ενεργητικό υπέρ των Γερμανών στο διακρατικό ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών.
Ο δικός μας Χανς Φούχτελ έχει ελαφρώς διαφοροποιημένο ρόλο. Στο στόχο του, μέσω του ελέγχου των ΟΤΑ, έχουν μπει η διαχείριση των οικιακών απορριμμάτων, η αξιοποίηση (εκποίηση) της ακίνητης περιουσίας των δήμων, η συνεργασία σε τουριστικό επίπεδο (βλέπε ιαματικές πηγές, παραλίες), κοινωνικά αγαθά που σκοπεύουν να δώσουν σε χέρια ιδιωτών (βλέπε νερό, ρεύμα κ.λπ.), ακόμη και ο ορυκτός πλούτος της χώρας μέσω του ελέγχου των περιφερειών όπου βρίσκονται οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Ένα σαθρό επιχείρημα, το οποίο μετέρχονται οι πρόθυμοι για την συνεργασία (βλέπε υποταγή) με τον επίτροπο της γερμανικής κυβέρνησης είναι η κακή οικονομική κατάσταση των ΟΤΑ και ο υπερβολικός δανεισμός τους. Αξίζει να αναφέρουμε ένα απόσπασμα του γνωστού δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου, από άρθρο του για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στους ΟΤΑ κατά του Φούχτελ, στο Protagon 3/11/12 «Όταν χρωστάς πουλάς και όταν έχεις ανάγκη κάθε ευρώ για να ξεχρεώσεις, πουλάς όσο όσο. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει». Όμως:
Η πραγματικότητα λέει ότι οι ελληνικοί ΟΤΑ ήταν το 2011 οι λιγότερο χρεωμένοι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που απέστειλε ο επίτροπος των οικονομικών Όλι Ρεν στον Έλληνα ευρωβουλευτή Νίκο Χουντή, απαντώντας σε σχετική ερώτηση το Νοέμβριο του 2012. Σύμφωνα με τον πίνακα που ανακοίνωσε ο Ρεν τα υψηλότερα ποσοστά χρέους των ΟΤΑ επί του ΑΕΠ το 2011 παρουσιάζουν η Ιταλία και οι Κάτω Χώρες με ποσοστό 8,6%. Ακολουθούν η Γαλλία με χρέος 8,4%, η Δανία με 7,3%, η Σουηδία με 7%. Οι χώρες με το μικρότερο χρέος της τοπικής αυτοδιοίκησης μεταξύ των 27 είναι η Ελλάδα με ποσοστά 0,9% του ΑΕΠ και η Μάλτα με χρέος 0,1%. Και όλα αυτά παρά τη ραγδαία μείωση του ΑΕΠ από το 2009 και μετά.
Προς τι όμως η σπουδή; Την απάντηση ίσως δίνει η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γερμανικοί ΟΤΑ. Σε άρθρο της το Νοέμβριο του 2011 η γερμανική Τάγκεσπίγκελ του Βερολίνου, με τον ειρωνικό τίτλο «Γίναμε Ελλάδα», παρουσιάζει την υπερχρέωση πολλών οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης στη Γερμανία. Γράφει: «Στους περισσότερους δήμους η κατάσταση είναι οικτρή, μάλιστα ο ένας στους τρεις δήμους δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τα χρέη του. Η «Αθήνα» βρίσκεται παντού σε κάθε (γερμανική) περιφέρεια».
Οι περισσότεροι δήμοι (αλλά και κρατίδια) είναι στο χείλος της χρεοκοπίας. Μπορούν να ακολουθήσουν δύο δρόμους: Ο ένας είναι η χρηματοδότηση από την κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, πράγμα το οποίο σημαίνει αύξηση του δημόσιου χρέους και ελλείμματος και κατά συνέπεια τον κίνδυνο υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Γερμανίας, ο άλλος είναι η δανειοδότηση από τις τράπεζες μέσω της νέας ρύθμισης των δανείων που έχουν από αυτές. Σε αυτή την περίπτωση οι εμπράγματες εγγυήσεις, π.χ. ακίνητη περιουσία, είναι ήδη εξαντλημένες. Έχουν ήδη υποθηκεύσει τα πάντα, μέχρι και τα φορολογικά έσοδα της επόμενης δεκαετίας. Με αυτό ως δεδομένο, χρειάζονται νέα περιουσιακά στοιχεία, είτε δικά τους είτε τη διαχείριση άλλων, και εδώ ακριβώς μπαίνει η εκμετάλλευση των περιφερειών και των δήμων της Ελλάδας.
Το σενάριο αυτό έχει ξαναπαιχτεί. Αρκεί να θυμηθούμε το τι ακριβώς υπέστη η Ανατολική Γερμανία όταν ενοποιήθηκε με τη Δυτική. Η ισότιμη συνεργασία και ο αμοιβαίος σεβασμός προς τους αδελφούς Ανατολικογερμανούς είχε ως αποτέλεσμα τη συστηματική αποδιοργάνωση της οικονομικής παραγωγής του ανατολικού πλέον τμήματος της Γερμανίας, την αφαίμαξη κάθε πλουτοπαραγωγικού στοιχείου της και τη ραγδαία φτωχοποίηση των κατοίκων της. Με ένα μεγάλο ποσοστό ανεργίας, συντριπτικά μεγαλύτερο από αυτό της Δυτικής, και με αμοιβές στο μεγαλύτερο μέρος τους κάτω των 400 ευρώ (7,4 εκατομμύρια εργαζομένων αναφέρουν οι γερμανικές στατιστικές για το 2010).
Πόσο εύκολο όμως είναι να περάσει μια τέτοια συνεργασία;
Η συντριπτική πλειοψηφία των εκλεγμένων αιρετών ανήκει είτε στη Ν. Δημοκρατία είτε στο ΠΑΣΟΚ, κατ’ εξοχήν κόμματα μνημονιακά, οπότε λογικό είναι οι τοπικοί άρχοντες αυτών των κομμάτων να υιοθετούν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Σε συνάντηση που είχε ο Γερμανός επίτροπος Φούχτελ με τον γερμανοτραφή, τότε, υπ. Εσωτερικών Ευρυπίδη Στυλιανίδη στις 5/9/2012, είχε ανακοινώσει ότι ήδη οι μισοί δήμοι έχουν ξεκινήσει επαφές για την ένταξη στο πρόγραμμα. Μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι σήμερα, ένα χρόνο μετά, η συμμετοχή θα έχει αυξηθεί κατά πολύ. Ανάμεσά τους οι μεγαλύτεροι δήμοι της χώρας (Αθηναίων, Θεσσαλονίκης, Πάτρας), δήμοι με ιδιαίτερο οικονομικό ενδιαφέρον, λόγω υποδοχής παραγωγικών ή εμπορικών δραστηριοτήτων, όπως είναι οι δήμοι Περιστερίου, Κηφισιάς, Αμαρουσίου, αλλά και δήμοι με ιδιαίτερη εθνική σημασία, όπως είναι οι δήμοι Αλεξανδρούπολης, Ορεστιάδας, Σουλίου. Το ψηφιδωτό έρχεται να συμπληρώσει η συντριπτική πλειοψηφία των περιφερειών, με προεξάρχουσες τις περιφέρειες Κεντρικής Μακεδονίας (Απόστολος Τζιτζικώστας), Δυτικής Μακεδονίας (Γιώργος Δακής) και Πελοποννήσου (Πέτρος Τατούλης).
Έτσι, τους τελευταίους μήνες γινόμαστε μάρτυρες πλήθους συναντήσεων, συνεργασιών, διημερίδων και εκθέσεων με θέμα την «ελληνογερμανική συνεργασία», στις οποίες, από πλευράς Ελλάδος, συμμετέχουν οι πρόθυμοι της τοπικής αυτοδιοίκησης και από πλευράς Γερμανίας οι αντίστοιχοι αιρετοί, με τις αντιπροσωπείες τους να συμπληρώνονται από ιδιώτες εκπροσώπους επιχειρήσεων και παραγωγικών φορέων.
Θυμόμαστε όλοι το 3ο συνέδριο «Ελληνογερμανικής Συνεργασίας» που διεξήχθη πέρυσι στα πλαίσια της ΔΕΘ, και όχι μόνο για τη σφοδρή αντίδραση των εργαζομένων κατά του προσώπου του Χανς Φούχτελ και τις καταγγελίες της ΠΟΕ-ΟΤΑ για τη «χρυσή συμφωνία κυβέρνησης και ορισμένων δημάρχων για την εκχώρηση της αποκομιδής του σκουπιδιών σε ιδιώτες». Τότε ο Γερμανός τοπάρχης ανακάλυψε «μελέτες και έρευνες που έδειξαν ότι, για εργασίες όσον αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση, απαιτούνται 3.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα, ενώ στη Γερμανία η δουλειά διεκπεραιώνεται με 1.000 άτομα. Θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις και να φανούν τρόποι πώς θα μειωθούν ο αριθμός τους», προαναγγέλλοντας με τον τρόπο αυτό την επιβολή μαζικών απολύσεων στους δήμους. Ξεχνά όμως ότι οι δήμοι της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων στην καθαριότητα, στο πράσινο, στα τεχνικά συνεργεία, στις κοινωνικές υποδομές, αναλαμβάνοντας με αυτό τον τρόπο την ευθύνη για κοινωνικές δραστηριότητες που τους αναλογεί, σε αντίθεση με τους γερμανικούς ΟΤΑ, όπου πλείστες όσες των υπηρεσιών αυτών έχουν εκχωρηθεί σε ιδιώτες. Όχι ότι οι δήμοι της χώρας μας δεν χρειάζονται μια πιο λειτουργική και εκσυγχρονισμένη αναδιοργάνωση ή δεν παρουσιάζουν προβλήματα διαφάνειας. Εξακολουθούν όμως, παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα της εφαρμογής δύο αποδομητικών διοικητικών μεταρρυθμίσεων (βλέπε Καποδίστριας και Καλλικράτης), να παραμένουν οι εγγύτεροι στον πολίτη θεσμοί δημοκρατίας και κατεξοχήν, εν δυνάμει πάντα, τομείς άσκησης κοινωνικής πολιτικής στις τοπικές κοινωνίες.
Ποια πεδία όμως έχουν μπει στο στόχαστρο των γερμανικών οικονομικών κύκλων;
Κατ’ αρχάς και κατ’ εξοχήν ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων. Την αρχή έκανε η κυβέρνηση, η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της για την επιβολή κεφαλικού φόρου για τα μη επεξεργασμένα οικιακά απορρίμματα που οδηγούνται στους ΧΥΤΑ, υιοθετώντας κοινοτικές οδηγίες. Ουσιαστικά πιέζουν τους δήμους για το διπλασιασμό των δημοτικών τελών για την υγειονομική ταφή των απορριμμάτων. Προετοιμάζουν με αυτό τον τρόπο την κοινωνία ώστε, μέσα από την αύξηση του κόστους των σκουπιδιών ανά οικογένεια, να περάσουν στο επόμενο στάδιο, που είναι η εκχώρηση της διαχείρισής τους σε κάποιους «εθνικούς εργολάβους», σε συνεργασία με εταιρείες του εξωτερικού ή ακόμη και σε αυτές απευθείας. Εξ ου και η ανησυχία του Γερμανού εντεταλμένου για το θέμα των απορριμμάτων.
Τα δύο προηγούμενα χρόνια γίναμε όλοι μάρτυρες του βομβαρδισμού ενημέρωσης σχετικά με τις σύγχρονες τεχνολογίες καύσης απορριμμάτων που αναπτύσσουν γερμανικές εταιρείες. Εργοστάσια «φιλικά» προς το περιβάλλον, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να εγκατασταθούν ακόμη και στο κέντρο της πρωτεύουσας, σύμφωνα με το υποτιθέμενο πρότυπο της Βιέννης. Έφτασαν μάλιστα σε σημείο να στοχεύσουν τόσο στην έκταση της ΠΥΡΚΑΛ στον Υμηττό, όσο και στο πάλαι ποτέ υποτιθέμενο Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού. Ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι το σημαντικότερο διακύβευμα το επόμενο χρονικό διάστημα για τους ΟΤΑ και δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε την περίπτωση της Κερατέας από τη μια πλευρά ούτε την περίπτωση της Νάπολης από την άλλη όπου η μαφία της Ιταλίας διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στη διαχείριση των απορριμμάτων.
Άλλος σημαντικός τομέας είναι ο τομέας του τουρισμού. Αρκετοί δήμοι διαχειρίζονται υπό την ευθύνη τους τόσο αξιόλογες εγκαταστάσεις όπως είναι οι ιαματικές πηγές, όσο και μεγάλα τμήματα του αιγιαλού της χώρας. Οι επιδιώξεις όμως των Γερμανών επικυρίαρχων δεν σταματούν στις βλέψεις που έχουν για την ιδιωτική εκμετάλλευση των τουριστικών υποδομών της χώρας. Προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Σε συνάντηση που έγινε το Μάρτιο του 2013 με την υπουργό Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη, στην οποία παραβρισκόταν, φευ!, ως επίτιμος πρέσβης της Μέρκελ ο Ότο Ρεχάγκελ, ανακοινώθηκε η συνεργασία στον τομέα της τουριστικής εκπαίδευσης. Στις δηλώσεις του ο επίτροπος και υφυπουργός Εργασίας, μην το ξεχνάμε, της Γερμανίας, Φούχτελ, στάθηκε στο θέμα της επαγγελματικής εκπαίδευσης ή δυαδικής εκπαίδευσης, όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται, και υπογράμμισε ότι ο μαθητευόμενος ταυτόχρονα εργάζεται, απολαμβάνει «κάποιες» αποδοχές, ενώ ταυτόχρονα αφουγκράζεται τις τάσεις αγοράς εργασίας και μπορεί ταυτόχρονα να εργαστεί και στο εξωτερικό». Το πρόγραμμα αυτό βασίζεται κυρίως στη στήριξη από ιδιωτικές επιχειρήσεις, το οποίο λειτουργεί παράλληλα με το υπουργείο Τουρισμού.
Το σενάριο το έχουμε ξαναζήσει. Τα τελευταία τέσσερα πέντε χρόνια υπάρχει μια αυξανόμενη μείωση των εργαζομένων στον τουριστικό τομέα. Ολοένα και περισσότερο εισάγονται «εκπαιδευόμενοι» από τρίτες χώρες, κυρίως την Πολωνία, και έναντι πινακίου φακής υποτίθεται ότι κάνουν το εκπαιδευτικό τους, ουσιαστικά όμως υποκαθιστούν τους Έλληνες εργαζόμενους σε αυτές τις επιχειρήσεις και αποδομούν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τις συλλογικές συμβάσεις, τις απολαβές και όσα άλλα εργασιακά δικαιώματα, π.χ. ωράριο εργασίας, πλαισιώνουν τον τομέα αυτό. Η επιδίωξη είναι σαφέστατη. Οι μαθητευόμενοι της τουριστικής εκπαίδευσης στη χώρα μας προορίζονται ως «Πολωνοί» για τη Γερμανία.
Άλλος τομέας είναι εκείνος των ορυκτών.
Τον Ιούνιο του 2012 πραγματοποιήθηκε συνάντηση του εντολοδόχου του Αντώνη Σαμαρά, Γιώργου Δακή (περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας), με τον Φούχτελ, συνοδεία για άλλη μια φορά επιχειρηματιών γερμανικών και ελληνογερμανικών συμφερόντων. Σκοπός της συνάντησης η προώθηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσω του Φούχτελ του αιτήματος χρηματοδότησης της κατασκευής του νέου λιγνιτοηλεκτρικού σταθμού Πτολεμαΐδας. Με δεδομένο το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της ΝΔ για πώληση της ΔΕΗ και των εργοστασίων της, η συνάντηση χαρακτηρίζεται ως η μετεκλογική εκτέλεση μιας συμφωνίας που έχει ήδη αναγγελθεί. Ακόμη χειρότερα, ο περιφερειάρχης ζήτησε «παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της μη εφαρμογής της εξίσωσης των τιμών πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης για τη Δυτική Μακεδονία, που αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών»! Κι εδώ ακριβώς προκύπτει το πολιτικό πρόβλημα. Ο Δακής απευθύνει αιτήματα όχι στην ελληνική κυβέρνηση, αλλά σε ένα Γερμανό αξιωματούχο(!) ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το υπουργείο Οικονομικών, Ανάπτυξης ή Υγείας της ελληνικής κυβέρνησης. Βρισκόμαστε ήδη υπό γερμανική κατοχή και δεν το γνωρίζουμε;
Στο ίδιο κλίμα, θερμό κατά τα άλλα, η συνάντηση του Πέτρου Τατούλη, περιφερειάρχη Πελοποννήσου, με τον Φούχτελ για θέματα ανάπτυξης και συνεργασίας για την εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδιασμού της περιφέρειας Πελοποννήσου. Η απάντηση του Φούχτελ αποκαλυπτική. «Έχετε διάθεση, ενέργεια, προετοιμασία και ολοκληρωμένο σχέδιο, κι εμείς βρισκόμαστε εδώ για να βοηθήσουμε». Και σε αυτή τη συνάντηση, η απουσία εκπροσώπου της ελληνικής κυβέρνησης ήταν κραυγαλέα. Δυστυχώς, αυτή η δυνατότητα της αδιαμεσολάβητης δυνατότητας συνεργασίας κάθε τοπικού αιρετού με εξωεθνικά κέντρα κατοχυρώνεται από τη διοικητική μεταρρύθμιση του Ραγκούση, την και «Καλλικράτης» επονομαζόμενη. Περιττό να αναφέρουμε ότι το ίδιο ακριβώς πλαίσιο χαρακτηρίζει κάθε συνάντηση αιρετών περιφερειαρχών και δημάρχων με τα αιτήματα των τελευταίων, εν είδει «σπαρακτικής έκκλησης», να απευθύνονται απευθείας στο Γερμανό επιτελάρχη, με τα δημοτικά συμβούλια να παίζουν το ρόλο του κομπάρσου. Η διαχείριση των προβλημάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης ολοένα και περισσότερο εκχωρούνται στον Φούχτελ.
Τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότεροι δήμοι και περιφέρειες εκλιπαρούν ουσιαστικά την αδελφοποίηση των οργανισμών τους με αντίστοιχους της Γερμανίας. Ήδη, λίγο μετά την εγκατάστασή του το 2011 ως γκαουλάιτερ στην Ελλάδα, ο Φούχτελ είχε εκφράσει τα παράπονά του ότι μόνο τριάντα ελληνικές πόλεις έχουν αδελφοποιηθεί με γερμανικές, όταν ο αντίστοιχος αριθμός των γαλλικών πόλεων είναι 2000. Δυστυχώς, δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Ήδη ο Μπουτάρης αδελφοποίησε πέρυσι το Νοέμβριο τη Θεσσαλονίκη με την Κολωνία ενώ ο Πέτρος Τατούλης τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει για εξεύρεση εταίρου στη Δημοκρατία της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, κρατίδιο στο οποίο εκλέγεται ο Φούχτελ.
Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός. Όχι όμως όπως είπε ο Φούχτελ: «Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός που πρέπει να εκμεταλλευτούμε, γιατί μέχρι τώρα το καθεστώς των ΟΤΑ και της Ευρώπης ήταν μόνο για θέματα χρηματοδοτήσεων». Για εμάς, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός, γιατί είναι ένας τόπος εφαρμογής συμμετοχικών και αμεσοδημοκρατικών θεσμών, είναι ο κοντινότερος θεσμός δημοκρατίας προς τον πολίτη, είναι, εν τέλει, ένα πεδίο άσκησης της πραγματικής δημοκρατίας.
Αρμόζει να διεκδικήσουμε μέσα στη δίνη της κρίσης την ανάκτηση της διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, οφείλουμε να διεκδικήσουμε την οργανωτική και λειτουργική ανασυγκρότησή τους, ώστε να λειτουργήσουν ως ένα δίκτυο προστασίας της κοινωνίας και της δημοκρατίας, στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε.
Σημειώσεις
1. Για περισσότερα: Ιστοσελίδα των γερμανικών αποστολών στην Ελλάδα / http://www.griechenland.diplo.de/Vertretung/griechenland/el/03/Bilaterale__Beziehung/Deutsch__Griechisches__Partnerschaftsprogramm.html
2. Η Ντεγκρίγκες είχε αναλάβει το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο της Ελλάδας. Με βάση συμφωνίες που έκανε με τις κατοχικές ελληνικές κυβερνήσεις καρπωνόταν τη διαφορά της τιμής ενός προϊόντος ανάμεσα στον τόπο παραγωγής του και στον τόπο κατανάλωσής του (εφ. ΕΜΠΡΟΣ, 18ης και 21ης Μαρτίου 1945 ).
3. Για λεπτομέρειες: «Η λεηλασία της Ελλάδας από τους Γερμανούς κατά την περίοδο της Κατοχής» http://chronontoulapo.wordpress.com/2013/05/02.
Αποδείχτηκε ότι αυτοί οι «αγανακτισμένοι πολίτες» δεν ήταν παρά ομάδες τραμπούκων, οργανωμένων στην παρακρατική συμμορία «ΚΑΡΦΙΤΣΑ», την οποία καθοδηγούσε ο ίδιος ο επικεφαλής της Χωροφυλακής στρατηγός Μήτσου. Ισως αυτά να μην είχαν αποκαλυφθεί ποτέ, αν ένας νεαρός εργάτης, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, δεν πηδούσε πάνω στο τρίκυκλο, δεν συμπλεκόταν και δεν ακινητοποιούσε τον Εμμανουηλίδη. Ο τρόπος με τον οποίο σαλτάρισε πάνω στο εν κινήσει τρίκυκλο ο Χατζηαποστόλου, σαν αιλουροειδές, του προσέδωσε το τιμητικό παρατσούκλι Τίγρης. Ετσι τον φώναζαν πλέον οι πάντες στη Θεσσαλονίκη.
Στις 20 Ιούνη του 2014, δημοκρατικοί πολίτες στη Νέα Φιλαδέλφεια προσπάθησαν να οργανώσουν στην κεντρική πλατεία της πόλης τους μια ανοιχτή συζήτηση για τα θέματα του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας, που παραδίδει την πόλη και το άλσος της βορά σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Ενας ιδιωτικός στρατός μπράβων, που αναφέρεται σε έναν μεγαλοκαπιταλιστή που αρέσκεται να τον ονομάζουν «τίγρη» (η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία είτε ως φάρσα, έλεγε ο Μαρξ), κινούμενος ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες οργανωμένους οπαδούς της ΑΕΚ και με την πλήρη κάλυψη της Αστυνομίας, η οποία γνώριζε το σχέδιο δράσης του και διευκόλυνε την εξέλιξή του, ματοκύλησε τους δημοκρατικούς πολίτες, διέρρηξε και βανδάλισε τον Αυτοοργανωμένο Κοινωνικό Χώρο «Στρούγκα» και επί τέσσερις περίπου ώρες έσπειρε τον τρόμο στο κέντρο της πόλης. Αποσύρθηκε ήσυχος και ανενόχλητος όταν ολοκλήρωσε το δολοφονικό του όργιο. Η μόνη διαφορά από το 1963 είναι ότι τώρα, ευτυχώς, δεν είχαμε νεκρούς. Καθαρά από τύχη…
Για το ρόλο της αστυνομίας σ’ αυτό το δολοφονικό σχέδιο θα μιλήσουμε στο τέλος. Πριν, όμως, θα μιλήσουμε για τους τραυματίες από το πολύωρο δολοφονικό όργιο των τραμπούκων. Εχει σημασία να δούμε και ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και πώς τραυματίστηκαν. Εμείς καταφέραμε να εντοπίσουμε οκτώ από τους τραυματίες. Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι που δεν μπορέσαμε να τους εντοπίσουμε.
Μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος που τραυματίστηκαν, που αποδεικνύει ότι τουλάχιστον οι τρεις πρώτοι θα μπορούσαν να είναι νεκροί.
1. Πέτρος Περάκης (63 ετών, αρχιτέκτονας): Από τις ηγετικές μορφές του φοιτητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια της δικτατορίας της χούντας. Πρόεδρος του Συλλόγου Κρητών Φοιτητών, του μόνου τοπικού συλλόγου που λειτουργούσε στη διάρκεια της χούντας. Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, συνελήφθη, βασανίστηκε, φυλακίστηκε ως ένας από τους πρωταίτιους. Με συνεχή παρουσία και συμμετοχή επί σχεδόν μισό αιώνα στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.
Φέρει συντρπτικό κάταγμα ωλένης στο αριστερό χέρι. Το χέρι του έχει ακινητοποιηθεί με νάρθηκα από γύψο (στο Λαϊκό Νοσοκομείο) και τις επόμενες μέρες θα μπει σε χειρουργείο για να γίνει ανάταξη με λάμες και βίδες. Το κάταγμα προήλθε από κυβόλιθο που πετάχτηκε τυφλά στους συγκεντρωμένους έξω από τη «Στρούγκα», μαζί με δεκάδες άλλα αντικείμενα (τούβλα, κυβόλιθους, πέτρες, κομμάτια από μάρμαρα, μπουκάλια, βαριά κλαδιά δέντρων). Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως αν αυτός ο βάρους 3-4 κιλών κυβόλιθος τον εύρισκε στο κεφάλι, θα ήταν νεκρός. Ζει καθαρά από τύχη.
2. Ελσα Βούλγαρη (62 ετών, φιλόλογος): Αγωνίστρια του φοιτητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη τα χρόνια της χούντας. Συνελήφθη και φυλακίστηκε μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Με αδιάλειπτη παρουσία στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, καθώς και στους αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος.
Δέχτηκε στο κεφάλι πυροσβεστήρα που εκτοξεύτηκε στα τυφλά ενάντια στους συγκεντρωμένους έξω από τη «Στρούγκα». Ο πυροσβεστήρας της προκάλεσε μεγάλο οίδημα στο δεξί μέτωπο και στο δεξί μάτι. Εξετάστηκε πρώτα στο Λαϊκό και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξετάστηκε από νευροχειρουργό και υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία. Της συστήθηκε «εκτίμηση από νευρολόγο σε τακτική βάση», για να ελέγχεται η πορεία του τραύματος. Δεν χρειάζεται να πούμε τι θα συνέβαινε αν ο πυροσβεστήρας την χτυπούσε με κάποιο από τα οξέα τμήματά του. Σώθηκε μόνο από το τυχαίο γεγονός ότι χτυπήθηκε από την αμβλεία πλευρά του πυροσβεστήρα. Βρισκόταν ανάμεσα στους πάνω από 100 ανθρώπους (όχι στην πρώτη σειρά), οι οποίοι συγκεντρώθηκαν έξω από τη «Στρούγκα», όταν τελείωσε ο βανδαλισμός, οι τραμπούκοι αποσύρθηκαν για να ανασυγκροτηθούν και μέλη της «Στρούγκας» κατάφεραν να μπουν στο χώρο τους, όπου δέχτηκαν το δεύτερο κύμα επίθεσης. Οι υπερασπιστές της «Στρούγκας» κατάφεραν να οχυρωθούν στο εσωτερικό και να απωθήσουν τους εισβολείς, οι οποίοι επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους στον εξωτερικό χώρο, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν άνθρωποι μέσης και μεγαλύτερης ηλικίας.
3. Τ.Κ. (τεχνίτης, 29 ετών): Ηταν ανάμεσα στην ομάδα των οχτώ πρώτων κατοίκων που έφτασε στο δημαρχείο και δέχτηκε την επίθεση της ομάδας κρούσης των τραμπούκων, υπό τα αδιάφορα μάτια του παριστάμενου αστυνομικού διευθυντή και των ανδρών του. Ο πιο ηλικιωμένος από τους οχτώ δέχτηκε μόνο αυγά, ενώ οι υπόλοιποι ξυλοκοπήθηκαν, μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή και της κουστωδίας του. Χτυπήθηκε με κράνος στο κεφάλι και έχει εκχυμώσεις στην αριστερή πλευρά του μετώπου. Χτυπήθηκε δεύτερη φορά με παλούκι έξω από τη «Στρούγκα», στο κεφάλι και στο χέρι, και έπεσε λιπόθυμος. Δίπλα του οι τραμπούκοι προσπάθησαν να ανάψουν φωτιά με βενζίνη που έβγαλαν από μηχανάκι. Τη φωτιά έσβησαν κάποιοι από τους συγκεντρωμένους, οι οποίοι περιμάζεψαν και τον λιπόθυμο Τ.Κ. Μεταφέρθηκε πλημμυρισμένος στα αίματα στο Λαϊκό Νοσοκομείο, όπου του έγιναν ράμματα στο κεφάλι (το χέρι του ευτυχώς δεν είχε σπάσει).
4. Α.Π. (φοιτητής, 19 ετών): Δέχτηκε βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι έξω από τη «Στρούγκα». Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες.
5. Γ.Σ. (οικονομολόγος, 33 ετών): Ηταν στην ομάδα των οχτώ πρώτων που έφτασε στο δημαρχείο. Χτυπήθηκε με κράνος στο κεφάλι και μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου διαγνώστηκαν μώλωπες και ελαφρά διάσειση.
6. Α.Α. (φοιτητής, 21 ετών): Κι αυτός από την ομάδα των οχτώ πρώτων που έφτασε στο δημαρχείο. Χτυπήθηκε με γροθιές και κράνος στο πρόσωπο και έχει κάταγμα μύτης, το οποίο ανατάχθηκε στο νοσοκομείο «Ελπίς».
7. Η.Α. (εργάτης, 29 ετών): Δέχτηκε κυβόλιθο στο πόδι, έξω από τη «Στρούγκα». Φέρει μεγάλο τραύμα και έχει υποστεί θλάση στο αριστερό πόδι. Από τους γιατρούς συστήθηκε ακινησία για μερικές μέρες.
8. Μ.Π. (αρχιτέκτονας, 32 ετών): Ηταν απ’ αυτούς που πρόλαβαν να οχυρωθούν μέσα στη «Στρούγκα» και δέχτηκαν σωρεία πετρών, κυβόλιθων και μαρμάρων. Χτυπήθηκε στο κεφάλι (τα γυαλιά που φορά τον γλίτωσαν από τα χειρότερα και έχει τραύμα περίπου πέντε εκατοστών, ακριβώς πάνω από το αριστερό μάτι), στο δεξιό μέρος της κοιλιάς (ευμεγέθες τραύμα) και στην αριστερή κνήμη (κουτσαίνει ακόμη).
Δεν χρειάζεται να γράψουμε περισσότερα. Κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί τι συνέβη και να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Καταρχάς, να σταθούμε σε ένα όνομα: Φώτης Παπαγεωργίου. Πρώην στέλεχος της Αντιτρομοκρατικής (την περίοδο των συλλήψεων για τη 17Ν και τον ΕΛΑ), αργότερα υποδιοικητής της ΕΥΠ, νυν υπεύθυνος ασφαλείας στις επιχειρήσεις του Μελισσανίδη, ιδρυτικό μέλος-μέτοχος της «Δικέφαλος 1924 ΑΕ», στα μέσα και στα έξω σε ό,τι έχει να κάνει με την ΑΕΚ του Μελισσανίδη.
Ενα από τα «παπαγαλάκια» του Μελισσανίδη έγραψε σε ΑΕΚτζήδικη ιστοσελίδα, μετά την επίσημη ανακοίνωση της πρόσληψης του Παπαγεωργίου στην ΑΕΚ: «Από την αντιτρομοκρατική, στην ΑΕΚ που θα προκαλεί… τρόμο» (δείτε εδώ). Προφητικό το υπαγορευμένο ρεπορτάζ, δε νομίζετε; Μπορεί εύκολα να εικάσει κανείς το ρόλο που διαδραματίζουν τέτοιοι σκοτεινοί άνθρωποι στην οργάνωση συμμοριών τύπου «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» και στη διασύνδεσή τους με την αστυνομία.
Στη συνέχεια, παραθέτουμε τα γεγονότα, τα οποία περιγράψαμε στα πρώτα κιόλας ρεπορτάζ μας εκείνης της μαύρης για τη Νέα Φιλαδέλφεια μέρας (δείτε εδώ και εδώ). Εδώ θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε το ρόλο της αστυνομίας, όπως καταγράφηκε από το ρεπορτάζ.
1. Το Συντονιστικό Κατοίκων Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας και γύρω περιοχών ανακοίνωσε ανοιχτή συζήτηση στην πλατεία Πατριάρχου την Πέμπτη 19 Ιούνη. Η Original ανακοίνωσε αντισυγκέντρωση την ίδια μέρα, στον ίδιο χώρο, μια ώρα πριν. Το Συντονιστικό, που ήθελε να κάνει συζήτηση και όχι οδομαχίες, ανέβαλε την εκδήλωσή του για την επομένη. Η Original ανακοίνωσε νέα αντισυγκέντρωση. Το Συντονιστικό κάλεσε σε προσυγκέντρωση έξω από το δημαρχείο. Στα ΑΕΚτζίδικα διαδικτυακά Μέσα άρχισαν να εξαπολύονται απειλές. Φόρα παρτίδα ήταν τα πράγματα.
Η αστυνομία, ενώ ξέρει τι σχεδιάζεται να γίνει, δεν παίρνει κανένα μέτρο. Αφήνει τους τραμπούκους να αναπτυχθούν από την πλατεία μέχρι το δημαρχείο, σε ένα μήκος 100 περίπου μέτρων, ενώ μια μεγάλη ομάδα τους (γύρω στα 50 άτομα) έχει καταλάβει τον προαύλιο χώρο της «Στρούγκας», που βρίσκεται απέναντι από το δημαρχείο. Εξω από το δημαρχείο βρίσκεται ο αστυνομικός διευθυντής Βιτσελάς με δύο (αριθμός 2) καπελάκηδες! Στις 18:15 φτάνει μια κλούβα των ΜΑΤ. Δεν την τοποθετούν στη Δεκελείας, αλλά στον πλαϊνό δρόμο (Επταλόφου), 20 περίπου μέτρα κάτω από το δημαρχείο.
Οταν φτάνουν οι πρώτοι οχτώ κάτοικοι δέχονται την επίθεση των τραμπούκων μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή, ο οποίος δεν κάνει καμιά κίνηση. Τα ΜΑΤ παραμένουν μέσα στην κλούβα. Αυτοί που δέχτηκαν την επίθεση αναγκαστικά τραβιούνται στο απέναντι πεζοδρόμιο της Επταλόφου, μπροστά από το υποκατάστημα της ΤΤ. Εκεί αρχίζουν να καταφθάνουν και άλλοι κάτοικοι, ενώ οι τραμπούκοι αποσύρονται ανενόχλητοι στην απέναντι πλευρά της Δεκελείας και περιμένουν. Σωρεία αυτόφωρων αδικημάτων έγιναν μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή και αυτός δεν είδε τίποτα!
2. Οταν οι κάτοικοι αρχίζουν να πληθαίνουν, βγάζουν τα ΜΑΤ από την κλούβα και σχηματίζουν δυο κορδόνια. Ενα μπροστά από τη μάζα των οπαδών (κάθετα στη Δεκελείας), που πλέον έχουν μετακινηθεί μαζικά από την πλατεία και έχουν ανέβει προς το δημαρχείο, και ένα μπροστά από τους κατοίκους (διαγώνια μπροστά από την Επταλόφου). Το κορδόνι μπροστά από τους κατοίκους, οι οποίοι πλέον ξεπερνούν τους 100, διώχνει όποιον προσπαθεί να πλησιάσει και να ενωθεί με τους υπόλοιπους και μόνο μετά από αντιδράσεις επιτρέπει να περάσουν. Πολύς κόσμος της πόλης, όμως, βλέποντας αυτή την κατάσταση, φεύγει, γιατί φοβάται.
3. Στις 18:30 περίπου, ο δικηγόρος Μιχάλης Παπάζογλου τηλεφωνεί μπροστά μας στον εισαγγελέα υπηρεσίας, δίνει το όνομά του και του περιγράφει την κατάσταση. Εισαγγελέας στην περιοχή δεν υπήρχε, ούτε φτάνει ποτέ. Από το ΑΤ Φιλαδέλφειας καταφθάνει μια υπαστυνόμος, η οποία ενώνεται με τον αστυνομικό διευθυντή, ενώ δείχνει φανερά ότι τα έχει χαμένα. Το τοπικό ΑΤ δεν παίζει κανένα ρόλο. Απλώς έστειλε την υπαστυνόμο, επειδή πολύς κόσμος τηλεφωνούσε και διαμαρτυρόταν πως θα γίνει σφαγή.
4. Οταν έφτασε ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Α. Βασιλόπουλος, επί μισή και πλέον ώρα ο αστυνομικός διευθυντής έβλεπε μπροστά του να διαπράττονται τα αυτόφωρα πλημμελήματα της απειλής και της εξύβρισης (και μάλιστα σε βάρος ενός αιρετού) και δεν έκανε τίποτα. Αφηνε τους υβριστές και απειλούντες να πηγαίνουν «καρότσι» τον Α. Βασιλόπουλο από το ένα σημείο στο άλλο και αυτός στεκόταν δίπλα του και απλά του έλεγε να φύγει!
5. Γύρω στις 19:00, ομάδα τριάντα τουλάχιστον τραμπούκων πέρασε ανενόχλητη ανάμεσα από το ένα κορδόνι των ΜΑΤ, στη συνέχεια πέρασε πάλι ανενόχλητη ανάμεσα από το άλλο κορδόνι των ΜΑΤ και επιτέθηκε στους κατοίκους, οι οποίοι είχαν λιγοστέψει. Μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή, της υπαστυνόμου και των επικεφαλής των ΜΑΤ, χτύπησαν ανθρώπους με γροθιές, κλοτσιές, με κράνη, με χτυπήματα καράτε με τα πόδια και τον έτρεψαν αναγκαστικά σε φυγή στην Επταλόφου. Εξακολούθησαν να κυνηγούν τον κόσμο, ενώ στα γύρω στενά είχαν ακροβολιστεί άλλες ομάδες τραμπούκων, που περίμεναν να τον αποτελειώσουν. Οι λίγοι που είχαν απομείνει και οι οποίοι δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να κρατήσουν τους μπράβους, σώθηκαν χάρη στους γείτονες, οι οποίοι άνοιξαν τα σπίτια τους και τους έκρυψαν! Αν αυτό σας θυμίζει το σκηνικό τη βραδιά της 17ης Νοέμβρη του 1973 στους δρόμους των Εξαρχείων, όπου οι άνθρωποι άνοιγαν τα σπίτια τους και έκρυβαν τους κυνηγημένους, είναι ακριβώς το ίδιο, σε μικρότερη έκταση. Τα ΜΑΤ δεν ακολούθησαν τους τραμπούκους που κυνηγούσαν τον κόσμο στην Επταλόφου, ούτε έκαναν καμιά κίνηση να τους σταματήσουν (μόνο η έντρομη τοπική υπαστυνόμος προσπάθησε κάτι να κάνει, αλλά την «έγραψαν» κανονικότατα). Ολοκλήρωσαν το κυνηγητό στην Επταλόφου και επέστρεψαν στις θέσεις τους, περνώντας και πάλι ανενόχλητοι ανάμεσα από τα δύο κορδόνια των ΜΑΤ.
6. Οταν οι συγκεντρωμένοι διαλύθηκαν και στη Δεκελείας είχαν μείνει μόνο οι Χούλιγκαν (πάνω από 200 άτομα και όχι μόνο η ομάδα κρούσης με τους μπράβους), τα ΜΑΤ αποτραβήχτηκαν και οι τραμπούκοι επιτέθηκαν στη «Στρούγκα». Επί ώρα χτυπούσαν τα ρολά της μιας πόρτας για να τα σπάσουν. Κόσμος συγκεντρώθηκε στον παράλληλο στη Δεκελείας πεζόδρομο, ακριβώς απέναντι από τη «Στρούγκα» και άρχισε να φωνάζει στους τραμπούκους, οι οποίοι δεν έδιναν καμιά σημασία. Κάποιοι (οι πιο θαρραλέοι) προσπάθησαν να τους αποτρέψουν, αλλά άλλοι οπαδοί τους απομάκρυναν, λέγοντάς τους «φύγετε, γιατί θα σας σκοτώσουν»! Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει στον αστυνομικό διευθυντή που παρακολουθούσε ατάραχος. «Και σας τι σας νοιάζει, κυρία μου, ένα στέκι αναρχικών είναι», είπε σε μια γυναίκα μέσης ηλικίας που του ζητούσε να παρέμβει! Αρκετοί άρχισαν να τηλεφωνούν στο τοπικό ΑΤ και να φωνάζουν ότι οι τραμπούκοι θα βάλουν φωτιά στο κτίριο. Ο αστυνομικός διευθυντής δεν κάλεσε τα ΜΑΤ, αλλά… την Πυροσβεστική!
7. Οι τραμπούκοι κατάφεραν να σπάσουν το ρολό και να εισβάλουν στη «Στρούγκα». Οταν κατέστρεψαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, ακολούθησε μια ομάδα ανδρών, με μπλουζάκια της ΑΕΚ, ένας από τους οποίους κρατούσε και φωτογραφική μηχανή με φλας! Ηταν προφανώς ασφαλίτες. Εκαναν ό,τι έκαναν και ήρεμα, όπως ακριβώς ήρθαν, αποχώρησαν μαζί με τους τραμπούκους, οι οποίοι αποσύρθηκαν, χωρίς να τρέχουν, με κατεύθυνση προς Βορρά.
8. Οταν ο κόσμος της «Στρούγκας» άρχισε να επιστρέφει στο χώρο και οι συγκεντρωμένοι έξω απ’ αυτόν έγιναν πολλοί (όλοι σχεδόν Φιλαδελφειώτες), τα ΜΑΤ παρέμειναν μέσα στην κλούβα, επί της Δεκελείας, καμιά πενηνταριά μέτρα βόρεια από τη «Στρούγκα». Οι τραμπούκοι κατέβηκαν ανενόχλητοι, πέρασαν μπροστά τους και επιτέθηκαν για δεύτερη φορά. Αυτή η επίθεση ήταν η πιο δολοφονική, γιατί χρησιμοποίησαν κυβόλιθους, πέτρες, μάρμαρα, μπουκάλια. Οταν οι οχυρωμένοι μέσα στη «Στρούγκα» τους απώθησαν, αυτοί στράφηκαν ενάντια στον κόσμο που ήταν έξω. Τότε προκλήθηκαν και οι σοβαρότεροι τραυματισμοί. Ηταν νύχτα και οι συγκεντρωμένοι οπισθοχώρησαν, αλλά δεν μπορούσαν να δουν τα αντικείμενα που τους πετούσαν.
9. Η ομάδα των τραμπούκων αποχώρησε ανενόχλητη (περπατούσαν, δεν έτρεχαν), ξαναπερνώντας μπροστά από την κλούβα των ΜΑΤ και τον αστυνομικό διευθυντή. Ανθρωπος με μηχανή που τους ακολούθησε είδε δυο ζευγάρια της ΔΙΑΣ να τους παρακολουθούν και να λένε στον ασύρματο: «Υπάρχουν άτομα». Ανενόχλητοι έφυγαν, ενώ αρκετοί απ’ αυτούς αγόρασαν μπίρες και τις έπιναν στο δρόμο ή κάθησαν στο καφέ «Γκαζόζα».
10. Οταν έξω από τη «Στρούγκα» άρχισε να μαζεύεται κόσμος «μάχιμος», ειδοποιημένος για τα γεγονότα, και σχηματίστηκαν ομάδες περιφρούρησης γύρω από το τετράγωνο, τα ΜΑΤ βγήκαν από την κλούβα και παρατάχτηκαν στον πεζόδρομο. Κατάλαβαν πως πλέον οι τραμπούκοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και θα είναι αυτοί που θα έχουν το πρόβλημα. Παρατάχτηκαν για να τους προστατέψουν. Το έργο τους είχε ολοκληρωθεί.
Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε πως σε επιθέσεις και βανδαλισμούς που κράτησαν περισσότερες από τρεις ώρες, με τόσους τραυματίες να παραλαμβάνονται από ασθενοφόρα, δεν έγινε ούτε μια προσαγωγή! Ετσι για τα μάτια, βρε αδερφέ. Ακόμη και σ’ αυτό το επίπεδο, φρόντισαν να καταστήσουν σαφές, ότι οι τραμπούκοι της νέας «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» δρουν υπό την πλήρη προστασία της αστυνομίας.
Και δυο υστερόγραφα.
ΥΓ1: Αρκετοί φίλαθλοι της ΑΕΚ εξέφρασαν την ενόχλησή τους για τον παραλληλισμό με την «ΚΑΡΦΙΤΣΑ», που έκανε το Συντονιστικό Κατοίκων, πριν τα γεγονότα της Παρασκευής. Ορισμένοι εμφανίζονταν ως «αντιφασίστες», ου μην και «αγωνιστές κατά του κράτους και του κεφαλαίου»! Τα γεγονότα τους διέψευσαν πλήρως. Οσοι βρέθηκαν στην αντισυγκέντρωση της νέας «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» είναι συνένοχοι και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Οι υπόλοιποι έχουν μια τελευταία ευκαιρία να διαχωριστούν, όχι μόνο στα λόγια, αλλά στην πράξη. Αυτοί οφείλουν να καθαρίσουν το χώρο τους από τη βρομιά. Οσο δεν το κάνουν, αποδεικνύουν τη συνενοχή τους. Και να σταματήσουν κάποιοι να χαϊδεύουν αυτιά και να λειτουργούν ως χυδαίοι «ψιθυριστές», μοιράζοντας ευθύνες και στο Συντονιστικό Κατοίκων. Οποιος έχει το θάρρος να βγει να το πει αυτό ανοιχτά. Οι «αγνοί οπαδοί» χτύπησαν με δολοφονικό τρόπο ανθρώπους που ήταν εντελώς ανυπεράσπιστοι, συνεργάστηκαν ανοιχτά με την αστυνομία, εισέπραξαν τα συγχαρητήρια της Χρυσής Αυγής (δείτε εδώ), επιτέθηκαν σε Αυτοοργανωμένο Κοινωνικό Χώρο σε συνεργασία με ασφαλίτες. Χρειάζονται άλλες αποδείξεις; Να σταματήσουν τα παραμυθάκια για τους «λίγους κακούς», γιατί αυτοί οι λίγοι είναι μαζί με τους πολλούς και έχουν την ανοχή, αν όχι τη στήριξή τους.
ΥΓ2: Κάποιοι «επώνυμοι» ΑΕΚτζήδες, που ο Μελισσανίδης τους έβαλε ως ασπίδα για να «τρέξουν» τη νέα ΠΑΕ ΑΕΚ, ορισμένοι εκ των οποίων κουνάνε δημοκρατικά και αριστερά εύσημα, έχουν να μας πουν τίποτα;
Μπορεί οι εγκάθετοι του Μελισανίδη να μην πήραν τον Δήμο Ν. Φιλαδέλφειας όπως έγινε στον Πειραιά με την παράταξη του Μαρινάκη ή στο Βόλο με τον Μπέο, αλλά όπως φαίνεται υπάρχουν πολλοί τρόποι για να επιβάλει κανείς τη θέλησή του, ειδικά όταν πρόκειται για μαφίες που ξέρουν καλά τα κατατόπια. Σε αντίθεση φυσικά με όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση Σαμαρά και τα παπαγαλάκια της, το πάρτι σε βάρος της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται ακάθεκτο με τα κοράκια να νομοθετούν (βλέπε Νέο Ρυθμιστικό Αττικής) προκειμένου η λεηλασία να συνοδεύεται και με το γράμμα του νόμου. Να μην μας λένε και μαφιόζους. Κατά τα άλλα, τα γελοία αυτά υποκείμενα, περικόπτουν τα πάντα, απολύουν χιλιάδες δημ. υπαλλήλους, κλείνουν δημόσιους οργανισμούς, δήθεν για να μειωθεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού και την ίδια στιγμή χαρίζουν το Ελληνικό στο Λάτση, αφού πρώτα χάρισαν δεκάδες δις ευρω στην σαπιοτράπεζά του, τον ΟΠΑΠ που απέφερε τεράστια έσοδα στο δημόσιο στον φίλο του πρωθυπουργού Μελισανίδη και τώρα ετοιμάζονται να του χαρίσουν όχι μόνο ένα γήπεδο στη Ν. Φιλαδέλφεια αλλά σχεδόν ολόκληρη την περιοχή, που θα αποκτήσει έναν νέο δερβέναγα.
Η υπόθεση της Ν. Φιλαδέλφειας και του γηπέδου της ΑΕΚ, μαζί με όλες τις σχετικές μπίζνες που λαμβάνουν παράλληλα χώρα, δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Αποτελούν το λύδια λίθο ενός νέου καπιταλιστικού μοντέλου, με το κεφάλαιο να αναζητά αποδόσεις καθαρά από το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων αγαθών. Είναι προφανές ότι η απόλυτη υπαγωγή του δημόσιου χώρου στο κεφάλαιο, αντιστοιχεί και σε νέες μορφές πολιτικής διαμεσολάβησης, σαν αυτές που προέκυψαν στις δημοτικές εκλογές του Πειραιά και του Βόλου με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, αλλά και στους περισσότερους επίσης δήμους, όπου αυτονομημένοι από την κεντρική πολιτική σκηνή, στήνουν ένα ακόμα πιο αντιδραστικό μοντέλο διαχείρισης, με πρώτο βιολί τα τοπικά επιχειρηματικά συμφέροντα, και τους φορείς τους να συμπεριφέρονται σαν να είναι τοπικοί φεουδάρχες με απόλυτες εξουσίες πάνω στους υπηκόους της περιοχής τους. Ακριβώς πάνω σε αυτή τη βάση οι τοπικοί επιχειρηματίες, επιχειρούν να χτίσουν νέα μοντέλα πολιτικής διαμεσολάβησης και κοινωνικής συναίνεσης. Ο Μώραλης στον Πειραιά υποσχέθηκε 35000 νέες θέσεις εργασίας (αέρας κοπανιστός), σε μια περιοχή με τεράστια ανεργία, αλλά όλοι ξέρουν ότι αυτές δεν θα προκηρυχθούν από κάποιον ΑΣΕΠ, αλλά αφορούν τις μπίζνες του αφεντικού του και του Ολυμπιακού. Όποιος θέλει να έχει έστω και μια μικρή πιθανότητα πρόσβασης στον παράδεισο που υπόσχεται ο Μαρινάκης θα πρέπει να γίνει ενεργό μέλος στο στρατό του. Δεν χρειάζεται να είναι ούτε στη ΝΔ, ούτε στο ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου αυτές οι πολιτικές ταυτότητες έχουν χάσει την αξία τους, και επιπλέον αποτελούν κορωνίδες της μεταπολίτευσης που ως γνωστόν είναι προς απόσυρση. Η αστική τάξη χρειάζεται εδώ και τώρα λύσεις και δεν μπορεί να περιμένει ούτε τον Βενιζέλο, ούτε καν τον Σαμαρά. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να περιμένει κάτι από την “λαϊκή δεξιά” στυλ Καμένου, Πολύδωρα κοκ. Επιπλέον είναι μια ευκαιρία να αναλάβει χωρίς περιττές διαμεσολαβήσεις το κενό πολιτικής εκπροσώπησης που αφήνει το παλιό καταρρέων πολιτικό σύστημα. Άλλωστε το κόστος μια κεντρικής πολιτικής διαμεσολάβησης, με τα κλασικά αστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι πανάκριβο, και ο ελληνικός καπιταλισμός προς το παρόν δεν έχει τέτοιου είδους πολυτέλειες.
Αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως να δημιουργεί ένα κενό στην εκπροσώπηση της εργατικής τάξης (όχι ως επαναστατικό υποκείμενο αλλά ως “κοινωνικός εταίρος”) στο επίσημο πολιτικό σύστημα, με την έννοια ότι μέχρι πριν κάποια χρόνια τουλάχιστον, τα συνδικάτα ως εκπρόσωποι της αξίας πώλησης της εργατικής δύναμης αποτελούσαν ένα θεσμικό συνομιλητή (συλλογικές συμβάσεις) και διαμέσω αυτών τα κόμματα ακόμα και αν δεν συμμετείχαν στην κυβέρνηση (μέσα από τους συνδικαλιστικούς τους βραχίονες ΕΣΑΚ, Αυτόνομη Παρέμβαση) είχαν ρόλο στην αστική διαχείριση. Ας μην γελιόμαστε. Η ταξική συνεργασία είναι επιδιωκόμενο από την αστική τάξη για να λειτουργήσει το σύστημα ειδικά στις καλές εποχές. Αυτό απαιτεί και ορισμένες υποχωρήσεις, όπως η ύπαρξη ενός εργατικού δικαίου που να ενσωματώνει ορισμένα τουλάχιστον από τα εργατικά αιτήματα, συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ως εκ τούτου η θεσμική εκπροσώπηση των συνδικάτων στη διαμόρφωσή τους. Όλα αυτά ήταν μέρος της λειτουργικότητας του συστήματος. Στην κρίση που είναι σε εξέλιξη, όλες αυτές οι ισορροπίες που ενσωματώθηκαν στο θεσμικό αστικό πλαίσιο, αποτελούν πλέον βαρίδι για το ξεπέρασμά της. Ο καπιταλισμός έχει ανάγκη με νέα πρωταρχική συσσώρευση και αυτή μπορεί να γίνει μόνο με το γκρέμισμα όλων των παλιών δεσμεύσεων της αστικής τάξης έναντι των άλλων υποτελών τάξεων. Ακριβώς για αυτό το λόγο η αποδόμηση των κεκτημένων είναι μια συνειδητή πράξη από την άρχουσα τάξη και όχι απλά μια παράπλευρη απώλεια της κρίσης, που με το ξεπέρασμά της θα αποκατασταθούν και οι παλιές διαμεσολαβήσεις. Αυτό με τη σειρά του συμπαρασέρνει όλες τις μορφές λαϊκής εκπροσώπησης στους μηχανισμούς του συστήματος και ως εκ τούτου αποτελεί και το τέλος της “κοινωνίας των πολιτών” και των ομάδων πίεσης όπως τις ξέραμε μέχρι τώρα.
Αυτός είναι επίσης και ένας ακόμα λόγος για την απαξίωση των συνδικάτων. Τα συνδικάτα κάποτε θεωρούντο από την αριστερά (λαθεμένα αλλά αυτό δεν έχει σημασία) κάτι σαν βραχίονας της σοσιαλιστικής επανάστασης. Έτσι πολλές οργανώσεις του αριστερού εξωκοινοβουλίου απαιτούσαν από την κάθε ΓΣΕΕ να κηρύξει γενική απεργία διαρκείας και να καταλάβει την εξουσία, κάτι που συνεχίζουν να το κάνουν ακόμα και τώρα. Στην πραγματικότητα, τα συνδικάτα, ως εκπρόσωποι ενός κλάδου, μιας επιχείρησης ή ενός επαγγέλματος, απλά διαπραγματεύονται τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης και αυτό είναι το απόλυτο όριό τους. Όσο αυτά κάποτε δεν αναγνωρίζονταν σαν θεσμικός συνομιλητής, αναγκάζονταν να επιβληθούν μόνο με τη δύναμη τη σύγκρουσης και αυτό τα ριζοσπαστικοποιούσε, άσχετα που και τότε δεν είχαν σαν στόχο την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Ο άλλος δρόμος ήταν να τα βρουν με το αφεντικό, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα εργοστασιακά συνδικάτα ακόμα και στην εποχή που ο συνδικαλισμός νομιμοποιήθηκε. Στις εποχές πάντως της συνδικαλιστικής νομιμότητας τα συνδικάτα μαζικοποιήθηκαν ακριβώς γιατί απέκτησαν θεσμικό ρόλο. Τα μέλη τους (τμήματα της εργατικής τάξης) μέσα από αυτά αποκτούσαν μια φόρμα συνεννόησης με την εξουσία και τα στελέχη τους μια ανοιχτή εισόδο για το άρχων μπλοκ εξουσίας (όμως έγινε με πολλούς καριερίστες συνδικαλιστικές της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ). Αυτό εξηγεί μάλιστα γιατί οι κυβερνητικές παρατάξεις ήταν εξίσου ίσως και δυνατότερες από τις αριστερές που υποτίθεται έπρεπε να είναι παντοδύναμες στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Τώρα τα συνδικάτα γκρεμίζονται τουλάχιστον με τον τρόπο που τα ξέραμε. Η παντοδύναμη ΓΕΝΟΠ έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης, ενώ τα συνδικάτα φόβος και τρόμος των αστικών συγκοινωνιών δεν καθόρισαν τίποτα στις μάχες των τελευταίων 4-5 ετών. Η ΟΛΜΕ ενώ από πέρσι βρίσκεται στα χέρια της αριστεράς, επίσης δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της, ύστερα από 3 απανωτές σφαλιάρες που έφαγε (επιστράτευση πέρσι καλοκαίρι, απεργία διαρκείας φάρσα το Σεπτέμβρη, και αυτοαξιολόγηση φέτος) και με πλήρη αδυναμία να συντονίσει τον αγώνα κατά των διαθεσιμοτήτων, στον οποίο από ένα σημείο και ύστερα τη σκυτάλη πήραν ομάδες κλάδων των υπό διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών οι οποίες διαπραγματεύονται ακόμα και τώρα την κινητικότητα των μελών τους (πχ υγείας, αισθητικών, ΤΕ κοκ).
Δεν μας ενδιαφέρει εδώ μια αποτίμηση του συνδικαλισμού, αλλά ο συνδικαλισμός ως πεδίο μέχρι πρότινος (τώρα όχι πια) ταξικής διαμεσολάβησης και απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης από τις υποτελείς τάξεις. Αυτό θα γίνει ακόμα πιο κατανοητό όταν απαλλαγούμε από την φαντασίωση που είχε η αριστερά για το συνδικαλισμό και τα παρεπόμενά του. Μια φενάκη που εξυπηρετούσε την καθεστωτική αριστερά να συμμετέχει στη διαχείριση χωρίς να έχει την άμεση κυβερνητική ευθύνη, σαν η ισχυρότερη ομάδα πίεσης στο άρχων μπλοκ εξουσίας. Αυτό ακριβώς εννοεί ο Αδ. Γεωργιαδής και οι διάφοροι Πάγκαλοι και Τζήμεροι, όταν λένε ότι η αριστερά ασκούσε εξουσία, καταλήγοντας ότι το μοντέλο αυτό που η εξουσία λάμβανε υπόψη τις απαιτήσεις των ισχυρών συνδικάτων πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα. Βεβαίως στην προπαγάνδα τους οι Γεωργιάδηδες αποδίδουν στη μικρή αυτή συμμετοχή, όλες τις αιτίες της καταστροφής που βρήκε τον ελληνικό καπιταλισμό. Τι έφταιγε λοιπόν για αυτούς; Ότι η εργατική τάξη μέσω των συνδικάτων της συμμετείχε σε ποσοστό 10% στον κρατικό προϋπολογισμό, ή στο ύψος του βασικού του κλαδικού μισθού. Ξεχνάνε όμως ότι αυτή η συναλλαγή ήταν επωφελής κυρίως για την αστική τάξη εξασφαλίζοντας έτσι μια ορισμένη ταξική ειρήνη. Η αστική τάξη αγόραζε χρόνο για να κάνει απρόσκοπτα τις μπίζνες της και να συνεχίζει να λεηλατεί το δημόσιο πλούτο όπως έκανε και χωρίς καμία συναίνεση από τον εμφύλιο μέχρι τη χούντα, όταν πχ με τα αποθεματικά τω ασφαλιστικών ταμείων η Τράπεζα Ελλάδας ως ο μόνος διαχειριστής τους επιδοτούσε με μηδενικά επιτόκια και με δανεικά και αγύριστα το ελληνικό κεφάλαιο. Επιπλέον εξασφάλιζε τη συναίνεση της εργατικής αριστοκρατίας εντάσσοντάς την στη βάση του αστικού μπλοκ εξουσίας. Όπως και να χει αυτό που κρατάμε από την προπαγάνδα του Γεωργιάδη είναι το τέλος της Βάρκιζας. Το να κλαίγεται κανείς γι’ αυτό εκτός από το ότι τον κάνει να φαίνεται πιο γελοίος ακόμα και από τον Κουβέλη, δεν προσφέρει και τίποτα στην ουσία του πράγματος. Ο Ψαριανός είναι πιο σοβαρός, γιατί αντιλαμβάνεται ότι για να σωθεί το σύστημα δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από το να ακολουθήσουν όλες οι ομάδες πίεσης (κοινωνικές και πολιτικές όπως η αριστερά) το κυρίαρχο αστικό σχέδιο, μέχρι το κεφάλαιο να γίνει εκ νέου αποδοτικό (αυτό το λένε “να φέρουμε επενδύσεις”) και τότε να ξεκινήσει για ακόμα 100 χρόνια η γνωστή φλυαρία για την αναδιανομή του πλούτου που έτρεφε την αριστερά του είδους του για τα προηγούμενα 100 χρόνια. Αυτό άλλωστε λεει περίπου και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν στην φάση που βρισκόμαστε τώρα το επείγον δεν είναι ο σοσιαλισμός, αλλά “να σωθεί η χώρα”. Προφανώς για τον Συριζα ο σοσιαλισμός προϋποθέτει έναν καπιταλισμό που να δουλεύει ρολόι, όπως και για τον Ψαριανό η κοινωνική συναίνεση και η επανενσωμάτωση της άσκησης πίεσης στην εξουσία (ως ρελιέ αυτορύθμισης) θα καταστεί εφικτή επίσης με έναν καπιταλισμό που θα δουλεύει ρολόι. Μέχρι τότε μόνο οι λύσεις έκτακτης ανάγκης θα είναι εφικτές. Μόνο που τέτοιες οριακές λύσεις θα εξυπηρετούν απόλυτα το σύστημα ή την ανατροπή του. Είτε θα είναι μια δικτατορία της αστικής τάξης, είτε μια επαναστατική προλεταριακή δικτατορία. Και επειδή ο κάθε Ψαριανός ξέρει ότι στη δεύτερη περίπτωση δεν θα έχει καμία τύχη, τάσσεται αναφανδόν με την πρώτη. Ενώ ο Συριζα αποκαλύπτει μέσα από τα διφορούμενα μηνύματα που στέλνει ότι δεν είναι ικανός να ηγηθεί καμίας από τις δύο.
Το τραγικό με την αριστερά και τους συνδικαλιστές της, είναι ότι φαντάζεται ότι θα παίξει κάποιο ρόλο σωτήρα μέσα στην κρίση, που δεν μπορεί να παίξει η αστική τάξη. Σωτήρα όμως τίνος; Αυτό δεν είναι ξεκάθαρο. Η απάντηση είναι των λαϊκών συμφερόντων, και διάφορων άλλων δακρύβρεχτων του στυλ να μπορούμε να ζήσουμε, να σωθεί ο τόπος από την καταστροφή κοκ. Δεν θα αμφισβητήσουμε τις καλές προθέσεις κανενός. Όμως η υπεράσπιση των “λαϊκών συμφερόντων” (αν αυτό σημαίνει κάτι, μιας και η ΧΑ σε κάτι τέτοια συμφέροντα αναφέρεται) δεν μπορεί να γίνει έξω από ένα πλαίσιο. Το ίδιο φυσικά και η “σωτηρία της χώρας” και οποιουδήποτε. Στην Ουκρανία που επίσης δεν υπάρχει κοινή βάση συνεννόησης, για να σωθείς ας πούμε στο Λουγκανσκ ίσως πρέπει να κρατάς καλάζνικοφ. Εδώ πως θα σωθούμε, όταν δεν υπάρχει κοινά αποδεκτό πλαίσιο; Όταν η ίδια η κυβέρνηση λεει ότι το μεταπολιτευτικό μοντέλο έχει ήδη ψοφήσει; Ακόμα κι αν η αριστερά έρθει στην κυβέρνηση θα αντιληφθεί ότι θα έχει να διαχειριστεί ένα άδειο τσόφλι, περίπου σαν αυτό που έχει να διαχειριστεί η ΟΛΜΕ από τότε που βρέθηκε στα χέρια μιας αριστερής πλειοψηφίας. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η δυνατότητά που έχει κανείς να επιβάλει τη θέλησή του, ανεξάρτητα από το πόσο του το επιτρέπει το οποιοδήποτε πλαίσιο. Γιατί το πλαίσιο δεν το ορίζει από κοινού η κυρίαρχη με τις κυριαρχούμενες τάξεις, ακόμα και αν η κυρίαρχη τάξη λαμβάνει υπόψη της τα αιτήματα των κυριαρχούμενων, αλλά μόνο στο βαθμό που παραμένει στη θέση της. Ένας συμβιβασμός αλλά επ’ ωφελεία της. Η αριστερά όμως και οι συνδικαλιστές της ξοπίσω, προσέρχονται σε αυτή τη μάχη αναζητώντας μια μέση λύση, “win, win” το είπε κάπου ο Τσίπρας, αυτό άλλωστε σημαίνει η αποδοχή της διάσωσης της χώρας. Να σωθεί και το κεφάλαιο. Όλες οι κρίσιμες μάχες που διαμορφώνουν ήδη το νέο καθεστώς, ακόμα και πριν θεσμοποιηθεί, η αριστερά τις αντιμετώπισε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει με αυτή τη λογική. Η αριστερά σε κάθε της βήμα επιδιώκει τη συναίνεση ευρύτερων πλειοψηφιών, ακόμα και τμημάτων της αστικής τάξης που “καταλαβαίνουν”. Το ίδιο κάνουν και οι συνδικαλιστές. Για να ξεκινήσουν ας πούμε μια σκληρή απεργία, όπως οι καθηγητές τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, έπρεπε δήθεν να έχουν την υποστήριξη της κοινωνίας. Βεβαίως ο καθένας θέλει υποστήριξη, αλλά αυτή κερδίζεται με τη δύναμη, και όχι με παρακαλετά. Πρώτα επιβάλλεσαι και μετά προτείνεις ένα συναινετικό σχέδιο. Η μεταπολεμική συναίνεση στην Ελλάδα στηρίχθηκε πάνω σε χιλιάδες νεκρούς αντάρτες και σε ακόμα περισσότερους διωχθέντες. Κάθε φορά που η αριστερά υποτασσόταν στο σύστημα, τόσο περισσότερα ψίχουλα έπαιρνε, μέχρι που να γίνει πλήρως ελέγξιμη. Η σταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού έκανε εφικτά ορισμένα δικαιώματα που η αριστερά και ο συνδικαλισμός αρέσκεται να βλέπει μόνο ως κατακτήσεις ξεχνώντας ότι είναι ταυτόχρονα και το προϊόν ενός ιστορικού συμβιβασμού, ύστερα από μια ήττα και όχι από ένα ατελείωτο ψηστήρι. Αν το δούμε έτσι, ίσως αντιληφθούμε καλύτερα γιατί με τόση ευκολία έχουν περάσει τόσα μέτρα μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Η αριστερά μας όμως θέλει να γυρίσει το ρολόι πίσω, στις καλές εποχές που ο ρόλος της ήταν αναγνωρισμένος ακόμα και με ποσοστά 4και 5%. Και δεν καταλαβαίνει πως δεν γίνεται αποδεχτή με τα σημερινά της ποσοστά. Μα γιατί πολύ απλά η αστική τάξη και το βαθύ κράτος δεν έχει καμία όρεξη να διαπραγματευτεί το οτιδήποτε.
Το πρόβλημα που έχει η αστική τάξη δεν είναι ακριβώς η αριστερά (και τα συνδικάτα της) αλλά ολόκληρο το μοντέλο διαχείρισης. Είναι σε αναζήτηση ενός νέου μοντέλου, κάτι που γίνεται ακόμα δυσκολότερο γιατί έχει να αντιμετωπίσει και τις εσωτερικές της έριδες. Φράξιες μέσα στην ΝΔ, κόντρες στην κεντροαριστερά, νέα καπενατάτα που μπαίνουν στο παιχνίδι της διεκδίκησης κοκ. Σε αυτό το τουρλουμπούκι δεν υπάρχουν περιθώρια να εισέλθει ο Τσίπρας (ο Κουτσούμπας αποσύρεται από μόνος του). Στην πραγματικότητα θέλουν να ξεμπερδεύουν με όλο το παρελθόν με τον ίδιο τρόπο που το κεφάλαιο θέλει να ξεμπερδεύει με το κομμάτι του που αδυνατεί να αναπαραχθεί. Τέλος με τα βαρίδια που εμποδίσουν ένα νέο κύκλο συσσώρευσης. Στο καπιταλισμό οι κρίσεις ξεπερνιούνται με καταστροφή σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου. Αυτό ας το προεκτείνουμε και στους πολιτικούς του εκπροσώπους: Καταστροφή λοιπόν και των παλιών αστικών κομμάτων, αλλά και των εκπροσώπων του μεταβλητού κεφαλαίου (της εργατικής δύναμης) οι οποίοι καταστρέφονται γιατί ξεμένουν από αντικείμενο. Η υπαρξιακή κρίση της ΔΗΜΑΡ είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Είναι η κρίση μιας ολόκληρης αριστεράς που ήταν κυρίαρχη στην Ευρώπη. Που είχε μάθει για 60 και χρόνια να πολιτεύεται με αυτό τον τρόπο και που έχει ήδη καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Είναι ο ίδιος λόγος που οδήγησε στη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και του Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία. Είναι ο ίδιος λόγος που οδήγησε την ευρωπαϊκή έξω αριστερά του 1968 που είχε μάθει πάντα να “βάζει τις πιέσεις” σε αυτή την main stream μαζική αριστερά. Ο Συριζα δεν θα μπορέσει να αποφύγει τα διλήμματα όσο και αν προσπαθεί να το κάνει. Η προσμονή μιας κυβέρνησης με κορμό το Συριζα σίγουρα είναι μια προσδοκία που μπορεί ακόμα να συσπειρώνει, αλλά η αποψίλωση κάθε βραχίονα που έχει η αριστερά για να επιβεβαιώνει το ζωτικό της ρόλο στην τρέχουσα ταξική πάλη (και πραγματικότητα) πριονίζει ήδη το κλαδί πάνω στο οποίο στέκεται. Η απαξίωση του θεσμικού ρόλου των συνδικάτων, λειτουργεί ταυτόχρονα απαξιωτικά για την ίδια και τη δυνατότητά της να επεμβαίνει στις εξελίξεις. Επιπλέον αποκαλύπτει την αδυναμία της απέναντι σε έναν αντίπαλο που υποτίθεται θέλει να τιθασεύσει. Το μήνυμα που βγαίνει είναι ότι πέρα από τα λόγια δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, ότι υπάρχουν ισχυρότεροι παράγοντες που καθορίζουν το παιχνίδι. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι οι οπαδοί της και γενικά ο κόσμος που έχει επενδύσει μέρος των προσδοκιών του στην αριστερά (από τα συνδικάτα όπως είναι δεν έχει πλέον καμία προσδοκία) και εφόσον δεν υπάρχει άλλος δρόμος, θα αναζητήσουν αλλού μεσσία για να τους σώσει. Μπορεί να μην είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι. Οι χτισμένοι αριστεροί δεν ψαρώνουν με τους μαρινάκηδες, ούτε με τους μελισαννίδηδες. Ωστόσο αν αποσυρθούν από τα εγκόσμια (κοινά) ο αντίπαλος θα παίζει μπάλα μόνος του. Η απογοήτευση ως γνωστόν οδηγεί στην αποστράτευση. Εκεί αρχίζει η εποχή των μαρινάκηδων και του νέου μοντέλου που ευαγγελίζονται. Εκεί αρχίζει επίσης η εποχή της ΧΑ, της “Νέας Ελλάδας” του Σαμαρά, της “κεντροαριστεράς” του Βενιζέλου, του Θεωδοράκη και του Ψαριανού. Ως τσόντες μιας νέας συναίνεσης με τα αφεντικά που δεν περιλαμβάνει την αριστερά και την εκπροσώπηση της εργατικής τάξης. Μιας εκπροσώπησης που ήταν προϊόν ενός παγκόσμιου συσχετισμού που προέκυψε, θέλει δεν θέλει κανείς, από την οκτωβριανή επανάσταση και τα υπολείμματά της μέχρι το 1990. Ο ταξικός συμβιβασμός στην μεταπολεμική Ευρώπη είναι το προϊόν αυτής της ισορροπίας. Ας ξεφύγουμε λίγο από τον ελληνικό επαρχιωτισμό και ας δούμε στην Ευρώπη το μέλλον μιας απίστευτης ανυπαρξίας του εργατικού κινήματος στα χρόνια μετά το 2008. Μπορεί να είδαμε αγανακτισμένους, χτισμένους, ευρωσκεπτικιστές κοκ μόνο εργατικό κίνημα δεν είδαμε.
Το ρεφορμιστικό σχέδιο με το οποίο ανδρώθηκε μεταπολεμικά η αριστερά είχε ορισμένες προϋποθέσεις: 1ον έναν ακμαίο καπιταλισμό για να μπορεί να πετάει και κανένα ψίχουλο, 2ον ένα υπαρκτό εργατικό κίνημα με θεσμική εκπροσώπηση στη διαμόρφωση των σχέσεων του με το κεφάλαιο και 3ον τον μπαμπούλα της ΕΣΣΔ. Το κέρδισμα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είχε κάποιο νόημα μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις. Και φυσικά με το σεβασμό από όλες τις μεριές της αστικής νομιμότητας (άρνησης της κατάληψης της εξουσίας με άλλα μέσα χωρίς εκλογές), πράγμα για το οποίο ο ρεφορμισμός ήλπιζε να τηρηθεί και από την άλλη μεριά σε περίπτωση που κέρδιζε τις εκλογές. Η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις θεωρούνταν μέρος αυτής της στρατηγικής. Αφού συμμετέχουμε που συμμετέχουμε στο αστικό παιχνίδι, είμαστε που είμαστε κομμάτι της ταξικής ισορροπίας ας χωθούμε μέχρι τέλος μπας και φτάσουμε στο στόχο μας. Αυτό στην Ιταλία παίχτηκε στους κόκκινους δήμους της δεκαετίας του 70 όταν απέτυχαν τα σχέδια για συμμετοχή του ΚΚΙ στην κυβέρνηση. Στη Γαλλία λίγο αργότερα το εκεί ΚΚΓ μπήκε στην κυβέρνηση του Μιτεράν γα να βγει αργότερα με το 1/3 της αρχικής του δύναμης. Τώρα χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις (που ακόμα και με αυτές δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα πέρα από τον απόλυτο εκφυλισμό του ρεφορμισμού και την πλήρη ενσωμάτωσή του στο αστικό σύστημα) τα πάντα είναι στον αέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αστική τάξη δεν προβλέπει προς το παρόν καμία θέση για τέτοιου είδους σχέδια. Κυρίως γιατί δεν επιδιώκει καμία συναίνεση, όχι γενικά αλλά ειδικά, με το εργατικό κίνημα και επομένως με τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Η άρχουσα τάξη επιδιώκει συναινέσεις αλλά τώρα σε μια άλλη βάση. Η ήττα του εργατικού κινήματος και της αριστεράς είναι ένας βασικός όρος για την επίτευξή τους καθώς και για τη δυνατότητά να συγκροτηθεί εκ νέου ένα γενικό πλαίσιο συναίνεσης και ανασύνθεσης του αστικού μπλοκ εξουσίας.
Αυτή η μάχη δεν έχει κριθεί ακόμα. Η δημιουργία νέων κομμάτων που προκύπτουν από το δοκιμαστικό σωλήνα (κομματίδια της λαϊκής δεξιάς, Ποτάμι, Τζήμερος κοκ) για να καλύψουν τα κενά της κεντρικής πολιτικής σκηνής και παράλληλα το μπερλουσκονικό πείραμα στους δήμους με παρατάξεις άμεσα ελεγχόμενες από το μαφιόζικο κεφάλαιο και με ανάλογες λογικές που χτίζουν από τα κάτω (περιοχή-περιοχή) τη βάση του αστικού μπλοκ, και γιατί όχι να δώσουν τελικά ένα κεντρικό μοντέλο διαχείρισης, εντάσσεται ακριβώς σε αυτή την προοπτική (ανασύνθεσης του αστικού μπλοκ εξουσίας). Εξάλλου μετά το “τέλος των ιδεολογιών” και αφού “όλοι ίδιοι είναι” και “όλα για τη μάσα”, η πολιτική έχει νόημα μόνο για να βρεθούν οι κατάλληλοι μάνατζερ που θα κουμαντάρουν το βαπόρι της μάσας και του κανιβαλισμού. Η αφήγηση αυτή που δίνει νόημα μόνο στη μάχη για τον κατάλληλο πρωθυπουργό, ή τον κατάλληλο δήμαρχο (Μώραλης, Μπέος, Ψινάκης, Γκλέτσος κοκ) αποκτά ολοένα και περισσότερη απήχηση σε κομμάτια του πληθυσμού που μπορεί να αγανάκτησαν από τα μνημόνια αλλά δεν πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και ανισότητες. Άνθρωποι δηλαδή που πιστεύουν ότι η κοινωνία είναι και θα είναι για πάντα μια ζούγκλα που θα πατάει ο ένας τον άλλον, και το μόνο που ζητάμε από την πολιτεία είναι να μην παρεμβαίνει σε αυτή τη σφαγή. Είναι ο κόσμος που γουστάρει να απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, αφού και στον ιδιωτικό απολύονται, να πνίγονται οι μετανάστες στο Αιγαίο αφού δεν τους κάλεσε κανείς εδώ και να καταργηθούν τα πολλά-πολλά δικαιώματα γιατί αυτά μας έφεραν μέχρι εδώ. Οι απόψεις αυτές που κυκλοφορούν ευρέως ακόμα και στις πιο λαϊκές γειτονιές, και που βλέπουν ακόμα και τη ΝΔ σαν κόμμα της αριστεράς, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ιδεολογικοποίηση του κανιβαλισμού που ζει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Είναι ο κόσμος που λεει “γιατί να προστατεύεται η μονιμότητα του δημοσίου υπαλλήλου αφού εμένα με απολύει το αφεντικό όποτε θέλει;”. Η αστική τάξη δεν δίνει καμία ιδεολογική μάχη, ή τουλάχιστον δεν περιμένει πρώτα να την κερδίσει για να κάνει τη δουλειά της. Είναι προφανές ότι η θεραπεία σοκ παράγει και τα αντίστοιχα ιδεολογικά αποτελέσματα. Οι απόψεις που θέλουν να απολυθεί εδώ και τώρα όλο το δημόσιο πλειοψηφούν ακριβώς τη στιγμή που η ανεργία είναι στο 30% και όχι στο 10%.
Αυτός που διαμορφώνει τους κανόνες, στο τέλος ηγεμονεύει ιδεολογικά. Γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων θέλει να επιβιώσει στις οποιεσδήποτε συνθήκες. Όσο η αξιολόγηση στο δημόσιο ήταν στην κουβέντα οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ενάντια. Τώρα που εφαρμόζεται, τρέχουν μήπως πάρουν κανένα βαθμό παραπάνω. Από δικαιολογίες βεβαίως άλλο τίποτα. (από “δεν θέλουμε Κασσάνδρες”, μέχρι “γιατί να μην πάρουμε όλοι άριστα” και διάφορες άλλες αρλούμπες). Το ουσιαστικό όμως έχει γίνει. Η αξιολόγηση εφαρμόζεται κανονικά και γίνεται μια συνήθεια, όπως έγιναν οι απολύσεις. Όσοι δεν απολύθηκαν ή ακόμα και όσοι θα μετακινηθούν έστω και σαν τραυματιοφορείς από καθηγητές, ή όσοι “ανταποκρίνονται” τελικά στις απαιτήσεις της αξιολόγησης θα μπορούν να είναι και ευγνώμονες στο υπουργείο και τη νέα τάξη. Επιπλέον θα διαπιστώσουν ότι εξελίσσονται γρηγορότερα από τους άλλους που “δεν είναι ικανοί” ή “δεν δουλεύουν όσο χρειάζεται”. Να λοιπόν η βάση για τη νέου τύπου συναίνεση. Η κάθε ΟΛΜΕ εδώ δεν έχει καμία δουλειά. Ας κοιτάξει ο καθένας την πάρτη του. Το νέο θεσμικό πλαίσιο δίνει αυτή τη δυνατότητα. Δεν θα χαθούν όλοι. “Οι ικανοί θα επιβιώσουν”. Όταν λέμε “ικανοί” δεν σημαίνει ακριβώς ικανοί, μπορεί να σημαίνει καριερίστες, ρουφιάνοι, κανίβαλοι, παρατρεχάμενοι του διευθυντή κοκ. Εννοείται ότι το σύστημα δεν ενδιαφέρεται γενικά για ικανούς, αλλά για υποτακτικούς. Χρειάζεται ένα στρατό πραιτόρων για να αναπαράγεται. Και επιτέλους αυτό δεν θα εξαρτάται από διαπραγματεύσεις με τους “μαρξιστές”.
Κρατικοδίαιτος νεοφιλευεθερισμός με κράτος έκτακτης ανάγκης ταυτόχρονα. Πολεμικός καπιταλισμός. Αυτό είναι το νέο μοντέλο, για όσους νόμιζαν ότι το χειρότερο ήταν η συμφωνία της Γιάλτα, ο σταλινισμός και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που δεν άφηναν την έτοιμη από την εποχή του Μαρξ εργατική τάξη να κάνει την επανάσταση και να πάρει τις τύχες στα χέρια της. Τώρα που η εργατιά δεν έχει στο κεφάλι της τη συνδικαλιστική αστυνομία, γιατί ψηφίζει Μαρινάκη, θα μας πει κανείς της αυτονομίας, της άμεσης δημοκρατίας και του από τα κάτω; Τώρα που οι καθηγητές δεν έχουν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό πάνω από το κεφάλι τους (λες και δεν τους ψήφιζαν οι ίδιοι, αλλά οι μύθοι είναι για να αγαλλιάζει η ψυχούλα μας) γιατί δεν συμμετέχουν μαζικά στον ανυπότακτο και παρατεταμένο αγώνα; Μην μας πει κανείς ότι δεν τους αφήνουν οι Παρεμβάσεις και οι Συριζαίοι, γιατί πρώτον ειδικά αυτοί οι δύο δεν διαθέτουν ούτε συνδικαλιστική αστυνομία και κατά δεύτερον αν ήθελε ο κόσμος ας πήγαινε στις συνελεύσεις να τους πετάξει από τα παράθυρα, αλλά δεν πήγε, παρά που έγιναν καμιά 30ριά από δαύτες το τελευταίο 7μηνο. Φυσικά οι συριζαίοι και οι παρεμβάσεις άφησαν την απεργία να καταρρεύσει (ή την οδήγησαν εκεί για να αποφύγουν την αναμέτρηση), αλλά αυτή είναι μια άλλη κριτική που μπορεί να κάνει κάποιος που θεωρεί ότι χωρίς σχέδιο και καθοδήγηση, χωρίς τη συνειδητή δράση της πρωτοπορίας δεν γίνεται τίποτα. Το ερώτημα είναι σε αυτούς που πιστεύουν ότι κάποια “βάση από τα κάτω” δεν την αφήνουν κάποιοι μπάτσοι από τα μέσα να δράσει. Και επειδή δεν έχουμε τέτοιους μπάτσους πια, το ερώτημα παραμένει. Γιατί αυτή η ιερά αγελάδα της “από τα κάτω βάσης”, δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της και σαν να μην φτάνει αυτό ψάχνει τη σωτηρία από τους μαρινάκηδες; Γιατί αυτή η “βάση” όταν πήγε ο Κασιδιάρης με τον Παναγιώταρο στη Χαλιβουργία την 120η μέρα της απεργίας, αντί να τους θάψουν μέσα σε κανένα σωρό από παλιοσίδερα, τους έδωσαν και βήμα για να ξεράσουν το δηλητήριό τους;
Αυτό το μοντέλο μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από μια αστική αντεπανάσταση. Αυτός είναι ένας όρος που χρησιμοποιούμε συχνά στο Avantgarde. Πολλοί εξυπνάκηδες μας εγκαλούν. Μα που είδατε την αντεπανάσταση, μήπως έγινε κάποια επανάσταση και δεν το πήραμε χαμπάρι; Είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν τώρα να δουν που είναι η αντεπανάσταση στην Ουκρανία και μας εγκαλούν ξανά ότι δεν βλέπουμε το παιχνίδι που παίζει ο Πούτιν. Λοιπόν για να το απαντήσουμε κι αυτό μήπως λυθούν και οι απορίες. Μια αντεπανάσταση δεν γίνεται μόνο σαν άμεση απάντηση σε μια επανάσταση, όπως έγινε ας πούμε στην Ιταλία το 1922 ή στην Ισπανία το 1936. Στην Γερμανία το 1933 ο Χίλτερ ανέβηκε στη εξουσία πάνω στο κουφάρι της Βαϊμάρης χωρίς να κινδυνεύει από κάποια επανάσταση. “Ε που την είδατε την αντεπανάσταση στη Γερμανία μήπως έγινε καμιά επανάσταση και δεν το ξέραμε;”, θα έλεγε τότε κάποιος ανάλογος είρωνας που θα ήθελε να υποτιμήσει την αξία των γεγονότων. Και σίγουρα θα πρόσθετε παραδίδοντας και μαθήματα ιδεολογικής καθαρότητας. “Σιγά μωρέ τι έγινε, καπιταλισμό είχε η Γερμανία, καπιταλισμό συνεχίζει να έχει”. Κάποιος άλλος θα έλεγε ίσως ότι στη Γερμανία έγινε επανάσταση πριν από καμιά δεκαετία. Ναι αλλά αυτό δικαιολογεί μια όψιμη ναζιστική αντεπανάσταση 10 χρόνια αργότερα; Τι ανάγκη είχε η αστική τάξη; Λοιπόν η αστική τάξη, όπως και κάθε άρχουσα τάξη δεν κάνει αντεπαναστάσεις μόνο γιατί προκλήθηκε από τον αντίπαλο. Κυρίως τις κάνει για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα αναπαραγωγής του συστήματος, τα οποία προέρχονται από διάφορους λόγους μεταξύ των οποίων και οι κινήσεις των ταξικών της αντιπάλων (πχ μια προλεταριακή κομμουνιστική επανάσταση, (ναι-ναι κομμουνιστική, σκέτες προλεταριακές δεν υπάρχουν)). Ο ελληνικός καπιταλισμός όπως και ο γερμανικός 80 χρόνια πριν, αντιμετωπίζει μια τεράστια οικονομική και πολιτική κρίση. Το δημόσιο χρέος σε αντίθεση με τις βλακείες που μπορεί να αραδιάζει ο κάθε Τζήμερος είναι μέρος της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού και όχι του δημόσιου τομέα. Ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας είναι καπιταλιστικός και δουλεύουν από κοινού για το κεφάλαιο, όπως γίνεται και τώρα που τους χαρίζουν τα χρέη των τραπεζών με προίκα το Ελληνικό, το παραλιακό μέτωπο, τα λιμάνια και την μισή Ν,. Φιλαδέλφεια. Μια τέτοια κρίση που βεβαίως δημιουργεί κοινωνικές αντιδράσεις εξαιτίας των εξωφρενικών μέτρων (μνημονιακά τα λένε), που παίρνει η άρχουσα τάξη (της ελληνικής Βαϊμάρης) και που θέτει σε ανυποληψία το μέχρι τότε πολιτικό σύστημα (μεταπολίτευση με πυλώνες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με μια αστική αντεπανάσταση, ακόμα και αν δεν υπάρχει ο κίνδυνος μιας προλεταριακής επανάστασης. Αυτό δεν την κάνει λιγότερο αντεπανάσταση, και αυτός ο χαρακτηρισμός προκύπτει από τα μέτρα που παίρνει, την καταστροφή που συντελείται, και κυρίως από την πραγματική αντεπαναστατική αλλαγή των όρων εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης με αποτέλεσμα για παράδειγμα εκατοντάδες χιλιάδες να δουλεύουν και να μην αμείβονται καν και με το εργασιακό καθεστώς να έχει ανατραπεί ακόμα και στα πιο καλοπληρωμένα και με μονιμότητα τμήματα της εργατικής τάξης. Μια τέτοια κατάσταση θα μπορούσε μόνο να εδραιωθεί από ένα κράτος έκτακτης ανάγκης. Μια κουτσουρεμένη αστική δημοκρατία, που λειτουργεί με προεδρικά διατάγματα, με τα δικαστήρια να δουλεύουν από κοινού με την εκτελεστική εξουσία (βλ. καθαρίστριες, ΕΡΤ, επιστράτευση κοκ), με τα ΜΑΤ να τσακίζουν σε κάθε διαδήλωση εκατοντάδες ανθρώπους στο ξύλο και να συλλαμβάνουν άλλους τόσους (τα ξεχάσαμε αυτά;), και μια χώρα να έχει γεμίσει επίσης με φασίστες και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και κάποιοι μας λένε ότι όλα αυτά δεν είναι μια αντεπανάσταση γιατί δεν έχει προηγηθεί μια επανάσταση. Αυτό εμείς το λέμε αστική αντεπανάσταση και σε όποιον δεν αρέσει ας μας πει πως αλλιώς λέγεται. Επίσης να πούμε ότι μια αντεπανάσταση μπορεί να έχει και προληπτικό χαρακτήρα σε σχέση με το ενδεχόμενο μιας δικής μας επανάστασης, που τα προεόρτια της τα είδαμε τον Δεκέμβρη του 2008. Μήπως όταν πραξικοπηματικά (το παραδέχτηκε επίσημα και ο Μπαρόζο) εκπαραθύρωναν τον Παπανδρέου –με αφορμή το δημοψήφισμα-, βάζοντας στη θέση του τον Παπαδήμο (το ζήταγε και η πάνω πλατεία των εθνικοφρόνων αγανακτισμένων αυτό) τι ήταν αυτό, μια νίκη του κινήματος όπως μας έλεγαν διάφοροι ανεκδιήγητοι της αριστεράς των κινημάτων που νόμισαν ότι ο Παπανδρέου έπεσε από το κίνημα που σταμάτησε τις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου, ακόμα κι αν σε αυτές πρωταγωνίστησαν ακροδεξιοί παρακρατικοί; Ας είναι, τους μάθαμε κι αυτούς. Είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν πριν μια δεκαετία για την πορτοκαλί επανάσταση της Τιμοσένκο, οι ίδιοι που πανηγύριζαν για την πτώση του Μόρσι πέρσι τέτοια εποχή και τώρα κλαίγονται που ο Ασίζι χώνει τους συντρόφους τους στη φυλακή, και οι ίδιοι που πανηγύριζαν για την πτώση του Γιανουκόβιτς από το Μαϊντάν και τώρα διαμαρτύρονται για τους φασίστες του Κιέβου. Είναι αλήθεια ότι η σχιζοφρένεια εμποδίζει κάθε επαφή με τον ορθό λόγο.
Έχουν κάποια σχέση όλα αυτά με το γήπεδο της ΑΕΚ και το Μελισσανίδη; Φυσικά και έχουν. Όλη η ουσία είναι η λεηλασία του δημόσιου χώρου και οι μπίζνες των κρατικοδίαιτων καπιταλιστών με επιδοτήσεις από τα ΕΣΠΑ και δανεικά και αγύριστα από τράπεζες με εγγυητή το δημόσιο. Οι λεπτομέρειες είναι ήδη γνωστές. Με λίγα λόγια: στο Νέο Ρυθμιστικό για την Αθήνα περιλαμβάνονται μια σειρά άρθρων κυρίως το 81 και το 82 με τα οποία παραχωρούνται στην ερασιτεχνική ΑΕΚ 29 στρέμματα (που ήταν το παλιό της γήπεδο) συν άλλα 6 για να χτιστεί το νέο γήπεδο και επιπλέον άλλα 27 (το 5% του άλσους) για υποστηρικτικά έργα (πάρκινγκ, βοηθητικά γήπεδα κοκ). Για να μην καταπέσουν όλα αυτά στα δικαστήρια, έπρεπε επίσης να αλλάξει ο χαρακτήρας της περιοχής και από καθαρά οικιστική ζώνη να γίνει ζώνη “ειδικών χρήσεων” στην οποία επιτρέπονται κτήρια ύψους 30 μέτρων (10 ορόφων) προφανώς για να καλύπτεται και το γήπεδο, ξενοδοχεία μέχρι 100 κλινών και ξενώνες, επαγγελματικά εργαστήρια χαμηλής όχλησης, πρατήρια βενζίνης, αθλητικές εγκαταστάσεις, κτήρια και γήπεδα στάθμευσης, μπαρ και μουσικά κέντρα με ζωντανή και ηλεκτρονική μουσική.
Τέλος για να μην προκύψουν ζητήματα στο ίδιο το Άλσος αυτό αρχικά αποχαρακτηρίζεται από δάσος σε μητροπολιτικό πάρκο στο οποίο επιτρέπονται εγκαταστάσεις ενώ η ιδιοκτησία του περνάει από το Δήμο σε κάποιον «Φορέα Ανάπλασης και Διαχείρισης Μητροπολιτικών και Υπερτοπικών Πάρκων Αττικής». Η ερασιτεχνική ΑΕΚ βάσει του ίδιου νόμου (αρ.81) “δύναται να αποδέχεται δωρεές ή χορηγίες από τρίτους, να εκχωρεί δικαιώματα και υποχρεώσεις σε τρίτους, να συμβάλλεται με αυτούς (…)”. Έτσι το γήπεδο θα περάσει στη διαχείριση της ΠΑΕ δηλαδή του Μελισαννίδη, ο οποίος με ξένα κόλλυβα θα παριστάνει τον δερβέναγα της περιοχής και οι προστάτες του στα κανάλια θα μας λένε ότι οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών έριξαν τα δημόσια ταμεία έξω αφού η χώρα βρίσκεται κάτω από την μπότα της αριστεράς εδώ και 40 χρόνια.
Αυτό που έχει σημασία δεν είναι να χαθούμε στις λεπτομέρειες του Ρυθμιστικού και του Άλσους, αλλά να εντάξουμε όλη αυτή την υπόθεση στο μοντέλο που χτίσει ο ελληνικός καπιταλισμός. Και στη Νέα Φιλαδέλφεια έχουμε όλα τα συστατικά του: Εκχώρηση με εξευτελιστικούς όρους δημόσιας περιουσίας σε μαφιόζους καπιταλιστές (και όχι σε ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία τα οποία άλλωστε είναι ΝΠΔΔ). Χρηματοδότηση με λεφτά του δημοσίου (μόνο ο Σγουρός υποσχέθηκε να δώσει το 1/3 του κόστους του γηπέδου, δηλαδή 20 εκ ευρώ). Για να ξεπλυθεί νομικά η μπίζνα νομοθετούν παραβιάζοντας ασύστολα το Σύνταγμα (αποχαρακτηρισμός δάσους κοκ) και ως συνήθως στη ζούλα μέσα σε κάποιο θερινό τμήμα. Προηγουμένως ο “επιχειρηματίας”, στα πρότυπα του Μαρινάκη, ντύνει έναν πρώην ποδοσφαιριστή τον Γεωργαμλή υποψήφιο δήμαρχο, αλλά για κακή του τύχη χάνει τη Δημαρχεία για 1000 ψήφους από τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ γεγονός που ως ένα βαθμό περιπλέκει τα πράγματα. Ωστόσο η μαφία νιώθει τόσο ισχυρή, που με μεθόδους νύχτας και πεζοδρομίου επιχειρεί να επιβάλει τη θέλησή της και στη νέα δημαρχεία αλλά και στους πολίτες της περιοχής που καταγγέλλουν ανοιχτά τις μεθοδεύσεις κυβέρνησης Μελισσανίδη. Προεκλογικά ο υποψήφιος του Συριζα δέχτηκε επανειλημμένα απειλές για τη ζωή του, ενώ τα περίπτερα της παράταξής πυρπολήθηκαν πολλάκις από μπράβους που παρίσταναν τους θιγμένους οπαδούς της ΑΕΚ που δήθεν δεν τους αφήνει ο Συριζα να φτιάξουν την “Αγιά Σοφιά” τους. Ο Συριζα αντί να καταγγείλει με τον πιο ανοιχτό τρόπο τις απειλές και τα μπραβιλία προτιμά να ρίχνει τους τόνους. (γιατί μήπως τον λυπηθούνε τα καθάρματα; Ή μήπως για να μην τα χαλάσουν με τον επιχειρηματία;) Τα παραμύθια των μαφιόζων και η προκλητικότητά τους δεν έχει όρια. Αυτό όμως ήταν αναμενόμενο, όπως αναμενόμενο θα ήταν το πως πρέπει να αντιμετωπιστούν τέτοιου είδους σκουλήκια και μόνο στη γλώσσα που καταλαβαίνουν.
Όμως το κεντρικό επιτελείο του Συριζα φαίνεται ότι έχει άλλη γνώμη. Εγκλωβισμένοι στη πάλαι ποτέ λογική του θεσμικού συνομιλητή και καβαλημένοι από τα μεγάλα ποσοστά τους, κλείνουν ήδη συμφωνίες με τον “επιχειρηματία”, λες και τους πέφτει κάποιος θεσμικός λόγος. Την ώρα που οι τραμπούκοι διαλύουν συγκεντρώσεις πολιτών στη Ν. Φιλαδέλφεια*, την ώρα που έχουν επικηρύξει το νέο δήμαρχο μέλος του Συριζα, οι επιτελάρχες του, βρίσκουν σκόπιμο για συμφωνίες περί του γηπέδου, τόσο με τον επιχειρηματία, όσο και στη βουλή, που δηλώνουν χωρίς ντροπή ότι θα καταψηφίσουν το ρυθμιστικό εκτός από το άρθρο 81 που αφορά το γήπεδο. Στην πραγματικότητα ότι και να ψηφίσει ο Συριζα, το ν/σ θα περάσει. Ωστόσο η υπερψήφιση του 81 έχει συμβολικό χαρακτήρα και μπόλικο πολιτικό νόημα. Πρώτα από όλα δείχνει πως εννοεί ο Συριζα τις συνεννοήσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και δη με το κεφάλαιο. Προφανώς στους σχεδιασμούς αυτούς περιλαμβάνονται επιχειρηματίες τους συγκεκριμένου είδους. Δεύτερον είναι το απόλυτο άδειασμα των κατοίκων της περιοχής που αρνούνται τη μετατροπή των γειτονιών τους σε φέουδο των κρατικοδίαιτης αριστοκρατίας. Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι ότι ο πρωταγωνιστής της συναλλαγής ακούει στο όνομα Στρατούλης κεντρικό στέλεχος της Αριστερής Πλατφόρμας που υποτίθεται αντιπολιτεύεται από τα αριστερά τις επιλογές προσαρμογής του προεδρικού επιτελείου.
Η Ν. Φιλαδέλφεια είναι μια κεντρική και όχι μια τοπική μάχη. Το αν ένα άλσος 550 στρεμμάτων που εξυπηρετεί περιοχές πέρα από το συγκεκριμένο δήμο βρεθεί στα χέρια κάποιου “φορέα” που θα το χαρίζει όπου γουστάρει, δεν αφορά μόνο του κατοίκους πέριξ αυτού, αλλά τους κατοίκους όλου του λεκανοπεδίου. Ο Μελισσανίδης όπως και κάθε πετρελαιάς, εφοπλιστής και επιχειρηματίας που μπλέκεται με το ποδόσφαιρο, προφανώς και δεν το κάνει για να ικανοποιήσει τα πάθη του. Πρόκειται για αδίστακτους μπιζνεσμεν όπως ο Μπέος που ως γνωστόν έστηνε τους αγώνες για να κονομάει εκατομμύρια από το “στοίχημα”. Το μόνο ενδιαφέρον του Μελισσανίδη από την ΑΕΚ είναι η εκμετάλλευση του γηπέδου και παράλληλα η στελέχωση ενός ιδιωτικού στρατού από μπράβους προκειμένου να μπαίνουν στη θέση τους όσοι φέρνουν αντιρρήσεις στο θεάρεστο έργο του πλιατσικολόγου, με το αζημίωτο πάντα. Λοιπόν αυτά τα υποκείμενα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν θα κάνουν περίπατο, ούτε στη Ν. Φιλαδέλφεια, ούτε πουθενά. Οι μαγκιές και οι κλανιές στα χουλιγκανάκια της θύρας 7 και της 13. Στο βαθμό που οι συγκεκριμένες συμμορίες που μαζεύονται από όλη την Αττική για να βγάλουν μεροκάματο, συνεχίζουν να τρομοκρατούν τους πολίτες της περιοχής που ζητάνε το αυτονόητο δικαίωμα στα δημόσια αγαθά, τότε η Νέα Φιλαδέλφεια πρέπει να γίνει η νέα Κερατέα. Ο νέος δήμαρχος οφείλει να πάρει μια ξεκάθαρη θέση. Εδώ δεν υπάρχει μια μέση λύση. Εξυπακούεται ότι οι απειλές κατά οποιουδήποτε πολίτη της Νέας Φιλαδέλφειας πρέπει να καταγγέλλονται άμεσα και να παρθούν μέτρα περιφρούρησης. Αν νομίζουν ορισμένοι ότι θα έχουμε νέους Λαμπράκηδες από τους γκοτζαμάνηδες που σέρνουν πίσω τους είναι γελασμένοι. Μπορεί κανείς το πρωί να θέλει να απαλλαγεί από τα βαρίδια της μεταπολίτευσης και τη νύχτα να νοσταλγεί τις εποχές της καρφίτσας. Να μην ξεχνά όμως ότι η εποχή της καρφίτσας έφερε τα Ιουλιανά (όπως κάποτε τα Δεκεμβριανά) και ότι τα βαρίδια περιελάμβαναν και μια αριστερά του χεριού σας που με τα ψιχουλάκια που της δίνανε, κράταγε την κατάσταση υπό έλεγχο. Τώρα αφού δεν σας ενδιαφέρει η συναίνεση από την αριστερά και τον κόσμο της, αλλά οι συμμαχίες με τον υπόκοσμο της ΧΑ και της μαφίας -και χωρίς Καζέρτες και Λίβανους- να ξέρετε ότι το παιχνίδι μπορεί να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Φαίνεται όμως ότι τα επιτελεία του Σαμαρά (βλέπε Μπαλτάκος) σπέρνουν ανέμους για να θερίσουν θύελλες. Από τις Σκουριές, από την Κερατέα, και από τα κολλητιλίκια με τη ΧΑ φαίνεται ότι δεν έβγαλαν κανένα μάθημα. Ας το βγάλουν τώρα από την Νέα Φιλαδέλφεια.
Σε μάχες σαν αυτή θα κριθεί και η δυνατότητα της άρχουσας τάξης και του ελεεινού πολιτικού της προσωπικού να χτίσει τις συμμαχίες της με τον υπόκοσμο συγκροτώντας το νέο αστικό μπλοκ εξουσίας σε συνθήκες πολεμικού καπιταλισμού. Αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που η μάχη αυτή είναι κεντρική και η ήττα του επιχειρηματία θα είναι μια ήττα για την άρχουσα τάξη, μια ήττα για το κράτος έκτακτης ανάγκης. Και μια παράπλευρη ήττα τέλος της θλιβερής ηγεσίας του Συριζα να γίνει αρεστή στο κεφάλαιο. Όσο για τους φίλαθλους της ΑΕΚ (δεν μιλάμε για τους έμμισθους μπράβους), ας αναρωτηθούν ποιοι ήταν αυτοί που γκρέμισαν το ιστορικό της γήπεδο υποσχόμενοι ενόψει ολυμπιάδας ένα Μαρακανά στη θέση του. Αν θέλουν γήπεδο για την ΑΕΚ και όχι για τον επιχειρηματία, ας τα βρουν με τους κατοίκους της περιοχής. Εξάλλου η ΑΕΚ ανήκει στο λαό της και όχι στο κάθε λαμόγιο που ασχολείται μόνο με την τσέπη του.
Κ. Μαραγκός για το Avantgarde
*Την Πέμπτη (29/5), 200 τραμπούκοι δήθεν “φίλαθλοι” εισέβαλαν στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου και διέλυσαν πριν καν ξεκινήσει συγκέντρωση-συζήτηση φορέων πολιτών με θέμα την αντισταση στο νέο Ρυθμιστικό
Καθρέφτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω
Αν έχουμε το θάρρος να ομολογήσουμε την αλήθεια το εκλογικό αποτέλεσμα του α’ γύρου των δημοτικών εκλογών στην Αίγινα είναι η ανακύκλωση της παρακμής σε μια κοινωνία που κυριαρχείται από βαθύ συντηρητισμό, την πολιτική οπισθοδρόμηση και την κοινωνική απάθεια. Όλες οι εκδοχές της δεξιάς (παραδοσιακή, νεοφιλελεύθερη, χρυσαυγίτικη) επιβεβαίωσαν την παρουσία τους και οι δύο πρώτες την κυριαρχία τους στα δημοτικά πράγματα. Ακολούθησαν πρακτικές που είναι γνώριμες εδώ και δεκαετίες στα δημόσια πράγματα του νησιού: προσωπικός παραγοντισμός και τυχοδιωκτική λογική σ’ ό,τι αφορά τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων με τα οποία πολιτεύτηκαν, ευκαιριακές συμμαχίες και συγκολλήσεις της τελευταίας στιγμής αρκεί «να ξαναβρεθούμε στην καρέκλα του δημοτικού συμβουλίου». Αυτό θα συμπληρωθεί με την ανοικτή κυριαρχία του χρήματος και του πολιτικού μάρκετινγκ στην προεκλογική εκστρατεία.
Οι διαπιστώσεις αυτές δεν αφορούν τις δύο δημοτικές παρατάξεις της Αριστεράς , την ”Αίγινα , Κοινωνία Πολιτών ” και τη “Λαϊκή Συσπείρωση Αίγινας” που ασφαλώς , αλλιώς συγκροτήθηκαν και με διαφορετικό τρόπο απευθύνθηκαν στον κόσμο, αλλά τα χαμηλά ποσοστά τους και στις δύο περιπτώσεις όμως, επιβεβαίωσαν την αδυναμία τους ν’ αναμετρηθούν αποτελεσματικά με τον βαθύ συντηρητισμό που ηγεμονεύει στην τοπική κοινωνία. Ασφαλώς η εκλογική αποτυχία έχει αίτια. Υπάρχει εδώ και δεκαετίες διαμορφωμένη στην τοπική κοινωνία μια παράδοση παλαιοκομματισμού και επιβίωσης ισχυρών αντικομουνιστικών προκαταλήψεων που συνδυάζεται με την κοινωνική απάθεια και τον καταναλωτικό εκμαυλισμό που εμποτίζει την κοινωνική συνείδηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού το περίφημο μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης. Ασφαλώς έχει πλήξει και την Αίγινα ο κανιβαλισμός των μνημονιακών πολιτικών. Όχι στον ίδιο βαθμό που έχει πλήξει άλλες περιοχές. Η φτώχεια , η ανεργία, η σκληρή εκμετάλλευση της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας είναι υπαρκτές πραγματικότητες αλλά μέσα σ’ αυτό το πολιτικό και ιδεολογικό κλίμα η πολιτική χειραγώγηση των κυριαρχούμενων δεν είναι δύσκολη υπόθεση. Στο βαθμό που βλέπεις την πραγματικότητα με τα μάτια των αφεντικών σου είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συνταχθείς και με τις επιλογές τους. Και το σοβαρότερο απ’ όλα είναι η έλλειψη ενός πραγματικού κινήματος για τ’ αυτοδιοικητικά πράγματα την προηγούμενη περίοδο και σ’ όλη τη διάρκεια της μνημονιακής και βαθιά ανεπαρκούς διοίκησης Σακκιώτη. Μιας μνημονιακής διοίκησης της οποίας το καταστροφικό έργο είναι μείγμα της μεγάλης της ανεπάρκειας αλλά και της πολιτικής της προσήλωσης στη λογική του Καλλικράτη.
Στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών θα διεκδικήσουν τη διοίκηση του Δήμου το νεοφιλελεύθερο – θατσερικό σχήμα του κ. Κουκούλη και το επίσης δεξιό και απολύτως οπισθοδρομικό σχήμα του κ. Μούρτζη. Στις δύο αυτές εκδοχές της παρακμής, όσοι τουλάχιστον δεν πείθονται από τους δύο γνωστούς από το παρελθόν σωτήρες “μας” η απάντηση είναι να μαυριστούν στον δεύτερο γύρο. Να μην μπούμε στο δίλημμα ποια όψη της παρακμής θα διαλέξουμε. Η απάντηση βρίσκεται αλλού :
στην αυτοοργάνωση και αδιαμεσολάβητη φωνή εκείνων των δυνάμεων στην τοπική κοινωνία που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τις “λαμπερές” υποσχέσεις του πολιτικού μάρκετιγκ των διεκδικητών, που ξέρουν ότι η βαρβαρότητα είναι χωρίς ημερομηνία λήξης.
ΧΡ.ΡΕΠΠΑΣ
Επενδύσεις στην Αίγινα (με κεφαλαίο L και F)
Αφιερωμένο σ’ όποιον δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει
του Γιώργου Κυριακού
Τι σημαίνει αποικία;
α)Επενδύσεις με κεφαλαίο Λάμδα (Lamda) στην Αίγινα (ή τι σχέση έχει η Αίγινα με το Ελληνικό)
Εδώ και κάποια χρόνια ο όμιλος επιχειρήσεων Λάτση Lamda Development«μέσω της κατά 100% θυγατρικής της εταιρείας ΓΕΑΚΑΤ, κατέχει οικόπεδο 116 στρεμμάτων στην περιοχή Πέρδικα της Αίγινας. Οι επιτρεπόμενες χρήσεις γης επιτρέπουν 22.000 τ.μ. της οικιστικής ανάπτυξης».
Ως γνωστόν, ήδη, έχει ξεκινήσει μέσα στο περιβάλλον φτωχοκτονίας μια απέραντη φιλολογία για «επενδύσεις και ανάπτυξη» και διαμέσου των οικοδομικών μεγάλων έργων. Αυτές, σύμφωνα με την οργανωμένη προπαγάνδα θα μπορέσουν να συμμετέχουν στη διάσωση της χώρας δημιουργώντας θέσεις εργασίας και διευρύνοντας τον κύκλο της αγοράς. Σύμφωνα με τοπικό υποστηρικτή της επένδυσης, το έργο αυτό των 37.000.000 ευρώ «θα δημιουργήσει δεκάδες εάν όχι εκατοντάδες θέσεις εργασίας». Ο ίδιος με στόμφο διατείνεται ότι επενδύσεις τέτοιου βεληνεκούς «θα καταστήσουν την Ελληνική αγορά παραθεριστικής κατοικίας το πιο δυναμικό είδος ανάπτυξης ακίνητης περιουσίας τόσο για την εγχώρια όσο και την ξένη χρηματαγορά». Με τέτοιου είδους φτωχά κόπι πέιστ που εντοπίζει κανείς χύμα στο διαδίκτυο, ντόπιοι παράγοντες και επίδοξα -ίσως- στελέχη επενδύσεων, προετοιμάζουν με τους τοπικούς μηχανισμούς προπαγάνδας, απαραίτητους σε τοπικό επίπεδο, το έδαφος για τις «αλκυονίδες μέρες στην οικονομική βαρυχειμωνιά που ζούμε». Σίγουρα και οι μελοδραματικές αντιγραφές εκθέσεων επιπέδου Α΄ Γυμνασίου, πιάνουν τόπο.
Κι ο ίδιος με ψηλά τον «πήχη», αλλού, αναφέρεται εκτενέστερα στο έργο αυτό του ομίλου με κεφαλαίο Lamda: «Είναι 170 πολυτελείς κατοικίες ένα μαγαζί 45 τετραγωνικά και ένα περίπτερο που θα συνοδευτούν από μικρό βιολογικό, δεξαμενή 1500 κυβικών (την στιγμή που η Πέρδικα έχει δεξαμενή 900 κυβικών) και όλα τα οικήματα θα είναι βιοκλιματικά! Γνωρίζω ότι ο σκοπός του κάθε ιδιώτη είναι το κέρδος αλλά το νησί έχει ανάγκη αυτή την επένδυση»!
Ο ίδιος πάλι ερμηνεύοντας κάποιες πιθανές ενστάσεις για τις εργασιακές γαλέρες που έχουν στηθεί στο όνομα της ανάπτυξης αλλά και για το παράλογο αυτής της επένδυσης λέει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του, ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος του συνδυασμού των μεγάλων έργων, Θάτσερ-«Κίνηση Ευθύνης»:«Έχω ακούσει πολλές απόψεις για το συγκεκριμένο θέμα, απόψεις που φτάνουν στα όρια του παραλόγου, όπως ότι εκεί θα δουλέψουν δούλοι που θα μένουν σε παραγκούπολη, ή ότι εκεί θα γίνουν μαγαζιά και πολλά άλλα! Ζούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σίγουρα δεν πρέπει και δεν θα ανεχτούμε στον βωμό της κερδοσκοπίας των εργολάβων να αναπτυχθούν τέτοια φαινόμενα. Από την άλλη πλευρά η συγκεκριμένη επένδυση θα δώσει εργασία κατά την διάρκεια της υλοποίησης αλλά και ύστερα, όταν αυτά τα σπίτια κατοικηθούν… Εύκολα θα αντιπαραθέσει κάποιος ότι στην Αίγινα υπάρχουν 400 αδιάθετα σπίτια τι να κάνουμε άλλα 170; Η απάντηση είναι απλή. Θεωρώ δεδομένο ότι αυτοί που κάνουν την επένδυση δεν θέλουν να χάσουν τα χρήματα τους, το πρώτο που θα εξασφαλίσουν είναι να πουληθούν πριν ακόμα ξεκινήσουν οι εργασίες». Ζούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σαφώς δεν έχει ακούσει, ούτε για τις αλλαγές στις συλλογικές συμβάσεις, ούτε και για τα κάτεργα του ιδιωτικού τομέα (πάρε τόσα κι αν δε θέλεις φύγε). Αδιαφορώντας ακόμα και για τους ντόπιους συμπατριώτες του, ιδιοκτήτες των 400 αδιάθετων σπι
τιών (που δεν είναι άμοιροι ευθυνών για τη δική τους-μας κατάντια) απαντάει λιτά ότι το εξασφαλισμένο κέρδος των Λάμδα είναι πάνω από όλα. Εξάλλου θα δώσει«δεκάδες εάν όχι εκατοντάδες θέσεις εργασίας».
Πόσες και πώς;
Ακόμα κι αν δεν επιλέξει ο όμιλος Λάμδα τη στρατηγική να εισαγάγει τη δική του αγορά εργασίας και προϊόντων, όπως έχει συμβεί στις «πολιτισμένες χώρες» που αναφέρεται ο ντόπιος διαφημιστής των Λάμδα, κάτω από ποιες συνθήκες θα εργαστούν ή θα «συν»εργαστούν ντόπιοι; Και ποιοι; Και πόσοι; Το «δεκάδες ως εκατοντάδες» είναι μια απατηλή υπόσχεση αλλά και μια τακτική που ταυτίζεται με μια άλλη επένδυση που αφορά στην ίδια την περιοχή της Πέρδικας: την εγκατάσταση υδατοκαλλιέργειας. Η εμπειρία έχει δείξει ότι πάντοτε είναι τόσοι, ώστε να προκαλέσουν ένα σοβαρό διχασμό μέσα στις τοπικές κοινωνίες για να μπορεί να προχωράει και να κερδίζει η επένδυση. Η εμπειρία έχει επίσης δείξει ότι αμείβεται το κατάστρωμα με ψίχουλα και με υποσχέσεις ντόπιων παραγόντων για περεταίρω απασχόληση. Η εμπειρία έχει δείξει ότι στρατολογούν συνήθως κάποια στελέχη από την τοπική κοινωνία για να μπορούν, αυτά, να στηρίζουν προπαγανδιστικά την επένδυση στην περιοχή. Η εμπειρία έχει δείξει ότι καταπατούν κάθε έννοια νόμου με την ανοχή και τη συνενοχή των δημοτικών αρχών. Όπως ακριβώς και με τις υδατοκαλλιέργειες που ο ίδιος δεν επιθυμεί (για τους ίδιους λόγους που επιθυμεί την επένδυση Λάτση) στην περιοχή.
Από την άλλη οι 170 «βιοκλιματικές» (τσ, τσ! οικολογικές ευαισθησίες) κατοικίες σημαίνει χτίσιμο και επέμβαση στο ήδη κακοποιημένο περιβάλλον (με υλικά και τρόπους μιας άλλης τεχνογνωσίας και τεχνολογίας-αυτό για όσους νομίζουν ότι θα εργαστούν), σημαίνει κατανάλωση νερού με τα πρότυπα της δύσης, σημαίνει βοθρολύματα με τα πρότυπα της δύσης, σημαίνει απορρίμματα με τα πρότυπα της δύσης. Όλα αυτά εκμηδενίζονται με τη μαγική φράση «δένουν με το περιβάλλον». Και βέβαια κάθε ένσταση αφορά στον «εγωισμό» και στη «μικροκακία». Και το πιο τραγικό ακόμα είναι ότι αν κάποιος άλλος μίλησε ενάντια σε αυτήν την επένδυση προτείνει αντί αυτής, ένα πεντάστερο ξενοδοχείο.
Ας είναι καλά ο ιστοχώρος ο οποίος παίρνει συνέντευξη από τον διαφημιστή των Λάμδα, που ενώ λέει άλλα, αλλού, του εύχεται «καλή επιτυχία !!!!!!!! (με 8 θαυμαστικά-ένα για κάθε επένδυση). Μια χαρά τα λέει η τοπική δεξιά αντίληψη:«δεκάδες εάν όχι εκατοντάδες θέσεις εργασίας». Η σχέση της τοπικής μας αριστεράς με το ίδρυμα Λάτση δεν είναι παρά για μια μόνο θέση, κι αυτήν του μούτσου, στο πλοίο «Νεράιδα».
β)Επενδύσεις με κεφαλαίο Φι (Fouchtel) στην Αίγινα (ή τι σχέση μπορεί να έχει ο Φούχτελ με το Σάκη τον Τάκη, τον Φίλιππο και το Μήτσο)
Ακόμα δεν ξεκίνησαν αλλά λένε ότι θα ξεκινήσουν. Ο δήμαρχός μας Σάκης Σακκιώτης, προχώρησε πέρα από την Ελληνογερμανική Συνέλευση δημάρχωνκαι ανέλαβε τη διαφήμιση του γερμανικού παράγοντα. Έτσι, σύμφωνα με το δελτίο τύπου 9/5/2014, που είναι ένα ακόμα χρήσιμο κόπι πέιστ, συμμετείχε σε ημερίδα οργανωμένη από την πρεσβεία της Γερμανίας, με θέμα: «ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ μία αναπτυσσόμενη αγορά». Εκεί παρουσιάστηκε όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου του συνεργάτη της γερμανικής κατοχής «το νέο εγχείρημα «Via Egnatia” που κέρδισε ήδη τις εντυπώσεις στην εφετινή Διεθνή Τουριστική Έκθεση ITV του Βερολίνου, project ενταγμένο στην ενότητα «Δημιουργία Δικτύων για ανάπτυξη Τουριστικών Προορισμών»… Στην ενότητα «Ανάπτυξη Τουριστικών Προορισμών μέσω μεγάλων επενδύσεων» παρουσιάστηκε το μοντέλο του Kosta Navarino».
Για να δούμε, τι σημαίνουν όλα αυτά;
Η Εγνατία Οδός δεν είναι παρά ένα «εγχείρημα» καταστροφής του περιβάλλοντος, δημιουργίας νέων περιφράξεων και συνόρων μέσω της εισπρακτικής πολιτικής των διοδίων, καταστρατήγηση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων και υπονόμευσης κάθε άλλης παραγωγικής δραστηριότητας. Ο τουρισμός uber alles! Σε συνθήκες δουλείας, όπως άλλωστε αυτές διαφημίστηκαν στο νησί μας.
Η άλλη περίπτωση που παρουσιάστηκε είναι η «επιτυχής» επένδυση του περίφημου καπετάν Βασίλη, την οποία οι Πυλαίοι είχαν περί πολλού (πριν τα «επιτυχή» της αποτελέσματα). Ας αφήσουμε όμως την ίδια την Κίνηση Πολιτών Μεσσηνίας «ΚΙΝΩ» με κείμενο που χρονολογείται από το 2005, να αφηγηθεί το ιστορικό: «Η Περιοχή Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης (Π.Ο.Τ.Α.) Μεσσηνίας, συνίσταται από τρία τμήματα εκτάσεως 1.450 τα οποία χωροθετούνται στο Νομό Μεσσηνίας και στις περιοχές των Δήμων Γαργαλιάνων, Νέστορος, Πύλου και Πεταλιδίου. Στις περιοχές αυτές εντάσσεται ο μοναδικός ιστορικός, φυσικός και οικολογικός χώρος που περιλαμβάνει τον όρμο του Ναυρίνου, αρχαιολογικούς χώρους (κλασσικούς και προϊστορικούς), το μοναδικό βιότοπο της Λιμνοθάλασσας, περιοχές εξαιρετικής ομορφιάς και γης υψηλής παραγωγικότητας, αλλά και περιοχές προστασίας ενταγμένες στο δίκτυο NATURA (GR 225004). Το κάθε τμήμα Π.Ο.Τ.Α., με τον εισαγωγικό νόμο που τις θεσπίζει και τις περιγράφει άρθρο 29 του Ν.2545/97), περιλαμβάνει ένα σύνολο τουριστικών εγκαταστάσεων , εγκαταστάσεων ειδικής τουριστικής υποδομής και συμπληρωματικές εγκαταστάσεις αναψυχής, άθλησης και διάθεσης ελευθέρου χρόνου.
Την υλοποίηση των σχεδίων κατασκευής και εκμετάλλευσης περιοχών Π.Ο.Τ.Α. αναλαμβάνει η εταιρία ΤΕΜΕS A.E., συμφερόντων της εφοπλιστικής οικογένειας Βασιλείου Κωνσταντακόπουλου. Η εν λόγω οικογένεια κάνει από την δεκαετία του ’80 την παρουσία της στην περιοχή αποκτώντας γη στο μεν τμήμα «Ρωμανός» από την οικογένεια Κοκκέβη (αρχική έκταση 800στρ.), στο δε τμήμα Πύλου από τις υπό εκκαθάριση εταιρίες Καραγιώργη (γνωστού για σχέδια για κατασκευή ναυπηγείων και βαριάς βιομηχανίας) εκτάσεως περίπου 1.200 στρ. Η συγκέντρωση της γης δεν γίνεται εξαρχής με σκοπό την τουριστική αξιοποίηση αλλά ως η συνήθης εναλλακτική τοποθέτηση – επένδυση του εφοπλιστικού κεφαλαίου.
Το θεσμικό πλαίσιο ολοκληρώνεται με κοινές υπουργικές αποφάσεις (1998) και η ενδιαφερόμενη εταιρία αρχίζει εντατικά να αγοράζει γη και να κινείται για τις πρώτες εγκρίσεις. Παρουσιάζεται και το επενδυτικό σχέδιο το οποίο στην πρώτη του φάση περιλαμβάνει 2.400 κλίνες, στα τμήματα Ρωμανού και Πύλου, γήπεδα γκολφ, συνεδριακό κέντρο, θαλασσοθεραπείας κλπ. Παρά τις αρνητικές εισηγήσεις των εφοριών αρχαιοτήτων (Κλασσικών, Βυζαντινών, Εναλίων, Νεοτέρων Μνημείων) και παρά την επιφυλακτική έως αρνητική στάση του συνόλου του Αθηναϊκού Τύπου (π.χ. ο «Ριζοσπάστης» γράφει για «Ξενοδοχείο η Ελλάς», ο «Αδέσμευτος Τύπος» (του Μήτση) ότι «θάβουν τις αρχαιότητες», «η Καθημερινή» ότι «κτίζεται ο Όρμος του Ναυρίνου» κλπ.) το ΚΑΣ αποφασίζει θετικά για την επένδυση. Παράλληλα το έργο εντάσσεται στο Β’ ΚΠΣ με 50 δις και ανακοινώνεται ότι ξεκινά το 2000 και θα είναι αποπερατωμένο το 2002 (!!!).
Το 2001 με την ΚΥΑ 24069/3817/19-10-2001 (ΦΕΚ 887/22-10-01) χαρακτηρίζονται οι περιοχές της ΠΟΤΑ και οριοθετούνται ενώ εγκρίνονται οι χρήσεις γης και όροι εκμετάλλευσης και τίθενται οι περιορισμοί και οι όροι προστασίας του περιβάλλοντος. Με την ΚΥΑ ορίζεται ως μέγιστος αριθμό κλινών οι 3.500 στο τμήμα Ρωμανού και 1.200 στο τμήμα της Πύλου και η ανέγερση κτιρίων για ειδικές χρήσεις 17.500 τ.μ. και 40.000 τ.μ. αντίστοιχα., ενώ θέτει και ως προθεσμία τα δύο (2) έτη για την απόκτηση της γης που λείπει για να προβεί στην πλήρη αδειοδότηση της υλοποίησης. Σύμφωνα δε με την ενημερωτική έκθεση που συνέταξε το 1999 η ΤΕΜΕS A.E. ο συνολικά δομημένος χώρος για το τμήμα Ρωμανός θα ανέρχεται σε 148.000 τ.μ. ενώ για το τμήμα Πύλου 103.000 τ.μ.
Το Β’ ΚΠΣ τελείωσε χωρίς να έχει αρχίσει το έργο και για τούτο έχει πλέον ενταχθεί στο Γ’ ΚΠΣ (ΥΠΑΝ – ΕΠΑΝ-Μ5.2) με το ποσό των 60 δις. Παρά δε την διαρκώς τροποποιούμενη νομοθεσία (ισχύει μόνο για την ΠΟΤΑ Μεσσηνίας και δεν ισχύουν οι γενικοί νόμοι!!!!!) και τις διαρκείς παρατάσεις (ήδη δόθηκε η τρίτη!!!!) το έργο δεν έχει εξασφαλίσει ούτε την έγκριση των περιβαλλοντικών όρων ενώ έχει προκαλέσει πολλές φορές τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Το επενδυτικό σχέδιο απευθύνεται μεν σε ένα μοναδικό τόπο, όμως ο τόπος αυτός βρίσκεται σε διαρκή υποβάθμιση του τοπικού παραγωγικού συστήματος (κρίση αγροτικού συστήματος, ανύπαρκτη οριζόντια διασύνδεση με μεταποίηση, ισχνή τουριστική ανάπτυξη, χαμηλή αξιοποίηση ιστορικών και οικολογικών πόρων, τεράστιες ελλείψεις σε κοινωνική και τεχνική υποδομή κλπ.). Το αναπτυξιακό έλλειμμα η θεσμική εξουσία και η εκπροσώπησή της επιχείρησε να το καλύψει με την ομόφωνη και άνευ όρων στήριξη στην ΠΟΤΑ. Έτσι το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων, το νομαρχιακό συμβούλιο Μεσσηνίας ομόφωνα (εκτός από τους εκπροσώπους των παρατάξεων της αριστεράς που κρατούν τελευταία μια πιο κριτική στάση σε θέματα περιβαλλοντικής αδειοδότησης έργων εκμετάλλευσης ποταμών), το σύνολο των τοπικών Μ.Μ.Ε. διαγωνίζονται ποιος θα παράσχει την μεγαλύτερη στήριξη και πως θα κατασταλούν οι όποιες κριτικές φωνές ή τα άπειρα πλέον ερωτήματα των πολιτών.
ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΟΛΟΙ;;;
Παρά την σχεδόν ισοπεδωτική – ολοκληρωτική νοοτροπία των κρατούντων, κάποιοι ανησυχούν, στέκονται κριτικά, θέτουν ερωτήματα και ελέγχουν. Από τους πρώτους που στάθηκαν κριτικά και άρχισαν να ασκούν έλεγχο σε όσα σωτηριολογικά εξαγγέλλονταν είναι η Κίνηση Πολιτών «ΚΙΝΩ» με έδρα την Πύλο, η οποία μάλιστα εκδίδει διμηνιαίο έντυπο (υπό έκδοση το φύλλο υπ’αρ.21).
Τα μέλη της ΚΙΝΩ, πολίτες από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου και επαγγελματικής δραστηριότητας από την πρώτη στιγμή παρακολούθησαν την υπόθεση, έφεραν στο προσκήνιο τις απίστευτες παλινωδίες τόσο της επενδύτριας εταιρίας όσο και της κεντρικής ή τοπικής εξουσίας αλλά και έλεγξαν και την στάση των Μ.Μ.Ε. (συχνά αντιδεοντολική στάση υμνολογίας). Προκειμένου να πείσει και να πειστεί η ΚΙΝΩ, διοργάνωσε στις 31.3.02 ημερίδα σταθμό (από οργανωτική άποψη, από συμμετοχή του κόσμου, το διάλογο και τα επιχειρήματα που αναπτύχτηκαν) με την συμμετοχή επιστημόνων κύρους και καθηγητών πανεπιστημίων (Ευθ.Παπαδημητρίου, Λ.Παπακωνσταντινίδης, Π.Σαμπατακάκης, Λ.Τηνιακός, Κ.Χατζιμιχάλης) με την βοήθεια των οποίων ελέγχθηκαν μια σειρά από ερωτήματα και παράμετροι για τις επιπτώσεις της επένδυσης στην περιοχή. Πάνω από όλα όμως έδειξε η ΚΙΝΩ με το μοναδικό ανοιχτό και δημοκρατικό διάλογο (παρεβρέθηκε και ο επενδυτής και έλαβε το λόγο, όπως και πολιτικοί εκπρόσωποι της περιοχής) έδειξε τον υπεύθυνο τρόπο προσέγγισης τέτοιων σοβαρών θεμάτων.
Την τεράστια επιτυχία της ημερίδας επιχείρησε να καλύψει η ημερίδα που διοργάνωσε το ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με θέμα «Εργαζόμενοι και Τουρισμός» που έγινε στους Γαργαλιάνους στις 15.4.02 με μοναδικό σκοπό να ξανα-προβληθούν οι θέσεις των επενδυτών, όμως και εκεί η ΚΙΝΩ με την παρέμβαση των εκπροσώπων της έθεσε ερωτήματα και άσκησε έντονη κριτική.
Το ίδιο έγινε και στην ημερίδα που διοργάνωσε ο Δήμος Γαργαλιάνων στις 20.11.2004 με την συμμετοχή των επενδυτών και μεγάλου αριθμού επιστημόνων και μελετητών. Στην ημερίδα αυτή, με καθοριστική την παρέμβαση της ΚΙΝΩ αλλά και πολιτών, αποκαλύφτηκε η έλλειψη επιχειρημάτων και η μη δέσμευση για κανένα κρίσιμο θέμα. Έτσι κλονίστηκε η «τυφλή» και άνευ όρων αποδοχή από τους κατοίκους αλλά και κάποιους εκπροσώπους.
Η δράση της ΚΙΝΩ δεν έχει αφήσει ασυγκίνητους σοβαρούς αναλυτές, πανεπιστημιακούς και μάχιμους ριζοσπάστες οικολόγους, έτσι για την δράση της ΚΙΝΩ και την ΠΟΤΑ έχουν ασχοληθεί αναλυτές όπως ο Γ.Βότσης, ο Γ.Σχίζας, ο Β.Παπακριβόπουλος αλλά και εφημερίδες όπως η Καθημερινή, η Ελευθεροτυπία, η ΑΥΓΗ, η ΕΠΟΧΗ και το περ.ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ.
Η ΚΙΝΩ έχει θέσει ερωτήματα για την αναπτυξιακή, οικολογική και κοινωνική σκοπιμότητα της επένδυσης. Έχει: 1. αντιταχτεί στα γήπεδα γκολφ (έγινε από ευρωβουλευτή των πρασίνων επερώτηση στην Ευρωβουλή, ενώ υπάρχει συντονισμός με το κίνημα των anti – golfers), 2. για την άσκηση αναγκαστικής απαλλοτρίωσης για την απόκτηση γης για την κατασκευή τους, 3. για την καταστροφή του περιβάλλοντος και την βίαιη αλλαγή χρήσης γης, 4. για την κατασπατάληση του σπάνιου υδατικού πόρου και για την αφειδώς και χωρίς κανέναν έλεγχο παραχώρηση επέμβασης σε δύο ποτάμια, 5. για την σκανδαλώδη ρύθμιση του χώρου που αντί για πολεοδόμηση επιτρέπει (με νόμο!!) την σύσταση οριζόντιων και κάθετων ιδιοκτησιών, 6. για την απαλλαγή από φορολογία για κάθε μεταβίβαση ή αγορά, 7. για την μείωση του ποσοστού παραχώρησης για την εξασφάλιση ενός στοιχειώδους δικτύου κοινοχρήστων χώρων (από 212 στρ. με νόμο μειώνεται η έκταση στα 50), 8. για την μη οριοθέτηση των ρεμάτων και των ποταμών, 9. για την υποβάθμιση του ζητήματος της NATURA και για πολλά άλλα επιμέρους.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;;;
Όλα δείχνουν το τελευταίο διάστημα και ειδικά μετά την «ανάληψη των πρωτοβουλιών» εκ μέρους του κ.Αβραμόπουλου, ο οποίος βάλθηκε να αναπτύξει όλη την Ελλάδα, ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τα φαραωνικά σχέδια της ΠΟΤΑ Μεσσηνίας. Το θράσος και η ασυδοσία έχουν φτάσει σε βαθμό να έχει κατασκευάσει δύο λιμνοδεξαμενές με υδροληψία από χείμαρρο και ποταμό αντίστοιχα χωρίς καν να έχει καταθέσει την τελική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων στο ΥΠΕΧΩΔΕ και επομένως χωρίς καμμία έγκριση του κύριου έργου. Επίσης προχωρά σε αναγκαστικές απαλλοτριώσεις για να αποκτήσει την αναγκαία γη για την κατασκευή των γηπέδων γκολφ, παρά την προσφυγή των θιγομένων με τρεις προσφυγές στο Σ.τ.Ε. και τις σχετικές αιτήσεις αναστολής εκτέλεσης της ΚΥΑ για τις απαλλοτριώσεις. Τέλος χωρίς καμμία έγκριση και νομιμότητα εκριζώνουν χιλιάδες ελαιόδενδρα και δασώδεις εκτάσεις ενώ προβαίνουν σε μεγάλης κλίμακας χωματουργικές εργασίες χωρίς να ευαισθητοποιείται κανείς, παρά τις επώνυμες καταγγελίες σε δασαρχείο, πολεοδομία, αστυνομία, ΥΠΕΧΩΔΕ και Επιθεωρητές Περιβάλλοντος».
Αυτή ήταν η περίφημη Φλώριντα της Μεσογείου που παρουσιάστηκε στο σεμινάριο τουριστικής πολιτικής από πλευράς γερμανών γκαουλάιτερ. Αυτά είναι και τα πρότυπα των συνεργατών τους, γνωστών και μη εξαιρετέων.
Αίγινα 16-5-2014
Αφιερωμένο στον ανεκτίμητο φίλο ΣΜ
Το παρόν κείμενο γράφτηκε τον Οκτώβρη του περασμένου χρόνου. Οι προσθήκες όπως και οι ελλείψεις είναι ελάχιστες και αφορούν μικρής σημασίας γεγονότα που είτε προέκυψαν μετά και δεν μπορούσαν να συμπεριληφθούν, είτε είχε υποβαθμισθεί η σημασία τους.
Σε γενικές γραμμές, ένα απολογιστικό κείμενο όπως το παρακάτω, βασίζεται στα σημαντικά γεγονότα όπως αυτά εμφανώς αποκτούν διαστάσεις μέσα στην κοινωνία των πολιτών και όπως αυτά καταγράφονται κατά το δυνατόν με ακρίβεια από τους επαγγελματίες της ενημέρωσης. Κατά συνέπεια αστάθμητοι παράγοντες, απρόβλεπτες καταστάσεις και γενικά αυτό που χαρακτηρίζεται «ανθρώπινο» έχει -δυστυχώς- περιορισμένο χώρο. Ποιες είναι οι συνήθεις αλλά όχι προσπελάσιμες αιτίες αυτής της αδυναμίας: α) Είναι πολύ δύσκολο να καταγραφτεί το μη μετρήσιμο ανθρώπινο στοιχείο β) Η σύνοψη μιας εικόνας κοινωνικής που αφορά μάλιστα μια ολόκληρη χρονική περίοδο στα όρια μιας τετραετίας αδυνατεί να αφηγηθεί χιλιάδες προσωπικές αλλά σημαντικές στάσεις που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο. γ) Η σύγχρονη συγκυρία που ευνοεί τη διάσπαση του κοινωνικού υποκειμένου κάνει την ανάλυση ολοένα και πιο αδύναμη, ανασφαλή και επιρρεπή σε σχήματα που ολοένα και αποδυναμώνονται εν όψει διαρκών κατακερματισμών. Εξάλλου: Πώς θα ήταν δυνατόν ας πούμε να καταγραφεί σε μια τέτοια ανάλυση, το τι υπερασπίζονται κοινωνικές ομάδες που είναι συνήθως και εκ των πραγμάτων εκτός πολιτικής σκηνής (παιδιά, γέροι, γυναίκες, κλπ); Πώς μπορούν να καταγραφούν και με ποιο τρόπο οι πραγματικές και αγαθές προθέσεις ανθρώπων που εμπλέκονται με τη διοίκηση του Δήμου ή επιθυμούν να εμπλακούν; Πώς θα μπορούσε να χωρέσει η διάθεση ενός παπά μέσα σε μια ανάλυση συνολικά για την τοπική εκκλησία; Των πιστών; Πώς θα μπορούσαν να συντεθούν στον κοινωνικό καμβά οι καθημερινές προσπάθειες ανθρώπων να ορθοποδήσουν αξιοπρεπώς; Πώς θα μπορούσε να καταγραφεί η «επανάσταση της ελιάς» όπως και η στροφή πολλών στον πρωτογενή τομέα; Πώς θα μπορούσε να αποδοθεί μέσα σε ένα κανονιστικό πλαίσιο η δυναμική της υπάρχουσας αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία; Η νεολαία με την ιδιαίτερη θέση της στην ανεργία και στην πολιτισμική παρακμή; Η οικογένεια που συνεχίζουν τα γηραιά μέλη της να τη στηρίζουν; Οι επιθυμίες των νέων ανθρώπων; Πώς;
Έτσι με τεράστια περιθώρια λάθους, αντίστοιχα με τον περιορισμένο χώρο που δίνεται για τον ανθρώπινο παράγοντα στην ολότητά του, ο παρακάτω απολογισμός επιδιώκει με μια όσο το δυνατόν συνθετική ματιά να καλύψει περιληπτικά μια ολόκληρη τετραετία σε ένα νησί. Αν είναι δυνατόν!
ΓΚ (ευχαριστίες προς τον ΝΠ και ΧΡ για τις καλοπροαίρετες επισημάνσεις τους)
Οκτώβρης 2013 (με λίγες προσθήκες τον Μάρτιο του 2014)
Η συγκυρία στην Αίγινα μπορεί να προσεγγιστεί με όρους πολιτικούς-κοινωνικούς-οικονομικούς, εκτιμώντας τα γεγονότα που έχουν συμβεί την τελευταία τετραετία στο νησί σε συνάρτηση με την, ταυτόχρονα, γενικότερη πολιτική κατάσταση από την διακηρυγμένη κρίση του 2010 και τις βασικές μετατοπίσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή. Από την άλλη, οφείλουμε να συνεκτιμήσουμε το ιστορικό παρελθόν της Αίγινας με όλες τις συνέχειες και τις ασυνέχειες στο αντίστοιχο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής σκηνής προκειμένου να έχουμε μια όσο το δυνατόν σαφέστερη αντίληψη για τις εξελίξεις στον τόπο μας.
1) Η σημερινή (και συντόμως απερχόμενη) διοίκηση του Δήμου Αίγινας
Η ζωή στην Αίγινα και ειδικά για τα επισφαλή στρώματα (ανέργους, ανασφάλιστους, μετανάστες, ιδιωτικούς υπαλλήλους, οικοδόμους, μισθωτούς, συνταξιούχους, πολυαπασχολούμενους και μικρούς επαγγελματίες) την τελευταία τετραετία επιδεινώθηκε αισθητά και ο λόγοι για αυτό δεν αποτελούν μόνο τα απανωτά μνημόνια και η γενικότερη επιδείνωση της ζωής στην Ελλάδα, αλλά και η δημοτική διαχείριση η οποία τυγχάνει και φιλομνημονιακή (ο Σακκιώτης ήταν μεταξύ 6 υποψηφίων σε πανελλαδικό επίπεδο που υποστηρίχθηκε κομματικά). Ο καταστροφικός συνδυασμός αυτός εκφράστηκε από την απόλυτη άρνηση έστω και μιας ρητορικής καταγγελίας του μνημονίου -στο οποίο (και) για λόγους σκοπιμότητας έχουν προχωρήσει εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα- αλλά και από τα σκόπιμα μέτρα που αφορούν στην καθημερινότητα (π.χ. ανατίμηση στο νερό για τους μικρούς και μεσαίους καταναλωτές). Η -χωρίς κανένα σχέδιο- προσωρινή συμμαχία των ετερόκλητων και καιροσκόπωντης παράταξης Σακκιώτη που τελικά αναδείχθηκε διοίκηση στο Δήμο Αίγινας στο οριακό σημείο εφαρμογής του νόμου Καλλικράτη, αποδείχθηκε καταστροφική για το νησί. Η αποτυχία βεβαίως δεν οφείλεται αποκλειστικά στον Καλλικράτη ο οποίος αποτελεί, οιονεί, τοπικό μνημόνιο, αλλά και λόγω του ίδιου του τρόπου διαχείρισης σε περίοδο κρίσης χρηματοδότησης από πλευράς κράτους, καταδεικνύοντας την κακοδιαχείριση ως δομικό χαρακτηριστικό των μεταπολεμικών χρόνων. Ο Δήμος μας είναι μέσα στους 50 χρεωμένους Δήμους της χώρας που απειλούνται με επιτήρηση από την Τρόικα κι αυτό δεν φαίνεται να ανησυχεί σχεδόν κανένα εκπρόσωπο.
Ο τρόπος αυτής της διαχείρισης, είναι κομμάτι μιας συνέχειας από τις προηγούμενες δημοτικές αρχές, αν εξαιρέσουμε την περίοδο 2006-2010 που επιχειρήθηκαν επιφανειακές τομές σε όλα –σχεδόν- τα επίπεδα, παρόλο που δεν άγγιξαν κεντρικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα η γάγγραινα της διαχείρισης του νερού αλλά αναλώθηκαν στην προβολή μιας εικόνας «της παραλίας των 200 μέτρων». Η διαχρονία -και σ’ αυτό δεν εξαιρείται καμιά διοίκηση- αφορά στην υπεράσπιση συμφερόντων οικονομικών ομάδων, στις συγγενικές σχέσεις που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ψήφο, στις σχέσεις εξάρτησης, στις φωτογραφικές αποφάσεις, στην κάλυψη ομάδων συμφερόντων, στην αδυναμία πολέμου με τα οφθαλμοφανή συμφέροντα ή στη σύμπλευση με αυτά, είναι βασικά χαρακτηριστικά με τα οποία διακρίνονται όλες ανεξαιρέτως οι προηγούμενες διοικήσεις. Η δραστηριότητά τους καλύπτει ως ένα βαθμό και τους βασικούς προσανατολισμούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής όπου η τοπική αυτοδιοίκηση είναι το μακρύ τους χέρι, χέρι που βεβαίως μακραίνει από την μεταρρύθμιση Καποδίστρια και γίνεται κράτος εν κράτει –θεσμικά- με τη μεταρρύθμιση Καλλικράτη. Πρόκειται για φαινόμενα παρασιτισμού, καταπάτησης στοιχειωδών νόμων, χυδαίου μεταπρατισμού και κηδεμονικής πολιτικής με τα οποία συνδέεται η μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Η ανικανότητα και η αδυναμία της διοίκησης Σακκιώτη επιβάλλεται από αυτές τις κατευθύνσεις που αφορούν στην άγνοια του νέου ρυθμιστικού πλαισίου της τοπικής αυτοδιοίκησης, των μηδαμινών ή ελαχίστων περιθωρίων της, αλλά και στην τυχοδιωκτική αδιαφορία για τις διαρκώς ογκούμενες δυσκολίες που υφίσταται ο αιγινήτικος λαός. Έτσι με τις χειρότερες παρακαταθήκες ο Σακκιώτης προσπαθώντας να αντιγράψει ως ένα βαθμό την τετραετή «επιτυχία» του Π. Κουκούλη (πολιτιστικά, μελέτες για τον αγωγό νερού, διάφορα έργα που ήταν ήδη σε προγραμματισμό, «νέες» κουλτούρες π.χ. «εθελοντισμός») σε αγαστή προσαρμογή με τις νέες συνθήκες διαρκούς χρεωκοπίας του Δήμου, υπολειτούργησε κάθε κοινωνική υποδομή ευνοώντας το καθεστώς «της παραλίας των 200 μέτρων». Η προσπάθεια αντιγραφής των δήθεν «επιτυχών δράσεων» του Π. Κουκούλη, οδήγησε σε χειραγώγησή του σε καίριες περιστάσεις (π.χ. κρίσεις διακοπών παροχής νερού) γεγονός που καθιστά και τον ηγέτη της μειοψηφίας συνυπεύθυνο. Σ’ αυτό βεβαία συνέτειναν και συντείνουν οι θεσμικές οδηγίες νεοσυγκεντρωτισμού των μεταρρυθμίσεων του 1998 και 2010, που ήραν κάθε υπόλειμμα αποκέντρωσης που κατ’ ελάχιστον υπήρχε (Κοινότητες, μικροί Δήμοι) καθιστώντας από την περίοδο εφαρμογής Καποδίστρια την πόλη της Αίγινας και ειδικά την παραλία των «200 μέτρων», ως προνομιακό χώρο χρηματοδότησης για λογαριασμό όλου του νησιού. Όμως ήταν και ο ίδιος ο προσανατολισμός της σύμπραξης συμφερόντων, τοπικών αρχών και επιχειρηματιών σε ένα τουριστικό νησί με μια ανάπτυξη όπως αυτή που περίπου επεκτάθηκε σε όλη την παράλια Ελλάδα. Έτσι περιθωριοποιήθηκαν τα χωριά της περιφέρειας όπως και οι γειτονιές της πόλης της Αίγινας με κόστος την υποβάθμιση της ζωής τους ως τέτοιας.
Από την άλλη ο τουρισμός ο οποίος έγινε πιο φθηνός και λιγότερο αποδοτικός όπως και η κρίση της οικοδόμησης από την, τεχνητή ή όχι, έλλειψη «ρευστού» χρήματος, μείωσαν δραματικά από την Αίγινα τις δυο βασικές πηγές εισοδήματος. Σ’ αυτήν την περίσταση η δημοτική αρχή Αίγινας αποκομμένη κι αδιάφορη για τις πραγματικές ανάγκες του ευρύτερου πληθυσμού, μυξοκλαίγοντας για τις «δύσκολες περιστάσεις» που περνάει η χώρα άσκησε διαχείριση του χειρίστου είδους.
Α) Συνέχισε ή επιδίωξε την πολιτική κηδεμόνευσης και εξάρτησης με πολιτικούς παράγοντες της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Σε κάθε περίσταση, πρόστρεχε ως ικέτης σε πολιτικούς ή θεσμικούς παράγοντες που ήταν υπεύθυνοι για το μνημόνιο και την επιδείνωση της καθημερινής ζωής στην Ελλάδα. Σε καμιά περίπτωση δεν συμπορεύτηκε με ή προπορεύτηκε από αιτήματα λαϊκά και αυτονόητα, ενώ, στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου οι θεσμικοί στυλοβάτες της λειτουργίας του, έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να απομακρύνουν το λαϊκό παράγοντα.
Β) Ήταν μια καρικατούρα της προηγούμενης δημοτικής αρχής και των αγοραίων καινοτομιών που άφησε ως παρακαταθήκη. Χωρίς άλλο, η ανήθικη και δημαγωγική λογική του Παναγιώτη Κουκούλη ότι «η κρίση είναι μια ευκαιρία (πλουτισμού) για την Αίγινα» τροφοδότησε το κοινό με το φαντασιακό της προηγούμενης δεκαετίας ευμάρειας δίνοντας μια ακόμα ευκαιρία στο τοπικό πολιτικό σύστημα. Σε κάθε περίσταση η «νησιωτικότητα», η «ανταγωνιστικότητα» και η «ανάπτυξη» ήταν στις αποσκευές του φρασεολογίου του δημάρχου με φανερή την απόσταση ανάμεσα στις υποσχέσεις και στο αποτέλεσμα. Χωρίς σαφείς στόχους, χωρίς συνεκτική ομάδα στήριξης, μετετράπη στο ισχυρό πολιτικό όπλο της παραλίας των 200 μέτρων.
Γ) Ακολούθησε μια προσπάθεια πολιτικής εντυπώσεων όπως αυτή που συνδυάστηκε με την πολιτική του μνημονίου για τη σύσφιξη σχέσεων με την Κίνα και την πολιτική των αγορών της, αλλά και με την συμμετοχή στην Ελληνογερμανική συνάντηση δημάρχων της Νυρεμβέργης υπό τα αυστηρά όμματα που γερμανού υφυπουργού Οικονομίας και υπεύθυνου για τις Ελληνογερμανικές σχέσεις Ι. Φούχτελ σε ένα περιβάλλον όπου τα γερμανικά κόμματα συστήνοντας ιδρύματα επιδιώκουν να ελέγξουν την ελληνική οικονομία. Επίσης ακολουθώντας το θλιβερό μοτίβο της βλαχοδημαρχίας, ήταν μαϊντανός σε κάθε περίσταση μικρών και μεγάλων εορταστικών γεγονότων.
Δ) Αδιαφόρησε για τον εμπλουτισμό των υποδομών στην Αίγινα ακολουθώντας περίπου το διάγραμμα των προηγούμενων διοικήσεων. Ενάντια σε κάθε προσπάθεια κοινοτικής αυτοδύναμης οικονομίας και αποφάσεων συνέχισε να είναι δημοτική αρχή των πανηγυρικών λόγων. Συγκατανεύοντας έτσι στις κεντρικές πολιτικές, οικονομικής αποδιάρθρωσης, μέσω της νέας περιφερειακής διοίκησης ενίσχυσε το ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης-«βαποράκι» χρήματος προς τους εργολάβους.
Ε) Σε κρίσιμους τομείς της καθημερινότητας αποδείχθηκε, η διοίκηση του Δήμου Αίγινας, καταστροφική ή τουλάχιστον ελλειμματική.
Εκπαίδευση: Εγκατέλειψε τις σχολικές δομές του νησιού μειώνοντας τις παροχές, χωρίς ούτε μια έμπρακτη διαμαρτυρία για όσες αλλαγές έχουν πραγματοποιήσει τα μνημόνια. Είτε ως παρατηρητής είτε ως τοποτηρητής είτε ως χειροκροτητής, οι αρνητικές αλλαγές που σχετίζονται με το περιεχόμενο, την οργάνωση και τη μορφή του σχολείου, βρήκαν τον κατάλληλο απόντα.
Υγεία: Προώθησε τον «εθελοντισμό» και τους ιδιώτες γιατρούς οι οποίοι βλέπουν στο νησί μια νέα αγορά, σε μια περίσταση που το Κέντρο Υγείας Αίγινας έχει εγκαταλειφθεί ως δημόσια και δωρεάν υποδομή από το κράτος ή επίκειται η εκμετάλλευση του με το αζημίωτο από τους παραπάνω. Αντίθετα το μαγαζάκι της εκκλησίας, Νοσοκομείο (άτυπο γηροκομείο και εξ ανάγκης διαγνωστικό κέντρο) «Άγιος Διονύσιος» είναι σε κάθε περίσταση στις βασικές της στοχεύσεις για την επιβίωση και επέκταση της δραστηριότητάς του. Σε κάθε περίπτωση, η διαχρονική εμπιστοσύνη των κατοίκων της Αίγινας στην τοπική εκκλησίασε συνδυασμό με μια παραδοσιακή έλλειψη αγωνιστικής κουλτούρας, διόγκωσε παραμορφωτικά αυτό το καθεστώς. Από την άλλη, εν σχέση με τα επείγοντα περιστατικά δεν μερίμνησε για την δημιουργία ελικοδρομίου ή για τη λειτουργία δημοτικού θαλάσσιου μέσου διακομιδής ασθενών. Έτσι ακόμα και για τα καίρια κενά του Κέντρου Υγείας Αίγινας (γιατροί, νοσηλευτές οδηγοί-τραυματιοφορείς κλπ) ακόμα και με βάση τον Οργανισμό Ίδρυσης, του 1986, όταν ο πληθυσμός ήταν στο μισό του σημερινού, όχι μόνο δεν προχώρησε σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις αλλά και προώθησε τον «εθελοντισμό» σε περιστάσεις, «εθελοντισμό» που κλείνει το μάτι στην απόλυτη ιδιωτικοποίηση της φροντίδας υγείας στο νησί.
Συγκοινωνία: Η κατάρρευση της συγκοινωνίας ΚΤΕΛ Αίγινας δεν βρήκε σε καμιά περίπτωση τη δημοτική αρχή σύσσωμη με το λαϊκό αυτονόητο αίτημα της εξυγίανσης ενός φορέα που όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τους κατοίκους του αλλά συνεχίζει να αποτελεί ένα οχυρό συμφερόντων. Σε καμιά περίπτωση δεν υπήρξε το ενδιαφέρον για τη δημιουργία δημοτικής συγκοινωνίας όταν ακόμα και κάτοικοι συμμετείχαν σε ρεφενέδες για τη λειτουργία κάποιων γραμμών. Επίσης στο ζήτημα των θαλασσίων συγκοινωνιών και στην υποβάθμισή τους από τους ίδιους τους εφοπ-ληστές δεν υπήρξε ούτε μιας προσχηματικής διαμαρτυρίας ή επιδίωξης πρωτοβουλιών για μια φθηνή και καλή θαλάσσια συγκοινωνία. Αντίθετα, σε ένδειξη καλής θέλησης απέναντι στο εφοπ-ληστρικό Γολιάθ κατήγγειλε τον δίκαια απεργό Δαβίδ.
Δημόσια Υγιεινή: περικόπτοντας χρήματα που προορίζονται για την αποκομιδή των απορριμμάτων για πρώτη φορά, η δημόσια υγιεινή τέθηκε σε τόσο μεγάλο κίνδυνο. Από την άλλη αδιαφορώντας για μια τοπικής διαχείρισης ανακύκλωση των απορριμμάτων (ζωοτροφές, φυτικό λίπασμα κλπ) περιορίστηκε στην αποκομιδή των μπλε κάδων που όλοι ξέρουμε ότι καταλήγουν στη χωματερή. Έτσι, αντίθετα με απλές αρχές λογικής έκανε αποτυχημένη απόπειρα να εισάγει εταιρία ανακύκλωσης. Μοιραία λοιπόν και ο βιολογικός αγωγός λυμάτων κατάντησε μια χρόνια υπόθεση στην οποία η δημοτική αρχή ήταν ανύπαρκτη.
Νερό: Συνέχισε την πολιτική των προκατόχων της στο να χρηματοδοτεί μια επιχείρηση μεταφοράς νερού αντί να τεθεί σε προτεραιότητα το νοικοκύρεμα από κάθε άποψη. Ως συνέπεια υπήρξαν οι βασανιστικές διακοπές νερού στις σκηνοθετημένες παραστάσεις που πραγματοποιούσαν οι νερουλάδες και ιδιαίτερα σε συγκεκριμένες περιοχές που έχουν ελλειμματικό δίκτυο όπως οι Ασώματοι ενώ το νερό για «τα 200 μέτρα της παραλίας» δεν σταμάτησε καθόλου. Βασική (και διαχρονική) πολιτική είναι η χρηματοδότηση του νερουλά, η ισχυροποίηση της ιδεολογίας του «αγωγού» και της εξάρτησης από την υπό ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΔΑΠ νήσων και η αποθάρρυνση κάθε προσπάθειας υποδομών για τη συγκράτηση του νερού. Για ένα νερό ακριβό και ακατάλληλο, με διαχρονικές απώλειες που φτάνουν μέχρι και το 40-50% (τις οποίες πληρώνουμε), ακρίβυνε για τους μικρούς καταναλωτές ενώ έγιναν σχεδόν ελάχιστα για την είσπραξη οφειλών από τους μεγαλοκαταναλωτές που χρωστάνε.
Τουρισμός: Συνέχισε την πολιτική στήριξης «των 200 μέτρων» της παραλίας της πόλης ενισχύοντας για λογαριασμό λίγων ένα καταναλωτικό μοντέλο για τον επισκέπτη ενώ αδιαφόρησε για ένα πολυδιάστατο τουρισμό που έχει ως αναφορά την ιστορία, την παράδοση και τις αθέατες ομορφιές του νησιού και με επίκεντρο την ισχυροποίηση των δεσμών ντόπιων και επισκεπτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και το θέαμα της εν παραλία πετοσφαίρισης (μπιτς-βόλει) διεξήχθη σε τεχνητό περιβάλλον με μεταφορά άμμου σε ένα νησί που αν μη τι άλλο διαθέτει παραλίες και για αυτό το σκοπό. Αρνήθηκε κάθε έννοια μιας στοιχειώδους δημοτικής διαχείρισης φτάνοντας στο σημείο ακόμα της εκχώρησης της παραλίας της Κολόνας (αρχαιολογικού χώρου) σε διαχειριστές της παραλίας των 200 μέτρων.
Διοίκηση: Με φωτογραφικές αναθέσεις αρμοδιοτήτων δημιούργησε ένα καθεστώς προσωποπαγές μέσα από το οποίο η ασχετοσύνη συναγωνιζόταν την κακοδιαχείριση και τη γελοιότητα.
Τοπική Οικονομία: Μη έχοντας προσανατολισμούς πέραν της πεπατημένης (φιστ-φεστ), αρνήθηκε η διοίκηση να προβεί σε πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να καταστήσουν την Αίγινα -σε περίοδο κρίσης- εν δυνάμει αυτοδύναμη διατροφικά, οικονομικά και δημιουργικά. Όχι μόνο δεν στήριξε την πρωτογενή παραγωγή αλλά σε περίσταση εναντιώθηκε επίσημα ακόμα και στη λειτουργία μονάδων οικόσιτων ζώων ή στις δραστηριότητες των κτηνοτρόφων.
—————
2)Η Αντιπολίτευση
Αυτό που υπήρξε ως αντιπολίτευση σ’ αυτήν την τετραετία δεν ήταν μόνο η κατ’ επάγγελμα συμμετοχή των εκπροσώπων των υπολοίπων δημοτικών παρατάξεων στο δημοτικό συμβούλιο αλλά και οι συγκυριακές δράσεις συμπίπτουσες με μεγάλα γεγονότα πανελλαδικά (πορείες, απεργίες κλπ.) ή τοπικής σημασίας, οργανωμένες από το ΠΑΜΕ Αίγινας, τη Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας (η οποία διήρκεσε ένα χρόνο και κάτι) προσπάθειες εκπαιδευτικών από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στις συγκυριακές δράσεις θα πρέπει να προστεθούν και τοπικές διαμαρτυρίες για το νερό, για την εγκατάσταση ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα, για τα σκουπίδια στο Λεόντι ή η τελευταία για την απαγόρευση οικόσιτων ζώων στο νησί που ήταν και η πλέον δυναμική από όλες.
Α)Αντιπολίτευση στο Δημοτικό Συμβούλιο
Ι)Ο Συνδυασμός «Πρόσω Ολοταχώς» υπό τον Π. Γρηγορόπουλο είχε παρουσία όταν ο ίδιος ο αρχηγός της παράταξης παρευρισκόταν. Μια παράταξη που είχε στην φαρέτρα της ό,τι πιο απαξιωμένοαπό πλευράς παρελθόντος) λειτουργώντας προσωποπαγώς, διεξήγαγε μια πάλη βασικά στα σημεία με την ανίκανη διοίκηση Σακκιώτη, δίχως να μπορέσει να κάνει γνωστούς τους στόχους του μιας και δεν είχε. Με σήμα κατατεθέν την προσωπικότητα του Γρηγορόπουλου, ως ιδιώτη γιατρού δημοφιλούς στην Αίγινα, ο οποίος έφτασε πολύ κοντά στη διεκδίκηση της διοίκησης του Δήμου, η παράταξη αυτή δεν είχε κανένα στόχο πέρα από την πάγια επιθυμία των στελεχών του να βρίσκονται «στα πράγματα».
ΙΙ) «Κίνηση Ευθύνης»: Ο πιο «σοβαρός» διεκδικητής της διοίκησης του Δήμου Αίγινας, Παναγιώτης Κουκούλης, από άποψη συνοχής ομάδας στήριξης, επιχειρημάτων και στόχων που έχουν μια διάρκεια, και γνώσης του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης και του πλαισίου της, γνώσης της γενικότερης συγκυρίας, τον τελευταίο χρόνο λειτουργεί εποικοδομητικά για λογαριασμό του. Αν συμπεριλάβουμε το χάρισμα της ευφράδειας λόγου-δημόσιας τεκμηρίωσης της αντιπολιτευτικής δραστηριότητας στα δημοτικά συμβούλια και στο ξενοδοχείο «Δανάη»-το ναό των πολιτικών ηγετικών ομάδων του νησιού- σε συνδυασμό με τις συμμαχίες τις οποίες επιδιώκει να δημιουργήσει εκ νέου ακόμα και με ετερόκλητες δυνάμεις, τον τοποθετούν σαν έναν από τους επικίνδυνους αντιπάλους σε κάθε προσπάθεια ενθάρρυνσης συμμετοχής στην οικονομική-κοινωνική-πολιτική ζωής στην Αίγινα υπό το πρίσμα της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Ήταν αυτός που εμπνεύστηκε μια νέα ταυτότητα της Αίγινας που πουλάει και ξεπουλάει τα πάντα και την κρίση ως ευκαιρία πλουτισμού. Όσο όμως η κρίση βαθαίνει. Όλο και πιο κοντά τα ποδάρια!
Από την άλλη έχει να επιδείξει μια «συγκρίσιμη» τετραετία μεγαλύτερης συνοχής της κοινωνίας αλλά και μετασχηματισμού της προς ένα μοντέλο που προσεγγίζει στο φαντασιακό για τον τουρισμό, δηλαδή το (ανύπαρκτο) αέναο κέρδος στο οποίο μπορεί να υπολογίζει ο κάτοικος της Αίγινας, σε ένα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από εκείνο της μετα-Ολυμπιακής ευφορίας. Η τήρηση της δημόσιας υγιεινής, η αδιάλειπτη παροχή νερού στο δίκτυο ύδρευσης (με το ψήσιμο ενός καφέ για τα «παιδιά», όπως διατείνεται ο «πρέπει να τους φιλάμε στο στόμα» τους υδρομεταφορείς, Πτερούδης), η αναζήτηση θεματικού τουρισμού, η ανάδειξη της νέας ταυτότητας της Αίγινας (ντόπιοι-μέτοικοι-παραθεριστές) μέσω του φιστ-φεστ, η ίδρυση πολιτιστικών θεσμών, η σύνδεση με τις πολιτιστικές πρωτοβουλίες μετοίκων και «λατρών» ή «θαυμαστών» της Αίγινας, η σύνδεση με τις όποιες εθελοντικές πρωτοβουλίες που επισήμαιναν τις αλλαγές στο νησί, οι προσπάθειες κατευνασμού του «θηρίου»-παραλίας της Αίγινας, είναι δραστηριότητες οι οποίες για πρώτη φορά έλαβαν χώρα, στην τετραετία του στο νησί.
Η παράταξη του Κουκούλη, «Κίνηση Ευθύνης» βασίζεται σε μια σχετικά σταθερή συμμαχία που αφορά 1) στα μεγάλα έργα 2) στην πιθανή αναζωογόνηση της οικοδομικής δραστηριότητας 3) στην προσέλκυση ενός τουρισμού-παραθερισμού-μετοικισμού υψηλού εισοδήματος που να παρέχει εγγυήσεις για την αναβάθμιση της τοπικής οικονομίας 4) στη συμβολική σύνδεση του νησιού με τις εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ μέσω αγωγού 5) στην τήρηση κανόνων βασικών στην καθημερινότητα. Ως στρατηγική αντιπολίτευσης έχει επιλέξει την αναμονή μπροστά στο κενό που οι έτσι κι αλλιώς τυχοδιωκτικές λογικές της τωρινής διοίκησης έχουν αφήσει να φαίνεται, ή παρεμβαίνει επιλεκτικά δίκην χειραγώγησης.Βασικοί του σύμμαχοι είναι άνθρωποι των παλιότερων παραγόντων της δεξιάς του θεού που βρήκαν στέγη, κάποιοι παράγοντες πολιτιστικών φορέων, έντυπες/ηλεκτρονικές αλλά και προοδευτικές-«αριστερές» εφεδρείες που τον στήριξαν και των στηρίζουν ως κολυμπήθρες, «φίλοι» της Αίγινας, παράγοντες του πνεύματος οι οποίοι γενικά ασφυκτιούν με τις «επαρχιώτικες» διοικήσεις αναζητώντας, ως ελίτ, τόπο και χώρο έκφρασης, προσωπικά ή συλλογικά.
ΙΙΙ) «Λαϊκή Συσπείρωση»: Ο συγκεκριμένος σχηματισμός είναι αποκλειστικά παράρτημα του ΚΚΕ και εκφράζει την ανοιχτοφοβική πολιτική του. Με ένα διαχρονικό λόγο ίδιο και απαράλλαχτο εδώ και δεκαετίες ασκεί μια ρητορική αντικαπιταλιστική με κορώνες φιλολαϊκές. Από άποψη θέσεων για το νησί έχει εκφράσει συγκυριακές θέσεις για τοπικά ζητήματα και συστοιχίζεται στα θέματα ανάπτυξης (π.χ. Αγωγός νερού) με τους υπόλοιπους μηχανισμούς αν και από θέση αριστερής αντιπολίτευσης, προωθεί την κρατικιστική αντίληψη διαχείρισης με την πιο σοβαρή κριτική προς τον Καλλικράτη. Με άμεσες παραπομπές από το σύνηθες μονοπώλιο της αντίστασης στο καθεστώς, πραγματοποίησε μέσω ΚΚΕ ή ΠΑΜΕ Αίγινας ή της «Λαϊκής Συσπείρωσης», κάποιες δράσεις με αφορμή γενικότερα ζητήματα αλλά και τοπικά (π.χ. διακοπές νερού). Με απόλυτη άρνηση για συνεργασία, η παράταξη αυτή πορεύεται όπως όλες οι δομές του ΚΚΕ. Λόγω της μικρής συμμετοχής από πλευράς κόσμου της Αίγινας έχει ελάχιστη δυναμική και παρουσία, όχι όμως απαρατήρητη και αμελητέα. Η παρουσία ενός έντιμου βιοπαλαιστή, του Στέλιου Κοττάκη που ηγείται της παράταξης παίζει ως ένα βαθμό κάποιο ρόλο συνοχής για αγώνες σε κοινωνικά ζητήματα, αν και αυτός αναιρείται από τη δομική μονοπώληση του κοινωνικού ζητήματος όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις δομές του ΚΚΕ αλλά και με την παραπομπή τους στην τελική λύση των εθνικών εκλογών που έχουν την ύψιστη κεντρική σημασία.
ΙV) Διαμαρτυρίες στο Δημοτικό Συμβούλιο: Συγκυριακά υπήρξαν διαμαρτυρίες που οργανώθηκαν από το ΠΑΜΕ, τη Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας ή αυθόρμητα για διάφορα ζητήματα: πρωταγωνίστησαν το ζήτημα του νερού και της τιμής του, πολιτιστικά ζητήματα, η υπόθεση των σκουπιδιών, τοπικά ζητήματα καθώς και η πιο σημαντική από αυτές για την απαγόρευση οικόσιτων ζώων σε αγροικίες στο νησί.
V) Μεμονωμένοι Δημοτικοί σύμβουλοι-μεμονωμένοι παράγοντες: Δημοτικοί σύμβουλοι κατά τη διάρκεια της τετραετίας είχαν μια αυτοδύναμη παρουσία σε περιπτώσεις χρησιμοποιώντας τις εσωτερικές τους αντιθέσεις με τις παρατάξεις στις οποίες συμμετείχαν για την μελλοντική τους κατανομή σε θέση εκλογικού ρόλου στο πλαίσιο της ανακατανομής πολιτικής ισχύος. Παράλληλα παλαιοί παράγοντες, δημοτικοί σύμβουλοι και δήμαρχοι βρέθηκαν προ της λήξης της παρούσας διοίκησης, πρωταγωνιστές της διεκδίκησης από μια απόλυτα αποδιαρθρωμένη διοίκηση που έχει χάσει κάθε έρεισμα. Έτσι, χωρίς αρχές, θέσεις και στόχους παλαιοί και νέοι μεμονωμένοι παράγοντες επενδύουν πολιτικά ηγούμενοι ή στηρίζοντας τους νέους συνδυασμούς παλαιάς και νέας «κοπής».
Β) τοπικός ΣΥΡΙΖΑ: Ύστερα από την εκλογική του άνοδο και στο νησί όπου κατέστη δεύτερη δύναμη, ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε ένα σημαντικό ενδιαφέρον. Από την άλλη η αδυναμία των περισσοτέρων μελών του να έχουν μια κινηματική λογική σε συνδυασμό με την «αποικιακού τύπου» επιβολή παραγόντων του κόμματος που διαμένουν ενίοτε στο νησί, τον καθιστούν μια συμπαθητική φιγούρα που εκδίδει ηλεκτρονικά ανακοινώσεις. Το άμεσο παρελθόν του, που αφορά στην απόσυρση της μελλούμενης συμμετοχής του στις εκλογές του 2010 (γνωστή η συνεργασία του Π. Κουκούλη με μέλος της αριστερής παραθεριστικής ομάδας που συμμετείχε στις εκλογές του 2010 στο ψηφοδέλτιό του) τον πιθανολογούν ως μια μη σταθερή και συγκροτημένη σε αρχές και θέσεις αντιπολιτευτική δράση . Το ποιον κάποιων ανθρώπων που εντίμως και με ανοιχτό τρόπο κινούνται αγωνιστικά και χωρίς παρωπίδες, είναι ελάχιστα αντιπροσωπευτικό μπροστά στην αδυναμία προτάγματος και στοιχειώδους προγραμματισμού. Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ βασικά κινείται αναπνέοντας στους πνεύμονες παραγόντων της κεντρικής πολιτικής σκηνής, που θεωρεί την Αίγινα ως ησυχαστήριο από τους «αγώνες για την αριστερά και την πρόοδο» όπως και σε ένα τεράστιο κενό που αφήνουν τα φαγώματα της τοπικής πολιτικής σκηνής. Τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Γ)ΚΚΕ-ΠΑΜΕ: Το ΚΚΕ ως ΠΑΜΕ ή ως Λαϊκή Συσπείρωση ή ως συγκεκριμένη παράταξη στο χώρο των επαγγελματιών, όπως προαναφέρθηκε, ήταν σε γενικές γραμμές παρών για τα δεδομένα του νησιού και με την ολιγομελή του παρουσία. Στην πραγματικότητα οι τοπικές του δομές αντιστοιχούν σε ελάχιστα μέλη, μέλη, τα οποία έχουν μια κάποια παρουσία στο Δημοτικό Συμβούλιο, στο χώρο των εκπαιδευτικών και στο χώρο των επαγγελματιών. Η συρρικνωμένη του παρουσία οφείλεται από τη μια και στις μονόπλευρες και μονοδιάστατες επιλογές του να πορεύεται ως πρωτοπορία (αν και λόγω του αριθμού του έχει συμμετάσχει και σε «σουρεαλιστικές» διαμαρτυρίες και με άλλους φορείς π.χ. Σύλλογο Δ/Ν, Αγανακτισμένους κλπ) αλλά και λόγω της συντηρητικής φυσιογνωμίας της Αίγινας και της παραδοσιακής υποστήριξης συνήθως σε κόμματα εξουσίας. Ενίοτε οι μετατοπίσεις στον εκλογικό καμβά το ευνοούσαν, ειδικά τα τελευταία χρόνια αλλά η κατάσταση άλλαξε από το 2012.
Δ)Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας: Η Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας ξεκίνησε όχι από δυνάμεις αγώνα αλλά από το facebook, ακολουθώντας ως ένα βαθμό τη συνέλευση του Συντάγματος στα προτάγματα, και στις κινητοποιήσεις. Έζησε περίπου ένα χρόνο ενώ εκφυλίστηκε ως πολιτικός οργανισμός στο τέλος της, σε μια παρέα ανθρώπων που κυρίως προσανατολίζονταν στον αντι-φασισμό και στις «εναλλακτικές οικονομίες». Από το καλοκαίρι μέχρι το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου δημιουργίας της, σταθεροποιήθηκε αριθμητικά, με αποτέλεσμα ένα πλήθος εκδηλώσεων, συγκεντρώσεων και παρεμβάσεων κυρίως την περίοδο του χαρατσιού όπως και στο Δημοτικό Συμβούλιο για τοπικά ζητήματα. Η προσπάθεια του χειμώνα 2011-12 που πραγματοποιήθηκε από συνελεύσεις της Αττικής για συντονισμό, απέτυχε, κι αυτό ακολούθησε ένα μαρασμό των ίδιων των Συνελεύσεων πανελλαδικά. Η αίσθηση που άφησε ήταν κυρίως η σύγχυση μεταξύ α)τοπικής ομάδας με διάθεση βελτίωσης της κατάστασης-β)ριζοσπαστικού αντιεξουσιαστικού λόγου-γ)ό,τι να ‘ναι προτάσεων για δράση με σοβαρές ανακολουθίες-δ)παρέας που τα «έχουν βρει»-ε)άτυπης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ-στ)πεδίο «εναλλακτισμού».
Υπήρχε μια έλλειψη συνοχής μεταξύ αγνώστων, εφόσον δεν υπήρχε μια καθημερινότητα που να ακολουθεί τις διαδικασίες, μεταξύ ανθρώπων με αντιθετικούς προσανατολισμούς και με διαφορές εισοδήματος, με ανακολουθία και παλινωδίες επί των αποφάσεων, με διάσταση μεταξύ προτάσεων και ανάληψης ευθυνών καθώς και μια φιλικού τύπου λειτουργία παρόλο που ρητά ήταν μια ανοιχτή διαδικασία. Ήταν όμως από την άλλη, μια σημαντική ευκαιρία μέσα από την οποία, και ιδιαίτερα την περίοδο μεταξύ αρχών του καλοκαιριού-φθινοπώρου του 2011, αναδύθηκαν ταυτοχρόνως και θετικές εξελίξεις που τροφοδότησαν τον τοπικό κοινωνικό μετασχηματισμό, όπως:
α)ένας νέος τρόπος συνύπαρξης στο δημόσιο χώρο,
β)διαδικασίες δημοκρατικής λήψης αποφάσεων,
γ)προεικόνισμα δομημένων και παραγωγικών συζητήσεων,
δ)μια παρακαταθήκη για έναν ανεξάρτητο αγώνα
ε)ενωτικές διαθεσιμότητες πέρα από διαφοροποιήσεις που επιτρέπουν σε ένα μεγάλο βαθμό τη συνέχιση του αγώνα.
Ε)Τοπικές διαμαρτυρίες: Οι τοπικές διαμαρτυρίες εκτός από αυτήν για την απαγόρευση των οικόσιτων όπως και της επιτροπής κατά της εγκατάστασης ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα, δεν πήραν μεγάλες διαστάσεις καθώς ήταν αυτές που εντοπίζονταν σε κάποιο περιορισμένο τοπικό πρόβλημα χωρίς οι πρωταγωνιστές να επιθυμούν να το ανοίξουν και θεματικά και γεωγραφικά. Επί παραδείγματι η διαμαρτυρία για το σκουπιδότοπο στο Λεόντι έμεινε καθαρά σε επίπεδο γειτονιάς ενώ θα μπορούσε να υπάρχει η προοπτική να ανοιχτεί σε όλο το νησί και βεβαίως να συνδεθεί με αντικειμενικούς παράγοντες υποβάθμισης της ζωής. Κάποιες μικρές και στοχευμένες ενέργειες στη Σκοτεινή, μια διαμαρτυρία για την εργολαβία των Σαλιαρέλη-Σκλάβαινα στην Κολόνα ήταν όλες κι όλες οι διαμαρτυρίες καθώς κι αυτές για τις διακοπές του νερού που εκφράστηκαν ελάχιστα. Τόσο η Συνέλευση Αγανακτισμένων όσο και το ΠΑΜΕ δεν μπόρεσαν να προσμετρήσουν αυτές ως επιτυχίες τους. Μέσα στις τοπικές διαμαρτυρίες μπορούμε να προσμετρήσουμε και όσες έγιναν με αφορμή τα μνημονιακά μέτρα με προεξάρχουσα αυτήν της -ας πούμε «Παναιγινήτικης»- της 5ης Οκτώβρη 2011 που ήταν η πιο μαζική και η οποία εκφυλίστηκε με τη Συνέλευση Αγανακτισμένων και το ΠΑΜΕ να φυλάνε τις τράπεζες. Αυτή είναι η αρχή του τέλους των τοπικών κινητοποιήσεων στο πολιτικό ζήτημα.
ΣΤ) ΣΠΙΘΑ: Η προσπάθεια που πραγματοποίησε ενεργό μέλος της από την Αίγινα, ενώ ξεκίνησε με πολύ καλές προδιαγραφές (συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις) δεν μπόρεσε όπως και σε όλη την Ελλάδα να μην ακολουθήσει τη φθορά που υπέστησαν το 2012-13 όλες οι αντιμνημονιακές προσπάθειες (ΕΠΑΜ, κλπ). Γεννήθηκαν πολύ γρήγορα, δεν είχαν τη δυνατότητα ή το σθένος να παραμείνουν ως «σχολές αφύπνισης», πλαισιώθηκαν σε ένα μέρος τους από τυχοδιώκτες σε κεντρικό επίπεδο ενώ για λόγους που εξηγούνται από τη διαχρονία της «δολερής» διχόνοιας για «το σκήπτρο», δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο. Αποτέλεσμα ήταν να απορροφηθούν πλείστοι από τους κομματικούς μηχανισμούς ή να επιβιώνουν ως υποψίες φορέα χωρίς ουσιαστική δράση και συσπείρωση. Στην Αίγινα φυλλορρόησε όπως και η συνέλευση αγανακτισμένων ή όπως διαφαινόμενα σχήματα ή άλλες απόπειρες εκείνης της περιόδου.
Ζ) Αγωνιστικές προσπάθειες για την εκπαίδευση: Ο Σύλλογος Δασκάλων, διάφοροι καθηγητές της ΕΛΜΕ Πειραιά, κυρίως από το ΕΠΑΛ Αίγινας έδωσαν μικρές μάχες όλη αυτήν την περίοδο, σε απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά και ξέχωρα από αυτές, ενάντια στις μεταρρυθμίσεις που στόχο έχουν το δημόσιο και δωρεάν σχολείο. Την δε τελευταία χρονιά κι από το καλοκαίρι του 2013 μετά τις απολύσεις εκατοντάδων εκπαιδευτικών από τα ΕΠΑΛ, βρήκαν σημαντική υποστήριξη από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων των μαθητών του ΕΠΑΛ Αίγινας.
3)Το φαινόμενο της Χρυσής Αβγής (με «β» όπως λέμε αβγό) στην Αίγινα
Η Χρυσή Αβγή έκανε την παρουσία της για ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα της τάξεως των 3-4 μηνών δια μέσου ενός και μόνο μέλους της και η οποία σταμάτησε όταν ο ίδιος απενεργοποιήθηκε ή ματαίωσε τη δράση του. Η παρουσία της ήταν όπως παντού, απροειδοποίητη και σχετικά «ειρηνική» μιας και ήταν στην προεκλογική περίοδο του 2012 με έφοδο από τις οργανώσεις του Πειραιά. Μικρής έντασης ανώνυμες δραστηριότητες, όπως ζημιές σε κατάστημα που δέχτηκε την επίσημη παρουσία της Χρυσής Αβγής Πειραιά και των ελάχιστων ντόπιων υποστηρικτών της, αφισοκολλήσεις αλλά και μια αντιρατσιστική εκδήλωση από πλευράς Συνέλευσης των Αγανακτισμένων Αίγιναςήταν οι αντιδράσεις για την παρουσία της, η οποία προσμετρήθηκε εκλογικά με 600 περίπου ψηφοφόρους. Η μετατόπιση, που από τη μια συνδύαζε μια υποκριτική εναντίωση στο μνημόνιο αλλά και από την άλλη την εθνικιστική-ξενοφοβική ρητορεία, βρήκε έδαφος σε τμήμα της Αίγινας που ως παραδοσιακά δεξιό νησί έχει και έναν διακριτό κορμό, ακροδεξιό-αντικομμουνιστικό. Σε γενικές γραμμές όμως, το τουριστικό κλίμα στην Αίγινα που οφείλει να είναι πολυπολιτισμικό για αυτό και οικονομικά προσοδοφόρο, η μικρή παρουσία μεταναστών, η αναζήτηση της ησυχίας μέσα στη φτώχεια που αποτελεί τη διαχρονική ιδεολογία του νησιού, δεν μπορεί να «σηκώσει» την παρουσία της Χρυσής Αβγής και μάλιστα όπως αυτή εκφράστηκε το προηγούμενο διάστημα, στα αστικά κέντρα, με δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες και σε ανθρώπους που ανήκουν από την αριστερά και πέρα. Από την άλλη το έδαφος για τα δήθεν χαριστικά παζάρια «μόνο για Έλληνες» δεν θα μπορούσε να έχει θέση στο νησί. Η συστηματική «φιλανθρωπία» της τοπικής Εκκλησίας, ομάδων εθελοντών που συνεργάζονται με μέτοικους αστούς έχουν ήδη καλύψει αυτό το κενό. Η ύστερη προσπάθεια ενός τυχοδιώκτη και αποτυχημένου επιχειρηματία να λάβει το χρίσμα της ήταν σχεδόν ασήμαντη. Συνεπώς η Χρυσή Αβγή δυνητικά θα μπορούσε, αν και αυτό είναι αμφίβολο στο βαθμό που είναι ήδη δεδομένη η μικρή αγορά, να ενταχθεί στο στρατό της παραλίας «των 200 μέτρων», με αντικείμενο τις γνωστές παράνομες δραστηριότητες ή στη φύλαξη. Αλλά αυτό θα προϋπέθετε ένα κενό σ’ αυτήν την «ευαγή» δραστηριότητα. Και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα εφόσον οφείλουν να συνεργήσουν πολλοί παράγοντες. Ο πρόσφατος περιορισμός της Χρυσής Αβγής η οποία διογκώθηκε συγκυριακά ως μνημονιακό ενεργούμενο της θεωρίας των δυο άκρων, διαδέχεται τη δημιουργία ενός χρήσιμου κέντρου (Ποτάμι). Κι αυτό έχει ως συνέπεια, την κοινωνική της περιθωριοποίηση και ιδιαίτερα στην περιφέρεια ή όπου ευκαιριακά στηρίχθηκε και με τις εφεδρείες των κεντρικών γεγονότων (π.χ. Μπαλτάκος) να αποτελούν σήμα κατατεθέν της εξέλιξής της.
4)Η Τοπική Εκκλησία
Σε μια ιδανική ερμηνεία, θα μπορούσαμε να ονομάζουμε εκκλησία αυτό που αορίστως αυτοαποκαλείται Λαός και Κλήρος. Κάτι τέτοιο όμως, είναι μόνο μια ιστορική και μακρινή παρακαταθήκη. Στην πραγματικότητα αυτό που ονομάζουμε τοπική εκκλησία είναι ένα συνονθύλευμα παραγόντων της εκκλησιαστικής ιεραρχίας εμπλεκόμενων με σημαίνοντα πρόσωπα της τοπικής πολιτικής και οικονομικής ζωής, προσώπων που διαχειρίζονται μια άγνωστη στο κοινό περιουσία σε χρήματα, οικήματα και γη, προσώπων που εμπλέκονται ως ενδιάμεσοι κρίκοι υποστήριξης του έργου της εκκλησίας (φιλανθρωπικές κινήσεις, κατηχητικά, κατασκηνώσεις, φιλολογικές δραστηριότητες κλπ) και σαφώς ενός κοινού πιστών που δεν περιορίζεται στην Αίγινα αλλά προέρχεται από όλο τον ελλαδικό χώρο, φτάνει μέχρι την Ανατολική Ευρώπη και επεκτείνεται στη Ρωσία. Αυτό το κοινό που στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι ένα κοινό που δεν αναζητά λύσεις κοινωνικές αλλά μια ατομική σωτηρία μέσω της προσκύνησης, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ο βασικός παράγοντας σταθερότητας αυτής της ηγετικής ομάδας. Έτσι παρά τις επιδερμικές προσπάθειες εκκοσμίκευσής της και εκσυγχρονισμού της, οι κεντρικές μεταπολεμικές της λειτουργίες παραμένουν σχεδόν ανέπαφες. Τα σεμινάρια ψυχολογίας που διοργανώνει ενσωματώνοντάς τα στις κοινωνικές της λειτουργίες, οργάνωση μαθημάτων μουσικής, σεμινάρια μελισσοκομίας κλπ. ή οι προσπάθειες οργάνωσης του θρησκευτικού τουρισμού οι οποίες αποβλέπουν στην περεταίρω οικονομική μεγέθυνση, υποδηλώνουν ένα τεράστιο κενό εκσυγχρονισμού που αφορά:
α) στην απόδοση προς το λαό της κτηματικής περιουσία της
β) στη δημοκρατική συμμετοχή επί της οικονομικής διαχείρισης των πιστών στις ενορίες
γ) στη στεγαστική χρήση κληροδοτημάτων και κτιρίων της για τους ανθρώπους που βασανίζονται οικονομικά στη συγκυρία (Λεούσειο, κλπ)
ε) στην ουσιαστική χρηματοδότηση ενός Νοσοκομείου που σήμερα φυτοζωεί παρά την κοινωνική και άκριτη στήριξη σε αυτό
στ) στην αποποίηση των κοινωνικών-οικονομικών προνομίων των ιεραρχών λειτουργών της
ζ) στην έντιμη πορεία απομάκρυνσης από τον αντιχριστιανικό και ανήθικο εναγκαλισμό με την πολιτική εξουσία
η) στη συμβολή σε έναν ολοκληρωμένο διάλογο με την κοινωνία για το «ευ ζειν».
5)Τα «κεντρικά»
Βουλευτές εν ενεργεία, ο αντιπεριφερειάρχης, ο υπουργός Παιδείας ήταν κυρίως αυτοί που μεσολάβησαν ωφελιμιστικά σε περιπτώσεις, συνεχίζοντας την παράδοση εξάρτησης από το κέντρο. Περισσότερο απ’ όλους ο αντιπεριφερειάρχης Δ. Κατσικάρης (αλλά και κάποιοι παράγοντες της ΝΔ) ήταν αυτός που ωθούσε την επικαιρότητα και της έδινε νόημα περισσότερο από κάθε άλλον παράγοντα. Με το συναισθηματικό του λόγο, με την υπερβατική ρητορική «υπεράνω ιδεολογιών», έδωσε την αίσθηση ενός προστάτη του πληθυσμού απέναντι σε συγκρουόμενα συμφέροντα. Με πολιορκητικό κριό τον αγωγό «προ των πυλών» κάλυψε ένα κενό που άφηνε η απροετοίμαστη, αυτάρεσκη και αυτοαναφορική διοίκηση του Σακκιώτη.
6)Ο κόσμος της Αίγινας-Ο λαός
Ο κόσμος της Αίγινας είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό και έτσι οφείλει να παραμείνει στην ανάλυση και στον απολογισμό. Η απουσία του από την πολιτική ζωή σημαίνει παρουσία αλλού. Οι συγκεκριμένες κοινωνικές λειτουργίες (καφενείο, συνεστιάσεις, γιορτές, γάμοι, κηδείες, μνημόσυνα, βαφτίσια, παρελάσεις, κοινωνικές εκδηλώσεις κλπ) ή οι αυστηρά προσωπικές (οικογένεια, ιδιώτευση, ιδιαίτερες ασχολίες κλπ) είναι ένας μεγάλος χώρος που ακόμα δεν έχει και δεν μπορεί, στα σοβαρά, να ερευνηθεί και αναλυθεί, προκειμένου να δούμε τις προεκτάσεις του και τις αφετηρίες του. Η αντίφαση αυτή αποτυπώνεται στην πιο κωμικοτραγική έκφραση του κόσμου με το πιο ανεύθυνο και αντιφατικό ερωτηματικό: «πού είναι ο κόσμος;». Σε κάθε περίπτωση, η αναζήτηση της ιστορικής αφήγησης για την ερμηνεία της κοινωνικής συμπεριφοράς πέρα από μετρήσεις και στατιστικές, είναι ένας σημαντικός υποβοηθητικός παράγοντας.
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Αν εξαιρέσουμε την πιο συνεκτική (στη βάση της καπιταλιστικής λογικής) και με μελετημένους δημαγωγικούς στόχους-θέσεις, παράταξη του Π. Κουκούλη που μέλλεται να αποσπάσει συνιστώσες και πρόσωπα-κλειδιά από άλλους χώρους ή πρόσωπα της διοίκησης οι οποίοι το πιο πιθανόν είναι να προετοιμαστούν για την επόμενη παραλαβή του διοικητικού «χάους» από μια κατάσταση που σωστά αντιλαμβάνονται ότι θα επέλθει ή να εγκολπωθούν σε εφεδρικές θέσεις εξουσίας, οι υπόλοιπες «βασικές» λύσεις αφορούν αποκλειστικά στο διαχρονικό παρελθόν της Αίγινας. Η πρόσφατη απόσυρση του Π. Γρηγορόπουλου με την περίπου ταυτόχρονη πρόθεση συμμετοχής στο εκλογικό πεδίο, του Δημήτρη Μούρτζη, «ενός φίλου (και παλαιάς κοπής δημάρχου) απ’ τα παλιά», δείχνει φαινομενικά το δίπολο. Αυτό που όμως παλιά ήταν κάπως γραφικό, σήμερα δεν είναι καθόλου έτσι. Ό,τι τάζουν («θα καταλύσω το νόμο δήλωσε βαρύγδουπα ο φέρελπις κατακτητής της δημοτικής εξουσίας για το ζήτημα των οικόσιτων) έχει όλο και πιο κοντά ποδάρια. Έχουμε μόνο να συγκρίνουμε τα λιγότερο κακά. Η κρίση βαθαίνει και η τοπική κοινωνία ήδη έχει ξεκινήσει να βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της απελπισίας και της φτωχοκτονίας.
Από την άλλη δεν υπάρχει ένα συμπαγές μπλοκ της τοπικής εξουσίας που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει την εφαρμογή του Καλλικράτη. Οι αποτυχημένες προσπάθειες του Π. Κουκούλη για συναινετική γραμμή ήταν και οι μοναδικές που εγγυούνταν ένα μέλλον κάπως πιο σταθερό για την περεταίρω αποδιάρθρωση της κοινωνίας μέσω της φτώχειας και της κυριαρχίας της ανταγωνιστικής Αγοράς. Και για αυτό λοιπόν υπάρχει ένας λόγος παραπάνω για μια αστάθεια και περεταίρω διάλυση.
Συμπερασματικά, ο κυρίαρχος λόγος δεν μονοπωλείται από επιχειρήματα και διαβουλευτικές διαδικασίες, εφόσον σ’ αυτόν εμβάλουν καίρια το στενό οικονομικό συμφέρον ή οι μικροφιλοδοξίες, οι διαχρονικές εμπάθειες, οι οικογενειακές εξαρτήσεις αλλά και μια διαχρονικά παθογόνα ιδεολογία γύρω από την πεσούσα τουριστική-παραθεριστική οικονομία και τις συμπαρομαρτούσες δραστηριότητές της (οικοδομή, εμπόριο κλπ). Αυτός είναι ένας χώρος μέσα στον οποίο τα επιχειρήματα τείνουν να εκτοπίζονται και να αποσαθρώνουν την όποια δυνατότητα ενυπάρχει, μιας ατομικής ή συλλογικής συγκρότησης. Αυτό είναι και το αδύνατο σημείο των όποιων συμμαχιών οι οποίες βασίζονται κυρίως σε ό,τι πιο τυχοδιωκτικό και θνησιγενές επιβιώνει στην κοινωνία της Αίγινας –αν εξαιρέσουμε καλοπροαίρετους ανθρώπους-χρήσιμους. Για αυτό και διαλύθηκε γρήγορα η παράταξη που διοικεί το Δήμο Αίγινας σήμερα. Για αυτό και θα βλέπουμε σχήματα που εύκολα θα διαλύονται και θα παραχωρούν τη θέση τους σε απότομες μετατοπίσεις.
Απ’ την άλλη, οι μικρές φωνές των υποψηφίων της αριστεράς είναι τόσο αδύναμες, άνευρες ή καθόλου συνεκτικές. Η έντιμη, συνεπής και αγωνιστική φυσιογνωμία του Αντώνη Ντελή και η αδιάλλακτη κομματικά αλλά αγωνιστική και έντιμη παρουσία του Γιώργου Κοττάκη δεν φαίνεται να μπορούν να δώσουν προοπτική στο χάος που έρχεται. Οι τομές που εξαγγέλλει η παράταξη «Αίγινα-Κοινωνία Πολιτών» (συνέλευση αποφάσεων του συνδυασμού, ενσωμάτωση ριζοσπαστικών αιτημάτων σε επιμέρους ζητήματα, ομαδο-συνεργατικό μοντέλο διοίκησης, αποκεντρωτική και διάφανη προεκλογική εκστρατεία κλπ) δεν είναι ικανές ως διακηρύξεις να προωθήσουν έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό. Το αντίθετο, ενισχύουν αυτήν τη θεμελιώδη αντινομία ανάμεσα στη συμμετοχή και την ανάθεση ρόλου. Η ασάφεια ανάμεσα στη διακριτή σχέση του «περιφερειακού» με το «κεντρικό» ως αντίληψη δίνει σαφώς το προβάδισμα στο δεύτερο και ιδιαίτερα για την περίπτωση της Αίγινας. Από την άλλη ο συνδυασμός του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ «Λαϊκή Συσπείρωση» είναι στην ουσία μια πολιτική δομή στήριξης του κομματικού μηχανισμού ο οποίος θεωρείται «η μητέρα όλων». Η διαμεσολάβηση των εκλογικών διαδικασιών έχει και έναν κεντρικό ρόλο και σημασία της απευθείας υπαγωγής σε ένα συγκεντρωτικό κόμμα όπου την ανάθεση την έχει για παντιέρα όπως και τη μονοπώληση των αγώνων. Τέλος η συγκεκριμένη κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ η οποία επενδύει στην περεταίρω διάλυση των παραγωγικών και κοινωνικών υποδομών μιας στοιχειώδους αυτάρκειας ή αυτοδυναμίας του παρελθόντος υποδηλώνει ότι η κοινωνική σύγκρουση για την αξιοπρέπεια δεν θα προκύψει από τις δυνατότητες απορροφητικότητας για «επενδύσεις» οι οποίες κατευθύνονται σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικότητας, ανάπτυξης και περεταίρω ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Ούτε οι προσδοκίες για την «μέχρι τελευταίου ευρώ» εκμετάλλευση των ΕΣΠΑ, ούτε οι αντι-ΕΕ κραυγές θα μπορέσουν να δώσουν λύση στα δομικά ζητήματα της οικονομίας και της πολιτικής. Τα «καλά» εκλογικά αποτελέσματα μάλλον αναχαιτίζουν τη λαϊκή οργάνωση για μια κοινωνία δίκαιη ενώ μεγαλώνουν τα περιθώρια της νοσηρής αποποίησης ευθυνών εκ μέρους των ψηφοφόρων. Συμπερασματικά λοιπόν, μιας και οι δυο συνδυασμοί αποτελούν διακριτούς πόλους απέναντι σε ένα σχετικά συμπαγές κυρίαρχο μόρφωμα που πρωταγωνιστεί ή συναινεί με το αζημίωτο στην περεταίρω εξάρτηση και πολιτική κηδεμονία που οδηγούν στην κοινωνική εξαθλίωση και εξαχρείωση:
α)Οι διαμεσολαβήσεις δεν μπορούν να προωθήσουν τα προβλήματα ούτε και τη συμμετοχή των πολιτών που είναι κομβικός ο ρόλο τους.
β)Είναι συνδυασμοί που «αναπνέουν» απόλυτα ή κυρίως από τα «κεντρικά».
γ)Δεν έχουν συνολικό όραμα υπέρβασης της κρίσης ή χρησιμοποιούν κανονιστικά σχήματα, αποτυχημένα εδώ και δεκαετίες
δ)Δεν βασίζονται στους αγώνες ή επιδιώκουν τη μονοπώλησή τους.
Πάνω σ’ αυτό το κενό αλλά και στη βάση των δομικών και δυσεπίλυτων προβλημάτων είναι δυνατόν να αναπτυχθεί μια δράση, η οποία μπορεί κατόπιν διαλόγου και διαβουλεύσεων να θέτει:
α)την πολιτική της διεκδίκησης μέσω ενός κοινωνικού ενωτικού «συνδικαλισμού» για τη στήριξη και τη δημιουργία των υποδομών στο νησί
β)την προσπάθεια για τη δημιουργία τοπικών συνελεύσεων και επιτροπών
γ)τον προσανατολισμό στην οικολογική συνεργατική οικονομία: στην πρωτογενή παραγωγή, στην μεταποίηση και συναφών υπηρεσιών καθώς και στην κατεύθυνση ενός τουρισμού που να ενισχύει τις ανθρώπινες σχέσεις και να αποκεντρώνεται
δ)τη μόρφωση ως προϋπόθεση της κοινωνικής ανάπτυξης και συνοχής
ε)την απεξάρτηση από τους ιμπεριαλιστικούς παράγοντες που από τη μεταπολεμική περίοδο λυμαίνονται κάθε δημιουργική διάθεση του λαού μας και στην προκειμένη περίσταση από το γερμανικό παράγοντα.
Έτσι μια σύνθεση που αφορά
α)στην αντι-ιμπεριαλιστική διεθνιστική-αντίσταση στη νέα αποικιοκρατία
β)στην οικολογική ισορροπία
γ)στη δημοκρατία και στην αποκέντρωση
δ)στην οικονομική συνεργασία
ε)στην πνευματική αναγέννηση,
ίσως μπορέσει να ενώσει το λαό της Αίγινας σε μια προοπτική μιας βιώσιμης και αλληλέγγυας τοπικής κοινωνίας.
Τι σημαίνει αποικία;
Ας διαβάσουμε το ανακοινωθέν του Αντιπεριφερειάρχη Νήσων Αττικής, Δημήτρη Κατσικάρη που «δουλεύει για τους πολίτες των Περιφερειακής Ενότητας Νήσων» όπως διατείνεται: «Κατά την χθεσινή Συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής, εγκρίθηκαν εννέα (9) προγραμματικές συμβάσεις χρηματοδότησης έργων στην Περιφερειακή Ενότητα Νήσων. Επίσης δημοπρατήθηκαν επιτυχώς δύο (2) νέα έργα για την Αίγινα». Ας διαβάσουμε το ποια είναι αυτά τα έργα κι αν αποτελούν καίριας και ζωτικής σημασίας στη δεδομένη συγκυρία που ζούμε: 1. «ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΧΛΟΟΤΑΠΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΑΣΤΙΚΟΥ ΤΑΠΗΤΑ ΣΤΙΒΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΓΗΠΕΔΟ ΑΙΓΙΝΑΣ Προϋπολογισμός: 1.000.000 ευρώ». Δηλαδή 1.000.000 ευρώ που θα επενδυθούν για ένα γήπεδο. Ας δούμε και τις λεπτομέρειες: «Με το έργο αυτό πρόκειται να γίνει η αντικατάσταση του τεχνητού χλοοτάπητα στον αγωνιστικό χώρο του Δημοτικού γηπέδου της Αίγινας και εγκατάσταση νέου ελαστικού τάπητα στον στίβο περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου. Παράλληλα θα κατασκευαστεί δίκτυο απορροής ομβρίων με γραμμική τοποθέτηση καναλιών μεταξύ αγωνιστικού χώρου και στίβου, κυρίως για την απομάκρυνση των ομβρίων του ελαστικού τάπητα, ο οποίος δεν είναι υδροπερατός». Να διώχνονται δηλαδή τα νερά (πού;) για να μην χαλάσουν τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου. Σημειώστε τον αριθμό: 1.000.000 ευρώ για τη διεκπεραίωση μιας δραστηριότητας που κάθε άλλο από παραγωγική είναι και θα μπορούσε να πραγματοποιείται με μηδενικό κόστος αφού πρόκειται για ένα γεγονός που αφορά στην ευχαρίστηση ανθρώπων που παίζουν και ανθρώπων που τους βλέπουν να παίζουν. Ποιοι οι λόγοι της επένδυσης; Ο πρώτος λόγος που δεν επενδύεται το χρήμα στην κατεύθυνση των υποδομών είναι η υπονόμευση κάθε έννοιας υποδομής των κοινοτήτων προς όφελος της αγοράς. Ο δεύτερος λόγος είναι η επένδυση σε ένα τομέα που αφορά στο θέαμα. Από κει βγαίνουν παραδοσιακά ψήφοι. Ποδόσφαιρο και άγιος ο Θεός. Να μαζεύονται οι φτωχοί να βγάζουν το άχτι τους. Να μαζεύονται και οι παράγοντες να επενδύουν στην διαφήμισή τους. Να γίνονται γνωστοί στην αγορά, να αυξήσουν τα κέρδη τους, τη δημοτικότητά τους και με την πιθανότητα της ανέλιξης σε μια κατηγορία ανώτερη της ομάδας να βρεθούν και οι χορηγοί και τα χρήματα που θα ξεπλυθούν.
Δηλαδή να μην φροντίσουμε το γήπεδο; θα ρωτήσει κάποιος. Βεβαίως, και μαρούλια να φυτέψουμε για να πατούν οι ποδοσφαιριστές του. Όμως για να δούμε λίγο πιο διεισδυτικά:
1.000.000 για υποδομές του Δήμου που θα αφήσουν ένα εισόδημα στο Δήμο από εργασίες που θα αναλάβει ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
1.000.000 για να χρηματοδοτηθεί ένας Α αριθμός κατοίκων για να φτιάξει στέρνες και να εργαστούν οικοδόμοι από τον τόπο ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
1.000.000 για να χτιστούν οι ξερολιθιές και φράγματα ανάσχεσης των όμβριων υδάτων και να εργαστούν οικοδόμοι από τον τόπο μας ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
1.000.000 για να γίνουν άλλα 10 γηπεδάκια σε όλα τα χωριά και να παίζουν μπάλα οι πιτσιρικάδες με τους τρελαμένους γονείς τους και να εργαστούν από τον τόπο μας ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
1.000.000 για την αγορά 2-3 θαλάσσιων ταξί για τα επείγοντα περιστατικά, για να μην ξεφραγκιάζεται ο κόσμος πληρώνοντας 400άρια, να εργάζονται κάποιοι και να μένει και ένα μικρό κέρδος για τα λειτουργικά έξοδα ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
1.000.000 για την ενίσχυση σε υποδομές των ψαράδων του τόπου μας που υποφέρουν και λιμοκτονούν ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
1.000.000 για τη δημιουργία ενός κοινωνικού ιατρείου και φαρμακείου ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
1.000.000 για την αλλαγή των αμιαντοσωλήνων ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
1.000.000 για την επένδυση σε ένα αγροτικό συνεταιρισμό νέων αγροτών ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
1.000.000 για να χρηματοδοτηθούν μικρά έργα στην περιφέρεια της Αίγινας ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
1.000.000 για να αγοραστούν 2 μικρά λεωφορεία που θα εξυπηρετούν του κατοίκους του νησιού όλη μέρα και θα εργαστούν κάποιοι συμπολίτες μας ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
1.000.000 για να φτιαχτούν υποδομές για την διάθεση τοπικών προϊόντων ή 1.000.000 για τον ελαστικό τάπητα του γηπέδου;
Ο κατάλογος των ομοειδών ερωτημάτων είναι ατελείωτος και μπορεί να κρατήσει μέχρι το πρωί. Το βασικό ερώτημα είναι: επιθυμούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια ή να χειροκροτάμε κάθε Κυριακή έναν “ελαστικό τάπητα γηπέδου” και το “δίκτυο απορροής ομβρίων”;
Στις μέρες αποικιοποίησης που διανύουμε, η προφανής προσπάθεια των αφεντικών της ΕΕ -και των εδώ αβανταδόρων τους- να πείσουν με ιδεολογικούς μηχανισμούς ότι η περεταίρω αποικιοποίηση της χώρας είναι αναγκαία, έχει και τις αρμόζουσες στην περίσταση ψευδείς αναγραφές της “βιωσιμότητας” και της “αειφορίας”. Στην περίπτωση της αλιείας -ένας παραγνωρισμένος κλάδος της πρωτογενούς- και στον επικείμενο θάνατό της, η “γαλάζια ανάπτυξη” προβάλει ως η σωτήρια λύση απέναντι στην πενία και στο θάνατο που έχουν σπείρει οι αποφάσεις τους, αφού πρώτα έχουν ενοχοποιήσει έναν ολόκληρο λαό. Αντίστοιχα ενοχοποιούν το μικρό παράκτιο ψαρά για την “υπαραλίευση” και την εξαφάνιση των “ιχθυοαποθεμάτων” εξισώνοντας την πολύπλοκη και πολυσήμαντη ιστορική δραστηριότητά του, με την μεγάλου δυναμικού αλιεία που έχει σαρώσει τη Μεσόγειο και μέχρι και σήμερα απολαμβάνει προνομίων. Η αντικατάστασή του δε, σημαίνει την απίστευτη εξάπλωση των υδατοκαλλιεργειών, της βιοτεχνολογίας, της προώθησης των ΑΠΕ (ενέργεια από τα κύματα), της εξόρυξης του βυθού και της μετατροπής του ψαρά σε γραφική τουριστική φιγούρα (αλιευτικός τουρισμός), με τη χρηματοδότηση του επιχειρησιακού προγράμματος της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής της ΕΕ για το 2014-2020, 6,5 δις ευρώ. Έτσι μοιραία αναφαίνεται η δολοφονία του ψαρά σε ένα περιβάλλον που αιτιολογείται από τους μέντορές του και τις ορντινάντσες τους, ως περιβάλλον στο οποίο “όποιος δεν προσαρμόζεται και δεν αναπτύσσεται, πεθαίνει, μοιραία”. Η αναφορά της κυρίας Δαμανάκη στο Δαρβίνο και στην αποτελεσματικότητα του ανταγωνισμού για την επιβίωση, κόντρα σε “ύποπτους προστατευτισμούς” και δεν συμμαζεύεται, ίσως να μας κάνει να υποψιαστούμε ότι τα δολοφονικά ανθρωποειδή της χρυσής αβγής μπροστά της είναι, απλώς, προσκοπάκια και κατηχητόπουλα…
ΥΓ: Ύστερα από ένα συλλαλητήριο των αλιεών στις 2 του Απρίλη, που χτυπήθηκε αλύπητα aπό την αστυνομία ίσως θα πρέπει να δώσουμε λίγη σημασία στις νέες κινητοποιήσεις που εξαγγέλλουν για μετά το Πάσχα. Αλληλεγγύη ενάντια στον ανταγωνισμό των “ειδών”. ΓΚ
Η δολοφονία του ψαρά
…Ο Δαρβίνος το έχει διατυπώσει καλύτερα από όλους μας: Δεν επιβιώνει πάντα ο ισχυρότερος η ο ευφυέστερος. Επιβιώνει αυτός που έχει τη μεγαλύτερη ικανότητα προσαρμογής. Για αυτό η στήριξη των επιχειρήσεων στη διαδικασία της έρευνας και της καινοτομίας είναι δεδομένη και απαραίτητη. Αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να κερδίσουμε τις μάχες που δίνουν οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Η περίοδος του προστατευτισμού έχει παρέλθει. Τα εμπορικά σύνορα έχουν πέσει. Πρέπει να επιλέξουμε τι θέλουμε και τι μπορούμε να παράγουμε για να επιβιώσουμε. Το μέλλον βρίσκεται στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, της παραγωγικότητας και κυρίως στον εντοπισμό του συγκριτικού μας πλεονεκτήματος που θα μας κάνει ξεχωριστούς στην παγκοσμιοποιημένη αγορά… (1)
Μαρία Δαμανάκη, Ομιλία στην Παγκόσμια Εβδομάδα Επιχειρηματικότητας με θέμα «Επιχειρηματικότητα και Γαλάζια Ανάπτυξη» 16-11-2012
Η γαλάζια οικονομία και οι ΚΑλΠικες διακηρύξεις της
Η ελληνική αλιεία, ως ένας σημαντικός τομέας της πρωτογενούς παραγωγής σπάνια βρίσκεται στην επικαιρότητα, παρόλο που η ελληνική ακτογραμμή έχει τη δέκατη θέση στην παγκόσμια κατάταξη, έχοντας μερικών χιλιάδων χρόνων εμπειρία στις τεχνικές αλίευσης, ναυσιπλοΐας και τεχνολογίας σκαφών. Η κρίση που απειλεί την ελληνική αλιεία είναι συναρμοσμένη στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο που αφορά στον πρωτογενή τομέα έλκοντας την καταγωγή της στο ιδιαίτερο περιβάλλον υπονόμευσης της παραγωγικής δραστηριότητας της χώρας από τη μεταπολεμική περίοδο και ύστερα. Η τρέχουσα επικαιρότητα που καθορίζεται από την ατζέντα της επιτρόπου Αλιείας τεκμαίρεται του οικολογικού κινδύνου για τον αφανισμό πληθυσμών των ψαριών και ιδιαίτερα του ερυθρού τόνου, όπως και της καταστροφής της θαλάσσιας χλωρίδας και μάλιστα για μια κλειστή θάλασσα όπως αυτή της Μεσογείου. Αυτό γίνεται δυνατό εκ μέρους της μεγαλειότητάς της με την παραπλανητική εξομοίωση -ως «παραδοσιακής»- της παράκτιας αλιείας με τη μεγάλου δυναμικού αλιεία, της οποίας οι στόλοι διακρίνονται για τις δυνατότητες υπεραλίευσης και αφανισμού του υποθαλασσίου πλούτου. Οι νέες γνωμοδοτήσεις, οδηγίες και αποφάσεις εκ μέρους της ΕΕ, πλέον τοποθετούν την υδατοκαλλιέργεια έχοντας και άλλες τέσσερις στοχεύσεις για τη «γαλάζια οικονομία» (εξόρυξη βυθού, βιοτεχνολογία, θαλάσσια ΑΠΕ, θαλάσσιος τουρισμός) (2), στη θέση της «παραδοσιακής» αλιείας, ενός ιστορικού κλάδου που «παραδοσιακά» περιπλεκόταν σε ένα αδιάσπαστο και ισόρροπο γίγνεσθαι οικονομικών, ηθικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών αναφορών. Οι καταστροφικές συνέπειες αυτών των επιλογών είναι αντίστοιχα ένας θεμελιώδης όρος για τη διαρκή επέκταση του κεφαλαίου τόσο στην ίδια την Κοινωνία όσο και στη Φύση. Ακριβώς πάνω σ’ αυτές τις δυο θεμελιώδεις αναφορές επενδύει στο ζήτημα της αλιευτικής πολιτικής, ο υπερεθνικός πυλώνας της ΕΕ, σε μια χώρα που εάν την αποσυνθέσεις «στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι» (3). Και βρισκόμαστε μάλλον κατά τη διάρκεια της αποσύνθεσης, οι συνέπειες της οποίας είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθούν το πόσο καταστροφικές είναι, ακόμα και με την πιο αισιόδοξη ματιά. Όταν δεν θα έχεις πια ούτε μια ελιά, ούτε ένα αμπέλι, ούτε ένα καράβι…
Υδατοκαλλιέργειες: Η εξαγγελλόμενη αειφορία ως βιομηχανία παραγωγής ψαριών
Η εποχή χαρακτηρίζεται από τομές που αφορούν και στην αλιεία, τομές οι οποίες ταυτίζονται με τη συνολική δυστοπία που περιγράφεται με την καταστροφή κάθε δυνατότητας παραγωγής της τροφής. Στο πλαίσιο λοιπόν της προοπτικής ελέγχου της διατροφής αλλά και της παραγωγής από τους επιχειρηματίες και την οικονομία της Αγοράς, οι ευρωπαίοι πολίτες στηρίζουν εδώ και μια τριακονταετία την επιδοτούμενη βιομηχανία παραγωγής ψαριού σε υδατοκαλλιέργειες. ΟΙ ελληνικές κυβερνήσεις από τη δεκαετία του ’80 σε μικρούς κόλπους υποδέχτηκαν και προώθησαν τις χρηματοδοτημένες υδατοκαλλιέργειες κυρίως αυτές που ασχολήθηκαν με την παραγωγή τσιπούρας και λαυρακιού. Οι επιπτώσεις τους στο περιβάλλον καθώς και στις εργασιακές σχέσεις λόγω της αποκεντρωμένης τους δραστηριότητας ήταν εξ ολοκλήρου αρνητικές. Η καταστροφή παραλιών σε σχετικά αβαθείς κόλπους, με φαινόμενα όπως υπερτροφισμός και η μόλυνση των υδάτων, η καταστροφή του βυθού αλλά και φαινόμενα που αποδείχθηκαν ακόμα και στις αίθουσες του δικαστηρίου όπως η χρήση της φορμόλης που εντοπίστηκε σε υδατοκαλλιέργεια του Πόρου, σε συνδυασμό με την αισχρή εκμετάλλευση σύγχρονων σκλάβων από πάμφτωχες χώρες ήταν η πραγματικότητα της λειτουργίας της ελληνικής ιχθυοκαλλιέργειας. Και πράγματι η Ελλάδα μέχρι και το 2013 που η Τουρκία μπήκε δυναμικά (4), ήταν παγκόσμια εξαγωγική δύναμη στον κλάδο αυτό και κατείχε πρωτιά στην Ευρώπη. Τα πράγματα όμως άλλαξαν δραματικά από την κήρυξη της κρίσης και μετά, λόγω ρευστότητας. Όμως ήδη από την περσινή χρονιά ξεκίνησε η εκστρατεία της ΕΕ για τη «γαλάζια οικονομία», τη «γαλάζια ανάπτυξη» όπως και την υπαγωγή εντός του ίδιου πλαισίου προγραμματισμού συρρίκνωσης της αλιείας, άρα και ανάδειξης του τομέα των υδατοκαλλιεργειών (5).
Στις 4-11-2011, μια εβδομάδα πριν την παραίτηση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου υπογράφτηκε παράνομα (6) η Κοινή Υπουργική Απόφαση για το Χωροταξικό των Υδατοκαλλιεργειών. Η διαδικασία ήταν πολύ εσπευσμένη με την προοπτική απορρόφησης κονδυλίων (7) για τις υδατοκαλλιέργειες. ‘Ήταν η περίοδος που φάνηκε έντονα η προοπτική να ανοίξει τη βεντάλια του, το ζήτημα των υδατοκαλλιεργειών. Η κοινή υπουργική απόφαση καθόριζε περιοχές ανάπτυξης υδατοκαλλιεργειών «εντός των οποίων θεσμοθετούνται εν καιρώ με Προεδρικό Διάταγμα Περιοχές Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών (ΠΟΑΥ)» αλλά μέχρι αυτού, οι περιοχές με συγκέντρωση μονάδων υδατοκαλλιέργειας χαρακτηρίζονται ως «Περιοχές Άτυπης Συγκέντρωσης Μονάδων (ΠΑΣΜ)». Οι μονάδες που ανήκουν σε ΠΑΣΜ, εντός τριών ετών από τη δημοσίευση της ΚΥΑ και «εφόσον πληρούν τις προϋποθέσεις για δημιουργία ΠΟΑΥ, οφείλουν να καταθέσουν αίτημα καθορισμού ΠΟΑΥ». Όσες έχουν εγκατασταθεί σε περιοχές πάνω από «διαπιστωμένα λιβάδια ποσειδωνίας ή άλλα προστατευόμενα ενδιαιτήματα για τα οποία προκύπτει ανάγκη απόλυτης προστασίας» δεν απομακρύνονται, αλλά παραμένουν μέχρι να λήξει η άδειά τους, γεγονός άγνωστο αφού δεν έχει ακόμα χαρτογραφηθεί ο βυθός. Για τη χωροθέτηση νέων μονάδων τίθεται όριο μόνον 1.000 μέτρων από τουριστική μονάδα ή εγκατάσταση και από τα όρια οικισμού, απόσταση η οποία μειώνεται σε 500 μέτρα «εφόσον δεν υπάρχει οπτική επαφή». Σε κλειστούς κόλπους ή στενούς θαλάσσιους διαύλους η απόσταση γίνεται 1.500 μέτρα (8).
Μέσα στην τριετία από τότε, υπήρξαν προβλήματα απορροφητικότητας αφού υπήρξαν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες οι οποίες δεν ευνοούσαν την εισαγωγή ζεστού χρήματος. Από τη μια η κρίση ρευστότητας από πλευράς Τραπεζών (9) κι από την άλλη η βραχύβια αλλά ουσιαστική δράση της «Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής Φορέων Περιοχών που θίγονται από την ανάπτυξη της Υδατοκαλλιέργειας» (10) η οποία τόσο περιφερειακά όσο και σε πολιτικό επίπεδο απαιτούσε την απόσυρση του Χωροταξικού, αναχαίτισαν σε ένα μεγάλο βαθμό τη δίψα αυτού του αδίστακτου κλάδου για κέρδη. Παράδειγμα αποτελεί η επιχείρηση «ΔΙΑΣ» του Γεωργιανού επενδυτή Κάχκα Μπεντουκίντζε που κηρύσσει πτώχευση εκβιάζοντας ουσιαστικά για χρηματοδότηση από τις Τράπεζες (11). Έτσι μέσα στους τελευταίους μήνες υπήρξαν σοβαρές εξελίξεις που σχετίζονται τόσο με τις πάγιες οδηγίες της ΕΕ για τη «γαλάζια ανάπτυξη» που δίνουν ένα ηγεμονικό ρόλο στις υδατοκαλλιέργειες όσο και με την αντίστοιχη λογική του Χατζηαβάτη υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Και πράγματι ο τελάλης της ελλαδίτισσας κομισάριου Αλιείας, ανακοινώνει Σχέδιο Νόμου για fast-track διαδικασίες έγκρισης εγκατάστασης των ιχθυοκαλλιεργειών ευθυγραμμισμένος με το πνεύμα των Βρυξελών και των αφεντικών του κλάδου που προβλέπουν 6,5 δις ευρώ για τη «γαλάζια ανάπτυξη» . Το νέο επιχειρησιακό πρόγραμμα για την Αλιεία και οι νέοι στόχοι της ΚΑλΠ είναι αυτό που απασχολεί τα μυαλά του υπουργού και των αφεντικών του κλάδου προκειμένου να εφαρμόσουν προτάσεις εναλλακτικές προς την καθυστερημένη «παραδοσιακή αλιεία». Τόσο η Δαμανάκη όσο και ο υπουργός Τσαυτάρης έχουν αποδυθεί σε αγώνες ταχύτητας προκειμένου να συμβάλουν στην αναπαραγωγή ενός παρασιτικού-καταναλωτικού μοντέλου εξαρτημένης οικονομίας που αγγίζει τα όρια της αποικιοποίησης και της πολιτικής κηδεμονίας, που αγγίζει τα όρια της επέμβασης, δια μέσου εκβιασμών: ευρωπαϊκό χρήμα ή θάνατος-επενδύσεις ή θάνατος. Έτσι σε συνάντησή του υπουργού με εκπροσώπους του κλάδου των υδατοκαλλιεργητών όπως π.χ. με τον Α. Μπελλέ της εταιρίας Νηρέας, ζήτησε την «άμεση στήριξη των τραπεζών για την εξασφάλιση της βιωσιμότητάς του, υπογραμμίζοντας την οικονομική, περιβαλλοντική και εξαγωγική διάσταση του κλάδου, όπως και τη διάσταση της απασχόλησης» (12). Η κοινή γραμμή πλεύσης της ελλαδίτισσας κομισάριου ΕΕ και του ελλαδίτη υπουργού ΑΑ&Τ αφορά α)στη στήριξη των μεταρρυθμίσεων που υπαγορεύονται από τον Τρόικα ως μονόδρομου για την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα β)σε οικολογικά συμπεράσματα περί προστασίας του θαλάσσιου πλούτου και ανάσχεσης της υπεραλίευσης, γ)στην προώθηση του τομέα των υδατοκαλλιεργειών που θα αντικαταστήσουν τη δήθεν καταστροφική «παραδοσιακή αλιεία» στην οποία συγχωνεύεται εντέχνως τόσο η μικρού δυναμικού παράκτια αλιεία με τα καταστροφικά αποτελέσματα της μεσαίου αλλά κυρίως της μεγάλου δυναμικού υπεράκτιας αλιείας δ)στην προώθηση της γαλάζιας ανάπτυξης με τομείς εξειδικευμένης τεχνολογίας, υψηλών απαιτήσεων και κόστους. Στόχος τους η συρρίκνωση της υπάρχουσας δυνατότητας παραγωγής της χώρας μέσω της αποδυνάμωσης της αλιείας και ιδιαίτερα της παράκτιας αλιείας και ο προσανατολισμός στις υδατοκαλλιέργειες ως πυλώνας εξαγωγών και απορρόφησης κονδυλίων από το επιχειρησιακό πρόγραμμα 2014-2020. Η ολοφάνερη αδυναμία υπεράσπισης ενός κλάδου που έθρεψε για χιλιάδες χρόνια την κοινωνία με ψάρι, ερμηνεύεται πλέον με τον μονόδρομο της οριστικής περιθωριοποίησής του σε μια ημιερασιτεχνική ανασφαλής για τη επιβίωση απασχόληση.
Οι τελευταίες εξελίξεις που αφορούν στην προώθηση των υδατοκαλλιεργειών έλαβαν χώρα στην Αθήνα, στην ημερίδα για την «ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΥΔΑΤΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ 2014-2020» στις 31 του Μάρτη (13). Στη συνάντηση αυτή που διοργάνωσε το Υπουργείο ΑΑΤ και στην οποία συμμετείχε η Δαμανάκη (όπως και η κυρία Γερουλάνου) παρουσιάστηκε το σχέδιο Νόμου το οποίο στοχεύει: α)στη γενική εφαρμογή των οδηγιών της ΕΕ όσον αφορά στις κατευθύνσεις που προαναφέρθηκαν β)στη θεσμοθέτηση Εθνικού Συμβουλίου Υδατοκαλλιεργειών το οποίο θα «γνωμοδοτεί» για το μερίδιο προφανώς της πίτας αλλά και για τη νομιμοποίηση ζωνών υδατοκαλλιέργειας στο πλαίσιο ενός ελαστικού χωροταξικού γ)στη δωρεάν παραχώρηση υδάτινων εκτάσεων εκ μέρους του δημοσίου για την ανάπτυξη υδατοκαλλιεργειών με το πρόσχημα του «πειραματικού» δ)στην χρηματοδότηση 97 επενδυτικών σχεδίων υδατοκαλλιέργειας και στην προσπάθεια για επέκταση του κλάδου ε)στην πιλοτική σχεδίαση και παράδοση περιοχών στην Πιερία και στην Εύβοια στο πλαίσιο των «περιοχών Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών» για τους επιχειρηματίες του κλάδου στ)στη χρηματοδότηση για τη μεταποίηση των προϊόντων. Τέλος, μιας και μιλούσε στους εκπροσώπους του κλάδου αναφέρθηκε και στις δυνατότητες και αδυναμίες δανειοδότησης από τις τράπεζες προτρέποντάς τους «να βοηθήσουν για να βοηθηθούν». Και η χρηματοδότηση και η δανειοδότηση. Και το μαχαίρι και το πεπόνι. Η όλη εξέλιξη δείχνει ότι στην αποικία χρέους που ζούμε, η αποικιακή κυβέρνηση απεργάζεται την περεταίρω εξάρτηση και κηδεμονία της χώρας απεμπολώντας κάθε έννοια στήριξης των παραγωγικών δυνατοτήτων της. Και συγκεκριμένα της αλιείας.
Η μοιραία καταστροφή του ψαρά και του θαλάσσιου περιβάλλοντος προς όφελος της «γαλάζιας ανάπτυξης»
Οι διαρκείς αλλαγές στοχεύουν την παράκτια αλιεία και στον περιορισμό της προς όφελος της υδατοκαλλιέργειας. Ο στόχος αυτός που πραγματοποιείται με την πρόφαση της προστασίας του θαλάσσιου πλούτου και της βιωσιμότητας, περνά πάνω από το πτώμα του μικρού ψαρά ενοχοποιώντας τον, με όχημα την ιδεολογική απάτη που προαναφέρθηκε, ως υπευθύνου για την υπεραλίευση. Έτσι με το επιχειρησιακό πρόγραμμα της ΕΕ της προηγούμενης περιόδου και το εθνικό σχέδιο ανάπτυξης της αλιείας 2007-2013 (14) είχαν τεθεί οι στόχοι: α)της μείωσης του «πολυπληθούς» «αλιευτικού στόλου ο οποίος αποτελείται κυρίως από μικρά σκάφη, μικρότερα των 12 μέτρων και είναι μεγάλης ηλικίας» χρεώνοντας στην παράκτια αλιεία τη μείωση «των ιχθυοαποθεμάτων τα τελευταία είκοσι χρόνια». Σύμφωνα με την Υ.Α. 123/29.12.2010 με θέμα τη «μόνιμη παύση αλιευτικών δραστηριοτήτων» οφείλουν να καταστραφούν με τη γνωστή αποζημίωση, 1700 σκάφη μέχρι τη λήξη του 2013. β)της στήριξης των υδατοκαλλιεργειών ως κλάδου «που συμβάλει στην κάλυψη των αναγκών της εγχώριας και κοινοτικής αγοράς αλά και στη μείωση του αρνητικού εμπορικού ισοζυγίου της χώρας κυρίως μέσω των εξαγωγικών δραστηριοτήτων του (κατέχει τη 2η θέση στο εξαγωγικό εμπόριο στην κατηγορία Τρόφιμα)» γ)του ελέγχου της αλιευτικής δραστηριότητας γεγονός που σημαίνει όλα τα οικονομικά επιβαρυντικά μέτρα που καθιστούν την παράκτια αλιεία αδύνατη. Έτσι στο πλαίσιο της προστασίας της θάλασσας και των ιχθυοαποθεμάτων εισβάλλει ο «μεγάλος αδελφός» που θα υπερασπίζει δήθεν τη θάλασσα από τον «κακό» «παραδοσιακό» ψαρά. Συστήματα ελέγχου πανάκριβα που σήμερα τα χρεώνουν στους μικρούς αλιείς συνεχίζουν τα μέτρα περιορισμού και εμποδίων των τελευταίων 30 χρόνων. Αντίστοιχα, ακριβά συστήματα που έχουν ήδη τα κεντρικά λιμεναρχεία για τις παραβάσεις από τις τράτες, «δεν λειτουργούν» όπως καταγγέλλουν τα τελευταία χρόνια οι παράκτιοι αλιείς.
Από αυτήν την καταστροφική πολιτική «έχουν διαλυθεί μέχρι σήμερα, 979 αλιευτικά σκάφη, συνολικής Δημόσιας Δαπάνης 61.745.352,00€, ενώ αναμένεται, μέχρι τέλος του έτους να λήξει η τεθείσα ημερομηνία υλοποίησης της διάλυσης, ώστε να προσδιοριστεί το αδιάθετο υπόλοιπο του προϋπολογισμού του Μέτρου το οποίο και θα διατεθεί για νέα πρόσκληση …προκειμένου να εκδοθεί νέα πρόσκληση για υποβολή αιτήσεων πρέπει πρώτα να εγκριθεί από την Επιτροπή Παρακολούθησης νέο Εθνικό Σχέδιο Παροπλισμού».(15). Επίσης κατά παράβαση του Ευρωπαϊκού Κανονισμού για τις μηχανότρατες το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων αποφάσισε να παρεκκλίνει από την ελάχιστη απόσταση του 1,5 ναυτικού μιλίου από την ακτή για τη χρήση διχτυού τράτας βυθού που ορίζει ο Ευρωπαϊκός Κανονισμός 1967/2006 «σχετικά με τα μέτρα διαχείρισης για τη βιώσιμη εκμετάλλευση των αλιευτικών πόρων στη Μεσόγειο Θάλασσα», μειώνοντας την απόσταση στο 1 ναυτικό μίλι (16). Αντίστοιχα μια υπουργική απόφαση του Υπουργείου θαλασσίων Νήσων και Αλιείας την επικαιροποιεί το Μάιο του 2011 (17). Η αργοπορία της εφαρμογής ενός λογικού κανονισμού –ο οποίος τελικά εφαρμόζεται από φέτος ως «Σχέδιο Διαχείρισης για τη διενέργεια αλιείας με το αλιευτικό εργαλείο δίχτυ τράτας βυθού» (Εφημερίδα της Κυβέρνησης (Αρ. Φύλλου 58 / 16 Ιανουαρίου 2014) είναι χαρακτηριστικό της σύμπραξης των μηχανισμών της κυβέρνησης με τη μεσαία και μεγάλη αλιεία που επιδίδονται έτσι και αλλιώς σε παράνομο ψάρεμα χωρίς να ελέγχονται.
Σύμφωνα με την ήδη κατηργημένη σύμφωνα με το νόμο 4015/2011 «Συνομοσπονδία Αλιέων Ελλάδας» που μετατράπηκε σε «Πανελλήνια Ένωση Πλοιοκτητών Παράκτιων Επαγγελματικών Αλιευτικών Σκαφών» τα προβλήματα της παράκτιας αλιείας και της προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος είναι τα εξής (18): «…Ευρωπαϊκοί κανονισμοί και οδηγίες δομούνται και καλούνται τα κράτη μέλη να τους εφαρμόσουν χωρίς επί της ουσίας οι άμεσα ενδιαφερόμενοι να συμμετέχουν στη χάραξή τους και για το λόγο αυτό οι αλιείς δεν μπόρεσαν να τους αποδεχτούν. Ένα άλλο δεδομένο μάλιστα είναι ότι οι μηχανισμοί έλεγχου της εφαρμογής στη χώρα μας, τουλάχιστον, είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία των μεγάλων οικονομικών αλλά και κομματικών συμφερόντων που εξυπηρετεί υμετέρους, θυσιάζοντας με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο την ήδη εξασθενημένη από τις παρεκκλίσεις και τους πολιτικούς συμβιβασμούς ΚΑλΠ αλλά και το μέλλον ενός από τους μεγαλύτερους αλιευτικούς κλάδους, από πλευράς εργατικού δυναμικού και σκαφών με αδρανή αλιευτικά εργαλεία, της Ε.Ε. Είναι γεγονός ότι διάφορα λόμπυ στηρίζουν τη δυναμική αλιεία σε ευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και σε εθνικό χωρίς να υπολογίζουν το κοινωνικό, το πολιτικό αλλά και το περιβαλλοντικό κόστος. Τα προστατευόμενα οικοσυστήματα στη χώρα μας είναι αχαρτογράφητα για να μην μπορούν να εφαρμοστούν οι Ευρωπαϊκοί Κανονισμοί που αφορούν περιορισμούς των συρόμενων εργαλείων και των γρι γρι, παρότι επανειλημμένα έχουν γίνει προτάσεις από τη Σ.Α.Ε για τη χαρτογράφηση τους. Παρόλα αυτά όμως στα διαχειριστικά σχέδια, που υπεβλήθησαν το προηγούμενο διάστημα στην Ε.Ε για το γρι γρι, η προηγούμενη πολιτική ηγεσία με αποκλειστική της ευθύνη ψευδώς ενημέρωσε την Ε.Ε λέγοντας ότι είναι χαρτογραφημένα ενώ αντιθέτων υπάρχει έγγραφο του ΥΠΕΧΩΔΕ που διαβεβαιώνει το αντίθετο. Ενώ υπάρχει μελέτη για τους συρόμενους από αγκυροβολημένο σκάφος γρύπους, η προηγούμενη πολιτική ηγεσία διέθεσε μεγάλο ποσό για να γίνει νέα μελέτη κομμένη και ραμμένη στα μέτρα κάποιων για να υποβάλλουν διαχειριστικό σχέδιο. Σημειωτέον ότι η μελέτη αυτή είναι σε πλήρη αντίθεση με τη μελέτη την προηγούμενη που έγινε το 2001 για το ίδιο εργαλείο. Ρίχνοντας μια ματιά στη μέχρι σήμερα ΚΑλΠ στη χώρα μας μόνο ένα συμπέρασμα βγαίνει. Ότι ποτέ μέχρι σήμερα δεν εφαρμόστηκε κάτι που είχε σχέση με απόσταση από την ακτή και βάθη, για τα συρόμενα αλιευτικά εργαλεία και τα γρι γρι, την απαγόρευση για την αλιεία και την εμπορία υπομεγεθών, τα προστατευόμενα ενδιαιτήματα, τα επίπεδα αναφοράς της εθνικής χωρητικότητας και ιπποδύναμης κλπ. Η δομή που είναι επιφορτισμένη με την ευθύνη ελέγχου της εφαρμογής της ΚΑλΠ το μόνο που κάνει είναι να συγκαλύπτει τις παράνομες αλιευτικές δραστηριότητες και να εφευρίσκει προσχήματα ώστε να μην εφαρμόζει την ΚΑλΠ. Το Δορυφορικό Σύστημα Παρακολούθησης Στίγματος Αλιευτικών Σκαφών έχει καταρρεύσει. Δεν επιβάλλονται ποινές παρά μόνο σε ελάχιστους οι οποίοι δεν διαθέτουν προσβάσεις. Σε μεγάλο ποσοστό γίνεται δολιοφθορά στο σύστημα ή κάποια δεν λειτουργούν ή το σύστημα δίνει στίγμα σε άλλη περιοχή ενώ το σκάφος βρίσκεται σε άλλη περιοχή χωρίς να γίνονται οι απαραίτητοι έλεγχοι και χωρίς να επιβάλλονται οι εκ του νόμου προβλεπόμενες κυρώσεις και να απαγορεύεται ο απόπλους. Τα στοιχεία που ζητούνται από τους συλλογικούς φορείς και που αφορούν παράνομη αλιευτική δραστηριότητα δεν χορηγούνται με το πρόσχημα των προσωπικών δεδομένων. Οι υπηρεσίες αυτές ανοιχτά και προκλητικά συγκαλύπτουν τις παράνομες αλιευτικές δραστηριότητες και είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό διαβρωμένες. Όλα αυτά βέβαια για ένα λόγο. Η πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων ήταν μια. Κάτω τα χέρια από τα γρι γρι και τις τράτες…» Στη συνέχεια της εισήγησης τονίζονται τα εξής σημαντικά: «…Στο πρόβλημα της πλεονάζουσας αλιευτικής ικανότητας η Επιτροπή έχει μια εντελώς λαθεμένη προσέγγιση. Θεωρεί ότι η αλιευτική ικανότητα έχει να κάνει με τον αριθμό των σκάφων, με τις ημέρες παραμονής στη θάλασσα, με την χωρητικότητα και την ιπποδύναμη. Αυτό είναι βασικό λάθος και σαν συνέπεια αυτού έρχονται και τα υπόλοιπα. Η αλιευτική ικανότητα ενός σκάφους έχει να κάνει με αυτήν καθαυτή την δυναμική των αλιευτικών εργαλείων που χρησιμοποιεί και σε αυτή την βάση θα πρέπει να οριστεί η αλιευτική ικανότητα. Αυτό όμως προϋποθέτει σύγκρουση με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και τουλάχιστον μέχρι σήμερα και από πλευράς Ε.Ε αλλά και από πλευράς κρατών – μελών. Δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση. Ο αριθμός των πολλών σκαφών στη μικρή παράκτια αλιεία αναφέρεται σε μικρά σκάφη, σε μεγάλη κοινωνική βάση με πλέον επιλεκτικά αλιευτικά εργαλεία που τις περισσότερες ημέρες του χειμώνα δεν εργάζονται λόγω των καιρικών φαινομένων, με κινητήρες που δεν είναι ενεργοβόροι, και με μικρή σχετικά παραμονή στη θάλασσα μόνο για λόγους οικονομίας. Όλοι γνωρίζουν ότι καμία χώρα της Ε.Ε δεν έχει εφαρμόσει τη σχέση 1 προς 1 στους κινητήρες. Όμως κανείς δεν μιλάει δίνοντας το δικαίωμα της εξάρτησης σε μια λαθεμένη πολιτική.
Η πρόταση για μεταβιβάσιμα αλιευτικά δικαιώματα είναι η πλέον επικίνδυνη πρόταση γιατί θα συγκεντρωθούν τεράστια δικαιώματα σε λίγους και θα εμβολιστεί η κοινωνική βάση της μικρής παράκτιας αλιείας. Αυτό ισοδυναμεί με καταστροφή των παράκτιων περιοχών και της αλιείας μικρής κλίμακας.
Εστίαση πολιτικών στόχων. Οι Ε.Κ και οι οδηγίες δεν συνθέτονται στην τελική τους μορφή με βάση τα επιστημονικά δεδομένα. Ξεκινούν με αυτά και με σοβαρές διαπιστώσεις, αλλά στην πορεία για την υπογραφή τους μέχρι το Συμβούλιο Υπουργών αλλοιώνονται με πολιτικούς συμβιβασμούς, παρεκκλίσεις και παρεμβάσεις, προκειμένω να εξυπηρετηθούν τα μεγάλα συμφέροντα για την αλιεία (ναυάγια συμβουλίου Υπουργών για σχέδιο 589-αλιεία τόνου κλπ). Όλα τα πιο πάνω οδηγούν σε αποπροσανατολισμό από το βασικό στόχο που είναι η διατήρηση των υπηρεσιών των οικοσυστημάτων και η σωστή κατανομή των ωφελειών τους προς τον άνθρωπο. Προς την κατεύθυνση αυτή μόνο μια πολιτική κοινωνικά δίκαιη και φιλικά προσκείμενη στο φυσικό περιβάλλον θα μπορούσε να αποδώσει τα επιθυμητά. Φυσικά αυτή η πολιτική πρέπει να είναι προϊόν συμμετοχικής διαδικασίας για να γίνει αποδεκτή και φυσικά να είναι εύκολα ελέγξιμη.
Λήψη αποφάσεων. Μόνο με την ουσιαστική εμπλοκή των ενδιαφερομένων οι αποφάσεις οι οποίες λαμβάνονται θα είναι ουσιαστικές. Το RAC και η Συμβουλευτική Επιτροπή Αλιείας και Υδατοκαλλιέργειας δεν έχουν και τόσο καθαρό ρόλο. Δεν συμμετέχουν σε αυτά η συντριπτική πλειοψηφία των ενδιαφερομένων αλλά μόνο λίγοι που έχουν σαν σκοπό των έλεγχό τους. Γι’ αυτό και οι διοικήσεις δεν είναι εκλεγμένες.
Ανάληψη ευθυνών από τον κλάδο. Μόνο με την ουσιαστική παρουσία των οργανώσεων των αλιέων και την πολύπλευρη στήριξή τους, οικονομική-κοινωνική και πολιτική, θα είναι δυνατόν ο κλάδος να αναλάβει πραγματική ευθύνη για οτιδήποτε έχει σχέση με αυτόν. Υπάρχει ουσιαστική έλλειψη δομών ελέγχου και για αυτό το λόγο πρέπει να δημιουργηθεί αλιειοφυλακή η οποία θα είναι η μόνη αρμόδια να ασχολείται με τα ζητήματα.
Διαφοροποιημένο καθεστώς προστασίας μικρής παράκτιας αλιείας. Σε όλα τα report της Ε.Ε τονίζεται η μεγάλη σημασία της μικρής παράκτιας αλιείας αλλά μέχρι σήμερα ελάχιστα έχουν γίνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Τα χρηματοδοτικά μέσα χρησιμοποιήθηκαν για τη συρρίκνωση της μικρής παράκτιας αλιείας (6000 περίπου σκάφη παράκτια αποσύρθηκαν)…» (19).
Είναι ολοφάνερο ότι η οριστική καταστροφή της ψαροσύνης, όπως συνήθιζαν να λένε οι παλιοί την ψαρική τέχνη, εννοώντας όμως ένα ασύλληπτο για μας μικρό και μεγάλο σύμπαν, δίπλα στην καταστροφή του γεωργού, του κτηνοτρόφου, του τεχνίτη, του παραγωγού, πρέπει να μας βρει αντίπαλους. Οι αλιείς την τελευταία περίοδο κινητοποιήθηκαν με συλλαλητήρια (20) όπως αυτό στις 2 του φετινού Απρίλη στην Αθήνα, προσπαθώντας μόνοι-κατάμονοι, όπως και κάθε κλάδος στον κατακερματισμένο κόσμο μας, να αντιμετωπίσουν τη «γαλάζια ανάπτυξη» που θα τους στείλει μαζικά στη φτωχοκτονία. Πρέπει να αντισταθούμε. Μαζί τους!
Γιώργος Κυριακού, Αίγινα
(1) Ομιλία της Μαρίας Δαμανάκη στην Παγκόσμια Εβδομάδα Επιχειρηματικότητας με θέμα «Επιχειρηματικότητα και Γαλάζια Ανάπτυξη» 16-11- 2012 http://www.damanaki.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1429:——-l—r&catid=44:2010-02-17-17-38-24&Itemid=54
(2)Ομιλία της Επιτρόπου Μαρίας Δαμανάκη στη Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου του Ελληνικού Κοινοβουλίου με θέμα: «Γαλάζια ανάπτυξη: Χτίζοντας τη Γαλάζια Οικονομία» στις 17-3-2014 http://www.damanaki.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1550:-l-r&catid=44:2010-02-17-17-38-24&Itemid=54
(3)«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις». Οδυσσέας Ελύτης, «Μικρός Ναυτίλος»
(4)«Καθημερινή-ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ» 23-10-2013, «Η Ελλάδα χάνει από την Τουρκία την πρωτιά στις ιχθυοκαλλιέργειες» http://www.kathimerini.gr/57326/article/oikonomia/epixeirhseis/h-ellada-xanei-apo-thn-toyrkia-thn-prwtia-stis-ix8yokalliergeies
(5)Αλιεία και Υδατοκαλλιέργειες. Πλέον η παράλληλη αναφορά των δυο τομέων σε κάθε υποδομή και υπηρεσία αποτελεί το ιδεολογικό επίτευγμα της ΕΕ σε βάρος του πρώτου, της αλιείας.
(6)…Η έγκριση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης με το περιεχόμενο του Χωροταξικού συνοδεύτηκε και από το πραξικόπημα της κατάργησης του Αρμόδιου Οργάνου, του Εθνικού Συμβουλίου Χωροταξικού και Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης, το οποίο, παρά τα προβλεπόμενα από τη νομοθεσία, ουδέποτε γνωμοδότησε… «Η Αυγή» 18-12-2011 http://archive.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=658846
(7)… Να ληφθεί υπόψη ότι είμαστε υπόλογοι στη κοινότητα και ο χρόνος που έπρεπε να έχει θεσμοθετηθεί ο χωροταξικός σχεδιασμός είχε λήξει από τον Ιούνιο. Άρα η χώρα μας θα στερούνταν των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων που προβλέπονταν για τις υδατοκαλλιέργειες από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα για την Αλιεία… «Ερωτήσεις-Απαντήσεις σχετικά με το Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού για τις Υδατοκαλλιέργειες», Δελτίο Τύπου 16-12-2011, Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής http://www.ypeka.gr/Default.aspx?tabid=389&sni[524]=1465&language=el-GR
(8) Εφημερίς της Κυβερνήσεως Α.Φ 2505/4-11-2011 τ. Β
(9)…Οι τιμές προβλέπεται ότι θα συνεχίζουν να υποχωρούν, γεγονός που θα επιδεινώσει την ήδη άσχημη οικονομική κατάσταση αρκετών ελληνικών εταιρειών του κλάδου. Για τον λόγο αυτό στη σύσκεψη που έγινε πριν από μερικές ημέρες στο ΥΠΑΝ, οι εκπρόσωποι των εταιρειών ζήτησαν από τις τράπεζες άμεση «ένεση ρευστότητας» 20 εκατ. ευρώ. Επίσης, σύμφωνα με πληροφορίες, οι εταιρείες ζητούν από τις τράπεζες να αξιοποιήσουν ουσιαστικά τον θεσμό του CRO (Chief Restructuring Officer) με στελέχη επιλογής τους, οι οποίοι θα ελέγχουν την υλοποίηση των επιχειρηματικών σχεδίων και την αναδιάρθρωση των δανείων… «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ» 15-03-2014 http://www.kathimerini.gr/758250/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/anhsyxia-stis-ix8yokalliergeies-apo-thn-anapty3h-toy-kladoy-sthn-toyrkia
(10) http://syntonistikiepitropi.gr
(11)…με δεδομένη την πίστη του στο μέλλον της εταιρείας, το Διοικητικό Συμβούλιο εξακολουθεί να επιθυμεί την επίτευξη συμφωνίας αναδιάρθρωσης με τις τράπεζες και τους λοιπούς πιστωτές της, καθώς η προοπτική αυτή αποτελεί τη μοναδική βιώσιμη και μακρόπνοη λύση στο σημερινό οικονομικό αδιέξοδο, το οποίο αντιμετωπίζει η ΔΙΑΣ. Προκειμένου να διευκολύνει αυτές τις συζητήσεις και να έχει παράλληλα το όφελος της προστασίας έναντι των πιστωτών της, το Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας αποφάσισε να υποβάλλει αίτηση πτώχευσης λόγω επαπειλούμενης αδυναμίας κάλυψης των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεών της ώστε να ληφθούν άμεσα προστατευτικά μέτρα υπέρ της εταιρείας… «ΤΟ ΒΗΜΑ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ», 27-3-2014 http://www.tovima.gr/finance/finance-business/article/?aid=580987
(12) Αθήνα, 13 Μαρτίου 2014, ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΥπΑΑΤ, «Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων στηρίζει τον κλάδο των Υδατοκαλλιεργειών»: …«Όλα τα παραπάνω, όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο Υπουργός, «θα ακυρωθούν στην πράξη χωρίς την τραπεζική υποστήριξη του κλάδου» και κάλεσε όλες τις τράπεζες που το προηγούμενο διάστημα ωφελήθηκαν και αυτές από την πετυχημένη πορεία του κλάδου, να αποτρέψουν την κατάρρευσή του… http://www.minagric.gr/index.php/el/the-ministry-2/grafeiotypou/deltiatypou/2246-dt130314
(13) Δελτίο της ΠΑΣΕΓΕΣ στις 1-4-2014, για τη διοργάνωση της ημερίδας «…Ο υπουργός αναφέρθηκε στην πρωτοπορία της χώρας μας στον κλάδο των Υδατοκαλλιεργειών, ο οποίος αποτελεί τον κύριο προμηθευτή μεσογειακών ειδών, κυρίως τσιπούρα και λαβράκι, στον κόσμο. Έναν κλάδο, «ο οποίος δημιουργήθηκε μέσα από πραγματικά καινοτόμες διεργασίες και ο οποίος κατέχει άριστη τεχνογνωσία στην καλλιέργεια αυτών των ειδών και μάλιστα εξάγει τεχνολογία στο εξωτερικό» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Τσαυτάρης. Τόνισε τη σημασία της περαιτέρω ενίσχυσης του κλάδου, ιδιαίτερα ένεκα της δημογραφικής έκρηξης του πληθυσμού, αλλά και της στροφής των καταναλωτικών του προτύπων, για την απόκτηση πρωτεΐνης, είτε από τα φυτά, είτε από τα ψάρια, γεγονός που θα ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στα ιχθυοαποθέματα της συλλεκτικής αλιείας…» http://www.paseges.gr/el/news/Synanthsh-gia-thn-anaptyxh-twn-ydatokalliergeiwn
(14) Ελληνική Δημοκρατία, Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Ειδικής Γραμματεία Προγραμματισμούς και Εφαρμογών Γ’ ΚΠΣ, Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης της Αλιείας (Ε.Σ.Σ.Α.ΑΛ) Ιούνιος 2007, http://ec.europa.eu/fisheries/cfp/eff/national_plans/list_of_national_strategic_plans/greece_el.pdf
(15) Ελληνική Δημοκρατία, Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Γραφείο Υπουργού Τμήμα Κοινοβουλευτικού Ελέγχου ΑΠ 244/25-11-2013 με θέμα: «Παύση των αλιευτικών δραστηριοτήτων των αλιευτικών σκαφών»
(16) Υπουργική Απόφασης της 5ης Μαρτίου 2008 (ΦΕΚ 368, τεύχος 2ο) του Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων http://www.dsanet.gr/Epikairothta/Nomothesia/ya164198_08.htm
(17)»Το Βήμα»-Κοινωνία 21-01-2014 «Στο 1,5 ναυτικό μίλι από τις ακτές οι τράτες. Τι προβλέπει το νέο σχέδιο διαχείρισης για την αλιεία του υπ. αγροτικής ανάπτυξης» http://www.tovima.gr/society/article/?aid=559015
(18) Εισήγηση προέδρου της Συνομοσπονδίας Αλιέων Ελλάδας, στις 4 Δεκεμβρίου 2006 στην ημερίδα «Ε. Π. Αλιείας 2007 -2013 – Πράσινη βίβλος για την μεταρρύθμιση της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής» στα Καμένα Βούρλα, παρουσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ιστοσελίδα της Πανελλήνια Ένωση Πλοιοκτητών Παράκτιων Επαγγελματικών Αλιευτικών Σκαφών-Βασικά Κείμενα- http://panepes.blogspot.gr/p/blog-page.html)
(19) Εφημερίδα «Η Καθημερινή»-ΕΛΛΑΔΑ 07-08-2011 «Τράτες, γρι-γρι και τρεχαντήρια πεθαίνουν στη στεριά»: «… Ακούγεται τρελό, παράλογο, αλλά τα 20 τελευταία χρόνια πάνω από 5.000 ξύλινα αλιευτικά σκάφη -από τα ωραιότερα που αρμένιζαν στις θάλασσές μας- καταστράφηκαν με τις ευλογίες της ελληνικής πολιτείας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τρεχαντήρια, γρι-γρι, γαΐτες, καραβόσκαρα, περάματα, Λίμπερτι, τράτες παραδόθηκαν στις μπουλντόζες και, παρουσία της αστυνομίας, κατάντησαν ένας μικρός σωρός από σανίδες… Το χρονικό του αφανισμού του ελληνικού στόλου των ψαροκάικων, που ακόμα και σήμερα είναι ο μεγαλύτερος στη Γηραιά Ηπειρο αριθμώντας περίπου 17.500 σκάφη, ξεκινά τη δεκαετία του 1990. Στο πλαίσιο της Κοινής Ευρωπαϊκής Αλιευτικής Πολιτικής δόθηκαν ισχυρά οικονομικά κίνητρα στους ψαράδες να αφήσουν τη θάλασσα, έτσι ώστε να περιοριστεί η αλιεία στα ευρωπαϊκά ύδατα…» http://www.kathimerini.gr/434171/article/epikairothta/ellada/trates-gri-gri-kai-trexanthria-pe8ainoyn-sth-steria
(20) από το Δελτίο Τύπου της 7ης Απριλίου 2014της Πανελλήνιας Ένωσης Πλοιοκτητών Παράκτιων Επαγγελματικών Αλιευτικών Σκαφών για το συλλαλητήριο στις 2 του Απρίλη: «… Αμέσως μετά την έγκριση του ψηφίσματος και ενώ απαιτούσαμε άμεση συνάντηση με τον Υπουργό δεχτήκαμε απρόκλητη επίθεση από μονάδες των ΜΑΤ. Μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα και το άγριο ξυλοκόπημα των ψαράδων με μοναδική διέξοδο την είσοδο του Υπουργείου οι ψαράδες ξήλωσαν την πόρτα του ΥΠΑΑ&Τ και ανέβηκαν στον 6ο όροφο του Υπουργείου όπου κατέλαβαν το γραφείο του Υπουργού. Ενώ συνεχιζόταν η χρήση χημικών και το ξυλοκόπημα στην είσοδο του Υπουργείου, δυνάμεις ανέβηκαν επάνω για να απωθήσουν τους ψαράδες από το γραφείο του υπουργού. Δύο συνάδελφοι ανέβηκαν στο παράθυρο του γραφείου και απείλησαν πως αν οι δυνάμεις καταστολής προχωρούσαν στο γραφείο τότε αυτοί θα πηδούσαν κάτω. Αμέσως οι δυνάμεις αποχώρησαν και σταμάτησε η δραστηριότητα των ΜΑΤ στην είσοδο. Σε μια πρόχειρη συνάντηση με τον Γενικό Γραμματέα ανακοινώθηκε από τους ψαράδες ότι θα επανέλθουν με μαζική απεργία πείνας μετά το Πάσχα. Η κλιμάκωση αυτή έχει να κάνει με τη σοβαρότητα της κατάστασης διότι η αλιεία καταστρέφεται από μια πολιτική χωρίς αρχές, χωρίς στόχο, χωρίς περιεχόμενο και χωρίς στρατηγική. Πολλοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες τραυματίστηκαν. Όμως αυτά τα τραύματα είναι τα παράσημα του αγώνα για το δικαίωμα στη ζωή. Συνάδελφοι, δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω. Η νίκη είναι μπροστά μας και πάει αντάμα με το ψωμί των παιδιών μας. Η απεργία πείνας είναι η καθοριστική μάχη με αυτήν την άθλια πολιτική. Όλοι στον αγώνα». http://panepes.blogspot.gr/2014/04/blog-post.html
Αν είναι όμως κρίση πανικού ας πούμε, είναι ευκαιρία για τις φαρμακοβιομηχανίες. Νικήτας Παπαϊωάννου
* Κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση
αναδημοσίευση από το άθενς ιντιμέντια
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει. Η ταξική αφαίμαξη και η κοινωνική λεηλασία αποτελούν καθεστώς. Το κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης είναι εδώ. Μέσα σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη, η συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε. αποτελεί τον καρπό της σύνθεσης μιας ομάδας συντρόφων και συντροφισσών, αγωνιστών και αγωνιστριών, που διακρίνουμε και αναδεικνύουμε τη δυνατότητα μετατροπής της κρίσης σε ευκαιρία. Σε ευκαιρία πολιτικής και ταξικής ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης ενάντια στο διεθνοποιημένο και το ντόπιο κεφάλαιο, ενάντια στα κράτη του και τους διακρατικούς μηχανισμούς του, ενάντια στα διευθυντήρια του και την εξουσία του. Μια εξουσία που με τη βία και τον τρόμο επιβάλλει τη φτώχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο για να επεκτείνει την κοινωνική καταλήστευση και να θωρακίσει τα σύνορα της και τα πλούτη της.
Αφετηρία και κοινό σημείο αναφοράς του εγχειρήματος αποτέλεσε η εκτίμηση για τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη σύστασή της ώς σήμερα, αφενός, ως μιας ένωσης καπιταλιστικού χαρακτήρα, που στo πλαίσιό της οι ταξικοί διαχωρισμοί, η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης αποτελούν βασικά συστατικά της∙ και αφετέρου ως ενός συνασπισμού των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών μητροπόλεων που συγκροτήθηκε μεταπολεμικά, αντιπαραθετικά στο σοβιετικό μπλοκ, στη βάση διαμόρφωσης ενός ευρύτερου πεδίου κίνησης και κερδοσκοπικής δράσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ένας ιμπεριαλιστικός συνασπισμός που μαζί με τον υπερ-ατλαντικό νατοϊκό σύμμαχο του, τις ΗΠΑ, αποτελεί τον βασικό πόλο στην εκστρατεία (επανα)κατάκτησης του κόσμου που διεξάγεται ραγδαία ύστερα από τις ανατροπές του 89-91, και ο οποίος, αφού μετέτρεψε την ανιστόρητη ταύτιση κομμουνισμού-φασισμού σε επίσημη ιδεολογία του, δεν διστάζει πλέον, όπως δείχνουν και τα γεγονότα στην Ουκρανία, να στηρίζει ανοικτά αντιδραστικά-ναζιστικά αποβράσματα, παρουσιάζοντας τα ως «λαούς που μάχονται για την ελευθερία τους και την είσοδο τους στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια».
Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της Ε.Ε. δεν περιορίζεται, ωστόσο, εκτός των συνόρων της. Στο ίδιο το εσωτερικό της μια άλλου τύπου επέκταση, αναλογικά με τη «βαρύτητα» των αστικών τάξεων των κρατών-μελών της, συντελείται, με βασικό όπλο το δημόσιο χρέος των κρατών, δηλαδή τη διαχρονική καπιταλιστική διαδικασία ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών. Μια διαδικασία που εύγλωττα αποτυπώνεται στην τεχνοκρατική ορολογία περί ηγετικών & χρεοκοπημένων κρατών (leader states & failed states).
Η πρόσδεση και η συμπόρευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε και αποτελεί, εδώ και σαράντα χρόνια, την κυρίαρχη ιδεολογία και τον «εθνικό στόχο» της ελληνικής αστικής τάξης, των μηχανισμών προπαγάνδας και χειραγώγησης και του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της: εθνικόφρονες και συντηρητικοί, «προοδευτικοί» και «δημοκράτες», νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι, δόμησαν τη μεταπολιτευτική εθνική ενότητα και οικοδόμησαν την «ανάπτυξη» της «εκσυγχρονιστικής» περιόδου (1996-2004) πάνω στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», συμμετέχοντας ως «εταίροι» αυτού του δολοφονικού συνασπισμού στο μοίρασμα της λείας που προέκυψε πάνω στα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, και αναλαμβάνοντας το ρόλο του κράτους-χωροφύλακα της Ευρώπης-φρούριο. Από το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του «εθνάρχη», μέχρι την πασοκική «εθνική συμφιλίωση» μέσω των πακέτων Ντελόρ, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς (του Μάαστριχτ, της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (Ο.Ν.Ε), της Λισσαβόνας, της «ισχυρής Ελλάδας»), μέχρι το «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Προσαρμογής», την έλευση της Τρόικας, τα μνημόνια και το εκβιαστικό «ευρώ ή χάος» του προέδρου του συνδικάτου των αφεντικών (Σ.Ε.Β) το 2012, η ελληνική αστική τάξη εξακολουθεί αταλάντευτα να πορεύεται υπηρετώντας αυτή την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», αυτή τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της. Τη Μεγάλη Ιδέα τής διαιώνισης της κυριαρχίας της πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων και ανέργων, τα αποτελέσματα της οποίας αναμένονται ακόμα πιο καταστροφικά από εκείνα των παλαιότερων μεγαλοϊδεατισμών της.
Το σάρωμα της τελευταίας πενταετίας γκρέμισε κοινωνικές συναινέσεις, κατεδάφισε κατακτήσεις και κεκτημένα, περιθωριοποίησε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, διέψευσε ψευδαισθήσεις και βεβαιότητες, φτωχοποίησε μεσοστρώματα, έχτισε στρατόπεδα συγκέντρωσης και όρθωσε φράχτες, προκάλεσε (ιδιαίτερα τη διετία 2010-12) ισχυρές -αλλά ασυνεχείς- κοινωνικές εκρήξεις, αναδιέταξε το αστικό πολιτικό σκηνικό και τους συσχετισμούς δυνάμεων, ανέδειξε την πολιτική πόλωση, έβγαλε στον αφρό φασίστες και νεοναζί και ανάμεσα στα άλλα έπληξε στον πυρήνα του το ιδεολόγημα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης της σύγκλισης και της αλληλεγγύης». Οι τεκτονικές πλάκες της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ψευδαίσθησης που μετακινούνται, μπορούν να προκαλέσουν σεισμούς. Σεισμούς που μπορούν να οδηγήσουν είτε στο σκοτάδι ενός ακόμα πιο αντιδραστικού και ολοκληρωτικού καπιταλισμού είτε στο χάραμα εκείνων των συνθηκών που θα ανοίξουν το δρόμο για τον στρατηγικό στόχο μας, για την Κοινωνική Επανάσταση, ο οποίος παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένος με την αναγκαιότητα της συγκρότησης ενός ανατρεπτικού-επαναστατικού κινήματος.
Αυτός ο στρατηγικός στόχος δεν μπορεί παρά να παραμένει διακηρυκτικός όσο δεν συνδέεται και με τον τακτικό στόχο της σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο δεν στοχεύει στο άνοιγμα ρηγμάτων στο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», τη στιγμή που αυτό αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πλήρη τραπεζιτική-χρηματοπιστωτική του ένωση και την πλήρη διάλυση -κάτω από την πίεση των (αντιδρ)αστικών-«ευρωσκεπτικιστικών» δυνάμεων- της ευρωζώνης. Όσο δεν μετατρέπεται σ’ ένα ανοιχτό κάλεσμα για την ανάληψη και τη συνδιαμόρφωση δράσεων και κινητοποιήσεων με προτάγματα διεθνιστικά-προλεταριακά και όχι εθνικά-(αντιδρ)αστικά, με φυσικούς διεθνείς σύμμαχους τους προλετάριους και τους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου και όχι κάποια άλλη ιμπεριαλιστική «σφαίρα επιρροής».
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η περίοδος που διανύουμε, το εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι επερχόμενες ευρωεκλογές, αναδεικνύονται σε μια κομβική συγκυρία, σε ένα έδαφος που μπορεί να καταστεί γόνιμο για τη συνάντηση και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και των αγώνων για την αναζωπύρωση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Έντεκα χρόνια πριν, εν μέσω «οικονομικής ανάπτυξης» και «εθνικής υπερηφάνειας» για τους επερχόμενους ολυμπιακούς αγώνες, κατά τη διάρκεια μιας άλλης ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό κίνημα είχε αντιπαρατάξει απέναντι στο αρραγές εθνικό μέτωπο του «ευρωπαϊκού μονόδρομου», όσο και στις σιδερόφρακτες στρατιές των πραιτοριανών που φρουρούσαν τις κατά τόπους συσκέψεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων, έναν μαχητικό, συνάμα όμως και αντιφατικό και ασύνδετο -για αυτό και τελικά ανεπαρκή- συνασπισμό αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών, αναρχικών και κομμουνιστικών δυνάμεων. Σήμερα, με την πιο βίαιη επίθεση των τελευταίων δεκαετιών εναντίον της εργατικής τάξης να μαίνεται και την απομύζηση του τόπου από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο να προσλαμβάνει διαστάσεις μιας άνευ όρων λεηλασίας, έγκειται στη διάθεση κριτικού απολογισμού των παρελθουσών μαχών και στην ικανότητα σύνθεσης και επικοινωνίας που θα επιδείξουν οι μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος, η δυνατότητα μιας μετωπικής συμπόρευσης όλων των δυνάμεων που βλέπουν στη σύγκρουση με την Ε.Ε. ένα αποφασιστικό τακτικό βήμα προς τον στρατηγικό στόχο της κοινωνικής επανάστασης.
Το διήμερο 1-2 Απρίλη, οι Ευρωπαίοι υπουργοί οικονομικών συνεδριάζουν στην Αθήνα για να επικυρώσουν το νέο πακέτο μέτρων που συμφώνησαν κυβέρνηση και τρόικα και υπερψήφισε το ελληνικό κοινοβούλιο στις 30/3, καθώς και σειρά ρυθμίσεων που σχετίζονται με την ενίσχυση της αντεργατικής πολιτικής της Ε.Ε. Οι νέες μειώσεις στους μισθούς και η πλήρης κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, η επέκταση του σύγχρονου δουλεμπορίου (μέσα από την λειτουργία των Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης), η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, το ξεπούλημα της ΔΕΗ και το σκάνδαλο της ιδιωτικοποίησης των τραπεζών, το ξεκλήρισμα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς συνιστούν στην πραγματικότητα ένα νέο μνημόνιο, μια εμβάθυνση του ήδη βάρβαρου καθεστώτος εκμετάλλευσης και καταπίεσης του εργαζόμενου λαού για αυτό και απέναντί του πρέπει να βρει ένα μαζικό μαχητικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΏΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (ΕUROGROUP – ECOFIN)
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.