Κατηγορία: οικονομία και “οικονομία”

νερό και απόβλητα στην Αίγινα: δυο προβλήματα που πρέπει να γίνουν φροντίδα

Τα σκουπίδια με τα πάσης φύσεως απόβλητα (αστικά, εργοστασιακά και αγροτικά λύματα) και το νερό στην υδρευτική ή αρδευτική του λειτουργία, είναι δυο από τα πιο σοβαρά ζητήματα που απασχολούν σήμερα όλον τον πλανήτη. Απασχολούν τη χώρα μας. Απασχολούν και την Αίγινα.

Το γεγονός ότι τα τελευταία 30-50 χρόνια αναγορεύονται σε προβλήματα, που οριακά θέτουν ζητήματα επιβίωσης δεν είναι τυχαίο. Και  αυτή η μη τυχαία «ατυχία», διεθνώς, κατευθύνεται από τέσσερις βασικούς παράγοντες:

1)από την ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ως την ταχύτατη οικονομική διαδικασία και το  διαρκή ανασχεδιασμό της στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και του ανταγωνισμού,

2)από την περεταίρω μεγέθυνση της ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ και του κρατικού ελέγχου ως της μόνης έγκριτης διαιτησίας για τις διαφορές που προκύπτουν,

3)από την πλεύση του καθημερινού προτύπου προς την ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ως μιας αντίληψης ζωής που επιζητά την αέναη ιδιωτική ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών οι οποίες τεχνητά μέσω των προβαλλόμενων προτύπων γίνονται όλο και πιο σπάταλες, με ολοένα και λιγότερη φροντίδα που υπήρχε στο -σε όλα- «κακό» παρελθόν

4)και τέλος από την ΑΓΟΡΑ, δηλαδή τον κόσμο του κεφαλαίου που βρίσκεται μπρος και πίσω από κάθε εκφρασμένη και μη εκφρασμένη κοινωνική ανάγκη μπροστά και πίσω από κάθε τεχνητή προβληματοποίηση. Η ίδια προτάσσει ως μονόδρομο τη φιλελευθεροποίηση για τη λύση κάθε κοινωνικού προβλήματος που προκύπτει από αυτήν την επιλογή.

Να, λοιπόν, το απίστευτο αδιέξοδο με τις χρήσεις του νερού και της «διαχείρισης» πάσης φύσεως αποβλήτων:

Το «κακό» μας παρελθόν, το «προβληματικό» μας παρόν και…  το «αειφόρο» μας μέλλον

1)Απομακρυνόμαστε από κάθε πτυχή του παρελθόντος που η οικονομία του βασιζόταν κυρίως στην παραγωγή αγαθών, στην εκ των ενόντων μέριμνα για τα ανθρωπογενή απόβλητα και τη συγκράτηση του νερού, την κοινωνική αυτοσυγκράτηση από πλευράς κατανάλωσης και τις συλλογικές μνήμες τοπικής συνεργασίας που ώθησαν και στήριξαν για ένα μεσοδιάστημα το κοινωνικό κράτος των παροχών και μιας σχετικής και ανεκτής καθημερινότητας. Δηλαδή στον Πρώτο Κόσμο και κατ’ επέκταση στον Δεύτερο. Ο Τρίτος Κόσμος, πιο ευάλωτος από την εποχή της αποικιοκρατίας, ήταν πάντοτε το πεδίο πειραματισμού της παγκοσμιοποίησης και της ”ευγενούς” προσπάθειας για την «αυτορρύθμιση» των αγορών.

2)Απομακρυνόμαστε από κάθε δυνατότητα του παρόντος για το μέλλον, ώστε να επανεκκινήσουμε την πρωτογενή παραγωγή και συμπαρομαρτούσες οικονομικές διαδικασίες σε πλαίσια συνεργασίας και ισότητας, να φροντίσουμε εκσυγχρονίζοντας όλους τους τρόπους τοπικής αυτοδιαχείρισης των δυο σοβαρότατων ζητημάτων που θίγονται, να περιορίζουμε την κατανάλωση στο επίπεδο μιας ανεκτής και πιο πλούσιας σε πολιτισμό καθημερινότητας δημιουργώντας το πεδίο εξέλιξης για δημοκρατικές πολιτείες.

Αυτά σε γενικές γραμμές, αφού η Αίγινα είναι ένας μικρός όμορφος τόπος, που ακολούθησε αυτόν τον μονόδρομο μαζί με τόσους άλλους αμέτρητους όμορφους τόπους «αυτού του κόσμου του μικρού, του μέγα»:

1)Απομακρυνθήκαμε κι απομακρυνόμαστε από την πρωτογενή παραγωγική διαδικασία μετατρέποντας το νησί σε μια συγκεντρωτική (στα 200 μέτρα κυριολεκτικά) τουριστική βιομηχανία 2)απομακρυνθήκαμε και απομακρυνόμαστε από τρόπους κοινωνικής και πολιτικής συνεννόησης 3)απομακρυνθήκαμε και απομακρυνόμαστε από δυνατότητες κοινωνικού αυτοπεριορισμού της κατανάλωσης, από δυνατότητες συγκράτησης του νερού και χρήσης των αποβλήτων 4)επιζητούμε άμεσες λύσεις από τους παράγοντες που έθρεψαν το ζήτημα (γραφειοκρατία και την Αγορά) διατηρώντας το πρότυπο που υπόσχεται καθημερινή ευζωία και ατέρμονη κατανάλωση.

τι πρέπει να γίνει, εδώ που φτάσαμε;

Ζούμε σε με μια συγκυρία που η πολυδιάστατη μεταπολεμική κρίση τοποθετεί οριακά την πολιτική, την οικονομία, την ισορροπία Φύσης και Κοινωνίας και τις αξίες μας. Τον πολιτισμό στο σύνολό του. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος κι όταν επιζητούμε άμεσες ή «δραστικές» λύσεις, απλά καρβέλια και «θεσούλες» ονειρευόμαστε κρύβοντας τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Είναι μια επίπονη και διαρκής διαδικασία κοινωνικής θεμελίωσης και κοινωνικών συγκρούσεων που απαιτούν:

Την ανάληψη ευθύνης, την ενεργό συμμετοχή στα κοινά και αγώνα για τη συμμετοχή στο πεδίο των αποφάσεων μακριά και πέρα από τους μνηστήρες της τοπικής εξουσίας, δηλαδή τις τοπικές παρατάξεις που καραδοκούν να «διαχειριστούν» τα προβλήματα για λογαριασμό της τοπικής κοινωνίας. Η δημοκρατία μόνο άμεση μπορεί να είναι.

Την ανάδειξη της Δημιουργίας απέναντι στην ενεργοβόρα και ανθρωποβόρα «ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα» με στόχο μια πιο ομαλή και ισορροπημένη εξέλιξη της κοινωνίας ώστε να ζουν όλοι οι άνθρωποι ανεκτά, συνεργαζόμενοι με τη Φύση. Η αποκέντρωση και η μικρής κλίμακας οικονομία με επιστροφή στην παραγωγή, φαίνεται να πλησιάζει το δέον.

Τις επιλογές από το δήθεν «κακό» μας παρελθόν και παρόν, τρόπων συγκράτησης του νερού και τρόπων χρήσης των αποβλήτων προς όφελος της Φύσης και της κοινωνικής μας συμβίωσης.

Την αντίσταση σε κάθε εποπτεύουσα αρχή που αφήνουμε να μετατρέπει την κοινωνική ισχύ σε «υψηλή πολιτική» και εκλογικές εργολαβίες.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Την αντίσταση στην Αγορά που αναλαμβάνει να πουλάει ό,τι μας ανήκει.

πιο συγκεκριμένα…

-συνελεύσεις και δημιουργία τοπικών επιτροπών άμεσα ανακλητών

-επανεκκίνηση της πρωτογενούς παραγωγής όσο το δυνατόν πιο  συνεργατικά και με συλλογικό σχεδιασμό

-δημιουργία προτύπων κατανάλωσης που δίνουν το περιθώριο στις νυν και επόμενες γενεές να επιβιώσουν

-απαίτηση των αιγινητών ώστε τα χρήματα που προορίζονται για «έργα» να γίνουν χρήσιμες υποδομές για τη συγκράτηση του νερού και τη χρήση των απορριμμάτων και αποβλήτων. Απαίτηση για:

… Την αγορά υδροφόρου πλοίου και τη χρήση αποκλειστικά κοινοτικών γεωτρήσεων

…Το χτίσιμο αναβαθμίδων σε όλη την υπαίθρια Αίγινα με δενδροφύτευση καρποφόρων και εδαφοκάλυψη με κτηνοτροφικά φυτά

…Το χτίσιμο μικρών φραγμάτων σε συγκεκριμένες πλαγιές

…Την επαναφορά των επίγειων ταμιευτήρων νερού (σουβάλες)

…Την οικονομική στήριξη για το χτίσιμο στερνών σε κάθε κτίριο

…Την υποδομή για την λιπασματοποίηση των φυτικών αποβλήτων και επιστροφή των αδρανών στα λατομεία με φύτευσή τους προς αποκατάσταση

…Την δημιουργία μικρών τοπικών βιολογικών καθαρισμών με παράλληλη μέριμνα για τη χρήση μέρους αυτού του «άχρηστου» υλικού

…Τη δημιουργία μικρών υποδομών για την ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση απορριμμάτων

καλοκαίρι 2012

 σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας – http://sxedia.espivblogs.net

Ένα παραμύθι (χωρίς δράκο) για το νερό στην Αίγινα

Τα τελευταία περίπου 30 χρόνια, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες τουριστικές ζώνες στον κόσμο, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται βαθμιαία τα συμπτώματα της κρίσης σπανιότητας του νερού. Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο και στο νησί μας. Στην Αίγινα

Θα ήταν παράλογο να μην συνέβαινε. Παραθαλάσσιες και νησιώτικες, πρώην αγρο-κτηνοτροφικές περιοχές, με την αλιευτική δραστηριότητα μαζί ως βασικούς οικονομικο-κοινωνικούς προσανατολισμούς, έγιναν  πεδίο ανάπτυξης της τουριστικής βιομηχανίας. Ο λιγοστός πληθυσμός ραγδαία από τη δεκαετία του ’90 και μετά, πολλαπλασιάζεται από έναν πληθυσμό απαιτητικό και σπάταλο στο νερό και με «νέες» υδροβόρες αστικές συνήθειες περί «καθαριότητας» και «υγιεινής». Από έναν αστικό πληθυσμό αδιάφορο για την πραγματική τοπική ζωή. Αδιάφορο για την ένδεια του Αιγινήτη που μετατράπηκε πολύ γρήγορα  σε δυνατότητα άνετης επιβίωσης έως και οικονομικής μεγέθυνσης με την παροχή υπηρεσιών στην τουριστική βιομηχανία. Άλλαξαν, λοιπόν, οι προσανατολισμοί της οικονομίας στο νησί  μας με βάση τη γενική κυρίαρχη πολιτική βούληση προς μια ανεξάντλητη και «αειφόρο» στροφή προς τις τουριστικές υπηρεσίες.

Έτσι  παραγκωνίστηκε έως καταστράφηκε  κάθε δυνατότητα συγκράτησης των όμβριων υδάτων. Το  δίκτυο ύδρευσης και η επέκτασή του με διαρκείς προσθήκες παρέμεινε ίδιο. Πολλά πηγάδια μετατράπηκαν σε βόθρους ενώ για τις νέες ανάγκες του τουρισμού αλλά και λόγω των θαυμαστών ιστορικών, γεωγραφικών, αισθητικών, κλιματικών και άλλων ιδιαιτεροτήτων του νησιού να προσελκύει μετοίκους, ανοίχτηκαν πλήθος γεωτρήσεων που από ένα σημείο και μετά τραβούσαν, απλά, νερό από τη θάλασσα. Η έλλειψη στοιχειώδους μέριμνας από τις εκάστοτε δημοτικές αρχές να ενισχυθούν οι υποτυπώδεις υποδομές με υδροφόρα πλοία προκειμένου να ελαχιστοποιείται το κόστος, η έλλειψη βούλησης για την αναπλήρωση νερού από κοινοτικά ελεγχόμενες γεωτρήσεις, η έλλειψη κοινωνικού έλεγχου για την ποσότητα εισαγωγής νερού, η έλλειψη μέριμνας σχετικά με το δίκτυο και τις τεράστιες απώλειες, η έλλειψη διάθεσης μιας νέας προσπάθειας συγκράτησης του επιφανειακού νερού με σύγχρονους τρόπους (π.χ. φράγματα τύπου Απεράθου Νάξου, δενδροφυτεύσεις, σπορά φυτών), υπερμεγέθυναν το ζήτημα. Έτσι μετατράπηκε η Αίγινα σε ένα αστικό τοπίο από άποψη καθημερινών συνηθειών, οικονομίας και κοινωνίας. Έτσι γεννήθηκε η προβληματοποίηση του νερού.

Από την άλλη οι τοπικές αρχές χρεώνονταν –διαρκώς- προκειμένου λειτουργικά να διατηρούν ένα σχετικά ανεκτό πεδίο παροχής υπηρεσιών κυρίως στα τουριστικά στίφη, ενώ αδιαφορούσαν, στη βάση ενός πρόσκαιρου πολιτικού ή άλλου οφέλους, για τη δημιουργία και στήριξη υποδομών στην παροχή νερού. Έτσι, μέσες-άκρες, σε όλη την παράκτια Ελλάδα αλλά και σε όλη τη Μεσόγειο Θάλασσα, η υπόθεση πόσιμο νερό, απέκτησε κάτι παραπάνω από τη σημασία που είχε το πετρέλαιο τον προηγούμενο αιώνα. Πάνω σ΄ αυτή την ανάγκη πάτησαν και οι βιομηχανίες εμφιάλωσης που είτε μέσω της διαφήμισης είτε μέσω της πραγματικής έλλειψης σε πόσιμο νερό, γιγαντώθηκαν, πουλώντας νερό από πηγές που νοικιάζουν ή ανήκουν στην επικράτεια Οργανισμών Τοπικής ‘’Αυτοδιοίκησης’’, δίνοντας ψίχουλα ως ανταποδοτικά οφέλη.

Από την έναρξη της χιλιετίας, μάλιστα, εποχή στην οποία θεσμοποιήθηκε η δυνατότητα του κράτους να ελέγχει όλα τα νερά της ελληνικής γης, ξεκίνησε και όλη η παραφιλολογία για το νερό=εμπόρευμα καθώς και το ιδεολόγημα: «μόνο όταν το πληρώνεις το εκτιμάς». Ο νόμος «Καλλικράτης», σύγχρονος πολιτικός ιμάντας μεταφοράς χρήματος προς τους ιδιώτες και τους εργολάβους, απογείωσε τη δυνατότητα των διεθνών ολιγοπωλίων του νερού, δηλαδή τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, να στήσουν ένα πανηγύρι χρήματος γύρω από τη διαχείριση του αστικού δικτύου ύδρευσης-αποχέτευσης των πόλεων αλλά και όλων των τοπικών δικτύων μέσω της ίδρυσης θυγατρικής, τοπικής ΕΥΔΑΠ. Παράδειγμα αποτελεί η «δική μας» θυγατρική ΕΥΔΑΠ Νήσων σε μια περίοδο που οι όροι των Μνημονίων περιλαμβάνουν την ιδιωτικοποίηση των «μητρικών» ΕΥΔΑΠ (Αθήνα-Πειραιά) και ΟΥΘ (Θεσσαλονίκη). Η επιλογή του προσώπου, τέλος, ως διευθύνοντος συμβούλου, ενός προσώπου που έπαιξε σημαντικό ρόλο σε πολυεθνική που ενεπλάκη με ιδιωτικοποιήσεις νερού διεθνώς (VEOLIA πρώην VIVENTI WATER) δεν έχει μόνο συμβολικό χαρακτήρα αλλά επισφραγίζει μια βασική επιλογή. Τη απόλυτη μετατροπή ενός απόλυτου αγαθού σε απόλυτο εμπόρευμα (υπάρχουν περιοχές στον κόσμο που απαγορεύεται και η συλλογή νερού της βροχής). Αυτή περίπου είναι η πραγματικότητα στο νησί και με κάποιες αποκλίσεις –κυρίως έντασης- στο ευρύτερο οικουμενικό πλαίσιο.

Συμπερασματικά και ειδικά για το νησί μας και μπροστά στις ολοφάνερες προσπάθειες για διαρκή ανατιμολόγηση (=επέκταση της εμπορευματοποίησης) του νερού βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι:

Από τη μια έχουμε τη συνέχιση ενός αδιέξοδου τρόπου πολιτικής, οικονομίας και κοινωνικής συγκρότησης που διαρκώς καταστρέφει τις δυνατότητες επιβίωσης, αυτοδυναμίας και αξιοπρέπειας.

Από την άλλη οφείλουμε να ξαναδίνουμε νόημα στις απονεκρωμένες έννοιες «δημοκρατία», «οικονομία» και «κοινωνία», να ανασταίνουμε τη χαμένη γνώση των παλιών που μας στήριξε ακόμα και στους πιο δύσκολους καιρούς, να αναζητούμε την ισορροπία κοινωνίας και ατόμου, κοινωνίας και φύσης, οικονομίας και κοινωνίας, ηθικής και πραγματικότητας.

Από σήμερα κι όχι σε ένα «απώτερο» μέλλον, μπορούμε να συζητάμε για:

την προσπάθεια για την τοπική διευθέτηση ζητημάτων από τοπικές συνελεύσεις και τα δίκτυά τους σ’ όλο το νησί,

την εφαρμογή προγράμματος κατασκευής φραγμάτων, σουβάλων κι άλλων μορφών ταμιευτήρων νερού,

τη φύτευση δένδρων και άλλων φυτών προκειμένου το ρίζωμά τους να συγκρατεί το βρόχινο νερό,

την εξασφάλιση χαμηλής ροής στο δίκτυο ύδρευσης και ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες,

την αγορά πλωτής υδροφόρας,

την απαγόρευσης λειτουργίας και εγκατάστασης κάθε υδροβόρας ιδιωτικής ή μέχρι τώρα δημοτικής επιχειρηματικής πρακτικής,

την εγκατάσταση και ελεγχόμενων κοινοτικά, γεωτρήσεων,

την απαίτηση οικονομικής χρηματοδότησης για την κατασκευή στερνών, σε κατοικίες και άλλα κτίρια,

τη δημιουργία Ινστιτούτου Ανάλυσης Νερού και Γεωλογικών Μελετών, Κέντρου Θαλάσσιας Έρευνας όπως και Εργαστηρίων Φυτοπαθολογίας- Κτηνιατρικής,

τη στήριξη εγκαταστάσεων, μεταποίησης, διάθεσης και διανομής για τα αγαθά της γεωργικής-κτηνοτροφικής παραγωγής-αλιείας καθώς και του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών όλων των μεγάλων χρεοφειλετών

την σταδιακή ανανέωση του δικτύου ύδρευσης και των εγκαταστάσεών του όπου χρειάζεται,  όπως και τον έλεγχο της εισαγωγής του από επιτροπές πολιτών (απώλειες 45%),

την αποκέντρωση αλλά και ποιοτική αναβάθμιση των τουριστικών υπηρεσιών.

Με τις πτυχές αυτής της κατεύθυνσης ενδεχομένως προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, εμπλουτισμένες κι από περισσότερες κοινωνικές ή τοπικές συνιστώσες, μπορούμε να προχωράμε, ανακτώντας την επιβίωση και την αξιοπρέπεια.

καλοκαίρι 2012

σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας                                  http://sxedia.espivblogs.net

απαραίτητες προσθήκες σε δυο αναρτήσεις της σχεδίας

Πραγματοποιήθηκαν προσθήκες σε δυο δημοσιεύματα της σχεδίας, σχετικά με την παρουσία των ναζιστών και υποστηρικτών τους στην Αίγινα.

α) Αλχημεία φασιστών στην Αίγινα (προσθήκη 26/5/2012: «με θύτη και θύμα την ίδια την Αλχημεία») στο //sxedia.espivblogs.net/2012/04/24/%ce%b1%ce%bb%cf%87%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%86%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8e%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%af%ce%b3%ce%b9%ce%bd%ce%b1/

β) Διαφημίζοντας στην Αίγινα τους φασίστες (προσθήκη 26/5/2012: περί «αντικειμενικότητας») στο //sxedia.espivblogs.net/2012/04/22/%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%86%ce%b7%ce%bc%ce%af%ce%b6%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%af%ce%b3%ce%b9%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%86%ce%b1%cf%83%ce%af%cf%83/

μετά την αρχειοθέτηση στο http://sxediarchive.wordpress.com που λειτουργεί ως αρχείο της σχεδίας, τα δημοσιεύματα βρίσκοντα:

1) http://sxediarchive.wordpress.com/2012/06/27/%ce%b1%ce%bb%cf%87%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%86%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8e%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%af%ce%b3%ce%b9%ce%bd%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b8%ce%ae/

2) http://sxediarchive.wordpress.com/2012/06/27/%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%86%ce%b7%ce%bc%ce%af%ce%b6%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%af%ce%b3%ce%b9%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%86%ce%b1%cf%83%ce%af%cf%83/

 

 

 

για το δημόσιο χώρο στην Αίγινα

Αλωμένος από τους παράγοντες επιβιώνει μόνο στο καφενείο και σε οποιοδήποτε γεγονός σε πηγαίνει μπροστά στην αναζήτηση της αλήθειας, στην ομορφιά του συλλογικού, στη μαγεία της τέχνης. Με την εις άτοπον απαγωγή μπορεί ο καθείς να ξεκαθαρίσει,το ποια είναι αυτά τα γεγονότα που μπορούν να έχουν προοπτική ελευθερίας και μοιρασιάς. Τα γεγονότα που μπορούν να μυρίζουν κοινωνική δικαιοσύνη, μόρφωση, αγώνα και μαγεία. Όσα γεγονότα δεν παραληρούν μπροστά σε επισήμους, και δεν φοράνε βραδινά αεράτα κουστούμια. Όσα χωρούν την κοινωνία χωρίς να τη σέρνουν από τη μύτη. Όσα πλάθουν τον απαραίτητο ιστό της αλληλεγγύης χωρίς κύμβαλα να αλαλάζουν. Όσα μοιάζουν με τις καλύτερες στιγμές του σπιτιού χωρίς να πληρώνεις νοίκι. Όσα δεν κουβαλούν τη χύτρα με τους ψήφους για να μαγειρέψουν από πίσω σου την αδυναμία σου να μην αναλαμβάνεις ευθύνες. Όσα απλώνονται χωρίς να επεκτείνονται. Όσα μιλούν χωρίς να επιβάλλονται.

Αυτός είναι ο δημόσιος χώρος: ένα ροδάκινο που μοιράζεται στα ίσα.

ΥΓ: Από την συστηματική μέχρι την περιστασιακή στοχοποίηση ανθρώπων, ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας συναρθρώνεται γύρω από την μετατροπή του εναπομείναντος και επιζώντος κοινού σε έναν εσμό που περικυκλώνει ασφυχτικά. Ο δήμαρχος, ο αντιδήμαρχος, ο σύμβουλος, ο διευθυντής σχολείου, ο εκδότης τοπικής εφημερίδας, ο δικηγόρος, ο μπλόγκερ, ο κάθε ρόλος και άνθρωπος που εκτίθεται στο δημόσιο χώρο μπορεί να είναι ο στόχος.

Παιδί του Φόβου και της Κακίας, ο Μοχθηρός, γεννήθηκε μέσα στη στέρηση της Παιδείας, της Φιλίας και της Πραγματικής Ζωής. Έχοντας το τραύμα αυτής της εγκατάλειψης κι εξ αιτίας μιας νοσηρής προσκόλλησης με τη μητέρα του σε μια συγκυρία χωρισμού της με το Φόβο, ζευγάρωσε μαζί της. Το παιδί που γεννήθηκε ήταν η Σκευωρία που συναντιέται κάθε φορά με την Περίπτωση χωρίς να δημιουργεί μόνιμες σχέσεις μαζί της. Η Τηλεόραση και η Υποκρισία, είναι οι μόνες φιλικές σχέσεις που διατηρεί.

Και καλά, όταν έχεις και καβάντζες: ένα κόμμα, μια οργάνωση, ένα σύλλογο, ένα ρόλο εξουσίας, μια μεγάλη οικογένεια. Όταν δεν έχεις τίποτε απ’ όλα αυτά κι έχεις μόνο τη διαθήκη της γιαγιάς σου: «να κάνεις πάντα το καλό γιατί το άδικο ουκ ευλογείται», τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Αλλά για όλους: τόσο για αυτούς που αδικούν όσο και για αυτούς που αδικούνται. Είναι μια μάχη διαρκής και μόνο ο δημόσιος χώρος μπορεί να της δίνει προοπτική και ένα διακριτικό φωτισμό που την κάνει ανθρώπινη.

(Όταν δεν έχεις καν τη διαθήκη της γιαγιάς σου τότε είσαι σε αδιέξοδο. Γιατί πρέπει να ανατρέξεις στην Ιστορία. Παιδί της Φιλοσοφίας και του Χάους).

Δεν έχουμε άλλα όπλα: Το δημόσιο χώρο -τότε και πάντα- που εξανθρωπίζει κι αποδαιμονοποιεί θεούς και ανθρώπους, τέρατα και ελέφαντες. Ακόμα και τους πιο κακούς.