Επανασυνδέσεις ρεύματος από την Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Η συνέλευση της πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας τις τελευταίες δυο εβδομάδες προχώρησε σε δυο επανασυνδέσεις ρεύματος σε σπίτια κατοίκων που ήρθαν στην εβδομαδιαία συνάντησή μας, ενημέρωσαν για την αδυναμία αποπληρωμής των λογαριασμών και το κόψιμο της σύνδεσης και από κοινού προχωρήσαμε στην επανασύνδεση. Και στις δυο περιπτώσεις η επανασύνδεση είχε και τον χαρακτήρα της κοινωνικής παρέμβασης με την παρουσία πολλών ανθρώπων και μοίρασμα σχετικού κειμένου στη γειτονιά. Στη μία περίπτωση η επανασύνδεση έγινε στο ρολόι και στην άλλη στη “χελώνα” διακλάδωσης προς τα ρολόγια της πολυκατοικίας.
Ακολουθεί σχετικό κείμενο από το 1ο τεύχος του ΕΝΤΥΠΟΥ ΔΡΟΜΟΥ της συνέλευσης, που τυπώθηκε στις αρχές Δεκέμβρη 2012 σε 2000 αντίτυπα και μοιράζεται χέρι-χέρι σε δρόμους, πλατείες, ΟΑΕΔ, εργασιακούς χώρους, σχολεία και κοινωνικές παρεμβάσεις στην περιοχή μας:
Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι στις δημοτικές επιχειρήσεις και οι απλήρωτοι λογαριασμοί ρεύματος στην περιοχή μαςΔευτέρα 15 Οκτώβρη 2012. Δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στις δημοτικές επιχειρήσεις, που βρίσκονται εδώ και βδομάδες σε κινητοποιήσεις και καταλήψεις των πολιτιστικών κέντρων, έχοντας κλείσει 1 χρόνο απλήρωτοι, κάνουν για άλλη μια φορά παράσταση διαμαρτυρίας στο δημοτικό συμβούλιο και ζητάνε να μάθουν πότε θα καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους. Η απάντηση του δημάρχου όπως πάντα αόριστη και αποθαρρυντική. Εξάλλου, ένα κρατικό κονδύλι 20 εκατομμυρίων ευρώ που έλαβε ο Δήμος δόθηκε για αποπληρωμή χρεών του προς την εφορία και όχι κατά προτεραιότητα για τη μισθοδοσία των απλήρωτων υπαλλήλων.Για να δικαιολογήσει την αδυναμία του να καταβάλει στους εργαζόμενους τα δεδουλευμένα κάλεσε τους παρευρισκόμενους να αναλογιστούν τα αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Δήμος όταν τα έσοδα από τα δημοτικά τέλη (μέσω των λογαριασμών ΔΕΗ) έχουν μειωθεί στο μισό την τρέχουσα χρονιά σε σχέση με την προηγούμενη. Το συμπέρασμα προφανές. Σε Κερατσίνι-Δραπετσώνα τα μισά σπίτια έχουν απλήρωτους λογαριασμούς ΔΕΗ. Προφανώς όχι μόνο εξαιτίας του χαρατσιού (που μπορεί κάποιος να το περάσει πλέον στην εφορία) αλλά λόγω αδυναμίας πληρωμής της ίδιας της κατανάλωσης ρεύματος. Αυτό σημαίνει ότι ήδη υπάρχουν πολλές κομμένες συνδέσεις και ότι το επόμενο διάστημα εργολαβικά συνεργεία θα πάρουν μαζικές εντολές διακοπής ρεύματος για τις περιοχές μας, τη στιγμή που μπαίνουμε στον χειμώνα. Μπορούμε να αναλογιστούμε πόσο θα κλιμακωθεί το πρόβλημα όταν οι πρόσφατοι νόμοι που ψηφίστηκαν προβλέπουν μέχρι και δεκαπλάσιο Τέλος Ακίνητης Περιουσίας μέσω των λογαριασμών ΔΕΗ για τους δήμους που θα έχουν πρόβλημα με τα οικονομικά τους (δηλαδή όλους).Να φτιάξουμε δίκτυα υπεράσπισης των συνδέσεων ρεύματος των σπιτιών, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πολυκατοικία. Να αποτρέψουμε συλλογικά τις διακοπές σύνδεσης στα ρολόγια και ακόμα περισσότερο όσες επιχειρηθούν να γίνουν από τις κολώνες της ΔΕΗ. Να επανασυνδέσουμε με ευθύνη όλης της γειτονιάς κάθε κομμένη σύνδεση.Η Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας έχει ήδη δημιουργήσει ένα στοιχειώδες δίκτυο επικοινωνίας-ενημέρωσης για την αποτροπή διακοπών και για την επανασύνδεση κομμένων συνδέσεων. Και καλεί κάθε κάτοικο της περιοχής που έχει πρόβλημα να έρθει σε επαφή μαζί της.Θέλουν να μας βυθίσουν στο κρύο και στο σκοτάδι. Να τους αλλάξουμε τα φώτα. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η συλλογική αντίσταση η δύναμή μας.* Επόμενη συνέλευση τη Δευτέρα 17/12, στις 6.00μμ, στο Πολιτιστικό Κέντρο “Μελίνα Μερκούρη”, Εμμανουήλ Μπενάκη 70 – Αμφιάλη.
ΕΦΟΠΛΗΣΤΕΣ: “ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΗΚΑΝ” ΜΕ 1400 ΕΥΡΩ ΜΗΝΙΑΙΑ, ΑΝΑ ΠΛΟΙΟ, ΤΟ 2011 & ΤΟ 2012!
αναδημοσιευση απο το LEFTERIA
Σύμφωνα με τα στοιχεία του προϋπολογισμού για το έτος 2011 και με βάση τον κωδικό εσόδων 0141, ο φόρος των πλοίων για το 2011 υπολογιζόταν στο ποσό των 12 εκατομμυρίων ευρώ. Τελικά το κράτος εισέπραξε 14.1 εκατ. ευρώ για το 2011 και 14.6 εκατ. για το 2012, μέσω του (τουλάχιστον γελοίου) τρόπου “φορολογίας”, tonnage tax.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της United Nations Conference on Trade and Development (UNCTAD), που σε συνεργασία με τη βάση δεδομένων της HIS Fairplay επεξεργάζεται τα στοιχεία για τον παγκόσμιο εμπορικό στόλο πλοίων 1.000 gt και άνω, η ελληνική εμπορική ναυτιλία διατηρεί, και το 2012, την πρώτη θέση στην παγκόσμια ναυτιλία με βάση τη μεταφορική ικανότητα (dwt), με την Ιαπωνία να ακολουθεί στη δεύτερη θέση και την πεντάδα να συμπληρώνουν οι Γερμανία, Κίνα και Κορέα.
Ειδικότερα, οι Ελληνες εφοπλιστές ελέγχουν 3.321 πλοία, συνολικής μεταφορικής ικανότητας 224.051.881 dwt, και κατέχουν μερίδιο 16,10% στον παγκόσμιο στόλο, ο οποίος αποτελείται από 46.901 πλοία, συνολικής μεταφορικής ικανότητας 1.518.109.503 dwt.
Απο αυτά, με το σύστημα του tonnage tax “φορολογούνται” περί τα 860 ποντοπόρα πλοία τα οποία σύμφωνα με πιο πρόσφατα στοιχεία του Committee είναι εγγεγραμμένα στο ελληνικό νηολόγιο.
Σύμφωνα με τα παραπάνω και μόνο για τα 860 πλοία των εφοπλιστών που “φορολογούνται” και όχι για το σύνολο των ανω των 3300 πλοίων, η πατριωτική τάξη των ελλήνων εφοπλιστών, έδινε στα ταλαίπωρα ταμεία μας το “ιλλιγιώδες” ποσό των 1366 ευρω τον μήνα, ανά πλοίο, κατά μέσο όρο το 2011, λιγότερα απο 1415 ευρώ τον μήνα, ανά πλοίο, για το 2012!
‘Οσο για το κοντινό μέλλον, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εισπράξει 80 εκατ. το 2013, δηλαδή κατά μ.ο. 7752 ευρώ μηνιαία, ανά πλοίο
Τα ναύλα,εδικά για τα LNG Carriers ξεκινούν απο 8.000 δολάρια την ημέρα και κατα καιρούςεχουν αγγίξει τις 200.000 ευρώ την ημέρα. Ειδικότερα τους τελευταίους μήνες του 2011 είχαν παγιωθεί σε 120.000 με 150.000 δολάρια την ημέρα.
Αφορολόγητα.
Η΄ με 50 ευρώ φόρο την ημέρα, εάν μας ακούγεται καλύτερα…
Αναρτήθηκε από oko στις 11:02 π.μ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του προϋπολογισμού για το έτος 2011 και με βάση τον κωδικό εσόδων 0141, ο φόρος των πλοίων για το 2011 υπολογιζόταν στο ποσό των 12 εκατομμυρίων ευρώ. Τελικά το κράτος εισέπραξε 14.1 εκατ. ευρώ για το 2011 και 14.6 εκατ. για το 2012, μέσω του (τουλάχιστον γελοίου) τρόπου “φορολογίας”, tonnage tax.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της United Nations Conference on Trade and Development (UNCTAD), που σε συνεργασία με τη βάση δεδομένων της HIS Fairplay επεξεργάζεται τα στοιχεία για τον παγκόσμιο εμπορικό στόλο πλοίων 1.000 gt και άνω, η ελληνική εμπορική ναυτιλία διατηρεί, και το 2012, την πρώτη θέση στην παγκόσμια ναυτιλία με βάση τη μεταφορική ικανότητα (dwt), με την Ιαπωνία να ακολουθεί στη δεύτερη θέση και την πεντάδα να συμπληρώνουν οι Γερμανία, Κίνα και Κορέα.
Ειδικότερα, οι Ελληνες εφοπλιστές ελέγχουν 3.321 πλοία, συνολικής μεταφορικής ικανότητας 224.051.881 dwt, και κατέχουν μερίδιο 16,10% στον παγκόσμιο στόλο, ο οποίος αποτελείται από 46.901 πλοία, συνολικής μεταφορικής ικανότητας 1.518.109.503 dwt.
Απο αυτά, με το σύστημα του tonnage tax “φορολογούνται” περί τα 860 ποντοπόρα πλοία τα οποία σύμφωνα με πιο πρόσφατα στοιχεία του Committee είναι εγγεγραμμένα στο ελληνικό νηολόγιο.
Σύμφωνα με τα παραπάνω και μόνο για τα 860 πλοία των εφοπλιστών που “φορολογούνται” και όχι για το σύνολο των ανω των 3300 πλοίων, η πατριωτική τάξη των ελλήνων εφοπλιστών, έδινε στα ταλαίπωρα ταμεία μας το “ιλλιγιώδες” ποσό των 1366 ευρω τον μήνα, ανά πλοίο, κατά μέσο όρο το 2011, λιγότερα απο 1415 ευρώ τον μήνα, ανά πλοίο, για το 2012!
‘Οσο για το κοντινό μέλλον, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εισπράξει 80 εκατ. το 2013, δηλαδή κατά μ.ο. 7752 ευρώ μηνιαία, ανά πλοίο
Τα ναύλα,εδικά για τα LNG Carriers ξεκινούν απο 8.000 δολάρια την ημέρα και κατα καιρούςεχουν αγγίξει τις 200.000 ευρώ την ημέρα. Ειδικότερα τους τελευταίους μήνες του 2011 είχαν παγιωθεί σε 120.000 με 150.000 δολάρια την ημέρα.
Αφορολόγητα.
Η΄ με 50 ευρώ φόρο την ημέρα, εάν μας ακούγεται καλύτερα…
Αναρτήθηκε από oko στις 11:02 π.μ.
οι αγώνες για την Υγεία, αλλού
αναδημοσίευση από το ιστολόγιο: “εργαζόμενοι/εργαζόμενες στη βιομηχανία της Υγείας”
Από την παρέμβαση στο θεαγένειο
18 Νοεμβρίου 2012
Τώρα και πρόληψη στη μοναδική τιμή των 5€
14 Νοεμβρίου 2012
Ο λόγος γίνεται για την επιβολή αντιτίμου 5 ευρώ στις ασθενείς που εξετάζονται σε τμήματα πρόληψης του Θεαγένειου Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Θεσ/νίκης (τεστ Παπανικολάου, μαστογραφία). Η είσπραξη του 5ευρου σε προληπτικές εξετάσεις διαπιστώθηκε κατά τη διάρκεια μιας παρέμβασης, στα πλαίσια του αγώνα των νοσοκομειακών τους προηγούμενους μήνες (επίσχεση εργασίας). Άξιο απορίας είναι το πώς συμβιβάζεται οι εργαζόμενοι να λένε ότι αγωνίζονται όχι μόνο για τα δεδουλευμένα αλλά και για “δημόσια δωρεάνυγεία για όλους” και στην κινητοποίησή τους να μην είναι στόχος αυτό το απαράδεκτο μέτρο. Άξιο απορίας είναι επίσης πώς το συγκεκριμένο εισιτήριο μπορεί και αντιβαίνει ακόμα και τις ίδιες τις διατάξεις του Υπουργείου Υγείας για τους φραγμούς στην περίθαλψη, οι οποίοι μέχρι τώρα δεν αγγίζουν την πρόληψη, η οποία σαφέστατα εξαιρείται του 5ευρου.
Το 5ευρο εισιτήριο, βάσει νόμου, έχει εισαχθεί πια σε όλα τα τακτικά εξωτερικά ιατρεία σε Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, κλείνοντας την πόρτα στους μη έχοντες και ανοίγοντας το δρόμο για τη λειτουργία του ΕΣΥ με όρους επιχείρησης. Στο όνομα της αρπαχτής σε κάποια από αυτά τα νοσοκομεία – μαγαζιά, οι διοικήσεις αυθαιρετούν αγνοώντας τις εγκυκλίους του υπουργείου, υποχρεώνοντας μέχρι και τους ασθενείς χρόνιων νοσημάτων να πληρώνουν. Επιλέγουμε λοιπόν να παρέμβουμε ενάντια σε νόμιμα και παράνομα εισιτήρια στην περίθαλψη, καθώς και στα χειρότερα που έπονται.
ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΕΠΟΝΤΑΙ
Συγχωνεύσεις νοσοκομείων με δραστική μείωση των νοσοκομειακών κλινών, εκχώρηση κλινών στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, απογευματινά ιατρεία όπου εξυπηρετούνται άμεσα όσοι και όσες μπορούν να πληρώσουν 50 ευρώ (τουλάχιστον) για να παρακάμψουν την αναμονή των πρωινών τακτικών ιατρείων, διαγραφή κι άλλων φαρμάκων από τη λίστα των συνταγογραφούμενων, αύξηση της συμμετοχής των ασθενών στα συνταγογραφούμενα φάρμακα είτε πληρώνοντας τη διαφορά από τα γενόσημα είτε με την καθαυτή αύξηση του ποσοστού συμμετοχής, ελάττωση των φαρμακευτικών παροχών για τους ασφαλισμένους της πρόνοιας, 25 ευρώ για κάθε εισαγωγή σε Νοσοκομείο, 1 ευρώ σε κάθε συνταγή… Τελικά, μια γενικευμένη εξαθλίωση του συστήματος υγείας που ενισχύει τα ιδιωτικά ιατρεία και τις ιδιωτικές κλινικές και εντείνει τους οικονομικούς διαχωρισμούς στην περίθαλψη.
Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΣΥ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ
Τι γίνεται με τους άνεργους, τις ανασφάλιστες, τους χαμηλόμισθους, τους ηλικιωμένους, τους αποκλεισμένους αυτού του κόσμου; Τι γίνεται όταν οι μετανάστες και οι μετανάστριες, ο πιο αδύναμος κρίκος από τους αποκλεισμένους, μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίους τράγους – υπαίτιους για την κατάρρευση του συστήματος; Τι γίνεται με τους ψυχικά πάσχοντες και τους τοξικοεξαρτημένους; Τι γίνεται με αυτούς που κατά βάση έχουν ανάγκη τη δωρεάν παροχή υπηρεσιών περίθαλψης; Αυτές που καθημερινά αποκλείονται γιατί απλά περισσεύουν για ένα σύστημα σε κρίση; Αυτούς που αρρωσταίνουν ζώντας στα γρανάζια μιας παρανοϊκής μηχανής που αλέθει επιθυμίες, ανάγκες, όνειρα με μοναδικό σκοπό το κέρδος;
Η αναδιάρθρωση απροκάλυπτα πια ορίζει τα “σώματα χωρίς σημασία”, πέραν των άλλων, μέσα από αποκλεισμούς και περιφράξεις στις υπηρεσίες υγείας. Οι αποκλεισμοί αυτοί καθημερινά εντείνονται και φεύγουν πια από τη σφαίρα της θεραπείας και της φαρμακευτικής αγωγής, αγγίζοντας και την ίδια την πρόληψη. Αναίσχυντο παράδειγμα αποτελεί το Θεαγένειο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης στο οποίο έχει καθιερωθεί το 5ευρο εισιτήριο για το τεστ Παπανικολάου και τη μαστογραφία στα ιατρεία των τμημάτων πρόληψης. Eν μέσω κρίσης και περικοπών, μπαίνουν οικονομικοί φραγμοί σε βασικά κομμάτια της πρόληψης γυναικολογικών νοσημάτων. Μπαίνουν στο στόχαστρο τα screening tests και δη το τεστ
Παπανικολάου και η μαστογραφία, βασικές προληπτικές διαγνωστικές μέθοδοι για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και τον καρκίνο του μαστού αντίστοιχα. Αποκαλύπτεται για μία ακόμη φορά ότι η πρόληψη δεν ενδιαφέρει το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία όταν δεν αποφέρει οικονομικό όφελος… Όταν πρόκειται για ανασφάλιστες, άνεργες και γυναίκες με ή χωρίς χαρτιά που δεν (θα) πληρώνουν εισφορές.
ΑΣ ΜΗ ΓΕΛΙΟΜΑΣΤΕ
Η καθημερινή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε στα νοσοκομεία κάθε άλλο παρά μας ευχαριστεί: οι μεγάλες ελλείψεις προσωπικού και υποδομών, τα εξαντλητικά ωράρια των εργαζομένων, η ολοένα αυξανόμενη απλήρωτη εργασία έχουν σαν παρενέργεια φυσικά και την κακή ποιότητα των υπηρεσιών. Από την άλλη, τα φακελάκια, οι δοσοληψίες με τις φαρμακευτικές εταιρίες, οι πελατειακές σχέσεις (και άλλα πολλά που οδηγούν στον ολοένα αυξανόμενο διαχωρισμό των ασθενών σε κατηγορίες) είμαστε σίγουροι ότι δε θα χτυπηθούν ποτέ από τους αφέντες αυτού του συστήματος.
ΔΕ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΚΟΣΤΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ
Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτούμε τη διαφορετική αντιμετώπιση των ασθενών ανάλογα με την οικονομική και την κοινωνική κατάστασή τους, το φύλο τους, την ηλικία τους, το χρώμα τους, τη γλώσσα τους. Δε θα καθίσουμε αμέτοχοι μπροστά στις παλιές και νέες περιφράξεις στη θεραπεία και στην πρόληψη. Δε βλέπουμε άλλη λύση παρά τον κοινό αγώνα εργαζομένων στο ΕΣΥ και χρηστών υπηρεσιών υγείας για τα ζητήματα που αφορούν άμεσα τις ζωές όλων μας.
ΙΣΟΤΙΜΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΟΛΩΝ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ
ΔΩΡΕΑΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ
κατεβάστε το pdf από εδώ
για το Νοσοκομείο Αίγινας που διαχειρίζεται η τοπική Εκκλησία
αναδημοσίευση από το Έγκινα ΝιουζΕπιστολή-Μαρτυρία της Νοσηλεύτριας Λαμπρινής Τούρνα
Το νοσοκομείο Αίγινας σήμερα περνάει δύσκολες ώρες. Ως εργαζόμενη στο χώρο από το 2000 που ενδιαφέρεται για το μέλλον όλων των μονάδων υγείας στο νησί αλλά κυρίως του νοσοκομείου από το οποίο μισθοδοτούμαι και βιοπορίζομαι αποφάσισα να καταθέσω την προσωπική μου άποψη γραπτώς. Ο σκοπός αυτής της δημοσίευσης είναι να ακουστούν αυτά που αντιλαμβάνομαι ως προβλήματα στη λειτουργία του νοσοκομείου. Η ιστορική αναδρομή που επιχειρώ γίνεται με βάση τα λιγοστά στοιχεία που είχα στη διάθεσή μου καθώς και προσωπικές μαρτυρίες Αιγινητών.
Το 1921 ιδρύεται και το 1922 γίνονται τα εγκαίνια του νοσοκομείου. Ιδρυτές του ο ιεροκήρυκας Αττικής αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Φωστίνης με τη βοήθεια ενός γυναικείου χριστιανικού συλλόγου ( η ίδρυση και η λειτουργία μονάδων υγείας είναι τυπική και συνήθης δράση για την εκκλησία από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια)
Η φτώχεια και η πλήρης έλλειψη κάθε δομής υγείας εκείνη την εποχή στο νησί δίνουν ιδιαίτερη αίγλη στο εγχείρημα. Ο σημερινός πρόεδρος του νοσοκομείου Σ. Βελιώτης σε ομιλία του σε ιερατικό συνέδριο της μητρόπολης το 2005 αναφέρει μεταξύ άλλων χαρακτηριστικά: «Η ύπαρξη και λειτουργία του νοσοκομείου εντάσσεται στην ευρύτερη έννοια του ιεραποστολικού προγραμματισμού της τοπικής μας εκκλησίας».
Το 1927 γίνεται επέκταση της κτιριακής εγκατάστασης πάντα με την οικονομική συνδρομή των πολιτών. Η εκκλησία έχει ιδιοκτησιακή αντίληψη για το ίδρυμα διαχειριζόμενη στην ουσία τις δωρεές και οικονομικές συνδρομές των κατοίκων.
Η επόπτευση της λειτουργίας του κατά παράδοση κληροδοτείται στον εκάστοτε μητροπολίτη.
Το 1940 επιστρατεύεται ως χώρος και μετατρέπεται σε Ναυτικό Νοσοκομείο Αίγινας.
Για μικρό χρονικό διάστημα την περίοδο της γερμανικής κατοχής χρησιμοποιείται από τους Γερμανούς οι οποίοι το αφήνουν σε πολύ κακή κατάσταση. Και πάλι κάτοικοι και φίλοι του νησιού αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα ύπαρξης χώρου υγείας με οικονομικές προσφορές και προσωπική εθελοντική εργασία καταφέρνουν να λειτουργήσει ξανά.
Το 1961-’62 γίνεται νέα επέκταση. Διαθέτει πλέον εκτός της παθολογικής κλινικής μικροβιολογικό εργαστήριο, χειρουργείο και μαιευτικό τμήμα.
Ο ρόλος των γιατρών Ξυδέα και Γαλάνη που εργάστηκαν σε ιδιαίτερα δύσκολες εποχές και με αντίξοες συνθήκες στο νησί και στο νοσοκομείο εδραιώνει την εμπιστοσύνη του πληθυσμού προς το ίδρυμα.
Στη συνέχεια ο νεαρός τότε γιατρός Α. Σίνος συνεχίζει την παράδοση των προκατόχων του γιατρών αρνούμενος μέχρι το τέλος της ζωής του να υπηρετήσει τη βιομηχανία υγείας υπηρετώντας τον ασθενή και το νοσοκομείο κερδίζοντας κι αυτός με το ήθος του και την επιστημονική του ιδιότητα την εμπιστοσύνη του πληθυσμού τόσο για τον ίδιο όσο και για το ίδρυμα. Εμπιστοσύνη που διήρκεσε 35 χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής του.
Με το προεδρικό διάταγμα 1024/80 το «νοσοκομειακό άσυλο» ορίζεται πλέον ως «ΝΠΙΔ εκκλησιαστικό φιλανθρωπικό ίδρυμα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα». Οι εξελίξεις στον τομέα της υγείας με τη δημιουργία του ΕΣΥ δεν το περιλαμβάνουν όπως πολλά εκκλησιαστικά ιδρύματα κι έτσι μετά το 1983 και την ίδρυση του ΚΥ στο νησί αποκτά ανταγωνιστή από την πλευρά του δημοσίου.
Τα έσοδά του προέρχονται από δωρεές πολιτών, οργανισμών, ιδρυμάτων και τακτική εισροή εσόδων από νοσήλια και διαγνωστικές εξετάσεις από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η τιμολογιακή του πολιτική είναι η κρατική διατίμηση όσον αφορά νοσήλια και εξετάσεις.
Συχνά οι δωρεές που λαμβάνει είναι και σε ακίνητη περιουσία που με την ενδεχόμενη αξιοποίησή της θα μπορούσε να έχει κι άλλα έσοδα. Τακτικά η τοπική εκκλησία ενισχύει οικονομικά το ίδρυμα διευκολύνοντας την ομαλή λειτουργία του. Δε λαμβάνει κρατικές επιχορηγήσεις.
Τη δεκαετία του 1990 ανεγείρεται νέο κτίριο δίπλα στο ήδη υπάρχον για να στεγάσει ιατρεία και διαγνωστικά μέσα. Το πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000 γίνεται ανάπλαση και του παλιού κτιρίου.
Το νέο κτίριο εξοπλίζεται με σύγχρονο διαγνωστικό ακτινολογικό εργαστήριο και τμήμα διαγνωστικής υπερηχοτομογραφίας και στη συνέχεια με εργαστήριο μέτρησης οστικής πυκνότητας, διαγνωστικής μαστογραφίας, μικρό χειρουργείο πλήρως εξοπλισμένο να εκτελεί μικρές χειρουργικές επεμβάσεις και πρόσφατα εργαστήριο αξονικής τομογραφίας.
Επίσης πρόσφατα η παθολογική κλινική εξοπλίστηκε με διαγνωστικές ιατρικές συσκευές και όργανα μηχανικής υποστήριξης και φροντίδας του ασθενή για τις ανάγκες της.
Νομιμοποιεί τη λειτουργία του με το Ν.3204 του 2003 που το συμπεριέλαβε στις διατάξεις του άρθρου 52 του Ν. 2071/1992 του ΕΣΥ.
Ο «φιλανθρωπικός» χαρακτήρας του ιδρύματος ατονεί και εν τέλει χάνεται με την εισαγωγή νέων τεχνολογιών υψηλού κόστους λειτουργίας και συντήρησης, την πλήρη έλλειψη επιστημονικού ελέγχου του ιατρικού προσωπικού και την παντελή απουσία οικονομικού ελέγχου και αρχίζει να μεταβάλλεται σε προβληματική επιχείρηση στη βιομηχανία της υγείας. Ακόμα και η παροχή νοσηλείας και διαγνωστικών εξετάσεων μερίδας του πληθυσμού δίχως ασφαλιστική κάλυψη και χωρίς οικονομική δυνατότητα, για να εγκριθεί και να αποφασιστεί ως δωρεάν παροχή ακολουθεί συχνά διαδικασίες προσβλητικές ή και ακόμα και εξευτελιστικές για τον πάσχοντα και το άμεσο συγγενικό περιβάλλον του στερώντας τους την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που υπεραμύνθηκε με την ίδρυσή του το ίδρυμα.
Ο δε ασθενής με ασφαλιστική κάλυψη συνήθως καλείται να πληρώσει από την τσέπη του για τις υπηρεσίες ή τις διαγνωστικές μεθόδους που δεν καλύπτονται από τον ασφαλιστικό του φορέα (και όχι μόνο).
Κατά περιόδους επίσης όπου η κρατική τερατώδης γραφειοκρατία και η ολιγωρία του διοικητικού συμβουλίου στερεί από το ίδρυμα τις συμβάσεις με ασφαλιστικά ταμεία οι ασθενείς καλούνται να πληρώσουν για τη νοσηλεία τους ή το διαγνωστικό τους έλεγχο ακριβές αντίτιμο κρατικού τιμολογίου υπηρεσιών.
Έτσι ο ασθενής ή ο καταναλωτής προϊόντων υγείας από προστατευόμενος του ιδρύματος έγινε πελάτης, στατιστικό στοιχείο στους πρωτόγονους ετήσιους ισολογισμούς και μέσον ευαισθητοποίησης και πίεσης ετέρων και αλλήλων στην κούρσα αναζήτησης ή διεκδίκησης πόρων. Στον ίδιο αγώνα αναζήτησης πόρων συμπεριλήφθησαν και οι εργαζόμενοι ως αριθμοί ή ως μέσον πίεσης ή ευαισθητοποίησης με το ρόλο και την προσφορά τους να υποτιμάται και να αγνοείται προκλητικά και επιδεικτικά.
Η πλήρης αδυναμία προσαρμογής του διοικητικού συμβουλίου στα νέα δεδομένα και η κρατική γραφειοκρατία αρχίζει πλέον να δυναμιτίζουν την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος και να δημιουργούν ένα ολοένα και αυξανόμενο τεράστιο και δυσκολοδιαχειρίσιμο χρέος.
Το 2009 επιχειρήθηκε εκποίηση μικρού τμήματος της (αξιόλογης και πλέον διόλου ευκαταφρόνητης προερχόμενης από δωρεές και κληροδοτήσεις) ακίνητης περιουσίας του ιδρύματος για να αντιμετωπιστεί το συνεχώς διογκούμενο ταμειακό έλλειμμα που δυσκολεύει πλέον σοβαρά την ομαλή λειτουργία του, χωρίς να δώσει μεγάλη ανάσα στα ασφυκτικά οικονομικά του προβλήματα.
Η διαφυγή κερδών λόγω της πλήρους έλλειψης οικονομικού ελέγχου (και όχι μόνο) της παθολογικής κλινικής βύθισαν το ίδρυμα σε δραματικό έλλειμμα (ενδεικτικά μόνο για το έτος 2009 η παθολογική κλινική όπως αναφέρει σε ομιλία του ο πρόεδρος παρουσιάζει έλλειμμα της τάξης των 105.000 ευρώ). [Μαρτυρία Προσφοράς και Αγάπης – Σώζων Β. Βελιώτης -Αίγινα 2011 σελ.17]
Συνεχίζει να διοικείται από τον εκάστοτε μητροπολίτη ο οποίος διορίζει διοικητικό συμβούλιο (5ετούς θητείας με απόμαχους προερχόμενους από άλλους χώρους της κοινωνικής ζωής του νησιού φίλοι και συνεργάτες της τοπικής εκκλησίας χωρίς όμως καμία εξειδίκευση στον τομέα της υγείας και χωρίς έννομο συμφέρον από την ανάπτυξη και εξέλιξη του ιδρύματος ως άμισθοι).
Το υπόλοιπο προσωπικό (επιστημονικό, νοσηλευτικό, τεχνολογικό, υπαλλήλων γραφείου, βοηθητικό κλπ) προσλαμβάνεται κατόπιν συνεδρίασης του διοικητικού συμβουλίου συναινέσει του μητροπολίτη.
Το έμμισθο προσωπικό του νοσοκομείου δεν έχει συμμετοχή ή εκπροσώπηση καθ’ οιονδήποτε τρόπο στο διοικητικό συμβούλιο. Η σχέση τους δε, από σχέση συνεργασίας και κοινής προσφοράς με τον καιρό και τις αλλαγές προσώπων στο συμβούλιο εξελίχθηκε σε σχέση εξουσίας μεταξύ «μηχανισμού» και σώματος εργαζομένων γεγονός που οδήγησε συχνά σε αντιπαραθέσεις και σταδιακά σε πλήρη ασυνεννοησία. Η πλήρης άγνοια των μελών του συμβουλίου σε θέματα πρωτοκόλλων φροντίδας ασθενούς και διοίκησης μονάδων υγείας δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο τη συνεργασία και την εξέλιξη στην ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών στον πληθυσμό.
Η εκκλησία διατηρεί την ιδιοκτησιακή αντίληψη για το ίδρυμα ενώ αρνείται πλέον τη σταθερή ή αξιόλογη οικονομική του στήριξη. ( ίσως όχι άδικα αν αναλογιστεί κάποιος την αντικειμενικά πλήρη αδυναμία του παρόντος διοικητικού συμβουλίου να διαχειριστεί οικονομικά το ίδρυμα)
Σε μια εποχή του το δημόσιο σύστημα υγείας κλονίζεται και αδυνατεί να προσφέρει στον πληθυσμό τις προβλεπόμενες ή απαιτούμενες παροχές υγείας, το νοσοκομείο -επαρκώς και σύγχρονα εξοπλισμένο πλέον- δείχνει να αδυνατεί να εκσυγχρονίσει τον τρόπο διοίκησής του και τους στόχους του ώστε να πάρει το ρόλο που διεκδίκησε από την αρχή της ίδρυσής του στη σύγχρονη κοινωνία εξαναγκάζοντας τους εργαζόμενους σε πλήρη οικονομική εξαθλίωση καθώς βαδίζουν τον 4ο μήνα απλήρωτοι αλλά και υποβάλλοντας τους ασθενείς σε κινδύνους για την υγεία τους λόγω σοβαρής έλλειψης του απαραίτητου αναλώσιμου και φαρμακευτικού υλικού.
Λαμπρινή Τουρνά
Νοσηλεύτρια
Το νοσοκομείο Αίγινας σήμερα περνάει δύσκολες ώρες. Ως εργαζόμενη στο χώρο από το 2000 που ενδιαφέρεται για το μέλλον όλων των μονάδων υγείας στο νησί αλλά κυρίως του νοσοκομείου από το οποίο μισθοδοτούμαι και βιοπορίζομαι αποφάσισα να καταθέσω την προσωπική μου άποψη γραπτώς. Ο σκοπός αυτής της δημοσίευσης είναι να ακουστούν αυτά που αντιλαμβάνομαι ως προβλήματα στη λειτουργία του νοσοκομείου. Η ιστορική αναδρομή που επιχειρώ γίνεται με βάση τα λιγοστά στοιχεία που είχα στη διάθεσή μου καθώς και προσωπικές μαρτυρίες Αιγινητών.
Το 1921 ιδρύεται και το 1922 γίνονται τα εγκαίνια του νοσοκομείου. Ιδρυτές του ο ιεροκήρυκας Αττικής αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Φωστίνης με τη βοήθεια ενός γυναικείου χριστιανικού συλλόγου ( η ίδρυση και η λειτουργία μονάδων υγείας είναι τυπική και συνήθης δράση για την εκκλησία από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια)
Η φτώχεια και η πλήρης έλλειψη κάθε δομής υγείας εκείνη την εποχή στο νησί δίνουν ιδιαίτερη αίγλη στο εγχείρημα. Ο σημερινός πρόεδρος του νοσοκομείου Σ. Βελιώτης σε ομιλία του σε ιερατικό συνέδριο της μητρόπολης το 2005 αναφέρει μεταξύ άλλων χαρακτηριστικά: «Η ύπαρξη και λειτουργία του νοσοκομείου εντάσσεται στην ευρύτερη έννοια του ιεραποστολικού προγραμματισμού της τοπικής μας εκκλησίας».
Το 1927 γίνεται επέκταση της κτιριακής εγκατάστασης πάντα με την οικονομική συνδρομή των πολιτών. Η εκκλησία έχει ιδιοκτησιακή αντίληψη για το ίδρυμα διαχειριζόμενη στην ουσία τις δωρεές και οικονομικές συνδρομές των κατοίκων.
Η επόπτευση της λειτουργίας του κατά παράδοση κληροδοτείται στον εκάστοτε μητροπολίτη.
Το 1940 επιστρατεύεται ως χώρος και μετατρέπεται σε Ναυτικό Νοσοκομείο Αίγινας.
Για μικρό χρονικό διάστημα την περίοδο της γερμανικής κατοχής χρησιμοποιείται από τους Γερμανούς οι οποίοι το αφήνουν σε πολύ κακή κατάσταση. Και πάλι κάτοικοι και φίλοι του νησιού αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα ύπαρξης χώρου υγείας με οικονομικές προσφορές και προσωπική εθελοντική εργασία καταφέρνουν να λειτουργήσει ξανά.
Το 1961-’62 γίνεται νέα επέκταση. Διαθέτει πλέον εκτός της παθολογικής κλινικής μικροβιολογικό εργαστήριο, χειρουργείο και μαιευτικό τμήμα.
Ο ρόλος των γιατρών Ξυδέα και Γαλάνη που εργάστηκαν σε ιδιαίτερα δύσκολες εποχές και με αντίξοες συνθήκες στο νησί και στο νοσοκομείο εδραιώνει την εμπιστοσύνη του πληθυσμού προς το ίδρυμα.
Στη συνέχεια ο νεαρός τότε γιατρός Α. Σίνος συνεχίζει την παράδοση των προκατόχων του γιατρών αρνούμενος μέχρι το τέλος της ζωής του να υπηρετήσει τη βιομηχανία υγείας υπηρετώντας τον ασθενή και το νοσοκομείο κερδίζοντας κι αυτός με το ήθος του και την επιστημονική του ιδιότητα την εμπιστοσύνη του πληθυσμού τόσο για τον ίδιο όσο και για το ίδρυμα. Εμπιστοσύνη που διήρκεσε 35 χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής του.
Με το προεδρικό διάταγμα 1024/80 το «νοσοκομειακό άσυλο» ορίζεται πλέον ως «ΝΠΙΔ εκκλησιαστικό φιλανθρωπικό ίδρυμα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα». Οι εξελίξεις στον τομέα της υγείας με τη δημιουργία του ΕΣΥ δεν το περιλαμβάνουν όπως πολλά εκκλησιαστικά ιδρύματα κι έτσι μετά το 1983 και την ίδρυση του ΚΥ στο νησί αποκτά ανταγωνιστή από την πλευρά του δημοσίου.
Τα έσοδά του προέρχονται από δωρεές πολιτών, οργανισμών, ιδρυμάτων και τακτική εισροή εσόδων από νοσήλια και διαγνωστικές εξετάσεις από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η τιμολογιακή του πολιτική είναι η κρατική διατίμηση όσον αφορά νοσήλια και εξετάσεις.
Συχνά οι δωρεές που λαμβάνει είναι και σε ακίνητη περιουσία που με την ενδεχόμενη αξιοποίησή της θα μπορούσε να έχει κι άλλα έσοδα. Τακτικά η τοπική εκκλησία ενισχύει οικονομικά το ίδρυμα διευκολύνοντας την ομαλή λειτουργία του. Δε λαμβάνει κρατικές επιχορηγήσεις.
Τη δεκαετία του 1990 ανεγείρεται νέο κτίριο δίπλα στο ήδη υπάρχον για να στεγάσει ιατρεία και διαγνωστικά μέσα. Το πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000 γίνεται ανάπλαση και του παλιού κτιρίου.
Το νέο κτίριο εξοπλίζεται με σύγχρονο διαγνωστικό ακτινολογικό εργαστήριο και τμήμα διαγνωστικής υπερηχοτομογραφίας και στη συνέχεια με εργαστήριο μέτρησης οστικής πυκνότητας, διαγνωστικής μαστογραφίας, μικρό χειρουργείο πλήρως εξοπλισμένο να εκτελεί μικρές χειρουργικές επεμβάσεις και πρόσφατα εργαστήριο αξονικής τομογραφίας.
Επίσης πρόσφατα η παθολογική κλινική εξοπλίστηκε με διαγνωστικές ιατρικές συσκευές και όργανα μηχανικής υποστήριξης και φροντίδας του ασθενή για τις ανάγκες της.
Νομιμοποιεί τη λειτουργία του με το Ν.3204 του 2003 που το συμπεριέλαβε στις διατάξεις του άρθρου 52 του Ν. 2071/1992 του ΕΣΥ.
Ο «φιλανθρωπικός» χαρακτήρας του ιδρύματος ατονεί και εν τέλει χάνεται με την εισαγωγή νέων τεχνολογιών υψηλού κόστους λειτουργίας και συντήρησης, την πλήρη έλλειψη επιστημονικού ελέγχου του ιατρικού προσωπικού και την παντελή απουσία οικονομικού ελέγχου και αρχίζει να μεταβάλλεται σε προβληματική επιχείρηση στη βιομηχανία της υγείας. Ακόμα και η παροχή νοσηλείας και διαγνωστικών εξετάσεων μερίδας του πληθυσμού δίχως ασφαλιστική κάλυψη και χωρίς οικονομική δυνατότητα, για να εγκριθεί και να αποφασιστεί ως δωρεάν παροχή ακολουθεί συχνά διαδικασίες προσβλητικές ή και ακόμα και εξευτελιστικές για τον πάσχοντα και το άμεσο συγγενικό περιβάλλον του στερώντας τους την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που υπεραμύνθηκε με την ίδρυσή του το ίδρυμα.
Ο δε ασθενής με ασφαλιστική κάλυψη συνήθως καλείται να πληρώσει από την τσέπη του για τις υπηρεσίες ή τις διαγνωστικές μεθόδους που δεν καλύπτονται από τον ασφαλιστικό του φορέα (και όχι μόνο).
Κατά περιόδους επίσης όπου η κρατική τερατώδης γραφειοκρατία και η ολιγωρία του διοικητικού συμβουλίου στερεί από το ίδρυμα τις συμβάσεις με ασφαλιστικά ταμεία οι ασθενείς καλούνται να πληρώσουν για τη νοσηλεία τους ή το διαγνωστικό τους έλεγχο ακριβές αντίτιμο κρατικού τιμολογίου υπηρεσιών.
Έτσι ο ασθενής ή ο καταναλωτής προϊόντων υγείας από προστατευόμενος του ιδρύματος έγινε πελάτης, στατιστικό στοιχείο στους πρωτόγονους ετήσιους ισολογισμούς και μέσον ευαισθητοποίησης και πίεσης ετέρων και αλλήλων στην κούρσα αναζήτησης ή διεκδίκησης πόρων. Στον ίδιο αγώνα αναζήτησης πόρων συμπεριλήφθησαν και οι εργαζόμενοι ως αριθμοί ή ως μέσον πίεσης ή ευαισθητοποίησης με το ρόλο και την προσφορά τους να υποτιμάται και να αγνοείται προκλητικά και επιδεικτικά.
Η πλήρης αδυναμία προσαρμογής του διοικητικού συμβουλίου στα νέα δεδομένα και η κρατική γραφειοκρατία αρχίζει πλέον να δυναμιτίζουν την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος και να δημιουργούν ένα ολοένα και αυξανόμενο τεράστιο και δυσκολοδιαχειρίσιμο χρέος.
Το 2009 επιχειρήθηκε εκποίηση μικρού τμήματος της (αξιόλογης και πλέον διόλου ευκαταφρόνητης προερχόμενης από δωρεές και κληροδοτήσεις) ακίνητης περιουσίας του ιδρύματος για να αντιμετωπιστεί το συνεχώς διογκούμενο ταμειακό έλλειμμα που δυσκολεύει πλέον σοβαρά την ομαλή λειτουργία του, χωρίς να δώσει μεγάλη ανάσα στα ασφυκτικά οικονομικά του προβλήματα.
Η διαφυγή κερδών λόγω της πλήρους έλλειψης οικονομικού ελέγχου (και όχι μόνο) της παθολογικής κλινικής βύθισαν το ίδρυμα σε δραματικό έλλειμμα (ενδεικτικά μόνο για το έτος 2009 η παθολογική κλινική όπως αναφέρει σε ομιλία του ο πρόεδρος παρουσιάζει έλλειμμα της τάξης των 105.000 ευρώ). [Μαρτυρία Προσφοράς και Αγάπης – Σώζων Β. Βελιώτης -Αίγινα 2011 σελ.17]
Συνεχίζει να διοικείται από τον εκάστοτε μητροπολίτη ο οποίος διορίζει διοικητικό συμβούλιο (5ετούς θητείας με απόμαχους προερχόμενους από άλλους χώρους της κοινωνικής ζωής του νησιού φίλοι και συνεργάτες της τοπικής εκκλησίας χωρίς όμως καμία εξειδίκευση στον τομέα της υγείας και χωρίς έννομο συμφέρον από την ανάπτυξη και εξέλιξη του ιδρύματος ως άμισθοι).
Το υπόλοιπο προσωπικό (επιστημονικό, νοσηλευτικό, τεχνολογικό, υπαλλήλων γραφείου, βοηθητικό κλπ) προσλαμβάνεται κατόπιν συνεδρίασης του διοικητικού συμβουλίου συναινέσει του μητροπολίτη.
Το έμμισθο προσωπικό του νοσοκομείου δεν έχει συμμετοχή ή εκπροσώπηση καθ’ οιονδήποτε τρόπο στο διοικητικό συμβούλιο. Η σχέση τους δε, από σχέση συνεργασίας και κοινής προσφοράς με τον καιρό και τις αλλαγές προσώπων στο συμβούλιο εξελίχθηκε σε σχέση εξουσίας μεταξύ «μηχανισμού» και σώματος εργαζομένων γεγονός που οδήγησε συχνά σε αντιπαραθέσεις και σταδιακά σε πλήρη ασυνεννοησία. Η πλήρης άγνοια των μελών του συμβουλίου σε θέματα πρωτοκόλλων φροντίδας ασθενούς και διοίκησης μονάδων υγείας δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο τη συνεργασία και την εξέλιξη στην ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών στον πληθυσμό.
Η εκκλησία διατηρεί την ιδιοκτησιακή αντίληψη για το ίδρυμα ενώ αρνείται πλέον τη σταθερή ή αξιόλογη οικονομική του στήριξη. ( ίσως όχι άδικα αν αναλογιστεί κάποιος την αντικειμενικά πλήρη αδυναμία του παρόντος διοικητικού συμβουλίου να διαχειριστεί οικονομικά το ίδρυμα)
Σε μια εποχή του το δημόσιο σύστημα υγείας κλονίζεται και αδυνατεί να προσφέρει στον πληθυσμό τις προβλεπόμενες ή απαιτούμενες παροχές υγείας, το νοσοκομείο -επαρκώς και σύγχρονα εξοπλισμένο πλέον- δείχνει να αδυνατεί να εκσυγχρονίσει τον τρόπο διοίκησής του και τους στόχους του ώστε να πάρει το ρόλο που διεκδίκησε από την αρχή της ίδρυσής του στη σύγχρονη κοινωνία εξαναγκάζοντας τους εργαζόμενους σε πλήρη οικονομική εξαθλίωση καθώς βαδίζουν τον 4ο μήνα απλήρωτοι αλλά και υποβάλλοντας τους ασθενείς σε κινδύνους για την υγεία τους λόγω σοβαρής έλλειψης του απαραίτητου αναλώσιμου και φαρμακευτικού υλικού.
Λαμπρινή Τουρνά
Νοσηλεύτρια
Coca – Cola: Ένας Λεβιάθαν της βιομηχανίας του νερού στα σχολεία της Κρήτης μαζί με την WWF Hellas
αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα: “Ο αγώνας της Κρήτης”
Όταν το νερό από ανθρώπινο δικαίωμα γίνεται οικονομικό αγαθό…
Πολυεθνικοί οργανισμοί και εταιρείες, Μ.Κ.Ο. και όμιλοι συμφερόντων συμμαχούν για τα κέρδη από τη «διαχείριση της σπανιότητας» του νερού
Γράφει ο Γιάννης Αγγελάκης
«Ας κάνουμε μια υπόθεση. Ότι η τιμή του νερού θα εκτοξευθεί στο επόμενο διάστημα εξαιτίας μίας έλλειψής του και της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού. Νομίζετε πως ένας «Λεβιάθαν» όπως η Coca-Cola δε θα έκανε τίποτα γι’ αυτό; Εάν πιστεύετε πως στο άμεσο μέλλον το νερό θα ιδιωτικοποιηθεί, οι μετοχές της Coca-Cola είναι η επιλογή σας». [1]
Αυτό μας ενημερώνει η γνωστή ιστοσελίδα παροχής επενδυτικών συμβουλών «wealthartisan.com» και δε λέει ψέμματα. Το νερό είναι η νέα μεγάλη μπίζνα.
Το νερό ενώνει. Οδηγεί στη δημιουργία παγκόσμιων ομίλων συμφερόντων, γύρω απ’ αυτό στήνονται απρόσμενες συμμαχίες. Τέτοιες που δε θα περίμενες πως είναι εφικτές.
Όπως αυτή, λόγου χάρη, μεταξύ της WWF Hellas [2] και της Coca – Cola Hellas. Μια συνεργασία που αποσκοπεί στην «επιμόρφωση» καθηγητών και μαθητών της Κρήτης για την αξία των υγροβιότοπων. Ή, άλλες συνεργασίες, παγκόσμιες. Μεταξύ εταιρειών παραγωγής όπλων, μιντιακών κολοσσών, και κατασκευαστικών εταιρειών. Εταιρείες που έχουν τη βάση τους στις ισχυρές χώρες του βορρά. Αλλά και μη κυβερνητικών οργανώσεων, οργανισμών της τοπικής αυτοδιοίκησης , πολυεθνικών οργανισμών και εταιρειών παραγωγής χημικών: όλοι δουλεύουν μαζί προς τον ίδιο σκοπό. Σε παγκόσμιο, εθνικό, τοπικό επίπεδο. Για όσους αναρωτιέστε, πώς γίνεται αυτή η περίεργη συνύπαρξη, η σύνδεση τέτοιων ανόμοιων στοιχείων, η απάντηση είναι απλή: το μέλλον που ετοιμάζουν τους ενώνει! Επεδύουν στην έλευσή του! Και όλοι τους, ο καθένας στον τομέα του, είναι αναγκαίοι..
Συνεχίζουμε την έρευνά μας και θέτουμε συγκεκριμένα ερωτήματα, όπως: γιατί μία εταιρεία με ιστορικό στην κακοδιαχείριση και στη μόλυνση των υδάτινων πόρων, αλλά και στη στήριξη απολυταρχικών καθεστώτων και με συμφέροντα στην ιδιωτικοποίηση του νερού, δίνει μαθήματα σε καθηγητές και μαθητές της Κρήτης για την αξία του νερού και την αναγκαιότητα ορθής διαχείρισής του; [3]
Γιατί σε άλλες περιοχές της Ελλάδος δια του προγράμματός «Αποστολή Νερό» η ίδια εταιρεία έχει προχωρήσει ακόμα και σε κατασκευή έργων διαχείρισής και εξορθολογισμού της χρήσης του; Ποια είναι η Global PartnershipMediterranean με τη συνεργασία της οποίας πραγματοποιείται το συγκεκριμένο πρόγραμμα και τι εκπροσωπεί; Τι είναι πραγματικά η δια του ΟΗΕ παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (δηλαδή πολυεθνικών) CEO WaterMandate την οποία η Coca-Cola στηρίζει «ενεργά»;
Γιατί μία γνωστή και σεβαστή μη κερδοσκοπική εταιρεία όπως η WWF Hellas επιλέγει τη συνεργασία με τη συγκεκριμένη εταιρεία και δρα «εξαγνιστικά» ως προς τη δημόσια εικόνα της;
Και τι σημαίνουν όλα αυτά σε μία χώρα όπως η Ελλάδα όταν υπό το βάρος των πιέσεων των δανειστών, με μια εξαρτημένη οικονομική ελίτ και με μία διεφθαρμένη και ελεγχόμενη ή πειθήνια πολιτική τάξη που λέει σε όλα «ναι» – για να έρθουν οι πολυπόθητες «επενδύσεις» – η ιδιωτικοποίηση του νερού αποτελεί όρο για την εκταμίευση των δόσεων; Όταν ήδη η ΕΥΔΑΠ καθώς και η ΕΥΑΘ έχουν συμπεριληφθεί στην ανώνυμη εταιρία «ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Α.Ε.» (Ν3986-2011); Όταν ο λαός οδηγείται στην εξουθένωση και στην εξαθλίωση; Μπορεί η κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα να είναι επιθυμητή; Από ποιους; [4]
Το ζήτημα είναι: Μπορούν έννοιες όπως η «βιώσιμη ανάπτυξη» και η «περιβαλλοντική εκπαίδευση» να συμβαδίζουν με τα υπερκέρδη εταιρειών;
Για να δοθούν πειστικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα χρειάζεται να απλώσουμε μπροστά σας μία πλειάδα πληροφοριών από πηγές από και πέρα από την Ελλάδα. Θα πρέπει να εξερευνήσουμε πώς εντάσσονται οι συγκεκριμένες πρακτικές σε ένα γενικότερο πλαίσιο από το οποίο και πηγάζουν. Έτσι, θα γίνει φανερό πως, εδώ, δεν υπάρχει καμία αθωότητα και κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για τους πολίτες ή το περιβάλλον.
Αυτό που θα γίνει ξεκάθαρο, είναι πως υπάρχει ένα Πρόγραμμα (ακραία νεοφιλελεύθερο) κι υπάρχει ένα Σχέδιο (της ιδιωτικοποίησης του Νερού όλου του πλανήτη). Που «τρέχει» εδώ και πολλά χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο ώστε να «δώσει» πολλά… μέγκα-κέρδη! Και η Ελλάδα, αυτή την περίοδο, αποτελεί μία ιδανική περίπτωση για πειραματισμούς αλλά και … «επενδύσεις».
Μα τα κέρδη ίσως να μην είναι το πιο σημαντικό, γιατί εδώ υπάρχει ένα παιχνίδι ολοκληρωτικής κυριαρχίας: γιατί, το νερό είναι το απόλυτο προϊόν και ο έλεγχός του απόλυτη εξουσία: έλεγχος πάνω στο ποιος ζει και ποιος πεθαίνει σε αυτό τον πλανήτη. Στα χέρια λίγων ιδιωτών;… Ήδη, εδώ και χρόνια μοιράζουν την τράπουλα, χωρίζουν τον πλανήτη σε ζώνες, σύμφωνα με τα γεωστρατηγικά συμφέροντα και τους κύκλους επιρροής, προσπαθούν να επανακαθορίσουν την έννοια του νερού σε σχέση με τον άνθρωπο.. Μην έχετε αμφιβολία, το παιχνίδι έχει αρχίσει! Ποιος θα κερδίσει τον έλεγχο του νερού;
To “Πάντα Coca-Cola” ως εφιάλτης
Στη ζώνη Maquiladora του Μεξικού, μωρά και παιδιά πίνουν Coca-Cola και Persi και όχι νερό, αφού αυτό είναι τόσο σπάνιο και τόσο ακριβό. Αυτή η «σπανιότητα» του νερού είναι η πηγή των κερδών των πολυεθνικών. Όπως της Coca-Cola. [5]
Τα προϊόντα της Coca-Cola πουλιούνται σε 195 χώρες, και παράγουν ετησίως έσοδα πλέον των 16 δις δολλαρίων. Όμως, αυτό δεν είναι αρκετο. Όπως μία ετήσια έκθεση της εταιρείας τονίζει:
«Όλοι εμείς στην οικογένεια της Coca-Cola ξυπνάμε κάθε πρωί γνωρίζοντας ότι κάθε ένας από τους 5,6 δισσεκατομμύρια ανθρώπους αυτού του πλανήτη θα διψάσει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Εάν καταστήσουμε ανέφικτο γι’ αυτούς τους ανθρώπους ν’ αποφύγουν την Coca-Cola, τότε, έχουμε διασφαλίσει την επιτυχία μας για τα επόμενα χρόνια. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι επιλογή». [6]
Στη ζώνη Maquiladora του Μεξικού του Μεξικού, αυτό ακριβώς συμβαίνει…
Το χαμογελαστό χαρούμενο σλόγκαν, λοιπόν της Coca-Cola, που αποτελεί ένα κάλεσμα ώστε «πάντα» να την προτιμάς, αποκρύπτει την πραγματική επιθυμία, τη σχεδόν εφιαλτική και απολυταρχική θέληση της εταιρείας για ολοκληρωτική επιβολή της κατανάλωσης των προϊόντων της, σε μια σχέση εξάρτησης, ζωής και θανάτου: «δίχως άλλη επιλογή, δίχως άλλη διέξοδο»! Το πραγματικά εφιαλτικό αναπόφευκτο είναι το εικονικό χαμογελαστό για «πάντα» των διαφημίσεων της. Και το νερό είναι εξουσία! Εφόσον δεν έχεις άλλη επιλογή από το να πιεις.
Όλοι γνωρίζουν πως «τίποτα δεν ξεδιψά σα το νερό»
Εταιρείες όπως η Coca-Cola γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν υπάρχει τίποτα που να ξεδιψά, όπως το νερό. Και μαζί με άλλες εταιρείες επενδύουν πλέον βαριά στην «επιχείρηση του νερού». Επενδύουν βαριά στην προσδοκία των κερδών που θα αποφέρει η ιδιωτικοποίησή του. [7]
Η Coca-Cola όμως δεν είναι η μοναδική εταιρεία με τεράστια συμφέροντα στην αγορά του νερού. Υπάρχουν και άλλες γνωστές εταιρείες που δραστηριοποιούνται. Μεταξύ αυτών βρίσκονται και οι: Pepsi, Perrier, Evian, Naya, Poland Spring, Vivendi-Generale des eaux, Suez-Lyonnaise des eaux, Danone, International Waters Ltd of London. IWL.
Και υπάρχει και ένα τρίτο επίπεδο. Πέρα από την Coca-Cola και την Pepsi, πέρα από τις εταιρείες που αποκλειστικά ασχολούνται με το νερό, τα τελευταία χρόνια νέοι παίκτες εισέρχονται στο παιχνίδι. Εταιρείες που φαινομενικά μονάχα, δεν έχουν σχέση με το νερό. Οι οποίες δε θέλουν να μείνουν έξω από τη μοιρασιά των κερδών.
Μεταξύ αυτών βρίσκονται: η Nestle, ο κατασκευαστικός γίγαντας Bechtel, η εταιρεία παραγωγής χημικών Monsanto και η Dow Chemical Company , η Proctor & Gamble ακόμα και η General Electric! Ακόμα πιο μεγάλη έκπληξη προκαλεί το όνομα της Goldman Sachs!… Δε θα έπρεπε όμως.. [8]
Η «διψά» της Goldman Sachs για κέρδη και η “Aqueduct Alliance”
Τον επόμενο χρόνο η αγορά για το νερό μέσω των ιδιωτικοποιήσεων αναμένεται να φτάσει το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Και όπως η Coca-Cola έτσι και η Goldman Sachs αναγνωρίζει ότι: «Δεν υπάρχει υποκατάστατο για το νερό».
Γι’ αυτό τον λόγο, τον Αύγουστο του 2011 η Goldman Sachs, η General Electric και το WRI δημιούργησαν τον συνεταιρισμό «Aqueduct Alliance» ενώ ανέπτυξαν συγχρόνως ως εργαλείο μία παγκόσμια βάση δεδομένων που «χαρτογραφεί» ότι έχει σχέση με το νερό και τη διαχείρισή του σε κάθε γωνιά του πλανήτη. [9]
Τον ίδιο μήνα οι τρεις του συνεταιρισμού θεώρησαν πως έπρεπε να διευρύνουν τον κύκλο αυτών που μπορούν να συμμετέχουν και κάλεσαν επιλεκτικά ανά τομέα παγκόσμιους παίκτες για να ενταχθούν. Μεταξύ άλλων πλέον στον συνεταιρισμό έχουν ενταχθεί οι: Coca-Cola, Talisman Energy, Dow Chemical, United Technologies και ο μιντιακός κολοσσός / οικονομικός γίγαντας Bloomberg LP. Μια συμμαχία ευρύτατη, μεγαθηρίων από διαφορετικούς τομείς.
Τι θέλει μια πολυεθνική παραγωγής όπλων σε μία συμμαχία για την εκμετάλλευση του νερού;
Σύμφωνα με έναν ομιλητή από το Παγκόσμιο Ινστιτούτο Πόρων (WRI), κι όπως είπε στους Financial Times: «Οι εταιρείες αναγνωρίζουν ότι χρειάζονται καλύτερη «ορατότητα» αναφορικά με το νερό εφόσον είναι αναγκαίο να έχουν πρόσβαση σε αυτό για τις δραστηριότητές τους». Με το εργαλείο που αποτελεί η νέα βάση δεδομένων για το νερό «μπορούν να δουν εάν υπάρχει ρίσκο να μην αποκτήσουν το νερό που χρειάζονται ή αν χρειάζεται να έρθουν σε σύγκρουση με άλλους χρήστες για το νερό».
Προφανώς, είναι αυτή η πιθανότητα για «σύγκρουση» με άλλους «χρήστες» – όπως το θέτουν – που δημιούργησε την αναγκαιότητα για ένταξη της United Technologies στον συνεταιρισμό Aqueduct Alliance. Η συγκεκριμένη εταιρεία είναι 10η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής όπλων στον κόσμο με πωλήσεις μόνο το 2009 αξίας 11,1 δισεκατομμυρίων δολλαρίων. Ετοιμάζονται για ένα μέλλον συγκρούσεων μεταξύ εταιρειών και πολιτών για τον έλεγχο και τη χρήση του νερού; [10]
Γίνεται φανερό ότι, εδώ ότι για να διασφαλιστούν τα κέρδη και να ασκηθούν αποτελεσματικές πιέσεις έχει δημιουργηθεί μια ευρύτατη συμμαχία, διαφορετικών συμφερόντων που ενώνονται πάνω στις ευκαιρίες που δημιουργεί ο έλεγχος του νερού. Που έχει νόημα, μόνο εφόσον προχωρήσουν οι πολιτικές που προστάζουν την ιδιωτικοποίησή του.
Παγκόσμιοι παίκτες, ικανοί να επηρεάσουν την κατεύθυνση των πολιτικών που ακολουθούνται, που ορίζουν την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας, που ασκούν ήδη τρομακτικές πιέσεις σε κυβερνήσεις και κυριαρχούν εντός πολυεθνικών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ και η Ε.Ε.. Εταιρείες με αρκετή επιρροή ώστε να διαμορφώνουν την «κοινή γνώμη», με την εξουσία να εγκαθιδρύουν κυβερνήσεις μαριονέττες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, ικανές να δολοφονήσουν όποιον μπαίνει εμπόδιο στα σχέδιά τους (άλλωστε, υπάρχουν ήδη καταγεγραμμένες πολλές τέτοιες περιπτώσεις…). Όλα αυτά πάντα με τη στήριξη κυβερνήσεων χωρών του βορρά όπου και έχουν και την έδρα τους.
Όλοι αυτοί επενδύουν στην έλλειψη του νερού, στην ιδιωτικοποίησή του και στα υπερκέρδη που αυτό συνεπάγεται. Στη δίψα σου!
Τα χρέη των χωρών, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, και η ιδιωτικοποίηση του νερού
Εφόσον είναι η «δίψα» που αποφέρει κέρδη, είναι λογικό, ότι η επένδυση στη διασφάλιση της ποιότητας του νερού ή την αειφορία είναι δευτερεύουσας σημασίας και έχει ουσία μόνο εφόσον αποτελουν μέρος μίας γενικότερης οπτικής «διαχείρισης της σπανιότητας». Τα κέρδη των εταιρειών σχετίζονται με την σπανιότητα, όχι με την αφθονία του νερού. Η ποιότητα μπορεί να έχει ουσία εφόσον δημιουργεί φθηνότερα ή ακριβότερα προϊόντα. Ποια εταιρεία, λ.χ., θα επένδυε πραγματικά στην αυτονομία των κοινοτήτων σε σχέση με το νερό όταν το νερό είναι η πηγή των κερδών τους;
Αφού λοιπόν δημιουργούν εν μέρει τις συνθήκες της κρίσης του νερού, της αναγκαιότητας αποτελεσματικής διαχείρισής της σπανιότητάς του, διαπιστώνουν ότι το κράτος αδυνατεί να φέρει εις πέρας αυτή την ευθύνη διαχείρισης «αποτελεσματικά», και πιέζουν για να περάσει αυτός ο έλεγχος στα χέρια των εταιρειών τους.
Το ενδιαφέρον των εταιρειών επικεντρώνεται στη διαχείριση του 90% των παγκόσμιων αποθεμάτων νερού που ακόμα παραμένουν υπό δημόσιο έλεγχο. Μέσω της μηχανής του χρέους και την αναγκαιότητα για διασφάλιση δανείων εκ μέρους υπερχρεωμένων κρατών από την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ αλλά και άλλους οργανισμούς οι κυβερνήσεις εξαναγκάζονται στην αποδοχή των σχεδίων για ιδιωτικοποίηση. Άλλες φορές εξαγοράζονται οι πολιτικοί από τους οποίους πέρνονται οι αποφάσεις. Εγκαθιδρύουν δικτατορίες. [11]
Αρχικά, αυτές οι πρακτικές δοκιμάζονται στις χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Εφόσον κριθούν «επιτυχημένες», ακολουθεί ο ανεπτυγμένος κόσμος. Λένε: «εσείς δε μπορείτε πλέον, η κρίση η οικονομική είναι παγκόσμια, η κρίση του νερού χρειάζεται συγκεκριμένες πολιτικές που είναι αναγκαία η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, δεν έχετε την οικονομική δυνατότητα μίας τέτοιας διαχείρισης, δε θα πάρετε δάνεια εφόσον μας αρνηθείτε, εμείς μπορούμε να το κάνουμε καλύτερα».
Πόσο καλύτερα; Η ιδιωτικοποίηση του νερού στις χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής είχε τραγικά αποτελέσματα. Παντού ιστορίες φτωχοποίησης λαών, εξαθλίωσής, εξοργιστικά σπάταλης εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, καταστροφής των αποθεμάτων νερού, εκρηκτικής ανόδου των τιμών. Όμως συγχρόνως τα αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων ήταν «επιτυχημένα» εφόσον τα κέρδη για τις εταιρείες είναι τόσο εξοργιστικά όσο και η καταστροφή που προκαλούν.
Το νερό γίνεται πολυτέλεια. Οι πλούσιοι έχουν, οι φτωχοί κλέβουν ο ένας από τον άλλο. Στην Γκάνα λ.χ., μετά την ιδιωτικοποίηση στο δημόσιο σύστημ α υδροδότησης, οι τιμές αυξήθηκαν κατά 95% και το 1/3 του πληθυσμού έμεινε δίχως πρόσβαση στο καθαρό νερό. Το ίδιο ισχύει στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων, από τη Βολιβία, την Ινδία, το Μεξικό, την Τανζανία, ακόμα και τη Νέα Ζηλανδία αλλά και τη Γαλλία, και τις ΗΠΑ. [12]
Οι εταιρείες, εφόσον ήταν ειλικρινής, θα σου έλεγαν: «κι ο θάνατός σου, είναι μια πολύ καλή μπίζνα». Ποιος όμως δολοφόνος είναι ειλικρινής για τους φόνους που διαπράττει;
Ανγκόλα, Μπενίν, Ονδούρες, Νικαράγουα, Βολιβία, Νιγήρας, Παναμάς, Ρουάντα, Σενεγάλη, Παναμάς, Τανζανία, Υεμένη, Κολομβία, Γουατεμάλα, Μαρόκο, Ελ Σαλβαδόρ, Νότια Αφρική. Αλλά και Ινδία, Κίνα, Αργεντινή. Τώρα όμως, έφτασε η ώρα της Ελλάδας. [13]
Η αγορά, πλέον, ανοίγει… Ή, όπως το θέτουν οι φονταμενταλιστές των αγορών… «ωριμάζει»… Και οι πιο προσεδοφόρες αγορές είναι αυτές που δε χρειάζεται να γίνουν μεγάλες επενδύσεις για να αποδώσουν… Οι αγορές όπως της Ελλάδας.Οι αγορές του νότου της Ευρώπης.
Το νερό δεν είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα αλλά… αγαθό!
Για την «ωρίμανση» των ιδεών που σχετίζονται με την ιδιωτικοποίηση και το «άνοιγμά» των αγορών παγκοσμίως προς τις μεγάλες πολυεθνικές και τα τραστ συμφερόντων εργάζονται συστηματικά εδώ και χρόνια μεταξύ άλλων η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, και κυβερνήσεις των ισχυρών εθνών – κρατών όπου και έχουν την έδρα τους οι εταιρείες με συμφέροντα στη διαχείριση και τον έλεγχο του νερού.
Μάλιστα, προς τον σκοπό της επίτευξης των σχεδίων για ιδιωτικοποίηση όχι απλά των πηγών νερών αλλά και των μέσων διαχείρισής του, τα τελευταία 10 χρόνια έχουν ήδη ξοδευτεί πολλά δισεκατομμύρια δολλάρια σε όλο τον κόσμο από την Παγκόσμια Τράπεζα, το IFC [14] καθώς και το USAID [15].
Στις 28 Ιούνη του 2010, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ προχώρησε σε ψηφοφορία ώστε το νερό να αναγνωριστεί ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Ήταν φυσικό η πλειοψηφία των ανεπτυγμένων κρατών του βορρά (υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου και με την εξαίρεση της Γερμανίας) 41 χώρες συνολικά, να ψηφίσουν αρνητικά. Το νερό, δε θα μπορούσε είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη όταν διακυβεύονται τόσα πολλά. Όταν το συμφέρον των «ελεύθερων» αγορών άλλα επιβάλλει, όταν οι εταιρείες έχουν «επενδύσει» τόσα πολλά..
Το «Δικαίωμα στο Νερό» αναγνωρίστηκε με 122 θετικές ψήφους παρά την άρνηση των πλούσιων χωρών να το αποδεχτούν, ενώ το Σεπτέμβρη του 2010, το Συμβούλιο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ αναγνώρισε και αυτό με τη σειρά του το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό ως δικαίωμα σε ένα ανεκτό επίπεδο ζωής. [16]
Πάραυτα, η μάχη είναι διαρκής και οι εταιρείες πετυχαίνουν σημαντικές νίκες. Στο Παγκόσμιο Φόρουμ για το Νερό που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα, τον Μάρτιο του 2012, υπουργοί από 84 κυβερνήσεις αποδέχτηκαν τη δήλωση για μία «νέα προσέγγιση» σχετικά με το νερό και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Σύμφωνα με ειδικούς, η δήλωση αυτή απέχει πολύ από το να αποδεχτεί ότι το νερό είναι Ανθρώπινο Δικαίωμα.[17]
Αν δεν είναι όμως Ανθρώπινο Δικαίωμα το να μπορείς να πιεις νερό για να ξεδιψάσεις, τότε τι είναι;
Για τις μεγάλες πολυεθνικές του νερού είναι ξεκάθαρο ότι το νερό δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα αλλά Ανθρώπινο Αγαθό. Η διαφορά έχει τρομερή σημασία. Η έμφαση διαρκώς μπαίνει στο ότι ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα στο νερό αλλά στο γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη από νερό. Όπως, λ.χ., έχεις ανάγκη από χρήματα για να αγοράσεις πετρέλαιο και να κινηθείς με το αμάξι του. Εφόσον, λοιπόν, δεν έχεις χρήματα, δε μπορείς να αγοράσεις νερό. Κι αν ένα αμάξι δε μπορεί να κινηθεί δίχως πετρέλαιο, ένας άνθρωπος πεθαίνει δίχως νερό. Αυτό θα πει, ορθολογική διαχείριση του νερού…
Η απομάκρυνση της συζήτησης για το νερό από τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτέλεσε μία ξεκάθαρη ιδεολογική νίκη των πολυεθνικών, αφού άλλωστε είναι και η εκφρασμένη θέση τους σε πολλά παγκόσμια φόρουμ και συνέδρια ότι το νερό αποτελεί αγαθό και ως τέτοιο υπόκειται στους κανόνες της αγοράς, της προσφοράς και της ζήτησης.
Η προώθηση των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων και η Global WaterPartnership
Η «προστασία» του νερού ταυτίζεται με το νερό ως «αγαθό». Και ως εκ τούτου, η κατεύθυνση της «ελευθερίας των αγορών» καθώς και της εταιρικής «διαχείρισής» του αποκτά καίρια σημασία. Ένας από τους πολύ σημαντικούς οργανισμούς που ιδρύθηκε για να προωθήσει αυτή την ιδέα είναι και η Global Water Partnership. [18]
Πρόεδρός της υπήρξε ο Ismail Serageldin, πρόεδρος επίσης των World Water Council και World Commission on Water for the 21stCentury αλλά και Αντιπρόεδρος της… Παγκόσμιας Τράπεζας! Το κοινό όραμά όλων αυτών των οργανισμών συμπυκνώνεται σε ένα κείμενο θέσεων του Παγκόσμιου Φόρουμ για το Νερό με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «World Water Vision: Making Water Everybody’s Business.» δηλαδή, σε απλά ελληνικά, «το παγκόσμιο όραμά μας για το νερό: κάνοντας το νερό υπόθεση (μπίζνα) όλων μας».. [19]
Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη οργάνωση, για να αντιμετωπιστεί η «κρίση του νερού» – κι εφόσον λαμβάνεται ως δεδομένο ότι το νερό είναι ανθρώπινο και οικονομικό αγαθό και όχι δικαίωμα – οι κυβερνήσεις οφείλουν να προωθήσουν άμεσα την ολοκληρωτική απελευθέρωση και απορρύθμιση της αγοράς του νερού. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, οι κυβερνήσεις πρέπει να πάρουν αποφάσεις ώστε οι πολυεθνικές εταιρείες να τυγχάνουν της ίδιας αντιμετώπισης και να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα και προνόμια όπως οι τοπικές (εθνικές) εταιρείες και οι δημόσιες υπηρεσίες. Σε ένα άλλο επίπεδο, οφείλει να προωθηθεί η απελευθέρωση του εμπορίου και των εμπορικών συναλλαγών, και να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις όπου είναι δυνατόν – πάντα όμως μέσω συμβάσεων δημόσιου – ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) οι οποίες θεωρούνται πιο αποδοτικές.
Ένα «σταθερό και προβλέψιμο κλίμα για επενδύσεις»
Άλλες συστάσεις σχετίζονται με την απελευθέρωση όποιων ορίων στις τιμές του νερού που αλλοιώνουν το ελεύθερο εμπόριο, σύσταση για την προώθηση των βιοτεχνολογιών στις αγροκαλλιέργειες (εδώ και τα συμφέροντα εταιρειών όπως η Monsanto), για την προστασία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας πάνω στο νερό και μία τρομακτική σύσταση για δημιουργία ενός «σταθερού και προβλέψιμου κλίματος για επενδύσεις» που θα ενδυναμώνει τα «δικαιώματα των επενδυτών».
Εις βάρος ποιων δικαιωμάτων θα ενδυναμωθούν τα «δικαιώματα των επενδυτών»; Τι είναι αυτό το «σταθερό και προβλέψιμο κλίμα». Τι κάνει ένα «κλίμα» να είναι «ασφαλές» για επενδύσεις;
Να, λόγου χάρη, «ασφαλές» κλίμα είναι αυτό που προσφέρουν δικτατορικά καθεστώτα όπου απαγορεύονται οι αντιδράσεις εκ μέρους πολιτών. Ή αυτό που προσφέρουν χώρες εξαρτημένες από δάνεια λόγω χρέους. Ή χώρες με διεφθαρμένους πολιτικούς που θα εγγυηθούν την αποδοτικότητα των επενδύσεών τους με τα απαραίτητα ανταλλάγματα. Όπως τώρα στην Ελλάδα… πρόσφορο έδαφος για επενδύσεις.. Με επιτροπεία, με την οικονομία σε ύφεση, με την κατάργηση δημοκρατικών και εργατικών δικαιωμάτων, με εξωφρενική ανεργία. Δημοκρατία στον γύψο. Υπό την ηγεμονία της Γερμανίας. Ιδανικές συνθήκες.
Κι έτσι, η «προστασία» του νερού και η αντιμετώπισης της «κρίσης του νερού» ταυτίζεται με τα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών και την ασφάλεια των επενδύσεων τους των οποίων η ασφάλεια εξαρτάται από το κατά πόσο ελεγχόμενες είναι οι χώρες όπου θέλουν να επενδύσουν! [20]
Αυτό που ζητούν και πετυχαίνουν είναι να μην ισχύουν οι νόμοι γι’ αυτούς. Ζητούν και κατορθώνουν την παράκαμψη του δημοκρατικού έλεγχου και των διαδικασιών. Η οποία αποτελεί εμπόδιο για τις επενδύσεις! Τη στιγμή που συνδέουν την ασφάλεια των επενδύσεων με την ανάπτυξη και τις ιδιωτικοποιήσεις με την αντιμετώπιση της «κρίσης του νερού»!
Η Global Water Partnership και στην Κρήτη σε συνεργασία με τηνCoca-Cola και την WWF Hellas
Να σημειώσουμε εδώ, ότι παρακλάδι της συγκεκριμένης οργάνωσης είναι η GlobalPartnership-Mediterranean, η οποία σε συνεργασία με την Coca-Cola στην Ελλάδα πραγματοποιούν το πρόγραμμα «Αποστολή Νερό». Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος η WWF Hellas πραγματοποιεί το σεμινάριο για την «επιμόρφωση» καθηγητών και μαθητών σε σχολεία στα Χανιά και στο Ηράκλειο για την αξία των …υγροβιότοπων.
Πλησιάζει ο καιρός των επενδυτών» προφανώς και καλό θα ήταν να επιμορφωθούν οι νέοι της Κρήτης.. Λέγεται και… διασφάλιση της επένδυσης. Το κλίμα άλλωστε είναι ιδανικό για επενδύσεις. [21]
Ιδιωτικοποίηση του νερού από… αλτρουισμό με χορηγό τον ΟΗΕ!
Παρόμοια είναι η κατεύθυνση και μιας σύμπραξης που ξεκινά μέσω του ΟΗΕ με τον τίτλο «CEO WaterMandate». Στη συγκεκριμένη σύμπραξη συμμετέχει ενεργά και η Coca-Cola και μάλιστα, στην ιστοσελίδα της Coca – Cola Hellas αναφέρεται ως μία ακόμα πρωτοβουλία που αποδεικνύει την ευαισθησία της εταιρείας. Προωθώντας την ιδιωτικοποίηση του νερού από… αλτρουισμό! Ναι, αυτό νομίζω θα περιέγραφε επαρκώς αυτή τη «συμμαχία». Με την ευλογία του ΟΗΕ!
Η συγκεκριμένη σύμπραξη είναι μία μη δεσμευτική, εθελοντική πρωτοβουλία από τις μεγαλές εταιρείες στον χώρο του νερού. Μεταξύ των 59 μελών της σύμπραξης ξεχωρίζουν οι Nestle, Coca-Cola, Pepsi και Danote αλλά και ο φαρμακευτικός γίγαντας Merck. [22]
Η σύμπραξη CMW παρουσιάζεται ως ένα μοντέλο περιββαλοντικής ευθύνης «ώστε να βοηθηθούν οι εταιρείες στην ανάπτυξη, εφαρμογή και την εξερεύνηση βιώσιμων πολιτικών και κανόνων διαχείρισης του νερού».
Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δε σέβεται αυτούς τους κανόνες, και δεν υπάρχουν συνέπειες εφόσον δεν ακολουθήσει κάποιος αυτούς τους κανόνες. Έτσι, ο πραγματικός λόγος ύπαρξης της συγκεκριμένης σύμπραξης είναι ως ένα « πράσινο πλυντήριο» για βρώμικες εταιρείες που θέλουν να βγαίνουν περιβαλλοντικά καθαρές, με τη σφραγίδα του ΟΗΕ.
Σε ένα άλλο επίπεδο πάντως, η δημιουργία μίας τέτοιας σύμπραξης μέσω του ΟΗΕ αποδεικνύει πως υπάρχει μια κατεύθυνση παγκοσμίως ώστε οι πολυεθνικές να αντικαθιστούν το ρόλο των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων και να αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση σε πολύ σημαντικούς τομείς όπως η χρήση και η διαχείριση του νερού. Προς μία περιβαλλοντικά και κοινωνικά «ευαίσθητη» κορποροκρατία; Ναι! Ιδιωτικοποιήσεις από αλτρουσιμό! Αυτό είναι η «ουτοπία». Έστω και αν δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα… [23]
Η CMW έχει δεχθεί τη σκληρή κριτική από την περιβαλλοντική οργάνωση Sierra Club όσο και από το Ινστιτούτο Polaris για προώθηση του αντιδημοκρατικού ελέγχου των πηγών νερού από τις εταιρείες. Κέρδισε επίσης το ξεχωριστό βραβείο Public Eye. [24]
Σύμφωνα με τον Καναδό συγγραφέα και ακτιβιστή Maude Barlow «αυτές οι πρωτοβουλίες συνεχίζουν να ευημερούν, επειδή τα πιο ισχυρά κράτη εντός των Ηνωμένων Εθνών τις στηρίζουν. Αυτό συμβαίνει επειδή προγράμματα και υπηρεσίες των Ηνωμένων Εθνών πολλές φορές υποχρηματοδοτούνται και για την ύπαρξή τους στηρίζονται σε ιδιωτικά κεφάλαια».
Και μετά: «ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι θεσμοί όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και άλλες τράπεζες έχουν θέσεις πλέον υπό τον έλεγχό τους τα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά προγράμματα του ΟΗΕ. Τον Απρίλιο (σ.σ. του 2012) η Παγκόσμια Τράπεζα ανέλαβε τον έλεγχο του νέου «πράσινου κεφαλαίου» αξίας 100 δις. δολλαρίων της Διάσκεψης για το Κλίμα του ΟΗΕ. Αυτό δεν είναι καθόλου καθησυχαστικό εφόσον λάβουμε υπόψη μας ότι η Παγκόσμια Τράπεζα έχει κατηγορηθεί επανειλλημένα για χρηματοδοτήσεις περιβαλλοντικά καταστρεπτικών προγραμμάτων» [25]
Η Water Resources Group, η «ορθή διαχείριση» του νερούκαι η υπό όρους δανειοδότηση των κρατών
Η Παγκόσμια Τράπεζα, στα τέλη του 2009 έδωσε στη δημοσιότητα μία έκθεση που προκάλεσε εντύπωση. Σημείωνε, μεταξύ άλλων ότι, «σύμφωνα με τις ακολουθούμενες πρακτικές» μέχρι το 2030 το ένα τρίτο του πληθυσμού του πλανήτη θα έχει πρόσβαση μόλις στο μισό του νερού που χρειάζεται καθημερινά. Η έκθεση προτείνει ως λύση την επένδυση 50 δισσεκατομυρίων δολαρίων ετησίων από κυβερνήσεις και επιχειρήσεις για προγράμματα διαχείρισης του νερού. Η σπανιότητα, η ιδιαχείρισή της, είναι κέρδος.
Η Coca-Cola, η εταιρεία δηλαδή που η «ακολουθούμενη πρακτική» της οδηγεί στο να χρησιμοποιεί κάθε 1 μέρα όσο νερό χρειάζεται ο πληθυσμός όλης της γης για 10 ημέρες, με ενθουσιασμό αποδέχθηκε την έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας. [26]
Στις 26 Ιανουάριου του 2012, η βιομηχανία του νερού συνεδρίασε στα πλαίσια του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για τη νέα στρατηγική που πρέπει να ακολουθηθεί αναφορικά με την ιδιωτικοποίηση του νερού. Σιωπηλά, από τον Οκτώβριο του 2011 μία νέα συμμαχία διαμορφώθηκε με χρηματοδότηση από την Παγκόσμια Τράπεζα, την Coca-Cola και τη Veolia για νέες προσεγγίσεις σχετικά με τη διαχείριση του νερού.
Η εταιρεία που ιδρύθηκε με το όνομα Water Resources Group (WRG) έχει ως επικεφαλή τον πρόεδρο της Nestle, Peter Brabeck – Letmathei. Ήδη, η συγκεκριμένη εταιρεία, έχει πλησιάσει χώρες όπως το Μεξικό, την Ινδία, την Ιορδανία και τη Νότια Αφρική για να «διαμορφώσει και να δοκιμάσει «στρατηγικές διακυβέρνησης», τέτοιες, που θα κάνουν την ιδιωτικοποίηση του νερού πιο ασφαλής και κερδοφόρα. [27]
Πέρα από τη διαχείριση: το πέρασμα προς τη διακυβέρνηση
Σύμφωνα με τους ίδιους, μέσω της ιστοσελίδας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ο στόχος είναι «η βοήθεια προς τη διακύβερνηση για την ανάπτυξη ενός σχεδίου διαχείρισης του νερού, πιο αποτελεσματικού και πιο παραγωγικού… αυτό το σχέδιο οφείλει να αναπτύξει την αποτελεσματικότητα στην άρδευση, να αυξήσει την παραγωγικότητα της αγροτικής παραγωγής, όπως και να βελτιώσει τη διαχείριση και χρήση του νερού από πολίτες και εταιρείες» [28]
Στο ίδιο μήκος κύματος όπως και με την Global Water Partnership οι λύσεις έρχονται μόνο μέσω της «απελευθερωσης» της αγοράς και δια της χρήσης συγκεκριμένων «οικονομικών εργαλειών». Ποια είναι αυτά τα «εργαλεία»; Η δυνατότητα εμπορευματοποίησης των δικαιωμάτων νερού, οι επενδύσεις σε υποδομές (από το δημόσιο) και η μεγαλύτερη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην όλη διαδικασία. [29]
Στο επίπεδο της διακυβέρνησης αυτό που δοκιμάζεται είναι μια νέου τύπου «συνεργασία», των μεγάλων πολυεθνικών του νερού, αναγνωρισμένων περιβαλλοντικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων με την στήριξη της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Έτσι μια καθαρά κερδοσκοπική, σχεδόν ληστρική διαδικασία «νομιμοποιείται». Και η πολυεθνική πλέον καταφθάνει ως σωτήριος «επενδυτής», με τη στήριξη οργανισμών της τοπικής κυβέρνησης και έχοντας δίπλα της «ευαίσθητες» περιβαλλοντικά Μ.Κ.Ο.. Όπως και στο παράδειγμα της σύμπραξης ιδιωτικού – δημοσίου μέσω του ΟΗΕ, οι πολυεθνικές έρχονται πλέον να αναλάβουν το ρόλο της απούσας και χρεωκοπημένης κυβέρνησης. Ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης είναι στα σπάργανα.
Ο κ. Φούχτελ, σίγουρα θα έχει να πει πολλά πάνω σ’αυτή τη συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση για την προώθηση τέτοιων «επενδύσεων»…
Πέρα όμως από τη διακυβέρνηση, οι πολυεθνικές επιθυμούν τα κέρδη από τη διαχείριση όχι τα κόστη που συνεπάγεται η συντήρηση ή η δημιουργία υποδομών. Οπότε απαιτούν και πετυχαίνουν την ιδιωτικοποίηση των κερδών και την κοινωνικοποίηση του κόστους. Για να συμβεί αυτό, είναι αναγκαία η συμμετοχή της κυβέρνησης μίας χώρας η οποία ενώ παραδίδει τη διακυβέρνηση, συνεχίζει να αναλαμβάνει τα κόστη. Οι πολίτες, δηλαδή, της χώρας αναλαμβάνουν τα κόστη.
Αναφερόμαστε στις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, που εν συντομία αποκαλούνται ΣΔΙΤ. Είναι μία διαδικασία κατασκευής έργων η οποία προωθείται στα διεθνή φόρουμ για το νερό καθώς και από τις συμπράξεις που έχουν δημιουργηθεί για να προωθήσουν την ιδέα των ιδιωτικοποιήσεων ως η πιο αποτελεσματική και συμφέρουσα μέθοδος. Συμφέρουσα, προφανώς, για τις εταιρείες. Η εμπειρία, άλλωστε και στην Ελλάδα, αυτό αποδεικνύει. [30]
Η νέα μα τόσο παλιά χρεοκρατία
Ας το κάνουμε αυτό κάπως πιο λιανά για να το καταλάβουμε όλοι μας. Η λογική πίσω από αυτού του τύπου συνεργασίες δημόσιου και ιδιωτικού είναι ότι «χρεωκοπημένες» κυβερνήσεις, κυρίως σε χώρες του Νότου, δε μπορούν να ανταπεξέλθουν στα κόστη για την ανάπτυξη υποδομών (εφόσον είναι αναγκαίο), συντήρησής τους και λειτουργίας των υπηρεσιών διανομής νερού στους πολίτες μιας χώρας. Οπότε, χρειάζεται ο έλεγχος να περάσει στις εταιρείες οι οποίες θα καρπωθούν και τα κέρδη της «επένδυσης».
Αυτό που συμβαίνει πραγματικά όμως είναι ότι οι κυβερνήσεις δε μπορούν να επενδύσουν στις υπηρεσίες νερού, επειδή αντιμετωπίζουν τις συνέπειες τεχνητών οικονομικών κρίσεων, «πνίγονται» από την αποδοχή προγραμμάτων λιτότητας που επιτείνουν την ύφεση, αυξάνουν την ανεργία και διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.
Εδώ λοιπόν, υπάρχει ένα παράδοξο. Οι πολυεθνικές του νερού έρχονται για να επενδύσουν και να αναλάβουν τη διακυβέρνηση επειδή οι κυβερνήσεις δεν έχουν χρήματα. Όμως οι κυβερνήσεις δεν έχουν χρήματα επειδή τα δίνουν σε τράπεζες και οργανισμούς όπου και χρωστούν.
Οι τράπεζες και οι διεθνείς οργανισμοί πιέζουν τις κυβερνήσεις ώστε να προχωρήσουν σε ιδιωτικοποιήσεις και στο άνοιγμα «κλειστών» αγορών με αντάλλαγμα την παροχή δανείων. Συγχρόνως, ασκούνται πιέσεις ώστε να δημιουργηθεί ένα «ευνοϊκό» περιβάλλον για επενδύσεις με κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων και παύση δημοκρατικών ελευθεριών. Αυτό ονομάζεται «μεταρρύθμιση» και θεωρητικά ανοίγει τον δρόμο προς την «ανάπτυξη».
Όμως, οι «επενδυτές» δεν επενδύουν τα χρήματα που θα έπρεπε να επενδύσουν εφόσον αποζητούν τρόπους για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.
Αντιθέτως – και με τη στήριξη των διεθνών οργανισμών – οι «επενδυτές» ασκούν πιέσεις προς τις κυβερνήσεις. Υπάρχουν άλλωστε και άλλοι τρόποι για να πετύχουν το σκοπό τους, όπως η δωροδοκία πολιτικών ή οι χρηματοδοτήσεις κομμάτων για παροχή σε αντάλλαγμα δανείων με τρομερά ευνοϊκούς όρους και χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό ή, στην περίπτωση της Ελλάδας, από ευρωπαϊκά προγράμματα! Δηλαδή, από χρήματα που ήδη υπάρχουν δίχως την έλευσή τους. Και το πετυχαίνουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο!
Ιδιωτικοποιούν τα κέρδη από την εκμετάλλευση και κοινωνικοποιούν τις ζημιές! Ένας φαύλος κύκλος εξουθένωσης, κατάργησης δημοκρατικών και εργατικών δικαιωμάτων: καταστροφικής εκμετάλλευσης! [31]
Όρος για την παροχή δανείων η ιδιωτικοποίηση νερού και από την Ε.Ε.
Ως εκ τούτου, δεν ξέρω πόσο έκπληξη θα πρέπει να αισθανόμαστε, όταν, πριν λίγες μέρες και συγκεκριμένα στις 18 Οκτωβρίου 2012 η Ευρωπαϊκή Κοινότητα έκανε φανερό για άλλη μια φορά πως όχι μόνο δεν είναι αντίθετη στα σχέδια για ιδιωτικοποίηση του νερού αλλά ότι μάλιστα τα θέτει ως όρο για την συνέχιση παροχής δανείων προς την Ελλάδα…
Η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρέπει να μας εκπλήσσει για έναν ακόμα λόγο. Επειδή είχε ταχθεί και παλαιότερα υπέρ των σχεδίων για ιδιωτικοποίηση του νερού καθώς μεταξύ 2002 και 2010 έθετε ως όρο για τα δάνεια προς τις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης την ιδιωτικοποίηση του νερού. Εμείς τότε, δεν ενδιαφερόμασταν και πολύ.
Ίσως πιο σημαντικός λόγος πίσω από τη σύνδεση της παροχής δανείων με την ιδιωτικοποίηση του νερού είναι πως μερικούς από τους γίγαντες της βιομηχανίας του νερού έχουν τη βάση τους σε ισχυρές χώρες του Βορρά της Ευρώπης. Όπως… η Γαλλία!
Όταν η Ε.Ε. παραβιάζει τους ίδιους τους κανόνες που αυτή έχει θέσει
Πάντως, για την Gabriella Zanzanaini, Διευθύντρια του οργανισμού European Affairs for Food & Water Europe έστω κι έτσι, η προώθηση της ιδιωτικοποίησης του νερού σε Ελλάδα και Πορτογαλία εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης: «αποδεικνύει ότι η Κοινότητα έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Τα ιδεολογικά επιχειρήματά που χρησιμοποιούνται δε βασίζονται σε στοιχεία και φτάνουν στο σημείο ν’ αγνοούν τη δημοκρατική θέληση των λαών». [32]
Δε γνωρίζουμε κατά πόσο θα συμφωνήσουμε με τη θέση ότι η Κοινότητα «έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα». Ιδίως όταν, όπως έχει γίνει φανερό και από τα στοιχεία που φανερώσαμε, εδώ και πολλά χρόνια πολλοί σημαντικοί παγκόσμιοι παίκτες «επενδύουν» στην «απελευθέρωση» της αγοράς του νερού. Δε γνωρίζουμε επίσης πόσο ενδιαφέρει την «Κοινότητα» η δημοκρατική θέληση των λαών, όταν συνηγορεί λ.χ. στο καθεστώς επιτροπίας που επιβάλλεται στην Ελλάδα. Προφανώς θα ακολουθήσουν και άλλοι… [33]
Όμως, έστω για τους τυπολάτρες ας πούμε ότι, η απόφαση της Ε.Ε. να στηρίξει τα σχέδια για ιδιωτικοποίηση έρχεται σε σύγκρουση με το άρθρο 345 της ΣΛΕΕ και το άρθρο 171 της οδηγίας 2006/123/ΕΚ σχετικά με τις υπηρεσίες στην εσωτερική αγορά στην οποία δηλώνεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να είναι ουδέτερη όσον αφορά την ιδιοκτησία του νερού. Η στάση της πλέον είναι ξεκάθαρα υπέρ των ιδιωτών και συγκεκριμένων πολυεθνικών. [34]
Η κίνηση προς μια νεοφιλελεύθερη ουτοπία
Ο Πιερ Μπουρντιέ, σε άρθρο του με τίτλο «η ουσία του νεοφιλελευθερισμού» στη Monde Diplomatique, ήδη από το 1999 σημείωνε ότι: «η κίνηση προς μία νεοφιλελεύθερη ουτοπία μιας αγνής και τέλειας αγοράς γίνεται πραγματικότητα δια της πολιτικής της απορρύθμισης της οικονομίας. Και επιτυγχάνεται δια της καταστρεπτικής δράσης πολιτικών μέτρων που σκοπό έχουν να προστατέψουν τις ξένες πολυεθνικές και τις επενδύσεις τους σε έθνη κράτη, και τα οποία θέτουν υπό αμφισβήτηση όλες τις συλλογικές δομές που θα μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδιο στη λογική μίας αγνής αγοράς».
Και στη συνέχεια: «το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα έλκει την κοινωνική του δύναμη δια της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας αυτών των οποίων τα συμφέροντα εκφράζει: μετόχους, εργοστασιάρχες, χρηματιστές, συντηρητικούς ή σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς που έχουν ταυτιστεί με τις πολιτικές του laissez –faire, μάνατζερ και αξιωματούχους εταιρειών και οργανισμών… τα άμεσα αποτελέσματα αυτής της σπουδαίας νεοφιλελεύθερης ουτοπίας είναι ορατά σε όλους: φτώχια» [35]
Ίσως τελικά αυτό θα πρέπει να κρατήσουμε. Ότι εδώ υπάρχει ένας πόλεμος στον οποίο οργανώνονται στρατηγικές συμμαχίες ώστε τα συμφέροντα κάποιων να υπερισχύσουν εις βάρος τα συμφέροντα κάποιων άλλων. Αυτός ο πόλεμος – πέρα από τον τρόπο που παρουσιάζεται – έχει ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά. Επιζητά την κατάργηση δημοκρατικών και εργατικών δικαιωμάτων (τα οποία διασφαλίζουν τα κατώτερα στρώματα) ως προαπαιτούμενο για τη δημιουργία «ασφάλειας». Δικαιώματα τα οποία χαρακτηρίζονται παρωχημένα και παρουσιάζονται ως «τροχοπέδη» για την έλευση των επενδυτών. Κίνδυνος αποτελεί, δηλαδή, ότι δίνει ασφάλεια στους πολίτες και ασφάλεια για τους επενδυτές είναι ότι συντελεί στην ανασφάλεια των πολιτών. Η «γλώσσα» που μοιράζονται είναι η νεο-φιλελεύθερη. Η γλώσσα, δηλαδή, της κυριαρχίας. Εφόσον αυτοί έχουν τις θέσεις εξουσίας και τα αξιώματα.
Τα συγκεκριμένα συμφέροντα επιζητούν την καταστροφή του κοινωνικού ιστό για τον προσεταιρισμό της δημόσιας περιουσίας. Δηλαδή, της περιουσίας που δεν ανήκει σε κανέναν επειδή όλοι τη μοιραζόμαστε και την έχουμε ανάγκη. Ως βασικό δικαίωμα, ως όρο επιβίωσης. Πέραν τούτου, αυτή η καταστροφή ονομάζεται «λύτρωση», τόσο για την κοινωνία, όσο και για το περιβάλλον. Αφού η έλευση των επενδυτών είναι «λύση» στην οικονομική κρίση όσο και για την διαχείριση της «κρίσης του νερού» του οποίου η διαφυλάξη οφείλει να περάσει στον έλεγχο των εταιρειών. Ζούμε την αντιστροφή. Όλα αναποδογυρίζονται. Δημιουργούν τις συνθήκες για ένα πρόβλημα στο οποίο μόνο αυτοί μπορούν να αποτελούν λύση. Δεν επιτρέπουν κάτι διαφορετικό.
Κάποιες συγκεκριμένες απαντήσειςαναφορικά με τη δράση τηςCoca-Cola Hellas στην Κρήτη
Ο πόλεμος για το νερό δεν έχει σχέση με την ορθή διαχείρισή του. Ο πόλεμος για το νερό, είναι πρωτίστως ιδεολογικός και πολιτικός, όχι οικονομικός. Ή, ο πόλεμος για το νερό είναι οικονομικός εφόσον παράγει κέρδη για τους «επενδυτές». Εφόσον έχουν κυριαρχήσει, δηλαδή, ιδεολογικά. Όπως, όταν το νερό από ανθρώπινο δικαίωμα μετατρέπεται σε αγαθό. Και μάλιστα… σπάνιο!
Υπό αυτό το πρίσμα, και για να δώσουμε απαντήσεις στα συγκεκριμένα ερωτήματα από τα οποία ξεκινήσαμε την έρευνά μας είναι φανερό ότι μέσω του προγράμματος «Αποστολή Νερό» η Coca – Cola Hellas προσπαθεί να περάσει μία συγκεκριμένη ατζέντα – διακυβέρνησης πλέον – ως προς το νερό με ξεκάθαρη στόχευση ως προς την ιδιωτικοποίηση του νερού: αντικαθιστά το κράτος. Προς αυτό, είναι χρήσιμη η συνεργασία με μία Μ.Κ.Ο. όπως η WWF Hellas η οποία λειτουργεί ως «πράσινο πλυντήριο» για τις δράσεις της συγκεκριμένης εταιρείας αλλά και ενδυναμώνει την εικόνα μίας υπεύθυνης και ευαίσθησης διακυβέρνησης πλέον εκ μέρους της εταιρείας.
Η συνεργασία αυτή φαίνεται να έχει βάθος και συνέχεια αφού από το 2005 έχουν συνεργαστεί σε δεκάδες παρόμοιας μορφής προγράμματα σε άλλες χώρες.
Είναι φανερό ότι η WWF προφανώς κι έχει αποδεχτεί πολύ σημαντικά ποσά από την Coca-Cola ως χρηματοδότηση κάτι που δε γνωρίζουμε κατά πόσο ισχύει και για το ελληνικό τμήμα της Μ.Κ.Ο. Πάντως, καλό θα ήταν να μας ενημερώσουν.
Να σημειώσουμε ότι, αυτή η πρακτική «συνεργασίας» φαίνεται να είναι αρκετά διαδεδομένη, και μεταξύ άλλων εταιρειών και Μ.Κ.Ο. αλλά και διεθνών οργανισμών. Όλοι κάτι κερδίζουν. [36]
Φαίνεται πάντως ότι η Coca-Cola επιθυμεί την ανάπτυξη συνεργασιών και σε τοπικό επίπεδο στην Κρήτη με εθελοντικές οργανώσεις ή και την τοπική αυτοδιοίκηση, εφόσον αποτελούν ένα εξαιρετικό εργαλείο προώθησης των προϊόντων αλλά και συντελούν στο να διαμορφώνει η εταιρεία ένα προφίλ κοινωνικής υπευθυνότητας και ευαισθησίας. Η συνεργασία λοιπόν με Μ.Κ.Ο. λειτουργεί σε παγκόσμιο, εθνικό και τοπικό επίπεδο. Σκέψου παγκόσμια, δράσε …τοπικά! [37]
Οι πραγματικοί σκοποί της Coca-Cola Hellas φανερώνονται από άλλες συνεργασίες τις οποίες δε διαφημίζει τόσο έντομα. Όπως με την Global Partnership Mediterranean αλλά και δια της ενεργής στήριξης και συμμετοχής στην παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου – ιδιωτικού τομέα για το νερό «CEO Water Mandate» μέσω του ΟΗΕ. Μιλήσαμε αναλυτικά για τη συγκεκριμένη σύμπραξη παραπάνω καθώς και για μια πληθώρα άλλων εξίσου ή και περισσότερο σημαντικών.
Συμμαχίες σε παγκόσμιο, εθνικό, τοπικό επίπεδο…
Δεν είναι περίεργο επίσης που σε περίοδο κρίσης εταιρείες, οργανισμοί αλλά και πολιτικές οργανώσεις «στοχεύουν» στα σχολεία και στους μαθητές. Καθώς το κράτος υποχωρεί και αφήνει δυσαναπλήρωτα κενά και ελλείψεις, από το ΝΑΤΟ, έως τη «Χρυσή Αυγή» και την Coca-Cola, όλοι γνωρίζουν πως όσο μικρότεροι σε ηλικία τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα αφοσίωσης στους σκοπούς τους. Η επιλογή λοιπόν έχει την ιδιαίτερη σημασία της. [38]
Το έλλειμα δημοκρατίας, η διαφθορά του πολιτικού προσωπικού και εν γένει του συστήματος και η κυριαρχία νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων, αλλά και ως εκ τούτου και μόνο εν μέρει λόγω της κρίσης, η οπισθοχωρηση του κράτους από τις κοινωνικές του υποχρεώσεις (με την κρίση ν’ αποτελεί μονάχα την αφορμή και όχι την αιτία), δημιουργεί «ευκαιρίες».
Ένα πιο «καθαρό» κράτος γεννιέται. Ένα κράτος το οποίο μπορεί να αφοσιωθεί πλέον στις βασικές, κυρίαρχες και ουσιαστικές λειτουργίες του. Δηλαδή, στην καταστολή των αντιδράσεων και στη συλλογή των φόρων καθώς και στη διασφάλιση της «ορθής» λειτουργίας μιας όσο πιο «αγνής» ελεύθερης αγοράς γίνεται. Δίχως τα βαρίδια του παρελθόντος, δίχως εμπόδια προς τους «επενδυτές». Το δημόσιο συμφέρον είναι το συμφέρον των ιδιωτών.
Ναι! Αυτό είνα το όραμά τους! Αυτή είναι η «μεταρρύθμισή» τους… Αυτή είναι η νέα αποικιοκρατία, εφόσον τον έλεγχο πλέον ζητούν πολεθνικές εταιρείες. Αυτό ονομάζουν πρόοδο. Και ο έλεγχος του νερού παίζει σημαντικό ρόλο στα σχέδιά τους.
Να σημειώσουμε ότι δε θεωρούμε καθόλου τυχαία την επιλογή της Κρήτης. Θα παρακολουθούμε στενά το θέμα αναφορικά και με τις επικείμενες συγχωνεύσεις οργανισμών.
Υπενθυμίζουμε ότι τα σεμινάρια του προγράμματος «Υγρότοποι: μια ιστορία για το νησί μου της WWF Hellas » σε συνεργασία με την Coca-Cola Hellas θα πραγματοποιηθούν 8 Δεκεμβρίου στα Χανιά και στις 9 Δεκεμβρίου στο Ηράκλειο. Μετά απ’ όλ’ αυτά, ελπίζουμε να υπάρξει η ενδεδειγμένη απάντηση από τους συλλόγους των καθηγητών.
Τέλος, νομίζω πως έχει αξία να ενημερώσουμε για την ύπαρξη Πρωτοβουλίας για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα http://savegreekwater.org. Στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα πραγματοποιείται συλλογή υπογραφών ενάντια στα σχέδια ιδιωτικοποίησή του. Επίσης υπάρχει πλούσιο ενημερωτικό υλικό για τις πρωτοβουλίες αντίστασης σε Ελλάδα και Ευρωπαϊκό επίπεδο οι οποίες είναι και πολλές και ελπιδοφόρες. Μια υπογραφή είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για ένα θέμα ζωής και θανάτου. Για το νερό.
Τίποτα δεν έχει χαθεί. Όχι ακόμα.
Γιάννης Αγγελάκης
[1] Invest in water with Coca Cola (KO) http://wealthartisan.com/invest-in-water-with-coca-cola-ko/
[2] Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση. Εδώ το ελληνικό τμήμα: http://www.wwf.gr/
[3] Η Coca-Cola κατηγορείται ότι στηρίζει τον δικτάτορα της Σουζιλάνδης. Η Coca – Cola έφυγε από τη Νότιο Αφρική μετά την πτώση του άπαρτχαϊντ και «μετανάστευση» στο γειτονικό κρατίδιο, πρώην βρετανικό προτεκτοράτο, της Σουαζιλάνδης όπου υπάρχει δικτατορικό καθεστώς. Εδώ η σχετική είδησηhttp://www.dailymail.co.uk/news/article-2081576/Coca-Cola-accused-supporting-Swaziland-dictator-King-Mswati-III.html και εδώ η καμπάνια ενάντια στη στήριξη της εταιρείας προς τον δικτάτορα http://www.change.org/en-GB/petitions/tell-coca-cola-to-stop-supporting-dictatorship-in-swaziland
[4] «ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Α.Ε.»http://www.hradf.com/gr Όλα τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων πηγαίνουν προς εξυπηρέτηση των πληρωμών του χρέους. Οι δανειστές που τα συμφέροντά τους ταυτίζονται ή είναι τα ίδια με αυτά των… «επενδυτών»! Μια κατάσταση που κερδίζουν από παντού… Επίσης, δες ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο εδώ σχετικά και με τις ομοιότητες ΤΑΙΔΕΠ και της εγκληματικής Τρόιχαντ: «Ιδιωτικοποιήσεις – Μετά την απομάκρυνση από το Ταμείο…»http://news.radiobubble.gr/2012/11/blog-post_13.html
[5] Maquiladora = ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Δημιουργήθηκαν στο Μεξικό, για να προσελκύσουν ξένες «επενδύσεις». Στην Ελλάδα θα τις ζήσουμε, εφόσον προχωρήσουν τα σχέδια της κυβέρνησης με το όνομα «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες». Ζώνες, δηλαδή, υπερκερδών για τις εταιρείες, και ανύπαρκτων δικαιωμάτων για τους πολίτες και εργάτες. Εδώ:http://www.udel.edu/leipzig/texts2/vox128.htm και εδώ:http://en.wikipedia.org/wiki/Maquiladora
[6] Vandana Shiva: “World Bank, WTO, and corporate control over water”, International Socialist Review, Aug/Sep 2001 – Επίσης διαβάστε: Maude Burlow – “Blue Gold, The Global Water Crisis and the commodification of the World’s Water Supply” http://www.ifg.org/analysis/reports/bgsummary.htm
[7] Σύμφωνα με υπολογισμούς, το νερό της Coca-Cola (με διαφορετικά ονόματα: στην Ελλάδα ΑΥΡΑ / στην Κρήτη ΛΥΤΤΟΣ – εδώ λίστα με όλα τα προϊόνταhttp://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Coca-Cola_brands εδώ τα προϊόντα νερού στην Ελλάδα http://www.coca-colahellenic.gr/Productsandbrands/Waterproducts/) θα ξεπεράσει σύντομα σε κατανάλωση τα αναψυκτικά της.
[8] Joyce Nelson, “Who ‘s profiting from the water crisis?”, The New Internationalist http://www.newint.org/features/2012/05/01/water-crisis-profit-opportunity/
[9] Astrid Zweynert, “Maps spark concern over corporate water grab”http://www.reuters.com/article/2012/07/24/us-water-maps-idUSBRE86N13C20120724 και εδώ Tilde Herrera, “GE, Coke among industry leaders launching water risk mapping project”http://www.greenbiz.com/news/2011/08/17/ge-coke-among-industry-leaders-launching-water-risk-mapping-project WRI – Παγκόσμιο Ινστιτούτο Πόρων: περιβαλλοντικό «think tank», δημιουργήθηκε το 1982, έχει τη βάση του στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ http://pdf.wri.org/powerpolitics_all.pdf
[10] Μήπως, και στην Ελλάδα, η “κοινοτική οδηγία χορήγησης αδειών για υφιστάμενα δικαιώματα χρήσης νερού από πηγάδια” σχετίζεται με μια διαδικασία χαρτογράφησης ή «ορατότητας» αναφορικά με τις πηγές νερού, για μελλοντικές ιδιωτικοποιήσεις; http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=989741&srv=95
[11] Blokland, Maarten. Opening statement at the “Special Subject Session on Water and Public-Private Partnerships,” 21 March 2000
[12] Richard Raznikou, “Public Utility, Private Profit: Privatization of Water is as Benign as Lucifer http://truth-out.org/news/item/6641:public-utility-private-profit-privatization-of-water-is-as-benign-as-lucifer
[13] Sara Grusky, “IMF forces water privatization on poor countries” http://www.waternunc.com/gb/ProblemofWater.htm
[14] Υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών που επενδύει απευθείας σε εταιρείες και εγγυάται δάνεια σε ιδιώτες. Δες κι εδώ: Gaurav Dwivedi, Manthan Adhyayan Kendra, “Despite evidence, World Bank still promoting water privatization”http://www.brettonwoodsproject.org/art-569208 Επίσης εδώ: “IFC criticised for water privatization” http://www.brettonwoodsproject.org/art-569998
[15] USAID – Υπηρεσία των ΗΠΑ για την Διεθνής Ανάπτυξη. Προσφέρει οικονομική, αναπτυξιακή και ανθρωπιστική βοήθεια σε όλο τον κόσμο στα πλαίσια των στόχων της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Σε συνεργασία με την Coca-Cola σε προγράμματα ανά τον κόσμο για την διαχείριση του νερού.http://www.eurocharity.eu/en/story/8897 Jon Kofas,“Water privatization, Globalization and Poverty” http://www.nl-aid.org/domain/water/water-privatization-globalization-and-poverty-2/
[16] «The human right to water and sanitation»http://www.un.org/waterforlifedecade/human_right_to_water.shtml Το Δικαίωμα πάντως στο Νερό δεν έχει συνδεθεί με το Δικαίωμα στη Ζωή που είναι κεντρικής σημασίας στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όπως σημείωσε ο πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες. Κι αν όλοι έχουμε, λοιπόν, Δικαίωμα στη Ζωή, το νερό δε σχετίζεται με αυτό. http://www.alternet.org/story/150081/what_does_the_right_to_water_entail Το ανθώπινο δικαίωμα στο Νερό δεν έχει συνδεθεί με κάποιον τύπο διακυβέρνησης ούτε απαγορεύει το εμπόριό του. http://blogs.ei.columbia.edu/2011/07/27/a-human-right-to-water-can-it-make-a-difference/
[17] Claire Provost, “World Water Forum declaration falls short on human rights, claim experts” http://www.guardian.co.uk/global-development/2012/mar/14/world-water-forum-declaration-human-rights
[18] Global Water Partnership http://www.gwp.org/
[19] Ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με τις δράσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας αλλά και της Global Water Partnership ώστε το νερό να μην αντιμετωπίζεται ως Ανθρώπινο Δικαίωμα αλλά ως Οικονομικό Αγαθό και την αναγκαιότητα ιδιωτικοποίησής τουhttp://www.thevoiceslu.com/let_and_op/2012/march/17_03_12/An_Old_Issue.htmΔες επίσης: “Global Water Grap: How Corporations are Planning to Take Control of Local Water Services”, Polaris Institutewww.internetfreespeech.org/documents/sharedagenda.pdf
[20] …And not a Drop to Drink! World Water Forum promotes privatization and deregulation of world’s water http://archive.corporateeurope.org/observer7/water.html
[21] Ο σύνδεσμος για τη σελίδα του προγράμματος «Αποστολή Νερό» της Coca-Cola Hellas όπου και αναφέρεται στη συνεργασία με την Global Partnership-Mediterranean http://www.coca-colahellenic.gr/Towardssustainabilit/MajorCSRPrograms/MissionWater/
[22] Είναι η γερμανική πολυεθνική η οποία σταμάτησε να προμηθεύει τα νοσοκομεία της Ελλάδας με συγκεκριμένα φάρμακα κατά του καρκίνου εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα http://euobserver.com/social/118089
[23] “The UN is aiding a corporate takeover of drinking water”http://www.alternet.org/story/151367/the_un_is_aiding_a_corporate_takeover_of_drinking_water
[24] Πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχουν Μ.Κ.Ο. απ’ όλο τον κόσμο. Συντονίζεται από τις Ελβετικές οργανώσεις Berne Declaration (BD) και GreenpeaceSwitzerland. Το πρόγραμμα “Public Eye” είναι ουσιαστικά μια πλατφόρμα για να γίνεται αποτελεσματικά κριτική στην «καθαρά κερδοσκοπική παγκοσμιοποίηση». Η προσοχή των αρνητικών βραβείων που δίνουν από το 2005 είναι στραμμένη στην κοινωνική ευθύνη (…ανευθυνότητα) των πολυεθνικών. Το θετικό βραβείο έχει δοθεί μόλις μία φορά σε μία εργαζόμενη γυναίκα.http://en.wikipedia.org/wiki/Public_Eye_Award
[25] ο.π. σημ. 22
[26] ο.π. σημ. 12
[27] Christine Chester, “Water industry and World Bank pilot new scheme to drive public water into private hands” http://www.stopcorporateabuse.org/press-release/water-industry-world-bank-pilot-new-scheme-drive-public-water-private-hands
[28] World Bank and Giant Corporations allied to privatize water worldwidehttp://www.pressenza.com/2011/11/world-bank-and-giant-corporations-allied-to-privatize-water-worldwide/
[29] Οι πολυεθνικές πλέον θέλουν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση σε σχέση με το νερό και το νερό είναι ένα οικονομικό αγαθό που μπορεί να πουληθεί και να αγοραστεί, όχι μια βασική ανθρώπινη ανάγκη. Shiney Varghese, “Corporatizing Water: India’s Draft National Water Policy”http://www.iatp.org/documents/corporatizing-water-india%E2%80%99s-draft-national-water-policy
[30] Δες λ.χ. εδώ: «Έργα τρεις φορές ακριβότερα μέσω ΣΔΙΤ»http://www.makthes.gr/news/economy/51487 Επίσης, δες εδώ: «ΣΔΙΤ: Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα» http://youpayyourcrisis.blogspot.gr/2010/06/blog-post_4534.html Επίσης, από εδώ: «ΣΔΙΤ: Αρμέγοντας κράτος και πολίτες»http://news.radiobubble.gr/2012/11/blog-post_17.html αντιγράφουμε: « Η Αττική οδός κόστισε περίπου 1,3 δισ. ευρώ. Από αυτά: – Το 32% (420 εκατομμύρια ευρώ) κατέβαλε το Δημόσιο μαζί με τη συγχρηματοδότηση της Ε.Ε., δηλαδή το πληρώσαμε εμείς. – Γύρω στα 675 εκατ. ευρώ ήταν τα δάνεια που σύναψε η κοινοπραξία με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Που σημαίνει ότι αν στραβώσει η δουλειά, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν δεν στραβώσει, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς. – Περίπου 175 εκατ. ευρώ ήταν η ίδια συμμετοχή της κοινοπραξίας που την κατασκεύασε και την εκμεταλλεύεται. Για να εγκαταλείψει η Κοινοπραξία την εκμετάλλευση θα έπρεπε να της επιστραφούν τα ίδια κεφάλαια με μια μέση απόδοση 11,6% για κάθε έτος μέχρι την αποπληρωμή τους. Μέχρι σήμερα (σ.σ. 2011) τα συνολικά έσοδα μέχρι τώρα στα 8 χρόνια λειτουργίας της Αττικής Οδού μόνο έχουν ξεπεράσει το 1,7 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι έχουν υπερβεί όχι μόνο το ύψος των ιδίων κεφαλαίων και της συμφωνημένης ετήσιας απόδοσης και των δανείων αλλά ακόμα και το συνολικό κόστος του έργου. (ΕΜΔΥΔΑΣ) Στην πραγματικότητα η συμμετοχή της κοινοπραξίας ήταν ακόμη μικρότερη. Το συνολικό κόστος της Α.Ο. μαζί με τα παράπλευρα έργα, τις απαλλοτριώσεις κ.λπ. ξεπερνά τα 3 δισ. ευρώ. Σε σχετική ερώτηση του -τότε- ευρωβουλευτή της ΝΔ Κώστα Χατζιδάκη, ο αρμόδιος επίτροπος της ΕΕ, Μισέλ Μπαρνιέ, απάντησε ότι το τελικό κόστους του έργου ανέρχεται χονδρικά στα 3,2 δισ. Καθώς η επιπλέον δαπάνη δεν επιβάρυνε τη συμμετοχή της κοινοπραξίας, η πραγματική συμμετοχή της περιορίζεται στο πενιχρό 5,5%. Παρόλα αυτά η εταιρεία συνεχίζει να εκμεταλλεύεται την Α.Ο. και να εισπράττει διόδια, βασισμένη κυρίως σε ένα παραθυράκι της σύμβασης του 1996» .
[31] Εταιρείες διαρκώς βρίσκονται αναμεμειγμένες σε δωροδοκίες πολιτικών και χρηματοδοτήσεις πολιτικών κομμάτων. Στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους προσπαθούν να αλλοιώσουν τις δημοκρατικές διαδικασίες ή να μην υπόκεινται στον έλεγχο που επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον. Είναι φορείς διαφθοράς, εφόσον η δημοκρατική λειτουργία αποτελεί «εμπόδιο». Δεν είναι κάτι καινούργιο. Τέτοιο είναι το παράδειγμα της Suez όσο και της Vivendi που έχουν καταδικαστεί σε Λατινή Αμερική και Κεντρική Ασία. Στην περίπτωση τώρα που κυβερνήσεις θέλησαν να ακυρώσουν τα συμβόλαια με τις πολυεθνικές εταιρείες, επειδή δεν τήρησαν τους όρους των συμβολαίων, ήρθαν αντιμέτωπες με τις κυβερνήσεις των χωρών όπου έχουν την έδρα τους οι πολυεθνικές (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία μεταξύ άλλων) καθώς και τις πιέσεις από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Η Τανζανία, λ.χ. που θέλησε να διακόψει τη συνεργασία της με την βρετανικών συμφερόντων Biwater καθώς η εταιρεία απέτυχε παταγωδώς να βελτιώσει την κατάσταση με τη διανομή του νερού, αναγκάστηκε να πληρώσει 140.000.000 δολλάρια στην εταιρεία. Παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχουν πολλές σε διάφορες χώρες της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Στο Μεξικό η Coca-Cola είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη. Μάλιστα, ο πρόεδρος της χώρας Vicente Fox μεταξύ 2000 και 2006 ήταν πρόεδρος της εταιρείας στο Μεξικό και επιβλέπων όλων των εργοστασίων της στη Λατινική Αμερική. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που αυτή η χώρα είναι το νούμερο ένα κράτος στον κόσμο σε κατανάλωση προϊόντων της. Κι ενώ τα αποτελέσματα της δράσης της εταιρείας στη διαχείριση του νερού είναι καταστροφικά, η εταιρεία ξοδεύει περισσότερα από 500 εκατομμύρια δολλάρια ετησίως στο να διαφημίζει τα προϊόντα της. Παντού, σε κάθε μαγαζάκι στο Μεξικό βλέπεις τραπεζάκια και ψυγεία της εταιρείας. Την ίδια στιγμή, η πραγματικότητα όπως αποτυπώνεται είναι εφιαλτική. 12 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στο νερό της βρύσης και 32 εκατομμύρια ζουν δίχως υπονόμους. Η εταιρεία έχει ουσιαστικά το μονοπώλιο στη χώρα. Και δεν είναι περίεργο που το Μεξικό είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο στην κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού. Σε αντάλλαγμα, το 2003, το Μεξικό εισέπραξε από την εταιρεία το εξωφρενικό ποσό των 29.000 δολλαρίων για τη χρήση του νερού της χώρας, όταν το 2004 μονάχα, τα κέρδη ενός εργοστασίου της στην περιοχή San Cristobal de las Casas έφθασαν τα 40.000.000 δολλάρια. Στο Ιράκ, ένα μόλις μήνα μετά την εισβολή των ΗΠΑ, η εταιρεία Bechtel η οποία είχε εκδιωχθεί από τη Βολιβία για τις καταστροφικές πρακτικές της σε σχέση με το νερό, ανέλαβε να «ξανακτίσει» τις υποδομές της χώρας λαμβάνοντας ένα παχυλό συμβόλαιο αξίας 680.000.000 δολλαρίων. Όπως χαρακτηριστικά είπε η φιλόσοφος Vardana Shiva σε άρθρο της, «Οι ΗΠΑ βομβάρδισαν νοσοκομεία, γέφυρες, υποδομές για το νερό και τώρα πολυεθνικές με έδρα τις ΗΠΑ «θερίζουν» τα κέρδη της «ανοικοδόμησης» μίας κοινωνίας μετά την ηθελημένη καταστροφή της. Το αίμα χύθηκε όχι μόνο για το πετρέλαιο, αλλά και για τον έλεγχο του νερού και άλλων ζωτικών υπηρεσιών». Τα παραδείγματα που μπορούμε να δίνουμε δεν έχουν τέλος… Ένα όμως είναι σίγουρο. Εδώ έχει δημιουργηθεί η ανάγκη για ένα νέο λεξικό, όπου, η καταστροφή θα σημαίνει δημιουργία, η διαφθορά σε αναγκαία συνθήκη συνεργασίας, η σπανιότητα θα μεταφράζεται σε πλούτο, η εξαθλίωση σε ασφαλές κλίμα για επενδύσεις. Δες κι εδώ συγκεκριμένα για την Coca – Cola: http://killercoke.org/
[32] Εδώ η σχετική είδηση: “Commision in favor of water privatization for countries receiving bailout” http://www.neurope.eu/article/commission-favor-water-privatization-countries-receiving-bailout
[33] Martin Pigeon – Gabriella Zanzanaini, “EU’s water privatization plans ‘irresponsible’” http://www.publicserviceeurope.com/article/1952/eus-water-privatisation-plans-irresponsible#ixzz2CEec896U
[34] Από την ιστοσελίδα http://savegreekwater.org/?page_id=64 και το κείμενο συλλογής υπογραφών ενάντια στα σχέδια για την ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα
[35] Pierre Bourdieu, “Utopia of Endless Exploitation: The essence of neoliberalism”, http://mondediplo.com/1998/12/08bourdieu Επίσες δες Pierre Bourdieu, “Acts of Resistance”.
[36] Αναφορικά με τη συνεργασία του εθελοντικού συλλόγου «ΑιματοΚρήτη» και του νερού της Coca –Cola στην Κρήτη «ΛΥΤΤΟΣ» για την προώθηση της εθελοντικής αιμοδοσίας δες εδώ: ««Κάθε σταγόνα, σταγόνα ζωής» του μηνός Δεκεμβρίου» http://www.neatv.gr/el/3490/kathe-staiona-staiona-zois-toi-minos-dekemvrioi.php?utm_medium=social_media&utm_source=rss&utm_campaign=feed&utm_term=title&utm_content=textlink
[37] Δες λ.χ. εδώ: Elizabeth Whittlesey, “Identity Crisis? The Coca- Cola Company and World Wildlife Fund – A closer look at this paradoxical pairing”http://www.minyanville.com/business-news/editors-pick/articles/The-Coca-Cola-Company-Coca-Cola/7/20/2012/id/42597
[38] «Δήμοι πλασιέ της Coca-Cola»http://www.edupame.gr/content/%CE%98%CE%95%CE%A3%CE%A3%CE%91%CE%9B%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97-%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AD-%CF%84%CE%B7%CF%82-COCA-COLA και εδώ «To NATO χορηγεί σχολεία στην Κρήτη για να «ξεπλύνει» τις βάσεις»http://www.alfavita.gr/arthra/%CF%84%CE%BF-nato-%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CE%AF-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%BE%CE%B5%CF%80%CE%BB%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82 και εδώ «Επιστολή 300 καθηγητών κατά της Χρυσής Αυγής στα σχολεία»http://topontiki.gr/article/44943/Epistoli-300-panepistimiakon-kata-tis-Xrusis-Augis αλλά και στα νοσοκομεία σε σχέση με παιδιά: «Η Coca – Cola 3E και το Νερό Λύττος κάνουν παιδότοπους στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Κρήτης» http://www.greekmoney.gr/permalink/25270.rss
απλήρωτοι…
Απλήρωτοι συνεχίζουν και εργάζονται εργαζόμενοι της εταιρίας sea ways (πρώην MINOAN) από το Σεπτέμβριο. Αυτό δεν ενδιαφέρει την παραλία, δεν ενδιαφέρει τον αδιάφορο τουρίστα και Παρασκευά. Οφείλει να ενδιαφέρει, όμως, όλους τους υπόλοιπους…
Βασικά, καλησπέρα σας…
Αν οι ανακοινώσεις για τον υποθαλάσσιο αγωγό ύδρευσης δεν είναι μια συντεταγμένη ψευδολογία, τότε μιλάμε για την οριστική αποικιοποίηση του νησιού. Όταν δεν συμπεριλαμβάνονται σοβαρές μελέτες για τις εγγενείς δυνατότητες του νησιού σε νερό, όταν υποβαθμίζεται κάθε δυνατότητα συγκράτησης των όμβριων υδάτων, όταν το νερό είναι υπόθεση της τουριστικής ανάπτυξης και της συνέχισης ενός σπάταλου καταναλωτικού μοντέλου, όταν στην Αίγινα σταθεροποιείται ως οικονομία, πολιτική και κοινωνία η τουριστική μεταπρατική ιδεολογία και ταυτόχρονα κάθε δημόσια συζήτηση εξαντλείται γύρω από τις μεγάλες εργολαβίες που ορίζονται ως κοινωνικό αγαθό, τότε ίσως θα είναι ακόμα πιο δύσκολη η αντίστροφη πορεία. Μέχρι τότε μπορούμε να παρακολουθούμε τη ζωή μας από τις κάμερες των τοπικών καναλιών…
Βασικά, καλησπέρα σας…
ΥΓ: Με επιφύλαξη βεβαίως για το ότι δεν πρόκειται για συντεταγμένη ψευδολογία
Αίγινα το χειμώνα στο έλεος της επιδρομής των εφοπΛΗΣΤΩΝ
Ας δούμε για μια από τις αιτίες του αποκλεισμού. Ας σκεφτούμε το τι πρέπει να κάνουμε, το τι πρωτοβουλίες πρέπει να αναλάβουμε, αντιμετωπίζοντας μια από τις αιτίες του αποκλεισμού της Αίγινας, το χειμώνα. Με κόστος που έχει την τάση να μηδενίζεται, οι εφοπληστές, κερδίζουν βασικά από τις φοροαπαλλαγές. Δηλαδή από τα χρήματα που τους χαρίζουμε χωρίς να προσφέρουν καμιά υπηρεσία παρά μόνο για το γεγονός ότι υπάρχουν κι έχουν έξοδα. Από την άλλη το σκυλί των αφεντικών, η Χρυσή Αυγή, φέτος ήταν και η μοναδική φωνή που τους υπερασπίστηκε τόσο σθεναρά: Διαμαρτυρήθηκε για τις λίγες φοροαπαλλαγές που θα είχαν, αφού θα πλήρωναν 80 εκατομμύρια ευρώ. 2 εκατομμύρια λιγότερα από αυτά που θα έπρεπε να πληρώσουν οι ανάπηροι της Ελλάδας.
Να λοιπόν: οι νόμιμοι εφοπληστές, τα σκυλιά τους κι εμείς τα θύματα
ΥΓ: Στο μεταξύ μπορούν να βγάζουν εκτός γραμμής όποτε θέλουν πλοία τους και βέβαια να υποχρεώνουν τα πληρώματα των πλοίων, σε άνευ αποδοχών άδειες
Διαβάστε:
Οι Έλληνες εφοπλιστές και η κρίση-Στη θάλασσα λεφτά υπάρχουν!
Λέξη προς λέξη οι φοροαπαλλαγές για τους εφοπληστές. (με το γνωστό τραγουδάκι του Αντύπα-γάματα φίλε, γάματα)
OI ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΕΙΣ ΦΟΡΟΑΠΑΛΛΑΓΕΣ ΤΩΝ ΕΦΟΠΛΙΣΤΩΝ
Κατά της φορολόγησης των εφοπληστών τα παράσιτα της Χρυσής Αυγής
Μνημόσυνο για τα τρίμηνα του Κούβαρη
Στο κλαμπ «Οδύσσεια». Νύχτα, έρημη νύχτα. Το περιβάλλον σκυλάδικο. Αληθινό και ψεύτικο. Τραπέζια άδεια. Το ουίσκι χύνεται κάτω, σπασμένα μπουκάλια και ποτήρια, χυμένα παντού φιστίκια κι αλάτι. Οι πρωταγωνιστές έχουν εξαφανιστεί. Ο Σεφέρης αποσύρθηκε, ο Πέρδικας σταυρωμένος σε μια πόρτα στη Μυγδαλιά, το κεφάλι του Άρη και του Τζαβέλα στην πλατεία των Τρικάλων, ο Πλήθων Γεμιστός ταξιδεύει, τα Μέθανα κι Αδέρες κι ο Πάρνωνας στη θέση τους κι ο Σταύρος λίγο πιο πέρα στη Μπούγια, θαμμένος. Ο Χορός όρθιος ψέλνει, υπενθυμίζοντας όπως του πρέπει, βαριές αλήθειες. Χωρίς κατάρες. Χωρίς όργανα. Ζεϊμπεκιά κι άγιος ο θεός.
Γεννιέμαι και πεθαίνω ση μιζέρια γιατί δεν φτάνουνε ψηλά τα δυο μου χέρια.
Γεννιέμαι και πεθαίνω στα εμπόδια γιατί δεν τρέχουνε καλά τα δυο μου πόδια,
δυστυχώς.
———————————————————————-
Άντε ρε Σταύρο, σε κελί μαύρο
ψάχνω μια λύση, μεγάλη η κρίση,
και μου ‘χεις λείψει…
——————————————————————-
Τα σύννεφα σκεπάζουνε το φως μου γιατί δε βλέπω ούτε πέρα ούτε εντός μου.
Χαμάλης στο βωμό της Ιστορίας με φωτοστέφανο στην άλωση της Τροίας,
επιτυχώς.
——————————————————————–
Άντε ρε Σταύρο, σε κελί μαύρο
ψάχνω μια λύση, μεγάλη η κρίση,
και μου ‘χεις λείψει…
——————————————————————-
Μπροστά μου ένα «όχι» που μου φταίει και μια υπόσχεση του «ναι» που ύστερα κλαίει.
Ζαλίζομαι στα ντέρτια της ημέρας και μες στη νύχτα εμφανίζεται ένα τέρας,
ατυχώς.
———————————————————————
Άντε ρε Σταύρο, σε κελί μαύρο
ψάχνω μια λύση, μεγάλη η κρίση,
και μου ‘χεις λείψει…
——————————————————————–
Στο δίαυλο του Πόρου μ’ έναν άγιο γιατί δεν έχω τσαγανό ούτε κουράγιο.
Γεννιέμαι και πεθαίνω σε ναυάγιο γιατί δε βλέπω ούτε λιμάνι ούτε μουράγιο,
ακριβώς.
——————————————————————-
Άντε ρε Σταύρο, σε κελί μαύρο
ψάχνω μια λύση, μεγάλη η κρίση,
και μου ‘χεις λείψει…
——————————————————————-
17 Νοέμβρη 2012
Η κρίση βαθαίνοντας, τροχοπεδεί την αποτίμηση εννοιών και σημασιών που στο χρόνο αλλάζουν. Είναι και κρίση ιστορικής συνείδησης.
Η γενιά του Πολυτεχνείου που δεν υπήρξε ποτέ συμπαγής παρά ως ένα σύμφυρμα τάσεων στον κοινωνικό μετασχηματισμό, ξεχώρισε μειοψηφικά και δυναμικά ως είτε ως τάση συνέχισης των αγώνων μέχρι και την επανάσταση είτε ως τάση ενσωμάτωσης στο αστικό κράτος. Αυτό που στην Ευρώπη, μεταπολεμικά πήρε τη θέση των επαναστατικών ιδανικών ως βελτίωση της θέσης του εργάτη στον καπιταλισμό, στην Ελλάδα ξεκίνησε μεταπολιτευτικά. Το αστικό κράτος κρατώντας για λογαριασμό του τις βασικές δομές εξουσίας, δηλαδή το στρατό, την αστυνομία και την απόδοση δικαίου, άφησε το υπόλοιπο λειτουργικό του κομμάτι στην Αριστερά. Στην Αριστερά των πανεπιστημίων, της διανόησης, της τεχνοκρατίας, του κρατικού συνδικαλισμού, του εκσυγχρονισμού, του εξευρωπαϊσμού. Του δήθεν εκπολιτισμού, με λίγα λόγια, της ελληνικής κοινωνίας προς αντικατάσταση του λαϊκού πολιτισμού που επέζησε και μέχρι το 60. Έτσι, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι Υπηρεσίες των Υπουργείων, τα Πανεπιστήμια, οι πολιτιστικοί οργανισμοί, κρατικοποίησαν την αισθητική της Αριστεράς και του λαϊκού πολιτισμού, απογυμνώνοντας ως αίτημα τα ιδανικά και το όραμα. Η Δαμανάκη δεν είναι παρά η ακραία έκφανση της ενσωμάτωσης όταν ήδη μετά το 81, δεκάδες αριστεριστές συνωστίζονταν στα πρώιμα Υπουργεία του ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής και στα γραφεία για αιτήσεις συντάξεων εθνικής αντίστασης. Ό,τι δεν αφομοιώθηκε δεν ήταν παρά το μεταμοντέρνο νεολαιίστικο αντιεξουσιαστικό κίνημα της μητρόπολης των Αθηνών που αποκεντρώνει την ιδέα του και οι ένοπλες ομάδες με τις πολλαπλές τους αντιφάσεις-αδιέξοδα, στα ειδικά δικαστήρια. Το κοινωνικό κίνημα παρέμεινε και παραμένει στους δρόμους, αμήχανο, με απαρχαιωμένα αναλυτικά εργαλεία, χωρίς ιστορία, χωρίς φιλοσοφία, χωρίς προοπτική, κάνοντας αυτό που έχει μάθει να κάνει.
Το Πολυτεχνείο του 73, που δεν θα μπορούσε να καταφέρει να ρίξει τη χούντα αν αυτή δεν κατέρρεε υπό το βάρος των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στην Κύπρο κι έχοντας χάσει τη σημασία που είχε για την Αμερική, ήταν ένα χρονικό σημείο μιας εξέγερσης που συσπείρωνε τη νεολαία, το νέο αποδεκτό υποκείμενο ήδη από τη δεκαετία του 60 στην Ευρώπη που διαδεχόταν την εργατική τάξη που ήδη ήταν ηττημένη. Έτσι, οι αριστερές αφηγήσεις και υπερβάσεις απλώς διάνθισαν το τοπίο ως μια αισθητική που θα μπορούσε να περιτυλίξει την πραγματικότητα της αφομοίωσης που έγινε πράξη, βαθμιαία. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη από το 75, ξεκίνησαν οι εκτελέσεις συνεργατών της Χούντας κάτω από την κατακραυγή της επίσημης αριστεράς, Χούντα η οποία υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει ιστορικά στους βασικούς μηχανισμούς καταστολής και περιστολής των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Η τελευταία πράξη αξιοπρέπειας του λαού μας σφαγιάστηκε στο Γράμμο και στο Βίτσι από τις αμερικανικές βόμβες Ναπάλμ σε ένα εμφύλιο που ξεκίνησε ήδη από τη σφαγή του Δεκέμβρη το 44.
Έτσι η κρατικοποίηση και η επισημοποίηση της γιορτής δεν ήταν παρά ένα σημαντικό βήμα των κρατούντων να απαντήσουν στο αίτημα της ενσωμάτωσης. Η Χρυσή Αυγή, κρατώντας αυτό ως αφετηρία ξεκινώντας τη νέα εργολαβία κάθαρσης της Ιστορίας, πανούργα, κρατά τη σημαία της ψευδούς ανιδιοτέλειας. Μαζί με τη «γενιά» που ξεπουλήθηκε εκκαθαρίζει και τους νεκρούς, δολοφονημένους από τη χούντα, την οποία συνεχίζει να υποστηρίζει. Αυτό που καταστρέφεται ως μνήμη, ως αναζήτηση της Ιστορίας αποκτά σχήμα και μορφή από την “έτοιμη” Χρυσή Αυγή που θα πει μικρές αλήθειες μεγεθυμένες, δίπλα στα πατενταρισμένα ψέματα. Ό,τι έκαναν –πάντα- οι φασίστες στην Ελλάδα.
Ακόμα το Πολυτεχνείο επειδή είναι νωπές οι μνήμες δεν έγινε παρέλαση κι ακόμα προκαλεί η μνήμη του. Δεν τα κατάφερε, εντελώς, να γίνει γιορτή. Ακόμα οι συγκρούσεις μιλούν για την «Πανσπουδαστική» τεύχος 8 που μιλούσε για τους 300 προβοκάτορες κι ακόμα μιλούν για τα εγκλήματα της Χούντας που συνεχίζονται στο όνομα της ανύπαρκτης Δημοκρατίας.
ΥΓ: Τι γελοίο! Ο Ράπανος, τεχνοκράτης του κερατά και παραλίγο μέλος της ελληνικής κυβέρνησης Κουίσλινκς, μιλά περιδιαβαίνοντας τα κελιά των Φυλακών της Αίγινας για την Αντίσταση στη δικτατορία και για τη φυλάκισή του στον καραδεξιό δημοσιογράφο Μ. Κοττάκη…
Η φυσιογνωμία της Αίγινας
Αυτό που διαπερνά απ’ άκρη σ’ άκρη το ιδεολογικό, πολιτικό, οικονομικό σώμα της Αίγινας είναι ο Τουρισμός. Ήδη από το 1947, χρονολογία έκδοσης του πρώτου τοπικού εντύπου με την ονομασία «Κήρυξ της Αιγίνης», κείμενα μεταξύ άλλων σε μεταπολεμική περίοδο «εθνικής ανασυγκρότησης» από πλευράς αστικής τάξης και διανόησής της, αναφέρονται στον τουρισμό. Χαρακτηριστικά, ένα από αυτά αναφέρεται για «…τον ευκολώτερον και βεβαιώτερον τρόπον αυξήσεως του εισοδήματος. Δηλαδή την εκμετάλλευσιν του «φρέσκου» αέρα, η οποία σοβαροφανώς καλείται Τουρισμός. Δι’ αυτήν θα βοηθήση ασφαλώς δια γενικότερους λόγους αυξήσεως του διεθνούς εν Ελλάδι τουρισμού και το κράτος, λόγω των περίφημων Αιγινήτικων αρχαιοτήτων…». Αέρας κοπανιστός, δηλαδή. Δεν ήταν όμως αυτή η εποχή που θα επέτρεπε έναν συνολικό σχεδιασμό παρόλο που ένας υποτυπώδης από τη δεκαετία του ‘30 με τη δημιουργία γραφείων τουρισμού σε πόλεις τις Ελλάδας, υπήρξε. Η Ελλάδα έβγαινε από τον πιο καταστροφικό πόλεμο στην Ιστορία, με χιλιάδες αστέγους, ορφανά, ανάπηρους, με κατεστραμμένες υποδομές, με υποτυπώδη παραγωγή, και έμπαινε σε ένα εμφύλιο πόλεμο. Το ελληνικό κράτος είχε προδιαγράψει την πορεία του σχετικά με την κατεύθυνσή του στον οικονομικό και πολιτικό τομέα εγκαινιάζοντας τον ψυχρό πόλεμο με τις αμερικανικές βόμβες ναπάλμ στο Γράμμο & Βίτσι. Έτσι κι αλλιώς, αν εξαιρέσουμε την περίοδο της αστικής κυβέρνησης Παπαναστασίου κι αργότερα μεταπολεμικά αυτής του Γεωργίου Παπανδρέου, η ελληνική Ιστορία και μέχρι τον πόλεμο αλλά και αργότερα μέχρι τη χούντα είναι ένα πεδίο μικρών και μεγάλων εμφυλίων, εναλλαγής κυβερνήσεων και δικτατοριών, πολεμικής ατμόσφαιρας και ανακατάταξης συνόρων, μετανάστευσης στην Αμερική-μετά από μια μεγάλη οικονομική κρίση στην πρωτογενή παραγωγή, υποδοχής προσφύγων και ειδικά μετά το 1923 όταν πάνω από 1.000.000, νέοι υπήκοοι, έλληνες από την Τουρκία, βρέθηκαν ανέστιοι και πένητες σε μια χώρα που ήδη το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της ήταν στο όριο της επιβίωσης. Ο «Τουρισμός» ήταν υπόθεση ενός μίγματος διανοουμένων και μέρους της αστικής τάξης, το οποίο συνδύαζε την ανάδειξη του αρχαίου κλέους ως απόδειξη εθνικής καταγωγής, με την μόρφωση, η οποία αποτελούσε αξία επέκτασής της. Ένας περιηγητικός-αρχαιολογικός «τουρισμός» δηλαδή ως δυνατότητα της κυρίαρχης τάξης στην ιδεολογική της αναμέτρηση με την Ιστορία και με τα «καλά» της επαρχίας. Καλοπέραση-φρέσκος αήρ και δουλειά για το έθνος (πλην εξαιρέσεων, βέβαια).
Η γενεαλογία του τουρισμού χωρίς να το γνωρίζει
Η Ελλάδα, όπως το μαρτυρούν οι άπειρες γκραβούρες, οι άφθονες περιηγητικές αναφορές από τα «ταξίδια» διανοουμένων, αρχαιολατρών, τυχοδιωκτών, ιεραποστόλων και πάσης φύσεως αποστολών, ήδη από τον 15ο-16ο αιώνα της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης μέχρι και τον 19ο αιώνα, ήταν στο επίκεντρο της αναζήτησης ταυτότητας από πλευράς των εθνικών αστικών τάξεων στην Ευρώπη που ήταν υπό διαμόρφωση. Ο κλασικισμός, το κυρίαρχο ρεύμα που διαπερνούσε την Πολιτική, την Τέχνη, τη Φιλοσοφία και τις Επιστήμες, έβρισκε στις όποιες προσλαμβάνουσες, την αρχαία Ελλάδα σαν το λίκνο και την αφετηρία του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. Το ταξίδι στην Ελλάδα και η γνωριμία με τις αρχαιότητές της ήταν η βασική προϋπόθεση τμήματος της αστικής τάξης δίπλα σ’ αυτού της οικονομικής τάσης για να μπορεί να τεκμηριώσει τις προβολές της και για να μπει στα πρώιμα θινκ τανκ των κρατικών σχηματισμών. Ο ρομαντισμός, κυρίαρχο ρεύμα,αργότερα, για τη συγκρότηση εθνικών κρατών (αν εξαιρέσουμε την μακρινή και πρώιμη Αγγλία η οποία στήριξε τον κρατικό της προορισμό κυρίως μέσω της αποικιοκρατίας) στηρίχτηκε στην αρχαία κλασική λογοτεχνία, φιλοσοφία και ιστορία, φορμαλιστικά και από άποψη έμπνευσης περιεχομένου. Έτσι, ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον αναπτύχθηκε έχοντας ως όχημα το ταξίδι και την επιτόπια έρευνα. Από κει και οι πρώτες αρχαιολογικές αποστολές οι οποίες λεηλάτησαν με τη βοήθεια των τοπικών αρχών τις ελληνικές αρχαιότητες μέχρι να καθιερωθούν ως οι αποκλειστικοί παράγοντες αργότερα για την ανάδειξή τους στην Ελλάδα. Σε όλα τα αρχαιολογικά ευρωπαϊκά μουσεία, η ύπαρξη ελληνικών αρχαιοτήτων υποδηλώνει όλη αυτήν την τάση και τη δίψα για ταυτοποίηση από τη μια αλλά και μια σοβαρή τάση κατάκτησης και νέας «διαχείρισης» της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς. Οι αρχαιότητες για την αστική τάξη μέχρι και το 1950-60, εποχή διεύρυνσης του δικαιώματος στη σχόλη (θερινές άδειες) της εργατοϋπαλληλικής τάξης της ανεπτυγμένης Ευρώπης, ήταν ο βασικός πυλώνας ενδιαφερόντων για το ταξίδι «αλλού». Από κει και το ρεύμα του φιλελληνισμού που ήταν και το εδάφιο για να δημιουργηθεί ένας δίαυλος που συνδύαζε το αυθεντικό ενδιαφέρον, την πολιτικής εξάρτηση και οικονομική διείσδυση μέσω δανείων, με πρώτο αυτό που αφορούσε το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1930. Την «ανεξαρτησία» του ελληνικού κράτους.
Το νέο τουριστικό υποκείμενο και η αναζήτηση της χαμένης ελληνικότητας: μια συνάντηση που δεν έγινε
Έτσι, πριν το «Κορίτσια στον ήλιο» και την αέναη εισροή ξανθού και λευκού πληθυσμού από την Ευρώπη το θέρος, έχουμε τις αρχαιότητες ως προορισμό δίπλα στο αντιπροσωπευτικό μεσογειακό κλίμα και το ενδιαφέρον για την καθυστερημένη Ελλάδα και τους Έλληνες, τα περίεργα αυτά ζώα που συνεχίζουν να έχουν ένα τρόπο ζωής διαφορετικό, παρόλη την «μεγαλειώδη Ιστορία τους». Οι προαναφερόμενες δεκαετίες 1950-60 θα είναι καθοριστικές στην αλλαγή του περιεχομένου του ταξιδιωτικού προορισμού αλλά και στην αλλαγή του υποκειμένου του. Το υποκείμενο διευρύνεται σε ένα ιστορικό πλαίσιο αλλαγών που αργότερα καταφθάνει και στην Ελλάδα, ενώ για την Ελλάδα το’ 60 είναι η περίοδος που σημαντικό τμήμα της διανόησης (Σεφέρης, Ελύτης, Χατζιδάκης, Θεοδωράκης, Πικιώνης, Κωνσταντινίδης, Εγγονόπουλος, Τσαρούχης, Θεοτοκάς, Παπανούτσος, Μόραλης, Καπράλος, κλπ) αναζητά χωρίς δικαίωση, μια άλλη ελληνικότητα μακριά και πέρα από τις αφηγήσεις των ελλήνων «ρομαντικών». Γι’ αυτό και δεν μπορούν να συνδεθούν τα δυο ρεύματα. Το μεν πρώτο, εκ δυσμάς, επαρμένο και από οικολογικές ευαισθησίες, αλλοδαπό και πολιτισμικά κυρίαρχο, κυρίως νεολαιίστικο αναζητά την επαφή με τη φύση και τον έρωτα πλημμυρίζοντας τα ελληνικά νησιά με την παρουσία του, αργότερα το 1970 έως το 80, ενώ το δεύτερο της «χαμένης ελληνικότητας» έχει ήδη χάσει σε μια πάμφτωχη Ελλάδα, με χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους, με μια βιομηχανία που έχει απλωθεί με κίνητρα (π.χ. το φάγωμα των αποθεματικών των Ταμείων Ασφάλισης) καταστρέφοντας λίγο-λίγο το ελληνικό τοπίο, με μια νέα μετανάστευση προς όλες τις καπιταλιστικά ανεπτυγμένες χώρες της Υφηλίου και με τις αναφαινόμενες τάσεις αστυφιλίας που δημιουργούν την Αθήνα-τερατούπολη. Χιλιάδες ταινίες που παρουσιάζουν τις ξεχωριστές τοπικότητες της Ελλάδας εκείνη την περίοδο παράγονται ενώ ξεκινούν και οι πρώτες συγκροτημένες καταγραφές εθίμων, δημοτικών τραγουδιών κλπ., μια πρώιμη λαογραφία που αργότερα θα μπορούσε να στηθεί τόσο για την εξυπηρέτηση του εθνικού κορμού όσο και για την μετέπειτα μεταμοντέρνα πώληση «εδωδίμων και αποικιακών» προϊόντων. Ο τουρίστας με το σακίδιο που βουτάει τα γένια του στο καρπούζι, περιπατητής, με το αντίσκηνο για το βράδυ, που τη «βγάζει με ντομάτα και τυρί» είναι εκείνη την εποχή το στερεότυπο του διευρυμένου τουριστικού υποκειμένου που δημιουργεί πρότυπα. Αργότερα στην πιο καταναλωτική του εκδοχή που παρουσιάζουν οι ελληνικές τουριστικές ταινίες του 1960-70, συμπορεύεται με τον ακριβό τουρισμό του jet-set για άραβες μεγιστάνες, κροίσους και αστέρια του κινηματογραφικού θεάματος σε πολύ συγκεκριμένους και περιγεγραμμένους τόπους (πχ. Ύδρα, Μύκονος κλπ.). Τότε γεννιέται και ο τύπος του γκρικ λάβερ και της μάνας του που πουλάει στις ταβέρνες παστίτσιο και μουσακά. Αυτή είναι και η εποχή που πλέον πιο σοβαρά και ύστερα από την διεύρυνση μετοίκισης πολλών δυτικών και βορείων στην ελληνική περιφέρεια (σοβαρό δείγμα της αύξησης του ενδιαφέροντος), ξεκινάει ο τουρισμός ως μια κεντρική επιλογή του κράτους (χαρακτηριστικό της εποχής είναι η δημιουργία περισσότερων γραφείων, τουριστικής αστυνομίας και το χτίσιμο των ΞΕΝΙΑ) αλλά και αποκλειστική οικονομική επιλογή του μεγάλου παράλιου και νησιωτικού τμήματος της χώρας. Η ανάπτυξη του κοινωνικού τουρισμού στην Ευρώπη και πολύ αργότερα το 1990-2000 ως καρικατούρα στην Ελλάδα ανοίγει πλέον και τη δυνατότητα ίδρυσης γραφείων με τα πακέτα τουρισμού μέχρι και τα περίφημα διακοπο-δάνεια. Η θέσμιση και των θερινών αδειών για μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης μετά το ‘70, δίνει και τη δυνατότητα του ανοίγματος ενός νέου πεδίου οικονομικής ανάπτυξης που περιλαμβάνει την οικοδομική ανάπτυξη της τουριστικής υποδομής (ξενοδοχεία, ρουμς του λετ, διασκέδαση-επισιτισμός, εμπόριο κλπ) και του μόνιμου παραθερισμού, δηλαδή την επέκταση της δόμησης με μόνιμες εξοχικές κατοικίες. Αυτό όμως που πλέον αρχίζει και διαφαίνεται είναι η αλλαγή προτύπων με το καταναλωτικό να ξεπερνά το, ας πούμε «μορφωτικό» και «περιηγητικό». Δημιουργούνται όλο και πιο μόνιμες εστίες κατανάλωσης της φύσης με υποκατάστατα όλο και πιο βασισμένα στο αστικό τοπίο. Από τη χούντα η οποία στήριξε σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό την οικονομία της στην οικοδομική επέκταση και μέχρι σήμερα με την κρίση, παγιώνεται σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό ο τουρισμός ως η βιομηχανία των ατομικών τέρψεων. Από κει και μετά καθιερώνεται το «όλα για τον τουρίστα» μέχρι το «χαμογελάτε» της πάλαι ποτέ γιγαντοαφίσας-διαφήμισης του ΕΟΤ και της οριστικής ενσωμάτωσης των Υπουργείων Τουρισμού και Πολιτισμού λίγο πριν την περίοδο της έναρξης της οικονομικής κρίσης. Έτσι καθιερώνεται το πρότυπο του πρωτοκοσμικού αστού τουρίστα που επιθυμεί ένα επίπεδο αστικής κατανάλωσης σε ένα μη αστικό τοπίο που ολοένα και διαμορφώνεται πολύ γρήγορα αφού «η αγορά τρέχει», σαν τέτοιο για λογαριασμό του. Έτσι αποκτά από κείνη την περίοδο ραγδαία ένα πολύ σημαντικό τμήμα της Ελλάδας τουριστική συνείδηση, όταν η τοπική οικονομία της συνδέεται απόλυτα με τον τουρισμό και ο τουρισμός αποτελεί τον προνομιακό χώρο και χρόνο της καθημερινής προσδοκίας του μισθωτού και του επαγγελματία.
Συμπερασματικά:
Η εγκατάλειψη της πρωτογενούς παραγωγής που χαρακτήριζε μέχρι τότε τις κοινωνίες αυτές, τις μετέπειτα τουριστικές ζώνες, ήταν το μεγάλο βήμα για την οικονομική τους ανάπτυξη δίπλα στην υιοθέτηση προτύπων αστικής ζωής. Ο κοινωνικός μετασχηματισμός περνούσε μέσα από την καπιταλιστική ανάπτυξη, γεγονός που σήμαινε: υποβάθμιση του πρωτογενούς παραγωγικού τομέα και ανάπτυξη της τριτογενούς τουριστικής υπηρεσίας-οικοδομής (με την ανάπτυξη των συμπαρομαρτούντων ρίαλ εστέιτ-τουριστικών γραφείων-οικοδομικών επιχειρήσεων) , την ανάπτυξη μιας τουριστικής πολιτικής (που στο σύνολο των θεσμών της θα επέκτεινε αυτήν την τάση καταπατώντας κάθε κανονιστική διάταξη που ενέτασσε την πρωτογενή παραγωγή, τον περιορισμό της δόμησης και του σχεδίου πόλης, την ανάδειξη της ιδιαίτερης εθνικής φυσιογνωμίας μέσω της αρχιτεκτονικής, της Ιστορικής, περιβαλλοντικής φυσιογνωμίας και σ’ αυτό κινήθηκαν οι βασικοί παράγοντες της Πολεοδομίας και της Χωροταξίας) και τη διεύρυνση της επιβολής ενός καταναλωτικού μοντέλου μέσω της εμπορευματοποίησης των ελεύθερου χρόνου και της δημιουργίας ενός νέου οικονομικού κύκλου γύρω από αυτόν.
Η τουριστική ανάπτυξη στην Αίγινα
Το αίτημα
Στην Αίγινα, ήδη από τη δεκαετία του 60 ξεκινούν οι πρώτες αναφορές για την απομάκρυνση των Φυλακών και του τόπου εκτελέσεων των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Στα πλοία της γραμμής στην κυριολεξία συνωστίζονται χωροφύλακες, μεταγωγικά οχήματα, κρατούμενοι μαζί με τουρίστες που έρχονται να απολαύσουν το φως της Αίγινας. Αυτή η τάση είναι που συμμαχεί και με τον αβάσταχτο πόνο του καθημερινού φτωχού ανθρώπου του νησιού που βλέπει τα αποσπάσματα να περιφέρονται στα καφενεία όταν την επόμενη έχουν να πραγματοποιήσουν δολοφονίες πολιτικών κρατουμένων. Η παραλία γεμίζει από τους επισκέπτες-συγγενείς και φίλους των πολιτικών κρατουμένων που μεταφέρουν τη μαυρίλα τους δίπλα στους τουρίστες και ντόπιους που επιθυμούν να αναπαραστήσουν τη Βουγιουκλάκη και τον Μπάρκουλη από την ταινία «Διακοπές στην Αίγινα». Ήδη, η Αγία Μαρίνα από τότε ξεκινάει να έχει μια αίγλη. Χιλιάδες συνωστίζονται στις καθιερωμένες πλέον αργίες, στα εκδοτήρια εισιτηρίων στον Πειραιά, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση για το μαγικό προορισμό αφού ήδη «σε έναν πρόχειρο υπολογισμό με τον μακαρίτη Στρατηγό Π. Πετρίτη προπολεμικώς, επί 100 εισιτηρίων που εκόπτοντο εις την γραμμήν Σαρωνικού, τα 52 ήσαν μόνον δια την Αίγινα», όπως διατείνεται σε άρθρο του ο «Κήρυξ της Αιγίνης» το 1947. Η Αγία Μαρίνα, μακριά από τις φυλακές και με την πιο μεγάλη αμμουδιά, ομαλή, ήταν ο ιδανικός και ο πλέον κοντινός τόπος για να ξεκινήσει το τουριστικό όνειρο κι απολαβές του, μ’ αυτή τη μορφή και περιεχόμενο, στην Αίγινα. Για τουρίστες και ντόπιους. Η Σαλαμίνα ήταν ήδη ο «Γάγγης» των φτωχών συνοικιών της Αττικής, ήταν μια προέκταση της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος και των εγκαταστάσεων του Πολεμικού Ναυτικού κι από παλιά ήταν ένας προορισμός που πολύ άμεσα έγινε μόνιμος και λόγω μιας αστραπιαίας μετακίνηση προς το νησί μέσω ενός σύντομου πορθμείου, κρατώντας για τον εαυτό της και τον όρο «Σαλαμινοποίηση» ως περιγραφή της δραστηριότητας που ενοποιεί οικιστικά τα μέρη της περιφέρειας.
Η διαμόρφωση του νέου και ενιαίου τουριστικού υποκειμένου: ο παραθεριστής και ο καταναλωτής ψευδαισθήσεων
Μαζί με τους ντόπιους, λίγοι εξ Αττικής αγοράζουν ήδη από τη μεταπολεμική περίοδο μεγάλες εκτάσεις στην Αίγινα είτε ξεπλένοντας το χρήμα τους είτε επενδύοντας με προοπτική. Κόβουν την αγροτική γη σε μικρότερα οικόπεδα και τις κατάλληλες στιγμές άνθισης της οικοδομικής δραστηριότητας, τη μοσχοπουλούν. Είτε ντόπιοι που αγοράζουν, είτε κυρίως ξενοκαρφίτες, συνιστούν το πρώιμο ρίαλ εστέιτ της Αίγινας, από το ‘70 δίπλα στην άνθιση της τουριστικής βιομηχανίας και στην ανάπτυξη των νταμαριών. Είναι μια περίοδος που η Αίγινα συγκρούεται για τους ίδιους λόγους: για την τροπή που θα έχει ο τουρισμός. Από τη μια τα νταμάρια του Τόγια κλπ. που αποκεντρωμένα και δίπλα στους επίσημους προορισμούς ήδη από τη δεκαετία του 70 (Άγιος Νεκτάριος, βυζαντινά εκκλησάκια της Παλια-Χώρας, Αφαία) κι από την άλλη φορείς που επιδιώκουν για λόγους τουριστικούς αλλά και ιδεολογικούς να τα προστατέψουν. Δημοσιεύματα της εποχής το καταμαρτυρούν: «…Σε δυο μεγάλους οικονομικούς συντελεστές στηρίζεται κυρίως η οικονομία της Αίγινας α)στο μοναστήρι Αγίου Νεκταρίου και β)στο Δωρικού ρυθμού Ναό της Αφαίας…» γράφει σε δημοσίευμα του 1977, συντάκτης της εφημερίδας «Βήμα της Αίγινας» για να τονίσει το αδιέξοδο της παράνομης λειτουργίας των νταμαριών που ήδη έχουν απαγορευτεί με προεδρικό διάταγμα από το ‘75. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Μάλλον όχι. Τα στίφη επισκεπτών του Αγίου Νεκταρίου που επισκέπτονται τον Άγιο για το θαύμα του, όπως και οι αρκετοί επισκέπτες της Αφαίας, ξένοι κυρίως για να θαυμάσουν το ναό, έχουν μια ευκαιριακή σχέση με τον τόπο. Είναι θρησκευτικός και αρχαιολατρικός τουρισμός του «ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε». Αφού τακτοποιούν μαζικά, μέσα τους, την ατομική υπόθεση θαύματος ή του θαυμασμού, αποχωρούν για ψαράκι, χταποδάκι, φιστικάκι, ή για το, απ’ το σπίτι, «μαντιλάκι με τις ελιές και το ψωμάκι». Δεν θα παραμείνουν σ’ αυτές τις περιοχές να ζήσουν, έστω για κάποιες μέρες. Από την άλλη, παραθεριστικά και τουριστικά λόγω αλλαγής της φυσιογνωμίας του υποκειμένου του τουρίστα-παραθεριστή, αναπτύσσονται οι άλλες περιοχές της Αίγινας που όχι μόνο δεν υποφέρουν για το ό,τι έγκλημα συμβαίνει στα ιστορικά μνημεία της Αίγινας από τα νταμάρια, αφού απολαμβάνουν μπανάκι, φαγάκι, κρασάκι, ποτάκι, καμάκι και ντάνσιγκ αλλά επωφελούνται από αυτό, αφού τα οικοδομικά υλικά είναι και πιο φτηνά. Οι λίγοι πνευματικοί άνθρωποι-φίλοι του νησιού είναι απλά φίλοι του νησιού και δεν μπαίνουν σε καμιά διαδικασία σύγκρουσης με συμφέροντα της τουριστικής-οικοδομικής δραστηριότητας προτρέποντας πάντα διακριτικά «για την προστασία της αιγινήτικης αρχαίας κληρονομιάς και της φύσης» κι απολαμβάνοντας ως τμήμα της αστικής διανόησης τις αειφόρες διακοπές τους λύνοντας τα προβλήματα σε στενούς κύκλους και σε εκδόσεις ενδιαφέροντος που, λίγο έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα και τον κοινωνικό μετασχηματισμό της εποχής. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο γίνονται «εχθροί του λαού» στην περίσταση της κατάργησης των 12 οικισμών της Αίγινας, το 1977, απόφαση που πάρθηκε πίσω, στα γρήγορα, από τη Νομαρχία Πειραιά. Ο Δημοτικός Σύμβουλος Αλεξίου και παλιός σημαντικός παράγοντας της Αριστεράς, διατυπώνει γραπτά στην πρότασή του για διαμαρτυρία του λαού της Αίγινας, όπως καταγράφεται από το «Βήμα της Αίγινας» το 1977: «…και ο λαός της Αιγίνης να συγκεντρωθή διαμαρτυρόμενος εναντίον της αποφάσεως και αυτών οι οποίοι παρεκίνησαν τους αρμοδίους αποκτώντας εις την Αίγινα κυριαρχικά δικαιώματα αγοράζοντας ένα κομμάτι γη και θέλουν να μας επιβάλλουν τας καλλιτεχνικάς των αντιλήψεις. Όχι κύριοι είστε φιλοξενούμενοι στο τόπο μας και δεν θα επιτρέψουμε να τον κάνετε ησυχαστήριό σας». Το ίδιο που συμβαίνει και σήμερα με τους πλουσίους μετοίκους καλλιτέχνες της Αίγινας. Δεν πολυμπερδεύονται στα πολιτικά. Απολαμβάνουν τα λεφτά τους και την ησυχία τους, στους μικρούς κλειστούς κύκλους τους, αναπαράγοντας τους εαυτούς τους σε καλλιτεχνικά γεγονότα ή σε συνάξεις τους στις βίλες ή αλλιώς «οικίες». Άντε το πολύ-πολύ να θίξουν ό,τι θίγει τις «οικίες» τους.
Η πρωτογενής παραγωγή και το φιστίκι ως διακριτό χαρακτηριστικό και σύμβολο
Έτσι η ραγδαία μετατροπή της αγροτικής γης σε τουριστική-οικιστική-εμπορική που ήδη εντοπίζεται από τη χωροταξική μελέτη του 1975 υπό το Υπουργείο Συντονισμού που παρέχει πλήθος στοιχείων συνολικά για τις κοινωνικές, οικονομικές, αισθητικές, τάσεις στην Αίγινα, ξεκινάει να εστιάζει σε ένα δείγμα αγροτικής παραγωγής που είναι και μοναδικό. Το φιστίκι. Ένα είδος πολυτελείας κι όχι καθημερινής ανάγκης, με μια καλλιέργεια που υπόσχεται καλό εισόδημα και εξασφαλίζει τη μοναδικότητα της Αίγινας στην τουριστική της προβολή. Παρόλο που επίσημα αναγνωρίζεται ως ΠΟΠ από την Ευρωπαϊκή Ένωση πολύ αργότερα το 1996, είναι το ξεχωριστό προϊόν που από τότε μεταφέρεται εύκολα μαζί με την θερινή ανάμνηση και την προσδοκία για τα «επόμενα» καλοκαίρια. Είναι η κινητή διαφήμιση παντού αφού στα γήπεδα, στα μπαρ, στο σαλονάκι με το ουίσκι, κανείς δεν αναφέρεται σε «κελυφωτά φιστίκια» αλλά σε «φιστίκια Αιγίνης» ως διάκριση από τα «αράπικα» και μετά τα «πίνατς» ακόμα κι αν τα κελυφωτά, αργότερα εισάγονται πολύ φτηνά από τη Μέση Ανατολή, τόπο άλλωστε προέλευσης της αιγινήτικης φιστικιάς. Είναι το διακριτικό της Αίγινας, το διακριτό της σύμβολο αφού οι σημασίες του αρχαιολογικού τουρισμού έχουν ήδη υποχωρήσει ενώ ο θρησκευτικός αρκείται με τα θαύματα του «Αγίου». Αυτό που εν τέλει και στις μέρες μας παγιώθηκε με τις διοργανώσεις των ΦΙΣΤ-ΦΕΣΤ από τον εκλεπτυσμένο αισθητικά, εστέτ, πρώην δήμαρχο Παναγιώτη Κουκούλη που προσδιόρισε την Αίγινα με μαυραγορίτικη αντίληψη, ως το έδαφος για το οποίο «η κρίση είναι ευκαιρία». Έτσι χάθηκαν τα περίφημα βερίκοκα, τα περίφημα αμύγδαλα, τα περίφημα σύκα και το λάδι της Αίγινας, έτσι χάθηκε ο περίφημος μούστος κι ένας κύκλος εργασιών συγκράτησης του νερού. Έτσι χάθηκε κάθε δυνατότητα παραγωγικής δραστηριότητας στην Αίγινα και πιθανές βιοτεχνικές εφαρμογές που θα εξασφάλιζαν την αξιοπρέπεια και επιβίωση του πληθυσμού. Και από μια καλλιέργεια που λόγω της βιολογικής ζωής της φιστικιάς που παράγει ρητίνη, δεν μπορεί να υπάρχει συγκαλλιέργεια, ενώ χρειάζεται πολύ νερό και ιδιαίτερη φροντίδα από λιπάσματα και χημικά φάρμακα.
Η νέα τοπική ιδεολογία
Από την άλλη η καθημερινή ζωή με τον τουρισμό δεν εκσυγχρονίστηκε ομαλά, αλλά υιοθετήθηκαν βαθμιαία, λόγω τουριστικής επιβολής και των οικονομικών ανταλλαγμάτων της, πρότυπα καταναλωτικής διασκέδασης «απελευθερωτικά» που δεν συμμερίζονται το πλούσιο αρχαιο-χριστιανικό της παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα επιβιώνει το συντηρητικό πρότυπο ενός νησιού με δεκάδες αγίους και οσίους σε ένα τοπίο, που, όπου και να ατενίσεις θα δεις και μια εκκλησία. Καρκατσουλιό και ορθοδοξία μαζί. Το καλοκαίρι ντίσκο και το χειμώνα εκκλησία. Είναι ο απαραίτητος συνδυασμός που αργότερα στην εποχή μας μετά το 1990 και το «τέλος των ιδεολογιών» και αναζήτησης νέων ταυτοτήτων θα καταλάβει την κυρίαρχη ιδεολογία του νησιού. Ως ιβέντ και εμπόρευμα. Ως ιδεολογία και χρήμα. Αρκεί να τραγουδούν οι ταμειακές μηχανές. Άγιος Νεκτάριος και Αμπράμοβιτς. Ιερά Πανήγυρις της Αγίας-Μαρίνας και κλάμπινγκ. Ανατολικές πουτάνες και λιτανείες. Σφηνάκι και θεία μετάληψη. Η Μύκονος του Σαρωνικού.
Η Αίγινα, ένα νησί που έγινε για 2 περίπου χρόνια, η πρώτη έδρα του ελληνικού κράτους μετά την άφιξη του Καποδίστρια και σε μια εποχή που η «ανεξαρτησία» της Ελλάδας παζαρευόταν στα πολιτικά σαλόνια της Ευρώπης, είχε από την αρχή της επανάστασης να αντιμετωπίσει αφενός την ένδεια κι ένα επίπεδο ζωής που έφτανε στα όρια της επιβίωσης (λίγα χρόνια πριν την επανάσταση είχαν αρχίσει να επαναποικίζουν τη Χώρα-Λιμάνι) κι αφετέρου την μεγάλη μετανάστευση από τα Ψαρά και τη Χίο, περιοχές που υπέστησαν ολοκληρωτική καταστροφή μετά το 1823-24. Η Αίγινα δεν είχε την τύχη μιας πρώιμης αστικής ανάπτυξης, όπως άλλες ευνοημένες περιοχές της Ελλάδας (είχε ήδη υποστεί μια φοβερή καταστροφή την εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή), ούτε μορφωμένους και πλούσιους παροίκους στο εξωτερικό που να μεριμνούν, μ’ εκείνη την προκαπιταλιστική λογική (μόρφωση, υποτροφίες υποδομές, σχολεία, ιδρύματα κλπ.) για τον τόπο τους. Έτσι αν εξαιρέσει κανείς επί Καποδίστρια, τις πρώτες υποδομές του ελληνικού κράτους (νομισματοκοπείο, τυπογραφείο, ορφανοτροφείο-σχολείο, καλλιέργεια πατάτας, λιμάνι, δρόμους αμαξιτούς κλπ.) που έγιναν στην Αίγινα και έδωσαν εργασία και μια στοιχειώδη μόρφωση, η αλιεία, η σχετική κτηνοτροφία και μια αγροτική παραγωγή, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν αυτά με τα οποία επιβίωνε φτωχά η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Από την άλλη η ναυτιλία με την οποία συμμετείχε προεπαναστατικά η Αίγινα με το μικρό της στόλο έχει ήδη υποστεί καταστροφή από τον πόλεμο αλλά και από την κρίση που έπληξε την ελληνική ναυτιλία (Ύδρα-Σπέτσες-Ψαρά) ή αλλιώς ελληνική πειρατεία, στις αρχές του 19ου αιώνα, η οποία δεν ήταν πλέον χρήσιμη, αφού άρθηκαν οι ναυτικοί αποκλεισμοί των μεγάλων δυνάμεων και ξεκίνησε να αναπτύσσεται νόμιμα, εκ νέου στις χώρες της Ευρώπης. Οι τελευταίοι πειρατές εντοπίζονται μάλλον από την Αίγινα, είναι Ψαριανοί πρόσφυγες, μαθημένοι σ’ αυτή τη δουλειά και καταστέλλονται από τον Καποδίστρια.
Η μετανάστευση και το επάγγελμα του ναυτικού ήταν αργότερα στο δεύτερο μισό του 19ου τα επαγγέλματα που έφερναν χρήμα στο νησί. Αργότερα η ανάπτυξη της σπογγαλιείας και η προσωρινή ξενιτιά της, έφεραν αρκετό χρήμα στο νησί. Δεν θα μπορούσε να μετατραπεί όμως σε μια διαφορετική ιδεολογία αφού δεν μπορούσαν να φέρουν ιδέες. Οι σπογγαλιείς δεν έφερναν βιβλία και νέες ιδέες. Χρήμα έφερναν, μαζί με τη θύμηση των νεκρών ή ανάπηρων που έφερναν χτυπημένων από τη νόσο του δύτη. Όταν έρχονταν με χρήμα είχαν μια συνήθεια: να πυροβολούν γεμάτα βαρέλια με ρετσίνα στα καπηλειά που διασκέδαζαν. Από την άλλη δυο οικογένειες μοιράζονταν το όφελος από το σφουγγάρι που επεξεργαζόταν και έφευγε για την Ευρώπη και μια δυνατότητα επεξεργασίας των σφουγγαριών για την Ευρώπη. Και κυρίως για την Αγγλία. Η εταιρία «Μπράουν» ήταν η μια που εκμεταλλευόταν στο έπακρο την εργασία και τον κόπο εκατοντάδων ανθρώπων στην Αίγινα μαζί με τις άλλες δουλειές της να μοσχοπουλά αρχαιότητες στο διεθνές κύκλωμα αρχαιοκαπηλίας.
Οι ελάχιστες προσπάθειες πνευματικών ανθρώπων της Αίγινας, μετρημένων στα δάχτυλα, δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν δραστικά το ιδεολογικό τοπίο το οποίο όριζε η τοπική εκκλησία η οποία σαν μεγάλος τσιφλικάς είχε τους εργάτες γης, δουλοπάροικους και κολλήγες, ενώ δεν έλαβε μέρος καμιά ανάπτυξη δευτερογενούς τομέα ώστε να εισαχθούν συνδικαλιστικές ή εργατικές, σοσιαλιστικές αντιλήψεις σε αντίθεση με άλλα αστικά κέντρα (Σύρος, Πάτρα, Βόλος, Αθήνα, Θεσσαλονίκη κλπ.). Επίσης δεν υπήρχαν ζητήματα ιδιοκτησίας γης-τσιφλικάδες προκειμένου να αναπτυχθεί, όπως αργότερα αναπτύχθηκε το αίτημα του αναδασμού της γης, όπως συνέβη στη Λάρισα στις αρχές του 20ου αιώνα. Η στοιχειώδης εκπαίδευση που παρείχε η τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα ήταν πραγματικά στοιχειώδης και αντιστοιχούσε στην καθυστερημένη επαρχία. Έτσι και τα διάφορα πολιτικά γεγονότα λίγο μπορούσαν να επηρεάσουν τη ζωή της Αίγινας. Η κατοχή για παράδειγμα ήταν μια περίοδος, με αρκετούς νεκρούς από το λιμό, που έχει περιγραφτεί με τον πιο θαυμαστό τρόπο στα διηγήματα της Ιουλίας Περσάκη, στην οποία συνέβησαν απλώς μερικά ευτράπελα, όπως αυτό το χαρακτηριστικό με τον Βράσε-Ρύζη ή το γεγονός στο Λεόντι. Κάτι συνθήματα γράφτηκαν ένα βράδυ σ’ ένα επιταγμένο κτίριο από τους Γερμανούς από την αδελφή του Κώστα Χάνου, συνελήφθη, φυλακίστηκε στου Αβέρωφ και αφέθηκε ελεύθερη μετά από κάποιο σχετικό χρονικό διάστημα κι αυτό ήταν όλο. Δεν υπήρξαν πράξεις κοινωνικής και πολιτικής αντίστασης στην Αίγινα.
Κάθε τι που εισαγόταν στην Αίγινα όπως και σε κάθε περιοχή της Ελλάδας με αντίστοιχη ιδεολογική-οικονομική κατάσταση δεν ήταν παρά μια νέα υπόσχεση για την οικονομική αναβάθμιση του νησιού. Έτσι «έπιασε» και η καλλιέργεια της φιστικιάς. Οι απελευθερωτικές ιδέες της Αριστεράς δεν μπόρεσαν ποτέ να «πιάσουν» στην Αίγινα. Οι λίγοι αριστεροί, μεταπολεμικά διώκονταν σαν «κομμουνιστές» έχοντας το στίγμα του κακού, ενώ οι φυλακές της Αίγινας που «φιλοξένησαν»-βασάνισαν χιλιάδες αγωνιστές της αριστεράς από το μεσοπόλεμο και οι τόποι εκτελέσεων-δολοφονίας ήταν πάντα ένα σίγουρο φόβητρο. Όταν μάλιστα το έχεις και τόσο δίπλα σου. (Υπάρχει μια καταπληκτική συνοδοιπορία το ‘60 την εποχή για τις Φυλακές. Δημοσιεύματα και μαρτυρίες μιλούν από τη μια για τους ανθρώπους δεν άντεχαν να βλέπουν βασανιστήρια και εκτελέσεις δίπλα τους κι από την άλλη οι παράγοντες εν Αθήναις που ζητούσαν να απομακρυνθούν οι Φυλακές και ο τόπος εκτελέσεων-όχι να σταματήσουν, για να αναπτυχθεί η Αίγινα τουριστικά. Και για αυτό λόγο προέκυψε η Αγία Μαρίνα. Μακριά απ’ τις Φυλακές, χωρίς μεταγωγικά και αποσπάσματα εκτελεστών, μια μεγάλη παραλία περίμενε τους τουρίστες.)
Οπότε και με τη διαρκή μετάβαση προς τα αστικά δημοκρατικά πρότυπα, η Αίγινα ήταν ένα τσιφλίκι πολιτικών που έδιναν ένα «τσουβάλι μπαμπακόπιτα» εξασφαλίζοντας με μια υπόσχεση την ψήφο. Απ’ τον Κάντζια, δημοφιλή φιγούρα του κόμματος των Φιλελευθέρων της μεταπολεμικής Αίγινας μέχρι και τον Καρύδη του ΠΑΣΟΚ που ανέλαβε σχεδόν εργολαβία την Αίγινα μέχρι και τις τελευταίες εκλογές, ήταν οι ήρωες της Αίγινας, στους οποίους πρόστρεχαν σε κάθε περίσταση και συνεχίζουν μέχρι σήμερα: για το θέλημα. Είτε για δημόσιο αγαθό όπως π.χ. το δημοτικό σχολείο Βαθέως που «έχτισε» ο πρώην υπουργός Καλός (με ταχεράκιατου), μέχρι το ιδιωτεύον (διορισμοί, μεταθέσεις, τοποθετήσεις, πολεοδομικά, παρανομίες, συλλήψεις κλπ.).
Σε αυτό το πλαίσιο υπέρβασης της ένδειας, η υπόσχεση του τουρισμού και της πώλησης γης μπόρεσε να καρποφορήσει ως βασικός προσανατολισμός, ως μονοκαλλιέργεια με τα νέα πρότυπα του καταναλωτή παντός εμπορεύματος.
Τα 200 μέτρα της παραλίας της πόλης της Αίγινας και ο Δήμος της
Αυτό που ζούμε στην Αίγινα ως 200 μέτρα της παραλίας ξεκίνησε σχεδόν μετά την κατάργηση των Φυλακών της Αίγινας και την απόδοση του κτιρίου στο Υπουργείο Πολιτισμού προκειμένου να ιδρυθεί μέσα από μια καταστροφική μανία ενάντια στην Ιστορία, ένα διαχρονικό Μουσείο. Στη συνέχεια για πολλούς λόγους προέκυψε από το 1990 και μετά ο μαρασμός της Αγίας Μαρίνας. Αποφασιστική σημασία είχε η εφαρμογή του Νόμου Καποδίστριας και ο νεοσυγκεντρωτισμός με την επίφαση της «αποκέντρωσης». Αυτό που συνέβη στην Αίγινα, συνέβη περίπου σε όλη την Ελλάδα. Ευνοήθηκαν οι έδρες των νέων συνενώσεων και παραμελήθηκε η περιφέρεια. Με απλά λόγια: Τα χρήματα έπεφταν στην κυριολεξία σε μια περιοχή. Εν των μεταξύ υπήρχαν και αλλαγές στην αγορά που αφορούσαν το νέο αεροδρόμιο και τη μεγαλύτερη ευκολία για πιο εύκολες πτήσεις προς τα νησιά του Αιγαίου, τις αλλαγές προορισμών από τα διεθνή τουριστικά γραφεία (π.χ. προβολή των φτηνών μικρασιατικών παραλιών), τη βαθμιαία υποβάθμιση του κοινωνικού τουρισμού που μέχρι τότε εξασφάλιζε ένα σίγουρο εισόδημα σε ξενοδόχους, την αλλαγή του νομίσματος σε ευρώ κλπ. Όλες αυτές οι αλλαγές δεν μπορούν να αιτιολογήσουν το γιατί συγκεντρώθηκε στην πόλη της Αίγινας βαθμιαία ο τουρισμός. Εκείνο που μπορεί να δώσει μια εξήγηση είναι ότι μέσα στο πλαίσιο αλλαγών του υποκειμένου «τουρίστας», το καταναλωτικό, γρήγορο και εύκολο δίπλα στην ανάπτυξη της ακτοπλοΐας προς το λιμάνι της Αίγινας και σε έναν συνδυασμό μιας όλο και πιο συγκεντρωτικής οικονομίας, έφτιαξαν έναν νέο τουρισμό της παραλίας της πόλης. Αυτό που συμβαίνει σε όλα τα νησιά και σε όλες τις παράλιες περιοχές της Ελλάδας. Η ανάπτυξη των τουριστικών κέντρων με το ιστορικό τους παρελθόν που μοιάζει περισσότερο με το μοντέλο ζωής που μπορεί να παρέχει τα πάντα. Ήρθε κι έδεσε η αστική αναζήτηση με το αντίστοιχο πρότυπο για τον τουρισμό. Είναι μια διαδικασία αργή η οποία εκφράζει αυτόν τον μετασχηματισμό σε επίπεδο αλλαγών στην οικονομία και στους θεσμούς.
Για την Αίγινα γύρω στη δεκαετία του ‘80 ξεκινάει η προπαγάνδα για την ανακαίνιση των ιστορικών κτιρίων της, το σώσιμο της νεοκλασικής της αρχιτεκτονικής που συνδυάζεται με το αιγαιοπελαγίτικης έμπνευσης χρώμα και δημιουργείται ένα ενδιαφέρον για την πόλη. Γύρω στη δεκαετία του ‘90 η καμπάνια για την «πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος», με μια λειτουργική χρήση της Ιστορίας που «πουλάει», σταθεροποίησε αυτήν την τάση ώστε η Αίγινα τα ταυτίζεται με την πόλη της. Μια διαρκής τάση εγκατάστασης των κατοίκων της περιφέρειας στο κέντρο αδρανοποίησε τις όποιες τοπικές δυνάμεις με πρώτο και καλύτερο θύμα το μικρό μονοθέσιο ή ολιγοθέσιο σχολείο που έπαψε να υπάρχει από τις δεκάδες παράνομες μετεγγραφές μαθητών της περιφέρειας στα «καλά» σχολεία της πόλης της Αίγινας. Από την άλλη παρέμεινε «με δόντια και νύχια» το λιμάνι στην πόλη παρόλα τα σχέδια για μεταφορά του στο Λεόντι με αποτέλεσμα η ανάπτυξη της ακτοπλοϊκής γραμμής που έχει ήδη σαν πρώτο της προορισμό την Αίγινα να σταθεροποιήσει αυτήν την τάση. Έτσι μια περεταίρω αστικοποίηση του νησιού στην οικονομία και στις συνήθειες έδωσε αυτή τη μορφή που έχει το κυρίαρχο τουριστικό ρεύμα. Ένα ρεύμα χωρίς προορισμό, χωρίς συγκεκριμένο στόχο πέρα από την «απόδραση» που το ταξίδι είναι «για ένα καφέ» ή «για ένα ποτό» ή «για ένα μπάνιο» και «πεταγόμαστε και μέχρι τον Άγιο». Τουρισμός του «ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε» αν προσθέσουμε και τις προσπάθειες που έγιναν στην ίδια κατεύθυνση, με σκοπό τον τουρισμό ενδιαφέροντος. Με κυρίαρχο το ΦΙΣΤ-ΦΕΣΤ, ο τουρισμός ενδιαφέροντος χωρίς καμιά χωροταξική διάθεση, διανθίστηκε από: μπιτς βόλει, τζετ σκι, γαστρονομία, φεστιβάλ Ντόρας Μπακοπούλου, αγώνες μοντελισμού, ποδηλατοδρομίες, επίδειξη κλασικού οχήματος, εντούρο διαδρομές στο δάσος, πεζοπορία στο δάσος, συνέδριο για την Ιστορία κλπ. Τέλος το πιο ενδιαφέρον αφορά την προώθηση των ντραγκς για πλούσιους, όπως και την προώθηση των γυναικών. Χαρακτηριστικό επεισόδιο αναφέρει δημοσιογράφος για ταβέρνα της παραλίας όπου στο τραπέζι μιας παρέας «ιδιαίτερης», «σερβίρεται» στον «αρχηγό» από τους μπράβους του, ξανθή ανατολικοευρωπαία καλλονή. Αν συνδυάσουμε και την αγάπη του Αμπράμοβιτς για τον Άγιο Νεκτάριο, ο χαρακτηρισμός «Μύκονος του Σαρωνικού» μάλλον σε λίγα χρόνια θα είναι πολύ ήπιος. Αυτά είναι λοιπόν τα 200 μέτρα της παραλίας από την «Αύρα» μέχρι τη «Ρέμβη» και τις μικρές τους προεκτάσεις σε ελάχιστα σημεία του νησιού. Όλα εδώ. Έτσι συνδέεται και το «δώρο»-δήθεν πεζοδρόμιο με ένα άλλο κατάστημα και το απαραίτητο θερμοκήπιο, στους ιδιοκτήτες της παραλίας από τον προηγούμενο δήμαρχο. Όλα εδώ. Στην παραλία. Από δω «βγαίνει» και ο δήμαρχος και «κλείνονται» όλες οι δουλειές για το νησί.
Επίλογος ως αναγκαίο υστερόγραφο
Αν θα μπορούσε να αποκτήσει μια χρησιμότητα αυτή η ανάλυση πρέπει συμπερασματικά να σταθεί ο αναγνώστης στα εξής σημεία που αφορούν το δημόσιο χώρο και τις προσπάθειες ανάδειξής του ως χώρου αγώνα:
-Έλλειψη πολιτικής κουλτούρας και αναφορών αντίστασης-τουριστική ιδεολογία-άγνοια αστικών δικαιωμάτων
-Σταθερή προσκόλληση στα πρόσωπα των κομμάτων της αστικής πολιτικής και των τοπικών προεκτάσεών τους καθώς και στον εκκλησιαστικό παράγοντα
-Άκριτη υιοθέτηση κάθε «νέου» οικονομικού προτύπου που «υπόσχεται»
-Άκαιρες, ασυνεπείς, ασυνεχείς και ασύμβατες προσπάθειες ανάδειξης του δημοσίου χώρου
Για το, ας το πούμε, «πολιτικό καφενείο» Αίγινας
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΠΡΟΒΛΗΤΑ
Μόνο ως αυτό-γελοιοποίηση μπορεί να χαρακτηριστεί πλέον η εκδήλωση διαμαρτυρίας στην παλιά προβλήτα. Απέναντι στους ιδιοκτήτες, τους θαμώνες και τους υποστηρικτές της ιδεολογίας της παραλίας που σχεδόν μόνο αυτοί ακούνε και γελάνε σε βάρος μας. Όχι, δεν αποτελεί ευκαιρία για κανέναν, που δεν επιθυμεί να εκτεθεί. Όχι, δεν αποτελεί έδαφος κοινό για τον αγώνα στην Αίγινα. Μέχρι να βρούμε πού και πώς βρίσκεται αυτό ας υπερβούμε τις θεωρίες περί «καθυστέρησης» των μαζών καθώς και τις θρησκευτικές αντιλήψεις του «φωτισμού» των «άλλων». Υπάρχουν ήδη, η καθιερωμένη θρησκεία για αυτό και η θρησκεία του χρήματος που προορίζεται αυστηρά για λίγους αλλά προσδοκούν οι πολλοί. Μπορούμε απλά να το ψάξουμε μαζί.