ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ VILLA AMALIAS ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΔΑ

Η Κατάληψη Villa Amalias εδώ και 23 χρόνια αποτελεί έναν ανοιχτό πολιτικό πολιτιστικό και κοινωνικό χώρο, καθώς και στεγαστική κολεκτίβα. Όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή δραστηριοποιούνται πολλές ομάδες όπως: θεατρική ομάδα, συναυλιακή ομάδα, studio, ομάδα βιτρό, παιδικό στέκι, ομάδα χορού, γυμναστικής, ξένων γλωσσών, Η/Υ, τυπογραφική κολεκτίβα, ομάδα προβολών, δανειστική βιβλιοθήκη, ανταλλακτήριο δίσκων και cd και επίσης έχουν φιλοξενηθεί πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις άλλων ομάδων. Επιπλέον, η Κατάληψη Villa Amalias, πέραν των εσωτερικών δραστηριοτήτων έχει συμβάλει στην επίλυση προβλημάτων της γειτονιάς, συμμετέχοντας τόσο στη συνέλευση κατοίκων πλατείας Βικτωρίας, όσο και πραγματοποιώντας ανοιχτές και εξωστρεφείς δράσεις στην περιοχή, όπως μικροφωνικές παρεμβάσεις, χαριστικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες και παιδικές εκδηλώσεις στην πλατεία.

Όλα αυτά τα 23 χρόνια, η Κατάληψη Villa Amalias, μέσα από την πολύμορφη σύνθεση των υποκειμένων και των ομάδων που την απαρτίζουν έχει διαμορφώσει πολιτικά χαρακτηριστικά εξίσου πολύπλευρα, που πηγάζουν από το ευρύτερο κίνημα των καταλήψεων, από τον Αναρχικό και Αντιεξουσιαστικό χώρο και από το κίνημα του ταξικού και εργατικού ανταγωνισμού. Χαρακτηριστικά τα οποία έχουν αποκτήσει υλική υπόσταση μέσα από τη συνδιοργάνωση και συμμετοχή σε πορείες, παρεμβάσεις και κινητοποιήσεις, που αφορούν σε εργατικούς, αντιφασιστικούς-αντιρατσιστικούς αγώνες, αλληλεγγύη σε διωκόμενες καταλήψεις, στους μετανάστες και σε διωκόμενους συντρόφους, σε φοιτητικούς και μαθητικούς αγώνες καθώς και για την επανοικειοποίηση ανοιχτών δημόσιων χώρων.

Το κτίριο της Κατάληψης ήταν εγκαταλελειμμένο από το 1973 και σε άθλια κατάσταση. Από το ’90 που καταλήφθηκε, ζει και συντηρείται από την οικονομική συνεισφορά και την προσωπική εργασία τόσο των ίδιων των καταληψιών όσο και όλων των αλληλέγγυων συντρόφων.

Ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης του κτιρίου, Δήμος Αθηναίων, ο οποίος είναι κάτοχος τεράστιας ακίνητης περιουσίας, καθώς και ο οργανισμός σχολικών κτηρίων είναι γνωστοί για υποθέσεις απαλλοτριώσεων ιδιωτικής περιουσίας και παράνομων αποχαρακτηρισμών, με αποκορύφωμα την περίπτωση του μεγαθηρίου κτιρίου Χαραγκιώνη στη συμβολή των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Ιουλιανού, που εν μια νυκτί, από οικόπεδο με σκοπό την ανέγερση σχολικού κτηρίου μετατράπηκε σε εμπορικό κέντρο.

Σε αντίθεση με αυτούς, που βλέπουν κτήρια και χώρους ως ένα ακόμη τρόπο κερδοσκοπίας, η Κατάληψη Villa Amalias και η δράση της είναι ένα έμπρακτο παράδειγμα του προτάγματός της για τη δημιουργία ελεύθερων κοινωνικών χώρων, αντιθετικών προς κάθε είδους οικονομική εκμετάλλευση, βασιζόμενοι σε αντιεραρχικές, αυτοοργανωμένες, αλληλέγγυες και οριζόντιες δομές, σεβόμενοι τον άνθρωπο και στηρίζοντας πάντα τους από κάτω της ταξικής πυραμίδας, των οποίων κομμάτι αποτελούμε και εμείς.

Για αυτό και η συντήρηση του κτηρίου, όπως προαναφέρθηκε, γίνεται από τους καταληψίες και τους αλληλέγγυους, ιδίως τα τελευταία 4 χρόνια έπειτα από τις δύο δολοφονικές εμπρηστικές επιθέσεις που δέχτηκε η Κατάληψη από παρακρατικούς έμμισθους ή μη. Οι συγκεκριμένες επιθέσεις προκάλεσαν μεγάλες υλικές φθορές που δεν αποτέλεσαν όμως εμπόδιο στο να συνεχίσει η Villa τη δράση της ως εγχείρημα, αλλά αντιθέτως ενδυνάμωσαν το ηθικό των ανθρώπων που την απαρτίζουν και με τη βοήθεια όλων των συντρόφων ανακαινίστηκε η πρόσοψη του κτηρίου από την οδό Χέυδεν και ξεκίνησε η αποκατάσταση και η περαιτέρω βελτίωση εσωτερικά του κτηρίου με τη συμβουλευτική βοήθεια αρχιτεκτόνων και πολιτικών μηχανικών.

Οι συνεχόμενες επιθέσεις δεν είναι οι μόνες που έχει δεχτεί το εγχείρημα, όλα αυτά τα χρόνια. Η Villa και λόγω της τοπογραφικής της θέσης αλλά και λόγω των αξιακών και πολιτικών της χαρακτηριστικών, έχει βρεθεί πολλές φορές στο στόχαστρο επιθέσεων από το κράτος και το παρακράτος. Σε όλες τις επιθέσεις απαντούσαμε πάντα με το λόγο μας, δημοσιοποιώντας τα γεγονότα και προπαγανδίζοντας τις θέσεις και τις αρχές μας μέσα από ανοιχτές κοινωνικές παρεμβάσεις.

Στις 20/12/12 και ώρα 7.00 πμ, εισέβαλαν στην Κατάληψη άντρες της κρατικής ασφάλειας με το πρόσχημα της διενέργειας έρευνας “περί ναρκωτικών” και “εκρηκτικών υλών” κατόπιν μιας δήθεν ανώνυμης καταγγελίας και συνέλαβαν 8 άτομα που βρίσκονταν εντός της Κατάληψης, εκ των οποίων οι τρεις ήταν φιλοξενούμενοι. Από την Κατάληψη κατασχέθηκαν αντικείμενα τα οποία η κρατική ασφάλεια χρησιμοποίησε ως πειστήρια για την κατασκευή κατηγοριών πλημμεληματικού και κακουργηματικού χαρακτήρα, κατηγορίες τις οποίες δεν αποδεχόμαστε. Πόσο μάλλον όταν η κακουργηματική μας πράξη στηρίζεται σε κενές φιάλες μπύρας και σε ελάχιστη ποσότητα πετρελαίου που βρέθηκε δίπλα σε σόμπα.

Για εμάς, αποτελεί σαφή πολιτική επιλογή του κράτους αυτή η κίνηση. Σε καιρό οικονομικής και συστημικής κρίσης, το κράτος εξαπολύει επίθεση προς πάσα κατεύθυνση υποβαθμίζοντας τη ζωή των από κάτω και προσπαθώντας να εξαφανίσει κάθε πυρήνα αντίστασης και δημιουργίας αρνήσεων. Είτε αυτό μεταφράζεται σε καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων είτε στην προπαγάνδιση ρατσιστικών ιδεωδών που προάγουν τον κοινωνικό εκφασισμό είτε στη δημιουργία συνθηκών ανασφάλειας με σκοπό την αποδοχή της διαρκούς επιτήρησης των ζωών μας, είτε στη δίωξη και σπίλωση πολιτικών χώρων και υποκειμένων αντιτιθέμενων σε όλα αυτά.

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ-ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΕΙΠΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΜΕ:

“ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΠΑΛΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΡΜΑ…”

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ (ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ)

22/12/12

Οι συλληφθέντες της Villa Amalias

Οι Αιγινήτες μαθητές του Κεντρικού Σχολείου (3)

Γεώργιος Χ’’ Ιωάννου Αργύρη από Ψαρά ετών 15 ο πατήρ του παροικος εις Αίγιναν φροντίζει δια αυτόν, τα Κοινά έμαθε εις το Αλληλοδιδακτικόν των Ψαριανών, τα ελληνικά ήρχισεν εις Συνέσιον και έπειτα εις τον Βαμβούκην και παρεδόθη Αίσωπον και Στοιχεία Ελληνικής Γλώσσης, εις έναρξιν του Πρωτότυπου Σχολείου κατετάχθη εκεί την δεκάτην Ιουλίου 1830 δι’ επιμόνου ζητήσεώς του μετεβιβάσθη εις την Γ’ τάξιν του Κεντρ. Σχολείου, ο αριθμός της οικίας του 193.

Ιδιόχειρον αυτού:

Μη καυχώ τα εις αύριον ου γαρ γυνόσκεις τι τέξεται η επιούσα.

Γεώργιος χα’’ν Ιωάννου αργύηρης.

Α 142

«Οι μαθητές του Κεντρικού Σχολείου» (1830-1834), Γιάννης Κοκκώνας, Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας-Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, εκδόσεις Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών ΕΙΕ, Αθήνα 1997

Οι Αιγινήτες μαθητές του Κεντρικού Σχολείου (2)

Γεώργιος Αρβανίτης Ψαριανός, ετών 13, πατήρ του ναύτης, έμαθε τα Κοινά γράμματα είς Αίγιναν. Ήλθε εις το Κεντρικόν Σχολείον την 18 Φευρ. Του 1830 και ήρχισε τα Ελληνικά.

Οι Αιγινήτες μαθητές του Κεντρικού Σχολείου (1)

Δημήτριος Κωνσταντίνου Αναστόπουλος Σαλωνίτης, ετών 14, ορφανός πατρός φροντίζει δι αυτόν ο προς μητρός θείος του Ηλίας Βλαχούτσικος, έμπορος και παροικών εις Αίγιναν, έμαθε τα Κοινά εις Σαλαμίνα, ηκολούθησεν Ελληνικά εις Αίγιναν εν έτος, ήλθεν εις το Κεντρ. Σχολέιον της 18 Φευρ. του 1830 και κατετάχθη εις την Δ’ τάξιν. Κατοικεί υπ’ αρ. 636

Ιδιόχειρον του Δ. Κ. Αναστασοπούλου:

Όστις δεν θέλει να εργάζεται δεν πρέπει και να τρώγη

Δημήτριος Κωνσταντίνου Αναστόπουλος

Α 198

…Κι όμως κάτι υπολανθάνει ακόμα μέσα στους Αιγινήτες…(1947)

ΑΙΓΙΝΑΙΑ ΕΜΠΟΛΗ (2)

Υπό ΣΤΥΛ. ΕΜ. ΛΥΚΟΥΔΗ, ακαδημαϊκού, υποναυάρχου ε.α.

«…Τα αιγινήτικα κανάτια είναι πάντα περιζήτητα στους Αθηναίους, από τα σπητικά εκείνων που δεν υπήρξαν ούτε «μαυραγορίτες» ούτε «συνεργασθέντες» και που γι αυτό δεν έχουν ούτε φρινζιτέρ ούτε ψυγείο. Αναγκαία συνέπεια αφού Αθηναίοι και Αιγινήτες, έπαυσαν να υποβλέπωνται πλειά. Πόσοι Αθηναίοι δεν παραθερίζουν ή δεν θα ποθούσαν να παραθερίσουν στο ωραίο γειτονικό τους νησί; Πόσοι Αιγινήτες δεν είναι μόνιμοι κάτοικοι στα Αθήνας και μέσα σ’ αυτούς πόσοι δεν έχουν ψηλές θέσεις στην κοινωνία, στην κρατική υπαλληλία, στις επιστήμες, στις τέχνες;

Κι όμως κάτι υπολανθάνει ακόμα μέσα στους Αιγινήτες, από την παληά τους υπόβλεψι μα εκδηλωμένο πλειά σε εκφυλισμένη, σε άκακη, σε έξυπνη εκδήλωσι;

Μπορεί κανείς Αιγινήτης να μου αναφέρει έστω και ένα μονάχα ξένο που δέκα λεπτά αφ’ ής πρωτοπατήση στη μπρος στο σπήτι Καλούδη προκυμαία, να μην έχει πάρη από τους αυταπάγγελτους νουνούς που ελλοχεύουν από τα τραπεζάκια των παραλιακών καφφενείων, παρατσούκλι πολύ τεριαστό του»;

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΙΟΥΝΙΟΣ 1947, σελίδα 2

σχόλιο για τη ληξιπρόθεσμη Αίγινα

Μπροστά στο φάντασμα της χρεωκοπίας μια επιχορήγηση προς τους ΟΤΑ, για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών δεν δίνει απλά ανάσα αλλά και ένα επιπλέον επιχείρημα για τη συνέχιση της πολιτικής της μιζέριας. Οι τοπικές αυτοδιοικήσεις, ιμάντες μετακύλισης χρήματος προς τους επιχειρηματίες και τους τραπεζίτες, συνεχίζουν το έργο τους να καλύπτουν όχι τις ανάγκες σε υποδομές αλλά σε λειτουργικά έξοδα-χρέη. Το ρητό χρέος προς τους υπηκόους τους παραμένει στα θησαυροφυλάκια των τραπεζιτών, στις έκδηλες ανάγκες των αφεντικών και σε μισθούς ή λογαριασμούς σε τράπεζες, των πολιτικών. Η Αίγινα χορεύοντας στο ρυθμό των ρυθμίσεων των χρεών, πορεύεται προς τη χρεωκοπία μετά το χριστουγεννιάτικο μποναμά. Που πόσο θα κρατήσει; Οι επιχειρηματίες, οι τραπεζίτες κι οι πολιτικοί έχουν έξοδα…

Η αριστερά του Κυρίου και οι εφοπληστές…

αναδημοσίευση από την Κόντρα

Πλημμύρα… εθνικών ευεργετών στην Κουμουνδούρου

Μια συνάντηση Τσίπρα και λοιπών ΣΥΡΙΖΑίων με το προεδρείο της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών αποτελεί είδηση για πρωτοσέλιδο. Η πιο επιθετική μερίδα του ντόπιου κεφαλαίου δεν κάνει συναντήσεις μ’ όποιον όποιον. Και ποτέ δεν κάνει συναντήσεις οι οποίες προηγουμένως δεν έχουν ετοιμαστεί προσεκτικά «διά της διπλωματικής οδού» (παρασκηνιακά δηλαδή). Θυμηθείτε τι απαντούσαν το περασμένο καλοκαίρι εφοπλιστές σαν τον Ρέστη (για να μας φορολογήσεις θα πρέπει να μας βρεις πρώτα) ή τον πρόεδρο της ΕΕΕ Βενιάμη (η φορολογία που πληρώνουμε στην Ελλάδα είναι στα ίδια επίπεδα με τη φορολογία στην Ολλανδία, την Κύπρο, τη Μάλτα). Μπορούμε, βέβαια, ν’ αντιληφθούμε τους… ευνόητους λόγους που επέβαλαν στη συριζική ηγεσία να μη κάνει ιδιαίτερο ντόρο γύρω απ’ αυτή την είδηση. Οταν συναντιέσαι με καπιταλιστές-γκάνγκστερ δεν είναι και ό,τι καλύτερο για τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά, παραθέτοντας καταρχήν το δελτίο Τύπου που εξέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις 14 Δεκέμβρη:

«Ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αλέξης Τσίπρας, με τους βουλευτές Γιώργο Σταθάκη, υπεύθυνο ΕΕΚΕ Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων και Θοδωρή Δρίτσα, βουλευτή Α΄ Πειραιά και Νήσων, υπεύθυνο τμήματος Ναυτιλίας, συναντήθηκαν σήμερα με το προεδρείο της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, μετά από αίτημα της Ενωσης. Η συνάντηση είχε χαρακτήρα αμοιβαίας ενημέρωσης και ανταλλαγής απόψεων. Η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ έθεσε τα ζητήματα: α. της φορολόγησης των ναυτιλιακών επιχειρήσεων και της αύξησης των εσόδων από αυτές. β. της συμβολής της ναυτιλίας στην ανασυγκρότηση της ναυπηγικής βιομηχανίας. γ. του θαλάσσιου τουρισμού, σε σχέση με τις μαρίνες, την ανάπτυξη του κλάδου και την αύξηση των φορολογικών εσόδων. δ. τα εργασιακά και το μισθολόγιο στην ελληνόκτητη ποντοπόρο ναυτιλία των κατώτερων πληρωμάτων με στόχο την αντιμετώπιση της ανεργίας των Ελλήνων ναυτικών. ε. την αναβάθμιση της ναυτικής εκπαίδευσης, με ιδιαίτερη αναφορά στην ανάγκη να ξεπεραστούν τα εμπόδια για την πρακτική άσκηση των εκπαιδευομένων. Ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αλέξης Τσίπρας εξέφρασε την άποψη ότι “η ελληνική ναυτιλία πρέπει να διατηρήσει τον πρωτεύοντα ρόλο της παγκοσμίως” και ταυτόχρονα αυτό πρέπει να “αντιστοιχεί σε αυξημένο όφελος για το σύνολο της κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας”».

Είμαστε σίγουροι ότι την ανακοίνωση αυτή θα την προσυπέγραφαν όλοι οι γκάνγκστερ της θάλασσας. Αλλωστε, το γεγονός ότι οι ίδιοι δεν εξέδωσαν κανένα δελτίο Τύπου και ότι τα παπαγαλάκια τους κάθε άλλο παρά «αντι-συριζικά» συμπεριφέρθηκαν («Σε ιδιαίτερα καλό κλίμα έγινε χθες η πρώτη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με το προεδρείο της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών με επικεφαλής τον πρόεδρο Κ. Θ. Βενιάμη καθώς αντηλλάγησαν απόψεις για το μέλλον της ναυτιλίας», έγραφε για παράδειγμα το «Εθνος», ενώ η εφοπλιστική «Καθημερινή» αναπαρήγαγε απλώς το δελτίο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αναμεταδόθηκε από το ΑΠΕ), δείχνει ότι έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι από τη συνάντηση και ότι το δελτίο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ τέθηκε υπόψη τους και συμφώνησαν. Συμφώνησαν καθότι δεν περιλαμβάνει τίποτα συγκεκριμένο, παρά μόνο τίτλους θεμάτων.

Ποια είναι, για παράδειγμα, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τη φορολόγηση των ναυτιλιακών επιχειρήσεων; Οι εφοπλιστές έχουν ήδη συμφωνήσει με τη συγκυβέρνηση Σαμαρά να δώσουν «οικειοθελώς» 800 εκατ. ευρώ για μια διετία, στο πλαίσιο της φορολόγησης των πλοίων. Ποια ακριβώς πρέπει να είναι η –κατά ΣΥΡΙΖΑ– συμβολή τους στην ανασυγκρότηση της ναυπηγικής βιομηχανίας και πώς θα υποχρεωθούν για κάτι τέτοιο, όταν είναι γνωστό ότι αυτή τη στιγμή ναυπηγούν μερικές εκατοντάδες πλοία κυρίως σε κινέζικα και κορεάτικα ναυπηγεία; Και με τον θαλάσσιο τουρισμό τι ακριβώς «παίζει», όταν οι θέσεις των εφοπλιστών για το καμποτάζ και την κρουαζιέρα είναι γνωστές; Σε τι ακριβώς αναφέρεται η φράση «εργασιακά και μισθολόγιο κατώτερων πληρωμάτων» και μάλιστα «με στόχο την αντιμετώπιση της ανεργίας των ελλήνων ναυτικών»; Ετσι όπως γίνεται ο συσχετισμός, οδηγεί σε άποψη για χαμηλότερα μεροκάματα και χειρότερες εργασιακές συνθήκες, ώστε τα ελληνικά κατώτερα πληρώματα να γίνουν «ανταγωνιστικά» έναντι των ασιατών και ανατολικοευρωπαίων ναυτικών και να μπορούν έτσι οι εφοπλιστές να τα ναυτολογούν στις γαλέρες τους.

Ενώ για όλ’ αυτά δεν δημοσιεύτηκε τίποτα το συγκεκριμένο από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνο τίτλοι θεμάτων που συζητήθηκαν, δημοσιεύτηκε στο τέλος η δήλωση Τσίπρα που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: «”η ελληνική ναυτιλία πρέπει να διατηρήσει τον πρωτεύοντα ρόλο της παγκοσμίως” και ταυτόχρονα αυτό πρέπει να “αντιστοιχεί σε αυξημένο όφελος για το σύνολο της κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας”». Πώς κατάφερε η ελληνική ναυτιλία να είναι ανάμεσα στις πρώτες παγκοσμίως; Μήπως με το «ναυτικό δαιμόνιο της φυλής»; Με τη γκανγκστερική πολιτική των εφοπλιστών τα κατάφερε. Με τον ιδρώτα και το αίμα των ελλήνων (και όχι μόνο, πλέον) ναυτεργατών. Με το προκλητικό καθεστώς φοροασυλίας που της εξασφάλισαν οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις. Οσο για το… φερετζέ, για το «αυξημένο όφελος για το σύνολο της κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας», είναι άνευ σημασίας. Τα ίδια έλεγε ο Σαμαράς πριν λίγο καιρό, όταν συναντήθηκε δυο φορές με το προεδρείο της ΕΕΕ και συμφώνησαν τελικά να «προσφέρουν» οι εφοπλιστές αυτά τα 800 εκατ., ποσό μικρότερο από τις περικοπές στον ειδικό φόρο κατανάλωσης του αγροτικού πετρέλαιου. Θυμόσαστε, ασφαλώς, και το ευτράπελο. Αρχικά το πολυνομοσχέδιο-εφιάλτης για το νέο Μεσοπρόθεσμο έκανε λόγο για «οικειοθελή συνεισφορά» των εφοπλιστών και μετά από παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ, που ζήτησε να μη γίνει ρόμπα η συγκυβέρνηση, ο Στουρνάρας έσβησε το «οικειοθελή» και άφησε μόνο το «συνεισφορά».

Τόσα μπορούμε, τόσα δίνουμε, λένε οι εφοπλιστές, αλλιώς χάνουμε ανταγωνιστικότητα που θα μας οδηγήσει σε απώλεια της πρώτης θέσης παγκοσμίως. Κι αν τους πολυζορίσει κανείς, πετάνε ένα «τότε θα πάρουμε τα πλοία και τις επιχειρήσεις μας και θα πάμε αλλού» και όλοι το βουλώνουν. Εχει διαφορετική άποψη ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δεν μας τη λέει; Το θέμα έχει και προϊστορία, έχουμε ξαναγράψει γι’ αυτή και σκόπιμο είναι να την ξαναθυμίσουμε.

Πριν τις εκλογές της 6ης Μάη του 2012, ο Τσίπρας χτυπιόταν από τα προεκλογικά μπαλκόνια και απειλούσε τους εφοπλιστές ότι θα τους ταράξει στη φορολογία. Δεν υπήρχε προεκλογική ομιλία που να μην το έλεγε. «Αντί για την αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση, να μπει φόρος εφοπλιστών σε κάθε ένα από τα 4.000 πλοία τους, που θα αποφέρει 2 δισ. (500.000 ανά πλοίο)»(προεκλογικές ομιλίες στην Ξάνθη, στις 27 Απρίλη, και στη Μυτιλήνη, στις 29 Απρίλη). Στο ενδιάμεσο των δύο εκλογών έγινε η κωλοτούμπα και σ’ αυτό το θέμα. Από τα 500 χιλιάρικα ανά πλοίο φτάσαμε στην «Εθνική Προγραμματική Συμφωνία, με τον κλάδο της ναυτιλίας και τον εφοπλιστικό κόσμο, που θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα» (πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσίασε ο Τσίπρας στην «Αθηναΐδα»). Ομως, και σ’ αυτό το πρόγραμμα αναφερόταν:«Θα επανεξεταστούν από μηδενική βάση οι σχέσεις ανάμεσα στο ελληνικό κράτος, τη ναυτιλία και τον εφοπλιστικό κόσμο, με στόχο τη κατάργηση των προκλητικών 58 διαφορετικών φοροαπαλλαγών και τη δημιουργία ενός σταθερού φορολογικού καθεστώτος που θα ανταποκρίνεται στη Συνταγματική επιταγή για τη συμβολή στα φορολογικά βάρη όλων των Ελλήνων υπηκόων».

Μέχρι που βγήκε ο Τσίπρας στην διαδικτυακή τηλεοπτική εκπομπή του Χατζηνικολάου και έχρισε τους γκάνγκστερ της θάλασσας… εθνικούς ευεργέτες: «Eγώ αυτό που είπα για το εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι ότι θα πρέπει –και θα ‘πρεπε ήδη να το ‘χουν κάνει με δική τους πρωτοβουλία, διότι πολλοί από τους ευεργέτες της πατρίδας μας ήταν εφοπλιστές και σε κρίσιμες στιγμές για την πατρίδα βάλαν το χέρι στην τσέπη» (enikos.gr, 30.5.12). Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης είχαμε προφανώς την εξοργιστική προβολή της Μαριάννας Λάτση και του… φιλανθρωπικού έργου του ιδρύματος Λάτση από την «Αυγή» (γράψαμε σχετικά στο προηγούμενο φύλλο) και τη συνάντηση Τσίπρα-Σταθάκη-Δρίτσα με το συνδικάτο των εφοπλ(η)στών, κατά την οποία επισημοποιήθηκε το ειδύλλιο και περάστηκαν δαχτυλίδια (σ’ αυτά οι εφοπλιστές είναι «μανούλες»). Ο ΣΥΡΙΖΑ προσέφερε στους εφοπλιστές την απάλειψη κάθε αναφοράς σε κατάργηση του προκλητικού ειδικού φορολογικού καθεστώτος που απολαμβάνουν. Οι εφοπλιστές δεν ξέρουμε τι προσέφεραν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μπορούμε να εικάσουμε πολλά.

Και βέβαια, το νταλαβέρι με τους εφοπλιστές δεν αφορά μόνο αυτό το κομμάτι των καπιταλιστών. Αποτελεί σαφές δείγμα γραφής για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της κεφαλαιοκρατίας, της οποίας την ευμένεια προσπαθεί να κερδίσει.

Με πρότυπο τον Ομπάμα

Οταν δημοσιογράφος στο πρωινάδικο της ΝΕΤ (12.12.12), ακούγοντας τον Γ. Σταθάκη να περιγράφει τη φορολογική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και να δηλώνει ότι οι προτάσεις του κόμματός του κάθε άλλο παρά «αποθαρρυντικές για τις επενδύσεις» είναι, παρατήρησε ότι «άρα στο μέσο Ελληνα θα πάτε κι εσείς», άκουσε έκπληκτος τον Σταθάκη ν’ απαντά μ’ εκείνο το σαρδονιο χαμόγελό του: «Σε κάποιον μεταφυσικό Ελληνα δεν μπορούμε να πάμε»! Οχτώ λέξεις… όλα τα λεφτά. Στο λαουτζίκο θα την πέσει και ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ποτέ καταφέρει να γίνει κυβέρνηση.

Κυνικός, καταπώς το συνηθίζει, ο Σταθάκης περιέγραψε την πολιτική διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ ως εξής: «Μπορούμε να βάλουμε όσους ιδεολογικούς προσδιορισμούς θέλετε, μέσα στην κρίση όμως αυτό που υπονοείται σαν σοσιαλδημοκρατικό είναι πολύ σημαντικό. Είναι πολύ σημαντικό το να εφαρμόσεις μια κεϊνσιανή πολιτική αντί μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής διαχείρισης της κρίσης. Είναι τόσο σημαντικό που φαίνεται από το διαφορετικό τρόπο που αντιμετώπισαν την κρίση οι ΗΠΑ και η Ευρώπη. Τεράστια η διαφορά. Πείτε το σοσιαλδημοκρατικό, πείτε το όπως θέλετε»!

Βλέπετε εσείς καμιά διαφορά στην πολιτική του Ομπάμα από την πολιτική της Μέρκελ, του Ολάντ και των άλλων ευρωπαίων; Υπάρχει ψήγμα έστω κεϊνσιανισμού στην πολιτική του Ομπάμα; Τις τράπεζες με κρατικό χρήμα δεν μπούκωσε; Φόρους στους εργαζόμενους δεν έβαλε; Την κοινωνική πολιτική δεν χαντάκωσε; Παρά ταύτα, στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να προβάλλουν τον Ομπάμα ως πρότυπό τους.

Οταν ο δημοσιογράφος ρώτησε τον Σταθάκη –προφανώς για να του δώσει την πάσα– αν ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να διαχειριστεί τον καπιταλισμό, ο Σταθάκης δεν είχε πρόβλημα ν’ απαντήσει: «Εντός του συστήματος, προφανώς. Αυτό είναι το διακύβευμα σήμερα για την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία»! Κι όταν ο δημοσιογράφος, σε ρόλο αβανταδόρου, παρατήρησε ότι κύκλοι των τραπεζών που προηγουμένως χαρακτήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ ακραίο, πλέον έχουν στρογγυλέψει το λόγο τους, ο Σταθάκης ξαναφόρεσε το σαρδόνιο χαμόγελό του και απάντησε επινεύοντας:«Εάν θέλουμε να κυβερνήσουμε, και θέλουμε, οι προτάσεις μας πρέπει να είναι πολύ σαφείς, συγκεκριμένες και ρεαλιστικές». Για τους τραπεζίτες προφανώς.

ΚΟΝΤΡΑ – ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

εφοπληστές…

αναδημοσίευση από το http://diktiospartakos.blogspot.gr/2012/12/14-top-100.html

Τετάρτη, 19 Δεκεμβρίου 2012

ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ ΟΙ ΜΟΝΙΜΩΣ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ-14 Ελληνες εφοπλιστές στο παγκΟσμιο Top 100!

Tελικά, οι προσπάθειες των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη-Μιχαλολιάκου-Καρατατζαφέρη πιάνουν τόπο. Μπορεί ο εργαζόμενος λαός μας να δυστυχεί, να του στερούν κάθε δικαίωμα και ελευθερία, να τον καταπιέζουν με ατελείωτους φόρους και να τον μετατρέπουν σε δούλο των εργοδοτών, αλλά όλα αυτά αποφέρουν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Μεταξύ αυτών που κερδίζουν είναι οι Εφοπλιστές.
Αυτοί που απολαμβάνουν τις δεκάδες φοροαπαλλαγές, που δεν πλήττονται από τα Μνημόνια, δεν καταβάλλουν κανένα χαράτσι. Αντίθετα, με πρόσχημα τη διατήρηση των πλοίων τους στην ελληνική σημαία απαιτούν και νέες φοροελαφρύνσεις, πιο φθηνά πληρώματα, εργασιακές σχέσεις γαλέρας.
Είναι αυτοί που κάνουν ότι θέλουν στην Ε.Ε. και διαμορφώνουν σύμφωνα με τα συμφέροντα τους τη νομοθεσία και την πολιτική της.
Αυτοί που κερδίζουν σε κάθε πόλεμο. Από τα λιμάνια της Λιβύης ξεκινούσαν τα ελληνικά τάνκερ προς όλες τις κατευθήνσεις την ώρα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, ελληνικά πλοία μετάφεραν τους ξένους εργάτες που αποχωρούσαν κάτω από τις σφαίρες, αυτοί ανέλαβαν τη μεταφορά των προμηθειών στους εμπόλεμους και δυσικά συμεμτέχουν στην Ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης χώρας.
Για αυτούς μίλαγε κυρίως ο πρώην ΑΓΕΕΘΑ Αντιπτέραρχος Γιάγκος, στη σύνοδο των συναδέλφων του στο Κατάρ, τονίζοντας την ελληνική συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, ζητώντας συμβόλαια και συμφωνίες για τους έλληνες εφοπλιστές και επιχειρηματίες. Βεβαίως, ο λαός μας πλήρωνε 1 εκατομμύριο ευρώ τη μέρα, τους 4 μήνες της επίθεσης!
Για να προστατευτούν τα δικά τους συμφέροντα στέλνονται μεταξύ άλλων οι στόλοι των ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ και ΝΑΤΟ στη Σομαλία. Μάλιστα, στο πλαίσιο της καλύτερης δράσης του ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ αποφασίστηκε η αγορά ή ενοικίαση ιπτάμενων τάνκερ που κρίνονταιν απαραίτητα σε αποστολές όπως της Σομαλίας, στην οποία συμφώνησε ο ΥΕΘΑ Π.Παναγιωτόπουλος, κρατώντας το όμως κρυφό από το λαό μας.

Και φυσικά επειδή οι Έλληνες εφοπλιστές μυρίζονται το κέρδος έτρεξαν να αγοράσουν από τα μεγαλύτερα τρυπάνια στον κόσμο, για να δηλώσουν παρόν στα όποια σχέδια εκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου. Τώρα όλοι πιέζουν για την ΑΟΖ, εντείνουν τον ανταγωνισμό με την Τουρκία, απαιτούν αγορές όπλων, ένταση της στρατιωτικής συνεργασίας με το κράτος Τρομοκράτη Ισραήλ.
Με την στήριξη λοιπόν του κράτους έφτασαν οι Έλληνες εφοπλιστές να παίζουν αυτό το ρόλο την παγκόσμια ναυτιλία. Πάντα οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι Ένοπλες Δυνάμεις ήταν και είναι συστατικό κομμάτι των σχεδίων κερδοφορίας τους. Η εμπλοκή τους στην πολιτικλή παρασκηνιακά, μέσω των ομάδων και των ΜΜΕ που ελέγχουν, των χρηματοδοτήσεων των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των πολιτικών τους στελεχών, τους έκανε σημαντικούς παράγοντες του συστήματος διαφθοράς και διαπλοκής. Μεγάλα έργα, ενέργεια, αγορά γης, διαπλοκή με την εκκλησία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος από το real estate είναι βασικά στοιχεία της επιχειρηματικής τους παρουσίας.
Ας δούμε τώρα τα κατορθώματα τους που πληρώνει ο λαός μας και τα οποία είναι βαμμένα με το αίμα τόσων λαών.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

http://diktiospartakos.blogspot.gr

αναδημοσίευση από το http://www.defencenet.gr/defence/item/14-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CF%86%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF-top-100

14 Έλληνες εφοπλιστές στο παγκόσμιο Top 100!

12/18/2012 – 13:49

Στο Top 100 τη Lloyd’s List με τους επιχειρηματίες που πρωταγωνίστησαν το 2012 στη ναυτιλία με τις κινήσεις που έκαναν και τις επενδύσεις τους βρίσκονται 14 ΄Ελλήνες πλοιοκτήτες και στελέχη της ναυτιλίας.

Στην πρώτα 5άδα είναι οι Γιάννης Αγγελικούσης και Γιώργος Οικονόμου και ακολουθούν Aγγελική Φράγκου (18), Πήτερ Λιβανός (26), Γιώργος Προκοπίου (28), Βίκτωρας Ρέστης (56), Κωσταντίνος Κωνσταντακόπουλος (60), Συμεών Παληός (63), Νίκος Τσάκος (72), Θεόδωρος Βενιάμης (75) ως πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, Κώστας Γραμμένος (81) καθηγητής στο Cass Business School του Λονδίνου, Δημήτρης Μελισσανίδης (82), Ευάγγελος Μαρινάκης (84) και Πήτερ Γεωργιόπουλος (90).

Ο ελληνικός εφοπλισμός έχει επενδύσει μέσα στο 2012 κεφάλαια ύψους 3,8 δισ. δολαρίων για τη αγορά πλοίων. Οι ελληνικές εταιρείες απέκτησαν 217 πλοία επωφελούμενες από τις μεγάλες ευκαιρίες που εμφανίζονται στη ναυτιλία εξαιτίας της πτώσης στις αξίες των πλοίων.

Στην αγορά των ναυπηγήσεων, οι Έλληνες εμφανίζονται να έχουν προχωρήσει σε 97 νέες παραγγελίες πλοίων με αξία επενδυμένου κεφαλαίου να πλησιάζει τα 4 δισεκατομμύρια δολαρίων, από 142 συνολικές παραγγελίες και αξία επενδυμένου κεφαλαίου, παγκοσμίως που ξεπερνά τα 8 δισεκατομμύρια δολάρια τους πρώτους εννιά μήνες του 2011.

Οι Κινέζοι εμφανίζουν πιο έντονη διάθεση στις ναυπηγήσεις από τους Έλληνες, με 125 συνολικές νέες παραγγελίες πλοίων από 244 τη περσινή χρονιά, κατέχοντας 23,5% του συνολικού αριθμού των παραγγελιών και οι Έλληνες 13,5%.

Συνολικά, η επενδυτική διάθεση των Ελλήνων για ναυπηγήσεις παρουσιάζει 32% μείωση από τα επίπεδα Ιανουάριος-Σεπτέμβριος του 2011, με τον τομέα των Bulk carriers να προσελκύει τη μερίδα του λέοντος με 48 νέες παραγγελιές, 26% κάτω από τα επίπεδα του 2011

…όταν πρωτοπήγα στην Αίγινα, τον Ιούλιο 1903…

ΑΙΓΙΝΑΙΑ ΕΜΠΟΛΗ (1)

Υπό ΣΤΥΛ. ΕΜ. ΛΥΚΟΥΔΗ, ακαδημαϊκού, υποναυάρχου ε.α.

“…Μου θυμίζουν το νεράκι που μούφερναν, τ’ απόγευμα μόλις ξυπνούσα με τον καφφέ και την κουταλιά της βανίλλιας της καλοδεμμένης από τον μακαρίτη τον Κωστή Σχινά, στο ξενοδοχείο του Καρυδάκη, όταν πρωτοπήγα στην Αίγινα, τον Ιούλιο 1903, για να θεμελιώσω το μελλοντικό σπητικό του.

Δεν ήταν βέβαια το νερό της Ούλεν, από τη λίμνη του Μαραθώνος, ήταν κουβαλητό με τα καρράκια των «νερουλάδων» του Ντηλαβέρη και των αλλονών, σε βαρελάκια κομψά, από το πηγάδι του Μερηστού, της οάσεως αυτής του νησιού μας. Της στολισμένης με πλατανάκια, λευκίτσες, λιγαριές, πικροδάφνες, αρμπαρόρριζες, μαντουράνες,δυόσμους, βασιλικούς και γεράνια καταπόρφυρα. Νερό, πώς να το πω, με ουσία και γεύσι, μ’ ελαφράδα που δεν βάραινε το στομάχι διόλου.

Και ρώτησα μια μέρα την κυρά Μαρδικούλα, την ηλικιωμένη που εξυπηρετούσε το ξενοδοχείο, πώς έπαιρνε το νερό τους αυτή την ευχάριστη δροσερότητα.

-Να ‘ναι καλά του Προφήτ’ Ηλία τα’ ασπροχώματα και του Άη Δημήτρη των Λυκούρηδων κοντά στου Μπαρού. Μα κι ο Γκαρής και η τέχνη του. Μαζή όλ’ αυτά, κάνουν ξακουστά και στην Αθήνα ακόμα τα Αιγινήτικά μας κανάτια.

Κι αγόρασα αμέσως ένα τέτοιο κουμάρι διπλό, γιατί μ’ άρεζε πάντα να έχω νερό δροσερό. Όταν δεν φύσαγε και σ’ έπνιγ’ η λαύρα, τόβαζα στον ίσκιοι της ταρατσούλας του ξενοδοχείου κι έκανα χάζι να βλέπω το νερό που σιγά σιγά ξίδρωναν οι πόροι του…”

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΙΟΥΝΙΟΣ 1947, σελίδα 2

Άκου φιλάνθρωπε φασίστα: “Η φιλανθρωπία της Χρυσής Αυγής. Μια ιστορία τόσο παλιά όσο και η Κου Κλούξ Κλαν”

αναδημοσίευση από το http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/12/blog-post_13.html

Η φιλανθρωπία της Χρυσής Αυγής. Μια ιστορία τόσο παλιά όσο και η Κου Κλούξ Κλαν.

Δεκεμβρίος 1948, Talladega, Αλαμπαμα., Μέλη της Κλαν και ο Άγιος Βασίλης χαρίζουν ένα ραδιόφωνο στον έγχρωμο Τζακ Ρίντλ και την γυναίκα του Τζόσι,ώστε να εκπληρωθεί η χριστουγεννιάτικη ευχή που έκαναν,να “ακούνε τους ιεροκήρυκες.” Αν,αργότερα η Κου Κλουξ Κλαν,’εκαψε το σπίτι της θρησκευόμενης οικογένειας Ρίντλ,είναι μια άλλη ιστορία. (‘Η μήπως η ίδια…).

Του Νίκου Μιχαλόπουλου.

Εχει γίνει πολύ κουβέντα τελευταίως και θα γίνει πολύ περισσότερη όσο η κατάσταση στην χώρα θα χειροτερεύει, για τις κινήσεις “φιλανθρωπίας” των Χρυσαυγιτών. Παντοπωλεία, συσσίτια, διανομές τροφίμων, πάντα από Έλληνες για Έλληνες.

Ίσως όλα αυτά να είναι κάτι το πρωτόγνωρο για εμάς αλλά είναι συνηθισμένη τακτική των απανταχού φασιστικών μορφωμάτων, να δείχνουν ένα “άλλο πρόσωπο” για να πλησιάζουν τις κοινωνίες. Διότι φυσικά το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού, κανείς δεν θέλει να το δει. Ούτε φυσικά οι φασίστες να το δείξουν.

Δεν θα μιλήσουμε για τα ελληνικά φαινόμενα της φιλανθρωπίας και τους τρόπους που την μεταχειρίστηκε η αντίδραση, όπως την έζησε η ελληνική κοινωνία το ’50. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό από τα “Φιλόπτωχα” της αστικής τάξης και τις “Άπορες Κορασσίδες” της Φρειδερίκης.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με την συνεχή προσπάθεια “νομιμοποίησης” των πρακτικών βίας της ρατσιστικής οργάνωσης, στα μάτια της κοινωνίας. Σκοπός της είναι η δημιουργία φιλικού κλίματος στην κοινή γνώμη, η προσέλκυση νέων μελών και τελικά η κοινωνική αποδοχή. Όπως όλοι οι ομοϊδεάτες της Χρυσής Αυγής έκαναν. Και κάνουν.

Εκατόμβη “ευεργετημένων” νεκρών.

“Από καλοσύνη και αδελφική αγάπη είναι φτιαγμένη η ποιότητα της ψυχής μου. Ανιδιοτελής, πατριωτική υπηρεσία έχει το μυαλό μου και αλάνθαστος ο στόχος της καρδιάς. Να ζήσουμε, όχι για εμάς αλλά για τους άλλους” αυτό είναι το σύνθημά της ζωής μου, η υπέρτατη φιλοδοξία μου και το στολίδι μου. Αγαπώ τον συνάνθρωπό μου και έχω αγωνιστεί όλη μου τη ζωή για αυτό. Και αυτό είναι κάτι που καθιστά τον βίο μου, μια ανιδιοτελή, ευεργετική υπηρεσία. ” Ο συνταγματάρχης Γουίλιαμ Τζόζεφ Σίμονς, που μας άφησε αυτά τα λόγια, ήταν ο ιδρυτής και πρώτος Ανώτερος Μάγιστρος της αναγεννημένης και σκληρότερης Κου Κλουξ Κλαν το 1915.

Ήταν η εποχή που η έκρηξη της εγκληματικότητας έφερε ξαφνική άνοδο της Κου Κλουξ Κλαν τη δεκαετία του ’20. Τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της φυλετικής καθαρότητας και του πατριωτισμού, ήταν άθλια. Απαγχονισμοί, μαστιγώσεις, ακρωτηριασμοί, πισσάρισμα με πούπουλα, απαγωγές, κάψιματα με οξύ, μαζί με μια νέα τακτική εκφοβισμού, τις καύσεις των σταυρών. Η Κλαν είχε γίνει μια σαφής απειλή για τους έγχρωμους. Ένας δημόσιος κίνδυνος.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Tuskegee, περισσότεροι από 4700 άνθρωποι κατακρεουργήθηκαν μεταξύ 1882 και 1959 στις εκστρατείες τρομοκρατίας της Κου Κλουξ Κλαν. Ο αριθμός που σκοτώθηκαν από λιντσαρίσματα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, υπερβαίνει τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στη φρικτή επίθεση στο Περλ Χάρμπορ (2333 νεκροί) και από τον τυφώνα Κατρίνα μαζί (1836 νεκροί).

«Κοινωνικά Δίκτυα» της Κου Κλούξ Κλαν;

Το βιβλίο “Ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του συνταγματάρχη Winfield Jones, 1921, (σελ. 88-89) παραθέτει τις 19 συνολικά «ανθρωπιστικές εκδηλώσεις» της ΚΚΚ μεταξυ 1920-1921.

Αυτές ποικίλλουν από δωρεές σε χήρες αστυνομικών και στον Ερυθρο Σταυρο, έως σε ορφανοτροφεία. Ακόμα και μικροποσά όπως “στις 24 Νοεμβρίου, στο Χέντερσον, του Τέξας. Η Κλαν έδωσε 50 δολάρια σε δύο νέγρους που βρίσκονταν σε συνθήκες ένδειας”. Το φιλοδώρημα “του μεγάλου στον μικρο”, όπως αποκαλούσαν τους έγχρωμους τότε.

Ενδεικτικό αυτής της δραστηριότητας είναι ότι την την ίδια χρονική περίοδο στην Ατλάντα μόνον, η Κλαν δανείζει 15.000 δολάρια, σε μικροεπαγγελματίες που χρειάζονται κεφάλαια για τις επιχειρήσεις τους. Η Κλαν δάνεισε πολλές περισσότερες χιλιάδες δολάρια σε μικροεπαγγελματίες σε όλη τη χώρα. (Εδώ δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε συνειρμικά, την σύνδεση της ακροδεξιάς με την συμμορία των τοκογλύφων στην Θεσσαλονίκη, η οποία εξαρθρώθηκε τον Ιανουάριο του 2012).

Στο βιβλίο “Ο αμερικανισμός με Κουκούλα, η Ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του David M. Chalmers,διαβάζουμε αρκετά επίσης παραδείγματα «ρατσιστικής φιλανθρωπίας».

Η Κλαν χάρισε Βίβλους, έκανε εισφορές σε νοσοκομεία, σε σχολεία, χάριζε σημαίες… Επίσης στο Γιόρκ της Πενσυλβάνια, διοργάνωσε δύο συσσίτια με κρέας και φασολάδα για τα (λευκά) θύματα της Ύφεσης. Οι ρατσιστές έδωσαν επίσης χρήματα στον Ερυθρό Σταυρό. (Σελίδα 306).

Ο Ερυθρός Σταυρός δέχθηκε την “εισφορά”, καθώς μπορεί να την εξέλαβε ως “ανταποδοτικό τέλος”, για τον φόρτο εργασίας των νοσοκομείων του, λόγω των πογκρόμ της ΚΚΚ.

Φιλανθρωπία με άγημα

Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες New Hampshire Sunday News (29 Μαΐου 1983), Daily Pantagraph (17 Σεπτεμβρίου, 1924) καθώς και το βιβλίο “Κουκούλες: Η ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του Robert Ingalls (σελ.39) διαβάζουμε σχετικά με ένα νέο είδος “ευεργεσίας”.

Τα μέλη της ΚΚΚ, εισέβαλλαν σε γεμάτες εκκλησίες, Βαπτιστών κυρίως, σε στρατιωτκό σχηματισμό, ως λόχος. Αφού διέκοπταν την Λειτουργία, επιδεικνύοντας δύναμη και “φιλανθρωπική” αλαζονεία, άφηναν χρήματα και αποχωρούσαν συντεταγμένα.

Οι πιστοί, μαύροι Βαπτιστές, δεν είχαν περιθώρια να μην δεχθούν το “αγημα φιλανθρωπίας” των ρατσιστών, οι οποίοι διέκοψαν με τον τσαμπουκά την Λειτουργία για να τους…φιλοδωρήσουν.

Μάλιστα στο Galesburg, ένα συντεταγμένο σώμα 100 ανδρών με κουκούλες και ρόμπες, άφησε μαζί με τα 65 δολάρια στον πάστορα και την εξής σημείωση, “Η Κλαν είναι φίλος σου”. Σε περίπτωση που το είχε ξεχάσει.. Ακόμη και στην “επίθεση αγάπης”, οι συνήθειες δεν αλλάζουν. Πέντε ρατσιστές για έναν μαύρο.

Καλάθια γεμάτα τρόφιμα και προπαγάνδα

Από το βιβλίο “Η Κου Κλουξ Κλαν στην πόλη, 1915-1930”, του Kenneth Τζάκσον, αλιεούμε 21 “φιλανθρωπίες” από το 1918-1939.

Χαρακτηριστικά, (στις σελίδες 46,70,81,149) μαθαίνουμε ότι η Κλαν έδωσε χρήματα, για τα μαύρα θύματα μιας έκρηξης. (Που πολύ πιθανόν, να είχε προκαλέσει η ίδια), διένειμε είδη παντοπωλείου και καλάθια Χριστουγέννων.

Επίσης έκανε μια πολυδιαφημισμένη δωρεά, στον Οίκο Των Αφροαμερικανών Γερόντων. Τυχεροί, θα λέγαμε, οι τρόφιμοι του Οίκου. Τουλάχιστον αυτοί οι Αφροαμερικανοί, πρόλαβαν να γεράσουν.

Πρώτα τα πογκρομ και μετά η φιλανθρωπία

Αντιγράφουμε από το “Γυναίκες της Κλαν”,της Kathleen M. BLEE. “Οι βασικοί τομείς εργασίας για τις πρώτες προσπάθειες της WKKK (Γυναικείο παράρτημα της ΚΚΚ) ήταν στον αμερικανισμό, την εκπαίδευση, την δημόσια διασκέδαση, την νομοθεσία, την αγωγή των παιδιών και των ανηλίκων, την ιθαγένεια, την αγωγή του πολίτη, την επιβολή του νόμου, τον αφοπλισμό, την ειρήνη, και την πολιτική”. (Σελίδα 28)

Διαβάζοντας αυτό το μανιφέστο και πιο πριν, για όλη αυτή την “προσφορά” της ρατσιστικής οργάνωσης, χωρίς “αποκλεισμούς” ακόμη και προς τους μαύρους, μήπως μας φαίνεται ότι τελικά ακόμη και η Κού Κλούξ Κλαν, βρίσκεται αριστερότερα της Χρυσής Αυγής;

Ας μιλήσουμε όμως σοβαρά, δεν υπάρχει τίποτα το φιλάνθρωπο σε μια εγκληματική οργάνωση που ευθύνεται για εκατόμβες θυμάτων. Αν διαβάσουμε τον Εργατικό Τύπο της εποχής,σχετικά με το πογκρόμ στην πόλη Carteret, μας λύνεται κάθε απορία.

Ο Ρόμπερτ Μάινορ, ένας λευκός Κομμουνιστής, έγραψε για την πόλη του Carteret, το 1926, “στην οποία ένοπλοι λευκοί οδήγησαν το σύνολο του μαύρου πληθυσμού έξω από την πόλη, έκαψαν μια μαύρη εκκλησία και γενικά πραγματοποίησαν μια οργανωμένη κυριαρχία του τρόμου, του είδους εκείνου που η Αμερική καταγράφει ως “φυλετικές ταραχές” και τον οποίο η παλιά Ρωσία, του πεθαμένου σήμερα τσάρου, θα ονόμαζε πογκρόμ” (βλ. Robert Minor, “After Garvey – What?” Workers Monthly, Μάιος 1926).

Ο τίτλος στη φωτογραφία,που είναι από το 1926,έχει ως εξής: “Βοηθήστε μας να ανοικοδομηθεί η εκκλησία των νέγρων στο Carteret”.Την ίδια ακριβώς εκκλησία,που οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι έκαψαν,κατά την διάρκεια του πογκρόμ.

Τι είναι και τι θέλει η (κοινωνικά ευαίσθητη) Κου Κλούξ Κλαν;

Ο σκοπός όμως μιας ρατσιστικής οργάνωσης δεν είναι μόνο τα πογκρόμ, αλλά και η “εκπαίδευση” μας στον “σωστό δρόμο”. Η ΚΚΚ θέλει “να καταπολεμήσει το κύμα της εγκληματικότητας. Και να απαλλαγούμε από τις κυβερνήσεις των ανέντιμων πολιτικών. Η μεταρρύθμιση της Κλάν, στα Νοτιοδυτικα, επικεντρώνεται στην προσωπική συμπεριφορά παρά στην θεσμική αλλαγή, στο θέμα “νόμος και τάξη”, παρά στην κοινωνική βελτίωση”. ( Η ΚΚΚ στα Νοτιοδυτικά, του Τσαρλς Αλεξάντερ, Σελίδα 21)

“Τι μπορεί να ειπωθεί για το καθεστώς καταστολής που επιβάλλει; Ο Stanley Frost, από τις παρατηρήσεις του στην Οκλαχόμα, διαπιστώνει ότι η Κλαν εργάζεται για τη δημόσια ηθική, με τη διεξαγωγή μιας αποτελεσματικής κίνησης κατά της εγκληματικότητας, με την οργανωμένη κοινή γνώμη πίσω από την επιβολή του νόμου”. (Από το ίδιο, σελίδα 81) Όπως μπορούμε να αντιληφθούμε από τα παραθέματα, η ρητορική των “αυτόκλητων σωτήρων” κάθε κοινωνίας, μένει ακριβώς η ίδια.

Στο προαναφερθέντα βιβλία, μπορούμε επίσης να ανaτρέξουμε σε αρκετούς λόγους που εκφωνήθηκαν κατά την διάρκεια των “φιλανθρωπικών εκδηλώσεων” κατά των αντεθνικών πολιτικών που προδίδουν την αμερικανικότητα και την ίδια την Χώρα.

Ακόμα αξίζει να σταθούμε και στην καταπίεση που η Κλαν ασκούσε και στα αδύναμα μέλη της λευκής κοινότητας, της νεολαίας και των γυναικών, μέσω ενός ακραίου ακτιβισμού, παράλληλα με τις “αγαθοεργίες”.

Στο Μοντγκόμερι, απαγόρευσαν την κυκλοφορία των λευκών γυναικών, σε συγκεκριμένες περιοχές, μην τυχόν αυτές πλησιάσουν το στρατόπεδο Σέρινταν και…αμαρτήσουν. Στο Gainsvile της Φλόριντα, η ΚΚΚ διαλύει την νυχτερινή ζωή της πόλης, ώστε να μην αποσπάται η προσοχή των φοιτητών, του τοπικού Πανεπιστημίου. (Η Χρυσή Αυγή δεν έχει αυτοκτονικές τάσεις, ώστε να κάνει κάτι παρόμοιο. Αν διαλύσει την νυχτερινή ζωή, θα μείνει άνεργη).

Και όσο για τις πράξεις κοινωνικής ευαισθησίας, μας το αναλύει καλύτερα ο Robert Goldberg, The Ku Klux Klan in Madison, 1922-1927, εκδ.1949.

“Για να συμψηφίζει τις βίαιες πράξεις της, η ΚΚΚ συμμετείχε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Το 1922, τα μέλη της Κλαν έδωσαν 25 δολάρια ο καθένας, για τους Εθελοντές της Αμερικής και την Αφρικανική Μεθοδιστική Επισκοπική Εκκλησία, μια προσφορά που όπως δήλωσε η Οργάνωση, απέδειξε ότι η Κλαν δεν ήταν κατά των μαύρων”.

Και συνεχίζει πολύ αποκαλυπτικά ο Γκόλντμπεργκ,το 1949: “Με τις φιλανθρωπικές δραστηριότητες η ΚΚΚ προσπαθεί να επιδείξει ότι αναλαμβάνει υποχρεώσεις για την ευημερία του έθνους και αυτό την εξυπηρέτησε ως μια αποτελεσματική μηχανή δημόσιων σχέσεων για την δημιουργία μιας πιο ευνοϊκής κοινής γνώμης και για προσέλκυση νέων μελών”.

Το ναζιστικό προηγούμενο

Ένας λόγος που δεν θα δείτε ποτέ την Χρυσή Αυγή να προσφέρει ένα ποτήρι νερό σε έναν συνάνθρωπο άλλου χρώματος, φυλής, ιδεολογίας είναι πολύ απλός. Η ΧΑ είναι ένα νέο ναζιστικό μόρφωμα και καθώς σέβεται τον εαυτό της, ακολουθεί την ναζιστική πεπατημένη.

Στην ναζιστική Γερμανία, υπήρχε το Winterhilfswerk, η “Χειμερινή Αρωγή”, που ήταν μια ετήσια εκδήλωση της Nationalsozialistische Volkswohlfahrt (Οργανισμός Πρόνοιας του Εθνικού Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος) για να συμβάλει στην χρηματοδότηση του “φιλανθρωπικού” του έργου.

Ξεκίνησε το 1933 και έληξε το 1945, ενώ γινόταν από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάρτιο. Σχεδιάστηκε για να παρέχει τροφή, ένδυση, κάρβουνα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, μόνο για Γερμανούς.

Οι εισφορές δεν ήταν εντελώς “εθελοντικές”. Οι ναζί ήταν αμείλικτοι στην προσπάθειά τους να κάνουν τον κάθε Γερμανό πολίτη να δώσει το μερίδιό του στην WHW και στο Κόμμα. Στην πραγματικότητα εκείνοι που “ξέχασαν” να δώσουν, έμπαιναν σε ειδική ονομαστική λίστα. Και διώκονταν.

Το κείμενο της αφίσας μεταφράζεται ως: “Κανείς δεν θα πεινάσει! Κανείς δεν θα κρυώσει!”. Οι γείτονες, ακόμη και μέλη της ίδιας οικογένειας είχαν ενθαρρυνθεί να καρφώνουν τα ονόματα των “ξεχασιάρηδων” στους υπεύθυνους της γειτονιάς τους, έτσι ώστε αυτός “να τους πείσει να κάνουν το καθήκον τους”.

Η αφίσα γράφει «Μην ξοδεύεις. Στην θυσία». Σε μια περίπτωση, ένας δημόσιος υπάλληλος διώχθηκε ποινικά για την απροθυμία του. Το επιχείρημά του, ότι δηλαδή η συμμετοχή στην εκδήλωση ήταν εθελοντική, απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι το να παραμελούν τα καθήκοντά τους κάποιοι είναι μια ακραία άποψη της ελευθερίας. Στην πραγματικότητα δεν προβλέπεται από το νόμο και ως εκ τούτου συνιστά κατάχρηση της ελευθερίας. ( Μαρκ Μαζάουερ, Σκοτεινή Ήπειρος- από την αγγλική έκδοση- σελ 36)

Αυτή η αφίσα διαφημίζει την ναζιστική “φιλανθρωπία”, την NSV, Οργανισμός Λαϊκής Πρόνοιας των Ναζί και προπαγανδίζει παράλληλα και το Ναζιστικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα. Το κείμενο μεταφράζεται: “Η υγεία, η προστασία των παιδιών, η καταπολέμηση της φτώχειας, η βοήθεια στους ταξιδιώτες, η κοινότητα, η βοήθεια στις μητέρες: Αυτά είναι τα καθήκοντα της φιλανθρωπίας του Εθνικού Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος. Γίνε μέλος!”
Αυτά είναι παρελθόν. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτά.

Θα μπορούσε να πει κάποιος. Δεν είναι παρελθόν όμως. Έρχονται από το παρελθόν. Και είναι εδώ μπροστά μας σε συνεχή δημοσιεύματα του Τύπου.

Στα Νέα του BBC, την Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 1999, διαβάζουμε την παρακάτω είδηση: “Ερευνα για φιλανθρωπία με υποτιθέμενη σύνδεση με νεοναζί.”

Του Andy Hosken Οι τραπεζικοί λογαριασμοί των δύο φιλανθρωπικών οργανώσεων έχουν παγώσει από την Φιλανθρωπική Επιτροπή, λόγω των κατηγοριών, ότι μπορεί να συνδέονται με νεο-ναζιστική οργάνωση. Η Επιτροπή ισχυρίζεται ότι ερευνά για διάφορα θέματα της οικονομικής διαχείρισης των δύο φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, του trust St Michael the Archangel και του St George’s Educational Trust. Αλλά οι Επίτροποι λένε ότι οι φιλανθρωπικές οργανώσεις προωθούν μόνο την καθολική λογοτεχνία και έχουν αρνηθεί ότι χρησιμοποιούνται για να διοχετευθούν χρήματα σε ακροδεξιές ομάδες.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι υπάρχουν χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, που ένα νέο-ναζιστικό κόμμα, δεν μπορεί να κάνει προπαγάνδα μέσω της φιλανθρωπίας και τα Ταμεία που δέχονται ή παρέχουν χρήματα, διώκονται.

‘Ένα παρόμοιο δημοσίευμα, βρίσκουμε και στην επίσης Βρεταννική και συντηρητική, Catholic Herald. Πέμπτη 2 Αύγ 2012

Και η «φιλανθρωπία» της Κου Κλούξ Κλαν σήμερα;

Προετοιμασία καλαθιών τροφίμων. Η καστανόξανθη κυρία, ήταν μάλλον, ότι πιο κοντά στο ξανθό γένος μπορούσαν να βρουν. Η ΧΑ, στις δικές της φωτογραφίες από αντίστοιχες “εκδηλώσεις”, μας έχει δείξει ότι έχει τις ίδιες προτιμήσεις.

Στις 21 Αυγούστου του 1998, διαβάζουμε σε ένα άρθρο του Timothy R. Brown από το Ασοσιέιντετ Πρές και με τίτλο “Εικόνα Άμυνας της Κλαν: Ομάδα Φιλανθρωπίας”, ότι στο Hattiesburg του Μισσισίπη, η Κου Κλουξ Κλαν δεν διατύπωσε απειλές ούτε έριξε εμπρηστικές βόμβες.

Η τοπική ομάδα της Κλαν μοίρασε καλάθια με φρούτα και έδωσε μετρητά στους φτωχούς για τα Χριστούγεννα, μας είπε ο κύριος Klansman, ο οποίος έχει αναλάβει την υπεράσπιση ενός ηγέτη της Κλαν που βρίσκεται στην φυλακή σαν αυτουργός μιας βάναυσης δολοφονία το 1966.

Η υπερασπιστική γραμμή του δικηγόρου, που εκπροσωπεί τον δολοφόνο ενός ανθρώπου, είναι τα καλαθια με τα φρουτα και τα χρήματα στους φτωχούς. Τι βολικός συμψηφισμός.

Συνεχίζοντας στις ΗΠΑ, στεκόμαστε σε ένα θέμα που προβάλλεται όλο το καλοκαίρι του 2012, από τα Δίκτυα Ενημέρωσης. Διαβάζουμε σχετικά σε κείμενο από Αναφορά Πολιτών της Ατλάντα, όπως αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο την Τρίτη, 12 Ιουνίου, 2012, ότι η Κου Κλουξ Κλαν θέλει να “υιοθετήσει” έναν αυτοκινητόδρομο στη Τζώρτζια.

Το πρόγραμμα “υιοθετήστε έναν αυτοκινητόδρομο” επιτρέπει σε κοινωνικά προσανατολισμένες οργανώσεις να βοηθήσουν στην απορρύπανση τμήματος των αυτοκινητοδρόμων με αντάλλαγμα, δωρεάν διαφήμιση κατά μήκος του δρόμου. Δηλαδή η ΚΚΚ θα είναι σε θέση να διαφημίσει την οργάνωσή της και να αυξήσει τη συμμετοχή της σε δημόσια έκταση, εντελώς δωρεάν.

Ο Χάρλευ Χάνσον, ο ηγέτης της Κλαν στη Τζώρτζια λέει: “Λατρεύω τη φυλή μου. Μήπως κάνω λάθος που είμαι περήφανος που είμαι λευκός;”.

Οι κάτοικοι της Τζώρτζια, δήλωσαν ότι δεν θέλουν έναν αυτοκινητόδρομο που χρηματοδοτείται από χρήματα φορολογουμένων, να γίνει χώρος διαφήμισης ενός οργανισμού που έχει δολοφονήσει, ακρωτηριάσει και τρομοκρατήσει τον αμερικανικό λαό για 150 χρόνια. Η ΚΚΚ δεν είναι μια αστική οργάνωση. Είναι μια εγχώρια τρομοκρατική οργάνωση, καταλήγουν στις ανακοινώσεις τους.

“Αυτό που θα έρθει αργότερα, είναι να πάμε να αφήσουμε τους νεο-Ναζί ή τους Ταλιμπάν ή την Αλ Κάιντα, να υιοθετήσουν εθνικές οδούς;” Δήλωσε η αρμόδια Πολιτειακή Αντιπρόσωπος, Tyrone Brooks…

Οι πολίτες της Ατλάντα, ζήτησαν τελικά από το Υπουργείο Μεταφορών της Πολιτείας της Τζώρτζια να απορρίψει την αίτηση του ΚΚΚ, που ζητούσε να “υιοθετήσει” μια εθνική οδό. Η ανακοίνωση τελειώνει με την φράση “οι τρομοκράτες δεν έχουν καμία θέση στις πλευρές των αυτοκινητοδρόμων μας”.

Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Μέλη της Κου Κλουξ Κλαν, παίρνουν μέρος στην Ημέρα Της Γης, 1990.

Η απάτη του φασισμού

Η μεταμφίεση της Κου Κλουξ Κλαν, του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος, της Χρυσής Αυγής και κάθε άλλου λύκου, σε πρόβατο, δεν μας εξαπατα πια. Γιατί είναι μια προφανής απάτη.

Κλείνοντας,θα ήθελα να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από κάποιον που κατάλαβε από πολύ νωρίς, την απάτη του φασισμού. Και την κατέγραψε.

“Μελετήστε το συνασπισμό ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατιά που είναι ο φασισμός και αναλογιστείτε την ιστορία συνασπισμών του παρελθόντος. Μελετήστε τον ευφυή τρόπο με τον οποίο ντύνει μικρές ιδέες με μεγάλα λόγια. Μελετήστε τη ροπή του για μονομαχία. Οι γνήσια γενναίοι άνδρες δεν έχουν ανάγκη από μονομαχίες, μόνο οι δειλοί μπλέκουν συνεχώς σε μονομαχίες για να αποδείξουν ότι είναι γενναίοι.

Ο φασίστας δικτατορας είχε ανακοινώσει ότι θα έβλεπε εκπροσώπους του Τύπου. Όλοι ανταποκριθήκαμε. Μπήκαμε όλοι μαζί μέσα στην αίθουσα. Ο Μουσολίνι ήταν καθιστός στο γραφείο του και διάβαζε ένα βιβλίο. Το πρόσωπό του έκανε πάλι τους συνηθισμένους μορφασμούς. Έπαιζε τον ρόλο του Δικτάτορα. Όντας πρώην δημοσιογράφος, ήξερε πόσοι αναγνώστες θα τσιμπούσαν από την μαρτυρία όλων όσων βρίσκονταν στην αίθουσα. Οπότε παρέμεινε απορροφημένος από το βιβλίο του. Διάβαζε ήδη νοητά τις γραμμές των δυο χιλιάδων εφημερίδων στις οποίες έγραφαν οι διακόσιοι ανταποκριτές. “Καθώς μπήκαμε στην αίθουσα, ο Μελανοχιτών Δικτάτωρ, δεν σταμάτησε να διαβάζει, τόσο συγκεντρωμένος ήταν,κτλ.”.

Ακροποδητί πήγα και στάθηκα πίσω του για να δω τι βιβλίο διάβαζε με τόσο ενδιαφέρον. Ήταν ένα γαλλο-αγγλικό λεξικό-που το κρατούσε ανάποδα”.

Απόσπασμα από το άρθρο στην εφημερίδα The Toronto Daily Star, 27 Ιανουαρίου 1923,με τίτλο “Μουσολίνι. Η μεγαλύτερη απάτη της Ευρώπης¨ Υπογραφή. Έρνεστ Χέμινγουε’ι’.

Δυστυχώς για κάθε κίνηση των «φιλανθρωπικών» αυτών οργανώσεων,με τις κουκούλες,πάντα θα βρίσκονται κάποιοι να δυσπιστούν.

“Ω, εμείς, τα μέλη της Κλαν αγαπάμε την Γη-Απλά μισούμε τους περισσότερους ανθρώπους, επάνω της!”

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Table Normal”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;}http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/12/blog-post_13.html

Πηγές

Μαρκ Μαζάουερ, Σκοτεινή Ήπειρος.
Αλεξάνδρεια,2004

Ερνεστ Χέμινγουε’ι’, Με Υπογραφή Χέμινγουέ’ι’ 1923-1939
Καστανιώτης, 2003.

Hooded Americanism: The History of the Ku Klux Klan
David M. Chalmers. Duke University Press,1987

“Story of the Ku Klux Klan”, by Col. Winfield Jones, 1921,
American Newspaper Syndicate, 1921

New Hampshire Sunday News in Manchester, N.H., May 29, 1983.
“Hoods: The Story of the Ku Klux Klan”, Robert Ingalls.
Putnam, 1979
“The Ku Klux Klan in the City, 1915-1930”, Kenneth Jackson.
I.R. Dee, 1967

“Women of the Klan”, Kathleen M. Blee.
1991 University of California Press

Charles Alexander, The Ku Klux Klan in the Southwest (Norman: University of Oklahoma Press, 1995

“Daily Pantagraph” Sept. 17, 1924

Robert A. Goldberg, 1949- “The Ku Klux Klan in Madison, 1922-1927”

The Wisconsin Magazine of History
Vol. 58, No. 1 (Autumn, 1974)

FEDERAL SURVEILLANCE OF AFRO-AMERICANS (1917-1925)
A microfilm project of UNIVERSITY PUBLICATIONS OF AMERICA, INC. 1986

Hatred and Profits: Under the Hood of the Ku Klux Klan*
Roland G. Fryer, Jr., Steven D. Levitt, Harvard University May 2012

http://www.bytwerk.com/gpa/posters2.htm
http://clickforjusticeandequality2.blogspot.gr
http://www.eyewitnesstohistory.com/kkk.htm
http://www.freerepublic.com
http://www.globalsecurity.org
http://history-world.org/
http://community.seattletimes.nwsource.com
http://kkk.bz/
http://kukluxklan.bz/faq.html
http://sundown.afro.illinois.edu/sundowntownsshow.php?id=1437
http://thebqb.com
http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/556672.stm

Αίγινα 1934 – Η απόδραση των 8

αναδημοσίευση από το το A-politiko

Αίγινα 1934 – Η απόδραση των 8, μέρος πρώτο.

Νοε 24th, 2012 by a-politiko

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Γκιώνη “Οι μεγάλες αποδράσεις”. Ένα βιβλίο του 1976

(εκδόσεις Τετράδιο) που περιγράφει περιπτώσεις αποδράσεων από κομμουνιστές κρατούμενους, μεταξύ του 1925 και του 1955 :

1) 1925, απόδραση του Ν. Ζαχαριάδη από το γεντί-κουλέ,

2) 1929, απόδραση του Ν. Ζαχαριάδη από την “Παλιά Στρατώνα”,

3) 1931, απόδραση των 7 και του δεκανέα από τις φυλακές Συγγρού,

4) 1932, απόδραση του Μ. Μπεζεντάκου από τις φυλακές Συγγρού,

5) 1933, απόδραση της Κ. Εμμανουηλίδου από τις φυλακές Αβέρωφ,

6) 1934, απόδραση των 8 από τις φυλακές Αίγινας,

7) 1955, απόδραση των 27 από τα Καμμένα Βούρλα.

Οι αποδράσεις αυτές πέρα από μία, αυτήν της Κ.Εμμανουηλίδου, είναι αποδειγμένο ότι οργανώθηκαν από -ή με τη βοήθεια του- κ.κ.ε. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη… Έγιναν σε πολύ ιδιαίτερες εποχές, χαρακτηρισμένες από έντονες κοινωνικές διεργασίες και αναταραχές. Από δυναμικά εργατικά και κοινωνικά κινήματα, από έντονες αντιπαραθέσεις εμφυλιακού τύπου καθώς και από κυριαρχία πολύ δεξιών συντηρητικών λογικών και πρακτικών, και σε επίπεδο κοινωνίας και σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας.

Έγιναν λοιπόν τρομάζοντας και σοκάροντας το δεξιό κράτος της εποχής. Έγιναν ρεζιλεύοντας τους ανθρωποφύλακες και τα “σωφρονιστικά συστήματά τους. Έτσι και σήμερα, 97 χρόνια μετά την πρώτη από τις περιγραφόμενες αποδράσεις, το κράτος και η κοινωνία του, βρίσκονται σε αναταραχή. Ο καπιταλισμός, προσεγγίζει το ζενίθ του κι οι ανοχές όλο και περισότερων ανθρώπων, το ναδίρ. Οικονομική αφαίμαξη, αυξανόμενη καταστολή, απονοηματοδότηση εννοιών και αξιών, κατακερματισμός και αποξένωση, περιβαλλοντική καταστροφή, ανασφάλεια και φόβος.. Ένα εκρηκτικό μείγμα , που παρά το πέρασμα του χρόνου και την αναδιάρθρωση των δομών των διάφορων οικονομικών και πολιτικών εξουσιών, μοιάζει σε πολλά με την εποχή του βιβλίου αυτού. Και μέσα στην εποχή αυτή, ακούμε και βλέπουμε κατά καιρούς αποδράσεις από αστυνομικά τμήματα καθώς και από τα σιχαμένα κολαστήρια της ελληνικής δημοκρατίας. Πράξεις που ξεφτιλίζουν τα υπερσύγχρονα συστήματα ασφαλείας. Που φοβίζουν και οργίζουν το κράτος και τους μηχανισμούς του. Που στέλνουν ουσιαστικό μήνυμα ελπίδας και θάρρους στους υπόλοιπους φυλακισμένους αλλά και σε εμάς τους -ακόμη – εκτός : Κανένα κελί δεν περιορίζει την αγάπη μας για ελευθερία και το μίσος μας για κάθε εξουσία. Κανένας τοίχος δεν είναι αρκετός για να συγκρατήσει την παθιασμένη πορεία μας προς την ατομική και συλλογική κατάκτηση του αυτοκαθορισμού και της αυτοδιεύθυνσης.

Μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή.

Εκείνο το πρωί της Τρίτης 8 Μάη 1934 στο παμπάλαιο συγκρότημα των φυλακών της Αίγινας, οι φύλακες κάναν μια από τις ρουτινιάρικες φροντίδες της ημέρας: πρωινό προσκλητήριο. Περνούσαν έξω από τα κελιά των φυλακισμένων, ρίχναν μια ματιά και φώναζαν τα ονόματα. Κ΄θε όνομα λαι “παρών”. Όλοι ακούστηκαν να είναι παρόντες, και κυρίως οι 83 κομμουνιστές που κρατιόντουσαν στη Γ΄ακτίνα, την επονομαζόμενη “κόκκινη ακτίνα”.

Το προσκλητήριο εκείνο σφραγίστηκε με την αναφορά που καταχωρήθηκε στις 9.30 στο επίσημο βιβλίο της επιθεώρησης των φυλακών:

“Επιθεωρήσαντες τας κλινοστρωμνάς, τους τοίχους και τα δάπεδα εύρομεν έχοντα αυτά εν τάξει τους δε κρατούμενους άπαντας καλώς έχοντας και παρόντας”.

Η βόμβα έσκασε μισή ώρα πιο μετά, όταν ο αρχιφύλακας Χατζόγλου περνώντας από την “κόκκινη ακτίνα “είδε” τον κρατούμενο Σακαρέλλο να κοιμάται κουκουλωμένος μέχρι την κορυφή, την ώρα που οι άλλοι σουλάτσαραν στο προαύλιο. – Ε , του φωνάζει, ξύπνα, 10 η ώρα!

Αλλά εκείνος δε σαλεύει. Μπαίνει μέσα, τον σκουντάει, και τότε αντιλαμβάνεται ότι το “πράγμα” που είναι στο κρεβάτι δεν είναι ο Σακαρέλλος, αλλά ένας σωρός από παλιόρουχα, κατάλληλα φτιαγμένα ώστε να φαίνεται σαν ανθρώπινο σώμα.

Μένει εμβρόντητος για μια στιγμή κι όταν συνέρχεται σημαίνει έκτακτο προσκλητήριο, οπότε οι απόντες βγαίνουν οχτώ!

-Πού είναι οι άλλοι, ρωτούν εναγώνια οι επικεφαλής της φυλακής που έχουν καταφτάσει εσπευσμένα. Κανένας από τους φυλακισμένους δεν απαντάει. Μερικοί μόνο χαμογελάνε. Η ερώτηση απευθύνεται σε έναν από τους “χαμογελαστούς”. -Δεν ξέρουμε ούτε και θα μάθετε, λέει εκέινος σαρκαστικά.

Η ίδια απάντηση βγαίνει και από τους άλλους.

Διατάζεται το κλείσιμο όλων των κρατούμενων στα κελιά τους, και αρχίζει μια απεγνωσμένη έρευνα κελί προς κελί, που δεν αποδίδει τίποτα.

Η απελπισία τους έχει φτάσει στο έπακρο, όταν τις πρώτες απογευματινές ώρες παρουσιάζεται σαν “από μηχανής θεός” ένας αγρότης που είχε το καλύβι του λίγο πιο έξω από τη φυλακή, για να τους πει ότι ανακάλυψε μια μεγάλη τρύπα κοντά στο πεζούλι του περιβολιού του, που δεν ήταν χτες και δίπλα πεταμένο ένα αμπέχωνο. Στο σημείο αυτό καταφτάνουν έπειτα από λίγο οι επικεφαλής της φυλακής. Ήταν δυνατό να έχει σχέση με την απόδραση;

Πριν χωθούν στην τρύπα που έχασκε μπροστά τους, έκαναν μια έρευνα γύρω. Στο δασάκι που άρχιζε πιο πέρα βρήκαν πεταμένα άδεια πακέτα τσιγάρα, σπίρτα, αποτσίγαρα. Εκείνο όμως που τους έπεισε ότι πέρασαν από εδώ οι δραπέτες, ήταν ένα σημείωμα που βρήκαν καρφωμένο σε ένα δέντρο. Έγραφε: “Είμαστε ασύλληπτα πουλιά, και όπως εφύγαμε εμείς, έτσι θα φύγουν και οι άλλοι”!

Η υποψία ότι η τρύπα του περιβολιού οδηγούσε σε κάποιο κελί, έγινε βεβαιότητα.

Λίγο αργότερα ένας ντόπιος σερνόταν μ” ένα σκοινί στο χέρι κάτω από τη γη, κι έφτανε στο κελί 7. Η σήραγγα μήκους 24 μέτρων και ανοίγματος ενός μέτρου, κατάληγε κάτω από το περβάζι του παραθυριού του κελιού αυτού, που ήταν το τελευταίο της “κόκκινης ακτίνας”.

Το ίδιιο απόγευμα -16 ώρες μετά την απόδραση- έφτανε στην αστυνομική διεύθυνση Πειραιώς και στο υπουργείο εσωτερικών, ένα κατπληκτικό τηλεγράφημα:

“Οι βαρυποινίτες κομμουνισταί Δημ. Σκαρέλλος, Ζανής Φλωράκος, Κ. Σαρίκας, Αβραάμ Δερβίσογλου, Ευάγγ. Θωμάζης, Απόστ. Κλειδωνάρης, Μόσχος Δουλγέρης και Ν. Βαβούδης, εδραπέτευσαν δια διατρήσεως υπονόμου. Ενεργούμεν τα δέοντα άνευ αποτελέσματος μέχρι στιγμής”.

Όπως ήταν φυσικό, το τηλεγράφημα αυτό αναστάτωσε τις αρχές και τους υπεύθυνους. Ο τ΄τοε υπουργός Ταλιαδούρος διέταξε ανακρίσεις και σε δηλώσεις του αναφέρθηκε στην άθλιακατάσταση των φυλακών, ενώ ο εισαγγελέας πειραιώς διέταξεμε τη σειρά του ανακρίσεις, στέλνοντας τον εισαγγελέα Οικονομόπουλο να παρακολουθήσει από κοντά την πορεία τους.

Ηαπόδραση τούτη πήρε μεγάλη έκταση στις εφημερίδες της εποχής, οι οποίες δεν έκρυβαν τον θαυμασμό τους για το εγχέιρημα. Να πώς την χρωματίζει σε ολοσέλιδη ανταπόκρισή του ο απεσταλμένος της “Ακροπόλεως” :

“Τύφλα να “χουν όλοι οι μυθιστοριογράφοι του κόσμου. Ό,τι συνέβη εδώ εις το τεράστιον μεν πανάρχαιον δε και “σαράβαλον” οικοδόμημα των φυλακών Αιγίνης και εξετυλίχθη με διαβολική μαεστρία, δεν υπάρχει γραμμένο εις καμίαν σελίδα κανενός και από τα πλέον τερατολόγα μυθιστορήματα. Οι 8 που έφυγαν και οι 75 που συνέπραξαν -83 εν συνόλω άτομα- όπως θα ίδωμεν κατέστρωσαν και εξετέλεσαν την “μεγαλειώδη” απόδρασιν -ξεπέρασαν και τους φαντομάδες και τους Ροκαμβόλ εις έμπνευσιν και εκτέλεσιν”.

Την προηγούμενη, η ίδια εφημερίδα, αναφερόμενη στην απόδραση των “κόκκινων φαντομάδων” όπως τους αποκαλεί, γράφει με δέος:

“Αι φυλακαί τους κρατούν εφ” όσον αυτοί το θέλουν! Όταν δεν το θέλουν, όταν τας…βαρεθούν, το ευκολότερον πράγμα δι” αυτούς, είναι να τας εγκαταλείψουν”!

Διαφορετική φυσικά είναι η στάση του Ριζοσπάστη. Την πρώτη ημέρα η είδηση δώθηκε σ” ένα λιτό δίστηλο με τίτλο : “Οχτώ σύντροφοί μας δραπέτευσαν προχθές από τις φυλακές της Αίγινας”.

Την επόμενη όμως, η θέση της εφημερίδας είναι ανοιχτά με το μέρος των δραπετών : “Οχτώ αγωνιστές της εργατικής τάξης δραπέτευσαν από τα μπουντρούμια της κεφαλαιοκρατίας”, γράφει σε ημισέλιδο τίτλο στην πρώτη σελίδα και ακολουθεί λεπτομερειακό ρεπορτάζ που αρχίζει έτσι :

“Η είδηση έσκασε σα μπόμπα… οχτώ σύντροφοί μας, παληοί αγωνιστές, βαρυποινίτες για την επαναστατική τους δράση, άφησαν “γειά” στα βαρειά σίδερα της ελληνικής δημοκρατίας. Αχρηστέψανε τις σκοπιές, τα κάστρα, τα κάγκελα και τα μπουντρούμια και φύγανε εκεί που τους καλεί το επαναστατικό τους καθήκον. Ο αστικός τύπος ξερνάει τη χολή του με επικεφαλής τον “Ανεξάρτητο” που ούτε λίγο ούτε πολύ, ονομάζει τους συντρόφους μας “εγκληματίες”. Οι αρχές της Αθήνας και του Πειραιά κινητοποιήθηκαν δραστήρια. Ο Σαρωνικός γέμισε ατμάκατες που ερευνούν τα καράβια μήπως… βρίσκονται μέσα οι κομμουνιστές. Άνω κάτω έγινε η Αίγινα, τα χωριά της, τα βουνά της, κι ακόμα η αστυνομία ψάχνει στον Πόρο, στα Μέθανα, στον Πειραιά, στην Αθήνα. Ψάχνει, ψάχνει παντού, μα πάει το πουλάκι πέταξε…”

Οι αστικές εφημερίδες συμπλήρωσαν τα δημοσιεύματά τους, κατά το προηγούμενο της Εμμανουηλίδου και του Μπεζεντάκου, με την πληροφορία ότι τους δραπέτες παράλαβε στα ανοιχτά του Σαρωνικού το σοβιετικό ατμόπλοιο “Νοβοροσίσκυ”, το οποίο είχε αναχωρήσει την ίδια νύχτα από τον Πειραιά για το Πορτ Σάιντ.

Η κατοπινή δράση τους δεν επιβεβαιώνει την πρόσθετη πληροφορία ότι βολεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση. Μερικοί απ” αυτούς όπως ο Σακαρέλλος, ο Φλωράκος, ο Θωμάζης και ο Δερβίσογλου, βρέθηκαν μεν στο εξωτερικό αλλά κατευθύνθηκαν στην Ισπανία, όπου έλαβαν μέρος στον Εμφύλιο πόλεμο, στο πλευρό των δημοκρατικών δυνάμεων. Ο Βαβούδης επέστρεψε αργότερα στην Ελλάδα και “αυτοκτόνησε το 1951 σε μια επίθεση της αστυνομίας σε ένα σπίτι στην Καλλιθέα όπου κρυβόταν, λίγο μετά αφ” ότου πιάστηκε ο Μπελογιάννης.

____________________

Αίγινα 1934 – Η απόδραση των 8, μέρος δεύτερο.

Νοε 30th, 2012 by a-politiko

Οι φυλακές της Αίγινας ήταν πραγματικά ένα παμπάλαιο και άθλιο κτίριο.Είχε κτιστεί στα χρόνια του Καποδίστρια και χρησιμοποιήθηκε αρχικά και για πολλά χρόνια, για στρατιωτική σχολή. Αργότερα έγινε ορφανοτροφείο και στη συνέχεια φυλακή.

Ήταν ένα ισόγειο πλακόστρωτο κατασκεύασμα με ξύλινη οροφή, που όπως όλα τα παλιά κτίρια, χωριζόταν από την κεραμόσκεπη στέγη μ” ένα μεγάλο κενό.

Οι 86 κομμουνιστές κρατιόντουσαν σε 10 συνεχόμενα κελιά (από 7-10 σε κάθε κελί) στην Γ΄πτέρυγα, ενώ στις άλλες κρατιόντουσαν οι ποινικοί. Όλοι μαζί έφταναν τους 600. Την ίδια εποχή σε άλλες φυλακές (Ιτζεδίν, Γεντί Κουλέ, κ.α.) κρατιόντουσαν περί τους 1000 κομμουνιστές.

Ο διαχωρισμός ποινικών-πολιτικών, κρινόταν αναγκαίος,

“διότι -γράφει η Ακρόπολις- η διεύθυνσις των φυλακών εγνώριζεν εκ πείρας ότι οσάκις τους διασκόρπιζαν εις όλα τα κελιά, οι μεμυημένοι εις τας ιδέας του Μαρξ “διεφώτιζαν” και τους άλλους, τους ποινικούς κρατούμενους, και “εσήκωναν τη φυλακή στο πόδι”.

Η απόδραση αποφασίστηκε από τους αρχηγούς της κολλεχτίβας των φυλακισμένων σε συνεννόηση με το Κόμμα. Κριτήριο για το ποιοί θα δραπετεύσουν ήταν κι εδώ η ποινή που βάραινε τον καθένα και οι ανάγκες που είχε το Κόμμα.

“Το Κόμμα – έδινε στο σημείο αυτό την ερμηνεία της η Ακρόπολις – όχι μόνον είχε αναάγκη των δραπετών, αλλά και ενός εντυπωσιακού γεγονότος δια να μάθει η πτωχή προλεταρία ότι αν η αστική πολιτεία εξαπολύει τρομοκρατίαν κι έχει φυλακάς, οι κομμουνισταί ξεύρουν να τας καταργούν”.

Το εγχείρημα παρουσίαζε μεγάλες δυσκολίες και απαιτούσε πολλή δουλειά και καλή “οργάνωση υποδοχής” απ” έξω. Αποφάσισαν να φύγουν με τη μέθοδο του λαγουμιού, μ” όλες τις δυσκολίες που παρουσίαζε.

Το πρόβλημα ήταν από πού θα άρχιζαν. Περισσότερο προσφερόταν ο χώρος κάτω από το πρεβάζι του παραθυριού του κελιού 7, που βρισκόταν μισό μέτρο πάνω από το δάπεδο: α) γιατί εκεί ο τοίχος έφτανε σε πάχος το ένα μέτρο, πράγμα που τους επέτρεπε να ανοίξουν μέσα στον ίδιο τον τοίχο το “πηγάδι” που θα οδηγούσε στο λαγούμι, β) μπορούσαν από τη θέση που βρισκόταν το παράθυρο να ελέγχουν εύκολα την έξω κίνηση, και γ) από “κει εξασφαλιζόταν ο ασφαλέστερος υπόγειος δρόμος προς την ελευθερία, αφού μόλις τέλειωνε το προαύλιο της φυλακής κι ένας μικρός δημόσιος δρόμος, άρχιζαν τα χωράφια και αμέσως μετά από ένα δασάκι απ” όπου μπορούσαν εύκολα να εξαφανιστούν.

Στο κελλί 7 έμεναν οι Κλειδωνάρης, Βαβούδης, Θωμάζης, Βέργος, και Μαρμαρέλης (πρώην αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη). Οι δύο τελευταίοι που δεν άκολούθησαν τους δραπέτες, στάθηκαν από τους βασικούς συντελεστές της απόδρασης. Στους πέντε αυτούς έπεσε και το μεγαλύτερο μέρος της πρακτικής δουλειάς.

Το έργο άρχισε ττρεις μήνες πριν τελειώσει. Σήκωσαν πρώτα το ξύλινο βαρύ πρεβάζι του παραθυριού και άρχισαν σιγά σιγά να “τρώνε” το εσωτερικό του. Βασικό εργαλείο τους το σιδερένιο πόδι ενός κρεβατιού.

Ένας δούλευε κι οι άλλοι κράταγαν τσίλιες. Μόλις έβλεπαν κάποιο κίνδυνο έβαζαν γρήγορα το πρεβάζι στη θέση του και το κελί ξανάβρισκε τη συνηθισμένη εικόνα του. Εκείνο που τους ευκόλυνε αρκετά στο έργο τους, ήταν ότι τα παραθυρόφυλλα βρισκόντουσαν στην άκρη της εξωτερικής μεριάς του τοίχου και ακόμα ότι ένα μέρος του παραθυριού ήταν μόνιμα καλυμμένο με εφημερίδες για να μην μπαίνει ο ήλιος στο κελί.

Είχαν υπολογίσει από πριν πού θα έβαζαν τα χώματα και τις πέτρες. Άνοιξαν μια τρύπα στον “τσατιμά” που κάλυπτε το ταβάνι, ανέβηκε ένας απάνω κι άρχισε να τραβάει μ” ένα σκοινί τα χώματα και τις πέτρες που έβαλαν σε σακούλες που είχαν φτιάξει με παλιόρουχα. Τις άδειασε και τις σκόρπισε κατά μήκος του ταβανιού.

Η δουλειά αυτή γινόταν συνήθως βράδυ. Μόλις τέλειωναν εφάρμοζαν στην τρύπα του ταβανιού δυό φαρδιές σανίδες ασβεστωμένες, από τον ασβέστη που η υπηρεσία παραχωρούσε, για λόγους καθαριότητας, πρόθυμα στους κρατούμενους.

Αργότερα, όταν τα μπάζα έγιναν πολλά, χρειάστηκε να κατασκευάσουν μικρά πατάρια, μεταξύ στέγης και ταβανιού, όπου συσσώρευαν τις πέτρες και τα χώματα.

Το ταβάνι εξ” άλλου, ήταν και οασφαλέστερος τρόπος επικοινωνίας με τ” άλλα κελιά. Όποιος χρειαζόταν άνοιγε εκεί μια τρύπα, ανέβαινε απάνω, προχωρούσε σκυφτά κι έφτανε στο 7.

Μόλις άνοιξαν ένα “πηγάδι” βάθους δυό μέτρων, άρχισαν να σκ΄βουν οριζόντια για το λαγούμι. Το έργο από εκεκί κι έπειτα παρουσιαζόταν αρκετά εύκολο, γιατί είχαν να κάνουν με μαλακό χώμα.

Οι σκαφτιάδες δούλευαν – κυρίως την ημέρα και σπάνια τη νύκτα- με βάρδιες που δεν ξεπερνούσαν τα 10 λεπτά, γιατί δυσκολευόντουσαν ν” αναπνεύσουν. Τενεκεδάκια με λάδι και φυτίλι τους φώτιζαν στο έργο τους.

Η φύλαξη των κρατούμενων εκείνα τα χρόνια δεν ήταν πολύ αυστηρή. Λιγότερο ακόμη αυστηρή ήταν η φρούρηση στην Αίγινα, όπου οι ενδεχόμενοι δραπέτες είχαν ν” αντιμετωπίσουν και το πρόβλημα της απομάκρυνσης από το νησί.

Όλη τη μέρα οι κρατούμενοι ήταν ελεύθεροι να σουλατσάρουν στο προάυλιο της φυλακής ή να ασχολούνται με έργα “ειρηνικά” – μαστορέματα, νοικοκυριό, κατασκευή διαφόρων σουβενίρ κτλ- και μόνο το βράδυ, μετά το καθιερωμένο προσκλητήριο, κλεινόντουσαν στα κελιά. Τα μέτρα έγιναν αυστηρά μετά την απόδραση.

Δουλεύοντας αλλά και υπολογίζοντας το μάκρος της υπόγειας διαδρομής, αφού πέρασαν σκάβοντας τον δημόσιο δρόμο, κατάληξαν πίσω από τη μάντρα ενός περιβολιού. Άνοιξαν μια μικρή τρύπα και κατόπτευσαν τον γύρω χώρο. Καμιά διακοσαριά μέτρα από “κει ήταν ένα μικρό καλύβι και κάμποσα μέτρα απέναντί τους άρχιζε ένα δασάκι. Την ξανάκλεισαν και ξαναγύρισαν στη φυλακή τους, για να προετοιμάσουν την τελική φάση του εγχειρήματος.

Στις 7 Μαϊου ημέρα Δευτέρα ήταν όλοι έτοιμοι. Και αυτοί που θα έγφευγαν και αυτοί που τους περίμεναν απ” έξω. Στους τελευταίους αυτούς ήταν και πάλι ο Θανάσης Κλάρας, ο οποίος είχε κάνει στις φυλακές Αίγινας στο τέλος του 1929 για 45 μέρες, για παράβαση του “ιδιώνυμου”. Στις ίδιες φυλακές ξανακλείστηκε ο Κλάρας το 1936 από τη δικτατορία του Μεταξά.

Εκέινο το βράδυ, όπως είπαν αργότερα οι φύλακες, επικρατούσε μεγάλη ευθυμία στην πτέρυγα των κομμουνιστών, λες και κάτι γιόρταζαν. Ένα από τα τραγούδια που έλεγαν και ξανάλεγαν κατάληγε σε τούτο το δίστιχο :

Ρία ρία ρο

θα σε πάρω Μαριγώ!

Στις 10 ή ώρα όμως, μόλις σήμανε σιωπητήριο, όλοι σταμάτησαν κι έπεσαν στα κρεβάτια τους. Την ίδια ώρα άρχιζε η προετοιμασία για την απόδραση.

Για τους κρατούμενους του 7 δεν υπήρχε πρόβλημα. Η τρύπα άρχιζε από το κελί τους. Έπρεπε όμως να περιμένουν και τους άλλους. Οι Δερβίσογλου, Σαρίκας και Δουλγέρης βρισκόντουσαν στο κελί 6, ενώ οι Σακαρέλλος και Φλωράκος στο 1. Και οι μεν όμως και οι δε ήρθαν από τον ίδιο δρόμο στο 7: από το ταβάνι. Σχετικά εύκολα οι πρώτοι. Κάπως πιο δύσκολα οι δεύτεροι αφού έπρεπε να περάσουν πάνω από έξι κελιά.

Όλοι οι κρατούμενοι κομμουνιστές συνεργάστηκαν εκείνη τη νύχτα, άλλος λίγο άλλος πολύ, για την απόδραση των συντρόφω τους.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα βρισκόντουσαν και οι 8 στο κελί 7. Σήκωσαν το σκέπασμα του “πηγαδιού”, αποχαιρέτησαν τους Βέργο και Μαρμαρέλη που απόμειναν και άρχισαν ένας ένας να κατεβαίνουνκαι στη συνέχεια να σέρνονται στη σήραγγα που φωτιζόταν από τα λυχνάρια που είχαν τοποθετήσει κατά μήκος της.

Ο Βέργος κι ο Μαρμαρέλης έκλεισαν με φροντίδα το άνοιγμα του “πηγαδιού”, φούσκωσαν με παλιόρουχα τα κρεβάτια των συντρόφων τους που έφυγαν -το ίδιο έκαναν κι οι άλλοι που έμειναν στα κελιά 6 και 1- και ξάπλωσαν.

Με λίγα χτυπήματα από τους δύο πρώτους, η τρύπα στην άλλη άκρη της σήραγγας άνοιξε. Έριξαν μια αρπαχτή ματιά. Απόλυτη ησυχία. Ένας ένας έβγαινε και κατευθυνόταν στο δασάκι, όπου σε λίγο είχαν συγκεντρωθεί και οι οχτώ. Κοίταξαν προς τη μεριά της φυλακής. Απόλυτη ηλικία κι εκεί.

Σιγυρίστηκαν και κάθισαν στις πέτρες να φουμάρουν. Λίγο πριν κινήσουν κατά το γυαλό, κάποιος έριξε την ιδέα: \

-Δεν τους γράφουμε κι ένα ραβασάκι;

-Να τους γράψουμε.

Το κάρφωσαν σ” ένα δέντρο και ξεκίνησαν.

Μια βάρκα τους περίμενε στην ακροθαλασσιά. Δεν ήταν δική τους. Ήξεραν όμως ότι βρισκόταν εκεί κάθε βράδυ. Μόνο που ο ψαράς που την είχε έπαιρνε τα βράδια , για κάποια ασφάλεια, τα κουπιά. Τα αντικατάστησαν με δυό γερές σανίδες, έσπρωξαν τη βάρκα στη θάλασσα, μπήκαν μέσα κι άρχισαν να απομακρύνονται με απαλές κινήσεις. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ο καιρός καθαρός, είχε αρχίσει το καλοκαίρι.

Τρία μίλια από την Αίγινα βρίσκεται το νησάκι Μονή. Εκεί τους περίμενε μια βενζινάκατος με τους συντρόφους τους απ” έξω. Αντάμωσαν συγκινημένοι.

Δεν είχαν καιρό για χάσιμο. Άλλαξαν ρούχα. Λίγο αργότερα η βενζινάκατος κατευθυνόταν στον Σαρωνικό.

Η απόδραση των οχτώ της Αίγινας θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες αποδράσεις που έγιναν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Θαυμάστηκε απ” όλους – ακόμα και εμπειρογνώμονες από το εξωτερικό ήρθαν για να μελετήσουν το άνοιγμα της σήραγγας – τραγουδήθηκε από τους κομμουνιστές και υπήρξε το πρότυπο της μεγάλης απόδρασης των Βούρλων που ακολούθησε 31 χρόνια αργότερα…

Καρκινικά κύταρρα και κοινωνικές μεταστάσεις. Παρέμβαση στο νοσοκομείο «Άγ. Ανάργυροι».

.

Σε ένα σύστημα που επιδιώκει με κάθε τρόπο να περιορίσει τα κόστη, όπου το χρήμα είναι Θεός και άρα το Χρέος αποτελεί το σατανικό του ισοδύναμο, η ανθρώπινη ζωή θα απαξιώνεται όλο και πιο πολύ. “Χωρίς χαρτιά” θα σημαίνει παράνομος, χωρίς ένσημα θα σημαίνει ανασφάλιστος, χωρίς δυνατότητα να καταναλώσεις θα καθίστασαι περιττός.

Η κρίση γεννάει φόβο, ατομισμό και κοινωνικό κανιβαλισμό. Παράλληλα με μία τάση συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, παρακολουθούμε και μία προσπάθεια να εγκαθιδρυθεί μια νέα ηθική αποκλεισμού στα νοσοκομεία. Το δηλώνουμε, όμως, ρητά και απόλυτα: θα μας βρει απέναντι της. Είναι σαφές για μας πως ο διοικητής του αντικαρκινικού νοσοκομείου, έχοντας συμμετάσχει αρκετές φορές στις επιτροπές κοστολογήσεων πολυάριθμων ιατρικών πράξεων του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας, δεν αποτελεί παρά την τεχνοκρατική όψη της επιχειρουμένης εξαίρεσης όλο και μεγαλύτερων πληθυσμιακών ομάδων από ένα δημόσιο σύστημα φροντίδας και περίθαλψης. Γιατί, αν και η ασθενής δεν απελάθηκε και συνεχίζει τη νοσηλεία της στο νοσοκομείο Μεταξά, όσο η κρίση βαθαίνει, τόσο θα αναζητούνται τεχνικές λύσεις για ανθρώπινα προβλήματα και η ιατρική κοινότητα θα καλείται να πάρει πιο πειστικά θέση για το αν συντάσσεται με τον άνθρωπο ή τους αριθμούς. Πολύ περισσότερο δε, καλούμαστε να πάρουμε θέση απέναντι σε ορατές και αόρατες πρακτικές αστυνόμευσης και αποκλεισμού, όπως αυτές που ζητάει ο κάθε Μπαρτζώκας.

Είμαστε εδώ, λοιπόν, όχι μόνο γιατί αντιλαμβανόμαστε ως αυτονόητο το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου σε μια ισότιμη περίθαλψη και νοσηλεία, ανεξάρτητα από τα ιδεολογήματα περί νόμιμου. Πολύ περισσότερο είμαστε εδώ γιατί, είτε εργαζόμαστε στο χώρο της υγείας είτε όχι, έχουμε ευθύνη να μη σιωπήσουμε. Είμαστε εδώ για να καλέσουμε τους εργαζόμενους του νοσοκομείου να μην αποδέχονται την αυταρχική λογική του διοικητή τους, να υπενθυμίσουμε πως ο κίνδυνος μίας ιατρικής που αστυνομεύει, φρουρεί και αποκλείει είναι παρών. Είμαστε εδώ γιατί κανείς μας δεν είναι σίγουρος αν στο μέλλον θα είναι κάποιος από εμάς “λαθραίος” ή αν θα έχουμε τη δυνατότητα να συγκεντρώσουμε τα “απαραίτητα χαρτιά” ή το αναγκαίο ποσό για μια ευπρεπή νοσηλεία. Είμαστε εδώ ως εν δυνάμει καρκινοπαθείς ή συγγενείς καρκινοπαθών για να μιλήσουμε για τη θεραπεία ως μια χειραφετητική διαδικασία σε πείσμα των λογιστών της υγείας. Είμαστε, τέλος, εδώ γιατί μπορεί το νοσοκομείο να βρίσκεται μακριά από τον πολεοδομικό ιστό της μητρόπολης και η πρόσβαση σε αυτό δυσχερής, η πραγματικότητα όμως της αστυνόμευσης και του αποκλεισμού είναι δίπλα μας. Αντιλαμβανόμενοι την υγεία μας όχι ως ένα απλό βιοιατρικό δεδομένο, θεωρούμε τις ίδιες τις εντολές του διοικητή του νοσοκομείου καρκινικά κύτταρα και τις πρακτικές του μεταστάσεις αποκλεισμού και θανάτου, σε ιδεολογική -και ίσως όχι μόνο- συνάφεια με τη νεοναζιστική ρητορική.