(Από την παραπάνω σύναξη λείπει ο κύριος Γαβρόγλου-το 1990 ακόμα καταγγέλλεται ο ιμπεριαλισμός κι ο καπιταλισμός από διανοούμενους στην Ελλάδα)

 

Η «Νεράιδα», παλιό πλοιάριο της ακτοπλοϊκής γραμμής βρέθηκε πλέον ως πλωτό μουσείο, επισκέψιμο, στο λιμάνι της Αίγινας. Ως εδώ καλά. Ο δήμαρχος βεβαία δεν θα μπορούσε να λείπει από τις τελετές που θα μιλούσαν για ένα πλοίο που είναι ταυτισμένο με την κοινωνική και οικονομική ιστορία της Αίγινας. Θα ήταν εκεί για να υπενθυμίζει το ρόλο του ως άρχοντα του τόπου. Εκεί ήταν και ο Γαβρόγλου, πανεπιστημιακός, γνωστός στην Αίγινα από τη συμμετοχή του στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μέσα από την παρουσία του σε έντυπο και σε σύλλογο που σχετίζεται με αυτά. Γνωστός επίσης και για την παρουσία του το 2006 στην Αίγινα, σε εκδήλωση του τοπικού συλλόγου Δασκάλων-Νηπιαγωγών, για την παιδεία και για την υπεράσπιση του άρθρου 16 (για τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση), όταν η κυβέρνηση της ΝΔ με τις επιθέσεις εκείνης της περιόδου κατά του λαού, προσπαθούσε να το καταργήσει.  Όμως το πλοίο ανήκει στο ίδρυμα Λάτση, ίδρυμα ενός εφοπληστή, προσωπικού φίλου του πατέρα Μπους, της οικογένειας Μητσοτάκη και γνωστό επίσης για τις οικονομικές του δοσοληψίες την περίοδο της κατοχής. Ο Αργοσαρωνικός ήξερε πολύ καλά τις δουλειές του.

Αυτό όμως που είναι σημαντικό δεν είναι όλα αυτά, αλλά το πώς ο Γαβρόγλου, πανεπιστημιακός και γνωστός διανοούμενος από την αριστερά, βρίσκεται ως μέλος του ιδρύματος Λάτση και παριστάνει τον μούτσο-παρουσιαστή. Δεν είναι βέβαια ο μοναδικός διανοούμενος που τίθεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου και της υπηρεσίας των πολιτιστικών διαβατηρίων προς το κοινό, που του εξασφαλίζουν την κοινωνική ανοχή για όσα εγκλήματα έχει διαπράξει. Όμως βρίσκει πάντα, την αναγκαία στήριξη από τους αποστάτες διανοούμενους.

Η αποστασία των διανοουμένων σ’ ένα καράβι.

Διαβάστε το ιστορικό για τη δολοφονία 14 εργατών στην ΠΕΤΡΟΛΑ, το Σεπτέμβρη του 1992 καθώς και το πώς η εταιρία επεκτάθηκε στο http://antigeitonies2.pblogs.gr/istoriko-gia-thn-petrola.html

Διαβάστε για τον 12 ώρες νεκρό εργάτη, πεταμένο στο υπόγειο του εμπορικού κέντρου στο Ολυμπιακό χωριό Τύπου, που κατασκεύασε ο όμιλος Λάτση στο: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=169673

Διαβάστε για το THE MALL, του ομίλου Λάτση, το μεγαλύτερο αυθαίρετο στην ιστορία του ελληνικού κράτους: http://www.kokkino.org/index.php?option=com_content&task=view&id=421&Itemid=37

Ακούστε την ηχογραφημένη συζήτηση του Γ. Καραμπελιά με τον Γ. Παπαμιχαήλ για την αποστασία των διανοουμένων στο: http://www.youtube.com/watch?v=C3h9QRBe_7M και στο: http://www.youtube.com/watch?v=d65pdRc8gQQ

 

Από τις μνημονιακές αλλαγές και μετά ο “πολιτισμός’ του σχολείου άλλαξε δραματικά. Το πετσόκομμα του μισθού δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο όσο παίζει η κατάργηση θέσεων και η απειλή για απολύσεις-“διαθεσιμότητα” εκπαιδευτικών. Ένας ανταγωνισμός που είχε ήδη ξεκινήσει σε ένα βαθμό, από το παρελθόν, με τη συλλογή αποδεικτικών τίτλων με στόχο μια μισθολογική και εξέλιξη θέσης (περισσότερα χρήματα, λιγότερες ώρες, τοποθετήσεις σε οργανισμούς, δομές κλπ.) κορυφώνεται στις συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού. Οι τελευταίες εξελίξεις έχουν εκτός από τον ανταγωνισμό αυτόν, τη λοιδορία για την απεργία και τους απεργούς, από ανθρώπους που θα είχαν σήμερα το μισό μισθό και τα διπλάσια παιδιά μέσα στην τάξη αν κάποιοι άλλοι, και για λογαριασμό αυτών, δεν έκαναν απεργία όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης ξεχνιέται συστηματικά ότι οι απεργιακοί αγώνες του 2006 άφησαν στη θέση του το άρθρο 16 του Ελληνικού Συντάγματος, το οποίο προβλέπει για τη Δημόσια Παιδεία, ως έχει. Ως εδώ και μη παρέκει ραγιάδες ιδεολόγοι απεργοσπάστες. Σιωπή μπροστά στην απεργία. Η κριτική για όλες τις γνωστές αντιφάσεις και αντινομίες του συνδικαλισμού, γίνεται δεκτή μόνο κατά τη διάρκεια συμμετοχής σ’ αυτήν.

 

ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ ΚΑΛΟΥΝ

ΓΟΝΕΙΣ, ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 16/9/2013 ΚΑΙ ΩΡΑ 12:00

-1η ΗΜΕΡΑ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ-

ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΠΡΟΒΛΗΤΑ

ΓΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Δυο κείμενα που μοιράζονται τις μέρες αυτές στην παλαιά Προβλήτα της Αίγινας        

ΑΝ Η ΚΑΜΗΛΑ ΔΕΝ ΓΟΝΑΤΙΖΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΦΟΡΤΩΝΑΜΕ

Στις 9-7-2013 ο υπουργός Παιδείας με ένα non paper ανακοίνωσε στους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές και στους γονείς ότι καταργεί άμεσατον τομέα Υγείας και Πρόνοιας και τον τομέα Γραφιστικής και Εφαρμοσμένων Τεχνών στα ΕΠΑΛ και όλες τις ειδικότητες στις ΕΠΑΣ. Συνολικά καταργήθηκαν 52 ειδικότητες και 2500 εκπαιδευτικοί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα από τις 22-7-2013.

Η κατάργηση των ειδικοτήτων έγινε χωρίς να παρουσιαστεί από το Υπουργείο οποιαδήποτε σχετική και τεκμηριωμένη μελέτη. Η αιτιολόγηση ήταν, ότι οι καταργούμενες ειδικότητες δεν προσέφεραν επαγγελματική αποκατάσταση στους αποφοίτους και ότι υπήρχε σύγχυση στα επαγγελματικά δικαιώματα γιατί αντίστοιχες ειδικότητες λειτουργούσαν σε κάποια Δημόσια ΙΕΚ, σε όλα τα ιδιωτικά ΙΕΚ και στα ΤΕΙ.

Είναι έτσι όμως;

Ο τομέας Υγείας και Πρόνοιας λειτουργούσε σε όλα τα ΕΠΑΛ  και συγκέντρωνε τον μεγαλύτερο αριθμό μαθητών, δεν είχε υπεράριθμους καθηγητές, και είχε υψηλό ποσοστό επιτυχίας πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση(Α.ΤΕΙ).

ΟΛΑ τα ιδιωτικά ΙΕΚ διαθέτουν τομέα Υγείας με όλες τις ειδικότητες. Το Υπουργείο Παιδείας ισχυρίζεται ότι το Δημόσιο Σχολείο δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της αγοράς, τότε, γιατί άραγε οι ιδιοκτήτες- επιχειρηματίες της Ιδιωτικής εκπαίδευσης επενδύουν συστηματικά σε αυτόν τον τομέα;;   Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τον τομέα Γραφιστικής, ο οποίος λειτουργούσε σε κάποια ΕΠΑΛ και για τις ειδικότητες των ΕΠΑΣ όπως πχ Κομμωτικής, Αισθητικής κα

Ο σκοπός είναι προφανής: δώρο στην ιδιωτική εκπαίδευση ειδικότητες υψηλής προτίμησης . Ταυτόχρονα επιτυγχάνεται ο απαιτούμενος αριθμός εκπαιδευτικών που πρέπει να τεθούν σε διαθεσιμότητα κατά την απαίτηση της τρόικας. Να σημειώσουμε ότι οι εκπαιδευτικοί διορίζονται με απόλυτα διαφανή τρόπο, είτε με την επετηρίδα είτε μέσω ΑΣΕΠ.

Μετά την διαμορφωθείσα κατάσταση υπάρχουν ερωτήματα των μαθητών, των γονέων και των εκπαιδευτικών. Οι 20000 μαθητές που έχουν τελειώσει την Β΄ΕΠΑΛ και την Α΄ΕΠΑΣ των καταργούμενων ειδικοτήτων πώς θα αποφοιτήσουν; Ποιοι θα τους διδάξουν  τα μαθήματα ειδικότητας όταν οι καθηγητές τους έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα;

Ως εκπαιδευτικοί έχουμε ξεκινήσει έναν αγώνα εδώ και μερικούς μήνες γιατί βλέπουμε ξεκάθαρα πώς το σχολείο που είχαμε (ανοργάνωτο, φτωχό,  δίχως έμπνευση ,δυστυχώς) γίνεται κι αυτό πια μια αποθήκη κακοστοιβαγμένων ψυχών, που προορίζονται να γίνουν το λιπαντικό στις μηχανές της προαναγγελθείσας ανάπτυξης.  Μετά από ημέρες μαγειρεμάτων και ελάχιστη δημόσια διαβούλευση η κυβέρνηση κατέθεσε το νομοσχέδιο για το Νέο Λύκειο. Το σχέδιο νόμου διακρίνεται από την προχειρότητά του, καθώς δεν αποτελεί μέρος ενός συνεκτικού σχεδίου για την εκπαίδευση, αλλά είναι ένα κακοφτιαγμένο πλάνο που διακρίνεται από την μπακαλίστικη λογική του στην επιλογή των γνωστικών αντικειμένων και συμπληρωνόταν μέχρι την τελευταία στιγμή με «μπαλώματα», ώστε να κατευναστούν αντιδράσεις.

 

Το νέο πρόγραμμα μαθημάτων σε γυμνάσιο και λύκειο εντατικοποιεί περαιτέρω την εκπαιδευτική διαδικασία και εισάγονται εξετάσεις μικτού τύπου (πανελλαδικές και  ενδοσχολικές) από την Α΄ έως την Γ΄ Λυκείου, γεγονός που θα οδηγήσει τα περισσότερα παιδιά εκτός σχολείου, αποστερώντας τους κάθε δυνατότητα σοβαρής μόρφωσης και στέλνοντάς τα κατευθείαν σε σχολές κατάρτισης ή μαθητείας όπου θα εργάζονται απλήρωτοι. Είναι τραγικό και κτηνώδες αφού τα 15χρονα παιδιά θα παίρνουν τις δουλειές των γονιών τους, οι οποίοι είναι εξειδικευμένοι εργάτες σε επιχειρήσεις, εργαστήρια, συνεργεία, κυριολεκτικά για ένα κομμάτι βρώμικο ψωμί.

Οι δρακόντειοι όροι προαγωγής σε συνδυασμό με την αναχρονιστική λογική του σχολείου αποστήθισης θα εκδιώξουν χιλιάδες παιδιά,  από την εκπαιδευτική διαδικασία και θα αναγκάσουν τους γονείς να «επενδύσουν» εκατομμύρια ευρώ σε φροντιστήρια για να αντέξουν τα παιδιά τους τον τριετή μαραθώνιο βαθμοθηρίας και μαθησιακής επιβίωσης.

Το είδος της παιδείας που προσφέρει μια χώρα στα παιδιά της φανερώνει και το είδος της κοινωνίας που θέλει να δημιουργήσει.

Οικογένειες των οποίων τα εισοδήματα έχουν μειωθεί έως μηδενιστεί, που με τεράστια δυσκολία τα βγάζουν πέρα, πού θα στείλουν τα παιδιά τους όταν το Δημόσιο Σχολείο οδηγείται σε διάλυση; Το δικαίωμα στην μόρφωση θα μετατραπεί σε προνόμιο για λίγους;   Πρέπει να θυσιάσουμε μαθητές και εκπαιδευτικούς για να πάρουμε την δόση, η οποία θα χρησιμοποιηθεί κυρίως για την εξόφληση ομολόγων που γλύτωσαν(!!!) το κούρεμα;;

Επίσης,  118 Δημοτικά Σχολεία και Νηπιαγωγεία  καταργούνται, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα παιδιά και τους γονείς τους. Το δημοσιοοικονομικό όφελος από την κατάργηση των σχολείων για το 2013-2014 θα είναι 76000€. Πριν λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι ο υπουργός οικονομικών έδωσε αύξηση στο πρόεδρο του γενικού συμβουλίου του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας 75.000€, ποσόν που προστίθεται στον ετήσιο μισθό  του, ύψους 100.000€.

Πιστεύετε ότι η διάλυση του Δημόσιου Σχολείου, η διάλυση των Δημόσιων υπηρεσιών Υγείας (κλείνουν δεκάδες νοσοκομεία) την εποχή της κρίσης είναι αυτό που πρέπει να γίνει για το καλό του εξαθλιωμένου Έλληνα;

Ας μη γελιόμαστε! Αυτή είναι μόνο η αρχή! Τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι δημόσιες συγκοινωνίες, οι δρόμοι, τα λιμάνια, φυσικός πλούτος , το νερό, και   όλες οι υποδομές των φορέων του Δημοσίου έχουν φτιαχτεί με δικά μας χρήματα, μας ανήκουν και δεν πρέπει να τους αφήσουμε να τα ξεπουλήσουν χυδαία στους ιδιώτες.

«Πώς πρέπει να απαντήσουμε στον θυμό ,στην απελπισία, στην οργή που νοιώθουμε όλοι (μαθητές – γονείς – εκπαιδευτικοί –εργαζόμενοι –φοιτητές – συνταξιούχοι ). Ας σταματήσουμε τον φόβο που είναι η δύναμή τους. Ας σταματήσουμε να φοβόμαστε μήπως χάσουμε τα λίγα που μας έχουν αφήσει (ακόμα) και ας απαιτήσουμε πίσω αυτά που μας στέρησαν.

ΟΛΟΙ μας ας παραμερίσουμε τα λίγα που μας χωρίζουν και ας δούμε τα πολλά που μας ενώνουν. Η εργασία και η εκπαίδευση είναι δικαίωμα για όλους και όχι πολυτέλεια για λίγους.

Ήρθε η ώρα για μαζικούς κοινωνικούς  αγώνες. Αυτή η στιγμή δεν ανήκει σε κανένα σωτήρα, σε κανένα κόμμα, σε κανένα κλάδο. Ανήκει στον ΛΑΟ.»

ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ !!!

 

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ – ΜΑΘΗΤΕΣ – ΓΟΝΕΙΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

——————————————————————

ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ;

 

 

1.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 16.000 λιγότερους εκπαιδευτικούς;

2.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία όταν μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης πρέπει να

μετακινούνται  καθημερινά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους απ’ τη στιγμή που το σχολείο που

φοιτούσαν μέχρι τώρα δεν υπάρχει πια; (118 Δημοτικά σχολεία και Νηπιαγωγεία καταργήθηκαν –

συγχωνεύτηκαν).

3.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με  30αρια τμήματα, με μετακινήσεις μαθητών και

κατευθύνσεων;
4.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία χωρίς ένας μεγάλος αριθμός μαθητών των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ

(περίπου 15.000) να βρίσκει τον καθηγητή του και τον τομέα στον οποίο φοιτούσε και θα ήθελε να

συνεχίσει να φοιτά;
5.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με λειτουργικές δαπάνες μειωμένες κατά 50%. Χωρίς

χρήματα για ρεύμα, νερό, θέρμανση; Χωρίς συγκοινωνίες για τη μετακίνηση των μαθητών;
6.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα αποσπασματικά – επιστημονικά αντικείμενα

κατακερματισμένα- με πληροφορίες ατάκτως εριμμένες αντί της γνώσης σε βάθος και πλάτος των

γνωστικών αντικειμένων;
7.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία και να ανταποκριθούν οι μαθητές που προέρχονται από

φτωχές οικογένειες στον εξεταστικό λαβύρινθο που ετοιμάζουν, με εξετάσεις τύπου πανελληνίων

στις τρεις τάξεις του Γενικού και Επαγγελματικού Λυκείου  και μάλιστα χωρίς καμιά υποστηρικτική

διαδικασία; Με αμφισβήτηση και αυτής της δυνατότητας να πάρουν απολυτήριο;
8.   Μπορούν να λειτουργήσουν σχολεία που μετατρέπουν τα οράματα και τις προσδοκίες των μαθητών

για επαγγελματική εκπαίδευση, σε απλήρωτη, ανασφάλιστη εργασία μέσω της μαθητείας, για να

αυξάνουν τα κέρδη τους οι εργοδότες;
9 . Θα αποδεχτούμε για τα παιδιά μας τη θέση ενός μισοκαταρτισμένου εργάτη σε μια ειδικότητα που θα

υπάρχει όσο εξασφαλίζει κέρδη στους εργοδότες και θα καταργείται όταν ο εργοδότης αυτός βρει

αλλού, σε άλλο τόπο και κλάδο δυνατότητες για να αυξάνει τα κέρδη του;
10. Μπορούν να λειτουργήσουν και να παράγουν ποιοτικό έργο οι εκπαιδευτικοί σε σχολεία που

λειτουργούν με την απειλή του ελεγκτή της δημόσιας διοίκησης, την απειλή των κακόβουλων

καταγγελιών που οδηγούν σε βαριές πειθαρχικές ποινές και αργία όσους δε συμμορφώνονται με τις

επιλογές τους;
Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους εμείς οι εκπαιδευτικοί, μαζί με τους μαθητές και τους γονείς και όλους τους εργαζόμενους ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ «ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ» ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ:

• Στην ουσιαστική μόρφωση για όλους τους μαθητές, χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς,
• Στη σταθερή, μόνιμη αξιοπρεπή εργασία τόσο για τους εκπαιδευτικούς, όσο και για τους μαθητές – αυριανούς εργαζόμενους και για τους γονείς τους – τωρινούς εργαζόμενους κι ανέργους.
• Στην ελευθερία της γνώσης και το δικαίωμα της επιλογής του παρόντος και του μέλλοντος όλων μας.
•  Στο να αποφασίζουμε εμείς για τις τύχες μας κι όχι η κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ!

 

 

ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ:

ΜΑΘΗΜΑ ΠΡΩΤΟ: ΑΠΕΡΓΙΑ!

ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ! ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

 

Ο τόπος μας είναι κλειστός,

όλο βουνά που έχουν σκεπή

το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.

 

Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε

πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.

Μονάχα λίγες στέρνες,

άδειες κι αυτές.

Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.

 

Ήχος στεκάμενος, κούφιος,

ίδιος με τη μοναξιά μας,

ίδιος με την αγάπη μας,

ίδιος με τα σώματά μας.

 

Μας φαίνεται παράξενο

που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια,

τα καλύβια και τις στάνες μας.

 

Και οι γάμοι μας, τα δροσερά

στεφάνια και τα δάχτυλα,

γίνουνται αινίγματα

ανεξήγητα για την ψυχή μας.

Πώς γεννήθηκαν,

πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

 

Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε

πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.

Μονάχα λίγες στέρνες,

άδειες κι αυτές.

Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.

 

Ο τόπος μας είναι κλειστός.

Τον κλείνουν οι δυο μαύρες

Συμπληγάδες.

 

Στα λιμάνια την Κυριακή σαν

κατεβούμε ν’ ανασάνουμε,

βλέπουμε να φωτίζουνται στο

ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα,

από ταξίδια που δεν τέλειωσαν

σώματα που δεν ξέρουν πια

πώς ν’ αγαπήσουν.

 

Υπάρχει μια γραμμή από το παρελθόν που συνδέει το θάνατο στο δρόμο με την παρούσα κρίση και την απώλεια νοήματος από την οποία χαρακτηρίζεται. Η σημερινή βλακεία που ενισχύεται από την ανοχή για “το νεαρόν της ηλικίας” σε συνέργεια με την διαχρονική αποθέωση της μηχανής βρίσκει το παρελθόν της σε άλλες εμπειρίες όπου “το νεαρόν της ηλικίας” με μηχανή ως το σύμβολο της ενηλικίωσης καθώς και με άλλες εκβολές της, όπως κάπνισμα, καφές, ντύσιμο κλπ. ήταν συνδεμένο με τη δουλειά στο χωράφι ή στην οικοδομή. Ακόμα και 12χρονα παιδιά στο απώτερο παρελθόν, στο νησί, χρησιμοποιούσαν τα μεταφορικά μέσα ως εργαλεία και με φειδώ που δεν επέτρεπε τουλάχιστον απώλειες, γενικώς. Ο μετασχηματισμός της αιγινήτικης κοινωνίας από το παραγωγικό στο αστικοποιημένο μεταπρατικό-παρασιτικό,  χωρίς πραγματοποιηθεί ένα βήμα που να σχετίζεται με τη διάδοση ενός αστικού πολιτισμού παιδείας και μόρφωσης, άφησε τη θέση της μηχανής σε ένα υποκείμενο της ίδιας ηλικίας αλλά εντελώς διαφορετικό. Διότι άλλο η μετακίνηση για την οικοδομή κι άλλο η μετακίνηση για καφέ ή ποτό. Από κει εμπίπτει και η διάδοσή της σε μια εποχή που η μηχανή έχει αντικαταστήσει τη συζήτηση και η συζήτηση είναι προσαρμοσμένη για αυτήν, όπως και η ανοχή απέναντι σε φαινόμενα επικίνδυνα.

Έτσι προκύπτει και ο συμψηφισμός της λύπης για το θύμα και τον θύτη, σε ένα φόνο εξ αμελείας που όμως είναι προβλέψιμος. Όχι διότι μόνο η ρουλέτα θανάτου στο δρόμο Αίγινας-Κυψέλης έχει σχεδόν προδιαγραμμένα αποτελέσματα, όχι διότι η σιγουριά του χωρίς όρια οδηγού ανεβάζει στα ύψη την ταχύτητα, όχι μόνο διότι η παραβατικότητα είναι χρηματικά μετρήσιμη αλλά διότι η κακιά ώρα κάνει την εμφάνισή της σε μια κοινωνία που δεν κοιτά το ρολόι της.

Ποιο ακόμα «τραγούδι» και για ποιον, που θα εισπράξει τη σημερινή βλακεία ως καταξίωση, θα μπορούσε να ειπωθεί για να ξεχάσουμε για μια ακόμα φορά ότι έχουν χαθεί πολλές ζωές επειδή τη θέση της κατανόησης και των ορίων καταλαμβάνει η ανοχή. Το κορίτσι δεν χάθηκε μόνο από αμέλεια του οδηγού αλλά από απώλεια κοινωνίας. 

Πολλοί στο νησί νομίζουν ότι η νεώτερη ιστορία της Αίγινας είναι, απλά, τα Καποδιστριακά κτίρια που χτίστηκαν εκείνη την εποχή και αποκλειστική μέριμνα οφείλει να είναι η διατήρησή τους και ανάδειξή τους στο πλαίσιο της τουριστικής ανάπτυξης ή στην πιο καλή περίπτωση, της τοπικής αυτογνωσίας. Κάποιοι άλλοι μονόπλευρα τονίζουν πως μια υπηρεσία θα κλείσει αφήνοντας ένα κενό θέσεων εργασίας. Κάποιοι άλλοι επισημαίνουν ότι το Τοπικό Αρχείο είναι το πιο σημαντικό ιστορικό κτίριο-Μουσείο που πρέπει να αναδειχθεί στον τόπο, αποκλειστικά και μόνο γιατί ήταν στην Αίγινα η έδρα του πρώτου κυβερνήτη του ελληνικού κράτους. Κάποιοι άλλοι, επίσης μονόπλευρα, εστιάζουν στα τελευταία χρόνια πλημμελούς λειτουργίας του Αρχείου, ως ενός κτιρίου που θα μπορούσε να υποδέχεται τους επισκέπτες. Κάποιοι άλλοι μιλούν για τις πρωτότυπες γκραβούρες που θα «φύγουν από την Αίγινα». Αυτό που ξεχνούν ή δεν γνωρίζουν ή δεν ενδιαφέρονται να αναφανεί, είναι το γεγονός ότι το Τοπικό Αρχείο Αίγινας, εκτός από τοπικό φολκλόρ, εκτός από ιστορικό κτίριο που πρέπει να αναδειχθεί, εκτός από χώρος έκθεσης γκραβουρών εποχής και προσωπικών αντικειμένων του πρώτου κυβερνήτη της χώρας, εκτός από υπηρεσία που εξασφαλίζει θέσεις εργασίας-περιττεύων ίσως θεσμός για το μνημόνιο, εκτός από αποθήκη «περίσσιας και άχρηστης χαρτούρας» υπηρεσιών του νησιού είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος μελέτης -μέσω εγγράφων, αυτής της «περίσσιας και άχρηστης χαρτούρας» υπηρεσιών του νησιού- της νεώτερης Ιστορίας τόσο της Αίγινας όσο και γενικότερα της χώρας.

Αυτό είναι που δεν λένε, δεν ενδιαφέρει, δεν αφήνουν να συντεθεί με όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες, που είναι εξίσου σημαντικές και σοβαρές και συνιστούν το «πρόβλημα του Αρχείου». Αν εξαιρέσουμε τον σημαντικό όγκο εγγράφων από όλες τις υπηρεσίες του τόπου, των οποίων η μελέτη θα τεκμηρίωνε καλύτερα την τοπική ιστορία, ίσως το πιο σημαντικό αρχείο Φυλακών στην Ελλάδα βρίσκεται στην κατοχή του Τοπικού Αρχείου. Αυτή λοιπόν η «περίσσια και άχρηστη χαρτούρα» υπηρεσιών του νησιού είναι η σημαντική μας δυνατότητα να γνωρίσουμε από άλλη όψη τους εαυτούς μας, δίπλα στην προφορική μαρτυρία, τα βιβλία, τα ιστορικά κτίρια και τις γκραβούρες. Αυτό μαζί με τα άλλα συνιστούν το «πρόβλημα του Τοπικού Αρχείου Αίγινας».

Η διαρκής κρίση τοπικής ταυτότητας στην Αίγινα είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό που εξελίσσεται ως δομικό τα τελευταία χρόνια. Αυτή περιγράφεται ως η σύγκρουση δυο βασικών παραγόντων εν μέσω σύγκλισής τους σε βασικά χαρακτηριστικά της οικονομίας και της πολιτικής. Αυτή η σύγκρουση ξεκίνησε κυρίως από την δημοτική περίοδο 2002-2006 στην οποία ο Δ. Μούρτζης ήταν δήμαρχος, όταν η συγκοινωνούσα αντιπολίτευση της «Ομάδας για το πρόβλημα του νερού στην Αίγινα», του «Αίγινα για Σένα», της «Οικίας» και συν αυτώ «Ενεργών Πολιτών», του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ-ΒΙΠΙΡΙΖΑ και της ομάδας Κυψέλης-αργότερα και της εφημερίδας «Νέα Εποχή», δημιούργησαν έναν σχετικά συγκροτημένο πόλο που αντιπροσώπευε και νέα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Αυτά βεβαίως δεν μπορούσαν να μιλήσουν έξω από τον Καπιταλισμό και τη Γραφειοκρατία αλλά θέτονταν με άλλους οικολογικούς, αισθητικούς και διοικητικούς όρους.

Αυτός μέχρι τώρα ο πόλος, στον οποίο προστέθηκαν νέες συνιστώσες (π.χ. Αέγκινα Ράιζινγκ) αποτελεί και τη βασική αντιπολίτευση προς τη Βαθιά Αίγινα, τμήμα της οποίας εκπροσωπεί η σημερινή δημοτική αρχή Αίγινας. Οι αποτυχημένες προσπάθειές του στο παρελθόν ως δημοτική αρχή (2006-2010) να μπορέσει μέσω παραχωρήσεων να ελέγξει τα 200 μέτρα της παραλίας του άστεως διπλασιάζοντας την εμπορική της δύναμη μέσω μιας Βερολινέζικης διαπλάτυνσης του πεζοδρομίου, αλλά και προκαλώντας μια δήθεν «αδικαιολόγητη» επέκταση της περιοχής Φάρος έξω από το ξενοδοχείο του «καλού μας» επιχειρηματία, έδειξαν ότι στον τομέα αυτό μάλλον τα βρήκε δύσκολα. Η παραλία των 200 μέτρων σηματοδοτείται από τη Βαθιά Αίγινα του Μούρτζη, του Γκότση, του Σακκιώτη, με σημείο αναφοράς τον «καλό μας» επιχειρηματία. Για τους άλλους μένουν δυο-τρία οχυρά-μαγαζιά ανίσχυρα, ενώ ο επιχειρηματικός κόσμος με τον οποίο συνευρέθηκαν δεν μπόρεσε παρά να έχει μια σοβαρή ισχύ στην υπόθεση τόσο της μεταφοράς νερού όσο και στην υπόθεση της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ. Πρόκειται για τη σύγκρουση των ανθρώπων της παραλίας με τους ανθρώπους του υδρομεταφορέα-εργολάβων νερού.

Αυτές οι έντονες διαστάσεις στα οικονομικά-πολιτικά συμφέροντα εμπόδισαν και τη συνεργασία Κουκούλη-Σακκιώτη που ο πρώτος επιδίωκε στο πλαίσιο μιας συναινετικής πολιτικής που επιβαλλόταν από τον Καλλικράτη. Οι ραγδαίες εξελίξεις από την επίθεση στους φτωχούς, την πτώση στην Οικοδομή και τον Τουρισμό μέσα στη γενικότερη κρίση, όσο και η παρακμή που επέφερε μοιραία ο Καλλικράτης, δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν το μαυραγορίτικο όραμα του Κουκούλη: η κρίση είναι ευκαιρία για την Αίγινα». Με φεστιβάλ δεν βάφονται αβγά!

Κι ενώ σε ένα «συνονθύλευμα» ευκαιριών με αναφορά την παραλία των 200 μέτρων που ενίσχυσε η δημοτική αρχή Κουκούλη, προσπαθούσαν «όλοι μαζί» να αντιγράψουν τις παρακαταθήκες της «κίνησης ευθύνης», δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τις προδιαγραφές τους: τη βαθιά Αίγινα. Η ξεκάθαρη τυχοδιωκτική τους πρακτική στις τελευταίες εξελίξεις με συμβολικό σημείο αναφοράς την Κολόνα, μετέτρεψε τη Δημοτική Κοινότητα Αίγινας σε Δημοτική Κοινότητα Σκλαβαινίας.

Απέναντι στην φανερή δημοτική μπόχα, αλλά μέσα στο ίδιο οικονομικό-πολιτικό πλαίσιο αναφοράς, αναδύεται αργά η αντιπολίτευση. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της θα παίξουν το ρόλο της επίφασης: κόσμος κουρασμένος από την πολιτιστική γύμνια, τις μαγγανείες των προυχόντων μας, των αλαλούμ, των σαρδάμ, της τυχοδιωκτικής πολιτικής, κόσμος ολοένα και πιο κοντά στο φάσμα της πραγματικής ανέχειας, κόσμος προδομένος από τις τοπικές ηγετικές ομάδες, θα ξαναγίνει ο εκλογικός πολτός των νέων ποσοστών.

Εκτός κι αν…

αναδημοσίευση από το Άρδην

Ρεπούση: “Δεν θα κλάψουμε και για τις απολύσεις των καθηγητών”!!!!

by admin

αναδημοσίευση από τον Ελευθεριακό Κόσμο

Της Γιώτας Ιωαννίδου

«…Οι αστυνομικοί των 600 ευρώ θα επιστρατεύσουν

τους εκπαιδευτικούς των 500 ευρώ

να δώσουν εξετάσεις οι νέοι που θα δουλέψουν για 400 ευρώ,

υπακούοντας εντολές αυτού που παίρνει 8.000 ευρώ…»

ΠΡΟΔΟΤΕΣ-ΛΕΡΕΣ-ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ!!!

Σε μια δεδομένη στιγμή που η χρήσιμη ανάλυση της περιόδου του ‘50, των αριστερών παρατάξεων της ΟΛΜΕ συνάντησε την επιθυμία των παραμηχανισμών του μνημονίου-συνδικαλιστικών παρατάξεων ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, να εξοντώσουν (ηθικά, επαγγελματικά, πολιτικά, ποινικά, οικονομικά) το πιο ηθικό-αγωνιστικό τμήμα των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ο τριτοβάθμιος συνδικαλιστικός μηχανισμός των Δημοσίων Υπαλλήλων, υπό την ηγεμονία της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, προδίδει την απεργία των καθηγητών κηρύσσοντας απεργία τρεις ημέρες πριν από την απεργιακή κινητοποίηση της ΟΛΜΕ στις εξετάσεις. Ο τακτικός σύμμαχός του ήταν το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ, ένας μηχανισμός που ετεροκαθορίζεται, πλέον σε όλα τα ζητήματα, με την υπόλοιπη αριστερά.

Η από χρόνια αποτυχημένη συμβολή της αριστεράς να «αλλάζει τους συσχετισμούς» μέσα στη γραφειοκρατία, εδώ και δεκαετίες στερεότυπο της αποτυχημένης της επιδίωξης να βρίσκεται σε δυο βάρκες (στους μηχανισμούς του κράτους και στο «κίνημα»), μετά την καθολική ήττα της επανάστασης του ελληνικού λαού (1942-1949) έχει δημιουργήσει μια παράδοση αγώνων που τη βοηθάει να συντηρείται σ’ αυτό το διμέτωπο παιχνίδι. Τα τελευταία δε χρόνια, επιμένει μέσα από τους μηχανισμούς του συνδικαλισμού και της συμμετοχής της στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι να ακολουθάει, το, από τη δεκαετία του 80, διαχωριστικό αγώνα των εργαζομένων με τους εργαζόμενους και τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας. Το έργο αυτό με ιδιαίτερη μαεστρία το παίζουν σε εντεταλμένη υπηρεσία οι άνθρωποι του παραμηχανισμού των κυβερνήσεων και τώρα του μνημονίου, στα συνδικάτα: στην ΠΑΣΚΕ και στην ΔΑΚΕ, δηλαδή οι προδότες-άνθρωποι των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δήθεν «σέρνονται», σύμφωνα με την επίσημη ορολογία της συνδικαλιστικής Αριστεράς στους αγώνες. Αποτυχημένους αγώνες που πέφτουν στις πλάτες των αγωνιστών, διαχωρισμένους από τους καταπιεσμένους της ελληνικής κοινωνίας και τους υπόλοιπους εργαζόμενους, κατασυκοφαντημένους από τις κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ με απώτερο στόχο την κάμψη τους και την εξόντωσή τους προκειμένου να περνούν όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα από το 1990 και μετά, και ιδιαίτερα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Απόδειξη; η προδοτική υπογραφή του Μνημονίου το 2010 από το ΠΑΣΟΚ για την ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων, αντιδράσεις που προέκυπταν με τη χρήσιμη σύμπραξη της ΠΑΣΚΕ, κατά τις περιόδους που κυβερνούσε η ΝΔ.

Οι άνθρωποι, λοιπόν, της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ που στελεχώνουν κατόπιν τον κρατικό μηχανισμό και τους θεσμούς ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους, στα συνδικάτα και στους συνδικαλιστικούς θεσμούς συνεργούν εδώ και χρόνια με την αριστερά που αυτοκτονεί το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τους εργαζόμενους που θέλουν να μάχονται στους δρόμους και να κρατούν ψηλά τον αγώνα «για μια καλύτερη κοινωνία». Ένα κομμάτι που ακόμα επιθυμεί να εγκλωβίζεται στην ηγεσία των «αγωνιστικών» συνδικαλιστικών του παρατάξεων, ένα κομμάτι που την πατάει κάθε φορά με την «αλλαγή στους συσχετισμούς» και με την παραφιλολογία της «μητέρας των μαχών», στο μεταξύ ακολουθάει το διαχωριστικό συνδικαλισμό. Κι έτσι κάθε «αγώνας» κλαδικός, διαχωρισμένος από τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας και το σώμα των υπολοίπων εργαζομένων, ελεγχόμενος από τους προδότες-ανθρώπους της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, με τη λειτουργική συνέργεια του ΠΑΜΕ και της υπόλοιπης αριστεράς είναι προορισμένος να αποτύχει. Κι αποτυχία του έχει πολλές σημασίες:

-Περνάνε τα όποια μέτρα των κυβερνήσεων και μάλιστα αυτής του μνημονίου

-Εξοντώνεται πολλαπλώς (ηθικά, ποινικά, επαγγελματικά, οικονομικά, πολιτικά) όλος αυτός ο εργαζόμενος πληθυσμός που αγωνίζεται άδολα αλλά με την εντολή της ηγεσίας των αριστερών παρατάξεων που ακολουθούν το διαχωριστικό συνδικαλισμό με την προσδοκία της «αλλαγής των συσχετισμών»

-Αναδύεται με ισχύ, στην καθημερινότητα της εργασίας, το υπόλοιπο κομμάτι των εργαζομένων που υποτάσσεται, γλείφει, ρουφιανεύει, λουφάρει, σπάει τις απεργίες διαμορφώνοντας βολικά κοινωνικά πρότυπα

-Δίνει το συγχωροχάρτι σε όλους τους προδότες-ανθρώπους της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ που υπογράφουν όλες αυτές τις αποτυχημένες απεργίες, να αποκτούν χώρο στη μια από τις δυο βάρκες («στο κίνημα») και να ετοιμάζονται για τις θέσεις που θα πάρουν στους θεσμούς (στη βάρκα που πιλοτάρουν) ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους

Έτσι, και στη συγκυρία της ίσως πιο κακής επιλογής απεργιακών κινητοποιήσεων της ΟΛΜΕ –εν μέσω εξετάσεων- χωρίς καν το στοιχειώδες σκεπτικό για το «ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο» (η κυβέρνηση ή οι μαθητές και οι οικογένειές τους;) κάτω από την «πίεση» της αριστεράς που βαυκαλίζεται για τους διαχωριστικούς αγώνες που «αλλάζουν τους συσχετισμούς» και «δίνουν –δήθεν- ένα χτύπημα στην κυβέρνηση» τα στελέχη της ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ μέσα την ηγεμονική τους θέση, οδηγούν σε ένα διαχωρισμένο αγώνα. Έναν αγώνα που είναι προορισμένος να αποτύχει όπως αυτός των ναυτεργατών που οδηγούνται σε μια νέα σκλαβιά χωρίς συμβάσεις από την τάξη των εφοπληστών, των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ που οδηγούνται σε μια νέα σκλαβιά από τα οργανωμένα συμφέροντα της διαπλοκής, των φοιτητών που με το σχέδιο ΑΘΗΝΑ έκλεισαν τις σχολές τους και όσων ακόμα ακολουθήσουν συντηρώντας το δόγμα της αποικιοκρατίας: διαίρει και βασίλευε. Έτσι με καταπληκτική μαεστρία στην ΟΛΜΕ, οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ «σέρνονται»-δήθεν- στον «αγώνα» αλλά όμως με τη σημερινή απόφαση της ΑΔΕΔΥ (που κυριαρχούν οι προδότες της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) για απεργία, τρεις ημέρες πριν την απεργιακή κινητοποίηση των ήδη επιταγμένων καθηγητών, διαχωρίζονται από αυτήν. Τι καταφέρνουν;

-Να περάσουν τα μέτρα που απολύουν 10.000 εργαζόμενους στα σχολεία, που λιγοστεύουν τις σχολικές μονάδες, που εγκαθιστούν την «επιορκία» για τις χιλιάδες απολύσεις κλπ. με πρόφαση ότι οι καθηγητές δεν θέλουν να δουλέψουν δυο ώρες παραπάνω

-Να εξοντώσουν (ηθικά, πολιτικά, οικονομικά, ποινικά, επαγγελματικά) το πιο αγωνιστικό κομμάτι του κλάδου των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης

-Να αναδείξουν όλη την υπόλοιπη μούχλα των εργαζομένων που νικηφόρα θα διεκδικήσει τις δάφνες υπεράσπισης της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας, δηλαδή του μνημονιακού «πολιτισμού» της δουλοπρέπειας, της ρουφιανιάς, της λούφας, της υποταγής, του γλειψίματος, της απεργοσπασίας

-Να προετοιμάζουν τις κενές θέσεις, των συνεργατών της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στους θεσμούς,  προκειμένου να ανταμειφθούν για την απροσχημάτιστη –πλέον- προδοσία τους και οι οποίοι θα έχουν και το άλλοθι της συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις

Ο κόσμος του αγώνα στην εκπαίδευση έχει τη δύναμη να προκαλέσει σημαντικές ρωγμές στο καθεστώς. Η ελληνική κοινωνία μ’ όλη την πλαδαρότητα που τη χαρακτηρίζει από την εδώ και 30 χρόνια πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ και καθοδηγημένου καταναλωτισμού έχει μια διαχρονική ανάγκη και με κάθε τρόπο να μορφώνει τα παιδιά της. Αποτελεί αξία η μόρφωση. Αυτό είναι και το σημείο στο οποίο μπορούν οι αγωνιστές, εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων να παρέμβουν, ειδικά, τώρα που η μνημονιακή κυβέρνηση ετοιμάζεται να χτυπήσει την εκπαίδευση, την οικογένεια και το μαθητή:

-Ποια μόρφωση λαμβάνουν τα παιδιά μας; Σε τι τα μετατρέπει;

-Τι μέλλον επιβίωσης τους δίνει η Αγορά και οι μνημονιακές παρακαταθήκες;

-Πώς θα μετατραπεί η κατάσταση για τους γονείς που κλείνουν οι σχολικές μονάδες και εγκαταλείπεται η μόρφωση των παιδιών από τα χιλιάδες κενά;

Είναι καιρός να συνταχθούν όλοι οι αγωνιζόμενοι εκπαιδευτικοί, διαχωρισμένοι από κάθε είδους ηγεσία (παραταξιακή, κομματική, συνδικαλιστική κλπ.) με το πλευρό των γονέων και των μαθητών –εν σώματι και πνεύματι:

-Να αντιταχθούμε σε κάθε μνημονιακή επέμβαση δίπλα στους γονείς και τους μαθητές που αγωνιούν. Κάθε διαχωρισμός είναι αυτοκτονικός και αποτυχημένος για τους αγωνιστές εκπαιδευτικούς

-Να δημιουργήσουμε κύκλους μόρφωσης κλασικής παιδείας, ιστορίας, φιλοσοφίας, θετικών επιστημών, αναζήτησης, αμφισβήτησης της σημερινής αποδόμησης της γνώσης και της μετατροπής της σε πληροφορίες

-Να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο για κοινούς αγώνες εργαζομένων, που αν και το πιο δύσκολο, είναι ο μοναδικός δρόμος που θα αφήσει παρακαταθήκες

-να προσπαθήσουμε για αγώνες που θα ενώνουν τους εργαζόμενους με την κοινωνία και δεν θα τη διαχωρίζουν από αυτήν: τα μέσα μαζικής μεταφοράς να κινούνται χωρίς εισιτήριο για το κοινό, τα πλοία της ακτοπλοΐας να κινούνται χωρίς εισιτήριο για το κοινό, τα σχολεία να εργάζονται με τους μαθητές χωρίς το πρόγραμμα του υπουργείου να απολαμβάνουν υψηλής αξίας μόρφωση που θα τους καθιστά ανθρώπους με κριτική σκέψη κ.ο.κ.

-Να συμμετέχουμε στους κοινωνικούς αγώνες για την αποκέντρωση, για την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, για την αξιοπρέπεια του ψωμιού και του τριαντάφυλλου

Να ματώσουμε αλλά να ξέρουμε και το γιατί ματώνουμε…

Σχεδία στ’ ανοιχτά της Παιδείας

Αίγινα 14 Μαΐου 2013

Χρήσιμα παιδιά, σπουδαστές των ΤΕΙ ή ΑΤΕΙ υπό την επίβλεψη της εταιρίας «θεατρική ομάδα ΤΕΙ- το Τρίτο Κουδούνι» έρχονται στην Αίγινα και δια μέσου κάποιων δραματοποιήσεων επικαλούνται τη διδαχή των κάτωθι παραδοσιακών επαγγελμάτων: του πραματευτή, της υφάντρας ή του υφαντή, του ζευγά, του γανωτζή, του καραβομαραγκού, του τσαγκάρη. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο:

πραματευτής

Δεν πρόκειται για παραδοσιακό επάγγελμα, αφού ήδη εκατοντάδες πολυεθνικοί πραματευτές πωλούν κινέζικα και κορεάτικα φτηνά, ήδη στους περαστικούς, αντιμετωπίζοντας α)τον πολυεθνικό και προμηθευτή και ντόπιο νταβατζή που τους παίρνει ένα μη ευκαταφρόνητο ποσό, β)τον μπάτσο που θα τους κυνηγήσει και μπορεί να σκοτωθούν στην προσπάθειά τους να τον αποφύγουν όπως στο Θησείο πριν από δυο μήνες, γ)τον μπάτσο που θα τους συλλάβει και θα τους κατάσχει την μικρή περιουσία και πιθανόν να βρεθούν σε κέντρο «φιλοξενίας», φυλακισμένοι, δ)το δολοφόνο χρυσαυγίτη που θα τους κλωτσήσει και θα τους κλέψει το εμπόρευμα αν δεν τους μαχαιρώσει και τους σφάξει ε)τον δήθεν πατριώτη που θα τους φωνάξει «στην πατρίδα σου ρε χιμπατζή» στ)τον-την «αριστερό-ή» των ΒΠ που θα του πετάξει το φιλανθρωπικό χαμόγελο της συγκατάβασης. Από την άλλη, αν θέλεις να είσαι νόμιμος πραματευτής πρέπει να έχεις το θεό, υπάλληλο ή υπεύθυνο αδειών στο Δήμο, για να μεσολαβήσει, να έχεις να δώσεις για το ΤΕΒΕ, να δώσεις σε διάφορους αυτόκλητους προστάτες (ψιλοχρυσαυγίτες, παρακμιακοί, αυτόκλητοι σεκιουριτάδες κλπ) να τα βάλεις θεωρητικά και πρακτικά μ’ αυτούς που φτύνουν αίμα για να βαράνε μύγες στο μαγαζί. Για πάμε στο δεύτερο:

υφάντρα (ή υφαντής-το ξεπέρασμα των φύλων)

Τους συναντάς μόνο στα παραμύθια –πλέον- όταν η καλή αράχνη βοηθάει τους φτωχούς καλούς ή τις φτωχές καλές να περάσουν σε άλλη κοινωνική τάξη, κάνοντας γάμο με την πριγκίπισσα ή τον πρίγκιπα. Κατά τ’ άλλα, αν έχεις ένα αργαλειό συνήθως τον πουλάς σε ένα λαογραφικό μουσείο ή τον έχεις ως διάκοσμο στο μαγαζί που έφτιαξες για να δίνεις έναν τόνο «παλιού». Πουλάει, αλλά σίγουρα δεν είσαι μαλάκας να τον χρησιμοποιείς όταν έχεις τόσες προσφορές από τις πολυεθνικές ρούχων. Να δούμε το τρίτο;

ζευγάς

Καλύτερα να ακολουθήσεις το «παπάς». Είναι σίγουρο και κερδοφόρο, ειδικά στα νεκροταφεία. Διαφορετικά πάρε ένα μικρό τρακτεράκι με τους γείτονές σου -συνεταιρικά- και σπείρε ό,τι και όσο μπορείς. Όχι μεγάλο για να μην κάνεις καταστροφή στο έδαφος, όχι βόδια με ζευγάρισμα γιατί δεν θα σου μείνει χρόνος ούτε για να κατουρήσεις. Τουλάχιστον εξοικονόμησε μια φρέζα. Κάτι είναι κι αυτό. Τι λέει παρακάτω το χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα;

γανωτζής

Ποιον κοροϊδεύουν για ένα επάγγελμα που χάθηκε στο όνομα της κατσαρόλας και του αλουμινίου της ΠΕΣΙΝΕ; Και να μην το ξεχνάμε: γύφτοι το έκαναν το επάγγελμα που μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μαζί με τους γύφτους (=σιδεράδες) εκτοπίστηκαν από τα αλουμίνια και τα στραντζαριστά σίδερα. Κι αρκετοί που δεν μπόρεσαν να μπουν στα «είδη προικός» ή στις «άσπρες καρέκλες» ή στα μπιτ-παρά εποχιακά είδη, το ‘ριξαν στην παρανομία. Και παρακάτω;

καραβομαραγκός

Αστείο και να το σκέφτεται κανείς σε μια εποχή που αντί να σου χαρίζουν σε χιλιόμετρα τα δίχτυα (αν είσαι πραγματικός ψαράς) γιατί στα καταστρέφουν τα δελφίνια, σου χαρίζουν κάτι χιλιάδες ευρώ για να καταστρέψεις το ξύλινο σκάφος που έθρεψε την Ελλάδα. 6.000 καΐκια μέχρι και πριν από 3 χρόνια (φαντάσου πόσα θα είναι τώρα…) που με τρεις κινήσεις από ένα JCB, γίνονται καυσόξυλα, κλαίει για λίγο ο καϊκτσής στις κάμερες και στη συνέχεια εκταμιεύει την αποζημίωση από την ΕΕ. Τόσο αστείο, όπως η Δαμανάκη, κομισάριος της Αλιείας στην ΕΕ, στη Σουβάλα, δήλωσε ότι οι ψαράδες θα μπορούν με τις βάρκες τους να κάνουν τουριστικές βόλτες τους τουρίστες. Για να στέλνουν οι απανταχού είλωτες εισαγόμενα ψάρια στο εδώδιμο κοινό. Ας κάνουν μια βόλτα, τα χρήσιμα παιδιά, στα καρνάγια που κλαίνε. Ας δούμε και το τελευταίο:

τσαγκάρης

«Κάτι» μας είπανε. Ήδη το κάνει επαγγελματίας υποδηματοπώλης στην Αίγινα-και το κάνει μια χαρά, με μια SINGER προπολεμική που αν την έβλεπαν θα έπρεπε να κάνουν διδακτορικό. Αλλά πού είναι η επαφή με την πραγματικότητα για να την βρουν κι αυτά τα παιδιά;

Αυτή είναι η πρόταση για την ευημερία της ελληνικής κοινωνίας και δεν έρχεται παρά από ένα χρηματοδοτημένο μπουλούκι, υπό την ευθύνη μιας εταιρίας που ονομάζεται «θεατρική ομάδα ΤΕΙ- το Τρίτο Κουδούνι» που μας κρεμάει κουδούνια. Διότι πολύ απλά: μπορούμε να ζήσουμε από τη γη, από το νερό που είναι στην ΑΙΓΙΝΑ αρκετό (ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ!), από τα ψάρια, από τα κτηνοτροφικά κι από όλα τα επαγγέλματα που μπορούν να αναδυθούν από τον πολιτισμό της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Η πρότασή τους δεν είναι τίποτε άλλο από μια χρηματοδοτούμενη τσάρκα στα 200-250 (πλέον, μετά την ανάληψη ευθύνης εκ μέρους του προέδρου της, για την παραλία της Κολόνας) μέτρα της παραλίας με τα χρηματοδοτούμενα γεύματα, ξενοδοχεία κλπ. Και οι υπεύθυνοι του Δήμου Αίγινας; Ανθρωπάκια που θα έχουν να πουν: «σας φέραμε πελατάκια-τηγανίστε μια πατάτα παραπάνω». Κι επειδή προτείνουν το ανέφικτο με στόχο την ευημερία, δηλαδή το να γίνεις πραματευτής, υφάντρα ή υφαντής, ζευγάς, γανωτζής, καραβομαραγκός, τσαγκάρης, θα έχουν να (σου την) πουν: εμείς σου προτείναμε την ευημερία και συ την πέταξες.

ΥΓ: Στο μεταξύ ήδη έχουν γυρίσει την ελληνική υφήλιο, με τα χρήματα του προγράμματος: Πάτρα, Ιωάννινα κλπ. Ψάξτε-μια απλή αναζήτηση είναι. Στο τιμημένο γκουγκλ…

Ο Μαρδικούλος που όταν ακούει για παραδοσιακά επαγγέλματα σκέφτεται παραδοσιακούς τρόπους τιμωρίας

 

 

Αν διαβούμε τα 50 μέτρα ενός χώρου που περήφανα στέκει δίπλα στη βιομηχανία παραγωγής-κατανάλωσης ψευδαισθήσεων των 200 μέτρων της παραλίας της Αίγινας, συνεχίζουμε στα υπόλοιπα 50 μέτρα που νοικιάστηκαν, για το καλοκαίρι, στον πρόεδρο της. Δίπλα στα 30-40 δέντρα που -φαινομενικά ασκόπως- κόπηκαν πριν από πέντε περίπου μήνες, ένα κομμάτι αυτού του υπέροχου γιαλού που αριστερά προβάλει αγέρωχα η τελευταία κολόνα του ναού, με τα χιλιάδες χύμα κτερίσματα-όστρακα που μυρίζουν Ιστορία, νοικιάζονται στο όνομα της τουριστικής ανάπτυξης για μερικές ομπρέλες και ξαπλώστρες. Ενταγμένη είναι πλέον κι αυτή στο κύκλωμα της διασκέδασης των 250 μέτρων που είτε νόμιμα, είτε νομότυπα, είτε παράνομα, λειτουργεί χάρη σε μια κοινωνική συναίνεση και μαζική άγνοια που συμμαχεί με τη βούληση αυτών που έχουν τη θεσμική δύναμη. Σίγουρα δεν έχει την ίδια ευθύνη ο κοσμάκης που πίνει το φραπέ πάνω στην ξαπλώστρα-κάτω από την ομπρέλα, με αυτούς που αποφασίζουν και νέμονται την υπεραξία του φραπέ-ομπρέλα-ξαπλώστρα, αλλά σε λίγα χρόνια η εκποίηση του αρχαιολογικού χώρου της Κολόνας -χωρούν εκεί πολλά τραπεζοκαθίσματα- μπορεί να γίνει λαϊκό αίτημα. Έτσι. Για να γίνουν τα 250 μέτρα, 300.

Προς το παρόν θριαμβεύει η ομφαλοσκόπησή μας και ο συμψηφισμός του εγκλήματος με το «έγκλημα»…