Η σχεδόν απόλυτη σιωπή έως ανυπαρξία, του κοινωνικού τμήματος αυτού που έχοντας ένα διασταλτικό ρόλο μετάδοσης κάτι, μεταξύ κλασικής παιδείας και όξυνσης της επαναστατικής σκέψης, σηματοδοτεί τον καιρό μας. Το άλλο του μισό, χωμένο στην τηλοψία και την αμάσητη τροφή των ιδιωτικών προσδοκιών χαμουρεύεται μέσα στην γενική καταφρόνια του εμπορεύματος και της προσφάτως κληρονομημένης πίστης σε ιστορικούς φόβους. Από τη μια η προδοσία των διανοουμένων κι από την άλλη η παράδοση της κοινωνίας. Οι εξαιρέσεις απλά κάνουν αυτό που έκαναν πάντοτε: τις ρωγμές στον κανόνα. Με πολλαπλό κόστος. Μόνοι, κατάμονοι, αμήχανες ψυχές, αφήνοντας συνέχεια τα περιστέρια από την Αργώ για να συνθλίβονται.

Ιριδισμοί ενός άγευστου, άχρωμου, άμορφου χυλού στο φόντο του τίποτα. Κι από την άλλη κουρνιαχτός, παραμιλητό.

Εκδηλώσεις με τον κύριο δήμαρχο να χαιρετίζει κόπρους του Αυγεία, επιχειρηματίες να γεμίζουν στρας τη μπόχα της παραλίας, γεροντοκόρες και γεροντοπαλίκαρα με συνείδηση να επαναλαμβάνουν ρίμες από απολυτίκια και ομόλογα, γυμνά μπουτάκια και μάτια ψάρια να λιτανεύουν στην Άγια Σαπίλα, τις βραχύβιες Μετοχές τους. Και μικρές αλήθειες να σέρνονται απλές μέσα στην αλήθεια τους  για το χτες.

Αυτό μας έμεινε, αδέρφια κι αξαδέρφια. Το χτες. Και λίγες ανάσες πρόσφατες.

Σήμερα έχουμε το χτες. Να ξαναδούμε πάλι τις Συμπληγάδες…

α’

Όσο κι αν τρέχει

ο λαγός, το βόλι τρέχει

γρηγορότερα.

Κανείς λαγός ωστόσο

δεν το πίστεψε ακόμη.

β’

Βόλι που φεύγει

απ’ το όπλο δίχως στόχο

τη βολή του χάνει

αστόχαστα τελειώνει

στην καρδιά του μηδενός.

Αργύρης Χιόνης

ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΧΑΪΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑΝΚΑ, 1997

«Τρέχα πιο γρήγορα, σύντροφε, ο παλιός κόσμος έρχεται στο κατόπι σου»

Γίνεται όλο και πιο φανερό μετά την επίθεση του κράτους προς τον αντιεξουσιαστικό χώρο η στρατηγική της κυβέρνησης κινείται βασικά στο χώρο των εντυπώσεων: από τη μια ως επίδειξη δύναμης και επιβολής κι από την άλλη της προβολής επικινδυνότητας του εσωτερικού εχθρού. Η χωρίς σχέδιο υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο σημαίνει από τη μια ληστρικές επιδρομές στην εργασία-επίπεδο επιβίωσης και από την άλλη καταστολή-περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα τηρουμένων των αναλογιών του ιδιαίτερου εγχώριου κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού παράγοντα. Η επίθεση αυτήν την περίοδο από πλευράς των βασικών οικονομικών και πολιτικών παραγόντων του κοινωνικού συστήματος προς τη πιθανή και διαφαινόμενη ανασύνταξή του από τη σοσιαλδημοκρατίζουσα εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, συναντά την μεταπολιτευτική εμπάθεια του βαθέως ελληνικού κράτους απέναντι στους αντιεξουσιαστές . Βαθέως κράτους, το οποίο ακόμα δημοσίως και με στόχο την εφαρμογή του μνημονίου, εκπροσωπείται στην Αστυνομία, το Στρατό και τις Δικαστικές Αρχές. Η ιστορικά επιβεβαιωμένη κινδυνολογική διάθεση από πλευράς των προαναφερόμενων μηχανισμών προς τον αντιεξουσιαστικό χώρο ταυτίζεται με το βαθμιαίο ως και ραγδαίο πέρασμα, από την αριστερά που παραδόθηκε στον κοινοβουλευτικό εναγκαλισμό και την κουλτούρα της «ησυχίας, τάξης και ασφάλειας», στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Αυτός αποτελεί και το έδαφος, το άθυρμα της σύγκρουσης των δυο πόλων διεκδίκησης της εξουσίας αφού δεν προάγει ούτε πολιτική ούτε οικονομία, παρά μόνο νέα ήθη. Τόσο νέα όσο και ο πυρήνας των καθημερινών αξιών της παλιάς αναφομοίωτης αριστεράς. Πρόκειται ακριβώς για τον μοναδικό ανιδιοτελή κοινωνικό χώρο που από το ‘74 μέχρι και σήμερα, με τις αδιάλλακτες ιδεολογικές του αναφορές και τις αντίστοιχες παρεμβάσεις του, έχει συμβάλλει σ’ ένα πολιτισμό που όσο αφομοιώνεται από τις αμήχανες τακτικές της παραδομένης αριστεράς, τόσο μπορεί να συνεχίζει να παράγει πρακτικές και ιδέες που προκαλούν ρωγμές στο κοινωνικό κίνημα.

Μπροστά σ’ ένα αδιαπέραστο τείχος που διακρίνει αφενός ένα τέτοιο συλλογικό ψυχισμό και αυτοαναφορικότητες που πολλαπλασιάζουν όμως τις δυνατότητες κριτικής, και αφετέρου την πραγματικότητα και την ιστορία, η ευθύνη βαραίνει ακόμα περισσότερο τον κόσμο που βαδίζει μέσα στο κοινωνικό κίνημα. Η απαλλαγή από το αστικό φαντασιακό ως h αποκέντρωση, η ανάκτηση της γνώσης και η συνέχεια της επαναστατικής αφήγησης, μπορούν να δώσουν τις νέες σημασίες ενός αγώνα που ξεπερνάει τα στεγανά των συμβολικών αναμετρήσεων.

Για την ισότητα, την ελευθερία, την δικαιοσύνη

Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

αναδημοσίευση από την εφημερίδα της ΚΟΕ, “Δρόμος”

Καθολική φασιστική επιδρομή στα κοινωνικά δικαιώματα

 

Λίγες μέρες πριν από την επιδρομή στη Βίλα Αμαλίας, ένα κινηματογραφικό συνεργείο από την Φινλανδία, ήρθε στην Ελλάδα για ρεπορτάζ σχετικά με το νεοφασιστικό φαινόμενο, που ανησυχεί τους δημοκρατικούς πολίτες σε όλη την Ευρώπη.

Όταν άρχισαν να παίρνουν πλάνα στον Άγιο Παντελεήμονα, πλησίασε ένας τύπος για να ρωτήσει τι θέλουν και στη συνέχεια προσπάθησε να εκθειάσει τη Χρυσή Αυγή. Σε ένα κοντινό δρόμο, σταμάτησαν ένα μετανάστη αφρικανικής καταγωγής που φάνηκε πρόθυμος να μιλήσει, αλλά η συνέντευξη δεν πραγματοποιήθηκε, γιατί όταν πήγαν στο ραντεβού τους, ένας άλλος τύπος που εμφανίστηκε ως διαχειριστής της πολυκατοικίας δεν τους άφησε να επισκεφτούν το διαμέρισμα του μετανάστη απειλώντας ότι θα φωνάξει την αστυνομία. Οι Φινλανδοί ήξεραν τα δικαιώματά τους, αλλά φοβήθηκαν ότι η επιμονή τους θα έβαζε σε κίνδυνο τον μετανάστη και αποχώρησαν. Πάντως, κατάλαβαν τι καθεστώς επικρατεί στον Άγιο Παντελεήμονα.

Όμως, τους έκανε μεγάλη εντύπωση ότι, λίγα τετράγωνα πιο πέρα, η πλατεία Βικτωρίας είναι ζωντανή. Έστησαν τις κάμερές τους και δούλεψαν ανενόχλητοι. Είδαν μετανάστες να κυκλοφορούν, ξενάκια να παίζουν, γυναίκες με μαντίλες να συζητούν στα παγκάκια, οι καφετέριες είχαν κόσμο και εκατοντάδες άνθρωποι μπαινόβγαιναν στον ηλεκτρικό. Μέχρι αραβική καφετέρια έχει ανοίξει πάνω στην πλατεία, ενώ πολλά μαγαζιά στην Αριστοτέλους και τη Χέιδεν ανήκουν σε ξένους διαφόρων εθνοτήτων. Δηλαδή, καμία σχέση με την εικόνα νεκροταφείου που έχει ο Άγιος Παντελεήμονας από την εποχή που η Χρυσή Αυγή επέβαλε την τρομοκρατία της και δημιούργησε ένα απονεκρωμένο γκέτο. 
Βέβαια, τους εξηγήσαμε ότι αυτή η κατάσταση ομαλότητας διαταράσσεται όταν η αστυνομία στήνει μπλόκα και εξαπολύει πογκρόμ στοχεύοντας αποκλειστικά ανθρώπους που έχουν σκούρο χρώμα, εντελώς ρατσιστικά. Η περιοχή έχει πολλά κλειστά μαγαζιά λόγω κρίσης, αλλά επειδή δεν έχει εμφανιστεί η Χρυσή Αυγή να κάνει τσαμπουκάδες, η πλατεία είναι λειτουργική και εμείς ζούμε χωρίς το φόβο και τρόμο που τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καλλιεργούν σκόπιμα.
Η παρουσία της αντιεξουσιαστικής ομάδας στη Βίλλα Αμαλίας, και της άλλης στη Σκαραμαγκά, συνέβαλε καθοριστικά στη μη επέκταση της εγκληματικής δραστηριότητας της Χρυσής Αυγής από τον Άγιο Παντελεήμονα στην πλατεία Βικτωρίας.
Με βάση αυτή την πραγματικότητα, μπορεί κανείς να συμπεράνει γιατί ο Σαμαράς και ο Δένδιας, με την ανοχή και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, οργάνωσαν την επιδρομή εναντίον της Βίλας Αμαλίας, στη γωνία Χέιδεν και Αχαρνών.

Τεχνητή όξυνση
Αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για ηλίθιους ή εξαιρετικά επικίνδυνους. Νομίζω, όμως, με την εμπειρία των τελευταίων χρόνων, ότι μάλλον είναι και τα δύο σε ένα. Ας δούμε, λοιπόν, γιατί αυτοί οι ηλίθιοι επικίνδυνοι ενεργούν μ’ αυτούς τους τρόπους. 
Η δημιουργία φόβου και τρόμου στους πολίτες έχει γίνει επιστήμη, που εφαρμόζεται συστηματικά από τα μητροπολιτικά κέντρα στην Ευρώπη και κυρίως στην Αμερική, αλλά και σε άλλες χώρες με καθεστώτα συγγενή ή υποτελή στις μητροπόλεις, για να εφαρμόζονται οι πιο σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές.
Το κλίμα φόβου και τρόμου ενισχύει τα συντηρητικά ανακλαστικά της κοινωνίας. Έχει αποδειχτεί ότι οι τρομαγμένοι άνθρωποι χάνουν την κριτική τους ικανότητα, χάνουν τη δυνατότητά τους να αξιολογούν τα γεγονότα, να αποδίδουν ευθύνες και να ενεργούν οι ίδιοι. Έτσι, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος και προφανής αφορμή,δημιουργείται τεχνηέντως το κλίμα φόβου και τρόμου ώστε να συντηρείται η ανασφάλεια των πολιτών και η υποταγή τους στις βουλές της εξουσίας. 
Οι τρομοεπιθέσεις στηρίζουν τη συντελούμενη μαφιοζοποίηση της εξουσίας. Έχουμε μία κυβέρνηση η οποία καταλύει τους θεσμούς και καταργεί τους νόμους, δηλαδή, τους στοιχειώδεις κανόνες της αστικής δημοκρατίας για να μπορέσει να διαιωνίσει την κυριαρχία της ακόμα και στις συνθήκες της απόλυτης καταστροφής που τα συμφέροντα της ολιγαρχίας δημιουργούν.
Αυτή η μαφιοζοποίηση θα είναι η πολιτική που θα βιώνουμε όσο αυτοί παραμένουν στην εξουσία. Από δω και στο εξής, θα παρακολουθούμε πολλές εκφάνσεις αυτής της μαφιοζοποίησης. Πως μία όλο και μικρότερη συμμορία, οι αρχιμαφιόζοι με κοστούμια και γραβάτες, έχοντας από κοντά τους Χρυσαυγίτες με σιδερογροθιές, ρόπαλα και άρβυλα σαν βοηθητικούς κομπάρσους, θα βγαίνουν σαν κύριοι στα κανάλια και θα κυκλοφορούν με λιμουζίνες, σοφέρ και σωματοφύλακες, συγκεντρώνοντας την εξουσία και ενισχύοντας το καθεστώς φόβου και τρόμου προκειμένου να μπορέσουν, όταν ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου θα εξεγερθεί, να το μαντρώσουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η πολιτική του φόβου και τρόμου, που εντείνει τη μαφιοζοποίηση, ταυτόχρονα αφήνει εντελώς ανενόχλητους τους κοινούς κακοποιούς, τους οποίους μάλιστα ενισχύει με την ανοχή της. Είναι χαρακτηρηστική η ευκολία με την οποία δρουν στην πόλη οι λαθρέμποροι χρυσού, οι διακινητές ηρωίνης και κοκαΐνης, οι νταβατζήδες και οι συμμορίες των πορτοφολάδων που ξαφρίζουν τους πολίτες στα βαγόνια του ηλεκτρικού και τα λεωφορεία, με ένα τρόπο που φανερώνει ότι δεν φοβούνται την καταστολή. Κι αυτή η «χαλαρότητα» εντάσσεται στο κλίμα τρομοκρατίας που είναι απαραίτητο για να μπορεί η εξουσία να ασκεί τη ληστρική πολιτική της.

Τι κρύβει η επιδρομή
Ένας λόγος που οδηγεί στις επιδρομές εναντίον των ελεύθερων κοινωνικών και πολιτιστικών χώρων, όπως είναι η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης και η Βίλα Αμαλίας, είναι ότι οι εξουσιαστές δεν θέλουν την αυτενέργεια και αυτοοργάνωση των πολιτών. Θέλουν να μας εμποδίσουν να οργανώσουμε τη ζωή μας με ένα πιο ανθρώπινο τρόπο χωρίς τις δικές τους χυδαίες παρεμβάσεις. Οι καταλήψεις, τα κοινωνικά ιατρεία, οι διάφορες μορφές αλληλεγγύης, οι αγώνες για το περιβάλλον, οι αγώνες κόντρα στα ακριβά διόδια για ημιτελείς και ελαττωματικούς δρόμους και τα παράνομα και άδικα χαράτσια… όλες αυτές οι δράσεις αυτοοργάνωσης ενοχλούν την εξουσία ως εστίες αντίστασης που πρέπει να ξεριζωθούν για να μπορέσει να προχωρήσει απρόσκοπτα η μαφιοζοποίηση των μηχανισμών. Με τη συμβολή, βεβαίως, των αποβλήτων της Αριστεράς που αποτελούν την ομάδα Κουβέλη. 
Επίσης, ένας άλλος κίνδυνος για την εξουσία είναι η συντελούμενη ριζοσπαστικοποίηση των πιτσιρικάδων, που αισθάνονται ότι ο αυταρχισμός δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο να ορίσουν έστω ένα μικρό πλαίσιο ζωής έξω από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της εξουσίας. Μια ριζοσπαστικοποίηση που έχει επεκταθεί στις μικρές πόλεις και έχει ριζώσει, κάτι το οποίο προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με την υπόθαλψη των ακροδεξιών, αφήνοντάς τους να διεισδύουν στα σχολεία για να αποτρέψουν την υγιή πολιτικοποίηση των νέων που θέλουν μια ελεύθερη και διάφανη ζωή.
Με την επιδρομή στη Βίλα Αμαλίας που αποτελεί σήμα κατατεθέν του κινήματος των καταλήψεων, προσπαθούν να ανακόψουν τη δυναμική του αντιεξουσιαστικού χώρου. Παράλληλα, ποντάροντας στη συκοφαντική θεωρία των δύο άκρων, θέλουν να χτυπήσουν πλαγίως την Αριστερά που καταγγέλει κάθε πράξη αυταρχισμού. Ταυτόχρονα, προσπαθούν με αντιπερισπασμό να αποσπάσουν την προσοχή των πολιτών από τα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα που επιβάλλουν, αλλά και από τις αποκαλύψεις για τη συνεχιζόμενη διαφθορά που είναι μέσα στο «είναι» τους. Η απόκρυψη και παραποίηση της λίστας Λαγκάρντ, το περιφερόμενο μπλοκ επιταγών του υπουργείου Τουρισμού, η υπεξαίρεση σχεδόν 100.000.000 ευρώ από τους εμποροβιοτέχνες με το επιβληθέν τέλος αλληλεγγύης, είναι μερικά μόνο από τα σκάνδαλα που σκάνε καθημερινά! Χρειάζονται πολλή λάσπη, πολλή βαβούρα, πολλή θολούρα για να στρέψουν αλλού την προσοχή των θυμάτων τους! 
Πουλώντας κρατικό τσαμπουκά ελπίζουν ότι θα αρπάξουν πελάτες-ψηφοφόρους από τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Και βεβαίως, τροφοδοτούν με «υλικό» τα κανάλια που χρειάζονται όλο και περισσότερη λάσπη για να χτίζουν οι εργολάβοι μέσω των «έγκριτων» δημοσιογράφων τους το οικοδόμημα του τρόμου και της υποταγής.

Άμεση δημοκρατία
Μερικοί θεωρούν ότι η δράση του αντιεξουσιαστικού χώρου έρχεται σε αντίθεση με τη δράση του χώρου της ευρύτερης Αριστεράς. Αυτό είναι ένα ζήτημα που έχει βαθιές ρίζες, αλλά πρέπει να το επανεξετάσουμε με την εμπειρία που έχουμε σήμερα. Να σκεφτούμε ότι στα χρόνια που κατά κάποιον τρόπο η Αριστερά φυτοζωούσε, πολυδιασπασμένη και με την αγωνία μπαίνει-δεν-μπαίνει ο ΣΥΝ στη Βουλή, με εσωτερική φαγωμάρα και εξωτερική αναποτελεσματικότητα, αναπτύχθηκε δυναμικά ο αντιεξουσιαστικός χώρος. Και αναπτύχθηκε με καινούριες ιδέες, τολμηρές πρωτοβουλίες, μαχητικότητα και αξιοσημείωτη απήχηση στο πιο ενεργό κομμάτι της νεολαίας. Παρακολουθώντας τις διαδηλώσεις, βλέπεις πόσο δυναμικά και συμπαγή είναι τα μπλοκ του αντιεξουσιαστικού χώρου και πόσο μεγαλύτερα και νεανικότερα από τα μπλοκ κάθε άλλου φορέα της Αριστεράς. 
Ένα σωρό ιδέες και δράσεις που σήμερα υιοθετούνται από την Αριστερά, προέρχονται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Η ιδέα της άμεσης δημοκρατίας, που αναφέρεται όλο και πιο συχνά και λειτουργεί έστω στα σπάργανα εδώ κι εκεί, αποτελεί πλέον ζητούμενο και όρο για την επαναστατική δημοκρατική συγκρότηση της Αριστεράς. Η εθελοντική συμμετοχή και οργάνωση από τα κάτω αναπτύχθηκε από τον αντιεξουσιαστικό χώρο πανελλαδικά. Αυτοί πρωτοδημιούργησαν, και μάλιστα χωρίς λεφτά, δεκάδες στέκια στην Ελλάδα, από τη Στρούγγα στη Νέα Φιλαδέλφεια ως την Κοκκινοσκουφίτσα στο Αγρίνιο. Αυτοί ξεκίνησαν το εναλλακτικό εμπόριο, για τους σπόρους, τα παζάρια και τις δράσεις αλληλεγγύης, πολύ πριν από την κρίση και πριν αφυπνιστεί η Αριστερά. Αυτοί δημιούργησαν πολιτιστικά κέντρα με θεατρικές ομάδες, φροντιστήρια, βιβλιοθήκες κ.λπ.. Στο Νοσότρος, στα Εξάρχεια, πάνω από 50 παιδιά μαθαίνουν να παίζουν όργανα, εντελώς δωρεάν! Στο Βοτανικό Κήπο, στην Πετρούπολη, καλλιεργούν βιολογικά προϊόντα, φέρνουν είδη διατροφής απ’ όλη την Ελλάδα, κάνουν μαθήματα, εκδηλώσεις κ.λπ. Στη Βίλα Αμαλίας, εγκατέστησαν και λειτούργησαν στούντιο και τυπογραφείο. Στη Λαμπηδόνα, το εγχείρημα αποτελεί μια πιο εξελιγμένη μορφή συνεργασίας και πράξης, γιατί στο βασικό πυρήνα συμμετείχαν από την αρχή αντιεξουσιαστές, συριζαίοι, εξωκοινοβουλευτικοί και ανένταχτοι σε αρμονική συνύπαρξη και με εξωστρέφεια. Η Λαμπηδόνα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για το πώς μπορεί να πετύχει ένα τέτοιο εγχείρημα και να αποτελέσει παράδειγμα για όλους, για το πώς μπορούμε να δρούμε συλλογικά, αποτελεσματικά, όμορφα και πολιτισμένα. Κάτι που αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στη βαρβαρότητα που υφιστάμεθα είτε ανήκουμε στον αντιεξουσιαστικό χώρο είτε στην ευρύτερη Αριστερά είτε είμαστε απλοί πολίτες αυτής της πολύ δυστυχισμένης πια χώρας.

Αλήθειες και ουτοπίες
Μερικοί φίλοι θέτουν ζητήματα σχετικά με το δισταγμό που έχουμε εμείς της Αριστεράς απέναντι στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Αλλά αυτή η επιφύλαξη ή αντίθεση είναι αμφίδρομη και δεν έχει να κάνει μόνο με πολιτικοϊδεολογικές διαφορές. Η Αριστερά είναι αλλιώς δομημένη. Για παράδειγμα, οργανωτικά, λειτουργεί πιο επαγγελματικά. Αυτό δεν εκφράζει όλους τους ανθρώπους που θέλουν να δράσουν πολιτικά, πολιτισμικά, κοινωνικά. Στον αντιεξουσιαστικό χώρο, η επαγγελματική συμμετοχή στο κίνημα είναι αδιανόητη. Μόνο δίνεις, ποτέ δεν παίρνεις! Και πρέπει να ομολογήσω ότι ενώ έχω βαθιά πίστη στην Αριστερά, σ’ αυτό το ζήτημα, συμφωνώ με τους αντιεξουσιαστές. Γιατί, από τότε που μπλεχτήκαμε με το αριστερό κίνημα, από τα φοιτητικά μας χρόνια στην περίοδο της δικτατορίας, η σκέψη όλων μας ήταν πώς θα δώσουμε, ποτέ πώς θα πάρουμε. Η Λίνα, η Λυδία, ο Γιώργος, η Ειρήνη, αμέτρητα παιδιά, νέοι άνθρωποι από όχι εύπορες οικογένειες, πούλησαν ακόμα και τα δαχτυλίδια της γιαγιάς τους, για να βγαίνει η εφημερίδα, να τυπώνουμε αφίσες ή να πληρώνουμε τα νοίκια των γραφείων μας.
Και οι πιο φτωχοί άνθρωποι που δούλευαν οκτάωρα στην κλωστοϋφαντουργία, έπαιρναν κουπόνια ενίσχυσης κόβοντας κάτι από το τραπέζι τους. Σαν την κυρία Άννα, εργάτρια στο εργοστάσιο του Δημητριάδη, στην Αχαρνών, που έμενε μόνη της σε ένα διαμερισματάκι, και αγόραζε κάθε βδομάδα την εφημερίδα χωρίς καλά καλά να μπορεί να τη διαβάσει, για να μας ενισχύσει… Αυτή είναι η καλύτερη παράδοση της Αριστεράς και όχι η Δαμανάκη που από πρόεδρος του ΣΥΝ κατέληξε σε μεγαλόμισθο υπάλληλο στις Βρυξέλλες ή ο Ανδρουλάκης ισόβιος βουλευτής της διαπλοκής…
Και σ’ αυτή την παράδοση, να το παραδεχτούμε, είναι τα παιδιά του αντιεξουσιαστικού χώρου. Μια παράδοση που πολλοί αριστεροί έχουν εγκαταλείψει, έχοντας γίνει, όπως λένε οι ίδιοι, πιο ρεαλιστές, πιο σύγχρονοι, με μισθούς για την αριστεροσύνη τους… Τα παιδιά του αντιεξουσιαστικού χώρου μοιάζουν με τα καλύτερα παιδιά της δικής μας Αριστεράς, της πιο ανιδιοτελούς. Μπορεί η ιδεολογία τους να μοιάζει πιο ουτοπική, αλλά η πραγματική απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση και την καταπίεση των ισχυρών και προνομιούχων δεν έμοιαζε πάντα ουτοπική; Τι έκανε την ουτοπία γεγονός; Η επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία! Αλλά κι αυτή σπαταλήθηκε και η απελευθέρωση εξορίστηκε ξανά στη σφαίρα της ουτοπίας από τους ίδιους τους αριστερούς που μεταλλάχθηκαν σε γραφειοκράτες και πρόδωσαν την ιδέα, το όραμα, το λαό, την ελευθερία. 
Λοιπόν, ας μην πετάμε εύκολα πέτρες στους αντιεξουσιαστές… Τα δικά τους ελαττώματα δεν είναι περισσότερα από τα δικά μας. Κι αν έχουμε διάθεση να διασώσουμε τις ιδέες μας και να πλησιάσουμε τους στόχους μας, ας κοιτάξουμε να διορθώσουμε τα δικά μας κακά κείμενα, γιατί απ’ αυτά κινδυνεύει το όραμά μας και όχι από τα άδεια μπουκάλια μπίρας. Εμείς, για να μην ξεχνιόμαστε, μέχρι χτες, αποκαλούσαμε συντρόφους τον Κουβέλη, τον Ψαριανό και τον Μαργαρίτη, τους πιο μνημονιακούς κι από τον Παπακωνσταντίνου ή τον Στουρνάρα. Γι’ αυτό, όταν κάνουμε κριτική στους αντιεξουσιαστές, πρώτα να σκεφτόμαστε τα του οίκου μας και μετά να κρίνουμε τους άλλους.
Βέβαια, δεν είναι όλες οι αντιεξουσιαστικές ομάδες ίδιες, αλλά μήπως είναι οι αριστερές; Και για τις ομάδες που όχι μόνο διαφέρουν από τις δικές μας αντιλήψεις, αλλά με τη δράση τους ηθελημένα ή άθελα υπονομεύουν τις προσπάθειες των εργαζομένων να αντιμετωπίσουν τη βαρβαρότητα του συστήματος, όπως οι ομάδες που επιλέγουν εκτός τόπου και χρόνου την ένοπλη πάλη, ή και ομάδες έξαλλων νέων που απλώς βρίσκουν στέγη στον αντιεξουσιαστικό χώρο για να προκαλούν μπάχαλο, μπορούμε χωρίς ενδοιασμό να διαχωρίζουμε τη θέση μας, να τις αποδοκιμάζουμε και να τις καταγγέλουμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα που μας σπρώχνει η καθεστηκυία τάξη να δημιουργούμε μεγαλύτερα ρήγματα στο χώρο των ανθρώπων που κατά βάθος και κατά πλάτος αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό.
Όταν ένας αντιεξουσιαστής εκτρέπεται, και γίνεται, ας πούμε, αντάρτης πόλεων, κινδυνεύει να σκοτωθεί ή να κλειστεί στη φυλακή για πολλά χρόνια. Όταν ένας αριστερός εκτρέπεται, και γίνεται, ας πούμε ρεφορμιστής, κινδυνεύει να γίνει βουλευτής και υπουργός, με καλό μισθό, προνόμια και σοφέρ.

Στέλιος Ελληνιάδης

Ο κύριος Μπουρνιάς ήρθε το καλοκαίρι και υπεσχέθη πολλά για το νησί μας ενώ παράλληλα η Αίγινα «εσώθη» από τις δυο γεωτρήσεις που άνοιξαν καθώς και από την πληθώρα υποδομών για την σωστή τους λειτουργία. Να μην ξεχνάμε καλοκαίρι είναι  και έρχονται οι τουρίστες. Όλα αυτά στη σελίδα 15, διότι, τα χαλάει λίγο το γεγονός στη σελίδα 19 για τις διακοπές παροχής ύδατος. Ευτυχώς η γελοιογραφία στη σελίδα 20 που καταγράφει νέα ήθη, σώζει την κατάσταση. Ο τουρισμός, μεγάλη προσδοκία της εποχής για λίγους, που κυοφορεί το καινούριο για τους πολλούς. Καινούριο που θα αλλάζει, διαρκώς, το μικρό μας σύμπαν…

ΑΠΟ ΤΟΝ “ΚΗΡΥΚΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ”, ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 6, ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1947

Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΤΟΥ κ. ΜΠΟΥΡΝΙΑ

Περί τα μέσα του τρέχοντος μηνός επεσκέφθη την νήσον μας ο Γενικός Γραμματεύς του υπουργείου Εσωτερικών κ. Μπουρνιάς. Δεν εγνωρίζομεν ποία ζητήματα της νήσου ετέθησαν υπόψη του προς λύσιν. Καθ’ ημάς τοιαύτα είναι 1)η ολοκλήρωσις του Γυμνασίου 2)ο δρόμος Χαλασμένης-Σουβάλας 3)η επισκευή και δια θρανίων πλουτισμός των σχολείων του νησιού 4)ο καθαρισμός του λιμένος ώστε να αρχίση η δια ατμοπλοίων συγκοινωνία και όσα άλλα έθεσαν υπ’ όψιν του κ. Γενικού οι αρμόδιοι…

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΥΔΡΕΥΣΕΩΣ

Αι εργασίαι της γεωτρύσεως δια την ανεύρεσιν ύδατος ετελέιωσαν με πλήρη επιτυχίαν. Το ευρεθέν εις βάθος 137 μέτρων πόσιμον ύδωρ υπολογίζεται εις 7 κυβικά την ώραν και η εξέτασις παρά του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας απέδειξεν ότι είναι πολύ καλλιτέρας ποιότητας από το νυν καταναλισκόμενον. Πιστεύουν οι αρμόδιοι ότι το νερό αυτό θα είναι σταθερό. Εάν πράγματι είναι η Αίγινα εσώθη λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι ενώ το νερό που έχει σήμερα είναι 30 κυβικά το 24ωρο, το αρτεσιανόν αυτό αποδίσει 7-10 κυβικά την ώρα δηλ. περί τα 200 κυβικά το 24ωρον.

Το γεωτρύπανον μετεφέρθη εις άλλην θέσιν 500 μέτρα νοτίως της προηγουμένης και ήρχισαν αι εργασίαι δια δευτέραν γεώτρυσιν.

Πληροφορούμεθα ότι εχορηγήθησαν εις τον Δήμον παρά της Ελληνικής Περιθάλψεως δυο υδραντλίαι και μια μηχανή χλωριώσεως του ύδατος αι οποίαι θα χρησιμοποιηθούν δια την άντλησιν και χλωρίωσιν του ευρεθέντος ύδατος.

ΜΙΚΡΑ ΝΕΑ

-Μόλις ετελείωσαν αι εξετάσεις των σχολέιων, ήρχισαν οι παραθερισταί ερχόμενοι εις την Αίγιναν. Και έρχονται ευτυχώς αρκετοί.

-Κατόπιν διαταγής της υπ’ αριθμ. 60.482)1947 διαταγής του Υπουργείου Εσωτερικών διωρίσθησαν Δημοτικοί Σύμβουλοι οι: 1)Ιωάννης Λαβούτας 2)Στυλιανός Κουκούλης 3)Παναγιώτης Στάθης 4)Ιωάννης Σπαρής και 5)Αντώνιος Λυκούρης εις αντικατάστασιν των απολυθέντων 1)Μάνθου Ηλία 2)Νικολάου Κουκούλη 3)Γεωργίου Μούρτζινου 4)Δημητρίου Κατσιμίγκου και 5)Γεωργίου Λεούση.

Η παροχή ύδατος

Η παροχή ύδατος εις την πόλιν δις της εβδομάδος διεκόπη. Και μόνον μια φοράν την εβδομάδα (έκαστον Σάββατο) θα δίδετε. Το γεγονός αυτό πρέπει να επισπεύσει τα ενέργειας των αρμοδίων δια το ζήτημα της Υδρεύσεως της νήσου μας.

ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Έτσι τιτλοφορείται η γελοιογραφία του «άθανς»: Παραλία. Η χυμώδης ξανθιά με το φτιαγμένο της εποχής μαλλί, κυκλοφορεί με ολόσωμο μαγιό, όχι πολύ διαφορετικό από τα σημερινά. Ο λουόμενος αρσενικός έχει πέσει κάτω κεραυνοβολημένος με τα γνωστά αστράκια των κόμικς. Από κάτω ο τοπικός γελοιογράφος, γράφει: Ηλίασις

ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ

ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

Δυο παραθερίστριες

(μεγάλες φεμινίστριες)

Αφού έπιναν σα ναύτες

(δίχως να ‘ναι κι από δαύτες).

Εμορφώσανε τη γνώμη,

πως μπορούσανε ακόμη,

μπάρκουλο να κουμαντάρουν

στον καιρό να κοντραστάρουν.

Ανοιχτήκανε στα πρίμα

κι ως τις βάρησε το κύμα

εξερνούσανε σα γάτες

κ’ ας το πίνανε σα ναύτες.

ΠΑΝΑΓΗΣ Σ. ΜΠΗΤΡΟΣ

«ΚΥΡΗΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ» ΤΕΥΧΟΣ 5, ΙΟΥΝΙΟΣ 1947, ΣΕΛΙΔΑ 23

Είναι φανερό ότι η εισβολή της γυναίκας στα εγκόσμια δημόσια είναι όλο και πιο διακριτή. Γι αυτό και η υπερβολή της σκωπτικής διάθεσης του στιχουργού, που μιλάει για γυναίκες όχι της Αίγινας αλλά για παραθερίστριες που δεν κατέχουν το πιόμα. Ο φεμινισμός είναι μια άλλη υπόθεση εργασίας βέβαια και δεν εξαντλείται σ’ ένα σχόλιο, διακρίνεται από την πορνεία αλλά ταυτίζεται με το αστικό περιβάλλον που ενσωματώνει μικρούς κοινωνικούς …εξισωτισμούς που ακόμα το νησί δεν δύναται. Γι αυτό και η ολίγον φεμινίστρια-παραθερίστρια αποτελεί και πιο εύκολο στόχο. Στην ίδια σελίδα του «Κήρυκα» υπάρχει γελοιογραφία με ξανθιά τουρίστρια στην προκυμαία, γυρισμένη προς τη θάλασσα, της οποίας ανασηκώνεται ελαφρώς το φουστάνι από το αεράκι που φυσάει. Δυο καρικατούρες ναυτικών (φορούν κούκο ή τραγιάσκα;) λίγο πιο πέρα από αυτήν, με μουτζουρωμένες μύτες (μεθύστακες;)και ελαφριές ρυτίδες (μεγαλούτσικοι σε ηλικία;) σχολιάζουν: Ανέκαθεν φίλε μου ο μπάτης, ήταν ευεργετικός για …τους ναυτικούς.

Για να μην το ξεχειλώσει, όμως, εντελώς ο «Κήρυκας» και να κρατήσει και ολίγον τα προσχήματα στην ίδια σελίδα έχει και ένα 5στροφο στιχούργημα της ΤΑΡΣΙΑΣ Ι. ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ για το εκκλησάκι του Αϊ-Νικόλα με τίτλο «ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ».

αναδημοσίευση από το Νέο Λόγιο Ερμή

Κώστας Παπαϊωάννου: Ο φιλόσοφος της σύνθεσης

———————————————-

Οι σημερινές τοπικές αυτοδιοικήσεις, ευρισκόμενες μεταξύ οριακής λειτουργίας και χρεοκοπίας μετά την επέλαση του Μνημονίου και του Καλλικράτη (ως τοπικού μνημονίου), εξυπηρετούν απόλυτα τη νέα γραφειοκρατική δομή στην κατ’ όνομα «αποκεντρωτική διοίκηση» και την Αγορά. Συνεπώς κάθε θέση αιρετού στο μηχανισμό αυτό, είναι εκ των πραγμάτων σημαντική για την περαιτέρω επιβίωση του θεσμού στο πλαίσιο έλλειψης ενός κινήματος αποκέντρωσης, πραγματικής οικονομίας και δημοκρατίας. Από τις σκληρές νεοφιλελεύθερες θέσεις μέχρι τις αριστερόφρωνες εναλλακτικές τοποθετήσεις (συμμετοχή στις εκλογές ως «ευκαιρία» με στόχο την «ανατροπή») για τη συμμετοχή στη μεταρρύθμιση αυτή, επιβεβαιώνουν το πιο ισχυρό πρόσωπο που είχε ποτέ να επιδείξει η πολιτική εξουσία και μάλιστα σε μια εποχή που ο κοινοβουλευτισμός δέχεται τα μεγαλύτερα ηθικά πλήγματα.

Η δεξαμενή λοιπόν άντλησης καύσιμου ύλης και μηχανοδηγών βρίσκεται στις τοπικές κοινωνίες, εκεί που διαδραματίζεται η πιο πραγματική απαξία της πολιτικής.

Στην Αίγινα έχει ήδη ξεκινήσει η διαδικασία παραγωγής καλών προθέσεων. Ανέστιοι και θεσιθήρες γεμίζουν τους καταλόγους των παρατάξεων ή ανεμίζουν σημαίες ευκαιρίας, με τις καλές τους προθέσεις για μια θέση στο μηχανισμό. Η παραγωγή καλών προθέσεων που στρώνει το δρόμο για τον πολιτικό εξανδραποδισμό και την κοινωνική ομηρία, γεμίζει το κενό του πολιτικού αυτοκαθορισμού και της κριτικής σκέψης.

 

Αποσπάσματα από την προκήρυξη της πρωτοβουλίας πολιτών Αίγινας, διαβάζεις, για να μην ξεχνάμε το πού πήγε μια μικρή προσπάθεια που έγινε όχι για να ανοίξει αλλά για να κλείσει το θέμα. Στις 11 Δεκέμβρη του 2002 πραγματοποιήθηκε αποκλεισμός του λιμανιού από τους Φορείς+Δημοτική Αρχή Αίγινας ως διαμαρτυρία για τα λιγοστά δρομολόγια και την αύξηση των εισιτηρίων. Το αποτέλεσμα ήταν να «καεί» και αυτό το ζήτημα στο οποίο οργανικά απείχε ο λαός της Αίγινας. Η πρωτοβουλία πολιτών Αίγινας συμμετείχε διανέμοντας 3 παραμυθάκια: 1^ο)Η καλή και η κακή εταιρία, 2^ο)Η κακή και η καλή λαϊκή εταιρία και 3^ο)Ο Φορέας και η Πολιτικικίτσα. Με ένα σαρκαστικό λόγο και κάνοντας χρήση της παράδοσης του παραμυθιού, αντιπαραταχθήκαμε βασικά στις απόψεις περί των καλών εταιριών ή των εταιριών ‘’βάσης’’ και βέβαια στην αντίληψη ενός διαμεσολαβημένου αγώνα που δίνει ένσημα στους παράγοντες που άλωναν και συνεχίζουν να αλώνουν το δημόσιο βίο και κάνει τη θέση του καθημερινού ανθρώπου όλο και πιο παρακατιανή.

 

ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ 11-12-02 ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

1)Η «Συντονιστική» επιτροπή Φορέων εκπροσώπησε μόνο τα πρόσωπα που την απαρτίζουν και όσους βέβαια που χωρίς καμιά διαδικασία ‘’εκχώρησαν’’ αυτό το ‘’δικαίωμα’’. Ούτε καν συγκάλεσαν τα μέλη των φορέων που εκπροσωπούν παρά μονάχα με τους τίτλους τους βρέθηκαν στο παρασκήνιο ενός συμβουλίου ‘’ειδικών’’. Η «Συντονιστική» επιτροπή Φορέων δεν ήταν συντονιστική. Έπαιρνε αποφάσεις. Άλλα αποφασίστηκαν στη Λαϊκή Συνέλευση στο Δημοτικό Θέατρο στις 1 Δεκέμβρη κι άλλα αποφασίστηκαν από τους «εκπροσώπους» των Φορέων αυτών για την κινητοποίηση στις 11-12. Η τετράωρη κατάληψη του λιμανιού μετατράπηκε σε δίωρη και ταυτόχρονα δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για να αποκλειστεί και κάθε άνθρωπος που δεν έφερε τον τίτλο του εκπροσώπου φορέα. Εν τέλει το κύριο σώμα της συγκέντρωσης δια βοής αποφάσισε για άλλη μια ώρα αποκλεισμού του λιμανιού με τη συμφωνία του εκπροσώπου της Επαγγελματικής, ενώ κατάφερε με απλούς τρόπους να αποκλείσει και το λιμάνι της Σουβάλας «που δεν ήταν στο πρόγραμμα». Όσοι από τους εκπροσώπους θεώρησαν τον εαυτό τους υπεράνω των υπολοίπων ξεπεράστηκαν από τη διάθεση του κόσμου να μην εκτονώσει το ζήτημα της ακτοπλοϊκής συγκοινωνίας σε κάποιους δεκάρικους λόγους…

2)Είναι τουλάχιστον αστείο να ακούμε κι από καλοπροαίρετους συμπολίτες μας ότι ο βουλευτής της Α΄ Πειραιά με τη μαύρη καμπαρντίνα και το χαμογελαστό προσωπείο «έφερε κόσμο και κράτησε τη συγκέντρωση». Ο «κύριος» αυτός δεν έκανε τίποτε άλλο από το να χρησιμοποιήσει τη συγκέντρωση για να επιβεβαιώσει το «λαϊκό του προφίλ»… Κατά τη γνώμη μας είναι πού μεγάλο λάθος να πιστεύουν οι συμπολίτες μας ότι η παρουσία κάποιων μαϊντανών θα νομιμοποιήσει τις προσπάθειες αυτές, Το αντίθετο: θα τις καθοδηγήσουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους…

3)Τα παραμυθάκια που μοιράζαμε στη συγκέντρωση δεν ήταν παρά ένας άλλος τρόπος να πούμε αυτά που λέμε, σ’ αυτό το κείμενο που διαβάζετε… Δεν φωτογραφίζαμε κανένα ιδιαίτερα – πόσο μάλλον ανθρώπους με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί μέχρι τώρα για πολύ σημαντικά ζητήματα τοπικά και μη…

4)Δεν ζήσαμε την αληθινή τρομοκρατία, αυτήν του κράτους. Οι φουσκωτοί τρομοκράτες του Λιμενικού Σώματος που με τις φόρμες ξυλοκοπήματος σουλάτσερναν στο λιμάνι όταν η κινητοποίηση παρατάθηκε, είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουμε όπως τους αντιμετωπίζει κάθε αγωνιστική κινητοποίηση των ναυτεργατών… Λίγο παραπάνω να «κουνηθούμε» θα τους βρούμε μπροστά μας έτοιμους να μας ανοίξουν τουλάχιστον τα κεφάλια…

5)Νομίζουμε ότι δεν είναι ο καλύτερο τρόπος αγωνιστικής κινητοποίησης ο αποκλεισμός του Λιμανιού… Αυτή η μορφή δράσης μας φέρνει σε σύγκρουση με τους συμπολίτες μας, είτε αυτοί θέλουν να ταξιδέψουν, είτε που θέλουν να αποβιβαστούν στο νησί ως απλοί επιβάτες ή μεταφορείς… Πρέπει τα δικαιώματά μας να τα διεκδικήσουμε αλλιώς: α)με συγκεντρώσεις ανοιχτές που θα κρατάνε επίκαιρο το ζήτημα των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών β)με μαζική άρνηση πληρωμής εισιτηρίων σε οργανωμένες μετακινήσεις διαμαρτυρίας…

6)…Εμείς θεωρούμε ότι τα προβλήματα των ναυτεργατών είναι σε πρώτη προτεραιότητα. Εξ’ άλλου η εντατικοποίηση στην εργασία που κάνουν είναι αυτή που προκαλεί τα περισσότερα «ατυχήματα»

7)Θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε τη διαφορετικότητά μας και παράλληλα θα στηρίζουμε και θα συμμετέχουμε σε κάθε δημόσια συγκέντρωση… Δεν θα μπούμε σε μια ‘’σούπα’’ δήθεν διεκδικήσεων μαζί με δημάρχους, παράγοντες, επίδοξους καραβοκυραίους, μικροεφοπληστές κλπ… Είναι ελάχιστα αντιπροσωπευτικό το θέατρο της ενότητας του κόσμου κάτω από κοινά αιτήματα.

8)…Κάθε εταιρία ακόμα και η πιο μικρή θέλει να γίνει μεγαλύτερη και θέλει να μονοπωλήσει με τους όρους της ένα σπουδαίο αγαθό: τη μετακίνηση. Τόσο οι μικρές εταιρίες που κάποιοι αποκάλεσαν «συμμάχους στον αγώνα μας», όσο και κάποιοες άλλες λαϊκής βάσης λειτουργούν στη βάση της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας και της κυριαρχίας. Οι συγκεκριμένοι που τις επικαλούνται είναι ή μελλοντικοί μέτοχοι ή μελλοντικοί πολιτικοί παράγοντες που μας ‘’σώζουν’’ και για αυτό αγωνίζονται. Δεν θα κάνουμε πλάτη σε καμιά εταιρία που θέλει στις πλάτες μας να πλουτίσει μ’ όσα μισαδάκια κι ας μας χαρίσει για ευνόητους λόγους.

9)Αυτά πιστεύουμε και σ’ όποιον ή όποια θέλει το δημόσιο διάλογο είμαστε ανοιχτοί. Κάθε τρεις και λίγο αφισοκολλούμε, μοιράζουμε φυλλάδια ενημερωτικά, ξέρουν πού εργαζόμαστε, ξέρουν πού μένουμε, ξέρουν τι πιστεύουμε για το δημόσιο χώρο… διακηρύσσουμε την ανάγκη της συνέλευση του λαού της Αίγινας ως το μοναδικό τρόπο να παίρνονται αποφάσεις ώστε να συμμετέχει ο λαός. Πιστεύουμε ότι είναι ο μοναδικός τρόπος λήψης αποφάσεων για όλα τα προβλήματα του νησιού όπως η ύδρευση, το θέμα της υγείας, το κυκλοφοριακό και άλλα.

10)Επειδή πολλοί συμπολίτες μας θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι τοπικό και σκόπιμα προωθείται ως τέτοιο από τους κυρίαρχους τοπικούς παράγοντες έχουμε να πούμε τα εξής: α)Το ίδιο και χειρότερο πρόβλημα βιώνει το σύνολο της νησιώτικης και παράκτιας Ελλάδας β)Το πρόβλημα έχει τις παγκόσμιες διαστάσεις και αφορά τον αυστηρό καθορισμό των πληρωμάτων, την άρση του καποτάζ αλλά και τις σχέσεις του εφοπληστρικού λόμπι με τα κράτη…

11)Υιοθετούμε την πρόταση συμπολίτη μας από τη Σουβάλα, για την επόμενη συνάντησή μας στο Ποδοσφαιρικό γήπεδο της Αίγινας…

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ

ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΜΕΣΑ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΙΓΙΝΑΣ

ΓΕΝΑΡΗΣ 2003

Η ατάλαντη Πηνελόπη Παπαλεονάρδου, ποιήτρια λόγω ονόματος και δημοσίων σχέσεων (για να μην ξεχνιόμαστε είναι η βουκολική ποιήτρια που μπερδεύει το Μεσαγρό με χωριό του Παρνασσού) καταθέτει τον πόνο της για την …πατρίδα η οποία εκείνη την περίοδο αντιμετωπίζει την κομμουνιστική απειλή. Ο εμφύλιος πόλεμος έχει ξεκινήσει και ο Δημοκρατικός Στρατός αγωνίζεται για τη Λευτεριά της χώρας μετά από μια άγρια τρομοκρατία που εξαπέλυσε η Δεξιά, το κράτος και το παρακράτος της. Εδώ όμως “στα μετόπισθεν” μαζεύονται χρήματα δια τους ανταρτόπληκτους και όπως επιβεβαιώνει ο κ. Κάσσης, πρόεδρος του Συλλόγου των εν Πειραιεί Αιγινητών, μας σώζει το γεγονός ότι έχουμε τον Άγιο Διονύσιο. 

Κατά τ’ άλλα, διάφορα κοινωνικά ζητήματα όπως το νερό κάνουν την εμφάνισή τους με παράκληση προς τον Άγιο Βασίλη, κάτω από σκίτσο που τον παρουσιάζει λίγο πιο αδύνατο από τον γνωστό μας χοντρούλη της Κόκα-Κόλα, με γυαλιά πρεσβυωπίας και το γνωστό βλέμμα της χλιαρής καλοσύνης. 

«… Στην άγια φάτνη, νοητά, η Ελλάδα γονατίζει

κι ευλαβικά τις δάφνες της σαν προσφορά σκορπά

τις δάφνες που τις πότισε το αίμα των παιδιών της 

σ’ αγώνες για την πίστι μας και για τη Λευτεριά.

Τα’ αστέρι σου τ’ ολόλαμπρο Χριστέ μ’ ας τη φωτίζει

να στέκη ορθή κι αλύγιστη και να την οδηγεί.

Ατρόμητη, περήφανη στων γύρω εχθρών τα πλήθη

πάνω στην αιματόβρεχτη προγονική μας γη

Πυρσό κρατώντας λευτεριάς στα χέρια και σπαθί (ΚΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΝΑΠΑΛΜ)

Σελίδα 11

———-

Η Αίγινα δια τους ανταρτόπληκτους

«Είναι προς τιμήν της Αιγίνης ότι τα παιδιά του Γυμνασίου μας την 22αν Δεκεμβρίου ε.ε. πασέδωσαν εις την εν Πειραιεί σχολήν Μέσης Εκπαιδεύσεως οχτώ σάκκους ιματισμού και 470.000 δρχ. δια τους ανταρτόπληκτους των βορείων επαρχιών μας, διότι η Αίγινα είναι πτωχή και παν ό,τι έδωσε, προέρχεται από υστέρημα.

Η Αίγινα όπως και κάθε επαρχία της Ελλάδος, απέδειξεν εξ αφορμής του τελευταίου εράνου, πόσον ο λαός αυτός είναι ηνωμένος δια την προστασίαν της πολυτίμου ελευθερίας του,πόσον είναι σύμφωνος ως προς την έννοιαν του διεξαγομένου εθνικού αγώνος και ακόμη πόσο άδικον έχουν οι κατηγορούντες τα μετόπισθεν ως μη συμμετέχοντα…»

σελίδα 27

———-

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

«…Εις το τέλος της θείας λειτουργίας ωμίλησεν ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Π. Κάσσης, αναπτύξας ότι μέσα εις την εποχήν του μίσους και του διχασμού που ταράσσει ολόκληρον την Ελλάδα, η Αίγινα αποτελεί εξαίρεσιν ομονοούντος τμήματος και τούτο χάρις εις την δύναμιν του πολιούχου της νήσου Αγίου Διονυσίου…»

 σελίδα 34

———-

ΤΑ ΑΙΓΙΝΗΤΑΚΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ

Σωλήνες, άγιε φέρε μας

καντήλι θα σ’ ανάψουμε

γιατί από έλλειψη νερού

το θέρος …θα λυσσάξομε

ΑΓΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

σελίδα 36

———–

ΜΙΚΡΑ ΝΕΑ

Ο καθηγητής της Φιλολογίας εις το Γυμνάσιον Αιγίνης κ.Αντωνάκος έδωσε την 21.12.47 διάλεξιν εν Αιγίνη με θέμα «το πρόβλημα της συγχρόνου αγωγής των νεανίδων» δεχθείς τα συγχαρητήρια των παραστάντων.

σελίδα 37

———

ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ:

-Την τελευταία Κυριακή του 1947 έγιναν στην Αίγιναν 23 γάμοι;

σελίδα 36

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1947

“…Εἶναι καιρός νά ἀρθοῦν τά ἐμπόδια, ὥστε αὐτή ἡ λίγη περιουσία πού ἀπέμεινε στήν Ἐκκλησία νά τῆς ἐπιτραπεῖ νά τήν ἀξιοποιήσει πρός ὄφελος τοῦ λαοῦ μας. Καί ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά ἐργαστεῖ στήν ἑλληνική γῆ, συμβάλλοντας στή διατροφική ἐπάρκεια τῆς χώρας καί στήν ἀνάπτυξη σύγχρονων ἐξαγώγιμων προϊόντων καλλιέργειας καί βοσκῆς, ἄς γνωρίζει ὅτι, ὅση λίγη γῆ ἀνήκει ἀκόμα στήν Ἐκκλησία, θά εἶναι στή διάθεσή του…”

Αυτά είπε μεταξύ άλλων σήμερα ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος εστιάζοντας στο εδαφικό τμήμα της εκκλησιαστικής περιουσίας που διαχειρίζεται ο κλήρος και μάλιστα αυτοί που βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχία του. Οι κατευθύνσεις, επιπλέον, για την ανάπτυξη “σύγχρονων εξαγώγιμων προϊόντων καλλιέργειας και βοσκής” (ιπποφαές; τυρί από γαϊδουρόγαλο;) μας βάζει σε κάποιες σκέψεις ότι ήδη είναι έτοιμο το σχέδιο… Ακόμα κι έτσι όμως, αποτελεί ένα βήμα κι αν το δούμε στην Αίγινα, ουσιαστικά, ένα μεγάλο μέρος του νησιού. Είναι προς συζήτηση αυτή η αξιοποίηση που είναι περιττό να πούμε ότι έπρεπε ήδη να είχε ξεκινήσει.