ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 15, ΜΑΡΤΙΟΣ 1948

Είναι η εποχή που οι μοναρχοφασιστική κυβέρνηση, έχοντας καλέσει στρατευμένους και επιστρατευμένους να σκοτωθούν, έχοντας αδειάσει χιλιάδες χωριά στην ύπαιθρο, με τη βοήθεια του αμερικανικού στρατού, δολοφονεί τους έλληνες επαναστάτες του δεύτερου αντάρτικου. Το μύθευμα περί «παιδομαζώματος» που αποτελεί έναν από τους κυρίαρχους μύθους π.χ. της Α.Μ. «Βασιλίσσης των Παιδουπόλεων» της δυναστείας των Γκλύξμπουργκ που πούλησε εκατοντάδες παιδιά στην Αμερική, έχει έρθει και στην Αίγινα. Ο «Κήρυκας» το φωνάζει στο εκδοτικό του σημείωμα, αφού έχει αναφερθεί για τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς από τους τούρκους ως μέτρο σύγκρισης: «25^η ΜΑΡΤΙΟΥ 1948 Άλλος εχθρός μεταχειρίζεται τα ίδια μέσα εναντίον του Ελληνισμού. Σταυρώνει τους παπάδες, καίει τα χωριά, γκρεμίζει τις γέφυρες, σφάζει όποιον δεν είναι δικός του, μαζεύει παιδιά για να τα κάνει Γενιτσάρους…» Στην επόμενη σελίδα, πιο εκτενέστερα σχολιάζει υπό τον τίτλο, «ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ»: «Η είδησις για το παιδομάζωμα που γίνεται στη Βόρειο Ελλάδα ανεστάτωσε κάθε ελληνική, μα και ανθρώπινη καρδιά. Είναι πρωτοφανές, είναι ανήκουστο τέτοιο έγκλημα και στιγματίζει το σημερινό μας πολιτισμό». Ο αναπαραγωγός της μυθεύματος που ως αληθές γεγονός αφορά τη διαφύλαξη ολόκληρων χωριών που προωθήθηκαν προς τα βόρεια και εκτός συνόρων, για να προστατευτούν από τη βαρβαρότητα των φασιστικών συμμοριών τι άραγε να εννοεί ως «πολιτισμό»; Ίσως όχι τα κεφάλια των αναρχοκομμουνιστοληστοσυμμοριτών που εκτίθονταν δημοσίως. Για αυτά όμως δεν υπάρχει η παραμικρή νύξις.

Ίσως είναι μια παράλλειψις. Όπως π.χ. αυτό που επισημαίνεται στην ίδια σελίδα ως «Ουσιώδης παράλλειψις» που «ενεφάνισε την Αίγιναν μη συμμετέχουσα εις τας τελετάς της ενσωματώσεως της Δωσδεκανήσου…» παρόλο που «…η δια τρίτην φοράν και χάριν της ημέρας δοθείσα παράστασις υπέρ της φανέλλας του στρατιώτου υπό την οδηγία των καθηγητών των απετέλεσεν ένα ευχάριστον γεγονός μέσα εις την γενικήν στενοχωρίαν…». Στον ίδιο ρυθμό αλλά σε άλλη σελίδα του τεύχους, η γνωστή μας ποιήτρια, Πηνελόπη Παπαλεονάρδου, αναλαμβάνει να ξεσηκώσει: «…Αυγινές δροσοσταλίδες/ ραίνουνε το πέρασμά της/ έρχεται απ’ τα χιονισμένα ηπειρώτικα βουνά/… Προσοχή η Ελλάς περνάει/ κάντε τόπο να διαβεί/ όσο αξίζει μια Ελλάδα/ δεν αξίζει όλη η γη…».

Κατά τ’ άλλα για την ιστορία και λαογραφία της Αίγινας, όπως και στα προηγούμενα τεύχη το περιοδικό καταβάλει προσπάθεια καταγραφής, δίπλα στην επιβεβαίωση της αιγινήτικης society. Με τον τίτλο, «Μια εορτή εις Καλλιθέαν» γράφει: «εξαιρετικήν επιτυχίαν και κοσμοσυρροήν εσημείωσεν η υπέρ φανέλλας του στρατιώτου ενεργηθείσα καλλιτεχνική εορτή Καλλιθέας, εις την οποίαν ετραγούδησεν η συμπατριώτις μας κ. μαρία Χ.Λυκοπύρη και άλλου καλλιτέχνες. Εις την Α.Μ. την Βασίλισσαν η οποία παρηκολούθησεν ολόκληρον την εορτήν προσέφερον δύο ανθοδέσμας την μίαν με μπλελουλούδια και την άλλην με άσπρα αι Δίδες Ρίκα Χρυσοπούλου και Έλλη Ι. Λυκούρη ενδεδυμέναι η μια με ολόχρυσον ευζωνικήν στολήν και η άλλη με βαρύτιμον χρυσοΰφαντον υφαντόν στολήν βλαχοπούλας…» Σε άλλη σελίδα, ο Φ.Κ. με τίτλο «ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ»: «Την παρελθούσαν Κυριακήν 22-3 επεσκέφθη το χωρίον μας Βαθύ ο πρόεδρος του εν Αθήναις Συλλόγου Αιγίνης κος Αντ. Καρακατσάνης μετά του Δενδρολόγου του Τουρισμού κ.Παράσχου και των κ.κ. Σαλιαρέλη και Χρυσοχόου… Κατέλυσαν εις την οικίαν των κυρίων Σαμιώτη-Κουκούλη όπυ εκλήθησαν ο Πρόεδρος της Κοινότητος Βαθέως και η Δ)τρια του Δημοτ.Σχολείου Βαθέως όπως συσκεφθούν περί του καλυτέρου τρόπου της δενδροφυτεύσεως της Κοινότητος… Και τούτο οφείλομεν εις τα αόκνους όντως προσπαθείας του μεγάλου πατριώτη προέδρου των εν Αθήναις Αιγινητών, όστις τιμά το αξίωμα του προέδρου του Συλλόγου. Η ωραία και ευγενής αυτή προσπάθεια του Κου Αντ. Καρακατσάνη όστις διαπνέεται από αληθινήν αγάπη δια την ωραία του πατρίδα, δεν μπορεί ν’ αφήση ασυγκίνητον καμμιά Αιγινήτικη καρδιά, αλλά να την πλημμυρίση από ενθουσιασμόν και ευγνωμοσύνην. Ευχόμεθα όπως ο θεός ευλογεί τας ευγενείς προσπαθείας του δια το καλόν του τόπου μας. Τέλος η «δια της υπ.αριθ.570 αποφάσεως του Γεν. Γραμματέως Τουρισμού δημοσιευθείσης εις το υπ’ αριθ. 20)1948 τεύχος Β’ φύλλον της Κυβερνήσεως, η Τοπική Επιτροπή Τουρισμού δια την Αίγιναν απηρτίσθη εκ των κ.κ. Αντών. Καρακατσάνη, ενός αντιπροσώπου του Δήμου, του Διοικητού της Χωροφυλακής ή του αναπληρωτού του, του Προέδρου της Λιμενικής Επιτροπής ή του αναπληρωτού του και των κ.κ. Παν. Ζέρβα, Γ. Ξυδέα, Μιχ. Μοίρα, Ιωάν. Μαϊλη, Σπυρ. Σημαντώνη, Χαρ. Λεούση, Ιωάν. Γιαννούλη και Διον. Καραγιάννη»

Όλα αυτά καταγράφονται στο φόντο της απόλυτης σχεδόν φτώχειας που δέρνει το νησί που προσπαθεί να συνέλθει μετά τον πόλεμο. Ο «Κήρυκας», ίσως στις πιο σοβαρές του σελίδες στο εν λόγω τεύχος, αναφερόμενος στην αλληλογραφία του με τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας την οποία παραθέτει, γράφει για τα δίκαια των ναυτικών των ιστιοφόρων-πετρελαιοφόρων, οι οποίοι σύμφωνα με τα γραφόμενα είναι μάλλον εξασφαλίζουν σύνταξη πείνας, ενώ επίσης «καθυστερείται η αποζημίωσις» των δυτών «παθόντων προ του πολέμου δια την πληρωμήν των οποίων απαιτείται νομοθετική ρύθμισις». Σύμφωνα με το δημοσιευμένο κείμενο του υπουργού Θεοδώρου Κιζάνη «…οι ενδιαφερόμενοι ότι εάν θέλουν να εξασφαλίσουν μιαν ικανοποιητικήν σύνταξιν δια τα γηρατειά των και δια την οικογένειάν των πρέπει να καταβάλλουν μιαν αξίαν λόγου εισφοράν…». Αντίθετα όμως με τον υπουργό ο υπεύθυνος του περιοδικού ζητά με πρωτοποριακή πρόταση, …τα μνημονιακά μέτρα που πάρθηκαν πρόσφατα: «…όλα τα ασφαλιστικά Ταμεία, συλλήβδην και αθρόα, θα έπρεπε να συγχωνευθούν εις τον Δημόσιον κορβανάν, ο οποίος πάλιν με ένα ενιαίον ένσημον θα εκάλυπτε τα δαπάνας συνταξιοδοτήσεως. Τούτο με μικράν αύξησιν των υπαλλήλων της υπηρεσίας των δημοσίων συντάξεων, θα εξοικονόμει τας δαπάνας συντηρήσεως, δεκάδων διευθυντών, εκατοντάδων τμηματαρχών και ασφαλώς χιλιάδας άλλων υπαλλήλων των διαφόρων Ταμείων, οι οποίοι αποζούν από το υστέρημα του εργαζομένου και εις βάρος των γηρατειών του, εκτός των εξόδων διοικήσεως, τα οποία εις πολλά Ταμεία φθάνουν τα όρια του πολυτελούς…» Στην περίπτωση της εποχής όμως σύμφωνα με τον συγγραφέα που στηλιτεύει βασικά την αναδυόμενη καλοπληρωμένη γραφειοκρατία, «ίσως προϋποθέτουν κάποιαν επί το σοσιαλιστικώτερον τροπή της Πολιτείας, πράγμα δηλ. που δεν γίνεται διαρκούντος πολέμου…». Λίγος σοσιαλισμός δεν βλάπτει βεβαίως-βεβαίως. Κι αρκεί, βεβαίως-βεβαίως, ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ. Ειδικά στα 1948.

Ανακοίνωση του σωματείου της ΒΙΟΜΕ για την επαναλειτουργία του εργοστασίου

αναδημοσίευση:

Όταν χρεώνουν γενιές ολόκληρες μόνο και μόνο για να ανακεφαλαιοποιήσουν τις ατμομηχανές του καπιταλιστικού παρασιτισμού δεν μας κάνουν εντύπωση οι πανηγυρισμοί της αστυνομίας για τη σύλληψη των (κατα την ορολογία της) “υπόπτων για ληστεία” τραπεζών.
Όταν χιλιάδες κρατούμενοι βρίσκονται σακατεμένοι ή δολοφονημένοι είτε γιατί “αντιστάθηκαν κατά τη σύλληψη”, είτε γιατί “έπεσαν στο μπάνιο”, είτε γιατί “αυτοτραυματίστηκαν” θεωρούμε γελοίο θέατρο τη δήθεν έκπληξη και ανατριχίλα των καθεστωτικών μπροστά στις φωτογραφίες των 4 ξυλοκοπημένων αναρχικών.

Όταν κάποιοι μαφιόζοι όπως οι φασίστες είναι στη δούλεψη του κράτους είναι λογικό ούτε φωτογραφίες τους να δημοσιεύονται, ούτε πολύς ντόρος να γίνεται ακόμα και όταν τους πιάνουν επ”αυτοφώρω να σφάζουν μετανάστες (Πετράλωνα Ιανουάριος 2013), ακόμα και όταν τους βρίσκουν 60 έτοιμες βόμβες, μία εκ των οποίων σκάει στα χέρια και σκοτώνει το βομβιστή (Σπάρτη, Αύγουστος 2012) ή βαρύ οπλισμό και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στα χέρια παραστρατιωτικών συμμοριών (Καβάλα, Ιούλιος 2012), ή πιστόλια, σουγιάδες και κουκούλες (Κόρινθος, Φλεβάρης 2013), για να αφήσουμε να μιλήσουν τα γεγονότα. Είναι ζήτημα κοινής λογικής άρα επιβίωσης για το καθεστώς να προστατεύει τους φίλους του και να χτυπά τους εχθρούς του.

Όταν μισθοδοτούν 20χρονους να στελεχώσουν τους κοινωνικούς γενίτσαρους των ΜΑΤ για να χτυπάνε τους φίλους, τους γείτονες, ακόμα και τους γονείς τους που αγωνίζονται, όταν τροφοδοτούν με 18χρονο κρέας για τα κανόνια τον εθνικό τους στρατό, όταν οι χρυσαυγίτες εκπαιδεύουν έφηβους 15-16 χρονών στην “εθνική αρετή” του πισώπλατου μαχαιρώματος τυχαίων μεταναστών, τότε μάλλον απευθύνεται σε ηλίθιους η προσπάθεια κράτους και ΜΜΕ να αποπολιτικοποιήσουν και να αποδυναμώσουν την πολιτική στράτευση των συλληφθέντων αγωνιστών με όλες αυτές τις υποκριτικές κορώνες για το νεαρό της ηλικίας τους.

Όταν το κράτος δείχνει να παύει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της δημοκρατίας και αποφασίζει να επιβεβαιώσει το λόγο των αναρχικών, αυτό το λόγο που εδώ και χρόνια ισχυρίζεται πως οι νόμοι, τα συντάγματα, τα “ανθρώπινα δικαιώματα” δεν είναι τίποτα άλλο από πατσαβούρες που παριστάνουν τα λάβαρα, νοιώθουμε πικρά δικαιωμένοι.

Εκτός από τους αναρχικούς που γνωρίσαμε την πιό άγρια φάτσα της δημοκρατίας και τους μετανάστες που σαν παρίες προσφέρονταν για επιδείξεις κτηνωδίας, αυτή τη φορά βρίσκεται στο στόχαστρο όλη η κοινωνία. Οι αυτονόητες συνδικαλιστικές αντιδράσεις στην πλήρη κατάργηση κάθε εργασιακού κεκτημένου, οι κοινωνικές αντιστάσεις στη δολοφονία του περιβάλλοντος, οι κραυγές των γερόντων που καταδικάζονται σε ευθανασία καταπνίγονται άμεσα από την ίδια εξουσία με απαράμιλλη λύσσα.

Διότι, αυτή η έκρηξη ειλικρίνειας από μεριάς του κράτους, αυτή η δήλωση του υπουργού “βάλαμε photoshop στα σημάδια των τραυμάτων για να διευκολύνουμε την αναγνώριση” δεν είναι παρά μια σάλπιγγα από το μέλλον. Ένα μέλλον τόσο κοντινό στο “ξεχασμένο” παρελθόν μιας εξουσίας που φυλακίζει όποιον θέλει, βασανίζει όποιον θέλει, εκτελεί όποιον θέλει. Ένα μέλλον απόλυτου ολοκληρωτισμού.

Σεβόμενοι τον εκάστοτε πολιτικό αυτοπροσδιορισμό και τις ιδιαίτερες επιλογές κάθε πολιτικού κρατούμενου, στεκόμαστε στο πλευρό τους. Όπως και σε πολλούς άλλους έτσι και στους 4 του Βελβεντού, αναγνωρίζουμε στην περήφανη στάση τους τις καλύτερες παραδόσεις κάθε μαχόμενης τάσης του ιστορικού αναρχικού κινήματος, βλέπουμε και σε αυτούς την αποτυχία των μπάτσων, των δικαστών, των δημοσιογράφων, της εξουσίας ως σύνολο να λυγίσει τους εχθρούς της, να τους κάνει να υποστείλουν τη σημαία της επανάστασης. Κι αυτό είναι μια από τις λίγες αλλά ισχυρότερες ελπίδες των καταπιεσμένων.

Γιατί η εξουσία θέλει αλλά δεν μπορεί να επικρατήσει ολοκληρωτικά. Όχι όσο αντιστάσεις της φράζουν το δρόμο, όχι όσο υπάρχουν όρθια κεφάλια απέναντί της. Και το αναρχικό κίνημα, πλήρες θράσους, στέκεται απέναντί της. Και θα συνεχίσει να το κάνει σε κάθε συνθήκη, με κάθε κόστος, γνωρίζοντας πως κανένα πολιτικό κίνημα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος να κερδίσει τη μάχη με την εξουσία. Μπορεί να την εμποδίσει, μπορεί να την ματώσει, μπορεί να την υποχρεώσει να ονομάσει χούντα τη χούντα που φτιάχνει, αλλά μόνο ο κόσμος στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, με την αυτοοργάνωση και την τόλμη του μπορεί να την τρέψει σε φυγή. Η νίκη επί της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης είναι έργο των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεζόμενων. Δικός τους μόνο μπορεί να είναι ο τελευταίος λόγος είτε είναι φωνή θριάμβου είτε σιωπή υποταγής. 

Ως τότε όμως υπάρχουν πολλά να γίνουν και να ειπωθούν. Και το πρώτο από όλα είναι η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της ληστείας στο Βελβεντό της Κοζάνης. Όχι γιατί είναι “οργισμένοι 20χρονοι”. Όχι γιατί τους τσάκισαν στο ξύλο. Αλλά γιατί είναι αναρχικοί αγωνιστές, που έκαναν μια επιλογή επίθεσης και που την τιμούν με παραδειγματική αξιοπρέπεια.

Ας είμαστε σε εγρήγορση: νέες σκευωρίες στήνονται, νέα τρομοσόου σκηνοθετούνται… Να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε και αυτή η επίθεση της εξουσίας, όχι μόνο να αποτύχει να σπείρει το φόβο, όχι μόνο να αποτύχει να αποπροσανατολίσει από την “ατζέντα της κρίσης” αλλά να εισάγει στην ατζέντα της καθημερινότητας τα μηνύματα της αντίστασης, της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της κοινωνικής επανάστασης.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟ-ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΗΣΤΕΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ ΚΟΖΑΝΗΣ.

Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση

Ένα έργο «με μοναδικά χαρακτηριστικά για τον ελληνικό χώρο» όπως διατείνονται και οι υπεύθυνοι διοικητικοί υπάλληλοι των εργολάβων στο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, YΠΟΔΟΜΩΝ, ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ & ΔΙΚΤΥΩΝ, εγκρίνεται με την υπογραφή του αναπληρωτή υπουργού, Σταύρου Καλογιάννη. Πρόκειται βεβαίως για την «κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού σύνδεσης της νήσου Αίγινας με την ΕΥΔΑΠ, προϋπολογισμού 23.800.000,00 €, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες ύδρευσης των οικισμών και τουριστικών εγκαταστάσεων της Αίγινας, με πρόβλεψη και για την ύδρευση του Αγκιστρίου και με στόχο την παροχή επαρκούς ποσότητας νερού καλής ποιότητας και την εξάλειψη των προβλημάτων επάρκειας νερού που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί, ενώ παράλληλα θα εξοικονομηθούν σημαντικά ποσά που δαπανώνται σήμερα για τη μεταφορά του με υδροφόρες». Πρόκειται για το πρελούντιο ενός μεγάλου έργου αποικιοποίησης των περιφερειών από τους εργολάβους και την περεταίρω εξάρτησή τους, από τους διεθνείς εμπορικούς οίκους του νερού.

Από την εποχή που εκδιδόταν ο «ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ» (1946-1949) το ζήτημα του νερού στην Αίγινα ήταν κεφαλαιώδες και ταυτόσημο με την επιβίωση αλλά και με μια ήπια προσδοκία για την ανάπτυξη του τουρισμού, σε μια εποχή που, σχετικά, γρήγορα -και με μετά από αιματηρές κατασταλτικές επιχειρήσεις του Αγγλικού-Αμερικανικού στρατού καθώς και Ελλήνων πλιατσικολόγων της Δεξιάς- «λύθηκε» το πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα. Μέσα στην τότε αρθρογραφία του, δέσποζε επίσης η τεχνολογία της εποχής που με τις γεωτρήσεις και τη δικτύωση θα έδινε λύση στο ζήτημα της ντόπιας ζήτησης σε πόσιμο νερό, κυρίως, αλλά και αρδεύσιμο. Μέσα σ’ αυτήν διακρίνεται για την πρωτοτυπία του ο «τ. καθηγ. Δ. Ν. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ, πολ.μηχ.» ο οποίος με τίτλο άρθρου «ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑΝ», ξεκινά: «Ο αναγιγνώσκων τον τίτλον του παρόντος άρθρου πολύ δικαίως θα με εκλάβη ως έναν τερατολόγον του οποίου την έμπνευσιν θα εζήλευε και αυτός ο θρυλικός Μυνχάουζεν. Διότι πραγματικώς εκ πρώτης όψεως ορθώς διερωτάται τις «τι γυρεύουν» και «πώς θα έθουν» τα νερά της Ρούμελης εις την Αίγιναν…» Ποιος είναι ο όμως Φουντούλης; Από τεκμηριωμένη προφορική πληροφόρηση η οποία μπορεί να συμπληρώνεται ή να διορθώνεται, είναι εις εκ των δυο γνωστών Μεγαριτών που επένδυσαν στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή. Ο Φουντούλης αγόρασε από τη δεκαετία του ’30, εκτάσεις στην Κυψέλη για καλλιέργειες ελιάς και αμπέλου, ενώ επένδυσε και στο δευτερογενή τομέα με αλευρόμυλους και λιοτρίβια. Ο άλλος, ήταν ο Μπούσουλας, ιδιοκτήτης της «Ηλεκτρικής», επιχείρησης παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και του «Παγοποιείου», επιχείρησης παραγωγής πάγου.

Η αντίληψη του Φουντούλη είναι ταυτόσημη με αυτήν της επίσημης προπολεμικής Ελλάδας, διαποτισμένη από τη σιγουριά για την ανάπτυξη και τη «μετατροπή της Ελλάδος όπως προείπομεν εις μέγα Γεωργικόν Κράτος» με την προϋπόθεση ότι «πρέπει να κατασκευασθούν μεγάλα υδραυλικά έργα αρδεύσεως όλων των καλλιεργήσιμων γαιών μας και ακόμη αυτών των πλαγιών των βουνών μας δια να φυτέψωμεν εκεί δενδρώνας και ν’ αυξήσωμεν ούτω το γεωργικόν μας εισόδημα με επέκτασιν των καλλιεργειών εις τόπους όπου δεν ευδοκιμούν τα είδη τα καλλιεργούμενα εις τας ολιγοστάς μας πεδιάδας, πράγμα το οποίον ισοδυναμεί προς πραγματικήν μεγάλην επαύξησιν της ήδη μικράς καλλιεργησίμου επιφανείας μας». Καταλήγοντας για την Αίγινα, αφού ήδη στο άρθρο, εν περιλήψει, περιγράφει ένα εθνικό σχέδιο, προτείνει: «…Εις το σχέδιον αυτό προβλέπω την εγκατάστασιν μεγάλου κέντρου βιομηχανικού επί των ακτών του Κόλπου της Σαλαμίνος και επ’ αυτής έτι της νήσου της Σαλαμίνος. Του κέντρου αυτού τα εργοστάσια θα κινούνται με τον ηλεκτρισμόν τον οποίον θα παράγουν αι υδατοπτώσεις του υδραγωγείου και θα λαμβάνουν το άφθονον νερόν το οποίον απαιτεί η μεγάλη βιομηχανία από τα νερά του υδραγωγείου της Ρούμελης ο οποίον θα τα φέρη εις Αττικήν. Όταν ούτω φθάσουν τα νερά εις τας απέναντι της Αιγίνης ακτάς της Σαλαμίνος τότε πλέον είναι τεχνικώς εύκολον να έλθη το νερό εις την Αίγιναν, απέχουσαν από την Σαλαμίνα μόλις 12 χ)μ. Αρκεί προς τούτο να ριφθούν σωλήνες εντός της θαλάσσης τύπου «ΠΛΟΥΤΟ» ήτοι όμοιαι με εκείνας τας οποίας μεταχειρίσθησαν οι σύμμαχοι δια να μεταφέρουν βενζίνην από την Αγγλίαν εις τας όχθας της Νορμανδίας κατά την εκεί αποβίβασίν των ήτοι εις απόστασιν άνω των 300 χ)μ. Βεβαίως προς άρδευσιν και ύδρευσιν εις την Αίγιναν κατ’ αυτόν τον τρόπον πραγματοποιούμενη θα είναι πολύ δαπανηρά και συνεπώς αυτοτελώς εξεταζόμενη θα είναι οικονομικώς αδικαιολόγητος. Αλλά όπως προείπομεν το υδραγωγείον αυτό θα είναι τεράστιον και εις όλα τ’ άλλα μεγάλα τμήματά του θα αφίνη κέρδη, συνεπώς θα είναι εύκολον να καλυφθή από το σύνολον της εκμεταλλεύσεως και η ζημία της μερικής εκμεταλλεύσεως του μικροτάτου τμήματος της Νήσου Αιγίνης, η οποία νήσος δια τους λόγους τους οποίους και άλλοτε εξηγήσαμεν δεν είναι φύσει δυνατόν να εύρη εντός του εδάφους της το άφθονον νερό το οποίον θα δυνηθή να τα μεταβάλη εις ένα μεγάλο περιβόλι.

Δια να μην νομισθή ότι όλα αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός προσθέτω ότι το σχέδιον, το γενικόν σχέδιον του υδραγωγείου της Ρούμελης εξετασθέν από τα δημόσια έργα ευρέθη κατά βάσιν ορθόν και δια τούτο εγένετο αντικείμενον συντάξεως σχετικής συμβάσεως πραγματοποιήσεώς του ήτις υπεγράφη μεταξύ του Δημοσίου και εμού ως αναδόχου των έργων του και ήτις σύμβασις εκυρώθη υπό του Α.Ν. 643)1945. Δια την έναρξιν των έργων αυτών απαιτείται να ησυχάση πρότερον η Πατρίς από την θεομηνίαν η οποία μας μαστίζει…». Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο 19^ο τεύχος του περιοδικού, τον Ιούλιο του 1948 εν μέσω δεύτερου αντάρτικου (1946-49) εναντίον του Αμερικανικού Στρατού εν Ελλάδι, εναντίον των επιστρατευμένων στον ημιεπίσημο Ελληνικό Στρατό και εναντίον των μοναρχοφασιστικών συμμοριών. Ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, η πρόταση του Φουντούλη μοιάζει πρωτοποριακή: Αγωγός Ύδρευσης με στόχο τη στήριξη της πρωτογενούς παραγωγής και …χρήση των ΑΠΕ.

Εν πάση περιπτώσει, η συνέχιση αυτής της λογικής ανάπτυξης είναι ανεδαφική εκείνη την περίοδο, κυρίως για πολιτικούς λόγους που υπαγορεύουν και επιβάλουν στην Ελλάδα μια εξαρτημένη ανάπτυξη, με ένα θνησιγενές καταστροφικό βιομηχανικό, επαρχιακό μοντέλο που ξεκίνησε από την πρώτη πενταετία του ‘50 με τα περίφημα κίνητρα για τη «βιομηχανική ανάπτυξη» στην επαρχία, και μια φθίνουσα γεωργία ήδη από τη δεκαετία του ’60 με τη συμβολική αποτύπωση της στις προενταξιακές διαδικασίες της ΕΟΚ.

Αν εξαιρέσουμε τα σποραδικά και χωρίς συνέπεια και συνέχεια δημοσιεύματα, αριστερών εφημερίδων στην Αίγινα από τη δεκαετία του ’70 και δώθε, που ανέφεραν για μια σύνδεση με τους όρους εκείνης της εποχής, ποτέ άλλοτε το ζήτημα της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ, δεν πήρε ουσιαστική μορφή παρά την τριετία 2003-2006, από την Ομάδα Πολιτών για το Πρόβλημα του Νερού στην Αίγινα. Αυτή η συσσωμάτωση εντασσόμενη σε μια ευρύτερη του «ΑΙΓΙΝΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ» ήταν και μια σταθερή κοινωνική βάση η οποία στήριξε τον συνδυασμό «Κίνηση Ευθύνης» και τον προηγούμενο δήμαρχο Παναγιώτη Κουκούλη, ο οποίος θεσμικά προώθησε ως πρωτεργάτης, αυτό το «παναιγινήτικο» αίτημα.

Από την εποχή εκείνη, η σχεδία είχε τοποθετηθεί επί του ζητήματος (1). Μέσες-άκρες, η λογική της ήταν και παραμένει να είναι η εξής: πρώτα νοικοκυρεύεται ένας τόπος στο σύνολο των δυνατοτήτων του, αποφασίζει όσο το δυνατόν συμμετοχικά για τον προσανατολισμό της οικονομίας του, για τα όρια της χρήσης του νερού του και στη συνέχεια αναζητεί λύσεις πέραν αυτού. Αυτό δεν συνέβη πότε στην Αίγινα, μιας και τα πλούσια υπόγεια ύδατα όπως και το αρχαίο δίκτυο, τα εκμεταλλεύονταν ιδιώτες που πουλούσαν το νερό στο Δήμο Αίγινας ενώ η μεταφορά του νερού (αρχικά από τον Άι-Γιώργη Τροιζηνίας με τον υδρομεταφορέα Μπακόπουλο και αργότερα από τις εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ με τον υδρομεταφορέα Ηλιακίδη) ήδη είχε ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’60. Από το ‘70 σύμφωνα με δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων παρατηρείται η απώλεια νερού από 35-40% η οποία αιτιολογείται με το παλιό δίκτυο μέχρι τη ζημιά …στα φλοτέρ των δεξαμενών. Από τη μεταπολίτευση υπάρχουν δημοσιεύματα που αφηγούνται τις αυθαιρεσίες του υδρομεταφορέα και την καταπάτηση όρων συμφωνίας, ενώ παράλληλα το τουριστικό καταστροφικό μοντέλο έχει ήδη δείξει τα δόντια του. Η χωροταξική μελέτη του 75 αποδεικνύει ότι τα νερό έχει αλατωθεί σε μεγάλο βαθμό .  Η περεταίρω καταστροφή με το απίστευτο καταναλωτικό-τουριστικό μοντέλο που έτσι κι αλλιώς επικράτησε παντού, έφερε σταδιακά την μετατροπή των φρεάτων σε βόθρους, την οικοδόμηση χωρίς το χτίσιμο υποχρεωτικής στέρνας, την κουλτούρα της πισίνας στις κωλοβίλες των πλουσίων, του γκαζόν στα κωλόσπιτα ακόμα και των μικροαστών του ’70-’80, στην κουλτούρα της ντουζιέρας για το μαλάκα και την τσοκαρία που θέλουν ανά πάσα στιγμή να καθαρίζονται από το αλάτι και την άμμο (πού;) στην παραλία. Ένας κόσμος που έτσι κι αλλιώς ανακάλυπτε, βαθμαία ως ραγδαία, τη νιρβάνα της παραλίας, τη μετατροπή του τοπίου σε αστικό, τη μετατροπή του ιδιαίτερου τοπίου σε μια αφυδατωμένη, στρογγυλοποιημένη, παγκόσμια εικόνα-ήχο-γεύση-μυρωδιά.

Αυτό το καταναλωτικό υποκείμενο ήταν το κυρίαρχο σ’ αυτήν την αναζήτηση για το νερό. Ακόμα και στην πιο καλή του εκδοχή που ήταν η εν λόγω Ομάδα, η κατανάλωση φθηνού και επαρκούς νερού ως δικαίωμα ήταν και το βασικό πρόταγμά της. Αυτό το κλίμα ήταν αρκετό για την υποστήριξη της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ.

Δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια και τα ίδια για το ζήτημα του νερού και τους μικρούς ή μεγάλους ντίλερ της ιδιωτικοποίησης του νερού μέσω της ίδρυσης της θυγατρικής της ΕΥΔΑΠ (Νήσων). Μια απλή αναζήτηση στη Σχεδία (εδώ  κι  εδώ  αρκεί). Αυτό που επισημαίνεται ως νέο, δεν είναι απλά η ανακοίνωση της έγκρισης για τη δημοπράτηση του εν λόγω αγωγού αλλά το ότι αυτό λαμβάνεται ως δοκιμή για τις επόμενες επενδύσεις για τη διαχείριση και πώληση των υδάτων. Πιθανολογείται έως θεωρείται σίγουρο, ότι η νέα εποχή της μεταφοράς του νερού από την ΕΥΔΑΠ προς τα νησιά του Αιγαίου αλλά και η διαχείριση των απανταχού ντόπιων υδάτων δεν θα είναι εξ αιτίας του υδρομεταφορέα μας, Χρηστάρα Ηλιακίδη, φίλου πολλών της σόου μπιζ και κάποιων συντοπιτών μας αρμοδίων. Πιθανόν εκείνη την εποχή, του αγωγού Αίγινας-Σαλαμίνας και διεύρυνσης της παγκόσμιας αγοράς νερού, η σημερινή μεταφορά νερού με τις υδροφόρες και ο Ηλιακίδης, να μας φαίνονται γραφικό παρελθόν.

σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

(1)Μπορείτε να διαβάσετε σε μορφή pdf, τα δημοσιεύματα στην έντυπη “σχεδία στ’  ανοιχτά της Αίγινας”, στο 4ο, 5ο και 6ο τεύχος

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-42.pdf (σελίδες 5-9)

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-5.pdf (σελίδες 26-33)

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-6.pdf (σελίδες 72-82)

ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΑΙ ΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙ ΤΟΥ (ΙΙ)

«…Άλλος συνοικισμός απέχων περί το 1)4 της ώρας είναι οι «Άγιοι» υψηλότερα του Βαθέως με αρκετά πεύκα και ωραίαν θέαν προς το βουνόν και την θάλaσσαν. Έχει ολίγας μάλλον συγκεντρωμένας οικίας και 2-3 μικρά οινοπαντοπωλεία. Εδώ κατοικούν ο νυν πρόεδρος της Κοινότητος κ. Ν. Μπήτρος και αι οικογένειαι των πλοιάρχων και ιδιoκτητών των βενζινοπλoίων συγκοινωνίας Σπυριδάκη και Λεούση.

Άλλος συνοικισμός ο και σπουδαιότερος είναι ο παραλιακός Σουβάλα ή Θέρμα όπου και τα ιαματικά λουτρά, δι’ ό και η Δευτέρα ονομασία Θερμά εκ του αναβλύοζοντος θερμού ιαματικού ύδατος. Η ονομασία Σουβάλα θα παρέμεινε εκ του ότι υπήρχε στέρνα-σουβάλα όπου συνηθροίζοντο τα όμβρια ύδατα διότι ο οικισμός ούτος στερείται παντελώς ποσίμου ύδατος. Δια τούτο κατοικείται ελάχιστα από εντόπιους. Αποτελείται σχεδόν από οικίας ξένων παραθεριστών, οίτινες αγοράζουν το ύδωρ από εντόπιους, οι οποίοι το μεταφέρουν από τον Κουρέντην με υδρίας, από 2-3 μικροκέντρα τα οποία σχεδόν όλα κλείουν κατά τη χειμερινήν περίοδον, από εν ξενοδοχείον ύπνου και δωμάτια προς ενοικίασιν εις τους λουομένους του κ. Ι. Χρυσοχόου, από τας εγκαταστάσεις των λουτρών και από δυο παρεκκλήσια του «Αγίου Σεραφείμ» και της «Μεταμορφώσεως του Σωτήρος» όπου κατ’ έτος εις την γιορτήν των γίνονται ωραίαι πανηγύρεις.

Η Σουβάλα έχει μικρόν λιμένα με αρκετήν κίνησιν καθ’ ότι εξυπηρετεί όχι μόνον την τακτικήν συγκοινωνίαν των παραθεριστών, τρις της εβδομάδος αλλά και καθ’ όλον το έτος την συγκοινωνίαν και εμπόριον όλων των κατοίκων των πέριξ χωριών.

Η Σουβάλα είναι εν μικρογραφία μια λουτρόπολις, ευρισκομένη ακόμη εις σπάργανα…

…Το κλίμα είναι υγιεινότατον και δροσερότερον –καθ’ ότι βορεινόν. Η θέα του τόπου ωραιοτάτη με τα γραφικά ακρογιάλια της, κυρίως όταν την νύκτα βλέπεις το βάθος του ορίζοντος μιαν μακράν φωτεινήν λωρίδα από τα φώτα του Πειραιώς-Αθηνών και τον ουρανόν να λάμπη από την ανταύγειαν αυτών και το σπουδαιότερον το αναβλύζον ιαματικόν ύδωρ είναι πλουσιώτατον εις συστατικά…

…Δια τούτο έχομεν  την λογικήν πεποίθησιν ότι η Σουβάλα θα εκξελιχθή συντομώτατα εις λουτρόπολιν εφάμιλλον των άλλων Ελληνικών, θα καταστή το διαμάντι της Αιγίνης… Αρκεί λίγη καλή θέλησις και προσπάθεια…»

KΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 9, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1947, ΣΕΛΙΔΕΣ 16-17

«…Τα προϊόντα του χωριού μας είναι το αθάνατο ρετσινάτο κρασί –το οποίον πολλούς ξένους έχει κάμει φίλους της Αιγίνης- σκόρδα, κανάτια, αμύγδαλα, σύκα, φυστίκια και μικράν παραγωγήν ελαίου και δημητριακών.

Ταύτα πάντα προϊόντα είναι εύγευστα λόγω του ξηρού εδάφους διότι το Βαθύ στερείται αφθόνου ύδατος. Υδρεύεται από ορισμένα φρέατα, τα περισσότερα των οποίων ηνοίχθησαν εσχάτως –ίσως δε δια το ξηρόν του εδάφους να ονομάζετο παλαιότερα Κοκκαλάκι. Εκτός όμως των άλλων φρεάτων ολίγον υψηλότερα, προς την οδόν ήτις άγει προς την μονήν «Αγίου Νεκταρίου» υπάρχει περιποιημένον φρέαρ με εξαιρετικόν ύδωρ εις γεύσιν και πολύ εύπεπτον ο «Κουρέντης» με άφθονον υπόγειον ύδωρ, ως δεικνύει και η ονομασία εκ της λέξεως «Κουρέντ» το οποίον συγκεντρώνεται εκ των πέριξ ορέων…»

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 9, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1947, σελίδα 16

αναδημοσίευση

Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών: Διέξοδος η «Αγροτική γεωργία»!

by admin

Τελευταία αναρτώνται ελαφρά τη καρδία, κείμενα-δημοσιεύματα για επενδύσεις στην Αίγινα, οι οποίες μέλλονται να πραγματοποιηθούν κυρίως από πλούσιους, για τους οποίους κανείς δεν αναρωτιέται πού τα βρήκαν για να τα επενδύσουν. Το γεγονός ότι μπορεί και να γίνεται ξέπλυμα ή να επενδύεται η υπεραξία των εργαζομένων, αυτό είναι αδιάφορο. Το παρακάτω δημοσίευμα αφιερώνεται σ’ αυτούς. Μπορούν λοιπόν, να χαίρονται οι νεο-δωσίλογοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που κόπτονται για την τόπο. Μπορούν από τώρα να ανοίξουν γραφεία υποδοχής και μεσιτείας για να διευκολύνουν την επιχειρηματική δράση των -πιθανών- συναδελφο/αφεντικών τους από τη Γερμανία. Στο μεταξύ, έχουν μείνει απούλητα διάφορα οικόπεδα όπως: αυτό που έχει μια Κολόνα με το πρώτο μουσείο στην Ελλάδα (όπως έρχεσαι με το καράβι, αριστερά πλησιάζοντας στο λιμάνι), όπως επίσης ένα άλλο στη θέση “Αφαία” (πηγαίνοντας προς την πλαζ της Αγίας Μαρίνας, στη διασταύρωση δεξιά, ευθεία ανηφορίζοντας) που έχει παλιά οικοδομή με κολόνες που μπάζει από παντού, της οποίας κομμάτι της στέγης φυλάσσεται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Ναι, ναι. Για την πατρίδα και τον τόπο, ρε γαμώτο…

αναδημοσίευση της αναδημοσίευσης

Συνεργάτες στους δήμους ή νεο-αποικιοκράτες;

by admin

Η διαίρεση του σώματος των εργαζομένων σε κλάδους και η ανάθεση των εργασιακών ζητημάτων σε παρατάξεις-προεκτάσεις κομματικών δομών, από τη μια απελευθέρωσε τις δυνάμεις των κυβερνητικών κομμάτων και δυνάμεων στο να μπορούν να ελέγχουν την έσχατη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν προς όφελος τους την υπεραξία που κλέβουν επίσημα τα αφεντικά. Από την άλλη τα αριστερά κόμματα, με τις ιδεολογικές τους βεβαιότητες, απεμπόλησαν σταδιακά την επαναστατική βάση των διακηρύξεών τους εντάσσοντας την στρατολόγηση μέσω των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων των συναδέλφων τους, ως δράση αναγκαία για την μετατόπιση των πολιτικών συσχετισμών σε κεντρικό επίπεδο.

Όλος αυτός ο μετασχηματισμός τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα αργότερα, μετά τον 1^ο και ιδιαίτερα μετά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν βασικά προϊόν της μεταλλαγής της αριστεράς σε τμήμα της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου αλλά και της ιδεολογικής και κατ’ επέκταση ιεραρχικής οργανωτικής της διάστασης. Η σταδιακή νομιμοποίηση των αριστερών κομμάτων καθώς και η νομιμοποίηση του συνδικαλισμού, κατόπιν ευρύτερων κοινωνικών αγώνων, είναι το πλαίσιο επί που οποίου κινείται τόσο η αφομοίωση της αριστεράς στην κοινοβουλευτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία όπως και η ανάθεση των αγώνων σ’ αυτήν, λόγω της ιδεολογικής πανάκειας  που αιτιολογούσε την ιεραρχία και τις κάθετες σχέσεις τόσο στο κόμμα όσο και στη συνδικαλιστική παράταξη (Κεντρική επιτροπή-κομματικά μέλη-ψηφοφόροι) ( Γραμματεία παράταξης-μέλη-εργαζόμενοι).

Έτσι, ο συνδικαλισμός εκφυλίστηκε: 1)σε δράσεις διαχωρισμένου συμφέροντος των εργαζομένων για αυτό και συνήθως οι κινητοποιήσεις δεν αφορούν όλο το σώμα των εργαζομένων αλλά συγκεκριμένους κλάδους 2)σε πληρωμένη από το κράτος και τα αφεντικά, γραφειοκρατία που αποφασίζει χωρίς τη βάση των εργαζομένων 3)σε έδαφος ανάπτυξης εξουσιών που εξαργυρώνονται στο κοινοβούλιο ή σε άλλους μηχανισμούς  4)σε σώμα ελέγχου των εργαζομένων των οποίων οι αγώνες χρησιμοποιούνται για την εσωτερική αναδιάταξη στους μηχανισμούς εξουσίας ή τη δικαιολόγηση των κινητοποιήσεων ως χρήσιμων άλλοθι  5)σε δράσεις αμυντικές για την αύξηση του εισοδήματος αδιαφορώντας για το επίπεδο επιβίωσης συνολικά του πληθυσμού ή για επαναστατικές κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές αλλαγές 6)σε προνομιακές εργασιακές σχέσεις τμημάτων εργαζομένων σε εργασιακούς κλάδους 7)στην απεμπόληση της υπόθεσης του περιεχομένου της εργασίας και την ανάθεσή του στην κομματική γραφειοκρατία…

Η εξέλιξη είναι ακόμα πιο τραγική αφού η κινητοποιήσεις εργαζομένων (κι όχι μόνο από τις φασιστικές ιαχές της κυβέρνησης και των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης) έχουν επιπτώσεις στο υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων-καταπιεσμένων στο βαθμό που η κινητοποίηση είναι κλαδική και χρήσιμα διαχωριστική. Οι απεργίες στα ΜΜΜ ή των υπαλλήλων στους ΟΤΑ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς μπορεί να εκφυλιστεί, να ηττηθεί και να διαπομπευτεί μια κινητοποίηση κλάδου με τα κλασικά χαρακτηριστικά του αγώνα. Οι ελάχιστες προσπάθειες πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης στον τριτογενή τομέα οι οποίες είναι περιορισμένες γεωγραφικά στην Αθήνα και σε κάποιες πόλεις, είναι αριθμητικά ασήμαντες για να επηρεάσουν την κυρίαρχη τάση.

Έτσι και η απεργία των ναυτεργατών της ΠΝΟ η οποία, με σαφώς δίκαια και αμυντικά αιτήματα, πραγματοποιείται αυτόν τον καιρό, είναι «από χέρι χαμένη» μέσα στη χοάνη του διαχωρισμένου συμφέροντος και της ανάθεσης των αγώνων στη γραφειοκρατία.

Προοπτική θα μπορούσαν να έχουν αυτόν τον καιρό, κινητοποιήσεις, που:

Απομονώνουν τα συνδικαλιστικά-κομματικά τους αφεντικά και αναλαμβάνουν τον αγώνα στη βάση

Συντονίζονται σε κοινές κινητοποιήσεις εργαζομένων

Εξυπηρετούν το κοινό της καθημερινής επιβίωσης, δημιουργώντας πραγματικό πρόβλημα στην μνημονιακή κυβέρνηση και στα αφεντικά

Προσανατολίζονται με σκεπτικό πολιτικών αλλαγών, με δημοκρατική προοπτική και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου

Διεθνοποιούν τον αγώνα

Ο αποκλεισμός επιβαρύνει τους νησιώτικους και παράκτιους πληθυσμούς, εφοδιάζει την κυβέρνηση και τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης με το άλλοθι του φασιστικού κοινωνικού αυτοματισμού και οδηγεί μοιραία στην απομόνωση και την ήττα. Η κινητοποίηση των ναυτεργατών ενάντια στους προνομιούχους εφοπ-ληστές που πλουτίζουν φοροδιαφεύγοντας νόμιμα με την υποστήριξη όλων των αντιδραστικών μνημονιακών δυνάμεων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και της δήθεν αντιμνημονιακής Χρυσής Αυγής που υπεραμύνεται των εφοπ-ληστών) θα μπορούσε να έχει μια επιπλέον σημαντική δυνατότητα αν η κινητοποίηση στην ακτοπλοΐα εξασφάλιζε την δωρεάν μετακίνηση, από και για, τα νησιά και την παράκτια χώρα.

Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσει λόγο, έργο και νόημα, η αλληλεγγύη στους ναυτεργάτες μας.

Σχεδία, στ’ ανοιχτά της Αίγινας

Οι ελάχιστοι καθημερινοί αναγνώστες της σχεδίας, που δεν μπορούν βέβαια να συγκριθούν στον αριθμό με τις επισκέψεις των μεγάλων τοπικών ιστοσελίδων, θα έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχει μια ένδεια σχολίων περί της τοπικής πραγματικότητας. Αυτό συμβαίνει διότι η σχεδία δεν αποτελεί παρά ένα μικρό ιστολόγιο που αδυνατεί και αρνείται να παρακολουθήσει την τοπική επικαιρότητα ως μια σειρά ειδήσεων που αφορούν τα πρόσωπα της εξουσίας και τα γεγονότα που τα ίδια τα πρόσωπα διαχειρίζονται ερήμην μας.  Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά καθαυτά δεν είναι σημαντικά γεγονότα. Σημαντικότερο όμως αποτελεί η καθημερινή ζωή και οι τάσεις-στάσεις που διαμορφώνονται μέσα στην τοπική κοινωνία που βρίσκεται υπό διαρκή κρίση ταυτότητας, όπως η αιγινήτικη κοινωνία και ιδιαίτερα αυτή που ζει στην πόλη της Αίγινας. Αυτό που δηλαδή αποτελεί το ερώτημα και το έδαφος για την αναζήτηση. Οι διαπιστώσεις για το σήμερα όταν διασταυρώνονται με την τοπική ιστορία και μάλιστα με την πρόσφατη μεταπολεμική, βοηθούν την προσέγγιση του ζητήματος αμφίδρομα. Το χτες ως προσέγγιση του σήμερα και το σήμερα ως προσέγγιση του χτες.

Για αυτό και τα δημοσιεύματα της σχεδίας που αφορούν αναδημοσιεύσεις για το χτες, υποβοηθούν τις δυνατότητες αιτίασης για κάποια κεντρικής σημασίας γεγονότα που συμβαίνουν στο σήμερα. Έτσι, μπορεί να ιδωθεί και η τοπική ιστορία. Αλλά και η τοπική συγκυρία ως συνέχεια και μέρος ερμηνείας της προέλευσής της. Διαφορετικά θα σπάμε τα κεφάλια μας στο τείχος που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε, όσοι δεν θέλουμε να βγούμε στο γιουσουρούμ’ για ένα κουστούμ’ ή αλλιώς για μια θέση στη διαχείριση της μιζέριας. 

Παρόλο που αποτελεί μια αξιοπρόσεκτη προσπάθεια αναψηλάφησης του ζητήματος «νερό» στην Αίγινα, η πρόταση των Οικολόγων-Πράσινων δεν μπορεί να υπερβεί τα εσκαμμένα της κυρίαρχης πολιτικής και οικονομίας. Η έννοια της «διαχείρισης» κακοποιημένη από την εξουσία, σε συνδυασμό με την υψηλή τεχνολογία που προσφέρεται με τη μαγική σύζευξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, ως Πράσινη Αυταπάτη, κυριαρχεί στο κείμενο αν και σωστά υπενθυμίζει τη λογική εξοικονόμησης στο παρελθόν, όπως και με σύντομο απολογισμό τις καταστροφικές επιλογές ή την έλλειψη προοπτικής στο πρόσφατο παρελθόν του νησιού. Επιπρόσθετα η απουσία πολιτικής πρότασης για τη δημοκρατική συμμετοχή του πληθυσμού για το τοπικό ζήτημα, απόρροια της οποίας συνοψίζεται το κατ’ εξοχήν πρόβλημα του νησιού, κάνει την πρόταση ελλειμματική, γι’ αυτό και ενταγμένη στο φαντασιακό τοπίο της πολιτικής διαμεσολάβησης. Η ψήφος κι όχι η ενεργός συμμετοχή διαφαίνεται ως η πολιτική πρόταση. Η «βιώσιμη λύση» των ειδικών δίπλα στη χαμένη εμπειρία εξοικονόμησης κι όχι ένα νέο δημοκρατικό σχεδιοστάσιο διακρίνεται ως η τεχνική πρόταση. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κι όχι συνολικά νέες αρχές για την κοινωνική οργάνωση σηματοδοτεί την υπέρβαση της κρίσης για το νερό. Είναι λυπηρό, βεβαίως, που ένα κίνημα όπως των Οικολόγων-Πράσινων μετατράπηκε σε χλωρή λίπανση της Αγοράς και του συγκεντρωτικού μηχανισμού εξουσίας, αλλά δεν είναι και για να απελπιστούμε. Το κοινωνικό ζήτημα είναι μπροστά μας.

Η διαχρονική κλοπή νερού=χρήματος επισυνάπτεται ως ένας επιπλέον παράγοντας εξίσωσης στη διαχρονική μας μιζέρια. Οι πρόσφατες αποδείξεις δείχνουν με το δάχτυλο, μόνο το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι. Γι αυτό και αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι κατά την τελευταία 40ετία, η Αίγινα κατοικείται από περισσότερους ανθρώπους από τα μέλη των Δημοτικών Συμβουλίων και τους συνήθεις μεταφορείς ύδατος (π.χ. Μπακόπουλος, Ηλιακίδης). Γι’ αυτό και το όλο παιχνίδι είναι χαμένο για όσους αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να αντιληφθούν ότι η κλοπή αυτή έχει εμάς, τους θεατές-ψηφοφόρους, να παρακολουθούμε παραστάσεις στο θέατρο του νερού. Και είναι κερδισμένο διαχρονικά για τους χειριστές των μετρητών της ζωής μας.

Διαβάστε στο αρχείο της Σχεδίας: 

Όταν οι απώλειες νερού (35%) στην Αίγινα, στα 1976, οφείλονταν στο φλοτέρ

στο http://sxediarchive.wordpress.com/2012/10/14/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8E%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D-35-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%84/

Αύξηση της τιμής του νερού, τοκοχρεωλύσια του 1962, απώλειες νερού στο 40%, οφειλές 22.000.000 δρχ. απλήρωτες, το 1987 στην Αίγινα

στο http://sxediarchive.wordpress.com/2012/10/14/%CE%B1%CF%8D%CE%BE%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%87%CF%81%CE%B5%CF%89%CE%BB%CF%8D/