Παρόλο που αποτελεί μια αξιοπρόσεκτη προσπάθεια αναψηλάφησης του ζητήματος «νερό» στην Αίγινα, η πρόταση των Οικολόγων-Πράσινων δεν μπορεί να υπερβεί τα εσκαμμένα της κυρίαρχης πολιτικής και οικονομίας. Η έννοια της «διαχείρισης» κακοποιημένη από την εξουσία, σε συνδυασμό με την υψηλή τεχνολογία που προσφέρεται με τη μαγική σύζευξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, ως Πράσινη Αυταπάτη, κυριαρχεί στο κείμενο αν και σωστά υπενθυμίζει τη λογική εξοικονόμησης στο παρελθόν, όπως και με σύντομο απολογισμό τις καταστροφικές επιλογές ή την έλλειψη προοπτικής στο πρόσφατο παρελθόν του νησιού. Επιπρόσθετα η απουσία πολιτικής πρότασης για τη δημοκρατική συμμετοχή του πληθυσμού για το τοπικό ζήτημα, απόρροια της οποίας συνοψίζεται το κατ’ εξοχήν πρόβλημα του νησιού, κάνει την πρόταση ελλειμματική, γι’ αυτό και ενταγμένη στο φαντασιακό τοπίο της πολιτικής διαμεσολάβησης. Η ψήφος κι όχι η ενεργός συμμετοχή διαφαίνεται ως η πολιτική πρόταση. Η «βιώσιμη λύση» των ειδικών δίπλα στη χαμένη εμπειρία εξοικονόμησης κι όχι ένα νέο δημοκρατικό σχεδιοστάσιο διακρίνεται ως η τεχνική πρόταση. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κι όχι συνολικά νέες αρχές για την κοινωνική οργάνωση σηματοδοτεί την υπέρβαση της κρίσης για το νερό. Είναι λυπηρό, βεβαίως, που ένα κίνημα όπως των Οικολόγων-Πράσινων μετατράπηκε σε χλωρή λίπανση της Αγοράς και του συγκεντρωτικού μηχανισμού εξουσίας, αλλά δεν είναι και για να απελπιστούμε. Το κοινωνικό ζήτημα είναι μπροστά μας.