• ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ
• Οι αναρχικοί για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης

Κλοπή δομικού υλικού από το αρχαίο λιμάνι της Αίγινας, το Φλεβάρη του 1988

Posted by: sxedia in “αυτοδιοίκηση”, αναδημοσιεύσεις, γόνιμος προβληματισμός, κλοπές αρχαιοτήτων από την Αίγινα, λιμάνι, οικονομία και “οικονομία”, παραλία, Πολιτική, πολιτισμός και “πολιτισμός”, τοπικά θέματα,τοπική ιστορία No Comments »

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

«Στις 2 Φλεβάρη, άνθρωποι του νεόπλουτου Σαλιαρέλη επεχείρησαν να πάρουν πέτρες (μπλόκια) του αρχαίου λατομείου που βρίσκονται στην ακτή της Κολώνας. Οι πέτρες αυτές ενδέχεται να αποτελούν και το τείχος του αρχαίου λιμανιού της Αίγινας.

Είναι γνωστό ότι  απαγορεύεται όχι μόνο η εκσκαφή ή η υποβρύχια έρευνα αλλά και η μετακίνηση μιας απλής πέτρας στην ακτή της Κολώνας χωρίς την αποτύπωση και τη σχετική άδεια της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας.

Αυτές τις μεγάλες παραλληλεπίπεδες αρχαίες πέτρες έβαλαν στο μάτι οι πιο πάνω και προσπάθησαν με φορτωτή και φορτηγό να τις πάρουν μέρα μεσημέρι. Και δεν το έκαναν βράδυ γιατί γνώριζαν ότι η ενέργειά τους είναι παράνομη και φυσικά θα προκαλούσε αμέσως τις υποψίες του φύλακα του Μουσείου.

Αυτές τις πέτρες, που η Αστυνομία της Αίγινας τις γνωρίζει, οφείλουν οι δράστες από σεβασμό στην πολιτιστική μας κληρονομία να τις επιστρέψουν στη θέση τους.

Ο κ. Σαλιαρέλης έχει αρκετά χρήματα για να μπορέσει να τις κατασκευάσει αλλά δεν δικαιούται να τις πάρει με αυτόν τον τρόπο, εάν ήταν γνώστης της πράξης αυτής. Εάν όχι, τότε ας δώσει εντολή στους ανθρώπους του να τις επιστρέψουν το ταχύτερο στη θέση τους.

Επίσης επισημαίνουμε την αδράνεια της Λιμενικής αρχής για το συγκεκριμένο γεγονός.

Τέλος ελπίζουμε ότι το συγκεκριμένο γεγονός θα ευαισθητοποιήσει τους αρμόδιους φορείς για να διαφυλάξουν την πολιτιστική μας κληρονομιά. Δεν αρκεί να λέμε ότι αυτός  είναι αρχαιολογικός χώρος ή ότι εδώ βρίσκεται το αρχαίο λιμάνι. Πρέπει και να το βλέπουμε».

Εφημερίδα «Αιγινήτικα Νέα», Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 1988, χρόνος 5^ος, φύλλο 98, δρχ. 30

Πολύ ευγενικό το άρθρο για την ενέργεια , του ανθρώπου που ως γνωστόν φυγάδευσε τον Κοσκωτά, λίγο αργότερα.  Μιλά για την, με τραμπούκικο τρόπο, κλοπή δομικού υλικού από αυτό που οι Γενήτες αποκαλούσαν «Μπούρτζι». Μιλά για το ανύπαρκτο Λιμενικό που κάνει τα στραβά μάτια και για τους αρμοδίους φορείς. Κάποιοι από τους οποίους αργότερα θα συνωστίζονταν στην πισίνα του λεγάμενου.

Δεξιά μας η Κολόνα (δηλαδή, Κολόνες, πριν χτίσουν τις βίλες τους).

Αριστερά μας ο γνωστός ανεμόμυλος.

Κατεβαίνουμε ευθεία για το λιμάνι και το «Μπούρτζι» της Αίγινας.

Μαζική φυγή ή γενική απεργία;

Του Τζέιμς Πέτρας από τη Ρήξη φ. 94

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δισεκατομμύρια ευρώ μεταφέρονται από τις χώρες-αποικίες χρέους της Ευρώπης (Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία) σε πιστωτικά ιδρύματα, κερδοσκόπους και απατεώνες στο Λονδίνο, τη Γουόλ Στριτ, τη Γενεύη και τη Φρανκφούρτη.
Υπό την ομπρέλα των λεγόμενων προγραμμάτων λιτότητας, τεράστια ποσά αποπληρωμής δανείων συγκεντρώνονται από τα κυβερνώντα συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, μέσω άγριων περικοπών των προϋπολογισμών σε μισθούς, δημόσιες επενδύσεις και κοινωνικά προγράμματα. Το αποτέλεσμα είναι μια καταστροφική αύξηση της ανεργίας, της υποαπασχόλησης και της αδήλωτης εργασίας, η οποία φτάνει στο 50% στους νέους κάτω των 25 ετών και κυμαίνεται ανάμεσα στο 15-32% στο συνολικό εργατικό δυναμικό. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν περικοπεί κατά 24-40%. Η ηλικία συνταξιοδότησης έχει ανέβει κατά 3 με 5 χρόνια. Τα νέα εργασιακά συμβόλαια (τα οποία έχουν ονομαστεί «μεταρρυθμίσεις») έχουν συγκεντρώσει όλη την εξουσία στα χέρια των εργοδοτών και των υπεργολάβων, οι οποίοι επιβάλλουν εργασιακές συνθήκες που θυμίζουν τις αρχές του 19ου αιώνα.

Ιρλανδία και Χώρα των Βάσκων. Παρόμοιες κρίσεις, διαφορετικές αντιδράσεις

Το ιρλανδικό και ισπανικό κράτος, οι κοινωνίες και οι οικονομίες τους (στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η Χώρα των Βάσκων, όπου αναμένεται η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για την ανεξαρτητοποίησή της) είναι θύματα μιας παρατεταμένης, βαθιάς καπιταλιστικής ύφεσης, που έχει καταβαραθρώσει το επίπεδο διαβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Το ποσοστό ανεργίας και υποαπασχόλησης στην Ιρλανδία έχει φτάσει το 35%, ενώ στη Χώρα των Βάσκων ξεπερνά το 40%, με τη νεανική ανεργία να αγγίζει το 50%. Τα κυβερνώντα κόμματα έχουν περικόψει τις δημόσιες δαπάνες σε μια πλειάδα κοινωνικών υπηρεσιών κατά 15 με 30%. Διασώζοντας τις τράπεζες, πληρώνοντας τους διάφορους υπερατλαντικούς δανειστές και συμμορφούμενη προς τις επιταγές της αυταρχικής τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ), η καπιταλιστική άρχουσα τάξη, τόσο στην Ιρλανδία όσο και στη Χώρα των Βάσκων, έχει υπονομεύσει κάθε πιθανή ανάκαμψη της οικονομίας των δύο περιοχών. Το αποκαλούμενο πρόγραμμα «λιτότητας» επιβάλλεται μόνο στους εργάτες, τους υπαλλήλους και τους μικροεπιχειρηματίες και ποτέ στις ελίτ.
Τα κατεστημένα αστικά πολιτικά κόμματα, τα οποία είχαν την εξουσία στην πρώτη φάση της ύφεσης, έχουν αντικατασταθεί από νέα καθεστώτα που υπογράφουν επιπλέον συμφωνίες με την τρόικα και τους τραπεζίτες. Οι εργοδότες έχουν, πλέον, το αυθαίρετο δικαίωμα να απολύουν τους υπαλλήλους τους χωρίς προειδοποίηση και αποζημίωση. Στην Ιρλανδία, κάποια συμβόλαια πρόσληψης επιτρέπουν στους εργοδότες να απαιτούν μερική επιστροφή μισθών, αν οι εργαζόμενοι αναγκαστούν να παραιτηθούν από τη θέση τους πριν τη λήξη του συμβολαίου τους, ακόμη κι αν ο λόγος της παραίτησης ήταν η κακομεταχείριση από πλευράς εργοδοσίας. Η ισπανική οικονομία, από την άλλη, υπόκειται σε μια νέα μορφή αβάσταχτων «φόρων υποτελείας», που επιβάλλονται από την άρχουσα ολιγαρχία των Βρυξελλών. Παρ’ όλα αυτά, οι ομοιότητες των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών αλλά και της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στην Ιρλανδία και τη Χώρα των Βάσκων, έρχονται σε ευρεία αντίθεση με τις διαφορετικές αντιδράσεις των εργαζομένων στις δύο περιοχές.

Αντιμετωπίζοντας την κρίση. Οι Βάσκοι αντιστέκονται, οι Ιρλανδοί φεύγουν

Ενώπιον της μακροπρόθεσμης οικονομικής κρίσης, η Ιρλανδία έχει γίνει το υπόδουλο καθεστώς-μοντέλο για τα ιμπεριαλιστικά κράτη-πιστωτές. Η κύρια ομοσπονδία των σωματείων εργαζομένων της χώρας, μαζί με τα μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται το Εργατικό Κόμμα, το οποίο συγκυβερνά με το Συντηρητικό Κόμμα, έχουν υπογράψει μια σειρά από συμφωνίες με τους ολιγάρχες των Βρυξελλών, για τον περιορισμό του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και των δημοσίων δαπανών.
Αντιθέτως, η μαχητική, υπέρ της ανεξαρτησίας, Επιτροπή Βάσκων Εργατών (LAB), έχει ηγηθεί σε πάνω από εφτά γενικές απεργίες (η τελευταία έγινε στις 30/5/2013), με ποσοστά συμμετοχής πάνω από 60%.
Οι πολιτικές ταξικής συνεργασίας των ιρλανδικών συνδικάτων έχουν οδηγήσει σε ένα χάσμα γενεών μεταξύ των μεγαλύτερων σε ηλικία εργατών, που έσπευσαν να υπογράψουν συμφωνίες με τους εργοδότες για να σώσουν τις θέσεις τους, εις βάρος των νεώτερων εργαζομένων. Οι νεαροί Ιρλανδοί άρχισαν να εγκαταλείπουν τη χώρα με ρυθμούς ανάλογους μ’ αυτούς του Μεγάλου Λιμού, στα μέσα του 19ου αιώνα. Πάνω από 300 χιλιάδες έχουν φύγει τα τελευταία τέσσερα χρόνια με άλλους 75 χιλιάδες να ετοιμάζονται να αναχωρήσουν μέσα στο 2013. Σημειωτέον ότι ο εργαζόμενος πληθυσμός της χώρας ανέρχεται στα 2,16 εκατομμύρια. Ο βασικός λόγος που το ποσοστό ανεργίας στην Ιρλανδία κυμαίνεται στο 14%, αντί στο 20-25%, είναι η άνευ προηγουμένου φυγή των νέων.
Στη Χώρα των Βάσκων πάλι, δεν παρατηρείται μαζική φυγή εργαζομένων και η ταξική πάλη έχει ενταθεί. Επιπλέον, ο αγώνας για εθνική απελευθέρωση συναντά την αμέριστη υποστήριξη των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, οι οποίοι έχουν απογοητευθεί οικτρά από την πλήρη αποτυχία των πολιτικών της δεξιάς κυβέρνησης της Μαδρίτης. Ο συνδυασμός ταξικού και εθνικού αγώνα στη Χώρα των Βάσκων έχει σταθεί εμπόδιο στις όποιες συμφωνίες ξεπουλήματος που έχουν υπογραφεί από τα «μετριοπαθή» συνδικάτα. Η επιρροή των Επιτροπών Εργατών (CCOO), του Γενικού Συνδικάτου Εργαζομένων (UGT) και της μαχητικής LAB είναι απείρως μεγαλύτερη από αυτή των επισήμως αναγνωρισμένων συνδικάτων. Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των νέων, μαχητικών οργανώσεων, στη Χώρα των Βάσκων, έχουν απελευθερώσει τους εργαζομένους της περιοχής από τη συγκεντρωτική δομή των γραφειοκρατικών συνδικάτων που, στην περίπτωση της Ιρλανδίας, έχουν κάνει απίστευτες υποχωρήσεις στις απαιτήσεις των πολυεθνικών.
Η εξέγερση της Χώρας των Βάσκων ενάντια στην κεντρική εξουσία της Μαδρίτης βασίζεται, εν μέρει, στο γεγονός ότι αποτελεί μια από τις παραγωγικότερες και πλέον προηγμένες τεχνολογικά και κοινωνικά περιοχές της Ισπανίας. Η ανεργία βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα και ο μεγάλος αριθμός των τοπικά εκλεγμένων συμβουλίων, σε συνδυασμό με την μοναδική γλωσσική και πολιτιστική κληρονομιά, έχει δώσει στην περιοχή μεγαλύτερη πολιτική αυτονομία. Για το λόγο αυτό, πολλοί βλέπουν τη Χώρα των Βάσκων ως την «πολιτική αιχμή του δόρατος» στον αγώνα για απόκρουση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της ΕΕ και του ετοιμόρροπου καθεστώτος της Μαδρίτης.

Συμπεράσματα και πολιτικές προοπτικές

Αν οι σημερινές πολιτικές λιτότητας και οι τάσεις μετανάστευσης συνεχιστούν, η Ιρλανδία θα μετατραπεί σε μια κούφια χώρα, πλούσια σε ιστορικά μνημεία, μπαρ γεμάτα τουρίστες και αρχαίες εκκλησίες. Μια χώρα από την οποία θα λείπουν οι πιο φιλόδοξοι, καλύτερα εκπαιδευμένοι και καινοτόμοι εργαζόμενοι. Ένας αποβιομηχανοποιημένος φορολογικός παράδεισος, τα νησιά Καϊμάν του Βορείου Ατλαντικού.. Η Ιρλανδία θα μείνει στην ιστορία ως μια τραγική αποτυχία, απ’ όπου θα αποστέλλονται όμορφες καρτποστάλ από τουρίστες σε φτηνές διακοπές. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ακόμη ελπίδα καθώς το Σιν Φέιν, οι κομμουνιστές και οι αντιιμπεριαλιστές αγωνιστές ενώνονται με τους ανέργους και κακοπληρωμένους εργαζόμενους και φτιάχνουν νέες οργανώσεις βάσης.
Στην περίπτωση της Χώρας των Βάσκων, ο εθνικός και ταξικός αγώνας, σε συνδυασμό με την παράδοση των ισχυρών συνεταιρισμών και των συμβουλίων εργατών, δείχνει πως το σημερινό αντιδραστικό καθεστώς της Μαδρίτης μπορεί να ηττηθεί. Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση ανησυχεί για τις γενικές απεργίες και την αύξηση της εκλογικής δύναμης της, υπέρ της ανεξαρτησίας, αριστεράς στην περιοχή. Όπως δείχνει η πορεία των πραγμάτων, η Ισπανία αποσυντίθεται ως ενιαίο κράτος. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ακολουθούνται από τη Μαδρίτη έχουν καταστρέψει τους οικονομικούς δεσμούς μεταξύ των περιφερειών, έχουν διαρρήξει τον κοινωνικό ιστό και έχουν ανοίξει διάπλατα το δρόμο στα μαζικά κοινωνικά κινήματα.

Μετάφραση: Dean M.

Πολύ μικροί και όμως επικίνδυνοι

του Γιώργου Καραμπελιά

Δύο μέρες μετά το πραξικόπημα στην ΕΡΤ, κανένας πλέον δεν πιστεύει ότι η κύρια αιτία για την εκδήλωσή του ήταν απλώς η ανάγκη να προσφερθούν οι υπάλληλοι της ΕΡΤ στον βωμό των ανθρωποθυσιών που επιτάσσει η Μέρκελ και η Τρόικα. Διότι είναι φανερό, όπως το καταδείξαμε και στο προηγούμενο κείμενό μας (Το ColpoGrosso του Σαμαρά, 12-6-2013), πως, αν ήταν αυτό το διακύβευμα, τότε θα είχαν επιλεγεί οι δύο χιλιάδες πιο «εύκολοι» προς απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι και όχι ένα από τα ισχυρότερα τμήματα της ελληνικής δημόσιας μηχανής, με εθνική και παγκόσμια αναγνωρισιμότητα. Όλοι άρχισαν έτσι να αναζητούν τις αιτίες αυτής της κίνησης. Επισημάνθηκε το φιάσκο της ΔΕΠΑ, οι δύσκολες σχέσεις ανάμεσα στους τρεις κυβερνητικούς εταίρους, η θέληση για εκλογές σήμερα που, δημοσκοπικά, η Ν.Δ. εμφανίζεται ενισχυμένη, κ.λπ.

Όμως, όπως συμβαίνει πάντα σε όλες τις αποικίες, τα βασικά αίτια βρίσκονται πάντα στη σχέση της αποικίας με τους επικυρίαρχους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η βασική αιτία είναι πως το οικονομικό πρόγραμμα του επιπλέον ξεζουμίσματος των Ελλήνων δεν «βγαίνει», πως οι περιβόητες ιδιωτικοποιήσεις αποδεικνύονται φιάσκο, ενώ η φοροεισπρακτική καταιγίδα, που θα αρχίσει από το καλοκαίρι, θα οδηγήσει σε αδυναμία πληρωμής, ίσως και σε εξέγερση ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων.

Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα, η κυβέρνηση είχε δύο δρόμους. Ο πρώτος, εάν διέθετε ακόμα και την παραμικρή αξιοπρέπεια και εθνική συνείδηση, θα ήταν να καλέσει το σύνολο του ελληνικού λαού –ενισχυμένη μάλιστα από τις γεωπολιτικές εξελίξεις στη Συρία και την Τουρκία, καθώς από τις πρόσφατες εκθέσεις του ΔΝΤ– σε μια μετωπική αντιπαράθεση/αναδιαπραγμάτευση με την Τρόικα και τους Γερμανούς, τώρα ακριβώς που αυτοί το φοβούνται περισσότερο, τις παραμονές των εκλογών τους. Ωστόσο, η κυβέρνηση, οι κυβερνητικοί εταίροι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, που έχουν μεταβληθεί σε πειθήνια όργανα των Γερμανών –ελεγχόμενοι ποικιλοτρόπως από αυτούς­­– επέλεξαν τη δεύτερη λύση. Δηλαδή, τη μεταφορά της κρίσης στο εσωτερικό της Ελλάδας, την πυροδότηση ενός νέου «εμφυλίου», με κίνδυνο να ανατιναχθεί στον αέρα η ελληνική οικονομία και κοινωνία. (Ήδη, η εικόνα που εκπέμπει η Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, με την πολιτική κρίση που έχει προκληθεί, είναι μια εικόνααναξιοπιστίας, γενικευμένου αλαλούμ και νέας πολιτικής κρίσης, η οποία βέβαια δεν οδηγεί παρά σε νέα καταστρεπτικά σενάρια). Και, αν δεν τους «βγει», να ρίξουν την πετσέτα και να προχωρήσουν σε εκλογές.

Η συνομωσία

Είναι πολύ πιθανό –το πιθανότερο– οι κυβερνητικοί εταίροι να προχώρησαν σε αυτή την κίνηση κατόπιν συνεννοήσεως, έτσι ώστε να διασώσουν ό,τι μπορούν από το κομματικό τους ακροατήριο, παριστάνοντας ότι συγκρούονται. Διότι, σε αυτές τις συνθήκες, μιας κρίσης που βαθαίνει και της αδυναμίας εξόδου από αυτήν, το μεν ΠΑΣΟΚ και η ΔΗ.ΜΑΡ οδηγούνται σε περαιτέρω συρρίκνωση, στα όρια της εξαφάνισης η Ν.Δ. κινδυνεύει να χάσει ακόμα περισσότερους προς την κατεύθυνση της Χ.Α. και εν τέλει να ηττηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς, τους επόμενους μήνες, καταιγιστική θα πέφτει η φορολογία. Επομένως, θα έπρεπε να κινηθούν άμεσα.

Γι’ αυτό, λοιπόν, τους δύο τελευταίους μήνες και την ώρα που υποτίθεται πως εμφανίζονταν ικανοποιημένοι με την πτώση των σπρεντ, τα ταξίδια στην Κίνα, και την πληρωμή της δόσης του Μαΐου, «παραδόξως», άρχισαν να ηχούν τα τύμπανα του «πολέμου». Πρώτη αφορμή αποτέλεσε, στο «ξεκάρφωτο», το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, μέσω του οποίου κατασκεύασαν μία σύγκρουση, όπου οι μεν απευθύνονταν στη λαϊκή δεξιά που αλληθωρίζει προς την Χ.Α. και οι δε στο παραδοσιακό, πολυπολιτισμικών απόψεων, ακροατήριό τους. Και αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για στημένο παιγνίδιγιατί οι πραγματικές διαφορές ανάμεσά τους ήταν ελάχιστες, και όλο το νταβαντούρι γινόταν για το θεαθήναι.

Τώρα, το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται στον κύβο: το κλείσιμο της ΕΡΤ είχε ήδη συζητηθεί τουλάχιστον από την Κυριακή 9 Ιουνίου, όπου εκτιμήθηκαν και τα ήδη γνωστά νέα για την απόρριψη της αγοράς της ΔΕΠΑ – οπότε και τέθηκε σε ισχύ το δεύτερο στάδιο της συνομωσίας.

Με όλα τα ενδεχόμενα να παραμένουν ανοικτά: Είτε αναδίπλωση των Βενιζέλου –Κουβέλη αφού θα έχουν αποσπάσει κάποιες «υποχωρήσεις» του Σαμαρά, είτε αποχώρηση των ελασσόνων εταίρων από την κυβέρνηση και παροχή ψήφου ανοχής σε αυτήν, ώστε και να συνεχίσουν να συγκυβερνούν και ταυτόχρονα να έχουν «απομακρυνθεί», είτε, στον βαθμό που η πίεση των Γερμανών και της Τρόικας θα συνεχισθεί, ακόμα και σενάριο άμεσων εκλογών. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι αυτές οι συνομωσίες τινάζουν στον αέρα κάθε δυνατότητα συγκροτημένης αντιπαράθεσης με τους ξένους επικυρίαρχους και πυροδοτούν συγκρούσεις στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας.

Προφανώς δε, όπως διδάσκει η ιστορία, η ανάγκη να διογκώνονται τεχνητά οι διαφωνίες, αποτελεί την απόδειξη της ύπαρξης αυτών των διαφωνιών. Και όσο καλλιεργείται ένα κλίμα αντιπαράθεσης, αργά ή γρήγορα, αυτές θα εκραγούν και οι άσπονδοι φίλοι-εταίροι, αδυνατώντας να συμβιώσουν, θα οδηγηθούν σε διαζύγιο.

Η στρατηγική του εμφυλίου

Στη διάρκεια της επανάστασης του 1821, οι συγκρούσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, για το ποια θα κυριαρχήσει στην Ελλάδα, τροφοδότησαν και χρηματοδότησαν τον εμφύλιο πόλεμο (το μεγαλύτερο μέρος του δανείου της Αγγλίας θα κατευθυνθεί στις δυνάμεις του Μαυροκορδάτου και θα συμβάλει στην εξόντωση του Ανδρούτσου). Η σύγκρουση ανάμεσα στους Γερμανούς και την Αντάντ, στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα καταλήξει στον εθνικό διχασμό, με τις τραγικές συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στην Κατοχή και αμέσως μετά, οι Άγγλοι αρχικώς και αργότερα οι Σοβιετικοί θα μας σπρώξουν σε μια καταστροφική εμφύλια διαμάχη, το 1944-49.

Όλα αυτά, σε μια χώρα που δεν κατόρθωσε ποτέ να κερδίσει την αυτεξουσιότητά της, επαναλαμβάνονται σήμερα, σε άλλη κλίμακα και με αστειότερους πρωταγωνιστές. Ο Σαμαράς «βαράει το σαμάρι για να ακούσει το γαϊδούρι». Δηλαδή, στρέφει το ένα κομμάτι του λαού ενάντια στο άλλο, προχωρά σε μια λογική εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα –εξ ου και ο απαράδεκτος τρόπος με τον οποίο επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ– διότι, βέβαια, δεν τολμάει να αντιπαρατεθεί με τα αφεντικά του, που προωθούν την ολοκλήρωση του στραγγαλισμού της Ελλάδας. Και το 1992-1993 είχε κάνει κάτι ανάλογο. Αφού πρώτα, στην Ε.Ε., ως υπουργός Εξωτερικών, δέχτηκε το τελεσίγραφο του ΥΠΕΞ της Γερμανίας,Γκένσερ, για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, μια από τις συνέπειες της οποίας ήταν η δημιουργία της ανεξάρτητης «Μακεδονίας», στη συνέχεια έριξε την μπάλα στην εσωτερική κερκίδα, «διαμαρτυρόμενος» για τις συνέπειες και τις συνεπαγωγές της δικής του πολιτικής. Αυτή είναι η λογική των «μικρών» –ολίγιστων– πολιτικών, για τους οποίους η κομματική επιβίωση (μαύρη επιβίωση, δηλαδή) προτάσσεται πάντα απέναντι στο εθνικό και λαϊκό συμφέρον.

Ώρα ευθύνης

Σήμερα, είναι μια στιγμή υψηλής ευθύνης. Αν δεν κινηθούμε άμεσα, σε μερικούς μήνες, είναι βέβαιο πως θα μας βρουν τα χειρότερα, όχι μόνο εκλογές με αβέβαιο αποτέλεσμα, αλλά και καταστροφικές εξελίξεις σε όλα τα πεδία. Δεν πρέπει λοιπόν να αφήσουμε αυτό το επικίνδυνο τρίο να παίζει με την τύχη του τόπου!

Δεν πρέπει να τους αφήσουμε ανενόχλητους να εκτελέσουν τα σχέδιά τους. Πρέπει να αποκαλύψουμε τη συνομωσία που έχουν εξυφάνει και να αντισταθούμε, όχι μόνο στο πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά κυρίως στην πολιτική του στραγγαλισμού μας, που επιτάσσουν οι Γερμανοευρωπαίοι. Εδώ και τώρα, πρέπει να υψωθεί η λαϊκή απαίτηση για την επιστροφή των κατοχικών δανείων και την καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων, και να γίνει κυρίαρχο αίτημα και μέσα στη Βουλή εδώ και τώρα, πρέπει να απαιτήσουμε την κατάργηση ενός μεγάλου μέρους των δανείων που με δόλιο τρόπο επιβλήθηκαν στην Ελλάδα – όπως αναγνωρίζει και το ΔΝΤ. Και, βεβαίως, είναι η καλύτερη στιγμή, τοmomentum, όπως λένε και τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, διότι σήμερα μπορούμε να πλήξουμε την κυρίαΜέρκελ και όχι βέβαια «αύριο», όταν θα έχουν γίνει οι εκλογές στη Γερμανία και θα μπορεί να μας εκβιάζει ακόμα πιο χυδαία.

Ένας δόλιος βλαξ, ο Γ. Παπανδρέου, μας οδήγησε πρώτος στη μεγάλη καταστροφή. Το γεγονός ότι οι κυβερνητικοί εταίροι είναι ολίγιστοι, δεν πρέπει να μας κάνει να υποτιμούμε την επικινδυνότητά τους. Πρόκειται για πολύ επικίνδυνους ανθρώπους.

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο Σαμαράς με το κλείσιμο της ΕΡΤ επέλεξε τη στρατηγική του, όλα ή τίποτα. Μπροστά στα καθολικά αδιέξοδα που οδήγησε η ενδοτική πολιτική του –αδυναμία διεκπεραίωσης της συμφωνίας της ΔΕΠΑ, κυβερνητικό μπάχαλο, γεωπολιτικές αντιθέσεις, και συγκρούσεις συμφερόντων, συρρίκνωση των κυβερνητικών εταίρων και εκτίναξη της Χρυσής Αυγής– επέλεξε τη στρατηγική της έντασης και της κρίσης. Αυτή η πολιτική της πυγμής που φέρνει στον κόσμο μνήμες της δικτατορίας, έχει πολλούς αποδέκτες.

Πρώτον τον ίδιο το λαό, να σιγήσει να πάψει να διαμαρτύρεται και να δεχτεί μοιρολατρικά τους εκβιασμούς της Τρόικας και της κυβέρνησης. Και δαρμένος και σιωπηλός.

Δεύτερον, απευθύνεται στους Αμερικανογερμανούς, οι οποίοι συγκρούονται πάνω από το πτώμα της χώρας, και τους καλεί να επιλέξουν ανάμεσα σ’ αυτόν και το «χάος» δηλαδή το Συριζα. Καθόλου τυχαία, αυτή η ενέργεια πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα της αποτυχίας με την Γκαζπρομ, η οποία αποτέλεσε συνέπεια πιέσεων των Αμερικανών και των Γερμανών ενάντια στη ρωσική παρουσία στον ενεργειακό τομέα στην Ελλάδα. Και τους καλεί είτε να τον στηρίξουν είτε  να αναλάβουν το «χάος», την ίδια στιγμή που αυτό εξαπλώνεται στη γειτονική Τουρκία.

Τρίτον, στρέφεται ενάντια στους κυβερνητικούς του εταίρους και τους καλεί είτε να υπακούσουν τυφλά, είτε να οδηγηθούν σε μια στρατηγική ήττα ακόμα και εξαφάνιση σε περίπτωση νέων εκλογών.

Ο Σαμαράς, μπροστά στα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί, κάνει μια κίνηση που είτε θα οδηγήσει στην έστω βραχυπρόθεσμη εδραίωσή του, είτε στην καταβαράθρωσή του. Παίζει τα ρέστα του. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να ερμηνεύσουμε και το πρόσφατο μπάχαλο με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο αφού πρώτα το δέχτηκε και συμφώνησε, στη συνέχεια το απέρριψε, προκαλώντας ανοιχτά τους κυβερνητικούς του εταίρους. Παράλληλα, αναπτύσσει μια έντονη ρητορική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίον θεωρεί «εύκολο αντίπαλο», έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα διπολικό μοντέλο που θα του επιτρέπει να ενισχυθεί και να διαιωνίσει την κυριαρχία του, ως η μόνη «ρεαλιστική» εναλλακτική λύση.

Η ΕΡΤ και η στρατηγική του εκφασισμού

Η επιλογή της σύγκρουσης γύρω από την ΕΡΤ, και όχι έναν οποιοδήποτε άλλον οργανισμό δεν είναι τυχαία. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας δεν θα προκαλέσει μόνον αντιδράσεις και συσπειρώσεις στο εσωτερικό της χώρας, αλλά θα πάρει και διεθνή έκταση (είναι ήδη πρωτοσέλιδο σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες και πρώτο θέμα σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ). Επομένως, δεν έκανε μόνο μία κίνηση απλώς για να λύσει το πρόβλημα των δύο χιλιάδων απολύσεων, που του λείπανε, αλλά και για να προκαλέσει τη μεγαλύτερη δυνατή αναταρραχή και σύγκρουση. Έχει δηλαδή ανοιχτό χαρακτήρα πρόκλησης-προβοκάτσιας. Επιζητά τη σύγκρουση και όχι τον κατευνασμό. 

Η ΕΡΤ στα μάτια των συντηρητικών –ακόμα και λαϊκών– στρωμάτων αποτελεί το σύμβολο της μεταπολίτευσης, και της συγκυριαρχίας της εκσυγχρονιστικής αριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ και την εκσυγχρονιστική Δεξιά, το σύμβολο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ορθότητας. Και ταυτόχρονα, ένα χώρο απόλυτης αδιαφάνειας, διορισμών από το παράθυρο, και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος. Έτσι, το χτύπημα στην ΕΡΤ και γενικότερα στα ΜΜΕ ικανοποιεί τα πιο βαθύτερα συντηρητικά αισθήματα που στρέφονται σε συνθήκες κρίσης ενάντια στους «επώνυμους» ενάντια στο «γυαλί», ενάντια σε όσους κατέχουν δημόσιο λόγο. Εξάλλου ένας από τους λόγους που εκτοξεύτηκε η Χ.Α. είναι η μη αναγνωρισιμότητα των βασικών στελεχών της, η αδυναμία να χειριστούν τον λόγο, η ψευδοπληβειατικότητά τους.

 Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, ξεχνάει πως στην ΕΡΤ εδώ και πολλά χρόνια δεν διορίζουν μόνο οι Πασόκοι, αλλά και οι γαλάζιες κυβερνήσεις, αφειδώς τους κολλητούς και τις παλλακίδες τους. Πως την ίδια πολυπολιτισμική σούπα σερβίρουν αριστεροί, δεξιοί και πασόκοι δημοσιογράφοι, έχοντας κάνει έναν καταμερισμό εργασίας μεταξύ τους, και το ίδιο συμβαίνει και στο πληθωρικό διοικητικό προσωπικό. Ξεχνούν πώς παρ’ όλα ταύτα παρέμενε ποιοτικά υψηλότερη από τα τουρκοκάναλα και τα διαφημισάδικα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ξεχνούν εν τέλει πως οι «κολλητοί» και οι «παλλακίδες» θα βρεθούν και πάλι και στον νέο δημόσιο οργανισμό που θα δημιουργηθεί ενώ εκείνοι που θα την πληρώσουν εν τέλει είναι όσοι δεν έχουν μέσα, επαφές και κολλητιλίκια.

Μέσα από τη δημόσια αποκαθήλωση της ΕΡΤ που πραγματοποιήθηκε με τον πιο βίαιο και φασιστικό τρόπο, την κατάληψη των κεραιών και το κλείσιμο του σήματος, πραγματοποιείται και ένα βήμα –πολύ μεγάλο στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, είναι κλασσική συνταγή του εκφασισμού η στροφή των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση ενάντια σε κάποια εξιλαστήρια θύματα. Ας θυμηθούμε πως ανέβηκε για πρώτη φορά η Χ.Α. με το χαστούκι του Κασιδιάρη στην Κανέλλη.

Για τι μπορεί να κάνει εκβιασμούς;

Η κίνηση Σαμαρά είναι μια ζαριά, με την οποία ένας πολιτικός που κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και μεταβλήθηκε στον πιο δουλοπρεπή υποτακτικό των δανειστών, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την προνομιακή θέση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Διότι, απέναντι στον Σαμαρά βρίσκεται ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που θα χρειαστεί καιρό για να συνέλθει από το σοκ της εκτίναξής του σε αξιωματική αντιπολίτευση. Διότι απέναντί του, βρίσκεται ο Καμμένος ως εκπρόσωπος της λαϊκής Δεξιάς και οι νεαντερντάλιοι της Χ.Α. Κυρίως και πάνω απ’ όλα, διότι η ελληνική κοινωνία έχει χάσει το παραγωγικό και εργασιακό της ήθος, έχει χάσει τον πολιτισμικό της δυναμισμό, είναι γερασμένη και έχει μεταβληθεί σε μια σούπα θεατών του Σουλεϊμάν.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μπορεί ένας πολιτικός χαμηλών προδιαγραφών και δυνατοτήτων όπως ο Σαμαράς να εμφανίζεται ως «κυρίαρχος του παιγνιδιού» και να εκβιάζει τον ελληνικό λαό, γιατί δεν μπορεί να εκβιάσει την Τρόικα και την Μέρκελ! Έτσι, ακόμα και την «αγανάκτησή» του για το προφανές πούλημα που του έκαναν στο ζήτημα του φυσικού αερίου, δεν την εκφράζει απευθυνόμενος στα αφεντικά του, αλλά τη στρέφει ενάντια στον λαό και στα πιο εύκολα για την περίπτωση θύματα.

Και όμως η Ν.Δ. και ο Σαμαράς κρατιούνται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και μπορεί να εκβιάζει ακόμα και με εκλογές τις οποίες δεν θέλει προφανώς ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, αλλά στην πραγματικότητα ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ;

Διότι, μέσα στα πλαίσια που ορίζουν τα μεγάλα συμφέροντα και οι ξένοι επικυρίαρχοι, οι οποίοι απλώς υπαλλήλους χρειάζονται, είναι δυνατό να συνεχίσουν να κυβερνάνε και μέτριοι πολιτικοί και κόμματα χαμηλού επιπέδου πλιατσικολόγων. Αν αντίθετα επιδιώκεις να αλλάξεις τη ρότα του σκάφους, να βγάλεις το τρένο από τις ράγες του συστήματος, να οδηγήσεις τον λαό σε σύγκρουση μαζί του, πρέπει να επιδεικνύεις μια άλλη αξιοπιστία και προπαντός να διαθέτεις ένα άλλο επίπεδο. Έτσι λοιπόν, οι Έλληνες, δεν είναι διατεθειμένοι να πάρουν το ρίσκο της ανατροπής της «κόλασης που γνωρίζουν» για να εισέλθουν σ’ ένα άγνωστο πέλαγος. Γι’ αυτό, μπορεί να δείχνουν μεγαλύτερη συμπάθεια και να επικροτούν πολλές από τις βασικές παραδοχές του αντιμνημονιακού χώρου –οι κυβερνήσεις είναι πουλημένες, το πρόγραμμα δεν έχει καμία διέξοδο κ.λπ.– και ταυτόχρονα να φοβούνται την έλευση των αντιμνημονιακών κομμάτων στην εξουσία.

Εκεί λοιπόν στηρίζεται και ο εκβιασμός του Σαμαρά. Στο ότι εμφανίζεται ως μονόδρομος. Και έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο το κύριο αντιπολιτευτικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να υποστηρίζει πως πρέπει να δοθούν χαρτιά σε όλους τους μετανάστες («για να φύγουν στο εξωτερικό!), θα εξακολουθεί να αρνείται τη σημασία της νεο-οθωμανικής απειλής, θα συνεχίζει να μην παρουσιάζει κάποιο αξιόλογο οικονομικό πρόγραμμα, και προπαντός όσο θα συμπεριφέρεται σαν ένα συστημικό κόμμα, με αντισυστημικές απόψεις! Ένα κόμμα που δεν μπορεί να οργανώσει τον κόσμο στις γειτονιές και τα χωριά, γύρω από συγκεκριμένα και απτά αιτήματα, ενώ η εκφορά του αντισυστημικού λόγου περιορίζεται σε πάνελ, ομιλίες, ταξίδια στο εξωτερικό και συνέδρια.

Ο εκβιασμός του Σαμαρά θα συνεχίσει να λειτουργεί όσο μέσα από το λαϊκό σώμα δεν έχει αναπτυχθεί ένα αντίπαλο δέος. Ένα αντίπαλο δέος που να συνδυάζει τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογική ευαισθησία, τη δημοκρατία και την αξιοπιστία είτε μέσα από υπαρκτά σχήματα, είτε μέσα από νέες συνθέσεις, ή το πιθανότερο και τα δύο μαζί.

Και για να συγκροτηθεί κάποτε και αυτός ο περιβόητος πόλος δεν θα πρέπει να περιμένουμε, με σταυρωμένα χέρια, αλλά και στο συγκεκριμένο ζήτημα να απαντήσουμε στην πρόκληση, να οδηγήσουμε σε αποτυχία το colpo grosso του Σαμαρά, να απαιτήσουμε να ξανανοίξει άμεσα κάτω από δημόσιο έλεγχο η ΕΡΤ, να μην αφήσουμε την έρπουσα φασιστικοποίηση να κερδίσει μια ακόμα παρτίδα και να απαντήσουμε σθεναρά στο όλα ή τίποτα, απαντώντας τουτίποτε, όσο δεν στρέφεται επί τέλους ενάντια στη Μέρκελ, και τους τοκογλύφους, αλλά αντίθετα επιλέγει να στρέφεται ενάντια στο λαό, έστω και αν έχει και αυτός ευθύνες. Οι ευθύνες του δεν μπορεί να είναι το άλλοθι των κυβερνώντων και της φασιστικοποίησης της κοινωνίας.

Ή «προβλήματα» με όλους τους γείτονες

του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 94

Η νεοθωμανική στρατηγική του Νταβούντογλου και του Ερντογάν στηριζόταν στην αρχή πως η Τουρκία, για να μεταβληθεί στο βασικό περιφερειακό πόλο ισχύος της περιοχής, θα έπρεπε να αποφύγει τουλάχιστον για ένα διάστημα την εμπλοκή της σε αντιπαραθέσεις με τις γειτονικές χώρες και να προσπαθήσει να επεκτείνει την επιρροή της μέσω της οικονομίας, του ήπιου Ισλάμ και της νεοθωμανικής πολιτισμικής στρατηγικής.
Γ ι ’ αυτό θα δώσει βάρος σε μια οικονομική επέκταση, στηριγμένη στις ιδιωτικοποιήσεις και την εισροή ξένων κεφαλαίων, καθώς και στις εξαγωγές και τις κατασκευαστικές εταιρείες.
Παράλληλα, στηριγμένη στην ανάδυση του ισλαμικού κόσμου ως ενός νέου οικουμενικών διαστάσεων συστήματος, που αρχίζει από την κεντρική Ασία και φθάνει στην Αφρική και την Ινδονησία, να μεταβληθεί στον κεντρικό πόλο ισχύος του, κατά τον ίδιο τρόπο που άλλοτε ο σουλτάνος ήταν ταυτόχρονα και ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης (χαλίφης) όλων των σουνιτών μουσουλμάνων παγκοσμίως. Μέσω του Ισλάμ, του οποίου ήθελε να εκπροσωπεί μια ήπια ηγετική εκδοχή, αποδεκτή και από τη Δύση, να μεταβληθεί σε αυτόνομο παράγοντα χρησιμοποιώντας τον ρόλο και τη σημασία της ενδιάμεσης περιοχής, δηλαδή να μεταβληθεί σε κρίκο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής χρησιμοποιεί ως εργαλείο και την πολιτισμική επέκταση μέσα από σίριαλ, ενίσχυση του ρόλου των ισλαμικών πανεπιστημίων κ.λπ. Και, βέβαια, τελευταίο, αλλά όχι ελάχιστο, ενισχύοντας παράλληλα με φρενιτιώδεις ρυθμούς την πολεμική της βιομηχανία.
Για δέκα με δεκαπέντε χρόνια αυτή η στρατηγική φαινόταν να αποδίδει. Η τουρκική βιομηχανία εκτινάχθηκε, οι εξαγωγές της το ίδιο, ενώ μυθικά κατασκευαστικά συμβόλαια κλείνονταν στη Ρωσία, την Ουκρανία, τις χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία. Παράλληλα δε, η Τουρκία συνέχισε να φλερτάρει με την Ε.Ε. και την είσοδό της σε αυτή. Στο περιφερειακό επίπεδο όλα έμοιαζαν να ακολουθούν το σχεδιασμό της. Δημιούργησε καλές σχέσεις με το Ιράν, ανέπτυξε τις σχέσεις της με το κουρδικό κρατίδιο του Ιράκ, προσπαθώντας να το ρυμουλκήσει σε μια ευρύτερη νεοθωμανική ζώνη, όπως και τη Συρία με τον πρόεδρο της οποίας, τον Άσαντ, είχε προνομιακές σχέσεις, ενώ παράλληλα διατηρούσε και τον άξονα με το Ισραήλ και την αμερικανική πολιτική.
Ωστόσο, μια τέτοια πολιτική προς όλα τα αζιμούθια ξεπερνούσε στην πραγματικότητα τις άμεσες δυνατότητες της Τουρκίας. Διότι, βρισκόταν σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα ευαίσθητο και ρευστό, το οποίο μπορούσε εύκολα να υπονομεύσει μία ή περισσότερες πλευρές αυτής της στρατηγικής. Καταρχάς, η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της με τις σουνιτικές ισλαμικές χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία, καθώς και η «αραβική άνοιξη», την υποχρέωσαν, αν ήθελε να συνεχίσει να εμφανίζεται ως ηγέτης του Ισλάμ, να έρθει σε ρήξη με το Ισραήλ, γύρω από το κομβικό για την αραβική και ισλαμική συνείδηση: το παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτομάτως όμως,  εισήλθε σε αντιπαράθεση με το εβραϊκό λόμπι που αποτελούσε το μεγαλύτερο υποστηρικτή της Τουρκίας στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και κατά συνέπεια με την ίδια την Αμερική και την Ε.Ε., έστω εν μέρει.
Πάντως, το αποφασιστικό χτύπημα στη στρατηγική των «μηδενικών προβλημάτων» θα δώσει ο εμφύλιος πόλεμος στηΣυρία. Εκεί, αρχικώς, ο Ερντογάν προσπάθησε να διατηρήσει μια στάση ουδετερότητας. Πιεσμένος όμως από τους σουνίτες συμμάχους του, δεδομένου ότι ο Άσαντ ανήκε στο ευρύτερο σιιτικό στρατόπεδο, αλλά και από τις ΗΠΑ, που θα ήθελαν να αποδυναμώσουν το Ιράν και τη Χεζμπολά, όπου η Συρία διατηρεί προνομιακή σχέση, πιάστηκε εν τέλει στο δόκανο. Έριξε όλο το βάρος του σε μια στρατηγική ανατροπής του Άσαντ –από την Τουρκία περνούν όλες οι ένοπλες φονταμελιστικές ομάδες  που τροφοδοτούν τον πόλεμο στη Συρία, καθώς και τα όπλα και το χρήμα που στέλνουν οι πετρομοναρχίες στη συριακή Αλ Κάιντα.
Έτσι όμως προκάλεσε ένα ντόμινο που οδήγησε σε ανατροπή του συνόλου της πολιτικής του. Διότι, η ευθεία αντιπαράθεση με τον Άσαντ οδήγησε σε επιδείνωση των σχέσεων με το Ιράν, με το Ιράκ, όπου το 60% του πληθυσμού είναι σιίτες, και, φυσικά, με τη λιβανέζικη Χεζμπολά. Παράλληλα, οδηγήθηκε σε ψύχρανση των σχέσεων με τη Ρωσία που στηρίζει τον Άσαντ.  Όμως, οι συνέπειες δεν σταματούν εδώ, διότι ενώ για την Τουρκία κατέστη ζήτημα ζωής ή θανάτου η ανατροπή του καθεστώτος της Συρίας, δεν συμβαίνει πλέον το ίδιο με τους Αμερικανούς, οι οποίοι, αν φοβούνται τον Άσαντ, φοβούνται ακόμα περισσότερο τους φονταμελιστές αντιπάλους του και δεν είναι διατεθειμένοι να εισβάλουν στη Συρία. Αυτό κατεδείχθη περίτρανα στην τελευταία επίσκεψη του Ερντογάν στις ΗΠΑ. Αντίθετα οι ΗΠΑ, σε συμφωνία με τους Ρώσους, προσπαθούν να βρουν μια λύση για μια συναινετική μετά-Άσαντ εποχή και προωθούν την ειρηνευτική διάσκεψη του Ιουλίου.
Μια άλλη άμεση συνέπεια της συριακής κρίσης υπήρξε η ανάδυση ενός νέου οιονεί κουρδικού κρατιδίου στη Συρία, στα σύνορα με την Τουρκία και της κουρδικές περιοχές της. Έτσι, μετά το κουρδικό κράτος του Ιράκ, κινδυνεύει να δημιουργηθεί ένα δεύτερο στη Συρία.
Η αντίθεση με τους σιίτες, μετέβαλε τον Ερντογάν σε ηγέτη του σουνιτικού Ισλάμ, όχι πλέον απέναντι στη Δύση και το δυτικό πολιτισμό, αλλά απέναντι στους… σιίτες, οι οποίοι βρίσκονται όλοι συγκεντρωμένοι γύρω από την Τουρκία και στο εσωτερικό της Τουρκίας, όπου οι αλεβίτες, οι πιο εκκοσμικευμένοι εκ των σιιτών, αντιπροσωπεύουν το 25-30% του πληθυσμού. Άμεση συνέπεια της συριακής ποντικοπαγίδας υπήρξε η βομβιστική επίθεση ενάντια σε αλεβίτες της Τουρκίας στα σύνορα με τη Συρία, που προκάλεσε πενήντα νεκρούς, και η έκρηξη της οργής των αλεβιτών σε ολόκληρη την Τουρκία. Αυτή η νέα αντιπαράθεση θα ξεχειλίσει το ποτήρι και θα πυροδοτήσει τη μεγάλη εξέγερση που μαίνεται επί επτά ολόκληρες μέρες στην Τουρκία.
Η προσπάθεια του Ερντογάν και του κυβερνητικού κόμματος να ξεπεράσει, μέσα από μια «αυτοκρατορική» πολιτική, το κουρδικό πρόβλημα, τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και έξω από αυτήν, οικοδομώντας μια ζώνη «τουρκοκουρδικής φιλίας», έρχεται, δυστυχώς για την Τουρκία, με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση. Άσχετα με το τι λέει ή δεν λέει ο Οτσαλάν, οι Κούρδοι έχουν μεταβληθεί σ’ ένα έθνος που αναζητά τη συγκρότηση ενός δικού του κράτους. Έτσι, κάθε παραχώρηση στην πολιτισμική και πολιτική ταυτότητα των Κούρδων, αντί να τους εντάξει σε μια διπλή τουρκοκουρδική «αυτοκρατορία», θα ενισχύσει αναπόφευκτα τη συνοχή και τις διεκδικήσεις των Κούρδων. Γι’ αυτό και εν τέλει, παρά τους διχασμούς τους, η πολιτική πτέρυγα του PΚΚ, έστω και καθυστερημένα, θα υποστηρίξει  στις 5 Ιουνίου την εξέγερση της τουρκικής νεολαίας.
Έτσι λοιπόν, η νεοθωμανική στρατηγική, από τα «μηδενικά προβλήματα» οδηγήθηκε σε προβλήματα σε όλα τα αζιμούθια και από τις γεωπολιτικές αντιθέσεις στην εσωτερική αμφισβήτηση!