Ναι, θα χτυπούσε και την πόρτα μας η μνημονιακή αυτοκτονία. Στην πριγκίπισσα του Σαρωνικού. Στην Αίγινα. Στην Αίγινα που σκηνοθετεί την ψεύτικη ζωή της στα 200 μέτρα της παραλίας της, με τους τραμπούκους, τα συμφέροντα, τα τοπικά διαπλεκόμενα και τους χιλιάδες που συνωστίζονται σε 200 μέτρα της παραλίας αφήνοντας στην επόμενη καραβιά τη θέση τους. Σ’ ένα νησί που ο πραγματικός κοσμάκης δεν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα, του παίρνουν το σπίτι, μένει άνεργος, του κόβουν τη σύνταξη, του κόβουν το μισθό, που τρέχει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, που πληρώνει για ό,τι έκλεψαν αυτοί που ψήφιζε, που μειώνει τα φάρμακα ή δεν τα παίρνει καθόλου, που του κόβουν το ΕΚΑΣ ως περιττό, που έχει άνεργα παιδιά, άρρωστα παιδιά που δεν ξέρει πώς θα τα βοηθήσει, που δουλεύει από δω κι από κει, που απελπίζεται, που δεν έχει να πιει ένα καφέ, να καπνίσει ένα τσιγάρο, που η ζωή του έχει γίνει περιττή.
Πληθυσμός που περισσεύει είναι οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων στις πόλεις, στα χωριά, στις γειτονιές. Ανθρώπων που το μνημόνιο έχει κρίνει τη ζωή τους ως πλεονάζουσα και πεθαίνουν στο νοσοκομείο, στο δρόμο, στο σπίτι, από πείνα, από στέρηση, από αρρώστια, από απελπισία. Μα το πιο βαρύ είναι η αυτοκτονία-το τέλειο έγκλημα των κυρίαρχων.
Οι αυτοκτονίες των φτωχών
είναι δολοφονίες των μνημονιακών
Πολυ σωστα, να λεγονται τα πραγματα με το ονομα τους.
Να μη κρυβομαστε πισω απο το δαχτυλο μας, ουτε να φτιασιδωνουμε την πραγματικοτητα.
Πολυ σωστα, να λεγονται τα πραγματα με το ονομα τους.
Ουτε φτασιδωματα, ουτε να κρυβομαστε πισω απο το δαχτυλο μας