Ένα έργο «με μοναδικά χαρακτηριστικά για τον ελληνικό χώρο» όπως διατείνονται και οι υπεύθυνοι διοικητικοί υπάλληλοι των εργολάβων στο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, YΠΟΔΟΜΩΝ, ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ & ΔΙΚΤΥΩΝ, εγκρίνεται με την υπογραφή του αναπληρωτή υπουργού, Σταύρου Καλογιάννη. Πρόκειται βεβαίως για την «κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού σύνδεσης της νήσου Αίγινας με την ΕΥΔΑΠ, προϋπολογισμού 23.800.000,00 €, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες ύδρευσης των οικισμών και τουριστικών εγκαταστάσεων της Αίγινας, με πρόβλεψη και για την ύδρευση του Αγκιστρίου και με στόχο την παροχή επαρκούς ποσότητας νερού καλής ποιότητας και την εξάλειψη των προβλημάτων επάρκειας νερού που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί, ενώ παράλληλα θα εξοικονομηθούν σημαντικά ποσά που δαπανώνται σήμερα για τη μεταφορά του με υδροφόρες». Πρόκειται για το πρελούντιο ενός μεγάλου έργου αποικιοποίησης των περιφερειών από τους εργολάβους και την περεταίρω εξάρτησή τους, από τους διεθνείς εμπορικούς οίκους του νερού.

Από την εποχή που εκδιδόταν ο «ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ» (1946-1949) το ζήτημα του νερού στην Αίγινα ήταν κεφαλαιώδες και ταυτόσημο με την επιβίωση αλλά και με μια ήπια προσδοκία για την ανάπτυξη του τουρισμού, σε μια εποχή που, σχετικά, γρήγορα -και με μετά από αιματηρές κατασταλτικές επιχειρήσεις του Αγγλικού-Αμερικανικού στρατού καθώς και Ελλήνων πλιατσικολόγων της Δεξιάς- «λύθηκε» το πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα. Μέσα στην τότε αρθρογραφία του, δέσποζε επίσης η τεχνολογία της εποχής που με τις γεωτρήσεις και τη δικτύωση θα έδινε λύση στο ζήτημα της ντόπιας ζήτησης σε πόσιμο νερό, κυρίως, αλλά και αρδεύσιμο. Μέσα σ’ αυτήν διακρίνεται για την πρωτοτυπία του ο «τ. καθηγ. Δ. Ν. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ, πολ.μηχ.» ο οποίος με τίτλο άρθρου «ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑΝ», ξεκινά: «Ο αναγιγνώσκων τον τίτλον του παρόντος άρθρου πολύ δικαίως θα με εκλάβη ως έναν τερατολόγον του οποίου την έμπνευσιν θα εζήλευε και αυτός ο θρυλικός Μυνχάουζεν. Διότι πραγματικώς εκ πρώτης όψεως ορθώς διερωτάται τις «τι γυρεύουν» και «πώς θα έθουν» τα νερά της Ρούμελης εις την Αίγιναν…» Ποιος είναι ο όμως Φουντούλης; Από τεκμηριωμένη προφορική πληροφόρηση η οποία μπορεί να συμπληρώνεται ή να διορθώνεται, είναι εις εκ των δυο γνωστών Μεγαριτών που επένδυσαν στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή. Ο Φουντούλης αγόρασε από τη δεκαετία του ’30, εκτάσεις στην Κυψέλη για καλλιέργειες ελιάς και αμπέλου, ενώ επένδυσε και στο δευτερογενή τομέα με αλευρόμυλους και λιοτρίβια. Ο άλλος, ήταν ο Μπούσουλας, ιδιοκτήτης της «Ηλεκτρικής», επιχείρησης παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και του «Παγοποιείου», επιχείρησης παραγωγής πάγου.

Η αντίληψη του Φουντούλη είναι ταυτόσημη με αυτήν της επίσημης προπολεμικής Ελλάδας, διαποτισμένη από τη σιγουριά για την ανάπτυξη και τη «μετατροπή της Ελλάδος όπως προείπομεν εις μέγα Γεωργικόν Κράτος» με την προϋπόθεση ότι «πρέπει να κατασκευασθούν μεγάλα υδραυλικά έργα αρδεύσεως όλων των καλλιεργήσιμων γαιών μας και ακόμη αυτών των πλαγιών των βουνών μας δια να φυτέψωμεν εκεί δενδρώνας και ν’ αυξήσωμεν ούτω το γεωργικόν μας εισόδημα με επέκτασιν των καλλιεργειών εις τόπους όπου δεν ευδοκιμούν τα είδη τα καλλιεργούμενα εις τας ολιγοστάς μας πεδιάδας, πράγμα το οποίον ισοδυναμεί προς πραγματικήν μεγάλην επαύξησιν της ήδη μικράς καλλιεργησίμου επιφανείας μας». Καταλήγοντας για την Αίγινα, αφού ήδη στο άρθρο, εν περιλήψει, περιγράφει ένα εθνικό σχέδιο, προτείνει: «…Εις το σχέδιον αυτό προβλέπω την εγκατάστασιν μεγάλου κέντρου βιομηχανικού επί των ακτών του Κόλπου της Σαλαμίνος και επ’ αυτής έτι της νήσου της Σαλαμίνος. Του κέντρου αυτού τα εργοστάσια θα κινούνται με τον ηλεκτρισμόν τον οποίον θα παράγουν αι υδατοπτώσεις του υδραγωγείου και θα λαμβάνουν το άφθονον νερόν το οποίον απαιτεί η μεγάλη βιομηχανία από τα νερά του υδραγωγείου της Ρούμελης ο οποίον θα τα φέρη εις Αττικήν. Όταν ούτω φθάσουν τα νερά εις τας απέναντι της Αιγίνης ακτάς της Σαλαμίνος τότε πλέον είναι τεχνικώς εύκολον να έλθη το νερό εις την Αίγιναν, απέχουσαν από την Σαλαμίνα μόλις 12 χ)μ. Αρκεί προς τούτο να ριφθούν σωλήνες εντός της θαλάσσης τύπου «ΠΛΟΥΤΟ» ήτοι όμοιαι με εκείνας τας οποίας μεταχειρίσθησαν οι σύμμαχοι δια να μεταφέρουν βενζίνην από την Αγγλίαν εις τας όχθας της Νορμανδίας κατά την εκεί αποβίβασίν των ήτοι εις απόστασιν άνω των 300 χ)μ. Βεβαίως προς άρδευσιν και ύδρευσιν εις την Αίγιναν κατ’ αυτόν τον τρόπον πραγματοποιούμενη θα είναι πολύ δαπανηρά και συνεπώς αυτοτελώς εξεταζόμενη θα είναι οικονομικώς αδικαιολόγητος. Αλλά όπως προείπομεν το υδραγωγείον αυτό θα είναι τεράστιον και εις όλα τ’ άλλα μεγάλα τμήματά του θα αφίνη κέρδη, συνεπώς θα είναι εύκολον να καλυφθή από το σύνολον της εκμεταλλεύσεως και η ζημία της μερικής εκμεταλλεύσεως του μικροτάτου τμήματος της Νήσου Αιγίνης, η οποία νήσος δια τους λόγους τους οποίους και άλλοτε εξηγήσαμεν δεν είναι φύσει δυνατόν να εύρη εντός του εδάφους της το άφθονον νερό το οποίον θα δυνηθή να τα μεταβάλη εις ένα μεγάλο περιβόλι.

Δια να μην νομισθή ότι όλα αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός προσθέτω ότι το σχέδιον, το γενικόν σχέδιον του υδραγωγείου της Ρούμελης εξετασθέν από τα δημόσια έργα ευρέθη κατά βάσιν ορθόν και δια τούτο εγένετο αντικείμενον συντάξεως σχετικής συμβάσεως πραγματοποιήσεώς του ήτις υπεγράφη μεταξύ του Δημοσίου και εμού ως αναδόχου των έργων του και ήτις σύμβασις εκυρώθη υπό του Α.Ν. 643)1945. Δια την έναρξιν των έργων αυτών απαιτείται να ησυχάση πρότερον η Πατρίς από την θεομηνίαν η οποία μας μαστίζει…». Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο 19^ο τεύχος του περιοδικού, τον Ιούλιο του 1948 εν μέσω δεύτερου αντάρτικου (1946-49) εναντίον του Αμερικανικού Στρατού εν Ελλάδι, εναντίον των επιστρατευμένων στον ημιεπίσημο Ελληνικό Στρατό και εναντίον των μοναρχοφασιστικών συμμοριών. Ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, η πρόταση του Φουντούλη μοιάζει πρωτοποριακή: Αγωγός Ύδρευσης με στόχο τη στήριξη της πρωτογενούς παραγωγής και …χρήση των ΑΠΕ.

Εν πάση περιπτώσει, η συνέχιση αυτής της λογικής ανάπτυξης είναι ανεδαφική εκείνη την περίοδο, κυρίως για πολιτικούς λόγους που υπαγορεύουν και επιβάλουν στην Ελλάδα μια εξαρτημένη ανάπτυξη, με ένα θνησιγενές καταστροφικό βιομηχανικό, επαρχιακό μοντέλο που ξεκίνησε από την πρώτη πενταετία του ‘50 με τα περίφημα κίνητρα για τη «βιομηχανική ανάπτυξη» στην επαρχία, και μια φθίνουσα γεωργία ήδη από τη δεκαετία του ’60 με τη συμβολική αποτύπωση της στις προενταξιακές διαδικασίες της ΕΟΚ.

Αν εξαιρέσουμε τα σποραδικά και χωρίς συνέπεια και συνέχεια δημοσιεύματα, αριστερών εφημερίδων στην Αίγινα από τη δεκαετία του ’70 και δώθε, που ανέφεραν για μια σύνδεση με τους όρους εκείνης της εποχής, ποτέ άλλοτε το ζήτημα της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ, δεν πήρε ουσιαστική μορφή παρά την τριετία 2003-2006, από την Ομάδα Πολιτών για το Πρόβλημα του Νερού στην Αίγινα. Αυτή η συσσωμάτωση εντασσόμενη σε μια ευρύτερη του «ΑΙΓΙΝΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ» ήταν και μια σταθερή κοινωνική βάση η οποία στήριξε τον συνδυασμό «Κίνηση Ευθύνης» και τον προηγούμενο δήμαρχο Παναγιώτη Κουκούλη, ο οποίος θεσμικά προώθησε ως πρωτεργάτης, αυτό το «παναιγινήτικο» αίτημα.

Από την εποχή εκείνη, η σχεδία είχε τοποθετηθεί επί του ζητήματος (1). Μέσες-άκρες, η λογική της ήταν και παραμένει να είναι η εξής: πρώτα νοικοκυρεύεται ένας τόπος στο σύνολο των δυνατοτήτων του, αποφασίζει όσο το δυνατόν συμμετοχικά για τον προσανατολισμό της οικονομίας του, για τα όρια της χρήσης του νερού του και στη συνέχεια αναζητεί λύσεις πέραν αυτού. Αυτό δεν συνέβη πότε στην Αίγινα, μιας και τα πλούσια υπόγεια ύδατα όπως και το αρχαίο δίκτυο, τα εκμεταλλεύονταν ιδιώτες που πουλούσαν το νερό στο Δήμο Αίγινας ενώ η μεταφορά του νερού (αρχικά από τον Άι-Γιώργη Τροιζηνίας με τον υδρομεταφορέα Μπακόπουλο και αργότερα από τις εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ με τον υδρομεταφορέα Ηλιακίδη) ήδη είχε ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’60. Από το ‘70 σύμφωνα με δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων παρατηρείται η απώλεια νερού από 35-40% η οποία αιτιολογείται με το παλιό δίκτυο μέχρι τη ζημιά …στα φλοτέρ των δεξαμενών. Από τη μεταπολίτευση υπάρχουν δημοσιεύματα που αφηγούνται τις αυθαιρεσίες του υδρομεταφορέα και την καταπάτηση όρων συμφωνίας, ενώ παράλληλα το τουριστικό καταστροφικό μοντέλο έχει ήδη δείξει τα δόντια του. Η χωροταξική μελέτη του 75 αποδεικνύει ότι τα νερό έχει αλατωθεί σε μεγάλο βαθμό .  Η περεταίρω καταστροφή με το απίστευτο καταναλωτικό-τουριστικό μοντέλο που έτσι κι αλλιώς επικράτησε παντού, έφερε σταδιακά την μετατροπή των φρεάτων σε βόθρους, την οικοδόμηση χωρίς το χτίσιμο υποχρεωτικής στέρνας, την κουλτούρα της πισίνας στις κωλοβίλες των πλουσίων, του γκαζόν στα κωλόσπιτα ακόμα και των μικροαστών του ’70-’80, στην κουλτούρα της ντουζιέρας για το μαλάκα και την τσοκαρία που θέλουν ανά πάσα στιγμή να καθαρίζονται από το αλάτι και την άμμο (πού;) στην παραλία. Ένας κόσμος που έτσι κι αλλιώς ανακάλυπτε, βαθμαία ως ραγδαία, τη νιρβάνα της παραλίας, τη μετατροπή του τοπίου σε αστικό, τη μετατροπή του ιδιαίτερου τοπίου σε μια αφυδατωμένη, στρογγυλοποιημένη, παγκόσμια εικόνα-ήχο-γεύση-μυρωδιά.

Αυτό το καταναλωτικό υποκείμενο ήταν το κυρίαρχο σ’ αυτήν την αναζήτηση για το νερό. Ακόμα και στην πιο καλή του εκδοχή που ήταν η εν λόγω Ομάδα, η κατανάλωση φθηνού και επαρκούς νερού ως δικαίωμα ήταν και το βασικό πρόταγμά της. Αυτό το κλίμα ήταν αρκετό για την υποστήριξη της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ.

Δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια και τα ίδια για το ζήτημα του νερού και τους μικρούς ή μεγάλους ντίλερ της ιδιωτικοποίησης του νερού μέσω της ίδρυσης της θυγατρικής της ΕΥΔΑΠ (Νήσων). Μια απλή αναζήτηση στη Σχεδία (εδώ  κι  εδώ  αρκεί). Αυτό που επισημαίνεται ως νέο, δεν είναι απλά η ανακοίνωση της έγκρισης για τη δημοπράτηση του εν λόγω αγωγού αλλά το ότι αυτό λαμβάνεται ως δοκιμή για τις επόμενες επενδύσεις για τη διαχείριση και πώληση των υδάτων. Πιθανολογείται έως θεωρείται σίγουρο, ότι η νέα εποχή της μεταφοράς του νερού από την ΕΥΔΑΠ προς τα νησιά του Αιγαίου αλλά και η διαχείριση των απανταχού ντόπιων υδάτων δεν θα είναι εξ αιτίας του υδρομεταφορέα μας, Χρηστάρα Ηλιακίδη, φίλου πολλών της σόου μπιζ και κάποιων συντοπιτών μας αρμοδίων. Πιθανόν εκείνη την εποχή, του αγωγού Αίγινας-Σαλαμίνας και διεύρυνσης της παγκόσμιας αγοράς νερού, η σημερινή μεταφορά νερού με τις υδροφόρες και ο Ηλιακίδης, να μας φαίνονται γραφικό παρελθόν.

σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

(1)Μπορείτε να διαβάσετε σε μορφή pdf, τα δημοσιεύματα στην έντυπη “σχεδία στ’  ανοιχτά της Αίγινας”, στο 4ο, 5ο και 6ο τεύχος

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-42.pdf (σελίδες 5-9)

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-5.pdf (σελίδες 26-33)

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-6.pdf (σελίδες 72-82)

ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΑΙ ΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙ ΤΟΥ (ΙΙ)

«…Άλλος συνοικισμός απέχων περί το 1)4 της ώρας είναι οι «Άγιοι» υψηλότερα του Βαθέως με αρκετά πεύκα και ωραίαν θέαν προς το βουνόν και την θάλaσσαν. Έχει ολίγας μάλλον συγκεντρωμένας οικίας και 2-3 μικρά οινοπαντοπωλεία. Εδώ κατοικούν ο νυν πρόεδρος της Κοινότητος κ. Ν. Μπήτρος και αι οικογένειαι των πλοιάρχων και ιδιoκτητών των βενζινοπλoίων συγκοινωνίας Σπυριδάκη και Λεούση.

Άλλος συνοικισμός ο και σπουδαιότερος είναι ο παραλιακός Σουβάλα ή Θέρμα όπου και τα ιαματικά λουτρά, δι’ ό και η Δευτέρα ονομασία Θερμά εκ του αναβλύοζοντος θερμού ιαματικού ύδατος. Η ονομασία Σουβάλα θα παρέμεινε εκ του ότι υπήρχε στέρνα-σουβάλα όπου συνηθροίζοντο τα όμβρια ύδατα διότι ο οικισμός ούτος στερείται παντελώς ποσίμου ύδατος. Δια τούτο κατοικείται ελάχιστα από εντόπιους. Αποτελείται σχεδόν από οικίας ξένων παραθεριστών, οίτινες αγοράζουν το ύδωρ από εντόπιους, οι οποίοι το μεταφέρουν από τον Κουρέντην με υδρίας, από 2-3 μικροκέντρα τα οποία σχεδόν όλα κλείουν κατά τη χειμερινήν περίοδον, από εν ξενοδοχείον ύπνου και δωμάτια προς ενοικίασιν εις τους λουομένους του κ. Ι. Χρυσοχόου, από τας εγκαταστάσεις των λουτρών και από δυο παρεκκλήσια του «Αγίου Σεραφείμ» και της «Μεταμορφώσεως του Σωτήρος» όπου κατ’ έτος εις την γιορτήν των γίνονται ωραίαι πανηγύρεις.

Η Σουβάλα έχει μικρόν λιμένα με αρκετήν κίνησιν καθ’ ότι εξυπηρετεί όχι μόνον την τακτικήν συγκοινωνίαν των παραθεριστών, τρις της εβδομάδος αλλά και καθ’ όλον το έτος την συγκοινωνίαν και εμπόριον όλων των κατοίκων των πέριξ χωριών.

Η Σουβάλα είναι εν μικρογραφία μια λουτρόπολις, ευρισκομένη ακόμη εις σπάργανα…

…Το κλίμα είναι υγιεινότατον και δροσερότερον –καθ’ ότι βορεινόν. Η θέα του τόπου ωραιοτάτη με τα γραφικά ακρογιάλια της, κυρίως όταν την νύκτα βλέπεις το βάθος του ορίζοντος μιαν μακράν φωτεινήν λωρίδα από τα φώτα του Πειραιώς-Αθηνών και τον ουρανόν να λάμπη από την ανταύγειαν αυτών και το σπουδαιότερον το αναβλύζον ιαματικόν ύδωρ είναι πλουσιώτατον εις συστατικά…

…Δια τούτο έχομεν  την λογικήν πεποίθησιν ότι η Σουβάλα θα εκξελιχθή συντομώτατα εις λουτρόπολιν εφάμιλλον των άλλων Ελληνικών, θα καταστή το διαμάντι της Αιγίνης… Αρκεί λίγη καλή θέλησις και προσπάθεια…»

KΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 9, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1947, ΣΕΛΙΔΕΣ 16-17

Τελευταία αναρτώνται ελαφρά τη καρδία, κείμενα-δημοσιεύματα για επενδύσεις στην Αίγινα, οι οποίες μέλλονται να πραγματοποιηθούν κυρίως από πλούσιους, για τους οποίους κανείς δεν αναρωτιέται πού τα βρήκαν για να τα επενδύσουν. Το γεγονός ότι μπορεί και να γίνεται ξέπλυμα ή να επενδύεται η υπεραξία των εργαζομένων, αυτό είναι αδιάφορο. Το παρακάτω δημοσίευμα αφιερώνεται σ’ αυτούς. Μπορούν λοιπόν, να χαίρονται οι νεο-δωσίλογοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που κόπτονται για την τόπο. Μπορούν από τώρα να ανοίξουν γραφεία υποδοχής και μεσιτείας για να διευκολύνουν την επιχειρηματική δράση των -πιθανών- συναδελφο/αφεντικών τους από τη Γερμανία. Στο μεταξύ, έχουν μείνει απούλητα διάφορα οικόπεδα όπως: αυτό που έχει μια Κολόνα με το πρώτο μουσείο στην Ελλάδα (όπως έρχεσαι με το καράβι, αριστερά πλησιάζοντας στο λιμάνι), όπως επίσης ένα άλλο στη θέση “Αφαία” (πηγαίνοντας προς την πλαζ της Αγίας Μαρίνας, στη διασταύρωση δεξιά, ευθεία ανηφορίζοντας) που έχει παλιά οικοδομή με κολόνες που μπάζει από παντού, της οποίας κομμάτι της στέγης φυλάσσεται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Ναι, ναι. Για την πατρίδα και τον τόπο, ρε γαμώτο…

αναδημοσίευση της αναδημοσίευσης

Συνεργάτες στους δήμους ή νεο-αποικιοκράτες;

by admin

Η διαίρεση του σώματος των εργαζομένων σε κλάδους και η ανάθεση των εργασιακών ζητημάτων σε παρατάξεις-προεκτάσεις κομματικών δομών, από τη μια απελευθέρωσε τις δυνάμεις των κυβερνητικών κομμάτων και δυνάμεων στο να μπορούν να ελέγχουν την έσχατη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν προς όφελος τους την υπεραξία που κλέβουν επίσημα τα αφεντικά. Από την άλλη τα αριστερά κόμματα, με τις ιδεολογικές τους βεβαιότητες, απεμπόλησαν σταδιακά την επαναστατική βάση των διακηρύξεών τους εντάσσοντας την στρατολόγηση μέσω των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων των συναδέλφων τους, ως δράση αναγκαία για την μετατόπιση των πολιτικών συσχετισμών σε κεντρικό επίπεδο.

Όλος αυτός ο μετασχηματισμός τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα αργότερα, μετά τον 1^ο και ιδιαίτερα μετά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν βασικά προϊόν της μεταλλαγής της αριστεράς σε τμήμα της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου αλλά και της ιδεολογικής και κατ’ επέκταση ιεραρχικής οργανωτικής της διάστασης. Η σταδιακή νομιμοποίηση των αριστερών κομμάτων καθώς και η νομιμοποίηση του συνδικαλισμού, κατόπιν ευρύτερων κοινωνικών αγώνων, είναι το πλαίσιο επί που οποίου κινείται τόσο η αφομοίωση της αριστεράς στην κοινοβουλευτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία όπως και η ανάθεση των αγώνων σ’ αυτήν, λόγω της ιδεολογικής πανάκειας  που αιτιολογούσε την ιεραρχία και τις κάθετες σχέσεις τόσο στο κόμμα όσο και στη συνδικαλιστική παράταξη (Κεντρική επιτροπή-κομματικά μέλη-ψηφοφόροι) ( Γραμματεία παράταξης-μέλη-εργαζόμενοι).

Έτσι, ο συνδικαλισμός εκφυλίστηκε: 1)σε δράσεις διαχωρισμένου συμφέροντος των εργαζομένων για αυτό και συνήθως οι κινητοποιήσεις δεν αφορούν όλο το σώμα των εργαζομένων αλλά συγκεκριμένους κλάδους 2)σε πληρωμένη από το κράτος και τα αφεντικά, γραφειοκρατία που αποφασίζει χωρίς τη βάση των εργαζομένων 3)σε έδαφος ανάπτυξης εξουσιών που εξαργυρώνονται στο κοινοβούλιο ή σε άλλους μηχανισμούς  4)σε σώμα ελέγχου των εργαζομένων των οποίων οι αγώνες χρησιμοποιούνται για την εσωτερική αναδιάταξη στους μηχανισμούς εξουσίας ή τη δικαιολόγηση των κινητοποιήσεων ως χρήσιμων άλλοθι  5)σε δράσεις αμυντικές για την αύξηση του εισοδήματος αδιαφορώντας για το επίπεδο επιβίωσης συνολικά του πληθυσμού ή για επαναστατικές κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές αλλαγές 6)σε προνομιακές εργασιακές σχέσεις τμημάτων εργαζομένων σε εργασιακούς κλάδους 7)στην απεμπόληση της υπόθεσης του περιεχομένου της εργασίας και την ανάθεσή του στην κομματική γραφειοκρατία…

Η εξέλιξη είναι ακόμα πιο τραγική αφού η κινητοποιήσεις εργαζομένων (κι όχι μόνο από τις φασιστικές ιαχές της κυβέρνησης και των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης) έχουν επιπτώσεις στο υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων-καταπιεσμένων στο βαθμό που η κινητοποίηση είναι κλαδική και χρήσιμα διαχωριστική. Οι απεργίες στα ΜΜΜ ή των υπαλλήλων στους ΟΤΑ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς μπορεί να εκφυλιστεί, να ηττηθεί και να διαπομπευτεί μια κινητοποίηση κλάδου με τα κλασικά χαρακτηριστικά του αγώνα. Οι ελάχιστες προσπάθειες πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης στον τριτογενή τομέα οι οποίες είναι περιορισμένες γεωγραφικά στην Αθήνα και σε κάποιες πόλεις, είναι αριθμητικά ασήμαντες για να επηρεάσουν την κυρίαρχη τάση.

Έτσι και η απεργία των ναυτεργατών της ΠΝΟ η οποία, με σαφώς δίκαια και αμυντικά αιτήματα, πραγματοποιείται αυτόν τον καιρό, είναι «από χέρι χαμένη» μέσα στη χοάνη του διαχωρισμένου συμφέροντος και της ανάθεσης των αγώνων στη γραφειοκρατία.

Προοπτική θα μπορούσαν να έχουν αυτόν τον καιρό, κινητοποιήσεις, που:

Απομονώνουν τα συνδικαλιστικά-κομματικά τους αφεντικά και αναλαμβάνουν τον αγώνα στη βάση

Συντονίζονται σε κοινές κινητοποιήσεις εργαζομένων

Εξυπηρετούν το κοινό της καθημερινής επιβίωσης, δημιουργώντας πραγματικό πρόβλημα στην μνημονιακή κυβέρνηση και στα αφεντικά

Προσανατολίζονται με σκεπτικό πολιτικών αλλαγών, με δημοκρατική προοπτική και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου

Διεθνοποιούν τον αγώνα

Ο αποκλεισμός επιβαρύνει τους νησιώτικους και παράκτιους πληθυσμούς, εφοδιάζει την κυβέρνηση και τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης με το άλλοθι του φασιστικού κοινωνικού αυτοματισμού και οδηγεί μοιραία στην απομόνωση και την ήττα. Η κινητοποίηση των ναυτεργατών ενάντια στους προνομιούχους εφοπ-ληστές που πλουτίζουν φοροδιαφεύγοντας νόμιμα με την υποστήριξη όλων των αντιδραστικών μνημονιακών δυνάμεων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και της δήθεν αντιμνημονιακής Χρυσής Αυγής που υπεραμύνεται των εφοπ-ληστών) θα μπορούσε να έχει μια επιπλέον σημαντική δυνατότητα αν η κινητοποίηση στην ακτοπλοΐα εξασφάλιζε την δωρεάν μετακίνηση, από και για, τα νησιά και την παράκτια χώρα.

Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσει λόγο, έργο και νόημα, η αλληλεγγύη στους ναυτεργάτες μας.

Σχεδία, στ’ ανοιχτά της Αίγινας

Οι ελάχιστοι καθημερινοί αναγνώστες της σχεδίας, που δεν μπορούν βέβαια να συγκριθούν στον αριθμό με τις επισκέψεις των μεγάλων τοπικών ιστοσελίδων, θα έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχει μια ένδεια σχολίων περί της τοπικής πραγματικότητας. Αυτό συμβαίνει διότι η σχεδία δεν αποτελεί παρά ένα μικρό ιστολόγιο που αδυνατεί και αρνείται να παρακολουθήσει την τοπική επικαιρότητα ως μια σειρά ειδήσεων που αφορούν τα πρόσωπα της εξουσίας και τα γεγονότα που τα ίδια τα πρόσωπα διαχειρίζονται ερήμην μας.  Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά καθαυτά δεν είναι σημαντικά γεγονότα. Σημαντικότερο όμως αποτελεί η καθημερινή ζωή και οι τάσεις-στάσεις που διαμορφώνονται μέσα στην τοπική κοινωνία που βρίσκεται υπό διαρκή κρίση ταυτότητας, όπως η αιγινήτικη κοινωνία και ιδιαίτερα αυτή που ζει στην πόλη της Αίγινας. Αυτό που δηλαδή αποτελεί το ερώτημα και το έδαφος για την αναζήτηση. Οι διαπιστώσεις για το σήμερα όταν διασταυρώνονται με την τοπική ιστορία και μάλιστα με την πρόσφατη μεταπολεμική, βοηθούν την προσέγγιση του ζητήματος αμφίδρομα. Το χτες ως προσέγγιση του σήμερα και το σήμερα ως προσέγγιση του χτες.

Για αυτό και τα δημοσιεύματα της σχεδίας που αφορούν αναδημοσιεύσεις για το χτες, υποβοηθούν τις δυνατότητες αιτίασης για κάποια κεντρικής σημασίας γεγονότα που συμβαίνουν στο σήμερα. Έτσι, μπορεί να ιδωθεί και η τοπική ιστορία. Αλλά και η τοπική συγκυρία ως συνέχεια και μέρος ερμηνείας της προέλευσής της. Διαφορετικά θα σπάμε τα κεφάλια μας στο τείχος που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε, όσοι δεν θέλουμε να βγούμε στο γιουσουρούμ’ για ένα κουστούμ’ ή αλλιώς για μια θέση στη διαχείριση της μιζέριας. 

ΑΓΓΕΛΙΑΙ

Από τις πρώτες –μάλλον- αγγελίες το 1947

“Πωλείται εν Αιγίνη εις κεντρικωτάτην θέσιν διόροφος κατοικία αρίστης κατασκευής κειμένη επί των τριών οδών ΜΕΣ. ΑΝ. ΒΟΡ. Έχει εις το ισόγειον μέγα μαγαζείον, μεγάλην αποθήκην, δυο μεγάλα δωμάτια μαγειρείον με φούρνο και λοιπά χρεώδη. Επίσης μεγάλο μπαλκόνι και μεγάλη ταράτσα.

Πληροφορίαι παρ’ ημίν.

Πωλείται εν Αιγίνη αγρός τριών στρεμμάτων με τρία συκόδενδρα κατάλληλος δια φιστικιές. Πληροφορίαι παρ’ ημίν”.

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 9, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1947, σελίδα 22

Η ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ

Την 22αν λήγοντος ήρχισε η δι’ ατμοπλοίων συγκοινωνία με την Αίγιναν.

Το α)π «Νίκη» αναχωρεί καθημερινώς την 2αν μ.μ. επιστρέφον την επομένην όπως και προπολεμικώς. Το α)π τούτο επλέυρισεν εις Αίγιναν, είναιταχύ και αρκετά άνετον. Ας ευχηθώμεν και αυτό ν’ αποκτήση τας ανέσεις που έπρεπε να έχη ένα βαπόρι και να μην κάθεται ο επιβάτης εις πάγκους, όπως και εις τα καΐκια ότι το πλήρωμά του θα είναι περισσότερον περιποιητικόν εις τους επιβάτας, και ακόμη, να τοποθετούν και άλλα σκάφη ώστε να φθάση η Αίγινα εις την προπολεμικήν της συγκοινωνίαν το συντομότερον.

Εκ παραλλήλου όμως πρέπει να ληφθή και κάποια μέριμνα δια τ’ αχρηστευόμενα ιστιοφόρα της γραμμής Σαρωνικού, τα οποία με τον σκοπόν ν’ ανταποκριθούν κατά το δυνατόν εις τας ανάγκας της επιβατικής συγκοινωνίας είχον προβή εις δαπάνας αι οποίαι σήμερον αποβαίνουν μάταιαι. Δηλ. η εγκατάστασις μεγάλης δυνάμεως μηχανών, ηλεκτροφωτισμού, πυροσβεστήρων, σωσσιβίων κλπ. όλα αυτά αποβαίνουν άχρηστα δια τα ι)φ αυτά τα οποία είναι τώρα υποχρεωμένα να τραπούν εις την εξεύρεσιν ανυπάρκτων ναύλων.  Οι πλοικτήται αυτοί είναι άξιοι πάσης συμπαθείας και δια την ζημίαν που υφίστανται, αλλά και διότι, τούτο πρέπει να ομολογηθή, με τα σκάφη που διέθεταν, εξυπηρέτησαν όσον ηδύναντο την κίνησιν των νήσων του Σαρωνικού.»

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 11-12, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1947, σελίδα 35

Η ΑΙΓΙΝΑ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ

Ενεργείαις του Συλλόγου των εν Αθήναις Αιγινητών, ολοκληρούται η αναγνώρισις της Αιγίνης ως τόπου Τουριστικού διορισθέντων ως μέλους της επιτροπής Τουρισμού Αιγίνης των κ.κ. Αντ. Καρακατσάνη, Σπυρ. Σημαντώνη, Ιωάννη Μαίλη, Παν Ζέρβα, Γεωργ. Ξυδέα, Χρ. Κουμπανιού, Ιωάν. Γιαννέλη, Χαρ. Λεούση, και Κων. Καραγιάννη.

Παρόλο που αποτελεί μια αξιοπρόσεκτη προσπάθεια αναψηλάφησης του ζητήματος «νερό» στην Αίγινα, η πρόταση των Οικολόγων-Πράσινων δεν μπορεί να υπερβεί τα εσκαμμένα της κυρίαρχης πολιτικής και οικονομίας. Η έννοια της «διαχείρισης» κακοποιημένη από την εξουσία, σε συνδυασμό με την υψηλή τεχνολογία που προσφέρεται με τη μαγική σύζευξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, ως Πράσινη Αυταπάτη, κυριαρχεί στο κείμενο αν και σωστά υπενθυμίζει τη λογική εξοικονόμησης στο παρελθόν, όπως και με σύντομο απολογισμό τις καταστροφικές επιλογές ή την έλλειψη προοπτικής στο πρόσφατο παρελθόν του νησιού. Επιπρόσθετα η απουσία πολιτικής πρότασης για τη δημοκρατική συμμετοχή του πληθυσμού για το τοπικό ζήτημα, απόρροια της οποίας συνοψίζεται το κατ’ εξοχήν πρόβλημα του νησιού, κάνει την πρόταση ελλειμματική, γι’ αυτό και ενταγμένη στο φαντασιακό τοπίο της πολιτικής διαμεσολάβησης. Η ψήφος κι όχι η ενεργός συμμετοχή διαφαίνεται ως η πολιτική πρόταση. Η «βιώσιμη λύση» των ειδικών δίπλα στη χαμένη εμπειρία εξοικονόμησης κι όχι ένα νέο δημοκρατικό σχεδιοστάσιο διακρίνεται ως η τεχνική πρόταση. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κι όχι συνολικά νέες αρχές για την κοινωνική οργάνωση σηματοδοτεί την υπέρβαση της κρίσης για το νερό. Είναι λυπηρό, βεβαίως, που ένα κίνημα όπως των Οικολόγων-Πράσινων μετατράπηκε σε χλωρή λίπανση της Αγοράς και του συγκεντρωτικού μηχανισμού εξουσίας, αλλά δεν είναι και για να απελπιστούμε. Το κοινωνικό ζήτημα είναι μπροστά μας.

Απολαύστε άφοβα και χωρίς πείνα την αφήγηση (και ηδονή χαράς…) ενός πλούσιου περαστικού που χαίρεται τις ομορφιές της Αίγινας και τις γραφικότητες του καφενείου όπου «προύχοντες του τόπου κι οι αρχές όλοι μαζί αδελφωμένοι δίπλα σε ένα δίσκο με δυο ποτήρια» απολαμβάνουν τη ζωή. Όμως είναι για όλους έτσι; Στην Αίγινα παραιτείται η Επιτροπή Διανομών, σύσσωμη, διότι υπάρχει η απαίτηση από πλευράς κυβέρνησης να προπληρώνεται ο εφοδιασμός, δηλαδή τα τρόφιμα προς διανομή. Μόνο με αλεύρι λοιπόν από τον Ιούλιο κι ό,τι περισσέψει από την Ούνρα, διότι δεν υπάρχει ρευστό εκτός βεβαίως από τους «προύχοντες του τόπου κι οι αρχές». Ό,τι περισσέψει από την Ούνρα, διότι το μεγάλο κομμάτι το τρώνε οι εμποροβιομήχανοι (1). Στο μεταξύ υπάρχει αγωνία για το ναυταθλητισμό από τους πλούσιους του νησιού μας, σ’ ένα νησί που τοποθετείται στην Αγορανομική επιτροπή ως εκπρόσωπος των εργατών ένας αρτοποιός-έμπορος. Η ανέχεια, η ένδεια στέλνει στην αυτοκτονία συμπολίτη μας ενώ η Φιλιώ έχει βγει στη γύρα να μαζέψει χρήματα για εξασφαλίσει τεχνητό μέλος. Οι λιμενόμπατσοι του νησιού φαίνεται να έχουν ξεσαλώσει διότι χτυπούν συμπολίτες μας. Τον ένα για πολιτικούς λόγους-προφανώς αριστερός ή κεντρώος, πάντως όχι βασιλικός- τον άλλον για να τον συνετίσουν. Πάντως το νησί στο δημοψήφισμα φάρσα διαπρέπει και βάζει το χεράκι του για την άνοδο του βασιλιά, αφού στο δημοψήφισμα του 1946 (2), ο κοπρίτης άναξ παίρνει 1729 ψήφους έναντι 419 δημοκρατικών και αριστερών ψήφων. Αυτά το Σεπτέμβρη του 1946, στο νησί…

«Αιγινήτικα Νέα», ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ-ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΟΙΡΑΣ, Αίγινα 15 Σεπτεμβρίου 1946, Έτος Α΄ Αριθ. Φύλλου 11, ΤΙΜΗ ΦΥΛ. ΔΡ. 300

Από τη στήλη «ΕΛΕΥΘΕΡΑ»

…ΔΥΟ ΠΡΟΣΦΑΤΑ επεισόδια εις βάρος συμπολιτών μας εκ μέρους των Αξιωματικών του Λιμεναρχείου Αιγίνης:  είνε χαρακτηριστικά της παρεξηγήσεως η οποία υπάρχει ως προς τον κύκλον των καθηκόντων των, αλλά και της ελλείψεως σεβασμού προς τους πολίτας. Ο ένας τούτων ερράπισε συμπολίτης μας εντός του Λιμεναρχείου δια χρηματικάς διαφοράς τας οποίας είχεν με άλλον συμπολίτην μας και εις τας οποίας ανεμίχθη αναρμοδίως, υποκαταστήσας τας δικαστικάς αρχάς. Ο άλλος αξιωματικός εκτύπησεν εις την κεφαλήν μέχρι αιματώσεως με την λαβήν του πιστολιού του, νεαρόν συμπολίτην μας διότι την παραμονήν του δημοψηφίσματος ετοιχοκόλει προκηρύξεις. Εάν η πράξις αύτη ήτο παράνομος ο δράστης έπρεπε να συλληφθή παρά της Αστυνομικής Αρχής και να παραπεμφθή εις τα αρμόδια δικαστήρια, όπως και έγινε μεταγενεστέρως.

Καταδικάζουμε τα αυθαιρεσίας και βαρβάρους αυτάς πράξεις των κρατικών αυτών οργάνων…

———-

ΤΟ ΚΤΙΡΙΟΝ του γυμνασίου έχει ανάγκην επισκευής. Ιδιαιτέρως είνε απαραίτητον ν’ αντικατασταθούν τα σπασμένα τζάμια και να επιδιορθωθή η οροφή, η οποία στάζει. Επίσης θέλουν επισκευή τα θρανία και οι έδρες των καθηγητών

———-

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δυνατόν να κατηγορήση κανείς τα μέλη της Επιτροπής Διανομών, διότι υπέβαλον την παράιτησίν των. Η ενέργειά των ήτο επιβεβλημένη διότι, κατόπιν της αποφάσεως του Υπουργείου Εφοδιασμού να προκαταβάλλεται η αξία των τροφίμων, δεν ήτο δυνατόν να επιτελέσουν τον προορισμόν των. Η υποβολή της παριατήσεως ενέχει την σημασίαν διαμαρτυρίας την οποίαν ελπίζομεν να λάβη υπ’όψιν του το υπουργείο και θα ανακαλέση την απόφασιν του. Άλλως η Επαρχία μας θα στερηθή των τροφίμων μέχρι του Δεκεμβρίου οπότε κατά τας δηλώσεις των αρμοδίων θα υφίσταται η Ούνρα

ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΙΑΝΟΜΩΝ

Η Επιτροπή Διανομών υπέβαλε την παραίτησίν της. Εις την απόφασίν των κατέληξαν τα μέλη της διότι δεν είνε δυνατή η εξυπηρέτησις του κοινού, δεδομένου ότι το υπουργείον καθώρισε να προκαταβάληται η αξία των τροφίμων, πράγμα αδύνατον. Η Επιτροπή δεν έχει τα παραίτητα ποσά, οι δε συμπατριώται μας δεν έχουν την οικονομικήν δυνατότητα να προπληρώνουν τα τρόφιμα που διανέμουν. Αποτέλεσμα της δημιουργηθείσης καταστάσεως είνε να διανεμηθούν δια τους μήνας Ιούλιον και Αύγουστον μόνον άλευρον. Η ζάχαρις και τα λοιπά τρόφιμα ελλείψει χρημάτων δεν παρελήφθησαν.

Από τη στήλη «ΠΡΟΣΦΟΡΑΙ»

Δια την αγοράν του τεχνιτού ποδιού της Φιλιώς Τσούρη μας απέστειλαν η κ. Μαρία Πρωτονοταρίου και ο κ.Ζωγράφος ανά δρ. 10.000

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Την νύκτα της 9^ης προς την 10^ην Σεπτεμβρίου ηυτοκτόνησεν από του Λιμενοβραχίονος «Και», ο συμπολίτης μας Παναγιώτης Μπορμπιλάς. Τα αίτια της αυτοκτονίας αποδίδονται εις ασθένειαν εκ της οποίας έπασχεν και την οικονομικήν του κατάστασιν. Το σώμα του αυτόχειρος αντελήφθη εις τον βυθόν ένας ερασιτέχνης ψαρράς, ο οποίος ειδοποίησε το Λιμεναρχείον, η υπηρεσία του οποίου έσπευσε να το ανασύρη. Μετά ταύτα όμως το εναπέθεσεν εις την προβλήτα και μετά από πολλήν ώραν και αφού παρήλασαν προ αυτού δεκάδες συμπολιτών μας και κυρίως παιδιών εδέησε να παραληφθή προς ενταφιασμόν.

ΤΑ ΑΚΡΙΒΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑΝ ΜΑΣ

Κατά το Δημοψήφισμα της 1^ης Σεπτεμβρίου εψήφισαν εις ολόκληρον την επαρχίαν μας 2153. Εκ τούτων έλαβον ψήφους ο Βασιλεύς Γεώργιος 1729 και η Δημοκρατία 419. Άκυρα ευρέθησαν 5.

ΙΣΤΙΟΠΛΟΪΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Την παρελθούσαν παρασκευήν 13 τρέχοντος ο Ιστιοπλοϊκός Όλμιλος Πειραιώς ωργάνωσεν ιστιοπλοϊκούς αγώνας με αφετηρίαν το Τουρκολίμανον και τέρμα το στόμιον του λιμένος μας διατο κύπελλον Ελευθερίας.

Εις τον αγώνα συμμετέσχον 10 κόττερα και μεταξύ αυτών, ως ανήκοντας εις τον Όμιλον των φίλων της Ακτής τα Αιγινήτικα κόττερα «Σαρωνίς» του κ. Γ. Μπράουν και «Άντα» του κ. Ν. Μεταξά με πηδαλιούχους τους ιδίους….

ΑΙΓΙΝΑ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

…Το πρώτο αίσθημα που δοκιμάζεις, ξεμπαρκάροντας στην Αίγινα, είναι μια ηδονή ανέκφραστη, ηδονή χαράς, ύστερα από μια συγκίνησι αλησμόνητη, μπροστά στο θέαμα μιας άγριας ασπροκίτρινης ακτής με τη μοναδική ιστορική κολώνα του αρχαίου ναού κι αυτή κουτσουρεμένη. Για αρχαία μνημεία πλαισιωμένα με την ερημιά, την άγρια φύσι και τη θάλασσα συγκινούν πάντα. Ύστερα έρχονται τα μουράγια τα μισοπνιγμένα του αρχαίου λιμένος, όπου σήμερα επισκευάζουν τα καΐκια, αριστερά και τέλος μπαίνουμε στο πόρτο με τους θαυμάσιους μώλους το Κόρτε και το Και που τους δίνουν μια νότα ευγενική το φαναράκι το εκκλησάκι απ’ τ’ άλλο μέρος του Άη Νικόλα του θαλασσινού.

Την προκυμαία της μικρής μα τόσο γραφικής πολιτείας, πλαισιώνουν όχι σπιταρώνες ακαλαίσθητες ή πολυκατοικίες όπως του Πειραιά και της Αθήνας που μοιάζουν σαν τεράστιες κούτες τσιγάρων αλλά ωραία πεντακάθαρα με κάποια συμμετρία προς το περιβάλλον και με κάποιο στυλ, που σου θυμίζει αλλοτινούς καιρούς ευτυχισμένους. Μαγαζιά και καφενεία αραδιασμένα πέρα ως πέρα έχουν τα τραπέζια τους κάτω από πελώριες τέντες, όπου οι προύχοντες του τόπου κι οι αρχές όλοι μαζί αδελφωμένοι δίπλα σε ένα δίσκο με δυο ποτήρια, λεμονάδες και βαρύ γλυκούς κοτσομπολεύουν αθώα τους νεοφερμένους επισκέπτας, ή περιμένουν το Ταχυδρομείο να λύση τα δέματα το Πρακτορείο, να πάρουν την εφημερίδα τους και βυθιστούν στο διάβασμα… Προχωρούμε στο εσωτερικό της μικρής πολιτείας. Παντού στενά σοκάκια… (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

———-

Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΙΣ της νεοσυσταθείσης Αγορανομικής Επιτροπής εγγυάται την αντικειμενικήν κρίσιν και ακριβοδίκαιον καθορισμόν των τιμών. Έχομεν όμως να κάμωμεν την παρατήρησιν ότι η επιλογή του κ. Ι. Κουκούλη ως εκπροσώπου των εργατών, οι οποίοι πρέπει κατά τον Νόμον να συμμετέχουν της Επιτροπής, ήτο ατυχής. Ο κ. Κουκούλης είνε συμπαθής και εντιμότατος συμπολίτης μας. Αλλά δεν είναι εργάτης. Είνε έμπορος και Διευθυντής αρτοποιείου. Η θέσις αυτή ανήκει εις έναν πραγματικόν εργάτην και η πόλις μας δεν στερείται εργατών, οι οποίοι είνε καθ’ όλα κατάλληλοι να συμμετέχουν Επιτροπών.

(1)    Για το πλιάτσικο της βοήθειας της Ούνρα, διάβασε: http://www.iospress.gr/ios1997/ios19970622b.htm

(2)    Για το δημοψήφισμα που ανέβασε τη δυναστεία των κοπριτών, διάβασε: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_1946

Δικοί μας άνθρωποι, σάρκα από τη σάρκα μας, άνθρωποι του τόπου που τους συναντάμε καθημερινά σαν είλωτες στα πλοία της γραμμής, εργαζόμενοι της εταιρίας sea ways είναι απλήρωτοι από το Σεπτέμβρη του 2012. Την ίδια περίοδο που οι εφοπληστές λαμβάνουν δεκάδες φοροαπαλλαγές και διεκδικούν περισσότερες, υποστηριζόμενοι από την κυβέρνηση του μνημονίου και τη Χρυσή Αυγή, την ίδια περίοδο αρνούνται να καταβάλλουν τους μισθούς των ανθρώπων.

Είναι ζήτημα δικό μας, σε ένα νησί που δεν στερείται, απλά, το αγαθό μιας καθώς πρέπει θαλάσσιας συγκοινωνίας.

Ο κύριος Μπουρνιάς ήρθε το καλοκαίρι και υπεσχέθη πολλά για το νησί μας ενώ παράλληλα η Αίγινα «εσώθη» από τις δυο γεωτρήσεις που άνοιξαν καθώς και από την πληθώρα υποδομών για την σωστή τους λειτουργία. Να μην ξεχνάμε καλοκαίρι είναι  και έρχονται οι τουρίστες. Όλα αυτά στη σελίδα 15, διότι, τα χαλάει λίγο το γεγονός στη σελίδα 19 για τις διακοπές παροχής ύδατος. Ευτυχώς η γελοιογραφία στη σελίδα 20 που καταγράφει νέα ήθη, σώζει την κατάσταση. Ο τουρισμός, μεγάλη προσδοκία της εποχής για λίγους, που κυοφορεί το καινούριο για τους πολλούς. Καινούριο που θα αλλάζει, διαρκώς, το μικρό μας σύμπαν…

ΑΠΟ ΤΟΝ “ΚΗΡΥΚΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ”, ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 6, ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1947

Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΤΟΥ κ. ΜΠΟΥΡΝΙΑ

Περί τα μέσα του τρέχοντος μηνός επεσκέφθη την νήσον μας ο Γενικός Γραμματεύς του υπουργείου Εσωτερικών κ. Μπουρνιάς. Δεν εγνωρίζομεν ποία ζητήματα της νήσου ετέθησαν υπόψη του προς λύσιν. Καθ’ ημάς τοιαύτα είναι 1)η ολοκλήρωσις του Γυμνασίου 2)ο δρόμος Χαλασμένης-Σουβάλας 3)η επισκευή και δια θρανίων πλουτισμός των σχολείων του νησιού 4)ο καθαρισμός του λιμένος ώστε να αρχίση η δια ατμοπλοίων συγκοινωνία και όσα άλλα έθεσαν υπ’ όψιν του κ. Γενικού οι αρμόδιοι…

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΥΔΡΕΥΣΕΩΣ

Αι εργασίαι της γεωτρύσεως δια την ανεύρεσιν ύδατος ετελέιωσαν με πλήρη επιτυχίαν. Το ευρεθέν εις βάθος 137 μέτρων πόσιμον ύδωρ υπολογίζεται εις 7 κυβικά την ώραν και η εξέτασις παρά του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας απέδειξεν ότι είναι πολύ καλλιτέρας ποιότητας από το νυν καταναλισκόμενον. Πιστεύουν οι αρμόδιοι ότι το νερό αυτό θα είναι σταθερό. Εάν πράγματι είναι η Αίγινα εσώθη λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι ενώ το νερό που έχει σήμερα είναι 30 κυβικά το 24ωρο, το αρτεσιανόν αυτό αποδίσει 7-10 κυβικά την ώρα δηλ. περί τα 200 κυβικά το 24ωρον.

Το γεωτρύπανον μετεφέρθη εις άλλην θέσιν 500 μέτρα νοτίως της προηγουμένης και ήρχισαν αι εργασίαι δια δευτέραν γεώτρυσιν.

Πληροφορούμεθα ότι εχορηγήθησαν εις τον Δήμον παρά της Ελληνικής Περιθάλψεως δυο υδραντλίαι και μια μηχανή χλωριώσεως του ύδατος αι οποίαι θα χρησιμοποιηθούν δια την άντλησιν και χλωρίωσιν του ευρεθέντος ύδατος.

ΜΙΚΡΑ ΝΕΑ

-Μόλις ετελείωσαν αι εξετάσεις των σχολέιων, ήρχισαν οι παραθερισταί ερχόμενοι εις την Αίγιναν. Και έρχονται ευτυχώς αρκετοί.

-Κατόπιν διαταγής της υπ’ αριθμ. 60.482)1947 διαταγής του Υπουργείου Εσωτερικών διωρίσθησαν Δημοτικοί Σύμβουλοι οι: 1)Ιωάννης Λαβούτας 2)Στυλιανός Κουκούλης 3)Παναγιώτης Στάθης 4)Ιωάννης Σπαρής και 5)Αντώνιος Λυκούρης εις αντικατάστασιν των απολυθέντων 1)Μάνθου Ηλία 2)Νικολάου Κουκούλη 3)Γεωργίου Μούρτζινου 4)Δημητρίου Κατσιμίγκου και 5)Γεωργίου Λεούση.

Η παροχή ύδατος

Η παροχή ύδατος εις την πόλιν δις της εβδομάδος διεκόπη. Και μόνον μια φοράν την εβδομάδα (έκαστον Σάββατο) θα δίδετε. Το γεγονός αυτό πρέπει να επισπεύσει τα ενέργειας των αρμοδίων δια το ζήτημα της Υδρεύσεως της νήσου μας.

ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Έτσι τιτλοφορείται η γελοιογραφία του «άθανς»: Παραλία. Η χυμώδης ξανθιά με το φτιαγμένο της εποχής μαλλί, κυκλοφορεί με ολόσωμο μαγιό, όχι πολύ διαφορετικό από τα σημερινά. Ο λουόμενος αρσενικός έχει πέσει κάτω κεραυνοβολημένος με τα γνωστά αστράκια των κόμικς. Από κάτω ο τοπικός γελοιογράφος, γράφει: Ηλίασις