Κατηγορία: παραλία

Η άγνωστης προέλευσης πληροφόρηση για την ονοματοδοσία στο Δήμο Αίγινας, του παιδιού του ηγέτη της κοινοβουλευτικής αριστεράς Αλέξη Τσίπρα, μια υπόθεση ιδιωτική που έγινε δημόσιο γεγονός, έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Αν εξαιρέσουμε τον κρυπτοφασίστα δεξιό που αναλαμβάνει να αποδομήσει συνολικά κάθε όραμα κοινωνικής δικαιοσύνης ταυτίζοντάς το με τις λάιφ στάιλ συμπεριφορές μιας μικρής ομάδας μετοίκων που είναι κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για περιορισμένη χρήση συνθηκών της κοινωνίας του θεάματος αλλά και της οριστικής τοποθέτησης της Αίγινας ως τόπου των αιώνιων διακοπών. Διότι είναι άλλο το να ορίζεις ως τόπο αναφοράς σου τη Δραπετσώνα κι όχι τη χρήση της (πριν από τρεις εβδομάδες) κι άλλο να ορίζεις την Αίγινα των 200 μέτρων της παραλίας. Η αλήθεια είναι ότι αυτό φάνηκε και από την τελευταία επίσημη παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ με αφίσα ενσωματωμένη στο πνεύμα του τοπικού τουρισμού καθώς και από την επιλογή του συγκεκριμένου ξενοδοχείου ως χώρου της συνάντησης.

Στην Αίγινα λοιπόν περιττεύουν οι αγωνιστικές γκραβούρες σε αφίσες που μιλούν για την πείνα, την εκμετάλλευση, τη δυστυχία, τον αγώνα για το σοσιαλισμό, παρόμοιες με αυτές του ΚΚΕ. Η Αίγινα αναδύει τη χαριτωμένη κουλτούρα της παραλίας των 200 μέτρων κι όχι αυτήν των απαγχονισμένων του μνημονίου, αυτών που παρακαλάνε γραφειοκράτες στο τοπικό της ΔΕΗ για να μην κοπεί το ρεύμα, αυτών που χάνουν το σπίτι τους, αυτών που χρωστάνε στην τράπεζα και γλείφουν από δω κι από κει, αυτών που συνωστίζονται για ένα 5μηνο ή 8μηνο στο Δήμο Αίγινας, αυτών που βρίζουν μπροστά στην τηλεόραση, αυτών που χαμηλώνουν το κεφάλι και δέχονται τη φιλανθρωπία, αυτών που δεν έχουν να δώσουν το νοίκι, αυτών που δεν μπορούν να μεταβούν στο Κέντρο Υγείας, αυτών που παρακαλάνε για μια δουλειά των 300 ευρώ, αυτών που είναι έτοιμοι να κάνουν το οτιδήποτε για να δουλέψουν. Η άγνωστης προέλευσης πληροφόρηση για το ιβέντ δείχνει και την επιλογή. Δείχνει την επιλογή των 200 μέτρων της παραλίας τα οποία εκτείνονται εκεί όπου η ευμάρεια έχει το προβάδισμα. Πίσω από αυτήν την ενοχική διεύρυνση είναι η Αίγινα των αποκλεισμένων.

Η διαρκής κρίση τοπικής ταυτότητας στην Αίγινα είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό που εξελίσσεται ως δομικό τα τελευταία χρόνια. Αυτή περιγράφεται ως η σύγκρουση δυο βασικών παραγόντων εν μέσω σύγκλισής τους σε βασικά χαρακτηριστικά της οικονομίας και της πολιτικής. Αυτή η σύγκρουση ξεκίνησε κυρίως από την δημοτική περίοδο 2002-2006 στην οποία ο Δ. Μούρτζης ήταν δήμαρχος, όταν η συγκοινωνούσα αντιπολίτευση της «Ομάδας για το πρόβλημα του νερού στην Αίγινα», του «Αίγινα για Σένα», της «Οικίας» και συν αυτώ «Ενεργών Πολιτών», του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ-ΒΙΠΙΡΙΖΑ και της ομάδας Κυψέλης-αργότερα και της εφημερίδας «Νέα Εποχή», δημιούργησαν έναν σχετικά συγκροτημένο πόλο που αντιπροσώπευε και νέα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Αυτά βεβαίως δεν μπορούσαν να μιλήσουν έξω από τον Καπιταλισμό και τη Γραφειοκρατία αλλά θέτονταν με άλλους οικολογικούς, αισθητικούς και διοικητικούς όρους.

Αυτός μέχρι τώρα ο πόλος, στον οποίο προστέθηκαν νέες συνιστώσες (π.χ. Αέγκινα Ράιζινγκ) αποτελεί και τη βασική αντιπολίτευση προς τη Βαθιά Αίγινα, τμήμα της οποίας εκπροσωπεί η σημερινή δημοτική αρχή Αίγινας. Οι αποτυχημένες προσπάθειές του στο παρελθόν ως δημοτική αρχή (2006-2010) να μπορέσει μέσω παραχωρήσεων να ελέγξει τα 200 μέτρα της παραλίας του άστεως διπλασιάζοντας την εμπορική της δύναμη μέσω μιας Βερολινέζικης διαπλάτυνσης του πεζοδρομίου, αλλά και προκαλώντας μια δήθεν «αδικαιολόγητη» επέκταση της περιοχής Φάρος έξω από το ξενοδοχείο του «καλού μας» επιχειρηματία, έδειξαν ότι στον τομέα αυτό μάλλον τα βρήκε δύσκολα. Η παραλία των 200 μέτρων σηματοδοτείται από τη Βαθιά Αίγινα του Μούρτζη, του Γκότση, του Σακκιώτη, με σημείο αναφοράς τον «καλό μας» επιχειρηματία. Για τους άλλους μένουν δυο-τρία οχυρά-μαγαζιά ανίσχυρα, ενώ ο επιχειρηματικός κόσμος με τον οποίο συνευρέθηκαν δεν μπόρεσε παρά να έχει μια σοβαρή ισχύ στην υπόθεση τόσο της μεταφοράς νερού όσο και στην υπόθεση της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ. Πρόκειται για τη σύγκρουση των ανθρώπων της παραλίας με τους ανθρώπους του υδρομεταφορέα-εργολάβων νερού.

Αυτές οι έντονες διαστάσεις στα οικονομικά-πολιτικά συμφέροντα εμπόδισαν και τη συνεργασία Κουκούλη-Σακκιώτη που ο πρώτος επιδίωκε στο πλαίσιο μιας συναινετικής πολιτικής που επιβαλλόταν από τον Καλλικράτη. Οι ραγδαίες εξελίξεις από την επίθεση στους φτωχούς, την πτώση στην Οικοδομή και τον Τουρισμό μέσα στη γενικότερη κρίση, όσο και η παρακμή που επέφερε μοιραία ο Καλλικράτης, δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν το μαυραγορίτικο όραμα του Κουκούλη: η κρίση είναι ευκαιρία για την Αίγινα». Με φεστιβάλ δεν βάφονται αβγά!

Κι ενώ σε ένα «συνονθύλευμα» ευκαιριών με αναφορά την παραλία των 200 μέτρων που ενίσχυσε η δημοτική αρχή Κουκούλη, προσπαθούσαν «όλοι μαζί» να αντιγράψουν τις παρακαταθήκες της «κίνησης ευθύνης», δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τις προδιαγραφές τους: τη βαθιά Αίγινα. Η ξεκάθαρη τυχοδιωκτική τους πρακτική στις τελευταίες εξελίξεις με συμβολικό σημείο αναφοράς την Κολόνα, μετέτρεψε τη Δημοτική Κοινότητα Αίγινας σε Δημοτική Κοινότητα Σκλαβαινίας.

Απέναντι στην φανερή δημοτική μπόχα, αλλά μέσα στο ίδιο οικονομικό-πολιτικό πλαίσιο αναφοράς, αναδύεται αργά η αντιπολίτευση. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της θα παίξουν το ρόλο της επίφασης: κόσμος κουρασμένος από την πολιτιστική γύμνια, τις μαγγανείες των προυχόντων μας, των αλαλούμ, των σαρδάμ, της τυχοδιωκτικής πολιτικής, κόσμος ολοένα και πιο κοντά στο φάσμα της πραγματικής ανέχειας, κόσμος προδομένος από τις τοπικές ηγετικές ομάδες, θα ξαναγίνει ο εκλογικός πολτός των νέων ποσοστών.

Εκτός κι αν…

Όταν πριν λίγες ημέρες με αφορμή την υπόθεση «Κολόνα» είχαμε θίξει το ζήτημα της ανασύνταξης της αντιπολίτευσης, μάλλον δεν διαψευστήκαμε. Η Κολόνα και η (συμβολική αλλά και πραγματική) κακοποίησή της από τη Δημοτική Αρχή Αίγινας προς όφελος του επιχειρηματία Σκλάβαινα ήταν και η ευκαιρία για να ξαναφανεί το διαρραγέν μέτωπο της παράταξης «Κίνηση Ευθύνης» προκειμένου να μιλήσει εφ’ όλης της ύλης. Από τις απειλές για τη φυλάκιση του δημάρχου μέχρι και το διάσπαρτο των καταγγελιών (Ενεργοί Πολίτες, μνημονιακή ΔΗΜΑΡ Αίγινας, συνωστισμένη Ρεπούση) συμμαζεύτηκε σε έναν ενιαίο λόγο.

Η παράταξη που επισημοποίησε την παραλία των 200 μέτρων ως το κέντρο, περίπου, του πλανήτη χαρίζοντας από ένα πλαστικό μαγαζί σε μια ένδειξη καλής θέλησης, ξαναβρίσκει κάπου εδώ, στη «συμβολική» Κολόνα τους εχθρούς της, στη συσκευασία του ενός. Κάπου εδώ οι συμβολισμοί τελειώνουν κι αφού πήραν τα οικολογικά-αισθητικά προσχήματα, τη θέση τους, ξεκινάει ο πόλεμος για τη διεκδίκηση της δημαρχίας. Της εργολαβίας των εργολαβιών.

Η συγκυρία στο νησί διαπερνάται από μια κοινή γραμμή που ενώνει αυτόν τον κόσμο. Αμήχανος, χωρίς συνοχή, χωρίς ιστορικότητα, χωρίς επαναστατικές αναφορές ζει την εξαθλίωση και τη διαφθορά της κεντρικής εξουσίας και των δημοτικών της αποφύσεων. Η μεγέθυνση του ζητήματος «παραλία της Κολόνας», τόσο από τους τυχοδιώκτες της δημοτικής αρχής Αίγινας και του γνωστού επιχειρηματία, όσο και από τους ανασυντασσόμενους αντιπολιτευόμενους της εστέτ κακοποίησης και των πλουσίων μετοίκων καθώς και όσων άλλων βρήκαν την ευκαιρία να επικαιροποιήσουν τη σιχαμερή μνημονιακή τους παρουσία (ΔΗΜΑΡ Αίγινας-επερώτηση στη Βουλή της Μ. Ρεπούση) δεν είναι παρά ένα δείγμα αυτής της κακοποιημένης πραγματικότητας που βιώνουμε. Χωρίς τέλος ως φαίνεται ακόμα.

Κι αυτό γιατί αυτοί που δεν είχαν φωνή, συνεχίζουν να μην έχουν.

Όχι. Δεν είναι η Αίγινα του αέναου καφέ με τα εισοδήματα στο φουαγιέ της παραλίας των 200-250 μέτρων, δεν είναι η Αίγινα της διπλής αισθητικής αντίληψης «μακριά από μένα κι αλλού», δεν είναι η Αίγινα των Aeginistas του Rising, δεν είναι η Αίγινα των διεθνών φεστιβάλ, δεν είναι η Αίγινα του εκλεπτυσμένου «αντιρατσισμού», δεν είναι η Αίγινα της απόλυτης Ρέμβης, δεν είναι η Αίγινα της «ψαγμένης απομάκρυνσης από την Αθήνα», δεν είναι η Αίγινα του «ησυχασμού», δεν είναι η Αίγινα των λιτών και απέριττων Βιλλών και Πισίνων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της φίλιας Πεφωτισμένης Δεξιάς…

Είναι η φτωχή Αίγινα, είναι η άνεργη Αίγινα, είναι η Αίγινα που της έκοψαν το ρεύμα, είναι η Αίγινα που δανείζεται και χρεώνεται μέχρι το λαιμό, είναι η Αίγινα που παρακαλάει να δουλεύει στην παραλία τους 15 ώρες για 600 και 800 ευρώ, είναι η Αίγινα που χάνει τα παιδιά της στα τροχαία, που τα χάνει στα ναρκωτικά, που τα χάνει εδώ κι εκεί, είναι η φτωχή και αμόρφωτη Αίγινα, είναι η Αίγινα που κάνει 18 ώρες στο μαγαζί για 400 και 500 ευρώ εισόδημα, είναι η Αίγινα που δεν έχει καταλάβει όλα αυτά που ζει και το καλοκαίρι και το χειμώνα.

Μαζί της. Κι ας μην έχει φωνή.

Χρήσιμα παιδιά, σπουδαστές των ΤΕΙ ή ΑΤΕΙ υπό την επίβλεψη της εταιρίας «θεατρική ομάδα ΤΕΙ- το Τρίτο Κουδούνι» έρχονται στην Αίγινα και δια μέσου κάποιων δραματοποιήσεων επικαλούνται τη διδαχή των κάτωθι παραδοσιακών επαγγελμάτων: του πραματευτή, της υφάντρας ή του υφαντή, του ζευγά, του γανωτζή, του καραβομαραγκού, του τσαγκάρη. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο:

πραματευτής

Δεν πρόκειται για παραδοσιακό επάγγελμα, αφού ήδη εκατοντάδες πολυεθνικοί πραματευτές πωλούν κινέζικα και κορεάτικα φτηνά, ήδη στους περαστικούς, αντιμετωπίζοντας α)τον πολυεθνικό και προμηθευτή και ντόπιο νταβατζή που τους παίρνει ένα μη ευκαταφρόνητο ποσό, β)τον μπάτσο που θα τους κυνηγήσει και μπορεί να σκοτωθούν στην προσπάθειά τους να τον αποφύγουν όπως στο Θησείο πριν από δυο μήνες, γ)τον μπάτσο που θα τους συλλάβει και θα τους κατάσχει την μικρή περιουσία και πιθανόν να βρεθούν σε κέντρο «φιλοξενίας», φυλακισμένοι, δ)το δολοφόνο χρυσαυγίτη που θα τους κλωτσήσει και θα τους κλέψει το εμπόρευμα αν δεν τους μαχαιρώσει και τους σφάξει ε)τον δήθεν πατριώτη που θα τους φωνάξει «στην πατρίδα σου ρε χιμπατζή» στ)τον-την «αριστερό-ή» των ΒΠ που θα του πετάξει το φιλανθρωπικό χαμόγελο της συγκατάβασης. Από την άλλη, αν θέλεις να είσαι νόμιμος πραματευτής πρέπει να έχεις το θεό, υπάλληλο ή υπεύθυνο αδειών στο Δήμο, για να μεσολαβήσει, να έχεις να δώσεις για το ΤΕΒΕ, να δώσεις σε διάφορους αυτόκλητους προστάτες (ψιλοχρυσαυγίτες, παρακμιακοί, αυτόκλητοι σεκιουριτάδες κλπ) να τα βάλεις θεωρητικά και πρακτικά μ’ αυτούς που φτύνουν αίμα για να βαράνε μύγες στο μαγαζί. Για πάμε στο δεύτερο:

υφάντρα (ή υφαντής-το ξεπέρασμα των φύλων)

Τους συναντάς μόνο στα παραμύθια –πλέον- όταν η καλή αράχνη βοηθάει τους φτωχούς καλούς ή τις φτωχές καλές να περάσουν σε άλλη κοινωνική τάξη, κάνοντας γάμο με την πριγκίπισσα ή τον πρίγκιπα. Κατά τ’ άλλα, αν έχεις ένα αργαλειό συνήθως τον πουλάς σε ένα λαογραφικό μουσείο ή τον έχεις ως διάκοσμο στο μαγαζί που έφτιαξες για να δίνεις έναν τόνο «παλιού». Πουλάει, αλλά σίγουρα δεν είσαι μαλάκας να τον χρησιμοποιείς όταν έχεις τόσες προσφορές από τις πολυεθνικές ρούχων. Να δούμε το τρίτο;

ζευγάς

Καλύτερα να ακολουθήσεις το «παπάς». Είναι σίγουρο και κερδοφόρο, ειδικά στα νεκροταφεία. Διαφορετικά πάρε ένα μικρό τρακτεράκι με τους γείτονές σου -συνεταιρικά- και σπείρε ό,τι και όσο μπορείς. Όχι μεγάλο για να μην κάνεις καταστροφή στο έδαφος, όχι βόδια με ζευγάρισμα γιατί δεν θα σου μείνει χρόνος ούτε για να κατουρήσεις. Τουλάχιστον εξοικονόμησε μια φρέζα. Κάτι είναι κι αυτό. Τι λέει παρακάτω το χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα;

γανωτζής

Ποιον κοροϊδεύουν για ένα επάγγελμα που χάθηκε στο όνομα της κατσαρόλας και του αλουμινίου της ΠΕΣΙΝΕ; Και να μην το ξεχνάμε: γύφτοι το έκαναν το επάγγελμα που μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μαζί με τους γύφτους (=σιδεράδες) εκτοπίστηκαν από τα αλουμίνια και τα στραντζαριστά σίδερα. Κι αρκετοί που δεν μπόρεσαν να μπουν στα «είδη προικός» ή στις «άσπρες καρέκλες» ή στα μπιτ-παρά εποχιακά είδη, το ‘ριξαν στην παρανομία. Και παρακάτω;

καραβομαραγκός

Αστείο και να το σκέφτεται κανείς σε μια εποχή που αντί να σου χαρίζουν σε χιλιόμετρα τα δίχτυα (αν είσαι πραγματικός ψαράς) γιατί στα καταστρέφουν τα δελφίνια, σου χαρίζουν κάτι χιλιάδες ευρώ για να καταστρέψεις το ξύλινο σκάφος που έθρεψε την Ελλάδα. 6.000 καΐκια μέχρι και πριν από 3 χρόνια (φαντάσου πόσα θα είναι τώρα…) που με τρεις κινήσεις από ένα JCB, γίνονται καυσόξυλα, κλαίει για λίγο ο καϊκτσής στις κάμερες και στη συνέχεια εκταμιεύει την αποζημίωση από την ΕΕ. Τόσο αστείο, όπως η Δαμανάκη, κομισάριος της Αλιείας στην ΕΕ, στη Σουβάλα, δήλωσε ότι οι ψαράδες θα μπορούν με τις βάρκες τους να κάνουν τουριστικές βόλτες τους τουρίστες. Για να στέλνουν οι απανταχού είλωτες εισαγόμενα ψάρια στο εδώδιμο κοινό. Ας κάνουν μια βόλτα, τα χρήσιμα παιδιά, στα καρνάγια που κλαίνε. Ας δούμε και το τελευταίο:

τσαγκάρης

«Κάτι» μας είπανε. Ήδη το κάνει επαγγελματίας υποδηματοπώλης στην Αίγινα-και το κάνει μια χαρά, με μια SINGER προπολεμική που αν την έβλεπαν θα έπρεπε να κάνουν διδακτορικό. Αλλά πού είναι η επαφή με την πραγματικότητα για να την βρουν κι αυτά τα παιδιά;

Αυτή είναι η πρόταση για την ευημερία της ελληνικής κοινωνίας και δεν έρχεται παρά από ένα χρηματοδοτημένο μπουλούκι, υπό την ευθύνη μιας εταιρίας που ονομάζεται «θεατρική ομάδα ΤΕΙ- το Τρίτο Κουδούνι» που μας κρεμάει κουδούνια. Διότι πολύ απλά: μπορούμε να ζήσουμε από τη γη, από το νερό που είναι στην ΑΙΓΙΝΑ αρκετό (ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ!), από τα ψάρια, από τα κτηνοτροφικά κι από όλα τα επαγγέλματα που μπορούν να αναδυθούν από τον πολιτισμό της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Η πρότασή τους δεν είναι τίποτε άλλο από μια χρηματοδοτούμενη τσάρκα στα 200-250 (πλέον, μετά την ανάληψη ευθύνης εκ μέρους του προέδρου της, για την παραλία της Κολόνας) μέτρα της παραλίας με τα χρηματοδοτούμενα γεύματα, ξενοδοχεία κλπ. Και οι υπεύθυνοι του Δήμου Αίγινας; Ανθρωπάκια που θα έχουν να πουν: «σας φέραμε πελατάκια-τηγανίστε μια πατάτα παραπάνω». Κι επειδή προτείνουν το ανέφικτο με στόχο την ευημερία, δηλαδή το να γίνεις πραματευτής, υφάντρα ή υφαντής, ζευγάς, γανωτζής, καραβομαραγκός, τσαγκάρης, θα έχουν να (σου την) πουν: εμείς σου προτείναμε την ευημερία και συ την πέταξες.

ΥΓ: Στο μεταξύ ήδη έχουν γυρίσει την ελληνική υφήλιο, με τα χρήματα του προγράμματος: Πάτρα, Ιωάννινα κλπ. Ψάξτε-μια απλή αναζήτηση είναι. Στο τιμημένο γκουγκλ…

Ο Μαρδικούλος που όταν ακούει για παραδοσιακά επαγγέλματα σκέφτεται παραδοσιακούς τρόπους τιμωρίας

Αν διαβούμε τα 50 μέτρα ενός χώρου που περήφανα στέκει δίπλα στη βιομηχανία παραγωγής-κατανάλωσης ψευδαισθήσεων των 200 μέτρων της παραλίας της Αίγινας, συνεχίζουμε στα υπόλοιπα 50 μέτρα που νοικιάστηκαν, για το καλοκαίρι, στον πρόεδρο της. Δίπλα στα 30-40 δέντρα που -φαινομενικά ασκόπως- κόπηκαν πριν από πέντε περίπου μήνες, ένα κομμάτι αυτού του υπέροχου γιαλού που αριστερά προβάλει αγέρωχα η τελευταία κολόνα του ναού, με τα χιλιάδες χύμα κτερίσματα-όστρακα που μυρίζουν Ιστορία, νοικιάζονται στο όνομα της τουριστικής ανάπτυξης για μερικές ομπρέλες και ξαπλώστρες. Ενταγμένη είναι πλέον κι αυτή στο κύκλωμα της διασκέδασης των 250 μέτρων που είτε νόμιμα, είτε νομότυπα, είτε παράνομα, λειτουργεί χάρη σε μια κοινωνική συναίνεση και μαζική άγνοια που συμμαχεί με τη βούληση αυτών που έχουν τη θεσμική δύναμη. Σίγουρα δεν έχει την ίδια ευθύνη ο κοσμάκης που πίνει το φραπέ πάνω στην ξαπλώστρα-κάτω από την ομπρέλα, με αυτούς που αποφασίζουν και νέμονται την υπεραξία του φραπέ-ομπρέλα-ξαπλώστρα, αλλά σε λίγα χρόνια η εκποίηση του αρχαιολογικού χώρου της Κολόνας -χωρούν εκεί πολλά τραπεζοκαθίσματα- μπορεί να γίνει λαϊκό αίτημα. Έτσι. Για να γίνουν τα 250 μέτρα, 300.

Προς το παρόν θριαμβεύει η ομφαλοσκόπησή μας και ο συμψηφισμός του εγκλήματος με το «έγκλημα»…

Το «MAY 1» με την «ευρηματική» μετάθεσή του σε «μπορώ;» αποδομώντας τη «MAY-DAY» της διεθνούς μνήμης για τη σφαγή της εργατικής τάξης στο Σικάγο το 1886, με επίκεντρο την ποθούμενη (από πλείστους παράγοντες διαχείριση του κτιρίου των φυλακών της Αίγινας, ενός χώρου εγκλεισμού και βασανιστηρίων, είναι δείγμα της τάσης εκσυγχρονισμού της ιδεολογίας στο νησί. Τα πρώτα δείγματα της ομάδας Aegina Rising, δείχνουν σαφέστατα την κατεύθυνσή της. Βασισμένα στο καλλιτεχνικό-μορφωτικό πεδίο που ανέδειξαν αστικά-τουριστικά και ως τόπο μετοίκησης το νησί από το παρελθόν, κυρίως ένα κομμάτι της αστικής τάξης, και σαφώς στην προσπάθεια μεταρρύθμισης από πλευράς της δημοτικής Αρχής επί Π. Κουκούλη (2006-2010), επιδιώκουν με δοκιμασμένες φόρμουλες («Κοινωνία των Πολιτών», «Συμμετοχή», «Αυτοδιαχείριση» κλπ) στη μεταρρύθμιση τοπικής ιδεολογίας. Αποφεύγοντας να θίξουν την πολιτική και οικονομική συγκυρία είτε για λόγους αδυναμίας είτε για λόγους τακτικής ακολουθούν τη λειτουργία της  αισθητικής ως βασικό άξονα στις μέχρι τώρα αναζητήσεις τους, αποκομμένης από την κοινωνική ανάλυση και την Ιστορία. Έτσι, οι εντυπώσεις, πρωτοστατούν στην δράση τους -η οποία μόνο επιδοκιμασίες έχει μέχρι τώρα προκαλέσει- ενώ οι γενικευμένοι αλλά ανεπεξέργαστοι όροι που εκφράζονται, δεν μπορούν να προσδώσουν πέρα από την πρωτοτυπία σε τοπικό επίπεδο, την εισαγωγή μιας αντίληψης που αρνείται να εμβαθύνει στα προβλήματα.  Ο δε προσανατολισμός της δράσης στην αισθητική και μάλιστα του «πολιτισμού του άστεως» (μπουκαλάκια της πρωτοχρονιάς, μάζεμα σκουπιδιών, «φαντάσου την πόλη», φεστιβάλ ταινιών, «ΜΑΥ 1»-ζήτημα διαχείρισης των Φυλακών, κλπ.) αφήνει απ’ έξω ζητήματα τα οποία είναι κομβικά για τον τόπο (απορρύθμιση των υποδομών μέσω Καλλικράτη, του συγκεντρωτισμού, το χρονίζων πρόβλημα του νερού, της πραγματικής τοπικής οικονομίας, της πρωτογενούς παραγωγής, της ανεργίας και της φτώχειας, της τοπικής πολιτικής, των υποδομών κλπ) αναδεικνύοντας την Αίγινα των 200 μέτρων ως ένα άλλο τοπίο προβληματισμού και πειραματισμού στη λογική της επιχειρηματικής επέκτασής της. Το σκεπτικό της ομάδας και οι ενέργειές της (τύπου «rethinking Athens») εντάσσονται ή εν τέλει καταλήγουν στο απαρέγκλιτο συμβιβασμό με την κοινωνική ήττα εν γένει και αλλαγής της μορφής του συμβολαίου της. Στη βάση του αστικού ευδαιμονισμού και αναζήτησης μορφής, η τελευταία, η μορφή, κάνει την αντιπαράθεσή της με το περιεχόμενο και εν τέλει επιβάλλεται. 

Η κατοχύρωση των προσόψεων των τουριστικών προορισμών, ήτοι τα 200 μέτρα της παραλίας τους, δίπλα στον θρησκευτικό τουρισμό ή προσκυνηματικό ή οδοιπορικό-θρησκευτικό, φαίνεται ότι δημιουργούν έναν εξαιρετικό συνδυασμό προσδοκιών για τους πολλούς. Η πραγματικότητα όμως θα καλύψει λίγους. Ή πάρα πολύ λίγους. Αυτό συμβαίνει και στην Αίγινα και τίποτε δεν συγκλίνει σε μια ανακατανομή εισοδήματος από τον τουρισμό. Από την πλευρά των 200 μέτρων της παραλίας της πόλης κυριαρχεί το πρόσχημα ότι κάποιος κόσμος βολεύεται με «τα νόμιμα» έστω κι αν εργάζεται διπλάσιο χρόνο («πληρώνεται από τα πουρμπουάρ» λένε) ή παίρνει λιγότερα, αλλά «νέος είναι ακόμα». Πόσος κόσμος είναι αυτός; Από την πλευρά των 200 μέτρων ιερού μπετόν ως πρόσχημα παραμένει «η φιλάνθρωπος δράσις», έστω κι αν αυτή είτε δίδεται περιστασιακά ως τρόφιμα, είτε σε καθημερινή βάση ως ελεημοσύνη αποφεύγοντας πάντα κάθε αξιοπρεπή λύση είτε για την ενίσχυση του Νοσοκομείου, είτε για την έναρξη λειτουργίας του Λεουσείου ως χώρος στέγασης για φτωχούς, είτε για την προσπάθεια -έστω- απλής χρήσης της εκκλησιαστικής περιουσίας για αγροτική καλλιέργεια ή κτηνοτροφία.

Ανάμεσα στα 200 μέτρα της παραλίας και στα 200 κυβικά ιερού μπετόν υπάρχει μια μικρή απόσταση η οποία ολοένα και μικραίνει.

Tα τελευταία περιστατικά εμπρησμού στο νησί, δείχνουν αν όχι πρόσωπα αλλά προθέσεις που εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο στο πεδίο της ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας, αποδεκτές αξίες εδώ και μια 20ετία, οι οποίες έδωσαν και τη σημερινή ονομασία του πιο σημαντικού Υπουργείου. Κι αν οι τρόποι αυτοί δεν ενδείκνυνται ως νόμιμοι, κάθε παρανομία θα μπορούσε να είναι καταδικαστέα και μη βιώσιμη . Όμως, είναι το μόνο που δεν καταδικάζεται εδώ και μια 40ετία επέκτασης της αγοράς «τουρισμός-οικοδομή». Εκείνο που περνά τα εσκαμμένα είναι αυτού του είδους η ασυνήθιστη βία ως προειδοποίηση και απειλή κατά της σωματικής ακεραιότητας μιας και υπερβαίνει τις απλές υπερβάσεις νομιμότητας που διατυπώνονται και νομιμοποιούνται εντός των θεσμών κοινωνικού ελέγχου. Είναι πιθανόν έως σίγουρο ότι και στην Αίγινα, αν δεν ισχυροποιηθούν πόλοι αντίστασης τόσο στο μνημόνιο-μνημονιακό δήμο Αίγινας όσο και στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που εκφράζει η πολυπόθητη ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα, αν δεν αναπτυχθεί ένας πολιτισμός της αλληλεγγύης και της γνώσης, τέτοια φαινόμενα θα ενταθούν στο πλαίσιο ενός κανιβαλισμού που διαποτίζει την επιχειρηματική αντίληψη, συνδράμοντας με ότι πιο κακό έχει απομείνει από το τοπικό μας παρελθόν. Κι είναι σχεδόν σίγουρο, ότι το κακό μας παρελθόν με την ενέργειά του, αυτοπαρουσιάζεται ως ένας ισχυρός πόλος.

(με ελάχιστες αλλαγές, 21-4)

Χωρίς κάποια εμβριθή ανάλυση στο ζήτημα της απόκρυψης της ταυτότητας του ενεργήσαντα πράξεων που επισείουν-επισύρουν μέχρι και την ποινή της αφαίρεσης της ζωής, της δολοφονίας ή της εκτέλεσης ενίοτε, η απόκρυψη του προσώπου ήταν πάντοτε ένας από τους τρόπους να εκμηδενιστεί κάθε δυνατότητα αποκάλυψης της ταυτότητας. Η χρήση κουκούλας, εν ολίγοις, ως καλύπτρα του προσώπου ήταν και παραμένει τρόπος απόκρυψης της ταυτότητας για πράξεις που είναι ειδεχθή εγκλήματα, όπως αυτά που διέπραξαν «εθνικόφρονες» δεξιοί την περίοδο της κατοχής και οι οποίοι τιμήθηκαν μετά τον εμφύλιο για το επάγγελμά τους να υποδεικνύουν κομμουνιστές ή πατριώτες για την αντιστασιακή τους δράση, για πράξεις που αφορούν τη σύγκρουση-αντίσταση με τους μηχανισμούς καταστολής κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ή για πράξεις περιορισμένης σημασίας όπως μια ληστεία τράπεζας. Δηλαδή το ζήτημα δεν είναι η κουκούλα, αλλά το ποιος τη φοράει και γιατί.

Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο Άσημος τραγουδούσε, στο γνωστό τραγούδι-μύθο της γενιάς του 70-80, των συγκρούσεων στη μητρόπολη των Αθηνών: «..και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε, σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε…». Από τότε κι από την Ευρώπη των συγκρούσεων του 60-70-80, το περιορισμένης σημασίας αντάρτικο στην πόλη της Αθήνας είχε τη ρετσινιά της κουκουλοφορίας των «γνωστών-αγνώστων». Η αμηχανία και η ανεπάρκεια της αριστεράς να μπορέσει να ερμηνεύσει το μειοψηφικό αλλά αστείρευτο φαινόμενο των νεολαιίστικων συγκρούσεων στους δρόμους της μητρόπολης όταν συνάντησε την ασφαλιτολαγνεία των παλαιότερων εποχών με την οποία αντιμετώπιζε κάθε φαινόμενο εσωτερικής κομματικής απόκλισης, δημιούργησε αυτήν την όχι και τόσο εύηχη ταμπέλα. Ο νέος που φοράει κουκούλα –σύμφωνα με την επίσημη αριστερά- για να μην τον αναγνωρίσουν οι μπάτσοι, για να μην τον καταγράψουν οι κάμερες, για να μην τον συλλάβουν, δεν είναι αυτός που αντιστέκεται -με τον, έστω, αδιέξοδο τρόπο του- στην καταστολή αλλά είναι «ασφαλίτης» «σε υπηρεσία» που «προσπαθεί να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα». Και κουκουλοφόρος για το «λαϊκό κίνημα» δεν είναι άλλος από αυτόν που υπηρετεί την «αντίδραση». Από κει και μετά, η οικουμενική υιοθέτηση της μυθολογίας για τον κουκουλοφόρο σπάστη ήταν υπόθεση χρόνου μέχρι και τον περίφημο κουκουλονόμο. Εκεί λοιπόν ήταν και το σημείο όπου εν μέσω της κουκούλας διεξήχθη η κυρίαρχη ιδεολογική συζήτηση που είτε εξίσωνε τους εγκληματίες κουκουλοφόρους της κατοχής με «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα» που «φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη που ‘χα» ή απλά δημιουργούσε ένα νέο εχθρό υπερ-αριστερό με κουκούλα. Ο παλιός «εθνικόφρονας», δεξιός, προδότης στα μπλόκα των γερμανών της κατοχής, απλά, ξεχάστηκε. Κι αν στη χειρότερη περίπτωση κάνεις κριτική για ενέργειες που είναι άνευ νοήματος, που αποτελούν πολιτική παθολογία, που είναι αντιφάσεις του συστήματος, που είναι αδιέξοδες πολιτικά  ή σιχτιρίζεις και καταγγέλλεις και θες να στήσεις στον τοίχο γιατί μπορεί να φτάσουν στο εξ αμελείας έγκλημα της Μαρφίν (μετά απόλυτης ευθύνης Βγενόπουλου), από την άλλη, στην καλύτερη, τους εκτελείς με συνοπτικές διαδικασίες για προδοσία. Αν νικήσεις. Διότι αν χάσεις, τότε, οι κουκουλοφόροι δεξιοί, αντικομουνιστές, γερμανόφιλοι, αγγλόφιλοι, αμερικανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες, τσιράκια του Τζήμερου και της κυβέρνησης γίνονται υπηρεσιακοί παράγοντες από το 1949 μέχρι και σήμερα.

ΥΓ: Τα παραπάνω είναι εξ αφορμής μιας φιστικομαχίας δυο τοπικών παραγόντων: Ενός επιχειρηματία που εργάζεται με τους όρους της αγοράς της νέας εποχής και ό,τι πιο κακό έχει να επιδείξει το μέλλον μας  και ενός που με σύμβουλο ό,τι πιο κακό έχει να επιδείξει το τοπικό παρελθόν μας, δυσφημώντας την χλωρίδα (φιστίκι) και την πανίδα (οχιά). Όταν όμως του κλείνουν το ματάκι φιλικά και πίνουν τσιπουράκι μαζί, όταν τον προσφωνούν «καλλιτέχνη», όταν του χτυπούν την πλάτη ως σε «συνάδελφο» στα τοπικά «ρεπορτάζ», όταν συμμαχούν για τα «τοπικά» και χαμογελάνε με «νόημα» μαζί, τη στιγμή που ελάχιστοι τον αποκαλούν βόθρο, τότε ο βόθρος έρχεται κατά πάνω τους. Κι αν ο εργαζόμενος με τη λινάτσα από τα φιστίκια που τίναζε βρέθηκε εύκολα κατηγορούμενος ενός «σκηνοθέτη», «δημοσιογράφου», και «καλλιτέχνη» γνωστού σπιούνου της περιοχής, ως «κουκουλοφόρος» των Εξαρχείων προς χάριν μιας δυσφήμισης του ΦΦ, αλλά «δεν πρέπει να δίνουμε σημασία» στον γκεμπελίσκο, κι αν άνθρωποι (καλοί και κακοί) βρέθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου με τον πιο χυδαίο τρόπο από το λάκκο με τα σ..χόλια και των τύπου Τριανταφυλλόπουλου αναρτήσεων-εκβιασμών (αλλά «γιατί να καταγγέλλουμε όσα δεν μας ακουμπάνε;»), τότε ας τον λουστούν. Στην πλατεία Εξαχρείων στην Αίγινα.

Ο Μαρδικούλος που τα φώναζε αλλά δεν τον άκουγε κανείς τους

ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΙΑΣ:

Η γνωστή ως Παναγιά των κουκουλοφόρων: Βλέμμα στραμμένο στο φακό, φιλτράκι έτοιμο για το στριφτό-άνεση, μαλλί επιμελώς ατημέλητο, κουκούλα αλλά που δεν καλύπτει την ομορφιά. Όταν η καλή κουκούλα των διαδηλώσεων δίνει ιδέες στο μόντελινγκ.

Όταν είσαι Κούγιας και φοράς κουκούλα σε συλλαμβάνει μόνο ο φακός. Οι μπάτσοι σου κάνουν τεμενάδες.

Στο επαναστατημένο Μεξικό και στις εξεγερμένες Σκουριές φορούν κουκούλες για να δίνεις σημασία σε αυτά που λένε.

Ο κουκουλοφόρος στο κέντρο της φωτογραφίας είναι ήρωας της δεξιάς, ήρωας του χρυσαυγίτη, υπηρεσιακός παράγοντας από το 1949 και μετά.

Υποχρεωτική κουκουλοφορία

Ύποπτοι κουκουλοφόροι για αντικαταναλωτισμό: δεν αγοράζουν ΣΙ-ΝΤΙ, γαλακτοκομικά από τη βιομηχανία γάλακτος και υπάρχουν πληροφορίες ότι δεν παίρνουν χάπια για τη χοληστερίνη.

συνάδελφοι τα λένε όπως παλιά (1943-2013)

«να τα δείτε σε πέντε χρόνια» (μέρος Δ)

αφήγημα του Γιώργου Μήτρου

(ΜΕΡΟΣ Α)

(ΜΕΡΟΣ Β)

(ΜΕΡΟΣ Γ)

…Ποδηλάτησε ανάμεσα σε κόσμο λιγοστό για την εποχή και κατευθύνθηκε στο μαγαζάκι. Το βρήκε πολύ αλλαγμένο, με σιδερένιο υπόστεγο κι ελάχιστα τραπέζια στον ήλιο. Κοίταζε μέσα να δει αν του θύμιζε κάτι. Τίποτε. Ένας νεαρός ως τα εικοσιπέντε, έκοβε βόλτες κουβαλώντας τα μαναβικά και χαιρετήθηκαν.

-Το βράδυ σερβίρουμε εκτός κι αν θέλετε καφεδάκι ή τσάι με βότανα από το νησί.

-Εσείς το έχετε τώρα το μαγαζί;

Του εξήγησε ότι το πήρε ο «δήμαρχος» από τον προηγούμενο που «δεν πήγαινε καλά» και το δουλεύουν σαν δημοτικοί υπάλληλοι.

-Δηλαδή;

-Παίρνουμε από ένα μισθό, οι νυχτερινοί το νυχτερινό, συν τα εξτρά, πουρμπουάρ και τα γνωστά, κλείνει στις δυο. Έξι άτομα, από ένα εννιάωρο ο καθένας μας. Δυο το πρωί και τέσσερις το βράδυ. Αυτοί παίρνουν τα βραδινά μεροκάματα. Κυλιόμενο, κατάλαβες…

-Και βγαίνει;

-Όλοι βγαίνουμε. Εμείς καλό μεροκάματο και τα κέρδη πάνε στο δήμαρχο.

-Στο δήμαρχο;

-(Γέλασε) Όχι, στο δήμαρχο, στο Δήμο εννοώ. Τα καλοκαίρια μέσο όρο γύρω στα 250 με 300 και το χειμώνα πέφτει στα 150 με 200 την ημέρα, με τα παλιά ευρώ… Εμείς σταθερά μεροκάματο… Το χειμώνα παίρνουμε άδειες όλοι. Κυλιόμενες κι αυτές. Δεν κάθεστε να πιείτε καφεδάκι;

Άκουσε φωνές για κάτι μαναβικά που ήρθαν από Κυψέλη κι έφυγε να τα παραλάβει.

-Όλα ντόπια είναι. Μόνο το καλοκαίρι εισάγουμε από τον Πόρο και τα Μέθανα. Εκεί κι αν έχουν παραγωγή. Και το αλεύρι για το ψωμί δικό μας είναι. Δηλαδή ντόπιο.

-Μύλους;

-Έχουμε δυο. Έναν ιδιωτικό και έναν δημοτικό. Όλοι στο Δήμο πηγαίνουνε. Ο άλλος βαράει μύγες. Και πιο φτηνά έρχεται και καλύτερη δουλειά και μένουν τα λεφτά στον τόπο. Μ’ αυτά και μ’ αυτά δουλεύει κόσμος. Μέχρι και μουσείο-εργαστήριο κάνανε, ο Δήμος στο Μεσαγρό, στο χωριό μου, με τους δυο κανατάδες που είχαν μείνει. Θέλουν να φτιάξουν και σχολή να ‘ρχονται παιδιά από αλλού, αλλά ακόμα δεν ξέρω τι γίνεται. Ξέρεις πόσοι έχουμε κανάτια τώρα στο τραπέζι μας για το νερό;

-Το βάζετε από τα πλαστικά στην κανάτα;

Του ‘δειξε το ψυγείο.

-Για κοίτα. Τα βλέπεις τα μπουκάλια; Αχρησιμοποίητα είναι. Μόνο κάτι σικ από την Αθήνα και ξένοι μας ζητάνε μπουκάλι. Το νερό του νησιού φτάνει για όλους. Μόνο το καλοκαίρι κουβαλάμε τρεις ή τέσσερις φορές το μήνα και τον Αύγουστο μέρα παρά μέρα, από την Αθήνα. Και το καράβι δικό μας.

Έπαθε σοκ. Ήθελε να ξεκουμπιστεί από το μαγαζί για να πάει στην Κολόνα. Ένιωσε αμήχανα.

-Πού έχει ρε μάστορα νερό; Θα με τρελάνεις;

Γέλασε ο νεαρός.

-Παντού έχει νερό. Αντί να το διώχνουμε στη θάλασσα το κρατάμε στη στεριά, δεν τα είδατε τα φράγματα;  Έπειτα τα παλιά πηγάδια που πουλούσαν το νερό, τα πήρε ο Δήμος, βρήκε κάτι παλιά κιτάπια ότι ανήκουν στο υδραγωγείο και τους υποχρέωσε με κάτι νόμους δε ξέρω ‘γω τι, να παίρνει το νερό τους. Αυτοί μπορούν να ποτίζουν τα δέντρα τους, αλλά όχι να το πουλάνε.

-Με το μαγαζί τι γίνεται; Σας ελέγχουνε;

-Ναι, τώρα δεν ξέρω έρχονται κάτι λογιστές κάθε μήνα και δεν ξέρω τι κάνουνε. Ο Μπάμπης ξέρει καλύτερα. Πάντως καλά πάει. Είπανε για «πείραμα» ότι θα είναι μαζί με κάτι άλλα μαγαζιά.

-Ποια μαγαζιά;

-Δυο καφενεία στα βόρεια, δυο ξενοδοχεία που τα νοικιάζει από ιδιώτες εδώ, ένα σουβενίρ, και δυο φιστικάδικα με άλλα συσκευασμένα, ένα εδώ κι ένα Σουβάλα. Λένε ότι πάνε πολύ καλά. Τι να σας πω; Εμείς εδώ πάντως πολύ καλά.

Ο Μπάμπης από μέσα είχε αρχίσει να πετάει κάτι άγριες ματιές στο συνάδελφό του.  

-Ο Δήμος, ο Δήμος, έχει τα πάντα από φυλλάδια αν θέλετε να ρωτήσετε, ότι θέλετε. Θα έρθεις να συνεχίσουμε; Θα μας βρίζουν οι άλλοι και με τα δίκια τους, όπως χθες που δεν είχαμε έτοιμο το κερεμέζι. Άντε έλα..

Ρούφηξε γρήγορα τον καφέ του. Χαιρετήθηκαν. «Άλλη όρεξη δεν έχω να πάω στο δημαρχείο» σκέφτηκε. «Ένα κατιτίς στο δρόμο και ντουγρού για την Κολόνα». Φεύγοντας ξανακοίταξε πίσω του. «Κούβα το ‘καναν εδώ πέρα». Δεν πρόλαβε να αποσώσει κι άκουσε λάτιν από πίσω του. Ο Μπάμπης ή ο άλλος, μάλλον ο άλλος, μεράκλωσε και τραγουδούσε…

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)