Mικρομεσαία αποικία

αναδημοσίευσην από το Άρδην

Άρδην τ. 90-99, Άρδην τ. 91, Πολιτική — Μαρτίου 11, 2013 at 10:57 πμ

Mικρομεσαία αποικία

του Γιώργου Ρακκά από το Άρδην τ. 91 που κυκλοφορεί

Κατά την περίοδο 10-19 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό της ΓΣΒΕΕ μια έρευνα πάνω στις συνέπειες που είχε η κρίση στην αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών1. Τα αποτελέσματά της είναι κάτι παραπάνω από διδακτικά για το τι έχει συμβεί αστραπιαία και βίαια στην ελληνική κοινωνία τα τρία χρόνια του μνημονίου και της ακραίας θεραπείας-σοκ που έχουν υποβάλει την Ελλάδα οι ξένοι δανειστές και οι ντόπιοι εντολοδόχοι τους.
Η έρευνα καταγράφει δραστική μείωση των εισοδημάτων και της αγοραστικής δύναμης των ελληνικών νοικοκυριών. Σύμφωνα με τις απαντήσεις που έδωσε το αντιπροσωπευτικό δείγμα, βγαίνει ότι σ’ ένα 33,5% των νοικοκυριών δεν εργάζεται κανείς, ενώ ένα 40% διαθέτει τουλάχιστον έναν άνεργο. Το 67,5% των νοικοκυριών διαθέτει εισόδημα μέχρι 18.000€ (περίπου 24.150$, δηλαδή ελάχιστα κάτω από τα 25.000$ όπου και εκτιμάται το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας για το 2012)2, ενώ το 93.2% του συνόλου δήλωσε ότι το εισόδημά τους έχει μειωθεί από το ξέσπασμα της κρίσης. Από αυτούς, για το 72.2% μειώθηκε πάνω από 30%.
Βάσει όλων αυτών, δεν είναι τυχαίο ότι ένα 49,8% είπε ότι τα εισοδήματά του δεν έφτασαν για την κάλυψη των αναγκών του κι ότι χρειάστηκαν επιπλέον χρήματα, τα οποία βρέθηκαν κατά κύριο λόγο από τις αποταμιεύσεις (56,5%), από δανεικά μέσω φίλων και γνωστών (33,1%), από πιστωτικές κάρτες (15.8%), από εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων (8,8%) και από τη δανειοδότηση των τραπεζών κατά 19,3%.
Αυτή η τεράστια συρρίκνωση των εισοδημάτων έχει μεγάλο αντίκτυπο στην κατανάλωση. Έτσι, ένα 69,7% δήλωσε ότι έχει κάνει σημαντικές περικοπές στα είδη διατροφής, ένα 79,4% στη μετακίνηση, ένα 83,2% στη θέρμανση, ένα 69,8% στους λογαριασμούς του σπιτιού και ένα 70% στην αρτοποιία. Για τα δε καταναλωτικά είδη, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα: την ένδυση και την υπόδηση (92,5%), τα εστιατόρια και τις ταβέρνες (93,0%), τα καφέ και τα μπαρ (88,8%), τα ταξίδια (88,7%), τα δώρα (90.2%) κ.λπ.
Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι έχουμε κατά νου, ότι δηλαδή τα τελευταία τρία χρόνια συντελέστηκε μια δραστική υποβάθμιση των όρων διαβίωσης της μεσοστρωματικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.
Πρόκειται για τα πρώτα άμεσα, και ίσως τα μόνα «επιτεύγματα» της πολιτικής των μνημονίων. Αντίθετα, και παρά τα διακηρυγμένα, η χώρα διανύει το έκτο έτος συνεχιζόμενης ύφεσης, όπου υπάρχει πρόβλεψη για μείωση του ΑΕΠ κατά 4,6%3. Ταυτόχρονα, διόλου αισιόδοξα δεν είναι τα μηνύματα από την εξέλιξη του εξωτερικού χρέους της χώρας –το οποίο το 2009, τη χρονιά όπου ξεκίνησε το θανάσιμο σπιράλ της λιτότητας, ανέρχονταν στο 129% του ΑΕΠ, σήμερα έχει εκτοξευθεί στο 170%, ενώ και οι προβλέψεις είναι πλέον απαισιόδοξες για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν (βλ. κάτωθι πίνακες).
Αναμφίβολα, πρόκειται για μια κραυγαλέα αναντιστοιχία της πραγματικότητας με τη ρητορική ξένων δανειστών και ελληνικών κυβερνήσεων, που κατά τα τρία χρόνια της θεραπείας-σοκ ισχυρίζονται πως οι θυσίες (τις οποίες ως επί το πλείστον κάνουν οι άλλοι, και όχι οι άρχουσες τάξεις) πραγματοποιούνται ακριβώς για την καταπολέμηση της ύφεσης και τη μείωση του δημόσιου χρέους.
Ωστόσο, αν κανείς αναζητήσει τα πραγματικά κίνητρα των κυβερνητικών πολιτικών πίσω από τα επικοινωνιακά τρικ, θα καταλάβει ότι εν τέλει το σχέδιο των δανειστών για την αναμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας δεν έχει πέσει τόσο έξω.
Ας δούμε το γιατί
Όπως εν τάχει αναφέραμε και στην αρχή, η ελληνική οικονομία ήταν υπερβολικά στηριγμένη (βλ. και κάτωθι πίνακα) σ’ έναν παρασιτικό κύκλο εσωτερικής κατανάλωσης, δημόσιας και ιδιωτικής, η οποία τροφοδοτούσε σ’ ένα πολύ μεγαλύτερο από τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. ποσοστό την αύξηση του ΑΕΠ. Ο κύκλος αυτός χρηματοδοτήθηκε από τη ναυτιλία, τα ευρωπαϊκά κονδύλια και έναν υπερχρεωμένο δημόσιο τομέα, ο οποίος στηριζόταν από τον φτηνό δανεισμό.
Έτσι, σύμφωνα με την έρευνα του διεθνούς οίκου αξιολόγησης Μακίνσει (McKinsey), για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, την οποία, σύμφωνα με δημοσιεύματα στα ΜΜΕ5, χρησιμοποιεί συστηματικά η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να καταρτίσει ένα «αναπτυξιακό πλάνο» για την Ελλάδα του 2020:
Η κρίση κατέστησε σαφές ότι το προϋπάρχον ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης υπέφερε από δομικά μειονεκτήματα. Ο υπερδανεισμός και η υπερκατανάλωση του δημοσίου τροφοδότησε την υπερκατανάλωση του ιδιωτικού τομέα, συντηρώντας σημαντικά ελλείμματα στην ανταγωνιστικότητα και στην παραγωγικότητα. Κατά την περίοδο 2000-2008, η αυξανόμενη ιδιωτική και δημόσια καταναλωτική δαπάνη οδήγησε σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο εμπορικό έλλειμμα, καθώς η εγχώρια παραγωγή δεν επαρκούσε για να καλύψει τη ζήτηση, ενώ το χαμηλό ύψος των εγχώριων και ξένων επενδύσεων δεν επαρκούσε για να αυξήσει την παραγωγή στα απαιτούμενα επίπεδα. Στον αντίποδα, οι περισσότεροι από τους εταίρους της Ελλάδας στην Ευρώπη είχαν πολύ μικρότερα εμπορικά ελλείμματα και κατάφεραν να επενδύουν περίπου το 20% του ΑΕΠ τους στις εγχώριες οικονομίες τους. […]Η ιδιωτική κατανάλωση στην Ελλάδα είναι κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ υψηλότερη από το αντίστοιχο μέγεθος των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών και η ζήτηση είναι σε συντριπτικό ποσοστό εγχώρια. Ακόμη και εξωστρεφείς τομείς της οικονομίας –όπως π.χ. ο τουρισμός– εξαρτώνταν σε μεγάλο βαθμό από την εσωτερική ζήτηση. Με απλά λόγια, η ελληνική ανάπτυξη στηρίχτηκε σε χαμηλές εγχώριες επενδύσεις και σε υψηλή εγχώρια ζήτηση, που χρηματοδοτήθηκε από φτηνό δανεισμό και έναν υπερχρεωμένο δημόσιο τομέα6.
Ωστόσο, το ύψος των μισθών δεν επηρέαζε άμεσα την ανταγωνιστικότητα, καθώς, όπως αναφέρει και σχετική έρευνα της Γιούρομπανκ, οφείλεται σε δύο στενά αλληλεπιδρώντες παράγοντες: την αύξηση των τιμών που προκαλούσε η αύξηση της εσωτερικής ζήτησης, και τη συνακόλουθη αύξηση του κόστους εργασίας σε τομείς παραγωγής μη εξαγώγιμων προϊόντων και υπηρεσιών:
Η επιδείνωση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας οφείλεται σ’ ένα σπιράλ μισθών-τιμών και όχι στην αναδιανομή του ΑΕΠ προς όφελος της εργασίας. Η σταθερότητα του μεριδίου της εργασίας στο ΑΕΠ παραμένει στον μέσο όρο της ΕΕ των 17 διαχρονικά. […]
Ωστόσο, η διαδικασία της επίμονης αύξησης του πληθωρισμού και των μισθών, που κρύβεται πίσω από την επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας κατά την τελευταία δεκαετία, έχει και μια άλλη αιτία. Όπως έχουμε δείξει σε προηγούμενες μελέτες, η απώλεια της ανταγωνιστικότητας είναι κυρίως εξαιτίας της αύξησης του σχετικού κόστους εργασίας και των τιμών των μη εξαγώγιμων προϊόντων της οικονομίας, σε σύγκριση με τα εξαγώγιμα, και μόνο δευτερευόντως εξαιτίας της αύξησης των μισθών στους εξαγωγικούς τομείς. […]
Σε οικονομικούς όρους, η αύξηση των σχετικών τιμών των μη εξαγώγιμων προϊόντων πλήττει τα εξαγώγιμα, καθώς απορροφάει πόρους (ανθρώπινο και υλικό κεφάλαιο) από τους εξαγωγικούς τομείς, προς όφελος των μη εξαγωγικών7.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι στο επίκεντρο της ελληνικής κρίσης, και άρα στην αφετηρία οποιουδήποτε σχεδίου για την έξοδο από αυτήν, απαιτείται ως προϋπόθεση ο μετασχηματισμός της παρασιτικής δομής, ο περιορισμός της εσωτερικής καταναλωτικής ζήτησης –και συνακόλουθα η μείωση των ελλειμμάτων. Εν ολίγοις, η εγκατάλειψη ενός μοντέλου που στηρίζεται στις… εισαγωγές, τον δανεισμό και στον …αέρα.
Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα, δύο δυνατοί δρόμοι θα μπορούσαν να προκύψουν. Ο πρώτος, που παραμένει ακόμα ζητούμενο, είναι ο δρόμος της εθνικής αξιοπρέπειας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όπου ο περιορισμός της εσωτερικής ζήτησης θα πραγματοποιούνταν με όρους δημοκρατικής αποανάπτυξης, εγκατάλειψης του παρασιτικού καταναλωτισμού, οικοδόμησης ενός άλλου μοντέλου οικονομίας, που να στηρίζεται στη μικρή και τη συνεταιριστική παραγωγή του πλούτου, που να προσανατολίζεται πρώτα στην ικανοποίηση των εσωτερικών αναγκών κ.ο.κ.
Στο διεθνές πεδίο, αντί η χώρα να ζητιανεύει τα δάνεια από την Ε.Ε., με τίμημα την εγκατάλειψη της εθνικής ανεξαρτησίας και το πέρασμα στην κηδεμονία της τρόικας, θα στηριζόταν στην αξιοποίηση του γεωπολιτικού συγκριτικού πλεονεκτήματός της, και στη σύναψη δανείων με τους άλλους πόλους του νέου, πολυπολικού παγκόσμιου συστήματος, τη Ρωσία και την Κίνα, την ενεργητική διαπραγμάτευση στο εσωτερικό της Ε.Ε. για την ανατροπή των αποικιακών σχέσεων μεταξύ του μπλοκ της «γερμανικής Ευρώπης» και των υπολοίπων κ.ο.κ.
Κάτι τέτοιο δεν κατέστη ακόμα εφικτό, οπότε εκ των πραγμάτων προκρίνεται η «έξοδος από έξω και δεξιά» της τρόικας και των μνημονιακών κυβερνήσεων – μια πολιτική σκληρής εσωτερικής υποτίμησης, που αξιώνει τη δραστική υποβάθμιση των όρων διαβίωσης των μεσαίων στρωμάτων.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, η εκπτώχευση μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας δεν αποτελεί παράπλευρη ή έστω άμεση συνέπεια της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αλλά άμεσό της στόχο. Διότι, όπως είδαμε, δίχως τη δραστική μείωση της εσωτερικής ζήτησης και το ξεφούσκωμα του τομέα των μη εξαγώγιμων προϊόντων που στηριζόταν σε αυτή, δεν μπορεί να αναπτυχθεί μια επανασύνδεση της Ελλάδας με τη διεθνή αγοράς στη βάση της ρικαρντιανής λογικής του «συγκριτικού πλεονεκτήματος»:
Δηλαδή, όπως προβλέπει στην έκθεσή της και η Μακίνσεϊ, σ’ ένα μοντέλο που να στηρίζεται στον τουρισμό, τις εξαγωγές ποιοτικών αγροτικών προϊόντων «ονομασίας προέλευσης», καθώς και στην… αποκατάσταση και την αναψυχή των εύπορων συνταξιούχων της Κεντρικής Ευρώπης, τον συνεδριακό τουρισμό κ.ο.κ. Αυτός είναι ο δρόμος της Ελλάδας μέσα στο δοσμένο πλαίσιο της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν επιτρέπει την ύπαρξη των εκτεταμένων μεσοστρωμάτων που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία, αλλά αντίθετα μια ταξική διάρθρωση αλά Πορτογαλία, που βέβαια θα συνοδεύεται και από τους αντίστοιχους μισθούς.
Γι’ αυτό και, με τους όρους των κηδεμόνων μας, και παρά τα κροκοδείλια δάκρυα των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη, το πρόγραμμα της τρόικας είναι επιτυχημένο, καθώς εξασφαλίζει δύο πρωταρχικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση ενός «αναπτυξιακού δρόμου» (με τους όρους της «εξόδου από έξω και δεξιά», βέβαια, που αντιπροσωπεύει το μπλοκ των μνημονίων): Πρώτον, το κοινωνικό ντάμπινγκ. Δεύτερον, έναν νέο κύκλο συγκεντροποίησης στους «ελπιδοφόρους» κλάδους, όπως είναι ο τουρισμός, μέσω επιθετικών εξαγορών και καταστροφής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και, επίσης, έναν ακόμη κύκλο συσσώρευσης διά της αρπαγής8 των υποδομών και του δημόσιου πλούτου της χώρας.
Το σχέδιο αυτό, προφανώς, διαλύει την κοινωνική συνοχή, κουρελιάζει το Σύνταγμα και απειλεί άμεσα την εθνική ανεξαρτησία της χώρας. Υπό αυτή την έννοια, οι δυνάμεις που το υπερασπίζονται συνιστούν μια ακραία απειλή για την ελληνική κοινωνία. Πρόκειται περί εξτρεμιστών στην εξουσία, οι οποίοι αξιώνουν την άμεση, βίαιη και ολοκληρωτική μεταβολή της κοινωνικής διάρθρωσης της χώρας –κάτι που αποτελεί τον ορισμό του ολοκληρωτισμού. Αν ψάχνουν, λοιπόν, οι κ.κ. Βορίδης και Δένδιας τα άκρα, ας τα αναζητήσουν πρωτίστως στην πολιτική της κυβέρνησης στην οποία μετέχουν.
Δυστυχώς, αυτός ο απώτερος στόχος της θεραπείας-σοκ που επιβάλλουν οι ξένοι δανειστές, με αιχμή τη «γερμανική Ευρώπη», πάνω στη χώρα, δεν έχει αναλυθεί επαρκώς ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Εντός του, ακόμα και τα πρόσωπα που προβάλλονται ως οι πιο σοβαροί αναλυτές, φτάνουν μόνον σε επίπεδο να διατυπώνουν ρητορικά σχήματα και ερωτήματα, που ενδεχομένως να είναι χρήσιμα για την καθημερινή διαπάλη που διεξάγουν με την κυβέρνηση, δεν βοηθούν όμως στο να διαλευκάνουν την πραγματικότητα των κινήτρων της πολιτικής της (και άρα χάνουν την μπάλα όταν φτάνουν στο διά ταύτα). Έτσι, ο Γιώργος Σταθάκης υποστηρίζει μέσα από τις στήλες της Αυγής:
Υπάρχουν τρεις τρόποι για να αντιμετωπιστεί η κρίση του δημόσιου χρέους. Αυτό δεν αποτελεί ιδιαίτερη προσέγγιση κάποιας οικονομικής σχολής, νεοκλασικής, κεϋνσιανής, μαρξιστικής ή άλλης, αλλά κοινό τόπο όλων των οικονομικών σχολών. Κοινώς, δεν έχει ανακαλυφθεί κάποιος τέταρτος τρόπος. Οι τρεις τρόποι είναι η μερική ή ολική πτώχευση, η διαγραφή δηλαδή χρέους, ο πληθωρισμός και η οικονομική μεγέθυνση της οικονομίας. […]
Τούτων λεχθέντων, στην Ελλάδα επιχειρείται εδώ και δυόμισι χρόνια μία πρωτόγνωρη θεώρηση της κρίσης χρέους, που ισχυρίζεται κάτι μοναδικό, κάτι που μπορεί να μην στηρίζεται σε καμία απολύτως οικονομική θεωρία. εντούτοις επαναλαμβάνεται διαρκώς και αδιαλείπτως σε όλους τους τόνους από την τρόικα και την ελληνική κυβέρνηση. Αυτοί ισχυρίζονται ότι, για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του χρέους, πρέπει να εφαρμοστεί μία ακραία πολιτική λιτότητας, αποπληθωρισμού και δημοσιονομικής προσαρμογής, που παράγει αναπόφευκτα ύφεση και ακραία συρρίκνωση του ΑΕΠ9.
Η πολιτική αυτή είναι «πρωτόγνωρη», όσο δεν αντιλαμβάνεται κανείς το διά ταύτα: Ότι, στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το χρέος, δεν είναι βιώσιμη. ότι όπως δηλώνουν οι περισσότεροι διεθνείς εμπειρογνώμονες, ενδεχομένως να χρειαστεί και άλλο κούρεμα. ότι η «σκληρή γραμμή», την οποία αντιπροσωπεύει η «γερμανική Ευρώπη», χρησιμοποιεί το αδιέξοδο του χρέους για να εκβιάσει και να επιβάλει τον βίαιο μετασχηματισμό της μικρομεσαίας Ελλάδας. και ότι, τέλος, μέσα από αυτόν, προσβλέπουν αφενός στο να λεηλατήσουν ορισμένους τομείς (ενέργεια, τους κλάδους του «πράσινου καπιταλισμού», ένα κομμάτι του συνεδριακού, του ιαματικού τουρισμού κ.ο.κ.10) και αφετέρου να δορυφοροποιήσουν την Ελλάδα, εν είδει τουριστικής νεο-αποικίας.
Χαρακτηριστικό δε ως προς αυτό, είναι ότι ακόμα και οι Αμερικάνοι, για λόγους γεωπολιτικής σύγκρουσης και ανταγωνισμού με τη Γερμανία, επικαλούνται τη μη βιωσιμότητα του χρέους, καθώς και αυτήν της πολιτικής ακραίας λιτότητας, ως υποτιθέμενη απάντηση στα προβλήματα της Ελλάδας. Το κάνουν για να καταδείξουν το αδιέξοδο της γερμανικής πολιτικής, καθώς σταδιακά επιθυμούν να τη «συνετίσουν» ώστε να εγκαταλείψει τον σοβινιστικό δρόμο της «γερμανικής Ευρώπης» και να υιοθετήσει μια κοινή ευρωατλαντική πολιτική απάντησης στην κρίση11.
Για τον ίδιο λόγο, εξ άλλου, ο Ράιχενμπαχ κάλεσε πριν από μερικές μέρες τους Έλληνες να κλείσουν τ’ αυτιά τους στους ισχυρισμούς του ΔΝΤ ότι το πρόγραμμα της ακραίας λιτότητας είναι αποτυχημένο, και να συνεχίσουν με άκρα προσήλωση να εφαρμόζουν το πρόγραμμα κοινωνικής και εθνικής αυτοκτονίας που έχει εκπονήσει αυτός και η ομάδα του12.
Ωστόσο, προς το παρόν, οι αυταπάτες που τρέφει ο ΣΥΡΙΖΑ περί «ευρωπαϊκού προβλήματος», η αδυναμία του να συλλάβει το βάθος και την ιδιαιτερότητα της ελληνικής κρίσης, δεν του επιτρέπει να δει την ουσία του μεγάλου μετασχηματισμού που κρύβεται πίσω από το γερμανικό blitzkrieg. Εξ ου και η, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, πάντως πραγματική, ταύτιση των προγραμματικών του θέσεων με τη γραμμή της «ήπιας προσαρμογής» που προτείνουν τα ατλαντικά κέντρα εξουσίας εντός του μπλοκ των ξένων δανειστών:
Τι, άραγε, θα μπορούσε να περιλαμβάνει η πολιτική συμφωνία; Μα, όλα τα προφανή που έθετε ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή. Αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, πιο αργή δημοσιονομική προσαρμογή, αυτόνομη διαχείριση του ζητήματος των τραπεζών, αλλαγή της δημοσιονομικής πολιτικής προς δικαιότερη κατανομή των βαρών, και, φυσικά, μέτρα ανάσχεσης της ύφεσης. Η εμμονική προσκόλληση στο μνημόνιο φτάνει στα όριά της, δυστυχώς με τον πιο επώδυνο τρόπο για την ελληνική κοινωνία13.
Μια ταύτιση που ήδη έχει προκαλέσει αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ –βλέπε τις δηλώσεις της Σοφίας Σακοράφα14 για το θέμα, ή τις αντιδράσεις του Αριστερού Ρεύματος για τα πρόσφατα ταξίδια του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, και ενδέχεται να προκαλέσει ακόμα περισσότερες, αν η στρατηγική της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεχιστεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: Είναι βιώσιμο αυτό το σχέδιο κολοσσιαίας (κι αποτρόπαιας) κοινωνικής μηχανικής; Η αλήθεια είναι πως η έκβασή του εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Κυρίως, από τον βαθμό της συναίνεσης που θα επιδείξει ο ίδιος ο ελληνικός λαός κατά την εφαρμογή του –πράγμα που, με τη σειρά του, εξαρτάται από την εγκυρότητα των εναλλακτικών λύσεων που θα προτάξουν οι ανταγωνιστικές ως προς αυτό δυνάμεις.
Ύστερα, εμπλέκονται πολλαπλοί και αστάθμητοι παράγοντες. Στις συνθήκες της κρίσης και της απόλυτης θεσμικής κατάρρευσης που υφίστανται σήμερα στη χώρα, η κυβέρνηση μπορεί να στραβοπατήσει οπουδήποτε, σε κάποιο μικρότερο ή μεγαλύτερο σκάνδαλο –ακόμα και η παραμικρή δήλωση ή οποιοδήποτε περιστατικό μπορεί να κάνει να ξεχειλίσει το ποτήρι. Πάντως, σε οποιαδήποτε περίπτωση, η αλήθεια είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς βιάστηκε να συναινέσει σ’ ένα πακέτο απαράδεκτων μέτρων ώστε να εξασφαλίσει τη δόση και τώρα η εφαρμογή τους φτάνει στα όρια την κυβέρνηση και επιτείνει τη διάλυση των κομματικών εταίρων.
Πέρα όμως από το εσωτερικό πεδίο, υπάρχει και μια πλειάδα παραγόντων που δρουν σε ευρωπαϊκό ή σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι σημαντικό, δηλαδή, το πώς θα εξελιχθεί η κόντρα μεταξύ της Γερμανίας και των ΗΠΑ, το τι θα πράξει η Γαλλία, το τι θα συμβεί στις υπόλοιπες χώρες που βρίσκονται στο στόχαστρο της «γερμανικής Ευρώπης». Κι επίσης, υπάρχει πάντοτε η κρίση στη Συρία, που απειλεί να βάλει φωτιά σ’ όλη τη Μέση Ανατολή, πράγμα που με τη σειρά του θα έχει σαρωτικές συνέπειες πάνω στην παγκόσμια ισορροπία.
Για να επιστρέψουμε όμως στο κύριο ζήτημα, που είναι οι προοπτικές αντίστασης του ελληνικού λαού, αυτές, μεταξύ άλλων, θα κριθούν και από το βάθος που θα λάβει μια ευρεία, εκτεταμένη, δημόσια συζήτηση αποτίμησης του μοντέλου το οποίο σήμερα εξαντλείται. Σε ερωτήματα του τύπου «πώς φτάσαμε μέχρι εδώ», δηλαδή σε μια αναδρομή στις πηγές της ελληνικής κρίσης, κρύβονται αποκαλυπτικές απαντήσεις για τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας μας. Και επίσης, φωτίζονται καλύτερα τα χαρακτηριστικά των στρωμάτων που κλονίζονται, άρα και οι δυνατότητες, τα όρια της παρέμβασής τους κ.ο.κ.
Στο πλαίσιο αυτής της αναζήτησης, για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, πρέπει να πάμε προς τα πίσω: Στο πώς γεννήθηκε ο ελληνικός παρασιτισμός (και γιατί) στις αρχές του 1950, κι επίσης στο γιατί επιβίωσε και επεκτάθηκε κατά την περίφημη «αλλαγή», καθώς και το τέλος του μετεμφυλιακού και του μεταχουντικού κράτους. Τέλος, στο πώς μετασχηματίστηκε (και εν τέλει βρυκολάκιασε) κατά το πέρασμα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, καταλήγοντας στη μεγάλη μαύρη τρύπα μέσα στην οποία έπεσε ολόκληρη η χώρα από το 2008 κι έπειτα.
Αυτού του είδους η ανάλυση, ταξική, ιστορική, με έμφαση στην ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι που λείπει σήμερα από την εν πολλοίς γενικόλογη επιχειρηματολογία και κλισέ φρασεολογία των «αντιμνημονιακών» πόλων που αξιώνουν να εκφράσουν την οργή του ελληνικού λαού. Πάνω στην απουσία της, γεννιούνται και θεριεύουν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες που εγκλωβίζουν τις πολιτικές ζυμώσεις και διεργασίες για τη γέννηση ενός ρωμαλέου αντιστασιακού πόλου…

1. Έρευνα ΙΜΕ-ΓΣΕΕΒΕ: Εισόδημα-Δαπάνες Νοικοκυριά. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.gsevee.gr/images/ereunes/noikokuria_dec_2012/eisodima_dec_2012_.pdf.
2. Πηγή: CIA World Factbook, ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/fields/2004.html.
3. Fitch: Πλεόνασμα το 2012, ύφεση το 2013 στην Ελλάδα, Εφημερίδα Το Βήμα, 05/02/2013.

4. ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, Ελληνική οικονομία και η απασχόληση: Ετήσια έκθεση 2012.
5. Το ευαγγέλιο της ελληνικής ανάπτυξης, Το Βήμα, 28/1/2013.
6. Η Ελλάδα 10 Χρόνια Μπροστά: Προσδιορίζοντας το νέο Εθνικό Μοντέλο Ανάπτυξης – Σύνοψη, McKinsey & Company, Athens Office, September 2011, σελ. 12-13.
7. D. Malliaropoulos – T. Anasta-satos, The improvement in the Competitive Position of the Greek Economy and Prospects for an Export‐led Growth Model, Economy and Markets, Vol. VIII, Issue 1 January 2013. σελ. 8.

8. Για τον όρο βλέπε, Ντ. Χάρβεϋ, Ο Νέος ιμπεριαλισμός, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2005. Σελ. 70-100.
9. Γιώργος Σταθάκης, Από κούρεμα σε κούρεμα, Αυγή, 02/12/2012.
10. Βλ. για παράδειγμα: Νάντια Βαλαβάνου, Συνεργάτες στους Δήμους ή νεο-αποικιοκράτες;, Ελευθεροτυπία, 03/2/2013 και Χανς Γ. Φούχτελ, «Οι μεταρρυθμίσεις ανοίγουν τον δρόμο για επενδύσεις», συνέντευξη στην Ημερησία του Σαββάτου, 10-11/11/2012.
11. Ά. Αθανασόπουλος, «ΗΠΑ και ΕΕ αλλάζουν τον παγκόσμιο χάρτη του εμπορίου», Το Βήμα, 9/12/2012.
12. «Τη στιγμή που η Ελλάδα έχει κατορθώσει να ξεπεράσει τη δυσκολότερη φάση του συγκεκριμένου προγράμματος, δεν βλέπω αυτήν τη στιγμή, ειδικά από πλευράς Task Force, πώς θα μπορούσε θα ξανανοίξει αυτή η συζήτηση». Χορστ Ράιχενμπαχ.
Πηγή: Ράιχενμπαχ: Όχι σε αλλαγή του προγράμματος της τρόικας, Έθνος, 6/2/2013.
13. Γ. Σταθάκης, Το Μνημόνιο φθάνει στα όριά του, Εφημερίδα Αυγή, 30/9/2012.
14. Κριτική Σακοράφα στα ταξίδια Τσίπρα, tvxs.gr, 11/02/2013.

Η λογιστική χρεωκοπία του Δήμου Αίγινας και εμείς

Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι το τοπικό μας μνημόνιο, όπως ακριβώς μπορεί να ονομαστεί ο νόμος «Καλλικράτης» και η, μετά τον Απρίλιο του 2010, υπαγωγή της χώρας στην επιτήρηση της Τρόικας, είναι εδώ, στην Αίγινα. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ανθρώπους στην Περιφέρεια, ούτε να έχουμε οφ δι ρέκορντ πληροφόρηση για να το επιβεβαιώνουμε. Η λογιστική χρεωκοπία του Δήμου Αίγινας είναι εδώ. Η τετράλεπτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου που ξεκίνησε και έληξε με την ακύρωσή της από το δήμαρχο λόγω της «μη σύννομης» σύνταξης του προϋπολογισμού δεν είναι, παρά ένα μικρό διαφημιστικό τρέιλερ του επόμενου επεισοδίου. Το κενό είναι εδώ. Και δεν είναι μόνο εδώ, για όσους δεν επιθυμούν να περιορίζονται σ’ αυτό το αποικιοποιημένο τριγωνικό νησί, στο κέντρο του Σαρωνικού κόλπου.

Είναι όμως αυτό που θα δώσει τη δυνατότητα μιας σοβαρής ανασύνταξης της τοπικής μας κοινωνίας στην κατεύθυνση μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης και οργάνωσης της ζωής; Τι είναι αυτό που θα καταλάβει το κενό της διαχείρισης ενός Καλλικρατικού Δήμου και μάλιστα απειλούμενου για επιτήρηση από την Τρόικα ή από νέους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που θα ενεργοποιηθούν; Ποιες κεφαλές «άμεμπτες», ποιοι παράγοντες-«καθαρά χέρια» θα δώσουν το φως για τη συνέχιση αυτής της καταστροφικής λειτουργίας της τοπικής αυτοδιοίκησης; Ποιοι τενεκέδες που ηχούν με σωτηριολογικές ρητορείες θα καταλάβουν το κενό; Ποιοι από τους «υπαλλήλους των νερουλάδων» (όπως ολόσωστα κραύγαζε ο Στέλιος Κοττάκης και μοναδικός δημοτικός σύμβουλος) οι οποίοι δεν χρειάζεται να έχουν πιστοποίηση ή να κόβουν αποδείξεις παροχής υπηρεσιών για να είναι «υπάλληλοι», θα αναλάβουν να σώσουν το πλοίο; Είναι άραγε, το λογιστικό κενό, και πολιτικό-πολιτισμικό κενό;

Σ’ αυτό το ερώτημα, μόνο το σώμα των πολιτών της Αίγινας μπορεί να απαντήσει με την πράξη του και την καθημερινότητά του. Απέναντι σ’ αυτήν την αμήχανη αναμονή που συνολικά χαρακτηρίζει τις κοινωνίες που έχουν ενσωματώσει το δυτικό μοντέλο διοίκησης, οικονομίας και κοινωνικής οργάνωσης, κάποια επίκαιρα ερωτήματα-δείκτες μπορούν να τεθούν ενδεικτικά και επιμερισμένα, αξιολογώντας το περιεχόμενό τους:

-Συσσωματώνονται σε τοπικό επίπεδο οι πολίτες για το τοπικό και ευρύτερο πολιτικό πρόβλημα;

-Λειτουργεί μια οικονομία έξω από τα καθορισμένα πλαίσια που να επικουρεί στην καθημερινή επιβίωση;

-Επιβιώνουν-ζωντανεύουν «δομές» αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας του παρελθόντος;

-Υπάρχουν ενδείξεις επιστροφής στην πρωτογενή παραγωγή και στην πραγματική οικονομία;

-Απέναντι στην κίβδηλη φλυαρία της επιστροφής στην «ανάπτυξη» κυριαρχεί, προσδοκία ή αμφισβήτηση;

-Τι ρόλο μπορεί να παίζει η πραγματική παιδεία ως μια διαδικασία που προσδίδει μορφή στον άνθρωπο;

-Τι ρόλο έχει η παλιά γνώση για την υγεία, για την καθημερινή αισθητική, για την τεχνολογία, για τη μέριμνα του αύριο;

-Τι ρόλο παίζει η τηλεόραση κι αν αντίθετα, πλάθεται ένας νέος κοινωνικός ιστός που υπερβαίνει την καταναλωτική μανία ανθρώπων και αντικειμένων και μετατρέπεται σε δημιουργία;

Εν τάχει, εδώ στην Αίγινα:

-Μας ενδιαφέρει να ξαναδούμε όλον αυτόν τον πολιτισμό που χάσαμε προς χάρη της τουριστικής-οικιστικής ανάπτυξης, μέσα από την οπτική γωνιά της δημοκρατίας και της δημιουργίας;

-Μας ενδιαφέρει να συγκρατούμε το νερό της Αίγινας και των νεφών πάνω από την Αίγινα ή να το διώχνουμε προς τη θάλασσα;

-Μας ενδιαφέρει να στηρίζουμε και να εμπλουτίζουμε τις υποδομές του νησιού με στόχο την αυτονομία ή να γεμίζουμε τις τσέπες των νερουλάδων κι αργότερα των εργολάβων του υποθαλάσσιου αγωγού;

-Μας ενδιαφέρει να παράγουμε την τροφή μας, αξιοπρεπώς στο τόπο μας ή να είμαστε καταναλωτές των σκουπιδιών της παγκόσμιας αγοράς;

-Μας ενδιαφέρει να βρούμε τρόπους πραγματικής ανακύκλωσης και χρήσης των δήθεν άχρηστων σκουπιδιών ή θέλουμε ένα απορριμματοφόρο κάθε μέρα που να ταξιδεύει τα σκουπίδια μας σε χωματερές που είναι αλλού;

-Μας ενδιαφέρει να δικτυωθούμε με κοινότητες που γειτνιάζουν με εμάς ή επιθυμούμε να δεχτούμε πρωτόκολλα «συνεργασιών» και προγραμματικές συμβάσεις με Γερμανικές ή άλλες Περιφέρειες που θα αναλάβουν την εργολαβία της ζωής μας;

-Μας ενδιαφέρει αυτός ο τουρισμός των 200 μέτρων της παραλίας της πόλης της Αίγινας ή να υποδεχόμαστε αξιοπρεπώς τους επισκέπτες στις απίστευτες κι άγνωστες ομορφιές του νησιού και να δημιουργούμε πραγματικούς κοινωνικούς και οικονομικούς δεσμούς;

-Μας ενδιαφέρει η νεολαία του νησιού να παρατάει τη μόρφωση για να υποκλίνεται στους κοιλαράδες ιδιοκτήτες κότερων και στους αγχωμένους τουρίστες του «καπουτσίνο και φύγαμε» για 200-300 ευρώ ή επιθυμούμε να μορφώνονται, να σπουδάζουν και να κάνουν και διάφορες «άχρηστες» δουλειές, όπως του βοσκού, του καλλιεργητή, του τυροκόμου, του εργαζόμενου σε υποδομές του νησιού;

-Μας ενδιαφέρει το να εκλέξουμε ένα νέο διαχειριστή για να τον βρίζουμε στο φουαγιέ της παραλίας των 200 μέτρων ή να αποφασίζουμε πολιτικά σε συνελεύσεις γειτονιάς, χωριών και πολιτικών δομών που εκπροσωπούν την Αίγινα;

Αυτά κι άλλα πραγματικά ερωτήματα μπορούν να τεθούν απέναντι στο εκβιαστικό δίλλημα περί του, ποιος θα κυβερνήσει το πλοίο. Ενός πλοίου χωρίς κατεύθυνση, χωρίς χάρτη, χωρίς πυξίδα, χωρίς πηδάλιο, χωρίς πλήρωμα.

Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

Το αγροτικό αδιέξοδο στην Ελλάδα του μνημονίου

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του Άρδην και της Ρήξης

Κοινωνία, Ρήξη φ. 91 — Μαρτίου 7, 2013 at 11:05 πμ

Το αγροτικό αδιέξοδο στην Ελλάδα του μνημονίου

by admin

Συνέντευξη του Αθανασίου Σαρόπουλου*, προέδρου ΓΕΩ.ΤΕ.Ε. Κεντρικής Μακεδονίας, στην Καλιρρόη Βεζυριαννίδου στη Ρήξη φ. 91 που κυκλοφορεί

Η κοινή αγροτική πολιτική που εφαρμόστηκε τις τελευταίες δεκαετίες ήταν επωφελής για την Ελλάδα και αν όχι, γιατί; Ειδικότερα οι διάφορες επιδοτήσεις των αγροτικών προϊόντων ανέπτυξαν ή όχι τον αγροτικό τομέα και γιατί;
Η είσοδος της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ., το 1981, υπήρξε η αιτία κομβικών αλλαγών στην ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία. Όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, τριάντα χρόνια μετά, η ευκαιρία της αξιοποίησης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) και των πόρων της κατασπαταλήθηκε, κυριολεκτικά, σε εφήμερους και λαϊκίστικους στόχους και μετατράπηκε σε παγίδα για την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα της ελληνικής γεωργίας. Για παράδειγμα, το κυνήγι των επιδοτήσεων είχε, ως αποτέλεσμα, η πλειοψηφία των Ελλήνων αγροτών να εγκαταλείψει τις καλλιέργειες του μαλακού σιταριού και του κριθαριού, προς όφελος του σκληρού σιταριού, που είχε μεν μικρότερη παραγωγικότητα στα χωράφια τους (κυρίως άγονα και ορεινά), αλλά επιδοτούνταν από την ΕΕ. Το αποτέλεσμα ήταν η συνολική παραγωγή σκληρού σιταριού, μαλακού σιταριού και κριθαριού στην Ελλάδα να μειωθεί από 3.524.170 τόνους το 1981, σε μόλις 2.204.300 τόνους το 2008. Η τεράστια μείωση της παραγωγής του ελληνικού μαλακού σιταριού (σημερινή αυτάρκεια της Ελλάδας σε μαλακό σιτάρι: 32%) και του κριθαριού (σημερινή αυτάρκεια της Ελλάδας σε κριθάρι: 51%) οδήγησε σε μεγάλο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στον κλάδο των δημητριακών που έφθασε το 2008 τα 365.469.481€, ενώ και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στον κλάδο των ζωοτροφών έφθασε την ίδια χρονιά στα 354.824.903€. Παρόμοια εγκατάλειψη παρουσιάστηκε και στην καλλιέργεια των οσπρίων, με αποτέλεσμα η παραγωγή των βρώσιμων (ξερών) φασολιών να μειωθεί από 31.500 τόνους το 1981, σε μόλις 8.000 τόνους το 2008 (σημερινή αυτάρκεια της Ελλάδας σε φασόλια: 35%). Επιπροσθέτως, τα άλυτα προβλήματα της ελληνικής κτηνοτροφίας (σημαντικό πρόβλημα αποτελεί και το υψηλό κόστος των ζωοτροφών), σε συνδυασμό με την αύξηση της κατανάλωσης κτηνοτροφικών προϊόντων από τη μέση ελληνική οικογένεια, οδήγησαν σε έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου για το 2008, ύψους 1.047.167.720€ (σημερινή αυτάρκεια της Ελλάδας συνολικά σε κρέας: 59%) και 533.119.673 € στον κλάδο του γάλακτος (σημερινή αυτάρκεια της Ελλάδας σε αγελαδινό γάλα: 61%). Ως αποτέλεσμα αυτής της λογικής, τα τελευταία τριάντα (30) χρόνια, το εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων από πλεονασματικό μετατράπηκε σε έντονα ελλειμματικό (1981: +38.367.000€, 1991: –311.102.000€, 2001: –1.003.460.000€) με αποκορύφωμα το έτος 2008, όποτε το έλλειμμα του ισοζυγίου έφθασε τα 3.043.506.477 €!!! Στο έλλειμμα αυτό θα πρέπει να προστεθεί και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου των βασικών εισροών του ελληνικού αγροτικού τομέα, το οποίο, μόνο για τον τομέα των φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων (χωρίς να υπολογίζονται τα γεωργικά μηχανήματα, κτηνιατρικά φάρμακα και άλλες εισροές) έφθασε το έτος 2008 στο ποσό των 395.780.000€.

Ποια είναι τα κύρια διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής γεωργίας και πώς θα μπορούσαν αυτά να θεραπευθούν;
Με μέσο μέγεθος εκμετάλλευσης τα 48 στρέμ. (το χαμηλότερο στην ΕΕ) και μέσο μέγεθος αγροτεμαχίου τα 7 στρέμματα, ο μικρός και πολυτεμαχισμένος γεωργικός κλήρος στην Ελλάδα αυξάνει το κόστος παραγωγής. Οι αναδασμοί όμως που έγιναν στην Ελλάδα αυτή την περίοδο ήταν ελάχιστοι και περιστασιακοί. Παράλληλα, το συνεταιριστικό κίνημα εκφυλίστηκε και απέτυχε στη συνείδηση πολλών αγροτών, οι οποίοι δεν εκμεταλλεύθηκαν ούτε το ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο των ομάδων παραγωγών και έτσι βρέθηκαν απομονωμένοι, με μικρές εκμεταλλεύσεις και χωρίς διαπραγματευτική ισχύ απέναντι σε εμπόρους, που συρρίκνωσαν τις τιμές του παραγωγού και φούσκωσαν τις τιμές του καταναλωτή. Η μόνη αποτελεσματική απάντηση σε αυτά τα προβλήματα είναι η οικονομία κλίμακας, που επιτυγχάνεται με τον συνεργατισμό και τις ομαδικές δράσεις των αγροτών, τόσο ως προς τη μείωση του κόστους παραγωγής (π.χ. κοινή χρήση ή αγορά μηχανημάτων, εγκαταστάσεων και γεωργικών εφοδίων), όσο και με την κοινή πώληση ή εμπορία των πρωτογενών προϊόντων, ή ακόμη και με τη μεταποίηση αυτών (αυξημένη προστιθέμενη αξία). Είναι, συνεπώς, αδήριτη ανάγκη για την Ελλάδα η συστηματική ενίσχυση του συνεργατισμού και της ομαδικής δράσης των αγροτών.
Σημαντικό πρόβλημα για την ανταγωνιστικότητα του πρωτογενούς τομέα αποτελεί και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των απασχολουμένων στον τομέα, καθώς ποσοστό 14,3% δεν έχει απολυτήριο δημοτικού, 69,5% είναι οι απόφοιτοι δημοτικού, 15% είναι οι απόφοιτοι γυμνασίου ή λυκείου και μόλις το 1,2% είναι απόφοιτοι ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Παρά τη δημιουργία, προ δεκαετίας, του υποστελεχωμένου ΟΓΕΕΚΑ «Δήμητρα», η εκπαίδευση των αγροτών περιορίστηκε μόνο στην υποχρεωτική, από την ευρωπαϊκή νομοθεσία, βασική εκπαίδευση των ενταγμένων στα ευρωπαϊκά προγράμματα «νέων γεωργών» και δεν υπήρξε καμία ουσιαστική επαγγελματική κατάρτιση για το σύνολο των αγροτών. Θα πρέπει λοιπόν να εισαχθεί το μάθημα της «πρωτογενούς παραγωγής» στην πρωτοβάθμια υποχρεωτική εκπαίδευση, για να διαμορφωθούν οι σωστές αντιλήψεις τόσο στους μελλοντικούς αγρότες, όσο και στους μελλοντικούς καταναλωτές αγροτικών προϊόντων. Επίσης, θα πρέπει, σε πρώτη φάση, να δημιουργηθούν γεωργικά σχολεία, ένα σε κάθε αιρετή περιφέρεια. Οι μαθητές θα μένουν ως οικότροφοι μαζί με τους αγρότες – εκπαιδευτές (όπως στον αγροτουρισμό), στους οποίους θα παρέχονται ειδικά κίνητρα για τη συμμετοχή τους. Κάθε γεωργικό σχολείο θα αποτελείται από γεωτεχνικούς – καθηγητές και αγρότες – εκπαιδευτές και θα συνδυάζει θεωρητική κατάρτιση και πρακτική άσκηση.
Ένα σημαντικό ακόμη διαρθρωτικό πρόβλημα του τομέα της πρωτογενούς παραγωγής είναι η μικρή συμμετοχή της ζωικής παραγωγής σε αυτόν. Η σχετική έλλειψη λειμώνων και βοσκοτόπων στην Ελλάδα, που ανεβάζει το κόστος παραγωγής σε σύγκριση με τις βορειότερες ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να αντιμετωπιστεί: (α) με τη θέσπιση και εφαρμογή κανόνων για την περιοδική βόσκηση, τη λίπανση και τη βελτίωση των βοσκοτόπων, (β) με την παροχή κάθε δυνατού μέτρου για την αύξηση των ιδιοπαραγώμενων ζωοτροφών, (γ) με τη διανομή στους κτηνοτρόφους γεωργικής γης για την ιδιοπαραγωγή των ζωοτροφών, (δ) με τη συστηματική ανακύκλωση των υπό και παραπροϊόντων των γεωργικών βιομηχανιών, με στόχο την παραγωγή ζωοτροφών χαμηλού κόστους και (ε) με την κατανομή του ποιοτικού παρακρατήματος στον τομέα των αροτραίων καλλιεργειών της ενιαίας ενίσχυσης (ΟΣΔΕ) και στην πιστοποιημένη καλλιέργεια ζωοτροφών. Είναι επιτακτικό, επίσης, να αποτραπούν οι παράνομες ελληνοποιήσεις που κλέβουν την προστιθέμενη αξία του ποιοτικού ελληνικού κρέατος.

Στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση του μνημονίου, η ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα προτείνεται από πολλούς οικονομολόγους ως μέσον ανάπτυξης της χώρας. Ποια μέτρα νομίζετε ότι θα πρέπει να ληφθούν από την κυβέρνηση προς αυτή την κατεύθυνση; Ποιες πρωτοβουλίες οφείλουν να πάρουν οι ίδιοι οι αγρότες;
Η πρωτογενής παραγωγή μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να αποτελέσει μία από τις ατμομηχανές της ανάπτυξης, που θα βγάλει την πατρίδα μας από τη στενωπό της ύφεσης, έχοντας, μάλιστα, συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με άλλους αναπτυξιακούς τομείς, όπως (α) τη χαμηλή ένταση του επενδυόμενου κεφαλαίου, (β) τη δυνατότητα απορρόφησης τμήματος του διογκούμενου κύματος των ανέργων και (γ) τη δυνατότητα ανάπτυξης του συνόλου της επικράτειας και ιδιαίτερα περιοχών που δεν ωφελούνται σημαντικά από τον τουρισμό και τη ναυτιλία. Ο πλούτος των φυσικών πόρων, η βιοποικιλότητα, η καταλληλότητα των εδαφοκλιματικών συνθηκών για την παραγωγή ευρέως φάσματος προϊόντων με έντονο εξαγωγικό χαρακτήρα, το ανθρώπινο δυναμικό και ο πολιτισμός που είναι ζυμωμένος με τον τόπο, αποτελούν το πολυτιμότερο, αλλά αναξιοποίητο κεφάλαιο της Ελλάδας. Η θεωρητική αυτή προσέγγιση, ευτυχώς, φαίνεται να επιβεβαιώνεται και στην πράξη από τα στατιστικά της τελευταίας τριετίας. Συγκεκριμένα, το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου των αγροτικών προϊόντων στην Ελλάδα μειώθηκε από 3.044 εκατ. €, που ήταν το 2008, σε 2.398 εκατ. € το 2009 και σε 1.893 εκατ. € το 2010, ενώ σταθεροποιήθηκε στα 1.956 εκατ. € το 2011 (στοιχεία ΥΠΑΑΤ). Αυτή η μείωση του ελλείμματος οφείλεται τόσο στη μείωση της εγχώριας κατανάλωσης, όσο και στην αύξηση των ελληνικών εξαγωγών, ιδιαίτερα στον κλάδο των φρούτων και λαχανικών (κατά 25%) και της φέτας (κατά 30%). Η Ακαθάριστη Προστιθέμενη Αξία του συνόλου των κλάδων φυτικής και ζωικής παραγωγής, δασοκομίας και υλοτομίας, αλιείας και υδατοκαλλιέργειας και της βιομηχανίας τροφίμων, ποτών και καπνού της Ελλάδας αυξήθηκε, κατά 12,7% το 2011 σε σχέση με το 2008, όταν κατά την ίδια χρονική περίοδο η συνολική Ακαθάριστη Προστιθέμενη Αξία της χώρας μειώθηκε 10,7% (στοιχεία ΕΛ.ΣΤΑΤ). Το ΑΕΠ του πρωτογενούς τομέα αυξήθηκε κατά 2,5% το 2011, τη στιγμή που το προϊόν του δευτερογενούς τομέα μειώθηκε κατά 12% και του τριτογενούς τομέα κατά 5,9%. (Τρ.Ε.)
Αυτή η διαφαινόμενη αλλαγή πορείας της αγροτικής οικονομίας, όμως, μπορεί να ευδοκιμήσει μόνο αν αντιμετωπισθούν όλα τα διαρθρωτικά προβλήματα του αγροτικού χώρου και υπάρξει η κατάλληλη επιστημονική υποστήριξη της παραγωγικής διαδικασίας. Αποτελεί κοινή παραδοχή, ότι το συγκριτικό πλεονέκτημα της ελληνικής αγροτικής παραγωγής δεν μπορεί να είναι το πολύ χαμηλό κόστος παραγωγής, αλλά η εξαιρετική ποιότητα. Θα πρέπει λοιπόν να καταρτιστεί εθνικό σχέδιο για τον προσανατολισμό των αγροτών στην παραγωγή πιστοποιημένων (ολοκληρωμένης διαχείρισης, βιολογικής παραγωγής, ΠΟΠ / ΠΓΕ κ.α.), τυποποιημένων, και, εάν είναι δυνατόν, μεταποιημένων προϊόντων. Συνεπώς, κρίνεται απαραίτητη η ανάπτυξη ενός δικτύου γεωτεχνικών –γεωργικών συμβούλων, ανεξάρτητων από τους διανομείς γεωργικών φαρμάκων, υπό τον έλεγχο και την εποπτεία των αρμόδιων δημόσιων υπηρεσιών. Οι γεωτεχνικοί – γεωργικοί σύμβουλοι θα είναι υπεύθυνοι για την ορθή εφαρμογή της ολοκληρωμένης φυτοπροστασίας στις γεωργικές εκμεταλλεύσεις και θα εκδίδουν ηλεκτρονική συνταγή χρήσης γεωργικών φαρμάκων, η οποία θα είναι υποχρεωτική για όλους τους επαγγελματίες αγρότες. Μεταξύ άλλων, οι σύμβουλοι θα συμβάλουν στη σημαντική μείωση του κόστους παραγωγής των αγροτικών προϊόντων, στην παραγωγή ποιοτικών προϊόντων χωρίς επικίνδυνα υπολείμματα φαρμάκων και στην προστασία του περιβάλλοντος.
Η σταδιακή εγκατάλειψη των γεωργικών εφαρμογών του υπουργείου Γεωργίας από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 άφησε τον Έλληνα αγρότη στην τύχη του. Με αυτό τον τρόπο ο Έλληνας παραγωγός κατευθύνθηκε προς τις καλλιέργειες με τη μεγαλύτερη επιδότηση. Είναι απαραίτητη λοιπόν η επαναλειτουργία των γεωργικών εφαρμογών, με την εγκατάσταση δοκιμαστικών, πειραματικών και αποδεικτικών αγρών, ή πειραματικών εκτροφών σε όλη την επικράτεια.
Χρειάζεται, επίσης, η ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού δικτύου εφαρμοσμένης αγροτικής έρευνας. Η χώρα μας πρέπει ιδιαίτερα να επενδύσει στην έρευνα της ελληνικής βιοποικιλότητας και στη δημιουργία ελληνικών ανταγωνιστικών φυλών εκτρεφόμενων ζώων και φυτικών ποικιλιών ή υβριδίων προσαρμοσμένων στα ελληνικά μικροκλίματα, για την παραγωγή ποιοτικών τοπικών προϊόντων, με στόχο την υποστήριξη της ανταγωνιστικότητας και καινοτομίας στην αγροτική οικονομία.
Τέλος, το πρόβλημα του ανοίγματος της ψαλίδας των τιμών παραγωγού-καταναλωτή θα βρει καλύτερη λύση μόνο με την άμεση επαφή παραγωγών-καταναλωτών, τόσο μέσω συνεργατικών δομών (παραγωγών ή/και καταναλωτών), όσο και με «αγορές αγροτών» (μόνο επαγγελματίες αγρότες), καθώς και με τα δημοπρατήρια (που θα τα λειτουργούν πρωτοβάθμιοι συνεταιρισμοί) ή και με απευθείας πώληση αγροτικών προϊόντων μέσω του διαδικτύου. Απαραίτητη κρίνεται, επίσης, η δημιουργία μιας επαρκώς στελεχωμένης υπηρεσίας που ως κύριο σκοπό θα έχει την «αγροτική διπλωματία» (γεωτεχνικοί-γεωργικοί ακόλουθοι), την παρακολούθηση τιμών και παγκόσμιας ζήτησης και τον συντονισμό με τον ΟΠΕ και το ΥπΕΞ, τις αγροτικές αγορές κάθε μορφής (λαχαναγορές, κρεαταγορές, ιχθυαγορές, αγροτικές αγορές, δημοπρατήρια, διαδικτυακή αγορά κ.α.), την προώθηση αγροδιατροφικών συμφώνων, την προώθηση της ελληνικής μεσογειακής διατροφής και άλλα.

Οι κινητοποιήσεις
Σχετικά με τις κινητοποιήσεις των αγροτών. Ποιες νομίζετε ότι είναι οι αιτίες;

Αυτή τη φορά οι αγρότες δεν διεκδικούν περισσότερα χρήματα από τον κρατικό ή τον κοινοτικό κορβανά, αλλά διεκδικούν το δικαίωμα στην εργασία και στην παραγωγή, που θα τους αφαιρέσει η εφαρμογή των λανθασμένων και υφεσιακών μέτρων της κυβέρνησης. Ζητούν να μην αυξηθεί η φορολογία στο πετρέλαιο που χρησιμοποιούν ώστε να μη γίνει απαγορευτικό το κόστος παραγωγής. Λόγω του πολυτεμαχισμένου γεωργικού κλήρου και του ανάγλυφου της χώρας, οι Έλληνες αγρότες καταναλώνουν διπλάσια ποσότητα πετρελαίου από το μέσο Ευρωπαίο αγρότη για κάθε κιλό προϊόντος. Στην πραγματικότητα, το αφορολόγητο αγροτικό πετρέλαιο θα οδηγήσει σε αύξηση της αγροτικής παραγωγής (εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα μένουν ήδη ακαλλιέργητα), σε πτώση των τιμών πώλησης, σε αύξηση των εξαγωγών, σε αύξηση της μεταποίησης στις βιομηχανίες τροφίμων και ποτών, σε αύξηση του εμπορίου, σε νέες θέσεις εργασίας και σε πολύ περισσότερα δημόσια έσοδα, που θα προέλθουν από τις παραπάνω δραστηριότητες, από αυτά που θα φέρει ο στραγγαλισμός της αγροτικής παραγωγής με αυξημένους φόρους. Αλλά και η σχεδιαζόμενη φορολόγηση των αγροτεμαχίων θα αυξήσει έτι περαιτέρω το ήδη υψηλό κόστος παραγωγής, που είναι και το συγκριτικό μας μειονέκτημα. Το έδαφος είναι συντελεστής παραγωγής για τους αγρότες και συνεπώς η φορολόγησή του εδάφους σημαίνει αύξηση του κόστους παραγωγής και μείωση της ανταγωνιστικότητας. Αυτά τα μέτρα παίρνονται σε μια Ελλάδα που έχει παραλόγως πολλαπλάσιο κόστος φυτοφαρμάκων, λιπασμάτων, ζωοτροφών και άλλων εισροών σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ η σχέση της τιμής του παραγωγού προς την τιμή του καταναλωτή βρίσκεται στο 1 προς 5 (ένα προϊόν που πουλάει ο παραγωγός 20 λεπτά, φτάνει στον καταναλωτή στο 1 ευρώ) όταν στην ΕΕ η ίδια σχέση είναι 1 προς 2,5.

Ποιες είναι οι προτάσεις σας (ως νομοθετικό συμβουλευτικό όργανο) στην ηγεσία του υπ. Αγρ. Αν. στη σημερινή συγκυρία; Βρίσκετε ανταπόκριση σε αυτές;
Μόνο το Παράρτημα Κεντρικής Μακεδονίας του ΓΕΩΤ.Ε.Ε., έχει αποστείλει στον κ. Τσαυτάρη επτά αναλυτικές προτάσεις-υπομνήματα από τότε που ορκίστηκε υπουργός. Για όλες αυτές τις προτάσεις δεν πήραμε καμία απάντηση. Προσκαλέσαμε τον κ. υπουργό σε συνάντηση στη Θεσσαλονίκη για να του παρουσιάσουμε τις δεκαέξι (16) προτάσεις με το όνομα «ΥΠΑΙΘΡΟΣ 2020» που συντάξαμε από κοινού με την Πανελλήνια Ένωση Νέων Αγροτών και τον Γεωπονικό Σύλλογο Μακεδονίας-Θράκης και δεν ανταποκρίθηκε. Και μόνο το γεγονός ότι ο μεγαλύτερος γεωπονικός σύλλογος της Ελλάδας μαζί με το δεύτερο σε μέγεθος περιφερειακό παράρτημα του ΓΕΩΤΕΕ (με 7.500 επιστήμονες μέλη) και το δυναμικότερο και πιο ελπιδοφόρο κομμάτι των αγροτών (ΠΕΝΑ) συμφώνησαν για τις δράσεις που πρέπει να υλοποιηθούν στον αγροτικό χώρο, αποτέλεσε είδηση την οποία κάλυψε με πρωτοσέλιδα ο ημερήσιος Τύπος της Θεσσαλονίκης (5-9-2012). Παρά ταύτα, ο κ. Τσαυτάρης δεν βρήκε τον χρόνο ούτε να συναντηθεί μαζί μας. Ίσως, λοιπόν, το μεγαλύτερο πρόβλημα για την αγροτική ανάπτυξη να είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης για να γίνουν τα αυτονόητα ενάντια σε κάθε είδους συμφέροντα.

Και στα δικά μας…

Τετάρτη, 27 Φεβρουαρίου 2013

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΤΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Την Τρίτη 26 Φλεβάρη πραγματοποιήσαμε αποκλεισμό στον εισπρακτικό μηχανισμό του νοσοκομείου Νάξου, ώστε οι ασθενείς να εξυπηρετηθούν χωρίς να πληρώσουν το χαράτσι του 5 ευρου. Είναι γεγονός, ότι ο κόσμος του νησιού φέτος είναι πραγματικά θορυβημένος στην άμεση προοπτική να κλείσει το νοσοκομείο, παρά τα χάλια στο οποίο το έχει καταντήσει μια άλλη τρόικα: μνημονιακές πολιτικές – τοπικές αρχές – διοίκηση του νοσοκομείου.

Ενώνοντας κι εμείς τη φωνή μας με τον χειμαζόμενο πληθυσμό που κατοικεί στο νησί ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΕΜΠΡΑΚΤΑ, εδώ και τώρα, ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕYΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΧΙΛΙΟΠΛΗΡΩΣΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ.

Διαπιστώσαμε και μερικές αλλαγές στο νοσοκομείο σε σχέση με τους περσινούς αποκλεισμούς των ταμείων, προς το χειρότερο δυστυχώς.

Δείγμα του κυνισμού που επικρατεί στο χώρο, αποτελούν οι αναρτημένες στην είσοδο διαφημίσεις ιδιωτικού ιατρικού κέντρου για γιατρούς σημαντικών ειδικοτήτων που φυσικά λείπουν από το δημόσιο νοσοκομείο.

Επίσης, οι πίνακες του ΕΟΠΥΥ με τις εξετάσεις που δεν καλύπτει το ταμείο και αναγκάζουν τους ασθενείς να πληρώνουν τους ιδιώτες από την τσέπη τους, εάν βέβαια έχουν.

Σε αυτό το σημείωμα δεν θα αναφερθούμε στη σφοδρή επίθεση που δέχεται σήμερα το δημόσιο σύστημα υγείας, ούτε στα ατελείωτα προβλήματα του νοσοκομείου Νάξου που επιδεινώνονται από τη συγχώνευσή του με αυτό της Σύρου.

Θα σταθούμε όμως στην εξοργιστική καταγγελία στον εισαγγελέα που έκανε η διοίκηση του νοσοκομείου ενάντια στους αγωνιστές της Ανοιχτής Συνέλευσης.

Το απύθμενο θράσος αυτών που είναι συνυπεύθυνοι για το ρήμαγμα του νοσοκομείου φαίνεται να μην έχει όρια. Όμως, ήρθε πια η ώρα αυτοί που αντιστεκόμαστε να θέσουμε αυτά τα όρια.

Να τους καταστήσουμε υπόλογους για την εξαπάτηση χιλιάδων ανθρώπων στο νησί, ντόπιων και μεταναστών, και για την κλοπή χιλιάδων ευρώ που χρέωναν και χρεώνουν ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΑ

1.     Στους ασθενείς που προσέρχονται στα ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ και τους υποχρεώνουν να πληρώνουν είσοδο 5 ευρώ

2.     Στα επείγοντα περιστατικά που ΠΑΡΑΝΟΜΑ τους υποχρέωναν επί μήνες να πληρώνουν παρακλινικές εξετάσεις (αναλύσεις αίματος, ούρων, ακτινογραφίες, κλπ)

3.     Στους χρόνιους ασθενείς που προσέρχονται για συνταγογράφηση και που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να πληρώνουν, αλλά ο υπερβάλλον ζήλος της διοίκησης τούς υποχρεώνει να πληρώνουν.

4.      Στους νοσηλευόμενους ασθενείς του Κέντρου Υγείας Νάξου όταν παραπέμπονται από τους γιατρούς για παρακλινικές εξετάσεις σε ιδιωτικά κέντρα-ιατρεία του νησιού λόγω έλλειψης τεχνικού εξοπλισμού, και αντί -όπως λέει το άρθρο 8- οι εξετάσεις αυτές (αξονικές, τρίπλεξ, κ.λ.π.) να χρεώνονται στο Κέντρο Υγείας όπως λέει ο νόμος, αναγκάζουν τους ασθενείς να χρεωθούν οι ίδιοι οι το κόστος των εξετάσεων, παρανόμως. Η διοίκηση του Κέντρου Υγείας Νάξου είναι υπεύθυνη και γι’ αυτήν την παρανομία και θα πρέπει να λογοδοτήσει.

Ακόμα και οι ληστρικοί νόμοι του μνημονίου και του εφαρμοστικού φαίνονται πιο δίκαιοι μπροστά στην αναλγησία της διοίκησης του νοσοκομείου Νάξου που ληστεύει τους πιο φτωχούς κατοίκους πάνω στην ανάγκη τους για περίθαλψη. Τα χρήματα που παράνομα εισέπραξαν όλο αυτό το διάστημα τι έχουν γίνει; Έχει γίνει καμία ενέργεια να επιστραφούν στους ανθρώπους από τους οποίους τα απέσπασαν εκβιαστικά;

·       Επίσης, είναι υπόλογοι για την κακοδιαχείριση και το ρήμαγμα δημόσιας περιουσίας, όταν αφήνουν πανάκριβους εξοπλισμούς αγορασμένους με δικά μας χρήματα να σαπίζουν αχρησιμοποίητοι και προωθούν έτσι τον πλουτισμό και την κερδοφορία των πανάκριβων ιδιωτικών επιχειρήσεων παροχής υγειονομικών υπηρεσιών. (Στη Λήμνο αποδείχτηκε ότι χάλασαν επίτηδες το μαστογράφο του νοσοκομείου για να επωφεληθεί ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο).

·       Είναι υπόλογοι για την κατασπατάληση εκατομμυρίων ευρώ δημοσίου χρήματος με την αδιαφανή και ύποπτη συντήρηση ενός φαύλου επικίνδυνου κυκλώματος διακομιδών των ασθενών.

·       Είναι υπόλογοι για τις λειψές, ανασφαλείς εφημερίες, για τη δραματική έλλειψη γιατρών και για τους απλήρωτους γιατρούς.

Αν η διοίκηση του νοσοκομείου νομίζει ότι με τις καταγγελίες ενάντια σε αγωνιστές θα κάμψει την αντίσταση στα σχέδια διάλυσης του νοσοκομείου και ότι θα υποχωρήσουμε, πλανάται πλάνην οικτράν. Οι διορισμένοι τεχνοκράτες που λειτουργούν το νοσοκομείο με όρους μπακάλικου και υπηρετούν τις μνημονιακές πολιτικές θα μας βρίσκουν συνέχεια απέναντί τους, όπως μας έβρισκαν πέρυσι με τους 16 αποκλεισμούς των ταμείων.

Έπεται συνέχεια.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΟΧΙ ΟΙ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΟΙΚΗΤΕΣ

Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου

Αναρτήθηκε από Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου στις 5:30 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια: Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση

Ετικέτες Νοσοκομείο Νάξου

Η προκήρυξη που μοιράστηκε χτες στον αποκλεισμό των ταμείων του ΚΥ

ΔΩΡΕΑΝ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Η συγχώνευση του Γενικού Νοσοκομείου – Κ.Υ. Νάξου και του Γ.Ν. Σύρου που επισημοποιήθηκε τον Δεκέμβρη του 2012 δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Ίσως στους ντόπιους βουλευτές, υπουργούς και δημαρχαίους αυτό να έγινε αντιληπτό τους τελευταίους μήνες, όμως για τους εκατοντάδες ναξιώτες η συνεχής συρρίκνωση της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης είναι γεγονός που όλο και γιγαντώνεται τα τελευταία τρία χρόνια. Καθημερινά αντιμετωπίζουν την έλλειψη πολλών πια ειδικοτήτων, την ανασφάλεια από την έλλειψη ιατρικού προσωπικού στις εφημερίες, την αναγκαστική πληρωμή παρακλινικών εξετάσεων στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα (πολλές φορές παράνομα αφού το νοσοκομείο είναι υποχρεωμένο να πληρώνει τα ιδιωτικά κέντρα για εξετάσεις νοσηλευόμενων που δεν μπορεί να παρέχει το ίδιο).

Οι ίδιοι που ψηφίζουν τα μνημόνια, που καταδικάζουν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στην φτώχεια και την εξαθλίωση, που απειλούν για ακόμα χαμηλότερους μισθούς, που έχουν φτάσει τον αριθμό των ανέργων να ξεπερνάει αυτό των εργαζόμενων, έρχονται τώρα να τάξουν αυτονομία του νοσοκομείου Νάξου. Οι τοπικοί άρχοντες και οι εκπρόσωποι των συλλόγων που τους χειροκροτούν και αναπαράγουν τις υποσχέσεις τους είναι συνυπεύθυνοι. Είναι συνένοχοι στην ταλαιπωρία των εκατοντάδων ασθενών, στην έλλειψη ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, στην ελλιπή χρηματοδότηση των δομών υγείας, στην εξαφάνιση του δημόσιου χαρακτήρα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Γι’ αυτό και όταν τοποθετούνται ως μπροστάρηδες στους αγώνες ενάντια στη συγχώνευση των νοσοκομείων Νάξου και Σύρου, εμείς τα ακούμε βερεσέ. Όσο κι αν προσπαθούν να εμφανιστούν ως οι σωτήρες της κοινωνίας, δεν γίνονται πιστευτοί παρά μόνο από τους παρατρεχάμενους τους. Οι μάσκες έχουν πέσει πια. Η σαπίλα της κεντρικής εξουσίας, η δυσωδία που αναδύεται από τα υπουργικά γραφεία μέσα από την τοπική αυτοδιοίκηση φτάνει σε κάθε γωνιά της χώρας. Όταν ο καθένας από εμάς αντιληφθεί ότι πρέπει να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να σπάσει το δεσμά με τους πολιτευτές, όταν καταλάβει ότι ο αγώνας ενάντια στην λαίλαπα του συστήματος είναι δικός του αγώνας και όχι των κάθε λογής εκπροσώπων και διαμεσολαβητών, τότε οι υπουργοί και τα λαμόγια που τους περιτριγυρίζουν θα ψάχνουν τρύπες να κρυφτούν.

Η διάλυση του Κ.Υ. – Νοσοκομείου Νάξου και η συγχώνευσή του με αυτό της Σύρου δεν είναι μια ιδιαιτερότητα της δικής μας κοινωνίας. Είναι γνωστό πως τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας κλείνουν σε όλη την Ελλάδα, επειδή στις δεσμεύσεις της δανειακής σύμβασης με την τρόικα προβλέπεται το κλείσιμο των δημόσιων δομών υγείας και η πλήρης ιδιωτικοποίησή τους. Γι’ αυτό και ο αγώνας μας για δωρεάν περίθαλψη δεν είναι ανεξάρτητος από την πάλη ενάντια στο σύστημα που μετασχηματίζεται σε καθεστώς ολοκληρωτικό. Ένα σύστημα που έχει επιβάλει ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης και παραβιάζει συστηματικά τους νόμους που το ίδιο έχει θεσπίσει, που βασανίζει αγωνιστές στις φυλακές και τα κρατητήρια, που δολοφονεί μετανάστες, που βγάζει κάθε απεργία εργαζομένων παράνομη και επιτάσσει τους απεργούς, που θεωρεί ότι οι καταλήψεις δημόσιων χώρων – ένα μέσο πίεσης και αγώνα μέχρι σήμερα- είναι έκνομο και συλλαμβάνει όσους τολμούν να προβούν σε αυτές.

Δεν μπορούμε να μένουμε άλλο κλεισμένοι στο καβούκι μας. Δεν μπορούμε να προσποιούμαστε πια ότι οι επιθέσεις αυτές αφορούν κάποιους άλλους μακριά από εμάς. Είναι ανάγκη να δίνουμε καθημερινές μικρές μάχες για την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας. Μία τέτοια μάχη είναι αυτή ενάντια στο χαράτσι του 5ευρου η οποία προβλέπεται με ειδική ρύθμιση που υπάρχει στο πολυνομοσχέδιο για την υγεία να γίνει 25ευρω με εφαρμογή από 1^η Ιανουαρίου του 2014. Ήδη από πέρυσι, στους βδομαδιάτικους αποκλεισμούς των ταμείων του Κ.Υ. είχαμε τονίσει ότι η εισφορά αυτή είναι απαράδεκτη κατ’ αρχήν γιατί όλοι οι ασφαλισμένοι έχουμε ήδη πληρώσει και με το παραπάνω τις υπηρεσίες αυτές.

Οι εκβιασμοί της διοίκησης του νοσοκομείου ότι  αν δεν πληρώνουμε το 5ευρω το νοσοκομείο θα κλείσει είναι κοροϊδία. Οι πολιτικές τους μνημονίου είναι αυτές που κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία και άλλες προνοιακές δομές. Όλοι ξέρουμε ότι τα εκατομμύρια ευρώ των εισφορών των ασφαλιζόμενων δεν πηγαίνουν για την χρηματοδότηση των δημόσιων νοσοκομείων αλλά στις τσέπες των τραπεζιτών και του κεφαλαίου. Η συμφωνία της τρικομματικής κυβέρνησης με την τρόικα είναι η διάλυση όλων των κοινωνικών παροχών.
Να σαμποτάρουμε τα σχέδια τους.

Υπενθυμίζουμε ότι από το 5 ευρώ με βάση την Υ4α/οικ.1329/4-1-2011 και Υ4α/οικ.4456/14-1-2011 ΕΞΑΙΡΟΥΝΤΑΙ:

Όσοι προσέρχονται ως επείγοντα περιστατικά, οι κάτοχοι βιβλιαρίων πρόνοιας ή πιστοποιητικών κοινωνικής προστασίας, πολιτικοί πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο αλλοδαποί. Επίσης οι χρόνιοι πάσχοντες, δηλαδή ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ, ΝΕΦΡΟΠΑΘΕΙΣ, ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ AIDS KAI ΑΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΛΟΙΜΩΔΗ ΝΟΣΗΜΑΤΑ (ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ, ΣΥΦΙΛΗ, ΗΠΑΤΙΤΙΔΕΣ κλπ), ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΑΝΑΙΜΙΑ, ΤΥΦΛΟΙ, ΑΙΜΟΡΡΟΦΙΛΙΚΟΙ, ΣΑΧΑΡΟΔΙΑΒΗΤΙΚΟΙ, ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥΣ (ΧΑΠ), ΥΠΕΡΤΑΣΙΚΟΙ, ΚΑΡΔΙΟΠΑΘΕΙΣ, ΕΝΔΟΚΡΙΝΟΛΟΓΙΚΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ (ΘΥΡΕΟΕΙΔΗΣ, ΝΟΣΟΣ ADISSON KAI CUSHING, ΥΠΟΓΟΝΑΔΙΣΜΟΣ, ΓΙΓΑΝΤΙΣΜΟΣ κλπ), ΑΝΟΙΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ( πχ ΠΑΡΑΛΥΣΕΙΣ, ΗΜΙΠΛΗΓΙΑ, ΤΕΤΡΑΠΛΗΓΙΑ), ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ (πχ ΡΕΥΜΑΤΟΕΙΔΗΣ ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ, ΕΡΥΘΗΜΑΤΩΔΗΣ ΛΥΚΟΣ,) και άλλα πολλά.

Οι αποκλεισμοί των ταμείων εξασφαλίζουν έστω για κάποιες ώρες τη δωρεάν περίθαλψη σε όλους, κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.  Έτσι σε συνέχεια των περσινών μας κινητοποιήσεων και τους αποκλεισμούς των ταμείων του Κ.Υ. – Νοσοκομείου Νάξου πραγματοποιούμε αποκλεισμό των ταμείων την Τρίτη 26 Φλεβάρη από τις 9πμ.

Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου

Αναρτήθηκε από Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου στις 5:19 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια: Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση

Το Αυτοδιαχειριζόμενο Ωδείο

Το Αυτοδιαχειριζόμενο Ωδείο

Είναι μια αυτοοργανωμένη δομή που βρίσκεται στο χώρο της Ανοιχτής συνέλευσης για τη διεκδίκηση του Ασυρμάτου.σε ένα σημείο που ενώνει τρεις περιοχές (Άγιο Δημήτριο,Νέα Σμύρνη,Παλαιό Φάληρο..)

Λειτουργεί συλλογικά, με οριζόντιες διαδικασίες, χωρίς ιεραρχίες ισότιμα, με ελευθερία και σεβασμό για τον άλλο, με ευθύνη και αυτοδέσμευση και με σκοπό τη διάδοση της μουσικής γνώσης.

Απευθύνεται σε όσους θέλουν να μάθουν μουσική και λόγω οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης δεν έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν στα ιδιωτικά ωδεία και τις μουσικές σχολές. Επίσης σε όσους εγκατέλειψαν τις σπουδές τους λόγω φτώχειας, ανεργίας κλπ.σε όλους χωρίς κριτήρια που διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους,πέρα από εθνικότητες, χρώμα και άλλες διακρίσεις.

Το παραπάνω εγχείρημα δεν είναι εκδήλωση φιλανθρωπίας κάποιων προνομιούχων,αλλά έκφραση της ανάγκης για συλλογική δράση και οργάνωση δομών κοινωνικής αλληλεγγύης και ελεύθερης προσφοράς που δεν βασίζεται στους κανόνες της αγοράς.

Είναι συγγενές με άλλες αντίστοιχες προσπάθειες και θέλει να ανήκει σ’αυτή την ευρύτερη κοινότητα αγώνα και αντίστασης απέναντι στην εξαθλίωση και φτωχοποίηση της ζωής μας,ειδικά στον τομέα της εκπαίδευσης και του πολιτισμού

Το μοναδικό όργανο που παίρνει τις αποφάσεις για τη λειτουργία του αυτοδιαχειριζόμενου ωδείου είναι η συνέλευση στην οποία συμμετέχουν οι καθηγητές, οι ενήλικοι μαθητές, οι γονείς και όσοι ελεύθερα θέλουν

να προσφέρουν στο εγχείρημα.

Όλες οι σχέσεις που αναπτύσσονται είναι αχρήματες.

Οι ανάγκες κυρίως για τις υλικοτεχνικές υποδομές όπως μουσικά όργανα, παρτιτούρες, αναλώσιμα κλπ καλύπτονται μέσω κάθε ανιδιοτελούς πρωτοβουλίας για δωρεά και μέσω ανοιχτών δημόσιων εκδηλώσεων που αποφασίζει η συνέλευση.

Η μουσική μας ενώνει, η μουσική είναι για όλους.

συσπείρωση για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση

Δυο μέρες μετά τον τραγικό θάνατο από πυρκαγιά ενοίκου του οικοτροφείου ‘Αθηνά’ της ΠΕΨΑΕΕ στον Κορυδαλλό

Νέος τραγικός θάνατος μηχανικά καθηλωμένου ασθενή

Αυτή τη φορά στο ψυχιατρείο της Τρίπολης

Δεμένος με ιμάντες πάνω στο κρεβάτι του βρέθηκε απανθρακωμένος, τη νύχτα που πέρασε, 34χρονος νοσηλευόμενος στο ψυχιατρικό νοσοκομείο της Τρίπολης, ύστερα από πυρκαγιά που ξέσπασε στο δωμάτιο που νοσηλευόταν.

Αν και δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές όλες οι λεπτομέρειες γύρω από αυτό το συμβάν (συνήθως, και από εμπειρία, σχεδόν ποτέ δεν γίνονται πλήρως γνωστές), η έκφραση στα ΜΜΕ ότι βρέθηκε στο «δωμάτιό του», πιθανόν να υπονοεί δωμάτιο απομόνωσης, διότι στα ψυχιατρεία δεν υπάρχουν μονόκλινα (υπάρχει ο «θάλαμός τους»), εκτός αν πρόκειται για το γνωστό «ήσυχο δωμάτιο».

Για μιαν ακόμη φορά, η μηχανική καθήλωση έκανε το «θαύμα» της. Αν δεν ήταν δεμένος, αν υιοθετούνταν ένα άλλος τρόπος αντιμετώπισης της όποιας δύσκολης συμπεριφοράς του, τώρα θα ήταν ζωντανός.

Θα ψάξουν, λέει, να δουν, μεταξύ άλλων, και αν η μηχανική του καθήλωση ήταν ιατρικά δικαιολογημένη. Και θα το βρουν; Αφού πάντα είναι δικαιολογημένη σύμφωνα με την εκτίμηση για την «επικινδυνότητα» αυτού που την επιβάλει να γίνει. Αυτού, δηλαδή, που έχει την εξουσία να προσδιορίσει τη δυσκολία του στην αντιμετώπιση ενός ασθενή ως μια «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» : του ψυχιάτρου, είτε παρόντος, είτε τηλεφωνικά, είτε, σε μερικές περιπτώσεις, με τη απευθείας πρωτοβουλία των νοσηλευτών, ως τρόπου λειτουργίας του ιδρυματικού αυτοματισμού.

Το ζήτημα είναι ότι η μηχανική καθήλωση δεν είναι μόνο μια «κακή ιατρική πρακτική» (εδώ το malpractice έχει πράγματι εφαρμογή) που τραυματίζει ψυχικά και υπαρξιακά και ακυρώνει τον ψυχικά πάσχοντα ως πρόσωπο με δικαιώματα. Το ζήτημα είναι ότι, επίσης, «σκοτώνει»: είναι συχνά τα περιστατικά όπως αυτό της Τρίπολης, με τις φωτιές που ανάβουν (τσιγάρα ή άλλοι λόγοι) και δεν «προλαβαίνονται» και με την απανθράκωση του ασθενή να γίνεται αντιληπτή μόνο αφού γίνει, αλλά ακόμα πιο συχνά τα επεισόδια (που εύκολα συγκαλύπτονται ως προς την πραγματική τους αιτία) πνευμονικών εμβολών, καρδιακών ανακοπών κλπ, συνήθων επιπλοκών της μηχανικής καθήλωσης. Όλα αυτά δεν αναγράφονται, δεν τυγχάνουν καμιάς δημοσιότητας, δεν υπάρχουν και δεν προσφέρονται, καθώς δεν καταγράφονται ως η πραγματική αιτία του θανάτου, ούτε καν ως στοιχεία έρευνας (για το ακριβές ποσοστό των θανάτων εξαιτίας της μηχανικής καθήλωσης).

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η μηχανική καθήλωση (όπως και η απομόνωση) δεν είναι ιατρική πράξη. Οσο αυτό δεν υιοθετείται από την ψυχιατρική, η συνεχιζόμενη εφαρμογή αυτών των μέσων θα διαπερνά την κουλτούρα της, την σκέψη της και την πρακτική της, θα «μολύνει» τις θεραπευτικές επιδιώξεις, που ισχυρίζεται ότι έχει, τον τρόπο κατανόησης και αντιμετώπισης του ψυχικά πάσχοντα, καθώς θα υπάρχει πάντα ‘εν δυνάμει’ ως μέσο συμμόρφωσης (αν δεν δεχτείς, τότε….) από τον καθένα ανάλογα με το πώς ο ίδιος εκτιμά το πότε, το «εν δυνάμει» θα γίνει «εν ενεργεία».

Τώρα βέβαια, η αντιπαράθεση και η λαϊκίστικη δημαγωγία πάνω σε βάσεις άλλες και για λόγους διαφορετικούς από το «πράγμα καθεαυτό», θα οργιάσουν. Θα ψαχτούν οι ένοχοι, θα θυμηθούν ότι το ψυχιατρείο της Τρίπολης έπρεπε να έχει κλείσει και ίσως επιτύχουν έτσι ένα fast track κλείσιμο, για να μεταφερθούν αυτές οι πρακτικές και αυτοί οι θάνατοι στο όποιο γενικό νοσοκομείο, όπου η ψυχιατρική ασκείται με τον ίδιο, απαράλλακτο τρόπο όπως στο ψυχιατρείο, ενίοτε και χειρότερα. Εξαρτάται…

Με τις μονάδες ψυχικής υγείας να στεγνώνουν πλήρως από προσωπικό, η βάρδια (σε τμήματα εισαγωγών) να βγαίνει συχνά με ένα-δύο άτομα, με τους μισθούς κάτω από τα όρια της επιβίωσης – συνθήκες εντός των οποίων οι εργαζόμενοι στις μονάδες δεν θέλουν και δεν «ακούνε», όχι μόνο τις προτάσεις αλλά ούτε καν τον προβληματισμό για μιαν εναλλακτική πρακτική. Καθώς μάλιστα οι ίδιες οι υλικές, ποσοτικού χαρακτήρα προϋποθέσεις για μιαν εναλλακτική πρακτική (επάρκεια προσωπικού, υλικοί πόροι κλπ) επιδεινώνονται καθημερινά σε όρια κάτω από την όποια δυνατότητα στοιχειώδους λειτουργίας.

Ένα είναι σίγουρο: όσο υπάρχει μνημόνιο, όσο υπάρχουν οι δεδομένες κοινωνικές σχέσεις, προϊόν των οποίων είναι αυτή η οικονομική κρίση και η εφαρμοζόμενη πολιτική, όσο υπάρχει τρόικα (εξωτερικού και εσωτερικού), η ψυχιατρική θα γίνεται πιο κατασταλτική, οι μηχανικές καθηλώσεις πιο πολλές και ακόμα πιο πολλοί οι θάνατοι από αυτές – αν και όχι μόνο από αυτές.

Ανάλογα λειτουργεί η πυρκαγιά, με τις τραγικές συνέπειες, στο οικοτροφείο της ΠΕΨΑΕΕ. Και εδώ πρέπει να περιμένει κανείς να βγει κάποιο πόρισμα για το τι ακριβώς έγινε.

Τέτοια συμβάντα υπάρχουν. Είναι, όμως, πάντα «αναπόφευκτα»; Είναι στο πλαίσιο του «τυχαίου» συμβάντος, με την έννοια αυτού που μπορεί να προκύψει ακόμα και με την πιο καλή και αποτελεσματική λειτουργία, ή έχει συγκεκριμένες αιτίες που πάνε πέρα (και όντως φαίνεται να πηγαίνουν πέρα) από το προσωπικό για να ακουμπήσουν αυτούς που τώρα έχουν βγάλει τα ξίφη τους και «τρώγονται» σαν να είναι σε διαμετρικά αντίθετα στρατόπεδα, ενώ είναι το ίδιο στρατόπεδο, με τις εσωτερικές του διαμάχες (Υπουργείο-ΜΚΟ);

Μπορεί η Σκοπούλη να βγάζει κραυγές κατά των ΜΚΟ, αλλά τους εγκρίνει εκατομμύρια ευρώ για διάφορα αμφίβολης χρησιμότητας προγράμματα (δήθεν «μεταρρυθμιστικού» και κοινοτικού χαρακτήρα).

Και οι ΜΚΟ μπορεί να το «παίζουν αντιπολίτευση» όταν δεν παίρνουν τα κονδύλια που θέλουν, αλλά όταν έρχεται (πριν δυο εβδομάδες) ο Ευρωπαίος Επίτροπος, ο οποίος, υπενθυμίζοντας τις «υποχρεώσεις της χώρας για την ‘ψυχιατρική μεταρρύθμιση’», επέβαλλε fast track κλείσιμο των ψυχιατρείων και, στα πλαίσια αυτά, τις επαναχρηματοδοτεί, είναι όλα «μέλι-γάλα» με το Υπουργείο.

Ποιος είναι ο ζημιωμένος; Οι ένοικοι των δομών (που είχαν και ένα νεκρό) και το προσωπικό που εξακολουθεί να είναι απλήρωτο για 8-10 μήνες…..

Και το ερώτημα είναι : μπορεί να λειτουργεί στεγαστική δομή με 10 μήνες απλήρωτο το προσωπικό; Ξέρουν αυτοί, με τις τακτικές και υψηλότατες απολαβές τους (και όχι μόνο αυτές…) που κρατάνε το προσωπικό απλήρωτο 10 μήνες, τι σημαίνει αυτό; Και τι σημαίνει μάλιστα σε μια μονάδα ψυχικής υγείας, με ό,τι αυτό απαιτεί για την διαρκή και πλήρη διαθεσιμότητα του λειτουργού για τις πολύπλοκες ανάγκες των ενοίκων;

Μήπως όλοι πια ξέρουμε πού ν΄ αναζητήσουμε τις ευθύνες για το συμβάν στον Κορυδαλλό; Και είναι μόνο αυτό το τραγικό συμβάν που πρέπει να αποσπάσει την προσοχή, σαν ξεκομμένο γεγονός, ή να δούμε ταυτόχρονα όλη αυτή την πολύμηνη (και στην ουσία «πολύχρονη με διαλείμματα ) διαδρομή της απληρωσιάς, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα των λειτουργών για το εργασιακό τους μέλλον, και τις επιπτώσεις που αυτό έχει σε ψυχές που καθημερινά «καίγονται» – πριν καούν και τα ίδια τα σώματά τους;

16/2/2013

αναδημοσίευση από psyspirosi.gr

εργατική αυτοδιεύθυνση στο εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής Θεσσαλονίκης

Ανακοίνωση του σωματείου της ΒΙΟΜΕ για την επαναλειτουργία του εργοστασίου

ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ

Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, μέλη και μη του Σωματείου Εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, υπογράφουμε και συμφωνούμε τα παρακάτω:

1.     Αναλαμβάνουμε τη λειτουργία του εργοστασίου με όρους πλήρους αυτοδιεύθυνσης και εργατικού ελέγχου τόσο των παραγωγικών όσο των διοικητικών δομών του. Βασική και κεντρική αρχή λειτουργίας του εργοστασίου, της διεξαγωγής του αγώνα μας και κεντρικός όρος των μελλοντικών μας σχεδίων είναι η ισοτιμία στη συμμετοχή και στη λήψη των αποφάσεων, η οριζοντιότητα και η άμεση δημοκρατία. Κάθε είδους διάκριση, δυσμενής μεταχείριση, αποκλεισμοί και ετεροκαθορισμοί είναι εκτός του πλαισίου λειτουργίας μας και γίνεται κάθε προσπάθεια για την αποφυγή τέτοιων συμπεριφορών και πρακτικών που θέτουν εμπόδια στο χειραφετητικό μας πρόταγμα.

2.     Ανώτατο όργανο αποτελεί η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων. Αυτή συγκροτείται ως όργανο και αποφασίζει τόσο σε γενικό- προγραμματικό επίπεδο, όσο και για ειδικότερα θέματα, μπορεί δε να εξουσιοδοτεί συγκεκριμένα μέλη της για την εκπροσώπηση του Σωματείου σε συγκεκριμένες διαδικασίες, και για τη διεκπεραίωση συγκεκριμένων ειδικά καθορισμένων υποθέσεων. Όλοι όσοι αναλαμβάνουν να εκπροσωπούν τη Συνέλευση ή να προβαίνουν σε συγκεκριμένες ενέργειες, υποχρεούνται σε λεπτομερή λογοδοσία.

3.     Η συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση είναι υποχρεωτική για όλα τα μέλη.

4.     Οι αποφάσεις που λαμβάνει η Γενική Συνέλευση δεσμεύουν όλους και όλες, η δε υλοποίησή τους είναι υποχρεωτική ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία με αυτές.

5.     Αν μια απόφαση κριθεί από άτομο ή ομάδα ατόμων λανθασμένη ή μη εφαρμόσιμη, τούτο μπορεί να τεθεί ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης, η οποία και θα αποφασίσει αν τελικά θα πρέπει να αλλάξει αυτή, να μεταρρυθμιστεί ή να διατηρηθεί. Σε κάθε περίπτωση, μέχρι την εκ νέου συζήτηση, η απόφαση δεσμεύει πλήρως όλους και όλες, και υποχρεούνται να πράττουν τα δέοντα για την υλοποίησή της Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης σε ειλημμένη απόφαση, θα καθορίζονται ποινές από τη Γενική Συνέλευση, που μπορούν να κυμαίνονται από απλή επίπληξη έως την αργία, και σε βαριές περιπτώσεις τη διαγραφή.

6.     Η ισοτιμία, εκτός από τη συμμετοχή στις αποφάσεις και τη χάραξη της στρατηγικής του υπό εργατικό έλεγχο εργοστασίου, περιλαμβάνει και τη συμμετοχή στις ζημίες και τα κέρδη του εργοστασίου.

7.     Η Γενική Συνέλευση, έπειτα από διαβουλεύσεις και αφού τεθούν όλοι οι σχετικοί παράγοντες προς συζήτηση, μπορεί να ορίζει τη θέση στην οποία θα εργάζεται κάθε εργαζόμενος/η. Αυτός/ή, θα μπορεί να διατυπώνει επιφυλάξεις κατά τη συνέλευση, σε κάθε περίπτωση όμως οφείλει να συμμορφώνεται προς αυτό που του έχει υποδειχθεί από την τελευταία. Ακόμη, κάθε εργαζόμενος/η θα πρέπει, στα πλαίσια του εφικτού, να μάθει να λειτουργεί/ δουλεύει σε κάθε πόστο που θα του ζητηθεί και στο οποίο θα θεωρηθεί ότι είναι απαραίτητος/η.

8.     Όσοι/ες υπογράφουν το παρόν συμφωνητικό δεσμεύονται ότι πληροφορίες οι οποίες κρίνονται σημαντικές για τη λειτουργία του εργοστασίου, για τη χάραξη της παραγωγικής αλλά και της πολιτικής μας στρατηγικής, και για τις μεταξύ μας σχέσεις (είτε τις έχουν λάβει στο παρελθόν είτε τις αποκτήσουν στο μέλλον με οποιονδήποτε τρόπο, και κυρίως από τη διαδικασία εκπροσώπησης του συνεταιρισμού ενώπιον εταιριών, ιδιωτών και όποιων άλλων δημόσιων ή ιδιωτικών φορέων) θα κοινοποιούνται στη Γενική Συνέλευση προς εκτίμηση και αξιοποίηση από κοινού και σε καμία περίπτωση δεν θα αποκρύπτονται.

Τα ως άνω συμφωνημένα αποτελούν τις βασικές αρχές της λειτουργίας του εργοστασίου με εργατικό έλεγχο και αυτοδιεύθυνση. Ο σεβασμός, τόσο σε επίπεδο αρχών, όσο και σε επίπεδο πρακτικό, αποτελεί υποχρέωση όσων υπογράφουμε το παρόν, το οποίο μπορεί να αλλάξει μόνο εφόσον η Γενική Συνέλευση κρίνει ότι πρέπει να επέλθουν αλλαγές σε αυτό. Στην περίπτωση αυτή, θα συνταχθεί νέο συμφωνητικό, έπειτα από συζήτηση στη συνέλευση, και θα υπογραφεί από όλους/ες.

Συνάδελφοι –συναδέρφισες , συναγωνιστές –συναγωνίστριες .

Θα θέλαμε να σας κάνουμε μια ενημέρωση , για το τι πρόκειται να πράξουν οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. το επόμενο διάστημα που ακολουθεί , μέχρι και τον Φεβρουάριο.

Το παραπάνω κείμενο είναι οι αρχές που υπογράφουν οι συμμετέχοντες στο εγχείρημα του συνεταιρισμού εργατοϋπαλλήλων της ΒΙΟ.ΜΕ.

Στην συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο υπουργείο εργασίας , τονίσαμε προς τον υπουργό εδώ και 20 μήνες βάλαμε κάποια αιτήματα που δεν έχουν απαντηθεί και σε όσα υπήρξε μια πρωτοβουλία του υπουργείου εργασίας δεν προχωρούν γιατί κωλύονται από αλλά υπουργεία .

Εμείς τονίσαμε πως για μας είναι σύνολο η πολιτεία και όχι το κάθε υπουργείο χωριστά . και πως δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο.

Έχουμε φτάσει σε απόγνωση και βλέπουμε πως δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα άλλο περισσότερο από αυτό που έχουμε χάσει ήδη.

Και ενημερώσαμε πως εμείς ξεκινάμε την λειτουργία του εργοστασίου και δεν μας ενδιαφέρουν οι συνέπειες όποιες και αν είναι γιατί θεωρούμε ότι είμαστε στα χειρότερα .

Συνάδελφοι και συναδέρφισες . Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. μέσα από την γενική συνέλευση αποφασίσαμε πως η μόνη λύση απέναντι στην λαίλαπα που έρχεται είναι να ελέγξουμε την παραγωγή άμεσα οι εργάτες . να πάρουμε την εύθηνη να διευθύνουμε το εργοστάσιο , μέσα από την γενική συνέλευση των εργαζομένων. και καλούμε όλους τους εργαζόμενους, ανέργους , συνδικαλισμένους και μεμονωμένους να πάρουν θέση και να απαντήσουν στο ζήτημα που μπαίνει πλέον επιτακτικά.

Εμείς απαντήσαμε πως θέλουμε πίσω τις δουλείες μας , θέλουμε τις ζωές μας , θέλουμε την αξιοπρέπεια μας . Το αν αυτό θεωρείται παράλογο; ναι είμαστε παράλογοι! Αν θεωρείτε άνομο; ναι είμαστε άνομοι ! αν θεωρείτε άπιαστο Όνειρο; ναι τρέχουμε να πιάσουμε το Όνειρο μας, και να ζήσουμε τις οικογένειες μας!

Καλούμε : λαϊκές συνελεύσεις γειτονίας , συλλόγους , πολιτικές οργανώσεις , σωματεία, νεολαιίστικα στέκια, να απαντήσουν!!

Καλούμε κάθε άνθρωπο που μπορεί να αντικρίζει ακόμα τον Ήλιο και να ελπίζει   πως , ναι! Δεν είναι ανάγκη να φύγουν τα παιδία μας για να βρουν καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό, Δεν είναι ανάγκη να είσαι υποτακτικός για να δουλεύεις!! Δεν πρέπει να κάνεις επαιτεία για να επιβιώσεις!. Δώσε μια απάντηση στο ζήτημα που μπαίνει σήμερα!!! Πάρε θέση και σπάσε τα δεσμά που σε περικλείουν! Άνοιξε στόμα και μυαλό και απάντησε!

Η γενική συνέλευση του σωματείου εργατοϋπαλλήλων της ΒΙΟ.ΜΕ.

παραδειγματική αξιοπρέπεια

αναδημοσίευση:

Όταν χρεώνουν γενιές ολόκληρες μόνο και μόνο για να ανακεφαλαιοποιήσουν τις ατμομηχανές του καπιταλιστικού παρασιτισμού δεν μας κάνουν εντύπωση οι πανηγυρισμοί της αστυνομίας για τη σύλληψη των (κατα την ορολογία της) “υπόπτων για ληστεία” τραπεζών.
Όταν χιλιάδες κρατούμενοι βρίσκονται σακατεμένοι ή δολοφονημένοι είτε γιατί “αντιστάθηκαν κατά τη σύλληψη”, είτε γιατί “έπεσαν στο μπάνιο”, είτε γιατί “αυτοτραυματίστηκαν” θεωρούμε γελοίο θέατρο τη δήθεν έκπληξη και ανατριχίλα των καθεστωτικών μπροστά στις φωτογραφίες των 4 ξυλοκοπημένων αναρχικών.

Όταν κάποιοι μαφιόζοι όπως οι φασίστες είναι στη δούλεψη του κράτους είναι λογικό ούτε φωτογραφίες τους να δημοσιεύονται, ούτε πολύς ντόρος να γίνεται ακόμα και όταν τους πιάνουν επ”αυτοφώρω να σφάζουν μετανάστες (Πετράλωνα Ιανουάριος 2013), ακόμα και όταν τους βρίσκουν 60 έτοιμες βόμβες, μία εκ των οποίων σκάει στα χέρια και σκοτώνει το βομβιστή (Σπάρτη, Αύγουστος 2012) ή βαρύ οπλισμό και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στα χέρια παραστρατιωτικών συμμοριών (Καβάλα, Ιούλιος 2012), ή πιστόλια, σουγιάδες και κουκούλες (Κόρινθος, Φλεβάρης 2013), για να αφήσουμε να μιλήσουν τα γεγονότα. Είναι ζήτημα κοινής λογικής άρα επιβίωσης για το καθεστώς να προστατεύει τους φίλους του και να χτυπά τους εχθρούς του.

Όταν μισθοδοτούν 20χρονους να στελεχώσουν τους κοινωνικούς γενίτσαρους των ΜΑΤ για να χτυπάνε τους φίλους, τους γείτονες, ακόμα και τους γονείς τους που αγωνίζονται, όταν τροφοδοτούν με 18χρονο κρέας για τα κανόνια τον εθνικό τους στρατό, όταν οι χρυσαυγίτες εκπαιδεύουν έφηβους 15-16 χρονών στην “εθνική αρετή” του πισώπλατου μαχαιρώματος τυχαίων μεταναστών, τότε μάλλον απευθύνεται σε ηλίθιους η προσπάθεια κράτους και ΜΜΕ να αποπολιτικοποιήσουν και να αποδυναμώσουν την πολιτική στράτευση των συλληφθέντων αγωνιστών με όλες αυτές τις υποκριτικές κορώνες για το νεαρό της ηλικίας τους.

Όταν το κράτος δείχνει να παύει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της δημοκρατίας και αποφασίζει να επιβεβαιώσει το λόγο των αναρχικών, αυτό το λόγο που εδώ και χρόνια ισχυρίζεται πως οι νόμοι, τα συντάγματα, τα “ανθρώπινα δικαιώματα” δεν είναι τίποτα άλλο από πατσαβούρες που παριστάνουν τα λάβαρα, νοιώθουμε πικρά δικαιωμένοι.

Εκτός από τους αναρχικούς που γνωρίσαμε την πιό άγρια φάτσα της δημοκρατίας και τους μετανάστες που σαν παρίες προσφέρονταν για επιδείξεις κτηνωδίας, αυτή τη φορά βρίσκεται στο στόχαστρο όλη η κοινωνία. Οι αυτονόητες συνδικαλιστικές αντιδράσεις στην πλήρη κατάργηση κάθε εργασιακού κεκτημένου, οι κοινωνικές αντιστάσεις στη δολοφονία του περιβάλλοντος, οι κραυγές των γερόντων που καταδικάζονται σε ευθανασία καταπνίγονται άμεσα από την ίδια εξουσία με απαράμιλλη λύσσα.

Διότι, αυτή η έκρηξη ειλικρίνειας από μεριάς του κράτους, αυτή η δήλωση του υπουργού “βάλαμε photoshop στα σημάδια των τραυμάτων για να διευκολύνουμε την αναγνώριση” δεν είναι παρά μια σάλπιγγα από το μέλλον. Ένα μέλλον τόσο κοντινό στο “ξεχασμένο” παρελθόν μιας εξουσίας που φυλακίζει όποιον θέλει, βασανίζει όποιον θέλει, εκτελεί όποιον θέλει. Ένα μέλλον απόλυτου ολοκληρωτισμού.

Σεβόμενοι τον εκάστοτε πολιτικό αυτοπροσδιορισμό και τις ιδιαίτερες επιλογές κάθε πολιτικού κρατούμενου, στεκόμαστε στο πλευρό τους. Όπως και σε πολλούς άλλους έτσι και στους 4 του Βελβεντού, αναγνωρίζουμε στην περήφανη στάση τους τις καλύτερες παραδόσεις κάθε μαχόμενης τάσης του ιστορικού αναρχικού κινήματος, βλέπουμε και σε αυτούς την αποτυχία των μπάτσων, των δικαστών, των δημοσιογράφων, της εξουσίας ως σύνολο να λυγίσει τους εχθρούς της, να τους κάνει να υποστείλουν τη σημαία της επανάστασης. Κι αυτό είναι μια από τις λίγες αλλά ισχυρότερες ελπίδες των καταπιεσμένων.

Γιατί η εξουσία θέλει αλλά δεν μπορεί να επικρατήσει ολοκληρωτικά. Όχι όσο αντιστάσεις της φράζουν το δρόμο, όχι όσο υπάρχουν όρθια κεφάλια απέναντί της. Και το αναρχικό κίνημα, πλήρες θράσους, στέκεται απέναντί της. Και θα συνεχίσει να το κάνει σε κάθε συνθήκη, με κάθε κόστος, γνωρίζοντας πως κανένα πολιτικό κίνημα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος να κερδίσει τη μάχη με την εξουσία. Μπορεί να την εμποδίσει, μπορεί να την ματώσει, μπορεί να την υποχρεώσει να ονομάσει χούντα τη χούντα που φτιάχνει, αλλά μόνο ο κόσμος στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, με την αυτοοργάνωση και την τόλμη του μπορεί να την τρέψει σε φυγή. Η νίκη επί της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης είναι έργο των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεζόμενων. Δικός τους μόνο μπορεί να είναι ο τελευταίος λόγος είτε είναι φωνή θριάμβου είτε σιωπή υποταγής.

Ως τότε όμως υπάρχουν πολλά να γίνουν και να ειπωθούν. Και το πρώτο από όλα είναι η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της ληστείας στο Βελβεντό της Κοζάνης. Όχι γιατί είναι “οργισμένοι 20χρονοι”. Όχι γιατί τους τσάκισαν στο ξύλο. Αλλά γιατί είναι αναρχικοί αγωνιστές, που έκαναν μια επιλογή επίθεσης και που την τιμούν με παραδειγματική αξιοπρέπεια.

Ας είμαστε σε εγρήγορση: νέες σκευωρίες στήνονται, νέα τρομοσόου σκηνοθετούνται… Να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε και αυτή η επίθεση της εξουσίας, όχι μόνο να αποτύχει να σπείρει το φόβο, όχι μόνο να αποτύχει να αποπροσανατολίσει από την “ατζέντα της κρίσης” αλλά να εισάγει στην ατζέντα της καθημερινότητας τα μηνύματα της αντίστασης, της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της κοινωνικής επανάστασης.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟ-ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΗΣΤΕΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ ΚΟΖΑΝΗΣ.

Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση

Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών: Διέξοδος η «Αγροτική γεωργία»!

αναδημοσίευση

Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών: Διέξοδος η «Αγροτική γεωργία»!

by admin

του Γιώργου Κολέμπα
αναδημοσίευση: tvxs.gr

Για άλλη μια φορά οι αγρότες είναι στους δρόμους. Ποιοι αγρότες; Όχι βέβαια των φθινουσών περιοχών και οι μικροί αγρότες. Κινητοποιούνται ιδίως οι μεγαλοαγρότες της Θεσσαλίας που ήταν και οι ευνοημένοι μέχρι τώρα, στα πλαίσια της ΚΑΠ(Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε). Όμως μέσω των επιδοτήσεων της ΚΑΠ κατέληξαν σε επιλεγμένες καλλιέργειες-υποτίθεται ανταγωνιστικές στο παγκόσμιο εμπόριο γεωργικών προϊόντων- πράγμα που οδήγησε σε εισαγωγές των περισσότερων προϊόντων διατροφής που χρειάζεται η χώρα. Όχι μόνο το είδος των καλλιεργειών, αλλά και οι καλλιεργητικές πρακτικές(μεγάλες εισροές, μεγάλες μηχανές και κατανάλωση ενέργειας κ.λπ) τους οδήγησαν με το χρόνο σε αδιέξοδο και τώρα λένε ότι δεν είναι σε θέση να καλλιεργήσουν πια σαν ανεξάρτητοι αγρότες.

Τα μέχρι τώρα αδιέξοδα:

Η ελληνική γεωργία παγκοσμιοποιήθηκε μέσω της Ε.Ε. και της ΚΑΠ. Χαρακτηριστικό της ΚΑΠ: τα εθνικά κράτη στρέφονταν πάντα προς τις άμεσες επιδοτήσεις(εξολοκλήρου από Ε.Ε.), και όχι προς ενισχύσεις για την αναζωογόνηση της υπαίθρου(όπου υπήρχε συγχρηματοδότηση)
Στη χώρα είχαμε παρακμή της υπαίθρου, απώλεια της αυτάρκειας στη διατροφή του πληθυσμού, γήρανση και μείωση του αγροτικού πληθυσμού(από 31% το 1981 στο 9,5% το 2009, λόγω της κρίσης το 2009-2010 αυξήθηκαν οι νέοι αγρότες κατά 40.000)
Είχαμε μεγάλη διαφορά εισοδημάτων μεταξύ μιας μειοψηφίας μεγαλοαγροτών και της πλειοψηφίας των μικρών.
Ο έλληνας αγρότης από παραγωγός γεωργικών προϊόντων, έχει μετατραπεί σε παραγωγό πρώτων υλών για τη βιομηχανία τροφίμων
Μέσω επιδοτήσεων της ΚΑΠ ευνοήθηκαν οι επιλέξιμες μεγάλες μονοκαλλιέργειες (βαμβάκι, τεύτλα, σιτηρά, βιομηχανική ντομάτα, ροδάκινα, καπνά). Η παραγωγή: καθορίσθηκε από το κυνήγι των επιδοτήσεων και όχι για να ικανοποιεί τη ζήτηση και την κατανάλωση, στη χώρα. Έτσι είχαμε εξάρτηση και των μεγαλοαγροτών από τις αγροβιομηχανίες, ανύπαρκτη ευελιξία στην επιλογή καλλιεργειών και συχνά εγκατάλειψη της παραγωγής, αφού επιδοτούνταν άσχετα με το εάν παράγουν ή όχι. Ταυτόχρονα σχεδόν το 70% της αγροτικής γης-σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα-είναι υποθηκευμένη στην αγροτική τράπεζα και μέσω της εξαγοράς της στην ιδιωτική τράπεζα Πειραιώς.
Επίσης είχαμε κάθετη μείωση των ιχθυαποθεμάτων και οικονομικό μαρασμό παράκτιας αλιείας. Το οικοσύστημα του Αιγαίου βρίσκεται ήδη υπό κατάρρευση.
Δόθηκε τέλος στην τοπική παραγωγή διαφορετικών σοδειών και ζώων προσαρμοσμένων στο κλίμα και το έδαφος των περιοχών. Έχουμε εκτόπισμά τους από λίγες βελτιωμένες ποικιλίες ανά είδος και ορισμένα υβρίδια , που θέλουν πολύ νερό, φυτοφάρμακα, λιπάσματα (π.χ. μέχρι 1950: 111 ντόπιες ποικιλίες μαλακού σταριού, 139 σκληρού, 99 κριθαριού, 294 καλαμποκιού, 39 βρώμης. Τώρα έχουν διασωθεί 2-3% αυτών). Η δε ΕΕ θέλει να προωθήσει και τις μεταλλαγμένες ποικιλίες.
Ταυτόχρονα εισάγουμε: κρεμμύδια από την Ινδία, λεμόνια- πορτοκάλια από την Ν. Αφρική. δαμάσκηνα και αχλάδια από τη Χιλή, φακές από τον Καναδά, φασόλια από την Κίνα, ρεβίθια από το Μεξικό, φιστίκια Αίγινας από την Τουρκία, μπάμιες- φασολάκια- πατάτες από την Αίγυπτο-εκτός εποχής.
Μειώσαμε την παραγωγή ζαχαρότευτλων… για να εισάγουμε 200.000 τόνους ζάχαρη το χρόνο. Για την εισαγωγή σιτηρών δαπανάμε 250 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Σε 30 χρόνια η Ελλάδα από θετικό εμπορικό ισοζύγιο που είχε μέχρι το 1982, έχει σήμερα αρνητικό ετήσιο ισοζύγιο (μέχρι 4,5 δις Ε πριν τη κρίση), που συμβάλλει και στην διόγκωση του χρέους.
Έχουμε ταυτόχρονα υποβάθμιση και ρύπανση των εδαφών, μόλυνση και ρύπανση των επιφανειακών και των υπογείων νερών (π.χ. το επίπεδο των νιτρικών αλάτων στο 25% των υπογείων νερών ξεπέρασε τα 50 mg/l ενώ το φυσιολογικό είναι τα 5 mg/l). Έχουμε ρύπανση της ατμόσφαιρας (π.χ. το μεθάνιο και το υποξείδιο του αζώτου που προέρχονται απ’ τα αζωτούχα λιπάσματα συμμετέχουν στο «φαινόμενο του θερμοκηπίου»(Το 15% των αερίων του «θερμοκηπίου» οφείλονται στη Γεωργία σε παγκόσμιο επίπεδο).Έχουμε έλλειψη νερού (π.χ. η βαμβακοκαλλιέργεια στη Θεσσαλία έχει εξαντλήσει τα νερά: μέχρι και 400 μ. οι γεωτρήσεις για αυτό και ένα από τα αιτήματά τους είναι και η εκτροπή του Αχελώου).
Το τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος μαζί με το κοινωνικό κόστος απ’ την παρακμή της υπαίθρου και της δημόσιας υγείας, κάνουν την ελληνική γεωργία να είναι αντιπαραγωγική (μεγάλο εξωτερικό κόστος, που το πληρώνει η κοινωνία).

Τιμές:

Οι αγρότες είναι αποδέκτες τιμών που διαμορφώνουν οι μεταπράτες και τα καρτέλ των βιομηχανιών μεταποίησης και διατροφής.

Οι καταναλωτές πληρώνουν τιμές 4-6 φορές μεγαλύτερες από αυτές που εισπράττουν οι παραγωγοί. Και αυτό γιατί τα 2/3 των πρωτοβάθμιων αγροτικών συνεταιρισμών δεν ασκούν καμία δραστηριότητα, πέραν της εκλογής της συνδικαλιστικής ηγεσίας, ενώ μια σειρά από συνεταιριστικές βιομηχανίες όπως η ΑΓΝΟ, η ΟΛΥΜΠΟΣ, η ΡΟΔΟΠΗ, ΔΩΔΩΝΗ χρεοκόπησαν ή πουλήθηκαν σε ιδιώτες.

Η Αναδιάρθρωση:

Για τα επόμενα χρόνια (μετά το 2013 που τελειώνουν οι σημερινές επιδοτήσεις) η ΕΕ βάζει ως στόχο την ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, που δεν θα βασίζεται ούτε στον ατομικό αγρότη, ούτε στους αγροτικούς συνεταιρισμούς, αλλά στην ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ, στην οποία οι κάτοχοι του κλήρου δεν θα είναι πλέον ανεξάρτητοι ή συνεταιρισμένοι παραγωγοί αλλά μέτοχοι-μοντέρνοι κολλήγοι.

Οι επενδύσεις του αγροτικού προϋπολογισμού της ΕΕ, θα στραφούν μάλλον προς τις μεγάλες βιομηχανοποιημένες αγροτικές εταιρείες, σε βάρος των μικρομεσαίων παραγωγών και θα στηριχθούν σε τραπεζική χρηματοδότηση με νέα «ευέλικτα χρηματοπιστωτικά εργαλεία».

Μια τέτοιου τύπου αναδιάρθρωση θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη συγκεντροποίηση γύρω από την τροφή (ήδη σήμερα 7 μύλοι διακινούν το 70% των αλεύρων στην χώρα) και την εξάρτηση της διατροφής του πληθυσμού από τις εταιρίες.

Β) Ποια θα μπορούσε να είναι η διέξοδος όσον αφορά στον αγροδιατροφικό τομέα;

Ζ.Μποβέ: «απορρίπτουμε το παγκόσμιο εμπορικό μοντέλο που επιβάλλουν οι πολυεθνικές. Ας επιστρέψουμε στη γεωργία… Η γεωργία δεν πρέπει να συρρικνωθεί σε απλή εμπορική διαδικασία. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να μπορούν να θρέψουν τους εαυτούς τους και να πάρουν τα προληπτικά μέτρα που θεωρούν κατάλληλα για τη τροφή τους.»

Πραγματικά η «Αγροτική» γεωργία, και η οικο-γεωργία( το οικο- όχι μόνο με την έννοια του οικολογικού, αλλά και με την αρχαιοελληνική έννοια του «οίκου»), που θα μπορούσε να ικανοποιεί τις βιοτικές ανάγκες της αλυσίδας:

Αγρότης-κοινότητα-περιοχή-χώρα, θα ήταν η διέξοδος και για τους έλληνες αγρότες και για τη χώρα. Αρκεί να στηριχθεί στα παρακάτω βήματα.

Το κίνημα των αγροτών να απαιτήσει σε σχέση με την ΚΑΠ:

σύνδεση ενισχύσεων με κοινωνικές δράσεις και κριτήρια κοινωνικής-περιβαλλοντικής-κλιματικής προστασίας.

διατήρηση βιοποικιλότητας και στήριξη μικρών ολοκληρωμένων αγροτικών μονάδων.
Απαγόρευση καλλιέργειας Γ.Τ.Ο. Όχι πατεντοποίηση του γενετικού υλικού
Ανάπτυξη υπαίθρου σαν ποιοτικού χώρου διαμονής-εργασίας.
Παραγωγή ποιοτικών υγιεινών προϊόντων. Σύνδεση παραγωγών καταναλωτών στα πλαίσια τοπικής αγοράς
Αγροτική γεωργία και όχι αγροβιομηχανία!

Σε σχέση με το εσωτερικό να στηριχθεί:

Στον «πολυλειτουργικό» αγρότη με ολοκληρωμένα αγροκτήματα με πολλά διαφορετικά είδη ζωντανών-ζωϊκών,φυτικών, με βελτιωμένο έδαφος και περιβάλλον, με ντόπια βιοποικιλότητα, με μεταποίηση-διάθεση προϊόντων με κοινοτίστικη αντίληψη για αναζωογόνηση της υπαίθρου και όχι για τις επιδοτήσεις
Στη μετατροπή της χώρας σε ζώνη βιο-καλλιέργειας, ελεύθερης από μεταλλαγμένα, με πέρασμα από το χημικό τρόπο παραγωγής σε βιολογικό, βιοδυναμικό ή φυσικό, πράγμα που θα έδινε και συγκριτικά πλεονεκτήματα σε όσα προϊόντα θα εξάγονταν. Αυτό-σε συνδυασμό με την επιλογή των πλούσιων ενδημικών προϊόντων της ελληνικής γης-θα μετέτρεπε τη χώρα από «ψωροκώσταινα» σε μεγάλη διατροφική δύναμη.
Στη λογική της υγιεινής τροφής και παραγωγή της και για τον ίδιο τον αγρότη και για την τοπική αγορά και όχι μόνο για την απρόσωπη αγορά.
Στην αποφυγή των μεσαζόντων- σωστές και δίκαιες τιμές, με βιώσιμη παραγωγή της εγγύτητας για ικανοποίηση βιοτικών αναγκών μέσω της διανομής της εγγύτητας(μικρές διαδρομές από την παραγωγή στην κατανάλωση).
Στην αναδιάρθρωση των αναγκών, στον αντικαταναλωτισμό, στη μείωση εξωτερικών εισροών-ανθεκτικές ντόπιες ποικιλίες και ράτσες(ΠΟΠ, ΠΓΕ, κ.λ.π.). Στην αποκατάσταση του μεσογειακού διατροφικού μοντέλου με μείωση της κατανάλωσης κρέατος
Στη μεταποίηση των γεωργικών σε προϊόντα διατροφής και ένδυσης(π.χ. ανασύσταση υφαντουργείων, που σήμερα έχουν μετακομίσει σε γειτονικές χώρες χαμηλού εργατικού κόστους, ανασύσταση της βιομηχανίες ζάχαρης)
Στην εξοικονόμιση και αυτοπαραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ εγκαθιστώντας στα υπόστεγα, στις αποθήκες, στα σπίτια κ.λπ. μικρά αποκεντρωμένα συστήματα
Στον αγροτουρισμό(ταυτόχρονα ξενοδόχοι, μάγειροι, κ.λ.π), που εκτός από καταλύματα φυσικής –βιοκλιματικής δόμησης, θα προσφέρει στους επισκέπτες και γνήσια, φρέσκα και νόστιμα εδέσματα από υλικά αυτοπαραγωγής ή ντόπιας παραγωγής.
Στην κατάργηση της λεηλασίας της θάλασσας από τα μεγάλα αλιευτικά και στην αναζωογόνηση της παράκτιας αλιείας και των νησιών.
Στην αναβλάστηση των δασών, στο σταμάτημα ερημοποίησης, στην αποκατατάσταση της άγριας φύσης, των ποταμών- λιμνών- παραλιών, στην αναζωογόνηση των εδαφών, αποκαθιστώντας την οργανική ύλη και τον εδαφολογικό άνθρακα, ώστε να απορροφήσουμε τα επόμενα χρόνια τη περίσσια του διοξειδίου του άνθρακα της ατμόσφαιρας(αιτία για τη κλιματική αλλαγή-καταστροφή που έρχεται αν δεν το κάνουμε).
Στις ομάδες παραγωγών και στους συνεταιρισμούς νέας μορφής(που αποφασίζει η συνέλευση και όχι τα Δ.Σ.), στις συλλογικές δομές αγροτικής παραγωγής, στις «διευρυμένες» οικογένειες (με κοινό ταμείο), στα εναλλακτικά δίκτυα διανομής, σε συνεταιρισμούς παραγωγοκαταναλωτών, σε «καλάθια» και μικρά συνεταιριστικά μαγαζιά, στη συνεργασία με κινήματα καταναλωτών για μια «κοινωνικά στηριζόμενη γεωργία». Στα δίκτυα διανομής και ανταλλαγής προϊόντων-υπηρεσιών με τοπικά νομίσματα ή αχρήματα.
Στη διαχείριση της κρατικής και εκκλησιαστικής γης από κινήματα ανέργων σε μια προσπάθεια αυτοαξιοποίησης της παραγωγικής τους δυνατότητας. Σε εγκαταστάσεις νέων σε παρατημένα χωριά. Σε εσωτερική αντίστροφη μετανάστευση(όχι εξωτερική στην οποία στρέφονται πολλοί άνεργοι νέοι σήμερα) με συλλογικές μετεγκαταστάσεις ανέργων νέων των πόλεων στην περιφέρεια, σε χώρους αυτοπαραγωγής και αυτοδιαχείρισης
Στην καλλιέργεια αστικής και περιαστικής δημοτικής γης, στους δημοτικούς λαχανόκηπους από κινήματα γειτονιάς, από συνταξιούχους ή «καλλιεργητές του σαβατοκύριακου» και του «ελεύθερου χρόνου».

Το σημερινό 9-10% των ελλήνων αγροτών δεν μπορούν να θρέψουν το υπόλοιπο 90% με υγιεινά προϊόντα διατροφής. Για την αυτοδυναμία(όχι οπωσδήποτε αυτάρκεια) θα χρειασθεί να ασχοληθούν περισσότεροι με τη γεωργία.

Ο αγροτικός τομέας είναι ο μόνος που δεν συρρικνώθηκε μετά το 2008. Από 6,8 δις. προστιθέμενη αξία το 2008, στο 7,79 δις. το 2010, μία αύξηση περίπου 14,7%, ενώ στις κατασκευές το ίδιο διάστημα είχαμε μείωση 18% και στη μεταποίηση μείωση 11.8%.

Μεταξύ 2008-2011 είχαμε 60.000 νέες θέσεις εργασίας στον τομέα, ενώ το έλλειμμα στις εξαγωγές-εισαγωγές μειώθηκε από 3 δις. το 2007 στο 1,8 δις. το 2010(είχαμε φυσικά μεγάλη μείωση εισαγωγών, αλλά και αύξηση εξαγωγών κατά 725 εκατομ. Ευρώ).

Ο αγροτικός τομέας μπορεί να αποδειχθεί ο εφαλτήρας για τη διέξοδο της χώρας από τη κρίση( το πιστεύει αυτό και το 71% των ερωτηθέντων σε μια έρευνα της Kapa Recearch), αρκεί να στηριχθούμε στις αγροτικές κοινότητες, στον πολυλειτουργικό αγρότη και την αγροτική γεωργία για ποιοτικά προϊόντα, στο ξεπέρασμα των μεσαζόντων και στη σύνδεση με τα εγχειρήματα της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Αρκεί να στραφούμε προς την κοινωνικοποίηση –τοπικοποίηση του αγροτοδιατροφικού τομέα.

για το Βαγγέλη που έφυγε…

Για το Βαγγέλη Σταμούλια που έφυγε…

…μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης Αιγάλεω, που έδωσε τέλος στη ζωή του.

Η Λαϊκή Συνέλευση Αιγάλεω για το Βαγγέλη:

ΤΡΊΤΗ, 29 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2013

Αυτοκτονία ή μια ακόμα πολιτική δολοφονία;

Τρίτη 29 Γενάρη 2013 ξημερώματα. Ο σύντροφος Βαγγέλης Σταμούλιας, 33 χρόνων, “έφυγε” από κοντά μας. Η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε αποδιοργανώνει τις ζωές μας, τα συναισθήματά μας, την καθημερινότητά μας. Αυτό το πλαίσιο ζωής οδήγησε σήμερα το δικό μας Βαγγέλη στην αυτοκτονία.

Ηθικός αυτουργός αυτής της απώλειας είναι η πολιτική πραγματικότητα. Η ανασφάλεια, τα κοινωνικά αδιέξοδα, η εσωστρέφεια, η μοναξιά. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός που παράγεται από τις πολιτικές των κυρίαρχων ελίτ.

Ο Βαγγέλης ήταν ένας άνθρωπος με ιστορία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Με πάθος για ζωή, με αξιοπρέπεια. Ήταν αυτός που έδωσε το έναυσμα για την εκκίνηση της Λαϊκής μας Συνέλευσης. Το πρώτο κάλεσμα, το Μάη του 2011 από το βήμα της πλατείας Συντάγματος, που έδωσε ζωή στο κοινό μας εγχείρημα, που κρατάει ακόμα. Πρωτοστατούσε πάντα στις δράσεις μας και στήριζε όλα τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.

Ένας άνθρωπος που βίωσε την κρατική καταστολή στο πετσί του, με τη σύλληψή του σε μία από τις μεγάλες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις. Αυτή της 23ης Φλεβάρη του 2011. Παρόλα αυτά δεν έκανε πίσω σ’ αυτά που διεκδικούσε από τη ζωή.

Ένας γλυκός, ζεστός και σεμνός άνθρωπος, ανιδιοτελής, αλληλλέγγυος, με αγάπη για τη ζωή, την ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια.

Ήταν η ήρεμη δύναμη ανάμεσά μας και η παρουσία του αποφασιστική. Θα είναι πάντα κοντά μας στους αγώνες, στους δρόμους, στις μάχες μας.

Αύριο, Τετάρτη 30 Γενάρη 2013 στις 4:00 μμ, στο νεκροταφείο του Βύρωνα, αποχαιρετάμε το Βαγγέλη και υποσχόμαστε τη συνέχεια.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ

και μια ευχή από τον Β.Π.

Σύντροφε ζεις . . .

Είσαι Σύντροφος, γιατί

Αγωνίστηκες στη πρώτη γραμμή ενάντια στο Κράτος που καταστέλλει, δολοφονεί, εξαθλιώνει, ενάντια στη Τρόικα και το ΔΝΤ που επιβάλλουν γενοκτονία στο λαό και μειώνουν κάθε χρόνο το προσδόκιμο ζωής του, ενάντια στους ντόπιους Υποστηρικτές τους, είτε αυτοί λέγονται πολιτικά κόμματα, είτε λέγονται μαυραγορίτες, πραιτοριανοί του καθεστώτος, ρουφιάνοι, γενίτσαροι του νεοφιλελευθερισμού, είτε λέγονται αντικοινωνικοί μηδενιστές, είτε λέγονται ιδιοτελείς αριστεριστές που προσπάθησαν να μετατρέψουν τις λαϊκές συνελεύσεις σε μαγαζάκια επιρροής τους και σε φιλανθρωπικά ιδρύματα χωρίς πολιτικό στόχο, ενώ ταυτόχρονα ήταν οργανωμένοι σε κόμματα που συμμετέχουν στο κοινοβούλιο ή προσπαθούν να εισέλθουν σε αυτό.

Σε λέω σύντροφο χωρίς να σε ξέρω προσωπικά,

Σε κρίνω από τις πράξεις σου:

Χωρίς παρωπίδες συνδέθηκες με τον απλό κόσμο και ένωσες την ιδεολογία σου με άλλες ιδεολογίες, στη λαϊκή συνέλευση της γειτονιάς σου.

Δεν έμεινες μόνο στα λόγια πουλώντας επαναστατική κουλτούρα, αλλά πολέμησες στην πρώτη γραμμή στο σύνταγμα, πλάι στις εκατοντάδες χιλιάδες λαού.

Μετέτρεψες το επάγγελμά σου σε λειτούργημα, επανασυνδέοντας κομμένα ρεύματα σε πολίτες Και η αλληλεγγύη σου δεν είχε άρωμα φιλανθρωπίας, ούτε άρωμα δήθεν Μ.Κ.Ο. Το έκανες συντροφικά μέσω της λαϊκής συνέλευσης, φέρνοντας ανθρώπους σε επαφή με τα προτάγματα και τις αξίες των συνελεύσεων αυτών.

Δεν έδειξες ελιτισμό απέναντι στο λαό, χρησιμοποιώντας αριστερίστικες κορώνες, αλλά συνδιαλέχθηκες μαζί του, κατανοώντας τις αδυναμίες του,

Δεν έφυγες προς το εξωτερικό αναζητώντας ατομική λύση, και ελπίζοντας να μην έρθει και εκεί η ίδια λαίλαπα, αλλά αγωνίστηκες στον τόπο σου, απέναντι σε αυτούς που ήθελαν να σε κάνουν δούλο.

Εύχομαι λοιπόν να πάθουν οι φονιάδες σου αυτό που τους αξίζει. Και οι φονιάδες σου δεν είναι το σύστημα ή ο καπιταλισμός γενικά και αόριστα, αλλά συγκεκριμένα πρόσωπα που υλοποιούν ή στηρίζουν τη συγκεκριμένη πολιτική.

Και εύχομαι να το πάθουν από το θεσμό που τόσο αγάπησες και βοήθησες να ξεκινήσει, τις Λαϊκές Συνελεύσεις Γειτονιών. Ελπίζω οι λαϊκές συνελεύσεις να καταφέρουν να εντοπίσουν τι της κρατάει περιορισμένες σήμερα, και εάν είναι τμήμα του σώματός τους να το αποβάλλουν. Εάν δε, είναι κάτι στην ίδια τους τη συμπεριφορά, να το βελτιώσουν. Και έτσι να καταφέρουν να μαζικοποιηθούν, να ομοσπονδιοποιηθούν, να τιμωρήσουν όλους τους διαπλεκόμενους κύκλους εξουσίας και να απελευθερώσουν το λαό από το σύγχρονο ολοκληρωτισμό των μνημονίων, των ΜΜΕ και των εταιριών.

Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη τιμή στη μνήμη σου και εύχομαι ολόψυχα να γίνει.

Β.Π., πρώην μέλος λαϊκών συνελεύσεων Πάτρας

επιστολή του Θ. Ηλιόπουλου

23 Γενάρη 2013 έκλεισε η αυλαία από το θέατρο του παραλόγου στο οποίο κλήθηκα να παίξω τον χειρότερο ρόλο της μέχρι τώρα ζωής μου.

Το σενάριο γράφτηκε 18 Δεκέμβρη του 2008, στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ και η αυλαία άνοιξε 23 Δέκεμβρη του 2008 στο σανίδι του Κορυδαλλού.

Πολυμελής θίασος…εκατοντάδες προσαχθέντες, δεκάδες συλληφθέντες και τελικώς κρατούμενοι σε σκόρπιες φυλακές της χώρας. Με τι δική του ιστορία ο καθένας, τις δικές του νύχτες σε κελιά απάνθρωπα.

Ο καθένας στο ρόλο του. Εγώ δεν είχα κείμενο, δεν πήρα ποτέ. Κείμενο είχαν οι δύο αστυνομικοί που με συνέλαβαν. Σενάριο λεπτομερές με μάρμαρα, μολότοφ, τακτικές κλπ. Δεν είχε καμία σημασία κανένας αυτόπτης, καμία μαρτυρία, τίποτα που να με αποδεσμεύει από αυτόν τον ρόλο… έπρεπε να παίξω.

Και έπαιξα… σχεδόν 9 μήνες φυλακισμένος, σχεδόν διαφανής από την απεργία πείνας και σχεδόν 4 χρόνια δέσμιος.

Τουλάχιστον στο φινάλε ανασύροντας τα χιλιοπαιγμένα σενάρια (και μεταξύ μας …κακοπαιγμένα) των αστυνομικών που με συνέλαβαν η δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι είμαι αθώος… λόγω αμφιβολιών, εγώ και οι άλλοι 3 συγκατηγορούμενοι μου αλλά και πλήθος συλληφθέντων από εκείνο τον Δεκέμβρη…

Όσο και απόθεμα ψυχής κι αν είχα, ο φάρος στο βάθος ήταν η αλληλεγγύη του κόσμου,εντός και εκτός των τειχών και πέρα από κάθε σύνορο.

Τον ευχαριστώ

ΥΓ. Δύναμη σε όσους/ες ενσαρκώνουν αυτή τη στιγμή αντίστοιχους ρόλους

«Για πάντα ανίκανοι να νικήσουν αυτό που ποτέ δεν θα είναι ικανοί να καταλάβουν»

(το πιο παρήγορο σύνθημα που είδα ποτέ γραμμένο)

24-01-2013

Θοδωρής Ηλιόπουλος

μεταξύ σφύρας και άκμονος

Η σχεδόν απόλυτη σιωπή έως ανυπαρξία, του κοινωνικού τμήματος αυτού που έχοντας ένα διασταλτικό ρόλο μετάδοσης κάτι, μεταξύ κλασικής παιδείας και όξυνσης της επαναστατικής σκέψης, σηματοδοτεί τον καιρό μας. Το άλλο του μισό, χωμένο στην τηλοψία και την αμάσητη τροφή των ιδιωτικών προσδοκιών χαμουρεύεται μέσα στην γενική καταφρόνια του εμπορεύματος και της προσφάτως κληρονομημένης πίστης σε ιστορικούς φόβους. Από τη μια η προδοσία των διανοουμένων κι από την άλλη η παράδοση της κοινωνίας. Οι εξαιρέσεις απλά κάνουν αυτό που έκαναν πάντοτε: τις ρωγμές στον κανόνα. Με πολλαπλό κόστος. Μόνοι, κατάμονοι, αμήχανες ψυχές, αφήνοντας συνέχεια τα περιστέρια από την Αργώ για να συνθλίβονται.

Ιριδισμοί ενός άγευστου, άχρωμου, άμορφου χυλού στο φόντο του τίποτα. Κι από την άλλη κουρνιαχτός, παραμιλητό.

Εκδηλώσεις με τον κύριο δήμαρχο να χαιρετίζει κόπρους του Αυγεία, επιχειρηματίες να γεμίζουν στρας τη μπόχα της παραλίας, γεροντοκόρες και γεροντοπαλίκαρα με συνείδηση να επαναλαμβάνουν ρίμες από απολυτίκια και ομόλογα, γυμνά μπουτάκια και μάτια ψάρια να λιτανεύουν στην Άγια Σαπίλα, τις βραχύβιες Μετοχές τους. Και μικρές αλήθειες να σέρνονται απλές μέσα στην αλήθεια τους για το χτες.

Αυτό μας έμεινε, αδέρφια κι αξαδέρφια. Το χτες. Και λίγες ανάσες πρόσφατες.

Σήμερα έχουμε το χτες. Να ξαναδούμε πάλι τις Συμπληγάδες…