Έπιασαν τσίμπαλο τα δίχτυα του. Είναι με τις ώρες να καθαρίζεις, κι απελπισία. Δεν ήταν μόνος του. Ήρθαν κι άλλοι ψαράδες και τον βοήθησαν. Τελείωσαν γρήγορα. Η ώρα της αλληλεγγύης περνά, γρήγορα.

Να κρατούσε ακόμα λίγο

Μια από τις διαστάσεις του προβλήματος της επάρκειας νερού φαίνεται ότι είχε ήδη καλυφθεί στο ιστορικό παρελθόν με την δημιουργία δεξαμενών αποθήκευσης, υπέργειων και μάστευσης υπογείων υδάτων. Αυτές ήταν οι περίφημες σουβάλες που χτίζονταν από ανθρώπους σαν κι εμάς, οι οποίοι εκμεταλλεύονταν τη μορφολογία του εδάφους σε κατάλληλα σημεία προκειμένου αυτές, να επιτελούν αυτόν τον προαναφερόμενο (σε πολλές περιστάσεις) συνδυασμό ρόλων. Ήταν σπαρμένες σε όλη την Αίγινα και ιδιαίτερα σε κάποιες περιοχές οι οποίες ευνοούσαν αυτόν τον τρόπο βελτίωσης και αναπαραγωγής της ζωής, με τον πιο εύσχημο τρόπο. Σύμφωνα με ερασιτεχνική (=του έρωτος και της τέχνης) έρευνα, μέχρι και σήμερα χρησιμοποιούνται σχεδόν όλες, για το πότισμα ζώων και -σε περιπτώσεις- καλλιεργειών, ενώ ελάχιστες ακόμα και για πόση. Η σουβάλα είναι μια προσιτή αξιοθαύμαστη τεχνολογική εφαρμογή που αξίζει τον κόπο, όχι απλά να τη διατηρήσουμε για λόγους ιστορίας ή λόγους αισθητικούς κλπ. -λόγοι που απογυμνώνουν το περιεχόμενο της ζωής και περιγράφουν τα άλλοθι της αστικοποίησης, αλλά ως μια εφαρμογή του τώρα με τη συνδρομή απλής συμβατικής τεχνολογίας, προσβάσιμης στην Κοινότητα.

Η μέχρι τώρα ΕΠΙΤΟΠΙΑ καταγραφή σουβάλων:

Περιοχή Κύλινδρας (50) (ένα μέρος τους έχει καλυφθεί από την κατασκευή τσιμεντένιας δεξαμενής -σχεδόν δεκαετίας. Από τις 50 σουβάλες υδρεύονταν αντίστοιχες 50 οικογένειες)

Περιοχή Αγίας Μαρίνας (1) (μικρή κατασκευή για τις ανάγκες των αλιέων. Η Αγία Μαρίνα ήταν αρχαίο λιμάνι και εντοπίστηκε με βάση καταγραφές του παρελθόντος, αρχαίος ναυτικός οικισμός)

Περιοχή Γιαννάκηδες (15)

Θέση Μαρδίες (4) (μεταξύ των περιοχών Γιαννάκηδες και Μπενάκηδες)

Περιοχή Λαζάρηδες (15)

Θέση Καμάρα (4) (μεταξύ περιοχών Κουτσούπι και Γλυφάδας Α της Αίγινας)

Περιοχή Πόρτες (5)

Θέση Άγιος Αντώνιος (5)(πλησίον του ακρωτηρίου Αγίου Αντωνίου ΝΑ της Αίγινας)

Περιοχή Ανιτσαίο (8)

Περιοχή Όρος (10)

Περιοχή κοντά στο νεκροταφείο Παχειοράχης (4)

Παχειοράχη (15) (στο σημείο αυτό έχει εντοπιστεί και το φυσικό φαινόμενο «βιρός». Με την ορολογία αυτή περιγράφεται η υπέργεια αποθήκευση νερών μέσα στο ρέμα, κατάλληλων συνήθως για πότισμα ζώων)

Περιοχή Άνω και Κάτω Ψαχνή (15)

Περιοχή Χρυσολεόντισσας (5)

Θέση Μπουρδέχτης (9)

Θέση Άγιος Αντρέας (3) (στο μέσον μεταξύ Ταξιαρχών-Χρυσολέοντισσας-Αγίου Δημητρίου)

Περιοχή Σφεντούρι (15)

Περιοχή Κήποι (5) (Ν της Αίγινας)

Περιοχή Ελαιώνας (10)

Θέση Προφήτης Ηλίας (20) (μεταξύ Άι Γιώργη-Άι Γιώργη και Προφήτη Ηλία, ΝΔ της Αίγινας)

Αναδημοσιεύεται, στη σχεδία, το δελτίο τύπου της Λαϊκής Συσπείρωσης Αίγινας όχι διότι υπάρχει κάποιου τύπου πολιτική ομοφωνία αλλά διότι οφείλουμε να αναδημοσιεύουμε φωνές, οι οποίες ξεπερνούν τη στενωπό του τοπικού μας παραγοντισμού, ο οποίος συμβαδίζει συντεταγμένα με το Μνημόνιο, είτε μέσω της αμάθειάς του, είτε από πρόθεση στήριξης αγοραίων «λύσεων» στο δρόμο της καταρράκωσης του υπάρχοντος δημοσίου και δωρεάν τομέα. Η Λαϊκή Συσπείρωση Αίγινας αν και ενσωματώνεται, εκ των πραγμάτων, στην κυρίαρχη πολιτική αντίληψη της άνωθεν διευθέτησης των κοινών και προωθεί ως δημοτικός συνδυασμός την αντίληψη του ΚΚΕ, περί της τοπικής αυτοδιοίκησης, εν τούτοις ανήκει στο αντισυναινετικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που αρνείται την αγορά και τον καπιταλισμό.  Από αυτήν την περιορισμένη, έστω, οπτική γωνιά, η Λαϊκή Συσπείρωση Αίγινας αρνείται τα αυτονόητα: να μετατραπεί το Κέντρο Υγείας Αίγινας, που έχει στηθεί με την εργασία του ελληνικού λαού, σε προέκταση του ιδιώτη γιατρού. Όσον αφορά την κατάρρευση του δημοσίου συστήματος υγείας και του ρόλου των γιατρών (ως σύνολο και ως κυρίαρχη αντίληψη), οι αναγνώστες της σχεδίας μπορούν να διαβάσουν την εμπεριστατωμένη μελέτη των «Μητροπολιτικών Συμβουλίων»: Η χρεωκοπία των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και ρόλος των γιατρών σ’ αυτήν».

ΥΓ: Μιας και περί … «ορθογραφίας» ο λόγος, από τους αμαθείς ψιττακούς και θιασώτες του κόπι-πέιστ: Είτε ΕΦΥΣΗΧΑΣΜΟΣ γράφεται η λέξη, είτε ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ, το ίδιο αποτέλεσμα παράγει: αμάθεια, φτώχεια, εξάρτηση.

Η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΓΥΡΙΣΕ ΤΗ ΠΛΑΤΗ

ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΓΕΙΑΣ.

ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ.

ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ & ΚΟΥΚΟΥΛΗ

Συμπολίτες,

Τα όσα συνέβησαν στο δημοτικό συμβούλιο της 15ης Φεβρουαρίου, κατά τη συζήτηση του σοβαρού θέματος για τις ελλείψεις στο κέντρο υγείας ήταν αποκαλυπτικά. Φανέρωσαν τη πλήρη υποταγή της Διοίκησης Σακκιώτη, αλλά και των παρατάξεων Γρηγορόπουλου και Κουκούλη στη πολιτική που προωθεί η κυβέρνηση και η Ε. Ένωση στο τομέα της υγείας.

 Μια πολιτική που καταστρέφει, τις όποιες υποδομές είχαν μείνει στο δημόσιο σύστημα υγείας, μια πολιτική που οδηγεί στη πλήρη ιδιωτικοποίησή της. Η κατάσταση στο Κέντρο Υγείας γίνεται όλο και χειρότερη. Παρά τις προσπάθειες του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν αλλά και οι ελλείψεις σε οδηγούς ασθενοφόρου και ειδικότητες θέτουν σε κίνδυνο καθημερινά δεκάδες συμπολίτες μας. Και ενώ η κατάσταση επιδεινώνεται, η Διοίκηση μέσα από θλιβερούς τακτικισμούς, βοηθούμενη από την αντιπολίτευση, απέρριψε την πρόταση της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ, για συντονισμό της δράσης όλων των φορέων και κατοίκων του νησιού με σκοπό να υπάρξει δυναμική αντίδραση για ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα. Απέναντι σε αυτό το αίτημα, η Διοίκηση έφερε στο συμβούλιο ψήφισμα όπου αναφέρει μεταξύ άλλων: «… για υποχρεωτική σύνδεση του Κέντρου Υγείας με ιδιώτες γιατρούς…» !! Δηλαδή προβαίνει σε ανοιχτή επέμβαση στη κατεύθυνση πλήρους αποδιοργάνωσης και εμπορευματοποίησης του Κ. Υγείας αποδεικνύοντας ότι η Τοπική Διοίκηση αποτελεί το μακρύ χέρι της κυβέρνησης αθωώνοντας την ταυτόχρονα από τις τεράστιες ευθύνες της.

Το συγκεκριμένο συμβούλιο κατέδειξε με το ποιο χαρακτηριστικό τρόπο,  ότι και οι τρεις παρατάξεις στο Δημοτικό Συμβούλιο (Σακκιώτη, Γρηγορόπουλου, Κουκούλη), παρά τις μεταξύ τους κοκορομαχίες για ανούσια θέματα, στα σοβαρά προβλήματα που ταλανίζουν το λαό της Αίγινας, υπερασπίζονται την ίδια πολιτική.

Συμπολίτες,

Η Λαϊκή Συσπείρωση ήταν η μόνη παράταξη που καταψήφισε το συγκεκριμένο αντιλαϊκό ψήφισμα και υποστήριξε το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας. Ήταν η μόνη παράταξη που κατήγγειλε τις αλλαγές που προωθεί το σχέδιο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ».

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΦΥΣΗΧΑΣΜΟΣ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ ΜΕ ΑΝΕΞΟΔΑ ΨΗΦΙΣΜΑΤΑ ΛΥΣΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΓΕΙΑΣ.

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΣΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΛΥΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΓΕΙΑΣ.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ.

Ο βροχερός χειμώνας, είτε μας το έδειξαν τα μερομήνια είτε μας το είπε το δελτίο καιρού, είναι αναζωογονητικός. Οι βροχές που έριξε και συνεχίζει να ρίχνει δεν μας άφησαν τουλάχιστον σε αγωνία για το νερό που μπορούμε να κρατήσουμε στο νησί αντί να το στέλνουμε στη θάλασσα. Ο τόπος βουλιάζει από το νερό κι όσες στέρνες υπάρχουν, γέμισαν κι αναζητούν αδελφές. Αν και δεν έχουμε υδρόμετρο για να μετρήσουμε τι μας στέλνει ο «μπαγάσας» -κατά Άσημο- το νιώθουν όσοι παραμένουν στοιχειωδώς άνθρωποι. Ο φετινός χειμώνας μας έστειλε το μήνυμα. Εδώ βρέχει, όχι «πέρα βρέχει»…

Οι ελάχιστοι καθημερινοί αναγνώστες της σχεδίας, που δεν μπορούν βέβαια να συγκριθούν στον αριθμό με τις επισκέψεις των μεγάλων τοπικών ιστοσελίδων, θα έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχει μια ένδεια σχολίων περί της τοπικής πραγματικότητας. Αυτό συμβαίνει διότι η σχεδία δεν αποτελεί παρά ένα μικρό ιστολόγιο που αδυνατεί και αρνείται να παρακολουθήσει την τοπική επικαιρότητα ως μια σειρά ειδήσεων που αφορούν τα πρόσωπα της εξουσίας και τα γεγονότα που τα ίδια τα πρόσωπα διαχειρίζονται ερήμην μας.  Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά καθαυτά δεν είναι σημαντικά γεγονότα. Σημαντικότερο όμως αποτελεί η καθημερινή ζωή και οι τάσεις-στάσεις που διαμορφώνονται μέσα στην τοπική κοινωνία που βρίσκεται υπό διαρκή κρίση ταυτότητας, όπως η αιγινήτικη κοινωνία και ιδιαίτερα αυτή που ζει στην πόλη της Αίγινας. Αυτό που δηλαδή αποτελεί το ερώτημα και το έδαφος για την αναζήτηση. Οι διαπιστώσεις για το σήμερα όταν διασταυρώνονται με την τοπική ιστορία και μάλιστα με την πρόσφατη μεταπολεμική, βοηθούν την προσέγγιση του ζητήματος αμφίδρομα. Το χτες ως προσέγγιση του σήμερα και το σήμερα ως προσέγγιση του χτες.

Για αυτό και τα δημοσιεύματα της σχεδίας που αφορούν αναδημοσιεύσεις για το χτες, υποβοηθούν τις δυνατότητες αιτίασης για κάποια κεντρικής σημασίας γεγονότα που συμβαίνουν στο σήμερα. Έτσι, μπορεί να ιδωθεί και η τοπική ιστορία. Αλλά και η τοπική συγκυρία ως συνέχεια και μέρος ερμηνείας της προέλευσής της. Διαφορετικά θα σπάμε τα κεφάλια μας στο τείχος που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε, όσοι δεν θέλουμε να βγούμε στο γιουσουρούμ’ για ένα κουστούμ’ ή αλλιώς για μια θέση στη διαχείριση της μιζέριας. 

«ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ, ΤΡΙΤΗ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1978, ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ 5 ΔΡΧ., ΧΡΟΝΟΣ Δ΄, Αριθ. Φύλλου 75

Σταμάτησε η ανέγερση οικοδομής πάνω στους τάφους των Σαλαμινομάχων

«Με εντολή του υπουργού Πολιτισμού καθηγητή κ. Νιάνια, αναστέλλονται οι εργασίες οικοδομής στην περιοχή Λειβάδι της Αίγινας όπου υπάρχουν αρχαίοι τάφοι. Το ίδιο θέμα της οικοδομής αυτής θα επανεξεταστεί από το Αρχαιολογικό Συμβούλιο επί των νέων δεδομένων που προέκυψαν».

Την παρέμβαση του υπουργού Πολιτισμού προκάλεσε η κινητοποίηση των Αιγινητών που έχοντας εμπρός τους την χωρίς ντροπή από τους ιδιοκτήτες των αρχαίων τάφων έφεραν στοπ νησί δημοσιογράφους φωτορεπόρτερ και έδωσαν την σωστή διάσταση στο πρόβλημα.

Βοηθοί και συμπαραστάτες έτρεξαν η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κυρία Γιαννοπούλου και ο βουλευτής επίσης του ΠΑΣΟΚ κ. Γρ. Κασιμάτης, οι οποίοι μάλιστα μαζί με άλλους βουλευτές έκαναν ερώτηση για το ίδιο θέμα στη βουλή στους υπουργούς Πολιτισμού και Δημοσίων Έργων.

Παρόν φυσικά στην κινητοποίηση αυτή ήταν ο κ. Δήμαρχος που μαζί με τους συμβούλους κ. Πρωτονοτάριο, κ. Μπέση και κ. Χατζίνα συνέβαλαν ιδιαίτερα στον κατατοπισμό των βουλευτών και των δημοσιογράφων πάνω στο θέμα.

Αυτή τη στιγμή η οικοδομή έχει σταματήσει για να επανεξεταστεί το θέμα από το Αρχαιολογικό Συμβούλιο.

Η κινητοποίηση των Αιγινητών πρέπει να διατηρηθεί αμείωτη γιατί το θέμα δεν τελείωσε, τα εμπόδια υπάρχουν, τα συμφέροντα πιέζουν».

1^η φωτογραφία, σελίδα 1:

Ένα τσούρμο 20-25 Αιγινητών σε αναμνηστική στάση, με οικοδομικά εργαλεία μπροστά στα καλούπια της οικοδομής, έχουν αποκαλύψει τους τάφους που μόλις έχουν μπαζωθεί.

2^η φωτογραφία, σελίδα 3:

Οι ίδιοι επί τω έργω, αποκαλύπτουν τους αρχαίους τάφους που έχουν μπαζωθεί.

ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ “ΠΑΡΑΠΟΝΟ” ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΑΣ ΠΕΡΣΑΚΗ

ΑΠΟ ΤΙΣ “ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΕΣΤΙΑ”, 1959

Η ΑΙΓΙΝΑ μια μέρα πριν είχε πάρει ένα γερό λούσιμο από δυνατή βροχή κι απόψε είτανε ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα. Όταν χάθηκε πια εντελώς ο ήλιος, παρουσιάστηκαν στον ουρανό κάτι χρώματα τριανταφυλλένια, απαλά, αχνά, που αντανακλούσαν στη θάλασσα.

Κοιτάζοντας ολόγυρα, προχωρούσα από τον Τεπέ, πηγαίνοντας προς την πόλη. Πέρασα κι απ’ τον ζωογονημένο καταπράσινο κήπο με τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά που μοσκομύριζαν.

Σε λίγο έφτασα στα πρώτα σπιτάκια της παραλίας, σαν είδα σ’ ένα απ’ αυτά, στο πεζούλι σύρριζα στον τοίχο, να κάθεται ο μπαρμπα-Γιώργος. Μου προξένησε το αντίθετο συναίσθημα απ’ όση ευδαιμονία αισθανόμουν λίγη ώρα πριν ατενίζοντας τη φύση. Καθόταν στο πεζούλι και κοίταζε τη θάλασσα, φαίνεται, κι αυτός. Τι να κοιτάξει πια; Είτανε ράκος από τα χρόνια και κάτι γεροντικές αρρώστιες. Το πρόσωπό του ωχρό, με αναφουσουλιασμένο δέρμα, σου θύμιζε κάπως μελαγχολικά το πέρασμα του χρόνου. Είχε το ‘να του χέρι ακουμπισμένο σε μια καινούργια άβαφη μαγκούρα από ξύλο ελιάς, και τα’ άλλο χέρι, όχι βαλμένο, αλλά άψυχο σαν πεταμένο απάνω στο γόνατο.

Περνούσα μάκρη στην ακροθαλασσιά για να μη μ’ αναγνωρίσει, όταν ακούω τη βαθειά φωνή του να μου λέει:

-Καλησπέρα κυρά!

Σταμάτησα αμέσως.

-Μπα! Τι γίνεσαι μπαρμπα-Γιώργο; και πήγακοντά. Είχα μέρας να σε ιδώ, του είπα.

-Όχι μέρες, μήνες να λες! με διόρθωσε. Είμουνα χάμω, είχα το πόδι μου (είχε πάθει συμφόρηση) και σήμερα, ύστερ’ από χίλια παρακάλια, είπα στις γυναίκες και μ’ ακουμπήσανε εδώ, να πάρω λίγο τα’ αγέρι μου. Αντί –είπε σε λίγο- να με πάνε στο κρεββάτι ας με βάλουνε, ντε, σε μια βάρκα! Ας με βάλουνε σε μια μικρή βαρκούλα, κι ας μ’ αμολήσουνε μ’ αυτή!

-Ωραία βραδιά! είπα για να του κόψω το παράπονο.

-Ωραία κι ωραία! Κ’ εγώ στο πεζούλι τόση ώρα αυτό συλλογιέμαι.

Κούναγε το κεφάλι, ύστερα με κοίταξε ίσα στα μάτια, για να μην του ξεφύγει η εντύπωση που θα μου προξενούσε από αυτό που θα μούλεγε.

-Μου πουλήσανε τη βάρκα! είπε στο τέλος.

-Μα μπορείς πια να τραβάς κουπί;

Έκανε αμέσως ν’ ανασηκωθεί αλλ’ άσκοπα.

-Δεν μπορώ πια! το παραδέχτηκε.

Με κοίταζε ακόμα με τα δυο διαφορετικά μάτια του, το ‘να κατακόκκινο σα χυμένο αίμα και τ’ άλλο σβησμένο, βασιλεμένο, όταν ήρθαν οι γυναίκες, γιατί νύχτωνε, να τον μπάσουν μέσα. Οι δυο γυναίκες τον πιάσανε απ΄ τις μασχάλες, να τον σηκώσουν μετρώντας ως το τρία.

-Ένα…, δυο…, τρία, όπα!

Τον σήκωσαν, όμως είτανε αλύγιστος, ξυλένιος κι όχι μονάχα τα’ αριστερό, αλλά και το δεξί ποδάρι τόσερνε.

Όταν τον έστησαν ορθό, παραπονέθηκε:

-Όταν κόσμος είναι μυστήριος! Αντί να με πάνε μέσα και να ρίξουν στο κρεββάτι ένα ψοφίμι, όπως  κατάντησα, τους το λέω, να με βάλουνε σε μια βάρκα κι ας μ’ αφήσουνε! Θα με κουμαντάρουν εμένα σε μια βάρκα κι ας μ’ αφήσουνε! Θα με κουμαντάρουν εμένα ύστερα οι ανέμοι…

Τον πέρασαν απ’ την ανοιχτή αυλόπορτα. Μακρυά στο βάθος της αυλής φαινόντουσαν δυο καμαράκια, το σπίτι του. Τον προχώρησαν λίγα βήματα κ’ ύστερα κοντοστάθηκαν, όπως οι παπάδες σαν να γίνεται λιτανεία και σταματάνε καταμεσίς του δρόμου να κάνουν δέηση.

-Σ’ αφήνω γεια! μου φώναξε. Πάει, πάει για μένα ο απάνω κόσμος! Γεια για πάντα! Σαν ξανάρθεις απ’ την Αθήνα, δεν θα με ιδείς στην πόρτα!

Γύρισαν το κεφάλι τους οι γυναίκες προς εμένα. Είχαν συγκινηθεί και με κοίταζαν.

Προχώρησαν δυο πατημασιές μόνο. Σταμάτησαν πάλι.

-Θυμάμαι, κυρά, σαν πρωτόρθες στην Αίγινα, που πέρναγες από δω και στεκόσουν να κάνεις γούστο το γλάρο που είχα ημερώσει. Θάμαζε ο κόσμος, σαν τον έβλεπε να μπαινοβγαίνει όλη την ώρα από τη θάλασσα μέσα στο σπίτι. Αφτέρουγο κι ολομόναχο τον είχα βρει σε μια σπηλιά της θάλασσας, στο ξερονήσι την «Κυρά». Έρημη ζωή, πώς πέρασες; Έρημα χρόνια!…

Νύχτωσε πια και τον έσυραν κάπως βιαστικά για τα καμαράκια που βρισκόντουσαν στην άκρη της αυλής, στο βάθος.

Αποσπάσματα από την προκήρυξη της πρωτοβουλίας πολιτών Αίγινας, διαβάζεις, για να μην ξεχνάμε το πού πήγε μια μικρή προσπάθεια που έγινε όχι για να ανοίξει αλλά για να κλείσει το θέμα. Στις 11 Δεκέμβρη του 2002 πραγματοποιήθηκε αποκλεισμός του λιμανιού από τους Φορείς+Δημοτική Αρχή Αίγινας ως διαμαρτυρία για τα λιγοστά δρομολόγια και την αύξηση των εισιτηρίων. Το αποτέλεσμα ήταν να «καεί» και αυτό το ζήτημα στο οποίο οργανικά απείχε ο λαός της Αίγινας. Η πρωτοβουλία πολιτών Αίγινας συμμετείχε διανέμοντας 3 παραμυθάκια: 1^ο)Η καλή και η κακή εταιρία, 2^ο)Η κακή και η καλή λαϊκή εταιρία και 3^ο)Ο Φορέας και η Πολιτικικίτσα. Με ένα σαρκαστικό λόγο και κάνοντας χρήση της παράδοσης του παραμυθιού, αντιπαραταχθήκαμε βασικά στις απόψεις περί των καλών εταιριών ή των εταιριών ‘’βάσης’’ και βέβαια στην αντίληψη ενός διαμεσολαβημένου αγώνα που δίνει ένσημα στους παράγοντες που άλωναν και συνεχίζουν να αλώνουν το δημόσιο βίο και κάνει τη θέση του καθημερινού ανθρώπου όλο και πιο παρακατιανή.

ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ 11-12-02 ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

1)Η «Συντονιστική» επιτροπή Φορέων εκπροσώπησε μόνο τα πρόσωπα που την απαρτίζουν και όσους βέβαια που χωρίς καμιά διαδικασία ‘’εκχώρησαν’’ αυτό το ‘’δικαίωμα’’. Ούτε καν συγκάλεσαν τα μέλη των φορέων που εκπροσωπούν παρά μονάχα με τους τίτλους τους βρέθηκαν στο παρασκήνιο ενός συμβουλίου ‘’ειδικών’’. Η «Συντονιστική» επιτροπή Φορέων δεν ήταν συντονιστική. Έπαιρνε αποφάσεις. Άλλα αποφασίστηκαν στη Λαϊκή Συνέλευση στο Δημοτικό Θέατρο στις 1 Δεκέμβρη κι άλλα αποφασίστηκαν από τους «εκπροσώπους» των Φορέων αυτών για την κινητοποίηση στις 11-12. Η τετράωρη κατάληψη του λιμανιού μετατράπηκε σε δίωρη και ταυτόχρονα δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για να αποκλειστεί και κάθε άνθρωπος που δεν έφερε τον τίτλο του εκπροσώπου φορέα. Εν τέλει το κύριο σώμα της συγκέντρωσης δια βοής αποφάσισε για άλλη μια ώρα αποκλεισμού του λιμανιού με τη συμφωνία του εκπροσώπου της Επαγγελματικής, ενώ κατάφερε με απλούς τρόπους να αποκλείσει και το λιμάνι της Σουβάλας «που δεν ήταν στο πρόγραμμα». Όσοι από τους εκπροσώπους θεώρησαν τον εαυτό τους υπεράνω των υπολοίπων ξεπεράστηκαν από τη διάθεση του κόσμου να μην εκτονώσει το ζήτημα της ακτοπλοϊκής συγκοινωνίας σε κάποιους δεκάρικους λόγους…

2)Είναι τουλάχιστον αστείο να ακούμε κι από καλοπροαίρετους συμπολίτες μας ότι ο βουλευτής της Α΄ Πειραιά με τη μαύρη καμπαρντίνα και το χαμογελαστό προσωπείο «έφερε κόσμο και κράτησε τη συγκέντρωση». Ο «κύριος» αυτός δεν έκανε τίποτε άλλο από το να χρησιμοποιήσει τη συγκέντρωση για να επιβεβαιώσει το «λαϊκό του προφίλ»… Κατά τη γνώμη μας είναι πού μεγάλο λάθος να πιστεύουν οι συμπολίτες μας ότι η παρουσία κάποιων μαϊντανών θα νομιμοποιήσει τις προσπάθειες αυτές, Το αντίθετο: θα τις καθοδηγήσουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους…

3)Τα παραμυθάκια που μοιράζαμε στη συγκέντρωση δεν ήταν παρά ένας άλλος τρόπος να πούμε αυτά που λέμε, σ’ αυτό το κείμενο που διαβάζετε… Δεν φωτογραφίζαμε κανένα ιδιαίτερα – πόσο μάλλον ανθρώπους με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί μέχρι τώρα για πολύ σημαντικά ζητήματα τοπικά και μη…

4)Δεν ζήσαμε την αληθινή τρομοκρατία, αυτήν του κράτους. Οι φουσκωτοί τρομοκράτες του Λιμενικού Σώματος που με τις φόρμες ξυλοκοπήματος σουλάτσερναν στο λιμάνι όταν η κινητοποίηση παρατάθηκε, είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουμε όπως τους αντιμετωπίζει κάθε αγωνιστική κινητοποίηση των ναυτεργατών… Λίγο παραπάνω να «κουνηθούμε» θα τους βρούμε μπροστά μας έτοιμους να μας ανοίξουν τουλάχιστον τα κεφάλια…

5)Νομίζουμε ότι δεν είναι ο καλύτερο τρόπος αγωνιστικής κινητοποίησης ο αποκλεισμός του Λιμανιού… Αυτή η μορφή δράσης μας φέρνει σε σύγκρουση με τους συμπολίτες μας, είτε αυτοί θέλουν να ταξιδέψουν, είτε που θέλουν να αποβιβαστούν στο νησί ως απλοί επιβάτες ή μεταφορείς… Πρέπει τα δικαιώματά μας να τα διεκδικήσουμε αλλιώς: α)με συγκεντρώσεις ανοιχτές που θα κρατάνε επίκαιρο το ζήτημα των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών β)με μαζική άρνηση πληρωμής εισιτηρίων σε οργανωμένες μετακινήσεις διαμαρτυρίας…

6)…Εμείς θεωρούμε ότι τα προβλήματα των ναυτεργατών είναι σε πρώτη προτεραιότητα. Εξ’ άλλου η εντατικοποίηση στην εργασία που κάνουν είναι αυτή που προκαλεί τα περισσότερα «ατυχήματα»

7)Θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε τη διαφορετικότητά μας και παράλληλα θα στηρίζουμε και θα συμμετέχουμε σε κάθε δημόσια συγκέντρωση… Δεν θα μπούμε σε μια ‘’σούπα’’ δήθεν διεκδικήσεων μαζί με δημάρχους, παράγοντες, επίδοξους καραβοκυραίους, μικροεφοπληστές κλπ… Είναι ελάχιστα αντιπροσωπευτικό το θέατρο της ενότητας του κόσμου κάτω από κοινά αιτήματα.

8)…Κάθε εταιρία ακόμα και η πιο μικρή θέλει να γίνει μεγαλύτερη και θέλει να μονοπωλήσει με τους όρους της ένα σπουδαίο αγαθό: τη μετακίνηση. Τόσο οι μικρές εταιρίες που κάποιοι αποκάλεσαν «συμμάχους στον αγώνα μας», όσο και κάποιοες άλλες λαϊκής βάσης λειτουργούν στη βάση της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας και της κυριαρχίας. Οι συγκεκριμένοι που τις επικαλούνται είναι ή μελλοντικοί μέτοχοι ή μελλοντικοί πολιτικοί παράγοντες που μας ‘’σώζουν’’ και για αυτό αγωνίζονται. Δεν θα κάνουμε πλάτη σε καμιά εταιρία που θέλει στις πλάτες μας να πλουτίσει μ’ όσα μισαδάκια κι ας μας χαρίσει για ευνόητους λόγους.

9)Αυτά πιστεύουμε και σ’ όποιον ή όποια θέλει το δημόσιο διάλογο είμαστε ανοιχτοί. Κάθε τρεις και λίγο αφισοκολλούμε, μοιράζουμε φυλλάδια ενημερωτικά, ξέρουν πού εργαζόμαστε, ξέρουν πού μένουμε, ξέρουν τι πιστεύουμε για το δημόσιο χώρο… διακηρύσσουμε την ανάγκη της συνέλευση του λαού της Αίγινας ως το μοναδικό τρόπο να παίρνονται αποφάσεις ώστε να συμμετέχει ο λαός. Πιστεύουμε ότι είναι ο μοναδικός τρόπος λήψης αποφάσεων για όλα τα προβλήματα του νησιού όπως η ύδρευση, το θέμα της υγείας, το κυκλοφοριακό και άλλα.

10)Επειδή πολλοί συμπολίτες μας θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι τοπικό και σκόπιμα προωθείται ως τέτοιο από τους κυρίαρχους τοπικούς παράγοντες έχουμε να πούμε τα εξής: α)Το ίδιο και χειρότερο πρόβλημα βιώνει το σύνολο της νησιώτικης και παράκτιας Ελλάδας β)Το πρόβλημα έχει τις παγκόσμιες διαστάσεις και αφορά τον αυστηρό καθορισμό των πληρωμάτων, την άρση του καποτάζ αλλά και τις σχέσεις του εφοπληστρικού λόμπι με τα κράτη…

11)Υιοθετούμε την πρόταση συμπολίτη μας από τη Σουβάλα, για την επόμενη συνάντησή μας στο Ποδοσφαιρικό γήπεδο της Αίγινας…

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ

ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΜΕΣΑ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΙΓΙΝΑΣ

ΓΕΝΑΡΗΣ 2003

Ενός πολύ ξεχωριστού ανθρώπου τα ζωγραφικά έργα, εκθέτονται αυτές τις μέρες στην Αίγινα με τον τίτλο: «Αίγινα η Θαλασσοφίλητος». Η κυρία Στέλλα Μαύτα – Παπαδοπούλου στη χωροταξική μελέτη του 1975 για την Αίγινα και το Αγκίστρι, κραυγάζει για όσα θα συμβούν στο νησί τις επόμενες δεκαετίες. Η Σχεδία αναδημοσίευσε αποσπάσματα από το σπουδαίο αυτό ντοκουμέντο, έχοντάς το ως βάση δίπλα στις προφορικές μαρτυρίες, για το άμεσο παρελθόν της Αίγινας πριν την απόλυτη (;) κακοποίησή της.  Αναδημοσιεύουμε απόσπασμα από δημοσίευμα της κυρίας Στέλλα Μαύτα – Παπαδοπούλου, το οποίο μιλά για μια από τις πιο άσχημες πλατείες στον κόσμο.

Από το αρχείο της Σχεδίας: 

«…Αν σε άλλα μέρη είχαν δημιουργούς του αναστήματος του Χ. Καπράλου θα ήταν περήφανοι και θα πρόβαλαν με κάθε τρόπο το πολύτιμο έργο του …Είναι θλιβερός ο τρόπος και η αδιαφορία που η πολιτεία αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες. Δεν της περισσεύουν λεφτά για πολιτιστικές δαπάνες, εν τάξει . Αλλά όχι και όταν κάνει δωρεάν προσφορά ένας Καπράλος να μην επωφελούμαστε. Φοβόμαστε τα μηνύματα π.χ. της μάχης της Πίνδου από τη φρίζα του 40. Το λαό ενωμένο να αγωνίζεται για την εθνική του ανεξαρτησία; Και προτιμάμε τα δαπανηρά αλλά ανώδυνα συντριβάνια, τους καταρράχτες, τις λιμνούλες και τους πύργους με σιδεροσωλήνες που προτείνονται να κατασκευασθούν σήμερα στην πλατεία Εθνεγερσίας; Στην πλατεία Εθνεγερσίας που ήσαν γύρω-γύρω τα σπίτια των Ψαριανών και που στη διαμόρφωσή της αγνοείται ακόμα και το σπίτι ενός Κανάρη…»;

Στέλλα Μαύτα-Παπαδοπούλου

«Αιγινήτικα Νέα», Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου ’87 , χρόνος 4^ος , φύλλο 82-83, δρχ. 30

ΑΙΓΙΝΑΙΑ ΕΜΠΟΛΗ (2)

Υπό ΣΤΥΛ. ΕΜ. ΛΥΚΟΥΔΗ, ακαδημαϊκού, υποναυάρχου ε.α.

 «…Τα αιγινήτικα κανάτια είναι πάντα περιζήτητα στους Αθηναίους, από τα σπητικά εκείνων που δεν υπήρξαν ούτε «μαυραγορίτες» ούτε «συνεργασθέντες» και που γι αυτό δεν έχουν ούτε φρινζιτέρ ούτε ψυγείο. Αναγκαία συνέπεια αφού Αθηναίοι και Αιγινήτες, έπαυσαν να υποβλέπωνται πλειά. Πόσοι Αθηναίοι δεν παραθερίζουν ή δεν θα ποθούσαν να παραθερίσουν στο ωραίο γειτονικό τους νησί; Πόσοι Αιγινήτες δεν είναι μόνιμοι κάτοικοι στα Αθήνας και μέσα σ’ αυτούς πόσοι δεν έχουν ψηλές θέσεις στην κοινωνία, στην κρατική υπαλληλία, στις επιστήμες, στις τέχνες;

Κι όμως κάτι υπολανθάνει ακόμα μέσα στους Αιγινήτες, από την παληά τους υπόβλεψι μα εκδηλωμένο πλειά σε εκφυλισμένη, σε άκακη, σε έξυπνη εκδήλωσι;

Μπορεί κανείς Αιγινήτης να μου αναφέρει έστω και ένα μονάχα ξένο που δέκα λεπτά αφ’ ής πρωτοπατήση στη μπρος στο σπήτι Καλούδη προκυμαία, να μην έχει πάρη από τους αυταπάγγελτους νουνούς που ελλοχεύουν από τα τραπεζάκια των παραλιακών καφφενείων, παρατσούκλι πολύ τεριαστό του»;

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΙΟΥΝΙΟΣ 1947, σελίδα 2

ΑΙΓΙΝΑΙΑ ΕΜΠΟΛΗ (1)

Υπό ΣΤΥΛ. ΕΜ. ΛΥΚΟΥΔΗ, ακαδημαϊκού, υποναυάρχου ε.α.

“…Μου θυμίζουν το νεράκι που μούφερναν, τ’ απόγευμα μόλις ξυπνούσα με τον καφφέ και την κουταλιά της βανίλλιας της καλοδεμμένης από τον μακαρίτη τον Κωστή Σχινά, στο ξενοδοχείο του Καρυδάκη, όταν πρωτοπήγα στην Αίγινα, τον Ιούλιο 1903, για να θεμελιώσω το μελλοντικό σπητικό του.

Δεν ήταν βέβαια το νερό της Ούλεν, από τη λίμνη του Μαραθώνος, ήταν κουβαλητό με τα καρράκια των «νερουλάδων» του Ντηλαβέρη και των αλλονών, σε βαρελάκια κομψά, από το πηγάδι του Μερηστού, της οάσεως αυτής του νησιού μας. Της στολισμένης με πλατανάκια, λευκίτσες, λιγαριές, πικροδάφνες, αρμπαρόρριζες, μαντουράνες,δυόσμους, βασιλικούς και γεράνια καταπόρφυρα. Νερό, πώς να το πω, με ουσία και γεύσι, μ’ ελαφράδα που δεν βάραινε το στομάχι διόλου.

Και ρώτησα μια μέρα την κυρά Μαρδικούλα, την ηλικιωμένη που εξυπηρετούσε το ξενοδοχείο, πώς έπαιρνε το νερό τους αυτή την ευχάριστη δροσερότητα.

-Να ‘ναι καλά του Προφήτ’ Ηλία τα’ ασπροχώματα και του Άη Δημήτρη των Λυκούρηδων κοντά στου Μπαρού. Μα κι ο Γκαρής και η τέχνη του. Μαζή όλ’ αυτά, κάνουν ξακουστά και στην Αθήνα ακόμα τα Αιγινήτικά μας κανάτια.

Κι αγόρασα αμέσως ένα τέτοιο κουμάρι διπλό, γιατί μ’ άρεζε πάντα να έχω νερό δροσερό. Όταν δεν φύσαγε και σ’ έπνιγ’ η λαύρα, τόβαζα στον ίσκιοι της ταρατσούλας του ξενοδοχείου κι έκανα χάζι να βλέπω το νερό που σιγά σιγά ξίδρωναν οι πόροι του…”

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΙΟΥΝΙΟΣ 1947, σελίδα 2

αναδημοσίευση από το Έγκινα Νιουζ

Επιστολή-Μαρτυρία της Νοσηλεύτριας Λαμπρινής Τούρνα