αναδημοσίευση:

Όταν χρεώνουν γενιές ολόκληρες μόνο και μόνο για να ανακεφαλαιοποιήσουν τις ατμομηχανές του καπιταλιστικού παρασιτισμού δεν μας κάνουν εντύπωση οι πανηγυρισμοί της αστυνομίας για τη σύλληψη των (κατα την ορολογία της) “υπόπτων για ληστεία” τραπεζών.
Όταν χιλιάδες κρατούμενοι βρίσκονται σακατεμένοι ή δολοφονημένοι είτε γιατί “αντιστάθηκαν κατά τη σύλληψη”, είτε γιατί “έπεσαν στο μπάνιο”, είτε γιατί “αυτοτραυματίστηκαν” θεωρούμε γελοίο θέατρο τη δήθεν έκπληξη και ανατριχίλα των καθεστωτικών μπροστά στις φωτογραφίες των 4 ξυλοκοπημένων αναρχικών.

Όταν κάποιοι μαφιόζοι όπως οι φασίστες είναι στη δούλεψη του κράτους είναι λογικό ούτε φωτογραφίες τους να δημοσιεύονται, ούτε πολύς ντόρος να γίνεται ακόμα και όταν τους πιάνουν επ”αυτοφώρω να σφάζουν μετανάστες (Πετράλωνα Ιανουάριος 2013), ακόμα και όταν τους βρίσκουν 60 έτοιμες βόμβες, μία εκ των οποίων σκάει στα χέρια και σκοτώνει το βομβιστή (Σπάρτη, Αύγουστος 2012) ή βαρύ οπλισμό και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στα χέρια παραστρατιωτικών συμμοριών (Καβάλα, Ιούλιος 2012), ή πιστόλια, σουγιάδες και κουκούλες (Κόρινθος, Φλεβάρης 2013), για να αφήσουμε να μιλήσουν τα γεγονότα. Είναι ζήτημα κοινής λογικής άρα επιβίωσης για το καθεστώς να προστατεύει τους φίλους του και να χτυπά τους εχθρούς του.

Όταν μισθοδοτούν 20χρονους να στελεχώσουν τους κοινωνικούς γενίτσαρους των ΜΑΤ για να χτυπάνε τους φίλους, τους γείτονες, ακόμα και τους γονείς τους που αγωνίζονται, όταν τροφοδοτούν με 18χρονο κρέας για τα κανόνια τον εθνικό τους στρατό, όταν οι χρυσαυγίτες εκπαιδεύουν έφηβους 15-16 χρονών στην “εθνική αρετή” του πισώπλατου μαχαιρώματος τυχαίων μεταναστών, τότε μάλλον απευθύνεται σε ηλίθιους η προσπάθεια κράτους και ΜΜΕ να αποπολιτικοποιήσουν και να αποδυναμώσουν την πολιτική στράτευση των συλληφθέντων αγωνιστών με όλες αυτές τις υποκριτικές κορώνες για το νεαρό της ηλικίας τους.

Όταν το κράτος δείχνει να παύει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της δημοκρατίας και αποφασίζει να επιβεβαιώσει το λόγο των αναρχικών, αυτό το λόγο που εδώ και χρόνια ισχυρίζεται πως οι νόμοι, τα συντάγματα, τα “ανθρώπινα δικαιώματα” δεν είναι τίποτα άλλο από πατσαβούρες που παριστάνουν τα λάβαρα, νοιώθουμε πικρά δικαιωμένοι.

Εκτός από τους αναρχικούς που γνωρίσαμε την πιό άγρια φάτσα της δημοκρατίας και τους μετανάστες που σαν παρίες προσφέρονταν για επιδείξεις κτηνωδίας, αυτή τη φορά βρίσκεται στο στόχαστρο όλη η κοινωνία. Οι αυτονόητες συνδικαλιστικές αντιδράσεις στην πλήρη κατάργηση κάθε εργασιακού κεκτημένου, οι κοινωνικές αντιστάσεις στη δολοφονία του περιβάλλοντος, οι κραυγές των γερόντων που καταδικάζονται σε ευθανασία καταπνίγονται άμεσα από την ίδια εξουσία με απαράμιλλη λύσσα.

Διότι, αυτή η έκρηξη ειλικρίνειας από μεριάς του κράτους, αυτή η δήλωση του υπουργού “βάλαμε photoshop στα σημάδια των τραυμάτων για να διευκολύνουμε την αναγνώριση” δεν είναι παρά μια σάλπιγγα από το μέλλον. Ένα μέλλον τόσο κοντινό στο “ξεχασμένο” παρελθόν μιας εξουσίας που φυλακίζει όποιον θέλει, βασανίζει όποιον θέλει, εκτελεί όποιον θέλει. Ένα μέλλον απόλυτου ολοκληρωτισμού.

Σεβόμενοι τον εκάστοτε πολιτικό αυτοπροσδιορισμό και τις ιδιαίτερες επιλογές κάθε πολιτικού κρατούμενου, στεκόμαστε στο πλευρό τους. Όπως και σε πολλούς άλλους έτσι και στους 4 του Βελβεντού, αναγνωρίζουμε στην περήφανη στάση τους τις καλύτερες παραδόσεις κάθε μαχόμενης τάσης του ιστορικού αναρχικού κινήματος, βλέπουμε και σε αυτούς την αποτυχία των μπάτσων, των δικαστών, των δημοσιογράφων, της εξουσίας ως σύνολο να λυγίσει τους εχθρούς της, να τους κάνει να υποστείλουν τη σημαία της επανάστασης. Κι αυτό είναι μια από τις λίγες αλλά ισχυρότερες ελπίδες των καταπιεσμένων.

Γιατί η εξουσία θέλει αλλά δεν μπορεί να επικρατήσει ολοκληρωτικά. Όχι όσο αντιστάσεις της φράζουν το δρόμο, όχι όσο υπάρχουν όρθια κεφάλια απέναντί της. Και το αναρχικό κίνημα, πλήρες θράσους, στέκεται απέναντί της. Και θα συνεχίσει να το κάνει σε κάθε συνθήκη, με κάθε κόστος, γνωρίζοντας πως κανένα πολιτικό κίνημα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος να κερδίσει τη μάχη με την εξουσία. Μπορεί να την εμποδίσει, μπορεί να την ματώσει, μπορεί να την υποχρεώσει να ονομάσει χούντα τη χούντα που φτιάχνει, αλλά μόνο ο κόσμος στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, με την αυτοοργάνωση και την τόλμη του μπορεί να την τρέψει σε φυγή. Η νίκη επί της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης είναι έργο των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεζόμενων. Δικός τους μόνο μπορεί να είναι ο τελευταίος λόγος είτε είναι φωνή θριάμβου είτε σιωπή υποταγής. 

Ως τότε όμως υπάρχουν πολλά να γίνουν και να ειπωθούν. Και το πρώτο από όλα είναι η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της ληστείας στο Βελβεντό της Κοζάνης. Όχι γιατί είναι “οργισμένοι 20χρονοι”. Όχι γιατί τους τσάκισαν στο ξύλο. Αλλά γιατί είναι αναρχικοί αγωνιστές, που έκαναν μια επιλογή επίθεσης και που την τιμούν με παραδειγματική αξιοπρέπεια.

Ας είμαστε σε εγρήγορση: νέες σκευωρίες στήνονται, νέα τρομοσόου σκηνοθετούνται… Να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε και αυτή η επίθεση της εξουσίας, όχι μόνο να αποτύχει να σπείρει το φόβο, όχι μόνο να αποτύχει να αποπροσανατολίσει από την “ατζέντα της κρίσης” αλλά να εισάγει στην ατζέντα της καθημερινότητας τα μηνύματα της αντίστασης, της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της κοινωνικής επανάστασης.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟ-ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΗΣΤΕΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ ΚΟΖΑΝΗΣ.

Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση

Ένα έργο «με μοναδικά χαρακτηριστικά για τον ελληνικό χώρο» όπως διατείνονται και οι υπεύθυνοι διοικητικοί υπάλληλοι των εργολάβων στο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, YΠΟΔΟΜΩΝ, ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ & ΔΙΚΤΥΩΝ, εγκρίνεται με την υπογραφή του αναπληρωτή υπουργού, Σταύρου Καλογιάννη. Πρόκειται βεβαίως για την «κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού σύνδεσης της νήσου Αίγινας με την ΕΥΔΑΠ, προϋπολογισμού 23.800.000,00 €, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες ύδρευσης των οικισμών και τουριστικών εγκαταστάσεων της Αίγινας, με πρόβλεψη και για την ύδρευση του Αγκιστρίου και με στόχο την παροχή επαρκούς ποσότητας νερού καλής ποιότητας και την εξάλειψη των προβλημάτων επάρκειας νερού που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί, ενώ παράλληλα θα εξοικονομηθούν σημαντικά ποσά που δαπανώνται σήμερα για τη μεταφορά του με υδροφόρες». Πρόκειται για το πρελούντιο ενός μεγάλου έργου αποικιοποίησης των περιφερειών από τους εργολάβους και την περεταίρω εξάρτησή τους, από τους διεθνείς εμπορικούς οίκους του νερού.

Από την εποχή που εκδιδόταν ο «ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ» (1946-1949) το ζήτημα του νερού στην Αίγινα ήταν κεφαλαιώδες και ταυτόσημο με την επιβίωση αλλά και με μια ήπια προσδοκία για την ανάπτυξη του τουρισμού, σε μια εποχή που, σχετικά, γρήγορα -και με μετά από αιματηρές κατασταλτικές επιχειρήσεις του Αγγλικού-Αμερικανικού στρατού καθώς και Ελλήνων πλιατσικολόγων της Δεξιάς- «λύθηκε» το πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα. Μέσα στην τότε αρθρογραφία του, δέσποζε επίσης η τεχνολογία της εποχής που με τις γεωτρήσεις και τη δικτύωση θα έδινε λύση στο ζήτημα της ντόπιας ζήτησης σε πόσιμο νερό, κυρίως, αλλά και αρδεύσιμο. Μέσα σ’ αυτήν διακρίνεται για την πρωτοτυπία του ο «τ. καθηγ. Δ. Ν. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ, πολ.μηχ.» ο οποίος με τίτλο άρθρου «ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑΝ», ξεκινά: «Ο αναγιγνώσκων τον τίτλον του παρόντος άρθρου πολύ δικαίως θα με εκλάβη ως έναν τερατολόγον του οποίου την έμπνευσιν θα εζήλευε και αυτός ο θρυλικός Μυνχάουζεν. Διότι πραγματικώς εκ πρώτης όψεως ορθώς διερωτάται τις «τι γυρεύουν» και «πώς θα έθουν» τα νερά της Ρούμελης εις την Αίγιναν…» Ποιος είναι ο όμως Φουντούλης; Από τεκμηριωμένη προφορική πληροφόρηση η οποία μπορεί να συμπληρώνεται ή να διορθώνεται, είναι εις εκ των δυο γνωστών Μεγαριτών που επένδυσαν στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή. Ο Φουντούλης αγόρασε από τη δεκαετία του ’30, εκτάσεις στην Κυψέλη για καλλιέργειες ελιάς και αμπέλου, ενώ επένδυσε και στο δευτερογενή τομέα με αλευρόμυλους και λιοτρίβια. Ο άλλος, ήταν ο Μπούσουλας, ιδιοκτήτης της «Ηλεκτρικής», επιχείρησης παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και του «Παγοποιείου», επιχείρησης παραγωγής πάγου.

Η αντίληψη του Φουντούλη είναι ταυτόσημη με αυτήν της επίσημης προπολεμικής Ελλάδας, διαποτισμένη από τη σιγουριά για την ανάπτυξη και τη «μετατροπή της Ελλάδος όπως προείπομεν εις μέγα Γεωργικόν Κράτος» με την προϋπόθεση ότι «πρέπει να κατασκευασθούν μεγάλα υδραυλικά έργα αρδεύσεως όλων των καλλιεργήσιμων γαιών μας και ακόμη αυτών των πλαγιών των βουνών μας δια να φυτέψωμεν εκεί δενδρώνας και ν’ αυξήσωμεν ούτω το γεωργικόν μας εισόδημα με επέκτασιν των καλλιεργειών εις τόπους όπου δεν ευδοκιμούν τα είδη τα καλλιεργούμενα εις τας ολιγοστάς μας πεδιάδας, πράγμα το οποίον ισοδυναμεί προς πραγματικήν μεγάλην επαύξησιν της ήδη μικράς καλλιεργησίμου επιφανείας μας». Καταλήγοντας για την Αίγινα, αφού ήδη στο άρθρο, εν περιλήψει, περιγράφει ένα εθνικό σχέδιο, προτείνει: «…Εις το σχέδιον αυτό προβλέπω την εγκατάστασιν μεγάλου κέντρου βιομηχανικού επί των ακτών του Κόλπου της Σαλαμίνος και επ’ αυτής έτι της νήσου της Σαλαμίνος. Του κέντρου αυτού τα εργοστάσια θα κινούνται με τον ηλεκτρισμόν τον οποίον θα παράγουν αι υδατοπτώσεις του υδραγωγείου και θα λαμβάνουν το άφθονον νερόν το οποίον απαιτεί η μεγάλη βιομηχανία από τα νερά του υδραγωγείου της Ρούμελης ο οποίον θα τα φέρη εις Αττικήν. Όταν ούτω φθάσουν τα νερά εις τας απέναντι της Αιγίνης ακτάς της Σαλαμίνος τότε πλέον είναι τεχνικώς εύκολον να έλθη το νερό εις την Αίγιναν, απέχουσαν από την Σαλαμίνα μόλις 12 χ)μ. Αρκεί προς τούτο να ριφθούν σωλήνες εντός της θαλάσσης τύπου «ΠΛΟΥΤΟ» ήτοι όμοιαι με εκείνας τας οποίας μεταχειρίσθησαν οι σύμμαχοι δια να μεταφέρουν βενζίνην από την Αγγλίαν εις τας όχθας της Νορμανδίας κατά την εκεί αποβίβασίν των ήτοι εις απόστασιν άνω των 300 χ)μ. Βεβαίως προς άρδευσιν και ύδρευσιν εις την Αίγιναν κατ’ αυτόν τον τρόπον πραγματοποιούμενη θα είναι πολύ δαπανηρά και συνεπώς αυτοτελώς εξεταζόμενη θα είναι οικονομικώς αδικαιολόγητος. Αλλά όπως προείπομεν το υδραγωγείον αυτό θα είναι τεράστιον και εις όλα τ’ άλλα μεγάλα τμήματά του θα αφίνη κέρδη, συνεπώς θα είναι εύκολον να καλυφθή από το σύνολον της εκμεταλλεύσεως και η ζημία της μερικής εκμεταλλεύσεως του μικροτάτου τμήματος της Νήσου Αιγίνης, η οποία νήσος δια τους λόγους τους οποίους και άλλοτε εξηγήσαμεν δεν είναι φύσει δυνατόν να εύρη εντός του εδάφους της το άφθονον νερό το οποίον θα δυνηθή να τα μεταβάλη εις ένα μεγάλο περιβόλι.

Δια να μην νομισθή ότι όλα αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός προσθέτω ότι το σχέδιον, το γενικόν σχέδιον του υδραγωγείου της Ρούμελης εξετασθέν από τα δημόσια έργα ευρέθη κατά βάσιν ορθόν και δια τούτο εγένετο αντικείμενον συντάξεως σχετικής συμβάσεως πραγματοποιήσεώς του ήτις υπεγράφη μεταξύ του Δημοσίου και εμού ως αναδόχου των έργων του και ήτις σύμβασις εκυρώθη υπό του Α.Ν. 643)1945. Δια την έναρξιν των έργων αυτών απαιτείται να ησυχάση πρότερον η Πατρίς από την θεομηνίαν η οποία μας μαστίζει…». Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο 19^ο τεύχος του περιοδικού, τον Ιούλιο του 1948 εν μέσω δεύτερου αντάρτικου (1946-49) εναντίον του Αμερικανικού Στρατού εν Ελλάδι, εναντίον των επιστρατευμένων στον ημιεπίσημο Ελληνικό Στρατό και εναντίον των μοναρχοφασιστικών συμμοριών. Ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, η πρόταση του Φουντούλη μοιάζει πρωτοποριακή: Αγωγός Ύδρευσης με στόχο τη στήριξη της πρωτογενούς παραγωγής και …χρήση των ΑΠΕ.

Εν πάση περιπτώσει, η συνέχιση αυτής της λογικής ανάπτυξης είναι ανεδαφική εκείνη την περίοδο, κυρίως για πολιτικούς λόγους που υπαγορεύουν και επιβάλουν στην Ελλάδα μια εξαρτημένη ανάπτυξη, με ένα θνησιγενές καταστροφικό βιομηχανικό, επαρχιακό μοντέλο που ξεκίνησε από την πρώτη πενταετία του ‘50 με τα περίφημα κίνητρα για τη «βιομηχανική ανάπτυξη» στην επαρχία, και μια φθίνουσα γεωργία ήδη από τη δεκαετία του ’60 με τη συμβολική αποτύπωση της στις προενταξιακές διαδικασίες της ΕΟΚ.

Αν εξαιρέσουμε τα σποραδικά και χωρίς συνέπεια και συνέχεια δημοσιεύματα, αριστερών εφημερίδων στην Αίγινα από τη δεκαετία του ’70 και δώθε, που ανέφεραν για μια σύνδεση με τους όρους εκείνης της εποχής, ποτέ άλλοτε το ζήτημα της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ, δεν πήρε ουσιαστική μορφή παρά την τριετία 2003-2006, από την Ομάδα Πολιτών για το Πρόβλημα του Νερού στην Αίγινα. Αυτή η συσσωμάτωση εντασσόμενη σε μια ευρύτερη του «ΑΙΓΙΝΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ» ήταν και μια σταθερή κοινωνική βάση η οποία στήριξε τον συνδυασμό «Κίνηση Ευθύνης» και τον προηγούμενο δήμαρχο Παναγιώτη Κουκούλη, ο οποίος θεσμικά προώθησε ως πρωτεργάτης, αυτό το «παναιγινήτικο» αίτημα.

Από την εποχή εκείνη, η σχεδία είχε τοποθετηθεί επί του ζητήματος (1). Μέσες-άκρες, η λογική της ήταν και παραμένει να είναι η εξής: πρώτα νοικοκυρεύεται ένας τόπος στο σύνολο των δυνατοτήτων του, αποφασίζει όσο το δυνατόν συμμετοχικά για τον προσανατολισμό της οικονομίας του, για τα όρια της χρήσης του νερού του και στη συνέχεια αναζητεί λύσεις πέραν αυτού. Αυτό δεν συνέβη πότε στην Αίγινα, μιας και τα πλούσια υπόγεια ύδατα όπως και το αρχαίο δίκτυο, τα εκμεταλλεύονταν ιδιώτες που πουλούσαν το νερό στο Δήμο Αίγινας ενώ η μεταφορά του νερού (αρχικά από τον Άι-Γιώργη Τροιζηνίας με τον υδρομεταφορέα Μπακόπουλο και αργότερα από τις εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ με τον υδρομεταφορέα Ηλιακίδη) ήδη είχε ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’60. Από το ‘70 σύμφωνα με δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων παρατηρείται η απώλεια νερού από 35-40% η οποία αιτιολογείται με το παλιό δίκτυο μέχρι τη ζημιά …στα φλοτέρ των δεξαμενών. Από τη μεταπολίτευση υπάρχουν δημοσιεύματα που αφηγούνται τις αυθαιρεσίες του υδρομεταφορέα και την καταπάτηση όρων συμφωνίας, ενώ παράλληλα το τουριστικό καταστροφικό μοντέλο έχει ήδη δείξει τα δόντια του. Η χωροταξική μελέτη του 75 αποδεικνύει ότι τα νερό έχει αλατωθεί σε μεγάλο βαθμό .  Η περεταίρω καταστροφή με το απίστευτο καταναλωτικό-τουριστικό μοντέλο που έτσι κι αλλιώς επικράτησε παντού, έφερε σταδιακά την μετατροπή των φρεάτων σε βόθρους, την οικοδόμηση χωρίς το χτίσιμο υποχρεωτικής στέρνας, την κουλτούρα της πισίνας στις κωλοβίλες των πλουσίων, του γκαζόν στα κωλόσπιτα ακόμα και των μικροαστών του ’70-’80, στην κουλτούρα της ντουζιέρας για το μαλάκα και την τσοκαρία που θέλουν ανά πάσα στιγμή να καθαρίζονται από το αλάτι και την άμμο (πού;) στην παραλία. Ένας κόσμος που έτσι κι αλλιώς ανακάλυπτε, βαθμαία ως ραγδαία, τη νιρβάνα της παραλίας, τη μετατροπή του τοπίου σε αστικό, τη μετατροπή του ιδιαίτερου τοπίου σε μια αφυδατωμένη, στρογγυλοποιημένη, παγκόσμια εικόνα-ήχο-γεύση-μυρωδιά.

Αυτό το καταναλωτικό υποκείμενο ήταν το κυρίαρχο σ’ αυτήν την αναζήτηση για το νερό. Ακόμα και στην πιο καλή του εκδοχή που ήταν η εν λόγω Ομάδα, η κατανάλωση φθηνού και επαρκούς νερού ως δικαίωμα ήταν και το βασικό πρόταγμά της. Αυτό το κλίμα ήταν αρκετό για την υποστήριξη της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ.

Δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια και τα ίδια για το ζήτημα του νερού και τους μικρούς ή μεγάλους ντίλερ της ιδιωτικοποίησης του νερού μέσω της ίδρυσης της θυγατρικής της ΕΥΔΑΠ (Νήσων). Μια απλή αναζήτηση στη Σχεδία (εδώ  κι  εδώ  αρκεί). Αυτό που επισημαίνεται ως νέο, δεν είναι απλά η ανακοίνωση της έγκρισης για τη δημοπράτηση του εν λόγω αγωγού αλλά το ότι αυτό λαμβάνεται ως δοκιμή για τις επόμενες επενδύσεις για τη διαχείριση και πώληση των υδάτων. Πιθανολογείται έως θεωρείται σίγουρο, ότι η νέα εποχή της μεταφοράς του νερού από την ΕΥΔΑΠ προς τα νησιά του Αιγαίου αλλά και η διαχείριση των απανταχού ντόπιων υδάτων δεν θα είναι εξ αιτίας του υδρομεταφορέα μας, Χρηστάρα Ηλιακίδη, φίλου πολλών της σόου μπιζ και κάποιων συντοπιτών μας αρμοδίων. Πιθανόν εκείνη την εποχή, του αγωγού Αίγινας-Σαλαμίνας και διεύρυνσης της παγκόσμιας αγοράς νερού, η σημερινή μεταφορά νερού με τις υδροφόρες και ο Ηλιακίδης, να μας φαίνονται γραφικό παρελθόν.

σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

(1)Μπορείτε να διαβάσετε σε μορφή pdf, τα δημοσιεύματα στην έντυπη “σχεδία στ’  ανοιχτά της Αίγινας”, στο 4ο, 5ο και 6ο τεύχος

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-42.pdf (σελίδες 5-9)

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-5.pdf (σελίδες 26-33)

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-6.pdf (σελίδες 72-82)

ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΑΙ ΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙ ΤΟΥ (ΙΙ)

«…Άλλος συνοικισμός απέχων περί το 1)4 της ώρας είναι οι «Άγιοι» υψηλότερα του Βαθέως με αρκετά πεύκα και ωραίαν θέαν προς το βουνόν και την θάλaσσαν. Έχει ολίγας μάλλον συγκεντρωμένας οικίας και 2-3 μικρά οινοπαντοπωλεία. Εδώ κατοικούν ο νυν πρόεδρος της Κοινότητος κ. Ν. Μπήτρος και αι οικογένειαι των πλοιάρχων και ιδιoκτητών των βενζινοπλoίων συγκοινωνίας Σπυριδάκη και Λεούση.

Άλλος συνοικισμός ο και σπουδαιότερος είναι ο παραλιακός Σουβάλα ή Θέρμα όπου και τα ιαματικά λουτρά, δι’ ό και η Δευτέρα ονομασία Θερμά εκ του αναβλύοζοντος θερμού ιαματικού ύδατος. Η ονομασία Σουβάλα θα παρέμεινε εκ του ότι υπήρχε στέρνα-σουβάλα όπου συνηθροίζοντο τα όμβρια ύδατα διότι ο οικισμός ούτος στερείται παντελώς ποσίμου ύδατος. Δια τούτο κατοικείται ελάχιστα από εντόπιους. Αποτελείται σχεδόν από οικίας ξένων παραθεριστών, οίτινες αγοράζουν το ύδωρ από εντόπιους, οι οποίοι το μεταφέρουν από τον Κουρέντην με υδρίας, από 2-3 μικροκέντρα τα οποία σχεδόν όλα κλείουν κατά τη χειμερινήν περίοδον, από εν ξενοδοχείον ύπνου και δωμάτια προς ενοικίασιν εις τους λουομένους του κ. Ι. Χρυσοχόου, από τας εγκαταστάσεις των λουτρών και από δυο παρεκκλήσια του «Αγίου Σεραφείμ» και της «Μεταμορφώσεως του Σωτήρος» όπου κατ’ έτος εις την γιορτήν των γίνονται ωραίαι πανηγύρεις.

Η Σουβάλα έχει μικρόν λιμένα με αρκετήν κίνησιν καθ’ ότι εξυπηρετεί όχι μόνον την τακτικήν συγκοινωνίαν των παραθεριστών, τρις της εβδομάδος αλλά και καθ’ όλον το έτος την συγκοινωνίαν και εμπόριον όλων των κατοίκων των πέριξ χωριών.

Η Σουβάλα είναι εν μικρογραφία μια λουτρόπολις, ευρισκομένη ακόμη εις σπάργανα…

…Το κλίμα είναι υγιεινότατον και δροσερότερον –καθ’ ότι βορεινόν. Η θέα του τόπου ωραιοτάτη με τα γραφικά ακρογιάλια της, κυρίως όταν την νύκτα βλέπεις το βάθος του ορίζοντος μιαν μακράν φωτεινήν λωρίδα από τα φώτα του Πειραιώς-Αθηνών και τον ουρανόν να λάμπη από την ανταύγειαν αυτών και το σπουδαιότερον το αναβλύζον ιαματικόν ύδωρ είναι πλουσιώτατον εις συστατικά…

…Δια τούτο έχομεν  την λογικήν πεποίθησιν ότι η Σουβάλα θα εκξελιχθή συντομώτατα εις λουτρόπολιν εφάμιλλον των άλλων Ελληνικών, θα καταστή το διαμάντι της Αιγίνης… Αρκεί λίγη καλή θέλησις και προσπάθεια…»

KΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 9, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1947, ΣΕΛΙΔΕΣ 16-17

«…Τα προϊόντα του χωριού μας είναι το αθάνατο ρετσινάτο κρασί –το οποίον πολλούς ξένους έχει κάμει φίλους της Αιγίνης- σκόρδα, κανάτια, αμύγδαλα, σύκα, φυστίκια και μικράν παραγωγήν ελαίου και δημητριακών.

Ταύτα πάντα προϊόντα είναι εύγευστα λόγω του ξηρού εδάφους διότι το Βαθύ στερείται αφθόνου ύδατος. Υδρεύεται από ορισμένα φρέατα, τα περισσότερα των οποίων ηνοίχθησαν εσχάτως –ίσως δε δια το ξηρόν του εδάφους να ονομάζετο παλαιότερα Κοκκαλάκι. Εκτός όμως των άλλων φρεάτων ολίγον υψηλότερα, προς την οδόν ήτις άγει προς την μονήν «Αγίου Νεκταρίου» υπάρχει περιποιημένον φρέαρ με εξαιρετικόν ύδωρ εις γεύσιν και πολύ εύπεπτον ο «Κουρέντης» με άφθονον υπόγειον ύδωρ, ως δεικνύει και η ονομασία εκ της λέξεως «Κουρέντ» το οποίον συγκεντρώνεται εκ των πέριξ ορέων…»

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 9, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1947, σελίδα 16

αναδημοσίευση

Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών: Διέξοδος η «Αγροτική γεωργία»!

by admin

Τελευταία αναρτώνται ελαφρά τη καρδία, κείμενα-δημοσιεύματα για επενδύσεις στην Αίγινα, οι οποίες μέλλονται να πραγματοποιηθούν κυρίως από πλούσιους, για τους οποίους κανείς δεν αναρωτιέται πού τα βρήκαν για να τα επενδύσουν. Το γεγονός ότι μπορεί και να γίνεται ξέπλυμα ή να επενδύεται η υπεραξία των εργαζομένων, αυτό είναι αδιάφορο. Το παρακάτω δημοσίευμα αφιερώνεται σ’ αυτούς. Μπορούν λοιπόν, να χαίρονται οι νεο-δωσίλογοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που κόπτονται για την τόπο. Μπορούν από τώρα να ανοίξουν γραφεία υποδοχής και μεσιτείας για να διευκολύνουν την επιχειρηματική δράση των -πιθανών- συναδελφο/αφεντικών τους από τη Γερμανία. Στο μεταξύ, έχουν μείνει απούλητα διάφορα οικόπεδα όπως: αυτό που έχει μια Κολόνα με το πρώτο μουσείο στην Ελλάδα (όπως έρχεσαι με το καράβι, αριστερά πλησιάζοντας στο λιμάνι), όπως επίσης ένα άλλο στη θέση “Αφαία” (πηγαίνοντας προς την πλαζ της Αγίας Μαρίνας, στη διασταύρωση δεξιά, ευθεία ανηφορίζοντας) που έχει παλιά οικοδομή με κολόνες που μπάζει από παντού, της οποίας κομμάτι της στέγης φυλάσσεται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Ναι, ναι. Για την πατρίδα και τον τόπο, ρε γαμώτο…

αναδημοσίευση της αναδημοσίευσης

Συνεργάτες στους δήμους ή νεο-αποικιοκράτες;

by admin

αναδημοσίευση

«Ακόμα και με το απαίσιο φωτομοντάζ που έκαναν, το ρετούς δεν έδωσε τα αποτελέσματα που ήθελαν. Οι κακώσεις είναι εμφανείς. Παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Δικαιώματα που έχει ο κάθε άνθρωπος, κρατούμενος ή μη. Ζήτησα επανειλημμένως να του μιλήσω στο τηλέφωνο. Δεν μου τον έδωσαν ποτέ. Φοβάμαι για τη ζωή του παιδιού μου.»

Αυτά είναι τα λόγια της κ. Παντελίας Βεργοπούλου, μητέρας του συλληφθέντα για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης Ανδρέα-Δημητρίου Μπουρζούκου.

Η μητέρα του 24χρονου, μιλώντας αποκλειστικά στη zougla.gr, περιγράφει τα συναισθήματα που ένιωσε όταν αντίκρισε τη φωτογραφία του κακοποιημένου γιου της στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Ιατρός στο επάγγελμα, με μακρά εμπειρία, τονίζει ότι, με βάση τις φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν, ο 24χρονος αλλά και οι υπόλοιποι συλληφθέντες πρέπει άμεσα να υποβληθούν σε απεικονιστικούς ελέγχους και εξετάσεις, όπως αξονική εγκεφάλου ή οφθαλμολογική εκτίμηση, προκειμένου να διαπιστωθεί εάν κινδυνεύει η ζωή τους από τα χτυπήματα που έχουν δεχτεί.

«Είμαι γιατρός στο ΕΚΑΒ και έχω τρεις ειδικότητες. Απ’ ό,τι είδα, τα μάτια του παιδιού είναι και τα δύο κατάμαυρα, σαν να φοράει γυαλιά. Αυτά στην ιατρική λέγονται “μάτια ρακούν” και, όταν τα δούμε, χτυπάει καμπανάκι ότι μπορεί να υπάρχει ενδοεγκεφαλική βλάβη. Όλο το πρόσωπο πρέπει να έχει υποστεί σοβαρές κακώσεις από γρονθοκοπήματα και κλοτσιές. Πού ξέρω εγώ ότι δεν έχει χτυπηθεί στην κοιλιά ή δεν έχει αιμορραγία σπλάχνου;» διερωτάται με τρεμάμενη φωνή.

«Έπεσα σε τοίχο αναλγησίας»

Η πρώτη ενέργεια της μητέρας του 24χρονου, μετά τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των τεσσάρων συλληφθέντων, ήταν, όπως περιγράφει, να επικοινωνήσει με την Ασφάλεια Κοζάνης ζητώντας απεγνωσμένα να μιλήσει με τον γιο της προκειμένου να διαπιστώσει αν είναι καλά στην υγεία του.

Ωστόσο, όπως επισημαίνει, έπεσε σε τοίχο αναλγησίας, υποκρισίας και ειρωνείας, καθώς οι άνδρες της Ασφάλειας αρνούνταν πεισματικά να τη φέρουν σε επικοινωνία με το παιδί της.

«Ζητούσα επανειλημμένως να μιλήσω με το παιδί. Δεν μου το έδιναν με τίποτα. Ζήτησα να μιλήσει με τη δικηγόρο του. Ούτε και αυτό έγινε. Εν συνεχεία έκανα παράκληση να διακομισθεί στο πλησιέστερο νοσοκομείο για να υποβληθεί σε έλεγχο από κλινικό γιατρό. Δεν έγινε ούτε αυτό. Μου είπαν ότι του πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες. Δηλαδή τι του έβαλαν, Μπεταντίν; Στο τέλος, μάλιστα, ένας από την αστυνομία μου το έκλεισε κατάμουτρα λέγοντάς μου «έχουμε και δουλειές». Το παιδί έχει υποβληθεί πρόσφατα σε επέμβαση λέιζερ στα μάτια. Ο γιατρός που το χειρούργησε μας είπε ότι δεν πρέπει ούτε να κουτουλήσει. Μπορεί μετά την κακοποίηση που υπέστη να αποκολληθεί ο αμφιβληστροειδής του και να μείνει τυφλό» αναφέρει σοκαρισμένη.

«Παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα»

Ανατρέχοντας στις αναμνήσεις της θυμάται ότι η ίδια, ως γιατρός που συμμετείχε -και συμμετέχει- σε αεροδιακομιδές του ΕΚΑΒ, έχει χρειαστεί να φροντίσει και άτομα που είχαν εμπλακεί σε έκνομες δραστηριότητες, σεβόμενη πάντα, όπως τονίζει, το δικαίωμά τους στην ιατρική περίθαλψη.

«Αυτό που έχει συμβεί είναι πρωτοφανές. Παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Δικαίωμα στην υγεία έχουν όλοι οι άνθρωποι. Κρατούμενοι και μη. Να τον δικάσουν για αυτά που έχει κάνει, όχι να του συμπεριφέρονται έτσι και στη συνέχεια να μην του παρέχουν ούτε την απαραίτητη ιατρική βοήθεια. Στο ΕΚΑΒ κατά διαστήματα έχει χρειαστεί να φροντίσουμε εγκληματίες και φονιάδες. Τους σεβαστήκαμε απόλυτα. Όταν διαπιστώσω τι κακώσεις φέρει, θα κινηθώ νομικά. Θα ζητήσω ιατροδικαστική εξέταση και, αν δεν γίνει τίποτα εδώ, θα αποταθώ ακόμα και σε ευρωπαϊκούς φορείς» τονίζει η κ. Βεργοπούλου.

«Είναι κοινωνικός και ευαίσθητος»

Τέλος, αναφερόμενη στον γιο της τον Δημήτρη, συγκινημένη εξηγεί ότι απέχει παρασάγγας από την εικόνα του ληστή. Μοναχογιός, φοιτητής σε πανεπιστημιακή σχολή της Μυτιλήνης, γιος αγιογράφου, με δύο αδελφές, ο 24χρονος περιγράφεται από τη μητέρα του ως άτομο δραστήριο και φιλάλληλο.

«Δεν περίμενα ότι θα μπορούσε να συμμετάσχει σε τέτοια πράγματα. Σαν άνθρωπος είναι δραστήριος, κοινωνικός και ευαίσθητος σε διάφορα θέματα, όπως το μεταναστευτικό και άλλα. Ό,τι κι αν γίνει, θα είμαι δίπλα του και θα τον στηρίξω» καταλήγει.

αναδημοσίευση

«Δεν έγινε συμπλοκή. Αυτά που λένε οι αστυνομικοί είναι ψέματα. Τον πήγαν στην Ασφάλεια, τον έκλεισαν σε ένα δωμάτιο, του έδεσαν τα χέρια πίσω με χειροπέδες, τον έβαλαν να γονατίσει φορώντας κουκούλα στο κεφάλι και τον χτυπούσαν επί ώρες. Όχι για ανάκριση, αλλά για βασανιστήρια.»

Αυτές τις εμπειρίες μοιράστηκε με τον πατέρα του ο Δημήτρης Μπουρζούκος, συλληφθείς για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, κατά την ολιγόλεπτη συνάντηση που είχαν στον 12ο όροφο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής.

Ο πατέρας του 24χρονου, μιλώντας στη zougla.gr, περιγράφει καρέ καρέ τα όσα έζησε ο γιος του στα χέρια των ανδρών της Ασφάλειας Κοζάνης μετά τη σύλληψή του.

Οργισμένος για τα βασανιστήρια που φέρεται να υπέστη ο γιος του, ο κ. Γιάννης Μπουρζούκος εξηγεί ότι ο Δημήτρης -αλλά και οι υπόλοιποι συλληφθέντες- κακοποιήθηκαν βάναυσα, με αποτέλεσμα να υποστούν βαριές κακώσεις σε όλο τους το σώμα.

Παράλληλα και οι υπόλοιποι γονείς, σύμφωνα με πληροφορίες της zougla.gr, ζητούν ιατροδικαστική εξέταση καθώς τα παιδιά τους υπέστησαν σωματικές βλάβες κατά την παραμονή τους στα κρατητήρια της Ασφάλειας Κοζάνης.

«Μιλάμε για βασανιστήρια, όχι για ανάκριση»

Όπως λέει, τα χτυπήματα που δέχτηκαν σε καμιά περίπτωση δεν εξυπηρετούσαν την ανάκριση, αλλά αποσκοπούσαν καθαρά στον βασανισμό των κατηγορουμένων.

«Τον μετέφεραν στην Ασφάλεια, τον έκλεισαν σε ένα δωμάτιο, του έδεσαν τα χέρια πίσω με χειροπέδες, τον έβαλαν να γονατίσει φορώντας κουκούλα στο κεφάλι και τον χτυπούσαν επί ώρες. Όχι για ανάκριση, αλλά για βασανιστήρια. Τον ρωτούσαν μόνο: “Πώς σε λένε; Από πού είσαι;”. Αυτός δεν μίλαγε, δεν τους έλεγε τίποτα, και τον γρονθοκοπούσαν στο κεφάλι επί ώρες. Κανονικό βασανιστήριο. Δεν έχει σχέση με την ανάκριση. Ο αστυνομικός που τον χτύπαγε, αυτός ο μάγκας, δεν τον ρώταγε τίποτα. Του έλεγε: “Ήρθατε εσείς οι μάγκες από την Αθήνα στους επαρχιώτες τους αστυνομικούς να κάνετε ληστεία; Τώρα θα σου δείξω!”» περιγράφει ο κ. Μπουρζούκος σοκαρισμένος, καταγγέλλοντας παράλληλα ότι ο γιος του έκτοτε εμφανίζει έντονες ζαλάδες και κεφαλαλγία.
«Θα τους δικάσω εγώ»

Όσον αφορά δε τους άλλους τρεις συλληφθέντες, ο κ. Μπουρζούκος αναφέρει ότι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τον γιο του, ενώ επισημαίνει ότι, σε συνομιλία που είχε με την μητέρα ενός εκ των υπόλοιπων κατηγορουμένων, εκείνη του αποκάλυψε ότι ο γιος της κατά την κακοποίησή του υπέστη εξάρθρωση ώμου.

«Ακόμα και τώρα, που πήγαμε να τον δούμε, το ένα του χέρι ήταν δεμένο με χειροπέδες. Μιλάμε για ένα παιδί 24 χρονών. Ζαλίζεται εδώ και τρεις ημέρες και δεν τον πάνε στο νοσοκομείο. Ποιος έδωσε το δικαίωμα σε αστυνομικούς να δικάζουν και να συμπεριφέρονται έτσι; Αν πάθει κάτι το παιδί μου, θα μάθω ποιος το έκανε και θα είναι λίγες οι μέρες του. Υπόθεση Κορκονέα δεν θα επιτρέψω. Θα τον δικάσω, θα τον εκτελέσω μόνος μου» τονίζει εξοργισμένος.

Σημειώνει, τέλος, ότι στη συζήτηση που είχε με τον γιο του, εκείνος προσπάθησε να τον καθησυχάσει λέγοντάς του: «Mη στεναχωριέστε. Νομίζουν ότι κάτι μου έκαναν. Δεν μου έκαναν τίποτα. Αυτό που έχω μέσα μου δεν μπορούν να το πειράξουν».

αναδημοσίευση

Δυο λόγια για τον Αντρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο από έναν καθηγητή του     Λέγομαι Χρήστος Ιωαννίδης. Είμαι καθηγητής στη μέση εκπαίδευση εδώ και 23 χρόνια και υπεύθυνος του περιοδικού “Schooligans” και του μαθητικού φεστιβάλ “Schoolwave”. Γνώρισα τον Αντρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο για τρία χρόνια (2005-2008). Ήταν μαθητής μου στο Μουσικό Λύκειο Παλλήνης.   Είμαι σοκαρισμένος από την είδηση της εμπλοκής του σε ένοπλη ληστεία. Δεν ξέρω τι τον οδήγησε ως εκεί. Θέλω όμως να μιλήσω για τα τρία χρόνια που τον γνώρισα ως μαθητή αλλά και ως εθελοντή στο περιοδικό.   Ήταν χαρά μου να έχω μέσα στην τάξη παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη. Ήταν ευαίσθητος, ήταν έξυπνος, ήταν ανήσυχος. Όχι, δεν άκουγε heavy metal. Άκουγε ροκ, άκουγε Χατζιδάκι, άκουγε Μότσαρτ. Όχι, δεν ήταν αντικοινωνικός. Ίσα-ίσα ήταν πολύ αγαπητός στους συμμαθητές του.   Και φυσικά είχε και αυτός θυμό μέσα του, όπως όλα τα αληθινά παιδιά που ανακαλύπτουν στην εφηβεία τους την απάνθρωπη και υποκριτική κοινωνία στην οποία ζούμε. Όχι, δεν ήταν κακός μαθητής, ήταν πολύ καλός. Μπήκε και αυτός στο πανεπιστήμιο, γράφοντας μία από τις εκθέσεις-κονσέρβες που του ζητάει το σύστημα. Οι γονείς του ήταν δύο αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι.   Ερχόντουσαν τακτικά στο σχολείο να μάθουν για το παιδί τους. Κάποια στιγμή έμαθα από τον Αντρέα-Δημήτρη ότι ο πατέρας του έμεινε άνεργος. Μου το είπε πικραμένος και θυμωμένος.   Δεν ξέρω πόσες αιτίες θυμού προστέθηκαν από τότε. Μπορώ ίσως να φανταστώ αρκετές απ’ αυτές, καθώς ζω κι εγώ μέσα σ’ αυτήν την Ελλάδα. Απο κει και πέρα, λυπάμαι και ντρέπομαι.   Λυπάμαι για τον Αντρέα-Δημήτρη που πίστεψε, καθώς φαίνεται, στη βία σαν απάντηση στη βία του συστήματος. Ντρέπομαι όμως και για την Ελλάδα που οδηγεί παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη σ’ αυτό το σημείο. Ντρέπομαι για τους αστυνομικούς που τον βασάνισαν.   Ντρέπομαι για τους δημοσιογράφους που ήδη τον καταδίκασαν. Και ντρέπομαι για όλους τους ανυποψίαστους πολίτες που θα τον τσουβαλιάσουν μέσα στο κεφάλι τους σαν έναν “τρομοκράτη” και θα προσπεράσουν το παραμορφωμένο από τα χτυπήματα πρόσωπό του για να πάνε στην επόμενη είδηση.   Η παραμόρφωση είναι όλη δική μας.

Η διαίρεση του σώματος των εργαζομένων σε κλάδους και η ανάθεση των εργασιακών ζητημάτων σε παρατάξεις-προεκτάσεις κομματικών δομών, από τη μια απελευθέρωσε τις δυνάμεις των κυβερνητικών κομμάτων και δυνάμεων στο να μπορούν να ελέγχουν την έσχατη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν προς όφελος τους την υπεραξία που κλέβουν επίσημα τα αφεντικά. Από την άλλη τα αριστερά κόμματα, με τις ιδεολογικές τους βεβαιότητες, απεμπόλησαν σταδιακά την επαναστατική βάση των διακηρύξεών τους εντάσσοντας την στρατολόγηση μέσω των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων των συναδέλφων τους, ως δράση αναγκαία για την μετατόπιση των πολιτικών συσχετισμών σε κεντρικό επίπεδο.

Όλος αυτός ο μετασχηματισμός τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα αργότερα, μετά τον 1^ο και ιδιαίτερα μετά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν βασικά προϊόν της μεταλλαγής της αριστεράς σε τμήμα της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου αλλά και της ιδεολογικής και κατ’ επέκταση ιεραρχικής οργανωτικής της διάστασης. Η σταδιακή νομιμοποίηση των αριστερών κομμάτων καθώς και η νομιμοποίηση του συνδικαλισμού, κατόπιν ευρύτερων κοινωνικών αγώνων, είναι το πλαίσιο επί που οποίου κινείται τόσο η αφομοίωση της αριστεράς στην κοινοβουλευτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία όπως και η ανάθεση των αγώνων σ’ αυτήν, λόγω της ιδεολογικής πανάκειας  που αιτιολογούσε την ιεραρχία και τις κάθετες σχέσεις τόσο στο κόμμα όσο και στη συνδικαλιστική παράταξη (Κεντρική επιτροπή-κομματικά μέλη-ψηφοφόροι) ( Γραμματεία παράταξης-μέλη-εργαζόμενοι).

Έτσι, ο συνδικαλισμός εκφυλίστηκε: 1)σε δράσεις διαχωρισμένου συμφέροντος των εργαζομένων για αυτό και συνήθως οι κινητοποιήσεις δεν αφορούν όλο το σώμα των εργαζομένων αλλά συγκεκριμένους κλάδους 2)σε πληρωμένη από το κράτος και τα αφεντικά, γραφειοκρατία που αποφασίζει χωρίς τη βάση των εργαζομένων 3)σε έδαφος ανάπτυξης εξουσιών που εξαργυρώνονται στο κοινοβούλιο ή σε άλλους μηχανισμούς  4)σε σώμα ελέγχου των εργαζομένων των οποίων οι αγώνες χρησιμοποιούνται για την εσωτερική αναδιάταξη στους μηχανισμούς εξουσίας ή τη δικαιολόγηση των κινητοποιήσεων ως χρήσιμων άλλοθι  5)σε δράσεις αμυντικές για την αύξηση του εισοδήματος αδιαφορώντας για το επίπεδο επιβίωσης συνολικά του πληθυσμού ή για επαναστατικές κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές αλλαγές 6)σε προνομιακές εργασιακές σχέσεις τμημάτων εργαζομένων σε εργασιακούς κλάδους 7)στην απεμπόληση της υπόθεσης του περιεχομένου της εργασίας και την ανάθεσή του στην κομματική γραφειοκρατία…

Η εξέλιξη είναι ακόμα πιο τραγική αφού η κινητοποιήσεις εργαζομένων (κι όχι μόνο από τις φασιστικές ιαχές της κυβέρνησης και των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης) έχουν επιπτώσεις στο υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων-καταπιεσμένων στο βαθμό που η κινητοποίηση είναι κλαδική και χρήσιμα διαχωριστική. Οι απεργίες στα ΜΜΜ ή των υπαλλήλων στους ΟΤΑ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς μπορεί να εκφυλιστεί, να ηττηθεί και να διαπομπευτεί μια κινητοποίηση κλάδου με τα κλασικά χαρακτηριστικά του αγώνα. Οι ελάχιστες προσπάθειες πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης στον τριτογενή τομέα οι οποίες είναι περιορισμένες γεωγραφικά στην Αθήνα και σε κάποιες πόλεις, είναι αριθμητικά ασήμαντες για να επηρεάσουν την κυρίαρχη τάση.

Έτσι και η απεργία των ναυτεργατών της ΠΝΟ η οποία, με σαφώς δίκαια και αμυντικά αιτήματα, πραγματοποιείται αυτόν τον καιρό, είναι «από χέρι χαμένη» μέσα στη χοάνη του διαχωρισμένου συμφέροντος και της ανάθεσης των αγώνων στη γραφειοκρατία.

Προοπτική θα μπορούσαν να έχουν αυτόν τον καιρό, κινητοποιήσεις, που:

Απομονώνουν τα συνδικαλιστικά-κομματικά τους αφεντικά και αναλαμβάνουν τον αγώνα στη βάση

Συντονίζονται σε κοινές κινητοποιήσεις εργαζομένων

Εξυπηρετούν το κοινό της καθημερινής επιβίωσης, δημιουργώντας πραγματικό πρόβλημα στην μνημονιακή κυβέρνηση και στα αφεντικά

Προσανατολίζονται με σκεπτικό πολιτικών αλλαγών, με δημοκρατική προοπτική και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου

Διεθνοποιούν τον αγώνα

Ο αποκλεισμός επιβαρύνει τους νησιώτικους και παράκτιους πληθυσμούς, εφοδιάζει την κυβέρνηση και τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης με το άλλοθι του φασιστικού κοινωνικού αυτοματισμού και οδηγεί μοιραία στην απομόνωση και την ήττα. Η κινητοποίηση των ναυτεργατών ενάντια στους προνομιούχους εφοπ-ληστές που πλουτίζουν φοροδιαφεύγοντας νόμιμα με την υποστήριξη όλων των αντιδραστικών μνημονιακών δυνάμεων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και της δήθεν αντιμνημονιακής Χρυσής Αυγής που υπεραμύνεται των εφοπ-ληστών) θα μπορούσε να έχει μια επιπλέον σημαντική δυνατότητα αν η κινητοποίηση στην ακτοπλοΐα εξασφάλιζε την δωρεάν μετακίνηση, από και για, τα νησιά και την παράκτια χώρα.

Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσει λόγο, έργο και νόημα, η αλληλεγγύη στους ναυτεργάτες μας.

Σχεδία, στ’ ανοιχτά της Αίγινας

Για το Βαγγέλη Σταμούλια που έφυγε…

…μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης Αιγάλεω, που έδωσε τέλος στη ζωή του.

Η Λαϊκή Συνέλευση Αιγάλεω για το Βαγγέλη:

ΤΡΊΤΗ, 29 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2013

Οι ελάχιστοι καθημερινοί αναγνώστες της σχεδίας, που δεν μπορούν βέβαια να συγκριθούν στον αριθμό με τις επισκέψεις των μεγάλων τοπικών ιστοσελίδων, θα έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχει μια ένδεια σχολίων περί της τοπικής πραγματικότητας. Αυτό συμβαίνει διότι η σχεδία δεν αποτελεί παρά ένα μικρό ιστολόγιο που αδυνατεί και αρνείται να παρακολουθήσει την τοπική επικαιρότητα ως μια σειρά ειδήσεων που αφορούν τα πρόσωπα της εξουσίας και τα γεγονότα που τα ίδια τα πρόσωπα διαχειρίζονται ερήμην μας.  Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά καθαυτά δεν είναι σημαντικά γεγονότα. Σημαντικότερο όμως αποτελεί η καθημερινή ζωή και οι τάσεις-στάσεις που διαμορφώνονται μέσα στην τοπική κοινωνία που βρίσκεται υπό διαρκή κρίση ταυτότητας, όπως η αιγινήτικη κοινωνία και ιδιαίτερα αυτή που ζει στην πόλη της Αίγινας. Αυτό που δηλαδή αποτελεί το ερώτημα και το έδαφος για την αναζήτηση. Οι διαπιστώσεις για το σήμερα όταν διασταυρώνονται με την τοπική ιστορία και μάλιστα με την πρόσφατη μεταπολεμική, βοηθούν την προσέγγιση του ζητήματος αμφίδρομα. Το χτες ως προσέγγιση του σήμερα και το σήμερα ως προσέγγιση του χτες.

Για αυτό και τα δημοσιεύματα της σχεδίας που αφορούν αναδημοσιεύσεις για το χτες, υποβοηθούν τις δυνατότητες αιτίασης για κάποια κεντρικής σημασίας γεγονότα που συμβαίνουν στο σήμερα. Έτσι, μπορεί να ιδωθεί και η τοπική ιστορία. Αλλά και η τοπική συγκυρία ως συνέχεια και μέρος ερμηνείας της προέλευσής της. Διαφορετικά θα σπάμε τα κεφάλια μας στο τείχος που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε, όσοι δεν θέλουμε να βγούμε στο γιουσουρούμ’ για ένα κουστούμ’ ή αλλιώς για μια θέση στη διαχείριση της μιζέριας. 

ΑΓΓΕΛΙΑΙ

Από τις πρώτες –μάλλον- αγγελίες το 1947

“Πωλείται εν Αιγίνη εις κεντρικωτάτην θέσιν διόροφος κατοικία αρίστης κατασκευής κειμένη επί των τριών οδών ΜΕΣ. ΑΝ. ΒΟΡ. Έχει εις το ισόγειον μέγα μαγαζείον, μεγάλην αποθήκην, δυο μεγάλα δωμάτια μαγειρείον με φούρνο και λοιπά χρεώδη. Επίσης μεγάλο μπαλκόνι και μεγάλη ταράτσα.

Πληροφορίαι παρ’ ημίν.

Πωλείται εν Αιγίνη αγρός τριών στρεμμάτων με τρία συκόδενδρα κατάλληλος δια φιστικιές. Πληροφορίαι παρ’ ημίν”.