Πού είναι ο σύντροφός μας Μπουλούτ Γιαϊλά, να μας απαντήσει το ελληνικό κράτος

———————

Παρασκευή, 31 Μαΐου 2013

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό MANIFESTO, στον “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΣΜΟ” και αναδημοσιεύεται από κει στη “ΣΧΕΔΙΑ ΣΤ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ”

Το φάντασμα της ιδιωτικοποίησης του νερού και το φάσμα της μεγάλης μας άγνοιας

Αφιερωμένο στο Σταύρο Κούβαρη, φίλο, αδελφό και σύντροφο, από το Γαλατά Τροιζηνίας που έφυγε απότομα τον Αύγουστο του παρόντος χρόνου. Ο Σταύρος, με οδηγό τη δημιουργό αφέλεια του Καλού, είχε την αλληλεγγύη, τη φιλοσοφία, την ιστορία και την τέχνη όχι σαν κοινωνικό παράδειγμα αλλά σαν στάση ζωής. Ένας σπάνιος βιοπαλαιστής της καθημερινότητας, με το τζαμάδικό του να θυμίζει ενίοτε σχολή διαλόγου, τεκμηρίωσης και περισυλλογής για το Σεφέρη, για τα βουνά της Πελοποννήσου, για τις αρχαιότητες και το Βυζάντιο, για τον ελληνισμό και το όραμα για δικαιοσύνη και ελευθερία. Κι από την άλλη, να τρέξει παντού, για όλα: για τον άνθρωπο. Και πάνω απ’ όλα μην γνωρίζοντας για αυτό που έκανε: τη διαφορά στον κόσμο μας.

Η «λιγοστή» «παραγωγή» του Η2Ο και η κατασκευή σπανιότητας

Η -στην καλύτερη των περιπτώσεων- αντίσταση στην επικείμενη, εν Ελλάδι, ιδιωτικοποίηση του νερού, αποτέλεσμα της οποίας μπορεί να είναι η αναίρεση μιας τέτοιας απόφασης όπως συνέβη πρόσφατα μέσω δημοψηφίσματος στην Ιταλία, δεν μπορεί να αλλάξει σε καμιά περίπτωση ούτε να δρομολογήσει αλλιώς την υπόθεση της διαχείρισης του νερού. Η ιδιωτικοποίηση δεν είναι παρά μια σταγόνα στο ποτήρι που ξεχειλίζει. Ή αλλιώς στο ποτήρι που αδειάζει.

Το νερό, από τότε που έπαυε να είναι αντικείμενο διαχείρισης της κοινότητας, υπόθεση προσευχής και λιτανείας στις κρίσιμες περιόδους ανομβρίας, περνούσε στα χέρια της μεγάλης θεάς Ανάπτυξης και των ιερέων-επενδυτών της στο ναό του Κέρδους. Για να μπορέσουμε όμως να περάσουμε στην κατάσταση μιας πρώιμης διαχείρισης από το κεφάλαιο έπρεπε να εφευρεθεί η σπανιότητα του νερού στο πλαίσιο μιας εν γένει προβληματοποίησής του. Ήδη από τη δεκαετία του ‘90 αρχίσαμε να μαθαίνουμε ότι δεν έχουμε αρκετό νερό, αφού από το 70% της υδρογείου που κάποιος πραγματοποιήσει το λάθος να μας το δώσει το περισσότερο σε θάλασσα, μόνο το 2% είναι πόσιμο κι απ’ αυτό πρόσβαση μπορούμε να έχουμε μόνο στο 0,5%. Τι κρίμα που διαλέξαμε λάθος πλανήτη. Ποσώ δε μάλλον οι άνθρωποι από την Αφρική με τους εκατομμύρια διψασμένους όπως μας πληροφορούν οι φιλάνθρωπες ΜΚΟ, που διάλεξαν μια, ακόμα, πιο λάθος ήπειρο.

Αλήθεια τι μπορεί να σημαίνει, όμως, ότι 50-60.000 κυβικά χιλιόμετρα περίπου, είναι το νερό των κατακρημνίσεων, μια άλλη λέξη για τις βροχές; Τι μπορεί να σημαίνει ότι τα νέα σύνορα που μπήκαν από τους αποικιοκράτες, απαγορεύουν τις μετακινήσεις πληθυσμών σε περιόδους ξηρασίας; Τι μπορεί να σημαίνει ότι το νερό της Αφρικής μολύνεται από την εξόρυξη, τη βιομηχανία και την πετροχημική διαδικασία που είναι μακριά και πέρα από την πόρτα μας; Ερωτήματα που έτσι κι αλλιώς έχουν εξοριστεί μαζί με την Αλήθεια και τη Νοημοσύνη.

Ας δούμε το τι σήμαινε το έδαφος με τους υδροφόρους το ορίζοντες, το νερό των θαλασσών, των λιμνών και των ποταμών μέχρι και πριν 20-30 χρόνια. Για τη βιομηχανία, την πετροχημική επιχείρηση, για την εκβιομηχανισμένη γεωργία της «πράσινης ανάπτυξης» της Κοινωνίας των Εθνών, το νερό δεν ήταν παρά το απαραίτητο στοιχείο για την παραγωγή. 150 τόνοι νερό για ένα αυτοκίνητο, 40 λίτρα νερό για ένα τσιπάκι και τα 2/3, διεθνώς, των αποθεμάτων νερού για την αγροτική παραγωγή των μονοκαλλιεργειών του ρυζιού, του σταριού, του βαμβακιού και του καλαμποκιού. Νερό που επιστρέφει μολυσμένο. Ιδού λοιπόν η μόλυνση όχι ως ατύχημα αλλά ως «κεντρική καπιταλιστική λειτουργία», όπως τονίζουν οι συγγραφείς της μπροσούρας «Νερό υπό πίεση» από τις εκδόσεις Αντισχολείο.

Αν ψηλαφίσουμε και την πραγματικότητα των μεγάλων φραγμάτων που πραγματοποιήθηκαν στη Δύση και στον Τρίτο Κόσμο κατόπιν της ίδιας διεθνούς επιταγής με τα εκατομμύρια φραγματικών προσφύγων, με τις καταστροφές από τις «παράπλευρες» ζημιές, με την καταστροφή των τοπικών οικονομιών, με τη συγκράτηση της γόνιμης λάσπης στους πυθμένες των φραγμάτων, με τις νέες υποχρεωτικές καλλιέργειες για την παραγωγή χαρτιού (για να μπορεί η θεία μου να γράφει αέναα στη Δύση για τις ερωτικές περιπέτειές της σε βιβλία), τότε μιλάμε για μια άνευ προηγουμένου καταστροφή. Αυτά αφηγείται η Βαντάνα Σίβα στο βιβλίο της «Πόλεμοι για το νερό από τις εκδόσεις Εξάρχεια. Εξ άλλου, η τουριστική ραστώνη στις πρώην παράλιες αγροτικές περιοχές επιβάλλει ένα πρότυπο αστικής σπατάλης σε μη αστικές περιοχές. Τι άλλο θα μπορούσε κανείς να υποθέσει όταν στην κορύφωση μιας τρίχρονης ξηρασίας, το 1998, στην Κύπρο, η κυβέρνηση έκοψε την παροχή νερού κατά 50% στους αγρότες εξασφαλίζοντας τις ανάγκες σε ύδρευση, 2 εκατομμυρίων τουριστών; Ή πώς μπορούμε να ζήσουμε στην ολοένα και διευρυμένη γεωγραφικά και κοινωνικά, αστικοποίηση, όταν χρειαζόμαστε απίστευτες ποσότητες νερού για να πλησιάσουμε τα πρότυπα ενός νέου υγιεινισμού και της λατρείας του εγώ, στις σύγχρονες μητροπόλεις;

Για τα πλυντήρια, για το γρασίδι και τα καλλωπιστικά, για το καζανάκι, για τις πισίνες των μεσοαστικών στρωμάτων, για το πλύσιμο του αυτοκινήτου, για το σώμα που πρέπει να αφρίζει στους λουτήρες; Το ερώτημα είναι το αν το νερό λιγοστεύει. Όχι. Επιστρέφει ως πλημμύρα ή ως θεομηνία εν όψει των σύγχρονων κλιματικών αλλαγών σε μια εποχή που η αστικοποίηση το σιχτιρίζει προς τη θάλασσα. Για τις πόλεις τα όμβρια ύδατα είναι το ένα και το αυτό με τα πάσης φύσεως λύματα, ενώ για την ύπαιθρο ένα άχρηστο νερό που παρασέρνει τόνους γόνιμο έδαφος από τις πυρκαγιές κι από την εγκατάλειψη των καλλιεργειών στις αναβαθμίδες. Τι αξία μπορεί να έχει σε μια γη που γίνεται οικοδομήσιμη; Γιατί να συγκρατήσουμε το νερό σε σουβάλες, σε στέρνες, σε μικρά φράγματα ανάσχεσης; Αφού έρχεται ήδη στις βρύσες μας. Το πρόβλημα παραμένει η τιμή. Και η ποιότητα. Και η ποσότητα. Κι αυτά παραμένουν οι μεγαλύτερες αυταπάτες στη δημόσια συζήτηση για το νερό. Διότι –στην καλύτερη των περιπτώσεων- μας κατατάσσουν στην πλευρά των απαιτητικών καταναλωτών.

Η ιδιωτικοποίηση των δικτύων, το εμφιαλωμένο και το «εικονικό νερό», ως φάρμακα με παρενέργειες

Η κατάρρευση και γήρανση του δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης των πόλεων, η μόλυνση των νερών από τη βιομηχανία και την εκβιομηχανισμένη γεωργία και τα φράγματα, ο παρασιτικός τουρισμός και η νέα αποκάλυψη δισεκατομμυρίων κέντρων του σύμπαντος που κουβαλούν ένα πεπερασμένο σαρκίο, ήταν και η ενοποιός αφορμή για την εμπορευματοποίηση του απόλυτου αγαθού. Ενός αγαθού που δεν μπορεί να παραχθεί. Του νερού. Μιας «νέας ηπείρου» προς ανακάλυψη δίπλα σ’ αυτές του ήλιου, του αέρα και των ζωικών κυττάρων του ανθρώπινου σώματος, όπως τονίζουν οι συγγραφείς στο «Νερό υπό πίεση». Εδώ και μια τριακονταετία, το παγκόσμιο εργοστάσιο νερού χτίζει μέσω της ιδιωτικοποίησης στα θεμέλιά του, ολόκληρες κοινωνίες μαζί με το νερό τους.

Από κει ξεκινάει ταυτοχρόνως και η εκτίναξη στα ύψη της κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού. Αποφασιστικό επιχείρημα είναι η υγιεινή που έχει ως αποτέλεσμα το διαχωρισμό πόσιμου και νερού για τη λάτρα. Ο Τρίτος Κόσμος είναι το αποτελεσματικό πεδίο εφαρμογής της νέας τάξης νερού. Από αυτόν ξεκινάει, μαζί με όλες τις κρυπτορατσιστικές θεωρήσεις για τους Αφρικανούς που «δεν διαχειρίζονται σωστά» το νερό ή απλά, είναι «άτυχοι». Νούμερα σε διαφημιστικά σποτ των ανθρωπιστικών αποστολών, ντοκιμαντέρ με την απελπισία των αποξηραμένων περιοχών είναι οι πρώτες επισημάνσεις του καθεστώτος διαρκούς απειλής. Οι ιδιωτικές εταιρίες με προεξάρχουσες αυτές της Γαλλίας (οι οποίες καλύπτουν μια πρώιμη ιδιωτικοποίηση από τα μέσα του 19^ου αιώνα) μαζί με αυτές από τις ΗΠΑ και την Αγγλία, αναλαμβάνουν σε συνεργασία με το κράτος τη διαχείριση του νερού σε πόλεις της Δύσης και του Νότου. Τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά:

1)Νέες εργασιακές σχέσεις με πτώση των μισθών και απολύσεις προσωπικού αν προστεθεί και το δώρο κάποιων μετοχών σε ημετέρους παρατρεχάμενους.

2)Κατακόρυφη αύξηση της τιμής του νερού από 100% έως 200% αντίστοιχα με τα κέρδη που ήταν από 400% έως 600%. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Βολιβία στην οποία οι καταναλωτές ύδατος πλήρωναν το 1/3 του εισοδήματός τους για το νερό.

3)Πάγωμα των επενδύσεων στις υποδομές αφού οι νέοι κάτοχοι του νερού αρνούνταν να επενδύσουν ως όφειλαν για την ανασυγκρότηση των δικτύων. Ένα 5% ως στάχτη στα μάτια, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δικαιολογούσε τις επιλογές των Δήμων και των κυβερνήσεων για τη σύναψη του συμβολαίου.

4)Σύνδεση των τιμών με σκληρό νόμισμα με τη ρύθμιση των τιμών να «σέβεται» τις διακυμάνσεις του δολαρίου κι όχι του τοπικού ή εθνικού νομίσματος. Η περίπτωση της Αργεντινής είναι και η πιο τρανή: ενώ κατέρρεε το πέσος, η τιμή του νερού ανέβαινε με βάση το δολάριο.

5)Αποικιακές συμφωνίες εταιριών με τις «πρώην» αποικίες της έδρας τους είναι μια άλλη παράμετρος για τη σύνταξη των δανειακών όρων. Με τις πλάτες της παλιάς αποικιακής αίγλης και με τα χαρτονομίσματα του δανείου να κουνιούνται στη μύτη των κυβερνητικών προσώπων στις αποικίες, σύναπταν συμφωνίες ιδιωτικοποίησης του νερού. Με όρους απαγόρευσης ακόμα και συλλογής βρόχινου νερού ή ελεύθερης λήψης από το ποτάμι.

6)Επιδείνωση των συνθηκών υγιεινής. Με ανύπαρκτη συντήρηση των δικτύων και έλλειψη επενδύσεων στις υποδομές, το νερό κατάντησε σε περιπτώσεις επικίνδυνο. Θάνατοι και αρρώστιες από δυσεντερία στην πολιτισμένη Δύση, ενώ στην Αφρική εμφανίστηκε η μεγαλύτερη επιδημία χολέρας. Μόνο στον πρωτοκοσμικό Καναδά η κυβέρνηση μετά την αποκάλυψη ότι το 1/3 του νερού είναι μολυσμένο από κολοβακτηρίδια, αφαίρεσε τον συγκεκριμένο έλεγχο και την επόμενη χρονιά κατάργησε το πρόγραμμα ελέγχου, ενώ στην Ατλάντα της πρωτοκοσμικής Αμερικής εκδόθηκαν, το 2002, 5 επείγουσες προειδοποιήσεις για βρασμό νερού.

7)Διάλυση των παλιών τρόπων συγκράτησης και διαχείρισης του νερού.

Γενικά όπου εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση εγκαταστάθηκε ο υδρομετρητής και εκδόθηκαν μετοχές για τους φίλους της εταιρίας. Παράλληλα η χρήση του εμφιαλωμένου νερού καθιερώθηκε ως ένα σύμβολο υγιεινής ζωής και αποφυγής ασθενειών. Ένα πλασέμπο-νερό, δια πάσα νόσον και μαλακίαν. Έτσι, σαν έτοιμες από καιρό, πολυεθνικές εταιρίες, δίπλα σ’ αυτές της ιδιωτικοποίησης των δικτύων, με κάθε είδους νερό (από μεταλλικό μέχρι το καθαρισμένο από το αστικό δίκτυο) μπήκαν στο χορό των λύσεων. Τελευταίο εφεύρημα αποτελεί η επικείμενη πληρωμή του «εικονικού νερού»: η έξτρα πληρωμή του αποτυπώματος νερού που χρειάστηκε για να παραχθεί κάθε προϊόν. «Μόνο όταν το πληρώνεις το εκτιμάς»! Έτσι δεν αναφωνούν εν χορώ οι εγκέφαλοι ρυπαρογράφοι των διάφορων Εκόνομιστ;

Η αστικοποίηση: κοινός παρανομαστής του προβλήματος νερού και διαχείρισης πάσης φύσεως αποβλήτων

Η αστική μεγέθυνση ως άμεση επίπτωση της βιομηχανικής, είναι η βασική αιτία της ανάληψης από το κράτος της διευθέτησης δυο σοβαρών ζητημάτων δίπλα σ’ αυτό της στέγασης για την αναπαραγωγή του τότε προλεταριάτου: της υδροδότησης και της αποχέτευσης. Της κάλυψης με το απόλυτο αγαθό για τη ζωή και της διοχέτευσης αυτής της περιττής μάζας-λυμάτων, επιβλαβούς για την υγεία. Τα λύματα των πρώιμων πόλεων της πρωτοκοσμικής Ευρώπης που δημιουργούσαν τις επιδημίες δεν θα μπορούσαν να ξεπεραστούν απλά με το τακούνι που η αστική κοκεταρία εφηύρε για να πατά η κυρία αφ’ υψηλού στα σκατά, που ήταν παντού…

Η αστική ανάπτυξη ξεκίνησε να γίνεται το πρότυπο ζωής και καθημερινότητας, ένα πρότυπο νικηφόρο απέναντι στις αγροτικές κοινωνίες που συμβόλιζαν το κακό μας παρελθόν. Και η ανάπτυξη, γενικότερα, ως κοινό φαντασιακό του καπιταλισμού αλλά και των σοσιαλιστικών θεωρήσεων για την ευημερία και την ανθρώπινη ευτυχία, σήμαινε την απεριόριστη κι ατέρμονη εκμετάλλευση της Φύσης.

Ο John Widtsoe από το τμήμα διαχείρισης υδάτινων πόρων των πρώιμων ΗΠΑ, ακολουθώντας κατά γράμμα σχεδόν τον Άνταμ Σμιθ, δηλώνει:

«Η μοίρα του ανθρώπου είναι να κατακτήσει όλη τη γη και η μοίρα της γης είναι να υποταχθεί στον άνθρωπο. Δεν μπορεί να υπάρχει καθολική κατάκτηση της γης ούτε πραγματική ικανοποίηση για την ανθρωπότητα, αν μεγάλα τμήματα της γης παραμένουν έξω από τον πλήρη έλεγχο του ανθρώπου. Μόνο όταν όλα τα μέρη της γης αναπτυχθούν με την καλύτερη υπάρχουσα γνώση και περιέλθουν σε ανθρώπινο έλεγχο, θα μπορεί πλέον ο άνθρωπος να πει ότι η γη του ανήκει…».

Για τον Μαρξ «η αστική περίοδος της ιστορίας πρέπει να δημιουργήσει την υλική βάση του καινούριου κόσμου –απ’ τη μια μεριά, την παγκόσμια επαφή, τη θεμελιωμένη στην αμοιβαία εξάρτηση των ανθρώπων και τα μέσα αυτής της επαφής κι απ’ την άλλη, την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του ανθρώπου και το μετασχηματισμό της υλικής παραγωγής σε μια επιστημονική κυριαρχία πάνω στους φυσικούς παράγοντες…».

Η κυριαρχία στη φύση από πλευράς ανθρώπινης δραστηριότητας κατοχύρωσε το άστυ ως την απόλυτη κοινωνική έκφρασή του και την αστική πολιτική και οικονομία ως την απαραίτητη λειτουργία της. Σε μια εποχή πολύπλευρης κρίσης όπου ο αστικός πληθυσμός τείνει να υπερβεί τον πληθυσμό της περιφέρειας παγκοσμίως, μπορούμε πλέον να μιλάμε για μια άνευ προηγουμένου καταστροφή. Από τις Δυτικές ακτές της Αμερικής που τεράστιοι σωλήνες διοχετεύουν απίστευτες ποσότητες νερού στην πρώην έρημο, μέχρι τον περιορισμό της λίμνης Αράλη στο μισό της μέγεθος από την σοσιαλιστική σοβιετική δημοκρατία, το νερό δεν είναι παρά ένα υλικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τις εφαρμογές της συγκεντρωτικής οικονομίας. Από την Αλάσκα και την εκμετάλλευση του νερού των πάγων της μέχρι το νότιο άκρο της Αφρικής, το παγκόσμιο εργοστάσιο νερού υπό την καθοδήγηση των «σχολών σκέψης» είναι το απαραίτητο εμπόρευμα που οφείλει να γίνεται μονοπώλιο. Στο πλαίσιο της ολοκληρωτικής κατάκτησης των ηπείρων, οι νέες ήπειροι, το νερό, ο αέρας, ο ήλιος και το ανθρώπινο σώμα, ξεπροβάλλουν ως προκλήσεις για τους νέους κονκισταδόρους, χαρτογιακάδες, επιχειρηματίες και εκατομμύρια χρήσιμους ηλίθιους της Αγοράς. Αρκεί να συνεχιστεί ο αστικός σχεδιασμός της οικονομίας και το περίφημο αστικό-καταναλωτικό μας μοντέλο. Ένα μοντέλο βασισμένο στον τριτογενή τομέα με την πρωτογενή παραγωγή και τη δευτερογενή να γίνεται υπόθεση των τριτοκοσμικών αποικιών της Δύσης. Πάλι!                                                                            

 Στην «ισχυρή Ελλάδα», την εποχή του Εκσυγχρονιστάν μέχρι το Μνημόνιο

Από την ΟΥΛΕΝ την ΠΑΟΥΕΡ και την ΤΕΛΕΦΟΥΝΚΕΝ που ήταν οι προπολεμικοί ιδιωτικοί φορείς για τη διαχείριση του αστικού δικτύου ύδρευσης, της ηλεκτρικής ενέργειας και του δικτύου τηλεπικοινωνιών, αντίστοιχα, περάσαμε σταδιακά στην κρατικοποίηση της διαχείρισης: Η ΕΥΔΑΠ, η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ αναλαμβάνουν με κρατική χρηματοδότηση να διαχειρίζονται τα αγαθά του νερού, της ενέργειας και της τηλεπικοινωνίας. Μέχρι και το ’90, δεκαετία των μεγάλων αλλαγών στην κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, το νερό ήταν υπόθεση της ΕΥΔΑΠ και αντίστοιχα στις μεγάλες πόλεις οι δημοτικές αρχές. Από το 90 και μετά το τέλος της δεκαετίας του ’80 με τους καύσωνες και την περιστασιακή ανομβρία, ξεκινάει η κρίση σπανιότητας του νερού και η προπαγάνδα.

Η Αφρική σε πρώτο φόντο, δίπλα στην τρομοκρατία των αριθμών και τα προπαγανδιστικά ντοκιμαντέρ. Από κείνη την εποχή το οικολογικό κίνημα πριν γίνει η χλωρή λίπανση της Αγοράς, επισημαίνει τους κινδύνους. Από κείνη την περίοδο και μετά τις δημοσιεύσεις για τα αποθέματα της λίμνης του Μαραθώνα με το γνωστό τηλεοπτικό-ραδιοφωνικό σποτ «Νερό! Δεν έχουμε αρκετό» ξεκινούν οι σχεδιασμοί για τις εκταμιεύσεις νερού από τα Βαρδούσια όπως και η υπαγωγή όλων των νερών υπό κρατική διαχείριση, το 2000. Οι δικοί μας πόλεμοι για το νερό πραγματοποιούνται σε πόλεις όπως στα Γιάννενα με την υπόθεση του Καλαμά και αργότερα στην Αραβυσσό με την υπαγωγή των νερών της στον Οργανισμό Ύδρευσης Θεσσαλονίκης ως δώρο για την τοπική βιομηχανία. Αργότερα και στη Βεγορίτιδα, ένας μικρός αλλά συμβολικός πόλεμος για το νερό λαμβάνει χώρα μεταξύ δυο όμορων χωριών. Από την άλλη αυξάνεται δραματικά η κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού εφαρμόζοντας το δόγμα: άλλο η λάτρα άλλο το νερό που πίνουμε.

Εταιρίες τοπικές νοικιάζουν έναντι ευτελών ποσών από τους τότε οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, πηγές που ανήκουν στον κόσμο, ενώ σε κάθε περίπτωση αποσύρονται κατά καιρούς (μέχρι και πρόσφατα στο φημισμένο Λουτράκι) ποσότητες που είναι επικίνδυνες.  Στο ίδιο πλαίσιο, η τουριστική βιομηχανία από το ‘70 δημιούργησε τοπικά εργοστάσια νερού σ’ όλη την παράλια Ελλάδα. Κοινωνίες αγροτών, κτηνοτρόφων και ψαράδων προσανατολίστηκαν σε μια από τις πιο καταστροφικές δραστηριότητες του τριτογενούς. Καταστρέφοντας ή εγκαταλείποντας τα παλιά δίκτυα συγκράτησης και διαχείρισης του νερού, οι τοπικές οικονομίες στράφηκαν στην οικοδομή και στην κάλυψη αναγκών μιας νέας απαιτητικής πελατείας. Πανάκριβη μεταφορά νερού, νέες προσθήκες στο δίκτυο, μετατροπή της γόνιμης γης σε μπετόν, ατελείωτες γεωτρήσεις με υφάλμυρο νερό, υποδομές αντιπλημμυρικές. Ο τουρισμός όχι ως κρατική επιλογή αλλά ως κίνημα από τα κάτω, που διαρκώς κέρδιζε -ον και οφ δι ρέκορντ- στα αιτήματά του να αναπτυχθεί τουριστικά και οικοδομικά. Δίπλα στην παράλια Ελλάδα η ενδοχώρα με τις περίφημες εκτροπές των ποταμών και τα μεγάλα φράγματα για ενεργειακούς και αρδευτικούς-υδρευτικούς  λόγους. Μακριά και πέρα από κάθε λογική τοπικού και κοινωνικού ελέγχου, μια σειρά φραγμάτων θεμελιώνονται συνεχίζοντας τη βιομηχανία νερού για μια εκβιομηχανισμένη γεωργία όπως και για την κάλυψη των αναγκών στους νέους πληθυσμιακούς ορίζοντες των πόλεων της επαρχίας. Το αδιέξοδο συνεχίζεται…

Τομή στην υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του νερού στην Ελλάδα είναι τα μνημόνια που πωλούν τη δημόσια διαχείριση του νερού σε εταιρίες ενώ ο διορισμός του Μπαρδή (μέχρι προσφάτως), πρώην στελέχους της με έδρα τη Γαλλία, πολυεθνικής Βεόλια στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΥΔΑΠ, επισημαίνει τη νέα τάξη νερού στην Ελλάδα. Η πρόσφατη πώληση των νερών της Θεσσαλονίκης στην Σουέζ και επικείμενη πώληση της ΕΥΔΑΠ είναι μόνο η αρχή. Να μην ξεχνάμε και την υποχρεωτική καταγραφή των πηγαδιών. Ο υδρομετρητής στο χωράφι σας! Η «δημοκρατία του νερού» που οραματίζεται η Βαντάνα Σίβα είναι πολύ μακριά. Κι ακόμα πιο βαθιά, θαμμένες οι θεότητες, οι νύμφες κι οι κόρες της ημετέρας παράδοσης.

Υπάρχει διέξοδος;

Ναι, υπάρχει λένε οι εταιρίες που εμπορεύονται τη ζωή μας και την υγεία μας. Αρκεί να έχεις να πληρώνεις. Αν πληρώνεις τότε θα έχεις νερό. Γιατί μόνο έτσι το εκτιμάς.

Αν προηγουμένως ξεμπερδέψαμε σχετικά εύκολα με την ιδιωτικοποίηση του νερού, δεν μπορούμε δυστυχώς να ξεμπερδέψουμε τόσο εύκολα με την «πράσινη ανάπτυξη». Την ανάπτυξη που έχει στα εφόδιά της την ενεργοβόρο βιομηχανία καλών, «οικολογικών» προθέσεων. Αν εξαιρέσουμε τις εφαρμογές του Πανεπιστημίου σχετικά με την αφαλάτωση στην Ηρακλειά, αν εξαιρέσουμε τις προσπάθειες του εργαστήριου διαχείρισης υδάτινων πόρων ΤΕΙ στην Άνδρο, τίποτε άλλο σχεδόν δεν προβλέπεται που να αφορά το νοικοκύρεμα των τόπων σε νερό. Ένα συγκεντρωτικό μοντέλο, με τον Καλλικράτη της νέας πολιτικής μας διοίκησης να γίνεται ο ιμάντας μετακύλισης χρήματος προς την Αγορά, φαίνεται να είναι ο πυλώνας της διαχείρισης των πόρων κι ενός νέου πληθυσμιακού και οικονομικού συγκεντρωτισμού. Με τις κοινότητες, οικόπεδα και αποικίες.

 Από τη μεταφορά νερού με τους σωλήνες να επικάθονται στο βυθό της θάλασσας μεταφέροντας νερό στα άνυδρα τοπία του Αιγαίου, την συγκράτηση των νερών σε γιγάντια φράγματα με όλες τις αρνητικές επιπτώσεις για τις τοπικές κοινωνίες, μέχρι και την μεγάλη εργολαβία των αφαλατώσεων που υποστηρίζονται αποκλειστικά από τις περίφημες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, συνθέτουν ένα απίστευτο αδιέξοδο για τη συνέχιση της ζωής. Μεγάλα εκβιαστικά διλλήματα που σχετίζονται με τη ζωή και το θάνατο για ένα απόλυτο αγαθό που δεν μπορεί να παραχθεί. Από την άλλη το αδιέξοδο είναι δυνατόν να τροφοδοτήσει τη συλλογική σκέψη στο διέξοδο της αποκεντρωμένης κοινωνίας με την μικρής κλίμακας οικονομία και την κοινοτική διευθέτηση των φυσικών πόρων. Της πραγματικής οικονομίας δηλαδή από την πραγματική κοινωνία εν γένει. Διότι από το κεντρικό ζήτημα της πολιτικής ισότητας μέχρι και τη δημοκρατία του νερού, μόνο μια νέα αποκέντρωση μπορεί να δώσει τις πραγματικές δυνατότητες στην κατεύθυνση της πρωτογενούς παραγωγής. Μια οικολογική, πολιτική και κοινωνική πρόταση που μπορεί διανθισμένη με τις ιδιαίτερες προσμίξεις της ιστορικότητας, του κλίματος και των δυνατοτήτων κάθε περιοχής να συγκροτήσει μια νέα συνεργατική πορεία της διαλυμένης κοινωνίας μας. Μόνο έτσι μπορεί να συνδεθεί το απόλυτο αγαθό που τείνει να γίνεται μονοεμπόρευμα. Από τον καταναλωτή στον άνθρωπο, επιστρέφοντας σε ένα μέλλον που η Δημιουργία υπερβαίνει την Ανάπτυξη.

Έτσι μπορούν να αποκτήσουν νόημα οι προσπάθειες ενάντια στην εμπορευματοποίηση του νερού. Σε μια αναγέννηση έντιμης παραγωγής, διάθεσης και διακίνησης. Αν δεν μας ενδιαφέρουν τα παιχνίδια περί «εναλλακτικών οικονομιών» κι ενός ρεφενέ που αφορά απελπιστικά λίγους και που απλά χαρίζουν ψευδαισθήσεις σε ιδεολόγους θαμώνες των μητροπόλεων, τότε μπορούμε ευθαρσώς να μιλάμε για την απαίτηση ενός νέου συνδικάτου ζωής που απαιτεί απ’ τον Καλλικράτη, βαποράκι του χρήματος προς τους εργολάβους, να επενδύσει για τις υποδομές των τοπικών κοινωνιών:

-Συγκράτηση των ομβρίων υδάτων με μικρά φράγματα, «τύπου» Απεράθου Νάξου

-Στήριξη των παλιών αναβαθμίδων και χτίσιμο νέων, για καλλιέργειες

-Πραγματική προστασία των δασικών και υδάτινων οικοσυστημάτων

-Ανάδειξη όλων των υπέργειων ταμιευτήρων νερού που χρησιμοποιούνταν μέχρι και πρόσφατα τα τελευταία 30 χρόνια

-Εδαφοκάλυψη σε περιοχές ευάλωτες από «φυσικές» και φυσικές καταστροφές

-Επαναχρησιμοποίηση των κοινοτικών υποδομών για την αποθήκευση και την καλύτερη δυνατή επεξεργασία των αγαθών της πρωτογενούς παραγωγής

-Κοινοτική διαχείριση των σκουπιδιών και πάσης φύσεως αποβλήτων στην κατεύθυνση ανακύκλωσης (λίπασμα, επαναχρησιμοποίηση, κλπ)

Όλα αυτά με περιορισμό/κατάργηση/απαγόρευση

– της σπάταλης πίεσης ροής των δικτύων ύδρευσης

-της πισίνας για πρακτικούς και συμβολικούς λόγους

-της παράλογης ρίψης χημικών φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων

-της χρήσης υδροβόρων καλλιεργειών

-των γεωτρήσεων που ανεξέλεγκτα φυτρώνουν σε κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο της περιφέρειας

-της απεριόριστης δόμησης και μετατροπής της αγροτικής γης σε μπετόν

-της μεγάλης μπίζνας των φραγμάτων και των ΑΠΕ καθώς και κάθε «πράσινης» λύσης από πλευράς Αγοράς

Από την άλλη στις μεγάλες και μικρές αστικές ζώνες ακόμα και κατά τη διάρκειας μιας αντίστροφης μέτρησης για μια γενναία αποκέντρωση, μπορούν να θεωρούνται πολύ σημαντικές ρυθμίσεις όπως:

-δημιουργία υποδομών σε κάθε γειτονιά για την επαναχρησιμοποίηση της μεγαλύτερης ποσότητας του νερού της λάτρας για τη λάτρα και την αστική άρδευση

-επαναχρησιμοποίηση του νερού των βιολογικών καθαρισμών

-ανάπτυξη της αστικής γεωργίας σε κάθε αδόμητο κομμάτι της πόλης, όπως και στα προάστια που ενώνονται διαμέσου της οικοδομικής ανάπτυξης. Αυτό μπορεί να σημαίνει όχι απλά δημιουργία πάρκων αναψυχής αλλά και εφαρμογών σε καλλιέργειες και σε ελαφριάς μορφής πτηνοτροφία

-εδαφοκάλυψη στα γυμνά βουνά γύρω από τις πόλεις και χτίσιμο αναβαθμίδων-μικρών φραγμάτων ανάσχεσης του βρόχινου νερού αντί για τα περίφημα «αντιπλημμυρικά» έργα που απλά στέλνουν το νερό στη θάλασσα

-διαχείριση των σκουπιδιών από τα δίκτυα γειτονιών

Όλες αυτές οι προσπάθειες δεν μπορούν παρά να συγκρουστούν και να περιορίσουν/καταργήσουν/απαγορεύσουν

-την περεταίρω οικοδομική ανάπτυξη

-την μεγάλη λαμογιά της ανακύκλωσης και των άθλιων σκουπιδότοπων (ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ) που πάνε να θεμελιωθούν για λογαριασμό των επιχειρηματικών συμφερόντων

-την τσιμεντοποίηση αδόμητων χώρων από τις συμπράξεις ιδιωτών και «δημοσίου» ή δημοτικών αρχών

Αυτά κι άλλα πολλά, σε μια προσπάθεια δημοκρατικής διευθέτησης των κοινών ζητημάτων στις πόλεις και στα χωριά μπορούν να αποδίδουν στην περίοδο που ήδη ζούμε, το αξιοπρεπώς ζειν. Το νερό, οριακό ζήτημα ζωής και θανάτου, ίσως μας επαναφέρει σε πιο απλές και ξεκάθαρες σκέψεις και λύσεις για «τούτη γης που την πατούμε». Για την πανανθρώπινη ισότητα, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, ρε γαμώτο.
Γιώργος Κυριακού

Φθινόπωρο 2012

Όταν πριν λίγες ημέρες με αφορμή την υπόθεση «Κολόνα» είχαμε θίξει το ζήτημα της ανασύνταξης της αντιπολίτευσης, μάλλον δεν διαψευστήκαμε. Η Κολόνα και η (συμβολική αλλά και πραγματική) κακοποίησή της από τη Δημοτική Αρχή Αίγινας προς όφελος του επιχειρηματία Σκλάβαινα ήταν και η ευκαιρία για να ξαναφανεί το διαρραγέν μέτωπο της παράταξης «Κίνηση Ευθύνης» προκειμένου να μιλήσει εφ’ όλης της ύλης. Από τις απειλές για τη φυλάκιση του δημάρχου μέχρι και το διάσπαρτο των καταγγελιών (Ενεργοί Πολίτες, μνημονιακή ΔΗΜΑΡ Αίγινας, συνωστισμένη Ρεπούση) συμμαζεύτηκε σε έναν ενιαίο λόγο.

Η παράταξη που επισημοποίησε την παραλία των 200 μέτρων ως το κέντρο, περίπου, του πλανήτη χαρίζοντας από ένα πλαστικό μαγαζί σε μια ένδειξη καλής θέλησης, ξαναβρίσκει κάπου εδώ, στη «συμβολική» Κολόνα τους εχθρούς της, στη συσκευασία του ενός. Κάπου εδώ οι συμβολισμοί τελειώνουν κι αφού πήραν τα οικολογικά-αισθητικά προσχήματα, τη θέση τους, ξεκινάει ο πόλεμος για τη διεκδίκηση της δημαρχίας. Της εργολαβίας των εργολαβιών.

Ο συνωστισμός και στην Αίγινα.

Μετά από δυο σοβαρά τροχαία και με τη σκηνοθετημένη ματιά των τοπικών ΜΜΕ, είτε από άγνοια είτε από οικονομικό συμφέρον, προς όφελος νεοφερμένου επιχειρηματία, η Μαρία Ρεπούση γνωστή για τις θέσεις της περί του γνωστού “ατυχήματος” στη Σμύρνη λόγω “συνωστισμού”, βομβάρδισε το τοπίο με τις θέσεις της για την Υγεία του νησιού. Οι δυο εναπομείναντες οδηγοί ασθενοφόρου που εκτελούν και χρέη τραυματιοφορέα μέχρι να αναπληρωθούν τα κενά των θέσεών τους, λέει, θα πρέπει με υπερωρίες να αναπληρώνουν τους αδιόριστους συναδέλφους τους. (Είναι προφανώς συνεπής με τη θέση της και για τους καθηγητές, όταν δήλωνε στο μνημονιακό συνεταίρι της, Πρετεντέρη, ότι δεν θα κλάψει για τις απολύσεις των καθηγητών). Την ίδια στιγμή ασχολίαστα μεταδίδεται αυτό το νέο στην Αίγινα, την ίδια στιγμή δεν υπάρχει καμιά αντίδραση. Διότι το εν λόγω μνημονιακό εξάρτημα που ακούει στο όνομα Ρεπούση μπορεί να λέει ό,τι τη διατάζουν να πει, τα ίδια αφεντικά που της υπαγόρεψαν το βιβλίο της ΣΤ Δημοτικού, αλλά εμείς τι κάνουμε; Μπορεί ο επιχειρηματίας να δίνει συνέντευξη για λογαριασμό του Κέντρου Υγείας και να διαφημίζεται, αλλά εμείς τι κάνουμε; Δε βλέπουμε τίποτε;

Ρε πούσ(η) που μας βρήκε…

ΥΓ: Στο μεταξύ, από την επίσημη γκαρνταρόμπα των τοπικών ΜΜΕ (Μαύρα Μεσάνυχτα Έχουν) δεν μπορεί, παρά να λείπει το φιλότιμο. Το φιλότιμο του οδηγού που όποτε τον πάρεις μετά τη δουλειά θα «σκιστεί» να έρθει «για να βοηθήσει», πρώην οδηγοί-επαγγελματίες του Κέντρου Υγείας, θα κοιτάξουν το πώς θα βοηθήσουν την «κατάσταση» και τώρα τους λένε οι υπεύθυνoι για τη διάλυση της Δημόσιας Υγείας, μνημονιακοί τυχοδιώκτες, ότι θα «βαρούν υπερωρίες».

Τέλος μια «ωραία» λύση που ακούγεται (τι μικρός που είναι κόσμος) είναι η αναπλήρωση των κενών θέσεων στους οδηγούς του Κέντρου Υγείας Αίγινας κατόπιν «χορηγίας» καλοθελητών, με ανασφάλιστους εργαζόμενους. Επιθυμούν θεσμικοί και ιδιωτικοί παράγοντες από τη μια να παίξουν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο, που θα τους βοηθήσει με ένα φθηνό τρόπο να επεκταθούν στην τοπική Αγορά (που έχει μεγάλο ενδιαφέρον λόγω της αθρόας εισροής αστικού πληθυσμού για αρκετό χρονικό διάστημα) κι από την άλλη να εξασφαλίσουν το πολιτικό στάτους ηγετικών ομάδων του νησιού. Να τους περάσει ή να αντισταθούμε, απαιτώντας το αυτονόητο, στην εποχή του αδιανόητου, από τους ανόητους;

Η συγκυρία στο νησί διαπερνάται από μια κοινή γραμμή που ενώνει αυτόν τον κόσμο. Αμήχανος, χωρίς συνοχή, χωρίς ιστορικότητα, χωρίς επαναστατικές αναφορές ζει την εξαθλίωση και τη διαφθορά της κεντρικής εξουσίας και των δημοτικών της αποφύσεων. Η μεγέθυνση του ζητήματος «παραλία της Κολόνας», τόσο από τους τυχοδιώκτες της δημοτικής αρχής Αίγινας και του γνωστού επιχειρηματία, όσο και από τους ανασυντασσόμενους αντιπολιτευόμενους της εστέτ κακοποίησης και των πλουσίων μετοίκων καθώς και όσων άλλων βρήκαν την ευκαιρία να επικαιροποιήσουν τη σιχαμερή μνημονιακή τους παρουσία (ΔΗΜΑΡ Αίγινας-επερώτηση στη Βουλή της Μ. Ρεπούση) δεν είναι παρά ένα δείγμα αυτής της κακοποιημένης πραγματικότητας που βιώνουμε. Χωρίς τέλος ως φαίνεται ακόμα.

Κι αυτό γιατί αυτοί που δεν είχαν φωνή, συνεχίζουν να μην έχουν.

Όχι. Δεν είναι η Αίγινα του αέναου καφέ με τα εισοδήματα στο φουαγιέ της παραλίας των 200-250 μέτρων, δεν είναι η Αίγινα της διπλής αισθητικής αντίληψης «μακριά από μένα κι αλλού», δεν είναι η Αίγινα των Aeginistas του Rising, δεν είναι η Αίγινα των διεθνών φεστιβάλ, δεν είναι η Αίγινα του εκλεπτυσμένου «αντιρατσισμού», δεν είναι η Αίγινα της απόλυτης Ρέμβης, δεν είναι η Αίγινα της «ψαγμένης απομάκρυνσης από την Αθήνα», δεν είναι η Αίγινα του «ησυχασμού», δεν είναι η Αίγινα των λιτών και απέριττων Βιλλών και Πισίνων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της φίλιας Πεφωτισμένης Δεξιάς…

Είναι η φτωχή Αίγινα, είναι η άνεργη Αίγινα, είναι η Αίγινα που της έκοψαν το ρεύμα, είναι η Αίγινα που δανείζεται και χρεώνεται μέχρι το λαιμό, είναι η Αίγινα που παρακαλάει να δουλεύει στην παραλία τους 15 ώρες για 600 και 800 ευρώ, είναι η Αίγινα που χάνει τα παιδιά της στα τροχαία, που τα χάνει στα ναρκωτικά, που τα χάνει εδώ κι εκεί, είναι η φτωχή και αμόρφωτη Αίγινα, είναι η Αίγινα που κάνει 18 ώρες στο μαγαζί για 400 και 500 ευρώ εισόδημα, είναι η Αίγινα που δεν έχει καταλάβει όλα αυτά που ζει και το καλοκαίρι και το χειμώνα.

Μαζί της. Κι ας μην έχει φωνή.

αναδημοσίευση από το Άρδην

Ρεπούση: “Δεν θα κλάψουμε και για τις απολύσεις των καθηγητών”!!!!

by admin

Η ΠΑΡΑΛΙΑΤΗΣ ΚΟΛΟΝΑΣ ΩΣ ΣΥΜΒΟΛΟ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η απαραίτητη οικολογική-αρχαιόφιλη γαρνιτούρα (που βασίζεται στον αγώνα και στις κατακτήσεις των ελλήνων αρχαιολόγων) που χρησιμεύει κάθε φορά να κοσμεί τον αστικό μας ευδαιμονισμό, παραπέμπει στην υπεράσπιση μιας αισθητικής που μονόπλευρα αναλύει τον κόσμο γύρω από τη μορφή. Είναι σύνηθες στο κοινό που αρέσκεται στην αισθητική διάσταση των πραγμάτων χωρίς να διεισδύει περισσότερο σε βάθος, να ασχολείται με ό,τι συμβαίνει μετά τα «τετελεσμένα».

Αυτό συμβαίνει είτε διότι αδυνατεί, είτε διότι στο βάθος θα βρεθεί το ίδιο μέσα από την επιχειρηματολογία του-έτσι θα είναι υποχρεωμένο να αντικρύσει μέσα σε αυτό, τον εαυτό του. «Τετελεσμένο» είναι στην περίπτωσή μας η παραλία της Κολόνας που έχει παραμείνει σχεδόν ανέγγιχτη από την ανθρώπινη παρέμβαση, όπως πληροφορούμαστε, εδώ και δεκαετίες. Ακόμα και στην τελευταία προ πέντε ετών ενοικίασή της, υπήρξε ένα ταπεινό ξύλινο κιόσκι και ελάχιστες ξύλινες ομπρέλες-καρέκλες χωρίς να θίξουν το παρελθόν μας, το ανέγγιχτο. Η διατεταγμένη χρήση των υπαλλήλων του Δήμου Αίγινας, οι οποίοι έκοψαν «αναίτια» και «ανεξήγητα» περίπου 20 με 25 δεντράκια (αρμυρίκια που «ξαναγίνονται» σε τρία χρόνια και πεύκα που δεν «ξαναγίνονται») τον περασμένο Δεκέμβρη, για την προσχεδιασμένη ενοικίαση της παραλίας από έναν επαγγελματία-σύμβολο με μια διαδρομή-σύμβολο που συμμετέχει σε αυτού του είδους την τουριστική ανάπτυξη που έλαβε χώρα στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια, προκάλεσε μια καταστροφή –σύμβολο και πραγματικότητα. Την καταστροφή ήρθε να την συμπληρώσει ο εν λόγω επαγγελματίας με την ισοπέδωση του «σκαλοπατιού» της παραλίας την οποία μετέτρεψε σε γήπεδο-πάρκινγκ-χώρο ξαπλώστρας/ομπρέλας/φραπέ.

Όχι, δεν ήταν «οικολογική» η καταστροφή. Ήταν η συμβολική και πραγματική διεύρυνση της «τετελεσμένης» καταστροφής που αρχικά δεν γίνεται αποδεκτή και κυρίως σε όσους επιμένουν στην αισθητική διάσταση των πραγμάτων ή από όσους λένε απλά «όχι και δω βρε αδερφέ-άσε και μια γωνιά για μας, που βλέπουμε την Κολόνα και ρίχνουμε μια βουτίτσα χωρίς να ακούμε τα ντούμπου-ντούμπου και να βλέπουμε τα καρκατσουλιά να αλείφονται όλη την ώρα με τις αντηλιακές κρέμες και να κάνουν μπάνιο με νερό του δικτύου κάθε τρεις και λίγο» (όταν στον Ασώματο δεν έχει νερό για ένα μήνα, τον Αύγουστο). Η παραλία της Κολόνας ως προέκταση του αρχαιολογικού χώρου, ο αρχαίος ελαιώνας της Αίγινας, το Ελλάνιο όρος, η Παλιά-Χώρα, η Αφαία, η τσάρκα στον Άγιο Νικόλα το Θαλασσινό (που μέλλεται να καταστραφεί από τον κυματοθραύστη) καθώς και άλλες φυσικού κάλλους περιοχές όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, ο Άγιος Στάθης, ο Μπουρδέχτης (για να μην «δίνουμε» άλλες, λιγότερο γνωστές, αν και ίσης αξίας περιοχές-αρχαιολογικές θέσεις) είναι τα σύμβολα και πραγματικά απομεινάρια του παλιού μας κόσμου, αυτά που γλίτωσαν από τη μανία της τουριστικής-οικιστικής επέλασης, δυο πυλώνων της παρασιτικής οικονομίας η οποία άκμασε στην Ελλάδα μετά την ήττα της επανάστασης 1942-1949. Η «οικολογική» καταστροφή της παραλίας της Κολόνας είναι μια μικρή καταστροφή για την επέκταση των 200 μέτρων της παραλίας με δράστη το σύμβολο και πραγματικό εκπρόσωπο αυτού του τυχοδιωκτικού κατεστημένου οικονομίας, και σύνδεσής της με την άθλια τοπική πολιτική σκηνή που εκπροσωπείται εδώ και δεκαετίες στην τοπική αυτοδιοίκηση Αίγινας. Είναι, δυστυχώς, μια σταγόνα στον ωκεανό της πολυκερματισμένης αντίληψης-πρακτικής, αυτής της παρασιτικής οικονομίας, η οποία είναι ατέρμονη και εφοδιασμένη με όλα τα επιχειρήματα του παρελθόντος των 40 τελευταίων χρόνων στην Αίγινα. Του άμεσου παρελθόντος τουριστικής-οικοδομικής ανάπτυξης που κατέστρεψε το αρχαίο λιμάνι της Αίγινας, το αρχαίο θέατρο, το αρχαίο στάδιο ως και το αρχαίο νεκροταφείο καθώς και άλλες αρχαίες υποδομές που είναι θαμμένες κάτω από τα σύμβολα και πραγματικές τουριστικές-οικιστικές υποδομές του τόπου μας ή συνεχίζει να ληστεύει το αρχαίο υδραγωγείο.

Αν θέλουμε και έχουμε τη βούληση να δούμε μπροστά μας την Κολόνα χωρίς να χάσουμε το Ναό (αντίστοιχο του να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος) δίπλα στην επαναδιεκδίκηση της Κολόνας, θα πρέπει να δούμε απολογιστικά όλη την καταστροφή που έγινε όλα αυτά τα 40 χρόνια, τα αίτιά της και το τι πραγματικά πρέπει να κάνουμε. Η σύγκρουση ανάμεσα στον «ησυχασμό» (αν θα μπορούσαμε να ονομάσουμε έτσι τη συμμαχία μεταξύ του ξένου αστικού στοιχείου που διεκδικεί το μέχρι εδώ «τετελεσμένο» και μιας ανώδυνης κριτικής που στέκεται στο αισθητικό κομμάτι της ζωής) και στο «αναπτυξιακό» (αν θα μπορούσαμε να ονομάσουμε έτσι τη συμμαχία του τυχοδιωκτικού επαγγελματικού κατεστημένου με τη φτώχεια και την ανεργία) είναι μια σύγκρουση, που πάλι από τα πάνω, ωθεί στο κοινωνικό αδιέξοδο. Συμβολικά και πραγματικά συγκρούεται ο πλούσιος ξενοκαρφίτης-άνετος που έχει άλλες αισθητικές αντιλήψεις με τον άνεργο υπάλληλο και τον τυχοδιώκτη αφεντικό του. Είναι ένα αδιέξοδο που θα βρίσκεται διαρκώς μπροστά μας αν, ως φτωχοί και αποκλεισμένοι, κάνουμε απλά συμψηφισμούς εγκλημάτων ενώ δεν μπορούμε να κάνουμε στοιχειωδώς μια αναδρομή και να δούμε μπροστά μας διεξόδους απέναντι στην πολυδιάστατη κρίση που περνάμε.

Το τουριστικό-οικιστικό μοντέλο, παρασιτικό από τη φύση του, όχι μόνο δεν μπορεί να αποτελεί διέξοδο αλλά θα συνεχίζει να προκαλεί συγκρούσεις και αποκλεισμούς ενώ η απουσία συνολικής κριτικής θα παραμένει ένα αντεπιχείρημα στους δύσκολους καιρούς της φτώχειας και της μιζέριας. Από την άλλη το μοντέλο της διαμεσολαβημένης «δημοκρατίας»-η δημοτική αρχή θα παραμένει ακόμα και με κάθε μεταρρύθμιση ένας ιμάντας μετακύλισης του δημόσιου χρήματος προς τους εργολάβους και το κεφάλαιο, ενώ θα αποτελεί ένα συνδυασμό μεσιτικού γραφείου πώλησης και ενοικίασης της δημόσιας περιουσίας-φορομπηχτικού μηχανισμού και χρεοκοπίας από δανεισμούς από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Τέλος, το καταναλωτικό μοντέλο-απόρροια αυτής της παρασιτικής οικονομίας, θα συμπληρώνει τον θανατηφόρο συνδυασμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση, και τα αντικείμενα που προορίζονται για αυτόν από την Αγορά.

Τι μέλλει γενέσθαι;

Προσανατολισμός στην πραγματική οικονομία και την πραγματική πολιτική. Η σχεδία έχει κατά καιρούς προτείνει μέσα σε ένα πλαίσιο υπαρκτών ανθρωπίνων και φυσικών δυνατοτήτων: Δημιουργία ενάντια στην Ανάπτυξη.

Μια σύνθεση παιδείας-πολιτισμικής αναγέννησης της καθημερινότητας της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού, προσανατολισμού στην πρωτογενή και βιοτεχνική παραγωγή-ενός άλλου αποκεντρωμένου τουρισμού που θα ενισχύει τις ανθρώπινες σχέσεις, μιας πολιτικής των πολιτών με τις συνελεύσεις να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις αποφάσεις και τη διεκδίκηση της ενίσχυσης των υποδομών στον τόπο ενάντια στους εργολάβους.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

Το πρόσωπο, η καταγωγή του και η δράση του είναι σύμβολα και πραγματικότητες του κοινωνικού μετασχηματισμού (και στην Αίγινα) ο οποίος ενώ διατηρεί συνέχειες επισκιάζεται από τομές. Ο τουρισμός-οικοδόμηση, η βαθμιαία αλλαγή των κοινωνικών προτύπων καθώς και η ραγδαία προσαρμογή της τοπικής-δημοτικής πολιτικής αντηχούν περιεκτικά στις τομές, στα νέα δεδομένα. Το παιδί ενός από τους πιο άξιους κανατάδες της επικράτειας ο οποίος συνδύαζε τη Σιφνιακή αισθητική με την κραταιά Αιγινήτικη παράδοση αγγειοπλαστικής, γίνεται Ο άνθρωπος της παραλίας των 250 μέτρων. Οι γουρούνες, οι γνωστές σε όλους οικονομικές δραστηριότητες που ξεφεύγουν από την πεπατημένη, δείχνουν σαφέστατα, συμβολικά και πραγματικά, τη μεταλλαγή του κοινωνικού προτύπου: από τον καθημερινό τίμιο άνθρωπο της δουλειάς στον επιχειρηματία που προβαίνει με τον πιο χυδαίο τρόπο σε συμβολικές και πραγματικές επεμβάσεις. Κατάληψη του δημόσιου χώρου, ιδιωτικοποίηση του κοινού, συμμαχία με τους τυχοδιώκτες της τοπικής αυτοδιοίκησης και των θεσμών που ευνοούν αυτήν την εξέλιξη, μέχρι και την «οικολογική» καταστροφή της Κολόνας. Αυτός είναι περίπου το κυρίαρχο πρότυπο που αναδύεται μέσα στον κοινωνικό μετασχηματισμό, γεγονός που επισημαίνεται από την συναίνεση, συνενοχή και στήριξή του, από το ντόπιο πολιτικό κατεστημένο που εκφράζει σε ένα μεγάλο βαθμό η δημοτική αρχή Αίγινας ή η σιωπή όσων φοβούνται την ανύπαρκτη «παντοδυναμία» του.

Σε ένα τοπίο φορτισμένο από ανταγωνισμούς, συμμαχίες, συνθηκολογήσεις για τις ζώνες επιρροής της τοπικής Αγοράς, θα ήταν άδικο και αντιδεοντολογικό να δινόταν σε ένα πρόσωπο το ανάθεμα. Όχι τόσο για το πρόσωπο που αποτελεί απλά σύμβολο κι όχι αιτία αυτού του κοινωνικού μετασχηματισμού, όσο για τις ιδεολογικές-οικονομικές-πολιτικές συνθήκες που αυτές το γέννησαν κι αυτές που τελικά επικράτησαν. Το αν επεκτείνει τα «τετελεσμένα» ας σημάνει ότι οφείλουμε να μιλήσουμε για αυτά. Όχι ως τετελεσμένα, αλλά ως λάθος και έγκλημα μαζί. 

«…Οι αστυνομικοί των 600 ευρώ θα επιστρατεύσουν

τους εκπαιδευτικούς των 500 ευρώ

να δώσουν εξετάσεις οι νέοι που θα δουλέψουν για 400 ευρώ,

υπακούοντας εντολές αυτού που παίρνει 8.000 ευρώ…»

ΠΡΟΔΟΤΕΣ-ΛΕΡΕΣ-ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ!!!

Σε μια δεδομένη στιγμή που η χρήσιμη ανάλυση της περιόδου του ‘50, των αριστερών παρατάξεων της ΟΛΜΕ συνάντησε την επιθυμία των παραμηχανισμών του μνημονίου-συνδικαλιστικών παρατάξεων ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, να εξοντώσουν (ηθικά, επαγγελματικά, πολιτικά, ποινικά, οικονομικά) το πιο ηθικό-αγωνιστικό τμήμα των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ο τριτοβάθμιος συνδικαλιστικός μηχανισμός των Δημοσίων Υπαλλήλων, υπό την ηγεμονία της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, προδίδει την απεργία των καθηγητών κηρύσσοντας απεργία τρεις ημέρες πριν από την απεργιακή κινητοποίηση της ΟΛΜΕ στις εξετάσεις. Ο τακτικός σύμμαχός του ήταν το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ, ένας μηχανισμός που ετεροκαθορίζεται, πλέον σε όλα τα ζητήματα, με την υπόλοιπη αριστερά.

Η από χρόνια αποτυχημένη συμβολή της αριστεράς να «αλλάζει τους συσχετισμούς» μέσα στη γραφειοκρατία, εδώ και δεκαετίες στερεότυπο της αποτυχημένης της επιδίωξης να βρίσκεται σε δυο βάρκες (στους μηχανισμούς του κράτους και στο «κίνημα»), μετά την καθολική ήττα της επανάστασης του ελληνικού λαού (1942-1949) έχει δημιουργήσει μια παράδοση αγώνων που τη βοηθάει να συντηρείται σ’ αυτό το διμέτωπο παιχνίδι. Τα τελευταία δε χρόνια, επιμένει μέσα από τους μηχανισμούς του συνδικαλισμού και της συμμετοχής της στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι να ακολουθάει, το, από τη δεκαετία του 80, διαχωριστικό αγώνα των εργαζομένων με τους εργαζόμενους και τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας. Το έργο αυτό με ιδιαίτερη μαεστρία το παίζουν σε εντεταλμένη υπηρεσία οι άνθρωποι του παραμηχανισμού των κυβερνήσεων και τώρα του μνημονίου, στα συνδικάτα: στην ΠΑΣΚΕ και στην ΔΑΚΕ, δηλαδή οι προδότες-άνθρωποι των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δήθεν «σέρνονται», σύμφωνα με την επίσημη ορολογία της συνδικαλιστικής Αριστεράς στους αγώνες. Αποτυχημένους αγώνες που πέφτουν στις πλάτες των αγωνιστών, διαχωρισμένους από τους καταπιεσμένους της ελληνικής κοινωνίας και τους υπόλοιπους εργαζόμενους, κατασυκοφαντημένους από τις κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ με απώτερο στόχο την κάμψη τους και την εξόντωσή τους προκειμένου να περνούν όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα από το 1990 και μετά, και ιδιαίτερα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Απόδειξη; η προδοτική υπογραφή του Μνημονίου το 2010 από το ΠΑΣΟΚ για την ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων, αντιδράσεις που προέκυπταν με τη χρήσιμη σύμπραξη της ΠΑΣΚΕ, κατά τις περιόδους που κυβερνούσε η ΝΔ.

Οι άνθρωποι, λοιπόν, της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ που στελεχώνουν κατόπιν τον κρατικό μηχανισμό και τους θεσμούς ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους, στα συνδικάτα και στους συνδικαλιστικούς θεσμούς συνεργούν εδώ και χρόνια με την αριστερά που αυτοκτονεί το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τους εργαζόμενους που θέλουν να μάχονται στους δρόμους και να κρατούν ψηλά τον αγώνα «για μια καλύτερη κοινωνία». Ένα κομμάτι που ακόμα επιθυμεί να εγκλωβίζεται στην ηγεσία των «αγωνιστικών» συνδικαλιστικών του παρατάξεων, ένα κομμάτι που την πατάει κάθε φορά με την «αλλαγή στους συσχετισμούς» και με την παραφιλολογία της «μητέρας των μαχών», στο μεταξύ ακολουθάει το διαχωριστικό συνδικαλισμό. Κι έτσι κάθε «αγώνας» κλαδικός, διαχωρισμένος από τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας και το σώμα των υπολοίπων εργαζομένων, ελεγχόμενος από τους προδότες-ανθρώπους της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, με τη λειτουργική συνέργεια του ΠΑΜΕ και της υπόλοιπης αριστεράς είναι προορισμένος να αποτύχει. Κι αποτυχία του έχει πολλές σημασίες:

-Περνάνε τα όποια μέτρα των κυβερνήσεων και μάλιστα αυτής του μνημονίου

-Εξοντώνεται πολλαπλώς (ηθικά, ποινικά, επαγγελματικά, οικονομικά, πολιτικά) όλος αυτός ο εργαζόμενος πληθυσμός που αγωνίζεται άδολα αλλά με την εντολή της ηγεσίας των αριστερών παρατάξεων που ακολουθούν το διαχωριστικό συνδικαλισμό με την προσδοκία της «αλλαγής των συσχετισμών»

-Αναδύεται με ισχύ, στην καθημερινότητα της εργασίας, το υπόλοιπο κομμάτι των εργαζομένων που υποτάσσεται, γλείφει, ρουφιανεύει, λουφάρει, σπάει τις απεργίες διαμορφώνοντας βολικά κοινωνικά πρότυπα

-Δίνει το συγχωροχάρτι σε όλους τους προδότες-ανθρώπους της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ που υπογράφουν όλες αυτές τις αποτυχημένες απεργίες, να αποκτούν χώρο στη μια από τις δυο βάρκες («στο κίνημα») και να ετοιμάζονται για τις θέσεις που θα πάρουν στους θεσμούς (στη βάρκα που πιλοτάρουν) ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους

Έτσι, και στη συγκυρία της ίσως πιο κακής επιλογής απεργιακών κινητοποιήσεων της ΟΛΜΕ –εν μέσω εξετάσεων- χωρίς καν το στοιχειώδες σκεπτικό για το «ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο» (η κυβέρνηση ή οι μαθητές και οι οικογένειές τους;) κάτω από την «πίεση» της αριστεράς που βαυκαλίζεται για τους διαχωριστικούς αγώνες που «αλλάζουν τους συσχετισμούς» και «δίνουν –δήθεν- ένα χτύπημα στην κυβέρνηση» τα στελέχη της ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ μέσα την ηγεμονική τους θέση, οδηγούν σε ένα διαχωρισμένο αγώνα. Έναν αγώνα που είναι προορισμένος να αποτύχει όπως αυτός των ναυτεργατών που οδηγούνται σε μια νέα σκλαβιά χωρίς συμβάσεις από την τάξη των εφοπληστών, των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ που οδηγούνται σε μια νέα σκλαβιά από τα οργανωμένα συμφέροντα της διαπλοκής, των φοιτητών που με το σχέδιο ΑΘΗΝΑ έκλεισαν τις σχολές τους και όσων ακόμα ακολουθήσουν συντηρώντας το δόγμα της αποικιοκρατίας: διαίρει και βασίλευε. Έτσι με καταπληκτική μαεστρία στην ΟΛΜΕ, οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ «σέρνονται»-δήθεν- στον «αγώνα» αλλά όμως με τη σημερινή απόφαση της ΑΔΕΔΥ (που κυριαρχούν οι προδότες της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) για απεργία, τρεις ημέρες πριν την απεργιακή κινητοποίηση των ήδη επιταγμένων καθηγητών, διαχωρίζονται από αυτήν. Τι καταφέρνουν;

-Να περάσουν τα μέτρα που απολύουν 10.000 εργαζόμενους στα σχολεία, που λιγοστεύουν τις σχολικές μονάδες, που εγκαθιστούν την «επιορκία» για τις χιλιάδες απολύσεις κλπ. με πρόφαση ότι οι καθηγητές δεν θέλουν να δουλέψουν δυο ώρες παραπάνω

-Να εξοντώσουν (ηθικά, πολιτικά, οικονομικά, ποινικά, επαγγελματικά) το πιο αγωνιστικό κομμάτι του κλάδου των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης

-Να αναδείξουν όλη την υπόλοιπη μούχλα των εργαζομένων που νικηφόρα θα διεκδικήσει τις δάφνες υπεράσπισης της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας, δηλαδή του μνημονιακού «πολιτισμού» της δουλοπρέπειας, της ρουφιανιάς, της λούφας, της υποταγής, του γλειψίματος, της απεργοσπασίας

-Να προετοιμάζουν τις κενές θέσεις, των συνεργατών της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στους θεσμούς,  προκειμένου να ανταμειφθούν για την απροσχημάτιστη –πλέον- προδοσία τους και οι οποίοι θα έχουν και το άλλοθι της συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις

Ο κόσμος του αγώνα στην εκπαίδευση έχει τη δύναμη να προκαλέσει σημαντικές ρωγμές στο καθεστώς. Η ελληνική κοινωνία μ’ όλη την πλαδαρότητα που τη χαρακτηρίζει από την εδώ και 30 χρόνια πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ και καθοδηγημένου καταναλωτισμού έχει μια διαχρονική ανάγκη και με κάθε τρόπο να μορφώνει τα παιδιά της. Αποτελεί αξία η μόρφωση. Αυτό είναι και το σημείο στο οποίο μπορούν οι αγωνιστές, εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων να παρέμβουν, ειδικά, τώρα που η μνημονιακή κυβέρνηση ετοιμάζεται να χτυπήσει την εκπαίδευση, την οικογένεια και το μαθητή:

-Ποια μόρφωση λαμβάνουν τα παιδιά μας; Σε τι τα μετατρέπει;

-Τι μέλλον επιβίωσης τους δίνει η Αγορά και οι μνημονιακές παρακαταθήκες;

-Πώς θα μετατραπεί η κατάσταση για τους γονείς που κλείνουν οι σχολικές μονάδες και εγκαταλείπεται η μόρφωση των παιδιών από τα χιλιάδες κενά;

Είναι καιρός να συνταχθούν όλοι οι αγωνιζόμενοι εκπαιδευτικοί, διαχωρισμένοι από κάθε είδους ηγεσία (παραταξιακή, κομματική, συνδικαλιστική κλπ.) με το πλευρό των γονέων και των μαθητών –εν σώματι και πνεύματι:

-Να αντιταχθούμε σε κάθε μνημονιακή επέμβαση δίπλα στους γονείς και τους μαθητές που αγωνιούν. Κάθε διαχωρισμός είναι αυτοκτονικός και αποτυχημένος για τους αγωνιστές εκπαιδευτικούς

-Να δημιουργήσουμε κύκλους μόρφωσης κλασικής παιδείας, ιστορίας, φιλοσοφίας, θετικών επιστημών, αναζήτησης, αμφισβήτησης της σημερινής αποδόμησης της γνώσης και της μετατροπής της σε πληροφορίες

-Να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο για κοινούς αγώνες εργαζομένων, που αν και το πιο δύσκολο, είναι ο μοναδικός δρόμος που θα αφήσει παρακαταθήκες

-να προσπαθήσουμε για αγώνες που θα ενώνουν τους εργαζόμενους με την κοινωνία και δεν θα τη διαχωρίζουν από αυτήν: τα μέσα μαζικής μεταφοράς να κινούνται χωρίς εισιτήριο για το κοινό, τα πλοία της ακτοπλοΐας να κινούνται χωρίς εισιτήριο για το κοινό, τα σχολεία να εργάζονται με τους μαθητές χωρίς το πρόγραμμα του υπουργείου να απολαμβάνουν υψηλής αξίας μόρφωση που θα τους καθιστά ανθρώπους με κριτική σκέψη κ.ο.κ.

-Να συμμετέχουμε στους κοινωνικούς αγώνες για την αποκέντρωση, για την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, για την αξιοπρέπεια του ψωμιού και του τριαντάφυλλου

Να ματώσουμε αλλά να ξέρουμε και το γιατί ματώνουμε…

Σχεδία στ’ ανοιχτά της Παιδείας

Αίγινα 14 Μαΐου 2013

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του Νίκου Σαραντάκου

Όταν ακούει τη λέξη κουλτούρα, τραβάει το πιστόλι του

Αναρτήθηκε από τον/την sarant στο 10 Μαΐου, 2013