«…αλλά όπως προείπομεν…»: Η Αίγινα στο δοκιμαστικό σωλήνα για την επέκταση της παγκόσμιας αγοράς νερού

Ένα έργο «με μοναδικά χαρακτηριστικά για τον ελληνικό χώρο» όπως διατείνονται και οι υπεύθυνοι διοικητικοί υπάλληλοι των εργολάβων στο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, YΠΟΔΟΜΩΝ, ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ & ΔΙΚΤΥΩΝ, εγκρίνεται με την υπογραφή του αναπληρωτή υπουργού, Σταύρου Καλογιάννη. Πρόκειται βεβαίως για την «κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού σύνδεσης της νήσου Αίγινας με την ΕΥΔΑΠ, προϋπολογισμού 23.800.000,00 €, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες ύδρευσης των οικισμών και τουριστικών εγκαταστάσεων της Αίγινας, με πρόβλεψη και για την ύδρευση του Αγκιστρίου και με στόχο την παροχή επαρκούς ποσότητας νερού καλής ποιότητας και την εξάλειψη των προβλημάτων επάρκειας νερού που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί, ενώ παράλληλα θα εξοικονομηθούν σημαντικά ποσά που δαπανώνται σήμερα για τη μεταφορά του με υδροφόρες». Πρόκειται για το πρελούντιο ενός μεγάλου έργου αποικιοποίησης των περιφερειών από τους εργολάβους και την περεταίρω εξάρτησή τους, από τους διεθνείς εμπορικούς οίκους του νερού.

Από την εποχή που εκδιδόταν ο «ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ» (1946-1949) το ζήτημα του νερού στην Αίγινα ήταν κεφαλαιώδες και ταυτόσημο με την επιβίωση αλλά και με μια ήπια προσδοκία για την ανάπτυξη του τουρισμού, σε μια εποχή που, σχετικά, γρήγορα -και με μετά από αιματηρές κατασταλτικές επιχειρήσεις του Αγγλικού-Αμερικανικού στρατού καθώς και Ελλήνων πλιατσικολόγων της Δεξιάς- «λύθηκε» το πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα. Μέσα στην τότε αρθρογραφία του, δέσποζε επίσης η τεχνολογία της εποχής που με τις γεωτρήσεις και τη δικτύωση θα έδινε λύση στο ζήτημα της ντόπιας ζήτησης σε πόσιμο νερό, κυρίως, αλλά και αρδεύσιμο. Μέσα σ’ αυτήν διακρίνεται για την πρωτοτυπία του ο «τ. καθηγ. Δ. Ν. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ, πολ.μηχ.» ο οποίος με τίτλο άρθρου «ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑΝ», ξεκινά: «Ο αναγιγνώσκων τον τίτλον του παρόντος άρθρου πολύ δικαίως θα με εκλάβη ως έναν τερατολόγον του οποίου την έμπνευσιν θα εζήλευε και αυτός ο θρυλικός Μυνχάουζεν. Διότι πραγματικώς εκ πρώτης όψεως ορθώς διερωτάται τις «τι γυρεύουν» και «πώς θα έθουν» τα νερά της Ρούμελης εις την Αίγιναν…» Ποιος είναι ο όμως Φουντούλης; Από τεκμηριωμένη προφορική πληροφόρηση η οποία μπορεί να συμπληρώνεται ή να διορθώνεται, είναι εις εκ των δυο γνωστών Μεγαριτών που επένδυσαν στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή. Ο Φουντούλης αγόρασε από τη δεκαετία του ’30, εκτάσεις στην Κυψέλη για καλλιέργειες ελιάς και αμπέλου, ενώ επένδυσε και στο δευτερογενή τομέα με αλευρόμυλους και λιοτρίβια. Ο άλλος, ήταν ο Μπούσουλας, ιδιοκτήτης της «Ηλεκτρικής», επιχείρησης παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και του «Παγοποιείου», επιχείρησης παραγωγής πάγου.

Η αντίληψη του Φουντούλη είναι ταυτόσημη με αυτήν της επίσημης προπολεμικής Ελλάδας, διαποτισμένη από τη σιγουριά για την ανάπτυξη και τη «μετατροπή της Ελλάδος όπως προείπομεν εις μέγα Γεωργικόν Κράτος» με την προϋπόθεση ότι «πρέπει να κατασκευασθούν μεγάλα υδραυλικά έργα αρδεύσεως όλων των καλλιεργήσιμων γαιών μας και ακόμη αυτών των πλαγιών των βουνών μας δια να φυτέψωμεν εκεί δενδρώνας και ν’ αυξήσωμεν ούτω το γεωργικόν μας εισόδημα με επέκτασιν των καλλιεργειών εις τόπους όπου δεν ευδοκιμούν τα είδη τα καλλιεργούμενα εις τας ολιγοστάς μας πεδιάδας, πράγμα το οποίον ισοδυναμεί προς πραγματικήν μεγάλην επαύξησιν της ήδη μικράς καλλιεργησίμου επιφανείας μας». Καταλήγοντας για την Αίγινα, αφού ήδη στο άρθρο, εν περιλήψει, περιγράφει ένα εθνικό σχέδιο, προτείνει: «…Εις το σχέδιον αυτό προβλέπω την εγκατάστασιν μεγάλου κέντρου βιομηχανικού επί των ακτών του Κόλπου της Σαλαμίνος και επ’ αυτής έτι της νήσου της Σαλαμίνος. Του κέντρου αυτού τα εργοστάσια θα κινούνται με τον ηλεκτρισμόν τον οποίον θα παράγουν αι υδατοπτώσεις του υδραγωγείου και θα λαμβάνουν το άφθονον νερόν το οποίον απαιτεί η μεγάλη βιομηχανία από τα νερά του υδραγωγείου της Ρούμελης ο οποίον θα τα φέρη εις Αττικήν. Όταν ούτω φθάσουν τα νερά εις τας απέναντι της Αιγίνης ακτάς της Σαλαμίνος τότε πλέον είναι τεχνικώς εύκολον να έλθη το νερό εις την Αίγιναν, απέχουσαν από την Σαλαμίνα μόλις 12 χ)μ. Αρκεί προς τούτο να ριφθούν σωλήνες εντός της θαλάσσης τύπου «ΠΛΟΥΤΟ» ήτοι όμοιαι με εκείνας τας οποίας μεταχειρίσθησαν οι σύμμαχοι δια να μεταφέρουν βενζίνην από την Αγγλίαν εις τας όχθας της Νορμανδίας κατά την εκεί αποβίβασίν των ήτοι εις απόστασιν άνω των 300 χ)μ. Βεβαίως προς άρδευσιν και ύδρευσιν εις την Αίγιναν κατ’ αυτόν τον τρόπον πραγματοποιούμενη θα είναι πολύ δαπανηρά και συνεπώς αυτοτελώς εξεταζόμενη θα είναι οικονομικώς αδικαιολόγητος. Αλλά όπως προείπομεν το υδραγωγείον αυτό θα είναι τεράστιον και εις όλα τ’ άλλα μεγάλα τμήματά του θα αφίνη κέρδη, συνεπώς θα είναι εύκολον να καλυφθή από το σύνολον της εκμεταλλεύσεως και η ζημία της μερικής εκμεταλλεύσεως του μικροτάτου τμήματος της Νήσου Αιγίνης, η οποία νήσος δια τους λόγους τους οποίους και άλλοτε εξηγήσαμεν δεν είναι φύσει δυνατόν να εύρη εντός του εδάφους της το άφθονον νερό το οποίον θα δυνηθή να τα μεταβάλη εις ένα μεγάλο περιβόλι.

Δια να μην νομισθή ότι όλα αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός προσθέτω ότι το σχέδιον, το γενικόν σχέδιον του υδραγωγείου της Ρούμελης εξετασθέν από τα δημόσια έργα ευρέθη κατά βάσιν ορθόν και δια τούτο εγένετο αντικείμενον συντάξεως σχετικής συμβάσεως πραγματοποιήσεώς του ήτις υπεγράφη μεταξύ του Δημοσίου και εμού ως αναδόχου των έργων του και ήτις σύμβασις εκυρώθη υπό του Α.Ν. 643)1945. Δια την έναρξιν των έργων αυτών απαιτείται να ησυχάση πρότερον η Πατρίς από την θεομηνίαν η οποία μας μαστίζει…». Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο 19^ο τεύχος του περιοδικού, τον Ιούλιο του 1948 εν μέσω δεύτερου αντάρτικου (1946-49) εναντίον του Αμερικανικού Στρατού εν Ελλάδι, εναντίον των επιστρατευμένων στον ημιεπίσημο Ελληνικό Στρατό και εναντίον των μοναρχοφασιστικών συμμοριών. Ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, η πρόταση του Φουντούλη μοιάζει πρωτοποριακή: Αγωγός Ύδρευσης με στόχο τη στήριξη της πρωτογενούς παραγωγής και …χρήση των ΑΠΕ.

Εν πάση περιπτώσει, η συνέχιση αυτής της λογικής ανάπτυξης είναι ανεδαφική εκείνη την περίοδο, κυρίως για πολιτικούς λόγους που υπαγορεύουν και επιβάλουν στην Ελλάδα μια εξαρτημένη ανάπτυξη, με ένα θνησιγενές καταστροφικό βιομηχανικό, επαρχιακό μοντέλο που ξεκίνησε από την πρώτη πενταετία του ‘50 με τα περίφημα κίνητρα για τη «βιομηχανική ανάπτυξη» στην επαρχία, και μια φθίνουσα γεωργία ήδη από τη δεκαετία του ’60 με τη συμβολική αποτύπωση της στις προενταξιακές διαδικασίες της ΕΟΚ.

Αν εξαιρέσουμε τα σποραδικά και χωρίς συνέπεια και συνέχεια δημοσιεύματα, αριστερών εφημερίδων στην Αίγινα από τη δεκαετία του ’70 και δώθε, που ανέφεραν για μια σύνδεση με τους όρους εκείνης της εποχής, ποτέ άλλοτε το ζήτημα της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ, δεν πήρε ουσιαστική μορφή παρά την τριετία 2003-2006, από την Ομάδα Πολιτών για το Πρόβλημα του Νερού στην Αίγινα. Αυτή η συσσωμάτωση εντασσόμενη σε μια ευρύτερη του «ΑΙΓΙΝΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ» ήταν και μια σταθερή κοινωνική βάση η οποία στήριξε τον συνδυασμό «Κίνηση Ευθύνης» και τον προηγούμενο δήμαρχο Παναγιώτη Κουκούλη, ο οποίος θεσμικά προώθησε ως πρωτεργάτης, αυτό το «παναιγινήτικο» αίτημα.

Από την εποχή εκείνη, η σχεδία είχε τοποθετηθεί επί του ζητήματος (1). Μέσες-άκρες, η λογική της ήταν και παραμένει να είναι η εξής: πρώτα νοικοκυρεύεται ένας τόπος στο σύνολο των δυνατοτήτων του, αποφασίζει όσο το δυνατόν συμμετοχικά για τον προσανατολισμό της οικονομίας του, για τα όρια της χρήσης του νερού του και στη συνέχεια αναζητεί λύσεις πέραν αυτού. Αυτό δεν συνέβη πότε στην Αίγινα, μιας και τα πλούσια υπόγεια ύδατα όπως και το αρχαίο δίκτυο, τα εκμεταλλεύονταν ιδιώτες που πουλούσαν το νερό στο Δήμο Αίγινας ενώ η μεταφορά του νερού (αρχικά από τον Άι-Γιώργη Τροιζηνίας με τον υδρομεταφορέα Μπακόπουλο και αργότερα από τις εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ με τον υδρομεταφορέα Ηλιακίδη) ήδη είχε ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’60. Από το ‘70 σύμφωνα με δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων παρατηρείται η απώλεια νερού από 35-40% η οποία αιτιολογείται με το παλιό δίκτυο μέχρι τη ζημιά …στα φλοτέρ των δεξαμενών. Από τη μεταπολίτευση υπάρχουν δημοσιεύματα που αφηγούνται τις αυθαιρεσίες του υδρομεταφορέα και την καταπάτηση όρων συμφωνίας, ενώ παράλληλα το τουριστικό καταστροφικό μοντέλο έχει ήδη δείξει τα δόντια του. Η χωροταξική μελέτη του 75 αποδεικνύει ότι τα νερό έχει αλατωθεί σε μεγάλο βαθμό . Η περεταίρω καταστροφή με το απίστευτο καταναλωτικό-τουριστικό μοντέλο που έτσι κι αλλιώς επικράτησε παντού, έφερε σταδιακά την μετατροπή των φρεάτων σε βόθρους, την οικοδόμηση χωρίς το χτίσιμο υποχρεωτικής στέρνας, την κουλτούρα της πισίνας στις κωλοβίλες των πλουσίων, του γκαζόν στα κωλόσπιτα ακόμα και των μικροαστών του ’70-’80, στην κουλτούρα της ντουζιέρας για το μαλάκα και την τσοκαρία που θέλουν ανά πάσα στιγμή να καθαρίζονται από το αλάτι και την άμμο (πού;) στην παραλία. Ένας κόσμος που έτσι κι αλλιώς ανακάλυπτε, βαθμαία ως ραγδαία, τη νιρβάνα της παραλίας, τη μετατροπή του τοπίου σε αστικό, τη μετατροπή του ιδιαίτερου τοπίου σε μια αφυδατωμένη, στρογγυλοποιημένη, παγκόσμια εικόνα-ήχο-γεύση-μυρωδιά.

Αυτό το καταναλωτικό υποκείμενο ήταν το κυρίαρχο σ’ αυτήν την αναζήτηση για το νερό. Ακόμα και στην πιο καλή του εκδοχή που ήταν η εν λόγω Ομάδα, η κατανάλωση φθηνού και επαρκούς νερού ως δικαίωμα ήταν και το βασικό πρόταγμά της. Αυτό το κλίμα ήταν αρκετό για την υποστήριξη της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ.

Δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια και τα ίδια για το ζήτημα του νερού και τους μικρούς ή μεγάλους ντίλερ της ιδιωτικοποίησης του νερού μέσω της ίδρυσης της θυγατρικής της ΕΥΔΑΠ (Νήσων). Μια απλή αναζήτηση στη Σχεδία (εδώ κι εδώ αρκεί). Αυτό που επισημαίνεται ως νέο, δεν είναι απλά η ανακοίνωση της έγκρισης για τη δημοπράτηση του εν λόγω αγωγού αλλά το ότι αυτό λαμβάνεται ως δοκιμή για τις επόμενες επενδύσεις για τη διαχείριση και πώληση των υδάτων. Πιθανολογείται έως θεωρείται σίγουρο, ότι η νέα εποχή της μεταφοράς του νερού από την ΕΥΔΑΠ προς τα νησιά του Αιγαίου αλλά και η διαχείριση των απανταχού ντόπιων υδάτων δεν θα είναι εξ αιτίας του υδρομεταφορέα μας, Χρηστάρα Ηλιακίδη, φίλου πολλών της σόου μπιζ και κάποιων συντοπιτών μας αρμοδίων. Πιθανόν εκείνη την εποχή, του αγωγού Αίγινας-Σαλαμίνας και διεύρυνσης της παγκόσμιας αγοράς νερού, η σημερινή μεταφορά νερού με τις υδροφόρες και ο Ηλιακίδης, να μας φαίνονται γραφικό παρελθόν.

σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

(1)Μπορείτε να διαβάσετε σε μορφή pdf, τα δημοσιεύματα στην έντυπη “σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας”, στο 4ο, 5ο και 6ο τεύχος

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-42.pdf (σελίδες 5-9)

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-5.pdf (σελίδες 26-33)

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-6.pdf (σελίδες 72-82)

…θα καταστή το διαμάντι της Αιγίνης…

ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΑΙ ΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙ ΤΟΥ (ΙΙ)

«…Άλλος συνοικισμός απέχων περί το 1)4 της ώρας είναι οι «Άγιοι» υψηλότερα του Βαθέως με αρκετά πεύκα και ωραίαν θέαν προς το βουνόν και την θάλaσσαν. Έχει ολίγας μάλλον συγκεντρωμένας οικίας και 2-3 μικρά οινοπαντοπωλεία. Εδώ κατοικούν ο νυν πρόεδρος της Κοινότητος κ. Ν. Μπήτρος και αι οικογένειαι των πλοιάρχων και ιδιoκτητών των βενζινοπλoίων συγκοινωνίας Σπυριδάκη και Λεούση.

Άλλος συνοικισμός ο και σπουδαιότερος είναι ο παραλιακός Σουβάλα ή Θέρμα όπου και τα ιαματικά λουτρά, δι’ ό και η Δευτέρα ονομασία Θερμά εκ του αναβλύοζοντος θερμού ιαματικού ύδατος. Η ονομασία Σουβάλα θα παρέμεινε εκ του ότι υπήρχε στέρνα-σουβάλα όπου συνηθροίζοντο τα όμβρια ύδατα διότι ο οικισμός ούτος στερείται παντελώς ποσίμου ύδατος. Δια τούτο κατοικείται ελάχιστα από εντόπιους. Αποτελείται σχεδόν από οικίας ξένων παραθεριστών, οίτινες αγοράζουν το ύδωρ από εντόπιους, οι οποίοι το μεταφέρουν από τον Κουρέντην με υδρίας, από 2-3 μικροκέντρα τα οποία σχεδόν όλα κλείουν κατά τη χειμερινήν περίοδον, από εν ξενοδοχείον ύπνου και δωμάτια προς ενοικίασιν εις τους λουομένους του κ. Ι. Χρυσοχόου, από τας εγκαταστάσεις των λουτρών και από δυο παρεκκλήσια του «Αγίου Σεραφείμ» και της «Μεταμορφώσεως του Σωτήρος» όπου κατ’ έτος εις την γιορτήν των γίνονται ωραίαι πανηγύρεις.

Η Σουβάλα έχει μικρόν λιμένα με αρκετήν κίνησιν καθ’ ότι εξυπηρετεί όχι μόνον την τακτικήν συγκοινωνίαν των παραθεριστών, τρις της εβδομάδος αλλά και καθ’ όλον το έτος την συγκοινωνίαν και εμπόριον όλων των κατοίκων των πέριξ χωριών.

Η Σουβάλα είναι εν μικρογραφία μια λουτρόπολις, ευρισκομένη ακόμη εις σπάργανα…

…Το κλίμα είναι υγιεινότατον και δροσερότερον –καθ’ ότι βορεινόν. Η θέα του τόπου ωραιοτάτη με τα γραφικά ακρογιάλια της, κυρίως όταν την νύκτα βλέπεις το βάθος του ορίζοντος μιαν μακράν φωτεινήν λωρίδα από τα φώτα του Πειραιώς-Αθηνών και τον ουρανόν να λάμπη από την ανταύγειαν αυτών και το σπουδαιότερον το αναβλύζον ιαματικόν ύδωρ είναι πλουσιώτατον εις συστατικά…

…Δια τούτο έχομεν την λογικήν πεποίθησιν ότι η Σουβάλα θα εκξελιχθή συντομώτατα εις λουτρόπολιν εφάμιλλον των άλλων Ελληνικών, θα καταστή το διαμάντι της Αιγίνης… Αρκεί λίγη καλή θέλησις και προσπάθεια…»

KΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 9, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1947, ΣΕΛΙΔΕΣ 16-17

Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών: Διέξοδος η «Αγροτική γεωργία»!

αναδημοσίευση

Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών: Διέξοδος η «Αγροτική γεωργία»!

by admin

του Γιώργου Κολέμπα
αναδημοσίευση: tvxs.gr

Για άλλη μια φορά οι αγρότες είναι στους δρόμους. Ποιοι αγρότες; Όχι βέβαια των φθινουσών περιοχών και οι μικροί αγρότες. Κινητοποιούνται ιδίως οι μεγαλοαγρότες της Θεσσαλίας που ήταν και οι ευνοημένοι μέχρι τώρα, στα πλαίσια της ΚΑΠ(Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε). Όμως μέσω των επιδοτήσεων της ΚΑΠ κατέληξαν σε επιλεγμένες καλλιέργειες-υποτίθεται ανταγωνιστικές στο παγκόσμιο εμπόριο γεωργικών προϊόντων- πράγμα που οδήγησε σε εισαγωγές των περισσότερων προϊόντων διατροφής που χρειάζεται η χώρα. Όχι μόνο το είδος των καλλιεργειών, αλλά και οι καλλιεργητικές πρακτικές(μεγάλες εισροές, μεγάλες μηχανές και κατανάλωση ενέργειας κ.λπ) τους οδήγησαν με το χρόνο σε αδιέξοδο και τώρα λένε ότι δεν είναι σε θέση να καλλιεργήσουν πια σαν ανεξάρτητοι αγρότες.

Τα μέχρι τώρα αδιέξοδα:

Η ελληνική γεωργία παγκοσμιοποιήθηκε μέσω της Ε.Ε. και της ΚΑΠ. Χαρακτηριστικό της ΚΑΠ: τα εθνικά κράτη στρέφονταν πάντα προς τις άμεσες επιδοτήσεις(εξολοκλήρου από Ε.Ε.), και όχι προς ενισχύσεις για την αναζωογόνηση της υπαίθρου(όπου υπήρχε συγχρηματοδότηση)
Στη χώρα είχαμε παρακμή της υπαίθρου, απώλεια της αυτάρκειας στη διατροφή του πληθυσμού, γήρανση και μείωση του αγροτικού πληθυσμού(από 31% το 1981 στο 9,5% το 2009, λόγω της κρίσης το 2009-2010 αυξήθηκαν οι νέοι αγρότες κατά 40.000)
Είχαμε μεγάλη διαφορά εισοδημάτων μεταξύ μιας μειοψηφίας μεγαλοαγροτών και της πλειοψηφίας των μικρών.
Ο έλληνας αγρότης από παραγωγός γεωργικών προϊόντων, έχει μετατραπεί σε παραγωγό πρώτων υλών για τη βιομηχανία τροφίμων
Μέσω επιδοτήσεων της ΚΑΠ ευνοήθηκαν οι επιλέξιμες μεγάλες μονοκαλλιέργειες (βαμβάκι, τεύτλα, σιτηρά, βιομηχανική ντομάτα, ροδάκινα, καπνά). Η παραγωγή: καθορίσθηκε από το κυνήγι των επιδοτήσεων και όχι για να ικανοποιεί τη ζήτηση και την κατανάλωση, στη χώρα. Έτσι είχαμε εξάρτηση και των μεγαλοαγροτών από τις αγροβιομηχανίες, ανύπαρκτη ευελιξία στην επιλογή καλλιεργειών και συχνά εγκατάλειψη της παραγωγής, αφού επιδοτούνταν άσχετα με το εάν παράγουν ή όχι. Ταυτόχρονα σχεδόν το 70% της αγροτικής γης-σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα-είναι υποθηκευμένη στην αγροτική τράπεζα και μέσω της εξαγοράς της στην ιδιωτική τράπεζα Πειραιώς.
Επίσης είχαμε κάθετη μείωση των ιχθυαποθεμάτων και οικονομικό μαρασμό παράκτιας αλιείας. Το οικοσύστημα του Αιγαίου βρίσκεται ήδη υπό κατάρρευση.
Δόθηκε τέλος στην τοπική παραγωγή διαφορετικών σοδειών και ζώων προσαρμοσμένων στο κλίμα και το έδαφος των περιοχών. Έχουμε εκτόπισμά τους από λίγες βελτιωμένες ποικιλίες ανά είδος και ορισμένα υβρίδια , που θέλουν πολύ νερό, φυτοφάρμακα, λιπάσματα (π.χ. μέχρι 1950: 111 ντόπιες ποικιλίες μαλακού σταριού, 139 σκληρού, 99 κριθαριού, 294 καλαμποκιού, 39 βρώμης. Τώρα έχουν διασωθεί 2-3% αυτών). Η δε ΕΕ θέλει να προωθήσει και τις μεταλλαγμένες ποικιλίες.
Ταυτόχρονα εισάγουμε: κρεμμύδια από την Ινδία, λεμόνια- πορτοκάλια από την Ν. Αφρική. δαμάσκηνα και αχλάδια από τη Χιλή, φακές από τον Καναδά, φασόλια από την Κίνα, ρεβίθια από το Μεξικό, φιστίκια Αίγινας από την Τουρκία, μπάμιες- φασολάκια- πατάτες από την Αίγυπτο-εκτός εποχής.
Μειώσαμε την παραγωγή ζαχαρότευτλων… για να εισάγουμε 200.000 τόνους ζάχαρη το χρόνο. Για την εισαγωγή σιτηρών δαπανάμε 250 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Σε 30 χρόνια η Ελλάδα από θετικό εμπορικό ισοζύγιο που είχε μέχρι το 1982, έχει σήμερα αρνητικό ετήσιο ισοζύγιο (μέχρι 4,5 δις Ε πριν τη κρίση), που συμβάλλει και στην διόγκωση του χρέους.
Έχουμε ταυτόχρονα υποβάθμιση και ρύπανση των εδαφών, μόλυνση και ρύπανση των επιφανειακών και των υπογείων νερών (π.χ. το επίπεδο των νιτρικών αλάτων στο 25% των υπογείων νερών ξεπέρασε τα 50 mg/l ενώ το φυσιολογικό είναι τα 5 mg/l). Έχουμε ρύπανση της ατμόσφαιρας (π.χ. το μεθάνιο και το υποξείδιο του αζώτου που προέρχονται απ’ τα αζωτούχα λιπάσματα συμμετέχουν στο «φαινόμενο του θερμοκηπίου»(Το 15% των αερίων του «θερμοκηπίου» οφείλονται στη Γεωργία σε παγκόσμιο επίπεδο).Έχουμε έλλειψη νερού (π.χ. η βαμβακοκαλλιέργεια στη Θεσσαλία έχει εξαντλήσει τα νερά: μέχρι και 400 μ. οι γεωτρήσεις για αυτό και ένα από τα αιτήματά τους είναι και η εκτροπή του Αχελώου).
Το τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος μαζί με το κοινωνικό κόστος απ’ την παρακμή της υπαίθρου και της δημόσιας υγείας, κάνουν την ελληνική γεωργία να είναι αντιπαραγωγική (μεγάλο εξωτερικό κόστος, που το πληρώνει η κοινωνία).

Τιμές:

Οι αγρότες είναι αποδέκτες τιμών που διαμορφώνουν οι μεταπράτες και τα καρτέλ των βιομηχανιών μεταποίησης και διατροφής.

Οι καταναλωτές πληρώνουν τιμές 4-6 φορές μεγαλύτερες από αυτές που εισπράττουν οι παραγωγοί. Και αυτό γιατί τα 2/3 των πρωτοβάθμιων αγροτικών συνεταιρισμών δεν ασκούν καμία δραστηριότητα, πέραν της εκλογής της συνδικαλιστικής ηγεσίας, ενώ μια σειρά από συνεταιριστικές βιομηχανίες όπως η ΑΓΝΟ, η ΟΛΥΜΠΟΣ, η ΡΟΔΟΠΗ, ΔΩΔΩΝΗ χρεοκόπησαν ή πουλήθηκαν σε ιδιώτες.

Η Αναδιάρθρωση:

Για τα επόμενα χρόνια (μετά το 2013 που τελειώνουν οι σημερινές επιδοτήσεις) η ΕΕ βάζει ως στόχο την ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, που δεν θα βασίζεται ούτε στον ατομικό αγρότη, ούτε στους αγροτικούς συνεταιρισμούς, αλλά στην ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ, στην οποία οι κάτοχοι του κλήρου δεν θα είναι πλέον ανεξάρτητοι ή συνεταιρισμένοι παραγωγοί αλλά μέτοχοι-μοντέρνοι κολλήγοι.

Οι επενδύσεις του αγροτικού προϋπολογισμού της ΕΕ, θα στραφούν μάλλον προς τις μεγάλες βιομηχανοποιημένες αγροτικές εταιρείες, σε βάρος των μικρομεσαίων παραγωγών και θα στηριχθούν σε τραπεζική χρηματοδότηση με νέα «ευέλικτα χρηματοπιστωτικά εργαλεία».

Μια τέτοιου τύπου αναδιάρθρωση θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη συγκεντροποίηση γύρω από την τροφή (ήδη σήμερα 7 μύλοι διακινούν το 70% των αλεύρων στην χώρα) και την εξάρτηση της διατροφής του πληθυσμού από τις εταιρίες.

Β) Ποια θα μπορούσε να είναι η διέξοδος όσον αφορά στον αγροδιατροφικό τομέα;

Ζ.Μποβέ: «απορρίπτουμε το παγκόσμιο εμπορικό μοντέλο που επιβάλλουν οι πολυεθνικές. Ας επιστρέψουμε στη γεωργία… Η γεωργία δεν πρέπει να συρρικνωθεί σε απλή εμπορική διαδικασία. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να μπορούν να θρέψουν τους εαυτούς τους και να πάρουν τα προληπτικά μέτρα που θεωρούν κατάλληλα για τη τροφή τους.»

Πραγματικά η «Αγροτική» γεωργία, και η οικο-γεωργία( το οικο- όχι μόνο με την έννοια του οικολογικού, αλλά και με την αρχαιοελληνική έννοια του «οίκου»), που θα μπορούσε να ικανοποιεί τις βιοτικές ανάγκες της αλυσίδας:

Αγρότης-κοινότητα-περιοχή-χώρα, θα ήταν η διέξοδος και για τους έλληνες αγρότες και για τη χώρα. Αρκεί να στηριχθεί στα παρακάτω βήματα.

Το κίνημα των αγροτών να απαιτήσει σε σχέση με την ΚΑΠ:

σύνδεση ενισχύσεων με κοινωνικές δράσεις και κριτήρια κοινωνικής-περιβαλλοντικής-κλιματικής προστασίας.

διατήρηση βιοποικιλότητας και στήριξη μικρών ολοκληρωμένων αγροτικών μονάδων.
Απαγόρευση καλλιέργειας Γ.Τ.Ο. Όχι πατεντοποίηση του γενετικού υλικού
Ανάπτυξη υπαίθρου σαν ποιοτικού χώρου διαμονής-εργασίας.
Παραγωγή ποιοτικών υγιεινών προϊόντων. Σύνδεση παραγωγών καταναλωτών στα πλαίσια τοπικής αγοράς
Αγροτική γεωργία και όχι αγροβιομηχανία!

Σε σχέση με το εσωτερικό να στηριχθεί:

Στον «πολυλειτουργικό» αγρότη με ολοκληρωμένα αγροκτήματα με πολλά διαφορετικά είδη ζωντανών-ζωϊκών,φυτικών, με βελτιωμένο έδαφος και περιβάλλον, με ντόπια βιοποικιλότητα, με μεταποίηση-διάθεση προϊόντων με κοινοτίστικη αντίληψη για αναζωογόνηση της υπαίθρου και όχι για τις επιδοτήσεις
Στη μετατροπή της χώρας σε ζώνη βιο-καλλιέργειας, ελεύθερης από μεταλλαγμένα, με πέρασμα από το χημικό τρόπο παραγωγής σε βιολογικό, βιοδυναμικό ή φυσικό, πράγμα που θα έδινε και συγκριτικά πλεονεκτήματα σε όσα προϊόντα θα εξάγονταν. Αυτό-σε συνδυασμό με την επιλογή των πλούσιων ενδημικών προϊόντων της ελληνικής γης-θα μετέτρεπε τη χώρα από «ψωροκώσταινα» σε μεγάλη διατροφική δύναμη.
Στη λογική της υγιεινής τροφής και παραγωγή της και για τον ίδιο τον αγρότη και για την τοπική αγορά και όχι μόνο για την απρόσωπη αγορά.
Στην αποφυγή των μεσαζόντων- σωστές και δίκαιες τιμές, με βιώσιμη παραγωγή της εγγύτητας για ικανοποίηση βιοτικών αναγκών μέσω της διανομής της εγγύτητας(μικρές διαδρομές από την παραγωγή στην κατανάλωση).
Στην αναδιάρθρωση των αναγκών, στον αντικαταναλωτισμό, στη μείωση εξωτερικών εισροών-ανθεκτικές ντόπιες ποικιλίες και ράτσες(ΠΟΠ, ΠΓΕ, κ.λ.π.). Στην αποκατάσταση του μεσογειακού διατροφικού μοντέλου με μείωση της κατανάλωσης κρέατος
Στη μεταποίηση των γεωργικών σε προϊόντα διατροφής και ένδυσης(π.χ. ανασύσταση υφαντουργείων, που σήμερα έχουν μετακομίσει σε γειτονικές χώρες χαμηλού εργατικού κόστους, ανασύσταση της βιομηχανίες ζάχαρης)
Στην εξοικονόμιση και αυτοπαραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ εγκαθιστώντας στα υπόστεγα, στις αποθήκες, στα σπίτια κ.λπ. μικρά αποκεντρωμένα συστήματα
Στον αγροτουρισμό(ταυτόχρονα ξενοδόχοι, μάγειροι, κ.λ.π), που εκτός από καταλύματα φυσικής –βιοκλιματικής δόμησης, θα προσφέρει στους επισκέπτες και γνήσια, φρέσκα και νόστιμα εδέσματα από υλικά αυτοπαραγωγής ή ντόπιας παραγωγής.
Στην κατάργηση της λεηλασίας της θάλασσας από τα μεγάλα αλιευτικά και στην αναζωογόνηση της παράκτιας αλιείας και των νησιών.
Στην αναβλάστηση των δασών, στο σταμάτημα ερημοποίησης, στην αποκατατάσταση της άγριας φύσης, των ποταμών- λιμνών- παραλιών, στην αναζωογόνηση των εδαφών, αποκαθιστώντας την οργανική ύλη και τον εδαφολογικό άνθρακα, ώστε να απορροφήσουμε τα επόμενα χρόνια τη περίσσια του διοξειδίου του άνθρακα της ατμόσφαιρας(αιτία για τη κλιματική αλλαγή-καταστροφή που έρχεται αν δεν το κάνουμε).
Στις ομάδες παραγωγών και στους συνεταιρισμούς νέας μορφής(που αποφασίζει η συνέλευση και όχι τα Δ.Σ.), στις συλλογικές δομές αγροτικής παραγωγής, στις «διευρυμένες» οικογένειες (με κοινό ταμείο), στα εναλλακτικά δίκτυα διανομής, σε συνεταιρισμούς παραγωγοκαταναλωτών, σε «καλάθια» και μικρά συνεταιριστικά μαγαζιά, στη συνεργασία με κινήματα καταναλωτών για μια «κοινωνικά στηριζόμενη γεωργία». Στα δίκτυα διανομής και ανταλλαγής προϊόντων-υπηρεσιών με τοπικά νομίσματα ή αχρήματα.
Στη διαχείριση της κρατικής και εκκλησιαστικής γης από κινήματα ανέργων σε μια προσπάθεια αυτοαξιοποίησης της παραγωγικής τους δυνατότητας. Σε εγκαταστάσεις νέων σε παρατημένα χωριά. Σε εσωτερική αντίστροφη μετανάστευση(όχι εξωτερική στην οποία στρέφονται πολλοί άνεργοι νέοι σήμερα) με συλλογικές μετεγκαταστάσεις ανέργων νέων των πόλεων στην περιφέρεια, σε χώρους αυτοπαραγωγής και αυτοδιαχείρισης
Στην καλλιέργεια αστικής και περιαστικής δημοτικής γης, στους δημοτικούς λαχανόκηπους από κινήματα γειτονιάς, από συνταξιούχους ή «καλλιεργητές του σαβατοκύριακου» και του «ελεύθερου χρόνου».

Το σημερινό 9-10% των ελλήνων αγροτών δεν μπορούν να θρέψουν το υπόλοιπο 90% με υγιεινά προϊόντα διατροφής. Για την αυτοδυναμία(όχι οπωσδήποτε αυτάρκεια) θα χρειασθεί να ασχοληθούν περισσότεροι με τη γεωργία.

Ο αγροτικός τομέας είναι ο μόνος που δεν συρρικνώθηκε μετά το 2008. Από 6,8 δις. προστιθέμενη αξία το 2008, στο 7,79 δις. το 2010, μία αύξηση περίπου 14,7%, ενώ στις κατασκευές το ίδιο διάστημα είχαμε μείωση 18% και στη μεταποίηση μείωση 11.8%.

Μεταξύ 2008-2011 είχαμε 60.000 νέες θέσεις εργασίας στον τομέα, ενώ το έλλειμμα στις εξαγωγές-εισαγωγές μειώθηκε από 3 δις. το 2007 στο 1,8 δις. το 2010(είχαμε φυσικά μεγάλη μείωση εισαγωγών, αλλά και αύξηση εξαγωγών κατά 725 εκατομ. Ευρώ).

Ο αγροτικός τομέας μπορεί να αποδειχθεί ο εφαλτήρας για τη διέξοδο της χώρας από τη κρίση( το πιστεύει αυτό και το 71% των ερωτηθέντων σε μια έρευνα της Kapa Recearch), αρκεί να στηριχθούμε στις αγροτικές κοινότητες, στον πολυλειτουργικό αγρότη και την αγροτική γεωργία για ποιοτικά προϊόντα, στο ξεπέρασμα των μεσαζόντων και στη σύνδεση με τα εγχειρήματα της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Αρκεί να στραφούμε προς την κοινωνικοποίηση –τοπικοποίηση του αγροτοδιατροφικού τομέα.

πεδίον δόξης λαμπρόν για τους νεο-δωσίλογους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης

Τελευταία αναρτώνται ελαφρά τη καρδία, κείμενα-δημοσιεύματα για επενδύσεις στην Αίγινα, οι οποίες μέλλονται να πραγματοποιηθούν κυρίως από πλούσιους, για τους οποίους κανείς δεν αναρωτιέται πού τα βρήκαν για να τα επενδύσουν. Το γεγονός ότι μπορεί και να γίνεται ξέπλυμα ή να επενδύεται η υπεραξία των εργαζομένων, αυτό είναι αδιάφορο. Το παρακάτω δημοσίευμα αφιερώνεται σ’ αυτούς. Μπορούν λοιπόν, να χαίρονται οι νεο-δωσίλογοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που κόπτονται για την τόπο. Μπορούν από τώρα να ανοίξουν γραφεία υποδοχής και μεσιτείας για να διευκολύνουν την επιχειρηματική δράση των -πιθανών- συναδελφο/αφεντικών τους από τη Γερμανία. Στο μεταξύ, έχουν μείνει απούλητα διάφορα οικόπεδα όπως: αυτό που έχει μια Κολόνα με το πρώτο μουσείο στην Ελλάδα (όπως έρχεσαι με το καράβι, αριστερά πλησιάζοντας στο λιμάνι), όπως επίσης ένα άλλο στη θέση “Αφαία” (πηγαίνοντας προς την πλαζ της Αγίας Μαρίνας, στη διασταύρωση δεξιά, ευθεία ανηφορίζοντας) που έχει παλιά οικοδομή με κολόνες που μπάζει από παντού, της οποίας κομμάτι της στέγης φυλάσσεται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Ναι, ναι. Για την πατρίδα και τον τόπο, ρε γαμώτο…

αναδημοσίευση της αναδημοσίευσης

Συνεργάτες στους δήμους ή νεο-αποικιοκράτες;

by admin

της Νάντιας Βασιλειάδου
πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

«Οι Γερμανοί ξανάρχονται» στη Βόρεια Ελλάδα και τη Θεσσαλία αντιμετωπίζοντας την τεράστια δημοσιονομική κρίση της χώρας ως την απόλυτη επενδυτική ευκαιρία. Τα ανοιχτά μέτωπα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης προσφέρουν «πεδίον δόξης λαμπρό» για επιχειρηματική δραστηριότητα στη διαχείριση απορριμμάτων, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τα δίκτυα ύδρευσης, τον τουρισμό, τη διαχείριση υδάτινων πόρων μέσω ενός πρωτοκόλλου συνεργασίας που υπεγράφη τον Οκτώβριο από Ελληνες και Γερμανούς αυτοδιοικητικούς παράγοντες.

Πρόκειται για ορισμένους μόνο από τους προσοδοφόρους τομείς στους οποίους έχουν ήδη πατήσει γερό «πόδι» έχοντας κατά νου ότι η καλύτερη δυνατή πληροφόρηση εκ των έσω θα τους φέρει στο επενδυτικό προσκήνιο όταν έρθει η ώρα διεθνών διαγωνισμών και ένταξης σε ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα.

Το πρωτόκολλο (Memo-randum of Understanding) υπεγράφη στο πλαίσιο ενός «σχεδίου Μάρσαλ», το οποίο ανέλαβαν να υλοποιήσουν το υπουργείο Εσωτερικών, η γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα και το προξενείο στη Θεσσαλονίκη, με στόχο, επισήμως, τη μεταφορά τεχνογνωσίας. Η πολιτική σκοπιμότητα των Γερμανών για διείσδυση σε κερδοφόρους επενδυτικούς τομείς, παρ’ ότι συγκαλυμμένη, έγινε αντιληπτή από μερίδα των αυτοδιοικητικών παραγόντων, που δηλώνουν: «Δεν αφορίζουμε, όμως δεν είμαστε αποικία».

Το «μνημόνιο» υπεγράφη στη Θεσσαλονίκη μεταξύ των Περιφερειακών Ενώσεων Δήμων (ΠΕΔ) της Βάδης-Βιρτεμβέργης και της Θεσσαλίας, της Δυτικής, Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Οι υπογράφοντες

Από τη γερμανική πλευρά υπέγραψε ο κ. Ραλφ Γκάινερτ, διευθυντής του Γραφείου Διαμεσολάβησης της Περιφερειακής Ενωσης Βάδης-Βιρτεμβέργης και από την ελληνική ο Σίμος Δανιηλίδης, πρόεδρος της ΠΕΔ Κεντρικής Μακεδονίας και δήμαρχος Νεάπολης-Συκεών, ο Ρίζος Κομίτσας, πρόεδρος της ΠΕΔ Θεσσαλίας και δήμαρχος Κιλελέρ, ο Κώστας Σιμιτσής, πρόεδρος της ΠΕΔ Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και δήμαρχος Καβάλας και ο εκπρόσωπος της ΠΕΔ Δυτικής Μακεδονίας Λευτέρης Τοπάλογλου.

Στο πρόγραμμα συμμετέχουν οι περισσότεροι δήμοι της Βόρειας Ελλάδας και της Θεσσαλίας, από τους οποίους ζητήθηκε η ιεράρχηση προτεραιοτήτων και διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων.

«Ας μην ποινικοποιούμε τις συνεργασίες μεταξύ δήμων. Απαίτησή μας είναι η ισότιμη συμμετοχή. Αυτή η συνεργασία βόρειας Ελλάδας με Βάδη-Βιρτεμβέργη δεν έχει σχέση με τους τροϊκανούς. Η Περιφερειακή Ενωση Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας συνεργάζεται διαχρονικά με πολλές ευρωπαϊκές χώρες», υποστηρίζει ο Σίμος Δανιηλίδης, πρόεδρος ΠΕΔ Κεντρικής Μακεδονίας. Ωστόσο είναι η πρώτη φορά που υπογράφεται «μνημόνιο» συνεργασίας με τόσο ευρεία συμμετοχή…

Τα απορρίμματα

Το μεγάλο στοίχημα και στις τέσσερις περιφερειακές ενώσεις είναι η διαχείριση των απορριμμάτων, «τομέας στον οποίο υπάρχουν μεγάλα περιθώρια συνεργασίας», όπως σημειώνουν αυτοδιοικητικά στελέχη.

«Με δεδομένο ότι ο ΧΥΤΑ Μαυρορράχης έχει ημερομηνία λήξης, μ’ ενδιαφέρει πρωτίστως η ενεργειακή αξιοποίηση των σκουπιδιών. Οχι μέσω της καύσης αλλά με χρήση 5-6 άλλων σύγχρονων τεχνολογιών, όπως η πυρόληση, η αεριοποίηση, η πλασματοποίηση. Περίπου είκοσι δήμοι της Κεντρικής Μακεδονίας έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για άντληση τεχνογνωσίας γύρω από την επεξεργασία απορριμμάτων, την ανακύκλωση και την ενεργειακή αξιοποίηση», δηλώνει ο Σ. Δανιηλίδης.

Ενδεχόμενη συμμετοχή γερμανικών εταιρειών σε τέτοια εγχειρήματα εκτιμάται ότι θα γίνει μέσω Συμπράξεων Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) ή μέσω διεθνών διαγωνισμών που θα προκηρυχθούν.

Τη συμβολή των Γερμανών σε θέματα προσέγγισης της τοπικής κοινωνίας ώστε να «ξεπεραστεί η λαθεμένη νοοτροπία ότι η κατασκευή ενός εργοστασίου απορριμμάτων επιβαρύνει περιβαλλοντολογικά» πιθανολογεί ο δήμαρχος Καβάλας Κώστας Σιμιτσής, υπενθυμίζοντας ότι στην πόλη του υπήρξαν αντιδράσεις «και μόνο στην ιδέα κατασκευής κέντρου διαλογής ανακυκλώσιμων υλικών».

Διαφορετική είναι η στόχευση στην ΠΕΔ Δυτικής Μακεδονίας. Στο Δήμο Αμυνταίου διερευνήθηκε η δυνατότητα ανάπτυξης δικτύων τηλεθέρμανσης στα επιμέρους δημοτικά διαμερίσματα. «Το καλοκαίρι του 2012 υπήρξε επικοινωνία τεχνοκρατών του δήμου με συναδέλφους τους γερμανικών δήμων προκειμένου να αντλήσουν τεχνογνωσία. Αν τελικά κατασκευάσουμε κάτι, θα γίνει με διεθνή διαγωνισμό», αναφέρει η Παρασκευή Βρυζίδου, πρόεδρος της ΠΕΔ Δυτικής Μακεδονίας.

Ο τουρισμός

Τομέας καίριας σημασίας για την περιοχή θεωρείται ο τουρισμός με έμφαση στο Δήμο Καστοριάς, «για τον οποίο ήδη διακινήθηκαν από γερμανικές ιστοσελίδες και έντυπα διαφημίσεις και πληροφορίες ύστερα από επαφές του δημάρχου Μανώλη Χατζησυμεωνίδη με γερμανική αντιπροσωπεία», αναφέρει η Π. Βρυζίδου.

Τεράστιο ενδιαφέρον έχει εκδηλωθεί από πολλούς δήμους της Μακεδονίας για ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) με επίκεντρο τα φωτοβολταϊκά, τις ανεμογεννήτριες και τη γεωθερμία. Σοβαρό πρόσκομμα θεωρείται η πολυνομία και η γραφειοκρατία. Η απλοποίηση των διαδικασιών μπορεί να προκύψει από τη γερμανική εμπειρία, θεωρούν κάποιοι. «Υστερα από τις επαφές με Γερμανούς τεχνοκράτες θα προτείνουμε συγκεκριμένες ρυθμίσεις. Μπορεί να ζητηθεί από τους δήμους ένα ποσοστό 20% έως και 40% επί των κερδών των επιχειρήσεων», σημειώνει ο Σίμος Δανιηλίδης.

Εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης όλα τα δίκτυα ύδρευσης-αποχέτευσης ανήκουν στη διαχειριστική δικαιοδοσία των δήμων. Από τις γεωτρήσεις μέχρι και την παρακολούθηση του δικτύου, θεωρείται ότι οι Γερμανοί διαθέτουν καλύτερα επιστημονικά εργαλεία. Με δεδομένο ότι πολλά επαρχιακά δίκτυα είναι προβληματικά και απαρχαιωμένα, η ελληνογερμανική συνεργασία, θα μπορούσε να ανοίξει ακόμη μια «πόρτα» σε Γερμανούς επενδυτές.

Ορισμένοι παράγοντες της αυτοδιοίκησης επιχειρούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις του «κακού Γερμανού», ενώ άλλοι πιστεύουν ότι απλώς «μας θεωρούν αποικία τους, απομυζώντας ό,τι μπορούν και δίνοντάς μας ψίχουλα».

Είναι χαρακτηριστικό ότι δυο μήνες πριν ο Δήμος Νιρεμβέργης δώρισε στην «αδελφοποιημένη» Καβάλα δύο πυροσβεστικά οχήματα της δεκαετίας του …’50! Αμέσως μετά η εφημερίδα της Νιρεμβέργης σχολίασε σκωπτικά: «Ευτυχώς που σας τα δωρίσαμε για να σβήσετε τις φωτιές σας!».

Τα βασικά σημεία του πρωτοκόλλου:

* Η Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων του Ομοσπονδιακού κρατιδίου της Βάδης-Βιρτεμβέργης θα επιστρατεύσει ειδικούς εμπειρογνώμονες οι οποίοι σε εθελοντική βάση θα προσφέρουν γνώσεις.

* Θα δημιουργήσει υπηρεσία μεσολάβησης, η οποία θα καλλιεργεί επαφές με ειδικούς και θα αξιολογεί τα εκτελεσθέντα προγράμματα.

* Οι ελληνικές Περιφερειακές Ενώσεις Δήμων αναλαμβάνουν την καταγραφή αναγκών, την ιεράρχηση προτεραιοτήτων, την εξασφάλιση νομικής-επιστημονικής υποστήριξης κ.ά.

* Οι δαπάνες μεταφοράς τεχνογνωσίας θα καλυφθούν ως επί το πλείστον από τους γερμανικούς φορείς. Οι ελληνικοί δήμοι αναλαμβάνουν τα έξοδα διαμονής των επισκεπτών.

για την κοινωνική αλληλεγγύη στους αγώνες

Η διαίρεση του σώματος των εργαζομένων σε κλάδους και η ανάθεση των εργασιακών ζητημάτων σε παρατάξεις-προεκτάσεις κομματικών δομών, από τη μια απελευθέρωσε τις δυνάμεις των κυβερνητικών κομμάτων και δυνάμεων στο να μπορούν να ελέγχουν την έσχατη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν προς όφελος τους την υπεραξία που κλέβουν επίσημα τα αφεντικά. Από την άλλη τα αριστερά κόμματα, με τις ιδεολογικές τους βεβαιότητες, απεμπόλησαν σταδιακά την επαναστατική βάση των διακηρύξεών τους εντάσσοντας την στρατολόγηση μέσω των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων των συναδέλφων τους, ως δράση αναγκαία για την μετατόπιση των πολιτικών συσχετισμών σε κεντρικό επίπεδο.

Όλος αυτός ο μετασχηματισμός τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα αργότερα, μετά τον 1^ο και ιδιαίτερα μετά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν βασικά προϊόν της μεταλλαγής της αριστεράς σε τμήμα της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου αλλά και της ιδεολογικής και κατ’ επέκταση ιεραρχικής οργανωτικής της διάστασης. Η σταδιακή νομιμοποίηση των αριστερών κομμάτων καθώς και η νομιμοποίηση του συνδικαλισμού, κατόπιν ευρύτερων κοινωνικών αγώνων, είναι το πλαίσιο επί που οποίου κινείται τόσο η αφομοίωση της αριστεράς στην κοινοβουλευτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία όπως και η ανάθεση των αγώνων σ’ αυτήν, λόγω της ιδεολογικής πανάκειας που αιτιολογούσε την ιεραρχία και τις κάθετες σχέσεις τόσο στο κόμμα όσο και στη συνδικαλιστική παράταξη (Κεντρική επιτροπή-κομματικά μέλη-ψηφοφόροι) ( Γραμματεία παράταξης-μέλη-εργαζόμενοι).

Έτσι, ο συνδικαλισμός εκφυλίστηκε: 1)σε δράσεις διαχωρισμένου συμφέροντος των εργαζομένων για αυτό και συνήθως οι κινητοποιήσεις δεν αφορούν όλο το σώμα των εργαζομένων αλλά συγκεκριμένους κλάδους 2)σε πληρωμένη από το κράτος και τα αφεντικά, γραφειοκρατία που αποφασίζει χωρίς τη βάση των εργαζομένων 3)σε έδαφος ανάπτυξης εξουσιών που εξαργυρώνονται στο κοινοβούλιο ή σε άλλους μηχανισμούς 4)σε σώμα ελέγχου των εργαζομένων των οποίων οι αγώνες χρησιμοποιούνται για την εσωτερική αναδιάταξη στους μηχανισμούς εξουσίας ή τη δικαιολόγηση των κινητοποιήσεων ως χρήσιμων άλλοθι 5)σε δράσεις αμυντικές για την αύξηση του εισοδήματος αδιαφορώντας για το επίπεδο επιβίωσης συνολικά του πληθυσμού ή για επαναστατικές κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές αλλαγές 6)σε προνομιακές εργασιακές σχέσεις τμημάτων εργαζομένων σε εργασιακούς κλάδους 7)στην απεμπόληση της υπόθεσης του περιεχομένου της εργασίας και την ανάθεσή του στην κομματική γραφειοκρατία…

Η εξέλιξη είναι ακόμα πιο τραγική αφού η κινητοποιήσεις εργαζομένων (κι όχι μόνο από τις φασιστικές ιαχές της κυβέρνησης και των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης) έχουν επιπτώσεις στο υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων-καταπιεσμένων στο βαθμό που η κινητοποίηση είναι κλαδική και χρήσιμα διαχωριστική. Οι απεργίες στα ΜΜΜ ή των υπαλλήλων στους ΟΤΑ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς μπορεί να εκφυλιστεί, να ηττηθεί και να διαπομπευτεί μια κινητοποίηση κλάδου με τα κλασικά χαρακτηριστικά του αγώνα. Οι ελάχιστες προσπάθειες πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης στον τριτογενή τομέα οι οποίες είναι περιορισμένες γεωγραφικά στην Αθήνα και σε κάποιες πόλεις, είναι αριθμητικά ασήμαντες για να επηρεάσουν την κυρίαρχη τάση.

Έτσι και η απεργία των ναυτεργατών της ΠΝΟ η οποία, με σαφώς δίκαια και αμυντικά αιτήματα, πραγματοποιείται αυτόν τον καιρό, είναι «από χέρι χαμένη» μέσα στη χοάνη του διαχωρισμένου συμφέροντος και της ανάθεσης των αγώνων στη γραφειοκρατία.

Προοπτική θα μπορούσαν να έχουν αυτόν τον καιρό, κινητοποιήσεις, που:

Απομονώνουν τα συνδικαλιστικά-κομματικά τους αφεντικά και αναλαμβάνουν τον αγώνα στη βάση

Συντονίζονται σε κοινές κινητοποιήσεις εργαζομένων

Εξυπηρετούν το κοινό της καθημερινής επιβίωσης, δημιουργώντας πραγματικό πρόβλημα στην μνημονιακή κυβέρνηση και στα αφεντικά

Προσανατολίζονται με σκεπτικό πολιτικών αλλαγών, με δημοκρατική προοπτική και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου

Διεθνοποιούν τον αγώνα

Ο αποκλεισμός επιβαρύνει τους νησιώτικους και παράκτιους πληθυσμούς, εφοδιάζει την κυβέρνηση και τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης με το άλλοθι του φασιστικού κοινωνικού αυτοματισμού και οδηγεί μοιραία στην απομόνωση και την ήττα. Η κινητοποίηση των ναυτεργατών ενάντια στους προνομιούχους εφοπ-ληστές που πλουτίζουν φοροδιαφεύγοντας νόμιμα με την υποστήριξη όλων των αντιδραστικών μνημονιακών δυνάμεων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και της δήθεν αντιμνημονιακής Χρυσής Αυγής που υπεραμύνεται των εφοπ-ληστών) θα μπορούσε να έχει μια επιπλέον σημαντική δυνατότητα αν η κινητοποίηση στην ακτοπλοΐα εξασφάλιζε την δωρεάν μετακίνηση, από και για, τα νησιά και την παράκτια χώρα.

Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσει λόγο, έργο και νόημα, η αλληλεγγύη στους ναυτεργάτες μας.

Σχεδία, στ’ ανοιχτά της Αίγινας

για το Βαγγέλη που έφυγε…

Για το Βαγγέλη Σταμούλια που έφυγε…

…μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης Αιγάλεω, που έδωσε τέλος στη ζωή του.

Η Λαϊκή Συνέλευση Αιγάλεω για το Βαγγέλη:

ΤΡΊΤΗ, 29 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2013

Αυτοκτονία ή μια ακόμα πολιτική δολοφονία;

Τρίτη 29 Γενάρη 2013 ξημερώματα. Ο σύντροφος Βαγγέλης Σταμούλιας, 33 χρόνων, “έφυγε” από κοντά μας. Η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε αποδιοργανώνει τις ζωές μας, τα συναισθήματά μας, την καθημερινότητά μας. Αυτό το πλαίσιο ζωής οδήγησε σήμερα το δικό μας Βαγγέλη στην αυτοκτονία.

Ηθικός αυτουργός αυτής της απώλειας είναι η πολιτική πραγματικότητα. Η ανασφάλεια, τα κοινωνικά αδιέξοδα, η εσωστρέφεια, η μοναξιά. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός που παράγεται από τις πολιτικές των κυρίαρχων ελίτ.

Ο Βαγγέλης ήταν ένας άνθρωπος με ιστορία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Με πάθος για ζωή, με αξιοπρέπεια. Ήταν αυτός που έδωσε το έναυσμα για την εκκίνηση της Λαϊκής μας Συνέλευσης. Το πρώτο κάλεσμα, το Μάη του 2011 από το βήμα της πλατείας Συντάγματος, που έδωσε ζωή στο κοινό μας εγχείρημα, που κρατάει ακόμα. Πρωτοστατούσε πάντα στις δράσεις μας και στήριζε όλα τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.

Ένας άνθρωπος που βίωσε την κρατική καταστολή στο πετσί του, με τη σύλληψή του σε μία από τις μεγάλες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις. Αυτή της 23ης Φλεβάρη του 2011. Παρόλα αυτά δεν έκανε πίσω σ’ αυτά που διεκδικούσε από τη ζωή.

Ένας γλυκός, ζεστός και σεμνός άνθρωπος, ανιδιοτελής, αλληλλέγγυος, με αγάπη για τη ζωή, την ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια.

Ήταν η ήρεμη δύναμη ανάμεσά μας και η παρουσία του αποφασιστική. Θα είναι πάντα κοντά μας στους αγώνες, στους δρόμους, στις μάχες μας.

Αύριο, Τετάρτη 30 Γενάρη 2013 στις 4:00 μμ, στο νεκροταφείο του Βύρωνα, αποχαιρετάμε το Βαγγέλη και υποσχόμαστε τη συνέχεια.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ

και μια ευχή από τον Β.Π.

Σύντροφε ζεις . . .

Είσαι Σύντροφος, γιατί

Αγωνίστηκες στη πρώτη γραμμή ενάντια στο Κράτος που καταστέλλει, δολοφονεί, εξαθλιώνει, ενάντια στη Τρόικα και το ΔΝΤ που επιβάλλουν γενοκτονία στο λαό και μειώνουν κάθε χρόνο το προσδόκιμο ζωής του, ενάντια στους ντόπιους Υποστηρικτές τους, είτε αυτοί λέγονται πολιτικά κόμματα, είτε λέγονται μαυραγορίτες, πραιτοριανοί του καθεστώτος, ρουφιάνοι, γενίτσαροι του νεοφιλελευθερισμού, είτε λέγονται αντικοινωνικοί μηδενιστές, είτε λέγονται ιδιοτελείς αριστεριστές που προσπάθησαν να μετατρέψουν τις λαϊκές συνελεύσεις σε μαγαζάκια επιρροής τους και σε φιλανθρωπικά ιδρύματα χωρίς πολιτικό στόχο, ενώ ταυτόχρονα ήταν οργανωμένοι σε κόμματα που συμμετέχουν στο κοινοβούλιο ή προσπαθούν να εισέλθουν σε αυτό.

Σε λέω σύντροφο χωρίς να σε ξέρω προσωπικά,

Σε κρίνω από τις πράξεις σου:

Χωρίς παρωπίδες συνδέθηκες με τον απλό κόσμο και ένωσες την ιδεολογία σου με άλλες ιδεολογίες, στη λαϊκή συνέλευση της γειτονιάς σου.

Δεν έμεινες μόνο στα λόγια πουλώντας επαναστατική κουλτούρα, αλλά πολέμησες στην πρώτη γραμμή στο σύνταγμα, πλάι στις εκατοντάδες χιλιάδες λαού.

Μετέτρεψες το επάγγελμά σου σε λειτούργημα, επανασυνδέοντας κομμένα ρεύματα σε πολίτες Και η αλληλεγγύη σου δεν είχε άρωμα φιλανθρωπίας, ούτε άρωμα δήθεν Μ.Κ.Ο. Το έκανες συντροφικά μέσω της λαϊκής συνέλευσης, φέρνοντας ανθρώπους σε επαφή με τα προτάγματα και τις αξίες των συνελεύσεων αυτών.

Δεν έδειξες ελιτισμό απέναντι στο λαό, χρησιμοποιώντας αριστερίστικες κορώνες, αλλά συνδιαλέχθηκες μαζί του, κατανοώντας τις αδυναμίες του,

Δεν έφυγες προς το εξωτερικό αναζητώντας ατομική λύση, και ελπίζοντας να μην έρθει και εκεί η ίδια λαίλαπα, αλλά αγωνίστηκες στον τόπο σου, απέναντι σε αυτούς που ήθελαν να σε κάνουν δούλο.

Εύχομαι λοιπόν να πάθουν οι φονιάδες σου αυτό που τους αξίζει. Και οι φονιάδες σου δεν είναι το σύστημα ή ο καπιταλισμός γενικά και αόριστα, αλλά συγκεκριμένα πρόσωπα που υλοποιούν ή στηρίζουν τη συγκεκριμένη πολιτική.

Και εύχομαι να το πάθουν από το θεσμό που τόσο αγάπησες και βοήθησες να ξεκινήσει, τις Λαϊκές Συνελεύσεις Γειτονιών. Ελπίζω οι λαϊκές συνελεύσεις να καταφέρουν να εντοπίσουν τι της κρατάει περιορισμένες σήμερα, και εάν είναι τμήμα του σώματός τους να το αποβάλλουν. Εάν δε, είναι κάτι στην ίδια τους τη συμπεριφορά, να το βελτιώσουν. Και έτσι να καταφέρουν να μαζικοποιηθούν, να ομοσπονδιοποιηθούν, να τιμωρήσουν όλους τους διαπλεκόμενους κύκλους εξουσίας και να απελευθερώσουν το λαό από το σύγχρονο ολοκληρωτισμό των μνημονίων, των ΜΜΕ και των εταιριών.

Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη τιμή στη μνήμη σου και εύχομαι ολόψυχα να γίνει.

Β.Π., πρώην μέλος λαϊκών συνελεύσεων Πάτρας

απολογία για τη συγκυρία

Οι ελάχιστοι καθημερινοί αναγνώστες της σχεδίας, που δεν μπορούν βέβαια να συγκριθούν στον αριθμό με τις επισκέψεις των μεγάλων τοπικών ιστοσελίδων, θα έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχει μια ένδεια σχολίων περί της τοπικής πραγματικότητας. Αυτό συμβαίνει διότι η σχεδία δεν αποτελεί παρά ένα μικρό ιστολόγιο που αδυνατεί και αρνείται να παρακολουθήσει την τοπική επικαιρότητα ως μια σειρά ειδήσεων που αφορούν τα πρόσωπα της εξουσίας και τα γεγονότα που τα ίδια τα πρόσωπα διαχειρίζονται ερήμην μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά καθαυτά δεν είναι σημαντικά γεγονότα. Σημαντικότερο όμως αποτελεί η καθημερινή ζωή και οι τάσεις-στάσεις που διαμορφώνονται μέσα στην τοπική κοινωνία που βρίσκεται υπό διαρκή κρίση ταυτότητας, όπως η αιγινήτικη κοινωνία και ιδιαίτερα αυτή που ζει στην πόλη της Αίγινας. Αυτό που δηλαδή αποτελεί το ερώτημα και το έδαφος για την αναζήτηση. Οι διαπιστώσεις για το σήμερα όταν διασταυρώνονται με την τοπική ιστορία και μάλιστα με την πρόσφατη μεταπολεμική, βοηθούν την προσέγγιση του ζητήματος αμφίδρομα. Το χτες ως προσέγγιση του σήμερα και το σήμερα ως προσέγγιση του χτες.

Για αυτό και τα δημοσιεύματα της σχεδίας που αφορούν αναδημοσιεύσεις για το χτες, υποβοηθούν τις δυνατότητες αιτίασης για κάποια κεντρικής σημασίας γεγονότα που συμβαίνουν στο σήμερα. Έτσι, μπορεί να ιδωθεί και η τοπική ιστορία. Αλλά και η τοπική συγκυρία ως συνέχεια και μέρος ερμηνείας της προέλευσής της. Διαφορετικά θα σπάμε τα κεφάλια μας στο τείχος που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε, όσοι δεν θέλουμε να βγούμε στο γιουσουρούμ’ για ένα κουστούμ’ ή αλλιώς για μια θέση στη διαχείριση της μιζέριας.

ΑΓΓΕΛΙΑΙ

Από τις πρώτες –μάλλον- αγγελίες το 1947

“Πωλείται εν Αιγίνη εις κεντρικωτάτην θέσιν διόροφος κατοικία αρίστης κατασκευής κειμένη επί των τριών οδών ΜΕΣ. ΑΝ. ΒΟΡ. Έχει εις το ισόγειον μέγα μαγαζείον, μεγάλην αποθήκην, δυο μεγάλα δωμάτια μαγειρείον με φούρνο και λοιπά χρεώδη. Επίσης μεγάλο μπαλκόνι και μεγάλη ταράτσα.

Πληροφορίαι παρ’ ημίν.

Πωλείται εν Αιγίνη αγρός τριών στρεμμάτων με τρία συκόδενδρα κατάλληλος δια φιστικιές. Πληροφορίαι παρ’ ημίν”.

ήρχισε η δι’ ατμοπλοίων συγκοινωνία με την Αίγιναν…

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 9, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1947, σελίδα 22

Η ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ

Την 22αν λήγοντος ήρχισε η δι’ ατμοπλοίων συγκοινωνία με την Αίγιναν.

Το α)π «Νίκη» αναχωρεί καθημερινώς την 2αν μ.μ. επιστρέφον την επομένην όπως και προπολεμικώς. Το α)π τούτο επλέυρισεν εις Αίγιναν, είναιταχύ και αρκετά άνετον. Ας ευχηθώμεν και αυτό ν’ αποκτήση τας ανέσεις που έπρεπε να έχη ένα βαπόρι και να μην κάθεται ο επιβάτης εις πάγκους, όπως και εις τα καΐκια ότι το πλήρωμά του θα είναι περισσότερον περιποιητικόν εις τους επιβάτας, και ακόμη, να τοποθετούν και άλλα σκάφη ώστε να φθάση η Αίγινα εις την προπολεμικήν της συγκοινωνίαν το συντομότερον.

Εκ παραλλήλου όμως πρέπει να ληφθή και κάποια μέριμνα δια τ’ αχρηστευόμενα ιστιοφόρα της γραμμής Σαρωνικού, τα οποία με τον σκοπόν ν’ ανταποκριθούν κατά το δυνατόν εις τας ανάγκας της επιβατικής συγκοινωνίας είχον προβή εις δαπάνας αι οποίαι σήμερον αποβαίνουν μάταιαι. Δηλ. η εγκατάστασις μεγάλης δυνάμεως μηχανών, ηλεκτροφωτισμού, πυροσβεστήρων, σωσσιβίων κλπ. όλα αυτά αποβαίνουν άχρηστα δια τα ι)φ αυτά τα οποία είναι τώρα υποχρεωμένα να τραπούν εις την εξεύρεσιν ανυπάρκτων ναύλων. Οι πλοικτήται αυτοί είναι άξιοι πάσης συμπαθείας και δια την ζημίαν που υφίστανται, αλλά και διότι, τούτο πρέπει να ομολογηθή, με τα σκάφη που διέθεταν, εξυπηρέτησαν όσον ηδύναντο την κίνησιν των νήσων του Σαρωνικού.»

Η ΑΙΓΙΝΑ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 11-12, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1947, σελίδα 35

Η ΑΙΓΙΝΑ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ

Ενεργείαις του Συλλόγου των εν Αθήναις Αιγινητών, ολοκληρούται η αναγνώρισις της Αιγίνης ως τόπου Τουριστικού διορισθέντων ως μέλους της επιτροπής Τουρισμού Αιγίνης των κ.κ. Αντ. Καρακατσάνη, Σπυρ. Σημαντώνη, Ιωάννη Μαίλη, Παν Ζέρβα, Γεωργ. Ξυδέα, Χρ. Κουμπανιού, Ιωάν. Γιαννέλη, Χαρ. Λεούση, και Κων. Καραγιάννη.

1978, Αιγινήτες ξεμπαζώνουν τους τάφους των Σαλαμινομάχων

«ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ, ΤΡΙΤΗ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1978, ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ 5 ΔΡΧ., ΧΡΟΝΟΣ Δ΄, Αριθ. Φύλλου 75

Σταμάτησε η ανέγερση οικοδομής πάνω στους τάφους των Σαλαμινομάχων

«Με εντολή του υπουργού Πολιτισμού καθηγητή κ. Νιάνια, αναστέλλονται οι εργασίες οικοδομής στην περιοχή Λειβάδι της Αίγινας όπου υπάρχουν αρχαίοι τάφοι. Το ίδιο θέμα της οικοδομής αυτής θα επανεξεταστεί από το Αρχαιολογικό Συμβούλιο επί των νέων δεδομένων που προέκυψαν».

Την παρέμβαση του υπουργού Πολιτισμού προκάλεσε η κινητοποίηση των Αιγινητών που έχοντας εμπρός τους την χωρίς ντροπή από τους ιδιοκτήτες των αρχαίων τάφων έφεραν στοπ νησί δημοσιογράφους φωτορεπόρτερ και έδωσαν την σωστή διάσταση στο πρόβλημα.

Βοηθοί και συμπαραστάτες έτρεξαν η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κυρία Γιαννοπούλου και ο βουλευτής επίσης του ΠΑΣΟΚ κ. Γρ. Κασιμάτης, οι οποίοι μάλιστα μαζί με άλλους βουλευτές έκαναν ερώτηση για το ίδιο θέμα στη βουλή στους υπουργούς Πολιτισμού και Δημοσίων Έργων.

Παρόν φυσικά στην κινητοποίηση αυτή ήταν ο κ. Δήμαρχος που μαζί με τους συμβούλους κ. Πρωτονοτάριο, κ. Μπέση και κ. Χατζίνα συνέβαλαν ιδιαίτερα στον κατατοπισμό των βουλευτών και των δημοσιογράφων πάνω στο θέμα.

Αυτή τη στιγμή η οικοδομή έχει σταματήσει για να επανεξεταστεί το θέμα από το Αρχαιολογικό Συμβούλιο.

Η κινητοποίηση των Αιγινητών πρέπει να διατηρηθεί αμείωτη γιατί το θέμα δεν τελείωσε, τα εμπόδια υπάρχουν, τα συμφέροντα πιέζουν».

1^η φωτογραφία, σελίδα 1:

Ένα τσούρμο 20-25 Αιγινητών σε αναμνηστική στάση, με οικοδομικά εργαλεία μπροστά στα καλούπια της οικοδομής, έχουν αποκαλύψει τους τάφους που μόλις έχουν μπαζωθεί.

2^η φωτογραφία, σελίδα 3:

Οι ίδιοι επί τω έργω, αποκαλύπτουν τους αρχαίους τάφους που έχουν μπαζωθεί.

1998 στην Αίγινα, για την “απώλεια” νερού

ΑΝΑΒΛΗΘΗΚΕ Η ΔΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ

«Φαίνεται ότι ο Δήμος της Αίγινας δεν καταβάλλει ιδιαίτερες προσπάθειες για την καταδίκη του μεταφορέα νερού κ. Ηλιακίδη. Αλλιώς δεν εξηγείται η απουσία του κ. Δημάρχου στην εκδίκαση της έφεσης στην πρωτόδικη καταδίκη, που σε συνάρτηση με την απουσία του δικηγόρου του κατηγορουμένου, είχε σαν αποτέλεσμα την αναβολή της δίκης για τις 22 Μαρτίου Όμως οι μάρτυρες κατηγορίας υποβλήθηκαν όλη την ταλαιπωρία και τα έξοδα αφού δεν είχαν καμιά ενημέρωση από το δικηγόρο του Δήμου. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί».

ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ, 31 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1998, ΧΡΟΝΟΣ 8^Ος Νο 79

Διαχρονικό το ζήτημα των «απωλειών» νερού με τον Α ή Β τρόπο. Ο τρόπος αλλάζει αλλά όχι ο τόπος. Άραγε εκείνη την εποχή ποια ήταν η συμμετοχή του κόσμου στην «απώλεια» του νερού του; Για τη συμμετοχή της τότε Δημοτικής Αρχής (τράβα με κι ας κλαίω) μόλις διάβασες. Όπως επίσης έμαθες και την αντίδραση της σημερινής Δημοτικής Αρχής περί της γνωμοδότησης από το νομικό σύμβουλο για το ίδιο ζήτημα, περίπου.

Αξίζει τον κόπο να επανέλθουμε προσεγγίζοντας το πώς «μετράνε» για τον πληθυσμό της Αίγινας τα ζητήματα που τον αφορούν καθημερινά.

Για μουσική υπόκρουση το “ποιος πληρώνει το βαρκάρη”, του Γιάννη Μαρκόπουλου. Άσχετο με το θέμα μας αλλά εξαιρετικό μουσικό θέμα:

http://www.youtube.com/watch?v=I3_jC9ZCDn0