αναδημοσίευση από το Κύπρος Ινδυμέδια

Εμείς οι Άλλοι

By solon antartis, submitted on Sat, 04/06/2013 – 14:36

 

Παρακολουθώ με πόνο, οργή και αηδία τη διαδικασία με την οποία επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου Παγγαλοποίηση της κατάστασης στο νησί μας. Οι αγγελιοφόροι του “Μαζί τα φάγαμε” αυξάνονται και πληθύνονται κάθε μέρα. Στα τοπικά και διεθνή Μέσα Επιβολής προβάλλεται κατά κόρον ή εικόνα ενός λαού που ευθύνεται συλλογικά για την καταστροφή που βιώνει. Το συλλογικό μαστίγωμα άρχεται από την Ευρώπη και τα διεθνή κέντρα αποφάσεων και βρίσκει πρόθυμα παπαγαλάκια έτοιμα να το αναπαράγουν μετατρέποντας το σε συλλογικό αυτομαστίγωμα και καλλιέργεια ενοχών έτσι ώστε να παραδοθούμε αμαχητί στους ξένους και ντόπιους επικυρίαρχους που θέλουν να μας εξαγνίσουν στα ντους του οικονομικού Άουσβιτς που επέρχεται.

Διανοούμενοι εκ Βρυξελλών, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί και το θλιβερό σινάφι που κυβερνά μαζί με τα Μέσα Μαζικής Επιβολής που ελέγχει και τους λογοκλόπους που έγιναν αστέρες ή τους ψεύτες που τώρα παροικούν στο προεδρικό έχουν εξαπολύσει μια φοβερή λαίλαπα συλλογικής πταισματοδικίας ενάντια στο λαό μας. Η συναπαρτζιά τους συμπληρώνεται από τα πρόθυμα κομματόσκυλα που απλώς περιμένουν τις οδηγίες από τη φωνή του όποιου αφεντικού τους.

Το παρόν αφιερώνεται σε όλους τους υπόλοιπους Εμάς τους υπέροχους ανθρώπους του λαού μας όπως του έζησα και τους ζω από τον καιρό που γεννήθηκα.

***

“Καλωσόρισες πουλί μου μοναξιά ελληνική μου
απ’ αγάπη φεύγεις έρχεσαι πηγαινοέρχεσαι σαν την πνοή μου
κι απ’ την έρημη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου”

Εμείς είμαστε οι Άλλοι.

Η κριτική που ασκείται δημόσια από όλα τα φερέφωνα της εξουσίας και όσους συνειδητά ή ασυνείδητα τα μεταδίδουν δε μας αγγίζει. Όσα κόλπα κι αν χρησιμοποιήσουν, όσους “φωστήρες” κι αν επιστρατεύσουν τα λόγια τους και το σάλιο τους ξοδεύονται άδικα.

Εμείς οι Άλλοι δεν φάγαμε, δεν σκύψαμε και δεν γλύψαμε. Αρνηθήκαμε να μπούμε στη διαδικασία του πάρε δώσε με την κομματική εξουσία και τους καρεκλοκένταυρους διότι αναγιώσαν μας γυναίκες και άντρες περήφανοι που μας παρέδωσαν τις αρχές και τις αξίες που διατήρησαν το λαό μας χιλιάδες χρόνια πάνω σε τούτο το ακρωτήρι. Τα λόγια τους ήταν πάντα ευχές και κατάρες στην πορεία μας που δεν μας άφησαν και δεν μας αφήνουν να ξεστρατίσουμε.

Εμείς οι Άλλοι δεν έχουμε κομματική ταυτότητα. Αλήθεια πόσοι ανάμεσα στο λαό μας έχουν; Δεν υποτάξαμε την ύπαρξη μας στα κελεύσματα αχάπαρων και αμόρφωτων πολιτικών που δεν ξέρουν να διαβάσουν τα νομοσχέδια που ψηφίζουν ούτε και κτυπήσαμε πόρτες για να βρούμε δουλειά σερνόμενοι γονυπετείς και έρποντες και γλείφοντες. Ό, τι κάναμε το κάναμε με την αξία μας, τον κόπο και το μόχθο μας, το αίμα μας. Κι έτσι βλέπουμε ο ένας τον άλλον μέσα στα μάτια κάθε φορά που αντικριζόμαστε.

Εμείς οι Άλλοι Αναστήσαμε τον τόπο μετά το 74. Δουλέψαμε από τα 8 μας διότι καταλαβαίναμε ότι το φαί δεν έφτανε, οργώσαμε τις ερήμους της Αραβίας κτίζοντας στην άμμο για να στέλλουμε τα χρήματα πίσω στη μάνα και τα παιδιά, δουλέψαμε παραδουλεύτρες στα σπίτια της άρχουσας τάξης των μεγαλογιατρών και των μεγαλοδικηγόρων για να εξασφαλίσουμε το φαΐ στο τραπέζι του μεσημεριού και να δούμε το χαμόγελο των παιδιών μας όταν μιαν κάθε Κυρίου Δόξα βάζαμε τη σοκολάτα πάνω στο τραπέζι. Εμείς ήμαστε οι πρώτοι “Φιλιππινέζοι” στον τόπο μας.

Εμείς οι Άλλοι μεταναστεύσαμε ομαδικά. Στην Λονδίνο, το Σαουθάμπτον, τη Νέα Υόρκη, τη Μελβούρνη, στο Κέιπ Τάουν, στο ανάθθεμαν το μαύρον. Όπου σηκώσεις πέτρα θα μας βρεις να σιωνώννουμεν το γαίμαν μας. Πάντα με το έναν πόδι στα ξένα και το άλλον στη θάλασσαν που μας έπλυνε σαν ήμαστε μωρά και τα βουνά με τα κρησφύγετα μιας άλλης εποχής. Εμείς δουλέψαμε και δουλεύουμε νύχτα μέρα πίσω από τους λιγδιασμένους πάγκους στα φισιάδικα για να στέλλουμε πίσω τα λεφτά για την ημέραν που θα επιστρέψουμε. Εμείς που κλαίμεν κρυφά κάθε φορά που το αεροπλάνο ξεκινά την κάθοδο του προς τα αεροδρόμια του τόπου μας, Εμείς που μας λαλείτε Τσιάρληδες και Αμερικανάκια. Επαρχιώτες στην Ομόνοια και την πλατεία Ελευθερίας.

Εμείς οι Άλλοι δεν ξεχάσαμε! Βγήκαμε στους δρόμους ομαδικά. σπάσαμε τα οδοφράγματα, δεχτήκαμε τα χτυπήματα του Αττίλα, ανεβήκαμε σε μοτοσυκλέτες, κάναμε πορείες, είδαμε τις μανάδες, τις αδελφές και τις γυναίκες μας να σπάζουν τη γραμμή αντιπαράταξης με σχεδιασμούς που ούτε οι μεγαλύτεροι στρατηγοί δεν μπορούν να εκπονήσουν. Εμείς θυμόμαστε όλους εκείνους που σκοτώθηκαν στην πορεία και δεν είναι πια μαζί μας.

Εμείς οι Άλλοι απεχθανόμαστε τη Βία αλλά καθαρίζουμε το G3 που μας έδωσε η πατρίδα δίπλα στα παιδιά μας διότι ξέρουμε ότι ανάμεσα στις 40.000 κατοχικών δυνάμεων – Ναι στην Κύπρο υπάρχει κατοχή! – και τους αγαπημένους μας στέκουμε μόνοι εμείς και οι 300 σφαίρες που μας χρέωσε η Εθνική Φρουρά. Εμείς οι Άλλοι και οι φίλοι μας που δεν είναι αριστεροί ούτε δεξιοί ούτε κεντρώοι διότι όταν φορέσουμε την μαυρογέρημην την παραλλαγή καταλαβαίνουμε όλοι – ακόμη κι όταν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε – ότι Εμείς στέκουμε μόνοι μπροστά στα πολυβόλα και τα τανκς του Τουρκικού στρατού.

Εμείς οι Άλλοι χτίσαμε τα σπίτια μας μόνοι μας με τους φίλους μας τους αρκάτες από τα θεμέλια ως τα παραθυρόφυλλα που έκαμνεν ο πελεκάνος ο παππούς. Εμείς δανειστήκαμε από τους επίσημους τοκογλύφους τους τραπεζίτες μας και ξεχρεώσαμε μετά από τριάντα χρόνια δουλεύοντας τίμια μιαν και δυο δουλειές. Και οι καταθέσεις μας που έκλεψαν δεν είναι μαύρες αλλά κόκκινες που κάθε στάλα αίμα που εσιωνώσαμε στην πορεία.

Εμείς οι άλλοι βγήκαμε στο δρόμο και για το Μαρί – αλήθεια εσείς όλοι πού ήσαστε τότε – και για το μνημόνιο . Δεν ξεχωρίζουμε ανάμεσα στα κόκκινα και μπλε καθάρματα. Το Όχι μας είναι Όχι και το Ναι μας Ναι. Ο λόγος μας είναι βαρύς και ασήκωτος και δε μετακινείται ανάλογα με το που φυσά η εξουσία. “Ουάι υμίν γραμματείς και Φαρισσαίοι Υποκριταί” που ξαφνικά ανακαλύψετε την τασιηνόπιτταν.

Εμείς οι Άλλοι δεν περιμέναμε να γίνουν συναυλίες αλληλεγγύης για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους αδελφούς μας που έχασαν τις δουλειές τους, τους μαθητές μας που δεν έχουν να φαν και τους φίλους μας που αρνούνται πεισματικά να θκιακονήσουν κι ας εγίναν μαύρα τα μάτια τους που από το δάκρυ και την πείνα. Προσφέρουμε σιωπηλά και καθημερινά και δεν κάνουμε την προσφορά μας θέαμα για τα αδηφάγα μάτια της τηλεόρασης.

Εμείς οι Άλλοι δεν ξεπουλήσαμε τις ψυχές μας διότι ξέρουμε ότι έτσι κι αλλιώς δεν είναι δικές μας για να τις ξεπουλήσουμε. Πετούν με τα φτερά τους Ελεύθερες. Ούτε εμπορεύματα τες αγόρασαν, ούτε θέσεις και οφίκια, ούτε οκέλλες και πολυτελέστατα αυτοκίνητα. Δεν λερώνουμε το στόμα μας με γραικογλίτσες διότι είμαστε περήφανοι για την γλώσσα μας. Και δεν αλλάζουμε τη φωνή μας όταν τραγουδούμε, δεν προσθέτουμε στόμφο, δράμα και  δονήσεις ξένες. Η διάλεκτος μας που χελιδονίζει κάθε φορά που ανοίγουμε το στόμα μας έχει όση μουσική χρειάζεται.

Εμείς οι Άλλοι στέκουμε εδώ. Αν και μόνοι ποτέ Μόνοι. Πίσω μας στέκονται προπάπποι βρακοφόροι και πανέμορφες προγιαγιάδες με της αλατζιές που μας ευλογούν διότι επιλέξαμε το δύσκολο δρόμο τον γεμάτο αγκάθια. Δεν υποταχτήκαμε στις ορδές των ξενόφερτων κατακτητών και δεν πρόκειται να το πράξουμε εις τον αιώναν τον άπαντα.

Εμείς οι Άλλοι ζούμε στο μεδούλι μας τα λόγια του τραγουδοποιού:

“Ζήτω η Ελλάδα και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό
Ελασσώνα Λειβαδιά Μελβούρνη Μόναχο
Αλαμάνα και Γραβιά Αμέρικα
Βελεστίνο Άγιοι Σαράντα Εσκι Σεχήρ”
Κύπρος Κύπρος

“Κώστας Κώστας Μανώλης Πέτρος Γιάννης Τάκης”
Μάρω, Ναυσικά, Στέλλα, Άντρη, Δήμητρα.

“Πλατεία Ναυαρίνου Διοικητηρίου κι Εξαρχείων
Μπιζανίου κι Αναλήψεως Αγίας Τριάδος κι 25ης Μαρτίου”
Θράκης, Ιώνων, Αιγαίου, πλατεία Ελευθερίας
Καραολή και Αυξεντίου, Γρίβα Διγενή, Διγενή Ακρίτα

“η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει
κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει”

Γι αυτό λοιπόν όλοι εσείς σταματήστε σας παρακαλώ να βρωμίζετε τη γλώσσα μας χρησιμοποιώντας το πρώτο και δεύτερο πρόσωπο πληθυντικού. Αν θέλετε να μιλάτε στο εγώ να λέτε Εγώ.

Την κριτική σας απευθύνετε την σ’ εκείνους που τους αξίζει. Ή και στο ξεπουλημένο σας πρόσωπο όταν κοιτάζετε στον καθρέφτη. Το εμείς παρετάτε το!

Εμείς είμαστε οι Άλλοι.

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~

Σημειώσεις
————–
1. Όλοι οι στίχοι στο άρθρο είναι από το “Τσάμικο” του Διονύση Σαββόπουλου:

Τόσος κόσμος πλάι του πέρασε και τον προσπέρασε
τι να ζητάει επαρχιώτης στην Ομόνοια μες το ψιλόβροχο αρχές του Μάη
Ψυχές πολύβουες κι ούτε ένα πρόσωπο τι καρτεράει κλαρίνα παίζουν
κόσμος γλεντάει η ώρα πάει η ώρα πάει

Ξένος ως και στη χαρά του μεσονύχτι του Σαββάτου
τραγουδάκια μου κατάμονα αν σας αντάμωνα θα `πεφτα κάτου
στο ρυθμό σας ονειρεύομαι και ξενιτεύομαι στα βήματα του
κάπου εδώ έχω γνωστούς αλλά τέτοιαν ώρα μη βαρύνω τους

Ζήτω η Ελλάδα και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό
Ελασσώνα Λειβαδιά Μελβούρνη Μόναχο
Αλαμάνα και Γραβιά Αμέρικα
Βελεστίνο Άγιοι Σαράντα Εσκι Σεχήρ
Κώστας Κώστας Μανώλης Πέτρος Γιάννης Τάκης
Πλατεία Ναυαρίνου Διοικητηρίου κι Εξαρχείων
Αλέκος Βασίλης Άγγελος
Μπιζανίου κι Αναλήψεως Αγίας Τριάδος κι 25ης Μαρτίου
η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει
κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει

Καλωσόρισες πουλί μου μοναξιά ελληνική μου
απ’ αγάπη φεύγεις έρχεσαι πηγαινοέρχεσαι σαν την πνοή μου
κι απ’ την έρημη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου
απ’ τους δυο μας ποταμούς θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς
Από:
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=632

Attachment	Size
prosfyges.jpg	9.21 KB
mnhmh.jpg	21.75 KB
karpasi.jpg	7.1 KB
golgothas.jpg	261.14 KB

»

• View 1 comment

Comments

Συλλογικό φταίξιμο, Αλκίνοος Ιωαννίδης και οι αηδίες

By Πέτρος Ευδόκας, submitted on Sat, 04/06/2013 – 19:23

 

Μια φίλη πρόσφατα προώθησε το περίφημο άρθρο του Αλκίνοου που έγινε της μόδας και όπου φτάσεις στο διαδύκτιο τού’ν τες μέρες θα το βρεις μπροστά σου:
http://left.gr/news/eleytheroi-kataktimenoi

Της απάντησα το εξής:

“Είναι πολύ προσβλητικός εις βάρος του λαού μας. Δεν είναι σωστό να φορτώνουμε ενοχές στον κόσμο για τα αμαρτήματα των κυβερνώντων.Ακόμα και για την έλλειψη ήθους και πολιτικής αγωγής, τη μέθη με τα εμπορεύματα και την κουλτούρα των γιαππηδο-χώρκατων που χαρακτηρίζει το σύγχρονο λαό μας, ευθύνη έχουν οι άρχοντες μας, που ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ καλλιέργησαν αυτά με μες τον λαό, ποτίζοντας ανθελληνικό δηλητήριο ανάμεσα μας (ξερίζωμα του πολιτισμού μας) προωθώντας την ιδεολογία του εύκολου πλουτισμού, του βολέμματος, της “καταξίωσης” μέσα από σπιταρώνες και οφίκκια που μας σέρβιραν μαζί με τον Κυπριο-εθνικισμό τους.

Ας μας λείπουν οι ψευτοφιλοσοφίες του Αλκίνοου. Ας συμβάλει και αυτός στην αποκατάσταση μιας ορθής ηθικής και ήθους για το λαό μας, και ας αφήσει κατά μέρος την ναζιστική πρόθεση “συλλογικού φταιξίματος”. Έχουμε συλλογικές ευθύνες να διορθώσουμε συλλογικά τα πράματα, αλλά καθόλου συλλογικό φταίξιμο για το που έφτασαν τα πράματα.”

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net

Ίσως αξίζει να σχολιαστούν δυο τοπικά γεγονότα που φαινομενικά είναι άσχετα: α)Η χορηγία για την εκδρομή των «ψαγμένων» μαθητών με την ευχαριστήρια επιστολή τους την οποία συνυπογράφουν και οι γονείς τους και β)η πολύ καλή θέση που πήρε η ΔΟΥ Αίγινας, μέσα στις 10 αποδοτικότερες στην Ελλάδα. 

Αν δεν είχε προηγηθεί ένας μικρός αλλά ενδιαφέρον διεκδικητικός αγώνας, όπως ακούστηκε στην εκδήλωση για τη μνημονιακή εκπαίδευση, των ίδιων που συνυπέγραφαν την ευχαριστήρια επιστολή, ίσως και να μην υπήρχε λόγος για το παρόν σχόλιο. Η ίδια εκδήλωση στο μεγαλύτερο μέρος της είχε ως αιχμή την αρνητική λειτουργία της Αγοράς και των χορηγών στη λειτουργία των σχολείων.

Ομοίως, επίσης, αν δεν είχε προηγηθεί μια αγωνιστική κινητοποίηση των εργαζομένων προκειμένου να μην κλείσει ή δημοσιεύματα που εξαίρουν την αναγκαιότητα της ΔΟΥ Αίγινας, ίσως αυτό το σχόλιο να μην υπήρχε. Μαθαίνουμε ότι η τοπική ΔΟΥ έκανε πολύ καλά τη δουλειά της. Δηλαδή; Όπως λέει το δημοσίευμα: «Το υπουργείο Οικονομικών έδωσε στη δημοσιότητα τις ΔΟΥ που έκαναν καλά τη δουλειά τους και δεν άφησαν σε χλωρό κλαρί όσους χρωστούσαν, αλλά και τις Εφορίες οι οποίες έμεναν μετεξεταστέες». Δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει το «χλωρό κλαρί»; Γιατί δεν υπάρχει μια εξήγηση ή ένα κείμενο, ή μια δημοσιοποιημένη αντίρρηση στο τι έκανε η ΔΟΥ στο νησί; Γιατί δεν βγήκε μια ανακοίνωση για το γεγονός ότι εκθέτουν τους συναδέλφους τους από τις άλλες ΔΟΥ που δεν επέδειξαν τον υπερβάλλοντα ζήλο στην μεγάλη ληστεία του λαού; ΔΟΥ Αίγινας ή ΔΟΥ Σπετσών ή ΔΟΥ Σκιάθου, σημαίνει άνθρωποι, δηλαδή εργαζόμενοι. Ακόμα και μεμονωμένοι.

Αυτά λοιπόν έχει η ζωή μας. Αντιφάσεις. Έτσι προχωράει, έστω κι αν δεν φαίνεται ότι πηγαίνει κάπου.

(ΜΕΡΟΣ Α)

(ΜΕΡΟΣ Β)

«να τα δείτε σε πέντε χρόνια»

αφήγημα του Γιώργου Μήτρου (ΜΕΡΟΣ Γ)

…Έφυγε από τον Ασώματο, αφήνοντας αυτή τη «μακάβρια» διαδήλωση και κατευθύνθηκε προς την Αίγινα. Σα σαν μην είδε τίποτε, στη σκέψη του ήταν η εμμονή που του κόστισε αποχή από το νησί που αγαπούσε, οχτώ χρόνια. (Δεν ήταν βέβαια μόνο αυτό. Τσακώθηκε με δυο απ’ την παρέα και είπαν τα εξ’ αμάξης, χώρισε με μια «κοπελιά ετών 39» που τα είχαν και έχει σπίτι στην Αίγινα… τέλος πάντων δεν ήταν «η διαφορά των 20 ευρώ και τέσσερις γαύροι που παρίσταναν τις σαρδέλες…») Κατεβαίνοντας προς την παραλία και πηγαίνοντας προς το γήπεδο διαπίστωσε και εκεί αλλαγές. Ο χώρος του γηπέδου είχε αλλάξει πολύ. Δεν ήταν γήπεδο πια. Μια αυτοσχέδια ταμπέλα με χρώματα έγραφε «πάρκο-μαθητικός συνεταιρισμός». Η αγάπη του όμως για τη μπάλα τον έκανε να ρωτήσει τον πρώτο τυχόντα απ’ αυτούς που μπαίνανε στο χώρο.

-Έφυγε το γήπεδο. Το πήγαν στο Μεσαγρό. Αν έχουμε ματς; Συνέχεια. Κάθε Κυριακή γίνεται χαμός. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έχουμε 10 τοπικές ομάδες (του τις είπε), καλά μην περιμένεις φανέλες, προέδρους, χορηγούς και τέτοιες επισημότητες. Μόνο η παλιά ομάδα του Σαρωνικού παίζει σε κατηγορία. Πάω γιατί βιάζομαι. Από πού είσαι;

Κατευθύνθηκαν μαζί στο πάρκο που καταλάμβανε το μισό γήπεδο ποδοσφαίρου. Είχε ένα μικρό θεατράκι που είχε κόσμο εκείνη τη στιγμή και δυο ή τρεις οχτάγωνες κατασκευές με παγκάκια (“Κάποιος ξύπνιος τα πήρε εργολαβία”, σκέφτηκε). Πήγε στο θεατράκι για να χαζέψει. Στον υπόλοιπο χώρο έβλεπε παιδιά, κάπως μεγάλα, που έσκαβαν και περιποιούνταν τους κήπους τους. Διέκρινε ταμπέλες όπως «2^ο Δημοτικό», «1^ο Γυμνάσιο» και λοιπά. Η συζήτηση κι ό,τι άρπαξε από αυτήν γινόταν για τη δημιουργία ενός συνεταιρισμού για να κατασκευάζουν ρούχα. Κάθισε περίπου είκοσι λεπτά και πιο πολύ πρόσεχε τα πιτσιρίκια που ήταν μαζί με κάτι παππούδες που τους έλεγαν τι να κάνουν. Οι φωνές από τη συζήτηση γίνανε πιο έντονες κι αποφάσισε να την κάνει. “Ελλαδάρα μου”, σκέφτηκε.”Πότε θα συνεννοηθούμε; Ποτέ!”

Με τη στροφή δεξιά είδε απέναντί του στο το μαγαζί, δίπλα στην παιδική χαρά, που ήταν πάνω στην παραλία ότι δεν υπήρχε πια. Από την παιδική χαρά και μέχρι και πέρα προς το ΝΟΑ, ένα στριμωξίδι από υπαίθρια μανάβικα. Δεν άντεξε και πήγε. Και τι δεν είχαν. Τα πάντα και σε ποσότητα. Πολύς κόσμος ψώνιζε.

-Όλα ντόπια, του είπε ένας με φανερή διάθεση. Πάρε για την κυρά φασολάκια, πάρε κρεμμυδάκι, πάρε μαϊντανό, πάρε και κερεμέζι από το Νεκτάριο, πάρε και κρασί από Αγίους -κάτσε μη μας ακούσει ο Κυψελιώτης- να την κάνεις να χαρεί.

Μπάκουρας ο Κώστας Γ., χαμογέλασε.

-Μ’ αυτά βρίσκεις γκόμενα; αντείπε.

-Αν θες για γκόμενα θα πάς αφ’ του Τζίμη (του τον έδειξε) που έχει λουλούδια, έχει βότανα, φκιάνει κάτι κρέμες μόνος του, φκιάνει κάτι λιβάνια που τα βάζεις κι η γκόμενα πέφτει.

Ο Τζίμης, μια ωραία φιγούρα, του είπε για όλα τα βότανα της Αίγινας και τον ξενάγησε στον πάγκο του. Στο τέλος πήρε από αυτόν κάτι για «μια φίλη».

-Πού να πάω για μεζέ και τσίπουρο;

Ο Τζίμης κούνησε τους ώμους του, περίπου σαν «ξέρω ‘γώ»;

Έφυγε για την παραλία να βρει τον εφιάλτη του…

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

παρ’ όλες τις πολιτικές διαφορές αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα “δρόμος” ένα άρθρο αρκετά αποκαλυπτικό για το ρόλο της ηγεμονική τάξης στη Γερμανία

Έξω η Γερμανία από την Ευρωζώνη

ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΕΝΩΝΕΙ…

από τον ΑΓΩΝΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ

Ζητάμε την απελευθέρωσή του HUSEYIN CAKIL. Πρέπει να αφεθεί αμέσως ελεύθερος!

αναδημοσίευση από τον Ελευθεριακό Κόσμο

Η προβολή του γνωστού μας (προσφάτως αντιμνημονιακού) βουλευτή Μελά από τις στήλες τοπικής εφημερίδας, μετά από αρνητικά δημοσιεύματα για το πρόσωπό του, έχει δυο τινά: αφενός την προβολή της κοινοβουλευτικής του δράσης μέσω της τακτοποίησης μιας συνθήκης συνύπαρξης, κι αφετέρου την επικαιροποίηση της ύπαρξης του Νοσοκομείου, του μαγαζιού της τοπικής Εκκλησίας. Το δεύτερο ίσως είναι και το πιο ενδιαφέρον από άποψη «παραγωγής» τοπικής πολιτικής. Φαίνεται ξεκάθαρα μετά την προσδοκία της  υπαγωγής του «υπολειτουργούντος» Κέντρου Υγείας Αίγινας στις ορέξεις των ιδιωτών, η προσδοκία σε μια κρίσιμη περίοδο διοικητικών αλλαγών, της μεταλλαγής του Νοσοκομείου σε Νοσοκομείο με τους όρους της αγοράς και την περαιτέρω σύμπραξη του δημοσίου (με πρόσχημα τις πραγματικές οφειλές). Η σκόπιμη διαφήμιση από πλευράς βουλευτή (και ιατρού) Μελά, και αδιαφορίας ενός δήθεν αντιμνημονιακού βουλευτή για το Δημόσιο (και καταρρέον εξαιτίας του «επάρατου» μνημονίου) Κέντρο Υγείας, πιθανόν να συγκλίνει με την δημιουργία ενός διαύλου επικοινωνίας για τη διεύρυνση της νυν υπέρ πάντων αγοράς (υγείας). Και μάλιστα χωρίς κόστος. Τι κοστίζει μια ερώτηση στον Υπουργό;

Δεν είναι παρά ένα από τα δείγμαta δράσης που πραγματοποιούν τα πληκτρολόγια, τα κινητά τηλέφωνα μπροστά σε έναν υπό κατάρρευση κόσμο. Από τις καλύτερες στιγμές που συναντιέται το τσιφλικάδικο παρελθόν με το αγοραίο μας παρόν και το ανύπαρκτο μέλλον.

Αναδημοσιεύεται στη σχεδία από το “Δρόμο της Αριστεράς”, το παρακάτω κείμενο, παρ’ όλη τη σοβαρή πολιτική διαφορά. Τις επισημάνσεις του οφείλουμε να τις προσέξουμε. 

Η Κύπρος είναι δίπλα μας!

Δευτέρα, 01 Απρίλιος 2013

Αναδημοσίευση

[…] Σήμερα αυτό που καταρρέει (μαζί με τις ψευδαισθήσεις μας) είναι επίσης το κεντρικό φαντασιακό του καπιταλισμού που είναι η διαρκής ανάπτυξη της παραγωγής και της κατανάλωσης, γιατί προσκρούει στο οικολογικό όριο της περατότητας των φυσικών πόρων του πλανήτη, στη μόλυνση του περιβάλλοντος και γιατί αυτή η αφήγηση δημιούργησε έναν ανθρωπολογικό τύπο επικίνδυνο και καταστροφικό. Η κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι η απαρχή του τέλους αυτής της αφήγησης […]

 

Με την επικράτηση του παγκόσμιου καπιταλισμού και του φαντασιακού του προτάγματος της διαρκούς μεγέθυνσης της παραγωγής και της κατανάλωσης, χιλιάδες μικρές και μεγάλες αφηγήσεις ζωής σαρώθηκαν.

Κοινότητες ανθρώπων που διεκπεραίωναν τη ζωή τους παραγωγικά και διοικητικά υιοθέτησαν σταδιακά τα νοήματα της καπιταλιστικής μεγέθυνσης.

Χάθηκε έτσι ο πλούτος του παγκόσμιου πολιτισμού και η δυνατότητα που είχαν οι επιμέρους κοινότητες να προσαρμόζουν τη ζωή τους και τη παραγωγή τους στο υπάρχον φυσικό περιβάλλον. Υιοθέτησαν τη γραμμική αντίληψη για τη ζωή και τη παραγωγή και μετατράπηκαν σε καταναλωτές προϊόντων και αλλότριων αφηγήσεων (πολιτικών και νοημάτων).

Σήμερα αυτό που καταρρέει (μαζί με τις ψευδαισθήσεις μας) είναι επίσης το κεντρικό φαντασιακό του καπιταλισμού που είναι η διαρκής ανάπτυξη της παραγωγής και της κατανάλωσης, γιατί προσκρούει στο οικολογικό όριο της περατότητας των φυσικών πόρων του πλανήτη, στη μόλυνση του περιβάλλοντος και γιατί αυτή η αφήγηση δημιούργησε έναν ανθρωπολογικό τύπο επικίνδυνο και καταστροφικό.

Η κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι η απαρχή του τέλους αυτής της αφήγησης.

Tο παράδειγμα της Θεσσαλίας

Στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, στη λεκάνη απορροής των νερών του όρους Κόζιακα και ανάμεσα στις αγροτικές κοινότητες Κόκκινου Πύργου, Αγίων Αποστόλων, Ρογγίων, Διπόταμου και Πυργετού βρίσκονται οι φλέβες (κανάλια) με τρεχούμενο νερό ήπιας ροής.

Οι φλέβες δημιουργήθηκαν κύρια από φυσικές πηγές (ανάβρες) που με τον καιρό διανοίχθηκαν από τους αγρότες, διοχετεύοντας σ’αυτές το νερό της βροχής και των αρτεσιανών.  Ο μικρός αυτός υγροβιότοπος αποστραγγίζει το νερό της περιοχής, κάνοντας τη γη καλλιεργήσιμη, επικοινωνώντας με τον Κουμέρκη  και τον Αγιαμονιώτη ποταμό, οι οποίοι με τη σειρά τους συνδέονται με τους παραποτάμους του Πηνειού,Ανάποδο και Σαλαμπριά .

Ψάρια (αγάδες και μυλωνάκια), καραβίδες, καβούρια, χέλια, βίδρες και νερόκοτες ζούσαν στον υγροβιότοπο των φλεβών, ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Παράλληλα, υπήρχε μια τοπική διατροφική αυτάρκεια των αγροτών βασιζόμενη στα οικόσιτα ζώα (κότες, πάπιες, γουρούνια, αρνιά, κατσίκια και αγελάδες) και στους κήπους που όλοι μα όλοι καλλιεργούσαν, ενώ συμπλήρωναν  τα γεύματα τους με ψάρια και καραβίδες που ψάρευαν στις φλέβες και στα ποτάμια.

Οι τοπικές αγροτικές κοινωνίες είχαν προσαρμόσει τον τρόπο ζωής τους στο υπάρχον φυσικό περιβάλλον, δίνοντας δείγματα ανακύκλωσης, κυκλικής εναλλαγής καλλιεργειών, αυτάρκειας, προστασίας της βιοποικιλότητας, οικολογίας, μέτρου, σεβασμού στο περιβάλλον, ανεξαρτησίας από εισροές, όλα αυτά, ενδεχομένως, χωρίς να γνωρίζουν καθόλου αυτές τις έννοιες.

Πέρα από την αυτάρκεια (οικονομική και διατροφική) που παρείχαν στους αγρότες τα κατοικίδια ζώα, οι κοπριές τους χρησίμευαν ως λίπασμα για τους κήπους. Με τα περισσεύματα των κήπων (από τα παζάρια) τάιζαν τα οικόσιτα ζώα τους. Παράλληλα, κρατούσαν και αντάλλασαν ντόπιους σπόρους φυτών, εξασφαλίζοντας ποικιλία γεύσεων.

Βοσκότοποι (λιβάδια), κήποι, καλλιέργειες (σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, τριφύλλι) εναλλάσσονταν κατά καιρούς στη καλλιέργεια διατηρώντας τη γη παραγωγική και υγιή. Με τα γέρικα ξύλα από τους φυσικούς φράχτες   (λεύκες, αγριολεύκες, φτελιάδες, ιτιές) ζέσταιναν τα σπίτια τους τον χειμώνα, ενώ οι περισσότεροι φρόντιζαν και ένα μικρό αμπέλι για τις χαρές και τις λύπες της ζωής.

Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αρχές τις δεκαετίας του ’80, εισβάλλει στην οικονομία της υπαίθρου η ονομαζόμενη «Πράσινη Ανάπτυξη», έχοντας ως κυρίαρχο στοιχείο την υποταγή του περιβάλλοντος και των αγροτών στην εντατικοποίηση της παραγωγής και στο μύθο της συνεχούς μεγέθυνσης.

Μονοκαλλιέργειες καρπουζιών, καπνού, καλαμποκιού και κυρίως βάμβακος ισοπεδώνουν κάθε σπιθαμή της γης. Δένδρα κόβονται, ανεμοφράκτες γκρεμίζονται, μπροστά το τρακτέρ ψεκάζει με ζιζανιοκτόνα, ακολουθεί το χημικό λίπασμα και στη συνέχεια η σπορά με καινούργιους υβριδικούς σπόρους. Αργότερα ακολουθούν κι άλλοι ψεκασμοί με ζιζανιοκτόνα (για τα χορτάρια) και με εντομοκτόνα για «τα βλαβερά» έντομα.

Χιλιάδες τόνοι χημικών λιπασμάτων, ζιζανιοκτόνων, εντομοκτόνων, παρασιτοκτόνων, ρίχνονται στην αγροτική γη. Το νερό της βροχής και του ποτίσματος ξεπλένει τα υπολείμματα των φυτοφαρμάκων και των λιπασμάτων. Κιτρινίζουν οι φλέβες από τα ζιζανιοκτόνα, το νερό της φλέβας, λόγω της ήπιας ροής, «κρατάει» για μέρες τα φυτοφάρμακα.

Οι Αγάδες ψοφάνε, οι καραβίδες και τα χέλια εξαφανίζονται, η υπόλοιπη υδρόβια ζωή (νερόκοτες, βίδρες. νεροχελώνες) και τα πουλιά εγκαταλείπουν τις φλέβες λόγω έλλειψης τροφής. Ο υδροφόρος ορίζοντας γεμίζει νιτρικά. Σύμφωνα με έρευνα του  καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κ. Νικήτα Μυλόπουλο στην ευρύτερη περιοχή χρησιμοποιούνται 230.000 τόνοι λιπάσματα και 2.000 τόνοι φυτοφάρμακα σε ετήσια βάση.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο αγρότης να χάσει την επαφή με τον κύκλο ζωής της γης. Υιοθετεί τη γραμμική αντίληψη για την παραγωγή και χάνει την αυτάρκεια του.

Επιδοτήσεις ρέουν άφθονες, πολυεθνικές αγροχημικών, τράπεζες και εταιρείες παραγωγής αγροτικών μηχανημάτων κάνουν χρυσές δουλείες. Η Ελλάδα από την ένταξή της στην Ε.Ε. έλαβε 120 δις Ευρώ σαν επιδοτήσεις. Από τα λεφτά αυτά τα 51,3 δις επέστρεψαν στις εταιρείες της Δ. Ευρώπης που προμηθεύουν τόσα χρόνια τη χώρα με εξοπλισμό, μηχανήματα και πρώτες ύλες. (εφημερίδα Ελευθεροτυπία 17/10/2010)

Το Α.Ε.Π. της χώρας μεγαλώνει, μεγαλώνοντας συγχρόνως και η εξάρτηση από τις πολυεθνικές αγροχημικών προϊόντων. Οι σπόροι κάθε χρόνο αγοράζονται, οι ίδιες πολυεθνικές εταιρείες που παράγουν τους σπόρους – υβρίδια, παράγουν και τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα (στις μέρες μας είναι πάλι οι ίδιες οι εταιρείες που προωθούν τη καλλιέργεια των μεταλλαγμένων).

Αγοράζονται μεγαλύτερα και βαρύτερα γεωργικά μηχανήματα, η γη οργώνεται όλο και πιο βαθιά, ρίχνονται περισσότερα λιπάσματα και φυτοφάρμακα, η αγροτική παραγωγή αυξάνεται, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνει το χρέος των αγροτών στις τράπεζες. Με στοιχεία της Αγροτικής τράπεζας, το 70% της αγροτικής γης είναι υποθηκευμένο.

Κάποια στιγμή η ύβρις της διαρκούς μεγέθυνσης δείχνει τα όρια της. Η απόδοση της αγροτικής γης, παρ’όλο  που διπλασιάζεται η ποσότητα του λιπάσματος, μένει η ίδια και μειώνεται. Σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Αγροτικής Ανάπτυξης, 55.000 στρέμματα στη Θεσσαλία βρίσκονται στο στάδιο της ερημοποίησης, που σημαίνει νεκρή γη, όσο και να τη λιπαίνεις δεν αποδίδει πια.

Οι τιμές των αγροτικών προϊόντων  κατρακυλούν, τα προϊόντα μένουν απούλητα. Οι Γκουρού της διαρκούς ανάπτυξης προσπαθούν να στρέψουν τους αγρότες στην καλλιέργεια μεταλλαγμένων(GMO) και ενεργειακών φυτών(βιοκαύσιμα), διατηρώντας ανέπαφο το ίδιο μοντέλο παραγωγής.

Στο μεταξύ οι αγρότες μετρούν απώλειες. Η ύπαιθρος εγκαταλείπεται, η βιοποικιλότητα βρίσκεται σε κίνδυνο, εξαφανίζεται ο πλούτος των ντόπιων ποικιλιών, φυτών και ζώων, τα ύδατα υπεραντλούνται και μολύνονται, ενώ σημειώνεται κατακόρυφη πτώση του υδροφόρου ορίζοντα. Στις πεδιάδες της Θεσσαλίας οι γεωτρήσεις φτάνουν πια στα 350 μέτρα βάθος.

Την ίδια στιγμή, οι ποταμοί νεκρώνουν, υγροβιότοποι καταστρέφονται και ο Πηνειός, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γίνεται ο δεύτερος πιο μολυσμένος ποταμός στην Ευρώπη μετά τον Πάδο της Ιταλίας.

Η Λίμνη Κάρλα αποξηράνθηκε και μαζί της χάθηκε και ο παραλίμνιος πολιτισμός και το ευεργετικό για τη Θεσσαλία μικροκλίμα της. Σήμερα με την μερική της επανασύσταση, κάθε προσπάθεια για εμπλουτισμό της λίμνης με υδρόβια ζωή(ψάρια, ψαροπούλια κ.λπ)  αποτυγχάνει λόγω του μολυσμένου με βαρέα μέταλλα νερού του Πηνειού, που μεταφέρονται στους ταμιευτήρες της.

Οι αγρότες του παραδείγματος «αναπτύχθηκαν». Η ανάπτυξη τους εξαφάνισε τα ψάρια(τη τροφή τους) με τη χρήση των φυτοφαρμάκων, μόλυνε τους ποταμούς και  αυτοί με τη σειρά τους μόλυναν τη θάλασσα. Έτσι οι αγρότες μας με τα κέρδη της ανάπτυξης αγοράζουν πια τα ψάρια τους, τα οποία έχουν μεγαλώσει με ένα μέρος των φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων που οι ίδιοι χρησιμοποίησαν για να «αναπτυχθούν», φαύλος κύκλος δηλαδή.

Τo Ιερατείο της διαρκούς ανάπτυξης τους λέει να μην ανησυχούνε, θα «εκτρέψουμε» τον Αχελώο. Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό του τόπου τάσσεται υπέρ της εκτροπής του Αχελώου και υπέρ της αέναης ανάπτυξης. Ο παραγωγισμός, ως συστημική υπερκομματική ιδεολογία, κυριαρχεί σχεδόν παντού.

Άνθρωποι που παράγουν με τον τρόπο των αγροτών του παραδείγματος μας, υιοθετούν – εν αγνοία τους άραγε; – και το ανάλογο νόημα ζωής που προβάλλει η διαρκής Καπιταλιστική Ανάπτυξη.

Παρήγαγε με όποιον τρόπο μπορείς για να αυξήσεις την παραγωγή σου, μη νοιάζεσαι για το φυσικό περιβάλλον, μη δείχνεις καμία αλληλεγγύη για τις γενιές που θα έρθουν. Αδιαφόρησε για τις επιπτώσεις στη υγεία των ανθρώπων που θα χρησιμοποιήσουν τα προϊόντα που παράγεις. Η ηθική του Καπιταλισμού στα μεγαλείο της! Όσο για την πείνα στον τρίτο κόσμο μην ανησυχείτε. Οι εταιρείες των μεταλλαγμένων ετοίμασαν ένα ένζυμο που θα επιτρέπει τους φτωχούς να χωνεύουν το χορτάρι και τα φύλλα των δέντρων.

Την ίδια στιγμή, με δυο ευρώ, ημερησίως που είναι το κατά κεφαλήν εισόδημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των χώρων του τρίτου κόσμου, επιδοτούνται ημερησίως τα βοοειδή στην Ευρώπη. Το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού (ΗΠΑ) καταναλώνει το 25% της παγκόσμιας παραγόμενης ενέργειας.

Αν όλες οι χώρες αποκτήσουν το ίδιο επίπεδο ανάπτυξης, παραγωγής και κατανάλωσης με τις ΗΠΑ, χρειαζόμαστε 3 με 4 πλανήτες ακόμα. Ο δικός μας αγρότης έχασε τους Αγάδες του και την αυτάρκεια του, ο κάτοικος του βιομηχανικά ανεπτυγμένου βορρά κάθισε να αγναντέψει τα αστέρια και αντίκρισε έντρομος την τρύπα του όζοντος.

Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Ζίγκμουντ Μπάουμαν «ο Καπιταλισμός είναι ένα παρασιτικό σύστημα. Μπορεί να ευημερεί μόνον όταν  βρίσκει έναν οργανισμό, τον οποίο δεν έχει ακόμα εκμεταλλευτεί, καταστρέφοντας τον». Επιβιώνει δημιουργώντας διαρκώς ανάγκες, στην περίπτωσή μας σπόρους, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, αγροτικά μηχανήματα.

Γίνεται έτσι αντιληπτό ότι η αυτάρκεια των παραπάνω αγροτικών κοινοτήτων ήταν εμπόδιο στα σχέδια τους(είναι ενδεικτικό ότι καμία επιδότηση δε δίνεται στους αγρότες εάν δεν έχουν τα περίφημα καρτελάκια αγοράς υβριδικών σπόρων). Βασίζεται (ο Καπιταλισμός) στην υπερπαραγωγή και στην υπερκατανάλωση, καταστρέφοντας σύμφωνα με το Marx και τις δυο πηγές πλούτου, τη γη (καραβίδες, ψάρια και υγροβιότοποι όπως οι δικές μας φλέβες) και τους ανθρώπους (αγρότες και αγροτικές κοινότητες εν προκειμένω).

Εκτός αυτού, το οικολογικό όριο της περατότητας των φυσικών πόρων και η μόλυνση του περιβάλλοντος, δεν ήταν τόσο εμφανής στα χρόνια του Marx. Μια νέα αντίθεση πέρα της αντίθεσης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, (και λόγω της παγκοσμιοποίησης), γίνεται περισσότερο από ποτέ κυρίαρχα εμφανής. Είναι η αντίθεση ανθρώπου – φύσης.

Έτσι λοιπόν, εκτός από το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής (που παραμένει καθοριστικό) αυτός καθαυτός ο τρόπος παραγωγής (εκτατικός, γραμμικός, βιομηχανικός, καπιταλιστικός) όπως και να τον ονομάσει κανείς, εφόσον διέπεται από την αντίληψη της διαρκούς μεγέθυνσης της παραγωγής και της κατανάλωσης, οδηγεί σε αδιέξοδο (εκτός και αν δεχτούμε ότι ο εποικισμός άλλων πλανητών από το ανθρώπινο είδος είναι εφικτός).

Για μας «η οικολογία είναι ανατρεπτική, επειδή θέτει υπό ερώτηση το καπιταλιστικό φαντασιακό που εξουσιάζει τον πλανήτη. Απορρίπτει το κεντρικό κίνητρο, σύμφωνα με το οποίο η μοίρα μας είναι να αυξάνουμε ασταμάτητα την παραγωγή και την κατανάλωση. Δείχνει (η οικολογία) τον καταστροφικό αντίκτυπο της καπιταλιστικής λογικής πάνω στο φυσικό περιβάλλον και στη ζωή των ανθρώπινων όντων».

Ίσως χρειαστεί αρκετός χρόνος και προσπάθεια ακόμα για να αποδομηθεί το κεντρικό φαντασιακό της διαρκούς μεγέθυνσης στον αγροτικό κόσμο και μια σειρά από αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν στους αγρότες κυρίως μέσω των επιδοτήσεων των Βρυξελών. Κυρίως χρειάζεται να γίνει εμφανής ένας άλλος τρόπος παραγωγής στους ίδιους τους αγρότες.

Η άρνηση των κατοίκων των Μεγάλων Καλυβίων να επιτρέψουν την τερατώδη μεγέθυνση της πρώην ΕΛ.ΒΙ.Κ., η άρνηση της Ο.Α.Σ.Ε. (ομοσπονδία αγροτικών συλλόγων Ελλάδας) στην καλλιέργεια των μεταλλαγμένων και ο αγώνας ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου είναι κοινά στοιχεία αντίστασης και αποδόμησης της διαρκούς Καπιταλιστικής ανάπτυξης…

του Βαγγέλη Πισσία*

Τον Ιούνη του 2010 έγινε η γνωστή επίθεση του Ισραήλ στον «στολίσκο της ελευθερίας» που έπλεε προς την Γάζα στα διεθνή ύδατα.  Πριν λίγες μέρες το Ισραήλ ζήτησε την επιθυμητή από την τουρκική κυβέρνηση διπλωματική συγγνώμη και οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών βαίνουν προς αποκατάσταση.

Την ίδια στιγμή η Κύπρος παίρνει την σκυτάλη από την Ελλάδα εξαναγκαζόμενη και αυτή σε μέτρα οικονομικής αποσύνθεσης. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση οι αποφάσεις λαμβάνονται στις  ΗΠΑ και την Ε.Ε.

Σύμπτωση;

Πριν τρία χρόνια, όταν συντελέστηκε η μεγάλη στροφή στην μεσανατολική εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου κάποιοι διατύπωσαν τις ενστάσεις τους. Ήταν τότε που κυβερνώντες και παρακυβερνώντες στις δυο αυτές χώρες επικαλέστηκαν το εθνικό συμφέρον και  ανέλαβαν εργολαβικά να υποστηρίξουν τον εξής απλοϊκό  γεωπολιτικό συλλογισμό:  «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» – «η Τουρκία είναι εχθρός μου» – «το Ισραήλ τα έσπασε με την Τουρκία»… «άρα το Ισραήλ είναι φίλος μου»… Τον   συλλογισμό αυτό υποστήριξαν με τα ακόλουθα  επιχειρήματα:

–          Η αντιπαράθεση Ισραήλ – Τουρκίας έχει δομικό και όχι συγκυριακό χαρακτήρα

–          το Ισραήλ -και κατά λογική επέκταση το παγκόσμιο εβραϊκό λόμπυ-  έχει  ισχυρή επιρροή  στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, στις εταιρείες αξιολόγησης, στις δυτικές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα στην αμερικανική. Μπορεί συνεπώς  να μεσολαβήσει ώστε η Ελλάδα και η Κύπρος θα αποκτήσουν, κατά πως λέει ο λαός, μπάρμπα στην Κορώνη

–          το Ισραήλ διαθέτει τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων, η Κύπρος το ίδιο, εμείς το ίδιο, το Ισραήλ διαθέτει τα «πάρε δώσε» με τις μεγάλες εταιρείες του συμπλέγματος έρευνας και αξιοποίησης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, ισχυρό στρατό, στόλο και προπαντός πλάτες, άρα η Τουρκία δεν θα τολμήσει να παρέμβει και να μας εμποδίσει να αξιοποιήσουμε τους δικούς μας υδρογονάνθρακες

Υπό το φως των γεγονότων που οδήγησαν Ελλάδα και Κύπρο στην απόγνωση ενός πνιγηρού αισθήματος εγκατάλειψης από τους θεωρούμενους ως δεδομένους  συμμάχους και  εταίρους μας  καθώς και από τους κατά καιρούς εμφανιζόμενους φίλους είναι σκόπιμο να παρατεθούν προς ανάγνωση κάποιες από τις σταθερές και τις μεταβλητές του προβλήματος:

–          Η ελληνική όπως και η κυπριακή κρίση είναι προϊόν της γενικής κρίσης  που εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση στον γεωοικονομικό χώρο της πάλαι ποτέ κραταιάς Δύσης. Είναι ακόμη ενδογενής κρίση που οφείλεται στο αεριτζίδικο, παρασιτικό  και αντιπαραγωγικό μοντέλο που στον ένα  ή τον άλλο βαθμό υιοθέτησαν η ελληνική και η κυπριακή οικονομία. Είναι τέλος, σε ότι αφορά την Ελλάδα, κρίση  πολιτική, κρίση ενός κράτους σε παρακμή, κρίση κοινωνική, πολιτισμική, αξιακή. 

–          Όπως ξαναγράψαμε επικαλούμενοι γνωστά στοιχεία των διεθνών οργανισμών,  ΗΠΑ και Ε.Ε. υποχωρούν στην παγκόσμια οικονομία σταθερά και όπως φαίνεται –για τις επόμενες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες- αμετάκλητα. Η Γερμανία δεν εξαιρείται. Το μερίδιό τους στο παγκόσμιο ΑΕΠ συρρικνώνεται, αντίθετα  οι αναδυόμενες χώρες, BRICs κ.ά., επεκτείνονται.

–          Για τα περιθώρια αυτοτέλειας και γεωπολιτικής ισχύος του ελληνο-κυπρο-ισραηλινού υποάξονα ψευδαισθήσεις, καλύτερα, να μην υπήρχαν. Ο άξονας αυτός δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα πρόσθετο εργαλείο του Ισραήλ, χρήσιμο για την περιφερειακή του άμυνα. Για την υποστήριξη του ισχυρισμού αυτού θα περιοριστούμε στον παρακάτω συνοπτικό αντίλογο:

o       Η αιτία της επίθεσης που  δέχονται  Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να αναζητηθεί στους δομικούς παράγοντες της γενικής κρίσης των άλλοτε κυρίαρχων κρατών και στους σπασμωδικούς τρόπους με τους οποίους επιχειρούν τις αναδιαρθρώσεις των οικονομιών τους.

o       Η επίθεση αυτή  είναι αφελές να ερμηνεύεται (κυρίως)  ως προσπάθεια υφαρπαγής του ορυκτού τους πλούτου. Το πρόβλημα των 2 χωρών  είναι πρωτευόντως συστημικό  και δευτερευόντως  παλαιο-αποικιακό.

o       Τώρα που, πριν αλέκτωρ λαλήσει, η στρατηγική συμμαχία Ισραήλ- Τουρκίας αποκαθίσταται, με τις αμερικανικές ευλογίες, πού πάει το κοντόθωρο παραμύθι… «ο εχθρός του εχθρού μου…»;

o       Πόσο άραγε ωφελήθηκαν Ελλάδα και Κύπρος από τον ισραηλινό  παράγοντα που όπως λέγεται επηρεάζει σημαντικά τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, τις εταιρείες αξιολόγησης και τις δυτικές κυβερνήσεις; Κάποιοι άλλοι,  βέβαια, έγραφαν από τότε ότι εύλογο συμφέρον του Ισραήλ (ώστε να μας «κρατάει») είναι να μη σηκώσουμε κεφάλι…

o       Διαθέτουν  άραγε το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος σημαντικά και αξιοποιήσιμα –στο βραχυμεσοπρόθεσμο μέλλον– κοιτάσματα υδρογονονθράκων; Πόσο αξιόπιστα είναι τα διαδιδόμενα –πολύ περιορισμένα άλλωστε– ερευνητικά δεδομένα; Τι λένε οι Ρώσοι ή ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος της Noble Energy γι’ αυτά; Μήπως συνωστίζονται σε αυτή την –για την ώρα- μόνο πιθανοφανή ιστορία  οι κατ’ επάγγελμα πωλητές πολιτικών ονείρων και επιτήδειοι δημιουργοί χρηματιστηριακών παιγνίων;  τι ενστάσεις διατυπώνει ο λογοκριμένος από τα εγχώρια προπαγανδιστικά  ΜΜΕ, αντίλογος;

o       Τώρα που τα θεμελιώδη στηρίγματα της προς ανατολάς πολιτικής της δυτικής συμμαχίας, Ισραήλ και Τουρκία, τα ξαναβρίσκουν,  τι θα γίνει με το τρανταχτό επιχείρημα της επωφελούς  ελληνο-κυπρο-ισραηλινής διαχείρισης των, όποιων, κοιτασμάτων υδρογονανθράκων; Τι στάση θα κρατήσει το Ισραήλ ως προς τις θεωρούμενες από την Τουρκία γκρίζες ζώνες;  Τι θα γίνει με τον South-Stream;

Το Ισραήλ ως προνομιακός στρατηγικός εταίρος είναι αναξιόπιστος, ως τεχνολογικός εταίρος δεν αποτελεί δύναμη, ως δε οικονομικός εταίρος το μέγεθός του είναι ασήμαντο συγκρινόμενο με την ευρύτατη μεσογειακή-μεσανατολική-αραβική αλλά και βαλκανική μας ενδοχώρα. Κι όμως εμείς ποτέ δεν ασκήσαμε ως κράτος, μέσα σε αυτήν γεωγραφικο-ιστορική περιοχή, πολιτική εύρους και βάθους, όπως και ποτέ δεν επιχειρήσαμε ισόρροπη, ευφυή και αξιόπιστη γεωπολιτική «όλων των αζιμουθίων». Αυτήν που θα μας  επέτρεπε να μην ξεπέφτουμε σε ρόλο υπηρέτη ενός, δύο ή περισσότερων, μεγάλων ή και μικρών αφεντάδων … Αυτήν που θέτει όμως ως προϋπόθεση την ύπαρξη δυναμικού εγχώριου  παραγωγικού συστήματος, στάση και συμπεριφορά χώρας οικονομικά μεν μικρής αλλά με ιστορική, κοινωνική, δικαιακή,  πολιτισμική και πνευματική αυταξία.

*  Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συντονιστής πρωτοβουλίας «ένα καράβι για τη Γάζα» και Freedom Flotilla Coalition, www.pissias.gr

αναδημοσίευση από την “εφημερίδα των συντακτών”

Πέρυσι είχαμε σχολεία χωρίς βιβλία,          Φέτος έχουμε σχολεία χωρίς καθηγητές

Αύριο…;

«Φανταστική ιστορία»

Αίγινα, στα χρόνια της «ανάπτυξης»…

     Ο Νεκτάριος σήμερα δεν θα πάει σχολείο. Ο πατέρας του βρήκε επιτέλους ένα μεροκάματο και δεν μπορεί να τον πάει στην πόλη. Το ΚΤΕΛ που μέχρι πριν κάποιους μήνες μετέφερε τους μαθητές, έπαψε να λειτουργεί και ο γείτονας που συχνά εξυπηρετούσε με το αμάξι του τα παιδιά της γειτονιάς δεν είχε χθες λεφτά για βενζίνη.

     Ο Νεκτάριος δε στεναχωριέται και πολύ που θα απουσιάζει σήμερα. Τα περισσότερα μαθήματα θα είναι ούτως ή άλλως επαναληπτικά, μιας και την άλλη εβδομάδα θα έρθουν οι σύμβουλοι να αξιολογήσουν τους καθηγητές του και γι’ αυτό όλες οι τάξεις προετοιμάζονται καλά εδώ και δύο βδομάδες στα ίδια και στα ίδια κεφάλαια.

     Το μόνο που τον στεναχωρεί είναι ότι θα χάσει το μάθημα των Αγγλικών. Λόγω της κρίσης έχει από πέρυσι σταματήσει να πηγαίνει στο φροντιστήριο και προσπαθεί να μάθει αγγλικά από το σχολείο. Δυστυχώς όμως το Υπουργείο δεν έστειλε κάποιον καθηγητή Αγγλικής φιλολογίας στο νησί φέτος κι έτσι στο σχολείο του διδάσκει αγγλικά ο μαθηματικός, για να συμπληρώσει ωράριο.

     Τα υπόλοιπα μαθήματα του είναι σχεδόν αδιάφορα. Ίσως η Ιστορία να έχει κάποιο ενδιαφέρον, αλλά στην τάξη του γίνεται πάντα μεγάλη φασαρία. Τα τμήματα από τότε που τα άλλα δύο γυμνάσια συγχωνεύτηκαν με το δικό του, έχουν το λιγότερο 30 παιδιά.                  

     Αν όλα πάνε καλά, αύριο θα φορέσει το φούτερ με τη φίρμα του σπόνσορα και μεγάλου ευεργέτη του σχολείου του (αυτού που στις αρχές του χρόνου πρόσφερε 500 λίτρα πετρέλαιο για την θέρμανση), θα φορτώσει στην τσάντα του τα λιγοστά βιβλία που φέτος έστειλε το υπουργείο και θα πάει με τον μπαμπά του στο σχολείο.

Αν πιστεύετε ότι η παραπάνω ιστορία δεν είναι και τόσο … φανταστική,

σας προσκαλούμε στην ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ που θα πραγματοποιηθεί την

Κυριακή 31/3 στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας  στις 11:30

 (προσοχή νέα θερινή ώρα!!!)

με θέμα :

«ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ»

οργανωτές :

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΑΣΚΑΛΩΝ & ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΑΡΓΟΣΑΡΩΝΙΚΟΥ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΑΙΓΙΝΑΣ