Κατηγορία: γόνιμος προβληματισμός

για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και τις καρικατούρες του φεντεραλισμού

Τα τελευταία χρόνια η κρίση που έχει ξεσπάσει στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αφορά στην πολιτική κηδεμονία και τις κραυγαλέες οικονομικές ανισότητες μεταξύ των χωρών του ευρωπαϊκού άξονα (Γερμανία, Γαλλία, κλπ) και της περιφέρειας, δείχνει ξεκάθαρα την αδυναμία της να εξελιχθεί ως ένας πόλος που μπορεί να πραγματώσει τη θεωρητική υπόσχεση του καπιταλισμού για διεθνή ειρήνη και ευημερία. Αυτήν την κρίση αδυνατούν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις να την κατανοήσουν εφόσον είναι προσανατολισμένες σε μια στοιχειώδη αντι-νεοφιλελεύθερη πολιτική και η ανάλυσή τους δεν μπορεί να ξεπεράσει την προ της κρίσης του 1973 ανάλυση για το διπολικό κόσμο. Μια από αυτές που μπορεί και συσπειρώνει κόσμο της ευρωαριστεράς, αυτής που ακόμα έχει το θράσος ή την αφέλεια να διατυμπανίζει σοσιαλδημοκρατικά οράματα με τις παρακαταθήκες του πρώην κομμουνιστή και μετατοπισθέντα προς τον ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, Σπινέλι, έχει αποδυθεί σε μια πολιτική επιστροφής των καλών ημερών της σοσιαλδημοκρατικής ευημερίας. Αγνοώντας ή μη θέλοντας να γνωρίζει ότι προηγούνται από τον Σπινέλι κι άλλοι όχι και τόσο άγνωστοι στο ευρύ κοινό φεντεραλιστές της ευρωπαϊκής ιδέας, δημιουργεί εντυπώσεις  τουλάχιστον αναφορικά με τη γενεαλογία και την πατρότητα της ιδέας. Ο Λένιν λοιπόν είχε μιλήσει για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και πριν τον Λένιν οι Αναρχικοί επαναστάτες. Παρακάτω  αναδημοσιεύουμε κείμενο από τον Ελευθεριακό Κόσμο, σχετικό με τις θέσεις του Μιχαήλ Μπακούνιν για τη σύσταση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Το εθνικό, κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό ζήτημα στην πιο ιδανική και ανθρωπιστική του εκδοχή. Διαβάστε με προσοχή το όραμα των αναρχικών του 19ου αιώνα για μια Ευρώπη ελεύθερη αντιαποικιοκρατική και ταυτόχρονα σοσιαλιστική.

Οι αναρχικοί για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης

Ο Κόλιν Γουόρντ γράφει σχετικά:

 

Το 1867, η Πρωσία και η Γαλλία φαίνονταν να ετοιμάζονται για πόλεμο με σκοπό την ανάδειξη της αυτοκρατορίας που θα έλεγχε το Λουξεμβούργο και αυτό το γεγονός, μέσω του πλέγματος συμφερόντων και συμμαχιών, απειλούσε να καταπιεί ολόκληρη την Ευρώπη. Ένας Σύνδεσμος για την Ειρήνη και την Ελευθερία συνεδρίασε στη Γενεύη, υποστηριζόμενος από εξέχοντες ανθρώπους, που προέρχονταν από διάφορες χώρες, όπως ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο Τζων Στιούαρτ Μιλλ.

 Ο Μπακούνιν άδραξε την ευκαιρία να απευθυνθεί σε αυτό το κοινό και δημοσίευσε τις απόψεις του υπό τον τίτλο Φεντεραλισμός, Σοσιαλισμός και Αντιθεολογισμός. Το κείμενο αυτό έθετε δεκατρία σημεία στα οποία σύμφωνα με τον Μπακούνιν το συνέδριο της Γενεύης υιοθέτησε ομόφωνα.

    

Το πρώτο σημείο διακήρυττε ότι:

«Προκειμένου να επιτύχουμε το θρίαμβο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στις διεθνείς σχέσεις της Ευρώπης, και να καταστήσουμε τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των λαών που συνιστούν την ευρωπαϊκή οικογένεια αδύνατο, μόνο ένας δρόμος υπάρχει: Η σύσταση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης».

 

Στο δεύτερο σημείο του υποστήριζε ότι ο σκοπός αυτός συ­νεπάγεται ότι τα κράτη θα πρέπει να αντικατασταθούν από περιφέρειες, καθώς, όπως παρατήρησε:

«[…] Ο σχηματισμός αυτών των Πολιτειών της Ευρώπης δε θα μπορέσει ποτέ να προκύψει ανάμεσα σε κράτη που συγκροτούνται όπως τα σύγχρονα, λόγω της τερατώδους ανομοιότητας μεταξύ των διαφόρων εξουσιών τους».

     Στο τέταρτο σημείο του ισχυριζόταν ότι:

«[…] Ακόμη και εάν αυτοαποκαλούνταν δημοκρατία δεν θα μπορούσε ένα συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό και μιλιταριστικό κράτος να εισχωρήσει σοβαρά σε μια διεθνή ομοσπονδία, λόγω του συντάγματος του, το οποίο πάντα θα αποτελεί μια ρητή ή υπόρρητη απάρνηση της εσωτερικής ελευθερίας, αναγκαστικά θα συνεπάγεται την κήρυξη μόνιμου πολέμου και απειλής για τις γειτονικές χώρες».

Και κατά συνέπεια, το πέμπτο σημείο του απαιτούσε:

«[…] Ότι όλοι οι υποστηρικτές της Ένωσης θα πρέπει γι’ αυτό το λόγο να διοχετεύσουν όλες τις ενέργειες τους προς την ανοικοδόμηση των διαφόρων χωρών τους ώστε να αντικαταστήσουν την παλιά οργάνωση που θεμελιωνόταν πάνω στη βία και στην αρχή της εξουσίας με μια νέα, βασισμένη απόκλειστικά στα συμφέροντα, στις ανάγκες και στις ροπές των λαών, και που θα έχει σαν μοναδική αρχή την ελεύθερη συνομοσπονδιοποίηση των ατόμων σε κομμούνες, των κομμούνων σε επαρχίες, των επαρχιών σε έθνη και αυτών σε Ενωμένες Πολιτείες, πρώτα της Ευρώπης και μετά ολόκληρου του κόσμου».

 

Έτσι το όραμα μεγάλωνε όλο και περισσότερο, ωστόσο ο Μπακούνιν πρόσεξε ώστε να συμπεριλάβει την αποδοχή της απόσχισης.

Το όγδοο σημείο του διακήρυττε ότι:

«[…] Το γεγονός ότι μια περιφέρεια συναπαρτίζει μια Πολιτεία, έστω και με εθελοντική προσχώρηση, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι υποχρεώνεται να παραμείνει δέσμια αυτής για πάντα. Καμία διηνεκής υποχρέωση δεν είναι αποδεκτή στην ανθρώπινη δικαιοσύνη… Το δικαίωμα στην ελεύθερη ένωση και στην εξίσου ελεύθερη απόσχιση είναι πρώτο και κύριο μεταξύ όλων των πολιτικών δικαιωμάτων. Χωρίς αυτό μια συνομοσπονδία δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά συγκαλυμμένος συγκεντρωτισμός».

0 Μπακούνιν αναφέρεται με θαυμασμό στην Ελβετική Συνομοσπονδία, που, όπως το θέτει, «ασκεί τόσο επιτυχημένα την ομοσπονδία σήμερα. Ο Προυντόν επίσης θεωρούσε σαφώς ως μοντέλο την ελβετική υπεροχή των κομμούνων ως μονάδων κοινωνικής οργάνωσης, συνδεδεμένων μέσω των καντονιών με ένα καθαρά διοικητικό ομοσπονδιακό συμβούλιο. Αλλά και οι δύο θυμούνταν τα γεγονότα του 1848, όταν τα αποσχιστικά καντόνια του Ζόντερμπουντ εξαναγκάστηκαν να αποδεχθούν το νέο σύνταγμα της πλειοψηφίας με πόλεμο. Έτσι, οι Προυντόν και Μπακούνιν καταδίκαζαν την υπονόμευση του φεντεραλισμού από την αρχή της υποχρεωτικής ένωσης. Με άλλα λόγια πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα στην απόσχιση. (**)

 

Παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο των προτάσεων του Μπακούνιν που υποβλήθηκαν και ψηφίστηκαν ομόφωνα στο συνέδριο της  Λίγκας «Για την Δημοκρατία και την Ειρήνη», που έγινε το 1867 στην Ελβετία. Όχι για κανένα άλλο λόγο παρά μόνο για ανάγνωση του εύρους των αναρχικών ιδεών αφού οι αναρχικοί ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης των λαών. Υποστήριζαν ότι οποιοσδήποτε πόλεμος μεταξύ τους θα είναι εμφύλιος και αδελφοκτόνος. Οι αναρχικοί ήταν μεταξύ των πρώτων που έθεσαν και πάλεψαν για την συμφιλίωση των λαών και την ένωση τους σε μια συνομοσπονδία…

 

«… Σύμφωνα με το ομόφωνο αίσθημα του συνεδρίου της Γενεύης, οφείλουμε να διακηρύξουμε:

  1) Ότι για να κάνουμε να θριαμβεύσει η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η ειρήνη στις διεθνείς σχέσεις της Ευρώπης, για να κάνουμε αδύνατο τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των διαφορετικών λαών που συνθέτουν την Ευρωπαϊκή οικογένεια, δεν υπάρχει παρά ένας μόνο τρόπος: να συγκροτήσουμε τις Ηνωμένες   Πολιτείες   της   Ευ­ρώπης.

 

   2) Ότι οι  Πολιτείες της Ευρώπης δεν μπορούν να σχηματισθούν με τα Κράτη όπως είναι συγκροτημένα σή­μερα, αν ληφθεί υπόψη η τερατώδης ανισότητα που υπάρ­χει μεταξύ των αντίστοιχων δυνάμεων τους.

 

   3) Ότι  το  παράδειγμα   της   μακαρίτισσας   Γερμανικής Συνομοσπονδίας έχει υποδείξει προκαταβολικά πως μία Συν-ομοσπονδία μοναρχιών αποτελεί μία κοροϊδία: ότι είναι ανίκανη να εγγυηθεί είτε την ειρήνη είτε την ελευθερία των λαών.

 

   4) Ότι κανένα συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό κράτος ακόμη και στρατιωτικό, έστω κι αν αποκαλείται ρεπου-μπλικανικό, δε θα μπορέσει να μπει σοβαρά και ειλικρινά σε μια Διεθνή Συνομοσπονδία. Απ΄ την συγκρότησή του, που θ’ αποτελεί πάντοτε μια ανοιχτή ή καλυμμένη άρνηση της ελευθερίας στο εσωτερικό, θα΄ναι αναγκαστικά μια δια­κήρυξη συνεχούς πολέμου· μια απειλή ενάντια στην ύπαρξη των γειτονικών χωρών.  Θεμελιωμένο βασικά πάνω σε μια έσχατη πράξη βίας, την κατάκτηση, ή εκείνο που στην ιδιωτική ζωή αποκαλείται κλοπή με διάρρηξη – πράξη που ευλογείται από την εκκλησία κάποιας θρησκείας,  καθα­γιασμένη από το χρόνο ακόμη και μετασχηματισμένη σε ιστορικό δικαίωμα – και στηριζόμενο σ’ αυτό το θείο καθαγιασμό μιας θριαμβεύτριας βίας ή σαν σ’ ένα αποκλειστι­κό και υπέρτατο δικαίωμα, κάθε συγκεντρωτικό κράτος τίθεται και μόνο μ’ αυτό σαν απόλυτη άρνηση του δικαιώ­ματος όλων των άλλων κρατών, μην αναγνωρίζοντάς τα ποτέ, στις συμφωνίες που συνάπτει μ’ αυτά, παρά μόνο από ένα πολιτικό συμφέρον και από αδυναμία.

 

     5) Ότι  όλα τα μέλη της Λίγκας οφείλουν κατά συνέπεια να τείνουν μ’ όλες τις προσπάθειες τους να επανασυγκροτήσουν τις αντίστοιχες πατρίδες τους, για να αντικαταστήσουν την αρχαία οργάνωση, την θεμελιωμένη, από πά­νω προς τα κάτω, πάνω στη βία και την αρχή της εξου­σίας, με μια νέα οργάνωση που να μην έχει άλλη βάση από τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τις φυσικές έλξεις των λαών, ούτε άλλη αρχή από την ελεύθερη ομοσπονδιοποίηση των ατόμων μέσα στις κοι-νότητες, των κοινοτή­των μέσα στις επαρχίες των επαρχιών μέσα στα έθνη και τελικά αυτών μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης αρ­χικά και αργότερα όλου του κόσμου.

 

   6) Κατά συνέπεια, απόλυτη εγκατάλειψη κάθε λεγό­μενου  ιστορικού δικαιώματος των Κρατών όλα τα ζητή­ματα τα σχετικά με τα φυσικά, πολιτικά, στρατιωτικά, ε­μπορικά σύνορα, πρέπει να θεωρηθούν στο εξής ότι ανήκουν στην αρχαία ιστορία και να απορριφθούν με αποφασιστι­κότητα από τα μέλη της Λίγκας.

 

   7) Αναγνώριση του απόλυτου δικαιώματος κάθε  έ­θνους, μεγάλου ή μικρού, κάθε λαού, αδύναμου ή ισχυρού, κάθε επαρχίας, κάθε κοινότητας σε μια πλήρη αυτονομία, προϋποτιθέμενου ότι η εσωτερική τους συγκρότηση δεν θ’ αποτελεί απειλή και κίνδυνο για την αυτονομία και την ε­λευθερία των γειτονικών χωρών.

 

   8) Από το γεγονός ότι μια χώρα αποτελεί μέρος ενός κράτους, έστω κι αν έχει προσχωρήσει ελεύθερα δεν α­κολουθεί καθόλου γι’  αυτή  η υποχρέωση να  μένει προσ­δεμένη  για  πάντα.  Καμιά διαρκής υποχρέωση   δεν   μπορεί να γίνει αποδεκτή από την ανθρώπινη δικαιοσύνη, την  μόνη που μπορεί να μας επιβάλλεται, και δεν θ’ αναγνω­ρίσουμε ποτέ άλλα δικαιώματα, ούτε άλλα καθήκοντα από εκείνα που θεμελιώνονται πάνω στην ελευθερία. Το δικαίω­μα της ελεύ-θερης Ένωσης και της  εξίσου ελεύθερης αποχώ­ρησης είναι το πρώτο, το πιο σπουδαίο από όλα τα πολιτικά δικαιώματα, εκείνο χωρίς το οποίο η συνομοσπονδία δεν θα ήταν παρά ένας συγκαλυμμένος συγκεντρωτισμός.

 

   9) Από όσα έχουν προηγηθεί προκύπτει ότι η Λίγκα πρέπει να απορρίψει ειλικρινά κάθε συμμαχία αυτού ή ε­κείνου του εθνικού τμήματος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας με τα μοναρχικά κράτη, ακόμη κι όταν αυτή η συμμαχία θα΄χε για στόχο την επανακατάκτηση της ανεξαρτησίας ή της   ελευθερίας   μιας   καταπιεζόμενης   χώρας,   μια τέτοια συμμαχία δε θα μπορούσε να οδηγήσει παρά σε αυταπά­τες και θα΄ταν ταυτόχρονα μια προδοσία εναντία στην ε­πανάσταση.

 

   10) Αντίθετα η Λίγκα, επειδή είναι η Λίγκα της ειρήνης και επειδή έχει πειστεί ότι η ειρήνη δε θα μπορέ­σει να κατακτηθεί και να θεμελιωθεί παρά μόνο πάνω στην πιο στενή και πλήρη αλληλεγγύη των λαών μέσα στην δι­καιοσύνη και την ελευθερία, πρέπει να διακηρύξει έντονα τις συμπάθειες της για κάθε εθνική εξέγερση ενάντια στην καταπίεση, είτε ξένη είτε αυτόχθονα, δοσμένου ότι μια τέ­τοια εξέγερση γίνεται στο  όνομα των άρχων μας και για το συμφέρον των λαϊκών μαζών, αλλά όχι με την φιλόδο­ξη πρόθεση να ιδρυθεί ένα ισχυρό κράτος.

 

   11) Η Λίγκα πρέπει να κηρύξει ανοιχτά τον πόλε­μο ενάντια σε ότι αποκαλείται δόξα, μεγαλείο και Ισχύς των Κρατών. Σε όλα αυτά τα ψεύτικα και κακοποιά είδω­λα για τα οποία κατακρεουργούνται  εκατομμύρια  ανθρώ­πινα  θύματα,  αντι-παραθέτουμε την  δόξα  της ανθρώπινης ευφυΐας που εκδηλώνεται στην επιστήμη και σε μια παγ­κόσμια ευημερία θεμελιωμένη πάνω στην εργασία, την δι­καιοσύνη και την ελευθερία.

 

  12) Η Λίγκα θ’ αναγνωρίσει την   ε θ ν ι κ ό τ η τ α   σαν ένα φυσικό γεγονός. Έχει αναμφισβήτητα δικαίω­μα σα μια ελεύθερη ύπαρξη και ανάπτυξη, αλλά όχι σαν αρχή, γιατί κάθε αρχή πρέπει να φέρει τον χαρακτήρα της παγκοσμιότητας και η εθνικότητα δεν είναι αντίθετα παρά ένα αποκλειστικό, διαχωρισμένο γεγονός. Η λεγόμε­νη   αρχή   της   εθνικότητας,   όπως την έχουν θέσει στις μέρες μας οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Πρωσίας, ακόμη και πολλοί Γερμανοί, Πολωνοί,  Ιταλοί και  Ούγγροι  πατριώτες  δεν είναι παρά ένα παράγωγο που αντιπαρατέθηκε από την αντίδραση στο πνεύμα  της  επανάστασης:   έντονα  αριστοκρατική  στο  βάθος της, σε βαθμό που να υποτιμά τις διαλέκτους των μη εγγράμματων πληθυσμών, αρνούμενη   σιωπηρά   την ελευθερία των επαρχιών και την πραγματική αυτονομία των κοινοτήτων, και υποστηριζόμενη σ’ όλες τις χώρες όχι από τις λαϊκές μάζες, των οποίων θυσιάζει συστηματικά τα πραγματικά συμφέροντα σ΄ ένα λεγόμενο κοινό καλό, το οποίο δεν είναι ποτέ παρά μόνο εκείνο των προνομιούχων τάξεων, αυτή η αρχή δεν εκφράζει τίποτα άλλο εκτός από τα υποτιθέμενα ιστορικά δικαιώματα και τη φιλοδοξία των Κρατών. Το δικαίωμα της εθνικότητας δεν μπορεί λοιπόν ποτέ να θεωρηθεί από τη Λίγκα παρά σαν ένα από τα φυσι­κά επακόλουθα της υπέρτατης αρχής της ελευθερίας, παύ­οντας να΄ ναι ένα δικαίωμα από τη στιγμή που τίθεται είτε ενάντια στην ελευθερία είτε ακόμη και πέρα από την ε­λευθερία.

 

  13) Η ενότητα είναι ο στόχος, προς τον οποίο τεί­νει ακατάσχετα η ανθρωπότητα. Αλλά γίνεται μοιραία κα­ταστροφική  για την ευφυΐα, την αξιοπρέπεια, την ευημε­ρία των ατόμων και των λαών, κάθε φορά  που διαμορφώ­νεται πέραν της ελευθερίας, είτε με την βία, είτε υπό την εξουσία μιας κάποιας θεολογικής,  μεταφυσικής, πολιτικής ή ακόμα και οικονομικής ιδέας. Ο πατριωτισμός που τεί­νει στην ενότητα πέρα από την ελευθερία, είναι ένας κα­κός πατριωτισμός, πάντοτε ολέθριος για τα λαϊκά και πραγ­ματικά συμφέροντα της  χώρας που προφασίζεται ότι εξυ­ψώνει και υπηρετεί, φίλος, συχνά χωρίς να το ξέρει, της  αντίδρασης,   εχθρός της  επανάστασης,   δηλαδή   της χειρα­φέτησης, των εθνών και των ανθρώπων. Η Λίγκα δεν μπο­ρεί ν΄ αναγνωρίσει παρά μια μόνο ενότητα: εκείνη που θα εγκαθιδρυθεί ελεύθερα  από την  ομοσπονδιοποίηση    αυτονόμων μερών μέσα στο σύνολο, έτσι ώστε αυτό, παύοντας να΄ ναι η άρνηση των ιδιαίτερων δικαιωμάτων  και συμφερόντων, παύοντας να΄ ναι το κοιμητήριο όπου έρχεται βίαια για να θαφτεί κάθε τοπική ευημερία, θα γίνει αντίθετα η επιβε­βαίωση και η πηγή όλων αυτών των αυτονομιών και κά­θε τέτοιας ευημερίας. Η Λίγκα θα επιτεθεί επομένως σθε­ναρά ενάντια σε  κάθε  θρησκευτική, πολιτική,  οικονομική και κοινωνική οργάνωση   που δεν θα΄χει δια-ποτιστεί από­λυτα απ΄ αυτή τη μεγάλη αρχή της ελευθερίας: χωρίς αυ­τή, δεν υπάρχει καθόλου ευφυΐα, καθόλου δικαιο-σύνη, κα­θόλου ευημερία, καθόλου ανθρωπιά….».

 

«…Χρησιμοποιώντας τον όρο ομοσπονδία, παρατηρεί ο Τζωρτζ Γούτκοκ στη βιογραφία του για τον Προυντόν, «ο Προυντόν δεν εννοεί μια παγκόσμια κυβέρνηση ή μία ομοσπονδία κρατών. Για αυτόν η αρχή της συνομοσπονδίας αρχίζει απ’ το πιο απλό επίπεδο της κοινωνίας. Τα διοικητικά όργανα είναι τοπικά και βρίσκονται όσο το δυνατό περισσότερο κάτω απ’ τον άμεσο έλεγχο του λαού. Πάνω άπ’ αυτό το πρωτογενές επίπεδο, η συνομοσπονδιακή οργάνωση γίνεται προοδευτικά περισσότερο ένα όργανο συντονισμού των περιφερειών, παρά ένα διοικητικό όργανο κι η Ευρώπη μία συνομοσπονδία των συνομοσπονδιών, στην οποία το συμφέρον της πιο μικρής επαρχίας θα έχει την  ίδια έκφραση με το συμφέρον της πιο μεγάλης  αφού όλες οι υποθέσεις θα ρυθμίζονται με αμοιβαία συμφωνία, συμβόλαιο και διαιτησία…».

 

 ** Σημ. τ. συν. Δείτε το παράδειγμα της πρώην Γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας αλλά και της πρώην Σοβιετίας και της σημερινής Ρώσικης ομοσπονδίας και την εκατόμβη των νεκρών που προκάλεσαν τα ζητήματα της απόσχισης.

 

Δείτε και αυτο:  Αναρχική κοινωνιολογία του φεντεραλισμού *

ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΤΩΝ ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ

Πατήστε στο σύνδεσμο για να δείτε την ταινία. Από την εργολαβία σκουπιδιών των ντόπιων αφεντικών στην εργολαβία των γερμανικών εταιριών εν μέσω μνημονίου. Ένα καταστροφικά οικολογικό, οικονομικό, πολιτικό αδιέξοδο βασισμένο σε ένα καταστροφικά οικολογικό, οικονομικό, πολιτικό μοντέλο.

http://www.youtube.com/watch?v=kpOx_7cZXE4

για τον πόλεμο της παραλίας (ποιος είναι τι)

Τον τελευταίο καιρό ο πόλεμος για τον έλεγχο και την επέκταση της παραλίας έχει αναδείξει σημαίνοντα και σημαινόμενα για τα οποία η έλλειψη γνώσης του παρελθόντος τα κατατάσσει με λάθος τρόπο και σε λάθος κατηγορία. Χρέος των πολιτών είναι να θυμούνται και να μην κοιμούνται, να μαθαίνουν και να μη χορταίνουν (…να μαθαίνουν)
αναδημοσίευση από το Αρχείο της Σχεδίας στ’ ανοιχτά της Αίγινας
Σεπ 03

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

«Στις 2 Φλεβάρη, άνθρωποι του νεόπλουτου Σαλιαρέλη επεχείρησαν να πάρουν πέτρες (μπλόκια) του αρχαίου λατομείου που βρίσκονται στην ακτή της Κολώνας. Οι πέτρες αυτές ενδέχεται να αποτελούν και το τείχος του αρχαίου λιμανιού της Αίγινας.

Είναι γνωστό ότι  απαγορεύεται όχι μόνο η εκσκαφή ή η υποβρύχια έρευνα αλλά και η μετακίνηση μιας απλής πέτρας στην ακτή της Κολώνας χωρίς την αποτύπωση και τη σχετική άδεια της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας.

Αυτές τις μεγάλες παραλληλεπίπεδες αρχαίες πέτρες έβαλαν στο μάτι οι πιο πάνω και προσπάθησαν με φορτωτή και φορτηγό να τις πάρουν μέρα μεσημέρι. Και δεν το έκαναν βράδυ γιατί γνώριζαν ότι η ενέργειά τους είναι παράνομη και φυσικά θα προκαλούσε αμέσως τις υποψίες του φύλακα του Μουσείου.

Αυτές τις πέτρες, που η Αστυνομία της Αίγινας τις γνωρίζει, οφείλουν οι δράστες από σεβασμό στην πολιτιστική μας κληρονομία να τις επιστρέψουν στη θέση τους.

Ο κ. Σαλιαρέλης έχει αρκετά χρήματα για να μπορέσει να τις κατασκευάσει αλλά δεν δικαιούται να τις πάρει με αυτόν τον τρόπο, εάν ήταν γνώστης της πράξης αυτής. Εάν όχι, τότε ας δώσει εντολή στους ανθρώπους του να τις επιστρέψουν το ταχύτερο στη θέση τους.

Επίσης επισημαίνουμε την αδράνεια της Λιμενικής αρχής για το συγκεκριμένο γεγονός.

Τέλος ελπίζουμε ότι το συγκεκριμένο γεγονός θα ευαισθητοποιήσει τους αρμόδιους φορείς για να διαφυλάξουν την πολιτιστική μας κληρονομιά. Δεν αρκεί να λέμε ότι αυτός  είναι αρχαιολογικός χώρος ή ότι εδώ βρίσκεται το αρχαίο λιμάνι. Πρέπει και να το βλέπουμε».

Εφημερίδα «Αιγινήτικα Νέα», Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 1988, χρόνος 5ος, φύλλο 98, δρχ. 30

Πολύ ευγενικό το άρθρο για την ενέργεια , του ανθρώπου που ως γνωστόν φυγάδευσε τον Κοσκωτά, λίγο αργότερα.  Μιλά για την, με τραμπούκικο τρόπο, κλοπή δομικού υλικού από αυτό που οι Γενήτες αποκαλούσαν «Μπούρτζι». Μιλά για το ανύπαρκτο Λιμενικό που κάνει τα στραβά μάτια και για τους αρμοδίους φορείς. Κάποιοι από τους οποίους αργότερα θα συνωστίζονταν στην πισίνα του λεγάμενου.

Δεξιά μας η Κολόνα (δηλαδή, Κολόνες, πριν χτίσουν τις βίλες τους).

Αριστερά μας ο γνωστός ανεμόμυλος.

Κατεβαίνουμε ευθεία για το λιμάνι και το «Μπούρτζι» της Αίγινας.

Ιρλανδία και χώρα των Βάσκων

αναδημοσίευση από το Άρδην

Ιρλανδία και Χώρα των Βάσκων

by 

Μαζική φυγή ή γενική απεργία;

Του Τζέιμς Πέτρας από τη Ρήξη φ. 94

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δισεκατομμύρια ευρώ μεταφέρονται από τις χώρες-αποικίες χρέους της Ευρώπης (Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία) σε πιστωτικά ιδρύματα, κερδοσκόπους και απατεώνες στο Λονδίνο, τη Γουόλ Στριτ, τη Γενεύη και τη Φρανκφούρτη.
Υπό την ομπρέλα των λεγόμενων προγραμμάτων λιτότητας, τεράστια ποσά αποπληρωμής δανείων συγκεντρώνονται από τα κυβερνώντα συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, μέσω άγριων περικοπών των προϋπολογισμών σε μισθούς, δημόσιες επενδύσεις και κοινωνικά προγράμματα. Το αποτέλεσμα είναι μια καταστροφική αύξηση της ανεργίας, της υποαπασχόλησης και της αδήλωτης εργασίας, η οποία φτάνει στο 50% στους νέους κάτω των 25 ετών και κυμαίνεται ανάμεσα στο 15-32% στο συνολικό εργατικό δυναμικό. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν περικοπεί κατά 24-40%. Η ηλικία συνταξιοδότησης έχει ανέβει κατά 3 με 5 χρόνια. Τα νέα εργασιακά συμβόλαια (τα οποία έχουν ονομαστεί «μεταρρυθμίσεις») έχουν συγκεντρώσει όλη την εξουσία στα χέρια των εργοδοτών και των υπεργολάβων, οι οποίοι επιβάλλουν εργασιακές συνθήκες που θυμίζουν τις αρχές του 19ου αιώνα.

Ιρλανδία και Χώρα των Βάσκων. Παρόμοιες κρίσεις, διαφορετικές αντιδράσεις

Το ιρλανδικό και ισπανικό κράτος, οι κοινωνίες και οι οικονομίες τους (στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η Χώρα των Βάσκων, όπου αναμένεται η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για την ανεξαρτητοποίησή της) είναι θύματα μιας παρατεταμένης, βαθιάς καπιταλιστικής ύφεσης, που έχει καταβαραθρώσει το επίπεδο διαβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Το ποσοστό ανεργίας και υποαπασχόλησης στην Ιρλανδία έχει φτάσει το 35%, ενώ στη Χώρα των Βάσκων ξεπερνά το 40%, με τη νεανική ανεργία να αγγίζει το 50%. Τα κυβερνώντα κόμματα έχουν περικόψει τις δημόσιες δαπάνες σε μια πλειάδα κοινωνικών υπηρεσιών κατά 15 με 30%. Διασώζοντας τις τράπεζες, πληρώνοντας τους διάφορους υπερατλαντικούς δανειστές και συμμορφούμενη προς τις επιταγές της αυταρχικής τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ), η καπιταλιστική άρχουσα τάξη, τόσο στην Ιρλανδία όσο και στη Χώρα των Βάσκων, έχει υπονομεύσει κάθε πιθανή ανάκαμψη της οικονομίας των δύο περιοχών. Το αποκαλούμενο πρόγραμμα «λιτότητας» επιβάλλεται μόνο στους εργάτες, τους υπαλλήλους και τους μικροεπιχειρηματίες και ποτέ στις ελίτ.
Τα κατεστημένα αστικά πολιτικά κόμματα, τα οποία είχαν την εξουσία στην πρώτη φάση της ύφεσης, έχουν αντικατασταθεί από νέα καθεστώτα που υπογράφουν επιπλέον συμφωνίες με την τρόικα και τους τραπεζίτες. Οι εργοδότες έχουν, πλέον, το αυθαίρετο δικαίωμα να απολύουν τους υπαλλήλους τους χωρίς προειδοποίηση και αποζημίωση. Στην Ιρλανδία, κάποια συμβόλαια πρόσληψης επιτρέπουν στους εργοδότες να απαιτούν μερική επιστροφή μισθών, αν οι εργαζόμενοι αναγκαστούν να παραιτηθούν από τη θέση τους πριν τη λήξη του συμβολαίου τους, ακόμη κι αν ο λόγος της παραίτησης ήταν η κακομεταχείριση από πλευράς εργοδοσίας. Η ισπανική οικονομία, από την άλλη, υπόκειται σε μια νέα μορφή αβάσταχτων «φόρων υποτελείας», που επιβάλλονται από την άρχουσα ολιγαρχία των Βρυξελλών. Παρ’ όλα αυτά, οι ομοιότητες των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών αλλά και της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στην Ιρλανδία και τη Χώρα των Βάσκων, έρχονται σε ευρεία αντίθεση με τις διαφορετικές αντιδράσεις των εργαζομένων στις δύο περιοχές.

Αντιμετωπίζοντας την κρίση. Οι Βάσκοι αντιστέκονται, οι Ιρλανδοί φεύγουν

Ενώπιον της μακροπρόθεσμης οικονομικής κρίσης, η Ιρλανδία έχει γίνει το υπόδουλο καθεστώς-μοντέλο για τα ιμπεριαλιστικά κράτη-πιστωτές. Η κύρια ομοσπονδία των σωματείων εργαζομένων της χώρας, μαζί με τα μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται το Εργατικό Κόμμα, το οποίο συγκυβερνά με το Συντηρητικό Κόμμα, έχουν υπογράψει μια σειρά από συμφωνίες με τους ολιγάρχες των Βρυξελλών, για τον περιορισμό του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και των δημοσίων δαπανών.
Αντιθέτως, η μαχητική, υπέρ της ανεξαρτησίας, Επιτροπή Βάσκων Εργατών (LAB), έχει ηγηθεί σε πάνω από εφτά γενικές απεργίες (η τελευταία έγινε στις 30/5/2013), με ποσοστά συμμετοχής πάνω από 60%.
Οι πολιτικές ταξικής συνεργασίας των ιρλανδικών συνδικάτων έχουν οδηγήσει σε ένα χάσμα γενεών μεταξύ των μεγαλύτερων σε ηλικία εργατών, που έσπευσαν να υπογράψουν συμφωνίες με τους εργοδότες για να σώσουν τις θέσεις τους, εις βάρος των νεώτερων εργαζομένων. Οι νεαροί Ιρλανδοί άρχισαν να εγκαταλείπουν τη χώρα με ρυθμούς ανάλογους μ’ αυτούς του Μεγάλου Λιμού, στα μέσα του 19ου αιώνα. Πάνω από 300 χιλιάδες έχουν φύγει τα τελευταία τέσσερα χρόνια με άλλους 75 χιλιάδες να ετοιμάζονται να αναχωρήσουν μέσα στο 2013. Σημειωτέον ότι ο εργαζόμενος πληθυσμός της χώρας ανέρχεται στα 2,16 εκατομμύρια. Ο βασικός λόγος που το ποσοστό ανεργίας στην Ιρλανδία κυμαίνεται στο 14%, αντί στο 20-25%, είναι η άνευ προηγουμένου φυγή των νέων.
Στη Χώρα των Βάσκων πάλι, δεν παρατηρείται μαζική φυγή εργαζομένων και η ταξική πάλη έχει ενταθεί. Επιπλέον, ο αγώνας για εθνική απελευθέρωση συναντά την αμέριστη υποστήριξη των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, οι οποίοι έχουν απογοητευθεί οικτρά από την πλήρη αποτυχία των πολιτικών της δεξιάς κυβέρνησης της Μαδρίτης. Ο συνδυασμός ταξικού και εθνικού αγώνα στη Χώρα των Βάσκων έχει σταθεί εμπόδιο στις όποιες συμφωνίες ξεπουλήματος που έχουν υπογραφεί από τα «μετριοπαθή» συνδικάτα. Η επιρροή των Επιτροπών Εργατών (CCOO), του Γενικού Συνδικάτου Εργαζομένων (UGT) και της μαχητικής LAB είναι απείρως μεγαλύτερη από αυτή των επισήμως αναγνωρισμένων συνδικάτων. Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των νέων, μαχητικών οργανώσεων, στη Χώρα των Βάσκων, έχουν απελευθερώσει τους εργαζομένους της περιοχής από τη συγκεντρωτική δομή των γραφειοκρατικών συνδικάτων που, στην περίπτωση της Ιρλανδίας, έχουν κάνει απίστευτες υποχωρήσεις στις απαιτήσεις των πολυεθνικών.
Η εξέγερση της Χώρας των Βάσκων ενάντια στην κεντρική εξουσία της Μαδρίτης βασίζεται, εν μέρει, στο γεγονός ότι αποτελεί μια από τις παραγωγικότερες και πλέον προηγμένες τεχνολογικά και κοινωνικά περιοχές της Ισπανίας. Η ανεργία βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα και ο μεγάλος αριθμός των τοπικά εκλεγμένων συμβουλίων, σε συνδυασμό με την μοναδική γλωσσική και πολιτιστική κληρονομιά, έχει δώσει στην περιοχή μεγαλύτερη πολιτική αυτονομία. Για το λόγο αυτό, πολλοί βλέπουν τη Χώρα των Βάσκων ως την «πολιτική αιχμή του δόρατος» στον αγώνα για απόκρουση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της ΕΕ και του ετοιμόρροπου καθεστώτος της Μαδρίτης.

Συμπεράσματα και πολιτικές προοπτικές

Αν οι σημερινές πολιτικές λιτότητας και οι τάσεις μετανάστευσης συνεχιστούν, η Ιρλανδία θα μετατραπεί σε μια κούφια χώρα, πλούσια σε ιστορικά μνημεία, μπαρ γεμάτα τουρίστες και αρχαίες εκκλησίες. Μια χώρα από την οποία θα λείπουν οι πιο φιλόδοξοι, καλύτερα εκπαιδευμένοι και καινοτόμοι εργαζόμενοι. Ένας αποβιομηχανοποιημένος φορολογικός παράδεισος, τα νησιά Καϊμάν του Βορείου Ατλαντικού.. Η Ιρλανδία θα μείνει στην ιστορία ως μια τραγική αποτυχία, απ’ όπου θα αποστέλλονται όμορφες καρτποστάλ από τουρίστες σε φτηνές διακοπές. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ακόμη ελπίδα καθώς το Σιν Φέιν, οι κομμουνιστές και οι αντιιμπεριαλιστές αγωνιστές ενώνονται με τους ανέργους και κακοπληρωμένους εργαζόμενους και φτιάχνουν νέες οργανώσεις βάσης.
Στην περίπτωση της Χώρας των Βάσκων, ο εθνικός και ταξικός αγώνας, σε συνδυασμό με την παράδοση των ισχυρών συνεταιρισμών και των συμβουλίων εργατών, δείχνει πως το σημερινό αντιδραστικό καθεστώς της Μαδρίτης μπορεί να ηττηθεί. Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση ανησυχεί για τις γενικές απεργίες και την αύξηση της εκλογικής δύναμης της, υπέρ της ανεξαρτησίας, αριστεράς στην περιοχή. Όπως δείχνει η πορεία των πραγμάτων, η Ισπανία αποσυντίθεται ως ενιαίο κράτος. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ακολουθούνται από τη Μαδρίτη έχουν καταστρέψει τους οικονομικούς δεσμούς μεταξύ των περιφερειών, έχουν διαρρήξει τον κοινωνικό ιστό και έχουν ανοίξει διάπλατα το δρόμο στα μαζικά κοινωνικά κινήματα.

Μετάφραση: Dean M.

η στρατηγική της έντασης

αναδημοσίευση από το Άρδην

 

Πολύ μικροί και όμως επικίνδυνοι

του Γιώργου Καραμπελιά

Δύο μέρες μετά το πραξικόπημα στην ΕΡΤ, κανένας πλέον δεν πιστεύει ότι η κύρια αιτία για την εκδήλωσή του ήταν απλώς η ανάγκη να προσφερθούν οι υπάλληλοι της ΕΡΤ στον βωμό των ανθρωποθυσιών που επιτάσσει η Μέρκελ και η Τρόικα. Διότι είναι φανερό, όπως το καταδείξαμε και στο προηγούμενο κείμενό μας (Το ColpoGrosso του Σαμαρά, 12-6-2013), πως, αν ήταν αυτό το διακύβευμα, τότε θα είχαν επιλεγεί οι δύο χιλιάδες πιο «εύκολοι» προς απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι και όχι ένα από τα ισχυρότερα τμήματα της ελληνικής δημόσιας μηχανής, με εθνική και παγκόσμια αναγνωρισιμότητα. Όλοι άρχισαν έτσι να αναζητούν τις αιτίες αυτής της κίνησης. Επισημάνθηκε το φιάσκο της ΔΕΠΑ, οι δύσκολες σχέσεις ανάμεσα στους τρεις κυβερνητικούς εταίρους, η θέληση για εκλογές σήμερα που, δημοσκοπικά, η Ν.Δ. εμφανίζεται ενισχυμένη, κ.λπ.

Όμως, όπως συμβαίνει πάντα σε όλες τις αποικίες, τα βασικά αίτια βρίσκονται πάντα στη σχέση της αποικίας με τους επικυρίαρχους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η βασική αιτία είναι πως το οικονομικό πρόγραμμα του επιπλέον ξεζουμίσματος των Ελλήνων δεν «βγαίνει», πως οι περιβόητες ιδιωτικοποιήσεις αποδεικνύονται φιάσκο, ενώ η φοροεισπρακτική καταιγίδα, που θα αρχίσει από το καλοκαίρι, θα οδηγήσει σε αδυναμία πληρωμής, ίσως και σε εξέγερση ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων.

Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα, η κυβέρνηση είχε δύο δρόμους. Ο πρώτος, εάν διέθετε ακόμα και την παραμικρή αξιοπρέπεια και εθνική συνείδηση, θα ήταν να καλέσει το σύνολο του ελληνικού λαού –ενισχυμένη μάλιστα από τις γεωπολιτικές εξελίξεις στη Συρία και την Τουρκία, καθώς από τις πρόσφατες εκθέσεις του ΔΝΤ– σε μια μετωπική αντιπαράθεση/αναδιαπραγμάτευση με την Τρόικα και τους Γερμανούς, τώρα ακριβώς που αυτοί το φοβούνται περισσότερο, τις παραμονές των εκλογών τους. Ωστόσο, η κυβέρνηση, οι κυβερνητικοί εταίροι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, που έχουν μεταβληθεί σε πειθήνια όργανα των Γερμανών –ελεγχόμενοι ποικιλοτρόπως από αυτούς­­– επέλεξαν τη δεύτερη λύση. Δηλαδή, τη μεταφορά της κρίσης στο εσωτερικό της Ελλάδας, την πυροδότηση ενός νέου «εμφυλίου», με κίνδυνο να ανατιναχθεί στον αέρα η ελληνική οικονομία και κοινωνία. (Ήδη, η εικόνα που εκπέμπει η Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, με την πολιτική κρίση που έχει προκληθεί, είναι μια εικόνααναξιοπιστίας, γενικευμένου αλαλούμ και νέας πολιτικής κρίσης, η οποία βέβαια δεν οδηγεί παρά σε νέα καταστρεπτικά σενάρια). Και, αν δεν τους «βγει», να ρίξουν την πετσέτα και να προχωρήσουν σε εκλογές.

Η συνομωσία

Είναι πολύ πιθανό –το πιθανότερο– οι κυβερνητικοί εταίροι να προχώρησαν σε αυτή την κίνηση κατόπιν συνεννοήσεως, έτσι ώστε να διασώσουν ό,τι μπορούν από το κομματικό τους ακροατήριο, παριστάνοντας ότι συγκρούονται. Διότι, σε αυτές τις συνθήκες, μιας κρίσης που βαθαίνει και της αδυναμίας εξόδου από αυτήν, το μεν ΠΑΣΟΚ και η ΔΗ.ΜΑΡ οδηγούνται σε περαιτέρω συρρίκνωση, στα όρια της εξαφάνισης η Ν.Δ. κινδυνεύει να χάσει ακόμα περισσότερους προς την κατεύθυνση της Χ.Α. και εν τέλει να ηττηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς, τους επόμενους μήνες, καταιγιστική θα πέφτει η φορολογία. Επομένως, θα έπρεπε να κινηθούν άμεσα.

Γι’ αυτό, λοιπόν, τους δύο τελευταίους μήνες και την ώρα που υποτίθεται πως εμφανίζονταν ικανοποιημένοι με την πτώση των σπρεντ, τα ταξίδια στην Κίνα, και την πληρωμή της δόσης του Μαΐου, «παραδόξως», άρχισαν να ηχούν τα τύμπανα του «πολέμου». Πρώτη αφορμή αποτέλεσε, στο «ξεκάρφωτο», το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, μέσω του οποίου κατασκεύασαν μία σύγκρουση, όπου οι μεν απευθύνονταν στη λαϊκή δεξιά που αλληθωρίζει προς την Χ.Α. και οι δε στο παραδοσιακό, πολυπολιτισμικών απόψεων, ακροατήριό τους. Και αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για στημένο παιγνίδιγιατί οι πραγματικές διαφορές ανάμεσά τους ήταν ελάχιστες, και όλο το νταβαντούρι γινόταν για το θεαθήναι.

Τώρα, το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται στον κύβο: το κλείσιμο της ΕΡΤ είχε ήδη συζητηθεί τουλάχιστον από την Κυριακή 9 Ιουνίου, όπου εκτιμήθηκαν και τα ήδη γνωστά νέα για την απόρριψη της αγοράς της ΔΕΠΑ – οπότε και τέθηκε σε ισχύ το δεύτερο στάδιο της συνομωσίας.

Με όλα τα ενδεχόμενα να παραμένουν ανοικτά: Είτε αναδίπλωση των Βενιζέλου –Κουβέλη αφού θα έχουν αποσπάσει κάποιες «υποχωρήσεις» του Σαμαρά, είτε αποχώρηση των ελασσόνων εταίρων από την κυβέρνηση και παροχή ψήφου ανοχής σε αυτήν, ώστε και να συνεχίσουν να συγκυβερνούν και ταυτόχρονα να έχουν «απομακρυνθεί», είτε, στον βαθμό που η πίεση των Γερμανών και της Τρόικας θα συνεχισθεί, ακόμα και σενάριο άμεσων εκλογών. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι αυτές οι συνομωσίες τινάζουν στον αέρα κάθε δυνατότητα συγκροτημένης αντιπαράθεσης με τους ξένους επικυρίαρχους και πυροδοτούν συγκρούσεις στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας.

Προφανώς δε, όπως διδάσκει η ιστορία, η ανάγκη να διογκώνονται τεχνητά οι διαφωνίες, αποτελεί την απόδειξη της ύπαρξης αυτών των διαφωνιών. Και όσο καλλιεργείται ένα κλίμα αντιπαράθεσης, αργά ή γρήγορα, αυτές θα εκραγούν και οι άσπονδοι φίλοι-εταίροι, αδυνατώντας να συμβιώσουν, θα οδηγηθούν σε διαζύγιο.

Η στρατηγική του εμφυλίου

Στη διάρκεια της επανάστασης του 1821, οι συγκρούσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, για το ποια θα κυριαρχήσει στην Ελλάδα, τροφοδότησαν και χρηματοδότησαν τον εμφύλιο πόλεμο (το μεγαλύτερο μέρος του δανείου της Αγγλίας θα κατευθυνθεί στις δυνάμεις του Μαυροκορδάτου και θα συμβάλει στην εξόντωση του Ανδρούτσου). Η σύγκρουση ανάμεσα στους Γερμανούς και την Αντάντ, στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα καταλήξει στον εθνικό διχασμό, με τις τραγικές συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στην Κατοχή και αμέσως μετά, οι Άγγλοι αρχικώς και αργότερα οι Σοβιετικοί θα μας σπρώξουν σε μια καταστροφική εμφύλια διαμάχη, το 1944-49.

Όλα αυτά, σε μια χώρα που δεν κατόρθωσε ποτέ να κερδίσει την αυτεξουσιότητά της, επαναλαμβάνονται σήμερα, σε άλλη κλίμακα και με αστειότερους πρωταγωνιστές. Ο Σαμαράς «βαράει το σαμάρι για να ακούσει το γαϊδούρι». Δηλαδή, στρέφει το ένα κομμάτι του λαού ενάντια στο άλλο, προχωρά σε μια λογική εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα –εξ ου και ο απαράδεκτος τρόπος με τον οποίο επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ– διότι, βέβαια, δεν τολμάει να αντιπαρατεθεί με τα αφεντικά του, που προωθούν την ολοκλήρωση του στραγγαλισμού της Ελλάδας. Και το 1992-1993 είχε κάνει κάτι ανάλογο. Αφού πρώτα, στην Ε.Ε., ως υπουργός Εξωτερικών, δέχτηκε το τελεσίγραφο του ΥΠΕΞ της Γερμανίας,Γκένσερ, για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, μια από τις συνέπειες της οποίας ήταν η δημιουργία της ανεξάρτητης «Μακεδονίας», στη συνέχεια έριξε την μπάλα στην εσωτερική κερκίδα, «διαμαρτυρόμενος» για τις συνέπειες και τις συνεπαγωγές της δικής του πολιτικής. Αυτή είναι η λογική των «μικρών» –ολίγιστων– πολιτικών, για τους οποίους η κομματική επιβίωση (μαύρη επιβίωση, δηλαδή) προτάσσεται πάντα απέναντι στο εθνικό και λαϊκό συμφέρον.

Ώρα ευθύνης

Σήμερα, είναι μια στιγμή υψηλής ευθύνης. Αν δεν κινηθούμε άμεσα, σε μερικούς μήνες, είναι βέβαιο πως θα μας βρουν τα χειρότερα, όχι μόνο εκλογές με αβέβαιο αποτέλεσμα, αλλά και καταστροφικές εξελίξεις σε όλα τα πεδία. Δεν πρέπει λοιπόν να αφήσουμε αυτό το επικίνδυνο τρίο να παίζει με την τύχη του τόπου!

Δεν πρέπει να τους αφήσουμε ανενόχλητους να εκτελέσουν τα σχέδιά τους. Πρέπει να αποκαλύψουμε τη συνομωσία που έχουν εξυφάνει και να αντισταθούμε, όχι μόνο στο πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά κυρίως στην πολιτική του στραγγαλισμού μας, που επιτάσσουν οι Γερμανοευρωπαίοι. Εδώ και τώρα, πρέπει να υψωθεί η λαϊκή απαίτηση για την επιστροφή των κατοχικών δανείων και την καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων, και να γίνει κυρίαρχο αίτημα και μέσα στη Βουλή εδώ και τώρα, πρέπει να απαιτήσουμε την κατάργηση ενός μεγάλου μέρους των δανείων που με δόλιο τρόπο επιβλήθηκαν στην Ελλάδα – όπως αναγνωρίζει και το ΔΝΤ. Και, βεβαίως, είναι η καλύτερη στιγμή, τοmomentum, όπως λένε και τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, διότι σήμερα μπορούμε να πλήξουμε την κυρίαΜέρκελ και όχι βέβαια «αύριο», όταν θα έχουν γίνει οι εκλογές στη Γερμανία και θα μπορεί να μας εκβιάζει ακόμα πιο χυδαία.

Ένας δόλιος βλαξ, ο Γ. Παπανδρέου, μας οδήγησε πρώτος στη μεγάλη καταστροφή. Το γεγονός ότι οι κυβερνητικοί εταίροι είναι ολίγιστοι, δεν πρέπει να μας κάνει να υποτιμούμε την επικινδυνότητά τους. Πρόκειται για πολύ επικίνδυνους ανθρώπους.

όλα ή τίποτα: Το Colpo grosso του Σαμαρά

Παρά την αντίθεση στις έμμονες αναφορές γύρω από το “εθνικό” ζήτημα ή την αναζήτηση ενός άλλου πολιτικού φορέα διεξόδου μέσα στη δομή της αστικής δημοκρατίας, αναδημοσιεύεται το άρθρο του Γ.Κ. ως αντιπροσωπευτικό της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής συγκυρίας.

 

αναδημοσίευση από το Άρδην

Το Colpo grosso του Σαμαρά

by 

 

 

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο Σαμαράς με το κλείσιμο της ΕΡΤ επέλεξε τη στρατηγική του, όλα ή τίποτα. Μπροστά στα καθολικά αδιέξοδα που οδήγησε η ενδοτική πολιτική του –αδυναμία διεκπεραίωσης της συμφωνίας της ΔΕΠΑ, κυβερνητικό μπάχαλο, γεωπολιτικές αντιθέσεις, και συγκρούσεις συμφερόντων, συρρίκνωση των κυβερνητικών εταίρων και εκτίναξη της Χρυσής Αυγής– επέλεξε τη στρατηγική της έντασης και της κρίσης. Αυτή η πολιτική της πυγμής που φέρνει στον κόσμο μνήμες της δικτατορίας, έχει πολλούς αποδέκτες.

Πρώτον τον ίδιο το λαό, να σιγήσει να πάψει να διαμαρτύρεται και να δεχτεί μοιρολατρικά τους εκβιασμούς της Τρόικας και της κυβέρνησης. Και δαρμένος και σιωπηλός.

Δεύτερον, απευθύνεται στους Αμερικανογερμανούς, οι οποίοι συγκρούονται πάνω από το πτώμα της χώρας, και τους καλεί να επιλέξουν ανάμεσα σ’ αυτόν και το «χάος» δηλαδή το Συριζα. Καθόλου τυχαία, αυτή η ενέργεια πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα της αποτυχίας με την Γκαζπρομ, η οποία αποτέλεσε συνέπεια πιέσεων των Αμερικανών και των Γερμανών ενάντια στη ρωσική παρουσία στον ενεργειακό τομέα στην Ελλάδα. Και τους καλεί είτε να τον στηρίξουν είτε  να αναλάβουν το «χάος», την ίδια στιγμή που αυτό εξαπλώνεται στη γειτονική Τουρκία.

Τρίτον, στρέφεται ενάντια στους κυβερνητικούς του εταίρους και τους καλεί είτε να υπακούσουν τυφλά, είτε να οδηγηθούν σε μια στρατηγική ήττα ακόμα και εξαφάνιση σε περίπτωση νέων εκλογών.

Ο Σαμαράς, μπροστά στα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί, κάνει μια κίνηση που είτε θα οδηγήσει στην έστω βραχυπρόθεσμη εδραίωσή του, είτε στην καταβαράθρωσή του. Παίζει τα ρέστα του. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να ερμηνεύσουμε και το πρόσφατο μπάχαλο με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο αφού πρώτα το δέχτηκε και συμφώνησε, στη συνέχεια το απέρριψε, προκαλώντας ανοιχτά τους κυβερνητικούς του εταίρους. Παράλληλα, αναπτύσσει μια έντονη ρητορική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίον θεωρεί «εύκολο αντίπαλο», έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα διπολικό μοντέλο που θα του επιτρέπει να ενισχυθεί και να διαιωνίσει την κυριαρχία του, ως η μόνη «ρεαλιστική» εναλλακτική λύση.

Η ΕΡΤ και η στρατηγική του εκφασισμού

Η επιλογή της σύγκρουσης γύρω από την ΕΡΤ, και όχι έναν οποιοδήποτε άλλον οργανισμό δεν είναι τυχαία. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας δεν θα προκαλέσει μόνον αντιδράσεις και συσπειρώσεις στο εσωτερικό της χώρας, αλλά θα πάρει και διεθνή έκταση (είναι ήδη πρωτοσέλιδο σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες και πρώτο θέμα σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ). Επομένως, δεν έκανε μόνο μία κίνηση απλώς για να λύσει το πρόβλημα των δύο χιλιάδων απολύσεων, που του λείπανε, αλλά και για να προκαλέσει τη μεγαλύτερη δυνατή αναταρραχή και σύγκρουση. Έχει δηλαδή ανοιχτό χαρακτήρα πρόκλησης-προβοκάτσιας. Επιζητά τη σύγκρουση και όχι τον κατευνασμό. 

Η ΕΡΤ στα μάτια των συντηρητικών –ακόμα και λαϊκών– στρωμάτων αποτελεί το σύμβολο της μεταπολίτευσης, και της συγκυριαρχίας της εκσυγχρονιστικής αριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ και την εκσυγχρονιστική Δεξιά, το σύμβολο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ορθότητας. Και ταυτόχρονα, ένα χώρο απόλυτης αδιαφάνειας, διορισμών από το παράθυρο, και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος. Έτσι, το χτύπημα στην ΕΡΤ και γενικότερα στα ΜΜΕ ικανοποιεί τα πιο βαθύτερα συντηρητικά αισθήματα που στρέφονται σε συνθήκες κρίσης ενάντια στους «επώνυμους» ενάντια στο «γυαλί», ενάντια σε όσους κατέχουν δημόσιο λόγο. Εξάλλου ένας από τους λόγους που εκτοξεύτηκε η Χ.Α. είναι η μη αναγνωρισιμότητα των βασικών στελεχών της, η αδυναμία να χειριστούν τον λόγο, η ψευδοπληβειατικότητά τους.

 Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, ξεχνάει πως στην ΕΡΤ εδώ και πολλά χρόνια δεν διορίζουν μόνο οι Πασόκοι, αλλά και οι γαλάζιες κυβερνήσεις, αφειδώς τους κολλητούς και τις παλλακίδες τους. Πως την ίδια πολυπολιτισμική σούπα σερβίρουν αριστεροί, δεξιοί και πασόκοι δημοσιογράφοι, έχοντας κάνει έναν καταμερισμό εργασίας μεταξύ τους, και το ίδιο συμβαίνει και στο πληθωρικό διοικητικό προσωπικό. Ξεχνούν πώς παρ’ όλα ταύτα παρέμενε ποιοτικά υψηλότερη από τα τουρκοκάναλα και τα διαφημισάδικα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ξεχνούν εν τέλει πως οι «κολλητοί» και οι «παλλακίδες» θα βρεθούν και πάλι και στον νέο δημόσιο οργανισμό που θα δημιουργηθεί ενώ εκείνοι που θα την πληρώσουν εν τέλει είναι όσοι δεν έχουν μέσα, επαφές και κολλητιλίκια.

Μέσα από τη δημόσια αποκαθήλωση της ΕΡΤ που πραγματοποιήθηκε με τον πιο βίαιο και φασιστικό τρόπο, την κατάληψη των κεραιών και το κλείσιμο του σήματος, πραγματοποιείται και ένα βήμα –πολύ μεγάλο στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, είναι κλασσική συνταγή του εκφασισμού η στροφή των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση ενάντια σε κάποια εξιλαστήρια θύματα. Ας θυμηθούμε πως ανέβηκε για πρώτη φορά η Χ.Α. με το χαστούκι του Κασιδιάρη στην Κανέλλη.

Για τι μπορεί να κάνει εκβιασμούς;

Η κίνηση Σαμαρά είναι μια ζαριά, με την οποία ένας πολιτικός που κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και μεταβλήθηκε στον πιο δουλοπρεπή υποτακτικό των δανειστών, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την προνομιακή θέση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Διότι, απέναντι στον Σαμαρά βρίσκεται ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που θα χρειαστεί καιρό για να συνέλθει από το σοκ της εκτίναξής του σε αξιωματική αντιπολίτευση. Διότι απέναντί του, βρίσκεται ο Καμμένος ως εκπρόσωπος της λαϊκής Δεξιάς και οι νεαντερντάλιοι της Χ.Α. Κυρίως και πάνω απ’ όλα, διότι η ελληνική κοινωνία έχει χάσει το παραγωγικό και εργασιακό της ήθος, έχει χάσει τον πολιτισμικό της δυναμισμό, είναι γερασμένη και έχει μεταβληθεί σε μια σούπα θεατών του Σουλεϊμάν.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μπορεί ένας πολιτικός χαμηλών προδιαγραφών και δυνατοτήτων όπως ο Σαμαράς να εμφανίζεται ως «κυρίαρχος του παιγνιδιού» και να εκβιάζει τον ελληνικό λαό, γιατί δεν μπορεί να εκβιάσει την Τρόικα και την Μέρκελ! Έτσι, ακόμα και την «αγανάκτησή» του για το προφανές πούλημα που του έκαναν στο ζήτημα του φυσικού αερίου, δεν την εκφράζει απευθυνόμενος στα αφεντικά του, αλλά τη στρέφει ενάντια στον λαό και στα πιο εύκολα για την περίπτωση θύματα.

Και όμως η Ν.Δ. και ο Σαμαράς κρατιούνται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και μπορεί να εκβιάζει ακόμα και με εκλογές τις οποίες δεν θέλει προφανώς ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, αλλά στην πραγματικότητα ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ;

Διότι, μέσα στα πλαίσια που ορίζουν τα μεγάλα συμφέροντα και οι ξένοι επικυρίαρχοι, οι οποίοι απλώς υπαλλήλους χρειάζονται, είναι δυνατό να συνεχίσουν να κυβερνάνε και μέτριοι πολιτικοί και κόμματα χαμηλού επιπέδου πλιατσικολόγων. Αν αντίθετα επιδιώκεις να αλλάξεις τη ρότα του σκάφους, να βγάλεις το τρένο από τις ράγες του συστήματος, να οδηγήσεις τον λαό σε σύγκρουση μαζί του, πρέπει να επιδεικνύεις μια άλλη αξιοπιστία και προπαντός να διαθέτεις ένα άλλο επίπεδο. Έτσι λοιπόν, οι Έλληνες, δεν είναι διατεθειμένοι να πάρουν το ρίσκο της ανατροπής της «κόλασης που γνωρίζουν» για να εισέλθουν σ’ ένα άγνωστο πέλαγος. Γι’ αυτό, μπορεί να δείχνουν μεγαλύτερη συμπάθεια και να επικροτούν πολλές από τις βασικές παραδοχές του αντιμνημονιακού χώρου –οι κυβερνήσεις είναι πουλημένες, το πρόγραμμα δεν έχει καμία διέξοδο κ.λπ.– και ταυτόχρονα να φοβούνται την έλευση των αντιμνημονιακών κομμάτων στην εξουσία.

Εκεί λοιπόν στηρίζεται και ο εκβιασμός του Σαμαρά. Στο ότι εμφανίζεται ως μονόδρομος. Και έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο το κύριο αντιπολιτευτικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να υποστηρίζει πως πρέπει να δοθούν χαρτιά σε όλους τους μετανάστες («για να φύγουν στο εξωτερικό!), θα εξακολουθεί να αρνείται τη σημασία της νεο-οθωμανικής απειλής, θα συνεχίζει να μην παρουσιάζει κάποιο αξιόλογο οικονομικό πρόγραμμα, και προπαντός όσο θα συμπεριφέρεται σαν ένα συστημικό κόμμα, με αντισυστημικές απόψεις! Ένα κόμμα που δεν μπορεί να οργανώσει τον κόσμο στις γειτονιές και τα χωριά, γύρω από συγκεκριμένα και απτά αιτήματα, ενώ η εκφορά του αντισυστημικού λόγου περιορίζεται σε πάνελ, ομιλίες, ταξίδια στο εξωτερικό και συνέδρια.

Ο εκβιασμός του Σαμαρά θα συνεχίσει να λειτουργεί όσο μέσα από το λαϊκό σώμα δεν έχει αναπτυχθεί ένα αντίπαλο δέος. Ένα αντίπαλο δέος που να συνδυάζει τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογική ευαισθησία, τη δημοκρατία και την αξιοπιστία είτε μέσα από υπαρκτά σχήματα, είτε μέσα από νέες συνθέσεις, ή το πιθανότερο και τα δύο μαζί.

Και για να συγκροτηθεί κάποτε και αυτός ο περιβόητος πόλος δεν θα πρέπει να περιμένουμε, με σταυρωμένα χέρια, αλλά και στο συγκεκριμένο ζήτημα να απαντήσουμε στην πρόκληση, να οδηγήσουμε σε αποτυχία το colpo grosso του Σαμαρά, να απαιτήσουμε να ξανανοίξει άμεσα κάτω από δημόσιο έλεγχο η ΕΡΤ, να μην αφήσουμε την έρπουσα φασιστικοποίηση να κερδίσει μια ακόμα παρτίδα και να απαντήσουμε σθεναρά στο όλα ή τίποτα, απαντώντας τουτίποτε, όσο δεν στρέφεται επί τέλους ενάντια στη Μέρκελ, και τους τοκογλύφους, αλλά αντίθετα επιλέγει να στρέφεται ενάντια στο λαό, έστω και αν έχει και αυτός ευθύνες. Οι ευθύνες του δεν μπορεί να είναι το άλλοθι των κυβερνώντων και της φασιστικοποίησης της κοινωνίας.

για την εξέγερση στην Τουρκία

αναδημοσίευση από το Άρδην

Το μεγάλο παιγνίδι

by 

Ή «προβλήματα» με όλους τους γείτονες

του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 94

Η νεοθωμανική στρατηγική του Νταβούντογλου και του Ερντογάν στηριζόταν στην αρχή πως η Τουρκία, για να μεταβληθεί στο βασικό περιφερειακό πόλο ισχύος της περιοχής, θα έπρεπε να αποφύγει τουλάχιστον για ένα διάστημα την εμπλοκή της σε αντιπαραθέσεις με τις γειτονικές χώρες και να προσπαθήσει να επεκτείνει την επιρροή της μέσω της οικονομίας, του ήπιου Ισλάμ και της νεοθωμανικής πολιτισμικής στρατηγικής.
Γ ι ’ αυτό θα δώσει βάρος σε μια οικονομική επέκταση, στηριγμένη στις ιδιωτικοποιήσεις και την εισροή ξένων κεφαλαίων, καθώς και στις εξαγωγές και τις κατασκευαστικές εταιρείες.
Παράλληλα, στηριγμένη στην ανάδυση του ισλαμικού κόσμου ως ενός νέου οικουμενικών διαστάσεων συστήματος, που αρχίζει από την κεντρική Ασία και φθάνει στην Αφρική και την Ινδονησία, να μεταβληθεί στον κεντρικό πόλο ισχύος του, κατά τον ίδιο τρόπο που άλλοτε ο σουλτάνος ήταν ταυτόχρονα και ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης (χαλίφης) όλων των σουνιτών μουσουλμάνων παγκοσμίως. Μέσω του Ισλάμ, του οποίου ήθελε να εκπροσωπεί μια ήπια ηγετική εκδοχή, αποδεκτή και από τη Δύση, να μεταβληθεί σε αυτόνομο παράγοντα χρησιμοποιώντας τον ρόλο και τη σημασία της ενδιάμεσης περιοχής, δηλαδή να μεταβληθεί σε κρίκο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής χρησιμοποιεί ως εργαλείο και την πολιτισμική επέκταση μέσα από σίριαλ, ενίσχυση του ρόλου των ισλαμικών πανεπιστημίων κ.λπ. Και, βέβαια, τελευταίο, αλλά όχι ελάχιστο, ενισχύοντας παράλληλα με φρενιτιώδεις ρυθμούς την πολεμική της βιομηχανία.
Για δέκα με δεκαπέντε χρόνια αυτή η στρατηγική φαινόταν να αποδίδει. Η τουρκική βιομηχανία εκτινάχθηκε, οι εξαγωγές της το ίδιο, ενώ μυθικά κατασκευαστικά συμβόλαια κλείνονταν στη Ρωσία, την Ουκρανία, τις χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία. Παράλληλα δε, η Τουρκία συνέχισε να φλερτάρει με την Ε.Ε. και την είσοδό της σε αυτή. Στο περιφερειακό επίπεδο όλα έμοιαζαν να ακολουθούν το σχεδιασμό της. Δημιούργησε καλές σχέσεις με το Ιράν, ανέπτυξε τις σχέσεις της με το κουρδικό κρατίδιο του Ιράκ, προσπαθώντας να το ρυμουλκήσει σε μια ευρύτερη νεοθωμανική ζώνη, όπως και τη Συρία με τον πρόεδρο της οποίας, τον Άσαντ, είχε προνομιακές σχέσεις, ενώ παράλληλα διατηρούσε και τον άξονα με το Ισραήλ και την αμερικανική πολιτική.
Ωστόσο, μια τέτοια πολιτική προς όλα τα αζιμούθια ξεπερνούσε στην πραγματικότητα τις άμεσες δυνατότητες της Τουρκίας. Διότι, βρισκόταν σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα ευαίσθητο και ρευστό, το οποίο μπορούσε εύκολα να υπονομεύσει μία ή περισσότερες πλευρές αυτής της στρατηγικής. Καταρχάς, η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της με τις σουνιτικές ισλαμικές χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία, καθώς και η «αραβική άνοιξη», την υποχρέωσαν, αν ήθελε να συνεχίσει να εμφανίζεται ως ηγέτης του Ισλάμ, να έρθει σε ρήξη με το Ισραήλ, γύρω από το κομβικό για την αραβική και ισλαμική συνείδηση: το παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτομάτως όμως,  εισήλθε σε αντιπαράθεση με το εβραϊκό λόμπι που αποτελούσε το μεγαλύτερο υποστηρικτή της Τουρκίας στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και κατά συνέπεια με την ίδια την Αμερική και την Ε.Ε., έστω εν μέρει.
Πάντως, το αποφασιστικό χτύπημα στη στρατηγική των «μηδενικών προβλημάτων» θα δώσει ο εμφύλιος πόλεμος στηΣυρία. Εκεί, αρχικώς, ο Ερντογάν προσπάθησε να διατηρήσει μια στάση ουδετερότητας. Πιεσμένος όμως από τους σουνίτες συμμάχους του, δεδομένου ότι ο Άσαντ ανήκε στο ευρύτερο σιιτικό στρατόπεδο, αλλά και από τις ΗΠΑ, που θα ήθελαν να αποδυναμώσουν το Ιράν και τη Χεζμπολά, όπου η Συρία διατηρεί προνομιακή σχέση, πιάστηκε εν τέλει στο δόκανο. Έριξε όλο το βάρος του σε μια στρατηγική ανατροπής του Άσαντ –από την Τουρκία περνούν όλες οι ένοπλες φονταμελιστικές ομάδες  που τροφοδοτούν τον πόλεμο στη Συρία, καθώς και τα όπλα και το χρήμα που στέλνουν οι πετρομοναρχίες στη συριακή Αλ Κάιντα.
Έτσι όμως προκάλεσε ένα ντόμινο που οδήγησε σε ανατροπή του συνόλου της πολιτικής του. Διότι, η ευθεία αντιπαράθεση με τον Άσαντ οδήγησε σε επιδείνωση των σχέσεων με το Ιράν, με το Ιράκ, όπου το 60% του πληθυσμού είναι σιίτες, και, φυσικά, με τη λιβανέζικη Χεζμπολά. Παράλληλα, οδηγήθηκε σε ψύχρανση των σχέσεων με τη Ρωσία που στηρίζει τον Άσαντ.  Όμως, οι συνέπειες δεν σταματούν εδώ, διότι ενώ για την Τουρκία κατέστη ζήτημα ζωής ή θανάτου η ανατροπή του καθεστώτος της Συρίας, δεν συμβαίνει πλέον το ίδιο με τους Αμερικανούς, οι οποίοι, αν φοβούνται τον Άσαντ, φοβούνται ακόμα περισσότερο τους φονταμελιστές αντιπάλους του και δεν είναι διατεθειμένοι να εισβάλουν στη Συρία. Αυτό κατεδείχθη περίτρανα στην τελευταία επίσκεψη του Ερντογάν στις ΗΠΑ. Αντίθετα οι ΗΠΑ, σε συμφωνία με τους Ρώσους, προσπαθούν να βρουν μια λύση για μια συναινετική μετά-Άσαντ εποχή και προωθούν την ειρηνευτική διάσκεψη του Ιουλίου.
Μια άλλη άμεση συνέπεια της συριακής κρίσης υπήρξε η ανάδυση ενός νέου οιονεί κουρδικού κρατιδίου στη Συρία, στα σύνορα με την Τουρκία και της κουρδικές περιοχές της. Έτσι, μετά το κουρδικό κράτος του Ιράκ, κινδυνεύει να δημιουργηθεί ένα δεύτερο στη Συρία.
Η αντίθεση με τους σιίτες, μετέβαλε τον Ερντογάν σε ηγέτη του σουνιτικού Ισλάμ, όχι πλέον απέναντι στη Δύση και το δυτικό πολιτισμό, αλλά απέναντι στους… σιίτες, οι οποίοι βρίσκονται όλοι συγκεντρωμένοι γύρω από την Τουρκία και στο εσωτερικό της Τουρκίας, όπου οι αλεβίτες, οι πιο εκκοσμικευμένοι εκ των σιιτών, αντιπροσωπεύουν το 25-30% του πληθυσμού. Άμεση συνέπεια της συριακής ποντικοπαγίδας υπήρξε η βομβιστική επίθεση ενάντια σε αλεβίτες της Τουρκίας στα σύνορα με τη Συρία, που προκάλεσε πενήντα νεκρούς, και η έκρηξη της οργής των αλεβιτών σε ολόκληρη την Τουρκία. Αυτή η νέα αντιπαράθεση θα ξεχειλίσει το ποτήρι και θα πυροδοτήσει τη μεγάλη εξέγερση που μαίνεται επί επτά ολόκληρες μέρες στην Τουρκία.
Η προσπάθεια του Ερντογάν και του κυβερνητικού κόμματος να ξεπεράσει, μέσα από μια «αυτοκρατορική» πολιτική, το κουρδικό πρόβλημα, τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και έξω από αυτήν, οικοδομώντας μια ζώνη «τουρκοκουρδικής φιλίας», έρχεται, δυστυχώς για την Τουρκία, με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση. Άσχετα με το τι λέει ή δεν λέει ο Οτσαλάν, οι Κούρδοι έχουν μεταβληθεί σ’ ένα έθνος που αναζητά τη συγκρότηση ενός δικού του κράτους. Έτσι, κάθε παραχώρηση στην πολιτισμική και πολιτική ταυτότητα των Κούρδων, αντί να τους εντάξει σε μια διπλή τουρκοκουρδική «αυτοκρατορία», θα ενισχύσει αναπόφευκτα τη συνοχή και τις διεκδικήσεις των Κούρδων. Γι’ αυτό και εν τέλει, παρά τους διχασμούς τους, η πολιτική πτέρυγα του PΚΚ, έστω και καθυστερημένα, θα υποστηρίξει  στις 5 Ιουνίου την εξέγερση της τουρκικής νεολαίας.
Έτσι λοιπόν, η νεοθωμανική στρατηγική, από τα «μηδενικά προβλήματα» οδηγήθηκε σε προβλήματα σε όλα τα αζιμούθια και από τις γεωπολιτικές αντιθέσεις στην εσωτερική αμφισβήτηση!

Καταγγελία για το νοσοκομείο Νάξου

αναδημοσίευση

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Πριν από λίγες ημέρες στο νοσοκομείο Νάξου έγινε ένα περιστατικό όπου γιατρός  αρνήθηκε να εξετάσει ασθενή επειδή ο τελευταίος δεν πλήρωσε το χαράτσι των 5 ευρώ. Ένα χαράτσι που ακυρώνει την ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη και οδηγεί στη σταδιακή ιδιωτικοποίηση των δημόσιων νοσοκομείων.

Εργαζόμενοι σε νοσοκομεία και γιατροί  έχουν δώσει μάχες για να μην παίζουν το ρόλο των μπάτσων, των εισπρακτικών και ελεγκτικών μηχανισμών, όμως φαίνεται ότι αυτή η λογική δεν ισχύει στη Νάξο, ή τουλάχιστον δεν επικρατεί.

Καταγγέλλουμε, λοιπόν, τη στάση αυτή που καταστρατηγεί και την ιατρική δεοντολογία σύμφωνα με την οποία κανένας γιατρός δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί τις υπηρεσίες του σε ασθενή ανεξάρτητα από το εάν αυτός είναι ασφαλισμένος ή όχι, είτε έχει πληρώσει χαράτσι ή όχι, είτε είναι μαύρος είτε άσπρος.

Σε μια περίοδο που οι άνεργοι ξεπερνούν το ενάμιση εκατομμύριο και που οι αβάσταχτοι φόροι έχουν γονατίσει το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, συνεχώς αυξάνονται οι συνάνθρωποί μας που είτε αδυνατούν να πληρώσουν ακόμη και τα 5 ευρώ ή αρνούνται να τα πληρώσουν επειδή το θεωρούν άδικο. Όλοι οι ασφαλισμένοι έχουμε πληρώσει όλα αυτά τα χρόνια ακόμη και την τελευταία γάζα του υπό διάλυση νοσοκομείου και δεν θα ανεχθούμε να τα πληρώσουμε ξανά.

Όπως, επίσης, δεν πρέπει να πληρώνουμε και για τις εξετάσεις στις οποίες παραπέμπουν τα νήπια για να γραφτούν στο δημοτικό κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Οι γονείς είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν ιδιώτες καρδιολόγους, οφθαλμίατρους κλπ αφού, είτε κάποιες ειδικότητες δεν υπάρχουν στο νοσοκομείο, είτε ακόμη, και όταν υπάρχουν, δεν μπορούν να γίνουν οι απαιτούμενες εξετάσεις γιατί δεν διαθέτουν τα ιατρικά μηχανήματα και τον κατάλληλο εξοπλισμό (π.χ καρδιολογικός υπέρηχος τρίπλεξ, τεστ κοπώσεως κ.ά)για να μπορεί να γίνει πλήρης έλεγχος και διάγνωση. Σαν Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου, με συστηματική και συνεπή αγωνιστική δράση ενάντια στους κάθε λογής αποκλεισμούς από το δημόσιο σύστημα υγείας στηρίζουμε κάθε αντίσταση απέναντι στη λεηλασία των κοινωνικών παροχών, απέναντι στην απαξίωση της ζωής μας.

Υπεύθυνοι για την υποβάθμιση και τα λουκέτα στα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας είναι αυτοί που ρήμαξαν τη δημόσια περιουσία, παραδίδοντας τη δημόσια περίθαλψη, μεθοδικά και ύπουλα, στον ιδιωτικό τομέα, και όχι ο κάθε ασθενής που προσέρχεται στο νοσοκομείο και αρνείται να πληρώσει το 5ευρω.

Η διοίκηση του νοσοκομείου – Κ. Υ. Νάξου παραπλανεί εργαζόμενους και ασθενείς με τον ψευδή ισχυρισμό ότι η διάσωση του νοσοκομείου εξαρτάται από την είσπραξη του χαρατσιού των 5 ευρώ. Έτσι, το τελευταίο διάστημα, σύμφωνα και με καταγγελία του Σωματείου Βάσης Εργαζόμενων του Νοσοκομείου Νάξου, έχει δοθεί ρητή εντολή το 5ευρω να εισπράττεται από όλους, ανεξάρτητα από το αν κάποιες κατηγορίες ασθενών, ακόμη και σύμφωνα με το νόμο, δικαιούνται ελεύθερη πρόσβαση στο νοσοκομείο. Θυμίζουμε ότι στα ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ καθώς και για συνταγογραφήσεις σε χρόνιες παθήσεις, ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΟ 5ΕΥΡΩ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΝΟΜΟ.

Τα τελευταία δυο χρόνια οι δεκάδες αποκλεισμοί που έχουμε κάνει στα ταμεία του νοσοκομείου – κέντρου υγείας Νάξου, ως βασικό στόχο είχαν να αναδείξουν ακριβώς το δικαίωμα όλων στην ελεύθερη πρόσβαση στις δομές υγείας. Σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε μάχη που δίνεται από τα κάτω.

 

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

·       ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

·       ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΧΙΛΙΟΠΛΗΡΩΣΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΕΜΜΕΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ

 

Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου

3 Ιουνίου 2013

Ενάντια στη φασιστική συνεργασία Τουρκικού και Ελληνικού κράτους

αναδημοσίευση από τον Αγώνα στην Τουρκία και το Κουρδιστάν

ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ, ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΤΙΣ ΑΝΤΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ. ΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ. Η μόνη γλώσσα που ειναι κατανοητή για το φασισμό είναι η αντίσταση! Θα νικήσουμε τον φασισμό.

 
Δείτε το βίντεο νεκροτομείο τοu Abdullah Cömert

ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ, ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΤΙΣ ΑΝΤΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ.
 
Η μόνη γλώσσα που ειναι κατανοητή για το φασισμό είναι η αντίσταση! Θα νικήσουμε τον φασισμό.
 
Μέρες τώρα η πλατεία ταξίμ αντιστέκεται στην ανομία του ΑΚΠ. Η αντίσταση έχει εξαπλωθεί σε όλες τις πόλεις της Τουρκίας. Όλες οι πόλεις της χώρας μας βρίσκονται αρκετές ημέρες αντιστεκόμενες στον φασισμό.
Πρέπει να ξέρουμε ότι:  το θέμα δεν είναι το Γκεζι η κάτι άλλο μόνο του. Το θέμα είναι  οτι η κυβέρνηση του AKP έχει φέρει τον λαό σε κάθε τομέα της ζωής του σε μια ανυπόφορη κατάσταση, έχουν πάρει απο τα χέρια του τους δημόσιους χώρους, και απομάκρυνουν τον λαό  απο της αξίες τους, προσπαθούν να πατήσουν την τιμή του.
Φασίστες του  AKP, διαχειρίζονται την χώρα μας  με τον λόγο του ιμπεριαλισμού. Εκμεταλεύονται
το λαό μας. Σε οτι δήποτε ζητήσει ο λαός μας  απαντούν με καπνογόνα, κρατήσεις, βασανιστήρια και με συλλήψεις. Απαγορεύουν τις πλατείες και κάθε δημοκρατική ενέργεια τη θεωρούν ποινικό αδίκημα. Δεν σέβονται καμία αξία του λαού, και δεν φτάνει αυτό, βρίζουν τον λαό, φωνάζουν και καταπατούν την αξία του.
Ο λαός μας ζητάει λογαριασμό απο την κυβέρνηση του ΑΚΠ που πιέζει την Ελλάδα και τους επαναστάτες που βρίσκονται στην Ελλάδα, ζητώντας τις συλλήψεις τους .Στις 30 Μαίου 2013 η ελληνική αστυνομία σε συνεργασία με τηνCIA απήγαγαν τον σύντροφο μας BULUT YAYLA  απο την Αθήνα και τον πήγαν στην Τουρκία.
Η οργή του λαού είναι όσα έχει μαζέψει μέχρι τώρα το ΑΚΠ. Ο λαός μας ζητάει λογαριασμό για τα όσα έχει ζήσει μέχρι τώρα. Ο λαός ζητάει δικαιοσύνη και ελευθερία. Αυτή είναι μια ιστορική αναμέτρηση. Αυτός ο λογαριασμός είναιαναμέτρηση ετών. Αυτή η αναμέτρηση είναι πως ο λαός της Τουρκίας αγωνίζεται για την τιμή της.
Καλούμε τον ελληνικό λαό, τους αντιφασίστες, τις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις για συμπαράσταση στον λαό μας κατά του φασισμού!
Η αστυνομία με όλο το μίσος της επιτίθεται στον λαό μας. Πέρα απο αυτά χρησιμοποιεί διάφορα χημικά καπνογόνα . Ακόμα και μέσα στα σπίτια πετάνε καπνογόνα. Πυροβολούν δείχνοντας στόχο. Εκατοντάδες άνθρωποι τραυματίστηκαν , εκατοντάδες συνελήφθηκαν. Μέχρι στιγμής έχουν δολοφονηθεί δυο άτομα απο αστυνομικό. Ο αριθμός των νεκρών μπορεί να αυξηθεί. Ο λαός μας ενάντια σε αυτές τις επιθέσεις ξεσηκώθηκε απο διάφορες πόλεις και αντιστέκεται  κατάτου φασισμού. Καλούμε να έρθετε σε αυτή την έντιμη αντίσταση του λαού της Τουρκίας .
Η ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ!
Η ΜΟΝΗ ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΧΑΙΡΕΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ ΜΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΠ
ΧΑΙΡΕΤΑΜΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ
ΚΑΜΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΖΗΤΩ ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΑΣ!
 Λαϊκό Μέτωπο,
O ΑΓΩΝΑΣ (ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ)

Ρεπούση: “Δεν θα κλάψουμε και για τις απολύσεις των καθηγητών”!!!!

αναδημοσίευση από το Άρδην

Ρεπούση: “Δεν θα κλάψουμε και για τις απολύσεις των καθηγητών”!!!!

by 

“Δεν θα κλάψουμε και για τις απολύσεις των καθηγητών”!!!!!

Δεν το είπε ο Βορίδης!
Δεν το είπε ο Άδωνις!
Ούτε ο Καψής και ο Πρετεντέρης !
Η Ρεπούση της ΔΗΜΑΡ το είπε χτες στην εκπομπή του Πρετεντέρη

ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ…

‘Οταν μπορείς και βυσσοδομείς απέναντι στην ΙΣΤΟΡΙΑ, όταν μένεις ασυγκίνητος στο “αίμα για την ελευθερία”, σιγά μη σου σταθεί εμπόδιο η ΟΛΜΕ, σύντροφοι της Ανανεωτικής Αριστεράς, που με τόσο πάθος τη στηρίξατε την κ. Ρεπούση στο “προοδευτικό πόνημά της” για την Ιστορία της Στ΄ Δημοτικού.

Όταν η κ. Ρεπούση έλεγε να τελειώνουμε με τον εθνοκεντρισμό στην ιστορία, γνώριζε τι εννοούσε. Εσείς σύντροφοί μου, είχατε μπερδέψει το διεθνισμό με τον κοσμοπολιτισμό! Το προοδευτικό με το μεταμοντέρνο!  Πάντως σε εκείνο το συνέδριο στα Τρίκαλα για τα νέα σχολικά βιβλία, ο  Μπράτης  και η Δ.Ο.Ε με συνέπεια,  πάλι μαζί της ήτανε, καθώς και σύμπασα η Ριζοσπαστική Αριστερά, για να την στηρίξουν να κατατροπώσει τους “εθνικιστές ελληναράδες”!!!  Φοβάμαι πως ακόμη και η σιωπή κάποιων που έδειχναν να διαφωνούν μαζί της, έδωσε χέρι βοηθείας ή καλάμι για να ανεβεί και να μας καθυβρίζει σήμερα, σύντροφοι.

Γιατί ρε σύντροφοι,  δε θυμάστε; Πολύ μεγάλο ήτανε το ευρώ, και πολύ Ε.Ε. και Ολυμπιακούς αγώνες προπαγάνδιζε η Ρεπουσο- φυλλάδα!  Κι  αυτό σας ξέφυγε ή είπατε ας κλείσουμε λίγο τα μάτια, γιατί έπρεπε να τελειώνουμε μ’ αυτόν τον καταραμένο τον εθνοκεντρισμό; 

Ευτυχώς όμως, παραδώσαμε πατρίδα, έθνος και σημαία σε Καρατζαφέρη και Χρυσή Αυγή και ησυχάσαμε, γιατί με αυτές τις εμμονές και τις πατριωτικές κορώνες, πότε του Μανόλη του Γλέζου, πότε κάποιων ταξικά απαίδευτων αριστερών πατριωτών, κινδυνεύαμε να οδηγήσουμε το λαό μας σε καμιά περιπέτεια, να αυτοκτονήσουμε σαν το δηλωσία τον Άρη και να καταστρέψουμε την ελπίδα του προοδευτικού λαού μας για τη μεγάλη Ευρώπη των εργαζομένων, των ατομικών ελευθεριών και της αέναης προόδου.

Για να σοβαρευτούμε, ο αντιμνημονιακός αγώνας είναι πολιτικός και αντιαποικιακός, ενάντια σε κυβέρνηση-Ευρωπαϊκή Ένωση-ΔΝΤ, ενάντια στην εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό, και η αντίσταση αποτελεί υπόθεση όλου του λαού που πρέπει να ξαναβρεί τα χνάρια της αντιστασιακής του ιστορίας.

Θα πρέπει συνάδελφοι εκπαιδευτικοί να  ξαναθυμηθούμε και να διδάξουμε τώρα λίγο ιστορία για να σταθούμε ορθοί απέναντι στους τυράννους. Ας ξαναβρεί η μορφή του Κολοκοτρώνη τη θέση της στα σχολικά μας βιβλία. 

Πάντως πρέπει να γνωρίζεις ιστορία για να μπορείς να ψάλλεις:

 

 

 

Όσοι το χάλκεον χέρι

 

βαρύ του φόβου αισθάνονται,

 

ζυγόν δουλείας ας έχωσι·

 

θέλει αρετήν και τόλμην

 

η ελευθερία.

 

Γ. Τασιόπουλος, Δάσκαλος

Το συμβολικό -που είναι και πραγματικό- στην Αίγινα των 200 ή 250 μέτρων της παραλίας της

Η ΠΑΡΑΛΙΑΤΗΣ ΚΟΛΟΝΑΣ ΩΣ ΣΥΜΒΟΛΟ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η απαραίτητη οικολογική-αρχαιόφιλη γαρνιτούρα (που βασίζεται στον αγώνα και στις κατακτήσεις των ελλήνων αρχαιολόγων) που χρησιμεύει κάθε φορά να κοσμεί τον αστικό μας ευδαιμονισμό, παραπέμπει στην υπεράσπιση μιας αισθητικής που μονόπλευρα αναλύει τον κόσμο γύρω από τη μορφή. Είναι σύνηθες στο κοινό που αρέσκεται στην αισθητική διάσταση των πραγμάτων χωρίς να διεισδύει περισσότερο σε βάθος, να ασχολείται με ό,τι συμβαίνει μετά τα «τετελεσμένα».

Αυτό συμβαίνει είτε διότι αδυνατεί, είτε διότι στο βάθος θα βρεθεί το ίδιο μέσα από την επιχειρηματολογία του-έτσι θα είναι υποχρεωμένο να αντικρύσει μέσα σε αυτό, τον εαυτό του. «Τετελεσμένο» είναι στην περίπτωσή μας η παραλία της Κολόνας που έχει παραμείνει σχεδόν ανέγγιχτη από την ανθρώπινη παρέμβαση, όπως πληροφορούμαστε, εδώ και δεκαετίες. Ακόμα και στην τελευταία προ πέντε ετών ενοικίασή της, υπήρξε ένα ταπεινό ξύλινο κιόσκι και ελάχιστες ξύλινες ομπρέλες-καρέκλες χωρίς να θίξουν το παρελθόν μας, το ανέγγιχτο. Η διατεταγμένη χρήση των υπαλλήλων του Δήμου Αίγινας, οι οποίοι έκοψαν «αναίτια» και «ανεξήγητα» περίπου 20 με 25 δεντράκια (αρμυρίκια που «ξαναγίνονται» σε τρία χρόνια και πεύκα που δεν «ξαναγίνονται») τον περασμένο Δεκέμβρη, για την προσχεδιασμένη ενοικίαση της παραλίας από έναν επαγγελματία-σύμβολο με μια διαδρομή-σύμβολο που συμμετέχει σε αυτού του είδους την τουριστική ανάπτυξη που έλαβε χώρα στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια, προκάλεσε μια καταστροφή –σύμβολο και πραγματικότητα. Την καταστροφή ήρθε να την συμπληρώσει ο εν λόγω επαγγελματίας με την ισοπέδωση του «σκαλοπατιού» της παραλίας την οποία μετέτρεψε σε γήπεδο-πάρκινγκ-χώρο ξαπλώστρας/ομπρέλας/φραπέ.

Όχι, δεν ήταν «οικολογική» η καταστροφή. Ήταν η συμβολική και πραγματική διεύρυνση της «τετελεσμένης» καταστροφής που αρχικά δεν γίνεται αποδεκτή και κυρίως σε όσους επιμένουν στην αισθητική διάσταση των πραγμάτων ή από όσους λένε απλά «όχι και δω βρε αδερφέ-άσε και μια γωνιά για μας, που βλέπουμε την Κολόνα και ρίχνουμε μια βουτίτσα χωρίς να ακούμε τα ντούμπου-ντούμπου και να βλέπουμε τα καρκατσουλιά να αλείφονται όλη την ώρα με τις αντηλιακές κρέμες και να κάνουν μπάνιο με νερό του δικτύου κάθε τρεις και λίγο» (όταν στον Ασώματο δεν έχει νερό για ένα μήνα, τον Αύγουστο). Η παραλία της Κολόνας ως προέκταση του αρχαιολογικού χώρου, ο αρχαίος ελαιώνας της Αίγινας, το Ελλάνιο όρος, η Παλιά-Χώρα, η Αφαία, η τσάρκα στον Άγιο Νικόλα το Θαλασσινό (που μέλλεται να καταστραφεί από τον κυματοθραύστη) καθώς και άλλες φυσικού κάλλους περιοχές όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, ο Άγιος Στάθης, ο Μπουρδέχτης (για να μην «δίνουμε» άλλες, λιγότερο γνωστές, αν και ίσης αξίας περιοχές-αρχαιολογικές θέσεις) είναι τα σύμβολα και πραγματικά απομεινάρια του παλιού μας κόσμου, αυτά που γλίτωσαν από τη μανία της τουριστικής-οικιστικής επέλασης, δυο πυλώνων της παρασιτικής οικονομίας η οποία άκμασε στην Ελλάδα μετά την ήττα της επανάστασης 1942-1949. Η «οικολογική» καταστροφή της παραλίας της Κολόνας είναι μια μικρή καταστροφή για την επέκταση των 200 μέτρων της παραλίας με δράστη το σύμβολο και πραγματικό εκπρόσωπο αυτού του τυχοδιωκτικού κατεστημένου οικονομίας, και σύνδεσής της με την άθλια τοπική πολιτική σκηνή που εκπροσωπείται εδώ και δεκαετίες στην τοπική αυτοδιοίκηση Αίγινας. Είναι, δυστυχώς, μια σταγόνα στον ωκεανό της πολυκερματισμένης αντίληψης-πρακτικής, αυτής της παρασιτικής οικονομίας, η οποία είναι ατέρμονη και εφοδιασμένη με όλα τα επιχειρήματα του παρελθόντος των 40 τελευταίων χρόνων στην Αίγινα. Του άμεσου παρελθόντος τουριστικής-οικοδομικής ανάπτυξης που κατέστρεψε το αρχαίο λιμάνι της Αίγινας, το αρχαίο θέατρο, το αρχαίο στάδιο ως και το αρχαίο νεκροταφείο καθώς και άλλες αρχαίες υποδομές που είναι θαμμένες κάτω από τα σύμβολα και πραγματικές τουριστικές-οικιστικές υποδομές του τόπου μας ή συνεχίζει να ληστεύει το αρχαίο υδραγωγείο.

Αν θέλουμε και έχουμε τη βούληση να δούμε μπροστά μας την Κολόνα χωρίς να χάσουμε το Ναό (αντίστοιχο του να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος) δίπλα στην επαναδιεκδίκηση της Κολόνας, θα πρέπει να δούμε απολογιστικά όλη την καταστροφή που έγινε όλα αυτά τα 40 χρόνια, τα αίτιά της και το τι πραγματικά πρέπει να κάνουμε. Η σύγκρουση ανάμεσα στον «ησυχασμό» (αν θα μπορούσαμε να ονομάσουμε έτσι τη συμμαχία μεταξύ του ξένου αστικού στοιχείου που διεκδικεί το μέχρι εδώ «τετελεσμένο» και μιας ανώδυνης κριτικής που στέκεται στο αισθητικό κομμάτι της ζωής) και στο «αναπτυξιακό» (αν θα μπορούσαμε να ονομάσουμε έτσι τη συμμαχία του τυχοδιωκτικού επαγγελματικού κατεστημένου με τη φτώχεια και την ανεργία) είναι μια σύγκρουση, που πάλι από τα πάνω, ωθεί στο κοινωνικό αδιέξοδο. Συμβολικά και πραγματικά συγκρούεται ο πλούσιος ξενοκαρφίτης-άνετος που έχει άλλες αισθητικές αντιλήψεις με τον άνεργο υπάλληλο και τον τυχοδιώκτη αφεντικό του. Είναι ένα αδιέξοδο που θα βρίσκεται διαρκώς μπροστά μας αν, ως φτωχοί και αποκλεισμένοι, κάνουμε απλά συμψηφισμούς εγκλημάτων ενώ δεν μπορούμε να κάνουμε στοιχειωδώς μια αναδρομή και να δούμε μπροστά μας διεξόδους απέναντι στην πολυδιάστατη κρίση που περνάμε.

Το τουριστικό-οικιστικό μοντέλο, παρασιτικό από τη φύση του, όχι μόνο δεν μπορεί να αποτελεί διέξοδο αλλά θα συνεχίζει να προκαλεί συγκρούσεις και αποκλεισμούς ενώ η απουσία συνολικής κριτικής θα παραμένει ένα αντεπιχείρημα στους δύσκολους καιρούς της φτώχειας και της μιζέριας. Από την άλλη το μοντέλο της διαμεσολαβημένης «δημοκρατίας»-η δημοτική αρχή θα παραμένει ακόμα και με κάθε μεταρρύθμιση ένας ιμάντας μετακύλισης του δημόσιου χρήματος προς τους εργολάβους και το κεφάλαιο, ενώ θα αποτελεί ένα συνδυασμό μεσιτικού γραφείου πώλησης και ενοικίασης της δημόσιας περιουσίας-φορομπηχτικού μηχανισμού και χρεοκοπίας από δανεισμούς από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Τέλος, το καταναλωτικό μοντέλο-απόρροια αυτής της παρασιτικής οικονομίας, θα συμπληρώνει τον θανατηφόρο συνδυασμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση, και τα αντικείμενα που προορίζονται για αυτόν από την Αγορά.

Τι μέλλει γενέσθαι;

Προσανατολισμός στην πραγματική οικονομία και την πραγματική πολιτική. Η σχεδία έχει κατά καιρούς προτείνει μέσα σε ένα πλαίσιο υπαρκτών ανθρωπίνων και φυσικών δυνατοτήτων: Δημιουργία ενάντια στην Ανάπτυξη.

Μια σύνθεση παιδείας-πολιτισμικής αναγέννησης της καθημερινότητας της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού, προσανατολισμού στην πρωτογενή και βιοτεχνική παραγωγή-ενός άλλου αποκεντρωμένου τουρισμού που θα ενισχύει τις ανθρώπινες σχέσεις, μιας πολιτικής των πολιτών με τις συνελεύσεις να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις αποφάσεις και τη διεκδίκηση της ενίσχυσης των υποδομών στον τόπο ενάντια στους εργολάβους.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

Το πρόσωπο, η καταγωγή του και η δράση του είναι σύμβολα και πραγματικότητες του κοινωνικού μετασχηματισμού (και στην Αίγινα) ο οποίος ενώ διατηρεί συνέχειες επισκιάζεται από τομές. Ο τουρισμός-οικοδόμηση, η βαθμιαία αλλαγή των κοινωνικών προτύπων καθώς και η ραγδαία προσαρμογή της τοπικής-δημοτικής πολιτικής αντηχούν περιεκτικά στις τομές, στα νέα δεδομένα. Το παιδί ενός από τους πιο άξιους κανατάδες της επικράτειας ο οποίος συνδύαζε τη Σιφνιακή αισθητική με την κραταιά Αιγινήτικη παράδοση αγγειοπλαστικής, γίνεται Ο άνθρωπος της παραλίας των 250 μέτρων. Οι γουρούνες, οι γνωστές σε όλους οικονομικές δραστηριότητες που ξεφεύγουν από την πεπατημένη, δείχνουν σαφέστατα, συμβολικά και πραγματικά, τη μεταλλαγή του κοινωνικού προτύπου: από τον καθημερινό τίμιο άνθρωπο της δουλειάς στον επιχειρηματία που προβαίνει με τον πιο χυδαίο τρόπο σε συμβολικές και πραγματικές επεμβάσεις. Κατάληψη του δημόσιου χώρου, ιδιωτικοποίηση του κοινού, συμμαχία με τους τυχοδιώκτες της τοπικής αυτοδιοίκησης και των θεσμών που ευνοούν αυτήν την εξέλιξη, μέχρι και την «οικολογική» καταστροφή της Κολόνας. Αυτός είναι περίπου το κυρίαρχο πρότυπο που αναδύεται μέσα στον κοινωνικό μετασχηματισμό, γεγονός που επισημαίνεται από την συναίνεση, συνενοχή και στήριξή του, από το ντόπιο πολιτικό κατεστημένο που εκφράζει σε ένα μεγάλο βαθμό η δημοτική αρχή Αίγινας ή η σιωπή όσων φοβούνται την ανύπαρκτη «παντοδυναμία» του.

Σε ένα τοπίο φορτισμένο από ανταγωνισμούς, συμμαχίες, συνθηκολογήσεις για τις ζώνες επιρροής της τοπικής Αγοράς, θα ήταν άδικο και αντιδεοντολογικό να δινόταν σε ένα πρόσωπο το ανάθεμα. Όχι τόσο για το πρόσωπο που αποτελεί απλά σύμβολο κι όχι αιτία αυτού του κοινωνικού μετασχηματισμού, όσο για τις ιδεολογικές-οικονομικές-πολιτικές συνθήκες που αυτές το γέννησαν κι αυτές που τελικά επικράτησαν. Το αν επεκτείνει τα «τετελεσμένα» ας σημάνει ότι οφείλουμε να μιλήσουμε για αυτά. Όχι ως τετελεσμένα, αλλά ως λάθος και έγκλημα μαζί. 

Η επιστήμη του κοινωνικού κανιβαλισμού και η τέχνη της εξαπάτησης

αναδημοσίευση από τον Ελευθεριακό Κόσμο

Της Γιώτας Ιωαννίδου

Η μεθοδολογία που ακολουθείται σήμερα με την διαπόμπευση των εκπαιδευτικών, ώστε η ‘’κοινή γνώμη’’ (κάτι σαν ‘’κοινή γυνή’’ ακούγεται αυτό) να υποδεχτεί τον εξανδραποδισμό τους ως πράξη δικαιοσύνης, αποτελεί  πιστή εφαρμογή των υποδείξεων πολιτικής της ΟΟΣΑ, Η συναίνεση στην αντι-εκπαιδευτική πολιτική, αφενός θα σημάνει τη διάλυση της παιδείας, αφετέρου θα σηματοδοτεί τη νίκη της πολιτικής της εξαπάτησης, την απόδειξη ότι όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταζε το δάχτυλο… Το 1996, ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) δημοσίευσε στο 13ο τεύχος του επίσημου περιοδικού του, ένα άρθρο του Κρίστιαν Μόρισον με τίτλο «Οι δυνατότητες πραγματοποίησης των διαρθρωτικών αναπροσαρμογών». Επρόκειτο για την έκθεση του Κέντρου Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ με θέμα τα προβλήματα και τους τρόπους πολιτικής χειραγώγησης των πληθυσμών ώστε να μπορεί μια κυβέρνηση να περνά αυστηρά μέτρα λιτότητας και τις διαρθρωτικές αλλαγές,  σαν αυτά που επέβαλε κατά τη δεκαετία του 1980 η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού σε μια σειρά από «αναπτυσσόμενες» χώρες και χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ας ρίξουμε μια διαγώνια ματιά στο αποκαλυπτικό αυτό κείμενο.
Γκαιμπελικό άρθρο πρώτο[…] όπου τέθηκε θέμα διαρθρωτικών αλλαγών, οι διεθνείς οργανισμοί [ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, κ.λπ.] απαίτησαν δραστική μείωση των βασικών δημόσιων δαπανών. Αυτό έκανε αντιδημοφιλείς τις κυβερνήσεις, οι οποίες, σε περίπτωση ταραχών, κατέφυγαν στην καταστολή πολλαπλασιάζοντας το πολιτικό κόστος. […] Η εφαρμογή προγραμμάτων διαρθρωτικών αλλαγών σε δεκάδες χώρες κατά τη δεκαετία του 1980 έδειξε, ότι είχαμε παραμελήσει την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Πιεζόμενες από απεργίες, διαδηλώσεις, ακόμα κι εξεγέρσεις, πολλές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να διακόψουν ή να περικόψουν σημαντικά τα προγράμματα αυτά. Έτσι αναγκαστήκαμε να αναγνωρίσουμε, ότι η οικονομική επιτυχία της διαρθρωτικής αναπροσαρμογής εξαρτάται από τη δυνατότητα πολιτικής πραγματοποίησής της. […]

 

Μετάφραση

Χωρίς επεξεργασμένο πολιτικό σερβίρισμα, η κοινωνία δεν μπορεί να καταπιεί εύκολα την πολιτική εξανδραποδισμού της

Πως αλήθεια όμως αυτό μπορεί να επιτευχθεί;

Γκαιμπελικό άρθρο δεύτερο

[…]οι περικοπές στα λειτουργικά έξοδα του κράτους πλήττουν τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά οι κυβερνήσεις μπορούν να πάρουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους αν κινηθούν ευέλικτα παρουσιάζοντας, με τη βοήθεια του Τύπου, αυτά τα μέτρα σαν μέτρα ισονομίας με το επιχείρημα, ότι εφόσον ζητούνται θυσίες από όλο το λαό, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν γίνεται ν’ αποτελούν εξαίρεση. […]

Μετάφραση

Η διάλυση των κοινωνικών δαπανών, που είναι η πρώτη προτεραιότητα,  θα πλήξει αναπόφευκτα τους δημόσιους υπάλληλους, οι οποίοι για να μη μπορούν να αντιδράσουν, θα πρέπει να διασυρθούν στα μάτια της κοινωνίας, με τη βοήθεια φυσικά του (ελεγχόμενου) Τύπου. Σας θυμίζει τίποτα;

Αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν  όλοι τον ίδιο ρόλο. Ας δούμε την ειδική σημασία που δίνει ο δάσκαλος της επιστημονικής εξαπάτησης στους εκπαιδευτικούς.

Γκαιμπελικό άρθρο τρίτο

[…]Ειδικά οι απεργίες των εκπαιδευτικών, αν και καθαυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να κατέβει σε διαδηλώσεις και σε αυτή την περίπτωση η καταστολή μπορεί εύκολα να έχει δραματικές συνέπειες. […]

Μετάφραση

Ο εκπαιδευτικός έχει μια ειδική σχέση με τη νεολαία. Μπορεί από παιδονόμος όπως τον θέλουν οι κρατούντες, να μετατραπεί σε δάσκαλο της αξιοπρέπειας και της αντίστασης για αυτό πρέπει να πειθαρχηθεί.

Μα πως είναι δυνατό όμως  η κοινωνία να δεχτεί τη διάλυση της παιδείας; Ας δούμε τη μέθοδο.

Γκαιμπελικό άρθρο τέταρτο

[…]Μια από τις βασικές περικοπές αφορά στα λειτουργικά έξοδα των σχολείων και των πανεπιστημίων. Είναι πολύ προτιμότερη επιλογή από μια δραστική μείωση του αριθμού των μαθητών και των σπουδαστών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν βίαια στο ενδεχόμενο να αποκλειστούν τα παιδιά τους από την εκπαίδευση. Δεν θα αντιδράσουν όμως σε μια σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Έτσι σιγά-σιγά θα δεχτούν να πληρώνουν κάποιο ποσόν για να σπουδάζουν τα παιδιά, ή να περικοπεί κάποια εκπαιδευτική δραστηριότητα. […]

Μετάφραση

Η ουσία της επιδίωξης είναι η υποβάθμιση της εκπαίδευσης. Αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο σήμερα στην Ελλάδα:  Κύμα συγχωνεύσεων σχολείων, οικονομικός στραγγαλισμός μέσω περικοπής λειτουργικών δαπανών, τορπίλη σε μουσικά και αθλητικά σχολεία όπως και στην ειδική αγωγή, κατάργηση πρόσθετης και ενισχυτικής, κόψιμο σε βιβλιοθήκες, εκδρομές, αθλητικούς αγώνες, επιχορηγήσεων σε προγράμματα, αδιαφορία για τις μετακινήσεις των μαθητών, μηδενισμός διορισμών, κενά μέχρι τέλους της σχολικής χρονιάς, αύξηση των μαθητών ανά τμήμα και άλλα. Αυτά λοιπόν θα περνάνε, αλλά η κυβέρνηση θα φωνασκεί υπέρ των μαθητών ή των εξετάσεων τους, χαϊδεύοντας την άγνοια που καλλιεργεί στους υπηκόους.

Τώρα είναι όλα πιο καθαρά.

Η μεθοδολογία που ακολουθείται σήμερα με την διαπόμπευση των εκπαιδευτικών, ώστε η ‘’κοινή γνώμη’’ (κάτι σαν ‘’κοινή γυνή’’ ακούγεται αυτό πλέον) να υποδεχτεί τον εξανδραποδισμό τους ως πράξη δικαιοσύνης, αποτελεί  πιστή εφαρμογή αυτών των υποδείξεων πολιτικής.

Ο ίδιος ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ Angel Gurría («Σύμβουλος» της κυβέρνησης μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ), σε κοινή συνέντευξη Τύπου με υπουργούς της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, παρουσίασε την «Έκθεση» του Οργανισμού για την «ελληνική οικονομία», ενώ στα χέρια της τότε υπουργού Παιδείας κ. Άννας Διαμαντοπούλου κατατέθηκε προς «αξιοποίηση» επιμέρους Έκθεση του ΟΟΣΑ που αφορούσε στην Ελληνική Εκπαίδευση. Το κείμενο πρότεινε ένα σχολείο στηριγμένο στο νέο δημόσιο μάνατζμεντ, με κλείσιμο των μικρών μη αποδοτικών μονάδων, γενικευμένη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των μηχανισμών, εισαγωγή της ‘’αξιολόγησης’’ των εκπαιδευτικών  και ισχυροποίηση της  παρέμβασης της αγοράς.

Είναι αυτό το κείμενο, στο οποίο αναφέρονται σήμερα σε πλήρη σύμπνοια όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ για να αποδείξουν ότι οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν λιγότερο από όλους στην Ευρώπη (μήπως το ίδιο δεν έλεγαν και για όλους τους εργαζόμενους στην Ελλάδα αρχικά;).

Με το ίδιο ιερό κείμενο και την περίφημη αναλογία εκπαιδευτικών / μαθητών –τη μικρότερη σε Ευρώπη και χώρες του ΟΟΣΑ-  προσπαθούσαν να πείσουν πέρσι για την επιστημονική αναγκαιότητα των συγχωνεύσεων, όπως βάφτισαν το κλείσιμο των σχολείων. Τι κι αν από τον Γενάρη του 2012, δόθηκε στη δημοσιότητα η μελέτη του ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ, «Μελέτη στοιχείων για την Εκπαίδευση και τους Εκπαιδευτικούς στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες», που αποδεικνύει ότι ορισμένα στοιχεία δεν ισχύουν ή εξηγεί τις αποκλίσεις άλλων.

Η ιστορία εξελίσσεται σαν αυτή με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Πληρώθηκαν ένα σωρό λεφτά, για να μετρηθεί ο ήδη γνωστός αριθμός τους. Αποκαλύφθηκε μέσω της επίσημης απογραφής, ότι δεν άγγιζαν ούτε τις 650.000 από  το ενάμιση ή και δύο  εκατομμύρια που διαδιδόταν πλατιά από τα επίσημα χείλη.  Απλά τα ΜΜΕ δεν το είδαν.

Για να δούμε λοιπόν τα στοιχεία του ΟΟΣΑ ξανά.

Σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ, το 2011-12 η αναλογία μαθητών ανά καθηγητή ήταν 1:8,2 στα Γυμνάσια και 1:9,5 στα Λύκεια ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ των 21 ήταν 1:11,7 και 1:12,5 αντίστοιχα (στοιχεία ΟΟΣΑ). Η μικρή αυτή απόκλιση συμβαίνει στη χώρα μας λόγω γεωγραφικών ιδιομορφιών (νησιά, ορεινά, δυσπρόσιτα), της ύπαρξης των τμημάτων κατεύθυνσης σε Β και Γ τάξεις των Γεν. Λυκείων και της λειτουργίας των ειδικοτήτων στα τεχνικά Λύκεια. Η απάλειψη αυτής της απόκλισης σημαίνει ότι θα κλείσουν σχολεία σε χωριά και κωμοπόλεις (πράγμα που συνέβη και με το πρώτο κύμα των 1000 συγχωνεύσεων – καταργήσεων)και με τις περικοπές των δωρεάν μεταφορών, πολλά παιδιά θα διωχθούν από τη δημόσια εκπαίδευση. Στα λύκεια θα αδυνατούν να δημιουργηθούν τμήματα κατεύθυνσης με μεγάλο αριθμό μαθητών (ήδη από πέρσι το όριο έγινε 15 μαθητές και σε εξαιρετικές συνθήκες 10), οπότε οι μαθητές είτε θα πρέπει να πηγαίνουν σε σχολείο διπλανής περιοχής που θα υπάρχει τμήμα κατεύθυνσης της επιλογής τους ή να αλλάζουν κατεύθυνση. Αντίστοιχη θα είναι η κατάσταση στις ειδικότητες των τεχνικών λυκείων, όπου η μη ύπαρξη μαθητών θα σημάνει την κατάργηση της ειδικότητας και την μεταφορά όσων την επιλέξουν σε άλλο σχολείο της Περιφέρειας.

Όσον αφορά στο μέγεθος των σχολικών τάξεων, ο μέσος όρος των μαθητών στην Ελλάδα σε γυμνάσια και λύκεια είναι 22, πάνω δηλαδή από το μέσο όρο της ΕΕ των 21, που είναι 21,9. Ωστόσο, εδώ δεν φαίνεται να υπάρχει η ευαισθησία της προσέγγισης του μέσου όρου της ΕΕ, από την κυβέρνηση μιας και ο στόχος είναι οι 30 μαθητές στην τάξη.

Οι εκπαιδευτικοί διαθέτουν συνολικό εργασιακό ωράριο, ένα μέρος του οποίου είναι οι ώρες διδασκαλίας στην τάξη (διδακτικό). Σύμφωνα με τα στοιχεία του Δικτύου Ευρυδίκη «Αριθμοί κλειδιά της εκπαίδευσης στην Ευρώπη 2009», ο μέσος όρος του διδακτικού ωραρίου για τους καθηγητές της ΕΕ των 25, ήταν 18,4 για το Λύκειο και 19,1 για το Γυμνάσιο, ενώ ο μέσος όρος για την Ελλάδα ήταν 18,5.

Σύμφωνα με πρόσφατη (2012) μελέτη της UNESCO κάθε ώρα διδακτικού έργου ενός καθηγητή αντιστοιχεί σε 4 ώρες εργασίας γραφείου! Για αυτό η τάση στις χώρες της Ευρώπης ήταν η μείωση του διδακτικού ωραρίου τα τελευταία χρόνια, εκτός από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Πέραν τούτου, ο μέσος όρος για την Ελλάδα των 18,5 διδακτικών ωρών προκύπτει με το δεδομένο των 16 ωρών εβδομαδιαίας εργασίας –που το υπουργείο παιδείας έδωσε σαν ωράριο όλων των καθηγητών –ενώ οι καθηγητές δουλεύουν με 21 ώρες πλήρες ωράριο που γίνεται 16 ώρες μετά από 20 και πλέον χρόνια εργασίας.

Παρόλα αυτά, η Καθημερινή της Κυριακής 4/5/13 επιμένει ότι οι έλληνες καθηγητές διδάσκουν μόνο 415 ώρες ενώ ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες για το γυμνάσιο και 658 ώρες για το λύκειο και για τις χώρες της ΕΕ/21 660 και 629 αντίστοιχα. Δεν προβληματίζεται βέβαια καθόλου, πώς στον ίδιο πίνακα φαίνεται οι έλληνες καθηγητές  να εργάζονται 1176 ώρες κατ έτος έναντι 1171 στο γυμνάσιο και 1114 στο λύκειο των χωρών του ΟΟΣΑ και 1057 και 1049 αντίστοιχα της ΕΕ/21. Γιατί η αξία μιας μελέτης, κατά ορισμένα ΜΜΕ, είναι μόνο η παροχή στοιχείων επιβεβαίωσης της  κυβερνητικής πολιτικής. Η απάντηση βρίσκεται στο εργασιακό ωράριο, που στην Ελλάδα είναι 30 ώρες έναντι 27,5 ωρών του μέσου ευρωπαίου στις 27 χώρες της ΕΕ.

Οι καθηγητές δεν διδάσκουν μόνο. Παρακολουθούν την πορεία των μαθητών τμημάτων που είναι υπεύθυνοι, επικοινωνούν με τους γονείς, εκτελούν διοικητικά καθήκοντα, συμπληρώνουν στατιστικά κλπ, διορθώνουν γραπτά, περνούν βαθμολογίες, προετοιμάζουν εκπαιδευτικά προγράμματα, γιορτές, εκδρομές, θεατρικά κλπ, ασχολούνται με σεμινάρια και εργαστήρια, προετοιμάζουν σημειώσεις και σχέδια, ειδικές παρεμβάσεις, συνεδριάζουν και συζητούν ότι προβλήματα ανακύπτουν κλπ κι όσα από αυτά δεν μπορούν να τα κάνουν εντός της σχολικής μονάδας (γιατί δουλεύουν όλοι μαζί σε μια αίθουσα με κολλητά γραφεία και χωρίς υπολογιστή ή άλλα μέσα) τα κάνουν στο σπίτι τους.

Οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν περίπου 39 εβδομάδες το χρόνο έναντι 38,6 των ΕΕ/27. Ενώ όμως δουλεύουν περισσότερο, διδάσκουν μόνο 31 εβδομάδες, καθότι  4-5 εβδομάδες το χρόνο,  είναι οι εξετάσεις, πράγμα που δε συμβαίνει σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα, ενώ ο υπόλοιπος χρόνος αντιστοιχεί σε διοικητική απασχόληση.

Η Ελλάδα είναι το βασίλειο της εξεταστικής λαιμητόμου, με διαφωνία των εκπαιδευτικών και μάλιστα αυτός ο ανορθολογισμός θα ενταθεί αν περάσουν τα μέτρα της κυβέρνησης.

Είναι απίστευτη αυτή η στρέβλωση και δεν μπορεί να μένει εκτός συζήτησης.

Η διδασκαλία στην τάξη μειώνεται, αλλά οι ώρες των εξετάσεων αυξάνονται.

Το σχολείο απαξιώνεται, αλλά το φροντιστήριο προετοιμασίας για τις εξετάσεις,  αποθεώνεται ως θεσμός!

Συμπερασματικά οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν περισσότερο από τους ευρωπαίους και οι ώρες διδασκαλίας τους (χωρίς τις εξετάσεις) είναι περισσότερες από 573,5 κατά μέσο όρο (31 εβδομάδες χ 18,5).

Επιπλέον στις χώρες της ΕΕ, υπάρχουν βοηθοί διδασκόντων, σε αναλογία  6,5 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0,4 μόνο στα εργαστήρια της ΤΕΕ

Υπάρχει διοικητικό προσωπικό σε αναλογία 10,9 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 1,4

Υπάρχει επιστημονικό προσωπικό για τη στήριξη του σχολείου (κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι κλπ) σε αναλογία 7,8 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0.

Υπάρχει βοηθητικό προσωπικό σε αναλογία 12,7 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0,3

Και επιπλέον σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, για το 2009 ο μέσος όρος για τις χώρες του ΟΟΣΑ των ετήσιων μεικτών αποδοχών του αρχικού μισθού των καθηγητών ήταν 29.472και ο αντίστοιχος μέσος όρος για τις χώρες της Ε.Ε. ήταν 29.459.

Ο μέσος όρος για τις χώρες του ΟΟΣΑ των ετήσιων μεικτών αποδοχών του τελικού μισθού των καθηγητών ήταν 47.740 και ο αντίστοιχος μέσος όρος για τις χώρες της Ε.Ε./21 ήταν 47.374.

Αντίθετα, για τους Έλληνες καθηγητές ο αρχικός μισθός ήταν 24.541 και ο τελικός 36.230. Έτσι η Ελλάδα κατατάσσεται στις τελευταίες χώρες (ακολουθούν μόνο Σλοβενία και Σλοβακία).

Συνολικά ο μισθός του έλληνα καθηγητή Λυκείου είναι το 54% του Φιλανδού (με 11-17 ώρες διδασκαλίας), το 58% του Ισπανού (με 17- 19 ώρες διδασκαλίας) και το 39% του Γερμανού (με 17-20 ώρες διδασκαλίας).

Ας διαλέξουμε λοιπόν.

Η συναίνεση στην αντι-εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, αφενός θα σημάνει τη διάλυση της παιδείας, αφετέρου θα σηματοδοτεί τη νίκη της πολιτικής της εξαπάτησης, την απόδειξη ότι όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταζε το δάχτυλο.