Ο συνωστισμός και στην Αίγινα.

Μετά από δυο σοβαρά τροχαία και με τη σκηνοθετημένη ματιά των τοπικών ΜΜΕ, είτε από άγνοια είτε από οικονομικό συμφέρον, προς όφελος νεοφερμένου επιχειρηματία, η Μαρία Ρεπούση γνωστή για τις θέσεις της περί του γνωστού “ατυχήματος” στη Σμύρνη λόγω “συνωστισμού”, βομβάρδισε το τοπίο με τις θέσεις της για την Υγεία του νησιού. Οι δυο εναπομείναντες οδηγοί ασθενοφόρου που εκτελούν και χρέη τραυματιοφορέα μέχρι να αναπληρωθούν τα κενά των θέσεών τους, λέει, θα πρέπει με υπερωρίες να αναπληρώνουν τους αδιόριστους συναδέλφους τους. (Είναι προφανώς συνεπής με τη θέση της και για τους καθηγητές, όταν δήλωνε στο μνημονιακό συνεταίρι της, Πρετεντέρη, ότι δεν θα κλάψει για τις απολύσεις των καθηγητών). Την ίδια στιγμή ασχολίαστα μεταδίδεται αυτό το νέο στην Αίγινα, την ίδια στιγμή δεν υπάρχει καμιά αντίδραση. Διότι το εν λόγω μνημονιακό εξάρτημα που ακούει στο όνομα Ρεπούση μπορεί να λέει ό,τι τη διατάζουν να πει, τα ίδια αφεντικά που της υπαγόρεψαν το βιβλίο της ΣΤ Δημοτικού, αλλά εμείς τι κάνουμε; Μπορεί ο επιχειρηματίας να δίνει συνέντευξη για λογαριασμό του Κέντρου Υγείας και να διαφημίζεται, αλλά εμείς τι κάνουμε; Δε βλέπουμε τίποτε;

Ρε πούσ(η) που μας βρήκε…

 

ΥΓ: Στο μεταξύ, από την επίσημη γκαρνταρόμπα των τοπικών ΜΜΕ (Μαύρα Μεσάνυχτα Έχουν) δεν μπορεί, παρά να λείπει το φιλότιμο. Το φιλότιμο του οδηγού που όποτε τον πάρεις μετά τη δουλειά θα «σκιστεί» να έρθει «για να βοηθήσει», πρώην οδηγοί-επαγγελματίες του Κέντρου Υγείας, θα κοιτάξουν το πώς θα βοηθήσουν την «κατάσταση» και τώρα τους λένε οι υπεύθυνoι για τη διάλυση της Δημόσιας Υγείας, μνημονιακοί τυχοδιώκτες, ότι θα «βαρούν υπερωρίες».

Τέλος μια «ωραία» λύση που ακούγεται (τι μικρός που είναι κόσμος) είναι η αναπλήρωση των κενών θέσεων στους οδηγούς του Κέντρου Υγείας Αίγινας κατόπιν «χορηγίας» καλοθελητών, με ανασφάλιστους εργαζόμενους. Επιθυμούν θεσμικοί και ιδιωτικοί παράγοντες από τη μια να παίξουν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο, που θα τους βοηθήσει με ένα φθηνό τρόπο να επεκταθούν στην τοπική Αγορά (που έχει μεγάλο ενδιαφέρον λόγω της αθρόας εισροής αστικού πληθυσμού για αρκετό χρονικό διάστημα) κι από την άλλη να εξασφαλίσουν το πολιτικό στάτους ηγετικών ομάδων του νησιού. Να τους περάσει ή να αντισταθούμε, απαιτώντας το αυτονόητο, στην εποχή του αδιανόητου, από τους ανόητους;

Η συγκυρία στο νησί διαπερνάται από μια κοινή γραμμή που ενώνει αυτόν τον κόσμο. Αμήχανος, χωρίς συνοχή, χωρίς ιστορικότητα, χωρίς επαναστατικές αναφορές ζει την εξαθλίωση και τη διαφθορά της κεντρικής εξουσίας και των δημοτικών της αποφύσεων. Η μεγέθυνση του ζητήματος «παραλία της Κολόνας», τόσο από τους τυχοδιώκτες της δημοτικής αρχής Αίγινας και του γνωστού επιχειρηματία, όσο και από τους ανασυντασσόμενους αντιπολιτευόμενους της εστέτ κακοποίησης και των πλουσίων μετοίκων καθώς και όσων άλλων βρήκαν την ευκαιρία να επικαιροποιήσουν τη σιχαμερή μνημονιακή τους παρουσία (ΔΗΜΑΡ Αίγινας-επερώτηση στη Βουλή της Μ. Ρεπούση) δεν είναι παρά ένα δείγμα αυτής της κακοποιημένης πραγματικότητας που βιώνουμε. Χωρίς τέλος ως φαίνεται ακόμα.

Κι αυτό γιατί αυτοί που δεν είχαν φωνή, συνεχίζουν να μην έχουν.

Όχι. Δεν είναι η Αίγινα του αέναου καφέ με τα εισοδήματα στο φουαγιέ της παραλίας των 200-250 μέτρων, δεν είναι η Αίγινα της διπλής αισθητικής αντίληψης «μακριά από μένα κι αλλού», δεν είναι η Αίγινα των Aeginistas του Rising, δεν είναι η Αίγινα των διεθνών φεστιβάλ, δεν είναι η Αίγινα του εκλεπτυσμένου «αντιρατσισμού», δεν είναι η Αίγινα της απόλυτης Ρέμβης, δεν είναι η Αίγινα της «ψαγμένης απομάκρυνσης από την Αθήνα», δεν είναι η Αίγινα του «ησυχασμού», δεν είναι η Αίγινα των λιτών και απέριττων Βιλλών και Πισίνων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της φίλιας Πεφωτισμένης Δεξιάς…

Είναι η φτωχή Αίγινα, είναι η άνεργη Αίγινα, είναι η Αίγινα που της έκοψαν το ρεύμα, είναι η Αίγινα που δανείζεται και χρεώνεται μέχρι το λαιμό, είναι η Αίγινα που παρακαλάει να δουλεύει στην παραλία τους 15 ώρες για 600 και 800 ευρώ, είναι η Αίγινα που χάνει τα παιδιά της στα τροχαία, που τα χάνει στα ναρκωτικά, που τα χάνει εδώ κι εκεί, είναι η φτωχή και αμόρφωτη Αίγινα, είναι η Αίγινα που κάνει 18 ώρες στο μαγαζί για 400 και 500 ευρώ εισόδημα, είναι η Αίγινα που δεν έχει καταλάβει όλα αυτά που ζει και το καλοκαίρι και το χειμώνα.

Μαζί της. Κι ας μην έχει φωνή.

Η ΠΑΡΑΛΙΑΤΗΣ ΚΟΛΟΝΑΣ ΩΣ ΣΥΜΒΟΛΟ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η απαραίτητη οικολογική-αρχαιόφιλη γαρνιτούρα (που βασίζεται στον αγώνα και στις κατακτήσεις των ελλήνων αρχαιολόγων) που χρησιμεύει κάθε φορά να κοσμεί τον αστικό μας ευδαιμονισμό, παραπέμπει στην υπεράσπιση μιας αισθητικής που μονόπλευρα αναλύει τον κόσμο γύρω από τη μορφή. Είναι σύνηθες στο κοινό που αρέσκεται στην αισθητική διάσταση των πραγμάτων χωρίς να διεισδύει περισσότερο σε βάθος, να ασχολείται με ό,τι συμβαίνει μετά τα «τετελεσμένα».

Αυτό συμβαίνει είτε διότι αδυνατεί, είτε διότι στο βάθος θα βρεθεί το ίδιο μέσα από την επιχειρηματολογία του-έτσι θα είναι υποχρεωμένο να αντικρύσει μέσα σε αυτό, τον εαυτό του. «Τετελεσμένο» είναι στην περίπτωσή μας η παραλία της Κολόνας που έχει παραμείνει σχεδόν ανέγγιχτη από την ανθρώπινη παρέμβαση, όπως πληροφορούμαστε, εδώ και δεκαετίες. Ακόμα και στην τελευταία προ πέντε ετών ενοικίασή της, υπήρξε ένα ταπεινό ξύλινο κιόσκι και ελάχιστες ξύλινες ομπρέλες-καρέκλες χωρίς να θίξουν το παρελθόν μας, το ανέγγιχτο. Η διατεταγμένη χρήση των υπαλλήλων του Δήμου Αίγινας, οι οποίοι έκοψαν «αναίτια» και «ανεξήγητα» περίπου 20 με 25 δεντράκια (αρμυρίκια που «ξαναγίνονται» σε τρία χρόνια και πεύκα που δεν «ξαναγίνονται») τον περασμένο Δεκέμβρη, για την προσχεδιασμένη ενοικίαση της παραλίας από έναν επαγγελματία-σύμβολο με μια διαδρομή-σύμβολο που συμμετέχει σε αυτού του είδους την τουριστική ανάπτυξη που έλαβε χώρα στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια, προκάλεσε μια καταστροφή –σύμβολο και πραγματικότητα. Την καταστροφή ήρθε να την συμπληρώσει ο εν λόγω επαγγελματίας με την ισοπέδωση του «σκαλοπατιού» της παραλίας την οποία μετέτρεψε σε γήπεδο-πάρκινγκ-χώρο ξαπλώστρας/ομπρέλας/φραπέ.

Όχι, δεν ήταν «οικολογική» η καταστροφή. Ήταν η συμβολική και πραγματική διεύρυνση της «τετελεσμένης» καταστροφής που αρχικά δεν γίνεται αποδεκτή και κυρίως σε όσους επιμένουν στην αισθητική διάσταση των πραγμάτων ή από όσους λένε απλά «όχι και δω βρε αδερφέ-άσε και μια γωνιά για μας, που βλέπουμε την Κολόνα και ρίχνουμε μια βουτίτσα χωρίς να ακούμε τα ντούμπου-ντούμπου και να βλέπουμε τα καρκατσουλιά να αλείφονται όλη την ώρα με τις αντηλιακές κρέμες και να κάνουν μπάνιο με νερό του δικτύου κάθε τρεις και λίγο» (όταν στον Ασώματο δεν έχει νερό για ένα μήνα, τον Αύγουστο). Η παραλία της Κολόνας ως προέκταση του αρχαιολογικού χώρου, ο αρχαίος ελαιώνας της Αίγινας, το Ελλάνιο όρος, η Παλιά-Χώρα, η Αφαία, η τσάρκα στον Άγιο Νικόλα το Θαλασσινό (που μέλλεται να καταστραφεί από τον κυματοθραύστη) καθώς και άλλες φυσικού κάλλους περιοχές όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, ο Άγιος Στάθης, ο Μπουρδέχτης (για να μην «δίνουμε» άλλες, λιγότερο γνωστές, αν και ίσης αξίας περιοχές-αρχαιολογικές θέσεις) είναι τα σύμβολα και πραγματικά απομεινάρια του παλιού μας κόσμου, αυτά που γλίτωσαν από τη μανία της τουριστικής-οικιστικής επέλασης, δυο πυλώνων της παρασιτικής οικονομίας η οποία άκμασε στην Ελλάδα μετά την ήττα της επανάστασης 1942-1949. Η «οικολογική» καταστροφή της παραλίας της Κολόνας είναι μια μικρή καταστροφή για την επέκταση των 200 μέτρων της παραλίας με δράστη το σύμβολο και πραγματικό εκπρόσωπο αυτού του τυχοδιωκτικού κατεστημένου οικονομίας, και σύνδεσής της με την άθλια τοπική πολιτική σκηνή που εκπροσωπείται εδώ και δεκαετίες στην τοπική αυτοδιοίκηση Αίγινας. Είναι, δυστυχώς, μια σταγόνα στον ωκεανό της πολυκερματισμένης αντίληψης-πρακτικής, αυτής της παρασιτικής οικονομίας, η οποία είναι ατέρμονη και εφοδιασμένη με όλα τα επιχειρήματα του παρελθόντος των 40 τελευταίων χρόνων στην Αίγινα. Του άμεσου παρελθόντος τουριστικής-οικοδομικής ανάπτυξης που κατέστρεψε το αρχαίο λιμάνι της Αίγινας, το αρχαίο θέατρο, το αρχαίο στάδιο ως και το αρχαίο νεκροταφείο καθώς και άλλες αρχαίες υποδομές που είναι θαμμένες κάτω από τα σύμβολα και πραγματικές τουριστικές-οικιστικές υποδομές του τόπου μας ή συνεχίζει να ληστεύει το αρχαίο υδραγωγείο.

Αν θέλουμε και έχουμε τη βούληση να δούμε μπροστά μας την Κολόνα χωρίς να χάσουμε το Ναό (αντίστοιχο του να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος) δίπλα στην επαναδιεκδίκηση της Κολόνας, θα πρέπει να δούμε απολογιστικά όλη την καταστροφή που έγινε όλα αυτά τα 40 χρόνια, τα αίτιά της και το τι πραγματικά πρέπει να κάνουμε. Η σύγκρουση ανάμεσα στον «ησυχασμό» (αν θα μπορούσαμε να ονομάσουμε έτσι τη συμμαχία μεταξύ του ξένου αστικού στοιχείου που διεκδικεί το μέχρι εδώ «τετελεσμένο» και μιας ανώδυνης κριτικής που στέκεται στο αισθητικό κομμάτι της ζωής) και στο «αναπτυξιακό» (αν θα μπορούσαμε να ονομάσουμε έτσι τη συμμαχία του τυχοδιωκτικού επαγγελματικού κατεστημένου με τη φτώχεια και την ανεργία) είναι μια σύγκρουση, που πάλι από τα πάνω, ωθεί στο κοινωνικό αδιέξοδο. Συμβολικά και πραγματικά συγκρούεται ο πλούσιος ξενοκαρφίτης-άνετος που έχει άλλες αισθητικές αντιλήψεις με τον άνεργο υπάλληλο και τον τυχοδιώκτη αφεντικό του. Είναι ένα αδιέξοδο που θα βρίσκεται διαρκώς μπροστά μας αν, ως φτωχοί και αποκλεισμένοι, κάνουμε απλά συμψηφισμούς εγκλημάτων ενώ δεν μπορούμε να κάνουμε στοιχειωδώς μια αναδρομή και να δούμε μπροστά μας διεξόδους απέναντι στην πολυδιάστατη κρίση που περνάμε.

Το τουριστικό-οικιστικό μοντέλο, παρασιτικό από τη φύση του, όχι μόνο δεν μπορεί να αποτελεί διέξοδο αλλά θα συνεχίζει να προκαλεί συγκρούσεις και αποκλεισμούς ενώ η απουσία συνολικής κριτικής θα παραμένει ένα αντεπιχείρημα στους δύσκολους καιρούς της φτώχειας και της μιζέριας. Από την άλλη το μοντέλο της διαμεσολαβημένης «δημοκρατίας»-η δημοτική αρχή θα παραμένει ακόμα και με κάθε μεταρρύθμιση ένας ιμάντας μετακύλισης του δημόσιου χρήματος προς τους εργολάβους και το κεφάλαιο, ενώ θα αποτελεί ένα συνδυασμό μεσιτικού γραφείου πώλησης και ενοικίασης της δημόσιας περιουσίας-φορομπηχτικού μηχανισμού και χρεοκοπίας από δανεισμούς από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Τέλος, το καταναλωτικό μοντέλο-απόρροια αυτής της παρασιτικής οικονομίας, θα συμπληρώνει τον θανατηφόρο συνδυασμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση, και τα αντικείμενα που προορίζονται για αυτόν από την Αγορά.

Τι μέλλει γενέσθαι;

Προσανατολισμός στην πραγματική οικονομία και την πραγματική πολιτική. Η σχεδία έχει κατά καιρούς προτείνει μέσα σε ένα πλαίσιο υπαρκτών ανθρωπίνων και φυσικών δυνατοτήτων: Δημιουργία ενάντια στην Ανάπτυξη.

Μια σύνθεση παιδείας-πολιτισμικής αναγέννησης της καθημερινότητας της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού, προσανατολισμού στην πρωτογενή και βιοτεχνική παραγωγή-ενός άλλου αποκεντρωμένου τουρισμού που θα ενισχύει τις ανθρώπινες σχέσεις, μιας πολιτικής των πολιτών με τις συνελεύσεις να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις αποφάσεις και τη διεκδίκηση της ενίσχυσης των υποδομών στον τόπο ενάντια στους εργολάβους.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

Το πρόσωπο, η καταγωγή του και η δράση του είναι σύμβολα και πραγματικότητες του κοινωνικού μετασχηματισμού (και στην Αίγινα) ο οποίος ενώ διατηρεί συνέχειες επισκιάζεται από τομές. Ο τουρισμός-οικοδόμηση, η βαθμιαία αλλαγή των κοινωνικών προτύπων καθώς και η ραγδαία προσαρμογή της τοπικής-δημοτικής πολιτικής αντηχούν περιεκτικά στις τομές, στα νέα δεδομένα. Το παιδί ενός από τους πιο άξιους κανατάδες της επικράτειας ο οποίος συνδύαζε τη Σιφνιακή αισθητική με την κραταιά Αιγινήτικη παράδοση αγγειοπλαστικής, γίνεται Ο άνθρωπος της παραλίας των 250 μέτρων. Οι γουρούνες, οι γνωστές σε όλους οικονομικές δραστηριότητες που ξεφεύγουν από την πεπατημένη, δείχνουν σαφέστατα, συμβολικά και πραγματικά, τη μεταλλαγή του κοινωνικού προτύπου: από τον καθημερινό τίμιο άνθρωπο της δουλειάς στον επιχειρηματία που προβαίνει με τον πιο χυδαίο τρόπο σε συμβολικές και πραγματικές επεμβάσεις. Κατάληψη του δημόσιου χώρου, ιδιωτικοποίηση του κοινού, συμμαχία με τους τυχοδιώκτες της τοπικής αυτοδιοίκησης και των θεσμών που ευνοούν αυτήν την εξέλιξη, μέχρι και την «οικολογική» καταστροφή της Κολόνας. Αυτός είναι περίπου το κυρίαρχο πρότυπο που αναδύεται μέσα στον κοινωνικό μετασχηματισμό, γεγονός που επισημαίνεται από την συναίνεση, συνενοχή και στήριξή του, από το ντόπιο πολιτικό κατεστημένο που εκφράζει σε ένα μεγάλο βαθμό η δημοτική αρχή Αίγινας ή η σιωπή όσων φοβούνται την ανύπαρκτη «παντοδυναμία» του.

Σε ένα τοπίο φορτισμένο από ανταγωνισμούς, συμμαχίες, συνθηκολογήσεις για τις ζώνες επιρροής της τοπικής Αγοράς, θα ήταν άδικο και αντιδεοντολογικό να δινόταν σε ένα πρόσωπο το ανάθεμα. Όχι τόσο για το πρόσωπο που αποτελεί απλά σύμβολο κι όχι αιτία αυτού του κοινωνικού μετασχηματισμού, όσο για τις ιδεολογικές-οικονομικές-πολιτικές συνθήκες που αυτές το γέννησαν κι αυτές που τελικά επικράτησαν. Το αν επεκτείνει τα «τετελεσμένα» ας σημάνει ότι οφείλουμε να μιλήσουμε για αυτά. Όχι ως τετελεσμένα, αλλά ως λάθος και έγκλημα μαζί. 

Χρήσιμα παιδιά, σπουδαστές των ΤΕΙ ή ΑΤΕΙ υπό την επίβλεψη της εταιρίας «θεατρική ομάδα ΤΕΙ- το Τρίτο Κουδούνι» έρχονται στην Αίγινα και δια μέσου κάποιων δραματοποιήσεων επικαλούνται τη διδαχή των κάτωθι παραδοσιακών επαγγελμάτων: του πραματευτή, της υφάντρας ή του υφαντή, του ζευγά, του γανωτζή, του καραβομαραγκού, του τσαγκάρη. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο:

πραματευτής

Δεν πρόκειται για παραδοσιακό επάγγελμα, αφού ήδη εκατοντάδες πολυεθνικοί πραματευτές πωλούν κινέζικα και κορεάτικα φτηνά, ήδη στους περαστικούς, αντιμετωπίζοντας α)τον πολυεθνικό και προμηθευτή και ντόπιο νταβατζή που τους παίρνει ένα μη ευκαταφρόνητο ποσό, β)τον μπάτσο που θα τους κυνηγήσει και μπορεί να σκοτωθούν στην προσπάθειά τους να τον αποφύγουν όπως στο Θησείο πριν από δυο μήνες, γ)τον μπάτσο που θα τους συλλάβει και θα τους κατάσχει την μικρή περιουσία και πιθανόν να βρεθούν σε κέντρο «φιλοξενίας», φυλακισμένοι, δ)το δολοφόνο χρυσαυγίτη που θα τους κλωτσήσει και θα τους κλέψει το εμπόρευμα αν δεν τους μαχαιρώσει και τους σφάξει ε)τον δήθεν πατριώτη που θα τους φωνάξει «στην πατρίδα σου ρε χιμπατζή» στ)τον-την «αριστερό-ή» των ΒΠ που θα του πετάξει το φιλανθρωπικό χαμόγελο της συγκατάβασης. Από την άλλη, αν θέλεις να είσαι νόμιμος πραματευτής πρέπει να έχεις το θεό, υπάλληλο ή υπεύθυνο αδειών στο Δήμο, για να μεσολαβήσει, να έχεις να δώσεις για το ΤΕΒΕ, να δώσεις σε διάφορους αυτόκλητους προστάτες (ψιλοχρυσαυγίτες, παρακμιακοί, αυτόκλητοι σεκιουριτάδες κλπ) να τα βάλεις θεωρητικά και πρακτικά μ’ αυτούς που φτύνουν αίμα για να βαράνε μύγες στο μαγαζί. Για πάμε στο δεύτερο:

υφάντρα (ή υφαντής-το ξεπέρασμα των φύλων)

Τους συναντάς μόνο στα παραμύθια –πλέον- όταν η καλή αράχνη βοηθάει τους φτωχούς καλούς ή τις φτωχές καλές να περάσουν σε άλλη κοινωνική τάξη, κάνοντας γάμο με την πριγκίπισσα ή τον πρίγκιπα. Κατά τ’ άλλα, αν έχεις ένα αργαλειό συνήθως τον πουλάς σε ένα λαογραφικό μουσείο ή τον έχεις ως διάκοσμο στο μαγαζί που έφτιαξες για να δίνεις έναν τόνο «παλιού». Πουλάει, αλλά σίγουρα δεν είσαι μαλάκας να τον χρησιμοποιείς όταν έχεις τόσες προσφορές από τις πολυεθνικές ρούχων. Να δούμε το τρίτο;

ζευγάς

Καλύτερα να ακολουθήσεις το «παπάς». Είναι σίγουρο και κερδοφόρο, ειδικά στα νεκροταφεία. Διαφορετικά πάρε ένα μικρό τρακτεράκι με τους γείτονές σου -συνεταιρικά- και σπείρε ό,τι και όσο μπορείς. Όχι μεγάλο για να μην κάνεις καταστροφή στο έδαφος, όχι βόδια με ζευγάρισμα γιατί δεν θα σου μείνει χρόνος ούτε για να κατουρήσεις. Τουλάχιστον εξοικονόμησε μια φρέζα. Κάτι είναι κι αυτό. Τι λέει παρακάτω το χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα;

γανωτζής

Ποιον κοροϊδεύουν για ένα επάγγελμα που χάθηκε στο όνομα της κατσαρόλας και του αλουμινίου της ΠΕΣΙΝΕ; Και να μην το ξεχνάμε: γύφτοι το έκαναν το επάγγελμα που μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μαζί με τους γύφτους (=σιδεράδες) εκτοπίστηκαν από τα αλουμίνια και τα στραντζαριστά σίδερα. Κι αρκετοί που δεν μπόρεσαν να μπουν στα «είδη προικός» ή στις «άσπρες καρέκλες» ή στα μπιτ-παρά εποχιακά είδη, το ‘ριξαν στην παρανομία. Και παρακάτω;

καραβομαραγκός

Αστείο και να το σκέφτεται κανείς σε μια εποχή που αντί να σου χαρίζουν σε χιλιόμετρα τα δίχτυα (αν είσαι πραγματικός ψαράς) γιατί στα καταστρέφουν τα δελφίνια, σου χαρίζουν κάτι χιλιάδες ευρώ για να καταστρέψεις το ξύλινο σκάφος που έθρεψε την Ελλάδα. 6.000 καΐκια μέχρι και πριν από 3 χρόνια (φαντάσου πόσα θα είναι τώρα…) που με τρεις κινήσεις από ένα JCB, γίνονται καυσόξυλα, κλαίει για λίγο ο καϊκτσής στις κάμερες και στη συνέχεια εκταμιεύει την αποζημίωση από την ΕΕ. Τόσο αστείο, όπως η Δαμανάκη, κομισάριος της Αλιείας στην ΕΕ, στη Σουβάλα, δήλωσε ότι οι ψαράδες θα μπορούν με τις βάρκες τους να κάνουν τουριστικές βόλτες τους τουρίστες. Για να στέλνουν οι απανταχού είλωτες εισαγόμενα ψάρια στο εδώδιμο κοινό. Ας κάνουν μια βόλτα, τα χρήσιμα παιδιά, στα καρνάγια που κλαίνε. Ας δούμε και το τελευταίο:

τσαγκάρης

«Κάτι» μας είπανε. Ήδη το κάνει επαγγελματίας υποδηματοπώλης στην Αίγινα-και το κάνει μια χαρά, με μια SINGER προπολεμική που αν την έβλεπαν θα έπρεπε να κάνουν διδακτορικό. Αλλά πού είναι η επαφή με την πραγματικότητα για να την βρουν κι αυτά τα παιδιά;

Αυτή είναι η πρόταση για την ευημερία της ελληνικής κοινωνίας και δεν έρχεται παρά από ένα χρηματοδοτημένο μπουλούκι, υπό την ευθύνη μιας εταιρίας που ονομάζεται «θεατρική ομάδα ΤΕΙ- το Τρίτο Κουδούνι» που μας κρεμάει κουδούνια. Διότι πολύ απλά: μπορούμε να ζήσουμε από τη γη, από το νερό που είναι στην ΑΙΓΙΝΑ αρκετό (ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ!), από τα ψάρια, από τα κτηνοτροφικά κι από όλα τα επαγγέλματα που μπορούν να αναδυθούν από τον πολιτισμό της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Η πρότασή τους δεν είναι τίποτε άλλο από μια χρηματοδοτούμενη τσάρκα στα 200-250 (πλέον, μετά την ανάληψη ευθύνης εκ μέρους του προέδρου της, για την παραλία της Κολόνας) μέτρα της παραλίας με τα χρηματοδοτούμενα γεύματα, ξενοδοχεία κλπ. Και οι υπεύθυνοι του Δήμου Αίγινας; Ανθρωπάκια που θα έχουν να πουν: «σας φέραμε πελατάκια-τηγανίστε μια πατάτα παραπάνω». Κι επειδή προτείνουν το ανέφικτο με στόχο την ευημερία, δηλαδή το να γίνεις πραματευτής, υφάντρα ή υφαντής, ζευγάς, γανωτζής, καραβομαραγκός, τσαγκάρης, θα έχουν να (σου την) πουν: εμείς σου προτείναμε την ευημερία και συ την πέταξες.

ΥΓ: Στο μεταξύ ήδη έχουν γυρίσει την ελληνική υφήλιο, με τα χρήματα του προγράμματος: Πάτρα, Ιωάννινα κλπ. Ψάξτε-μια απλή αναζήτηση είναι. Στο τιμημένο γκουγκλ…

Ο Μαρδικούλος που όταν ακούει για παραδοσιακά επαγγέλματα σκέφτεται παραδοσιακούς τρόπους τιμωρίας

 

 

Αν διαβούμε τα 50 μέτρα ενός χώρου που περήφανα στέκει δίπλα στη βιομηχανία παραγωγής-κατανάλωσης ψευδαισθήσεων των 200 μέτρων της παραλίας της Αίγινας, συνεχίζουμε στα υπόλοιπα 50 μέτρα που νοικιάστηκαν, για το καλοκαίρι, στον πρόεδρο της. Δίπλα στα 30-40 δέντρα που -φαινομενικά ασκόπως- κόπηκαν πριν από πέντε περίπου μήνες, ένα κομμάτι αυτού του υπέροχου γιαλού που αριστερά προβάλει αγέρωχα η τελευταία κολόνα του ναού, με τα χιλιάδες χύμα κτερίσματα-όστρακα που μυρίζουν Ιστορία, νοικιάζονται στο όνομα της τουριστικής ανάπτυξης για μερικές ομπρέλες και ξαπλώστρες. Ενταγμένη είναι πλέον κι αυτή στο κύκλωμα της διασκέδασης των 250 μέτρων που είτε νόμιμα, είτε νομότυπα, είτε παράνομα, λειτουργεί χάρη σε μια κοινωνική συναίνεση και μαζική άγνοια που συμμαχεί με τη βούληση αυτών που έχουν τη θεσμική δύναμη. Σίγουρα δεν έχει την ίδια ευθύνη ο κοσμάκης που πίνει το φραπέ πάνω στην ξαπλώστρα-κάτω από την ομπρέλα, με αυτούς που αποφασίζουν και νέμονται την υπεραξία του φραπέ-ομπρέλα-ξαπλώστρα, αλλά σε λίγα χρόνια η εκποίηση του αρχαιολογικού χώρου της Κολόνας -χωρούν εκεί πολλά τραπεζοκαθίσματα- μπορεί να γίνει λαϊκό αίτημα. Έτσι. Για να γίνουν τα 250 μέτρα, 300.

Προς το παρόν θριαμβεύει η ομφαλοσκόπησή μας και ο συμψηφισμός του εγκλήματος με το «έγκλημα»…

Το «MAY 1» με την «ευρηματική» μετάθεσή του σε «μπορώ;» αποδομώντας τη «MAY-DAY» της διεθνούς μνήμης για τη σφαγή της εργατικής τάξης στο Σικάγο το 1886, με επίκεντρο την ποθούμενη (από πλείστους παράγοντες διαχείριση του κτιρίου των φυλακών της Αίγινας, ενός χώρου εγκλεισμού και βασανιστηρίων, είναι δείγμα της τάσης εκσυγχρονισμού της ιδεολογίας στο νησί. Τα πρώτα δείγματα της ομάδας Aegina Rising, δείχνουν σαφέστατα την κατεύθυνσή της. Βασισμένα στο καλλιτεχνικό-μορφωτικό πεδίο που ανέδειξαν αστικά-τουριστικά και ως τόπο μετοίκησης το νησί από το παρελθόν, κυρίως ένα κομμάτι της αστικής τάξης, και σαφώς στην προσπάθεια μεταρρύθμισης από πλευράς της δημοτικής Αρχής επί Π. Κουκούλη (2006-2010), επιδιώκουν με δοκιμασμένες φόρμουλες («Κοινωνία των Πολιτών», «Συμμετοχή», «Αυτοδιαχείριση» κλπ) στη μεταρρύθμιση τοπικής ιδεολογίας. Αποφεύγοντας να θίξουν την πολιτική και οικονομική συγκυρία είτε για λόγους αδυναμίας είτε για λόγους τακτικής ακολουθούν τη λειτουργία της  αισθητικής ως βασικό άξονα στις μέχρι τώρα αναζητήσεις τους, αποκομμένης από την κοινωνική ανάλυση και την Ιστορία. Έτσι, οι εντυπώσεις, πρωτοστατούν στην δράση τους -η οποία μόνο επιδοκιμασίες έχει μέχρι τώρα προκαλέσει- ενώ οι γενικευμένοι αλλά ανεπεξέργαστοι όροι που εκφράζονται, δεν μπορούν να προσδώσουν πέρα από την πρωτοτυπία σε τοπικό επίπεδο, την εισαγωγή μιας αντίληψης που αρνείται να εμβαθύνει στα προβλήματα.  Ο δε προσανατολισμός της δράσης στην αισθητική και μάλιστα του «πολιτισμού του άστεως» (μπουκαλάκια της πρωτοχρονιάς, μάζεμα σκουπιδιών, «φαντάσου την πόλη», φεστιβάλ ταινιών, «ΜΑΥ 1»-ζήτημα διαχείρισης των Φυλακών, κλπ.) αφήνει απ’ έξω ζητήματα τα οποία είναι κομβικά για τον τόπο (απορρύθμιση των υποδομών μέσω Καλλικράτη, του συγκεντρωτισμού, το χρονίζων πρόβλημα του νερού, της πραγματικής τοπικής οικονομίας, της πρωτογενούς παραγωγής, της ανεργίας και της φτώχειας, της τοπικής πολιτικής, των υποδομών κλπ) αναδεικνύοντας την Αίγινα των 200 μέτρων ως ένα άλλο τοπίο προβληματισμού και πειραματισμού στη λογική της επιχειρηματικής επέκτασής της. Το σκεπτικό της ομάδας και οι ενέργειές της (τύπου «rethinking Athens») εντάσσονται ή εν τέλει καταλήγουν στο απαρέγκλιτο συμβιβασμό με την κοινωνική ήττα εν γένει και αλλαγής της μορφής του συμβολαίου της. Στη βάση του αστικού ευδαιμονισμού και αναζήτησης μορφής, η τελευταία, η μορφή, κάνει την αντιπαράθεσή της με το περιεχόμενο και εν τέλει επιβάλλεται. 

 

 

Η κατοχύρωση των προσόψεων των τουριστικών προορισμών, ήτοι τα 200 μέτρα της παραλίας τους, δίπλα στον θρησκευτικό τουρισμό ή προσκυνηματικό ή οδοιπορικό-θρησκευτικό, φαίνεται ότι δημιουργούν έναν εξαιρετικό συνδυασμό προσδοκιών για τους πολλούς. Η πραγματικότητα όμως θα καλύψει λίγους. Ή πάρα πολύ λίγους. Αυτό συμβαίνει και στην Αίγινα και τίποτε δεν συγκλίνει σε μια ανακατανομή εισοδήματος από τον τουρισμό. Από την πλευρά των 200 μέτρων της παραλίας της πόλης κυριαρχεί το πρόσχημα ότι κάποιος κόσμος βολεύεται με «τα νόμιμα» έστω κι αν εργάζεται διπλάσιο χρόνο («πληρώνεται από τα πουρμπουάρ» λένε) ή παίρνει λιγότερα, αλλά «νέος είναι ακόμα». Πόσος κόσμος είναι αυτός; Από την πλευρά των 200 μέτρων ιερού μπετόν ως πρόσχημα παραμένει «η φιλάνθρωπος δράσις», έστω κι αν αυτή είτε δίδεται περιστασιακά ως τρόφιμα, είτε σε καθημερινή βάση ως ελεημοσύνη αποφεύγοντας πάντα κάθε αξιοπρεπή λύση είτε για την ενίσχυση του Νοσοκομείου, είτε για την έναρξη λειτουργίας του Λεουσείου ως χώρος στέγασης για φτωχούς, είτε για την προσπάθεια -έστω- απλής χρήσης της εκκλησιαστικής περιουσίας για αγροτική καλλιέργεια ή κτηνοτροφία.

Ανάμεσα στα 200 μέτρα της παραλίας και στα 200 κυβικά ιερού μπετόν υπάρχει μια μικρή απόσταση η οποία ολοένα και μικραίνει.

Tα τελευταία περιστατικά εμπρησμού στο νησί, δείχνουν αν όχι πρόσωπα αλλά προθέσεις που εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο στο πεδίο της ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας, αποδεκτές αξίες εδώ και μια 20ετία, οι οποίες έδωσαν και τη σημερινή ονομασία του πιο σημαντικού Υπουργείου. Κι αν οι τρόποι αυτοί δεν ενδείκνυνται ως νόμιμοι, κάθε παρανομία θα μπορούσε να είναι καταδικαστέα και μη βιώσιμη . Όμως, είναι το μόνο που δεν καταδικάζεται εδώ και μια 40ετία επέκτασης της αγοράς «τουρισμός-οικοδομή». Εκείνο που περνά τα εσκαμμένα είναι αυτού του είδους η ασυνήθιστη βία ως προειδοποίηση και απειλή κατά της σωματικής ακεραιότητας μιας και υπερβαίνει τις απλές υπερβάσεις νομιμότητας που διατυπώνονται και νομιμοποιούνται εντός των θεσμών κοινωνικού ελέγχου. Είναι πιθανόν έως σίγουρο ότι και στην Αίγινα, αν δεν ισχυροποιηθούν πόλοι αντίστασης τόσο στο μνημόνιο-μνημονιακό δήμο Αίγινας όσο και στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που εκφράζει η πολυπόθητη ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα, αν δεν αναπτυχθεί ένας πολιτισμός της αλληλεγγύης και της γνώσης, τέτοια φαινόμενα θα ενταθούν στο πλαίσιο ενός κανιβαλισμού που διαποτίζει την επιχειρηματική αντίληψη, συνδράμοντας με ότι πιο κακό έχει απομείνει από το τοπικό μας παρελθόν. Κι είναι σχεδόν σίγουρο, ότι το κακό μας παρελθόν με την ενέργειά του, αυτοπαρουσιάζεται ως ένας ισχυρός πόλος.

 

Απ’ ό,τι διακρίνεται ως εγγύς μέλλον στο νησί είναι όχι η συγκροτημένη και συστηματική μετατροπή των σκουπιδιών σε χρήσιμο υλικό για την πρωτογενή παραγωγή αλλά η συνέχιση του ίδιου απορριμματογενούς μοντέλου με την νέα υπόμνηση της δυνατότητας για τη ρουφιανιά. Έτσι, λοιπόν ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Όσοι φοβηθούν τη ρουφιανιά του γείτονα έχουν και τα παραπλήσια δασάκια που τα καθαρίζουν υπό τις λήψεις του αγαπητού πόρταλ, ευκαιριακά. Επίσης υπάρχει η νύχτα που καλύπτει τον οποιονδήποτε να πετάξει ό,τι μπορεί: στρώματα, κλαδιά και τα λοιπά.

Κατά τα’ άλλα η μπόχα κι η δυσωδία συνεχίζεται. Τα ρουφιανοκόλλητα θα μείνουν της ντροπής κι οι τυχόν ρουφιανιές που μόνο το πρόβλημα δεν λύνουν.

Μετά το σχόλιο συμπολίτη μας στο φως της Αίγινας, ένα κείμενο, της σχεδίας, από τα όχι και τόσο παλιά

Νικητας Παπαϊωάννου • 11 hours ago

• −
•  

Όταν η ανικανότητα της δημοτικής αρχής μετατρέπεται σε επιθετικότητα
απέναντι στον πολίτη.

Ειναι ντροπη για τη πολη και τους πολιτες να βαλετε αυτα τα αυτοκολητα στους καδους

Ντροπη σας.

———-

4 Ιουλίου 2012

Posted by: sxedia in “αυτοδιοίκηση”, γόνιμος προβληματισμός,Ελευθεριακή σκέψη, η άλλη όψη της Αίγινας, κι αλλού…, Ξ) νερό, ο κόσμος αλλάζει, οικολογία: κοινωνία και φύση, οικονομία και “οικονομία”, παραλία,Πολιτική, πολιτισμός και “πολιτισμός”, σκουπίδια-απόβλητα-περιττώματα,τοπικά θέματα, τουρισμόςNo Comments »

Τα σκουπίδια με τα πάσης φύσεως απόβλητα (αστικά, εργοστασιακά και αγροτικά λύματα) και το νερό στην υδρευτική ή αρδευτική του λειτουργία, είναι δυο από τα πιο σοβαρά ζητήματα που απασχολούν σήμερα όλον τον πλανήτη. Απασχολούν τη χώρα μας. Απασχολούν και την Αίγινα.

Το γεγονός ότι τα τελευταία 30-50 χρόνια αναγορεύονται σε προβλήματα, που οριακά θέτουν ζητήματα επιβίωσης δεν είναι τυχαίο. Και  αυτή η μη τυχαία «ατυχία», διεθνώς, κατευθύνεται από τέσσερις βασικούς παράγοντες:

1)από την ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ως την ταχύτατη οικονομική διαδικασία και το  διαρκή ανασχεδιασμό της στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και του ανταγωνισμού,

2)από την περεταίρω μεγέθυνση της ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ και του κρατικού ελέγχου ως της μόνης έγκριτης διαιτησίας για τις διαφορές που προκύπτουν,

3)από την πλεύση του καθημερινού προτύπου προς την ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ως μιας αντίληψης ζωής που επιζητά την αέναη ιδιωτική ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών οι οποίες τεχνητά μέσω των προβαλλόμενων προτύπων γίνονται όλο και πιο σπάταλες, με ολοένα και λιγότερη φροντίδα που υπήρχε στο -σε όλα- «κακό» παρελθόν

4)και τέλος από την ΑΓΟΡΑ, δηλαδή τον κόσμο του κεφαλαίου που βρίσκεται μπρος και πίσω από κάθε εκφρασμένη και μη εκφρασμένη κοινωνική ανάγκη μπροστά και πίσω από κάθε τεχνητή προβληματοποίηση. Η ίδια προτάσσει ως μονόδρομο τη φιλελευθεροποίηση για τη λύση κάθε κοινωνικού προβλήματος που προκύπτει από αυτήν την επιλογή.

Να, λοιπόν, το απίστευτο αδιέξοδο με τις χρήσεις του νερού και της «διαχείρισης» πάσης φύσεως αποβλήτων:

Το «κακό» μας παρελθόν, το «προβληματικό» μας παρόν και…  το «αειφόρο» μας μέλλον

1)Απομακρυνόμαστε από κάθε πτυχή του παρελθόντος που η οικονομία του βασιζόταν κυρίως στην παραγωγή αγαθών, στην εκ των ενόντων μέριμνα για τα ανθρωπογενή απόβλητα και τη συγκράτηση του νερού, την κοινωνική αυτοσυγκράτηση από πλευράς κατανάλωσης και τις συλλογικές μνήμες τοπικής συνεργασίας που ώθησαν και στήριξαν για ένα μεσοδιάστημα το κοινωνικό κράτος των παροχών και μιας σχετικής και ανεκτής καθημερινότητας. Δηλαδή στον Πρώτο Κόσμο και κατ’ επέκταση στον Δεύτερο. Ο Τρίτος Κόσμος, πιο ευάλωτος από την εποχή της αποικιοκρατίας, ήταν πάντοτε το πεδίο πειραματισμού της παγκοσμιοποίησης και της »ευγενούς» προσπάθειας για την «αυτορρύθμιση» των αγορών.

2)Απομακρυνόμαστε από κάθε δυνατότητα του παρόντος για το μέλλον, ώστε να επανεκκινήσουμε την πρωτογενή παραγωγή και συμπαρομαρτούσες οικονομικές διαδικασίες σε πλαίσια συνεργασίας και ισότητας, να φροντίσουμε εκσυγχρονίζοντας όλους τους τρόπους τοπικής αυτοδιαχείρισης των δυο σοβαρότατων ζητημάτων που θίγονται, να περιορίζουμε την κατανάλωση στο επίπεδο μιας ανεκτής και πιο πλούσιας σε πολιτισμό καθημερινότητας δημιουργώντας το πεδίο εξέλιξης για δημοκρατικές πολιτείες.

Αυτά σε γενικές γραμμές, αφού η Αίγινα είναι ένας μικρός όμορφος τόπος, που ακολούθησε αυτόν τον μονόδρομο μαζί με τόσους άλλους αμέτρητους όμορφους τόπους «αυτού του κόσμου του μικρού, του μέγα»:

1)Απομακρυνθήκαμε κι απομακρυνόμαστε από την πρωτογενή παραγωγική διαδικασία μετατρέποντας το νησί σε μια συγκεντρωτική (στα 200 μέτρα κυριολεκτικά) τουριστική βιομηχανία 2)απομακρυνθήκαμε και απομακρυνόμαστε από τρόπους κοινωνικής και πολιτικής συνεννόησης3)απομακρυνθήκαμε και απομακρυνόμαστε από δυνατότητες κοινωνικού αυτοπεριορισμού της κατανάλωσης, από δυνατότητες συγκράτησης του νερού και χρήσης των αποβλήτων 4)επιζητούμε άμεσες λύσεις από τους παράγοντες που έθρεψαν το ζήτημα (γραφειοκρατία και την Αγορά) διατηρώντας το πρότυπο που υπόσχεται καθημερινή ευζωία και ατέρμονη κατανάλωση.

τι πρέπει να γίνει, εδώ που φτάσαμε;

Ζούμε σε με μια συγκυρία που η πολυδιάστατη μεταπολεμική κρίση τοποθετεί οριακά την πολιτική, την οικονομία, την ισορροπία Φύσης και Κοινωνίας και τις αξίες μας. Τον πολιτισμό στο σύνολό του. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος κι όταν επιζητούμε άμεσες ή «δραστικές» λύσεις, απλά καρβέλια και «θεσούλες» ονειρευόμαστε κρύβοντας τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Είναι μια επίπονη και διαρκής διαδικασία κοινωνικής θεμελίωσης και κοινωνικών συγκρούσεων που απαιτούν:

Την ανάληψη ευθύνης, την ενεργό συμμετοχή στα κοινά και αγώνα για τη συμμετοχή στο πεδίο των αποφάσεων μακριά και πέρα από τους μνηστήρες της τοπικής εξουσίας, δηλαδή τις τοπικές παρατάξεις που καραδοκούν να «διαχειριστούν» τα προβλήματα για λογαριασμό της τοπικής κοινωνίας. Η δημοκρατία μόνο άμεση μπορεί να είναι.

Την ανάδειξη της Δημιουργίας απέναντι στην ενεργοβόρα και ανθρωποβόρα «ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα» με στόχο μια πιο ομαλή και ισορροπημένη εξέλιξη της κοινωνίας ώστε να ζουν όλοι οι άνθρωποι ανεκτά, συνεργαζόμενοι με τη Φύση. Η αποκέντρωση και η μικρής κλίμακας οικονομία με επιστροφή στην παραγωγή, φαίνεται να πλησιάζει το δέον.

Τις επιλογές από το δήθεν «κακό» μας παρελθόν και παρόν, τρόπων συγκράτησης του νερού και τρόπων χρήσης των αποβλήτων προς όφελος της Φύσης και της κοινωνικής μας συμβίωσης.

Την αντίσταση σε κάθε εποπτεύουσα αρχή που αφήνουμε να μετατρέπει την κοινωνική ισχύ σε «υψηλή πολιτική» και εκλογικές εργολαβίες.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                Την αντίσταση στην Αγορά που αναλαμβάνει να πουλάει ό,τι μας ανήκει.

πιο συγκεκριμένα…

-συνελεύσεις και δημιουργία τοπικών επιτροπών άμεσα ανακλητών

-επανεκκίνηση της πρωτογενούς παραγωγής όσο το δυνατόν πιο  συνεργατικά και με συλλογικό σχεδιασμό

-δημιουργία προτύπων κατανάλωσης που δίνουν το περιθώριο στις νυν και επόμενες γενεές να επιβιώσουν

-απαίτηση των αιγινητών ώστε τα χρήματα που προορίζονται για «έργα» να γίνουν χρήσιμες υποδομές για τη συγκράτηση του νερού και τη χρήση των απορριμμάτων και αποβλήτων. Απαίτηση για:

… Την αγορά υδροφόρου πλοίου και τη χρήση αποκλειστικά κοινοτικών γεωτρήσεων

…Το χτίσιμο αναβαθμίδων σε όλη την υπαίθρια Αίγινα με δενδροφύτευση καρποφόρων και εδαφοκάλυψη με κτηνοτροφικά φυτά

…Το χτίσιμο μικρών φραγμάτων σε συγκεκριμένες πλαγιές

…Την επαναφορά των επίγειων ταμιευτήρων νερού (σουβάλες)

…Την οικονομική στήριξη για το χτίσιμο στερνών σε κάθε κτίριο

…Την υποδομή για την λιπασματοποίηση των φυτικών αποβλήτων και επιστροφή των αδρανών στα λατομεία με φύτευσή τους προς αποκατάσταση

…Την δημιουργία μικρών τοπικών βιολογικών καθαρισμών με παράλληλη μέριμνα για τη χρήση μέρους αυτού του «άχρηστου» υλικού

…Τη δημιουργία μικρών υποδομών για την ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση απορριμμάτων

καλοκαίρι 2012

 σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας – //sxedia.espivblogs.net

 

//sxedia.espivblogs.net/2012/07/

αναδημοσίευση από το Άρδην

Ιταλία: Η μαφία πίσω από τις ΑΠΕ

by admin

(με ελάχιστες αλλαγές, 21-4)

Χωρίς κάποια εμβριθή ανάλυση στο ζήτημα της απόκρυψης της ταυτότητας του ενεργήσαντα πράξεων που επισείουν-επισύρουν μέχρι και την ποινή της αφαίρεσης της ζωής, της δολοφονίας ή της εκτέλεσης ενίοτε, η απόκρυψη του προσώπου ήταν πάντοτε ένας από τους τρόπους να εκμηδενιστεί κάθε δυνατότητα αποκάλυψης της ταυτότητας. Η χρήση κουκούλας, εν ολίγοις, ως καλύπτρα του προσώπου ήταν και παραμένει τρόπος απόκρυψης της ταυτότητας για πράξεις που είναι ειδεχθή εγκλήματα, όπως αυτά που διέπραξαν «εθνικόφρονες» δεξιοί την περίοδο της κατοχής και οι οποίοι τιμήθηκαν μετά τον εμφύλιο για το επάγγελμά τους να υποδεικνύουν κομμουνιστές ή πατριώτες για την αντιστασιακή τους δράση, για πράξεις που αφορούν τη σύγκρουση-αντίσταση με τους μηχανισμούς καταστολής κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ή για πράξεις περιορισμένης σημασίας όπως μια ληστεία τράπεζας. Δηλαδή το ζήτημα δεν είναι η κουκούλα, αλλά το ποιος τη φοράει και γιατί.

Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο Άσημος τραγουδούσε, στο γνωστό τραγούδι-μύθο της γενιάς του 70-80, των συγκρούσεων στη μητρόπολη των Αθηνών: «..και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε, σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε…». Από τότε κι από την Ευρώπη των συγκρούσεων του 60-70-80, το περιορισμένης σημασίας αντάρτικο στην πόλη της Αθήνας είχε τη ρετσινιά της κουκουλοφορίας των «γνωστών-αγνώστων». Η αμηχανία και η ανεπάρκεια της αριστεράς να μπορέσει να ερμηνεύσει το μειοψηφικό αλλά αστείρευτο φαινόμενο των νεολαιίστικων συγκρούσεων στους δρόμους της μητρόπολης όταν συνάντησε την ασφαλιτολαγνεία των παλαιότερων εποχών με την οποία αντιμετώπιζε κάθε φαινόμενο εσωτερικής κομματικής απόκλισης, δημιούργησε αυτήν την όχι και τόσο εύηχη ταμπέλα. Ο νέος που φοράει κουκούλα –σύμφωνα με την επίσημη αριστερά- για να μην τον αναγνωρίσουν οι μπάτσοι, για να μην τον καταγράψουν οι κάμερες, για να μην τον συλλάβουν, δεν είναι αυτός που αντιστέκεται -με τον, έστω, αδιέξοδο τρόπο του- στην καταστολή αλλά είναι «ασφαλίτης» «σε υπηρεσία» που «προσπαθεί να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα». Και κουκουλοφόρος για το «λαϊκό κίνημα» δεν είναι άλλος από αυτόν που υπηρετεί την «αντίδραση». Από κει και μετά, η οικουμενική υιοθέτηση της μυθολογίας για τον κουκουλοφόρο σπάστη ήταν υπόθεση χρόνου μέχρι και τον περίφημο κουκουλονόμο. Εκεί λοιπόν ήταν και το σημείο όπου εν μέσω της κουκούλας διεξήχθη η κυρίαρχη ιδεολογική συζήτηση που είτε εξίσωνε τους εγκληματίες κουκουλοφόρους της κατοχής με «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα» που «φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη που ‘χα» ή απλά δημιουργούσε ένα νέο εχθρό υπερ-αριστερό με κουκούλα. Ο παλιός «εθνικόφρονας», δεξιός, προδότης στα μπλόκα των γερμανών της κατοχής, απλά, ξεχάστηκε. Κι αν στη χειρότερη περίπτωση κάνεις κριτική για ενέργειες που είναι άνευ νοήματος, που αποτελούν πολιτική παθολογία, που είναι αντιφάσεις του συστήματος, που είναι αδιέξοδες πολιτικά  ή σιχτιρίζεις και καταγγέλλεις και θες να στήσεις στον τοίχο γιατί μπορεί να φτάσουν στο εξ αμελείας έγκλημα της Μαρφίν (μετά απόλυτης ευθύνης Βγενόπουλου), από την άλλη, στην καλύτερη, τους εκτελείς με συνοπτικές διαδικασίες για προδοσία. Αν νικήσεις. Διότι αν χάσεις, τότε, οι κουκουλοφόροι δεξιοί, αντικομουνιστές, γερμανόφιλοι, αγγλόφιλοι, αμερικανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες, τσιράκια του Τζήμερου και της κυβέρνησης γίνονται υπηρεσιακοί παράγοντες από το 1949 μέχρι και σήμερα.

ΥΓ: Τα παραπάνω είναι εξ αφορμής μιας φιστικομαχίας δυο τοπικών παραγόντων: Ενός επιχειρηματία που εργάζεται με τους όρους της αγοράς της νέας εποχής και ό,τι πιο κακό έχει να επιδείξει το μέλλον μας  και ενός που με σύμβουλο ό,τι πιο κακό έχει να επιδείξει το τοπικό παρελθόν μας, δυσφημώντας την χλωρίδα (φιστίκι) και την πανίδα (οχιά). Όταν όμως του κλείνουν το ματάκι φιλικά και πίνουν τσιπουράκι μαζί, όταν τον προσφωνούν «καλλιτέχνη», όταν του χτυπούν την πλάτη ως σε «συνάδελφο» στα τοπικά «ρεπορτάζ», όταν συμμαχούν για τα «τοπικά» και χαμογελάνε με «νόημα» μαζί, τη στιγμή που ελάχιστοι τον αποκαλούν βόθρο, τότε ο βόθρος έρχεται κατά πάνω τους. Κι αν ο εργαζόμενος με τη λινάτσα από τα φιστίκια που τίναζε βρέθηκε εύκολα κατηγορούμενος ενός «σκηνοθέτη», «δημοσιογράφου», και «καλλιτέχνη» γνωστού σπιούνου της περιοχής, ως «κουκουλοφόρος» των Εξαρχείων προς χάριν μιας δυσφήμισης του ΦΦ, αλλά «δεν πρέπει να δίνουμε σημασία» στον γκεμπελίσκο, κι αν άνθρωποι (καλοί και κακοί) βρέθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου με τον πιο χυδαίο τρόπο από το λάκκο με τα σ..χόλια και των τύπου Τριανταφυλλόπουλου αναρτήσεων-εκβιασμών (αλλά «γιατί να καταγγέλλουμε όσα δεν μας ακουμπάνε;»), τότε ας τον λουστούν. Στην πλατεία Εξαχρείων στην Αίγινα.

Ο Μαρδικούλος που τα φώναζε αλλά δεν τον άκουγε κανείς τους

ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΙΑΣ:

Η γνωστή ως Παναγιά των κουκουλοφόρων: Βλέμμα στραμμένο στο φακό, φιλτράκι έτοιμο για το στριφτό-άνεση, μαλλί επιμελώς ατημέλητο, κουκούλα αλλά που δεν καλύπτει την ομορφιά. Όταν η καλή κουκούλα των διαδηλώσεων δίνει ιδέες στο μόντελινγκ.

Όταν είσαι Κούγιας και φοράς κουκούλα σε συλλαμβάνει μόνο ο φακός. Οι μπάτσοι σου κάνουν τεμενάδες.

Στο επαναστατημένο Μεξικό και στις εξεγερμένες Σκουριές φορούν κουκούλες για να δίνεις σημασία σε αυτά που λένε.

Ο κουκουλοφόρος στο κέντρο της φωτογραφίας είναι ήρωας της δεξιάς, ήρωας του χρυσαυγίτη, υπηρεσιακός παράγοντας από το 1949 και μετά.

Υποχρεωτική κουκουλοφορία

Ύποπτοι κουκουλοφόροι για αντικαταναλωτισμό: δεν αγοράζουν ΣΙ-ΝΤΙ, γαλακτοκομικά από τη βιομηχανία γάλακτος και υπάρχουν πληροφορίες ότι δεν παίρνουν χάπια για τη χοληστερίνη.

συνάδελφοι τα λένε όπως παλιά (1943-2013)

 

 

«να τα δείτε σε πέντε χρόνια» (μέρος Δ)

αφήγημα του Γιώργου Μήτρου

(ΜΕΡΟΣ Α)

(ΜΕΡΟΣ Β)

(ΜΕΡΟΣ Γ)

…Ποδηλάτησε ανάμεσα σε κόσμο λιγοστό για την εποχή και κατευθύνθηκε στο μαγαζάκι. Το βρήκε πολύ αλλαγμένο, με σιδερένιο υπόστεγο κι ελάχιστα τραπέζια στον ήλιο. Κοίταζε μέσα να δει αν του θύμιζε κάτι. Τίποτε. Ένας νεαρός ως τα εικοσιπέντε, έκοβε βόλτες κουβαλώντας τα μαναβικά και χαιρετήθηκαν.

-Το βράδυ σερβίρουμε εκτός κι αν θέλετε καφεδάκι ή τσάι με βότανα από το νησί.

-Εσείς το έχετε τώρα το μαγαζί;

Του εξήγησε ότι το πήρε ο «δήμαρχος» από τον προηγούμενο που «δεν πήγαινε καλά» και το δουλεύουν σαν δημοτικοί υπάλληλοι.

-Δηλαδή;

-Παίρνουμε από ένα μισθό, οι νυχτερινοί το νυχτερινό, συν τα εξτρά, πουρμπουάρ και τα γνωστά, κλείνει στις δυο. Έξι άτομα, από ένα εννιάωρο ο καθένας μας. Δυο το πρωί και τέσσερις το βράδυ. Αυτοί παίρνουν τα βραδινά μεροκάματα. Κυλιόμενο, κατάλαβες…

-Και βγαίνει;

-Όλοι βγαίνουμε. Εμείς καλό μεροκάματο και τα κέρδη πάνε στο δήμαρχο.

-Στο δήμαρχο;

-(Γέλασε) Όχι, στο δήμαρχο, στο Δήμο εννοώ. Τα καλοκαίρια μέσο όρο γύρω στα 250 με 300 και το χειμώνα πέφτει στα 150 με 200 την ημέρα, με τα παλιά ευρώ… Εμείς σταθερά μεροκάματο… Το χειμώνα παίρνουμε άδειες όλοι. Κυλιόμενες κι αυτές. Δεν κάθεστε να πιείτε καφεδάκι;

Άκουσε φωνές για κάτι μαναβικά που ήρθαν από Κυψέλη κι έφυγε να τα παραλάβει.

-Όλα ντόπια είναι. Μόνο το καλοκαίρι εισάγουμε από τον Πόρο και τα Μέθανα. Εκεί κι αν έχουν παραγωγή. Και το αλεύρι για το ψωμί δικό μας είναι. Δηλαδή ντόπιο.

-Μύλους;

-Έχουμε δυο. Έναν ιδιωτικό και έναν δημοτικό. Όλοι στο Δήμο πηγαίνουνε. Ο άλλος βαράει μύγες. Και πιο φτηνά έρχεται και καλύτερη δουλειά και μένουν τα λεφτά στον τόπο. Μ’ αυτά και μ’ αυτά δουλεύει κόσμος. Μέχρι και μουσείο-εργαστήριο κάνανε, ο Δήμος στο Μεσαγρό, στο χωριό μου, με τους δυο κανατάδες που είχαν μείνει. Θέλουν να φτιάξουν και σχολή να ‘ρχονται παιδιά από αλλού, αλλά ακόμα δεν ξέρω τι γίνεται. Ξέρεις πόσοι έχουμε κανάτια τώρα στο τραπέζι μας για το νερό;

-Το βάζετε από τα πλαστικά στην κανάτα;

Του ‘δειξε το ψυγείο.

-Για κοίτα. Τα βλέπεις τα μπουκάλια; Αχρησιμοποίητα είναι. Μόνο κάτι σικ από την Αθήνα και ξένοι μας ζητάνε μπουκάλι. Το νερό του νησιού φτάνει για όλους. Μόνο το καλοκαίρι κουβαλάμε τρεις ή τέσσερις φορές το μήνα και τον Αύγουστο μέρα παρά μέρα, από την Αθήνα. Και το καράβι δικό μας.

Έπαθε σοκ. Ήθελε να ξεκουμπιστεί από το μαγαζί για να πάει στην Κολόνα. Ένιωσε αμήχανα.

-Πού έχει ρε μάστορα νερό; Θα με τρελάνεις;

Γέλασε ο νεαρός.

-Παντού έχει νερό. Αντί να το διώχνουμε στη θάλασσα το κρατάμε στη στεριά, δεν τα είδατε τα φράγματα;  Έπειτα τα παλιά πηγάδια που πουλούσαν το νερό, τα πήρε ο Δήμος, βρήκε κάτι παλιά κιτάπια ότι ανήκουν στο υδραγωγείο και τους υποχρέωσε με κάτι νόμους δε ξέρω ‘γω τι, να παίρνει το νερό τους. Αυτοί μπορούν να ποτίζουν τα δέντρα τους, αλλά όχι να το πουλάνε.

-Με το μαγαζί τι γίνεται; Σας ελέγχουνε;

-Ναι, τώρα δεν ξέρω έρχονται κάτι λογιστές κάθε μήνα και δεν ξέρω τι κάνουνε. Ο Μπάμπης ξέρει καλύτερα. Πάντως καλά πάει. Είπανε για «πείραμα» ότι θα είναι μαζί με κάτι άλλα μαγαζιά.

-Ποια μαγαζιά;

-Δυο καφενεία στα βόρεια, δυο ξενοδοχεία που τα νοικιάζει από ιδιώτες εδώ, ένα σουβενίρ, και δυο φιστικάδικα με άλλα συσκευασμένα, ένα εδώ κι ένα Σουβάλα. Λένε ότι πάνε πολύ καλά. Τι να σας πω; Εμείς εδώ πάντως πολύ καλά.

Ο Μπάμπης από μέσα είχε αρχίσει να πετάει κάτι άγριες ματιές στο συνάδελφό του.  

-Ο Δήμος, ο Δήμος, έχει τα πάντα από φυλλάδια αν θέλετε να ρωτήσετε, ότι θέλετε. Θα έρθεις να συνεχίσουμε; Θα μας βρίζουν οι άλλοι και με τα δίκια τους, όπως χθες που δεν είχαμε έτοιμο το κερεμέζι. Άντε έλα..

Ρούφηξε γρήγορα τον καφέ του. Χαιρετήθηκαν. «Άλλη όρεξη δεν έχω να πάω στο δημαρχείο» σκέφτηκε. «Ένα κατιτίς στο δρόμο και ντουγρού για την Κολόνα». Φεύγοντας ξανακοίταξε πίσω του. «Κούβα το ‘καναν εδώ πέρα». Δεν πρόλαβε να αποσώσει κι άκουσε λάτιν από πίσω του. Ο Μπάμπης ή ο άλλος, μάλλον ο άλλος, μεράκλωσε και τραγουδούσε…

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)