Μέσα στον εγχώριο στρατό των προθύμων συνεργατών της νέας γερμανικής κατοχής, ο δήμαρχος Αίγινας παρευρέθηκε μεταξύ άλλων εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην 4η Ελληνογερμανική συνάντηση στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας. Όπως μαθαίνουμε ανενδοίαστα από την επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου μας ( http://www.aegina.gr/online/) εκεί συζητήθηκαν μεταξύ «ειδημόνων» «τα οικονομικά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η ένταξη στην αγορά εργασίας, η αγροτική ανάπτυξη, η διαχείριση του νερού, η μετανάστευση, η περιφερειακή πολιτική στην Ευρώπη, η προώθηση του τουρισμού και των ελληνικών ποιοτικών προϊόντων». Δεν μπορούμε ακόμα να γνωρίζουμε το τι υποσχέσεις έχουν δοθεί στους «ειδήμονες» αιρετούς μας άρχοντες, δεν μπορούμε επακριβώς να γνωρίζουμε για τις άτυπες και προφορικές συμφωνίες που έχουν πραγματοποιηθεί, μπορούμε όμως να γνωρίζουμε σε ποιους τομείς η νέα γερμανική κατοχή υπό την κάλυψη της τοπικής αυτοδιοίκησης επιθυμεί διακαώς να διαπρέψει. Το τοπικό μας μνημόνιο του «Καλλικράτη» ως συνέχεια του «Καποδίστρια» δεν είναι απλά ένα βαποράκι του χρήματος προς τους εργολάβους. Είναι και η σφραγίδα της νέας γερμανικής κατοχής υπό τη «νέα διοικητική μεταρρύθμιση». Πρέπει να οργανωθούμε και στην Αίγινα, για να τους συντρίψουμε.
Κατηγορία: “αυτοδιοίκηση”
Επίκαιρο: οι διαπραγματεύσεις για τη νέα γερμανική Κατοχή (και στην Αίγινα)
από την ιστοσελίδα του Δήμου Αίγινας: http://www.aegina.gr/online/
Συμμετοχή Δημάρχου Αίγινας στην 4η Ελληνο-Γερμανική Σύνέλευση στη Νυρεμβέργη
Τρίτη, 29 Οκτώβριος 2013 15:43
ΔΗΜΟΣ ΑΙΓΙΝΑΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΔΗΜ. ΣΧΕΣΕΩΝ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΑΙΓΙΝΑ 29/10/2013
Αντιπροσωπεία της ΚΕΔΕ με επικεφαλής τον πρόεδρο της κ. Κώστα Ασκούνη, Δήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι από πολλούς Ελληνικούς Δήμους , μετά από πρόσκληση του Δημάρχου της Νυρεμβέργης και Προέδρου της Γερμανικής Ένωσης Πόλεων Δρ.Ούλριχ Μάλυ, συμμετείχαν στις εργασίες της 4ης Ελληνο – Γερμανικής Συνέλευσης (DGV IV), που πραγματοποθηκε στις 21 εως και 23 Οκτωβρίου 2013 στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας και είχε ως θέμα
«Ο Δήμος του μέλλοντος».
Τα θέματα που βρέθηκαν στο επίκεντρο του διαλόγου μεταξύ αιρετών εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και άλλων φορέων και ειδημόνων και από τις δύο χώρες είναι, μεταξύ των άλλων, τα οικονομικά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η ένταξη στην αγορά εργασίας, η αγροτική ανάπτυξη, η διαχείριση του νερού, η μετανάστευση, η περιφερειακή πολιτική στην Ευρώπη, η προώθηση του τουρισμού και των ελληνικών ποιοτικών προϊόντων.
Ο Δήμαρχος Αίγινας κ. Θεοδόσης Σακκιώτης συμμετείχε στην Σύνοδο και είχε την ευκαιρία να συναντηθεί κατά την διάρκειά της με τούς Δημάρχους των άλλων Ελληνικών Δήμων αλλά και με εκπροσώπους Δήμων της Γερμανίας και άλλους αρμόδιους φορείς και να ανταλλάξει γνώμες και απόψεις που αφορούν ζητήματα που απασχολούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση , ειδικώτερα τώρα σε περίοδο οικονομικής κρίσης
αναδημοσίευση από το Άρδην: http://ardin-rixi.gr/archives/14772#comment-4831
Εξήντα δήμαρχοι συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς
by admin
Εξήντα Έλληνες δήμαρχοι και περιφερειάρχες και πολλοί ακόμα δημοτικοί παράγοντες συμμετείχαν στην 4η ελληνογερμανική συνέλευση δημάρχων που διεξήχθη στη Νυρεμβέργη το διήμερο 22 και 23 Οκτωβρίου. Η Ντόιτσε Βέλλε στο Δελτίο Τύπου που δημοσίευσε πανηγυρίζει «ενώ τον περασμένο χρόνο ακόμη, στην 3η Συνέλευση στη Θεσσαλονίκη, ο αριθμός των Ελλήνων δημάρχων δεν έφτανε ούτε τους 20, τώρα στον κατάλογο συμμετοχής της συνέλευσης αναγραφόταν τα ονόματα 60 δημάρχων και αντιδημάρχων, περιφερειαρχών» συνοδευόμενους από τους υπουργούς Γιάννη Μιχελάκη και Αθανάσιο Τσαφτάρη, εκπροσώπους υπουργείων και υπηρεσιών, αλλά και από τρία μελή του Αναπτυξιακού Τομέα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αναφέρει η Ντόιτσε Βέλλε. Παρακάτω το Δελτίο Τύπου συνεχίζει στον ίδιο τόνο «οι ενδοιασμοί, καχυποψίες αλλά και η άγνοια έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεπεραστεί.» Και πώς να μην πανηγυρίζουν οι Γερμανοί, όταν παρά όλα όσα έχουν επιβάλλει στην Ελλάδα συνεργάζονται μαζί τους εκατοντάδες δημοτικοί άρχοντες, η κεντρική πολιτική εξουσία, αλλά και η κατά τα άλλα αντιμνημονιακή αξιωματική αντιπολίτευση;
Το συνέδριο σηματοδότησε την ολοκλήρωση μιας πρώτης φάσης όσμωσης των ελληνικών δήμων και περιφερειών με το σύστημα Φούχτελ. Το προηγούμενο διάστημα ο Φούχτελ αλώνιζε όλη την επικράτεια και έβρισκε τους «πρόθυμους» δημάρχους που θα εντασσόταν στα σχέδια του. Το προηγούμενο διάστημα περισσότεροι από 80 Γερμανοί δήμαρχοι επισκέφτηκαν την Ελλάδα για θεματικές συζητήσεις, επικεντρωμένες γύρω από τη διαχείριση των απορριμμάτων και του νερού και σημαντικός αριθμός Ελλήνων δημάρχων επισκέφτηκαν τη Γερμανία. Μετά από αυτή τη φάση γνωριμίας, το σχέδιο του Φούχτελ περνά στην επόμενη φάση, η συνεργασία να περάσει στην ολοκλήρωση έργων. Και οι πόροι θα ανευρεθούν από το ΈΣΠΑ, το ξεκαθάρισε ο Φούχτελ: «Μπαίνουμε τώρα στη νέα προγραμματική περίοδο του ΕΣΠΑ 2014-2020. Το ζητούμενο είναι, να ορίσεις μεσούσης της κρίσης στόχους και να προετοιμάσεις τα προγράμματα που θα καταθέσεις για χρηματοδότηση έτσι ώστε να έχουν επιτυχία. Προς αυτήν την κατεύθυνση θα συμβάλει κατά πολύ η Ελληνογερμανική Συνέλευση.» Αυτό είναι το κόλπο των Γερμανών: με τα λεφτά του ΕΣΠΑ θα κάνουν δουλειές στην Ελλάδα, όπου υπάρχουν πρόθυμοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες. Δίπλα στο Φούχτελ ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ Κώστας Ασκούνηςπεριορίστηκε να δηλώσει: «Στην Ελλάδα δεν έχουμε μια ουσιαστική αποκέντρωση πόρων και αρμοδιοτήτων όπως υπάρχει στη Γερμανία… στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ουσιαστική αποκέντρωση γιατί οι δήμοι είναι πιο κοντά στους πολίτες, αυτοί ξέρουν καλύτερα τα προβλήματα. Αυτό το μήνυμα μας μετέφεραν οι Γερμανοί δήμαρχοι και αυτό το μήνυμα εμείς θα το μεταφέρουμε στην κυβέρνηση», έξοχη δήλωση Έλληνα αιρετού άρχοντα, θα μεταφέρει το μήνυμα των Γερμανών στην ελληνική κυβέρνηση.
Τα ονόματα των παρευρισκόμενων δημάρχων και περιφερειαρχών, εκτός από κάποιες περιπτώσεις δημάρχων που πρωτοστατούν στα σχέδια του Φούχτελ, όπως του Μπουτάρη, του Τατούλη και τουΚώστα Μπακογιάννη δε δόθηκαν στη δημοσιότητα. Οι Γερμανοί θέλουν να προστατεύσουν τους ανθρώπους τους. Αλλά και κανένα μεγάλο μέσο ενημέρωσης της χώρας μας δεν θέλησε να μας ενημερώσει για το ποιοι αιρετοί συμμετείχαν στο συνέδριο, αλλά και ποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το παρακολούθησαν, λες και έκαναν κάτι επιλήψιμο. Ή μήπως έκαναν; Σε τοπικά μέσα ενημέρωσης όμως τα ονόματα διέρρευσαν και από μια πρόχειρη συγκέντρωση που κάναμε βρήκαμε τους παρακάτω:
Γιάννης Γρυπιώτης, Δήμαρχος Ευρώτα, Κώστας Αραβανής, Δήμαρχος Λευκάδας, Δημήτρης Δερβένης αντιδήμαρχος Βόλου, Φώτης Χατζηδιάκου, Αντιπεριφερειάρχης Δωδεκανήσου εκ μέρους της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, Γιώργος Πατούλης δήμαρχος Αμαρουσίου, Νίκος ΧαρδαλιάςΔήμαρχος Βύρωνα, συνοδευόμενος… από τον αντιδήμαρχο Ταραζώνα, Γιάννης Δεκαβάλλας,Δήμαρχος Σύρου – Ερμούπολης και πρόεδρος του Τοπικού Παραρτήματος Κυκλάδων, της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Νοτίου Αιγαίου, Γιάννης Γλυνός, Δήμαρχος Άνδρου, Μάκης Ιωσηφίδης, Δήμαρχος Αμυνταίου, Ηλίας Ευθυμιόπουλος Γενικός Διευθυντής του Ενεργειακού Γραφείου Αιγαίου και συντονιστής του Δικτύου Αειφόρων Νήσων, Αγγελική Σχοιναράκη Αντιδήμαρχος Ηρακλείου αντιπροσωπεύοντας τον δήμαρχο Γιάννη Κουράκη.
Από την Θεσσαλία παρευρέθηκαν Αντώνης Γκουντάρας, Δήμαρχος Αγιάς, Ευάγγελος Χατζηκυριάκος, Δήμαρχος Αλμυρού, Αθανάσιος Βαβύλης, Δημοτικός Σύμβουλος Τρικκαίων καιΧρήστος Καραζούπης, Πρόεδρος της εθελοντικής περιβαλλοντικής ομάδας Αλμυρού, μέλος του πανελληνίου παρατηρητηρίου των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και Διαμαντής ΓκίκαςΠρόεδρος της Ομοσπονδίας Θεσσαλικών Συλλόγων Ευρώπης.
Οι δήμαρχοι που δεν είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν με τους Γερμανούς επικυρίαρχους θα πρέπει να πιέσουν την ΚΕΔΕ να δώσει στη δημοσιότητα όσα συμφωνήθηκαν στη Νυρεμβέργη και ποιοι αυτοδιοικητικοί συμμετείχαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του είναι εντελώς εκτεθειμένος και φέρει μεγάλη ευθύνη που νομιμοποίησε αυτό το συνέδριο με την παρουσία του, διότι θέλοντας να πείσει ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει, μεταμορφώνεται και αυτός σταδιακά σε όργανο των Γερμανών. Όσον αφορά τους πρόθυμους δήμαρχους μια απάντηση τους αρμόζει, το μαύρισμα στις εκλογές, που δεν αργούν. Ψήφος σε αυτούς ισοδυναμεί με αποδοχή από την πλευρά μας αυτών που διαπράττει η Γερμανία τα τελευταία τρία χρόνια.
ΟΨΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΗ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
ΟΨΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΗ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
αναδημοσίευση από το Άρδην
Του Κώστα Σαμάντη από το Άρδην τ. 94
Στις 5 Μαρτίου του 2010 η Καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ υπογράφει συμφωνία με τον τότε πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου περί εντατικοποίησης των φιλικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών[1]. Σε εφαρμογή αυτής της συμφωνίας κάτω από άμεση γερμανική εποπτεία περνούσαν 12 ελληνικοί δήμοι –Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Λάρισας, Καλλιθέας, Βέροιας, Κοζάνης, Καρδίτσας, Ρόδου, Αμφιλοχίας, Παιωνίων, Πλαστήρα και Νεάπολης–, δυο αιρετές περιφέρειες –Δυτικής Ελλάδας και Δυτικής Μακεδονίας– και μια αποκεντρωμένη διοίκηση – Διοίκηση Αττικής. Ένα μέρος της συμφωνίας αφορά στην ενεργοποίηση της αδελφοποίησης των γερμανικών πόλεων με τις ελληνικές, καθώς και την ανταλλαγή εμπειριών και τεχνογνωσίας. Όσο ψευδεπίγραφος ήταν ο τίτλος της συμφωνίας που υπεγράφη, άλλο τόσο αποπροσανατολιστική ήταν η περιγραφή του περιεχομένου.
Όσον αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση, αποκλειστικός και μόνος σκοπός ήταν η πλήρης οργανωτική αναδιάρθρωση των δήμων, μέσω μείωσης κατά εν τρίτο του προσωπικού που απασχολούν, η εκχώρηση σε ιδιώτες μιας σειράς λειτουργιών και αρμοδιοτήτων, καθώς και η «συνδιαχείριση» μέσω του ΕΣΠΑ σημαντικών όσο και κερδοφόρων τομέων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης.
Για το λόγο αυτό εγκαταστάθηκε στη χώρα μας, μετά τον σοσιαλδημοκράτη Χορστ Ράϊχενμπαχ της Τασκ Φορς, ο χριστιανοδημοκράτης Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ, ώστε το κυβερνόν κόμμα της Γερμανίας να έχει το δικό του έμπιστο κομματικό άνθρωπο. Μάλιστα ο Χανς Φούχτελ διατηρεί μια διπλή ταυτότητα: Πληρεξούσιος υπουργός της γερμανικής καγκελαρίας και υφυπουργός εργασίας της Γερμανίας! Ο ορισμός της πολιτικής επιτροπείας σε απευθείας επαφή με τη γερμανική κυβέρνηση. Για όσους σκεφτούν ότι αυτό συνιστά μια πρωτόγνωρη κατοχή στο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης θα θέλαμε να θυμίσουμε πως:
Ένα από τα πρώτα πράγματα τα οποία αποφάσισαν να ελέγξουν οι γερμανικές αρχές κατοχής στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941 ήταν η δημόσια διοίκηση και ιδιαίτερα η τοπική αυτοδιοίκηση. Όσοι δήμαρχοι και κοινοτάρχες, –διορισμένοι από το δικτάτορα Μεταξά–, δέχτηκαν τη συνεργασία με τις αρχές κατοχής, παρέμειναν στο πόστο τους. Όσοι, ελάχιστοι, παραιτήθηκαν αντικαταστάθηκαν από υπάλληλους τους οποίους διόρισαν οι Γερμανοί. Έτσι οι επίσημες αρχές της τοπικής αυτοδιοίκησης ελέγχονταν άμεσα με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών του κατακτητή. Η εξυπηρέτηση αυτή περιελάμβανε την εξασφάλιση σε συνεργασία με τις γερμανικές οικονομικές υπηρεσίες, αγροτικών προϊόντων, πρώτων υλών, ημικατεργασμένων βιομηχανικών προϊόντων, μεταφορικών μέσων και εξαρτημάτων ή μηχανών που έβγαζε τότε η Ελλάδα, είτε με επίταξη είτε με εξαγορά με κατοχικό πληθωριστικό χρήμα.
Ο Χέρμαν Νοϊμπάχερ ο ανάλογος Φούχτελ της Κατοχής, εφάρμοσε αποτελεσματικά τη διαδικασία «Ντεγκρίγκες»[2]. Σύμφωνα με αυτή τη διαδικασία από τη μια πλευρά οι τιμές των προϊόντων που εισάγονταν στην Ελλάδα από τη Γερμανία μεθοδικά ανέβαιναν, ενώ από την άλλη οι τιμές των εμπορευμάτων που εξάγονταν από την Ελλάδα (αγροτικά προϊόντα και πρώτες ύλες σε σημαντικό βαθμό) σταδιακά μειώνονταν. Έτσι στις αρχές του 1943 είχε δημιουργηθεί ένα ενεργητικό υπέρ των Γερμανών στο διακρατικό ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών[3].
Ο δικός μας Χανς Φούχτελ έχει ελαφρώς διαφοροποιημένο ρόλο. Στο στόχο του, μέσω του ελέγχου των ΟΤΑ, έχουν μπει η διαχείριση των οικιακών απορριμμάτων, η αξιοποίηση (εκποίηση) της ακίνητης περιουσίας των δήμων, η συνεργασία σε τουριστικό επίπεδο (βλέπε ιαματικές πηγές, παραλίες), κοινωνικά αγαθά που σκοπεύουν να δώσουν σε χέρια ιδιωτών (βλέπε νερό, ρεύμα κλπ) ακόμη και ο ορυκτός πλούτος της χώρας μέσω του ελέγχου των περιφερειών όπου βρίσκονται οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Ένα σαθρό επιχείρημα το οποίο μετέρχονται οι πρόθυμοι για την συνεργασία (βλέπε υποταγή) με τον επίτροπο της γερμανικής κυβέρνησης είναι η κακή οικονομική κατάσταση των ΟΤΑ και ο υπερβολικός δανεισμός τους. Αξίζει να αναφέρουμε ένα απόσπασμα του γνωστού δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου από άρθρο του για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στους ΟΤΑ κατά του Φούχτελ στο Protagon 3/11/12 «Όταν χρωστάς πουλάς και όταν έχεις ανάγκη κάθε ευρώ για να ξεχρεώσεις, πουλάς όσο – όσο. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει».
Όμως :
Η πραγματικότητα λέει ότι οι ελληνικοί ΟΤΑ ήταν το 2011 οι λιγότερο χρεωμένοι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που απέστειλε ο επίτροπος των οικονομικών Όλι Ρεν στον Έλληνα ευρωβουλευτή Νίκο Χουντή απαντώντας σε σχετική ερώτηση το Νοέμβριο του 2012. Σύμφωνα με τον πίνακα που ανακοίνωσε ο Ρεν τα υψηλότερα ποσοστά χρέους των ΟΤΑ επί του ΑΕΠ το 2011 παρουσιάζουν η Ιταλία και οι Κάτω Χώρες με ποσοστό 8,6%. Ακολουθούν η Γαλλία με χρέος 8,4%, η Δανία με 7,3%, η Σουηδία με 7%. Οι χώρες με το μικρότερο χρέος της τοπικής αυτοδιοίκησης μεταξύ των 27 είναι η Ελλάδα με ποσοστά 0,9% του ΑΕΠ και η Μάλτα με χρέος 0,1%. Και όλα αυτά παρά τη ραγδαία μείωση του ΑΕΠ από το 2009 και μετά.
Προς τι όμως η σπουδή; Την απάντηση ίσως δίνει η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γερμανικοί ΟΤΑ. Σε άρθρο της το Νοέμβριο του 2011 η γερμανική Taggesspiegel του Βερολίνου με τον ειρωνικό τίτλο «Γίναμε Ελλάδα» παρουσιάζει την υπερχρέωση πολλών οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης στη Γερμανία. Γράφει «Στους περισσότερους δήμους η κατάσταση είναι οικτρή, μάλιστα ο ένας στους τρεις δήμους δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τα χρέη του. Η “Αθήνα“ βρίσκεται παντού σε κάθε (γερμανική) περιφέρεια».
Οι περισσότεροι δήμοι (αλλά και κρατίδια) είναι στο χείλος της χρεοκοπίας. Μπορούν να ακολουθήσουν δύο δρόμους: Ο ένας είναι η χρηματοδότηση από την κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, πράγμα το οποίο σημαίνει αύξηση του δημόσιου χρέους και ελλείμματος και κατά συνέπεια τον κίνδυνο υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Γερμανίας, ο άλλος είναι η δανειοδότηση από τις τράπεζες μέσω της νέας ρύθμισης των δανείων που έχουν από αυτές. Σε αυτή την περίπτωση οι εμπράγματες εγγυήσεις πχ ακίνητη περιουσία, είναι ήδη εξαντλημένες. Έχουν ήδη υποθηκεύσει τα πάντα μέχρι και τα φορολογικά έσοδα της επόμενης δεκαετίας. Με αυτό ως δεδομένο χρειάζονται νέα περιουσιακά στοιχεία είτε δικά τους είτε τη διαχείριση άλλων, και εδώ ακριβώς μπαίνει η εκμετάλλευση των περιφερειών και των δήμων της Ελλάδας.
Το σενάριο αυτό έχει ξαναπαιχτεί. Αρκεί να θυμηθούμε το τι ακριβώς υπέστη η Ανατολική Γερμανία όταν ενοποιήθηκε με τη Δυτική. Η ισότιμη συνεργασία και ο αμοιβαίος σεβασμός προς τους αδελφούς ανατολικογερμανούς είχε ως αποτέλεσμα τη συστηματική αποδιοργάνωση της οικονομικής παραγωγής του ανατολικού πλέον τμήματος της Γερμανίας, την αφαίμαξη κάθε πλουτοπαραγωγικού στοιχείου της και τη ραγδαία φτωχοποίηση των κατοίκων της. Με ένα μεγάλο ποσοστό ανεργίας, συντριπτικά μεγαλύτερο αυτό της Δυτικής, και με αμοιβές στο μεγαλύτερο μέρος τους κάτω των 400 ευρώ (7,4 εκατομμύρια εργαζομένων αναφέρουν οι γερμανικές στατιστικές για το 2010).
Πόσο εύκολο όμως είναι να περάσει μια τέτοια συνεργασία;
Η συντριπτική πλειοψηφία των εκλεγμένων αιρετών ανήκει είτε στη Ν. Δημοκρατία είτε στο ΠΑΣΟΚ, κατ’ εξοχήν κόμματα μνημονιακά, οπότε λογικό είναι οι τοπικοί άρχοντες αυτών των κομμάτων να υιοθετούν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Σε συνάντηση που είχε ο γερμανός επίτροπος Φούχτελ με τον γερμανοτραφή, τότε υπ. Εσωτερικών Ευρυπίδη Στυλιανίδη στις 5/9/2012 είχε ανακοινώσει ότι ήδη οι μισοί δήμοι έχουν ξεκινήσει επαφές για την ένταξη στο πρόγραμμα. Μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι σήμερα, ένα χρόνο μετά, η συμμετοχή θα έχει αυξηθεί κατά πολύ. Ανάμεσά τους οι μεγαλύτεροι δήμοι της χώρας (Αθηναίων, Θεσσαλονίκης, Πάτρας), δήμοι με ιδιαίτερο οικονομικό ενδιαφέρον, λόγω υποδοχής παραγωγικών ή εμπορικών δραστηριοτήτων, όπως είναι οι δήμοι Περιστερίου, Κηφισιάς, Αμαρουσίου, αλλά και δήμοι με ιδιαίτερη εθνική σημασία όπως είναι οι δήμοι Αλεξανδρούπολης, Ορεστιάδας, Σουλίου. Το ψηφιδωτό έρχεται να συμπληρώσει η συντριπτική πλειοψηφία των περιφερειών με προεξάρχουσες τις περιφέρειες Κεντρικής Μακεδονίας (Απόστολος Τζιτζικώστας), Δυτικής Μακεδονίας (Γιώργος Δακής) και Πελοποννήσου (Πέτρος Τατούλης).
Έτσι τους τελευταίους μήνες γινόμαστε μάρτυρες πλήθους συναντήσεων, συνεργασιών, διημερίδων και εκθέσεων με θέμα την «ελληνογερμανική συνεργασία», στις οποίες από πλευράς Ελλάδος συμμετέχουν οι πρόθυμοι της τοπικής αυτοδιοίκησης και από πλευράς Γερμανίας οι αντίστοιχοι αιρετοί, με τις αντιπροσωπείες τους να συμπληρώνονται από ιδιώτες εκπροσώπους επιχειρήσεων και παραγωγικών φορέων.
Θυμόμαστε όλοι το 3ο συνέδριο «Ελληνογερμανικής Συνεργασίας» που διεξήχθη πέρυσι στα πλαίσια της ΔΕΘ, και όχι μόνο για τη σφοδρή αντίδραση των εργαζομένων κατά του προσώπου του Χανς Φούχτελ και τις καταγγελίες της ΠΟΕ-ΟΤΑ για τη «χρυσή συμφωνία κυβέρνησης και ορισμένων δημάρχων για την εκχώρηση της αποκομιδής του σκουπιδιών σε ιδιώτες». Τότε ο Γερμανός τοπάρχης ανακάλυψε «μελέτες και έρευνες που έδειξαν ότι για εργασίες όσον αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση απαιτούνται 3.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα, ενώ στη Γερμανία η δουλειά διεκπεραιώνεται με 1.000 άτομα. Θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις και να φανούν τρόποι πως θα μειωθούν ο αριθμός τους», προαναγγέλλοντας με τον τρόπο αυτό την επιβολή μαζικών απολύσεων στους δήμους. Ξεχνά όμως ότι οι δήμοι της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων στην καθαριότητα, στο πράσινο, στα τεχνικά συνεργεία, στις κοινωνικές υποδομές αναλαμβάνοντας με αυτό τον τρόπο την ευθύνη για κοινωνικές δραστηριότητες που τους αναλογεί σε αντίθεση με τους γερμανικούς ΟΤΑ όπου πλείστες όσες των υπηρεσιών αυτών έχουν εκχωρηθεί σε ιδιώτες. Όχι ότι οι δήμοι της χώρας μας δεν χρειάζονται μια πιο λειτουργική και εκσυγχρονισμένη αναδιοργάνωση ή δεν παρουσιάζουν προβλήματα διαφάνειας. Εξακολουθούν όμως, παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα της εφαρμογής δύο αποδομητικών διοικητικών μεταρρυθμίσεων (βλέπε Καποδίστριας και Καλλικράτης), να παραμένουν ως οι εγγύτεροι στον πολίτη θεσμοί δημοκρατίας και ως κατεξοχήν, εν δυνάμει πάντα, τομείς άσκησης κοινωνικής πολιτικής στις τοπικές κοινωνίες.
Ποια πεδία όμως έχουν μπει στο στόχαστρο των γερμανικών οικονομικών κύκλων;
Κατ’ αρχάς και κατ’ εξοχήν ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων.
Την αρχή έκανε η κυβέρνηση η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της για την επιβολή κεφαλικού φόρου για τα μη επεξεργασμένα οικιακά απορρίμματα που οδηγούνται στους ΧΥΤΑ υιοθετώντας κοινοτικές οδηγίες. Ουσιαστικά πιέζουν τους δήμους για το διπλασιασμό των δημοτικών τελών για την υγειονομική ταφή των απορριμμάτων. Προετοιμάζουν με αυτό τον τρόπο την κοινωνία ώστε μέσα από την αύξηση του κόστους των σκουπιδιών ανά οικογένεια να περάσουν στο επόμενο στάδιο που είναι η εκχώρηση της διαχείρισής τους σε κάποιους «εθνικούς εργολάβους» σε συνεργασία με εταιρείες του εξωτερικού ή ακόμη και σε αυτές απευθείας. Εξ ου και η ανησυχία του Γερμανού εντεταλμένου για το θέμα των απορριμμάτων.
Τα δύο προηγούμενα χρόνια γίναμε όλοι μάρτυρες του βομβαρδισμού ενημέρωσης σχετικά με τις σύγχρονες τεχνολογίες καύσης απορριμμάτων που αναπτύσσουν γερμανικές εταιρείες. Εργοστάσια «φιλικά» προς το περιβάλλον τα οποία έχουν τη δυνατότητα να εγκατασταθούν ακόμη και στο κέντρο της πρωτεύουσας, σύμφωνα με το υποτιθέμενο πρότυπο της Βιέννης. Έφτασαν μάλιστα σε σημείο να στοχεύσουν τόσο στην έκταση της ΠΥΡΚΑΛ στον Υμηττό όσο και στο πάλαι ποτέ υποτιθέμενο Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού. Ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι το σημαντικότερο διακύβευμα το επόμενο χρονικό διάστημα για τους ΟΤΑ και δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε την περίπτωση της Κερατέας από τη μια πλευρά ούτε την περίπτωση της Νάπολη από την άλλη όπου η μαφία της Ιταλίας διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στη διαχείριση των απορριμμάτων.
Άλλος σημαντικός τομέας είναι ο τομέας του τουρισμού. Αρκετοί δήμοι διαχειρίζονται υπό την ευθύνη τους τόσο αξιόλογες εγκαταστάσεις όπως είναι οι ιαματικές πηγές όσο και μεγάλα τμήματα του αιγιαλού της χώρας. Οι επιδιώξεις όμως των Γερμανών επικυρίαρχων δεν σταματούν στις βλέψεις που έχουν για την ιδιωτική εκμετάλλευση των τουριστικών υποδομών της χώρας. Προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Σε συνάντηση που έγινε το Μάρτιο του 2013 με την υπουργό Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη στην οποία παραβρισκόταν, φευ!, ως επίτιμος πρέσβης της Μέρκελ ο Ότο Ρεχάγκελ, ανακοινώθηκε η συνεργασία στον τομέα της τουριστικής εκπαίδευσης. Στις δηλώσεις του ο επίτροπος και υφυπουργός Εργασίας, μην το ξεχνάμε, της Γερμανίας Φούχτελ στάθηκε στο θέμα της επαγγελματικής εκπαίδευσης ή δυαδικής εκπαίδευσης όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται και υπογράμμισε ότι ο μαθητευόμενος ταυτὀχρονα εργάζεται, απολαμβάνει «κάποιες» αποδοχές, ενώ ταυτόχρονα αφουγκράζεται τις τάσεις αγοράς εργασίας και μπορεί ταυτόχρονα να εργαστεί και στο εξωτερικό». Το πρόγραμμα αυτό βασίζεται κυρίως στη στήριξη από ιδιωτικές επιχειρήσεις, το οποίο λειτουργεί παράλληλα με το Υπουργείο Τουρισμού.
Το σενάριο το έχουμε ξαναζήσει. Τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια υπάρχει μια αυξανόμενη μείωση των εργαζομένων στον τουριστικό τομέα. Ολοένα και περισσότερο εισάγονται «εκπαιδευόμενοι» από τρίτες χώρες, κυρίως την Πολωνία, και έναντι πινακίου φακής υποτίθεται ότι κάνουν το εκπαιδευτικό τους, ουσιαστικά όμως υποκαθιστούν τους Έλληνες εργαζόμενους σε αυτές τις επιχειρήσεις και αποδομούν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τις συλλογικές συμβάσεις, τις απολαβές και όσα άλλα εργασιακά δικαιώματα, πχ ωράριο εργασίας, πλαισιώνουν τον τομέα αυτό. Η επιδίωξη είναι σαφέστατη. Οι μαθητευόμενοι της τουριστικής εκπαίδευσης στη χώρα μας προορίζονται ως «Πολωνοί» για τη Γερμανία.
Άλλος τομέας είναι εκείνος των ορυκτών
Τον Ιούνιο του 2012 πραγματοποιήθηκε συνάντηση του εντολοδόχου του Αντώνη Σαμαρά, Γιώργου Δακή (περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας) με τον Φούχτελ συνοδεία για άλλη μια φορά επιχειρηματιών γερμανικών και ελληνογερμανικών συμφερόντων. Σκοπός της συνάντησης η προώθηση στην ευρωπαϊκή επιτροπή μέσω του Φούχτελ του αιτήματος χρηματοδότησης της κατασκευής του νέου λιγνιτοηλεκτρικού σταθμού Πτολεμαΐδας. Με δεδομένο το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της ΝΔ για πώληση της ΔΕΗ και των εργοστασίων της, η συνάντηση χαρακτηρίζεται ως η μετεκλογική εκτέλεση μιας συμφωνίας που έχει ήδη αναγγελθεί. Ακόμη χειρότερα ο περιφερειάρχης «ζήτησε παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της μη εφαρμογής της εξίσωσης των τιμών πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης για τη Δυτική Μακεδονία που αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών»! Κι εδώ ακριβώς προκύπτει το πολιτικό πρόβλημα. Ο Δακής απευθύνει αιτήματα όχι στην ελληνική κυβέρνηση, αλλά σε ένα γερμανό αξιωματούχο(!) ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το υπουργείο οικονομικών, ανάπτυξης ή υγείας της ελληνικής κυβέρνησης. Βρισκόμαστε ήδη υπό γερμανική κατοχή και δεν το γνωρίζουμε;
Στο ίδιο κλίμα, θερμό κατά τα άλλα, η συνάντηση του Πέτρου Τατούλη περιφερειάρχη Πελοποννήσου με τον Φούχτελ για θέματα ανάπτυξης και συνεργασίας για την εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδιασμού της περιφέρειας Πελοποννήσου. Η απάντηση του Φούχτελ αποκαλυπτική. «Έχετε διάθεση, ενέργεια, προετοιμασία και ολοκληρωμένο σχέδιο κι εμείς βρισκόμαστε εδώ για να βοηθήσουμε». Και σε αυτή τη συνάντηση η απουσία εκπροσώπου της ελληνικής κυβέρνησης, ήταν κραυγαλέα. Δυστυχώς αυτή η δυνατότητα της αδιαμεσολάβητης δυνατότητας συνεργασίας κάθε τοπικού αιρετού με εξωεθνικά κέντρα κατοχυρώνεται από την διοικητική μεταρρύθμιση του Ραγκούση, την και «Καλλικράτης» επονομαζόμενη. Περιττό να αναφέρουμε ότι το ίδιο ακριβώς πλαίσιο χαρακτηρίζει κάθε συνάντηση αιρετών περιφερειαρχών και δημάρχων με τα αιτήματα των τελευταίων εν είδει «σπαρακτικής έκκλησης» να απευθύνονται απευθείας στο Γερμανό επιτελάρχη, με τα δημοτικά συμβούλια να παίζουν το ρόλο του κομπάρσου. Η διαχείριση των προβλημάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης ολοένα και περισσότερο εκχωρούνται στον Φούχτελ.
Τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότεροι δήμοι και περιφέρειες εκλιπαρούν ουσιαστικά για την αδελφοποίηση των οργανισμών τους με αντίστοιχους της Γερμανίας. Ήδη λίγο μετά την εγκατάστασή του το 2011 ως γκαουλάϊτερ στην Ελλάδα ο Φούχτελ είχε εκφράσει τα παράπονά του ότι μόνο τριάντα ελληνικές πόλεις έχουν αδελφοποιηθεί με γερμανικές όταν ο αντίστοιχος αριθμός των γαλλικών πόλεων είναι 2000. Δυστυχώς δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Ήδη ο Μπουτάρης αδελφοποίησε πέρυσι το Νοέμβριο τη Θεσσαλονίκη με την Κολωνία ενώ ο Πέτρος Τατούλης τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει για εξεύρεση εταίρου στη Δημοκρατία της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας, κρατίδιο στο οποίο εκλέγεται ο Φούχτελ.
Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός. Όχι όμως όπως είπε ο Φούχτελ: «Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός που πρέπει να εκμεταλλευτούμε γιατί μέχρι τώρα το καθεστώς των ΟΤΑ και της Ευρώπης ήταν μόνο για θέματα χρηματοδοτήσεων». Για εμάς η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός γιατί είναι ένας τόπος εφαρμογής συμμετοχικών και αμεσοδημοκρατικών θεσμών, είναι ο κοντινότερος θεσμός δημοκρατίας προς τον πολίτη, είναι εν τέλει ένα πεδίο άσκησης της πραγματικής δημοκρατίας.
Αρμόζει να διεκδικήσουμε μέσα στη δίνη της κρίσης την ανάκτηση της διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, οφείλουμε να διεκδικήσουμε την οργανωτική και λειτουργική ανασυγκρότησή τους ώστε να λειτουργήσουν ως ένα δίκτυο προστασίας της κοινωνίας και της δημοκρατίας στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε.
[1] Για περισσότερα: Ιστοσελίδα των γερμανικών αποστολών στην Ελλάδα / http://www.griechenland.diplo.de/Vertretung/griechenland/el/03/Bilaterale__Beziehungen/Deutsch__Griechisches__Partnerschaftsprogramm.html
[2] Η Ντεγκρίγκες είχε αναλάβει το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο της Ελλάδας. Με βάση συμφωνίες που έκανε με τις κατοχικές ελληνικές κυβερνήσεις καρπωνόταν τη διαφορά της τιμής ενός προϊόντος ανάμεσα στον τόπο παραγωγής του και στον τόπο κατανάλωσής του (εφ. ΕΜΠΡΟΣ, 18ης και 21ης Μαρτίου 1945 ).
[3] Για λεπτομέρειες: Η λεηλασία της Ελλάδας από τους Γερμανούς κατά την περίοδο της Κατοχής / Χρονοντούλαπο / http://chronontoulapo.wordpress.com/2013/05/02/%CE%B7-%CE%BB%CE%B5%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD/
για το τοπικό μνημόνιο του Καλλικράτη
αναδημοσίευση από το Άρδην
Καλλικράτης ή μήπως… Ηρόστρατος
Κώστας Σαμάντης
Μέσα από αλλεπάλληλες συσκέψεις του υπουργικού συμβουλίου, επαφές με τους αρμόδιους φορείς, συνέδρια της ΚΕΔΚΕ και ΤΕΔΚΝΑ, επιχειρείται, μέσω της Νέας Αρχιτεκτονικής Κράτους και Αυτοδιοίκησης (Καλλικράτης), η πλήρης αναδιάρθρωση στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Το σχέδιο αποτελεί ουσιαστικά το δεύτερο μέρος της μεταρρύθμισης, η οποία είχε υλοποιηθεί το 1988 (Καποδίστριας) και είχε συρρικνώσει τους 6.000 δήμους και κοινότητες της χώρας σε 1.034.
Παρακολουθώντας τις σχετικές συζητήσεις και προτάσεις και λαμβάνοντας υπ’ όψιν το κείμενο της δημόσιας διαβούλευσης, μπορούμε να πούμε ότι η πρόθεση της κυβέρνησης όχι μόνο αποτελεί μια βεβιασμένη κίνηση και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της την προηγούμενη εμπειρία, αλλά κυρίως βρίσκεται σε μια λογική οικονομίστικης διευθέτησης των όποιων προβλημάτων υπάρχουν, αδιαφορώντας, αλλά και εν τέλει συρρικνώνοντας τον πολιτικό ρόλο που έχει να επιτελέσει η τοπική αυτοδιοίκηση.
Δώδεκα χρόνια μετά την υλοποίηση της πρώτης αναδιάρθρωσης, ουδείς αμφιβάλλει για τα αποτελέσματά της.
Δεν είναι μόνο οι προσωπικές εμπειρίες οι οποίες δείχνουν ξεκάθαρα τη σταδιακή απογύμνωση της υπαίθρου, την ερημοποίηση των χωριών και των κοινοτήτων, που αφομοιώθηκαν από άλλους, μεγαλύτερους δήμους, την ολοένα και μεγαλύτερη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας, ή την απαξίωση των διοικητικών υπηρεσιών από το απαραίτητο πολιτικό προσωπικό και τη μείωση των πόρων οι οποίοι κατευθύνονταν σε αυτές.
Το ίδιο το κείμενο της δημόσιας διαβούλευσης (ΚΔΔ) αναφέρει χαρακτηριστικά για τον Καποδίστρια «…δε δημιούργησε παρ’ όλα αυτά αποτελεσματικούς Δήμους με οικονομική αυτάρκεια και δυνατότητα άντλησης ιδίων πόρων, ούτε διοικητική ικανότητα με καλά οργανωμένες υπηρεσίες και ανθρώπινο δυναμικό…» (1) και αλλού «…η Πολιτεία δεν στήριξε ουσιαστικά τους νέους ΟΤΑ με πολιτικές προγραμματικής, οργανωτικής και λειτουργικής αναβάθμισης, καθώς και με επαρκή χρηματοδότηση, ούτε προχώρησε σε μια σχεδιασμένη, με ενιαίο τρόπο, και ολοκληρωμένη αλλαγή του διοικητικού συστήματος της χώρας…..» (2).
Σε μια πρώτη μάλιστα αποτίμηση των αποτελεσμάτων του Καποδίστρια, την οποία επιχείρησε το ΙΣΤΑΜE – ΑΝΔΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, σε μια επίδειξη ειλικρίνειας, παραδέχεται ύστερα από μία έκθεση 151 σελίδων και 50 γραφημάτων ότι «…η εφαρμογή της δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από εκείνα τα οποία έλυσε τόσο σε θεσμικό όσο και πρακτικό επίπεδο, ενώ από τους πρωταγωνιστές της πιο πολλοί μοιάζουν δυσαρεστημένοι παρά ευτυχείς από όσα συμβαίνουν…»(3).
Στο κατά πόσον η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση βοήθησε στην αναβάθμιση του ρόλου της περιφέρειας, διατήρησε τον πληθυσμό σε αυτήν και ενίσχυσε την τοπική δραστηριότητα, μας δίνουν μια εικόνα τα εξής στοιχεία:Χρονιά Συμμετοχή αγροτικού τομέα στο Α.Ε.Π
1995 9,85%
2000 5,39%
2004 4,07%
2007 3,04%
2008 2,92% (4)
Ακόμη κατά το έτος 2009 ο αγροτικός τομέας απασχολεί το 11,6% του συνολικού εργατικού δυναμικού, σημειώνοντας πτώση κατά 4,4% σε σύγκριση με το 2000(5).
Όσο και αν κύρια υπεύθυνος για τα πιο πάνω αποτελέσματα είναι η πολιτική η οποία εφαρμόζεται από τις τελευταίες κυβερνήσεις, δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε ότι, σε αυτήν τη συγκεκριμένη πολιτική, η διοικητική μεταρρύθμιση η οποία αφορά στην περιφέρεια έχει το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί.
Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση, χωρίς να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα από το προηγούμενο χρονικό διάστημα, προχωρά βεβιασμένα στο δεύτερο βήμα. Σύμφωνα με τις διακηρύξεις της, πρόθεσή της είναι η αναβάθμιση και ο εκσυγχρονισμός της τοπικής αυτοδιοίκησης σε επίπεδο πολιτικό, λειτουργικό και οικονομικό. Αν όμως προστρέξουμε στο κείμενο της Δ.Δ., το μόνο σημείο στο οποίο περιγράφεται κάπως ο σκοπός είναι το ακόλουθο:
«Η Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης αποσκοπεί στην εξοικονόμηση πόρων των φορολογούμενων πολιτών μέσω του περιορισμού του αριθμού των ΟΤΑ και των νομικών τους προσώπων και στην εξορθολογισμένη διαχείριση.» (6)
Για το ουσιαστικότερο μέρος, την πολιτική αναβάθμιση του ρόλου της τοπικής αυτοδιοίκησης, μόνο γενικόλογες αναφορές βρίσκουμε, χωρίς βέβαια να συνοδεύονται, γιατί ακριβώς δεν είναι στην επιλογή τους, από συγκεκριμένα μέτρα υλοποίησης.
Ο Καλλικράτης, λοιπόν, προτίθεται να φέρει τις εξής συγκεκριμένες αλλαγές.
Μετατρέπει τις 54 Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις σε 13 Περιφέρειες, με αναβάθμιση του ρόλου του περιφερειάρχη με αυξημένες αρμοδιότητες, με παράλληλη θέσπιση περιφερειακού συμβουλίου, περιφερειακών επιτροπών και περιφερειακό συνήγορο για τον πολίτη και την επιχείρηση. Ακόμη, από τους 1.034 δήμους και κοινότητες περνά στους 370 το πολύ, με αναβάθμιση του ρόλου του δημάρχου και με θέσπιση θεματικών και τοπικών αντιδημάρχων, συμβουλίων διαβούλευσης, συνήγορο για τον πολίτη και την επιχείρηση, δημοτικά e-ΚΕΠ, κάρτα δημότη κ.λπ. Τέλος προβλέπει τον περιορισμό των 6.000 δημοτικών επιχειρήσεων και νομικών προσώπων σε 2.000, ενώ θέτει τους ΟΤΑ υπό κηδεμονία μέσω της συγκρότησης Ειδικής υπηρεσίας εποπτείας.
Ως λόγος για τη μετατροπή των νομαρχιών σε περιφέρειες αναφέρεται η μέχρι σήμερα αδυναμία συμμετοχής στα αρμόδια όργανα της Ε.Ε. (επιτροπή περιφερειών κ.λπ.), γεγονός που λειτουργούσε προβληματικά στη διαχείριση των συγκεκριμένων κονδυλίων τα οποία αποφασίζονταν σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Με βάση όμως το κείμενο της Δ.Δ., ο αιρετός περιφερειάρχης αποκτά τέτοιες υπερεξουσίες όπου, αντί για αποκέντρωση, ουσιαστικά έχουμε υπερσυγκέντρωση εξουσιών, χωρίς δημοκρατικό έλεγχο, με τον ρόλο του περιφερειάρχη να τοποθετείται ανταγωνιστικά, ενδεχομένως και πιο πάνω από τον ρόλο των βουλευτών, μιας και η εκλογή του θα στηρίζεται σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό ψήφων από αυτές τις οποίες χρειάζεται ένα μέλος του κοινοβουλίου για να εκλεγεί.
Η σημαντικότερη όμως αλλαγή συντελείται στον χώρο της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης, αποσκοπώντας ουσιαστικά στην εξοικονόμηση πόρων από τους ΚΑΠ (Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους) τους οποίους υποχρεούνταν η κεντρική εξουσία να παρέχει στους ΟΤΑ. Με τον τρόπο αυτό, το πάγιο αίτημα της τοπικής αυτοδιοίκησης (περισσότεροι πόροι, για περισσότερη αυτοδιοίκηση) μετατρέπεται σε λιγότερα κονδύλια, σε λιγότερους δήμους.
Το κυριότερο όμως είναι ότι η κεντρική φιλοσοφία του Καλλικράτη χαρακτηρίζεται από ένα ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερο πνεύμα. Προσπαθεί να μετατρέψει τους ΟΤΑ από οργανισμούς, έστω περιορισμένης αυτοδιοίκησης, έστω προβληματικούς, αλλά εγγύτερους από κάθε άλλον κοντά στον πολίτη, σε οργανισμούς εξορθολογισμένης λογιστικής διαχείρισης, ή όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται «…οι Δήμοι θα αποτελέσουν ισχυρές μονάδες τοπικής ανάπτυξης και ταυτόχρονα εξελίσσονται σε αποτελεσματικούς διαχειριστές υπηρεσιών…» (7).
Τούτο γίνεται σαφές από τις νέες αρμοδιότητες οι οποίες μεταφέρονται στους δήμους με βάση τον Καλλικράτη. Ως τέτοιες περιγράφονται οι εξής:
• Η πρόνοια και η προστασία της δημόσιας υγείας.
• Η ανέγερση σχολικών κτηρίων
• Η ένταξη των μεταναστών
• Οι πολεοδομικές εφαρμογές
• Ο υγειονομικός έλεγχος
• Οι αδειοδοτήσεις και ο έλεγχος πολλών τοπικών, οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων κ.λπ.(8)
Ήδη όμως η εμπειρία του Καποδίστρια σε αυτό το επίπεδο υπήρξε αρνητική. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των παιδικών σταθμών. Θεσμός ο οποίος εντασσόταν στη λογική του πάλαι ποτέ υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών όσο και του υπουργείου Παιδείας, με αυτονόητο το δικαίωμα της ελεύθερης και δωρεάν πρόσβασης σε αυτόν. Η μεταφορά του όμως στην αρμοδιότητα του δήμου, χωρίς τα απαραίτητα κονδύλια βέβαια, οδήγησε στην πρακτική των τροφείων, όπου στην πλειονότητα των δήμων κυμαίνονται από 50 έως 120 ευρώ κατά μέσον όρο. Έχει ήδη δρομολογηθεί η ένταξη στους ΟΤΑ και του θεσμού των βρεφονηπιακών σταθμών.
Στην ίδια λογική, η μεταφορά αρμοδιοτήτων όπως είναι η ανέγερση των σχολικών κτηρίων ή η λειτουργία σταθμών της πρωτοβάθμιας υγείας, οι οποίοι θα εξυπηρετούνται από ιδίους πόρους, μας οδηγεί στη διαμόρφωση δήμων πολλαπλών ταχυτήτων. Είναι προφανές ότι στον βαθμό που άλλους πόρους, εκ των πραγμάτων, μπορεί να διαθέτει το Κερατσίνι από την Εκάλη, η Μύκονος από την Τήλο ή το Αγαθονήσι, διαφορετικό θα είναι το επίπεδο, αλλά και η ποιότητα των υπηρεσιών που θα παρέχονται στην υγεία και στην παιδεία. Και είναι ακριβώς αυτή η λογική η οποία θα οδηγήσει αναγκαστικά τους δήμους σε συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ). Ουσιαστικά ο χώρος της τοπικής αυτοδιοίκησης θα αποτελέσει ένα πρώτο πεδίο, τον Δούρειο Ίππο πρακτικά, εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών κατά τις οποίες συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα για ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση θα αρχίσουν με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης να καταργούνται, με τον ιδιωτικό χώρο να καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερο χώρο εις βάρος του δημοσίου.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι οι πόροι που προβλέπεται να μεταφερθούν στους καινούριους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης οι οποίοι θα προκύψουν, εξαντλούνται σε υποσχέσεις για απόδοση μέρους του Φ.Π.Α., καθώς και στη δυνατότητα εφαρμογής δυνητικών φόρων. Έτσι συνδέεται η οικονομική αυτάρκεια των δήμων (μιας και δεν ξεκαθαρίζεται κάτι διαφορετικό) από την εν γένει οικονομική δραστηριότητα της περιοχής (των επιχειρήσεων κ.λπ.), καθιστώντας τους ΟΤΑ αιχμαλώτους της οποιασδήποτε οικονομικής ανάπτυξης ή ύφεσης. Τους οδηγεί με άλλα λόγια είτε να λειτουργήσουν ως φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί στο κυνήγι αυτών των πόρων, είτε ως εφορίες, μιας και η συμπλήρωση των χαμένων εσόδων θα αναπληρώνεται από τη δυνατότητα επιβολής τοπικών φόρων. Έτσι οι πολίτες, πέρα από την κεντρική φορολογία, μέσω της οποίας το κράτος ήταν υποχρεωμένο να παρέχει με ευθύνη του ανταποδοτικές υπηρεσίες όπως είναι στον τομέα της παιδείας και της υγείας, θα φορολογούνται για δεύτερη φορά από την τοπική αυτοδιοίκηση, ουσιαστικά για τα ίδια πράγματα.
Ακόμη και το επιχείρημα ότι οι δήμοι παραμένουν οργανισμοί χρεωμένοι και με την αναδιάρθρωση τούτο προβλέπεται να ξεπεραστεί είναι στον αέρα. Ήδη από τον Καποδίστρια, κονδύλια τα οποία είχαν υποσχεθεί στην έναρξή του οι κυβερνήσεις ουδέποτε αποδόθηκαν, παρ’ ότι προέρχονταν από παρακρατηθέντες υπέρ της τοπικής αυτοδιοίκησης πόρους. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι στην πρόσφατη συνέλευση της ΤΕΔΚΝΑ ανάμεσα στις άλλες ενστάσεις κατά του Καλλικράτη αναφέρθηκε και η επιμονή στην απόδοση των οφειλομένων προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση πόρων τα οποία για μεν το 2009 οφειλόμενα φθάνουν στο ύψος 331.500.000 ευρώ για δε το 2010 550.000.000 ευρώ από την μείωση των ΚΑΠ και της ΣΑΤΑ (9). Μόνο τώρα και ενόψει του Καλλικράτη η κεντρική εξουσία μπήκε σε έναν συμβιβασμό τμηματικής χορήγησης, καταβάλλοντας την πρώτη δόση, αλλά έχοντας σε εκκρεμότητα τη δεύτερη, η οποία έπρεπε να καταβληθεί μέχρι τέλος Ιανουαρίου 2010 με δεδομένη βέβαια όπου με δεδομένη την οικονομική δυσχέρεια της περιόδου είναι αμφίβολο έως απίθανο να καταβληθεί. Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε ότι το συνολικό κόστος της Διοικητικής Μεταρρύθμισης έχει υπολογιστεί από αυτοδιοικητικούς παράγοντες στα 6 δισ. ευρώ. Στο πόσο σοβαρά λαμβάνει η Κυβέρνηση τον Καλλικράτη φαίνεται από το ότι ο αρμόδιος Γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών για τη διαχείριση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ τοποθετήθηκε μόλις την τελευταία εβδομάδα του Ιανουαρίου. Τέλος, πολύ σημαντικό είναι ότι στους γνώστες των οικονομικών της τοπικής αυτοδιοίκησης, αποτελεί επίσης κοινός τόπος ότι υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα μικρών δήμων, νοικοκυρεμένων και με οικονομική αυτάρκεια, σε αντίθεση με τους υπερχρεωμένους μεγάλους δήμους όπως είναι οι δήμοι Αθηναίων, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης.
Παρ’ ότι το σχέδιο Καλλικράτης επικαλείται την ανάγκη λειτουργικότερης απόδοσης των δήμων, μια προσεκτική ανάγνωσή του μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Μέχρι τώρα οι δήμοι και οι κοινότητες της περιφέρειας, με το λιγοστό έστω διοικητικό προσωπικό τους, με τα συνεχώς μειούμενα κονδύλιά τους, κατόρθωναν και παρείχαν ένα μικρό ή μεγάλο επίπεδο παροχής υπηρεσιών και εξυπηρέτησης των πολιτών της αρμοδιότητάς τους. Με τη σκοπούμενη μεταρρύθμιση παύει και αυτό. Δήμοι και κοινότητες της περιφέρειας, οι οποίοι φρόντιζαν με τη λογική της τοπικοποίησης και της αποκέντρωσης τα του οίκου τους (από τη διεκπεραίωση γραφειοκρατικών διαδικασιών μέχρι τη φροντίδα των δημόσιων χώρων), προβλέπεται να αντικατασταθούν από τη λειτουργία e-ΚΕΠ στα οποία θα χρησιμοποιείται η κάρτα του δημότη. Σύμφωνα με τη λογική των νομοθετούντων, χωριά των εκατό, διακοσίων ή και τριακοσίων ατόμων, απομακρυσμένα από την έδρα του δήμου, θα τύχουν αναβαθμισμένης εξυπηρέτησης από δημοτικά ΑΤΜ (!!!), την ίδια στιγμή που ακόμη και τα διάσπαρτα καρτοτηλέφωνα στην περιφέρεια δεν λειτουργούν.
Ως ισχυρό επιχείρημα οι εισηγητές του νομοσχεδίου, σε μια προσπάθεια αποδοχής από την κοινή γνώμη, επικαλούνται ότι η λειτουργικότητα και αποδοτικότητα των ΟΤΑ συνδέεται με το μέγεθος του δήμου. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, σε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού / εξευρωπαϊσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης, επιλέγουν δήμους με μεγάλη αναλογία κατοίκων ανά δήμο. Παραδείγματα όμως από την Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνουν ότι αρκετές χώρες με μικρή αναλογία κατοίκων και με πολλούς οργανισμούς έχουν εξίσου καλά αποτελέσματα όσο και παράδοση στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά:
Τέλος, αλλά όχι ελάχιστο, ή μάλλον σημαντικότερο, περιορίζεται μέχρι εξαφανίσεως η πολιτική λειτουργία και δυνατότητα των δήμων. Είναι γεγονός ότι το μικρό μέγεθος είναι αυτό ακριβώς το οποίο οδηγεί τον πολίτη σε μια λογική ταύτισης και συμμετοχής στα κοινά του τόπου του. Πολύ πιο εύκολα κάποιος μπορεί να ταυτιστεί με τον τόπο του (χωριό, δήμο ή κοινότητα) όταν το μέγεθός του είναι μικρό, ανθρώπινο και προσβάσιμο, παρά όταν το μέγεθος είναι της τάξεως των εβδομήντα ή και εκατό χιλιάδων κατοίκων. Το απρόσωπο και απομακρυσμένο των σχέσεων, πολιτικών ή προσωπικών, που αναπτύσσονται στα μεγάλα μεγέθη, έχει την ευθύνη του για την αποστασιοποίηση των πολιτών από τις πολιτικές διαδικασίες.
Είναι γνωστή σε όλους η επιμονή με την οποία, ακόμα και τώρα, πολλοί επιμένουν να παραμένουν δημότες της γενέτειράς τους, καθώς και το πόσο διεκδικούν την εκλογική έστω συμμετοχή τους σε αυτήν, σε αντίθεση με την ολοένα και μεγαλύτερη απάθεια την οποία συναντούμε σε μεγάλους δήμους. Επί παραδείγματι, η εκλογική προσέλευση σε μικρούς δήμους είναι σαφώς μεγαλύτερη από την αντίστοιχη στους μεγάλους.
Την ίδια στιγμή που τα συμμετοχικά κινήματα διεκδικούν αποφασιστικό και καθοριστικό ρόλο για τους δημότες των ΟΤΑ, με χαρακτηριστικότερο το ολοένα και περισσότερο διεκδικούμενο αίτημα του συμμετοχικού προϋπολογισμού ή του αποφασιστικού χαρακτήρα των διαβουλεύσεων, το σχέδιο Καλλικράτης προσπαθεί με γενικόλογες αναφορές, αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό μέτρο, να πείσει ότι θα λειτουργήσει στην κατεύθυνση της αναβάθμισης του πολιτικού και συμμετοχικού ρόλου των δημοτών. Αποτυγχάνει όμως, γιατί ακριβώς δεν είναι μέσα στις προθέσεις του.
Συμπερασματικά, η προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει τη νέα Διοικητική Μεταρρύθμιση, τη Νέα Αρχιτεκτονική Διοίκησης και Κράτους, όπως την ονομάζει, δεν είναι παρά μία προσπάθεια παραπέρα συγκεντρωτισμού του χώρου της τοπικής αυτοδιοίκησης σε πολιτικό, οικονομικό, λειτουργικό και κοινωνικό επίπεδο. Εφαρμόζοντας τη λογική του λιγότερου κράτους και των λιγότερων κονδυλίων, προσπαθεί να την υλοποιήσει μειώνοντας δραστικά, κατά τα 2/3 τους ΟΤΑ, τους μετατρέπει σε οργανισμούς με περισσότερες αρμοδιότητες, αλλά χωρίς εγγυημένους πόρους, απομειώνοντας τα όποια ψήγματα πολιτικών αμεσοδημοκρατικών δυνατοτήτων είχαν, και επιχειρεί με όχημα αυτούς να ασκήσει, μια ήδη αποτυχημένη σε παγκόσμιο επίπεδο, νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Ουσιαστικά η αυτοδιοικητική πολιτική στη χώρα μας, η οποία υπήρξε ως ουσιαστικό σύστημα διακυβέρνησης ήδη από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, μέσω των κοινοτήτων, διασώθηκε από τον Ελ. Βενιζέλο, ο οποίος επαναθέσπισε την τοπική αυτοδιοίκηση στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, αναπτύχθηκε τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης μέσα από την πλήρη και ουσιαστική λειτουργία της στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας, φτάνει σήμερα μέσω συνεχών παρεμβάσεων από την κεντρική εξουσία στα όρια της εξαφάνισης.
Υπενθυμίζουμε μόνο πως όσο γνωστός είναι ο Καλλικράτης από τη συμμετοχή του στο έργο της Ακρόπολης και των Μακρών Τειχών, άλλο τόσο γνωστός είναι και ο Ηρόστρατος από την πυρπόληση του Ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο. Μένει να αποδειχθεί ποιο από τα δύο ονόματα θα χρησιμοποιούμε για την περιγραφή της μεταρρύθμισης στο μέλλον.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Παράγραφος 48 του κειμένου Δημόσιας Διαβούλευσης (Κ.Δ.Δ.)
2. Παράγραφος 49 του Κ.Δ.Δ.
3. Η πρώτη αποτίμηση του Καποδίστρια / Καθημερινή 14/01/2001
4. Επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδος (Ε.Σ.Υ.Ε.)
5. Επίσημα στοιχεία της Ε.Σ.Υ.Ε.
6. Παράγραφος 6 του Κ.Δ.Δ.
7. Παράγραφος 52 του Κ.Δ.Δ.
8. Παράγραφος 59 του Κ.Δ.Δ.
9. Δελτίο Τύπου ΤΕΔΚΝΑ 13.01.10.
10. Εισήγηση της ΤΕΔΚΝΑ στο Συνέδριο του Οκτωβρίου 2007.
μπροστά στην αδράνεια και στην αναμονή
Ύστερα από μια διετία αγώνων, μετά την επιβολή του μνημονίου στη χώρα και κατόπιν μιας χρονιάς γεμάτης από νέες επιθέσεις της κυβέρνησης-Γερμανικής κατοχής που διανθίστηκε από την ενίσχυση του φασιστικού παράγοντα και της Καραμανλικής «σοφής» θεωρίας (του αριστεροχουντισμού της μεταπολίτευσης) των δυο άκρων, περνάμε μια περίοδο αδράνειας. Αδράνειας και αναμονής για την έλευση μιας πιο δίκαιης κυβέρνησης. Η αναμονή αυτή κυβερνοποιεί τη συλλογική σκέψη αδρανοποιώντας την πολιτική δράση για την υπέρβαση της κατάστασης.
Η ελληνική κυβέρνηση των Γερμανών κατακτητών και ντόπιων συνεργατών τους, νίπτοντας τας χείρας της και περιορίζοντας το φασιστικό παράγοντα στην κατά το δοκούν δράση και χρησιμοποιώντας τον ως μπαμπούλα –όπως «σοφά» έπραττε η μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή με τη γνωστή προώθηση της φοβίας απέναντι σε πραξικοπήματα τύπου πιτζάμας-, επιδιώκει να συνεχίσει την επέλαση του Μνημονίου στις ζωές μας.
Σε μια περίοδο ανακατατάξεων σε πεδίο κορυφής, αναμονής προς ένα νέο ΠαΣοΚ (ΣΥΡΙΖΑ; Κέντρο;) που υπόσχεται να ξαναφέρει ανάπτυξη και ευημερία, είναι καιρός να βγούμε για όλα αυτά που μας απασχολούν στην καθημερινότητα, όχι πια ως μια διαφαινόμενη καταστροφή δικαιωμάτων αλλά ως πραγματικότητα που γίνεται όλο και πιο απεχθής-όλο και πιο μόνιμη. Η φτωχοκτονία και ο ολοκληρωτισμός είναι οι δυο πυλώνες για τη συνέχιση της παγκόσμιας τάσης του κεφαλαίου, που δεν τους έχουμε, απλά, μπροστά μας, τους ζούμε.
Η τοπικοποίηση της πολιτικής και της δράσης για την δικαιότερη οργάνωση της κοινωνίας μας είναι μονόδρομος απέναντι στο μονόδρομο της καταστροφής και ήδη τα τοπικά μνημόνια όπως έχουν καταστεί οι δήμοι και οι περιφέρειες πολλαπλασιάζουν τις συνέπειες.
Οι δικές μας ιδιαιτερότητες είναι το νερό και η λαϊκή του διαχείριση, ο τουρισμός με την αποκέντρωση και την ποιοτική του αναβάθμιση στην κατεύθυνση της ισχυροποίησης δεσμών μεταξύ ντόπιων και επισκεπτών, η δωρεάν, καθολική και δημόσια υγεία και περίθαλψη, η παιδεία, οι μεταφορές και η ανασύσταση της τοπικής οικονομίας με τον προσανατολισμό στον πρωτογενή τομέα, την σχετική μεταποίηση και τις υπηρεσίες που θα κρατούν το εισόδημα για τους φτωχούς του νησιού μας. Η πολιτική των πολιτών, οι δημοκρατία των συνευρέσεων και η μόρφωση είναι τα πολιτικά όπλα χειραφέτησης. Το κοινωνικό συνδικάτο, το συνδικάτο για όλους αυτούς που ζουν στη φτώχεια είναι αυτό που πρέπει. Για να πάρουμε όσα ετοιμάζουν να δώσουν για τα αφεντικά, των νέων ταμείων, που θα περάσουν απ’ τις πλάτες μας δίνοντάς μας τα ψίχουλα. Ιδού ο δρόμος.
χαμογελάτε ρε! έρχονται οι τουρίστες (χρονικό της αποικίας χρέους)
αναδημοσίευση από το http://eleftheriakoi.blogspot.gr/2013/10/blog-post_9.html
Ωδή στη δουλοπρέπεια
Το μνημόνιο, το τοπικό μας μνημόνιο, τα δυο ανύπαρκτα άκρα κι ο κουρνιαχτός της ψήφου
Από το 2010 και την υπαγωγή της χώρας στην Τρόικα και στην νέα Γερμανική κατοχή η οποία έχει εισπράξει μέχρι τώρα 41 δις ευρώ από την Ελλάδα, το μικρό μας νησί την υποδέχτηκε με την μαυραγορίτικη αντίληψη του Π. Κουκούλη για την κρίση «ως ευκαιρία για την Αίγινα». Η συνέχεια τον διέψευσε όχι διότι απλά η νέα μας τοπική κυβέρνηση ήταν «ανίκανη» όπως ακούγεται, αλλά διότι ο Καλλικράτης είναι ένα τοπικό μνημόνιο. Η αναντίρρητη εφαρμογή του, πλην της ρητορικής της Λαϊκής Συσπείρωσης η οποία συμμετέχει στο Δημοτικό Συμβούλιο, έδειξε ότι ο συνδυασμός υποτέλειας και αδιαφορίας για τις υποδομές του τόπου και εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης συνταγής (χρήμα για εργολάβους, δανεισμός, υποβάθμιση κοινωνικών υπηρεσιών, περεταίρω γραφειοκρατία, περεταίρω χρέωση, εγκατάλειψη υποδομών) επιδείνωσε τη ζωή μας δίπλα στις επιταγές των μνημονίων:
Έχοντας δεκάδες σπίτια χωρίς ρεύμα ή με τη διαρκή απειλή για τη διακοπή ρευματοδότησης,
με εκατοντάδες άνεργους ή εργαζόμενους στη «μαύρη» εργασία,
με σχολεία στα όρια της εγκατάλειψης τα οποία υπολειτουργούν με κενά ειδικοτήτων όπως το ΕΠΑΛ μετά τις απολύσεις και τα δημοτικά που προωθούν σχέδια άλλα απολύσεων και συμπτύξεων,
με ένα κέντρο υγείας που ετοιμάζονται να το υποβαθμίσουν σε Περιφερειακό Ιατρείο ή να το κλείσουν προς όφελος μιας προοπτικής αναβάθμισης του «μαγαζιού» της τοπικής Εκκλησίας και των ιδιωτών που θα συρρεύσουν,
με σκουπίδια στους δρόμους που εγκυμονούν κινδύνους για τη δημόσια υγεία,
με νερό που χρυσοπληρώνεται σε έναν εργολάβο για την δια θαλάσσης μεταφορά του από την χερσαία Αττική και το οποίο κόβεται ειδικά το καλοκαίρι,
με νερά που πέφτουν ακόμα από τον ουρανό και διοχετεύονται στη θάλασσα αντί να συλλέγονται και με αρχαίες ή νεώτερες υποδομές που παραμένουν αχρησιμοποίητες,
με τουρισμό συγκεντρωμένο στα 200 μέτρα της παραλίας της Αίγινας και στις καρκατσουλευμένες προεκτάσεις της,
με έργα που ετοιμάζονται για να φουσκώσουν οι τσέπες των μεγαλο-εργολάβων (ούτε καν για την τοπική απασχόληση)
με ένα ταμείο Σόι-Μπλε που θα έρθει-αν έρθει για τα μάτια των τραπεζών, του Ρίαλ Εστέιτ και των διαπλεκομένων της πολιτικής, των αφεντικών και των ΜΜΕ
με ένα σύνολο εκτάσεων ακαλλιέργητων που περιμένουν χέρια να δουλέψουν, με ένα σχέδιο απαγόρευσης της εκτροφής οικόσιτων και της περιορισμένης για νησί κτηνοτροφίας,
με ανύπαρκτες υποδομές ακόμα και για να κοπούν τα κλαριά των ευκαλύπτων (στα οποία θα έπρεπε να ζουν κοάλα για να τρώνε το φύλλωμα),
με συγκοινωνία που ακόμα και μαθητές θα βάλουν το κατιτίς τους για τη βενζίνη σε περιπτώσεις ή θα περιμένουν ματαίως στη στάση
με θαλάσσια συγκοινωνία που είναι πανάκριβη ενώ ένα λιμάνι περιμένει στο Λεόντι
με αγωνίες αληθινών ανθρώπων να μην αρρωστήσουν γιατί παρόλη την κοροϊδία των υποσχέσεων θα ξηλωθούν για να βρουν 400, χώρια το φακελάκι (στην αναμονή για το ρεφενέ, πέθανε συντοπίτης μας)
με μνημονιακή αυτοκτονία στις αρχές του καλοκαιριού,
με ένα κοινωνικό ιστό που καταρρέει και επιτρέπει στα παιδιά να είναι ελεύθερα να σκοτώνουν και να σκοτώνονται από την ταχύτητα,
με μια κοινωνία διαιρεμένη σε αντιπαλότητες και σε καχυποψία,
με ένα αγανακτισμένο κόσμο που θα δώσει την ψήφο του σε ψεύτικες υποσχέσεις,
με διαμαρτυρίες που γίνονται υπόθεση του πληκτρολογίου και του τοπικού διαδικτύου…
Από την άλλη, όμως, η Αίγινα δεν είναι πια η ίδια.
Έχει πραγματοποιήσει τις μικρές της επαναστάσεις:
η επανάσταση της συλλογής ελαιοκάρπου και η μικρή αλλά σημαντική διαμαρτυρία για την απαγόρευση των οικόσιτων ή της μικρής μας κτηνοτροφίας,
η στροφή ενός σημαντικού αριθμητικά κόσμου προς το ψάρεμα για τη συμπλήρωση του εισοδήματος,
η στροφή ενός λιγοστού τμήματος της κοινωνίας μας στον πρωτογενή τομέα και με περίσκεψη για συνεργατισμό,
η ολοένα και περισσότερο ενδυνάμωση μιας τάσης συσπείρωσης των απλών ανθρώπων και της έκθεσής τους στο κοινό, με διαμαρτυρίες, όπως αυτές με αφορμή τις απολύσεις στο ΕΠΑΛ και την κατάργηση ειδικοτήτων σε αυτό,
η προηγούμενη και βραχύβια παρουσία σε συμβολικές κι όχι πρακτικές δράσεις της συνέλευσης των αγανακτισμένων Αίγινας, της οποίας δεν έχει εκτιμηθεί ακόμα η συνεισφορά στα κοινά ούτε όμως και οι αδυναμίες της,
η ολοένα και περιστασιακή αλλά συλλογική σκέψη γύρω από πρακτικές λύσεις για την υπέρβαση της κατάστασης…
Λίγα αλλά ικανά εφόδια για να προχωρήσουμε.
Απέναντι σ’ αυτές τις μικρές και επισφαλείς κατακτήσεις, στάθηκαν οι φωνές της διαίρεσης και του παραγοντισμού όπως και οι εξωθεσμικές εγκλήσεις και δραστηριότητες (καταγγελίες για απειλές με τους χρυσαβγίτες, πρωτοφανείς παρεμβάσεις στην Κολόνα, εκδηλώσεις τσαμπουκά σε δράση των Αγανακτισμένων, εντάσεις και απειλές σε συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, κλπ.) για τη διευθέτηση των προβλημάτων που ανέκυπταν από τη δράση των καθημερινών ανθρώπων του αγώνα. Είναι όμως τόσο μηδαμινές παρόλη την αντιδραστικότητα που εμπεριέχουν ή διάδοση καμώνονται πως έχουν. Αυτό που πραγματικά είναι το τείχος, που αν όχι αναχαιτίζει, αλλά ευνοεί την επέλαση του μνημονίου και του τοπικού μας μνημονίου του Καλλικράτη, είναι αυτή η αμηχανία, η μεταφυσική καρτερία ότι κάτι θα αλλάξει, η προσκόλληση στους κομματικούς μηχανισμούς η οποία πλέον και λόγω της εγγενούς αδυναμίας του αρχίζει και σπάει, η πίστη στους μηχανισμούς της ενημέρωσης που ακόμα είναι ισχυρή και η απομόνωση των ανθρώπων που έχει προκύψει από παλαιότερους ανταγωνισμούς και διαλυτικές καταστάσεις. Κι ακόμα ένα μέλλον χωρίς όνειρο και κοινό όραμα. Χωρίς προοπτική επιβίωσης και πολιτισμού.
Σε μας όμως ανήκει το μέλλον. Χωρίς πληκτρολόγια και φανφάρες.
Η «Νεράιδα» κι ο αριστερός της μούτσος: ένα ειδύλλιο στο λιμάνι της Αίγινας
(Από την παραπάνω σύναξη λείπει ο κύριος Γαβρόγλου-το 1990 ακόμα καταγγέλλεται ο ιμπεριαλισμός κι ο καπιταλισμός από διανοούμενους στην Ελλάδα)
Η «Νεράιδα», παλιό πλοιάριο της ακτοπλοϊκής γραμμής βρέθηκε πλέον ως πλωτό μουσείο, επισκέψιμο, στο λιμάνι της Αίγινας. Ως εδώ καλά. Ο δήμαρχος βεβαία δεν θα μπορούσε να λείπει από τις τελετές που θα μιλούσαν για ένα πλοίο που είναι ταυτισμένο με την κοινωνική και οικονομική ιστορία της Αίγινας. Θα ήταν εκεί για να υπενθυμίζει το ρόλο του ως άρχοντα του τόπου. Εκεί ήταν και ο Γαβρόγλου, πανεπιστημιακός, γνωστός στην Αίγινα από τη συμμετοχή του στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μέσα από την παρουσία του σε έντυπο και σε σύλλογο που σχετίζεται με αυτά. Γνωστός επίσης και για την παρουσία του το 2006 στην Αίγινα, σε εκδήλωση του τοπικού συλλόγου Δασκάλων-Νηπιαγωγών, για την παιδεία και για την υπεράσπιση του άρθρου 16 (για τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση), όταν η κυβέρνηση της ΝΔ με τις επιθέσεις εκείνης της περιόδου κατά του λαού, προσπαθούσε να το καταργήσει. Όμως το πλοίο ανήκει στο ίδρυμα Λάτση, ίδρυμα ενός εφοπληστή, προσωπικού φίλου του πατέρα Μπους, της οικογένειας Μητσοτάκη και γνωστό επίσης για τις οικονομικές του δοσοληψίες την περίοδο της κατοχής. Ο Αργοσαρωνικός ήξερε πολύ καλά τις δουλειές του.
Αυτό όμως που είναι σημαντικό δεν είναι όλα αυτά, αλλά το πώς ο Γαβρόγλου, πανεπιστημιακός και γνωστός διανοούμενος από την αριστερά, βρίσκεται ως μέλος του ιδρύματος Λάτση και παριστάνει τον μούτσο-παρουσιαστή. Δεν είναι βέβαια ο μοναδικός διανοούμενος που τίθεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου και της υπηρεσίας των πολιτιστικών διαβατηρίων προς το κοινό, που του εξασφαλίζουν την κοινωνική ανοχή για όσα εγκλήματα έχει διαπράξει. Όμως βρίσκει πάντα, την αναγκαία στήριξη από τους αποστάτες διανοούμενους.
Η αποστασία των διανοουμένων σ’ ένα καράβι.
Διαβάστε το ιστορικό για τη δολοφονία 14 εργατών στην ΠΕΤΡΟΛΑ, το Σεπτέμβρη του 1992 καθώς και το πώς η εταιρία επεκτάθηκε στο http://antigeitonies2.pblogs.gr/istoriko-gia-thn-petrola.html
Διαβάστε για τον 12 ώρες νεκρό εργάτη, πεταμένο στο υπόγειο του εμπορικού κέντρου στο Ολυμπιακό χωριό Τύπου, που κατασκεύασε ο όμιλος Λάτση στο: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=169673
Διαβάστε για το THE MALL, του ομίλου Λάτση, το μεγαλύτερο αυθαίρετο στην ιστορία του ελληνικού κράτους: http://www.kokkino.org/index.php?option=com_content&task=view&id=421&Itemid=37
Ακούστε την ηχογραφημένη συζήτηση του Γ. Καραμπελιά με τον Γ. Παπαμιχαήλ για την αποστασία των διανοουμένων στο: http://www.youtube.com/watch?v=C3h9QRBe_7M και στο: http://www.youtube.com/watch?v=d65pdRc8gQQ
μια σημαντική απόφαση για την τοπική αυτοδιοίκηση-αν σηκώσεις λίγο το κεφάλι στο κόβουν
αναδημοσίευση από την “ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών”
ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
Τρίτη, 10 Σεπτεμβρίου 2013
Μια σημαντική απόφαση για μια σημαντική αρχή
το κτίριο της δημαρχίας Αίγινας ως παραθεριστικός προορισμός-το κλείσιμο του Κέντρου Υγείας Αίγινας ως μνημονιακός προορισμός
Είναι φανερό ότι δεν έχουν κανένα σχέδιο ως δημοτική αρχή. To “γιατί” είναι αδιευκρίνιστο, για τον καθένα προσωπικά, αν και η απάντησή του πλησιάζει στη μετεμφυλιακή διαχρονία σχετικά με τη διαφθορά, την άγνοια, την κομματική πλοκή και τα εργολαβικά συμφέροντα με τα οποία εμπλέκονται οι θεσμοί στην Ελλάδα. Αυτό όμως δεν την κάνει λιγότερο επικίνδυνη και ειδικά στην εποχή που η χώρα έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους . Το ξεκαθαρίζουμε: το πλιάτσικο στο οποίο επιδίδονται ατιμωρητί οι κυβερνητικοί του ελληνικού προτεκτοράτου έχει σαν συνέπεια τη φτωχοκτονία. Αυτό δεν θα μπορούσαν να το πράξουν αν δεν είχαν τους χρήσιμους ηλίθιους ή τους απαραίτητους ματαιόδοξους των τοπικών κοινωνιών οι οποίοι όσο φαίνονται άπραγοι, ανίκανοι κλπ. άλλο τόσο αποτελούν δημόσιο κίνδυνο. Για την Αίγινα, οι ιδιαιτερότητες της σύγχρονης αφήγησής της επιβάλουν και μια επιπλέον αναντίρρητη συμβολή. Ο τουρισμός και η μαζική πνευματική καθήλωση από τους φορείς του μετεμφυλιακού κατεστημένου είναι οι λόγοι αυτοί που επιγραμματικά έχουν επιβάλει ένα στάτους μη αναστρέψιμο. Τα πράγματα όμως αλλάζουν, διαδικασίες μετασχηματισμού ενυπάρχουν μέσω της καθημερινότητας και χρειάζεται μια σπίθα να αναδυθούν, αλλά προς το παρόν βαδίζουμε στο προαναφερθέν σχέδιο του πλιάτσικου και της φτωχοκτονίας.
Έτσι, μπορεί με άνεση ένας διακεκριμένος παραθεριστής, να ηγείται του συντονισμού για την υγεία και τα έκτακτα περιστατικά στο νησί τάζοντας λόγω της θέσης του μηχανήματα «Μονάδας Αυξημένης Φροντίδας» για το Νοσοκομείο της Εκκλησίας, να δίνει το πρόσταγμα για δημοτικό συντονιστικό κέντρο και ο δήμαρχος να μιλάει για τη σημασία των διασωληνώσεων, σε μια σύσκεψη με την Α. Γκαρή να αποτελεί τη φωνή της κοινής λογικής και για λογαριασμό του δημόσιου Κέντρου Υγείας. Για το δήμαρχο δεν υπάρχουν ελλείψεις στο Κέντρο Υγείας: οδηγών-τραυματιοφορέων, γιατρών ειδικότητας, νοσηλευτικού προσωπικού, διαγνωστικών υποδομών και στελέχωσής τους. Έτσι επιβεβαιώνονται: α)η διαχρονική εχθρότητα για το Κέντρο Υγείας, τη μοναδική υποδομή παροχής δωρεάν πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας β)η παθογόνα εξάρτηση με ένα νοσοκομείο που αποτελεί το ιδεολογικό μονοπώλιο της τοπικής εκκλησίας γ)η πρόθεση της εφαρμογής των μνημονιακών επιταγών του κλεισίματος των υποδομών που δεν αποδίδουν οικονομικά.
Αυτή είναι πραγματικότητα με την τωρινή δημοτική αρχή να συστοιχίζεται με τις βασικές επιλογές του μνημονίου για το νερό, τη δημόσια υγιεινή, την εκπαίδευση, την τοπική οικονομία και την υγεία των κατοίκων. Κι αυτό είναι αναστρέψιμο όχι βέβαια από μια νέα διαχείριση που θα κάνει πιθανόν τα χειρότερα ή θα κάνει ανεκτή κάπως την καθημερινότητα, αλλά από μικρές σπίθες που θα βάλουν φρένο.
Το κέντρο Υγείας Αίγινας ως προορισμός διακοπών
Το Κέντρο Υγείας Αίγινας φαίνεται ότι αποτελεί έναν προορισμό για “κάποιους” που κάνουν τις διακοπές τους στην Αίγινα. Με ελλείψεις σε ιατρικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό (οδηγούς-τραυματιοφορείς) έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο διερχόμενων λύσεων που απομακρύνουν τη λύση και πλησιάζουν στην εισαγωγή των ιδιωτών ή στη βαθμιαία υποβάθμισή του σε άλλου τύπου δομή επιτείνοντας το ενδεχόμενο της κατάργησής του μελλοντικά. Το Κέντρο Υγείας Αίγινας εντάσσεται στην εποχή του και οι ιδιαιτερότητες που συσχετίζονται με το τοπικό ζήτημα δεν έχουν παρά να διανθίζουν τη μνημονιακή πολιτική. Το “νοικοκύρεμα” του 25ευρω για το οποίο διατείνεται ο ακροδεξιός Γεωργιάδης, η κατάργηση νοσοκομείων με την παράλληλη υπαγωγή τους στα Πανεπιστημιακά ή σε άλλες νοσοκομειακές δομές, η ανάμιξή τους με τις μετατάξεις για το προσωπικό, δείχνουν σαφώς το δρόμο για την κάλυψη των αναγκών από ιδιώτες, για τις συμπράξεις των δομών υγείας και περίθαλψης με τους ιδιώτες και τελικά την πιθανή αγορά τους από αυτούς. Φτωχοκτονία ονομάζεται το σχέδιο αυτό. Στην περίπτωση της Αίγινας, το ζήτημα του ΚΥ απλά χρωματίζεται από τη συνδρομή των χρήσιμων ανθρώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης και του δικού της ηλεκτρονικού ΦΕΚ που στην περίπτωση άγονται και φέρονται όπως άλλωστε έχουν μάθει να κάνουν ακόμα και για το τίποτα που αφορά τις διακοπές “κάποιων”.
αναδημοσίευση ενός κατά τύχη ρεπορτάζ