Κατηγορία: αναδημοσιεύσεις

Επίκαιρο: οι διαπραγματεύσεις για τη νέα γερμανική Κατοχή (και στην Αίγινα)

 

από την ιστοσελίδα του Δήμου Αίγινας: http://www.aegina.gr/online/

Συμμετοχή Δημάρχου Αίγινας στην 4η Ελληνο-Γερμανική Σύνέλευση στη Νυρεμβέργη
Τρίτη, 29 Οκτώβριος 2013 15:43
ΔΗΜΟΣ ΑΙΓΙΝΑΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΔΗΜ. ΣΧΕΣΕΩΝ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΑΙΓΙΝΑ 29/10/2013

Αντιπροσωπεία της ΚΕΔΕ με επικεφαλής τον πρόεδρο της κ. Κώστα Ασκούνη, Δήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι από πολλούς Ελληνικούς Δήμους , μετά από πρόσκληση του Δημάρχου της Νυρεμβέργης και Προέδρου της Γερμανικής Ένωσης Πόλεων Δρ.Ούλριχ Μάλυ, συμμετείχαν στις εργασίες της 4ης Ελληνο – Γερμανικής Συνέλευσης (DGV IV), που πραγματοποθηκε στις 21 εως και 23 Οκτωβρίου 2013 στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας και είχε ως θέμα
«Ο Δήμος του μέλλοντος».
Τα θέματα που βρέθηκαν στο επίκεντρο του διαλόγου μεταξύ αιρετών εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και άλλων φορέων και ειδημόνων και από τις δύο χώρες είναι, μεταξύ των άλλων, τα οικονομικά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η ένταξη στην αγορά εργασίας, η αγροτική ανάπτυξη, η διαχείριση του νερού, η μετανάστευση, η περιφερειακή πολιτική στην Ευρώπη, η προώθηση του τουρισμού και των ελληνικών ποιοτικών προϊόντων.
Ο Δήμαρχος Αίγινας κ. Θεοδόσης Σακκιώτης συμμετείχε στην Σύνοδο και είχε την ευκαιρία να συναντηθεί κατά την διάρκειά της με τούς Δημάρχους των άλλων Ελληνικών Δήμων αλλά και με εκπροσώπους Δήμων της Γερμανίας και άλλους αρμόδιους φορείς και να ανταλλάξει γνώμες και απόψεις που αφορούν ζητήματα που απασχολούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση , ειδικώτερα τώρα σε περίοδο οικονομικής κρίσης

αναδημοσίευση από το Άρδην: http://ardin-rixi.gr/archives/14772#comment-4831

Εξήντα δήμαρχοι συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς

by 

Του Γιάννη Ξένου

Εξήντα Έλληνες δήμαρχοι και περιφερειάρχες και πολλοί ακόμα δημοτικοί παράγοντες συμμετείχαν στην 4η ελληνογερμανική συνέλευση δημάρχων που διεξήχθη στη Νυρεμβέργη το διήμερο 22 και 23 Οκτωβρίου. Η Ντόιτσε Βέλλε στο Δελτίο Τύπου που δημοσίευσε πανηγυρίζει «ενώ τον περασμένο χρόνο ακόμη, στην 3η Συνέλευση στη Θεσσαλονίκη, ο αριθμός των Ελλήνων δημάρχων δεν έφτανε ούτε τους 20, τώρα στον κατάλογο συμμετοχής της συνέλευσης αναγραφόταν τα ονόματα 60 δημάρχων και αντιδημάρχων, περιφερειαρχών» συνοδευόμενους από τους υπουργούς Γιάννη Μιχελάκη και Αθανάσιο Τσαφτάρη, εκπροσώπους υπουργείων και υπηρεσιών, αλλά και από τρία μελή του Αναπτυξιακού Τομέα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αναφέρει η Ντόιτσε Βέλλε. Παρακάτω το Δελτίο Τύπου συνεχίζει στον ίδιο τόνο «οι ενδοιασμοί, καχυποψίες αλλά και η άγνοια έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεπεραστεί.» Και πώς να μην πανηγυρίζουν οι Γερμανοί, όταν παρά όλα όσα έχουν επιβάλλει στην Ελλάδα συνεργάζονται μαζί τους εκατοντάδες δημοτικοί άρχοντες, η κεντρική πολιτική εξουσία, αλλά και η κατά τα άλλα αντιμνημονιακή αξιωματική αντιπολίτευση;

Το συνέδριο σηματοδότησε την ολοκλήρωση μιας πρώτης φάσης όσμωσης των ελληνικών δήμων και περιφερειών με το σύστημα Φούχτελ. Το προηγούμενο διάστημα ο Φούχτελ αλώνιζε όλη την επικράτεια και έβρισκε τους «πρόθυμους» δημάρχους που θα εντασσόταν στα σχέδια του. Το προηγούμενο διάστημα περισσότεροι από 80 Γερμανοί δήμαρχοι επισκέφτηκαν την Ελλάδα για θεματικές συζητήσεις, επικεντρωμένες γύρω από τη διαχείριση των απορριμμάτων και του νερού και σημαντικός αριθμός Ελλήνων δημάρχων επισκέφτηκαν τη Γερμανία. Μετά από αυτή τη φάση γνωριμίας, το σχέδιο του Φούχτελ περνά στην επόμενη φάση, η συνεργασία να περάσει στην ολοκλήρωση έργων. Και οι πόροι θα ανευρεθούν από το ΈΣΠΑ, το ξεκαθάρισε ο Φούχτελ: «Μπαίνουμε τώρα στη νέα προγραμματική περίοδο του ΕΣΠΑ 2014-2020. Το ζητούμενο είναι, να ορίσεις μεσούσης της κρίσης στόχους και να προετοιμάσεις τα προγράμματα που θα καταθέσεις για χρηματοδότηση έτσι ώστε να έχουν επιτυχία. Προς αυτήν την κατεύθυνση θα συμβάλει κατά πολύ η Ελληνογερμανική Συνέλευση.» Αυτό είναι το κόλπο των Γερμανών: με τα λεφτά του ΕΣΠΑ θα κάνουν δουλειές στην Ελλάδα, όπου υπάρχουν πρόθυμοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες. Δίπλα στο Φούχτελ ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ Κώστας Ασκούνηςπεριορίστηκε να δηλώσει: «Στην Ελλάδα δεν έχουμε μια ουσιαστική αποκέντρωση πόρων και αρμοδιοτήτων όπως υπάρχει στη Γερμανία… στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ουσιαστική αποκέντρωση γιατί οι δήμοι είναι πιο κοντά στους πολίτες, αυτοί ξέρουν καλύτερα τα προβλήματα. Αυτό το μήνυμα μας μετέφεραν οι Γερμανοί δήμαρχοι και αυτό το μήνυμα εμείς θα το μεταφέρουμε στην κυβέρνηση», έξοχη δήλωση Έλληνα αιρετού άρχοντα, θα μεταφέρει το μήνυμα των Γερμανών στην ελληνική κυβέρνηση.

Τα ονόματα των παρευρισκόμενων δημάρχων και περιφερειαρχών, εκτός από κάποιες περιπτώσεις δημάρχων που πρωτοστατούν στα σχέδια του Φούχτελ, όπως του Μπουτάρη, του Τατούλη και τουΚώστα Μπακογιάννη δε δόθηκαν στη δημοσιότητα. Οι Γερμανοί θέλουν να προστατεύσουν τους ανθρώπους τους. Αλλά και κανένα μεγάλο μέσο ενημέρωσης της χώρας μας δεν θέλησε να μας ενημερώσει για το ποιοι αιρετοί συμμετείχαν στο συνέδριο, αλλά και ποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το παρακολούθησαν, λες και έκαναν κάτι επιλήψιμο. Ή μήπως έκαναν; Σε τοπικά μέσα ενημέρωσης όμως τα ονόματα διέρρευσαν και από μια πρόχειρη συγκέντρωση που κάναμε βρήκαμε τους παρακάτω:

Γιάννης Γρυπιώτης, Δήμαρχος Ευρώτα, Κώστας Αραβανής, Δήμαρχος Λευκάδας, Δημήτρης Δερβένης αντιδήμαρχος Βόλου, Φώτης Χατζηδιάκου,  Αντιπεριφερειάρχης Δωδεκανήσου εκ μέρους της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, Γιώργος Πατούλης δήμαρχος Αμαρουσίου, Νίκος ΧαρδαλιάςΔήμαρχος Βύρωνα, συνοδευόμενος… από τον αντιδήμαρχο Ταραζώνα, Γιάννης Δεκαβάλλας,Δήμαρχος Σύρου – Ερμούπολης και πρόεδρος του Τοπικού Παραρτήματος Κυκλάδων, της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Νοτίου Αιγαίου, Γιάννης Γλυνός, Δήμαρχος Άνδρου, Μάκης Ιωσηφίδης, Δήμαρχος Αμυνταίου, Ηλίας Ευθυμιόπουλος Γενικός Διευθυντής του Ενεργειακού Γραφείου Αιγαίου και συντονιστής του Δικτύου Αειφόρων Νήσων, Αγγελική Σχοιναράκη Αντιδήμαρχος Ηρακλείου αντιπροσωπεύοντας τον δήμαρχο Γιάννη Κουράκη.

Από την Θεσσαλία παρευρέθηκαν Αντώνης Γκουντάρας, Δήμαρχος Αγιάς, Ευάγγελος Χατζηκυριάκος, Δήμαρχος Αλμυρού, Αθανάσιος Βαβύλης, Δημοτικός Σύμβουλος Τρικκαίων καιΧρήστος Καραζούπης, Πρόεδρος της εθελοντικής περιβαλλοντικής ομάδας Αλμυρού, μέλος του πανελληνίου παρατηρητηρίου των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και Διαμαντής ΓκίκαςΠρόεδρος της Ομοσπονδίας Θεσσαλικών Συλλόγων Ευρώπης.

Οι δήμαρχοι που δεν είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν με τους Γερμανούς επικυρίαρχους θα πρέπει να πιέσουν την ΚΕΔΕ να δώσει στη δημοσιότητα όσα συμφωνήθηκαν στη Νυρεμβέργη και ποιοι αυτοδιοικητικοί συμμετείχαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του είναι εντελώς εκτεθειμένος και φέρει μεγάλη ευθύνη που νομιμοποίησε αυτό το συνέδριο με την παρουσία του, διότι θέλοντας να πείσει ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει, μεταμορφώνεται και αυτός σταδιακά σε όργανο των Γερμανών. Όσον αφορά τους πρόθυμους δήμαρχους μια απάντηση τους αρμόζει, το μαύρισμα στις εκλογές, που δεν αργούν. Ψήφος σε αυτούς ισοδυναμεί με αποδοχή από την πλευρά μας αυτών που διαπράττει η Γερμανία τα τελευταία τρία χρόνια.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ  ΔΑΣΚΑΛΩΝ  ΚΑΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΝΗΣΙΩΝ  ΑΡΓΟΣΑΡΩΝΙΚΟΥ                                  
Αίγινα ,  15/09/2013 
ΠΡΟΣ:  Μέλη του Συλλόγου , Διαδίκτυο ,  Τοπικό  Τύπο, Δ.Ο.Ε , Ο.Λ.Μ.Ε , Ε.Λ.Μ.Ε Πειραιά , Ε.Λ.Μ.Ε,  Συλλόγους  Εκπαιδευτικών Π.Ε 
 
 
  Με μια νέα παραπομπή σε πειθαρχικό  και θέση σε αργία συναδέλφου το Υπουργείο Παιδείας  φρόντισε  να μας υπενθυμίσει  ότι  ο αυταρχισμός και  η αντιδημοκρατική   κατρακύλα  είναι βασικές   επιλογές  του που χαρακτηρίζουν και  θα χαρακτηρίζουν  τη βάρβαρη και αντικοινωνική πολιτική που ασκεί  σε βάρος  της δημόσιας εκπαίδευσης.  Με απόφαση που  υπογράφεται από τον Υπουργό Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλο , τέθηκε σε αργία και παραπέμπεται στο πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο η συνάδελφος Ιφιγένεια Γεωργάλα, φιλόλογος στο Γενικό  Λύκειο Αίγινας  και αποσπασμένη  στο τοπικό Ιστορικό Αρχείο του νησιού μέχρι την 1 Σεπτεμβρίου 2013 . Η παραπομπή έγινε με το σκεπτικό ότι ζήτησε κανονική άδεια σε περίοδο που είχε προγραμματιστεί η μεταφορά του τοπικού ιστορικού Αρχείου από το Καποδιστριακό Κυβερνείο στο  Δημοτικό Σχολείο Βαθέος , επιλογή που στην ουσία σήμανε και το κλείσιμο του ιστορικού Αρχείου για το νησί. Κομμάτι πολιτών αντέδρασε στον τρόπο που έγινε η μεταφορά όσο και στην επιλογή του Υπουργείου για  κλείσιμο του Αρχείου.
   Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας θέλησε ν΄ «απαντήσει» στις  αντιστάσεις αυτές της τοπικής  κοινωνίας  με τον τρόπο που αυτή γνωρίζει : τον ακραίο αυταρχισμό και την τρομοκράτηση. Τέθηκαν σε αργία και παραπέμφθηκαν στο πειθαρχικό τόσο η διευθύντρια του Αρχείου όσο και η συνάδελφος Ιφιγένεια Γεωργάλα αποσπασμένη εκπαιδευτικός στο Αρχείο, με κατηγορίες που θεωρούμε ανυπόστατες όσο και εκδικητικές. Αποτελεί  παροξυσμό αυταρχισμού και αντιδημοκρατικότητας το να παραπέμπεται στο πειθαρχικό και να τίθεται σε  αργία η συνάδελφος  μόνο και μόνο γιατί ζήτησε την κανονική της άδεια  με την κατηγορία της παράβασης υπαλληλικού καθήκοντος  και της αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς υπαλλήλου εντός υπηρεσίας, όταν μάλιστα την ημέρα της μεταφοράς του αρχείου, αλλά και τις προηγούμενες μέρες ήταν κανονικά στην εργασία της και συνέβαλε στη μεταφορά του Αρχείου, με δουλειά αρκετών ωρών και μετά τη λήξη του εργασιακού της ωραρίου. Αποτελεί απόδειξη ακραίας αυταρχικότητας  να της  διατυπώνεται η κατηγορία της άρνησης εκτέλεσης υπηρεσίας,  επειδή δεν βρήκε κλειδαρά ν’ ανοίξει τα  γραφεία του Αρχείου, την ώρα που η διευθύντρια ήταν άρρωστη και είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Το ίδιο  ανυπόστατη είναι και η κατηγορία ότι δήθεν προσπάθησε ν’ αντιγράψει τα δεδομένα του σκληρού δίσκου του υπολογιστή της Υπηρεσίας. 
   Η περίπτωση της συναδέλφου Ιφιγένειας Γεωργάλα είναι ενδεικτική του τρόπου και του σκοπού με τον οποίο λειτουργούν οι πειθαρχικές διαδικασίες σήμερα: ως μηχανισμοί παραγωγής απολύσεων στο δημόσιο με βάση τις απαιτήσεις του μνημονίου και τρόικας. Με βάση αυτή την επιλογή  οι εργαζόμενοι του  δημόσιο βρίσκονται κάτω από την απειλή της πειθαρχικής δίωξης και της αργίας ακόμα και με τις πιο ανυπόστατες και αυθαίρετες καταγγελίες. Η εξαιρετικά αόριστη κατηγορία της «αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς υπαλλήλου εντός και εκτός υπηρεσίας» που αναβαθμίστηκε με τον μνημονιακό νόμο 4057/12,  λύνει τα χέρια της εξουσίας για κάθε είδους δίωξη και αυθαιρεσία. Δίωξη πολιτική ή συνδικαλιστική , τρομοκράτηση αντιστάσεων ως και προσωπική αντεκδίκηση. Το κράτος έκτακτης ανάγκης του Μνημονίου  μαζί  με την εργασιακή και κοινωνική εξόντωση εκπαιδευτικών, προωθεί την πλήρη απαξίωση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Με την αναθεώρηση του πειθαρχικού Δικαίου που έφερε ο νόμος  4057/12 το τεκμήριο της αθωότητας ουσιαστικά μετατράπηκε σε τεκμήριο ενοχής  και το καθεστώς της αργίας ενεργοποιείται για τους πιο απίθανους λόγους. 
Καταδικάζουμε την πειθαρχική δίωξη της συναδέλφου Ιφιγένειας Γεωργάλα  και την υπαγωγή  της σε αργία. Ζητάμε άμεσα να σταματήσουν και οι δύο διαδικασίες. 
 Ζητάμε άμεσα από την Δ.Ο.Ε , την Ο.Λ.Μ.Ε , τις Ε.Λ.Μ.Ε και τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης όλης της χώρας να καταδικάσουν την πειθαρχική  δίωξη της συναδέλφου ως  επίδειξη αυταρχικής πυγμής όχι μόνο προς την ίδια αλλά και προς όλους μας. 
ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ  ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ & H ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΧΡΥΣ. ΜΟΣΧΟΝΑ

ΟΨΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΗ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

ΟΨΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ  ΣΤΗ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

αναδημοσίευση από το Άρδην

Του Κώστα Σαμάντη από το Άρδην τ. 94

Στις 5 Μαρτίου του 2010 η Καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ υπογράφει συμφωνία με τον τότε πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου περί εντατικοποίησης των φιλικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών[1]. Σε εφαρμογή αυτής της συμφωνίας κάτω από άμεση γερμανική εποπτεία περνούσαν 12 ελληνικοί δήμοι –Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Λάρισας, Καλλιθέας, Βέροιας, Κοζάνης, Καρδίτσας, Ρόδου, Αμφιλοχίας, Παιωνίων, Πλαστήρα και Νεάπολης–, δυο αιρετές περιφέρειες –Δυτικής Ελλάδας και Δυτικής Μακεδονίας– και μια αποκεντρωμένη διοίκηση – Διοίκηση Αττικής.  Ένα μέρος της συμφωνίας αφορά στην ενεργοποίηση της αδελφοποίησης των γερμανικών πόλεων με τις ελληνικές, καθώς και την ανταλλαγή εμπειριών και τεχνογνωσίας. Όσο ψευδεπίγραφος ήταν ο τίτλος της συμφωνίας που υπεγράφη, άλλο τόσο αποπροσανατολιστική ήταν η περιγραφή του περιεχομένου.

Όσον αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση, αποκλειστικός και μόνος σκοπός ήταν η πλήρης οργανωτική αναδιάρθρωση των δήμων, μέσω μείωσης κατά εν τρίτο του προσωπικού που απασχολούν, η εκχώρηση σε ιδιώτες μιας σειράς λειτουργιών και αρμοδιοτήτων, καθώς και η «συνδιαχείριση» μέσω του ΕΣΠΑ σημαντικών όσο και κερδοφόρων τομέων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης.

Για το λόγο αυτό εγκαταστάθηκε στη χώρα μας, μετά τον σοσιαλδημοκράτη Χορστ Ράϊχενμπαχ της Τασκ Φορς, ο χριστιανοδημοκράτης Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ, ώστε το κυβερνόν κόμμα της Γερμανίας να έχει το δικό του έμπιστο κομματικό άνθρωπο. Μάλιστα ο Χανς Φούχτελ διατηρεί μια διπλή ταυτότητα: Πληρεξούσιος υπουργός της γερμανικής καγκελαρίας και υφυπουργός εργασίας της Γερμανίας! Ο ορισμός της πολιτικής επιτροπείας σε απευθείας επαφή με τη γερμανική κυβέρνηση. Για όσους σκεφτούν ότι αυτό συνιστά μια πρωτόγνωρη κατοχή στο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης θα θέλαμε να θυμίσουμε πως:

Ένα από τα πρώτα πράγματα τα οποία αποφάσισαν να ελέγξουν οι γερμανικές αρχές κατοχής στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941 ήταν η δημόσια διοίκηση και ιδιαίτερα η τοπική αυτοδιοίκηση. Όσοι δήμαρχοι και κοινοτάρχες, –διορισμένοι από το δικτάτορα Μεταξά–, δέχτηκαν τη συνεργασία με τις αρχές κατοχής, παρέμειναν στο πόστο τους. Όσοι, ελάχιστοι, παραιτήθηκαν αντικαταστάθηκαν από υπάλληλους τους οποίους διόρισαν οι Γερμανοί. Έτσι οι επίσημες αρχές της τοπικής αυτοδιοίκησης ελέγχονταν άμεσα με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών του κατακτητή. Η εξυπηρέτηση αυτή περιελάμβανε την εξασφάλιση σε συνεργασία με τις γερμανικές οικονομικές υπηρεσίες, αγροτικών προϊόντων, πρώτων υλών, ημικατεργασμένων βιομηχανικών προϊόντων, μεταφορικών μέσων και εξαρτημάτων ή μηχανών που έβγαζε τότε η Ελλάδα, είτε με επίταξη είτε με εξαγορά με κατοχικό πληθωριστικό χρήμα.

Ο Χέρμαν Νοϊμπάχερ ο ανάλογος Φούχτελ της Κατοχής, εφάρμοσε αποτελεσματικά τη διαδικασία «Ντεγκρίγκες»[2]. Σύμφωνα με αυτή τη διαδικασία από τη μια πλευρά οι τιμές των προϊόντων που εισάγονταν στην Ελλάδα από τη Γερμανία μεθοδικά ανέβαιναν, ενώ από την άλλη οι τιμές των εμπορευμάτων που εξάγονταν από την Ελλάδα (αγροτικά προϊόντα και πρώτες ύλες σε σημαντικό βαθμό) σταδιακά μειώνονταν. Έτσι στις αρχές του 1943 είχε δημιουργηθεί ένα ενεργητικό υπέρ των Γερμανών στο διακρατικό ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών[3].

Ο δικός μας Χανς Φούχτελ έχει ελαφρώς διαφοροποιημένο ρόλο. Στο στόχο του, μέσω του ελέγχου των ΟΤΑ, έχουν μπει η διαχείριση των οικιακών απορριμμάτων, η αξιοποίηση (εκποίηση) της ακίνητης περιουσίας των δήμων, η συνεργασία σε τουριστικό επίπεδο (βλέπε ιαματικές  πηγές, παραλίες), κοινωνικά αγαθά που σκοπεύουν να δώσουν σε χέρια ιδιωτών (βλέπε νερό, ρεύμα κλπ) ακόμη και ο ορυκτός πλούτος της χώρας μέσω του ελέγχου των περιφερειών όπου βρίσκονται οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Ένα σαθρό επιχείρημα το οποίο μετέρχονται οι πρόθυμοι για την συνεργασία (βλέπε υποταγή) με τον επίτροπο της γερμανικής κυβέρνησης είναι η κακή οικονομική κατάσταση των ΟΤΑ και ο υπερβολικός δανεισμός τους. Αξίζει να αναφέρουμε ένα απόσπασμα του γνωστού δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου από άρθρο του για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στους ΟΤΑ κατά του Φούχτελ στο Protagon 3/11/12  «Όταν χρωστάς πουλάς και όταν έχεις ανάγκη κάθε ευρώ για να ξεχρεώσεις, πουλάς όσο – όσο. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει».

Όμως :

Η πραγματικότητα λέει ότι οι ελληνικοί ΟΤΑ ήταν το 2011 οι λιγότερο χρεωμένοι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που απέστειλε ο επίτροπος των οικονομικών Όλι Ρεν στον Έλληνα ευρωβουλευτή Νίκο Χουντή απαντώντας σε σχετική ερώτηση το Νοέμβριο του 2012. Σύμφωνα με τον πίνακα που ανακοίνωσε ο Ρεν τα υψηλότερα ποσοστά χρέους των ΟΤΑ επί του ΑΕΠ το 2011 παρουσιάζουν η Ιταλία και οι Κάτω Χώρες με ποσοστό 8,6%. Ακολουθούν η Γαλλία με χρέος 8,4%, η Δανία με 7,3%, η Σουηδία με 7%. Οι χώρες με το μικρότερο χρέος της τοπικής αυτοδιοίκησης μεταξύ των 27 είναι η Ελλάδα με ποσοστά 0,9% του ΑΕΠ και η Μάλτα με χρέος 0,1%. Και όλα αυτά παρά τη ραγδαία μείωση του ΑΕΠ από το 2009 και μετά.

Προς τι όμως η σπουδή; Την απάντηση ίσως δίνει η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γερμανικοί ΟΤΑ. Σε άρθρο της το Νοέμβριο του 2011 η γερμανική Taggesspiegel του Βερολίνου με τον ειρωνικό τίτλο «Γίναμε Ελλάδα» παρουσιάζει την υπερχρέωση πολλών οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης στη Γερμανία. Γράφει «Στους περισσότερους δήμους η κατάσταση είναι οικτρή, μάλιστα ο ένας στους τρεις δήμους δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τα χρέη του. Η  “Αθήνα“  βρίσκεται παντού σε κάθε (γερμανική) περιφέρεια».

Οι περισσότεροι δήμοι (αλλά και κρατίδια) είναι στο χείλος της χρεοκοπίας. Μπορούν να ακολουθήσουν δύο δρόμους: Ο ένας είναι η χρηματοδότηση από την κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, πράγμα το οποίο σημαίνει αύξηση του δημόσιου χρέους και ελλείμματος και κατά συνέπεια τον κίνδυνο υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Γερμανίας, ο άλλος είναι η δανειοδότηση από τις τράπεζες μέσω της νέας ρύθμισης των δανείων που έχουν από αυτές. Σε αυτή την περίπτωση οι εμπράγματες εγγυήσεις πχ ακίνητη περιουσία, είναι ήδη εξαντλημένες. Έχουν ήδη υποθηκεύσει τα πάντα μέχρι και τα φορολογικά έσοδα  της επόμενης δεκαετίας. Με αυτό ως δεδομένο χρειάζονται νέα περιουσιακά στοιχεία είτε δικά τους είτε τη διαχείριση άλλων, και εδώ ακριβώς μπαίνει η εκμετάλλευση των περιφερειών και των δήμων της Ελλάδας.

Το σενάριο αυτό έχει ξαναπαιχτεί. Αρκεί να θυμηθούμε το τι ακριβώς υπέστη η Ανατολική Γερμανία όταν ενοποιήθηκε με τη Δυτική. Η ισότιμη συνεργασία και ο αμοιβαίος σεβασμός προς τους αδελφούς ανατολικογερμανούς είχε ως αποτέλεσμα τη συστηματική αποδιοργάνωση της οικονομικής παραγωγής του ανατολικού πλέον τμήματος της Γερμανίας, την αφαίμαξη κάθε πλουτοπαραγωγικού στοιχείου της και τη ραγδαία φτωχοποίηση των κατοίκων της. Με ένα μεγάλο ποσοστό ανεργίας, συντριπτικά μεγαλύτερο αυτό της Δυτικής, και με αμοιβές στο μεγαλύτερο μέρος τους κάτω των 400 ευρώ (7,4 εκατομμύρια εργαζομένων αναφέρουν οι γερμανικές στατιστικές για το 2010).

Πόσο εύκολο όμως είναι να περάσει μια τέτοια συνεργασία;

Η συντριπτική πλειοψηφία των εκλεγμένων αιρετών ανήκει είτε στη Ν. Δημοκρατία είτε στο ΠΑΣΟΚ, κατ’ εξοχήν κόμματα μνημονιακά, οπότε λογικό είναι οι τοπικοί άρχοντες αυτών των κομμάτων να υιοθετούν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Σε συνάντηση που είχε ο γερμανός επίτροπος Φούχτελ με τον γερμανοτραφή, τότε υπ. Εσωτερικών Ευρυπίδη Στυλιανίδη στις 5/9/2012 είχε ανακοινώσει ότι ήδη οι μισοί δήμοι έχουν ξεκινήσει επαφές για την ένταξη στο πρόγραμμα. Μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι σήμερα, ένα χρόνο μετά, η συμμετοχή θα έχει αυξηθεί κατά πολύ. Ανάμεσά τους οι μεγαλύτεροι δήμοι της χώρας (Αθηναίων, Θεσσαλονίκης, Πάτρας), δήμοι με ιδιαίτερο οικονομικό ενδιαφέρον, λόγω υποδοχής παραγωγικών ή εμπορικών δραστηριοτήτων, όπως είναι οι δήμοι Περιστερίου, Κηφισιάς, Αμαρουσίου, αλλά και δήμοι με ιδιαίτερη εθνική σημασία όπως είναι οι δήμοι Αλεξανδρούπολης, Ορεστιάδας, Σουλίου. Το ψηφιδωτό έρχεται να συμπληρώσει η συντριπτική πλειοψηφία των περιφερειών με προεξάρχουσες τις περιφέρειες Κεντρικής Μακεδονίας (Απόστολος Τζιτζικώστας), Δυτικής Μακεδονίας (Γιώργος Δακής) και Πελοποννήσου (Πέτρος Τατούλης).

Έτσι τους τελευταίους μήνες γινόμαστε μάρτυρες πλήθους συναντήσεων, συνεργασιών, διημερίδων και εκθέσεων με θέμα την «ελληνογερμανική συνεργασία», στις οποίες από πλευράς Ελλάδος συμμετέχουν οι πρόθυμοι της τοπικής αυτοδιοίκησης και από πλευράς Γερμανίας οι αντίστοιχοι αιρετοί, με τις αντιπροσωπείες τους να συμπληρώνονται από ιδιώτες εκπροσώπους επιχειρήσεων και παραγωγικών φορέων.

Θυμόμαστε όλοι το 3ο συνέδριο «Ελληνογερμανικής Συνεργασίας» που διεξήχθη πέρυσι στα πλαίσια της ΔΕΘ, και όχι μόνο για τη σφοδρή αντίδραση των εργαζομένων κατά του προσώπου του Χανς Φούχτελ και τις καταγγελίες της ΠΟΕ-ΟΤΑ για τη «χρυσή συμφωνία κυβέρνησης και ορισμένων δημάρχων για την εκχώρηση της αποκομιδής του σκουπιδιών σε ιδιώτες». Τότε ο Γερμανός τοπάρχης ανακάλυψε «μελέτες και έρευνες που έδειξαν ότι για εργασίες όσον αφορά την τοπική  αυτοδιοίκηση απαιτούνται 3.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα, ενώ στη Γερμανία η δουλειά διεκπεραιώνεται με 1.000 άτομα. Θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις και να φανούν τρόποι πως θα μειωθούν ο αριθμός τους», προαναγγέλλοντας με τον τρόπο αυτό την επιβολή μαζικών απολύσεων στους δήμους. Ξεχνά όμως ότι οι δήμοι της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων στην καθαριότητα, στο πράσινο, στα τεχνικά συνεργεία, στις κοινωνικές υποδομές αναλαμβάνοντας με αυτό τον τρόπο την ευθύνη για κοινωνικές δραστηριότητες που τους αναλογεί σε αντίθεση με τους γερμανικούς ΟΤΑ όπου πλείστες όσες των υπηρεσιών αυτών έχουν εκχωρηθεί σε ιδιώτες. Όχι ότι οι δήμοι της χώρας μας δεν χρειάζονται μια πιο λειτουργική και εκσυγχρονισμένη αναδιοργάνωση ή δεν παρουσιάζουν προβλήματα διαφάνειας. Εξακολουθούν όμως, παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα της εφαρμογής δύο αποδομητικών διοικητικών μεταρρυθμίσεων (βλέπε Καποδίστριας και Καλλικράτης), να παραμένουν ως οι εγγύτεροι στον πολίτη θεσμοί δημοκρατίας και ως κατεξοχήν, εν δυνάμει πάντα, τομείς άσκησης κοινωνικής πολιτικής στις τοπικές κοινωνίες.

Ποια πεδία όμως έχουν μπει στο στόχαστρο των γερμανικών οικονομικών κύκλων;

Κατ’ αρχάς και κατ’ εξοχήν ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων.

Την αρχή έκανε η κυβέρνηση η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της για την επιβολή κεφαλικού φόρου για τα μη επεξεργασμένα οικιακά απορρίμματα που οδηγούνται στους ΧΥΤΑ  υιοθετώντας κοινοτικές οδηγίες. Ουσιαστικά πιέζουν τους δήμους για το διπλασιασμό των δημοτικών τελών για την υγειονομική ταφή των απορριμμάτων. Προετοιμάζουν με αυτό τον τρόπο την κοινωνία ώστε μέσα από την αύξηση του κόστους των σκουπιδιών ανά οικογένεια να περάσουν στο επόμενο στάδιο που είναι η εκχώρηση της διαχείρισής τους σε κάποιους «εθνικούς εργολάβους» σε συνεργασία με εταιρείες του εξωτερικού ή ακόμη και σε αυτές απευθείας. Εξ ου και η ανησυχία του Γερμανού εντεταλμένου για το θέμα των απορριμμάτων.

Τα δύο προηγούμενα χρόνια γίναμε όλοι  μάρτυρες του βομβαρδισμού ενημέρωσης  σχετικά με τις σύγχρονες τεχνολογίες καύσης απορριμμάτων που αναπτύσσουν γερμανικές εταιρείες. Εργοστάσια «φιλικά» προς το περιβάλλον τα οποία έχουν τη δυνατότητα να εγκατασταθούν ακόμη και στο κέντρο της πρωτεύουσας, σύμφωνα με το υποτιθέμενο πρότυπο της Βιέννης. Έφτασαν μάλιστα σε σημείο να στοχεύσουν τόσο στην έκταση της ΠΥΡΚΑΛ στον Υμηττό όσο και στο πάλαι ποτέ υποτιθέμενο Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού. Ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι το σημαντικότερο διακύβευμα το επόμενο χρονικό διάστημα για τους ΟΤΑ και δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε την περίπτωση της Κερατέας από τη μια πλευρά ούτε την  περίπτωση της Νάπολη από την άλλη όπου η μαφία της Ιταλίας διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στη διαχείριση των απορριμμάτων.

Άλλος σημαντικός τομέας είναι ο τομέας του τουρισμού. Αρκετοί δήμοι διαχειρίζονται υπό την ευθύνη τους τόσο αξιόλογες εγκαταστάσεις όπως είναι οι ιαματικές πηγές όσο και μεγάλα τμήματα του αιγιαλού της χώρας. Οι επιδιώξεις όμως των Γερμανών επικυρίαρχων δεν σταματούν στις βλέψεις που έχουν για την ιδιωτική εκμετάλλευση των τουριστικών υποδομών της χώρας. Προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Σε συνάντηση που έγινε το Μάρτιο του 2013 με την υπουργό Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη στην οποία παραβρισκόταν, φευ!, ως επίτιμος πρέσβης της Μέρκελ ο Ότο Ρεχάγκελ, ανακοινώθηκε η συνεργασία στον τομέα της τουριστικής εκπαίδευσης. Στις δηλώσεις του ο επίτροπος και υφυπουργός Εργασίας, μην το ξεχνάμε, της Γερμανίας Φούχτελ στάθηκε στο θέμα της επαγγελματικής εκπαίδευσης ή δυαδικής εκπαίδευσης όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται και υπογράμμισε ότι ο μαθητευόμενος ταυτὀχρονα εργάζεται, απολαμβάνει «κάποιες» αποδοχές, ενώ ταυτόχρονα αφουγκράζεται τις τάσεις αγοράς εργασίας και μπορεί ταυτόχρονα να εργαστεί και στο εξωτερικό». Το πρόγραμμα αυτό βασίζεται κυρίως στη στήριξη από ιδιωτικές επιχειρήσεις, το οποίο λειτουργεί παράλληλα με το Υπουργείο Τουρισμού.

 Το σενάριο το έχουμε ξαναζήσει. Τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια υπάρχει  μια αυξανόμενη μείωση των εργαζομένων στον τουριστικό τομέα. Ολοένα και περισσότερο εισάγονται «εκπαιδευόμενοι» από τρίτες χώρες, κυρίως την Πολωνία, και έναντι πινακίου φακής υποτίθεται ότι κάνουν το εκπαιδευτικό τους, ουσιαστικά όμως υποκαθιστούν τους Έλληνες εργαζόμενους σε αυτές τις επιχειρήσεις και αποδομούν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τις συλλογικές συμβάσεις, τις απολαβές και όσα άλλα εργασιακά δικαιώματα, πχ ωράριο εργασίας, πλαισιώνουν τον τομέα αυτό. Η επιδίωξη είναι σαφέστατη. Οι μαθητευόμενοι της τουριστικής εκπαίδευσης στη χώρα μας προορίζονται ως «Πολωνοί» για τη Γερμανία.

Άλλος τομέας είναι εκείνος των ορυκτών

Τον Ιούνιο του 2012 πραγματοποιήθηκε συνάντηση του εντολοδόχου του Αντώνη Σαμαρά, Γιώργου Δακή (περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας) με τον Φούχτελ συνοδεία για άλλη μια φορά επιχειρηματιών γερμανικών και ελληνογερμανικών συμφερόντων. Σκοπός της συνάντησης η προώθηση στην ευρωπαϊκή επιτροπή μέσω του Φούχτελ του αιτήματος χρηματοδότησης της κατασκευής του νέου λιγνιτοηλεκτρικού σταθμού Πτολεμαΐδας. Με δεδομένο το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της ΝΔ για πώληση της ΔΕΗ και των εργοστασίων της, η συνάντηση χαρακτηρίζεται ως η μετεκλογική εκτέλεση μιας συμφωνίας που έχει ήδη αναγγελθεί. Ακόμη χειρότερα ο περιφερειάρχης «ζήτησε παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της μη εφαρμογής της εξίσωσης των τιμών πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης για τη Δυτική Μακεδονία που αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών»! Κι εδώ ακριβώς προκύπτει το πολιτικό πρόβλημα. Ο Δακής απευθύνει αιτήματα όχι στην ελληνική κυβέρνηση, αλλά σε ένα γερμανό αξιωματούχο(!) ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το υπουργείο οικονομικών, ανάπτυξης ή υγείας της ελληνικής κυβέρνησης. Βρισκόμαστε ήδη υπό γερμανική κατοχή και δεν το γνωρίζουμε;

 Στο ίδιο κλίμα, θερμό κατά τα άλλα, η συνάντηση του Πέτρου Τατούλη περιφερειάρχη Πελοποννήσου με τον Φούχτελ για θέματα ανάπτυξης και συνεργασίας για την εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδιασμού της περιφέρειας Πελοποννήσου. Η απάντηση του Φούχτελ αποκαλυπτική. «Έχετε διάθεση, ενέργεια, προετοιμασία και ολοκληρωμένο σχέδιο κι εμείς βρισκόμαστε εδώ για να βοηθήσουμε». Και σε αυτή τη συνάντηση η απουσία εκπροσώπου της ελληνικής κυβέρνησης, ήταν κραυγαλέα. Δυστυχώς αυτή η δυνατότητα της αδιαμεσολάβητης δυνατότητας συνεργασίας κάθε τοπικού αιρετού με εξωεθνικά κέντρα κατοχυρώνεται από την διοικητική μεταρρύθμιση του Ραγκούση, την και «Καλλικράτης» επονομαζόμενη. Περιττό να αναφέρουμε ότι το ίδιο ακριβώς πλαίσιο χαρακτηρίζει κάθε συνάντηση αιρετών περιφερειαρχών και δημάρχων με τα αιτήματα των τελευταίων εν είδει «σπαρακτικής έκκλησης» να απευθύνονται απευθείας στο Γερμανό επιτελάρχη, με τα δημοτικά συμβούλια να παίζουν το ρόλο του κομπάρσου. Η διαχείριση των προβλημάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης ολοένα και περισσότερο εκχωρούνται στον Φούχτελ.

Τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότεροι δήμοι και περιφέρειες εκλιπαρούν ουσιαστικά για την αδελφοποίηση των οργανισμών τους με αντίστοιχους της Γερμανίας. Ήδη λίγο μετά την εγκατάστασή του το 2011 ως γκαουλάϊτερ στην Ελλάδα ο Φούχτελ είχε εκφράσει τα παράπονά του ότι μόνο τριάντα ελληνικές πόλεις έχουν αδελφοποιηθεί με γερμανικές όταν ο αντίστοιχος αριθμός των γαλλικών πόλεων είναι 2000. Δυστυχώς δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Ήδη ο Μπουτάρης  αδελφοποίησε πέρυσι το Νοέμβριο τη Θεσσαλονίκη με την Κολωνία ενώ ο Πέτρος Τατούλης τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει για εξεύρεση εταίρου στη Δημοκρατία της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας, κρατίδιο στο οποίο εκλέγεται ο Φούχτελ.

Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός. Όχι όμως όπως είπε ο Φούχτελ: «Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός που πρέπει να εκμεταλλευτούμε γιατί μέχρι τώρα το καθεστώς των ΟΤΑ και της Ευρώπης ήταν μόνο για θέματα χρηματοδοτήσεων». Για εμάς η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός γιατί είναι ένας τόπος εφαρμογής συμμετοχικών και αμεσοδημοκρατικών θεσμών, είναι ο κοντινότερος θεσμός δημοκρατίας προς τον πολίτη, είναι εν τέλει ένα πεδίο άσκησης της πραγματικής δημοκρατίας.

Αρμόζει να διεκδικήσουμε μέσα στη δίνη της κρίσης την ανάκτηση της διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, οφείλουμε να διεκδικήσουμε την οργανωτική και λειτουργική ανασυγκρότησή τους ώστε να λειτουργήσουν ως ένα δίκτυο προστασίας της κοινωνίας και της δημοκρατίας στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε.

 

[1] Για περισσότερα: Ιστοσελίδα των γερμανικών αποστολών στην Ελλάδα / http://www.griechenland.diplo.de/Vertretung/griechenland/el/03/Bilaterale__Beziehungen/Deutsch__Griechisches__Partnerschaftsprogramm.html

[2] Η Ντεγκρίγκες είχε αναλάβει το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο της Ελλάδας. Με βάση συμφωνίες που έκανε με τις κατοχικές ελληνικές κυβερνήσεις καρπωνόταν τη διαφορά της τιμής ενός προϊόντος ανάμεσα στον τόπο παραγωγής του και στον τόπο κατανάλωσής του (εφ. ΕΜΠΡΟΣ, 18ης και 21ης Μαρτίου 1945 ).

[3] Για λεπτομέρειες: Η λεηλασία της Ελλάδας από τους Γερμανούς κατά την περίοδο της Κατοχής / Χρονοντούλαπο / http://chronontoulapo.wordpress.com/2013/05/02/%CE%B7-%CE%BB%CE%B5%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD/

 

για το τοπικό μνημόνιο του Καλλικράτη

αναδημοσίευση από το Άρδην

Καλλικράτης ή μήπως… Ηρόστρατος

Συγγραφέας: 

Κώστας Σαμάντης

Σε θέμα μείζονος προτεραιότητος έχει αναδειχθεί για το υπουργείο Εσωτερικών η υλοποίηση της διοικητικής μεταρρύθμισης στην τοπική αυτοδιοίκηση, σε πρώτο και δεύτερο βαθμό.
Μέσα από αλλεπάλληλες συσκέψεις του υπουργικού συμβουλίου, επαφές με τους αρμόδιους φορείς, συνέδρια της ΚΕΔΚΕ και ΤΕΔΚΝΑ, επιχειρείται, μέσω της Νέας Αρχιτεκτονικής Κράτους και Αυτοδιοίκησης (Καλλικράτης), η πλήρης αναδιάρθρωση στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Το σχέδιο αποτελεί ουσιαστικά το δεύτερο μέρος της μεταρρύθμισης, η οποία είχε υλοποιηθεί το 1988 (Καποδίστριας) και είχε συρρικνώσει τους 6.000 δήμους και κοινότητες της χώρας σε 1.034.
Παρακολουθώντας τις σχετικές συζητήσεις και προτάσεις και λαμβάνοντας υπ’ όψιν το κείμενο της δημόσιας διαβούλευσης, μπορούμε να πούμε ότι η πρόθεση της κυβέρνησης όχι μόνο αποτελεί μια βεβιασμένη κίνηση και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της την προηγούμενη εμπειρία, αλλά κυρίως βρίσκεται σε μια λογική οικονομίστικης διευθέτησης των όποιων προβλημάτων υπάρχουν, αδιαφορώντας, αλλά και εν τέλει συρρικνώνοντας τον πολιτικό ρόλο που έχει να επιτελέσει η τοπική αυτοδιοίκηση.
Δώδεκα χρόνια μετά την υλοποίηση της πρώτης αναδιάρθρωσης, ουδείς αμφιβάλλει για τα αποτελέσματά της. 
Δεν είναι μόνο οι προσωπικές εμπειρίες οι οποίες δείχνουν ξεκάθαρα τη σταδιακή απογύμνωση της υπαίθρου, την ερημοποίηση των χωριών και των κοινοτήτων, που αφομοιώθηκαν από άλλους, μεγαλύτερους δήμους, την ολοένα και μεγαλύτερη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας, ή την απαξίωση των διοικητικών υπηρεσιών από το απαραίτητο πολιτικό προσωπικό και τη μείωση των  πόρων οι οποίοι κατευθύνονταν σε αυτές.
Το ίδιο το κείμενο της δημόσιας διαβούλευσης (ΚΔΔ) αναφέρει χαρακτηριστικά για τον Καποδίστρια «…δε δημιούργησε παρ’ όλα αυτά αποτελεσματικούς Δήμους με οικονομική αυτάρκεια και δυνατότητα άντλησης ιδίων πόρων, ούτε διοικητική ικανότητα με καλά οργανωμένες υπηρεσίες και ανθρώπινο δυναμικό…» (1) και αλλού «…η Πολιτεία δεν στήριξε ουσιαστικά τους νέους ΟΤΑ  με πολιτικές προγραμματικής, οργανωτικής και λειτουργικής αναβάθμισης, καθώς και με επαρκή χρηματοδότηση, ούτε προχώρησε σε μια σχεδιασμένη, με ενιαίο τρόπο, και ολοκληρωμένη αλλαγή του διοικητικού συστήματος της χώρας…..» (2).
Σε μια πρώτη μάλιστα αποτίμηση των αποτελεσμάτων του Καποδίστρια, την οποία επιχείρησε το ΙΣΤΑΜE – ΑΝΔΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, σε μια επίδειξη ειλικρίνειας, παραδέχεται ύστερα από μία έκθεση 151 σελίδων και 50 γραφημάτων ότι «…η εφαρμογή της δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από εκείνα τα οποία έλυσε τόσο σε θεσμικό όσο και πρακτικό επίπεδο, ενώ από τους πρωταγωνιστές της πιο πολλοί μοιάζουν δυσαρεστημένοι παρά ευτυχείς από όσα συμβαίνουν…»(3). 
Στο κατά πόσον η συγκεκριμένη  μεταρρύθμιση βοήθησε στην αναβάθμιση του ρόλου της περιφέρειας, διατήρησε τον πληθυσμό σε αυτήν και ενίσχυσε την τοπική δραστηριότητα, μας δίνουν μια εικόνα τα εξής στοιχεία:Χρονιά    Συμμετοχή αγροτικού τομέα στο Α.Ε.Π 
1995        9,85%
2000        5,39%
2004        4,07%
2007        3,04%
2008        2,92% (4)

Ακόμη κατά το έτος 2009 ο αγροτικός τομέας απασχολεί το 11,6% του συνολικού εργατικού δυναμικού, σημειώνοντας πτώση κατά 4,4% σε σύγκριση με το 2000(5).
Όσο και αν κύρια υπεύθυνος για τα πιο πάνω αποτελέσματα είναι η πολιτική η οποία εφαρμόζεται από τις τελευταίες κυβερνήσεις, δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε ότι, σε αυτήν τη συγκεκριμένη πολιτική, η διοικητική μεταρρύθμιση η οποία αφορά στην περιφέρεια έχει το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί. 
Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση, χωρίς να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα από το προηγούμενο χρονικό διάστημα, προχωρά βεβιασμένα στο δεύτερο βήμα. Σύμφωνα με τις διακηρύξεις της, πρόθεσή της είναι η αναβάθμιση και ο εκσυγχρονισμός της τοπικής αυτοδιοίκησης  σε επίπεδο πολιτικό, λειτουργικό και οικονομικό. Αν όμως προστρέξουμε στο κείμενο της Δ.Δ., το μόνο σημείο  στο οποίο περιγράφεται κάπως ο σκοπός είναι το ακόλουθο:
«Η Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης αποσκοπεί στην εξοικονόμηση πόρων των φορολογούμενων πολιτών μέσω του περιορισμού του αριθμού των ΟΤΑ και των νομικών τους προσώπων και στην εξορθολογισμένη διαχείριση.» (6)
Για το ουσιαστικότερο μέρος, την πολιτική αναβάθμιση του ρόλου της τοπικής αυτοδιοίκησης, μόνο γενικόλογες αναφορές βρίσκουμε, χωρίς βέβαια να συνοδεύονται, γιατί ακριβώς δεν είναι στην επιλογή τους, από συγκεκριμένα μέτρα υλοποίησης. 
Ο Καλλικράτης, λοιπόν, προτίθεται να φέρει τις εξής συγκεκριμένες αλλαγές.
Μετατρέπει τις 54 Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις σε 13 Περιφέρειες, με αναβάθμιση του ρόλου του περιφερειάρχη με αυξημένες αρμοδιότητες, με παράλληλη θέσπιση περιφερειακού συμβουλίου, περιφερειακών επιτροπών και περιφερειακό συνήγορο για τον πολίτη και την επιχείρηση. Ακόμη, από τους 1.034 δήμους και κοινότητες περνά στους 370 το πολύ, με αναβάθμιση του ρόλου του δημάρχου και με θέσπιση θεματικών και τοπικών αντιδημάρχων, συμβουλίων διαβούλευσης, συνήγορο για τον πολίτη και την επιχείρηση, δημοτικά e-ΚΕΠ, κάρτα δημότη κ.λπ. Τέλος προβλέπει τον περιορισμό των 6.000 δημοτικών επιχειρήσεων και νομικών προσώπων σε 2.000, ενώ θέτει τους ΟΤΑ υπό κηδεμονία μέσω της συγκρότησης Ειδικής υπηρεσίας εποπτείας.
Ως λόγος για τη μετατροπή των νομαρχιών σε περιφέρειες αναφέρεται η μέχρι σήμερα αδυναμία συμμετοχής στα αρμόδια όργανα της Ε.Ε. (επιτροπή περιφερειών κ.λπ.), γεγονός που  λειτουργούσε προβληματικά στη διαχείριση των συγκεκριμένων κονδυλίων τα οποία αποφασίζονταν σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Με βάση όμως το κείμενο της Δ.Δ., ο αιρετός περιφερειάρχης αποκτά τέτοιες υπερεξουσίες όπου, αντί για αποκέντρωση, ουσιαστικά έχουμε υπερσυγκέντρωση εξουσιών, χωρίς δημοκρατικό έλεγχο, με τον ρόλο του περιφερειάρχη να τοποθετείται ανταγωνιστικά, ενδεχομένως και πιο πάνω από τον ρόλο των βουλευτών, μιας και η εκλογή του θα στηρίζεται σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό ψήφων από αυτές τις οποίες χρειάζεται ένα μέλος του κοινοβουλίου για να εκλεγεί.
Η σημαντικότερη όμως αλλαγή συντελείται στον χώρο της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης, αποσκοπώντας ουσιαστικά στην εξοικονόμηση πόρων από τους ΚΑΠ (Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους) τους οποίους υποχρεούνταν η κεντρική εξουσία να παρέχει στους ΟΤΑ. Με τον τρόπο αυτό, το πάγιο αίτημα της τοπικής αυτοδιοίκησης (περισσότεροι πόροι, για περισσότερη αυτοδιοίκηση) μετατρέπεται σε λιγότερα κονδύλια, σε λιγότερους δήμους. 
Το κυριότερο όμως είναι ότι η κεντρική φιλοσοφία του Καλλικράτη χαρακτηρίζεται από ένα ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερο πνεύμα. Προσπαθεί να μετατρέψει τους ΟΤΑ από οργανισμούς, έστω περιορισμένης αυτοδιοίκησης, έστω προβληματικούς, αλλά εγγύτερους από κάθε άλλον κοντά στον πολίτη, σε οργανισμούς εξορθολογισμένης λογιστικής διαχείρισης, ή όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται «…οι Δήμοι θα αποτελέσουν ισχυρές μονάδες τοπικής ανάπτυξης και ταυτόχρονα εξελίσσονται σε αποτελεσματικούς διαχειριστές υπηρεσιών…» (7).
Τούτο γίνεται σαφές από τις νέες αρμοδιότητες οι οποίες μεταφέρονται στους δήμους με βάση τον Καλλικράτη. Ως τέτοιες περιγράφονται οι εξής:
• Η πρόνοια και η προστασία της δημόσιας υγείας.
• Η ανέγερση σχολικών κτηρίων
• Η ένταξη των μεταναστών
• Οι πολεοδομικές εφαρμογές
• Ο υγειονομικός έλεγχος
• Οι αδειοδοτήσεις και ο έλεγχος πολλών τοπικών, οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων κ.λπ.(8)

Ήδη όμως η εμπειρία του Καποδίστρια σε αυτό το επίπεδο υπήρξε αρνητική. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των παιδικών σταθμών. Θεσμός ο οποίος εντασσόταν  στη λογική του πάλαι ποτέ υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών όσο και του υπουργείου Παιδείας, με αυτονόητο το δικαίωμα της ελεύθερης και δωρεάν πρόσβασης σε αυτόν. Η μεταφορά του όμως στην αρμοδιότητα του δήμου, χωρίς τα απαραίτητα κονδύλια βέβαια, οδήγησε στην πρακτική των τροφείων, όπου στην πλειονότητα των δήμων κυμαίνονται από 50 έως 120 ευρώ κατά μέσον όρο. Έχει ήδη δρομολογηθεί η ένταξη στους ΟΤΑ και του θεσμού των βρεφονηπιακών σταθμών. 
Στην ίδια λογική, η μεταφορά αρμοδιοτήτων όπως είναι η ανέγερση των σχολικών κτηρίων ή η λειτουργία σταθμών της πρωτοβάθμιας υγείας, οι οποίοι θα εξυπηρετούνται από ιδίους πόρους, μας οδηγεί στη διαμόρφωση δήμων πολλαπλών ταχυτήτων. Είναι προφανές ότι στον βαθμό που άλλους πόρους, εκ των πραγμάτων, μπορεί να διαθέτει το Κερατσίνι από την Εκάλη, η Μύκονος από την Τήλο ή το Αγαθονήσι, διαφορετικό θα είναι το επίπεδο, αλλά και η ποιότητα των υπηρεσιών που θα παρέχονται στην υγεία και στην παιδεία. Και είναι ακριβώς αυτή η λογική η οποία θα οδηγήσει αναγκαστικά τους δήμους σε συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ). Ουσιαστικά ο χώρος της τοπικής αυτοδιοίκησης θα αποτελέσει ένα πρώτο πεδίο, τον Δούρειο Ίππο πρακτικά, εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών κατά τις οποίες συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα για ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση θα αρχίσουν με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης να καταργούνται, με τον ιδιωτικό χώρο να καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερο χώρο εις βάρος του δημοσίου. 
Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι οι πόροι που προβλέπεται να μεταφερθούν στους καινούριους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης οι οποίοι θα προκύψουν, εξαντλούνται σε υποσχέσεις για απόδοση μέρους του Φ.Π.Α., καθώς και στη δυνατότητα εφαρμογής δυνητικών φόρων. Έτσι συνδέεται η οικονομική αυτάρκεια των δήμων (μιας και δεν ξεκαθαρίζεται κάτι διαφορετικό) από την εν γένει οικονομική  δραστηριότητα της περιοχής (των επιχειρήσεων κ.λπ.), καθιστώντας τους ΟΤΑ αιχμαλώτους της οποιασδήποτε οικονομικής ανάπτυξης ή ύφεσης. Τους οδηγεί  με άλλα λόγια είτε να λειτουργήσουν ως φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί στο κυνήγι αυτών των πόρων, είτε ως εφορίες, μιας και η συμπλήρωση των χαμένων εσόδων θα αναπληρώνεται από τη δυνατότητα επιβολής τοπικών φόρων. Έτσι οι πολίτες, πέρα από την κεντρική φορολογία, μέσω της οποίας το κράτος ήταν υποχρεωμένο να παρέχει με ευθύνη του ανταποδοτικές υπηρεσίες όπως είναι στον τομέα της παιδείας και της υγείας, θα φορολογούνται για δεύτερη φορά από την τοπική αυτοδιοίκηση, ουσιαστικά για τα ίδια πράγματα.
Ακόμη και το επιχείρημα ότι οι δήμοι παραμένουν οργανισμοί χρεωμένοι και  με την αναδιάρθρωση τούτο προβλέπεται να ξεπεραστεί είναι στον αέρα. Ήδη από τον Καποδίστρια, κονδύλια τα οποία είχαν υποσχεθεί στην έναρξή του οι κυβερνήσεις ουδέποτε αποδόθηκαν, παρ’ ότι προέρχονταν από παρακρατηθέντες υπέρ της τοπικής αυτοδιοίκησης πόρους. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι στην πρόσφατη συνέλευση της ΤΕΔΚΝΑ ανάμεσα στις άλλες ενστάσεις κατά του Καλλικράτη αναφέρθηκε και η επιμονή στην απόδοση των οφειλομένων προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση πόρων τα οποία για μεν το 2009 οφειλόμενα φθάνουν στο ύψος 331.500.000 ευρώ για δε το 2010 550.000.000 ευρώ από την μείωση των ΚΑΠ και της ΣΑΤΑ (9). Μόνο τώρα και ενόψει του Καλλικράτη η κεντρική εξουσία μπήκε σε έναν συμβιβασμό τμηματικής χορήγησης, καταβάλλοντας την πρώτη δόση, αλλά έχοντας σε εκκρεμότητα τη δεύτερη, η οποία έπρεπε να καταβληθεί μέχρι τέλος Ιανουαρίου 2010 με δεδομένη βέβαια όπου με δεδομένη την οικονομική δυσχέρεια της περιόδου είναι αμφίβολο έως απίθανο να καταβληθεί. Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε ότι το συνολικό κόστος της Διοικητικής Μεταρρύθμισης έχει υπολογιστεί από αυτοδιοικητικούς παράγοντες στα 6 δισ. ευρώ. Στο πόσο σοβαρά λαμβάνει η Κυβέρνηση τον Καλλικράτη φαίνεται από το ότι ο αρμόδιος Γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών για τη διαχείριση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ τοποθετήθηκε μόλις την τελευταία εβδομάδα του Ιανουαρίου. Τέλος, πολύ σημαντικό είναι ότι στους γνώστες των οικονομικών της τοπικής αυτοδιοίκησης, αποτελεί επίσης κοινός τόπος ότι υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα μικρών δήμων, νοικοκυρεμένων και με οικονομική αυτάρκεια, σε αντίθεση με τους υπερχρεωμένους μεγάλους δήμους όπως είναι οι δήμοι Αθηναίων, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης. 
Παρ’ ότι το σχέδιο Καλλικράτης επικαλείται την ανάγκη λειτουργικότερης απόδοσης των δήμων, μια προσεκτική ανάγνωσή του μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Μέχρι τώρα οι δήμοι και οι κοινότητες της περιφέρειας, με το λιγοστό έστω διοικητικό προσωπικό τους, με τα συνεχώς μειούμενα κονδύλιά τους, κατόρθωναν και παρείχαν ένα μικρό ή μεγάλο επίπεδο παροχής υπηρεσιών και εξυπηρέτησης των πολιτών της αρμοδιότητάς τους. Με τη σκοπούμενη μεταρρύθμιση παύει και αυτό. Δήμοι και κοινότητες της περιφέρειας, οι οποίοι φρόντιζαν με τη λογική της τοπικοποίησης και της αποκέντρωσης τα του οίκου τους (από τη διεκπεραίωση γραφειοκρατικών διαδικασιών μέχρι τη φροντίδα των δημόσιων χώρων), προβλέπεται να αντικατασταθούν από τη λειτουργία e-ΚΕΠ στα οποία θα χρησιμοποιείται η κάρτα του δημότη. Σύμφωνα με τη λογική των νομοθετούντων, χωριά των εκατό, διακοσίων ή και τριακοσίων ατόμων, απομακρυσμένα από την έδρα του δήμου, θα τύχουν αναβαθμισμένης εξυπηρέτησης από δημοτικά ΑΤΜ (!!!), την ίδια στιγμή που ακόμη και τα διάσπαρτα καρτοτηλέφωνα στην περιφέρεια δεν λειτουργούν.
Ως ισχυρό επιχείρημα οι εισηγητές του νομοσχεδίου, σε μια προσπάθεια αποδοχής από την κοινή γνώμη, επικαλούνται ότι η λειτουργικότητα και αποδοτικότητα των ΟΤΑ συνδέεται με το μέγεθος του δήμου. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, σε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού / εξευρωπαϊσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης, επιλέγουν δήμους με μεγάλη αναλογία κατοίκων ανά δήμο. Παραδείγματα όμως από την Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνουν ότι αρκετές χώρες με μικρή αναλογία κατοίκων και με πολλούς οργανισμούς έχουν εξίσου καλά αποτελέσματα όσο και παράδοση στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά:
Τέλος, αλλά όχι ελάχιστο, ή μάλλον σημαντικότερο, περιορίζεται μέχρι εξαφανίσεως η πολιτική λειτουργία και δυνατότητα των δήμων. Είναι γεγονός ότι το μικρό μέγεθος είναι αυτό ακριβώς το οποίο οδηγεί τον πολίτη σε μια λογική ταύτισης και συμμετοχής στα κοινά του τόπου του. Πολύ πιο εύκολα κάποιος μπορεί να ταυτιστεί με τον τόπο του (χωριό, δήμο ή κοινότητα) όταν το μέγεθός του είναι μικρό, ανθρώπινο και προσβάσιμο, παρά όταν το μέγεθος είναι της τάξεως των εβδομήντα ή και εκατό χιλιάδων κατοίκων. Το απρόσωπο και απομακρυσμένο των σχέσεων, πολιτικών ή προσωπικών, που αναπτύσσονται στα μεγάλα μεγέθη, έχει την ευθύνη του για την αποστασιοποίηση των πολιτών από τις πολιτικές διαδικασίες. 
Είναι γνωστή σε όλους η επιμονή με την οποία, ακόμα και τώρα, πολλοί επιμένουν να παραμένουν δημότες της γενέτειράς τους, καθώς και το πόσο διεκδικούν την εκλογική έστω συμμετοχή τους σε αυτήν, σε αντίθεση με την ολοένα και μεγαλύτερη απάθεια την οποία συναντούμε σε μεγάλους δήμους. Επί παραδείγματι, η εκλογική προσέλευση σε μικρούς δήμους είναι σαφώς μεγαλύτερη από την αντίστοιχη στους μεγάλους. 
Την ίδια στιγμή που τα συμμετοχικά κινήματα διεκδικούν αποφασιστικό και καθοριστικό ρόλο για τους δημότες των ΟΤΑ, με χαρακτηριστικότερο το ολοένα και περισσότερο διεκδικούμενο αίτημα του συμμετοχικού προϋπολογισμού ή του αποφασιστικού χαρακτήρα των διαβουλεύσεων, το σχέδιο Καλλικράτης προσπαθεί με γενικόλογες αναφορές, αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό μέτρο, να πείσει ότι θα λειτουργήσει στην κατεύθυνση της αναβάθμισης του πολιτικού και συμμετοχικού ρόλου των δημοτών. Αποτυγχάνει όμως, γιατί ακριβώς δεν είναι μέσα στις προθέσεις του. 
Συμπερασματικά, η προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει τη νέα Διοικητική Μεταρρύθμιση, τη Νέα Αρχιτεκτονική Διοίκησης και Κράτους, όπως την ονομάζει, δεν είναι παρά μία προσπάθεια παραπέρα συγκεντρωτισμού του χώρου της τοπικής αυτοδιοίκησης σε πολιτικό, οικονομικό, λειτουργικό και κοινωνικό επίπεδο. Εφαρμόζοντας τη λογική του λιγότερου κράτους και των λιγότερων κονδυλίων, προσπαθεί να την υλοποιήσει μειώνοντας δραστικά, κατά τα 2/3 τους ΟΤΑ, τους μετατρέπει σε οργανισμούς με περισσότερες αρμοδιότητες, αλλά χωρίς εγγυημένους πόρους, απομειώνοντας τα όποια ψήγματα πολιτικών αμεσοδημοκρατικών δυνατοτήτων είχαν, και επιχειρεί με όχημα αυτούς να ασκήσει, μια ήδη αποτυχημένη σε παγκόσμιο επίπεδο, νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Ουσιαστικά η αυτοδιοικητική πολιτική στη χώρα μας, η οποία υπήρξε ως ουσιαστικό σύστημα διακυβέρνησης ήδη από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, μέσω των κοινοτήτων, διασώθηκε από τον Ελ. Βενιζέλο, ο οποίος επαναθέσπισε την τοπική αυτοδιοίκηση στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, αναπτύχθηκε τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης μέσα από την πλήρη και ουσιαστική λειτουργία της στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας, φτάνει σήμερα μέσω συνεχών παρεμβάσεων από την κεντρική εξουσία στα όρια της εξαφάνισης.
Υπενθυμίζουμε μόνο πως όσο γνωστός είναι ο Καλλικράτης από τη συμμετοχή του στο έργο της Ακρόπολης και των Μακρών Τειχών, άλλο τόσο γνωστός είναι και ο Ηρόστρατος από την πυρπόληση του Ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο. Μένει να αποδειχθεί ποιο από τα δύο ονόματα θα χρησιμοποιούμε για την περιγραφή της μεταρρύθμισης στο μέλλον.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1.     Παράγραφος 48 του κειμένου Δημόσιας Διαβούλευσης (Κ.Δ.Δ.)
2.     Παράγραφος 49 του Κ.Δ.Δ.
3.     Η πρώτη αποτίμηση του Καποδίστρια / Καθημερινή 14/01/2001
4. Επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδος (Ε.Σ.Υ.Ε.)
5.     Επίσημα στοιχεία της Ε.Σ.Υ.Ε.
6.     Παράγραφος 6 του Κ.Δ.Δ.
7.     Παράγραφος 52 του Κ.Δ.Δ.
8.     Παράγραφος 59 του Κ.Δ.Δ.
9.     Δελτίο Τύπου ΤΕΔΚΝΑ 13.01.10.
10.     Εισήγηση της ΤΕΔΚΝΑ στο Συνέδριο του Οκτωβρίου 2007.

για να μην ξεχνιόμαστε: μαζί δεν τα φάγαμε αλλά δεν χειροκροτούσαμε μαζί

εις μνήμην Φίλιππου

 

αναδημοσίευση από το Άρδην

Μια συνωμοσία σιωπής, του Φίλιππου Συρίγου

Το Άρδην την Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 1997 διοργάνωσε στην Αίθουσα Ανταποκριτών Ξένου Τύπου συζήτηση με θέμα: ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ 2004, το όραμα του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, ο αθηνοκεντρισμός, η εγκατάλειψη της περιφέρειας με εισηγητές τους Δημήτρη Ρόκο, καθηγητή ΕΜΠ, Γεράσιμο Σκλαβούνο, μέλος της Επιτροπής Πολιτών κατά της ανάληψης της Ολυμπιάδας, Φίλιππο Συρίγο, δημοσιογράφο, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, πρώην μέλος του Ε.Γ. του ΠΑΣΟΚ, με παρεμβάσεις των Μάκη Δεληβοριά, από τη Σύνταξη του περιοδικού Νέα Οικολογία, Γιάννη Σχίζα, από την σύνταξη του περιοδικού Οικοτοπία και συντονιστή το Γιώργο Καραμπελιά, συγγραφέα. Παρακάτω παραθέτουμε την ομιλία του Φίλιππου Συρίγου που πρόσφατα “έφυγε”, ήταν από τους λίγους δημοσιογράφους που τότε αντιτάχθηκε στους καταστροφικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αν τον είχαν ακολουθήσει τότε και άλλοι τα πράγματα για την χώρα μας θα ήταν διαφορετικά.

Του Φίλιππου Συρίγου από το Άρδην τ. 10

Ίσως θα ήταν απορίας άξιο, πως ένας επαγγελματίας ενός χώρου, ο οποίος προσδοκά πάρα πολλά απ’ αυτήν την Ολυμπιάδα, πώς γίνεται να είναι αντίθετος, και να είναι εξαρχής αντίθετος, θα τολμούσα να πω, κι ας με συγχωρέσουν οι φίλοι της Πρωτοβουλίας Πολιτών, ότι ήμουν ο πρώτος που ύψωσα φωνή. Η αλήθεια είναι ότι εκνευρίστηκα γιατί διαπίστωσα πάρα πολύ γρήγορα ότι μας κοροϊδεύανε. Αρκούσε μια απλή μελέτη του φακέλου υποψηφιότητας. για να διαπιστώσει κανείς τα ψεύδη τα οποία υπήρχαν μέσα εκεί. Για να διαπιστώσει ότι με τρόπο εντελώς ερασιτεχνικό, προσπαθούσαν να κάνουν το άσπρο μαύρο. Ήμουν ο πρώτος που είπα, ότι με βάση τα όσα συνηθίζονται στη χώρα αυτή τελικά το κόστος αυτής της Ολυμπιάδας θα φτάσει το 1,5 τρις. Κι ήταν πάρα πολύ απλό. Το 50% τουλάχιστον των εσόδων του προϋπολογισμού, στηρίζονται σε εντελώς επισφαλείς πηγές εσόδων.

Το πραγματικό κόστος της διοργάνωσης

Όσον αφορά τα έξοδα, θα έλεγε κανείς ότι είναι εντελώς υποκοστολογημένα ή μέσα σ’ αυτά δεν περιλαμβάνονται δαπάνες για πολύ βασικούς τομείς αυτής της διοργάνωσης, όπως για παράδειγμα η τηλεοπτική τους κάλυψη, ή η τεχνολογία και τα συστήματα πληροφορικής, αλλά το μεγάλο σκάνδαλο είναι αυτός ο δεύτερος προϋπολογισμός. Ο προϋπολογισμός των έργων, τα οποία απαιτούνται για να γίνουν αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Τι μας λένε. Μας λένε ότι το 72% των αθλητικών εγκαταστάσεων είναι δήθεν έτοιμο. Δεν μπορώ να καταλάβω δηλ, πώς το μετράνε; Μέσα στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις δεν υπολογίζεται το Ολυμπιακό χωριό, το οποίο δεν υπάρχει. Κι αυτές οι νέες αθλητικές εγκαταστάσεις, συνολικής χωρητικότητας 170.000 θέσεων ως τί λογίζονται; Έχουν εκτός του προϋπολογισμού αυτές τις εγκαταστάσεις συνολικής χωρητικότητας 170.000 θέσεων για τις οποίες προβλέπουν ότι θα κοστίσουν συνολικά γύρω στα 75 δις.

Θα σας πω μόνο το εξής: το νέο μεγάλο γυμναστήριο που δημοπρατήθηκε στη Θεσσαλονίκη της Μίκρας θα έχει χωρητικότητα γύρω στις 15.000 θέσεις και δημοπρατήθηκε στα 51 δις. Τώρα πώς θα φτιάξουνε μετά από τόσα χρόνια αθλητικές εγκαταστάσεις συνολικής χωρητικότητας 170.000 θέσεων με 70 δις, αυτό μάλλον με εγχείρημα φακίρηδων μοιάζει. Επίσης μια άλλη εμπειρία σχετικά πρόσφατη. Το κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας με τιμές της προηγούμενης δεκαετίας και συνολική χωρητικότητα 20.000 θέσεων κόστισε 25 δις. Αν πάρει κανείς, με το απλό μυαλό, γιατί εγώ δεν είμαι ούτε μηχανικός ούτε πολεοδόμος ούτε οικονομολόγος, και πει ότι οι 20.000 θέσεις σε τιμές προηγούμενης δεκαετίας κόστισαν 25 δις οι 170.000 πόσο θα κοστίσουν; Είναι τουλάχιστον 8 φορές πάνω. Αυτή δεν είναι η αναλογία; Άρα λοιπόν θα ξεπεράσει το κόστος τα 200 δις όταν αυτοί μας λένε 75. Δηλαδή πάμε στο επί τρία. ‘Ολος αυτός ο προϋπολογισμός που υπάρχει έξω από το φάκελο κι αφορά τις αθλητικές εγκαταστάσεις, το Ολυμπιακό χωριό, τις απαραίτητες οδικές συνδέσεις, τις απαραίτητες επιχωματώσεις κλπ. θα πάει 3 φορές επάνω. Το υπολογίζουν 350 θα πάει στο 1 τρις με τις πιο μετριοπαθείς ας πούμε προβλέψεις και χώρια το παθητικό το οποίο θα προκύψει από τον προϋπολογισμό που αφορά αυτούς καθαυτούς τους αγώνες σύμφωνα με το φάκελο.

Τι άλλα παραμύθια μας λέει αυτός ο προϋπολογισμός πως βλέπουν σε έσοδα από τοπικούς χορηγούς ύψους 60 δις, λένε ότι θα βρούνε περίπου 20 χορηγούς οι οποίοι επί τέσσερα χρόνια θα πληρώνουν ο καθένας από 750 εκ. για να υπηρετήσουν αυτή τη μεγάλη ιδέα, δηλαδή σύνολο η κάθε εταιρεία χορηγός, 3 δις μέσα σε τέσσερα χρόνια. Εγώ δεν γνωρίζω, σύμφωνα με τον τζίρο που υπάρχει στην αγορά, τέτοιες εταιρείες εδώ στην Ελλάδα, που να είναι σε θέση να διαθέσουν ένα τέτοιο ποσό. Άλλωστε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του κλασσικού αθλητισμού που έγινε πρόσφατα στην Αθήνα, αποτέλεσε μια πολύ χρήσιμη εμπειρία. Λοιπόν αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το οποίο σε επίπεδο κλασσικού αθλητισμού ήταν το ίδιο ακριβώς με μια Ολυμπιάδα, δεν μπόρεσε να συγκινήσει ούτε έναν εθνικό χορηγό. Μα ούτε έναν. Δεν εισπράχθηκε μια δραχμή από εθνικές χορηγίες. Και μας λένε τώρα ότι το 2004 θα μαζέψουν 60 δις από εθνικές χορηγίες.

Η μεθόδευση του φιμώματος

Το να συνεχίσω πάνω στις αυθαιρεσίες και τους κινδύνους που περικλείει ο φάκελος αυτός θα έλεγα ότι δεν έχει νόημα, ότι είναι βαρετό. Εκεί που θα ήθελα να σταθώ και να επεκταθώ μάλλον, είναι στη συνομωσία σιωπής η οποία όχι μόνο υπήρξε αλλά ήταν απολύτως οργανωμένη. Και έχω εδώ το έγγραφοτο οποίο αποδεικνύει του λόγου το αληθές από που εκπορεύτηκε και πως ακριβώς μεθοδεύτηκε. Έχω λέω το έγγραφο, το επίσημο, με τις σφραγίδες και τις υπογραφές το οποίο αποδεικνύει από που εκπορεύτηκε αυτή η συνομωσία και πως ακριβώς μεθοδεύτηκε.

Αθήνα λοιπόν 26 Φεβρουαρίου 1997. Είναι λίγο μετά την περίφημη τηλεοπτική εκπομπή, τη μόνη και μοναδική που έγινε στον Αντένα, η οποία είχε τα εξής αποτελέσματα:

Πρώτον. Απεσύρθη από την κυκλοφορία αυτομάτως ο νεοδιορισθείς τότε γενικός διευθυντής του ΑΘΗΝΑ 2004, τέως βουλευτής κύριος Σοφούλης, ο οποίος είχε πάρει μέρος σ’ εκείνη την εκδήλωση, σ’ αυτή τη συζήτηση.

Δέυτερο. Εγώ πλήρωσα το θράσος μου, αν θέλετε, με την ακαριαία απομάκρυνσή μου από τον Αντένα. Θα μου πείτε τώρα πως συσχετίζεται ο Αντένα με το 2004 και την κυβέρνηση. Αν ανατρέξετε στα χρέη που έχουν ρυθμιστεί, στα χρέη του κυρίου Κυριακού, τα δισεκατομμύρια που έχουν ρυθμιστεί, είναι πάρα πολύ εύκολο να το βρείτε.

Και το τρίτο ήταν ότι από κει και πέρα δεν υπήρξε ούτε κιχ σε σχέση με την διεκδίκηση στα μέσα ενημέρωσης, τηλεόραση, κυρίως τηλεόραση, κρατική και ιδιωτική, και ραδιόφωνο και φυσικά στην πλειοψηφία των εφημερίδων, με φωτεινές εξαιρέσεις την Αυγή, την Καθημερινή και την Ελευθεροτυπία. Τι λέει λοιπόν το χαρτί.

Αθήνα 26 Φεβρουαρίου 1997. Σας αποστέλλουμε ένα ενημερωτικό σημείωμα με τίτλο: Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κριτική. Η στάση μας και η στρατηγική επικοινωνίας. Προκειμένου κλπ, όλοι οι εμπλεκόμενοι, κλπ.

Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη Πρόεδρος, υπαγορεύτηκε και υπογράφτηκε κατά την απουσία της, Γιάννης Γιαννάκης αναπληρωτής γενικός διευθυντής.

Αυτό το οποίο ισχυρίζονται ότι αποτέλεσε ένα απλό εσωτερικό έγγραφο, απεστάλη σε όλα τα μέλη του 2004, σε όλα τα μέλη της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, σε όλους τους βουλευτές και σε όλους τους Υπουργούς. Και γι’ αυτό άλλωστε περιήλθε στα χέρια μου. Δεν θα σας το διαβάσω όλο* θα σας διαβάσω μόνο τα δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα που υπάρχουν στο τέλος. Υποτίθεται ας πούμε ότι αυτό το χαρτί έχει μια αθωότητα. Δηλαδή το πώς θα προβάλλουμε την υποψηφιότητά μας και πώς εν πάση περιπτώσει θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κριτική, όχι πώς δεν θα της δώσουμε έδαφος. Κοιτάτε όμως τι λέει εδώ. Δεν πρέπει να διαμορφωθούν από μας προϋποθέσεις προβολής των επιχειρημάτων που αντιτάσσονται στην υποψηφιότητα. Ποιες είναι οι προϋποθέσεις προβολής. Μα δεν υπάρχουν άλλες από τον δημόσιο διάλογο. Δεν υπάρχουν άλλες από τη συζήτηση σ’ ένα ραδιόφωνο, από τη συζήτηση σ’ ένα talk show στην τηλεόραση ή από ένα στρογγυλό τραπέζι που θα διοργάνωνε ενδεχομένως μια εφημερίδα. Θα πρέπει να αποφεύγεται κάθε τι που εκθέτει την υποψηφιότητα στο ευρύ κοινό με εμπλοκή π.χ σε προσπάθειες λεπτομερούς απάντησης για ζητήματα που αφορούν μικρές μόνο ομάδες Δηλ φωνάζετε, φωνάζετε, δεν σας υπολογίζουμε, δεν σας απαντούμε, γιατί αν σας απαντήσουμε, έστω και έτσι θα αναπτυχθεί ένας άτυπος διάλογος από τον οποίο το κοινό θα είναι σε θέση να βγάλει κάποια συμπεράσματα. Δεν σας κρύβω ότι εκείνη η συζήτηση που είχε γίνει στονΑντένα, αποτέλεσε ερέθισμα για ορισμένους αφελείς, ρομαντικούς συναδέλφους μου. Δύο απ’ αυτούς, λίγο μετά με πήραν στο τηλέφωνο και μου είπαν ότι είχαν την πρόθεση να διοργανώσουν κάποιες ανάλογες τηλεοπτικές εκπομπές. Ο ένας ήταν ο συνάδελφος Κυριάκος Θωμαϊδης από την ΕΤ 3 και η άλλη ήταν η συνάδελφος Ρένα Θεολογίδου από την ΕΤ 2. Η απάντησή μου ήταν ότι: ‘εγώ είμαι στη διάθεσή σας. ‘Ομως επειδή είστε συνάδελφοι, επειδή απ’ αυτή τη δουλειά ζείτε, σας προειδοποιώ: την εκπομπή, πρώτον δεν θα την κάνετε και δεύτερον εάν την κάνετε, παρ’ ελπίδα, θα χάσετε τη δουλειά σας’. Ο μεν Θωμαϊδης μου απάντησε ότι ‘την εκπομπή θα την κάνω και λέγε εσύ’. Λέω μακάρι Κυριάκο, και βέβαια πριν από λίγες ημέρες ομολόγησε ότι δεν ήταν δυνατόν να την κάνει, διότι θα έχανε τη δουλειά του. Και μου είπε αν θα ήμουνα διατεθειμένος τώρα πια να πάρω μέρος σε μια συζήτηση, κατόπιν εορτής. Όσο για την Θεολογίδου, με πήρε μετά από μια εβδομάδα, με ευχαρίστησε επειδή είχα την καλοσύνη να την προειδοποιήσω και αναγνώρισε ότι τα πράγματα ήταν ακριβώς έτσι όπως της τα είχα πει.

Σ’ αυτή τη συνομωσία της σιωπής πήραν μέρος όλοι. Και πήραν όλοι μέρος για τον εξής απλό λόγο: Διότι πλέον στη χώρα αυτή δεν υπάρχει διαχωρισμός των εξουσιών, δεν υπάρχει η λεγόμενη οικονομική εξουσία, η πολιτική εξουσία, η δικαστική εξουσία, ή η εξουσία του τύπου. Τα πάντα είναι κάτω από τον έλεγχο, την επιρροή της οικονομικής εξουσίας. Έτσι εξηγείται και η συνομωσία της σιωπής αυτής και έτσι εξηγούνται και οι διώξεις, ανόητες τελικά διώξεις των μελών της Πρωτοβουλίας Πολιτών που θέλησαν να διαδηλώσουν μπροστά στο αρχαιολογικό μουσείο της Ακρόπολης ή των παιδιών που θέλησαν να μοιράσουν προκηρύξεις λίγες μέρες πριν από τους Αγώνες. Και επίσης κάτι άλλο το οποίο με εκνεύρισε πάρα πολύ με αποτέλεσμα να νιώθω επιτακτική την ανάγκη να διαφοροποιηθώ, ήταν η ευκολία με την οποία πείστηκαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι συνάδελφοί μου. Και δεν τους το δικαιολογούσα σε καμία περίπτωση και δεν τους το δικαιολογώ και τώρα, γιατί ο ρόλος του δημοσιογράφου, η φύση του δημοσιογράφου θα πρέπει να είναι, να είναι εξαιρετικά καχύποπτος, να μην πείθεται τόσο εύκολα. Κι όταν του σερβίρουν κάτι ν’ αρχίσει να το ψάχνει. Κανένας δεν το έψαξε. Το φάγανε όλοι αμάσητο είτε από ρομαντισμό είτε γιατί συνειδητοποίησαν πολύ γρήγορα ότι η ενδεχόμενη ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων θ’ άνοιγε γι’ αυτούς πεδία δόξης και χρήματος λαμπρά.

Οι Ολυμπιακοί ως πεδίο εκμετάλλευσης

Εν ολίγοις αυτοί ήταν οι λόγοι συν όλους αυτούς που προβάλλουν οι πιο αρμόδιοι από μένα σε σχέση με το περιβάλλον και σε σχέση με άλλα επιμέρους ζητήματα, τα οποία με έκαναν να τοποθετηθώ ενάντια σ’ αυτή τη διεκδίκηση. Κι ένας ακόμα πολύ σοβαρός. Δεν είχα καμία αυταπάτη εξ αρχής, ότι οι Αγώνες, οι Ολυμπιακοί, οι λεγόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έχουν καμία σχέση εδώ και πολλά χρόνια, με ό,τι είχαμε διδαχθεί από τα παιδικά μας χρόνια, σε σχέση με τις καταβολές, σε σχέση μ’ αυτό που εκφράζουν, σε σχέση με τα ιδεώδη. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα απ’ αυτά.

Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τέσσερις Ολυμπιάδες από κοντά, είδα τους Ολυμπιακούς Αγώνες να είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης στα χέρια είτε κομμουνιστών, είτε καπιταλιστών εμπόρων, είτε φασιστών της Νότιας Κορέας, είτε δεν ξέρω οτιδήποτε άλλο. Ο κοινός παρανομαστής ήταν ένας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένα τσίρκο, στο οποίο τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχουν τα οικονομικά συμφέροντα, ο αθλητισμός είναι μια επίφαση, μια ευκαιρία, μια αφορμή για όλο αυτό το πανηγύρι και δεν παίζει παρά το ρόλο του κράχτη, για τις μάζες οι οποίες θα πρέπει είτε να αποτελέσουν το ντεκόρ στις εξέδρες, είτε να παρακολουθήσουν από την τηλεόραση και να τους δώσουν την εμπορική αξία μέσω των μηχανημάτων που καταμετρούν τις τηλεθεάσεις. Αυτά.

Η ανταποδοτικότητα των έργων

Σε παρατήρηση του Γιώργου Καραμπελιά, συντονιστή της συζήτησης ότι στο κόστος της ανάληψης θα πρέπει να συνυπολογιστούν τα έργα που άρχισαν με την ευκαιρία της πρώτης διεκδίκησης, εκείνης του 1996, αν θέλουμε να προσμετρήσουμε το πραγματικό βάρος που αποτελούν για τη χώρα ο Φ. Συρίγος συνέχισε:

Τώρα βάζεις Γιώργο κι ένα άλλο ζήτημα που θα πρέπει να συμπληρώσω εγώ. ‘Ότι μας μιλάνε για δήθεν ανταποδοτικότητα των νέων αθλητικών εγκαταστάσεων. Μα δεν υπάρχει μεγαλύτερη κοροϊδία απ’ αυτήν. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι οι υπάρχουσες αθλητικές εγκαταστάσεις είναι όλες παθητικές. Το κλειστό Ολυμπιακό στάδιο δημιουργεί ένα ετήσιο παθητικό στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού της τάξεως των 2,5 δις. Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, επίσης της τάξεως του 1,5 δις. Και μιλάμε για δύο από τις αθλητικές εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούνται, θα έλεγε κανείς ότι έχουν μια ανταποδοτικότητα. Τι θα μπορούσαμε να πούμε δηλαδή για το ποδηλατοδρόμιο, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί 3 φορές όλες κι όλες, τι θα μπορούσαμε να πούμε για το συγκρότημα των κολυμβητηρίων που υπολειτουργεί. Τι ανταποδοτικότητα θα μπορέσουν να έχουν όλες αυτές οι νέες αθλητικές εγκαταστάσεις, οι οποίες ως επί το πλείστον αφορούν σπορ τα οποία είτε δεν είναι καθόλου γνωστά στη χώρα μας, είτε είναι ελάχιστα διαδεδομένα. Και αναφέρομαι σε σπορ όπως το μπέιζ μπωλ, το σοφτ μπωλ, όπως το κάνοε καγιάκ και η κωπηλασία. Και ποια θα είναι η ανάγκη αυτής της χώρας να αποκτήσει ένα στάδιο κωπηλασίας. Δεν ξέρω, δεν βλέπω να είναι τόσο διαδεδομένο αυτό το σπορ, όταν καλώς ή κακώς υπήρχε μια εξυπηρέτηση μέχρι τώρα στη λίμνη των Ιωαννίνων και υπήρχε μια εξυπηρέτηση στη λίμνη του Καιάφα κλπ. Θέλω να πω ότι οι περισσότερες από αυτές τις αθλητικές εγκαταστάσεις, τις νέες, όχι μόνο δεν θα έχουν ανταποδοτικότητα, όχι μόνο θα είναι άχρηστες, αλλά οι περισσότερες θα ρημάξουν. Και αυτό το σημερινό παθητικό της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού που υποτίθεται ότι η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού είναι ο αιμοδότης του ελληνικού αθλητισμού θα διογκωθεί τόσο ώστε να μην μπορεί να εξυπηρετήσει πια η Γενική Γραμματεία και ο ΟΠΑΠ τους ρόλους και τους σκοπούς τους οποίους πρέπει να έχει. Είναι σαφή τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή, αν δεν το ξέρετε, λόγω όλων αυτών των καταστάσεων, δηλαδή του κόστους των αθλητικών εγκαταστάσεων, του κόστους της διεκδίκησης, του κόστους του Αθήνα 97 με μια μαύρη τρύπα πάνω από 20 δις. Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού έχει καταντήσει προβληματική επιχείρηση μ’ ένα χρέος ανώτερο των 30 δις. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, θέλουμε και την πολυτέλεια των Ολυμπιακών αγώνων!

Η υπόγεια διαδρομή του εκπαιδευτικού κινήματος

Η υπόγεια διαδρομή του εκπαιδευτικού κινήματος

Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε, τρώνε βρώμικο ψωμί

κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή

Διον. Σαββόπουλος

του Τάσου Χατζηαναστασίου

πηγή: alfavita.gr

Το θερμό φθινόπωρο της απεργίας των καθηγητών τελείωσε πριν καν αρχίσουν τα πρωτοβρόχια. Μαζί με αυτήν, φαίνεται πως τελειώνουν και οι αυταπάτες για μία πολιτική ανατροπή που θα προέκυπτε μέσα από την εκκωφαντική έκρηξη της χύτρας ταχύτητας όπου σιγοβράζει το χαρμάνι της οργής, της αγανάκτησης και της απόγνωσης. Η ατμομηχανή της ΟΛΜΕ που θα έσερνε τους εργαζόμενους όλων των κλάδων σε μία γενική απεργιακή κινητοποίηση, πολύ σύντομα έμεινε από καύσιμα. Εξάλλου, οι μεν μηχανοδηγοί γνώριζαν μόνο από λοκομοτίβες, οι δε θερμαστές εξαντλήθηκαν νωρίς κι έτσι οι επιβάτες προτίμησαν να κατέβουν και να συνεχίσουν με όποιο μέσον βρίσκει πρόχειρο ο καθένας.

Και τώρα που μείναμε χωρίς «αγώνες»; Στρατηγοί χωρίς στρατούς και λεγεώνες; Κι ενώ η μεγάλη επαναστατική νύχτα των οδοφραγμάτων αναβάλλεται επ’ αόριστον και οι αγωνιστές παραμένουν με το όπλο παρά πόδα, το τέλος της αυταπάτης μπορεί να λειτουργήσει και απελευθερωτικά. Η συνειδητοποίηση πως μία κινητοποίηση, όσο μαχητική κι αν είναι, δεν είναι αρκετή για να σηκωθεί ένας ολόκληρος λαός από το μνήμα του μνημονίου, είναι αρκούντως διδακτική. Γιατί το «μνημόνιο» δεν είναι απλώς ένα κείμενο συμφωνίας που αρκεί να το καταγγείλει μία νέα, φιλολαϊκή, κυβέρνηση, αλλά έχει μεταβληθεί σε καθεστώς· ένα καθεστώς υποδούλωσης της χώρας και εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού. Επομένως, αντί για τις κατά μέτωπον επιθέσεις που προβλέπουν – για άλλες συγκυρίες – τα επαναστατικά εγχειρίδια, θα πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα των θεσμών και του ανταρτοπολέμου της αντιστασιακής μας παράδοσης.

Απαλλαγμένοι από την ευθύνη της εδώ και τώρα «ανατροπής», έχουμε την ευκαιρία να ξαναμπούμε στις υπόγειες στοές και να δουλέψουμε με πείσμα και υπομονή ώσπου οι τροχιές μας να ξανασυναντήσουν τις βασικές αρχές της Αντίστασης και της Εθνικής Αλληλεγγύης. Μακριά από την άδεια και ψυχρή αίθουσα της συνέλευσης, τώρα που η πλατεία είναι άδεια – κι εμείς τρελοί απ’ τα σημάδια – είναι καιρός να καταδυθούμε και πάλι στο πλατωνικό σπήλαιο. Δουλεύοντας εκεί, στη βάση, χωρίς να επενδύουμε στη φενάκη της αγωνιστικής ετοιμότητας του κλάδου, παλεύοντας με εμμονές, φοβίες, προκαταλήψεις, ιδεοληψίες και τις ανάλογες στάσεις, συμπεριφορές και νοοτροπίες, θα μπορέσουμε στο τέλος να (συν)πορευτούμε προς το φως. Για να ακουστεί επιτέλους η κραυγή που πρόβλεψε εκείνος ο ξεχασμένος επαναστάτης του 19ου αιώνα: «έσκαψες καλά γερο-τυφλοπόντικα!»

Υπάρχουν πολλά, μα πάρα πολλά, που μπορούμε να κάνουμε. Να καταστήσουμε τους Συλλόγους Διδασκόντων ζωντανές κοινότητες προσώπων αντί για ανυπόφορες συνεδριάσεις παθητικών εντολοδόχων. Να παλέψουμε με την αγωνία, την έλλειψη στοργής και συχνά ακόμη και τροφής των μαθητών μας. Να αντιτάξουμε τη γνώση στην κατάρτιση, τη μάθηση στην αποστήθιση. Να καλλιεργήσουμε ένα άλλο ήθος, αντίπαλον δέος, στην αχαλίνωτη εγωπάθεια, τον ναρκισσισμό και την απανθρωπία του εμπορεύματος γιατί ο καπιταλισμός δεν είναι απλώς ένα «σύστημα», είναι μέσα μας και κυριαρχεί στην ίδια μας τη σκέψη. Πάνω απ’ όλα όμως οφείλουμε να ξανααγαπήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, την ελληνική μας ιδιοπροσωπία, αυτήν που τόσο βάναυσα κακοποιεί η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, για να μπορέσουμε να τη παραδώσουμε στη νέα γενιά χωρίς συμπλέγματα και χωρίς μισαλλοδοξία. Για να ελπίσουμε στην απελευθέρωση, θα πρέπει πρώτα να πιστέψουμε ότι αξίζει να απελευθερωθούμε ως λαός, με τον ιδιαίτερό του πολιτισμό, κι όχι απλώς να αλλάξουμε αφεντικά. Κι αν αγαπήσουμε αυτό που είμαστε και παλέψουμε, τότε δικαιούμαστε και την αγάπη και την αλληλεγγύη των άλλων.

Να λοιπόν που μπορούμε να παραμείνουμε δημιουργικοί και ανυπόταχτοι επιχειρώντας να καταγάγουμε – μικρές ή μεγάλες -επιμέρους νίκες και χωρίς τη μαζική κινητοποίηση. Μεγαλύτερος αντίπαλος, ωστόσο, δεν είναι το κράτος, το κεφάλαιο, η τρόικα, αλλά ο φόβος που φαίνεται να έχει κυριεύσει τους πάντες ενώ το τοπίο γύρω μας ολοένα και περισσότερο μας θυμίζει τους στίχους του Σολωμού: «όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Γιατί τελικά, είναι ο φόβος που φυλάει τα έρμα. Ο φόβος ότι μπορεί και να χάσουμε τις αλυσίδες που μόνοι πιάσαμε και δέσαμε γύρω μας, αποδεχόμενοι τον ακούσιο εγκλεισμό μας 8-2 χωρίς αντικείμενο εργασίας. Ο φόβος πως θα πέσουμε σε δυσμένεια και πως αυτό θα μας οδηγήσει σε μία ανεπιθύμητη τοποθέτηση, σε υποχρεωτική μετάθεση, ακόμη και στην απόλυση. Φαίνεται όμως πως πέτυχαν τον στόχο τους: μας τρομοκράτησαν τόσο που πολλοί ήδη παρακαλούν για τη συμπλήρωση του ωραρίου τους, ακόμη και σε πολλά μακρινά μεταξύ τους σχολεία, ακόμη και παρακάμπτοντας άλλους με περισσότερα μόρια, εκεί που – κάποιοι έστω από αυτούς – έκαναν το ίδιο πριν λίγους μήνες για να παραμείνουν σ’ ένα μόνο σχολείο με λιγότερες ώρες. Και η εξουσία γελά μαζί μας και άλλοτε πετά επιλεκτικά το κόκκαλο της απόσπασης, άλλοτε μας παρέχει την υψηλή προστασία της κρύβοντάς μας από τους πάντα ανώνυμους «κακούς» σε γραφεία, διευθύνσεις, βιβλιοθήκες κλπ. Είμαστε επιτέλους υποταγμένοι, σιωπηλοί και ευγνώμονες σαν τα σκυλιά που το αφεντικό τους τα κλοτσάει αλλά δεν τα διώχνει.

Για αρχή λοιπόν, ας σταθούμε κοντά ο ένας τον άλλον για να νικήσουμε τον φόβο!

Τάσος Χατζηαναστασίου, φιλόλογος στο ΕΠΑΛ Ναυπλίου

( 9 Οκτωβρίου: μέρα μνήμης και τιμής στον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα)

χαμογελάτε ρε! έρχονται οι τουρίστες (χρονικό της αποικίας χρέους)

αναδημοσίευση από το http://eleftheriakoi.blogspot.gr/2013/10/blog-post_9.html

Ωδή στη δουλοπρέπεια

Πλυθείτε ρε! Έρχονται άνθρωποι με λεφτά ρε, από κρουαζιερόπλοιο! Άνθρωποι με αξία, όχι σαν και του λόγου σας. Δείξτε λίγο ζωντανοί και κεφάτοι, φτιάξτε λίγο τις βασανισμένες φάτσες σας να δείχνουν λίγο πιο σε χαρούμενο φολκλόρ. Κι εσείς από τα χωράφια, καλύτερα να μην εμφανιστείτε καν, η κούρασή σας θα είναι προσβλητική προς τους πελάτες μας. Αν δεν μας ξανάρθουν εσείς θα φταίτε. 
Ανάπτυξη ρε άσχετοι, χαμογελάστε λίγο, τι σας ζητάνε;

ο Μελιγαλάς και η εκκαθάριση ενός φιλοκατοχικού θύλακα

αναδημοσίευση από το Άρδην

Η δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας στο Μελιγαλά και γενικότερα στην Πελοπόννησο

by 

Το τελευταίο διάστημα πολύ ντόρος γίνεται με τις καθιερωμένες “τελετές μνήμης” που διοργανώνουν η Χρυσή Αυγή και άλλες ακροδεξιές οργανώσεις στο Μελιγαλά. Η Χρυσή Αυγή δείχνει να ταυτίζεται πλήρως με τα Τάγματα Ασφαλείας και να επιθυμεί τα δικά της Τάγματα Εφόδου να πατήσουν στην παράδοση των Ταγμάτων. Η Χρυσή Αυγή διαστρεβλώνει την ιστορία λέγοντας ότι σκοπός των Ταγμάτων ήταν να σώσουν την χώρα από τον κομμουνισμό, ο αληθινός σκοπός του ήταν η συνεργασία με τους Γερμανούς και η καταδυνάστευση των Ελλήνων. Το παρακάτω κείμενο από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων παρουσιάζει την προδοτική στάση των Ταγμάτων στην Πελοπόννησο.

 

Τζάκια

 Ο μεγάλος λειμώνας των Ταγμάτων είναι η Πελοπόννησος. Εδώ η κατάσταση είναι ιδιάζουσα ο ΕΛΑΣ αγωνίζεται να υπάρξει στις πλέον αντίξοες συνθήκες. Η Πελοπόννησος δεν προσφέρεται για αντάρτικο καθώς δεν έχει τους συνεχόμενους ορεινούς όγκους της ηπειρωτικής Ελλάδας και διαθέτει πολύ πυκνότερο συγκοινωνιακό δίκτυο.

Επίσης η προσοχή των Γερμανών στην περιοχή είναι ιδιαιτέρως αυξημένη καθώς εδώ αναμένεται -ανά πάσα στιγμή- απόβαση των Συμμάχων για αυτό η πυκνότητα των ξένων στρατευμάτων είναι η μεγαλύτερη την Ελλάδα, με εξαίρεση την Κρήτη, το πλωτό φρούριο.

Όμως η πιο σοβαρή ανάσχεση για ένοπλο αγώνα είναι ότι παρά την τοπική αγωνιστική παράδοση του 1821 υπάρχει ένας βαθύτατος συντηρητισμός των κατοίκων, που τους κάνει επιφυλακτικούς σε κάθε επαναστατική πρωτοβουλία. «Εδώ είναι ο Μοριάς του Κώτσου».

Η περιοχή με το μεγαλύτερο ποσοστό βασιλοφρόνων σε όλη την Ελλάδα. Εδώ δημιουργήθηκαν τα πρώτα «τζάκια» μετά την Επανάσταση του 1821 -η μετάλλαξη του κοτζαμπασισμού-, από εδώ βγαίνουν οι περισσότερες κρατικές κεφαλές, πρωθυπουργοί, υπουργοί, στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης, αξιωματικοί του στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας. Ενδεικτικό είναι ότι στην Πελοπόννησο αδρανούν 1.000 περίπου μόνιμοι αξιωματικοί του στρατού.

 

Οι κεφαλές δεν ξεκινάνε

 

Οι ντόπιοι πολιτικοί και στρατιωτικοί παρακολουθούν τις εξελίξεις στα μέτωπα του Πολέμου, συστήνουν διαρκώς αυτοσυγκράτηση και αποδοκιμάζουν κάθε κίνηση αντίστασης. Οι προσπάθειες του ΕΔΕΣ να δημιουργήσει ανταρτοομάδες στην Πελοπόννησο, με τον συνταγματάρχη Κ. Γεωργίου και τις αγγλικές ευλογίες, απέτυχαν- την ίδια τύχη είχαν και οι προσπάθειες της ΕΚΚΑ. […]

 

Ταξικά

Όπου αντάρτικο και αντίδραση

Στην Πελοπόννησο αναβιώνει η διαμάχη του 1821 μεταξύ κοτζαμπάσηδων και Κλεφτών, καθώς θα αναπτυχθούν οι πολυπληθέστερες αντιεαμικές οργανώσεις, βασιλικές, ακροδεξιές: ΕΟΒ (Εθνική Οργάνωσις Βασιλοφρόνων), Εθνική Κίνηση, Εθνική Φάλαγξ, ΒΑΜ (Βασιλικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), ΕΑΜΕ (Εθνικόν Αντικομουνιστικόν Μέτωπον Ελλάδος), ΠΑΟΚ (Πατριωτική Απελευθερωτική Οργάνωσις Κορινθίας) και πλήθος άλλες, οι οποίες θα συγκλίνουν τελικώς στα Τάγματα Ασφαλείας.

Ούτε μία σφαίρα δεν θα ρίξουν έως το τέλος της Κατοχής εναντίον των κατακτητών. Ούτε μία. Τα κίνητρα όλων αυτών των οργανώσεων είναι καθαρώς ταξικά όπως ακριβώς διατυπώνονται στις διακηρύξεις τους: «Μην ακολουθείτε τους ανυπόδητους αλήτας! Σκοπός των είναι ν’ αρπάξωσι τας περιουσίας». (Μπρούσαλης). Εχθρός είναι μόνο ο ΕΛΑΣ. Ο αντικομουνιστής συγγραφέας Κ. Καλαντζής στιγματίζει με παρρησία το φαινόμενο: «Έχω πει κι αλλού την γνώμην μου για την ολιγωρία που έδειξε η Δεξιά κατά τους χρόνους της Κατοχής. Θα την πω κι εδώ, με το ίδιο θάρρος. Θα πω λοιπόν ξανά πως η Δεξιά ξύπνησε αργά. Και ξύπνησε όχι για να σώσει το έθνος, αλλά τα συμφέροντα της ολιγαρχίας». (Φ. Γρηγοριάδης, Αντίστασίς)

Όλα τα άλλα περιττεύουν. Η πιο ελπιδοφόρα εξωεαμική οργάνωση της Πελοποννήσου είναι ο Ελληνικός Στρατός(ΕΣ). Προήλθε από μια κίνηση κατώτερων αξιωματικών στη νότια περιοχή, με πρωτεργάτη τον λοχαγό Σταύρο Νικολόπουλο. Οι αξιωματικοί του ΕΣ διατηρούν επαφή με το ΕΑΜ, και με πυκνές βρετανικές ρίψεις δημιουργούν τον Μάιο του 1943 ένα δικό τους ένοπλο τμήμα περίπου 300 ανδρών. Από το Βουνό προσφέρουν την αρχηγία σε έναν ανώτερο αξιωματικό, τον συνταγματάρχη Αθ. Γιαννακόπουλο, που κατοικεί στην Καλαμάτα. Εκείνος ανταποκρίνεται κολακευμένος μαζί του προσχωρεί στον ΕΣ και ο καθοδηγούμενος από τους Βρετανούς ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος με την ομάδα του. Ατυχώς τον Ιούλιο στέλνονται από την Αθήνα 48 επιλεγμένοι βασιλόφρονες αξιωματικοί για να ενταχθούν στον ΕΣ και να τον ποδηγετήσουν.

Ο στόχος του ΕΣ αλλάζει

Στις 17 Ιουλίου 1943 ο Γιαννακόπουλος υπό την καθοδήγηση του Παπαδόγκωνα κηρύσσει με προκήρυξή του τον πόλεμο όχι εναντίον των κατακτητών, για τους οποίους δεν κάνει την παραμικρή νύξη, μα εναντίον του ΕΛΑΣ. Απαιτεί όλες οι ένοπλες δυνάμεις της περιοχής (μόνο ο ΕΛΑΣ υπάρχει) να τεθούν υπό τις διαταγές του, άλλως «θα κτυπηθούν και θα διαλυθούν διά της βίας». Οι συγκρούσεις αρχίζουν, αλλά στις 20 Ιουλίου, μόλις τρεις ημέρες μετά την προκήρυξη, ένα άλλο γεγονός θα τινάξει εκ θεμελίων την αντιστασιακή υπόσταση του ΕΣ. «Ο μοιραίος άνθρωπος για τον ΕΣ ήταν κορυφαίο στέλεχος του, ο συνταγματάρχης Δ. Παπαδόγκωνας, που, μετά τις πρώτες εντάσεις με το ΕΑΜ, προσέγγισε τους κατακτητές με στόχο την αντικομουνιστική συνεργασία. Όταν ξέσπασε σάλος γι’ αυτό, η οργάνωσή του πρώτα διέψευσε την εγκυρότητα των σχετικών πληροφοριών και έπειτα αποκήρυξε τον Παπαδόγκωνα».[1]

Το περιβόητο σύμφωνο του συνταγματάρχη Παπαδόγκωνα με τον Ιταλό συνταγματάρχη Ντόρια Ντομένικο υπογράφηκε στην Καλαμάτα στις 20 Ιουλίου 1943. Βάσει αυτού οι Ιταλοί δεσμεύονται για «την παροχή οιασδήποτε βοήθειας εις τον συνταγματάρχην Παπαδόγκωνα Διονύσιον, ήτις κατά την αντίληψίν του θα ήτο αναγκαία υπ’ αυτού».

Ο Παπαδόγκωνας αναλαμβάνει να «οργανώσει αποσπάσματα εθνικιστικά, υπό την διοίκησιν του συνταγματάρχου Γιαννακόπουλου Αθανασίου, με τον αποκλειστικόν σκοπόν να διαλύσει τας κομουνιστικάς οργανώσεις ΕΑΜ, ΕΛΑΣ κ.λπ. συνεργαζόμενος μετά πλήρους συναδελφοσύνης μετά των στρατευμάτων κατοχής».

Το αντίγραφο της προδοτικής συμφωνίας το υπεξαίρεσε από το ιταλικό γραφείο αντικατασκοπείας στη Μεσσηνία ο δικηγόρος Γάιος Μαράκας, γιος του διευθυντή της εφημερίδας Σημαία της Καλαμάτας.

Η αποκάλυψη της προδοσίας συγκλονίζει τον Γιαννακόπουλο δεν μπορεί να πιστέψει ότι τέθηκε εν αγνοία του στην υπηρεσία των κατακτητών. Αποκηρύσσει τον Παπαδόγκωνα και μετά από κάποιες παλινδρομήσεις εγκαταλείπει άδοξα το αντάρτικο και επιστρέφει στο σπίτι του. Ο Παπαδόγκωνας καταφεύγει στην Αθήνα, μα θα εμφανιστεί ξανά τον Απρίλιο του επόμενου χρόνου στο πλευρό των Γερμανών για να βάλει φωτιά στην Πελοπόννησο.

Τραγική είναι η τύχη του μπλεγμένου στις αγγλικές δολοπλοκίες ίλαρχου Βρεττάκου· όταν τραυματίζεται θανάσιμα σε συμπλοκή με τον ΕΛΑΣ, δεν καταριέται τους ελασίτες· αυτό που επαναλαμβάνει στο επιθανάτιο αγκομαχητό του είναι:

– Άτιμη Αγγλία… Άτιμοι Άγγλοι, όποιος σας δώσει πίστη χάνεται.

Φονικό

Όταν το 1944 τα Τάγματα Ασφαλείας πληθύνουν στην Πελοπόννησο, με διαταγή του στρατηγού των SS Σιμάνα δημιουργούνται δύο αρχηγεία: στη Βόρεια Πελοπόννησο, με αρχηγό τον συνταγματάρχη Κουρκουλάκο και μονάδες σε Πάτρα, Πύργο και Κόρινθο, και στη Νότια Πελοπόννησο, με αρχηγό τον συνταγματάρχηΠαπαδόγκωνα και μονάδες σε Τρίπολη, Καλαμάτα, Γύθειο, Γαργαλιάνους, Μελιγαλά και Σπάρτη.

Η Πελοπόννησος παίρνει φωτιά.

«Η δράση όλων αυτών των προδοτικών συγκροτημάτων ήταν εγκληματική στην κυριολεξία: δολοφονίες, βασανισμοί, βιασμοί, λεηλασίες, πυρπολήσεις χωριών και κάθε λογής βαρβαρότητες και ατιμίες. Τρομοκρατούσαν τις πόλεις και τα χωριά που κατείχαν, έκαναν συλλήψεις εαμιτών, τους οποίους παρέδιδαν στους Γερμανούς ή τους εκτελούσαν με δική τους πρωτοβουλία, άρπαζαν ό,τι ήθελαν και περίμεναν με ανυπομονησία να γίνουν από τους Γερμανούς εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, για να συμμετάσχουν και να οργιάσουν σε βάρος των χωριών της υπαίθρου». (Μαχαίρας)

Ο Κανελλόπουλος αποτιμά το ποιόν των ταγματασφαλιτών και της ηγεσίας τους: «ο Παπαδόγκωνας εσκότωσεν, εκρέμασεν, εδήωσεν. […] ο Κουρκουλάκος και ο Παπαδόγκωνας είχον επιστρατεύσει μερικούς αλήτας. […] Η στάσις του Παπαδόγκωνα υπήρξεν σκληρά, βίαιος, εντόνως φιλογερμανική».

Ο πόλεμος προσλαμβάνει διαστάσεις που δεν μοιάζουν με καμιάς άλλης περιοχής· τέτοιας αγριότητας εμφύλια σύγκρουση δεν παρατηρήθηκε πουθενά αλλού.

Ο τόπος είναι σκληρός

Υπάρχουν ταξικές και προσωπικές διαφορές, πατριές εχθρικές, συμφέροντα που χωρίζουν. Η αντιπαλότητα μεταξύ δύο προσώπων ποτέ δεν μένει «προσωπική»· αφορά οικογένειες, σόγια και ορισμένες φορές περιοχές ολόκληρες. Τα μίση διατηρούνται άσβεστα και η αντεκδίκηση, η «βεντέτα», ιδίως στις νότιες περιοχές, είναι νόμος. Η αυτοδικία, πράξη εθιμικά επιβεβλημένη. Με το αντάρτικο δίνεται η ευκαιρία επίλυσης διαφορών που χρονίζουν· αρκεί να καταταγεί κάποιος στον ΕΛΑΣ για να πάει ο εχθρός του στα Τάγματα ή αντιστρόφους.

Τα μίση κοχλάζουν

Αυτό που γίνεται δεν έχει όμοιο του σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Σκύβει ανύποπτος κάποιος ελασίτης να πιει νερό και η καλοσυνάτη νοικοκυρά τού παίρνει με το δρεπάνι το κεφάλι. Εαμίτες σύνδεσμοι τεμαχίζονται με τσεκούρια από χωρικούς· οι αντάρτες δέχονται πυροβολισμούς από τα παράθυρα των σπιτιών· τα καμπαναριά των εκκλησιών γίνονται φωλιές πολυβόλων. Όλοι σκοτώνουν και σκοτώνονται χωρίς διακρίσεις· ένα φονικό χωρίς όρια.

Ένα μανιάτικο μοιρολόι της αδερφής του ελασίτη Κυριακούλη Μπαξιβάνη (Μπούφου) πάνω από το νεκρό σώμα του δίνει τις διαστάσεις του ανθρωποκυνηγητού:

Άλλες τους κλαίτε φανερά

κι άλλες τους χλαίμε στα κρυφά,

σκιάζομαι να το μαρτυρού,

όμως εγώ θε να το που,

το ’χου για δόξα και τιμή

τα’ είχ’ αδερφό κομουνιστή…

Οι εκθέσεις της αγγλικής υπηρεσίας πληροφοριών αναφέρουν φρικιαστική δράση των Ταγμάτων· αρκεί μία από αυτές, στις 18.7.1944, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της σφαγής:

«Στις 26 Φεβρουάριου του ’44 διεξήχθη από τους Γερμανούς στην Αχαΐα επιδρομή μεγάλης κλίμακας με την υποστήριξη των στρατευμάτων του Ράλλη. […] Την επιδρομή αυτή ακολούθησε τον Μάρτιο μια απόπειρα επαναφοράς της τάξης στη Λακωνία και στη Μεσσηνία, κατά την οποία τα Τάγματα συμπεριφέρθηκαν χωρίς οίκτο προς τον ντόπιο πληθυσμό. […]

»Στις 15 Μαρτίου του ’44 οι Γερμανοί ανακοίνωσαν στον πατρινό Τύπο ότι το Τάγμα Εθελοντών “Λεωνίδας” επρόκειτο να εκτελέσει 200 κομουνιστές υπό γερμανική επιτήρηση. Στις 25 Απριλίου του 1944 αναφέρθηκε ότι 110 Έλληνες είχαν τουφεκιστεί από τον ανώτατο διοικητή των Ταγμάτων Ασφαλείας και την Ελληνική Αστυνομία σε αντίποινα για το φόνο δύο Γερμανών αξιωματικών. Από τις 12 έως τις 20 Απριλίου μια νέα και πολύ καλά οργανωμένη επίθεση των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας κατά του ΕΛΑΣ άρχισε στην Αχαΐα και επεκτάθηκε στην Ηλεία. Και σε αυτή την περίπτωση τα Τάγματα, υπό τον συνταγματάρχη Κουρκουλάκο, φέρθηκαν με μεγάλη βαρβαρότητα.

[…] Την 1η Μαΐου και υπό γερμανική επιτήρηση, το Τάγμα της Καλαμάτας εκτέλεσε 40 Έλληνες, γυναικών συμπεριλαμβανομένων». (ΔΙΣ/ΓΕΣ)

Αυτά επισήμως.

Γιατί οι Άγγλοι είναι Άγγλοι· έχουν διασυνδέσεις με όλους και ιδίως με τα Τάγματα. «Όταν ένας νέος Βρετανός αξιωματικός σύνδεσμος προσγειώθηκε στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1944, το πρώτο πράγμα που του είπε ο άνθρωπος με τον οποίο συναντήθηκε ήταν ότι “τα καλύτερα φιλαράκια μας είναι στα Τάγματα”». (Mazower) […]

παρέλαση Ταγμάτων Ασφαλείας

Γερμανικοί

Από τις αρχές Σεπτεμβρίου του 1944 οι προετοιμασίες της γερμανικής αποχώρησης γίνονται αντιληπτές σε όλους. Στην Πελοπόννησο αποβιβάζονται διαρκώς γερμανικά τμήματα από τα νησιά και προωθούνται προς τα πάνω. Φεύγουν οι περισσότερες δυνάμεις από την Κρήτη και τη Ρόδο, αδειάζουν Λέσβος, Σάμος, Χίος και Λήμνος. Στα γραφεία των διοικήσεων σε όλη τη χώρα οι Γερμανοί καίνε και καταστρέφουν επιμελώς όλα τα ενοχοποιητικά έγγραφα. Στην Αθήνα τη νύχτα της 11ης Σεπτεμβρίου στο άντρο της γερμανικής Ασφάλειας, στην οδό Μέρλιν, εκτελούν όλους τους Έλληνες διερμηνείς τους. (Rampe) Αυτή η προνοητικότητα των Γερμανών αξιωματικοί που υπηρέτησαν στην Ελλάδα θα τους εξασφαλίσει την ατιμωρησία στις Δίκες της Νυρεμβέργης ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων και μαρτύρων. Επίσης θα διαφυλαχτεί η ανωνυμία κάποιων υψηλά ιστάμενων Ελλήνων για τις σχέσεις τους με τις γερμανικές αρχές.

Το πρόβλημα της ασφαλούς απαγκίστρωσης των γερμανικών στρατευμάτων από τον ελληνικό χώρο θα κληθούν να το λύσουν οι εθελόδουλοι των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Η δικαιολογία που πρόβαλαν όσοι είχαν εξοπλιστεί από τους Γερμανούς ήταν πως κατά την αποχώρησή τους θα έστρεφαν τα όπλα εναντίον τους* θα τους χτυπούσαν, θα τους συνέτριβαν. Πουθενά δεν καταγράφεται ούτε μιατουφέκια. Πουθενά δεν αντιδρούν όταν οι αποχωρούντες κατακτητές ανατινάζουν λιμάνια, γέφυρες, σιδηροδρομικές αρτηρίες, κτίρια και δημόσια έργα ζωτικής σημασίας. Αντιθέτως, τα Τάγματα παίζουν με επιτυχία τον ρόλο των αφοσιωμένων οπισθοφυλακών, καθώς εμπλέκονται σε μάχες με τον ΕΛΑΣ για να διευκολυνθεί η αναίμακτη αποχώρηση των κυρίων τους. «Οι συγκρούσεις απέβησαν εις βάρος των Ελλήνων και διευκόλυναν, κοιτά την κρίσιμη ώρα, την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα». (Μαρκεζίνης)

Ο ΕΛΑΣ και αρχικά η ΣΣΑ προσπαθούν έστω και την ύστατη στιγμή να μεταπείσουν τους ταγματασφαλίτες να μη βοηθήσουν τους κατακτητές. Ο ταγματάρχης Τζον Μάλγκαν, ως επίσημος εκπρόσωπος της Συμμαχικής Αποστολής στην Ελλάδα, στις 26 Αυγούστου στέλνει γραπτό μήνυμα προς τους συνεργάτες του καταχτητή: «Σας δηλώνω εξ ονόματος της ΣΣΑ, η οποία συνεργάζεται με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, ότι καμιά προστασία δεν θα δοθεί σε εκείνους που εξακολουθούν να βοηθούν τους Γερμανούς. Η μόνη σωτηρία σας είναι να εγκαταλείψετε τους Γερμανούς τώρα και να καταθέσετε τα όπλα με τους εξής όρους: δυνάμεθα να σας υποσχεθούμε ότι θα ζήσετε, αλλά εκείνοι που θα εξακολουθήσουν να μαχονται κατά της Ελλάδος και τοον συμμάχοον της δεν έχουν καμιά ελπίδα σωτηρίας≫. (ΑΣΚΙ)

Για να αποτραπεί το εμφύλιο φονικό, την έκκληση επαναλαμβάνει και ο Σαράφης στις 3 Σεπτεμβρίου δεσμεύεται δημοσίως έναντι των Ταγμάτων ότι, εφόσον παραδοθούν χωρίς αντίσταση, «ο ΕΛΑΣ εγγυάται εις όλους ανεξαιρέτως ασφάλειαν ζωής, ελευθερίαν επανόδου εστίας». (ΑΣΚΙ) Πράγματι, όπου οι ένοπλοι των Ταγμάτων υπάκουσαν και παραδόθηκαν στον ΕΛΑΣ, είναι πασίγνωστο ότι δεν εθίγησαν στο παραμικρό όπως στο Αγρίνιο (1.000 ένοπλοι), στη Ναύπακτο (650 ένοπλοι) κ.α. Ο ΕΛΑΣ τήρησε απολύτως τις συμφωνίες- δεν σημειώθηκαν αυτοδικίες και τα μέλη των Ταγμάτων πέρασαν στη δικαιοδοσία της Εθνικής Κυβέρνησης.

«Μύτη δεν άνοιξε! Και ο υποδιοικητής των τσολιάδων του Αγρίνιου, ο ταγματάρχης Αριστείδης Αρσένης, είχε να το λέει χρόνια:

»- Αα, δεν μπορώ να πω! Οι ελασίτες κρατούσαν το λόγο τους. Αν δεν τον κρατούσαν, ούτε θα με βλέπατε ούτε θα με ακούγατε από τότε». (Φ. Γρηγοριάδης, Αντίστασις)

 

Διαφορετικές είναι οι εξελίξεις στην Πελοπόννησο

Ο Κανελλόπουλος εξηγεί τι ακριβώς έγινε: «Τα Τάγματα Ασφαλείας Καλαμών και Πύργου έκαμαν την αφροσύνη να προβάλουν αντίσταση στους αντάρτες του ΕΛΑΣ. […] Ο στρατός του ΕΛΑΣ είχε χαρακτηρισθεί τμήμα του συμμαχικού στρατού και ο Άρης Βελουχιώτης ως διοικητής της Μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησον δεχόταν εντολές από τον αρχιστράτηγον Ουίλσον. Τα Τάγματα Ασφαλείας είχαν κηρυχθεί από τους Συμμάχους σχηματισμοί εχθρικοί». (Παπαστεριόπουλος)

Στην Πελοπόννησο οι Γερμανικοί είναι πολυπληθείς και συγκριτικά με τους ελασίτες άριστα εξοπλισμένοι οι αρχηγοί τους περιφρονούν τις ειρηνευτικές προτάσεις του ΕΛΑΣ και συνεχίζουν το προδοτικό έργο τους. Ένα τηλεγράφημα του φον Γκρέβενιτς στις 9 Σεπτεμβρίου περιγράφει επακριβώς τη στάση τους: «Για την ασφάλεια των γερμανικών κινήσεων απαγκίστρωσης από τις κομουνιστικές συμμορίες χρησιμοποιούνται ελληνικοί σύνδεσμοι, δηλαδή Τάγματα Ευζώνων στον Πύργο και το Ναύπλιο, στο οποίο παραμένει ακόμα Γερμανός αξιωματικός σύνδεσμος με το 68ο Σώμα Στρατού, με τμήματα στις παράκτιες πόλεις Γύθειο, Καλαμάτα και Κυπαρισσία και στις πόλεις στην ενδοχώρα Σπάρτη και Μελιγαλά. Ο αστυνομικός αρχηγός [εννοεί τον στρατηγό των SS Σιμάνα] είναι θετικά εντυπωσιασμένος από την πίστη τους και την αγωνιστική τους θέληση. […] Εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους για την προστασία της γερμανικής Βέρμαχτ». (Sekendorf)

Αυτή η ελεεινή συμπεριφορά: των προδοτικών σχηματισμών στην Πελοπόννησο θα οδηγήσει σε ένα χωρίς προηγούμενο αιματοκύλισμα εκατοντάδες ταγματασφαλίτες, αντάρτες του ΕΛΑΣ, καθώς και χωρικοί που βρέθηκαν στο πεδίο των συγκρούσεων θα χάσουν τη ζωή τους σε άγριες, φονικές μάχες και αλόγιστες πράξεις αντεκδίκησης.

 

Η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη

 

Αφού τα Τάγματα με τις πλάτες των Γερμανών είχαν αναγορευτεί σε δικαστές και δημίους, ήταν βέβαιο πως θα ερχόταν η σειρά τους μόλις η κατάσταση άλλαζε εις βάρος τους. Οι ταγματασφαλίτες δεν ήσαν οι ανώνυμοι Γερμανοί στρατιώτες που γύρισαν στην πατρίδα τους* ήσαν συγκεκριμένα πρόσωπα, συντοπίτες των χωρικών, που είχαν κάψει το σπίτι τους, είχαν σκοτώσει το παιδί τους, είχαν βιάσει την κόρη ή την αδερφή τους.

Σύμφωνα με το γερμανικό σχέδιο, οι ένοπλοι δωσίλογοι εξωθούνταν σε μια πορεία μη αναστρέψιμη. Όλο και περισσότερο αναλάμβαναν την εκτέλεση «αντιποίνων», ενώ, σύμφωνα ακόμη και με ουδέτερες πηγές, ξεπερνούσαν σε σκληρότητα συχνά και αυτούς τους κατακτητές. Οι γερμανικές αρχές διαπίστωναν με ευχαρίστηση, ότι το μίσος του πληθυσμού κατευθυνόταν κυρίως κατά των εκτελεστικών οργάνων[2].

Για λόγους δικαιοσύνης πρέπει να σημειωθεί ότι οι αντάρτες του ΕΛΑΣ μικρή μόνο σχέση έχουν με τις ανεξέλεγκτες εκτελέσεις τον περισσότερο καιρό βρίσκονταν στα βουνά και λίγοι είχαν ζήσει από πρώτο χέρι τις ωμότητες των ταγματασφαλιτών. Μάλιστα κάποιοι αξιωματικοί και καπετάνιοι ήρθαν σε σύγκρουση με το πλήθος, το οποίο απαιτούσε να εκτελεστούν επιτόπου οι δωσίλογοι που συλλαμβάνονταν. Τις αυτοδικίες τις διέπραξαν, συχνά με την υποκίνηση πολιτικών από τις τοπικές οργανώσεις, οι εφεδρικοί και οι παθόντες χωρικοί.

Αυτοί είχαν παραμείνει όλο αυτό το διάστημα στα σπίτια τους, είχαν υποστεί τις φρικαλεότητες, κράτησαν τον λογαριασμό ανοιχτό και τον ξεπλήρωσαν με τον τρόπο τους. Κυρίως οι κάτοικοι της Λακωνίας και της Μεσσηνίας, όπου έγιναν οι περισσότερες πράξεις αυτοδικίας, μισούσαν θανάσιμα τους δημίους τους. Και οι δημόσιες καταγγελίες της Εθνικής Κυβέρνησης εναντίον των Ταγμάτων τούς εξαγρίωναν ακόμη περισσότερο, αφού τους παρείχαν τη διαβεβαίωση ότι και ο νόμος είναι με το μέρος τους.

Αυτοί που επί χρόνια τελούν μνημόσυνα των σφαγιασθέντων από τον ΕΛΑΣ, για να συντηρήσουν το εμφύλιο μίσος,εξαπατούν συστηματικά τους οικείους των νεκρών. Οι ταγματασφαλίτες δεν έπεσαν θύματα του ΕΛΑΣ, που είχε και αυτός τεράστιες απώλειες στις συγκρούσεις. Την ευθύνη για το μακελειό στην Πελοπόννησο την έχουν οι Βρετανοί και ο πρωθυπουργός της αναίμακτης απελευθέρωσης Παπανδρέου.

Αρκούσε μια λέξη, μια εντολή για να αποτραπεί το κακό και στην Πελοπόννησο, μα δεν την είπαν.

Διονύσης Χαριτόπουλος, Άρης, ο αρχηγός των άτακτων, εκδόσεις Τόπος, αποσπάσματα από τις σελ. 546 – 582

[1] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

[2] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

μια σημαντική απόφαση για την τοπική αυτοδιοίκηση-αν σηκώσεις λίγο το κεφάλι στο κόβουν

Μια σημαντική απόφαση για μια σημαντική αρχή

Μια πολύ σημαντική απόφαση πήρε πριν από λίγες μέρες το Διοικητικό Εφετείο Πειραιά, η οποία πέρασε στα ψιλά γράμματα (για τα τηλεοπτικά κανάλια, ούτε λόγος βέβαια). Πιο συγκεκριμένα, το Εφετείο αποφάσισε, ύστερα από σχετική αίτηση του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας που ζητούσε από την ΕΥΔΑΠ το ποσό των 14.064.300 ευρώ για τέλη διέλευσης υπεδάφους, ότι η ΕΥΔΑΠ δεν υποχρεούται να πληρώνει στους Δήμους «τέλη δικαιώματος χρήσης διέλευσης υπεδάφους» για τους αποχετευτικούς αγωγούς μεταφοράς λυμάτων και ομβρίων υδάτων (http://tvxs.gr/news/topika-nea/dikaiosi-eydap-sti-diamaxi-me-dimo-keratsinioy).

Με αυτήν την απόφαση, το κράτος επιχειρεί να προλάβει ένα τσουνάμι που μπορεί να προκαλέσει την κατάρρευση της «αναπτυξιακής» του ονείρωξης, δηλαδή της ανεξέλεγκτης επικράτησης της οικονομίας της αγοράς. Έτσι λοιπόν, επισφραγίζει για άλλη μια φορά τη μεγάλη φοροδιαφυγή και την οικονομική ασυλία των μεγαλοεπενδυτών και των αφεντικών.
Ποιος θα μπορούσε να είναι αύριο ο υποψήφιος αγοραστής-επενδυτής στο ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ, αν αυτή φορολογείται από τους δήμους; Τι θα γίνει με τόσες και τόσες άλλες περιπτώσεις που είτε έχουν ήδη (μισο-)ιδιωτικοποιηθεί είτε έχουν πάρει το δρόμο του ξεπουλήματος, αν αρχίζουν να επιβάλλονται δημοτικοί φόροι; Και το σημαντικότερο: τι θα γίνει αν κάποιος δήμος, λαμβάνοντας τέτοιου μεγέθους τέλη από τέτοιου μεγέθους εταιρείες, αρχίζει να έχει οικονομική αυτάρκεια και δεν εξαρτάται από τις κάθε είδους «διαχειριστικές αρχές» και τους κρατικούς γκισέδες που προορίζουν τα φράγκα μόνο για τους μεγαλοδανειστές (ξένους και ντόποιους) των μνημονίων; 
Αυτοί λοιπόν είναι οι φόβοι τους και ήδη το σύστημα αρχίζει να θωρακίζεται και να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα άμυνάς του, προκειμένου να μην καταρρεύσει από μία –φαινομενικά- «κερκόπορτα».
Σημασία όμως έχει να ξεδιπλωθεί ο κοινωνικός συνδικαλισμός στις γειτονιές άμεσα και δυναμικά. Να μην παραμένει σε μία κατεύθυνση απλά αντίθετη «από όσα συμβαίνουν» αλλά να θέσει με πολιτικούς όρους επιθετικές –και με επιθετικό τρόπο- κοινωνικές διεκδικήσεις; Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε τοπικό και αποκεντρωμένο επίπεδο. Η Κερατέα, η Ιερισσός και τα γύρω χωριά απέδειξαν πως το κράτος τα βρίσκει πολύ σκούρα όταν έχει να αντιμετωπίζει μια τοπική κοινωνία δυναμική και αλληλέγγυα. Εκεί είναι το στοίχημα σήμερα, εκεί μπορεί και πάλι να αναγεννηθεί ο κοινωνικός ιστός. Εκεί πρέπει να πληρώσουν αφεντικά και κράτος για όσα κάνουν.
Δε θα είναι εύκολο για ένα τέτοιο κίνημα επιθετικού κοινωνικού συνδικαλισμού να πετύχει τους στόχους του και ασφαλώς οι νομικές δίοδοι θα είναι όλο και πιο σφραγισμένες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στην ίδια απόφαση του Εφετείου απορρίπτεται και το αίτημα να σταλεί προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλα λοιπόν -και σε αυτήν την περίπτωση- είναι δρόμος.
Πεδίο δόξης λαμπρόν λοιπόν ανοίγεται για τις τοπικές κοινότητες αγώνα!…
Φ.Κ.

ΛΗΜΜΑ «ΑΙΓΙΝΑ», ΑΠΟ ΤΟ «ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΗΛΙΟΥ» (3)

Λήμμα του Στυλ. Εμμ. Λυκούδη από το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν ΗΛΙΟΥ» για την «ΑΙΓΙΝΑ» αναδημοσιεύεται σε συνέχειες. Τόμος 1, σελίδες 690-709, (Για λόγους τεχνικούς δεν μπορούν να αποδοθούν στο κείμενο τα πνεύματα, κάποια σημεία στίξης και ο τονισμός της εποχής)

γ)Ορεογραφία. Τρόπος του λέγειν, διότι η Αίγινα ουδέν όρος έχει, και αυτό το ονομαζόμενον Όρος (το «Πανελλήνιον» του Παυσανίου) είναι «βουνός». Επειδή εν τούτοις εσχάτως εθεωρήθη η Αίγινα, ορθότατα δε, τόπος τουρισμού, θέλομεν εδώ αναφέρει τους αξιολογωτέρους βουνολόφους και λόφους, προς διευκόλυνσιν των εκδρομέων εις τον προσανατολισμόν των, εφ’ όσον ολίγιστοι δρόμοι υπάρχουν, τα μονοπάτια είναι και δύσβατα και δυσαναγνώριστα, οι δε αρχαιολογικοί τόποι και πολλοί και διάσπαρτοι. Ο παρατιθέμενος χάρτης του Εμμαν. Ν.Λαμπαδαρίου ευκολύνει πολύ δια των οριζοντιογραφικών αποστάσεων των υψωμάτων, των οποίων τα υψόμετρα έχουν προσδιορισθή βαρομετρικώς από τον διευθυντήν της Τοπογραφικής Υπηρεσίας και ακαδημαϊκόν Δημήτριον Ν. Λαμπαδάριον. Ούτως, αρχίζοντες και πάλιν από την ΒΔ.της νήσου άκραν: 1)Βουνάκι, ευδιάκριτον από τα ατμόπλοια της συγκοινωνίας, λοφίσκος εις την κορυφήν του οποίου σωρός χώματος μεταφεθέντος από αλλού έχει κυκλικήν βάσιν, άλλοτε περιτριγυρισμένον με «μορφωμένους» ογκολίθους που έχουν από αμομνημονεύτου κλαπή. Και πιθανολογείται ως τάφος του Φώκου, αλλά εφ’ όσον το χώμα δεν ανεσκάφη, επιτρέπεται και το ερώτημα, μήπως πρόκειται περί τύμβου Σαλαμινομάχων,των οπολίοων τα πτώματα εξεβράσθησαν εκεί. Παρόμοιον κατασκεύασμα άλλως τε, επί του ακρωτηρίου Κυνοσούρα της Σαλαμίνος του αντικρύζοντος την Ψυττάλειαν, ανασκαφέν το 1856 υπό της αυστριακής αρχαιολογικής σχολής, απεδείχθη τύμβος Σαλαμινομάχων, των οποίων ανευρέθη η τέφρα. 2)Δραγονέρα, 2,5 χλμ νοτίως της άκρας Τσερατσίνι. Εις την κορυφήν του (275 μ.) λείψανα αρχαίου βωμού. 3)Μαδαρόβουνο (υψόμ. 307 μ.)χωριζόμενον από το προηγούμενον με κρημνώδη χαράδρα ονομαζόμενη «Βορεινά». 4)Βουνό του Δένδρου, 3,5 Α. ΒΑ του Παληοπύργου. Πλόκαμός του απολήξει εις τον όρμον Πόντζα (β. 5) με ενδιαμέσους κορυφάς Ψαχνή (250 μ.) και Ψωμά Κοτρώνι. 5)Παληά-Χώρα εις 2,4 χλμ νοτίως της Σουβάλας και εις την θέσιν της αρχαίας Οίας ως πιστεύεται. Εκεί ήτο κτισμένη η πρωτεύουσα κωμόπολις της νήσου από των πειρατικών καιρών του μεσαίωνος, ότε το 897 εδηώθη η παράλιος χριστιανική πόλις μέχρι της Επαναστάσεως. 6)Βουνοσειρά Μπάσκου, με ενδιαμέσους κορυφάς Βρούβα-Βίγλα, Σκασμένο Βουνάκι ιδιοτρόπως αποσχισμένον από επάνω έως κάτω και απολήγουσα εις όρμον Βαγίας. 7)Παρλιάγκος (ύψος 360 μ.) κρημνώδης προς Ανατολάς, ομαλός προς Δυσμάς, πευκόφυτος παράγων περιζήτητον ρητίνην προς παρασκευήν ρητινίτου οίνου. Απολήγει δε εις Τούρλον με ενδιαμέσους κορυφάς: Ναός της Αφαίας-Κοκκινόβραχο-Λάφρι-Γαλαία.  Συνιστώμεν εις τους ορειβάτας ή σπηλαιοδίφας το εις πολύ ολίγους γνωστόν ότι προς το μέσον της ΒΑ πλευράς του Παρλιάγκου υπάρχει μικρόν σπήλαιον, αλλά το οποίον αποτελεί στόμιον σήραγγος που οι παλαιοί ωνόμαζον «Ανακώλη» και όπου εισέρχεται κανείς εις μέγα βάθος, εφ’ όσον αισθάνεται τον αέρα αναπνεύσιμον κατά παλαιά παράδοσιν η σήραγξ αύτη διερχομένη κάτωθεν των βουνολόφων, απέληγε (βλέπε χάρτη) εις την,3 περίπου οριζοντιογραφικά χιλιόμετρα ΝΔ, τέως ανδρικήν μονήν της Κοιμήσεως της Παναγίας της «Χρυσολεόντισσας» των παλαιών Αιγινητών. 8)Άγιος Ανδρέας 5 χλμ νοτίως του τσερατσίνι και 4 χλμ Ανατολικώς του Παληόπυργου. 9)Του Σκρέκα λοφοβουνοσειρά παράλληλος της προηγουμένης από την οποίαν χωρίζεται με φάραγγα 300 μ. πλάτουςνόπου διέρχεται η από Αιγίνης προς το τέως «Ανδρικό Μοναστήρι» ημιονική ατραπός. Απολήγει εις τον όρμον Πόρτες αλλάσσουσα το όνομα εις: Βουνό Ρουμελιώτη και Βουνό Κουράγιου. 10)Όρος (532 μ.) ο αρχαιότατα παντός άλλου αναφερόμενος υπό της Ιστορίας βουνός. Πλόκαμοί του προχωρούν προς άλλας τοποθεσίας, αλλάσσοντες όνομα κατά τόπους. Όπως και ο Θεόφραστος το περετήρησεν εις το περί «Σημείων και πνευμάτων» έργον του όταν «κρατάη σύννεφο» η κορυφή του θα βρέξη εντός ωρών. Εκτός όμως των ανωτέρω συστηματοποιημένων βουνοσιερών, υπάρχουν και μεμονωμένοι,του οποίους σημειώνει ο παρατιθέμενος χάρτης: Κουταλούς, Μουντί, Φωκίτσα, Νησίδα, Βωβού επί του οποίου ο θεωρούμενος Ναός της Αφροδίτης, Βίγλα Σουβάλας, Προφητηλίας, Φλόκα Ράχη, και Άγιος Δημήτρης Μεσαγρού μεταξύ Παρλιάγκου και Παληάς Χώρας. (Περί του τέως «Ανδρικού Μοναστηριού» και της Παληάς Χώρας θα διαλάβωμεν εις την μεταπροσεχήν παράγραφον).

για την επέμβαση στη Συρία: Εκτός από την Αμερική υπάρχουν και οι γείτονες

αναδημοσίευση

Εκτός από την Αμερική υπάρχουν και οι γείτονες

ΣΥΡΙΑ: Μπορεί ο Ομπάμα να απέκλεισε τη χερσαία επέμβαση, αλλά κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την εισβολή της Τουρκίας με πρόσχημα τους Κούρδους ή του Ισραήλ με πρόσχημα τη Χεζμπολάχ

Του Βαγγέλη Πισσία*

«Μικρής κλίμακας και επικεντρωμένη επιχείρηση»: η φράση-κλειδί, υποτίθεται, των ημερών. Η φράση αυτή του προέδρου Ομπάμα παραδόξως δημιούργησε το αληθές δεδομένο, τη λογική αφετηρία και το επιχειρησιακό πλαίσιο που ορίζει τις μέρες αυτές κάθε δημόσια συζήτηση για τη συριακή κρίση.

Για την πλειονότητα, αν όχι για την σχεδόν ολότητα των πολιτικών αναλυτών, ιδιαίτερα των θεωρούμενων ειδικών και έγκριτων, ο επικείμενος πόλεμος θα περιοριστεί σε μια τιμωρητική επιχείρηση ολίγων ημερών, σε μια χειρουργική επιχείρηση, όπως αρέσκονται τα ΜΜΕ να τη χαρακτηρίζουν. Η επιχείρηση αυτή, με πολιτική ακρίβεια σχεδιασμένη και απολύτως περιγεγραμμένη, θα διαμορφώσει, όπως λέγεται, τον νέο συσχετισμό μεταξύ του καθεστώτος Ασαντ και των αντιπάλων του.

 

Ο Ασαντ… κοντύτερος

 

Μετά «πάμε Γενεύη…», όπου ο Ασαντ, λίγο ή πολύ κοντύτερος, αν όχι «τηλεχειριστικά» εξοντωμένος, θα εξαναγκαστεί στη μερική ή και ολική έκλειψή του. Εκεί όπου θα κοπούν και θα μοιραστούν τα πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά, αν όχι και τα εδαφικά ιμάτια της Συρίας… Κάπου εκεί θα κλείσει, ελπίζουν οι επιτιθέμενοι ανθρωπιστές, το συριακό ζήτημα. Κάπως έτσι, οι ΗΠΑ θα επιβεβαιώσουν, όπως πιστεύουν, την ηγεμονία τους, αποζημιώνοντας συνάμα τους εκεί γύρω συμμάχους τους. Αυτούς που τώρα αγωνιούν, αναζητώντας τρόπους να εξέλθουν από τον συριακό τους βάλτο, να διαχειριστούν τη στρατηγική αιγυπτιακή αστοχία τους, να ανακτήσουν το απολεσθέν περιφερειακό όνειρό τους και τα διαφυγόντα κέρδη τους.

Είναι όμως αυτή μια αληθής και σχετικά πλήρης «εικόνα στιγμής» της κορυφούμενης συριακής κρίσης; Είναι άραγε αυτό -και μόνον αυτό- το σχέδιο της «μικρής κλίμακας και επικεντρωμένης επιχείρησης»; Και εάν είναι μόνον αυτό, είναι άραγε βέβαιο, έστω πολύ πιθανό, να είναι αυτή και η εξέλιξή της;

Για να μάθεις την αλήθεια, τις περισσότερες φορές, είναι καλό να ακούς ή να διαβάζεις σωστά αυτά που λένε εκείνοι με τους οποίους διαφωνείς κι ακόμη περισσότερο οι αντίπαλοί σου.

Ο πρόεδρος Ομπάμα, εκτός από την αναφερόμενη πιο πάνω κατηγορηματική δήλωσή του, είπε ακόμη προς το αμερικανικό έθνος ότι «δεν θα υπάρξουν χερσαίες δυνάμεις, θα υπάρχει ημερομηνία λήξης και η Αμερική δεν θα αναλάβει την ευθύνη για τον εμφύλιο που διεξάγεται εδώ και καιρό». Ομως, τι να εννοεί άραγε αυτή η συμπληρωματική, διευκρινιστική όπως παρουσιάζεται, πλανηταρχική δήλωση; Και τι άραγε να περιέχει, εάν διαβαστεί και ερμηνευτεί σωστά, πέρα από τον ισχυρισμό του ότι δεν θα εισβάλουν στη Συρία αμερικανικές χερσαίες δυνάμεις μετά την ημερομηνία λήξης της επιχείρησης και ότι οι ΗΠΑ δεν θα αναλάβουν την ευθύνη του εμφύλιου πολέμου που θα συνεχίσει να διεξάγεται και μετά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ;

Αραγε, από αυτήν την ανάγνωση των δηλώσεων Ομπάμα δεν προκύπτει λογικά και αβίαστα ένα πολύ πιθανό, όμως ριζικά διαφορετικό ενδεχόμενο από αυτό που διαχέουν τα ΜΜΕ; Το βάσιμο και υψηλής πιθανότητας δηλαδή ενδεχόμενο να υπάρξουν χερσαίες επιχειρήσεις όχι από τις ΗΠΑ αλλά από συνορεύουσες χώρες, ιδιαίτερα από την Τουρκία, οι οποίες είναι λογικό να μην αρκεστούν στην ηθική ικανοποίηση που θα τους προσφέρει η κατά δήλωσιν Ομπάμα «μικρής κλίμακας και επικεντρωμένη επιχείρηση».

Το ενδεχόμενο αυτό, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι αυθαίρετο, δεν είναι ούτε σκοτεινό, συνωμοσιολογικό και δεν αποτελεί «εθνική προκατάληψη». Οι εχθρικές προς τη Συρία χώρες, που ξεκίνησαν πριν από 2 χρόνια να απεργάζονται την πτώση του καθεστώτος Ασαντ, η Τουρκία ιδιαίτερα, έχουν μεγάλα θέματα να τακτοποιήσουν με αυτήν, αλλά και εντός αυτής, πέρα και από την ανατροπή του. Στα πρώτα περιλαμβάνονται ο γεωπολιτικός σουνιτικός άξονας Βορρά-Νότου (Τουρκίας-Αραβικής χερσονήσου), οι αγωγοί μεταφοράς υδρογονανθράκων κ.ά. Στα δεύτερα, η κουρδική βορειο-ανατολική περιοχή της Συρίας. Δεν είναι συνεπώς λογικό, άρα και πολύ πιθανό, η Τουρκία να ισχυριστεί «άξαφνα» ότι δέχτηκε και αυτή επίθεση (χημική ή κάποιου άλλου είδους…) από τη Συρία, συνεπώς υποχρεούται να ξεκινήσει χερσαίες επιχειρήσεις;

Το Ισραήλ από την πλευρά του, αν και προσβλέπει στο να βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά, έχει και αυτό μεγάλα θέματα να επιλύσει: με τη Χεζμπολάχ (με φόντο το Ιράν) πρωταρχικά και, βέβαια, με αυτά που μπορεί να του προκύψουν μετά τη λήξη του τακτικού πολέμου, από μία ανεξέλεγκτη υπερτροφία των σαλαφιστών στα σύνορά του με τη Συρία.

Ο Τζον Κέρι, μετά τη δήλωση Ομπάμα, είπε κι αυτός τη δική του αλήθεια για τη σχεδιαζόμενη επιχείρηση: «Εχει σημασία για το Ισραήλ… έχει σημασία για τους στενούς μας φίλους, την Ιορδανία, την Τουρκία και τον Λίβανο» (να προσθέσουμε εμείς το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία)… Ο Ταγίπ Ερντογάν, από την πλευρά του κι αυτός, είπε ότι «μια επέμβαση θα έπρεπε να γίνει κατά το υπόδειγμα του Κοσόβου… Επέμβαση μιας ή δύο ημερών δεν αρκεί, ο στόχος είναι να εξαναγκαστεί το καθεστώς να εγκαταλείψει την εξουσία».

Είναι συνεπώς λογικό, διαβάζοντας κανείς αυτές τις δηλώσεις, να συμπεράνει ότι η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται μόνο για την εξασθένιση του Ασαντ, ώστε να βελτιωθούν απλά και μόνο οι όροι της διαπραγμάτευσης μαζί του. Είναι ακόμη περισσότερο λογικό η Τουρκία να μην πιστεύει ότι ο Ασαντ μπορεί να αποδυναμωθεί εάν απλά και μόνο βομβαρδιστεί αλλά δεν πέσει.

Τουρκικές ανησυχίες

Είναι τέλος λογικό η Τουρκία να σκέφτεται ότι εάν ο Ασαντ αντισταθεί, αντέξει και δεν ανατραπεί, τότε θα αποβεί ισχυρότερος από πριν και ότι η ισχυροποίησή του δεν προμηνύει κανένα όφελος γι’ αυτήν, αντίθετα προδικάζει σημαντικές γεωοικονομικές και γεωπολιτικές απώλειες.

ΗΠΑ, περιφερειακά αουτσάιντερ και βέβαια η Αλ-Νούσρα σε ρόλο μόνιμα αποσταθεροποιητικό, περιδινούνται σ’ έναν μακράς πνοής πόλεμο.

Σε αυτήν τη συνορεύουσα με τον πόλεμο χώρα, οι παραπάνω εντέχνως αποσιωπούμενες πιθανότητες, έστω μόνον πιθανότητες, ενδιαφέρουν κανέναν; Εάν ναι, οι δράσεις για την απομείωσή τους και η ενεργός υποστήριξη μιας ειρηνικής πολιτικής λύσης δεν θα έπρεπε να είχαν διαφανεί; Γιατί, πέρα από τη γνωστή ενδοτικότητα της κυβέρνησης και την επικοινωνιακή αντιπαλότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εμείς, καμία, απολύτως καμία κινητικότητα ή «κινηματικότητα» δεν βλέπουμε να διαγράφεται στον σκοτεινό ορίζοντα.

* Δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συντονιστής της πρωτοβουλίας «Ενα καράβι για τη Γάζα- F.F.C.» και της πρωτοβουλίας «Ειρήνη για τη Συρία»

ΛΗΜΜΑ «ΑΙΓΙΝΑ», ΑΠΟ ΤΟ «ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΗΛΙΟΥ» (2)

Λήμμα του Στυλ. Εμμ. Λυκούδη από το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν ΗΛΙΟΥ» για την «ΑΙΓΙΝΑ» αναδημοσιεύεται σε συνέχειες. Τόμος 1, σελίδες 690-709, (Για λόγους τεχνικούς δεν μπορούν να αποδοθούν στο κείμενο τα πνεύματα κάποια σημεία στίξης και ο τονισμός της εποχής)

β)Όρμοι. 1)Λιβάδια, υπό το ομώνυμον άκρον.Τα σαφώς εις τον βυθόν διακρινομένα ίχνη λιμενικών έργων πείθουν ότι είχεν υπό των αρχαίων μεταποιηθή εις τεχνητόν μικρόν λιμένα. Αφ’ ής το 1926 ανηγέρθη εκεί η πρώτη ωραία έπαυλις, εξεδηλώθη ανεγέρσεως τοιούτων παρ’ Αθηναίων και Πειραιωτών ανακοπείσα ένεκα των πολεμικών καιρών. 2)Σουβάλα, ωραίος όρμος αντικρύζων τον Πειραιά και ταΦάληρα, και ο πλησιέστερος προς αυτά (1,1 μίλ.) τόπος αποβιβάσεως. Δι’ αυτό,εάν ο μελετηθείς λιμήν της κατασκευάζετο θα εγίνετο το μέρος πολυσύχναστον και θαυμασία λουτρόπολις (βλέπε κατωτ. «Θερμοπηγαί»). 3)Βαγία ή Του Καλούδη, από τα ευφορώτερα μέρη της νήσου πλησίον του ακρωτ. Τούρλος όρμος προσεγγίσεως καϊκιών δι’ εξαγωγήν κηπουρικών. 4)Αγία Μαρίνα επί της Ανατολικής πλευράς μεταξύ ομωνύμου ακρωτηρίου και ακρ. «Κυρ Αννίτσα». Άριστον αγκυροβόλιον καταφυγής και ο καλύτερος τρόπος αποβιβάσεως των δια θαλάσσης επισκεπτών του πλησίον εκεί ναού της Αφαίας. 5)Πόντζα,νοτίως του ακρ. «Του Πενήντα τα Βράχια» (αρ. 6),επίνειον συνοικισμών Τζάννου και Τσούλινδρας. 6)Πόρτες, ολίγον νοτιότερον επίνειον συνοικισμών Ανιτσαίου, Σοφικήτες, Μαργαρώνηδες, Αποσπόρηδες, Γκανάκηδες. 7)Κατόπιν και κατά σειράν: Λειβαδάκι, Κήπου, Λιγέα, Κλήμα, Λουριώτες, Σαρπά. 8)Πέρδικα, μεταξύ ομωνύμου ακρωτηρίου και Αγίου Σώζωντος (αρ.9 και 10) χωρίον ηλιόλουστον και γραφικότατον, χάρις εις την καταμεσής του εκκλησούλαν του «Γενέσιον της Θεοτόκου».9)Μαραθώνα (η),μέγας όρμος κολπίζων, ανοίγματος 2 μιλ. Μεταξύ Πέρδικα και Αώνι (αρ.10 και 11). Εις την ΝΑ ακτήν του όρμοι Καριώτης και Προφητηλίας όπου μετόχιον της μονής (ανδρικής) της Κοιμήσεως, εις δε την βορείαν αγκυροβόλιον Άγιος Βασίλειος εύκολα αναγνωριζόμενον από το πάλλευκον εκεί εκκλησίδιον λέγεται και Περιβόλα από το εκεί ιστορικόν κτήμα των Βούλγαρη. Δύο αμαξιταί οδοί συνδέουν τον Άγιον Βασίλειον προς την πόλιν της Αιγίνης, η μεν ασωτερική γενομένη επί Καποδιστρίου πρώτη αμαξιτή της αναγεννηθείσης Ελλάδος, η δε παράλιος. Καταμεσίς της τρίτης, λατομείον Κακοπέρατο,με τον σκληρόν τραχίτην του οποίου έγινε το υπόστρωμα της οδού Αθηνών-Βουλιαγμένης και το επίστρωμα της λεωφόρου της Ακτής Μιαούλη εις Πειραιά. Στόλον ολόκληρον δύναται να περιλάβη ο όρμος αυτός, όχι δε σπανίως τον προτιμά ο αγγλικός. Εις αυτόν τον όρμον την δείλην της 2)14 Ιανουαρίου 1828 ηγκυροβόλησεν πλησίον της υπό τον Λεμπάν γαλλικής φρεγάτας «Λα Ζυνόν» (δηλ. «Ήρα») το υπό τον Πάρκερ αγγλικόν δίκροτον «Γουώρσπάιτ») φέρον τον ηγεμόνα του αρτισυστάτου κράτους, τον «Κυβερνήτην της Ελληνικής Πολιτείας» Ιωάννην Καποδίστριαν εις αυτό επίσης εχαιρετίσθη πρώτην φοράν η ελληνική σημαία δια κανονιοβολισμών. Κατόπιν έρχεται ο λιμήν Αιγίνης,περί του οποίου κατωτέρω.

(Συνεχίζεται)