Κατηγορία: Πολιτική

Άκου φιλάνθρωπε φασίστα: “Η φιλανθρωπία της Χρυσής Αυγής. Μια ιστορία τόσο παλιά όσο και η Κου Κλούξ Κλαν”

αναδημοσίευση από το http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/12/blog-post_13.html
Η φιλανθρωπία της Χρυσής Αυγής. Μια ιστορία τόσο παλιά όσο και η Κου Κλούξ Κλαν.

Δεκεμβρίος 1948, Talladega, Αλαμπαμα., Μέλη της Κλαν και ο Άγιος Βασίλης χαρίζουν ένα ραδιόφωνο στον έγχρωμο Τζακ Ρίντλ και την γυναίκα του Τζόσι,ώστε να εκπληρωθεί η χριστουγεννιάτικη ευχή που έκαναν,να “ακούνε τους ιεροκήρυκες.” Αν,αργότερα η Κου Κλουξ Κλαν,’εκαψε το σπίτι της θρησκευόμενης οικογένειας Ρίντλ,είναι μια άλλη ιστορία. (‘Η μήπως η ίδια…).

Του Νίκου Μιχαλόπουλου.

Εχει γίνει πολύ κουβέντα τελευταίως και θα γίνει πολύ περισσότερη όσο η κατάσταση στην χώρα θα χειροτερεύει, για τις κινήσεις “φιλανθρωπίας” των Χρυσαυγιτών. Παντοπωλεία, συσσίτια, διανομές τροφίμων, πάντα από Έλληνες για Έλληνες.

Ίσως όλα αυτά να είναι κάτι το πρωτόγνωρο για εμάς αλλά είναι συνηθισμένη τακτική των απανταχού φασιστικών μορφωμάτων, να δείχνουν ένα “άλλο πρόσωπο” για να πλησιάζουν τις κοινωνίες. Διότι φυσικά το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού, κανείς δεν θέλει να το δει. Ούτε φυσικά οι φασίστες να το δείξουν.

Δεν θα μιλήσουμε για τα ελληνικά φαινόμενα της φιλανθρωπίας και τους τρόπους που την μεταχειρίστηκε η αντίδραση, όπως την έζησε η ελληνική κοινωνία το ’50. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό από τα “Φιλόπτωχα” της αστικής τάξης και τις “Άπορες Κορασσίδες” της Φρειδερίκης.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με την συνεχή προσπάθεια “νομιμοποίησης” των πρακτικών βίας της ρατσιστικής οργάνωσης, στα μάτια της κοινωνίας. Σκοπός της είναι η δημιουργία φιλικού κλίματος στην κοινή γνώμη, η προσέλκυση νέων μελών και τελικά η κοινωνική αποδοχή. Όπως όλοι οι ομοϊδεάτες της Χρυσής Αυγής έκαναν. Και κάνουν.

Εκατόμβη “ευεργετημένων” νεκρών.

“Από καλοσύνη και αδελφική αγάπη είναι φτιαγμένη η ποιότητα της ψυχής μου. Ανιδιοτελής, πατριωτική υπηρεσία έχει το μυαλό μου και αλάνθαστος ο στόχος της καρδιάς. Να ζήσουμε, όχι για εμάς αλλά για τους άλλους” αυτό είναι το σύνθημά της ζωής μου, η υπέρτατη φιλοδοξία μου και το στολίδι μου. Αγαπώ τον συνάνθρωπό μου και έχω αγωνιστεί όλη μου τη ζωή για αυτό. Και αυτό είναι κάτι που καθιστά τον βίο μου, μια ανιδιοτελή, ευεργετική υπηρεσία. ” Ο συνταγματάρχης Γουίλιαμ Τζόζεφ Σίμονς, που μας άφησε αυτά τα λόγια, ήταν ο ιδρυτής και πρώτος Ανώτερος Μάγιστρος της αναγεννημένης και σκληρότερης Κου Κλουξ Κλαν το 1915.

Ήταν η εποχή που η έκρηξη της εγκληματικότητας έφερε ξαφνική άνοδο της Κου Κλουξ Κλαν τη δεκαετία του ’20. Τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της φυλετικής καθαρότητας και του πατριωτισμού, ήταν άθλια. Απαγχονισμοί, μαστιγώσεις, ακρωτηριασμοί, πισσάρισμα με πούπουλα, απαγωγές, κάψιματα με οξύ, μαζί με μια νέα τακτική εκφοβισμού, τις καύσεις των σταυρών. Η Κλαν είχε γίνει μια σαφής απειλή για τους έγχρωμους. Ένας δημόσιος κίνδυνος.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Tuskegee, περισσότεροι από 4700 άνθρωποι κατακρεουργήθηκαν μεταξύ 1882 και 1959 στις εκστρατείες τρομοκρατίας της Κου Κλουξ Κλαν. Ο αριθμός που σκοτώθηκαν από λιντσαρίσματα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, υπερβαίνει τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στη φρικτή επίθεση στο Περλ Χάρμπορ (2333 νεκροί) και από τον τυφώνα Κατρίνα μαζί (1836 νεκροί).

«Κοινωνικά Δίκτυα» της Κου Κλούξ Κλαν;

Το βιβλίο “Ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του συνταγματάρχη Winfield Jones, 1921, (σελ. 88-89) παραθέτει τις 19 συνολικά «ανθρωπιστικές εκδηλώσεις» της ΚΚΚ μεταξυ 1920-1921.

Αυτές ποικίλλουν από δωρεές σε χήρες αστυνομικών και στον Ερυθρο Σταυρο, έως σε ορφανοτροφεία. Ακόμα και μικροποσά όπως “στις 24 Νοεμβρίου, στο Χέντερσον, του Τέξας. Η Κλαν έδωσε 50 δολάρια σε δύο νέγρους που βρίσκονταν σε συνθήκες ένδειας”. Το φιλοδώρημα “του μεγάλου στον μικρο”, όπως αποκαλούσαν τους έγχρωμους τότε.

Ενδεικτικό αυτής της δραστηριότητας είναι ότι την την ίδια χρονική περίοδο στην Ατλάντα μόνον, η Κλαν δανείζει 15.000 δολάρια, σε μικροεπαγγελματίες που χρειάζονται κεφάλαια για τις επιχειρήσεις τους. Η Κλαν δάνεισε πολλές περισσότερες χιλιάδες δολάρια σε μικροεπαγγελματίες σε όλη τη χώρα. (Εδώ δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε συνειρμικά, την σύνδεση της ακροδεξιάς με την συμμορία των τοκογλύφων στην Θεσσαλονίκη, η οποία εξαρθρώθηκε τον Ιανουάριο του 2012).

Στο βιβλίο “Ο αμερικανισμός με Κουκούλα, η Ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του David M. Chalmers,διαβάζουμε αρκετά επίσης παραδείγματα «ρατσιστικής φιλανθρωπίας».

Η Κλαν χάρισε Βίβλους, έκανε εισφορές σε νοσοκομεία, σε σχολεία, χάριζε σημαίες… Επίσης στο Γιόρκ της Πενσυλβάνια, διοργάνωσε δύο συσσίτια με κρέας και φασολάδα για τα (λευκά) θύματα της Ύφεσης. Οι ρατσιστές έδωσαν επίσης χρήματα στον Ερυθρό Σταυρό. (Σελίδα 306).

Ο Ερυθρός Σταυρός δέχθηκε την “εισφορά”, καθώς μπορεί να την εξέλαβε ως “ανταποδοτικό τέλος”, για τον φόρτο εργασίας των νοσοκομείων του, λόγω των πογκρόμ της ΚΚΚ.

Φιλανθρωπία με άγημα

Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες New Hampshire Sunday News (29 Μαΐου 1983), Daily Pantagraph (17 Σεπτεμβρίου, 1924) καθώς και το βιβλίο “Κουκούλες: Η ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του Robert Ingalls (σελ.39) διαβάζουμε σχετικά με ένα νέο είδος “ευεργεσίας”.

Τα μέλη της ΚΚΚ, εισέβαλλαν σε γεμάτες εκκλησίες, Βαπτιστών κυρίως, σε στρατιωτκό σχηματισμό, ως λόχος. Αφού διέκοπταν την Λειτουργία, επιδεικνύοντας δύναμη και “φιλανθρωπική” αλαζονεία, άφηναν χρήματα και αποχωρούσαν συντεταγμένα.

Οι πιστοί, μαύροι Βαπτιστές, δεν είχαν περιθώρια να μην δεχθούν το “αγημα φιλανθρωπίας” των ρατσιστών, οι οποίοι διέκοψαν με τον τσαμπουκά την Λειτουργία για να τους…φιλοδωρήσουν.

Μάλιστα στο Galesburg, ένα συντεταγμένο σώμα 100 ανδρών με κουκούλες και ρόμπες, άφησε μαζί με τα 65 δολάρια στον πάστορα και την εξής σημείωση, “Η Κλαν είναι φίλος σου”. Σε περίπτωση που το είχε ξεχάσει.. Ακόμη και στην “επίθεση αγάπης”, οι συνήθειες δεν αλλάζουν. Πέντε ρατσιστές για έναν μαύρο.

Καλάθια γεμάτα τρόφιμα και προπαγάνδα

Από το βιβλίο “Η Κου Κλουξ Κλαν στην πόλη, 1915-1930”, του Kenneth Τζάκσον, αλιεούμε 21 “φιλανθρωπίες” από το 1918-1939.

Χαρακτηριστικά, (στις σελίδες 46,70,81,149) μαθαίνουμε ότι η Κλαν έδωσε χρήματα, για τα μαύρα θύματα μιας έκρηξης. (Που πολύ πιθανόν, να είχε προκαλέσει η ίδια), διένειμε είδη παντοπωλείου και καλάθια Χριστουγέννων.

Επίσης έκανε μια πολυδιαφημισμένη δωρεά, στον Οίκο Των Αφροαμερικανών Γερόντων. Τυχεροί, θα λέγαμε, οι τρόφιμοι του Οίκου. Τουλάχιστον αυτοί οι Αφροαμερικανοί, πρόλαβαν να γεράσουν.

Πρώτα τα πογκρομ και μετά η φιλανθρωπία

Αντιγράφουμε από το “Γυναίκες της Κλαν”,της Kathleen M. BLEE. “Οι βασικοί τομείς εργασίας για τις πρώτες προσπάθειες της WKKK (Γυναικείο παράρτημα της ΚΚΚ) ήταν στον αμερικανισμό, την εκπαίδευση, την δημόσια διασκέδαση, την νομοθεσία, την αγωγή των παιδιών και των ανηλίκων, την ιθαγένεια, την αγωγή του πολίτη, την επιβολή του νόμου, τον αφοπλισμό, την ειρήνη, και την πολιτική”. (Σελίδα 28)

Διαβάζοντας αυτό το μανιφέστο και πιο πριν, για όλη αυτή την “προσφορά” της ρατσιστικής οργάνωσης, χωρίς “αποκλεισμούς” ακόμη και προς τους μαύρους, μήπως μας φαίνεται ότι τελικά ακόμη και η Κού Κλούξ Κλαν, βρίσκεται αριστερότερα της Χρυσής Αυγής;

Ας μιλήσουμε όμως σοβαρά, δεν υπάρχει τίποτα το φιλάνθρωπο σε μια εγκληματική οργάνωση που ευθύνεται για εκατόμβες θυμάτων. Αν διαβάσουμε τον Εργατικό Τύπο της εποχής,σχετικά με το πογκρόμ στην πόλη Carteret, μας λύνεται κάθε απορία.

Ο Ρόμπερτ Μάινορ, ένας λευκός Κομμουνιστής, έγραψε για την πόλη του Carteret, το 1926, “στην οποία ένοπλοι λευκοί οδήγησαν το σύνολο του μαύρου πληθυσμού έξω από την πόλη, έκαψαν μια μαύρη εκκλησία και γενικά πραγματοποίησαν μια οργανωμένη κυριαρχία του τρόμου, του είδους εκείνου που η Αμερική καταγράφει ως “φυλετικές ταραχές” και τον οποίο η παλιά Ρωσία, του πεθαμένου σήμερα τσάρου, θα ονόμαζε πογκρόμ” (βλ. Robert Minor, “After Garvey – What?” Workers Monthly, Μάιος 1926).

Ο τίτλος στη φωτογραφία,που είναι από το 1926,έχει ως εξής: “Βοηθήστε μας να ανοικοδομηθεί η εκκλησία των νέγρων στο Carteret”.Την ίδια ακριβώς εκκλησία,που οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι έκαψαν,κατά την διάρκεια του πογκρόμ.

Τι είναι και τι θέλει η (κοινωνικά ευαίσθητη) Κου Κλούξ Κλαν;

Ο σκοπός όμως μιας ρατσιστικής οργάνωσης δεν είναι μόνο τα πογκρόμ, αλλά και η “εκπαίδευση” μας στον “σωστό δρόμο”. Η ΚΚΚ θέλει “να καταπολεμήσει το κύμα της εγκληματικότητας. Και να απαλλαγούμε από τις κυβερνήσεις των ανέντιμων πολιτικών. Η μεταρρύθμιση της Κλάν, στα Νοτιοδυτικα, επικεντρώνεται στην προσωπική συμπεριφορά παρά στην θεσμική αλλαγή, στο θέμα “νόμος και τάξη”, παρά στην κοινωνική βελτίωση”. ( Η ΚΚΚ στα Νοτιοδυτικά, του Τσαρλς Αλεξάντερ, Σελίδα 21)

“Τι μπορεί να ειπωθεί για το καθεστώς καταστολής που επιβάλλει; Ο Stanley Frost, από τις παρατηρήσεις του στην Οκλαχόμα, διαπιστώνει ότι η Κλαν εργάζεται για τη δημόσια ηθική, με τη διεξαγωγή μιας αποτελεσματικής κίνησης κατά της εγκληματικότητας, με την οργανωμένη κοινή γνώμη πίσω από την επιβολή του νόμου”. (Από το ίδιο, σελίδα 81) Όπως μπορούμε να αντιληφθούμε από τα παραθέματα, η ρητορική των “αυτόκλητων σωτήρων” κάθε κοινωνίας, μένει ακριβώς η ίδια.

Στο προαναφερθέντα βιβλία, μπορούμε επίσης να ανaτρέξουμε σε αρκετούς λόγους που εκφωνήθηκαν κατά την διάρκεια των “φιλανθρωπικών εκδηλώσεων” κατά των αντεθνικών πολιτικών που προδίδουν την αμερικανικότητα και την ίδια την Χώρα.

Ακόμα αξίζει να σταθούμε και στην καταπίεση που η Κλαν ασκούσε και στα αδύναμα μέλη της λευκής κοινότητας, της νεολαίας και των γυναικών, μέσω ενός ακραίου ακτιβισμού, παράλληλα με τις “αγαθοεργίες”.

Στο Μοντγκόμερι, απαγόρευσαν την κυκλοφορία των λευκών γυναικών, σε συγκεκριμένες περιοχές, μην τυχόν αυτές πλησιάσουν το στρατόπεδο Σέρινταν και…αμαρτήσουν. Στο Gainsvile της Φλόριντα, η ΚΚΚ διαλύει την νυχτερινή ζωή της πόλης, ώστε να μην αποσπάται η προσοχή των φοιτητών, του τοπικού Πανεπιστημίου. (Η Χρυσή Αυγή δεν έχει αυτοκτονικές τάσεις, ώστε να κάνει κάτι παρόμοιο. Αν διαλύσει την νυχτερινή ζωή, θα μείνει άνεργη).

Και όσο για τις πράξεις κοινωνικής ευαισθησίας, μας το αναλύει καλύτερα ο Robert Goldberg, The Ku Klux Klan in Madison, 1922-1927, εκδ.1949.

“Για να συμψηφίζει τις βίαιες πράξεις της, η ΚΚΚ συμμετείχε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Το 1922, τα μέλη της Κλαν έδωσαν 25 δολάρια ο καθένας, για τους Εθελοντές της Αμερικής και την Αφρικανική Μεθοδιστική Επισκοπική Εκκλησία, μια προσφορά που όπως δήλωσε η Οργάνωση, απέδειξε ότι η Κλαν δεν ήταν κατά των μαύρων”.

Και συνεχίζει πολύ αποκαλυπτικά ο Γκόλντμπεργκ,το 1949: “Με τις φιλανθρωπικές δραστηριότητες η ΚΚΚ προσπαθεί να επιδείξει ότι αναλαμβάνει υποχρεώσεις για την ευημερία του έθνους και αυτό την εξυπηρέτησε ως μια αποτελεσματική μηχανή δημόσιων σχέσεων για την δημιουργία μιας πιο ευνοϊκής κοινής γνώμης και για προσέλκυση νέων μελών”.

Το ναζιστικό προηγούμενο

Ένας λόγος που δεν θα δείτε ποτέ την Χρυσή Αυγή να προσφέρει ένα ποτήρι νερό σε έναν συνάνθρωπο άλλου χρώματος, φυλής, ιδεολογίας είναι πολύ απλός. Η ΧΑ είναι ένα νέο ναζιστικό μόρφωμα και καθώς σέβεται τον εαυτό της, ακολουθεί την ναζιστική πεπατημένη.

Στην ναζιστική Γερμανία, υπήρχε το Winterhilfswerk, η “Χειμερινή Αρωγή”, που ήταν μια ετήσια εκδήλωση της Nationalsozialistische Volkswohlfahrt (Οργανισμός Πρόνοιας του Εθνικού Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος) για να συμβάλει στην χρηματοδότηση του “φιλανθρωπικού” του έργου.

Ξεκίνησε το 1933 και έληξε το 1945, ενώ γινόταν από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάρτιο. Σχεδιάστηκε για να παρέχει τροφή, ένδυση, κάρβουνα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, μόνο για Γερμανούς.

Οι εισφορές δεν ήταν εντελώς “εθελοντικές”. Οι ναζί ήταν αμείλικτοι στην προσπάθειά τους να κάνουν τον κάθε Γερμανό πολίτη να δώσει το μερίδιό του στην WHW και στο Κόμμα. Στην πραγματικότητα εκείνοι που “ξέχασαν” να δώσουν, έμπαιναν σε ειδική ονομαστική λίστα. Και διώκονταν.

Το κείμενο της αφίσας μεταφράζεται ως: “Κανείς δεν θα πεινάσει! Κανείς δεν θα κρυώσει!”. Οι γείτονες, ακόμη και μέλη της ίδιας οικογένειας είχαν ενθαρρυνθεί να καρφώνουν τα ονόματα των “ξεχασιάρηδων” στους υπεύθυνους της γειτονιάς τους, έτσι ώστε αυτός “να τους πείσει να κάνουν το καθήκον τους”.

Η αφίσα γράφει «Μην ξοδεύεις. Στην θυσία». Σε μια περίπτωση, ένας δημόσιος υπάλληλος διώχθηκε ποινικά για την απροθυμία του. Το επιχείρημά του, ότι δηλαδή η συμμετοχή στην εκδήλωση ήταν εθελοντική, απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι το να παραμελούν τα καθήκοντά τους κάποιοι είναι μια ακραία άποψη της ελευθερίας. Στην πραγματικότητα δεν προβλέπεται από το νόμο και ως εκ τούτου συνιστά κατάχρηση της ελευθερίας. ( Μαρκ Μαζάουερ, Σκοτεινή Ήπειρος- από την αγγλική έκδοση- σελ 36)

Αυτή η αφίσα διαφημίζει την ναζιστική “φιλανθρωπία”, την NSV, Οργανισμός Λαϊκής Πρόνοιας των Ναζί και προπαγανδίζει παράλληλα και το Ναζιστικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα. Το κείμενο μεταφράζεται: “Η υγεία, η προστασία των παιδιών, η καταπολέμηση της φτώχειας, η βοήθεια στους ταξιδιώτες, η κοινότητα, η βοήθεια στις μητέρες: Αυτά είναι τα καθήκοντα της φιλανθρωπίας του Εθνικού Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος. Γίνε μέλος!”
Αυτά είναι παρελθόν. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτά.

Θα μπορούσε να πει κάποιος. Δεν είναι παρελθόν όμως. Έρχονται από το παρελθόν. Και είναι εδώ μπροστά μας σε συνεχή δημοσιεύματα του Τύπου.

Στα Νέα του BBC, την Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 1999, διαβάζουμε την παρακάτω είδηση: “Ερευνα για φιλανθρωπία με υποτιθέμενη σύνδεση με νεοναζί.”

Του Andy Hosken Οι τραπεζικοί λογαριασμοί των δύο φιλανθρωπικών οργανώσεων έχουν παγώσει από την Φιλανθρωπική Επιτροπή, λόγω των κατηγοριών, ότι μπορεί να συνδέονται με νεο-ναζιστική οργάνωση. Η Επιτροπή ισχυρίζεται ότι ερευνά για διάφορα θέματα της οικονομικής διαχείρισης των δύο φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, του trust St Michael the Archangel και του St George’s Educational Trust. Αλλά οι Επίτροποι λένε ότι οι φιλανθρωπικές οργανώσεις προωθούν μόνο την καθολική λογοτεχνία και έχουν αρνηθεί ότι χρησιμοποιούνται για να διοχετευθούν χρήματα σε ακροδεξιές ομάδες.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι υπάρχουν χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, που ένα νέο-ναζιστικό κόμμα, δεν μπορεί να κάνει προπαγάνδα μέσω της φιλανθρωπίας και τα Ταμεία που δέχονται ή παρέχουν χρήματα, διώκονται.

‘Ένα παρόμοιο δημοσίευμα, βρίσκουμε και στην επίσης Βρεταννική και συντηρητική, Catholic Herald. Πέμπτη 2 Αύγ 2012

Και η «φιλανθρωπία» της Κου Κλούξ Κλαν σήμερα;

Προετοιμασία καλαθιών τροφίμων. Η καστανόξανθη κυρία, ήταν μάλλον, ότι πιο κοντά στο ξανθό γένος μπορούσαν να βρουν. Η ΧΑ, στις δικές της φωτογραφίες από αντίστοιχες “εκδηλώσεις”, μας έχει δείξει ότι έχει τις ίδιες προτιμήσεις.

Στις 21 Αυγούστου του 1998, διαβάζουμε σε ένα άρθρο του Timothy R. Brown από το Ασοσιέιντετ Πρές και με τίτλο “Εικόνα Άμυνας της Κλαν: Ομάδα Φιλανθρωπίας”, ότι στο Hattiesburg του Μισσισίπη, η Κου Κλουξ Κλαν δεν διατύπωσε απειλές ούτε έριξε εμπρηστικές βόμβες.

Η τοπική ομάδα της Κλαν μοίρασε καλάθια με φρούτα και έδωσε μετρητά στους φτωχούς για τα Χριστούγεννα, μας είπε ο κύριος Klansman, ο οποίος έχει αναλάβει την υπεράσπιση ενός ηγέτη της Κλαν που βρίσκεται στην φυλακή σαν αυτουργός μιας βάναυσης δολοφονία το 1966.

Η υπερασπιστική γραμμή του δικηγόρου, που εκπροσωπεί τον δολοφόνο ενός ανθρώπου, είναι τα καλαθια με τα φρουτα και τα χρήματα στους φτωχούς. Τι βολικός συμψηφισμός.

Συνεχίζοντας στις ΗΠΑ, στεκόμαστε σε ένα θέμα που προβάλλεται όλο το καλοκαίρι του 2012, από τα Δίκτυα Ενημέρωσης. Διαβάζουμε σχετικά σε κείμενο από Αναφορά Πολιτών της Ατλάντα, όπως αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο την Τρίτη, 12 Ιουνίου, 2012, ότι η Κου Κλουξ Κλαν θέλει να “υιοθετήσει” έναν αυτοκινητόδρομο στη Τζώρτζια.

Το πρόγραμμα “υιοθετήστε έναν αυτοκινητόδρομο” επιτρέπει σε κοινωνικά προσανατολισμένες οργανώσεις να βοηθήσουν στην απορρύπανση τμήματος των αυτοκινητοδρόμων με αντάλλαγμα, δωρεάν διαφήμιση κατά μήκος του δρόμου. Δηλαδή η ΚΚΚ θα είναι σε θέση να διαφημίσει την οργάνωσή της και να αυξήσει τη συμμετοχή της σε δημόσια έκταση, εντελώς δωρεάν.

Ο Χάρλευ Χάνσον, ο ηγέτης της Κλαν στη Τζώρτζια λέει: “Λατρεύω τη φυλή μου. Μήπως κάνω λάθος που είμαι περήφανος που είμαι λευκός;”.

Οι κάτοικοι της Τζώρτζια, δήλωσαν ότι δεν θέλουν έναν αυτοκινητόδρομο που χρηματοδοτείται από χρήματα φορολογουμένων, να γίνει χώρος διαφήμισης ενός οργανισμού που έχει δολοφονήσει, ακρωτηριάσει και τρομοκρατήσει τον αμερικανικό λαό για 150 χρόνια. Η ΚΚΚ δεν είναι μια αστική οργάνωση. Είναι μια εγχώρια τρομοκρατική οργάνωση, καταλήγουν στις ανακοινώσεις τους.

“Αυτό που θα έρθει αργότερα, είναι να πάμε να αφήσουμε τους νεο-Ναζί ή τους Ταλιμπάν ή την Αλ Κάιντα, να υιοθετήσουν εθνικές οδούς;” Δήλωσε η αρμόδια Πολιτειακή Αντιπρόσωπος, Tyrone Brooks…

Οι πολίτες της Ατλάντα, ζήτησαν τελικά από το Υπουργείο Μεταφορών της Πολιτείας της Τζώρτζια να απορρίψει την αίτηση του ΚΚΚ, που ζητούσε να “υιοθετήσει” μια εθνική οδό. Η ανακοίνωση τελειώνει με την φράση “οι τρομοκράτες δεν έχουν καμία θέση στις πλευρές των αυτοκινητοδρόμων μας”.

Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Μέλη της Κου Κλουξ Κλαν, παίρνουν μέρος στην Ημέρα Της Γης, 1990.

Η απάτη του φασισμού

Η μεταμφίεση της Κου Κλουξ Κλαν, του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος, της Χρυσής Αυγής και κάθε άλλου λύκου, σε πρόβατο, δεν μας εξαπατα πια. Γιατί είναι μια προφανής απάτη.

Κλείνοντας,θα ήθελα να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από κάποιον που κατάλαβε από πολύ νωρίς, την απάτη του φασισμού. Και την κατέγραψε.

“Μελετήστε το συνασπισμό ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατιά που είναι ο φασισμός και αναλογιστείτε την ιστορία συνασπισμών του παρελθόντος. Μελετήστε τον ευφυή τρόπο με τον οποίο ντύνει μικρές ιδέες με μεγάλα λόγια. Μελετήστε τη ροπή του για μονομαχία. Οι γνήσια γενναίοι άνδρες δεν έχουν ανάγκη από μονομαχίες, μόνο οι δειλοί μπλέκουν συνεχώς σε μονομαχίες για να αποδείξουν ότι είναι γενναίοι.

Ο φασίστας δικτατορας είχε ανακοινώσει ότι θα έβλεπε εκπροσώπους του Τύπου. Όλοι ανταποκριθήκαμε. Μπήκαμε όλοι μαζί μέσα στην αίθουσα. Ο Μουσολίνι ήταν καθιστός στο γραφείο του και διάβαζε ένα βιβλίο. Το πρόσωπό του έκανε πάλι τους συνηθισμένους μορφασμούς. Έπαιζε τον ρόλο του Δικτάτορα. Όντας πρώην δημοσιογράφος, ήξερε πόσοι αναγνώστες θα τσιμπούσαν από την μαρτυρία όλων όσων βρίσκονταν στην αίθουσα. Οπότε παρέμεινε απορροφημένος από το βιβλίο του. Διάβαζε ήδη νοητά τις γραμμές των δυο χιλιάδων εφημερίδων στις οποίες έγραφαν οι διακόσιοι ανταποκριτές. “Καθώς μπήκαμε στην αίθουσα, ο Μελανοχιτών Δικτάτωρ, δεν σταμάτησε να διαβάζει, τόσο συγκεντρωμένος ήταν,κτλ.”.

Ακροποδητί πήγα και στάθηκα πίσω του για να δω τι βιβλίο διάβαζε με τόσο ενδιαφέρον. Ήταν ένα γαλλο-αγγλικό λεξικό-που το κρατούσε ανάποδα”.

Απόσπασμα από το άρθρο στην εφημερίδα The Toronto Daily Star, 27 Ιανουαρίου 1923,με τίτλο “Μουσολίνι. Η μεγαλύτερη απάτη της Ευρώπης¨ Υπογραφή. Έρνεστ Χέμινγουε’ι’.

Δυστυχώς για κάθε κίνηση των «φιλανθρωπικών» αυτών οργανώσεων,με τις κουκούλες,πάντα θα βρίσκονται κάποιοι να δυσπιστούν.
“Ω, εμείς, τα μέλη της Κλαν αγαπάμε την Γη-Απλά μισούμε τους περισσότερους ανθρώπους, επάνω της!”

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Table Normal”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;}http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/12/blog-post_13.html

 

 

Πηγές

Μαρκ Μαζάουερ, Σκοτεινή Ήπειρος.
Αλεξάνδρεια,2004

Ερνεστ Χέμινγουε’ι’, Με Υπογραφή Χέμινγουέ’ι’ 1923-1939
Καστανιώτης, 2003.

Hooded Americanism: The History of the Ku Klux Klan
David M. Chalmers. Duke University Press,1987

“Story of the Ku Klux Klan”, by Col. Winfield Jones, 1921,
American Newspaper Syndicate, 1921

New Hampshire Sunday News in Manchester, N.H., May 29, 1983.
“Hoods: The Story of the Ku Klux Klan”, Robert Ingalls.
Putnam, 1979
“The Ku Klux Klan in the City, 1915-1930”, Kenneth Jackson.
I.R. Dee, 1967

“Women of the Klan”, Kathleen M. Blee.
1991 University of California Press

Charles Alexander, The Ku Klux Klan in the Southwest (Norman: University of Oklahoma Press, 1995

“Daily Pantagraph” Sept. 17, 1924

Robert A. Goldberg, 1949- “The Ku Klux Klan in Madison, 1922-1927”

The Wisconsin Magazine of History
Vol. 58, No. 1 (Autumn, 1974)

FEDERAL SURVEILLANCE OF AFRO-AMERICANS (1917-1925)
A microfilm project of UNIVERSITY PUBLICATIONS OF AMERICA, INC. 1986

Hatred and Profits: Under the Hood of the Ku Klux Klan*
Roland G. Fryer, Jr., Steven D. Levitt, Harvard University May 2012

http://www.bytwerk.com/gpa/posters2.htm
http://clickforjusticeandequality2.blogspot.gr
http://www.eyewitnesstohistory.com/kkk.htm
http://www.freerepublic.com
http://www.globalsecurity.org
http://history-world.org/
http://community.seattletimes.nwsource.com
http://kkk.bz/
http://kukluxklan.bz/faq.html
http://sundown.afro.illinois.edu/sundowntownsshow.php?id=1437
http://thebqb.com
http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/556672.stm

Αίγινα 1934 – Η απόδραση των 8

αναδημοσίευση από το το A-politiko

Αίγινα 1934 – Η απόδραση των 8, μέρος πρώτο.

Νοε 24th, 2012 by 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Γκιώνη “Οι μεγάλες αποδράσεις”. Ένα βιβλίο του 1976

(εκδόσεις Τετράδιο) που περιγράφει περιπτώσεις αποδράσεων από κομμουνιστές κρατούμενους, μεταξύ του 1925 και του 1955 :

1) 1925, απόδραση του Ν. Ζαχαριάδη από το γεντί-κουλέ,

2) 1929, απόδραση του Ν. Ζαχαριάδη από την “Παλιά Στρατώνα”,

3) 1931, απόδραση των 7 και του δεκανέα από τις φυλακές Συγγρού,

4) 1932, απόδραση του Μ. Μπεζεντάκου από τις φυλακές Συγγρού,

5) 1933, απόδραση της Κ. Εμμανουηλίδου από τις φυλακές Αβέρωφ,

6) 1934, απόδραση των 8 από τις φυλακές Αίγινας,

7) 1955, απόδραση των 27 από τα Καμμένα Βούρλα.

Οι αποδράσεις αυτές πέρα από μία, αυτήν της Κ.Εμμανουηλίδου, είναι αποδειγμένο ότι οργανώθηκαν από -ή με τη βοήθεια του- κ.κ.ε. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη… Έγιναν σε πολύ ιδιαίτερες εποχές, χαρακτηρισμένες από έντονες κοινωνικές διεργασίες και αναταραχές. Από δυναμικά εργατικά και κοινωνικά κινήματα, από έντονες αντιπαραθέσεις εμφυλιακού τύπου καθώς και από κυριαρχία πολύ δεξιών συντηρητικών λογικών και πρακτικών, και σε επίπεδο κοινωνίας και σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας.

Έγιναν λοιπόν τρομάζοντας και σοκάροντας το δεξιό κράτος της εποχής. Έγιναν ρεζιλεύοντας τους ανθρωποφύλακες και τα “σωφρονιστικά συστήματά τους. Έτσι και σήμερα, 97 χρόνια μετά την πρώτη από τις περιγραφόμενες αποδράσεις, το κράτος και η κοινωνία του, βρίσκονται σε αναταραχή. Ο καπιταλισμός, προσεγγίζει το ζενίθ του κι οι ανοχές όλο και περισότερων ανθρώπων, το ναδίρ. Οικονομική αφαίμαξη, αυξανόμενη καταστολή, απονοηματοδότηση εννοιών και αξιών, κατακερματισμός και αποξένωση, περιβαλλοντική καταστροφή, ανασφάλεια και φόβος.. Ένα εκρηκτικό μείγμα , που παρά το πέρασμα του χρόνου και την αναδιάρθρωση των δομών των διάφορων οικονομικών και πολιτικών εξουσιών, μοιάζει σε πολλά με την εποχή του βιβλίου αυτού. Και μέσα στην εποχή αυτή, ακούμε και βλέπουμε κατά καιρούς αποδράσεις από αστυνομικά τμήματα καθώς και από τα σιχαμένα κολαστήρια της ελληνικής δημοκρατίας. Πράξεις που ξεφτιλίζουν τα υπερσύγχρονα συστήματα ασφαλείας. Που φοβίζουν και οργίζουν το κράτος και τους μηχανισμούς του. Που στέλνουν ουσιαστικό μήνυμα ελπίδας και θάρρους στους υπόλοιπους φυλακισμένους αλλά και σε εμάς τους -ακόμη – εκτός : Κανένα κελί δεν περιορίζει την αγάπη μας για ελευθερία και το μίσος μας για κάθε εξουσία. Κανένας τοίχος δεν είναι αρκετός για να συγκρατήσει την παθιασμένη πορεία μας προς την ατομική και συλλογική κατάκτηση του αυτοκαθορισμού και της αυτοδιεύθυνσης.

Μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή.

Εκείνο το πρωί της Τρίτης 8 Μάη 1934 στο παμπάλαιο συγκρότημα των φυλακών της Αίγινας, οι φύλακες κάναν μια από τις ρουτινιάρικες φροντίδες της ημέρας: πρωινό προσκλητήριο. Περνούσαν έξω από τα κελιά των φυλακισμένων, ρίχναν μια ματιά και φώναζαν τα ονόματα. Κ΄θε όνομα λαι “παρών”. Όλοι ακούστηκαν να είναι παρόντες, και κυρίως οι 83 κομμουνιστές που κρατιόντουσαν στη Γ΄ακτίνα, την επονομαζόμενη “κόκκινη ακτίνα”.

Το προσκλητήριο εκείνο σφραγίστηκε με την αναφορά που καταχωρήθηκε στις 9.30 στο επίσημο βιβλίο της επιθεώρησης των φυλακών:

“Επιθεωρήσαντες τας κλινοστρωμνάς, τους τοίχους και τα δάπεδα εύρομεν έχοντα αυτά εν τάξει τους δε κρατούμενους άπαντας καλώς έχοντας και παρόντας”.

 

Η βόμβα έσκασε μισή ώρα πιο μετά, όταν ο αρχιφύλακας Χατζόγλου περνώντας από την “κόκκινη ακτίνα “είδε” τον κρατούμενο Σακαρέλλο να κοιμάται κουκουλωμένος μέχρι την κορυφή, την ώρα που οι άλλοι σουλάτσαραν στο προαύλιο. – Ε , του φωνάζει, ξύπνα, 10 η ώρα!

Αλλά εκείνος δε σαλεύει. Μπαίνει μέσα, τον σκουντάει, και τότε αντιλαμβάνεται ότι το “πράγμα” που είναι στο κρεβάτι δεν είναι ο Σακαρέλλος, αλλά ένας σωρός από παλιόρουχα, κατάλληλα φτιαγμένα ώστε να φαίνεται σαν ανθρώπινο σώμα.

Μένει εμβρόντητος για μια στιγμή κι όταν συνέρχεται σημαίνει έκτακτο προσκλητήριο, οπότε οι απόντες βγαίνουν οχτώ!

-Πού είναι οι άλλοι, ρωτούν εναγώνια οι επικεφαλής της φυλακής που έχουν καταφτάσει εσπευσμένα. Κανένας από τους φυλακισμένους δεν απαντάει. Μερικοί μόνο χαμογελάνε. Η ερώτηση απευθύνεται σε έναν από τους “χαμογελαστούς”. -Δεν ξέρουμε ούτε και θα μάθετε, λέει εκέινος σαρκαστικά.

Η ίδια απάντηση βγαίνει και από τους άλλους.

 

Διατάζεται το κλείσιμο όλων των κρατούμενων στα κελιά τους, και αρχίζει μια απεγνωσμένη έρευνα κελί προς κελί, που δεν αποδίδει τίποτα.

Η απελπισία τους έχει φτάσει στο έπακρο, όταν τις πρώτες απογευματινές ώρες παρουσιάζεται σαν “από μηχανής θεός” ένας αγρότης που είχε το καλύβι του λίγο πιο έξω από τη φυλακή, για να τους πει ότι ανακάλυψε μια μεγάλη τρύπα κοντά στο πεζούλι του περιβολιού του, που δεν ήταν χτες και δίπλα πεταμένο ένα αμπέχωνο. Στο σημείο αυτό καταφτάνουν έπειτα από λίγο οι επικεφαλής της φυλακής. Ήταν δυνατό να έχει σχέση με την απόδραση;

Πριν χωθούν στην τρύπα που έχασκε μπροστά τους, έκαναν μια έρευνα γύρω. Στο δασάκι που άρχιζε πιο πέρα βρήκαν πεταμένα άδεια πακέτα τσιγάρα, σπίρτα, αποτσίγαρα. Εκείνο όμως που τους έπεισε ότι πέρασαν από εδώ οι δραπέτες, ήταν ένα σημείωμα που βρήκαν καρφωμένο σε ένα δέντρο. Έγραφε: “Είμαστε ασύλληπτα πουλιά, και όπως εφύγαμε εμείς, έτσι θα φύγουν και οι άλλοι”!

Η υποψία ότι η τρύπα του περιβολιού οδηγούσε σε κάποιο κελί, έγινε βεβαιότητα.

Λίγο αργότερα ένας ντόπιος σερνόταν μ” ένα σκοινί στο χέρι κάτω από τη γη, κι έφτανε στο κελί 7. Η σήραγγα μήκους 24 μέτρων και ανοίγματος ενός μέτρου, κατάληγε κάτω από το περβάζι του παραθυριού του κελιού αυτού, που ήταν το τελευταίο της “κόκκινης ακτίνας”.

Το ίδιιο απόγευμα -16 ώρες μετά την απόδραση- έφτανε στην αστυνομική διεύθυνση Πειραιώς και στο υπουργείο εσωτερικών, ένα κατπληκτικό τηλεγράφημα:

“Οι βαρυποινίτες κομμουνισταί Δημ. Σκαρέλλος, Ζανής Φλωράκος, Κ. Σαρίκας, Αβραάμ Δερβίσογλου, Ευάγγ. Θωμάζης, Απόστ. Κλειδωνάρης, Μόσχος Δουλγέρης και Ν. Βαβούδης, εδραπέτευσαν δια διατρήσεως υπονόμου. Ενεργούμεν τα δέοντα άνευ αποτελέσματος μέχρι στιγμής”.

Όπως ήταν φυσικό, το τηλεγράφημα αυτό αναστάτωσε τις αρχές και τους υπεύθυνους. Ο τ΄τοε υπουργός Ταλιαδούρος διέταξε ανακρίσεις και σε δηλώσεις του αναφέρθηκε στην άθλιακατάσταση των φυλακών, ενώ ο εισαγγελέας πειραιώς διέταξεμε τη σειρά του ανακρίσεις, στέλνοντας τον εισαγγελέα Οικονομόπουλο να παρακολουθήσει από κοντά την πορεία τους.

 

Ηαπόδραση τούτη πήρε μεγάλη έκταση στις εφημερίδες της εποχής, οι οποίες δεν έκρυβαν τον θαυμασμό τους για το εγχέιρημα. Να πώς την χρωματίζει σε ολοσέλιδη ανταπόκρισή του ο απεσταλμένος της “Ακροπόλεως” :

“Τύφλα να “χουν όλοι οι μυθιστοριογράφοι του κόσμου. Ό,τι συνέβη εδώ εις το τεράστιον μεν πανάρχαιον δε και “σαράβαλον” οικοδόμημα των φυλακών Αιγίνης και εξετυλίχθη με διαβολική μαεστρία, δεν υπάρχει γραμμένο εις καμίαν σελίδα κανενός και από τα πλέον τερατολόγα μυθιστορήματα. Οι 8 που έφυγαν και οι 75 που συνέπραξαν -83 εν συνόλω άτομα- όπως θα ίδωμεν κατέστρωσαν και εξετέλεσαν την “μεγαλειώδη” απόδρασιν -ξεπέρασαν και τους φαντομάδες και τους Ροκαμβόλ εις έμπνευσιν και εκτέλεσιν”.

Την προηγούμενη, η ίδια εφημερίδα, αναφερόμενη στην απόδραση των “κόκκινων φαντομάδων” όπως τους αποκαλεί, γράφει με δέος:

“Αι φυλακαί τους κρατούν εφ” όσον αυτοί το θέλουν! Όταν δεν το θέλουν, όταν τας…βαρεθούν, το ευκολότερον πράγμα δι” αυτούς, είναι να τας εγκαταλείψουν”!

 

Διαφορετική φυσικά είναι η στάση του Ριζοσπάστη. Την πρώτη ημέρα η είδηση δώθηκε σ” ένα λιτό δίστηλο με τίτλο : “Οχτώ σύντροφοί μας δραπέτευσαν προχθές από τις φυλακές της Αίγινας”.

Την επόμενη όμως, η θέση της εφημερίδας είναι ανοιχτά με το μέρος των δραπετών : “Οχτώ αγωνιστές της εργατικής τάξης δραπέτευσαν από τα μπουντρούμια της κεφαλαιοκρατίας”, γράφει σε ημισέλιδο τίτλο στην πρώτη σελίδα και ακολουθεί λεπτομερειακό ρεπορτάζ που αρχίζει έτσι :

“Η είδηση έσκασε σα μπόμπα… οχτώ σύντροφοί μας, παληοί αγωνιστές, βαρυποινίτες για την επαναστατική τους δράση, άφησαν “γειά” στα βαρειά σίδερα της ελληνικής δημοκρατίας. Αχρηστέψανε τις σκοπιές, τα κάστρα, τα κάγκελα και τα μπουντρούμια και φύγανε εκεί που τους καλεί το επαναστατικό τους καθήκον. Ο αστικός τύπος ξερνάει τη χολή του με επικεφαλής τον “Ανεξάρτητο” που ούτε λίγο ούτε πολύ, ονομάζει τους συντρόφους μας “εγκληματίες”. Οι αρχές της Αθήνας και του Πειραιά κινητοποιήθηκαν δραστήρια. Ο Σαρωνικός γέμισε ατμάκατες που ερευνούν τα καράβια μήπως… βρίσκονται μέσα οι κομμουνιστές. Άνω κάτω έγινε η Αίγινα, τα χωριά της, τα βουνά της, κι ακόμα η αστυνομία ψάχνει στον Πόρο, στα Μέθανα, στον Πειραιά, στην Αθήνα. Ψάχνει, ψάχνει παντού, μα πάει το πουλάκι πέταξε…”

 

Οι αστικές εφημερίδες συμπλήρωσαν τα δημοσιεύματά τους, κατά το προηγούμενο της Εμμανουηλίδου και του Μπεζεντάκου, με την πληροφορία ότι τους δραπέτες παράλαβε στα ανοιχτά του Σαρωνικού το σοβιετικό ατμόπλοιο “Νοβοροσίσκυ”, το οποίο είχε αναχωρήσει την ίδια νύχτα από τον Πειραιά για το Πορτ Σάιντ.

Η κατοπινή δράση τους δεν επιβεβαιώνει την πρόσθετη πληροφορία ότι βολεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση. Μερικοί απ” αυτούς όπως ο Σακαρέλλος, ο Φλωράκος, ο Θωμάζης και ο Δερβίσογλου, βρέθηκαν μεν στο εξωτερικό αλλά κατευθύνθηκαν στην Ισπανία, όπου έλαβαν μέρος στον Εμφύλιο πόλεμο, στο πλευρό των δημοκρατικών δυνάμεων. Ο Βαβούδης επέστρεψε αργότερα στην Ελλάδα και “αυτοκτόνησε το 1951 σε μια επίθεση της αστυνομίας σε ένα σπίτι στην Καλλιθέα όπου κρυβόταν, λίγο μετά αφ” ότου πιάστηκε ο Μπελογιάννης.

____________________

Αίγινα 1934 – Η απόδραση των 8, μέρος δεύτερο.

Νοε 30th, 2012 by 

Οι φυλακές της Αίγινας ήταν πραγματικά ένα παμπάλαιο και άθλιο κτίριο.Είχε κτιστεί στα χρόνια του Καποδίστρια και χρησιμοποιήθηκε αρχικά και για πολλά χρόνια, για στρατιωτική σχολή. Αργότερα έγινε ορφανοτροφείο και στη συνέχεια φυλακή.

Ήταν ένα ισόγειο πλακόστρωτο κατασκεύασμα με ξύλινη οροφή, που όπως όλα τα παλιά κτίρια, χωριζόταν από την κεραμόσκεπη στέγη μ” ένα μεγάλο κενό.

Οι 86 κομμουνιστές κρατιόντουσαν σε 10 συνεχόμενα κελιά (από 7-10 σε κάθε κελί) στην Γ΄πτέρυγα, ενώ στις άλλες κρατιόντουσαν οι ποινικοί. Όλοι μαζί έφταναν τους 600. Την ίδια εποχή σε άλλες φυλακές (Ιτζεδίν, Γεντί Κουλέ, κ.α.) κρατιόντουσαν περί τους 1000 κομμουνιστές.

Ο διαχωρισμός ποινικών-πολιτικών, κρινόταν αναγκαίος,

“διότι -γράφει η Ακρόπολις- η διεύθυνσις των φυλακών εγνώριζεν εκ πείρας ότι οσάκις τους διασκόρπιζαν εις όλα τα κελιά, οι μεμυημένοι εις τας ιδέας του Μαρξ “διεφώτιζαν” και τους άλλους, τους ποινικούς κρατούμενους, και “εσήκωναν τη φυλακή στο πόδι”.

Η απόδραση αποφασίστηκε από τους αρχηγούς της κολλεχτίβας των φυλακισμένων σε συνεννόηση με το Κόμμα. Κριτήριο για το ποιοί θα δραπετεύσουν ήταν κι εδώ η ποινή που βάραινε τον καθένα και οι ανάγκες που είχε το Κόμμα.

“Το Κόμμα – έδινε στο σημείο αυτό την ερμηνεία της η Ακρόπολις – όχι μόνον είχε αναάγκη των δραπετών, αλλά και ενός εντυπωσιακού γεγονότος δια να μάθει η πτωχή προλεταρία ότι αν η αστική πολιτεία εξαπολύει τρομοκρατίαν κι έχει φυλακάς, οι κομμουνισταί ξεύρουν να τας καταργούν”.

Το εγχείρημα παρουσίαζε μεγάλες δυσκολίες και απαιτούσε πολλή δουλειά και καλή “οργάνωση υποδοχής” απ” έξω. Αποφάσισαν να φύγουν με τη μέθοδο του λαγουμιού, μ” όλες τις δυσκολίες που παρουσίαζε.

Το πρόβλημα ήταν από πού θα άρχιζαν. Περισσότερο προσφερόταν ο χώρος κάτω από το πρεβάζι του παραθυριού του κελιού 7, που βρισκόταν μισό μέτρο πάνω από το δάπεδο: α) γιατί εκεί ο τοίχος έφτανε σε πάχος το ένα μέτρο, πράγμα που τους επέτρεπε να ανοίξουν μέσα στον ίδιο τον τοίχο το “πηγάδι” που θα οδηγούσε στο λαγούμι, β) μπορούσαν από τη θέση που βρισκόταν το παράθυρο να ελέγχουν εύκολα την έξω κίνηση, και γ) από “κει εξασφαλιζόταν ο ασφαλέστερος υπόγειος δρόμος προς την ελευθερία, αφού μόλις τέλειωνε το προαύλιο της φυλακής κι ένας μικρός δημόσιος δρόμος, άρχιζαν τα χωράφια και αμέσως μετά από ένα δασάκι απ” όπου μπορούσαν εύκολα να εξαφανιστούν.

Στο κελλί 7 έμεναν οι Κλειδωνάρης, Βαβούδης, Θωμάζης, Βέργος, και Μαρμαρέλης (πρώην αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη). Οι δύο τελευταίοι που δεν άκολούθησαν τους δραπέτες, στάθηκαν από τους βασικούς συντελεστές της απόδρασης. Στους πέντε αυτούς έπεσε και το μεγαλύτερο μέρος της πρακτικής δουλειάς.

 

Το έργο άρχισε ττρεις μήνες πριν τελειώσει. Σήκωσαν πρώτα το ξύλινο βαρύ πρεβάζι του παραθυριού και άρχισαν σιγά σιγά να “τρώνε” το εσωτερικό του. Βασικό εργαλείο τους το σιδερένιο πόδι ενός κρεβατιού.

Ένας δούλευε κι οι άλλοι κράταγαν τσίλιες. Μόλις έβλεπαν κάποιο κίνδυνο έβαζαν γρήγορα το πρεβάζι στη θέση του και το κελί ξανάβρισκε τη συνηθισμένη εικόνα του. Εκείνο που τους ευκόλυνε αρκετά στο έργο τους, ήταν ότι τα παραθυρόφυλλα βρισκόντουσαν στην άκρη της εξωτερικής μεριάς του τοίχου και ακόμα ότι ένα μέρος του παραθυριού ήταν μόνιμα καλυμμένο με εφημερίδες για να μην μπαίνει ο ήλιος στο κελί.

 

Είχαν υπολογίσει από πριν πού θα έβαζαν τα χώματα και τις πέτρες. Άνοιξαν μια τρύπα στον “τσατιμά” που κάλυπτε το ταβάνι, ανέβηκε ένας απάνω κι άρχισε να τραβάει μ” ένα σκοινί τα χώματα και τις πέτρες που έβαλαν σε σακούλες που είχαν φτιάξει με παλιόρουχα. Τις άδειασε και τις σκόρπισε κατά μήκος του ταβανιού.

Η δουλειά αυτή γινόταν συνήθως βράδυ. Μόλις τέλειωναν εφάρμοζαν στην τρύπα του ταβανιού δυό φαρδιές σανίδες ασβεστωμένες, από τον ασβέστη που η υπηρεσία παραχωρούσε, για λόγους καθαριότητας, πρόθυμα στους κρατούμενους.

Αργότερα, όταν τα μπάζα έγιναν πολλά, χρειάστηκε να κατασκευάσουν μικρά πατάρια, μεταξύ στέγης και ταβανιού, όπου συσσώρευαν τις πέτρες και τα χώματα.

Το ταβάνι εξ” άλλου, ήταν και οασφαλέστερος τρόπος επικοινωνίας με τ” άλλα κελιά. Όποιος χρειαζόταν άνοιγε εκεί μια τρύπα, ανέβαινε απάνω, προχωρούσε σκυφτά κι έφτανε στο 7.

Μόλις άνοιξαν ένα “πηγάδι” βάθους δυό μέτρων, άρχισαν να σκ΄βουν οριζόντια για το λαγούμι. Το έργο από εκεκί κι έπειτα παρουσιαζόταν αρκετά εύκολο, γιατί είχαν να κάνουν με μαλακό χώμα.

 

Οι σκαφτιάδες δούλευαν – κυρίως την ημέρα και σπάνια τη νύκτα- με βάρδιες που δεν ξεπερνούσαν τα 10 λεπτά, γιατί δυσκολευόντουσαν ν” αναπνεύσουν. Τενεκεδάκια με λάδι και φυτίλι τους φώτιζαν στο έργο τους.

Η φύλαξη των κρατούμενων εκείνα τα χρόνια δεν ήταν πολύ αυστηρή. Λιγότερο ακόμη αυστηρή ήταν η φρούρηση στην Αίγινα, όπου οι ενδεχόμενοι δραπέτες είχαν ν” αντιμετωπίσουν και το πρόβλημα της απομάκρυνσης από το νησί.

Όλη τη μέρα οι κρατούμενοι ήταν ελεύθεροι να σουλατσάρουν στο προάυλιο της φυλακής ή να ασχολούνται με έργα “ειρηνικά” – μαστορέματα, νοικοκυριό, κατασκευή διαφόρων σουβενίρ κτλ- και μόνο το βράδυ, μετά το καθιερωμένο προσκλητήριο, κλεινόντουσαν στα κελιά. Τα μέτρα έγιναν αυστηρά μετά την απόδραση.

 

Δουλεύοντας αλλά και υπολογίζοντας το μάκρος της υπόγειας διαδρομής, αφού πέρασαν σκάβοντας τον δημόσιο δρόμο, κατάληξαν πίσω από τη μάντρα ενός περιβολιού. Άνοιξαν μια μικρή τρύπα και κατόπτευσαν τον γύρω χώρο. Καμιά διακοσαριά μέτρα από “κει ήταν ένα μικρό καλύβι και κάμποσα μέτρα απέναντί τους άρχιζε ένα δασάκι. Την ξανάκλεισαν και ξαναγύρισαν στη φυλακή τους, για να προετοιμάσουν την τελική φάση του εγχειρήματος.

 

Στις 7 Μαϊου ημέρα Δευτέρα ήταν όλοι έτοιμοι. Και αυτοί που θα έγφευγαν και αυτοί που τους περίμεναν απ” έξω. Στους τελευταίους αυτούς ήταν και πάλι ο Θανάσης Κλάρας, ο οποίος είχε κάνει στις φυλακές Αίγινας στο τέλος του 1929 για 45 μέρες, για παράβαση του “ιδιώνυμου”. Στις ίδιες φυλακές ξανακλείστηκε ο Κλάρας το 1936 από τη δικτατορία του Μεταξά.

Εκέινο το βράδυ, όπως είπαν αργότερα οι φύλακες, επικρατούσε μεγάλη ευθυμία στην πτέρυγα των κομμουνιστών, λες και κάτι γιόρταζαν. Ένα από τα τραγούδια που έλεγαν και ξανάλεγαν κατάληγε σε τούτο το δίστιχο :

Ρία ρία ρο

θα σε πάρω Μαριγώ!

Στις 10 ή ώρα όμως, μόλις σήμανε σιωπητήριο, όλοι σταμάτησαν κι έπεσαν στα κρεβάτια τους. Την ίδια ώρα άρχιζε η προετοιμασία για την απόδραση.

Για τους κρατούμενους του 7 δεν υπήρχε πρόβλημα. Η τρύπα άρχιζε από το κελί τους. Έπρεπε όμως να περιμένουν και τους άλλους. Οι Δερβίσογλου, Σαρίκας και Δουλγέρης βρισκόντουσαν στο κελί 6, ενώ οι Σακαρέλλος και Φλωράκος στο 1. Και οι μεν όμως και οι δε ήρθαν από τον ίδιο δρόμο στο 7: από το ταβάνι. Σχετικά εύκολα οι πρώτοι. Κάπως πιο δύσκολα οι δεύτεροι αφού έπρεπε να περάσουν πάνω από έξι κελιά.

Όλοι οι κρατούμενοι κομμουνιστές συνεργάστηκαν εκείνη τη νύχτα, άλλος λίγο άλλος πολύ, για την απόδραση των συντρόφω τους.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα βρισκόντουσαν και οι 8 στο κελί 7. Σήκωσαν το σκέπασμα του “πηγαδιού”, αποχαιρέτησαν τους Βέργο και Μαρμαρέλη που απόμειναν και άρχισαν ένας ένας να κατεβαίνουνκαι στη συνέχεια να σέρνονται στη σήραγγα που φωτιζόταν από τα λυχνάρια που είχαν τοποθετήσει κατά μήκος της.

Ο Βέργος κι ο Μαρμαρέλης έκλεισαν με φροντίδα το άνοιγμα του “πηγαδιού”, φούσκωσαν με παλιόρουχα τα κρεβάτια των συντρόφων τους που έφυγαν -το ίδιο έκαναν κι οι άλλοι που έμειναν στα κελιά 6 και 1- και ξάπλωσαν.

 

Με λίγα χτυπήματα από τους δύο πρώτους, η τρύπα στην άλλη άκρη της σήραγγας άνοιξε. Έριξαν μια αρπαχτή ματιά. Απόλυτη ησυχία. Ένας ένας έβγαινε και κατευθυνόταν στο δασάκι, όπου σε λίγο είχαν συγκεντρωθεί και οι οχτώ. Κοίταξαν προς τη μεριά της φυλακής. Απόλυτη ηλικία κι εκεί.

Σιγυρίστηκαν και κάθισαν στις πέτρες να φουμάρουν. Λίγο πριν κινήσουν κατά το γυαλό, κάποιος έριξε την ιδέα: \

-Δεν τους γράφουμε κι ένα ραβασάκι;

-Να τους γράψουμε.

Το κάρφωσαν σ” ένα δέντρο και ξεκίνησαν.

Μια βάρκα τους περίμενε στην ακροθαλασσιά. Δεν ήταν δική τους. Ήξεραν όμως ότι βρισκόταν εκεί κάθε βράδυ. Μόνο που ο ψαράς που την είχε έπαιρνε τα βράδια , για κάποια ασφάλεια, τα κουπιά. Τα αντικατάστησαν με δυό γερές σανίδες, έσπρωξαν τη βάρκα στη θάλασσα, μπήκαν μέσα κι άρχισαν να απομακρύνονται με απαλές κινήσεις. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ο καιρός καθαρός, είχε αρχίσει το καλοκαίρι.

Τρία μίλια από την Αίγινα βρίσκεται το νησάκι Μονή. Εκεί τους περίμενε μια βενζινάκατος με τους συντρόφους τους απ” έξω. Αντάμωσαν συγκινημένοι.

Δεν είχαν καιρό για χάσιμο. Άλλαξαν ρούχα. Λίγο αργότερα η βενζινάκατος κατευθυνόταν στον Σαρωνικό.

 

 

Η απόδραση των οχτώ της Αίγινας θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες αποδράσεις που έγιναν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Θαυμάστηκε απ” όλους – ακόμα και εμπειρογνώμονες από το εξωτερικό ήρθαν για να μελετήσουν το άνοιγμα της σήραγγας – τραγουδήθηκε από τους κομμουνιστές και υπήρξε το πρότυπο της μεγάλης απόδρασης των Βούρλων που ακολούθησε 31 χρόνια αργότερα…

Καρκινικά κύταρρα και κοινωνικές μεταστάσεις. Παρέμβαση στο νοσοκομείο «Άγ. Ανάργυροι».


Την Δευτέρα που μας πέρασε, κάμποσες ημέρες αργότερα από το περιστατικό, ο διοικητής δεν είχε κανένα ηθικό πρόβλημα να επιβεβαιώσει και δημόσια μπροστά μας ότι κάλεσε τους μπάτσους αγγίζοντας όμως και τα όρια του χυδαίου μιλώντας για «ζήτημα ασφάλειας» που θα μπορούσε να δημιουργηθεί, όπως συμβαίνει συχνά με μετανάστες που έρχονται στο νοσοκομείο. Δίπλα του θα μπορούσαμε να βάλουμε και το ειρωνικό χαμόγελο (και το κατέβασμα των κειμένων μας από τους πίνακες αναρτήσεων) της προϊσταμένης των εξωτερικών ιατρείων του νοσοκομείου, μαζί με την πιπιλισμένη φράση ότι «τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα λέτε».
Το επίδικο γι’ αυτήν, για κάποιους κυρίους του λογιστηρίου και για κάποιους ακόμα που «δε γνωρίζουμε κάτι, δε συμβαίνουν αυτά στο νοσοκομείο μας», ήταν ότι από τα πέντε  χιλιάδες ευρώ που τιμολογήθηκε η επέμβαση, η μετανάστρια κατέβαλε κάπου τα μισά και «χρωστάει άλλα τόσα στο δημόσιο, βάσει του νόμου». Όλη αυτή η συνομοταξία, με αυτούς που συναντήσαμε και αυτούς που δεν συναντήσαμε, ευθυγραμμισμένη με την τεχνοκρατική αντίληψη του διοικητή Μπαρτζώκα, είμαστε σίγουροι τι στάση θα έχει σε μία περίπτωση ανασφάλιστου (ή και ασφαλισμένου πλέον) που δεν θα έχει να πληρώσει για την εξέταση ή τη νοσηλεία του. Είναι η υλική έκφραση της αντίληψης ότι το σύστημα υγείας δεν καλείται ντε και καλά να θεραπεύει, αλλά καμιά φορά μπορεί και να αστυνομεύει.  
Το πιο όμορφο, όμως, που συναντήσαμε στο νοσοκομείο ήταν οι μοριακές αντιστάσεις κάποιων υγειονομικών, η ανάγκη κάποιων άλλων για «να σπάσει επιτέλους η σιωπή εδώ πέρα που είμαστε, μακριά από τα πάντα». Τα χαμόγελα που έσκαγαν, το-όλο-νόημα κούνημα του κεφαλιού, τα βιώματά τους που μοιράστηκαν μαζί μας, ο τσαμπουκάς που επέδειξαν κάποιοι από αυτούς ώστε η μετανάστρια να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο και να μην παραμείνει δέσμια της αστυνομίας από την πρώτη κιόλας ημέρα που έγινε εισαγωγή. Βλέπετε ο διοικητής είχε προλάβει να ενημερωθεί και να ενημερώσει από την πρώτη στιγμή την αστυνομία.
Τελευταία εικόνα που μας προκάλεσε και γέλιο είναι ο διοικητής, ο διοικητικός διευθυντής και τα σεκιούριτι να έχουν στηθεί μπροστά από ένα σύνθημα (με μαρκαδόρο) στην είσοδο που έλεγε «ξεφτίλα, ρουφιάνε, Μπαρτζώκα» και να επιβλέπουν το σβήσιμό του από το συνεργείο καθαρισμού.
Όλα τα παραπάνω τα είδαμε, τα ακούσαμε και τα νιώσαμε στην παρέμβαση που έγινε το πρωί της Δευτέρας 10 Δεκέμβρη ύστερα από πρωτοβουλία του «κοινωνικού χώρου για την υγεία». Την κίνηση την πλαισίωσαν άτομα από τις λαϊκές συνελεύσεις του Περιστερίου, του Ελληνικού και άλλοι μεμονωμένοι αγωνιστές και είμαστε σίγουροι ότι θα αποτελέσει την απαρχή μίας δικτύωσης για παρεμβάσεις πάνω σε θέματα υγείας.
Στην κουβεντούλα με τον ξεφτιλισμένο διοικητή φροντίσαμε να κάνουμε σαφές ότι τέτοιες πρακτικές δεν υπάρχει καμία περίπτωση να γίνουν ανεκτές.  Στην κυκλοφορία μας στους διαδρόμους του νοσοκομείου είδαμε την ομοιομορφία να διαταράσσεται, στις συζητήσεις μας με τους υγειονομικούς είδαμε ισορροπίες να διαρρηγνύονται. Θα επανέλθουμε σύντομα.
Παρακάτω είναι το κείμενο το οποίο μοιράσαμε στην παρέμβαση:

.

Καρκινικά κύτταρα και κοινωνικές μεταστάσεις
«Μετανάστρια καρκινοπαθής διακομίστηκε από το Νοσοκομείο Μεταξά για να υποβληθεί σε μια επείγουσα προεγχειρητική διάγνωση στην ορθοπεδική κλινική του Νοσοκομείου «Αγ. Ανάργυροι». Ενώ, οι συγγενείς κατέβαλαν όλο το ποσό των νοσηλίων της ασθενούς λόγω έλλειψης κοινωνικής ασφάλισης, ο Διοικητής του Νοσοκομείου, Δ. Μπαρτζώκας, κατήγγειλε την καρκινοπαθή στο Τμήμα Ασφάλειας της Κηφισιάς διότι δεν είχε νομιμοποιητικά έγγραφα παραμονής στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα αυτής της απάνθρωπης πρωτοβουλίας ήταν η αστυνομική περιφρούρηση της ασθενούς κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της και η απέλαση της μετά την αποθεραπεία της»
Από δημοσιεύματα του τύπου στις 26 Νοεμβρίου 2012
Στη σημερινή εποχή της πιο βαθιάς και παγκοσμιοποιημένης κρίσης που γνώρισε ο καπιταλισμός, γίνεται πια φανερό ότι «κάτι σάπιο υπήρχε από παλιά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Γιατί ο στενός συνεργάτης του κυρίου Λοβέρδου, πιστός στο δόγμα μιας υγείας που αξιολογεί το ισοζύγιο κόστους-οφέλους ως πιο σημαντικό από την ανθρώπινη ζωή, επικαλέστηκε εγκυκλίους των Α. Παπαδόπουλου (2000)  και Α. Λοβέρδου (2011) οι οποίες καλούσαν τους γιατρούς να μετατραπούν σε καταδότες και ανθρωποφύλακες. Οι εγκύκλιοι αυτές ακυρώθηκαν τότε στην πράξη, έρχεται όμως σήμερα,  μεσούντος ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ο εν λόγω διοικητής να πλειοδοτήσει σε αυτό που εδώ και χρόνια επιχειρείται. Η διάλυση του δημόσιου συστήματος περίθαλψης και η υπαγωγή του σε ένα μοντέλο έχει ξεκινήσει από χρόνια. Η κατάρρευση του είναι πλέον σε εφαρμογή. Ο συγκεκριμένος κατάπτυστος το πάει και ένα βήμα παραπέρα, επισημαίνοντας πως για να ζήσεις, πρέπει όχι μόνο να έχεις, αλλά να είσαι και «νόμιμος».
Σε ένα σύστημα που επιδιώκει με κάθε τρόπο να περιορίσει τα κόστη, όπου το χρήμα είναι Θεός και άρα το Χρέος αποτελεί το σατανικό του ισοδύναμο, η ανθρώπινη ζωή θα απαξιώνεται όλο και πιο πολύ. “Χωρίς  χαρτιά” θα  σημαίνει παράνομος, χωρίς  ένσημα θα σημαίνει ανασφάλιστος, χωρίς δυνατότητα να καταναλώσεις θα καθίστασαι περιττός. 
Η κρίση γεννάει φόβο, ατομισμό και κοινωνικό κανιβαλισμό. Παράλληλα με μία τάση συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, παρακολουθούμε και μία προσπάθεια να εγκαθιδρυθεί μια νέα ηθική αποκλεισμού στα νοσοκομεία. Το δηλώνουμε, όμως, ρητά και απόλυτα: θα μας βρει απέναντι της. Είναι σαφές για μας πως ο διοικητής του αντικαρκινικού νοσοκομείου, έχοντας συμμετάσχει αρκετές φορές στις επιτροπές κοστολογήσεων πολυάριθμων ιατρικών πράξεων του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας, δεν αποτελεί παρά την τεχνοκρατική όψη της επιχειρουμένης εξαίρεσης όλο και μεγαλύτερων πληθυσμιακών ομάδων από ένα δημόσιο σύστημα φροντίδας και περίθαλψης. Γιατί, αν και η ασθενής δεν απελάθηκε και συνεχίζει τη νοσηλεία της στο νοσοκομείο Μεταξά, όσο η κρίση βαθαίνει, τόσο θα αναζητούνται  τεχνικές λύσεις για ανθρώπινα προβλήματα και η ιατρική κοινότητα θα καλείται να πάρει πιο πειστικά θέση για το αν συντάσσεται με τον άνθρωπο ή τους αριθμούς. Πολύ περισσότερο δε, καλούμαστε να πάρουμε θέση απέναντι σε ορατές και αόρατες πρακτικές αστυνόμευσης και αποκλεισμού, όπως αυτές που ζητάει ο κάθε Μπαρτζώκας.
Είμαστε εδώ, λοιπόν, όχι μόνο γιατί αντιλαμβανόμαστε ως αυτονόητο το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου σε μια ισότιμη περίθαλψη και νοσηλεία, ανεξάρτητα από τα ιδεολογήματα περί νόμιμου. Πολύ περισσότερο είμαστε εδώ γιατί, είτε εργαζόμαστε στο χώρο της υγείας είτε όχι, έχουμε ευθύνη να μη σιωπήσουμε. Είμαστε εδώ για να καλέσουμε τους εργαζόμενους του νοσοκομείου να μην αποδέχονται την αυταρχική λογική του διοικητή τους, να υπενθυμίσουμε πως ο κίνδυνος μίας ιατρικής που αστυνομεύει, φρουρεί και αποκλείει είναι παρών. Είμαστε εδώ γιατί κανείς μας δεν είναι σίγουρος αν στο μέλλον θα είναι κάποιος από εμάς “λαθραίος” ή αν θα έχουμε τη δυνατότητα να συγκεντρώσουμε τα “απαραίτητα χαρτιά” ή το αναγκαίο ποσό για μια ευπρεπή νοσηλεία. Είμαστε εδώ ως εν δυνάμει καρκινοπαθείς ή συγγενείς καρκινοπαθών για να μιλήσουμε για τη θεραπεία ως μια χειραφετητική διαδικασία σε πείσμα των λογιστών της υγείας. Είμαστε, τέλος, εδώ γιατί μπορεί το νοσοκομείο να βρίσκεται μακριά από τον πολεοδομικό ιστό της μητρόπολης και η πρόσβαση σε αυτό δυσχερής, η πραγματικότητα όμως της αστυνόμευσης και του αποκλεισμού είναι δίπλα μας. Αντιλαμβανόμενοι την υγεία μας όχι ως ένα απλό βιοιατρικό δεδομένο, θεωρούμε τις ίδιες τις εντολές του διοικητή του νοσοκομείου καρκινικά κύτταρα και τις πρακτικές του μεταστάσεις αποκλεισμού και θανάτου, σε ιδεολογική -και ίσως όχι μόνο- συνάφεια με τη νεοναζιστική ρητορική.

Επανασυνδέσεις ρεύματος από την Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας (και στα δικά μας…)

Επανασυνδέσεις ρεύματος από την Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας

Η συνέλευση της πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας τις τελευταίες δυο εβδομάδες προχώρησε σε δυο επανασυνδέσεις ρεύματος σε σπίτια κατοίκων που ήρθαν στην εβδομαδιαία συνάντησή μας, ενημέρωσαν για την αδυναμία αποπληρωμής των λογαριασμών και το κόψιμο της σύνδεσης και από κοινού προχωρήσαμε στην επανασύνδεση. Και στις δυο περιπτώσεις η επανασύνδεση είχε και τον χαρακτήρα της κοινωνικής παρέμβασης με την παρουσία πολλών ανθρώπων και μοίρασμα σχετικού κειμένου στη γειτονιά. Στη μία περίπτωση η επανασύνδεση έγινε στο ρολόι και στην άλλη στη “χελώνα” διακλάδωσης προς τα ρολόγια της πολυκατοικίας.

Ακολουθεί σχετικό κείμενο από το 1ο τεύχος του ΕΝΤΥΠΟΥ ΔΡΟΜΟΥ της συνέλευσης, που τυπώθηκε στις αρχές Δεκέμβρη 2012 σε 2000 αντίτυπα και μοιράζεται χέρι-χέρι σε δρόμους, πλατείες, ΟΑΕΔ, εργασιακούς χώρους, σχολεία και κοινωνικές παρεμβάσεις στην περιοχή μας:

Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι στις δημοτικές επιχειρήσεις και οι απλήρωτοι λογαριασμοί ρεύματος στην περιοχή μας
 
Δευτέρα 15 Οκτώβρη 2012. Δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στις δημοτικές επιχειρήσεις, που βρίσκονται εδώ και βδομάδες σε κινητοποιήσεις και καταλήψεις των πολιτιστικών κέντρων, έχοντας κλείσει 1 χρόνο απλήρωτοι, κάνουν για άλλη μια φορά παράσταση διαμαρτυρίας στο δημοτικό συμβούλιο και ζητάνε να μάθουν πότε θα καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους. Η απάντηση του δημάρχου όπως πάντα αόριστη και αποθαρρυντική. Εξάλλου, ένα κρατικό κονδύλι 20 εκατομμυρίων ευρώ που έλαβε ο Δήμος δόθηκε για αποπληρωμή χρεών του προς την εφορία και όχι κατά προτεραιότητα για τη μισθοδοσία των απλήρωτων υπαλλήλων.
Για να δικαιολογήσει την αδυναμία του να καταβάλει στους εργαζόμενους τα δεδουλευμένα κάλεσε τους παρευρισκόμενους να αναλογιστούν τα αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Δήμος όταν τα έσοδα από τα δημοτικά τέλη (μέσω των λογαριασμών ΔΕΗ) έχουν μειωθεί στο μισό την τρέχουσα χρονιά σε σχέση με την προηγούμενη. Το συμπέρασμα προφανές. Σε Κερατσίνι-Δραπετσώνα τα μισά σπίτια έχουν απλήρωτους λογαριασμούς ΔΕΗ. Προφανώς όχι μόνο εξαιτίας του χαρατσιού (που μπορεί κάποιος να το περάσει πλέον στην εφορία) αλλά λόγω αδυναμίας πληρωμής της ίδιας της κατανάλωσης ρεύματος. Αυτό σημαίνει ότι ήδη υπάρχουν πολλές κομμένες συνδέσεις και ότι το επόμενο διάστημα εργολαβικά συνεργεία θα πάρουν μαζικές εντολές διακοπής ρεύματος για τις περιοχές μας, τη στιγμή που μπαίνουμε στον χειμώνα. Μπορούμε να αναλογιστούμε πόσο θα κλιμακωθεί το πρόβλημα όταν οι πρόσφατοι νόμοι που ψηφίστηκαν προβλέπουν μέχρι και δεκαπλάσιο Τέλος Ακίνητης Περιουσίας μέσω των λογαριασμών ΔΕΗ για τους δήμους που θα έχουν πρόβλημα με τα οικονομικά τους (δηλαδή όλους).
Να φτιάξουμε δίκτυα υπεράσπισης των συνδέσεων ρεύματος των σπιτιών, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πολυκατοικία. Να αποτρέψουμε συλλογικά τις διακοπές σύνδεσης στα ρολόγια και ακόμα περισσότερο όσες επιχειρηθούν να γίνουν από τις κολώνες της ΔΕΗ. Να επανασυνδέσουμε με ευθύνη όλης της γειτονιάς κάθε κομμένη σύνδεση.
Η Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας έχει ήδη δημιουργήσει ένα στοιχειώδες δίκτυο επικοινωνίας-ενημέρωσης για την αποτροπή διακοπών και για την επανασύνδεση κομμένων συνδέσεων. Και καλεί κάθε κάτοικο της περιοχής που έχει πρόβλημα να έρθει σε επαφή μαζί της.
Θέλουν να μας βυθίσουν στο κρύο και στο σκοτάδι. Να τους αλλάξουμε τα φώτα. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η συλλογική αντίσταση η δύναμή μας.
* Επόμενη συνέλευση τη Δευτέρα 17/12, στις 6.00μμ, στο Πολιτιστικό Κέντρο “Μελίνα Μερκούρη”, Εμμανουήλ Μπενάκη 70 – Αμφιάλη.

 

http://suneleushkeratsiniou.blogspot.gr/

ΕΦΟΠΛΗΣΤΕΣ: “ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΗΚΑΝ” ΜΕ 1400 ΕΥΡΩ ΜΗΝΙΑΙΑ, ΑΝΑ ΠΛΟΙΟ, ΤΟ 2011 & ΤΟ 2012!

αναδημοσιευση απο το LEFTERIA
 

Σύμφωνα με  τα στοιχεία του προϋπολογισμού για το έτος 2011 και με βάση τον κωδικό εσόδων 0141, ο φόρος των πλοίων για το 2011 υπολογιζόταν στο ποσό των 12 εκατομμυρίων ευρώ. Τελικά το κράτος εισέπραξε 14.1 εκατ. ευρώ για το 2011 και 14.6 εκατ. για το 2012, μέσω του (τουλάχιστον γελοίου) τρόπου “φορολογίας”,  tonnage tax.

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της United Nations Conference on Trade and Development (UNCTAD), που σε συνεργασία με τη βάση δεδομένων της HIS Fairplay επεξεργάζεται τα στοιχεία για τον παγκόσμιο εμπορικό στόλο πλοίων 1.000 gt και άνω, η ελληνική εμπορική ναυτιλία διατηρεί, και το 2012, την πρώτη θέση στην παγκόσμια ναυτιλία με βάση τη μεταφορική ικανότητα (dwt), με την Ιαπωνία να ακολουθεί στη δεύτερη θέση και την πεντάδα να συμπληρώνουν οι Γερμανία, Κίνα και Κορέα.

Ειδικότερα, οι Ελληνες εφοπλιστές ελέγχουν 3.321 πλοία, συνολικής μεταφορικής ικανότητας 224.051.881 dwt, και κατέχουν μερίδιο 16,10% στον παγκόσμιο στόλο, ο οποίος αποτελείται από 46.901 πλοία, συνολικής μεταφορικής ικανότητας 1.518.109.503 dwt.

Απο αυτά, με το σύστημα του tonnage tax “φορολογούνται” περί τα 860 ποντοπόρα πλοία τα οποία σύμφωνα με πιο πρόσφατα στοιχεία του Committee είναι εγγεγραμμένα στο ελληνικό νηολόγιο.

Σύμφωνα με τα παραπάνω και μόνο για τα 860 πλοία των εφοπλιστών που “φορολογούνται” και όχι για το σύνολο των ανω των 3300 πλοίων, η πατριωτική τάξη των ελλήνων εφοπλιστών, έδινε στα ταλαίπωρα ταμεία μας το “ιλλιγιώδες” ποσό των 1366 ευρω τον μήνα, ανά πλοίο, κατά μέσο όρο το 2011, λιγότερα απο 1415 ευρώ τον μήνα, ανά πλοίο, για το 2012!

‘Οσο για το κοντινό μέλλον, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εισπράξει 80 εκατ. το 2013, δηλαδή κατά μ.ο. 7752 ευρώ μηνιαία, ανά πλοίο

Τα ναύλα,εδικά για τα LNG Carriers ξεκινούν απο 8.000 δολάρια την ημέρα και κατα καιρούςεχουν αγγίξει τις 200.000 ευρώ την ημέρα. Ειδικότερα τους τελευταίους μήνες του 2011 είχαν παγιωθεί σε 120.000 με 150.000 δολάρια την ημέρα. 

Αφορολόγητα.

Η΄ με 50 ευρώ φόρο την ημέρα, εάν μας ακούγεται καλύτερα…

 
Αναρτήθηκε από στις 11:02 π.μ.

οι αγώνες για την Υγεία, αλλού

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο: “εργαζόμενοι/εργαζόμενες στη βιομηχανία της Υγείας”

Από την παρέμβαση στο θεαγένειο

18 Νοεμβρίου 2012

 

 

Τώρα και πρόληψη στη μοναδική τιμή των 5€

14 Νοεμβρίου 2012

 Ο λόγος γίνεται για την επιβολή αντιτίμου 5 ευρώ στις ασθενείς που εξετάζονται σε τμήματα πρόληψης του Θεαγένειου Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Θεσ/νίκης (τεστ Παπανικολάου, μαστογραφία). Η είσπραξη του 5ευρου σε προληπτικές εξετάσεις διαπιστώθηκε κατά τη διάρκεια μιας παρέμβασης, στα πλαίσια του αγώνα των νοσοκομειακών τους προηγούμενους μήνες (επίσχεση εργασίας). Άξιο απορίας είναι το πώς συμβιβάζεται οι εργαζόμενοι να λένε ότι αγωνίζονται όχι μόνο για τα δεδουλευμένα αλλά και για “δημόσια δωρεάνυγεία για όλους” και στην κινητοποίησή τους να μην είναι στόχος αυτό το απαράδεκτο μέτρο. Άξιο απορίας είναι επίσης πώς το συγκεκριμένο εισιτήριο μπορεί και αντιβαίνει ακόμα και τις ίδιες τις διατάξεις του Υπουργείου Υγείας για τους φραγμούς στην περίθαλψη, οι οποίοι μέχρι τώρα δεν αγγίζουν την πρόληψη, η οποία σαφέστατα εξαιρείται του 5ευρου.
Το 5ευρο εισιτήριο, βάσει νόμου, έχει εισαχθεί πια σε όλα τα τακτικά εξωτερικά ιατρεία σε Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, κλείνοντας την πόρτα στους μη έχοντες και ανοίγοντας το δρόμο για τη λειτουργία του ΕΣΥ με όρους επιχείρησης. Στο όνομα της αρπαχτής σε κάποια από αυτά τα νοσοκομεία – μαγαζιά, οι διοικήσεις αυθαιρετούν αγνοώντας τις εγκυκλίους του υπουργείου, υποχρεώνοντας μέχρι και τους ασθενείς χρόνιων νοσημάτων να πληρώνουν. Επιλέγουμε λοιπόν να παρέμβουμε ενάντια σε νόμιμα και παράνομα εισιτήρια στην περίθαλψη, καθώς και στα χειρότερα που έπονται.

 ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΕΠΟΝΤΑΙ
Συγχωνεύσεις νοσοκομείων με δραστική μείωση των νοσοκομειακών κλινών, εκχώρηση κλινών στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, απογευματινά ιατρεία όπου εξυπηρετούνται άμεσα όσοι και όσες μπορούν να πληρώσουν 50 ευρώ (τουλάχιστον) για να παρακάμψουν την αναμονή των πρωινών τακτικών ιατρείων, διαγραφή κι άλλων φαρμάκων από τη λίστα των συνταγογραφούμενων, αύξηση της συμμετοχής των ασθενών στα συνταγογραφούμενα φάρμακα είτε πληρώνοντας τη διαφορά από τα γενόσημα είτε με την καθαυτή αύξηση του ποσοστού συμμετοχής, ελάττωση των φαρμακευτικών παροχών για τους ασφαλισμένους της πρόνοιας, 25 ευρώ για κάθε εισαγωγή σε Νοσοκομείο, 1 ευρώ σε κάθε συνταγή… Τελικά, μια γενικευμένη εξαθλίωση του συστήματος υγείας που ενισχύει τα ιδιωτικά ιατρεία και τις ιδιωτικές κλινικές και εντείνει τους οικονομικούς διαχωρισμούς στην περίθαλψη.

 Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΣΥ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ
Τι γίνεται με τους άνεργους, τις ανασφάλιστες, τους χαμηλόμισθους, τους ηλικιωμένους, τους αποκλεισμένους αυτού του κόσμου; Τι γίνεται όταν οι μετανάστες και οι μετανάστριες, ο πιο αδύναμος κρίκος από τους αποκλεισμένους, μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίους τράγους – υπαίτιους για την κατάρρευση του συστήματος; Τι γίνεται με τους ψυχικά πάσχοντες και τους τοξικοεξαρτημένους; Τι γίνεται με αυτούς που κατά βάση έχουν ανάγκη τη δωρεάν παροχή υπηρεσιών περίθαλψης; Αυτές που καθημερινά αποκλείονται γιατί απλά περισσεύουν για ένα σύστημα σε κρίση; Αυτούς που αρρωσταίνουν ζώντας στα γρανάζια μιας παρανοϊκής μηχανής που αλέθει επιθυμίες, ανάγκες, όνειρα με μοναδικό σκοπό το κέρδος;

Η αναδιάρθρωση απροκάλυπτα πια ορίζει τα “σώματα χωρίς σημασία”, πέραν των άλλων, μέσα από αποκλεισμούς και περιφράξεις στις υπηρεσίες υγείας. Οι αποκλεισμοί αυτοί καθημερινά εντείνονται και φεύγουν πια από τη σφαίρα της θεραπείας και της φαρμακευτικής αγωγής, αγγίζοντας και την ίδια την πρόληψη. Αναίσχυντο παράδειγμα αποτελεί το Θεαγένειο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης στο οποίο έχει καθιερωθεί το 5ευρο εισιτήριο για το τεστ Παπανικολάου και τη μαστογραφία στα ιατρεία των τμημάτων πρόληψης. Eν μέσω κρίσης και περικοπών, μπαίνουν οικονομικοί φραγμοί σε βασικά κομμάτια της πρόληψης γυναικολογικών νοσημάτων. Μπαίνουν στο στόχαστρο τα screening tests και δη το τεστ
Παπανικολάου και η μαστογραφία, βασικές προληπτικές διαγνωστικές μέθοδοι για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και τον καρκίνο του μαστού αντίστοιχα. Αποκαλύπτεται για μία ακόμη φορά ότι η πρόληψη δεν ενδιαφέρει το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία όταν δεν αποφέρει οικονομικό όφελος… Όταν πρόκειται για ανασφάλιστες, άνεργες και γυναίκες με ή χωρίς χαρτιά που δεν (θα) πληρώνουν εισφορές.

 ΑΣ ΜΗ ΓΕΛΙΟΜΑΣΤΕ
Η καθημερινή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε στα νοσοκομεία κάθε άλλο παρά μας ευχαριστεί: οι μεγάλες ελλείψεις προσωπικού και υποδομών, τα εξαντλητικά ωράρια των εργαζομένων, η ολοένα αυξανόμενη απλήρωτη εργασία έχουν σαν παρενέργεια φυσικά και την κακή ποιότητα των υπηρεσιών. Από την άλλη, τα φακελάκια, οι δοσοληψίες με τις φαρμακευτικές εταιρίες, οι πελατειακές σχέσεις (και άλλα πολλά που οδηγούν στον ολοένα αυξανόμενο διαχωρισμό των ασθενών σε κατηγορίες) είμαστε σίγουροι ότι δε θα χτυπηθούν ποτέ από τους αφέντες αυτού του συστήματος.

 ΔΕ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΚΟΣΤΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ
Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτούμε τη διαφορετική αντιμετώπιση των ασθενών ανάλογα με την οικονομική και την κοινωνική κατάστασή τους, το φύλο τους, την ηλικία τους, το χρώμα τους, τη γλώσσα τους. Δε θα καθίσουμε αμέτοχοι μπροστά στις παλιές και νέες περιφράξεις στη θεραπεία και στην πρόληψη. Δε βλέπουμε άλλη λύση παρά τον κοινό αγώνα εργαζομένων στο ΕΣΥ και χρηστών υπηρεσιών υγείας για τα ζητήματα που αφορούν άμεσα τις ζωές όλων μας.

ΙΣΟΤΙΜΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΟΛΩΝ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ
ΔΩΡΕΑΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

κατεβάστε το pdf από εδώ

για το Νοσοκομείο Αίγινας που διαχειρίζεται η τοπική Εκκλησία

αναδημοσίευση από το Έγκινα Νιουζ

Επιστολή-Μαρτυρία της Νοσηλεύτριας Λαμπρινής Τούρνα

Προβλήματα στην Μισθοδοσία του ΝοσοκομείουΤο νοσοκομείο Αίγινας σήμερα περνάει δύσκολες ώρες. Ως εργαζόμενη στο χώρο από το 2000 που ενδιαφέρεται για το μέλλον όλων των μονάδων υγείας στο νησί αλλά κυρίως του νοσοκομείου από το οποίο μισθοδοτούμαι και βιοπορίζομαι αποφάσισα να καταθέσω την προσωπική μου άποψη γραπτώς. Ο σκοπός αυτής της δημοσίευσης είναι να ακουστούν αυτά που αντιλαμβάνομαι ως προβλήματα στη λειτουργία του νοσοκομείου. Η ιστορική αναδρομή που επιχειρώ γίνεται με βάση τα λιγοστά στοιχεία που είχα στη διάθεσή μου καθώς και προσωπικές μαρτυρίες Αιγινητών.

Το 1921 ιδρύεται και το 1922 γίνονται τα εγκαίνια του νοσοκομείου. Ιδρυτές του ο ιεροκήρυκας Αττικής αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Φωστίνης με τη βοήθεια ενός γυναικείου χριστιανικού συλλόγου ( η ίδρυση και η λειτουργία μονάδων υγείας είναι τυπική και συνήθης δράση για την εκκλησία από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια)
Η φτώχεια και η πλήρης έλλειψη κάθε δομής υγείας εκείνη την εποχή στο νησί δίνουν ιδιαίτερη αίγλη στο εγχείρημα. Ο σημερινός πρόεδρος του νοσοκομείου Σ. Βελιώτης σε ομιλία του σε ιερατικό συνέδριο της μητρόπολης το 2005 αναφέρει μεταξύ άλλων χαρακτηριστικά: «Η ύπαρξη και λειτουργία του νοσοκομείου εντάσσεται στην ευρύτερη έννοια του ιεραποστολικού προγραμματισμού της τοπικής μας εκκλησίας».

Το 1927 γίνεται επέκταση της κτιριακής εγκατάστασης πάντα με την οικονομική συνδρομή των πολιτών. Η εκκλησία έχει ιδιοκτησιακή αντίληψη για το ίδρυμα διαχειριζόμενη στην ουσία τις δωρεές και οικονομικές συνδρομές των κατοίκων.
Η επόπτευση της λειτουργίας του κατά παράδοση κληροδοτείται στον εκάστοτε μητροπολίτη.
Το 1940 επιστρατεύεται ως χώρος και μετατρέπεται σε Ναυτικό Νοσοκομείο Αίγινας.
Για μικρό χρονικό διάστημα την περίοδο της γερμανικής κατοχής χρησιμοποιείται από τους Γερμανούς οι οποίοι το αφήνουν σε πολύ κακή κατάσταση. Και πάλι κάτοικοι και φίλοι του νησιού αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα ύπαρξης χώρου υγείας με οικονομικές προσφορές και προσωπική εθελοντική εργασία καταφέρνουν να λειτουργήσει ξανά.
Το 1961-’62 γίνεται νέα επέκταση. Διαθέτει πλέον εκτός της παθολογικής κλινικής μικροβιολογικό εργαστήριο, χειρουργείο και μαιευτικό τμήμα.
Ο ρόλος των γιατρών Ξυδέα και Γαλάνη που εργάστηκαν σε ιδιαίτερα δύσκολες εποχές και με αντίξοες συνθήκες στο νησί και στο νοσοκομείο εδραιώνει την εμπιστοσύνη του πληθυσμού προς το ίδρυμα.
Στη συνέχεια ο νεαρός τότε γιατρός Α. Σίνος συνεχίζει την παράδοση των προκατόχων του γιατρών αρνούμενος μέχρι το τέλος της ζωής του να υπηρετήσει τη βιομηχανία υγείας υπηρετώντας τον ασθενή και το νοσοκομείο κερδίζοντας κι αυτός με το ήθος του και την επιστημονική του ιδιότητα την εμπιστοσύνη του πληθυσμού τόσο για τον ίδιο όσο και για το ίδρυμα. Εμπιστοσύνη που διήρκεσε 35 χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής του.

Με το προεδρικό διάταγμα 1024/80 το «νοσοκομειακό άσυλο» ορίζεται πλέον ως «ΝΠΙΔ εκκλησιαστικό φιλανθρωπικό ίδρυμα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα». Οι εξελίξεις στον τομέα της υγείας με τη δημιουργία του ΕΣΥ δεν το περιλαμβάνουν όπως πολλά εκκλησιαστικά ιδρύματα κι έτσι μετά το 1983 και την ίδρυση του ΚΥ στο νησί αποκτά ανταγωνιστή από την πλευρά του δημοσίου.

Τα έσοδά του προέρχονται από δωρεές πολιτών, οργανισμών, ιδρυμάτων και τακτική εισροή εσόδων από νοσήλια και διαγνωστικές εξετάσεις από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η τιμολογιακή του πολιτική είναι η κρατική διατίμηση όσον αφορά νοσήλια και εξετάσεις.
Συχνά οι δωρεές που λαμβάνει είναι και σε ακίνητη περιουσία που με την ενδεχόμενη αξιοποίησή της θα μπορούσε να έχει κι άλλα έσοδα. Τακτικά η τοπική εκκλησία ενισχύει οικονομικά το ίδρυμα διευκολύνοντας την ομαλή λειτουργία του. Δε λαμβάνει κρατικές επιχορηγήσεις.

Τη δεκαετία του 1990 ανεγείρεται νέο κτίριο δίπλα στο ήδη υπάρχον για να στεγάσει ιατρεία και διαγνωστικά μέσα. Το πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000 γίνεται ανάπλαση και του παλιού κτιρίου.
Το νέο κτίριο εξοπλίζεται με σύγχρονο διαγνωστικό ακτινολογικό εργαστήριο και τμήμα διαγνωστικής υπερηχοτομογραφίας και στη συνέχεια με εργαστήριο μέτρησης οστικής πυκνότητας, διαγνωστικής μαστογραφίας, μικρό χειρουργείο πλήρως εξοπλισμένο να εκτελεί μικρές χειρουργικές επεμβάσεις και πρόσφατα εργαστήριο αξονικής τομογραφίας.
Επίσης πρόσφατα η παθολογική κλινική εξοπλίστηκε με διαγνωστικές ιατρικές συσκευές και όργανα μηχανικής υποστήριξης και φροντίδας του ασθενή για τις ανάγκες της.

Νομιμοποιεί τη λειτουργία του με το Ν.3204 του 2003 που το συμπεριέλαβε στις διατάξεις του άρθρου 52 του Ν. 2071/1992 του ΕΣΥ.

Ο «φιλανθρωπικός» χαρακτήρας του ιδρύματος ατονεί και εν τέλει χάνεται με την εισαγωγή νέων τεχνολογιών υψηλού κόστους λειτουργίας και συντήρησης, την πλήρη έλλειψη επιστημονικού ελέγχου του ιατρικού προσωπικού και την παντελή απουσία οικονομικού ελέγχου και αρχίζει να μεταβάλλεται σε προβληματική επιχείρηση στη βιομηχανία της υγείας. Ακόμα και η παροχή νοσηλείας και διαγνωστικών εξετάσεων μερίδας του πληθυσμού δίχως ασφαλιστική κάλυψη και χωρίς οικονομική δυνατότητα, για να εγκριθεί και να αποφασιστεί ως δωρεάν παροχή ακολουθεί συχνά διαδικασίες προσβλητικές ή και ακόμα και εξευτελιστικές για τον πάσχοντα και το άμεσο συγγενικό περιβάλλον του στερώντας τους την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που υπεραμύνθηκε με την ίδρυσή του το ίδρυμα.
Ο δε ασθενής με ασφαλιστική κάλυψη συνήθως καλείται να πληρώσει από την τσέπη του για τις υπηρεσίες ή τις διαγνωστικές μεθόδους που δεν καλύπτονται από τον ασφαλιστικό του φορέα (και όχι μόνο).
Κατά περιόδους επίσης όπου η κρατική τερατώδης γραφειοκρατία και η ολιγωρία του διοικητικού συμβουλίου στερεί από το ίδρυμα τις συμβάσεις με ασφαλιστικά ταμεία οι ασθενείς καλούνται να πληρώσουν για τη νοσηλεία τους ή το διαγνωστικό τους έλεγχο ακριβές αντίτιμο κρατικού τιμολογίου υπηρεσιών.

Έτσι ο ασθενής ή ο καταναλωτής προϊόντων υγείας από προστατευόμενος του ιδρύματος έγινε πελάτης, στατιστικό στοιχείο στους πρωτόγονους ετήσιους ισολογισμούς και μέσον ευαισθητοποίησης και πίεσης ετέρων και αλλήλων στην κούρσα αναζήτησης ή διεκδίκησης πόρων. Στον ίδιο αγώνα αναζήτησης πόρων συμπεριλήφθησαν και οι εργαζόμενοι ως αριθμοί ή ως μέσον πίεσης ή ευαισθητοποίησης με το ρόλο και την προσφορά τους να υποτιμάται και να αγνοείται προκλητικά και επιδεικτικά.
Η πλήρης αδυναμία προσαρμογής του διοικητικού συμβουλίου στα νέα δεδομένα και η κρατική γραφειοκρατία αρχίζει πλέον να δυναμιτίζουν την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος και να δημιουργούν ένα ολοένα και αυξανόμενο τεράστιο και δυσκολοδιαχειρίσιμο χρέος.

Το 2009 επιχειρήθηκε εκποίηση μικρού τμήματος της (αξιόλογης και πλέον  διόλου ευκαταφρόνητης προερχόμενης από δωρεές και κληροδοτήσεις) ακίνητης περιουσίας του ιδρύματος  για να αντιμετωπιστεί το συνεχώς διογκούμενο ταμειακό έλλειμμα που δυσκολεύει πλέον σοβαρά την ομαλή λειτουργία του, χωρίς να δώσει μεγάλη ανάσα στα ασφυκτικά οικονομικά του προβλήματα.
Η διαφυγή κερδών λόγω της πλήρους έλλειψης οικονομικού ελέγχου (και όχι μόνο) της παθολογικής κλινικής βύθισαν το ίδρυμα σε δραματικό έλλειμμα (ενδεικτικά μόνο για το έτος 2009 η παθολογική κλινική όπως αναφέρει σε ομιλία του ο πρόεδρος παρουσιάζει έλλειμμα της τάξης των 105.000 ευρώ). [Μαρτυρία Προσφοράς και Αγάπης – Σώζων Β. Βελιώτης -Αίγινα 2011 σελ.17]

Συνεχίζει να διοικείται από τον εκάστοτε μητροπολίτη ο οποίος διορίζει διοικητικό συμβούλιο (5ετούς θητείας με απόμαχους προερχόμενους από άλλους χώρους της κοινωνικής ζωής του νησιού φίλοι και συνεργάτες της τοπικής εκκλησίας χωρίς όμως καμία εξειδίκευση στον τομέα της υγείας και χωρίς έννομο συμφέρον από την ανάπτυξη και εξέλιξη του ιδρύματος ως άμισθοι).
Το υπόλοιπο προσωπικό (επιστημονικό, νοσηλευτικό, τεχνολογικό, υπαλλήλων γραφείου, βοηθητικό κλπ) προσλαμβάνεται κατόπιν συνεδρίασης του διοικητικού συμβουλίου συναινέσει του μητροπολίτη.
Το έμμισθο προσωπικό του νοσοκομείου  δεν έχει συμμετοχή ή εκπροσώπηση καθ’ οιονδήποτε τρόπο στο διοικητικό συμβούλιο. Η σχέση τους δε, από σχέση συνεργασίας και κοινής προσφοράς με τον καιρό και τις αλλαγές προσώπων στο συμβούλιο εξελίχθηκε σε σχέση εξουσίας μεταξύ «μηχανισμού» και σώματος εργαζομένων γεγονός που οδήγησε συχνά σε αντιπαραθέσεις και σταδιακά σε πλήρη ασυνεννοησία. Η πλήρης άγνοια των μελών του συμβουλίου σε θέματα πρωτοκόλλων φροντίδας ασθενούς και διοίκησης μονάδων υγείας δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο τη συνεργασία και την εξέλιξη στην ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών στον πληθυσμό.

Η εκκλησία διατηρεί την ιδιοκτησιακή αντίληψη για το ίδρυμα ενώ αρνείται πλέον τη σταθερή ή αξιόλογη οικονομική του στήριξη. ( ίσως όχι άδικα αν αναλογιστεί κάποιος την αντικειμενικά πλήρη αδυναμία του παρόντος διοικητικού συμβουλίου να διαχειριστεί οικονομικά το ίδρυμα)

Σε μια εποχή του το δημόσιο σύστημα υγείας κλονίζεται και αδυνατεί να προσφέρει στον πληθυσμό τις προβλεπόμενες ή απαιτούμενες παροχές υγείας, το νοσοκομείο -επαρκώς και σύγχρονα εξοπλισμένο πλέον- δείχνει να αδυνατεί να εκσυγχρονίσει τον τρόπο διοίκησής του και τους στόχους του ώστε να πάρει το ρόλο που διεκδίκησε από την αρχή της ίδρυσής του στη σύγχρονη  κοινωνία  εξαναγκάζοντας τους εργαζόμενους σε πλήρη οικονομική εξαθλίωση καθώς βαδίζουν τον 4ο μήνα απλήρωτοι αλλά και υποβάλλοντας τους ασθενείς σε κινδύνους για την υγεία τους λόγω σοβαρής έλλειψης του απαραίτητου αναλώσιμου και φαρμακευτικού υλικού.

Λαμπρινή Τουρνά
Νοσηλεύτρια

απλήρωτοι…

Απλήρωτοι συνεχίζουν και εργάζονται εργαζόμενοι της εταιρίας sea ways (πρώην MINOAN) από το Σεπτέμβριο. Αυτό δεν ενδιαφέρει την παραλία, δεν ενδιαφέρει τον αδιάφορο τουρίστα και Παρασκευά. Οφείλει να ενδιαφέρει, όμως, όλους τους υπόλοιπους…

Βασικά, καλησπέρα σας…

Αν οι ανακοινώσεις για τον υποθαλάσσιο αγωγό ύδρευσης δεν είναι μια συντεταγμένη ψευδολογία, τότε μιλάμε για την οριστική αποικιοποίηση του νησιού. Όταν δεν συμπεριλαμβάνονται σοβαρές μελέτες για τις εγγενείς δυνατότητες του νησιού σε νερό, όταν υποβαθμίζεται κάθε δυνατότητα συγκράτησης των όμβριων υδάτων, όταν το νερό είναι υπόθεση της τουριστικής ανάπτυξης και της συνέχισης ενός σπάταλου καταναλωτικού μοντέλου, όταν στην Αίγινα σταθεροποιείται ως οικονομία, πολιτική και κοινωνία η τουριστική μεταπρατική ιδεολογία και ταυτόχρονα κάθε δημόσια συζήτηση εξαντλείται γύρω από τις μεγάλες εργολαβίες που ορίζονται ως κοινωνικό αγαθό, τότε ίσως θα είναι ακόμα πιο δύσκολη η αντίστροφη πορεία. Μέχρι τότε μπορούμε να παρακολουθούμε τη ζωή μας από τις κάμερες των τοπικών καναλιών…

Βασικά, καλησπέρα σας…

ΥΓ: Με επιφύλαξη βεβαίως για το ότι δεν πρόκειται για συντεταγμένη ψευδολογία

Αίγινα το χειμώνα στο έλεος της επιδρομής των εφοπΛΗΣΤΩΝ

Ας δούμε για μια από τις αιτίες του αποκλεισμού. Ας σκεφτούμε το τι πρέπει να κάνουμε, το τι πρωτοβουλίες πρέπει να αναλάβουμε, αντιμετωπίζοντας μια από τις αιτίες του αποκλεισμού της Αίγινας, το χειμώνα. Με κόστος που έχει την τάση να μηδενίζεται, οι εφοπληστές, κερδίζουν βασικά από τις φοροαπαλλαγές. Δηλαδή από τα χρήματα που τους χαρίζουμε χωρίς να προσφέρουν καμιά υπηρεσία παρά μόνο για το γεγονός ότι υπάρχουν κι έχουν έξοδα. Από την άλλη το σκυλί των αφεντικών, η Χρυσή Αυγή, φέτος ήταν και η μοναδική φωνή που τους υπερασπίστηκε τόσο σθεναρά: Διαμαρτυρήθηκε για τις λίγες φοροαπαλλαγές που θα είχαν, αφού θα πλήρωναν 80 εκατομμύρια ευρώ. 2 εκατομμύρια λιγότερα από αυτά που θα έπρεπε να πληρώσουν οι ανάπηροι της Ελλάδας.

Να λοιπόν: οι νόμιμοι εφοπληστές, τα σκυλιά τους κι εμείς τα θύματα

ΥΓ: Στο μεταξύ μπορούν να βγάζουν εκτός γραμμής όποτε θέλουν πλοία τους και βέβαια να υποχρεώνουν τα πληρώματα των πλοίων, σε άνευ αποδοχών άδειες

Διαβάστε:

Οι Έλληνες εφοπλιστές και η κρίση-Στη θάλασσα λεφτά υπάρχουν!

Λέξη προς λέξη οι φοροαπαλλαγές για τους εφοπληστές. (με το γνωστό τραγουδάκι του Αντύπα-γάματα φίλε, γάματα)

OI ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΕΙΣ ΦΟΡΟΑΠΑΛΛΑΓΕΣ ΤΩΝ ΕΦΟΠΛΙΣΤΩΝ

Κατά της φορολόγησης των εφοπληστών τα παράσιτα της Χρυσής Αυγής

Η φυσιογνωμία της Αίγινας

Αυτό που διαπερνά απ’ άκρη σ’ άκρη το ιδεολογικό, πολιτικό, οικονομικό σώμα της Αίγινας είναι ο Τουρισμός. Ήδη από το 1947, χρονολογία έκδοσης του πρώτου τοπικού εντύπου με την ονομασία «Κήρυξ της Αιγίνης», κείμενα μεταξύ άλλων σε μεταπολεμική περίοδο «εθνικής ανασυγκρότησης» από πλευράς αστικής τάξης και διανόησής της, αναφέρονται στον τουρισμό. Χαρακτηριστικά, ένα από αυτά αναφέρεται για «…τον ευκολώτερον και βεβαιώτερον τρόπον αυξήσεως του εισοδήματος. Δηλαδή την εκμετάλλευσιν του «φρέσκου» αέρα, η οποία σοβαροφανώς καλείται Τουρισμός. Δι’ αυτήν θα βοηθήση ασφαλώς δια γενικότερους λόγους αυξήσεως του διεθνούς εν Ελλάδι τουρισμού και το κράτος, λόγω των περίφημων Αιγινήτικων αρχαιοτήτων…». Αέρας κοπανιστός, δηλαδή. Δεν ήταν όμως αυτή η εποχή που θα επέτρεπε έναν συνολικό σχεδιασμό παρόλο που ένας υποτυπώδης από τη δεκαετία του ‘30 με τη δημιουργία γραφείων τουρισμού σε πόλεις τις Ελλάδας, υπήρξε. Η Ελλάδα έβγαινε από τον πιο καταστροφικό πόλεμο στην Ιστορία, με χιλιάδες αστέγους, ορφανά, ανάπηρους, με κατεστραμμένες υποδομές, με υποτυπώδη παραγωγή, και έμπαινε σε ένα εμφύλιο πόλεμο. Το ελληνικό κράτος είχε προδιαγράψει την πορεία του σχετικά με την κατεύθυνσή του στον οικονομικό και πολιτικό τομέα εγκαινιάζοντας τον ψυχρό πόλεμο με τις αμερικανικές βόμβες ναπάλμ στο Γράμμο & Βίτσι. Έτσι κι αλλιώς, αν εξαιρέσουμε την περίοδο της αστικής κυβέρνησης Παπαναστασίου κι αργότερα μεταπολεμικά αυτής του Γεωργίου Παπανδρέου, η ελληνική Ιστορία και μέχρι τον πόλεμο αλλά και αργότερα μέχρι τη χούντα είναι ένα πεδίο μικρών και μεγάλων εμφυλίων, εναλλαγής κυβερνήσεων και δικτατοριών, πολεμικής ατμόσφαιρας και ανακατάταξης συνόρων, μετανάστευσης στην Αμερική-μετά από μια μεγάλη οικονομική κρίση στην πρωτογενή παραγωγή, υποδοχής προσφύγων και ειδικά μετά το 1923 όταν πάνω από 1.000.000, νέοι υπήκοοι, έλληνες από την Τουρκία, βρέθηκαν ανέστιοι και πένητες σε μια χώρα που ήδη το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της ήταν στο όριο της επιβίωσης. Ο «Τουρισμός» ήταν υπόθεση ενός μίγματος διανοουμένων και μέρους της αστικής τάξης, το οποίο συνδύαζε την ανάδειξη του αρχαίου κλέους ως απόδειξη εθνικής καταγωγής, με την μόρφωση, η οποία αποτελούσε αξία επέκτασής της. Ένας περιηγητικός-αρχαιολογικός «τουρισμός» δηλαδή ως δυνατότητα της κυρίαρχης τάξης στην ιδεολογική της αναμέτρηση με την Ιστορία και με τα «καλά» της επαρχίας. Καλοπέραση-φρέσκος αήρ και δουλειά για το έθνος (πλην εξαιρέσεων, βέβαια).

Η γενεαλογία του τουρισμού χωρίς να το γνωρίζει

Η Ελλάδα, όπως το μαρτυρούν οι άπειρες γκραβούρες, οι άφθονες περιηγητικές αναφορές από τα «ταξίδια» διανοουμένων, αρχαιολατρών, τυχοδιωκτών, ιεραποστόλων και πάσης φύσεως αποστολών, ήδη από τον 15ο-16ο αιώνα της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης μέχρι και τον 19ο αιώνα, ήταν στο επίκεντρο της αναζήτησης ταυτότητας από πλευράς των εθνικών αστικών τάξεων στην Ευρώπη που ήταν υπό διαμόρφωση. Ο κλασικισμός, το κυρίαρχο ρεύμα που διαπερνούσε την Πολιτική, την Τέχνη, τη Φιλοσοφία και τις Επιστήμες, έβρισκε στις όποιες προσλαμβάνουσες, την αρχαία Ελλάδα σαν το λίκνο και την αφετηρία του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. Το ταξίδι στην Ελλάδα και η γνωριμία με τις αρχαιότητές της ήταν η βασική προϋπόθεση τμήματος της αστικής τάξης δίπλα σ’ αυτού της οικονομικής τάσης για να μπορεί να τεκμηριώσει τις προβολές της και για να μπει στα πρώιμα θινκ τανκ των κρατικών σχηματισμών. Ο ρομαντισμός, κυρίαρχο ρεύμα,αργότερα, για τη συγκρότηση εθνικών κρατών (αν εξαιρέσουμε την μακρινή και πρώιμη Αγγλία η οποία στήριξε τον κρατικό της προορισμό κυρίως μέσω της αποικιοκρατίας) στηρίχτηκε στην αρχαία κλασική λογοτεχνία, φιλοσοφία και ιστορία, φορμαλιστικά και από άποψη έμπνευσης περιεχομένου. Έτσι, ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον αναπτύχθηκε έχοντας ως όχημα το ταξίδι και την επιτόπια έρευνα. Από κει και οι πρώτες αρχαιολογικές αποστολές οι οποίες λεηλάτησαν με τη βοήθεια των τοπικών αρχών τις ελληνικές αρχαιότητες μέχρι να καθιερωθούν ως οι αποκλειστικοί παράγοντες αργότερα για την ανάδειξή τους στην Ελλάδα. Σε όλα τα αρχαιολογικά ευρωπαϊκά μουσεία, η ύπαρξη ελληνικών αρχαιοτήτων υποδηλώνει όλη αυτήν την τάση και τη δίψα για ταυτοποίηση από τη μια αλλά και μια σοβαρή τάση κατάκτησης και νέας «διαχείρισης» της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς. Οι αρχαιότητες για την αστική τάξη μέχρι και το 1950-60, εποχή διεύρυνσης του δικαιώματος στη σχόλη (θερινές άδειες) της εργατοϋπαλληλικής τάξης της ανεπτυγμένης Ευρώπης, ήταν ο βασικός πυλώνας ενδιαφερόντων για το ταξίδι «αλλού». Από κει και το ρεύμα του φιλελληνισμού που ήταν και το εδάφιο για να δημιουργηθεί ένας δίαυλος που συνδύαζε το αυθεντικό ενδιαφέρον, την πολιτικής εξάρτηση και οικονομική διείσδυση μέσω δανείων, με πρώτο αυτό που αφορούσε το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1930. Την «ανεξαρτησία» του ελληνικού κράτους.

Το νέο τουριστικό υποκείμενο και η αναζήτηση της χαμένης ελληνικότητας: μια συνάντηση που δεν έγινε

Έτσι, πριν το «Κορίτσια στον ήλιο» και την αέναη εισροή ξανθού και λευκού πληθυσμού από την Ευρώπη το θέρος, έχουμε τις αρχαιότητες ως προορισμό δίπλα στο αντιπροσωπευτικό μεσογειακό κλίμα και το ενδιαφέρον για την καθυστερημένη Ελλάδα και τους Έλληνες, τα περίεργα αυτά ζώα που συνεχίζουν να έχουν ένα τρόπο ζωής διαφορετικό, παρόλη την «μεγαλειώδη Ιστορία τους». Οι προαναφερόμενες δεκαετίες 1950-60 θα είναι καθοριστικές στην αλλαγή του περιεχομένου του ταξιδιωτικού προορισμού αλλά και στην αλλαγή του υποκειμένου του. Το υποκείμενο διευρύνεται σε ένα ιστορικό πλαίσιο αλλαγών που αργότερα καταφθάνει και στην Ελλάδα, ενώ για την Ελλάδα το’ 60 είναι η περίοδος που σημαντικό τμήμα της διανόησης (Σεφέρης, Ελύτης, Χατζιδάκης, Θεοδωράκης, Πικιώνης, Κωνσταντινίδης, Εγγονόπουλος, Τσαρούχης, Θεοτοκάς, Παπανούτσος, Μόραλης, Καπράλος, κλπ) αναζητά χωρίς δικαίωση, μια άλλη ελληνικότητα μακριά και πέρα από τις αφηγήσεις των ελλήνων «ρομαντικών». Γι’ αυτό και δεν μπορούν να συνδεθούν τα δυο ρεύματα. Το μεν πρώτο, εκ δυσμάς, επαρμένο και από οικολογικές ευαισθησίες, αλλοδαπό και πολιτισμικά κυρίαρχο, κυρίως νεολαιίστικο αναζητά την επαφή με τη φύση και τον έρωτα πλημμυρίζοντας τα ελληνικά νησιά με την παρουσία του, αργότερα το 1970 έως το 80, ενώ το δεύτερο της «χαμένης ελληνικότητας» έχει ήδη χάσει σε μια πάμφτωχη Ελλάδα, με χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους, με μια βιομηχανία που έχει απλωθεί με κίνητρα (π.χ. το φάγωμα των αποθεματικών των Ταμείων Ασφάλισης) καταστρέφοντας λίγο-λίγο το ελληνικό τοπίο, με μια νέα μετανάστευση προς όλες τις καπιταλιστικά ανεπτυγμένες χώρες της Υφηλίου και με τις αναφαινόμενες τάσεις αστυφιλίας που δημιουργούν την  Αθήνα-τερατούπολη. Χιλιάδες ταινίες που παρουσιάζουν τις ξεχωριστές τοπικότητες της Ελλάδας εκείνη την περίοδο παράγονται ενώ ξεκινούν και οι πρώτες συγκροτημένες καταγραφές εθίμων, δημοτικών τραγουδιών  κλπ., μια πρώιμη λαογραφία που αργότερα θα μπορούσε να στηθεί τόσο για την εξυπηρέτηση του εθνικού κορμού όσο και για την μετέπειτα μεταμοντέρνα πώληση «εδωδίμων και αποικιακών» προϊόντων. Ο τουρίστας με το σακίδιο που βουτάει τα γένια του στο καρπούζι, περιπατητής, με το αντίσκηνο για το βράδυ, που τη «βγάζει με ντομάτα και τυρί» είναι εκείνη την εποχή το στερεότυπο του διευρυμένου τουριστικού υποκειμένου που δημιουργεί πρότυπα. Αργότερα στην πιο καταναλωτική του εκδοχή που παρουσιάζουν οι ελληνικές τουριστικές ταινίες του 1960-70, συμπορεύεται με τον ακριβό τουρισμό του jet-set για άραβες μεγιστάνες, κροίσους και αστέρια του κινηματογραφικού θεάματος σε πολύ συγκεκριμένους και περιγεγραμμένους τόπους (πχ. Ύδρα, Μύκονος κλπ.). Τότε γεννιέται και ο τύπος του γκρικ λάβερ και της μάνας του που πουλάει στις ταβέρνες παστίτσιο και μουσακά. Αυτή είναι και η εποχή που πλέον πιο σοβαρά και ύστερα από την διεύρυνση μετοίκισης πολλών δυτικών και βορείων στην ελληνική περιφέρεια (σοβαρό δείγμα της αύξησης του ενδιαφέροντος), ξεκινάει ο τουρισμός ως μια κεντρική επιλογή του κράτους (χαρακτηριστικό της εποχής είναι η δημιουργία περισσότερων γραφείων, τουριστικής αστυνομίας και το χτίσιμο των ΞΕΝΙΑ) αλλά και αποκλειστική οικονομική επιλογή του μεγάλου παράλιου και νησιωτικού τμήματος της χώρας. Η ανάπτυξη του κοινωνικού τουρισμού στην Ευρώπη και πολύ αργότερα το 1990-2000 ως καρικατούρα στην Ελλάδα ανοίγει πλέον και τη δυνατότητα ίδρυσης γραφείων με τα πακέτα τουρισμού μέχρι και τα περίφημα διακοπο-δάνεια. Η θέσμιση και των θερινών αδειών για μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης μετά το ‘70, δίνει και τη δυνατότητα του ανοίγματος ενός νέου πεδίου οικονομικής ανάπτυξης που περιλαμβάνει την οικοδομική ανάπτυξη της τουριστικής υποδομής (ξενοδοχεία, ρουμς του λετ, διασκέδαση-επισιτισμός, εμπόριο κλπ) και του μόνιμου παραθερισμού, δηλαδή την επέκταση της δόμησης με μόνιμες εξοχικές κατοικίες. Αυτό όμως που πλέον αρχίζει και διαφαίνεται είναι η αλλαγή προτύπων με το καταναλωτικό να ξεπερνά το, ας πούμε «μορφωτικό» και «περιηγητικό». Δημιουργούνται όλο και πιο μόνιμες εστίες κατανάλωσης της φύσης με υποκατάστατα όλο και πιο βασισμένα στο αστικό τοπίο. Από τη χούντα η οποία στήριξε σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό την οικονομία της στην οικοδομική επέκταση και μέχρι σήμερα με την κρίση, παγιώνεται σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό ο τουρισμός ως η βιομηχανία των ατομικών τέρψεων. Από κει και μετά καθιερώνεται το «όλα για τον τουρίστα» μέχρι το «χαμογελάτε» της πάλαι ποτέ γιγαντοαφίσας-διαφήμισης του ΕΟΤ και της οριστικής ενσωμάτωσης των Υπουργείων Τουρισμού και Πολιτισμού λίγο πριν την περίοδο της έναρξης της οικονομικής κρίσης. Έτσι καθιερώνεται το πρότυπο του πρωτοκοσμικού αστού τουρίστα που επιθυμεί ένα επίπεδο αστικής κατανάλωσης σε ένα μη αστικό τοπίο που ολοένα και διαμορφώνεται πολύ γρήγορα αφού «η αγορά τρέχει», σαν τέτοιο για λογαριασμό του. Έτσι αποκτά από κείνη την περίοδο ραγδαία ένα πολύ σημαντικό τμήμα της Ελλάδας τουριστική συνείδηση, όταν η τοπική οικονομία της συνδέεται απόλυτα με τον τουρισμό και ο τουρισμός αποτελεί τον προνομιακό χώρο και χρόνο της καθημερινής προσδοκίας του μισθωτού και του επαγγελματία.

Συμπερασματικά:

Η εγκατάλειψη της πρωτογενούς παραγωγής που χαρακτήριζε μέχρι τότε τις κοινωνίες αυτές, τις μετέπειτα τουριστικές ζώνες, ήταν το μεγάλο βήμα για την οικονομική τους ανάπτυξη δίπλα στην υιοθέτηση προτύπων αστικής ζωής. Ο κοινωνικός μετασχηματισμός περνούσε μέσα από την καπιταλιστική ανάπτυξη, γεγονός που σήμαινε: υποβάθμιση του πρωτογενούς παραγωγικού τομέα και ανάπτυξη της τριτογενούς τουριστικής υπηρεσίας-οικοδομής (με την ανάπτυξη των συμπαρομαρτούντων ρίαλ εστέιτ-τουριστικών γραφείων-οικοδομικών επιχειρήσεων) , την ανάπτυξη μιας τουριστικής πολιτικής (που στο σύνολο των θεσμών της θα επέκτεινε αυτήν την τάση καταπατώντας κάθε κανονιστική διάταξη που ενέτασσε την πρωτογενή παραγωγή, τον περιορισμό της δόμησης και του σχεδίου πόλης, την ανάδειξη της ιδιαίτερης εθνικής φυσιογνωμίας μέσω της αρχιτεκτονικής, της Ιστορικής, περιβαλλοντικής φυσιογνωμίας και σ’ αυτό κινήθηκαν οι βασικοί παράγοντες της Πολεοδομίας και της Χωροταξίας) και τη διεύρυνση της επιβολής ενός καταναλωτικού μοντέλου μέσω της εμπορευματοποίησης των ελεύθερου χρόνου και της δημιουργίας ενός νέου οικονομικού κύκλου γύρω από αυτόν.

Η τουριστική ανάπτυξη στην Αίγινα

Το αίτημα

Στην Αίγινα, ήδη από τη δεκαετία του 60 ξεκινούν οι πρώτες αναφορές για την απομάκρυνση των Φυλακών και του τόπου εκτελέσεων των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Στα πλοία της γραμμής στην κυριολεξία συνωστίζονται χωροφύλακες, μεταγωγικά οχήματα, κρατούμενοι μαζί με τουρίστες που έρχονται να απολαύσουν το φως της Αίγινας. Αυτή η τάση είναι που συμμαχεί και με τον αβάσταχτο πόνο του καθημερινού φτωχού ανθρώπου του νησιού που βλέπει τα αποσπάσματα να περιφέρονται στα καφενεία όταν την επόμενη έχουν να πραγματοποιήσουν δολοφονίες πολιτικών κρατουμένων. Η παραλία γεμίζει από τους επισκέπτες-συγγενείς και φίλους των πολιτικών κρατουμένων που μεταφέρουν τη μαυρίλα τους δίπλα στους τουρίστες και ντόπιους που επιθυμούν να αναπαραστήσουν τη Βουγιουκλάκη και τον Μπάρκουλη από την ταινία «Διακοπές στην Αίγινα». Ήδη, η Αγία Μαρίνα από τότε ξεκινάει να έχει μια αίγλη. Χιλιάδες συνωστίζονται στις καθιερωμένες πλέον αργίες, στα εκδοτήρια εισιτηρίων στον Πειραιά, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση για το μαγικό προορισμό αφού ήδη «σε έναν πρόχειρο υπολογισμό με τον μακαρίτη Στρατηγό Π. Πετρίτη προπολεμικώς, επί 100 εισιτηρίων που εκόπτοντο εις την γραμμήν Σαρωνικού, τα 52 ήσαν μόνον δια την Αίγινα», όπως διατείνεται σε άρθρο του ο «Κήρυξ της Αιγίνης» το 1947. Η Αγία Μαρίνα, μακριά από τις φυλακές και με την πιο μεγάλη αμμουδιά, ομαλή, ήταν ο ιδανικός και ο πλέον κοντινός τόπος για να ξεκινήσει το τουριστικό όνειρο κι απολαβές του, μ’ αυτή τη μορφή και περιεχόμενο, στην Αίγινα. Για τουρίστες και ντόπιους. Η Σαλαμίνα ήταν ήδη ο «Γάγγης» των φτωχών συνοικιών της Αττικής, ήταν μια προέκταση της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος και των εγκαταστάσεων του Πολεμικού Ναυτικού κι από παλιά ήταν ένας προορισμός που πολύ άμεσα έγινε μόνιμος και λόγω μιας αστραπιαίας μετακίνηση προς το νησί μέσω ενός σύντομου πορθμείου, κρατώντας για τον εαυτό της και τον όρο «Σαλαμινοποίηση» ως περιγραφή της δραστηριότητας που ενοποιεί οικιστικά τα μέρη της περιφέρειας.

Η διαμόρφωση του νέου και ενιαίου τουριστικού υποκειμένου: ο παραθεριστής και ο καταναλωτής ψευδαισθήσεων

Μαζί με τους ντόπιους, λίγοι εξ Αττικής αγοράζουν ήδη από τη μεταπολεμική περίοδο μεγάλες εκτάσεις στην Αίγινα είτε ξεπλένοντας το χρήμα τους είτε επενδύοντας με προοπτική. Κόβουν την αγροτική γη σε μικρότερα οικόπεδα και τις κατάλληλες στιγμές άνθισης της οικοδομικής δραστηριότητας, τη μοσχοπουλούν. Είτε ντόπιοι που αγοράζουν, είτε κυρίως ξενοκαρφίτες, συνιστούν το πρώιμο ρίαλ εστέιτ της Αίγινας, από το ‘70 δίπλα στην άνθιση της τουριστικής βιομηχανίας και στην ανάπτυξη των νταμαριών. Είναι μια περίοδος που η Αίγινα συγκρούεται για τους ίδιους λόγους: για την τροπή που θα έχει ο τουρισμός. Από τη μια τα νταμάρια του Τόγια κλπ. που αποκεντρωμένα και δίπλα στους επίσημους προορισμούς ήδη από τη δεκαετία του 70 (Άγιος Νεκτάριος, βυζαντινά εκκλησάκια της Παλια-Χώρας, Αφαία) κι από την άλλη φορείς που επιδιώκουν για λόγους τουριστικούς αλλά και ιδεολογικούς να τα προστατέψουν. Δημοσιεύματα της εποχής το καταμαρτυρούν: «…Σε δυο μεγάλους οικονομικούς συντελεστές στηρίζεται κυρίως η οικονομία της Αίγινας α)στο μοναστήρι Αγίου Νεκταρίου και β)στο Δωρικού ρυθμού Ναό της Αφαίας…» γράφει σε δημοσίευμα του 1977, συντάκτης της εφημερίδας «Βήμα της Αίγινας» για να τονίσει το αδιέξοδο της παράνομης λειτουργίας των νταμαριών που ήδη έχουν απαγορευτεί με προεδρικό διάταγμα από το ‘75. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Μάλλον όχι. Τα στίφη επισκεπτών του Αγίου Νεκταρίου που επισκέπτονται τον Άγιο για το θαύμα του, όπως και οι αρκετοί επισκέπτες της Αφαίας, ξένοι κυρίως για να θαυμάσουν το ναό, έχουν μια ευκαιριακή σχέση με τον τόπο. Είναι θρησκευτικός και αρχαιολατρικός τουρισμός του «ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε». Αφού τακτοποιούν μαζικά, μέσα τους, την ατομική υπόθεση θαύματος ή του θαυμασμού, αποχωρούν για ψαράκι, χταποδάκι, φιστικάκι, ή για το, απ’ το σπίτι, «μαντιλάκι με τις ελιές και το ψωμάκι». Δεν θα παραμείνουν σ’ αυτές τις περιοχές να ζήσουν, έστω για κάποιες μέρες. Από την άλλη, παραθεριστικά και τουριστικά λόγω αλλαγής της φυσιογνωμίας του υποκειμένου του τουρίστα-παραθεριστή, αναπτύσσονται οι άλλες περιοχές της Αίγινας που όχι μόνο δεν υποφέρουν για το ό,τι έγκλημα συμβαίνει στα ιστορικά μνημεία της Αίγινας από τα νταμάρια, αφού απολαμβάνουν μπανάκι, φαγάκι, κρασάκι, ποτάκι, καμάκι και ντάνσιγκ αλλά επωφελούνται από αυτό, αφού τα οικοδομικά υλικά είναι και πιο φτηνά. Οι λίγοι πνευματικοί άνθρωποι-φίλοι του νησιού είναι απλά φίλοι του νησιού και δεν μπαίνουν σε καμιά διαδικασία σύγκρουσης με συμφέροντα της τουριστικής-οικοδομικής δραστηριότητας προτρέποντας πάντα διακριτικά «για την προστασία της αιγινήτικης αρχαίας κληρονομιάς και της φύσης» κι απολαμβάνοντας ως τμήμα της αστικής διανόησης τις αειφόρες διακοπές τους λύνοντας τα προβλήματα σε στενούς κύκλους και σε εκδόσεις ενδιαφέροντος που, λίγο έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα και τον κοινωνικό μετασχηματισμό της εποχής. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο γίνονται «εχθροί του λαού» στην περίσταση της κατάργησης των 12 οικισμών της Αίγινας, το 1977, απόφαση που πάρθηκε πίσω, στα γρήγορα, από τη Νομαρχία Πειραιά. Ο Δημοτικός Σύμβουλος Αλεξίου και παλιός σημαντικός παράγοντας της Αριστεράς, διατυπώνει γραπτά στην πρότασή του για διαμαρτυρία του λαού της Αίγινας, όπως καταγράφεται από το «Βήμα της Αίγινας» το 1977: «…και ο λαός της Αιγίνης να συγκεντρωθή διαμαρτυρόμενος εναντίον της αποφάσεως και αυτών οι οποίοι παρεκίνησαν τους αρμοδίους αποκτώντας εις την Αίγινα κυριαρχικά δικαιώματα αγοράζοντας ένα κομμάτι γη και θέλουν να μας επιβάλλουν τας καλλιτεχνικάς των αντιλήψεις. Όχι κύριοι είστε φιλοξενούμενοι στο τόπο μας και δεν θα επιτρέψουμε να τον κάνετε ησυχαστήριό σας». Το ίδιο που συμβαίνει και σήμερα με τους πλουσίους μετοίκους καλλιτέχνες της Αίγινας. Δεν πολυμπερδεύονται στα πολιτικά. Απολαμβάνουν τα λεφτά τους και την ησυχία τους, στους μικρούς κλειστούς κύκλους τους, αναπαράγοντας τους εαυτούς τους σε καλλιτεχνικά γεγονότα ή σε συνάξεις τους στις βίλες ή αλλιώς «οικίες». Άντε το πολύ-πολύ να θίξουν ό,τι θίγει τις «οικίες» τους.

Η πρωτογενής παραγωγή και το φιστίκι ως διακριτό χαρακτηριστικό και σύμβολο

Έτσι η ραγδαία μετατροπή της αγροτικής γης σε τουριστική-οικιστική-εμπορική που ήδη εντοπίζεται από τη χωροταξική μελέτη του 1975 υπό το Υπουργείο Συντονισμού που παρέχει πλήθος στοιχείων συνολικά για τις κοινωνικές, οικονομικές, αισθητικές, τάσεις στην Αίγινα, ξεκινάει να εστιάζει σε ένα δείγμα αγροτικής παραγωγής που είναι και μοναδικό. Το φιστίκι. Ένα είδος πολυτελείας κι όχι καθημερινής ανάγκης, με μια καλλιέργεια που υπόσχεται καλό εισόδημα και εξασφαλίζει τη μοναδικότητα της Αίγινας στην τουριστική της προβολή. Παρόλο που επίσημα αναγνωρίζεται ως ΠΟΠ από την Ευρωπαϊκή Ένωση πολύ αργότερα το 1996, είναι το ξεχωριστό προϊόν που από τότε μεταφέρεται εύκολα μαζί με την θερινή ανάμνηση και την προσδοκία για τα «επόμενα» καλοκαίρια. Είναι η κινητή διαφήμιση παντού αφού στα γήπεδα, στα μπαρ, στο σαλονάκι με το ουίσκι, κανείς δεν αναφέρεται σε «κελυφωτά φιστίκια» αλλά σε «φιστίκια Αιγίνης» ως διάκριση από τα «αράπικα» και μετά τα «πίνατς» ακόμα κι αν τα κελυφωτά, αργότερα εισάγονται πολύ φτηνά από τη Μέση Ανατολή, τόπο άλλωστε προέλευσης της αιγινήτικης φιστικιάς. Είναι το διακριτικό της Αίγινας, το διακριτό της σύμβολο αφού οι σημασίες του αρχαιολογικού τουρισμού έχουν ήδη υποχωρήσει ενώ ο θρησκευτικός αρκείται με τα θαύματα του «Αγίου». Αυτό που εν τέλει και στις μέρες μας παγιώθηκε με τις διοργανώσεις των ΦΙΣΤ-ΦΕΣΤ από τον εκλεπτυσμένο αισθητικά, εστέτ, πρώην δήμαρχο Παναγιώτη Κουκούλη που προσδιόρισε την Αίγινα με μαυραγορίτικη αντίληψη, ως το έδαφος για το οποίο «η κρίση είναι ευκαιρία». Έτσι χάθηκαν τα περίφημα βερίκοκα, τα περίφημα αμύγδαλα, τα περίφημα σύκα και το λάδι της Αίγινας, έτσι χάθηκε ο περίφημος μούστος κι ένας κύκλος εργασιών συγκράτησης του νερού. Έτσι χάθηκε κάθε δυνατότητα παραγωγικής δραστηριότητας στην Αίγινα και πιθανές βιοτεχνικές εφαρμογές που θα εξασφάλιζαν την αξιοπρέπεια και επιβίωση του πληθυσμού. Και από μια καλλιέργεια που λόγω της βιολογικής ζωής της φιστικιάς που παράγει ρητίνη, δεν μπορεί να υπάρχει συγκαλλιέργεια, ενώ χρειάζεται πολύ νερό και ιδιαίτερη φροντίδα από λιπάσματα και χημικά φάρμακα.

Η νέα τοπική ιδεολογία

Από την άλλη η καθημερινή ζωή με τον τουρισμό δεν εκσυγχρονίστηκε ομαλά, αλλά υιοθετήθηκαν βαθμιαία, λόγω τουριστικής επιβολής και των οικονομικών ανταλλαγμάτων της, πρότυπα καταναλωτικής διασκέδασης «απελευθερωτικά» που δεν συμμερίζονται το πλούσιο αρχαιο-χριστιανικό της παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα επιβιώνει το συντηρητικό πρότυπο ενός νησιού με δεκάδες αγίους και οσίους σε ένα τοπίο, που, όπου και να ατενίσεις θα δεις και μια εκκλησία. Καρκατσουλιό και ορθοδοξία μαζί. Το καλοκαίρι ντίσκο και το χειμώνα εκκλησία. Είναι ο απαραίτητος συνδυασμός που αργότερα στην εποχή μας μετά το 1990 και το «τέλος των ιδεολογιών» και αναζήτησης νέων ταυτοτήτων θα καταλάβει την κυρίαρχη ιδεολογία του νησιού. Ως ιβέντ και εμπόρευμα. Ως ιδεολογία και χρήμα. Αρκεί να τραγουδούν οι ταμειακές μηχανές. Άγιος Νεκτάριος και Αμπράμοβιτς. Ιερά Πανήγυρις της Αγίας-Μαρίνας και κλάμπινγκ. Ανατολικές πουτάνες και λιτανείες. Σφηνάκι και θεία μετάληψη. Η Μύκονος του Σαρωνικού.

Η Αίγινα, ένα νησί που έγινε για 2 περίπου χρόνια, η πρώτη έδρα του ελληνικού κράτους μετά την άφιξη του Καποδίστρια και σε μια εποχή που η «ανεξαρτησία» της Ελλάδας παζαρευόταν στα πολιτικά σαλόνια της Ευρώπης, είχε από την αρχή της επανάστασης να αντιμετωπίσει αφενός την ένδεια κι ένα επίπεδο ζωής που έφτανε στα όρια της επιβίωσης (λίγα χρόνια πριν την επανάσταση είχαν αρχίσει να επαναποικίζουν τη Χώρα-Λιμάνι) κι αφετέρου την μεγάλη μετανάστευση από τα Ψαρά και τη Χίο, περιοχές που υπέστησαν ολοκληρωτική καταστροφή μετά το 1823-24. Η Αίγινα δεν είχε την τύχη μιας πρώιμης αστικής ανάπτυξης, όπως άλλες ευνοημένες περιοχές της Ελλάδας (είχε ήδη υποστεί μια φοβερή καταστροφή την εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή), ούτε μορφωμένους και πλούσιους παροίκους στο εξωτερικό που να μεριμνούν, μ’ εκείνη την προκαπιταλιστική λογική (μόρφωση, υποτροφίες υποδομές, σχολεία, ιδρύματα κλπ.) για τον τόπο τους. Έτσι αν εξαιρέσει κανείς επί Καποδίστρια, τις πρώτες υποδομές του ελληνικού κράτους (νομισματοκοπείο, τυπογραφείο, ορφανοτροφείο-σχολείο, καλλιέργεια πατάτας, λιμάνι, δρόμους αμαξιτούς κλπ.) που έγιναν στην Αίγινα και έδωσαν εργασία και μια στοιχειώδη μόρφωση, η αλιεία, η σχετική κτηνοτροφία και μια αγροτική παραγωγή, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν αυτά με τα οποία επιβίωνε φτωχά η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Από την άλλη η ναυτιλία με την οποία συμμετείχε προεπαναστατικά η Αίγινα με το μικρό της στόλο έχει ήδη υποστεί καταστροφή από τον πόλεμο αλλά και από την κρίση που έπληξε την ελληνική ναυτιλία (Ύδρα-Σπέτσες-Ψαρά) ή αλλιώς ελληνική πειρατεία, στις αρχές του 19ου αιώνα, η οποία δεν ήταν πλέον χρήσιμη, αφού άρθηκαν οι ναυτικοί αποκλεισμοί των μεγάλων δυνάμεων και ξεκίνησε να αναπτύσσεται νόμιμα, εκ νέου στις χώρες της Ευρώπης. Οι τελευταίοι πειρατές εντοπίζονται μάλλον από την Αίγινα, είναι Ψαριανοί πρόσφυγες, μαθημένοι σ’ αυτή τη δουλειά και καταστέλλονται από τον Καποδίστρια.

Η μετανάστευση και το επάγγελμα του ναυτικού ήταν αργότερα στο δεύτερο μισό του 19ου τα επαγγέλματα που έφερναν χρήμα στο νησί. Αργότερα η ανάπτυξη της σπογγαλιείας και η προσωρινή ξενιτιά της, έφεραν αρκετό χρήμα στο νησί. Δεν θα μπορούσε να μετατραπεί όμως σε μια διαφορετική ιδεολογία αφού δεν μπορούσαν να φέρουν ιδέες. Οι σπογγαλιείς δεν έφερναν βιβλία και νέες ιδέες. Χρήμα έφερναν, μαζί με τη θύμηση των νεκρών ή ανάπηρων που έφερναν χτυπημένων από τη νόσο του δύτη. Όταν έρχονταν με χρήμα είχαν μια συνήθεια: να πυροβολούν γεμάτα βαρέλια με ρετσίνα στα καπηλειά που διασκέδαζαν. Από την άλλη δυο οικογένειες μοιράζονταν το όφελος από το σφουγγάρι που επεξεργαζόταν και έφευγε για την Ευρώπη και μια δυνατότητα επεξεργασίας των σφουγγαριών για την Ευρώπη. Και κυρίως για την Αγγλία. Η εταιρία «Μπράουν» ήταν η μια που εκμεταλλευόταν στο έπακρο την εργασία και τον κόπο εκατοντάδων ανθρώπων στην Αίγινα μαζί με τις άλλες δουλειές της να μοσχοπουλά αρχαιότητες στο διεθνές κύκλωμα αρχαιοκαπηλίας.

Οι ελάχιστες προσπάθειες πνευματικών ανθρώπων της Αίγινας, μετρημένων στα δάχτυλα, δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν δραστικά το ιδεολογικό τοπίο το οποίο όριζε η τοπική εκκλησία η οποία σαν μεγάλος τσιφλικάς είχε τους εργάτες γης, δουλοπάροικους και κολλήγες, ενώ δεν έλαβε μέρος καμιά ανάπτυξη δευτερογενούς τομέα ώστε να εισαχθούν συνδικαλιστικές ή εργατικές, σοσιαλιστικές αντιλήψεις σε αντίθεση με άλλα αστικά κέντρα (Σύρος, Πάτρα, Βόλος, Αθήνα, Θεσσαλονίκη κλπ.). Επίσης δεν υπήρχαν ζητήματα ιδιοκτησίας γης-τσιφλικάδες προκειμένου να αναπτυχθεί, όπως αργότερα αναπτύχθηκε το αίτημα του αναδασμού της γης, όπως συνέβη στη Λάρισα στις αρχές του 20ου αιώνα. Η στοιχειώδης εκπαίδευση που παρείχε η τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα ήταν πραγματικά στοιχειώδης και αντιστοιχούσε στην καθυστερημένη επαρχία. Έτσι και τα διάφορα πολιτικά γεγονότα λίγο μπορούσαν να επηρεάσουν τη ζωή της Αίγινας. Η κατοχή για παράδειγμα ήταν μια περίοδος, με αρκετούς νεκρούς από το λιμό, που έχει περιγραφτεί με τον πιο θαυμαστό τρόπο στα διηγήματα της Ιουλίας Περσάκη, στην οποία συνέβησαν απλώς μερικά ευτράπελα, όπως αυτό το χαρακτηριστικό με τον Βράσε-Ρύζη ή το γεγονός στο Λεόντι. Κάτι συνθήματα γράφτηκαν ένα βράδυ σ’ ένα επιταγμένο κτίριο από τους Γερμανούς από την αδελφή του Κώστα Χάνου, συνελήφθη, φυλακίστηκε στου Αβέρωφ και αφέθηκε ελεύθερη μετά από κάποιο σχετικό χρονικό διάστημα κι αυτό ήταν όλο. Δεν υπήρξαν πράξεις κοινωνικής και πολιτικής αντίστασης στην Αίγινα.

Κάθε τι που εισαγόταν στην Αίγινα όπως και σε κάθε περιοχή της Ελλάδας με αντίστοιχη ιδεολογική-οικονομική κατάσταση δεν ήταν παρά μια νέα υπόσχεση για την οικονομική αναβάθμιση του νησιού. Έτσι «έπιασε» και η καλλιέργεια της φιστικιάς. Οι απελευθερωτικές ιδέες της Αριστεράς δεν μπόρεσαν ποτέ να «πιάσουν» στην Αίγινα. Οι λίγοι αριστεροί, μεταπολεμικά διώκονταν σαν «κομμουνιστές» έχοντας το στίγμα του κακού, ενώ οι φυλακές της Αίγινας που «φιλοξένησαν»-βασάνισαν χιλιάδες αγωνιστές της αριστεράς από το μεσοπόλεμο και οι τόποι εκτελέσεων-δολοφονίας ήταν πάντα ένα σίγουρο φόβητρο. Όταν μάλιστα το έχεις και τόσο δίπλα σου. (Υπάρχει μια καταπληκτική συνοδοιπορία το ‘60 την εποχή για τις Φυλακές. Δημοσιεύματα και μαρτυρίες μιλούν από τη μια για τους ανθρώπους δεν άντεχαν να βλέπουν βασανιστήρια και εκτελέσεις δίπλα τους κι από την άλλη οι παράγοντες εν Αθήναις που ζητούσαν να απομακρυνθούν οι Φυλακές και ο τόπος εκτελέσεων-όχι να σταματήσουν, για να αναπτυχθεί η Αίγινα τουριστικά. Και για αυτό λόγο προέκυψε η Αγία Μαρίνα. Μακριά απ’ τις Φυλακές, χωρίς μεταγωγικά και αποσπάσματα εκτελεστών, μια μεγάλη παραλία περίμενε τους τουρίστες.)

Οπότε και με τη διαρκή μετάβαση προς τα αστικά δημοκρατικά πρότυπα, η Αίγινα ήταν ένα τσιφλίκι πολιτικών που έδιναν ένα «τσουβάλι μπαμπακόπιτα» εξασφαλίζοντας με μια υπόσχεση την ψήφο. Απ’ τον Κάντζια, δημοφιλή φιγούρα του κόμματος των Φιλελευθέρων της μεταπολεμικής Αίγινας μέχρι και τον Καρύδη του ΠΑΣΟΚ που ανέλαβε σχεδόν εργολαβία την Αίγινα μέχρι και τις τελευταίες εκλογές, ήταν οι ήρωες της Αίγινας, στους οποίους πρόστρεχαν σε κάθε περίσταση και συνεχίζουν μέχρι σήμερα: για το θέλημα. Είτε για δημόσιο αγαθό όπως π.χ. το δημοτικό σχολείο Βαθέως που «έχτισε» ο πρώην υπουργός Καλός (με ταχεράκιατου), μέχρι το ιδιωτεύον (διορισμοί, μεταθέσεις, τοποθετήσεις, πολεοδομικά, παρανομίες, συλλήψεις κλπ.).

Σε αυτό το πλαίσιο υπέρβασης της ένδειας, η υπόσχεση του τουρισμού και της πώλησης γης μπόρεσε να καρποφορήσει ως βασικός προσανατολισμός, ως μονοκαλλιέργεια με τα νέα πρότυπα του καταναλωτή παντός εμπορεύματος.

Τα 200 μέτρα της παραλίας της πόλης της Αίγινας και ο Δήμος της

Αυτό που ζούμε στην Αίγινα ως 200 μέτρα της παραλίας ξεκίνησε σχεδόν μετά την κατάργηση των Φυλακών της Αίγινας και την απόδοση του κτιρίου στο Υπουργείο Πολιτισμού προκειμένου να ιδρυθεί μέσα από μια καταστροφική μανία ενάντια στην Ιστορία, ένα διαχρονικό Μουσείο. Στη συνέχεια για πολλούς λόγους προέκυψε από το 1990 και μετά ο μαρασμός της Αγίας Μαρίνας. Αποφασιστική σημασία είχε η εφαρμογή του Νόμου Καποδίστριας και ο νεοσυγκεντρωτισμός με την επίφαση της «αποκέντρωσης». Αυτό που συνέβη στην Αίγινα, συνέβη περίπου σε όλη την Ελλάδα. Ευνοήθηκαν οι έδρες των νέων συνενώσεων και παραμελήθηκε η περιφέρεια. Με απλά λόγια: Τα χρήματα έπεφταν στην κυριολεξία σε μια περιοχή. Εν των μεταξύ υπήρχαν και αλλαγές στην αγορά που αφορούσαν το νέο αεροδρόμιο και τη μεγαλύτερη ευκολία για πιο εύκολες πτήσεις προς τα νησιά του Αιγαίου, τις αλλαγές προορισμών από τα διεθνή τουριστικά γραφεία (π.χ. προβολή των φτηνών μικρασιατικών παραλιών), τη βαθμιαία υποβάθμιση του κοινωνικού τουρισμού που μέχρι τότε εξασφάλιζε ένα σίγουρο εισόδημα σε ξενοδόχους, την αλλαγή του νομίσματος σε ευρώ κλπ. Όλες αυτές οι αλλαγές δεν μπορούν να αιτιολογήσουν το γιατί συγκεντρώθηκε στην πόλη της Αίγινας βαθμιαία ο τουρισμός. Εκείνο που μπορεί να δώσει μια εξήγηση είναι ότι μέσα στο πλαίσιο αλλαγών του υποκειμένου «τουρίστας», το καταναλωτικό, γρήγορο και εύκολο δίπλα στην ανάπτυξη της ακτοπλοΐας προς το λιμάνι της Αίγινας και σε έναν συνδυασμό μιας όλο και πιο συγκεντρωτικής οικονομίας, έφτιαξαν έναν νέο τουρισμό της παραλίας της πόλης. Αυτό που συμβαίνει σε όλα τα νησιά και σε όλες τις παράλιες περιοχές της Ελλάδας. Η ανάπτυξη των τουριστικών κέντρων με το ιστορικό τους παρελθόν που μοιάζει περισσότερο με το μοντέλο ζωής που μπορεί να παρέχει τα πάντα. Ήρθε κι έδεσε η αστική αναζήτηση με το αντίστοιχο πρότυπο για τον τουρισμό. Είναι μια διαδικασία αργή η οποία εκφράζει αυτόν τον μετασχηματισμό σε επίπεδο αλλαγών στην οικονομία και στους θεσμούς.

Για την Αίγινα γύρω στη δεκαετία του ‘80 ξεκινάει η προπαγάνδα για την ανακαίνιση των ιστορικών κτιρίων της, το σώσιμο της νεοκλασικής της αρχιτεκτονικής που συνδυάζεται με το αιγαιοπελαγίτικης έμπνευσης χρώμα και δημιουργείται ένα ενδιαφέρον για την πόλη. Γύρω στη δεκαετία του ‘90 η καμπάνια για την «πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος», με μια λειτουργική χρήση της Ιστορίας που «πουλάει», σταθεροποίησε αυτήν την τάση ώστε η Αίγινα τα ταυτίζεται με την πόλη της. Μια διαρκής τάση εγκατάστασης των κατοίκων της περιφέρειας στο κέντρο αδρανοποίησε τις όποιες τοπικές δυνάμεις με πρώτο και καλύτερο θύμα το μικρό μονοθέσιο ή ολιγοθέσιο σχολείο που έπαψε να υπάρχει από τις δεκάδες παράνομες μετεγγραφές μαθητών της περιφέρειας στα «καλά» σχολεία της πόλης της Αίγινας. Από την άλλη παρέμεινε «με δόντια και νύχια» το λιμάνι στην πόλη παρόλα τα σχέδια για μεταφορά του στο Λεόντι με αποτέλεσμα η ανάπτυξη της ακτοπλοϊκής γραμμής που έχει ήδη σαν πρώτο της προορισμό την Αίγινα να σταθεροποιήσει αυτήν την τάση. Έτσι μια περεταίρω αστικοποίηση του νησιού στην οικονομία και στις συνήθειες έδωσε αυτή τη μορφή που έχει το κυρίαρχο τουριστικό ρεύμα. Ένα ρεύμα χωρίς προορισμό, χωρίς συγκεκριμένο στόχο πέρα από την «απόδραση» που το ταξίδι είναι «για ένα καφέ» ή «για ένα ποτό» ή «για ένα μπάνιο» και «πεταγόμαστε και μέχρι τον Άγιο». Τουρισμός του «ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε» αν προσθέσουμε και τις προσπάθειες που έγιναν στην ίδια κατεύθυνση, με σκοπό τον τουρισμό ενδιαφέροντος. Με κυρίαρχο το ΦΙΣΤ-ΦΕΣΤ, ο τουρισμός ενδιαφέροντος χωρίς καμιά χωροταξική διάθεση, διανθίστηκε από: μπιτς βόλει, τζετ σκι, γαστρονομία, φεστιβάλ Ντόρας Μπακοπούλου, αγώνες μοντελισμού, ποδηλατοδρομίες, επίδειξη κλασικού οχήματος, εντούρο διαδρομές στο δάσος, πεζοπορία στο δάσος, συνέδριο για την Ιστορία κλπ. Τέλος το πιο ενδιαφέρον αφορά την προώθηση των ντραγκς για πλούσιους, όπως και την προώθηση των γυναικών. Χαρακτηριστικό επεισόδιο αναφέρει δημοσιογράφος για ταβέρνα της παραλίας όπου στο τραπέζι μιας παρέας «ιδιαίτερης», «σερβίρεται» στον «αρχηγό» από τους μπράβους του, ξανθή ανατολικοευρωπαία καλλονή. Αν συνδυάσουμε και την αγάπη του Αμπράμοβιτς για τον Άγιο Νεκτάριο, ο χαρακτηρισμός «Μύκονος του Σαρωνικού» μάλλον σε λίγα χρόνια θα είναι πολύ ήπιος. Αυτά είναι λοιπόν τα 200 μέτρα της παραλίας από την «Αύρα» μέχρι τη «Ρέμβη» και τις μικρές τους προεκτάσεις σε ελάχιστα σημεία του νησιού. Όλα εδώ. Έτσι συνδέεται και το «δώρο»-δήθεν πεζοδρόμιο με ένα άλλο κατάστημα και το απαραίτητο θερμοκήπιο, στους ιδιοκτήτες της παραλίας από τον προηγούμενο δήμαρχο. Όλα εδώ. Στην παραλία. Από δω «βγαίνει» και ο δήμαρχος και «κλείνονται» όλες οι δουλειές για το νησί.

Επίλογος ως αναγκαίο υστερόγραφο

Αν θα μπορούσε να αποκτήσει μια χρησιμότητα αυτή η ανάλυση πρέπει συμπερασματικά να σταθεί ο αναγνώστης στα εξής σημεία που αφορούν το δημόσιο χώρο και τις προσπάθειες ανάδειξής του ως χώρου αγώνα:

-Έλλειψη πολιτικής κουλτούρας και αναφορών αντίστασης-τουριστική ιδεολογία-άγνοια αστικών δικαιωμάτων

-Σταθερή προσκόλληση στα πρόσωπα των κομμάτων της αστικής πολιτικής και των τοπικών προεκτάσεών τους καθώς και στον εκκλησιαστικό παράγοντα

-Άκριτη υιοθέτηση κάθε «νέου» οικονομικού προτύπου που «υπόσχεται»

-Άκαιρες, ασυνεπείς, ασυνεχείς και ασύμβατες προσπάθειες ανάδειξης του δημοσίου χώρου

Για το, ας το πούμε, «πολιτικό καφενείο» Αίγινας

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΠΡΟΒΛΗΤΑ

Μόνο ως αυτό-γελοιοποίηση μπορεί να χαρακτηριστεί πλέον η εκδήλωση διαμαρτυρίας στην παλιά προβλήτα. Απέναντι στους ιδιοκτήτες, τους θαμώνες και τους υποστηρικτές της ιδεολογίας της παραλίας που σχεδόν μόνο αυτοί ακούνε και γελάνε σε βάρος μας. Όχι, δεν αποτελεί ευκαιρία για κανέναν, που δεν επιθυμεί να εκτεθεί. Όχι, δεν αποτελεί έδαφος κοινό για τον αγώνα στην Αίγινα. Μέχρι να βρούμε πού και πώς βρίσκεται αυτό ας υπερβούμε τις θεωρίες περί «καθυστέρησης» των μαζών καθώς και τις θρησκευτικές αντιλήψεις του «φωτισμού» των «άλλων». Υπάρχουν ήδη, η καθιερωμένη θρησκεία για αυτό και η θρησκεία του χρήματος που προορίζεται αυστηρά για λίγους αλλά προσδοκούν οι πολλοί. Μπορούμε απλά να το ψάξουμε μαζί.