Όπως και η απερχόμενη διοίκηση του Δήμου Αίγινας, η νέα δημοτική αρχή φαίνεται να προβάλει από το κέλυφος του παλιού. Ως μια συμμαχία, ενάντια σε άλλες, με στόχο την κατάκτηση της διοίκησης έρχεται από το παρελθόν χωρίς αρχές, χωρίς θέσεις, χωρίς στόχους. Η διαχείριση, με όσα συνεπάγεται το γενικότερο πλαίσιο του εφαρμοσμένου αντιπαραγωγικού και παρασιτικού οικονομικού-πολιτικού μοντέλου φαίνεται να είναι ο άξονας. Άρα λοιπόν, αναπαράγοντας τα συνθήματα των επόμενων διοικήσεων θα σταθούν σε μια πιθανή πενταετία ως τοποτηρητές μιας σειράς επιλογών που σχετίζονται με την αποικιοποίηση της χώρας. Ένας αποφασιστικός παράγοντας αποδοχής των μεταρρυθμίσεων, διεκπεραίωσης της μετακύλισης του χρήματος από τους οργανισμούς προς τα αφεντικά, συντήρησης της φτώχειας με στοχευμένα προγράμματα επιμόρφωσης, εκποίησης, νέων χρεώσεων και σαφώς μιας πρακτικής υποβοήθησης ανθρώπων που ανήκουν στο περιβάλλον. Αυτά βεβαίως δεν είναι καινούρια ούτε καν εμπίπτουν αποκλειστικά στην ευθύνη της νέα διοίκησης. Επίσης η νέα διοίκηση του Δήμου Αίγινας δεν αποτελεί τον μοναδικό παράγοντα εξουσίας και αποφάσεων-μάλλον είναι το θέατρο αυτών των μικρών αλλά ισχυρών ηγεμονικών ομάδων που ανταγωνίζονται στα 200 μέτρα της παραλίας της πόλης μας μαζί με τους βαστάζους και αβανταδόρους τους. Έτσι, αυτά, αποτελούν αναβιώσεις του παρελθόντος σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που ελάχιστα έχει αλλάξει σε κοινωνικό-αξιακό επίπεδο ενώ η οικονομική του καταβαράθρωση διασκεδάζεται με «ιδέες» και προσδοκίες.
Για αυτό και το ουσιώδες ζήτημα είναι το εμείς. Εμείς ποιοι; Εμείς ως τι; Αυτά είναι τα βασικά ερωτηματικά που συνθέτουν τα «όχι μόνο τι λέει αλλά και ποιος είναι»-«όχι μόνο ποιος είναι αλλά και τι λέει». Οι μέχρι προσφάτως ακαθόριστες δυναμικές που ξεπρόβαλαν ως αντιθετικές στάσεις είναι οι πολλών ταχυτήτων και εκφράσεων αμυντικές συσσωματώσεις ως ευαίσθητα «οικοσυστήματα» με λίγους ανθρώπους να συγκροτούν «συγκοινωνούντα δοχεία» βραχέος βίου, με πολλαπλές αντιφάσεις και κυρίως αυτήν, της αντίληψης του «εμείς κι εμείς». Πολλά από λίγους, λίγα από πολλούς με ό,τι μπορούμε για να μην κάνουμε και με ό,τι κάνουμε για να μην μπορούμε. Κομμάτι ευρύτερο της γενικότερης κοινωνικής παθολογίας, το «εμείς και εμείς», διαδραματίζει ρόλο αυτοϋπονόμευσης του όποιου δημιουργικού μετασχηματισμού. Για αυτό και τα πράγματα γίνονται όλο και πιο σύνθετα, για αυτό και τα προβλήματα όλο και πιο δυσεπίλυτα. Ο «Γιάννης» και το «θεριό» για να το πούμε πιο απλά βρίσκονται στον ίδιο ρόλο να «φοβάται» ο ένας τον άλλον. «Εμείς και εμείς» και «αυτοί και αυτοί» βρίσκονται στους ίδιους ρόλους.
Πρέπει όμως να ονειρευόμαστε. Κι ονειρευόμαστε.
http://www.youtube.com/watch?v=K-xyJ3ptXhU