Στις μέρες μας εκτέθηκε στη δημοσιότητα κείμενο 60 δημάρχων απ’ όλη την Ελλάδα που κατά γενική ομολογία στηρίχθηκαν από το κυβερνητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ή τουλάχιστον έχουν μια σοβαρή πρόσβαση στο μηχανισμό της. Το κείμενο που φέρει τον τίτλο «Κίνημα Ανατροπής στην Αυτοδιοίκηση» που θυμίζει και λίγο την άκρα αριστερά, το υπογράφει και ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Αίγινας Μούρτζης. Είναι ένα κείμενο το οποίο εμπεριέχει κάποιες αλήθειες που ωστόσο έχουν καταστεί καραμέλα στο στόμα των εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης από την εποχή του Καλλικράτη και μετά, απολογητικές φανφάρες για την απραξία που έχουν περιέλθει. Έρχονται στην κυριολεξία αντιμέτωποι με την εφαρμογή του Καλλικράτη ο οποίος αποβλέπει σε μια τοπική αυτοδιοίκηση που θα είναι μακρύ χέρι του κράτους, χωρίς να πραγματοποιούν τη στοιχειώδη κριτική στο θεσμό. Αναπαράγοντας μια συνθηματολογία «αποσχιστική» σχεδόν, χωρίς να αναιρούν τον Καλλικράτη επιδίδονται σε ριζοσπαστικούς ακροβατισμούς στηρίζοντας κατά γράμμα τις βασικές συντεταγμένες της λογικής του. Διότι, τι μπορεί να σημαίνει η «εφαρμογή πολιτικών φορολογικής αποκέντρωσης, η παροχή δυνατότητας εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων του ιδιωτικού τομέα για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών» αν δεν σημαίνει τη δυνατότητα περεταίρω φορολόγησης των δημοτών και την εκποίηση της δημοτικής περιουσίας ή την εκχώρηση της διαχείρισης δομών, σε ιδιώτες; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η «τοπική ανάπτυξη και ενίσχυση της απασχόλησης, αποτελούν ζητήματα πρώτης προτεραιότητας» πέρα από την εφαρμογή προγραμμάτων για τους ανέργους τα οποία διαχειρίζονται και πλουτίζουν διάφορες αναπτυξιακές εταιρίες που τρώνε την πίτα κι αφήνουν κάποια ψίχουλα για ανέργους (που κι αυτοί, μέσο θα βάλουν για να ενταχθούν); Τι σημαίνει ότι «είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε δράσεις για την προώθηση της χρήσης κι άλλων χρηματοδοτικών εργαλείων όπως ΣΔΙΤ, Συμβάσεις Παραχώρησης, Ομόλογα Έργων κ.ά.» αν δεν σημαίνει την περεταίρω παρασιτοποίηση των τοπικών οικονομιών και μάλιστα όταν δεν ακούγεται ούτε μια λέξη για την τοπική παραγωγή; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει το «να διεκδικήσουμε την ανάληψη νέων ρόλων στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής και της πρόληψης της υγείας, μέσα από την αναζήτηση συνεργασιών με φορείς και τον ιδιωτικό τομέα» αν δεν σημαίνει την «συνεργασία» ιδιωτών, ΜΚΟ και κράτους (προς όφελος των ιδιωτών που βρίσκουν έτοιμες υποδομές για να κερδοσκοπούν) στον τομέα της υγείας αλλά και σε άλλους τομείς όπως τα ΕΣΠΑ ή «τους πόρους του Πράσινου Ταμείου» στο οποία και αναφέρονται σαφώς, πεδίο δόξης λαμπρόν για τους γκαουλάιτερ του κυρίου Φούχτελ;
Απ’ ότι φαίνεται μέσα από το κείμενο, κι αν προσπεράσει κανείς τον παλαιοκομματικό σαφή χαρακτήρα που εν τέλει ενδυναμώνει τη συμμετοχή του στον κομματικό μηχανισμό αποποιούμενος αυτόν, φαίνεται η εναρμόνιση με την Καλλικρατική λογική μετατροπής της χώρας σε χώρου (διασπασμένης σε Περιφέρειες) και της προσπάθειας φυγόκεντρων δυνάμεων που αυτή παράγει ως αποτέλεσμα. Χωρίς ίχνος συσχέτισης με την ευρύτερη πραγματικότητα, οι 60 δήμαρχοι 1)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στους δημότες τους οποίους διοικούν μεταθέτοντας την ευθύνη για τα δυσάρεστα αποτελέσματα της διοίκησή τους στην κεντρική εξουσία, 2)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στον κομματικό μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας στον οποίο ανήκουν αποκτώντας ένα μεγεθυμένο ρόλο μέσα σε αυτόν, και 3)κρατούν τα μπόσικα απέναντι στην προσδοκία τους να διεισδύσει ακόμα περισσότερο ο ιδιωτικός τομέας διενεργώντας για λογαριασμό του μια προσπάθεια απορρόφησης κονδυλίων σε μια περίσταση που «δεν είναι σήμερα ευχερής η αξιοποίησή τους».
Ο ανέξοδος πατριωτισμός των 60 δημάρχων και των υπολοίπων που θα συνυπογράψουν το κείμενο, σαφώς δεν δημιουργεί ούτε μια θετική ρωγμή αλλά εξοικειώνει περισσότερο με τις βασικές παρασιτικές, αντιεργατικές και αντιπαραγωγικές κατευθύνσεις του μνημονίου και του Καλλικράτη ως τοπικής του συνδήλωσης. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα στήριγμα στο καθεστώς αποικιοποίησης της χώρας και της εφαρμογής μέτρων φιλελευθεροποίησης αλλά και της ολοένα μετατροπής των δήμων σε εξαρτήματα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου με χρήματα που απομυζούν από τους απλούς εργαζόμενους. Κι αυτό με τη διαχρονική παθολογία του πολιτικού κατακερματισμού συμφερόντων και ιδιοτελών πόθων.