Η διεύρυνση της παραλίας των 200 μέτρων του αιγινήτικου άστεως διευρύνει ταυτοχρόνως, γεωγραφικά, και την ιδεολογία της τουριστικής μονοκαλλιέργειας. Η μεταφορά της άμμου για το μπιτς βόλεϊ στην Πέρδικα εντάσσεται στη νέα φρούδα ελπίδα της “αποκέντρωσης” της τουριστικής οικονομίας της Αίγινας. Η άνευρες φωνές αγανάκτησης των περασμένων χρόνων, από την περιφέρεια, έφεραν αυτό σαν αποτέλεσμα. Αποτελεί τη συνέχεια μιας οικονομίας των ολίγων της περιφέρειας, που με την ίδια λογική ενισχύουν τη γενική κυρίαρχη κατεύθυνση. Αυτή η κατεύθυνση είναι που χωρίζει την Αίγινα σε δυο κομμάτια. Ένα μειοψηφικό που πλουτίζει αποταμιεύοντας από τον τουρισμό και ένα πλειοψηφικό που αν και συντηρεί την ιδέα ολοένα και απομακρύνεται. Δεν φτάνει για όλους ο τουρισμός!
Είναι φανερό ότι ο ίδιος ο τουρισμός ως μαζικό φαινόμενο δείχνει τις κατευθύνσεις του και τα όριά του. Ως μια μονοδιάστατη μη παραγωγική οικονομική διαδικασία, εμπορευματική από τη φύση της και με ιδεολογικούς προσανατολισμούς στην απόλυτη κατανάλωση ανθρώπων και εικόνων δεν μπορεί να μοιράζεται. Ο πόλεμος δεν αφορά παρά μια μειοψηφία της κοινωνίας του νησιού. Το ξεπέρασμα της προηγούμενης κατάστασης που περιγραφόταν με ένα διάχυτο αντιαστικό ενδιαφέρον δεν αφορά τη σημερινή. Μια νέα “χωροταξία”, κάτω από την ιδεολογική προπαγάνδα των ΜΜΕ και της νέας “αρχιτεκτονικής” του κράτους (Καποδίστριας-Καλλικράτης) περιορίζει την τουριστική μάζα σε συγκεκριμένα σημεία. Από κει ξεπηδά η πραγματικότητα και η ιδεολογία των 200 μέτρων της παραλίας στο νησί. Από κει διευρύνεται.
Η Αίγινα των αποκλεισμένων, η άλλη Αίγινα, μοιάζει ολοένα και πιο μεγάλη αν και ανίσχυρη, μέχρι να βρει το δρόμο της…