Μια παράπλευρη οδός στην περιοχή «Άρωμα» πλησίον της Σουβάλας, ό,τι έγραψε ή έλεγε σε περιστάσεις ο αιγινήτης ζωγράφος Τζέκος (Φραγκίσκος Κάππος), ό,τι έγραψαν και κι ακόμα λένε πολιτικοί κρατούμενοι από το κολαστήριο των Φυλακών της Αίγινας κι ό,τι ψιθυρίζουν ακόμα οι παλιοί του νησιού μας, μας θυμίζουν ότι από δω πέρασε κάποτε ο γιατρός Ξυδέας. Η ανυπόφορη μπόχα των 200 μέτρων της παραλίας της πόλης της Αίγινας που εμπεριέχει το Δημαρχείο, την ανεκδιήγητη συμφεροντολογία των τοπικών τσάμπα εντύπων και μπλογκς, την φεϊσμπουκίζουσα δεξιόστροφη μπουρδολογία, την καρκατσουλευμένη διάθεση αυτών που βλέπουν στη ζωή τους μόνο τα κότερα των πλουσίων και απολαμβάνουν τον εσπρέσο αλλάζοντας μαζί με τα εσώρουχα και την απόψή τους για τα τοπικά ζητήματα, δεν μπορεί να ξέρει ούτε να αναφερθεί στο ήθος και στο ανάστημα ενός γιατρού. Τα αργυρά ευρωσφαίρια έχουν υψηλά ποσοστά πλέον στο αίμα τους για μπορούν να ξεχωρίσουν τον γιατρό από τους διπλωματούχους που έχουν το τεκμήριο της ιατρικής διάγνωσης, ακόμα κι αν πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Για αυτούς, οι ασθενείς είναι τα «σακιά» που φεύγουν για την Αθήνα συνοδευόμενα από τα ευρώ για το πλοίο ή το θαλάσσιο ταξί, για τον «καφέ» του γιατρού του δημόσιου νοσοκομείου, και την ευχή των συγγενών. Ευρώ που μπορούν να μείνουν στο νησί, όχι σε ένα πλαίσιο δωρεάν υγείας και παροχής αλλά στη βάση της απόλυτης εκμετάλλευσης της υποδομής και του προσωπικού, του «καταρρέοντος» Κέντρου Υγείας Αίγινας. Τα «σακιά» μπορούν κι εδώ να πεθάνουν. Αυτό λέει το «μεικτό» σύστημα που προτείνουν χρήσιμοι ηλίθιοι, μνημονιακοί και συμφεροντολόγοι κολαούζοι της τοπικής μας αγοράς.
Τα 200 μέτρα της παραλίας είναι ένα αδιάσπαστο μπλοκ, και το αριστερίζων φουαγιέ των προβληματισμένων, στα κολλητά καφενεία της παραλίας, μοιάζει να είναι εκείνο που τα κάνει όλα ανεκτά. Πέρα από αυτά τα σύνορα στα οποία ακόμα και η τελευταία σταγόνα ιδρώτα του σερβιτόρου και του καραγωγέα μετριέται με υποδιαιρέσεις του ευρώ, η Αίγινα της Σιωπής, δέχεται πάντοτε ως δώρο αυτό που έχει μάθει να της το παρέχουν. Διότι κανείς και ποτέ δεν διεκδίκησε γιατρό αγωνιστή, γιατρό πονετικό, γιατρό που να τρέχει με το γάιδαρο στο τελευταίο χωριό, γιατρό που να νοιάζεται, γιατρό που να φοράει παντόφλες στον άνθρωπο με τα λασπωμένα παπούτσια (αν είχε να φορέσει) όταν έμπαινε στο κατώφλι του σπιτιού του. Όμως αυτόν είχε, τον Ξυδέα του. Το γιατρό του. Κι αυτό ήταν δώρο. Για αυτό και δεν θα διεκδικήσει, καθώς φαίνεται, επαγγελματίες οδηγούς-τραυματιοφορείς, πλήρη επάνδρωση σε ιατρικό και βοηθητικό προσωπικό, ελικοδρόμιο για το Κέντρο Υγείας, δωρεάν διακομιδή στα νοσοκομεία, τοπική χερσαία συγκοινωνία για να μην πληρώνει ταξί ή να έρχεται με τα πόδια στην Αίγινα απ’ το χωριό και κυρίως, δεν θα διεκδικήσει, Δωρεάν και Δημόσια παροχή Υγείας και Περίθαλψης.
Αν σήμερα μπορούν να διακανονίζουν ζητήματα υγείας στο νησί, διάφορα τίποτα, με τις αναμασημένες δεξιές αναλύσεις τους για το «καταρρέον» δημόσιο πασπαλίζοντάς τες με μπόλικη γαρνιτούρα ρεαλισμού. παριστάνοντας τα τοπικά μεγέθη, είναι διότι έχουν απέναντί τους την Αίγινα της Σιωπής, την Αίγινα των Αποκλεισμένων. Για αυτό επιπλέουν ως φελλοί στον Αργοσαρωνικό, στο πέλαγος της Σιωπής και στα “νησιά της Αθήνας”. Για αυτό δεν μιλά κανείς τους, για τον Ξυδέα.