όταν βρέχει στην Αίγινα

Η πρόσφατη νεροποντή στην Αίγινα, έφερε στην επικαιρότητα τη χρόνια παθολογία του τοπικού παρασιτικού συμπλέγματος οικονομίας-εξουσίας-κοινωνίας. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εφόσον αντί να επιθυμούμε τη συγκράτηση των όμβριων νερών στα ημιορεινά μας, επιδιώκουμε να τα στέλνουμε με «αντιπλημμυρικά» έργα στη θάλασσα; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν μπαζώνουμε ό,τι υπάρχει από ρέμα ή περιορίζουμε τις όχθες του για να κερδηθούν έστω και κάποια τετραγωνικά δόμησης; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν το τσιμέντο και η άσφαλτος είναι ο πολιτισμός που έχει αντικαταστήσει τη λάσπη, το χώμα και τον αγρό; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εφόσον αδιαφορούμε για το παρελθόν των προγόνων μας που μεριμνούσαν κυρίως για τα κοινά; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν εδώ και μια 40ετία έχουμε παρατήσει τη γη που μας έθρεψε; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί πέρα από αυτό που συνέβη πριν 4 χρόνια ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, και εμείς το αφήσαμε να το χειριστούν αυτοί που κανοναρχούν στο δημόσιο βίο, στην οικονομική ζωή του τόπου και στο υποκριτικό ήθος; Υπάρχει ακόμα τσίπα για να μπορέσουμε να μιλήσουμε θαρρετά, για όσα αφήσαμε ενέχυρο τους προστάτες μας αλλά και για όσες ευκαιρίες έχουμε ακόμα, προκειμένου να μετατρέψουμε σε παράδεισο το ρημαδιό που μας απέμεινε;