Μια πολύ σημαντική απόφαση πήρε πριν από λίγες μέρες το Διοικητικό Εφετείο Πειραιά, η οποία πέρασε στα ψιλά γράμματα (για τα τηλεοπτικά κανάλια, ούτε λόγος βέβαια). Πιο συγκεκριμένα, το Εφετείο αποφάσισε, ύστερα από σχετική αίτηση του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας που ζητούσε από την ΕΥΔΑΠ το ποσό των 14.064.300 ευρώ για τέλη διέλευσης υπεδάφους, ότι η ΕΥΔΑΠ δεν υποχρεούται να πληρώνει στους Δήμους «τέλη δικαιώματος χρήσης διέλευσης υπεδάφους» για τους αποχετευτικούς αγωγούς μεταφοράς λυμάτων και ομβρίων υδάτων (
http://tvxs.gr/news/topika-nea/dikaiosi-eydap-sti-diamaxi-me-dimo-keratsinioy).
Με αυτήν την απόφαση, το κράτος επιχειρεί να προλάβει ένα τσουνάμι που μπορεί να προκαλέσει την κατάρρευση της «αναπτυξιακής» του ονείρωξης, δηλαδή της ανεξέλεγκτης επικράτησης της οικονομίας της αγοράς. Έτσι λοιπόν, επισφραγίζει για άλλη μια φορά τη μεγάλη φοροδιαφυγή και την οικονομική ασυλία των μεγαλοεπενδυτών και των αφεντικών.
Ποιος θα μπορούσε να είναι αύριο ο υποψήφιος αγοραστής-επενδυτής στο ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ, αν αυτή φορολογείται από τους δήμους; Τι θα γίνει με τόσες και τόσες άλλες περιπτώσεις που είτε έχουν ήδη (μισο-)ιδιωτικοποιηθεί είτε έχουν πάρει το δρόμο του ξεπουλήματος, αν αρχίζουν να επιβάλλονται δημοτικοί φόροι; Και το σημαντικότερο: τι θα γίνει αν κάποιος δήμος, λαμβάνοντας τέτοιου μεγέθους τέλη από τέτοιου μεγέθους εταιρείες, αρχίζει να έχει οικονομική αυτάρκεια και δεν εξαρτάται από τις κάθε είδους «διαχειριστικές αρχές» και τους κρατικούς γκισέδες που προορίζουν τα φράγκα μόνο για τους μεγαλοδανειστές (ξένους και ντόποιους) των μνημονίων;
Αυτοί λοιπόν είναι οι φόβοι τους και ήδη το σύστημα αρχίζει να θωρακίζεται και να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα άμυνάς του, προκειμένου να μην καταρρεύσει από μία –φαινομενικά- «κερκόπορτα».
Σημασία όμως έχει να ξεδιπλωθεί ο κοινωνικός συνδικαλισμός στις γειτονιές άμεσα και δυναμικά. Να μην παραμένει σε μία κατεύθυνση απλά αντίθετη «από όσα συμβαίνουν» αλλά να θέσει με πολιτικούς όρους επιθετικές –και με επιθετικό τρόπο- κοινωνικές διεκδικήσεις; Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε τοπικό και αποκεντρωμένο επίπεδο. Η Κερατέα, η Ιερισσός και τα γύρω χωριά απέδειξαν πως το κράτος τα βρίσκει πολύ σκούρα όταν έχει να αντιμετωπίζει μια τοπική κοινωνία δυναμική και αλληλέγγυα. Εκεί είναι το στοίχημα σήμερα, εκεί μπορεί και πάλι να αναγεννηθεί ο κοινωνικός ιστός. Εκεί πρέπει να πληρώσουν αφεντικά και κράτος για όσα κάνουν.
Δε θα είναι εύκολο για ένα τέτοιο κίνημα επιθετικού κοινωνικού συνδικαλισμού να πετύχει τους στόχους του και ασφαλώς οι νομικές δίοδοι θα είναι όλο και πιο σφραγισμένες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στην ίδια απόφαση του Εφετείου απορρίπτεται και το αίτημα να σταλεί προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλα λοιπόν -και σε αυτήν την περίπτωση- είναι δρόμος.
Πεδίο δόξης λαμπρόν λοιπόν ανοίγεται για τις τοπικές κοινότητες αγώνα!…
Φ.Κ.