Σε όλους όσοι πανηγυρίζουν για τις τελευταίες εξελίξεις στην Κύπρο και δηλώνουν «περήφανοι», «ανακουφισμένοι» και τα συναφή ταιριάζει η λαϊκή ρήση: το τυράκι το είδατε. Τη φάκα; Δεν αναφερόμαστε, βέβαια, στο ΣΥΡΙΖΑ και το λοιπό «αντιμνημονιακό» συρφετό, που κάνει πολιτική σπέκουλα. Ούτε στα αστικά ΜΜΕ που τη μια μέρα στήριζαν τη «λύση ανάγκης» και την άλλη πανηγύριζαν για τη «γενναία στάση» της κυπριακής Βουλής. Αναφερόμαστε στους απλούς ανθρώπους που μπαϊλντισμένοι από την πολιτική των Μνημονίων θεωρούν πως στην Κύπρο έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει και στην Ελλάδα. Το κουτόχορτο σερβίρεται άφθονο και δυστυχώς βρίσκει καταναλωτές, έτσι που είναι η κατάσταση.

Αφήνοντας στην άκρη τον ορυμαγδό της παραπληροφόρησης, ας εστιάσουμε στα πραγματικά δεδομένα, δίνοντας πρώτα το λόγο σε μια ξεχασμένη ντίβα της αστικής πολιτικής, που μέσω ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μείνει στο παιχνίδι: «Καλύτερα να τα πληρώσουν οι φορολογού-μενοι, οι μισθωτοί παρά οι καταθέτες, διότι αν το βάρος πέσει στην κατάθεση θα πληρώσουν όλοι πολλαπλάσια», δήλωσε με έμφαση η Λούκα Κατσέλη σε ραδιοφωνική εκπομπή. Τα έλεγε αυτά πριν γυρίσει τούμπα η κυπριακή πολιτική και σίγουρα 24 ώρες αργότερα θα ένιωθε δικαιωμένη. Η κυπριακή αστική ηγεσία, σε μια σπάνια επίδειξη εθνικής ομοψυχίας, αποφάσισε να μην κάνει κανένα «κούρεμα» στις καταθέσεις, αλλά να εισηγηθεί στην ΕΕ ένα plan B, το οποίο μεταξύ των άλλων περιλαμβάνει και κρατικοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, τα αποθεματικά των οποίων θα χρησιμοποιηθούν για να καλύψουν ένα τμήμα των 5,8 δισ. που χρειάζονται για να κλείσει η συμφωνία με την τρόικα.

Δεν χρειάζεται να ρωτήσουμε αν σας θυμίζει τίποτα αυτός ο όρος του κυπριακού «plan B». Τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία έχουν πληρώσει ήδη το τίμημα της στήριξης των τραπεζών, ήρθε η ώρα να πληρώσουν και τα κυπριακά. Ισως χρειάζεται να θυμίσουμε, όμως, πως οι περισσότεροι εφαρμοστικοί νόμοι του κυπριακού Μνημόνιου, 25 τον αριθμό, έχουν ήδη ψηφιστεί πριν καν υπογραφεί το Μνημόνιο. Ηταν τα prior actions,όπως συνήθιζε να λέει ο Βενιζέλος, ή τα milestones, όπως συνηθίζει να λέει ο Στουρνάρας, που τα εισηγήθηκε η κυβέρνηση Χριστόφια και τα ψήφισε η κυπριακή Βουλή μέσα σε μια συνεδρίαση. Μέτρα οδυνηρά, όπως έλεγε δακρύζοντας ο Χριστόφιας στο τηλεοπτικό σόου «Σας μιλάει ο πρόεδρος», μέτρα αντιλαϊκά, μέτρα αντεργατικά. Προς τι όλ’ αυτά; Για να διασωθούν οι κυπριακές τράπεζες που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της κρίσης. Οταν οι τραπεζίτες και οι μεγαλομέτοχοι έβγαζαν «τ’ άντερά τους» από τις μπίζνες με τη μαφία και το κάθε είδους «ξέπλυμα» χρήματος δεν μοιράζονταν τα κέρδη με τους εργαζόμενους. Μόλις βρέθηκαν σε δύσκολη θέση (κάποτε θα έσκαγε και αυτή η φούσκα), οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν για τη διάσωσή τους.

Η Κύπρος, όμως, δεν ήταν μια περίπτωση όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία. Αν ήταν τέτοια, σε συνδυασμό με το μικρό οικονομικό μέγεθος και τα λίγα λεφτά που χρειάζονταν (μόλις 17 δισ. ευρώ), το ζήτημα θα είχε λυθεί με το Μνημόνιο που ζητούσε απεγνωσμένα να υπογράψει ο Χριστόφιας. Η Κύπρος είναι ένας φορολογικός «παράδεισος» και μάλιστα όχι σαν το Λουξεμβούργο ή τη Μάλτα, αλλά με κυρίαρχη τη ρωσική παρουσία σ’ αυτόν. Η πολιτική κάστα, η Εκκλησία, η ανώτερη αστική τάξη κάνει εδώ και πολλά χρόνια μπίζνες με τη Ρωσία.

Στην αρχή η ΕΕ έδειξε αδιαφορία για τα προβλήματα των κυπριακών τραπεζών. Οταν ο Χριστόφιας, που είχε ήδη πάρει ένα δάνειο 2,5 δισ. από τη Ρωσία, βγήκε στη γύρα ζητώντας άλλα 5 δισ. (από Ρωσία και Κίνα), ουδείς στο Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες αντέδρασε. Μ’ αυτούς νταλαβερίζεστε, αυτοί ας σας «σώσουν» ήταν το μήνυμα. Πλην, όμως, ο Χριστόφιας έκανε μια τρύπα στο νερό. Ποτέ δεν εξήγησε στον κυπριακό λαό, γιατί ο Πούτιν δεν του έδωσε τα 5 δισ., ποσό αστείο για τα ρωσικά οικονομικά δεδομένα. Ο κυπριακός Τύπος, όμως, βοούσε για τις απαιτήσεις της Μόσχας, που ήθελε να περάσει την Κύπρο στη δική της σφαίρα επιρροής, βάζοντας χέρι στο φυσικό αέριο που έχει ανακαλυφθεί και αποκτώντας ακόμα και βάση ελλιμενισμού του ρωσικού πολεμικού στόλου.

Οπως καταλαβαίνετε, αυτά ήταν εντελώς ασύμβατα με την ιδιότητα του κράτους-μέλους της ΕΕ, γι’ αυτό και ο Χριστόφιας παράτησε την προσπάθεια με τη Μόσχα και τον περασμένο Ιούλη προσέφυγε στον ευρωπαϊκό μηχανισμό. Οπότε από τις δαγκάνες του Πούτιν βρέθηκε στις δαγκάνες του Σόιμπλε και της παρέας του, οι οποίοι δε θ’ άφηναν χαμένη την ευκαιρία να εξαφανίσουν τη ρωσική επιρροή στην Κύπρο, διώχνοντας από εκεί τους μαφιόζους και τους «ολιγάρχες», που χρησιμοποιού-σαν την Κύπρο ως βάση για τις μπίζνες τους.

Οταν ο Χριστόφιας έκανε την προσφυγή ήξερε τι θ’ ακολουθούσε. Είχαν προηγηθεί οι άλλες χώρες, οπότε δεν είχε καμιά αμφιβολία. Ηξερε, επίσης, ότι τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα δεν μπορούσε να τα διαπραγματευθεί με την τρόικα, η οποία εγκαταστάθηκε στο νησί. Απλώς κλαψούριζε και έλεγε διάφορα για «κόκκινες γραμμές», γιατί αυτό απαιτούσε η περίσταση. Είχε και εκλογές μπροστά του, βλέπετε, οπότε έπρεπε να το παίξει σκληρός διαπραγματευτής. Το πρόβλημά του δεν ήταν αυτά τα μέτρα, τα οποία και ψήφισε με fast track διαδικασία, άλλωστε, συνοδεύοντάς τα με το on camera δάκρυ. To πρόβλημά του ήταν τα υπόλοιπα που του ζητούσαν: ειδική φορολογία στις μεγάλες καταθέσεις (που θα ισοδυναμούσε με «κούρεμα») και αύξηση στη φορολογία των εταιριών. Μ’ άλλα λόγια, του ζητούσαν να συναινέσει στον τερματισμό του καθεστώτος φορολογικού «παράδεισου», που θα διέλυε τον βασικότερο πυλώνα της κυπριακής καπιταλιστικής οικονομίας, καθώς τα ρωσικά και λοιπά κεφάλαια θα έφευγαν για άλλους «παραδείσους».

Βγαίνει τώρα ο γ.γ. του ΑΚΕΛ Αντρος Κυπριανού και δηλώνει πως δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης Χριστόφια με την τρόικα και το Eurogroup. Πέρα, όμως, από τα δημοσιεύματα του κυπριακού και του ευρωπαϊκού Τύπου, ο ίδιος ο Χριστόφιας «φωτογράφισε» αυτές τις απαιτήσεις των γερμανοευρωπαίων, στις δηλώσεις που έκανε όταν ήρθε για αποχαιρετιστήριο ταξίδι στην Αθήνα. Είπε καθαρά ότι οι ευρωπαίοι ανακάλυψαν τώρα το «ξέπλυμα» χρήματος. Δεν το ανακάλυψαν, βέβαια, από φιλολογικό ή ηθικό ενδιαφέρον, αλλά διατύπωναν και απαιτήσεις γι’ αυτό. Ετσι, ο Χριστόφιας άφησε ανοιχτό το θέμα, εγκατέλειψε την πολιτική ντροπιασμένος και άφησε την καυτή πατάτα στα χέρια του Αναστασιάδη που τον διαδέχτηκε στον προεδρικό θώκο.

Και ο Αναστασιάδης ήξερε ποιες ήταν οι απαιτήσεις της μιας και της άλλης πλευράς. Ηξερε τι ζητούσαν οι Ρώσοι, ήξερε και τι ζητούσαν οι γερμανοευρωπαίοι. Επέλεξε καταρχάς τους δεύτερους. Πήγε ο ίδιος στο Eurogroup και αποδέχτηκε τα πάντα (δεν είχε και άλλη επιλογή εκείνη τη στιγμή). Μάλιστα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συγκρατήσει τη φυγή των κεφαλαίων από τις κυπριακές τράπεζες, ήταν αυτός που εισηγήθηκε να γίνει «κούρεμα» στις καταθέσεις από το πρώτο ευρώ, ώστε να μην είναι μεγάλο το ποσοστό «κουρέματος» στις καταθέσεις πάνω από 100.000 ευρώ. Τον «έδωσε» πρώτος ο Σόιμπλε, το επιβεβαίωσε με ανακοίνωσή της και η Κομισιόν, ενώ καμιά διάψευση δεν έγινε από πλευράς Κύπρου. Επαναλαμβάνουμε, ότι η απόφαση του Eurogroup δεν περιλάμβανε μόνο το «κούρεμα» των καταθέσεων, αλλά και αύξηση του φόρου στις εταιρίες με έδρα την Κύπρο, γεγονός που θα έκλεινε σύντομα την Κύπρο ως φορολογικό «παράδεισο».

24 ώρες αργότερα τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Καταρχάς ξεσηκώθηκε σύμπασα η κυπριακή αστική τάξη, βλέποντας πως οι γερμανοευρωπαίοι προσπαθούν να «τελειώσουν» το μεγαλύτερο κομμάτι της. Ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος, εκπρόσωπος ενός σημαντικού οικονομικού παράγοντα (η Εκκλησία της Κύπρου είναι από τους μεγαλύτερους ραντιέρηδες στο νησί) τέθηκε επικεφαλής του «κινήματος επιστροφής στη λίρα». Η ίδια η κυβερνητική πλειοψηφία δεν έδειχνε συμπαγής, καθώς απειλούνταν διαρροές από πλευράς ΔΗΚΟ, οπότε δεν ήταν εξασφαλισμένη ούτε η θετική ψήφος στη Βουλή.

Ενώ, όμως, ο λαϊκός παράγοντας μπορούσε να κατασιγαστεί, καθώς κατασκευάστηκε μια δεύ-τερη εκδοχή του νομοσχέδιου, που άφηνε άθιχτες τις καταθέσεις μέχρι 20.000 ευρώ, ο παράγοντας αστική τάξη εξακολουθούσε να αντιδρά, βλέποντας πως ο γερμανοευρωπαϊκός στόχος του εξοβελισμού των ρωσικών κεφαλαίων από την Κύπρου εξακολουθούσε να ισχύει. Ο καθοριστικότερος παράγοντας, όμως, ήταν η ρωσική παρέμβαση. Και βέβαια, η παρέμβαση δεν έγινε μόνο με τις δημόσιες δηλώσεις των Πούτιν και Μεντβέντεφ, αλλά με τους καθιερωμένους δρόμους του παρασκήνιου. Ο Πούτιν διείδε ότι οι Γερμανοί με τους συμμάχους τους του πρόσφεραν την αστική τάξη της Κύπρου και άνοιξε την αγκαλιά του για να τη δεχτεί.

Οι ρωσικές σημαίες που ανέμιζαν το απόγευμα της Τρίτης στα χέρια διαδηλωτών έξω από την κυπριακή Βουλή ήταν ένα ακόμη θλιβερό φαινόμενο, καθώς θύμιζαν τις αμερικάνικες σημαίες στα χέρια διαδηλωτών στη Σόφια, το Βουκουρέστι, τα Τίρανα, την Πριστίνα και αλλού. Ο λαός νόμιζε πως ήρθε ο Μόσκοβος για να τον σώσει. Η κυπριακή πολιτική ηγεσία, όμως, σε συνεργασία με την κυπριακή αστική τάξη, έκανε τους δικούς της υπολογισμούς. Σε πολιτικό επίπεδο, ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος μέχρι και διάγγελμα είχε κάνει για να καλέσει τον κυπριακό λαό να στηρίξει τη συμφωνία με το Eurogroup, φοβούμενος πως έρχεται το πολιτικό του τέλος, έκανε μια θεαματική κωλοτούμπα, μιμούμενος τον Τάσσο Παπαδόπουλο που είχε συμφωνήσει στη Χάγη στο «σχέδιο Ανάν-3» και μετά στράφηκε ενάντιαά του, και τον Δημήτρη Χριστόφια, που από φανατικός οπαδός του τελικού «σχεδίου Ανάν» μετατράπηκε σε πολεμιό του, όταν είδε ότι ο Παπαδόπουλος πάει να μαζέψει «όλο το χαρτί» (οι παλαιότεροι θα θυμούνται αυτή την τελευταία κωλοτούμπα, που έγινε μια Μεγάλη Πέμπτη, κάπου ανάμεσα στο τρίτο και το δωδέκατο ευαγγέλιο).

Ο Αναστασιάδης προσπάθησε να κλείσει δική του συνάντηση με τον Πούτιν. Η ρωσική πλευρά απέρριψε το αίτημα και ζήτησε πρώτα διαπραγμα- τεύσεις σε επίπεδο υπουργών Οικονομικών. Ετσι, ο Σαρρής πήρε το αεροπλάνο για τη Μόσχα, ενώ στη Λευκωσία το κογκλάβιο των πολιτικών αρχηγών συμφώνησε σε μια… κυπριακού τύπου απόρριψη της συμφωνίας του Eurogroup. Το κυβερνών κόμμα θα έκανε αποχή από την ψηφοφορία και τα υπόλοιπα θα το καταψήφιζαν.

Τότε ήταν που άρχισαν τα πανηγύρια στην Ελλάδα, προεξάρχοντος του ΣΥΡΙΖΑ που επιδόθηκε και πάλι σε μια τυχοδιωκτική προπαγάνδα που έκρυβε από τον ελληνικό και τον κυπριακό λαό την ουσία. Η σωτηρία ενός παρασιτικού συστήματος, που στηρίζεται στα έσοδα από τις off shore εταιρίες και το «ξέπλυμα» χρήματος έγινε σημαία… εθνικής αντίστασης. Κι ας περιείχε αυτή η «αντίσταση» ένα πακέτο αντιλαϊκών μέτρων ήδη ψηφισμένο κι ένα ακόμη επί θύρας. Γι’ αυτό παραθέσαμε στην αρχή τη δήλωση της Κατσέλη, η οποία κάθε άλλο παρά αμφισβήτησε τις διαδικασίες «σωτηρίας». Αμφισβήτησε το μίγμα τους, λέγοντας ανερυθρίαστα πως το μόνο που δεν πρέπει να γίνει είναι «κούρεμα» των καταθέσεων. «Αυτά τα 6 δισ. ευρώ, σε συνεργασία με τους εταίρους, να δουν από πού μπορούν να εξοικονομηθούν», είπε η Κατσέλη, πριν πει πως είναι προτιμότερο να τα πληρώσουν οι φορολογούμενοι και οι εργαζόμενοι, παρά οι καταθέτες. Το γεγονός ότι η Κατσέλη ανήκει στον «μεγάλο αστερισμό δυνάμεων και προσωπικοτήτων», ο οποίος σύμφωνα με τον Τσίπρα θα διεκδικήσει την εξουσία, ασφαλώς δεν είναι χωρίς σημασία. Οπως δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι πριν τις τελευταίες εκλογές στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν πως θα βρουν λεφτά φορολογώντας τους μεγαλοκαταθέτες (δήλωση που αμυνόμενη θύμισε η κυβερνητική προπαγάνδα).

Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός έδειξε αταραξία ακόμα κι όταν είδε την κωλοτούμπα της κυπριακής αστικής τάξης. Σόιμπλε και Μέρκελ έκαναν σκληρές και περιφρονητικές δηλώσεις ακόμη κι όταν είδαν το αεροπλάνο με τον Σαρρή να απογειώνεται με κατεύθυνση τη Μόσχα. Αλλοι ευρωενωσιακοί παράγοντες προσπάθησαν να φανούν πιο ευέλικτοι σε επίπεδο δηλώσεων.

Ενα 24ωρο μετά τους στεναγμούς ανακούφισης και την προσδοκία ότι «ο Πούτιν σώνει την Κύπρο», ξανάρχισαν τα «βόηθα Παναγιά». Τα νέα από τη Μόσχα, όπως τα διέρρεε η πολιτική κάστα της Κύπρου, μιλούσαν για «τρελές» αξιώσεις των ρώσων ιμπεριαλιστών, όπως παραχώρηση ενός οικοπέδου της κυπριακής ΑΟΖ (απ’ αυτά που αποδεδειγμένα έχουν φυσικό αέριο), καθώς και ναυστάθμου για τον ρωσικό πολεμικό στόλο στη Λεμεσσό. Μ’ άλλα λόγια, τα νέα φέρνουν τον Αναστασιάδη να βρίσκεται μπροστά στον ίδιο ρωσικό εκβιασμό που είχε βρεθεί ο Χριστόφιας και αναγκάστηκε «να κόψει λάσπη».

Μήπως αυτή η συμπεριφορά των Ρώσων εξηγεί και τη γερμανική αταραξία; Γεγονός είναι πως στην Κύπρο ξαναφούντωσαν τα σενάρια για ανάγκη επιστροφής στην απόφαση του Eurogroup, με κάποιες βελτιώσεις, όσο επώδυνη κι αν είν’ αυτή. Σενάρια που συνοδεύονται από μπόλικη φιλολογία για «εναλλακτικά μέτρα» (αν σας θυμίζουν τα ελληνικά «ισοδύναμα μέτρα», δεν έχετε άδικο, το ίδιο είναι).

Εμείς δεν πρόκειται να κάνουμε σενάρια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη ένας άγριος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός για το μοίρασμα της κυπριακής λείας. Τελικά συμπεράσματα θα μπορέσουμε να βγάλουμε μόνο όταν θα γνωρίζουμε το αποτέλεσμα. Οταν δούμε πού θα κάτσει η μπίλια. Ενα, όμως, είναι σίγουρο: ο κυπριακός λαός είναι σφαγμένος από χέρι. Τη βαθιά κρίση των κυπριακών τραπεζών αυτός θα κληθεί να την πληρώσει σε κάθε περίπτωση.

Οι συνέπειες του παρασιτισμού

Πριν από ελάχιστες εβδομάδες, σχολιάζοντας τα κλαψουρίσματα του Δ. Χριστόφια κατά την αποχαιρετιστήρια επίσκεψή του στην Ελλάδα, η «Κόντρα» (αρ. φύλλου 720, 23.2.13) έγραψε τα εξής:

«Τι είπε ο Χριστόφιας; “Υποχρεωθήκαμε να απευθυνθούμε στο μηχανισμό στήριξης και αντί στήριξης έχουμε έναν κατατρεγμό”! Πρόσθεσε ακόμα ότι οι κυβερνήσεις της ΕΕ “θυμήθηκαν τώρα τα περί ξεπλύματος χρήματος και μας έχουν στη γωνιά και αρνούνται να υπογράψουν μαζί μας ένα μνημόνιο το οποίο κανείς δεν μπορεί να το χειροκροτήσει”. Το κλαψούρισμα εκείνου που είναι έτοιμος να υπογράψει ένα αντιλαϊκό μνημόνιο, αλλά οι δανειστές αρνούνται και του ζητούν και κάτι που θίγει τα συμφέροντα της κυπριακής αστικής τάξης. Του ζητούν να ελέγξουν όλο το σύστημα των τραπεζών και των “οφσόρ” εταιριών, μέσω των οποίων φυσικά και γίνεται ξέπλυμα βρόμικου χρήματος (πολιτικού, μαφιόζικου, επιχειρηματικού). Αλήθεια, στα χρόνια της θητείας του έκανε τίποτα γι’ αυτό ο Χριστόφιας; Οχι μόνο δεν έκανε, αλλά υπέθαλψε αυτό το σύστημα που έχει μετατρέψει την Κύπρο σε νησιά Κέιμαν της Μεσογείου και το λαό της σε στρατό από γκαρσόνια και καμαριέρες. Φυσικά και οι ηγέτες της ΕΕ δεν ενδιαφέρονται για τη νομιμότητα. Τη ρωσική δραστηριότητα θέλουν να ελέγξουν και βρήκαν την ευκαιρία».

Η σύντομη αυτή αναφορά στον παρασιτισμό της κυπριακής οικονομίας έθετε το δάχτυλο στην πληγή. Την πραγματική πληγή. Ποιος δεν ήξερε ότι η Κύπρος ήταν ένας φορολογικός παράδεισος, ο οποίος δημιουργήθηκε τη δεκαετία του ‘80, όταν καταστράφηκε η Βηρυττός από τον εμφύλιο πόλεμο και τις επιθέσεις των σιωνιστών και οι τράπεζες που «ξεπλένουν» χρήμα για λογαριασμό εταιριών, πολιτικών και μαφιόζων έπρεπε να μεταφερθούν αλλού;

Μ’ αυτόν τον παρασιτισμό δεν βολεύτηκε μόνο η κυπριακή αστική τάξη. Βολεύτηκε το ευρύ στρώμα των μικροαστών (δικηγόροι, λογιστές κ.ά.), βολεύτηκε και ένα τμήμα της ευρείας αγροτικής βάσης του νησιού, που παράτησε την παραγωγή και το ‘ριξε στον τουρισμό και τις εν γένει «υπηρεσίες». Βολεύτηκαν, φυσικά, οι ηγεσίες των αστικών κομμάτων, που στήριξαν αυτόν τον παρασιτισμό και έχωσαν τους ανθρώπους τους στις κάθε είδους μπίζνες.

Ο παρασιτισμός έγινε θεωρία, έγινε ιδεολογία, πότισε μέχρι το μεδούλι όχι μόνο την αστική τάξη του νησιού, που βρήκε την ευκαιρία που περίμενε, αλλά και ευρύτατα λαϊκά στρώματα που αρκέστηκαν στα ψίχουλα από το τραπέζι των κυρίων. Ουδείς χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου. Ουδείς είπε ότι όλο αυτό το πράγμα δεν ήταν παρά χτίσιμο στην άμμο. Ακόμα και οι «κομμουνιστές» του ΑΚΕΛ διαχειρίστηκαν αυτή την κατάσταση χωρίς να την αμφισβητήσουν σε τίποτα. Χωρίς να πουν κουβέντα για τον παρασιτισμό, για το «ξέπλυμα» χρήματος, για τους μαφιόζους που σουλατσάριζαν με τα «Χάμερ» στη Λεμεσσό και είχαν τις βίλες με τους ένοπλους φρουρούς.

Ερχεται τώρα η κρίση, έρχεται ένα επεισόδιο στον διαρκή και αδυσώπητο πόλεμο ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και σαρώνει τα παλάτια που χτίστηκαν στην άμμο. Οι γερμανοί θέλουν ν’ αρπάξουν ένα κομμάτι από τους ρώσους ιμπεριαλιστές. Η κυπριακή αστική τάξη πασχίζει με νύχια και με δόντια να κρατήσει τους Ρώσους στο νησί. Και ο λαουτζίκος καλείται να πληρώσει ακόμη πιο βαρύ φόρο, έστω και χωρίς πετσόκομμα των μικροκαταθέσεων που κατάφερε να δημιουργήσει από τα ψίχουλα που μάζευε τόσα χρόνια.

Οποια κι αν είναι η κατάληξη στην παρούσα φάση, εκείνο που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως έχουμε να κάνουμε με τις συνέπειες του παρασιτισμού.
 
ΚΟΝΤΡΑ – ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 22 ΜΑΡΤΗ