Όταν τα αρπακτικά της παραλίας κάνουν κύκλους έτοιμα να συλήσουν, ο λόγος των αποκλεισμένων επιβεβαιώνεται τραγικά. Και δω, όπως και σε κάθε άλλο κοινωνικό πεδίο, δεν υπάρχει κενό. Κύκλοι διαφημιστικοί πάνω από τα θύματα και τα υποψήφια θύματα, πελάτες και ψηφοφόροι, το καταλαμβάνουν. Από την επικίνδυνη αφέλεια του τζάμπα-μάγκα μέχρι την φιγουρατζίδικη πιρουέτα του επαγγελματία, περιγράφουν τον υπαρκτό λόγο για τα ζήτημα της υγείας στην περιοχή.
Με την αναρμοδιότητα του κάθε κοπανιστού αέρα στα Δημοτικά Συμβούλια και στα διαδίκτυο να είναι το ελάχιστο έγκλημα κατά της κοινής λογικής,
και την αρμοδιότητα σύμφωνα με τον Νόμο «Καλλικράτης» να αποτελεί άλλοθι απασχόλησης μέχρι την οριστική πολιτική κατάρρευση, σίγουρα η υγεία στην Αίγινα δεν περνάει τις καλύτερες ώρες της.
Από τη μια η καταρρέουσα κρατική δομή του Κέντρου Υγείας Αίγινας ακολουθεί κατά γράμμα σχεδόν τα αποτελέσματα της εγκατάλειψής του από την κρατική χρηματοδότηση ενώ το, υποτίθεται, Νοσοκομείο Αίγινας συνεχίζει να αποτελεί ένα μόνιμο μαγαζάκι της τοπικής Εκκλησίας χωρίς να προσφέρει ή να επιθυμεί να προσφέρει, πραγματικό έργο.
Αυτή η πραγματικότητα καταλαμβάνει το κενό της υγείας στην περιοχή και αν συμπεριλάβουμε την έλλειψη χερσαίων συγκοινωνιών ή θαλάσσιων, τότε η Αίγινα των αποκλεισμένων έχει πολλά να πει. Για αυτό οφείλουμε να ρωτήσουμε τα παπούτσια όσων κάνουν τη διαδρομή Μεσαγρός-Αίγινα και πίσω με τα πόδια, το ψυγείο αυτών που θα δώσουν το 20ρικο σε ταξί, αυτούς που περιμένουν υπομονετικά στο φορείο μέχρι να έρθει το πλοίο ή να μαζευτεί ο ρεφενές-400άρι για το θαλάσσιο ταξί.
Ο λόγος της Αίγινας των αποκλεισμένων.