Η «σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας, εδώ και μήνες έχει πάψει να λειτουργεί. Ο λόγος είναι ότι «έφαγε τα ψωμιά της» και ότι «έπιασε ταβάνι» για το εξαντλημένο τοπικό ζήτημα. Η αμηχανία, η απραξία και η αναμονή ήταν πλέον -όχι το χαρακτηριστικό του τοπικού μας ζητήματος- αλλά το ίδιο το ζήτημα. Κι αυτό ήταν αήττητο. Όμως αυτή η κατάσταση έχει τα διαλείμματά της και τις πρόδηλες διαψεύσεις της. Κι αυτή δεν ήταν άλλη από την διάψευση ενός μυθεύματος και παραθεώρησης για το, σε τι νησί ζούμε.
σχεδία
Το μύθευμα περί «συντηρητικού νησιού» που διαδίδουν τόσα χρόνια μεταξύ τυρού και αχλαδιού αφ’ υψηλού ‘’αναλύσεις’’ ή κάποιοι προοδευτικοί των φουαγιέ της παραλίας της Αίγινας, ως άλλοθι για την ίδια τους τη μιζέρια και την τουριστική συνείδηση, καταρρίπτεται. Κι αυτό φάνηκε μπροστά σε ένα εκβιαστικό δημοψήφισμα από την κυβέρνηση που έθετε -έμμεσα πλην σαφώς- τη νέα υπαγωγή μας σε ένα νέο μνημόνιο υπό την επιτήρηση της Τρόικας. Οι αιγινήτες, όμως, όπως και οι περισσότεροι έλληνες χόρεψαν το χορό του Ζαλόγγου και είπαν «ΟΧΙ ρε π _ _ _ _ _ », κόντρα στις θεσμικές συμμορίες του ελληνο-Μαϊντάν, κόντρα στους καναλάρχες, κόντρα στις χρόνια κεντροαριστερές πληρωμένες ορντινάντσες της δήθεν διανόησης και της προόδου, κόντρα στους αλλαξοπιστήσαντες των αμφιθεάτρων της μεταπολίτευσης, κόντρα στους γερμανούς και λοιπούς καπιταλφασίστες δανειστές που απειλούν τον ελληνικό λαό με φτωχοκτονία. Και μάλιστα χωρίς να έχουν στο νησί μια αριστερά που απλά να σέβεται τον εαυτό της και να μην είναι φερέφωνο των «κεντρικών».
Το ΟΧΙ, βεβαίως είναι πολλά ΟΧΙ. Πολλοί αριστεροί παλιάς κοπής το βλέπουν σαν μια ευκαιρία για τα δραχμικά τους όνειρα και την ικανοποίηση των φοιτητικών τους αναζητήσεων-η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Πολλοί κύκλοι το βλέπουν ως μια αρχή για περαιτέρω προώθηση του επαναστατικού ζητήματος. Το ΟΧΙ, όμως, είναι η αξιοπρεπής κατάληξη ενός λαού που τον διαπερνάει μια βαθιά παρακμή. Το ΟΧΙ είναι το “ταβάνι” μας κι όχι το “πάτωμα”, είναι –δυστυχώς- το τέλος κι όχι η αρχή.
Αντίθετα το ΝΑΙ είναι συμπαγές και ένα πεδίο ώστε να μπορεί να βγαίνει σήμερα ο παλιός ακροδεξιός κένταυρος-ranger του Αβέρωφ, Μεϊμαράκης, να απειλεί τον ελληνικό λαό με την παρακρατική του εργαλειοθήκη, την αφοσίωσή του στους καναλάρχες και στους ευρωαριστερούς προσκυνημένους τσελιγκάδες. Απέναντι τους, αυτά τα ενεργούμενα, δεν έχουν μια κυβέρνηση αντάξια των προσδοκιών, αφού αγκιστρώθηκε στον αμερικανικό παράγοντα για να κάνει “νταντά” τον σκληρό, καπιταλφασιστικό πυρήνα της γερμανικής ΕΕ και αδειάστηκε ρίχνοντας ζαριές στην μπαρμπουτιέρα της Ρωσίας. Δεν έχουν ένα λαό που επιθυμεί να σηκώσει το κεφάλι του πέρα από το μπλε σεντόνι του παραβάν πριν την κάλπη.
Καθήκον μας, ως πολίτες, είναι να υποδείξουμε μια διέξοδο στην κρίση μέσα από την ενδογενή παραγωγική ανάπτυξη, βάζοντας «πλάτη» σε ένα σχέδιο επιβίωσης του λαού για μια φιλική-συνεργατική οικονομία δίπλα σε κάθε σοβαρή κίνηση που αφορά την υγεία, τα εργασιακά και κυρίως του φτωχού εργαζόμενου λαού, των φτωχών αγροτών και των συνταξιούχων, δίπλα σε προσπάθειες για την οικολογική ισορροπία, δίπλα στο δίκαιο άχτι που πάντοτε έβγαινε για τους ισχυρούς της γης, όπως παλιά για την π_ _ _ _ _ _ _ την Αγγλία, την Αμερική, τη Γερμανία κοκ. Η προσπάθεια φαντάζει πολύ δύσκολη και ανίσχυρη ειδικά σε ένα νησί που από τη δεκαετία του ’60 ξεκίνησαν να του αφαιρούν κάθε δυνατότητα να είναι παραγωγικό και δημιουργικό. Αυτή όμως είναι ο μονόδρομος κι όχι η πολυπόθητη «έξοδος στις αγορές» για τις οποίες κομπορρημονούν τα διάφορα επιτελεία της παρασιτικής μας υπανάπτυξης. Αυτή είναι η προσπάθεια που μπορεί να ενώσει το διχασμένο μας λαό στις διαφορετικές εκδοχές του παρασιτισμού ή σε ιδεοληψίες του παρελθόντος. Το νησί μας έχει και ανθρώπους και δυνατότητες.
ΥΓ: Να ποιος είναι Μεϊμαράκης-να μην του κάνουμε τη χάρη.