ΔΥΟ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ…

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του ΕΕΚ

…και δύο τρία πράγματα που θέλω να μάθω για τους δολοφόνους του

Ο Κώστας Κατσούλης, ο Χανιώτης στην καταγωγή αλλά μεγαλωμένος στον Πειραιά, οπαδός του Εθνικού Πειραιά που δολοφονήθηκε στο γήπεδο της Αλικαρνασσού στην Κρήτη ήταν φίλος, συνάδελφος και αντιφασίστας συναγωνιστής.
Γνωριστήκαμε στα φοιτητικά μας χρόνια το 1989 στο ΤΕΙ Πάτρας όταν σπουδάζαμε μαζί στο τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων.
Τον θυμάμαι μαζί με την ροκαμπιλάδικη παρέα του να σερβίρει χυμούς και κοκτέϊλς στο φρουτο-μπαρ της σχολής, που είχε φτιάξει ο ίδιος με τους φίλους του, και αυτή είναι η πρώτη εικόνα που έχω από αυτόν. Μια χαρούμενη ροκαμπιλάδικη παρέα σε ένα μουντό εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Τον θυμάμαι όταν τελικά γνωριστήκαμε να μου μιλά για τον αγώνα των αγροτών στα Χανιά στην μεγάλη εξέγερσή τους, το καλοκαίρι του 1990 στην οποία βρέθηκε όταν κατέβηκε στο χωριό του.
Τον θυμάμαι όταν στο μεγάλο πανεκπαιδευτικό κίνημα καταλήψεων το 1990-1991 ήταν υπεύθυνος των ομάδων περιφρούρησης της σχολής μας. Με αυτή την ιδιότητα βρέθηκε και στάθηκε δίπλα στον καθηγητή Τεμπονέρα που δολοφονήθηκε από τους τραμπούκους παρακρατικούς της ΟΝΝΕΔ στο σχολικό συγκρότημα ΒΟΥΔ στην Πάτρα, τον Γενάρη του 1991. Ο Κώστας θυμάμαι είχε τραυματιστεί και αυτός από τους φασίστες του Καλαμπόκα αλλά αρνήθηκε να φύγει και να πάει στο νοσοκομείο θέλοντας να παραμείνει και να συνεχίσει να βοηθά τους συναδέλφους του, τους μαθητές της πόλης, τους καθηγητές και όλο τον κόσμο.
Τον θυμάμαι να μας εξιστορεί αργότερα τον τρόπο με τον οποίο του επιτέθηκαν οι ναζί μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής όταν τον κυνήγησαν για να τον μαχαιρώσουν μαζί με τον αδερφό  του τον Θύμιο, το 1996 στην μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση στον Πειραιά.
Τον θυμάμαι να μας εξιστορεί ιστορίες στο γνωστό ροκόμπαρο Rock Pallais του Φαλήρου, κοντά στην γειτονιά που μεγάλωσε, βλέποντας μαζί συναυλίες από την underground σκηνή που μας άρεσε.
Τον θυμάμαι τελευταία φορά που τον είδα, τον φίλο μου τον «Εθνικάκια» σε ένα ντέρμπι ανόδου από την Β στην Α εθνική μεταξύ Παναχαϊκής-Εθνικού στα τέλη της δεκαετίας του 90. Εμείς με τους πατρινούς φιλάθλους, ο Κώστας να μας χαιρετά και να μιλάμε φιλικά μέσα από τις τάξεις των «Εθνικάκηδων» και να προσπαθούμε να πείσουμε τους αστυνομικούς που είχαν κάνει «κορδόνι» και στέκονταν μεταξύ μας, να μας αφήσουν να τα πούμε από κοντά.
Μετά χαθήκαμε. Έμαθα ότι πήγε κάτω στην Κρήτη, στα Χανιά, να δουλέψει στην ξενοδοχειακή επιχείρηση της οικογένειάς του. Μετά το χτύπημα, έμαθα από φίλους ότι συνέχιζε να παραμένει δραστήριος. Συμμετείχε στις αντιφασιστικές πορείες στην πόλη του, ενίσχυε το στέκι μεταναστών Χανίων, συνομιλούσε με την συλλογικότητα «Χωριό» που συσπειρώνει αγρότες και κάτοικους χωριών του βορειοδυτικού νομού Χανίων. Και συνέχιζε φυσικά να βλέπει την «Εθνικάρα» του, την ιστορική ομάδα του Πειραιά στην οποία γαλουχήθηκε από την οικογένειά του, με τον θείο του από την μεριά της μητέρας του, παίκτη της μεγάλης ομάδας που πήρε το 1933 το κύπελλο Ελλάδας και πατέρα διοικητικό στο μπάσκετ του Εθνικού. Ο ίδιος εξάλλου, αθλητικός τύπος είχε αγωνιστεί στο τμήμα χάντμπωλ και στην κωπηλασία του συλλόγου.
Τον Κώστα τον θυμάμαι, αγωνιστή, θαρραλέο και με υψηλό αίσθημα καθήκοντος για να προστατεύσει τον αδύνατο και τον αδικημένο.
Έτσι δεν με παραξένεψε όταν έμαθα τον τρόπο με τον οποίο τον δολοφόνησαν: όταν έγινε το «ντου» δεκάδων τραμπούκων από το πέταλο του Ηρόδοτου προς τους 15 φίλους του Εθνικού, μπήκε στη μέση για να προστατεύσει γυναικόπαιδα, και ηλικιωμένους. Αυτός μόνος του, έκατσε πίσω και κράταγε αρκετούς θρασύδειλους φονιάδες οπλισμένους με λοστούς, σιδηρογροθιές, μαχαίρια. Τους φώναζε «Μην βαράτε άλλο, και εγώ είμαι Κρητικός σαν εσάς» κάνοντας μάταια έκκληση στο κρητικό φιλότιμο και φιλοξενία που κάποτε (άλλοτε;) χαρακτήριζε το νησί. Μάταια…
Ακόμη και έτσι έδωσε την μάχη του και έφυγε με το κεφάλι ψηλά. Αυτά τα πράγματα ξέρω για αυτόν και θα έπρεπε να τα καταθέσω. Πιο πολύ για να διαλυθούν οι ελιτίστικες και αφ’ υψηλού φωνές ότι δήθεν «ήταν συμπλοκή ανάμεσα σε χούλιγκανς»… οπότε «μην ασχολείστε»…
Και μόνο αυτά που προηγήθηκαν αλλά κυρίως αυτά που ακολούθησαν μας δημιουργούν υπόνοιες ότι κάτι άλλο είδαμε στο γήπεδο του Ηροδότου:
Τέσσερις συλλήψεις μόνο, από ένα τσούρμο πολλών δεκάδων τραμπούκων. Τί έκανε η αστυνομία για να συλλάβει τους άλλους;
Τα ονόματα των συλληφθέντων ακόμη μυστικά σαν να είναι κρατικό μυστικό όταν πλέον σε όλη την χώρα διαπομπεύονται από οροθετικές γυναίκες μέχρι μικρο-οφειλέτες. Για ποιόν λόγο προστατεύονται από αστυνομία και δικαστικές αρχές;
Οι άλλοι φίλοι του Εθνικού κατήγγειλαν άλλα δύο άτομα που ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι ασύλληπτοι. Για ποιόν λόγο;
Διαρροές ονομάτων από τοπικά ΜΜΕ που φέρουν τουλάχιστον τον ένα από τους συλληφθέντες, τον 32 με επίθετο που αρχίζει από Λ., να είναι εκτός από συγγενής υψηλόβαθμου αξιωματικού της αστυνομίας, και γνωστός τραμπούκος της ναζιστικής συμμορίας που έχει μεν αναστείλει την λειτουργία των γραφείων της στην περιοχή, αλλά συνεχίζει να κάνει βαθύ «εισοδισμό» στις ποδοσφαιρικές θύρες. Είναι τυχαίο το ότι στην περιοχή η ναζιστική συμμορία πήρε το μεγαλύτερο εκλογικό της ποσοστό;
Διαρροές από παράγοντες της ομάδας του Ηρόδοτου ότι το συγκεκριμένο παρεάκι των δολοφόνων (που κάποιοι από αυτούς φέρονταν και εμπλεκόμενοι  στην συμπλοκή οπαδών του ΟΦΗ και του Παναθηναϊκού το 2011 που οδήγησε σε ένα θάνατο με μαχαίρι οπαδού) είναι στην πραγματικότητα κράτος εν κράτει, απειλώντας τους ίδιους τους παράγοντες και τους άλλους οπαδούς, και φέρονται επίσης να είναι και πρωτοστάτες σε δημοτικά και όψιμα «αντι-Καλλικρατικά» αλισβερίσια όταν η απερχόμενη δημοτική αρχή της Αλικαρνασσού τους έβαζε μπροστάρηδες για να μην συγχωνευτεί με τον δήμο Ηρακλείου, πριν να γίνει η ίδια υποψήφια στον…  Δήμο Ηρακλείου. Αλλά γιατί η ίδια η διοίκηση της ομάδας τους επιτρέπει την είσοδο στο γήπεδο;
Περίεργες και κατάπτυστες ανακοινώσεις από την ΜΕΘ του Βενιζέλειου νοσοκομείου που μιλούσε για εγκεφαλικό που δεν προκλήθηκε δήθεν από τα χτυπήματα αλλά από ανεύρισμα που προκλήθηκε, όλως τυχαίως, εκείνη την ώρα που γίνονταν η επίθεση. Μια εξωφρενική γνωμάτευση που γίνεται ένα χρόνο περίπου μετά τις καταγγελίες γιατρών της ίδιας ΜΕΘ ότι δέχονται επιθέσεις και απειλές από μαφιόζους. Τι μεσολάβησε από τότε;
Γιατί τόση πρεμούρα να μετατραπεί η πιθανή ποινή από «δολοφονία με δόλο» σε «μη σκοπούμενη θανατηφόρα βλάβη»; Όλως τυχαίως, δηλαδή, την ίδια δικονομική κωλοτούμπα που έκανε – ω τι ειρωνεία για την ιστορία του Κώστα Κατσούλη – το εφετείο του Καλαμπόκα στην δίκη για την δολοφονία Τεμπονέρα.
Και όταν στο 401 που μεταφέρθηκε ο Κώστας όταν χαροπάλευε, οι γιατροί ανέτρεψαν την γνωμάτευση-έκτρωμα του Ηρακλείου, γιατί τα τοπικά δημοσιεύματα επέμεναν ότι η ιατροδικαστική έλεγε το δικό τους σενάριο περί εγκεφαλικού; Όπως και η αστυνομία σε τοπικό επίπεδο;
Και οι άνθρωποι του Ηρόδοτου να επιμένουν να μην δίνουν ονόματα και βίντεο σε μια δολοφονία που έγινε μπροστά σε 1500 άτομα, και αντίθετα να επιχειρούν να κλείσουν την υπόθεση, «τιμώντας τον Κώστα Κατσούλη» και δίνοντας το όνομα του στην θύρα που δολοφονήθηκε, την στιγμή που στον πρώτο αγώνα μετά το συμβάν, διοίκηση και μερίδα των οπαδών είχε κρεμάσει πανό υπέρ των προφυλακισμένων δολοφόνων, και κατά της πιθανής δίωξης της ομάδας τους. Τιμούν τον δολοφονημένο οπαδό στηρίζοντας τους φονιάδες του;
Την αλήθεια κύριοι, την αλήθεια και τίποτα άλλο…
Στην μνήμη του φίλου, συναγωνιστή, συναδέλφου που δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί.
Γιώργος Χλωρός

της Άννας Ρόδη
Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΡΩΤΟΝΟΤΑΡΙΟΣ, Ο ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ
Θυμάμαι τον θείο μου τον Παναγιώτη χωμένο μέσα στο ημίφως του μαγαζιού του ανάμεσα σε ζεμπίλια, γαλλικά κλειδιά, σωλήνες, τενεκάκια και κάθε λογής σιδερικά. Στο βάθος υπήρχαν αραδιασμένα διάφορα είδη υγιεινής, δεξιά από την είσοδο ο πάγκος εργασίας με άπειρα μικρά και μεγάλα εργαλεία, βίδες και άλλα αντικείμενα και αριστερά ένα γραφείο γεμάτο σκόνη και λιγοστά χαρτιά, παρατημένα κάπου στο πλάι. Πάνω σ’ αυτό για κάμποσο καιρό κειτόταν ξαπλωμένη και ανάσαινε με δυσκολία μια γάτα με άσθμα, εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος. Την είχε πατήσει μηχανάκι κι εκείνος τη μάζεψε από το δρόμο, τη γιατροπόρεψε και την κράτησε υπό την προστασία του μέχρι που ψόφησε. Έτσι κι αλλιώς το σπίτι του δεν έμενε ποτέ χωρίς γάτα κι ήταν πάντα φιλόξενο τόσο για τα ζώα όσο και για τους ανθρώπους.
Από τη δούλεψη και το μαγαζί του πέρασαν πολλά νεαρά παιδιά, που μάθαιναν μαζί του τη δουλειά του υδραυλικού και κανένα τους δεν έφυγε από κοντά του χωρίς να… αποκτήσει ένα ευφάνταστο και ταιριαστό στην προσωπικότητα του παρατσούκλι.
Ο θείος ήταν ένας άνθρωπος που δεν εντυπωσίαζε ιδιαίτερα με το παρουσιαστικό του, μάλλον κοντός, με πλούσια μαύρα μαλλιά, που, καθώς περνούσαν τα χρόνια, γκρίζαραν στους κροτάφους. Φορούσε συνήθως μια σκούρα ζακέτα, τις περισσότερες φορές στραβοκουμπωμένη, και ένα ξασπρισμένο τζίν παντελόνι, μες στη μουτζούρα της δουλειάς. Τα δάχτυλα του (δεν τα ξεχνάω εκείνα τα δάχτυλα!) ήταν δεμένα με χαρτοπετσέτες και σελοτέιπ σε διάφορα σημεία τους. Πού καιρός και πού νοιάξιμο για αντισηψίες και κανονικά τσιρότα μετά από τόσα χτυπήματα και κοψίματα! Αλλά το ίδιο… τραυματισμένα ήταν και τα γυαλιά του, που συνήθως στο αριστερό τους μπράτσο ήταν τυλιγμένα με… επίδεσμο. Πίσω από τα χοντρά τζάμια τους κρυβόταν μια ανήσυχη, ζωηρή και διαπεραστική ματιά, που περνούσε τα πάντα και τους πάντες από… ακτινοσκόπηση και ψυχολογούσε τον καθένα με αξιοθαύμαστη ικανότητα.
Πάντα κάτι μαστόρευε και πάντα κάτι είχε να σχολιάσει με το πηγαίο χιούμορ του. Με αυτόν το δικό του ιδιαίτερο τρόπο προσέλκυε φίλους και γνωστούς, που μαζεύονταν στην κουζίνα του σπιτιού του και κουβέντιαζαν μαζί του με τις ώρες. Τα χειμωνιάτικα βράδια οι συζητήσεις, γύρω από το μεγάλο ξύλινο τραπέζι, μπροστά στο τζάκι, όπου έψηνε πατάτες με βούτυρο μέσα σε αλουμινόχαρτο και με φίλευε, «άναβαν» κι έπαιρναν πολιτική χροιά. Ωστόσο το έντονα εύθυμο στοιχείο που επικρατούσε δεν επέτρεπε να οδηγηθούν σε καβγάδες, τουλάχιστον εκείνες τις φορές που εγώ, μικρό παιδάκι τότε, ήμουν παρούσα μαζί με τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν εντελώς αντιθέτων πολιτικών πεποιθήσεων από εκείνον. Πολλά άκουγα και λίγα καταλάβαινα. Το παράδοξο και μάλλον ασυμβίβαστο με την ηλικία μου ήταν ότι δε θυμάμαι να έπληττα και όποτε μου δινόταν η ευκαιρία, πήγαινα και ξαναπήγαινα.
Απ’ αυτό το τραπέζι, που κάθε τόσο γινόταν χωνευτήρι ιδεών, περνούσαν κατά καιρούς πολλοί ενδιαφέροντες άνθρωποι. Γιατροί, ηθοποιοί, ζωγράφοι, όπως ο Νίκος Νικολάου, αλλά και απλοί άνθρωποι του μόχθου, που απολάμβαναν το καλό κρασί, τους μεζέδες και τις περιποιήσεις της πάντα παρούσας θείας Αφρούλας, την εύθυμη ατμόσφαιρα και τη συντροφιά του ίδιου.
Αν και ήταν πολυάσχολος, έβρισκε πάντα καιρό για μένα. Όταν η δασκάλα της πρώτης δημοτικού ρήμαζε τα παιδικά μου χεράκια με τη βέργα της και λεηλατούσε βάναυσα την ψυχή μου με τις προσβολές της, δήλωσε ότι θα πάει να τη δείρει κι ας τον πήγαιναν φυλακή και πως αυτό δεν τον ένοιαζε, γιατί ήταν μαθημένος από τέτοια. Επίσης τα πρωινά με παρακολουθούσε, για να δει, αν περνούσα προσεκτικά την Αφαίας, για να πάω στο σχολείο και τα μεσημέρια, όταν μ’ έβλεπε να περνάω από το μαγαζί κουρασμένη, με έβαζε πάνω στο παμπάλαιο μοτοσακό του και με πήγαινε στο σπίτι. Καθώς μεγάλωνα και πάλευα να βρω το βηματισμό μου και να γνωρίσω τη ζωή, έτυχε, στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, να δω σε κινηματογράφο της Αθήνας τον «Άνθρωπο με το γαρύφαλλο» και έσπευσα με ενθουσιασμό να του το ανακοινώσω, μάλλον για να τον εντυπωσιάσω. Αντίθετα απ’ ό,τι πίστευα, εν τη αφελεία μου, εκείνος πανικοβλήθηκε και είπε στη μητέρα μου να με αποτρέψει από τέτοιου είδους παράτολμες ενέργειες, γιατί θα μου έκαναν φάκελο. Το ίδιο έκανε και αργότερα, όταν συμμετείχα στις πρώτες διαδηλώσεις, προσθέτοντας ότι μπορεί να κινδυνεύσει η σωματική μου ακεραιότητα και να με… σταμπάρουν για τα καλά.
Ένα πράγμα που επίσης δεν ξεχνώ είναι ότι σ’ ένα δωμάτιο του σπιτιού του δέσποζε ένα τεράστιο στα μάτια μου μαυρόασπρο πορτρέτο του Άρη Βελουχιώτη. Ήμουν πολύ μικρή τότε και νόμιζα ότι επρόκειτο για κάποιον ιερωμένο. Αργότερα, όταν πια ήξερα ποιος ήταν, έμαθα ότι η μητέρα του θείου και γιαγιά μου, που σ’ όλη της τη ζωή πάσχιζε να τον βάλει στον… ίσιο δρόμο, έπεισε κάποτε έναν παπά, να πάει να τον αγιάσει την παραμονή των Θεοφανείων. Εκείνος τον καλοδέχτηκε αλλά όταν τον ρώτησε που είχε τις εικόνες του, του έδειξε τον Άρη. Τι να κάνει κι ο παπάς; Άγιασε το σπίτι κι έφυγε.
Οι γονείς του Παναγιώτη ήταν ο Δημήτρης Πρωτονοτάριος και η Ζαφειρία Γιαννίτση και ο ίδιος γεννήθηκε το 1923 στην Αίγινα. Ήταν το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας που επέζησαν. Τα υπόλοιπα κατά σειρά γεννήσεως ήταν ο Σταύρος, η Ελένη και ο Σπύρος. Σε ηλικία 6 – 7 ετών, από μια παιδική αταξία, χτυπήθηκε με κλοτσιά από ένα μουλάρι. Απ’ αυτό το χτύπημα το μάτι του παρουσίασε στραβισμό και υπέστη βλάβη στο τύμπανο, που του προξένησε, όπως έλεγε, μια μόνιμη ενοχλητική βουή μέσα στο κεφάλι του και μερικές φορές έναν απίστευτο εκνευρισμό. Έπασχε από λαβύρινθο.
Ο πατέρας του, ένας αγαθός κι έντιμος άνθρωπος, διατηρούσε ένα φτωχικό ταβερνάκι στην οδό Μεριστού και τα οικονομικά της φαμίλιας ήταν πολύ περιορισμένα. Πέθανε μάλιστα πολύ νωρίς (λίγο μετά την Κατοχή) από όγκο στο κεφάλι. Η μητέρα του πάλι ήταν μια βαθιά θρησκευόμενη, αυστηρή και άκρως συντηρητική γυναίκα αλλά παρ’ όλ’ αυτά δε μπόρεσε να χαλιναγωγήσει την ανήσυχη φύση του πρωτότοκου γιου της. Σ’ αυτό συνέβαλαν βέβαια και οι ιδιαίτερες προσωπικές εμπειρίες του.
Στα κατοχικά χρόνια βρέθηκε να μένει στα Ταμπούρια, στο σπίτι της θείας του της Κατίνας, της αδερφής της μητέρας του, και να δουλεύει εργάτης στα Λιπάσματα (Δραπετσώνα). Ζούσε πολύ στερημένα και τα έβγαζε πέρα ιδιαίτερα δύσκολα. Τότε τον πήρε κοντά του ένας Γερμανός και του έμαθε την τέχνη του υδραυλικού. Όμως αυτό δεν ήταν το μόνο πράγμα που έμαθε στα Λιπάσματα. Εκεί ήταν που ήρθε σε επαφή με τις αριστερές ιδέες τις οποίες και ασπάστηκε. Από τότε η ζωή του άλλαξε. Άρχισε να διαβάζει εφημερίδες και βιβλία κι ένας από τους αγαπημένους του συγγραφείς ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης.
Η θεία – Κατίνα, που αντιλήφθηκε την κατάσταση και με το ένστικτο της απλής λαϊκής γυναίκας προέβλεψε τα μπλεξίματα, ειδοποίησε τη μάνα του να τον… μαζέψει έγκαιρα από τον Πειραιά. Έτσι βρέθηκε ξανά στην Αίγινα, όπου με τις μικρές του οικονομίες αγόρασε απ’ τον κυρ – Αντωνάκη Χελιώτη (Γαλιάντρα) τον πάγκο της δουλειάς του και πάνω σ’ αυτόν άρχισε να φτιάχνει, στην αρχή τουλάχιστον, μπρίκια και κουβάδες. Ήταν καλός και έντιμος επαγγελματίας και γρήγορα απέκτησε αρκετούς πελάτες και φίλους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το μάτι της αστυνομίας και των συνεργατών της δεν ήταν πάντα πάνω του.
Ο χαρακτήρας του άλλωστε ήταν απρόβλεπτος και αρκετά παράτολμος για έναν τόσο μικρό τόπο, όπου μαθεύονταν σχεδόν τα πάντα. Ο πολύ μικρότερος εξάδελφός του Σ. Γ. μου διηγήθηκε ένα περιστατικό που συνέβη γύρω στο 1945 με 1946. Αυτός και ο πατέρας του συνάντησαν τον Παναγή στο δρόμο. Κρατούσε ένα χωνί και φώναζε: «Προσοχή! Προσοχή! Σας μιλάει το χωνί του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ!». Τον σταμάτησε ο πατέρας του Σ., λέγοντας του: «Τι κάνεις εκεί, βρε Παναγή; Θα μας κάψεις όλους!».
Ο Σ.Γ. πρόσθεσε δύο ακόμη στοιχεία, που αφορούσαν αφενός το επάγγελμά του και αφετέρου τον τρόπο που αντιμετώπιζε τα πράγματα. Το πρώτο στοιχείο έχει να κάνει με κάποιους αγρότες της Επιδαύρου που του είχαν παραγγείλει τενεκεδάκια για το φύτεμα σπόρων ντομάτας. Για να τα φτιάξει, δούλευε με τις ώρες μέσα στο κρύο και ο Σ.Γ, παιδάκι τότε, τα μετρούσε και τα έβαζε σε σακιά και το δεύτερο ήταν ότι, κατά τη γνώμη του, ο Παναγής ήταν ο καλύτερος μάστορας στην εποχή του αλλά δεν ήξερε να διεκδικεί τα χρήματά του με αποτέλεσμα να του χρωστούν συνέχεια και αρκετές φορές τελικά να τα χάνει. Η αδελφή του συμπλήρωσε την εικόνα, αναφέροντας ότι σε κάποιους πολύ φτωχούς ανθρώπους έπαιρνε ελάχιστη ή και καθόλου αμοιβή. Τέλος, ο Γ. Β., που κουβέντιαζε πολύ μαζί του και μοιράζονταν τις ίδιες ιδέες, αναδεικνύει μια άλλη πλευρά της προσωπικότητας του. Λέει χαρακτηριστικά ότι, εκτός από τη δεδομένη επαγγελματική αξιοσύνη και το χιούμορ του, ήταν «ένας ήσυχος άνθρωπος και καλός φίλος και συναγωνιστής».
Στην Αίγινα, μετά το γυρισμό του από τον Πειραιά, βρήκε γρήγορα τους ομοϊδεάτες του με τους οποίους έκανε συντροφιά. Λίγοι και δακτυλοδεικτούμενοι ήταν οι αριστεροί στο νησί. Ένα βράδυ, μαζί με τους Δ. Χ., Γιώργο Καλαντζάκη (που αργότερα εξελέγη αρκετές φορές δημοτικός σύμβουλος με το Κ.Κ.Ε.), Δημήτρη Επιτρόπου (που πέθανε νέος από φυματίωση) και κάποιους άλλους γύριζαν από γλέντι αργά τη νύχτα «εν ευθυμία βρισκόμενοι» και περνούσαν μπροστά από τις Φυλακές. Εκεί άρχισαν να τραγουδούν με βροντερή φωνή το «Εμπρός της γης οι κολασμένοι». Το τραγούδι απλώθηκε γρήγορα σε εκατοντάδες στόματα πολιτικών κρατουμένων, που έγιναν ένα με την ελεύθερη νεανική παρέα. Οι ανθρωποφύλακες ενοχλήθηκαν πολύ με το συμβάν και ειδοποίησαν τη χωροφυλακή που έσπευσε να συλλάβει τους νεαρούς ταραξίες, πράγμα όχι δύσκολο. Κατά τη σύλληψή του Παναγιώτη ήταν παρών ο λιμενάρχης Αίγινας Χρήστος Κουμπανιός, ο οποίος τον χτύπησε στο κεφάλι και το χέρι με τον υποκόπανο του όπλου. Έπειτα τον οδήγησαν στο κρατητήριο, απέναντι από τη Μητρόπολη, εκεί που μέχρι πρότινος βρισκόταν το ζαχαροπλαστείο «Γαλαξίας».
Στο κρατητήριο αιμορραγούσε και η αδελφή του Ελένη ζήτησε από γνωστό γιατρό του νησιού να πάει να τον εξετάσει αλλά εκείνος δεν πήγε (!!!). Τότε πήρε πανιά και οινόπνευμα και τα πήγε στη φυλακή. Με αυτά του καθάρισαν και του έδεσαν την πληγή οι σύντροφοί του και αυτό ήταν όλο. Νεαρό κορίτσι τότε, υπήρξε όμως μάρτυρας ενός ακόμη περιστατικού, που σημάδεψε τη ζωή της. Μια ομάδα γνωστών τραμπούκων της τοπικής κοινωνίας ζήτησε από τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος να μπει μέσα στο κρατητήριο, για «να λιώσει» τους κομουνιστές. Δε γνωρίζει, αν τους δόθηκε η άδεια, αλλά κατευθύνθηκαν, κραδαίνοντας ρόπαλα και επιδεικνύοντας τις γροθιές τους, προς την είσοδο του κελιού. Η ίδια παρακολουθούσε μουδιασμένη και έντρομη τη σκηνή από τη γωνία της Μητρόπολης. Ο φρουρός ήταν ένας νεαρός φαντάρος που, καθώς φαίνεται, είχε φιλότιμο κι ευαισθησία. Στύλωσε ψύχραιμα το όπλο του και τους είπε κοφτά: «Όποιος θέλει, ας περάσει». Οι θρασύδειλοι εκείνοι βάρβαροι υποχώρησαν και οι έγκλειστοι γλίτωσαν τον ξυλοδαρμό ίσως και το θάνατο. Η Ελένη, η μητέρα μου, ακόμη και σήμερα, στα ογδόντα τέσσερα της χρόνια, συγχωρά τα πεθαμένα εκείνου του φαντάρου.
Μετά από κράτηση κάποιων ημερών, ο Παναγιώτης μεταφέρθηκε στο Μεταγωγών του Πειραιά, όπου έμεινε φυλακισμένος κάπου ένα μήνα. Εκεί γνώρισε τον Μιχάλη Πρωτονοτάριο του Βασιλείου που αργότερα, προς μεγάλη του λύπη, εκτελέστηκε, μαζί με άλλους δεκαοχτώ, στη μάντρα του νεκροταφείου της Αγίας Ειρήνης, στην Αίγινα (7 – 5 – 48).
Για πολύ καιρό η οικογένεια Πρωτονοταρίου είχε να αντιμετωπίσει νυχτερινές εφόδους από χωροφύλακες, που στην πραγματικότητα είχαν επιφορτιστεί με το… καθήκον να τρομοκρατούν τις οικογένειες των αριστερών. Ένα τέτοιο περιστατικό είχε πρωταγωνιστή το χωροφύλακα Θόδωρο Χουλιάρη. Αυτός χτύπησε επιτακτικά την πόρτα του σπιτιού, αργά τη νύχτα κι, αφού προκάλεσε φόβο και ανησυχία τις γυναίκες, φώναξε έντονα: «Παναγή, σήκω επάνω». Όταν εκείνος σηκώθηκε άρον άρον από το κρεβάτι, τον έβαλε να υπογράψει ένα χαρτί που έλεγε ότι έγινε έλεγχος στο σπίτι, είπε ένα ξερό «καληνύχτα, σας» κι έφυγε μαζί με τη συνοδεία του. Δίπλα στην πόρτα ήταν μονίμως κολλημένο ένα χαρτί με τα ονόματα των ενοίκων του σπιτιού και οι χωροφύλακες ήρθαν κι άλλες φορές για έλεγχο ή, πιο συχνά, με σκοπό την κατατρομοκράτηση της οικογένειας, τα μέλη της οποίας έπεφταν συχνά εκείνα τα χρόνια θύματα αναίτιων και απρόκλητων προσβολών και επιθέσεων και από άλλους «αξιοσέβαστους στυλοβάτες της τάξης και της ηθικής» του νησιού.
Κάποια στιγμή στην Αίγινα μαθεύτηκε ότι η Χωροφυλακή συγκέντρωνε αριστερούς για τους τόπους εξορίας. Όντας κουρασμένος από την πολλή δουλειά, ο Παναγής αποφάσισε να πάει να κοιμηθεί στο σπίτι της θεία – Κατίνας στους Άγιους Ασώματους. Άφησε όμως εντολή στην αδελφή του, αν έρθουν να τον ζητήσουν, να τους πει ότι θα παρουσιαστεί στο τμήμα μόνος του το πρωί. Παρ’ όλ’ αυτά κανείς δεν τον γύρεψε κι έμεινε με την απορία. Αργότερα έμαθαν από άνθρωπο της χωροφυλακής ότι ο τότε διοικητής δεν τον «έδωσε», γιατί τον είχε γνωρίσει, όταν του έφτιαχνε τα υδραυλικά, και πίστευε ότι ήταν ένας καλός άνθρωπος, που δεν ήταν άξιος να κάνει κακό σε κανέναν. Πάντως η κυρα – Ζαφειρία, για να τον αποτρέπει από τυχόν… αταξίες, δεν έπαυε να του υπενθυμίζει κάθε τόσο ότι του είχε έτοιμο «το μπόγο πίσω από την πόρτα».
Ο Μάκης ο Αγγελοκαστρίτης τον γνώριζε από μικρός κι έχει έντονες μνήμες από κείνον. Θυμάται ότι «έφτιαχνε υδραυλικά και μιλούσε πολιτικά». Τον εντυπωσίαζε το χιούμορ και οι λογικές κουβέντες του αλλά και η κόντρα του με το κατεστημένο. Είχε συνέχεια μπλεξίματα με τη χωροφυλακή αλλά και με τους χαφιέδες, που τον ακολουθούσαν ακόμη και στα γλέντια του. Μια φορά που τον έψαχναν κρυβόταν στο σπίτι της γιαγιάς του της Φιωρής, που ήταν κοντά στο δικό του στους Ασώματους.
Ήταν μάλιστα, καθώς αναφέρει, ένας από τους λίγους ανθρώπους που διάβαζε ελεύθερα εφημερίδα και σχολίαζε τα δημοσιεύματα σ’ εκείνες τις δύσκολες εποχές. Τέλος συμπληρώνει ότι ο Παναγής είχε στην κατοχή του ένα αντίτυπο «της Μαύρης Βίβλου της ΕΔΑ» (άλλο ένα είχε ο Καλαντζάκης), στο οποίο ήταν γραμμένο μεταξύ άλλων και το όνομα το δικό του.
Όσον αφορά τις εφημερίδες η γυναίκα του Αφρούλα αναφέρει ότι, κάποτε που τον κάλεσαν στο τμήμα, ο διοικητής θέλησε να τον «ψαρέψει» για τις εφημερίδες που διάβαζε, προσπαθώντας να… βγάλει λαβράκι. Σκόνταψε όμως πάνω στο χιούμορ και την εξυπνάδα του, που δεν τον εγκατέλειπαν ποτέ. Αφού του αράδιασε όλες τις εφημερίδες που έπαιρναν οι γείτονές του, εκείνος έγινε θηρίο και μπήκε στο ψητό, ρωτώντας τον, αν διάβαζε Ριζοσπάστη. Η απάντηση του ήταν: «Τι να σας πω, εγώ μαζεύω πολλές εφημερίδες, γιατί μ’ αυτές καθαρίζω τα εργαλεία μου». Τότε ο διοικητής, εκτός εαυτού, φώναξε να τον πάρουν από μπροστά του, για να μην τον… σκοτώσει.
Έξι χρόνια πριν από το θάνατό του ο έξυπνος και ιδιαίτερος αυτός άνθρωπος άρχισε να παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Προσωπικά θυμάμαι ότι, λίγο πριν να μας ξεχάσει σιγά – σιγά όλους κι ενώ υπέφερε από πονοκεφάλους και διάφορες άλλες ενοχλήσεις, έλεγε αγανακτισμένος: «Μ’ έφαγε ο κερατάς ο Κουμπανιός!». Φαίνεται πώς εκείνο το χτύπημα στο κεφάλι από το λιμενάρχη της Αίγινας ήταν καίριο και του έπαιξε τελικά άσχημο παιχνίδι: του στέρησε τα ήρεμα γηρατειά, που επιθυμεί κάθε άνθρωπος.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της αδελφής του Ελένης, ο Κουμπανιός είχε το θράσος, όταν ο θείος αποφυλακίστηκε και, γυρίζοντας από τον Πειραιά, ανέλαβε πάλι το μαγαζί του, να πάει και να του ζητήσει να του… φτιάξει κάτι. Εκείνος έγινε έξαλλος και πήγε να του επιτεθεί. Παρενέβησαν η μάνα και η αδελφή, έσωσαν την κατάσταση και αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Όταν ρώτησαν το λιμενάρχη πώς μπόρεσε να πάει να ζητήσει ο,τιδήποτε από τον άνθρωπο στον οποίο είχε φερθεί τόσο άσχημα, εκείνος απάντησε ότι τότε (που τον χτύπησε) έπραττε το καθήκον του.
Ο Παναγιώτης Πρωτονοτάριος, ο θείος μου, έφυγε από τη ζωή αθόρυβα το καλοκαίρι του 2000, σε ηλικία εβδομήντα επτά ετών, καθαρός και τίμιος, χωρίς να εξαργυρώσει αργύρια προδοσίας και μένοντας πιστός στις ιδέες του. Υπήρξε ένας απλός, λαϊκός, εργαζόμενος άνθρωπος και παράλληλα νοήμων και παθιασμένος με τη ζωή. Με αυτό το κείμενο θέλησα να θυμίσω στους συμπατριώτες και τις συμπατριώτισσές μου και σ’ όσους άλλους ενδιαφέρονται το πέρασμά του από τη ζωή. Το αφιερώνω στη μνήμη του με σεβασμό κι αγάπη.
Ακολουθεί το ποίημα, που έγραψε για κείνον η εξαδέλφη του Αγγελική (Κική) Σαραντάκου και περιλαμβάνεται στην ποιητική της συλλογή «Με την άμπωτη», 1989, σ. 37.
Στον Παναγιώτη
Είναι κάτι φάροι στις έρημες ξέρες
που τους δέρνει το κύμα το καταχείμωνο
μα μένουν ασάλευτοι και φωτίζουν το πέλαγο.

Είναι κάτι φάροι σπαρμένοι στις θάλασσες
έξω απ’ τις πορείες των καραβιών,
για τους ψαράδες που ξεστρατίζουν τις νύχτες.

Σαράντα χρόνια σε σημαδεύαν στο στήθος
Κι εσύ να μένεις αμετανόητος κι αμετάπειστος,
Να μας διηγιέσαι, γαληνεμένος, τις ιστορίες σου…

Μαρτυρίες
Αγγελοκαστρίτης Δαμιανός (Μάκης) (φίλος του Παναγιώτη, πολύ μικρότερος σε ηλικία)
Β. Γ. (φίλος)
Γ. Σ. (εξάδελφος)
Πρωτονοταρίου Αφρούλα (σύζυγος)
Ρόδη Ελένη (αδελφή)
Ρόδης Παναγιώτης (γαμπρός)

Ευχαριστώ πολύ τους ανθρώπους που μου έδωσαν τις μαρτυρίες τους και την Αγγελική (Κική) Σαραντάκου για το ποίημα της, που ομόρφυνε το κείμενό μου.

Σημειώσεις: α) Σε τρεις περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν τα αρχικά των ονομάτων. Οι δύο πρώτες αφορούν ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, που είχαν την καλοσύνη να μου δώσουν τις μαρτυρίες τους, κι αυτό έγινε, γιατί οι ίδιοι δε γνωρίζουν καθόλου από διαδίκτυο και η έκθεση σ’ αυτό πιθανόν να τους κάνει να αισθανθούν άβολα. Η τρίτη έχει να κάνει με έναν ομοϊδεάτη του θείου μου του Παναγιώτη, που πιθανόν η οικογένειά τους να μην επιθυμεί επίσης μια τέτοιου είδους έκθεση και δε γνωρίζω προσωπικά κανέναν τους, για να τους ρωτήσω.
β) Αν και γνωρίζω το όνομα του γιατρού που κλήθηκε να εξετάσει το θείο μου τον Παναγιώτη στο κρατητήριο και δεν πήγε εκεί που τον καλούσε το καθήκον του, καθώς και ενός από τα μέλη της ομάδας που επιχείρησε να εισέλθει στο κρατητήριο για να χτυπήσει τους κρατουμένους, δεν τα αναφέρω, γιατί η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά εκείνους και όχι τους απογόνους ή τους συγγενείς τους.

Οι Κούρδοι πολεμούν και για μας

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΔΗΝ

Του Γιώργου Καραμπελιά 

Όπως έχουμε συχνά επαναλάβει –ίσως καθ’ υπερβολήν– ο μόνος σταθερός σε βάθος χρόνου σύμμαχος του ελληνισμού στην περιοχή είναι το μαχόμενο κουρδικό έθνος. Και αυτό όχι μόνον γιατί έχουμε έναν κοινό αντίπαλο, τον τουρκικό ιμπεριαλισμό, αλλά και γιατί με τους Κούρδους μοιραζόμαστε και κοινές αξίες, κάτι εξαιρετικά σπάνιο στη Μ. Ανατολή.
Οι Κούρδοι, επειδή παλεύουν για την εθνική τους ανεξαρτησία υπερβαίνοντας τις εθνοτικές και θρησκευτικές διαιρέσεις (περιλαμβάνουν σουνίτες, σιίτες, αλεβίτες και γεζιντί, καθώς και πολλές φυλές από το ιρανικό Κουρδιστάν έως τα παράλια της Μεσογείου), αποτελούν έναν παράγοντα αυθεντικού εκσυγχρονισμού της παράδοσης στη Μ. Ανατολή. Γι’ αυτό και μπορούν να προβάλλουν αξίες όπως η δημοκρατία, η ισότητα ανδρών -γυναικών και η κοινωνική δικαιοσύνη έξω και πέρα απ’ οποιαδήποτε θρησκευτική αναφορά. Από την άλλη, οι Κούρδοι για να αποκτήσουν ένα ενιαίο έθνος κράτος είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος της πάλης για τη δημοκρατία σ’ όλη τη Μ. Ανατολή. Στο παρελθόν συγκρούστηκαν με τον Σαντάμ, και είχαν χιλιάδες νεκρούς από τα χημικά και τις βόμβες ναπάλμ, ακόμα παλιότερα, στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν συμμαχήσει με τις σοβιετικές δυνάμεις εναντίον των ναζί στη Μ. Ανατολή. Για δεκαετίες αντιμετώπισαν, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τους Τούρκους κεμαλιστές και Οθωμανούς, ενώ από τη δεκαετία 1990 γνώρισαν και τις διώξεις του καθεστώτος Άσαντ. Και τώρα, έρχονται σε σύγκρουση και με το υποκινούμενο από τις πετρομοναρχίες και τον Ερντογάν τέρας του ισλαμοφασισμού, που εκπροσωπεί το ισλαμικό κράτος. Επομένως, η εθνική τους ανεξαρτησία δεν μπορεί να θεμελιωθεί παρά μόνο ως δημοκρατική, κοσμικού χαρακτήρα και κοινωνιστική.
Έτσι, ο άνισος αγώνας των Κούρδων του Κομπάνι, που θυμίζει το δικό μας Μεσολόγγι, αποκτά μία τεράστια συμβολική σημασία σε πολλαπλά επίπεδα:
Πρώτον, αναδεικνύει το κουρδικό έθνος ως τη μόνη δύναμη που αντιμετωπίζει αποφασιστικά τους ισλαμοφασίστες, όπως είχε ήδη γίνει και στο ιρακινό Κουρδιστάν, όπου οι Κούρδοι με τους μαχητές του ΠΚΚ εξεδίωξαν τους τζιχαντιστές από τις κουρδικές πόλεις που είχαν καταλάβει. Έτσι οι Κούρδοι αποκτούν έναν αυξημένο και αποφασιστικό ρόλο σ’ όλη την περιοχή. Αλλά και στην παγκόσμια σκακιέρα.
Δεύτερον, διότι ο αγώνας τους ενάντια στους τζιχαντιστές βάζει φραγμό στα σχέδια του Ερντογάν, του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας. Πράγματι αυτοί, σε συμφωνία και με τη Δύση και το Ισραήλ, ήθελαν να δημιουργήσουν μία ενδιάμεση ζώνη, από τα τουρκικά σύνορα μέχρι τον Κόλπο. Αυτή η ζώνη όχι μόνο θα έκοβε στη μέση το «σιιτικό τόξο», αλλά θα επέτρεπε την απρόσκοπτη ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου από τον Κόλπο στην Τουρκία, καθιστώντας την Τουρκία και το Ισλαμικό Κράτος κεντρικό παίκτη στη διακίνηση των υδρογονανθράκων, τη στιγμή ιδιαίτερα που εξελίσσεται η σύγκρουση της Δύσης με τη Ρωσία. Επειδή όμως μεταξύ Τουρκίας και Αράβων σουνιτών βρίσκονται οι Κούρδοι, θα έπρεπε να εξοντωθούν και να περιθωριοποιηθούν. Γι’ αυτό εξάλλου η Τουρκία όχι μόνο εξόπλισε και οργάνωσε τους τζιχαντιστές, αλλά και προσπαθεί να εμποδίσει οποιαδήποτε βοήθεια των Κούρδων της Τουρκίας στους μαχητές του Κομπάνι.
Τρίτον, η σύγκρουση των Κούρδων με τους ισλαμιστές οδηγεί σε ανάφλεξη στο εσωτερικό της Τουρκίας, με πολλαπλές συνέπειες. Θέτει υπό αμφισβήτηση τη διαδικασία ψευδοειρήνευσης που είχε αρχίσει μεταξύ Ερντογάν και Οτσαλάν, οδηγώντας σε εξέγερση των Κούρδων σ’ όλη την τουρκική επικράτεια. Το αποτέλεσμα είναι, μετά τις περσινές κινητοποιήσεις ενάντια στον Ερντογάν με αφετηρία το πάρκο Γκιεζί στην Κωνσταντινούπολη, και την αυξανόμενη αντίθεση των Αλεβιτών με τον Ερντογάν, να προστεθούν και οι Κούρδοι στο στρατόπεδο της ενεργού αντιπολίτευσης εναντίον του, εξασθενίζοντας ακόμα περισσότερο τις εσωτερικές και διεθνείς συμμαχίες του. Έχει ήδη έρθει σε σύγκρουση με τον Γκιουλέν, τον πνευματικό πατέρα του τουρκικού Ισλάμ, βρίσκεται σ’ αντίθεση με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ενώ επιδεινώνονται αδιάκοπα οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ. Επομένως, μία πολιτική διεύρυνσης των συμμαχιών του στο εσωτερικό και το εξωτερικό γίνεται ακόμα πιο ανέφικτη και τον οδηγεί αποκλειστικά σε στήριξη στα ισλαμικά στοιχεία. Αν δε, στο τέλος, υποχρεωθεί να επέμβει και κατά των τζιχαντιστών, τότε θα έχει καταφέρει να έρθει σε σύγκρουση με τους πάντες. Πάντως, το βέβαιο είναι ότι η αναταραχή στην ευρύτερη περιοχή οδήγησε την Τουρκία, από τα μηδενικά προβλήματα με τους «γείτονες», σχεδόν σε σύγκρουση με όλους. Διότι είναι προφανές ότι αυτές οι εξελίξεις επιδεινώνουν και τις σχέσεις της με το σιιτικό Ιράκ και προφανώς με το Ιράν και την Τεχεράνη.
Τέταρτον, ο ηρωικός αγώνας των Κούρδων, τόσο στο Ιράκ όσο και κυρίως στο Κόμπανι εναντίον των τζιχαντιστών, οδηγεί σε μια καθολική αναβάθμιση της εικόνας και του ρόλου των Κούρδων στη διεθνή κοινή γνώμη και ιδιαίτερα στη Δύση, όπου εντείνονται οι φοβίες εναντίον του εξτρεμιστικού Ισλάμ, και βεβαίως σε όλα τα προοδευτικά και αντι-παγκοσμιοποιητικά κινήματα. Εξ αντιθέτου, αποκαλύπτει όλο και πιο πολύ το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας, που δεκαετίες προπαγάνδας και συμπόρευσης με το εβραϊκό λόμπι στο παρελθόν, είχαν εξωραΐσει σ’ όλη τη Δύση. Τώρα πια η Τουρκία επιστρέφει στην πραγματικότητα της φυλακής των λαών.
Πέμπτον, ο αγώνας των Κούρδων αποτελεί ίσως την απαρχή της αντίστροφης μέτρησης για την αποθρησκειοποίηση και αποϊσλαμοποίηση των κοινωνιών και των κινημάτων της Μ. Ανατολής. Διότι πράγματι ο ισλαμισμός, ως πολιτικό κίνημα αντίστασης στη Δύση, πριν από τριάντα ή σαράντα χρόνια, είχε πολλές και σημαντικές διαστάσεις, μια και συνέδεε τα πολιτικά κινήματα με την εγχώρια παράδοση, με την ισλαμική επανάσταση του Ιράν να συνιστά το απόγειο αυτής της διαδικασίας. Ταυτόχρονα όμως, είχε και ένα έντονα οπισθοδρομικό και αντιδραστικό στοιχείο, δευτερεύον στην πρώτη φάση, κυρίαρχο ήδη σήμερα. Αυτό το στοιχείο οδήγησε σταδιακά σε μια λογική ιερού πολέμου εναντίον κάθε αντιφρονούντα, και ιδιαίτερα σε μια οξύτατη σύγκρουση μεταξύ σουνιτών και σιιτών, οι οποίοι, στην περιοχή της Μ. Ανατολής, φθάνουν ίσως το 30% του μουσουλμανικού πληθυσμού. Και, βέβαια, αυτή την αρνητική εξέλιξη την τροφοδοτούσαν και την ενίσχυαν κατ’ εξοχήν οι Αμερικανοί και οι Ισραηλίτες. Έτσι, φτάσαμε σήμερα, ο ισλαμισμός να μεταβληθεί από δύναμη απελευθέρωσης σε δύναμη οπισθοδρόμησης και αποσύνθεσης του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου. Είναι προφανές, πως η μόνη διέξοδος για τις χώρες της Μ. Ανατολής είναι η σταδιακή απομάκρυνση από την ταύτιση θρησκευτικής ταυτότητας και πολιτικής η οποία οδηγεί σε έναν γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο και αδυναμία συγχρωτισμού και συμπόρευσης με τα κινήματα όλων των υπόλοιπων λαών του κόσμου. Έτσι, το κουρδικό κίνημα, ως το πρώτο μη θρησκευτικό κίνημα της Ανατολής, ανοίγει τον δρόμο για μια αντίστροφη κίνηση επαναπολιτικοποίησης των κινημάτων και των λαών. Και ήδη κινήματα όπως η Χεσμπολάχ, παρ’ ότι θρησκευτικής έμπνευσης, συνεργάζεται συστηματικά και με χριστιανικές και σουνιτικές οργανώσεις στον Λίβανο, σε μια προσπάθεια διάσωσης της ειρήνης στη χώρα τους.
Όσο για μας στην Ελλάδα και την Κύπρο, είναι προφανές πως έχουμε κάθε συμφέρον στην ενίσχυση και τη νίκη των Κούρδων αδελφών μας όπως προείπαμε, όχι μόνο γιατί απειλούν τους Τούρκους νεοθωμανούς, αλλά ίσως, ακόμα περισσότερο, γιατί αποτελούν τον βασικότερο φορέα δημοκρατικών αξιών στην περιοχή της Μ. Ανατολής και εκείνων που αντιστρατεύονται τη φασιστικοποίηση του ισλαμικού φαινομένου που εκπροσωπούν οι τζιχαντιστές. Η ήττα των τζιχαντιστών και του ισλαμοφασισμού αποτελεί νίκη για το δημοκρατικό κίνημα του ελληνικού λαού. Και, εξ άλλου, όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές τα τελευταία τριάντα χρόνια, οι Κούρδοι πολεμούν για μας και κάποτε ανθ’ ημών.

αναδημοσίευση από το “Άλλη Αίγινα”

Μια επέτειος που την κατάπιε ένα φιστίκι ! Ναυμαχία της Σαλαμίνας , Σεπτ. 480 π.Χ.

Μ αρέσει που στον τοίχο του Δήμου Αίγινας στο facebook (τουλάχιστον), γράφει Αίγινα 32 Αιώνες Ιστορίας και στο …..παράθυρο του τοίχου Αίγινα, Πρώτη Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους. Όχι, στη πόρτα δεν γράφει τίποτα, γιατί στην πραγματικότητα η Ιστορία στην Αίγινα έχει φάει …..Πόρτα. Αν εξαιρέσουμε τις ονειρώξεις των πολιτικο-οικονομικο-θρησκευτικων αρχών  πως η Αίγινα είναι η Πρώτη Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους (Ίδρυση ελληνικού κράτους το 1830 με πρωτεύουσα το Ναύπλιο, Αίγινα πρώτευσα το 1828, οπότε μάλλον κάτι δεν κολλάει), προκύπτει ένα βασικό ερώτημα. Από αυτά τα 3200 χρόνια ιστορίας, ποια και πόσα ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα είναι  επισκέψιμα, έχουν δει το φως της μέρας και της δημοσιότητας, έχουν τουριστική και όχι μόνο αξιοποίηση και κυρίως αν έχουμε διδαχθεί και τι από αυτή την ιστορία. . Ελάχιστα και αυτά όχι με πρωτοβουλία των τοπικών αρχών. Η πρωτοβουλία των τοπικών αρχών είναι να θέλει να θάψει για πάντα το αρχαίο λιμάνι με ένα τεράστιο κυματοθραύστη και το ξεκλήρισμα των αρχαιοτήτων της Κολόνας προς όφελος της ανάπτυξης, όπως έλεγε στέλεχος της κοινότητας Αίγινας. Για τον «καλλωπισμό» αυτό της Κολόνας έπεσε πρόστιμο από την περιφέρεια στην προηγούμενη διοίκηση του Δήμου και στον πρόεδρο της Τοπικής κοινότητας,  αν και πέρασε στο ντούκου αυτό το πρόστιμο  Τριάντα δυο αιώνες ιστορίας λοιπόν αλλά οι πρώτοι και ίσως οι μόνοι που ζήτησαν από την Μελίνα να συσταθεί αρχαιολογική υπηρεσία στην Αίγινα ήταν το σωματείο οικοδομών το 1982 με πρόεδρο τότε τον Γιώργο Λορανδο και γραμματέα τον Σουλη τον Μοίρα Τριάντα δυο αιώνες Ιστορίας με κορυφαία στιγμή την Ναυμαχία της Σαλαμίνας που η φετινή επέτειος της, κλείστηκε και αυτή μέσα σε ένα κελυφωτο φιστίκι. Και το Φιστικί πρόσχημα είναι και για καμουφλάζ της τουριστικής μονοκαλλιέργειας. Και η τουριστική μονοκαλλιέργεια πρόσχημα είναι για τα 200 μέτρα της παράλιας.

Και το πρόσχημα ΠΡΟΣΧΗΜΑ  είναι και αυτό.

Πρώτο Παράσημο Ανδρείας λοιπόν στους Αιγινήτες της εποχής, στην Ναυμαχία της Σαλαμίνας ενώ ερίζουν με τους Αθηναίους για το ποιος επιτέθηκε πρώτος στους Πέρσες. Δεν ήξεραν τότε, δεν καταλάβαιναν. Καλά δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν τους φωστήρες της τουριστικής μονοκαλλιέργειας στην Αίγινα. Αντί να στρώσουν χαλιά να βγουν οι Πέρσες στην Παράλια τους πήραν με τις πέτρες και τα ακόντια και τους έπνιξαν στο Σαρωνικό. Η πιο …αντιτουριστικη περίοδος της Αίγινας. Ενώ τώρα πλέουμε σε πελάγη …….

Νικήτας Παπαϊωάννου

Το τοπικό μας ζήτημα όπως αυτό (δεν) εξελίσσεται, είτε από τη θετική του οπτική ως μια οραματική πρακτική-αναζήτηση για την τοπική αναδημιουργία, είτε από την αρνητική του οπτική ως ξεπουλήματος της Αίγινας (οικισμός ομίλου Λάτση, υδατοκαλλιέργειες, εκτάσεις του Πολεμικού Ναυτικού, ρυθμιστικό σχέδιο, υποψίες διείσδυσης του γερμανικού παράγοντα για επενδύσεις κλπ), άπτεται της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Από πλευράς θετικών στάσεων και τάσεων στην τοπική κοινωνία, άνθρωποι προσκείμενοι, βρίσκονται σε μια αμηχανία και προσμονή για θετικές εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή, ελάφρυνσης των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης μέσω της εκλογής ενός κυβερνητικού σχηματισμού, με την ηγετική συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, όσοι προσδοκούν σε ένα ξεπούλημα του νησιού μέσω των νέων επενδύσεων για την «ανάπτυξή του» βρίσκονται στην κυριολεξία μπλοκαρισμένοι αναμένοντας από την κεντρική πολιτική σκηνή μια μεταβατική κυβέρνηση που θα επιτύχει την πολυπόθητη συνοχή για τη λειτουργία της οικονομίας, έτσι όπως οι ίδιοι την επιθυμούν: εξαρτημένη, αντιπαραγωγική και παρασιτική. Εξ άλλου, η νέα δημοτική αρχή συμμετέχει αβανταδόρικα σε μια συμμαχία αυτοδιοικητικών παραγόντων για την απαίτηση των ανάλογων πόρων από την κεντρική εξουσία. Συνεπώς η συζήτηση για το τοπικό, αναγκαστικά, μετατοπίζεται στη συνολική του διάσταση και μάλιστα μονομερώς. Ό,τι μπορεί να συμβαίνει αυτήν την περίοδο σε τοπικό επίπεδο μπορεί κανείς να πει πως αφορά σε μια συντήρηση ζητημάτων τα οποία θα αναδειχθούν ίσως σε μιαν επόμενη φάση, όταν θα έχει ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο σε κεντρικό επίπεδο. Δηλαδή μπορεί να λαμβάνονται αποφάσεις από την τοπική μας κυβέρνηση, να πραγματοποιούνται κάποιες δράσεις και εκδηλώσεις αλλά αυτές δεν μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στην παρούσα φάση.
Οι πολιτικές εξελίξεις αντιστοιχούν σε μια χώρα της περιφέρειας, εξαρτημένης, και σε μια συγκυρία μιας νέας δανειακής σύμβασης, με τη Γερμανία σε ηγεμονικό ρόλο. Η ρευστότητα των πολιτικών συμμαχιών, τόσο στη δεξιά, στο κέντρο όσο και στην αριστερά, δεν δείχνουν ότι η χώρα μπορεί να αποκτήσει μια κυβέρνηση εκτός από αυτήν που θα μπορέσει με πρόσωπα μιας σχετικής αποδοχής να διευθετήσει τις νέες υποταγές. «Λύσεις» που αναφαίνονται στις κατευθύνσεις μιας μεταβατικής κυβέρνησης είναι κυρίως από: α)τις προσπάθειες των κεντρώων κύκλων ή εφεδρείες που πιθανώς να ενεργοποιηθούν («ΠΟΤΑΜΙ», ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ και κεντροδεξιούς της ΝΔ ή κεντροαριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ) β)του ΣΥΡΙΖΑ να πιθανολογεί για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας, χωρίς τα πρόσωπα των Σαμαρά-Βενιζέλου» ή την επισφαλή δημιουργία μιας αριστερής (;) κυβέρνησης που θα διαπραγματευτεί το χρέος, προκρίνοντας ως ελάχιστο το «επαχθές» κι έχοντας κάνει γαργάρα τα «περί οριστικής διαγραφής» γ)της δεξιάς και άκρας δεξιάς, είτε ως η ΝΔ να υποδεχθεί μια καθαρισμένη άκρα δεξιά, είτε της δημιουργίας ενός δεξιού κόμματος με στοιχεία από όλο το φάσμα των επιγόνων του Πιουριφόι και της χούντας και φυσικά με τη Χρυσή Αβγή ή Εθνική Αβγή ή ως κάποιο άλλο μόρφωμα-ενεργούμενο σύμμαχο, να αποκαθάρεται μετά τις δρομολογούμενες ευνοϊκά εξελίξεις τις δίκης. Από όλη αυτήν την αποικιακού τύπου πολιτική παθολογία, διαφαίνεται η μια εξέλιξη, με δυο εκδοχές: Η διαρκής πολιτική-κοινωνική-οικονομική κρίση, είτε στην κατεύθυνση μιας δήθεν πολιτικής εξομάλυνσης για τη χρηματοδότηση, εκ της νέας Δανειακής συμβάσεως η οποία θα δρομολογήσει σοβαρότερες κρίσεις στη συνέχεια, είτε στην κατεύθυνση της διακυβέρνησης εκ μέρους ενός από τα «άκρα».
Σοβαρό ρόλο θα διαδραματίσει η υπόθεση του κυπριακού ζητήματος, σε μια περίοδο που συζητείται ένα νέο σχέδιο διχοτόμησης, η κρίσιμη εξέλιξη στην Τουρκία και ο ασταθής γεωπολιτικός της ρόλος, οι εξελίξεις μια νέας έμπνευσης ΝΑΤΟ αναφορικά με την υπόθεση της Ουκρανίας-Ρωσίας και σαφώς οι εξελίξεις γύρω από τις νέες δυνάμεις που θα διαφανούν στην ΕΕ, σε μια περίοδο που ο «ευρωσκεπτικισμός» περισσεύει δίπλα σε μια κοσμοπολίτικη ευρω-αριστερά να συμμαζεύεται στο διαχειριστικό της ρόλο στο πλαίσιο του νικηφόρου νεοφιλελευθερισμού και της νεοαποικιοκρατίας.
Ο μοναδικός αστάθμητος παράγοντας, βέβαια, που ακυρώνει κάθε ένδειξη μέλλοντος δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον κόσμο που ακόμα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Για αυτό και το τοπικό ζήτημα, όσο κι αν δέχεται την επίθεση του κεντρικού, σε μια χώρα της ιστορικά εξαρτημένης περιφέρειας, παραμένει ζωντανό ως ερώτημα για μια νέα σύνθεση.

https://www.youtube.com/watch?v=YklMCBYliIE&list=PLbKu8Ip5xPxovP1n6u2jkkoRQNWtTqflo&index=1

https://www.youtube.com/watch?v=AqA7AJt3Gro&index=15&list=PLbKu8Ip5xPxovP1n6u2jkkoRQNWtTqflo

https://www.youtube.com/watch?v=hJ1IFDmtzSQ&index=17&list=PLbKu8Ip5xPxovP1n6u2jkkoRQNWtTqflo

Εκθέτοντας σύσσωμο το τοπικό πολιτικό μας σύστημα, ως διεφθαρμένο ή τουλάχιστον ανεπαρκές, ο αντιπεριφερειάρχης Νήσων, Χατζηπέρος, χαρακτήρισε «φαραωνικό» το έργο σύνδεσης της Αίγινας με την ΕΥΔΑΠ μέσω αγωγού, αποκαλύπτοντας την 6πλάσια (η 3πλάσια για άλλους) σχεδόν αποδοτικότητα σε σχέση με τη ζήτηση, σε κυβικά νερού, ενώ ο ίδιος θεώρησε περιττή την -κόστους 6.000.000+ ευρώ- προστασία του. Αυτό σημαίνει ότι η εδώ και χρόνια προπαγάνδα για το κόστος του αγωγού όπως και του κόστους της προστασίας του στο βυθό, η οποία έφτασε στα 32.000.000+ ευρώ, είναι κατά πολύ μικρότερη, σύμφωνα πάντα με το νέο αντιπεριφερειάρχη. Παράλληλα και γνωρίζοντας ότι πρόκειται για (ο)μελετο-κατασκευή δήλωσε ότι «οι μελέτες πρέπει να έχουν την απαραίτητη αρτιότητα ώστε να μην υπάρχουν καθυστερήσεις και υπερτιμολογήσεις, κι ενδεχομένως ματαίωση του ίδιου του έργου». Εν ολίγοις συμφωνώντας με το έργο του αγωγού ξεκαθάρισε και τις προϋποθέσεις για αυτό.
Η εκβιαστική -από άποψη χρόνου- κατάθεση εγγράφου (μέχρι τις 9/9/2014) για την ένταξη του έργου στον προϋπολογισμό, το οποίο –σημειωτέον- επιβαρύνει εξολοκλήρου την Περιφέρεια σύμφωνα με απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου δε φαίνεται να είναι δεσμευτική όσον αφορά τον μέχρι τώρα οικονομικό υπολογισμό για το έργο. «Αν έχουν αδυναμίες είτε ως προς τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά είτε ως προς τις οικονομικές τους απαιτήσεις, θα αναζητηθούν στη συνέχεια άμεσα άλλες λύσεις», δήλωσε κατηγορηματικά, εννοώντας βεβαίως τόσο την υπέρμετρη αποδοτικότητα του αγωγού όσο και τα ακριβά μέτρα προστασίας του στο βυθό, καταλογίζοντας εμμέσως προθέσεις υπερκοστολόγησης.
Είναι φανερό ότι δηλώσεις όπως αυτές, οι οποίες εκδηλώνουν προθέσεις δραστικής μείωσης του κόστους, δεν φαίνονται να είναι ευκαιριακές. Η νέα διοίκηση της Περιφέρειας δεν βλέπει με καλό μάτι τον αγωγό έτσι όπως προβλέπεται από τις προμελέτες και μελέτες που έχουν γίνει παντιέρα του κάθε τοπικού παράγοντα στην Αίγινα, ενώ επιθυμεί διακαώς να μεταφέρει το τμήμα της υπερτιμολόγησής του σε άλλες χρηματοδοτήσεις. Η αλήθεια είναι ότι η προηγούμενη διοίκηση φρόντισε πολύ μέχρι και την τελευταία στιγμή με ανάρμοστο τρόπο να δείξει τις προθέσεις διαχείρισης του χρήματος  κι αυτό είναι επιβαρυντικό για τη νέα, έχοντας κι ένα σοβαρό υπέδαφος εναντίον της για την «υπόθεση του αγωγού». Η «προ των πυλών» φιλολογία εκ μέρους της προηγούμενης διοίκησης και του τοπικού μας πολιτικού συστήματος, έχει θρέψει ως λίπασμα ένα χλοοτάπητα υποδοχής του αγωγού, χωρίς αμφισβήτηση.
Παρ’ όλες όμως αυτές τις εξελίξεις η «υπόθεση του νερού» -η οποία έχει μετατραπεί σε «υπόθεση αγωγού»– δείχνει ότι η νέα διοίκηση της Αντιπεριφέρειας θα συνεχίσει τον αποικιακό προσανατολισμό στην κεφαλαιώδη αυτή «υπόθεση». Οι εξελίξεις μπορεί να σηματοδοτούν επιφανειακές πολιτικές αλλαγές, όσον αφορά το εύρος αυτής της επένδυσης που θεωρείται η «μητέρα των έργων» και ταυτοχρόνως η αχίλλειος πτέρνα του πολιτικού συστήματος στην Αίγινα, αλλά δεν μπορεί να θίξουν τον πυρήνα του. Ο πυρήνας του παραμένει η αντιπαραγωγική, αποικιοποιημένη και μεταπρατική ανάπτυξη. Ζητήματα, όπως της συγκράτησης του νερού με δημόσια φράγματα, της συγκράτησης μέσω της οικιακής υποδομής σε στέρνα, του χτισίματος των αναβαθμίδων και της αναθέρμανσης της γεωργικής παραγωγής, της αγοράς υδροφόρας, καθώς και άλλων ενεργειών και δράσεων προκειμένου το νησί να καταστεί αυτοδύναμο, είναι απόντα. Αλλά αυτά είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλια».
Δηλαδή «δικά μας».