(αναδημοσίευση από το «Βήμα της Αίγινας», Σεπτέμβρης 1981, φύλλο 4)

“Τι γνωρίζετε απ’ αυτά;

Γνωρίζετε ότι ο βουλευτής Γρηγ. Κασιμάτης κατέθεσε την 4530 ερώτηση για τον Υπουργό Δημοσίας Τάξεως και η οποία έλεγε:

«Στην Αίγινα κάποιος νοσταλγός του έκπτωτου μονάρχη, κατ’ επανάληψη προκαλεί το δημόσιο αίσθημα αναρτώντας σε κάθε ευκαιρία στο κεντρικό ακίνητό του, την Ελληνική σημαία με ένα πελώριο στέμμα στη μέση, που διατηρεί από τον καιρό της εδώ παρουσίας των Γλύξμπουργκ. Η τοπική αστυνομία κάνει πως δεν βλέπει και κινείται μοναχά όταν κάποιος διαμαρτυρηθεί μη παραλείποντας μάλιστα να δηλώσει  στον παρανομούντα και την ταυτότητα εκείνου που διαμαρτυρήθηκε σαν να μην ήτανε δική της δουλειά να τον επαναφέρει στην τάξη. Οι παραπάνω προκλητικές ενέργειες …»

Γνωρίζετε ότι ο κύριος Δαβάκης απαντώντας στην ερώτηση του βουλευτή κ. Κασιμάτη δηλώνει ότι αυτός που ανεβάζει τη σημαία έχει στο παρελθόν οδηγηθεί στο δικαστήριο και έχει αθωωθεί;

Γνωρίζετε ότι η αξιοποίηση του Θωμαϊδείου κληροδοτήματος ξεκίνησε το 1959 και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα προς αυτήν την κατεύθυνση;

Γνωρίζετε ότι βρέθηκαν περισσότεροι από 60 λαξευτοί τάφοι στο νησί μας με αρκετά ευρήματα στα θεμέλια οικοδομής λίγο πιο πάνω από την παλιά δεξαμενή προς τους Λαζάρου Πλάκες;

Γνωρίζετε ότι ορισμένοι υπάλληλοι της ύδρευσης αρέσκονται στο θαλάσσιο δια ξηράς ψάρεμα περισσότερο από το να κάνουν τη δουλειά τους στο ΔΗΜΟ την καθορισμένη ώρα εργασίας τους;

Γνωρίζετε ότι ο μισθός αυτού που πηγαίνει για ψάρεμα είναι 51000 και αυτουνού που πηγαίνει και στήνει για πουλιά είναι 45000;

Γνωρίζετε ότι τον Γενάρη του 1980 ο κ. Δήμαρχος ανακοίνωνε ημέρα και ώρα που θα έκανε ενημέρωση στο λαό της Αίγινας (ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ Δεκέμβρης 1979) έφτασε Γενάρης 1981 θάρθει σίγουρα ο Γενάρης του 1982  και φυσικά ο Γενάρης του 1983 τότε όμως ποιος θα ενημερώσει ποιον;

Γνωρίζετε ότι ο Ανδριανόπουλος υπουργός πολιτισμού δήλωσε στη Βουλή στις 3-11-80 «θάταν τραγελαφική η συνέχιση της λειτουργίας του λατομείου Τόγια στην Αίγινα γιατί από τις πολλές εκρήξεις κινδυνεύουν οι γύρω αρχαιότητες… Ήδη έχουν δοθεί όλες οι αναγκαίες οδηγίες για να σταματήσει η λειτουργία…» και σήμερα του 91 το νταμάρι εξακολουθεί να λειτουργεί ανενόχλητο;

Γνωρίζετε τι απάντησε ο κ. υπουργός μας στον Γρηγ. Κασιμάτη βουλευτή μας; Ότι …»εγώ αφαίρεσα την άδεια λειτουργίας αλλά ο κ. Μιχαήλ (υφυπουργός βιομηχανίας) δεν αφαιρεί την άδεια εγκατάστασης». Άρες μάρες κουκουνάρες  δηλαδή.

Γνωρίζετε ότι η διαχειριστική επιτροπή του Θωμαϊδείου Κληροδοττήματος δηλαδή το ΔΣ χάρισε σε κάποια κυρία Γκούνη ενοίκια 7 ετών διότι είναι φτωχειά και δεν έχει χρήματα; (απόφαση 13, απόντες κ. Πρωτονοτάριος, κ. Θανοπούλου, κ. Χαρτοφύλακας) αυτή είναι προικοδότηση!!…”

Το κείμενο αυτό αναφέρεται σε μια προσπάθεια απεξάρτησης της δημοτικής αρχής από τον τότε υδρομεταφορέα Μπακόπουλο. Δείχνει μια προσπάθεια για μια εκ των ένδον αντιμετώπιση του προβλήματος του νερού. Ατελής αλλά ενδιαφέρουσα. Ατελής διότι δεν λογαριάζει τον τουρισμό καθώς την καταναλωτική διάθεση του νέου τουριστικού υποκειμένου ο οποίος τη δεκαετία του 90 θα αλλάξει άρδην το τοπίο ή την περίπτωση μαζικής κλοπής του νερού με τις παράλληλες συνδέσεις (όπως υπογραμμίζεται σε άλλο άρθρο της ίδιας έκδοσης) ή το ρόλο που ήδη παίζουν οι πηγαδάδες προμηθευτές νερού και ο ρόλος των γεωτρήσεων που διαρκώς αλλοιώνει ή μάλλον αλατώνει τον υπόγειο υδάτινο ορίζοντα, όμως ενδιαφέρουσα.

«Βήμα της Αίγινας», Σεπτέμβρης 1981, φύλλο 4

Η ΥΔΡΕΥΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΛΥΣΗΣ ΤΟΠΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ Κ. ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Η δημοτική αρχή και ιδιαίτερα ο Δήμαρχος, μετά την κρίση που προκάλεσε η προμηθεύτρια εταιρία νερού (Μπακόπουλος ΕΠΕ) το 1979 αντιμετώπισε την κατάσταση στο Δήμο μας, όσο γινότανε πιο θετικά και σήμερα, δυο χρόνια μετά αποδεικνύεται και αποτελεσματικά.

Η αντιμετώπιση αυτή έγινε τον ΙΟΥΛΙΟ του 1979 κάτω από τις «μελετημένες» από τον κ.    Μπακόπουλο συνθήκες, μόνο που ο προμηθευτής νερού δεν λογάριασε ότι ο Ξενοδόχος άλλαξε. Έτσι ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι της συμπολίτευσης με τη βοήθεια των ιδιοκτητών πηγαδάδων, έδωσαν οι μεν πρώτοι στον προμηθευτή τέλος και οι δε δεύτεροι το απαιτούμενο νερό. Πέρασε το καλοκαίρι του 1979 έφτασε το καλοκαίρι του 1980 παρά τις εύλογες ανησυχίες πολλών, το νερό έφτασε για όλους και το 1980 και το 1981 διανύεται αισίως.

Η τιμή του νερού σήμερα έχει 40 δρχ. θα είχε 150 περίπου ίσως περισσότερο αν δεν ενεργούσαν τότε (Δήμαρχος και ΔΣ) έτσι όπως ενήργησαν, αυτό σαν πρώτη επιτυχία, γιατί με τη βοήθεια του δικηγόρου κ. Παπακωνσταντίνου (δικηγόρου του ΔΗΜΟΥ στο θέμα Μπακόπουλος) και την επιμονή του Δημάρχου και ολόκληρου του ΔΣ η δεύτερη επιτυχία είναι ότι σήμερα οι απαιτήσεις του κ. Μπακόπουλου οδεύουν σε συμβιβασμό.   

Έτσι μια πέρα για πέρα απαρτία της προηγούμενης δημοτικής αρχής, στις μέρες μας της τωρινής,   βρήκε τη λύση της, μάλλον καλύτερη.

Αυτήν την επιτυχία της Δημοτικής Αρχής και ιδιαίτερα του δημάρχου κ. Γ. Γιαννούλη η οποία δεν κόστισε χρήματα αλλά κόπο, σωματικό και ψυχικό, ο Αιγινήτικος λαός δεν την γνωρίζει στη συντριπτική του πλειοψηφία, αλλά όσοι τη γνωρίζουν δεν την αντιλαμβάνονται σ’ όλη τη διάστασή της. Η επιτυχία αυτή είναι μοναδικό παράδειγμα της ύπαρξης της ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ και πρέπει να της δοθεί, έκταση, βάθος και ουσιαστική ανάλυση μπροστά στο λαό της Αίγινας. Διότι όσοι ανακαλύπτουν από τη μηχανογραφημένη ειδοποίηση (επιτυχία κι αυτή της ΔΑ στο θέμα νερό) ότι το νερό κάνει 40 δρχ. το κυβικό, χωρίς της προσπάθειες της ΔΑ θα έκανε 150.

Σημείωση: Για να μην παρεξηγηθώ: το ότι οι σωλήνες του νερού είναι εναέριες και πρέπει να είναι κάτω από τη γη, το ότι το νερό πρέπει να είναι λίγο καλύτερο απ’ αυτό που είναι σήμερα, το ότι πρέπει να φτιαχτούν νέες δεξαμενές μεγαλύτερες, το ότι πρέπει να φέρουμε νερό με σωλήνες από τον Πειραιά, το ότι πρέπει να φέρουμε νερό με πλοία από την Τροιζηνία (τώρα που βρήκανε εκεί πολύ και άφθονο καλό νερό). Είναι θέματα οικονομικά, το άρθρο καταπιάνεται με την επιτυχή δραστηριότητα του δημάρχου και γενικότερα της ΔΑ στο θέμα ύδρευση,  έξω από την «οικονομική» ανάγκη της ύδρευσης χωρίς βέβαια να μην την ακουμπάει.

Μέσα στον εγχώριο στρατό των προθύμων συνεργατών της νέας γερμανικής κατοχής, ο δήμαρχος Αίγινας παρευρέθηκε μεταξύ άλλων εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην 4^η Ελληνογερμανική συνάντηση στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας. Όπως μαθαίνουμε ανενδοίαστα από την επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου μας ( http://www.aegina.gr/online/) εκεί συζητήθηκαν μεταξύ «ειδημόνων» «τα οικονομικά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η ένταξη στην αγορά εργασίας, η αγροτική ανάπτυξη, η διαχείριση του νερού, η μετανάστευση, η περιφερειακή πολιτική στην Ευρώπη, η προώθηση του τουρισμού και των ελληνικών ποιοτικών προϊόντων». Δεν μπορούμε ακόμα να γνωρίζουμε το τι υποσχέσεις έχουν δοθεί στους «ειδήμονες» αιρετούς μας άρχοντες, δεν μπορούμε επακριβώς να γνωρίζουμε για τις άτυπες και προφορικές συμφωνίες που έχουν πραγματοποιηθεί, μπορούμε όμως να γνωρίζουμε σε ποιους τομείς η νέα γερμανική κατοχή υπό την κάλυψη της τοπικής αυτοδιοίκησης επιθυμεί διακαώς να διαπρέψει. Το τοπικό μας μνημόνιο του «Καλλικράτη» ως συνέχεια του «Καποδίστρια» δεν είναι απλά ένα βαποράκι του χρήματος προς τους εργολάβους. Είναι και η σφραγίδα της νέας γερμανικής κατοχής υπό τη «νέα διοικητική μεταρρύθμιση». Πρέπει να οργανωθούμε και στην Αίγινα, για να τους συντρίψουμε. 

 

από την ιστοσελίδα του Δήμου Αίγινας: http://www.aegina.gr/online/

ΟΨΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ  ΣΤΗ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

αναδημοσίευση από το Άρδην

Του Κώστα Σαμάντη από το Άρδην τ. 94

Στις 5 Μαρτίου του 2010 η Καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ υπογράφει συμφωνία με τον τότε πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου περί εντατικοποίησης των φιλικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών[1]. Σε εφαρμογή αυτής της συμφωνίας κάτω από άμεση γερμανική εποπτεία περνούσαν 12 ελληνικοί δήμοι –Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Λάρισας, Καλλιθέας, Βέροιας, Κοζάνης, Καρδίτσας, Ρόδου, Αμφιλοχίας, Παιωνίων, Πλαστήρα και Νεάπολης–, δυο αιρετές περιφέρειες –Δυτικής Ελλάδας και Δυτικής Μακεδονίας– και μια αποκεντρωμένη διοίκηση – Διοίκηση Αττικής.  Ένα μέρος της συμφωνίας αφορά στην ενεργοποίηση της αδελφοποίησης των γερμανικών πόλεων με τις ελληνικές, καθώς και την ανταλλαγή εμπειριών και τεχνογνωσίας. Όσο ψευδεπίγραφος ήταν ο τίτλος της συμφωνίας που υπεγράφη, άλλο τόσο αποπροσανατολιστική ήταν η περιγραφή του περιεχομένου.

Όσον αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση, αποκλειστικός και μόνος σκοπός ήταν η πλήρης οργανωτική αναδιάρθρωση των δήμων, μέσω μείωσης κατά εν τρίτο του προσωπικού που απασχολούν, η εκχώρηση σε ιδιώτες μιας σειράς λειτουργιών και αρμοδιοτήτων, καθώς και η «συνδιαχείριση» μέσω του ΕΣΠΑ σημαντικών όσο και κερδοφόρων τομέων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης.

Για το λόγο αυτό εγκαταστάθηκε στη χώρα μας, μετά τον σοσιαλδημοκράτη Χορστ Ράϊχενμπαχ της Τασκ Φορς, ο χριστιανοδημοκράτης Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ, ώστε το κυβερνόν κόμμα της Γερμανίας να έχει το δικό του έμπιστο κομματικό άνθρωπο. Μάλιστα ο Χανς Φούχτελ διατηρεί μια διπλή ταυτότητα: Πληρεξούσιος υπουργός της γερμανικής καγκελαρίας και υφυπουργός εργασίας της Γερμανίας! Ο ορισμός της πολιτικής επιτροπείας σε απευθείας επαφή με τη γερμανική κυβέρνηση. Για όσους σκεφτούν ότι αυτό συνιστά μια πρωτόγνωρη κατοχή στο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης θα θέλαμε να θυμίσουμε πως:

Ένα από τα πρώτα πράγματα τα οποία αποφάσισαν να ελέγξουν οι γερμανικές αρχές κατοχής στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941 ήταν η δημόσια διοίκηση και ιδιαίτερα η τοπική αυτοδιοίκηση. Όσοι δήμαρχοι και κοινοτάρχες, –διορισμένοι από το δικτάτορα Μεταξά–, δέχτηκαν τη συνεργασία με τις αρχές κατοχής, παρέμειναν στο πόστο τους. Όσοι, ελάχιστοι, παραιτήθηκαν αντικαταστάθηκαν από υπάλληλους τους οποίους διόρισαν οι Γερμανοί. Έτσι οι επίσημες αρχές της τοπικής αυτοδιοίκησης ελέγχονταν άμεσα με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών του κατακτητή. Η εξυπηρέτηση αυτή περιελάμβανε την εξασφάλιση σε συνεργασία με τις γερμανικές οικονομικές υπηρεσίες, αγροτικών προϊόντων, πρώτων υλών, ημικατεργασμένων βιομηχανικών προϊόντων, μεταφορικών μέσων και εξαρτημάτων ή μηχανών που έβγαζε τότε η Ελλάδα, είτε με επίταξη είτε με εξαγορά με κατοχικό πληθωριστικό χρήμα.

Ο Χέρμαν Νοϊμπάχερ ο ανάλογος Φούχτελ της Κατοχής, εφάρμοσε αποτελεσματικά τη διαδικασία «Ντεγκρίγκες»[2]. Σύμφωνα με αυτή τη διαδικασία από τη μια πλευρά οι τιμές των προϊόντων που εισάγονταν στην Ελλάδα από τη Γερμανία μεθοδικά ανέβαιναν, ενώ από την άλλη οι τιμές των εμπορευμάτων που εξάγονταν από την Ελλάδα (αγροτικά προϊόντα και πρώτες ύλες σε σημαντικό βαθμό) σταδιακά μειώνονταν. Έτσι στις αρχές του 1943 είχε δημιουργηθεί ένα ενεργητικό υπέρ των Γερμανών στο διακρατικό ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών[3].

Ο δικός μας Χανς Φούχτελ έχει ελαφρώς διαφοροποιημένο ρόλο. Στο στόχο του, μέσω του ελέγχου των ΟΤΑ, έχουν μπει η διαχείριση των οικιακών απορριμμάτων, η αξιοποίηση (εκποίηση) της ακίνητης περιουσίας των δήμων, η συνεργασία σε τουριστικό επίπεδο (βλέπε ιαματικές  πηγές, παραλίες), κοινωνικά αγαθά που σκοπεύουν να δώσουν σε χέρια ιδιωτών (βλέπε νερό, ρεύμα κλπ) ακόμη και ο ορυκτός πλούτος της χώρας μέσω του ελέγχου των περιφερειών όπου βρίσκονται οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Ένα σαθρό επιχείρημα το οποίο μετέρχονται οι πρόθυμοι για την συνεργασία (βλέπε υποταγή) με τον επίτροπο της γερμανικής κυβέρνησης είναι η κακή οικονομική κατάσταση των ΟΤΑ και ο υπερβολικός δανεισμός τους. Αξίζει να αναφέρουμε ένα απόσπασμα του γνωστού δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου από άρθρο του για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στους ΟΤΑ κατά του Φούχτελ στο Protagon 3/11/12  «Όταν χρωστάς πουλάς και όταν έχεις ανάγκη κάθε ευρώ για να ξεχρεώσεις, πουλάς όσο – όσο. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει».

Όμως :

Η πραγματικότητα λέει ότι οι ελληνικοί ΟΤΑ ήταν το 2011 οι λιγότερο χρεωμένοι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που απέστειλε ο επίτροπος των οικονομικών Όλι Ρεν στον Έλληνα ευρωβουλευτή Νίκο Χουντή απαντώντας σε σχετική ερώτηση το Νοέμβριο του 2012. Σύμφωνα με τον πίνακα που ανακοίνωσε ο Ρεν τα υψηλότερα ποσοστά χρέους των ΟΤΑ επί του ΑΕΠ το 2011 παρουσιάζουν η Ιταλία και οι Κάτω Χώρες με ποσοστό 8,6%. Ακολουθούν η Γαλλία με χρέος 8,4%, η Δανία με 7,3%, η Σουηδία με 7%. Οι χώρες με το μικρότερο χρέος της τοπικής αυτοδιοίκησης μεταξύ των 27 είναι η Ελλάδα με ποσοστά 0,9% του ΑΕΠ και η Μάλτα με χρέος 0,1%. Και όλα αυτά παρά τη ραγδαία μείωση του ΑΕΠ από το 2009 και μετά.

Προς τι όμως η σπουδή; Την απάντηση ίσως δίνει η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γερμανικοί ΟΤΑ. Σε άρθρο της το Νοέμβριο του 2011 η γερμανική Taggesspiegel του Βερολίνου με τον ειρωνικό τίτλο «Γίναμε Ελλάδα» παρουσιάζει την υπερχρέωση πολλών οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης στη Γερμανία. Γράφει «Στους περισσότερους δήμους η κατάσταση είναι οικτρή, μάλιστα ο ένας στους τρεις δήμους δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τα χρέη του. Η  “Αθήνα“  βρίσκεται παντού σε κάθε (γερμανική) περιφέρεια».

Οι περισσότεροι δήμοι (αλλά και κρατίδια) είναι στο χείλος της χρεοκοπίας. Μπορούν να ακολουθήσουν δύο δρόμους: Ο ένας είναι η χρηματοδότηση από την κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, πράγμα το οποίο σημαίνει αύξηση του δημόσιου χρέους και ελλείμματος και κατά συνέπεια τον κίνδυνο υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Γερμανίας, ο άλλος είναι η δανειοδότηση από τις τράπεζες μέσω της νέας ρύθμισης των δανείων που έχουν από αυτές. Σε αυτή την περίπτωση οι εμπράγματες εγγυήσεις πχ ακίνητη περιουσία, είναι ήδη εξαντλημένες. Έχουν ήδη υποθηκεύσει τα πάντα μέχρι και τα φορολογικά έσοδα  της επόμενης δεκαετίας. Με αυτό ως δεδομένο χρειάζονται νέα περιουσιακά στοιχεία είτε δικά τους είτε τη διαχείριση άλλων, και εδώ ακριβώς μπαίνει η εκμετάλλευση των περιφερειών και των δήμων της Ελλάδας.

Το σενάριο αυτό έχει ξαναπαιχτεί. Αρκεί να θυμηθούμε το τι ακριβώς υπέστη η Ανατολική Γερμανία όταν ενοποιήθηκε με τη Δυτική. Η ισότιμη συνεργασία και ο αμοιβαίος σεβασμός προς τους αδελφούς ανατολικογερμανούς είχε ως αποτέλεσμα τη συστηματική αποδιοργάνωση της οικονομικής παραγωγής του ανατολικού πλέον τμήματος της Γερμανίας, την αφαίμαξη κάθε πλουτοπαραγωγικού στοιχείου της και τη ραγδαία φτωχοποίηση των κατοίκων της. Με ένα μεγάλο ποσοστό ανεργίας, συντριπτικά μεγαλύτερο αυτό της Δυτικής, και με αμοιβές στο μεγαλύτερο μέρος τους κάτω των 400 ευρώ (7,4 εκατομμύρια εργαζομένων αναφέρουν οι γερμανικές στατιστικές για το 2010).

Πόσο εύκολο όμως είναι να περάσει μια τέτοια συνεργασία;

Η συντριπτική πλειοψηφία των εκλεγμένων αιρετών ανήκει είτε στη Ν. Δημοκρατία είτε στο ΠΑΣΟΚ, κατ’ εξοχήν κόμματα μνημονιακά, οπότε λογικό είναι οι τοπικοί άρχοντες αυτών των κομμάτων να υιοθετούν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Σε συνάντηση που είχε ο γερμανός επίτροπος Φούχτελ με τον γερμανοτραφή, τότε υπ. Εσωτερικών Ευρυπίδη Στυλιανίδη στις 5/9/2012 είχε ανακοινώσει ότι ήδη οι μισοί δήμοι έχουν ξεκινήσει επαφές για την ένταξη στο πρόγραμμα. Μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι σήμερα, ένα χρόνο μετά, η συμμετοχή θα έχει αυξηθεί κατά πολύ. Ανάμεσά τους οι μεγαλύτεροι δήμοι της χώρας (Αθηναίων, Θεσσαλονίκης, Πάτρας), δήμοι με ιδιαίτερο οικονομικό ενδιαφέρον, λόγω υποδοχής παραγωγικών ή εμπορικών δραστηριοτήτων, όπως είναι οι δήμοι Περιστερίου, Κηφισιάς, Αμαρουσίου, αλλά και δήμοι με ιδιαίτερη εθνική σημασία όπως είναι οι δήμοι Αλεξανδρούπολης, Ορεστιάδας, Σουλίου. Το ψηφιδωτό έρχεται να συμπληρώσει η συντριπτική πλειοψηφία των περιφερειών με προεξάρχουσες τις περιφέρειες Κεντρικής Μακεδονίας (Απόστολος Τζιτζικώστας), Δυτικής Μακεδονίας (Γιώργος Δακής) και Πελοποννήσου (Πέτρος Τατούλης).

Έτσι τους τελευταίους μήνες γινόμαστε μάρτυρες πλήθους συναντήσεων, συνεργασιών, διημερίδων και εκθέσεων με θέμα την «ελληνογερμανική συνεργασία», στις οποίες από πλευράς Ελλάδος συμμετέχουν οι πρόθυμοι της τοπικής αυτοδιοίκησης και από πλευράς Γερμανίας οι αντίστοιχοι αιρετοί, με τις αντιπροσωπείες τους να συμπληρώνονται από ιδιώτες εκπροσώπους επιχειρήσεων και παραγωγικών φορέων.

Θυμόμαστε όλοι το 3ο συνέδριο «Ελληνογερμανικής Συνεργασίας» που διεξήχθη πέρυσι στα πλαίσια της ΔΕΘ, και όχι μόνο για τη σφοδρή αντίδραση των εργαζομένων κατά του προσώπου του Χανς Φούχτελ και τις καταγγελίες της ΠΟΕ-ΟΤΑ για τη «χρυσή συμφωνία κυβέρνησης και ορισμένων δημάρχων για την εκχώρηση της αποκομιδής του σκουπιδιών σε ιδιώτες». Τότε ο Γερμανός τοπάρχης ανακάλυψε «μελέτες και έρευνες που έδειξαν ότι για εργασίες όσον αφορά την τοπική  αυτοδιοίκηση απαιτούνται 3.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα, ενώ στη Γερμανία η δουλειά διεκπεραιώνεται με 1.000 άτομα. Θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις και να φανούν τρόποι πως θα μειωθούν ο αριθμός τους», προαναγγέλλοντας με τον τρόπο αυτό την επιβολή μαζικών απολύσεων στους δήμους. Ξεχνά όμως ότι οι δήμοι της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων στην καθαριότητα, στο πράσινο, στα τεχνικά συνεργεία, στις κοινωνικές υποδομές αναλαμβάνοντας με αυτό τον τρόπο την ευθύνη για κοινωνικές δραστηριότητες που τους αναλογεί σε αντίθεση με τους γερμανικούς ΟΤΑ όπου πλείστες όσες των υπηρεσιών αυτών έχουν εκχωρηθεί σε ιδιώτες. Όχι ότι οι δήμοι της χώρας μας δεν χρειάζονται μια πιο λειτουργική και εκσυγχρονισμένη αναδιοργάνωση ή δεν παρουσιάζουν προβλήματα διαφάνειας. Εξακολουθούν όμως, παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα της εφαρμογής δύο αποδομητικών διοικητικών μεταρρυθμίσεων (βλέπε Καποδίστριας και Καλλικράτης), να παραμένουν ως οι εγγύτεροι στον πολίτη θεσμοί δημοκρατίας και ως κατεξοχήν, εν δυνάμει πάντα, τομείς άσκησης κοινωνικής πολιτικής στις τοπικές κοινωνίες.

Ποια πεδία όμως έχουν μπει στο στόχαστρο των γερμανικών οικονομικών κύκλων;

Κατ’ αρχάς και κατ’ εξοχήν ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων.

Την αρχή έκανε η κυβέρνηση η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της για την επιβολή κεφαλικού φόρου για τα μη επεξεργασμένα οικιακά απορρίμματα που οδηγούνται στους ΧΥΤΑ  υιοθετώντας κοινοτικές οδηγίες. Ουσιαστικά πιέζουν τους δήμους για το διπλασιασμό των δημοτικών τελών για την υγειονομική ταφή των απορριμμάτων. Προετοιμάζουν με αυτό τον τρόπο την κοινωνία ώστε μέσα από την αύξηση του κόστους των σκουπιδιών ανά οικογένεια να περάσουν στο επόμενο στάδιο που είναι η εκχώρηση της διαχείρισής τους σε κάποιους «εθνικούς εργολάβους» σε συνεργασία με εταιρείες του εξωτερικού ή ακόμη και σε αυτές απευθείας. Εξ ου και η ανησυχία του Γερμανού εντεταλμένου για το θέμα των απορριμμάτων.

Τα δύο προηγούμενα χρόνια γίναμε όλοι  μάρτυρες του βομβαρδισμού ενημέρωσης  σχετικά με τις σύγχρονες τεχνολογίες καύσης απορριμμάτων που αναπτύσσουν γερμανικές εταιρείες. Εργοστάσια «φιλικά» προς το περιβάλλον τα οποία έχουν τη δυνατότητα να εγκατασταθούν ακόμη και στο κέντρο της πρωτεύουσας, σύμφωνα με το υποτιθέμενο πρότυπο της Βιέννης. Έφτασαν μάλιστα σε σημείο να στοχεύσουν τόσο στην έκταση της ΠΥΡΚΑΛ στον Υμηττό όσο και στο πάλαι ποτέ υποτιθέμενο Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού. Ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι το σημαντικότερο διακύβευμα το επόμενο χρονικό διάστημα για τους ΟΤΑ και δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε την περίπτωση της Κερατέας από τη μια πλευρά ούτε την  περίπτωση της Νάπολη από την άλλη όπου η μαφία της Ιταλίας διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στη διαχείριση των απορριμμάτων.

Άλλος σημαντικός τομέας είναι ο τομέας του τουρισμού. Αρκετοί δήμοι διαχειρίζονται υπό την ευθύνη τους τόσο αξιόλογες εγκαταστάσεις όπως είναι οι ιαματικές πηγές όσο και μεγάλα τμήματα του αιγιαλού της χώρας. Οι επιδιώξεις όμως των Γερμανών επικυρίαρχων δεν σταματούν στις βλέψεις που έχουν για την ιδιωτική εκμετάλλευση των τουριστικών υποδομών της χώρας. Προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Σε συνάντηση που έγινε το Μάρτιο του 2013 με την υπουργό Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη στην οποία παραβρισκόταν, φευ!, ως επίτιμος πρέσβης της Μέρκελ ο Ότο Ρεχάγκελ, ανακοινώθηκε η συνεργασία στον τομέα της τουριστικής εκπαίδευσης. Στις δηλώσεις του ο επίτροπος και υφυπουργός Εργασίας, μην το ξεχνάμε, της Γερμανίας Φούχτελ στάθηκε στο θέμα της επαγγελματικής εκπαίδευσης ή δυαδικής εκπαίδευσης όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται και υπογράμμισε ότι ο μαθητευόμενος ταυτὀχρονα εργάζεται, απολαμβάνει «κάποιες» αποδοχές, ενώ ταυτόχρονα αφουγκράζεται τις τάσεις αγοράς εργασίας και μπορεί ταυτόχρονα να εργαστεί και στο εξωτερικό». Το πρόγραμμα αυτό βασίζεται κυρίως στη στήριξη από ιδιωτικές επιχειρήσεις, το οποίο λειτουργεί παράλληλα με το Υπουργείο Τουρισμού.

 Το σενάριο το έχουμε ξαναζήσει. Τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια υπάρχει  μια αυξανόμενη μείωση των εργαζομένων στον τουριστικό τομέα. Ολοένα και περισσότερο εισάγονται «εκπαιδευόμενοι» από τρίτες χώρες, κυρίως την Πολωνία, και έναντι πινακίου φακής υποτίθεται ότι κάνουν το εκπαιδευτικό τους, ουσιαστικά όμως υποκαθιστούν τους Έλληνες εργαζόμενους σε αυτές τις επιχειρήσεις και αποδομούν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τις συλλογικές συμβάσεις, τις απολαβές και όσα άλλα εργασιακά δικαιώματα, πχ ωράριο εργασίας, πλαισιώνουν τον τομέα αυτό. Η επιδίωξη είναι σαφέστατη. Οι μαθητευόμενοι της τουριστικής εκπαίδευσης στη χώρα μας προορίζονται ως «Πολωνοί» για τη Γερμανία.

Άλλος τομέας είναι εκείνος των ορυκτών

Τον Ιούνιο του 2012 πραγματοποιήθηκε συνάντηση του εντολοδόχου του Αντώνη Σαμαρά, Γιώργου Δακή (περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας) με τον Φούχτελ συνοδεία για άλλη μια φορά επιχειρηματιών γερμανικών και ελληνογερμανικών συμφερόντων. Σκοπός της συνάντησης η προώθηση στην ευρωπαϊκή επιτροπή μέσω του Φούχτελ του αιτήματος χρηματοδότησης της κατασκευής του νέου λιγνιτοηλεκτρικού σταθμού Πτολεμαΐδας. Με δεδομένο το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της ΝΔ για πώληση της ΔΕΗ και των εργοστασίων της, η συνάντηση χαρακτηρίζεται ως η μετεκλογική εκτέλεση μιας συμφωνίας που έχει ήδη αναγγελθεί. Ακόμη χειρότερα ο περιφερειάρχης «ζήτησε παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της μη εφαρμογής της εξίσωσης των τιμών πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης για τη Δυτική Μακεδονία που αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών»! Κι εδώ ακριβώς προκύπτει το πολιτικό πρόβλημα. Ο Δακής απευθύνει αιτήματα όχι στην ελληνική κυβέρνηση, αλλά σε ένα γερμανό αξιωματούχο(!) ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το υπουργείο οικονομικών, ανάπτυξης ή υγείας της ελληνικής κυβέρνησης. Βρισκόμαστε ήδη υπό γερμανική κατοχή και δεν το γνωρίζουμε;

 Στο ίδιο κλίμα, θερμό κατά τα άλλα, η συνάντηση του Πέτρου Τατούλη περιφερειάρχη Πελοποννήσου με τον Φούχτελ για θέματα ανάπτυξης και συνεργασίας για την εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδιασμού της περιφέρειας Πελοποννήσου. Η απάντηση του Φούχτελ αποκαλυπτική. «Έχετε διάθεση, ενέργεια, προετοιμασία και ολοκληρωμένο σχέδιο κι εμείς βρισκόμαστε εδώ για να βοηθήσουμε». Και σε αυτή τη συνάντηση η απουσία εκπροσώπου της ελληνικής κυβέρνησης, ήταν κραυγαλέα. Δυστυχώς αυτή η δυνατότητα της αδιαμεσολάβητης δυνατότητας συνεργασίας κάθε τοπικού αιρετού με εξωεθνικά κέντρα κατοχυρώνεται από την διοικητική μεταρρύθμιση του Ραγκούση, την και «Καλλικράτης» επονομαζόμενη. Περιττό να αναφέρουμε ότι το ίδιο ακριβώς πλαίσιο χαρακτηρίζει κάθε συνάντηση αιρετών περιφερειαρχών και δημάρχων με τα αιτήματα των τελευταίων εν είδει «σπαρακτικής έκκλησης» να απευθύνονται απευθείας στο Γερμανό επιτελάρχη, με τα δημοτικά συμβούλια να παίζουν το ρόλο του κομπάρσου. Η διαχείριση των προβλημάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης ολοένα και περισσότερο εκχωρούνται στον Φούχτελ.

Τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότεροι δήμοι και περιφέρειες εκλιπαρούν ουσιαστικά για την αδελφοποίηση των οργανισμών τους με αντίστοιχους της Γερμανίας. Ήδη λίγο μετά την εγκατάστασή του το 2011 ως γκαουλάϊτερ στην Ελλάδα ο Φούχτελ είχε εκφράσει τα παράπονά του ότι μόνο τριάντα ελληνικές πόλεις έχουν αδελφοποιηθεί με γερμανικές όταν ο αντίστοιχος αριθμός των γαλλικών πόλεων είναι 2000. Δυστυχώς δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Ήδη ο Μπουτάρης  αδελφοποίησε πέρυσι το Νοέμβριο τη Θεσσαλονίκη με την Κολωνία ενώ ο Πέτρος Τατούλης τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει για εξεύρεση εταίρου στη Δημοκρατία της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας, κρατίδιο στο οποίο εκλέγεται ο Φούχτελ.

Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός. Όχι όμως όπως είπε ο Φούχτελ: «Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός που πρέπει να εκμεταλλευτούμε γιατί μέχρι τώρα το καθεστώς των ΟΤΑ και της Ευρώπης ήταν μόνο για θέματα χρηματοδοτήσεων». Για εμάς η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός γιατί είναι ένας τόπος εφαρμογής συμμετοχικών και αμεσοδημοκρατικών θεσμών, είναι ο κοντινότερος θεσμός δημοκρατίας προς τον πολίτη, είναι εν τέλει ένα πεδίο άσκησης της πραγματικής δημοκρατίας.

Αρμόζει να διεκδικήσουμε μέσα στη δίνη της κρίσης την ανάκτηση της διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, οφείλουμε να διεκδικήσουμε την οργανωτική και λειτουργική ανασυγκρότησή τους ώστε να λειτουργήσουν ως ένα δίκτυο προστασίας της κοινωνίας και της δημοκρατίας στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε.

 

Ύστερα από μια διετία αγώνων, μετά την επιβολή του μνημονίου στη χώρα και κατόπιν μιας χρονιάς γεμάτης από νέες επιθέσεις της κυβέρνησης-Γερμανικής κατοχής που διανθίστηκε από την ενίσχυση του φασιστικού παράγοντα και της Καραμανλικής «σοφής» θεωρίας (του αριστεροχουντισμού της μεταπολίτευσης) των δυο άκρων, περνάμε μια περίοδο αδράνειας. Αδράνειας και αναμονής για την έλευση μιας πιο δίκαιης κυβέρνησης. Η αναμονή αυτή κυβερνοποιεί τη συλλογική σκέψη αδρανοποιώντας την πολιτική δράση για την υπέρβαση της κατάστασης.

Η ελληνική κυβέρνηση των Γερμανών κατακτητών και ντόπιων συνεργατών τους, νίπτοντας τας χείρας της και περιορίζοντας το φασιστικό παράγοντα στην κατά το δοκούν δράση και χρησιμοποιώντας τον ως μπαμπούλα –όπως «σοφά» έπραττε η μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή με τη γνωστή προώθηση της φοβίας απέναντι σε πραξικοπήματα τύπου πιτζάμας-, επιδιώκει να συνεχίσει την επέλαση του Μνημονίου στις ζωές μας.

Σε μια περίοδο ανακατατάξεων σε πεδίο κορυφής, αναμονής προς ένα νέο ΠαΣοΚ (ΣΥΡΙΖΑ; Κέντρο;)  που υπόσχεται να ξαναφέρει ανάπτυξη και ευημερία, είναι καιρός να βγούμε για όλα αυτά που μας απασχολούν στην καθημερινότητα, όχι πια ως μια διαφαινόμενη καταστροφή δικαιωμάτων αλλά ως πραγματικότητα που γίνεται όλο και πιο απεχθής-όλο και πιο μόνιμη. Η φτωχοκτονία και ο ολοκληρωτισμός είναι οι δυο πυλώνες για τη συνέχιση της παγκόσμιας τάσης του κεφαλαίου, που δεν τους έχουμε, απλά, μπροστά μας, τους ζούμε.  

Η τοπικοποίηση της πολιτικής και της δράσης για την δικαιότερη οργάνωση της κοινωνίας μας είναι μονόδρομος απέναντι στο μονόδρομο της καταστροφής και ήδη τα τοπικά μνημόνια όπως έχουν καταστεί οι δήμοι και οι περιφέρειες πολλαπλασιάζουν τις συνέπειες.

Οι δικές μας ιδιαιτερότητες είναι το νερό και η λαϊκή του διαχείριση, ο τουρισμός με την αποκέντρωση και την ποιοτική του αναβάθμιση στην κατεύθυνση της ισχυροποίησης δεσμών μεταξύ ντόπιων και επισκεπτών, η δωρεάν, καθολική και δημόσια υγεία και περίθαλψη, η παιδεία, οι μεταφορές και η ανασύσταση της τοπικής οικονομίας με τον προσανατολισμό στον πρωτογενή τομέα, την σχετική μεταποίηση και τις υπηρεσίες που θα κρατούν το εισόδημα για τους φτωχούς του νησιού μας. Η πολιτική των πολιτών, οι δημοκρατία των συνευρέσεων και η μόρφωση είναι τα πολιτικά όπλα χειραφέτησης. Το κοινωνικό συνδικάτο, το συνδικάτο για όλους αυτούς που ζουν στη φτώχεια είναι αυτό που πρέπει. Για να πάρουμε όσα ετοιμάζουν να δώσουν για τα αφεντικά, των νέων ταμείων, που θα περάσουν απ’ τις πλάτες μας δίνοντάς μας τα ψίχουλα. Ιδού ο δρόμος.

αναδημοσίευση από το http://eleftheriakoi.blogspot.gr/2013/10/blog-post_9.html

Ωδή στη δουλοπρέπεια

Από το 2010 και την υπαγωγή της χώρας στην Τρόικα και στην νέα Γερμανική κατοχή η οποία έχει εισπράξει μέχρι τώρα 41 δις ευρώ από την Ελλάδα, το μικρό μας νησί την υποδέχτηκε με την μαυραγορίτικη αντίληψη του Π. Κουκούλη για την κρίση «ως ευκαιρία για την Αίγινα». Η συνέχεια τον διέψευσε όχι διότι απλά η νέα μας τοπική κυβέρνηση ήταν «ανίκανη» όπως ακούγεται, αλλά διότι ο Καλλικράτης είναι ένα τοπικό μνημόνιο. Η αναντίρρητη εφαρμογή του, πλην της ρητορικής της Λαϊκής Συσπείρωσης η οποία συμμετέχει στο Δημοτικό Συμβούλιο, έδειξε ότι ο συνδυασμός υποτέλειας και αδιαφορίας για τις υποδομές του τόπου και εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης συνταγής (χρήμα για εργολάβους, δανεισμός, υποβάθμιση κοινωνικών υπηρεσιών, περεταίρω γραφειοκρατία, περεταίρω χρέωση, εγκατάλειψη υποδομών) επιδείνωσε τη ζωή μας δίπλα στις επιταγές των μνημονίων:

Έχοντας δεκάδες σπίτια χωρίς ρεύμα ή με τη διαρκή απειλή για τη διακοπή ρευματοδότησης,

με εκατοντάδες άνεργους ή εργαζόμενους στη «μαύρη» εργασία,

με σχολεία στα όρια της εγκατάλειψης τα οποία υπολειτουργούν με κενά ειδικοτήτων όπως το ΕΠΑΛ μετά τις απολύσεις και τα δημοτικά που προωθούν σχέδια άλλα απολύσεων και συμπτύξεων,

με ένα κέντρο υγείας που ετοιμάζονται να το υποβαθμίσουν σε Περιφερειακό Ιατρείο ή να το κλείσουν προς όφελος μιας προοπτικής αναβάθμισης του «μαγαζιού» της τοπικής Εκκλησίας και των ιδιωτών που θα συρρεύσουν,

με σκουπίδια στους δρόμους που εγκυμονούν κινδύνους για τη δημόσια υγεία,

με νερό που χρυσοπληρώνεται σε έναν εργολάβο για την δια θαλάσσης μεταφορά του από την χερσαία Αττική και το οποίο κόβεται ειδικά το καλοκαίρι,

με νερά που πέφτουν ακόμα από τον ουρανό και διοχετεύονται στη θάλασσα αντί να συλλέγονται και με αρχαίες ή νεώτερες υποδομές που παραμένουν αχρησιμοποίητες,

με τουρισμό συγκεντρωμένο στα 200 μέτρα της παραλίας της Αίγινας και στις καρκατσουλευμένες προεκτάσεις της,

με έργα που ετοιμάζονται για να φουσκώσουν οι τσέπες των μεγαλο-εργολάβων (ούτε καν για την τοπική απασχόληση)

με ένα ταμείο Σόι-Μπλε που θα έρθει-αν έρθει για τα μάτια των τραπεζών, του Ρίαλ Εστέιτ και των διαπλεκομένων της πολιτικής, των αφεντικών και των ΜΜΕ

με ένα σύνολο εκτάσεων ακαλλιέργητων που περιμένουν χέρια να δουλέψουν, με ένα σχέδιο απαγόρευσης της εκτροφής οικόσιτων και της περιορισμένης για νησί κτηνοτροφίας,

με ανύπαρκτες υποδομές ακόμα και για να κοπούν τα κλαριά των ευκαλύπτων (στα οποία θα έπρεπε να ζουν κοάλα για να τρώνε το φύλλωμα),

με συγκοινωνία που ακόμα και μαθητές θα βάλουν το κατιτίς τους για τη βενζίνη σε περιπτώσεις ή θα περιμένουν ματαίως στη στάση

με θαλάσσια συγκοινωνία που είναι πανάκριβη ενώ ένα λιμάνι περιμένει στο Λεόντι

με αγωνίες αληθινών ανθρώπων να μην αρρωστήσουν γιατί παρόλη την κοροϊδία των υποσχέσεων θα ξηλωθούν για να βρουν 400, χώρια το φακελάκι (στην αναμονή για το ρεφενέ, πέθανε συντοπίτης μας)

με μνημονιακή αυτοκτονία στις αρχές του καλοκαιριού,

με ένα κοινωνικό ιστό που καταρρέει και επιτρέπει στα παιδιά να είναι ελεύθερα να σκοτώνουν και να σκοτώνονται από την ταχύτητα,

με μια κοινωνία διαιρεμένη σε αντιπαλότητες και σε καχυποψία,

με ένα αγανακτισμένο κόσμο που θα δώσει την ψήφο του σε ψεύτικες υποσχέσεις,

με διαμαρτυρίες που γίνονται υπόθεση του πληκτρολογίου και του τοπικού διαδικτύου…

Από την άλλη, όμως, η Αίγινα δεν είναι πια η ίδια.

Έχει πραγματοποιήσει τις μικρές της επαναστάσεις:

η επανάσταση της συλλογής ελαιοκάρπου και η μικρή αλλά σημαντική διαμαρτυρία για την απαγόρευση των οικόσιτων ή της μικρής μας κτηνοτροφίας,

η στροφή ενός σημαντικού αριθμητικά κόσμου προς το ψάρεμα για τη συμπλήρωση του εισοδήματος,

η στροφή ενός λιγοστού τμήματος της κοινωνίας μας στον πρωτογενή τομέα και με περίσκεψη για συνεργατισμό,

η ολοένα και περισσότερο ενδυνάμωση μιας τάσης συσπείρωσης των απλών ανθρώπων και της έκθεσής τους στο κοινό, με διαμαρτυρίες, όπως αυτές με αφορμή τις απολύσεις στο ΕΠΑΛ και την κατάργηση ειδικοτήτων σε αυτό,

η προηγούμενη και βραχύβια παρουσία σε συμβολικές κι όχι πρακτικές δράσεις της συνέλευσης των αγανακτισμένων Αίγινας, της οποίας δεν έχει εκτιμηθεί ακόμα η συνεισφορά στα κοινά ούτε όμως και οι αδυναμίες της,

η ολοένα και περιστασιακή αλλά συλλογική σκέψη γύρω από πρακτικές λύσεις για την υπέρβαση της κατάστασης…

Λίγα αλλά ικανά εφόδια για να προχωρήσουμε.

Απέναντι σ’ αυτές τις μικρές και επισφαλείς κατακτήσεις, στάθηκαν οι φωνές της διαίρεσης και του παραγοντισμού όπως και οι εξωθεσμικές εγκλήσεις και δραστηριότητες (καταγγελίες για απειλές με τους χρυσαβγίτες, πρωτοφανείς παρεμβάσεις στην Κολόνα, εκδηλώσεις τσαμπουκά σε δράση των Αγανακτισμένων, εντάσεις και απειλές σε συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, κλπ.) για τη διευθέτηση των προβλημάτων που ανέκυπταν από τη δράση των καθημερινών ανθρώπων του αγώνα. Είναι όμως τόσο μηδαμινές παρόλη την αντιδραστικότητα που εμπεριέχουν ή διάδοση καμώνονται πως έχουν. Αυτό που πραγματικά είναι το τείχος, που αν όχι αναχαιτίζει, αλλά ευνοεί την επέλαση του μνημονίου και του τοπικού μας μνημονίου του Καλλικράτη, είναι αυτή η αμηχανία, η μεταφυσική καρτερία ότι κάτι θα αλλάξει, η προσκόλληση στους κομματικούς μηχανισμούς η οποία πλέον και λόγω της εγγενούς αδυναμίας του αρχίζει και σπάει, η πίστη στους μηχανισμούς της ενημέρωσης που ακόμα είναι ισχυρή και η απομόνωση των ανθρώπων που έχει προκύψει από παλαιότερους ανταγωνισμούς και διαλυτικές καταστάσεις. Κι ακόμα ένα μέλλον χωρίς όνειρο και κοινό όραμα. Χωρίς προοπτική επιβίωσης και πολιτισμού.

Σε μας όμως ανήκει το μέλλον. Χωρίς πληκτρολόγια και φανφάρες.

Είναι φανερό ότι δεν έχουν κανένα σχέδιο ως δημοτική αρχή. To “γιατί” είναι αδιευκρίνιστο, για τον καθένα προσωπικά, αν και η απάντησή του πλησιάζει στη μετεμφυλιακή διαχρονία σχετικά με τη διαφθορά, την άγνοια, την κομματική πλοκή και τα εργολαβικά συμφέροντα με τα οποία εμπλέκονται οι θεσμοί στην Ελλάδα. Αυτό όμως δεν την κάνει λιγότερο επικίνδυνη και ειδικά στην εποχή που η χώρα έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους . Το ξεκαθαρίζουμε: το πλιάτσικο στο οποίο επιδίδονται ατιμωρητί οι κυβερνητικοί του ελληνικού προτεκτοράτου έχει σαν συνέπεια τη φτωχοκτονία. Αυτό δεν θα μπορούσαν να το πράξουν αν δεν είχαν τους χρήσιμους ηλίθιους ή τους απαραίτητους ματαιόδοξους των τοπικών κοινωνιών οι οποίοι όσο φαίνονται άπραγοι, ανίκανοι κλπ. άλλο τόσο αποτελούν δημόσιο κίνδυνο. Για την Αίγινα, οι ιδιαιτερότητες της σύγχρονης αφήγησής της επιβάλουν και μια επιπλέον αναντίρρητη συμβολή. Ο τουρισμός και η μαζική πνευματική καθήλωση από τους φορείς του μετεμφυλιακού κατεστημένου είναι οι λόγοι αυτοί που επιγραμματικά έχουν επιβάλει ένα στάτους μη αναστρέψιμο. Τα πράγματα όμως αλλάζουν, διαδικασίες μετασχηματισμού ενυπάρχουν μέσω της καθημερινότητας και χρειάζεται μια σπίθα να αναδυθούν, αλλά προς το παρόν βαδίζουμε στο προαναφερθέν σχέδιο του πλιάτσικου και της φτωχοκτονίας.

Έτσι, μπορεί με άνεση ένας διακεκριμένος παραθεριστής, να ηγείται του συντονισμού για την υγεία και τα έκτακτα περιστατικά στο νησί τάζοντας λόγω της θέσης του μηχανήματα «Μονάδας Αυξημένης Φροντίδας» για το Νοσοκομείο της Εκκλησίας, να δίνει το πρόσταγμα για δημοτικό συντονιστικό κέντρο και ο δήμαρχος να μιλάει για τη σημασία των διασωληνώσεων, σε μια σύσκεψη με την Α. Γκαρή να αποτελεί τη φωνή της κοινής λογικής και για λογαριασμό του δημόσιου Κέντρου Υγείας. Για το δήμαρχο δεν υπάρχουν ελλείψεις στο Κέντρο Υγείας: οδηγών-τραυματιοφορέων, γιατρών ειδικότητας, νοσηλευτικού προσωπικού, διαγνωστικών υποδομών και στελέχωσής τους. Έτσι επιβεβαιώνονται: α)η διαχρονική εχθρότητα για το Κέντρο Υγείας, τη μοναδική υποδομή παροχής δωρεάν πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας β)η παθογόνα εξάρτηση με ένα νοσοκομείο που αποτελεί το ιδεολογικό μονοπώλιο της τοπικής εκκλησίας γ)η πρόθεση της εφαρμογής των μνημονιακών επιταγών του κλεισίματος των υποδομών που δεν αποδίδουν οικονομικά.

Αυτή είναι πραγματικότητα με την τωρινή δημοτική αρχή να συστοιχίζεται με τις βασικές επιλογές του μνημονίου για το νερό, τη δημόσια υγιεινή, την εκπαίδευση, την τοπική οικονομία και την υγεία των κατοίκων. Κι αυτό είναι αναστρέψιμο όχι βέβαια από μια νέα διαχείριση που θα κάνει πιθανόν τα χειρότερα ή θα κάνει ανεκτή κάπως την καθημερινότητα, αλλά από μικρές σπίθες που θα βάλουν φρένο.

Ο τόπος μας είναι κλειστός,

όλο βουνά που έχουν σκεπή

το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.

 

Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε

πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.

Μονάχα λίγες στέρνες,

άδειες κι αυτές.

Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.

 

Ήχος στεκάμενος, κούφιος,

ίδιος με τη μοναξιά μας,

ίδιος με την αγάπη μας,

ίδιος με τα σώματά μας.

 

Μας φαίνεται παράξενο

που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια,

τα καλύβια και τις στάνες μας.

 

Και οι γάμοι μας, τα δροσερά

στεφάνια και τα δάχτυλα,

γίνουνται αινίγματα

ανεξήγητα για την ψυχή μας.

Πώς γεννήθηκαν,

πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

 

Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε

πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.

Μονάχα λίγες στέρνες,

άδειες κι αυτές.

Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.

 

Ο τόπος μας είναι κλειστός.

Τον κλείνουν οι δυο μαύρες

Συμπληγάδες.

 

Στα λιμάνια την Κυριακή σαν

κατεβούμε ν’ ανασάνουμε,

βλέπουμε να φωτίζουνται στο

ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα,

από ταξίδια που δεν τέλειωσαν

σώματα που δεν ξέρουν πια

πώς ν’ αγαπήσουν.

 

Υπάρχει μια γραμμή από το παρελθόν που συνδέει το θάνατο στο δρόμο με την παρούσα κρίση και την απώλεια νοήματος από την οποία χαρακτηρίζεται. Η σημερινή βλακεία που ενισχύεται από την ανοχή για “το νεαρόν της ηλικίας” σε συνέργεια με την διαχρονική αποθέωση της μηχανής βρίσκει το παρελθόν της σε άλλες εμπειρίες όπου “το νεαρόν της ηλικίας” με μηχανή ως το σύμβολο της ενηλικίωσης καθώς και με άλλες εκβολές της, όπως κάπνισμα, καφές, ντύσιμο κλπ. ήταν συνδεμένο με τη δουλειά στο χωράφι ή στην οικοδομή. Ακόμα και 12χρονα παιδιά στο απώτερο παρελθόν, στο νησί, χρησιμοποιούσαν τα μεταφορικά μέσα ως εργαλεία και με φειδώ που δεν επέτρεπε τουλάχιστον απώλειες, γενικώς. Ο μετασχηματισμός της αιγινήτικης κοινωνίας από το παραγωγικό στο αστικοποιημένο μεταπρατικό-παρασιτικό,  χωρίς πραγματοποιηθεί ένα βήμα που να σχετίζεται με τη διάδοση ενός αστικού πολιτισμού παιδείας και μόρφωσης, άφησε τη θέση της μηχανής σε ένα υποκείμενο της ίδιας ηλικίας αλλά εντελώς διαφορετικό. Διότι άλλο η μετακίνηση για την οικοδομή κι άλλο η μετακίνηση για καφέ ή ποτό. Από κει εμπίπτει και η διάδοσή της σε μια εποχή που η μηχανή έχει αντικαταστήσει τη συζήτηση και η συζήτηση είναι προσαρμοσμένη για αυτήν, όπως και η ανοχή απέναντι σε φαινόμενα επικίνδυνα.

Έτσι προκύπτει και ο συμψηφισμός της λύπης για το θύμα και τον θύτη, σε ένα φόνο εξ αμελείας που όμως είναι προβλέψιμος. Όχι διότι μόνο η ρουλέτα θανάτου στο δρόμο Αίγινας-Κυψέλης έχει σχεδόν προδιαγραμμένα αποτελέσματα, όχι διότι η σιγουριά του χωρίς όρια οδηγού ανεβάζει στα ύψη την ταχύτητα, όχι μόνο διότι η παραβατικότητα είναι χρηματικά μετρήσιμη αλλά διότι η κακιά ώρα κάνει την εμφάνισή της σε μια κοινωνία που δεν κοιτά το ρολόι της.

Ποιο ακόμα «τραγούδι» και για ποιον, που θα εισπράξει τη σημερινή βλακεία ως καταξίωση, θα μπορούσε να ειπωθεί για να ξεχάσουμε για μια ακόμα φορά ότι έχουν χαθεί πολλές ζωές επειδή τη θέση της κατανόησης και των ορίων καταλαμβάνει η ανοχή. Το κορίτσι δεν χάθηκε μόνο από αμέλεια του οδηγού αλλά από απώλεια κοινωνίας. 

αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών

(και τι ζητάω… μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω-καλό Παράδεισο)

Οι τραγουδοποιοί των εφοπλιστών

Είχαμε επισημάνει ότι εδώ και δυο χρόνια έχει ξεκινήσει η συγκομιδή της ελιάς ως μια πρωτόγνωρη φάση που περνά η Αίγινα τους τελευταίους χειμώνες της κρίσης. Τις τελευταίες μέρες η αυτονόητη διαμαρτυρία κατόχων οικόσιτων ζώων ανέδειξε μια άλλη Αίγινα, την Αίγινα των πραγματικών ανθρώπων που επιμένουν -στη δεδομένη περίσταση- ενάντια στη γενικευμένη ηλιθιότητα  που ευνοεί η παρασιτική πολυνομία που χαρακτηρίζει τον ελλαδικό χώρο σε συνδυασμό με την περιρρέουσα αντίληψη για τον τουρισμό, να έχουν κάποια οικόσιτα στο σπίτι τους ή να επιβιώνουν -στο όριο της επιβίωσης- ακόμα και επαγγελματικά. Ένα πλήθος, αυτών που δεν έχουν φωνή κι απαίτησαν, σε εποχή που ζούμε το αδιανόητο, το αυτονόητο από τους ανόητους, έδωσαν το στίγμα της άλλης Αίγινας. Αυτής της καταφρονεμένης από άρχοντες που έχοντας χάσει τον στοιχειώδη πατριωτισμό τους και την αγάπη τους για το νησί επιδιώκουν να το καταδικάσουν σε νησί υπηρετών και δούλων προς όφελος ενός υποδείγματος τουρισμού που επιβιώνει για χάρη ολίγων. 

Μα από τι μεγάλωσαν τα κωθώνια που διοικούν η επιχειρούν να διοικήσουν αυτό το τεμάχιο -σύμφωνα με την αντίληψή τους- με γύρω-γύρω θάλασσα; Δεν ήπιαν το γάλα της κατσίκας της θείας τους; Δε ρούφηξαν το αυγό που ζεστό έβγαζε η κότα της μάνας τους; Δεν βούτηξαν την παπάρα μόλις έβγαινε το λάδι στο λιοτρίβι; Δε μεγάλωσαν με το όνειρο του σπουδαγμένου να κάνουν το καλό στο νησί τους; Από τι μεγάλωσαν τα κωθώνια που απειλούν με τον πιο εύσχημο τρόπο τους ανθρώπους που παντού αναρωτιόνται:  “Μα τώρα σ’ αυτήν την εποχή, που πρέπει να έχουμε μια κότα και μια κατσίκα για να ζήσουμε, τώρα σ’ αυτήν την εποχή απαγορεύονται;”

Ας μη συνεχίσουν να αναρωτιόνται. Η 2η επανάσταση στην Αίγινα ξεκίνησε. Και δεν κρύβεται κανείς πίσω από αυτήν. Ίσως μόνο οι κότες που δεν μπορούν να μιλήσουν.